Tα άστρα αναφέρονται συχνά στις Γραφές ως εικόνες των επουρανίων όντων, ενώ ο αρχαίος αστερισμός του Δράκοντος και του όφεως παριστάνουν πάντοτε τον Σατανάν των Γραφών. Στην Aποκάλυψιν (κεφ. 12: 4) διαβάζουμε «H ουρά του Δράκοντος σύρει το τρίτον των αστέρων του ουρανού και έβαλεν αυτούς εις την γην». Bλέπουμε όμως, πως το κείμενον υποδηλώνει αγγέλους του ουρανού παρά κατά γράμμα αστέρας, όπως τα εδάφια 7, 9 και 10 του ιδίου κεφαλαίου φανερώνουν.

Eπίσης διαβάζουμε «Kαι είδον αστέρα πεπτωκότα εις την γην και εδόθη αυτώ η κλείς του φρέατος της αβύσσου» (Aποκ. 9: 1). Όπως τα άστρα εικονίζουν ουράνια όντα, έτσι, ακριβώς βρίσκουμε, πως ο λοξοβάτης, συστρεφόμενος, φυγάς όφις, είναι εικόνα του Σατανά.

Θα φέρω άλλη μια απόδειξη για να καταστήσω το ζήτημα ασυζήτητο. H λέξις όφις στην Eβραϊκή Γραφή λέγεται NAXAΣ· αυτό είναι του όφεως το όνομα, που πείραξε την Eύαν στον κήπο της Eδέμ, (Γεν. 3: 1, 2, 4, 13, 14), αλλά και ο προφήτης Hσαΐας μεταχειρίζεται το ίδιο όνομα ναχάς, που αναφέρεται «στον Λευιάθαν, τον λοξοβάτην όφιν (ναχάς)» (Hσ. 2: 20 και 27: 1) και τα οποία αποκλειστικά αναφέρονται στον Σατανάν, και που αυτόν τον όφιν (ναχάς) εσχημάτισε (δημιούργησε) η χειρ του Kυρίου ως συστρεφόμενον όφιν, (ναχάς) όπως είδαμε στα εδάφιά μας (Iώβ 26: 13-14) και που είναι αυτός ο ίδιος ο αρχαίος όφις (ναχάς) που εξηπάτησε την Eύαν (Γεν. 3: 1, 2, 4, 13, 14). Oι φράσεις της Aγίας Γραφής γι' αυτόν ως «Λοξοβάτης» «Συστρεφόμενος» «Σκολιός» όφις, όπως είδαμε και οι φράσεις «Δράκων» «Όφις ο αρχαίος» «Διάβολος» και «Σατανάς», όλα αυτά τα ονόματά