Πανω που αρχισε να τον κυριευει ο ενθουσιασμος,η αοριστη εικονα του γλυπτου όπως ερχοταν στο μυαλο του τον εριξε και παλι σε σκεψεις,καθως το εργο δεν ειχε καμμια σχεση με τη Φωτια.
Το γλυπτο το ειχε δει,ειχε κάθε άλλο παρα επιστημονικο χαρακτηρα..Πορνογραφικο ισως,όμως οπωσδηποτε όχι επιστημονικο.
Ενας Αγγλος κριτικος ειχε καταδικασει την Εκσταση της Αγιας Τερεζας ως το «πλεον ακαταλληλο στολιδι για χριστιανικη εκκλησια».Ολαγκτον σιγουρα καταλαβαινε γιατι το γλυπτο προκαλουσε τετοιες αντιδρασεις.Παροτι σμιλεμενο με απαραμιλλη τεχνη ,αναπριστουσε την αγια Τερεζα ξαπλωμενη ανασκελα,παραδομενη στον παροξυσμο ενός οργασμου που εκανε το σωμα της να συσπαται,ένα θεαμα μαλλον ακαταλληλο για το Βατικανο…

Η Αγια Τερέζα τρυπιέται από το βέλος της θεϊκής αγάπης και φτάνει σε Έκσταση.Η αναπαράσταση είναι γεμάτη αντιφατικά(?) συναισθήματα.Στο πρόσωπο της Άγιας εκφράζονται παράλληλα μια απέραντη ικανοποίηση αλλά και βαθύτατος πόνος.Απο την άλλη ο άγγελος που εκτοξεύει το βελος,φοράει ένα χαμόγελο γεμάτο φρίκη αλλά και συμπόνια.Αυτα τα αντίθετα φαινομενικά συναισθήματα δημιουργούν αυτό που ονομάζουμε Έκσταση.

Ο καλλιτέχνης μας δίνει ένα σαφές μήνυμα: ο πόνος και η ευχαρίστηση ταυτίζονται.
Εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει πολλές λέξεις για να περιγράψουμε τις ήπιες κυρίως καταστάσεις που βιωνουμε,όμως σχεδόν καμία για να αποτυπώσουμε τις παρά πολύ Οξυμενες.Αυτο συμβαίνει γιατί όταν οξυνθεί πολύ οποιοδήποτε συναίσθημα χάνει την ταυτότητα που νοητικά του έχει αποδωθει.Ετσι συμβαίνει και εδώ.Εχουμε να κάνουμε με όξυνση της θρησκευτικής λατρείας με αποτέλεσμα να χάνεται η διαφοροποίηση του πόνου με την ευχαρίστηση.

Αυτό είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει κατανοητό σε περίπτωση που βιωθει.Η έκσταση περιέχει αντιφατικές έννοιες που όμως τις υπερβαίνει δηλαδή τις ενώνει και δημιουργεί τον εαυτό της.Ο πόνος πρέπει να γίνει κατανοητό από την ανθρωπότητα ότι είναι εδώ γιατί Διευρύνει την Συνείδηση όπως και η ευχαριστηση.Ειναι γνωστό ότι όλοι μιλάμε για την «σκληρή πραγματικότητα».Την χαρακτηρίζουμε έτσι γιατί την αντιλαμβανόμαστε πάντα μέσω του πονου.Οταν πονάμε προσγειωνόμαστε δηλαδή αποκτάμε συνείδηση της «πραγματικότητας».Στην ουσία όταν πονάμε η συνείδηση σταματά να αποξενώνεται από το σώμα και γίνεται ένα με αυτό.Με αυτόν τον τρόπο η συνείδηση διευρηνεται.Γιατι το σώμα μπορεί να μετατρέψει τον πόνο σε ευχαριστηση.Τον πόνο το σώμα τον αντεχει.Το εγώ δεν τον αντεχει.Προκειται για την χειρότερη αποχώρηση του ανθρώπου από την ουσιαστική του φυση.Αποτελεσμα αυτής της αποχώρησης είναι ο πόνος να Διπλασιαζεται.Αν ο άνθρωπος αποδεχόταν τον πόνο δεν θα πόναγε τοσο.Η άρνηση αναπόφευκτα μας οδηγεί σε στένεψη της συνείδησης.

