Για αρχή λοιπόν ένα άρθρο του ΕΠΑΜ. ΠΑΝΤΕΛΕΜΙΔΗ για το" Ε εν Δελφοίς". (Ιστοσελίδα "άγνωστη").

Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στήν κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στούς Δελφούς, κατάντικρυ σέ όποιον πλησίαζε τήν κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από τό ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ στήν κάτω αριστερή γωνία καί τό ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στήν κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σάν ''Δελφικά παραγγέλματα'', τό δε Ε τό ''προεδρεύον'' αυτών. Τό παλαιότερο από αυτά (τά Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σάν ''Ε τών Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τόν Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στό Ναό τό δεύτερο, τό οποίο ήταν χάλκινο. Σέ αντικατάσταση καί αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε τό τρίτο καί τελευταίο, από καθαρό χρυσό.Η μοναδική πληροφορία γιά τό Ε τών Δελφών προέρχεται από τόν Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει νά ήταν κοινωνός καί γνώστης των Μυστηρίων. Τό ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι τό αποκλειστικό αντικείμενο μιάς ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως καί τά γραφόμενα, τήν μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας τής ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Τό ότι κανείς άλλος δέν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σέ μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος τό παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται γιά κλείδα τών Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στούς αμύητους, αποτελούσε ηθικό καί ποινικό αδίκημα. Στόν διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σάν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σέ κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, μέ πληθώρα αναλύσεων, μή παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ως τόσο καθοδηγώντας διακριτικά τόν αναγνώστη.
Δέν μπορεί έτσι νά κατηγορηθή ότι αποκαλύπτει τά τών Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σέ συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας τό ρηθέν από τόν Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τά δε σημαίνοντα διαφέρουν ως πρός τήν προσέγγισή τους, ανάλογα μέ τήν πνευματική, τήν ποιοτική καί τήν μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα πρός αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ γιά τούς μή νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ γιά εκείνους που αρχίζουν νά μαθαίνουν, νά ερωτούν, νά ενημερώνονται καί ΔΗΛΙΟΣ καί ΦΑΝΑΙΟΣ σέ όσους φανερώνεται καί διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν τήν αλήθεια καί ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν τήν Αλήθεια, φιλοσοφώντας.
Η πρώτη άποψη στό διάλογο, δηλωμένη από τόν αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας καί Πιττακός θέλοντας νά διαχωρισθούν από τούς άλλους δύο, τόν Κλεόβουλο τόν Λίνδιο καί τόν Περίανδρο τόν Κορίνθιο, οι οποίοι μέ πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τή φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν τό Ε (δηλαδή τόν αριθμό 5) στόν Θεό, δηλώνοντας έτσι τό πραγματικό πλήθος τους.
Άλλος είπε πως τό Ε, όντας τό δεύτερο τών γραμμάτων, τών εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τόν Απόλλωνα, τόν δεύτερο τή ταξει, μετά τόν Δία, Θεόν.
τρίτη άποψη τού Ιερέος Νικάνδρου είναι ότι, επειδή τό Ε γράφεται καί ΕΙ ( βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως καί τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ωσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι τό πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό τών πρός χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά καί μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε).
Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας τήν Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό τό μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού καί χρησιμοποιώντας το συχνά στούς Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στούς Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα τής Αλήθειας καί φώς τής Αλήθειας η απόδειξη καί τής απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Καί κανένα πράγμα δέν υπάρχει χωρίς αιτία καί κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως τό Ε δηλώνει τήν έννοια τών αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί τό αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι τήν Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη καί απόλυτη αιτία τών πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί.
Τήν άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σέ άρτιους καί περιττούς καί η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη καί στά δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τόν άρτιο περιττό καί τόν περιττό άρτιο. Τό δύο είναι ο πρώτος άρτιος καί τό τρία ο πρώτος περιττός. Τό άθροισμα αυτών τών δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους καί έχει ονομασθή από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω τής ομοιότητάς του μέ τήν ενωτική σχέση τού άρτιου πρός τό θήλυ καί τού περιττού πρός τό άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δέν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός καί ποτέ άρτιος όταν προστεθή σέ άρτιο δέν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς τήν αδυναμία του νά γεννήση άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σέ περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν τό γόνιμο στοιχείο. Τό πέντε (Ε) λέγεται καί φύσις γιατί μέ τόν πολλαπλασιασμό επί τόν εαυτό του τελειώνει πάντα στόν εαυτό του. Γιατί καί η φύση - πού από τό σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στόν εαυτό της. Κι όταν αυτό (τό Ε) προστίθεται στόν εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τόν εαυτό του ή τήν δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν τής Πεμπάδος (Ε) μέ τόν εαυτό της δέν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τόν αριθμό τού είδους της ή τόν τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται τό κοινόν μέ τόν Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος καί άφθαρτος από τήν ίδια του τήν φύση, καί άλλοτε ως πύρ τά πάντα εξομοιώνει πρός τά πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σέ μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως πρός τή μορφή, τή διάθεση καί τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος.
Αλλά καί στή Μουσική πού τόσο αρέσει στόν Θεό, η Πεμπάς έχει τήν σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες καί άν καί υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ τών τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, τό Ημιτόνιο, τόν Τόνο, τό Τριημιτόνιο καί τό Δίτονο.
Μα καί κατά τόν Πλάτωνα, άν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι άν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τόν κόσμο τής Γής, τόν κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τόν τέταρτο τού Αέρος καί τόν πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα καί άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν μ΄ αυτούς τούς πέντε κόσμους, τίς πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή καί γεώδης, η γεύση από τήν υγρότητά της αποκτά αντίληψη γιά τίς ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασις καί άρα γεννάται από τήν θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στό αυτί γίνεται φωνή καί ήχος. Καί τέλος η όρασις διαλάμπει από τό φώς καί τόν Αιθέρα.
Ο διάλογος κλείνει μέ τήν άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει τό Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσις καί προσφώνησις. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στό Ναό, τόν χαιρετά καί τόν προσαγορεύει μέ τό ''Γνώθι σαυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας καί ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Καί ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τά πολλά καί τό πλήθος. Λέγεται καί Ιήϊος γιατί είναι Ένας καί μόνος, καί Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό.
Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τόν διάλογο, μέ τήν τελευταία άποψη νά αναιρεί όλες τίς προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά τό θέμα κι αφήνοντας νά εννοηθή ότι υπάρχουν πιθανώς καί άλλες πτυχές τής Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης καί Ιερεύς, τίς Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα πρός τούς έξω καί αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μιά μεριά σκοπιμότητα - σέ μιά εποχή παρακμής τού Μαντείου καί ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες καί Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τά πέρατα τής Αυτοκρατορίας - αλλά καί ανάγκη τής προβολής καί δικαίωσης τού Κοσμικού καί Νοητικού χαρακτήρα τής Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο - απ' ότι γνωρίζω - έχουν γράψει γιά τό Ε τών Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός (Κωνσταντι-νούπολις 1847) καί ο Γ. Λευκο-φρύδης, Δικηγόρος (Αθήναι 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στά τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μιά δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τόν Θεό, τό συνδέει μέ τό γράμμα (συλλαβή) '' '' τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει τό Θείον, υποστη-ρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του καί συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής τής Εβραϊκής Θρησκείας. Άποψη κατά τή γνώμη μου λανθασμένη, αφού δέν υπάρχει καμιά μαρτυρία γιά αυτής τής κατεύθυνσης (υπάρχουν πολλές γι' αντίστροφη)επίδραση ,τού Εβραϊκού Πολιτισμού (άν υπήρξε αυτογεννής τέτοιος) στόν Ελληνικό, ούτε κι από αυτόν ακόμα τόν συνήθως φίλια διακείμενο πρός τά τών Φοινίκων καί Γεφυραίων, Ηρόδοτο. Αφ' ενός γατί όλα τά Πολιτιστικά καί Θεογονικά στοιχεία τους (πλήν τού δόγματος τού κυρίαρχου καί εκλεκτού λαού) τά πήραν από τούς γύρω λαούς καί ιδιαίτερα από τούς Αιγυπτίους (π.χ παραβλ. Υμνον πρός ΑΤΤΟΝ - 1450 π.Χ. μέ 103ο Ψαλμό Δαυίδ - 1000 π.Χ), όπου ο θεμελιωτής τού Έθνους καί τών Νόμων τους, Μωυσής (1200 π.Χ) υπήρξε αξιωματούχος καί μυημένος Ιερών γνώσεων. Γνώσεις όμως που καί οι Αιγύπτιοι εδιδάχθησαν από τόν Έλληνα Ερμή (9000 π.Χ) καί τόν επίσης Έλληνα Ορφέα όταν μεταβάς εις Αίγυπτον ''εξελόχευσεν Ιερόν Λόγον''. Καί αφ' ετέρου γιατί τά στοιχεία χρονολόγησης (παρ' ολη τήν κοπτοραπτική τους συρρίκνωση από εκούσιους καί ακούσιους καλοθελητές) τών εξελικτικών φάσεων τού Ελληνικού Πολιτισμού δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά τήν Πατρότητα καί τίς κατευθύνσεις εξάπλωσής του. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας τό Δελφικό Ε μέ τήν κατά τήν άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται γιά διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στόν αστερισμό τού Λαγού καί τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν καί η λογική τής αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στήν κρίση τού κάθε ερευνητή νά καταλήξη γιά τό ακραίο ή όχι τής θέσης αυτής.
Η δική μου άποψη γιά τό γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σέ Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου. Στή Σαμοθράκη έχουν βρεθή κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σέ τελετές τών Καβειρίων Μυστηρίων. Τά μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) καί τά υπόλοιπα ένα Ε. Καί τά δύο συμβολίζουν τό Θείον. Τό πρώτο σάν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, τό δεύτερο σάν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δέν είναι απλά μιά γλώσσα επικοινωνίας. Είναι τό παράγωγο μιάς Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τά γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά καί υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τόν Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως καί εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά τών γραμμάτων είναι καί οι ποιότητες αυτών, αλλά καί οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τά γράμματα έχουν ποιότητες καί δυνάμεις; Δυνάμεις νά κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, καί ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα καί κατ' αναλογίαν σέ άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τά πλέον Γήϊνα σάν επικοινωνία, εως τά πλέον Κοσμικά σάν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι τό Ν είναι Νόησις. Τό Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Διαστημοποιείται, αποκτά Διαστάσεις.
Τό Ο είναι μιά Ολότητα, ένα Πάν. Τό Όλον μέ τό Κέντρο του, ο Δημιουργός καί η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι τό Ο (Θήτα) τό Θείον, τό Σύν-Πάν. Τό Ε είναι τά τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενούμενα. Εξ ού καί Ένωσις= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση πρός τή Θεία Νόηση. Αντίθετα τό είναι τά ίδια στοιχεία διαχωριζόμενα, τό Ξένον, τό μή ίδιον. Η έννοια τού Τρισυπόστατου Θείου δέν είναι ούτε πρωτιά, ούτε αποκλειστικότητα τής Χριστιανικής Θρησκείας. Προϋπήρχε σέ όλες σχεδόν τίς Θρησκείες, σάν Θεϊκή Τριάς που αποτελείται από τό Άρρεν, Ανορίζον στοιχείο τού Δημιουργού κι επικαλύπτοντος, τό θήλυ στοιχείο τού Συντηρητού, τού ορίζοντος καί Μητρο-παραγωγού, καί τό Άρρεν, δυναμικό στοιχείο τού Καταστροφέα καί Αναγεννητού, τού Δομοποιού καί Ζωοποιού καί Φωτοδότη. Στίς Ινδίες είναι ο Μπράχμα, ο Βισνού κι ο Σίβα. Στήν Αίγυπτο ο Όσιρις, η Ίσις ή η Αθώρ κι ο Ώρος. Στήν Ελλάδα ο Ζεύς, η Δή-μητρα ή κάποια άλλη Θεά, σύμβολο θήλειας Μήτρας-Ενέργειας κι ο Απόλλων. Στόν Χριστιανισμό, ο Πατήρ, τό Άγον (Άγιον) καί ορίζον Πνεύμα κι ο Υιός.
Κατά τήν γνώμη μου λοιπόν, τό Ε δηλώνει, τόν Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου καί γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί μέ τά ''Γνώθι σαυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δέν νοείται Ένωσις χωρίς τήν βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε καί προσέγγισίς της μέ παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στόν Θεό τού Φωτός καί τής Αρμονίας. Αυτό τό στοιχείο τής Ένωσης συνηγορεί πρός τήν ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στό Ε, οι Πυθαγόρειοι. Αλλ' όχι μόνον γιατί όντας σάν στοιχείο Λόγου, πολυσήμαντο, ισχύει ταυτόχρονα καί σέ όλες τίς άλλες απόψεις-επίπεδα που αναφέρει στό διάλογό του ο Πλούταρχος, κι ίσως σέ αρκετές ακόμα που καί άλλοι θά νοήσουν.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Απο ιστοσελίδα (δεν υπάρχει πια σε αυτή την μορφή)http://www.truth.gr

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

http://www.kafkaloudis.gr/BABYLON.htm

http://www.esonet.gr/Texts/Greek/apokrifidojasia.htm

Τσενεκλίδης Κυριάκος

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ΤΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

H πλειονότητα των χριστιανικών δογμάτων και εκκλησιών διδάσκουν και πιστεύουν ότι ο Θεός είναι «τριάς εν μονάδι και μονάς εν τριάδι», αν και «τριάδα» δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή και οι απόστολοι ποτέ δεν τη χρησιμοποίησαν. Μάλιστα, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών από τη σύστασή του, θέτει σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει μια εκκλησία μέλος της την αποδοχή αυτής της δοξασίας, ότι δηλαδή υπάρχει «ένας Θεός: Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα», δηλαδή τρία πρόσωπα σ’ ένα Θεό. Εκείνοι που κρατούν και διδάσκουν αυτή την άποψη ομολογούν ότι πρόκειται για «μυστήριο». Το «Σύμβολο της Πίστεως», ο σχηματισμός του οποίου άρχισε στα χρόνια του Μεγάλου Αθανασίου (4ος αι. μ.Χ.) και η οριστική του συμπλήρωση έγινε τον όγδοο αιώνα μ.Χ. περίπου, αναφέρει ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Αγιο Πνεύμα είναι και οι τρεις της ίδιας ουσίας, και οι τρεις αιώνιοι και συνεπώς συνάναρχοι και εξίσου παντοδύναμοι. Αυτό, λοιπόν, το σύμβολο της πίστεως λέει ότι στην «Αγία Τριάδα» κανείς δεν προηγείται ή έπεται του άλλου. Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος του άλλου. Αλλά, ας σκεφτούμε, είναι λογικό αυτό; Και, το πιο σπουδαίο, συμφωνεί με την Αγία Γραφή;
Αυτή η διδασκαλία ήταν άγνωστη στους Εβραίους προφήτες και στους Χριστιανούς αποστόλους. Επίσημα χείλη μαρτυρούν και καταγράφουν σε θρησκευτικές εγκυκλοπαίδειες ότι η δοξασία της «Αγίας Τριάδος» δεν διδάσκεται στην Παλαιά Διαθήκη. Ομολογούν, επίσης, ότι πρέπει να χρονολογείται τριακόσια περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί, λοιπόν, που είχαν διδαχθεί απ’ ευθείας από το Χριστό, δεν πίστευαν ότι ο Θεός είναι «Τριάδα» .
Οταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, δεν ήταν, βέβαια, ίσος με τον Πατέρα του, γιατί είπε ότι υπήρχαν μερικά πράγματα, τα οποία ούτε αυτός ούτε οι άγγελοι εγνώριζαν, αλλ’ ότι ο Θεός μόνο τα εγνώριζε. (Μάρκον 13:32). Ακόμη, προσευχόταν στον Πατέρα του για βοήθεια όταν βρισκόταν σε δοκιμασίες. (Λουκάν 22:41-42). Επίσης, ο ίδιος είπε: «Ο πατήρ μου είναι μεγαλύτερός μου». (Ιωάννην 14:28). Γι’ αυτό, ο Χριστός χαρακτήρησε τον Πατέρα του ως «Θεόν» του και ως «τον μόνον αληθινόν Θεόν». -Ιωάννην 20:17, 17:3
Μετά το θάνατο του Ιησού Χριστού, ο Θεός τον ανέστησε και πάλι σε ζωή και του έδωσε δόξα μεγαλύτερη από εκείνη που είχε πριν. Ωστόσο, αυτός δεν ήταν ίσος με τον Πατέρα του. Πώς το ξέρουμε αυτό; Το ξέρουμε γιατί αργότερα ο Θεόπνευστος Λόγος αναγράφει ότι ο Θεός είναι ακόμη η «η κεφαλή του Χριστού». (1 Κορινθίους 11:3). Η Αγία Γραφή λέγει, επίσης, ότι ο Χριστός θα βασιλεύσει ως ο διορισμένος βασιλιάς του Θεού ώσπου να θέσει όλους τους εχθρούς κάτω από τα πόδια του, και ότι τότε «και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι». (1 Κορινθίους 15:28). Να, λοιπόν, που και μετά την ανάστασή του ακόμη, ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ίσος με τον Πατέρα του.
Δεν είπε, όμως, ο Χριστός σε μια περίπτωση, «Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα»; (Ιωάννης 10;30). Ναι, το είπε. Ωστόσο, ούτε αυτή η δήλωση αφήνει να υπονοηθεί «Τριάδα», αφού αυτός μίλησε μόνο για δύο ως «έν», κι όχι για τρεις. Εδώ, βέβαια, δεν αντέλεγε στα εδάφια της Γραφής που μελετήσαμε ήδη. Εκείνο που εννοούσε με αυτή την έκφραση το διευκρίνησε ο ίδιος αργότερα, όταν προσευχόταν για τους ακολούθους του να «ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν». (Ιωάννην 17:22). Ο Ιησούς Χριστός και ο Πατέρας του είναι «έν» γιατί βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με αυτόν. Και προσευχόταν να είναι επίσης και όλοι οι ακόλουθοί του σε αρμονία με τον Πατέρα του, με τον Ιησού και μεταξύ τους.
Τί θα ειπωθεί για τη δήλωση του εδαφίου Ιωάννην 1:1, που αναφέρεται στον Ιησού ως τον «Λόγον», λέγοντας: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος»; Δεν αποδεικνύει αυτό τo δόγμα της «Αγίας Τριάδος»; Και βέβαια, όχι. Πρόσεξε, πάνω απ’ όλα, ότι μόνο δύο πρόσωπα αναφέρονται εδώ, και όχι τρία. Επίσης, στο ίδιο αυτό κεφάλαιο, το εδάφιο 2 λέει ότι ο Λόγος ήταν «εν αρχή παρά (:προς, ΚΜΝ) τω Θεώ» και το εδάφιο 18 λέει οτι «ουδείς είδε ποτε τον Θεόν», ενώ άνθρωποι έχουν δεί τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτούς τους λόγους, και σε πλήρη αρμονία με το ελληνικό κείμενο, μερικοί μεταφραστές αποδίδουν το εδάφιο 1 με τα λόγια: «Ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν θείας προέλευσης». Αυτό, λοιπόν, το μέρος της Αγίας Γραφής συμφωνεί με όλο το υπόλοιπο, δεν διδάσκει καμιά «Τριάδα». Μάλιστα, οι οπαδοί αυτής της διδασκαλίας σχεδόν έχουν πάψει να παραθέτουν τις λέξεις «ο Πατήρ, ο Λόγος και το `Αγιο Πνεύμα: και ούτοι οι τρείς είναι έν» που υπάρχουν σε μερικές Βιβλικές μεταφράσεις στην επιστολή 1 Ιωάννου 5:7. Αυτοί που ειδικεύονται στην έρευνα και μελέτη των αρχαίων βιβλικών κειμένων συμφωνούν ότι αυτές οι λέξεις αποτελούν μια μεταγενέστερη νόθα προσθήκη στο Θεόπνευστο κείμενο.
Οσο για το «Αγιο Πνεύμα», το λεγόμενο «τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος», είδαμε ήδη οτι δεν είναι πρόσωπο, αλλά η δυναμική ενέργεια του Θεού.(Κριταί 14:6) Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε οτι ο Ιησούς θα βάπτιζε με Αγιο Πνεύμα, με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος βάπτιζε με νερό. Το νερό δεν είναι πρόσωπο, ούτε το Αγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο.(Ματθαίος 3:11) Ο,τι προείπε ο Ιωάννης εκπληρώθηκε, όταν ο Θεός έκανε τον Υιό του Χριστό Ιησού να εκχύσει Αγιο Πνεύμα στους αποστόλους και μαθητές την ημέρα της Πεντηκοστής, κι έτσι «επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου». Μήπως «επλήσθησαν» με κανένα πρόσωπο; Οχι, αλλ’ επλήσθησαν με τη δυναμική ενέργεια του Θεού.-Πράξεις 2:4,33
Κορυφαία απόδειξη ότι το Αγιο Πνεύμα δεν είναι το τρίτο πρόσωπο της υποτιθέμενης «Τριάδος», μας δίνει το ίδιο το στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που είπε: «Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται. Και ος αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου αφεθήσεται αυτώ ος δ' αν είπη κατά του Πνεύματος του αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τούτω τω αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» . (Ματθαίον 12:31-32, ΚΝΑ). Συμφώνα με αυτά τα λόγια, το Πνεύμα το Αγιο, αν πράγματι είναι το τρίτο πρόσωπο της «Αγίας -λεγομένης- Τριάδος», πρέπει να είναι και μεγαλύτερο από το Χριστό, κι αυτό γιατί η κατ' αυτού βλασφημία -όπως διαβάσαμε- δεν συγχωρείται ενώ η «κατά του Υιού του ανθρώπου» συγχωρείται. Βλέποντας, όμως, ότι ο Θεός ο ίδιος ήταν εν τω Υιώ και ενεργούσε τα θαυμάσια εκείνα που οι Φαρισαίοι απέδιδαν στον Βεελζεβούλ, τότε πλέον βλέπουμε ότι δεν βλασφημούνταν κάποιο τρίτο πρόσωπο «Τριάδος», αλλά αυτός ο ίδιος ο Θεός. Το εν λόγω χωρίο, λοιπόν, είναι αρκετό να ρίξει σε σύγχυση τους φανατικούς οπαδούς της διδασκαλίας της «Τριάδος» και να τους ξυπνήσει από το "μούδιασμα" της διανοίας τους στο οποίο βρίσκονται.
Μέχρις εδώ, νομίζουμε ότι δόθηκαν αρκετά ερεθίσματα από το Λόγο του Θεού, για να μελετήσει κανείς ακόμη σοβαρότερα το ζήτημα και να δει τελικά ότι το δόγμα της λεγομένης «Αγίας Τριάδος» αποτελεί την κορωνίδα των μεγαλύτερων θρησκευτικών πλανών που ο κόσμος πίστεψε ποτέ. Πριν από τον ερχομό του Χριστού οι άνθρωποι έκαναν θεούς τα κτίσματα του Μόνου Αληθινού Θεού ή τα ιδεώδη και τις αρετές που αυτός έδωσε στον άνθρωπο δημιουργώντας τον «κατ’ εικόναν και ομοίωσίν» του. (Ρωμαίους 1:18-23). Ωστόσο, το μ.Χ. τερατούργημα της τρικέφαλης θεότητας, και μάλιστα με δεδομένο τόσο φως από το Λόγο του Θεού, ξεπερνά κάθε προηγούμενη ανθρώπινη προσπάθεια εξεικόνισης της θεότητας.
Θα πεις ίσως, Τόσες Οικουμενικές Σύνοδοι έγιναν και τόσες διάνοιες γνωμάτευσαν καταλήγοντας στο δόγμα της «Τριάδος». Πώς τολμάτε σεις να θέτετε σε αμφισβήτηση το κύρος τους; Σ’ αυτό, με την χάρη του Θεού, απαντούμε: Εκείνον που πιστεύει στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και ερευνά με προσοχή και ευλάβεια να μάθει απ’ αυτόν την αλήθεια, δεν τον ενδιαφέρουν οι Σύνοδοι και το κύρος τους. Μεγαλύτερο κύρος από τον καλώς κατανοούμενο Λόγο του Θεού, κανένας άλλος δεν έχει. Επειδή δε οι πολλοί πιστεύουν ένα πράγμα αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινό.
Αλλά, για σκέψου λίγο, ήταν δυνατόν να μας άφηναν οι απόστολοι στο σκοτάδι και στην αμφιβολία για το σπουδαίο αυτό ζήτημα; Δεν θα μας έλεγαν με την πιο απλή και κατανοητή γλώσσα ότι μιλώντας για Θεό μιλάμε για τρία πρόσωπα «αιώνια, ομοούσια και αχώριστα»; Ιδιαίτερα, ο μεγάλος διδάσκαλος της πίστης μας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν θα μας έλεγε ότι ήρθε να μας αποκαλύψει την «Αγία Τριάδα»; Αντίθετα, τον ακούμε ακόμη να διακηρύττει ότι ήρθε να αποκαλύψει τον Ενα και Μόνο Αληθινό Θεό και Πατέρα, τον οποίο μάλιστα και ο ίδιος αποκαλούσε Θεό και Πατέρα Του. «Ουδείς γινώσκει τις έστιν ο Υιός ει μη ο Πατήρ, και τις έστιν ο Πατήρ ει μη ο Υιός και ω εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι». -Λουκάν 10:22, ΚΝΑ
Το τριαδικό δόγμα, θολώνει όλη την Αγία Γραφή. Εχουμε τη γνώμη ότι εκείνος που διακρατεί αυτή τη διδασκαλία δεν μπορεί να εννοήσει κατάλλληλα το εξιλαστήριο έργο του Ιησού Χριστού. Ας σημειωθεί ιδιαίτερα ότι κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής κανείς δεν ασχολούνταν, ούτε δίδασκε, ούτε πίστευε σ’ αυτό. Μάλιστα, πρωτοφάνηκε στις αρχές του τέταρτου μ.Χ. αιώνα, και σε καιρό που η εθνική φιλοσοφία είχε εισχωρήσει βαθειά στην εκκλησία. Το δόγμα αυτό άρχισε να επιβάλεται μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας για καθαρά πολιτικούς λόγους, που επίτασσαν τη με κάθε τρόπο διατήρηση της θρησκευτικής ειρήνης στους κόλπους της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Καταλήγοντας θα ρωτούσαμε, τί δείχνουν τα γεγονότα σχετικά με τη διδασκαλία της «Αγίας Τριάδος»; Ούτε ο όρος ούτε και η ιδέα υπάρχει μέσα στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Η δοξασία αυτή δεν πήγασε από τον Θεό και, είναι ενδιαφέρον να μάθεις ότι, σύμφωνα με το βιβλίο «Βαβυλωνιακή ζωή και ιστορία» (υπό του Σέρ Ε.Α.Ουάλλις Μπ΄τζ, έκδοση 1925, σελ.146-147, στην Αγγλική ), από τα πανάρχαια χρόνια οι ειδωλολάτρες πίστευαν σε κάτι τέτοιο, λάτρευαν περισσότερες από μιά τριάδα θεών, στην κοιτίδα κάθε μορφής λατρείας, την αρχαία Βαβυλώνα.
Αλήθεια,
με δεδομένη την απ' άκρου εις άκρον μαρτυρία της Αγίας Γραφής εναντίον του δόγματος της «Τριάδος»,
με δεδομένη την ομολογία διανοουμένων ανθρώπων ότι οι προσπάθειες των αρχαίων «πατέρων» της εκκλησίας «ήκιστα δύνανται να ερμηνεύσωσι την μυστηριώδη του δόγματος όψιν»,
με δεδομένη την αδυναμία τους να προσπαθούν να εξηγήσουν το ανεξήγητο αυτό κατασκευάσμα -γιατί είναι ψεύδος ολκής και τα μύθεύματα συνηθίζεται να περιβάλλονται με το πέπλο του μυστηρίου,
με δεδομένο ότι το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το Τριαδικό δόγμα είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως, και τελικά,
με δεδομένο το γεγονός ότι ζήτημα Τριάδος προέκυψε στα τέλη του τρίτου μ.Χ. αιώνα, ενώ μέχρι τότε οι χριστιανοί αναγνώριζαν ένα Θεόν -τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,
με δεδομένη όλη αυτή την στρατιά των μαρτυριών
μπορεί κανείς που διαβάζει τούτες τις γραμμές, ιδιαίτερα κάποιος διδάσκαλος και κήρυκας του Ευαγγελίου, να εξακολουθεί να πιστεύει και να κηρύττει απροβλημάτιστα ανύπαρκτη θεότητα συγκείμενη από τρία πρόσωπα ομοούσια, αδιαίρετα και ισοδύναμα; Εάν ναι, μάλιστα ρίχνοντας και το σύνθημα, ο Αρειανισμός πάλι στο προσκήνιο, τότε καθίσταται υπόλογος απέναντι εκείνου που διακήρυξε ‘ο λόγος ον ελάλησα εκείνος κρινεί αυτούς εν τη εσχάτη ημέρα’. (Ιωάννην 12:48). Και είναι αυτός που ήρθε και επεξήγησε τον Ενα και Μόνο Αληθινό αόρατο Θεό. (Ιωάννην 1:18). Ποτέ ο Ιησούς Χριστός δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι ο ίδιος ο Θεός. Αντίθετα, όπως σημειώσαμε ήδη, είπε «ο Πατήρ μείζων μου εστίν». (Ιωάννην ιδ' 28) Και ήταν οι εχθροί του εκείνοι που τον κατηγόρησαν ότι είπε πως ήταν (ο) Θεός. -Ιωάννην 10:29-39.
Από την πληθώρα των ψευδοδιδασκαλιών που εισχώρησαν με την πάροδο των ετών στη χριστιανική διδασκαλία, την πρώτη θέση κατέχει το δόγμα της «Τριάδος». Κάτω από το φως του Ευαγγελίου, ολόκληρος ο χριστιανικός -λεγόμενος- κόσμος που (α) επινόησε, κατασκεύασε και έθεσε στην ύψιστη θέση για λατρεία και προσκύνηση το μεγάλο αυτό είδωλο που λέγεται «Αγία Τριάς», και μάλιστα (β) έφτασε -μέσω του Παγκόσμιου Συμβούλιου των Εκκλησιών- να θέτει σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να αναγνωρίζονται κάποιοι πιστοί ως μέρος του, την αποδοχή αυτής της δοξασίας, ότι δηλαδή υπάρχει «Ενας Θεός: Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα», δηλαδή τρία πρόσωπα σ’ ένα Θεό, αποδεικνύεται ένοχος μεγάλης παραβάσεως. Απαιτείται, βέβαια, μέγιστο ηθικό θάρρος για να απολακτίσει κανείς συμφέροντα κάθε είδους, να αντιταχθεί στο θρησκευτικό κατεστημένο, να πάρει κατεύθυνση αντίθετη στο ρεύμα της πλάνης στο οποίο παρασύρονται ασυναίσθητα τα πλήθη γενικά, και να σταθεί τελικά απομονωμένος με το μέρος της αλήθειας, με το μέρος της δικαιοσύνης του Θεού, όπως συνήθιζαν πάντοτε να πράττουν οι πιστοί δούλοι του Θεού στο παρελθόν. (Ματθαίον 5:10). Ακόμη και ο πολύς της θρησκευτικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα μ. Χ. Ιωάννης Καλβίνος υποτάχθηκε στη δύναμη του κατεστημένου και έφτασε μέχρι του σημείου να συνεργήσει στον δια πυρός θάνατο του Μιχαήλ Σερβέτου, ο οποίος, αφού αντιλήφθηκε το εσφαλμένο του δόγματος της «Τριάδος» θαρραλέα το αποκήρυξε.
Η αλήθεια της χριστιανικής θρησκείας πάνω σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο ζήτημα είναι και λογική και απλή. Η Αγία Γραφή ξεκαθαρίζει ότι (α) άλλη η Μεγάλη Οντότητα, η Μεγαλωσύνη εν Υψηλοίς, ο Ενας και Μόνος Αληθινός Θεός, ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Ποιητής του ουρανού και της γης, «εξ ου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται», ο αιώνιος Θεός «ο κατοικών την αιωνιότητα». (Εφεσίους 3:15, Ησαϊας 57:15), και, (β) άλλη, τελείως χωριστή από τον Πατέρα, Οντότητα ο Αγαπητός και Μονογενής Υιός του Θεού, ο οποίος προήλθε από τον Πατέρα μέσα στο ρεύμα του χρόνου. Ο χαρακτήρας του Πατέρα και Θεού εκφράζεται απόλυτα από τον Υιό, «Ός (:Υιός) εστιν εικών (:παράσταση, μέσο εκφράσης) του Θεού του αοράτου», (σ.σ. Αλήθεια, γιατί όχι παράσταση της αόρατης «Αγίας -λεγομένης- Τριαδος»;...), «απάγαυσμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού (:του Θεού)». (Κολοσσαείς 1:15, Εβραίους 1:3). Ο Υιός δικαίως φέρει τον τίτλο «Λόγος του Θεού», γιατί ολόκληρη η βουλή του Θεού, κάθε απόφασή του, κάθε λόγος του εκτελείται από τον Υιό. Πουθενά δεν βλέπουμε να ενεργεί ο Θεός απ' ευθείας. Πάντοτε εργάζεται διά του Υιού. Τελικά, Πνεύμα είναι ο Θεός, δηλαδή θεία πνευματική φύση και υπόσταση. Πνεύμα είναι μετά την ανάσταση και ενδόξασή του και ο Υιός. Από τον Πατέρα διά του Υιού, Πνεύμα Αγιο (:άγια ενέργεια, θεία επίδραση) εκχύνεται εκεί που ο Θεός θέλει.

Από το βιβλίο "ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ" του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Η. ΒΛΑΝΤΗ

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΠΟΛΥΘΕΙΑ

Είναι δυνατό να βοηθήσει η Ιστορία στη μελέτη και κατανόηση της Αγίας Γραφής; Ναι, διότι η Ιστορία έστω και αργά απαληθεύει την Α. Γραφή και τις προφητείες της και βοηθάει να νοηθούν καλύτερα πολλά μέρη της, όπως τα λόγια του Ιησού Χριστού: " Αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν σε τον μόνο αληθινό Θεό, και τον Ιησού Χριστό, τον οποίον έστειλες". Ιωάν. 17:3. Και τούτο επειδή περιγράφει τις ανθρώπινες θρησκείες με τους ψεύτικους θεούς και τις διδασκαλίες τους σε αντίθεση με την Α. Γραφή, που διδάσκει τον ένα και μόνο αληθινό Θεό. Ετσι η Ιστορία γίνεται χρήσιμη στο πιστό χριστιανό, που ερευνά και πρέπει να ερευνά. Ο ιστορικός Durant γράφει: "Ο χριστιανισμός δεν κατέστρεψε τον εθνισμό, τον υιοθέτησε", και "Ο χριστιανισμός υπήρξεν η τελευταία μεγάλη θρησκεία του ειδωλολατρικoύ κόσμου". Αυτό είναι αλήθεια για τον ονομαστικό χριστιανισμό, το θρησκευτικό κατεστημένο και όχι για τον αληθινό χριστιανισμό της Α. Γραφής, που δεν γνώρισε ο Durant και πολλοί άλλοι.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η θρησκεία των προγόνων μας, που εξανθρώπισαν τους θεούς τους. Σήμερα αντιμεπωπίζονται με επιφυλάξεις οι εναντίον τους κατηγορίες από τους μ.Χ. μισέλληνες, που έκαναν και αυτή τη λέξη "έλληνας" συνώνύμη με το άθεος, ειδωλολάτρης, ανήθικος και ότι κακό υπάρχει, και οι οποίοι ενώ κατηγορούσαν τους Ελληνες για ειδωλολατρεία αυτοί δίδασκαν στη "χριστιανική" πολυθεΐα και ειδωλολατρεία. Οι Ελληνες αν και δεν γνώριζαν τον αληθινό Θεό είχαν κάποια ευσέβεια σε σύγκριση με άλλους λαούς. Η ευσέβειά τους διαμόρφωσε την έννοια του μέτρου και της "ύβρης", δηλαδή ότι οι άνθρωποι είναι θνητοί, κατώτεροι από τους θεούς, με περιωρισμένες δυνατότητες. Η υπερηφάνεια σε βάρος του συνανθρώπου, η περιφρόνηση του δίκαιου και του κοινού αισθήματος θεωρείτο "ύβρη", δηλαδή προσβολή κατά των θεών και τιμωριόταν. Για τούτο οι Ελληνες δεν θεοποίησαν και δεν λάτρευσαν ανθρώπους καθώς άλλοι λαοί. Αυτό ήταν μια μεγάλη αρετή που χάθηκε μαζί με την ελευθερία τους, όταν δουλόπρεπα άρχισαν να θεοποιούν και να λατρεύουν ανθρώπους ζωντανούς και πεθαμένους, συνήθεια που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι ποιητές Ομηρος και Ησίοδος περιγράφουν τους θεούς με όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα, για το οποίο αργότερα κατηγορήθηκαν από φιλοσόφους, όπως ο Ξενοφάνης 570-470 π.Χ., επειδή δυσφήμισαν την έννοια του θείου: "Ολα τα απέδωκαν στους θεούς ο Ομηρος και ο Ησίοδος, όσα είναι και στους ίδιους τους ανθρώπους αίσχος και ντροπή, κλεψιές και μοιχείες και απάτες μεταξύ τους". (3). Και όμως οι ποιητές απέδωκαν με τους θεούς τον αμαρτωλό άνθρωπο ή έκαναν τους θεούς καθ'ομοίωσή τους. Συγκρινόμενοι οι ελληνικοί θεοί με τους ζωώδεις και τερατώδεις άλλων λαών ίσως έχουν σημεία υπεροχής.

ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Μεγάλη σημασία έχει η διερεύνηση της δομής κάθε θρησκείας επειδή η θεμελίωση των εξελιγμένων πολυθεϊστικών θρησκειών στηρίζεται στο τριαδικό σύστημα, δηλαδή το βασικό κύτταρό τους είναι η τριάδα. Και σήμερα οι πολυθεϊστικές θρησκείες παρουσιάζουν μια κορυφαία ιερή τριάδα, όπως η ινδική το "Τριμούρτι", από τους θεούς Βράχμα, Βισνού και Σίβα. Αλλά και το αντίστροφο αληθεύει κάθε τριαδική θρησκεία είναι πολυθεϊστική με πληθώρα κατώτερους θεούς, ημίθεους, αγίους κλπ. Η τριαδική δομή της πολυθείας των ελλήνων περιγράφεται στη "Θεογονία" από τον Ησίοδο:

"Σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου μαθαίνουμε από τη Θεογονία ότι πρώτα έγινε το Χάος, ύστερα η Γη, ύστερα ο Ερως... Αυτές είναι οι τρεις πρώτες θεότητες. Δεν έχουν γεννηθεί η μία από την άλλη, είναι αυθυπόστατες... Ολα τα άλλα ανάγονται σ'αυτές τις τρεις θεότητες, τα τρία στοιχεία" (3).

Την αρχική μικτή τριάδα θεών - Χάος, Γη, Ερως - ακολουθούν δύο αρσενικές και δύο θηλυκές τριάδες Τιτανίδων. Υστερα έρχονται οι τριάδες των Κρονίδων θεών, αρσενικές και θηλυκές.

- Αρσενική: Ποσειδών, Πλούτων, Ζεύς.
- Θηλυκή: Εστία, Δημητρα, Ηρα.
Ακολουθούν οι τριάδες των παιδιών του Δία:
- Αρσενική: Απλλων, Αρης, Ηφαιστος.
- Θηλυκή: Αθηνά, Αρτεμις, Αφροδίτη.
Σε τριάδες γεννιούνται και οι άλλες κατηγορίες θεών.

Αρσενικές
Κύκλωπες: Βρόντης, Στερόπης, Αργης.
Εκατόγχειρες: Κόττος, Βριάρεως, Γύγης κλπ.

Θηλυκές
Μοίρες: Κλωθώ, Λάχεσις, Ατροπος.
Χάριτες: Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θαλίη κλπ.
Τριάδα Κριτών των νεκρών: Αιακός, Μίνως, Ραδάμανθυς.

Η τριαδικότητα της θρησκείας παρουσιάζεται και στη λατρεία. Τα ύψιστα ιερά των Ελλήνων ήταν τα μαντεία, όπου ο άνθρωπος επικοινωνούσε με την θεότητα. Το αρχαιότερο εμφανίζεται της Δωδώνης, το σημαντικότερο των Δελφών. Και στα δύο η λατρεία γίνοταν με χάλκινους μαντικούς τρίποδες, λατρευτικό σύμβολο της τριάδας. Τριαδικά σύμβολα ήταν ή τρίαινα του Ποσειδώνα, ο τρικέφαλος Κέρβερος του Πλούτωνα και άλλα. Οι πρόγονοί μας βαθειά θρησκευόμενοι απέδωκαν στους θεούς τη νίκη τους ενάντια στους Πέρσες. Για να τιμήσουν τη θεότητα αφιέρωσαν στο μαντείο των Δελφών χρυσό μαντικό τρίποδα στηριγμένο στα κεφάλια τριών αλληλοελισσομένων φιδιών (1, 2). Και τα δύο, ο μαντικός τρίποδας και το σύμπλεγμα των τριών φιδιών, είναι λατρευτικά τριαδικά σύμβολα. Οι Ελληνες παρά την τριαδικότητα της θρησκείας τους δεν ανέπτυξαν την τριάδα σε δόγμα και δεν την λάτρευσαν σαν υπερθεότητα, βοήθησαν όμως τους Αιγυπτίους να το κάνουν. στην Αίγυπτο. Οι πιο σπουδαίοι απ'αυτούς είναι:

- Ο Νουμήνιος ο Απαμεύς, συστηματοποίησε τη θεωρία των τριών θεοτήτων, που απέδιδε στο Σωκράτη.
- Ο Πλωτίνος, δίδαξε ότι οι τρεις υποστάσεις της θεότητας είναι το "Εν", ο "Νους" και η "Ψυχή". Η Ιστορία γράφει σχετικά: "Η θεωρία για τις τρεις υποστάσεις... εξελίσσεται παράλληλα με το δόγμα της Αγίας Τριάδος και ως ένα βαθμό επηρεάζει τη διαμόρφωσή του" (3).
- Ο Ιάμβλιχος, τελειοποίησε το θρησκευτικό τριαδικό σύστημα και θεωρούσε κάθε οντότητα με τριαδικό σχήμα και τρισυπόστατη. Η Τριάδα του είναι ο "Πατήρ", η "Δύναμις", και ο "Νους".

Η Ιστορία γράφει για το δόγμα της "ιερής τριάδας" και την προέλευσή του:
"Από την Αίγυπτο προήλθον αι ιδέαι μιας θείας τριάδος..." (5).
"Οι Ελληνες ωστόσο πρόσφεραν στη "φιλοσοφική" θεμελίωση του Χριστιανισμού το μεγαλύτερο ποσοστό. Ο νεοπλατωνισμός και ο στωϊκισμός έδωσαν το μεταφυσικό υλικό για να διατυπωθεί το δόγμα της Αγίας Τριάδος... (4).

Οι πρόγονοί μας παρά τη σοφία τους δεν μπορούσαν να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό επειδή αυτό είναι αδύνατο στον άνθρωπο. Την ανθρώπινη αδυναμία σκεπάζει η χάρη του Θεού, που απέστειλε το μονογενή υιό Του για να Τον φανερώσει. Ο Χριστός λέγει: "Εφανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους..." Ιωάν. 17:6. Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης εξηγεί: "Ξεύρουμε ότι ο υιός του Θεού ήλθε και μας έδωκε διάνοια για να γνωρίζουμε τον αληθινό... αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η αιώνια ζωή" Α' Ιωάν. 5:20,21.
Οι Ελληνες δεν γνώρισαν τον αληθινό Θεό, τον διαισθάνθηκαν όμως και είχαν την ειλικρίνεια να ομολογούν την άγνοιά τους και να λατρεύουν τον "άγνωστο Θεό". Εδωκαν έτσι την ευκαιρία στον απόστολο Παύλο να τους κηρύξει τον αληθινό Θεό. Αυτό στάθηκε η τελευταία προσφορά της ελληνικής θρησκείας στο ευαγγέλιο του μόνου αληθινού Θεού και στην ανθρωπότητα.
Το δόγμα της "Αγίας Τριάδος" διατυπώθηκε στο "χριστιανικό" κόσμο αφού γράφτηκαν τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και μετά την ομαδική είσοδο στο "χριστιανικό" χώρο των ειδωλολατρικών μαζών, που λάτρευαν τη "θεία τριάδα", κυρίως στην Αίγυπτο, όπου και πρωτοεμφανίστηκε το δόγμα. Για τούτο και τα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν γράφουν συγκεκριμένα κατά της "Αγίας Τριάδος" αλλά γενικά κατά της πολυθεΐας, που περιλαμβάνει και την αιγυπτιακή "ιερή τριάδα". Και πάλι όμως ο Θεός πρόβλεψε ούτε και η λέξη "τριάς" να μη γραφεί στα βιβλία αυτά. Φανερή χρησιμότητα της Ιστορίας, που παρουσιάζει στο χριστιανό την προέλευση των διδασκαλιών και δογμάτων, τα οποία είναι ξένα προς την Α. Γραφή και έτσι βοηθά στο καθαρισμό της. Η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, ενωμένες από το Χριστό, δεν διδάσκουν τριθεΐα ή πολυθεΐα αλλά τον ένα και μόνο αληθινό Θεό: "... Κύριος ο Θεός μας είναι ένας Κύριος και θα αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου..." Μαρκ. 12:29.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α
- Η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, διδάσκει τον ένα και μόνο αληθινό Θεό και καταπολεμά την πολυθεία και την ειδωλολατρεία.
- Η Ιστορία αποδεικνύει ότι το δόγμα της "Αγίας Τριάδος", η τελευταία εξελικτική μορφή της πολυθεΐας, έχει καθαρά ειδωλολατρική προέλευση και στη διατύπωσή του συνέβαλε η ανθρώπινη φιλοσοφία, ο στωϊκισμός και ο νεοπλατωνισμός.
- Τα λεγόμενα από την Ιστορία ότι ο "χριστιανισμός" υπήρξε η τελευταία μεγάλη θρησκεία του ειδωλατρικού κόσμου είναι αλήθεια και αφορούν τον "τριαδικό ειδωλολατρικό χριστιανισμό" και όχι τον πνευματικό χριστιανισμό του μόνου αληθινού Θεού, τον οποίο διδάσκει η Αγία Γραφή.
- Η Ιστορία επαληθεύει την Αγία Γραφή και συχνά η μελέτη της είναι χρήσιμη στο χριστιανό για την κατανόηση βασικών αληθειών.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Φουρακοπλωτινακηδες και Πλωτινοφουρακηδες *

Η μεγαλη τεχνη του COPY PASTE. Ετσι γραφεις και τα βιβλια σου? *

με είχες κατηγορήσει για άλλη μία φορά, ότι έχω σχέση με τον Φουράκη. Αν είναι δυνατόν!!! Και βέβαια δημιουργεί ερωτήματα πως ο κύριος Φουράκης ήξερε για το συγκεκριμένο θέμα και απάντησε…
Τέλος οφείλω να δηλώσω την πικρία μου για την απάντηση της αγαπητής spiral. Πραγματικά δεν κατάλαβα τον λόγο.
Εν πάση περιπτώσει καταθέτω άλλο ένα άρθρο, αυτή την φορά της Ασπασίας Παπαδομιχελάκη από ομάδα μελέτης που δεν υφίσταται πια στο διαδύκτιο, και που έχει σχέση με το θέμα της Λίλιθ «Η ΤΡΙΑΔΑ: Συγκριτική Μελέτη και προεκτάσεις στα αναφερόμενα γνωστικά πεδία»
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=5492

Οι Τρεις Λόγοι

http://groups.yahoo.com/group/Blavatsky-ModernTheosophyGR/message/22

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Τον άλλο φίλτατο Labolas Glasya δεν τον διαβάζω συχνά, όμως έχω πολύ καλή γνώμη. Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενη αντιπαράθεση μεταξύ σας και δεν παίρνω θέση. Πάντως δεν βλέπω να γράφει τίποτα για απάτη. Αν δεν του αρέσουν οι επιλογές των θεμάτων σου, είναι θέμα δικού του γούστου και υποθέτω ότι μπορεί να το πει (με το δικό του εκφραστικό τρόπο).

Και μια τεχνική λεπτομέρεια: Δεν είμαι αγαπητή (το αγαπητός ή αντιπαθητικός παίζεται). Τυχόν ομοιότητες με άλλα πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματικές.

Θεωρώ φαιδρό να γίνονται έμμεσες συγκρίσεις ανάμεσα σε άτομα όπως ο Πλωτίνος με άτομα όπως ο Glasya!!!

Ο Πλωτίνος είναι από τα λίγα εκλεκτά μέλη του Forum και συν τοις άλλοις είναι ο μόνος που έχει γνωστοποιήσει το όνομά του που σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο "εκτίθεται" στους άλλους που διατηρούν την ανωνυμία τους.Από την άλλη έχουμε ένα μικρό παιδάκι κρυμμένο στο σκοτάδι που προσπαθεί συνεχώς να μειώσει αυτά που δεν καταλαβαίνει.Δικαίωμά σου να τον θεωρείς εκφραστικό(?????) όμως εγώ καραφλιάζω με απόψεις σαν κι αυτές.

Το σχόλιό μου αφορούσε τις παρεμβάσεις του Esoterica και κανέναν από τους δύο παραπάνω αγαπητούς τους οποίους, επαναλαμβάνω, εκτιμώ αμφότερους με διαφορετικά κριτήρια και χωρίς να τους συσχετίζω.

«Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.»

1. Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
2. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
3. Ότι αποθεώνεις την Oμορφιά. Γιατί η Oμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου
4. Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Και αυτό ίσως επειδή, ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα των συνειδητών επιλογών του. Επιλογών που επηρεάζουν όμως όχι μόνο ίδιο, αλλά και το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο έχει επιβληθεί και συνειδητά καταστρέφει, έχοντας ξεχάσει την αμφίδρομη σχέση που υφίσταται μεταξύ ανθρώπου και φύσης.
Έτσι όμως είναι σίγουρο πως θα θερίσουμε ότι ανεξέλεγκτα σπείραμε, γεωλογικές, μεταβολές και μόλυνση του περιβάλλοντος.
Αντίθετα με την σημερινή πρακτική, για την αρχαία Ελληνική αντίληψη Θεός και κόσμος ταυτίζονται, συνεπώς υφίσταται μία άρρητη ενότητα του ανθρώπου και της φύσης, άρα και σεβασμός του πρώτου έναντι της.
Για την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη, ο κόσμος δημιουργήθηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η ίδια του η δομή, περιείχε το μυστικό μιας ιερής και αιώνιας τάξης, που αποκαλύπτεται ως κοσμική και πλανητική αρμονία, και εν τέλη εξατομικεύεται στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Όταν κατανοηθεί αυτή η θέση μας αποκαλυπτεται ένα κλειδί για την κατανόηση τόσο του εαυτού μας, όσο και του σύμπαντος.
Για τον Δημόκριτο ο άνθρωπος είναι μικρογραφία του κόσμου, η αντανάκλαση του Μακρόκοσμου, ένα μικρό σύμπαν, καθώς αποτελείται από εκατομμύρια μικρότερες ζωές, οι οποίες αποτελούν όχι μόνο το φυσικό του σώμα αλλά όλη του την ύπαρξη και στις υπόλοιπες διαστάσεις. Ο Ηράκλειτος έλεγε «Εκ των πάντων Εν, και εξ Ενός τα πάντα», και «οδός άνω και κάτω μία» , ενώ ο Μάρκος Αυρήλιος εκφράζοντας τις θέσεις των στωικών έγραφε πως:

«Tα πάντα αλληλοσυμπλέκονται και η σύμπλεξη αυτή είναι κάτι το ιερό, και σχεδόν κανένα δεν είναι ξένο με το άλλο. Διότι όλα είναι συντεταγμένα ως σύνολο, και διακοσμούν τον ίδιο κόσμο.»

Στον εσωτερισμό αντίστοιχα, ο νόμος της αναλογίας είναι μία από τις πρώτες βασικές αρχές τόσο του μακρόκοσμου όσο και του μικρόκοσμου. Όπως αναφέρει η Μπλαβάτσκυ:

«Από τους Θεούς μέχρι τους ανθρώπους, από τους Κόσμους μέχρι τα άτομα, από ένα άστρο μέχρι ένα αδύναμο φως, από τον Ήλιο μέχρι τη ζωτική θερμότητα του μικρότερου οργανικού όντος: ο κόσμος της Μορφής και της Ύπαρξης είναι μια τεράστια αλυσίδα της οποίας όλοι οι κρίκοι συνδέονται. Ο νόμος της Αναλογίας είναι το πρώτο κλειδί…»

Οι προσωκρατικοί πίστευαν πως κάθε τι στη Φύση έχει εν δυνάμει, ικανότητα για αίσθηση και, κατά προέκταση, για συνείδηση.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον πώς η σημερινή επιστήμη βάση των νέων δεδομένων, αρχίζει να αναγνωρίζει το σύμπαν ως μία τεράστια σκέψη, και όχι ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή με προκαθορισμένη την επόμενη κίνηση.
Επιστημονικά πειράματα δείχνουν πως ο παρατηρητής είναι απαραίτητος όχι μονάχα για να παρατηρήσει την εξέλιξη ενός κβαντικού φαινομένου, αλλά ακόμα και για να συμβεί αυτό το φαινόμενο. Από ότι φαίνεται λοιπόν η ομοιότητα μεταξύ της δομής της ύλης και της δομής του νου, διαδραματίζει έναν βασικό ρόλο στην διαδικασία της παρατήρησης.
Για τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και μύστες, υπήρχε κάτι περισσότερο από την επιφανειακή πραγματικότητα που παρατηρούμε με τις φυσικές αισθήσεις μας. Η ύλη αποτελεί ένα πέπλο, το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας οφείλουν να προσπελάσουν, προκειμένου να υπάρξει η αντίληψη της πραγματικής υπόστασης των πραγμάτων.
Το ενδιαφέρον είναι πως σύμφωνα με πορίσματα της σύγχρονης φυσικής η ύλη είναι κάποια μορφή ενέργειας, κάτι που σημαίνει πως η υλική πραγματικότητα είναι στην ουσία ένα matrix, μία σκιώδης πραγματικότητα, το σπήλαιο του Πλάτωνα, που αποτελείται από μορφές ενέργειας οι οποίες εμφανίζονται από το πουθενά.
Σαφώς και υπάρχουν οι εξωτερικοί νόμοι της Μορφής που αναζητά η επιστήμη, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και οι «εσωτερικοί» νόμοι της Ζωής που αναζητά η εσωτερική φιλοσοφία, προσπαθώντας να ανιχνεύσει την πρώτη εκείνη Αρχή από την οποία τα πάντα προέρχονται.
Όσον αναφορά τον φυσικό άνθρωπο αυτός δεν είναι παρά μια μερική εκδήλωση μόνο του Αληθινού Ανθρώπου, καθώς όλα όσα συνιστούν αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε ως εγώ, δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της ψυχής.
Αυτόν τον αληθινό άνθρωπο οφείλουμε να ανακαλύψουμε την πνευματική μας Ιθάκη. Το ταξίδι είναι ίσως μεγάλο και περιπετειώδες αλλά ίσως ο άνθρωπος κατορθώσει να θυμηθεί την πραγματική του πατρίδα. Το ταξίδι αυτό που είναι η πορεία προς την εξατομίκευση, ονομάζεται βάδισμα στην ατραπό, μία ατραπός που οδηγεί πίσω στο πνευματικό λίκνο, απ' όπου προήλθε το αυτό ιερό κομμάτι της ύπαρξης.
Στο μυστηριώδες αυτό ταξίδι, η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, και οι μύθοι στέκουν αρωγοί στον άνθρωπο για να του θυμίζουν την Γήινη αλλά και ουράνια καταγωγή του, όπως αναφέρουν οι Ορφικές πλάκες του Ιππωνίου, για να του προσδιορίζουν τους δρόμους της επιστροφής του, στην πνευματική του πηγή.
Ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα οφείλει να διευρύνει την συνειδητότητα του αγαλλιάζοντας όλα τα δημιουργήματα, μετέχοντας ενεργά στο κοσμικό σχέδιο, επιβεβαιώνοντας την αιώνια υπόσταση της αθάνατης και αιώνιας φύσης του. Και αυτό διότι όπως λέει ο Καζαντζάκης

«Θέλοντας και μη, είμαι κι εγώ, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα. Οι δυνάμεις που δουλεύουν εντός μου, οι δυνάμεις που με σπρώχνουν και ζω, οι δυνάμεις που με σπρώχνουν και πεθαίνω είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμεις.»

«ΠΛΩΤΙΝΟΣ»

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ ΤΑ ΚΟΠΥ ΠΕΙΣΤ? *

Αγαπητοί φίλοι και φίλες χαίρομαι που μετά από τόσο καιρό διαδυκτιακής επικοινωνίας, μας δίνεται η ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά.
Είμαστε όλοι κοινωνοί ενός χώρου, που έδωσε την δυνατότητα σε πολλούς αναζητητές να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ανταλλάξουν πληροφορίες, αλλά και να βρουν συγκεντρωμένα αρχεία γνώσης, κάτι που δεν είχε γίνει πριν στο Ελληνικό διαδύκτιο.
Ενός χώρου που στεγάζει τόσο αναζητητές που έχουν διανύσει ήδη μία διαδρομή σε κάποια εσωτερική σχολή, αλλά και ανθρώπους που απλώς έχουν μεταφυσικές ανησυχίες, και που δεν είχαν πριν την δυνατότητα να γνωρίσουν μία άλλη εναλλακτική θεώρηση των πραγμάτων.
Ο κάθε ένας από εμάς που έχει επιλέξει την ατραπό του , έχει κατ’ ανάγκη παγιώσει κάποιες πεποιθήσεις, πράμα βέβαια όχι κατακριτέο.
Από την άλλη ο Κάρλ Γιούγκ έγραψε πώς :

«Είναι ευκολότερο να είναι κανείς «αγνός» όταν είναι έξω από μία οργάνωση, είτε αυτή είναι θρησκευτική, πολιτική, οικονομική ή ακόμη και επιστημονική. Και παρόλαυτα συμπληρώνει δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς οργάνωση. Μήπως κάποια μέρα επινοήσουμε μία οργάνωση που δεν πολώνεται..»

Ίσως μια τέτοια ανάγκη να καλύπτει το esoterica, την συνεύρεση ανθρώπων με κοινές ανησυχίες, αλλά με διαφορετικές καταβολές. . Το ζητούμενο είναι λοιπόν να συνθέσουμε την γνώση, αλλά και να προσφέρουμε την δυνατότητα σε νέους αναζητητές μας να συμμετέχουν στην κοινή μας προσπάθεια.
Στόχος δύσκολος και επικίνδυνος ταυτόχρονα, διότι ζούμε στην εποχή της απομόνωσης, αλλά ταυτόχρονα και της παραπληροφόρησης.
Στην εποχή της συνεχώς αυξανόμενης υλικής και πνευματικής ανασφάλειας, ανασφάλειας που προετοιμάζει το έδαφος στις ψυχές των ανθρώπων για «φυγή από την κοσμική πραγματικότητα», σε χώρους εξωγήινους, υποχθόνιους, επιχθόνιους κ.λπ.
Η λανθασμένη γνώση όμως είναι χειρότερη από την αμάθεια. Και αυτό διότι η αμάθεια είναι σαν χέρσο χωράφι το οποίο μπορεί κανείς να το οργώσει και να το σπείρει, ενώ η λανθασμένη γνώση είναι ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, που είναι αδύνατον να το ξεχορταριάσεις.
Η μεγαλύτερη ευθύνη όλων μας λοιπόν όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, είναι το ξεπέρασμα των διαχωριστικών γραμμών, και η ανάδειξη του δρόμου της ορθής αδογμάτιστης σκέψη και γνώσης.
Μίας γνώσης όμως που εάν δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε μία μεταμόρφωση του τόπου δράση μας, τόσο για εμάς, όσο και για το περιβάλλον μας, τότε δεν θα έχουμε πραγματικά ξεπεράσει τα δεσμά του «Εγώ», καθώς τα στοιχεία που καλείται να αναδείξει ο πνευματικός άνθρωπος της εποχής του Υδροχόου, είναι ο αλτρουισμός, και η παγκόσμια αγάπη πέρα από διαχωριστικές γραμμές. Ο Νίτσε το είπε υπέροχα στον Ζαρατούστρα

«Αηδίασα από την σοφία μου. Μοιάζω με μέλισσα που μάζεψε πάρα πολύ μέλι. Μου χρειάζονται χέρια που να απλώνονται προς εμένα. Θα ήθελα να δίνω και να διασκορπώ. Χρέος έχω να κατέβω στα χαμηλά βάθη, όπως κάνείς και εσύ Ήλιε όταν πορεύεσαι πίσω από τις θάλασσες και φέρνεις το φως σου κάτω από τον κόσμο.»

Είμαστε μια απειροελάχιστη χωροχρονικά στιγμή στο κοσμικό γίγνεσθαι. Είμαστε όμως απλώς εφήμερες οντότητες φτιαγμένες από λάσπη και όνειρα, ή άνθρωποι που αδράζουν την ευκαιρία και πολεμούν για να παραδώσουν ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκαν.
Όλοι θα πρέπει να έχουμε ένα σκοπό, ένα χρέος προς τον κόσμο. Ο κάθε ένας θα πρέπει να συμβάλει με τις μικρές ή τις μεγάλες του δυνάμεις ένα καλύτερο αύριο, και αυτό διότι όπως λέει ο Καζαντζάκης:

«Ευτύς ως γεννήθηκες, μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σόγιου σου. Φέρνεις, θες δε θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα Ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου το σώμα. Κατά που θα κινήσεις; Πώς θ' αντικρίσεις τη ζωή και το θάνατο, την αρετή και το φόβο; Όλη η γενεά καταφεύγει στο στήθος σου και ρωτάει και προσδοκάει με αγωνία. Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξη σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σόγιου σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων. Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

Το esoterica μας δίνει την δυνατότητα το Εγώ να συναντήσει το εμείς, σε μία πιο εποικοδομητική βάση . Όλοι μαζί θα πρέπει να βοηθήσουμε τον χώρο, με όποιες δυνάμεις έχει ο κάθε ένας ώστε να επωφεληθούμε στον μέγιστο βαθμό.
Οι υπεύθυνοι άνθρωποι του esoterica είμαστε λίγοι. Επιθυμούμαι να γίνουμε περισσότεροι. Το esoterica υπάρχει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που το αγαπούν.
Ελπίζω λοιπόν η συνάντηση αυτή να αποτελέσει πραγματικά το εφαλτήριο για μία νέα δημιουργική πορεία του esoterica, με πολλούς νέους συνεργάτες, αλλά και πολλούς νέους φίλους.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ΤΟΥ Αντισυνταγματάρχη (ΤΧ) ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΥΡΕΞΑΚΗ Από το περιοδικό «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ»

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ιστορία της Θρησκείας αρχίζει ταυτόχρονα με την ιστορία του ανθρώπου. Παρά το γεγονός αυτό δεν έχει διατυπωθεί μέχρι σήμερα ένας ορισμός, που να αποδίδει όλο το νόημα και τη σημασία της. Ο μοναδικός ορισμός, που υπάρχει στην Καινή Διαθήκη, αναφέρεται στην Καθολική Επιστολή του Ιακώβου (1,27) και λέγει ότι «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ και Πατρί αυτή εστίν, επισκέπτεστε ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου», δηλαδή θρησκεία είναι οι εκδηλώσεις αγάπης και καλωσύνης προς τους πονεμένους συνανθρώπους μας και η τήρηση του εαυτού μας καθαρού και αμόλυντου από την αμαρτία. Το πραγματικό όμως νόημα της θρησκείας θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις, στην Πίστη, στη λατρεία και στην ηθική.
Οι γνωστές σήμερα θρησκείες διακρίνονται στις φυσικές και στις αποκαλυμμένες. Φυσικές είναι εκείνες που δημιούργησε ο άνθρωπος μόνος του, με τη φαντασία και τη σκέψη του, για να ικανοποιήσει την έμφυτη θρησκευτική ορμή η οποία υπάρχει σ΄ αυτόν. Αποκαλυμμένες είναι εκείνες των οποίων τις αλήθειες αποκάλυψε στον άνθρωπο ο ίδιος ο Θεός.

2. ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

α. Ινδουισμός

Ιστορικά στοιχεία. Ο Ινδουισμός ή Ινδουισμός είναι θρησκεία στην οποία πιστεύουν τα τρία τέταρτα περίπου του λαού της Ινδίας. Δεν έχει κανένα συγκεκριμένο ιδρυτή, ούτε αναφέρεται στην ιστορία του κάποιο πρόσωπο το οποίο να συνδέεται με την εμφάνιση του. Υπάρχει η άποψη ότι ο Ινδουισμός άρχισε να δημιουργείται το 1000 π.Χ. περίπου, από τους Βραχμάνους οι οποίοι ήταν ιερατικές τάξεις που εξηγούσαν στους πιστούς τα ιερά κείμενα. Από το 300 π.Χ. και μετά, υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ινδουισμού, που επιζούν μέχρι σήμερα. Από το 711 μ.Χ. και μετά, ο Ινδουισμός επηρεάστηκε από θρησκείες άλλων λαών και δημιουργήθηκε έτσι ο «Νεοινδουϊσμός», στον οποίο πιστεύουν σήμερα στην Ινδία.
Διδασκαλία του Ινδουισμού.
Στον Ινδουισμό έχουν θεοποιηθεί τα ουράνια σώματα Ήλιος, Σελήνη, Αστέρια, καθώς και τα φυσικά φαινόμενα, βροχή, πλημμύρες, ξηρασία κ.λ.π., καθώς επίσης και τα περισσότερα ζώα, όπως είναι το παγώνι, το φίδι, η αγελάδα κ.ά.
Οι Ινδουιστές πιστεύουν στις μετενσαρκώσεις, καθώς και στις διάφορες τελετουργίες που περιέχονται στις Ιερές Γραφές. Οι κυριότερες Ιερές Γραφές των Ινδουιστών είναι οι Βέδες, οι Βραχμάνες και οι Ουπανισάδ. Στις Ιερές αυτές Γραφές περιέχονται ύμνοι στους θεούς, μαγικές πράξεις, επικλήσεις και εξορκισμοί και διάφορες τελετουργικές και ασκητικές πρακτικές. Μία αρκετά διαδομένη ασκητική πρακτική είναι η «γιόγκα» με την οποία πιστεύουν οι οπαδοί του Ινδουισμού ότι πετυχαίνεται η απελευθέρωση του ατόμου από τις μετενσαρκώσεις και η άνοδος του στην τελειότητα.
Στον Ινδουισμό υπάρχουν και πολλές αιρέσεις οι σπουδαιότερες από τις οποίες είναι:
Των Βισνουϊτών. Οι Βισνουίτες λατρεύουν το Βισνού, που παριστάνεται σαν νέος γαλάζιου χρώματος, με τέσσερα χέρια που κρατούν συμβολικά αντικείμενα.
Των Σιθαϊτών.
Οι Σιβαϊτες λατρεύουν το Σιβά, θεό καταστροφέα και δημιουργό, που συμβολίζεται με μορφή ασκητή με τρία μάτια, με ένα φίδι γύρω από το κεφάλι του τυλιγμένο με δέρμα τίγρη και στολισμένος με ένα περιδέραιο από ανθρώπινα κρανία.
Των Σάκτας.
Οι Σάκτας λατρεύουν τη σύζυγο του Σιβά, που την επικαλούνται άλλοτε με το όνομα Ντέσι, που συμβολίζει τη μητέρα της ζωής και της τρυφερότητας και άλλοτε με το όνομα Ντούργκα ή Κάλι, που συμβολίζει τη σκληρή και αιμοβόρα θεά.
Των Καναπάτγια.
Οι Καναπάτγια λατρεύουν το Γκανέσα, που παριστάνεται με νέο με κεφάλι ελέφαντα και βοηθάει στις δυσκολίες της ζωής.
Συμπέρασμα.
Ο Ινδουισμός είναι θρησκεία με μια απέραντη πολυμορφία θρησκευτικών πεποιθήσεων, που ξεκινούν από ένα απροσδιόριστο μονοθεϊσμό και καταλήγουν σε ένα πληθωρικό πολυθεϊσμό.

β. Βουδισμός

Ιστορικά στοιχεία.

Είναι θρησκεία που εμφανίστηκε στην Ινδία και έχει άμεση σχέση με τον Ινδουισμό. Ιδρυτής του Βουδισμού είναι ο Σινχάτρα Γκαουτάμα (Βούδας), που έζησε από 563 -483 π.Χ. Ο Γκαουτάμα ήταν άνθρωπος μελαγχολικός, λιγομίλητος, αγέλαστος και απομονωμένος από το κοινωνικό περιβάλλον. Σε ηλικία 35 χρόνων εγκατέλειψε τη γυναίκα του και το παιδί του και εξαφανίστηκε σε ερημική και μακρινή χώρα, όπου κάτω από συνθήκες μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης έγινε «Βούδας»/ δηλαδή φωτισμένος. Ο Βουδισμός μεταδόθηκε από την Ινδία με μορφή αιρέσεων σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στο Θιβέτ πιστεύουν ότι ο Βούδας ζει ενσαρκωμένος στο σώμα του ανώτατου Ιερέα που λέγεται Δαλάΐ - Λάμας. Όταν πεθαίνει ο Δαλάΐ - Λάμας, πιστεύουν ότι η ψυχή του μετενσαρκώνεται στο παιδί που γεννιέται την ίδια στιγμή, το οποίο και διαδέχεται το νεκρό Δαλάΐ - Λάμας. Διδασκαλία του Βουδισμού. Ο Βουδισμός αρνείται την ύπαρξη κάποιου αιώνιου και Παντοδύναμου Θεού. Παραδέχεται ότι ο άνθρωπος πεθαίνοντας, ή μετεμψυχώνεται κάπου αλλού, ή καταλήγει στον απόλυτο μηδενισμό. Εάν δεν καταλήξει στον απόλυτο μηδενισμό, τότε αμείβεται ανάλογα με τις καλές ή κακές του πράξεις στην παρούσα ζωή.
Η Βουδική διδασκαλία περιέχει ορισμένες εντολές για τους οπαδούς της όπως είναι; Μη φονεύσεις, μη ψευσθείς, μην κλέψεις, μη μοιχεύσεις και μη μεθύσεις. Ανάμεσα στους πιστούς οπαδούς του Βουδισμού υπάρχουν και οι Μοναχοί οι οποίοι εκτός από τις παραπάνω εντολές πρέπει επιπλέον να είναι αγνοί, να τηρούν νηστεία και εγκράτεια, να αποφεύγουν τις τέρψεις και διασκεδάσεις και να επιδιώκουν λιτότητα, σκληραγωγία και αφιλοχρηματία.
Ο Βουδισμός προβάλλει έντονα την άρνηση της ζωής στην οποία φτάνουν οι Βουδιστές με την εσωτερική αταραξία,το «Νιρβάνα». Η επικοινωνία του Βουδισμού με τις άλλες θρησκείες και ιδιαίτερα με το Χριστιανισμό και η διάδοση της επιστήμης και του πολιτισμού του 20. αιώνα, που κάθε άλλο παρά άρνηση ζωής είναι, τον ανάγκασαν να αναπροσαρμόσει τη διδασκαλία του και να παρουσιάσει μόνο τα ανεκτά σημεία του.
Συμπέρασμα.
Ο Βουδισμός είναι κλασική περίπτωση θρησκείας χωρίς Θεό, που προσπαθεί με την άρνηση της ζωής, καθώς και με μεθόδους μυστικισμού, εσωτερικής αταραξίας, αυτοστοχασμού και ατέλειωτης περισυλλογής να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους οπαδούς του.

γ. Κομφουκιανισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Κομφουκιανισμός ή Κομφουκισμός είναι θρησκευτικό σύστημα που επινοήθηκε από τον Κινέζο φιλόσοφο Κομφούκιο. Ο Κομφούκιος γεννήθηκε το 551 π.Χ. και πέθανε το 479 π.Χ. Ήταν επιμελής και μελετηρός και στη νεαρή του ηλικία ασκούσε τα καθήκοντα του δασκάλου και παιδαγωγού. Αρκετά χρόνια αργότερα κατόρθωσε να γίνει Υπουργός Εργασίας και Δικαιοσύνης και να πείσει τους υπηκόους του να εκτελούν τα καθήκοντα τους χωρίς αντίρρηση. Έτσι, σταμάτησε εντελώς η διαφθορά και τα παραπτώματα, έκλεισαν οι φυλακές και έπεσαν σε αδράνεια τα δικαστήρια. Αυτό ήταν αρκετό για να γίνει ο Κομφούκιος το ίνδαλμα των Κινέζων. Το έτος 120 μ.Χ. ιδρύθηκε ο πρώτος ναός προς τιμήν του Κομφουκίου στη γενέτειρα του, την επαρχία Σαντούγκ.
Διδασκαλία του Κομφούκιονισμού.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία του κομφουκιανισμού, ο θεός ονομάζεται Τιέν, δηλαδή Ουρανός και είναι 1320 κάτι το τελείως απρόσωπο και αόριστο. Ο ουρανός κανονίζει την πορεία της ιστορίας και των πραγμάτων, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των ανθρώπων. Οι οπαδοί του κομφουκιανισμού πρέπει να κρατούνται μακριά από κάθε υπερφυσική δύναμη και θεότητα. Οι άνθρωποι είναι καλοί από την ίδια τους τη φύση και κάθε κακό που παρατηρείται σ' αυτούς προέρχεται από έλλειψη σωστής κρίσης και καθοδήγησης. Η εκπαίδευση του ανθρώπου έχει αποκλειστικό σκοπό να του μεταδώσει την αληθινή γνώση. Το πιο καλό μέσο,για να φθάσει κανείς στη γνώση, είναι η μελέτη του παρελθόντος. Θεμέλιο των πραγμάτων είναι ο Ουρανός και οι πρόγονοι των ανθρώπων. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ευγενικός και γεμάτος σεβασμό όταν υπηρετεί την εξουσία. Στη νεότητα του πρέπει να φυλάγεται από ηδυπάθεια, από διάθεση φιλονικείας, από πλεονεξία, από θυμό και να μην κάνει στους άλλους ό,τι δε θέλει να κάνουν οι άλλοι σ' αυτόν. Σαν άρχοντας πρέπει να είναι δίκαιος και ενάρετος. Να τιμά τους σοφούς και ενάρετους και να απομακρύνει τους κακούς.
Οι πέντε μεγαλύτερες αρετές είναι η αξιοπρέπεια, η μεγαλοψυχία, η ειλικρίνεια, ο ζήλος και η καλωσύνη. Στο ερώτημα τι είναι ο θάνατος, ο Κομφουκιανισμός απαντά ότι «αφού δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή, πως θέλετε να ξέρουμε τι είναι θάνατος».
Συμπέρασμα.
Ο Κομφουκιανισμός δεν πιστεύει στο Μόνο Αληθινό Θεό. Δεν παραδέχεται την αιώνια ζωή. Πιστεύει μόνο σε αυτά που γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις και τη λογική και αποβλέπει μόνο στην επίγεια ευτυχία.

δ. Ταοϊσμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Ταοϊσμός είναι μία από τις τρεις μεγάλες θρησκείες της Κίνας μετά το Βουδισμό και τον Κομφουκιανισμό. Η ονομασία του οφείλεται στη λέξη Τάο που σημαίνει οδός. Η θεωρία του Ταοϊσμού διατυπώθηκε τον 4. αιώνα π.Χ. από τον Τάο - Τε - Τσίγγκ.
Διδασκαλία του Ταοϊσμού.
Ο Ταοϊσμός οργανώθηκε σαν θρησκεία σύμφωνα με τα πρότυπα του Βουδισμού. Η διδασκαλία του περιέχεται στις ιερές ταοϊστικές γραφές, που αποτελούνται από 1500 διαφορετικά έργα. Είναι θρησκεία ατομική με την έννοια ότι κάθε άτομο μπορεί μόνο του χωρίς τη βοήθεια κανενός να φθάσει στην αθανασία. Έχει σταθερές θρησκευτικές εορτές κάθε χρόνο, όπως είναι η εορτή του ουρανού, της γης, του νερού κ.ά. Πριν από τις διάφορες τελετές, οι οπαδοί του Ταοϊσμού υποβάλλονται σε νηστείες και απομονώσεις, οι οποίες κρίνονται αναγκαίες για την άφεση των αμαρτιών. Στη λατρεία του Ταοϊσμού χρησιμοποιούνται διάφορες πρακτικές, όπως ο πνευματισμός, η γεωμαντία, οι εξορκισμοί καθώς και κάθε είδους μαγεία. Οι οπαδοί του Ταοϊσμού διακρίνονται ιδιαίτερα για το μυστικισμό τους και την πίστη τους σε κάθε είδους παράλογο ή υπερφυσικό γεγονός.
Συμπέρασμα.
Ο Ταοϊσμός είναι πολυθεϊστική θρησκεία που δίνει μεγάλη σπουδαιότητα στους μαγικούς τρόπους λατρείας.

ε. Ζωροαστρισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Είναι θρησκεία που διαδόθηκε στην Περσία τον 7. αιώνα π.Χ. και επινοήθηκε από το Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα, μετά από παραμονή του για επτά χρόνια μέσα σε ένα σπήλαιο. Στη θρησκεία αυτήν είχε πιστέψει ο Κύρος και ο Δαρείος. Σήμερα οι οπαδοί του Ζωροαστρισμού ανέρχονται στα τρία εκατομμύρια περίπου και είναι εγκαταστημένοι σε διάφορες Ινδικές πόλεις.
Διδασκαλία του Ζωροαστρισμού.
Η διδασκαλία του Ζωροαστρισμού βρίσκεται γραμμένη στο Ιερό βιβλίο Αβέστα που σημαίνει γνώση και αποτελείται από ομιλίες, προφητείες και συμβουλές, οι οποίες πολλές φορές πλησιάζουν τα όρια του μύθου.
Ο Ζωροαστρισμός δέχεται την ύπαρξη δύο Θεών, του Άχουρα -Μάσδα που είναι ο Θεός του καλού και του Αριμάν που είναι ο Θεός του κακού. Οι δύο αυτοί θεοί βρίσκονται σε αιώνιο αγώνα μεταξύ τους, στον οποίο επικρατεί πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Ο Ζωροάστρης είναι προφήτης του Θεού του καλού και έχει σαν αποστολή να πείθει τους ανθρώπους να κάνουν καλά έργα, για να επικρατεί πάντοτε ο Θεός του καλού. Η δυαρχία του Ζωροαστρισμού επεκτείνεται σε κάθε είδους μυστηριώδη πνεύματα αγαθά και πονηρά, που και αυτά πολεμούν μεταξύ τους. Ιερό σύμβολο είναι η φωτιά και γι' αυτό πάρα πολλές τελετές γίνονται γύρω ή μπροστά σε αναμμένες φωτιές. Σήμερα έχει δεχθεί την επίδραση διάφορων Θρησκειών και έχει πάρει πολλά στοιχεία απ' αυτές.
Συμπέρασμα.
Ο Ζωροαστρισμός είναι δυαρχική θρησκεία.

στ. Σιντοϊσμός

Ιστορικά στοιχεία.
Είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Ιαπώνων. Η ονομασία της οφείλεται στις λέξεις «Σιν - Ταό» που σημαίνουν «δρόμος Θεού». Δεν έχει ιδρυτή. Είναι γνωστή σε όλες τις λεπτομέρειες της, χωρίς να υπάρχουν σ' αυτήν απόκρυφα και σκοτεινά σημεία, γιατί διατηρήθηκαν με προσοχή όλα τα παλιά χειρόγραφα στοιχεία της θρηκείας αυτής.
Διδασκαλία του Σιντοΐσμού.
Ο Σιντοϊσμός δέχεται ότι υπάρχουν χιλιάδες θεοί και θεές. Εξέχουσα θέση έχει η θεά Αματερασού που είναι η θεά του ήλιου και συνοδεύεται πάντοτε από ένα μεγάλο καθρέπτη.
Από τη θεά αυτή γεννήθηκε ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας και οι απόγονοι του, για να κυβερνούν το λαό και να συντηρούν τη θρησκεία.
Ανάμεσα στο μεγάλο πλήθος των θεών επικρατούν σχέσεις μίσους και καταδιώξεων. Όλοι οι θεοί είναι πάντοτε παρόντες, κρυμμένοι σε διάφορα αντικείμενα, όπως νομίσματα, μαχαίρια κ.ά. και συνεργάζονται με τους ανθρώπους. Στις δύσκολες στιγμές είναι αρκετό να χτυπήσει ο πιστός τα δυο του χέρια για να έχει τη βοήθεια του κατάλληλου θεού. Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, γίνονται εξωγήινα όντα και προκαλούν φόβο στους ζωντανούς, γιατί δεν είναι γνωστό με ποιους θεούς έχουν συμμαχήσει. Για το λόγο αυτό γίνονται στο σπίτι του πεθαμένου πολλοί καθαρμοί.
Συμπέρασμα.
Ο Σιντοϊσμός είναι πολυθεϊστική και βαθιά ειδωλολατρική θρησκεία.

ζ. Ισλαμισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Ισλαμισμός πήρε την ονομασία του από τη λέξη «ισλάμ» που σημαίνει «απεριόριστη αφοσίωση στο Θεό». Λέγεται ακόμα Μουσουλμανισμός από τη λέξη «μουσλήμ» που θα πει «αφοσιωμένος» και Μωαμεθανισμός από το όνομα του Μωάμεθ που είναι ο ιδρυτής της Θρησκείας αυτής. Ο Μωάμεθ γεννήθηκε στη Μέκκα της Αραβίας, το 570 μ.Χ., ήταν έμπορος και πραγματοποιούσε πολλά ταξίδια, με αποτέλεσμα να γνωριστεί με πολλούς Ιουδαίους και Χριστιανούς και να ανταλλάξει απόψεις σε θρησκευτικά θέματα. Σε ηλικία 40 ετών, όπως έλεγε ο ίδιος, οραματίστηκε έναν άγγελο, πράγμα που θεώρησε σαν κλήση από το Θεό στο αξίωμα του Προφήτη. Οι οπαδοί του Ισλαμισμού ανέρχονται σήμερα σε όλο τον κόσμο περίπου σε 427 εκατομμύρια.
Διδασκαλία του Ισλαμισμού.
Η διδασκαλία του Ισλαμισμού περιέχεται στο Κοράνιο και περιλαμβάνει στοιχεία από τον Ιουδαϊσμό, το Χριστιανισμό και την Αραβική θρησκευτική παράδοση.
Από την Ιουδαϊκή Θρησκεία δανείστηκε την περιτομή, τη νηστεία, τους καθαρμούς κ.ά. Δέχεται ότι ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωϋσής και ο Ηλίας ήταν δίκαιοι. Σε απομίμηση της Ιουδαϊκής ημέρας του εξιλασμού καθιέρωσε νηστεία αρχικά τη δέκατη ημέρα του πρώτου μήνα του χρόνου και αργότερα ολόκληρο το μήνα, το λεγόμενο «Ραμαζάνι».
Στο Χριστιανισμό αναγνωρίζει το ηθικό μεγαλείο του Χριστού και θεωρεί τα Ευαγγέλια Άγιες Γραφές. Δέχεται την υπερφυσική γέννηση, τα θαύματα, την Ανάληψη και τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ακόμη δέχεται την ανάσταση των νεκρών, τη μέλλουσα κρίση, την τιμωρία των αμαρτωλών και την ανταμοιβή των δικαίων. Αρνείται το δόγμα της Αγίας Τριάδας και τη θεότητα, Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού.
Δογματικό σύμβολο του Ισλαμισμού είναι, «Ένας είναι ο Θεός ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ ο προφήτης του».
Οι οπαδοί του Ισλαμισμού πρέπει, να αγαπούν τους μικρούς και πτωχούς, να προσεύχονται, να κάνουν ελεημοσύνη, να νηστεύουν, να κάνουν προσκύνηση στη Μέκκα, να διαθέτουν ομολογία πίστεως και να συμμετέχουν στον Ιερό πόλεμο με σκοπό τη διάδοση της θρησκείας τους σε όλη την ανθρωπότητα.
Οι πράξεις που προκαλούν ανησυχία στην ψυχή είναι αμαρτίες, ενώ αυτές που προκαλούν ηρεμία είναι αρετές. Στο τζαμί δεν επιτρέπονται εικόνες.
Συμπέρασμα.
Ο Ισλαμισμός είναι ένα κράμα Θρησκειών. Περιέχει στοιχεία από τον Ιουδαϊσμό, το Χριστιανισμό και την Αραβική θρησκευτική παράδοση, όπως επίσης και πολλά ειδωλολατρικά στοιχεία. Είναι εύκολη θρησκεία στην τήρηση των εντολών και ικανοποιεί όλες τις υλικές επιθυμίες των οπαδών της.

η. Χιλιασμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Χιλιασμός ιδρύθηκε από τον Εβραίο Κάρολο Ράσσελ το 1879. Η κεντρική έδρα του Χιλιασμού είναι στο Μπρούκλιν της Αμερικής.
Στην Ελλάδα ο Χιλιασμός παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1906 όταν γύρισαν από την Αμερική Έλληνες μεταναστάτες. Τότε ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τα 5 άτομα, ενώ το 1920 είχαν γίνει 35 και σήμερα ξεπερνούν τα 20.000 άτομα.
Οι ιδέες του Χιλιασμού μεταδίδονται με κάθε μέσο και ιδιαίτερα με τα περιοδικά «Σκοπιά» και «Ξύπνα» που κυκλοφορούν σε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο σε πολύ χαμηλή τιμή ή και δωρεάν. Οι χιλιοστές ονομάζονται και μάρτυρες του Ιεχωβά.
Διδασκαλία του Χιλιασμού.
Η διδασκαλία των Χιλιοστών περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Ας αναγνωρισθεί ο Θεός ως αληθινός». Τα κυριότερα σημεία της διδασκαλίας αυτής καθώς και οι θέσεις της Ορθοδοξίας πάνω σ' αυτά είναι τα παρακάτω:
(1) Ο κόσμος έζησε 48.000 χρόνια και υπολείπονται ακόμη να ζήσει άλλα 1.000 χρόνια, που θα είναι χρόνια επίγειου παραδείσου (γι' αυτό λέγονται χιλιοστές). Αυτά τα τελευταία 1.000 χρόνια θα έλθει ο Ιησούς και αφού χωρίσει τα πρόβατα (μάρτυρες του Ιεχωβά) από τα ερίφια (όλους τους μη χιλιοστές), θα ιδρύσει Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αβραάμ και υπουργούς άλλα πρόσωπα της Αγίας Γραφής όπως είναι ο Ιωνάς, ο Γεδεών κ.ά. Όλα αυτά είναι αντίθετα με την Αγία Γραφή γιατί ο ίδιος ο Χριστός διακήρυξε ότι «Ή βασιλεία ή έμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωαν. 18, 36 Ρωμ. 14,17).
(2) Οι Χιλιαστές ορίζουν τη χρονολογία που θα έρθει ο Χριστός στη γη. Αρχικά είχαν ορίσει το έτος 1914. Όταν διαψεύστηκαν, όρισαν το 1918. Έπειτα είπαν ότι θα έρθει οπωσδήποτε την 1η Απριλίου 1925. Η τελευταία χρονολογία ήταν το έτος 1984 αλλά και πάλι έπεσαν έξω. Όλα αυτά είναι αντίθετα με τους λόγους του Χριστού: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οΐδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος» (Ματθ. 24,36).
(3) Αρνούνται την αθανασία της ψυχής. Τούτο είναι αντίθετο με τους λόγους του Χριστού, που τόνισε ότι οι νεκροί δεν πεθαίνουν αλλά κοιμούνται, ότι όποιος εφαρμόζει το θέλημα Του δεν πρόκειται να πεθάνει, αλλά θα ζήσει αιώνια και ότι δεν πρέπει να φοβούνται οι Χριστιανοί αυτούς που πρόκειται να θανατώσουν το σώμα τους γιατί την ψυχή δεν μπορούν να την αγγίξουν (Λουκ. 8, 52 - 53. Ιωαν. 11, 26 Ματθ. 10,28).
(4) Αρνούνται τη Θεότητα του Χριστού και υποστηρίζουν ότι ο Χριστός αξιώθηκε από το Θεό μιας ανώτερης θέσης επειδή ήταν πιστός στον Ιεχωβά. Στο σημείο αυτό ακολουθούν την αίρεση του Αρείου, η οποία καταδικάστηκε από την Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.
(5) Αρνούνται την τριαδικότητα του Θεού, γιατί τη θεωρούν παράλογη. Τούτο είναι αντίθετο με την Αγία Γραφή, από την οποία αποδεικνύεται ότι ο Θεός είναι Τριαδικός (Γεν. 1,26 - 27 και 11, 6 - 9. Ιωαν. 10, 30, 14, 23, 17, 11. 17, 21 - 22. 15, 26 κ.λ.π.).
(6) Από τα μυστήρια της εκκλησίας δέχονται μόνο το Βάπτισμα με την κατάδυση, σε ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, η οποία παρέλαβε τα μυστήρια από τους Αποστόλους, συνεχίζει την τέλεση τους, γιατί πιστεύει ότι αποτελούν τα ορατά σημεία μετάδοσης της αόρατης θείας Χάριτος.
(7) Καταφέρονται κατά των αγίων και ιερών εικόνων. Τούτο είναι αντίθετο με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, γιατί η έννοια της εικόνας στηρίζεται σε μαρτυρίες της Αγίας Γραφής (Αριθ. 15, 20. Εβρ. 9, 21. Εξοδ. 25, 17 - 18. Βασιλ. 6, 29, 32,35 Ιωαν. 1,14. Κολ. 1, 15) και γιατί σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας «Ή της εικόνος τιμή, επί το πρωτότυπον διαβαίνει».
(8) Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δέχεται την Ιερά Παράδοση σαν συμπλήρωμα της Αγίας Γραφής, γιατί αποτελεί λόγους του Χριστού οι οποίοι ή γράφηκαν από τους άμεσους Μαθητές των Αποστόλων, ή παραδόθηκαν προφορικά από την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία και έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας (Β΄ Τιμ. 1,13 -14).
(9) Καταφέρονται κατά του Τιμίου Σταυρού και λένε ότι ο Χριστός δε σταυρώθηκε, αλλά κρεμάστηκε σε πάσαλο. Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ο Σταυρός είναι σύμβολο ιερό και όργανο για τη σωτηρία του ανθρώπου; γιατί πάνω σ' αυτόν προσηλώθηκε ο Χριστός και με τη σταυρική Του θυσία έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών και συμφιλίωσε τους ανθρώπους με το Θεό (Κολ. 2, 14. Εφεσ. 2, 16).
(10) Καταφέρονται κατά των Εκκλησιών, των Αγίων, και των Ιερών συμβόλων. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία η Εκκλησία είναι η επικράτηση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Στην Εκκλησία παραμένει το Πνεύμα το Άγιο και φωτίζει τους πιστούς ή και θαυματουργεί ακόμη (Ιωάν. 14, 16. 16, 13). Άγιοι είναι όσοι από τους ανθρώπους πλησιάζουν με την αρετή και τον εξαγνισμό τους το Θεό. Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να γίνουν άγιοι όπως είναι Αυτός (Α' Πετρ. 1,16. Α' Θεσ. 4,3-8).
Συμπέρασμα.
Ο Χιλιασμός είναι αντιχριστιανική θρησκευτική αίρεση.

θ. Μασονισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Μασονισμός πήρε το όνομα του από τη γαλλική λέξη ΜΑ38ΟΝΕ που σημαίνει Τεχνίτης, Τέκτονας, Οικοδόμος. Λέγεται και Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός, γιατί έχει την αρχή του στα σωματεία των Τεκτόνων (Οικοδόμων) του μεσαίωνα.
Υπάρχουν σήμερα πολλές μασονικές οργανώσεις (δόγματα). Οι περισσότεροι Μασόνοι ανήκουν στο Σκωτικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1717 στη Σκωτία. Το Σκωτικό δόγμα αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα σαν ίδρυμα το 1927.
Διδασκαλία του Μασονισμού.
Ο Μασονισμός υποστηρίζει ότι δεν είναι θρησκεία αλλά σωματείο με ανθρωπιστικούς σκοπούς. Πάνω στο θέμα αυτό το σύνταγμα των Μασόνων λέει τα εξής: «Ό Ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι θρησκεία ούτε πολιτικός οργανισμός, διο και αυστηρώς αποκλείει πάσαν εν ταις Στοάς συζήτησιν επί θρησκευτικών ή πολιτικών ζητημάτων και δεν μετέχει των έπ' αυτών αγώνων».
Μία προσεκτική έρευνα και μελέτη του Μασονισμού οδηγεί στο συμπέρασμα ότι παρά τα πιο πάνω, έχει δομή θρησκείας. Τα στοιχεία που συνιστούν το θρησκευτικό χαρακτήρα του Μασονισμού είναι τα εξής:
(1) Ο Μασονισμός όπως όλες οι θρησκείες έχει τους δικούς του τόπους λατρείας, τις Στοές, οι οποίοι είναι ναοί με βωμούς, θυμιάματα, λαμπάδες κ.λ.π.
(2) Έχει δικές του τελετές με λατρευτικό περιεχόμενο, όπως είναι η τελετή της υιοθεσίας λυκιδέως που αντιστοιχεί με το χριστιανικό βάπτισμα, η τελετή της συζυγικής αναγνωρίσεως, που είναι κάτι ανάλογο με το μυστήριο του γάμου, το τεκτονικό μνημόσυνο κ.ά.
(3) Έχει δικά του τελετουργικά τυπικά και δικούς του «Ιερείς», τους Μασόνους που έχουν προχωρήσει στα διάφορα στάδια της μυήσεως, όπως είναι π.χ. ο Σεβάσμιος.
(4) Υπάρχουν Μασόνοι οι οποίοι σε δημοσιεύματα τους, έχουν ομολογήσει ότι ο Μασονισμός αποτελεί θρησκεία, την οποία μάλιστα χαρακτηρίζουν άλλοτε σαν τη μεγαλύτερη και άλλοτε σαν παγκόσμια θρησκεία.
(5) Η Ελληνική Δικαιοσύνη σε απόφαση της έχει χαρακτηρίσει τη Μασονία σαν θρησκεία.
(6) Η «Διορθόδοξος Επιτροπή», που συνήλθε το 1930 στο Άγιο Όρος και στην οποία έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι όλων των Ορθοδόξων, χαρακτήρισε το Μασονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον».
(7) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδας τονίζει σε απόφαση της, που πήρε το 1933, ότι ο Μασονισμός «αποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή». Ακόμη η ίδια Σύνοδος το 1972 διακήρυξε ότι «ο Μασονισμός είναι θρησκεία και η ιδιότητα του Μασόνου είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του Χριστιανού».
(8) Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και οι Προτεσταντικές και Ευαγγελικές Κοινότητες θεωρούν το Μασονισμό θρησκεία και συνιστούν στους οπαδούς τους να απέχουν απ' αυτή.
Τα κυριότερα σημεία της διδασκαλίας του Μασονισμού είναι:
Ο Μασονισμός πιστεύει στην ύπαρξη Θεού με την προσωνυμία «Μέγας Αρχιτέκτων Του Σύμπαντος» «ΜΑΤΣ». Ο Θεός αυτός είναι ο ήλιος.
Ο Μασόνοι αρνούνται την Αγία Τριάδα και δεν πιστεύουν στη Θεότητα του Χριστού ούτε δέχονται το λυτρωτικό Του έργο. Θεωρούν το Χριστό σαν απλό μύστη όπως τον Πυθαγόρα και το Σωκράτη.
Έχουν θεοποιήσει το Χιράμ, τον Όσιρη, το Βάκχο και άλλους ειδωλολατρικούς θεούς στους οποίους αποδίδουν λατρεία.
Ο Μασονισμός θεωρεί τη λογική σαν υπέρτατο νόμο και απορρίπτει ό,τι δεν μπορεί να ερμηνευτεί με τη λογική, όπως είναι οι «εξ αποκαλύψεως» αλήθειες του Χριστιανισμού.
Οι οπαδοί του Μασονισμού κατατάσσονται με τελετουργικό τρόπο σε ιεραρχίες που περιλαμβάνει 33 βαθμούς. Κατά τη μύηση από βαθμό σε βαθμό, ο μυούμενος ορκίζεται να τηρήσει απόλυτη μυστικότητα για όσα θα δει και θα ακούσει. Λόγω αυτής της μεγάλης μυστικότητας δεν είναι γνωστές πάρα πολλές λεπτομέρειες του Μασονισμού.
Συμπέρασμα.
Ο Μασονισμός είναι κράμα αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών και θρησκευτικών αιρέσεων με αντιχριστιανικό προσανατολισμό.

