Κατ’αρχάς να υπογραμμίσουμε ότι το όλο θέμα του «ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» είναι ΑΥΣΤΗΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ! Αφού λοιπόν «επέλεξε» ο Γιαχβέ τον Ρωμαίο διεκδικητή του θρόνου Φλάβιο Βαλέριο να του….αποκαλύψει το ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΝΙΚΑ (δηλαδή ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΣΦΑΞΕ!), ήτανε μοιραίο λίγα χρόνια αργότερα να….αποκαλυφθεί η «χάρη Του» ΚΑΙ στην μάνα του!! Αμ, τι νομίζατε!Για να πάμε όμως στο ζουμί.
Η ιστορία εξελίσσεται το 327μχ (…δηλαδή 300 ολάκερα χρόνια μετά τον θρυλούμενο θάνατο του Ιησού!) όπου η υπέργηρη βασιλομήτωρ Ελένη, με εντολή του Κωνσταντίνου, στάλθηκε στους «Άγιους Τόπους» προκειμένου να βρει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το άγιο όργανο της σταύρωσης του Χριστού. (αυτό το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σημειώστε το…)
Το κίνητρο αυτής της «όπως-όπως» ανακάλυψης δεν αποσκοπούσε βέβαια μόνο στην υστεροφημία της Ελένης (ήθελε βλέπεται ΚΑΙ ΑΥΤΗ το θαύμα Του…) αλλά κυρίως στην λατρευτική εξύψωση και εδραίωση του χριστιανικού συμβόλου, ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΦΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΛΑΒΑΡΑ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ!
Τώρα, ο κάθε λογικά σκεπτόμενος θα αναρωτηθεί: μα είναι δυνατόν το συγκεκριμένο ξύλινο όργανο εκτέλεσης να έμενε ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΣΗ που χρησιμοποιήθηκε, ΜΕΤΑ ΑΠΟ 300 ΧΡΟΝΙΑ?? Έλα ντέ!
Ο Γολγοθάς ήτανε τόπος ΡΩΜΑΪΚΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ, και εκτελέσεις συνέβησαν μέχρι των ημερών της «ευσεβούς» Ελένης….ΧΙΛΙΑΔΕΣ.
Ακόμα λοιπόν και αν παρακάμψουμε το γεγονός ότι τα όργανα εκτελέσεων (ξύλινοι σταυροί) λογικά τα χρησιμοποιούσαν ΚΑΤ’ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ, η πιθανότητα το να βρεθεί ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΞΥΛΙΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ ΑΚΡΙΒΩΣ, είναι απλά πέρα από κάθε φαντασία! Θα έπρεπε να «παγώσει» ο χρόνος…
Ας διαβάσουμε όμως ΤΙ μας ενημερώνει σχετικά ο Γεώργιος Μοναχός («Περί της ευρέσεως του σταυρού.» 110.620.12): «απέστειλε ο βασιλεύς την εαυτού μητέρα Ελένη εις Ιερουσαλήμ, μετά χρημάτων αφθονίας, προς τον επίσκοπον Μακάριον, επί αναζητήσει του ζωοποιού ξύλου και οικοδομής των αγίων τόπων».
Φορτωμένη χρήματα λοιπόν, κατέφθασε στην Ιερουσαλήμ, έτοιμη να οικοδομήσει ναούς και να στήσει προσκυνήματα, αρκεί οι ιερείς (μαζί με την χάρη του «αγίου πνεύματος»..) να ήτανε επίσης αποφασισμένοι να «βάλουνε το χεράκι τους» στην…ανεύρεση του σταυρού!
Άρα, τα κίνητρα ήτανε ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Τι έλειπε? Μα, Ο ΣΤΑΥΡΟΣ!
Υπήρχε βέβαια και ένα ακόμα «προβληματάκι»: η υπέργηρη και άρρωστη Ελένη ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΧΡΟΝΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ….ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΣΚΑΦΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ. Λογικό, στα 80 της χρόνια... Ας διαβάσουμε όμως ΠΩΣ παρακάμφθηκαν οι απαιτούμενες αρχαιολογικές έρευνες αλλά και οι χρονοβόρες ανασκαφές….
Η Αφήγηση του Χρονογράφου Γεώργιου Μοναχού, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ:
«Μαθών δε ο επίσκοπος τα της βασιλικής ελεύσεως, τους επισκόπους των επαρχιών συγκέντρωσε για τις πρέπουσες τιμές της υποδοχής. Ευθέως δε τους επισκόπους παρακάλεσε, την αναζήτηση του ποθούμενου ξύλου να αναλάβουν. Απορούντων σε πάντων επί τούτου, υπόνοιες και υποψίες μόνο διηγούμενοι, ο της πόλεως επίσκοπος πάντας παρακάλεσε ησυχία να κάμουσι (!) ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑΝ ΕΥΧΗΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥΤΟΥ, ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ»!!
«Τούτου δε γενομένου (της..σπουδαιοτέρας ευχής δηλαδή) ευθύς, θεόθεν εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος (!), όπου ο ακαθάρτου δαίμονος, ο Ναός και το άγαλμα της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος πολύ τεχνιτών και εργατών συγκέντρωσε και εκ βάθρων το αισχρό (εννοεί το περικαλλέστατο) οικοδόμημα κατέστρεψε. Τούτου δε γενομένου, ανεφάνη ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΜΝΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΑΧΩΜΕΝΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ»!!
Επομένως, ΤΩΡΑ το μάθατε! Δεν ευρέθη ξαφνικά μετά από 300 χρόνια ο σταυρός με…απλή ευχή (!!) αλλά με ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΑΝ ΕΥΧΗΝ! Άσχετοι! Άλλο ή απλή «κοινή» ευχή, και ΑΑΑΑΑΛΟ η σπουδαιοτέραν!
Τώρα, στο ερώτημα γιατί ωρε παιδιά δεν κάνανε καμιά ευχή οι πιστοί του Χριστού, ή οι διάφοροι Άγιοι καθώς και οι τόσοι Πατέρες, ώστε να βρεθεί το ρημάδι τι ξύλο επί 300 ολάκερα χρόνια, η απάντηση είναι απλή: ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΝΙΚΑ ΗΤΑΝΕ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΟ…ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΨΑΞΕ!
Όμως ξάφνου, τσούπ και άλλο πρόβλημα στον ορίζοντα! ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ? Άντε ντε!
Ας απολαύσουμε όμως τον Γ. Μοναχό: «Μεγάλη όμως αμηχανία και θλίψη κατέλαβε την βασίλισσα γιατί κανείς δεν γνώριζε ποιος μπορούσε να είναι ο δεσποτικός σταυρός (λογικό!). Ο δε επίσκοπος μετά πίστεως έλυσε την απορία (αυτή την φορά όχι με ευχή, αλλά…). Γυναίκα άρρωστη, υπό πάντων απεγνωσμένη και τα λοίσθια πνέουσα, έφεραν μεταξύ των σταυρών, για να βρεθεί το ζητούμενο. Και μόνο που η σκιά του σωτήριου σταυρού άγγιξε την ασθενούσα , ευθύς η άπνους και ακίνητη αυτή γυναίκα, απ’την Θεία δύναμη, ευθέως (υγιής) αναπήδησε, δοξάζουσα μετά μεγάλης φωνής τον Θεό».
«Η δε βασίλισσα Ελένη, μετά χαράς μεγάλης παρέλαβε τον σταυρό (αφού έγινε η….επιβεβαίωση, για να μην πάρει τον σταυρό του ληστή κατά λάθος!!) και μέρος του σταυρού παρέδωσε στον επίσκοπο της πόλεως εις μνημόσυνο γενναίων και εκκλησία όρισε να γίνει πάνω στο ζωοποιό μνήμα και στον άγιο Γολγοθά»!
Από ότι μπορείτε να καταλάβετε φίλοι μου, τα περί ευρέσεως του σταυρού και η ανοικοδόμηση του ταφικού ναού, ΣΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΟΠΟ, συνέβησαν μέσα σε μία ατμόσφαιρα παραμυθιού και θρησκοληψίας, που μόνο ο παλιμπαιδισμός της θρησκευτικής ευπιστίας θα μπορούσε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα.
Αλλά, μήπως σε ατμόσφαιρα παραμυθιού δεν δημιούργησαν και τον «Χριστό» που χρειάστηκε ο Φαρισαίος τυχοδιώκτης?
Ίσως σας κούρασα, αλλά η ιστορία θέλει χρόνο.
Ο τίμιος Σταυρός
Απεστάλη: 02/02/2004, 15:05:59
Αγαπη για οτι ερχεται και συγχωρεση για οτι εχει ηδη γινει
