Ο λόγος που βρισκόμαστε σε αυτόν εδώ τον χώρο, είναι επειδή ψάχνουμε να ελευθερωθούμε από τους «νόμους της σύγχυσης και του τυχαίου", να βρούμε έναν τρόπο να πετύχουμε την πολυσυζητημένη «αφύπνιση». Να μυηθούμε. Μελετώντας λοιπόν την εκτενή βιβλιογραφία που έχει προκύψει από τις διαφορές θρησκείες και φιλοσοφίες, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι αυτή θεωρείται εφικτή με διάφορους τρόπους. Όταν όμως μελετάται και η ύλη, υπάρχουν μερικά πράγματα που γίνονται πιο προφανή μέσω της σύγκρισης. Είναι οι λεγόμενοι «τέσσερις ατραποί».
Οι νέο-εποχιακές σχολές μας λένε ότι υπάρχουν μόνο δύο.
«Υπάρχουν βασικά δύο τρόποι πνευματικής αναζήτησης, ο τρόπος της αγάπης και ο τρόπος της φρόνησης. Γενικά, θα έλεγα ότι ο βουδισμός ακολουθεί τον τρόπο της φρόνησης, και ο χριστιανισμός, τον τρόπο της καρδιάς. Σε μια πνευματική αναζήτηση φρόνησης, επενδύεις στην γνώση, στην ειρήνη, στην αποσύνδεση, που στοχεύει προς ένα συναίσθημα του κενού και του τίποτα. Είναι πολύ ειρηνικός και ήρεμος, αλλά τον βρίσκω αργή διαδρομή όταν συγκρίνεται με τον τρόπο της αγάπης. Στον τρόπο της αγάπης, επενδύεις στον οίκτο και στην αγνότητα του πάθους και της θέλησης σαν κίνητρο, που στοχεύει προς ένα συναίσθημα πληρότητας και ενοποίησης του όλου. Αυτός ο τρόπος συνήθως δεν είναι ειρηνικός ούτε ήρεμος, όμως δίδει το συναίσθημα του “σωστού”»[ Carla Rueckert McCarty]
Αυτό είναι μια όμορφη πρωτότυπη ερμηνεία "νέας εποχής". Είναι κάπως "ευρύτερη" και αποσυνδεμένη από τη κατεστημένη χριστιανική προοπτική, αλλά και όχι πολύ. Είναι, στην πραγματικότητα, η ατραπός του μοναχού ή του Αγίου. Αν και υπάρχουν περισσότεροι των δύο τρόπων, που αναφέρονται ανωτέρω, είναι τέσσερις οι ατραποί. Υπάρχει η " ατραπός του μοναχού," η " ατραπός του γιόγκι," η " ατραπός του φακίρη," και, όπως προτείνει ο Gurdjieff, μια "τέταρτη ατραπός," που, προφανώς, παράγεται από τη μακρά του επαφή με τις διδασκαλίες Σούφι, και είναι βεβαίως αρκετά παρόμοια, μέχρι ενός σημείου, με αυτά που υποστηρίζει ο Don Juan του Castaneda.
Η ατραπός του "μοναχού" είναι αυτό που περιγράφεται από την ανωτέρω συγγραφέα ως ο «δρόμος της καρδίας." Αυτός είναι ο "δρόμος της πίστης," ο δρόμος του θρησκευτικού συναισθήματος, ο δρόμος της θρησκευτικής θυσίας. Αυτός είναι ο δρόμος για ανθρώπους με πολύ ισχυρά θρησκευτικά συναισθήματα και φαντασία. Είναι ένας μακρύς, σκληρός δρόμος, όπως και η ίδια η συγγραφέας σημειώνει λέγοντας: «Αυτός ο τρόπος συνήθως δεν είναι ειρηνικός ούτε ήρεμος, όμως δίδει το συναίσθημα του “σωστού”» Αυτή η ατραπός αποτελείται από πολυετές αγώνες με τον Εαυτό, αγώνες με τις συγκινήσεις - τα συναισθήματα. Το άτομο υποβάλλει όλα του τα συναισθήματα σε μια συγκίνηση, και με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσει την ενότητα με τον Εαυτό. Αυτό το άτομο εργάζεται για την ανάπτυξη του "συναισθηματικού ΕΛΕΓΧΟΥ", Το ανωτέρω απόσπασμα το αποσαφηνίζει αρκετά με την φράση: «Στον τρόπο της αγάπης, επενδύεις στον οίκτο και στην αγνότητα του πάθους και της θέλησης σαν κίνητρο, που στοχεύει προς ένα συναίσθημα πληρότητας και ενοποίησης του όλου.»
