Ένας ομοφυλόφιλος δεν φταίει πάντα για τους πειρασμούς του. Απλώς πρέπει σιγά σιγά να μην κάνει πράξη τις επιθυμίες του. Απο κει και πέρα έχει ο Θεός. Αν πολεμά την ορέξεις του ο ομοφυλόφιλος, θα πάρει μεγάλο στεφάνι! Ναι ο Θεός επέτρεψε ο ομοφυλόφιλος να έχει αυτό το πάθος. Ο καθένας έχει το δικό του πάθος (ή τα δικά του). Γιατί τα επιτρέπει ο Θεός; Για να τα νικήσουμε και να γίνουμε άγιοι! Δηλαδή εάν εγώ ζηλεύω τον γείτονα και τυρρανιέμαι απ' αυτό το πάθος, θα πω "δεν βαριέσαι αυτή είναι η φύση μου, ας τον ληστέψω"; Nα τονίσω ότι ο Χριστός μας πέθανε πάνω στον Σταυρό (και) για τους ομοφυλόφιλους... Αν εκείνοι τον αγαπάνε, θα τους ξεπλύνει από τις κηλίδες με το Πανάγιο Αίμα Του!

Και πρέπει να ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ επίσης ότι δεν θα πάνε στην κόλαση οι ομοφυλόφιλοι αλλά οι αρσενοκοίτες. Με άλλα λόγια ο Απόστολος Παύλος δεν μιλά για τους ομοφυλόφιλους που προσπαθούν να πολεμήσουν την επιθυμία για άλλους άνδρες, αλλά για όσους παραδίνονται στο σοδομισμό. "Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται."(Κατά Ματθαίον 7/ζ 8) Αν ένας εκ φύσεως ομοφυλόφιλος αγωνιστεί, θα σωθεί οπωσδήποτε.

Καλύτερα να βάλουμε ως τίτλο "Οι σεξουαλικές σχέσεις από τη σκοπιά της Εκκλησίας" ή κάτι τέτοιο. Και όποιος θέλει να συμπληρώσει για να γίνει μια ολοκληρωμένη μελέτη. Να βάλουμε και αναίρεση του παραμυθιού περί Χριστού και Μαγδαληνής και Νεανία και για τους ευνούχους/μοναχούς (χριστιανούς και νεοπλατωνικούς)? Να ασχοληθούμε και με το θέμα της αντισύλληψης? Και της έκτρωσης? Το κειμενάκι αυτό έχει σκοπό να δείξει ότι:

1)Οι αποφάσεις της Εκκλησίας σχετικά με το θέμα του σεξ ΕΙΝΑΙ εντολές του Χριστού.

2)Οι περιορισμοί αυτοί δεν είναι "σκοταδιστικοί", "άχαροι", "πουριτανιστικοί", "ενάντιοι στην ανθρώπινη φύση ή ελευθερία", "σιωνιστικό κατασκεύασμα" κλπ.

2)Οι ʼγιοι Σέργιος και Βάκχος ΔΕΝ ήταν εραστές

3)Ο Δαυίδ και ο Ιωνάθαν ΔΕΝ ήταν εραστές

4)Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά τον αυνανισμό, την πορνεία και τον σοδομισμό και να λέει ότι πιστεύει.

Τελευταία κάποιοι προτεσταντικοί κύκλοι ισχυρίζονται επίσημα ότι η ομοφυλοφιλία, ο αυνανισμός και το προγαμιαίο σεξ δεν είναι αμαρτήματα. Μερικοί έχουν φτάσει στο σημείο να μιλούν για "ομοφυλοφιλικό θρησκευτικό γάμο". Γνωστό είναι ότι η αγγλικανική "εκκλησία" έχει χειροτονήσει αρκετούς ομοφυλόφιλους κληρικούς. Εκτός απ' αυτό, πολλές ομοφυλοφιλικές "χριστιανικές" κοινότητες έχουν δημιουργηθεί στο εξωτερικό... Φυσικά στην εποχή μας υπάρχουν και μερικοί "ορθόδοξοι" κατ' όνομα που υποστηρίζουν διάφορα πάθη σεξουαλικά.

Αν θέλουμε να είμαστε κοντά στον Χριστό, αν θέλουμε δηλαδή να Τον έχουμε φίλο, πρέπει να Τον ακούμε. Μόνο κοντά στον Χριστό βρίσκει ανάπαυση η καρδιά μας, όπως πολύ σωστά τονίζει ο άγιος Αυγουστίνος. Όταν αμαρτάνουμε χωριζόμαστε από το Θεό και πεθαίνουμε ψυχικά, ενώ όταν μετανοούμε επιστρέφουμε κοντά του και ανασταινόμαστε. Τότε είναι που έρχεται μέσα μας το φως, η ζωή και η χαρά. Ο Θεός δεν είναι αυστηρός και δεν ''φτιάχνει" ένα σωρό κανόνες για να "καταγράψει" κάθε μας παράβαση ώστε να μας τιμωρήσει. Τιμωρός είναι ο διάβολος. Μας προειδοποιεί όμως ο Θεός πως όταν διαπράττουμε αμαρτήματα χωριζόμαστε από Εκείνον και ενωνόμαστε με το διάβολο. Γιατί και κείνος από υπερηφάνεια δεν υπακούει στον Θεό.

Είπε ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: "Το να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου δεν είναι ελευθερία, αλλά η κυριαρχία της αμαρτίας πάνω σου. Όλα αυτά που θεωρείς ελευθερία συνιστούν δουλεία στην αμαρτία. Η διαρκής ελευθερία είναι να ζεις με την διαρκή παρουσία του Θεού."

Ο Θεός θέλει να περνάμε καλά! Θέλει να απολαμβάνουμε ακόμη και τις κοσμικές απολαύσεις. Όμως όλα με μέτρο, γιατί όταν δεν έχουμε μέτρο γινόμαστε υπόδουλοι στα διαβολικά πάθη. Κάτι σαν ναρκομανείς... Όταν κάποιος είναι φίλος του Χριστού είναι πάντα μεσ' τη τρελλή χαρά! Ο Χριστός πάντα εδώ είναι και μας προσφέρει τη φιλία Του. Το θέμα είναι αν την δεχόμαστε εμείς. Ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα: "Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνος εστίν ο αγαπών με" (Κατά Ιωάννην 14/ιδ 21). Πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς εναντίον των παθών. Φυσικά θα πέσουμε αλλά ο Χριστός που θυσιάστηκε για εμάς έχει απέραντη κατανόηση... Το μόνο που μας ζητά είναι να ξανασηκωνόμαστε και να συνεχίσουμε τον αγώνα.

Ας ασχοληθούμε όμως με τα τρία σεξουαλικά πάθη που θεωρούνται αθώα από αμέτρητους χριστιανούς:

ΠΟΡΝΕΙΑ

Η πορνεία, όπως ονομάζεται το προγαμιαίο σεξ, είναι αμάρτημα. Δεν είναι θέμα πουριτανισμού... Ένας άνδρας ενώνεται με τη γυναίκα του από τον ίδιο τον Θεό, μέσω του Ιερού Μυστηρίου του Γάμου. Γίνεται λοιπόν το ανδρόγυνο "σάρξ μία". Το σεξ έξω από αυτή την ένωση είναι καταστροφικό για όποιον το διαπράττει. Φθείρει όχι μόνο την ένωση του άνδρα με τη γυναίκα του, αλλά και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. "Χωρισμός από το Θεό είναι θάνατος, χωρισμός από το φως είναι σκότος, και δεν είναι το φως που προκαλεί την τιμωρία της τυφλότητας"(Αγιος Ειρηναίος, Κατά Αιρέσεων ΚΖ' 2)

Λέει ο ίδιος ο Χριστός: "Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού."(Κατά Ματθαίον 5/ε 27-28)

Περισσότερα για την πορνεία βρίσκονται στα εξής εδάφια: Πράξεις 15/ιε 20, 29 21/κα 25, Προς Ρωμαίους 1/α 29, Α Προς Κορινθίους 5/ε 1 6/ς 13, 18 7/ζ 2 10/ι 8, Β Προς Κορινθίους 12/ιβ 21, Προς Γαλάτας 5/ε 19, Προς Εφεσίους 5/ε 3, Προς Κολασσαείς 3/γ 5, Α Προς Θεσσαλονικείς 4/δ 3, Α' Προς Τιμόθεον α/1 8-10.

ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ

Ο αυνανισμός είναι και αυτός ένα είδος πορνείας, κάτι πολύ βρώμικο και επονείδιστο. Σαφώς και αναφέρεται ως αμάρτημα από την Αγία Γραφή:

"Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί (αυτοί που πράττουν την μαλακία) ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσι."(Α' Προς Κορινθίους 6/ς 9-10)

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Για να δικαιολογήσουν όσοι θέλουν να παραμείνουν και ομοφυλόφιλοι και χριστιανοί τους διεσταμμένους ισχυρισμούς τους έχουν κατασκευάσει κάποια παραμύθια. Το πιο διάσημο είναι ο "έρωτας" μεταξύ του Προφητάνακτα Δαυίδ και του Ιωνάθαν.

Πουθενά όμως δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι ο Δαυίδ είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον Ιωνάθαν! Φίλοι ήταν και αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο. Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς σοδομισμό;;; Ίσως παραθέσει κάποιος ως "απόδειξη" ότι οι δυο αυτοί δίκαιοι ήταν εραστές το εξής εδάφιο, όπου μιλά ο Δαυίδ για τον νεκρό Ιωνάθαν :

"Αλγώ επί σοι, αδελφέ μου Ιωνάθαν· ωραιώθης μοι σφόδρα, εθαυμαστώθη η αγάπησίς σου εμοί υπέρ αγάπησιν γυναικών."(Β' Βασιλειών 1/α 26)

Όμως εδώ δεν ταυτίζεται η σχέση τους με ερωτική σχέση, μεταξύ άνδρα και γυναίκας! Αντιθέτως, η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον ξεπερνούσε την αγάπη μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Ήταν δηλαδή άλλο είδος αγάπης, όχι ερωτική. Η φράση αυτή, λοιπόν, αποδεικνύει ότι υπήρχε αγνή πλατωνική φιλία μεταξύ δυο ανδρών.

Αν ήταν όντως ομοφυλόφιλος ο Δαυίδ θα τον κατέκρινε γι' αυτό ο Θεός και δεν θα του έδινε τόσες ευλογίες. Μήπως δεν τον κατέκρινε και δεν τον τιμώρησε ο Θεός για τα αμαρτήματα που διέπραξε; Η Αγία Γραφή, όταν αναφέρει κάποιο αμάρτημα, το καταδικάζει!!! Δεν το ωραιοποιεί και μας αποτρέπει απ' το να το μιμηθούμε. Εξάλλου αν ήταν ομοφυλόφιλος δεν θα γλύτωνε τον λιθοβολισμό(Λευιτικόν 20/κ 13)...

Λένε επίσης οι υπέρμαχοι του σοδομισμού ότι οι άγιοι μάρτυρες Σέργιος και Βάκχος ήταν εραστές και είχαν νυμφευτεί!!! Επέλεξαν αυτούς τους δυο επειδή τους συνέδεε ισχυρή φιλία και επειδή μια από τις τιμωρίες που υπέστησαν εξαιτίας της ομολογίας της πίστης τους ήταν η διαπόμπευση με γυναικεία ρούχα. Ξέχνανε ότι αυτό ήταν τιμωρία που τους επιβλήθηκε από τον αυτοκράτορα προς εξευτελισμό λόγω της Χριστιανικής τους πίστης. Δεν ήταν προσωπική τους επιθυμία!

Η σχετική με τους αγίους πηγή που διαθέτουμε είναι ένα αρχαίο λατινικό κείμενο που μιλά για τον βίο και το μαρτύριό τους. Αν το μελετήσουμε χωρίς να έχουμε τυφλωθεί από λαγνεία, θα δούμε ότι η σχέση που συνέδεε τους αγίους ήταν ΦΙΛΙΚΗ και όχι ΕΡΩΤΙΚΗ.

"Ήταν [ο Σέργιος και ο Βάκχος] σαν ένας άνθρωπος μέσα στην αγάπη τους για τον Χριστό και ποτέ δεν αποχωριζόταν ο ένας τον άλλον στην στρατιωτική τους υπηρεσία, ενωμένοι όχι με φυσικό τρόπο αλλά με την αλυσίδα της πίστεως, πάντοτε ψέλνοντας και λέγοντας "Ιδού δη τί καλόν ή τί τερπνόν, αλλ' ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό"(Ψαλμοί 132/ρλβ' 1). Ήταν λοιπόν έξυπνοι και χαρούμενοι στρατιώτες του Χριστού που μελετούσαν με επιμέλεια τις θεόπνευστες γραφές για να καταστρέψουν το διαβολικό ψεύδος και πολεμούσαν με θάρρος για να νικήσουν τους εχθρούς."(Το Μαρτύριο των Αγίων Σεργίου και Βάκχου [BHL 7599], παράγραφος 7)

Βλέπουμε λοιπόν ότι:

1)Δεν ήταν ενωμένοι με φυσικό, σαρκικό τρόπο!

2)Ήταν ενωμένοι μέσα από τη θερμή τους πίστη στον Χριστό.

3)Ήταν ενωμένοι ως αδελφοί, και όχι ως "ανδρόγυνο".

4)Μελετούσαν τις θεόπνευστες γραφές(οι οποίες καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία).

5)Πολεμούσαν τον διάβολο και δεν έπρατταν το θέλημά του.

Επιπλέον, διαβάζοντας την συνέχεια του κειμένου, θα δούμε ότι υπέστησαν πολλά βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο. Και αυτό επειδή αγαπούσαν τον Χριστό μέχρι θανάτου. Κάποιος που αγαπά τον Χριστό προσπαθεί να τηρεί τις εντολές Του(Κατά Ιωάννην 14/ιδ 21).

Όμως οι αιρετικοί αυτοί παρερμηνεύουν και τις νομοθεσίες της Αγίας Γραφής ακόμα, προσπαθώντας να δείξουν ότι επιτρέπεται η ομοφυλοφιλία. Ας δούμε όμως τί λέει στ' αλήθεια για την ομοφυλοφιλία.

"Και είπεν Αδάμ· τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου· αύτη κληθήσεται γυνή, ότι εκ του ανδρός αυτής ελήφθη αύτη· ένεκέν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο οι σάρκα μίαν."(Γένεσις 2/β 23-24)

Αρα ο Θεός προόρισε για όλους τους άνδρες να ενωθούν με μια γυναίκα ο καθένας. Φυσικά υπάρχει και η εναλλακτική επιλογή της αγαμίας(Κατά Ματθαίον 19/ιθ)...

"Και μετά άρσενος ου κοιμηθήση κοίτην γυναικείαν· βδέλυγμα γαρ εστι."(Λευιτικόν 18/ιη 22)

"Και ος αν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι· θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισιν."(Λευιτικόν 20/κ 13)

Η "κοίτη γυναικός" είναι η σαρκική ένωση, κάτι που πρέπει να γίνει μόνο μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας του. Κάποιοι λένε αυθαίρετα πως οι παραπάνω διατάξεις αναφέρονται σε όσους κοιμούνται και με άνδρες και με γυναίκες. Η Αγία Γραφή δεν λέει τίποτα τέτοιο! Μιλά για εκείνους τους άνδρες που κοιμούνται με άνδρες όπως αρμόζει να κοιμούνται με τις συζύγους τους.

"Μη πλανάσθε' ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού κληρονομήσουσι."(Α' Προς Κορινθίους 6/ς 9-10)

"Οίδαμεν δε ότι καλός ο νόμος, εάν τις αυτώ νομίμως χρήται, ειδώς τούτο, ότι δικαίω νόμος ου κείται, ανόμοις δε και ανυποτάκτοις, ασεβέσι και αμαρτωλοίς, ανοσίοις και βεβήλοις, πατρολώαις και μητρολώαις, ανδροφόνεις, πόρνοις, αρσενοκοίταις, ανδραποδισταίς, ψεύσταις, επιόρκοις, και ει τι έτερον τη υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται"(Α' Προς Τιμόθεον α/1 8-10)

Όσοι ισχυρίζονται ότι οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν είναι αμαρτωλές, μεταφράζουν τη λέξη "αρσενοκοίτης" είτε ως "αρσενικός ιερόδουλος" είτε "ως άνδρας που κάνει σεξουαλικά παραπτώματα". Και αυτό επειδή αγνοούν τα ελληνικά, εφόσον ακόμη και σήμερα αρσενοκοίτης ονομάζεται ο ομοφυλόφιλος...

Η λέξη "αρσενοκοίτης" αποτελείται από τα συνθετικά "άρσενι" και "κοίτης". Η λέξη "άρσενι" είναι δοτική πτώση της λέξης "άρσεν"(ή "άρρεν") και μεταφράζεται "με άρρενα". Κοίτης σημαίνει "αυτός που πλαγιάζει", και προέρχεται από το ρήμα "κείμαι". Συνεπώς ο αρσενοκοίτης είναι αυτός που πλαγιάζει με άρρενες γενικότερα, όχι απαραίττητα για χρήματα.

Κάποιοι υπέρμαχοι του σοδομισμού θα πουν ότι αρσενοκοίτης είναι "ο άρρεν που πλαγιάζει (αμαρτωλά)". Πού τη βρήκαν τη λέξη "αμαρτωλά"; Αλλά τί ορίζουν αυτοί ως αμαρτωλό σεξ άραγε; Εξάλλου, στα επίθετα ποτέ δεν προέρχεται το πρώτο συνθετικό από το υποκείμενο. Για παράδειγμα ο "ειδωλολάτρης" είναι αυτός που λατρεύει είδωλα. Όχι το είδωλο που λατρεύει!

Για όσους "χριστιανούς" διδάσκουν ότι ο σοδομισμός είναι θεάρστος μιλά και ο άγιος Ιούδας. Μας διαβεβαιώνει δε ότι οι διδασκαλίες τους είναι ψεύτικες:

"Παρεισέδυσαν γαρ τινες άνθρωποι, οι πάλαι προγεγραμμένοι εις τούτο το κρίμα, ασεβείς, την του Θεού ημών χάριν μετατιθέντες εις ασέλγειαν και τον μόνον δεσπότην και Κύριον Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι... Ως Σόδομα και Γόμορρα και αι περί αυτάς πόλεις τον όμοιον τούτοις τρόπον εκπορνεύσασαι και απελθούσαι οπίσω σαρκός ετέρας πρόκεινται δείγμα πυρός αιωνίου δίκην υπέχουσαι"(Ιούδα 4,7)

Η εποχή στην οποία ζούμε είναι δύσκολη και ο κόσμος κοντεύει να πνιγεί στην αμαρτία και την απιστία. Για το κατάντημα του κόσμου που χειροτερεύει με το χρόνο προφήτευσε και ο Απόστολος Παύλος:

"Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. και τούτους αποτρέπου. εκ τούτων γαρ εισιν οι ενδύνοντες εις τας οικίας και αιχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν δυνάμενα. όν τρόπον δε Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν Μωϋσεί, ούτω και ούτοι ανθίστανται τη αληθεία, άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι περί την πίστιν. αλλ' ου προκόψουσιν επί πλείον· η γαρ άνοια αυτών έκδηλος έσται πάσιν, ως και η εκείνων εγένετο."(Β Προς Τιμόθεον 3/γ 1-9).

1)Οι αποφάσεις της Εκκλησίας σχετικά με το θέμα του σεξ ΕΙΝΑΙ εντολές του Χριστού.

Με την ευκαιρία του παρόντος θα ηθελα να απευθυνω χαιρετισμο σε ολα τα μελη του site καθως ειναι το πρωτο μου μηνυμα σε αυτο.Συγχαρητηρια επισης και στο site για την ωραια του θεματολογια και τα εμπεριστατωμενα του αρθρα.

Τωρα σχετικα με το τις αποψεις σου ZOIRE θα ηθελα να επισημανω οτι οι αποφασεις της εκκλησιας δεν ειναι εντολες του Χριστου αλλα η ερμηνεια της πανω σε κειμενα που εχουν γραφει για τη διδασκαλια του Ιησου απο ανθρωπους.

Του Χριστου η διδασκαλια ως επικεντρο της εχει την αγαπη και οχι την τιμωρια.

Μην αφηνεις να χειραγωγουν την σκεψη σου επιχηρηματιες.

Saman

Η λογικη της εκκλησιας οπως αυτη οργανωθηκε μετα την Συνοδο της Νικαιας αλλα και ολα τα ιερατεια απο αρχαιοτατων χρονων ειναι καθαρα αυτη μιας επιχειρησης. Το αντικειμενο εμποριας τους ειναι η μεσολαβηση μεταξυ Θεου και ανθρωπου. Ειναι λοιπον εταιρειες παροχης υπηρεσιων μονο που το target group ειναι ολη η ανθρωποτητα.

Το βασικο προβλημα των εταιρειων αυτων ανεκαθεν ηταν οτι η φυση του προιντος δεν αφηνει πολλα περιθωρια για μεσολαβηση καθως η επικοινωνια ΘΕΟΥ-ΑΝΘΡΩΠΟΥ ειναι μια βαθια εσωτερικη διαδικασια η οποια δεν χρειαζεται ιδιαιτερα προσοντα για επιτευχθει.

Καποια Ιερατεια στο παρελθον για να προσεγγισουν "καταναλωτες" προσεφεραν ηδονιστικα αγαθα σε αυτους (πχ Διονυσιακη Λατρεια).
Καποια άλλα , μεσα σε αυτα και η "Χριστιανικη" εκκλησια εκμεταλευτηκαν το αρχεγονο φοβο του ανθρωπου για το θανατο και την επιθυμια του για μεταθανατια ζωη.

Ετσι λοιπον επρεπε να θεσπιστουν μια σειρα απο κανονες ,για τους οποιους επρεπε να υπαρχει επιβραβευση και τιμωρια , ετσι ωστε τα ιερατεια να μπουν στη μεση σαν κριτες και καθοδηγητες των πιστων ωστε αυτοι να οδηγηθουν στον Παραδεισο.

Μην ξεχναμε οτι την περιοδο που η "Εκκλησια του Χριστου" πηρε την μορφη εταιρειας η πλειονοτητα των ανθρωπων ηταν αγγραματοι και απαιδευτοι,πραγμα που εκανε τη χειραγωγηση τους ποιο ευκολη.

Οι κανονες λοιπον που θεσπιστηκαν ηταν η καταπιεση των ανθρωπινων ορμων οπως πολυ ωραια αναφερεις,η καταπιεση της ελευθερης σκεψης (Πιστευε και μη ερευνα) και μια σειρα αλλων περιορισμων ,οι οποιες ηταν πολυ ευκολο να ελεγθουν απο τους ιερεις ,οι οποιοι ελαβαν εξ ουρανου το δικαιωμα της συγχωρεσης και της τιμωριας.

Ολα αυτα ενσωματωθηκαν στην παραδοση των λαων , πολλες φορες δια πυρος και σιδηρου , φτανοντας στις μερες μας να ειναι δογματα υπερανω πασης αμφισβητησης.

Υπενθυμιζω οτι η κυρια πτυχη της διδασκαλιας του Ιησου Χριστου ειναι η αγαπη και οχι αν καποιος εχει τον κο** ταλιρο ή οχι.

Κατα τη γνωμη μου σαν σκεπτομενοι ανθρωποι θα πρεπει να ασπαστουμε τις βασικες αρχες της διδασκαλιας του Ιησου , να προσπαθουμε να τις εφαρμοζουμε στη ζωη μας και οχι να ερχομαστε σε αντιπαραθεση και να σπαταλαμε φαια ουσια για το αν ή οχι πρεπει να να ακολουθουμε τους κανονες μιας Εταιρειας της οποιας στο κατω κατω ουτε μετοχες εχουμε ουτε μερισμα παιρνουμε

Φιλικα

Saman

quote:

---

Τωρα σχετικα με το τις αποψεις σου ZOIRE θα ηθελα να επισημανω οτι οι αποφασεις της εκκλησιας δεν ειναι εντολες του Χριστου αλλα η ερμηνεια της πανω σε κειμενα που εχουν γραφει για τη διδασκαλια του Ιησου απο ανθρωπους.

Του Χριστου η διδασκαλια ως επικεντρο της εχει την αγαπη και οχι την τιμωρια.

---

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

quote:

---

ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΦΙΛΕ ZOIRΕ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.
(ΑΥΤΟ ΕΙΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΑΣ.)

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΡΧΗ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΑΝΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΝΩΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.

---

ΑΝΙΚΗΤΩΝ ΑΠΤΕΤΑΙ ΟΥΔ'ΑΙΔΗΣ

γράφεις.
"Ένας ομοφυλόφιλος δεν φταίει πάντα για τους πειρασμούς του. κλπ."

απάντηση.
Ο Χριστός είπε ότι ο ομοφύλόφιλος μπορεί να είναι και εκ γενετής.
Δηλαδή όταν εμείς έχουμε 2 χέρια, τι να πούμε σ αυτόν που έχει 1? Να προσπαθήσει?
Δε μιλώ γι αυτόυς τους ψυχολογικά οδηγούμενους.

Γραφεις
"Και πρέπει να ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ επίσης ότι δεν θα πάνε στην κόλαση οι ομοφυλόφιλοι αλλά οι αρσενοκοίτες. Με άλλα λόγια ο Απόστολος Παύλος δεν μιλά για τους ομοφυλόφιλους που προσπαθούν να πολεμήσουν την επιθυμία για άλλους άνδρες, αλλά για όσους παραδίνονται στο σοδομισμό. "Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται."(Κατά Ματθαίον 7/ζ 8) Αν ένας εκ φύσεως ομοφυλόφιλος αγωνιστεί, θα σωθεί οπωσδήποτε. "

Απάντηση.
Δεν το κατάλαβα.

Γράφεις
Όταν αμαρτάνουμε χωριζόμαστε από το Θεό και πεθαίνουμε ψυχικά,

Απάντηση
παθαίνουμε και όχι πεθαίνουμε.

Γράφεις
Τιμωρός είναι ο διάβολος.
Απ.
Όχι τιμωρός αλλά αυτοτιμωρημένος

Γράφεις.
Η πορνεία, όπως ονομάζεται το προγαμιαίο σεξ, είναι αμάρτημα.

Απάντηση.
Εδώ στην ελλάδα το προγαμιαίο σεξ το ευλογούν με παπά. Αραβώνας ονομάζεται. Και καρπούζι να αγοράζαμε θα το δοκιμάζαμε. Αυτή η δοκιμασία μας προφυλάσσει από συζυγικούς καυγάδες και διαζύγια.
Οταν η εκκλησία έχει θεσπίσει τον αρραβώνα σαν δοκιμασία πριν το γάμο, που σημαίνει αν δεν σ' αρέσει αλλάζεις σύντροφο , αυτό λέει πολλά.Αυτό (για μένα) λέει ότι δεν είναι έξω απ τη φύση οι διαπροσωπικές σχέσεις.

Γράφεις
Ο Χριστός μας λέει ξεκάθαρα: "Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνος εστίν ο αγαπών με" (Κατά Ιωάννην 14/ιδ 21). Πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς εναντίον των παθών.

Απ.
Και ποιά είναι η εντολή του Χριστού? Να μην κάνεις?
Μα γιατί όλοι αγνοούν την εντολή του Χριστού που είπε, ότι έγω ήλθα να σας δώσω μια νέα εντολή το "αγαπάτε αλλήλους" που πάνω σ αυτό κρέμονται όλοι οι νόμοι και οι προφήτες και η Π. και η Καινή διαθήκη?
Δηλαδή το να αγωνίζεται κάποιος εναντίον των παθών του σημαίνει ότι εκπλήρωσε τις επιθυμίες του Χριστού που τον ενδιαφέρει το "ήμουν γυμνός και δεν με έντυσες" κλπ?

Όσο για τη μαλακία και τους μαλακούς. Δεν είναι τόσο απλοικά τα πράγματα.
η σωστή λέξη (αν ο απόστολος εννοεί αυτό) είναι αυνανισμός,εκ του Αυνάν που εξέχεε το σπέρμα αυτού επι την γην ινα μη γεννήσει.
Αυτό καταδικάστηκε γιατί ήταν εκούσια πράξη εναντίον της λειτουργίας της φύσης που θέλει ο άνθρωπος να κάνει απογόνους για την συντήρηση του είδους.
Είναι παρόμοιο με την έκτρωση (Όταν δεν συντρέχουν προσωπικά ή κοινωνικά ή υγεινά προβλήματα).
Θα συμφωνήσω με τον Χριστό που λέει "ουέ" στους φαρισαίους γιατί βάζουν βαριά φορτία στις πλάτες των ανθρώπων που δεν μπορούν να τα σηκώσουν.
Είναι βαρύ φορτίο να πεις σήμερα σε ένα νέο τα παραπάνω.

Βαριά φορτία έβαζαν οι φαρισαίοι στο λαό.
Εμείς με τι δικαίωμα να τα βάλουμε?

Η μεγαλύτερη αμαρτία δεν είναι η πορνεία.
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να έχεις διαβάσει κάτι, κι επειδή δεν μπορείς να το επιβάλεις στον εαυτό σου να το επιβάλλεις στους άλλους, έστω συμβουλευτικά.

Αλλά αν αυτο που έχεις διαβάσει δεν το έχεις καταλάβει και (ανθρώποι είμαστε) το παρερμηνεύεις, και το επιβάλεις, αυτό είναι κάτι παραπανω από αμαρτία, ας μην πω τη λέξη...

Φίλε ZOIRE,δεν σου φαίνεται ότι η άποψη αυτή είναι από ανόητη έως γκροτέσκα? Ας εξηγηθώ. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος,δεν μπορω να ξερω πως νοιωθουν αλλα θα προσπαθησω να προσδιορισω το θεμα απο μια πλευρα που βλεπω λογικη. Ο ομοφυλόφιλος δεν νομιζω να ξυπναε το πρωι και να λεει "πωπω,να βρω κανα τεκνο να κανω ανωμαλιες,χαχαχιχιχιχ". Μάλλον νοιωθει την ιδια ελξη που νοιωθω και εγω για μια κοπελα,και πιθανοτατα εχει το οραμα να φτιαξει μια οικογενεια-μια οικογενεια στην οποια θα βαζουν και οι δυο γονεις αφτερσεηβ,αλλά όπως και να χει οικογενεια.Δεν θα εξετασω αν το οραμα αυτο ειναι σωστο η λαθος..αλλα το να λες οτι ο Θεος τους εδωσε αυτο το....κουσουρι,που λεει και καποιος αλλος,για να τους δοκιμασει και να δει αν θα παρουν μεταλιο ειναι σαδιστικό. Μιλας πλεον για εναν ανθρωπο που θα ζησει τη ζωη του χωρις να πρεπει να νιωσει αγαπη,ερωτα,φυσικη ελξη. Μια ζωη βασανιστικη-την οποια ο ατυχος της Θεικης λοταρίας πρεπει να ζησει για να την ανταλαξει με το pass του παραδεισου? ΒΡισκω το ολο εγχειρημα εξοργιστικό.
Επισης,αν ο Θεος κανει τετοιο παιχνιδι με την ομοφυλοφιλια,μηπως το κανει και με αλλα? Μηπως πχ λεει "λοιπον,στον Χ μια σκληρυνση κατα πλακας", "του Ψ ο γιος να μεινει παραλυτος" κλπ? Κανω λαθοςμε τη λογικη αυτη,της δοκιμασιας? Και κανω λαθος που τη βρισκω οχι μονο καταχρηση εξουσιας,αλλά κομπλεξισμό?! Ομολογω οτι ποτε δεν καταλαβα κατι φιγουρες οπως ο Ιωβ η ακομα και ο Αβρααμ..ο τυπος πηγε να θυσιασει τον ιδιο του το γιο,και εμεις τον εχουμε για προτυπο αφοσιωσης στο Θεο αντι για επικινδυνο φονταμενταλιστη?

Είναι εξ αιτίας του ερωτικού ενστίκτου που ο εγωιστής άνθρωπος δελεάζεται στο να κάνει για τον εαυτό του κάτι καλύτερο από τα ζώα. Οι εξ αιτίας του ατομικού συμφέροντος και ικανοποίησης ερωτικές σχέσεις συνεπάγονται τις βέβαιες συνέπειες της αυταπάρνησης και διασφαλίζουν την ανάληψη αλτρουιστικών καθηκόντων και πολυάριθμων οικογενειακών ευθυνών που αφορούν στο όφελος της φυλής. Γι’ αυτό το σεξ υπήρξε ο άγνωστος και πέραν κάθε υποψίας εκπολιτιστής των αγρίων. Διότι αυτή καθ’ εαυτή η ερωτική παρόρμηση αυτόματα και αλάθητα υποχρεώνει τον άνθρωπο να σκεφθεί και, τελικά, τον κάνει να αγαπήσει.

1. Ο ΓΑΜΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΘΕΣΜΟΣ

Ο γάμος αποτελεί τον κοινωνικό μηχανισμό που σχεδιάσθηκε για να ρυθμίζει και να ελέγχει τις πολλές εκείνες ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες αναφύονται από το φυσιολογικό δεδομένο της αμφισεξουαλικότητας. Ως θεσμός, ο γάμος λειτουργεί προς δύο κατευθύνσεις:

1. προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των ατομικών ερωτικών σχέσεων

2. Προς την κατεύθυνση της ρύθμισης των απογόνων, της κληρονομιάς, της διαδοχής και της κοινωνικής τάξης, με την τελευταία να είναι η παλαιότερη και αρχική λειτουργία του.

Η οικογένεια, η οποία αναπτύσσεται δια του γάμου σταθεροποιεί από μόνη της το θεσμό του γάμου, μαζί με τα περί την ιδιοκτησία έθιμα. ʼλλοι δραστικοί παράγοντες για τη σταθερότητα του γάμου είναι η τιμή, η ματαιοδοξία, ο ιπποτισμός, η αίσθηση του καθήκοντος και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ενώ, όμως, οι γάμοι μπορεί να εγκρίνονται, ή να αποδοκιμάζονται άνωθεν, δεν γίνονται στον παράδεισο. Η ανθρώπινη οικογένεια είναι ένας καθαρά ανθρώπινος θεσμός, μια εξελικτική επέκταση. Ο γάμος είναι κοινωνικός θεσμός, όχι εκκλησιαστικός τομέας. Πράγματι, η θρησκεία ασφαλώς τον επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν πρέπει να αναλαμβάνει αποκλειστικά τον έλεγχο και τη ρύθμισή του.

Ο πρωτόγονος γάμος υπήρξε αρχικά εμπορικός. Ακόμα και στους σύγχρονους καιρούς, είναι συχνά κοινωνικό, ή επιχειρησιακό θέμα. Δια της επίδρασης της πρόσμιξης των Ανδιτικών γόνων και ως αποτέλεσμα των ηθών του προοδεύοντος πολιτισμού, ο γάμος γίνεται σιγά-σιγά αμοιβαίος, ρομαντικός, γονικός, ποιητικός, τρυφερός, ηθικός, ακόμη και ιδεαλιστικός. Ωστόσο, η επιλογή και η αποκαλούμενη ρομαντική αγάπη, ελάχιστα υπολογίζετο στην πρωτόγονη συνεύρεση. Κατά τους πρώιμους χρόνους ο σύζυγος και η σύζυγος δεν ήταν πάρα πολύ κοντά. Δεν έτρωγαν, καν, μαζί πολύ συχνά. Αλλά και στους αρχαίους, η ατομική αγάπη δεν ήταν στενά συνδεδεμένη με την ερωτική έλξη. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο κυρίως επειδή ζούσαν μαζί και εργάζονταν μαζί.

2. ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΣΤΕΙΑ

Οι πρωτόγονοι γάμοι σχεδιάζονταν, πάντα, από τους γονείς του αγοριού και του κοριτσιού. Το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα σ’ αυτό το έθιμο και την εποχή της ελεύθερης επιλογής καταλαμβάνετο από τους μεσολαβητές του γάμου, ή τους επαγγελματίες προξενητές. Οι προξενητές αυτοί ήσαν αρχικά οι κουρείς. Αργότερα, οι ιερείς. Ο γάμος ήταν, αρχικά, υπόθεση της φυλής, αργότερα οικογενειακό θέμα και μόνο πρόσφατα έγινε προσωπικό εγχείρημα. Ο πρωτόγονος γάμος αντιμετωπίζετο ως εξαναγκασμός, όχι ως έλξη. Τους πολύ παλιούς καιρούς η γυναίκα δεν είχε ερωτική υπερηφάνεια, μόνο ερωτική κατωτερότητα, όπως την εμφυσούσαν τα ήθη. Όπως οι επιδρομές προηγήθηκαν του εμπορίου, έτσι και ο γάμος δι’ αρπαγής προηγήθηκε του γάμου δια της υπόσχεσης. Πολλές γυναίκες εθελοτυφλούσαν στην αρπαγή, για να ξεφύγουν από την κυριαρχία των πρεσβύτερων ανδρών της φυλής τους. Προτιμούσαν να πέσουν στα χέρια ανδρών της ηλικίας τους από μιαν άλλη φυλή. Αυτή η ψευδο-απαγωγή υπήρξε το μεταβατικό στάδιο μεταξύ της δια της βίας αρπαγής και της μετέπειτα ερωτοτροπίας από ευχαρίστηση.

Στη γυναίκα είχαν από παλιά αρνηθεί πλήρη ελευθερία και αυτοδιάθεση στο γάμο, αλλά οι εξυπνότερες γυναίκες ήσαν πάντα ικανές να αντιπαρέρχονται τον περιορισμό αυτό, με την έξυπνη χρήση της ευστροφίας τους. Ο άνδρας είχε συνήθως τον πρώτο λόγο στην ερωτοτροπία, αλλά όχι πάντα. Η γυναίκα πολλές φορές επίσημα, αλλά και κρυφά, εγκαινιάζει τη διαδικασία του γάμου. Και καθώς ο πολιτισμός προόδευσε, οι γυναίκες απέκτησαν, πλέον, ένα μεγαλύτερο ρόλο σε όλες τις φάσεις της ερωτοτροπίας και του γάμου. Η αγάπη που μεγαλώνει, το ειδύλλιο και η προσωπική επιλογή στις προγαμιαίες ερωτοτροπίες αποτελούν συνεισφορά των Ανδιτών στις φυλές του κόσμου. Οι σχέσεις μεταξύ των φύλων εξελίσσονται ευνοϊκά. Πολλοί προοδευτικοί λαοί υποκαθιστούν σταδιακά, με κάπως εξιδανικευμένες απόψεις της ερωτικής έλξης, εκείνες που βασίζονταν στα παλιότερα κίνητρα της χρησιμότητας και της ιδιοκτησίας. Η ερωτική παρόρμηση και τα αισθήματα αγάπης αρχίζουν να εκτοπίζουν τους ψυχρούς υπολογισμούς στην επιλογή του συντρόφου της ζωής.

3. ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΚΑ

Οι αρχαίοι δυσπιστούσαν στον έρωτα και τις υποσχέσεις. Πίστευαν ότι οι σταθερές ενώσεις πρέπει να έχουν την εγγύηση μιας απτής διασφάλισης, ιδιοκτησίας. Για το λόγο αυτό, η τιμή αγοράς μιας συζύγου θεωρείτο ως το τίμημα, ή, η εγγύηση, την οποία ο σύζυγος ήταν καταδικασμένος να χάσει σε περίπτωση διαζυγίου, ή εγκατάλειψης. Από τη στιγμή που η τιμή αγοράς της νύφης είχε πληρωθεί, πολλές φυλές επέτρεπαν το μαρκάρισμα της γυναίκας με το σήμα του συζύγου της. Οι Αφρικανοί ακόμη αγοράζουν τις συζύγους τους. Μια γυναίκα που την αγαπούν, ή τη γυναίκα ενός λευκού τη συγκρίνουν με τη γάτα τους, επειδή δεν τους κοστίζει τίποτα.

Οι επιδείξεις των νυφών ήταν ευκαιρίες για τα κορίτσια να ντυθούν καλά και να στολιστούν για να επιδειχθούν δημόσια, με την ελπίδα να φέρουν μεγαλύτερη τιμή ως σύζυγοι. Δεν πωλούνταν, ωστόσο, σαν ζώα – στις μεταγενέστερες φυλές μια τέτοια σύζυγος δεν ήταν μεταβιβάσιμη. Ούτε η αγορά της αποτελούσε, απλά, μία εν ψυχρώ συναλλαγή. Η χρησιμότητα είχε ίση αξία με τα χρήματα στην αγορά μιας συζύγου. Αν ένας, κατά τα λοιπά επιθυμητός, άνδρας δεν πλήρωνε για τη σύζυγό του, μπορούσε να υιοθετηθεί σαν γιος από τον πατέρα του κοριτσιού και τότε παντρεύονταν. Και αν ένας φτωχός ζητούσε σύζυγο και δεν μπορούσε να πληρώσει την τιμή που απαιτείτο από έναν άπληστο πατέρα, οι πρεσβύτεροι ασκούσαν συχνά πίεση στον πατέρα που κατέληγε σε μια τροποποίηση των απαιτήσεών του, ή, διαφορετικά, μπορούσε να γίνει απαγωγή.

Η έννοια της προίκας ήταν να δημιουργήσει την εντύπωση της ανεξαρτησίας της νύφης, να υποδηλώσει ότι έχει προ πολλού παρέλθει η εποχή των συζύγων-σκλάβων και των ιδιόκτητων συντρόφων.

4. Η ΓΑΜΗΛΙΑ ΤΕΛΕΤΗ

Η μαγεία, οι μυσταγωγίες και οι τελετουργίες περιέβαλαν ολόκληρο το βίο των αρχαίων και ο γάμος δεν αποτελούσε εξαίρεση. Καθώς προόδευε ο πολιτισμός, καθώς ο γάμος αντιμετωπίζετο πιο σοβαρά, η γαμήλια τελετή έγινε πιο φαντασμαγορική. Ο γάμος, αρχικά, ήταν μία συνιστώσα στα ιδιοκτησιακά συμφέροντα, όπως είναι και σήμερα και γι’ αυτό απαιτούσε νόμιμες διαδικασίες, ενώ η κοινωνική θέση των παιδιών που θα ακολουθούσαν απαιτούσε την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν είχε αρχεία. Γι’ αυτό, η γαμήλια τελετή έπρεπε να έχει πολλούς μάρτυρες.

Αρχικά η γαμήλια τελετή ανήκε περισσότερο στην κατηγορία της μνηστείας και συνίστατο στην δημοσιοποίηση της πρόθεσης του να ζήσουν δυο άνθρωποι μαζί. Αργότερα συνίστατο σε ένα επίσημο κοινό γεύμα. Σε ορισμένες φυλές, οι γονείς απλώς πήγαιναν τις κόρες τους στο σύζυγο. Σε άλλες περιπτώσεις, η μοναδική τελετή ήταν η επίσημη ανταλλαγή των δώρων, μετά την οποία ο πατέρας της νύφης την παρουσίαζε στο γαμπρό. Σε πολλούς λαούς της Εγγύς Ανατολής ήταν έθιμο να μην ακολουθούν καμία τελετή, με το γάμο να ολοκληρώνεται από τη σεξουαλική πράξη. Ο κόκκινος άνθρωπος ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την πιο περίτεχνη γαμήλια φιέστα.

Η ατεκνία ήταν κάτι που φοβούνταν πολύ και εφ’ όσον η στειρότητα απεδίδετο σε σκευωρίες των πνευμάτων, οι προσπάθειες να διασφαλισθεί η γονιμότητα οδήγησαν, επίσης, στη σύνδεση του γάμου με ορισμένες μαγικές, ή θρησκευτικές τελετουργίες. Και στην προσπάθεια αυτή να διασφαλισθεί ένας ευτυχισμένος και γόνιμος γάμος, επιστρατεύονταν μάγια πολλά. Ακόμα και τους αστρολόγους συμβουλεύονταν για να εξακριβώσουν το γενέθλιο πεπρωμένο των μελλονύμφων. Κάποια εποχή, η ανθρωποθυσία αποτελούσε σύνηθες χαρακτηριστικό όλων των γάμων μεταξύ των ευκατάστατων ανθρώπων.

Αναζητούνταν οι τυχερές μέρες, με την Πέμπτη να θεωρείται η πλέον ευνοϊκή, ενώ οι γάμοι που τελούνταν στη γέμιση του φεγγαριού θεωρούνταν εξαιρετικά τυχεροί. Ήταν το έθιμο πολλών Μεσανατολικών λαών να πετούν σπόρους στους νεόνυμφους. Επρόκειτο για μια μαγική τελετουργία η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα. Ορισμένοι Ανατολικοί λαοί χρησιμοποιούσαν ρύζι για τον ίδιο σκοπό. Η φωτιά και το νερό θεωρούνταν ανέκαθεν τα καλύτερα μέσα για να αντισταθούν στα στοιχειά και τα πονηρά πνεύματα. Γι’ αυτό οι πυρές του βωμού και τα αναμμένα κεριά, καθώς επίσης και το ράντισμα κατά τη βάπτιση με αγιασμένο νερό, αποτελούσαν στοιχεία των γάμων. Για πάρα πολλά χρόνια συνηθιζόταν να ορίζουν μια ψεύτικη ημερομηνία γάμου και στη συνέχεια να αναβάλουν το γεγονός ώστε να παραπλανήσουν τα στοιχειά και τα πνεύματα. Τα πειράγματα προς τους νεόνυμφους και οι φάρσες που παίζονται σ’ αυτούς που ξεκινούν το μήνα του μέλιτος, όλα είναι κατάλοιπα αυτών των πολύ μακρινών ημερών, όταν πίστευαν ότι είναι καλύτερο να παρουσιάζεται κάποιος δυστυχής και ασθενής εν όψει των πνευμάτων, ώστε να αποφύγει να κεντρίσει τη ζήλια τους. Το να φορά η νύφη πέπλο είναι κατάλοιπο της εποχής κατά την οποία θεωρείτο απαραίτητο να κρύβουν τη νύφη, ώστε να στοιχειά να μην μπορούν να την αναγνωρίσουν, επιπλέον, δε, να κρύψουν την ομορφιά της από το βλέμμα των κατά τα λοιπά ζηλότυπων και φθονερών πνευμάτων. Τα πόδια της νύφης δεν πρέπει ποτέ να αγγίξουν το έδαφος, πριν ακριβώς από την τελετή. Ακόμη και στον εικοστό αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί έθιμο υπό τα Χριστιανικά ήθη, να απλώνονται χαλιά από το σημείο όπου βγαίνει η νύφη από το αμάξι ως το βωμό της εκκλησίας. Μια από τις αρχαιότερες μορφές γαμήλιας τελετής ήταν να ευλογήσει ο ιερέας το γαμήλιο κρεβάτι ώστε να εξασφαλισθεί η γονιμότητα της ένωσης. Αυτό γινόταν αιώνες πριν καθιερωθεί η γαμήλια τελετή. Κατά την περίοδο αυτή, με την εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, περίμεναν από τους καλεσμένους στο γάμο να παρελάσουν από το υπνοδωμάτιο τη νύκτα, ώστε με τον τρόπο αυτό να αποτελέσουν νόμιμους μάρτυρες της ολοκλήρωσης του γάμου. Το στοιχείο της τύχης, το ότι παρ’ όλους τους προγαμιαίους ελέγχους, ορισμένοι γάμοι κατέληγαν σε αποτυχία, έκανε τον πρωτόγονο άνθρωπο να αναζητά διασφάλιση και προστασία κατά της αποτυχίας του γάμου. Τον έκανε να αναζητά ιερείς και μάγους. Και η τάση αυτή κορυφώθηκε άμεσα στο σύγχρονο θρησκευτικό γάμο. Για πάρα πολλά, όμως, χρόνια, ο γάμος γενικά αναγνωριζόταν ως συνιστάμενος στις αποφάσεις των γονέων που έδιναν υπόσχεση γάμου – αργότερα του ζευγαριού – ενώ κατά τα τελευταία πεντακόσια χρόνια η εκκλησία και η πολιτεία έχουν αναλάβει τη δικαιοδοσία και εξακολουθούν να επικυρώνουν το γάμο.

5. ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΓΑΜΟΙ

Τους πρώτους καιρούς της ιστορίας του γάμου, οι ανύπανδρες γυναίκες ανήκαν στους άνδρες της φυλής. Αργότερα, η γυναίκα είχε ένα μόνο σύζυγο τη φορά. Η πρακτική αυτή του ενός συζύγου κάθε φορά απετέλεσε το πρώτο βήμα για την απομάκρυνση από το ασύδοτο αγελαίο σεξ. Ενώ στη γυναίκα δεν επιτρεπόταν παρά μόνο ένας άνδρας, ο σύζυγός της μπορούσε να απομακρυνθεί από μια τέτοια προσωρινή σχέση κατά βούληση. Ωστόσο αυτές, οι χαλαρά ρυθμισμένες, σχέσεις ήσαν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της συμβίωσης ανά ζεύγη, σε αντιδιαστολή με την αγελαία ζωή. Σ’ αυτό το στάδιο της εξέλιξης του γάμου, τα παιδιά συνήθως ανήκαν στη μητέρα.Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της συμβίωσης ήταν ο ομαδικός γάμος. Η εταιρική αυτή φάση του γάμου έπρεπε να παρεμβληθεί στην εξέλιξη της οικογενειακής ζωής, επειδή τα έθιμα που αφορούσαν στο γάμο δεν ήσαν ακόμη αρκετά ισχυρά, ώστε να καταστήσουν τις σχέσεις του ζευγαριού μόνιμες. Οι γάμοι μεταξύ αδελφών ανήκαν σ’ αυτή την κατηγορία. Πέντε αδελφοί μιας οικογένειας μπορούσαν να παντρευτούν πέντε αδελφές μιας άλλης. Σ’ ολόκληρο τον κόσμο οι χαλαρότερες μορφές εταιρικών γάμων εξελίχθηκαν σταδιακά σε διάφορους τύπους ομαδικών γάμων. Και αυτές οι ομαδικές σχέσεις ρυθμίζονταν εν πολλοίς από τα έθιμα των τοτέμ. Η οικογενειακή ζωή εξελίχθηκε αργά και σταθερά, επειδή οι ερωτικοί και γαμήλιοι κανονισμοί ευνοούσαν την επιβίωση της ίδιας της φυλής, διασφαλίζοντας την επιβίωση μεγαλύτερων αριθμών παιδιών. Οι ομαδικοί γάμοι υποχώρησαν σταδιακά με την ανάδυση των πρακτικών πολυγαμίας – πολυγυνίας και πολυανδρίας – μεταξύ των περισσότερο προηγμένων φυλών. Η πολυανδρία, ωστόσο, ουδέποτε γενικεύθηκε, περιοριζόμενη στις βασίλισσες και τις εύπορες γυναίκες. Επιπλέον, αποτελούσε, κατ’ έθιμο, οικογενειακή υπόθεση το να ανήκει μία γυναίκα σε πολλά αδέλφια. Οι κάστες και οι οικονομικοί περιορισμοί καθιστούσαν ορισμένες φορές απαραίτητο σε πολλούς άνδρες να ικανοποιούνται με μία γυναίκα. Ακόμη και τότε, η γυναίκα παντρευόταν μόνον έναν, με τους υπόλοιπους να αντιμετωπίζονται χαλαρά ως «θείοι» των από κοινού απογόνων τους.

Το Εβραϊκό έθιμο που απαιτούσε από έναν άνδρα να γίνει σύζυγος της χήρας του αδελφού του για «να μεγαλώσει το σπόρο του αδελφού του,» ήταν επίσης έθιμο για τον περισσότερο από το μισό αρχαίο κόσμο. Αποτελούσε κατάλοιπο της εποχής όπου ο γάμος ήταν οικογενειακή, μάλλον, υπόθεση και όχι προσωπικό θέμα.

Η πραγματική πολυγυνία, όπου όλες οι σύζυγοι έχουν το ίδιο κύρος και όλα τα παιδιά είναι ισότιμα, ήταν πολύ σπάνια. Συνήθως, ακόμη και στους πολλαπλούς γάμους, η οικογένεια εκυβερνάτο από την πρώτη σύζυγο, τη νόμιμη σύντροφο. Μόνον αυτή είχε παντρευτεί με την τυπική, γαμήλια τελετή και μόνο τα παιδιά αυτής της αγορασμένης, ή διαθέτουσας προίκα συντρόφου κληρονομούσαν, εκτός και εάν εκείνη έκανε ειδικές διευθετήσεις. Η νόμιμη σύζυγος δεν ήταν κατ’ ανάγκην η αγαπημένη. Στους πρώτους καιρούς, συνήθως δεν ήταν. Η γυναίκα που παντρεύονταν από έρωτα, η αγαπημένη τους, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο όταν οι φυλές προόδευσαν αρκετά, ειδικότερα μετά την ανάμιξη των εξελικτικών φυλών με τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες. Η σύζυγος ταμπού – η επίσημη σύζυγος – δημιούργησε το έθιμο των παλλακίδων. Σύμφωνα με τα έθιμα αυτά, ένας άνδρας μπορούσε να έχει μία μόνο σύζυγο, αλλά μπορούσε να διατηρεί ερωτικές σχέσεις με οσεσδήποτε παλλακίδες. Η παλλακεία ήταν το σημείο εκκίνησης προς τη μονογαμία, η πρώτη κίνηση απομάκρυνσης από την ανοικτή πολυγαμία. Οι παλλακίδες των Εβραίων, των Ρωμαίων και των Κινέζων ήταν πολύ συχνά δούλες της νόμιμης συζύγου. Αργότερα, όπως έγινε με τους Εβραίους, η νόμιμη σύζυγος θεωρείτο μητέρα όλων των παιδιών που γεννώνταν από τον σύζυγό της.

Οι παλαιότερες απαγορεύσεις πάνω στις ερωτικές σχέσεις με μια έγκυο, ή θηλάζουσα σύζυγο επίσης κατέτειναν, σε μεγάλο βαθμό, στην υποστήριξη της πολυγαμίας. Οι πρωτόγονες γυναίκες γερνούσαν πολύ νωρίς εξ αιτίας της συχνής τεκνοποιίας σε συνδυασμό με τη σκληρή εργασία. (Αυτές οι υπερφορτωμένες σύζυγοι κατόρθωναν να επιζήσουν εξ αιτίας του γεγονότος ότι τις απομόνωναν μία εβδομάδα κάθε μήνα, όταν δεν εγκυμονούσαν.) Μία τέτοια σύζυγος συχνά κουραζόταν να εγκυμονεί και ζητούσε από το σύζυγό της να πάρει μία δεύτερη και νεότερη γυναίκα, μια γυναίκα ικανή να βοηθήσει τόσο στις εγκυμοσύνες, όσο και στις δουλειές του σπιτιού. Οι νέες σύζυγοι καλωσορίζονταν, γι’ αυτό, με χαρά από την μεγαλύτερη σύζυγο. Δεν υπήρχε τίποτα που να μοιάζει με ερωτική ζήλια. Ο αριθμός των συζύγων περιορίζετο μόνο από την ικανότητα του συζύγου να τις φροντίζει. Οι εύποροι και δραστήριοι άνδρες επιθυμούσαν μεγάλους αριθμούς παιδιών και, αφού η βρεφική θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή, χρειάζονταν πολλές σύζυγοι για να στελεχώσουν μια μεγάλη οικογένεια. Πολλές από αυτές τις πολλαπλές συζύγους ήσαν απλές εργάτριες, σύζυγοι-σκλάβες. Τα ανθρώπινα έθιμα εξελίσσονται, αλλά πολύ αργά. Ο σκοπός του χαρεμιού ήταν να δημιουργήσει ένα ισχυρό και πολυπληθές σώμα συγγενών εξ αίματος για την υποστήριξη του θρόνου. Κάποιος αρχηγός, κάποτε, πείσθηκε ότι δεν έπρεπε να διατηρεί χαρέμι, ότι έπρεπε να ικανοποιηθεί με μία μόνο σύζυγο. Έτσι, απέπεμψε γρήγορα το χαρέμι του. Οι δυσαρεστημένες σύζυγοι πήγαν στο σπίτι τους και οι προσβεβλημένοι συγγενείς τους συνέλαβαν τον αρχηγό και τον εκτέλεσαν επί τόπου, εκείνη τη στιγμή.

1. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΜΟΝΟΓΑΜΙΑ – Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ

Η μονογαμία είναι μονοπώλιο. Είναι καλή γι’ αυτούς που φθάνουν στο επιθυμητό αυτό στάδιο, αλλά τείνει να δημιουργεί βιολογικά προβλήματα σ’ εκείνους που δεν είναι τόσο τυχεροί. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από τον αντίκτυπο στο άτομο, η μονογαμία είναι αποφασιστικά καλύτερη για τα παιδιά. Αρχικά η μονογαμία οφείλετο στην πίεση των συνθηκών, στη φτώχεια. Η μονογαμία είναι πολιτισμική και κοινωνική, τεχνητή και αφύσικη, δηλαδή αφύσικη για τον εξελισσόμενο άνθρωπο. Ήταν απόλυτα φυσιολογική για τους πλέον αμιγείς Νοδίτες και τους Αδαμίτες και αποτελούσε μεγάλη πολιτισμική αξία για όλες τις προηγμένες φυλές.

Οι φυλές των Χαλδαίων αναγνώριζαν το δικαίωμα μια συζύγου να επιβάλει προγαμιαία δέσμευση στο σύζυγό της, ώστε να μην πάρει δεύτερη γυναίκα, ή παλλακίδα. Τόσον οι Έλληνες, όσο και οι Ρωμαίοι ευνοούσαν τη μονογαμία. Η λατρεία των προγόνων υπέθαλπε, πάντα, τη μονογαμία, όπως και οι Χριστιανοί, που κάνουν το σφάλμα να θεωρούν το γάμο θείο μυστήριο. Επιπλέον, η άνοδος των προτύπων διαβίωσης διαρκώς συνηγορούσε κατά των πολλών συζύγων. Ως την εποχή της έλευσης του Μιχαήλ στην Ουράντια, ολόκληρος, πρακτικά, ο πολιτισμένος κόσμος είχε φθάσει στο επίπεδο της θεωρητικής μονογαμίας. Η παθητική, όμως, αυτή μονογαμία δεν σήμαινε ότι η ανθρωπότητα είχε εξοικειωθεί με την πρακτική του πραγματικού γάμου ενός ζευγαριού.

Ενώ επιδιώκει το μονογαμικό στόχο του ιδανικού γάμου μεταξύ ενός ζευγαριού, πράγμα που σημαίνει, τελικά, μονοπωλιακή ερωτική σχέση, η κοινωνία δεν πρέπει να παραβλέπει την αναντίρρητη κατάσταση των άτυχων εκείνων ανδρών και γυναικών οι οποίοι απέτυχαν να βρουν μια θέση στ’ αυτή την νέα και βελτιωμένη κοινωνική τάξη, έστω και αφού είχαν κάνει το καλύτερο δυνατόν για να συνεργασθούν με, και να ακολουθήσουν τις, επιταγές της. Η αδυναμία του να βρει κάποιος σύντροφο στην κοινωνική αρένα του ανταγωνισμού μπορεί να αποδοθεί σε αξεπέραστες δυσκολίες, ή παμπληθείς περιορισμούς τους οποίους τα κρατούντα ήθη έχουν επιβάλλει. Πράγματι, η μονογαμία είναι ιδανική για εκείνους οι οποίοι έχουν ένα σύντροφο, αλλά η ευνοημένη πλειονότητα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζει με καλοσύνη και φροντίδα τους λιγότερο τυχερούς τους συνανθρώπους, που πρέπει να πληρώσουν το τίμημα της αποτυχίας για να ενταχθούν στις τάξεις των ιδανικών εκείνων ερωτικών σχέσεων, οι οποίες διασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων των βιολογικών ενστίκτων, υπό την ευλογία των ανώτερων ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης.

Η μονογαμία ανέκαθεν υπήρξε και θα είναι για πάντα ο ιδανικός στόχος της ανθρώπινης σεξουαλικής εξέλιξης. Το ιδανικό αυτό του πραγματικού γάμου ανάμεσα στο ζευγάρι συνεπάγεται αυταπάρνηση και γι’ αυτό συχνά αποτυγχάνει, ακριβώς επειδή το ένα, ή και τα δύο μέλη είναι ανεπαρκείς ως προς το αποκορύφωμα αυτό των ανθρώπινων αρετών, του σθεναρού αυτοελέγχου. Η μονογαμία είναι το μέτρο που καθορίζει την πρόοδο του πολιτισμού στην κοινωνία, όπως αυτή διαχωρίζεται από την καθαρά βιολογική εξέλιξη. Η μονογαμία δεν είναι κατ’ ανάγκην βιολογική, ή φυσιολογική, αλλά είναι απαραίτητη για την άμεση διατήρηση και περαιτέρω εξέλιξη του πολιτισμού στην κοινωνία. Συμβάλλει ως ένα βαθμό στην ευαισθησία των αισθημάτων, την εκλέπτυνση των ηθικών ιδιοτήτων και την πνευματική πρόοδο, που είναι εντελώς αδύνατες στη πολυγαμία. Μία γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να γίνει ιδανική μητέρα, όταν διαρκώς υποχρεώνεται να ανταγωνίζεται μιαν άλλη για την αγάπη του συζύγου.

7. Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Κατά την αρχική εξέλιξη των γαμήλιων εθίμων, ο γάμος αποτελούσε μια χαλαρή ένωση που μπορούσε να τερματισθεί κατά βούληση και τα παιδιά πάντα ακολουθούσαν τη μητέρα. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού είναι ενστικτώδης και ανέκαθεν λειτουργούσε ανεξάρτητα από το εξελικτικό στάδιο των ηθών. Μεταξύ των πρωτόγονων λαών μόνο το μισό περίπου των γάμων αποδεικνύονταν ικανοποιητικοί. Η συχνότερη αιτία για χωρισμό ήταν η στειρότητα, για την οποία πάντα κατηγορείτο η σύζυγος. Και οι άτεκνες γυναίκες επιστεύετο ότι γίνονταν φίδια στον κόσμο των πνευμάτων. Σύμφωνα με τα πλέον πρωτόγονα έθιμα, το διαζύγιο ήταν δικαίωμα του συζύγου και μόνο και τα πρότυπα αυτά διατηρήθηκαν ως τον εικοστό αιώνα μεταξύ ορισμένων λαών. Καθώς τα ήθη εξελίσσονταν, ορισμένες φυλές ανέπτυξαν δύο μορφές γάμου: Τον κανονικό, ο οποίος επέτρεπε το διαζύγιο και τον θρησκευτικό ο οποίος απαγόρευε το χωρισμό. Το ξεκίνημα της εποχής όπου οι γυναίκες αγοράζονταν, ή προικοδοτούνταν, η καθιέρωση κυρώσεων επί της περιουσίας σε περιπτώσεις αποτυχίας του γάμου, συνετέλεσε πολύ στο να μειωθούν οι χωρισμοί. Και, πράγματι, πολλές σύγχρονες ενώσεις σταθεροποιούνται εξ αιτίας αυτού του αρχαίου περιουσιακού παράγοντα. Η νέα και αιφνίδια αντικατάσταση των παλαιότερων και μακρόχρονα καθιερωμένων οικονομικών κινήτρων με τα ιδεαλιστικότερα, αλλά εξαιρετικά ιδιοτελή κίνητρα της αγάπης στο γάμο, έχουν αναπόφευκτα κάνει το θεσμό του γάμου να γίνει προσωρινά ασταθής. Τα κίνητρα του ανθρώπου για να παντρευτεί ανέκαθεν υπερέβαιναν τα πραγματικά γαμήλια έθιμα, ενώ στον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, το ιδανικό του Δυτικού κόσμου για το γάμο ξεπέρασε, ξαφνικά, κατά πολύ τις εγωκεντρικές και εν μέρει μόνο ελεγχόμενες σεξουαλικές παρορμήσεις των φυλών. Η παρουσία μεγάλων αριθμών άγαμων ατόμων σε οποιαδήποτε κοινωνία καταδεικνύει την προσωρινή κατάρρευση, ή τη μεταβατικότητα των εθίμων.

Η πραγματική δοκιμασία στο γάμο, μέσα στους αιώνες, ήταν πάντα η συνεχής οικειότητα, που είναι αναπόφευκτη στην οικογενειακή ζωή. Δυο παραχαϊδεμένοι και κακομαθημένοι νέοι, μαθημένοι να περιμένουν κάθε επιείκεια και πλήρη ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του εγωισμού τους, δεν μπορούν να ελπίσουν ότι θα πετύχουν στο γάμο και τη δημιουργία οικογένειας – σε μια ισόβια σχέση αυθυποχώρησης, συμβιβασμού, αγάπης και ανιδιοτελούς αφοσίωσης στην ανατροφή των παιδιών. Ο μεγάλος βαθμός φαντασίας και ιδανικού έρωτα που υπεισέρχεται στην ερωτοτροπία είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την αυξητική τάση των διαζυγίων μεταξύ των σύγχρονων Δυτικών λαών, ενώ όλα αυτά περιπλέκονται ακόμη περισσότερο από την μεγαλύτερη ατομική ελευθερία της γυναίκας, αλλά και την αυξημένη οικονομική ανεξαρτησία. Το εύκολο διαζύγιο, όταν είναι αποτέλεσμα έλλειψης αυτοελέγχου, ή αδυναμία φυσιολογικής προσαρμογής της προσωπικότητας, οδηγεί με βεβαιότητα κατ’ ευθείαν πίσω, σ’ εκείνα τα πρωτόγονα στάδια της κοινωνίας απ’ όπου ο άνθρωπος αναδύθηκε μόλις πρόσφατα, μέσα από τόσο μεγάλη προσωπική οδύνη και φυλετικό άλγος.

Όσο, όμως, η κοινωνία αδυνατεί να εκπαιδεύσει σωστά τα παιδιά και τους νέους, όσο οι κοινωνικές ρυθμίσεις αδυνατούν να παράσχουν επαρκή προγαμιαία παιδεία και όσο ο ασύνετος και ανώριμος νεανικός ιδεαλισμός είναι κριτής του γάμου, τόσο θα βασιλεύει το διαζύγιο. Και όσο καιρό η κοινωνία θα αδυνατεί να προετοιμάζει τους νέους για το γάμο, το διαζύγιο θα πρέπει να λειτουργεί ως κοινωνική δικλείδα ασφαλείας που θα αποτρέπει ακόμη χειρότερες καταστάσεις, στις εποχές της ραγδαίας ανάπτυξης των εξελισσόμενων ηθών. Οι αρχαίοι φαίνεται ότι αντιμετώπιζαν το γάμο με την ίδια σοβαρότητα που τον αντιμετωπίζουν οι σημερινοί λαοί. Και δεν μοιάζει πολλοί από τους βιαστικούς και ανεπιτυχείς γάμους των σύγχρονων καιρών, να αποτελούν βελτίωση των αρχαίων πρακτικών, του να πιστοποιείται η καταλληλότητα των νεαρών ανδρών και γυναικών για γάμο. Η μεγάλη ανακολουθία της σύγχρονης κοινωνίας είναι το ότι εξαίρει τον έρωτα και εξιδανικεύει το γάμο, ενώ αποδοκιμάζει την πληρέστερη εξέταση και των δύο.

8. Η ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Ο γάμος που κορυφώνεται με την οικογένεια αποτελεί, πράγματι, τον ανώτερο θεσμό του ανθρώπου, είναι, ωστόσο, κατά βάσιν, ανθρώπινος. Δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκαλείται μυστήριο. Οι Σεθίτες ιερείς έκαναν το γάμο θρησκευτική τελετουργία. Αλλά για χιλιάδες χρόνια μετά την Εδέμ, η σύζευξη συνεχίσθηκε ως καθαρά κοινωνικός και αστικός θεσμός.

Η παρομοίωση των ανθρώπινων σχέσεων προς τις θείες σχέσεις είναι εντελώς ατυχής. Η ένωση των συζύγων στη σχέση γάμου-οικογένειας, είναι μία φυσική λειτουργία για τους θνητούς των εξελικτικών κόσμων. Είναι πράγματι αλήθεια ότι μεγάλη πνευματική πρόοδος μπορεί να προκύψει ως συνέπεια των ειλικρινών προσπαθειών, στα ανθρώπινα πλαίσια, του και της συζύγου να προοδεύσουν, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι ο γάμος είναι κατ’ ανάγκην ιερός. Η πνευματική πρόοδος ακολουθεί την ειλικρινή αφοσίωση σε άλλες λεωφόρους ανθρώπινης προσπάθειας. Ούτε μπορεί ο γάμος να συγκριθεί πραγματικά με τη σχέση του Προσαρμοστή προς τον άνθρωπο, ούτε με την αδελφική σχέση του Χριστού Μιχαήλ προς τους θνητούς αδελφούς του. Σε κανένα, σχεδόν, σημείο δεν μπορούν να συγκριθούν οι σχέσεις αυτές με τη σχέση των συζύγων μεταξύ τους. Και είναι απολύτως ατυχές το ότι η ανθρώπινη παρανόηση αυτών των σχέσεων έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλη σύγχυση ως προς το κύρος του γάμου. Είναι, επίσης, ατυχές το ότι ορισμένες ομάδες ανθρώπων έχουν την άποψη ότι ο γάμος ολοκληρώνεται με θεία επενέργεια. Οι πεποιθήσεις αυτές οδηγούν κατ’ ευθείαν στην άποψη στο ακατάλυτο του γάμου, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, ή τις επιθυμίες των δύο μερών. Το ίδιο το γεγονός, όμως, της διάλυσης του γάμου υποδηλώνει ότι το Θείο δεν είναι συμμέτοχο σε παρόμοιες ενώσεις. Αν ο Θεός ενώσει κάποτε δύο καταστάσεις, ή δύο άτομα, αυτά θα παραμείνουν ενωμένα, ως τη στιγμή κατά την οποία το θείο θέλημα θα αποφασίσει το χωρισμό τους. Όσον αφορά, όμως, στο γάμο, ο οποίος είναι ανθρώπινος θεσμός, ποιος θα τολμούσε να κρίνει, να αποφασίσει ποιοι γάμοι είναι ενώσεις που πρέπει να επικυρωθούν από τους επόπτες του σύμπαντος, εν αντιθέσει προς εκείνους οι οποίοι είναι καθαρά ανθρώπινοι στη φύση και την προέλευση;

Παρά ταύτα υπάρχει το ιδεώδες του γάμου στις ανώτερες σφαίρες. Στην πρωτεύουσα του κάθε τοπικού συστήματος οι Υλικοί Υιοί και Θυγατέρες του Θεού αντιπροσωπεύουν πραγματικά την κορύφωση των ιδεωδών της ένωσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας με τα δεσμά του γάμου και με το σκοπό της δημιουργίας και της ανατροφής απογόνων. Τελικά, ο ιδανικός ανθρώπινος γάμος είναι για τους ανθρώπους ιερός.

Ο γάμος υπήρξε ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι το υπέρτατο ανθρώπινο όνειρο της εγκόσμιας εξιδανίκευσης. Αν και το όμορφο αυτό όνειρο σπάνια πραγματοποιείται στο σύνολό του, παραμένει ως μεγαλειώδες ιδανικό, προσελκύοντας πάντα την προοδεύουσα ανθρωπότητα σε μεγαλύτερους αγώνες για την ανθρώπινη ευτυχία. Οι νεαροί, όμως, άνδρες και γυναίκες πρέπει να μάθουν μερικά πράγματα για την πραγματικότητα του γάμου πριν εμπλακούν στις απαιτητικές αξιώσεις των διαπροσωπικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Ο νεανικός ιδεαλισμός πρέπει να κατευνάζεται από κάποιο βαθμό προγαμιαίας απαλλαγής από την αυταπάτη. Ωστόσο, ο νεανικός ιδεαλισμός για το γάμο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται. Τα όνειρα αυτά αποτελούν την νοερή απεικόνιση του μελλοντικού στόχου της οικογενειακής ζωής. Η στάση αυτή είναι διεγερτική και χρήσιμη, με την προϋπόθεση ότι δεν δημιουργεί αναισθησία για την πραγμάτωση των πρακτικών και κοινότοπων απαιτήσεων του γάμου και της συνακόλουθης οικογενειακής ζωής.

Τα ιδεώδη του γάμου έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο στα πρόσφατα χρόνια. Σε ορισμένους λαούς η γυναίκα πράγματι απολαμβάνει ίσα δικαιώματα με το σύντροφό της. Ως έννοια, τουλάχιστον, η οικογένεια γίνεται ένας πιστός εταίρος στην ανατροφή των παιδιών, ακολουθούμενη από ερωτική αφοσίωση. Ακόμη, όμως, και αυτή η νεώτερη έκδοση του γάμου δεν χρειάζεται να θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να φθάσει στο ακραίο εκείνο σημείο, όπου οι σύζυγοι θα μονοπωλήσουν το σύνολο της προσωπικότητας και της ατομικότητας ο ένας του άλλου. Ο γάμος δεν είναι απλά ένα ιδιοτελές ιδανικό. Είναι η εξελισσόμενος κοινωνικός συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που υπάρχει και λειτουργεί σύμφωνα με τα κρατούντα ήθη, περιορισμένος από τα ταμπού και ενισχυμένος από τους νόμους και τους κανονισμούς της κοινωνίας.

Οι γάμοι του εικοστού αιώνα βρίσκονται πολύ ψηλά συγκρινόμενοι με εκείνους των περασμένων εποχών, παρά το ότι ο θεσμός της οικογένειας υφίσταται, πλέον, μια σοβαρή δοκιμασία, εξ αιτίας των προβλημάτων που τόσο ξαφνικά έπεσαν πάνω στον κοινωνικό μηχανισμό, με την επιταχυνόμενη αύξηση των γυναικείων ελευθεριών, δικαιωμάτων που για τόσο πολύ καιρό τους τα αρνήθηκαν κατά τη διάρκεια της αργής εξέλιξης των ηθών των περασμένων γενεών.

1. Ο καινούργιος ρόλος της θρησκείας –το δόγμα ότι η γονική εμπειρία είναι θεμελιακή, η ιδέα της αναπαραγωγής κοσμικών πολιτών, η διευρυμένη κατανόηση του προνομίου της αναπαραγωγής – δίνει γιους στον Πατέρα.

2. Ο καινούργιος ρόλος της επιστήμης – η αναπαραγωγή γίνεται όλο και περισσότερο εκούσια, υποκείμενη στον έλεγχο του ανθρώπου. Κατά τους αρχαίους χρόνους, η έλλειψη κατανόησης εξασφάλιζε την ύπαρξη των παιδιών χωρίς να τα επιθυμούν διόλου.

3. Οι καινούργιες λειτουργίες των θελγήτρων της ηδονής – τούτο εισάγει ένα νέο παράγοντα στην επιβίωση της φυλής. Ο αρχαίος άνθρωπος άφηνε έκθετα τα ανεπιθύμητα παιδιά να πεθάνουν. Οι σύγχρονοι αρνούνται να τα φέρουν στον κόσμο.

4. Ο τονισμός του γονικού ενστίκτου. Κάθε γενιά τείνει, πλέον, να εξαλείψει από το αναπαραγωγικό ρεύμα της φυλής τα άτομα εκείνα στα οποία το γονικό ένστικτο είναι ανεπαρκές, ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή των παιδιών, των μελλοντικών γονιών της επόμενης γενεάς.

Η οικογένεια, όμως, ως θεσμός, ως συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, χρονολογείται, πιο συγκεκριμένα, από την εποχή της Νταλαμέιτια, μισό περίπου εκατομμύριο χρόνια πριν, με τις μονογαμικές πρακτικές του ʼντον και των άμεσων απογόνων του να έχουν εγκαταλειφθεί από καιρό. Η οικογένεια, πάντως, δεν ήταν κάτι για το οποίο εκαυχώντο πριν από την εποχή των Νοδιτών και των μεταγενέστερων Αδαμιτών. Ο Αδάμ και η Εύα άσκησαν μια αιώνια επίδραση σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άνδρες και οι γυναίκες δούλευαν μαζί στον Κήπο. Το Εδεμικό ιδεώδες, με ολόκληρη την οικογένεια να εργάζονται ως κηπουροί, ήταν μια καινούργια ιδέα στην Ουράντια.

Η αγάπη για τα παιδιά είναι, σχεδόν, συμπαντική και έχει ξεχωριστή αξία για την επιβίωση. Οι αρχαίοι πάντα θυσίαζαν τα συμφέροντα της μητέρας για την ευημερία του παιδιού. Τα ζώα αγαπούν τα παιδιά τους. Ο άνθρωπος – ο πολιτισμένος άνθρωπος – αγαπά τα παιδιά των παιδιών του. Όσο ανώτερος είναι ένας πολιτισμός, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά των γονέων για την πρόοδο και την επιτυχία των παιδιών τους. Έτσι δημιουργήθηκε η καινούργια και ανώτερη συνειδητοποίηση της οικογενειακής υπερηφάνειας.

Τα παιδιά των Εσκιμώων δεν χρειάζονται μεγάλη πειθαρχία και τιμωρία, απλά επειδή είναι εκ φύσεως πειθήνια ζωάκια. Τα παιδιά των ερυθρόδερμων αλλά και των κίτρινων φυλών είναι σχεδόν το ίδιο βολικά. Στις φυλές, όμως, όπου υπάρχει η κληρονομιά των Ανδιτών, τα παιδιά δεν είναι πολύ ανεκτικά. Αυτοί οι πιο ευφάνταστοι και τυχοδιώκτες νέοι χρειάζονται μεγαλύτερη εκπαίδευση και υπακοή. Τα σύγχρονα προβλήματα της διάπλασης των παιδιών καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εξ αιτίας:

1. Του μεγάλου βαθμού ανάμιξης των φυλών

2. Της τεχνητής και επιφανειακής εκπαίδευσης

3. Της ανικανότητας του παιδιού να αποκτήσει παιδεία μιμούμενο τους γονείς – οι γονείς είναι απόντες από την οικογενειακή εικόνα τον περισσότερο καιρό.

Οι παλαιότερες απόψεις περί υπακοής στην οικογένεια ήταν βιολογικές, αναπτυσσόμενες από τη συνειδητοποίηση του ότι οι γονείς ήταν οι δημιουργοί της ύπαρξης του παιδιού. Τα προηγμένα ιδανικά της οικογένειας οδηγούν στην άποψη ότι το να φέρει κανείς ένα παιδί στον κόσμο, αντί του να προσφέρει ορισμένα δικαιώματα στους γονείς, συνεπάγεται υπέρτατη ευθύνη για την ανθρώπινη ύπαρξη. Στην παρούσα, εκβιομηχανισμένη, αστική εποχή, ο θεσμός του γάμου εξελίσσεται βάσει των νέων οικονομικών δεδομένων. Η οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο ακριβή, ενώ τα παιδιά, που κάποτε αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο, έχουν γίνει παθητικό, από οικονομικής πλευράς. Ωστόσο η ασφάλεια του ίδιου του πολιτισμού βασίζεται στην αυξανόμενη επιθυμία της μιας γενεάς να επενδύσει στην ευημερία των επόμενων, μελλοντικών γενεών. Και οποιαδήποτε προσπάθεια να μετατεθεί η γονική ευθύνη στην πολιτεία, ή στην εκκλησία θα αποδειχθεί αυτοκτονική για την ευημερία και την πρόοδο του πολιτισμού.

Η οικογένεια είναι η θεμελιακή μονάδα της αδελφότητας, όπου γονείς και παιδιά διδάσκονται τα μαθήματα εκείνα της υπομονής, του αλτρουισμού, της ανοχής και της μακροθυμίας, που τόσο είναι βασικά για την πραγμάτωση της συναδέλφωσης μεταξύ όλων των ανθρώπων. Η ανθρώπινη κοινωνία θα βελτιώνετο πάρα πολύ αν οι πολιτισμένες φυλές επέστρεφαν γενικότερα στις πρακτικές των οικογενειακών συμβουλίων των Ανδιτών. Εκείνοι δεν διατήρησαν την πατριαρχική, ή δεσποτική μορφή της οικογενειακής εξουσίας. Ήσαν πολύ συναδελφωμένοι και συνδεδεμένοι μεταξύ τους, συζητώντας ελεύθερα και ειλικρινά κάθε πρόταση και ρύθμιση οικογενειακής φύσης. Είχαν ιδανικά αδελφικά συναισθήματα σε όλες τις εκφάνσεις του οικογενειακού ελέγχου. Μια πραγματική οικογένεια – μια σωστή οικογένεια – αποκαλύπτει στους γονείς δημιουργούς την στάση του Δημιουργού προς τα παιδιά του, ενώ την ίδια στιγμή τέτοιοι πραγματικοί γονείς, παρουσιάζουν στα παιδιά τους την πρώτη από μια μακρά σειρά ανελικτικών αποκαλύψεων της αγάπης του εν Παραδείσω γονέα όλων των παιδιών του σύμπαντος.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ

Η μεγάλη απειλή κατά της οικογένειας είναι η επικίνδυνη ανερχόμενη παλίρροια της αυτοπραγμάτωσης, η σύγχρονη μανία της ηδονής. Το πρώτο κίνητρο του γάμου υπήρξε οικονομικό. Η σεξουαλική έλξη ήταν δευτερεύουσα. Ο γάμος, θεμελιωμένος στην αυτοσυντήρηση, οδήγησε στην αυτοδιαιώνιση και ταυτόχρονα παρέσχε μία από τις πλέον επιθυμητές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Είναι ο μοναδικός θεσμός της ανθρώπινης κοινωνίας που αγκαλιάζει και τα τρία μεγάλα κίνητρα της ζωής.

Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να ευχαριστηθεί. Ας αφήσουμε την ανθρώπινη φυλή να βρει την απόλαυση με χίλιους και ένα τρόπους. Ας αφήσουμε το εξελικτικό ανθρώπινο είδος να εξερευνήσει κάθε μορφή θεμιτής αυτοπραγμάτωσης, τους καρπούς του αιώνιου, ανοδικού βιολογικού αγώνα. Ο άνθρωπος έχει άξια κερδίσει μερικές από τις σημερινές του χαρές και απολαύσεις. Να βλέπετε, όμως, καλά το στόχο του πεπρωμένου!

Οι ηδονές είναι πραγματικά αυτοκτονικές αν καταφέρουν να καταστρέψουν την περιουσία, που έχει γίνει ο θεσμός της αυτοδιατήρησης. Και η αυτοπραγμάτωση έχει, πράγματι, μοιραίο τίμημα αν πρόκειται να επιφέρει την κατάρρευση του γάμου, την έκπτωση της οικογένειας και την καταστροφή του σπιτιού – το υπέρτατο εξελικτικό απόκτημα του ανθρώπου και τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης του πολιτισμού.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr