ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή και αμείλικτο διώκτη του Ελληνισμού εδώ και αιώνες(αν εξαιρέσουμε τον ίδιο τον κακό εαυτό του Ελληνισμού). Ας ανατρέξουμε λοιπόν σε ορισμένα χαρακτηριστικά γεγονότα από την ιστορία του Σιωνισμού και της δράσεώς του.

Ο Σιωνισμός πρέπει να έλαβε την πρώτη συγκροτημένη μορφή του, μετά την καταστροφή του ναού του Σολομώντος και την εξορία των εβραίων στην Βαβυλωνία. Κατά το 586 π.Χ. και μετέπειτα που εδημιούργησαν την κυβέρνηση της διασποράς. Εκεί αναμίχθησαν με τους Χαλδαίους, οι οποίοι ησχολούντο με την φιλοσοφία, ιστορία, αστρονομία και επικοινωνία με τα πνεύματα. Εκ του κόμματος αυτού εγγενήθη η αίρεσις των Φαρισαίων, η οποία απετέλεσεν μυστικόν σχίσμα. Οι Φαρισαίοι ήσαν φανατικοί εβραίοι. Έτσι άρχισε να σχηματίζεται η αποκρυφιστική Καμπάλα η οποία εμεταδίδετο από τους δασκάλους στους μαθητάς. Η παράδοσις αυτή οδήγησεν αργότερα εις το Ταλμούδ της Βαβυλωνίας.

Κατά τους Φαρισαίους ο Θεός θα εβασίλευεν επί των λαών μέσω των εβραίων, οι οποίοι θα είχαν την υλική κυριαρχίαν επί της γης.

Δι αυτούς ο αναμενόμενος Μεσσίας δεν ήταν πνευματικός ηγέτης, αλλά βασιλεύς βαπτισμένος μέσα στο αίμα των νικηφόρων πολέμων, οι οποίοι θα έκαναν το ισραήλ κυρίαρχο του κόσμου. Αυτή την κυριαρχία περίμεναν από τον ανύπαρκτο κατ' αυτούς Θεό, τον οποίο συνέχιζαν να λατρεύουν προς ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Οι Φαρισαίοι περίμεναν την κυριαρχία όχι από τον Θεό αλλά από τα ανθρώπινα χέρια.

Δια της μυστικής τους οργανώσεως (και μέσω του ιδίου του μασονισμού) κατόρθωσαν να σταθεροποιήσουν την ισχύ τους στην Ιουδαία. Οι Φαρισαίοι δια της μυστικής των οργανώσεως και της συνωμοσίας, επεδίωκαν να καταλάβουν την πολιτική αρχή, καταλαμβάνοντας τις ανώτατες θρησκευτικές θέσεις, υποτάσσοντας αυτούς και το συνέδριο και σταδιακώς να τρέψουν τον λαόν υπέρ της μυστικής των διδασκαλίας. Κατά τον ιστορικό Ιωσήφ Φλάβιο, κατόρθωσαν αυτούς τους σκοπούς. Έβλεπαν δε τους μη μεμυημένους ως απλά κτήνη ενώ τους μεμυημένους ως υπερανθρώπους. Οι Φαρισαίοι έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τα δικαστικά ιδρύματα και το συνέδριο (Σαχεδρίν).

Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τον Τίτο η διακυβέρνηση του εβραϊκού λαού μεταφέρθη κρυφά στην Τιβεριάδα και αργότερα στην Βαβυλώνα . Περί του 1680, μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη, και από το 1880, στην Θεσσαλονίκη. Μετά την απελευθέρωσή της από τους Έλληνες μετεφέρθη πάλι (όπως ήταν φυσικό) στην Μ. Βρετανία και μετά στις ΗΠΑ. Το 1970 το συνέδριο εγκατεστάθη στην Ιερουσαλήμ.

Κατά τις μαρτυρίες του ραββίνου Βράχμα, οι απόγονοι του Δαυίδ κατέφυγαν στην Βαβυλώνα, την οποίαν εθεώρουν δευτέρα πατρίδα των και εκεί ίδρυσαν την μυστικήν εβραϊκήν κυβέρνησιν. Η ύψιστη σημασία του ηγεμόνος εν εξορία είναι ότι συγκεντρώνει όλη την πολιτική και θρησκευτική εξουσία εφ' όλων των εβραίων της Υφηλίου.

Την πρώτη δράση αυτής της μυστικής κυβερνήσεως βλέπουμε κατά την επανάσταση του 150 μ.Χ. σε Κυρηναϊκή και Κύπρο και από εκεί σε Αίγυπτο με τάση διαδόσεως και στην Συρία, αλλά ανεκόπη χάρη στις κοινές προσπάθειες των Ελλήνων και Ρωμαίων οι οποίοι την κατέπνιξαν στην Αίγυπτο.

Ο Ρενάν αναφέρει μερικές από τις βαρβαρότητες των "έν φρενίτιδα εβραίων" "ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των φονευμένων από αυτούς, τα δε έντερα των τα χρησιμοποιούσαν για ζώνη". Οι σφαγέντες από τους εβραίους επαναστάτες στην Κυρηναϊκή ανήρχοντο σε 240.000, στην Κύπρο σε 100.000 Έλληνες...

Κατόπιν για πολύ καιρό χάνονται τα ίχνη της εβραϊκής υπερκυβερνήσεως και αποκαλύπτονται ξανά κατά τον Ε' και ΣΤ' αιώνα, με τις συνεχείς πολιτικές ραδιουργίες κατά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Από τον Ε' αιώνα η εβραϊκή παροικία συνεχώς αυξάνει και συγκεντρώνεται σε τμήμα της Κωνσταντινουπόλεως το ονομαζόμενον "χάλκινος αγορά". Η δράση των εβραίων, πολιτικές ραδιουργίες, προδοσίες κλπ προκάλεσε την εκτόπισή τους από τον Θεοδόσιο τον Β' ή τον Ιουστίνο τον Β'

Κατά το 614 δια της κοινής δράσης της εβραϊκής κυβερνήσεως και των Περσών, δι' εφόδου κατελήφθη η Ιερουσαλήμ και εσφάγησαν από τους εβραίους 90.000 Έλληνες χριστιανοί.

Κατά τον ΙΑ' αιώνα οι Χαλίφες της Βαγδάτης θορυβηθέντες από την συνεχή αύξηση της δύναμης και προπαγάνδας των εβραίων, επετέθησαν εναντίον των. Πολλές εβραϊκές προπαγανδιστικές ακαδημίες κατεστράφησαν, πολλοί ραββίνοι εξωρίσθησαν από την Βαβυλώνα και ο ηγεμών της εξορίας Εζεκίας εθανατώθη. Οι εβραίοι άρχισαν να εγκαταλείπουν την Βαβυλωνία και άλλοι εγκαταστάθηκαν στην Αραβία, ενώ άλλοι εγκαταστάθηκαν στην Δύση κυρίως Ισπανία και Γαλλία. Τα ίχνη της εβραϊκής εξουσίας εν εξορία χάνονται για μερικό διάστημα και τον ΙΕ' αιώνα ανακαλύπτονται στην Κωνσταντινούπολη. Η ύπαρξη της μυστικής εβραϊκής κυβερνήσεως στην Κωνσταντινούπολη, φαίνεται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο για την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως κατά το έτος 1453.

Κατά το 1488, ο βασιλεύς της Γαλλίας Κάρολος VIII, εξέδωσε διάταγμα βάσει του οποίου οι εβραίοι της Προβάνς όφειλαν ή να ασπαστούν τον Χριστιανισμό ή να εγκαταλείψουν την Γαλλία. Κατά τους τελευταίους αιώνες, οι σιωνιστές ανέπτυξαν και τελειοποίησαν τις μυστικές οργανώσεις τους σε τέτοιο σημείο που να εκπλήσσεται κανείς για τον σατανικό μηχανισμό τους. Σήμερα δεν είναι πλέον μυστικό ότι οι χειραγωγούντες τις μυστικές οργανώσεις είναι οι σιωνιστές.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον εβραϊσμό, συγκεκριμενοποιείται προς τα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ., σε μία περίοδο κατά την οποία συντελείται μία πολιτιστική ανάπτυξη των Φιλισταίων στις ακτές της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι ως γνωστόν είναι ελληνικό φύλο που έλκει την καταγωγή από τους Αχαιούς, προέρχεται δε από την Κρήτη.

Οι Φιλισταίοι λοιπόν, φορείς μίας υψηλής πολιτιστικής παραδόσεως που όμοιά της δεν είχαν ποτέ γνωρίσει οι νομάδες σημίτες, επεκτείνονται σε ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης. Τότε ακριβώς επιχειρείται λυσσωδώς η εκδίωξή τους από τους Χανανίτες και τους ευρισκόμενους σε πρωτόγονη κατάσταση περιφερόμενους ιουδαίους. Μέχρι να επέλθει η επιβολή των Φιλισταίων, προηγήθηκε ένας αγώνας αδυσώπητος, σηματοδοτώντας την αρχή της συγκρούσεως, ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον εβραϊσμό.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί, ότι τους Φιλισταίους οι Αιγύπτιοι τους αποκαλούσαν «Παλαισάτι», δηλαδή πρόσφυγες, ονομασία από την οποία προήλθε αργότερα η λέξη «Παλαιστίνιος». Ανιχνεύοντας τις πηγές του παρελθόντος, προκύπτει ότι η χώρα της Παλαιστίνης, ουσιαστικά γη Ελληνική, έλαβε την ονομασία της από τον Ηρόδοτο. Το δε νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, της γης δηλαδή των «Παλαισάτι» - Φιλισταίων, ονομαζόταν από τους εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των Κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή.

Οι εβραίοι, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη. Αντιπροσωπευτικό δε των αισθημάτων που έτρεφαν και που εξακολουθούν να τρέφουν για τους Έλληνες, είναι το ακόλουθο απόσπασμα, προερχόμενο από τον «προφήτη» Σοφωνία (6ος αιώνας π.Χ.), έναν από τους απειράριθμους συγγραφείς περικοπών της Παλαιάς Διαθήκης: «Αλίμονον εις τους κατοικούντας εις τα παράλια της θαλάσσης, εις το έθνος των Κρητών. Ιδού ο λόγος του κυρίου εναντίον σας: Θα σε ταπεινώσω, χώρα των Φιλισταίων, θα σε ερημώσω, ώστε ουδείς κάτοικος να υπάρχη. Και θα γίνει λιβάδιον, βοσκότοπος δια τους ποιμένας και μάνδρα δια τα πρόβατα. Αύτη θα μοιρασθή δια κλήρου εις το υπόλοιπον του Οίκου του Ιούδα...»

Εξ άλλου η επινόηση και διαιώνιση του μύθου της κατατροπώσεως του Φιλισταίου Γολιάθ από τον ισχνό εβραίο Δαυίδ αποτελεί έναν μύθο που συνιστά κωδικοποίηση μιας οδυνηρής πραγματικότητας, η οποία αλληγορεί την προσπάθεια που κατέβαλλε δια δόλου ο σιωνισμός, προκειμένου να επιτύχει την εξόντωση του πανίσχυρου μυικά, αλλά άδολου Γολιάθ (Ελληνισμού), με σκοπό την τελική εξόντωσή του. Υποδηλώνει την σύγκρουση της δολιότητας με τη δύναμη και την επικράτηση της πρώτης.

Επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα, πρέπει να τονίσουμε ότι την Ελληνικότητα των Φιλισταίων δεν διανοούνται να την αμφισβητήσουν ούτε τα ίδια τα φερέφωνα του εβραϊσμού. Χαρακτηριστική επ' αυτού είναι η περίπτωση του πρέσβη Γ. Τσορμπατζή, γνωστού φιλοσιωνιστή, ο οποίος σε βιβλίο που εξέδωσε το 1905 υπό τον τίτλο «Ηώς της Εβραϊκής Παλιγγενεσίας», αναφορικά με την καταγωγή των Φιλισταίων, παραθέτει τα ακόλουθα αποκαλυπτικά στοιχεία: «Οι Φιλισταίοι ήταν 'Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Παρά την Βηθλεέμ ευρέθη μία των κυριοτέρων πόλεων, η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισμένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ' εκείνων. Τα εν τοις τάφοις των Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσμήματα και πήλινα αγγεία, προδίδουν αριδήλως την Μυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις τάφοις ευρήματα, πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων των Φιλισταίων, καταδεικνύουν ομοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράς της φυλής. Ετέρα έκπληξις την οποίαν επεφύλαττεν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν η αρχαιολογική σκαπάνη, είναι ότι δεν παρελάβομεν ημείς την γραφήν των Φοινίκων, αλλ' οι Φοίνικες παρά των Φιλισταίων υπό τον αρχαιότατον ιερογλυφικόν τύπον, 22 γράμματα του οποίου απετέλεσεν την βάσιν του βραδύτερον μεταδοθέντος εκ Φοινίκης αλφαβήτου...»

Κατά πολύ αργότερα, οι έχοντες σημιτική καταγωγή Φοίνικες, θα πολεμήσουν λυσσαλέα τον Ελληνισμό σε όλες τις περιοχές του, με σκοπό να καταστούν ισχυρή ναυτική δύναμη. Οι Φοίνικες θα συνεργασθούν στενά με τους Πέρσες εναντίον των Ελλήνων και το 498 π.Χ., έτος κατά το οποίο οργανώθηκε από τον Αρισταγόρα και τον Ιστιαίο η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, οι 'Ιωνες θα κατατροπώσουν τον φοινικικό στόλο πλησίον της Σαλαμίνας της Κύπρου.

Θα επακολουθήσει μία δυσμενής έκβαση των θαλασσίων επιχειρήσεων τις οποίες διεξήγαν οι Έλληνες, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη διάλυση του στόλου των Ιώνων από τους Φοίνικες, ύστερα από ναυμαχία που δόθηκε κοντά στη νήσο Λόδη το 596 π.Χ. Αιτία της ήττας ήταν η οργανωτική αδυναμία του Ιωνικού στόλου, ήττα η οποία θα ανοίξει το δρόμο στους Πέρσες για την κατάληψη της Μιλήτου και την εξόντωση των κατοίκων της. Μία άγνωστη πτυχή στους ελληνοπερσικούς πολέμους αποτελεί το γεγονός ότι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, σημαντικότατο παρασκηνιακό ρόλο διαδραμάτισε η σύζυγος του Πέρση βασιλιά, η εβραία Εσθήρ. Η Εσθήρ προκειμένου να επηρεάσει αποφασιστικά τη γνώμη του Ξέρξη, αναφορικά με το ζήτημα της εκστρατείας, εξόντωσε το φιλέλληνα σύμβουλό του Αμμάν και σε πλήρη σύμπνοια με τον επίσης εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργό Μαρδοχαίο, έστρεψαν τον Πέρση αυτοκράτορα κατά των Ελληνικών πόλεων.

'Όταν ο Ξέρξης θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, το 480 π.Χ. ο φοινικικός στόλος με το βασιλιά της Σιδώνας Τετρανέστο, της Τύρου Μάπεν και της Αράδου Μερβαάλ, θα μεταφέρει το μηδικό ασκέρι στα ελληνικά εδάφη. Οι φοίνικες όμως δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τους τις ανθελληνικές ενέργειες, αλλά επετέθηκαν και στην Μεγάλη Ελλάδα κατά των Ελλήνων, σε σύμπραξη με τους αποίκους τους Καρχηδονίους. Ωστόσο τα μισελληνικά τους σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Την ημέρα κατά την οποία ο περσικός στόλος που είχε φοινικική ηγεσία καταστράφηκε στην ένδοξη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.χ., ο τύραννος των Συρακουσών Γύλων, νικούσε τα στρατεύματα των Φοινίκων στην μάχη που διεξήχθη κοντά στην Ιμέρα, κατά την οποία μάλιστα σκοτώθηκε και ο αρχηγός των Φοινίκων Αμίλκας. Δεν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο προδότης στη μάχη των Θερμοπυλών, ο μηδίσας Εφιάλτης, ήταν γεφυραίος...

Όμως οι εβραϊκές ραδιουργίες δεν σταματούν στο σημείο αυτό. Ο «περιούσιος λαός» εμπνεόμενος από τον ιουδαίο ιστορικό Φλ. Ιώσηππο, ο οποίος στα έργα του «Λόγοι κατ' Απίωνος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» επιχειρεί να υποβαθμίσει την ζωτική συμβολή των Ελλήνων στη γένεση του Πολιτισμού, επιδίδεται στην διαστροφή της αλήθειας.

Πληθώρα ιστορικών στοιχείων αποδεικνύουν ότι ανάμεσα στο 1000 και στο 500 π.Χ. κλιμακώνεται εντονότατα η αντίθεση ανάμεσα στους 'Ελληνες και στους Φοίνικες εμπόρους. Η κυριαρχία στη Μεσόγειο, αποτελεί ζωτικό στόχο αμφοτέρων των πλευρών, η επίτευξη του οποίου συνεπάγεται τον έλεγχο της οικονομικής ζώνης της ευρύτερης περιοχής. Κάτω από αυτή την εξήγηση παρέχεται μία επαρκής απάντηση στο ερώτημα, γιατί οι φοίνικες εξέθρεψαν ένα πρωτοφανές μίσος κατά των Ελλήνων και έγιναν μηδίσαντες. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο ότι οι Γεφυραίοι (σημιτικής καταγωγής) συνετέλεσαν αποφασιστικά τόσο στην συνθηκολόγηση της Μιλήτου και της Αλικαρνασσού, όσο και στην υπονόμευση της άμυνας της Εφέσου, την οποία ανενδοίαστα κατέστρεψαν. Ο δε Γεφυραίος, με εξελληνισμένο όνομα, Ηρόστρατος, πυρπόλησε και κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, δημιούργημα που συγκαταλεγόταν στα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

'Έκδηλη υπήρξε επίσης η αντίδραση των εβραίων στην προσπάθεια την οποία κατέβαλλε ο Μ. Αλέξανδρος δια της οποίας απέβλεπε στην πολιτική ένωση του Ελληνισμού. Είναι ιστορικά γνωστό, ότι η μοναδική πόλη που αντιστάθηκε στο ενωτικό κήρυγμα του Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του προς την Ασία, ήταν η Θήβα. Η πόλη των Θηβών, αποτελούσε την ισχυρότερη, εντός Ελλάδος, κοινότητα των γεφυραίων, οι οποίοι υπήρξαν προγενέστερα οι πρώτοι μηδίσαντες στρεφόμενοι κατά του Ελληνισμού. Επίσης οι γεφυραίοι πρωτοστάτησαν στην εισαγωγή του του νοσηρού φαινομένου της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας στον ελλαδικό χώρο. Η καταστροφή της κοινότητας των γεφυραίων και η εξάλειψη της ισχύος τους, επέφερε την ενότητα του Ελληνισμού. Κατά την διεξαγωγή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου προς την Ασία και συγκεκριμένα κατά τη διέλευση της Μικράς Ασίας, ο μακεδόνας στρατηλάτης έγινε μάρτυρας σωρείας ανθελληνικών ενεργειών που διέπραξαν οι γεφυραίοι, τους οποίους απέπεμψε από όσες Ελληνικές πόλεις απελευθερώθηκαν.

Ακόμα είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος τους επέβαλλε, σαν ανταπόδοση και ελάχιστη τιμωρία για τα επαίσχυντα εγκλήματά τους, σκληρές οικονομικές κυρώσεις, ενώ πολλοί από αυτούς πλήρωσαν τις πράξεις τους με την ποινή του θανάτου. Στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί, ότι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα στρατεύματα του Αλεξάνδρου προέβαλλε η σημιτική Τύρος, μία στάση η οποία ερμηνεύεται ως προσπάθεια του ιουδαϊσμού, να ανακόψει την ακάθεκτη προέλαση του στρατηλάτη και την ευεργετική επίδραση του Ελληνικού πνεύματος στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Επακολούθησε η αναίμακτη είσοδος των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ιερουσαλήμ, η οποία ύστερα από την καταστροφή της Τύρου κατελήφθη αμαχητί. Πανικόβλητοι οι εβραίοι, δεν τόλμησαν να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση, προκειμένου να μην έχουν την τύχη των κατοίκων της Τύρου. Μετά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, ο Μ. Αλέξανδρος, σύμφωνα με τη συνήθειά του να πραγματοποιεί θυσίες στους Θεούς των υποταγμένων λαών, θυσίασε και προς τον γιαχβέ. Όμως σε ένδειξη της απόλυτης κυριαρχίας του, εισέδυσε, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις, στο άδυτο των αδύτων του Ναού του Σολομώντα, μία πράξη στην οποία προσδώθηκε από τους Ιουδαίους προσβλητικό περιεχόμενο.

Οι ιουδαϊκές ραδιουργίες ωστόσο δεν σταμάτησαν. Συνεχίσθηκαν, φθάνοντας στην αποκορύφωσή τους κατά τα χρόνια του Αντίοχου του Επιφανή. Ο Αντίοχος ωστόσο επεφύλαξε στους Ιουδαίους την επιβεβλημένη αντιμετώπισή τους. 'Οχι μόνο κατέπνιξε τις ιουδαϊκές αντιδράσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά παράλληλα κατέστρεψε τον Ναό του Σολομώντα, ανεγείροντας στην ίδια ακριβώς θέση μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στο Δία.

Επί της κυριαρχίας του Αντίοχου του Επιφανή, ο ιουδαϊσμός περιορίσθηκε θανάσιμα, συρρίκνωση την οποία οι εβραίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ. Ενδεικτικά για το ανθελληνικό μένος που έτρεφαν οι εβραίοι, είναι τα βιβλία των Μακαβαίων. Το περιεχόμενό τους αναφέρεται στους πολέμους τους οποίους διεξήγαγαν οι εβραίοι κατά των Ελλήνων Αντιγόνων και αποτελούν μνημεία ανθελληνισμού.

Αξίζει να παρατεθεί το απόσπασμα που αναφέρεται στο θάνατο του Αντίοχου του Επιφανή, για του λόγου το αληθές: «Ο δε πανεπόπτης κύριος ο θεός του Ισραήλ, επάταξεν αυτόν ανιάτω και αοράτω πληγή, άρτι δε καταλήξαντος τον λόγον έλαβεν αυτόν ανήκεστος των σπλάχνων αλγηδών και πικραί των ένδον βάσανοι πάνυ δικαίως τον πολλαίς και ξενίζουσαις συμφοραίς ετέρων σπλάχνα βασανίζοντα»*

'Οταν το βασίλειο των Πτολεμαίων αντικαταστάθηκε από εκείνο των Σελευκιδών, οι εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια που δημιούργησε η μετάπτωση αυτή και υπό την καθοδήγηση των Μακκαβαίων, εξεγέρθηκαν αρχίζοντας έναν ένοπλο αγώνα με σκοπό την επικράτησή τους. Μετά από αιματηρές μάχες, οι Μακαββαίοι κατόρθωσαν να επιβάλλουν τον μωσαϊκό νόμο σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων.

Το 63 π.Χ. εκδηλώθηκε νέα εξέγερση των εβραίων κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των Ρωμαίων, κυριάρχων πλέον της Παλαιστίνης. Το 66 π.Χ. λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και νέα ιουδαϊκή ένοπλη επανάσταση, η οποία έφερε ως αποτέλεσμα την επικράτηση των εβραίων στην Ανθηδόνα, στην Ασκαλώνα καθώς και στη Γάζα, με αποτέλεσμα την γενικευμένη σφαγή των Ελλήνων. Ωστόσο, γρήγορα άρχισε η ανασύνταξη των Ελληνικών και ρωμαϊκών δυνάμεων, οι οποίες υπό την κάλυψη των ρωμαϊκών λεγεώνων του Τιβερίου, ξεκλήρισαν τουλάχιστον 50.000 εβραίους στην Αλεξάνδρεια.

Ουδέποτε σταμάτησε το υπονομευτικό έργο των εβραίων κατά του Ελληνισμού. Μεταξύ 115 και 116 μ.Χ., σημειώνεται μεγάλη εβραϊκή εξέγερση, η οποία συμπίπτει με τη νικηφόρα προέλαση του αυτοκράτορα Τραϊανού κατά των Περσών. Η εξέγερση θα προσλάβει πολυμέτωπο χαρακτήρα, καθώς εκδηλώνεται ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή και στην Κύπρο. Θα επακολουθήσει η σφαγή στην Κυρηναϊκή από τους εβραίους 240.000 Ελλήνων υπερμάχων της πατρώας Ελληνικής θρησκείας, ενώ στην Κύπρο, οι ιουδαίοι θα κατασφάξουν 90.000 'Ελληνες και θα καταστρέψουν την πρωτεύουσα της νήσου, Σαλαμίνα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι η θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων επήλθε στην πυρά όταν παραδόθηκαν, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι μέσα σε τεράστια αγάλματα του Μολώχ. Ήταν μια θυσία προς το θεό των εβραίων. Ο Ερνέστος Ρενάν αναφέρεται διεξοδικά στην εβραϊκή εξέγερση και χαρακτηριστικά τονίζει ότι η φρενίτιδα που κατέλαβε τους ιουδαίους ήταν τέτοια, ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των θυμάτων τους, τα δε έντερά των τα χρησιμοποιούσαν ως ζώνες...

Μεθοδεύσεις επίσης, όπως αυτής της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας -εβραϊκής καταγωγής (Μπαθ-Ζαβάι)- η οποία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τον Ελληνισμό της Ανατολής, βάπτισε το γιο της Βααλβαθάν, Αθηνόδωρο, ισχυριζόμενη ότι κατάγεται από την Κλεοπάτρα και εμφανιζόμενη παράλληλα δήθεν ως οραματίστρια της επανιδρύσεως του βασιλείου των Σελευκιδών, μόνο δολιότητα αποπνέουν.

Η εγκληματική δραστηριότητα των εβραίων συνεχίζεται απρόσκοπτα με την πάροδο των αιώνων. Παράλληλα επιδίδονται και στην συστηματική πλαστογράφηση και αλλοίωση των αρχαιοελληνικών κειμένων. Η εκτεταμένη αυτή πλαστογράφηση πραγματοποιήθηκε κυρίως από τους εβραίους, αλεξανδρινούς συγγραφείς, υπό την καθοδήγηση ραββίνων, κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «Πλάτων εστί Μωϋσής αττικίζων». Μία τεραστίων διαστάσεων παραχάραξη και διαστρέβλωση της πραγματικότητας συντελέσθηκε και εξακολουθεί με αμείωτη ένταση και σήμερα να συντελείται, με προκαθορισμένο στόχο την εξόντωση του Ελληνικού πνεύματος.

Ιδιαίτερα έντονα εκδηλώνεται η μισελληνική δραστηριότητα των ιουδαίων, κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Οι εβραίοι επιδόθηκαν στην διάβρωση και αυτής ακόμη της βυζαντινής αυτοκρατορίας, γεγονός αναμενόμενο, ύστερα από την υπέρμετρη ανοχή την οποία επέδειξε το Βυζάντιο απέναντι στο εβραϊκό στοιχείο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 614 μ.Χ. με κοινή δράση εβραίων και Περσών, κατελήφθησαν τα Ιεροσόλυμα και εσφάγησαν από τους εβραίους 90.000 'Έλληνες. Την εποχή εκείνη οι ραββίνοι, σε καθημερινή βάση επαναλάμβαναν στις συνομιλίες τους τον ακόλουθο στίχο: «Οι απόγονοι του Ιακώβ θα κυριαρχήσουν και θα καταρρίψουν τα λείψανα της Πόλεως...»

Το 628 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ηράκλειος επισκέπτεται τα Ιεροσόλυμα και πείθεται -ιδίοις όμμασι- για το υποχθόνιο έργο των εβραίων. 'Εχοντας επίγνωση των δεινών που επέφερε η ιουδαϊκή δολοπλοκία, θα προβεί στη λήψη πολλών μέτρων για την ασφάλεια του κράτους. Μεταξύ δε αυτών συγκαταλέγεται και η ενεργοποίηση του νόμου του αυτοκράτορα Ανδριανού, ο οποίος απαγόρευε στους εβραίους να πλησιάζουν τα Ιεροσόλυμα. ''Ομως οι ιουδαίοι δεν πτοήθηκαν.

'Εχει προηγηθεί κατά τρεις περίπου αιώνες η άνανδρη δολοφονία του Αυτοκράτορος Ιουλιανού, το 363 μ.Χ., από εβραίο εκχριστιανισμένο στρατιώτη, σύμφωνα με όσα εξιστορεί ο Λιβάνιος στον «Επιτάφιο».

Ενδεικτική των δολίων μέσων των οποίων οι εβραίοι μετέρχονταν, προκειμένου να προξενήσουν ανθελληνικά κτυπήματα, είναι και η μέθοδος την οποία χρησιμοποίησαν, προκειμένου να εξωθήσουν τους άραβες στην καταστροφή της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, στην οποία ήταν συγκεντρωμένο το απάνθισμα της αρχαίας Ελληνικής σοφίας. Στις 21 Δεκεμβρίου του 640 μ.Χ. οι εβραίοι έπεισαν τον άραβα στρατηγό που κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, να πυρπολήσει τη βιβλιοθήκη, επικαλούμενοι το επιχείρημα, ότι τα βιβλία που φυλάσσονται εντός αυτής αντίκεινται στο Κοράνιο, επομένως είναι επιζήμια. Είχε προηγηθεί η λεηλασία της βιβλιοθήκης από το εβραϊκό στοιχείο, αποκομίζοντας μοναδικούς θησαυρούς τους οποίους οι σιωνιστές κατέχουν και αξιοποιούν ακόμη και σήμερα.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι οι εβραίοι υπονόμευσαν τον Ελληνισμό κατά τα δύσκολα χρόνια του Βυζαντίου (600-800 μ.Χ.), παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια στους εισβολείς, αλλά και ενισχύοντας τις φθοροποιές εσωτερικές διαμάχες και έριδες (Εικονομαχία). Οι εβραίοι μέσω ομοεθνών τους συμβούλων που διέθεταν στην αυλή του Αυτοκράτορα Λέοντα του Γ' και του Κωνσταντίου του Ε', προώθησαν τις εβραϊκές αντιλήψεις της εικονομαχίας σε τέτοιο σημείο, ώστε οι εικονολάτρες να κατηγορούν όσους αντιμάχονταν τις εικόνες ως «ιουδαϊζοντες».

Κατά τα χρόνια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Φωκά στην Αντιόχεια, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη σφαγή Ελλήνων από εβραίους. 'Έχουν προηγηθεί, οι επαναστάσεις των εβραίων στην Κύπρο και στην Κυρηναϊκή, οι οποίες συγκαταλέγονται στις αιματηρές διώξεις που γνώρισε κατά τη μακραίωνη ιστορία του ο ελληνισμός. Τουλάχιστον 240.000 Έλληνες στην Αφρική και 100.000 στην Κύπρο, γνώρισαν τον πλέον φρικτό θάνατο από τους σημίτες.

Η ανθελληνική τοποθέτηση των σημιτών, διαφαίνεται ευκρινέστερα κατά την περίοδο εκείνη, κατά την οποία εντάθηκαν οι επιδρομές των αράβων. Οι εβραίοι συμπαρατάχθηκαν ενεργά στους άραβες εισβολείς, επαναλαμβάνοντας τη στάση που τήρησαν κατά την εισβολή του Πέρση Χοσρόη του Β'. Έχει μάλιστα καταγραφεί στην ιστορία, η κοινή επίθεση σημιτών και περσών κατά του βυζαντίου, υπό τη διοίκηση του σατράπη Σαρμπαζάρ.

Από τον 5ο μ.Χ. αιώνα, η εβραϊκή παροικία της Κωνσταντινουπόλεως αυξάνει σε πληθυσμό και συγκεντρώνεται στο τμήμα εκείνο που έφερε το όνομα «Χάλκινος Αγορά». Οι ραδιουργίες που ανέπτυσσαν όμως οι εβραίοι, έγιναν αιτία της εκδιώξεώς τους από την περιοχή εκείνη.

Ο Θεοδόσιος ο Β', παρά το γεγονός ότι διακατεχόταν από ακραιφνή φιλοσημιτικά αισθήματα, θα αναγκασθεί ύστερα από πιέσεις, να εκδώσει διάταγμα εκτοπίσεως των ιουδαίων από εκείνο το τμήμα της πόλεως, ενέργεια η οποία σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, αποδίδεται όχι στον Θεοδόσιο αλλά στον Ιουστινιανό τον Β'. Παράλληλα θα κλείσει και η Συναγωγή ως άνδρο επικίνδυνο. Όποιος κι αν ήταν όμως ο αυτοκράτορας που έλαβε τα αντιεβραϊκά μέτρα, σημασία έχει ο εντοπισμός του παρασιτικού ρόλου που ασκούσαν και στο Βυζάντιο.

Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να αποδοθεί στην κρίσιμη εκείνη χρονική στιγμή, κατά την οποία εκδηλώθηκαν οι σλαβικές επιδρομές κατά της Ελλάδος. Είχε προηγηθεί η δόλια προσπάθεια των εβραίων, να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο μία πανούργα γυναίκα, εβραϊκής καταγωγής. Επρόκειτο για την κόρη του Επιτρόπου του ανήλικου Αυτοκράτορα Αρκαδίου, του Ρουφίνου. Η προσπάθεια αυτή τελικά δεν τελεσφόρησε. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με μια άλλη εβραϊκή διείσδυση που έγινε τον 8ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εβραίοι πέτυχαν αυτό το τόλμημα, καθόλου τυχαία. Συνέπιπτε με την έξαρση της εικονομαχίας αφ' ενός (μία διαμάχη με φαινομενικό θρησκευτικό-θεολογικό χαρακτήρα, υποκινούμενη σαφώς από τους εβραίους διαβρωτικά, δεδομένου ότι την απεικόνιση των μορφών στη θρησκεία απαγορεύουν οι ιουδαϊκές παραδόσεις) και με την εισβολή των σλάβων στα Ελληνικά εδάφη αφ' ετέρου. Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας για τον Ελληνισμό, επικεντρώνει το «επιστημονικό» ενδιαφέρον του, ο σιωνιστής «ιστορικός» Φαλμεράϋερ, προκειμένου να αποφανθεί περί... της «σλαβικής καταγωγής των Ελλήνων!», ισχυριζόμενος αδιάντροπα και αντιεπιστημονικά ότι επήλθε, δήθεν, φυλετική επιμειξία.

Ο ανθελληνικός ρόλος των εβραίων κατά τα χρόνια του βυζαντινού Μεσαίωνα, διοχετεύθηκε έντεχνα επίσης μέσω των Σταυροφοριών. Οι Σταυροφορίες, υπήρξαν το δολιότερο εφεύρημα του εβραϊσμού, προκειμένου να καταλύσει κάθε έννοια Ελληνικότητας που απέμενε στο Βυζάντιο. Με πρόσχημα δήθεν, την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον οθωμανικό κατακτητή», διοργανώθηκαν οκτώ σταυροφορίες με σημείο εκκινήσεως την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες στο σύνολο τους έπληξαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό, παρεκκλίνοντας καθ' ολοκληρία από τον υποτιθέμενο αντικειμενικό σκοπό τους.

Η αρχή έγινε από τον εβραϊκής καταγωγής Πέτρο Ερημίτη, ο οποίος το 1096 ισχυρίσθηκε ότι είδε σε όραμα τη μορφή του Ιησού, ο οποίος του ζήτησε δήθεν, να ξεκινήσει μία εκστρατεία εναντίον των απίστων οθωμανών. Αυτή ήταν η αφορμή για τη διοργάνωση της Πρώτης Σταυροφορίας, η οποία επέφερε την επί τριακονταετία λεηλασία του Βυζαντίου, αντί του «πολέμου κατά των απίστων». Μόνο το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν για τα προσχήματα την Ιερουσαλήμ, δικαιολογώντας την παρουσία τους. Στα πλαίσια της δεύτερης κατά σειράν σταυροφορίας, η οποία ξεκίνησε το 1117, δεινοπάθησαν στην κυριολεξία Ελληνικές πόλεις, όπως το Ικόνιο, η Δαμασκός και η Ασκαλώνα, χωρίς ποτέ οι σταυροφόροι να επιδιώξουν να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.

Μέσω αυτών των κατ' επίφαση «σταυροφοριών», οι οποίες θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν το επικάλυμμα οικονομικών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών, που συμπίπτουν με την οικονομική διείσδυση των εβραίων και των Δυτικών Ευρωπαίων στην τρωτή και αιμορραγούσα πλέον βυζαντινή αυτοκρατορία, κτυπήθηκε αλύπητα η Ελληνική φιλοσοφία, το Ελληνικό πνεύμα και οι Ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών, τις οποίες λεηλατούσαν οι κατ' επίφαση σταυροφόροι.

Κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας, οι εβραϊκής καταγωγής ηγήτορές της, ο Βαλδουίνος και ο Ερρίκος Δάνδαλος, επετέθησαν ευθέως κατά της Κωνσταντινουπόλεως, την οποία αφού κατέλαβαν, εν συνεχεία επιδόθηκαν ανενόχλητοι στην καταστροφή ολόκληρης της αυτοκρατορίας, έχοντας εγκαταλείψει πλέον τα προσχήματα. Οι δύο αυτοί κατακτητές, αφού διαμέλισαν την Ελλάδα σε δύο τμήματα, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο, έως ότου σκοτώθηκαν από κατοίκους της Θράκης, κατά τη διάρκεια των μαχών.

Οι Σταυροφορίες συνεπώς οδήγησαν στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ., ένα πλήγμα το οποίο προλείανε το έδαφος για την μετέπειτα κατάκτηση από τους οθωμανούς το 1453. Ας εξετάσουμε όμως τις παρασκηνιακές συνθήκες οι οποίες τις προκάλεσαν.

Ο 8ος και 9ος αιώνας αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσοδοφόροι για τους εβραίους. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την απαγόρευση του δανεισμού χρηματικών ποσών με τόκο, απαγόρευση την οποία η καθολική εκκλησία είχε επιβάλλει στους χριστιανούς, αναγορεύοντας τον δανεισμό σε «αντιχριστιανική πράξη», οι εβραίοι κυριάρχησαν απόλυτα στον συγκεκριμένο τομέα. Αναδείχθηκαν σε κυρίαρχους της νοσηρής τοκογλυφίας, αφ' ενός θησαυρίζοντας και αφ' ετέρου υποδουλώνοντας στη δουλεία των τόκων ολόκληρη την Ευρώπη.

Αρχικά η επαίσχυντη δραστηριότητα της εβραϊκής τοκογλυφίας διεξαγόταν στους δρόμους, όπου οι εβραίοι έστηναν τους πάγκους τους, τις επονομαζόμενες μπάνκες (εξ' ου και το μπανκ = τράπεζα). Η κατοχή όμως του μονοπωλίου από το βυζάντιο σε τομείς με ιδιαίτερη σημασία για το εμπόριο και την οικονομία (πορφύρα, μετάξι κ.ά.) δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους εβραίους κεφαλαιοκράτες αδιάφορους. Μετά τον 9ο αιώνα, οι σκοποί των εβραίων έγιναν ιδιαίτερα ορατοί.

Κυρίαρχοι του πλούτου πλέον οι σιωνιστές, υπέβαλλαν στους Βενετούς και Γενοβέζους την ιδέα, ότι το Βυζάντιο έλεγχε το μονοπώλιο των συναλλαγών και του εμπορίου μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, φαινόμενο το οποίο θα έπρεπε, επ' ωφελεία τους, να σταματήσει. Οι εβραίοι αρχικά επιδόθηκαν στην αποκοπή του βυζαντίου από την Ιταλία, κλείνοντας όλες τις αγορές για τα βυζαντινά προϊόντα.

Η σταδιακή εξασθένηση του βυζαντίου από τους αδιάκοπους πολέμους και τον ασφυκτικό οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό, προώθησε τα σχέδια των σιωνιστών, στο έπακρο. Σε πρώτο στάδιο οι απελπισμένοι βυζαντινοί, δέχθηκαν την εισροή των εβραϊκών κεφαλαίων υπό μορφή εξωτερικού δανεισμού, επιτρέποντας παράλληλα την εγκατάσταση γενοβέζων, εβραίων και βενετών μεγαλεμπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Οι σιωνιστές έθεσαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την ετοιμοθάνατη οικονομία του βυζαντίου και σε αντάλλαγμα των δυσβάστακτων δανείων που είχαν συνάψει, αξίωσαν και έλαβαν προνόμια και στη συνέχεια ολόκληρες εδαφικές εκτάσεις στην Ελλάδα.

Έχοντας περιέλθει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο έσχατο αυτό σημείο καταπτώσεως, ήταν πλέον εύκολη λεία για τα νύχια του σιωνισμού. Όταν η οικονομική κατάρρευση του βυζαντίου, η οποία συνεπαγόταν μεταξύ των άλλων διοικητική και στρατιωτική εξασθένηση, έγινε ιδιαίτερα εμφανής, οι σιωνιστές επιδόθηκαν στην προσπάθεια κατευθύνσεως των δυτικών ευρωπαίων και ιδίως των βενετών, κατά της αποσυντιθέμενης από την συνεχή εξωτερική και εσωτερική υπονόμευση αυτοκρατορίας. Επικαλούμενοι θρησκευτικά προσχήματα, οι δυτικοί ευρωπαίοι, επέβαλλαν τελικά την θέληση των εβραίων αφεντικών τους, οι τραπεζίτες των οποίων χρηματοδοτούσαν αφειδώς το... θεάρεστο έργο των σταυροφοριών. Επί τετρακόσια και περισσότερα χρόνια, οι εβραίοι αφαίμαξαν το βυζάντιο, προτού το υπονομεύσουν ολοκληρωτικά.

Καταλήγοντας θα θυμίσουμε ότι, η «ξεχασμένη» πύλη στα τείχη, η Κερκόπορτα, βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινουπόλεως...

Καθ' όλη την κρίσιμη περίοδο της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως, ολόκληρος ο ανεφοδιασμός του Μωάμεθ διεξήχθη από εβραίους εμπόρους, εγκατεστημένους στη Θεσσαλονίκη και την Ανδριανούπολη. Ο κατασκευαστής της «μπομπάρδας», του κανονιού με το οποίο οι Τούρκοι προξένησαν ρήγματα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν ο ουγγροεβραίος Ουρβανός.

Το χρονικό του εβραίου Φραντζή, περιέχει σημαντικές λεπτομέρειες για την κατάσταση που επικρατούσε στην Πόλη, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Εβραίοι από κοινού με εξωμότες, γύριζαν απ' άκρου εις άκρον της Κωνσταντινουπόλεως και επιχειρούσαν να κάμψουν το ηθικό των υπερασπιστών της, ισχυριζόμενοι ότι «ήταν θέλημα Θεού η Πόλις να τουρκέψει».

Αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι εβραίοι θα εκδηλώσουν τις αληθινές προθέσεις τους εναντίον του γένους μας, συμμετέχοντας στις βιαιοπραγίες και στις λεηλασίες των κατακτητών. Μόλις ολοκληρώθηκε η κατάληψη της Πόλεως, 60.000 νέοι και νέες πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Το σκλαβοπάζαρο των εβραίων λειτουργούσε στη συνοικία που βρίσκεται πλησίον του Γαλατά, κοντά στο Βαλούμ Παζάρ και απέφερε στους δουλεμπόρους τεράστια κέρδη.

Αξίζει να αναφερθεί ότι αμέσως μετά την 'Αλωση της Πόλης, οι Τούρκοι επιδόθηκαν στον αφελληνισμό της, καταφεύγοντας, μεταξύ των άλλων και στο μέτρο του εποικισμού. Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι αμέσως μετά την άλωση του 1453, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β', διέταξε τον εποικισμό της Κωνσταντινουπόλεως και για τον σκοπό αυτό μεταφέρθηκαν εκατοντάδες οικογένειες εβραίων από την περιοχή της Θεσσαλονίκης. Επ' αυτού ο άγγλος τουρκολόγος Lowry, αναφέρει ότι ολόκληρος ο εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης, μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκε, οριστικά, με την υπόδειξη των τουρκικών αρχών, στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής πλέον Αυτοκρατορίας, συγκροτώντας μάλιστα ιδιαίτερη συνοικία (Cemaat). Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι ο Μωάμεθ είχε υπουργοποιήσει τους εβραίους Χακίμ και Γιακούμπ, μέλη της ανθελληνικής ομάδας «Γκαρέμπια».

Καθ' όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι εβραίοι θησαύριζαν εισπράττοντας φόρους από τον Ελληνισμό, ελέγχοντας το εμπόριο και κατάσχοντας Ελληνικές περιουσίες.

Οι τούρκοι τους παραχώρησαν τεράστιες αγροτικές εκτάσεις και πολλοί εβραίοι έγιναν μεγαλογαιοκτήμονες. Στα χωράφια τους εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες -μέχρι φυσικής εξοντώσεως- Έλληνες ακτήμονες, οι οποίοι αμείβονταν με πενιχρότατα ποσά. Στο διάστημα των τεσσάρων περίπου αιώνων τουρκικής δουλείας, οι εβραίοι θα μεταβληθούν σε αληθινούς δήμιους του Ελληνισμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Διονυσίου, επισκόπου Τρικάλων, ο οποίος τον 17ο αιώνα γδάρθηκε ζωντανός από τους εβραίους στη Λίμνη των Ιωαννίνων, γιατί είχε το θάρρος να επιχειρήσει την επαναστατική αφύπνιση του υπόδουλου έθνους. Εξ' ίσου τραγικό είναι το παράδειγμα του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μαρτύρησε συνεπαρμένος από τα οράματα της ανεξάρτητης Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκεφαλιζόμενος από τους εβραίους συγκατακτητές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κοσμάς γκρέμιζε ακόμη και εκκλησίες, προκειμένου να κτίσει σχολεία και να μεταλαμπαδεύσει το φως της Ελληνικής γνώσεως στο σκλαβωμένο γένος, οι δε εβραίοι πέτυχαν την εξόντωσή του μετερχόμενοι τον ακόλουθο δόλο: Γνωρίζοντας ότι ο Κοσμάς δίδασκε ακόμη και στα χωράφια τους εργαζόμενους 'Έλληνες, την ώρα της δουλειάς τους, τον κατηγόρησαν στις τουρκικές αρχές ότι ξεσηκώνει τους εργάτες και τους αποσπά από την παραγωγή, με αποτέλεσμα να πετύχουν τελικά τον άθλιο σκοπό τους, την θανάτωση του εξέχοντος αυτού κήρυκα του Ελληνικού λόγου...

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, οι εβραίοι ουσιαστικά υπήρξαν οι πλέον ωφελημένοι. Ευνοήθηκαν αφάνταστα, μεταξύ των άλλων και στον τομέα του εμπορίου, υφιστάμενοι μία προνομιακή μεταχείριση από τον σουλτάνο που θα την εποφθαλμιούσαν και οι ίδιοι οι τούρκοι... Η επιρροή των ιουδαίων στους τούρκους ήταν τέτοια, ώστε οι εβραίοι υφαντουργοί, πέραν του απολύτου ελέγχου του εμπορικού τομέα τον οποίον είχαν διασφαλίσει από το 1515, κατασκεύαζαν ακόμη και τις στολές του τουρκικού στρατού...

Εξ' άλλου μέσα από την πληθώρα αναφορών, προκύπτει ότι οι εβραίοι εμφανίζονται περισσότερο αιμοδιψείς και από αυτούς ακόμη τους τούρκους. Δεν είναι καθόλου άσχετη η διαπίστωση αυτή προς την ομολογία του εβραίου Ιώσηππου, ο οποίος παραδέχεται ότι οι ομοεθνείς του υπήρξαν οι εμπνευστές των τελετουργικών φόνων. Ενώ ακόμη δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι τούρκοι είχαν αναθέσει σε εβραίους την επιλογή Ελληνοπαίδων για να συγκροτήσουν τα σώματα των γενιτσάρων.

Με το ξέσπασμα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, η μισελληνική στάση των εβραίων φθάνει στο αποκορύφωμά της. Εβραίοι λειτουργούν σαν κατάσκοποι και προδίδουν τις επαναστατικές κινήσεις, ενώ σε πολλές περιπτώσεις λαμβάνουν μέρος και σε ομαδικές σφαγές. Τον Απρίλιο του 1822, 600 εβραίοι που αποτελούσαν τμήμα του στρατού του πασά Αβδούλ Αμπούδ, κατέστρεψαν τη Νάουσα και δολοφόνησαν εκατοντάδες κατοίκους της. 'Έντονη επίσης υπήρξε η συμμετοχή των εβραίων στην καταστροφή της Χίου, την οποία οι ίδιοι παρασκηνιακά υποκίνησαν, στοχεύοντας να επιδοθούν στην λεηλασία των πλούσιων εργαστηρίων του νησιού. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι το μίσος των εβραίων κατά του Ελληνικού πληθυσμού ήταν τέτοιο, ώστε όχι απλά φόνευαν αλλά και διαμέλιζαν τα πτώματα των Ελλήνων. Ανάλογη ήταν η συμπεριφορά των εβραίων και σε άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου.

Κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο οι εβραίοι όχι μόνο καταληστεύουν ή δολοφονούν τον Ελληνισμό, αλλά και τον εξουσιάζουν. Μετά την αποτυχία του εβραίου τραπεζίτη και οικονομικού παράγοντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας Ναζή Ιωσήφ (ή Νόσση) να ιδρύσει ιουδαϊκή εστία στην Παλαιστίνη, ο σουλτάνος θα του παραχωρήσει τη διοίκηση πολλών νησιών του Αιγαίου και ιδίως της Νάξου, της Μήλου και της 'Ανδρου, απονέμοντάς του τον τίτλο του Δούκα. Το παρασκήνιο της αναθέσεως της διοικήσεως των Κυκλάδων από τη δυναστεία του Κρίσπη, επιτύγχανε την αφύπνιση των Ελλήνων και κατέστησε τις επαναστατικές διεργασίες περισσότερο ορατές. Τότε ακριβώς οι τούρκοι, προκειμένου να προλάβουν έγκαιρα το επαναστατικό ξέσπασμα των Ελλήνων, ανέθεσαν στον Νάσση, ο οποίος χαρακτηριζόταν για τη δολιότητά του, την διοίκηση, με στόχο να εξαπατήσουν τους 'Eλληνες και να τους κατευνάσουν. Η τοποθέτηση του Νάσση στη θέση αυτή, έγινε κατόπιν εντολής του ίδιου του σουλτάνου Σελίμ, ευνοούμενος του οποίου ετύγχανε ο βαθύπλουτος εβραίος. Ο Σελίμ, τοποθέτησε το Νάσση στη θέση του διοικητή, κατόπιν δωροδοκίας του, κατά τα χρόνια δε της κυριαρχίας του (1566-1579) ο Νάσσης ουδέποτε επισκέφθηκε τις Κυκλάδες. Αρκέσθηκε στον διορισμό τοποτηρητή, τοποθετώντας στη θέση αυτή τον επίσης εβραίο Κορονέλλο.

Μέχρι το θάνατό του αφαίμαξε στην κυριολεξία τα Κυκλαδίτικα νησιά, αφού όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Π. Ζερλέντου «Ιωσήφ Νάζης Ιουδαίος Δουξ του Αιγαίου Πελάγους, 1566-1579», εισέπραττε ως φόρο 15.000 δουκάτα, από τα οποία αποδίδονταν στον σουλτάνο μόλις 2.000. Είχε δηλαδή υπερδιογκώσει το φόρο, προκειμένου να θησαυρίσει ακόμη περισσότερο, υποβάλλοντας τον υπόδουλο Ελληνισμό σε δυσβάστακτα βάρη...

Το επαναστατημένο γένος είχε αντιληφθεί τον ρόλο των εβραίων και τους μισούσε ακόμη περισσότερο και από τους ίδιους τους τούρκους, ορκιζόμενο να εκδικηθεί, ένα συναίσθημα το οποίο αμέσως μετά τον ξεσηκωμό δεν άργησε να εκδηλωθεί. Με την κατάληψη της Τριπόλεως, οι 'Έλληνες κατέσφαξαν όλους τους εβραίους της πόλεως -οι οποίοι ετύγχαναν συνεργάτες των τούρκων και αφόρητοι συγκατακτητές- εκτός από 12, τιμωρώντας τους κατ' αυτό τον τρόπο, για τα εγκληματικά έργα τα οποία διέπραξαν στο πλευρό των τούρκων.

Κατά την απελευθέρωση του Αγρινίου (Βραχωρίου), ο ιστορικός Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι συνέβησαν, σε σχέση με τους εβραίους τα ακόλουθα: «Αλλ' η αγριότης η εξαπτομένη υπό του πολέμου εξέσπασε κατά των εβραίων του Βραχωρίου. Ανυπεράσπιστοι ευρέθησαν υπό την μάχαιραν των νικητών. Οι Έλληνες στρατιώται κατά την αγρίαν αυτών καταδίωξιν των θυμάτων των εφώναζαν δια τους βανδαλισμούς που υπέστη ο νεκρός του Πατριάρχου από τον εβραϊκόν όχλον και δια τα καταμηνύσεις των κρυπτομένων εκεί Ελλήνων υπό εβραίων...», καταλήγοντας ο Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι οι πράξεις αυτές ήταν «Εκδίκησις εναντίον αθώων, αλλ' ανηκόντων εις φυλήν που είχεν ανωμάλους λγοαριασμούς κατά τον Ελληνικόν αγώνα». Το τι υπονοεί ο ιστορικός με την τελευταία φράση, είναι ευνόητο. Υπαινίσσεται τον άθλιο ρόλο των εβραίων κατά του Ελληνικού στοιχείου.

Αναφορικά με την διαπόμπευση της σωρού του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' από τους εβραίους, ο καθηγητής Ανδρεάδης σε ανακοίνωσή του στη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 14 Φεβρουαρίου 1926 αναφέρει, επικαλούμενος στοιχεία ληφθέντα από τουρκικές πηγές, τα ακόλουθα: «Ο Μέγας Βεζύρης Μπεντερλή Αλή Πασά, κάλεσε τους επικεφαλείς των εβραίων Μουτάλ, Μπιταχή και Λεβή λέγοντάς τους επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Καλώς ήρθατε ω εβραίοι, ιδού κρεμάστηκε ο κοινός μας εχθρός, πετάξετέ τον στη θάλασσα».

Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμεταλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού.

Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο της πιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος.

Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους 'Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους 'Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ' όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους...

Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».

Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824. Οι 'Ελληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα "Εθνικά κτήματα". Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραίους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.

Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκαν παραπάνω. Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του... τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες).

'Όμως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων. Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο... χρηματιστήριο.

Ποτέ άλλοτε 'Εθνος δεν καταληστεύθηκε κατ' αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση.

Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλιπέστατο.

Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές - τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθρο από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμωνται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας...». Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλλην Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.

«Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία
'Οχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη
ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.
'Ηταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο
πλούσια σε εβραίους;
'Ολες οι καταστάσεις.
'Ολα τα πράγματα.
'Ολες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν.
Κάνουν ένα δάνειο «απ' την Ινδία ως τον Πόλο»
με μεγάλη ταχύτητα.
Αυτοί τραπεζίτης - κτηματομεσίτης - Βαρώνος.
Βοηθούν την χρεωκοπία μας
τύραννοι για το συμφέρον τους...

1897 - ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ & Δ.Ο.Ε.

Αφορμή, όχι όμως και αιτία, του πολέμου μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας στάθηκε το κρητικό πρόβλημα Η Τουρκία, έχοντας την απόλυτη συγκατάθεση των τότε Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων – Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας και Ρωσίας – αρνιόταν να δεχθεί την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Γι αυτό το λόγο είχαν αποκλείσει την Κρήτη με τους στόλους τους. Οι Σιωνιστές όμως, που είχαν σχεδιάσει την πρόκληση ελληνοτουρκικού πολέμου, χρησιμοποίησαν την αφορμή αυτή τόσο για να επιφέρουν τη σύγκρουση, όσο και για να αναμείξουν σε αυτή και τις ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Με έρισμα λοιπόν το κρητικό πρόβλημα και τον αγώνα του κρητικού λαού να ενωθεί με τη Μητέρα Ελλάδα, Ο Σιωνισμός με το όργανό του, την Μασονία, αναδιοργανώνει και χρηματοδοτεί μέσω της ‘Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς' Αθηνών την ευρισκόμενη σε αδράνεια ‘Εθνική Εταιρεία'. Η τελευταία είχε ιδρυθεί το 1894 υπό τη μορφή χούντας από μια ομάδα νέων – και τότε – αξιωματικών, με βασικό πυρήνα τους Χρίστο Σουλιώτη, Πέτρο Λυκούδη και Αλέξανδρο Σοφιανό. Ο απόλυτος έλεγχος της ομάδας αυτής από την ‘ακμάζουσα' και κατά την εποχή αυτή Μασονία, όπως και ο μυστικισμός της, επέτρεψαν στο Σιωνισμό να την κάνει όργανο των ανθελληνικών σχεδίων του (όπως έκανε και με τον Ι.Δ.Ε.Α. και με τις χούντες Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη).

Η ομάδα αυτή, καθοδηγούμενη από τη Μασονία και την ‘εβραϊκή κοινότητα της Αθήνας', κάτω από το πρόσχημα βοήθειας προς τον αγωνιζόμενο για την ένωση κρητικό λαό, εξαναγκάζει την τότε κυβέρνηση με κάθε μορφής εκβιασμούς και πιέσεις να στείλει εκστρατευτικό σώμα στην Κρήτη, παρά τις επίμονες αρνήσεις και αντίθετες προειδοποιήσεις των ‘Μεγάλων…Δυνάμεων'. Πράγματι, υπό τις πιέσεις του τύπου και του λαού, τις οποίες οργάνωνε αυτή η ομάδα, στις 3/15 Φεβρουαρίου 1897, το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο αναχωρεί για την Κρήτη.

Ο ιστορικός Γεώργιος Ασπρέας, ο οποίος μελέτησε τα σχετικά προς την εκστρατεία αρχεία, υποστηρίζει, ότι ούτε ο Πρωθυπουργός Δηληγιάννης, ούτε ο Βασιλεύς Γεώργιος Α', μα ούτε και ο ίδιος ο συνταγματάρχης Βάσσος ήθελαν την αποστολή του Σώματος, φοβούμενη την πρόκληση πολέμου με την Τουρκία. Ο Ασπρέας υποστηρίζει πως ‘όταν ο Γεώργιος Α` κάλεσε τον Βάσσο να του ανακοινώσει την αποστολή του στην Κρήτη, ο τελευταίος εξέφρασε ζωηρές αντιρρήσεις προς τον Βασιλέα, χαρακτηρίζοντας την ‘ως λίαν επικίνδυνον περιπέτειαν'. Στις αντιρρήσεις αυτές ο Βασιλεύς απάντησε: ‘Με εκβιάζουν και με καθιστούν συνένοχο πράξεως, ήτις θα μας οδηγήσει εις καταστροφάς'. Όταν ο Βάσσος παρατήρησε στον Βασιλιά, πως έπρεπε να παύσει τον τότε Πρωθυπουργό Δηληγιάννη, ο Γεώργιος του απάντησε: ‘Θα τον έπαυα, αν είχα που να στηριχθώ. Η αντιπολίτευσις είναι χειροτέρα από την κυβέρνησιν, όλοι θα στραφούν εναντίον μου, διότι όλοι με συκοφαντούν… Αυτή η Εθνική Εταιρεία εμέθυσε τον Λαόν και μας σπρώχνει όλους εις την καταστροφήν' (βλ. ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ‘ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ', Τόμος 6ος, σελ. 132).

Η προβοκατόρικη αυτή ομάδα, εκτός από τη δράση που ανέπτυξε ‘υπέρ των αγωνιζομένων της Κρήτης' με τα λεφτά πάντα των Εβραίων, οργάνωσε και αντάρτικα σώματα για επιθέσεις στα τότε τουρκικά εδάφη. Έτσι με τις αντάρτικες εισβολές στις τουρκικές –τότε- περιοχές κατάφεραν να παρασύρουν και τον τακτικό στρατό σε μεθοριακά επεισόδια με τον αντίστοιχο τουρκικό. Έτσι με αφορμή την κατάληψη του υψώματος Άνω Ανάληψη ή Νεζερού από τους Έλληνες, ξεσπά ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα μας. Όπως γράφει ο Σπύρος Μαρκεζίνης στην Ιστορία του, όταν ο πόλεμος ‘εξερράγη και έλαβε δυσάρεστον τροπήν, ήρχισαν να εκδηλούνται ταραχαί εις την πρωτεύουσαν θέτουσαι εις κίνδυνον την τάξιν, τότε η Εθνική Εταιρεία επροτίμησε να εξαφανισθή'.

Γιατί όμως προκάλεσαν τον πόλεμο; O Σουλτάνος αρνιόταν πεισματικά να πουλήσει στους Σιωνιστές την Παλαιστίνη. Η Οθωμανική όμως αυτοκρατορία είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις, βλέποντας την κατάρρευση αυτή, είχαν συμφωνήσει να μη την επιταχύνουν, ούτε να επιδιώξουν εδαφικές ανακατατάξεις στην Βαλκανική και τη Μέση Ανατολή. Η συμφωνία αυτή είχε ως στόχο να μην αναγκαστούν να αλληλοσυγκρουστούν για το διαμοιρασμό των λαφύρων από την αναπόφευκτη διάλυση – όπως τελικά έγινε το 1917 -. Ενώ όμως είχαν κάνει τη συμφωνία αυτή, κάθε μια εργαζόταν παρασκηνιακά για λογαριασμό της προκειμένου να επωφεληθεί σε βάρος των υπολοίπων.

Ο Σιωνιστικός όμως σχεδιασμός επεδίωκε ΚΑΙ την ανάμειξη των Μεγάλων Δυνάμεων. Γνωρίζοντας το υπάρχον διπλωματικό παρασκήνιο μεταξύ τους, ήταν βέβαιοι, ότι κατά τη σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας θα εξαναγκάζονταν κι αυτές εκ των πραγμάτων σε κάποια συμμετοχή. Έτσι ήταν βέβαιο πως κάποιες θα τάσσονταν με το πλευρό της Ελλάδος, όπως έγινε με την Αγγλία και την Γαλλία, κι άλλες με το πλευρό της Τουρκίας, όπως έγινε με τη Ρωσία και τη Γερμανία. Με την ανάμειξη των μεγάλων επιδίωκαν : 1) Τον εξαναγκασμό τους σε εμφανή διπλωματική αλληλοσύγκρουση, και 2) στη συνέχεια τη διάλυση της ενιαίας μέχρι τότε πολιτικής τους για την αναγκαιότητα διατηρήσεως της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο μακροπρόθεσμος στόχος των Σιωνιστών ήταν, με την παραπέρα υποδαύλιση των φιλοδοξιών να τις οδηγήσουν στον αλληλοσπαραγμό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Με αυτή τη διαδικασία, ανεξάρτητα αν παρεμβλήθηκε ο αστάθμητος παράγοντας του Α' Βαλκανικού Πολέμου, οι Σιωνιστές θα είχαν την αρπαγή των κτήσεων της υπό κατάρρευση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνώριζαν πως το αναπόφευκτο κέντρο σύρραξης θα ήταν η Βαλκανική και η ευρωπαϊκή Τουρκία. Επομένως, ήταν φυσικό πως η Τουρκία, κάτω από την κοινή πίεση των Δυνάμεων στη Βαλκανική, θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τις κτήσεις της στη Μέση Ανατολή. Γνώριζαν επίσης ότι η Αγγλία, που ήταν τότε απόλυτος κυρίαρχος στη Μεσόγειο, τον Περσικό, την Ερυθρά και τον Ινδικό, ότι θα διαδεχόταν την Τουρκία στην Παλαιστίνη. Ακόμη ότι τόσο η Γερμανία όσο και η Ρωσία δεν είχαν τη δυνατότητα εκείνη την εποχή να παίξουν τέτοιο ρόλο. Παρά το ότι αυτές οι 2 χώρες δεν ήταν στρατικοοικονομικά προετοιμασμένες για μια τέτοια κάθοδο, υπήρχε η περίπτωση να την επιχειρήσουν από κοινού ή μεμονωμένα. Για την αποφυγή αυτού του ενδεχομένου, οι Σιωνιστές είχαν προπαρασκευάσει τόσο τη διένεξη Ρωσίας-Γερμανίας, όσο και τον εμφύλιο πόλεμο στην πρώτη, υπό τη μορφή της μπολσεβίκικης επανάστασης.

Για να γίνει κατανοητό που στηρίζονταν οι Σιωνιστές για την πραγματοποίηση των σχεδίων τους, θα πρέπει να διεξαχθεί μια έρευνα στο πολλαπλό ‘βραχυκύκλωμα' που είχαν πετύχει ανάμεσα στην τσαρική αυλή, την Ρωσική κυβέρνηση, τον πολιτικοοικονομικό και οικονομικοστρατιωτικό της μηχανισμό και τη σχεδιασμένη και προετοιμασμένη από αυτούς ρωσική και μπολσεβίκικη επανάσταση. Για μια τέτοια έρευνα θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι: 1) Η βάση και το αρχηγείο του Σιωνισμού ήταν –μέχρι το 1944- η Ρωσία, και 2) η απόλυτη πλειοψηφία της ηγεσίας της ρωσικής και μπολσεβίκικης επανάστασης ήταν Εβραίοι και ηγετικά στελέχη του Σιωνιστικού Κινήματος, όπως οι Κερένσκυ, Τρότσκυ, Στάϊμπερκ, Σουχάνοφ, Κάμκωφ, Μαρτώφ, Αβεσανώφ κ.λ.π. Παρόμοια επιρροή είχαν επιτύχει και στη Γερμανία.

Αναμφίβολα ο Ελληνισμός, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, καλείται να αντιμετωπίσει ένα μέτωπο εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την επιβίωσή του ως ''Εθνους, άπτονται της Εθνικής του Κυριαρχίας αλλά και της διαφυλάξεως της Εθνικής του υποστάσεως. Μία από τις βασικότερες εξωτερικές επιβουλές, η δυσμενής έκβαση της οποίας συνεπάγεται την πρόκληση μίας νέας Εθνικής τραγωδίας, αναίμακτης αυτή τη φορά αλλά εξ ίσου οδυνηρής με τις προγενέστερες αιματηρές, είναι αυτή η οποία σχετίζεται με το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα.

Η κατακόρυφη διόγκωση αλλά και η κατά παράδοξο τρόπο ευρείας εκτάσεως, προβολή του Μακεδονικού θέματος, συνιστά ένα ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει και να ευαισθητοποιήσει, κάθε εναπομείναντα, Εθνικά σκεπτόμενο 'Ελληνα.

Θραύση, στην κυριολεξία, κάνει και η ανθελληνική προπαγάνδα, η οποία διεξάγεται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, αναφορικά με το μείζονος σημασίας αυτό Εθνικό θέμα. Πρωτοπόροι, στην ανθελληνική αυτή εκστρατεία, τίθενται και πάλι οι εβραίοι, οι οποίοι καταβάλλουν τιτάνιες ομολογουμένως προσπάθειες, προκειμένου να «αποδείξουν» την... σλαβική καταγωγή των Μακεδόνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ' αυτού, είναι η περίπτωση της μεταπτυχιακής ερευνήτριας του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Αναστ. Καρακασίδου, η οποία υπό την προτροπή και συνεπικουρία του εβραίου ανθρωπολόγου Χέρτσφελντ, πανεπιστημιακού καθηγητή του Χάρβαντ, παρουσίασε μία ιστορική ανθρωπολογική εργασία, δια της οποίας αμφισβητεί την Ελληνική προέλευση των Μακεδόνων. Πρέπει να τονισθεί, ότι σύμφωνα με υφιστάμενες, απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, δέχεται επί πολλών ετών τις γενναιόδωρες οικονομικές χορηγίες, του ουγγροεβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος ως γνωστόν στηρίζει την οικονομία των Σκοπίων. Οι εβραίοι, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να παραχαράξουν και να διαστρεβλώσουν, με τους συνεργούς τους, την ιστορία. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι και η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του Ντυροζέλ, η οποία κυκλοφόρησε ευρύτατα προ ολίγων ετών, παρέλειψε τυχαία (!) κάθε αναφορά στην Ελλάδα. Αποκαλύπτεται λοιπόν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο βιασμού της ιστορικής πραγματικότητας και της αλήθειας από τους σιωνιστές, δεδομένου ότι ο συγγραφεύς της τυγχάνει εβραίος...

Το 1993, το κρατικό έκτρωμα των Σκοπίων, εξέδωσε το βιβλίο του Αλεξάντερ Μπατκόβσκι «Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας», στο οποίο αναφέρεται, η σύμπνοια που διέκρινε τους εβραίους και τους σκοπιανούς. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, κάνει λόγο για τη συμβολή των εβραίων στην επανάσταση του «'Ιλλιντεν», η οποία είχε ως αποτέλεσμα την θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας, κάνοντας μνεία στον ηγετικό ρόλο, των εβραίων αδελφών Καμχή σε αυτή την εξέγερση.

Σε συνέδριο το οποίο διεξήχθη εξ' άλλου στη Θεσσαλονίκη (Νοέμβριος 1992), με θέμα τις Εβραϊκές Κοινότητες της Νοτιανατολικής Ευρώπης κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, η εβραία «ιστορικός» Ρένα Μόλχο, η οποία μάλιστα τυγχάνει και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης του... Ελληνικού Εβραϊσμού, προέβη σε ψευδείς ισχυρισμούς της μορφής ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ήταν εβραίοι κατά το 1912. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι παραδέχθηκε την αντίδραση των εβραίων της περιοχής στην ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον Εθνικό Ελληνικό κορμό. Στο σημείο ακριβώς αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εβραίοι, δια του περιοδικού τους «Χρονικά» (τεύχος Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου 1992), έχουν προβάλλει την «άποψη» του τουρκοεβραίου περιηγητή Ελβιγιά Τσελεμπή ότι «...ο πρώτος κτίσας την πόλιν ταύτην (την Θεσσαλονίκης), ήταν ο Σολωμόν!».

Στο συνέδριο, είχε τοποθετηθεί ο 'Ελλην ιστορικός κ. Σκορδύλης, ο οποίος ανέφερε τις παρασκηνιακές προσπάθειες τις οποίες κατέβαλλαν οι εβραίοι για τη διεθνοποίηση της Μακεδονίας υπό ιουδαϊκή διοίκηση, ενώ επίσης τόνισε τη συγκρότηση μικτής τουρκο-βλαχο-εβραϊκής επιτροπής, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, έργο της οποίας υπήρξε η προώθηση της αυτονόμησης της Μακεδονίας.

Πέραν ωστόσο από τις όποιες μεμονωμένες εκτιμήσεις θα ήταν μάταιο να αναζητήσουμε τους συντάκτες ανθελληνικών εκθέσεως, είτε πρόκειται για ετήσιες εκθέσεις - πορίσματα του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, είτε για τη διαβόητη Έκθεση από τους σιωνιστικούς μισελληνικούς κύκλους.

Οι καθοδηγητές του «περιούσιου λαού» και άξιοι διάδοχοι σε μισελληνισμό του δημίου Χ. Κίσσιγκερ, ανάβουν στην κυριολεξία φωτιές, υποδαυλίζοντας με τη μέθοδο της τεχνητής οξύνσεως, μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ανύπαρκτα ζητήματα, π.χ. αυτά τα περί μειονοτήτων Αρβανιτών και Βλάχων, εμμένοντας ταυτόχρονα στη θέση περί υπάρξεως σλαβομακεδόνων, ενώ την ίδια στιγμή το σιωνιστικό δηλητήριο διαποτίζει απ' άκρου εις άκρον την Ελληνική γη.

Ποιος αλήθεια μπορεί να χρηματοδοτήσει τα Σκόπια και πώς αυτά θα μπορούσαν να καλύψουν τις τεράστιες δαπάνες που απαιτεί η πολυέξοδη προπαγάνδα την οποία διεξάγουν σε ολόκληρο τον κόσμο, τη στιγμή που πρόκειται για ένα κρατικό έκτρωμα πάμπτωχο; Θα ήταν φαιδρό να υποστηρίξει κάποιος ότι τα Σκόπια είναι «αυτόφωτα» καθώς και ότι διαρκώς αυξάνονται, επιδίδονται στην άσκηση μίας αυτοδύναμης επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Επίσης φαντάζει εξωπραγματικό, να δεχθούμε ότι τα Σκόπια έχουν αναθέσει την προβολή των θέσεών τους σε παγκόσμιο επίπεδο, στην μεγαλύτερη αμερικανοεβραϊκή εταιρεία δημόσίων σχέσεων, την «Hill and Knowton», στην οποία έχει καταφύγει, καθόλου συμπτωματικά, και η Τουρκία...

Ποια παρασιτική δύναμη κινεί λοιπόν τα Σκόπια; Η αποκάλυψη της τοποθετήσεως που είχαν ανέκαθεν οι εβραίοι στο χώρο των υποστηρικτών της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας», δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες.

Η αδιαμφισβήτητη ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια και Κουν Βεντούρα, οι οποίοι μάλιστα ως βουλευτές του ιδίου κόμματος, έθεσαν θέμα ανεξαρτητοποιήσεως της Μακεδονίας το 1927 μέσα στην Ελληνική Βουλή, στην τρισάθλια απόπειρα διασπάσεως της Μακεδονικής γης από τον Ελλαδικό κορμό, φωτίζει αρκετά το παρασκήνιο.

Η εβραϊκή καταγωγή του Υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας Καρντέλι, ο οποίος διετέλεσε ΥΠ.ΕΞ. επί των ημερών διακυβερνήσεως της χώρας από τον εβραιοκροάτη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, δεν είναι γεγονός τυχαίο. Αμφότεροι υπήρξαν εμπνευστές και θεμελιωτές του ομοσπόνδου κρατιδίου της «Μακεδονίας».

Την ίδια ακριβώς ώρα, «αμερικανοί» γερουσιαστές, εβραϊκής καταγωγής, προέβαιναν σε δηλώσεις περί αμέσου δημιουργίας ανεξαρτήτου Μακεδονικού κράτους, ασκώντας ισχυρές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση με κάθε μέσο. Στις χλιαρές αντιδράσεις της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως (1945-46), αντιτάχθηκε από την επίσημη αμερικανική πλευρά ο ισχυρισμός, ότι κάθε διπλωματικό διάβημα της Ελλάδος κατ' αυτών των θέσεων, θα είχε ως αποτέλεσμα τη μη χορήγηση οικονομικής βοήθειας προς την καταστραφείσα χώρα μας και τότε όλοι εσίγησαν...

'Ολα αυτά τα ιστορικά στοιχεία, εάν τελικά αναλυθούν μεθοδικά, εξαντλητικά και συσχετισθούν, αποδεικνύουν ξεκάθαρα, την ταυτότητα της κατασκότεινης εκείνης δυνάμεως, που απεργάζεται αργά αλλά μεθοδικά, την προσάρτηση της Μακεδονίας ολόκληρης στα Σκόπια.

Ανέκαθεν οι εβραίοι στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας. Οι ραδιουργίες τους, σε όλα τα επίπεδα, το αποδεικνύουν. Από τα χρόνια ήδη της τουρκοκρατίας, ο εβραϊκής καταγωγής Ταάλ Μπέης, είχε επιδοθεί στην σφαγή του Μακεδονικού Ελληνισμού. Ακόμη και η ίδρυση του Μακεδονικού Κομιτάτου των Βουλγάρων, τρομοκρατική - δολοφονική οργάνωση που τόσο βασάνισε τον Μακεδονικό Ελληνισμό κατά τα έτη 1900-1908, ήταν έμπνευση, που υλοποιήθηκε από τους βουλγαρίζοντες κρυπτοεβραίους Γιόζεφ και Γιάγκοφ. Μεταγενέστερα, το 1905, η επανάσταση του «'Ιλλιντεν», όπως προαναφέρθηκε, στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην ενεργό συμμετοχή των εβραίων, υπό την ηγεσία των αδελφών Καμχή.

Την ίδια μισελληνική στάση, επέδειξαν οι εβραίοι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ειδικότερα το 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έλεγχαν τη στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών (Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912), ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.

Και σήμερα, οι ίδιοι μισελληνικοί - σιωνιστικοί κύκλοι, υποκινούν το τεχνητό αυτό ζήτημα. Αρκεί να αναφερθεί ότι ο βασικός σύμβουλος επί εξωτερικών θεμάτων του εβραίου πρώην προέδρου των Σκοπίων Γκλιγκόρωφ (Μωυσή Μωυσέγεφ), ήταν ο επίσης εβραϊκής προελεύσεως Μωυσώφ. Ο σημιτικής καταγωγής Μωυσώφ, πριν από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, κατείχε το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών της χώρας.

Επί των ημερών μας, ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου «Κόρνεγκι» Μόρτον Αμπράμοβιτς, ο οποίος προπαγανδίζει ακατάσχετα υπέρ των Σκοπίων, είναι εβραίος, ενώ η επίσης εβραϊκής καταγωγής οικογένεια Ροκφέλλερ, σύγχρονοι μεγιστάνες του πλούτου, ύψωσαν πρώτοι τη σημαία των Σκοπίων στο μέγαρό τους στη Νέα Υόρκη. Εξ' άλλου ο Λόρδος 'Οουεν, που διετέλεσε ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ στο Γιουγκοσλαβικό και Μακεδονικό ζήτημα, έχοντας προδικάσει απροσχημάτιστα την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία», τυγχάνει εκλεκτό μέλος της σιωνιστικής λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Σύμφωνα άλλωστε με τα όσα έχουν γίνει γνωστά, η οικονομία των Σκοπίων στηρίζεται στη βοήθεια των εβραίων. Πέρα από την παραγωγή και διακίνηση τεραστίων ποσοτήτων ηρωίνης, δια της κατεργασίας του στοιχείου οξικός ανιδρύτης, το οποίο εισάγεται από το Ισραήλ, η σκοπιανή οικονομία στηρίζεται στην ενίσχυση των σιωνιστικών κύκλων και ειδικότερα στην εισροή κεφαλαίων από τον εβραϊκής καταγωγής μεγαλοχρηματιστή Τζωρτζ Σόρος. Ο Σόρος έχει συστήσει 18 ιδρύματα σε διάφορες ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη, όπως Ρωσία, Ν. Αφρική και Σκόπια κ.ά. ιδρύματα τα οποία σύμφωνα με δηλώσεις του «...χαλούν χρήματα για τη δημοκρατία...».

Το ακατασίγαστο μίσος που επί αιώνες ο σιωνισμός τρέφει για τον Ελληνισμό, βρήκε την αποκορύφωσή του κατά τη διεξαγωγή της Μικρασιατικής εκστρατείας. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η οποία γκρέμισε τα όνειρα του Ελληνισμού για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, οφείλεται σχεδόν εξ' ολοκλήρου στις ραδιουργίες των εβραίων. Ορθότερα δε, κανείς σχεδόν δεν υποψιάζεται ή γνωρίζει ότι η έκβαση της εκστρατείας, ήταν προδιαγεγραμμένη από τον σιωνισμό. Τα όσα αποκαλυπτικά στοιχεία έπονται, τεκμηριώνουν απόλυτα τον ανωτέρω ισχυρισμό, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τον υποχθόνιο ρόλο του εβραίου, του αιώνιου αυτού μισέλληνα.

Ανέκαθεν οι εβραίοι μετέρχονταν δόλια μέσα για την ηθική, οικονομική, πνευματική αλλά και για την βιολογική εξόντωση του Ελληνισμού. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα επ' αυτού, αποτελεί η διάδοση και εκλαΐκευση των αρχών του Παντουρκισμού από τον εβραίο Χέρμαν Βάμπερυ. Στο βιβλίο του «Εικόνες της Κεντρικής Ασίας» που πρωτοεκδόθηκε το 1868, ο Βάμπερυ ανέπτυσσε τις αρχές του Παντουρκισμού, με εντονότατες ανθελληνικές αιχμές, ενώ η στενή του σχέση με όσους μετέπειτα απετέλεσαν τον πυρήνα των ηγετικών στελεχών των Νεοτούρκων, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας γεγονός, για την ανάπτυξη του Παντουρκικού φαινομένου, σαφής έκφραση του οποίου, υπήρξε η αναζωπύρωση των επεκτατικών βλέψεων των τούρκων προς την Ελλάδα.

Η Μικρασιατική καταστροφή οφείλεται σε μία σειρά από αίτια. Ανάμεσα στους παράγοντες εκείνους που επισφράγισαν την τραγωδία του 1922, είναι και η έντονη ανάμειξη του εβραϊσμού στην τεράστια ανθελληνική εκστρατεία, η οποία αναπτύχθηκε κατά την Εποποιία των ετών 1919-1922 τόσο στο μέτωπο, στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, όσο και στο εσωτερικό της χώρας, από μαρξιστικούς κύκλους που έπαιζαν ηθελημένα ή αθέλητα, το παιχνίδι των εβραίων. Η υπονόμευση και η αποσταθεροποίηση που οδήγησε στην πτώση του ηθικού του στρατού μας, παράγοντας ο οποίος συνετέλεσε καθοριστικά στη μετέπειτα Μικρασιατική τραγωδία, υπήρξε έργο του Αβραάμ Μπεναρόγια, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, εβραϊκής καταγωγής.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ο Κοέν και ο Κουν Βεντούρα, άπαντες εβραίοι, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της εποχής, δηλητηρίαζαν κατά το χειρότερο τρόπο την Ελληνική προσπάθεια, μέσω πικρόχολων κειμένων που δημοσίευαν στην εβραϊκή εφημερίδα «Avanti» της Θεσσαλονίκης. Με τη στάση της αυτή, η εβραϊκή κοινότητα που διέμενε στην Ελλάδα, εξέφραζε την υποστήριξή της προς τον ομόφυλό της ντοντμέ Κεμάλ, ο οποίος ήταν σιωνιστής, όπως άλλωστε σιωνιστές ετύγχαναν όλα τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων. Ειδικότερα οι ηγέτες των Νεοτούρκων Ταλαάτ και Ενβέρ, ήταν κρυπτοεβραίοι και μέσω των αξιωμάτων που κατείχαν, συνετέλεσαν αποφασιστικά στην υλοποίηση των εβραϊκών σχεδίων, στο προκείμενο ζήτημα.

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί, ότι όλα τα στελέχη της Επιτροπής των Νεοτούρκων στην Θεσσαλονίκη ήταν εβραίοι. Το τεκτονικό περιοδικό «Ακακία» (Οκτώβριος 1908) αποκαλύπτει ότι η ξένη Στοά «Μακεδονία» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχε ως διδάσκαλο τον Ιταλοεβραίο Εμ. Καράσο, στην δικαιοδοσία του δε υπάγονταν τρεις ακόμη ξένες στοές, στους κόλπους των οποίων οι Ταλαάτ και Ενβέρ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν την «Κίνηση Νεοτούρκων». Η «Κίνηση Νεοτούρκων» τελούσε υπό την προστασία της ιταλικής πρεσβείας, από τυπική άποψη, ενώ τα μέλη της αποτελούνταν εξ' ολοκλήρου από τουρκοεβραίους, μέλη των ανωτέρω ξένων στοών.

Η διείσδυση των εβραίων στον τουρκικό τεκτονισμό κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπήρξε γεγονός τυχαίο. Είναι γνωστό ότι την 1η Μαΐου 1909 οι τούρκοι τέκτονες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη των σιωνιστών, ανέδειξαν στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας τον Μαχμούντ Ορφί Πασά, όργανο των εβραϊκών επιδιώξεων, το δε 'Υπατο Συμβούλιο της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας αποτελούσαν οι Δαυίδ Κοέν, Ραφαέλο Ρίτσι, Ισαάκ Μαρκιόνε, Νίκολα Φόρτε, Τζωρτζ Σούρσοκ και Ιακόμπ Σουχάμι, όλοι τους εβραϊκής καταγωγής. Μέσα από αυτούς τους κύκλους αναδείχθηκε αργότερα ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος με τη βοήθεια των αδελφών του εβραίων, και όχι μόνο, θα συνέτριβε τον Ελληνικό στρατό το 1922...

'Ενθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής επεμβάσεως στην Μικρά Ασία, ήταν ο πρωθυπουργός της Αγγλίας και σιωνιστής Λόυδ Τζωρτζ. Ο Λ. Τζωρτζ όσο «περίεργα» τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων, άλλο τόσο «περίεργα» τους εγκατέλειψε στην πλέον κρίσιμη στιγμή, γεγονός το οποίο εάν συσχετισθεί με τις σιωνιστικές θέσεις του βρίσκει την εξήγησή του. Αξίζει να τονισθεί ότι ο προσωπικός γραμματέας του Τζωρτζ ήταν ο εβραίος «Σερ» Φίλιπ Σασούουν, ο οποίος... συμπτωματικά ήταν παντρεμένος με την κόρη του τραπεζίτη Ρότσιλντ. Αμφότεροι τελούσαν και μυστικο-σύμβουλοι του άγγλου πρωθυπουργού, ενώ η επίδραση του σιωνιστικού στοιχείου ήταν εντονότερη στη σύνθεση της βρετανικής κυβερνήσεως. Οι υπουργοί του Τζωρτζ Λόρδος Σέσιλ και Λόρδος Ρήντιγκ (κατά εβραϊκόν κόσμον Ισαάκ Μοντ) ήταν απροκάλυπτα σιωνιστές και εκδηλωμένοι μισέλληνες.

Ποιό όμως ήταν το σκεπτικό και οι απώτεροι στόχοι στους οποίους οι σιωνιστές απέβλεπαν με τη Μικρασιατική Εκστρατεία; Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι η Μικρά Ασία είναι πανάρχαια Ελληνική Γη. Παρά τους διωγμούς και τον εκτουρκισμό πολλών αιώνων, το Ελληνικό στοιχείο διέθετε στην περιοχή αυτή μία ισχυρή Εθνολογική βάση. Οι σιωνιστές, έβλεπαν τη μόνιμη Ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία σαν μία θανάσιμη απειλή προς τα συμφέροντά τους. Αφ' ενός δεν ήθελαν για ιδεολογικούς λόγους να δουν την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού να πραγματώνεται, αφ' ετέρου μία μεγάλη αλλά αδύναμη Τουρκία, ήταν η περίπτωση του εύκολου θύματος για την οικονομική διείσδυση που ονειρεύονταν. Συνεπώς η Ελληνική παρουσία στα Ιωνικά παράλια και γενικότερα στη Μικρά Ασία έπρεπε να εκλείψει, διότι αποτελούσε πρόσκομμα στην υλοποίηση των σιωνιστικών σχεδίων. Για να επέλθει όμως η εξάλειψή της, έπρεπε να υπάρξει μία βίαιη μετακίνηση ή και αφανισμός του Ελληνικού πληθυσμού, ένας στόχος που μόνο δια της γενοκτονίας έβρισκε την πραγμάτωσή του. Για τη γενοκτονία χρειαζόταν ένα πρόσχημα. Και το πρόσχημα βρέθηκε.

Η Ελλάδα αποφασισμένη να διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαιά της στη Μικρά Ασία, υπό την προτροπή της Βρετανίας και γενικά των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, τη διαβεβαίωση των οποίων για αμέριστη συμπαράσταση είχε προηγουμένως εξασφαλίσει, αποβίβασε στρατό το 1919 στη Σμύρνη. Το σχέδιο ήταν πανούργο: Οι σιωνιστές, δια των Μεγάλων Δυνάμεων, τους ηγέτες των οποίων επηρέαζαν ενέπλεξαν τον Ελληνικό Στρατό σε μία θανάσιμη παγίδα και μαζί του καταδίκασαν τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Μικράς Ασίας.

'Ωθησαν τα Ελληνικά στρατεύματα στα βάθη της Μικράς Ασίας παρέχοντάς τους μία εφήμερη βοήθεια και όταν οι συγκυρίες κατέστησαν τις Ελληνικές δυνάμεις τρωτές, επήλθε η κατακόρυφη ενδυνάμωση των Κεμαλικών στρατευμάτων και η συντριβή των Ελλήνων. Και μαζί με τη συντριβή, βρέθηκε η ευκαιρία να σφαγιασθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, με πρόσχημα τα δεινά που υπέστησαν οι τούρκοι από τον Ελληνικό στρατό, κατά τη νικηφόρα προέλασή του στο διάστημα 1919-1922. Η θανάσιμη παγίδα ήταν καλά προσχεδιασμένη...

Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι... σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας - ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ' αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ' αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους τούρκους.

Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι - Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (Tρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.

'Αθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον 'Ελληνα. Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς».

Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι... βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο Ε. Βενιζέλος εγκατέλειψε την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή...

Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο:

Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων... Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός. Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα οστά των νεκρών, τα οποία προορίζονταν να διατεθούν... για βιομηχανικούς σκοπούς! Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ. Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη της Λωζάννης, που προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.

'Οπως θα καταδειχθεί και στα επόμενα άρθρα που αφορούν τον σιωνισμό, ανάλογες είναι και οι συγκυρίες που σχετίζονται με την πρόκληση Εθνικών Ηττών και Τραγωδιών, όπως αυτή που αφορά την έκβαση του Μακεδονικού, του Κυπριακού αλλά και άλλων κρίσιμων ζητημάτων όπως στη συνέχεια θα καταδειχθεί ευκρινώς.

Αιώνες ολόκληρους τώρα, ο διεθνής σιωνισμός λυσσαλέα βάλλει κατά του Ελληνισμού, με σκοπό να επιτύχει την καθυποταγή και τελικά την εξάλειψή του. Σε αυτή τη δόλια προσπάθειά του απεργάζεται άθλια σχέδια, με οδυνηρές για το Έθνος μας προεκτάσεις.

Όποιος θέλει να ζήσει, ας πολεμήσει. Για να πολεμήσει όμως, πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά το παρελθόν, ούτως ώστε να προετοιμάζεται αναλόγως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κινδύνων που θα ανακύψουν στο μέλλον. Το καίριο ερώτημα και ταυτόχρονα μέγιστο συνειδησιακό δίλημμα που ανακύπτει καθοριστικά σήμερα, είναι το ακόλουθο: ΑΘΗΝΑΙ ή ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ;

Επειδή, η έστω περιληπτική αναφορά στις ανθελληνικές σιωνιστικές συνωμοσίες, που πραγματοποιήθηκαν από το 1897 έως το 1922, και που είχαν σαν αποτέλεσμα τους την Μικρασιατική Καταστροφή, χρειάζονται στην πραγματικότητα πολλές δεκάδες σελίδες, θα αναφερθούν ενδεικτικά μόνο 2 ακόμα αποσπάσματα από ισάριθμες ιστορικές μελέτες:

1)'…Ευρισκόμεθα εις τας πρώτας ημέρας των Βαλκανικών Πολέμων, το 1912. Οι υπόδουλοι Έλληνες του Βορρά και ολόκληρον το Έθνος δέονται δια την ταχείαν απελευθέρωσιν από τον τουρκικόν ζυγόν'. Οι Τούρκοι μεταφέρουν στρατεύματα από την Ασία και άλλα σημεία της απεράντου Αυτοκρατορίας των. Κάποιο βράδυ ο Τούρκος διοικητής δέχεται μυστικήν επίσκεψιν δέκα επιφανών πολιτών της Θεσσαλονίκης! Είναι η ηγεσία της Μασωνικής Στοάς ‘Αλλιάνς' (Συμμαχία) και της εβραϊκής παροικίας της Θεσσαλονίκης. Μέσα στην συγκινητικήν ατμόσφαιραν οι επισκέπται δηλώνουν:
- Παρακαλούμεν την εξοχότητα σας, να δεχθήτε δια τον ιερόν Τουρκικόν αγώνα, το ποσόν των 650.000 χρυσών λιρών και να εγκρίνετε την άμεσον ίδρυσιν του εθελοντικού Σώματος, εξ Εβραίων της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι εξοπλισμένοι εξόδοις μας, θα πολεμήσουν ως ένας άνδρας εναντίον των κατηραμένων Ελλήνων!
Ο Τούρκος διοικητής δακρύζει, αλλά και γελά από την απροσδόκητον αυτή χαράν, υποσχόμενος να ειδοποιήση πάραυτα τον ίδιο τον Σουλτάνον, με την πρότασιν τίτλων και παρασήμων εις τους πιστούς υπηκόους του.
Ύστερα από λίγες ώρες ωρίσθη το κέντρον προσελεύσεως των Εβραίων εθελοντών και το επιτελείο του, που απετελείτο από μερικούς τούρκους αξιωματικούς ‘ντονμέδες', δηλαδή εβραιοτούρκους σαν τον ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ'.

(βλ. Χ. Βασιλόπουλου ‘Η Εβραιομασωνία' σελ.146).

Σχετικά με το περιστατικό αυτό, η εφημερίδα ‘ΕΣΤΙΑ', στο φύλλο της 9ης Οκτωβρίου 1912 γράφει: ‘Κατά χθεσινάς πληροφορίας εκ Θεσσαλονίκης, το εβραϊκόν εθελοντικόν σώμα, το οποίον εσχηματίσθη εκεί άμα τη επιστρατεύσει των Βαλκανικών Κρατών, όπως βαδίση εναντίον της Ελλάδος, διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, ευθύς ως εγνώσθη, ότι ο Ελληνικός Στρατός, διαβάς τα σύνορα προχωρεί προς την Θεσσαλονίκην'.

2) Το άλλο απόσπασμα που καταδεικνύει την έκταση και το βάθος των ανθελληνικών σιωνιστικών συνομωσιών, μέχρι της οδηγήσεως στην Μικρασιατική Καταστροφή, είναι καταχωρημένο στο γνωστό περιοδικό ‘ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ' και σε μια από τις συνέχειες του Ιστορικού και Δημοσιογράφου Γιώργου Ρούσσου, ‘ΑΣΠΑΣΙΑ ΜΑΝΟΥ: ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΜΙΑΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ' που δημοσιεύτηκε από τα τέλη του 1974 μέχρι τα μέσα του 1975. Το κείμενο αυτό τιτλοφορείται ‘ΕΝΟΧΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ' και περιγράφει τα περί των εκλογών του 1920, που σαν αποτέλεσμά τους είχαν την συντριπτική ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου και σαν συνέχεια αυτής την Μικρασιατική Καταστροφή. Κάτω από τον υπότιτλο, ‘ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ', αναφέρει:

‘…Εκτός όμως από τους κακούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπήρχαν και ωρισμένα άλλα στοιχεία που συνέτειναν αποφασιστικά στην ήττα του. Και εννοούμε εδώ τους Τούρκους και Εβραίους ψηφοφόρους της Μακεδονίας, οι οποίοι εμαύρισαν τον Βενιζέλο με μανία, προφανώς για να καταστρέψουν την μεγάλη Ελλάδα που οικοδομούσε. Με την αποφασιστική ψήφο τους, επέτυχαν ώστε το Κόμμα των Φιλελευθέρων, να μην κερδίση ούτε μια έδρα στους νομούς Θεσσαλονίκης, Κοζάνης και Φλώρινας. Και οι 50 έδρες των νομών αυτών κερδήθηκαν από τους βασιλικούς. Και όμως ο Βενιζέλος ήταν εκείνος που είχε απελευθερώσει την Μακεδονία από τον Τουρκικό ζυγό. Τώρα, οι τουρκικές ψήφοι της περιοχής, καθώς και οι εβραϊκές, τον γκρέμιζαν από την εξουσία. Διότι, αν κέρδιζε τις 64 έδρες, όπως εδικαιούτο και έπρεπε, η πλειοψηφία του θα ήταν αναμφισβήτητη και η παραμονή του στην εξουσία ακλόνητη. Οπότε, όλα θα ήσαν διαφορετικά και το μέγα εθνικό πρόβλημα θα λυνόταν, όχι με την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά κατά τρόπον που, το λιγώτερο, θα μας εξασφάλιζε την κυριότητα της Ανατολικής Θράκης, ίσως δε και μια αυτονομία της Σμύρνης και της ενδοχώρας της.

Για το άθλιο εκλογικό αποτέλεσμα της Μακεδονίας το '20, μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα ότι το ίδιο είχε συμβή και στις εκλογές της 31ης Μάη 1915, τότε που ερωτήθηκε ο λαός αν θα ήθελε να μείνουμε ουδέτεροι' ή να βγούμε στον πόλεμο υπέρ των Δυτικών Συμμάχων. Από τις 64 έδρες των νομών Θεσσαλονίκης, Δράμας, Φλώρινας και Κοζάνης δεν εκέρδισε καμμιά ο Βενιζέλος. Διότι, η κυβέρνησις Γούναρη, μετεχειρίζετο εις τας νέας επαρχίας την ουδετερότητα' ως έμβλημα της συμμαχίας της με τους Τούρκους και τους Εβραίους.

Τούτο ανέγκασε τον Στέφανο Δραγούμη, αντίπαλο εν τούτοις του Βενιζέλου, να ειπή: Αυταί δεν είναι εκλογαί. Είναι ελληνοτουρκική συμμαχία'. Ο λόγος του Δραγούμη είχε βαθύτερο νόημα. Έκρυβε μια πικρότατη αλήθεια. Ότι οι αντίπαλοι του Βενιζέλου, προκειμένου να τον ρίξουν από την εξουσία δεν εδίστασαν να συμμαχήσουν ακόμα και με τους Τούρκους, ακόμα και με τους Εβραίους'.

Δυο άλλα σημαντικά παραδείγματα μπορείτε να βρείτε :

Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ' του Σπύρου Μαρκεζίνη και στις σελ. 141, 142, 143 του 7ου τόμου, όπου υπό τον τίτλο ΄ΚΟΜΙΤΑΤΟ΄ περιγράφεται, συνοπτικά, πως οι Εβραίοι και οι Μασόνοιι της Θεσσαλονίκης δημιούργησαν το υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ γνωστό Κίνημα των Νεοτούρκων, που αναδιοργάνωσε τον τουρκικό στρατό και τον εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού, στις πεδιάδες και στα βουνά της Μικράς Ασίας.
Στο βιβλίο Η ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ' της Μάρτζορη Χαουζπιάν, το οποίο περιγράφει πως οι Εβραίοι της Τουρκίας οργάνωσαν και εξετέλεσαν οι ίδιοι την σφαγή των Ελλήνων της Σμύρνης.

ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

"Ήμασταν οι πρώτοι που φωνάξαμε ανάμεσα στις μάζες των ανθρώπων τις λέξεις 'Ελευθερία, Ισότητα, Αδερφότητα'. Αυτές οι λέξεις έφεραν στις τάξεις μας, χάρη στους πράκτορες μας, ολόκληρες λεγεώνες που κρατούσαν τα πανό μας με ενθουσιασμό! Ο κόσμος συνήθιζε να αντιμετωπίζει τους βασιλιάδες στους θρόνους τους σαν μια πλήρη εκδήλωση της θέλησης του Θεού, εώς ότου εμείς διεισδύσαμε στο μυαλό τους την ιδέα των ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ δικαιωμάτων. Επίσης τους κλέψαμε τη πίστη τους στο Θεό' Πρωτόκολλα 1 και 5

"Υποστηρίζουμε τον Κομμουνισμό! Ο κόσμος έχει πέσει αιχμάλωτος στα χέρια ανελέητων χρηματομανών αχρείων. Τότε εμφανιζόμαστε εμείς στο σκηνικό διατεινόμενοι τους σωτήρες των εργατών" Πρωτόκολλο 3

"Η αριστοκρατία, ως πολιτική δύναμη, είναι νεκρή. Όμως ως γαιοκτήμονες οι αριστοκράτες μπορούν ακόμα να μας είναι επιβλαβείς, εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι αυτάρκεις με τις πηγές από τις οποίες επιβιώνουν. Είναι επομένως ουσιώδες να τους στερήσουμε με κάθε μέσο από τα κτήματά τους. Ταυτόχρονα πρέπει να πατρονάρουμε έντονα το εμπόριο και τη βιομηχανία". Πρωτόκολλο 6

Οι εβραίοι ήταν οι γεννήτορες του Κομμουνισμού, οι ηγέτες του και ο κινητήριος μοχλός του από την αρχή μάλιστα. 'Ενας αρκετά αναμεμειγμένος που γνώριζε το ρόλο που είχαν παίξει οι εβραίοι στην επανάσταση των Μπολσεβίκων, και που στην αρχή της καριέρας του δε φοβήθηκε να τους εκθέσει, ήταν ο Winston Churchill. 'Εγραψε:

"Θα έμοιαζε σχεδόν σαν το Ευαγγέλιο του Χριστού και το ευαγγέλιο του Αντιχρίστου να σχεδιάστηκαν για να κατάγονται από τον ίδιο λαό κι ότι αυτό το μυστηριώδες γένος έχει εκλεγεί για τις μέγιστες εκδηλώσεις εξίσου του θεϊκού και του διαβολικού! Από τις ημέρες του 'Σπάρτακου' Weishaupt (Adam Weishaupt, επίσημος ιδρυτής των Ιλλουμινάτων) σε εκείνες του Karl Marx και μέχρι τον Trotsky, αυτή η Παγκόσμια Συνωμοσία για την έκπτωση του πολιτισμού συνεχίζει να αναπτύσσεται σταθερά. 'Έχει υπάρξει η κυριότερη πηγή κάθε ανατρεπτικού κινήματος στη διάρκεια του 19ου αιώνα και τώρα αυτή η ιδιόμορφη ομάδα προσωπικοτήτων από τον υπόκοσμο των μεγαλουπόλεων Αμερικής και Ευρώπης έχουν γραπώσει το Ρωσικό λαό από τα μαλλιά και πρακτικά έχουν καταστεί οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες αυτής της γιγαντιαίας αυτοκρατορίας. Δεν είναι ανάγκη να υπερβάλλουμε για το ρόλο που παίχτηκε για τη δημιουργία του κινήματος των Μπολσεβίκων και της Οκτωβριανής Επανάστασης από αυτούς τους διεθνείς, και κατά κύριο λόγο, άθεους εβραίους. Είναι σίγουρα πολύ σημαντικός. Ενδεχομένως να υποσκελίζει και όλους τους υπολοίπους" ("Illustrated Sunday Herald", 8 Φεβρουαρίου 1920)

Το Λευκό Έγγραφο της Βρεταννικής Κυβερνήσεως του 1919 ("Russia, No.1, A Collection of Reports on Bolshevism") μνημόνευε την αναφορά που στάλθηκε στον κύριο Balfoyr στο Λονδίνο το 1918 από τον Πρέσβυ της Ολλανδίας στην Αγία Πετρούπολη, τον Μ. Oudendyke :

"Το Κίνημα των Μπολσεβίκων οργανώνεται και απεργάζεται από εβραίους, που δεν έχουν εθνικότητα και που ο μόνος τους σκοπός είναι να καταστρέψουν προς δικό τους όφελος την ισχύουσα τάξη πραγμάτων."

Ο Πρέσβυς των Ηνωμένων Πολιτειών στη Ρωσία. ο David R. Francis, ανέφερε παρομοίως :

"Οι Μπολσεβίκοι ηγέτες εδώ, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εβραίοι και το 90% των οποίων είναι εξόριστοι που έχουν επιστρέψει, ελάχιστα ενδιαφέρονται για τη Ρωσία ή για οποιαδήποτε άλλη χώρα. Είναι όμως διεθνιστές, και προσπαθούν να ξεκινήσουν μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση".

Ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι εβραίοι περηφανεύονταν για ότι είχαν καταφέρει στη Ρωσία. Το 1917, οι "New York Times" ανέφεραν από το διάσημο εβραίο ηγέτη της Αμερικής, Rabbi Stephen Wise :

"Πιστεύω ότι από όλα τα κατορθώματα του λαού μου, κανένα δεν είναι ευγενέστερο από το ρόλο που οι υιοί και οι κόρες του Ισραήλ έχουν αποκορυφώσει στην ελεύθερη Ρωσία".

'Ενας άλλος εξέχων εβραίος της Αμερικής που κόμπαζε για τη Ρωσική Επανάσταση ήταν ο Jacob H. Schiff, κύριος συνεργάτης της πλουσιότατης τραπεζικής φίρμας Kuhn, Loeb & Co. Διακήρυξε δημοσίως ότι χάρη στη δική του οικονομική βοήθεια είχε επιτύχει η Επανάσταση. Σύμφωνα με το "New York Journal-American" της 3ης Φεβρουαρίου 1949 :

"Υπολογίζεται σήμερα από τον εγγονό του Jacob, John Schiff, ότι ο παππούς του ξόδεψε περίπου 20.000.000 δολλάρια για τον τελικό θρίαμβο των Μπολσεβίκων στη Ρωσία".

Η εβραϊκή φύση του νέου καθεστώτος αποκαλυπτόταν από επίσημες πληροφορίες που αναδύονταν από τη Ρωσία και που πληροφορούσαν τον κόσμο ότι ο 'περίφημος' Κομμουνισμός, ενώ αντιτίθετο με βαρβαρικό μένος σε κάθε μορφή χριστιανισμού, μετέτρεψε σε ποινικό αδίκημα για κάθε σύντροφο το να προφέρει έστω και μια λέξη ψέγους ενάντια στους εβραίους! Η ανατίναξη εκκλησιών με δυναμίτη, η διάλυση του χριστιανικού κλήρου και η εγκατάσταση άθεου και αντίθεου μουσείου στον καθεδρικό του Αγίου Βασιλείου απεκάλυψε πόσο αντίχριστη ήταν αυτή η διοικούμενη και υποστηριζόμενη από εβραίους επανάσταση.

Ο ίδιος ο Lenin, όπως επισημαίνει η "Der Tog" (Νέα Υόρκη), εξύμνησε τον παγκόσμιο εβραϊσμό για την οικονομική του συνεισφορά στην επανάστασή του, αλλά επίσης και για το γεγονός ότι παρείχε οργανωτικά μυαλά που εγκαθίδρυσαν το πρώτο Κομμουνιστικό Κράτος :

"Στον ιστορικό του μέλλοντος θα ανατεθεί το έργο να εκτιμήσει κατάλληλα τον ειδικό ρόλο των εβραίων στη νίκη του Οκτώβρη (1917). Είναι πολύ απίθανο να ήμασταν ικανοί να καταφέρουμε αυτή τη νίκη αν δεν είχαμε βοηθηθεί από εβραίους που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε πνευματικό επίπεδο, καθιστώντας δυνατό για εμάς να κατασκευάσουμε ένα διοικητικό όργανο τη στιγμή που οι άνθρωποι των γραμμάτων μας έκαναν σαμποτάζ. Ο μεγάλος αριθμός ιουδαίων διανοητών μας παρείχε μια ανεκτίμητη πηγή από την οποία μπορούσαμε να αντλήσουμε ικανούς και αξιόπιστους λειτουργούς."

Αν και το καθεστώς ήταν ανοικτά και απόλυτα αντιχριστιανικό, ο Dr. Chaim Weizmann εξυμνούσε την επανάσταση λέγοντας : "Δεν υπάρχει επίσημος αντισημιτισμός στη Σοβιετική Ρωσία. Ο αντισημιτισμός εκεί θεωρείται ως έγκλημα κατά του κράτους".

25 χρόνια μετά την επανάσταση, ο αμερικανικός εβραϊσμός συνέχιζε να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στους Μπολσεβίκους δηλώνοντας:

"Ο εβραϊκός λαός δε θα ξεχάσει ποτέ ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν η ΠΡΩΤΗ χώρα - και ακόμα η ΜΟΝΗ χώρα στον κόσμο - στην οποίο ο αντισημιτισμός είναι έγκλημα". - "The Jewish Voice", Nέα Υόρκη, Ιανουάριος 1942.

Κατά τη Σταλινική Περίοδο, οι εβραίοι επικεφαλής μειώθηκαν σημαντικά στη στήλη των κορυφαίων διοικούντων που βρίσκονταν αναγεγραμμένοι στον τοίχο του Κρεμλίνου στις μεγάλες λαϊκές εκδηλώσεις. Πολλοί εβραίοι ενοχοποιήθηκαν επίσης σε διάφορες δίκες, ενώ άλλοι εξαφανίστηκαν αδικαιολόγητα από το πολιτικό προσκήνιο. Αυτό οδήγησε πολλούς παρατηρητές στο να πιστέψουν ότι οι εβραίοι κατά κάποιο έχασαν την εύνοια των Ρώσων, οι οποίοι προφανώς επαναδιεκδικούσαν την εθνική τους ανεξαρτησία. Σημαντικά όμως στοιχεία υπάρχουν που υποδεικνύουν ότι ακόμα βρίσκονται εκεί σε θέση ισχύος και ελέγχου, αν και κρυμμένοι στο παρασκήνιο. Ας αναλογιστούμε τα ακόλουθα :

To 1933, το αμερικανοεβραϊκο Opinion Journal δήλωσε ότι οι εβραίοι καταλάμβαναν σχεδόν όλα τα σημαντικά πρεσβευτικά πόστα της Ρωσίας και ότι στη Λευκορωσία το 61% όλων των διοικούντων ήταν εβραίοι! Επίσης το 1933, τα "Ιουδαϊκά Χρονικά" δήλωναν ότι το 1/3 των εβραίων της Ρωσίας είχαν γίνει αξιωματούχοι. Αν όντως συνέβη έτσι, τότε απλά είχαν διατηρήσει τις θέσεις τους στην κομμουνιστική κοινωνία και μορφοποίησαν μια νέα κυβερνώσα τάξη.

'Επειτα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 1945 η επανάσταση άρχιζε να εξαπλώνεται σε περιοχές εγκαταλειμμένες από τη Δύση, η ιστορία της Ρωσίας του 1917-8 επαναλαμβανόταν. Μια ταλμουδική εκδίκηση ξέσπασε ενάντια στα γκόϋμ και εβραϊκές κυβερνήσεις με προφανείς διαθέσεις ξεκίνησαν να στήνονται σχεδόν παντού, επιβεβαιώνοντας έτσι για άλλη μια φορά την εβραϊκή φύση, σκοπό και διευθύνουσα δύναμη της επανάστασης.

Μια ξεκάθαρη απόδειξη του παραπάνω μπορεί να φανεί στην κομμουνιστική Ουγγαρία όπου 8 χρόνια αργότερα, το 1953, το Associated Press ανέφερε ότι :

"90% των υψηλών αξιοματούχων στο Ουγγρικό Κομμουνιστικό καθεστώς είναι εβραίοι, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Matyas Rakoski."

Οι "Times" του Λονδίνου έγραψαν το ίδιο έτος ότι το υπουργικό συμβούλιο του κυρίου Rakoski ήταν "εβραϊκό -90% στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια του Κομμουνιστή Προέδρου Matyas Rakoski, ο οποίος είναι και ο ίδιος εβραίος". Στην Ουγγαρία, όπως και στις υπόλοιπες κομμουνιστικές χώρες η επίθεση στη θρησκεία ξεκίνησε αμέσως με τη φυλάκιση όλων των υψηλόβαθμων εκκλησιαστικών αξιωματούχων.

Για την κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία, ο Λονδρέζικος "New Statesman" έγραψε 7 χρόνια έπειτα από το τέλος του πολέμου :

"Στην Τσεχοσλοβακία, όπως και αλλού στην Κεντρική και Νοτιανατολική Ευρώπη, τόσο οι διανοούμενοι του κόμματος όσο και οι άνθρωποι-κλειδιά της μυστικής αστυνομίας είναι κατά κύριο λόγο εβραίοι στην καταγωγή".

Για τη Ρουμανία, η "New York Herald-Tribune"ανέφερε το 1953 :

"Η Ρουμανία, μαζί με την Ουγγαρία, διαθέτουν πιθανόν το μεγαλύτερο αριθμό εβραίων στη διοίκησή τους".

Το περιοδικό "Jewish Life" της Νέας Υόρκης σημείωνε το 1957 ότι :

"Στην επιστροφή του από μια επίσκεψη στη Σοβιετική Ένωση, ο S. Mikunis, Γραμματέας του Ισραηλινού Κομμουνιστικού Κόμματος, δήλωσε στις 18 Ιανουαρίου του 1956 στο Tel Aviv ότι υπήρχαν 260000 εβραίοι που συμμετείχαν στην Σοβιετική κρατική μηχανή. Προσέθεσε επίσης ότι το 40% όλων των Σοβιετικών καθηγητών ήταν εβραίοι".

Τι αποδεικνύουν λοιπόν όλα αυτά; Ο Ρωσικός Κομμουνισμός ξεκίνησε ως εβραϊκός και συνεχίζει να βρίσκεται κάτω από εβραϊκή επιρροή και έλεγχο. Αποτελεί κοινή γνώση ότι ο Σοβιετικός ηγέτης Yuri Andropov είχε εβραία σύζυγο. Μάλιστα αποδίδεται στον Leonid Brezhnev να έχει πει ότι "Πως θα μπορούσαν οι Σοβιετικοί ηγέτες να είναι αντισημιτιστές όταν τόσοι πολλοί από αυτούς έχουν εβραίες γυναίκες; - Συμπεριλαμβανομένων των Marshal Voroshilov και τον Πρόεδρο Podgorny."

Οι παγκόσμιες συνωμοτικές δυνάμεις (Ιλλουμινάτοι, Σιωνισμός, Μασονία) αναμφίβολα υποστήριζαν εξίσου τον Κομμουνισμό και τον Καπιταλισμό, ακόμη και τη φαινομενική εχθρότητα και μεταξύ τους σύγκρουση προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος και να τους στρέψουν σταδιακά στην ιδέα της Παγκόσμιας Κυβερνήσεως, αρχής γενομένης με την προσφάτως εναρχθείσα αμερικανική πλανηταρχία.

ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο διεθνής σιωνισμός άλωσε καίρια την πολιτική ζωή της Ελλάδας, εγκαθιδρύοντας το κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Συνακόλουθα δημιούργησε κόμματα - μαριονέτες, τα οποία ήταν φαινομενικά αυτόνομα, αλλά στην ουσία εξαρτώνταν οικονομικά και εργάζονταν για σκοπούς του ιουδαϊσμού.

Ένα από τα κόμματα - δημιουργήματα των τοποτηρητών της ξενοκρατίας στον τόπο μας, αποτελεί και το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από εβραίους και εξωμότες, διαδραματίζοντας έναν άθλιο και προδοτικό ρόλο σε όλες τις φάσεις της Ελληνικής Ιστορίας.

Ο ρόλος του ΚΚΕ και οι σκοποί της συστάσεώς του, είχαν ήδη διαφανεί από το 1918, όταν οι γνήσιοι σοσιαλιστές (Έλληνες στη συνείδηση) είχαν καταγγείλει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Σ.Ε.Κ.Ε.), σαν εβραϊκό δημιούργημα, αποχωρώντας ομαδικά από αυτό.

Το κόμμα αυτό έπειτα μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ. Τη δημιουργία του ΚΚΕ από σιωνιστικούς κύκλους την παραδέχονται και οι ίδιοι οι εβραίοι. Στο περιοδικό «Χρονικά» -επίσημο όργανο του Κ.Ι.Σ.- (τεύχος Σεπτ. - Οκτ. 1992, σελ. 13 - 14), διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων, και τα ακόλουθα αποκαλυπτικά: «...Ευθύς μετά τη νεοτουρκική επανάσταση, δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη, το σιωνιστικό κίνημα με την ίδρυση της Λέσχης «Μπενέ Σιών» και του αθλητικού συλλόγου «Μακαμπή» (Μακκαβαίοι). Ο σιωνισμός είχε πρωτοεμφανισθεί στην πόλη από το 1899, καλυπτόμενος αρχικά κάτω από τον μανδύα σωματείων όπως η «Καδίμα» που προέβαλε σαν κύριο σκοπό την διάδοση της εβραϊκής γλώσσας. Σχεδόν ταυτόχρονα, το 1909, μέσα από την πολυάριθμη εβραϊκή εργατική (...) τάξη της Θεσσαλονίκης, γεννιέται και η σοσιαλιστική εργατική ομοσπονδία, περισσότερο γνωστή με τον στην ισπανοεβραϊκή γλώσσα τίτλο της «Φεντερασσιόν», που θα λειτουργήσει αυτόνομα μέχρι το 1918, όταν μαζί με άλλες ελληνικές αριστερές οργανώσεις έγινε συνιδρύτρια του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που αργότερα μετονομάσθηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). Ιδρυτής και ηγέτης της Φεντερασιόν ήταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια...

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το ΚΚΕ, πιστό στον διεθνισμό του εβραϊκού ιδεολογικού εμπνευστή του Μαρδοχάι Κεσιλί (Καρλ Μαρξ), όχι μόνο αντιτάχθηκε, αλλά και υπονόμευσε όλες ανεξαιρέτως τις Ελληνικές προσπάθειες που κατά καιρούς καταβλήθηκαν, αποσκοπώντας στην Εθνική Αναγέννηση και στην πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, επικαλούμενο πάντοτε ως πρόσχημα, την ιδεολογική του δήθεν αντίθεση προς τα αίτια διεξαγωγής των Εθνικών Αγώνων. Αυτή η υπονόμευση όμως, κατά την Εκστρατεία του 1922 έφθασε στο αποκορύφωμά της...

