Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι ξεκινούν από άμεση ενορατική σύλληψη μιας αρχής, μιας κεντρικής θέσης, ή καταλήγουν σ' αυτήν. Θεμελιώδη διαίσθηση (intuition fonda-mentale) ονομάζει τη σύλληψη αυτή ο Bergson, σαν «θεία επίπνοιαν» την είδε ο Πλάτωνας.

Κάθε φιλοσοφία, στηρίζεται στο βάθος στην άμεση, την ενορατική σύλληψη μιας κεντρικής αρχής. Γύρω σ΄ αυτήν στρέφεται όλος ο μόχθος του φιλοσόφου, κι' επάνω σ αυτήν θεμελιώνεται και δένεται όλο το έργο του. «Ιδέα» (Πλάτων), «ύλη και είδος» (Αριστοτέλης), «ζην ομολογουμένως» (Στωικοί). Αυτό δεν είναι παράδοξο. Παράδοξο θα ήταν αv δεν συνέβαινε. Για αυτό, σε όποιο ακριβώς φιλοσόφημα δε βρίσκουμε ένα τέτοιο κεντρικό πυρήνα, αφετηρία και μαζί τέρμα τής πορείας της σκέψεως, μπορούμε να είμαστε μάλλον βέβαιοι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με άρτια, ολοκληρωμένη φιλοσοφική σύνθεση. Παράδοξο δεν είναι, γιατί ή φιλοσοφία είναι ή υψηλότερη έκφραση και ενσάρκωση τής δίψας για ενότητα. Κύριο έργο της να αναζητήσει με την έποπτειακή και συνοπτική θεώρησή της την ενότητα, πού δένει όλο τον κόσμο του επιστητού, τον εσωτερικό και τον εξωτερικό. Και το έργο τούτο επιτελεί ξεκινώντας από μια γενική αρχή, πού διέπει όλο τον επιστητό κόσμο, ή καταλήγοντας σ' αυτήν.

Ή δίψα για ενότητα είναι ή ίδια ή ουσία του πνεύματος. Δε διαφέρει από την άποψη τούτη το έργο των Χριστιανών φιλοσόφων, των πατέρων της Εκκλησίας.

Ή ίδια δίψα για ενότητα το διέπει. Ενωτικός κρίκος εδώ ο ίδιος ο δημιουργός του παντός, ο Θεός. Και ο Θεός είναι πνεύμα.

quote:

---

Επειδή δεν παράγω γνώση, θα χρησιμοποιήσω απόψεις από κείμενα που έχω διαβάσει και συμφωνώ (όσο συμφωνώ), επίσης δικά μου κείμενα και απόψεις, ή και συνδυασμό των παραπάνω.

---

Και ποιός σοβαρός άνθρωπος μπορεί να υποστηρίξει ότι παράγει γνωση αγαπητά αναστημένε..? Αυτοί που μπορούν να το κάνουν αυτό είναι ελάχιστοι, και το κάνουν στην σιωπή, και χωρίς τυμπανοκρουσίες..
Ενδιαφέρον το θέμα σου θα παρακολουθήσω με ενδιαφέρον και θα βοηθήσω όπου μπορώ.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Φιλόσοφος με την έννοια του να αμφισβητώ, να ανησυχώ και να αναρωτιέμαι λέγοντας το μακρύ μου και το κοντό μου δεν είναι για μένα φιλοσοφία.

Μερικές φορές θέλοντας να αποφύγουμε τα στεγανά της σκέψης και της δράσης (π.χ θρησκεία) δημιουργούμε και κινούμαστε σε άλλα στεγανά (π.χ αντί-θρησκεία) μηδενίζοντας τα μεν και ωραιοποιώντας τα δε.....
Σίγουρα τα μεγάλα πνεύματα στην ανθρωπότητα ήρθαν σε ρήξη με τα κατεστημένα. Αυτά όμως ήταν θεϊκά πνεύματα.

Κάποια όμως επίσης μεγάλα πνεύματα είχαν το καθήκον να μεταφέρουν τα μεγάλα νοήματα σε «απαίδευτους νόες» τι έπρεπε δηλ. να κάνουν; Εάν ο Απ. Παύλος πίστευε ότι για τον θεό το σεξουαλικό θέμα δεν είναι κάτι που σχετίζεται με την πνευματική εξέλιξη, το έλεγε στο κόσμο και ο ένας πηδούσε το άλλον, τότε οι ίδιοι που τώρα τον κατηγορούν για αντιπνευματική στάση, θα τον κατηγορούσαν σαν τον δημιουργό των μεγαλύτερων οργίων.

quote:

---

Αν όμως τον μελετήσεις σε βάθος όταν θα έχεις μελετήσει και αρκετά΄άλλα θρησκεύματα σε βάθος θα γίνεις αναπόφευκτα χριστιανός΄ελπίζω όχι φανατικός.

---

Χμ.. ενδιαφέρουσα άποψη. Αλλά πού την στηρίζεις;

quote:

---

Αν και ο αγωνας ειναι ματαιος.

---

Κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος (αλλά καταλαβαίνω πώς το εννοείς)

Πρώην ΕΧΕΜΒΡΟΤΟΣ
Εχέμβροτος επί..Κολονώ

Edited by - Πάνος on 13/01/2005 22:33:36

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ

Πρώτοι οι Έλληνες ελευθέρωσαν τον άνθρωπο από τη δουλεία στον κόσμο των αισθήσεων, του επέτρεψαν να ανακαλύψει την πνευματικότητα της φύσεως του και τον έστησαν μέσα στον αισθητό κόσμο ον αυτόνομα πνευματικό, δημιουργικό νου.
Με άλλα λόγια δεν είναι οι αισθήσεις πού θα μάς δώσουν το πραγματικό, το όντως ον και την αιτιολογία του για να κατανοήσομε τα πράγματα, τον κόσμο, τον εαυτό μας ακόμη, θα φύγουμε από τις ρευστές και φευγαλέες και αλληλοσυγκρουόμενες αισθητικές εντυπώσεις, από την αίσθηση, και θα ανά-ζητήσουμε με το νου τη ρίζα των όντων τα αόρατα άτομα (Δημόκριτος) , τις αρχές, τις νοητές αρχές πού τα κυβερνούν. Στο έργο του αυτό ο νους πρέπει να είναι «αυτός καθ' αυτόν», όπως είπε ο Πλάτων, συσπειρωμένος στον εαυτό του, να ακούει μόνο τη δική του φωνή, να μη επιτρέπει στην αίσθηση να τον ενοχλεί και να τον συσκοτίζει. Και την αλληλουχία του ενδιαθέτου αυτού βαδίσματος του ο νους θα την ντύσει με το λόγο, θα τη διατυπώσει με «λόγους».
Έτσι τη θέση των αισθητών πραγμάτων θα την πάρουν οι λόγοι πού ανατρέχουν στην ουσία των όντων και συλλαμβάνουν την «αιτιολογία» τους. Τούτο το μεγάλο άλμα από την αίσθηση, την εμπειρία, στη νόηση, πού αποκαλύπτει τη μεγάλη, την πραγματική δύναμη του λόγου, και μαζί την πνευματικότητα του ανθρώπου, αποτελεί το λαμπρότερο μέρος του «ελληνικού θαύματος». Με το άλμα τούτο παίρνει το πραγματικό της νόημα ή αλήθεια, ή αντικειμενική και απροκατάληπτη θήρα του νοήματος των όντων και θεμελιώνεται ή επιστήμη, άλλα και ή εσωτερική ελευθερία του άνθρωπου.

Μια νέα στροφή δίνει ο Χριστιανισμός στην πορεία του πνεύματος, πού με άλλο τρόπο ικανοποιεί την ασίγαστη δίψα για ερευνά και ενότητα. Μιλώ για στροφή στην αποκάλυψη της πνευματικής ουσίας του ανθρώπου, πού τη φανερώνει με θαυμαστή ολοκλήρωση. Στο βάθος έχουμε πάλι να κάνουμε με έργο του Ελληνικού πνεύματος, πού παρουσιάζεται όμως τώρα με τη χριστιανική του μορφή.

Το νέο μεγάλο άλμα είναι ότι το πνεύμα ανακαλύπτει τώρα τη δύναμη και την αξία της πίστης και με την πίστη δέχεται την- αλήθεια «εξ αποκαλύψεως». Αυτή ή αποκαλυπτική αλήθεια του φανερώνει το υπέρτατο ον, τον όντα, τον θεό, το δημιουργό και συνεκτικό κρίκο του σύμπαντος. Ή αποκαλυπτική αλήθεια του δίνει με άλλα λόγια τις βασικές αρχές πού συνθέτουν και διέπουν το σύμπαν, και καλεί το ανθρώπινο πνεύμα να την κατανοήσει, όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του.
Είπαν ότι ή στάση αυτή του Χριστιανισμού είναι αντί πνευματική......

Το νέο μεγάλο άλμα είναι ότι το πνεύμα ανακαλύπτει τώρα τη δύναμη και την αξία της πίστης και με την πίστη δέχεται την- αλήθεια «εξ αποκαλύψεως». Αυτή ή αποκαλυπτική αλήθεια του φανερώνει το υπέρτατο ον, τον όντα, τον θεό, το δημιουργό και συνεκτικό κρίκο του σύμπαντος. Ή αποκαλυπτική αλήθεια του δίνει με άλλα λόγια τις βασικές αρχές πού συνθέτουν και διέπουν το σύμπαν, και καλεί το ανθρώπινο πνεύμα να την κατανοήσει, όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του.
Είπαν ότι ή στάση αυτή του Χριστιανισμού είναι αντί πνευματική......
ΔΗΛΑΔΗ?
Τι μεσα στο σωμα της "Αγιας γραφης" Δινει τις βασικες αρχες που διεπουν και συνθετουν το συμπαν?
Μια κριτικη ματια και κυριως στις επιστολες Παυλου, μας δειχνει το αντιθετο: Προσπαθει και τα καταφερε δυστυχως, να κανει τους ανθρωπους δουλους και στην επι γης εξουσια και στον "θεο".

[/quote]

Αυτό που είναι σημαντικό είναι να πιστεύεις σε κάτι που μπορεί να σε μεταμορφώσει ,να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Η ατραπός που ακολουθεί ο κάθε ένας είναι προσωπική του επιλογή και οφείλουμε να την δεχόμαστε.
Είμαι σίγουρος πάντως ότι εάν μελετήσεις κάποιους από τους Χριστιανούς πατέρες ίσως να εκπλαγείς από αυτά που ανακαλύψεις….(??)
Ισως ο αγαπητός ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ μας βοηθήσει σε αυτό.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

quote:

---

Δηλαδή από τους 100 και πλέον μεγάλους τόμους της ελληνικής πατρολογίας και άλλους τόσους της λατινικής έχεις μελετήσει ας πούμε το 80 με 90% tsepe noyon (δηλαή συνολικά 180 περίπου μεγάλους τόμους) ; Αν ναι τότε τους έχεις μελετήσει αρκετά ... αρκεί να τους έχεις μελετήσει και όχι διαβάσει απλώς...

Όλα είναι τέλεια

---

Φίλτατε αν σπαταλήσω μια ζωή για να μελετήσω τη χριστιανική πατρολογία είναι φυσικό μετά να γίνω χριστιανός. Μη πάει χαμένη η ζωή μου!

quote:

---

Η Πατερική σκέψη – φιλοσοφία έχει κατά κόρον χλευαστεί και υβρισθεί μέσα στα φόρουμ. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί και για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας!!!

---

Είναι τουλάχιστον απρεπές να μην του δοθεί η δυνατότητα να μοιραστεί μαζί μας αυτά που αγαπά και θεωρεί αξιόλογα.
Προσωπικά δεν δέχομαι ισοπεδωτικές απόψεις. Και στον Χριστιανισμό υπάρχουν αξιόλογες απόψεις, και πάρα μα πάρα πολλές ομοιότητες με την αρχαιοελληνική κυρίως Πλατωνική και Στωική σκέψη...
Μετά από 1700 χρόνια τίποτε δεν θα γίνει φυσικά. Το μόνο που θα γίνει είναι να ξεπεραστεί ο Χριστιανισμός με τον ίδιο τρόπο που ξεπεράστηκαν οι αρχαίες θρησκείες. Πρώτα από ΟΛΑ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ…!!!!!!!!!

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Ο χριστιανισμός αντιπροσωπεύει ένα χρώμα. Κάθε θρησκεία έχει
το δικό της χρώμα. Αλίμονο αν ο κόσμος μας ήταν μονοχρωματικός,
αν υπήρχε μόνο ένας -ισμος για όλους.
Κάθε -ισμός αντιπροσωπεύει μια κοινωνική κατάσταση.
Ουσιαστικά η κάθε θρησκεία είναι ένας τρόπος κοινοποίησης
της αλήθειας σε κάποιο κοινωνικό σύνολο.
Επείδη όλες οι κοινωνίες δεν είναι ίδιες, είναι εύκολο να δούμε
πως κάπου θα ταιριάζει, κάπου δε θα ταιριάζει.

Ο πραγματικά πνευματικός άνθρωπος δε νομίζω να βάφεται υπέρ ή κατά
κάποιας θρησκείας, γιατί γνωρίζει ότι τα πάντα είναι ΕΝΑ.
Γνωρίζει ότι κάθε θρησκεία είναι μια προσπάθεια, που τουλάχιστον
στη γέννησή της έχει το σπόρο του Ανώτερου Πνεύματος.
Βέβαια, κάποιες προσπάθεις με το χρόνο πέφτουν σε σφάλματα,
σε παρακμή, και είναι ανώφελο να πιστεύουν κάποιοι ότι μπορούν
να επαναφέρουν τη θρησκεία εκεί που ήταν.
Απλά έχουν κάνει τον κύκλο τους κάποιες θρησκείες.

Αυτό που καθιζάνει από μια θρησκεία είναι φιλοσοφική σκέψη
και στείρες αποκρυσταλλώσεις.
Αυτό συμβαίνει σε κάθε θρησκεία.
Η φιλοσοφική σκέψη, ανεξάρτητα από το "χρώμα" της είναι σε ζωντανή
επαφή με το Πνεύμα.
Δουλεύει με αυτό, για αυτό και μεταφέρει το μήνυμα, όπου μπορεί.
Οι αποκρυσταλλώσεις δυσκολεύουν το έργο της.
Δεν μπορούμε όμως με τα "ξερά" να καίμε και τα "χλωρά".

Η χριστιανική σκέψη έχει πολλά να μας διδάξει, όπως φυσικά και
η βουδιστική, η μωαμεθανική, η ευραική, η ινδουιστική, κλπ.
Ένα ιερό κείμενο εκπέμπει πνευματικό φως, ανεξαρτήτως θρησκείας.

Έχω διαβάσει συγκλονιστικά κείμενα χριστιανών, και άλλα τα βρήκα
απαράδεκτα.
Είμαι σίγουρη ότι οι βιβλιοθήκες όλων των θρησκειών θα έχουν
τόμους σοφίας και τόμους ανοησίας.

Διαβάζοντας τη "Δογματική" του Ανδρούτσου, δε μπορώ παρά να παραδεχτώ
ότι είναι ένα μεγάλο έργο. Παρόμοια αισθάνομαι με πολλά "χριστιανικά"
βιβλία.
Διαβάζοντας όμως τα βιβλία θρησκευτικών που κάναμε στο σχολείο
ανατριχιάζω, εξοργίζομαι, θλίβομαι.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με έντονες χριστιανικές καταβολές.
Ωστόσο, ο χριστιανισμός που διδάχτηκα από την οικογένειά μου
δεν ήταν ο δογματισμός του "πρέπει", αλλά η αγάπη, η συγχώρεση,
και η αναζήτηση του καλού και της αλήθειας.
Με τους γονείς μου -δηλώνουν χριστιανοί- κάνουμε τις πιό ενδιαφέρουσες
συζητήσεις, η μητέρα μου αν και πηγαίνει ανελλειπώς στην εκκλησία
την Κυριακή, έχει κατεβάσει βιβλιοθήκες όλων των θρησκειών
και ενθουσιάζεται με τη Μπαγκαβατ Γκίτα, τη Θιβετιανή Βίβλο
των Νεκρών, το Κυμβάλλειο.
Θέλει, όπως και πολλοί άλλοι "χριστιανοί" να ονομάζει Χριστό το Θεό της,
αλλά αυτό είναι μόνο μια επιφανειακή κρούστα, η ανάγκη της μορφής.

Να είστε όλοι καλά.

ο στοχος της θρησκειας γενικα,ειναι να εχει τον ανθρωπο υποχειριο.ειδικα ο χριστιανισμος,εθεσε υπο κατ'οικον περιοροσμο εναν γνωστο σε ολους επιστημονα,μονο και μονο επιδη ειπε οτι η γη γυριζει...!!!!!!!!!!!!!!! ελεος...

Ασχετο:γνωριζεται οτι η ελλαδα ειναι το μονο ευρωπαικο κρατος που στην ορκομοσια του στρατου πρωτα ορκιζονται στο θεο και μετα στη πατριδα???????

τουλαχιστον,εχω βρει εναν τροπο να αξιοποιω τις ωρες των θρησκευτικων.ειτε διαβαζω καποιο αλλα μαθημα,ειτε πεταω μπηχτες στη καθηγητρια(για καποιο αγνωστο λογο της αρεσει),ειτε διαβαζω ντοστογιεφσκι,στον οποιο εχω ελαφρια αδυναμια,ειτε ξεδιπλωνω το ζωγραφικο μου ταλεντο...

Θεωρήθηκε ότι ή στάση αυτή του Χριστιανισμού (εξ΄αποκαλύψεως αλήθεια) είναι αντί πνευματική, γιατί καταλύει την ακριβή εκείνη ουσία πού δίνει όλη την αξία του στο πνευματικό έργο, την αυτονομία, και το υποτάσσει στο δόγμα. Και άφθονα επιχειρήματα για την άποψη τους αυτή αντλούν και από τους εκλεκτότερους αντιπροσώπους του Χριστιανικού πνεύματος, τους Πατέρες, πού στηλιτεύουν τη φιλοσοφία.
Είναι, αλήθεια, άντιπνευματική ή στάση του Χριστιανισμού; Σε μερικές αδρές γραμμές μπορούμε να πούμε:
Πρώτα οι Πατέρες δε στηλιτεύουν τη φιλοσοφία, το «φιλοσοφείν» δηλαδή, αλλά ορισμένη φιλοσοφία, και της επισημαίνουν μεγάλα τρωτά: "Ότι λ.χ. όταν φτάνει στα δύσκολα ζητήματα, στις αρχές και τις αιτίες, δεν έχει να δώσει απάντηση, δίνει απαντήσεις. "Ότι ο τρόπος με τον οποίο φιλοσοφούν δεν οδηγεί τους φιλοσόφους στην εύρεση του αγνώστου θεού και την αποδοχή του. Ούτε, φυσικά, τους οδηγεί στην ορθή ανθρωπογνωσία, την ώρα πού είναι αδύνατο να κατανοήσομε τον άνθρωπο, αν δεν ξέρουμε το βασικότερο γι' αυτόν, τη σχέση του με το θεό, τη μετουσία του ανθρώπου στο θείο. 'Επειδή ακριβώς, συνεχίζουν οι Πατέρες, αγνοεί αυτά ή φιλοσοφία, περιστρέφεται γύρω σ' αυτά, χωρίς να εισδύει βαθύτερα, γι' αυτό δεν αποτελεί αποτελεσματική μέθοδο για τη σωτηρία του ανθρώπου, δεν οδηγεί τον άνθρωπο, ξεπερνώντας και νικώντας το αισθητό μέρος της φύσεως του, να γίνει όλος πνεύμα, όλος ψυχή, να φτάσει τη θεωσή του, να διαφύλαξη το καθαρό είναι, την πνευματική του ουσία, αυτήν πού τον συνδέει με το Θεό, να γίνει πραγματικά αθάνατος.

Δύο βασικά αιτήματα προϋποθέτει ή χριστιανική στάση, αν τη δούμε έτσι: πρώτο αίτημα είναι ή ανάταση της θεωρητικής πτήσεως ως την πηγή του καθαρού πνεύματος, το Θεό. Δεύτερο αίτημα είναι, ότι ή θεωρία τότε έχει αξία και αλήθεια όταν είναι ομόλογη με την πράξη. Χωρίς αυτή την ομολογία δεν είναι «αποτελεσματική», δεν σώζει τον άνθρωπο. Αυτή την πορεία ακολούθησαν οι Πατέρες, ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και ο Αυγουστίνος, και πόσοι άλλοι. Αυτό το δύσκολο επίτευγμα ομολογίας θεωρίας και πράξεως πραγμάτωσαν.

'Αλλά θα επιμείνουν οι ορθολογιστές — η υποταγή στο δόγμα; Ξεκινούν βέβαια από το δόγμα, από την πίστη, οι Πατέρες, αλλά έργο τους θέτουν την κατανόηση του δόγματος, με άλλα λόγια δέχονται ενορατικά το δόγμα. Ή πίστη έκπνευματώνεται. Δεν είναι λοιπόν στο βάθος πολύ διαφορετική ή στάση τους από τη στάση των άλλων φιλοσόφων. Και έχει το μέγα κέρδος, ότι με την πίστη έρχεται σε επαφή με νέους κόσμους, ανοίγει στη σκέψη απεριόριστους ορίζοντες και, ούτε λίγο ούτε πολύ, με το να καταφάσκει και να καταξιώνει την πίστη, ολοκληρώνει την πνευματική φυσιογνωμία του ανθρώπου, πού είναι λόγος, αλλά είναι και πίστη. Πρώτοι οι Χριστιανοί κατέδειξαν ότι ή πίστη δεν είναι κάτι το άλογο, ότι αντίθετα, όπως είπαν, ο λόγος χωρίς πίστη είναι άλογος, αυτοκαταστρέφεται, πέφτοντας στον απόλυτο σκεπτικισμό, ή στο μηδενισμό. "Όταν ο λόγος δεν έχει πρώτη αφετηρία αλλά και έσχατο λόγο την πίστη, μία πίστη πού να τον τρέφει και να τον δυναμώνει, πίστη όλη πνεύμα βέβαια, χτίζει απάνω στην άμμο. Μπορεί λοιπόν ή πίστη να μη είναι κάτι το αντιλογικό, αλλά αντίθετα αποκούμπι του λόγου, να τον εμπνέει, να τον χειραγωγεί, να τον φωτίζει, να προσφέρει την ουσία στη λογική διαδικασία της νοήσεως. Έτσι ή πίστη, ή μεγάλη αυτή δύναμη της ψυχής, ολοκληρώνει τον άνθρωπο, είναι το υπόβαθρο σε κάθε πνευματική του ενέργεια. Με αυτό το πνεύμα δούλεψαν ακατάβλητα όλοι σχεδόν οι Πατέρες και προσπάθησαν να μετατρέψουν την αποκαλυπτική αλήθεια σε αλήθεια πού κερδίζεται με το λόγο.

"Αν κοντά σ' αυτά θυμηθούμε ότι ο Θεός για τους Χριστιανούς είναι ή αυτοαλήθεια, ο κυρίως νους πού φωτίζει τον νου του ανθρώπου, βλέπομε πόσο μακριά από την αλήθεια είναι ή γνώμη ότι άντιπνευματική είναι ή στάση των Χριστιανών. Οι ίδιοι οι Πατέρες άλλωστε συχνά «φιλοσοφία», αληθινή όμως, ονομάζουν την πνευματική τους πορεία «και φιλόσοφον βίον» τη ζωή των Χριστιανών ασκητών πού διάγουν βίο ομόλογο με τη θεωρητική τους ενατένιση.

**Εαν δεν διαχωρίσουμε την σκέψη των πατέρων από την επίσημη εφαρμογή της έτσι όπως τουλάχιστον εκφράστηκε από την εκκλησία και τους λειτουργούς της θα κατηγορόυμε τους άλλους για δαιμονολατρεία και θα είμαστε οι πρώτοι που θα βλεπουμε δαίμονες....

quote:

---

Λίλιθ με εκφράζουν απόλυτα αυτά που είπες εκτός μόνο από την τελευταία γραμμή,γιατί δεν πιστεύω ότι είναι μόνο ζήτημα μορφής. Αλλά αυτό δε φαίνεται εκ των προτέρων και απ'έξω. Θεωρείς ότι δεν έχει σημασία αν είναι "Θεός" εντός ή εκτός εισαγωγικών ο Χριστός αλλά μόνο να πιστεύουμε σε κάτι και σε κάποιον ως θεό;
Κάνε μια διευκρίνηση σε αυτό αν θέλεις...

---

2)Το ζήτημα της θεότητας του Χριστού ήταν το κύριο σημείο που ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου,όχι ότι δεν ήταν χρήσιμα και τα υπόλοιπα, και το οποίο είναι το ισως το σημαντικότερο θέμα.
Οι ορθόδοξι, οι καθολικοί οι προτεστάντες και γενικά οι περισσότεροι χριστιανοί δέχονται ότι ο Χριστός ήταν Χριστός και Υιός και Λόγος του Θεού από τη σύλληψή του ακόμη και ότι δεν έγινε κάποια στιγμή της ζωής του ,όπως λέγανε και λένε ακόμη οι Νεστοριανοί χριστιανοί. Αυτοί πιστεύουν ότι έγινε κατά τη Βάπτιση, ενώ οι Αρειανοί,όπως είναι πχ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και διάφορες άλλες ομάδες, λένε ότι δεν είναι καν θεός αλλά ένας αρχάγγελος ή ο ανώτερος αρχάγγελος των αρχαγγέλων.
Όντως στις περισσότερες θρησκείες υπάρχει ξμια ιερή τριάδα αλλά δεν ατυτίζονται παντα αυτές οι τριάδες ,ούτε είναι μόνο μία σε κάθε θρησκεία. Πχ στον Ινδουισμό η τριάδα Βράχμα-Βισνού-Σίβα έχει λνθασμένα ταυτιστεί με τα τρία πρόσωπα της αγίας τριάδας από τους θεοσοφιστές ενώ έχει αμυδρή μόνο σχέση, έως καθόλου. Η τριάδα που ταυτίζεται με την χριστιανική είναι η τριάδα των τριών εκδηλώσεων του βισνού ο οποίος είναι η ανώτερη εκδήλωση κατά τα ιερά κέιμενα της Ινδίας της έννοιας "θεός" και αυτές ονομάζονται; Καρανο-νταγκασάγι Βισνού, Γκαρμπο-νταγκασάγι-Βισνού και Ξιρο-νταγκασάγι-Βισνού διότι αυτή τριάδα είναι η δημιουργός των πάντων ενώ ο Βράχμα και ο Σίβα έρχονται μετά και είναι δημιουργήματα.
Η σύχρονη θεοσοφία που ξεκίνησε με τη Μπλαβάτσκυ πήρε από τους Σιχ και τη Νεστοριανική θεώρηση του Ιησού, τον οποίο θεωρέι απλώς Δάσκαλο,διαφορετικό από το Χριστό, ο οποίος "κατέλαβε για ένα διάστημα το σώμα του για να εκελέσει το κοσμικό του έργο".
Άλλοι λένε ότι "ανέβηκε" ο Ιησούς και έγινε "Χριστός" μη παραδεχόμενοι την ύπαρξη ως ξεχωριστής οντότητας του "Χριστού" τον οποίο και σήμερα ακόμη θα δούμε να τον ταυτίζουν με έναν από τους Βούδες τον Μαϊτρέγια και τον ονομάζουν "Κύριο Μαϊτρέγια".
Η έννοια των Αβατάρα που συνατνούμε στα Ινδικά βιβλία δεν έχει παρουσιαστεί στη Δύση όπως ήταν στην αρχική της μορφή. πιστεύουν μεν στις πολλές ενσαρκώσεις του Θεού αλλά τα ιερά κείμενα δίνουν ένα ποσοστό (!!!) θειότητας στην κάθε ενσάρκωση με αποτέλεσμα καμμιά ενσάρκωση εκτός από τον Κρίσνα, να μη θεωρείται πλήρης ενσάρκωση του Βισνού. Ο Σίβα και ο Βράχμα είναι "μερικές" προεκτάσεις του θεού και έχουν και εκείνοι τους Αβατάρα τους όπως και πολλοί μικρότεροι "θεοί" (οι Ντέβας),οι οποίες ενσαρκώσεις είναι "μέρος του μέρους" δηλαδή ακόμη μικρότερες ενσαρκώσεις του θεού σε ποσοστό.
Δηλαδή η μόνη πλήρης ενσάρκωση του Θεού κατά τον ιδρυτή των Χάρε Κρίσνα και πατριάρχη μιας μερίδας βισνουιτών, είναι μόνο ο Κρίσνα και κανένας άλλος στην ιστορία.
Ο Κρίσνα όμως πέθανε (!!!) το 3102 πΧ από ένα βέλος αν θυμάμαι καλά, σαν άνθρωπος, σε αντίθεση με το Γιουντίστιρα έναν ήρωα και σύγχρονό του (δεν επεκτείνομαι σε λεπτομέρειες) που αναλήφθηκε.
Η πίστη των Ινδών στην μοναδικότητα του Κρίσνα προέρχεται από ερμηνεία κειμένων.
Ομοίως και στο χριατιανισμό ο Χριστός ονομάζεται Χριστός από τη γέννησή του από τον άγγελο που εμφανίστηκε στους βοσκούς αλλά και υιός θεού πριν ακόμη συλληφθεί, από έναν αρχάγγελο που αυτοονομάστηκε Γαβριήλ.(Λουκ.Α' 19,26-38)

Αφήνοντας κατά μέρος προς στιγμή τη διαφορά των κειμένων ή/και των ερμηνειών ας σταθούμε σε ένα βασικό σημείο πέρα από τα κείμενα που είναι η ουσία του θέματος.
Αν με τη λέξη "Θεός" εννοήσουμε ένα μεγάλο ον, υπερανθρώπινο απλώς και όχι το υπέρτατο ον, τότε θα είχε νόημα να πούμε ότι μπορεί να "γίνει" κάποιος θεός ή θεάνθρωπος ,χωρίς να είναι προηγουμένως. Αν όμως εννοήσουμε το Υπέρτατο Ον με τη λέξη "Θεός" τότε είναι φανερό ότι δε μπορεί κανένα όν ,όσο μεγάλο και αν είναι, να "γίνει Θεός".Διότι δε μπορεί κάτι πεπερασμένο να γίνει άπειρο από κάθε άποψη,όπως είναι το Υπέρτατο Ον. Οπότε μόνο να ενσαρκωθεί μπορεί ο θεάνθρωπος και όχι να "γίνει" αν με τη λέξη "Θεός" εννοήσουμε το Υπέρτατο Ον.
Στο χριστιανισμό επειδή χρησιμοποιούμε τη λέξη "Θεός" για το Υπέρτατο Ον δε μπορούμε να πούμε ποτέ ότι "έγινε Χριστός" ο Ιησούς, αλλά μόνο ότι "γεννήθηκε Χριστός" ,όπως είπαν και οι άγγελοι στους βοσκούς (Λουκ.Β' 8-20) και το ίδιο θα ισχύει ακόμη και αν δεν λάβουμε υπ'όψη μας την Καινή Διαθήκη ,ακόμη και αν δεν υπήρχε.
Πρέπει λοιπόν να διευκρινήσουμε τί εννούμε με τη λέξη "Θεός". Η ύπαρξη τριών προσώπων δε σημαίνει διάσπαση με κανέναν τρόπο αλλά τρείς τρόπους ύπαρξης για το Θεό ταυτόχρονους. Γύρω από αυτη τη διάκριση "ουσίας" και "υποστάσεων" του Θεού κινήθηκε και εξακολουθεί να κινείται η σκέψη των θεολόγων του χριστιανισμού, γιατί από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται και ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τον κόσμο και το Θεό. Αυτός είναι και ο λόγος καταδίκης των αιρέσεων:με κάποια παραδοχή τους που δεν την έχουν αναλύσει σε βάθος, φτάνουν σε σημείο να δεχτούν αντιφατικές παραδοχές ή αδύνατες για το Θεό και τις τρείς υποστάσεις του.
Αυτός είναι και ένας λόγος που απορρίπτεται η θεοσοφία:δέχεται τη "θεοποίηση" του Ιησού,απορρίπτοντας την ιδέα της εκ γενετής θεότητάς του, ενώ κάτι τέτοιο είναι λογικά αδύνατο.
Αν πάλι δεχτούμε την ύπαρξη "θεότητας" σε όλα τα όντα θα πρέπει να πούμε πως εννοούμε την έννοια της θεότητας. Ο χριστιανισμός δέχεται την ύπαρχξη συνδέσμου όλων των όντων με το Θεό αλλά με διαφορετικό τρόπο για κάθε ον.
Μια από τις απόρροιες της φιλοσοφικής έρευνας πάνω στις ιδιότητες του Θεού είναι η μη ενσάρκωση των άλλων δύο προσώπων της Αγίας Τριάδας, με τον τρόπο που ενσαρκώθηκε ο Χριστός. Το Άγιο Πνεύμα εκφράζεται μέσω των αγίων και "ενσαρκώνεται" κατά έναν τρόπο μέσω αυτών περισσότερο ή λιγότερο.Αλλά όχι με τον τρόπο του Χριστού,να γεννηθεί ως πρόσωπο δηλαδή.

Να είστε όλοι καλά

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ωστόσο τη λέξη "εκπόρευση", που νομίζω
ότι περιγράφει ορθότερα τη διαδικασία, ή τη λέξη "κάθοδο".
Τί νομίζεις;

Θα επανέλθω όταν ξαναδιαβάσω το κείμενό σου αύριο
(με καθαρό μυαλό!)

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr