Το "Λέλεγες" δεν είναι με κανέναν τρόπο ελληνική λέξη, αφού έχει ενικό "Λεξ". Δηλαδή ο πληθυντικός σχηματίζεται με διπλασιασμό του θέματος κάτι εντελώς ξένο προς την Ελληνική. Η σύνδεση με το "Λελέκι" θα ίσχυε αν υπήρχε έστω και μία αρχαία λέξη που να σημαίνει κάτι παρόμοιο. Εξάλλου και οι αρχαίοι τους θεωρούσαν βαρβάρους.

Παρόμοια ισχύουν και για τους Πελασγούς. Δε θυμάμαι αν σχετίζεται το όνομα με το "Πελαργός", πάντως και να σχετίζεται αυτό απλά σημαίνει ότι και η λέξη "Πελαργός" είναι δανεική από τους προέλληνες ή ότι οι Έλληνες ήταν ιδιαίτερα επινοητικοί στα παρατσούκλια.

Από τις γλώσσες των προελλήνων έχουν μείνει τα εξής:
α) Περίπου 40% του λεξιλογίου της αρχαίας ελληνικής. Αυτό περιλαμβάνει και λέξεις όπως "ελαία", "Κόρινθος", "Αθήναι", "Οδυσσεύς", "Όλυμπος" κλπ. Όλες αυτές οι λέξεις δεν ετυμολογούνται στα ελληνικά και όποιος σου λέει το αντίθετο λέει ψέματα. Μερικές πιθανόν έχουν σημιτική (π.χ. "Όλυμπος") ή λουβική (π.χ. "Αλλικαρνασσός") προέλευση, αλλά οι περισσότερες φαίνεται πως προέρχονται από μία ή περισσότερες γλώσσες που έχουν οριστικά χαθεί και δε μαρτυρούνται συγγενικές γλώσσες πουθενά. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι οι Έλληνες τις βρήκαν εδώ.
β) Μερικές πινακίδες σε διάφορες γλώσσες και σε διάφορα σημεία της χώρας (π.χ. ετεοκρητικές πινακίδες στη Σητεία, μερικές επιγραφές στη Σαμοθράκη, μία επιγραφή στη Λήμνο κλπ).
γ) Κατά πάσα πιθανότητα οι πινακίδες της Γραμμικής Α΄ που κατά γενική παραδοχή είναι γραμμένες σε μία παντελώς άγνωστη γλώσσα.

Ο λόγος που όλοι αυτοί ονομάζονται και πρωτοέλληνες είναι ότι δεν τους κατάπιε το μαύρο χώμα, αλλά απορροφήθηκαν κανονικότατα από τους Ελληνόφωνους (μερικοί πολύ αργά, π.χ. Ετεόκρητες υπήρχαν μέχρι τον 3ο αιώνα π.Χ. στη Σητεία) και συνεισέφεραν με πάρα πολλά στοιχεία στον ελληνικό πολιτισμό (είδαμε π.χ. ότι μας έδωσαν το 40% του λεξιλογίου). Κάτι σαν τους πιο πρόσφατους Αρβανίτες δηλαδή.

Κατά τη γνώμη μου, το Ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε από τους ντόπιους προέλληνες και τους νεοφερμένους ελληνόφωνους. Πριν από αυτή την ανάμιξη απλά δεν υπήρχαν Έλληνες. Τώρα το ποιος συνεισέφερε περισσότερο δεν θα το μάθουμε ποτέ με ακρίβεια. Θα έλεγα ότι γλωσσικά συνεισέφεραν περισσότερο οι εισβολείς, πληθυσμιακά περισσότερο οι ντόπιοι και σε όλα τα υπόλοιπα (θρησκεία, τεχνολογία κλπ) περίπου 50-50.

Προτείνω μεταφορά του θέματος στο "ΓΝΩΣΗ".

Β)

quote:

---

β) Μερικές πινακίδες σε διάφορες γλώσσες και σε διάφορα σημεία της χώρας (π.χ. ετεοκρητικές πινακίδες στη Σητεία, μερικές επιγραφές στη Σαμοθράκη, μία επιγραφή στη Λήμνο κλπ).
γ) Κατά πάσα πιθανότητα οι πινακίδες της Γραμμικής Α΄ που κατά γενική παραδοχή είναι γραμμένες σε μία παντελώς άγνωστη γλώσσα.

---

α) Φυσικά και είχαν (πολιτισμό εννοώ).
β) Οι δάνειες αυτές λέξεις μαρτυρούνται ήδη στη Γραμμική Β΄.
γ) Μπορεί απλά να σημαίνει ότι ο λαός αυτός είχε δάφνες, ελιές, θάλασσα, Κόρινθο, Αλλικαρνασσό, Αθήνα ενώ οι πρωτο-Έλληνες δεν τις είχαν.

Πάντως ένας σχετικά απλός εμπειρικός κανόνας για να ξεχωρίζεις τις προελληνικές λέξεις από τις "αμιγώς" ελληνικές είναι η παραγωγικότητά τους. Τι βγαίνει από το "ελαία"; Το "έλαιον", το "ελαιόδενδρο" και πολλά-πολλά χρόνια μετά το "λάδι". Όλες λέξεις που περιστρέφονται γύρω από την ίδια έννοια -και απελπιστικά κοντά. Κανένα ρήμα. Μικρή μορφολογική διαφοροποίηση.

Πάρε τώρα μία γνήσια ελληνική λέξη: νους. Ομόριζα είναι "γιγνώσκω", "γνώμη", "νοάω", "άγνωστος", "νόηση", "Fοίδα", "ιδέα". Είναι και καμιά 25αριά άλλες που δεν τις θυμάμαι, όταν κοιτάξω λεξικό θα συμπληρώσω το post. Παρατήρησε πώς "παίζει" το θέμα με συστηματικότατες μεταπτώσεις για να δώσει ακόμα και εντελώς διαφορετικές μορφολογικά λέξεις όπως "ιδέα" και "άγνωστος". Είναι φανερό ότι ακόμα και 3000 χρόνια μετά οι προελληνικές λέξεις δεν έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική πλήρως. Εξακολουθούν να είναι "άβολες" στη χρήση τους.

quote:

---

ΟΤΑΝ Ο ΒΕΝΤΡΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β, ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΕ ΦΟΙΝΙΚΙΚΑ, ΑΠΕΔΕΙΞΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΕΟΚΡΗΤΙΚΗ (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗΙΚΗ Α (ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΓΙ΄ΑΥΤΗΝ);

---

Ναι αλλά συγκρίνεις ανόμοιες εννοιολογικά λέξεις.
Συνέκρινε το "ελαία" με το "δρυς" που αν δεν κάνω λάθος είναι ΙΕ ρίζας και θα δεις ότι δεν ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των παραπάνω παραγομένων λέξεων (που είναι περισσότερες για την ελαία από τις 3 που έγραψες), ούτε έχει ρήμα, ούτε εξελίσσεται το νόημα.

Πάντως σχετικά με το "Πελασγός" υπάρχει διαφωνία.
Αν ισχύει η ετυμολογία από το "πελός" που σημαίνει φαιός, μελαμψός (εξ ου και ο Πέλοψ) τότε έχει την ίδια ρίζα με το "πελαργός" που βγαίνει από το πέλας+αργός, δηλαδή από το φαιός ή ασπρόμαυρος.

Υπάρχουν όμως και άλλες δύο ρίζες που παίζουν, το "πέλας-πελάζω" που σημαίνει ο εγγύς, ο γείτονας και το "πέρα-περάω" που σημαίνει τοπικά αντίκρυ, φέρνω από μακριά ή πέρα από την θάλασσα -από απέναντι (έχει σχέση και με το εμπόριο, εξ ου Πειραιάς)χρονικά το πέρας, το τέλος, το αποτέλεσμα και τοπικά και χρονικά μαζί σημαίνει "επί μακρότερον".

Προσωπική μου γνώμη πάντως ότι και οι τρεις ρίζες δείχνουν ξένες προς τους ίδιους τους Πελασγούς, γιατί συνήθως τέτοιες ονομασίες τις δίνουν άλλοι για σένα και όχι εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου (πχ οι πιό ξανθοί που έρχονται σε επαφή μαζί σου σε λένε μελαμψό σε σχέση με αυτούς, οι άλλοι σε ονομάζουν γείτονα, ή χρονικά "παλιό" στην περιοχή).
Οπότε είναι μία ονομασία που είτε δεν είναι "πελασγική", είτε είναι πελασγική αλλά δανεική στους ΙΕ πρωτο-Ελληνες για να ονομάσουν έτσι τον ή τους λαούς που βρήκαν σε αυτόν τον τόπο.

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Κοίτα, το είπα ότι ο κανόνας είναι εμπειρικός, δεν είναι ανάγκη να ισχύει απόλυτα. Όμως η σχετική ποικιλία των εννοιών:
δρυς
δέν-δρο
δορ-υ
δορ-ίς (=δάσος θυσιαστικό μαχαίρι (mea culpa))
Δωρ-ιεύς

μάλλον δείχνει αυτό που ήθελα να πω. Εξάλλου το Liedel-Scott έχει πάνω από 40 λέξεις με πρώτο συνθετικό το "δρυς", καμιά 25αριά με πρώτο συνθετικό το "δορι-" και καμιά 15αριά με πρώτο συνθετικό το "δορυ-", καθώς και τα παράγωγα "δρυάς", "δρυμός", "δρυμών", "δωρίζω (φέρομαι σαν Δωριεύς)" κλπ κλπ, αν και αυτά δε μετράνε γιατί δεν αντιστοιχούν στο είδος της παραγωγικότητας που είχα υπόψη μου.

Γίνομαι λοιπόν λίγο σαφέστερος.

Βασικά το ζουμί είνα το εξής: τα ΙΕ θέματα εμφανίζουν συστηματικές μεταπτώσεις:
-deer-
-dr-
-dar
-daar-
-dor-
-door-

οι οποίες 9 φορές στις 10 δίνουν δεκάδες αρκετά διαφορετικές λέξεις, που όμως έχουν σχετικά συγγενική έννοια (αν απορείς πού κολλάει το "δόρυ", η ρίζα *daru σημαίνει σε γενικές γραμμές "σκληρό, σταθερό πράγμα")

Τα μη-ΙΕ θέματα δεν εμφανίζουν αυτό το φαινόμενο. Πιθανοτικά να το πάρεις, τα ΙΕ θέματα συνήθως είναι πολύ πιο παραγωγικά.