καθώς οι παρακάτω "καταθέσεις ψυχής" στο δικό μου θέμα πιστεύω πως χαραμίζονται, θέλω να του δώσω με πολλή αγάπη (όπως του το υποσχέθηκα άλλωστε) να καταγράφει τις εμπνεύσεις του.... και να μαθαίνουμε όλοι απ' αυτές, ή αν δεν μαθαίνουμε έστω να γίνεται λίγο πιο όμορφη η ζωή μας μέσα από τις όμορφες σκέψεις του...

στη συνέχεια λοιπόν θα βάλω τις πρώτες του δημοσιεύσεις μιας ιστορίας με ενδιαφέρον αλλά και νοήματα για όσους αναζητούν την αλήθεια....

γνωρίζω πως ο ίδιος , με την ταπεινότητα που τον διακρίνει, δεν θα ήθελε ποτέ να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα, γι'αυτό το κάνω εγώ στη θέση του...

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

Switzerland
1517 Μηνύματα Απεστάλη: 01/01/2005, 22:44:40
--------------------------------------------------------------------------------
Η θάλασσα υποχωρεί, και τα μικρά παιδάκια τρέχουν να μαζέψουν τα κοχύλια. Κάποιος όμως είναι ανήσυχος. Παράξενη, πολύ παράξενη του φαίνεται αυτή η συμπεριφορά της φύσης.

Μια διαφορετική σιωπή έχει απλωθεί, και η ζωή ερωτοτροπεί με τον θάνατο, εναλλάσσουν τις θέσεις, σαν σε παιδικό κρυφτούλι, η σε νυμφών χορό, άλληλοαγγίζονται, πότε στην κορυφή και πότε στο βάθος ενός κύματος.

Άννα, φύγε! Φύγε από εκεί! Της φωνάζει!

Αυτή γυρνάει, και κοιτάζει τον άνθρωπο της.

Τι συμβαίνει, μη φοβάσαι… του απαντάει. Δεν βλέπεις τα παιδιά πως παίζουν?

Αυτός, όλο και πιο ανήσυχος, τρέχει προς το μέρος της, την πιάνει από το χέρι, και την τράβα!

Πάμε γρήγορα, λέει δυνατά…Θα γυρίσει!

Παρασύρεται από τη δύναμη του άντρα της, θέλει να ρωτήσει γιατί τόση ανησυχία, τι θα γυρίσει, μα αυτός δεν τις δίνει καν χρόνο!

Έλα μαζί μου!

Πρώτη φορά τον ένοιωθε τόσο ανήσυχο. Έτρεχε ακόμα σαν έφηβος, τα χρόνια δύσκολα άφηναν πάνω του σημάδια, η ψυχή του ήταν πάντα τόσο Νέα. Ήξερε το μυστικό, και τις το έλεγε συχνά, Μείνε παιδί, και αγάπα, αν θέλεις να γεράσεις, όμορφα!

Μα εκείνη η βοή….

Εκείνη η βοή, διέκοψε τις σκέψεις της! Γύρισε και κοίταξε προς τα πίσω. Εκεί που βρισκόταν μόλις λίγο πριν, πλησίαζε ένα τεραστειο κύμα. Έκανε θόρυβο, και σκόρπιζε θάνατο σε ότι άγγιζε.

Στη στιγμή κατάλαβε τους φόβους του άντρα της, και ο τρόμος την κυρίευσε.

Είχε διαβάσει για το Τσουναμι, μα σκεφτόταν πως ήταν τόσο σπάνιο όσο ένα μελλοντικό ταξίδι τους στη σελήνη. Είχαν διαλέξει στη Ζωή να ζουν έντονα και να βιώνουν ότι οι δυνάμεις τους επιτρέπουν, για αυτό είχαν επιλέξει εκείνη την παραμυθένια παραλία στην μακρινή Ταϊλάνδη, μα η φύση, είχε άλλα σχέδια.

Πέρασαν γρήγορα το δρόμο, και ξεπέρασαν τα πρώτα μαγαζιά, με τη βοή να γίνεται εντονότερη και τις κραυγές γύρω τους να πληθαίνουν. Το τσουναμι στο διάβα του, έσπερνε τρόμο και θάνατο, και αισθάνθηκε πως σε λίγο θα τους έφτανε. Έτρεχε γρήγορα, μα κάπου παραπάτησε και έπεσε κάτω. Ο δρόμος και κάτι ψιλοχαλικα, έτσουξαν και χάραξαν το σώμα της, ενω η σκόνη, η λάσπη και η ανάσα της, όλα μαζί, ενώθηκαν με το φόβο και την την ορμή του κύματος, που όλο και πλησίαζε.

Συκωσε το κεφαλι, και ειδε τον ανδρα της να εχει γυρίζει πισω, να σκυβει και να την συκωνει στα δυνατα του μπρατσα! Να κανει λιγα βηματα προς ένα τοιχο οπου βρισκοταν μια κολλονα και να την οθει προς τα εκει.

Ανεβα Αννα! Ούρλιαξε, καθώς το πρώτο μέρος από το κύμα χτύπαγε τα ποδιά του. Με έσπρωχνε απεγνωσμένα όσο πιο ψιλά μπορούσε, και εγω, με χερια και ποδια, προσπατθουσα να σκαρφαλοσς όσο πιο ψιλά γινόταν!

Έλα ΕΛΑ, ανέβα!!! Φώναξα!

Μα η στάθμη είχε ανέλθει, και η ορμή του ήταν τρομακτική! Κρατιόταν μετά βίας από την κολόνα όταν ένας κορμός από ξεριζωμένο δένδρο, τον χτύπησε στην πλάτη! Είδα τα μάτια του να με κοιτούν έντονα, καθώς τα νερά από λάσπη τον παρέσυραν μακριά!

Help! Help!... Φώναζα, με όλες μου τις δυνάμεις…μα τα λόγια χανόντουσαν στη βοή, σε απόγνωση και στον τρόμο που βασίλευε. Για τελευταία φορά, είδα το μπράτσο του, που έψαχνα απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου.

Μετά… σκοτάδι και ΣΟΚ!
Το σκοτάδι σε κάθε σκέψη γινόταν πόνος, και ο πόνος ήταν το είναι μου.

Το νερό ανέβηκε ακόμα, σκέφτηκα πως έφτασε το τέλος. Σαν φλας πέρασε όλη η ζωή μπροστά, σαν μια μοναδική στιγμή…Όλα ήσαν εκεί, μαζί.

Μα κάποιος, είχε αλλά σχέδια.

Άκουσα ένα τρίξιμο, και το κοντινό παράθυρο μισάνοιξε! Ένας λεπτός άνδρας πρότεινε το χέρι του, και με βοήθησε να περάσω στο δωμάτιο. Μέσα είχε σχεδόν μισό μέτρο νερό, οι κατσαρόλες όπως και πολλά άλλα αντικείμενα επέπλεαν. Έγνεψε να πάω προς τη σκάλα που οδηγούσε στο πάνω πάτωμα. Εκεί ήσαν μαζεμένοι αρκετοί, άλλοι έκλαιγαν άλλοι προσευχόντουσαν. Πήγα και κάθισα σε μια γωνία. Αν ανέβαινε ακόμα το νερό, είχαν έτοιμη άλλη μια μικρότερη σκάλα που οδηγούσε στη σκεπή. Γύρισα πάλι σε στις σκέψεις μου, εκεί που κάθε σκέψη γινότανε πόνος, και ο πόνος ήταν το είναι μου!

Θεέ μου γιατί?

Θεέ μου… σε παρακαλώ σώσε τον…, λυπήσουμε…μην μου τον στερήσεις….

Εκείνες τις στιγμές, ένοιωθα όσο ποτέ, τι ήταν η ζωή, τι ήταν αυτός ο άνθρωπος για μένα, και πόση αγάπη είχα μέσα μου…

Τα δάκρυα κύλαγαν καυτά, πικρά, και ο πόνος ενσαρκωνόταν!

Γύρισα λίγες μερες πίσω, πριν ξεκινήσουμε το ταξιδι μας στην Ταϊλάνδη, μπροστά στο τζάκι να κοιτάζει τις φλόγες!

Άννα, φέρε αν θέλεις ένα πότο, και έλα κάθισε κοντά μου, είπε με την ζεστή φωνή του.

Και εγώ σαν κουτάβι υπάκουα τυφλά σε ότι έλεγε, μάθαινα σιγά σιγά τις άγνωστες πτυχές ζωής που μπορούσε και ζούσε! Φαινόταν και ήταν πάντα ήρεμος, έφθανε μόνο η παρουσία του, για να φέρει την ησυχία γύρω του.

Η αγαπημένη του ενασχόληση, ήταν η Φιλοσοφία. Θα διάβαζε λίγες σειρές από κάποιο σοβαρό άνθρωπο, και θα τις σκεφτόταν, θα τις κοίταγε προσεχτικά όχι μόνο από μεριάς του, μα και των άλλων. Είχε μάθει με τον καιρό να συμπεριφέρεται έτσι και στις απλές συζητήσεις. Δεν τσακωνόταν ποτέ του, και όταν άκουγε κάτι που φαινόταν, η του ηχούσε παράξενα, λες και άνοιγε μια γωνίτσα στο μυαλό του, το έβαζε εκεί…..και έλεγε, μια άλλη στιγμή, θα ωριμάσει και αυτό!

Πόσες φορές μου είχε πει…δεν ξέρεις τι κρύβεις μέσα σου! Πρέπει κάτι να σε συγκλονίσει για να το δεις!

Και πως το έβλεπα τώρα αυτό. Τώρα που τον έχασα, ο πόνος μου ήταν εκεί, σε όλο του το μεγαλείο!

Μια άλλη φορά, πάνω σε ένα παροξυσμό, του είπα πολλά όμορφα.

Αννούλα, τώρα μιλάει η ευχαρίστηση…

Παραπονέθηκα, μα συμπλήρωσε αμέσως, πως το συναίσθημα δεν είναι κακό… μα

Μα τι?

Υπάρχει και άλλο! Απάντησε αινιγματικά!

Άλλο σαν τι?

Είναι δύσκολο να στο φέρω σε λόγια καλή μου! Ο Σωκράτης προσπάθησε με τον Πλάτωνα, να του πει το μυστικό… λίγο πριν φύγει και αυτός.

Τι του είπε? Ρώτησα παραξενεμένη.

Πως το μόνο που γνωρίζει είναι λίγο τι είναι η αγάπη!

Όλα αυτά τα χρόνια μαθητείας, για να του πει κάτι τέτοιο?

Ναι, και φαίνεται πως εδώ και τόσα χρόνια, η ανθρωπότητα ακόμα δεν το κατάλαβε! Βλέπεις καλή μου, ο Σωκράτης ο ίδιος λέει, αρκετές φορές, πως η ζωή ενός φιλόσοφου, είναι μια αργή πορεία προς το θάνατο.

Πορεία προς το θάνατο?

Πορεία προς το θάνατο, είναι ο θάνατος του εγώ! Αν πεθάνει αυτό το ΕΓΩ….τότε

Τότε…. Αγαπάς!

Ακριβώς! Για αυτό έλεγε πως γνώριζε λίγο τι είναι η αγάπη, μιας και είχε επίγνωση πως υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο, αυτό που λέμε ολοι,, ,ΕΓΩ!

Μα όλοι οι άνθρωποι, θέλεις να πεις πως όλοι εμείς που αγαπάμε κάποιον, αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη?

Θέλω να πω, πως το εγώ είναι πάντα ένα κομμάτι μέσα μας, και σαν κομμάτι που είναι, (μικρό η μεγάλο), άλλες φορές θέλει…. και άλλες φορές δεν θέλει….άλλες φορές χαίρεται…και άλλες λυπάται….

Και η αγάπη τότε…τι ειναι? Δεν πονάς? Δεν υποφέρεις?

Ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του, έφερε το ποτήρι στο στόμα, και κατέβαζε μια γουλιά!

Όμορφη ερώτηση αυτή Αννούλα! Τι ποιο ωραίο να ερευνήσεις στην ζωή για την αλήθεια η όχι αυτής της κατάστασης? Βρες το..

Έτσι με άφηνε σχεδόν πάντα, χωρίς μια σίγουρη απάντηση…για τίποτα!

Μα τώρα, στην ανάγκη δεν με άφησε…με έσωσε, έσωσε το κουφάρι μου…και αυτός χάθηκε!

Ο θεέ μου, δεν θα το αντέξω…

Καλή χρονιά.

Edited by - ΠΛΑΤΩΝΑΣ on 01/01/2005 22:46:34

---

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

Switzerland
1517 Μηνύματα Απεστάλη: 06/01/2005, 06:09:53
--------------------------------------------------------------------------------
2.

Ο Πάτροκλος, έτσι έλεγαν τον Σοφό άντρα της Άννας, αφού το κύμα τον παρέσυρε για αρκετή ώρα, αισθάνθηκε σε μια στιγμή το κορμί του να στροβιλίζεται, να επιταχύνει και να εισέρχεται σε μια δύνη που κατέληγε σε ένα χαοτικό κενό. Μετά, σκοτάδι.

Και εκεί που ο χρόνος επέστρεφε στον ύπνο η θάνατο, κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος για αυτό, το γλυκό κελάδημα των πουλιών, έφτανε διάχυτο με την ευχάριστη ευωδιά των λουλουδιών…

Ο Πάτροκλος μισάνοιξε τα μάτια. Αισθάνθηκε το κορμί του δεμένο, βαρύ το κεφάλι, δυσκολευόταν να κουνηθεί. Το ένα μάτι ήταν καλυμμένο και το άλλο, που έβλεπε λίγο, το αισθανόταν σαν πρησμένο. Βρισκόταν σε άγνωστο μέρος, ήταν σαν δωμάτιο, μα στο βάθος έβλεπε μια καλύβα με καλάμια, και αναρωτήθηκε τι ζήταγε εκεί πέρα. Προσπάθησε να θυμηθεί τι είχε συμβεί, πως έφτασε μέχρι εκεί, μα δεν τα κατάφερνε. Παρόλες τις κακώσεις που είχε στο σώμα του, αισθανόταν περιέργως περίφημα!

Ξαφνικά εμφανίστηκε δίπλα του μια κύρια. Έμοιαζε να είναι ινδικής προελεύσεως, χαμογέλασε, κάτι είπε που δεν κατάλαβε, και μετά φώναξε δυνατά.

ΤΑΜΑ!

Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, και ένα χέρι σήκωσε λίγο τον επίδεσμο….Την είδα! Η ΤΑΜΑ, όμορφη σαν Αφροδίτη, με δυο υπέροχα μάτια και ένα αγγελικό χαμόγελο, με ρώτησε αν καταλάβαινα τα εγγλέζικα.

Στο γνέψιμο μου με το κεφάλι, και χωρίς τα μάτια να ξεκολλήσουν από το θεσπέσιο αυτό πλάσμα, Ψιλή, αδύνατη, με βαθιά σιγανή φωνή, έδειχνε πολύ ανήσυχη για την υγειά μου. Μου είπε πως με βρήκαν μισοπεθαμένο, χωρίς δυνάμεις στην όχθη του ποταμού, και πως μαζί με την μητέρα της και τον μικρό αδερφό της, με είχαν μεταφέρει σπίτι τους, εδώ και αρκετές μέρες. Είχα πάντα υψηλό πυρετό, και ήταν η πρώτη μέρα που συνερχόμουν.

Πρέπει να είχα αδυνατίσει πάρα πολύ, καθώς έβγαλα το ένα χέρι έξω από το σεντόνι, το έφερα προς το πρόσωπο. Τα λόγια της επιβεβαιώθηκαν από το γεγονός πως είχα λιγα γένια, που δύσκολα άφηνα. Ρώτησα πόσο καιρό ήμουν εκεί, και απάντησε, περίπου δέκα μέρες.

Δέκα μέρες!!!

Έφερα αμέσως στο μυαλό μου τυχόν υποχρεώσεις, τους δικούς μου, μα δεν θυμόμουν ποιες ήσαν… Σαν να ζούσα μέσα σε Όνειρο, όλα ήσαν λίγο ξεκάθαρα, παρολαυτα αισθανόμουν πολύ όμορφα!

Προσπάθησα να σηκωθώ, μα η ΤΑΜΑ μου είπε πως έπρεπε να μείνε ακίνητος για καιρό, έτσι είχε πει ο γιατρός που με επισκέφθηκε, ενω η μητέρα της είχε ετοιμάσει ένα ζεστό τσάι και το ακούμπαγε δίπλα μου.

Μίλησε και αυτή σπασμένα αγγλικά, κάτι είπε στην ΤΑΜΑ που μου ζήτησε αν ήθελα άλλο ένα μαξιλάρι.

Τι περίεργο μέρος σκέφτηκα, τόσο ζεστό…τόσα κελαδήματα, μάλλον εκεί κοντά θα είχε τίποτα μαγαζί με πτηνά.

Που είμαστε ρώτησα?

Σαμουι ειπε, και παραλίγο να πνίγω με το τσάι!

Στη Σάμο?

Σαμουι, επανέλαβε σαν να με διόρθωνε

Σάμο τη λένε, είπα γελώντας, μα το ανεξήγητο ήταν πως δεν θυμόμουν πως είχα φτάσει εκεί!

Σαμουι επανέλαβε ακόμα πιο γλυκά! Είναι η ονομασία του νησιού, και έφερε ένα χάρτη για να μου το δείξει!

Έβαλε το δάχτυλο πάνω στην Ταϊλάνδη, και εγώ τσιμπήθηκα για να δω αν ονειρεύομαι?

Εδώ βρισκόμαστε? Ρώτησα

Ναι, μα καταλαβαίνω συμπλήρωσε ψιθυριστά. Ο γιατρός μας είπε πως με τόσα χτυπήματα που είχες, πάλι καλά που γλίτωσες. Το τσουναμι ήταν καταστροφικό!

Σαμουι, Ταιλανδη, Τσουναμι…

Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά, περιμένοντας από τη μια στιγμή στην άλλη να ξυπνήσω…όταν στο τζάμι μιας βιτρίνας, λίγο μακρύτερα, είδα το πρόσωπο μου! Τρόμαξα με τους επιδέσμους και τα γένια, μα εκείνο που μου προξένησε ανησυχία ήταν…

Γύρισα προς την Τάρα και της ζήτησα ένα καθρέφτη…

Βγήκε από το δωμάτιο μέχρι να γυρίσει, φάνηκε αιώνας. Μόλις αντίκρισα το πρόσωπο μου τινάχτηκα σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

Ποιος ήταν εκείνος ο κύριος?

Εγώ ήμουν ενας μαθητής γυμνάσιου, στα 17 μου χρόνια….και αυτόν που έβλεπα στον καθρέπτη, ήμουν πάντα εγώ μα ηλικιωμένος, στα 40, ίσως και παραπάνω!

---

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

Switzerland
1517 Μηνύματα Απεστάλη: 06/01/2005, 19:21:55
--------------------------------------------------------------------------------
3.

H Άννα, κάθισε δίπλα στο παραθυράκι του αεροπλάνου που θα την έφερνε πίσω στην Ελλάδα. Δεν είχε αλλά δάκρυα να αφήσει στην Ταϊλάνδη. Μέρες έψαχνε απεγνωσμένα ανάμεσα στα πτώματα, μα ο Πάτροκλος είχε εξαφανισθεί λες και τον κατάπιε η γη. Σε βάθος μέσα της, έμενε ζωντανή μια τελευταία ελπίδα, παρότι γνώριζε καλά πως αν ήταν ζωντανός, δεν θα την άφηνε ούτε λεπτό να υποφέρει.

Είχε βγάλει από την τσάντα της κάτι σημειώσεις, που ο ίδιος είχε γράψει λίγο πριν χτυπήσει το Τσουναμι. Σπάνια τα κοίταγε, μα ούτε και ήθελε να τα διαβάζουν οι άλλοι. Έγραφε για να κρατάει σε τάξη τις σκέψεις του.

Προτιμότερο είναι να σκέφτεσαι και να βρίσκεις για λογαριασμό σου τα παντα, έλεγε συχνά, σαν του ανέφερα κάτι που είχα ακούσει. Ότι ακούς η βρίσκεις, να είναι μόνο μια αναφορά, όχι η αλήθεια, ούτε το απόλυτο. Από όπου και να προέρχεται, αναρωτήσου. Μπορεί κάποιο κείμενο να είναι καλογραμμένο, με όμορφες ιδέες, εσύ αναρωτήσου το ίδιο, ακόμα και αν είναι οφθαλμοφανές τι λέει.

Δεν είχα πλήρη επίγνωση στο τι ήθελε να πει, μα κάποτε που μίλαγε ένας γνωστός πνευματικός στην τηλεόραση, τον άκουσα να μουρμουρίζει,

….πόσες βλακείες για χάνους, σε μίση μόνο ώρα…

Στις συζητήσεις, ήξερε με όμορφοo τρόπο να θέτει ερωτήσεις, μα ήταν σχεδόν πάντα ο συνομιλητής που θα έβρισκε τι ο ίδιος έλεγε η δεν έλεγε. Πόσες φορές με εξέπληξε το γεγονός, πως εξέταζε το ίδιο θέμα ξανά και ξανά.

Μα αφού το συζητήσαμε αυτό, την άλλη φορά δεν είχαμε πει…

Η άλλη φορά είναι χρόνος. Αν το βλέπεις όπως την άλλη φορά…δεν το βλέπεις εκ νέου, καινούργιο. Το βλέπει η σκέψη σου, που είναι παρελθόν, και γύριζε αλλού τα μάτια σαν να γύρναγε σελίδα.

Αυτό του θαύμαζα, σε ότι έκανε δεν υπήρχε η βαρεμάρα. Ο Πάτροκλος και η συνήθεια είχαν χωρίσει από πολλά χρόνια, πριν ακόμα τον γνωρίσω.

Το Αεροπλάνο επιτάχυνε, και σε λίγο ανέβαινε ψιλά. Από το παράθυρο κοίταξα για τελευταία φορά τις παραλίες, και τα δάκρυα που νόμιζα πως είχαν στερέψει, εμφανίστηκαν ξαφνικά, ακράτητα σαν ένα άλλο τσουναμι.

Αντίο αγάπη μου, αντίο.

---

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

Switzerland
1517 Μηνύματα Απεστάλη: 07/01/2005, 17:31:40
--------------------------------------------------------------------------------
4.

Όταν κάπως ησύχασε, ξεφύλλισε για λίγο τα χαρτιά. Στην τελευταία σελίδα είχε ζωγραφισμένο ένα παιδάκι, και στην άλλη άκρη της κόλλας, ένα δρεπάνι. Σπάνιο μέσα σε γραπτό του λόγο, μα ανάμεσα τους μπορούσες να διαβάσεις,

Η κουλτούρα, το background, μας διδάσκει από τα γεννοφάσκια μας, το υπάρχω και το δεν υπάρχω, μέσα δε από την θετική κατάσταση του πρώτου, προσπαθεί αιώνες τώρα, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, να ξεφύγει του εγώ (η εαυτού), που τόσο στην θετική όσο και στην αρνητική του μορφή, δημιουργείται. Χωρίς να καταστραφεί αυτό, ζεις μια ζωή στο τραν τραν της συνήθειας, στη συνέχεια του ψυχολογικού χρόνου. Όλα δηλαδή είναι μια διαμόρφωση, η και επανάληψη του εαυτού.

Υπάρχει μια διαφορετική κατάσταση?

Αν υπάρχει, είναι αναγκαστικά άχρονη, νέα, και συγχρόνως ζει και καταστρέφει από μόνη της τον εαυτό της.

Στον άνθρωπο, την βλέπουμε?

Ναι, σε ορισμένα παιδία….σε αθώα παιδία!

Και εδώ έχουμε να κάνουμε με αθωότητα!

Μα για να έχεις αθώο νου, χρειάζεται να είσαι μόνος. Μόνος, δεν είναι ο απομονωμένος, μα σημαίνει την ΑΡΝΗΣΗ της διαμόρφωσης, όσων κουβαλάς μέσα σου σαν παρελθόν. Μόνος σημαίνει απελευθέρωση από τη σύγκρουση και τον πόνο, από το φόβο και το θάνατο. Η Ζωή είναι πάντα στο ζωντανό παρόν. Ο χρόνος ανήκει στο παρελθόν και στο μέλλον, και θάνατος του χρόνου είναι ζωή στο παρόν! Αυτή η ζωή είναι αθάνατη, όχι η ζωή της συνείδησης! Αυτή παραμένει φυλακισμένη σε συναισθηματικά πλέγματα, και στις σκέψεις, όπου υπάρχει πάντα φόβος και θλίψη!

Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν είχε ανάγκη από εκκλησίες και θρησκείες, γιατί έλεγε πως ζουν σε σύγχυση. Το μετά, και οι υποσχέσεις…ήταν πάντα χρόνος, στο συναισθηματικό πεδίο της ανθρωπότητας…. Γιατί έλεγε πάντα πως ο θάνατος υπάρχει στις μαραμένες καρδιές, μαραμένες από φόβο και ελπίδα.

Είχα φέρει και τα δυο χέρια πάνω στο κεφάλι, προσπαθώντας να νοήσω τα λόγια του Πάτροκλου, όταν άκουσα μια γλυκιά φωνή.

Θα πάρετε κάτι?

Σήκωσα τα μάτια. Μια λεπτοκαμωμένη hostess με κοίταζε λοξά.

Αν έχετε ένα πορτοκάλι, αν δεν έχετε μια πορτοκαλάδα, και το πρώτο μου χαμόγελο μετά από μέρες, έκανε την εμφάνιση του.

Κατi μέσα μου έλεγε, πως ο Πάτροκλος κάπου ζούσε, και αυτή ήταν η ελπίδα μου, ….μα μέσα απ το λόγια του, ανακάλυπτα κάτι που πήγαινε πέραν της ελπίδας.

Edited by - ΠΛΑΤΩΝΑΣ on 07/01/2005 17:35:37

---

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

Switzerland
1517 Μηνύματα Απεστάλη: 03/02/2005, 08:11:09
--------------------------------------------------------------------------------
Ο Ψαράς, έφτιαξε προσεκτικά την καρέκλα του, στην άκρη της λίμνης.

Σε λίγο ο ήλιος θα ανέβαινε ψηλά, και αν ζεσταινόταν πολύ, θα έριχνε μια βουτιά στα δροσερά νερά της.

Ήταν παράξενος ψαράς. Είχε δίχτυα, απόχη, καλάμι, πετονιές, από όλα τα σύνεργα, ακόμα και γριγρι, για τσαπαρί και χοντρά ψαριά, μα σπάνια τα χρησιμοποιούσε.

Όταν έπιανε καμία όμορφη τσιπούρα, τον άκουγαν να της μιλάει…

Μην τρέμεις γλυκεία μου, δεν σε έπιασα για το τηγάνι!

Η Τσιπούρα κούναγε σπαρταριστά την ουρίτσα της, και μισάνοιγε το στόμα από έκπληξη.

Δεν θα με φας?

Είσαι λαχταριστή το ξέρεις, μα η ικανοποίηση είναι μικρή!

Μικρή? Μα οι άνθρωποι κάνουν τι και πως για να με φάνε.

Οι άνθρωποι σε τρώνε…. γιατί πεινάνε.

Και εσύ δεν πεινάς? Κατάλαβα…θέλεις ζαργάνα!

Φαίνεσαι έξυπνη τσιπούρα μου,
οι άνθρωποι… θέλουμε πολλά…

Μα εσύ, πες μου, τι άλλο θες?

Τι θέλω εγώ?

Κάποτε ήθελα πιο πολύ, τα πελάγη, και τον ωκεανό, μα μια μερα κατάλαβα, πως εδώ νερό… εκεί νερό, και πως πάντα… θα κολυμπούσα… έως, τα δίχτυα κάποιου ψαρά…

Και μετά Τηγάνι!

Όχι ψαρά μου, δεν με νοιάζει το τηγάνι…….μα τσαντίζομαι γιατι θα επιστρέψω ψάρι…

Τα όνειρα μου τώρα, άλλαξαν. Θέλω να γεννηθώ… Άνθρωπος

Σε ένα αφύσικο θέμα, με ένα αφύσικο ψαρά που ελευθερώνει τσιπούρες, δεν ξέρεις ποτέ ποιο είναι το τέλος!

Τσιπουριτσα,

πήγαινε στο βυθό και εξασκήσου να περπατάς! Είναι δύσκολο στην αρχή, θα λυγίσει η ουρίτσα σου πολλές φορές, μα εσύ κάντο… μέχρι να βγάλεις ποδαράκια!

---

το τελευταίο μήνυμα δεν γνωρίζω κατά πόσο έχει σχέση με την προηγούμενη ιστορία, αλλά μια και ο αγαπημένος μου ΠΛΑΤΩΝΑΣ το κατέθεσε ως έμπνευση είμαι υποχρεωμένη να το συμπεριλάβω...

με όλη μου την αγάπη λοιπόν καλέ μου ΠΛΑΤΩΝΑ σου εύχομαι, να μην μας στερήσεις άλλο την συνέχεια της ιστορίας σου, απερίσπαστος από εναλλαγές μηνυμάτων που αφορούν θέματα διαφορετικού περιεχομένου....

καλοτάξιδο...

με αγάπη
Galadriel

1899 αλήθειες + 1 ψέμμα...

Είναι αλήθεια πως δεν ανοίγω θέματα στο εσωτερικά, και δεν είναι γιατί δεν έχω κάτι να γράψω.

Το τελευταίο ποστ που έγραψα και μετέφερες πιο πάνω, έχει…. Μήνυμα ομορφιάς…πέραν της τσιπούρας!

Ξέρεις πόσες φορές πάω να γράψω αλλού, και δεν το κάνω?

Δεν ντρέπομαι, ούτε φοβάμαι, απλά αυτός ο υπέροχος άγνωστος, είναι θέμα προσωπικό του καθενός, και χρειάζεται μεγάλη λεπτότητα, ώστε να μην προσβληθεί ο συνομιλητής. Μα έλα που συγχρόνως μας αφορά όλους.

Γνωρίζεις τον υπέροχο άγνωστο?

Πες μου, γνώρισες κάποιο που να πει απλά… δεν ξέρω?

Ο Νους G, τρέφεται από γνώσεις και ματαιοδοξία. Και η ματαιοδοξία είναι κατάμεστη από ελπίδες, μα ΕΙΝΑΙ και αποκαρδιωτική προς στους άλλους.

Το πρόσεξες? Τιποτα προσωπικο!

Ο υπέροχος άγνωστος γνωρίζεται όταν ο γνωστός τελειώσει! Και ο γνωστός είναι η συνήθεια των λέξεων, με όλα τα υπονοούμενα και τους συναισθηματικούς μανδύες. Αν ζεις με τις λέξεις, δεν είσαι ελεύθερος, μιας και συνεχώς οργώνεις... μα ποτέ δεν σπέρνεις.

Σκλάβος σε λέξεις και σε συμπεράσματα, θα πει βρίσκομαι σε ακόρεστη εσωτερική πείνα.

Ωραια,
τωρα εχω χωρο για να γραφω...γιατι πριν, δεν ειχα!

quote:

---

Ο δρόμος και κάτι ψιλοχαλικα, έτσουξαν και χάραξαν το σώμα της, ενω η σκόνη, η λάσπη και η ανάσα της, όλα μαζί, ενώθηκαν με το φόβο και την την ορμή του κύματος, που όλο και πλησίαζε.

Συκωσε το κεφαλι, και ειδε τον ανδρα της να εχει γυρίζει πισω, να σκυβει και να την συκωνει στα δυνατα του μπρατσα! ( WOW !!!! σ.σ. ) Να κανει λιγα βηματα προς ένα τοιχο οπου βρισκοταν μια κολλονα και να την οθει προς τα εκει.

Ανεβα Αννα! Ούρλιαξε, καθώς το πρώτο μέρος από το κύμα χτύπαγε τα ποδιά του. Με έσπρωχνε απεγνωσμένα όσο πιο ψιλά μπορούσε, και εγω, με χερια και ποδια, προσπατθουσα να σκαρφαλοσς όσο πιο ψιλά γινόταν!

Έλα ΕΛΑ, ανέβα!!! Φώναξα!

---

Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι σε κάποιες στιγμές ενώ ο συγγραφέας κάνει αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο αμέσως μετά η αφήγηση γίνετε σε πρώτο πρόσωπο.
Αυτό με μπέρδεψε διότι φανερώνει μια ταύτιση του γράφοντος με την ιστορία. Βέβαια η ταύτιση γίνεται και με την Άννα και με τον Πάτροκλο.

Από την άλλη το όνομα της ιθαγενούς πανέμορφης κοπέλας αλλάζει από ΤΑΜΑ σε ΤΑΡΑ ( όχι Τάπα διότι στην περιγραφή είπαμε έμοιαζε στην Αφροδίτη ).

quote:

---

Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, και ένα χέρι σήκωσε λίγο τον επίδεσμο….Την είδα! Η ΤΑΜΑ, όμορφη σαν Αφροδίτη, με δυο υπέροχα μάτια και ένα αγγελικό χαμόγελο, με ρώτησε αν καταλάβαινα τα εγγλέζικα.

Γύρισα προς την Τάρα και της ζήτησα ένα καθρέφτη…

---

Αναμένω και εγώ τη συνέχεια της ιστορίας !
Θα ερωτευτεί η Τάμα-Τάρα τον ωραίο Έλληνα με τα δυνατά μπράτσα και θα συνάψουν σχέση ;
Είναι η Τάμα-Τάρα βουδίστρια και έτσι θα αναλύσει με τον Πάτροκλο πολλά φιλοσοφικά θέματα ;
Η Άννα πως θα ζει όλο αυτόν τον καιρό ;
Θα αρχίσει λόγο της απώλειας του Πάτροκλου να ασχολείται με την φιλοσοφία ;
Ο Πάτροκλος θα καταλάβει πως έφτασε 40 και δεν είναι 17 ;
Θα γυρίσει στην Άννα ;
Πώς και πότε ;
Μήπως θα χτυπήσει πάλι στο κεφάλι και θα θυμηθεί ;
Και πώς θα χτυπήσει ;
Θα του πέσει καρύδα στο κεφάλι εκεί που θα κάθετε με την Τάμα-Τάρα αγκαλιά κάτω από τον κοκοφοίνικα στην ερημωμένη πλέον παραλία ;
Θα χτυπήσει στο προσκέφαλο την ώρα που θα συνενώνονται στο υλικό πεδίο και θα ανυψώνονται στο πνευματικό με την Τάρα-Τάμα ;

Αχ πολλά ερωτήματα μου βάλατε !

Πλάτωνακο σε παρακαλώ για πάμε τη συνέχεια έχω αγωνία.

Σε ένα μυθιστόρημα, μα και στα περισσότερα πράγματα στη Ζωή, τα πάντα εξαρτούνται από την ΟΥΣΙΑ η αλλιώς ΠΟΙΟΤΗΤΑ που έχει μέσα.

Τώρα, μιας και είσαι ΕΚΔΟΤΗΣ, θα γνωρίζεις πως τα πρωτότυπα ξανά κοιτάζονται και διορθώνονται.

Το πως ο δημιουργός δημιουργεί, αφορά ως επί το πλείστον τον ίδιο.

Για τη συνέχεια της Ιστορίας, μιας και το ενδιαφέρον σου, είναι τι εγινε η πανέμορφη Ταμα, θα πρέπει να περιμένεις, μιας και ο δημιουργός,

Α. Δεν είναι επαγγελματίας συγγραφέας,
Β. Δεν γράφει για να γράφει,
Γ. Εργάζεται… όπως και εσύ.

Οι προβλέψεις σου πάντως για την συνέχεια, είναι λάθος.

Τώρα, αν θέλεις σκέψου και εσύ κάτι που διάβασα και δεν γνώριζα, πως υπάρχει μια πιθανότητα να είναι αυτούσιο.

Είχα ξεσκονίσει όλα τα Αγια βιβλία των θειων μου…μάλιστα πέρασα πριν χρόνια και από το Άγιο όρος, ρωτώντας ψηλά ισταμένους για αυτό, μα όταν χτύπαγε το καμπανάκι, άφηναν τα κύριε ελέησαν, και επιαναν τα μαχαιροπήρουνα.

Ένας ηγούμενος μάλιστα, με κοίταξε θυμωμένα, μιας και δεν έτρωγα τον ροφό που μου πρόσφερε.

Θυμαμε, καθώς μάσαγε, γρύλισε...

Ο θεός τα έκανε…. για να τα τρώμε!

Πάντως μιας και δεν ανήκω σε κανένα ισμο, απλά εξετάζω τα λεγόμενα από κάθε πηγη, μια φράση του Ηράκλειτου,

Νεκυες γαρ κοπριών εμβλητοτεροι

Σε όσους δεν έφτανε μια οφθαλμοφανή εξήγηση, ας διαβάσουν προσεχτικα το παρακάτω κείμενο.

Από το τοπικ χορτοφαγία, η φιλη Satsangi , φερνει από το ευαγγέλιο των Εσσαίων,

'Αλλά αυτοί (οί μαθητές) του απάντησαν:

«Που θα πρέπει να πάμε, Διδάσκαλε; γιατί τα λόγια σου είναι τα λόγια της αιώνιας ζωής. Πες μας, ποιες είναι οί αμαρτίες πού πρέπει να αποφεύγουμε, ώστε να μην ξανά-δούμε ποτέ πια αρρώστια;

Ό "Ιησούς απάντησε: «"Ας γίνει έτσι σύμφωνα με την πίστη σας», και κάθισε κάτω μεταξύ τους, λέγοντας: XXI

«Λεγόταν σ' αυτούς τον παλιό καιρό: Να τιμάς τον Ουράνιο Πατέρα σου και τη γήινη Μητέρα σου, και να ακολουθείς τις εντολές τους, ώστε οί μέρες σου πάνω στη γη να είναι πολλές». Και αμέσως μετά δόθηκε αυτή ή εντολή:
«Μη φονέψεις», γιατί ή ζωή δόθηκε σε όλους από το θεό, και αυτό που ο θεός έχει δώσει ας μην το αφαιρέσει ο άνθρωπος. Γιατί αλήθεια σας λέω, από μια Μητέρα προέρχονται όλα πού ζουν πάνω στη γη. Γι' αυτόν το λόγο, αυτός πού σκοτώνει, σκοτώνει τον αδελφό του. Και αυτόν ή Μητέρα Γη θα τον εγκαταλείψει και θα τον αποκόψει από τα ζωογόνα στήθια της

Και οι άγγελοι της θα τον αποφεύγουν, και ο Σατανάς θα κάνει κατοικία του το σώμα του. Και ή σάρκα των σφαγμένων ζώων θα γίνει μέσα στο σώμα του ο δικός του τάφος. Γιατί αλήθεια σας λέω, αυτός πού σκοτώνει, σκοτώνει τον εαυτό του, και αυτός πού τρώει τη σάρκα των σφαγμένων ζώων, τρώει από το σώμα του θανάτου. . . Και ο θάνατος τους θα γίνει ο θανατάς του. ..
Γιατί το αντίτιμο της αμαρτίας είναι ό θάνατος. Μη σκοτώνετε, ούτε να τρώτε τη σάρκα του αθώου θύματος σας, για να μη γίνετε οι σκλάβοι του Σατανά. Γιατί αυτό είναι το μονοπάτι του πόνου, και οδηγεί στο θάνατο. "Αλλα κάνετε το θέλημα του θεού ώστε οι άγγελοι Του να σας υπηρετούν στο δρόμο της ζωής. "Υπακούετε, λοιπόν, τα λόγια του θεού: «Ιδού, σας έδωκα πάντα χόρτον κάμνοντας σπόρον, οστις είναι επί του προσώπου πάσης της γης, καί πάν δένδρον το οποίον έχει εν εαυτό καρπόν δένδρου κάμνοντας σπόρον' ταυτα θέλουσιν είσθαι εϊς εσάς προς τροφήν' καί εις πάντα τα ζώα της γης, καί εις πάντα τα πετεινά του ουρανού, καί εις παν έρπετόν έρπον επί της γης, και έχον εν εαυτό ψυχήν ζώσαν, έδωκα πάντα χλωρό χόρτον είς τροφήν». 'Επίσης το γάλα κάθε πλάσματος πού κινείται καί ζεϊ από αυτό θα είναι τροφή για σας, ακόμη οπως έδωσα σε αυτά τα πράσινα χόρτα, έτσι δίνω το γάλα τους σε σας.

Άλλα σάρκα, και το αίμα πού τη ζωογονεί, σεις δεν πρέπει να τρώτε».
XXII

Τότε ένας άλλος (μαθητής) είπε: «Ό Μωϋσής, ό μεγαλύτερος μέσα ατό Ισραήλ, επέτρεψε στους προγόνους μας να τρώνε τη σάρκα των καθαρών κτηνών, καί απαγόρεψε τη σάρκα των ακάθαρτων κτηνών. Γιατί, λοιπόν, συ μας απαγορεύεις τη σάρκα όλων των κτηνών; Ποιος
νόμος έρχεται άπο το θεό; Αυτός του Μωϋσή ή ο δικός σου νόμος; XXIII

Και ο Ιησούς συνέχισε:

«Ό θεός έδωσε εντολή στους προγόνους σας: «Να μή σκοτώνετε». Άλλα ή καρδιά τους σκλήρυνε και σκότωναν. Τότε ο Μωϋσής θέλησε τουλάχιστον αυτοί να μη σκοτώνουν ανθρώπους, και τους επέτρεψε να σκοτώνουν κτήνη.
Και τότε ή καρδιά των προγόνων σας σκλήρυνε ακόμη περισσότερο, και σκότωναν καί ανθρώπους καί κτήνη. Άλλα εγώ σας λέω, Να μη σκοτώνετε ούτε ανθρώπους, ούτε κτήνη, ούτε ακόμη καί το φαγητό πού βάζετε μέσα στο στόμα σας.

Γιατί αν τρώτε ζωντανή τροφή, αυτή θα σας ζωογονήσει, αλλά αν σκοτώνετε την τροφή σας, ή νεκρή τροφή θα σκοτώσει καί σας επίσης. Γιατί ή ζωή έρχεται μόνο άπο ζωή, καί ο θάνατος έρχεται πάντα από θάνατο. Γιατί κάθε πράγμα πού σκοτώνει την τροφή σας, σκοτώνει καί
τα σώματα σας επίσης. Καί κάθε πράγμα πού σκοτώνει τα σώματα σας σκοτώνει καί τις ψυχές σας επίσης. Και τα σώματα σας γίνονται ό,τι είναι και ή τροφή σας, καθώς επίσης καί τα πνεύματα σας, παρόμοια, γίνονται ότι είναι καί οί σκέψεις σας». XXIV

«Λοιπόν τρώτε πάντοτε άπό το τραπέζι του θεού: τους καρπούς των δέντρων, τους σπόρους των χόρτων του αγρού, το γάλα από τα κτήνη, και το μέλι από τις μέλισσες. Γιατί όλα τα πράγματα πέρα από αυτά είναι ο Σατανάς, και οδηγεί μέσο του δρόμου των αμαρτιών και των ασθενειών στο θάνατο.
Άλλα οί τροφές πού τρώτε από το πλούσιο τραπέζι του Θεού δίνουν δύναμη και νεότητα στο σώμα σας, και σεις ποτέ δε θα δήτε αρρώστια,>> ΧΧV

Συνήθως, θεωρούμε ευαίσθητο κάποιο που πληγώθηκε η έκλαψε, μα και αυτή είναι προσωπική υπόθεση, προσωπική αντίδραση που σκληραίνει τους ανθρώπους.

RELAX!

http://www.freegames.ws/games/boardgames/mahjong/mahjong.htm

και μετα,

Click lo load Free Mahjong Game full screen

Σβηνονται δυο ομοια *(καθετα) καθε φορα....

Στο τελος.... υπαρχει το μυστικο!

η κινεζικη πασεντζα!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr