Συγγραφέας |
Θέμα |
|
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 27/02/2005, 00:15:59
Τι εστί κακόν και γιατί υπάρχει; Φίλοι σαν θέμα θα ήθελα να τεθεί η παντοτινή αιτία ύπαρξης του κακού σαν εκδήλωση στη ζωή μας, στην κοινωνική πραγματικότητα μας και γρνικότερα στον κόσμο μας. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο όρος Κακό χρησιμοποιείται πολύ συχνά στη ζωή του κάθε ανθρώπου και αποτελεί αναμφισβήτητα ένα λεκτικό στοιχείο που εκφράστηκε και εκφράζεται πάντοτε σαν σημείο αναφοράς για την ανθρώπινη βία, το έγκλημα, τα αρρωστημένα πάθη, τη διαφθορά, τον πόνο, τη δυστυχία, το θάνατο! Αδιαμφισβήτητα το κακό αποτέλεσε ένα αναπόφευκτο “σύντροφο” για τον άνθρωπο “αναγκάιο κακό”! Ό Άνθρωπος απο την εμφάνιση του στον κόσμο δεν απόφυγε ποτέ τον πόνο τη δυστυχία τη βία σχεδόν όπως και τον αναπόφευκτο θάνατο ! Και σε όλες τις ανθρώπινες γλώσσες αρχαίες και νέες απο την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα ο όρος κακόν, η mal, male, bad κτλ αναφέρεται πάντα στα προαναφερθέντα! Και αντίστοιχα όπως είναι γνωστό το καλό είναι έυθραυστο στο πνέυμα του ανθρώπου και αυτό το βλέπουμε απο τα αποτελέσματα της παγκόσμιας Ιστορίας. Έυθραστο καλόν Ο Άνθρωπος, όπως θα έλεγε ο Ρουσώ , είναι εκ των πραγματων διεφθαρμένος αν και κατά την φύση του καλός, η όπως θα έλεγε ο Κάντ, τείνει προς το κακο μα είναι προορισμενος για το καλό! Η αιτία του κακού βρίσκεται στην ευθραυστη h αδύναμη φύση του Ανθρώπου; Είναι ελέυθερος μα και αδύναμος; επηρρεάζεται απο τους θεούς, όπως βρίσκουμε σε όλες τις θρησκέιες, στη Βίβλο όπου βρισκουμε και το Θεό του κακού, όπου επηρεάζεται απο τον όφη, εδώ δια-φαίνεται μιά ακόμα φορά η ηθική αδυναμία στην ανθρώπινη συνείδηση. Οι απόψεις που καταγράφονται σε γραφές όλων των θρησκείων συγκλίνουν ότι Το κακό οτι δεν είναι μέρος μας αλλά εξω απο μας μα μολονότι εξωγενες ήταν και ειναι και όπως βλέπουμε και μπορούμε να υποθέσουμς και μετα απο μας παντα παρον: Αποτελει αναπόσπαστο μερος της Ιστορικης εμπειριας της ανθρωποτητας, και καθενας μας το βρίσκει καταγεγγραμένο πάντα στον κόσμο. Πόσοι απο εσάς δε θα λέγατε οτι αυτό το κακο βρισκεται στις συνειδήσεις που προκαλούν πολεμους, δολιοτητα,βια ,εκλημα, μισος, καταστροφική μανία, στην απληστία και στην ωμότητα που μας περιτγυρίζει; Υπάρχει λοιπόν η έννοια που δηλώνει όλα αυτά και πού βασίζεται; Ποια κατα τη γνώμη σας θα μπορ΄υσε να είναι η λύση Μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει απο την αρχαίότερη "μάστιγα" που ταλανίζει τον κόσμο, να απελευθερωθεί και να ενεργεί μόνο με βάση το καλό η είναι αναπόφευκτη; Αυτή η εισαγωγή ήταν μιά πρώτη παρουσίαση θέσης, θα συνεχίσω την ανάλυση στο τι εστί πως καταγράφετε και διαμορφώνεται εννοιλογικά στην Αρχαιοελληνική Φιλοσοφία, στη Βίβλο, στη σκέψη του δυτικού μεσαίωνα και στην νεώτερη και σύγχρονη εποχή ανάλογα με τις θέσεις σας. Σαν ρητό αναφέρω και αυτό που έγραψε ο Βίας ο Πρινέυς όταν στην όταν του ζητήθηκε να γράψει ένα ρητό στην είσοδο του μαντείου των δελφών που θα έμελε ανεξητιλος οδηγός στη σκέψη των μεταγενέστερων αντίθετα απο τους άλλους που ανέφεραν ρητά όπως γνώθι σ'αυτόν και άλλα αυτος έγραψε
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΙ!
|
Party-Pooper
Νέο Μέλος
10 Μηνύματα |
Απεστάλη: 28/02/2005, 22:49:35
Για να αναρωτηθει και να προβληματιστει ο ανθρωπος.Ειναι ο ιωνος που θα δειξει τι θα συμβει στη ΓΗ και το χρησιμοποιησε κατ'εμου για να τον βγαλει απο τη παθητικοτητα να τον ενεργοποιησει και να του δημιουργησει συνηδηση.Ειναι η δοκιμασια που θα πρεπει να αντιμετωπισουμε η τελικα η αντιφαση στο οτι το κακο δεν ειναι το μονο προβλημα που εχει να αντιμετωπισει ο ανθρωπος σημερα αλλα και η ζηλοφθωνια καθως και αλλα.Τελος πιστευω οτι μπορει να δειχνει την λαθως πορεια του ανθρωπου και οτι θα επρεπε να ειχε καταπολεμηθει απο την εποχη του Αδαμ και της ευας ετσι ωστε να μην προσπεσουμε στα σημερινα λαθη.Χρησιμοποιητε ως μετρο εξελιξης στην ιστορια του ανθρωπου και δειχνει οτι ενω ο Θεος μας το κληροδοτησε λογω δικου μας λαθους εμεις συνεχιζουμε να πεφτουμε σε παραπτωματα και εχουμε δημιουργησει μιρια ακομα.Για αυτο θα πρεπει να αποτελεσει μετρο συγκρισης στο οτι ο Θεος μας εδωσε 1 κακο και εμεις εχουμε μιρια μηπως πρεπει να προσπαθησουμε να τα περιορισουμε? αυτα και κλεινω κατα τη γνωμη μου ειναι δοκιμασιες που επιβαλει ο θεος σε εμας γιατι κατα βαθως και εμεις μεσα μας κρυβουμε ενα μικρο θεο, και ο ιδιος θα μας το αναγνωριζει αυτο. |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 28/02/2005, 23:19:26
quote:
Για να αναρωτηθει και να προβληματιστει ο ανθρωπος.Ειναι ο ιωνος που θα δειξει τι θα συμβει στη ΓΗ και το χρησιμοποιησε κατ'εμου για να τον βγαλει απο τη παθητικοτητα να τον ενεργοποιησει και να του δημιουργησει συνηδηση.Ειναι η δοκιμασια που θα πρεπει να αντιμετωπισουμε η τελικα η αντιφαση στο οτι το κακο δεν ειναι το μονο προβλημα που εχει να αντιμετωπισει ο ανθρωπος σημερα αλλα και η ζηλοφθωνια καθως και αλλα.Τελος πιστευω οτι μπορει να δειχνει την λαθως πορεια του ανθρωπου και οτι θα επρεπε να ειχε καταπολεμηθει απο την εποχη του Αδαμ και της ευας ετσι ωστε να μην προσπεσουμε στα σημερινα λαθη.Χρησιμοποιητε ως μετρο εξελιξης στην ιστορια του ανθρωπου και δειχνει οτι ενω ο Θεος μας το κληροδοτησε λογω δικου μας λαθους εμεις συνεχιζουμε να πεφτουμε σε παραπτωματα και εχουμε δημιουργησει μιρια ακομα.Για αυτο θα πρεπει να αποτελεσει μετρο συγκρισης στο οτι ο Θεος μας εδωσε 1 κακο και εμεις εχουμε μιρια μηπως πρεπει να προσπαθησουμε να τα περιορισουμε? αυτα και κλεινω κατα τη γνωμη μου ειναι δοκιμασιες που επιβαλει ο θεος σε εμας γιατι κατα βαθως και εμεις μεσα μας κρυβουμε ενα μικρο θεο, και ο ιδιος θα μας το αναγνωριζει αυτο.
Φιλε Party-Pooper η γνώμη σου για το τι είναι κακό και γιατι υπάρχει λοιπόν αναφέρεται στη Θεϊκή τιμωρία για το προπατορικό αμαρτημα *αναφερθηκες στον Αδαμ και στην Ευα, αυτα παραπέμπουν στην Αγία γραφή και στο Χριστιανισμό πιστευω! Απο αυτό το ΚΑΚΟ, το προπατορικό αμαρτημα Χίλια μυρια ακολουθησαν όπως υποστηρίζεις, τα κακά λοιπόν τα προκαλεί ο Άνθρωπος, το ΚΑΚΟ το προκάλεσε ο θεος για να τον δοκιμάσει και τον βγάλει απο την ΠΑΘΗΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΟΥ! Σου παραθ`ετω κατι παρομοιο σαν αιτια το οποιο βρισκουμε στους Αρχαιους Ελληνες που θυμίζει την αναφορά της Βιβλου στον όφη,στον Διαβολο: Ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αισχύλο, είναι υποχείριο του κακού! Απο το οποίο οδηγειται σε τραγικές επιλογες. Μα αυτό το κακό βρίσκει τις ρίζες του στη Θεϊκή πράξη! Διαβάζουμε: “ Ποιός θα μπορέσει ποτέ μαλλον να διώξει τον σπόρο του κακού και της κατάρας απο τα σπίτια μας; Δεμένη είναι η Ανθρώπινη φύση, δεμένη απο τον Άθε είναι η Ανθρωπότητα! ” " (Αγαμέμνων , π.β. 1565-1566).Ποιός είναι ο Άθε; Αυτή η λέξη η όνομα περιγράφει την αιτία της `ιδιας της ατυχίας που πέφτει στον Άνθρωπο. Αλλα και την ατια η οποια οδηγει τους Ανθρωπους σε τραγικα λαθη, ακομα περισσοτερο αυτος ειναι ο Δαιμων αιτία που προκαλει την τυφλωση στους ανθρωπους! Για τους Αρχαιους Ελληνες λοιπον ο Ανθρωπος βρισκεται κατω απο την επιρροη ανωτερων δυναμεων, που τυφλωνουν το νου του και τον ωθουν να κανει ενεγειες εσφαλμενες και τραγικες τις οποιες, σε φυσιολογικες συνθηκες, ιδιος θα τις κατεδίκαζε!!! Κατ αυτη την αποψη εμεις οι `Ανθρωποι ειμαστε Θυτες και θυματα μαζι! Αλλα μπορει να ειπωθει πλέον Θυματα και θυτες μιας τραγικης και `ατυχης μοιρας! Η αιτία του ΚΑΚΟΥ όμως εκει υποκειται στην Τιμωρία του θεόύ που αφήνει τον κακό δαιμωνα να τυφλώσει και βασανισει τον Ανθρωπο! Πιστευεις οτι σημερα στον κόσμο συμβαίνει κατι τετοιο? Oti η εκτεταμενη διαφθορα, η βία, οι πόλεμοι, συμβαινουν απο την Θεική παρέμβαση ξεκινούν μονο απο την παθιασμένη Λογική των Ανθρώπων για επιβολή εξουσίας?
|
Αreios
Μέλος 2ης Βαθμίδας
295 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/03/2005, 00:17:58
οταν λεω οτι οι απολογητες ειναι αγραμματοι δεν υπερβαλλω!για οσους δε κανουν αρχαιες αναφορες στο κακο (οπως το εννουν απο χριστιανο-περσικη σκοπια) αφιερωνω το εξης: ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ ΚΑΚΙΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟΝ Αριστοτελης. Για τον Ελληνα δεν υπαρχει κακος θεος ή κακος δαιμονας. Η λατρεια της Φυσης και των Φιλων μας μας διδασκουν την αφοβια και την ανυπαρξια του κακου. Αφηνουμε ολοι την εκμεταλλευση του ανθρωπινου φοβου μονοπωλειο στους ρασοφορους ποιμενες. ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ! |
nikostheater
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
332 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/03/2005, 19:34:16
To κακο δεν υπαρχει,ειναι απλως απουσια καλου,οπως το σκοταδι ειναι απουσια φωτος..εμεις λοιπον δινουμε υποσταση στο κακο,με το να μην αφηνουμε το φως να μασ πλημμυρισει.. |
echosan
Μέλος 1ης Βαθμίδας
Greece
60 Μηνύματα |
Απεστάλη: 04/03/2005, 14:10:09
ΚΑΚΟ.... Χμ. Νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα κακό.. Το θέμα δεν είναι αν αυτό που κάνουμε είναι καλό ή κακό ,αλλά γιατί το κάνουμε, ποιους ενοχλεί και κατά πόσο. Κατά πόσο είναι εύκολο να καταπιέσουμε μερικές φορές ένστικτα τα οποία και εμίς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε για να μην εισβάλουμε στα όρια της ελευθερίας των συνανθρώπων μας. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του σημεία ανοχής και τα δικά του όρια που μπορεί να ελέγξει τις πράξεις του. Πέρα από αυτά ξεκινάει το κακό για τους άλλους ανθρώπους.
|
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 13:25:20
quote:
οταν λεω οτι οι απολογητες ειναι αγραμματοι δεν υπερβαλλω!για οσους δε κανουν αρχαιες αναφορες στο κακο (οπως το εννουν απο χριστιανο-περσικη σκοπια) αφιερωνω το εξης: ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ ΚΑΚΙΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟΝ Αριστοτελης. Για τον Ελληνα δεν υπαρχει κακος θεος ή κακος δαιμονας. Η λατρεια της Φυσης και των Φιλων μας μας διδασκουν την αφοβια και την ανυπαρξια του κακου. Αφηνουμε ολοι την εκμεταλλευση του ανθρωπινου φοβου μονοπωλειο στους ρασοφορους ποιμενες. ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
Θα ήταν καλύτερο το να αντιμετωπίζεται ένα θέμα στην ουσία του και να μην περιορίζεται στον χαρακτηρισμό θέσεων των άλλων συζητητών γιατί είναι μάλλον μηδενιστικό.Το συγκεκριμένο θέμα της αιτίας ύπαρξης του κακού δεν επιβάλει καμία γραμμή η κατεύθυνση, θα το θέσω διαφορετικά. Για να σου δώσω σημείο αναφοράς διαφορετικό και να καταλάβεις ότι αναζητέιται η αιτίαση του. Τι θα σου έλεγε ότι η αιτία του κακού είναι η ίδια η αιτία οικονομικής εκμετάλευσης στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.Το κακό σαν θεώρηση της αντι-λογικής η της επιβολης εξουσίας με κάθε μέσον που μπορει να είναι και καταστροφικό. Το κακό όχι σαν θέμα θεολογικό αλλα σαν θέμα σημείου αναφοράς στη μη ηθική πολιτική δράση! Στις ενέργειες αυτές που καταστρέφουν βιαζουν και καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αιτία του θα μπορούσε να αναζητηθεί σαν η απόρροια ενος στυγνού πολιτικού και οικονομικού συστήματος που προκαλεί ένα στυγνό και ωμό ανθρώπινο ανταγωνισμό με αυτοσκοπό τον πλούτο! Η έλλειψη Ηθικής μπορεί να είναι αιτία του κακού! *Η Ηθική σαν λογική βάση κοινά αποδεκτών ισορροπιών στην ανθρώπινη πράξη, στην ανθρώπινη κοινωνία! όπως γνωρίζουμε η ηθική βάση είναι αναγκαία για την ισσοροπηση του κόσμου, η ηθική μπορεί να εκφράζεται απο πολλές και διάφορες πηγές, ηθική του Δικαίου, των θρησκειών, των πολιτικών ιδεολογιών κτλ Η Ηθική σαν αντίβαρο στο κακό! Λες ( Για τον Ελληνα δεν υπαρχει κακος θεος ή κακος δαιμονας. Η λατρεια της Φυσης και των Φιλων μας μας διδασκουν την αφοβια και την ανυπαρξια του κακου. Αφηνουμε ολοι την εκμεταλλευση του ανθρωπινου φοβου μονοπωλειο στους ρασοφορους ποιμενες.) Πολύ γενικόλογο και αφοριστικό. Η έννοια του κακού αντιμέτωπίστηκέ απο όλη την πνευματική ανθρωπότητα. Οι έλληνες? ποιούς εννοιείς? Η ελληνική σκέψη, για παράδειγμα η Ελληνική φιλοσοφία, έχει μιά μεγάλη μακρόχρονη ιστορία διατυπωμένη απο πολλούς και διάφορους φιλοσόφους, είναι διάφορη και αντιθετική, δεν είχαν όλοι οι έλληνες την ίδια αντιμετωπιση σε σχέση με τα φαινόμενα και τα πράγματα,( η την έννοια του κακού) αυτό είναι ισοπέδωτικό. Γιά παράδειγμα στην Αρχαία ελληνική σκέψη της κλασσικης εποχής (και στον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ), σε άλλους όχι, υπάρχει σε πολλούς το έντονο και αναπόφευκτα διατυπωμένο στοιχείο μιάς θεικής παρέμβασης στον άνθρωπο και στις πράξεις του, υπερβατική δράση, μιά απο τις διασταυρωμένες αιτίες είναι η ύβρης η οποία προκαλεί την τιμωρία τον πονο και το κακό στον άνθρωπο. Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ μέσω του Πλατωνα λέει ότι το κακό προκαλέιται όταν ο άνθρωπος δε γνωρίζει το καλό! Αυτες είναι θέσεις που καταθέτω σαν Ιστορική φιλοσοφικη καταγραφή της έννοιας του κακού και όχι προσωπική κατάθεση, ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Γνώμη σου είναι ότι το κακό σαν έννοια ανθρωπινης πράξης δεν υφίσταται? Και είναι μόνο προϊόν εκμετάλλευσης του ανθρώπινου φόβου απο ρασοφόρους ποιμένες? Σωστή μα εγλωβιστική άποψη! ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ! ΜΟΝΟ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ? ΚΑΛΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΚΟ.... Χμ. Νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα κακό.. Το θέμα δεν είναι αν αυτό που κάνουμε είναι καλό ή κακό ,αλλά γιατί το κάνουμε, ποιους ενοχλεί και κατά πόσο.
ΚΑΚΟ...χμ Φίλε echosan στο (Νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα κακό..) απαντάω ότι νομίζω ότι είναι κοινά αποδεκτό ότι ύπάρχει το κακό! Και πρέπει να μας προβληματιίζει η ύπαρξη του. Το ότι κάθε άνθρωπος έχει δικά του όρια δεν καλύπτει τον προβληματισμό! Ο Άνθρωπος δε ζει μόνος του μα σε κοινωνίες ανθρώπων, οι οποίες χρήζουν ηθικές ισσοροπιες, κοινά αποδεκτά κακό σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, απο το απότερο παρελθόν μέχρι και σήμερα,δεν έιναι η θανάτωση ανθρωπου απο άνθρωπο? Υ πάρχει λοιπόν το κακό και είναι αντικειμενικά αποδεκτό, αναφέρεται σε όλα τα πνεματικά ρευματα του άνθρώπου ( Θρησκέιες, Φιλοσοφία, Πολιτική, Δίκαιο,ιδεολογίες) εδώ αναζητούμε την αιτία της ύπαρξης του και όχι την ανύπαρκτη αιτιολόγηση ανυπαρξιας του! Ποιά η αιτία του λοιπόν υπαρκτού κακού στην ανθρώπινη πράξη? Φίλε nikostheater “To κακο δεν υπαρχει,ειναι απλως απουσια καλου,οπως το σκοταδι ειναι απουσια φωτος..εμεις λοιπον δινουμε υποσταση στο κακο,με το να μην αφηνουμε το φως να μας πλημμυρισει..” Σαν θέση είναι πλατωνική!αναφέρεται και σε θεολόγους όπως ο Αυγουστίνος Το κακό είναι η απόλυτη έλλειψη του καλού!
|
PHILOSOFOS-1
Πλήρες Μέλος
Bolivia
1201 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 17:58:18
ΚΟΣΜΟΣ Ο χριστιανισμός έχει υποθέσει οτι ο άνθρωπος μετά την πτώση του Αδάμ είναι αμαρτωλός και αυτό δίνει σε πολλούς θεολόγους το δικαίωμα για την άτυχη πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.Αυτή η υπόθεση συνεχίστηκε με τον Δαρβίνο με την καταγωγή του ανθρώπου απο τον ζωικό κόσμο και την υπόθεση οτι ο αγώνας και η επιβίωση του ικανότερου αποτελούν την αρχή της επιλογής της φύσης η οποία έβλεπε και στον ανθρώπινο κόσμο τον << αγώνα όλων εναντίον όλων >>. Ο μεγχεστριανισμός φιλελευθερισμός του 19ου αιώνα υιοθέτησε επίμονα αυτή την θεωρία του δικαίου του ισχυρότερου.Μετά ο Πέτερ κρόποτκιν ο οποίος έχραψε Αλληλοβοήθεια στη φύση και στόν ανθρώπινο κόσμο οπου απόδειξε οτι οργανωμένα όντα μπορούν να αναπτυχθούν μόνο με τον κοινωνικό τους δεσμό. o Thomas hobbes εξέφρασε την φράση homo homini lupus (ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος). Ο Νίτσε χαρακτήρισε τον άνθρωπο σαν το πονηρότερο δολιότερο και το πιό επικίνδυνο πλάσμα.Ο oswald spengler ο προφητης της παρακμής της Δύσης χρησιμοποίησε την θεωρία του υπερανθρώπου Ο κακός άνθρωπος είναι άρρωστος άνθρωπος που έχει γίνει κακός απο επιδράσεις της ζωής που απο την παιδική του ηλικία έχουν εργαστεί για τον ακρωτηριασμό των αισθημάτων του και των σχέσεών του με τους συνανθρώπους τους.Κοινωνικό ον πολιτικό απο τον Αριστοτέλη. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΣ. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ gh |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 21:12:38
Παραθέτω μερικά γνωμικά στην εννοια του κακού όπως παρουσιάζεται στη σκέψη σύγχρονων πνευματικών ανθρώπων: Το κακό δεν εξαπλώνεται ποτέ άλλοτε τόσο καλά παρα μόνον όταν έχει ένα ιδανικό απέναντί του. [Karl Kraus, γνωμικά και αντιγνωμικά (Pro domo et mundo, Di notte), Adelphi, Milano 1992, p. 333] Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο σοφός που να γνωρίζει όλο το κακό που κάνει. [François de La Rochefoucauld, Massime, Rizzoli, Milano 1992, p. 84] Η Πρωτη και μεγαλύτερη ανάγκη στον άνθρωπο έιναι να κατανοήσει το κακό και τις καταστροφές του στον κόσμο [Bertrand Russell, Bertrand Russell, Longanesi, Milano 1982, σελ. 205] Έπειτα η απάντηση απο όλες τις μεγάλες Θρησκείες στο πρόβλημα του κακού είναι, ακόμα αξιόλογη , όπως φαίνεται, στα μάτια ενός πνέυματος τόσο καθαρού και κριτικού σαν του Φρόϋδ(Freud : " Η Ψυχανάλυση δεν πρέπει να ντρέπεται αν και όταν μιλά για αγάπη, γιατί η θρησκεία μιλάει για το ίδιο πράγμα : Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου "(αναφορά του H. HAERING, Το κακό στον κόσμο, σελ. 112). Σε μονολόγους έργων του Σαίξπηρ η έννοια του κακού υπάρχει πάντα είναι μιά απο τις κεντρικότερες έννοιες στη δράση και στο δράμα των τραγικών ηρώων του, διαφαίνεται με διακριτικότητα και ποιητικότητα στα λόγια τους. Μπορεί το δαιμόνιο να πεί ποτέ αλήθεια? απο το έργο "Μάκβεθ" Του Σαίξπηρ Μην πιστεψεις ποτέ ότι είναι αρεστό το να κάνεις κακό για δίκαιη υπόθεση, γιατι έτσι θα ήταν νόμιμο, και απατηλά γεναιόδωρο,να κλεβεις με βία στο όνομα της δικαιοσύνης "Τρϊλος και Χρυσίδα "
Τα διεφθαρμένα χτυπήματα οι ύβρεις και οι προσβολές του κόσμου,Βασιλιά μου, με εξόργισαν τόσο που να μην έχω πλέον ενδοιασμούς για να διαπράξω οποιαδήποτε πράξη ,στο μισος μου για τον κόσμο.
απο το έργο "Μάκβεθ" Του Σαίξπηρ Ο διάβολος έχει τη δύναμη να προσλαμβάνει όψη αρεστή, ,και εξαιτίας της αδυναμίας μου και της μελαγχολίας μου , τη στιγμή που αυτός ασκεί μεγάλη εξουσία πάνω μου όπως σε οποιονδήποτε βρίσκεται σε μιά τετοια κατάσταση ,εξαπατά ώστε να οδηγήσει στην καταστροφή. Απο το έργο του Σαίξπηρ "Άμλετ" Μοναχά όποιος βρίσκει τροφή στο κακό μπαίνοντας στο λαβύρινθο του μίσους και της κακίας,τολμάει να κτυπάει τους πιό άξιους. απο το έργο του Σαίξπηρ "Ενρικο VIII" Αμλετ: και λοιπόν όσο κι αν είναι καθαρές και διάφανες οι αρετές τους, Όπως και η χάρη τους και στο μέγιστο ,εξαιτίας μιάς και μοναδικής αδυναμίας φαίνονται διαφθορές στα μάτια του κόσμου. Γιατί φτάνει η παρουσία ενός σπόρου του κακού για να γεννηθούν υποψίες και στις πιό ευγενικές ψυχές , και να τις κατακρημνήσει στην αδικία. απο το έργο του Σαίξπηρ "Άμλετ"
|
θείτσα
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
190 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 22:19:22
Καλησπέρα Εμπεδοκλή. Πάνω στο γιατί υπάρχει κακό. Θα υπήρχε κόσμος,αν δεν υπήρχε το κακο; |
PHILOSOFOS-1
Πλήρες Μέλος
Bolivia
1201 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 22:53:29
ΑΓΑΠΗΤΕ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΑΝΑΦΕΡΣΟΥ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΥΝΟΛΙΚΩΣ. ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ gh |
nikostheater
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
332 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/03/2005, 23:21:33
Αγαπητε Εμπεδοκλη υποκλινομαι!καιρο ειχα να δω τοσο ανοιχτομυαλο και γνωστη να συμμετεχει στο φορουμ! με κανεις χαρουμενο με την συμμετοχη σου! |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 01:24:25
Φίλε Philosofos 1 όσον αφορά την επισήμανση για αναφορες περιγραφές και ονόματα σχετικά με την κατάθεση άποψης στην έννοια του κακού, πιστέυω ότι έχουν κατατεθεί ως επι το πλέιστον βάση συγκεκριμένων παραπομπών. Αν διέφυγαν , αναπόφευκτα, κάποιες μπορείς να μου τις υποδέιξης και να προχωρήσω στην ανάλυτική αναφορά τους.Φίλοι προσθέτω ένα θέμα σαν αντιδιαστολή τησ έννοιας του ΚΑΚΟΥ στην στη Φιλοσοφική σκέψη και σε γραφές. Όσον αφορά θέσεις σχετικά με αναφορές Φιλοσόφων στην έννοια του κακού, η σύντομη αναφορά στον Νίτσε μου δίνει εναυσμα για να κάνω μιά αναλυτική αναφορά η οποία πιστέυω να δώσει ένα κινητήριο έναυσμα για παιρετέρω απαντήσεις: Στο έργο του Friedrich Nitcze, Die frohliche Wissenchaft H Χαρ.Επιστήμη “ οι Αφορισμοί( Αποφθέγματα)”. Στο τρίτο κεφάλαιο του ΄έργου στην αναφορά, στον αφορισμό, με τίτλο. “Οι ρίζες του αμαρτήματος» αναφέρεται στη έννοια του κακού και του αμαρτήματος στην γνωστή προπατορική πράξη κακού απο τον άνθρωπο, για την οποία τιμωρείται, ότι η ίδια έχει εφευρεθεί απο την Ισραηλίτικη/ εβραϊκή φιλοσοφία Θρησκεία, η οποία θέλει να επιβάλει αυτή τη νοοτροπία στον κόσμο, και το αντιδιαστέλει με την ελληνική σκέψη που όπως λέει δεν περιέχει την έννοια της Μετανοιας προς τον Θεό για συγχώρεση! λεει ότι ο έλληνας θα γέλαγε απαντώντας ότι αυτό είναι νοοτροπία σκλάβων! Και αυτή η θέση επιβάλει μια αντιθετικότητα της Θεικής φύσης και ενέργειας με την ανθρώπινη φύση, τη διαχωρίζει την τέμνει συνδέοντας κάθε πράξη μόνο με την επίδραση της η τις συνέπειες της στο Υπερφυσικό επίπεδο! Αντί να συνδέιε λογικά τη δράση της στο φυσικό πεδίο! Επίσης συνεχίζει αναφέροντας ότι ο Χριστιανισμός έθεσε σαν αποκορύφωμα και αυτοσκοπό την αυτομιζέρια του πνέυματος και την αυτοτιμώρηση και υποταγή του ανθρώπινου πνέυματος σ’αυτες. Στην μαζοχιστική υποταγή του ανθρώπου Χριστιανού στην τιμωρία του όταν θέλει να προχωρήσει στην ελευθερη δράση του. (Κατι σαν Διονυσιακή θέση μοιάζη) διαβάστε Βακχες και θά δείτε την επίδραση του Διονύσου στην αχαλίνωτη δράση του ανθρώπου μες τη μέθη της ελευθερίας! Δεν παίρνω θέση αναφέρω μόνο την αναφορά του Νίτσε στο κακό έπειτα στο έργο ο Αντίχριστος αναφέρεται στην έννοια του κακού: “Τί είναι κακό; Οτιδήποτε προέρχεται απο την αδυναμία. Τί είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται, ότι η αντίσταση υπερνικάται. Όχι ευχαρίστησις, αλλά περισσότερη δύναμη, όχι ειρήνη με κάθε κόστος, αλλά πόλεμος. Οι αδύνατοι θα πεθάνουν...Τί είναι περισσότερο βλαβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Συμπάθεια στην αδυναμία-στον χριστιανισμό... “Ο χριστιανισμός πάντα έπαιρνε το μέρος των αδυνάτων και κατωτέρων. Διέφθειρε και καταδίωξε τα πιό δυναμικά πνεύματα με το να παρουσιάζει τις ανώτερες πνευματικές αξίες ως αμαρτία, ως πλάνη.Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τη σοφία, για την υπερηφάνεια, για το κουράγιο και την ελευθερία. Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τις αισθήσεις, για την απόλαυση των αισθήσεων.Σε τελευταία ανάλυση, ποιός είναι ο σκοπός του ψεύδους; Το γεγονός ότι στον χριστιανισμό, ο «άγιος» σκοπός δεν είναι ορατός, είναι η αντίρρησή μου στα μέσα που χρησιμοποιεί. Μόνον κακοί σκοποί εμφανίζονται: η δηλητηρίαση της ανθρώπινης ζωής, η απαξίωση του σώματος, η υποβάθμιση του ανθρώπου με την χρήση της αμαρτίας, άρα και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι κακά.” Δεν πάιρνω θέση καταθέτω μόνο αυτή την άποψη και συνεχίζω ανιδιαστέλλοντας τη θέση του με το τι εστί κακό στις Γραφές 1- Προπατορικό αμάρτημα: Αδάμ Το αμάρτημα σαν αδυναμία και επιρροή στην επιλόγή της γνώσης του κακού! Αυτό έχει συνέπειες στον άνθρωπο μα δεν σημαίνει την τελείωση του! Η ελέυθερη βούληση που επετραπηκε στο ανθρώπινο πνέυμα τον υπευθυνοποιεί ένταντι των συνεπειών του κακού που αποφάσισε ό ίδιος να γνωρίσει! "Ο κύριος έθεσε τον άνθρωπο στον κήπο της Εδεμ , γιά να τον καλλιεργεί και να τον φυλάσσει "( Γενν.στιχ 2, 15). Ο άνθρωπος όπως γνωρίζουμε, αντίθετα , αποκλειστικε απο αυτό τον τόπο του καλού και της ευτυχίας : "Ο κύριος ο Θεός τον εκδίωξε απο τον κήπο της Εδέμ "(στιχ 3, 23). Οι γραφές διδάσκουν ότι "ότι το αμάρτημα τέθηκε στον κόσμο απο λάθος του ανθρώπου "(H. HAAG, Δοξασία Βιβλική του προπατορικού αμρτήμ,ατος, Brescia 1979, p 83). Οι συγράφεις της Βίβλου καταυθέτουν το γεγονός ότι: στον κόσμο υπάρχει το ΚΑΚΟ . Εφόσον είναι αδιανόητο να προέρχεται απο τον Jahve ,Θεό, αυτό δεν μπορεί και να προκλήθηκε απο τον άνθρωπο. Αυτή η κατηγορηματική θέση θα οδηγήσει τον λιτό στη σκέψη ( ίδιον των γερμανών Φιλοσόφων) ΚΑΝΤ Kant να αναφέρει, με λακωνική λιτότητα απο το ισσοροπημένο λογικό πνέυμα του, ότι η λογική αιτία του ριζικού ΚΑΚΟΥ στην ανθρώπινη λογική είναι αδιανόητη : "Για μας δεν υπάρχει καμία κατανοητή, λογική αιτία απο την οποία το ΚΑΚΟ και πως εισάχθηκε στην Ηθική και στον κόσμο μάς " στο έργο του (Η θρησκεία στα όρια της κοινής λογικής, εκδοση Milano 1989, σελ 96). Δεν μας μένει λοιπόν απο το να κατανοήσουμε το γεγονός ότι : ΣΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ! 2-Καλό και κακό λοιπόν είναι κατηγορηματικά διαχωρισμένες σαν έννοιες στη Βίβλο! Θα συνεχίσω έπειτα απο θέσεις σας σ’αυτα Ευχαριστώ τον nikosTheater και περιμένω θέση του στον διάλογο!
|
echosan
Μέλος 1ης Βαθμίδας
Greece
60 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 03:44:14
Ναι φίλε Εμπεδοκλή.Ζούμε σαφώς σε οργανωμένες κοινωνίες που διεπονται από κάποια μορφή ηθικής -(όχι κοινή για κάθε κοινωνία).Διαφορετικά αντιλαμβάνονται το κακό οι Ευρωπαίοι Έλληνες και διαφορετικά οι αγωνιστές Παλαιστίνιοι.Δεν νομίζω πως για έναν Παλαιστίνιο είναι "κακό" να θανατωθεί ένας Ισραηλίτης.Σημ. : Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης,δεν ασπάζομαι τη λογική του θανάτου κανενός ανθρώπου.Το παραπάνω είναι απλά ένα παράδειγμα. Ο κάθε άνθρωπος ,ο κάθε λαός , αντιλαμβάνεται την έννοια του κακού με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά τη θεολογική προσέγγιση του "κακού",μία μόνο παρατήρηση. Πότε μου δεν κατάλαβα γιατί ο Θεός μας βάζει σε πειρασμούς.Η απάντηση πως μας δοκιμάζει δεν είναι ότι καλλίτερο για το μυαλό μου.Προτιμώ έναν πατέρα που θα με καθοδηγεί με ασφάλεια στα βηματά μου ,παρά έναν που θα δοκιμάζει τις αντοχές μου και την κρίση μου. Και τελικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μας όπλισε με ενστικτα και αισθήματα που ο ίδιος θεωρεί¨"κακά". Προσφατα έγινα πατέρας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο στο μυαλό μου. Ποτέ δεν θα δώσω ένα όπλο στο γιό μου απλά για να τεστάρω αν θα το χρησιμοποιήσει συνετά.
|
Αreios
Μέλος 2ης Βαθμίδας
295 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 10:12:17
Φανταζομαι οτι το κακο με την μεγαλη αξια που του δινετε, ειναι μεγα θεολογικο θεμα για τους χ"ανους ως μερος της αναφορας στον μονο θεο. Ο δυισμος στη βαση της χρ.θρησκειας επιβαλλει την προσωποποιηση του κακου σε αντιδιαστολη με τον καλο θεο. Ενας χριστιανος θα αναρωτιεται λοιπον το εξης: αν ο "θεος, δημιουργος του Συμπαντος" ειναι "καλος", γιατι υπαρχει το "κακο"; Ο Αυγουστινος ξεπερασε το ιδεολογικο αυτο εμποδιο με το να πει οτι το κακο δεν υπαρχει παρα μονο με αρνητικο τροπο (ελλειψη του καλου) Στο θανατο-δυστυχια-καταστροφη ο Αυγουστινος απαντα οτι εαν τα κοιταξει κανεις απο μια αποψη πιο ολοκληρωμενη, αν θεωρησει ολοκληρο τον κοσμο αυτα τα γεγονοτα αν και επωδυνα για το ατομο που τα βιωνει, αποκαλυπτουν την αναγκαιοτητά τους. Η αποψη του ειναι οτι η μοναδικη μορφη του κακου που υπαρχει σε ολο το Συμπαν ειναι η ανθρωπινη κακια που εκφραζεται στην αμαρτια δλδ την απομακρυνση απο τον νομο του θεου. Αυτη η ταση υπαρχει σε καθε ανθρωπο κατα τον Αυγουστινο και εκφραζει "την εκφυλισμενη ενοχη ανθρωπινη φυση που για να σωθει εχει αναγκη τη βοηθεια του θεου" <sic>Για τους Ελληνες το κακο ειναι το "ανικανο,αναξιο,αδεξιο,δειλο,αγενες, αχρειο,ασχημο,ποταπο,ανεπιτηδιο,φτωχο" οπως γραφει καθε αρχαιοελλ.λεξικο. Χωρις φυσικα κανενα ηθικο-θρησκευτικο-συναισθηματικο φορτιο. Οχι μονο προσωποποιηση του κακου οπως ο χρ.σατανας δεν υπαρχει, αλλα ουτε και θεος που να ταυτιζεται με καποια δυναμη ..κακου. Ειναι απλο. Στη Φυση κακες δυναμεις δεν υπαρχουν. Οφειλουμε με ασπιδα τη γνωση και το σεβασμο να προστατευτουμε αλλα οχι να φοβομαστε. Μια συνεπεια που μας βλαπτει ερχεται παντα ως αποτελεσμα καποιου σφαλματος. Δεν προηγειται! Οσοι εκμεταλλευονται τον φοβο του ανθρωπου, προβαλλοντας τον Αριμαν-Διαολο μπορουν να θησαυριζουν με την κενοτητα του νου οσων εχουν αναγκη απο ρασοφορους ποιμενες-στελεχη μιας πολυεθνικης επιχειρισης οπως ειναι η χρ.θρησκεια. ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ! |
nikostheater
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
332 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 15:49:05
quote: Στη Φυση κακες δυναμεις δεν υπαρχουν. Οφειλουμε με ασπιδα τη γνωση και το σεβασμο να προστατευτουμε αλλα οχι να φοβομαστε. Μια συνεπεια που μας βλαπτει ερχεται παντα ως αποτελεσμα καποιου σφαλματος. Δεν προηγειται!
Σε αυτη την εκφραση ειναι ισως η πρωτη φορα που θα συμφωνησω εν μερει με τον αρειο.. παντως οφειλω να ομολογησω οτι η εννοια της δοκιμασιας απο τον θεο,δεν υφισταται στον χριστιανισμο,ειδικα στο ορθοδοξο δογμα,υφισταται κυριως στον καθολικισμο.ο θεος δεν εχει αναγκη να μας δοκιμασει,το κακο ειναι αποτελεσμα δικων μας επιλογων και συνεπεια δικων μας πραξεων,οχι αποτελεσμα δοκιμης,κατι βεβαια που δεν αναιρει την υπαρξη δαιμονικου πνευματος (βλ Σατανας).Οπως εχω πει και σε αλλο ποστ,το κακο δεν υφισταται απο μονο του,ειναι ομως συνεπεια δικων μας πραξεων,παραλειψεων αλλα και ελλειψης θελησης ισως απο εμας να κανουμε τα εργα του φωτος...Ο σατανας λοιπον κατα το ορθοδοξο δογμα εκμεταλλευεται αυτα ακριβως τα χαρακτηριστικα και τις αδυναμιες μας,που προκυπτουν ομως απο την ελευθερη βουληση μας και απο την γνωση του καλου και του κακου.ο Σατανας λοιπον δεν ειναι το κακο πρωσοποποιημενο,ειναι ομως φορεας του κακου,αφου εχει απομακρυνθει απο τον θεο λογω δικης του επιλογης... |
wolfowitz
Μέλος 2ης Βαθμίδας
307 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 16:10:43
Το Κακό υπάρχει διότι υπάρχει το Καλό...Χωρίς το ένα, πώς το άλλο...; |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/03/2005, 18:39:06
Για να τεθεί μιά βάση στην παρουσίαση του θέματος της έννοιας του κακού και της αιτίας της παρουσίας του στην ανθρώπινη πράξη, χρειάζεται μιά ανακεφαλαίωση η καλύτερα μιά κατηγοριοποίηση του.Το κακό σαν έννοια δεν έναι ανύπαρκτο όπως υποτιθεται απο πολλούς μα είναι υπαρκτό και εννοιολογικά ορίστικε και ορίζεται πάντοτε στην ανθρώπινη σκέψη, η πρωσοποποιησή του, ο συμβολισμός, η εικονοποίηση του, η ακόμα η μορφοποίηση της έννοιας του, στις θρησκέιες η στα ιδεολογικά ρεύματα είναι θέμα αισθητικής αντιμετώπισης * αισθητικης με την απλή αλλα και με τη φιλοσοφική έννοια. Το ότι πρoσωποποιείται η μη δεν πρέπει να αποτελεί γνώμονα ανάλυσης η αντιμετώπισης του φαινομένου γιατί μπορεί να τελματώσει την αναζήτηση της ουσίας της εμφάνισης του και της αιτίας του και τελματωθεί στην επιφανεια της `εννοιας. Αυτό δεν μπορει να αναλύσει την ίδια την έννοια, δεν μπορεί λοιπόν να λέμε ότι το κακό δεν υπάρχει επειδή δεν μας καλύπτει η μεταφορική του σημασία που εκφράστηκε συμβολικά και με γραφικό τρόπο, αυτό δεν μπορεί να μας οδηγεί να καταλήγουμε οτι είναι ανύπαρκτο, Το Κακό σαν πνευματικό προϊόν είναι παρόν! Παντού όπου παρόν είναι ο Άνθρωπος και η συνέιδηση του και πρέπει να προβληματίζει. Η προσοποποίηση του καλύπτει ψυχολογικές βαθύτερες ανάγκες, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να συμβολοποιέι καθετί για να αντικατοπρίσει την πραγματικότητα και να την εικονοποιησει στο νού του. Έχει και ειδικά στο παρελθόν , έιχε την βαθιά ανάγκη της εκλαϊκευσης και της απεικόνισης των εννοιών. Η μορφοποίηση της έννοιας του κακού λοιπόν είναι υπαρκτή όσο υπαρκτή είναι η πραγματική του ύπαρξη και η εννοιολογική του εμφανιση . Το οποιοδήποτε προϊον φαντασίας σ’αυτή την περίπτωση βασίζεται σε μιά υπαρκτή έννοια και δε να σημαίνει ότι οι υποθετικά ανύπαρκτες αποχρώσεις του μπορούν να ανυπαρκτοποιούν την ίδια την έννοια αυτό είναι ΑΥΤΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Πιστέυω ότι ένας οδηγός κατανόησης της αναπόφευκτης πραγματικης παρουσίας του και της έννοιας του είναι να βρεθεί σε κείμενα, καταγεγραμένο στη σκέψη των ανθρώπων απο το παρελθόν μέχρι σήμερα, και έτσι μπορεί να παρατηρηθεί σε όλες τις εμφανίσεις του σαν φαινόμενο Θεολογικό, ση Θρησκέια, στην Φιλοσοφία, στην Πολιτική, στην λογοτεχνία στην ποίηση, στο θέατρο στα ιδεολογικά ρευματα. Έτσι αν παρουσιαστεί και κατατεθέι σε μιά κατηγοριοποίηση μπορέι να κατανοηθεί και έπειτα τεθεί καλύτερα σε ανάλυση.
Υπαρχει μια περιοδος έξαρσης της παρουσιας του φαινομενου ΚΑΚΟΝ σαν λεκτικος ορισμος στην Φιλοσοφια αλλα΄κυρίως στη λογοτεχνια και στην ποιηση. Το φαινόμενο αυτό παρουσιαζεται την περίοδο της εκβιομηχανοποιησης ( Βιομηχανική επανάσταση) της ευρωπης που στον κοσμο παρουσιάζεται μιά ενδοσκοποικη στροφη της λογοτεχνιας και όχι μόνο . Αυτή η εποχή προδιορίζεται στην Θετικιστικη περιοδο και στην πρωτοπαρακμιακη λογοτεχνια της Βιομηχανοποιημενης κοινωνιας, ιδιαίτερα στη Βικτοριανη εποχη της Αγγλιας και αντιστοιχα την ίδια εποχή στην Ευρώπη. Επείτα παρουσιαζεται ιδιαίτερα στην κεντρική περίδοδο της παρακμιακης λογοτεχνιας. Όλη αυτη η περιοδος αντανακλα την αντιστοιχη εξελιξη της Φιλοσοφικης σκεψης του Θετικισμου ,του Ρομαντικισμου . Η προσωποποιηση του ΚΑΚΟΥ πέρναει απο την βιβλικη ορολογία στην λογοτεχνία με τον όρο Διαβολος και αναφερεται σε πολλα λογοτεχνικά έργα και ξαφνικά βρισκεται σε έξαρση. Το αρχετυπο nomen περνάει στη συνείδηση των πιό μεγαλων πνευματικών ρευμάτων. Το revival του ΚΑΚΟΥ σαν διαβολικο στοιχείο οφείλει πολλά στην λογοτεχνία της αρχής της νεωτερικότητας στην Ευρώπη. Οι στίχοι του ΚΑΚΟΥ οι σατανικοί στίχοι βρικονται παντού απο τον Γερμανικό εξπρεσιονισμο και την παρακμιακή λογοτεχνία και ποίηση και σε όλα τα νέα λογοτεχνικά ρευματα της εποχής, όπως στον Μπωντλερ και άλλους, όπου εμφανίζεται με ακιβεια η προσωποποίηση του. ο Ιταλός ποιητής Carducci σε άρθρο του στην εφημερίδα της 28 δεκεμβριου 1869 "Il Popolo" αναφέρει χαρακτηριστικά την εννοιολογική του θέση στο ΚΑΚΟΝ μιλώντας για το δαιμόνιο : "Ο Σατανας μου, είναι ένα είδος περιπλανώμενου ιουδαίου που στην πανθεϊστική του μεταμόρφωση εμφανίζεται απο φαινόμενο σε φαινόμενο , απο μύθο σε μύθο, από άνθρωπο σε άνθρωπο, απο γενιά σε γενιά. Και αυτό γίνεται εδω και αιώνες. Εαν θα ήθελα να τον μορφοποιήσω , θα τον παρουσίαζα σαν τον αιώνια αθάνατο νέο, όπως οι Θεοί των Ελλήνων , όμως συνάμα αυστηρό και μελάγχολικό που στο περας του χρόνου παρουσιάζει διαμεσω μιάς γλυκείας μελαγχολίας, μιά φωτεινή υποκρυπτομενη ομορφιά. με ένα σπαθι στο ένα χέρι και έναν πυρσο φλόγας στο αλλό, αυτος ανεβαίνει απο οροσειρά σε οροσειρά κοιτάζοντας ψηλά . Στον ύμνο του στον Διάβολο , του 1869, Καρντούτσι λέει: "Σε σενα αχαλίνωτε / ο φλογερός στίχος, / εσένα επικαλούμαι , Satana, / Βασιλιά . / Ιερέα , και το μέτρο σου ! / όχι , ιερέα, Satana / μην γυρίζεις πίσω ! / (...)". ο Διάβολος του Καρντούτσι , παρουσιάζεται σαν αντιερατικός επαναστάτης , συμβολίζει την την μη υποταγμενη σκεψη, τον επαναστάτη , την άρνηση στην παρούσα ηθική, τον σχετικισμό και άλλα ακόμα που έπειτα βρίσκουμε στη σκέψη άλλων ποιητών και συγγραφεών. Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΊΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΠΑΡΝΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. Ο Μπωντλέρ Baudelaire (1821-1867), για το κακό και το δαιμόνιο στις λιτανίες Litanie Satana, γράφει: "Εσύ, ανάμεσα στους αγγέλους ο πιό όμορφος, ο πιό χαρισματικός, / ο Θεέ προδομένε απο την τυχηπου στερείσαι ελώγια και επαίνους , / o Satana, ας είσαι σπλαχινκος γι’aυτα που μακρά υπέφερα ! / Πρίγκιπα της εξορίας, μέσα σε άδικη τύχη , / και ποιός θα σε ανεβάσει, νικημένε, αλλά πάντα πιό δυνατέ , / o Satana, ας είσαι σπλαχινκος γι’aυτα που μακρά υπέφερα / (...)". Στην ποιητική του προσευχή λέει ακόμα : "Δόξα σε σενα , Satana, στον πίο ψηλό ουρανό / στον ουρανό όπου κάποτε βασίλευες και τώρα στο βάθος της κολάσεως / όπου η σιγή επικρατεί, νικημένε, ονειρέψου! / παρε την ψυχη μου μια μέρα για να κείτομαι στο πλαϊ σου / κάτω απο το δέντρο της επιστήμης την ώρα που τα κλαδιά της / πλέκονται , πρώιμη ώρα, πιό πάνω απο το μέτωπο σου"(C. Baudelaire, le fleur del mal στο ποιητικό του έργο Τα άνθη του ΚΑΚΟΥ). Satana και Lucifer επικαλούνται και ονομάζονται στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή και παγκόσμια λογοτεχνια. Απο τον de Sade, ντε Σάδ, που αναφέρει ότι "όλα έιναι ΚΑΚΟ, και όλο το ΚΑΚΟ είναι έργο του Satana".
Ο Γουϊλιαμ Μπλεϊκ, William Blake (1757-1827), στο "Γάμος του Ουρανού και της Κολασεως " (1790), δοξάζει την επανάσταση του ανθρώπου ενάντια στον Θεό. Ο Μίλτον, Milton (1608-1674) γράφει , στο 1667, στην εποποιέια "Ο Χαμένος Παράδεισος" που θα επηρρεάσει το "Η Φαντασία του Ρώσου" και, σε σχέση με μιά με΄λετη του , Valentin Boss, δημοσιευμενη το 1991, παρουσιάζει την έξαρση του φαινομένου της εμφάνισης του ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΚΑΚΟΥ στην παγκόσμια σκέψη απο τους περισσότερους και πιό χαρακτηριστικούς πνευματικούς φορείς του Εβδόμου αιώνα, όπου το διαβολικό στοιχείο εμφανίζεται ιδιαίτερα εδώ : η γοητεία της προσωπικότητας του Διαβόλου στον Χαμένο Παράδεισο του John Milton, που (όπως είχε γινει , αντίστοιχα,, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) το προσωποποιημένο ΚΑΚΟ επαινείται για την ποιότητα του <<την ευγένεια του>> τον <<ηρωισμό του>> που ξαφνικά απο αντιήρωα μεταμορφώνεται σε θετικό ήρωα, και νέο αντικείμενο λατρείας - όχι μονο στη λογοτεχνία – μεχρι πουαρχίζει να εμπνεει μυστικές ομάδες και πνευματικά ρεύματα. Εδώ έχουμε το φαινόμενο της παρουσίασης ενός προσωποποιημένου ΚΑΚΟΥ που το βρίσκουμε στα περισσότερα έργα του φιλοσοφικού, ιδεολογικού και λογοτεχνικού ρευματος του 17ου αιώνα και μεχρι του 19ου , αυτη η προσωποποίηση λοιπόν δεν έχει να κάνει μόνο με μιά θεολογική εμμονή αλλά και με την ίδια την παγκόσμια πνευματική παραγωγή, την παγκόσμια ποίηση και την Λογοτεχνία. Ο γνωστός Ποιητής και φιλέλληνας Μπαϋρον Lord Byron (1788-1824), στο Manfredi (1817) και στο Καϊν (1821), τον περιγραφει σαν πατροκτονο και σαν υπεράνθρωπο. Ο Κατάλογος των λογοτεχνών είναι πολύ μακρύς και χαρακτηρίζει το πέρασμα δύο αιώνων πολύ σημαντικών για την σύσταση των νέων Φιλοσοφικών και πολιτικοκοινωνικοοικονομικών ρευμάτων της νεώτερης εποχής. Πολλοί πνευματικοί φορείς και λογοτέχνες κατέγραψαν με πάθος τις όψεις του ΚΑΚΟΥ, της βίας, προβάλλοντας ένα παγκόσμιο ρισοσπαστικό ρεύμα, γράφοντας με το μελάνι της ψυχής τους τα σκοτεινά, εωσφορικά στοιχεία στης ζωή , ηρωοποιώντας το ΚΑΚΟ. Επίσης καποιοι άγνωστοι ποιητές στο ελληνικό κοινό όπως Λεοπάρντι, Giacomo Leopardi (1798-1837) υπήρξε ποιητής του ΚΑΚΟΥ, του Διαβόλου του Satana; πριν τον Baudelaire και σύμφωνα με πολλούς κριτικούς της παγκόσμιας λογοτεχνίας αυτός και όλλοι οι προηγούμενοι αλλά και επόμενοι αποτέλεσαν τους γραφείς "της παγκόσμιας λογοτεχνίας και του παγκόσμιου πνέυματος, που παρουσιάζουν ένα πνευματικό ασυνείδητο δεσμό και μιά συνοχική νέα οντολογική Θεωρία του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΚΟΥ της δρασης και της παρουσίας του στον κόσμο, δηλαδή του Διαβόλου" (G. Papini, στο έργο ο Διάβολος, Il diavolo (1953) Opere, εκδοσεις Milano 1960).
|
Αreios
Μέλος 2ης Βαθμίδας
295 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/03/2005, 08:46:18
quote: δεν μπορεί λοιπόν να λέμε ότι το κακό δεν υπάρχει επειδή δεν μας καλύπτει η μεταφορική του σημασία που εκφράστηκε συμβολικά και με γραφικό τρόπο, αυτό δεν μπορεί να μας οδηγεί να καταλήγουμε οτι είναι ανύπαρκτο, Το Κακό σαν πνευματικό προϊόν είναι παρόν! Παντού όπου παρόν είναι ο Άνθρωπος και η συνέιδηση του και πρέπει να προβληματίζει.
κλασικη φοβοσκοπικη χριστιανικη αντιληψη. οπως εγραψα προηγουμενως (χρησιμοποιωντας και την αποψη του δικου σας, Αυγουστινου) το κακο οχι μονο δεν προσωποποιειται οπως στον (δυιστικης περσικης επιδρασης σε αυτο το θεμα) χριστιανισμο αλλα, ουτε καν υπαρχει θεικη δυναμη που να ταυτιζεται με το κακο. καμμια θρησκευτικη-ηθικησυναισθηματικη φορτιση για τους Ελληνες.Για τους χριστιανους βεβαια, σε αυτην την παραμορφωση του κοσμου την οποιαν νομιζουν για πραγματικοτητα μπορουν να αναλισκουν τη ζωη τους στη μαχη κατα του κακου, να φοβουνται και να δυστυχουν. Ο καθεις πληρωνει σε αυτον τον κοσμο τις επιλογες της συνειδησης του. Αλλωστε ζουμε σε ενα κρατος που επιδοτει τη δεισιδαιμονια αφαιμαζοντας τους πολιτες για την απολυτη επικρατηση της θρησκειας των Φοβισμενων. ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ! |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/03/2005, 21:00:28
Φίλε Areios ΜΑΛΛΟΝ Εκφραζεται μια Κλασική φοβοσκοπική-αντιχριστιανική αντίληψη σε θέσεις που δεν κατανοούνται και δυστυχώς αντιμετωπίζονται με μονομανία! Το κακό σαν έννοια δεν εμπεριέχεται μόνο στο μυαλό των χριστιανών έχει αντιμετωπιστεί σαν πρόβλημα του ανθρώπου σε σχέση με την παγκόσμια ισορροποία της ανθρωπότητας απο την Φιλοσοφία και όχι μόνο. Προσωπικά δεν πιστέυω ότι μόνο ο χριστιανισμός μπορεί να δωσει την απάντηση. Λυπάμαι γιατί δεν γίνεται κατανοητό για μιά ακόμα φορά το νόημα των παραθέσεων, είναι σαν κάποιος να δειχνει το φεγγγάρι και ό άλλος να κοιτάζει μόνο τον δείκτη η να βλέπει έναν ανύπαρκτο δείκτη που σχηματίζεται μόνο στη σκέψη του σαν μονομανές είδωλο-αντιπάλος. Σε σχέση με τις απαντήσεις που παραθέτεις το νόημα που βγαίνει είναι ότι το κακό σαν ανθρώπινη πράξη υπάρχει μόνο στην παραμορφωμένη εικόνα του κόσμου των Χριστιανών και απο τις αρχαιοπερσικές....ιδεες????. Ευτυχώς που έχεις βρεί το βασικό εχθρό στη σκεψη τον κεντρικό σου στόχο για να κατανοήσεις τα προβλήματα του κόσμου. Μα θα ρωτήσω κάτι απλό, το κακό, η εγκληματική πράξη, η βία, δεν υπήρχε πριν το χριστιανισμό η αφορά μόνον τον χριστιανισμό,μήπως μπορεί να εξηγηθέι η αποριφθεί σαν έννοια απο έναν μηδενιστικό αντιχριστιανισμό? Επαναλαμβάνω για μιά ακόμα φορά ότι η έννοια του κακού εχει αναζητηθεί απο όλη την πνευματική ανθρωπότητα πριν και μετά του χριστιανισμού και θα συνεχίζει να την προβληματίζει πάντα εφόσον υπάρχει. Τα μορφοποιημένα αρχέτυπα του δεν επισημαίνουν την ουσία του. Η οντολογική του αναζήτηση είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ ευρύτερο απο τη χριστιανική θέση. Εγώ απλά παραθέτω ιδέες, μορφές, αρχέτυπα, συμβολιστικά στοιχεία και θέσεις η αντιθέσεις ( παρέθεσα και την Φιλοσοφική άποψη του Νίτσε με κείμενα έργου του απο την ΧΑΡ. ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, βασικά στοιχεία του ΝΙΧΙΛΙΣΜΟΥ σαν αντιδιαστολή της θεώρησης της έννοιας του κακού στον χριστιανισμό, αλλά με τρόπο ανεξήγητο δεν έγινε καν αντιληπτή) έναντι του προβληματισμού της έννοιας του κακού έχουν εκφραστεί μεγάλοι Φιλόσοφοι και υπάρχουν ατέλειωτες και πολύ διάφορες και αντιθετικές πηγές εκτός του χριστιανισμού, Φιλόσοφοι όπως Πλατων, Σπινόζα, Λέϊμπνιτζ,Κίρκεγκαρντ, Χόμπς, Μάρξ,foyerbach, Χάϊντεγκερ Νίτσε KAI και πολλοί άλλοι, αναφέρονται στο πρόβλήμα του κακού. Πιστευω επίης οτι δεν εγινε κατανοητο το οτι η αναζήτηση στην λογοτεχνία γίνεται για να παρουσίάσει πόσο έχει εμπνευσεί και αναπαράγει το αρχέτυπο του στο ανθρώπινο πνέυμα, τι πρεπει να απαντήσουμε σε όλες αυτές τις πηγές ότι και αυτη η ίδια η Φιλοσοφιά ο παγκόσμιος πνευματικός προβληματισμός και η παρουσία του στην τέχνη αποτελούν Χριστιανική παραμορφωση του κόσμου, αρκετά ισοπεδωτικό θα έλεγα! Θα ήταν μιά υπεραπλουστευτική και μονομανιακή εξήγηση, δηλαδη ότι όλα αυτα τα πνευματικά, φιλοσοφικά και λογοτεχνικά ρεύματα έμπεριέχουν σε διαλόγους και ποιητικούς στίχους στοιχεία του προσωποποιημένου κακού, γιατί ακολουθούν μιά λογική τησ παραμόρφωσης. Άρα ο Χριστιανισμός είναι πίο δυνατός απο κάθε άλλη πνευματική θέση εφόσον επηρρεάζει όλη την ανθρωπότητα, η αντικατοπρίζει κάτι που ήδη υπάρχει? π.χ ο Σαιξπηρικός λόγος , ο γερμανικός λογοτεχνικός εξπρεσιονισμός και η παρακμιακή λογοτεχνία που to αναπαρηγαγαν kai προβληματιστικαν και το μορφοποιήσαν στη σκέψη των μεγάλων λογοτεχνών και ποιητων, αυτή πάντα τη μορφη του οντολογικού αρχετυπου, όλοι αυτοί,μεγάλα ανθρώπινα πνεύματα και τα έργα τους ανήκουν στη χριστιανική παραμόρφωση? Η μπορεί να εναι κάποιος βαθύτερος συμβολικοποιημένος υποσυνείδητος στοχασμός που τείνει σε μιά φιλοσοφική αντιμετώπιση των συγκρούσεων του πνεύματος, την εξήγηση στην ατέρμονη συγκρουση των ανθρώπων, τον ανθρώπινο΄πόνο, αυτή ακριβώς μπορεί να είναι η αναζήτηση του θέματος που εισήγαγα χωρίς να ακολουθώ κανένα προϋποτιθέμενο αξίωμα- δογμα. Και η αναζήτηση του δεν μπορεί να είναι ένα αντιδραστικό αντιδογμα που δεν κάνει άλλο απο το να μηδενίζει κάτι πολύ υπαρκτό! Αν δεν υπήρχαν οι φανατισμένοι αντιχριστιανοί ο χριστιανισμός ποτέ δεν θα έπαιρνε αυτές τις διαστάσεις, είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Ότι κυνηγάμε με πνευματικο φανατισμό διαθλάτει τη σκέψη μας και δυστυχώς ο επιτιθέμενος του δικάιου, δεν βοηθάει στην καταστροφη κακών καθεστωτικών θέσεων, του νοηματικου θήραματος του, αλλά τελματώνει την ίδια τη σκέψη του. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί επηρρεασμένοι μηδενιστές και μετα-μοντερνοι δον κιχώτες που αναπαράγουν οι ίδιοι μια παραμορφωμένη πραγματικότητα, αυτήν την ιδια θέση που με μανία καταδιώκουν αυτήν υποστηρίζουν και ενδυναμώνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι θύτης και θήραμα, σε μιά χρόνια καταδίωξη, στο τέλος αλληλοεπηρεάζονται, γίνονται ένα, και το κυνήγι της αντιδρασης γίνεται φαύλος κύκλος. Οι ακραίες θέσεις δεν θέτουν ποτέ την ισορροπία αλλά την αποδυναμώνουν και σίγουρα δεν μπορούν να βοηθήσουν την αναζήτηση της αλήθειας. Ο Yakkelevits στην θέση της Εναλλαγής, η ακόμα ο Κιρκεγκαρντ πιστέυω θα μπορούσε να βοηθήσει μιά νέα αναζήτηση. Αλλα λόγω του ότι ουδεν κακον αμιγές καλού οι θέσεις σου όσο μηδενιστικές, με την έννοια την φιλοσοφική, μπορούν να γεννούν άλλες θέσεις και αντιθέσεις. και πιστέυω στο τέλος ότι θα μπορούσαν να μας προβληματίσουν απο κοινού για την κακία στην ανθρώπινη πράξη! χαίρομαι ότι ανέφερες και τον Αυγουστίνο κι αν ακόμα πολύ ξεπερασμένος απο τον Σπινόζα θα επανέλθω στη θέση της ανυπαρξίας του κακού!
Οι θέσεις σου σχεόδόν νιχιλιστικές, οι μηδενιστικές μα μαλλον αντιδραστικές θα μπορούσαν να έχουν σημείο αναφοράς στον Foyerbach και στην απόλυτα υλιστική του θέση. Ο Foyerbach έχει δύο βασικούς στόχους τη Θρησκεία, ιδιαίτερα το Χριστιανισμό και τον Έγγελς. Και οι δύο γι’ αυτόν είναι πηγές αποπροσανατολισμού της πραγματικότητας και θέτουν τη σκέψη εκτός του επικέντρου της πραγματικότητας συνώνυμο της ύλης. Πανω απ’όλα όμως εχθρός του ανθρώπου είναι η θρησκέια που όπως λέει μιζεροποιεί, φτωχαίνει την ίδια τη ζωή με την προοπτική ελπίδας μιάς μελλοντικής μεταθάνατον ζωής . Όχι μόνον η Θρησκεία αλλοτριώνει τον άνθρωπο απο την πραγματικότητα η οποία τον θέτει σε έναν μη πραγματικό κόσμο, φανταστικό κόσμο, που τον αποπροσανατολίζει απο την ωμή πραγματικότητα. Και για’υτό οι ιδιότητες του Θεού (η απέραντη γνώση, η δικαιοσύνη , η ευτυχία, η δύναμη, η ελευθερία ) στην πραγματικότητα ανήκουν στον άνθρωπο , που φτωχαίνει με το να τα παραδίδει σε ένα υπερβατικό όν, διαφορετικό απο τον ίδιο. Αυτές οι ιδιοτητες που θα έ[ρεπε να αποδίδονται στον άνθρωπο , δίνονται σε ένα μακρυνό άπιαστο όν, τον Θεό. Είναι λογικό ότι αποδίδοντας τις δικές σου ιδιότητες σου σε καποιον άλλο, μη αναγωρίζοντας τες, ο άνθρωπος αποδυναμώνεται και φτωχαίνει. Για την ακρίβεια αλλοτριώνεται. Η θρησκεία, και ο Χριστιανισμός είναι οι πηγές και μορφές της αλλοτρίωσης του ανθρώπου. Όρος που ο Φοϋερμπαχ δανείζεται απο τον Hegel: μονο που ο χεγκελ θεωρούσε ότι το πνέυμα αλλοτριώνεται, στην αναγκαια διαλεκτική του πορεία, στην ύλη στο (In Sè), καθώς για τον Φοϋερμπαχ η ύλη είναι (ο άνθρωπος θεωρείται καθαρή ύλη) όπου αλλοτριώνεται στο πνέυμα , ο άνθρωπος χάνεται πιστεύοντας ότι είναι διαφορετικό απο αυτό που πραγματικά είναι: είναι ύλη και πιστευει ότι είναι πνέυμα ; έχει σαν μόνιμο σπίτι του τη γή, και πιστέυει ότι το πραγματικό του σπίτι είναι στον ουρανό. Όμως και ο Foyerbax προβληματίζεται στην έννοια του κακού και την αποδίδει στην Ύλη, τον άνθρωπο δηλαδή! 1)όλα αυτά που αποδίδονται στο θεό τα κλέβουν απο τον άνθρωπο! 2)Πως θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν που προέρχεται απο τον Θεό? Και το κακό στον κόσμο? Φόνοι, κλοπές, απάτες, προδοσίες, τσακωμοί, ψευτιές,συνομωσίες πόλεμοι, μίσοι, βία ώμοτητα,κυνισμός: όλα αυτά για τα οποία είναι ικανός ό άνθρωπος, αυτή η ύπαρξη είναι θεός? Το κακό δεν εξαπλώνεται ποτέ άλλοτε τόσο καλά παρά μόνον όταν έχει ένα ιδανικό απέναντί του. [Karl Kraus, γνωμικά και αντιγνωμικά (Pro domo et mundo, Di notte), Adelphi, Milano 1992, p. 333] Μία απο τις απόψεις αντιμετωπίζει το θέμα διαφορετικά, όπως αυτή που αναφέρεται στον Αυγουστίνο στην αναζήτηση του τι είναι κακό, ο Αυγουστίνος μετά απο πολύχρονη αναζήτηση μιάς πλήρους απάντησης στην παρουσία του στον κόσομο, και βαθιά προβληματισμένος απο τις μανιχειστικές θέσεις ότι η φύση του θεού εμπεριέχει ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ μαζί, βαθιά προβληματισμένος σαν Φιλόσοφος του Χριστιανισμού, ΕΞΗΓΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΣΑΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, στο έργο του Confessioni ( Απομνημονεύματα),` ο `ιδιος καταγραφει την δυσκολη πορεια του προς την κατακτηση της πιστης του και αναφερει οτι η πιο δραμματικη και δυσκολη πνευματικη του πορεια ειναι η αναζητηση εξηγησης στο γιατι υπαρχει και τι ειναι ΚΑΚΟΝ, η επιρροη του μανιχεισμου και η δογματικη εξηγηση της ελευθερης βουλησης τον προβληματιζει, μετα απο πολυχρονη μελετη γραφων και προβληματισμου καταληγει σε μια απαντηση στο προβλημα του ΚΑΚΟΥ, την απαντηση την βρισκει στην Ελληνικη σκεψη στον ΠΛΑΤΩΝΑ, και συγκεκριμενα σε ενα πνευματικο του φορεα του πλατωνισμού στον Πλωτινο που αναφερει `οτι ΤΟ ΚΑΚΟΝ ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΕΙΝΑΙ, ΤΟ ΚΑΚΟΝ ειναι κενο πραγματικοτητας, ειναι `αδειο και σαν τετοιο δεν μπορει να υπαρχει. Σαν τετοιο λοιπον δεν υπαρχει η ριζα του, η ρίζα του κακου που αντιτιθεται στο καλο η στην αρχη του καλου. Μα ο Αυγουστινος καταληγει στην εξης πιο πληρη διατυπωση το ΚΑΚΟ ειναι η απολυτη ελλειψη του ΚΑΛΟΥ. Στη σκεψη οπου παρουσιαζεται υπαρχει απολυτο κενο καλου.
Όμως συνεχίζει Στον κόσμο δεν υπάρχει το απόλυτο κακο μα κατώτερες μορφες του, που υφίστανται σε μιά υποδεέστερη σχέση με την ανώτατη ύπαρξη του Θεού, αυτες οι μορφές εξαρτώνται απο τις οριοθετημένες φόρμες των δημιουργημάτων. Με άλλα λόγια λεει Ο Αυγουστίνος ότι ο Θεός είναι το Ανώτατο καλό και η ανώτατη ύπαρξη στην ιεραρχημένη σκάλα της δημιουργίας απορρεει απο το ανώτατο στα κατώτερα στοιχέια – άγγελοι , ζώα, φυτά – η ύπαρξη που είναι δημιούργημα δεν εμπεριέχει το απόλυτο είναι είναι μέρος του, ελλειπτική ύπαρξη, γι-αυτό και τέινει προς το Κακό στο αμάρτημα. Τίποτα απ-αυτα που έχει δημιουργηθεί είναι κακό; γίνεται κακό εάν προσκολλάται σ’αυτά σαν να είναι Θεός και εγκαταλείπει, για αυτά, το θεό . Εάν η ύπαρξη είναι καλόν, το κακό λοιπόν δεν /είναι , για τον Αυγουστίνο το κακό είναι έλλειψη, κενότητα του είναι και του καλού. Τέλος το απόλυτο κακό δεν μπορεί να υπάρχει, υπάρχουν μόνον κακές ενέργειες που αν θεωρηθούν σφαιρικά, είναι μέρος της ταξης του σύμπαντος και τέλος έιναι μέρος του καλού; η αντίθετα το κακό είναι απόρροια λάθους, αμαρτίας, όπου λοιπόν εξαρτάται απο την κακή βούληση της ελευθερης ύπαρξης του ελεύθερου δημιούργήματος (άγγελος η άνθρωπος ): σαν φυσικό κακό , είναι απλά η συνέπεια του λάθους της βούλησης και του αμαρτήματος η αλλιώς της κακής ηθικής. ΕΞΗΓΩ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΙΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ. |
echosan
Μέλος 1ης Βαθμίδας
Greece
60 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/03/2005, 22:15:37
Μήπως είναι καλή η στιγμή για να μας αναλύσεις όμως και την προσωπική σου εκτίμηση.Καταπως κάνουμε εμείς? |
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 08/03/2005, 12:37:49
quote:
Μήπως είναι καλή η στιγμή για να μας αναλύσεις όμως και την προσωπική σου εκτίμηση.Καταπως κάνουμε εμείς?
Φίλε echosan η προσωπική μου παρούσα εκτίμηση είναι η κατάθεση του ίδιου του προβληματος της έννοιας του κακού σαν υπαρκτό παγκόσμιο kai ατομικό πρόβλημα στη συνείδηση των ανθρώπων, *πιστευω ένα απο τα πιό σημαντικά προβλήματα στην Παγκόσμια σκέψη και Φιλοσοφία, απο το απώτερο παρελθόν μέχρι και σήμερα. Η Πρωτη και μεγαλύτερη ανάγκη στον άνθρωπο έιναι να κατανοήσει το κακό και τις καταστροφές του στον κόσμο [Bertrand Russell, Bertrand Russell, Longanesi, Milano 1982, σελ. 205] Δεν έχω καταλήξει ακόμα σε συμπερασματική θέση, τα στοιχεία τα οποία παραθέτω εκφράζουν φιλοσφικές θέσεις εξεφρασμένες και περιμένουν μιά διαλογική συνθεση, μπορεί να θεωρηθεί μιά ανοιχτή σε διάλογο εκτίμηση που δίνει σημέια αφετηρίας και προκαλεί την αντιπαράθεση που ήδη γίνεται. Η παράθεση θέσεων έναντι του προβλήματος η οποία ήδη γίνεται λοιπόν,αναζητά την αλήθεια την οποία δεν κατέχω και αναζητώ κι εγώ μαζι σας έιναι μια εν δυνάμει ανάλυση , εφόσον την θέτω σε διάλογο. Τα σημεία αναφοράς ήδη παρουσιάζουν την αρχή του προβληματισμού. Οι αντιθετικές φιλοσοφικές θέσεις που παρέθεσα μέσω πηγών. θεολογική θέση Φιλοσοφική θέση Υλιστική θέση Νιχιλιστική μηδενιστική θέση λογοτεχνική έμπνευση και θα κατατεθούν άλλες. Στην έννοια του κακού αποτελούν σημείο προσωπικής αναφοράς προβληματιμού. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι η σημαντικότητα της έννοιας και της αναζήτησης της ανάλυσης της. Και τα συγκεκριμένα δεν είναι άλλο απο αφετηρία διαλόγου. Εσένα πιά απο τις παραπάνω θέσεις σε καλύπτει αρχικά, η αν δεν σεκαλύπτουν σαν σημείο αφετηρίς ποιά θέση θα προσέθετες στον προβληματισμό. Σου υπενθυμίζω τι ήδη έγραψα " Πιστέυω ότι ένας οδηγός κατανόησης της αναπόφευκτης kai πραγματικης παρουσίας του και της έννοιας του αρχικά είναι να βρεθεί σε κείμενα, όπως καταγράφηκε στη σκέψη των ανθρώπων απο το παρελθόν μέχρι σήμερα, έτσι μπορεί να παρατηρηθεί σε όλες τις εμφανίσεις του σαν φαινόμενο, σαν φαινόμενο Θεολογικό στη Θρησκέια,στην παγκόσμια σκέψη στην Φιλοσοφία,στην κοινωνική πραγματικότητα της ιδεολογίας και Πολιτικής,στην τέχνη στην λογοτεχνία στην ποίηση στο θέατρο κτλ και στα γενικά ιδεολογικά ρευματα. Έτσι αν παρουσιαστεί και κατατεθέι σε μιά κατηγοριοποίηση μπορέι να κατανοηθεί η σημαντικοτητα του οι διαφορες των θεσεων και έπειτα τεθεί καλύτερα σε ανάλυση. Edited by - Empedoklis on 08/03/2005 12:45:24 |
Αreios
Μέλος 2ης Βαθμίδας
295 Μηνύματα |
Απεστάλη: 08/03/2005, 15:27:18
πολυ ενδιαφερουσα η αναφορα σου στον Russell. Εναν υπεροχο σκεπτικιστη ο οποιος ειχε γραψει οτι υπαρχουν τοσες πιθανοτητες να υπηρξαν οι "ομηρικοι θεοι" οσο και ο χ"ανικος θεος, του οποιου το αρθρο "Γιατι δεν ειμαι χριστιανος" ειναι κλασσικο: "φρονω οτι ολες οι μεγαλες θρησκειες του κοσμου, βουδισμος, ινδουισμος, χριστιανισμος, ισλαμισμος και κομουνισμος ειναι ψευδεις και βλαβερες" και που περιεγραψε την ανηθικοτητα του Τζοσουα Λαδωμενου των Γραφων με τα μελανοτερα χρωματα.. ΑΝΕΡΓΕ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
|
Empedoklis
Νέο Μέλος
22 Μηνύματα |
Απεστάλη: 09/03/2005, 19:04:06
Το προβλημα του κακού στην Θεολογία και Φιλοσοφία Πως τοποθετήθηκε και τοποθετείται η Φιλοσοφία ένατι του πρόβληματος του ΚΑΚΟΥ? Στο σύγχρονο λεξικό της φιλοσοφίας του Ιταλού Φιλοσόφου Nicola Abbagnano Στην έννοια ΚΑΚΟ εισάγεται και η λέξη "Auschwitz" όπου οριζεται σαν "κορυφαια στιγμή του 20ου αιώνα, του εφαρμοσμένου πόνου, της δυστυχίας και της βαρβαρότητας, στιγμή που ο ανθρώπινος ιδεολογικός φανατισμός πράτει το απόλυτο κακόν ": σ’αυτή την περίπτωση στο λήμμα του ΚΑΚΟΥ ένα γεγονός ταυτίζεται, ένα γεγονός με την ίδια την λημματική έννοια με μιά συν/εκδοχή τον όρο(pars pro toto) που εν δυνάμει μετεμορφώνει τον τόπο και τον χρόνο του Auschwitz σαν σύμβολο του ίδιου του Κακού. Πόσοι άλλοι τόποι και χρονικές στιγμές στον κόσμο θα μπορούσαν να ταυτιστούν με την έννοια και συμβολίσουν την εφαρμογή του κακού απο την ανθρώπινη συνείδηση. Και στην Ελλάδα έχουμε ιστορικές μνήμες όπου η ανθρώπινη πράξη ταυτίστηκε με την έννοια. Πόσες ανθρώπινες τραγωδίες έχουν καταγράψει την εφαρμογή του? Γιατί αναφέρομαι στα γεγονότα, γιατί στην ιστορική πραγματικότητα, στην καταγεγγραμένη πραγματικότητα αυτού τού κόσμου, το ΚΑΚΟ δεν παρουσιάστηκε σαν αφηρημένη έννοια φιλοσοφικής ανάλυσης αλλά σαν εκτελούμενη πράξη ωμότητας, προερχόμενη απο την κακή σκέψη η απο την σκέψη όπου έχει κενωθεί της παγκόσμιας ηθικής βάσης της συνείδησης! Το Άουσβιτς όπως πολλά Αουσβιτς στην Ιστορια, αποτελούν σηματοδότη και σημείο αναφορας της παγκόσμιας ερμηνευτικής του ΚΑΚΟΥ. Γιατί στην Ιστορία υπάρχουν παραδείγματα ερμηνευτικής απόπειρας του ΚΑΚΟΥ, που όμως σε κάποιες περιπτώσεις ο ανθρωπινος νούς δεν μπορεί να συλλάβει τη λογική της πράξης του ΚΑΚΟΥ απο Άνθρωπο σε Άνθρωπο! Γι’ αυτό χρειάζεται η μελέτη και η κατανόηση της ανθρώπινης πράξης στο βάθος της για να προβλεφθουν και αποφευχθούν στο μέλλον τέτοιες πράξεις ΚΑΚΟΥ. Το να μελετούμε τη φύση και την τελειότητα της, όπου δεν παρουσιάζεται το ΚΑΚΟ σαν συνeiδητή έννοια, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της παρουσίας του ΚΑΚΟΥ στην Ανθρωπότητα, το κακό υπάρχει στην ανθρώπινη συνείδηση και πολλές φορες μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις όπου και ο κόσμος μας η ίδια η φύση μπορεί να υποστεί ανεπανόρθωτες καταστροφικές συνέπειες, επομένως πρέπει να μας προβληματίζει. Αυτό που επεσήμανε ο Γερμανός Φιλόσοφος Leibniz στην Teodicea, Θεοδικία του το ότι ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος απο όλους τους άλλους πιθανούς ατέλειωτους κόσμους, γίνεται αντικέιμενο κυνικής ειρωνίας απο την πλευρά του Voltaire όπου στο Candid αναφέρει ότι δεν χρειάζεται άλλο και μιά διαβολική κριτική που θα αποδεικνύνει ότι στην πραγματικότητα ο δικός μας κόσμος είναι χειρότερος δυνατός απο όλους τους πιθανούς κόσμους: έπειτα υπάρχει και η εξής κυνική θέση του Pangloss όπου σαν απόλυτος κυνικός λαϊμπνιστής , δικαιολογεί και δέχεται τα πάντα όπως είναι, ακόμα και τα πιό αισχρά κακά στην ανθρωπότητα, βασιζόμενος σε μιά αρχή ουδετεροποίησης της σκέψης, προς τον ξένο απο μας, ανθρώπινο πόνο, ένα πόνο που αφορα τους άλλους και όχι εμάς, μιά κυνική λογική που μας αρκεί . " Στο Auschwitz σφάζουν και καίνε ανθρωπους στο βερολίνο και σε άλλες πόλεις μπορούν να χορευουν ", και ο Βολταίρος χρησιμοποίησε κάποιον τέτοιο ειρωνικό σαρκασμό και κυνισμό στο philosophe Voltaire: στο `εργο Candid, όπου για πρώτη φορά στην Ιστορία θέτει φραγμο στην φιλοσοφική θέση της ηθικής υπερβατικής Θεοδικίας (θειας δικης ) στον κόσμο, θέτει φραγμό έναντι του φιλοσοφικού μηχανισμού του λαϊμπνιτζ και των προηηγουμένων του της Θεοδικίας (θειας δικης ), όπου αναφέρει ότι η τέλεια φύση λειτουργόντας ώς τέλεια μηχανή μπορεί να καταστρέψει, ένας μεγάλος καταστροφικός σεισμός για παράδειγμα δεν σκεπτεται τις συνέπειες στον άνθρωπο και ακολουθει την πορεια του, ( τελευταίο παράδειγμα το τσουνάμι στην νοτιοανατολική Ασία) όπου ερμηνέυεται σαν κακο απο τον Ανθρωπο, μα φτανει να πουμε κατι τετοιο! Οχι βεβαια! Δεν φτανει γιατι υπαρχει η καταστροφή στη Χιροσιμα, στο Ναγκασάκι, στο Άουσβιτς οπου παρουσιαζεται η προοπτικη της ανεπανορθωτης καταστροφικής δράσης σαν αποτέλεσμα της ίδιας της ανθρωπινης συνείδησης, ο άνθρωπος λοιπον δυστυχως περνάει πανω απο τη φύση παρεμβαινει και επιβαλει, πρατει καταστροφη πρατει το ΚΑΚΟ !: Το συμπερασμα ειναι η τελειότητα της φύσης και ο θαυμασμος μας γι αυτην δε φτάνει! Προκύπτει λοιπόν οτι στον Ανθρωπο πολλες φορες επικρατει μιά καταστροφικη μανία στη συνειδηση του! Ενα συμπερασμα βγαίνει οτι "οι Πολεμοι, (ατομικος πολεμος) συνειδητα μπορουν να καταστρεψουν περισσοτερο απο καθε ξεσπασμα της φυσης μέχρι του να καταστρεψουν ολοσχερώς την ανθρωποτητα και τον πλανητη ". Ο φιλοσοφικος στοχασμος λοιπον σε σχεση με την εννοια του ΚΑΚΟΥ και της ερμηνευτικης του αναλυσης στην Ανθρωπινη συνειδηση γίνεται σημερα, στη σύγχρονη εποχή παρα ποτε πιο αναγκαίος! Το πρόβλημα γίνεται εφιαλτικό αν καταννοηθεί ότι το ΚΑΚΟ στη σύχρονη πολιτική σκέψη άγγιξε γιά πρώτη φορά στην Ανθρώπινη Ιστορία την Ιδεολογικοποιημένη φόρμα του έχοντας σαν κεντρικό πολιτικός σκοπός την εξουσία και σαν αυτοσκοπό τον γενικό Πόλεμο. Ο όρος απόλυτο ΚΑΚΟ εμφανίζεται στον σύγχρονο φιλοσοφικό στοχασμό για να προσδιορίσει τα ιδεολογικά κινήματα που ώθησαν την ανθρωπότητα στους δυο μεγάλους και πιό αιματηρούς πολέμους στην Ιστορία του Πλανήτη τον Α’ και B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αιτια της παρουσιας του ΚΑΚΟΥ στην ανθρωπινη πραξη σαν καταστροφικο ανεπανορθωτο αποτελεσμα λοιπόν προβληματιζει. Ο Ανθρωπος δυστυχως εχει αποδείξη οτι πρατει το κακο και μαλιστα κατα περιοδους αυτο εκδηλωνεται ραγδαια και εξαπλωνεται αντίστοιχα ραγδαία στις συνειδησεις! Το προβλημα του κακου λοιπον υπαρχει και στην Φιλοσοφια: Το ΚΑΚΟ σαν εννοια πραξης στην ανθρωπινη συνειδηση βασανισε και πρεπει να βασανιζει την δυτική σκεψη γιατι τα αποτελεσματα ειναι καταστροφικα, και όλη η Δυση αλλα και γενικοτερα όλη η ανθρωποτητα εψαξε την αιτια της παρουσιας του. Απ’ αυτή την άποψη στην παγκόσμια συνείδηση και στην αναζητηση της αιτίας του ΚΑΚΟΥ η Θεολογική σκέψη προσέφερε πολυ δυνατές απαντήσεις που επηρρεάζοθυν ακόμα ολόκληρη την Ανθρωπότητα, μπορεί βέβαια να ειπωθεί ότι είναι απλές, εκλαϊκευμένες, banal, μα απο την άποψη της ισχύος τους στο χρόνο, αξιόλογες. H Θεολογία έθεσε προβληματισμό για την καταστροφική μανία της φύσης αλλά και τη βαρβαρότητα τη βία τον προκαλούμενο θάνατο, θέλοντας να εξηγήση μάλλον τις τραγικές στιγμές της παρουσίας του! Θεολογική αντιμετώπιση
Τα δύο μεγάλα Θεωρητικά αιτιολογικά μοντελα τα οποία τέθηκαν απο τον Χριστιανισμό είναι αυτά της:
Α) Θεϊκής Νέμεσις! Που επικεντρώνει την αντίληψη, ιδέα ότι ο Θεός τιμωρεί τον Άνθρωπο για το κακό που έπραξε.
Β) Θεοδικίας , Θείας Δίκης! Σύμφωνα με την οποία και το πιό ακραιο ΚΑΚΟ παρουσιάζεται στο πλαίσιο της Θέιας λογικής οικονομίας, της σοφίας του Θεού! Όπου όλα γίνονται για το ΚΑΛΟ, έτσι το ΚΑΚΟ χάνει την σημασία του σ’αυτό το ιδεολογικό Θρησκευτικό Πλάισιο! Η κεντρική Ιδέα αυτών των δύο μοντέλων λειτoυργεί σαν στάθμιση, σαν προβλεπόμενη εφαρμοσμένη θεϊκή ισσοροπία στον κόσμο όπου όλα ζυγίζονται απο τον Θεό που παρεμβαίνει και εξισορροπεί το κόσμο! Και με το πρώτο και με το δεύτερο μοντελο αντιμετώπισης κατοχυρώνεται η σωτηρία του Ανθρωπου και της συνείδησης του! Ο Βιβλίκός κατακλυσμός, *(εδω θα βρούμε ομοιότητες στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), θεμέλιο και του Χριστιανισμού, δεν είναι άλλο και η αφηγηματική εκλαϊκευση της Θείας δίκης: όπου στο τελος του Κόσμου οι κακοί θα τιμωρηθούν και θα εξαγνιστεί η ανθρωπότητα απ’αυτό, ενώ οι καλοί θα επιβραβευτούν αιώνια απο τον θεό. Το πρόβλημα όμως που τείνει να παραμενει άλυτο στον Χριστιανισμό είναι αυτό της ελέυθερίας της ανθρωπινης βούλησης! : αυτό το πρόβλημα το είχε απόλυτα συνειδητοποιείση ο Φιλοσοφος Karl Barth, όπου γι’αυτο το θέμα μίλησε στα έργα του σαν "ο Σταυρός όπου ο Χριστιανισμός θα μείνει Φιλοσοφικά καρφωμένος ".
Το κακό το οποίο ο Άνθρωπος πράτει είναι– σύμφωνα με το μοντελο της νέμεσις – προκαλέι άλλο Κακό η – σύμφωνα με το μοντελο της Θείας δίκης – ανήκει στο πλαισιο της προοικονομιας του κόσμου, και εκτελείται σαν πράξη μέσω της ελευθερίας της επιλογής η , αλλιως, είναι αναγκαιο και δεν προέρχεται απο την ελευθερία της επιλογης? Στην περίπτωση της νέμεσις , φαινεται να προέχει η ελέυθερη βούληση, στο οποίο ο Θεος τιμωρεί τον Άνθρωπο για το κακό που έπραξε ελευθερα: ακολουθόντας αυτή την αντίληψη, για τους υποστηρικτές του μοντελου της νεμεσις η στα εβραϊκα της shoà δεν είναι άλλο και η σωστή τιμωρία του θεού στον Άνθρωπο. Διαφορετικό είναι αντίθετα το μοντελο της Θέιας δίκης, όπου το ΚΑΚΟ, περισσότερο απο το να έχει γίνει εκετελεστει συνειδητα απο τον άνθρωπο , αντίθετα έχει υποφερθεί σαν δράση που δέχεται παθητικά η ανθρώπινη συνείδηση, σαν να είμαστε παθητικοί δέκτες του ΚΑΚΟΥ, στόχοι των ανώτερων δυνάμεων: και έναντι αυτού του Παθητικά υποστόμενου ΚΑΚΟΥ ο Θεός παρεμβαίνει για να εξισορροπήσει και διορθώσει και ανορθωσει την αδυναμία του λάθους επαναφέροντας το ΚΑΛΟ. Είναι πάντως αλήθεια ότι και στις δύο περιπτώσεις, το κακό έχει μιά συγκεκριμένη σημασία και αιτία της παρουσίας του: στην περίπτωση νέμεσις, το υποφέρουμε γιατί το αξίζουμε; στην περίπτωση της Θείας δίκης, όποιος το υποφέρει θα αποζημιωθεί στην θεία κληρονομία απο τον θεό τον ίδιο. Η ιδέα που αγγίζει τα δύο μοντέλα έιναι ότι το ΚΑΚΟ γίνεται μάλλον λυτρωτικό! Η ίδια η Φιλοσοφία της Ιστορίας του Βολτέρου Voltaire, εκ διαμέτρου ανίθετη του λαϊμπνιτζιανού μοντέλου, παρουσιάζει εμφανώς με κοσμικό τρόπο, τις βάσεις της ερμηνευτικής του ΚΑΚΟΥ της διαμέσου της θεολογικής προέλευσης: εάν απο ΤΟΝ Αυγουστίνο στον Bossuet, Μποσουέ, μιλάμε για την "θεολογία της Ιστορίας" σαν μιά απόπειρα του να αποκωδικοποιήσουμε την έννοια της ΙΣΤΟΡΙΑΣ (για ποιό λόγο αυτό το ΚΑΚΟ συμβαίνει ? και που οδηγεί σε ποιά κατευθυνση οδηγεί τον κόσμο ?) με πνευματικά ερμηνευτικά κλειδιά που δανειζόμαστε απο την θεολογία (η ενδεικτική απάντηση προνοητικότητας: η έννοια της Ιστορικότητας του βρίσκεται στην Θεϊκή Πρόνεια), με τον Voltaire το Θεολογική μοντέλο,της Θεϊκής Πρόνειας, καταρρέει στις ίδιες του τις βάσεις και μετατίθεται στην νέα ιδέα ότι την Ιστορία μας την γράφουμε εμείς οι ίδιοι. Εφαρμόζεται με την πλήρη έννοια του Voltaire η κοσμικοποίηση, η αλλιώς το πέρασμα της συνείδησης απο τον Ουρανό στη Γη, απο ουράνιο γίνεται γήϊνο Αβθρώπινο: θα αναφερθώ πάλι στον Φοϋερμπαχ, Feuerbach, όπως έγραψα και στον φίλο Areios, θα μπορούσε να πλησιάζει τις επιθετικές θέσεις του στη θεολογική, χριστιανική αντίληψη, συμβαίνει ότι ο ΄Ανθρωπος παίρνει πίσω απο τον Ουρανό, αυτο που του ανήκει (όπου η δική του συνείδηση μέσω της θρησκέιας τον έιχε αυτοτοποθετήσει ); για τους ανθρωπους της θρησκείας τους "θρησκευτικούς" αυτό είναι ένα πραγματική ιδεολογική ιεροσυλία ενάντια του Ουρανού απ-όπου προερχόμαστε! Σχεδόν σαν να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας , απ όπου προέρχεται κάθε Κακό (Μηδενισμός, Νιχιλισμός, Θάνατος του Θεού! υπερβολική υπερηφάνεια, η ύβρης κτλ). Με τη θέση των προηγουμένων ο συναγερμός που έθεσαν στην ανθρώπινη συνείδηση ήταν , ότι η λογική απαίτηση της επανάκτησης αυτών που ήταν στον τον Ουρανό την τέλεια ζωή στη μεταφορά τους σε μιά Γηινη ιδεολογκοποίηση, δυστυχώς και θα φέρει εφιάλτες και καταστροφές, η υλιστικοποίηση η κοσμικοποίηση των ιδεών η θεοποιημένη ύλη θα φέρει, και αυτό είναι αδιανόητο! Τα Γκούλαγκ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την απόλυτη ισοπέδωση και πεζοποίηση της σκέψης και της ελευθερίας στα απολυταρχικά καθεστώτα της δεξιοας και αριστερής ιδεολογίας, Πώς έγινε αυτό! Εκεί που ελπίζαμε ότι ο κόσμος η θα γίνει πιό δυνατός η πιό ίσος και δίκαιος, εκεί που αποδεσμευόμαστε απο την μακρόχρονη δέσμευση της σκέψης απο τις θρησκείες και το Χριστιανισμό, εκεί που μεταφέρουμε τη πνευματική ευθύνη και δύναμη μόνο στη λογική μας, συμβαίνουν τα πιό παράλογα! Μήπως τραντάξαμε τα θεμέλια της ίδιας της σκέψης μας, μήπως η μηδενικοποίηση του Υπερβατισμού και του ιδεαλισμού καταρρεει την ύπαρξη μας! Μήπως ήταν κάτι ακόμα πιό βαθύ απο μιά προσκόλληση στην Θεϊκή φαντασίωση! Η ‘ολα τα προηγούμενα γεννήθηκαν απο την υπερβολική υπερηφάνεια του ανθρωπου να πάρει τη θέση του Θεού; Η Φιλοσοφία μπορεί να βοηθήσει στην αναζήτηση της απάντησης, η Φιλοσοφία της Ιστορίας μπορεί να θέσει νέο προβληματισμό ξεκινώντας απο τον Βολταίρο,Voltaire, τοποθείται σε μιά θεμελιακή διχοτόμηση: Από τη μιά πλευρά, είναι ο κόσμος της Φύσης, όπου, δεδομένου, είναι ανεξάρτητη! Από τη άλλη πλευρά, υπαρχει ο κόσμος της Ιστορίας, που εκτείνεται στο μέγεθος του είναι μας (ότι γίνεται στο χρόνο γίνεται απο μας στο Χρόνο) και εμπεριέχει την έννοια των δικών μας ενεργειών: όπως έλεγε ο Τζιαμπατίστα Βίκο, οι πραγματικοί υπέυθυνοι της Ιστορίας είμαστε εμείς (verum ipsum factum). Βέβαια υπάρχουν πολιτισμοί που δεν θέτουν αυτή τη διχοτόμηση μεταξύ Φύσης και Ιστορίας (γιά παράδειγμα οι λαοί της άπω Ανατολής, όπως οι Γιαπωνέζοι θέτουν στο ίδιο αιτιολογικό σημέιο αναφοράς στο χρόνο την Ατομική βόμβα και τα tsunami, έιναι το ίδιο πράγμα; είναι ατυχείς στιγμές στ οχρόνο που συμβαίνουν και, έναντι των οποίων, και πρέπει να τα δεχτούμε να παραμείνουμε απαθείς ): οι έλληνες, οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι το να ασχοληθούν φιλοσοφικά με την ΙΣΤΟΡΙΑ θα ήταν μάλλον λάθος, και αυτό γιατί η Ιστορία γεννιέται με τους Έλληνες και είναι πρόωρη τώρα την πλάθουν είναι νεογέννητη, , και γιατί η Φιλοσοφία είναι κι αυτή Ελληνική και ακατέργαστο διαμάντι, τώρα θέτει τους προβληματισμούς στα φαινόμενα και στα πράγματα , και απο τη φύση της, η ελληνική σκέψη, η νεανική σκέψη των ελλήνων που εκπροσωπούν την παγκόσμια σκέψη της εποχής, ασχολείται με αυτά που είναι αιώνια και όχι με αυτά που είναι εφήμερα, είναι ακόμα νωρίς! Ασχολείται με τα pragmata, τα φαινόμενα, ριζωμένα στον κόσμο! Η βαθeία έννοια της φύσης, θα μπορύσε να ειπωθεί ότι βρίσκεται στο ότι έχει έννοια: εκτός αν κάποιος βέβαια δεν ενασχοληθεί με την ιδιαίτερη σημασία του σκοπού της ύπαρξης των λουλουδιών, πάντοτε σημαντικου μα σ’αυτή την περίπτωση όχι σε προτεραιότητα. Έτσι ο Μάξ Βέμπερ, Max Weber, κατέθετε τη άποψη ότι στην αλλυσιδωτή, αλληλένδετη, σχέση των γεγονότων και φαινομένων της φύσης φαίνεται να έχουν μιά πλήρη και τέλεια σημασία (απο τη βροχή η γή πίνει τρέφεται και ανθεί! ο άνθρωπός επίσης αναπτύσει την καλλιέργεια της, χαρις την οποία τρέφεται κτλ), όμως , μόλις εμείς σπαμε ένα δεσμό στην αλυσίδα της φύσης έχει ακόμα τέλεια σημασία; Η βροχή με αυτή την έννοια έχει σημασία? Στην ανθρώπινες ενέργειες, έπειτα, κυριαρχεί το τυχαίο, η ασυνέπεια, η αταξία, η έκπληξη, το απρόσμενο: αυτό λοιπόν που έλκει την αναζήτηση και την ανθρώπινη σκέψη είναι είναι η " δυναμική της Ιστορίας " η "ετερογένεση των σκοπων dei fini" (το αποτέλεσμα των ατομικών πράξεων– σε κάθε μιά που υπάρχει σημασία – παράγει ένα αποτέλεσμα ίσως διαφορετικό απο το αρχικά προορισμένο). Αυτό που είναι ακόμα πιό ενδιαφέρον είνα ότι Η Φιλοσοφία δεν περιορίζωνται στο να αντιμετωπίζουν μόνο το χαοτικό ασυμπτωματικό των ιστορικών γεγονότων μα προσπαθούν να το ξεπεράσουν εμβαθύνοντας: όπως ο Adam Smith στο έργο "το αόρατο χέρι ", ο Hegel στο "η οξύτητα της λογικής ". Αυτό που οι σύγχρονοι Φιλόσοφοι υποδεικνύουν είναι να δώσουμε βαρύτητα στην ετερογένεση των σκοπών βρίσκοντας τον συμπτωματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ιστορία. Διακρίνουν τον τέλειο, πειθαρχειμένο,οργανωμένο κόσμο της φύσης, εγκατεστημένο απο φυσικούς νόμους ελεγχόμενο απο τον θεόν, και απο την άλλη τον χαοτικά παραγώμενο κόσμο απο τον Άνθρωπο! Αυτός είναι ο κόσμος της Ιστορίας. Ο πρώτος κόσμος στα χέρια του δημιουργού , που ο άνθρωπος δεν μπορεί να παρέμβει μόνο να χρησιμοποίήσει (Φρανσις Μπεϊκον) ο δεύτερος ο κόσμος της Ιστορίας , κυβερνάται απο τον άνθρωπο και εξαιτίας , αυτου του γεγονότος, έιναι ο κόσμος που μπορέι γίνει απόλυτο χάος! Ο Μάρξ αυτό προσπάθησε να κάνει να υπευθυνοποιήσει κεντρικά τον άνθρωπο στην πράξη του σε σχέση με την εξέλιξη του παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού πολιτισμού, επαναλαμβάνωντας τηε φράση του ευαγγελλίου " δεν ξέρουν τι κάνουν, όμως το κάνουν " (Εδικιά ο Μάρξ προτίθεται να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν στο να μην συνεχίσουν να είναι δούλοι σ-αυτούς που έχουν οικονομική δύναμη στον προσωποποιημένο καπιταλισμό δηλαδή , που κυριαρχεί δίχως αντίδραση όταν και εφόσον θεωρειται σαν φυσικό επόμενο! Και όχι σαν Ιστορικό προιόν συνειδητών ανθρώπινων δράσεων!). Η προβληματική λοιπόν στην οποία η Φιλοσοφικοποίηση της Ιστορίας καλεί τον άνθρωπο να απαντήσει είναι η ακόλουθη : Πώς μπορούμε να κάνουμε τον άμνθρωπο να συνειδγητοποιήση την ουσιαστική του ευθύνη έναντι των πράξεων του, την ηθική συνέπεια των πράξεων του, το να αποφύγει να πράτει το κακό, το καταστροφικό,το χαοτικό! Η ακόμα καλύτερα πως μπορεί να τεθεί τάξη στην ιστορική δυναμική και να οδηγηθεί σε καλά η μάλλον σε οργανωμένα αποτελέσματα! Παράδειγμα είναι το Auschwitz, η Χιροσίμα, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι καταστροφές, οι εκμετάλευση που προκαλεί δυστυχία! Πόνο και που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα! Πρέπει μάλλον να δούμε τα εννοιολογικά εργαλεία και να δημιουργήσουμε τα κατάλληλα αμυντικά νοήματα στην τάση του ανθρώπου προς το ΚΑΚΟ η καλύτερα στην πράξη την ηθικά ασυνείδητη! . Η ανησυχητική ερώτηση που ο φιλόσοφος και ο θεολόγος μπορoύν να θέσουν είναι η εξής: Που ήταν ο θεός όταν έγινε το tsunami στην νοτιοανατολική Ασία! Που μπορέι να συμβολίζει την καταστροφική σε φορές δραση απο την φύση: όμως η ερωτηση που είναι σημαντικότερη και πιό ισχυρή είναι αυτή, το tsunami ειναι τίποτα σε σχέση με τους πολέμους τις προκαλούμενες δυστυχίες και την προοπτική των καταστροφικών όπλων του Ανθρώπου για τον πλανήτη , που δια μεσου της πράξης του ΚΑΚΟΥ, της ασυνείδητης και κενής πραξης απο το κοινως εννοουμενο καλο, μπορέι να κανει τη γη " πραγματική Κόλαση "!
|
el.elyon
Πλήρες Μέλος
1310 Μηνύματα |
Απεστάλη: 21/05/2007, 10:52:19
quote: Empedoklis: Η ανησυχητική ερώτηση που ο φιλόσοφος και ο θεολόγος μπορoύν να θέσουν είναι η εξής: Που ήταν ο θεός όταν έγινε το tsunami στην νοτιοανατολική Ασία! Που μπορέι να συμβολίζει την καταστροφική σε φορές δραση απο την φύση: όμως η ερωτηση που είναι σημαντικότερη και πιό ισχυρή είναι αυτή, το tsunami ειναι τίποτα σε σχέση με τους πολέμους τις προκαλούμενες δυστυχίες και την προοπτική των καταστροφικών όπλων του Ανθρώπου για τον πλανήτη , που δια μεσου της πράξης του ΚΑΚΟΥ, της ασυνείδητης και κενής πραξης απο το κοινως εννοουμενο καλο, μπορέι να κανει τη γη " πραγματική Κόλαση "!
Άραγε υπάρχει το κακό???!!! ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! |
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|