quote:

---

ισως εχασε το δρομο για το γυρισμο..:( //προφανως ειναι ο χρονος/κρονος...που εκυριαρχησε.../για να δουμε...:)---

---

Shukran
hakawati Moz

SYMBOLS
A storm-beaten old watch-tower,
A blind hermit rings the hour.
All-destroying sword-blade still
Carried by the wandering fool.
Gold-sewn silk on the sword-blade,
Beauty and fool together laid.

(Shukran, Mr Yeats)
hakawati Moz

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, και είμαι πάλι εδώ.

Μου είναι πραγματικά δύσκολο να αφιερώσω το χρόνο
που θα ήθελα για τα φόρουμς
λόγω εργασίας και πόσο μάλλον σε ένα τέτοιο θέμα, που
νομίζω ότι θέλει καταθέσεις ψυχής γραμμένες με κατάλληλη
ευαισθησία και πνεύμα ονείρου, που
ίσως δεν ντύνει κάθε στιγμή που έχω για να γράψω.

Ωστόσο υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω.
Θα τα πούμε λοιπόν σύντομα, και ελπίζω να μην αθετήσω
την υπόσχεση που έδωσα!

Στην πόλη του Χάπβιλ (που δεν ήταν δα και πολύ μεγάλη πόλη) ο κύριος Πίμποντι έδινε συγχαρητήρια στην ομάδα του μετά το παιχνίδι. Δεν είχανε νικήσει, αλλά κανένας τους δεν πολυέσκαγε γιΆ αυτό, μιας κι είχαν φχαριστηθεί πολύ παίζοντας. Ο κύριος Πίμποντι ήταν δάσκαλος της ιστορίας στο σχολείο της πόλης. Τα καλοκαίρια μάζευε κάθε Σάββατο τα παιδιά του σχολείου κι έπαιζαν μπέιζμπολ με τις ομάδες άλλων σχολείων. Ο Μπίλι Λιτλ (που δεν ήταν δα και πολύ ψηλό παιδί) ήταν ένας από τους μαθητές του. Λάτρευε το μπέιζμπολ ? αλλά και το δάσκαλό του επίσης. Ο Μπίλι καμάρωνε, γιατί ο κύριος Πίμποντι αυτόν έβαζε να μαζεύει τα μπαστούνια και τις μπάλες μετά από κάθε παιχνίδι, κι ύστερα του έλεγε: «ΣΆ ευχαριστώ πολύ Μπίλι. Είσαι σπουδαίος. Θα τα ξαναπούμε το άλλο Σάββατο».
Έπειτα ο κύριος Πίμποντι ξεκινούσε για το σπίτι του. Έπαιρνε τον κεντρικό δρόμο της πόλης (που δεν ήταν δα και πολύ μεγάλος δρόμος) και χαιρετούσε όσους ήξερε. Κι αυτοί με τη σειρά τους τον χαιρετούσαν. Στο μανάβικο του κυρίου Φουνκαντέλι ο κύριος Πίμποντι πάντα σταματούσε. Στεκότανε λίγο, κοίταζε τα φρέσκα κατακόκκινα μήλα, διάλεγε το πιο λαχταριστό, το ΅βαζε στο σακίδιό του και συνέχιζε το δρόμο του.
Έτυχε, όμως, μια μέρα κι ο Τόμι Τιτλμπότομ στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και είδε τον κύριο Πίμποντι να παίρνει το μήλο. «Πολύ παράξενο αυτό», είπε μέσα του ο Τόμι. «Ο κύριος Πίμποντι δεν το πλήρωσε το μήλο». Και, παίρνοντας φόρα με το πατίνι του, έτρεξε να το πει στους φίλους του.

Το άλλο Σάββατο, η ομάδα του κυρίου Πίμποντι έπαιξε ξανά κι έχασε (όπως συνήθως), κανένας όμως δεν πολυσκοτίστηκε, μιας κι είχαν φχαριστηθεί πολύ το παιχνίδι. Στο τέλος ο Μπίλι μάζεψε τις μπάλες και τα μπαστούνια κι ο κύριος Πίμποντι ξεκίνησε για το σπίτι. Στο δρόμο χαιρετούσε όσους γνώριζε κι αυτοί με τη σειρά τους τον χαιρετούσαν. Έξω από το μανάβικο του κυρίου Φουνκαντέλι σταμάτησε πάλι, διάλεξε το πιο ζουμερό, το πιο λαχταριστό μήλο, το ΅ριξε στο σακίδιό του και συνέχισε το δρόμο του.
Από το απέναντι πεζοδρόμιο, ο Τόμι κι οι φίλοι του παρακολουθούσαν. Και τα ΅χασαν μΆ αυτό που είδαν: ο κύριος Πίμποντι δεν το ΅χε πληρώσει το μήλο. Αμέσως τρέξανε να το πούνε σΆ όλους τους φίλους τους, που το ΅πανε στους γονείς τους, που το ΅πανε στους γείτονες. Κι εκείνοι το ΅πανε στους δικούς τους φίλους. Αυτά γίνανε στην πόλη του Χάπβιλ (που δεν ήταν δα και πολύ μεγάλη πόλη).

Το επόμενο Σάββατο ο κύριος Πίμποντι πήγε στο γήπεδο του μπέιζμπολ, αλλά δεν είδε κανέναν κι απόρησε. Σε λίγο ήρθε ο Μπίλι· μόνο που ήταν πολύ λυπημένος. «Γεια σου, Μπίλι. Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω, μα πού είναι όλοι οι άλλοι;» ρώτησε ο κύριος Πίμποντι. Ο Μπίλι έσκυψε το κεφάλι του, χωρίς να βγάλει τσιμουδιά. «Τι τρέχει, Μπίλι;» ρώτησε ξανά ο κύριος Πίμποντι. Ο Μπίλι δεν έλεγε να σηκώσει το κεφάλι του. «Όλος ο κόσμος λέει πως είστε κλέφτης, κύριε», είπε με το βλέμμα του καρφωμένο στο χώμα. Ο κύριος Πίμποντι τα ΅χασε. Έβγαλε το καπέλο του κι έξυσε το κούτελό του. «Ποιος το ΅πε ότι είμαι κλέφτης, Μπίλι; Και τι έκλεψα;» ρώτησε. «Ο Τόμι κι οι φίλοι του λένε πως σας είδαν να παίρνετε ένα μήλο από το μανάβικο του κυρίου Φουνκαντέλι, δυο φορές μάλιστα... Κι ότι δεν το πληρώσατε», απάντησε ο Μπίλι. «Α, μάλιστα», είπε ο κύριος Πίμποντι και ξανάβαλε το καπέλο του. «Δεν πάμε καλύτερα να το κουβεντιάσουμε με τον κύριο Φουνκαντέλι;» πρότεινε.
Έτσι κι έκαναν. Πήραν τον κεντρικό δρόμο (που δεν ήταν δα και πολύ μεγάλος). Ο κύριος Πίμποντι χαιρετούσε όλους όσους γνώριζε, μόνο που τούτη τη φορά δεν του ανταποδώσανε όλοι το χαιρετισμό του. Μερικοί μάλιστα έκαναν τάχα πως δεν τον είδανε. Με τα πολλά, φτάσανε στο μανάβικο του κυρίου Φουνκαντέλι. Ο μανάβης βγήκε στην πόρτα ξαφνιασμένος. «Τι έγινε, κύριε Πίμποντι;» ρώτησε. «Γιατί δεν είστε στο γήπεδο;» «Δεν παίξαμε σήμερα», απάντησε εκείνος, «κι έλεγα αν μπορώ να πάρω το μήλο μου λίγο νωρίτερα...» «Και βέβαια. Γιατί όχι;» αποκρίθηκε ο κύριος Φουνκαντέλι. «Αφού περνάτε και το πληρώνετε κάθε Σάββατο, μαζί με το γάλα σας, μπορείτε να το πάρετε όποτε θέλετε! Σας αρέσει αυτό το μεγάλο κύριε Πίμποντι;» Εκείνος χαμογέλασε, πήρε το μήλο και το πρόσφερε στον Μπίλι. «Θα το ΅παιρνα μετά χαράς», είπε ο Μπίλι, «μα πρέπει να βρω τον Τόμι και να του εξηγήσω τι και πώς». «Όταν τον βρεις, πες του να περάσει κι από το σπίτι μου. Έχω κι εγώ δυο λόγια να του πω», απάντησε ο κύριος Πίμποντι.

Λίγο αργότερα ο Μπίλι βρήκε τον Τόμι, του εξήγησε την υπόθεση με τα μήλα και του είπε ότι ο κύριος Πίμποντι ήθελε να του μιλήσει. Ο Τόμι πήγε τρέχοντας. Όταν έφτασε, χτύπησε το κουδούνι κι ο κύριος Πίμποντι ήρθε και του άνοιξε. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή. «Αχ, κύριε Πίμποντι», είπε ο Τόμι. «Δεν το κατάλαβα. Δεν έπρεπε να πω αυτά που είπα! Αλλά έτσι όπως σας είδα, νόμισα ότι πήρατε τα μήλα χωρίς να τα πληρώσετε».
Τα φρύδια του κυρίου Πίμποντι ανασηκώθηκαν κι ένιωσε ένα ζεστό αεράκι να του φυσάει το πρόσωπο. «Το τι νόμισες δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αλήθεια.» Ο Τόμι κοίταξε τις μύτες των παπουτσιών του. «Χίλια συγγνώμη, κύριε», είπε. «Τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω το λάθος μου;» Ο κύριος Πίμποντι πήρε μια βαθιά ανάσα, κοίταξε ένα μικρό συννεφάκι που αρμένιζε στον ουρανό και είπε: «Κάτι σκέφτηκα, Τόμι. Έλα να με βρεις στο γήπεδο του μπέιζμπολ σε καμιά ωρίτσα... Φέρε μαζί σου κι ένα πουπουλένιο μαξιλάρι». «Εντάξει», απάντησε ο Τόμι κι έτρεξε σπίτι του να πάρει το μαξιλάρι.

Μια ώρα αργότερα ο Τόμι συνάντησε τον κύριο Πίμποντι στο γήπεδο του μπέιζμπολ. «Γεια σου, Τόμι», τον χαιρέτησε ο δάσκαλος κι άρχισε νΆ ανεβαίνει τις κερκίδες. «Πάρε το μαξιλάρι σου κι έλα μαζί μου». Ο Τόμι τον ακολούθησε μέχρι την πιο ψηλή κερκίδα ενώ αναρωτιόταν τι θα ΅καναν εκεί πάνω. «Φυσάει, ε;» είπε ο κύριος Πίμποντι όταν έφτασαν πάνω πάνω, κι ο Τόμι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Έχω εδώ ένα ψαλίδι. Θέλω να το πάρεις, να κόψεις το μαξιλάρι σου στα δύο και να τινάξεις έξω τα πούπουλα». Ο Τόμι σάστισε, αλλά δεν έφερε αντίρρηση. Αν αυτό έφτανε για να τον συγχωρέσει ο κύριος Πίμποντι δεν θα δίσταζε να κόψει κι άλλα πολλά μαξιλάρια. Σε μια στιγμή μέσα, τα πούπουλα σκόρπισαν ολόγυρα στον ουρανό. Ο Τόμι τα κοίταξε, που έφευγαν και χάνονταν. Κι ύστερα γύρισε ανακουφισμένος στον κύριο Πίμποντι. «Αυτό ήταν όλο; Αυτό έπρεπε να κάνω για να διορθώσω το λάθος μου;» «Όχι. Αυτή ήταν η μισή δουλειά. Τώρα πρέπει να κάνεις κάτι ακόμα: να πας και να μαζέψεις ξανά όλα τα πούπουλα ένα ένα!»
Ο Τόμι κοίταξε ξαφνιασμένος τον κύριο Πίμποντι. «Αποκλείεται να μαζέψω όλα τα πούπουλα», είπε. «Ε, το ίδιο δύσκολο είναι και να διορθώσεις το λάθος που έκανες», αποκρίθηκε ο κύριος Πίμποντι. «Κάθε πούπουλο είναι κι ένας άνθρωπος στην πόλη μας, κι εσύ πήγες κι είπες σΆ όλο τον κόσμο ότι είμαι κλέφτης». Έμειναν λίγο αμίλητοι κι ο Τόμι άρχισε να καταλαβαίνει τι ήθελε να του πει ο κύριος Πίμποντι. «Έχω πολλή δουλειά μπροστά μου», είπε στο τέλος. Ο κύριος Πίμποντι χαμογέλασε. «Έτσι νομίζω κι εγώ», απάντησε. «Την επόμενη φορά μη βιαστείς να κρίνεις κάποιον μόνο απΆ αυτό που βλέπεις. Και να θυμάσαι ότι τα λόγια σου έχουνε δύναμη μεγάλη. Μην τα ξεστομίζεις ασυλλόγιστα». Αυτά είπε ο κύριος Πίμποντι και, δίνοντας στον Τόμι το λαχταριστό μήλο του, έφυγε για το σπίτι του.

quote:

---

«Ένα μήλο την ημέρα»
από την... Μαντόνα
(μτφ. Μαρία Αγγελίδου)[/center]

---

Φιλικά
Moz

Ένα Σουφικό παραμύθι.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χωριό στη μέση της ερήμου
και όλοι οι κάτοικοί του ήταν τυφλοί. Κάποτε ακούσανε φήμη ότι
ο τρανός αυτοκράτορας θα πέρναγε από το χωριό, καβάλα στον
ιερό ελέφαντα! Οι τυφλοί χωριανοί που μόνο φήμες ακούγανε
για αυτό το μυστήριο ζώο, τον ελέφαντα, αναστατώθηκαν από τα νέα.
Έτσι συγκαλέστηκε συμβούλιο και αποφασίστηκε ότι οι σοφοί του χωριού
θα πάνε να χαιρετίσουν τον αυτοκράτορα και να πάρουν πληροφορίες
για το μυστήριο ζώο, τον ελέφαντα, ώστε να τον περιγράψουν
στους χωριανούς τους.
Έτσι κι έγινε, οι σοφοί του χωριού επισκέφτηκαν τον αυτοκράτορα
και γονατισμένοι μπροστά του ζήτησαν να τους πάνε στον ιερό ελέφαντα.
Φτάνοντας αυτόν, προσπαθούσαν με την αφή να καταλάβουν το σχήμα
αυτού του μυστήριου ζώου. Ο ένας λοιπόν ψηλάφισε την προβοσκίδα του,
ο άλλος χάιδεψε το χαφλιόδοντά του, ο τρίτος ψαχούλεψε τα αφτιά του,
ο τέταρτος ακούμπησε τα πόδια του και ο πέμπτος ανέβηκε στη ράχη του.
Ευχαριστημένοι οι σοφοί επέστρεψαν στο χωριό, όπου τους περίμεναν
οι χωριανοί, ανυπόμονοι να μάθουν από αυτούς πώς ήταν το μυστήριο ζώο.
Ο πρώτος σοφός είπε: είναι ένα περίεργο πλάσμα, μακρύ σα σωλήνας που
στην άκρη του υπάρχει ένα στόμιο που ρουφά αέρα.
Ο δεύτερος σοφός είπε: λάθος! είναι τεράστιος, μακρύς και καμπύλος
σα τόξο και πολύ σκληρός.
Ο τρίτος σοφός είπε: μα τι λέτε! ο ελέφαντας δεν είναι καθόλου έτσι.
Είναι σα μεγάλη χνουδωτή κουβέρτα, που στη μέση καταλήγει σε χωνί.
Ο τέταρτος σοφός γέλασε: όλα αυτά είναι ψέμματα! ο ελέφαντας δεν
είναι άλλο παρά ένας κορμός δέντρου, καλυμένος με λεπτό χνούδι.
Ο πέμπτος σοφός τέλος ανακοίνωσε: όλες οι περιγραφές σας δεν ισχύουν.
Το μυστήριο ζώο είναι σαν ένα μικρό μαγικό βουνό. Μπορείς να ανέβεις
πάνω του και να σε πάει βόλτα!
Οι τυφλοί κάτοικοι του χωριού ήταν πολύ δυστιχισμένοι μετά την
επιστροφή των σοφών από την επίσκεψη του αυτοκράτορα και του
ιερού του ελέφαντα.
Στο ήρεμο χωριό επικράτησε η διχόνοια και οι τσακωμοί, γιατί κάθε
χωριανός ασπάστηκε την περιγραφή ενός από τους πέντε σοφούς.
Δε συμφωνούσαν λοιπόν μεταξύ τους και μάλιστα οι πιό ισχυροί από
αυτούς προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν τις άλλες,
λανθασμένες περιγραφές, για να επικρατήσει η δική τους αλήθεια.
Σιγά-σιγά το χωρίο άρχισε να παρακμάζει και τελικά χάθηκε
γιατί ποτέ οι χωριανοί του δεν ήρθαν σε μια συμφωνία για το
πώς ήταν τελικά ο ελέφαντας.

Αυτό το παραμύθι περιγράφει συμβολικά τον τρόπο που ο άνθρωπος
αντιλαμβάνεται το Θεό, το υπερβατικό, το αόρατο. Κάθε ένας έχει
την προσωπική του άποψη, βίωμα, αποκάλυψη. Δεν είναι λανθασμένη.
Απλά δεν μπορούμε ακόμη να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι
απαραίτητο να ισχύει η μία ή η άλλη περιγραφή και αλήθεια,
αλλά όλες μαζί ταυτόχρονα.
Παραδόξως όμως, αυτό ακριβώς κάνουμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Αντιλαμβανόμαστε
τον κόσμο που ζούμε από το σύνολο των αισθήσεών μας αντί να επιλέγουμε
μία από αυτές τις αισθήσεις.

Η όραση/"όραση" βρίσκεται έσω-ψηλά σ' εκείνο το... ενίοτε "ακατοίκητο". Τα μάτια δεν είναι παρά εργαλεία. Αν εξαιρέσουμε την αφή που εστιάζεται στα χέρια οι υπόλοιπες αισθήσεις κατοικοεδρεύουν στο κεφάλι (το οποίο διόλου τυχαία δεν βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, όπως είπε κι ο σοφός). Δεν θεωρώ "κακό" ή "λάθος" το να χρησιμοποιεί κανείς όλα του τα εργαλεία. Ούτως ή άλλως δεν μπορεί να αλλάξει τη χρήση τους. Σκέψου μονάχα κάποιους που δεν τα έχουν όλα. (Έχεις δει ένα ντοκυμανταίρ του Γραμματικού για τoυς Τυφλούς; "Tα νυχτολούλουδα", αν δεν με απατά η μνήμη μου. Εξαιρετικό...)
Η υπέρβαση χρειάζεται επαναφορά του συνολικού δυναμικού των αισθήσεων (αυτού που κοιμάται. Πλέον βέβαια μιλάμε για όξυνση).
Eγρήγορση-επαγρύπνηση-being alert

Shukran
hakawati Moz

quote:

---

Xμ... λίλιθ, θα σε μαλώσω, διότι έβαλες μια ιστορία που μ' αρέσει πολύ, αλλά τον "τεκέ" μας δεν τον τίμησες καθόλου. (Το καλύτερο τσάι στο φόρουμ!)

---

Edited by - λίλιθ on 07/04/2005 23:13:24

quote:

---

έχω χάσει επεισόδιο;;;
ή μήπως έχασα επισόδειο;;;
μήπως τελικά είμαι ένα επι-σόδειο...@;;;

---

(Ωραίο το κλωσοπουλάκι αλλά... Maalesh... Καλό βράδυ.)

σε αυτό το επι-σόδειο θα ασχοληθούμε λοιπόν με το ασχημόπαπο!

όχι και τόσο κομπλεξικό και κακό, όσο δίχνει η εικόνα.
το ασχημόπαπο κατά μια έννοια είναι τέτοιο επειδή συγκρίνεται
με τον κύκνο. ο καθένας από εμάς έχει ένα μέτρο σύγκρισης
για τη δυστυχία ή την ευτυχία του.
Είναι πραγματικά κατόρθωμα να μπορέσουμε να είμαστε
ευχαριστημένοι με αυτό που είμαστε δίχως να συγκρίνουμε,
επειδή πολύ απλά δε βλέπουμε αυτό που είμαστε,
αλλά αυτό που οι άλλοι γύρω μας είναι και προσπαθούμε
να τοποθετηθούμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Η αυτογνωσία λοιπόν αντικαθίσταται από τη σύγκριση
και αγνοούμε ότι όλοι αυτό κάνουμε.

Αυτό νομίζω είναι ένα από τα κρυφά νοήματα του παραμυθιού.

Δεν θα τελειωσει μονο αδοξα αλλα και οδυνηρα για εσας που ειστε η παρεα που το διοικει

Τα ψεματα τελειωσανε.

Το καλοκαιρι ησασταν παααααααρα πολυ τυχεροι που η συναντηση εγινε ενω ημουν στην Πορτογαλια με τη εθνικη για το Γιουρο

Τωρα ομως πλισιαζει η ωρα που θα βγουν τα βρομικα τερτιπια σας στη φορα

Να ειστε προετιμασμενοι τη κυριακη για ολα

Καλιτερα να αναβαλετε τη γελια συναντηση σας γιατι οπωσ γνςριζεται τα γιαουρτια που κυκλοφορανε ειναι σαπια

Νουμερα ε νουμερα

Ψευτοεσωτεριστες της κακιας ωρας

ερχεται το τελος του εσοτερικα. Καταλαβετε το

ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ NGW

Θα το μετανιςσετε πικρα. Για ολα οσα εχετε κανει και πει

Για ολες τις βρομικες πρακτικες σας

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ αν εχετε τα @ρχιδια να κανετε την εκδηλωση *

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!!

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ

Star_powder>Ω!
hakawati Moz

Παραθέτω όμως τα δύο links από τα παραμύθια, μήπως κάποιος πιό
ικανός μπορέσει να βρει τα σημεία που ψάχνεις.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wonderful_Wizard_of_Oz
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Quest_of_Iranon

Ωραία...

Star_powder>Ω!
hakawati Moz

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr