Στου Ψηλορείτη την-κορφη,
το χιονι δεν-τελειώνει
ωσπου να λειώσει το παλιο
καινουριο το πλακώνει..αντιγραφω απο αλλο φορουμ..
Χριστιανισμός & Αντεπανάσταση, απο τον Υπεριωνα
Μία ωραία πρωία πριν 2.000 χρόνια περίπου, το ρωμαϊκό κράτος (μανούλα στις συνωμοσίες και στο «διαίρει και βασίλευε») προκειμένου να επιλύσει τα σοβαρά πολιτικά προβλήματα που είχε στην περιοχή της Ιουδαίας (ανερχόμενο εθνικό και ταξικό επαναστατικό κίνημα) «υιοθέτησε» μια «εξ' αποκαλύψεως αλήθεια»:
- Μία αλήθεια που μετέθετε την όποια ελευθερία, ευτυχία κι ευημερία σ' έναν άλλον υπερβατικό κόσμο και όχι στον πραγματικό που ήταν ρωμαϊκός.
- Μία αλήθεια που μιλούσε για παθητικότητα και όχι για αντίσταση («στις ρωμαϊκές λεγεώνες όχι μόνον να μην αντιστέκεσαι, αλλά να γυρνάς και το άλλο μάγουλο»).
- Μία αλήθεια που μιλούσε για αγάπη του εχθρού και όχι για μίσος σ' αυτόν («αγάπα τον εχθρό σου, δηλαδή τον Ρωμαίο»). Σε αντίθεση με τον Ιουδαϊκό Νόμο που μιλά για μίσος στον εχθρό και αγάπη στον φίλο.
- Μία αλήθεια που μιλούσε για υποταγή στον αρχηγό των κατακτητών δηλ. στον Καίσαρα («τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»).
- Μία αλήθεια που εξασφάλιζε τη διατήρηση της κατεστημένης τάξης (οι παραινέσεις περί δουλείας στο υστερόγραφο).
- Μία αλήθεια που έσπειρε το «διαίρει και βασίλευε» σ' έναν λαό που βρισκόταν σε αναταραχή («αυτοί φταίνε, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, όχι οι Ρωμαίοι»).
- Μία αλήθεια που προκειμένου να γίνει πιστευτή έπρεπε να «πετάξει» τη νόηση στα σκουπίδια («Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Πράγματι, μόνον πτωχοί στο πνεύμα είναι ευτυχισμένοι μ' αυτήν την αλήθεια) κοκ
Δηλαδή, μία αλήθεια που διαλύει σε χρόνο ρεκόρ το οποιοδήποτε εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικό κίνημα ΦΥΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ έναν λαό.
Και η διάδοση αυτής της αλήθειας ανατέθηκε στον εβραϊκής καταγωγής υπάλληλο του ρωμαϊκού κράτους ονόματι Σαούλ (γνωστός και ως Παυλάκης). Φυσικά, οι εβραίοι δεν το έφαγαν και άρχισαν τις διώξεις των δοσίλογων (είναι άλλωστε γνωστό το εθνικό φρόνημα των εβραίων τόσο από την Π. Διαθήκη, όσο και από τη σύγχρονη ιστορία, που ΔΕΝ γλύτωσε ούτε ένας ναζί). Έτσι, τελικά, οι Ρωμαίοι ανάγκαστηκαν να καταφύγουν σε λύση τύπου Καρχηδόνας, καθώς το εγχείρημα της αντεπανάστασης δεν έπιασε. Έτσι, το 70 μ.α.χ.χ. "ισοπέδωσαν" την Ιερουσαλήμ συντρίβοντας την τελευταία ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ιουδαϊκή επανάσταση.
Από το 6 μ.α.χ.χ. έως το 42 μ.α.χ.χ. που εμφανίζεται το κίνημα των Ναζαρηνών (μετέπειτα Χριστιανών), οι Ρωμαίοι δεν αντιμετώπιζαν "πανεθνική" αντίσταση, ώστε να καταφύγουν σε μέσα στυλ Καρχηδόνας. Αντιμετώπιζαν μια ιδιότυπη τρομοκρατία από τους Ζηλωτές, ανάλογη μ' αυτήν που αντιμετωπίζει σήμερα το Ισραήλ από ομάδες Παλαιστινίων (όπου η επίθεση του Ισραήλ εναντίον όλων των Παλαιστινίων, αντί να απομονώσει τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές ομάδες, "πέρασε" την ιδεολογία τους σ' όλον τον παλαιστινιακό πληθυσμό).
Ταυτόχρονα όμως, είχαν και πολύ ισχυρούς συμμάχους μεταξύ των Ιουδαίων, τους Φαρισαίους. Δηλαδή, η περιοχή ελεγχόταν, αλλά δεν ελεγχόταν απόλυτα. Υπήρχε μία αναστάτωση η οποία σε συνδυασμό με τις ταξικές αντιθέσεις της ιουδαϊκής κοινωνίας (Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Ζηλωτές, Εσσαίοι) δημιουργούσε συνθήκες εθνικής και ταξικής επανάστασης, που τελικά έγινε (κάτι ανάλογο με την Ελληνική Επανάσταση του 1821).
Έτσι, λοιπόν, σε δεδομένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες εμφανίζεται μια εβραϊκή αίρεση, με θεωρία που η εξάπλωσή της συμφέρει κάποιους: Τους Φαρισαίους και τους Ρωμαίους Αρχικά. Μια εβραϊκή αίρεση που υποστηρίζεται από το πανίσχυρο ρωμαϊκό κράτος και φυσικά προκαλεί τη μήνιν όλων των Ιουδαίων πλην Φαρισαίων.
Καθώς το κίνημα των Ναζαρηνών είχε έντονα εσσαϊκά στοιχεία τα οποία διαστρέβλωνε (Εσσαίοι: οι κομμουνιστές της περιοχής και της εποχής), προσωπικά υποθέτω ότι η σύλληψη της ιδέας έγινε από τους Φαρισαίους που γνώριζαν άριστα τα τοπικά πρόσωπα και πράγματα και απλά οι Ρωμαίοι συμφώνησαν λέγοντας "Ίδωμεν. Δεν χάνουμε κάτι. Αντίθετα υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε".
Δηλαδή επιχειρήθηκε να χτυπηθούν μ' έναν σμπάρο δυο τριγώνια. Και οι Ρωμαίοι να ικανοποιηθούν αποφεύγοντας μια εθνική επανάσταση και οι Φαρισαίοι να κρατήσουν τα κεκτημένα.
Αν διαβάσει κάποιος την Καινή Διαθήκη κάτω απ' αυτό το πρίσμα, πρόκειται για μια "ιδιοφυή", αλλά κλασσικότατη προβοκάτσια. Η ιστορία ενός ραββίνου, που:
1. εμφανίζεται ως Μεσσίας, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το τρομερά διαδεδομένο εκείνη την εποχή μεσσιανικό κίνημα
2. με περιβολή και λόγια εσσαϊκά, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τη συμπάθεια και τον σεβασμό του απλού λαού προς τους Εσσαίους
3. έρχεται σε ρήξη με τους Φαρισαίους, προκειμένου να εκμεταλλευτεί το μίσος προς τους τοποτηρητές των Ρωμαίων
και κυρήσσει τι; Την παθητικότητα έναντι τόσο του εθνικού, όσο και του ταξικού εχθρού για χάρη μιας "άλλης" ζωής.
Τα παραπάνω ενισχύονται τόσο από την υπεράσπιση του Παυλάκη από τους Φαρισαίους, όσο και από το μίσος των Ιουδαίων, Σαδδουκαίων και λοιπών γι' αυτόν - σε τέτοιο βαθμό, ώστε ορκίστηκαν να μη φάνε και να μη πιούνε αν δεν τον σκοτώσουν - αλλά και από την προστασία και τις παροχές που παρήχαν οι Ρωμαίοι στον Παύλο (Πράξεις Αποστόλων κεφ. 23, κεφ. 28 στ. 30 - 31).
Ο Παυλάκης που εμφανίζεται ως δεινός διώκτης των Χριστιανών μόλις "μεταμορφώνεται" - όχι σε απλό οπαδό του καταδιωκόμενου κινήματος - αλλά σε ηγετική φυσιογνωμία του, οι διώξεις σταματούν κι αυτός αρχίζει να οργώνει, όχι απλά ανενόχλητος, αλλά προστατευόμενος από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, όλη τη ρωμαϊκή επικράτεια και να κηρύσσει.
Που κήρυττε; Όχι στους εθνικούς, αλλά τις συναγωγές, στους εβραίους.
Τι κήρυττε; Τα λόγια του "επαναστάτη" ραββίνου Τζεσουά.
Το Ρωμαϊκό κράτος παρέχει μια απίστευτη προστασία και άνεση στον «φωτισμένο» Παυλάκη. Μέχρι που του είχε παραχωρήσει σπίτι στη Ρώμη για να δέχεται επισκέψεις, ενώ, υποτίθεται, ήταν υπό κράτηση. Στη δε Ιουδαία, όταν ήταν υπό κράτηση δεν υπήρξε αξιωματούχος των Ρωμαίων που να μην τον επισκεφθεί. Στην Κόρινθο, όταν όρμηξαν οι Ιουδαίοι να τον σκοτώσουν, τον έσωσε ο κυβερνήτης της Ελλάδας (Αχαϊας), Γαλλίων, αδελφός του Σενέκα και αργότερα υπουργός του Νέρωνα........ και όλα αυτά αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη και άλλα πολλά. Έτσι, διώκεται κάποιος;
Αρχικά, γνωρίζουμε ότι, αυτή η «θρησκεία», όταν πρωτοπαρουσιάσθηκε ήταν ανεικονική. Στη συνέχεια, σε βάθος χρόνου, υιοθετήθηκαν όλα αυτά που εμείς σήμερα "ξέρουμε" ως χριστιανικά. Για παράδειγμα:
354 μ.α.χ.χ. Ο επίσκοπος Ρώμης, Λιβέριος, ορίζει ως ημέρα εορτασμού της γέννησης του ραββίνου Τζεσουά την 25η Δεκεμβρίου (ταυτίζεται με την εθνική εορτή της Ηλιογέννεσης).
379 μ.α.χ.χ. Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υιοθετεί την 25η Δεκεμβρίου για τον εορτασμό της γέννησης του ραββίνου Τζεσουά και ο εορτασμός γενικεύεται.
500 μ.α.χ.χ. Το "ειδωλολατρικό" θυμίαμα (για το οποίο διώκονταν οι εθνικοί) γίνεται για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες των χριστιανών.
586 μ.α.χ.χ. Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, υιοθετείται ως χριστιανικό σύμβολο και τοποθετείται στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών.
Υπάρχουν κι άλλα βέβαια .......... (φωτιές Αη - Γιαννιού, χριστιουγεννιάτικο δένδρο, πρωτομαγιά, καρναβάλια κοκ).
Όλα αυτά που σήμερα υπάρχουν στο σώμα (corpus) της χριστιανικής θεωρίας εκείνον τον καιρό κυκλοφορούσαν διάσπαρτα σε όλη την ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δεν ήταν δύσκολη μία σύνθεση. Για παράδειγμα, τώρα μου έρχεται στο νου, η περιφορά του Επιταφίου ήταν έθιμο προς τιμήν της Περσεφόνης στην Αλεξάνδρεια (αν δεν απατώμαι). Ακόμη, στοιχεία όπως η άμωμος σύλληψη, η σταύρωση, η ανάσταση κοκ είναι στοιχεία που υπήρχαν κατά κόρον σε αρχαίες θρησκείες. Ωστόσο, οι εθνικοί «πίστευαν» σ' αυτά, σίγουρα μ' ένα διαφορετικό νόημα, καθώς, για παράδειγμα, όταν οι Χριστιανοί παρουσίασαν τη θεωρία της Ανάστασης του Χριστού, οι εθνικοί που είχαν κι αυτή ένα παρόμοιο έθιμο άρχισαν να τους χλευάζουν απορώντας πως ήταν δυνατό άνθρωποι να πιστεύουν στην ανάσταση νεκρών.
Δηλαδή χρησιμοποιήθηκαν προϋπάρχοντα εθνικά στοιχεία, προσδίδοντας σ' αυτά ένα διαφορετικό νόημα.
Όλα θα ήταν ωραία και καλά και θα τελείωναν με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, αν η «εξ' αποκαλύψεως αλήθεια» που υιοθετήθηκε για να χρησιμοποιηθεί ως αντεπαναστατικό μέσο δεν προσέλκυε ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ, λόγω της επιφανειακής ομοιότητάς της με τις εθνικές θρησκείες, ένα μέρος της αυτοκρατορικής εθνικής πλέμπας. Μια παρεπόμενη επιτυχία που «έβαλε σε σκέψεις» τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες.
Αν και το κίνημα δημιουργήθηκε προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, η χρησιμοποίηση των χριστιανών από τους Ρωμαίους Συγκλητικούς σε βάρος του Νέρωνα και η πειθαρχία αυτών στις πιο παράλογες εντολές επέκτεινε την όλη ιστορία κι εκτός Παλαιστίνης. Ανεξάρτητα αν χτυπήθηκαν προσωρινά από τον Νέρωνα, δεν είναι δυνατό να μην παρατήρησαν οι Ρωμαίοι την παθητικότητα και δουλικότητα των μελών της νέας θρησκείας (πήδα και πηδούσαν, κάψε κι έκαιγαν κοκ). Τι άλλο ήθελε ένας αυτοκράτορας;
Διαφορετικά, πως εξηγούνται όλα αυτά τα ευνοϊκά μέτρα που έλαβαν οι κατά καιρούς Ρωμαίοι Αυτοκράτορες για τον Χριστιανισμό. Τρεις - τέσσερις αυτοκράτορες αντιτάχθηκαν σ' αυτό το φαινόμενο. Με ελευθερία κινήσεων, φοροαπαλλαγές και με απαλλαγή από τη στράτευση διώκεται κάποιος; Αν πιστέψουμε τον χριστιανό απολογητή Τερτυλλιανό, ο Τιβέριος (34 μ.α.χ.χ.) είχε φθάσει μέχρι το σημείο να προτείνει την εισαγωγή του ραββίνου Τζεσουά στο ρωμαϊκό Πάνθεον. Θα τρελλαθούμε εδώ; Διωγμοί είναι αυτοί; Μέχρι που ο Κωνσταντίνος αποφασίζει όχι απλά να κάνει επίσημη θρησκεία τον Χριστιανισμό, αλλά να κτυπήσει τις υπόλοιπες θρησκείες. Και από εκεί και πέρα αρχίζει ο εφιάλτης.
Κάποιος φίλος, όταν άκουσε τα παραπάνω του δημιουργήθηκε μια απορία; «Πότε σταμάτησαν οι εξεγέρσεις των δούλων στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Μήπως αυτό συμπίπτει με τη διάδοση του Χριστιανισμού;» Επειδή, όπως έχω δηλώσει, δεν είμαι ιδιαίτερα δυνατός στην Ιστορία, μήπως κάποιος γνωρίζει κάτι σχετικά με την αυτήν την απορία;
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε σήμερα να προβληματιζόμαστε με το ρωμαϊκό παραμύθι, που επινοήθηκε για να καταστείλει μια επαναστάση. Έτσι, σήμερα προβληματιζόμαστε......... για τον θεό που ίσως υπάρχει....... για τον θεό που σημαίνει αγάπη (λες και υπάρχει κάποιος θεός που σημαίνει μίσος) ...... για το θεό - αντικειμενική πραγματικότητα ....... για το θεό το ένα, για το θεό το άλλο κοκ Τέλος πάντων, προβληματιζόμαστε γι' έναν θεό που υπάρχει και δεν υπάρχει και ο οποίος σημαίνει αγάπη (έτσι γενικά κι αόριστα αγάπη. Αγάπη για τον φονιά του παιδιού σου, αγάπη για τον βιαστή σου, αγάπη για τον κατακτητή σου, αγάπη ρε παιδί μου, αγάπη ........).
Ποιος θεός; Ένα ρωμαϊκό παραμύθι, που με τα χρόνια - προκειμένου να σταθεί - προσέλαβε στοιχεία από αρχαίες θρησκείες και διογκώθηκε σε βαθμό που ούτε οι εμπνευστές του δεν θα το πίστευαν. Και να είχε κάτι πρωτότυπο να πει....... Ένας θεός, όλος ένα δάνειο από αρχαίες, προγενέστερες θρησκείες.
Ποιος θεός; Μπορείτε να τον πιστεύετε, αλλά είναι παραμύθι. Μπορείτε να προβληματίζεστε, αλλά είναι παραμύθι. Μπορείτε να φοβάστε, αλλά είναι παραμύθι. Μπορείτε να χαίρεστε, αλλά είναι παραμύθι. Μπορείτε να θυσιάζεστε, αλλά είναι παραμύθι ..... παραμύθι..... παραμύθι....... το κουκί και το ρεβύθι ............
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Παυλάκης και Δουλεία:
«Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους μετά φόβου και τρόμου με την απλότητα της καρδιάς σας, σαν να υπακούετε στον Χριστό, όχι για τα μάτια (δηλ. για το θεαθήναι), σαν να θέλετε να αρέσετε στους ανθρώπους, αλλά ως δούλοι, κάνοντας το θέλημα του Θεού με την ψυχή σας» (Προς Εφεσίους, κεφ. στ', στίχοι 5, 6).
«Όσοι είναι δούλοι κάτω από το ζυγό, τους δεσπότες τους να θεωρούν άξιους κάθε τιμής για να μην βλασφημείται η διδασκαλία και το όνομα του Θεού. Αυτοί δε που έχουν πιστούς δεσπότες (δηλ. χριστιανούς) να μην τους καταφρονούν, διότι είναι αδελφοί, αλλά περισσότερο να δουλεύουν, διότι είναι πιστοί και αγαπητοί αυτοί που αντιλαμβάνονται την ευεργεσία (την ευεργεσία να είσαι δούλος;)». (Προς Τιμόθεον Α', κεφ. στ', στίχοι 1,2).
«Οι δούλοι να υποτάσσονται στους δεσπότες τους, να είναι ευάρεστοι, να μην αντιλέγουν, να μην τους εγκαταλείπουν, αλλά πίστη να δείχνουν αγαθή για να κοσμούν έτσι την διδασκαλία του σωτήρος ημών Θεού» (Προς Τίτον, κεφ. β', στίχοι 9,10).
«Οι δούλοι της οικίας να υποτάσσονται με κάθε φόβο στους δεσπότες τους, όχι μόνο στους καλούς κι επιεικείς, αλλά και στους διεστραμμένους» (Προς Πέτρο Α', κεφ. β΄, στίχος 1.)
Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Απεστάλη: 07/10/2002, 04:34:50