Σε ένα τέτοιο άτομο, το φυσικό και το διανοητικό σώμα μπορεί να μην αναπτυχθούν, παρόλο που προκειμένου να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ότι ο μοναχός /ο άγιος έχει επιτύχει, η προσοχή του πρέπει να στραφεί στην ανάπτυξη του σώματος και στην δυνατότητα να σκέφτεται. Αλλά, αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια σειρά από περαιτέρω θυσίες. Ο μοναχός πρέπει να γίνει γιόγκι και φακίρης. Πολύ λίγοι το πετυχαίνουν αυτό επειδή πεθαίνουν προτού να υπερνικήσουν τις δυσκολίες.
Ο τρόπος "της φρόνησης," όπως αναφέρεται ανωτέρω, ή ειδάλλως γνωστός ως "ατραπός του γιόγκι," είναι ο δρόμος της γνώσης, ο δρόμος του μυαλού. Αυτός ο τρόπος αποτελείται από την ανάπτυξη του μυαλού, αλλά μπορεί να οδηγήσει, όπως σημειώνεται επίσης αρκετά σαφώς ανωτέρω, στην μη ανάπτυξη του σώματος και των συναισθημάτων. Λέει: " ... μια πνευματική αναζήτηση φρόνησης, επενδύεις στην γνώση, στην ειρήνη, στην αποσύνδεση, που στοχεύει προς ένα συναίσθημα του κενού και του τίποτα. Είναι πολύ ειρηνικός και ήρεμος…" Αλλά, χωρίς την ανάπτυξη του φυσικού και συναισθηματικού σώματος, το άτομο μπορεί να είναι ανίκανο να χρησιμοποιήσει τις επιτεύξεις του. Ένα τέτοιο άτομο "τα ξέρει όλα," αλλά δεν μπορεί να ΚΑΝΕΙ τίποτα. Πρέπει να επιστρέψει και να εργαστεί πάνω στην επίτευξη των αποτελεσμάτων με τη βοήθεια μια σειράς προσπαθειών εφαρμογής αυτών που ξέρει. Η βασική διαφορά μεταξύ της ατραπούς της γνώσης και του δρόμου του φακίρη και του μοναχού είναι ότι ο γιόγκι έχει ένα πλεονέκτημα, ξέρει τι στερείται, τι πρέπει να κάνει, και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να πάει. Αλλά πάλι, πολύ λίγοι το ολοκληρώνουν πλήρως επειδή πεθαίνουν πριν το επιτύχουν.
Η άτροπος του φακίρη είναι ο δρόμος της πάλης με το φυσικό σώμα. Είναι μακρύς και δύσκολος. Ο στόχος είναι να επιτευχθεί "η υπέρβαση" μέσω της ανάπτυξης έλεγχου και ισχύς πάνω στο σώμα. Αυτό επιτυγχάνεται με τη βοήθεια φοβερών βασάνων, με τον βασανισμό του σώματος. Αποτελείται από διάφορες απίστευτα δύσκολες φυσικές θυσίες όπως την ακίνητη στάση στην ίδια θέση για ώρες, ημέρες, μήνες, ή και έτη.... Εάν δεν αρρωστήσει και πεθάνει προτού να φθάσει στο στόχο του, μπορεί να επιτύχει κάτι. Τι επιτυγχάνει; Έχει αποκτήσει τον υλικό έλεγχο, αλλά δεν έχει κάτι στο οποίο μπορεί να τον εφαρμόσει. Δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για να κερδίσει γνώση ή αυτογνωσία επειδή, συνήθως στο μεταξύ, είναι πάρα πολύ γέρος και πεθαίνει.
Στην ατραπό του φακίρη, δεν υπάρχει συνήθως κάποιος δάσκαλος. Ο επιχείρων συνήθως έχει παρακολουθήσει έναν απίστευτο άθλο που τον εντυπωσίασε τόσο που και αυτός θέλει να τον βιώσει - να έχει και αυτός μια τέτοια εμπειρία ολοκλήρωσης.
Στην ατραπό του μοναχού, το βασικό πράγμα ΕΙΝΑΙ ο δάσκαλος. Η απόλυτη πίστη στο δάσκαλο είναι βασικό μέρος της εργασίας του δρόμου του μοναχού, και η υποβολή σε αυτόν ή τις διδασκαλίες του, με απόλυτη υπακοή. Το βασικό πράγμα αυτού του δρόμου είναι η πίστη στο Θεό, στην αγάπη του Θεού, στις σταθερές προσπάθειες να υπακούσει και να εξυπηρετήσει τον Θεό.
Φυσικά, απ’ ότι μας δείχνει η ιστορία των θρησκειών, η κατανόηση ενός τέτοιου ατόμου περί της ιδέας του Θεού και της εξυπηρέτησης του Θεού μπορεί να είναι πολύ υποκειμενική και αντιφατική. Ευτυχώς, σήμερα, γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτό ότι η "ατραπός του μοναχού" μπορεί να λειτουργήσει σε διάφορα πλαίσια, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι λιγότερο επιρρεπείς στο να σκοτώσουν εκείνους που δεν ακολουθούν την ίδια έννοια Θεού με την δικιά τους. Αλλά ακόμα, και εκείνοι που ακολουθούν αυτό το μονοπάτι προσκολλώνται γενικά στην ιδέα ότι είναι "καλύτερο" ή " το καλύτερο" μονοπάτι από τα άλλα.
Στην ατραπό του γιόγκι, αρχίζει κανείς με δάσκαλο, ή και πολλούς δασκάλους, αλλά εν τέλη καταλήγει να είναι δάσκαλος του εαυτού του. Μαθαίνει κανείς τις μεθόδους μέσω της μελέτης, και έπειτα αρχίζει να τις εφαρμόζει ανεξάρτητα.
Το βασικό πράγμα σε αυτούς τους τρεις «δρόμους» είναι ότι όλοι απαιτούν μια σημαντική υπαναχώρηση από τη καθημερινότητα. Το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειας πρέπει, αναπόφευκτα, να πραγματοποιηθεί "σε απομόνωση" ή με την μοναχική περισυλλογή. Κάθε μια από αυτές τις μεθόδους είναι αντιταγμένη στην καθημερινή ζωή με κάποιον σημαντικό τρόπο, έτσι ο επιχειρών έχει δυσκολίες να συμμετέχει στον "πραγματικό κόσμο". Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ δρόμος, σύμφωνα με τον Gurdjieff και τις διδασκαλίες των Σούφι, είναι ένας που δεν απαιτεί ΚΑΜΙΑ αποχώρηση από τον πραγματικό κόσμο. Δεν έχει επίσης καμμία "καθορισμένη μορφή", όπως αυτοί του φακίρη, του μοναχού και του γιόγκι.
"Η εργασία" στην τέταρτη άτροπο αποτελείται από την χρησιμοποίηση της ζωής του ατόμου και του περιβάλλοντος του ως πόρου για να λειτουργήσει σε όλες τις πτυχές τους ταυτόχρονα. Εργάζεται να κυριεύσει την ύλη, για τη διανοητική ανάπτυξη, και τη συναισθηματική ολοκλήρωση και τον έλεγχο. Και αυτό γίνεται μέσω της ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ συνδυαζόμενη με τη ΓΝΩΣΗ. Πρέπει κανείς να γίνει κύριος του σώματος του, του μυαλού του, και των συναισθημάτων του. Η κύρια επιδίωξη του τέταρτου δρόμου, σύμφωνα και με τις διδασκαλίες των Σούφι, είναι η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Πρέπει να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη επίγνωση για την πραγματικότητά μας και ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ που δεν καταλαβαίνουμε εκτός εάν το κάνουμε ως πείραμα για να ανακαλύψουμε και να καταλάβουμε περισσότερα. Όσο περισσότερο καταλαβαίνουμε ΤΙ κάνουμε και ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ το κάνουμε, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η συνειδητότητα μας. Η πίστη δεν απαιτείται σε αυτόν τον δρόμο. Στην πραγματικότητα, η πίστη είναι αντιταγμένη. Σε αυτόν την "τέταρτη ατραπό," ένα άτομο πρέπει "να ικανοποιηθεί από την αλήθεια των αποτελεσμάτων" της έρευνας και μέσω της διερεύνησης και του πειράματος. Έως ότου ικανοποιηθεί, δεν πρέπει να ασχοληθεί με "την πίστη."
Από τους τέσσερις δρόμούς, η ατραπός του φακίρη είναι ο πιο αδρός. Ο φακίρης ξέρει ελάχιστα και καταλαβαίνει ελάχιστα, αλλά έχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κυριαρχία πάνω στο υλικό του σώμα.
Ο "μοναχός" γνωρίζει κάπως περισσότερα. Οδηγείται από το θρησκευτικό του "συναίσθημά ", από την επιλεγμένη θρησκευτική του "παράδοσή", και από μια επιθυμία για το αποτέλεσμα - δηλαδή ΘΕΛΕΙ τη ΣΩΤΗΡΙΑ του. Εμπιστεύεται το σύστημα πίστης του, το οποίο ενσωματώνει και τον επιλεγμένο διδάσκαλό του (Ιησούς, Βούδας, ο οποιοσδήποτε), και θεωρεί ότι όλες οι προσπάθειες και οι θυσίες του είναι "παρακλήσεις στο Θεό."
Στο ανωτέρω παράθεμα αποκαλύπτεται με διάφορες ενδείξεις το πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό. Η Carla δηλώνει ότι
" Σε μια πνευματική αναζήτηση φρόνησης … στοχεύει προς ένα συναίσθημα του κενού …" και " Στον τρόπο της αγάπης, … στοχεύει προς ένα συναίσθημα πληρότητας ..." Μιλώντας σε γενικές γραμμές, ο μοναχός μπορεί να επιτύχει σε μια εβδομάδα νηστείας, προσευχής και συγκέντρωσης στην επίδειξη της αγάπης, ό,τι ο φακίρης ολοκληρώνει σε έναν μήνα βασανιστηρίων.
Ο «γιόγκι» γνωρίζει αρκετά περισσότερα. Αποκτά τη γνώση της ύπαρξης της βιωμένης «εικονικής πραγματικότητας», και ξέρει ότι θέλει να ελευθερωθεί από αυτήν. Ξέρει και γιατί το θέλει, έτσι μελετά για να κερδίσει την γνώση για το πώς μπορεί αυτό να γίνει. Μαθαίνει τελικά ότι για να ελευθερωθεί, πρέπει να παράγει μέσα του ένα «συστατικό». Μαθαίνει ότι ένα ορισμένο είδος διανοητικής άσκησης ή η συγκέντρωση της συνείδησης μπορεί να παραγάγει αυτό το συστατικό σε μια ημέρα. Φυσικά, μπορεί να του έχει πάρει μια ζωή για να το μάθει αυτό – ακριβώς την ίδια διάρκεια που ο μοναχός έχει ξοδέψει στην αγάπη. Αλλά συνήθως, είναι πολύ λιγότερος ο χρόνος επειδή ο γιόγκι αρχίζει με έναν δάσκαλο που έχει ήδη επιτύχει ένα ορισμένο επίπεδο και ένα μεγάλο μέρος αυτής της γνώσης μπορεί να μεταφερθεί με πρακτικούς τρόπους εξοικονομώντας χρόνο.
Κατά συνέπεια, στην σύγκριση κατανοούμε πως αυτό που ένας γιόγκι μπορεί να καταφέρει σε μια ημέρα, ο μοναχός το καταφέρνει σε μια εβδομάδα και ο φακίρης σε έναν μήνα.
Αλλά, με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε όλους τους ανθρώπους ίδιους. Δεν μπορούμε να μην πάρουμε υπ’ όψιν μας σε αυτή μας την σύγκριση, ότι οποιοδήποτε άτομο μπορεί ήδη "να έχει κάνει δουλειά" κατά μήκος της μιας διαδρομής σε μια "προηγούμενη ζωή," και να είναι έτοιμο να κάνει «δουλειά» σε μια άλλη διαδρομή σε αυτήν την ζωή. Για την Carla, ο τρόπος της καρδιάς είναι η "γρήγορη διαδρομή." Και για άλλους μπορεί ισχύει το ίδιο. Να υποθέσουμε ότι τα άτομα που αισθάνονται αυτόν τον δρόμο ως «σωστό» και επιτυγχάνουν έτσι πιο γρήγορα αποτελέσματα, προφανώς έχουν ήδη περάσει από την ατραπό του γιόγκι και την ατραπό του φακίρη σε μια προηγούμενη/ταυτόχρονη διάρκεια ζωής. Για μερικούς, ο τρόπος της καρδιάς είναι το τελικό κομμάτι του γρίφου της αυτογνωσίας. Και για αυτούς, είναι ακριβώς ο σωστός.
Για άλλους, ο "τρόπος της καρδιάς" έχει επιτευχθεί ήδη, και έτσι στρέφονται στον δρόμο του φακίρη ή του γιόγκι. Και ακόμα για κάποιους άλλους, και οι τρεις δρόμοι έχουν ολοκληρωθεί και αυτοί «κάνουν τον κύκλο» τους πολύ γρήγορα μέσω των διάφορων ατραπών στην παρούσα ζωή, παγιώνοντας τις διάφορες «επιτεύξεις» τους. Είναι πραγματικά αδύνατο για οποιονδήποτε να κρίνει τον έναν τρόπο ως "σωστό" και τον άλλον ως "λανθασμένο." Κάθε άτομο και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική.
Στον τέταρτο δρόμο, σύμφωνα με τον Gurdjieff, τα σχετικά κείμενα των Σούφι και εν μέρει και του Ηράκλειτου, που υποστηρίζουν (αν και θεωρούνται "σκοτεινοί" και σκόπιμα), ο αναζητητής ξέρει για τους άλλους δρόμους, ξέρει ότι υπάρχουν καθορισμένες ουσίες που πρέπει να παραχθούν στο σώμα - ξέρει ότι μπορούν να παραχθούν μέσα σε έναν μήνα των βασανιστηρίων, μια εβδομάδα της προσευχής και της νηστείας, ή μια ημέρα των διανοητικών ασκήσεων. Επίσης ξέρει ότι αυτές οι ουσίες μπορούν να παραχθούν και με έναν άλλο τρόπο. Μέσω της τέταρτης ατραπούς.
Ο Ouspensky είπε: «Οι τέσσερις δρόμοι είναι τρόποι της απελευθέρωσης από τους περιττούς νόμους. Μπορεί να σας δείξουν τον τρόπο... αλλά πρέπει εσείς να εργασθείτε. Οι περισσότεροι από τους νόμους που πρέπει να υπακούσουμε είναι το αποτέλεσμα του ύπνου μας και η έλλειψης συναίσθησής μας. Κάθε βήμα που κάνουμε για να γίνουμε πιο συνειδητοί μας καθιστούν πιο ελεύθερους. Υποθέστε ότι ένα άτομο είναι ικανοποιημένο με τη μηχανική ζωή, κατόπιν αποκόβεται από τις υψηλότερες επιρροές [ ότι θα μπορούσε να τον διδάξει πώς να ξυπνήσει ] και λαμβάνει μόνο τις επιρροές [ από τα χαμηλότερα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων των ενστίκτων του ]. Βεβαίως θα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από ένα άτομο που λαμβάνει επιρροές από υψηλότερους κόσμους. Πολλές επιρροές μπορούν να παραληφθούν μηχανικά, αλλά πολλές άλλές χρειάζονται προσπάθεια...»
Σύμφωνα με την θεώρηση των Σούφι, δεν υπάρχει Θεός αλλά ο Θεός και η γνώση σχετίζονται ξέροντας τον Θεό. Προκειμένου όμως να κερδηθεί η γνώση του Θεού, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί ο μεσάζων της δημιουργίας, ο οποίος είναι, στην πραγματικότητα, ο σκοπός όλων αυτών που υπάρχούν. Αυτό όχι μόνο ΕΙΝΑΙ ο Θεός, αλλά είναι το μονοπάτι προς τον Θεό. Είναι επιβεβλημένο ο αναζητητής να μάθει όσα περισσότερα μπορεί με την όψη στραμμένη προς τον Θεό. Όλες οι γνώσεις του πρέπει να μαζευτούν σε μια βάση γνώσης του αναζητητή και να επιστραφούν στον Θεό.
Είμαι βεβαία ότι οι περισσότεροι από εσάς έχουν ακούσει για μερικούς από τους καταπληκτικούς άθλους που έχουν επιτύχει οι γιόγκι της ανατολής, με τον έλεγχο όχι μόνο του συνειδητού νου, αλλά και πέρα από αυτά που θεωρούνται πως είναι απλώς αυτόνομο σύστημα του σώματος. Χρησιμοποιούνται διάφορες μέθοδοι, και έχουμε μιλήσει ήδη για την ατραπό του γιόγκι, του φακίρη και του μοναχού, κι’ έτσι ξέρουμε τις βασικές αρχές που περιλαμβάνουν. Αυτές τις αρχές πρόκειται να πάρουμε και να της εφαρμόσουμε με έναν νέο τρόπο .
Παίρνοντας σαν παράδειγμα τι μπορεί να κάνει ο γιόγκι και ο φακίρης, δηλ. συνειδητά να ελέγχει τον πόνο.
Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει όποτε οι γιόγκι και οι φακίρηδες μαθαίνουν να ελέγχουν την αντίληψη τους για τον πόνο είναι ότι είναι σε θέση να αποκτήσουν πρόσβαση σε μια περιοχή του εγκεφάλου τους με τη συνειδητή πρόθεση και ΝΑ ΕΠΑΝΑΡΙΘΜΗΣΟΥΝ την ευαισθησία τους στον πόνο. Δηλαδή: με συνειδητές προσδοκίες και υποσυνείδητες πεποιθήσεις, μπορούν να καταργήσουν τον πόνο, ερμηνεύοντας τον είτε ως ουδέτερη εμπειρία ή ακόμα και ως ευχαρίστηση.
«Καταρχήν ο άνθρωπος στην ουσία είναι είτε πρωτόγονος, άγριος, παιδαριώδης, η ειδάλλως απλά ηλίθιος. Η ανάπτυξη της υπόστασης του εξαρτάται από την εργασία του σε αυτήν. Προκειμένου να μπορέσει να την βελτιώσει, είναι καταρχήν απαραίτητο να αποδυναμωθεί η σταθερή πίεση της προσωπικότητας επάνω σε αυτήν, επειδή ακριβώς αυτή περιλαμβάνει τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ανάπτυξη της υπόστασης.
Όπως έχει ειπωθεί νωρίτερα, στην περίπτωση των λιγότερο καλλιεργημένων ανθρώπων, η υπόσταση είναι συχνά πιο αναπτυγμένη σε αντίθεση με το καλλιεργημένο άτομο. Σαν συνέπεια θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι για αυτούς η ανάπτυξη είναι ευκολότερη, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι αυτή επειδή η προσωπικότητά τους αποδεικνύεται να είναι ανεπαρκώς αναπτυγμένη. Για την εσωτερική ανάπτυξη, για την εργασία επάνω σε αυτήν, μια ορισμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθώς επίσης και μια ορισμένη δύναμη της υπόστασής είναι απαραίτητες. ... Μια ανεπαρκώς αναπτυγμένη προσωπικότητα σημαίνει έλλειψη... γνώσης, έλλειψη πληροφοριών, έλλειψη του υλικού στο οποίο η εργασία του ατόμου πρέπει να βασιστεί. Χωρίς ένα απόθεμα γνώσης, χωρίς ένα ορισμένο ποσό υλικού "όχι δικό του," ένα άτομο δεν μπορεί να αρχίζει να εργάζεται στον εαυτό του, δεν μπορεί να αρχίσει να μελετάται, δεν μπορεί να αρχίσει να αγωνίζεται ενάντια στις μηχανικές συνήθειές του, απλά επειδή δεν θα υπάρξει κανένας λόγος ή κίνητρο για την ανάληψη τέτοιας εργασίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι δρόμοι έχουν κλείσει γι’ αυτό το άτομο. Η ατραπός του φακίρη και η ατραπός του μοναχού, που δεν απαιτούν κάποια διανοητική ανάπτυξη, παραμένουν ανοικτοί γι’ αυτόν. Αλλά οι μέθοδοι και τα μέσα που είναι πιθανά για ένα άτομο αναπτυγμένης διάνοιας είναι αδύνατες για εκείνον. Κατά συνέπεια η εξέλιξη είναι εξίσου δύσκολη για έναν καλλιεργημένο ή μη-καλλιεργημένο άτομο. Ένα καλλιεργημένο άτομο ζει μακριά από τη φύση, μακριά από τους φυσικούς όρους της ύπαρξης, με τεχνητούς όρους ζωής, και αναπτύσσει την προσωπικότητά του εις βάρος της υπόστασης του. Ένα λιγότερο καλλιεργημένο άτομο, που ζει με κανονικότερους και φυσικότερους όρους, αναπτύσσει την υπόσταση του εις βάρος της προσωπικότητάς του. Για μια επιτυχημένη αρχή της εργασίας στον εαυτό απαιτείται η συγκυρία της ίσης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της υπόστασης. Μια τέτοια συγκυρία θα δώσει τη μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. Εάν η υπόσταση είναι ελάχιστα αναπτυγμένη, απαιτείται μια μακριά προπαρασκευαστική περίοδος δουλείας και αυτή η δουλεία θα είναι άκαρπη εάν η οποία ανθρώπινη υπόσταση είναι σάπια εσωτερικά ή εάν έχει αναπτύξει ανεπανόρθωτες ατέλειες. Παράγοντες τέτοιου είδους εμφανίζονται αρκετά συχνά. …
Επιπλέον, συμβαίνει αρκετά συχνά να πεθαίνει η υπόσταση σε ένα άτομο ενώ η προσωπικότητά του και το σώμα του είναι ακόμα ζωντανά. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που συναντάμε στους δρόμους μιας μεγαλούπολης είναι άνθρωποι που είναι κενοί εσωτερικά, δηλαδή είναι στην πραγματικότητα ήδη νεκροί.
Είμαστε τυχεροί που δεν το βλέπουμε και δεν το ξέρουμε. Εάν ξέραμε ότι οι κάποιοι άνθρωποι ουσιαστικά είναι νεκροί και κάποιοι απ’ αυτούς τους νεκρούς ανθρώπους κυβερνούν τις ζωές μας, θα έπρεπε να τρελαθούμε από την φρίκη. Και πράγματι οι άνθρωποι συχνά τρελαίνονται επειδή ανακαλύπτουν κάτι τέτοιο χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, δηλαδή βλέπουν κάτι που δεν είναι έτοιμοι για να δουν. Προκειμένου να δει κανείς χωρίς αυτόν τον κίνδυνο, πρέπει να ακολουθεί μια ατραπό. Εάν ένα άτομο που δεν μπορεί να κάνει τίποτα δει την αλήθεια βεβαίως και θα τρελαθεί. Μόνο που αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως όλα είναι έτσι τακτοποιημένα ώστε να μην δει κάτι πρόωρα ένα άτομο. Η προσωπικότητα βλέπει μόνο ότι επιθυμεί να δει και ότι δεν παρεμβαίνει με την ζωή του. Δεν βλέπει ποτέ ότι δεν συμπαθεί. Αυτό είναι συγχρόνως και καλό και κακό. Είναι καλό εάν ένα άτομο θέλει να κοιμάται, κακό εάν θέλει να ξυπνήσει. [ Ouspensky, αναφερόμενος στον Gurdjieff, 1949 ].
«Στο μοναστήρι Santa-Maria-la-Real, Najer, La Rioja, υπάρχει ένα γλυπτό ενός ανόητου, του 15ου αιώνα. Έχει δύο σκυλιά στα πόδια του παρόμοια με τον ανόητο στις κάρτες ταρό. Αλλά, το ενδιαφέρον, όπως επισημαίνει ο Hedsel, είναι ότι φορά μια τήβεννο που σχεδιάσθηκε έτσι ώστε να είναι ανοικτή και εμπρός και πίσω. Κατ' αυτό τον τρόπο, τα «απόκρυφα» σημεία το σώματος του είναι πάντα ορατά. Είναι "γυμνός ανόητος." Η γύμνια του είναι ένα σημάδι ότι ο αληθινός ανόητος είναι προετοιμασμένος για να εμφανίσει εκείνα τα πράγματα που άλλοι προτιμούν να κρύψουν. Εκείνοι οι ανόητοι που ακολουθούν την ατραπό για εκείνο το υψηλότερο όραμα που προκύπτει από την μύηση φαίνονται συχνά στους κοιμώμενους ως ανόητοι. (Οι κοιμώμενοι είναι εκείνοι που δεν έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν ένα πνευματικό μονοπάτι. Είναι ικανοποιημένοι με τη σφαίρα των φαινόμενων, και θέλουν μόνο να αφεθούν μόνοι, στον ύπνο τους.)
...Η ζωή ενός άνδρα η μιας γυναίκας αποκαλύπτει το αρχέτυπο που έχει ακολουθήσει. Γι’ αυτό ο ανόητος είναι προετοιμασμένος να πορευτεί στην ζωή «γυμνός» για τον κόσμο, ξέροντας ότι το χαμηλότερο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αντανάκλαση του υψηλότερου ....
Ο ανόητος προχωρεί μόνο με τη βοήθεια των ερωτήσεων που θέτει...
Ένας δάσκαλος μπορεί να «σημάνει» την ατραπό, αλλά δεν μπορεί να δείξει την ατραπό. Υπάρχουν οι δύο δρόμοι - ο επάνω δρόμος και ο κάτω δρόμος- και μεταξύ αυτών των δόμων ο δρόμος του ανόητου. Το μηδέν σημαδεύει την τομή μεταξύ του Άνω δρόμου και του Κάτω δρόμου, εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε επάνω ούτε κάτω.
..Θα πρέπει να ρωτήσουμε, για πιο λόγο κάποιος θα επιθυμούσε να ακολουθήσει την ατραπό του ανόητου; Δεν είναι κανένας εύκολος ρόλος που διαδραματίζει. Ο δρόμος του ανόητου είναι τόσο ανοικτός στην παρανόηση και τη διακωμώδηση. Στην περιστασιακή ματιά - που είναι η ματιά των περισσότερων ανθρώπων - δεν εμφανίζεται ακόμα και σαν να είναι δρόμος. ... Παρόλα αυτά υπάρχει ένας τέτοιος δρόμος, αν κι’ είναι αυτός που ακολουθείται από άνδρες και γυναίκες που προσπαθούν να καθιερώσουν μια πνευματική ταυτότητα για τον εαυτό τους, στερημένοι από τις εξωτερικές παγίδες. Σε αυτήν την ατραπό, ο ανόητος είναι ευαίσθητος στα σύμβολα. Πράγματι, εάν ο ανόητος έχει αρκετή επίγνωση, είναι αρκετά προχωρημένος κατά μήκος του μονοπατιού, όλα γίνονται ένα σύμβολο .... Η λέξη κλειδί για όλα τα μονοπάτια είναι υποχρέωση. ... Όταν δεσμευθείτε σε μια ενέργεια, κατόπιν ολόκληρο το συμπάν θα συνωμοτήσει να σας βοηθήσει. ... Το συμπάν αναγνωρίζει την υποχρέωση, η οποία είναι ένα είδος προσευχής. Εάν δεσμευθείτε, κατόπιν θα ανακαλύψετε ότι οι άγγελοι είναι παρατεταγμένοι στο πλευρό σας. ... Αναλάβετε μια δέσμευση. Θυμηθείτε την. Μείνετε πιστοί σ’ αυτήν. Και εάν επιλέξετε την ατραπό του ανόητου, μην φοβηθείτε να είστε ανόητοι στα μάτια του κόσμου, γιατί δεν απομακρύνεστε πολύ από τον αρχαίο δρόμο, στα μάτια του Θεού, θα παραμείνετε πάντα οι αγαπημένοι ......
Βεβαίως υπάρχει μία μυητική εντολή να ξεχάσετε τον κόσμο. Ο Αλχημιστής όμως δεν εκπαιδεύεται ποτέ για να ξεχάσει τον κόσμο - δεδομένου ότι είναι το έδαφος της σφυρηλάτησής του. Ο Αλχημιστής είναι πάντα προετοιμασμένος να καεί σε αντάλλαγμα της γνώσης, ή να ξεφλουδίσει το κρεμμύδι στο οποίο κρύβονται τα παγκόσμια μυστήρια. ...
Για κάθε βήμα που κάνει το άτομο τρεκλίζοντας, ο Θεός μέσα στη Απεραντοσύνη του εκτινάσσει το άτομο εκατό βήματα. ...Η μύηση είναι μια τέχνη, μια πνευματική απόδοση που μπορεί να διαρκέσει μια ζωή, και να εκρεύσει και στην επόμενη ζωή. ... Υπάρχει μόνο μια πλήρης μύηση για κάποιον που κατοικεί σε σώμα. Κατόπιν, σε εκείνη την θαυμάσια στιγμή της μυημένης διορατικότητας, θα δείτε ότι η ζωή η ίδια είναι τέχνη: είναι η τέχνη των Θεών. Η τέχνη του Ανθρώπου απεικονίζει μόνο τη σκιά αυτής του δημιουργικής πληθώρας. Η μύηση είναι η τελευταία τέχνη των Θεών, που ασκείται με λίγη η πολύ ατέλεια από τον άνθρωπο.
... Ο ανόητος είναι έτοιμος να αποκαλύψει περισσότερο από τους συνηθισμένους ανθρώπους, μόνο και μόνο για να απογυμνώσει τη βασική δομή του πνευματικού κόσμου. [ Hedsel, 2000 ].
Πίστευε και μη, … ερεύνα !
Οι δρόμοι της αφύπνισης - μύησης
Απεστάλη: 18/06/2002, 14:54:27
