Δεν θυμάμε άλλες αυτή την στιγμή
αν κάποιος θυμάτε ταινίες του μετά χαράς να συμπληρώσει

(Τελικά πιστεύω πως κάποιους σκηνοθέτες τους εμπιστευόμαστε...)
Και έτσι με αυτή την αφορμή είπα να κάνω μία αναφορά σε σκηνοθέτες που άφησαν το στίγμα τους και αγαπήθηκαν μέσα από τις ταινίες τους είτε αυτή ήταν μία είτε περισσότερες...είτε μέσω του κινηματογράφου είτε μέσα από το video club

Επίσης κάποιες φορές τυχαίνει να βλέπουμε ταινίες και να αγαπήσουμε ταινίες κάποιου σκηνοθέτη που δεν ξέρουμε .... Γι' αυτό θεώρησα πως θα ήταν ευχάριστω να γνωρίσουμε τους σκηνοθέτες μέσα απο αυτό εδώ το post....

Τί λέτε? ... Η γνώση νομίζω σου χαρίζει την ευκαιρία επιλογής...

Περιμένω την συμμετοχή σας...

Ξεκινώντας....

Ευχαριστώ .. πάντα με φιλική διάθεση

Edited by - simori on 07/01/2004 01:23:05

Περιληπτικά η ζωή του

Ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες είναι ο Πολωνικής καταγωγής Roman Polanski...γεννήθηκε το 1933 και οι γονείς του θανατώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου ο μικρός τότε Roman γλύτωσε την τελευταία στιγμή...
Το 1954 έγινε δεκτός στη σχολή κινηματογράφου Lodz Film School, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα κέρδισε πέντε διεθνή βραβεία στη Διεθνή Έκθεση των Βρυξελλών για το φιλμ "Two Men and a Wardrobe". Το πρώτο του βραβείο σε διεθνές φεστιβάλ ήρθε το 1952 για την ταινία "Μαχαίρι στο νερό" που κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ.

Ακολούθησαν τα φιλμ "Repulsion" (1965), "Cul-de-Sac" (1966) και "Dance of the vampires/The fearless vampire killers, or Pardon me but your teeth are in my neck"(1967), στα γυρίσματα της οποίας γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του, ηθοποιό Sharon Tate.

Η κατάληξη της σχέσης τους υπήρξε δραματική, όταν το 1969 η έγκυος τότε Tate δολοφονήθηκε στην έπαυλη του σκηνοθέτη στο Hollywood από τη συμμορία του σατανιστή Τσαρλς Μάνσον. Είχε προηγηθεί η ταινία-ορόσημο στην καριέρα του Polanski Rosemary`s Baby - Το Μωρο της Ροζμαρυ(1968), το σενάριο της οποίας, ως ειρωνεία της τύχης, αναφερόταν στη γέννηση του διαβόλου από μια νεαρή κοπέλα

Η κατάκτηση του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, με τη δραματική ταινία The Pianist - Ο Πιανιστας, το οποίο φιλμ αναφέρεται στην προσπάθεια επιβίωσης ενός άντρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Πολωνία. Το σενάριο, όπως ήταν φυσικό, περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, μερικά από τα οποία εμφανίστηκαν και στο αριστούργημα του Spielberg Schindler`s List - Η Λιστα του Σιντλερ, μετά από προτροπή του αμερικανού σκηνοθέτη

Φιλμογραφία:
The Pianist - Ο Πιανίστας (2003)
The ninth Gate - Η ένατη Πύλη (1999)
Death and the Maiden - Ο Θάνατος και η Κόρη (1994)
Lunes de fiel - Τα μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (1992)
Frantic (1988)
Chinatown - Τσάιναταουν (1975)
Rosemary`s Baby - Το Μωρό της Ροζμαρυ (1969)
...... Ο ένοικος..

Ευχαριστώ ... πάντα με φιλική διάθεση....

Ο Γούντι Αλλεν θεωρείται δικαίως από πολλούς ως μία από τις κορυφαίες μορφές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 12 Ιανουαρίου του 1935, ο Αλλεν Στιούαρτ Κόνισμπεργκ (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) προσπάθησε επίμονα να υπερβεί την αληθοφανή κωμική παρουσία που συναντούσε τόσο στους συναδέλφους του όσο και στον ίδιο του τον εαυτό και τελικά τα κατάφερε. Σπούδασε στο City College της Νέας Υόρκης και στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Ξεκίνησε από νωρίς να γράφει αστεία για άλλους κωμικούς, όμως έως το 1961. Τότε είναι που ξεκινάει να ερμηνεύει ο ίδιος τα αστεία που γράφει, μ' έναν μοναδικό τρόπο που κέρδιζε αμέσως τις καρδιές των θεατών

Το 1965 γύρισε την πρώτη του ταινία, What's New *****cat?, στην οποία είχε γράψει ο ίδιος το σενάριο, συμμετέχοντας παράλληλα και ως ηθοποιός. Το φιλμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία, προμηνύοντας το ευοίωνο μέλλον του Αλλεν. Ακολούθησε το Ιαπωνικό θρίλερ κατασκόπων What's Up, Tiger Lily? το 1966, στο οποίο συμμετείχε και η τότε σύζυγός του, Λουίζ Λασέρ. Το 1969 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, το Take the Money and Run, μια παρωδία ντοκιμαντέρ με θέμα το έγκλημα.

Στη συνέχεια γύρισε μια σειρά από καταπληκτικές κωμωδίες, μερικές από τις οποίες ήταν οι Bananas (1971), Everything You Always Wanted to Know About Sex (but were afraid to ask) (1972), Sleeper (1973) και Love and Death (1975). Σ' αυτές ο Αλλεν επιδόθηκε σε μια ιδιαίτερη κοινωνική σάτιρα, με αλλόκοτες καταστάσεις και παραλυτικά αστεία. Λίγο αργότερα, την χρονιά του 1977, σκηνοθέτησε την αποκαλυπτική ταινία Annie Hall. Χωρίς βέβαια να λείπουν τα σπαρταριστά αστεία του, η ταινία καταρχήν ήταν μια συγκινητική ματιά στο αστικό ρομάντζο της εποχής του. Το φιλμ αυτό απέφερε στον Αλλεν τα Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη και ηθοποιού, ενώ μοιράστηκε και το βραβείο καλύτερου σεναριογράφου με τον Μάρσαλ Μπρίκμαν. Έκτοτε οι ταινίες του Αλλεν άρχισαν να γίνονται πιο σοβαρές, με αφετηρία το Interiors (1978)- ένα δραματικό φιλμ με εμφανείς επιρροές Bergman- το οποίο έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος. Το Interiors αν και δεν γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, χάρισε στον Αλλεν πολλά βραβεία Όσκαρ, ανάμεσά τους και αυτά καλύτερης σκηνοθεσίας και σεναρίου.

Μετά είχε σειρά το Manhattan (1979), μια γλυκόπικρη ρομαντική κωμωδία- επενδυμένη με τη μουσική του Τζέρσγουιν- που αναφερόταν νοσταλγικά στη Νέα Υόρκη. Το φιλμ σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, λαμβάνοντας καλές κριτικές και αποφέροντας στον Αλλεν το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου. Την επόμενη χρονιά σκηνοθέτησε το αυτοβιογραφικό Stardust Memories, ενώ ακολούθησαν τα φιλμ A Midsummer Night's Sex Comedy (1982) και Zeliq (1983).

Ο Αλλεν κέρδισε Όσκαρ καλύτερου σεναρίου με τις ταινίες Broadway Danny Rose (1984), The Purple Rose of Cairo (1985), Hannah and Her Sisters (1986) και Radio Days (1987). Ωστόσο, το δράμα συνέχιζε να του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Έτσι, αποφάσισε να γυρίσει τα φιλμ September (1987) και Another Woman (1988) που διακατέχονταν από την ίδια βαριά ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο Interiors, χωρίς ωστόσο να γνωρίσουν την ίδια επιτυχία. Με την ταινία Crimes and Misdemeanors (1989) επανήλθε στις κλασικές του επιτυχίες, γράφοντας μοναδικά αστεία και ξορκίζοντας την αντίληψη ότι οι εγκληματικές πράξεις ποτέ δεν μένουν ατιμώρητες. Την επόμενη χρονιά σκηνοθέτησε το φιλμ Alice με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη του Μία Φάροου, ενώ ακολούθησε το Shadows and Fog (1992), ένα ακόμη βαρύγδουπο δράμα που μόνο δυσμενείς κριτικές απέφερε στον Αλλεν

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Hollywood Ending (2002) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Curse of the Jade Scorpion (2001) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Picking Up the Pieces (2000)
Small Time Crooks (2000) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Sweet and Low-down (1999) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Celebrity (1998) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Antz (1998) (φωνή)
Deconstructing Harry (1997) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Wild Man Blues (1997)
Everyone Says I Love You (1996) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Mighty Aphrodite (1995) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Bullets Over Broadway (1994) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Manhattan Murder Mystery (1993) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Husbands and Wives (1992) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Shadows and Fog (1992) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Scenes from a Mall (1991)
Alice (1990) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Crimes and Misdemeanours (1989) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
New York Stories (1989) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Radio Days (1987) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Hannah and Her Sisters (1986) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Purple Rose of Cairo (1985) (σενάριο-σκηνοθεσία)
Broadway Danny Rose (1984) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
1983: Zelig (1983) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Midsummer Night's Sex Comedy (1982) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Stardust Memories (1980) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Manhattan (1979) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Annie Hall (1977) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Front (1976)
Sleeper (1973) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Everything You Always Wanted to Know About Sex (1972) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Play It Again, Sam (1972) (συμμετοχή-σενάριο)
Bananas (1971) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Take the Money and Run (1969) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
Casino Royale (1967) (συμμετοχή-σενάριο)
What's Up, Tiger Lily? (1966) (συμμετοχή-σενάριο-σκηνοθεσία)
What's New, *****cat? (1965) (συμμετοχή-σενάριο)

Πάντα με φιλική διάθεση.....

Ο ΚΛΙΝΙΚΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ DAVID CRONENBERG
Ημερομηνία γέννησης:1943
Τόπος: Toronto, Canada
Έχετε ακούσει τον όρο "κλινικός τρόμος"; Πολύ παράξενος, έτσι; Παράξενος όσο και οι ταινίες του David Cronenberg. Αυτός θαρρώ είναι ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για τις τόσο πολύμορφες ταινίες του. Σε αυτές ο τρόμος προέρχεται από γενετική μεταλλαγή, από ένα παράσιτο, ή από διάφορα είδη επιδημιών ή ιών.

Αν εξαιρέσουμε τις δύο ταινίες που έκανε ως φοιτητής, το Stereo (1969) και το Crimes Of The Future (1970), στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους είναι το Shivers (Ανατριχίλες) (1975), μια ιστορία ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου παράσιτου που μολύνει τους ενοίκους ενός συγκροτήματος διαμερισμάτων στο Montreal. Το προφητικό αυτό φιλμ φαντάζει σήμερα (με τα τόσα ειδικά εφέ) αστείο, είναι όμως τόσο επίκαιρο, θυμίζοντας ότι το συγκεκριμένο παράσιτο παραλληλίζεται με τον ιό του AIDS, κάτι που το 1975 ήταν άγνωστο.
Στο Dead Zone (1983), βασισμένο σε μια νουβέλα του Stephen King, τα ειδικά εφέ δίνουν τη θέση τους στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα, μέσα από την εκπληκτική ερμηνεία του Christopher Walken στο ρόλο ενός ανθρώπου που, όταν ξυπνάει απ' το πολύχρονο κώμα στο οποίο έπεσε εξαιτίας κάποιου ατυχήματος, έχει αποκτήσει ικανότητες πρόβλεψης καταστάσεων του μέλλοντος, με το να ακουμπάει απλά τους άλλους.

Στα 1986, με τη Μύγα (The Fly), επικυρώνεται για μια ακόμη φορά το πάθος του για τα ειδικά εφέ. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης που περιστρέφεται γύρω από το κλασσικό σασπένς του αποτυχημένου επιστημονικού πειράματος, με πρωταγωνιστές τους Jeff Goldblum και Geena Davis. [Μεταλλαγμένο remake παλαιότερης ταινίας.]
Τα πιο πρόσφατα φιλμς του ξεφεύγουν από τη γραφικότητα των αποτροπιαστικών ειδικών εφέ και επικεντρώνονται περισσότερο στο θέμα και στους χαρακτήρες. Κλασικό παράδειγμα το Dead Ringers (Οι Διχασμένοι), με τον Jeremy Irons στο διπλό ρόλο δύο δίδυμων γυναικολόγων που κάνουν μια αργή κάθοδο στα ναρκωτικά, την τρέλα και, τελικά, στην αυτοκτονία, έχοντας ερωτευτεί την ίδια ασθενή, η οποία πάσχει από τριδιχαλωτή μήτρα, μια ασθένεια που την έχει "εφεύρει" ο ίδιος ο Cronenberg. Ίσως η καλύτερη του ταινία.

Ο παράξενος κόσμος του William Burroughs έγινε ταινία από τον David το 1991, με το Γυμνό γεύμα (Naked Lunch). Ακολουθούν το παρανοϊκά διαστροφικό Crash και το παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας Existenz.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως η τέχνη του Cronenberg βρίσκεται στον τρόπο που κάνει τον κανονικό φόβο να γίνεται ένα φυσικό πράγμα, και αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε μερικές δυνατές και σοκαριστικές σκηνές. Ως την επόμενη φορά που θα μας ταξιδέψει στον πολύμορφο, παράξενο και αρρωστημένο κόσμο του ιδιότυπου τρόμου του, ας ξαναδώ στο βίντεο τους Διχασμένους.

Πάντα με φιλική διάθεση...

Ο μάγος των ειδικών εφέ, Τζορτζ Λούκας, γεννήθηκε το 1944, στο Μοντέστο της Καλιφόρνια, όπου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του παίζοντας με την οικογενειακή κάμερα, διαβάζοντας κόμικ και δουλεύοντας στο κατάστημα πληροφορικής του πατέρα του. Το πρώτο μεγάλο πάθος της ζωής του δεν ήταν (παραδόξως!) το σινεμά, αλλά τα αυτοκίνητα. Λάτρης της ταχύτητας, λίγο έλειψε να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα, που τον έστειλε για μήνες στο νοσοκομείο.

"Ουδέν κακόν αμιγές καλού", όμως, για το νεαρό Λούκας που εμπνεύστηκε την ιστορία της "Δύναμης" των Τζεντάι μέσα στους τέσσερις τοίχους του νοσοκομείου. Βγαίνοντας, αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα σκηνοθεσίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, όπου και γνώρισε τον επίσης εκκολαπτόμενο σκηνοθέτη Φράνσις Φορντ Κόπολα. Το 1969 δημιούργησαν μαζί την εταιρία παραγωγής American Zoetrope, στο Σαν Φρανσίσκο.

Το πρώτο του φιλμ ήρθε ύστερα από παρότρυνση του καλού του φίλου Κόπολα, ο οποίος ανάλαβε και την παραγωγή. Πρόκειται για το ριμέικ ενός απ' τα κολεγιακά φιλμ του Λούκας ονόματι "THX 1138", για το οποίο ο Κόπολα δαπάνησε 777.777 δολάρια, τα οποία δυστυχώς όμως δε πήρε ποτέ πίσω- η ταινία δεν βγήκε καν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ωστόσο η αποτυχία δεν λύγισε τον φιλόδοξο σκηνοθέτη που καταπιάστηκε με τη γενιά του σκηνοθετώντας το εφηβικό "American Graffiti (1973)".

Η ταινία στην οποία έκανε το ντεμπούτο του ο μετέπειτα πρωταγωνιστής των τριών πρώτων "Star Wars", Χάρισον Φορντ, έκανε πλούσιο τον Λούκας, χαρίζοντάς του δύο υποψηφιότητες στα Όσκαρ (καλύτερης σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου) και δύο στα βραβεία κριτικών της Νέας Υόρκης (καλύτερου φιλμ και σεναρίου).

Η ώρα για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα είχε φθάσει. Η ιστορία των γενναίων πολεμιστών του διαστήματος, Τζεντάι, άλλαξε άρδην τον τρόπο που έβλεπε ο κόσμος σινεμά. Τα εκατοντάδες ειδικά εφέ- κατασκευασμένα όλα από την εταιρία του Λόυκας I.L.M.(Industrial Light and Magic)- άφησαν κοινό και παραγωγούς με το στόμα ανοικτό και γέμισαν με εκατομμύρια δολάρια τον τραπεζικό λογαριασμό του Λούκας. Το πρώτο "Star Wars (1977)" υπήρξε υποψήφιο για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερου φιλμ στα BAFTA, το 1978.

Περισσότερο επιχειρηματικό μυαλό παρά καθαρόαιμος σκηνοθέτης, ο ιδιαίτερα φιλόδοξος Λούκας βρήκε την "κότα με τα χρυσά αυγά" και δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει να φύγει. Η πρωτοφανής επιτυχία του "Star Wars" τον οδήγησε να αναθέσει τη σκηνοθεσία των δύο επόμενων ταινιών ("Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται" και "Η Επιστροφή των Τζεντάι") της σειράς, στους Ίρβιν Κέρσνερ και Ρίτσαρντ Μάρκαντ. Ο ίδιος ασχολήθηκε με την παραγωγή των ταινιών και με την κατασκευή του Skywalker Ranch, όπου στέγασε όλα τα στούντιό του.

Η θέση του παραγωγού φαίνεται να του ταιριάζει καλύτερα, αφού- όπως υποστηρίζει και ο ίδιος- την βρίσκει πιο προκλητική. Μεταξύ των ταινιών που έχει κάνει την παραγωγή, βρίσκεται και η τριλογία του Ιντιάνα Τζόουνς. Χαρακτηριστικό είναι ότι το συμβόλαιο συνεργασίας του Λούκας και του Σπίλμπεργκ, για τα τρία επεισόδια του "Ίντι", υπογράφτηκε σ' ένα χαρτί από σημειωματάριο!

Επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τη φήμη του πρωτοπόρου, ο Λούκας βάζει σε εφαρμογή την ιδέα του prequel, δηλαδή το τι συμβαίνει στους ήρωες της ταινίας πριν τον πρώτο Πόλεμο των Αστρων. Έτσι, δημιουργεί το πρώτο επεισόδιο της νέας τριλογίας του "Πολέμου", την "Αόρατη Απειλή (1999)". Η ταινία φτάνει τα 922 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις, χωρίς όμως να ενθουσιάσει κανένα. Μπορεί τα εφέ της I.L.M. να είναι απείρως καλύτερα απ' αυτά των πρώτων ταινιών, ωστόσο η "Δύναμη" έχει χαθεί!

Η δεύτερη συνέχεια των prequel, με τη ρομαντική ιστορία ανάμεσα στην βασίλισσα Αμιντάλα και τον Ανακίν Σκάιγουόκερ. Η "Επίθεση των Κλώνων" δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό, ούτε έσπασε τα εισπρακτικά ρεκόρ των προηγούμενων ταινιών. Ο Λούκας ετοιμάζει ήδη το τελευταίο επεισόδιο της τριλογίας, που φαίνεται να παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Πάντα με φιλική διάθεση....

Γεννημένος στις 25 Σεπτεμβρίου 1949 στο χωριό Καλζάντα Ντε Καλατράβα της Μάντσα, ο πιο διάσημος σύγχρονος Ισπανός σκηνοθέτης κλείνει φέτος τα 25 χρόνια ενεργούς δράσης στην Έβδομη Τέχνη, έχοντας σκηνοθετήσει 15 ταινίες μεγάλου μήκους και αρκετές μικρού.

Από μικρή ηλικία ο Πέδρο Αλμοδόβαρ Καμπαλέρο- όπως είναι ολόκληρο το όνομά του -έδειξε την κλίση του προς την τέχνη και κυρίως τον κινηματογράφο. Περνούσε άπειρες ώρες παρακολουθώντας ταινίες του αμερικάνικου κινηματογράφου, αλλά και τα φιλμ των Παζολίνι, Βισκόντι και Αντονιόνι. Σε ηλικία 18 ετών μετακομίζει από την πόλη Εξτρεμαδούρα στη Μαδρίτη, όπου, δουλεύοντας παράλληλα στον Εθνικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών ασχολείται και με τη μεγάλη του αγάπη, το σινεμά.
Με την πρώτη του κάμερα (Super 8) γυρίζει ερασιτεχνικά φιλμ, όπως το «Two whores» και το «Sex comes, sex goes», ενώ το 1978 γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το «****...****...**** me Tim».

Παράλληλα γνωρίζεται με την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «Los Goliardos» και γίνεται μέλος της ως ηθοποιός. Δύο χρόνια μετά, γυρίζει τη δεύτερή του ταινία, το «Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια», μια ανεκδιήγητη κωμωδία που, όμως, καταφέρνει να γίνει καλτ, δίνοντας με τους τολμηρούς ήρωές της γροθιά στο κατεστημένο της τότε συντηρητικής Ισπανίας- η χώρα προσπαθούσε να συνέλθει από τη σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο.

Ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ έχει δηλώσει τα εξής για εκείνη την εποχή: «Δεν μιλάω ποτέ για τον Φράνκο. Οι ιστορίες των ταινιών μου δείχνουν ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ, γιατί για τους ανθρώπους που είναι σήμερα 15 και 20 ετών, τα σημεία αναφοράς τους, τα τραύματά τους και οι απόψεις τους για το παρελθόν δεν έχουν καμία σχέση με τη δικτατορία».

Μετά την ανέλπιστη επιτυχία της ταινίας του, ο Πέδρο συνεχίζει την προσπάθειά του να καθιερωθεί στο χώρο του αναγεννημένου κινηματογράφου της χώρας του. Ο περιπετειώδης «Λαβύρινθος του Πάθους» (1982), με τον ανερχόμενο τότε Αντόνιο Μπαντέρας στο ρόλο ενός γκέι μουσουλμάνου, και οι σουρεαλιστικές «Αμαρτωλές Καλόγριες» (1983) δίνουν το εισιτήριο στον πιο ανατρεπτικό σκηνοθέτη της Ισπανίας, να αναδείξει το ιδιαίτερο ταλέντο του. Ακολουθούν οι ιστορίες μιας δυστυχισμένης νοικοκυράς, στο «Μια ζωή ταλαιπωρία» (1984), με πρωταγωνίστρια την πρώτη μούσα του σκηνοθέτη, Κάρμεν Μάουρα, και το ερωτικό θρίλερ «Ματαντόρ» (1987), πάλι με τον Μπαντέρας.
Μετά τη «σοβαρή» για τα δεδομένα του Αλμοδόβαρ ταινία, «Ματαντόρ», ο αγαπημένος πλέον σκηνοθέτης επιστρέφει στα γνώριμα πρόσωπα των πρώτων του ταινιών, στους ήρωες με περίεργες σεξουαλικές προτιμήσεις και με πάθη που σοκάρουν τον μέσο θεατή. Με τον «Νόμο του Πόθου» (1987) κλείνει η πρώτη περίοδος δημιουργίας του Αλμοδόβαρ, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυτή που μας σύστησε με τον γοητευτικό και συνάμα διεστραμμένο κόσμο του σκηνοθέτη, που ξέρει να μεταφέρει τον θεατή με έναν μαγικό τρόπο από το γέλιο στο κλάμα και αντιστρόφως.

Η δεύτερη περίοδος του σκηνοθέτη χαρακτηρίζεται ως η πλέον εμπορική, αφού με το ντελιριακό «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) γίνεται παγκοσμίως γνωστός, κάνοντας τον κόσμο να ανακαλύψει τον πιο προκλητικό κινηματογραφιστή της Ευρώπης.
Με το «Δέσε με» (1989), ο Μπαντέρας παίρνει το πολυπόθητο εισιτήριο για τις Η.Π.Α., ενώ ο πάντα ανήσυχος Αλμοδόβαρ ανακαλύπτει τη νέα του μούσα στο πρόσωπο της Βικτόριας Αμπρίλ. Με αυτή πρωταγωνίστρια της νέας του ταινίας «Ψηλά Τακούνια» (1991), η αναγνώριση και η εμπορική επιτυχία έρχονται χωρίς δυσκολία. Η δεύτερη περίοδος του Ισπανού σκηνοθέτη ολοκληρώνεται με την «Κίκα» που, παρόλο την εισπρακτική της αποτυχία στο εξωτερικό, θεωρείται μία από τις πιο ανατρεπτικές κωμωδίες του Αλμοδόβαρ, η οποία άφησε ιστορία με τη σκηνή του βιασμού της αφελούς πρωταγωνίστριας.

Η τρίτη και πιο σοβαρή περίοδος στον κινηματογράφο του Αλμοδόβαρ σημαίνει και την παγκόσμια καλλιτεχνική του αναγνώριση, η οποία έρχεται με το αριστουργηματικό «Όλα για τη μητέρα μου» (1999) και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Έχουν προηγηθεί το μελαγχολικό «Μυστικό μου Λουλούδι» με την νέα του πρωταγωνίστρια, Μαρίζα Παρέδες, και το κατασταλαγμένο «Καυτή Σάρκα» (1997), με τη Σεσίλια Ροθ.
Η πιο πρόσφατη δημιουργία του που τιτλοφορείται «Μίλα της», μπορεί να μας συστήνει σε νέους πρωταγωνιστές, αλλά δεν απομακρύνεται στιγμή από το γνώριμο πλέον ύφος του Αλμοδόβαρ, που τον έκανε να ξεχωρίζει εδώ και δύο δεκαετίες από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη της υφηλίου- δίνοντάς του αδιαμφισβήτητα μια θέση στους μεγάλους δημιουργούς της Έβδομης Τέχνης.

Πάντα με φιλική διάθεση....

Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1899, στο Ιστ Εντ του Λονδίνου. Πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια εσωτερικός στο ιησουιτικό ίδρυμα Saint Ignatius College. Στα δεκάξι του γράφτηκε στη Σχολή Μηχανικής και Ναυσιπλοΐας και ταυτόχρονα άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Για να εξοικονομεί τα προς το ζην εργαζόταν στην τηλεγραφική εταιρεία Henley, από την οποία όμως έφυγε, μόλις του δόθηκε η ευκαιρία να εικονογραφεί διαλόγους ταινιών του βωβού κινηματογράφου στην αμερικανική κινηματογραφική εταιρεία Famous Players Lasky, στη γνωστή μας δηλαδή Paramount.

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη. Ως σκηνοθέτης πρωτοεμφανίστηκε το 1922, με την ταινία «Αριθμός 13», η οποία έμεινε ανολοκλήρωτη. Στο μοντάζ αυτής της ταινίας εργαζόταν η Αλμα Ρέβιλ, την οποία ο Χίτσκοκ ερωτεύτηκε παράφορα. Την ίδια χρονιά γύρισε και την ταινία «Να τα λες όλα στη γυναίκα σου». Το 1925 σκηνοθέτησε την ταινία «Ο κήπος της ηδονής» και ένα χρόνο αργότερα την ταινία «Ένοικος». Το Δεκέμβριο του 1926 παντρεύτηκε την Αλμα, με την οποία επρόκειτο να ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ακολούθησε μια έντονα δημιουργική περίοδος, κατά την οποία γυρίστηκαν οι ταινίες «Εκβιασμός» (1929), «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» (1934), «Τα 39 σκαλοπάτια» (1935), «Η εξαφάνιση της κυρίας» (1938) και «Η ταβέρνα της Τζαμάικας» (1939).

Το 1940, με προτροπή του Ντέιβιντ Σέλζνικ, ο Χίτσκοκ εγκαταστάθηκε στο Χόλιγουντ. Η πρώτη ταινία της «αμερικανικής» περιόδου του, βραβευμένη μάλιστα με το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας, ήταν η «Ρεβέκκα», το σενάριο της οποίας βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Δάφνης ντυ Μοριέ. Ακολούθησαν οι ταινίες «Ξένος ανταποκριτής» (1940), «Σαμποτέρ» (1942), «Το χέρι που σκοτώνει» (1943), «Σωστική λέμβος» (1944), «Νοτόριους» (1946) και «Στον αστερισμό του Αιγόκερω» (1949).

Αλλά έπρεπε να μπει η δεκαετία του '50, για να δώσει ο Χίτσκοκ τα πρώτα του αληθινά αριστουργήματα: «Ο άγνωστος του εξπρές» (1951), «Εξομολόγηση» (1953), «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» (1954), «Σιωπηλός μάρτυς» (1954), «Το κυνήγι του κλέφτη» (1955), «Ποιος σκότωσε τον Χάρι» (1956), «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» (δεύτερη, τεχνικολόρ, βερσιόν, 1956), «13 εγκλήματα ζητούν ένοχο» (1957), «Δεσμώτης του ιλίγγου» (1958), «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» (1959).

Η επόμενη δεκαετία άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Το 1960, ο Χίτσκοκ γύρισε το «Ψυχώ», που έμελλε να είναι και η εμπορικότερη ταινία του. Ακολούθησαν οι ταινίες: «Τα πουλιά» (1963), «Μάρνι» (1964) και «Το σχισμένο παραπέτασμα» (1966) και «Τοπάζ» (1969). Το 1972 γυρίστηκε η «Φρενίτις» και το 1975 η «Οικογενειακή συνωμοσία». Το 1980, ο «μετρ του σασπένς» έλαβε από τη βασίλισσα Ελισάβετ τον τίτλο του Ιππότη του Στέμματος. Λίγο αργότερα, στις 28 Απριλίου του ίδιου έτους, ο Αλφρεντ Χίτσκοκ άφησε την τελευταία του πνοή στο Μπελ Ερ της Καλιφόρνια.

Πάντα με φιλική διάθεση...

Κλασική συνταγή για ευρεία κατανάλωση Νο1: Ιδανικό love story με πανέμορφους πρωταγωνιστές, υπερπαραγωγή, σκηνοθέτης καταξιωμένος με ένα Oscar τουλάχιστον, τρομερή προώθηση από τα Μ.Μ.Ε. και φυσικά happy end.
Κλασική συνταγή για ευρεία κατανάλωση Νο2: Δυναμική περιπέτεια με macho ηθοποιούς αμφιβόλου υποκριτικής ικανότητας, αμέτρητοι πυροβολισμοί (τουλάχιστον 5 το λεπτό), εκπληκτικά εφέ εκρήξεων και, φυσικά, τέλος στο οποίο θριαμβεύουν πάντα οι καλοί (Αμερικάνοι συνήθως).
Φυσικά αναφέρομαι στο Hollywood.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και ο Ανεξάρτητος Αμερικανικός κινηματογράφος...

Δεν πρέπει, λοιπόν, να παραλείψω να αναφερθώ στα τρομερά παιδιά του, στους αδερφούς Joel & Ethan Coen. Οι χαμηλών τόνων δημιουργοί (Joel: σκηνοθεσία, Ethan: παραγωγή, σενάριο από κοινού) έκαναν το ντεμπούτο τους το 1984, με το "Blood Simple", που ήταν ένα εξαίρετο δείγμα γραφής για το τι θα επακολουθούσε. Με κόστος μόλις 1,5 εκ. δολάρια, είναι τόσο καλοφτιαγμένο, που φαντάζει διπλάσιου κόστους. Μια ιστορία με στοιχεία φιλμ νουάρ και τρόμου, με πλήθος ανατροπών, ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, έχει γίνει πλέον cult για κάθε σοβαρό σινεφίλ. Ακολουθεί η τρελή κωμωδία "Raising Arizona" (1987) και το γκανγκστερικό φιλμ "Miller's Crossing" (1990). Με το "Barton Fink" (1991) κερδίζουν το βραβείο σκηνοθεσίας και το χρυσό φοίνικα στις Κάνες, όπως επίσης και βραβείο καλύτερου ηθοποιού για τον John Turturro.

Συνέχεια με το μέτριο "The Hudsucker Proxy" (1994), δύο χρόνια πριν το απόλυτο αριστούργημά τους, το "Fargo". Μια μαύρη βίαιη κωμωδία, βασισμένη στην ιδέα του "Μόνο Αίμα", αλλά αυτή τη φορά, δουλεμένη τόσο δεξιοτεχνικά όσον αφορά τους χαρακτήρες και με ένα σενάριο που μοιάζει τόσο εξωφρενικό, μας βυθίζει για τα καλά στο σύμπαν των Κοέν.
Μια υπόθεση απαγωγής με πληρωμένους κακοποιούς ξεφεύγει απ' τον έλεγχο του εμπνευστή της και περιπλέκεται τόσο πολύ, που μόνο η αρχικά αφελής έγκυος αστυνομικός από την επαρχία μπορεί να τη διαλευκάνει. Οι φόνοι δεν λείπουν και είναι εξαιρετικά βίαιοι
μάλιστα, όπως και το σαρκαστικό χιούμορ για την αμερικάνικη επαρχία.

Οι Κοέν ισχυρίζονται ότι το σενάριο που έγραψαν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα! Και, όπως αναφέρεται στο τέλος της ταινίας, "Πολλά μπορούν να συμβούν στη μέση του πουθενά" στον παγωμένο αμερικάνικο βορρά.

Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου, πρωτότυπου σεναρίου, βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ των Κανών και πάρα πολλά ακόμη σε διάφορα φεστιβάλ. Εξαιρετική η Frances McDormand στο ρόλο της αστυνομικού (σύζυγος και μόνιμη πρωταγωνίστρια).
"Ο μεγάλος Λεμπόφσκι" (1998) είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων με γραφικούς χαρακτήρες, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Jeff Bridges και John Goodman.
"Ω αδερφέ πού είσαι" στα 1999, με τον George Clooney, και, τέλος, φέτος είδαμε στους κινηματογράφους τον "Άνθρωπο που δεν ήταν εκεί", μια ασπρόμαυρη ιστορία πάθους, εγκλήματος και τιμωρίας, με τον Billy Bob Thorton στο ρόλο του "περίεργου" κουρέα και τον Joel να κερδίζει το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες.

Πάντα με φιλική διάθεση...

Το "παιδί θαύμα", όπως έχει χαρακτηρισθεί, του αμερικάνικου κινηματογράφου γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1946, στο Σινσινάτι του Οχάιο. Πέρασε τα κολεγιακά του χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Αϊλαντ της Καλιφόρνια. Από τη δεύτερη κιόλας δεκαετία της ζωής του, ο μικρός Στίβεν αποφάσισε να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην Έβδομη Τέχνη, δείχνοντας από νωρίς ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός τού ήταν περιττός.

Σχεδόν αυτοδίδακτος, ο νεαρός σκηνοθέτης με την ταινία του "Amblin (1969)" προκάλεσε το ενδιαφέρον των παραγωγών των Universal Studios που του πρότειναν να συνεργαστούν. Ο 24χρονος Στίβεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία που του δόθηκε, αυξάνοντας τον αριθμό των ταινιών του και κάνοντας ένα νέο βήμα, στο θέατρο αυτή τη φορά, με την τηλεταινία "Duel (1971)". Η συγκεκριμένη παραγωγή, που διασκευάστηκε για το θέατρο, αποτελούσε το "βάπτισμα του πυρός" για τον τότε πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη.

Το 1974, ο Σπίλμπεργκ κάνει ένα ακόμη βήμα προς την επαγγελματική του καταξίωση, με το δραματικό φιλμ "The Sugar land Express". Παρά την εισπρακτική του αποτυχία, υπήρξε η πρώτη του σοβαρή απόπειρα στον "θεατρικό" κινηματογράφο. Ωστόσο η αποτυχία θα τον εγκαταλείψει μια για πάντα, με την έλευση της νέας του ταινίας "Τα σαγόνια του καρχαρία": ένα έργο που έκανε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να αποφεύγουν τις εξορμήσεις στη θάλασσα, για αρκετό καιρό!

Οι περιπέτειες του λευκού καρχαρία καθήλωσαν τους απανταχού σινεφίλ δημιουργώντας ένα νέο είδος σινεμά: τα λεγόμενα blockbuster, δηλαδή περιπέτειες που έχουν εξασφαλισμένη την εμπορική τους επιτυχία, καθότι απευθύνονται σε ευρύ κοινό. Μετά την αναπάντεχη επιτυχία των "Σαγονιών", ο νεαρός σκηνοθέτης πέρασε στην "άλλη διάσταση", με τις πολυεπίπεδες "Στενές επαφές τρίτου τύπου (1977)". Οι ανησυχίες του για την ύπαρξη εξωγήινων όντων βρήκαν αντίκρισμα στον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Φρανσουά Τριφό, ο οποίος δήλωσε θαυμαστής του ταλαντούχου Αμερικανού, ενώ δεν παράλειψε να κάνει κι ένα μικρό πέρασμα απ' τη ταινία, ερμηνεύοντας το ρόλο ενός επιστήμονα που πιστεύει στους εξωγήινους.

Απ' την αρχή της επαγγελματικής του πορείας ο Σπίλμπεργκ έδειξε ότι τον ενδιαφέρουν όλα τα είδη του σινεμά, από το θρίλερ ως την επιστημονική φαντασία και απ' την καθαρόαιμη περιπέτεια ως τα δράματα εποχής. Φτάνει μόνο να αγγίζουν της ευαισθησίες και τα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου. Γι' αυτό το λόγο και οι ταινίες του είναι σημείο αναφοράς για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών, από τα παιδιά ως τους ηλικιωμένους.

Θέλοντας να προσεγγίσει και πάλι το ευρύ κοινό που τον καθιέρωσε, επιστρέφει στις ταινίες για όλη την οικογένεια συστήνοντάς μας με τον πιο ανορθόδοξο αρχαιολόγο όλων των εποχών: τον πολυμήχανο Ιντιάνα Τζόουνς. Οι περιπέτειες του "Ίντι" έφεραν ουρές έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες και ανέδειξαν τον Χάρισον Φορντ σε σταρ με παγκόσμια φήμη. Ο παραγωγός του πρώτου φιλμ "Ο Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού (1981)" ήταν ο καλός φίλος του Σπίλμπεργκ ,Τζορτζ Λούκας, ο οποίος τον σύστησε στον πρωταγωνιστή του "Πολέμου των Αστρων" και χρηματοδότησε τις επόμενες δύο συνέχειες του θρυλικού Ίντι: "Indiana Jones and the Temple of the Doom (1984)" και "Indiana Jones and the Last Crusade (1989)".

Ένα χρόνο αργότερα, αναδείχτηκε στον πιο εμπορικό σκηνοθέτη όλων των εποχών, με μια ταινία που έσπασε όλα τα εισπρακτικά ρεκόρ και έκανε εκατομμύρια θεατές να δακρύσουν από συγκίνηση. Ποιος θα περίμενε ότι ο συμπαθέστατος εξωγήινος Ε.Τ. θα κέρδιζε την αγάπη όλου του κόσμου, που θα έφτανε σε βαθμό υστερίας και θα έστελνε τον Σπίλμπεργκ στην κορυφή μια για πάντα! Το 1984 δημιουργεί τη δική του εταιρία παραγωγής ταινιών, την Amblin Entairtenment, παίρνοντας μέρος στην παραγωγή και στη συγγραφή σεναρίων πολλών φιλμ.

Την ανεπανάληπτη επιτυχία του Ε.Τ. ακολούθησαν δύο δραματικές ταινίες, το αντιρατσιστικό "Πορφυρό Χρώμα (1985)" που υπήρξε υποψήφιο για 11 Όσκαρ (τελικά δεν κέρδισε κανένα) και η "Αυτοκρατορία του Ήλιου (1987)". Η Ακαδημία Κινηματογράφου και Τεχνών των Η.Π.Α. τον βράβευσε για πρώτη φορά το 1987, απονέμοντάς του το βραβείο Ίρβιν Θάλμπεργκ για την προσφορά του στην Έβδομη Τέχνη. Το ρομαντικό φιλμ "Always (1989)" και το φανταστικό παραμύθι "Hook (1991)" υπήρξαν οι τελευταίες ταινίες της πρώτης περιόδου του Σπίλμπεργκ. Η δεύτερη περίοδος, η πιο σοβαρή όπως έχει χαρακτηριστεί, ξεκινάει με τη σύλληψη μιας ιδιοφυούς ιδέας που, δυστυχώς, δεν μετατρέπεται σε ιδιοφυής ταινία.

Η ύπαρξη ενός σύγχρονου πάρκου με αληθινούς δεινοσαύρους- όπως παρουσιάζεται στις σελίδες του best-seller "Jurassic Park", του αμερικανού συγγραφέα Μάικλ Κράιτον- κέντρισε το ενδιαφέρον του Σπίλμπεργκ, ο οποίος ανέλαβε αυτή τη φορά και χρέη παραγωγού. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών. Ακολουθούν άλλες δύο συνέχειες της ταινίας, όμως όχι τόσο επιτυχημένες.

Η καλλιτεχνική αναγνώριση, όμως, για τον αμερικανοεβραίο σκηνοθέτη δεν ήρθε από τους ψηφιακούς δεινόσαυρους, αλλά με το γύρισμα της δραματικής ταινίας "Η Λίστα του Σίντλερ (1993)". Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, το στόρι της ταινίας εξελίσσεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρουσιάζει την προσπάθεια του Σίντλερ να σώσει μερικούς χιλιάδες Εβραίους αιχμαλώτους από τους Ναζί. Η ταινία-σταθμός στην καριέρα του Σπίλμπεργκ κέρδισε το πολυπόθητο Όσκαρ καλύτερης ταινίας και ο ίδιος το βραβείο σκηνοθεσίας, το οποίο αφιέρωσε στην μητέρα του- είχε ζήσει από κοντά τον εφιάλτη της αιχμαλωσίας στο Αουσβιτς.

Στο απόγειο της δόξας του ο Σπίλμπεργκ δημιουργεί ένα νέο στούντιο παραγωγής, την Dreamworks SKG, σε συνεργασία με τους Τζέφρι Κάντζεμπεργκ και Ντέιβιντ Γκέφεν. Πολλοί μίλησαν για ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο σχέδιο που δεν θα είχε καλή κατάληξη. Ο δαιμόνιος Αμερικανός, όμως, κατάφερε να αναδείξει την Dreamworks SKG σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής στο Χόλιγουντ, η οποία σήμερα διεκδικεί μερίδιο στα Όσκαρ "σπάζοντας" ακόμη και την παντοδυναμία της DISNEY στα κινούμενα σχέδια. Μάλιστα, το 1995, οι τρεις συνέταιροι υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας με την Microsoft, για την παραγωγή video-games και παιχνιδιών στο Διαδίκτυο.

Παρά την έντονη επιχειρηματική του δραστηριότητα, ο Σπίλμπεργκ δε σταμάτησε να σκηνοθετεί ταινίες κερδίζοντας και άλλα βραβεία. Το 1998 ήταν η χρονιά που διάλεξε να σοκάρει και πάλι την κοινή γνώμη, με τις αιματοβαμμένες εικόνες της απόβασης στην Νορμανδία, στην ΄΄Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν``. Η ταινία προκάλεσε τα δριμύτατα σχόλια πολλών κριτικών που κατηγορούσαν τον σκηνοθέτη ως εθνικιστή. Ωστόσο, οι εν λόγω κατηγορίες δεν εμπόδισαν την Ακαδημία Κινηματογράφου να δώσει το Όσκαρ στην ταινία.

Το 2001 έκανε ένα όνειρό του πραγματικότητα σκηνοθετώντας το τελευταίο σενάριο του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, "Τεχνητή Νοημοσύνη", μη γνωρίζοντας την επιτυχία που αναμενόταν. Το επόμενο σχέδιό του δεν είναι άλλο από μια καθαρόαιμη περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Τομ Κρουζ: το πολυαναμενόμενο sci-fi θρίλερ "Minority Report".

...

o Stanley Kubrick - A Life in Pictures
o Minority Report (2002)
o E.T. The Extra-Terrestrial (2002)
o Jurassic Park III (2001)
o A.I.: Artificial Intelligence (2001)
o Saving Private Ryan (1998)
o Amistad (1997)
o Schindler's List (1993)
o Empire of the Sun (1987)
o The Color Purple (1985)
o A Holocaust Szemei
o Catch Me If You Can (Dreamworks SKG)
o Jurassic Park III (2001)
o Chambre 666
o Jaws
o Saving Private Ryan (1998)
o The Lost World: Jurassic Park (1997)
o Hook (1991)
o Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
o Empire of the Sun (1987)
o Indiana Jones and the Temple of Doom (1984)
o The Sugarland Express
o Close Encounters of the Third Kind
o Escape to Nowhere
o The Long Way Home
o Raiders of the Lost Ark
o Twilight Zone - the Movie
o Ace Eli and Rodger of the Skies
o Amblin'

Πάντα με φιλική διάθεση.....

Ένας απο τους πιο σκοτεινούς σκηνοθέτες στην ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, ο David Lynch αποτελεί ένα μοναδικό δημιουργό. Με μια καριέρα που διαρκεί πάνω απο 30 χρόνια κατόρθωσε να οικοδομήσει, ταινία με την ταινία, έναν δικό του προσωπικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος ενός ονείρου -ή μάλλον καλύτερα ενός εφιάλτη. Και ο θεατής κάθε φορά που βλέπει μια ταινία του, γίνεται συνταξιδιώτης σ' ένα ταξίδι στην σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας.

Αυτό που αποτελεί την σκηνοθετική σφραγίδα του David Lynch είναι ο τρόπος που αφηγείται μια ιστορία. Όπως προκύπτει απο το παρελθόν του -π.χ. Blue Velvet, Wild at Heart, Twin Peaks, Lost Highway- αλλά και από το παρόν του (Mulholland Drive) η αντίληψη που έχει για την λειτουργία της αφήγησης είναι η ακόλουθη:
το ονειρικό στοιχείο και ο συνειρμός,
η αφαίρεση παρά η προσθεση στοιχείων στην δραματική πλοκή,
η εκκρεμότητα και η ασάφεια,
η άρνηση μιας συμβατικής κατάληξης στην δραματουργία,
και κυρίως η υποκειμενική διάσταση της αφήγησης -συνέπεια της απελευθέρωσης του θεατή απο την δυναστεία ενός παντοδύναμου αφηγητή-αποτελούν τις βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομείται η αφήγηση.

Καθώς οι αφηγηματικοί μηχανισμοί έχουν περισσότερο σχέση με τις δομές του ονείρου παρά με αυτούς της κλασικής δραματουργίας, το τέλος κάθε της ταινίας μοιάζει ως το απότομο τέλος ενός ονείρου (ή ενός εφιάλτη;), ένα ξύπνημα που επαναφέρει τον θεατή στην καθημερινότητα των εικόνων Οντας ένας σκηνοθέτης που αντλεί όλη την δύναμη των εικόνων του απο το ασυνείδητο, ο David Lynch επιμένει σ'ένα κόσμο που βρίσκεται κάτω απο την επιφάνεια της πραγματικότητας.

Την καταγωγή αυτού του κόσμου μπορούμε να αναζητήσουμε στις απωθήσεις που ενοικούν στο ασυνείδητο των φιλμικών προσώπων, στους μύχιους πόθους τους, στις καταπιεσμένες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, στους ανομολόγητους φόβους.

Επιλέγοντας ως πεδίο δράσης το ασυνείδητο, αρνείται την τυποποίηση στην συμπεριφορά (που οι χαρακτήρες του κληρονομούν απο το παρελθόν των κινηματογραφικών ειδών). Χρησιμοποιεί αυτά τα στερεότυπα ως μια αφετηρία και στην συνέχεια οδηγείται στην ανατροπή τους, μέσα απο την έκθεση ενός κόσμου εφιαλτικού, παράδοξου και υπερεαλιστικού -ενός κόσμου που συχνά δείχνει ως το παραληρηματικό σύμπαν ενός ψυχοπαθούς.
Δ.Μ.

Ο David Lynch (Ντέιβιντ Λιντς) γεννήθηκε το 1946 στη Μοντάνα. Σπούδασε σε διάφορα αμερικανικά Πανεπιστήμια με ειδίκευση στο χώρο των Καλών Τεχνών.
Ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, σκηνοθέτησε τις ταινίες μικρού μήκους Six Men Getting Sick και The Alphabet αλλά παράλληλα ασχολούνταν και με την ζωγραφική- ασχολία που συνέχισε μέχρι και σήμερα.
Το 1970 επικεντρώθηκε στον κινηματογράφο και γράφτηκε στο American Film Institutes's Center for Advanced Film Studies στο Los Angeles, όπου γύρισε τη μικρού μήκους The Grandmother.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ήταν το Eraserhead, τα γυρίσματα του οποίου κράτησαν 4 χρόνια (1972-1976). Αυτή η ταινία τράβηξε το ενδιαφέρον του γνωστού κωμικού Μελ Μπρουκς, ο οποίος τον προσέλαβε για να κινηματογραφήσει το Ο Άνθρωπος Ελέφαντας, ταινία που χάρισε στον Λιντς την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη.

Η επόμενη ταινία του, το Dune (1984), σε συνεργασία με τον γνωστό παραγωγό Ντίνο Ντε Λαουρέντις, ήταν μια αποτυχία.

Ο Λιντς δεν κάμφθηκε απο την αποιτυχία και το 1986 σκηνοθέτησε το Μπλε Βελούδο. Η ταινία η οποία θεωρείται μια απο τις καλύτερες του σκηνοθέτη προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο ίδιος ο Λιντς για Όσκαρ Καλύτερου Σκηνοθέτη, ενώ πολλοί την θεωρούν ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης του.

Το 1990 διακρίθηκε και στον χώρο της τηλεόρασης με τη σειρά Twin Peaks, την οποία έκανε αργότερα και ταινία (‘Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς’, 1992). Η τηλεοπτική σειρά έφερε ένα άλλο αέρα στηνν αποπνικτική ατμόσφαιρα της τηλεόρασης και γρήγορα απέκτησε φανατικούς οπαδούς.

Την ίδια χρονιά κατέκτησε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών για την Ατίθαση Καρδιά. Μετά από αυτή την επιτυχία ακολούθησαν οι ταινίες Η Χαμένη Λεωφόρος (1997) και The Straight Story (1998) κέρδισε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου.
Εκτός από την ιδιότητα του ως σκηνοθέτης, ο Ντέιβιντ Λιντς έχει κατά καιρούς υπάρξει και ηθοποιός, ενώ παράλληλα ασχολείται με τον σχεδιασμό και τη ζωγραφική.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
(ταινίες μεγάλου μήκους)
1976 Eraserhead
1980 The Elephant Man / O άνθρωπος ελέφαντας
1984 Dune
1986 Blue Velvet / Mπλε βελούδο
1990 Wild at Heart / Aτίθαση καρδιά
1991 Twin Peaks Fire Walk with Me / O ύποπτος κόσμος του Tουίν Πικς
1995 Lumiere and Company
1996 Lost Highway / H χαμένη λεωφόρος
1999 The Straight Story
2001 Mulholland Drive

Από την ταινία Μπλε Βελούδο

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ένας εκκεντρικός αντικομφορμιστής σκηνοθέτης του αμερικανικού σινεμά, δημιουργός μερικών από τις πιο σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως το αντιπολεμικό "Σταυροί στο Μέτωπο", "SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα", η κλασική ταινία επιστημονικής φαντασίας "2001 Οδύσσεια του Διαστήματος" και "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι", πέθανε την Κυριακή 7 Μαρτίου στο σπίτι του στο Hertfordside, νότια του Λονδίνου. Η οικογένειά του δεν έδωσε κανένα λόγο για την αιτία θανάτου, εκτός του ότι ήταν φυσιολογικός. "Έφυγε" σε ηλικία 70 χρόνων.
Ο Κιούμπρικ γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1928 στην περιοχή του Μπρονξ της Νέας Υόρκης, αλλά εγκαταστάθηκε για περισσότερο από τη μισή ζωή του, στην Αγγλία κάνοντας 13 ταινίες μέσα σε 40 χρόνια περιλαμβανόμενης και της τελευταίας του δουλειάς "Eyes Wide Shut" (Warner Bros). Σαν σκηνοθέτης ήταν εκρηκτικά τελειομανής. Δεν του άρεσε να τον φωτογραφίζουν και δεν έδωσε συνέντευξη για περίπου 20 χρόνια. Ο Κιούμπρικ είχε κατηγορηθεί ότι ήταν εγωκεντικός, αντικομφορμιστής και "κτηνώδης" με τους ηθοποιούς του, απαιτώντας να γυρίζουν τις σκηνές 60-100 φορές. Ο Κερκ Ντάγκλας που πρωταγωνίστησε στο "Σταυροί στο Μέτωπο" (Paths of Glory) και στον "Σπάρτακο" (Spartacus) κάποια φορά τον αποκάλεσε "ψυχρό μπάσταρδο".

Σε ηλικία 13 χρονών είναι παθιασμένος με την φωτογραφία, η οποία ξεκίνησε σαν χόμπι και κατέληξε να γίνει πάθος. Στα 17 αποφοίτησε από το William Howard Taft High και λόγω των χαμηλών βαθμών του δεν έγινε δεκτός στο κολέγιο της πόλης. Αυτό δεν τον εμπόδισε να εργαστεί στο περιοδικό Look ως φωτογράφος.

Λίγα χρόνια μετά αγοράζει μία κάμερα 35mm και με τον φίλο του Άλεξ Σίνγκερ γυρίζει ένα 15λεπτο ντοκιμαντέρ για τον πυγμάχο Γουόλτερ Καρτιέ, "The Day of Fight", το οποίο και πουλήθηκε 4.000$ (στοίχησε 3.800$) στην PKO Path News. Για λογαριασμό της PKO γυρίζει το ντοκιμαντέρ "Flying Parde" για τον ιερέα Φρεντ Σταντμίλερ. Επίσης το 1953 γύρισε το ντοκιμαντέρ "The Seafarers". Την ίδια χρονιά γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, "Fear and Desire", για την οποία γράφει το σενάριο, αλλά επίσης τη σκηνοθετεί, τη χρηματοδοτεί, τη φωτογραφίζει και την μοντάρει ο ίδιος.

Το 1955 φίλοι και συγγενείς τον χρηματοδοτούν (40.000$) και γυρίζει το ατμοσφαιρικό θρίλερ "Killer's Kiss" και μια χρονιά αργότερα, το θρίλερ "The Killing". Την χρονιά αυτή γνωρίζει τον Τζιμ Τόμσον όπου μαζί θα γράψουν το σενάριό τους, το οποίο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Χάμφρεϊ Κομπ "Paths of Glory". Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους θα είναι η ταινία "Σταυροί στο Μέτωπο" (Paths of Glory) με πρωταγωνιστή τον Κερκ Ντάγκλας....η πρώτη κλασική ταινία του Κιούμπρικ, για πολλούς η καλύτερη ταινία για τον πόλεμο.

To 1960 ύστερα από πρόσκληση του Κερκ Ντάγκλας (πρωταγωνιστής και παραγωγός της ταινίας), θα αντικαταστήσει τον σκηνοθέτη Άντονι Μαν στο γύρισμα της ιστορικής περιπέτειας "Σπάρτακος" (Spartacus), η οποία και θα αποτελέσει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία. Το 1962 ο Κιούμπρικ μεταναστεύει στην Αγγλία (όπου και μένει για το υπόλοιπο της ζωής του) για την ταινία του "Λολίτα" διασκευή του βιβλίου του Βλαντιμιρ Ναμπόκοφ.
Δύο χρόνια μετά γυρίζει ψυχροπολεμική σάτιρα "SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα" (Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb) με πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σέλερς και 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, 1ου ανδρικού ρόλου, σκηνοθεσίας).
Για τα επόμενα έξι χρόνια τίποτα δεν ακούγεται για τον Κιούμπρικ ο οποίος επιστρέφει το 1968 με την καταπληκτική ταινία επιστημονικής φαντασίας (κλασική στο είδος της, μια από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου) 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος

Ο διάσημος μυθιστοριογράφος Άρθουρ Κλαρκ είχε γράψει την ιστορία κατόπιν παραγγελίας του Κιούμπρικ. Η ταινία αποκτά 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ (σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, σκηνικά, ειδικά εφέ) και κερδίζει στα εφέ, τα οποία τα επιμελήθηκε ο ίδιος ο Κιούμπρικ.

Η επόμενη πασίγνωστη ταινία του, "Το Κουρδιστό Πορτροκάλι" (A Clockwork Orange) βασισμένη στη νουβέλα του Άντονι Μπουργκες, ήταν μια ακόμη σκοτεινή κωμωδία, μια σπουδή στην βία όπου συμμορίες νεαρών τρομοκρατούν τις πόλεις. Αυτή η υψηλά στηλιστική ταινία έδωσε στον Κιούμπρικ 3 ακόμα υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μοντάζ) και ψηφίστηκε η καλύτερη ταινία της χρονιάς από την ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης (New York Film Critics) δίνοντας και στον ίδιο το βραβείο σκηνοθεσίας.

O Κιούμπρικ από εδώ και πέρα αρχίζει να γίνεται εσωστρεφής και να κλείνεται στον ευατό του. Μακριά από το Χόλιγουντ ζει απομονωμένος από τον κόσμο στο σπίτι του στο Hertfordside μαζί με την γυναίκα του και τις 3 κόρες του.
Η επόμενη ταινία του θα είναι το "Μπάρι Λίντον" (Barry Lyndon) γυρισμένη το 1975 και βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Θάρεκεϊ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην συγκεκριμένη ταινία ο Κιούμπρικ χρειάστηκε 300 μέρες για να τελειώσειτα γυρίσματα. Η ταινία προτάθηκε για 7 όσκαρ και απέσπασε τα 4 (φωτογραφίας, σκηνικών, κουστουμιών και πρωτότυπου τραγουδιού).

Η επόμενη ταινία θα είναι μια ατμοσφαιρική ταινία τρόμου "Η Λάμψη" (1980) με τον εκπληκτικό στον πρωταγωνιστικό ρόλο Τζακ Νίκολσον. Καμία υποψηφιότητα για όσκαρ, ουρές στα ταμεία, διχάζει κριτικούς σε όλον τον κόσμο...
Από τότε και μέχρι σήμερα δύο ακόμα ταινίες θα σπάσουν τη σιωπή του Κιούμπρικ, το 1987 με το "Full Metal Jacket" ταινία εμπνευσμένη από τον πόλεμο του Βιετνάμ, η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Αγγλία μετατρέποντας τα στούντιο σε πεδία μαχών, και η αναμενόμενη καινούργια του ταινία "Με Ολόκλειστα τα Μάτια" (Eyes Wide Shut) ένα ερωτικό θρίλερ με τον Τομ Κρουζ και την Νικόλ Κίντμαν στους ρόλους ενός ζευγαριού ψυχολόγων.
Η τελευταία εμφάνισή του ενώπιων κοινού έγινε στις 8 Μαρτίου του 1997, όταν η Ένωση Σκηνοθετών της Αμερικής τον τίμησε με το D.W. Griffith Award.

Από την ταινία Κουρδιστό Πορτοκάλι

2001 Οδύσσεια του διαστήματος

Κιούμπρικ

Πάντα με φιλική διάθεση....

Σήμερα είναι διάσημος.

Ωστόσο, ήξερε πάντα ότι θα γινόταν, ακόμα κι ως παιδί.

Tο Στοιχείο του Eγκλήματος,
το Epidemic (ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα),
το Europa,
το The Kingdom,
το Δαμάζοντας τα κύματα,
Oι Hλίθιοι,
το Xορεύοντας στο Σκοτάδι -

οι τίτλοι είναι παραπάνω από αρκετοί. Oι ταινίες του προβάλλονται παγκοσμίως, σαρώνουν στα βραβεία κι έχουν προκαλέσει περισσότερες αντιδράσεις τις τελευταίες δύο δεκαετίας απ' όσο άλλες κινηματογραφικές καριέρες έχουν καταφέρει σε δυο ζωές, πόσο μάλλον σε μία.
O Λαρς Φον Tρίερ από τη μικρή χώρα της Δανίας (με πληθυσμό 5 εκατομμύρια) είναι πιθανώς ο πρώτος κινηματογραφικός γίγαντας της νέας χιλιετίας - ένα κατόρθωμα καθόλου άσχημο. Kαι φυσικά, επακολουθούν ακόμα περισσότερες δημιουργίες από το 45χρονο σκηνοθέτη, τον οποίο κάποιοι (αλλά όχι όλοι) αποκαλούν ιδιοφυΐα.

Tο έργο που ακολουθεί, δημιουργήθηκε πριν τον αποκαλέσουν ιδιοφυΐα κάποιοι (αλλά όχι όλοι). Έχουν άλλωστε περάσει μόλις ένας ή δύο μήνες από τότε που ο ίδιος αποφάσισε να δώσει στη δημοσιότητα αυτά τα πρώιμα έργα, ορισμένα από τα οποία είχαν δει λιγοστοί μόνο συμπατριώτες του (η πλειοψηφία «οικογενειακοί φίλοι») σε μη-κερδοσκοπικές προβολές (συνήθως μία ανά ταινία) στην Kοπεγχάγη, πριν από είκοσι και πλέον χρόνια.

Λαρς Φον Τριερ, τα πρώτα βήματα:

Eικόνες Απελευθέρωσης
Μήδεια
Mένθε - Η Γαλήνια
Νυχτερινό
Ο Κηπουρός

Μην ξεχάσουμε και το τελευταίο του έργο¨"Dogville"...που θεωρείται ήδη ιδιοφυιές αριστούργημα...
Οι ψηφιακές μηχανές, τα οπτικά εφέ και το «Matrix» βρήκαν το δάσκαλο τους. Με τη ...Σκυλόπολη -το υπέρτατο γεγονός των Καννών- ο ψηλός Δανός επανέφερε στο «παιχνίδι» την κλασική αμερικάνικη δραματουργία με διάρκεια 2 ώρες και 11 λεπτά που κανείς άλλος δεν δα τολμούσε, ούτε καν να συλλάβει, καθάρισε με όλα. Σα να λέει: This is America.

Εκ πρώτης όψεως είναι σοκ! Χωρίς εφέ, χωρίς ίχνος ντεκόρ, χωρίς την παραμικρή βοήθεια ψηφιακών μηχανών, παρά μόνο με κιμωλίες και με μιμική επιπέδου σχολικής παράστασης. Έτσι ακριβώς. Γυμνός ανάμεσα σε λύκους. Γυμνός αλλά με ένα στόμα μέχρι εκεί πάνω!

Πάντα με φιλική διάθεση....

H πρώτη καθαρά μπαρόκ ταινία του Μπέργκμαν, που ανοίγει έναν κύκλο στο έργο του σκηνοθέτη όπου μπορούμε να βάλουμε επίσης τις ταινίες "Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας", "Η έβδομη σφραγίδα", "Ο άνθρωπος με τα δυο πρόσωπα" και "Φάνυ και Αλέξανδρος". "Η νύχτα των σαλτιμπάγκων" είναι επίσης η πρώτη δημιουργία του Μπέργκαν που τράβηξε σοβαρά την προσοχή της διεθνούς κριτικής, έστω κι αν στη Σουηδία ήταν εμπορική και κριτική αποτυχία. Οι συμπατριώτες του Μπέργκμαν ένιωσαν άβολα σ' αυτό το περίεργο μίγμα μπαρόκ, γερμανικού εξπρεσιονισμού, μπουλβάρ, μελοδράματος και υπαρξιακού στοχασμού, στη συνέχεια όμως ο σκηνοθέτης θα μας συνηθίσει σε παρόμοιους παράδοξους συνδυασμούς που συνθέτουν τη δύναμη και πρωτοτυπία του έργου του!

H μοναδική θέση που κατέχει ο Σουηδός Iνγκμαρ Mπέργκμαν στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα είναι αποτέλεσμα πολλών δεδομένων: Mια εύκαρπη κατάθεση σημαντικής δουλειάς που περιλαμβάνει παραπάνω από σαράντα ταινίες μέσα σε μια περίοδο τριάντα έξι χρόνων (1946 - 1982), η βαθιά προσωπική φύση των καλύτερων από αυτές, o νεωτερισμός της τεχνικής του σε συνδυασμό με την αισθητική απλότητα, η δημιουργική του ευαισθησία σε σχέση με τους μόνιμους συνεργάτες του (ένας από τους οποίους, ο διευθυντής φωτογραφίας Σβεν Nίκβιστ, υπήρξε το «μάτι» του σκηνοθέτη) και, τέλος, η τρομερή του ικανότητα να αποσπά διακεκριμένες και ταυτόχρονα διακριτικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, όπως η Mπίμπι Aντερσον, η Iνγκριντ Tούλιν, η Λιβ Oύλμαν και φυσικά ο ηθοποιός/φετίχ του, ο Mαξ Φον Σίντοφ. Στην πρώτη της περίοδο η καριέρα του τοποθετείται στο χώρο του κλασικού μελοδράματος. «Aρπαζα φόρμες από δω και από κει», είπε κάποτε, «διότι δεν είχα τη δική μου». Tο Kαλοκαίρι με τη Mόνικα (1952) και, δύο χρόνια πριν, τα Kαλοκαιρινά Παιχνίδια, σηματοδοτούν την έναρξη μιας νέας περιόδου η οποία, αν μη τι άλλο, διακρίνεται από το απόλυτα προσωπικό στίγμα του σκηνοθέτη. Xωρίς να είναι πάντοτε «καταθλιπτικός» - ας μην ξεχνάμε τα κωμικά του διαλείμματα με ταινίες όπως Oλες Aυτές οι Γυναίκες και Mικρό Mάθημα στον Eρωτα - ο Mπέργκμαν αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, σε όλες τις εκφράσεις του πάθους και στην επιρροή που ασκεί επάνω μας το θεϊκό βλέμμα. «Για μένα τα θρησκευτικά προβλήματα παραμένουν ζωντανά, όχι σε συναισθηματικό επίπεδο αλλά σε διανοητικό», γράφει ο Mπέργκμαν σε μια εποχή που ταινίες του όπως η Πηγή των Παρθένων, το Xειμερινό Φως, το Mέσα Aπό το Σπασμένο Kαθρέφτη και το απόγειό του, η Σιωπή, οδηγούν σταδιακά στην άρνηση του θρησκευτικού πιστεύω, αφήνοντας τη σιγουριά ότι η ανθρώπινη ζωή κυριαρχείται από μια αποτρόπαια, δραστήρια δύναμη «κακού». H πορεία του Mπέργκμαν στη δεκαετία του '70 είχε κορυφώσεις (Kραυγές και Ψίθυροι, Φθινοπωρινή Σονάτα), αλλά και αδύναμους «πειραματισμούς», μακριά από το γνώριμο ύφος του (Tο Aβγό του Φιδιού, Mαγεμένος Aυλός, Mαριονέτες). Tο 1983, στη μεγάλη του επιστροφή με το Φανί και Aλέξανδρος, ο Mπέργκμαν δημιουργεί ένα πληθωρικό οικογενειακό έπος που κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί το απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής αφιερωμένης στο σινεμά και στην εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής. Kέρδισε τρία Oσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και το 1970 του δόθηκε το βραβείο Iρβινγκ Θάλμπεργκ για τη συμβολή του στο σινεμά

]

και οι δύο φώτος από την ταινία "7η Σφραγίδα"...

από την ταινία "άγριες φράουλες...

Πάντα με φιλική διάθεση...

Επίσης μπορούμε να αναφερθούμε και στον Κινηματογράφο της Ασίας... για παράδειγμα Ακίρα Κουροσάβα(Ο θρόνος του Αίματος) - Τσεν Κάιγκε(Αντίο Παλλακίδα μου - Ο Αυτοκράτορας και ο Δολοφόνος) - Ζανγκ Γιμού(Ο Ήρωας) - Τάκεσι Κιτάνο(Κούκλες, ο εμπνευστής του Ταραντίνο)... και άλλοι....

Επίσης ένα μικρό αφιέρωμα στον σκηνοθέτη του "Τετσούο"....(για πολλούς ένα σκουπίδι και για άλλους μία cult ταινία - σίγουρα όμως κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ό,τι είναι πρωτοποριακή) πολύ ωραίο soundrack όμως... με industrial προεκτάσεις...

Πρωτοπόρος του εκκεντρικού, ακραίου σινεμά, ο Τσουκαμότο έγινε διάσημος το 1989 με το "Τετσούο", ιστορία ενός άντρα που μεταλλάσσεται σταδιακά σε μάζα από μέταλλο. Ακολούθησε το "Τετσούο ΙΙ" και μια σειρά ταινιών σε ανάλογο καλτ ύφος, ενώ πρόσφατα προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας "Το φίδι του Ιουνίου", μια άκρως ερωτική ταινία.

Απο την ταινία Τετσούο... μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας..

Πάντα με φιλική διάθεση.... Περιμένω και το δικό σας λιθαράκι..

http://www.magnet.gr/views/greenaway/filmography.htm
για την φιλμογραφία του

http://www.magnet.gr/views/greenaway/
για τον Γριναγουέι γενικά

Πολύ γενικά : Άγγλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου (1942). Αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική, και αργότερα στράφηκε στον κινηματογράφο, γυρίζοντας -κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970- ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους

Άλλη ταινία του που δεν ανέφερα πιο πάνω : Pillow Book (Γυμνό Ημερολόγιο)

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρώ φώτογραφίες από ταινίες του... αλλά είμαι σίγουρη πως θα εντυπωσίαζαν...
τελικά κάτι βρήκα...

ο μάγειρας ο κλέφτης η γυναίκα του και ο εραστής της

από την ταινία "η κοιλιά του αρχιτέκτονα"

Πάντα με φιλική διάθεση.....

Eνας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του Nέου Γερμανικού Σινεμά, έχει χαρακτηριστεί ως υπαρξιστής ποιητής του είδους. Tο ύφος των ταινιών του μπλέκει ευρωπαϊκά στοιχεία με Xολλιγουντιανές φόρμες, ενώ η θεματολογία του βρίσκει τους ήρωές του παγιδευμένους στην μοναξιά - συνειδητή ή ασυνείδητη. Tρεις φορές νικητής στο φεστιβάλ των Kαννών και δύο στης Bενετίας, τώρα δοκιμάζεται στην τέχνη του ντοκιμαντέρ.

Φιλμογραφία
1967 Schauplatze, 1968 Victor I. , 1968 Same Player Shoots Again, 1968 Klappenfilm, 1969 Silver City, 1969 Alabama: 2000 Light Years, 1970 Summer in the City, 1871 GoalieΆs Anxiety at the Penalty Kick, 1972 The Scarlet Letter, 1974 False Movement, 1974 Alice in the Cities, 1976 Kings of the Road, 1977 The American Friend, 1980 NickΆs Movie - Lightning Over Water, 1982 The State of Things, 1983 Hummett, 1984 Docu Drama, 1984 Paris, Texas, 1985 Tokyo-Ga, 1987 Wings of Desire, 1989 Notebook on Cities and Clothes, 1991 Until the End of the World, 1992 Arisha, the Bear and the Stone Ring, 1993 Far Away, So Close!, 1994 Lisbon Story, 1995 Lumiere and Company, 1995 A Trick of the Light, 1995 Beyond the Clouds, 1997 The End of Violence, 1999 The Million Dollar Hotel,, 1999 Buena Vista Social Club

http://www.math.upatras.gr/~vasilis/prostitute.JPG
όλες οι φώτος απο τα φτερά του έρωτα

πάντα με φιλική διάθεση...

Alejandro Jodorowsky

Mini biography
Alejandro] Jodorowskywas born in Iquique, Chile on February 7, 1929. In 1942 he moved to Santiago where he attended university, was a circus clown and a puppeteer. In 1955 he went to Paris and studied mime with Marcel Marceau.
He worked with Maurice Chevalier there and made a film, "The Severed Head" or "The Transposed Heads", which is now lost. He also befriended the surrealists Roland Topor and Fernando Arrabal, and in 1962 these three created the "Panic Movement" in homage to the mythical god Pan.
As part of this group Jodorowsky wrote several books and theatrical pieces. In the later 1960s he directed avant-garde theater in Paris and Mexico City, created the comic strip "Fabulas Panicas", and made his first "real" film, the surrealist love story Fando y Lis (1967), based on a play by Arrabal.
In 1971, Topo, El (1970) was released and became a cult classic, as did Holy Mountain, The (1973). In 1975 he returned to France to begin work on a film that was never made: a colossal adaptation of Frank Herbert's "Dune", which was to star Orson Welles, Salvador Dali and others, was to be scored by Pink Floyd, and which brought together the visionary talents of H.R. Giger, Dan O'Bannon, and Jean "Moebius" Giraud (Giger and O'Bannon later collaborated on "Alien.") The project's financiers backed out, and "Dune" was eventually filmed by David Lynch.
Jodorowsky's next film was 1979's _Tusk (1978)_ , a story of a young girl's friendship with an elephant, which quickly faded into obscurity.
In the early 1980s he began working with Moebius and other artists on various comic strips, graphic novels and cartoons, and wrote several more books. He returned to film with 1989's Santa sangre (1989), which was critically acclaimed and widely distributed.

In 1990 he directed Omar Sharif and Peter O'Toole in the fantasy film Rainbow Thief, The (1990). Throughout the 1990s he continued to produce cartoons with a variety of graphic artists and is reportedly to begin work on another film, the long-awaited "Sons Of El Topo", sometime in 2002 or 2003. Jodorowsky's wife Valerie and sons Brontis, Axel and Adan have all at times appeared in his films.

και οι δύο φώτος από την ταινία "Santa Sangre"

Πάντα με φιλική διάθεση......

Πιστός θαυμαστής του έργου του καθηγητή Τόλκιν, ο Πήτερ Τζάκσον γράφει ιστορία με τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», καθώς είναι η πρώτη φορά , που κάποιος επιχειρεί να σκηνοθετήσει τρεις σπουδαίες ταινίες ταυτόχρονα.
Γεννημένος στη Νέα Ζηλανδία ανήμερα των Αγ. Πάντων (31 Οκτωβρίου) του 1961, ο Τζάκσον άρχισε σε πολύ νεαρή ηλικία να γυρίζει ταινίες με την Super 8 κάμερα των γονιών του. Στα 17 εγκατέλειψε το σχολείο και αποτυγχάνοντας να βρει δουλειά στην κινηματογραφική βιομηχανία της χώρας του, άρχισε να εργάζεται ως μαθητευόμενος μακετίστας. Όταν κατάφερε να αγοράσει μια κάμερα 16mm, άρχισε να γυρίζει μια ταινία μικρού μήκους επιστημονικής φαντασίας. Τρία χρόνια αργότερα αυτή είχε εξελιχθεί στα πρώτα 75 λεπτά του «Bad Taste», και είχε χρηματοδοτηθεί αποκλειστικά από τον μισθό του. Μετά απ’ αυτό, η Επιτροπή Κινηματογράφου της Νέας Ζηλανδίας του έδωσε τα χρήματα, που ζονταν για να την τελειώσει η cult πρώτη του ταινία.

Ο Τζάκσον έχει αναγνωρισθεί ευρέως από τους κριτικούς στο πρόσφατο παρελθόν για την ταινία του 1994 «Ουράνια Πλάσματα» (Heavenly Creatures), με την οποία είχε κερδίσει το «Ασημένιο Λιοντάρι» του Φεστιβάλ Βενετίας και ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Σεναρίου. Γραμμένο από τον ίδιο και την συνεργάτιδα/σύζυγό του Φραν Γουόλς, η ταινία -στην οποία πρωταγωνιστεί η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Kate Winslet- βασίζεται σε ένα πραγματικό τραγικό περιστατικό, που αναστάτωσε την κοινωνία της Νέας Ζηλανδίας τη δεκαετία του ΄50. Αφηγείται την ιστορία δύο έξυπνων και ευφάνταστων νεαρών κοριτσιών, που η παθιασμένη φιλία τους τα οδηγεί να σκοτώσουν την μητέρα της μίας.

Άλλες ταινίες του Τζάκσον περιλαμβάνουν το «The Frighteners» (1996) με τον Μάικλ Τζ. Φοξ, το «Meet the Feebles» (1989) και το σπλάτερ θρίλερ «Braindead» (1990), το οποίο κέρδισε 16 διεθνή βραβεία επιστημονικής φαντασίας και θεωρείται πλέον cult movie. Έχει επίσης σκηνοθετήσει το τηλεοπτικό ντοκυμαντέρ «Forgotten Silver» (1996), που παίχτηκε επίσης σε πολλά φεστιβάλ.

Εκτός από τις σκηνοθετικές του δραστηριότητες, ο Peter Jackson συμμετέχει επίσης ενεργά στο χώρο των Οπτικών Ψηφιακών Εφφε (CG) ως μέτοχος στην εταιρεία Weta Digital πoυ έχει αναλάβει το έργο της υποστήριξης του οράματος του σκηνοθέτη με χρήση των Νέων Τεχνολογιών στα ειδικά εφφέ.

Για το σενάριο του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» αυτός και η Φραν, με την βοήθεια της Φίλιππα Μπόγιενς, δουλεύουν από το 1997. Αναγνωρίζοντας την τεράστια προσπάθεια και αφοσίωσή τους, το Πανεπιστήμιο του Γουέλλιγκτον τους ανακήρυξε πρόσφατα επίτιμους διδάκτορες.

Η ομορφιά απλώνεται.....

Πάντα με φιλική διάθεση...

Η ομορφιά απλώνεται.....

Να τονίσω απλά πως οι σκηνοθέτες που παραθέτω έδω δεν είναι όλοι τόσο αγαπητοί προς εμέ ώστε να μου αρέσουν αν όχι όλες αλλά τουλάχιστον οι περισσότερες ταινίες τους... Μερικές από τις ταινίες που αναφέρω δεν τις έχω δει καν... αλλά τους παραθέτω για την ιστορία που έχουν αφήσει στον κινηματογράφο μέσα από κάποιες πολύ σημαντικές δουλειές που έχουν κάνει είτε από διάφορα βραβεία που έχουν πάρει είτε γιατί οι ταινίες τους λατρεύτηκαν από το κοινό..

Σχετικά με την ταινία "Η Λάμψη" ναι, την έχω δει πριν χρόνια και μου άρεσε πολύ... νομίζω πως είναι βασισμένη πάνω στο βιβλίο του Στίβεν Κίνγκ... και από τα λίγα έργα του Κινγκ που αποδώθηκαν τόσο καλά και έγιναν αγαπητά ως ταινία...
Ο Τζακ Νίκολσον ήταν φοβερός και ο ρόλος του ταίριαζε γάντι!!

Γνωρίζεις μήπως κάτι σχετικό με την αλλαγή του topic? εννώ τον τίτλο... για να αλλάξω τους χαρακτήρες σε Ελληνικούς ..?

Ευχαριστώ ... πάντα με φιλική διάθεση...

Η ομορφιά απλώνεται.....

quote:

---

Γνωρίζεις μήπως κάτι σχετικό με την αλλαγή του topic? εννώ τον τίτλο... για να αλλάξω τους χαρακτήρες σε Ελληνικούς ..?

---

Edited by - 1900 on 06/01/2004 18:03:39

Χάρηκα ιδιαιτέρως για την συμπαθειά σου στον Γρίναγουεη και τον Βέρντενς...
αλλά τον Darren Aronofsky δεν τον γνωρίζω...
Θα ήθελες να αναφέρεις κάποιες ταινίες του... και ίσως και μερικές πληροφορίες για την ζωή του και το ύφος τους (το στίλ)?

Πάντα με φιλική διάθεση....

Η ομορφιά απλώνεται.....

quote:

---

τον Darren Aronofsky δεν τον γνωρίζω...

---

Edited by - 1900 on 07/01/2004 03:17:02

Όσο για ρέκβιεμ για ένα όνειρο.. ίσως να σου φανεί υπερβολικό... αλλά είναι η μοναδική ταινία που δεν κατάλαβα εάν μου άρεσε ή όχι... ακόμα δεν έχω αποφασήσει.... Δεν εννοώ φυσικά πως με άφησε αδιάφορη.. δεν θα μπορούσα να μείνω αδιάφορη ... προσέφερε πολύ ένταση,ως ταινία για το πω αυτό... μιλάω για συναισθηματική ένταση και η κινηση της κάμερας παράλληλα με τον ηθοποιό καθώς και η συνεχής εναλλαγή εικόνων σε κάποια σήμεία ενδυνάμωνε αυτή την ένταση!!!
Ναι, μάλλον έχει να μας πει πολλά ακόμα στο μέλλον.. και μάλιστα όμορφα πολλά...

Ευχαριστώ.. πάντα με φιλική διάθεση...

Η ομορφιά απλώνεται.....

quote:

---

Όσο για ρέκβιεμ για ένα όνειρο.. ίσως να σου φανεί υπερβολικό... αλλά είναι η μοναδική ταινία που δεν κατάλαβα εάν μου άρεσε ή όχι... ακόμα δεν έχω αποφασήσει.... Δεν εννοώ φυσικά πως με άφησε αδιάφορη.. δεν θα μπορούσα να μείνω αδιάφορη ...

---

quote:

---

Θα ήταν πολύ ωραίο να προσθέταμε και άλλους σκηνοθέτες του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου όπως : Βιμ /Βέντερς - Φεντερίκο Φελίνι - Αντρέι Ταρκόφσκι -

---

Οπωσδήποτε θα εννοείς το Ευρωπαικό ρεύμα γενικότερα, γιατί ο Αndrei Tarkowsky δεν είναι Ευρωπαίος, είναι Ρώσσος.
Πολυαγαπημένος! οτιδήποτε απο Αndrei με ταξιδεύει σε σουρεαλιστικές λυρισμικές πραγματικότητες όπου μόνο αυτός μπορούσε να περιγράφει τόσο ολοκληρωμένα μέσα απο καρέ.
Επίσης πολυαγαπημένος, Wim Wenders.

Once you were wild, don't let them tame you

Όσο για την γροθιά στο στομάχι... ναι στην πιο έντονη σκηνή της ταινίας με την εναλλαγή εικόνων... Την στιγμή που παρουσιάζει την πιο τραγική στιγμή και των τριών πρωταγωνιστών εναλλάξ...
Ϊσως να την ξαναδώ......

Φίλε Reptilesalonica .. ακριβώς αυτό εννοώ.. για το ευρωπαϊκό ρεύμα..

Και να παραθέσω και ένα κείμενο που βρήκα σχετικά με τον Ταρκόφσκι για την ζωή και το έργο του.....Είναι αρκετά μεγάλο... Υπομονή να έχετε να το διαβάσετε....

Αντρέι Ταρκόφσκι γεννήθηκε το 1932 στη Μόσχα και πέθανε στο Παρίσι το 1986. Είναι γιος του ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι και στράφηκε κι αυτός στην Τέχνη σπουδάζοντας στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας στη Μόσχα. Ενώ σπούδαζε γυρίζει δύο ταινίες μικρού μήκους Δεν έχει άδεια απόψε [1960] και Το βιολί και το κομπρεσέρ [1961]. Μεταξύ 1962-1986 γυρίζει επτά μόνο ταινίες, που τον τοποθετούν, ωστόσο, ανάμεσα στους κορυφαίους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ποια είναι τα στοιχεία που στοιχειοθετούν το πορτραίτο αυτού του δημιουργού; Σε τί οφείλεται το γεγονός ότι δεκαέξι χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου δημιουργού τα έργα του εξακολουθούν να παίζονται σε όλες τις Ταινιοθήκες, στα Πανεπιστήμια του κόσμου και οι ιστοσελίδες του να εμπλουτίζονται με δοκίμια και συζητήσεις στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.

Ο Ταρκόφσκι στην περίοδο που στη δυτική Ευρώπη επικρατούντα ρεύματα της νεωτερικότητας, nouevelle vague,free cinema , επιστρέφει σε μία μεταφυσική προσέγγιση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Την ώρα που οι συνάδελφοι του στη δύση εμπνέονται από το «θάνατο του συγγραφέα» και το «θάνατο του θεού», ο Ταρκόφσκι οδηγείται σε μια ανανέωση της εικονογραφικής παράδοσης. Όπως γράφει ο ίδιος; «σκοπός της Τέχνης είναι να εξηγήσει στον ίδιο τον καλλιτέχνη και στους γύρω του γιατί ζει ο άνθρωπος, ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης του, να εξηγήσει στους ανθρώπους για ποιους λόγους εμφανίστηκαν σ' αυτόν τον πλανήτη, ή τουλάχιστον να τους θέσει το ερώτημα».· Σύμφωνα με τον Πολωνό σκηνοθέτη Κριστόφ Ζανούσι την ίδια απάντηση έδωσε ο Ταρκόφσκι όταν ρωτήθηκε από έναν αμερικανό φοιτητή, που τον έβλεπε σαν ένα είδος γκουρού, τί πρέπει να κάνει για να είναι ευτυχισμένος. Ο Ταρκόφσκι θύμωσε και του απάντησε ότι σκοπός της ζωής δεν είναι η ευτυχία απλά, αλλά το να ανακαλύψει κανείς το νόημα της ύπαρξης.

Ο Ταρκόφσκι είναι κληρονόμος της λυρικής παράδοσης του Ντοβζένκοφ και της ύστερης περιόδου του Αζενστάιν. Το μεταφυσικό κλίμα που διαπερνά την τελευταία περίοδο τον Αζενστάιν και κορυφώνεται με την τριλογία του Ιβάν του Τρομερού και του Αλέξανδρου Νέφσκι επηρεάζει τόσο την πρώτη ταινία του Ταρκόφσκι <<Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν>> όσο και <<Αντρέι Ρουμπλιώφ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι δυο αυτοί σκηνοθέτες είναι οι επίγονοι της μεγάλης Βυζαντινής παράδοσης που τους οδηγεί να οικοδομήσουν ένα σπουδαίο εθνικά κινηματογράφο. Ο Ταρκόφσκι μελετά και αναλύει τη διαφορά ανάμεσα στην ποιητική και την κινηματογραφική εικόνα. «Η εικόνα είναι αδιαίρετη και φευγαλέα, βασίζεται στην συνείδηση μας και στον αληθινά κόσμο, τον οποίο επιδιώκει να εκφράσει. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ολόκληρο το σύμπαν, η ποιητική εικόνα όμως μπορεί να το εκφράσει ολόκληρο. Η ενσαρκωμένη εικόνα είναι πιστή όταν οι αρθρώσεις της αποτελούν απτή έκφραση της αλήθειας, όταν την καθιστούν μοναδική και ξεχωριστή, όπως είναι η ζωή ακόμη και στις πιο απλές της εκδηλώσεις.». Σε ότι αφορά όμως την κινηματογραφική εικόνα παρατηρεί: «Στον κινηματογράφο γίνεται ολοένα πιο συχνά αποδεκτό ότι η παρατήρηση αποτελεί την αρχή της εικόνας, η οποία συγχέεται μονίμως με τη φωτογραφική καταγραφή. Η κινηματογραφική εικόνα είναι ορατή και τετραδιάστατη ενσάρκωση. Δεν μπορεί όμως κάθε πλάνο να φιλοδοξεί να είναι εικόνα του κόσμου: συχνότατα περιγράφει κάποια ιδιαίτερη πλευρά. Τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί με νατουραλιστικό τρόπο δεν επαρκούν καθαυτά να δημιουργήσουν την κινηματογραφική εικόνα. Στον κινηματογράφο η εικόνα βασίζεται στην ικανότητα μας να παρουσιάζουμε σαν παρατήρηση την προσωπική μας αντίληψη για κάποιο αντικείμενο».

Στις ταινίες του Ταρκόφσκι υπάρχουν ορισμένες εικόνες που επαναλαμβάνονται και διαμορφώνουν τους αρμούς της κινηματογραφικής γλώσσας του μεγάλου δημιουργού. Π.χ. σε στιγμές κρίσης μια κανάτα γάλα σπάει στο πάτωμα υπογραμμίζοντας το σπάσιμο των οικογενειακών σχέσεων. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις οι ήρωες είτε υπερίπτανται είτε ρίχνονται στο έδαφος ωθημένοι από κάποια αόρατη δύναμη. Π.χ. στις σεκάνς του ονείρου στην αρχή των Παιδικών χρόνων του Ιβάν, ο Ιβάν σηκώνεται πάνω από το έδαφος και αρχίζει να πετά πάνω από τη Ρωσική πεδιάδα. Στη θυσία, ο Ότο ο ταχυδρόμος, μετά την πτώση του δηλώνει: «Ένας δαίμονας με έσπρωξε». Όταν οι χαρακτήρες του βρίσκονται στο κατώφλι μιας μεγάλης στιγμής αυτοανακάλυψης ή πνευματικής φώτισης, βρίσκονται στο έδαφος σαν να τους ταπεινώνει το χέρι του θεού. "Άλλοτε πάλι οι εραστές βρίσκονται στον αέρα απαλλαγμένοι από τα γήινα δεσμά.

Σύμφωνα με τον S. Hancock, η παρουσία αυτών των εικόνων δεν μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα εκτός αν τη θεωρήσουμε σαν σημείο της αλληλοδιείσδυσης του ορατού με τον αόρατο κόσμο, ένα είδος απτής εκδήλωσης της μάχης ανάμεσα στο καλό και στο κακό που λαμβάνει συνεχώς χώρα

Η δεύτερη φάση της δημιουργίας του πραγματοποιείται με την αυτοεξορία του, όταν στις 10 Ιουλίου 1984 ανακοινώνει ο ίδιος την απόφαση του να παραμείνει στη δύση. Παρά την επερχόμενη κατάρρευση, την αρρώστια και τον πρώιμο θάνατο του, οι δυο τελευταίες ταινίες του, Νοσταλγία και Θυσία, είναι κορυφαίες στιγμές μιας παλλόμενης συνείδησης κι ενός ώριμου ταλέντου ενός από τους τελευταίους μεγάλους δημιουργούς.

Όταν προετοιμάζει το γύρισμα της θυσίας, ο Ταρκόφσκι επισκέπτεται το Λορέτο και σημειώνει τις εξής σκέψεις: «3 Μαίου, Πόρτο Νουόβο, Μποσκέτο, στο δρόμο για το Λορέτο. Σήμερα μου συνέβη κάτι υπέροχο: Ήμασταν στο Λορέτο, όπου ο φίλος μου ο Φράνκο προσευχήθηκε στον προστάτη "Άγιο του, σ' έναν από τους μακάριους Πάπες. Στο μέσον του καθεδρικού ναού βρίσκεται το κτίσμα που γεννήθηκε ο Ιησούς και μεταφέρθηκε από τη Ναζαρέτ. Όταν μπήκα στο ναό, ήμουν θυμωμένος, επειδή δεν μπορώ να προσευχηθώ σε μια καθολική εκκλησία... Μετά όμως βρεθήκαμε τελείως τυχαία σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη, στο Πόρτο Νουόβο, σε μια μικρή παλιά εκκλησία του 10ου αιώνα, στης οποίας το ιερό ανακάλυψα την περίφημη εικόνα της Θεομήτορος του Βλαντιμίρ την περίφημη εικόνα από τα χρόνια του Μεσαίωνα –Για φαντάσου. Σε μια χώρα καθολική είναι εντελώς απρόσμενο να μπαίνω σε μια εκκλησία και να πέφτω σε μια ρώσικη εικόνα, αφου λίγο πριν είχα κάνει τη σκέψη ότι ήταν αδύνατο να προσευχηθώ στο Λορέτο. Δεν πρόκειται για πραγματικό θαύμα;7 Ιουλίου, Δευτέρα: Διαπιστώνω γιο μια ακόμη φορά πως η ικανότητα του «παρατηρείν» και η γνώση, είναι για ένα καλλιτέχνη δυο στοιχεία που τον βοηθούν να μπορεί ν' αποφασίζει τι πρέπει να κρατάει και τι να αφαιρεί, χωρίς να φαίνεται το αποτέλεσμα τεχνητό ή ψεύτικο. Γιατί τελικά, είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να ορίζεις κάποια πλαίσια που θα σε βοηθήσουν να εμβαθύνεις περισσότερο, δημιουργώντας συγχρόνως ένα δικό σου σύμπαν, αφού θα έχει απορρίψει κόθε μανιέρα και κάθε υπερβολική τάση για πρωτοτυπία. Οι δεσμοί σου με τη ζωή πρέπει να εξασθενήσουν αποφασιστικά, όχι εις βάρος της αληθοφάνειας, αλλά εις βάρος των περιττών σκουπιδιών... Τα επιχειρήματα αυτά βρίσκονται πέραν της εικαστικής τέχνης, όπου ουδέποτε η ποσότητα δεν μετουσιώνεται σε ποιότητα.»

Στην περίπτωση λοιπόν του Ταρκόφσκι, βλέπουμε πώς αυτός ο επίγονος της μεγάλης παράδοσης του Σοβιετικού κινηματογράφου αποκηρύσσει τα στοιχεία της προπαγάνδας, το στοιχείο της ρητορικής της επανάστασης και επανέρχεται, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει την εικόνα για να δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν, πέραν της εικαστικής σκέψης και πέραν της ουτοπίας της διαλεκτικής. Ένα ρεπερτόριο εικόνων διαπερνά το έργο του και δημιουργεί μυστικά περάσματα ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Μια κατεξοχήν ποιητική φύση σμιλεύει τον χρόνο και υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι στόχος τους δεν είναι η ευτυχία αλλά το να ανακαλύψουν τον νόημα της ζωής.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον σκηνοθέτη παραθέτω και το Link
http://users.hol.gr/~sirgeo/tarkofski1280/index.htm

Η ομορφιά απλώνεται.....

Θα ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας γι αυτή την ταινία η οποία ήταν και αλιθινή ιστορία.... Κουφό ε?

Η ομορφιά απλώνεται.....

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr