Ο δόλιος ο Goethe! Σίγουρα θα είδε την τρομακτική πλευρά του εαυτού του, για να αναφωνήσει το παραπάνω. Σίγουρα θα βρήκε την ασχήμια, την κακοήθεια, την πονηριά, το κακό μέσα του, την ασυνειδητότητα, την φανερή κι επιφανειακή μα κάλπικη αρμονία, σίγουρα θα είδε μίσος, ζήλια, θυμό. Τα ίδια βλέπω κι εγώ στην επιφάνεια του εαυτού μου. Τα ίδια βλέπετε όλοι σας. Προχωρήστε βαθύτερα. Αφήστε την επιφάνεια και κατευθυνθείτε προς το κέντρο.

Είναι το πιο δύσκολο πράγμα να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Ο ίδιος ο εαυτός σου δεν σ’ αφήνει να το κάνεις και ο κόσμος που ζεις, τούτο επιθυμεί, να μην γνωρίσεις τον εαυτό σου. Μα δεν θα ‘πρεπε να ήταν έτσι, θα έπρεπε να ήταν πολύ εύκολο. Γι’ αυτό η κοινωνία που ζεις, σου φέρνει το cybersex, γι’ αυτό σου φέρνει τα ναρκωτικά, γι’ αυτό σε κάνει ρομπότ, σε γεμίζει με φοβίες, με προβλήματα, με άγχη, με μελαγχολίες, με super idols, με fame stories, με ό,τι μπορείς να κάνεις για να μην γνωρίσεις τον εαυτό σου. Θέλει να σε ελέγχει.

Ένας άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του, είναι σίγουρα ανεξέλεγκτος. Δεν μπορεί να του επιβληθεί κανείς. Μπορείς να επιβληθείς σε έναν Ηράκλειτο, σε έναν Ιησού, σε έναν Βούδα ? Όχι, είναι απρόβλεπτοι, όμορφοι, σκληροί εκεί που πρέπει και όταν πρέπει, γλυκύτατοι και πράοι εμπρός σου, ηφαίστεια κοντά σου, καταστροφείς και δημιουργοί, δεν μπορεί κανείς να τους επιβληθεί, να τους δαμάσει, να τους δοκιμάσει, δεν υποκύπτουν, δεν υπακούν σε προστάγματα. Όπως ακριβώς η φύση. Κι όμως είναι τόσο απλοί ! Ένας άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του, είναι φυσικός αλλά επικίνδυνος για την κοινωνία σας. Δεν προσαρμόζεται.

Να θυμάστε. Αν δεν φτιάξουμε μια φυσική κοινωνία στον κόσμο, ο Βούδας θα είναι πάντα απροσάρμοστος σε μας κι ο Ιησούς πάντα θα σταυρώνεται. Από μας τους ίδιους.

Θεέ μου, δείξε μου τον πραγματικό μου εαυτό ! Αναγνώρισε μου τον πραγματικό μου εαυτό !

Η κοινωνία βρίσκεται παντού τριγύρω σου. Φαίνεται αδύνατο να μπορέσεις να ξεφύγεις από αυτή. Όλες οι πόρτες μοιάζουν κλειστές. Γεννήθηκες μέσα σε μια κοινωνία, πως είναι δυνατόν να ξεφύγεις από αυτήν ? Γεννήθηκες μέσα στην οικογένειά σου, κοινωνία είναι κι αυτή, γεννήθηκες μέσα σε δασκάλους, σε παπάδες, σου φαίνεται ακατόρθωτο να απομακρυνθείς από αυτά, σου φαίνονται όλα τόσο γνώριμα, τόσο φυσικά, αλλά σου φαίνονται. Δεν είναι ! Χαίρομαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους να φεύγουν από τα σπίτια τους και να μένουν μακριά από την οικογένειά τους, να αποκόπτουν τους δεσμούς, να προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους, δημιουργούν, δεν καταστρέφουν, δεν διαλύουν την οικογένεια, όπως φαίνεται σε περισσότερους, ανασυγκροτούν την ζωή τους, δημιουργούν, καταστρέφουν τα δεσμά τους αλλά δημιουργούν άλλα, προχωρούν, κινούνται στον χρόνο, ζουν !

Η κοινωνία όμως θέλει να σου επιβληθεί. Θέλει να έχεις πλήρη άγνοια του εαυτού σου. Πρέπει να ακολουθήσεις την κοινωνία, να είσαι κοινωνικός, διαφορετικά είσαι ακοινώνητος, είσαι περιθώριο, κανείς δεν σε λογαριάζει, δεν σε υπολογίζει ενώ θα έπρεπε όλοι να σε υπολογίζουν. Πρέπει να γράψεις στο φόρουμ μια απάντηση, γιατί αν δεν γράψεις, όλοι θα πουν «αυτός δεν έχει γνώμη», γι’ αυτό όταν γράφεις, λες βλακείες, ανοησίες, φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν, είσαι σαν εκείνα τα παράσιτα που εμφανίζονται από το σάπιο αίμα και μολύνουν τους οργανισμούς, σε σένα αρμόζει να σε πετάξουν πιο μακριά κι από τις κοπριές των ζώων, λες ασυνάρτητα πράγματα μόνο και μόνο για να πεις κάτι, ας είναι και σκουπίδι, αρκεί να φανεί «κοινωνικό». Αρκεί η κοινωνία να πει, «πω πω ! είναι πολύ έξυπνος αυτός !», αλλά δεν λογαριάζεις πως με την ίδια ευκολία που θα σου πει αυτό, με την ίδια ευκολία μπορεί και να σου πει «πω πω ! είναι πολύ βλάκας αυτός !» και να σε καταδικάσει προτού καν σε δικάσει. Δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν ξέρεις τι λες, δεν ξέρεις τι κάνεις και όμως λες «Εγώ ζω!». Μάλλον είσαι ποιο κοιμισμένος κι από τους κοιμισμένους γιατί αυτοί κάποτε θα ξυπνήσουν ενώ εσύ θα κοιμάσαι αιώνια. Η κοινωνία δεν θα σε αφήσει ποτέ να ξυπνήσεις. Η κοινωνία και το ίδιο σου το «εγώ», ο ίδιος σου ο εαυτός.

Κοιμήσου τότε, αλλά μην παρασέρνεις κι άλλους στον ύπνο σου, μην βάζεις σε πειρασμό τους υπόλοιπους. Δεν μπορείς να τους κατέχεις ! Κανένας δεν μπορεί να κατέχει κανέναν. Μόνο τα πράγματα κατέχονται. Δεν μπορείς να παρασύρεις κανέναν στην λάσπη σου. Ο ρόλος σου έχει τελειώσει…

Όμως εγώ θα σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι. Γιατί δεν προδίδεις εμένα, αλλά τον ίδιο σου το εαυτό, γιατί μέσα σου είσαι Θεός, αλλά δεν το γνωρίζεις. Γι’ αυτό εγώ θα πονάω για σένα περισσότερο και δεν θα σε προδώσω ακόμη και τώρα, που βρίσκεσαι σε τούτη την θέση….

Το β’ ενικό έχει την εξής έννοια : Για μένα, ένας άνθρωπος ισοδυναμεί με μυριάδες, και οι μυριάδες των ανθρώπων ισοδυναμούν με έναν.

Δύο πράγματα έχει να αντιμετωπίσει αυτός που θα αναζητήσει την αυτογνωσία. Το πρώτο είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Η κοινωνία, το κράτος, η εκκλησία. Το δεύτερο, είναι ακόμη δυσκολότερο. Είναι το ίδιο του το «εγώ». Εκεί τα πράγματα γίνονται τρομακτικά αν παραμείνεις στην επιφάνεια και θα εξηγήσω τους λόγους σε επόμενο άρθρο. Για μένα, η οδός είναι εντός.

Το φόρουμ το βρήκα τυχαία. Έψαχνα στο net, στοιχεία για την κότα, την οικόσιτη όρνιθα. Βρήκα το esoterika.gr. Χαίρομαι που το βρήκα. Έπεσα πάνω σε μια παραβολή των δασκάλων του Ζεν για την κότα και το σπουργίτι, αλλά βρήκα και την παρέα σας. Χαίρομαι…

Σας φιλώ,

Σωστά! αγαπητέ Deva Parinito
Το ότι δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας είναι γιατί κολυμπάμε στα σκοτάδια της άγνοιας. Άλλωστε όλες οι θρησκείες και όλα τα πνευματικά μονοπάτια επιδιώκουν την αυτογνωσία και τη Θέωση.
Αλλά για να επιτύχεις τη Θέωση, θα πρέπει πρώτα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, δηλ. ότι είσαι ψυχή και όχι το σώμα που φιλοξενεί τη ψυχή.

quote:

---

Πάντως ευχομαι να μην ''περασει'' ποτε κανεις αυτα που περασα και να μην νιωσει αυτα που ενιωσα ....αλλα Μακαρι να θελησει να καταλαβει!....

---

"Be spiritually
alive
in 2005"

Πολύ σημαντική η παρατήρηση / προσθήκη του/της ΤΑΟ.

Αν παραμείνουμε στα βάθη, θα χάσουμε την επιφάνεια.

Είναι σαν να κοιτάς τον ήλιο. Μπορείς να επιμείνεις και να κοιτάς τον ήλιο επί μονίμου βάσεως ? Αφ’ ενός θα τυφλωθείς, αφ’ ετέρου θα έχεις χάσει τα αστέρια. Φανταστείτε να υπήρχε συνέχεια μέρα ? Να μην νύχτωνε ποτέ ? Η ζωή μας θα ήταν κόλαση.

Όταν βρεις τον εαυτό σου, όταν φτάσεις στο κέντρο, είναι σαν να είσαι σε μια κορυφή. Υπάρχει όμως και η κοιλάδα παρακάτω σου. Δεν μπορείς συνέχεια να είσαι στην κορυφή. Πρέπει να κατευθυνθείς και προς την κοιλάδα, πρέπει να ανέβεις και πάλι στην επιφάνεια, στο επιφανειακό, όπως πολύ σωστά λέει ο/η TAO. Αν επιμένεις να είσαι στην κορυφή, το παιχνίδι είναι χαμένο για σένα.

Δεν μπορούμε να ζούμε σαν Βούδες, σαν Ηράκλειτοι. Ο Ηράκλειτος λίγο πριν πεθάνει είχε απομονωθεί, είχε πάρει τα βουνά και έτρωγε μονάχα χόρτα. Λένε πως πέθανε από μια ασθένεια που λέγεται υδρωπικία. Το έντερό του είχε γεμίσει υγρά, και κατέβηκε στην πόλη ρωτώντας αινιγματικά τους γιατρούς αν μπορούσαν μετά από βροχερό καιρό να φέρουν ξηρασία. Εκείνοι δεν καταλάβαιναν κι αυτός πήγε και χώθηκε σ’ ένα βουστάσιο, ελπίζοντας πως με την ζεστασιά θα μπορούσαν να εξατμιστούν τα νερά που είχαν συγκεντρωθεί στα σπλάχνα του. Δεν κατάφερε τίποτε φυσικά.

Πολλές φορές, διάφοροι φίλοι - κυρίως άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν – όταν το φέρει η κουβέντα και μιλήσουμε για ανάλογα θέματα, μου λένε πως αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέω, θα έπρεπε όλοι να πάρουμε τα βουνά. Ίσως και σε κάποιους από εσάς να έχει συμβεί αυτό. Με ρωτάνε χαρακτηριστικά, «Γιατί τότε δεν μονάζεις ?», «Γιατί δεν απαρνιέσαι τα εγκόσμια, να πας να ζήσεις σε ‘κανα βουνό, γιατί κάθεσαι μαζί μας ?».

Γιατί δεν θέλω να χάσω εσάς ! Θα πρέπει δηλ. να είμαι μοναχός, καλόγερος, για να σας μιλώ και να μ’ ακούσετε ? Δείτε τριγύρω σας. Νομίζετε πως μια παρέα με τέσσερις πέντε ανθρώπους είναι ενότητα ? Χα! Μόνοι τους είναι, ο καθένας μόνος του. Μόνοι τους φυσικά, γιατί ο καθένας τους είναι διαφορετικός κόσμος. Ο καθένας λέει τα δικά του κι όλοι λεν’ το ίδιο πράγμα. Είμαι μόνος. Μοναχοί είναι κι αυτοί, μα δεν είναι ντυμένοι με ράσα. Φορούν Αρμάνι, Κα(ά)ρμά-νι, Κοράνι, κι όλα μαζί ένα χαρμάνι. Άλλος Αρμάνι, άλλος Κοράνι / κι όλοι μας ένα χαρμάνι. Το είχα προτείνει αυτό στο Μανώλη όταν έγραφε το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», αλλά η λέξη «Κούδας», ήταν περισσότερο τότε της μόδας από ότι ήταν τότε το Αρμάνι, τέλος πάντων. Η σημασία τους είναι ίδια.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν πρέπει να επιμένουμε στα άκρα. Δύο είναι τα άκρα. Η περιφέρεια του κύκλου και το κέντρο του, η κορυφή και η κοιλάδα, το παρελθόν και το μέλλον, και τόσα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα αναφέρω. Το κέντρο του κύκλου είναι κι αυτό άκρο, ένα σημείο. Αν παραμείνεις, αν επιμείνεις στον κέντρο, στο άκρο, το παιχνίδι είναι χαμένο. Έχασες την περιφέρεια, έχασες τον συνάνθρωπο, την παρέα, την ταβέρνα, το κρασί, την μουσική, τον καφέ βρε αδελφέ, το χαμόγελο. Τι κέρδισες τότε ?

Μην το βλέπεις έτσι, δεν υπάρχει ούτε κέρδος, ούτε ζημία. Να ισορροπείς. Πότε θα χάνεις, πότε θα κερδίζεις, πότε θα βρίσκεσαι στην κορυφή πότε στην κοιλάδα, πότε στο κέντρο του κύκλου πότε στην περιφέρεια. Χίλιες σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό σου. Το μυαλό έχει κι’ αυτό τα κόλπα του να σε κρατάει στην περιφέρεια.

Θα σου φτιάξει ψεύτικα είδωλα του «εγώ» σου ή θα σου παρουσιάσει το πως πιθανόν να σκέφτονται οι άλλοι για σένα και θα σε εγκλωβίσει σ’ αυτά. Χίλιες φορές θα προσπαθήσεις να κινηθείς προς το κέντρο και χίλιες φορές θα προσπαθήσεις να κινηθείς προς την επιφάνεια. Χίλιες φορές θα βρεις τον εαυτό σου, χίλιες φορές θα τον χάσεις. Να επαγρυπνείς, να γρηγορείς, να συγκεντρώνεσαι, όχι στο πόσες φορές έχασες αλλά στο πόσες φορές κέρδισες. Και τότε κάποια μέρα, η περιφέρεια θα χαθεί, ο κύκλος δεν θα είναι κύκλος, η κορυφή δεν θα είναι κορυφή, δεν θα υπάρχει ούτε κέρδος ούτε ζημία, ούτε καλό ούτε κακό, ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Τότε θα έχεις βρει το «εγώ» σου. Αλλά τότε το «εγώ» σου δεν θα είναι διαφορετικό από το «εγώ» μου. Τότε θα είμαστε μονάδα.

Σας φιλώ,

Deva Parinito.

Διακατέχομαι πάντοτε απο την υποψία της ασυναρτησίας μου.

Σας χαιρετώ,
Deva Parinito.

Ω,πράγματι!
(Κι αγρίμια τώρα ηχούν στα αυτιά μου)

Αναλογίσου τι δώρα φέρεις αναδυόμενος από την άβυσσο και πόσο -ακόμα- και τα δικά της νερά,συνέχεια αλλάζουν ..

Xamelaion,

Κι αν δεν πέρασα αυτά, έχω περάσει άλλα. Κάθε φορά που το μυαλό σου εμμένει σ' αυτά που πέρασες, χάνεις αυτά που περνάς... Η στιγμή είναι μοναδική, ζήσε την στιγμή. Ο νους πάντα θα σε κάνει να θυμάσαι και πάντα να ονειρεύεσαι. Έχει κι αυτός τα κόλπα του...

Αγαπητέ/ή ΤΑΟ,

Θα προτιμούσα να μιλάμε πιο συγκεκριμένα, απλά αλλά συγκεκριμένα. Ο νους μου αδυνατεί να κατανοήσει το σχετικό, κατανοεί το απλό, το φυσικό, το απόλυτο.

Τα δέοντα,

Δημήτρη,

Αν τούτο είναι το συμπέρασμά σου, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι' αυτό.

ΠΛΑΤΩΝΑ,

Εξηγήσου παρακαλώ, δεν καταλαβαίνω... Θα μπορούσες να μας πεις τι εννοείς ?

Να θυμάστε πως η σκέψη δεν είναι πνευματική. Είναι σαν τα πράγματα, καταλαμβάνει χώρο, θέλει χώρο για να αναπτυχθεί. Δεν είναι λεπτοφυές αντικείμενο. Αναπτύσεται όταν κινείται προς τα άκρα. Ο χώρος της είναι πότε το παρελθόν και πότε το μέλλον. Εκεί βρίσκει χώρο και αναπτύσσεται. Στο παρόν είναι αδύνατο να αναπτυχθεί. Δεν υπάρχει χώρος.

TAO, να μην λυπάσαι. Το σχόλιο σου έγινε την 14/1. Το επόμενο ήταν την 15/1. Εσύ, όταν έγραφες αυτό της 15/1 δεν ήσουν η ίδια με αυτή που έγραφε εκείνο της 14/1. Όυτε εγώ είμαι ο ίδιος τώρα.

Κάποτε πήγε κάποιος να επισκεφτεί τον Βούδα. Μόλις τον είδε λοιπόν, πήγε μπροστά του και τον έφτυσε κατάμουτρα. Ο Βούδας γύρισε προς το μέρος του και απαθέστατος τον ρώτησε : "Έχεις τίποτε άλλο να μου πείς ?". Λες και ο άνθρωπος του είχε μιλήσει, λες και το σάλιο του ήταν ομιλία.

Έφυγε λοιπόν ο άνθρωπος και στον δρόμο σκεφτόταν πως αυτό που έκανε στον Βούδα, μάλλον ήταν ανάρμοστο. Την επόμενη μέρα ξαναπήγε στον Βούδα και του είπε : "Συγνώμη, λυπάμαι γι' αυτό που έκανα, δεν έπρεπε να το κάνω."

Ο Βούδας του απάντησε : "Γιατί ζητάς συγνώμη απο εμένα ?, Δεν είσαι πια ο άνθρωπος που ήσουν όταν με έφτυσες, αλλά ούτε κι εγώ είμαι τώρα αυτός που έφτυσες χθες, δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Ποιος λοιπόν να συγχωρέσει ποιον ? Ξέχνα το! Τίποτε πια δεν μπορεί να γίνει γι' αυτό. Έγινε ! Τελείωσε ! Είσαι ένας καινούργιος άνθρωπος και είμαι ένας καινούργιος άνθρωπος. "

Το παράδειγμα φυσικά δεν το λέω για να υπονοήσω κάτι...

Λέω απλώς ΤΑΟ, πως πρέπει να είσαι σύμφωνη με τον μεταβαλλόμενο εαυτό σου, γιατί αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα και να μην λυπάσαι. Γι' αυτό ο Βούδας λέει πως δεν υπάρχει εαυτός. Ο Βούδας διώχτηκε απο την Ινδία, γιατί οι Ινδοί - και ιδιαίτερα οι βραχμάνοι - οι ινδουιστές, πίστευαν στην ύπαρξη του αιώνιου εαυτού, του άτμα, ενώ αυτός έλεγε πως το μόνο αιώνιο είναι η αλλαγή.

Να μην λυπάσαι λοιπόν, καμία καθυστέρηση. Όταν λέω πως το μυαλό μας έχει κι αυτό τα κόλπα του, αυτό ακριβώς εννοώ. Ένα απο τα κόλπα του είναι να μας κάνει να λυπόμαστε για κάτι που κάναμε στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι νεκρό. Δεν υπάρχει. Μην στέκεστε εκεί. Αν παραμείνετε εκεί, συνέχεια θα λυπάστε. Συνέχεια, θα λέτε "λυπάμαι γι' αυτό, λυπάμαι για το άλλο", συνέχεια θα εμφανίζονται ενοχές, συνέχεια τύψεις, συνέχεια προβλήματα, ερωτηματικά, άλυτα μυστήρια. Ό,τι πέρασε, περνάει, που λέει κι ο Μανώλης.

Μα εσύ ΤΑΟ, εσύ η ίδια κάπου λες "όλα αλλάζουν". Τότε γιατί λυπάσαι ? Δεν θέλεις να αλλάζουν ? Τα πάντα ρέουν κι αλλάζουν. Τα πάντα κινούνται. Τίποτε δεν είναι στατικό. Η μόνη λανθασμένη λέξη είναι η λέξη "παύση". Το "είναι" υπάρχει μόνο στην γλώσσα. Στην ζωή, στην ύπαρξη όλα είναι "γίγνεσθαι".

Μην λυπάσαι λοιπόν. Καμία καθυστέρηση. Στάθηκες εκεί αλλά την επόμενη μέρα, προχώρησες, έκανες ένα βήμα. Αυτό δείχνει κάτι. Δεν πρέπει να λυπάσαι. Τα πάντα αλλάζουν σύμφωνα με το "Όλο", όπως λες, και να θυμάσαι φίλη, το "'Ολο" είναι ισχυρότερο από το μέρος. Ακολούθησέ το και θα σε οδηγήσει σωστά. Μην λυπάσαι για το "Ολο", γιατί αυτό δεν λυπάται για σένα. Έχει τον δικό του Νόμο, κινείται και σε παρασέρνει, είναι κι αυτό ένα τσουνάμι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Μπορείς, εσύ, εγώ, ο καθένας μας, το "μέρος" να τα βάλει με το "Όλο"? Όχι φυσικά. Ο σοφότερος απο τους ανθρώπους, σε σύγκριση με το "Όλο", θα φανεί πίθηκος και στην σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα.

Σε χαιρετώ,

Η αυτογνωσία είναι υπαρξιακή, μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι θεωρία.