ι. Προτεσταντισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ο Προτεσταντισμός δημιουργήθηκε το 16. αιώνα, από ορισμένους Ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους όπως είναι ο Λούθηρος, ο Καλβίνος, ο Σβίγγλιος κ.ά., σε ένδειξη διαμαρτυρίας τους προς τον αρχηγό της παπικής εκκλησίας , για ορισμένες υπερβολές του.
Συγκεκριμένα οι παραπάνω Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι, διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο Πάπας Λέων ο δέκατος είχε εκδόσει περίπου 250.000 συγχωροχάρτια, τα οποία διέθεσε στους αμαρτωλούς οπαδούς του όχι μέσω των Θεολόγων ιεροκηρύκων όπως ήταν η συνήθεια, αλλά μέσω της αδελφής του, η οποία μάλιστα τα διέθετε (τα πουλούσε) σε τιμή μεγαλύτερη από εκείνη που είχε ορίσει ο Πάπας. Τότε οι Θεολόγοι βλέποντας ότι τους διέφυγε η επικερδής επιχείρηση της διάθεσης των συγχωροχαρτιών, αποχώρησαν από το Ρωμαιοκαθολικισμό και δημιούργησαν τον Προτεσταντισμό.
Η Προτεσταντική Εκκλησία η οποία ονομάστηκε και Διαμαρτυρόμενη και Ευαγγελική, με την πάροδο των ετών υποδιαιρέθηκε σε άλλες μικρότερες οι οποίες σήμερα ξεπερνούν τις 350.
Διδασκαλία του Προτεσταντισμού.
Οι Προτεστάντες δέχονται ότι για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι αρκετή μόνο η πίστη και δεν απαιτούνται τα αγαθά έργα.
Κατάργησαν τα μυστήρια εκτός από το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία τα οποία τα θεωρούν σαν απλά σύμβολα ή αναμνήσεις.
Κατάργησαν τον Ιερό Κλήρο και το Μοναχισμό. Ορισμένοι διατήρησαν μόνο ένα βαθμό της ιερωσύνης π.χ. μόνο του Επισκόπου ή του Πρεσβυτέρου και ονομάζονται Επισκοπιανοί ή Πρεσυβτεριανοί.
Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και θεωρούν αρκετή μόνο την Αγία Γραφή, την οποία όμως ερμηνεύουν με δικό τους τρόπο.
Κατάργησαν τις επικλήσεις προς τη Θεομήτορα και προς τους Αγίους, καθώς και την απόδοση τιμής προς τα Άγια λείψανα και τις εικόνες.
Αρνούνται το σημείο του Σταυρού.
Συμπέρασμα.
Ο Προτεσταντισμός έχει την ίδια διδασκαλία με το Χιλιασμό και γι' αυτό είναι αντιχριστιανική θρησκευτική αίρεση.
ία. Ουνία
Ιστορικά στοιχεία.
Η Ουνία δημιουργήθηκε από Ορθόδοξους Χριστιανούς οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία και προσηλυτίστηκαν στον Καθολικισμό. Οι πρώτες Ουνίτικες εκκλησίες ιδρύθηκαν στην Πολωνία από τους Ισουίτες. Οι Ιησουΐτες είναι μοναχικό τάγμα της Καθολικής Εκκλησίας το οποίο ιδρύθηκε το 1534 και το οποίο μεταχειριζόταν για την επιτυχία των σκοπών του την αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μεγάλη Ουνίτικη κίνηση μετά το 1922. Σήμερα, ο συνολικός αριθμός των Ουνιτών σε όλο τον κόσμο ξεπερνά τα 8 εκατομμύρια.
Διδασκαλία της Ουνίας.
Η Ουνία περιλαμβάνει στη διδασκαλία της ορισμένα στοιχεία της ορθοδοξίας και ορισμένα του καθολικισμού. Οι Ουνίτες ιερείς έχουν την εξωτερική εμφάνιση των Ορθόδοξων ιερέων. Κατά τη λειτουργία χρησιμοποιούν τη γλώσσα του έθνους στο οποίο βρίσκονται, λειτουργούν με Ορθόδοξο τρόπο, πλην όμως μνημονεύουν τον Πάπα,γιατί τον θεωρούν υπέρτατο αρχηγό του Χριστιανισμού. Στο σύμβολο της πίστεως άλλοι διατηρούν το «και εκ του Υιού» και άλλοι το έχουν καταργήσει. Η Ουνία σε αντίθεση με τον καθολικισμό επιτρέπει το γάμο στους κληρικούς.
Συμπέρασμα.
Η Ουνία είναι ένα κράμα στοιχείων Ορθοδοξίας και Καθολικισμού. Τα στοιχεία αυτά προσαρμόζονται κάθε φορά ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των οπαδών της.

ιβ. Ουνιταριανισμός

Ιστορικά στοιχεία.
Ιδρύθηκε στην Τρανσυλβανία το δεύτερο ήμισι του 16. αιώνα, από το Φραγκίσκο Στανκάρο και το Γεώργιο Μπιαντράτα. Αργότερα διαδόθηκε στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στην Αγγλία και στις Ην. Πολιτείες. Αν και καταδιώχτηκε πολλές φορές από διάφορους καθολικούς και Καλβινιστές, κατόρθωνε να αναδιοργανώνεται και να επιζεί, δεν κατόρθωσε όμως να επεκταθεί πέρα από τις παραπάνω Χώρες, ούτε υπάρχουν πιθανότητες για μελλοντική επέκταση του.
Διδασκαλία του Ουνιταριανισμού.
Οι Ουνιταριανοί δέχονται την απόλυτη ενότητα και θεότητα του Θεού Πατρός. Αρνούνται τη θεία ιδιότητα του Ιησού, τον οποίο θεωρούν σαν το μεγαλύτερο προφήτη από όλους όσους εμφανίστηκαν στη γη. Απορρίπτουν το δόγμα της Αγίας Τριάδας και δε δέχονται την Αγία Γραφή σαν θεόπνευστο κείμενο. Πιστεύουν στην τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Συμπέρασμα.
Ο Ουνιταριανισμός είναι μονοθεϊστική αντιχριστιανική θρησκεία.
ιγ. Ιθαγενείς Αφρικανικές Λατρείες Ανιμισμός ή Ψυχισμός
Είναι η τάση των προτόγονων να αποδίδουν ψυχή και στα άψυχα πράγματα. Σύμφωνα με τη θεωρία του Ανιμισμού ολόκληρη η φύση (φυτά, πέτρες, ποτάμια, βουνά, πηγές, σελήνη κ.λ.π.) ζωογονείται από ιδιαίτερα πνεύματα, τα οποία λατρεύονται σαν δυνάμεις από τις οποίες ο άνθρωπος ζητάει τη βοήθεια τους, ενώ ταυτόχρονα φοβάται την οργή τους.
Πυρολατρεία
Είναι η λατρεία της φωτιάς σαν Θεότητας. Η φωτιά έχει καταστρεπτική αλλά και καθαρτική δύναμη. Οι πρωτόγονοι πιστεύουν ότι η φωτιά δόθηκε από το Θεό, γι΄ αυτό είναι ιερή και ισοδύναμη με τη ζωή. Ακόμη πιστεύουν ότι η φωτιά διώχνει μακριά το κακό.
Πνευματολατρεία
Είναι σύγχρονη μορφή θρησκευτικότητας των Αφρικανών, σύμφωνα με την οποία οι ιθαγενείς, πιστεύουν ότι η ζωή των ανθρώπων είναι κάτω από την επίδραση των πνευμάτων, τα οποία επικαλούνται και με τα οποία επικοινωνούν. Πιστεύουν ότι τα πνεύματα δεν αποτελούν το δημιουργό Θεό, αλλά βρίσκονται σε μια θέση ανάμεσα στο Θεό και στις ψυχές των νεκρών. Ειδικά πρόσωπα οι λεγόμενοι Ιεροδιάμεσοι τελούν τις λατρευτικές πράξεις. Οι χώροι, που τελούνται οι πράξεις αυτές, είναι διάφοροι φυσικοί χώροι όπως σπήλαια, λίμνες, ποτάμια κ.ά.
ιδ. Σύγχρονα παραθρησκευτικά φαινόμενα Συγκρητισμός ή θεοκρασία
Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ιδέες, τελετές και σύμβολα μιας θρησκείας, αναμειγνύονται με αντίστοιχα στοιχεία άλλης θρησκείας. Ο Συγκρητισμός δέχεται ότι καμιά θρησκεία δεν κατέχει όλη την αλήθεια αλλά μόνο ένα μέρος. Έτσι, παρατηρείται το φαινόμενο, οι οπαδοί κάποιας θρησκείας να λατρεύουν π.χ. το Χριστό μαζί με το Βούδα και τον Κομφούκιο κ.λ.π.
Νεοπαγανισμός
Είναι σύγχρονη μορφή ειδωλολατρείας και ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Σύγχρονα είδωλα είναι το χρήμα, η μανία για πλουτισμό, η μανία για το σεξ, η εξεζητημένη επιδίωξη των ανέσεων και κάθε άλλο μέσον που μπορεί να συμβάλλει στην καλοπέραση και στην ατομική και υψηλόφρονη προβολή του ανθρώπου.
Δεισιδαιμονία
Είναι ο ανόητος φόβος σε ανύπαρκτα πονηρά δαιμόνια, ή σε ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, ή σε κοινωνικές συμπτώσεις. Η δεισιδαιμονία συναντάται συνήθως σε ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Πνευματισμός
Είναι ένα παραθρησκευτικό σύστημα σύμφωνα με το οποίο, διάφορα άτομα, οι λεγόμενοι πνευματιστές (μέντιουμ), επικαλούνται τη βοήθεια πονηρών και δαιμονικών πνευμάτων και προκαλούν διάφορα φαινόμενα, όπως είναι η μετακίνηση επίπλων ή άλλων αντικειμένων μέσα σε ένα δωμάτιο και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις. Οι πνευματιστές υποστηρίζουν ότι τα πνεύματα που επικαλούνται είναι αγαθά, αλλά τούτο δεν μπορεί να είναι σωστό, γιατί οι άγγελοι του Θεού δεν κάνουν τέτοιες επιδείξεις οι οποίες δεν έχουν κανένα ανώτερο σκοπό.
Μαγεία
Είναι η πρόκληση διάφορων υπερφυσικών ενεργειών, με την επίκληση σατανικών και πονηρών πνευμάτων. Όταν η μαγεία αποσκοπεί στην απόκτηση κάποιου υλικού ή άλλου αγαθού λέγεται λευκή, ενώ όταν αποσκοπεί στη δημιουργία .κακού σε κάποιο άτομο λέγεται μαύρη·
Γιόγκα
Είναι ένα παραθρησκευτικό φαινόμενο το οποίο δέχεται την ύπαρξη του θεού, αλλά δε δέχεται ότι ο Θεός δημιούργησε και κυβερνά τον κόσμο. Επιδιώκει με διάφορες γυμναστικές ασκήσεις και με αυτοσυγκέντρωση, να απομονώσει την ψυχή από την ύλη και να γεμίσει το ψυχικό κενό των ατόμων που ασχολούνται με το φαινόμενο αυτό.

3. ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

α. Ιουδαϊσμός

Ιστορικά στοιχεία.
Η ιστορία του Ιουδαϊσμού αρχίζει από τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος γύρω στο 1750 π.Χ. ύστερα από υπόδειξη του Θεού, στον οποίο ήταν πιστός, εγκατέλειψε το πολυθεϊστικό περιβάλλον της Μεσοποταμίας και εγκαταστάθηκε στη Γη Χαναάν. Από τον Αβραάμ προήλθε ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος μετανάστευσε στην Αίγυπτο και τον οποίο ανέλαβε να επαναφέρει στη γη των προγόνων του ο Μωϋσής το 1220 π.Χ. Ο λαός του Ισραήλ μετά τον 6. αιώνα π.Χ. περιορίστηκε στη φυλή του Ιούδα, από την οποία πήρε και το όνομα του ο Ιουδαϊσμός.
Διδασκαλία του Ιουδαϊσμού.
Σταθμός στη διαμόρφωση της Ιουδαϊκής θρησκείας είναι οι προφήτες, οι οποίοι μετέφεραν στο λαό το θέλημα του Θεού και προανάγγειλαν τον ερχομό του Μεσσία.
Ο νόμος του Μωϋσή και η υπόλοιπη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, αποτελούν το κύριο πλαίσιο της πίστης και της λατρείας του Ιουδαϊκού λαού. Το πρώτο και βασικό σημείο του Ιουδαϊσμού είναι η πίστη σε ένα μόνο Θεό τον Αληθινό. Υπάρχουν ιεροί τόποι για τη λατρεία του Θεού. Η μετάνοια αποτελεί βασικό μέσο για τη συμφιλίωση του λαού με το Θεό. Για την καταπολέμηση των αμαρτιών, έχουν καθιερωθεί ορισμένες τυπικές πράξεις, όπως είναι οι θυσίες, οι τελετές, η νηστεία κ.λ.π. Η αγάπη προς τον πλησίον προσφέρεται μόνο στους συγγενείς και στους ομοεθνείς.
Ένα άλλο βασικό σημείο της διδασκαλίας του Ιουδαϊσμού είναι ο Μεσσιανισμός, η αναμονή δηλαδή του Μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από το γένος του Δαβίδ, θα είναι Υιός του Θεού και θα είναι προικισμένος με εξαίρετα χαρίσματα και θεία δύναμη. Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους,ο Ιουδαϊκός λαός παρουσίασε θρησκευτική κατάπτωση, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύσει την πνευματική και παγκόσμια αποστολή του Μεσσία, αλλά συνεχίζει να περιμένει κάποιο επίγειο μεσσία που θα καταστήσει το Ιουδαϊκό έθνος κυρίαρχο στον κόσμο.
Συμπέρασμα.
Ο Ιουδαϊσμός είναι μονοθεϊστική θρησκεία και αποτελεί την πρώτη αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Έχει προπαρασκευαστικό χαρακτήρα. Υπήρξε «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ. 3, 24). Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού λήγει η αποστολή του Ιουδαϊσμού.

β. Χριστιανισμός

Ιστορικά στοιχεία. Ι
δρυτής του Χριστιανισμού είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο ερχομός του Χριστού στον κόσμο είχε προαναγγελθεί από ιερά πρόσωπα της Ιουδαϊκής θρησκείας, τους προφήτες. Επίσημη βεβαίωση και επαλήθευση των προφητειών, για τον ερχομό του Μεσσία, έχουμε από τον ίδιο το Χριστό στη συνομιλία Του με τη Σαμαρείτιδα. Όταν εκείνη του είπε «Οίδα ότι Μεσσίας έρχεται, ο λεγόμενος Χριστός», ο Ιησούς της φανέρωσε «Εγώ ειμί ο λάλων σοι» (Ιωάν. 4, 25 - 26).
Ο Χριστιανισμός αποδεσμεύτηκε από τον Ιουδαϊσμό το 49 μ.Χ. με απόφαση της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων. Έτσι, ενώ ο Ιουδαϊσμός δε δέχτηκε τον ερχομό του Χριστού και συνεχίζει να τον αναμένει, ο Χριστιανισμός ως «καινή κτίσις» ακολούθησε το δρόμο που χάραξε ο Θεάνθρωπος Χριστός.
Ο αριθμός των Χριστιανών ·από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία. Σύμφωνα με υπάρχοντα στοιχεία, το 33 μ.Χ. την ημέρα της Πεντηκοστής πίστεψαν στο κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου και βαπτίστηκαν Χριστιανοί τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι. Το 100 μ.Χ. οι Χριστιανοί είχαν γίνει πέντε εκατομμύρια, το 1000 μ.Χ. είχαν φτάσει τα πενήντα εκατομμύρια και σήμερα ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο.
Διαχωρισμός του Χριστιανισμού.
Από τότε που αποδεσμεύτηκε ο Χριστιανισμός από τον Ιουδαϊσμό (49 μ.Χ.) μέχρι το έτος 858 μ.Χ. δεν αντιμετωπίστηκαν σοβαρά προβλήματα, αν και υπήρχαν ορισμένες αντιθέσεις λόγω της νοοτροπίας των διάφορων Χριστιανικών λαών. Τους πρώτους αιώνες, επειδή στη Δύση μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, οι αντιθέσεις τακτοποιούνταν. Όταν όμως στη Δύση επικράτησε σαν Θεολογική και Εκκλησιαστική γλώσσα η λατινική, οι διαφορές έγιναν βαθύτερες, επειδή τα έργα των πατέρων της Εκκλησίας (Βασιλείου, Χρυσοστόμου κ.λ.π.) έπαψαν να μελετούνται από άγνοια της Ελληνικής γλώσσας. Έτσι άρχισαν οι Δυτικοί να απομακρύνονται σιγά - σιγά από τους Ανατολικούς. Η έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στη Δυτική Εκκλησία ορισμένες καινοτομίες της, αλλά αυτή δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να προχωρεί στο χωρισμό.
Η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος με τον τρίτο κανόνα της, αναγνώρισε στον επίσκοπο Ρώμης «πρεσβεία τιμής», επειδή η Ρώμη ήταν αρχαιότερη πρωτεύουσα του κράτους και όρισε ότι ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έχει πρωτεία τιμής μετά τον επίσκοπο Ρώμης επειδή η Κωνσταντινούπολη ήταν η νέα Ρώμη. Όμως οι Δυτικοί θέσπισαν υπέρτατη εξουσία του Πάπα της Ρώμης έναντι των άλλων Πατριαρχών και όλης της Εκκλησίας. Μάλιστα ο Πάπας Νικόλαος τον ένατο αιώνα, προς έκπληξη όχι μόνο των Ανατολικών αλλά και των Δυτικών, θέλησε να εμφανιστεί «θείω δικαίω» άρχοντας της Εκκλησίας όλου του κόσμου. Τέλος το 1054, έγινε οριστικά ο χωρισμός της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, όταν τριμελής αντιπροσωπεία της Δυτικής Εκκλησίας υπό τον Καρδινάλιο Ουβέρτο προσήλθε στην Κωνσταντινούπολη και εισήλθε στο ναό της Αγίας Σοφίας την ώρα της θείας Λατρείας και άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθοδόξους σαν αιρετικούς. Η Δυτική Εκκλησία έκτοτε έπαψε να έχει επικοινωνία με την Ανατολική και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία.
Δογματικές διαφορές μεταξύ Δυτικής ή Καθολικής και Ανατολικής ή Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι καθολικοί έχουν προσθέσει στο Σύμβολο της Πίστεως τη φράση «και εκ του Υιού εκπορευόμενο» το Άγιο Πνεύμα. Τούτο είναι αντίθετο με το λόγο του Ευαγγελίου «το Πνεύμα της αληθείας δ παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν. 15,26). Επιπλέον η πρώτη και η δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισαν και επικύρωσαν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο παρά του Πατρός.
Διδάσκουν οι Καθολικοί ότι υπάρχει το καθαρτήριο Πυρ και ότι οι ψυχές καθαρίζονται από κηλίδες αμαρτιών που δεν είχαν καθαριστεί όταν ζούσαν με το σώμα στη γη. Τούτο είναι αντίθετο με την Αγία Γραφή, γιατί ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία αναδείχθηκε «Ιλασμός περί των αμαρτιών μας» (Α' Ιωαν. 2,2) δηλαδή, η χάρη του Χριστού που προήλθε από τη σταυρική Του θυσία, δίνει την άφεση των αμαρτιών όσο είμαστε στη γη και εξομολογούμαστε.
Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει για την αξιομισθία των Αγίων και της Θεοτόκου, ότι δηλαδή τα καλά έργα των Αγίων και της Θεοτόκου είναι πολύ περισσότερα από όσα απαιτούνται και το περίσσευμα αυτό μπορεί να το διαθέτει ο Πάπας, για τη συγχώρηση αμαρτιών άλλων ανθρώπων που υστέρησαν σε έργα αρετής, ή πέθαναν αμαρτωλοί. Τούτο δεν είναι σωστό γιατί σύμφωνα με την Αγία Γραφή μόνο το αίμα του Χριστού καθαρίζει τον άνθρωπο από την ενοχή της αμαρτίας, εφόσον μετανοεί και συμμορφώνεται προς τις θείες εντολές (Β' Κορ. 5,10).
Διδάσκουν οι Καθολικοί ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς προπατορικό αμάρτημα, η λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη». Τούτο δεν είναι ορθό γιατί τη Θεοτόκο την καθάρισε από κάθε μολυσμό της προπατορικής αμαρτίας το Άγιο Πνεύμα όταν ο Αρχάγγελος της είπε «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε» (Λουκ. 1,35).
Έχουν πέσει οι Καθολικοί στην αίρεση της Μαριολατρείας. Πιστεύουν ότι η Θεοτόκος αναλήφθηκε όπως ο Χριστός και τη λατρεύουν σαν θεά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει δογματίσει, γιατί το θέμα
αυτό δεν αφορά στη σωτηρία μας, απλώς πιστεύει ότι όπως φαίνεται και από την υμνολογία, η Θεοτόκος πέθανε και στη συνέχεια μετέστη στον ουρανό.
Οι καθολικοί έχουν τις παρακάτω διαφορές στα μυστήρια:
- Δεν βαπτίζουν όπως δίδαξε ο Χριστός (Μαρκ. 16,16. Ματθ. 28, 19) με τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου, αλλά ραντίζουν.
- Το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια σε ηλικία 14 ετών και στα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών και όχι ταυτόχρονα με το βάπτισμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
- Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έπαψαν από το έτος 1200 να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως συμβαίνει·με τους Ορθοδόξους, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο. Τούτο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Χριστού «εάν μη φάγετε την Σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε το Αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6,53 - 56).'
- Το Ευχέλαιο το τελούν μόνο προ του θανάτου, ενώ το εφόδιο για τους Ορθοδόξους προ του θανάτου είναι ή Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Ιάκωβος συνιστά στους πιστούς να τελούν το Ευχέλαιο όταν αρρωσταίνουν (Ιακ. 5,14).
Στους Καθολικούς Ιερείς έχει επιβληθεί υποχρεωτική αγαμία, ενώ σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση ο κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει γάμο ή αγαμία.
Μία άλλη σοβαρή διαφορά είναι το αλάθητο του Πάπα. Η Καθολική Εκκλησία το 1870 κατά την πρώτη Βατικάνιο Σύνοδο αναγνώρισε το αλάθητο. Τούτο σημαίνει Θεοπνευστία του Πάπα, αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι ήταν μόνο οι Απόστολοι που φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Λουκ. 6,10. Ιωαν. 14,26,16,13).
Ένα άλλο λάθος των καθολικών είναι το πρωτείο του Πάπα, ο οποίος από τους πρώτους αιώνες ύψωνε τη θέση του πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι ο Πάπας έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως. Τούτο όμως είναι αντίθετο με το λόγο της Αγίας Γραφής (Εφεσ. 1, 22 - 23) σύμφωνα με τον οποίο ο αρχηγός και κεφαλή τόσο της στρατευόμενης όσο και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας είναι μόνο ο Χριστός.
Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία είναι η επίσημη Θρησκεία του Ελληνικού Έθνους. Στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 3, καθορίζεται ότι «Επικρατούσα Θρησκεία εν Ελλάδι είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας».
Η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας περιέχεται στην Αγία Γραφή και είναι αναλλοίωτη και απαραχάρακτη από τότε που μας παραδόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό μέσω των Αποστόλων μέχρι σήμερα.
Το λατρευτικό μέρος της Ορθοδοξίας στηρίζεται στην Ιερά Παράδοση, η οποία αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της Αγίας Γραφής, ενώ το δογματικό μέρος στηρίζεται στο Σύμβολο της πίστεως και στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό. Πιο συγκεκριμένα πιστεύουν ότι ο Θεός είναι Ένας. Μία ουσία. Μία φύση αιώνια, άκτιστη, άναρχη, άπειρη και ανεξιχνίαστη. Αυτή όμως η θεία ουσία υπάρχει «ασυγχύτως και αδιακρίτως» ολόκληρη στα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τα μόνα ιδιώματα που δεν είναι κοινά μεταξύ των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ότι ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός γεννάται και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός.
Ακόμη οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ή αόρατη Χάρη του Θεού μεταδίδεται στον άνθρωπο με τα ορατά μυστήρια. Για το λόγο αυτό διατηρούν τα επτά Θεία μυστήρια αναλλοίωτα όπως ακριβώς τα παρέλαβαν από το Χριστό διαμέσου των Αποστόλων.
Συμπέρασμα.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι η μοναδική αληθινή Θρησκεία στον κόσμο, η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον «ενανθρωπήσαντα» Θεό και η οποία έχει διατηρήσει τη διδασκαλία του Χριστού εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς της παραδόθηκε από τους Αποστόλους.

4. Η Μοναδικότητα του Χριστιανισμού..(!!!!)

Ο Χριστιανισμός αντλεί τη Μοναδικότητα του, έναντι των άλλων θρησκειών από τις μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές του απ' αυτές. Μερικές τέτοιες διαφορές είναι:

α. Ο ιδρυτής
Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα έχουμε συνήθως ιδρυτή κάποιο άνθρωπο χωρίς θείο κύρος, ή κάποια απρόσωπη παράδοση. Στο Χριστιανισμό ιδρυτής είναι ο ίδιος ο θεός στο πρόσωπο του Χριστού. Ο θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο θεό.

β. Η λύτρωση
Στα άλλα θρησκεύματα δεν υπάρχει λυτρωτής. Η λύτρωση σ' αυτά αποτελεί αναζήτηση και νοσταλγία της ψυχής, που δεν εκπληρώνεται. Υπόσχονται λύτρωση χωρίς να είναι σε θέση να την προσφέρουν. Στο Χριστιανισμό υπάρχει λύτρωση του ανθρώπου, η οποία πραγματοποιείται στο Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Λυτρωτής, γιατί ενώνει στον εαυτό Του, το Θεό και τον άνθρωπο. Έτσι συνδέεται και πάλι ο άνθρωπος με το Θεό και σώζεται.

γ. Η αντοχή στο χρόνο
Η διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι η μόνη που διατηρείται άφθαρτη, αναλλοίωτη και ζωντανή χωρίς να επηρεάζεται από το πέρασμα των αιώνων. Τούτο συμβαίνει, γιατί είναι η μόνη που προσφέρει την αληθινή γνώση του Θεού. Στις εξωχριστιανικές θρησκείες, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, αλλά τον νοσταλγούν και γι' αυτό επηρεάζονται από το χρόνο και αναπροσαρμόζονται συνήθως για να εξυπηρετούν τις τωρινές ανάγκες των οπαδών τους.

δ. Η εκδήλωση της αγάπης
Στο Χριστιανισμό η αγάπη εκδηλώνεται χωρίς διάκριση προς όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις άλλες θρησκείες ή δεν υπάρχει η αγάπη ούτε σαν λέξη, ή αν υπάρχει, εκδηλώνεται μόνο προς συγκεκριμένα πρόσωπα.

ε. Οι Άγιοι
Στα άλλα θρησκεύματα δε συναντούμε Αγίους. Ορισμένα έχουν να παρουσιάσουν ανθρώπους με αρετές και καλοσύνη, Αγίους όμως δεν έχουν. Στο Χριστιανισμό ένα πλήθος ανθρώπων εμπνεύστηκαν από το Θεϊκό μεγαλείο του Χριστού και αφού έφτασαν σε μεγάλο βαθμό πνευματικότητας ανακηρύχτηκαν Άγιοι.

στ. Η λατρεία
Στη Χριστιανική Θρησκεία, η λατρεία είναι πνευματική και η ψυχή επικοινωνεί με το Θεό. Στις άλλες θρησκείες η λατρεία είναι υλική και πραγματοποιείται με εξωτερικούς τύπους όπως είναι οι θυσίες ζώων κ.ά.

ζ. Ο Τριαδικός θεός
Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα συναντούμε το μονοθεϊσμό ή τον πολυθεΐσμό, γιατί έτσι ο ανθρώπινος νους φαντάστηκε τη θεία αλήθεια. Στο Χριστιανισμό υπάρχει κατ' αποκάλυψη του Ίδιου του θεού, ο Τριαδικός θεός, ο Μόνος αληθινός θεός.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Καταβλήθηκε προσπάθεια να παρουσιαστούν, κατά τον πιο αντικειμενικό τρόπο, τα βασικά σημεία της διδασκαλίας των κυριότερων θρησκευμάτων του κόσμου. Από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν, προκύπτει το συμπέρασμα ότι σε όλα ανεξαιρέτως τα θρησκεύματα υπάρχει έκδηλη η νοσταλγία και η αναζήτηση του θεού, αλλά μόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό έχουμε πραγματική θεογνωσία γιατί είναι η μοναδική θρησκεία η οποία αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα θεό και η οποία διατηρεί τη διδασκαλία της, από της ιδρύσεως της μέχρι σήμερα, εντελώς αναλλοίωτη και όπως ακριβώς μας την παρέδωσε ο Χριστός μέσω των Αποστόλων.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ΟΡΦΙΣΜΟΣ

Ο Ορφισμός υπήρξε ένα γιγαντιαίο θρησκευτικό, φιλοσοφικό και μυσταγωγικό κίνημα, το οποίο αναπτύχθηκε στον ευρύτερο ελληνικό χώρο κατά την Β΄ χιλιετηρίδα π.Χ.

Δεν είναι έργο του μεγάλου μύστη Ορφέα, αλλά πολλών μυστών σε διάφορες περιόδους και περιοχές, οι οποίοι συνετέλεσαν στην ανάπτυξη και διάδοσή του, αλλά παρέμεναν αφανείς από τα βλέμματα της ιστορίας.

Η πρωταρχική πηγή των πάντων θεωρείται σαν κάτι το ασύλληπτο από την ανθρώπινη διάνοια, ακόμη και των μυστών, οι οποίοι αντελήφθησαν ότι δεν ήσαν σε θέση ούτε να εξετάσουν, ούτε να την εκφράσουν. Γι΄αυτό η Ορφική θεολογία άρχιζε από το πρώτο ζεύγος αρχών, που συμβολίζονται δια του ύδατος και της ύλης.

Ο Ορφέας λέει ότι αρχικά υπήρχε το ύδωρ και η ύλη από την οποία σχηματίστηκε η γη. Υποθέτει ως πρώτες αυτές τις δύο αρχές, το ύδωρ και την γη. Όμως τη μία αρχή (Άρρητη) που υπήρχε πριν από τις δύο δεν την εξετάζει. Ακριβώς δε το ότι δεν είπε τίποτε γι΄αυτήν, αποδεικνύει την απόρρητη φύση της.

Η πρώτη άγνωστη Άρρητη αρχή δεν περιγράφεται μεν, αλλά η ύπαρξή της θεωρείται αναμφισβήτητη και ουσιώδης για την παραπέρα εξέλιξη της δημιουργίας.

Από τις δύο αυτές αρχές δημιουργείται μια νέα αρχή, ο αγέραστος Χρόνος. Ο Χρόνος δεν είναι υλικό στοιχείο, αλλά μια νέα προκοσμική κατάσταση ενοποίησης των πάντων και μία νέα δημιουργική αρχή, από όπου προκύπτει πάλι ένας καινούργιος διαχωρισμός, συμβολιζόμενος με τα στοιχεία του Αιθέρα και του Χάους. Εντός του Χάους γεννιέται από τον Χρόνο και τον Αιθέρα το κοσμογονικό Ωόν.

Μέσα στο Ωόν εμφανίζεται ο Θεός Φάνης, ο οποίος αποτελεί τη σημαντικότερη προσωπικότητα της Ορφικής θεολογίας, γιατί με αυτόν κλείνει ο κύκλος των προκοσμικών καταστάσεων και αρχίζουν οι κύκλοι των κοσμικών διεγερσιών, που καταλήγουν στον γνωστό κόσμο μας.

Ένδοθεν γαρ της περιφερείας ζώον τι αρρενόθηλυ ειδοποιείται προνοία του ενόντος εν αυτώ θείου πνεύματος, ον Φάνητα Ορφεύς καλεί, ότι αυτού φανέντος το παν εξ αυτού έλαμψεν, τω φέγγει του διαπρεπεστάτου των στοιχείων πυρός εν τω υγρώ τελεσφορουμένου= Μέσα στην περιφέρεια του Ωού διαμορθώθηκε ένα αρρενόθηλυ ζωντανό ον, με πρόνοια του ενυπάρχοντος μέσα θεϊκού πνεύματος, το οποίο ο Ορφέας το αποκαλεί Φάνητα, διότι όταν φάνηκε, από αυτόν έλαμψε το παν, με το φέγγος του διαπρεπέστερου στοιχείου, του πυρός, εκπληρούμενο μέσα στο υγρό στοιχείο. Κλήμης Ρώμης.

Ως γαρ το ωόν την σπερματικήν αιτίαν του ζώου προείληφεν, ούτως ο κρύφιος διάκοσμος περιέχει παν το νοητόν, και ως το ζώον ήδη διηρημένως έχει, όσα ην εν τω ωώ σπερματικώς, ούτω δη και θεός όδε προάγει το άρρητον και άληπτον των πρώτων αιτίων εις το εμφανές, θήλυς και γενέτωρ (ο Φάνης ανυμνείται)= Όπως το ωόν περιελάμβανε την σπερματική αιτία του ζώου, έτσι και ο κρυφός διάκοσμος περιέχει κάθε τι το νοητό. Και όπως το ζώον έχει διαιρεμένα όσα ευρίσκοντο σαν σπέρματα στο ωόν, έτσι και ο Θεός προάγει σε εμφάνιση το άρρητον και ακατάληπτον των πρώτων αιτίων. Για τούτο ο Φάνης δοξάζεται ως θήλυς και δημιουργός. Πρόκλος Πλάτων Τίμαιος.

Τελικά από τον Φάνητα προέρχεται η Νυξ, που σημαίνει ότι μετά την περίοδο εμφάνησης του θεϊκού φωτός ακολούθησε μια ενδιάμεση περίοδος σκότους, όπου τα πα΄ντα περιέπεσαν πάλι στην αφάνεια της ανυπαρξίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαυσαν να υπάρχουν πραγματικά.

Από τη Νύκτα προήλθαν η Γαία και ο Ουρανός. Από το ζεύγος αυτό γεννήθηκε το επόμενο δημιουργικό ζεύγος Ωκεανός-Τήθυς και μετά γεννήθηκαν όλα τα όντα, όπως οι Μοίρες, οι Εκατόγχειρες, οι Κύκλωπες και οι Τιτάνες. Από τους τελευταίους ο Κρόνος εξουδετέρωσε τον Ουρανό, ανέλαβε την εξουσία, έλαβε ως σύζυγο την αδελφή του Ρέα, έρριξε τους αδελφούς του στα Τάρταρα και γαι να μη χάσει την εξουσία κατάποινε τα παιδιά του μόλις εγεννιώντο.

Όταν επρόκειτο να γεννηθεί ο Ζευς-Δίας, η Ρέα πήγε στην Κρήτη, τον γέννησε σε ένα σπήλαιο της Δίκτης και έδωσε στον Κρόνο να καταπιεί ένα σπαργανωμένο λίθο. Όταν μεγάλωσε ο Ζευς ξεγέλασε τον Κρόνο και τον έκανε να εξεμέσει (να βγάλει από το στομάχι του) όλα του τα αδέλφια. Αφαίρεσαν την ηγεμονία από τον πατέρα τους και έρριξαν κλήρο για τη διανομή της εξουσίας. Η βασιλεία του Ουρανού έτυχε στον Δία, της θάλασσας στον Ποσειδώνα και του Κάτω Κόσμου-Άδη στον Πλούτωνα.

Η όλη εξελικτική διαδικασία της Ορφικής θεολογίας διαμορφώνεται σε διαδοχικές καταστάσεις διαχωρισμού και ενοποιήσης, οι οποίες συμβολικά παριστάνοντο με τα ονόματα μιας ή δυο αρχών. Η κάθε αρχή μαζί με τις προηγούμενες ή ακολούθως με τις δύο επόμενες, σχημάτιζαν δημιουργικές τριάδες αρχών, οι ενέργειες των οποίων αναπτύσσονταν λεπτομερώς μέσα στο όλο σύστημα, αλλά σήμερα σώζονται ελάχιστα συγκεχυμένα στοιχεία αυτών των περιγραφών.

Μέχρι την εμφάνιση του Δία όλες οι διεγερσίες αναφέρονται σε θεϊκά επίπεδα. Μια περιληπτική διατύπωση της όλης εξελίξεως παρέχει ο Ερμείας: Ας κατανοήσουμε αυτά τα τέσσερα: το ένα ως πρώτη (άρρητη) αρχή, τον Φάνητα, οποίος είναι το τέλος των νοητών θεών και η διακεκριμένη αρχή των νοερών θεών, τον Δία, ο οποίος είναι ο βασιλεύς των υπερκοσμίων και τον ήλιο, ο οποίος είναι ο βασιλεύς των αισθητών.

Παρά την πολυμορφία και την πολλαπλότητα των θεών, μπορούμε να πούμε ότι η Ορφική θεολογία είναι στο βαθύτερο περιεχόμενό της ακραιφνώς μονοθεϊστική. Οι θεοί δεν αποτελούν ξεχωριστές οντότητες που μάχονται μεταξύ τους και αντικαθιστούν η μία την άλλη, αλλά αντικατοπτρίζουν τους δυναμικούς και μορφολογικούς μετασχηματισμούς της Μιας Αρρήτου Αρχής αφ’ ενός και της Υπερτατης Τριαδικής Θεότητας, αφ΄ετέρου.

Η Τριαδική Θεότητα στον Χριστιανισμό καθορίζεται ως «μονάς εν τη τριάδι και τριάς εν τη μονάδι», δηλ. η μονάδα ενυπάρχει στην τριάδα και η τριάδα σχηματίζει πάλι την μονάδα.

Αυτό το βασικό δόγμα ακολουθεί στις εξελικτικές της φάσεις η Ορφική Θεολογία, για να καταλήξει στον Θεό Δία, ο οποίος εννοιολογικά αντιπροσωπεύει τα πάντα και ενσωματώνει τα πάντα, ταυτιζόμενος με την έννοια του Θεού στον Χριστιανισμό, ο οποίος αποκαλείται «τα πάντα εν πάσιν» (Α’ Κορ. 15,28), όπως φαίνεται καθαρά στο ακόλουθο απόσπασμα στο βιβλίο του Αριστοτέλη «Περί κόσμου», «..ως δε το παν ειπείν, ουράνιός τε και χθόνιος, πάσης επώνυμος ών φύσεως τε και τύχης άτε πάντων αυτός αίτιος ών, διο και εν τοις Ορφικοίς ου κακώς λέγεται: Ζεύς πρώτος γένετο, Ζεύς ύστατος αργικέραυνος. Ζεύς κεφαλή, Ζεύς μέσσα. Διος δ’ εκ πάντα τελείται. Ζεύς πυθμήν γαίης τε και ουρανού αστερόεντος. Ζεύς άρσην γένετο, Ζεύς άμβροτος έπλετο νύμφη. Ζεύς πνοιή πάντων, Ζεύς ακαμάτου πυρός ορμή. Ζεύς πόντου ρίζα, Ζεύς ήλιος ηδέ σελήνη. Ζεύς βασιλεύς, Ζεύς αρχός απάντων αργικέραυνος, πάντας γαρ κρύψας αύθις φάος ες πολυγηθές εξ ιερής καρδίης ανενέγκατο, μέρμερα ρέζων.» {Συνοπτικά λοιπόν ο Δίας είναι Θεός ουράνιος και γήινος, και παίρνει το όνομά του από κάθε φύση και κάθε κατάσταση, διότι αυτός είναι αίτιος των πάντων. Γι’ αυτό στα Ορφικά δεν λέγεται λανθασμένα ότι: Ο Ζευς, γεννήθηκε πρώτος, με τους αστραφτερούς κεραυνούς είναι ο τελευταίος, είναι η κεφαλή και το κέντρο. Από αυτόν προέρχονται όλα, είναι ο πυθμένας της γης και του έναστρου ουρανού, έγινε άνδρας, έλαβε υπόσταση ως αθάνατη νύφη. Είναι η πνοή όλων, η ορμή της ακάματης φωτιάς, είναι το θεμέλιο του ωκεανού, είναι ο ήλιος και η σελήνη, είναι ο Βασιλεύς με τους αστραφτερούς κεραυνούς, είναι ο αρχηγός όλων. Διότι αφού έκρυψε τους πάντες, πάλι τους επανέφερε στο πολυπόθητο φως από την ιερή καρδιά του, κατορθώνοντας δυσχερή έργα.

Συνεπώς ο Ζευς δεν ήταν ένας ακόμη Θεός, ή έστω ο επί κεφαλής των άλλων θεών, αλλά στην Ορφική Θεολογία αποτελούσε την ονομαστική κάλυψη της ύπαρξης των πάντων, τόσο ως προς την ουσία τους, όσο και ως προς τις δυνάμεις τους.

Σώζονται αρκετά ακόμη αποσπάσματα με την ίδια έννοια, που επιβεβαιώνουν την ακρίβεια της σύλληψης μιας υπέρτατης δύναμης του Παντός, ήτοι του Ενός Θεού, ο οποίος εμφανιζόταν στον κόσμο με το συμβατικό όνομα «ΖΕΥΣ».

Η καθαρά αυτή μονοθεϊστική αντίληψη είναι η ακριβέστερη σχετικά με την έννοια του Θεού σε όλες τις αρχαίες θρησκείες πριν από τον Χριστιανισμό. Ένας είναι ο δημιουργός και κυρίαρχος των πάντων ανεξάρτητα εάν εμφανίζεται με πολλές μορφές, οι οποίες σε τελική ανάλυση αποτελούν τις διάφορες πτυχές των δυνάμεων και ιδιοτήτων του. Ο πρώτος εμφανισθείς Θεός, όπως αναφέραμε στ προηγούμενα ήταν ο Φάνης. Στην ουσία όμως και οι δύο αντιπροσωπεύουν κοσμογονικές μορφές του Ενός Θεού, όπως άλλωστε και όλοι οι επί μέρους θεοί: « Είς Ζεύς, είς Αίδης, είς Ήλιος, είς Διόνυσος, είς θεός εν πάντεσι, τι σοι δίχα ταύτ’ αγορεύω;» [Ένας είναι ο Ζευς, ένας ο Άδης, ένας ο Ήλιος, ένας ο Διόνυσος, ένας θεός υπάρχει μέσα στα πάντα, γιατί να στα απαριθμώ χωριστά;]

Η Ορφική θεολογία κυριάρχισε για αιώνες στον Ελληνικό χώρο και άσκησε τεράστια επίδραση «Άπασα γαρ παρ’ Έλλησι θεολογία της Ορφικής εστί μυσταγωγία έκγονος»Πρόκλος.

Ο Ορφισμός υπήρξε ο αφανής υπέρλαμπρος φάρος, που φώτιζε τα πνεύματα των αρχαίων Ελλήνων. Ο Θεός είναι δημιουργός και γεννήτωρ των πάντων και κυρίαρχος, αλλά η πραγματική του ουσία είναι εντελώς άγνωστη και ασύλληπτη από τον άνθρωπο.

Οι απόψεις αυτές πηγάζουν από την έννοια της Αρρήτου Αρχής της Ορφικής θεολογίας.

Η απολυτρωτική κάθαρση και η θέωση αποτελούν τον κυριώτερο στόχο της ζωής του ανθρώπου και την ατομική του ευθύνη για όλες τις πράξεις του. Μόνο οι αποκαθαρμένες ψυχές παραμένουν αιώνια στο αθάνατο βασίλειο των θεών, όπου απολαμβάνουν την άφθαστη γαλήνη και μακαριότητα. Ο άνθρωπος, βυθισμένος μέσα στον βόρβορο της ύλης, συσκοτισμένος από εγωϊσμό, τα πάθη και τις κακίες δεν μπορεί μόνος του να αναζητήσει το δρόμο της σωτηρίας του. Δια μέσου της μύησης στα Μυστήρια, του αποκαλύπτεται η αλήθεια και ανοίγει ο εσωτερικός οφθαλμός της ψυχής του, αντιλαμβάνεται την αθλιότητα της γήϊνης ζωής και την ασύγκριτη ωραιότητα της ουράνιας ζωής.

Στην προσπάθεια του αυτή έρχεται άμεσος αρρωγός ο θεός Διόνυσος, ο λυτρωτής της ανθρώπινης ψυχής, για να την απαλλάξει από τις δοκιμασίες της εδώ ζωής και να την οδηγήσει στην αθανασία του ουρανού. Επίσης ο επιμελημένος βίος και η άσκηση της αρετής αποτελούν απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας του ανθρώπου, μαζί με την εσωτερική κάθαρση που απαλλάσσει την ψυχή από το βάρος των παθών και τον οδηγεί στο καθαρό φως του πνευματικού κόσμου

ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

Ο ΟΡΦΕΥΣ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΑΙΟ

Μάθε λοιπόν, Μουσαίε, την ιερουργία την πολυσέβαστη,
την προσευχή, που είναι πραγματικά η υπέρτατη όλων
ω βασιλέα Ζεύ και ω Γαία κι ουράνιες άγιες φλόγες
του Ηλίου, και λάμψη της Σελήνης ιερή κι όλα εσείς τ’ άστρα.
Και συ, γαιοκράτη Ποσειδώνα, μαυρομάλλη,
και Περσεφόνη αγνή και Δήμητρα ωραιόκαρπη
και Άρτεμη τοξεύτρια κόρη, κι ω εύστοχε Φοίβε,
που κατοικείς την ιερή πεδιάδα των Δελφών. Και που τις μέγιστες
τιμές ανάμεσα στους μακαρίους έχεις, ω χορευτή Διόνυσε.
Και γενναιόψυχε Άρη και Ήφαιστε αγνέ
και αφρογέννητη θεά, που ονομαστά σου έλαχαν δώρα.
Και συ, των υποχθόνιων βασιλέα, μεγάλη υπέροχη θεότητα,
κι ω Ήβη και Ειλείθυια και γενναίε Ηρακλή.
Και της Δικαιοσύνης κι Ευσεβείας μέγα ευεργέτημα
επικαλούμαι και τις Νύμφες τις περίφημες και τον μέγιστο Πάνα
και του ασπιδοφόρου Διός τη θαλερή ομόκλινη Ήρα.
Και την εράσμια Μνημοσύνη επικαλούμαι και τις αγνές εννέα
Μούσες και Χάριτες και Ώρες και τον Ενιαυτόν
και τη Λητώ την ωραιοπλόκαμη, τη σεμνή Θεία και τη Διώνη
και τους Κουρήτες τους ενόπλους και τους Κορύβαντες και τους Καβείρους
και μαζί τους μεγάλους Σωτήρες, τ’ αθάνατα τέκνα του Διός,
και τους μεγάλους Ιδαίους θεούς και των Επουρανίων τον άγγελο,
τον κήρυκα Ερμή, και των ανθρώπων την ιερομάντισσα Θέμιδα,
και προσκαλω τη Νύκτα την πανσέβαστη και τη φωσφόρο Ημέρα,
και την Πίστη και Δίκη και την αμώμητη Θεσμοδότρια,
τη Ρέα και τον Κρόνο και την Τηθύν την μελανόπεπλο
και τον μεγάλο Ωκεανό και του Ωκεανού μαζί τις θυγατέρες
και του Άτλαντος και του Αιώνος την πιο υπέροχη ισχύ
και τον αέναο Χρόνο και το ύδωρ της Στυγός το διαυγές,
και τους μειλίχιους θεούς, και πλάι σ’ αυτούς την αγαθή την Πρόνοια
και το πανάγιο Πνεύμα και το κακό το Πνεύμα των θνητών,
και τις ουράνιες θεότητες, εναέριες και υδρόβιες
και γήινες και υποχθόνιες και πυροβάτισσες
και τη Σεμέλη κι όλους του Βάκχου τους συμβακχιστές,
τη Λευκοθέα Ινώ και τον Παλαίμονα τον ολβοδότη
και τη γλυκόφωνη τη Νίκη και την Αδράστεια την άνασσα
και τον μεγάλο βασιλέα τον πραϋντικό Ασκληπιό
και την Παλλάδα τη φιλόμαχη κόρη, κι όλους τους Άνεμους
και τις Βροντές και του τετράστυλου του Κόσμου προσφωνώ τα μέρη
και τη μητέρα των αθανάτων, τον Άττι και τον Μήνα επικαλούμαι
και τη θεά Ουρανία, μαζί με τον αθάνατο αγνό Άδωνη
την Αρχή και το Πέρας – γιατί αυτό είναι το πιο σπουδαίο σε όλα –
ευμενείς να προσέλθουν χαρούμενη έχοντας καρδιά
σ’ αυτή την ιερή τελετουργία και στη σεβάσμια σπονδή.

ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Των αθανάτων θεών θεοτίμητη μητέρα, τροφέ πάντων,
πρόσελθε εδώ, θεά κρατερή, για σένα, ω σεβαστή, οι ευχές,
εσύ που έζευξες το ταχυκίνητο άρμα των ταυροφόνων λεόντων,
σκηπτούχε του περίφημου άξονα, πολυώνυμη, σεμνή,
τον κεντρικό θρόνο του κόσμου που κατέχεις, γιατί εσύ
τη γη εξουσιάζεις που παρέχει στους θνητούς τις πρέπουσες τροφές,
από σένα το γένος των θνητών και των αθανάτων γεννήθηκε,
από σένα κυβερνιούνται πάντοτε οι ποταμοί κι ολόκληρη η θάλασσα,
που προσφωνήθηκες Εστία. Εσένα και ολβοδότρια σε ονομάζουν,
γιατί χαρίζεις στους ανθρώπους δώρα παντοειδών αγαθών,
έλα στην τελετή, ω Δέσποινα, τυμπανοχαρής,
πανδαμάστρια, Φρυγία, σωτήρια, ομόκλινη του Κρόνου,
Ουρανοθυραγέρα, σεβάσμια, βιοθρέπτρια, παράφορη.
Έλα χαρμόσυνη, ευάρεστη στους ευσεβείς.

ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Εστία του παντοδύναμου Κρόνου θυγατέρα βασίλισσα,
συ που κατέχεις τον μέσον οίκον του αέναου πυρός, του μεγίστου,
είθε αυτούς τους όσιους μύστες ν’ αναδείξεις στις τελετές,
κάμνοντάς τους αειθαλείς, πανευτυχείς, ευφρόσυνους, αγνούς.
Ω οίκε μακαρίων θεών, κρατερό στήριγμα θνητών,
αιωνία, πολύμορφη, ποθεινοτάτη, χλοόμορφη.
Χαμογελαστή, μακάρια, δέξου προθύμως τούτες τις θυσίες,
εμπνέοντας ευτυχία κι απλόχερη υγεία.

ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ

Ιατρέ πάντων, Ασκληπιέ, δέσποτα Παιάν,
συ που πραϋνεις των ανθρώπων τα οδυνηρά κακά των νόσων,
πραϋντικέ, κρατερέ, έλα επιφέροντας υγεία
κι αναχαιτίζοντας τις νόσους, τις φοβερές συμφορές του θανάτου,
εσύ ο βλαστικός, ω αρωγέ, αλεξίκακε, καλόμοιρε,
του Φοίβου Απόλλωνος γερό βλαστάρι ένδοξο,
εχθρέ των νόσων, συ που έχεις ομοκρέβατη την άμεμπτη Υγεία,
έλα, μακάριε, σωτήρα, παρέχοντας αίσιον τέλος του βίου.

ΤΟΥ ΔΙΟΣ

Ζεύ πολυτίμητε, Ζεύ άφθαρτε, τούτην εδώ σε σένα εμείς
τη μαρτυρία τη λυτρωτική και προσευχή απευθύνουμε.
Ω βασιλέα, μέσα απ’ την κεφαλή σου όλα τα θεία φάνηκαν,
η θεά μητέρα γη και των βουνών οι υψίβουες ράχες
και η θάλασσα και όλα, όσα ο ουρανός εντός του περιέκλεισε.
Ω Κρόνιε Ζεύ, σκηπτούχε, καταιβάτη, γενναιόψυχε,
παντογόνε, αρχή των πάντων και των πάντων τέλος,
γαιοσείστη, αυξητή, καθαρτήριε, παντοσείστη,
αστραπαίε, βρονταίε, κεραύνιε, γόνιμε Ζεύ.
Εισάκουσέ με, ποικιλόμορφε, και δίνε υγείαν άκρατη
και τη θεά ειρήνη κι άμεμπτη φήμη πλούτου.

ΤΟΥ ΑΣΤΡΑΠΑΙΟΥ ΔΙΟΣ

Επικαλούμαι τον μεγάλο, ιερόν, περιφανή, βροντώδη,
νεφελώδη, φλόγινο, πυρόδρομο, αερόφεγγο,
αυτόν που αστράφτει των νεφών το φως με γοργοβρόντητη φωνή,
τρομαχτικόν, οξύθυμο, ανίκητον αγνό θεό,
αστραπαίο Δία, παγγενήτορα, μέγιστο βασιλέα,
να φέρνει ευμενές και γλυκό τέλος του βίου.

ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΙΟΥ ΔΙΟΣ

Πατέρα Ζεύ, συ που κινείς τον υψιπόρευτο πυρολαμπή κόσμο,
στραφτοβολώντας το πιο μεγάλο αχτιδοβόλημα της αιθερίας αστραπής,
σείοντας με θεϊκές βροντές των παμμακάρων την έδρα,
ανάβοντας μες στα νεφελοσκέπαστα νερά τη φλογοκαίουσα αστραπή,
εξακοντίζοντας λαίλαπες, βροχές, δυνατές θύελλες και κεραυνούς,
πανφλόγους, ισχυρούς, φοβερούς, ορμητικούς σε πάταγους φλογώδεις,
καλύπτοντας με βέλη το φοβερό ιπτάμενο όπλο, το ταραξικάρδιο,
το ανατριχιαστικό, το αιφνίδιο, το
βροντερό, αμόλυντο ανίκητο βέλος
με τα περιδινίσματα του ατέρμονου σφυρίγματος, το παμφάγο σε ορμή,
το αδιάρρηκτο, το οργισμένο, το ακαταμάχητο του κεραυνού
ουράνιον βέλος αιχμηρό του πυρομαυρισμένου καταιβάτη,
που η γη και η θάλασσα τον τρέμουν όταν αστράφτει,
και ζαρώνουν τ’ αγρίμια, όταν το βροντοχτύπημα φτάσει στο αυτί.
Λάμπουν τα πρόσωπα στις λάμψεις, κι ο κεραυνός βροντοηχεί
στους θόλους τ’ ουρανού. Κι όταν ξεσκίσεις τον χιτώνα
το ουράνιο κάλυμμα, εξακοντίζεις τον αστραφτερό κεραυνό.
Αλλά μακάριε, κρύψε τον βαρύ θυμό στα κύματα του πόντου
και στων ορέων τις κορφές. Τη δύναμή σου όλοι γνωρίζουμε.
Αλλά αφού χαρείς με τις σπονδές, δίνε στο νου όλα τα πρέποντα
και τερψικάρδια ζωή, και μαζί την άνασσα υγεία
και τη θεά ειρήνη, την παιδοτρόφο, τη λαμπροτίμητη,
και βίο πάντοτε ανθηρό μ’ εύθυμους λογισμούς.

ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Έλα, μακάριε, ω Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοίβε, Λυκωρέα,
Μεμφίτη, λαμπροτίμητε, ιήκλητε, ολβιοδότη,
χρυσολυριστή, σπορικέ, Πύθιε, Τιτάνα,
Γρύνειε, Σμινθέα, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντη,
αγροτικέ, φωτοφόρε θεέ, εράσμιε, ένδοξε νέε,
μουσηγέτη, χοροποιέ, τηλεβόλε, τοξευτή,
Βάκχιε και Δίδυμε, τηλενεργή, Λοξία, αγνέ,
Δήλιε άνακτα, παντεπόπτη που έχει βροτοφεγγή οφθαλμό,
ώ χρυσόμαλλε, γνήσιες προφητείες και χρησμούς που φανερώνεις.
Ακουσέ με που εύχομαι μ’ ευφρόσυνη καρδιά υπέρ των λαών.
Διότι εσύ βλέπεις όλον αυτόν τον απέραντο αιθέρα
κι από ψηλά την καλόμοιρη γη, και στη σκοτεινιά
και σε ώρες ησυχίας της νύχτας μεσ’ στο αστερόφθαλμο σκοτάδι
εισοράς κάτω στις ρίζες, και κατέχεις τα πέρατα του κόσμου
όλου. Γιατί έγνοια σου είναι η αρχή και το τέλος,
παντοθαλής, εσύ τον κάθε άξονα με την πολύηχη κιθάρα
εναρμονίζεις, πότε πηγαίνοντας στις άκριες της νεάτης,
κι άλλοτε πάλι στην υπάτη, πότε σε δώρια διάταξη
τον κάθε άξονα συνδυάζοντας, διαχωρίζεις τα βιοσυντήρητα γένη,
ρυθμίζοντας εν αρμονία τη μοίρα την παγκόσμια των ανθρώπων,
αφού ανάμιξες τον χειμώνα και το θέρος εξίσου και τα δυό
ταξινομώντας τον χειμώνα στις υπάτες, το θέρος στις νεάτες,
το έγκαιρο άνθος του πολυπόθητου έαρος στο Δώριο.
Γι’ αυτό οι άνθρωποι σε προσφωνούν με την επωνυμία άνακτα,
Πάνα, δικέρατο θεό, που βγάζει των ανέμων τα σφυρίγματα.
Γιατί κατέχεις την έκτυπη σφραγίδα όλου του κόσμου.
Εισάκουσε, μακάριε, σώζοντας τους μύστες με τη φωνή την ικετευτική.

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Επικαλούμαι την νύμφη του Ωκεανού, λαμπρόφθαλμη Τηθύν,
άνασσα μελανόπεπλο, γοργοβάδιστα που ανασηκώνει κύματα,
που σε γλυκόπνοες αύρες τρεμοσαλεύει στη στεριά,
και σπάζει τα μεγάλα κύματα σε ακρογιαλιές και βράχους,
που γαληνεύει σε απαλούς και νήνεμους δρόμους,
που ευφραίνεται απ’ τα πλοία, ω θηριοτρόφα, νεροτάξιδη,
μητέρα της Κύπριδος, μητέρα σκοτεινών νεφών
και των νυμφών κάθε πηγής πλημμυρισμένης με ύδατα.
Εισάκουσέ με, πολυσέβαστη, και ευμενής, βοήθα,
στα εύδρομα πλοία, πέμπουσα ούριον άνεμο, ω μακαρία.

ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΩΝΑ

Ω εσύ που κατοικείς τον υπογήινον οίκο, γενναιόψυχε,
τον βαθύσκιο κι άφεγγον Ταρτάριο λειμώνα,
χθόνιε Ζεύ, σκηπτούχε, πρόθυμα δέξου τούτες τις θυσίες,
ω Πλούτων, που κρατείς τις κλείδες όλης της γης,
πλουτίζοντας το ανθρώπινο γένος μ’ ετήσιους καρπούς.
Που σού’λαχε μερίδιο τρίτο η παμβασίλισσα γη,
έδρα των αθανάτων, κραταιό στήριγμα θνητών.
Εσύ που στήριξες το θρόνο κάτω απ’ τον ζοφώδη χώρο
και μακρινό, ακατάβλητο, τον άπνου, τον ψυχρόν Άδη
και τον μαύρο Αχέροντα, που κατέχει τα βάθρα της γης.
Εσύ που εξουσιάζεις τους ανθρώπους χάρη στο θάνατο, ω πολυδέκτη,
Ευβουλέα, που κάποτε συ την κόρη της αγνής Δήμητρας
την αρπαγμένη απ’ το λιβάδι αφού νυμφεύθηκες οδήγησες
μέσα απ’ τη θάλασσα με όχημα τετράϊππο στο σπήλαιο της Ατθίδος
του δήμου Ελευσίνας, όπου και είναι οι πύλες του Άδη.
Μόνον εσύ εγεννήθης βραβευτής έργων αφανών και φανερών,
θεόπνευστε, παντοκράτορα, ιερώτατε, λαμπρότιμε,
που χαίρεσαι με τους σεμνούς ιερουργούς και με τις όσιες λατρείες.
Εσέ ξανακαλώ φιλεύσπλαχνος χαρούμενος νάρθεις στους μύστες.

ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ

Εισάκουσε, ω Ποσειδώνα γαιοκράτη, μαυρομάλλη,
καβαλάρη, τη χαλκοτόρνευτη που έχεις στα χέρια τρίαινα,
εσύ που κατοικείς στα θέμελα του βαθύκολπου πόντου,
θαλασσοκράτορα, θαλασσόγδουπε, βροντόηχε, γαιοσείστη,
ο κυματοπληθής εσύ, χαριτοδότη, που ξεκινάς το τέθριππο,
αναταράζοντας με σφυριξιές θαλάσσιες το αλμυρό νερό,
εσύ που σού’λαχε ως μερίδιο τρίτο η βαθιά ροή της θάλασσας,
που τέρπεσαι με κύματα και με θεριά μαζί, θαλάσσιε θεέ.
Είθε να σώζεις τα στηρίγματα της γης και την ορμή την εύδρομη των πλοίων.
Κομίζοντας ειρήνη, υγεία και αψεγάδιαστη ευτυχία.

ΤΗΣ ΗΡΑΣ

Σε κυανοσκότεινα βάθη καθισμένη, αερόμορφη,
παμβασίλισσα Ήρα, μακαρία ομόκλινη του Διός,
που χορηγείς στους θνητούς απαλές αύρες ζωογόνες,
μητέρα των βροχών, τροφοδότρια των ανέμων, παντογόνα.
Γιατί χωρίς εσένα τίποτα δεν γνωρίζει στην εντέλεια τη φύση της ζωής.
Γιατί μετέχεις σε όλα αναμειγμένη με τον ιερό αέρα.
Γιατί μόνον εσύ στα πάντα κυριαρχείς και σε όλα εξουσιάζεις.
με σφυριξιές αγέρινες που τρεμοσειέσαι προς το ρεύμα.
Αλλά, μακάρια θεά, πολυώνυμη, παμβασίλισσα,
έλα ευμενής χαρούμενη με πρόσωπο αγαθό.

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΝΤΑΙΑΣ

Ανταία βασίλισσα, θεά, πολυώνυμη μητέρα
και των αθανάτων θεών και των θνητών ανθρώπων,
που κάποτε συ ψάχνοντας μέσα στην πολυπλάνητη θλίψη
κατάργησες τη νηστεία στις κοιλάδες της Ελευσίνος
κι ήλθες στον Άδη στη λαμπρή την Περσεφόνη
σαν οδηγό να λάβεις του Δυσαύλου τον αγνό υιό
τον αποκαλυπτή των άγιων κρεβατιών του αγνού χθονίου Διός,
εσύ που γέννησες τον θεό Εύβουλο από θνητής ανάγκη.
Αλλά, θεά, παρακαλώ σε, πολύευκτη βασίλισσα,
ευπρόσιτη νάρθεις στον πανίερο μύστη σου.

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑΣ

Δηώ, παμμητέρα θεά, πολυώνυμη θεότητα,
σεμνή Δήμητρα, παιδοτρόφα, ολβοδότειρα,
πλουτοδότρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότρια,
που χαίρεσαι στην ειρήνη και στις πολύμοχθες εργασίες,
σπορική, σιτοδότρα, αλωνιαία, χλωρόκαρπη,
εσύ που κατοικείς στις ιερές κοιλάδες της Ελευσίνος,
ω περιπόθητη, εράσμια, θρέπτειρα όλων των θνητών,
που έζεψες πρώτη τον αρότριο αυχένα των βοδιών
και στους θνητούς παρέσχες περιπόθητο βίο πανευτυχή,
εσύ η αυξητική, ομοτράπεζη του Βρομίου (θορυβώδη), η λαμπροτίμητη,
ω λαμπαδηφόρε, αγνή, που χαίρεσαι με τα θερινά δρεπάνια.
Σύ η επίγεια, συ η φανερή, και η προσηνής, εσύ σε όλους
καλότεκνη, παιδόφιλη, σελμή, παιδοτρόφα κόρη,
εσύ που με δρακόντεια χαλινάρια έζεψες το άρμα
βακχεύουσα γύρω απ’ το θρόνο σου με κυκλικά στριφογυρίσματα,
συ η μονογενής, πολύτεκνη θεά, στους θνητούς πολυσέβαστη,
που έχεις πολλές μορφές, πολυάνθεμες, ιερανθισμένες,
πρόσελθε, μακαρία, αγνή, γεμάτη θερινούς καρπούς,
ειρήνη και ευνομία ποθητή να φέρνεις
κι ευτυχισμένα πλούτη και την υγεία την άνασσα μαζί.

ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Παλλάς μονογενής, ω του μεγάλου Διός τέκνο σεμνό,
σεπτή, μακαρία θεά, πολεμοθόρυβη, γενναιόψυχη,
ανείπωτη, λεκτή, περιώνυμη, σπηλαιόζωη,
συ που εξουσιάζεις τις αγέρωχες ράχες των βουνοκορφών
και τα σκιερά βουνά, και τέρπεις την καρδιά σου στα φαράγγια,
οπλοχαρής, οιστρηλατώντας, με παραφορές τις ψυχές των ανθρώπων,
κόρη που εκγυμνάζεις, φοβερό μένος που έχεις,
Γοργοφόνα, φυγόγαμη, πανευτυχή μητέρα των τεχνών,
υποκινήτρα, παράφορη στους κακούς, φρόνηση στους καλούς
γεννήθηκες αρσενική και θηλυκή, πολεμογόνα, ω στόχαση,
ποικιλόμορφη, δράκαινα, φιλένθεη, λαμπροτίμητη,
εξολοθρεύτρια των Φλεγραίων Γιγάντων, ιππεύτρια,
Τιτογένεια, καταλύτρα κακών, νικηφόρα θεότητα,
μέρες και νύχτες πάντοτε στις τελευταίες ώρες,
εισάκουσέ με που εύχομαι, και δώσε ειρήνη πλούσια
και χορτασμό και υγεία σ’ ευτυχισμένες εποχές,
ω λαμπερόφθαλμη, εφευρετική, πολύευκτη βασίλισσα.

ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Την πανίσχυρη επικαλούμαι Νίκη, την ποθητή στους θνητούς,
αυτή που μόνο καταλύει των θνητών την αγωνιστική ορμή
και την οδυνηρή στις μάχες των αντίπαλων διχόνοια,
γιατί συ αποφασίζεις στους πολέμους για τα τροπαιούχα έργα,
σ’ αυτά που όταν ορμάς, φέρεις γλυκυτάτη δόξα.
Γιατί σ’ όλα επικρατείς, και το καλό κατόρθωμα κάθε διαμάχης,
με πανηγυρισμούς που γιορτάζεται στην καλόφημη ανήκει Νίκη.
Αλλά μακαρία, ας έλθεις περιπόθητη με φαιδρό βλέμμα
φέρνοντας πάντοτε τέλος καλό για καλόφημα έργα.

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Επικαλούμαι τον βροντόηχο, βακχόκραυγο Διόνυσο,
τον πρωτογέννητο, τον δισυπόστατο, τριγέννητο, Βάκχειο άνακτα,
τον άγριο, απόρρητο, απόκρυφο, δικέρατο, τον δίμορφο,
κισσοστεφή, ταυρόμορφο, τον Άρειο, ευοίκραυγο, αγνόν,
τον ωμοφάγο, τριέτειο, βοτρυοφόρο, χλωροσκέπαστον.
Ω Ευβουλέα, πολυστόχαστε, απ’ του Διός και Περσεφόνης
τα άφατα πλαγιάσματα που εγεννήθηκες, αθάνατε θεέ.
Εισάκουσε, μακάριε, την επίκληση, και βοήθα άμεμπτος γλυκός
έχοντας ευμενή καρδιά, μαζί με τις καλλίζωνες τροφούς.

ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Περσεφόνη, θυγατέρα του μεγάλου Διός, έλα, μακαρία,
μονογενής θεά, δέξου τις προσφερόμενες θυσίες,
πολυτίμητη σύζυγε του Πλούτωνος, σεβαστή, ζωοδότρα,
που κατέχεις τις πύλες του Άδη στα βάθη της γης.
Πραξιδίκη, ωραιοπλόκαμη, αγνέ βλαστέ της Δηούς,
γεννήτρια των Ευμενίδων, βασίλισσα των υπογήινων,
κόρη που ο Ζεύς τη γέννησε με απόρρητους γόνους.
ω μητέρα του βροντόηχου πολύμορφου Ευβουλέως,
συμπαίκτρια των Ωρών, φωτοφόρα, λαμπρόμορφη,
σεμνή, παντοκράτειρα, κόρη που βρίθεις με καρπούς,
λαμπρόφεγγη, κερασφόρα, συ μόνη στους θνητούς ποθητή,
εαρινή που χαίρεσαι με τις λιβαδίσιες πνοές,

που φανερώνεις το ιερό σώμα με βλαστάρια χλωρόκαρπα,
που αρπαγμένη νυμφεύτηκες σε γάμους φθινοπωρινούς,
συ μόνη ζωή και θάνατος στους πολύμοχθους θνητούς,
ω Περσεφόνη. Γιατί πάντοτε τρέφεις και φονεύεις τα πάντα.
Εισάκουσε, θεά μακάρια, και καρπούς απ’ τη γη ξαναστείλε
σε ειρήνη και απαλόχερη υγεία που θάλλεις

και σε βίο ευτυχή που φέρνει το ανέφελο γήρας
στον δικό σου τον τόπο, ω βασίλισσα, και στον πανίσχυρο Πλούτωνα.

ΤΟΥ ΕΡΜΟΥ

Εισάκουσέ με, Ερμή, αγγελειοφόρε του Διός, υιέ της Μαίας,
με την καρδιά την παντοδύναμη, αγωνιστικέ, αρχηγέ των θνητών,
ευμενή, πολυμήχανε, ω αγγελειοφόρε αργοκτόνε,
φτεροπέδιλε, φίλανδρε, προφήτη του λόγου στους θνητούς,
που χαίρεσαι με τα γυμνάσματα και με τις δόλιες απάτες, τροφοδότη,
ερμηνευτή των πάντων, κερδέμπορε, λυσιμέριμνε,
συ που κρατάς στα χέρια το άμεμπτο όπλο της ειρήνης,
Κωρυκιώτη, μακάριε, ωφέλιμε, εύγλωττε,
αρωγέ στις εργασίες, φίλε των θνητών στις ανάγκες,
συ με το φοβερό της γλώσσας όπλο το σεβαστό στους ανθρώπους.
Εισάκουσέ με που εύχομαι, παρέχοντας αίσιον τέλος του βίου
με εργασίες, χάρες του λόγου και αναμνήσεις.

ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΩΣ

Επικαλούμαι τον Πρωτέα, της θάλασσας τα κλείθρα που κρατεί,
αρχέγονον, που όλης της φύσεως τις αρχές φανέρωσε
την ύλη την ιερή που μεταβάλλει σε ποικιλόμορφα είδη,
παντίμητος, πολύβουλος, που τα παρόντα τα γνωρίζει
κι όσα πρωτύτερα έγιναν κι όσα θα ξαναγίνουν αύριο.
Γιατί αυτός γνωρίζοντας τα πάντα μεταμορφώνεται όσο κανένας άλλος
απ’ τους αθανάτους, που κατέχουν την έδρα του χιονοσκέπαστου Ολύμπου
τη θάλασσα και τη στεριά κι ανάεροι πετάνε.
Γιατί τα πάντα στον Πρωτέα η πρώτη φύσις εμπιστεύθηκε.
Αλλ’, ω πάτερ, πρόσελθε στους ιερουργούς με όσιες προφητείες
στέλνοντας καλό τέλος τρισόλβιου βίου για έργα.

ΤΟΥ ΝΗΡΕΩΣ

Ω, εσύ τις ρίζες της θάλασσας που κατέχεις, τον μελανόστιλπνο θρόνο,
με τους χορούς που χαίρεσαι στο κύμα,
των όμορφων πενήντα θυγατέρων,

Νηρέα, ξακουστή θεότης,
πυθμένα πόντου, γης όριον, αρχή πάντων,
συ που τραντάζεις της Δηούς το ιερό το βάθρο, όταν τους ανέμους
που καταφθάνουν, σε νυχτοσκότεινες κρυφοσπηλιές αιχμαλωτίζεις
αλλά, μακάριε, τους σεισμούς απότρεπε, στέλνε στους μύστες
ευτυχία και ειρήνη και απαλόχειρη υγεία.

ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

Ηρακλή γενναιόψυχε, μεγαλοδύναμε, ρωμαλέε Τιτάνα,
χειροδύναμε, αδάμαστε, γεμάτε με μεγάλους άθλους,
ποικιλόμορφε, πατέρα χρόνου, αιώνιε και συνετέ,
ανείπωτε, αγριόψυχε, πολυευκταίε, παντοδυνάστη,
με την παντοδύναμη καρδιά, ω μεγάλη δύναμη, τοξότη, μάντη,
πολυφάγε, παγγενήτορα, πανυπέρτατε, αρωγέ σε όλα,
που τους ανθρώπους καθησύχασες διώχνοντας τ’ ανήμερα θεριά,
ποθώντας την παιδοτρόφο ειρήνη, την λαμπροτίμητη,
συ ο αυτοφυής, ακάματος, ω άριστο τέκνο της γης,
που άστραψες με λάμψεις στους πρωτογέννητους, περιώνυμε Παιών,
που γύρω στο κεφάλι φέρεις την αυγή και τη σκοταδερή τη νύχτα,
που απ’ την ανατολή ως τη δύση δώδεκα άθλους διεξήλθες,
αθάνατος, πολύπειρος, μέγας, ατράνταχτος.
Έλα, μακάριε, φέρνοντας όλα τα βάλσαμα των νόσων,
διώξε τις φοβερές συμφορές σειόντας κλάδο στο χέρι,
και τις βαριές κακοτυχιές απόδιωχνε με ιοβόλα βέλη.

ΤΗΣ ΡΕΑΣ

Δέσποινα Ρέα, θυγατέρα του πολύμορφου Πρωτόγονου,
που οδηγείς το ιερότροχο άρμα των ταυροφόνων,
τυμπανοκρουστική, μανιακή, χαλκοκρούστρια κόρη,
μητέρα του άνακτος Ολυμπίου Διός, του ασπιδοφόρου,
παντιμημένη, λαπρόμορφη, του Κρόνου μακαρία ομόκλινη,
που χαίρεσαι στα όρη με των θνητών τα φοβερά ολολύγματα,
παμβασίλισσα Ρέα, πολεμοθόρυβη, γενναιόψυχη,
ξεγελάστρα, σωτήρια, λυτήρια, αρχέγονη,
μητέρα των θεών και των θνητών ανθρώπων.
Γιατί από σένα η γη κι ο πάνωθε ο ουρανός ο ευρύχωρος
και η θάλασσα και οι άνεμοι. Αεικίνητη, αερόμορφη.
Έλα, θεά μακάρια, σωτήρια με βούληση ευδιάθετη
κομίζοντας ειρήνη με πανόλβια δώρα.

Μιάσματα και δυστυχίες ξαποστέλνοντας στα πέρατα της γης.


ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

Συ ο αειθαλής, ω πατέρα μακαρίων θεών και ανθρώπων,
πολυμήχανε, αμόλυντε, μεγαλοδύναμε, Τιτάνα ρωμαλέε,
που εξαντλείς τα πάντα και ο ίδιος πάλι τα αυξαίνεις,
δεσμούς αδιαρρήκτους που έχεις στον απέραντο κόσμο,
ω Κρόνε γεννήτορα του αιώνα (χρόνου), εύγλωττε Κρόνε,
βλαστέ της γης και του κατάστερου ουρανού,
γέννηση, αύξηση, μείωση, της Ρέας σύζυγε, σεμνέ Προμηθέα,
που κατοικείς τα μέρη όλα του κόσμου, ω γενάρχη,
πανούργε, κάλλιστε. Ακούοντας την ικετευτική φωνή
στέλνε πανόλβιο άμεμπτο τέλος του βίου πάντοτε.


ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ

Προσκαλώ τον ρωμαλέο Πάνα, τον ποιμενικό, το σύμπαν του κόσμου,
τον ουρανό και τη θάλασσα και την παμβασίλισσα γη
και το πυρ το αθάνατο. Γιατί αυτά είναι τα μέλη του Πανός.
Έλα μακάριε, χορευτή, περιφερόμενε, ομόθρονε με τις Ώρες,
τραγοπόδαρε, βακχευτή, ενθουσιαστικέ, υπαίθριε,
που αυλοπαίζεις την αρμονία του κόσμου με παιχνιδιάρικο τραγούδι,
ω βοηθέ των φαντασιώσεων, υποκινητή των ανθρώπινων φόβων
που χαίρεσαι με τους γιδοβοσκούς και τους βουκόλους στις πηγές,
οξυδερκή, κυνηγέ, φίλε της Ηχούς, συγχορευτή των νυμφών,
συ ο παντογόνος, ο γεννήτωρ όλων, πολυώνυμη θεότητα,
κοσμοκράτορα, αυξητή, φωτοφόρε, γόνιμε Παιάν,
σπηλαιόφιλε, εξοργισμένε, ο αληθινός εσύ Ζεύς ο κερασφόρος.
Γιατί σε σένα έχει στηριχθεί το απέραντο έδαφος της γης,
και υπακούει το βαθύρροο νερό του ακαταπόνητου πόντου
κι ο Ωκεανός που περιελίσσει μέσα σε ύδατα τη γη,
και το αέριο μέρος της τροφής, το έναυσμα στα ζωντανά,
και πάνω απ’ την κορφή ο οφθαλμός της ελαφρότατης φωτιάς,
γιατί αυτά τ’ ανόμοια θεία βαίνουν με τις δικές σου εντολές.
Την φύση των πάντων αλλάζεις με τις δικές σου προβλέψεις
το γένος των ανθρώπων τρέφοντας στον απέραντο κόσμο.
Αλλά, μακάριε, βακχευτή, ενθουσιαστικέ, πρόσελθε στις σπονδές
τις πανίερες, και δώσε τέλος καλό του βίου
διώχνοντας τη μανία του Πανικού στα πέρατα της γης.

ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Ω φύση, παγγεννήτρα θεά, μητέρα πολυμήχανη,
ουράνια, πρεσβυτέρα, πολυπλάστρα θεότητα, άνασσα,
πανδαμάστρια, αδάμαστη, κυβερνήτρια, ολόλαμπρη,
παντοκράτειρα, τετιμημένη, πανυπερτάτη σε όλα
άφθαρτη, πρωτογέννητη, πρωτοείπωτη, φημισμένη,
νυχτερινή, πολύπειρη, φωτοφόρα, ασυγκράτητη,
που περιφέρεις αθόρυβα ίχνη ποδιών,

αγνή, κοσμήτρια θεών, ατελείωτη και τελεία,
κοινή μεν στα πάντα, αλλά κι απόκοσμη ολόμονη,
αυτογέννητη, αγέννητη, ερασμία, πολύτερπνη, μεγίστη,
ολάνθιστη, περίπλοκη, φιλική, πολύμεικτη, έμπειρη,
ηγεμονίδα, κυρίαρχη, ζωοδότειρα, παντοθρέφτρα κόρη,
αυτάρκεια, δικαιοδότειρα, πολυώνυμη υπακοή των Χαρίτων,
αιθέρια, γήινη και θαλάσσια προστάτιδα,
πικρή στους φαύλους, αλλά γλυκιά στους ευπειθείς,
πάνσοφη, πανδότρια, χορηγήτρια, παμβασίλισσα,
τροφοπληθύς, λίπανση και λυτρώτρια των ωριμασμένων,
πάντων εσύ πατέρας, μητέρα, τροφός και ανατροφεύς,
ευτοκία, μακαρία, πολύσπορη, εποχική ορμή,
πάντεχνη, πλάστρα, πολυπλάστρα, θαλασσία θεότητα,
αιωνία, κινητήρια, πολύπειρη, συνετή,
που στροβιλίζεις με αέναη δίνη τη γοργή ροή,
αείρρευστη, κυκλική, αλλομορφομετάβλητη,
λαμπρόθρονη, τιμημένη, συ μόνη που εκπληρείς το κριθέν,
πιο πάνω από σκηπτούχους βαρυβροντώδης κραταιότατη,
ατρόμητη, πανδαμάστρια, πεπρωμένον, μοίρα, πυρίπνοη,
αιωνία ζωη και αθάνατη και πρόνοια.
Όλα σ’ εσένα είναι τα πάντα. Γιατί συ μόνη τα δημιουργείς.
Αλλά θεά, παρακαλώ σε μαζί με πλουτοφόρες εποχές
να φέρνεις ειρήνη, υγεία, αΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Εισάκουσε, θεά, βασίλισσα, φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη,
ταυροκέρατη Μήνη, νυχτόδρομη, αεροδιάβατη,
νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη,
που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική,
φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου, καρποφόρα,
κεχριμπαρένια, βαρύθυμη, ολόφεγγη, νυχτερινή,
συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,
χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα,
λαμπερή, χαριτοδότρια τελεσφόρα, ω κόσμητα νύχτας,
αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη,
πρόσελθε, μακαρία, τερπνή, πανστιλβη, με τρίδιπλο φέγγος,
που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτες σου, κόρη.

ύξηση των πάντων.

ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Εισάκουσε μακάριε, που έχεις παντεπόπτη αιώνιον οφθαλμό,
Τιτάνα χρυσόλαμπε, Υπερίωνα, ουράνιο φως,
συ ο αυτογέννητος, ακάματε, θέα γλυκιά των ζωντανών,
ω της αυγής δεξιέ γεννήτορα, αριστερέ της νύχτας,
που ρυθμίζεις των εποχών τη μείξη, κυκλοκινούμενος με τέσσερις πόδες,
ταχύδρομε, ριζοτρόφε, διάπυρε, χαρωπέ, διφρηλάτη,
που παίρνεις με περιστροφές τον δρόμο του απέραντου κύκλου,
οδηγητή καλών στους ευσεβείς, στους ασεβείς εχθρικός,
χρυσολύρη, που παίρνεις τον εναρμόνιο δρόμο του κόσμου,
δείκτη αγαθών έργων, εποχοθρέφτη νέε,

φωτοφόρε, ποικιλόμορφε, ζωοδότη, καρποφόρε Παιάν,
αειθαλής, ω αμόλυντε, πατέρα χρόνου, αθάνατε Ζευ,
γαλήνιε, πασιφανή, περιφερόμενο μάτι του κόσμου,
που σβήνεις και λάμπεις με ωραίες φωτεινές αχτίδες,
δείκτη δικαιοσύνης, υδροχαρή, δέσποτα του κόσμου,
εύορκε, εσαεί πανυπέρτατε, βοηθέ όλων,
οφθαλμέ δικαιοσύνης, φως ζωής. Ω ιππηλάτη,
που ξεκινάς το τέθριππο μ’ ευλύγιστο μαστίγιο.
Εισάκουσε τα λόγια κι αποκάλυψε στους μύστες γλυκύν βίο.

ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Των ουρανίων άστρων το ιερό φως επικαλούμαι
με πανίερες φωνές παρακαλώντας τις αγνές θεότητες.
Αστέρες ουράνιοι, προσφιλή τέκνα της ολόμαυρης Νύχτας,
κυκλοστρεφόμενοι με δίνες κυκλικές γύρω από θρόνους.
Φωταυγείς, διάπυροι, πάντα γεννήτορες πάντων,
μοιραίοι, κάθε μοίρας προάγγελοι που είσθε,
που καθορίζετε τη θεϊκή ατραπό θνητών ανθρώπων,
ορατοί σ’ επταφώτιστους κύκλους, αεροπλάνητες,
ουράνιοι και γήινοι, πυρόδρομοι, πάντοτε αδάμαστοι,
φωτίζοντες εσαεί τον σκοτεινό πέπλο της νύχτας,
αστράφτοντες με λάμψεις, ευφρόσυνοι και νυχτουργοί.
Προσέλθετε στους πολύπειρους μόχθους της πανίερης τελετής
περαίνοντες τον ενάρετο δρόμο για καλόφημα έργα.

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ

Τον δισυπόστατο Πρωτόγονο επικαλούμαι, τον μέγα, τον αιθεροπλάνητο,
τον ωογέννητο, με τα χρυσά φτερά που αγαλλιά,
τον ταυρόφωνο, τη γένεση των μακαρίων και των θνητών ανθρώπων,
το πολυενθύμητο σπέρμα, τον πολυόργιο, τον Ηρικεπαίο,
τον ανείπωτο, την κρύφια ορμή, τον πάμφωτο βλαστό,
συ που διέλυσες τη σκοτεινή ομίχλη των ματιών
κυκλοστρεφόμενος με τις κινήσεις των φτερών παντού στον κόσμο
φέρνοντας το ιερό λαμπρό φως, γι’ αυτό Φάνητα σε ονομάζω
κι άνακτα Πρίαπο κι Ανταύγη ζωηροφθαλμο.
Αλλά μακάριε, στοχαστικέ, γόνιμε, πήγαινε χαρούμενος
στην άγια τελετή την πολυσύνθετη των οργιοφαντών.

ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΟΣ

Ω εσύ με την υψηλόβαθρη εξουσία του Διός την ακατάλυτη πάντα,
μέρος άστρων και ηλίου και σελήνης,
πανδαμάτορα, πυρίπνοε, έναυσμα ζωής σε όλα τα ζωντανά,

εσύ ο υψηλόφεγγος Αιθέρας, το άριστο στοιχείο του κόσμου,
ω λαμπρό γέννημα, φωτοφόρο, αστροφώτιστο,
καλώντας σε ικετεύω νάσαι μακρόθυμος γαλήνιος.

ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ουρανέ παγγενήτορα, αδάμαστο εσαεί τμήμα οικουμένης,
πρωτογέννητε, πάντων αρχή και πάντων τέλος,
πατέρα κόσμου, που ως σφαίρα περιστρέφεσαι γύρω απ’ τη γη,
κατοικία θεών μακαρίων, που οδεύεις με περιδινήσεις σβούρας,
ουράνιος και γήινος φύλακας όλων που περιβάλλεις,
στα στήθη που κρατάς την άπληστη της φύσεως ανάγκη,
μελανόχροε, ακατάβλητε, ολόστιλπνε, ποικιλόμορφε,
παντεπόπτη, Κρονοτόκε, μακάριε, πανυπέρτατη θεότητα,
εισάκουσε κομίζοντας ζωή ενάρετη σε νεοφώτιστο μύστη.

ΤΗΣ ΝΥΚΤΑΣ

Θα εξυμνήσω τη Νύκτα τη γενέτειρα θεών και ανθρώπω.
(Νύκτα γένεση των πάντων, που και Κύπριδα ας την ονομάσουμε)
εισάκουσε, μακαρία θεά, μελανόστιλπνη, αστρόφεγγη,
που χαίρεσαι στην ησυχία και στην πολύυπνη ηρεμία,

ω ευφροσύνη, τερπνή, φιλάγρυπνη, μητέρα των ονείρων,
λυσιμέριμνη και πράα, που κρατάς την ανάπαυση των πόνων,
υπνοδότρια, φίλη όλων, ιππεύτρια, νυχτόφεγγη,
ημιτελής, εσύ και γήινη και ουράνια,
περιοδική, παίχτρια με τ’ αεροπλάνητα θηράματα,
που εκπέμπεις φως στα βάθη και πάλι αποσύρεσαι
στον Άδη. Διότι η φοβερή ανάγκη κυβερνά τα πάντα.
Τώρα εσέ, μακαρία, παρακαλώ, πανόλβια, ποθητή σ’ όλους,
ευπρόσιτη, ακούγοντας την ικετευτική φωνή
έλα ευμενής κι απόδιωχνε τους φόβους τους νυχτοφανείς.

ΤΗΣ ΠΡΟΘΥΡΑΙΑΣ

Εισάκουσέ με, ω πολύσεμνη θεά, πολυώνυμη θεότητα,
αρωγέ των ωδίνων, γλυκύ πρόσωπο στις λεχώνες,
συ μόνη σωτηρία των θηλέων, φιλόπαιδη, πραϋθυμη,
ευτοκία, που απ’ τους θνητούς στις νέες παραστέκεσαι, ω Προθυραία,
κλειδούχε, ευπρόσιτη, θρέπτειρα, σε όλους προσηνής,
συ που εξουσιάζεις όλων τις κατοικίες και χαίρεσαι στα συμπόσια,
λυσίζωνη, αφανέρωτη, φανερώνεσαι σ’ όλα τα έργα,
συμπάσχεις στις ωδίνες και χαίρεσαι στις ευτοκίες,
ω Ειλείθυια, που λύνεις τους πόνους, σε φοβερές ταλαιπωρίες.
Γιατί μονάχα εσένα ονομάζουν οι λεχώνες ανάπαυση ψυχής.
Διότι σε σένα βρίσκονται οι ξεχασμένες θλίψεις των τοκετών,
ω Άρτεμις, Ειλείθυια, και σεμνή Προθυραία.
Άκουσε, μακαρία, και δίνε ως αρωγός που είσαι απογόνους
και σώζε, καθώς γεννήθηκες πάντοτε σώτειρα όλων.

ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ

Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την ερασμία,
την ουρανία τη γήινη και τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την επιτάφια, που με τις ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,
ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή που ακαταμάχητη έχει την όψη,
την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ηγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη,
την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στις όσιες τελετές
ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Οι αρχαίοι Εθνικοί Χριστιανοί, πραγματικοί ακόλουθοι του Διονυσιακού θιάσου, δεν άφησαν ποτέ τις αξίες και τα μυστήρια της ελληνικής θρησκείας. Προχώρησαν σε μια φιλοσοφική μεταρρύθμιση, η οποία βελτίωσε ακόμη περισσότερο τον ελληνιστικό συγκρητισμό, δεχόμενοι πως ο Ένας είναι Παντοκράτορας θεός των όλων, άγνωστος και αόρατος, ενώ ο δημιουργικός του Λόγος εμφανίζεται σε όλους τους λαούς με διαφορετικές μορφές και χαρίζει την Σοφία του Αγνώστου Θεού στους ανθρώπους, στην διαφορετική γλώσσα και παράδοση του κάθε λαού.
Οι Έλληνες Εθνικοί (Χριστιανοί) δεν πρόδωσαν ούτε τους προγόνους τους, ούτε τους θεούς τους. Δεν πίστεψαν ποτέ τα όσα αναφέρονται στις υποτιθέμενες ιερές γραφές και δεν σταμάτησαν ποτέ να κοροϊδεύουν την δεισιδαιμονία των Ιουδαίων. Δεν ήταν μονοθεϊστές, ούτε δυϊστές αλλά όπως όλοι οι Έλληνες ήταν Πανθεϊστές και Φυσιολάτρες.

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

Ως Πατέρας του Σωτήρα δεν θεωρήθηκε από τους ¨Χριστιανούς¨ ένας γνωστός τοπικός θεός με ονοματεπώνυμο αλλά ο Άγνωστος Θεός, ο Αόρατος και ο Ακατάληπτος Θεός, ο Αγαθός Θεός των φιλοσόφων. Τα πνεύματα των άστρων και των βασιλιάδων και οι αγαθοί δαίμονες των ιερών ναών, αποτελούσαν μόνο στρατιές των θεών του κόσμου, όπως τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και οι στρατιές αρχαγγέλων και αγγέλων.
Ο αληθινός Θεός, ο μοναδικός Αγαθός, ο Θεός των όλων, δεν έχει όνομα. Όπως γράφει ο Άγιος Αντώνιος, ¨Όνομα εστί σημασία ενός των πολλών. Όθεν ανόητον εστί το νομίζειν τον Θεόν, ένα όντα και μόνον, άλλον έχει όνομα. Το γαρ Θεός τούτο σημαίνει, τον Αναρχον, τον τα πάντα ποιήσαντα διά τον άνθρωπον¨. (Φιλοκαλία, Αγίου Αντωνίου,ρξβ΄)
Η άποψη των Εβραίων χριστιανών δεν συμφωνεί με την λογική του Αγίου Αντωνίου, όταν θεωρούν τον Χριστό Γιο του επονομαζομένου με το ιερό τετραγράμματο των Εβραίων ¨ιεοβά¨(Εξ.ΣΤ,3). Πολλοί χριστιανοί, όπως ο Ειρηναίος και ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας επιχειρηματολόγησαν για να αποδείξουν ότι ο Δίας, ο Παντοκράτορας των Ελλήνων και ο Θεός των Εβραίων ήταν ο ίδιος Θεός. Μα ούτε αυτό το δεχόταν κάποιοι εθνικοί Χριστιανοί. Οι αντιδράσεις τους ήταν έντονες. Κάποιες αιρέσεις ταύτισαν τον ¨Ιεοβά¨ με τον δαίμονα του κακού και ως βασικό επιχείρημα έθεσαν το γεγονός πως ο ¨ιεοβά¨ δεν επέβλεψεν επί της θυσίας του Κάιν, η οποία αποτελείτο από καρπούς και γεννήματα της γης αλλά αντίθετα επέβλεψεν επί της αιματηρής θυσίας του Αβελ. Η θυσία του Αβραάμ υποδηλώνει ότι ο θεός των Εβραίων δεν επιθυμούσε το αίμα του Ισαάκ αλλά ευχαριστήθηκε ωστόσο το αίμα του αρνιού με το οποίο αντικατέστησε τον γιο του εθνάρχη, όπως ακριβώς έγινε και με την Ιφιγένεια στην Αυλίδα.
Η στάση των αιρετικών Χριστιανών που δεν δεχόταν τον θεό των Εβραίων, υποδηλώνει οπαδούς κάποιων θεών στους οποίους δεν προσφερόταν αίμα. Υπήρχαν προ πολλού θυσιαστήρια τα οποία δεν είχαν μολυνθεί με αίμα, όπως αυτό του Απόλλωνα της Δήλου, το μοναδικό που επισκέφθηκε ο Πυθαγόρας, όπως αναφέρει και ο Χριστιανός απολογητής Αθηναγόρας. Είναι βέβαια παράλογο να θεωρείτε η διαθήκη των Εβραίων, την οποία οι Εβραίοι δεν ονομάζουν βέβαια παλαιά αλλά μόνο οι Ιουδαιοχριστιανοί, ως η πηγή της θρησκείας των αναίμακτων θυσιών, όταν γνωρίζουμε ότι οι Πυθαγόρειοι και οι πιστοί της Παναγίας Βασίλισσας του ουρανού ήταν εκείνοι που δεν χρησιμοποιούσαν αίμα στις θυσίες, παρά μόνο θυμίαμα και καρπούς της γης.
Επειδή όμως δεν έχουν διασωθεί τα κείμενα των εθνικών χριστιανών ανακαλύπτουμε αναφορές σε αυτούς μόνο μέσω των επικριτών τους. Ο Ειρηναίος διασώζει τα επιχειρήματα των Ελλήνων ¨αιρετικών¨ που αντλούν αποσπάσματα από τις Ιουδαϊκές γραφές για να αποδείξουν ότι οι Ιουδαίοι δεν γνώρισαν τον αληθινό θεό. Ο Ευσέβιος αναφέρει τον Κέδρωνα που δίδασκε στην Ρώμη, ότι ¨ο υπό του νόμου και των προφητών κεκηρυγμένος θεός δεν είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον μεν γαρ γνωρίζεσθαι, τον δε αγνώτα είναι, και τον μεν δίκαιον, τον δε αγαθόν υπάρχοντα¨. Άλλωστε και ο Παύλος είπε στους Αθηναίους στην ομιλία του στον Αρειο Πάγο, ότι κηρύττει τον Άγνωστο Θεό του οποίου τον βωμό είδε στην πόλη και ο οποίος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. (Πράξεις ιζ΄,22-23) Ο Ιεχωβάς όμως κατοικούσε στον ναό της Ιερουσαλήμ που αναμφισβήτητα ήταν χειροποίητος και ήταν πολύ γνωστός στους Αθηναίους. Βέβαια, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι η ομιλία του Παύλου στην Αθήνα περιέχει αποσπάσματα του Έλληνα φιλοσόφου Αρατου.
Μεγαλύτερο όμως εμπόδιο για την απόδειξη της πατρότητας του ¨Ιεοβά¨ είναι η εθνικιστική στάση του συγκεκριμένου θεού, που αναλαμβάνει προσωπικά την ανατροφή του Εβραϊκού έθνους. Ο ¨ιεοβά¨ αναφέρεται άπειρες φορές στην Παλαιά Διαθήκη ως θεός των Εβραίων και όχι ως Θεός των όλων, όπως αναφέρεται ο Άγνωστος Θεός της συγκριτικής θρησκείας που κήρυξε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο ενοθεϊσμός των Εβραίων δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σήμερα εννοούμε μονοθεϊσμό. Μονοθεϊσμός σημαίνει ένας Θεός για όλους τους ανθρώπους και όχι ένας αληθινός θεός για τον περιούσιο λαό των Εβραίων και πολλοί ψεύτικοι θεοί για τους υπόλοιπους λαούς. Οι Εβραίοι δεχόταν την ύπαρξη των θεών άλλων λαών, θεωρώντας τους όμως κακούς δαίμονες και σατανάδες. Ο Βελζεβούλ και ο Εωσφόρος (Αυγερινός) λατρεύτηκαν ως αγαθά πνεύματα από τους λαούς της Παλαιστίνης και μόνο το μίσος των Εβραίων τους μετέτρεψε σε διαβόλους, όπως ακριβώς έγινε με τον Πάνα και άλλους θεούς των Ελλήνων. Το ίδιο μίσος, μετέτρεψε τους θεούς των Ελλήνων σε δαίμονες. Το ίδιο μίσος φίλοι μου αγαπητοί, μετέτρεψε πρώτα απ΄ όλους τον Χριστό σε αρχηγό δαιμόνων και έθαψε την αληθινή ιστορία της ζωής του.
Οι Εβραίοι πάντα διατηρούσαν την άποψη πως ο θεός τους είναι υπεράνω των άλλων θεών και γι΄αυτό ο ¨Ιεοβά¨, δεν συμμετάσχει στην ¨ένωση¨ των Πατέρων του Μεγάλου Αλεξάνδρου μαζί με τον Δία και τον Άμμωνα. Προτίμησαν αντίθετα να παραχαράξουν την βιογραφία του Αλεξάνδρου, γράφοντας στον ¨Ψευδοκαλλισθένη¨, ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς ¨πάντας εξουθένησε τους θεούς της γης και μόνον ένα θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν, αθεώρητον, ανεξιχνίαστον, τον επί των Σεραφείμ εποχούμενον και τρισαγίω φωνή δοξαζόμενον¨.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, ΘΕΩΝ ΤΕΚΝΑ

Ο Μάξιμος δε ο Τύριος επί Κομόδου (180-192) γράφει: “Εν τοσούτο πολέμω και διαφωνία ένα ίδοις άν εν πάση γη ομόφωνον νόμον και λόγον, ότι θεός είς πάντων βασιλεύς και πατήρ και θεοί πολλοί θεού παίδες συνάρχοντες θεώ. Ταύτα δε ο Ελλην λέγει και ο βάρβαρος λέγει και ο ηπειρώτης και ο θαλάττιος και ο σοφός και ο άσοφος”.
Η θρησκευτική μεταρρύθμιση ξεκίνησε από τους Έλληνες φιλοσόφους πριν ακόμη γεννηθεί ο σοφός βασιλιάς της Ιουδαίας, ο οποίος απαρνήθηκε τον θρόνο του επιλέγοντας να υπηρετήσει την νέα παγκόσμια ελληνική φιλοσοφία, της οποίας έγινε αρχηγός και μάρτυρας. Ο Χριστός που γνωρίζω δίδαξε την ελληνική φιλοσοφική θρησκεία στην Ιουδαία και γι΄ αυτό τον σταύρωσαν. Κέντρο της σοφίας αυτής ήταν το ελληνιστικό χωνευτήρι πολιτισμών, η μεγάλη πόλη της Αλεξάνδρειας και όχι φυσικά η Ιουδαία, όπου απλά παίχτηκε το «θείο» δράμα.
Είναι αξιοπρόσεχτο, ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας, την εποχή του Χριστού, ο Απίωνας ο λεγόμενος μόχθος που ήταν Κρητικός στην καταγωγή, κατηγορεί τους Ιουδαίους ιερείς, ότι ¨θύουσιν και εσθίουσιν¨ (θυσιάζουν και τρώνε).
Ο Ιουδαίος Ιώσηπος που έγραψε ένα λόγο ¨Κατ΄ Απίωνος¨ για να υπερασπιστεί τους ομοφύλους του, απαντάει πως αν δεν θυσίαζαν θα χανόταν οι άνθρωποι και θα γέμιζε η γη με ζώα και άγρια θηρία. Βγάζει μάλιστα το συμπέρασμα ότι ο Απίων δεν είναι Έλληνας αλλά Αιγύπτιος γιατί οι Έλληνες θυσίαζαν εκατόμβες. Ωστόσο ο Απίωνας κατηγορεί τους Ιουδαίους επειδή κάνουν περιτομή πράγμα που φανερώνει ότι δεν είναι Αιγύπτιος. Οι Αιγύπτιοι έκαναν περιτομή και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, από τους Αιγυπτίους πήραν την περιτομή οι άλλοι λαοί.
Ο Απίων αν και ζούσε ¨στα βάθη της Αιγύπτου¨, όπως με υπερβολή αναφέρει ο Ιώσηπος, θεωρείτο Αλεξανδρινός πολίτης, όπως όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως της περιοχής που διέμεναν. Οι άνθρωποι που υπερασπιζόταν ο Απίωνας δεν θυσίαζαν αίμα στο Θεό και δεν έκαναν περιτομή. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι Έλληνες θυσίαζαν στους πολλούς κατώτερους θεούς χωρίς την παρουσία ιερέα στην αυλή του σπιτιού τους. Οι Έλληνες της Αιγύπτου δεν θυσίαζαν ποτέ αίμα στην Παναγία Μητέρα, Ίσιδα-Αθηνά, μα και στον Όσιρη έσφαζαν μόνο ένα γουρούνι τα Χριστούγεννα.
Όλα τα συγγράμματα του Απίωνα, έχουν εξαφανισθεί, πράγμα που αποτελεί κοινή μοίρα για όσα βιβλία έγραψαν οι αντίπαλοι των Ιουδαίων. Το λεξικό του Σούδα μας πληροφορεί ότι ακουστής του Απίωνα ήταν ο Αλεξανδρινός Απολλώνιος, ο οποίος και αποκλήθηκε Αντέρως ¨και τούτο δη το υμνούμενον όνομα αντέρως εν τοίσδε τοις γενναίοις εσώζετο¨, αντί του αλλήλους ηγάπων.
Ο Φιλέας ήταν επίσκοπος της Αιγύπτου στην επαρχία των Θμουιτών, ο οποίος διέπρεψε «εν τοις κατά φιλοσοφίαν λόγοις» και «των έξωθεν μαθημάτων άξιον γενέσθαι». Περιγράφοντας τα μαρτύρια των Αιγυπτίων χριστιανών, στην επαρχία Θμούη και υπό τον επίσκοπο Φιλέα, ο Ευσέβιος της Καισάρειας αναφέρει πως δεχόταν τους βασανισμούς καρτερικά, μη θέλοντας να θυσιάσουν, ¨διότι εγνώριζαν τα προλεχθέντα εις ημάς από τας ιεράς Γραφάς, που λένε ότι όποιος θυσιάζει σε άλλους θεούς θα εξολοθρευθεί και δεν θα έχεις άλλους θεούς πλην εμού.¨ Είναι φανερή η διαστρέβλωση της αλήθειας από τον Ευσέβιο, αφού οι Ελληνιστές Αιγύπτιοι δεν θυσιάζουν, όχι επειδή θυσιάζουν μόνο στον Γιαχβέ αλλά γιατί πιστεύουν ότι ο Θεός δεν αγαπά τις αιματηρές θυσίες αλλά τις λογικές θυσίες από καρδιάς.
Αλλά και ο Παύλος συμφωνώντας με τον Ευσέβιο δεν δέχεται τις θυσίες ακριβώς γι΄αυτόν το λόγο. Γράφοντας στους Κορινθίους, τους εξηγεί: ¨ Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα, ουχί οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί του θυσιαστηρίου εισί; Τι ουν φημί; ότι είδωλον εστί; ή ότι ειδωλόθυτον τί εστίν; Αλλ΄ότι α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει, και ου Θεώ, ου θέλω δε υμάς κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι. Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων, ου δύνασθαι τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων. (Α,ι΄ 18-21)
Η διδασκαλία των αποστόλων του Σωτήρα για τις θυσίες και η θέση του Απίωνα δεν ήταν αυτή. Οι αιματηρές θυσίες δεν ταιριάζουν στον αληθινό και αγαθό Θεό των φιλοσόφων. Το τέλος των θυσιών ήρθε υπό την επίδραση των φιλοσόφων και όχι επειδή το ήθελαν οι δεισιδαίμονες της παλαιάς διαθήκης.
Αν λάβουμε υπόψιν μας ότι από την Αίγυπτο μας έρχονται τα πορτραίτα του Φαγιούμ, τα οποία θεωρούνται η απαρχή της βυζαντινής αγιογραφίας αλλά και το ότι τα γράμματα της χριστιανικής μουσικής είναι τα δημοτικά της Αιγύπτου, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γνωρίζουμε την πατρίδα, μεγάλου μέρους της εθνικής χριστιανικής παράδοσης.
Ο ανθέλληνας Χριστιανός Αθηναγόρας διευκρινίζει ποίοι είναι αυτοί που καταδιώκουν τους Ιουδαιο-Χριστιανούς και έμμεσα φανερώνει ότι οι εθνικοί της Αιγύπτου θεωρούν εκείνους που χρησιμοποιούν το όνομα “χριστιανοί” ασεβής και άθεους. Γράφει λοιπόν στο δεκατοπέμπτο κεφάλαιο, μετά από μια περιγραφή της Αιγυπτιακής θρησκείας: “Αν είμαστε ένοχοι για ασέβεια επειδή δεν πιστεύουμε όπως ακριβώς οι Αιγύπτιοι, τότε όλα τα έθνη είναι ένοχα για ασέβεια αφού δεν αναγνωρίζουν τους ίδιους θεούς”. Οι Εθνικοί (Χριστιανοί) της Αιγύπτου κατηγορούσαν τους Ιουδαιοχριστιανούς για ασέβεια. Εκείνους που έκαναν φίλο τον θεό κι έφτιαξαν μάλιστα συνθήκη μαζί του, κατηγορεί ως ασεβείς η Σοφία Σολομώντος των εβδομήκοντα. (Σοφία Σολομώντος Α΄,16)
Τα ερμητικά κείμενα, που μεταφράστηκαν στα ελληνικά από τα ιερογλυφικά προσεύχονται γράφοντας, ¨άγιος ο Θεός ο πατήρ των όλων. Άγιος ει ο πάσης δυνάμεως ισχυρότερος, δέξαι λογικάς θυσίας αγνάς από ψυχής και καρδίας προς σε ανατεταμένης, άρρητε, σιωπή φωνούμενε¨. Τα κείμενα αυτά μας παρέχουν μια σχεδόν χριστιανική θεολογία. Διαβάζουμε ότι ο ¨εκ Νοός φωτεινός Λόγος, είναι Υιός Θεού¨, ο οποίος ¨ηνώθη τω δημιουργώ Νω, ομοούσιος γαρ ην¨ και διδασκόμαστε ότι ¨έχουμε εξουσία της αθανασίας μεταλαβείν¨ και γι΄αυτό πρέπει να μετανοήσουν ¨οι συνοδεύσαντες την πλάνη και συγκοινωνήσαντες τη αγνοία¨, ώστε να ¨απαλαχθούν από το σκοτεινό φως μεταλαβόμενοι της αθανασίας και καταλείψαντες την φθορά¨.
Συμφωνώντας με τον Ιωάννη που θεωρεί τον Λόγο εν αρχή και ρίζα Ιεσαί γράφουν τα ερμητικά κείμενα αναφέρουν πως ¨η γαρ μονάς, ούσα πάντων αρχή και ρίζα¨. Συμφωνώντας με το συγκρητικό πνεύμα των Ελλήνων γράφουν, ¨είς δε ο άνθρωπος ούτος και ο λόγος είς εστί και μεθερμηνεύεται και ο αυτός ευρίσκεται και εν Αιγύπτω και Περσίδι και εν Ελλάδι¨.
Οσο για εκείνους που απορούν γιατί ο Χριστός είπε: ¨Τί με λέγεις αγαθόν, ουδείς αγαθός παρά μόνο ο Θεός¨, ο Τρισμέγιστος δείνει την σαφή απάντηση. ¨Ουτε γαρ των άλλων λεγομένων θεών, ούτε ανθρώπων, ούτε δαιμόνων τις δύναται κάν κατά πόσονούν αγαθός είναι ή μόνος ο θεός. Τούτον εστί το αγαθόν, τούτον εστίν ο θεός, μη ούν είπης άλλο τι αγαθόν, επεί ασεβείς¨. Οσο ο άνθρωπος βρίσκεται στην γη, μη έχοντας εκπληρώσει την εντολή του Πατρός, μη έχοντας πάθει και αναστηθεί, είναι και παραμένει εικόνα του Θεού, είναι εκείνος που έχει επιλέξει ως γνήσιος Υιός Θεού το δρόμο του καλού, για να φτάσει στο επουράνιο Αγαθό, την θέωση και την αθανασία. Οπως και ο εκ των Αιγυπτίων Μέγας Αντώνιος λέει, ¨ουδέν αγαθόν επί της γης¨, έτσι και ο Τριμέγιστος λέει, ¨ο καλός κόσμος, ουκ εστί αγαθός, υλικός γαρ και ευπάθητος¨.
Ο γνωστός Χριστιανός φιλόσοφος Πάνταινος, ο «από φιλοσόφου αγωγής των καλούμενων Στωικών ωρμημένος» εσύστησε στην Αλεξάνδρεια σύμφωνα με τον Ευσέβιο, ¨διδασκαλείο ιερών λόγων¨, δηλαδή την πρώτη χριστιανική φιλοσοφική σχολή. Ο Πάνταινος εκήρυξε σε όλη την ανατολή, φτάνοντας μέχρι τις Ινδίες. Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει στις Υποτυπώσεις, ότι τούτου του φιλοσόφου ήταν μαθητής. Από τον Πάνταινο εικάζεται ότι έχουν σωθεί δύο σελίδες, προσκολλημένες κατά λάθος στην προς Διόγνητον επιστολή του Ιουστίνου του φιλοσόφου. Μεταφέρω μερικές προτάσεις που φανερώνουν το πιστεύω του χριστιανού φιλοσόφου: ¨...απέστειλεν Λόγον, ίνα κόσμο φανή, ος υπό λαού ατιμασθείς, διά αποστόλων κυρηχθείς, υπό εθνών επιστεύθη¨. Η εκκλησία των πιστών ¨οις όρκια πίστεως ου θραύεται ουδέ όρια πατέρων παρορίζεται¨ και ¨..ουδέ Εύα φθείρεται αλλά Παρθένος πιστεύεται¨.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;

Ο Ειρηναίος μα πληροφορεί ότι οι οπαδοί του αιρετικού Καρποκράτη ονομάζονται Γνωστικοί. Ετσι όμως ονομαζόταν και ο πατέρας της εκκλησίας Κλήμεντας Αλεξανδρείας. Ο Ειρηναίος όμως κατηγορεί τους “γνωστικούς” του Καρποκράτη πως έχουν είδωλα φτιαγμένα από διάφορα υλικά και ισχυρίζονται ότι ένα ομοίωμα του Σωτήρα σταυρώθηκε από τον Πιλάτο. Στεφανώνουν τα είδωλα αυτά και τα βάζουν μαζί με τα είδωλα των φιλοσόφων, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και των υπολοίπων. Έχουν ακόμη τρόπους που λατρεύουν αυτά τα είδωλα, όπως ακριβώς κάνουν οι εθνικοί. Ακόμη ισχυρίζονται ότι η ψυχή του Ιησού παρόλο που μορφώθηκε στον Ιουδαϊσμό, αντιμετώπισε τα Ιουδαϊκά έθιμα με περιφρόνηση.
Ο Ευσέβιος της Καισαρείας στην εκκλησιαστική ιστορία του (βιβλίο Δ, ζ) ονομάζει τους αιρετικούς “υποδύντες γόητες και απατηλοί την αυτήν του δόγματος ημίν προσηγορίαν” και αναφέρει τον Σατορνίνο και τον Βασιλείδη οι οποίοι συνεστίσαντο χριστιανικά διδασκαλεία. Υποστηρίζει ότι οι αιρετικοί αυτοί ευθύνονται για την καταδίωξη που υπέστησαν οι χριστιανοί, αφού εκείνοι οι αιρετικοί είχαν κακή φήμη στην αυτοκρατορία.
Οι αρχαιότεροι Χριστιανοί ήταν εμπνευσμένοι από την ελληνική φιλοσοφία και τους Έλληνες ποιητές. Ο Ευσέβιος της Καισαρείας αναφέρει πολλούς Χριστιανούς οι οποίοι ήταν πραγματικά φιλόσοφοι και φορούσαν τον ελληνικό φιλοσοφικό χιτώνα. Θα αναφέρω μερικούς από αυτούς που αναφέρει ο Ευσέβιος στην εκκλησιαστική ιστορία, για να κατανοήσουμε ποίοι τελικά ήταν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων.
ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
Διασημότερος Χριστιανός φιλόσοφος ήταν ο Ιουστίνος, «εν φιλοσόφου σχήματι πρεσβεύων τον θείον λόγον». Όταν ο Ευσέβιος γράφει εν φιλοσόφου σχήματι, εννοεί ότι ο Ιουστίνος φορούσε τον φιλοσοφικό χιτώνα, το ένδυμα δηλαδή που φορούσαν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι. Ο Ιουστίνος έγραψε «περί μοναρχίας θεού» την οποία κατοχυρώνει όχι μόνο «εκ των παρ΄ημίν γραφών, αλλά και των ελληνικών συνίστηση βιβλίων».
Ο Ιουστίνος έγραψε ένα «Διάλογο προς Ιουδαίους», τον οποίο διεξήγαγε στην Έφεσο με ένα Εβραίο ονόματι Τρύφωνα. Ιστορεί δε πως οι Ιουδαίοι εραδιούργησαν κατά της διδασκαλίας του Χριστού γράφοντας: «Όχι μόνο δεν μετενοήσατε δι΄όσα κακά επράξατε, αλλά εκλέξαντες τότε άνδρας επιλέκτους απεστείλατε από την Ιερουσαλήμ εις όλην την γην, διά να είπουν ότι ενεφανίσθη η άθεος αίρεση των Χριστιανών». «Μνημονεύει δε και μερικά προφητικά ρητά, ελέγχων τον Τρύφωνα διότι οι Ιουδαίοι περιέκοψαν ταύτα από την γραφή».
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Ο επίσκοπος Κορίνθου Διονύσιος έγραψε επιστολές, προς Λακεδαιμονίους ορθοδοξίας κατηχητική ειρήνης και ενώσεως υποθετική, και προς Αθηναίους διεγερτική πίστεως και της κατά το ευαγγέλιον πολιτείας. Οι επιστολές αυτές φυσικά δεν υπάρχουν.
ΑΠΕΛΛΗΣ
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Απελλή, για τον οποίο αντλεί πληροφορίες ο Ευσέβιος, διαβάζοντας κάποιον Χριστιανό ονόματι Ρόδων. Ο Απελλής έλεγε ότι δεν έπρεπε να εξετάζουν οι Χριστιανοί τους λόγους αλλά ο καθένας να κρατάει τα πιστεύω του γιατί σημασία έχουν μόνο τα αγαθά έργα. Όταν τον ρωτούσαν πως εκείνος τότε πίστευε ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, ο Απελλής απαντούσε ότι οι προφητείες δεν λένε καμία αλήθεια γιατί είναι αντιφατικές μεταξύ τους και ψεύτικες. Το ότι δεν υπάρχει παρά μία μόνο αρχή ο Απελλής έλεγε ότι δεν το γνώριζε αλλά μόνο ενστικτωδώς νόμιζε πως ήταν έτσι. «Έπειτα όταν τον εξώρκιζον να μου είπη την αλήθειαν, γράφει ο Ρόδων, ωρκίζετο ότι αληθινά έλεγεν ότι δεν γνωρίζει πως είναι ένας ο αγέννητος Θεός, αλλ΄ ότι πιστεύει τούτο. Εγώ δε γελάσας τον κατηγόρησα διότι, ενώ έλεγεν ότι είναι διδάσκαλος, δεν εγνώριζε να κατοχυρώνει τα διδασκόμενα από αυτού». «Ο Απελλής ούτος πράγματι έδειξεν υπερβολική ασέβεια κατά του νόμου του Μωϋσέως, βλασφημήσας τους θείους λόγους με πολλά συγγράμματα και προσπαθών με μεγάλην προσοχήν να ελέγξει όπως ενόμιζε τουλάχιστον και να ανατρέψει αυτούς», αναφέρει ο Ευσέβιος. Όπως καταλαβαίνει κανείς τα συγγράμματα του Απελλή ρίχτηκαν στην πυρά.
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ
Άλλος Χριστιανός φιλόσοφος ο Μιλτιάδης, ελέγχει εκείνους που ευρισκόμενοι σε ψευδοέκσταση ψευδοπροφήτευαν, εξαιτίας της αναίδειας και της θρασύτητας τους, αρχομένοι έτσι εξ εκουσίας αμαθίας, κατέληγαν σε ακούσια μανία. Αυτός συνέγραψε Απολογία προς τους κοσμικούς άρχοντες υπέρ της φιλοσοφίας την οποία ακολούθει.
Άλλος Χριστιανός φιλόσοφος είναι ο Απολλώνιος, «άνδρα των τότε πιστών επί παιδεία και φιλοσοφία βεβοημένον». Αυτός αποκεφαλίσθηκε στην Ρώμη με απόφαση της συγκλήτου.
ΜΑΛΧΙΩΝ
Ο Μαλχίων που έλεγξε τον αιρετικό Παύλο Αντιοχείας, ήταν «ανήρ τά τε άλλα λόγιος και σοφιστού των επ΄ Αντοχείας ελληνικών παιδευτηρίων διατριβής προεστώς».
ΑΝΑΤΟΛΙΟΣ
Ο Ανατόλιος είναι επίσκοπος της εκκλησίας της Λαοδικείας, «Αλεξανδρεύς το γένος, λόγων δ΄ένεκα και παιδείας της Ελλήνων φιλοσοφίας τε τα πρώτα των μάλιστα καθ΄ημάς δοκιμωτάτων απενηνεγμένος, άτε αριθμιτικής και γεωμετρίας και αστρονομίας τε και άλλης, διαλεκτικής είτε φυσικής, θεωρίας ρητορικών τε αυ μαθημάτων», ένεκα τούτου εκρίθη άξιος να συστήσει σχολήν αριστοτελικής φιλοσοφίας.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Τον Ανατόλιο διαδέχτηκε ο Στέφανος, «λόγων μεν φιλοσόφων και της άλλης παρ΄Ελλησι παιδείας παρά τοις πολλοίς θαυμασθείς», αλλά δεν ήταν κατά τον ίδιο τρόπο διατεθειμένος έναντι της θείας πίστεως, όπως φανερώθηκε τον καιρό του διωγμού, αποδεικνύοντας ότι ο άνδρας αυτός δεν ήταν αληθής φιλόσοφος.
ΠΑΜΦΙΛΟΣ
Ο δάσκαλος του Ευσεβίου της Καισαρείας που έζησε τον ίδιο καιρό με τον Ανατόλιο ήταν ο Πάμφιλος, που σύμφωνα με τον Ευσέβιο έζησε «βίω φιλόσοφον αληθή».
ΦΙΛΕΑΣ Ο ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ!!
Ο Φιλέας ήταν επίσκοπος της Αιγύπτου στην επαρχία των Θμουιτών, ο οποίος διέπρεψε «εν τοις κατά φιλοσοφίαν λόγοις» και «των έξωθεν μαθημάτων άξιον γενέσθαι».
ΗΡΑΚΛΑΣ
Στην Αλεξάνδρεια διαδέχτηκε τον επίσκοπο Δημήτριο ο Ηρακλάς, ο οποίος έζησε βίο φιλοσόφου και ασκήσεως απόδειξην παρασχών. Πράγματι, γράφει ο Ευσέβιος, οι πράξεις του ήταν «γνησιωτάτης φιλοσοφίας κατορθώματα». Στο Χριστιανικό διδασκαλείο της Αλεξάνδρειας σπούδασε ο Ωριγένης, ο οποίος όμως παράτησε τα ελληνικά μαθήματα για να προσηλωθεί στις ιερές γραφές. Τα ελληνικά ετούτα μαθήματα παρέδιδαν στο Χριστιανικό διδασκαλείο οι Χριστιανοί φιλοσόφοι.
Από τον τρίτο αιώνα και μετά οι Έλληνες Χριστιανοί θεωρούνται αιρετικοί και εξοντώνονται. Την εποχή εκείνη ο Χριστός των Εθνικών θεωρείτε ο σωτήρας των Ελλήνων, των ελληνικών παραδόσεων και της ελληνικής θρησκείας. Μόνο πράττοντας αντίθετα σε όσα δίδαξε ο Χριστός οι Εβραιοχριστιανοί καταφέρνουν να επιβάλουν την παλαιά διαθήκη ως θεόπνευστη, όχι μάλιστα την ελληνική μετάφραση αλλά την ρωμαϊκή εκ των θείων εβραϊκών αρχετύπων μετάφραση. Υποχρεώνουν τους Έλληνες να λαμβάνουν το σώμα του Χριστού με άζυμο άρτο και όχι ένζυμο, αρνούνται τα είδωλα και τους θεούς των Ελλήνων, προπαγανδίζοντας ένα Εβραίο Χριστό. Οι Έλληνες ποτέ δεν δέχτηκαν την εβραϊκή θρησκεία, η οποία ήθελε ένα Χριστό Παντοκράτορα και μοναδικό θεό. Μόνο το ομοούσιο των θεϊκών υποστάσεων συσχετίζει τον Ένα Άγνωστο Πατέρα Θεό, με τον άπειρο και προαιώνιο Υιό Λόγο και το συνέχον Πνεύμα της Σοφίας.
Ο καθηγητής Κ.Σαθας στην “εισαγωγή στο κρητικό θέατρο”, αναφέρει για τους Έλληνες Χριστιανούς δικηγόρους της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πως ενώ ομολογούσαν ότι ήταν χριστιανοί δεν ανέφεραν το όνομα των χριστιανών στις ομιλίες τους. “Οι σοφισταί ούτοι, καίτοι χριστιανοί την επιφάνειαν και μετά τινός χριστιανικού ζήλου ερμηνεύοντες την Παλαιάν Διαθήκην, ουχ ήττον εν ταις δημηγορίαις αυτών επιδεικνύουσι το κατά της επισήμου θρησκείας μίσος, διότι ούτε καν αναφέρωσι ποτέ το χριστιανικόν όνομα, ο αναγιγνώσκων τας δημηγορίας του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει άν οι άνθρωποι εκείνοι ήσαν χριστιανοί, μάλλον δε πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, εξ άλλων δε διδομένων πληροφορούμεθα ότι οι χριστιανοί ούτοι δικηγόροι ου μόνο εκθύμως επροστάτευαν το θέατρο, αλλ΄ ότι εν αυτή τη σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους, και το παραδοξότερον ότι οι διδάσκοντες τους νόμους εφόρουν θεατρικάς στολάς, το τελευταίον τούτο έθιμον διατηρηθέν μέχρι τέλους εβδόμης εκατονταετηρίδος (691 μ.Χ.) ρητώς απηγορεύθη και αναθεματίσθη υπό της εν Τρούλλω συνόδου.

ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

¨Αντίθετα με τις άλλες θρησκείες που προσφέρουν στους οπαδούς τους ένα πιστεύω από άχρονες προτάσεις, ο Χριστιανισμός παρουσιάζεται σαν μια θρησκεία ουσιαστικά ιστορική...Η χριστιανική πίστη απαιτεί τα γεγονότα της ζωής του Ιησού να είναι εντελώς πραγματικά, να είναι γεγονότα καθ΄αυτό ιστορικά, τοποθετημένα στο χώρο και στο χρόνο. Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς δεν είναι παρά το επιστέγασμα μιας πιό μακράς ιστορίας, της ιστορίας των προφητών, των βασιλέων του Ισραήλ, των πατριαρχών: ολόκληρη η ιστορία του εβραϊκού λαού, που την παραλαμβάνει και την διεκδικεί με την σειρά του ο Χριστιανισμός¨.
(Κάρολος Σάμαραν, Η ιστορία και οι μεθόδοι της, σελ 43)
Η Χριστιανική ιστορία όπως παρουσιάζεται δεν είναι παρά ένα αλχημικό κατασκεύασμα, το οποίο στηρίζεται στην τυφλή πίστη και όχι στην ορθή λογική. Σύμφωνα με όσα μας λένε οι σημερινοί χριστιανοί, οι απερίτμητοι και ειδωλολάτρες Εβραίοι πατριάρχες, παραδίδουν την σκυτάλη στους περιτμημένους Ιουδαίους οπαδούς του Μωυσή, για να καταλήξουν πάλι απερίτμητοι Χριστιανοί. Με αυτό τον τρόπο ο θεός των Εβραίων επεμβαίνει στην γήινη πραγματικότητα, γράφοντας την δική του ιστορία. Με αυτό τον τρόπο η Εβραϊκή ιστορία θεωρείτε συνεχής και ενιαία καθ΄όλη την διάρκεια πολλών χιλιετιρίδων και βρίσκει μάλιστα τον ενοποιητή της στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Σύμφωνα με αυτή την εξωφρενική άποψη, ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά η συνέχεια της Εβραϊκής θρησκείας. Από τον Αδάμ, στον Αβραάμ, στον Ιούδα και τον Δαυίδ, σπέρμα το σπέρμα, ο Χριστός φτάνει στην Αγια μήτρα της Παναγίας, όπως το θέλει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, για να δοξασθεί φυσικά όχι ο Υιός του Θεού αλλά το πατριαρχικό γένος των Εβραίων.
Ο Ερνέστος Ρενάν, στην εισαγωγή της βιογραφίας του Ιησού, αναρωτιέται για τον Σωτήρα αν ¨υπήρξε καθαρά Ιουδαίος, όπως ο Ιωάννης, ή διέρρηξε τις σχέσεις του με τον Ιουδαϊσμό, όπως έκανε αργότερα η πιό ζωηρή μερίδα της Εκκλησίας¨ και καταλήγει πως ¨όσοι ζητάνε από την ιστορία μοναχά πράγματα που να μην παραδέχωνται καμιάν αμφισβήτηση, αυτοί πρέπει να κρατήσουν σιωπή μπροστά σε όλα αυτά.¨ Δυστυχώς όμως ούτε ο ίδιος ο Ρενάν, ούτε οι υπόλοιποι Χριστιανοί κρατάνε την σιωπή τους αλλά αντίθετα διακηρύσσουν ότι ο Χριστός ήταν περιτμημένος Εβραίος και όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν περιτμημένοι Εβραίοι και μόνο Εβραίοι. Μας λένε λοιπόν ότι ξαφνικά η πιο ζωηρή μερίδα Χριστιανών αποκήρυξε τον Ιουδαϊσμό και ασπάστηκε τον ελληνισμό. Σταμάτησαν λοιπόν οι Χριστιανοί να κάνουν περιτομή και άρχισαν να τρώνε χοιρινό, να λατρεύουν τις εικόνες και την Πλατυτέρα των Ουρανών.
Κι όμως αυτός ο εξελληνισμός που οι σημερινοί Χριστιανοί αποδίδουν στην ανεξήγητη ζωηράδα ενός τμήματος της εκκλησίας, είναι το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτό που δεν μπορούν να αποδεχτούν οι σημερινοί εξιουδαϊσμένοι Χριστιανοί, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ο Χριστός δίδαξε την ελληνική θρησκεία των φιλοσόφων στην Ιουδαία, απορρίπτοντας τα ξεπερασμένα πλέον Ιουδαϊκά έθιμα, (θυσίες, περιτομή, απαγόρευση χοιρινού) και εξηγώντας αλληγορικά την Βίβλο, όπως ακριβώς έκαναν όλοι οι ελληνιστές Ιουδαίοι.
Όσοι Ιουδαίοι ακολούθησαν την διδασκαλία του Χριστού, έγιναν Χριστιανοί απορρίπτοντας τα Ιουδαϊκά έθιμα. Γράφοντας τις αρχές του δευτέρου αιώνα ο μάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος στους “εν Μαγνησίαι” πιστούς, αναφέρει: “Χ. Άτοπον εστίν ουν Χριστόν λαλείν και ιουδαϊζειν, ο γαρ χριστιανισμός ουκ εις ιουδαισμόν επίστευσεν, αλλ΄ ιουδαϊσμός εις χριστιανισμόν, ω πάσα γλώσσα πιστεύσασα εις Θεόν συνήχθη”.
Ο συγγραφέας της μοναδικής σωζόμενης εκκλησιαστικής ιστορίας, ο Ευσέβιος της Καισαρείας, γράφει προς τους Ιουδαίους, ότι είναι άλλο η θρησκεία των πατριαρχών και άλλο ο Μωσαϊκός νόμος που έχει πρόσκαιρη ισχύ. Διαχωρίζει φανερά τους πατριάρχες από τον Μωυσή και θεωρεί μάλιστα ότι η μοναδική αλήθεια πηγάζει από εκείνων των αμφί τον Αβραάμ θεοφιλών ανδρών.
«Μολονότι δε είμεθα νέο έθνος, και πράγματι το νέο το όνομα των Χριστιανών έχει γνωσθεί τελευταίως εις όλα τα έθνη, θα αποδείξομεν ότι ο τρόπος της διαγωγής, ο σύμφωνος με τα δόγματα της ευσεβείας, δεν έχει πλασθή από εμάς προσφάτως, αλλ΄ήτο θεμελιωμένος δια των παλαιών θεοφιλών ανδρών από την πρώτη θεογονία. Παραδόσεις και κείμενα αναφέρουν παλαιούς άνδρας, ...μερικούς πριν από τον κατακλυσμό, άλλους δε μετά από αυτόν, από τους υιούς και τους απογόνους του Νώε, ιδιαιτέρως μάλιστα τον Αβραάμ, δια τον οποίο καυχώνται ως αρχηγόν και προπάτορα τα παιδιά των Εβραίων. Αν λοιπόν κανείς χαρακτηρίσει όλους εκείνους, τους μαρτυρημένους δια την δικαιοσύνη, από τον Αβραάμ προς τα άνω μέχρι του πρώτου ανθρώπου, ως Χριστιανούς εις τα έργα, αν και όχι εις το όνομα, δεν θα πέσει έξω από την αλήθειαν. Διότι εκείνο το οποίον θέλει να δηλώσει το όνομα, ότι δηλαδή ο Χριστιανός πρέπει δια της γνώσεως και διδασκαλίας του Χριστού να διαπρέπει εις σωφροσύνη και δικαιοσύνη, αυτό φρόντισαν εκείνοι να αποκτήσουν εις το ακέραιων όχι χειρότερα από εμάς. Αυτοί λοιπόν δεν ενδιεφέροντο δια την περιτομήν του σώματος, όπως ούτε εμείς, αλλ΄ ούτε δια την αποφυγή των τάδε τροφών και την διάκριση των άλλων – πράγματα τα οποία πρώτος εις την σειράν παρέδωσε ο Μωυσής – όπως ούτε οι σημερινοί Χριστιανοί». (Ευσέβιος Εκκλ. Ιστορία Α,4,2-6)
Όλοι οι πατριάρχες από τον Αβραάμ και πάνω σύμφωνα με τον Ευσέβιο είναι Χριστιανοί επειδή δεν έκαναν περιτομή και δεν εκτελούσαν τα Ιουδαϊκά έθιμα τα οποία ο Μωυσής παρέδωσε συμβολικώς. Άρα Χριστιανοί λέγονται εκείνοι που δεν ακολουθούν τα Ιουδαϊκά έθιμα και συνεπώς τα παιδιά του Αβραάμ δεν είναι Χριστιανοί αλλά έγιναν αργότερα ακολουθώντας την διδασκαλία του Χριστού.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΟΥΔΑΙΟΙ

Ο Χριστιανισμός στην αρχική του μορφή ήταν ένας εξελληνισμένος Ιουδαϊσμός. Η Ιουδαϊκή θρησκεία δεν ήταν άλλωστε η μοναδική που εξελληνίστηκε. Ο Σάραπις και ο Ωραπόλλωνας των Αιγυπτίων, ο Ωρομάσδης και ο Μίθρας των Περσών, όπως και ο Αγιος Σαββαώθ των ελληνιστών Ιουδαίων ανήκουν στο πάνθεο της ελληνιστικής συγκριτικής θρησκείας. Ας μην ξεχνάμε πως η αρχαία ελληνική μετάφραση της Βίβλου δεν αναφέρει κανένα Γιαχβέ. Μόνο ο εξιουδαϊσμένος Χριστιανισμός μεταφράζει ξανά την βίβλο στα ελληνικά και επαναφέρει τον Γιαχβέ στο προσκήνιο. Έτσι ενώ στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία ψάλουν την αρχαία ελληνική μετάφραση και δοξολογούν τον Κύριο Σαββαώθ, οι Έλληνες κατηχούνται από την νεώτερη μετάφραση τη δόξα του Γιαχβέ. Δείγμα κι αυτό του εξιουδαϊσμού της Ορθόδοξης εκκλησίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως η Εκκλησία της Αντιόχειας ακολουθεί μέχρι σήμερα το αρχαίο Μακεδονικό ημερολόγιο.
Ο Ευσέβιος, όπως και οι σημερινοί Χριστιανοί, αγνοούν παντελώς τους ελληνιστές Ιουδαίους. Ήδη από τις αρχές του δεύτερου προχριστιανικού αιώνα, οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης εξελληνίζονται σε μεγάλο βαθμό. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι αποκτούν τον δικό τους ιερέα και όπως αναφέρει το Α΄ Μακκαβαίων, ¨ωκοδόμησαν γυμνάσιον εν Ιεροσολύμοις κατά τα νόμιμα των εθνών και εποίησαν εαυτοίς ακροβυστίας και απέστησαν από διαθήκης αγίας και εζευγίσθησαν τοις έθνεσιν¨. Οι Ναζιραίοι του αρχιερέα Ιάσονα (Ιησού), τον οποίο καταδίωξαν οι Μακκαβαίοι το 150 π.Χ., σύμφωνα με όσα παραπάνω μας λέει ο Ευσέβιος, έπρεπε να ονομάζονται Χριστιανοί αφού είχαν απαρνηθεί τα Ιουδαϊκά έθιμα.
Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Ιουδαϊσμός, δεν ήταν ενιαίος αλλά χωρισμένος σε δύο κύριες παρατάξεις. Από την μία πλευρά ήταν οι ελληνιστές απερίτμητοι Ιουδαίοι, οι οποίοι είχαν ασπαστεί την ελληνική παιδεία και διάβαζαν την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα, ενώ από την άλλη οι ορθόδοξοι περιτμημένοι Εβραίοι, οι οποίοι ποτέ δεν απαρνήθηκαν τα ιουδαϊκά έθιμα και το νόμο του Μωυσή και προτιμούσαν την αραμαϊκή μετάφραση της Βίβλου. Οι ελληνιστές Ιουδαίοι καυχιότανε ότι τα αρχαία Εβραϊκά γράμματα έμοιαζαν με τα ελληνικά, ενώ τα αραμαϊκά έμοιαζαν με τα Περσικά. Οι πρώτοι φιλέλληνες αρχιερείς των Ιουδαίων, θεωρούσαν μάλιστα ότι ο λαός τους ήταν ομοαίματος με τους Σπαρτιάτες. Αντίθετα οι περιτμημένοι Ιουδαίοι νοσταλγούσαν την εποχή των Περσών. Οι δύο αντίπαλες παρατάξεις πολέμησαν μεταξύ τους σε αμέτρητους εμφύλιους πολέμους μέχρι την τελική καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Βεσπασιανό.
Λαμβάνοντας υπ΄όψιν την αντιμωσαϊκή στάση του Ιησού αλλά και την παράδοση των αποστόλων, είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετήσουμε τους πρώτους πιστούς και τους μαθητές του Σωτήρα στην ελληνιστική παράταξη. Ετσι κατανοούμε την απάντηση του Πέτρου προς τους πεπιστευκότες Φαρισαίους που επέμεναν να περιτέμνονται οι πιστοί και να τηρούν τον Μωσαϊκό νόμο, όταν τους είπε: ¨τώρα γιατί πειράζετε τον Θεό, επιθείναι ζυγόν επί τον τράχηλον των μαθητών, τον οποίον ούτε οι πατέρες μας, ούτε εμείς ισχύσαμε βαστάσαι.¨ (Πράξεις,ιε,10) Είναι προφανές ότι από καιρό οι πατεράδες των συγκεντρωμένων Χριστιανών είχαν απαρνηθεί τα Ιουδαϊκά έθιμα. Συμφωνεί λοιπόν ο Πέτρος με τα λόγια του Σωτήρα που λέει: ¨Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρύ¨. (Ματθ. Ια,30)
Ο Πέτρος ξεκινώντας την ομιλία του για τα ιουδαϊκά έθιμα λέει: ¨Άνδρες αδελφοί, εσείς γνωρίζεται ότι αφ΄ ημερών αρχαίων ο Θεός εν ημίν εξέλεξε διά του στόματος μου ακούσαι τα έθνη και πιστεύσαι.¨ (Πράξεις,ιε,7) Είναι λοιπόν λάθος να θεωρούμαι ότι ο Πέτρος ήταν Εβραίος ενώ ο Παύλος ελληνιστής που δίδαξε τα έθνη. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο Πέτρος είναι ο απόστολος των εθνών, ενώ ο Παύλος είναι ο περιτμημένος Φαρισαίος που διδάσκει το πνεύμα του εβραϊσμού, όχι στα έθνη αλλά στην διασπορά των Ιουδαίων. Ο Παύλος είναι εκείνος που εξαναγκάζει τον Τιμόθεο να περιτμηθεί, είναι εκείνος που περιφρονεί την ανθρώπινη σοφία των Ελλήνων και καίει τα ¨μαγικά¨ βιβλία στην Έφεσο, είναι εκείνος που ταυτίζει το Άγιο Πνεύμα με το πνεύμα της παλαιάς διαθήκης. Ξεχνώντας τα λόγια του Ιησού για τους πρώτους και τους έσχατους του αρέσει να επαναλαμβάνει, ¨Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνος¨(Προς Ρωμαίους,α΄,16-β΄,9)
Ο Πέτρος, όπως εμφανίζεται σε χωρία που συναντάμε μόνο στον Κλήμεντα τον Αλεξανδρινό, εμφανίζεται να προάγει ένα διαφορετικό τρόπο λατρείας που δεν μοιάζει ούτε στον ελληνικό, ούτε στον εβραϊκό. Μα είναι τελικά αλήθεια ότι ο νέος ανάμικτος λαός, ενώ είχε στοιχεία και από τις δύο παραδόσεις, στην πραγματικότητα δεν μπορούσε παρά να τις απαρνηθεί και τις δύο για να διαφυλάξει την δική του ύπαρξη. Ειδικά όταν ο βασιλιάς τους έχει καταδιωχθεί βάναυσα από τους δυνατούς της γης, η οικογένεια του έχει εξοριστεί, οι μαθητές του γίνονται ολοκαύτωμα και ο λαός του, τροφή των λιονταριών.
Οι Εθνικοί χριστιανοί διδάχθηκαν να απέχουν από την πορνεία και το αίμα. Αυτή ήταν η εντολή των αποστόλων. Κανείς δεν υποχρέωσε τους Εθνικούς να μην λατρεύουν τα είδωλα και να ασπαστούν την εβραϊκή θρησκεία. Σταδιακά όμως πολύ Χριστιανοί επιστρέφουν στον Ιουδαϊσμό, αδιαφορώντας για την διδασκαλία του Σωτήρα και την Καινή Διαθήκη. Εκείνο που ενδιαφέρει πλέον τους Χριστιανούς είναι ο Μωυσής, ο Αβραάμ, ο Γιαχβέ και η Εβραϊκή διαθήκη.
Ο καθηγητής κ. Χρήστου στην εισαγωγή του στην Εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου, γράφει πως: «Οι εθνικοί κατηγορούσαν του Χριστιανούς, ότι πρόδωσαν την πατρώα ευσέβεια για να προσκολληθούν σε ξένα και άθεα δόγματα. Ο Ευσέβιος έγραψε την «ευαγγελική προπαρασκευή» για να απαντήσει σε αυτή την κατηγορία, δικαιολογώντας την προσχώρησιν των Χριστιανών στον Ιουδαϊσμό. Κατά σειρά εξετάζονται η κοσμολογία των Ελλήνων φυσικών φιλοσόφων, οι μύθοι των Ελλήνων ποιητών, η κρατική θρησκεία, οι χρησμοί, η πίστη στην ειμαρμένη, και αποδεικνύετε εν γένει ο αντιφατικός χαρακτήρας του πολυθεϊσμού, αποδεικνύεται η αρχαιότητα των πατριαρχών και της μωσαϊκής νομοθεσίας έναντι του ελληνισμού και η ανωτερότητα της Ιουδαϊκής θρησκείας έναντι της πολυθεΐας, και τέλος ανακρίνονται τα ελληνικά φιλοσοφικά συστήματα των οποίων η έμπνευσις βρίσκεται στην ιουδαϊκή σοφία. Το συμπέρασμα της διαπραγματεύσεως είναι ότι ορθώς οι Χριστιανοί εγκατέλειψαν τον Εθνισμόν δια να αποδεχθούν την ιουδαϊκήν σοφίαν».
Ποιος λοιπόν μπορεί να πιστέψει ότι τα χρόνια που ο ελληνισμός καταδιωκόταν και οι Εθνικοί ρίχνονταν στην πυρά, συντελέσθηκε ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού; Ο κ. Ν. Σάθας στην «Εισαγωγή στο Κρητικό Θέατρο» μας πληροφορεί πως ¨η εις το εβραϊκόν αναγωγή των απαρεσκουσών τω χριστιανισμώ ελληνικών λέξεων είναι παλαιόν σύστημα, αφού βλέπομεν αυτόν τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας σπουδαίως γράφοντα ότι το βακχικό επιφώνημα ευάν παράγεται εκ του εβραϊκού, και σημαίνει την πρωτόπλαστον γυναίκα και τον ταύτην εξαπατήσασα όφιν.¨
Παράλληλα με τους διωγμούς των Ελλήνων συντελείται μια άλλη μεγαλύτερη καταστροφή. Επιχειρείται όχι μόνο η εξόντωση του Ελληνικού γένους αλλά η ολοκληρωτική εξαφάνιση του Ελληνικού πνεύματος. Όπως έλεγε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην ομιλία του για την δύναμη των δαιμόνων, ¨εκείνοι που κρίνονται δεν είναι πλέον ίδιοι, γιατί οι μεν είναι βάρβαροι και οι δε Ιουδαίοι. Οι Ιουδαίοι απόλαυσαν την διδαχή των προφητών ενώ οι βάρβαροι δεν ήταν ποτέ κοινωνοί των θείων διδασκαλιών¨. Ο κόσμος δηλαδή πήρε ανάποδες στροφές και οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά βάρβαροι.
Ο Ευσέβιος δεν θεωρεί όπως οι Έλληνες και οι ελληνιστές Ιουδαίοι ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εκείνος που εκπολίτισε τα άγρια ήθη των εθνών. Ούτε όμως ο Χριστιανισμός και η διδασκαλία της αγάπης έχτισε τον νέο κόσμο αλλά η νομοθεσία των Εβραίων! «Ως δ΄ ήδη διά τούτων τα θεοσεβείας σπέρματα εις πλήθος ανδρών καταβέβλητο όλον τε έθνος επί γης θεοσεβεία, προσανέχον εκ των ανέκαθεν Εβραίων υπέστη, τούτοι μεν, όχι καθαρά τας μυσταγωγίας, αλλά εικόνας και σύμβολα κάποιου μυστικού σαββάτου και περιτομής, δια του προφήτου Μωυσέως προερχόμενα. Καθώς η νομοθεσία των απέκτησε φήμη και διεδίδετο σε όλους τους ανθρώπους ως ευώδης πνοή, τότε λοιπόν από αυτούς εξημερώθηκαν τα έθνη», γράφει ο Ευσέβιος. (Εκκ.Ιστ.Α,β΄)
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γρηγόριος Παπαμιχαήλ θεωρεί ότι δεν είμαστε οφειλέτες στους Έλληνες φιλοσόφους ή τον Χριστό αλλά στους Εβραίους, γράφοντας: «ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε οφειλέτες στους Εβραίους προκειμένου περί της παρ΄ αυτούς ληφθείσης θρησκείας, σύμπας άλλωστε ο κόσμος ησπάσατο την θρησκεία αυτού». Ετσι οι Έλληνες δεν δέχθηκαν την θρησκεία που δίδαξε ο Χριστός αλλά την θρησκεία που ο Χριστός κατήργησε, δηλαδή την Εβραϊκή. Μας υπενθυμίζει ακόμη ότι και ο Ερνέστος Ρενάν θεωρούσε πως το Ιουδαϊκό δόγμα τούτο αποτελεί την «πολιτιμοτάτην κληρονομίαν, ην η ανθρωπότης έχει λαβούσα παρά των Εβραίων».

Η ΝΕΑ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

Η καινούρια Εβραιοχριστιανική άποψη άρχισε να γράφεται μόλις τον τρίτο αιώνα μ.Χ.. Σύμφωνα με τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, τον Αθηναγόρα, τον Τατιανό και μερικούς ακόμη πατέρες της εκκλησίας των οποίων τα βιβλία διαφυλάχτηκαν με αγάπη μέχρι σήμερα, πως όλη η Ελληνική γνώση δεν είναι παρά η σοφία που έκλεψαν οι Έλληνες από τους Ιουδαίους. Τα γράμματα ανακαλύφθηκαν από τον Αβραάμ, οι ονειρομαντείες από τον Ιωσήφ και όλες οι τέχνες από τα παιδιά των Εβραίων, όπως αναφέρει το λεξικό του Σούδα στο λήμμα Αβραάμ.
Ο Αβραάμ ¨εύρεν ιερά γράμματα, και γλώσσα εμηχανήσατο ης Εβραίων παίδες εν επιστήμη ετύγχανον ως όντες τούτου μαθηταί και απόγονοι, εκ τούτου και τα των Ελλήνων γράμματα τας αφορμάς έλαβε, καν άλλως εαυτούς διαπαίζοντες αναγράφωσιν οι Ελληνες, και τούτου μαρτύριον η του άλφα φωνή, από του άλεφ του Εβραϊκού λαβόντος την επίκλησην. Εκ τούτου του Αβραάμ και τα ονείρων βιβλία εσφετερίσαντο Ελληνες και μάρτυς Ιωσήφ ο πανθαύμαστος, ο τούτου απόγονος¨.
Σύμφωνα με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρινό ¨παρά Μωυσέως τοιαύτα φιλοσοφήσαντες οι των Ελλήνων, .. παραστήσαντες δε την έμφασιν της Ελληνικής διανοίας εκ της διά των γραφών εις ημάς δεδομένην αληθείαν¨. Γράφει μάλιστα: ¨φέρε μάρτυρας της κλοπής αυτούς καθ΄ εαυτών παραστήσωμεν τους Έλληνας¨ και επιλέγοντας αποσπάσματα Ελλήνων φιλοσόφων αποδεικνύει ότι και στους έλληνες κηρύχτηκε το μήνυμα του Χριστού, από τον Ορφέα, τον Όμηρο, τον Πυθαγόρα, τον Εμπεδοκλή και τον Πλάτωνα αλλά ο λόγος αυτός δεν είχε την αξία των αυθεντικών Εβραϊκών Ιερών Γραμμάτων, εφόσον ήταν κλεμμένος από τους προφήτες των Εβραίων.
Και ιδού ως παράδειγμα κλοπής φέρεται και αυτή ακόμα η χώρα των ιδεών: ¨δυσάλωτος γαρ η χώρα του θεού, ον χώρα ιδεών ο Πλάτων κέκληκεν, παρά Μωυσέως λαβών τόπον είναι αυτόν, ως των απάντων και των όλων περιεκτικόν,¨
Το Ελληνικό παράδοξο αγνοεί αυτές τις οφειλές στους Ιουδαίους και την Εβραϊκή κληρονομιά, διατηρώντας ένα παραδοσιακό αντιγιαχβισμό, ο οποίος είναι ανεξήγητος αν δεχτούμε τον προαναφερόμενο εξιουδαϊσμό. Η Χριστιανική θρησκεία έχει ως ευαγγέλιο ένα κυρίως αντιεβραϊκό αφήγημα που παρουσιάζει τους Φαρισαίους ως δολοφόνους των προφητών και του Χριστού. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς δρα υπό τον φόβο των Ιουδαίων και όχι υπό των φόβο των Ελλήνων, υπό τον οποίο διάγουν οι σημερινοί Χριστιανοί.

Ο ΕΝΟΦΘΑΛΜΙΣΜΟΣ

Όπως εξηγεί ο καθηγητής της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης κ. Έξαρχος «η επικοινωνία των δύο λαών, Ελλήνων και Ιουδαίων, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο συνετέλεσε ώστε οι Ιουδαίοι να εξελληνισθούν, εις την όλην εμφάνιση της ζωής. Ο δε εξιουδαϊσμός των Ελλήνων μετά τον Χριστό συνεκεντρούτο εις την περί της ουσίας του ανθρωπίνου και του θείου πνεύματος και της μεταξύ των σχέσεως αλήθειαν. Το τοιούτον αποτελεί φαινόμενον αξιόλογο και θα ηδύνατο να ονομασθεί ενοφθαλμισμός». (Επιστημονική επετηρίς, 1953)
Το τοιούτον όμως εννοεί ότι οι Έλληνες παρέμειναν Έλληνες μόνο εξωτερικά. Εσωτερικά μεταμορφώθηκαν σε Ιουδαίους. Υπακούοντας έτσι στην συμβουλή του αποστόλου Παύλου, γίνονται εν κρυπτώ Ιουδαίοι, όχι σύμφωνα με τους Μωσαϊκούς νόμους που γράφτηκαν στην πέτρα με το δάχτυλο του θεού αλλά σύμφωνα με εκείνους που είναι γραμμένοι στην καρδιά. Η εκκλησία ονομάζει αυτόν τον εξιουδαϊσμό, καρδιακή περιτομή. Ο περιτμημένος στο πνεύμα άνθρωπος και όχι στο σώμα, εκείνος που δεν είναι κατά σάρκα Ιουδαίος αλλά από πίστη.
Αν όμως όπως λέει ο Παύλος, «ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ενι άρσεν ουδέ θήλυ, πάντες γαρ εις εστέ εν Χριστω», τότε ποιά η ανάγκη να μεταμορφωθεί κανείς με την μέθοδο του ενοφθαλμισμού σε Ιουδαίο; Προφανώς όμως ο Παύλος εννοεί ότι εξωτερικά δεν έχει σημασία και ο καθένας μπορεί να είναι ότι θέλει, δηλαδή να ακολουθεί όποια έθιμα επιθυμεί. Εσωτερικά όμως, βαθιά στην καρδιά του Παυλιανικού Χριστιανού κρύβεται πάντα ένας Ιουδαίος, ένα κληρονόμος του Αβραάμ. ¨Γιγνώσκεται άρα οτι οι εκ πίστεως, ούτοι εισί υιοί Αβραάμ¨, (Γαλ.7) «Ει δε υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ, και κατ επαγγελίαν κληρονόμοι». (Γαλ.29) Πλήρης αδιαφορία για τα παρακάτω λόγια του Βαπτιστού: (Ματθ. 3 –9) «και μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς, Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ, λέγω γαρ υμιν οτι δύναται ο θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ». Όπως ακριβώς μετά τον καταυλισμό αποφάσισε ο Δίας να κάμει Έλληνες από τις πέτρες που πετούσε πίσω του ο Δευκαλίωνας και Ελληνίδες από τις πέτρες που πετούσε πίσω της η Πύρρα.

ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, οι Γαλιλαίοι χριστιανοί

Ο Λουκάς στις Πράξεις των αποστόλων εκλαμβάνει το Ναζωραίος ως μία νέα Ιουδαϊκή αίρεση, (και όχι φυσικά ως μια χριστιανική αίρεση), αδιαφορώντας αν τα ευαγγέλια με τη λέξη Ναζωραίος ενοούν Γαλιλαίος και όχι Ιουδαίος.
Οι Πράξεις αναφέρονται στον Ναζωραίο πολύ συχνότερα από ότι οι άλλοι ευαγγελιστές. Βέβαια από πουθενά αλλού και μόνο από τον Λουκά πληροφορούμαστε πως οι Χριστιανοί ονομαζόταν κάποτε Ναζωραίοι.
Η αίρεση που περιγράφει ο Λουκάς υπάρχει βέβαια από αιώνες στην Παλαιστίνη και γράφεται με ιώτα και όχι με ωμέγα. Αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για μια καινούρια αίρεση των Ναζωραίων, δηλαδή των Γαλιλαίων από τη Ναζαρέτ τότε συμφωνούμε με τον Ιουλιανό που επέμενε να ονομάζει περιφρονητικά τους Χριστιανούς, Γαλιλαίους.
Το βράδυ της σύλληψης του Ιησού, κι ενώ ο Πέτρος ζεσταινόταν στο τζάκι, αρνήθηκε ότι ήταν με τους μαθητές του Χριστού. Ο Λουκάς και ο Μάρκος γράφουν ότι κάποια κοπέλα είπε: “Επ' αληθείας και ουτος μετ' αυτου ην, και γαρ Γαλιλαίος εστιν”. Ο Ματθαίος αναφέρει ότι μία παιδίσκη είπε: “Και συ ήσθα μετά Ιησού του Γαλιλαίου, ο δε ηρνήσατο εμπροσθεν πάντων λέγων, Ουκ οιδα τί λέγεις. 71 εξελθόντα δε εις τον πυλωνα ειδεν αυτον αλλη και λέγει τοις εκει, Ουτος ην μετα Ιησου του Ναζωραίου”.
Ετσι το Ναζωραίος εδώ είναι ταυτόσημο με το Γαλιλαίος και δεν σημαίνει βέβαια καμία άλλη αίρεση, εκτός από εκείνη των Γαλιλαίων, όπως ο παραβάτης Ιουλιανός υποστηρίζει.
Σύμφωνα με τον Ιωάννη, η παιδίσκη δεν αναφέρθηκε σε κανένα Γαλιλαίο ή Ναζωραίο αλλά ρώτησε τον Πέτρο αν κι εκείνος ήταν με τους μαθητές του Ιησού. Ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο του αναφέρει πως οι Φαρισαίοι έλεγαν ότι δεν έρχεται ο Χριστός από την Γαλιλαία και προκαλούσαν όλους να ερευνήσουν τις γραφές για να δουν ότι ο Χριστός δεν έρχεται από την Γαλιλαία.
Η Γαλιλαία ονομάζεται από τις Ιουδαϊκές γραφές “Γαλιλαία των εθνών”. Αν οι Ιουδαίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες οι οποίοι δεχόταν μόνο τα πέντε πρώτα βιβλία της βίβλου, δεν είχαν σε εκτίμηση τους Γαλιλαίους οι οποίοι δεν εθεωρούντο Ιουδαίοι αλλά εθνικοί.
(Ιωάννη 7.4 “μή τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτον η εκ των Φαρισαίων; 49 αλλα ο οχλος ουτος ο μη γινώσκων τον νόμον επάρατοί εισιν. 50 λέγει Νικόδημος προς αυτούς, ο ελθων προς αυτον το πρότερον, εις ων εξ αυτων, 51 Μη ο νόμος ημων κρίνει τον ανθρωπον εαν μη ακούση πρωτον παρ' αυτου και γνω τί ποιει; 52 απεκρίθησαν και ειπαν αυτω, Μη και συ εκ της Γαλιλαίας ει; ερεύνησον και ιδε οτι εκ της Γαλιλαίας προφήτης ουκ εγείρεται. 53 Και επορεύθησαν εκαστος εις τον οικον αυτου”
Οι Γαλιλαία υπήρξε το προπύργιο των Μακεδόνων βασιλιάδων της Ιουδαίας. Από εκεί ξεκινούσαν όλες οι φιλελληνικές επαναστάσεις. Ο Ηρώδης για ισχυροποιήσει την δύναμη του στο βασίλειο της Ιουδαίας, αναγκάστηκε να πολεμήσει σκληρά με τους Γαλιλαίους επαναστάτες.
Στην Γαλιλαία μεγάλωσε ο Αλέξανδρος Ιαναίος, ο ελληνιστής βασιλιάς των Ιουδαίων που πολέμησε με μίσος τους Φαρισαίους. Ετσι η Γαλιλαϊκή παράδοση με την ελληνιστική παράδοση ταυτίζονται κατά κάποιο τρόπο και οι Γαλιλαίοι ή Ναζιραίοι φιλέλληνες εθεωρούντο εθνικοί αιρετικοί.
Ο παραβάτης Ιουλιανός που υποσχόταν στους Ιουδαίους ότι θα ξανάχτιζε τον ναό της Ιερουσαλήμ, αποκαλούσε τους Χριστιανούς Γαλιλαίους θεωρώντας ότι ετούτοι δεν ήταν ούτε Ελληνες αλλά ούτε και Ιουδαίοι.
Ο Ιουλιανός λοιπόν δείχνει ότι σέβεται το όνομα των χριστιανών αλλά όχι τους χριστιανούς του οποίους ονομάζει περιφρονητικά Γαλιλαίους. Γιατί ; Ο αυτοκράτορας αυτός ήθελε μάλιστα να κτίσει ξανά τον κατεστραμένο ναό των Εβραίων. Και ερωτώ. Γιατί ονομάστηκε παραβάτης; Ήταν ο Νέρων ή ο Διοκλητιανός παραβάτες ; Όχι. Ο Ιουλιανός ήταν γιατί ενώ προερχόταν από οικογένεια με ελληνοχριστιανική παράδοση, καταδίωξε τους χριστιανούς. Μήπως δεν ήταν εκείνος που απαγόρεψε στους χριστιανούς να διδάσκουν και να διδάσκονται την ελληνική παιδεία; Ο φίλος του ο Μέγας Βασίλειος, ίσως από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνοχριστιανισμού, σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα. Καμία σχέση ετούτος ο Βασίλειος με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που αγαπούσε τους βάρβαρους και όχι τους Έλληνες.
Οι χριστιανοί διώκονται μόνο για το όνομα τους, από τα πλήθη της αντίπαλης “χρηστιανικής” παράταξης. Το όνομα που καταδιώχθηκε περισσότερο όμως δεν ήταν εκείνο των Ναζιραίων, των Γαλιλαίων, αλλά το όνομα των χριστιανών.
Ο πατέρας Αθηναγόρας ο Αθηναίος, που υπογράφει ως φιλόσοφος και χριστιανός, στην απολογία του προς τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο, αναρωτιέται κιόλας στο πρώτο κεφάλαιο, “γιατί είναι ένα απλό όνομα τόσο μισητό σε σας. Τα ονόματα δεν αξίζουν το μίσος”.
Ο αυτοκράτορας νοιάζεται για όλους τους υπηκόους, γράφει ο Αθηναγόρας, αλλά “για μας που ονομαζόμαστε χριστιανοί δεν νοιαζόσαστε καθόλου γιατί ενώ δεν κάνουμε κανένα έγκλημα και είμαστε δίκαιοι και πιστοί στο Θεό αφήνετε το πλήθος να πολεμά εναντίον μας μόνο εξαιτίας του ονόματος μας”.
Ο Αθηναγόρας στο δεύτερο κεφάλαιο αναφέρει: “Δεν έπρεπε να μας μισούν και να τιμωρούμαστε επειδή ονομαζόμαστε χριστιανοί, τί έχει το όνομα να κάνει με το αν είμαστε κακοί ανθρώποι... … Βλέπουμε και τους φιλόσοφους να κατηγορούνται αλλά κανείς από αυτούς δεν καταδικάζεται χωρίς δίκη”.
Ο Αθηναγόρας διευκρινίζει ποιοι είναι αυτοί που καταδιώκουν τους χριστιανούς και έμμεσα φανερώνει ότι οι εθνικοί της Αιγύπτου θεωρούν εκείνους που χρησιμοποιούν το όνομα “χριστιανοί” ασεβής και άθεους. Γράφει λοιπόν στο δεκατοπέμπτο κεφάλαιο, μετά από μια περιγραφή της Αιγυπτιακής θρησκείας: “Αν είμαστε ένοχοι για ασέβεια επειδή δεν πιστεύουμε όπως ακριβώς οι Αιγύπτιοι, τότε όλα τα έθνη είναι ένοχα για ασέβεια αφού δεν αναγνωρίζουν τους ίδιους θεούς”.
Και ο πατέρας Ιουστίνος ο φιλόσοφος στην “Απολογία” του αφιερώνει το τέταρτο κεφάλαιο “στους χριστιανούς που διώκονται άδικα για το όνομα τους”. “Με την απλή αναφορά του ονόματος τίποτα δεν μπορεί να αποφασιστεί, αν είμαστε καλοί ή κακοί”, γράφει ο Ιουστίνος. Στο πέμπτο κεφάλαιο αναφέρεται ο Ιουστίνος σε αυτούς “που νομίζουν ότι μπορούν να μοιραστούν το ιερό όνομα, το οποίο το πήραν από μια μάταιη παράδοση σαν να ήταν θεοί”.
Στο εικοστό έκτο κεφάλαιο ο Ιουστίνος μας πληροφορεί ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι ονομαζόμενοι χριστιανοί, οι οπαδοί του Σίμωνα και του Μαρκίωνα και γενικά εκείνοι που ο Ιουστίνος αποκαλεί μάγους και αιρετικούς.
Ο Ιουστίνος δικαιολογεί τους χριστιανούς γράφοντας ότι όπως ονομάζονται φιλόσοσοφοι όλοι όσοι ασχολούνται με την φιλοσοφία αν και δεν συμφωνούν μεταξύ τους έτσι κι εκείνοι ονομάζονται χριστιανοί. Ομως καταλήγει ο Ιουστίνος, οι μάγοι και οι αιρετικοί δεν καταδιώκονται, ούτε θανατώνονται από σας, τουλάχιστον εξαιτίας των απόψεων τους, “όπως κι εκείνοι που δεν συμφωνούν με τους φιλόσοφους αλλά τους έχει δοθεί κοινό όνομα με τους φιλόσοφους. Εχω όμως γράψει μία έκθεση για όλους τους αιρετικούς”.
Η σύγχυση μεταξύ των ονομάτων Χριστός και Χρηστός και πως αποκλήθηκαν οι πιστοί του Σωτήρα “χρηστιανοί” (Crestianus).
Συνήθως οι πατέρες μετά τα παράπονα για τον άδικο εξαιτίας του ονόματος διωγμό, εξηγούν από πού προέρχεται το όνομα Χριστός και αναφέρονται στην βίβλο των εβδομήκοντα, όπου η ΕΛΛΗΝΙΚΗ λέξη Χριστός μεταφράζει την εβραϊκή λέξη μεσίας.
Ο Ιουστίνος όμως γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο της απολογίας: “Γιατί κατηγορούμαστε ότι είμαστε χριστιανοί, και να μισείς αυτό που είναι χρηστό δεν είναι δίκαιο. Και όταν κανείς κατηγορούμενος αρνηθεί το όνομα και ομολογήσει ότι δεν είναι χριστιανός τον αθωώνετε. Αν όμως παραδεχτεί ότι είναι χριστιανός τον τιμωρείτε επειδή το παραδέχτηκε”.
Ο Ιουστίνος συνδυάζει την λέξη χρηστός που σημαίνει αγαθός με το όνομα των χρηστιανών. Ομως και ο Αθηναγόρας γράφει: “και οι χριστιανοί χρηστοί είναι και λέγονται”.
Οι ελληνιστές Ιουδαίοι χρησιμοποίησαν αρκετά τις λέξεις χρηστός και χρηστότητα, όπως όλοι οι Έλληνες. Η αρχαία χριστιανική παράδοση παραλληλίζει και συσχετίζει αυτές τις δύο λέξεις. Άλλωστε προφερόμενες οι λέξεις δεν έχουν καμία διαφορά. Για τους ελληνιστές Ιουδαίους και οι δύο λέξεις πρέπει να είχαν την ίδια ιερότητα αφού και την Ιουδαϊκή και την ελληνική παράδοση γνώριζαν.
Ο βασιλιάς Αντίοχος Δ΄ προσφωνεί τους Ιουδαίους ¨χρηστούς”, ο Απολλώνιος ο Τυανέας στον Φιλόστρατο προσφωνείται από τους μαθητές του, “χρηστέ”, οι ψαλμοί και άλλα βιβλία της παλαιάς διαθήκης αναφέρονται στον “χρηστό” και σε “χρηστούς”.
Ο Συμεών Πέτρος λέει στην πρώτη του επιστολή, (β,3). “Είπερ εγεύσασθαι ότι χρηστός ο Κύριος”. Ο Ματθαίος αναφέρει: (11,30) “ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν”. Ο Λουκάς αναφερόμενος στην παραβολή με τον παλαιό και νέο οίνο γράφει: (5.39) “και ουδεις πιων παλαιον θέλει νέον. λέγει γάρ, Ο παλαιος χρηστός εστιν”.
Ο Παύλος στην επιστολή προς Ρωμαίους μιλά για το χρηστόν του Θεού: (β,4) “Η του πλούτου της χρηστότητας αυτού και της ανοχής και της μακροθυμίας καταφρονείς, αγνοοών ότι το χρηστόν του Θεού εις μετάνοιάν σε άγει”.
Η χρηστότητα του Σωτήρα τονίζεται από τους αποστόλους και έχει άμεση σχέση με την λύτρωση. Ο Σωτήρας δώρισε όλο τον εαυτό του στους ανθρώπους, έδωσε την ψυχή του ως λύτρον για να κερδίσει την σωτηρία των δικαίων και των αδίκων.
Γι΄αυτό ο Λουκάς γράφει: (στ΄ 35) “...Πλην αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείται, και δανείζεται, μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί του Υψίστου. Ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και τους πονηρούς”.
Ο Ματθαίος στο παράλληλο χωρίο αναφέρει: (ε΄42) .. και τον θέλοντα από εσού δανείσασθαι μη αποστραφείς. (45) ... Οπως γέννησθε υιοί του Πατρός υμών του εν τοις ουρανοίς, ότι τον ήλιο αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους”.
Τα δύο αυτά χωρία μεταφράζουν το ίδιο ελληνικό πρωτότυπο. Ο Ματθαίος πρώτος μετέφρασε στα αραμαϊκά. Από αυτόν όμως μετέφρασαν αργότερα ξανά τα ευαγγέλια στα ελληνικά. Μόνο το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο έχει διασωθεί στην πρώτη του γραφή. Ετσι η προσταγή “δανείζετε και μηδέν απελπίζοντες”, που αναφέρει ο Λουκάς, και το “τον θέλοντα από εσού δανείσασθαι μη αποστραφείς” που αναφέρει ο Ματθαίος, θα μεταφραζόταν πολύ ποιό ακριβέστερα αν χρησιμοποιούσαν το ελληνικό ρήμα “χρήω”, που σημαίνει δανείζω, πιστώνω όπως και στις λατινικές γλώσσες το “CREDIT” σημαίνει, πίστωση, πίστη, δανεισμός. Χρηστός λοιπόν είναι ο δανειστής, αυτός όμως που χαρίζει είναι ο χρηστός και αγαθός και τέλειος. Τί να μείνει για να δανείσεις όταν, όπως ο Ιησούς προστάζει τον νέο, οφείλεις να χαρίσεις την περιουσία σου στους φτωχούς για να εισέλθεις στην βασιλεία των ουρανών;
Αυτό που εννοούν οι ευαγγελιστές δεν είναι απλώς ότι οι χριστιανοί πρέπει να δανείζουν υλικά αγαθά για λάβουν μισθό πολύ και να γίνουν υιοί του Υψίστου, όπως η άστοχη μετάφραση αναφέρει, αλλά πως πρέπει να είναι χρηστοί και αγαθοί εις αλλήλους, να συγχωρούν τις αμαρτίες των συνανθρώπων όπως και ο Χρηστός συγχώρεσε τους πάντες. Την ακριβή εξήγηση δίνει ο Παύλος στην επιστολή προς Εφεσίους, γράφοντας: “Γίγνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς, καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο υμίν” (Εφεσ. δ,32).
Η χάρη του θεού προς τους ανθρώπους ταυτίζεται με την χρηστότητα του Σωτήρος, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στα ευαγγέλια και τις επιστολές.
“Επεφάνη γαρ η χάρις του θεού”, (Τίτου, β,11).
”Ότε δε η χρηστότης και η φιλανθρωπία επεφάνη του σωτήρος ημών Θεού. (Τίτου γ,4)
“Κατά τον πλούτο της χάριτος αυτού ….τον πλούτο της χάριτος αυτού εν χρηστότητι εφ ημάς εν Χριστώ Ιησού. 8. Τη γαρ χάριτι έστε σεσωσμένοι διά της πίστεως, και τούτον ουκ εξ ημών θεού το δώρον.9 ουκ εξ έργων ίνα μη τις καυχήσεται. 10. Αυτο΄τ γαρ εσμέν ποίημα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού επί έργοις αγαθοίς, οις προετοίμασεν ο Θεός, ίνα εν αυτοίς περιπατήσωμεν” (Προς Εφεσίους β,4-10)
“Ενδύσασθαι ουν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι, ..χρηστότητα, μακροθυμία”. (Κολοσαείς γ,12).
“Εν αγνότητη, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω”. (Κορινθ.Β΄,Στ΄ 6)
“Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται.Η αγάπη ου ζηλοί ......8 Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται. 9 Εκ μέρους γαρ ... ....10 Οταν έρθει το τέλειον, τότε το μέρος καταργηθήσεται”. (Προς Κορινθίους, ιγ΄ 4)
Οι χριστιανοί της Παλαιστίνης χρησιμοποίησαν αρκετά τις λέξεις χρηστός και χρηστότητα, ώστε μια παράδοση που παραλληλίζει τις δύο αυτές λέξεις, πρέπει να θεωρείται σίγουρη. Άλλωστε προφερόμενες οι λέξεις δεν έχουν καμία διαφορά. Για τους ελληνιστές Ιουδαίους αυτές οι λέξεις πρέπει να είχαν την ίδια ιερότητα αφού και την Ιουδαϊκή και την ελληνική παράδοση γνώριζαν.
Το όνομα Χριστός καταδιώχθηκε στους πρώτους διωγμούς στην Ιουδαία επειδή σημαίνει τον βασιλιά των Ιουδαίων. Ως βασιλιάς των Ιουδαίων σταυρώθηκε ο Σωτήρας και ως Χριστός σταυρώθηκε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν σταυρώθηκε ως αγαθός και χρηστός.
Όταν όμως ο Χριστός προσφωνείται “αγαθός”, και “χρηστός” προσφωνείται αφού συνώνυμες είναι οι δύο αυτές λέξεις. Το πλατωνικόν “αγαθόν”, ο θεός της φιλοσοφίας λέγεται και “χρηστόν”. Πολλές φορές ως αντίθετο του χρηστός οι Έλληνες συγγραφείς αντιπαραβάλουν το πονηρός.
Η παλαιότερη αναφορά στον Σωτήρα, από τον Σουετώνιο στο βίο των Καισάρων, αποδίδει στα λατινικά το όνομα ως “Χρήστος” και όχι Χριστός. Άραγε από άγνοια ο Σουετώνιος γράφει λάθος το όνομα του Χριστού ή έχει απλά κάποιες πληροφορίες, όπως ισχυρίζεται, για κάποιον Χρήστον.
O λατίνος πατέρας Τερτυλιανός, στο τρίτο κεφάλαιο της δικής του Απολογίας, αναφερόμενος ότι αδίκως καταδιώκονται μόνο για το όνομα οι χριστιανοί, εξηγεί πως έχουν τα πράγματα. “Χριστιανός, όσον αφορά το νόημα της λέξης, προέρχεται από το χρίσιμο (χρίζω). Παρ΄όλα αυτά προφέρεται λάθος από εσάς ως (χρηστιανός), γιατί δεν ξέρετε ούτε το όνομα που μισείτε, το οποίο προέρχεται από την γλυκύτητα και την αγαθότητα. Μισείτε λοιπόν ένα αθώο όνομα. Αλλά η βασική αιτία για την οποία κατηγορείτε αυτήν την αίρεση είναι επειδή φέρει το όνομα του Ιδρυτή της. Είναι όμως τίποτα καινούριο σε μια θρησκευτική αίρεση να ονομάζεται από τον Κύριο της. Δεν ονομάζονται οι φιλόσοφοι από τους ιδρυτές των συστημάτων τους, πλατωνικοί, επικούριοι, πυθαγόρειοι; Δεν ονομάζονται οι στωϊκοί και οι της ακαδημίας από το μέρος όπου συγκεντρώνονται; δεν ονομάζονται οι φυσικοί από το όνομα του Ερασίστρατου, οι γραμματικοί από τον Αρίσταρχο και ακόμη οι μάγειρες από τον Απίκιο; Και όμως φέροντας το όνομα του ιδρυτή των σχολών κανείς δε καταδιώκεται γι΄αυτό”.
Εκείνοι λοιπόν που καταδιώκουν τους χριστιανούς για το όνομα τους, δεν καταδιώκουν παρομοίως τους αιρετικούς που ονομάζονται γνωστικοί ή μανιχαίοι ή φιλόσοφοι κι έχουν οι ίδιοι μια τάση να γράφουν ή να προφέρουν με ήττα το όνομα των κατηγορουμένων χριστιανών, αγνοώντας την ορθογραφία και την προφορά του.
Η σύγχυση την οποία όπως νόμιζαν επέβαλαν οι χριστιανοί και η ασέβεια που έδειχναν προς τους θεούς και τα ονόματα των θεών, καταδιώχθηκαν ως πράξεις αθεϊας. Με το να ονομάζονται χριστιανοί μερικοί οπαδοί του Σωτήρα στην Αντιόχεια, οι Αλεξανδρείς θεωρούσαν ότι τολμούσαν να χρίζονται καλοί και αγαθοί και να ονομάζονται με το όνομα του τέλειου λόγου, του αόρατου “αγαθού”, του χρηστού του θεού.
Ετσι βλέπουμε ότι οι χριστιανοί εκείνοι που θεωρούσαν ασέβεια να προφέρεται το όνομα του Θεού, καταδιώχθηκαν αργότερα ως Ελληνες αιρετικοί.

Η απαγορευμένη λέξη των Αιγυπτίων

Οι Αιγύπτιοι, γράφει ο Αθηναγόρας, “κάνουν μια τελετή για τον Θεό, πως πέθανε και αναστήθηκε. Γι΄αυτό ζωγραφίζουν σε ξύλο πολλά ομοιώματα του θεού και διαλέγουν σε διαγωνισμό το καλύτερο, το οποίο και χρησιμοποιούν στην τελετή. Βάζουν το ξύλινο ομοίωμα στον επιτάφειο και με πομπή τον οδηγούν στον τάφο. Οταν οι Αιγύπτιοι κλαίνε με λυγμούς χτυπώντας το στήθος τους φωνάζουν ένα όνομα που δεν επιτρέπεται όμως να τω φανερώσω”.
Η πληροφορία όμως αυτή που μας δίνει ο Αθηναγόρας προέρχεται μάλλον από τον Ηρόδοτο και δεν είναι μια δική του σύγχρονη παρατήρηση. Οι πατέρες του δεύτερου και του τρίτου αιώνα αναφέρονται στις θρησκείες των Ελλήνων και των Αιγυπτίων, γνωρίζοντας τις από τις αναφορές των κλασσικών και όχι από άμεση παρατήρηση.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι παρακολούθησε την τελετή που περιγράφει ο Αθηναγόρας και ο Ηρόδοτος άκουσε το όνομα που φώναζαν οι αιγύπτιοι αλλά η Αθηναϊκή πολιτεία σίγουρα δεν θα του επέτρεπε να το φανερώσει στον κόσμο.
Ο Αθηναγόρας όμως γι΄αυτό ακριβώς ομολογεί ότι καταδιώκονται επειδή δεν συμμερίζονται την ιερή θλίψη των Αιγυπτίων. Οι Ελληνες όμως έκαναν παρόμοιες με τους Αιγυτπίους τελετές για τον αναστημένο θεό. Γι΄αυτό κατηγορούνται πως σε θέατρο μετέτραψαν την λατρεία του Θεού. Οι εθνικοί λοιπόν και κυρίως οι “χρηστιανοί” της Αλεξάνδρειας είναι εκείνοι που καταδιώκουν τους χριστιανούς της Αντιόχειας, όπου και πρώτα ονομάστηκαν χριστιανοί οι οπαδοί του Σωτήρα.
Οι “χριστιανοί” της Αλεξάνδρειας λάτρευαν τον Χριστό στο ναό του Σάραπη και ο χριστιανός επίσκοπος ήταν ιερέας του Σάραπη. Τον τέταρτο αιώνα όλοι όσοι σήμερα αποκαλούνται χριστιανοί περιελάμβαναν αρκετές ομάδες αιρετικών με διαφορετικά ονόματα. Αρχικά είχαν ενωθεί όλοι στην εκκλησία του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Γρήγορα όμως οι διαφορετικές παραδόσεις για τον Σωτήρα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους. Οταν ο ναός του Σάραπη δόθηκε από τον αυτοκράτορα στην Ορθόδοξη εκκλησία, οι χριστιανοί πέταξαν όλα τα αγάλματα αφήνοντας άθικτο μόνο ένα, ώστε να έχουν αυτό προς απόδειξη της ειδωλολατρείας των Ελλήνων και να τους χλευάζουν στο μέλλον. Το μίσος όπως αποδείχτηκε είχε διασπαρεί σε όλους τους χριστιανούς και δεν το ένιωθε μόνο η μία πλευρά.
Ετσι εξηγείται η απουσία του ονόματος των χριστιανών στα γραπτά των Ελλήνων. Αλλοι επειδή καταδιωκόταν για το όνομα και άλλοι επειδή το θεωρούσαν ιερό δεν το ανέφεραν ποτέ.
Οι εθνικοί αρνούνται να προφέρουν το όνομα του ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας
O λατίνος πατέρας Τερτυλιανός, στο τρίτο κεφάλαιο της δικής του Απολογίας, αναφέρει πως διώκονται επειδή και μόνο χρησιμοποιούν το όνομα του Ιδρυτή τους: “Αλλά η βασική αιτία για την οποία κατηγορείτε αυτήν την αίρεση είναι επειδή φέρει το όνομα του Ιδρυτή της. Είναι όμως τίποτα καινούριο σε μια θρησκευτική αίρεση να ονομάζεται από τον Κύριο της. Δεν ονομάζονται οι φιλόσοφοι από τους ιδρυτές των συστημάτων τους, πλατωνικοί, επικούριοι, πυθαγόρειοι; Δεν ονομάζονται οι στωϊκοί και οι της ακαδημίας από το μέρος όπου συγκεντρώνονται; δεν ονομάζονται οι φυσικοί από το όνομα του Ερασίστρατου, οι γραμματικοί από τον Αρίσταρχο και ακόμη οι μάγειρες από τον Απίκιο; Και όμως φέροντας το όνομα του ιδρυτή των σχολών κανείς δε καταδιώκεται γι΄αυτό”.
Είναι όμως αξιοπερίεργο το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι αποφεύγουν να αναφέρουν το όνομα των χριστιανών. Ο παραβάτης Ιουλιανός έγραψε λόγο κατά Γαλιλαίων.
Ο Μάρκος Αυρήλιος αφιερώνει πολλές σελίδες στους χριστιανούς στο “τα εις εαυτόν” λεγόμενο βιβλίο του. Πουθενά όμως δεν αναφέρει το όνομα τους. Ακόμη και στα διατάγματα που αφορούν τους χριστιανούς αντικαθιστά το όνομα των χριστιανών με ην λέξη “τοιούτοι”.
“Αυτοκράτωρ Καίσαρ Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Σεβαστός αρχιερεύς μέγιστος, … Υπέρ δε των τοιούτων ήδη και πολλοί των περί της επαρχίας ηγεμόνων και τω θειοτάτω ημών έγραψαν πατρί, οις και αντέγραψεν μηδέν ενοχλείν τους τοιούτους, …και εμοί δε περί των τοιούτων πολλοί εσήμαναν, οις δη και αντέγραψα κατακολουθών τους πατρός γνώμη. Ει δ τις επιμένοι τινά των τοιούτων εις πράγματα φέρων ως δη τοιούτον, εκείνος ο καταφερόμενος απολελύσθω του εγκλήματος και εάν φαίνηται τοιούτος ων, ο δε καταφέρων ένοχος εστί δίκης”. (Loeb classical library)
Ο κθηγητής Κ.Σαθας στην “εισαγωγή στο κρητικό θέτρο”, αναφέρει για τους Ελληνες δικηγόρους της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πως ενώ ομολογούσαν ότι ήταν χριστιανοί δεν ανέφεραν το όνομα των χριστιανών. “Οι σοφισταί ούτοι, καίτοι χριστιανοί την επιφάνειαν και μετά τινός χριστιανικού ζήλου ερμηνεύοντες την Παλαιάν Διαθήκην, ουχ ήττον εν ταις δημηγορίαις αυτών επιδεικνύουσι το κατά της επισήμου θρησκείας μίσος, διότι ούτε καν αναφέρωσι ποτέ το χριστιανικόν όνομα, ο αναγιγνώσκων τας δημηγορίας του Προκοπίου και του Χορικίου αμφιβάλλει άν οι άνθρωποι εκείνοι ήσαν χριστιανοί, μάλλον δε πιστεύει ότι ακούει ενθουσιώδεις λάτρεις των Ολυμπίων θεών και των ελληνικών ηρώων, εξ άλλων δε διδομένων πληροφορούμεθα ότι οι χριστιανοί ούτοι δικηγόροι ου μόνο εκθύμως επροστάτευαν το θέατρο, αλλ΄’οτι εν αυτή τη σκηνή εξεφώνουν τους πανηγυρικούς λόγους, και το παραδοξότερον ότι οι διδάσκοντες τους νόμους εφόρουν θεατρικάς στολάς, το τελευταίον τούτο έθιμον διατηρηθέν μέχρι τέλους εβδόμης εκατονταετηρίδος (691 μ.Χ.) ρητώς απηγορεύθη και αναθεματίσθη υπό της εν Τρούλλω συνόδου.
(Τους διδασκομένους τους πολιτικούς νόμους μη δειν τοις Ελληνικοίς έθεσι κεχρήσθαι, μήτε μήν επί του θεάτρων ανάγεσθαι, …. Ει δε τις από του νυν τούτο πράξαι τολμήσοι, αφοριζέσθω.)
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΗΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΙΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΑΥΡΗΛΙΟ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΟΝΟΜΑΤΙΖΟΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΑΦΟΒΑ. Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ ;
ΜΗΠΩΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΑΓΓΥΛΩΤΟ ΣΤΑΥΡΟ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΎΜΕ ΠΙΑ ΩΣ ΙΕΡΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ; ΑΦΟΥ ΗΤΑΝ !

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Εκατό χρόνια από την κατασκευή τους, τα «Πρωτόκολλα» εξακολουθούν να
τρέφουν τον αντισημιτισμό.

Το μπεστ σέλερ του μίσους.

Αν αμφιβάλλει κανείς για τη δύναμη του γραπτού λόγου, αρκεί να
αναλογιστεί την ιστορία αυτού του παράξενου βιβλίου, της πιο
περίεργης εκδοτικής επιτυχίας όλων των εποχών. Από τότε που
πρωτοεκδόθηκε, πριν από έναν αιώνα, δεν έπαψε να κινεί το ενδιαφέρον
των πιο ετερόκλητων ανθρώπων και να ενεργοποιεί την πολιτική
δραστηριότητα των πιο ασύμβατων ιδεολογιών. Και όμως, τα "Πρωτόκολλα
των Σοφών της Σιών" δεν είναι παρά ένα πλαστογράφημα, ένα
κακοφτιαγμένο δημιούργημα της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας την εποχή
του Τσάρου, της περιβόητης "Οχράνα". Περιλαμβάνει 24 κεφάλαια, τα
οποία υποτίθεται ότι αποδίδουν τα πρακτικά κάποιων μυστικών
συνεδριάσεων των "κεφαλών" της διεθνούς εβραϊκής συνωμοσίας.
Εμφανίζονται οι ίδιοι οι Εβραίοι να οργανώνουν με τον πιο κυνικό και
και σκοτεινό τρόπο την "παγκόσμια αυτοκρατορία τους". Περιγράφεται
κάθε είδους μέσο για την επίτευξη του τελικού σκοπού: της παγκόσμιας
κυριαρχίας.
Το περίεργο δεν είναι που οι πράκτορες του Τσάρου συνέλαβαν αυτό το
σχέδιο, να κατασκευάσουν δηλαδή ένα ντοκουμέντο το οποίο υποτίθεται
ότι αποκαλύπτει τις μυστικές αποφάσεις του "διεθνούς εβραϊσμού" για
την παγκόσμια επιβολή τους μέσω μιας συνωμοσίας. Το περίεργο είναι
ότι ακόμα και σήμερα, το ίδιο αυτό κείμενο κυκλοφορεί σ' όλο τον
κόσμο σε δεκάδες γλώσσες και εκατοντάδες εκδόσεις για να στηρίξει
παλιές και νέες θεωρίες για τον σιωνιστικό κίνδυνο.
Και όμως. Η πλαστότητα των "Πρωτοκόλλων" έχει αποδειχθεί με τον πιο
απόλυτο τρόπο ήδη από το 1921. Ο ανταποκριτής των Times του Λονδίνου
στην Κωνσταντινούπολη Φίλιπ Γκρέιβς ανακάλυψε τότε το αντίτυπο ενός
γαλλικού βιβλίου που είχε κυκλοφορήσει περί το 1860 και το οποίο
περιλαμβάνει αυτούσια κομμάτια από αυτά που ονομάστηκαν στη
συνέχεια "Πρωτόκολλα". Μόνο που το γαλλικό πρωτότυπο δεν είχε καμιά
σχέση με εβραίους ή με σιωνισμό. Γράφτηκε από τον Μορίς Ζολί και είχε
στόχο τον γάλλο αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Ο τίτλος του
ήταν "Διάλογοι στην κόλαση ανάμεσα στον Μακιαβέλι και τον Μοντεσκιέ".
Οταν οι πράκτορες της "Οχράνα" διασκεύασαν για δική τους χρήση το
κείμενο του Joly έβαλαν απλώς στη θέση του αυτοκράτορα τους "Σοφούς
της Σιών". Δεν φαντάζονταν ότι θα αποκαλυφθεί η λαθροχειρία τους,
εφόσον το πρωτότυπο του Joly είχε εκδοθεί τριανταπέντε χρόνια
νωρίτερα και τα περισσότερα αντίτυπά του είχαν καταστραφεί από τις
γαλλικές αρχές εξαιτίας του αντικαθεστωτικού του περιεχομένου.
Αλλωστε η Οχράνα δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη μετέπειτα
σταδιοδρομία του δημιουργήματός της. Σκοπός της ήταν να στηρίξει την
τρέχουσα αντιεβραϊκή πολιτική του Τσάρου, να δικαιολογήσει
τα "πογκρόμ" και να στρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον του εύκολου
στόχου.
Η αρχική απήχηση των "Πρωτοκόλλων" υπήρξε ελάχιστη στη Ρωσία και
μηδενική στο εξωτερικό. Μόνο μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917
άρχισε η παγκόσμια αξιοποίησή τους. Κατά τον εμφύλιο του 1918-1921 οι
Λευκοί έκαναν εκτεταμένη χρήση του βιβλίου στην προπαγάνδα τους,
υποστηρίζοντας ότι η επανάσταση δεν ήταν παρά μια εβραϊκή συνωμοσία
που στόχο είχε να αλώσει δια μέσου του μπολσεβικισμού τη χριστιανική
Αγία Ρωσία. "Αυτή η προπαγάνδα προκάλεσε τρομερές σφαγές" παρατηρεί ο
αμερικανός ιστορικός Bernard Lewis. Για να εξασφαλίσουν βοήθεια από
το εξωτερικό οι Λευκοί διέδωσαν τα "Πρωτόκολλα" στην Ευρώπη και την
Αμερική. Στη Μεγάλη Βρετανία, οι Times και η Morning Post δημοσίευσαν
εκτεταμένα αποσπάσματα σε συνέχειες, ενώ ο Spectator ζήτησε τη
συγκρότηση ειδικής επιτροπής για να εξετασθεί αν οι βρετανοί
εβραίοι "είναι πράκτορες μιας μυστικής κυβέρνησης". Στις Ηνωμένες
Πολιτείες τα "Πρωτόκολλα" δημοσιεύθηκαν με τον τίτλο "Ο εβραϊκός
κίνδυνος" και ενέπνευσαν τον μεγιστάνα της αυτοκινητοβιομηχανίας
Χένρι Φορντ να γράψει σειρά σχετικών άρθρων και να τα κυκλοφορήσει σε
μπροσούρα ("Ο διεθνής Εβραίος"), η οποία έγινε διεθνές μπεστ σέλερ. Η
αποκάλυψη της λαθροχειρίας το 1921 υποχρέωσε τον διεθνή τύπο να
αναγνωρίσει το σφάλμα. Ακόμα και ο Φορντ το παραδέχθηκε με κάποια
καθυστέρηση (το 1927). Η παγκόσμια όμως διάδοση του βιβλίου ήταν ήδη
γεγονός.
Τη μεγαλύτερη εκδοτική τους επιτυχία τα "Πρωτόκολλα" τη γνώρισαν στη
μεσοπολεμική Γερμανία. Μέσα στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας (1920)
πουλήθηκαν πάνω από 120.000 αντίτυπα και οργανώθηκαν πολυάριθμες
εκδηλώσεις που "εκλαϊκευαν" τις πλαστογραφημένες αποκαλύψεις. Από το
1923 ανέλαβε το έργο της διάδοσης ο επίσημος "φιλόσοφος" του
ναζιστικού κόμματος, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, με το βιβλίο "Τα
Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η διεθνής εβραϊκή πολιτική". Οταν
κατέλαβε την εξουσία ο Χίτλερ το 1933, η γερμανική μετάφραση
των "Πρωτοκόλλων" είχε ήδη φτάσει στην 33η επανέκδοση. Το καθεστώς
των εθνικοσοσιαλιστών τα ανέδειξε φυσικά σε κύριο μοχλό της
αντισημιτικής τους προπαγάνδας. Η επίσημη ναζιστική έκδοση προτρέπει
τους πολίτες "να μελετήσουν τις τρομερές ομολογίες των Σοφών της Σιών
και να φροντίσουν ώστε το βιβλίο να φτάσει στα χέρια όλων των
Γερμανών". Το 1935 το γερμανικό υπουργείο Παιδείας συμπεριέλαβε
τα "Πρωτόκολλα" στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια.
Η ήττα του ναζισμού και η παγκόσμια φρίκη για το Ολοκαύτωμα περιόρισε
κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια τα "Πρωτόκολλα" στη θέση που τους
ταιριάζει: ανάγνωσμα φαντασιόπληκτων ακροδεξιών ή θρησκόληπτων
φανατικών. Τα ξανασυναντάμε σε μαζική κλίμακα τη δεκαετία του 50 στις
αραβικές χώρες που έρχονται σε σύγκρουση με το νεοσύστατο Ισραήλ. Στα
αραβικά τα "Πρωτόκολλα" είχαν μεταφραστεί ήδη το 1926. Ομως η πρώτη
αυτή έκδοση υπήρξε έργο ρωμαιοκαθολικών της Ιερουσαλήμ. Η πρώτη
μετάφραση από μουσουλμάνο έγινε μόλις το 1951. Σήμερα οι αραβικές
μεταφράσεις έχουν φθάσει τις 9 και οι εκδόσεις είναι αμέτρητες. Μια
απ' τις μεταφράσεις υπογράφεται από τον διάσημο συγγραφέα Αμπάς
Μαχμούντ Αλ Ακάντ (1961) και μια άλλη από τον αδελφό τού Νάσερ
(1968). Ο ίδιος ο Νάσερ αλλά και ο Σαντάτ, και ο Καντάφι έχουν
δημόσια συστήσει την ανάγνωση των "Πρωτοκόλλων". Ο σαουδάραβας
βασιλιάς Φεϊζάλ συνήθιζε να προσφέρει στους καλεσμένους του από ένα
αντίτυπο. Από τα τέλη της δεκαετίας του 60 η επίσημη προπαγάνδα υπέρ
των "Πρωτοκόλλων" περιορίστηκε στη Σαουδική Αραβία, εφόσον δεν
ταίριαζε στις αντιιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις που ακολουθούσαν τα
περισσότερα αραβικά κράτη. Η σκυτάλη πέρασε στο Ιράν, το Πακιστάν, τη
Μαλαισία και την Ινδονησία.
Ακόμα και κάποιος αναγνώστης που δεν έχει πληροφορηθεί την ιστορία
της πλαστογράφησης των "Πρωτοκόλλων" μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι
πρόκειται περί κατασκευάσματος. Είναι πράγματι οξύμωρο το σχήμα,
σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως όργανο
του κακού, χρησιμοποιώντας μάλιστα την τυπική αντισημιτική
φρασεολογία των χριστιανών της εποχής. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους
προπαγανδιστές της γνησιότητας. Εχουν τη δική τους λογική. Την
περιγράφει ο πιο θερμός και πιο διάσημος υποστηρικτής
των "Πρωτοκόλλων":
«Τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" που οι Εβραίοι τ' απαρνούνται με
τόση κακία, δείχνουν μ' έναν αναμφισβήτητο τρόπο πόσο ολόκληρη η
ύπαρξη αυτού του λαού στηρίζεται στα ψέματα που εξυφαίνει. 'Είναι
πλαστά' επαναλαμβάνει η 'Γκαζέτα της Φραγκφούρτης' και προσπαθεί να
πείσει το σύμπαν. Αυτό όμως και μόνο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη
ότι είναι αληθινά κι αυθεντικά. Εκφράζουν ξεκάθαρα και εν γνώσει του
σκοπού, αυτά που οι Εβραίοι ασυνείδητα προσπαθούν να πετύχουν. Αυτό
είναι το πιο σημαντικό. Δεν μας ενδιαφέρει εδώ να εξετάσουμε ποιοι
απ' τους Εβραίους παραδέχονται αυτές τις αποκαλύψεις. Εκείνο που
είναι αποφασιστικό και συντριπτικό γι' αυτούς είναι ότι φέρνουν στο
φως της μέρας, με μίαν ανατριχιαστική ακρίβεια, το χαρακτήρα και τη
δραστηριότητα του ιουδαϊκού λαού και, μ' όλες του τις διακλαδώσεις,
τον τελικό σκοπό στον οποίον τείνουν. Ο καλύτερος τρόπος για να
κάνουμε σωστές τις αποκαλύψεις είναι να τις θέσουμε αντιμέτωπες στα
γεγονότα. Αν κάνουμε να περάσουν απ' το μυαλό μας τα ιστορικά
γεγονότα των τελευταίων ετών, φωτισμένα απ' αυτό το βιβλίο,
καταλαβαίνουμε αμέσως γιατί ο εβραϊκός Τύπος το κατεδίκασε έτσι
κραυγαλέα: Οταν θα 'ρθει η μέρα που το βιβλίο αυτό θα γίνει το
ευαγγέλιο του Εβραίου, τότε θ' αποκαλυφθεί κι η τρομερή συνωμοσία που
τόσον καιρό εξυφαινόταν». (Αδόλφου Χίτλερ, «Ο αγών μου», μετάφραση
Ανδρ. Πάγκαλος, τ. Α', εκδ. Ζάρβανος, Αθήνα 1961).

Οπως γίνεται συνήθως με την εισαγωγή των ευρωπαικών ρευμάτων στη χώρα
μας, η εν Ελλάδι σταδιοδρομία των "Πρωτοκόλλων" εγκαινιάστηκε με μιά
σχετική χρονική καθυστέρηση· γρήγορα ωστόσο έμελλε να αποδειχτεί ότι
ο σπόρος έπεσε σε γόνιμο έδαφος. Η πρώτη γνωστή ελληνική έκδοση του
βιβλίου έγινε το 1924 στη Θεσσαλονίκη, όπου η παρουσία μιας συμπαγούς
ισπανόφωνης εβραικής κοινότητας ( 40% του πληθυσμού της πόλης κατά
την απελευθέρωσή της, σύμφωνα με την επίσημη ελληνική στατιστική τού
1913), η ανάπτυξη ισχυρών σοσιαλιστικών τάσεων ανάμεσα στο εβραικό
προλεταριάτο κι ο έντονος ανταγωνισμός ελλήνων κι εβραίων
επιχειρηματιών για τον οικονομικό έλεγχο της πόλης παρέχουν όλες τις
προυποθέσεις για την υπόθαλψη ενός αντισημιτικού ρεύματος. Για τη
μαζική διάδοσή του θα χρειαστεί ωστόσο να περιμένουμε ώς το 1928:
επανέκδοσή του στη Θεσσαλονίκη, παράλληλη κυκλοφορία του από τις
εκδόσεις "Δράσις", δημοσίευσή του σε συνέχειες από τις
εφημερίδες "Μακεδονία" και "Φως" της συμπρωτεύουσας... Νέες
επανεκδόσεις ( της "Δράσεως") αναφέρονται για το 1934 και το 1940.
Σήμερα, αν κάποιος συμπολίτης μας θελήσει να προμηθευτεί
τα "Πρωτόκολλα", δεν θα χρειαστεί να ψάξει και πολύ. Απεναντίας,
μάλλον θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δίλημμα ποια απ' όλες τις εκδόσεις
που κυκλοφορούν να επιλέξει: μια σύντομη βόλτα μας στα κεντρικά
αθηναικά βιβλιοπωλεία απέδωσε οκτώ διαφορετικές εκδόσεις του
διαβόητου ψευτο-ντοκουμέντου κι ένα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο
αριθμό "αποκαλυπτικών" πονημάτων που χρησιμοποιούν τα "Πρωτόκολλα" ως
βασική πηγή έμπνευσής τους. Πρόκειται για εκδοτικά εγχειρήματα με
αφετηρίες πολύ πιό "πολυφωνικές" απ' ό,τι θα περίμενε ίσως ο
υποψιασμένος αναγνώστης: ανάμεσα σ'αυτούς που δεν δίστασαν να
επενδύσουν στο κατασκεύασμα της τσαρικής Οχράνα συναντάμε όχι μόνο
τους κλασικούς νεοναζί της "4ης Αυγούστου" του γνωστού Κων/νου Πλεύρη
("Ελληνικόν Αύριον", έκδοση του θεσσαλονικιώτικου τμήματος της
οργάνωσης, τχ.12) ή εκδοτικούς οίκους ειδικευμένους σ'αυτού του
είδους κι επιπέδου την παραφιλολογία ( Στερέωμα, Λογοθέτης) αλλά και
διάφορες χριστιανικές παραθρησκευτικές ή πολιτικές ομάδες ( Ορθόδοξος
Τύπος, βιβλιοπωλείο Νεκτ. Παναγόπουλος, Μήνυμα), ακόμα και εκδότες με
σοβαρή, κατά τα άλλα, δραστηριότητα (Κάκτος, Γερ. Αναγνωστίδης).
Εξίσου φαινομενικά "πλουραλιστική" είναι και η παρουσίαση
των "Πρωτοκόλλων" από τους εκάστοτε εκδότες τους. Μάταια θα περίμενε
κανείς, από τους σοβαρότερους τουλάχιστον οίκους, μια κριτική
προσέγγιση που να ενημερώνει τον ανυποψίαστο αναγνώστη για την
πλαστότητα του "ντοκουμέντου". Απεναντίας, είτε ρητά είτε δια της
αποσιώπησης, η προάσπιση της "αυθεντικότητάς" τους αποτελεί τον
κανόνα. Το βιβλιοπωλείο Παναγόπουλου λχ αρκείται στην παράθεση
παλιότερης (1932) εισαγωγής του Φώτιου Φωτιάδη, όπου δίπλα στην
καταγγελία της "αποκαλυπτόμενης" εβραικής συνωμοσίας εξυμνείται
η "σοβαρή και συστηματική προσπάθεια" εκείνων των χρόνων "από ηγέτες
πατριώτες" (καταλαβαίνετε ποιους) "για αποτελεσματική καταπολέμηση
του τρομακτικού αυτού κινδύνου". Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και
η επανέκδοση, από τον Κάκτο, παλιότερης μετάφρασης των "Πρωτοκόλλων":
παρά την ένταξη του βιβλίου στην (εξ ορισμού λάιτ)
σειρά "Μεταφυσική", η όποια προσπάθεια αποστασιοποίησης ακυρώνεται
στην πράξη από την ψευδοιστορική εισαγωγή του Ροζέ Λαμπελέν (1921),
ανοιχτή συνηγορία όχι μόνο της υποτιθέμενης "αυθεντικότητας" του
περιεχομένου τους αλλά και των "κυμάτων αντισημιτισμού" της
εποχής. "Μεγίστης σημασίας έγγραφα" που "αυτοξεγυμνώνουν το αληθινό
πρόσωπο των Σιωνιστών - Εβραίων" χαρακτηρίζει τα "Πρωτόκολλα" στη
δική του εισαγωγή ο αρχιμανδρίτης Βασιλόπουλος, ενώ εξίσου
στρατευμένη και πολύ πιό εκτενής είναι η υπεράσπισή τους από τον
Γκόρντον Πράις ( Λογοθέτης). Αντίθετα, οι τεταρτοαυγουστιανοί της
Θεσσαλονίκης δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με τέτοιες
μικρολεπτομέρειες - φτάνουν μάλιστα να παρουσιάσουν σαν "εισαγωγή του
1897" μια συρραφή από τα κείμενα των Φωτιάδη και Λαμπελέν, που
αναφέρει γεγονότα πολύ μεταγενέστερα, όπως η ρωσική επανάσταση του
1917 ή ο Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914-18!
Πιο ενδιαφέρουσα από τα παραδοσιακά αντισημιτικά παραληρήματα είναι
όμως η προσπάθεια αξιοποίησης των "Πρωτοκόλλων" από προοδευτική,
υποτίθεται, σκοπιά. Αρκετά προσεκτικός, ο Ν. Ψαρουδάκης
της "Χριστιανικής Δημοκρατίας" παραθέτει στο δικό του πρόλογο τα
αποδεικτικά στοιχεία της πλαστότητάς τους, για να αποφανθεί ωστόσο
στη συνέχεια ότι "το βιβλίο αυτό θάταν ένα ολότελα ασήμαντο κείμενο,
αν η θλιβερή πραγματικότητα που περιβάλλει τα σημερινά έθνη δεν
αποτελούσε μια πιστή φωτογραφία του, μια καταπληκτική εφαρμογή του!" -
κι ότι, ως εκ τούτου, "είτε γνήσιο είναι το βιβλίο, είτε πλαστό αλλά
προφητικό (sic), είναι έργο μεγάλης σημασίας". Μ' άλλα λόγια, και η
πίττα της "αντικειμενικότητας" ολόκληρη και ο σκύλος της
συνωμοσιολογίας χορτάτος...Καθόλου ισορροπημένη και με αρκετά φαιδρές
εξάρσεις είναι απεναντίας η "αντιιμπεριαλιστική" ανάγνωση του
δημιουργήματος της τσαρικής προπαγάνδας από την ανώνυμη εισαγωγή
των "Πρωτοκόλλων" στη μεταπολιτευτική έκδοση του Αναγνωστίδη. Αφού
κατακεραυνώνεται σαν σιωνιστική προπαγάνδα κάθε αμφισβήτηση της
γνησιότητάς τους και υιοθετείται πανηγυρικά ο ισχυρισμός της Οχράνα
ότι όλες ανεξαίρετα οι νεωτερικές ιδέες των τελευταίων αιώνων, από τη
δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό ώς τον κομμουνισμό και τον
αναρχισμό αποτελούν σιωνιστικό δόλωμα προορισμένο να αποκόψει τους
λαούς από τούς μονάρχες τους (μοναδικό ανάχωμα στα σχέδια του
εβραϊσμού), στο τέλος υποστηρίζεται ότι "ο Σιωνισμός, συνταυτισμένος
τώρα με τον Ιμπεριαλισμό, δεν παραιτήθηκε απ'τα κοσμοκρατορικά του
σχέδια, άλλαξε όμως στόχους και τακτική (...) υποστηρίζει τώρα τις
μοναρχίες και τα κάθε λογής αντιδραστικά καθεστώτα, δηλαδή γλύφει
εκεί που έφτυνε. (...) Σκοπός του αποκλειστικός σήμερα είναι η
ανάσχεση μόνο του κομμουνισμού"!
Με τέτοια ευελιξία στις εισαγωγές των ίδιων των "Πρωτοκόλλων",
καθόλου περίεργο που, με μια κάπως πιό ελεύθερη χρήση τους, τα εν
λόγω ψευδοντοκουμέντα επιστρατεύονται για να στηρίξουν πάσα νόσον και
πάσα θεωρίαν. "Σας παρακαλώ διαβάστε το αποκαλυπτικό βιβλίο "Τα
Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" εξορκίζει τους αναγνώστες του ο
αγιορείτης μοναχός Παρθένιος, προκειμένου να τους πείσει για τη
διεθνή σιωνιστική συνωμοσία που κρύβεται, μεταξύ άλλων, πίσω από τις
πιστωτικές κάρτες· "τα Πρωτόκολλά τους προβλέπουν τα πάντα"
αποφαίνεται ο βασιλόφρων μακεδονολόγος Κώστας Μπάρμπης, πρώην
διευθυντής του ΙΚΥ, που καταγγέλλει την επιτυχία των εν Ελλάδι
σιωνιστών "να εξοστρακίσουν τον τελευταίο χριστιανό ορθόδοξο βασιλιά
σ' ολόκληρη τη Γη"· στα ίδια καταφεύγουν ο Ιω. Φουράκης, Π. Κώστας
και «Dr. D.C. Yermak» για να "τεκμηριώσουν" την υποτιθέμενη διεθνή
ανθελληνική εκστρατεία που εκποορεύεται από τη συμμαχία Βατικανού,
μασόνων, σιωνιστών κι άλλων ενσαρκώσεων του Αντίχριστου.
Προφανώς, μόνο ένας Χίτλερ μας σώζει...

Μια προφητική πλαστογραφία;

Η Εκκλησία της Ελλάδος, όπως μας είπε ο υπεύθυνος Τύπου Ι. Μ.
Χατζηφώτης, δεν έχει επίσημη θέση για τη γνησιότητα ή μη των
περίφημων "Πρωτοκόλλων". Για περισσότερες λεπτομέρειες μας παρέπεμψε
στο συνεργάτη του και συντάκτη της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" θεολόγο
Αριστείδη Πανώτη. «Δεν είναι καθόλου σαφές αν πράγματι αυτό το
κείμενο είναι γνήσιο. Μπορεί να είναι έργο των μυστικών υπηρεσιών του
Τσάρου. Μπορεί να είναι μιά έκθεση της "Οχράνα" σχετικά με τις
απόψεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο εσωτερικό του εβραϊσμού. Δεν
νομίζω ότι όσοι το ανασύρουν καταφέρνουν τίποτα. Βρίζοντας τον
εβραϊσμό με τέτοιες ξεπερασμένες, θα 'λεγα παλαιοημερολογίτικες,
μεθόδους το μόνο που ίσως πετυχαίνουν είναι να τον ενισχύουν».
Ομως ο κ. Πανώτης -ακριβώς όπως και οι πάσης φύσεως οπαδοί
της "σιωνιστικής συνωμοσίας" που δεν έχουν αμφιβολίες για τη
γνησιότητα του "ντοκουμέντου" και το αξιοποιούν συστηματικά-
διαπιστώνει ότι "το περιεχόμενο των "Πρωτοκόλλων" ιστορικά
επιβεβαιώνεται. Οι περισσότεροι από τους στόχους που γράφονται σ'
αυτά έχουν πραγματοποιηθεί. Εχει υλοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος του
σχεδίου. Μη ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι ηγέτες των ολοκληρωτικών
κρατών, ιδίως της Ανατολικής Ευρώπης, ήσαν Εβραίοι. Δυστυχώς λίγο
πολύ βρισκόμαστε όλοι στα χέρια των Εβραίων. Είναι οικονομικά και
πολιτικά κυρίαρχοι σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε μας τους Ελληνες δεν
έχουν πάψει να δημιουργούν καταστάσεις".
Μιά βόλτα στα εκκλησιαστικά στέκια επιβεβαιώνει τις βλαβερές
συνέπειες της προηγούμενης "κομψής" αντισημιτικής θεωρίας για
το "ντοκουμέντο". Ο "Σωτήρας" πουλάει την έκδοση των "Πρωτοκόλλων"
που επιμελήθηκε ο αρχιμανδρίτης Χαρ. Βασιλόπουλος. Στη "Ζωή"
υποδεικνύουν τη μεταγλωττισμένη στη δημοτική έκδοση του "Νεκτάριου
Παναγόπουλου", δίνοντας και τη σχετική διεύθυνση του οίκου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η πολιτική του βιβλιοπωλείου της "Αποστολικής
Διακονίας". Ο κ. Σπ. Καράλης -με αφορμή τη σχετική με την "απάτη του
αιώνα" επιφυλλίδα του Π. Κοροβέση, στην "Ε"- μας κατήγγειλε στις 5.6
ότι το επίσημο εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο διακινούσε το βιβλίο. "Τους
ρώτησα αν γνωρίζουν ότι αυτό το βιβλίο είναι πλαστογραφία. Μου
απάντησαν πως το γνωρίζουν. Τότε γιατί το πουλάτε; Μου είπαν ότι το
πουλούν επειδή το ζητάει ο κόσμος (...) "Ξέρετε ότι σ' αυτό το βιβλίο
βασίστηκαν τα πογκρόμ του τσάρου στη Ρωσία και τα κρεματόρια του
Χίτλερ;" Ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου δεν ήξερε τι να απαντήσει.
Κάτι ψέλλισε, ότι αυτό το βιβλίο το προλογίζει κάποιος ιερέας τον
οποίο θεωρούσε πνευματικό άνθρωπο". Σήμερα, πάντως, το βιβλίο έχει
εξαφανιστεί από τα ράφια της Αποστολικής Διακονίας.

Ενα βιβλίο που έγινε εφιάλτης

«Τρομακτικό παράδειγμα» μετατροπής μιας μυθοπλασίας σε πραγματικότητα
θεωρεί ο Ουμπέρτο Εκο τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών". Αναζητώντας
τις απαρχές αυτής της "μυθοπλασίας που έγινε εφιάλτης", ο Εκο
ανιχνεύει τις ρίζες της ιδέας περί μιας μυστικής διεθνούς συνωμοσίας
στο αποκρυφιστικό κλίμα που κάλυψε τον αφανισμό του Τάγματος των
Ναϊτών από τον Φίλιππο τον Ωραίο (14ος άι.), στα μυστηριώδη μανιφέστα
της αδελφότητας των Ροδόσταυρων (17ος άι.), στις μεταγενέστερες
αντιλήψεις περί μυστικών εταιρειών που απεργάζονται σχέδια ολέθρου
της ανθρωπότητας, στα Απομνημονεύματα του αβά Μπαριέλ που κατήγγειλε
τη Γαλλική Επανάσταση ως συνωμοσία Ιακωβίνων και Διαφωτιστών...
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η διεθνής συνωμοσία έμελλε για πρώτη φορά
να συνδεθεί με τους Εβραίους, οι οποίοι στο εξής θα θεωρηθούν οι
κρυφοί υποκινητές της. Το 1864, ο Μορίς Ζολί εκδίδει μια σάτιρα κατά
του Ναπολέοντα Γ', στην οποία εμφανίζει τον Μακιαβέλι- Ναπολέοντα Γ'
να συζητά στην Κόλαση με τον Μοντεσκιέ. Το 1864, ο Γερμανός Χέρμαν
Γκέντσε δημοσιεύει ένα μυθιστόρημα τρόμου, στο οποίο περιλαμβάνεται
μια απόκρυφη τελετή στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας, όπου
εκπρόσωποι των δώδεκα φυλών του Ισραήλ προετοιμάζουν την κατάκτηση
του πλανήτη. Το 1876, η ίδια ιστορία παρουσιάζεται στη Ρωσία ως
πραγματικό γεγονός με τίτλο "Οι Ιουδαίοι, κύριοι του κόσμου".
Παρόμοιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσουν τα επόμενα χρόνια σε διάφορες
ευρωπαϊκές χώρες.
Η ιστορία έχει και συνέχεια. Στη στροφή του αιώνα θα εμφανιστεί στο
προσκήνιο ο Πιοτρ Ιβάνοβιτς Ρατσκόφσκι, μια μυθιστορηματική
φυσιογνωμία που ξεκίνησε έχοντας προβλήματα με την τσαρική αστυνομία
και κατέληξε επικεφαλής της Οχράνα στο Παρίσι. Ας δώσουμε όμως το
λόγο στον Εκο:
Τούτος ο Ρατσκόφσκι, προκειμένου να βοηθήσει τον προστάτη του υπουργό
Σεργκέι Βίτε κατά του πολιτικού του αντιπάλου Ιλίγια Τσιόν ή Ελί ντε
Σιόν, διέταξε να ερευνηθεί το εξοχικό σπίτι του Σιόν. Εκεί βρήκε ένα
κείμενο που αποτελούσε αντιγραφή του φυλλαδίου του Ζολί κατά του
Ναπολέοντα Γ', με τη διαφορά ότι απέδιδε τις ιδέες του Μακιαβέλι στον
Βίτε. Ενθερμος αντισημίτης -ας μη λησμονούμε ότι όλα αυτά συνέβαιναν
την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους- ο Ρατσκόφσκι σκέφθηκε αμέσως να
εξαφανίσει κάθε αναφορά στον Βίτε και να εμφανίσει τους Εβραίους ως
φορείς της διεθνούς συνωμοσίας που ο Σιόν απέδιδε στον Βίτε. (...) Το
κείμενο που "επιδιόρθωσε" ο Ρατσκόφσκι υπήρξε πιθανότατα η πρώτη πηγή
των διαβόητων Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών. (...)
Πολλοί παρατήρησαν ότι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς
στα "Πρωτόκολλα" ένα κείμενο που πρέπει να δημιουργήθηκε στη Γαλλία
του τέλους του (19ου) αιώνα, καθώς έχει πάμπολλες αναφορές σε
προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας εκείνης της εποχής (...). Αλλά
εξίσου απλό ήταν να αναγνωρίσει κανείς μεταξύ των πηγών του κειμένου
πολλά λαϊκά μυθιστορήματα. Δυστυχώς όμως η αφήγηση ήταν τόσο
πειστική, ώστε δεν ήταν δύσκολο να την πάρει κανείς στα σοβαρά.
Το υπόλοιπο τούτης της ιστορίας είναι ιστορία. Ενας περιπλανώμενος
ρώσος μοναχός ονόματι Σέργιος Νείλος -κάτι μεταξύ δολοπλόκου και
προφήτη-, μια μορφή με φιλοδοξίες τύπου Ρασπούτιν (ήθελε να γίνει
πνευματικός του τσάρου) και με την έμμονη ιδέα του Αντίχριστου,
ανέλαβε τη δημοσίευση και το σχολιασμό των "Πρωτοκόλλων". Στη
συνέχεια, τα "Πρωτόκολλα" περιηγήθηκαν ολόκληρη την Ευρώπη, έως ότου
έπεσαν στα χέρια του Αδόλφου Χίτλερ... Οι συνέπειες είναι γνωστές.
Κανείς ωστόσο δεν αντιλήφθηκε ότι τούτο το συμπίλημα διαφορετικών
κειμένων δεν ήταν παρά μια μυθοπλασία; Κι όμως, το 1921, οι Τάιμς του
Λονδίνου ανακάλυψαν το φυλλάδιο του Μορίς Ζολί και το κατονόμασαν ως
πηγή των "Πρωτοκόλλων". Αλλά η αποδεικτική αξία των γεγονότων δεν
αρκεί, όταν ο κόσμος αποζητά πάση θυσία ένα μυθιστόρημα τρόμου. Η
Αγγλίδα Νέστα Ουέμπστερ -που πέρασε τη ζωή της προσπαθώντας να
τεκμηριώσει την υπόθεση της ιουδαϊκής συνωμοσίας- έγραψε στα 1924 ένα
βιβλίο με τίτλο "Secret Societies and Subversive Movements" (Μυστικές
Εταιρείες και ανατρεπτικά κινήματα). Η Ουέμπστερ υπήρξε καλά
πληροφορημένη και γνώριζε τις αποκαλύψεις των Τάιμς, αλλά και την
ακριβή ιστορία του Νείλου, του Ρατσκόφσκι, του Γκέντσε και των λοιπών
(...). Μολαταύτα κατέληγε στο εξής συμπέρασμα:
"Η μοναδική γνώμη την οποία μπορώ να υιοθετήσω είναι ότι τα
Πρωτόκολλα, αυθεντικά ή μη, αποτυπώνουν το πρόγραμμα μιας παγκόσμιας
επανάστασης και ότι (...) πρόκειται για έργο είτε μιας μυστικής
εταιρείας είτε κάποιου προσώπου το οποίο γνώριζε άριστα τις
παραδόσεις των μυστικών εταιρειών και ήταν σε θέση να αναπαραγάγει
τις ιδέες και το ύφος τους."
Ο συλλογισμός δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι: "Αφού τα Πρωτόκολλα
ισχυρίζονται όσα ανέφερα στην ιστορία μου, την επιβεβαιώνουν." Η
ακόμη: "Τα Πρωτόκολλα επιβεβαιώνουν την ιστορία την οποία άντλησα από
αυτά, ως εκ τούτου είναι γνήσια."
Από ποιον προμηθεύθηκαν οι "χριστιανοί" τα περιβόητα "Πρωτόκολλα";
Σύμφωνα με τον Λαμπελέν που τα υποστηρίζει "ή αντεγράφησαν υπό
γυναικός τινός, συζύγου ή ερωμένης ενός εκ των μυημένων, ή
υπεξηρέθησαν από χρηματοκιβώτιον το οποίον είχον οι Σιωνισταί εις
τινα πόλιν της Αλσατίας".

Ευαίσθητα νεύρα φαίνεται πως είχε ο πρώτος μεταφραστής
των "Πρωτοκόλλων" στα αγγλικά, δημοσιογράφος Βίκτορ Μάρσντεν. "Οπως
είχε εξομολογηθεί σε φίλους του", διαβάζουμε στον πρόλογο του
Γκ.Πράις, "του ήταν αδύνατο να δουλέψει [ στη μετάφρασή τους ]
περισσότερο από μιά ώρα κάθε φορά, γιατί τον αρρώσταινε στην
κυριολεξία το "διαβολικό πνεύμα" του κειμένου". Οταν λίγο αργότερα
πέθανε "ύστερα από εξαιρετικά σύντομη ασθένεια", οι θιασώτες
της "εβραικής συνομωσίας" έσπευσαν, φυσικά, να ενοχοποιήσουν το εν
λόγω πνεύμα...

Ηδη από το 1920 είχε τεθεί με οξύτητα το ζήτημα της "ελευθερίας"
λοφορίας των "Πρωτοκόλλων". Ο μεγάλος αμερικάνικος οίκος "Πάτναμ εντ
Σον" ισχυριζόταν ότι το διέθετε υπερασπιζόμενος την "ελευθερία της
κίνησης των ιδεών", ώσπου -αφού εισέπραξε τα κέρδη από τις πωλήσεις-
αντελήφθη ότι το δήθεν ντοκουμέντο δεν κατατάσσεται στα βιβλία
γνώμης, και διέκοψε την έκδοση.

Και οι δύο μελετούν συστηματικά τα σχέδια της "Εβραικής συνομωσίας"
κατά του ελληνισμού. Ορκίζονται στην αυθεντικότητα των "Πρωτοκόλλων"
αλλά διαφωνούν σε ορισμένα ...λεπτά θέματα. Ο "δημοκρατικός" Γ. Π.
Φουράκης υποστηρίζει π.χ. ότι η χούντα του Παπαδόπουλου ήταν έμπνευση
της Μοσάντ και τα μέλη της πράκτορές της. Η απόφαση -λέει- πάρθηκε
στις 8.1.1967 στο Τελ Αβίβ! Ο βασιλόφρων Κ. Μπάρμπης τον διορθώνει: Η
χούντα καθοδηγήθηκε μόνο από την αμερικάνικη DIA, η οποία βέβαια
ήταν ...διαβρωμένη από τον εβραισμό! Ομως η ουσία της διαφοράς τους
είναι ότι ο Φουράκης κατηγορεί τα "εβραιομασονικά ανάκτορα" για σειρά
προδοσιών αποσιωπώντας ότι ...μασόνος και ενδοτικός ήταν ο Ε.
Βενιζέλος, όπως "αποδεικνύει" ο Μπάρμπης.

Με κάθε σοβαρότητα ο αρχιμανδρίτης Βασιλόπουλος μας διαβεβαιώνει στη
δική του έκδοση των "Πρωτοκόλλων", ότι "οι Σιωνισταί Εβραίοι
εδημιούργησαν ένα ακόμη αντιχριστιανικό τέρας, τον Αδόλφον Χίτλερ. Ο
Χίτλερ ήταν κατά το ήμισυ Εβραίος. Στο περιβάλλον του υπήρχαν πολλοί
Εβραίοι, καθώς μάγοι, σατανισταί και αποκρυφισταί". Παρόλα αυτά δεν
αρνείται την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος: "Η οργή του Χίτλερ εστράφη
εναντίον των ευεργετών του Εβραίων και εκατοντάδες χιλιάδες από
αυτούς τους έκαμε σαπούνι". Ερμηνεία του φαινομένου; "Γιά μιά ακόμη
φορά ο Θεός απέδειξε στους χριστιανομάχους Σιωνιστάς ότι ο Χριστός
είναι ανίκητος και ότι σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν"!

Ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου δεν συμφωνεί με την αβασάνιστη
εκδοτική αναπαραγωγή των "Πρωτοκόλλων". "Η κυκλοφορία του πλαστού
αυτού βιβλίου έχει απαγορευτεί στα περισσότερα δημοκρατικά κράτη της
Γης. (Και μη μιλήσει κανείς για λογοκρισία:το βιβλίο δεν εκφράζει
γνώμη ή άποψη -είναι προπαγανδιστικό επινόημα). Ενα από τα ελάχιστα
κράτη που επιτρέπουν την κυκλοφορία του είναι η Ελλάδα. Μάλιστα πολύ
συχνά το βλέπω να διαφημίζεται στο "Ποντίκι"." ("Ε", 26.5.95).

Παρά την "αντισιωνιστική" ρητορική τους, οι υμνητές των "Πρωτοκόλλων"
κάποτε σπεύδουν να καταθέσουν τη συμφωνία τους με την πραγματική
στοχοθεσία του σιωνισμού - τη δημιουργία δηλ. ενός αποικιακού,
θρησκευτικού κράτους στην Παλαιστίνη, εις βάρος των άλλων κατοίκων
της περιοχής. "Ο πόθος αυτός δε θα μπορούσε να κατακριθεί από κανένα"
δηλώνει αμήχανα ο προλογίζων Φ.Φωτιάδης (1932). Κόρακας κοράκου μάτι
βγάζει;

Στις φυλακές Λάρισας έγκλειστος ο Κώστας Ζαφειρίου συγγράφει και
βγάζει τα δικά του συμπεράσματα από τη μελέτη των "Πρωτοκόλλων"
("Παγκόσμια Εβραιομασωνική Συνομωσία", εκδ. Επίγνωση, σ.144-
7): "Πρέπει λοιπόν να χτυπηθεί η ορθόδοξη Ρωσία που τους είναι
ανυπέρβλητο εμπόδιο και κάστρο απόρθητο (...) και νικητής κατά την
κήρυξη του τρίτου Παγκοσμίου Πυρηνικού Πολέμου που σε λίγο θα
εκραγεί, με όλους τους Ορθοδόξους όλης της γης εναντίον του
Σατανισμού!"

Χαρακτηριστική για τη διάδοση των "Πρωτοκόλλων" ακόμα και στο χώρο
της Αριστεράς είναι η πρόσφατη αρθρογραφία του κούρδικου περιοδικού
Ozgur Ulke, και ειδικότερα το κείμενο του Α.Inanc "Ειδικός πόλεμος
και εβραϊσμός", όπου αποδίδεται ο τουρκικός εθνικισμός στην επίδραση
που είχαν τα "Πρωτόκολλα" πάνω στον Κεμάλ.

Ελευθεροτυπία, 17/9/1995

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=6459&whichpage=4&ARCHIVE=

Κάποιες φιλοσοφικές και θεολογικές ορολογίες:

ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ – ΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΣ -: ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

Ουμανισμός:
Ο Ουμανισμός λέγεται και Ανθρωπισμός, αλλά για να μην δημιουργηθεί σύγχυση με τον όρο «ανθρωπιστής» που εννοεί και τον άνθρωπο που αγαπά και βοηθά τον συνάνθρωπό του, καλύτερα να διατηρήσουμε τον όρο «Ουμανισμός».
Ο Ουμανισμός λοιπόν, είναι κοσμική φιλοσοφία που υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ζωή του και την πορεία της. Κατ’ επέκταση, κάθε τι ζωντανό, είτε αυτό είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο είτε είναι φυτό, υπάρχει, λειτουργεί και αλληλεπιδρά το ένα στο άλλο, υπό καθαρά φυσικούς νόμους και κανόνες, με πλήρη απουσία κάποιου υπερφυσικού όντος. Επιπλέον, ο Ουμανισμός δεν δέχεται την πιθανότητα μεταθανάτιας ζωής, ούτε φυσικά την πιθανότητα μετενσάρκωσης. Κάθε άνθρωπος ζει μονάχα μια φορά και δεν διαχωρίζεται σε σώμα και ψυχή, μα ο νους, το σώμα και ο χαρακτήρας (υποσυνείδητο) λειτουργούν ενωμένα ως μονάδα.
Ίσως αυτή η φιλοσοφία να δίνει την εντύπωση ατομικισμού και εγωκεντρισμού, μα δεν είναι, μιας και ο Ουμανιστής στοχεύει στην αυτο-βελτίωση και στον αυτο-σεβασμό και τονίζει ότι το άτομο οφείλει να ζει και να δρα με βάση τις ικανότητές του, συλλογικά και ατομικά, βελτιώνοντας το προσωπικό του μέλλον, αλλά ταυτόχρονα και το μέλλον της κοινωνίας του, αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο καλύτερο για τις επόμενες γενιές. Κατευθύνει στην υπομονή και την ανεκτικότητα για τους συνανθρώπους, καθώς επίσης στην δικαιοσύνη και στις δίκαιες για όλους διαδικασίες μέσα στην κοινωνία.
Πατέρες του Ουμανισμού θεωρούνται ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, μα ως ρεύμα με την μορφή που σήμερα γνωρίζουμε, εμφανίστηκε κατά την περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία. Πολλοί διάσημοι επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάιν, ο Φρόυντ, η Μαρί Κιουρί και άλλοι, χαρακτηρίστηκαν (και χαρακτηρίζονται) άθεοι, ενώ στην ουσία υπήρξαν ουμανιστές.

Ρασιοναλισμός:
Ο Ρασιοναλισμός (από το λατινικό «ratio» που σημαίνει «λογική») είναι φιλοσοφία που επικεντρώνεται στην λογική διαδικασία για την απόκτηση γνώσης.
Πατέρας του Ρασιοναλισμού θεωρείται ο Γάλλος επιστήμονας και φιλόσοφος Ren? Descartes του 17ου αιώνα, ο οποίος, επηρεασμένος από τον φιλόσοφο Σπινόζα και τον μαθηματικό Λέιμπνιζ, υποστήριξε πως με την λογική και μαθηματική συνέχεια και σκέψη, μπορεί ν’ ανακαλυφθεί η οποιαδήποτε αλήθεια, είτε αυτή είναι επιστημονική, είτε είναι φιλοσοφική.
Η άποψη των Ρασιοναλιστών για τον Θεό είναι λίγο πολύπλοκη: Ο Λέιμπνιζ υποστήριξε ότι υπάρχουν άπειρες βασικές (πρωταρχικές) μονάδες, οι οποίες αν και λειτουργούν αυτόνομα, αποτελούν μια πρωταρχική ουσία, από την οποία τα πάντα προήλθαν και η οποία έχει μερική συνείδηση. Ο Σπινόζα χαρακτήρισε αυτήν την ουσία «Θεό», χωρίς όμως να της αποδώσει υπερφυσικές ιδιότητες και νοημοσύνη που να επιβλέπει την πορεία του κόσμου. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και η πρωταρχική ουσία «Θεός» ευθύνεται μονάχα για τις πρώτες και βασικές ηθικές και ζωτικές αρχές του ανθρώπου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Ρσιοναλιστές είναι μεν «άθεοι» με την ευρεία έννοια του όρου, μιας και απορρίπτουν την υπερφυσικότητα που έχει αποδοθεί στο Υπέρτατο Ον, δεν απορρίπτουν όμως απόλυτα την έννοια «Θεός», μα απλά της δίνουν άλλες ιδιότητες, «μορφή» και ρόλο.

Αγνωστικισμός
Ο Αγνωστικισμός «στέκεται» στην μέση μεταξύ Θεϊσμού και Αθεϊσμού. Όπως προκύπτει κι από την ίδια την λέξη: α-γνωστικός, δηλαδή «αυτός που δεν γνωρίζει», είναι εκείνος ο οποίος ούτε δέχεται μα ούτε και απορρίπτει την πιθανότητα ύπαρξης Υπέρτατου Όντος (Θεού). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι διατηρεί μια ουδέτερη και σκεπτική στάση στο θέμα, ίσως μάλιστα γι αυτό συχνά στο παρελθόν οι αγνωστικοί χαρακτηρίστηκαν σκεπτιστές.
Ένας από τους γνωστότερους αγνωστικούς είναι ο Γερμανός φιλόσοφος Καντ.

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Στην αρχαία Ρώμη

Στην αρχαία Ρώμη γιόρταζαν τον διπρόσωπο θεό Ιανό, τον θεό
της κάθε αρχής αλλά και του τέλους.

Οι καλένδες του Ιανουαρίου γιορτάζονταν με οργιαστικές τελετές και διασκεδάσεις, ανταλλαγές δώρων, συγκαταλέγονταν δε, στις πέντε επισημότερες του Ρωμαικού έτους.

Ο Ιανουάριος δεν ήταν ανέκαθεν ο πρώτος μήνας του χρόνου.
Μέχρι τον 1ο π.Χ αιώνα πρώτος ήταν ο Μάρτιος. Με διάταγμα
του Ιουλίου Καίσαρα,το 46 π.Χ. ορίσθηκε ως πρώτος ο Ιανουάριος.

Στο Βυζάντιο

Παρέλαβαν τα έθιμα και τους εορτασμούς του μηνός, τα διάνθισαν και τα προσάρμοσαν στην δική τους νοοτροπία και στάση ζωής, με κεντρικό άξονα όμως πάντα τη χαρά, τη διασκέδαση.

Με το πρώτο λάλημα του πετεινού την μέρα της πρωτοχρονιάς, άνοιγαν τις πόρτες και κρεμούσαν πράσινα κλαδιά ή στεφάνια από λουλούδια για να ξορκίσουν το κακό και να προσελκύσουν το καλό και τη γονιμότητα.

Μεγαλύτερη όμως λαχτάρα για τις καλένδες του Ιανουαρίου είχαν τα παιδιά. Όπως και σήμερα, δεν είχαν σχολείο και λέγοντας ευχές στους γονείς και τους άλλους οικείους, λάμβαναν τα πρώτα νομίσματα.

Στη συνέχεια έβγαιναν στους δρόμους κρατώντας ένα οπωρικό
με καρφωμένο επάνω ένα νόμισμα για να πουν τα κάλαντα. Οι νοικοκυρές έπρεπε να ανταποδώσουν καρφώνοντας διπλής αξίας νόμισμα, ή προσφέροντας κότες ή αυγά...

Τα κάλαντα στο Βυζάντιο δεν ήσαν προνόμιο μόνον των νεωτέρων. Και οι μεγάλοι, καλοντυμένοι και με ιδιαίτερα κέφια έβγαιναν ¨να τα πουν¨, αποκομίζοντας ίδια ή και μεγαλύτερα οφέλη με τα παιδιά και όλα αυτά σε ατμόσφαιρα χαράς και πανηγυριού γιατί, όπως και σήμερα, πίστευαν πως ότι κάνει κάποιος την πρώτη μέρα του χρόνου, όπως περάσει την πρωτοχρονιά, έτσι θα κυλήσει και ο χρόνος όλος.

Τα σπίτια έπρεπε να είναι στολισμένα γεμάτα με αγαθά, φωτισμένα και να γλεντούν.

Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν εξαιρετικά τις μεταμφιέσεις, ιδίως ζώων, έδιναν και έπαιρναν στους δρόμους οι τράγοι, τα ελάφια, οι καμήλες και δεν άφηναν ήσυχο κανέναν από τα πειράγματα και τα μασκαριλίκια...

Η πρόληψη για το ποδαρικό έφτανε σχεδόν μέχρι υστερίας... Ετσι πρόσεχαν πολύ ποιός θα μπεί πρώτος στο σπίτι ή ποιόν θα πρωτοαπαντήσουν.

Αν νομίζετε ότι τα τυχερά παιγνίδια ήσαν άγνωστα στους Βυζαντινούς πλανάσθε πλάνην οικτράν, γιατί αυτές τις ημέρες της πρωτοχρονιάς, αφέντες και δούλοι, ίσοι χωρίς διακρίσεις, έπαιζαν ζάρια, έπιναν και γλεντοκοπούσαν μέχρι πρωϊας χωρίς φόβο αμαρτίας ή δικαστών, γιατί και οι δικαστές και τα δικαστήρια είχαν διακοπές...ακόμα, ακόμα και καταδικασμένοι για ελαφρά αδικήματα έπαιρναν χάρη...

Στην Αρχαία Ελλάδα

Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω τώρα, οι αρχαίοι Αθηναίοι βρίσκονταν στον Μαιμακτηριώνα (15 Δεκεμβρίου-15 Ιανουαρίου) είχε δε ονομασθεί έτσι προς τιμήν του Μαιμάκτη Δία, ο οποίος ερμηνευόταν ως ενθουσιώδης και ταραχοποιός, αλλά και μειλίχιος. Πρωτοχρονιά οι Αθηναίοι είχαν κατά Εκατομβαιώνα (15 Ιουλίου-15 Αυγούστου).

Η μεγάλη εορτή δε των Μαιμακτηρίων, προς τιμή του Διός σκοπό είχε να τον εξευμενίσει και να τον καταστήσει μειλίχιο...

Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές οι τελετές είχαν καθαρτήριο χαρακτήρα και συνδέονταν με το «Διός κώδιον», μια μεγάλη προβιά η οποία χρησιμοποιείτο για καθαρμούς,
«Δία» ελέγοντο οι προβιές των ζώων τα οποία θυσιάζονταν γιά τον καθαρμό και στη συνέχεια γυρνούσαν στην πόλη ως «Πομπαία», κάτι σαν λιτανεία, κάνοντας καθαρμούς στα τρίστρατα και κρατώντας τον «πομπόν», (ο πομπός ήταν ένα ραβδί από ελιά ή δάφνη όπου γύρω του τυλίγονταν δύο φίδια και στην κορυφή δύο φτερά, σύμβολο ομόνοιας και έμβλημα αγγελιαφόρων, κηρύκων και πρέσβεων).

Όσοι έπρεπε να καθαρθούν, στέκονταν πάνω στο Διός κώδιον πιστεύοντας ότι καθαριζαν έτσι κάθε ρύπο. Μετά το πετούσαν μακρυά. Από τον πομπόν (κηρύκειο) και το Δίον (προβιά) προκύπτει η λέξη «διοπομπείν» και αποδιοπομπείν και βέβαια το αποδιοπομπαίος...

Οπου πόλις και όνομα

Αγριάνιος ήταν ο Ιανουάριος των Σπαρτιατών

Δαδαφόριος στους Δελφούς

Άγυιος στην Κρήτη

Περίτιος στην Μακεδονία

Καισάριος στην Κύπρο

Τεμπέτου στην Βαβυλώνα

Τυβί στην Αιγυπτο

Τιβέτ για τους Εβραίους

Μακαρά για τους Ινδούς

Οτζακ για τους Τούρκους

Για τους Γάλλους επαναστάτες ο Ιανουάριος ήταν ο Nivose, o χιονιάς δηλαδή.

...κι αρχή καλός μας χρόνος!

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!

Ζ. Ζάχου

http://www.enew.gr/mag/index.php/article/articleview/3142/1/12/

Oυσιαστικώς, η ίδια η γιορτή των Xριστουγέννων συνδέεται με το χειμερινό ηλιοστάσιο, τη μικρότερη μέρα του έτους. Kατά συνέπεια, η σύνδεση των εθίμων μ αυτήν τη γιορτή, έχει καθαρά αστρονομικό υπόβαθρο, όπως και η Πρωτοχρονιά, ως βασική γιορτή και ημερολογιακό ορόσημο.
Tα κάλαντα, ως λέξη και μόνο οφείλουν την ονομασία τους σε αστρονομική - ημερολογιακή ορολογία στις «καλένδες»* (* Λατινική λέξη Calendae, (Καλένδες), που σημαίνει πρωτομηνιά στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο.)
Aυτά τα τραγούδια με θρησκευτικό, εγκωμιαστικό ή ευχετήριο περιεχόμενο, που τραγουδιούνται, ακόμη και σήμερα, από τα παιδιά τις παραμονές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων έρχονται από πολύ παλιά. Οι ρίζες τους ξεκινάνε από την αρχαιότητα.
Στη Σάμο, την εποχή του Ομήρου, κατά τις «νουμηνίες», ομάδες παιδιών γύριζαν από σπίτι σε σπίτι με ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης, διακοσμημένο με μαλλί, καρπούς, μέλι, λάδι και κρασί. Τραγουδούσαν για την καλή σοδειά, καλωσορίζοντας τα χελιδόνια, τους πρώτους οιωνούς της Aνοιξης και εύχονταν στους νοικοκύρηδες «πλούτον», «ευφροσύνην» και πολλά άλλα.

Mιά μικρή γεύση:
«Δώμα προσετραπόμεσθ ανδρός μέγα δυναμένοιο,
ος μέγα δύναται, μέγα δε βρέμει, όλβιος αιεί,
αυταί ανακλίνεσθε θύραι. Πλούτος γαρ έσεισι
πολλός, συν πλούτω δε και ευφροσύνη τεθαλυία,
ειρήνη τΆ αγαθή. Όσα δ άγγεα, μεστά μεν είη,
κυρβαίη δΆ αιεί κατά καρδόπου έρπει μάζα,
του παιδός δε γυνή καταδιφράδα βήσεται ύμμιν,
ημίονοι δΆ άξουσι κραταίποδες ες τόδε δώμα,
αυτή δΆ ιστόν υφαίνει επΆ ηλέκτρου βεβαυία
Νευμαί τοι νεύμαι ενιαύσιος ώστε χελιδών
ΕστηκΆ εν πορφύροις??(1)
Δηλαδή:
«Σ αυτό το σπίτι πού ρθαμε του πλουσιονοικοκύρη
ας ανοιχτούν οι πόρτες του να μπει ο πλούτος μέσα
να μπει άφθονη η χαρά κι η ποθητή ειρήνη
για να γεμίσουν τα σταμνιά, κι οι χωματένιες κύρβεις
και να φουσκώσει η σκάφη του ζυμάρι κριθαρένιο.
Και η γυναίκα του υιού με σύνεση μεγάλη
ας έρθει μεσ στο σπίτι αυτό με δυνατά μουλάρια
για να υφάνει το πανί σ αντί κεχριμπαρένιο
και γύρω να φτεροκοπούν χρονιάρικα χελιδόνια
και ερυθρόχρωμα πουλιά αντάμα να πετούνε?»

Mε την επικράτηση, βεβαίως, του Χριστιανισμού τα τραγούδια αυτά καταπολεμήθηκαν ως ειδωλολατρικά κατάλοιπα και απαγορεύτηκαν. H ΣΤ οικουμενική σύνοδο τα καταδίκασε σαν ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος καταδίκαζε «τους εξυμνίζοντας μετά αυλών και συρίγγων εν χειμώνος ώρα και εική και μότην ενοχλούντας ξένια πολλά λαμβάνοντας». Oταν τον ρώτησαν τί επιτρέπεται να τραγουδούν οι άνθρωποι έλεγε: «Τους ψαλμούς του Δαβίδ».
Παρ όλ αυτά, τα τραγούδια αυτά επέζησαν. Ενσωματώθηκαν στην χριστιανική λαϊκή παράδοση και έφτασαν στις μέρες μας. Σήμερα, ευτυχώς ακόμη, οι παιδικές φωνές στέλνουν ευχές για καλή χρονιά, υγεία, πλούτη και σοδειά, ως απόηχος του μακρινού παρελθόντος.

Του Γιώργου Τσαγκρίνου, (Από το περιοδικό «Ιχώρ -2003 ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ -)

Η αρχιχρονιά, ή Πρωτοχρονιά, όπως έχουμε περισσότερο συνηθίσει να
την λέμε, είναι μια από τις πιό αγαπημένες γιορτές των Ελλήνων, αλλά
και ολόκληρης σχεδόν της ανθρωπότητας. Έχει καθιερωθεί στους
περισσότερους λαούς του κόσμου να γιορτάζουν σαν πρωτοχρονιά την 1η
Ιανουαρίου και είναι γεγονός πλέον η ύπαρξη δορυφορικών εκπομπών από
όλες τις χώρες προς όλες τις χώρες της γης, για μια όσο το δυνατόν
πιο «συντονισμένη» αλλαγή του χρόνου, παρ' όλη τη διαφορά της ώρας.
Από την Αυστραλία και την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία και την
Ισλανδία, έως τις χώρες της Μεσογείου, οι άνθρωποι γιορτάζουν με
χαρά και πανηγυρισμούς την Πρωτοχρονιά, ίσως γιατί κάθε νέος χρόνος
φέρνει μαζί του την ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από
τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε
και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ.
Πριν από το 153 π.Χ., σαν πρώτη του έτους ημέρα, εορταζόταν η 1η
Μαρτίου, ενώ σε άλλες περιοχές του τότε γνωστού κόσμου η πρώτη ή η
ενδέκατη Σεπτεμβρίου, αλλά και η πρώτη νουμηνία (αρχή της νέας
Σελήνης) μετά το θερινό ηλιοστάσιο (21η Ιουνίου), όπως συνέβαινε στο
αττικό σεληνιακό ημερολόγιο ή η πρώτη νουμηνία μετά την φθινοπωρινή
ισημερία, όπως ίσχυε στο μακεδονικό ημερολόγιο. Σε αυτό το σημείο θα
πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που συνήθως διαφεύγει της
προσοχής μας. Εάν η πρώτη Μαρτίου εκληφθεί σαν η πρώτη ημέρα του
χρόνου, τότε δικαιολογείται και μιας άλλη μορφής αρίθμηση των μηνών
του έτους, σύμφωνα με την οποία ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος, ο
Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος είναι ανιστοίχως ο έβδομος (επτά-
Σεπτέμβριος), ο όγδοος (οκτώ-Οκτώβριος) ο ένατος (εννέα-Νοέμβριος]
και ο δέκατος (δέκα-Δεκέμβριος) μήνας του χρόνου. Ο Ιανουάριος και ο
Φεβρουάριος είναι ο 11ος και 12ος μήνας αντιστοίχως του έτους σε
αυτήν την περίπτωση. Κατανοούμε ότι μέσα από μια εσωτερική μυστική
παράδοση όπου ο Μάρτιος είναι ο μήνας της εαρινής ισημερίας, όπου
έχουμε ίση ημέρα – ίση νύκτα, ίσο φως – ίσο σκοτάδι και αρχίζει
κατόπιν μια σταδιακή αύξηση του φωτός εις βάρος του σκότους μυημένοι
των ιερατείων «περνούν» το συμβολισμό της σύλληψης του εμβρύου του
θεού του φωτός ή σε άλλο κωδικοποιημένο συμβολισμό την ανάσταση το
Θεού.
Γι' αυτό άλλωστε στην πρώτη περίπτωση από, την 25η Μαρτίου (περίοδος
εαρινής ισημερίας) έως την 25η Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του
Χριστού, παρέρχεται χρόνος εννέα μηνών ακριβώς. Το σημαντικότερο,
που πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, είναι η καλά κρυμμένη και
κωδικοποιημένη σημασία των ημερομηνιών που λαμβάνονται σαν
Πρωτοχρονιές. Ενώ λογικά η μετά την γέννηση του Χριστού χρονολόγηση
θα έπρεπε να ξεκινά από την 25η Δεκεμβρίου που είναι το σημείο
αντιστροφής της χρονολόγησης, όλως περιέργως, ξεκινά μια εβδομάδα
αργότερα, την πρώτη Ιανουαρίου, που είναι η πρώτη ενός μηνός,
αφιερωμένου στον αγαπημένο Θεό των Ρωμαίων Ιανό, το θεό των θεών,
όπως τον αποκαλούσαν. Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί σαν πρώτη ημέρα
του χρόνου την πρώτη Ιανουαρίου επειδή αυτή ήταν όπως λέγεται η
ημέρα της περιτομής του Ιησού. Ο Γ.Ζ. Κωσταντινίδης γράφει στο
λεξικά του της Αγίας Γραφής: «Παρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας η
περιτομή του Ιησού Χριστού εορτάζεται μετά οκτώ ημέρας από τα
Χριστούγεννα, ήτοι την 1ην Ιανουαρίου». Στο Λουκά διαβάζουμε
επίσης: «Όταν συμπληρώθηκαν οκτώ μέρες, έκαναν στο παιδί περιτομή
και του έδωσαν το όνομα Ιησούς». Γνωστά σε κάποιους από μας ίσως
είναι και κάποια θρακομακεδονικά κάλαντα που ξεκινούν ως
εξής: «Πρωτοχρονιά του χρόνου αρχή η του Χριστού περιτομή και η
μνήμη του Αγίου του Μεγάλου Βασιλείου».
Προκύπτει όμως αμέσως ένα μεγάλο ερώτημα: Αφού η 1η Ιανουαρίου
καθιερώθηκε σαν Πρωτοχρονιά το 153 π.Χ., πώς είναι δυνατόν να
συνέπεσε με τόση ακρίβεια ώστε 153 χρόνια αργότερα ο Χριστός να
γεννιέται την 25η Δεκεμβρίου (ημέρα γέννησης και του Μίθρα), ώστε να
μεσολαβούν ακριβώς 8 ημέρες μέχρι την περιτομή του, την 1η
Ιανουαρίου; Μια θεία χριστιανοκεντρική διαδικασία ελάμβανε υπόψη της
ένα παγανιστικό ημερολόγιο, τους Εβραίους, οι οποίοι ακολουθούσαν
άλλη ημερολογιακή διαδικασία;
Και κάτι ακόμη: Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η αρχή της ισχύουσας
χρονολόγησης, αλλά και η Πρωτοχρονιά μεχρι τις μέρες μας έχει
καθιερωθεί εξαιτίας της εβραϊκής περιτομής του Χριστού και όχι
εξαιτίας της γέννησής του; Αλλά και στην Πάτμο, ένα από τα σημαντικά
κέντρα του χριστιανισμού, γιατί εορτάζεται η Πρωτοχρονιά το
Σεπτέμβριο και αποκαλείται Πρωτοσεπτεμβρία;
Φαίνεται ότι κάτι γκριζοσκότεινο κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Είναι
αυτό που ο λαός απλά λέει «το παιχνίδι μοιάζει να είναι στημένο».
Όπως θα δούμε στη συνέχεια εδώ κρύβεται μια πολύπλοκη διαδικτύωση σε
πλανητικό επίπεδο κάποιων ιερατείων που άλλοτε συνεργάζονται και
άλλοτε περνούν στην αντιπαλότητα. Στο άρθρο μου (τεύχος 3
του «Ιχώρ») έχω ήδη μιλήσει για τα «ιερατεία βορρά και νότου» που
συμβολικά θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε και ιερατεία του αετού και
του φιδιού, μιας ουράνιας και μιας χθόνιας λατρείας. Όπου οι
θεότητες εμφανίζονται ουράνιες, οι λαοί που τους τιμούν αναπτύσσουν
μονοκρατορικά θρησκευτικοπολιτικοκοινωνικά καθεστώτα. Όπου οι
λατρείες είναι χθόνιες εμφανίζονται κοινωνίες χωρίς ιδιαίτερες δομές
με τάσεις προς την αναρχία. Όπου οι ουράνιες και χθόνιες θεότητες
αλληλοδιαπλέκονται, εκεί έχουμε φαινόμενα δημοκρατικής διακυβέρνησης
είτε μέσω της διαδικασίας του κλήρου ή μέσω της δημογεροντίας ή από
έναν συνδυασμό και των δύο.
Η Ρώμη το 506 προχωρά στην δημοκρατία ακολουθώντας την Αθήνα του
Κλεισθένη, που ήδη από το 507 με την βοήθεια του Ιερατείου της
Ελευσίνας είχε προχωρήσει σε δημοκτατικές μεταρρυθμήσεις. Ο
Κλεισθένης καταγόταν από το γένος των Ευμολπιδών που με κληρονομικό
δικαίωμα είχαν τον τίτλο των Ιεροφαντών των Μυστηρίων. Εάν ο
μυστικός θεός των Ελευσινίων Μυστηρίων είναι ο Ίακχος-Βάκχος-
Διόνυσος που συμβολίζεται με τον ταύρο, ένα ζώο σύμβολο δύναμης αλλά
και γονιμότητας, αφού οργώνει το χωράφι για να πέσει ο σπόρος, τότε
ο θάνατός του από το ξίφος του Μίθρα, μιας ηλιακής θεότητας (σκηνή
που συναντάμε συχνά σε αρχαία γλυπτά) σημαίνει το κτύπημα της
ουράνιας δύναμης στο ον της γαίας-χθονός που πρέπει να θυσιασθεί για
να τροφοδοτήσει και να θρέψει ενεργειακά τους ανώτερους κόσμους.
Η 25η Δεκεμβρίου λοιπόν παραδοσιακά εθεωρείτο στα προ Χριστού χρόνια
σαν η ημέρα γέννησης του Μιθρα, ενός άλλου αγαπημένου θεου των
Ρωμαίων, ειδικά των Ρωμαίων λεγεωνάριων, που έχουν σαν σύμβολο τον
χρυσαετό. Οι λεγεωνάριοι, ακολουθώντας την χαμένη βαθιά στον χρόνο
παράδοση των στρατιωτικών μυστικών εταιρειών, είχαν σαν πυρήνα τους
μια εξαιρετικής ισχύος μυστική εταιρεία, η οποία λειτουργούσε σαν
κινητήριος δύναμή τους. Ήταν η αδελφότητα την Αρβάλων, όπου οι
εταίροι λάτρευαν τον Ιανό σαν πατέρα τους, μαζί με την μόνιμη
συντροφιά του, τον Γιούπιτερ-Δία, ουράνια οντότητα. Μας επιτρέπεται
λοιπόν να υποθέσουμε ότι ο Μίθρας είναι μια μορφή του Απόλλωνος,
αλλά και του Διονύσου Ερυθρέως, θεού του πολέμου, που γίνεται
Ρούντρα στην Ινδία.
Ο Μίθρας γεννιόταν την 25η Δεκεμβρίου ελπίζοντας ότι θα φέρει με την
γέννησή του την ισορροπία στο κοσμικό στερέωμα στον ουρανό και στη
γη. Δόξα στα ύψιστα και ειρήνη στη γη. Όμως και ο Ιανός ξεκινούσε τη
ζωή του με παρόμοιες προσδοκίες για ισορροπία στον κόσμο και
εποπτεία στον πόλεμο και στην ειρήνη.
Οι Μίθρας-Απόλλων-Διόνυσος και ο Ιανός, ο θεός των θεών αποτελούσαν
και οι δύο μαζί τις άλλες όψεις της αυτής θεϊκής οντότητας για τους
μυημένους Ρωμαίους. Μόνο έτσι προκύπτει λογική συνέχεια στο γεγονός
ότι η χρονολόγηση, που ισχύει μέχρι τις μέρες μας και ξεκινά μετά
την γέννηση του Χριστού, αρχίζει να λογαριάζεται μια εβδομάδα μετά
την γέννηση του Μεσσία. Ο θεός λοιπόν της 25ης Δεκεμβρίου και της
1ης Ιανουαρίου, πέρα από τις φαινομενικές διαφορές, θα πρέπει να
είναι η ίδια θεία οντότητα. Μάλιστα πολύ πιθανόν φαίνεται να είναι
ότι και η 7η Ιανουαρίου, η αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο,
προστάτη των Ιωαννιτών, κρύβει μέσα από τους συμβολικούς ήχους τον
Ιανό-Ιωάννη. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε την αναφορά στην Αγία Γραφή
όπου ο Ιωάννης ο Πρόδρομος φέρεται να έχει υπάρξει στο παρελθόν και
σαν προφήτης Ηλίας, δηλαδή σαν ήλιος. Επίσης και το ότι γεννιέται
ταυτόχρονα με τον Χριστό δεν είναι μια απλή σύμπτωση.
Γι' αυτό άλλωστε και όλες αυτές οι εορτές, 25η Δεκεμβρίου, 1η
Ιανουαρίου, 7η Ιανουαρίου απέχουν μεταξύ τους περίπου 1 εβδομάδα,
δηλώνοντας το τρισυπόστατο επτά, που σύμφωνα με τον Φίλωνα είναι ο
αριθμός που συμβολίζει τους ιδεοχώρους της Δημιουργίας των Θείων
Οντοτήτων, μετά το τέλος της εξαήμερης Δημιουργίας του υλικού
κόσμου. Ακόμη και η περιτομή του θείου βρέφους φαίνεται να έχει
σχέση με την αποκοπή των γεννητικών οργάνων του Κρόνου από τον Δία,
που συμβολικά, όπως θα δούμε στην συνέχεια «πέρασε» σαν περιτομή.
Οι αδελφοί Αρβάλες, που ισορροπούσαν διαμέσου των τελετουργικών τους
τις δυνάμεις του Μίθρα-Απόλλωνα και του Ιανού-Διονύσου, είχαν ειδικά
ιερουργικά δρώμενα για τον φυτικό κόσμο. Με απόλυτο σεβασμό
εκτελούσαν εξευμενιστικές τελετές για τα δένδρα που ήταν ανάγκη να
κοπούν. Αυτό σε συνδυσσμό με την λατρεία του Διόνυσου Δενδρίτη (στην
οποία έχω αναφερθεί εκτεταμένα σε παλαιότερό μου άρθρο με
τίτλο «Διόνυσος Δενδρίτης, Λευκή Θεά και το Χριστουγεννιάτικο
Δένδρο – Τα προ Χριστού Χριστούγεννα»), δείχνει τα ισχυρά κατάλοιπα
μιας κυριαρχούσας λατρείας στον ευρωπαϊκό χώρο, της Μεγάλης Μητέρας
Θεάς, Κυβέλης-Ρέας ή Μάνας Ρέας-Μαρέας (Μαρίας) και του υιού της
Μίθρα-Απόλλωνα-Διονύσου-Ιανού-Γιούπιτερ (Χριστού). Άλλωστε στο ίδιο
άρθρο αναλύεται λεπτομερώς η σχέση Ινούς – Λευκοθέας με τον Διόνυσο,
μια Λευκή Θεά, που θα την βρούμε πιο κάτω να λάμπει σαν σύζυγος του
Ιανού-Ίακχου-Διονύσου με το όνομα Καρδέα ή Κερδώ – Δήμητρα –
Λευκοθέα.
Η αδελφότητα των Αρβάλων (για την ακρίβεια «Αρουάλων», από το
λατινικό άρουα=χωράφια, παραφθορά του ελληνικού άρουρα) δεν
προστάτευε μόνο το κόψιμο των δένδρων, αλλά, όταν ήταν αναγκαίο να
κοπούν, επόπτευε και επιμελείτο με ιερότητα τον τεμαχιασμό τους, τη
μεταφορά τους, ακόμη και την υπόσχεση των αγοραστών ότι θα το
σεβασθούν κατά την καύση τους. Αναφέρουμε όλα αυτά τα σχετικά με την
λατρεία των δένδρων από τους οπαδούς της προχριστιανικής θρησκείας
για να καταδειχθεί ο βαθύτατος σεβασμός σ' αυτό το κομμάτι της φύσης
που μόνο δίνει και τίποτε δεν παίρνει. Πάνω απ' όλα όμως οι Αρβάλες
προστάστευαν τα χωράφια, τις γαίες τους και ότι υπήρχε μέσα σ'
αυτές. Γι' αυτό σύμφωνα με τον Κάτωνα οι Αρβάλες τιμούσαν και τον
Άρη-Μαρς των χωραφιών, όχι σαν αγροτικό ή γονιμοποιό θεό, όπως
αρκετές φορές συνέβαινε όταν τον διέπλεκαν με τον Διόνυσο, αλλά
κανονικά σαν θεό του πολέμου, προστάτη των εθνικών γαιών.

Όμως και ο Άρης-Μαρς βρίσκεται σε άμεση σχέση με τον Γιούπιτερ και
τον Ιανό – Κύρινο, μια ιερή τριάδα για τους μυημένους Ρωμαίους
στρατιωτικούς, αλλά και για τον λαό γενικότερα, μια που σ' αυτούς
τους τρεις θεούς αφιερώνονταν τα όπλα – λάφυρα των αντιπάλων. Ο
Ιανός σαν διπρόσωπος θεός είναι θεός και του πολέμου και της
ειρήνης, κάτι αντίστοιχο ήταν και ο Ζεύς Μειλίχιος, θεός της
καλοσύνης και του ελέους και ο Δίας Μαιμάκτης, που προκαλούσε
αιματοχυσίες. Ο Ιανός, μαζί με όλα τα άλλα ήταν και ο θεός προστάτης
των θυρών, ο θεός που άνοιγε τις πόρτες προς το φως και προς το
σκοτάδι. Ήταν ο θεός της εισόδου και της εξόδου. Στη λατρεία του
Ιανού πάντα ισχύει, σύμφωνα με έναν ιερατικό κανόνα, μια επίκληση
που απευθύνεται σε όλους μαζί τους άλλους θεούς, κάτι που σε
συμβολικό επίπεδο μπορούμε να το δούμε και σαν αγκάλιασμα όλων των
θεών, όπως το έχουμε συναντήσει και στη λατρεία του θεού του ελέους,
Διονύσου-Διός Μειλιχίου στην αρχαία Αθήνα, όπου ο βωμός του ήταν
και βωμός των 12 θεών.
Ο Ιανός σαν θεός της φιλότητας και της καλοσύνης λάμπρυνε τις
γιορτές χαράς και ενθουσιασμού, εμπνέοντας τους πιστούς του. Όμως
και σαν προστάτης από τον κίνδυνο εχθρικών επιδρομών, βρισκόταν
πάντα εκεί για την προστασία του λαού και της χώρας. Σαν θεός
προστάτης των δημοσίων πυλών και των κομβικών διασταυρώσεων των
μεγάλων δρόμων »επόπτευε» τους διερχόμενους, ώστε να αποτρέπεται η
είσοδος κατασκόπων ή ραδιούργων εχθρών. Οι Ρωμαίοι έκτιζαν σε όλα τα
προαναφερθέντα κομβικά σημεία της χώρας ιερά του Ιανού. Ήταν επίσης
προστάτης των αποδημούντων και των παλιννοστούντων. Εξαιτίας αυτών
των ιδιοτήτων του προήλθαν και τα σύμβολά του, το κλειδί, η ράβδος,
όπως κι η παράστασή του με δύο αντιθέτων διευθύσεων πρόσωπα. Στο
σημαντικότερό του ιερό, που βρισκόταν στην αγορά της Ρώμης υπήρχε
άγαλμά του, όπου το ένα πρόσωπό του έβλεπε προς την ανατολή και το
άλλο προς την δύση. Αυτό μας θυμίζει πολύ και το ιερό των Δελφών,
όπου το ανατολικό μέρος ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα και το δυτικό
στο Διόνυσο.
Το ότι ο Ιανός αποδεικνύεται ότι έχει σχέση και με τον Απόλλωνα
φαίνεται από τη λατρεία του Απόλλωνα με το επίθετο «Δυαδικός». Εδώ ο
Απόλλων εμφανίζεται «τετράχειρος» και «τετράωτος», μια καθαρή
συγχώνευση του Υακίνθου και του Αμυκλαίου Απόλλωνα, μια διπροσωπία
απολύτως αντίστοιχη με αυτήν του Ιανού. Ο σημαντικότερος ναός του
Ιανού είχε κτισθεί στην Ρωμαϊκή Αγορά από τον αυτοκράτορα Νουμά,
μεταξύ δε των μεταρρυθμίσεων (κυρίως θρησκευτικών), στις οποίες
προέβη, ήταν και η τροποποίηση του ημερολόγιου. Διαπιστώνουε και εδώ
την άμεση σχέση του θεού Ιανού με το ημερολόγιο, εκτός όλων των
άλλων. Από αυτήν ακριβώς την περίοδο της βασιλείας του Νουμά, γύρω
στον 7ο αιώνα π.Χ., επικράτησε η συνήθεια να είναι ανοικτές οι πύλες
του ναού όταν το κράτος βρισκόταν σε καιρό πολέμου και να κλείνουν
μόνον εάν αποκαθίστατο πλύρως η ειρήνη. Και αυτό συνέβαινε διότι οι
Ρωμαίοι πίστευαν ότι οι πύλες του ναού του αγαπημένου τους Θεού
Ιανού έπρεπε να είναι ανοικτές σε περίοδο πολέμου, για να βγαίνει
και να υπερασπίζεται ανά πάσα στιγμή την επικράτεια. Σε διάστημα 11
αιώνων από το 7ο π.Χ. έως τον 4ο μόνο δέκα φορές και για λίγο χρόνο
έκλεισαν οι πύλες του ναού του θεού Ιανού. Εδώ κατανοούμε ακόμη
περισσότερο τη σχέση του Ιανού με μειλίχιους θεούς της ειρήνης αλλά
και με τον θεό του πολέμου Μαρς-Άρη πολύ περισσότερο.
Παίρνοντας τώρα την θεία οντότητα του Γιούπιτερ-Δία, συντρόφου-
συνοδού του Ιανού, σαν μια ακόμη έκφραση της ουσίας του Ιανού,
βρίσκουμε στη δίια ποιότητά του το θεό του φωτός (Δίος = φωτεινός)
από το αστραποβόλημα των κεραυνών, με το λατινικό επίθετο Lucetius,
που μας παραπέμπει στο lux-lucis = φως, αλλά από την άλλη και στο
γκριζόμαυρο σκότος των νεφών της βροντής. Γι' αυτό άλλωστε και ο
Δίας με αυτά του τα χαρακτηριστικά γινόταν μάρτυρας, εγγυητής, αλλά
και τιμωρός στις δικαιοπραξίες των ανθρώπων, επικυρώνοντας τις
αμοιβαίες δεσμεύσεις του με μια συμβολική βροντή, που φαίνεται πως
παρέμεινε μέχρι τις μέρες μας σαν τον ήχο του κτυπήματος του σφυριού
των δικαστών κατά την έκδοση αποφάσεων, αλλά και των κατακυρώσεων
των πλειστηριασμών.
Αυτά σε κυριολεκτικό αλλά και σε συμβολικό επίπεδο έχουν να κάνουν
με τον Ιανό σαν θεό σύμβολο της αρχής και του δικαίου, που πρέπε να
το βλέπεις από όλες τις πλευρές. Γι' αυτό άλλωστε και ο Ιανουάριος
εκτός από 1ος μήνας του χρόνου ήταν και ο μήνας που αναδείκνυε του
νέους άρχοντες της χρονιάς. Επειδή επίσης ήταν θεός πάσης ενάρξεως
(της ημέρας, του μήνα, του έτους, της ώρας), γι' αυτό είχε και την
προσωνυμία «Πατέρας του Χρόνου». Αυτή του η προσωνυμία ίσως δεν
είναι άσχετη με το γεγονός ότι ο Ιανός διασυνδεόταν και με τον Κρόνο-
χρόνο, ο οποίος είχε και στο πίσω μέρος του κεφαλιού του μάτια, μια
ακόμη «ιανική» έκφραση του θείου.
Σύμφωνα με μια παμπάλαια παράδοση ο Ιανός υπήρξε εκτός από επιχώριος
θεός της Ιταλίας και ο αρχαιότερός της βασιλιάς, που κυβέρνησε κατά
τον χρυσό αιώνα του Λατίου, γι' αυτό και ονομάζεται «αυτόχθων». Στον
Ιανό κατέφυγε ο Κρόνος-χρόνος όταν εκδιώχθηκε από το Δία. Από τις
φοινικικές μυθολογικές παραδόσεις, που μας περιγράφει ο Στέφανος
Κομητάς, πληροφορούμαστε ότι ο Κρόνος είναι ο κρυφός θεός του
Ισραήλ. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι και τόσο κρυφό, αφού
είναι εμφανέστατο ότι το Σάββατο, αγγλιστί Saturday (Saturnus day =
ημέρα του Κρόνου) είναι η ιερή ημέρα των εβραίων αφιερωμένη στο θεό
αυτόν. Η εναντίωσή του με το Δία, αλλά και το «φάγωμα» των παιδιών
του μας φέρνει στο νού το θεό του σημιτικού κλάδου των Φοινίκων, τον
Βάαλ–Κρόνο-Βαλο-Βήλο, στου οποίου τον φούρνο, που βρισκόταν στην
βάση του αγάλματός του, θυσίαζαν τα παιδιά τους οι Σημίτες.
Ανάμνηση αυτών των ανθρωποθυσιών είναι και η θυσία του Ισαάκ από τον
Αβραάμ, κάτι που όμως δεν ολοκληρώθηκε, γιατί παρενέβη η καλή πλευρά
του θείου. Ο Δίας όμως, γεννημένος σε σπήλαιο, όταν ανδρώθηκε έκοψε
τη γεννητικά όργανα του πατέρα του Κρόνου, αφαιρώντας του συμβολικά
τη δύναμη και την ισχύ του. Αυτό έμεινε στις μνήμες των «Κρονίων»
σαν μια συγκλονιστική πράξη, γι' αυτό, και το πιθανότερο, θέσπισαν
το θρησκευτικό νόμο της περιτομής που παραδοσιακά τηρείται μέχρι
σήμερα.
Ο κόσμος ήδη από τότε χωρίσθηκε στο κρόνιο και δίιο ιερατείο. Ίσως
αυτό, αν το κοιτάξουμε και κάπως παραϊστορικά, να φτάσουμε μέχρι και
την προκατακλυσμιαία σύγκρουση της Δίιας – Αθηναϊκής Αιγίδος με την
Ποσειδώνια-Κρόνια Ατλαντίδα, ενώ ξεκίνησε σαν Ποσειδώνια, έγινε
αποικία των Αρκάδων από τον Άρκα Άτλαντα. Οι Ρωμαίοι ήταν αρκαδικής
καταγωγής, αφού και ο γενάρχης τους, Αινείας, ήταν ευγενής από το
βασιλικό οίκο της Τροίας, που ήταν επίσης αρκαδική αποικία.
Αργότερα, όταν ξανακτίσθηκε η Κωνσταντινούπολη, επέστρεψαν σε αυτή
την πόλη του Βυζαντίου γνωρίζοντας ότι επιστρέφουν στην παλιά τους,
Αινεία. Πάντα όμως γνώριζαν ότι πρώτη κοιτίδα τους ήταν η Αρκαδία,
πατρίδα του Άτλαντα. Γι' αυτό και οι Ρωμαίοι δατήρησαν μια ιδιαίτερη
ευαίσθητη σχέση με τις ιστορίες γύρω από την Ατλαντίδα.
Άλλωστε, σύμφωνα με μια μυθολογική παράδοση ο Κρόνος είχε εκτοπισθεί
στη Δύση στην περιοχή της Ποσειδωνίας-Ατλαντίδας. Έτσι μέσα από τα
ιστορικά μυθολογούμενα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το κρόνιο
ιερατείο έχει κάποια βαθιά σχέση με ένα κομμάτι της Ατλαντίδας, το
οποίο στο βαθμό που διατηρούσε τις αρκαδικές μνήμες του, συνέχιζε να
συντηρεί στις παραδόσεις του τον καλό Κρόνο, τον Κρόνο της χρυσής
εποχής, όπου η Αιγαιακή Ελλάδα βρισκόταν σε άριστες σχέσεις με την
ατλαντική της αποικία.
Ο διωγμένος από το Δία Κρόνος δίδαξε στον Ιανό, όταν έφτασε στο
Λάτιο, τη γεωργία και άλλες πολλές τέχνες, καθώς και τη ναυπηγική
και την χάραξη νομισμάτων. Ίσως και το νόμισμα της βασιλόπιτας την
1η Ιανουαρίου να θέλει να μας θυμίσει το πρώτο νομισματοκοπείο του
Ιανού. Όμως και η γλυκύτητα της βασιλόπιτας φαίνετται να έχει σχέση
με τον Ιανό, αφού, σύμφωνα με τον Ρωμαίο συγγραφέα Βάρωνα, ο Ιανός
ήταν και θεός των γλυκισμάτων, στα ελληνικά «πόπανα-γλυκίσματα»
επειδή τα πρόσφεραν ο ένας στον άλλον στις καλένδες-κάλαντα. Το
συγκεκριμένο δε γλύκισμα για τις καλένδες της πρωτοχρονιάς
ονομαζόταν «ιανουάλ». Ίσως η βασιλόπιτα θα έπρεπε να ονομάζεται
ιανουλόπιτα, εκτός και αν υποθέσουμε ότι παρασκευάζεται για να
τιμηθεί η μνήμη του «βασιλιά» Ιανού. Ακόμη και οι μποναμάδες στα
κάλαντα έχουν σχέση με τα μπόνα-δώρα των Ρωμαίων.
Οι φιλανθρωπίες του Αγίου Βασιλείου ήλθαν πολύ αργότερα για να είναι
αυτές και μόνο η αιτία για τη λαϊκή παράδοση της βασιλόπιτας.
Μελετώντας μάλιστα τα έθιμα της Παλαιομάνινας Αιτωλοακαρνανίας και
τις αρχαιοελληνικές τους ρίζες βρίσκουμε πολλά πρωτοχρονιάτικα έθιμα
να φθάνουν αναλλοίωτα μέχρι τις μέρες μας. Στα δε χωριά της Πίνδου
την πρωτοχρονιά κόβεται η βασιλόπιτα με το νόμισμα της τύχης, γύρω
από την οποία, πριν ψηθεί, τοποθετούν στεφάνι από κλαδί αμπέλου,
κάτι που μας φέρνει στον νού τον Ιανό-Διόνυσο.
Οι Ρωμαίοι ιερείς είχαν μια τελετουργία που ονομαζόταν fetiales,
μέσα από την οποία προσπαθούσαν να προσεγγίσουν έναν εχθρικό ή έναν
εν δυνάμει εχθρικό λαό για να επανορθώσουν μια αδικία και έτσι ή να
συνομολογήσον ειρήνη μαζί του ή να κηρύξουν έναν ευσεβή δίκαιο
πόλεμο. Η φετιάλιος λοιπόν τελετουργία είχε άμεση σχέση με
το «Γιούπιτερ lapis», που πήρε αυτό το όνομα από μια πέτρα (λάπις)
που ρίχνει πίσω του ο φετιάλιος ιερέας λέγοντας συνήθως μια κατάρα
για τον εχθρό. Γνωστή είναι μέχρι σήμερα η φράση «έριξε μαύρη πέτρα
πίσω του». Ο «Γιούπιτερ Feretrius» βρίσκεται σε άμεση σχέση με αυτά
τα τελετουργικά, γι' αυτό και υπήρχε και ένας μικροσκοπικός ναός στο
Καπιτόλιο, που χρησίμευε κυρίως για τη φύλαξη μιας πέτρας, που
θύμιζε τις υποσχέσεις για ιερή δέσμευση με τον Γιούπιτερ lapis των
πιστών του, μια πέτρα που έμενε πάντα σταθερή στη θέση της και δεν
την έριχνε κανείς πίσω του για να συμβολίσει ότι η συμφωνία δεν
ισχύει πια, όπως και ότι δεν ανήκω πια σε σας και στους νόμους σας.
Η φύλαξη στο Καπιτόλιο αυτής της πέτρας, στο μικροσκοπικό ναό του
Γιούπιτερ αναγκαστικά μας οδηγεί σε λογικούς συνειρμούς, που μας
φέρνουν στη βαθύτερη σημασία του τελετουργικού της πέτρας και
συνεπώς και σε σκέψεις για το συμβολισμό της Εκκλησίας του Αγίου
Πέτρου στη Ρώμη σήμερα.
Εδώ, επανατοποθετώντας το ζήτημα της περιτομής, θα πρέπει να
θυμηθούμε ότι, όταν προέκυψε μεταξύ των Αποστόλων ζήτημα για την
περίτμηση ή όχι των χριστιανών, ο Παύλος πήρε θέση εναντίον της
περιτομής, ενώ ο Πέτρος, θέλοντας με επιμονή να διατηρήσει τις
ιουδαϊκές παραδόσεις, τάχθηκε υπέρ αυτής. Γνωρίζουμε όμως ότι οι
πέτρες, όπως επίσης τα μενίρ των Γαλατών ή οι λίθινες στήλες των
Ερμών συμβόλιζαν τον φαλλό, όπως μας λέει ο Χάνεϋ στο έργο του «Ο
σεξουαλικός συμβολισμός στις θρησκείες».
Έτσι η «άγια πετρα-lapis», στην οποία ορκίζονται για την τήρηση των
συμφωνιών, μοιάζει να έχει σχέση και με τους όρκους που παίρνουν
λαοί της Μ. Ανατολής φέρνοντας εκείνη την στιγμή το χέρι τους στην
περιοχή των γεννητικών τους οργάνων.
Με του Γιούπιτερ όμως τον όρκο έχει σχέση και ο «Dius Fidius», που
είναι μια ακόμη έκφραση να εμπνέει εμπιστοσύνη μεταξύ των πιστών
του, αλλά που και οι πιστοί με τη σειρά τους θα πρέπει να
εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο. Ο ναός μάλιστα του Ντίους Φίντιους
είχε ένα άνοιγμα προς τον ουρανό, ώστε, όταν ορκιζόταν κανείς, να
κοιτάζει ψηλά προς το μεγάλο Πατέρα. Η ιδιαίτερη αναφορά στους
όρκους γίνεται για να καταδειχθεί μέσα από ποιές διαδικασίες
κρατούνται μυστικά, τα οποία, εάν έβγαιναν προς τα έξω, θα έκαναν
πολλούς να δούν με ένα τελείως διαφορετικό μάτι τη θρησκεία, τα
πολιτικά συστήματα, αλλα και τις παραδόσεις, όπως είναι και αυτές με
τα «παχνίδια» γύρω από τα ημερολόγια.
Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε και τις ποιότητες του Γιούπιτερ
των Ειδών κάθε μήνα. Οι Ειδοί στους αρχαίους Ρωμαίους ήταν η 15η
ημέρα των μηνών Μαρτίου, Μαϊου, Ιουλίου και Οκτωβρίου και η 13η των
άλλων μηνών. Ήταν όλες αφιερωμένες στον Δία. Οι Ρωμαίοι
αρχαιογνώστες εξηγούσαν τις εορτές των Ειδών σαν γιορτές που είχαν
σχέση με το φωτεινό και ουράνιο χαρακτήρα του Γιούπιτερ, σύμφωνα με
όσα μας πληροφορεί ο Μακρόβιος. Οι Ειδοί σηματοδοτούσαν την
πανσέληνο που ήταν η πιο φωτεινή στιγμή του μήνα, αφού μετά το φως
ενός λαμπερού ήλιου της μέρας είχαμε το διάχυτο φως της πανσελήνου
της νύκτας. Ο Ιανός και Γιούπιτερ ήταν αλληλοσυμπληρωματικές
θεότητες, όπως ήδη είπαμε. Ο Ιανός ήταν το σύμβολο Prima, ο
Γιούπιτερ ήταν το σύμβολο Summa. Γράφει σχετικά με αυτό ο
Ντυμεζίλ: «Πρέπει να επικεντρώσουμε το πρόβλημα στο σύνολο
των «ιδιαιτέρων ημερών» του μήνα, συνυπολογίζοντας και τις καλένδες,
τις μέρες δηλαδή που «αντιπαρατίθενται» στις Ειδούς, και οι οποίες
έχουν κι αυτές έναν προστάτη, τον Ιανό. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι
οι καλένδες, που μόλις αναφέρθηκαν, έχουν σχέση άμεση με τα
τραγούδια ύμνους που συνήθως τραγουδούν τα παιδιά, τα γνωστά μας
κάλαντα. Ακόμη και η αγγλική λέξη κάλενταρ (ημερολόγιο της χρονιάς)
έχει σχέση με τις καλένδες.
Συνεχίζει όμως ο Ντυμεζίλ: «Ο Ιανός είναι ο θεός των Πρίμα και οι
Καλένδες είναι η πρώτη μέρα του μήνα. Τα δικαιώματα του Γιούπιτερ
πάνω στις Ειδούς, που αποτελούν την κορύφωση του μήνα, μια σύνδεση
της αύξουσας και φθίνουσας δεκάτης πέμπτης ημέρας του μήνα, δεν
πρέπει να στηρίζονται σε μιαν ανάλογη αιτία, καθώς ο Γιούπιτερ,
κατέχει τη σούμα. Και οι Καλένδες και οι Ειδοί ανήκουν αμοιβαία σ'
αυτούς τους δύο θεούς, όπως άλλωστε, για τους ίδιους λόγους και επί
του εδάφους πλέον, στον Ιανό ανήκει ο πρώτος λόφος, ο Ιανίκουλος,
ενώ στον Γιούπιτερ ο λόφος της Ακρόπολης, ο Καπιτόλιος. Σχετικά με
τον Ιανουάριο, το μήνα του Ιανού, «οι Ημέρες» του Οβιδίου
χρησιμοποιούν με επιμονή αυτή τη φιλοσοφία των δύο άκρων, σχετικά με
τις Καλένδες, πολλαπλασιάζει τις αναφορές στον Πρίμους χαρακτήρα του
Ιανού, μετά, στις 13 του μήνα, τουτέστιν στις πρώτες Ειδούς που
συναντάμε στο ποίημα του Οβιδίου προχωρά σε άλλες παραλλαγές αυτή τη
φορά πάνω στο «μεγαλείο» magnus maior maximus (μεγάλος –
μεγαλύτερος - μέγιστος) που συνδέεται έντεχνα με τον τίτλο Αύγουστος
και κορυφώνεται με το σούμους (του Γιούπιτερ). Η έννοια αυτή είναι
σημαντική, αφού θα σηματοδοτήσει στο Καπιτόλιο το δεύτερο υπερθετικό
του Γιούπιτερ, ενώ το πρώτο δηλώνει την ωφέλιμη αγαθότητά του ή τη
γενναιοδωρία του. Με λίγα λόγια ο Γιούπιτερ βρίσκεται στην κορυφή
του ordo Deorum (τάξη θεών) αλλά και του ordo mundi (τάξη του
κόσμου). Μέχρι το σημείο αυτό η μορφή του Γιούπιτερ παραμένει ίδια
και απαράλλακτη με εκείνη που μας είχαν αποκαλύψει για τον Γιούπιτερ
της αρχέγονης τριάδας τα καθήκοντα του αρχιερέα του και η θέση του
μέσα στην ιδεολογία των βασιλικών θρύλων.
Στην αρχαία Ελλάδα ο θεός των θεών, ο Ζεύς, δεν κυριαρχεί σαν δίιος
φωτεινός ηλιακός θεός στα ημερολόγια. Αυτό θα συμβεί πολύ αργότερα.
Τα ελληνικά ημερολόγια είναι κυρίως σεληνιακά διατηρώντας τη μνήμη
από τις παμπάλαιες ελληνικές μητροκεντρικές κοινωνίες. Παρόλ' αυτά
οι Έλληνες θα καθιερώσουν για λογαριασμό κι άλλων λαών το ηλιακό
ημερολόγιο. Ο Έλληνας βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος ο Γ΄ ο
Ευεργέτης (279-222 π.Χ.) ήταν ο πρώτος που πρότεινε στους Αιγυπτίους
ιερείς να διορθώσει το αιγυπτιακό έτος ακολουθώντας το ηλιακό
ημερολόγιο. Αν και η πρότασή του τελικά δεν έγινε αποδεκτή, το πρώτο
βήμα ήδη είχε γίνει. Όμως στον Έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη (46 π.Χ.)
οφείλεται η δημιουργία του Ιουλιανού ημερολογίου, ενός καθαρά
ηλιακού ημερολογίου, το οποίο προσαρμόθηκε από τον Πάππα Γρηγόριο
13ο (1582 μ.Χ.) και χρησιμοποιείται μεχρι σήμερα.
Ως προς τα αρχαία ελληνικά ημερολόγια, οι παλιότεροι συμβολισμοί της
χρονιάς δίνονται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, στα σημεία που
αναφέρονται οι μύθοι γύρω από τον θεό Ήλιο, ιδιαίτερα στο τμήμα της
Οδύσσειας που αναφέρεται στην Τρινακρία (Σικελία). Στην αρχαία Αθήνα
είχαν υιοθετήσει ένα σεληνιακό ημερολόγιο που η διάρκειά του ήταν
ίση με 354 μέρες. Αυτό το ημερολόγιο περιελάμβανε εναλλάξ πλήρεις
μήνες 30 ημερών και κοίλους μήνες 29 ημερών. Έτσι είχαμε 6 μήνες από
30 μέρες και 6 μήνες από 29. Αυτό μας δίνει σύνολο 354 ημερών. Για
μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη του αττικού ημερολογίου σας δίνουμε
τους 12 μήνες του έτους των αρχαίων Αθηναίων σε μια κατά προσέγγιση
αντιστοιχία με το σημερινό γρηγοριανό ημερολόγιο.
Για την εύρεση των ημερών οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν χωρίσει κάθε
μηνα σε 3 δεκαήμερα. Και έτσι έλεγαν για να συγκεκριμενοποιήσουν
κάποια ημέρα π.χ. 3η ημέρα δευτέρου δεκαημέρου ή 6η ημέρα 1ου
δεκαημέρου κλπ.
Περιέργως αυτό κατά κάποιον τρόπο έχει μείνει και σε μας μέχρι
σήμερα. Λέμε: Κυριακή η κύρια ημέρα, Δευτέρα η δεύτερη ημέρα, Τρίτη
ή τρίτη ημέρα κ.ο.κ. φθάνοντας στην Παρασκευή που εξαιτίας
θρησκευτικών υποχρεώσεων είναι η προπαρασκευή για την ημέρα του
Σαββάτου που είναι εβραϊκή θρησκευτική «σφήνα» μέσα στην ελληνική
αρίθμηση των ημερών.
Το αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο χρησιμοποιόταν ακόμη και από τους
Πτολεμαίους, τους Έλληνες βασιλείς της Αιγύπτου. Στη Μακεδονία και
Θράκη υπήρχαν όμως και άλλα δύο ημερολόγια. Το σημαντικότερο όμως
ήταν αυτό που είχε υιοθετηθεί και από τους Πτολεμαίους.
Είναι φανερό ότι, για να γίνει δυνατή μια
ημερολογιακή «ενορχήστρωση» που να μας βγάλει τις ημερομηνίες
γέννησης του Χριστού, αλλά και άλλων εορτών στις περιόδους που
πρέπει, ώστε να εναρμονίζονται με παλαιότερες λατρείες, θα πρέπει να
υπάρχει ένα θρησκευτικοπολιτικό κέντρο, που να διαθέτει μια
γιγαντιαία υπόγεια διαδικτύωση με τη βοήθεια μυστικών εταιρειών…
Ήδη στο άρθρο μου «Ο Διόνυσος Δενδρίτης και το χριστουγεννιάτικο
δένδρο» περιγράφω σκηνές από τα Ελευσίνεια Μυστήρια… αλλά και για
παραδόσεις του χριστουγεννιάτικου δένδρου που το φορτώνουμε με
μπάλες, κάτι που ίδια και απαράλλακτα και στην αρχαία Ελλάδα έκαναν,
αφού και τότε κρεμούσαν σε πευκοέλατο μπάλες συμβολίζοντας έτσι τους
πλανήτες. Ακόμη και μελομακάρονα είχαν που τα ονόμαζαν πλακούντια,
αλλά και κουραμπιέδες που τους ονόμαζαν αλφήτεια (από το αλφός =
λευκός) που ήταν κάτασπρα γλυκίσματα αφιερωμένα στη Λευκή Θεά, Ινώ,
μητριά του βρέφους Διονύσου, που σαν Κερδώ τη βρίσκουμε στα
Ελευσίνεια Μυστήρια. Η Κερδώ είναι η Καρδέα, η σύζυγος του Ιανού του
θεού των θεών…
Για εκοτοντάδες χρόνια στην καρδιά του λαού μας έχουν φωλιάσει τα
λόγια του Χριστού, τα οποία όντως δόνησσαν την ψυχή μας, ίσως επειδή
βαθιά μέσα μας από παππού σε εγγόνι διατηρήθηκε η σοφία και καλοσύνη
ενός Ορφέα, ενός Πυθαγόρα, ενός Σωκράτη.

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Τα έχω αποθηκεύσει κιόλας στο αρχείο μου.

Μετά θέλω να σε συγχαρώ για την ιδέα σου αυτή και να σε προτρέψω να μας δωσεις ότι άλλο έχεις ευχαρίστηση.

Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση πως από αυτό :

quote:

---

ΠΛΩΤΙΝΟΣ :
Προσκαλώ λοιπόν τον κάθε ένα που έχει "σώσει" τέτοια αρχεία και που θεωρεί ότι θα ήταν χρήσιμο να μοιραστεί τα μαζί μας, να τα δημοσιεύσει αναφέροντας εάν είναι εφικτό τον συγγραφέα και την ιστοσελίδα.

---

quote:

---

Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση πως από αυτό... :

---

E, τι να απαντήσω τώρα.. Ισως να φταίει η νόσος των..

quote:

---

Μετά θέλω να σε συγχαρώ για την ιδέα σου αυτή και να σε προτρέψω να μας δωσεις ότι άλλο έχεις ευχαρίστηση.

---

Οκ. Ενα ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα πρόσφατα, με θέμα :

Οι σχέσεις φυσικών και κοινωνικών επιστημών
στα πλαίσια της οικολογικής προβληματικής*

Βότσης Θεόδωρος (2001)

Λόγω του μεγέθους του κειμένου παραπέμπω απευθέιας στην ιστοσελίδα:

http://web.auth.gr/virtualschool/2.4/TheoryResearch/Votsis.html

Edited by - ΠΛΩΤΙΝΟΣ on 19/01/2006 12:29:56

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr