ESOTERICA.gr Forums ! - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

/-- 14 Χρόνια ESOTERICA Forums ! --\
! 2001 - 2015 !

** Ευτυχισμένος Νέος Χρόνος **
Δημιουργικό, με μεγαλύτερη Κατανόηση και
περισσότερη Γνώση το 2016 !

Χ Ο Ρ Η Γ Ε Ι Ε Σ

Ad space

ESOTERICA.gr Forums !

Όνομα Μέλους:	Password:	Επιλογή Γλώσσας
Φύλαξη Password
Ξεχάσατε τον Κωδικό;

Όλα τα Forums

.-= Η ΨΥΧΗ =-.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Νέο Θέμα

Απάντηση στο Θέμα

Εκτυπώσιμη Μορφή

Σελίδα:

Συγγραφέας	Θέμα
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 27/09/2003, 12:39:17 Δυσκολεύτηκα πολύ για να επιλέξω κατηγορία γι αυτό το topic, κι αυτό γιατί ο Ελύτης είναι και ΣΟΦΙΑ και ΓΝΩΣΗ και ΨΥΧΗ και ΠΑΡΑΞΕΝΟ και ΜΥΘΟΣ&ΘΡΗΣΚΕΙΑ και πολλά άλλα. Δεν ξέρω αν οι Διαχειριστές έχουν σκεφτεί να δημιουργήσουν μια κατηγορία με την ονομασία ΤΕΧΝΗ και ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ Αφορμή για το topic αυτό στάθηκε η αγάπη μου για τον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη και πιο πολύ για το έργο του «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ένας ύμνος στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Κι αν για κάποιους που, ίσως, αναρωτηθούν τί δουλειά έχει ένα τέτοιο θέμα σε ένα forum που άπτεται της εσωτερικής αναζήτησης θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον Ηλιο τον Πρώτο: Με τί πέτρες τι αίμα και τι σίδερο Και τί φωτιά είμαστε καμωμένοι Ενώ φαινόμαστε απο σκέτο σύννεφο Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας Ένας Θεός το ξέρει Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 27/09/2003, 22:52:32 καθολου ασχετος απο τα εσω ο Οδυσσεας Ελυτης... απλα ειναι σχετικα απροσεγγιστος με λογια- περιττα-. ειναι ολοκληρωμενα και "αποστομωτικα" τα στιχακια του! δεν εχεις περιθωρια/μενεις αφωνος/εκθαμβος "Δεν εχει φτερνες η τελειοτητα"... [ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ Ι ΚΟΚΚΙΝΟ Το στόμα που είναι δαίμονας μιλιά κρατήρας Φαΐ της παπαρούνας αίμα του καημού Που είναι μεγάλο κίμινο της άνοιξης Το στόμα σου μιλάει με τετρακόσια ρόδα Δέρνει τα δέντρα λιγώνει όλη τη γη Χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα. Σπουδαία του δάχτυλου ευωδιά το πάθος μου πληθαίνει Το μάτι μου ανοιχτό πονάει στ' αγκάθια Δεν είναι η βρύση που ποθεί των δυο στηθιών τα ορνίθια Όσο το βούισμα της σφήκας στους γυμνούς γοφούς. Δώστε μου την ουλή του αμάραντου τα μάγια Της κλώστρας κοπελιάς Το «αντίο» το «έρχομαι» το «θα σου δώσω» Σπηλιές υγείας θα το πιούνε στην υγεία του ήλιου Ο κόσμος θα 'ναι ή ο χαμός ή το διπλό ταξίδι Εδώ στου ανέμου το σεντόνι εκεί στου απείρου τη θωριά. Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω. II ΠΡΑΣ1ΝΟ Μια μαχαιριά στου μήλου τα ψαχνά Μια πίκρα στο βρακί του φρέσκου αμύγδαλου Ένα πήδημα νερού μέσα στα πράσα Και το κορίτσι που δεν μπήκε ακόμη ολάκερο στον έρωτα Μα κρατάει μες στην ποδιά του ένα στυφό δασάκι φρούτων. Κορίτσι μου έχω στην καρδιά μια χλόη ανέγγιχτη Και μια βροχή νιογέννητο τριφύλλι Μα ο καταρράχτης που δεν χίμηξε είναι πιο βαθιά Πιο χαμηλά Και θα χιμήξει σαν θηρίο μέρας στον Απρίλη σου Όταν αγγίξω την πηγή κι όταν σε φάει ο ήλιος. Χόρτο στρωτό κρεβάτι Σπίνου αυτί μελιού αλοιφή ανάσας καλωσόρισμα Το κύμα της στεριάς είναι κι αυτό μεγάλο Το άγγιγμα του κορμιού είναι κι αυτό βαθύ Ο καιρός δεν είναι μάταιος στο γέλιο που σφαδάζει Από την όρεξη να μπει στο πάθος τ' ουρανού. Θα μπω απ' την πόρτα που ένα φύλλο σκέτο υπερασπίζεται Θα μιμηθώ του έφηβου αλόγου τη βραχνάδα Θα δοκιμάσω τον σπασμό που σ' ανεβάζει ως τ' άστρα! III ΚΙΤΡΙΝΟ Νωρίς κοπέλες ροζακιές ρίξαν βεγγαλικές Φωνές και χρώματα ηχερά Στο μακρινό ξωκλήσι του πουνέντε... Χούγια και νταν! Ξεχύθηκεν απ' τις καμπάνες ο άνεμος Κι όλο το πέλαγο μακριά χούγια και νταν! χούγια και νταν! Βοσκάει με τρελοκαμπανάκια... Και παν αυτές τώρα γυμνές από τη μέση ως πάνω Με αλάργα ψάθα ρώγα κρεμεζιά νάζι από στάχυ Λοξό με πεταλούδα στο δεξί βυζί το αντάρτικο Τρεις τέσσερις δεκάξι ογδόντα ή εκατό Παν και μαλώνουν τα παιδιά της γης της χορτοαρχόντισσας Παν και φυσούν φούρκες φωτιάς με σάλπιγγες στ' αλώνια Καίνε σανό λιώνουν φλουριά θυμιάζουνε με ανθόσκονη Κρόκων τα στέρνα της στεριάς τόσο που τρέμει πια Μαίνεται από καναρινιές ριπές ο αιθέρας κι όλο αστράφτει Βράζει με θειάφι στο γιαλό με καλαμιές στον κάμπο... Κορίτσια μη! Με τι καρδιά να ορμήσουνε τ' αηδόνια! Μη! Με τι σκίρτημα νερού να βγούνε οι περγκολιές! Πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη Κορίτσια πως να μαντευτεί απ' τα μάτια σας το φως! IV Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝ1Α Στον Αντρέα Καμπά Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια! Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί Έτσι καθώς άγγιξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια! Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές Τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι: Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια! Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους! V ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ Εύκολα που περνώ απ' τα μάτια σου στον ουρανό απ' το μανίκι του νερού στο πρόσωπο της θάλασσας απ' το μικρό σου δάχτυλο στου ζαφειριού το αστέρι Έλπιση φήμη του Φώτος έχταση απέραντη Ό,τι κοιτάω με τη ματιά με θρέφει. Ό,τι κρατάω με την αφή με θρέφει Σώμα του πόντου δροσερό ή αγέρας Γλόμπος του άπιαστου ονείρου η κρύα σαπουνόφουσκα Της παρθενιάς σου η γεωγραφία που δε με μέλει Κι ένα μεταξωτό για τσαλαπάτημα Ένα καυκί καμπάνας γυάλινης για τους κουφούς Που ντύνουν με φελλό την πιο βαριά τους κούκλα. Η κούκλα μου είναι η κούκλα σου είναι η γαλαζούλα Ολόγυμνη που διασκεδάζει τρυπημένη με άστρα Και κάνει μπάνια στη νυχτιά και γαργαλάει τους γρύλους. Μα μήτε η στάλα της Αυγής πιωμένη απ' το γλαυκό Μήτε της πονηριάς του αηδονιού η ανάσταση Μήτε της σβούρας ο ίλιγγος μήτε η λιγοθυμιά Της ώρας που σκορπάει μες στο κενό τα πούπουλα Δεν πίνουν από την πηγή σου από την πηγή που λεν ελευτεριά. VI ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ Σε μάτιασαν οι νύφες του βυθού Οι λευκές του μαΐστρου ερινύες Ανάβοντας τη ζήλια του κορμιού Μα όταν γέλασαν οι ανυφάντρες του ήλιου Που φιλοδόξησαν ένα καμάρι επίγειο Άξαφνα πήρες τη βαφή του απείρου. Τώρα καθώς πατάω μες στις πλαγιές Στα κουκουνάρια που φυσώντας έστρωσεν Άνεμος γητευτής με χείλια βαθυγάλαζα Καθώς γλιστράω στα τσάμια της κατηφοριάς Κι ανοίγω τα φτερά στο βλέμμα σου το απέραντο Καθώς ταιριάζω στου βοριά το στόμα μια υμνωδία Μου φέγγει ο κόλπος το βαθύ μουρμούρισμα της άμμου Και βλέπω ανθούς να πέφτουνε στα καθαρά νερά Φύκια μελαχρινά στου φλοίσβου το νανούρισμα Κανάτια υπομονετικά στου Αιγαίου τα παραθύρια. Και βλέπω ακόμα ένα και μόνο βαθύχρωμο πουλί Να πίνεται απ' το αίνιγμα της αγκαλιάς σου Όπως η νύχτα πίνεται από την αυγή Όπως η αίγλη από τις μορφές των αγαλμάτων. VII ΜΕΝΕΞΕΛΙ Σαν φέρετρο που προχωρεί ενώ κρυφά ο νεκρός Αφήνει ένα ρυάκι μενεξέδες πίσω του Κι η Αττική του σιγοψιθυρίζει καλησπέρα. Σαν κηπουρός που τυραννιέται σκύβοντας Μέσα στα συρματόσκοινα και τις εβραίισσες πέτρες Μα δεν ακούει το πάθος της νεραντζανθιάς Όταν φοράει τον άνεμο και γνέφει με χορτάρια Πέρα στο σέλας των πλωτών βουνών Κι από το αχ του αμπελουργού τρομάζουνε τα σύννεφα... Η γη συνάζει ολόγυρα τους γαλαξίες των δέντρων της Και μες στη μέση τους γεννάει μια λίμνη με νερά Η γη ετοιμάζει τα σεντόνια της: Αμάραντους πιο τρυφερούς κι από κουμπάκια αγγέλων Βολβούς πιο πράους στο μέτρημα κι από ίσκιους τ' ουρανού Λάμπει ψηλά ολομόναχο το ανεμαλώνι Μολόχες ντύνονται και παν στους τάφους για κεριά Σφυρίζει ένα βαπόρι μακρινό που χάνεται. Κι όπως με τρεις κλωστές καπνού λέει τον εσπερινό Ήρεμη στέγη με την καμινάδα της Μια νυχτερίδα πιάνεται μες στα μαλλιά της δύσης!] Edited by - ΑΤΜΑ on 29/02/2004 18:31:57
no name Νέο Μέλος Greece 40 Μηνύματα	Απεστάλη: 27/09/2003, 23:20:21 Προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα ακριβώς για να συμβεί επί τέλους κάτι έξω και πάνω από τη χλεύη. Ενα κεράσι την ώρα που χειμάζονται μέσα του οι αθλιότητες και αυτό στο πείσμα τους καθάριο παντοδύναμο άψογο λάμπει δείχνοντας ποιά θα μπορούσε να'ταν η υπεροχή του ανθρώπου. Η σταγόνα το αίμα κάθε Απρίλιο δωρεάν και για όλους....
Τσανάκαλος Μέλος 2ης Βαθμίδας Greece 198 Μηνύματα	Απεστάλη: 27/09/2003, 23:29:51 Σ'αγαπάω μ'ακούς; Το μονόγραμμα του Ελύτη. Πιστεύω να το έχετε διαβάσει.Πραγματικά αξίζει τον κόπο.Ο άνθρωπος είχε βρεί τον τρόπο να εξωτερικεύει τις σκέψεις του με τρόπο ανεπανάληπτο. Feel the anxiety hold off the fear... Edited by - Τσανάκαλος on 29/09/2003 01:18:49
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/09/2003, 18:42:19 Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένοιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/09/2003, 20:23:49 "οποιος μπορει να φορτιζει την ερημια εχει ακομη ανθρωπους μεσα του..." Edited by - ΑΤΜΑ on 29/02/2004 18:21:55
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/09/2003, 20:51:41 «Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη Διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα. Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
cube Μέλος 2ης Βαθμίδας Greece 417 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/09/2003, 21:05:39 Ποιητική διάθεση σήμερα βλέπω...αν και φαντάζομαι ότι υπήρξε η διάθεση και άλλες ημέρες απλώς δεν το είχα παρατηρήσει! Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω και εγώ κάτι που εγώ το θεωρώ ποίηση αν και δεν είναι του ελύτη και για αυτό ελπίζω να με συγχωρήσετε... "Ο φίλος της σοφίας είναι πάντα ειλικρινής, αλλά όχι σκληρός' μιλά την αλήθεια, αλλά δεν την πληγώνει' ακτινοβολεί, αλλά δεν θαμπώνει! Ο φίλος της σοφίας περνά απαρατήρητος,με ένα φτωχό ρούχο ντυμένος, μα κρύβει ένα πολύτιμο κόσμημα στη καρδιά και ένα άνθος στον νού." Αυτό το απόσπασμα το αφιερώνω σε όλους όσους αναζητούν την σοφία και την γνώση και σε όσους τους αρέσει η ποίηση...δεν έχει ρήμα αλλά έχει νόημα. Να είστε καλά όλοι. Μετα τιμής Κύβος.
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 29/09/2003, 12:18:38 "Θαλασσινό τριφύλλι" Ποίηση: Οδυσσέα Ελύτη Μουσική: Λίνος Κόκκοτος Από το δίσκο "Το θαλασσινό τριφύλλι" Μια φορά στα χίλια χρόνια του πελάγου τα τελώνια μες στα σκοτεινά τα φύκια, μες στα πράσινα χαλίκια, το φυτεύουνε και βγαίνει πριν ο ήλιος ανατείλει, το μαγεύουνε και βγαίνει, το θαλασσινό τριφύλλι. Το μαγεύουνε και βγαίνει, το θαλασσινό τριφύλλι. Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος θα βρει να μου το στείλει; Ποιος θα βρει να μου το στείλει το θαλασσινό τριφύλλι; Μια φορά στα χίλια χρόνια κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια. Δε γελάνε, μήτε κλαίνε, μόνο λένε μόνο λένε Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια Να 'χεις τύχη, να 'χεις τύχη κι η χρονιά να σου πετύχει. Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος θα βρει να μου το στείλει; Ποιος θα βρει να μου το στείλει το θαλασσινό τριφύλλι; Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 29/09/2003, 18:43:51 "...Θεε μου,τι μπλε ξοδευεις για να μη σε βλεπουμε!" Edited by - ΑΤΜΑ on 29/02/2004 18:33:25
no name Νέο Μέλος Greece 40 Μηνύματα	Απεστάλη: 29/09/2003, 21:47:22 Τίποτα . Ενα φύσημα όλοι μας και η φύσις μήτε που σαλεύει Είναι μες την ευλάβεια που θα γυμνωθούμε Η επαύριο της ζωής μας θα'ναι πάλι ζωή μεταφερμένη στην Ανω Ταρκινία Μπρος. Δώσε το σήμα. Δεν θα γίνουμε ποτέ στρατιώτες. Θα πρέπει να δημιουργούμε αντισώματα και για την Ευθύνη.
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 30/09/2003, 19:23:08 Ποιός είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 30/09/2003, 19:34:52 "ΑΝ ΔΕ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ, ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ..." Edited by - ΑΤΜΑ on 29/02/2004 18:29:41
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 01/10/2003, 08:16:40 ΕΤΣΙ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΛΕΥΤΟ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 02/10/2003, 18:12:22 "ΔΕΝ ΕΓΕΝΗΘΗΚΕΝ ΑΚΟΜΗ Ο ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΣ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ..." ..... Η ΓΕΝΕΣΙΣ> Στην αρχη το φως και η ωρα η πρωτη που τα χειλη ακομη στον πηλο δοκιμαζουν τα πραγματα του κοσμου Αιμα πρασινο και βολβοι στη γη χρυσοι Πανωραια στον υπνο της απλωσε και η θαλασσα γαζες αιθερος τις αλευκαντες κατω απο τις χαρουπιες και τους μεγαλους ορθιους φοινηκες Εκει μονος αντικρισα τον κοσμο κλαιγοντας γοερα Η ψυχη μου ζητουσε Σηματωρο και Κηρυκα Ειδα τοτε θυμαμαι τις τρεις Μαυρες Γυναικες. vα σηκωνουν τα χερια κατα την Ανατολη Χρυσωμενη τη ραχη τους και το νεφος που αφηναν λιγο-λιγο σβηνοντας δεξια Και φυτα σχηματων αλλων Ηταν ο ηλιος με τον αξονα του μεσα μου πολυαχτιδος ολος που καλουσε Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο Ενιωσα ηρθε κι εσκυψε πανω απο το λικνο μου ιδια η μνημη γιναμενη παρον τη φωνη πηρε των δεντρων, των κυματων: "Εντολη σου, ειπε, αυτος ο κοσμος και γραμμενος μες τα σπλαχνα σου ειναι Διαβασε και προσπαθησε και πολεμησε" ειπε "Ο καθεις και τα οπλα του" ειπε Και τα χερια του απλωσε οπως κανει νεος δοκιμος Θεος για να πλασει μαζι αλγηδονα και ευφροσυνη. Πρωτα συρθηκαν με δυναμη και ψηλα πανω απο τα μπεντενια ξεκαρφωθηκαν πεφτοντας οι Εφτα Μπαλταδες κατα πως η καταιγιδα στο σημειο μηδεν οπου ευωδιαζει απ' αρχης παλι ενα πουλι καθαρο παλιννοστουσε το αιμα και τα τερατα επαιρναν την οψη του ανθρωπου Τοσο ευλογο το Ακατανοητο Ψστερα και οι ανεμοι ολης της φαμιλιας μου εφτασαν τ' αγορια με τα φουσκωμενα μαγουλα και τις πρασινες ουρες ομοια Γοργονες και οι αλλοι γεροντες γνωριμοι παλαιοι οστρακοδερμοι γενειοφοροι Και το νεφος εχωρισαν στα δυο Και αυτο παλι στα τεσσερα και το λιγο που απομεινε φυσηξαν στο Βορρα Με πλατυ πατησε ποδι στα νερα και αγερωχος ο μεγας Κούλες Η γραμμη του οριζοντα ελαμψε ορατη και πυκνη και αδιαπεραστη ΑΥΤΟΣ ο πρωτος υμνος ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο Αχειροποιητος με το δαχτυλο εσυρε τις μακρινες γραμμες ανεβαινοντας καποτε ψηλα με οξυτητα και φορες πιο χαμηλα οι καμπυλες απαλες μια μεσα στην αλλη στεριες μεγαλες που ενιωσα να μυριζουνε χωμα οπως η νοηση Τοσο ηταν αληθεια που πιστα μ' ακολουθησε το χωμα εγινε σε μεριες κρυφες πιο κοκκινο και αλλου με πολλες μικρες πευκοβελονες Υστερα πιο νωχελικα οι λοφοι οι κατωφερειες αλλοτε και το χερι αργο σε αναπαυση τα λαγκαδια οι καμποι κι αξαφνα παλι βραχοι αγριοι και γυμνοι δυνατες πολυ παρορμησεις Μια στιγμη που εσταθηκε να στοχαστει κατι δυσκολο ή κατι το υψηλο: ο Ολυμπος, ο Ταϋγετος "Κατι που να σου σταθει βοηθος και αφου πεθανεις" ειπε Και στις πετρες μεσα τραβηξε κλωστες κι απ' τα σπλαχνα της γης ανεβασε σχιστολιθο ενα γυρο σ' ολη την πλαγια τα πλατια στερεωσε σκαλοπατια Εκει μονος απιθωσε κρηνες5 λευκες μαρμαρινες μυλους ανεμων τρουλους ροδινους μικρους και ψηλους διατρητους περιστεριωνες Αρετη6 με τις τεσσερις ορθες γωνιες Κι επειδη συλλοστηκεν ωραια που ειναι στην αγκαλια ο ενας του αλλου γεμισαν ερωτα οι μεγαλες γουρνες αγαθα σκυψανε τα ζωα μοσκαρια και αγελαδες σα να μη ητανε στον κοσμο πειρασμος κανενας και να μη ειχαν γινει ακομη τα μαχαιρια "Η ειρηνη θελει δυναμη να την αντεξεις" ειπε και στροφη γυρω του κανοντας μ' ανοιχτες παλαμες εσπειρε φλομους κροκους καμπανουλες ολων των ειδων της γης τ' αστερια τρυπημενα στο ενα φυλλο τους για σημειο καταγωγης και υπεροχή και δυναμη ΑΥΤΟΣ ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας! ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ακουσω αγερα ή μουσικη που κινουσα σε ξαγναντο να βγω (μιαν απεραντη κοκκινη αμμο ανεβαινα με τη φτερνα μου σβηνοντας την Ιστορια) παλευα τα σεντονια Ηταν αυτο που γυρευα και αθωο και ριγηλο σαν αμπελωνας και βαθυ και αχαραγο σαν η αλλη οψη τ' ουρανου Κατι λιγο ψυχης μεσα στην αργιλλο Τοτε ειπε και γεννηθηκεν η θαλασσα και ειδα και θαυμασα Και στη μεση της εσπειρε κοσμους μικρους κατ' εικονα και ομοιωση μου: Ιπποι πετρινοι με τη χαιτη ορθη και γαληνιοι αμφορεις και λοξες δελφινιων ραχες η Ιος η Σικινος η Σεριφος η Μηλος "Καθε λεξη κι απο 'να χελιδονι για να σου φερνει την ανοιξη μεσα στο θερος" ειπε Και πολλα τα λιοδεντρα που να κρησαρουν στα χερια τους το φως κι ελαφρο v' απλωνεται στον υπνο σου και πολλα τα τζιτζικια που να μην τα νιωθεις οπως δε νιωθεις το σφυγμο στο χερι σου αλλα λιγο το νερο για να το 'χεις Θεο και να κατεχεις τι σημαινει ο λογος του και το δεντρο μοναχο του χωρις κοπαδι για να το κανεις φιλο σου και να γνωριζεις τ' ακριβο του τ' ονομα φτενο στα ποδια σου το χωμα για να μην εχεις που ν' απλωσεις ριζα και να τραβας του βαθους ολοενα και πλατυς επανου ο ουρανος για να διαβαζεις μονος σου την απεραντοσυνη ΑΥΤΟΣ ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας! "ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ αυτον αναγκη να τον βλεπεις και να τον λαβαινεις" ειπε: Κοιταξε! Και τα ματια μου εριξαν τη σπορα γρηγορωτερα τρεχοντας κι απο βροχη τα χιλιαδες απατητα στρεμματα Σπιθες ριζα μες το σκοτος πιανοντας και νερων άξαφνων πιδακες Η σιγη που εκχερσωνα για ν' αποθεσω γονους φθογγων και χρησμων φυτρα χρυσα Το ξιναρι ακομη μες τα χερια μου τα μεγαλα ειδα κοντοποδα φυτα, γυριζοντας το προσωπο άλλα υλακωντας άλλα βγαζοντας τη γλωσσα: Να το σπαραγγι να ο ριθιος να το σγουρο περσεμολο το τζεντζεφυλλι και το πελαργονι ο στυφνος και το μαραθο Οι κρυφες συλλαβες οπου πασχιζα την ταυτοτητα μου ν' αρθρωσω "Ευγε, μου ειπε, και αναγνωση γνωριζεις και πολλα μελλει να μαθεις αν το Ασημαντο εμβαθυνεις Και μια μερα θα 'ρθει βοηθους ν' αποκτησεις Θυμησου: τον αγχεμαχο Ζεφυρο, το ερεβοκτονο ροδι τα φλεγομενα ωκυποδα φιλια" Και ο λογος του χαθηκε σαν ευωδια Η ωρα εννια χτυπησε περδικα τη βαθεια καρδια της ευφωνιας αλληλεγγυα σταθηκαν τα σπιτια και μικρα και τετραγωνα με καμάρα λευκη και λουλακί πορτοφυλλο Κατω απ' την κληματαρια ωρες εκει ρεμβασα με μικρα-μικρα τιτυβισματα κοασμους, τρυσμους, το μακρινο κουκουρισμα: Να το πιπινι να το λελεκι να το γυφτοπουλι ο νυχτοπατης και η νεροκοτα ηταν και ο μπομπιρας εκει και το αλογακι που λεν της Παναγιας Η στερια με τα σκελη μου γυμνα στον ηλιο και παλι οι δυο θαλασσες και η τριτη αναμεσα - λεμονιες κιτριες μανταρινιες - και ο αλλος μαϊστρος με τ' απανω του υψηλο μπογαζι αλλοιωνοντας τ' οζονιο τ' ουρανου Χαμηλα στων φυλλων τον πυθμενα η τριβιδα η λεια τ' αυτακια των ανθων κι ο θαλλος ο αδημονωντας και ειναι ΑΥΤΟΣ ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας Υστερα και το φλοισβο ενοησα και τον μακρυ ατελειωτο ψιθυρο των δεντρων Ειδα πανω στο μολο αραδιασμενα τα κοκκινα σταμνια και πιο σιμα στο ξυλινο παραθυροφυλλο κει που κοιμομουνα με το 'να πλάι λαλησε πιο δυνατα ο βοριας Και ειδα Κορες ομορφες και γυμνες και λειες ωσαν το βοτσαλο με το λιγο μαυρο στις κοχες των μηρων και το πολυ και πλουσιο ανοιχτο στις ωμοπλατες να φυσουν ορθιες μεσα στην Κοχυλα και αλλες γραφοντας με κιμωλια λογια παραξενα, αινιγματικα: ΡΩΕΣ; ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ, ΟΛΗΙΣ, ΑΪΑΣΑΝΘΑ; ΥΕΛΤΗΣ μικρες φωνες πουλιων και υακινθων ή αλλα λογια του Ιουλιου Σημαινοντας οι εντεκα πεντε οργιες του βαθους περκες γοβιοι σπαροι με πελωρια σβαραχνα και κοντες πρυμναιες ουρες Ανεβαινοντας εβρισκα σπογγους και σταυρους θαλασσης και λιγνες αμιλητες ανεμωνες και πιο ψηλα στα χειλη του νερου πεταλιδες τριανταφυλλιες και μισανοιχτες πίνες και αρμυρήθρες "Ακριβα λογια, μου ειπε, ορκοι παλαιοι που εσωσε ο Καιρος και η σιγουρη ακοη των μακρυνων ανεμων" Και σιμα στο ξυλινο παραθυροφυλλο κει που κοιμομουνα με το 'να πλάι δυνατα στο στηθος μου εσφιξα το μαξιλαρι και τα ματια μου δακρυα γιοματα Ημουν στον εκτο μηνα των ερωτων και στα σπλαχνα μου σαλευε σπορος ακριβος ΑΥΤΟΣ ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας "ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ θα δεις την ερημια και θα της δωσεις το δικο σου νοημα, ειπε Πριν απο την καρδια σου 'θα 'ναι αυτη και μετα παλι αυτη θ' ακολουθησει Τουτο μονο να ξερεις: Ο,τι σωσεις μες στην αστραπη καθαρο στον αιωνα θα διαρκεσει" Και ψηλα πολυ πανω απ' τα κυματα εστησε τα χωρια των βραχων Εκει σκονη εφτανε ο αφρος άπλερη γιδα ειδα να γλειφει τις ρωγμες με το ματι λοξο και το λιγο κορμι σα χαλαζιας Εζησα τις ακριδες και τη διψα και τα τραχια στις αρμοσιες τους δαχτυλα χρονους τακτους οσους η Γνωση οριζει Στα χαρτια σκυφτος και στα βιβλια τ' απυθμενα με σκοινι λιανο κατεβαινοντας νυχτες και νυχτες το λευκο αναζητησα ως την υστατη ενταση του Μαυρου Την ελπιδα ως τα δακρυα Τη χαρα ως την ακρα απογνωση Να σταλθει βοηθεια τοτε κριθηκε η στιγμη και ο κληρος επεσε στις βροχες κελαρυσανε ολη μερα ρυακια ετρεξα σαν τρελος στις πλαγιες εσχισα σχινο και πολυ μυρτο μες στη φουχτα μου εδωσα να δαγκασουνε οι πνοες "Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη στις πλαγιες το ιδιο και στα σπλαχνα σου" Και τα χερια του απλωσε οπως κανει γεροντας γνωστικος Θεος για να πλασει μαζι πηλο και ουρανοσυνη Λιγο μολις πυραχτωσε τις κορφες αλλ' αδαγκωτο πρασινο στις ρεματιες το χορτο καρφωσε μεντα λεβαντα λουιζα και μικρες πατημασιες αρνιων ή αλλου παλι απο τα υψη πεφτοντας οι ψιλες κλωστες το ασημι, δροσερα μαλλια κοπελας που ειδα και που εποθησα Υπαρκτη γυναικα "Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη" και γεματος λαχταρα χάιδεψα το σωμα φιλια δοντια με δοντια· υστερα ενας μεσ στον αλλο Τρικυμισα οπως καβος πατησα βαθεια που αερα πηρανε οι σπηλιες Ηχω με το λευκο σανταλι περασε μια στιγμη γοργα κατω απο τα νερα η ζαργανα και ψηλα το λοφο εχοντας ποδι Και τον ηλιο κεφαλι κερασφορο13 ν' ανεβαινει Αβαδιστος ειδα Ο Μεγας Κριος Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πλολλους αιωνες πριν Ο ακομη χλωρος μες στην φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο ψιθυρισε οταν ρωτησα: -Τι το καλο; Τι το κακο; - Ενα σημειο Ενα σημειο και σ' αυτο πανω ισορροπεις και υπαρχεις κι απ' αυτο πιο περα ταραχη και σκοτος κι απ'αυτο πιο πισω βρυγμος των αγγελων -Ενα σημειο Ενα σημειο και σ' αυτο μπορεις απεραντα να προχωρησεις ή αλλιως τιποτε δεν υπαρχει πια Και ο ζυγος που, ανοιγοντας τα χερια μου, εμοιαζε να ζυγιαζει το φως και το ενστικτο ητανε ΑΥΤΟΣ ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας ! ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΩΡΕΣ γυριζαν οπως οι μερες με πλατια μενεξεδενια φυλλα στο ρολόι του κηπου Δειχτης ημουν εγω Τριτη Τεταρτη Πεμπτη ο Ιουνιος ο Ιουλιος ο Αυγουστος Εδειχνα την αναγκη που μου ερχοταν άρμη καταπροσωπο Εντομα κοριτσιων Μακρινες αστεροπες της Ιριδας - "Ολα τουτα καιρος της αθωοτητας ο καιρος του σκυμνου και του ροδαμου ο πολυ πριν την αναγκη" μου ειπε Και τον κινδυνο εσπρωξε με το 'να δαχτυλο Στην κορφη του καβου φορεσε μελανο φρυδι Απο μερος αγνωστο φωσφορο εχυσε "Για να βλεπεις, ειπε, απο μεσα στο κορμι σου φλεβες καλιο, μαγγανιο και τ' αποτιτανωμενα παλαια καταλοιπα του ερωτα" Και πολυ τοτε σφιχθηκε η καρδια μου ηταν το πρωτο τριξιμο του ξυλου μεσα μου μιας νυχτος που εσιμωνε ισως η φωνη του γκιωνη καποιου που ειχε σκοτωθει το αιμα γυριζοντας πανω στον κοσμο Ειδα περα, μακρια, στην ακρα της ψυχης μου μυστικα να διαβαινουνε φαροι ψηλοι ξωμαχοι Στους γκρεμους τραβερσωμενα καστρα Τ' αστρο της τραμουντανας Την αγια Μαρινα με τα δαιμονικα Και πολυ πιο βαθια πισω απ' τα κυματα στο Νησι με τους κολπους των Ελαιωνων Μια στιγμη μου εφανηκε θωρουσα Εκεινον που το αιμα του εδωσε για να σαρκωθω τον τραχυ του Αγιου δρομο ν' ανεβαινει μια φοραν ακομη Μια φοραν ακομη στα νερα της Γερας ν' ακουμουμπα τα δαχτυλα και τα πεντε ν' αναβουνε χωρια ο Παπαδος ο Πλακαδος ο Παλαιοκηπος ο Σκοπελος και ο Μεγαρος εξουσια και κληρος της γενιας μου. "Αλλα τωρα, ειπε, η αλλη σου οψη αναγκη ν' ανεβει στο φως" και πολυ πριν με το νου μου βαλω ή σημαδι φωτιας ή σχημα ταφου Κατα κει που δεν εσωνε κανεις να δει με τα χερια εμπρος του σκυβοντας τα μεγαλα ετοιμασε Κενα στη γη και στο σωμα του ανθρωπου: το κενο του Θανατου για το βρεφος το ερχομενο το κενο του φονικου για τη Δικαια κριση το κενο της Θυσιας για την ιση Ανταποδοση το κενο της Ψυχης για την Ευθυνη του Αλλου Και η Νυχτα πανσες παλιας πριονισμενης απο νοσταλγια Σεληνης με του ερημου μυλου τα χαλασματα και την ακακη ευωδια της κοπρου πηρε μερος μεσα μου Διαστασεις αλλαξε στα προσωπα· μοιρασε αλλιως τα βαρη Το σκληρο μου σωμα ηταν η αγκυρα κατεβασμενη μεσα στους ανθρωπους οπου ηχος αλλος κανεις μονο γδουποι γοοι και κοπετοι και ρωγμες επανω στην αναστροφη οψη Ποιας φυλης ο γονος νά 'μουν τοτε μονο εννοησα που η σκεψη του Αλλου διαγωνια σαν ακμη γυαλιου και Ορθον ως περα με χαραζε Ειδα μεσα μου στα σπιτια καθαρα σαν να μην ηταν τοιχοι με το λυχνο στο χερι να περνουν γεροντισσες τα χαρακια στο μετωπο και στο ταβανι και αλλοι νεοι με το μουστακι που εζωναν αρματα στη μεση τους αμιλητοι δυο δαχτυλα πανω στη λαβη εδω και αιωνες. "Βλεπεις, ειπε, ειναι οι Αλλοι και δεν γινεται Αυτοι χωρις Εσενα και δε γινεται μ' Αυτους χωρις, Εσυ Βλεπεις, ειπε, ειναι οι Αλλοι και αναγκη πασα να τους αντικρισεις η μορφη σου αν θελεις ανεξαλειπτη να 'ναι και να μεινη αυτη. Επειδη πολλοι φορουν το μελανο πουκαμισο και οι αλλοι μιλουν τη γλωσσα των χοιρογρυλλιων και ειναι οι Ωμοφαγοι και οι Αξεστοι του Νερου οι Σιτοφοβοι και οι Πελδινοι και οι Νεοκονδορες ορμαθος και αριθμος των ακρων του σταυρου της Τετρακτιδος. Αν αληθεια κρατησεις και τους αντικρισεις, ειπε, η ζωη σου θ' αποκτησει αιχμη και θα οδηγησεις, ειπε Ο καθεις και τα οπλα του, ειπε Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν Ο ακομη χλωρος μες στη φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο Περασε μεσα μου Εγινε αυτος που ειμαι Η ωρα τρεις της νυχτας λαλησε μακρια πανω απ' τα παραπηγματα ο πρωτος πετεινος Ειδα για μια στιγμη τους Ορθιους Κιονες τη Μετωπη με τα Ζωα Δυνατα και ανθρωπους φερνοντας Θεογνωσια Πηρε οψη ο Ηλιος Ο Αρχαγγελος αει δεξια μου ΑΥΤΟΣ εγω λοιπον και ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας ΤΑ ΠΑΘΗ Α' Ιδου εγω λοιπον, ο πλασμενος για τις μικρες Κορες και τα νησια του Αιγαιου· ο εραστης του σκιρτηματος των ζαρκαδιων και μυστης των φυλλων της ελιας· ο ηλιοποτης και ακριδοκτονος. Ιδου εγω καταντικρυ του μελανου φορεματος των αποφασισμενων και της αδειας των ετων, που τα τεκνα της αμβλωσε, γαστερας, το αγκρισμα! Λυνει αερας τα στοιχεία και βροντη προσβαλλει τα βουνα. Μοιρα των αθωων, παλι μονη, νά σε, στα Στενα ! Στα Στενα τα χερια μου αδειασα κι αλλα πλουτη δεν ειδα, κι αλλα πλουτη δεν ακουσα παρα βρυσες να τρεχουν Ρόδια ή Ζεφυρο ή Φιλιά. Ο καθεις και τα οπλα του, ειπα: Στα Στενα τα ροδια μου θ' ανοιξω Στα Στενα φρουρους τους ζεφυρους θα στησω τα φιλια τα παλια θ' απολυσω που η λαχταρα μου αγιασε ! Λυνει αερας τα στοιχεία και βροντη προσβαλλει τα βουνα. Μοιρα των αθωων, εισαι η δικη μου η Μοιρα ! Β' ΤΗ γλωσσα μού δωσαν ελληνικη· το σπιτι φτωχικο στις αμμουδιες του Ομηρου. Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου στις αμμουδιες του Ομηρου. Εκει σπαροι και περκες ανεμοδαρτα ρηματα ρευματα πρασινα μες τα γαλαζια οσα ειδα στα σπλαχνα μου ν' αναβουνε σφουγγαρια, μεδουσες με τα πρωτα λογια των Σειρηνων οστρακα ροδινα με τα πρωτα μαυρα ριγη. Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου με τα πρωτα μαυρα ριγη. Εκει ρόδια, κυδωνια θεοι μελαχρινοι, θειοι και εξάδελφοι το λαδι αδειαζοντας μες στα πελωρια κιουπια· και πνοες απο τη ρεματια ευωδιαζοντας λυγαρια και σχινο σπαρτο και πιπεροριζα με τα πρωτα πιπισματα των σπινων, ψαλμωδιες γλυκες με τα πρωτα-πρωτα Δοξα Σοι ! Εκει δαφνες και βαγια θυμιατο και λιβανισμα τις πάλες ευλογωντας και τα καριοφιλια. Στο χωμα το στρωμενο με τ' αμπελομαντιλα κνισες, τσουγκρισματα και Χριστος Ανεστη με τα πρωτα σμπαρα των Ελληνων. Αγαπες μυστικες με τα πρωτα λογια του ΥΜΝΟΥ. Μοναχη εγνοια η γλωσσα μου, με τα πρωτα λογια του Υμνου ! α' Στον πηλο το στομα * μου ακομη και σε ονομαζε Ροδινο νεογνο * στικτή πρωτη δροσια Κι απο τοτε σού πλαθε * βαθια χαραματα Τη γραμμη των χειλιων * και τον καπνο της κομης Την αρθρωση σού 'δινε * και στο λαμδα και στο εψιλον Την αερινη ασφαλτη * περπατηξια Κι απ' την ιδια εκεινη * στιγμη μεσα μου ανοιγοντας Αγνωστη φυλακη * φαια κι ασπρα πουλια Στον αιθερα εριζοντας * ανεβηκαν κι ενιωσα Πως για σενα τα αιματα * για σενα τα δακρυα Στους αιωνες το παλεμα * το φριχτο και το υπεροχο Η σαγηνη για σενα και * η ομορφια Στα πνευστα των δεντρων * και κρουοντας ο πυρριχιος Δορατα και σπαθια * να λες ακουσα Εσυ Μυστικα προσταγματα * και παρθενοβιωτα Με την εκλαμψη πρασινων * αστερων λογια Και πανω απ' την αβυσσο * αιωρουμενη γνωρισα ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ * ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ! Edited by - ΑΤΜΑ on 29/02/2004 18:38:01
Valnta ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" Vietnam 2285 Μηνύματα	Απεστάλη: 02/10/2003, 18:31:51 ...και πολλά τα λιόδεντρα που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως και ελαφρό ν'απλώνεται στον ύπνο σου και πολλά τα τζιτζίκια αλλά λίγο το νερό... φτενό στα πόδια σου το χώμα και πλατύς απάνω σου ο ουρανός για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη... *Thothoula η κουνιστούλα*
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 04/10/2003, 22:05:33 Φεύγω με μια ματιά Ματιά πλατειά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος απο την αρχή στα μέτρα της καρδιάς Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ryche ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" Greece 1765 Μηνύματα	Απεστάλη: 05/10/2003, 16:14:12 ΕΙΝΑΙ ΔΙΓΑΜΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ... ΕΝΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΧΑΝΕΙ ΜΑ ΟΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ
durden_alie ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" Turkey 1532 Μηνύματα	Απεστάλη: 05/10/2003, 20:29:24 "Δεν λυπάμαι τους ποιητές που μείνανε χωρίς κοινό...Λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές..." Οδυσσέας Ελύτης
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/10/2003, 15:30:02 Tα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος ! Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/10/2003, 15:36:46 ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου......... ............................................................................................................................ Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε τί βλέπεις ; - Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξυνόχορτο. - Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών. - Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων. - Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων. Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 06/10/2003, 18:37:56 Η ώρα τρεις της νύχτας λάλησε μακριά πάνω απο τα παραπήγματα ο πρώτος πετεινός Είδα για μια στιγμή τους Όρθιους Κίονες τη Μετόπη με Ζώα Δυνατά και Ανθρώπους φέρνοντας Θεογνωσία Πήρε όψη ο Ήλιος Ο Αρχάγγελος ο αεί δεξιά μου ΑΥΤΟΣ εγώ λοιπόν και ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας ! Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 09/10/2003, 17:01:47 Καταπρόσωπό μου οι νέοι Αλεξανδρείς εχλεύασαν ! Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 13/10/2003, 10:07:13 Και πάλι προβαίνουν ψηλά μεσ στα νέφη απ' την άλλη μεριά του βυθού Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 17/10/2003, 11:17:24 Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους Αιώνες των Αιώνων ! Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΑΤΜΑ ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" India 6464 Μηνύματα	Απεστάλη: 17/10/2003, 23:28:11 [....TOΣΟ Η ΝΥΧΤΑ ,ΤΟΣΟ Η ΒΟΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΤΟΣΟ Η ΣΤΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ,ΤΟΣΟ Η ΣΙΓΑΛΙΑ ΤΡΙΓΥΡΩ Η ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΚΑΜΑΡΑ Τ'ΟΥΡΑΝΟΥ ΜΕ Τ'ΑΣΤΡΑ ΤΟΣΟ Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΟΥ ΑΝΑΠΝΟΗ ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ,ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ,ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ + Ν'ΑΓΡΙΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΑΔΟΚΙΜΑΣΤΟ + ΤΟ ΑΠ'ΑΛΛΟΥ ΦΕΡΜΕΝΟ ΔΕΝ Τ'ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ +ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ...Μ'ΑΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΗ ΜΕΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ +ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΗ ΜΕΣ'ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΞΗΜΕΡΩΘΕΙ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΜΟΥ ΑΙΜΑ ΤΟ ΜΥΤΕΡΟ ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΑΝ ΚΡΙΑΡΙ ΠΟΥ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕΣ' ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ +ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΤΟΥΣ ΚΛΩΝΟΥΣ ΤΣΑΚΙΖΕΙ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ,...Μ'ΑΚΟΥΣ Σ'ΑΓΑΠΩ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΣΕ ΚΡΑΤΩ+ΣΕ ΠΑΩ +ΣΟΥ ΦΟΡΩ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΝΥΦΙΚΟ ΤΗΣ ΟΦΗΛΙΑΣ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ Μ'ΑΦΗΝΕΙΣ ,ΠΟΥ ΠΑΣ+ΠΟΙΟΣ ,...Μ'ΑΚΟΥΣ ΣΟΥ ΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥΣ....] ΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΣΤΟ ΛΩΤΟ
harmonia Μέλος 1ης Βαθμίδας 52 Μηνύματα	Απεστάλη: 22/10/2003, 00:51:20 Το ενδόμυχο φως που ασπρογαλάζει κατ' εικόνα και ομοίωση του απείρου
Tragikos_Klooun Νέο Μέλος Greece 27 Μηνύματα	Απεστάλη: 22/10/2003, 01:52:51 << Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς; Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς...Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς...>> Ο. Ελύτης - Μονόγραμμα Τόσο βαθύ,τόσο αληθινό...το διαβάζεις και τρέμεις... Καλώς ήλθατε πάλι να γελάστε ξανά, από μπροστά σας περνάω με αστεία ματιά!
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 23/10/2003, 15:32:53 Ψηλά μ έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά Προχωρεί μεσ στα κύματα και τραγουδάει Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Oannes Πλήρες Μέλος Greece 1162 Μηνύματα	Απεστάλη: 28/10/2003, 13:33:15 Λόγω της ημέρας... ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1 Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος, που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός, καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας, κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες, εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό, που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε μα όλος ο κόπος τ' ουρανού, όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα πρωί στα πόδια του βουνού, τώρα, σαν από στεναγμό θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει, τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα, πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της, μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο. Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό. Κάτι κακό θ' ανάψει. Αγριέυει η τρίχα του αλογόβουνου, τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψύχες τ' ουρανού. Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
Valnta ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA" Vietnam 2285 Μηνύματα	Απεστάλη: 25/11/2003, 19:16:26 ...Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό... Va(l)nta Διχασμένη προσωπικότητα + Mοναδική απόγονος Thoth Tρισμέγιστου +(ξανά) αδερφή TAT Kύβου