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον εν Ελλάδι εβραϊκό στοιχείο, χρηματοδότησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αποκαλυπτική των σχέσεων κομμουνιστών-εβραίων, είναι το τηλεγράφημα που απηύθυνε αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανών από την Ελλάδα, ο μέγας ραββίνος Ηλίας Μπαρτζιλάι, προς τον Γ. Παπανδρέου, στο οποίο αναφέρει μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «η σωτηρία των -εννοείται των εβραίων- οφείλεται στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την αλληλεγγύην του λαού».

Εξ' άλλου το Ε.Α.Μ. κατά το 1945 έπλεκε το εγκώμιο των εβραίων, διότι όπως τόνιζε σε ανακοίνωσή του (Υπ. Αριθμ. Πρωτ. 356, 9ης Οκτωβρίου 1945) «...είναι γνωστόν ότι πολλοί Ισραηλίτες πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση όχι μόνον από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. αλλά και του Ε.Λ.Α.Σ. δίνοντας παλικαρίσια το αίμα τους».

Και σήμερα το ΚΚΕ πλαισιώνεται από εβραίους. Πρωτοστατούν οι Α. Κανελίδης, Ι. Καρέρας, Η. Καμχής, Μ. Μπενάκης, Σ. Σολμών, Α. Αβραμίδης, Χ. Ροζάκης, Δ. Τσάτσος και άλλοι πολλοί. Φημολογείται ακόμη ότι ο «αριστερός» Μίκης Θεοδωράκης, ο γνωστός πολιτικά περιπλανώμενος μουσικοσυνθέτης, έχει νυμφευθεί εβραία σύζυγο.

Γνωρίζοντας πλέον την προέλευση των «ιθυνόντων νοών» που συγκρότησαν το ΚΚΕ, κατανοούνται πολλά για τη στάση του επί πολλών γεγονότων που σημάδεψαν την Ελληνική Ιστορία και ζωή.

Το ενδιαφέρον που επιδείκνυαν ανέκαθεν οι εβραίοι για την παρουσίαση της Κρήτης ως κέντρο του «Ιουδαϊκού Πολιτισμού» είναι πασίγνωστο. Για την ενίσχυση αυτών των ανυπόστατων θεωριών τους, οι σιωνιστές μετέρχονται διάφορα μέσα, ανάμεσα στα οποία εντάσσεται και η ρίψη προκηρύξεων με εμπρηστικό περιεχόμενο σε κάθε γωνιά του νησιού (Αύγουστος 1977).

Η εκδήλωση ενός ενεργού ενδιαφέροντος για την προσάρτηση της Κρήτης από οργανωμένα σιωνιστικά κέντρα, γίνεται ολοφάνερη κατά την μεταπολεμική περίοδο, σε μία μεταιχμιακή δηλαδή εποχή, κατά την οποία συντελείται η οριστική μετάβαση της Ελλάδας στη σφαίρα επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1975 η αθηναϊκή εφημερίδα «Αθηναϊκή» (26-6-1975) απεκάλυπτε σε δημοσίευμά της ότι από το 1963 οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, επιδίδονταν στη δημιουργία σεναρίων, τα οποία στόχευαν στη συγκρότηση αυτονομιστικών κινήσεων στην Κρήτη.

Η απόπειρα της διεισδύσεως των σιωνιστικών κεφαλαίων, στην Κρήτη είχε γίνει ήδη ορατή με την προσπάθεια της εβραϊκής εταιρείας «Λίττον», να αναλάβει την… οικονομική ανάπτυξη της νήσου. Παρά την προσωρινή αποτυχία τους να επιτύχουν έναν τόσο εμφανή στόχο, οι σιωνιστές δεν πτοήθηκαν.

Αργότερα η επίσης εβραϊκή εταιρεία «Ακριτέθ» θα επιτύχει την επιζητούμενη διείσδυση, αναλαμβάνοντας σχεδόν το μονοπώλιο των κρητικών χαρουπιών και κρασιών. Εδώ αξίζει να γίνει μνεία και στην αυτονομιστική δραστηριότητα που ανέπτυξε μεταπολιτευτικά ομάδα 6 εβραίων στα Χανιά, λόγος ο οποίος έγινε και η αιτία της απελάσεώς τους, ενώ άπλετο φως στις σιωνιστικές ραδιουργίες ρίχθηκε το 1976, όταν ο καταδικασθείς από δικαστήριο του Ηρακλείου αυτονομιστής Ε. Ράμελ, αποφυλακίσθηκε κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, για να γίνει αργότερα γνωστό ότι επρόκειτο για αξιωματικό της εβραϊκής μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ.

Κατ' αυτό τον τρόπο έθεταν σε εφαρμογή τα σιωνιστικά σχέδια που απέβλεπαν στην αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Κρήτης, σχέδια τα οποία είχαν δει το φως της δημοσιότητας ύστερα από μία σειρά δημοσιευμάτων της εφημερίδας «Αθηναϊκή» σύμφωνα με τα οποία το Ισραήλ είχε συστήσει από το 1971 έναν οργανισμό με διεθνείς προεκτάσεις, στον οποίον είχε ανατεθεί η υλοποίηση ακριβώς αυτών των αποτρόπαιων ανθελληνικών σχεδίων.

Όταν οι εβραίοι προπαρασκεύαζαν ποικιλότροπα, την επίθεση του Αττίλα το 1974 στην Κύπρο, κάποιος μη γνώστης της πραγματικότητας, δεν θα μπορούσε να φανταστεί την συμβολή του Ισραήλ στην διάπραξη των τουρκικών θηριωδιών, η οποία αποτελούσε μία έμμεση μορφή προβολής διεκδικητικών αξιώσεων στην Κύπρο. Οι υπουργοί Εξωτερικών Αμύνης των ΗΠΑ Κίσιγκερ και Σίσκο αντίστοιχα, οι οποίοι γνώριζαν τις κινήσεις των Τούρκων ήταν εβραίοι. Επίσης κατά τη διεξαγωγή της τουρκικής αποβάσεως (Αττίλας Ι) τις επιχειρήσεις συντόνιζε ισραηλινό πολεμικό πλοίο εφοδιασμένο με τέλειο ηλεκτρονικό εξοπλισμό.

Ακόμη και το 2000 όλοι όσοι ασχολούνταν με το κυπριακό ζήτημα ήταν εβραϊκής καταγωγής. Αυτό ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο πρέσβης της Κύπρου στο Τελ-Αβίβ Π. Ευθυμίου. Συγκεκριμένα, κατά τον πρέσβη, ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας Ρίκφιντ, ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ Φαϊσάλ, ο πρώην υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Χόλμπρουκ, η πρώην προϊσταμένη του Μ. Ολμπράϊτ, αλλά και ο πρώην υφυπουργός εξωτερικών Χ. Ροζάκης είναι εβραϊκής καταγωγής. 'Όπως άλλωστε και οι Σίσκο, Κίσιγκερ κ.ά.

Τα προηγούμενα χρόνια την ίδια ακριβώς τακτική υιοθέτησαν οι εβραίοι και στο θέμα της Κρήτης. Είναι δε βέβαιο, ότι σε ανύποπτο χρόνο, οι σιωνιστικές επιβουλές κατά της Κρήτης, θα εκδηλωθούν εκ νέου, δεδομένου ότι οι σιωνιστές εργάζονται θέτοντας μακροπρόθεσμους στόχους.

Η Κύπρος για να επικαλεσθούμε ένα απτό παράδειγμα το οποίο συμβάλλει στην πληρέστερη κατανόηση αυτής της τακτικής, είχε τεθεί στο στόχαστρο από το 1896-97, οπότε επέρχεται η χρεοκοπία της Ελλάδος και η υπαγωγή της στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Από τότε έχουν παρέλθει εκατό περίπου χρόνια και ακόμη η κατάσταση γύρω από αυτό το ζήτημα παραμένει ασαφής και ρευστή. Το μόνο βέβαιο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η Ελληνική αυτή νήσος χάνεται βαθμιαία, εξαιτίας της ορατής πλέον αμερικανοεβραϊκής επιβολής. Δεν αποκλείεται λοιπόν, ανάλογη έκβαση να λάβουν αργότερα το Μακεδονικό ή το Κρητικό ζήτημα, στα πλαίσια ενός εδαφικού διαμελισμού της Ελλάδος, ο οποίος προβλέπεται από τους σιωνιστές.

'Ηδη οι εβραίοι, μεταπολεμικά και εντεύθεν, καταβάλουν διαρκείς προσπάθειες, για να πείσουν ότι η Κρήτη αποτελεί πανάρχαιη ιουδαϊκή εστία. Η επιδίωξη αυτή εστιάζεται σε μία προπαγανδιστική διαδικασία ψευδεπίγραφων επιστημονικών ερευνών, στα πλαίσια των οποίων εντάχθηκε και η κυκλοφορία του βιβλίου «Ιουδαϊκή Κρήτη». Η συγγραφή του ήταν έργο του εβραίου καθηγητή και στελέχους της Μοσάντ Ανκόρι, η δε έκδοσή του εξυπηρετούσε προφανείς σκοπιμότητες.

Παράλληλα με το σιωνιστικό αυτό σύγγραμμα που πλαστογραφούσε βάναυσα τις ιστορικές καταβολές του κρητικού πολιτισμού, προκειμένου να εδραιώσει τα ψευδώς υποστηριζόμενα από τους εβραίους, πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες μυστικές επισκέψεις εβραϊκών πλοίων στο θαλάσσιο χώρο της Κρήτης. Οι επισκέψεις αυτές είχαν τον χαρακτήρα ερευνητικών ταξιδίων και αποσκοπούσαν στην δήθεν πραγματοποίηση υποθαλάσσιων ερευνών, με σκοπό την ανακάλυψη… αρχαιολογικών ευρημάτων τα οποία θα καταδείκνυαν την… εβραϊκή ιστορία της Κρήτης.

Ο Τζβη Ανκόρι, προκειμένου να ενισχύσει την ανυπόστατη αυτή θεωρία του, συμμετείχε σε όλα τα κρητολογικά συνέδρια, στα πλαίσια των οποίων πραγματοποιούσε… επιστημονικές ανακοινώσεις.

Αρχικά επιδίωξή του ήταν να καταστήσει αποδεκτό το ιστορικό ψεύδος ότι ο Μινωικός όσο και ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός προήλθαν… από εβραίους. Στην πορεία της ιστορικής παραχαράξεως και πλαστογραφίας όμως, καθώς διαπίστωνε ότι οι επιστημονικοφανείς ανακοινώσεις του ετύγχαναν μία γενικής ανοχής, διεύρυνε το αρχικό σχέδιο εβραιοποιήσεως των νησιών του Αιγαίου πελάγους και της Κρήτης, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό και την Σπάρτη. Η ασέβεια μάλιστα και το θράσος του Ανκόρι δεν είχαν όρια, αφού δεν δίστασε να καταφύγει στην επίκληση κίβδηλων επιχειρημάτων, ανάμεσα στα οποία ήταν και το εξωφρενικό ότι ο Γεώργιος Πλήθων… ήταν εβραίος!

Ασφαλώς και το διαστρεβλωτικό έργο του Ανκόρι δεν διεξαγόταν σε άγονο έδαφος. Οι ευνοϊκές συνθήκες για την παρουσίαση αυτής της ανυπόστατης θεωρίας, είχαν διαμορφωθεί ήδη από το 1965 με μία σειρά άρθρων του εβραίου… αρχαιολόγου Σάυρους Γκόρντον, ο οποίος υποστήριζε αντιεπιστημονικά την… σημιτική προέλευση του Μινωικού Πολιτισμού.

Η ανάμειξη του Ανκόρι στο «ερευνητικό» αυτό θέμα κατά τρόπο διαστρεβλωτικό, γίνεται κατανοητό ότι δεν ήταν πρόσκαιρη. Αποτελούσε αναπόσπαστη πτυχή ενός ευρύτερου ανθελληνικού σχεδίου το οποίο υφίσταται και προβλέπει, μεταξύ των άλλων, την απόσπαση της Κρήτης, μόλις οι συγκυρίες το επιτρέψουν, από τον Ελλαδικό χώρο.

'Ηδη έχουν εκδηλωθεί και άλλες συναφείς κινήσεις. Ειδικότερα έχει παρατηρηθεί από τον ελεγχόμενο από τον σιωνισμό βρετανικό τύπο, η παρουσίαση της Κρήτης ως ανεξάρτητης από την Ελλάδα. Χαρακτηριστική επ' αυτού είναι η περίπτωση της εβραϊκής ιδιοκτησίας αγγλικής εφημερίδας «Sunday Times», η οποία σε αγαστή σύμπνοια με το ευρωπαϊκό κανάλι EURO-NEWS, σε πίνακα που δημοσιεύει καθημερινά παρουσιάζοντας τις θερμοκρασίες που επικρατούν στις πρωτεύουσες των μεσογειακών κρατών, παρουσιάζει την Κρήτη ως ανεξάρτητη χώρα. Ανάλογη είναι και η κατάσταση που παρουσιάζεται στον τομέα των συγκοινωνιών (λόγου χάρη «Κρητικές Αερογραμμές»).

Λόγω της σοβαρότητος της σημασίας του εν λόγω θέματος, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ εκδηλώνεται ως αξίωση των εβραίων να διεκδικούν την προέλευση του Kρητικού πολιτισμού αλλά ακόμη και να υποστηρίζουν την…σημιτική προέλευση των Kρητών, γεγονότα τα οποία αμφότερα είναι ψευδή, ανιστόρητα αλλά και προσβλητικά για τον Ελληνισμό, θα πραγματοποιήσουμε μία σύντομη ιστορική αναφορά η οποία καταδεικνύει την ανθελληνική δράση των εβραίων (και) επί του κρητικού ζητήματος, πέραν των όσων ανεφέρθησαν στην εισαγωγή αυτού του κειμένου.

Aνέκαθεν οι εβραίοι τηρούσαν ανθελληνική στάση, κανόνας από τον οποίο βέβαια δεν εξαιρούνταν οι εν Κρήτη ευρισκόμενοι σημίτες. Από το 1204 μ.Χ. η Κρήτη τελούσε υπό ενετική κατοχή. Κατά την χρονική περίοδο 1204-1669, πολλές φορές οι Κρήτες επεδίωξαν την απελευθέρωση της νήσου δια της εξεγέρσεως, επαναστατικές κινήσεις οι οποίες πάντοτε κατεπνίγησαν στο αίμα με τη συμβολή των λατίνων ιερέων αλλά και των εβραίων κατοίκων του Ηρακλείου.

Ο Β. Ψιλάκης στο βιβλίο του «Ιστορία της Κρήτης» (Χανιά, 1909, σελ. 160), επ΄ αυτού μεταξύ των άλλων αναφέρει: "…η πολυάριθμη τότε των εβραίων εν Χάνδακι κοινωνία…δυσμενώς διακειμένη προς τους ορθοδόξους Χριστιανούς, επηύξανε την σύγχυσιν, ραδιουργούσα, ωτακουστούσα και προδίδουσα και συνετέλει και αυτή ου μικρόν εις την δείνωσιν των πραγμάτων…".

Ο A. Haudecoeur (Εισαγωγή στο “Hippolyte Noiret”, σελ. 12 κ.ο.κ.) αναφέρει περί των εβραίων τα ακόλουθα: “…έχοντες δική τους συνοικία, ιδιαίτερες συνθήκες ζωής και περιβολή, οφείλαν να φέρουν στο εξωτερικό τους ένδυμα σήμα όμοιο με το Ο, σε μέγεθος άρτου. Αυτοί ήσαν τοκογλύφοι και έμποροι, συχνά δε η Ενετική Γερουσία εψήφιζε νόμους εναντίον τους περιστέλλοντας τον τόκο των δανείων, απαγορεύοντας τα αθέμιτα κέρδη και βοηθώντας τους οφειλέτες…”.

Ακόμη και αυτοί οι Ενετοί είχαν εκπλαγεί από την δολιότητα των εβραίων, σε σημείο μάλιστα το Μέγα Ενετικό Συμβούλιο να απαγορεύσει στους εβραίους (1423 μ.Χ.) να διαμένουν στην Ενετία για διάστημα περισσότερο των 25 ημερών, όπως επίσης απαγόρευσε στους εβραίους να δανείζουν με τόκο χρήματα στους Ενετούς. Οι εβραίοι ωστόσο, κατά πάγια τακτική τους, συνήψαν καλές σχέσεις με τους Ενετούς, ώστε να έχουν το ελεύθερο να εκμεταλλεύονται τους υπόδουλους ΄Έλληνες, όπως άλλωστε έπρατταν και καθ΄ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας.

Επανερχόμενοι στη σημερινή κατάσταση, είναι γνωστό ότι οι εβραίοι προσπαθούν να μεταβάλλουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς μεγάλων εκτάσεων στην Κρήτη, αγοράζοντας τεράστια κτήματα, προκειμένου να διεισδύσουν αποτελεσματικότερα και να επηρεάσουν τη ζωή της Κρήτης. 'Όμως οι όποιες μεθοδεύσεις τους, θα έχουν την κατάληξη εκείνης του πράκτορα της Μοσσάντ Ε. Ράμελ, καθώς θα προσκρούσουν στην σθεναρή αντίθεση των Ελληνοπρεπών κατοίκων της Κρήτης, όλων εκείνων που υπερήφανοι για την Ελληνική καταγωγή τους, δεν ανέχονται να διαχέονται σενάρια περί δήθεν σημιτικής καταγωγής του κρητικού πολιτισμού

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Το Ταλμούδ αποτελεί το ιερότερο βιβλίο του ιουδαϊσμού. Η εξουσία που διαθέτει πάνω στη θρησκευτική ζωή των εβραίων προέχει εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το ίδιο το Ταλμούδ στο Erubin 21b ('Εκδοση Soncino): "Υιέ μου, να προσέχεις περισσότερο στην παρατήρηση των λόγων των Γραφών, παρά στους λόγους της Παλαιάς Διαθήκης". Οι Γραφές υποστηρίζουν ότι το Ταλμούδ είναι μερικώς μια συλλογή παραδόσεων που έδωσε ο ίδιος ο Μωϋσής σε προφορική μορφή. Ο Χριστός κατεδίκασε τις παραδόσεις του Mishnah (πρώιμο Ταλμούδ) και εκείνους που το εδίδασκαν (Γραμματείς και Φαρισαίοι), επειδή εκμηδένιζε τις βιβλικές διδασκαλίες. Στο Mishnah, οι ραββίνοι αργότερα προσέθεσαν τα Gemara (ραββινικοί σχολιασμοί) και μαζί συνέστησαν το σημερινό Ταλμούδ. Υπάρχουν 2 διαφορετικές εκδόσεις του, εκείνο των Ιεροσολύμων και το Βαβυλωνιακό, με το δεύτερο να θεωρείται ως το αυθεντικότερο : "H εξουσία του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ είναι επίσης ανώτερη εκείνης του Ιεροσολυμικού. Σε περιπτώσεις αμφιβολίας πρέπει κανείς να συμβουλεύεται το πρώτο προκειμένου να πάρει την απόφασή του." (R.C. Musaph-Andriesse, From Torah to Kabbalah: A Basic Introduction to the Writings of Judaism, σελ. 40).

Συνιστά τυπική τακτική παραπληροφόρησης των Φαρισαίων να αρνούνται την ύπαρξη των ακολούθων γραφών και να ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ψευδή κατασκευάσματα των 'αντι-σημιτών'. Αυτά τα επιχειρήματα μπορούν να κερδίσουν οπαδούς μόνο ανάμεσα σε όσους είναι αρκετά νωθροί για να επισκεφθούν τις βιβλιοθήκες όπου βρίσκονται τουλάχιστον οι αγγλικές μεταφράσεις του Ταλμούδ και να ελέγξουν τα αποσπάσματα αυτά και μόνοι τους. Ο ηρωϊκός ομότιμος καθηγητής του εβραϊκού Πανεπιστημίου Prof. Israel Shahak επιβεβαιώνει στο μνημειώδες έργο του, Jewish History, Jewish Religion" (London:Pluto Press), την κακοβουλία και τον ρατσισμό που περιέχεται στο Ταλμούδ.

ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ
"Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ". TALMUD: Baba Mezia, 114b

"Ο Akum (μη-εβραίος) είναι σαν το σκυλί. Ναι, η γραφή λέει να τιμούμε το σκύλο περισσότερο από το μη-εβραίο" TALMUD: Ereget Raschi Erod, 22 30

"Αν και ο Θεός δημιούργησε τον μη-εβραίο, αυτός παραμένει ΖΩΟ με ανθρώπινη μορφή. Δεν είναι πρέπον για έναν εβραίο να υπηρετείται από ένα ζώο. Επομένως θα υπηρετείται από ζώα με ανθρώπινη μορφή" TALMUD: Midrasch Talpioth, σελ.225, Warsaw 1855

"Μια έγκυος εβραία δεν είναι καλύτερη από ένα έγκυο ΖΩΟ. " TALMUD: Coschen Hamischpat 405

"Αν και ο μη-εβραίος διαθέτει την ίδια σωματική δομή με τον εβραίο, συγκρίνεται με τον εβραίο όπως ο πίθηκος με τον άνθρωπο." TALMUD: Schene luchoth haberuth, σελ.250b

"Οι ψυχές των μη-εβραίων προέρχονται από ακάθαρτα πνεύματα και αποκαλούνται ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ." TALMUD: Jalkut Rubeni gadol 12b

"Αν φας μαζί με έναν μη-εβραίο είναι σαν να τρως με ένα σκύλο." TALMUD: Tosapoth, Jebamoth 94b

"Αν ένας εβραίος έχει έναν μη-εβραίο υπηρέτη η καμαριέρα που πεθάνει, κανείς δε θα πρέπει να συλληπηθεί τον εβραίο. Θα πρέπει να πείτε στον εβραίο : 'Ο Θεός θα αποκαταστήσει την 'απώλειά' σου', σαν ακριβώς να είχε ψοφήσει ένα από τα ζώα του." TALMUD: Jore Dea 377

"Η σεξουαλική επαφή μεταξύ των μη-εβραίων είναι όπως η συνουσία των ζώων." TALMUD: Sanhedrin 74b

"ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΜΗ-ΕΒΡΑΙΟΥ." TALMUD: Sepher Ikkarim III c 25

"Είναι ο νόμος να θανατώνεται οποιοσδήποτε αρνείται το Torah. Οι Χριστιανοί συγκαταλέγονται στους αρνητές του Τorah." TALMUD: Coschen Hamischpat, Hagah 425

"'Εναν αιρετικό μη-εβραίο μπορείτε να τον σκοτώσετε ευθέως με τα ίδια σας τα χέρια." TALMUD: Abodah Zara, 4b

"Κάθε εβραίος που χύνει το αίμα των αθέων (μή εβραίων), κάνει το ίδιο με μια θυσία προς το Θεό." TALMUD: Bammidber raba c 21 & jalkut 772

"Οποιοσδήποτε δείχνει ανυπακοή στους ραββίνους είναι άξιος θανάτου και θα τιμωρηθεί με το να βραστεί σε καυτά κόπρανα στην κόλαση." Erubin 21b.

"Αν ένας εβραίος μπει στον πειρασμό να διαπράξει κακό, θα πρέπει να πάει σε μια πόλη όπου θα είναι άγνωστος και να κάνει το κακό εκεί." Moed Kattan 17a .

Στο Kerithoth 6b κάτω από την υποκεφαλίδα "Oil of Anointing" ('Ελαιο του Χρίσματος) και στο Berakoth 58a οι γυναίκες των απίστων εξισώνονται με ζώα ("γαϊδούρες").

Οι εβραίοι είναι Θεϊκοί : Sanhedrin 58b. "Αν ένας ειδωλολάτρης (μη-εβραίος) χτυπήσει έναν εβραίο, ο μη-εβραίος πρέπει να θανατωθεί. Το να χτυπήσει κανείς έναν εβραίο είναι το ίδιο με το να χτυπήσει το Θεό."

Οι εβραίοι μπορούν ελεύθερα να εξαπατούν τους απίστους : Sanhedrin 57a . "'Ένας εβραίος δε χρειάζεται να πληρώσει σε έναν μη-εβραίο τους χρωστούμενους μισθούς για τη δουλειά του."

Οι εβραίοι διαθέτουν υψηλότερο νομικό κύρος : Baba Kamma 37b. "Αν ένα βόδι ισραηλίτη σκοτώσει το βόδι ενός Κανανίτη δεν υπάρχει ευθύνη, αλλά αν το βόδι ενός Κανανίτη σκοτώσει το βόδι ενός ισραηλίτη...η πληρωμή πρέπει να αποδωθεί στο ακέραιο."

Οι εβραίοι μπορούν να κλέψουν τους μη-εβραίους : Baba Mezia 24a. "Αν ένας εβραίος βρει ένα αντικείμενο χαμένο από κάποιον μη-εβραίο("ειδωλολάτρη") δε χρειάζεται αυτό να επιστραφεί." (Επιβεβαιώνεται επίσης στο Baba Kamma 113b).

"Ο Θεός δε θα λυπηθεί έναν εβραίο που παντρεύει την κόρη του με έναν γέρο άνδρα ή που βρίσκει γυναίκα για τον μικρό ακόμη υιό του ή επιστρέφει ένα χαμένο αντικείμενο σε έναν άπιστο..." Sanhedrin 76a .

Οι εβραίοι δικαιούνται να ληστεύουν και να φονεύουν μη-εβραίους : Sanhedrin 57a. "Όταν ένας εβραίος φονεύει έναν μη-εβραίο δεν ισχύει η θανατική ποινή. Οτιδήποτε κλέψει ένας εβραίος από έναν άπιστο μπορεί να το κρατήσει.

"Οι μη-εβραίοι είναι εκτός της προστασίας του νόμου και ο Θεός έχει 'εκθέσει τα χρήματά τους στο ισραήλ'." Baba Kamma 37b.

Οι εβραίοι μπορούν να πουν ψέμματα σε μη-εβραίους : Baba Kamma 113a. "Οι εβραίοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ψέμματα (τεχνάσματα) για να κατατροπώσουν έναν μη-εβραίο".

Τα παιδιά των μη-εβραίων είναι υπάνθρωποι : Yebamoth 98a. "Όλα τα παιδιά των απίστων είναι ζώα."

"Τα κορίτσια των μη-εβραίων βρίσκονται σε κατάσταση niddah (ακαθαρσίας) από τη γέννα τους." Abodah Zarah 36b.

"Οι μη-εβραίοι προτιμούν να συνουσιάζονται με αγελάδες" Abodah Zarah 22a-22b.

"Τα σκεύη των μη-εβραίων αναδίδουν μια χειρότερη γεύση στο φαγητό που έχει μαγειρευτεί μέσα τους."Abodah Zarah 67b.

Προσβολές προς την Παναγία : Sanhedrin 106a. Η μητέρα του Ιησού ήταν μια πόρνη : "Εκείνη που ήταν απόγονος βασιλέων και κυβερνητών έκανε την πόρνη στους μαραγκούς." Επίσης στην Υποσημείωση #2 του Shabbath 104b δηλώνεται ότι στην 'αλογόκριτη' έκδοση του Ταλμούδ γράφεται ότι η μητέρα του Ιησού, "Miriam η κομμώτρια" είχε κάνει έρωτα με πολλούς άνδρες.

Κακεντρέχειες για τον πρόωρο θάνατο του Χριστού : Ένα κείμενο από το Sanhedrin 106 κομπάζει επιδοκιμαστικά για την πρώιμη ηλικία στην οποία πέθανε ο Ιησούς : "Δεν έχεις ακούσει πόσο χρονών ήταν ο Balaam (Ιησούς); - Απάντησε εκείνος : Δε δηλώνεται ακριβώς, αλλά, όπως είναι γραμμένο, οι Αιματηροί και απατηλοί άνδρες δε θα ζήσουν το μισό των ημερών. Συνεπάγεται ότι ήταν 33ων ή 34ων ετών."

Ο Ιησούς ήταν Μάγος : Sanhedrin 43a . Λέει ότι ο Ιησούς ("Yeshu" και στην Υποσημείωση #6, Ιησούς "ο Ναζωραίος") εκτελέστηκε επειδή εξασκούσε μαγεία.

Στο Gittin 57a αναφέρεται ότι ο Ιησούς (Υποσημείωση #4) βράζεται σε "καυτά σκατά".

Σύμφωνα με το Sanhedrin 43a, ο Ιησούς άξιζε την εκτέλεση : "Την παραμονή του Πάσχα, ο Ιησούς κρεμάστηκε...Νομίζεις μήπως ότι ήταν κάποιον για τον οποίο θα έπρεπε να υπάρξει κάποια υπεράσπιση; Δεν ήταν ένας Mesith (πλάνος);"

"Οι Χριστιανοί ("minim") και όλοι οι υπόλοιποι που απορρίπτουν το Ταλμούδ θα πάνε στην κόλαση και θα τιμωρούνται εκεί για όλες τις γενιές." (βλ. Υποσημείωση #11 για τον ορισμό των "minim") Rosh Hashanah 17a .

"Αυτοί που διαβάζουν την Καινή Διαθήκη (μη κανονικά βιβλία, βλ. Υποσημείωση #9) δε έχουν θέση στον κόσμο που έρχεται Sanhedrin 90a .

"Οι εβραίοι πρέπει να καταστρέψουν τα βιβλία των Χριστιανών, π.χ. την Καινή Διαθήκη" Shabbath 116a (σελ. 569). Βλ. Υποσημείωση #6.

Ο Israel Shahak αναφέρει ότι οι Σιωνιστές έκαψαν εκατοντάδες Καινές Διαθήκες στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη στις 23 Μαρτίου του 1980 (παραπομπή Jewish History, Jewish Religion, σελ. 21).

Διεσταμμένες και Παρανοικές Διδασκαλίες : Gittin 69a : "Για να θεραπεύσει τη σάρκα του ένας εβραίος, θα πρέπει να πάρει τη σκόνη που βρίσκεται στη σκιά μιας υπαίθριας τουαλέτας, να την ανακατέψει με μέλι και να την φάει".

Στο Shabbath 41a δίδεται ο νόμος που κανονίζει πως οι εβραίοι θα ουρούν με ιερό τρόπο(!!!)

Το Yebamoth 63a δηλώνει ότι ο Αδάμ συνουσιαζόταν με όλα τα ζώα του Κήπου της Εδέμ(!)

To Yebamoth 63a δηλώνει επίσης ότι η γεωργία είναι η ευτελέστερη των ενασχολήσεων

"'Ενας εβραίος δικαιούται να παντρευφθεί ένα τρίχρονο κορίτσι (συγκεκριμένα τριών ετών "και μιας ημέρας")". Sanhedrin 55b.

"'Ενας εβραίος μπορεί να συνουσιαστεί με ένα παιδί, αρκεί το παιδί να είναι λιγότερο από 9 ετών." Sanhedrin 54b.

"Δεν είναι σημαντικό όταν ένας άντρας συνουσιάζεται με ένα μικρό κοριτσάκι." Kethuboth 11b.

"Μια γυναίκα που συνουσιάστηκε με ζώο δικαιούται να παντρευθεί έναν εβραίο ιερέα. Μια γυναίκα που συνευρέθηκε με έναν δαίμονα επίσης δικαιούται να παντρευθεί έναν εβραίο ιερέα." Yebamoth 59b.

Το Abodah Zarah 17a δηλώνει ότι δεν υπάρχει ούτε μια πόρνη στον κόσμο με την οποία δε πήγε ο Ραββίνος Eleazar.

Το Hagigah 27a αναφέρει ότι κανένας ραββίνος δε μπορεί να πάει ποτέ στην κόλαση (θα έχουν το ακαταλόγιστο φαίνεται...).

"'Ενας ραββίνος έρχεται σε διαλεκτική σύγκρουση με τον Θεό και Τον νικά. Ο Θεός παραδέχεται τον ραββίνο ότι νίκησε στη σύγκρουση" Baba Mezia 59b.

Στο Gittin 70a. οι ραββίνοι διδάσκουν : "Με το που θα εξέλθει κάποιος από μια υπαίθρια τουαλέτα, δε θα πρέπει να έρθει σε σεξουαλική επαφή μέχρι να έχει αναμείνει αρκετά ώστε να περπατήσει μισό μίλι, επειδή ο δαίμονας της τουαλέτας (!) βρίσκεται μέσα του στο ενδιάμεσο διάστημα. Αν παρόλα αυτά συνουσιαστεί, τα παιδιά του θα γεννηθούν επιληπτικά.."

Η έμμονες ιδέες με τις τουαλέτες και τα ανθρώπινα περιττώματα ξεδιπλώνονται σε ολόκληρο το Ταλμούδ και εξετέθησαν από τον Spielberg στην προπαγανδιστική Λίστα του Σίντλερ όπου ο εβραϊκής καταγωγής Χολυγουντιανός σκηνοθέτης επιδεικνύει ένα εβραιόπουλο να πηδά μέσα στο κάθισμα μιας τουαλέτας και να πέφτει μέσα σε μια λίμνη περιττωμάτων. Εκεί το παιδί συναντά άλλα δυο μισοβυθισμένα εβραιόπουλα που πληροφορούν τον παρείσακτο ότι αυτή η απεχθής λίμνη είναι το αποκλειστικό τους κρυσφύγετο και ότι θα πρέπει να ψάξει να βρει το δικό του. Αυτό είναι το είδος των αηδιαστικών και αρρωστημένων εικόνων στις οποίες εκτίθενται διαρκώς οι θεατές σε αυτή κινηματογραφική Ολοκαυτωματική λειτουργία, όπως άλλωστε αρρωστημένο είναι και το ίδιο το Ταλμούδ που μαθαίνουν από μικροί οι εβραίοι να υπακούουν..

"Για να θεραπεύσει ένας εβραίος την ασθένεια της πλευρίτιδος ("catarrh") πρέπει να πάρει τα κόπρανα ενός άσπρου σκύλου και να ζυμώσει με βάλσαμο, αλλά αν μπορέσει να το αποφύγει καλύτερα να μη τα φάει γιατί χαλαρώνει τα σκέλη." Gittin 69b (σελ. 329).

"Απαγορεύεται τα σκυλιά, οι γυναίκες ή τα φοινικόδενδρα να περνούν ανάμεσα από δυο άνδρες, ούτε πρέπει εκείνοι να περνούν ανάμεσα από σκυλιά, γυναίκες ή φοινικόδενδρα. Ειδικοί κίνδυνοι ενέχονται αν οι γυναίκες έχουν περίοδο ή κάθονται σε ένα σταυροδρόμι." Pesahim 111a.

"Ένας εβραίος άνδρας είναι υποχρεωμένος να λέει την ακόλουθη προσευχή κάθε ημέρα: Σε ευχαριστώ Θεέ που δε με έκανες άπιστο, γυναίκα ή σκλάβο." Menahoth 43b-44a.

"Επειδή οι εβραίοι είναι ιεροί δε συνουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας, εκτός αν σκοτεινιάσουν το εσωτερικό του σπιτιού τους. Ένας εβραίος σοφός μπορεί να κάνει sex την ημέρα αν χρησιμοποιήσει τα ρούχα του σαν τέντα για να προκαλέσει σκοτάδι." Shabbath 86a-86b.

Αν νομίζετε ότι τα παραμύθια αναφορικά με Ολοκαυτώματα είναι τωρινό σύμπτωμα του 'εκλεκτού λαού του Θεού, θα πρέπει ενδεχομένως να ρίξετε μια ματιά σε δυο πρώιμες χονδροκοπιές από το Ταλμούδ. Το Gittin 57b. αναφέρει ότι 4 δισεκατομμύρια εβραίοι (! - όσος περίπου δηλαδή ολόκληρος ο παγκόσμιος πληθυσμός στις ημέρες μας) σκοτώθηκαν από τους Ρωμαίους στην πόλη Bethar. Σαν να μην έφθανε αυτή η εξόφθαλμη ανοησία, το Gittin 58a. ισχυρίζεται ότι 16 εκατομμύρια εβραιοπαίδες τυλίχθηκαν σε παπύρους από Ρωμαίους (φαίνεται λοιπόν ότι το σύμπλεγμα κατωτερότητος, κακόγουστης ψευδολογίας και μαζικής καταστροφολογίας καταδιώκει τους διεθνείς παραμυθάδες από πολύ παλιά. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ώστε να συνειδητοποιηθεί το φαιδρό του πράγματος ότι τα δημογραφικά στοιχεία που διαθέτουμε από την ελληνορωμαϊκή εποχή καταδεικνύουν ότι δεν υπήρχαν εκείνο το καιρό 16 εκατομμύρια εβραίοι σε ολόκληρο τον κόσμο, πόσο μάλλον 4 δις.)

Μια αποκαλυπτική παραδοχή : Abodah Zarah 70a. "Ερωτήθηκε ο ραββίνος αν κάποιο κρασί που κλάπηκε από στην Pumbeditha μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή αν μιάθηκε εξαιτίας του γεγονότος ότι οι κλέπτες μπορεί να ήταν μη-εβραίοι (ένας 'εθνικός' που θα άγγιζε το κρασί θα το καταστούσε ακάθαρτο). Ο ραββίνος λέει ότι δεν πρέπει να υπάρξει ανησυχία και ότι επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί από εβραίους, επειδή η πλειοψηφία των κλεπτών στην Pumbeditha, το μέρος στο οποίο κλάπηκε το κρασί, είναι εβραίοι."

Φαρισαϊκές Τελετές : Erubin 21b (σελ. 150). "Ο ραββίνος Akiba του είπε, 'Δώσε μου λίγο νερό να νίψω τα χέρια μου.' -'Δε θα επαρκέσει για πόση', παραπονέθηκε ο άλλος. -'Μήπως θα επαρκέσει για να νίψεις τα χέρια σου;' -'Τι να πράξω;' Ο τελευταίος απάντησε 'Πότε αξίζει κανείς το θάνατο για την ανυπακοή στους λόγους των ραββίνων; Ελιναι προτιμότερο να θανατωθώ εγώ ο ίδιος, παρά να φανεί ότι παραβαίνω τη γνώμη των συναδέλφων μου.' [Αυτή είναι η τελετή της νίψεως των χειρών που κατεδικάσθη από τον Ιησού στο Ματθαίο 15: 1-9].

'Μέγας ραββίνος' εξαπατά μια γυναίκα : Kallah 51a (Soncino Minor Tractates). Διδάσκει ότι ο Θεός εγκρίνει τους ραββίνους που ψεύδονται : "Κάθονταν κάποτε οι πρεσβύτεροι στην πύλη, όταν δυο νέοι πέρασαν δίπλα τους. Ένας είχε καλυμμένο το πρόσωπό του και ο άλλος ακάλυπτο. Για εκείνον που είχε ακάλυπτο το κεφάλι του, ο ραββίνος Eliezer σχολίασε ότι είναι μπάσταρδος. Ο ραββίνος Joshua σχολίασε ότι είναι υιός μιας niddah (μιαρής - μιας δηλαδή που συνέλαβε κατά τη διάρκεια της γυναικείας εμμήνου ρύσεως). Ο ραββίνος Akiba είπε ότι είναι εξίσου μπάσταρδος και υιός μιαρής. Είπαν : 'Τι σε οδήγησε να έρθεις σε αντίθεση με τη γνώμη των συναδέλφων σου;' Απάντησε 'Θα το αποδείξω ότι ισχύει σχετικά με αυτόν. Πήγε στην μητέρα του νέου και τη βρήκε να κάθεται στην αγορά πουλώντας φασόλια. Της είπε : 'Κόρη μου, αν μου απαντήσεις στην ερώτηση που θα σου θέσω, θα σε φέρω στον ερχόμενο κόσμο.' (αιώνια ζωή). Εκείνη του είπε : 'Ορκίσου το μου'. O ραββίνος Akiba, 'παίρνοντας τον όρκο με τα χείλη του, αλλά ακυρώνοντάς τον στην καρδιά του', της είπε : 'Ποιά είναι η κατάσταση του υιού σου;' Αυτή απάντησε : ''Οταν ήρθα σε γάμου κοινωνία, είμουν μιαρή (περίοδος) και ο σύζυγός μου με κρατούσε σε απόσταση, όμως ο κουμπάρος μου έκανε έρωτα μαζί μου και μου γεννήθηκε αυτό το παιδί.' Επομένως, το παιδί ήταν εξίσου νώθο και παιδί μιας niddah. 'Ετσι ανακυρήχθηκε '...Ευλογημένος να είναι ο Θεός του ισραήλ που απεκάλυψε το μυστικό του στο ραββίνο Akiba...'.
Επιπρόσθετα προς το θέμα ότι ο Θεός ανταμοίβει τους εξύπνους κλέπτες, η προηγούμενη συζήτηση αναφέρεται στην πραγματικότητα στον Χριστό (το παιδί που 'ξεκάλυψε τη κεφαλή του'). Η αναφορά στη μητέρα του νέου είναι για τη μητέρα του Ιησού Μαρία (αποκαλούμενη Miriam και ορισμένες φορές, Miriam ή κομμώτρια, στο Ταλμούδ).

Η γενοκτονία εγκρίνεται από το Ταλμουδ: Minor Tractates, Soferim 15, Κανών 10 : Αυτό είναι το ρητό του ραββίνου Simon ben Yohai: Tob shebe goyyim harog ("Ακόμα και οι καλύτεροι των μη-εβραίων θα πρέπει όλοι τους να θανατωθούν").

Το παραπάνω απόσπασμα δεν προέρχονται από την έκδοση Soncino, αλλά από την αυθεντική εβραϊκή του Βαβυλωνιακού Ταλμούδ όπως αυτό αναφέρεται στην εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια του 1907 (εκδοθείσα υπό των Funk και Wagnalls και συντεθείσα από τον Ισίδωρο Singer) στο λήμμα 'Gentile' (Εθνικός-μή ιουδαίος). Οι ισραηλίτες συμμετέχουν ετήσια στο εθνικό τους προσκύνημα μπροστά στον τάφο του Simon ben Yoha, προκειμένου να τιμήσουν τη μνήμη αυτού του ραββίνου που ήταν υπέρμαχος της εξόντωσης των μη-εβραίων. ("Jewish Press" της 9ης Ιουνίου, 1989, σελ. 56B)

Κατά το Purim, στις 25 Φεβρουαρίου 1994, ο αξιωματούχος του ισραηλινού στρατού Baruch Goldstein, ένας ορθόδοξος εβραίος από το Brooklyn, κατασφάγιασε 40 Παλαιστίνιους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, ενώ εκείνα γονάτιζαν σε στάση προσευχής σε ένα τζαμί. Ο Goldstein ήταν πιστός του φανατικού ραββίνου Kahane που έχει δηλώσει ότι η άποψή του για τους 'Αραβες ως 'σκύλους' είναι παρμένη 'από το Ταλμούδ." (CBS "60 Minutes", "Kahane").

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ Ehud Sprinzak περιέγραψε την οργάνωση Kahane και τη φιλοσοφία του Goldstein : 'Πιστεύουν ότι είναι θέλημα Θεού να διαπράττουν βία ενάντια στα goyim, ένας εβραϊκός όρος για τους μη-εβραίους.' (NY Daily News, 26 Φεβρουαρίου 1994, σελ. 5).

Ο ραββίνος Yitzhak Ginsburg διεκύρυξε : "Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το εβραϊκό αίμα και το αίμα των απίστων δεν είναι το ίδιο πράγμα". (NY Times, June 6, 1989, σελ.5). Σε παρόμοιο ρατσιστικό και μισαλλόδοξο τόνο τα λόγια του ραββίνου Yaacov Perrin : " Ένα εκατομμύριο Άραβες δεν αξίζουν ούτε όσο ένα εβραϊκό νύχι." (NY Daily News, Feb. 28, 1994, σελ 6).

Το πολιτικό κατεστημένο το οποίο διοικεί τον τόπο, συνδέεται, με άρρηκτους δεσμούς με τον διεθνή σιωνισμό. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από τη διαπίστωση ότι η καταγωγή πολλών πολιτικών είτε είναι εβραϊκή, είτε οι ίδιοι εξαρτώνται οικονομικά από τους ιουδαίους. Για να μην θεωρηθεί ο ισχυρισμός αυτός ως νεφελώδης και δημαγωγικός, θα επικαλεσθούμε, ενδεικτικά, χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της εξαρτήσεως.

Ο Α. Παπανδρέου, γιος της Πολωνοεβραίας Σοφίας Μινέικο, συνέδεσε την άνοδό του στην εξουσία με την απόλυτη πρόσδεσή του στον διεθνή σιωνισμό. Αντλώντας την οικονομική υποστήριξη για την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ από την τράπεζα «Τσαίηζ Μαχνάτταν» (Chase Manhattan, όπως έχει καταγγελθεί χωρίς να διαψευσθεί στο βιβλίο του Αθ. Στριγά «Παγκόσμιοι Εντολοδότες») η οποία ανήκει ως γνωστόν στην πανίσχυρη εβραϊκή οικογένεια των Ροκφέλλερ, ο Παπανδρέου ανήλθε στην εξουσία το 1981, αναιρώντας όσα βαρύγδουπα είχε εξαγγείλει προεκλογικώς.

''Ηδη από τα φοιτητικά του χρόνια είχε συνδεθεί ιδεολογικά με τον εβραϊσμό, ασπαζόμενος την μηδενιστική θεωρία του εβραίου Τρότσκυ. Σύμφωνα με τον Μ. Μπότσαρη, (όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Οι οπλοφόροι του ΠΑΚ») κατά την μακρόχρονη παραμονή του στις ΗΠΑ, όπου ανήλθε οικονομικά και κοινωνικά κάτω από πραγματικά αδιευκρίνιστες συνθήκες, συνδέθηκε, μεταξύ των άλλων, με την Συμβουλευτική Επιτροπή της Υπάτης Στοάς των Τεχνοκρατών, η οποία αποτελείτο από οκτώ επιφανείς και πανεπιστημιακούς καθηγητές των ΗΠΑ, του Καναδά, του Ισραήλ και της Αγγλίας. 'Ολοι τους έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Είναι εβραϊκής καταγωγής. Πρόκειται για τους Ρ. Λίσσακ, Τ. Βιέτοριτς, Λ. Λεφέπερ, Μ. Ντόναχιου, Ρ. Ντάλιγκ, Φ. Γουίλκινσον, Ζ. Γκρόσμαν και Τ. Χάλντιβ.

Οι επαφές αυτές δικαιολογούν απόλυτα την ανακολουθία λόγων και έργων που τον διέκρινε.

Για τις φιλοσιωνιστικές τους καταβολές διακρίνονται σήμερα αρκετά από τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στα οποία διακρίνουμε τον Α. Τσοχατζόπουλο, τον οποίο η εφημερίδα των εβραίων «Τα Νέα μας» (Οκτώβριος 1993) έχει παρουσιάσει να μετέχει σε ειδικές συναντήσεις των εβραίων της Αμερικής, με τους Αχέπανς, όπως και σε πλείστες σιωνιστικές εκδηλώσεις, συνοδευόμενος από τον πρέσβη του Ισραήλ, Δαυίδ Σασσόν. Ο γνωστός συγγραφέας Ι. Φουράκης έχει καταλογίσει στον Α. Τσοχατζόπουλο, σε βιβλία του την κατηγορία ότι ηγείται «σιωνοσοσιαλιστικής φατρίας» ένας χαρακτηρισμός που αφήνει πολλά υπονοούμενα περί των απόψεών του…

Ιδιαίτερες σχέσεις με τον εβραϊσμό είχε αναπτύξει η Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, νυμφευθείσα τον γαλλοεβραίο Ζυλ Ντασσέν. Οπωσδήποτε δεν είναι συγκυριακό το γεγονός ότι ανελάμβανε πάντοτε το ζωτικής σημασίας Υπουργείο Πολιτισμού.

Ο κ. Σημίτης, επί επταετίας, φυγαδεύθηκε στο εξωτερικό φέρων στο διαβατήριό του την επωνυμία Βεντούρα που ως γνωστός είναι το όνομα του εβραίου ιδρυτή του ΚΚΕ. Πολλά ερωτηματικά προκαλεί αυτή του η προτίμηση εάν μάλιστα συσχετισθεί με την ανάμειξή του στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ο Σημίτης, υπό την ιδιότητα του Υπουργού Βιομηχανίας το 1995, όπως απεκάλυψε η εφημερίδα «Το 'Ονομα» (31-8-1995) με εκτεταμένο δημοσίευμά της, επιχείρησε να παραδώσει τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά στην εβραϊκή εταιρεία «Οφερ Μπράδερς», η οποία σε συνέργεια με τη Μοσσάντ, χρησιμοποίησε έναν πράκτορά της ονόματι Καλογερίδη, προκειμένου να εξασφαλίσει την κυριότητα των στρατηγικής σημασίας ναυπηγικών αυτών εγκαταστάσεων.

Ακολουθεί ο άλλοτε πανίσχυρος «τσάρος» της οικονομίας, Γερ. Αρσένης, πρώην Υπουργός Εθνικής Αμύνης και Παιδείας, αν και καθ' ολοκληρία άσχετος και προς τα δύο αντικείμενα. Φημολογείται ότι η μητέρα του Αρσένη είναι εβραϊκής καταγωγής εκ Κεφαλληνίας, το γένος Ραζή.

Επίσης αξίζει να αναφερθεί ότι οι κρυπτομηχανές που βρίσκονται στο ΥΕΘΑ (Ελληνικό Υπουργείο Εθνική Αμύνης) οι οποίες διεκπεραιώνουν την αποστολή – λήψη κρυπτογραφημένων διαβαθμισμένων σημάτων, είναι εβραϊκής κατασκευής και συνεπώς οι σιωνιστές δεν μπαίνουν στον κόπο ούτε καν να αποκρυπτογραφήσουν τα σήματα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Φήμες περί εβραϊκής καταγωγής κυκλοφορούν και για την οικογένεια Τσάτσου. Μπορεί να απώλεσε τα τσιμέντα ΤΙΤΑΝ, περιήλθε ωστόσο υπό τον έλεγχό της η αποκλειστική προμήθεια ανταλλακτικών οχημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Δεν χρειάζεται βεβαίως να γίνει ειδική μνεία στην καταγωγή του πρώην Υφυπουργού Εξωτερικών Ροζάκη – Ροζενστάιν, ενώ ομόφυλός του τυγχάνει και ο «ιθύνων νους» της Εταιρείας «Αττικό Μετρό» Μοσέ Ραφαήλ, γιος του πρέσβη του Ισραήλ.

Φυσικά δεν λείπουν οι εβραίοι και οι εβραιόφιλοι και από τα υπόλοιπα κόμματα, με προεξάρχουσα τη Νέα Δημοκρατία. Εκτός από τον πρώην πρόεδρό της Μ. 'Εβερτ, οι σχέσεις του οποίου με το εβραϊκό στοιχείο είναι κάτι περισσότερο από δεδομένες, (πανταχού παρών σε όλα τα εβραϊκά μνημόσυνα, κατελθών ως υποψήφιος δήμαρχος το 1986 με τον συνδυασμό «Νέα Εποχή», στο ψηφοδέλτιο του οποίου υπήρχαν και εβραίοι, (Ααρών, Σαμπεθάι κ.ά.), στο κόμμα του υπάρχουν ουκ ολίγοι εβραίοι και εβραιόδουλοι.

Κατ' αρχήν διακρίνεται ο πρώην υπουργός Γεράσιμος Αποστολάτος, φανατικός υμνητής των εβραίων, πρώην πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού και εκδότης του περιοδικού «Ελληνο-ισραηλινά Νέα».

Ακολουθεί ο εβραιόφιλος Ν. Μάρτης, πρώην υπουργός και βουλευτής, ο οποίος προ ετών κυκλοφόρησε το βιβλίο «Η πλαστογράφηση της Ιστορίας της Μακεδονίας», δια του οποίου «προσπαθεί» να αποδείξει την Ελληνικότητα της Μακεδονίας… επικαλούμενος τις μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλαδή, αναθέτει στους εβραίους ούτε λίγο ούτε πολύ, να αποφανθούν αν η Μακεδονία είναι Ελληνική. Το βιβλίο του Μάρτη για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας με εβραϊκό πιστοποιητικό, έχει προβληθεί κατά κόρον από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και τα εβραϊκά Xρονικά, καθόλου βέβαια τυχαία…

Ο Ι. Παλαιοκρασάς, τυγχάνει εκ των φίλων του ΚΙΣ και είναι πρωτοπόρος σε όλα τα εβραϊκά «μνημόσυνα». Ακολουθεί ο Ι. Βαρβιτσιώτης, ο οποίος επίσης πρωτοστατεί σε όλα τα μνημόσυνα ανά την Ελλάδα, για το «ολοκαύτωμα». Ως υπουργός Εθνικής Αμύνης συνήλθε συμφωνία με την αμερικανική εταιρεία «Τζένεραλ Νταϊνάμικς» (General Dynamics) για την αγορά 40 αεροσκαφών F-16. Για την εξεύρεση ωστόσο των αναγκαίων κονδυλίων, κατέφυγε στην εβραϊκή εταιρεία «Σόλομον Μπράδερς» (Solomon Brothers) η οποία μάλιστα διαδραμάτισε και εγγυητικό ρόλο στην συμφωνία, φυσικά με το αζημίωτο. Κατά το 1993, ο Βαρβιτσιώτης με τον τότε υφιστάμενό του Ι. Σταθόπουλο, είχαν επιδοθεί, ματαίως βέβαια, σε… έρευνες για την «ανακάλυψη» της ανύπαρκτης εβραϊκής ταξιαρχίας, η οποία δήθεν είχε πολεμήσει κατά την περίοδο 1940-41 στην Ελλάδα και… θυσιάσθηκε για τον Ελληνισμό!

Ο Αν. Ανδριανόπουλος, συγκαταλέγεται στους ένθερμους νεοταξίτες και υποστηρικτές του Ισραήλ. Λάτρης των εβραϊκών κιμπούτς, προφανώς εθιζόμενος στην εβραϊκή νοοτροπία περί εργασίας, πραγματοποιεί συχνά επισκέψεις στο Ισραήλ και εκφράζει φιλοσιωνιστικές απόψεις.

Η Κέλλυ Μπουρδάρα, κατά τη θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού, είχε δαπανήσει αρκετά κονδύλια για την προβολή εβραϊκών έργων τέχνης και θεμάτων της Παλαιάς Διαθήκης στην Εθνική Πινακοθήκη, αποσπώντας επαινετικά σχόλια από το εσωτερικό έντυπο των εβραίων «Τα Νέα μας» (1-10-1993).

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, δήμαρχος Αθηναίων και πρώην πρόεδρος του Κ.Ε.Π., έχει αναφερθεί σε πολλά δημοσιεύματα και έχει καταγγελθεί, χωρίς ωστόσο να διαψευσθεί, ότι ενισχύεται από εβραϊκές πηγές με εξουσιαστικές προοπτικές. Κατά την διεκδίκηση του βουλευτικού αξιώματος, αυτοπροβαλλόταν ως «Εκπρόσωπος μίας Νέας Εποχής», ισχυρισμός ο οποίος καθιστά αρκετά σαφή τον υπαινιγμό του. Από το 1990 υπηρετούσε στο διπλωματικό γραφείο του Κ. Μητσοτάκη, από το οποίο κατέβαλλε «άοκνες» προσπάθειες για την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ. Παρεμπιπτόντως, είναι μήπως τυχαίο το γεγονός ότι η πρώτη διπλωματική ενέργεια της κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας μόλις ανήλθε στην εξουσία το 1990, ήταν η αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ;

Οι Αθανάσιος Τσαλδάρης, Αριστ. Παυλίδης, Γ. Παναγιωτόπουλος και Θ. Σοφούλης, άπαντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, εξέφρασαν κατά το παρελθόν, εντός και εκτός βουλής, απροκάλυπτα φιλεβραϊκές θέσεις. Ανάλογη είναι και η τοποθέτηση των Πεσματζόγλου και Πλυτά.

Η Φ. Πάλλη Πετραλιά, διατηρεί άριστες σχέσεις με τους εβραίους, τόσο μάλιστα ώστε να αποτίει φόρο τιμής στην επτάφωτο λυχνία, στεκόμενη σε στάση προσοχής και θέτοντας το χέρι στην καρδιά... Φημολογείται δε ότι στην κατοικία της επήλθε η σύμπραξη-συναλλαγή των εβραίων επιχειρηματιών των ΗΠΑ με τους Αχέπανς, μία σχέση καθυποταγής των ελληνικών επιχειρηματιών των ΗΠΑ στο σιωνιστικό λόμπυ.

Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κοσμόπουλος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, διατηρούσε άριστες σχέσεις με το τοπικό εβραϊκό στοιχείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κοσμόπουλος αρεσκόταν στο να εκφωνεί λόγους σε εβραϊκές συναγωγές και σε συναφείς χώρους. 'Αλλωστε κυκλοφορεί ευρέως η φήμη ότι ο Κοσμόπουλος, στα πλαίσια της αναδείξεως της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, εξασφάλισε για την προβολή των δραστηριοτήτων της εβραϊκής κοινότητας σημαντικά κονδύλια.

Απροκάλυπτα φιλική προς τον εβραιοσιωνισμό στάση, τήρησε και ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής. Επί της περιόδου της πρωθυπουργικής παντοδυναμίας του στη Ν.Δ. (1974-1980) ζωτικής σημασίας εθνικοί και κρατικοί φορείς είχαν αλωθεί από τους εβραίους. Ενδεικτικά αναφέρουμε (από το βιβλίο του Ι. Φουράκη «Ελληνισμός - Εβραιοσιωνισμός» σελ. 361) ότι στο Υπουργείο Εξωτερικών δέσποζε ο Μάριος Καμχής, στο Υπουργείο Παιδείας ο Αλέν Γιοβάνοβιτς, στον τομέα της Πολεμικής Βιομηχανίας ο Σαμπί Σαμπετάϊ, στην ΔΕΗ ο Ραφαήλ Μωϋσής και ο Ισαάκ Λεβή, στον ΟΣΕ ο Σαμουήλ Κοέν, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα η Μαρία Ρεζάν, η Μπιάνκα Κοέν και ο Ζακ Μεναχέμ, στον ΟΤΕ ο Αβραάμ Μόρδος, ο Η. Μόρδος, ο Χαϊμ Καπέτας, ο Β. Αλπαλάς. Στην Τράπεζα Ελλάδος κυριαρχούσαν ο Μ. Λεβί, ο Χαϊμ Κοέν, ο Α. Κοέν, ο Π. Μπενουζίλιο, ενώ στους πανεπιστημιακούς χώρους αλώνιζαν ο Αζαρίας Χαναάν, Β. Ακαλάη, Η. Κρίσηπης, Χ. Περέζ, Χ. Ροζενστάιν.

Ο Θεόδωρος Κασσίμης, κατά τη διάρκεια της θητείας του στον ΕΟΤ, έθεσε σε κυκλοφορία ένα ανεπίτρεπτο φυλλάδιο για τα ανύπαρκτα... εβραϊκά αξιοθέατα στην Ελλάδα. Φημολογείται ότι η σύζυγός του είναι εβραϊκής καταγωγής, κατά την περίοδο δε της δραστηριοποιήσεώς του εντός του ΕΟΤ, πολλοί εβραίοι προωθήθηκαν ως ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων. Χαρακτηριστική περίπτωση επ' αυτού προώθηση του Δαυίδ Γκολφάιντ στο ξενοδοχείο «Αστέρας» της Βουλιαγμένης.

Στενές σχέσεις με τους ιουδαίους, έχει όμως και η πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού. Δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς σχέσεις με την οικογένεια Ιουδερού, το γένος Μολώχ, όμως οι σχέσεις της με το εβραϊκό στοιχείο είναι κάτι παραπάνω από φιλικές...

Όσα επ' αυτού παρατίθενται είναι εντελώς ενδεικτικά. Υφίστανται πολλά παράκεντρα αποφάσεων, δρώντα τόσο εντός του πολιτικού παρασκηνίου όσο και εκτός των μέσων μαζικής αποχαυνώσεως, τα οποία ελέγχονται από τον διεθνή σιωνισμό.

Πρέπει δε να τονίσουμε ότι όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα αποτίουν φόρο τιμής στο «ολοκαύτωμα» και εγκωμιάζουν διαρκώς τους εβραίους. Προκαλεί βεβαίως εντύπωση το γεγονός ότι ουδείς αναφέρεται στις θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων άλλων λαών, ουδείς μνημονεύει τις εκατόμβες των θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, παρά μόνο γίνεται αποκλειστική μνεία στους εβραίους. Χαρακτηριστικό δείγμα επ' αυτού, είναι οι «γονυκλισίες» των πολιτικών, επ' ευκαιρία των διαφόρων τελετών τις οποίες διοργανώνουν διαρκώς οι εβραίοι για το «ολοκαύτωμα», τελετές, η παρουσία στις οποίες έχει χαρακτήρα «νομιμοφροσύνης» και πίστεως στα κελεύσματα του Ισραήλ.

Στα πλαίσια σχετικής εκδηλώσεως την οποία διοργάνωσαν οι εβραίοι στις 27 Μαρτίου 1996 στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, προκειμένου να εορτάσουν τα 50 χρόνια από την ανασυγκρότηση του εν Ελλάδι εβραϊσμού, παρέστη το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, σε ένδειξη προσηλώσεως στο εβραϊκό στοιχείο. Το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτή την εκδήλωση, όπως και όλες τις συναφείς, ήταν ότι το σύνολο των ομιλητών, προερχομένων από τον κοινοβουλευτικό χώρο, έπλεξαν το εγκώμιο των εβραίων κατά κόρον, επιχειρώντας να τους παρουσιάσουν μάλιστα και ως σημαντικούς παράγοντες για την ελληνική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.

Ανάμεσα σε εκείνους που περιφέρονται όπου γίνονται εβραϊκές εορτές και «μνημόσυνα» είναι οι ακόλουθοι: Ιωάννα Τσάτσου, Απόστολος Κακλαμάνης, Μιλτιάδης 'Εβερτ, Παυσανίας Ζακολίκος, Παναγιώτης Σγουρίδης, Γ. Αναστασόπουλος, Γεώργιος Παπανδρέου, Γεώργιος Ράλλης, Κώστας Μητσοτάκης, Ιωάννης Γρίβας, Γεράσιμος Αρσένης, Σταύρος Μπένος, Κώστας Γείτονας, Γιώργος Ρωμαίος, Γιώργος Πασχαλίδης, Ιωάννης Πεσματζόγλου, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Β. Μποτόπουλος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Νίκος Κωνταντόπουλος, Βασίλης Κόκκινος, Θεόδωρος Κασσίμης, Νίκος Γκελεστάθης, Επαμ. Ζαφειρόπουλος, Σωτήρης Κούβελας, Γρηγόρης Φαράκος, Γρηγόρης Γιάνναρος, Ευαγγ. Κουλουμπής, Αννα Ψαρούδα Μπενάκη, Αντώνης Λιβάνης, Ι. Κεφαλογιάννης, Μ. Γιαννάκου Κουτσίκου, Δημ. Δημοσθενόπουλος, Στεφ. Μάνος, Αγγ. Μπρατάκος, Β. Μαγγίνας, Γερ. Αποστολάτος, Γ.Α. Μαγγάκης, Δ. Σιούφας, Μιχ. Παπαγιαννάκης, Β. Τσουδερού, Θ. Πάγκαλος και πολλοί άλλοι (Περιοδικό «Χρονικά» - Οργανο Κ.Ι.Σ. τεύχος Ιούλιος - Αύγουστος 1996).

Φυσικά δεν έλειψαν και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδας (Επίσκοπος Μελίτων, Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, Έξαρχος Ειρηναίος), στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί καθηγητές και δημοσιογράφοι.

Φυσικά, πέραν αυτών, υπάρχουν πολλοί ακόμη φιλοεβραίοι και σιωνιστές, οι οποίοι αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά ενισχύουν με τη στάση τους και τις πράξεις τους τον διεθνή σιωνισμό.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ MOSSAD ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πολλά φημολογούνται για την δράση, συχνά ανεξέλεγκτη, των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ στον Ελλαδικό χώρο.

Σχετικά πρόσφατα είχε αναφερθεί από τον Ελλαδικό τύπο, το γεγονός ότι 'Ελληνες αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, και όχι μόνο, θα εκπαιδευθούν από στελέχη της MOSSAD. Το γεγονός αυτό σε συσχετισμό με όσα κατά καιρούς έχουν ακουσθεί ή γραφεί, άνευ διαψεύσεως, μας υποχρεώνει να διατυπώσουμε κάποια καίρια ερωτήματα.

Αληθεύει ότι εντός των γραφείων της κεντρικής διοικήσεως της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) συστεγάζεται κλιμάκιο της ΣΙΑ και της ΜΟΣΑΝΤ, το οποίο μάλιστα τελευταίο χρησιμοποιεί και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της ΕΥΠ;

Αληθεύει ότι η δόμηση της άλλοτε ΚΥΠ και νυν ΕΥΠ έχει γίνει από ισραηλινούς πράκτορες;

Αληθεύει ότι υπάρχουν αξιωματούχοι και στελέχη της ΕΥΠ τα οποία συγχρόνως εργάζονται και για ξένες μυστικές υπηρεσίες, ιδίως για την ΜΟΣΑΝΤ;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι η ΜΟΣΑΝΤ αναλαμβάνει επισήμως τη φύλαξη υψηλών προσώπων και υπουργικών παραγόντων, εντός της Ελλάδος, υποκαθιστώντας τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας, όπως συνέβη στη σύνοδο των υπουργών Δημοσίας Τάξεως της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία συνήλθε την 'Ανοιξη του 1994 στην Κέρκυρα και όχι μόνο;

Πώς ερμηνεύεται η διαπίστωση ότι ΜΟΣΑΝΤ και ΣΙΑ οργώνουν την ελλαδική επικράτεια ανενόχλητες, όταν μάλιστα είχε ανακαλυφθεί στα Πατήσια διαμέρισμα αμερικανών πρακτόρων με περούκες και άλλα σύνεργα, το 1993, συγκαλύφθηκε η υπόθεση (βλ. και διασυνδέσεις με την υπόθεση της 17 Νοέμβρη); Ποιος στ' αλήθεια ελέγχει τη χώρα;

Εξ' άλλου, καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι το 1993 το Αμερικανικό Κογκρέσο απέρριψε την τοποθέτηση του Μάικ Χάπεριν ως Υφυπουργού Αμύνης των ΗΠΑ, κατηγορώντας τον για διασυνδέσεις με διεθνή δίκτυα τρομοκρατίας, τα πλοκάμια των οποίων έφθαναν στην Ευρώπη. Μία λεπτομέρεια: Ο Χάλπεριν είχε διατελέσει στενός συνεργάτης του εβραίου σιωνιστή Χένρι Κίσσιγκερ

Να κάνω μία εικασία;; Μήπως επειδή ο συγκεκριμένος χώρος τυγχάνει και ο πιο δημοφιλής των Forums;

Πέρα από αυτό... θα ήθελα να τονίσω ξανά κι εδώ ότι ο χώρος των Ομάδων Συζήτησης του ESOTERICA είναι αυτό που υποδεικνύει και ο τίτλος του: ένας χώρος Συζητήσεων!

Ως εκ τούτου ένα Θέμα πρέπει να δομείται με αυτό υπόψιν. Δηλαδή ως μία αρχή Συζήτησης, οπωσδήποτε από το εναρκτήριο μήνυμά του. Η παράθεση κειμένων φυσικά και επιτρέπεται, μόνο που αυτά θα πρέπει να είναι λειτουργικά ενταγμένα στα πλαίσια της άποψης του συγγραφέα του Μηνύματος και ως επικουρικά/υποστηρικτικά στοιχεία της Συζήτησης. Θα πρέπει να αποφεύγονται οι μακροσκελείς παραθέσεις κειμένων, τα κείμενα σε ξένες γλώσσες(χωρίς μετάφραση ή απόδοση στα ελληνικά), τα μηνύματα που περιέχουν μόνον παραπομπές κειμένων(χωρίς άποψη και επιχειρήματα διαλόγου από τον Συγγραφέα). Σε περιπτώσεις επιθυμίας παράθεσης Κειμένων στη μορφή Άρθρων ή Μελετών, ενθαρρύνονται τα Μέλη των Forums να τα αποστέλλουν στη Συντακτική Ομάδα του ESOTERICA, η οποία αξιολογεί τα κείμενα σύμφωνα με τη συνάφειά τους όσον αφορά τη Θεματολογία του Τόπου γενικότερα, την ποιότητά τους, την τεκμηρίωσή τους κ.λπ. και ενημερώνει τους Συγγραφείς τους εάν μπορούν να συμπεριληφθούν σε κάποιον από τους "Στατικούς" χώρους του Τόπου- "Μόνιμες Στήλες" - (για παράδειγμα στο αρχείο Άρθρων του ESOTERICA), φυσικά με σαφή αναφορά στα στοιχεία του Συγγραφέα.

Επίσης, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθώ πολύ στο ζήτημα των κανονισμών λειτουργίας των Forums οι οποίοι αποτρέπουν την φιλοξενία απόψεων που "προπαγανδίζουν" μισαλλόδοξες στάσεις, υποδηλώνουν νοοτροπίες Υποτίμησης Λαών, Ομάδων ανθρώπων, Ιδεολογιών, Προσωπικοτήτων κ.ο.κ.

Το παρόν θέμα εμπεριέχει, κατά την γνώμη μας, πλείστες τέτοιες τάσεις(σαφώς ή εμμέσως δηλωμένες) και χωρίς να θέλουμε με κανέναν τρόπο να κρίνουμε τα επιχειρήματα και τις πηγές(δεν έχουμε καταλάβει βέβαια - από τον τρόπο παρουσίασης των μηνυμάτων - και αν ο συγγραφέας είναι ο ίδιος ο ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ ή κάποιος άλλος) θα πρέπει να το απενεργοποιήσουμε και να το μεταφέρουμε στο Forum Απόψεις, Προτάσεις κ.ά..

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr