Ο εξορκισμός δε συναντάται μόνον στη χριστιανική θρησκεία, αλλά και σε άλλες. Είναι πράγματι ένα ιδιαίτερα παράξενο (άρα και ενδιαφέρον) θέμα. Σίγουρα η όλη σκηνή του εξορκισμού, τουλάχιστον στη χριστιανική του έκδοση μοιάζει ιδιαίτερα τρομακτική - "αγριεύεσαι" όταν το βλέπεις. Κάποτε είχα παρακολουθήσει μια σειρά από ρεπορτάζ στην τηλεόραση σχετικά με το θέμα και συγκλονίστηκα!Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις όπου πρόκειται περί ψυχικής ασθένειας κι όχι κατάληψης από κακό πνεύμα. Υπάρχουν όμως κι άλλες που δεν μπορούν να εξηγηθούν στα γνωστά επιστημονικά πλαίσια.
Συνήθως ένας δαιμονισμένος παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά παράξενα συμπτώματα όπως: υπερφυσική δύναμη, αφροί στο στόμα, βρίζει, γνώσεις για πράγματα που σε λογικές συνθήκες δε θα ήταν δυνατό να γνωρίζει, μιλά σε γλώσσες που δεν έχει διδαχθεί, τρομάζει και αντιδρά έντονα στη θέα του σταυρού, μιας εικόνας αγίου, στον αγιασμό κλπ, χτυπά τον εαυτό του με τα χέρια και τα πόδια, κουνά πάνω-κάτω το κεφάλι του (δείτε κάποιο συγκρότημα heavy metal και θα καταλάβετε...). Στις περιόδους ηρεμίας, ο δαιμονισμένος συνήθως δε θυμάται τίποτα από τα δρώμενα μιας κρίσης του.
Απ' ότι έχω διαβάσει, στο δαιμονισμό ή κατάληψη από κακό πνεύμα μπορεί να οδηγήσει η "ερασιτεχνική" πρακτική ενασχόληση με τον αποκρυφισμό και οι "βόλτες σε απαγορευμένα πνευματικά μονοπάτια χωρίς χάρτη"... Συνήθως ο άνθρωπος που καταλαμβάνεται από ένα κακό πνεύμα δεν έχει παγιωμένη και δυνατή πίστη σε ένα θρησκευτικό δόγμα. Με τον αδύναμο χαρακτήρα του και σε συνδιασμό με τη λαθεμένη πρακτική ενασχόληση με τον αποκρυφισμό οδηγείται καμιά φορά και στην καταληψία. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχει σχεδόν καμία περίπτωση ανθρώπου που να καταλήφθηκε από πνεύμα και να είναι άσχετος με τα θρησκευτικά θέματα ή να είναι άθεος.
Επαινώ τη στάση των χριστιανών ιερέων που το πρώτο που λένε όταν συναντήσουν μια τέτοια περίπτωση είναι να επισκευθούν κάποιον ψυχίατρο πριν καταφύγουν στον εξορκισμό. Νομίζω πως η περίπτωση της καταληψίας αποτελεί μία σοβαρή απόδειξη για την ύπαρξη του κόσμου των πνευμάτων (οποιασδήποτε ιδιότητας). Πιστεύω πως στην περίπτωση του δαιμονισμού και μετέπειτα του εξορκισμού η ένοια της αυθυποβολής παίζει εξέχοντα ρόλο.
Συμβαίνει πολλές φορές ο δαιμονισμένος να γίνεται ξενιστής του πνεύματος όταν είχε φθάσει πλεόν στο σημείο που ο πνευματισμός να του έχει γίνει έμμονη ιδέα, ανοίγοντας έτσι μια πύλη εισόδου του πνεύματος προς το σώμα του. Αξίζει να σημειωθεί πως τα πνεύματα που καταλαμβάνουν με τέτοιο τρόπο ανθρώπινα σώματα βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο του κόσμου τοων πνευμάτων, καθώς τα πιο "εξελιγμένα" πνεύματα απαιτούν ειδικές τελετές προκειμένου να εισέλθουν στον κόσμο μας. Έτσι ο δαιμονισμένος γίνεται το σπίτι του πνεύματος. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι αυτή της αστρικής προβολής όπου ο ενεργών την αστρική προβολή, αφήνει το σώμα του και ταξιδεύει σε άλλα πεδία. Τότε το σώμα του είναι αφύλακτο κι εκτεθειμένο σε οποιοδήποτε κακόβουλο πνεύμα επιχειρήσει να το καταλάβει.
Από την άλλη πλευρά ο εξορκισμός ως έσχατη λύση θεραπείας, για να μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά, θα πρέπει ο ίδιος ο δαιμονισμένος να πιστέψει πως αυτή η τελετή θα τον θεραπεύσει. Δημιουγεί λοπόν ο δαιμονισμένος ένα τέτοιο τρόπο σκέψης μέσα του που τον κάνει να υποβάλλεται σ' αυτήν ακριβώς τη σκέψη. Γίνεται λοιπόν το αντίθετο από τη διαδικασία της κατάληψης. Κι εδώ πρέπει να πούμε πως η τελετή του εξορκισμού έχει δύο σκοπούς: από τη μία να εκβάλλει το πνεύμα από το σώμα του ανθρώπου και απο την άλλη να τον προστατέψει ώστα να μη τον καταλάβει και πάλι το πνεύμα. Από την πλευρά του ο δαιμονισμένος τόσο πριν, όσο και μετά από την απαλλαγή του από το πνεύμα θα πρέπει να γίνει πέραν του δέοντος τυπικός στη χριστιανική μυστηριακή ζωή. Σίγουρα ο ιερέας που τελεί έναν εξορκισμό θα πρέπει να είναι ένα ιδιαίτερα δυνατό πνευματικά άτομο, με ακλόνητη και μεγάλη πίστη.
Συμβαίνει βέβαια μερικές φορές, η όλη διαδικασία του εξορκισμού να αποτελεί ένα φαινόμενο "placebo" που να δρα θετικά στο μυαλό του "δαιμονισμένου". Έτσι ο δαιμονισμένος θεραπεύεται γιατί πίστεψε στην αποτελεσματικότητα του εξορκισμού, ακόμη κι αν δεν ήταν πραγματικά δαιμονισμένος.
Βέβαια τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι απόλυτο, καθώς το ανθρώπινο μυαλό αποτελεί κυριολεκτικά μια αχαρτογράφητη περιοχή. Έχουμε να μάθουμε ακόμη πολλά για το πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας.
Θα κλείσω με ένα ερώτημα: Γιατί είναι εφικτή η κατάληψη ενός ανθρώπου από ένα κακό πνεύμα όταν εκείνος το πιστεύει τόσο πολύ, ενώ ποτέ δε γίνεται κατάληψη του σώματος ενός ιδιαίτερα πιστού χριστιανού από ένα αγαθό πνεύμα;...
Sub rosa
ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ
Απεστάλη: 05/12/2002, 13:17:44