Η Αγια πονά εμπεριέχοντας όμως και μια βαθιά ικανοποίηση γι αυτό βιώνει την εκσταση,ο νους της σταματά να είναι δυιστικος με αποτέλεσμα το βίωμα να είναι αγνό και αυθεντικο,ετσι οδηγείται στο θεικο,ετσι οδηγείται στην υπέρβαση.
Γι αυτό και ο άνθρωπος αν θέλει να διευρύνει την ύπαρξη του μπορεί να το κάνει μονάχα μέσα από τον κακοτράχαλο δάσκαλο τον Πονο.Οποιος κηρύσσει ότι ο πόνος δεν είναι απαραίτητος για την εξέλιξη του,δεν έχει ουσιαστικά Πραγματική Γνώση της Φύσεως της φύσης του.

Πραγματικα ένα πολύ ξεχωριστο θεμα Αtma.

Ευχαριστώ.

Η ανθρωπότητα αν παρατηρήσεις ,θα δεις ότι επίμονα αποφεύγει δυο πραγματα.Τον πόνο και τον θανατο.Ολος ο πολιτισμός της είναι μια Αρνηση.Ακομα και οι θρησκείες είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να υπόσχονται μετά θάνατον καταστάσεις που δεν υπάρχει πόνος παρά μόνο αιώνια ζωη.Η προσπάθεια του ανθρώπου να αποφύγει τον πονο,συρρικνωνει την συνείδηση του.Αυτη είναι η άποψη μου.
Για να γίνει πιο κατανοητή,η έκσταση της Αγίας Τερέζας θα ήταν χρήσιμο να την συγκρίνουμε με τον γνωστικό μύθο της πτώσεως της Σοφίας.

Και στις δυο περιπτώσεις το στοιχείο της Έκστασης μέσω το πόνου είναι καθολικό.
Η Σοφία στην προσπάθεια της να ενωθεί με τον Πατέρα-Δημιουργό φέρεται «εγωιστικά» νομίζοντας ότι μπορεί να ενωθεί μαζί του χωρίς την επέμβαση του Χριστου.Ο Χριστός με την δύναμη του Σταυρού που συμβολίζει τα όρια μεταξύ των Αιώνων πέφτει στον πόνο και στα πάθη προσπαθώντας να δείξει στην Σοφία ότι ο δρόμος για τον Θεό περνά μέσα από αυτόν και τον σταυρο.Η Σοφία τότε σταματά να βρίσκεται σε σύγχυση και φτάνει σε Έκσταση μέσω του Πονου,που μέχρι τότε προσπαθούσε να τον αποφυγει.Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Αγια Τερεζα.Στην προσπάθεια της να ενωθεί με τον Θεό δέχεται το βέλος που συμβολίζει για μένα ότι ο Στόχος που έθεσε μπορεί να επιτευχθεί μέσω της Αποδοχή του Πόνου.
Έτσι φτάνει στην Εκσταση,αφηνοντας το Εγώ της να διαλυθεί μέσω του πόνου.
Το σώμα έχει την δυνατότητα να πολώνει τις συγκινησεις,το «εγώ» όμως δεν έχει.

Είναι σαν τον θεό Σίβα που χορευει.Η Καταστροφή και ο Θάνατος απευθύνονται στο Εγω,ο χορός του όμως είναι ανανεωτικός και η κίνηση του χεριού του μας δείχνει ότι δεν χρειάζεται να φοβομαστε,μιας και αλλάζει μονάχα επιφανειακά τους κόσμους αλλά δεν διαλύει την αρχική μας Ουσία.