Ξεκινώ αυτό το μεγάλο, τεράστιο για μένα θέμα, από ένα περιστατικό που μου συνέβη σήμερα το πρωί.

Ήμουν λοιπόν στο λεωφορείο και ερχόμουν στο γραφείο. Το λεωφορείο είχε πολύ κόσμο και όλοι ήμασταν κυριολεκτικά ο ένας επάνω στον άλλο. Δίπλα μου ήταν μία κοπέλα νεαρή, γύρω στα 35, η οποία δυσκολευόταν να κρατηθεί γιατί εκτός από την τσάντα της, κρατούσε και μία σακούλα.

Λυπήθηκα λοιπόν έτσι που την έβλεπα να βασανίζεται και της λέω:
- «Αν θέλετε βάλτε την σακούλα σας εδώ (σε μία εσοχή) για να μπορείτε να κρατηθείτε».

Φίλοι μου... γυρίζει, με κοιτάει με δύο μάτια άγρια και μου απαντάει απότομα, μ’ ένα ύφος λες και την είχα βρίσει:
- «ΟΧΙ, δεν θέλω»!!

....αφήνοντας με αποσβολωμένη από τον εκνευρισμό που της δημιούργησα θέλοντας να την βοηθήσω.

Το περιστατικό αυτό, μ’ έκανε να σκεφτώ γι’ άλλη μια φορά (γιατί υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες) την αποξένωση... το πόσο δηλαδή έχουμε αποξενωθεί από τον δίπλα μας, από τον γείτονα, τον περαστικό.... «Περιμένουμε» να κάνει κάτι ο άλλος, που θα μας «ενοχλήσει» για να πέσουμε κυριολεκτικά επάνω του να τον φάμε!

Έχετε ζήσει μία τέτοια στιγμή? Είναι σημεία των καιρών? Τι έχετε να πείτε?

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Συμφωνώ απόλυτα σε πολλά σημεία του μηνύματός σου. Φταίω και ‘γω, το παραδέχομαι πρώτη απ’ όλους και θέλω πολύ να κάνω κάτι γι’ αυτό.

Φίλοι μου,

Σαφέστατα, γι’ αυτή την κατάσταση φταίμε όλοι μας, ας το παραδεχτούμε και ας «ξεκινήσουμε» από ‘κει.

Ένας απ’ τους λόγους που ξεκίνησα αυτό το θέμα, είναι για να δώσω, σε όλους τους φίλους που θα το διαβάσουν, «αφορμή» να το σκεφτούν. Πρέπει όλοι μαζί, σιγά-σιγά ν’ αναθεωρήσουμε τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και να πάψουμε να φερόμαστε σαν να μην χρειαζόμαστε κανέναν στην ζωή μας.

Έχετε παρατηρήσει το πόσο καλά αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι, όταν βοηθάμε κάποιον άγνωστο ή όταν του χαρίζουμε ένα φιλικό χαμόγελο απλά και μόνο επειδή περνάμε δίπλα του? Θα το πιστεύατε αν σας έλεγα ότι δοκίμασα να χαμογελάσω σε άγνωστους περαστικούς, έτσι «πειραματικά» και τ’ αποτελέσματα απογείωσαν την διάθεσή μου?

Το άγχος... το άγχος φίλε μου AVATAR, όπως πολύ σωστά υπογραμμίζεις μας έχει φέρει σε μία κατάσταση παράνοιας και αλλοπρόσαλλου φερσίματος! Και ναι! Μέχρι ένα σημείο είναι απόλυτα φυσιολογικό με τους ρυθμούς που ζούμε! Αλλά τα προβλήματά μας ποτέ δεν θα εξαφανιστούν και πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα! ΌΛΟΙ!

Να είστε καλά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

έχω δυο θειάδες, που κάθονται παρατηρητήρια στο μπαλκόνι όλη την ημέρα και απλά κουτσομπολεύουν τον κόσμο. Ξέρετε πώς ξεκινά όμορφα η μέρα μου; Με ένα καλημέρα στις δυό αυτές θειάδες την ώρα που φεύγω για δουλειά. Μου λείπουν αν κάποια μέρα δεν είναι εκεί, ακόμη και αν ξέρω πως ακόμη και εγώ δεν ξεφεύγω από το στόμα τους.

Αν δεν έχετε διαβάσει Σαμαράκη -από τους αγαπημένους μου- προτείνω να το κάνετε. Είχε πιάσει πολύ νωρίτερα το νόημα της αποξένωσης.

Αν έχουμε αποξενωθεί; Αν έχουμε παψει να είμαστε άνθρωποι; Έχω ζήσει και εγώ απίστευτες στιγμές ηλιθιότητας σε αυτό το θέμα. Εδώ βλέπω μια γιαγιά στο τρένο, θέλω να σηκωθώ να της δώσω τη θέση μου και σκέφτομαι τι θα πει ο κόσμος! Το σοκ με τον ίδιο μου τον εαυτό το έπαθα πριν κάποιους μήνες όταν έβλεπα μια έγκυο γυναίκα αρκετά μακρύτερα από εμένα στο τρένο, όρθια. Βασανιζόμουν αρκετή ώρα για το πώς θα την φωνάξω να κάτσει και έφτασα να κατέβω και ακόμη να είναι όρθια. Ένιωσα απαίσια. Το σκεφτόμουν για ώρες και αποφάσισα πλέον να κάνω τα αυτονόητα. Ακόμη και αν για κάποιους ανθρώπους είναι χαζά, εγώ θα τα κάνω.

Το καλό είναι οτι έχω ένα αόρατο "info here" κάπου στο κούτελο και κάνω ακόμη και τους πιο άσχετους να με πλησιάζουν για να με ρωτήσουν ό,τι τους κατέβει. Ποτέ δεν έχω δυσανασχετήσει. Το λατρεύω αυτό!

Εκείνο που έχω καταλάβει πάντως είναι πως όλα είναι στο χέρι μας. Δύσκολο θα πεις. Το ξέρω. Πάντως την επόμενη φορά που θα σου ξανατύχει κάτι τέτοιο, εσύ ξαναπές το. Ξαναπές το και ξαναπές το. Πολλοί θα ήθελαν να είναι στη θέση σου. Πολλοί επίσης ίσως να μην διστάσουν να το πουν σε παρόμοια περίπτωση, παίρνοντας θάρρος από εσένα.

Όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι έχουμε την ανθρωπιά μέσα μας. Απλά κάποιοι διστάζουν γιατί εκεί παραδόξως τους νοιάζει μήπως τους θεωρήσει βλάκες ο διπλανός. Καμία σχέση αγαπητή. Άνθρωπος είσαι με Α κεφαλαίο.

Α! Την επόμενη φορά που θα πιάσεις τον εαυτό σου να διστάζει να κάνει κάτι καλό σκέψου οτι υπάρχει ένας ακόμη τουλάχιστον άνθρωπος που θα χαιρόταν για αυτή σου την πράξη. Εγώ!

υπαρχουν και τετοια περιστατικα ...αλλα μαλλον ειναι μεμονομενα(υποκειμενικα τωρα.. ετσι; ειναι και θεμα διαθεσης..:)

αν ερθει καποιος μεγαλυτερος η καποιος που αισθανεσαι πως δεν αντεχει ορθιος..σηκωνεσαι να καθησει;
εγω παντα.//εχμ..και πολλοι νεοι επισης.
εκει στην πρωτευουσα συμβαινει αυτο;
οταν προσπαθουν τα γεροντακια να ανεβουν βοηθανε οσοι βρισκονται εκι κοντα ;
εδω γινεται...αν ερθουν παιδακια (διαφορες εθνικοτητες προσφυγακια..)
τα διωχνετε κακιν κακως...η τα βοηθατε να αισθανθουν για λιγο παιδακια
;...
εμεις...(στον κυκλο μου τουλαχιστον..) παιζουμε μαζι τους..και τουλαχιστον εχουμε τη χαρα να τα δουμε χαμογελαστα...
εχετε καθησει παρεα ¨να προσφερετε ενα ποτηρακι/εστω και νερο...σε νεαρο μαυρο που ...τυχαια περνα πουλωντας απο μουσικη μεχρι πο,τι φανταστεις... +οποιονδηποτε οργανοπαιχτη που βγαζει ετσι"μεροκαματο" (απιστευτο το ειπε + στο χαζοκουτι αυτοπου μολις εγραψα!...)

εχμ...

αθηνα;
ναι μεγαλουπολη...
ευχαριστω δενθα παρω.
καριερα;
αν ειναι να χασω τη ανθρωπια μου ανταλλασσοντας το χρονο μου με χρημα..(εκει ειναι λεει οι ευκαιριες για να πραγματοποιησεις τα ονειρα//τα υλικα φανταζομαι... η ψχ..:)ε ευχαριστω ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ.
προτιμω να ζω απλα με λιγους καλους φιλους...να περναω και να ακουω μια ζεστη καλημερα...να κανω χαβαλε με αγνωστες η αγνωστους (εστω ενω περιμενουμε το λεωφορειο)
..να...βλεπω ακομη ουρανο...και να μυρηζω..πρασινο χωρις να πρεπει να παρω τα..βουνα...
η να τρεχω σε παρκα....:))

η αποξενωση ξεκινα απο μεσα...σου.

το τοπιο και ο χρονος σου....θετουν τους κανονες.
δεν εχεις χρονο φιλε μου...βιαζεσαι...πως να χαμογελασεις..και να σου χαμογςελασουν..οταν ο απεναντι σου....εχει ισως λιγοτερο χρονο και λιγοτερη υπομονη....και ισως πολλα οικονομικα...σχεδια/προβληματα...και δοσεις...;

ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ;
ΝΑΙ....ΑΛΛΑ ΚΑΙ "ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ...ΤΗΣ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗΣ" ....ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ..ΠΡΩΤΗ.

ΑΝ ΥΠΟΨΙΑΣΤΩ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΤΣΙ Η ΝΥΜΦΗ....ΘΑ ΠΑΩ..ΚΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΟΥΝΑΚΙ.....ΚΡΗΤΗ...:))
Η ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΧΩΡΙΟ....:))

ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ:
>>>ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΙΑΝΟΥ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΑ....
>>>ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΩΤΗ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΣΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

--ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΙΣΟΡΟΠΗΜΕΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΟΥ.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΟΥ ΕΙΡΗΝΗ ΜΟΥ... ΘΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΟΥΝ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ Η ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ..ΛΥΠΗΘΗΚΕΣ...ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΡΡΩΤΙΟΜΟΥΝ ΑΝ ΘΑ ΣΕ ΛΥΠΟΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ...Η ΑΝ ΒΡΕΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΙ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ//ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΩ ΩΣ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ....!

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 19 ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΣΑΝΤΑ ΣΧΕΔΙΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΟΡΘΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΟΧΙ ΠΟΛΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΦΙΚΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ ΑΠΟ ΜΗΝΙΑΙΟΥΣ ΓΝΩΡΙΜΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ...ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΘΕΣΕΙΣ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΚΑΘΗΣΟΥΝ ΔΥΟ ΠΕΝΗΝΤΑΡΕΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΜΕ ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩΣ ΜΕ "ΛΥΠΗΘΗΚΑΝ" ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΧΑ ΔΙΠΛΩΘΕΙ.ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ //ΑΛΛΑ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑ--ΝΑΙ!ΤΩΡΑ ΤΟ ΛΕΩ +ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΠΩΣ + ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥΣ.:)--ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΠΟΤΑΣΗ ΝΑ ΚΑΘΗΣΩ...
ΤΕΛΙΚΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;
ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΕ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΗΣ ΜΙΣΑΩΡΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ..ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΣΧΕΔΟΝ ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΑ ΝΑ ΚΑΘΗΣΩ . ....:)
Μ'ΕΒΑΛΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ..+ ΣΤΑΘΗΚΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΑ

...//

Paramatma...

Τα πράγματα είναι απλά. Η αγάπη προσφέρετε με ανιδιοτέλεια και δεν επιβάλετε.
Ναι, ο συνταξιδιώτη μας (στο λεωφορείο) δεν θέλει να βλέπει το πέλαγος και θέλει να βλέπει την καμινάδα του πλοίου. Είναι επιλογή του.
Σας την σεβαστούμε.

Η υπερβολική λύπη δεν προέρχεται από την καρδιά αλλά από το μυαλό.
Είναι εγωισμός και υπερηφάνεια.

Πολλές ψυχές είναι σε εξέλιξη. Ας τις περιμένουμε.

Με αγαθή Αγάπη 7Χ7.

Just a man.

Τι προκαλεί αυτή την συμπεριφορά/μοτίβο … θα μπορούσες να το δεις .. σαν ιούς - virus συμπεριφοράς .. η ενεργοπληροφιακά παράσιτα (όπως το είχα διαβάσει και αλλού) … που σπονσοράτονται και από την ένταση (μη πραγματοποιήσει) των «αναγκών» που προβάλετε από τον τεράστιο όγκο των άχρηστων και πλαστικών πληροφοριών/προιόντων που προσπαθούν να μας πουλήσουνε ..και την ανικανότητα των περισσότερων να αντισταθούν … με αποτέλεσμα να όπως λέει και ο osho..να αποκόπτεσαι από την φυσική ροή και τους άλλους ….και μπαίνεις σε μία τεχνητή – πλαστική- μονοδιάστατη.. ροή όπου η συνηδιτότητα σου γίνετε πολλή «στενή» - και αποξενώνεσαι ( μα το προϊόν που πουλάνε είναι πάντα μόνο για σένα..έτσι..?)…και γίνεσαι κάτι σαν ζόμπυ (έχουν πάψει να είναι ανθρώπινοι όπως παρατήρησε και ο φίλος nemertes)…που εκτελεί τον προγραμματισμό του κάθε συγκεκριμένου ιού… – αμφιβάλλω φίλη oneirc1… αν κατάλαβε τι.. της είπες …

τώρα τι μπορείς να κάνεις .. χμ … ξέρεις το πρόβλημα με τα ζόμπυ είναι ότι πάντα θέλουν να σου «φάνε» τον εγκέφαλο … (brains…more brains please)…. και οι ιοί προσπαθούν να εξαπλωθούν σε όσους περισσότερους μπορούν… πως μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποιον που έχει μεν cruel intentions …αλλά δεν βρίσκονται στο συνειδητό ..αλλά στο υποσυνείδητο…?
με προσοχή… με ένα χαμόγελο (παράξενος ελκυστής) … και με μια "σφαίρα" στο κεφάλι …(όπως σε όλες τις ταινίες με τα ζόμπυ .. και στο ανέκδοτο – και τι νομίζεις του πέρασε από το μυαλό ..? μια σφαίρα) ..
μια ιδέα? ( antivirus software ) …

βέβαια σε μικρότερες πόλεις (συγκεντρώσεις) αυτή η δυναμική…. διαλύετε η είναι μικρότερη γιατί … σχεδόν γνωρίζονται ( οπότε υπάρχει ένα σχετικό link) ο ένας με τον άλλο..

Γιώργος.
and the dawn of the dead gorgeous..

Δεν είναι δύσκολο να βρεις τις ρίζες του προβλήματος. Όπως είχα πει και σ'ενα άλλο θέμα: Λίγη φαντασία θέλει και πολύ παρατηρητικότητα

Λύσεις; τις ξέρουμε. Θα μπορούσα να σου πετάξω μερικές. πχ αποκέντρωση
Αυτές όμως είναι λύσεις για τ'αποτελέσματα του πραγματικού προβλήματος.
κι αν τις συγκεντρώσεις θα δεις οτι χρειάζεται ριζική αλλαγή στο τρόπο ζωής μας και στο τρόπο που σκεφτόμαστε, πράγμα που δε το βλέπω να γίνεται σύντομα. Χρειαζόμαστε, όχι σφαίρα, αλλα κοτρώνα στο κεφάλι για να συνέλθουμε. Δηλαδή τα πραγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα. Μια γερή σφαλιάρα σ' όλη την ανθρωπότητα κι ίσως τότε συνέλθει.

Και είπαμε όλα απο κάπου ξεκινάνε. Απο που; Μα απο την αρχή.
Το αρρωστημένο μοτίβο που στο οποίο λειτουργεί η κοινωνία ξεκινάει απ' την παιδεία. Κι όταν λέω παιδεία δεν εννοώ μόνο το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, ετσι;
Αλλα αν δεν συνειδητοποιήσουμε εμείς (που είμαστε προϊόντα μιας σάπιας παιδείας) καποια πράγματα, τοτε τα ίδια θα περάσουμε και στα παιδιά, για τα οποία όλοι είμαστε υπευθυνοι, κι όχι μόνο αυτοι που τα γέννησαν.

Ίσως να ξεφυγα λίγο απ' το θέμα...

Τέλος παντων...

Καλή μου Ειρήνη, μην απογοητεύεσαι. Ακόμα κι αν δεν έχει αμεσο αποτέλεσμα η καλή σου κίνηση μπορεί να έχει εμμεσο ως παραδειγματισμός για κάποιον που είδε το όλο σκηνικό, ή ακόμη και για την ίδια τη κοπέλα που ίσως σε μια άλλη στιγμή να το ξαναπαιξε στο μυαλό της και να μετάνιώσε. Κι ίσως αυτο να την εκάνε καλύτερο άνθρωπο

Γιατι αν αγγίξεις έστω κι έναν άνθρωπο με την πράξη σου φτάνει...
Εχεις ήδη κάνει "κάτι γι αυτό"

Tον ψίθυρο των άστρων
έπιασε η γκλάβα μου...
Αρμονία και χάος

Μία μικρή, 3ήμερη απόδραση από την Αθήνα, με κράτησε μακριά από το αγαπημένο μου θέμα & την παρέα σας.

Θα ήθελα να «μιλήσω» με τον καθένα σας ξεχωριστά, γι’ αυτό και θα απαντήσω σε όλα τα μηνύματα.

Φίλε μου Avatar,

Έχεις δίκιο! Και ‘γω σ’ αυτά που γράφεις πιστεύω ότι βρίσκεται η ρίζα του «κακού»! Αυτές οι «υποτιθέμενες» ανάγκες που μας δημιουργούν, μας έχουν φέρει στο χείλος της αποξένωσης, του ωχαδερφισμού και της αλλοτρίωσης....της ψυχής και του πνεύματός!

Τρέχω... τρέχω να βγάλω λεφτά, ν’ αγοράσω το μπλουζάκι, το ωραίο αμάξι, το μεγαλύτερο σπίτι... Σιγά τώρα να μην σκεφτώ τον διπλανό μου! Πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι μας να κρίνουμε, ν’ αμφισβητούμε ότι μας «σερβίρουν» και να βλέπουμε λιγάκι.... πιο μακριά!

Αμ, εκείνη η φράση «τι κάνεις?» Όλοι περιμένουμε ν’ ακούσουμε «καλά, εσύ?» Αν τυχόν και ακούγαμε «πεθαίνω από χολέρα» είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι θ’ απάνταγαν «μπράβο!!!!» από την γρηγοράδα ν’ απαντήσουμε, από την απαξίωση του ν’ ακούς τον άλλο!

Επίσης, κάτι που κάνω ή τουλάχιστον προσπαθώ και πραγματικά «λειτουργεί» (κάτι φυσικά που είναι πασίγνωστο) είναι το να «βάζω» τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Όταν έχω εκνευριστεί με τον συνάνθρωπό μου, όταν θέλω να του απαντήσω με σκληρότητα & απαξίωση, όταν θέλω να τον αγριοκοιτάξω, σκέφτομαι για λίγα δευτερόλεπτα... Τι θα έκανα / σκεφτόμουν εγώ στη θέση του.... Πραγματικά μπορεί να μας βοηθήσει φίλοι μου.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ιστορίες καθημερινής τρέλας & αποξένωσης που μας περιγράφεις!

Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω! Αντιμετωπίζω και ‘γω αυτό το πρόβλημα, της ανόητης ντροπής του πως θα τολμήσω να μιλήσω σε κάποιον που π.χ. θα του δώσω την θέση μου στο λεωφορείο!!! Δεν είναι απίστευτο?! Ε, απίστευτο κι όμως αληθινό! Ντρέπομαι και δίνω «μάχη» για να τολμήσω να μιλήσω σ’ έναν άγνωστο ακόμα και αν θέλω να τον βοηθήσω... τι να γίνει, είναι ένα βήμα που το παραδεχόμαστε και προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε.

Άλλο αυτό με το info here, όπως γράφεις! Αυτό κι αν είναι θέμα!
Κάποια στιγμή βρέθηκα στον οδό Αθηνάς, στο κέντρο της Αθήνας. Ρώτησα λοιπόν μία κυρία σ’ ένα περίπτερο βοήθεια για να βρω έναν παράπλευρο δρόμο που δεν γνώρισα! Ξέρετε τι μου απάντησε?

«Άντε παράτα μας! Τι είμαι εγώ? Πληροφορίες? Μ’ έχετε πρήξει!!!»

Φυσικά έφυγα κατακόκκινη και ντράπηκα τόσο πολύ!

Όταν αργότερα το σκέφτηκα & το συζήτησα με τον εαυτό μου λέω «προφανώς, όλοι οι περαστικοί ζητούν οδηγίες από την κυρία στο περίπτερο και έτυχε να τ’ ακούσω εγώ». Πρόσεξε όμως το περίεργο της υπόθεσης Ντράπηκα & κοκκίνισα εγώ αντί να ντραπεί εκείνη για τον τρόπο που μου μίλησε!!!! Δεν είναι απίστευτο!?

Υ.Γ. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα χρειαστώ οδηγίες, να συναντήσω εσένα!!!

Και να σου πω κάτι, και εγώ αν ήμουν στην θέση της το ίδιο θα σου απαντούσα, ξέρεις γιατί? Θα σκεφτόμουν (Αυτή τώρα μου λέει να την αφήσω στην εσοχή, λες και είμαι ηλίθιος, δεν την έχω δει την εσοχή τόση ώρα ε? μου αρέσει να βασανίζομε? ) η κάτι τέτοιο, και πρόσθεσε και την υπερένταση της στιγμής, μαζί με μερικά προσωπικά προβλήματα, δεν βλέπω τίποτα το παράξενο στην όλη υπόθεση, η αποξένωση σήμερα είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό στη πόλη, και συγκεκριμένα αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις, στην αποξένωση με αποξένωση, εφόσον δεν ξέρεις αν αυτός που θα πας να του μιλήσεις θα σου τραβήξει μαχαίρι και θάνε κανένας τρελός η θα σου μιλήσει ευγενικά, και σίγουρα σε κανέναν δεν του αρέσουν αυτές οι περιπέτειες, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να φυλαγόμαστε, έτσι και αλλιώς τους ανθρώπους τους ξέρετε, τι άλλο θέλει κανείς?

Δηλαδη κατω παυλα,επιστροφη στον αρχεγονο φοβο μας;
ας κλειστουμε ολο και πιο βαθια στο καβουκι μας,η αλλιως αυτο ξερω αυτο εμπιστευομαι;
και που ειναι η Ελλαδαρα της επικοινωνιας χωρις φοβο και παθος..την ριχνουμε στην απροσωπια της παγκοσμιοποιησης;

Ενα βράδυ όπως προχωρούσα είδα πίσω μου δύο άτομα και ασυναίσθητα η καρδιά άρχισε να χτυπά γρήγορα και επιτάχυνα.φτάνοντας προσπάθησα να σκεφτώ γιατί είχα αντιδράσει έτσι? από φόβο θα μου πείτε... κατάλαβα πόσο βαθιά ριζώνει μεσα μας η ανασφάλεια και τί είδους συναισθήματα μπορουν να προσκληθουν σε μια τέτοια καθημερινή κατάσταση.Πόσες πιθανότητες υπήρχαν άραγε αυτοί οι δύο να ήθελαν να με ληστέψουν ή να με βλάψουν ? Και όμως εγώ εντελώς μηχανικά το πρώτο πραγμα που σκέφτηκα είναι ότι κινδυνεύω...

Το περιστατικό με το λεωφορείο μου έχει συμβεί και εμένα και μπορω να πω πως κι εγω στην αρχή αντέδρασα το ίδιο . Είναι απο τις στιγμές που νιώθεις ότι ο εαυτός σου σε απογοητεύει...
νιώθεις ότι ακόμη είσαι πολύ μακρια απο το στόχο σου.

Προσφάτως σε μια εκδήλωση είχα προσέξει ένα νεαρό άτομο να καθεται μόνο του σε μια γωνία και κανένας να μη του δίνει σημασία .Ενώ οι περισσότεροι είχαμε σχηματίσει πηγαδάκια και μιλουσαμε αυτός στεκόταν παρατερα και φαινόταν απο το βλέμμα του ότι ήταν σαν να ικέτευε " ας με πλησιάσει καποιος..."
σκέφτηκα αν ήμουν εγω στη θεση του πως θα ένιωθα...
Ηθελα τόσο πολύ να του μιλήσω εκείνη τη στιγμή!
να τον κανω να αισθανθεί πιο άνετα ...
όμως δεν το έκανα...
δίστασα
Ε,λοιπόν πρόσεξα ότι στο διάλειμα αυτός έφυγε
αισθάνθηκα τρομερα άσχημα εκείνη τη στιγμή.
Εχω αποφασίσει λοιπόν πλεον να σκεφτομαι σε τέτοιες περιπτωσεις:
" Γραψτους όλους!Κάνε ότι προστάζει η καρδιά σου ακόμη και αν φανείς 'γελοίος' στους 'σοβαρους' ".

Σ’ ευχαριστώ για την ιστορία που περιέγραψες με την τεράστια τσάντα σου των σχεδίων. Λατρεύω τις μικρές μας, καθημερινές ιστορίες. Τελικά κάποιος, ίσως πιο «ανίσχυρος» από ‘σένα, σε βοήθησε... μεγάλο πράγμα.

Δεν είναι μόνο στην Αθήνα, δεν είναι μόνο στην πρωτεύουσα. Νομίζω ότι παντού πλέον υπάρχει η αποξένωση. Στην Θεσσαλονίκη, στη Νάουσα, στη Σπάρτη, στον Βόλο.

Αναμφίβολα, έχεις δίκιο, ότι οι συνθήκες είναι καλύτερες σε μικρότερες κοινωνίες και πραγματικά θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να μπορούσα να ζήσω κάπου εκτός Αθηνών.

Μεγάλη κουβέντα είπες φίλη μου «η αποξενωση ξεκινα απο μεσα...σου»και αυτό θέλω να «εμποδίσω», ν’ αλλάξω.... να κάνω κάτι για όλους μας, ξεκινώντας από ‘μένα την ίδια.

Απλά.... αναρωτιέμαι... πως είναι δυνατόν να μας βασανίζουν τέτοια μικρά, καθημερινά περιστατικά? Και αν εγώ βασανίζομαι από αυτά, μήπως βασανίζονται και κάποιοι ακόμα....?

Έχεις απόλυτο δίκιο... η αγάπη προσφέρεται πάντα με ανιδιοτέλεια.

Είναι όμως τόσα πολλά ακόμα πράγματα, η ευγένεια, η «γλυκύτητα» του ανθρώπου που την χάνει μουτρώνοντας.

Γράφεις «Πολλές ψυχές είναι σε εξέλιξη. Ας τις περιμένουμε»

Τι υπέροχη σκέψη... μου ζέστανε την καρδιά!

Να συζητήσουμε όμως το εξής, εάν θέλεις:
Να τις περιμένουμε? Ναι! Συμφωνώ! Τι θα έλεγες όμως, αν τις «βοηθούσαμε» λιγάκι? Νομίζεις ότι υπάρχει δυνατότητα?

Θέλω να πω, επειδή «τυχαίνει» να νιώθω για κάποια πράγματα «έτοιμη» αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να είναι σ’ αυτό το σημείο (άλλωστε υπάρχουν και άνθρωποι.... πολύ-πολύ πιο «μπροστά» από μένα) όμως.... μπορώ να βάλω ένα μικρό πετραδάκι σε κάποιον, να βοηθήσω δηλαδή κάποιον συνάνθρωπο, έστω στο να σκεφτεί μία άλλη αντίδραση από την εχθρότητα?

το θέμα της αποξένωσης δυστυχώς δεν είναι προνόμιο της Αθήνας. Βρισκόμενη στη Δράμα, που μένει η άλλη μου γιαγιά, η ξαδέρφη μου με έχει πάει βόλτα να γνωρίσω τις φίλες της και τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Οι συστάσεις ξεκινούν λοιπόν με την ξαδέρφη να λέει : "Από εδώ η ξαδέρφη μου από την Αθήνα". Μετά από μερικά χαμόγελα και χαιρετούρες ακούω το αμίμητο : "Και εγώ είμαι από τις Σέρρες!" Ένιωσα απαίσια! Τι να κάνουμε βρε παιδί μου που είμαι πρωτευουσιάνα; Και να πεις οτι είμαι και Αθηναία; Τρεις γενιές Πειραιώτισσα είμαι και το έχω και καμάρι! Δεν θέλω επουδενί να θίξω τους επαρχιώτες. Κατά βάση είναι ακομπλεξάριστοι. Αλλά και εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις.

Αγαπητή oneiric1,
σχετικό θέμα με περίπτερο μου έχει τύχει στην Αθήνα. Όπου ψάχνω το επαγγελματικό επιμελητήριο αρκετή ώρα και κάποια στιγμή αποφασίζω να ρωτήσω ένα περίπτερο. "Συγνώμη να ρωτήσω κάτι; Το επαγγελματικό επιμελητήριο είναι μακριά;" Με ένα ειρωνικό χαμόγελο ακούω την απάντηση. "Κάνε στροφή 180 μοιρών. Πίσω σου είναι κοπέλα μου!" Λέω θα με πέρασε για εντελώς χαζή. Από την άλλη δεν είμαι ο παγκόσμιος άτλας! Πρώτη φορά πήγαινα. Το προσπέρασα λοιπόν με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα "ευχαριστώ πολύ". Αυτοί οι άνθρωποι δέχονται άπειρες ερωτήσεις κάθε μέρα, αλλά θα μπορούσαν να είναι πιο ευγενικοί. Έτσι αντιμετωπίζουν τους τουρίστες; Αν είχα πάρει και ένα πακέτο τσίχλες σίγουρα θα μου χαμογελούσε.

Τώρα... σκεφτόμουν αρκετή ώρα για το αν θα έπρεπε να σας γράψω αυτή την εμπειρία μου, αλλά στο κάτω κάτω εγώ δεν έχω να ντρέπομαι για τίποτα. Πολλές κοπέλες θα έχετε παρόμοιες άλλωστε.
Πηγαίνοντας για μάθημα στη σχολή, καταχείμωνο, ντυμένη σαν κρεμμύδι και με 3 βιβλία στο χέρι, μπαίνω στο τρόλευ. Κάποια στιγμή νοιώθω κάτι να με ακουμπά. Σκύβω και βλέπω την τσάντα του αλλοδαπού που βρισκόταν δίπλα μου. Εντάξει λέω η ιδέα μου είναι. Δίπλα μου επίσης ένας νεαρός έλληνας φοιτητής με κοιτάζει επίμονα με ένα περίεργο χαμόγελο. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο κατεβαίνω από το τρόλευ. Όπως κάνω να ανασκουμπωθώ βλέπω την καπαρντίνα μου κάτασπρη. Ναι καλά καταλάβατε. Όλος ο ανδρισμός του αλλοδαπού πάνω στην καπαρντίνα. Έκείνο που με ενόχλησε όσο και αν ακούγεται περίεργο, δεν είναι τόσο η κίνηση του αλλοδαπού. Άντε αυτός βρήκε θύμα και το έκανε. Εσύ βρε ζώον ελληνάρα φοιτητή αφού τον είδες γιατί δεν τον έπιασες να τον πλακώσεις στα χαστούκια;

Αν αυτό δεν είναι αποξένωση τότε τι είναι; Την επόμενη φορά θα μας σκοτώνουν και οι άλλοι θα κάθονται και θα κοιτάνε φοβούμενοι μήπως δεν θέλουμε να μας σώσουν. Πώς καταντήσαμε λοχία, όπως λέει και το τραγούδι.

Αγαπητοί, την επόμενη φορά που κάποιος θα θέλει την βοήθεια σας, δώστε την, έστω και αν δεν την ζητήσει. Αν σας αντιμετωπίσει άσχημα, σκάστε χαμόγελο. Εσείς, είστε οι καλοί της υπόθεσης!

-------------------------
...The Unerring Nereis...

quote:

---

Δηλαδη κατω παυλα,επιστροφη στον αρχεγονο φοβο μας;
ας κλειστουμε ολο και πιο βαθια στο καβουκι μας,η αλλιως αυτο ξερω αυτο εμπιστευομαι;
και που ειναι η Ελλαδαρα της επικοινωνιας χωρις φοβο και παθος..την ριχνουμε στην απροσωπια της παγκοσμιοποιησης;

---

To Hollywood Έχει Κάψει!

Δεν μιλάω για την Αθήνα μόνο αλλά για την αποξένωση γενικότερα, απλά στην Αθήνα διαδραματίζονται τα δικά μου περιστατικά αφού εδώ ζω.

Να σου πω την αλήθεια, με τον αρνητικό τρόπο που μου απάντησε, μάλλον όπως γράφεις και ‘συ δεν κατάλαβε τι της είπα. Θέλω να πιστεύω ότι αργότερα το σκέφτηκε μόνη της και ίσως να κατάλαβε ότι ήταν απότομη σ’ έναν άνθρωπο που απλά θέλησε να την βοηθήσει.

Θα μπορούσε άραγε, ένα χαμόγελο ή μία θετική κίνηση από κάποιους να «αναχαιτίσει» το πρόγραμμα (όπως γράφεις και ‘συ) και να σταματήσει την εξάπλωση του ιού?

Και επίσης να υπενθυμίσω ότι υπάρχει και μια μικρή γραμμούλα που διαχωρίζει την αδιακρισία από την κοινωνικότητα, αυτό σκεφτείτε το, γιατί μπορεί κάποιος να χαλαστεί ακόμα ποιο πολύ από κάποιες κινήσεις, μπορεί κάποιος να θέλει να μείνει μόνος και να το εννοεί, για αυτό σας λέω, όταν γίνουμε τηλεπαθητικοί και ξέρουμε πως νοιώθει ο άλλος και τι θέλει καλός, μέχρι τότε προσεκτικά και με σεβασμό.

Το να του δόσεις την εντύπωση ότι τον λυπήθηκες επειδή είναι μόνος η για οποιονδήποτε άλλο λόγο, μπορεί να τον νευριάσεις. όταν κάποιος θέλει και έχει όρεξη να μιλήσει, αυτό φαίνεται από το βλέμμα του, όπως φαίνεται και από το δικό μου όταν έχω εγώ, και πολύ άνετα αρχίζουμε, έτσι είναι αυτά δηλαδή τι να κάνουμε? Δεν θα πας στον μουτρωμένο που μόλις διαλύθηκε η οικογένεια του και χρωστάει στην εφορεία να του πεις "Γεια σας κύριε, προσπαθώ να γίνω ένα κοινωνικό άτομο έχετε όρεξη να μιλήσουμε? Καλά είστε?"

προσπαθήστε να βάλετε και εσείς τον εαυτό σας στην θέση του ξένου. (με τα προβλήματα του και την όρεξη του)

Εγώ πάλι, προτιμώ την αντικοινωνική πόλη, από το κουτσομπολίστικο χωριό που θέλουν να ξέρουν και τι βρακί φοράς.

(Εε.. να λέμε και το γελοίο της κατάστασης)

Ούτε κατά διάνοια δεν είμαι για μπράβο! Δυστυχώς το έχω κάνει σε μικρότερη ηλικία (όχι πολύ παλιά) και ντρέπομαι γι’ αυτό. Τουλάχιστον (όχι ότι είναι δικαιολογία αυτό) αφού «λειτούργησε» ο εγκέφαλός μου και συνειδητοποίησα την γαϊδουριά & την αγένειά μου ζήτησα με γλυκό τρόπο συγνώμη από τον συνάνθρωπό μου, «κινδυνεύοντας» να ακούσω και κανένα «άντε παράτα μας»!

Φυσικά και δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος – ούτε που πλησιάζω δηλαδή – απλά κάνω μία μεγάλη προσπάθεια ν’ αλλάξω όσα πράγματα δεν μ’ αρέσουν στον εαυτό μου. Και επειδή έχω δει τ’ «αποτελέσματα» της καλοσύνης θα ήθελα να μπορέσουν να τα βιώσουν κι’ άλλοι. Σίγουρα είναι μια ρομαντική «ματιά» της ζωής, αλλά έτσι αισθάνομαι.

Σαφέστατα και έχεις δίκιο στο ότι δεν ξέρουμε το τι μπορεί να περνάει ο συνάνθρωπός μας στη συγκεκριμένη φάση, μπορεί να είναι ακόμα κι’ ένα ράκος ψυχολογικά από τόσες αιτίες (χωρισμός, τσακωμός ακόμα και θάνατος).

Όμως... εδώ υπάρχει αυτό το όμως, το οποίο παιδεύει το μυαλό μου, μήπως όλοι μας δεν έχουμε προβλήματα? Μήπως όλα τα σπίτια δεν έχουν ζητήματά τους, μήπως όλοι δεν «ζοριζόμαστε» καθημερινά? Αλλά σκέφτομαι και λέω «τι μου φταίει ο άλλος να είμαι αγενής μαζί του και να βλέπει την ξινίλα στο πρόσωπό μου»? Και το «πάω» και λιγάκι παρακάτω και του λέω και μια καλή κουβέντα ή του «χαρίζω» ένα ζεστό χαμόγελο, τουλάχιστον να μην με θυμάται σαν έναν στριμμένο άνθρωπο που έτυχε να συναντήσει. Το λέω αυτό γιατί δυστυχώς, εγώ θυμάμαι κάποιους ανθρώπους που μου φέρθηκαν με αγένεια, εκεί, στην «άλλη» μεριά του μυαλού μου και λέω «γιατί άραγε?». Φυσικά προσπαθώ ν’ αποβάλλω τέτοια περιστατικά γιατί αλλιώς στο τέλος θα κάνω ένα μεγάλο μπαμ (xexe) και θα σκάσω, αλλά σίγουρα κάποια τα θυμάμαι.

Συμφωνώ περί παιδείας! Και όχι δεν ξέφυγες από το θέμα! Και για μένα εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε, στα παιδιά! Στην παιδεία που λαμβάνουν τα παιδιά στα σχολεία τους, στην ανατροφή & τις συμπεριφορές που τους δίνουν οι γονείς, στα βιβλία που τους επιτρέπουμε να διαβάζουν, στην τηλεόραση που παρακολουθούν και τόσα ακόμα!

Ελπίζω καλέ μου φίλε, να έχεις δίκιο και να υπήρξε έστω και ένας συνεπιβάτης που παρακολούθησε το περιστατικό και να «πήρε» κάτι ή και εκείνη η κοπέλα να το ξανασκέφτηκε όπως έχω κάνει και ‘γω...

Μετρό.
Πρωί κι ο κόσμος σε μια διαδρομη καθημερινής ρουτίνας.
Ξαφνικά το τρένο σταματάει. Ολοι κοιτουν μ' απορημένο ύφος αναρωτούμενοι τι είναι αυτό που διατάραξε την τάξη των πραγμάτων.
Ακούγεται ανακοίνωση:
"Ζητουμε συγγνώμη για τη διακοπή του ταξιδιού σας. Μια γυναικα έπεσε στις ράγες. Ζητούμε την υπομονή σας μεχρι ν' αποκατασταθεί η κυκλοφορία. Ευχαριστώ."
Οι επιβάτες ταράζονται για λιγο. Ακουγονται διαφορα επιφωνήματα "Αααα"
"Ωωωω" σχολια "Την καημένη την κοπέλα"
Μέτα τις πρώτες αντιδράσεις πέφτει μια αμήχανη σιωπή.
Η ώρα περνάει και το τρένο δε λέει να ξεκινήσει.
Οι επιβάτες κάνουν νευρικές κινήσεις ξεφυσώντας.
Και όσο μπορούν πιο διακριτικά
και σχεδόν ταυτόχρονα κοιτάζουν όλοι το ρολόι τους!!!....
_____________________________________________________________________

Δεν ξερω αν ο κωμικός έδωσε μια υπερβολή για να δώσει εμφαση σ'αυτο που ήθελε να περάσει... Το τραγικό όμως είναι οτι με τα σημερινα δεδομένα της κοινωνικής πραγματικότητας
θα μπορουσε κάλιστα να είναι ενα απόλυτα αληθινό περιστατικό

Tον ψίθυρο των άστρων
έπιασε η γκλάβα μου...
Αρμονία και χάος

Σε καμία περίπτωση δεν σκέφτηκα, την πιθανότητα να σκεφτεί, ότι θα ήθελα να την κλέψω γιατί η τσάντα που κρατούσε ήταν απ’ αυτές τις πλαστικές των super markets και είχε ταπεράκια! Οπότε αυτό δεν ισχύει, εκτός κι’ αν το μάτι μου είχε γυαλίσει από την πείνα... xaxaxa.

Έχω την εντύπωση ότι τα άτομα που θέλω να «πλησιάσω» είναι σαν και ‘σένα. Με το σκεπτικό σου. Γιατί δηλαδή να σκεφτείς ότι σε θεώρησα ηλίθιο, όπως γράφεις και όχι ότι απλά θέλω να σε βοηθήσω, προτείνοντάς σου την εσοχή?

Εντάξει, είναι φυσιολογική η αποξένωση στην πόλη και η καχυποψία, όπως σωστά γράφεις, αλλά πάει μαζί και η αγένεια?

Διαφωνώ μαζί σου σ’ αυτό που γράφεις «έτσι και αλλιώς τους ανθρώπους τους ξέρετε, τι άλλο θέλει κανείς» Εγώ ξέρω, ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί, ευγενικοί & έχουν μέσα τους ανθρωπιά!

Και γιατί λες ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς που καταθέτουμε τις απόψεις μας σ’ αυτό το θέμα? Μπορούμε και παρα-μπορούμε! Άλλοι 50 αν διαβάσουν το θέμα, άλλοι 4 αν συμφωνήσουν, άλλοι 3 να μπουν στην διαδικασία να το σκεφτούν, κάτι έχουμε κάνει! Και σε καμία περίπτωση δεν το κάνεις αυτό για να το «παίξεις καλός Σαμαρείτης» όπως γράφεις. Το κάνεις γιατί έτσι νιώθεις, γιατί το γουστάρεις, κινδυνεύοντας να συναντήσεις κάποιον που να μην θέλει καμιά κουβέντα μαζί σου και όχι για να πουν οι άλλοι «α, τι καλό παιδί»!

Ό τίτλος του θέματος είναι πολύ καλός και μπορώ να πω ότι θα βγουν πολύ όμορφα πράγματα.

Πριν όμως προχωρήσω σε νέα μηνύματα, θα ήθελα να ζητήσω την άδεια ελεύθερης έκφρασεις.

Και το λέω αυτό γιατί άλλες φορές θα πρέπει να εκφραστώ μέσα από προσωπικά βιώματα και άλλες μέσα από την Εν Χριστώ διαδρομή μου στον Ορθόδοξο Χριστιανικό Δρόμο.

Είναι σεβαστή όποια επιθυμίας και αν έχεις.

Με αγαθή Αγάπη 7Χ7

just a man.

quote:

---

Θα μπορούσε άραγε, ένα χαμόγελο ή μία θετική κίνηση από κάποιους να «αναχαιτίσει» το πρόγραμμα (όπως γράφεις και ‘συ) και να σταματήσει την εξάπλωση του ιού?

---

Με εκτίμηση,

Αυτό που αναφέρεις με την εκδήλωση, μου έχει συμβεί (κάτω από λιγάκι διαφορετικές συνθήκες) και ‘μένα και επίσης αισθάνθηκα μετά άσχημα! Σκεφτόμουν «μα καλά, είναι δυνατόν να φερθώ τόσο χαζά? Γιατί να μην μιλήσω δηλαδή σ’ έναν άνθρωπο? Τι θα μου έκανε, θα μ’ έτρωγε?!» Απίστευτες χαζές φοβίες που δυσκολεύουν την ζωή μας χωρίς κανένα λόγο...Πάντως μπράβο που μπήκες στη διαδικασία να το σκεφτείς και ειδικά που έχεις αποφασίσει την επόμενη φορά ν’ αντιδράσεις διαφορετικά!

Γράφεις «Είναι απο τις στιγμές που νιώθεις ότι ο εαυτός σου σε απογοητεύει... νιώθεις ότι ακόμη είσαι πολύ μακρια απο το στόχο σου».. μεγάλη κουβέντα! Μεγάλη κουβέντα! Πως θα μπορούσαμε όλοι να το νιώσουμε, να το καταλάβουμε αυτό με όλο μας το είναι?

Ένα άλλο περιστατικό που θα ήθελα να μοιραστώ:

Είμαι σχετικά καινούργια σε μία γειτονιά. Πηγαίνω λοιπόν σ’ έναν φούρνο και αγοράζω ψωμί. Στον φούρνο αυτό είναι πάντα μία κυρία, γύρω στα 60, η οποία και μ’ εξυπηρετεί. Μπαίνω λοιπόν και της «χαρίζω» ένα από τα πρωινά μου χαμόγελα (το αναφέρω αυτό γιατί είναι από τα χαμόγελα χωρίς ίχνος κούρασης, συν ότι έχει μία «αίσθηση» της καινούργιας ημέρας, άρα και ελπίδας για το τι θα μπορούσε να συμβεί) και της λέω «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!». Το πιστεύετε ότι εδώ και 5 μήνες δεν μου έχει αντευχηθεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ καλημέρα?! Απλά κάθεται εκεί και με κοιτάει! Τι να σκέφτεται άραγε?

Απίστευτο?! Εγώ λοιπόν, σαν τ’ αρκουδάκια της duracel, πηγαίνω και πηγαίνω και ξανα-πηγαίνω και κάθε φορά της λέω ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ με το ηλίθιο χαμόγελό μου!! Για να δούμε, τι θα κάνει, είμαι περίεργη. Καμιά μέρα θα της την δώσει και θα μου πει «άντε πνίξου και ‘συ μας έχει πρήξει με τις καλημέρες σου» ή θα γίνει .... «γκρεμιστεί ο φούρνος της» και θα μου απαντήσει ΚΑΛΗΜΕΡΑ?

Υ.Γ. Δεν είναι περίεργο που τόσα ίδια ή παρόμοια περιστατικά μας έχουν συμβεί? Φανταστείτε να έγραφαν εδώ μερικές χιλιάδες ανθρώπων.....

Η γειτονιά σχεδόν εκλείπει, η εκτεταμένη οικογένεια διαρκώς συρρικνώνεται.

Eνα από τα κυριότερα προϊόντα της τεχνολογικής εξέλιξης, που συμβάλλει σε αυτήν την αποξένωση είναι η τηλεόραση και τώρα τελευταία ο υπολογιστής και το Διαδίκτυο. Πριν υπήρχε η «Eστία» που μαζευόταν η οικογένεια και συζητούσε. Στη συνέχεια έβλεπαν όλοι μαζί τηλεόραση, αλλά ήταν σιωπηλοί χωρίς να επικοινωνούν. Mε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και τη μείωση των τιμών των προϊόντων αυτής της τεχνολογίας, η οικογένεια πήρε δύο τηλεοράσεις και ο καθένας έβλεπε στο δωμάτιό του το δικό του σίριαλ.

Tώρα με τον υπολογιστή –ακόμη εδώ δεν έχει πάρει διαστάσεις αλλά θα συμβεί σε τέσσερα-πέντε χρόνια– η ενδοοικογενειακή απομόνωση αυξάνεται.

Tο κάθε μέλος έχει το δικό του προσωπικό υπολογιστή, εκεί έχει τον δικό του ατομικό κόσμο στον οποίο βυθίζεται. Σερφάρει στο παν, συναλλάσσεται με ανθρώπους άγνωστους οπουδήποτε στη γη. Kαι το βρίσκει αυτό πολύ πιο άνετο και βολικό. Tον απαλλάσσει από τα δεσμά του χρόνου, να δώσει ραντεβού την ορισμένη ώρα, τον απαλλάσσει από την κοινωνική του δειλία, διότι εύκολα στέλνει και δέχεται απρόσωπα μηνύματα επιτυγχάνοντας τη συναισθηματική απομόνωσή του, από τους κοντινούς του ανθρώπους.

Διαμορφώνεται ένα νέο είδος ανθρώπου...

In This Life or The Next I Will Have My VENGEANCE!!!

Καλά, όσο για το περιστατικό με τον τύπο από το τρόλεϊ... ε, τώρα τι να πω... ειλικρινά δεν έχω ακούσει τόσο απίστευτο περιστατικό! Και με συγχωρείς, αλλά ολόκληρο τρόλεϊ δεν είναι κανείς το τι συνέβαινε?!! Και αυτός ο γάιδαρος, γιατί περί γαιδάρου πρόκειται, που είδε το γεγονός, έκατσε εκεί μουγκός και μήπως το ευχαριστήθηκε κι’ από πάνω?! Ε, εκεί έχουμε φτάσει, σ’ αυτά τα χαμηλά επίπεδα ανθρωπιάς και απίστευτης αποξένωσης!

Δεν θα μπορούσε το σκετσάκι που περιέγραψες να «δώσει» καλύτερα το μέγεθος της αποξένωσης! Το φαντάζεσαι? Να έχει χαθεί ένας άνθρωπος και κάποιος επιβάτης να σκέφτεται: «πω-πω τι έπαθα τώρα, θ’ αργήσω στη δουλειά! Καλά κι’ αυτή, σ’ αυτές τις γραμμές βρήκε να.....πέσει??!!!!!

Γιατί όλοι μας δεν έχουμε βρεθεί μπροστά σε καυγά 2 οδηγών που φτάνουν να πιαστούν στα χέρια κι αντί να τους χωρίσει κάποιος να φωνάζουν οι άλλοι οδηγοί «άντε ρεεεεεε, τελειώνετεεεεε»!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr