Αναρωτιέμαι κι εγώ, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά, τη στάση ζωής και τη σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων που παρακμάζει, τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους στο να ακολουθούν στη ζωή τους έναν ενσυνείδητο ή όχι, τρόπο ζωής. Τί είναι αυτό που τους ωθεί στο καλό ή στο κακό, στη σωστή ή στη λάθος επιλογή κι αν αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί αντικειμενικά, υπό το πρίσμα μίας κοινής ανθρώπινης ιδιότητας.

Τι είναι λοιπόν η συνείδηση, προηγείται της συναισθηματικής ανάγκης ή όχι; Συνειδητοποιώντας τον κόσμο γύρω μας αγαπάμε, επικοινωνούμε και αποκρυσταλλώνουμε απόψεις; ή η ανάγκη να νιώσουμε να αγαπήσουμε, να επικοινωνήσουμε μας οδηγεί στο να αναζητήσουμε την ουσία των πραγμάτων; Στο να αναζητήσουμε την αλήθεια, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μία και κατ’επέκταση οδηγούμαστε στη δημιουργία συνείδησης;

Το θαύμα της ζωής και του κόσμου που μας περιβάλλει είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο. Εμπνέει σεβασμό. Η πίστη στον άνθρωπο, στη σύνθετη φύση του, στην αντίληψη και στην ικανότητά του να συναισθάνεται, εμπνέει σεβασμό. Ποια χρονική στιγμή λοιπόν έρχεται η σύγκρουση; Μήπως όταν χαθεί αυτή η πίστη; Πότε και γιατί παίρνονται οι λάθος αποφάσεις και ποιο το κόστος, σήμερα που «ο Θεός πέθανε και πρέπει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι Θεοί» (τάδε έφη Ζαρατούστρας); Σήμερα που όλοι αν και δεν το ξέρουμε, σίγουρα υποπτευόμαστε ότι η «Κόλαση» και ο «Παράδεισος» βρίσκονται όχι στη μεταθανάτια αλλά στην επίγεια ζωή;

Τι είδους εγκεφαλική διεργασία γίνεται για να αλλάξουν τα παραπάνω δεδομένα και πότε; Μήπως όταν η συνείδησή μας έρχεται σε σύγκρουση με το αίσθημα της αυτοσυντήρησής μας, ή με το προσωπικό μας συμφέρον;
Και τελικά ποιό είναι το προσωπικό μας συμφέρον, να ακολουθήσουμε τη φύση μας που μπορεί να αντιληφθεί όλα τα παραπάνω, δίνοντας στο «εγώ» μας την πραγματική του ανθρώπινη υπόσταση, όποιο κι αν είναι το κόστος; ή να δημιουργήσουμε μία άλλη πεποίθηση που θα μας βγάλει προσωρινά από τη δύσκολη θέση. Ποια είναι η δικλίδα ασφαλείας; μήπως το υποσυνείδητο; Και αν ναι γιατί δεν λειτουργεί σ’όλους τους ανθρώπους;

Στο forum “Το Αμιγές” www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=5880 που πραγματεύτηκε ανησυχίες ανάλογες με τις δικές μου, ο Philosophos μπήκε σε σκέψεις και σταμάτησε την ανάλυση του θέματος όταν ο Lorenzo περιέγραψε ένα παράδειγμα ανθρώπου στην ορεινή Κρήτη που ενώ λειτουργούσε με πρωτοφανή αγριότητα απέναντι στα ζώα και είχε κάνει την ζωοκλοπή τέχνη, στην οποία μάλιστα είχε ιδιαίτερο ταλέντο, κατάφερνε να ισσορροπεί (???) και θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κανείς κοινωνικό και υγιή (???).

Πώς ερμηνεύουμε λοιπόν το παραπάνω παράδειγμα, για να μην μπούμε βέβαια σε άλλα πιο ακραία παραδείγματα όπως του Χίτλερ (που αναφέρεται στο Αμιγές) ή του Μπους; θα μπορούσαμε ίσως να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος αυτός έχει μία άλλη οπτική του κόσμου. Βλέπει μία άλλη πραγματικότητα, ίσως πλασματική, ίσως πρόκειται για μία συνειδητή παρέμβαση μέσα στην ίδια του τη συνείδηση. Σ’αυτή την περίπτωση τι θέση έχει το υποσυνείδητο; Τι θέση έχει η ανάγκη του για το κοινωνικό δούναι και λαβήν; Ποια η θέση της αγάπης στη ζωή του;

quote:

---

Δυστυχως, νομιζω οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι, καταπιανονται με το πρωτο, κατι που καθιστα την ουσιαστικη ευτυχια απομακρη. Οποιος υιοθετει τον πρωτο τροπο συμπεριφορας, κυνηγαει την ευτυχια αλλα ποτε δεν την πιανει.

---

Η συνείδηση αναπτύσετε αν την εξασκήσεις.Αν όχι βαλτώνει... Και φυσικά,πολύ λίγοι την αναπτύσουν: Οι κοινωνία μας βασίζεται πάνω στο τί θα φάμε τι θα πιούμε τι θα αρπάξει ο ποπός μας (η ποιανού ποπού θα το αρπάξει!) όπως επίσης και σε καθαρά νεποτιστικά κριτήρια.

Με απλά λογάκια: Εγώ ή η/ο Magene θα πούμε για τον κάθε Μπιγκμπραδερωτό ή την κάθε φεημστοριασμένη "Καλά δεν βλέπουν οτι οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή"? "Δεν βλέπουν οτι πρέπει να ταίσουν και την ψυχούλα τους,να νοιαστούν λίγο παραπάνω για ζητήματα πιο ευγενή απο το τί κινητό έχεις,με πόσες μπορείς να πάς,τι λεφτά θα βγάλεις πόσοι σε ξέρουν κτλ κτλ? " ή ακόμα μπορούμε να πούμε "Μα καλά δεν μυρίζουν την παρακμή πάνω τους? Τι κοινωνία θα φτιάξουν τούτοι"?

Απο την άλλη ο κάθε μπιγκμπραδερωτός και η κάθε φεημστοριασμένη μπορούν να πουν για εμάς εδώ μέσαα ή οποιονδήποτε με ανυσηχίες "Καλά,δεν καταλαβαίνουν πόσο αιθεροβάμωνες ειναι?" ,"Αντί να ασχοληθούν με κάτι χειροπιαστό μιλάνε για θεωρίες,αντί να κοιτάξουν πώς θα εξασφαλίσουν το επαγγελματικό τους μέλλον με όλα τα μέσα ,κάθονται και μελετάνε Εσωτερισμούς λέει!" ... "Είναι απλά περίεργοι,και δνε έχουν πιάσει το πνεύμα της εποχής....ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕΕΕΕ!!!!"

ΤΟ νόμισα έχει δύο πλευρες!

Υπάρχει πάντα και η οπτική γωνία και αυτών που "παρακμάζουν" (κατα εμάς εδώ μεσα) οι οποίοι βλέπουν εμάς να "παρακμάζουμε"!

Κοινώς, ο καθένανς αναλόγως πώς μεγάλωσε αναπτύσονται και τα κριτήρια του.Όσο σου φαίνετε εσάνα περίεργο η σιγή απο το καμπανάκι της συνείδησής τους έτσι αυτούς τους φαίνετε περίεργο η δικιά σου αδυναμία να πουληθείς για να αποκτήσεις τα ιδανικά της εποχής!

Η απάντηση στα ερωτήματα: Είναι. Έτσι Είναι .-
Αν αρχίσεις να απορείς με αυτά που βλέπεις γύρω σου θυμίσου το εξής
¨Το πρώτο βήμα είναι να το αποδεχτούμε οτι συμβαίνει και οτι ίσως να μήν έχει "εξήγηση" ή τουλάχιστον όχι την εξήγηση που θα θέλαμε να ακούσουμε.
Το δεύτερο βήμα είναι να αλλάξουμε πρώτα εμείς προς αυτο που θέλουμε.
Τότε θα ακολουθήσουν και άλλοι,όσοι δηλαδή έτσι κιαλλιώς θα διάλλεγαν αυτό το μονοπάτι.

(Επεξήγηση: Oι νεολογισμοί "Μπιγκμπραδερωτός" (όπως λέμε αδερφωτός) και φεημστοριασμένη (όπως λέμε παραμυθιασμένοι) είναι αντίστοιχες αυτές του αγγλικού ορισμού "trendy".Αυτός και αυτή δηλαδή που έχουν πιάσει το "πνεύμα της εποχής" και ενσυνείδητα ή μη ακολουθουν τον συρμό της μόδας ,εμπιστεύονται την πληροφόρηση τον ΜΜΕ, αφωνίζωνται για πολιτική αλλάγή ψηφίζωντας ένα απο τα 3 μεγάλα κόμματα κτλ κτλ. Κοινώς,τα άτομα που ακολουθούν την γενικότερη ροή)

Φιλε Mysterh Pan είπες

quote:

---

νομιζω οτι η απαντηση ειναι οτι με το που γεννιομαστε γνωριζουμε τις αναγκες (τροφης, ενδυσης κλπ) που ειναι απαραιτητες για την επιβιωση μας.

---

Reality: A serotonine induced Hallucination?

Όσο για τον Χίτλερ ή τον Μπους που αναφέρεις, ίσως (στην τελική και χωρίς να τους δίνω εννοείται άλλοθι) έχουν αναλάβει για χάρη της συλλογικής συνείδησης να εκδηλώσουν κάτι που και σε μας είναι άλυτο όταν δεν κυριαρχεί η αγάπη: πως αντιμετωπίζει κανείς κάτι που θεωρεί επιζήμιο και κατά τη γνώμη του (ή και κατά γενική ομολογία) δεν θαπρεπε να υπάρχει;;
Αν σκεφτείς λίγο τις περιπτώσεις που και εσύ μπορεί να επιλέγεις (σε άλλα πιο ανώδυνα θέματα) τον ίδιο τρόπο, ίσως μας δοθεί μια πιο διευρυμένη άποψη για το νόημα του πράγματος. Ίσως, όσο η συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας απαντά με βία και απάρνηση, να υπάρχουν κάποιοι που θα εκδηλώσουν την μέση αυτή συνείδηση. Αν η συλλογική συνείδηση δεν χρησιμοποιούσε τέτοιες μεθόδους δράσης θα ήταν πιο δύσκολο να επικρατήσουν τέτοιες οντότητες. Και οι ηγέτες από τον κόσμο δεν προέρχονται;; Καθρέφτες μας είναι και αυτοί... δυστυχώς (και είναι και ......χάλια τρομάρα τους ).

Η ανάπτυξη λοιπόν της συλλογικής συνείδησης είναι δυστυχώς όπως φαίνεται μια πολύ αργή διαδικασία. Βλέπει κανείς τις συμπεριφορές, τις ονομάζει, τις αναλύει. Όμως, όταν έρχεται η ώρα της πράξης με ποιά επίγνωση προχωράει τα πράγματα; Έχει δοκιμάσει να λύσει τις αντιφάσεις του; Και επειδή είναι γενικά δύσκολο, οι περισσότερες φωνές τον αποπροσανατολίζουν......

Πιστεύω ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι καταφέρουμε να λύσουμε ζητήματα τέτοιου είδους μέσα μας, τόσο οι φωνές της επίγνωσης θα μεγαλώνουν και η συλλογική συνείδηση θα αναβιβάζεται.

Κατανοείς πως το τοποθετώ;
Πιστεύω στην ατομική ευθύνη. Η ατομική ευθύνη οδηγεί και σε παρέμβαση και στην ανάπτυξη μιας πιο ώριμης συνειδητότητας που θα διασώζει τις αντιφάσεις της σε μια καινούρια - πιο αναβιβασμένη συγκρότηση. Αυτό δεν είναι εύκολο. Είναι μια αργή διαδικασία, ωστόσο η αναβίβαση της συνείδησης είναι η μόνη δυνατότητα του ανθρώπου να εγγράψει στον κόσμο μια διαφορετική τροχιά απ'αυτό που ήδη έχει δημιουργήσει.

Υ.Γ. αν θες μπορώ να επανέλθω - έχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου.

Η Συνειδηση,συνειδητοτητα οταν αποκτηθει,αναπτυσσεται παραλληλα με την ζωη του ατομου,παραγει νεες μορφες και ανατρεπει καταστασεις μεσα απο την παρατηρηση την κατανοηση και την γνωση.
Αλιμονο στον ανθρωπο που ποτε δεν κοπιασε να αναπτυξει την συνειδηση του,ειναι σαν να εζησε και να πεθανε για το τιποτα.

quote:

---

ποιοι ειναι οι παραγοντες που βοηθουν στο αναπτυχθει η συνειδηση στο ατομο,και ποσο η συνειδηση εχει σχεση με την ηθικη του υποσταση και με το εγω ...

---

Η φωτιά και το ρόδο είναι ένα.
T.S.Eliot

"Συνειδηση" ειναι η ικανοτητα του ανθρωπου να αντιληφθει οτι σκεφτεται.

"Ευσυνειδησια" ειναι η κοινωνικη σταση κατα την οποια η συμπεριφορα ειναι συμφωνη με τις κοινωνικες επιταγες.

Ειναι δυο τελειως διαφορετικες και ασχετες μεταξυ τους εννοιες.

quote:

---

τη σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων που παρακμάζει

---

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ...

quote:

---

Νομίζω πως η συνείδηση αναπτύσσεται από την αξιολόγηση που κάνουμε στην εμπειρία (και όχι απαραίτητα σε μία γήινη ζωή μας).

---

Νομίζω πως το μέλος axilmar έκανε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση στο πως δημιουργούνται τα εντυπώματα στη συνείδηση.

Εγώ απλά πιστεύω ότι αυτή η διαδικασία διαρκεί πολλές ζωές, έχει συγκεκριμένο νόημα αλλά δεν καθορίζει απόλυτα τον άνθρωπο. Σε κάποια άλλη ζωή (ίσως και στην ίδια μερικές φορές) θα αποκτήσει μια αντίθετη εμπειρία και μετά από αυτή άλλη και άλλη που θα συνθέτουν τα βιώματα της ψυχής. Τα βιώματα αυτά έχουν συνήθως κάποιες τάσεις που με τον καιρό γίνονται και πιο αντιφατικές, μέχρις ότου γνωρίσει όλες τις πλευρές της ζωής. Φαντάζομαι ότι όλοι έχομε εμπειρία των αντιφάσεών μας....

Νομίζω λοιπόν ότι η συνείδηση είναι ο χώρος εκείνος που καταγράφονται αξιολογούνται όλα αυτά και αξιοποιούνται από τον εαυτό. Δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα μνήμης (?), διότι στο εντύπωμα μιας μνήμης προσθέτονται και άλλα βιώματα που δημιουργούν ίδια ή αντίθετα όπως σου είπα εντυπωματα, τα οποία εκφράζονται, ταξινομούνται, επανεξετάζονται ατομικά και κοινωνικά.

Από αυτό τον εγκλωβισμό στη μερικότητα της εμπειρίας και στη χρονοβόρο διεύρυνση της συνείδησής του, ο άνθρωπος πιστεύω ότι μπορεί να ξεφύγει επικαλούμενος εξ αρχής το διευρυμένο εαυτό που βρίσκεται μέσα του, προκειμένου πρώτον να αξιολογεί σωστά τις εμπειρίες του και δεύτερον να μην τις ανακυκλώνει συνεχώς. (Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να πιστεύει σε αυτό τον εαυτό....).
Αυτό που ανέφερε δηλαδή ο φίλος παραπάνω για τα μανιτάρια είναι ένας εγλωβισμός. Τέτοιους εγκλωβισμούς έχομε όλοι, χωρίς πολλές φορές να το γνωρίζομε. Το θέμα είναι πως θα βγούμε από αυτούς (αφού έχομε και την τάση να τους αναπαράγομε) χωρίς ...φασαρίες και προβλήματα.....

Είναι δύσκολο να συμφωνούμε σε ένα θέμα που ο καθένας μπορεί να το προσεγγίζει και εκ διαμέτρου αντίθετα και (εγώ τουλάχιστον) δεν αισθάνομαι ειδική απλά εκφράζω κάποιες απόψεις και παραθέτω ένα σχετικό προβληματισμό.
Για παράδειγμα εγώ πιστεύω ότι κατά βάση ο άνθρωπος είναι μια σύνθεση ανθρώπου και θεού μαζί και ο στόχος της παρουσίας του στη Γη και της επανάληψης της παρουσίας αυτής είναι η ταύτισή του με το Θεϊκό του εαυτό. Αυτό εννοείται δεν είναι ανάγκη να το συμμερίζονται όλοι. ..

Επιπλέον, αυτό που μου δίνει το δικαίωμα να εκφέρω άποψη είναι η πίστη ότι μεγαλύτερη σημασία στο όλο ζήτημα είναι η στάση και η δραστηριότητα αυτής της συνείδησης προς τον εαυτό και το περιβάλλον της και όχι η με ακρίβεια καταγραφή του πως σχηματίζεται, κάτι στο οποίο μπορεί και να διαφωνούμε κάπως, αλλά και είναι δύσκολο να προσεγγίσομε (διότι όπως είπα υπάρχουν απόψεις εκ διαμέτρου αντίθετες).
Όμως και οι απόψεις σχετικά με αυτό καλές είναι

παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις σας και θα ήθελα βέβαια να είχα αποκομίσει εμπεριστατωμένες απόψεις, όμως νέες απορίες γεννιούνται ή γίνονται πιο συγκεκριμένες οι ήδη εκφρασμένες.

Σ’αυτό που όλοι νομίζω καταλήγουμε σαν διαπίστωση περισσότερο, είναι το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ατομική συνείδηση, αλλά και πόσο ανασταλτικός παράγοντας στη διαμόρφωσή της είναι τα αρνητικά στοιχεία της κοινωνικής συλλογικής συνείδησης.

Φίλε/η Axilmar γράφεις

«Η "συνειδηση" ειναι τελειως διαφορετικο πραγμα απο την "ευσυνειδησια".
"Συνειδηση" ειναι η ικανοτητα του ανθρωπου να αντιληφθει οτι σκεφτεται.
"Ευσυνειδησια" ειναι η κοινωνικη σταση κατα την οποια η συμπεριφορα ειναι συμφωνη με τις κοινωνικες επιταγες.»

Δεν ξέρω αν οι παραπάνω ερμηνείες είναι οι επίσημοι ορισμοί, αλλά ίσως ταυτίζουμε τις δύο έννοιες λόγω του ότι η ευσυνειδησία είναι, ή θα έπρεπε να είναι λογική απόρροια της συνείδησης. Κρίνοντας πάντα με γνώμονα τα στοιχεία που συνθέτουν την ανθρώπινη οντότητα.

Αν η παραπάνω ερμηνεία της έννοιας «ευσυνειδησία» δεν είναι ορισμός αλλά μία καλή προσέγγιση, τότε σίγουρα κάπου υπάρχει λάθος σ’αυτήν, αφού όπως λες και συ ανάλογα με την κοινωνική δομή και το κοινωνικό κατεστημένο, αλλάζουν και οι κοινωνικές επιταγές. Αναφέρομαι στο παράδειγμα που μας έδωσες για την πιθανότητα να πιστεύαμε ότι η γερμανική φυλή είναι ανώτερη, αν γεννιόμασταν το 1920. Αν είναι ορισμός, τότε δεν υπάρχουν standards στο να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο ως ευσυνείδητο, ή αυτά θα πρέπει να έχουν πάντα ένα σημείο αναφοράς ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές και ανάλογα με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκει.

Για το σχόλιό σου

«Ειναι μυθος οτι η σημερινη κοινωνια παρακμαζει. Παλαιοτερες κοινωνιες ηταν πολυ περισσοτερο παρακμιακες. Π.χ. η Ρωμη ή το Βυζαντιο»

έχω να πω ότι οι κοινωνίες και οι πολιτισμοί κάνουν κύκλους, ακμάζουν και παρακμάζουν. Σε κάθε τέτοιο κύκλο όμως, από την εμπειρία που αποκομίζεται προστίθεται και ένα λιθαράκι γνώσης στην ανθρώπινη συνείδηση, που δίνει την ώθηση για το νέο κύκλο. Δεν ισχυρίστηκα ότι δεν υπήρξαν και πιο παρακμιακές εποχές. Αυτό όμως που τώρα βλέπω έντονα και που μπορεί να κάνω και λάθος, είναι ότι πετάμε τα λιθαράκια της γνώσης που έχουμε αποκομίσει. Ποιός φανταζόταν μερικά χρόνια πριν και μετά από την παγκόσμια κατακραυγή για τα θύματα πολέμου, μετά τις αντιπολεμικές εκστρατείες και τις πορείες ειρήνης, ότι θα καθόμασταν αναπαυτικά στους καναπέδες μας πίνοντας το φραπεδάκι μας και θα περιμέναμε να δούμε το super reality, την κήρυξη του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία ή στο Ιράκ;

Χαιρετώ.

Φίλοι μου κατά την δική μου άποψη ο ορισμός της συνείδησης είναι ένα αναπάντητο επιστημονικό και φιλοσοφικό ερώτημα.

Λέγεται πχ. ότι ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι, ή μάλλον ανήκει στον χώρο του «Καθαρού Είναι», πέρα από την όποια αντίληψη, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. (Η αντίληψη ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι εξαρτημένη πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αντίληψη της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ – προϋποθέτει δηλαδή την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – και δεν είναι «απάντηση» στο ερώτημα «τι είναι συνείδηση;»)
ή
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, Είναι Ένας «Ενιαίος Ανοιχτός Χώρος» Εντός του Οποίου είναι δυνατές όλες οι αντιληπτικές καταστάσεις. Είναι δυνατή η Αντίληψη του Ιδίου Είναι, του Απολύτου Είναι, του Απείρου Είναι, του Αμόρφου Είναι, κλπ… είναι δυνατός ο περιορισμός της συνειδητότητας, η απορρόφηση στο «αντικείμενο» κλπ… Όλες αυτές οι «αντιληπτικές καταστάσεις» υπάρχουν στα πλαίσια της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, δεν μπορούν να «διαχωριστούν»…
Σύμφωνα με μια άλλη Θεώρηση, αυτό μπορεί να «διατυπωθεί» διαφορετικά. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ αλλά μπορεί να «διαχωριστεί» το «Βάθος», η «Εσώτερη Αντίληψη του Είναι», από τις περιορισμένες επιφανειακές αντιλήψεις: Έτσι Κάθε Ον, στο Εσώτερο Είναι Του Είναι το Απόλυτο, όλα τα άλλα είναι επιφανειακές καταστάσεις. Το Εσώτερο Είναι, το Όντως Είναι, το Καθαρό Είναι, το Απόλυτο Είναι, Ό,τι ονομάζεται Θεός, Είναι η Ουσία, η Αιτία των πάντων…
Σύμφωνα και με αυτή την δεύτερη θεώρηση λοιπόν, Εντός της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ Υπάρχει το Απόλυτο, δεν είναι Κάτι έξω από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, (ο Θεός δεν είναι έξω από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ)…
Η Θεώρηση του ΕΝΙΑΙΟΥ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ Εντός του Οποίου εντάσσεται η Υπέρτατη Αντίληψη του Είναι, του Απολύτου, κλπ, καθώς και οι επιμέρους αντιλήψεις αποτελεί την Μεταφυσική Βάση κάθε θρησκευτικής σκέψης…
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ «κινείται» ανάμεσα στην Εσώτερη Αντίληψη του Είναι, στο Απόλυτο Είναι (Θεότητα) και τις εξωτερικές αντιλήψεις (περιορισμένο εγώ, αντικειμενικές καταστάσεις, κλπ)...

Με βάση αυτή την «αντίληψη» θεμελιώνεται η «σχέση» Εσώτερου Είναι (Θεότητα) και όντος (εγώ, κλπ), η «επικοινωνία» η «τελείωση», κλπ….
Μεταφιλοσοφία
Φιλοσοφία» είναι η Εντός και Διά της Συνείδησης δόμηση της βέβαιης ή βεβαιούμενης γνώσης έτσι ώστε να φτάσουμε σε μια συνολική αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά και στην γνώση των επιμέρους όψεων ή περιοχών της πραγματικότητας…
Η Συνείδηση είναι η Αρχή του Όντος (της Αντίληψης του Είναι), της Γνώσης, της Αλήθειας…

Σε τελευταία ανάλυση η Συνείδηση δεν Βιώνει παρά το «Ίδιο Είναι» είτε σαν «Καθαρό Είναι», είτε σαν «περιεχόμενο» (οποιοδήποτε περιεχόμενο). Οι θεωρίες είναι όλες σωστές και όλες λάθος – απλά ανήκουν σε άλλο χώρο από την Αλήθεια, στο χώρο της νόησης. Είναι προσωρινές κατασκευές της Συνείδησης μέχρι να βρει «διέξοδο» προς την Αλήθεια. Η υιοθέτηση της μιάς ή της άλλης άποψης εξαρτάται από τον βαθμό εξέλιξης της Συνείδησης. Όταν Βιωθεί το «Είναι» όλες οι προσωρινές κατασκευές περί της πραγματικότητας καταρρέουν
Η επιλογή της μιάς ή της άλλης θέσης εξαρτάται από την ωριμότητα της Συνείδησης η οποία είναι προϊόν εξέλιξης (είτε αυτή η εξέλιξη επεκτείνεται πέρα από τον χρόνο, είτε περιορίζεται μέσα στα όρια της ανθρώπινης ζωής).
Είναι φανερό ότι υιοθετώντας η Συνείδηση την μια ή την άλλη θέση δομεί μια γενικότερη αντίληψη περί της Ύπαρξης, του Εαυτού, του κόσμου, της σχέσης Εαυτού και κόσμου, της εξέλιξης, της τελείωσης, της Αλήθειας με λίγα λόγια. Αποτέλεσμα είναι μια ιδιαίτερη κοσμοαντίληψη. Υιοθετώντας την μια αντίληψη η Συνείδηση αναγκαστικά απορρίπτει τις άλλες σαν λανθασμένες. Η αντιπαράθεση δεν ωφελεί σε τίποτα (Εφ’ όσον η Συνείδηση αξιωματικά δέχεται την μια ή την άλλη άποψη και πάνω σε αυτή δομεί την γενικότερη αντίληψή της δεν έχει νόημα να αποδείξουμε το σωστό ή το λάθος της μιάς ή της άλλης άποψης – γιατί και η άλλη άποψη κι αυτή αξιωματικά δέχεται το περιεχόμενό της και πάνω σ’ αυτό οικοδομεί την δική της γενικότερη αντίληψη). Στην πραγματικότητα η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη να υιοθετήσει την μια ή την άλλη άποψη, να απορρίψει προηγούμενες απόψεις, να δομήσει νέες απόψεις, κλπ. Αν δεχτούμε ότι η Συνείδηση «εξελίσσεται» προς την πιο ολοκληρωμένη αντίληψη, προς την Τελική Γνώση, προς την Ύστατη Αλήθεια, τότε πρέπει να πάμε πέρα από όλες τις αντιλήψεις… Εδώ αρχίζει τοι Ακατάληπτο… το μη Ονομαζόμενο… η Αληθινή Ζωή…

Η Συνείδηση στην «πορεία» Της προς το Υπέρτατο μπορεί να υιοθετήσει διαδοχικά πολλές απόψεις (για την Σχέση Της με το αντικειμενικό). Όμως αυτά είναι προσωρινές κατασκευές που όταν οδηγούν την Συνείδηση την Κατανόηση αυτοκαταργούνται για να είναι δυνατή η δόμηση μιάς πιο ολοκληρωμένης αντίληψης μέχρι να φτάσουμε πέραν των αντιλήψεων.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά πορεία, καμιά εξέλιξη. Η Συνείδηση είτε βρίσκεται πέραν, είτε βρίσκεται εντός κάποιας αντίληψης, περιπλανιέται μέσα στον χώρο της αντίληψης, των αντιλήψεων. Όσο κινείται μέσα σε αυτόν τον χώρο δεν συλλαμβάνει την Ύστατη Αλήθεια.
Η Συνείδηση που δεν κατανοεί την Ύστατη Αλήθεια και βρίσκεται μέσα στον χώρο της αντίληψης είναι υποχρεωμένη να έχει μια θέση έναντι του αντικειμενικού, να δομεί μια γενικότερη αντίληψη περί της ύπαρξης, της ζωής, κλπ. Αυτή η ιδιαίτερη αντίληψη που αντλεί τα στοιχεία της από τον Λόγο, την λογική, την γλώσσα (που σαφώς είναι πλατύτερος «χώρος») συνιστά ένα συγκεκριμένο κώδικα επικοινωνίας που είναι κατανοητός σε όσους δέχονται την ίδια άποψη, αλλά όχι στους υπόλοιπους (από εδώ άλλωστε πηγάζει η σύγκρουση των ιδιαίτερων απόψεων που μπορεί να ανέχονται ή να μην ανέχονται το «διαφορετικό»). Τέτοιοι κώδικες επικοινωνίας είναι οι διάφορες μεταφυσικές απόψεις και διάφορες επιστήμες, ακόμα και «συγκροτημένες πεποιθήσεις».
Αυτό που έχει σημασία για την επικοινωνία είναι να γνωρίζουμε σε ποιο κώδικα επικοινωνίας μιλάμε (γιατί αν χρησιμοποιούμε διαφορετικούς κώδικες δεν έχει νόημα να μιλάμε – για παράδειγμα ένας «μυημένος» σε μια μεταφυσική άποψη δεν μιλά την ίδια γλώσσα με κάποιον που απλώς άκουσε γι’ αυτήν, ούτε ένας «βουδιστής» μιλά την ίδια γλώσσα με έναν «χριστιανό» - και το αν μπορούμε να ανεχτούμε τις διάφορες απόψεις ή όχι είναι απλά δείγμα κοινωνικής συμπεριφοράς).
Εξ’ άλλου όταν μιλάμε για επιστήμη δεν θα πρέπει να δεχόμαστε οπωσδήποτε ένα σύνολο γνώσεων που απλά ονομάστηκε επιστήμη και διδάσκεται στα πανεπιστήμια από τους φωτισμένους στους νεοφώτιστους σαν η αντικειμενική αλήθεια (για παράδειγμα η θεολογία με ποια κριτήρια είναι επιστήμη; η ψυχολογία που δεν μπορεί να ορίσει, να προσδιορίσει, να συλλάβει το αντικείμενό της, την ψυχή, πως καθίσταται επιστήμη;).
Πέρα λοιπόν από το ποιόν κώδικα χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε, πέρα από το αν ο κώδικας έχει όντως ισχύ, οφείλουμε να διερευνούμε συνεχώς αν η αντίληψη ανταποκρίνεται στην τρέχουσα αντικειμενικότητα ή έχουμε παγιδευτεί σε απολιθωμένες κατασκευές. Απαιτείται λοιπόν Ενεργός Συνείδηση.

ΥΓ. Αγαπητή/ε Magene, λόγω των πιέσεων σου να τοποθετηθώ στο θέμα σου αφ' ενός και του φόρτου εργασίας μου απ' την άλλη, έκανα μια αποσπασματική συρραφή ουσιαστικά αρχείων μου. Ελπίζω να βοηθήσουν την περεταίρω ανάπτυξη του θέματος, κι υπόσχομαι να επανέλθω πιο ουσιαστικά μόλις μπορέσω...

Νάσαι καλά

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

quote:

---

Δεν ξέρω αν οι παραπάνω ερμηνείες είναι οι επίσημοι ορισμοί, αλλά ίσως ταυτίζουμε τις δύο έννοιες λόγω του ότι η ευσυνειδησία είναι, ή θα έπρεπε να είναι λογική απόρροια της συνείδησης. Κρίνοντας πάντα με γνώμονα τα στοιχεία που συνθέτουν την ανθρώπινη οντότητα.

---

quote:

---

Τι είναι λοιπόν η συνείδηση, προηγείται της συναισθηματικής ανάγκης ή όχι; Συνειδητοποιώντας τον κόσμο γύρω μας αγαπάμε, επικοινωνούμε και αποκρυσταλλώνουμε απόψεις; ή η ανάγκη να νιώσουμε να αγαπήσουμε, να επικοινωνήσουμε μας οδηγεί στο να αναζητήσουμε την ουσία των πραγμάτων; Στο να αναζητήσουμε την αλήθεια, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μία και κατ’επέκταση οδηγούμαστε στη δημιουργία συνείδησης;

---

Όπως είπα στην αρχική μου τοποθέτηση το θέμα μας είναι πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο. Οι όροι κι οι έννοιες που έχουμε παραγεμίσει την "συνείδηση" πολλοί. Αν δεν ταξινομήσουμε ξέχωρα κάθε περίπτωση σημασιολογικά δεν θα βγάλουμε άκρη.
Πχ. υπάρχει ο όρος "ταξική συνείδηση", υπάρχει ο όρος "οικολογική συνείδηση", "κοινωνική συνείδηση", "εθνική συνείδηση", "εκπαιδευτική συνείδηση", "θρησκευτική συνείδηση", "λαική συνείδηση", "πολιτική συνείδηση", "επαναστατική συνείδηση" κοκ...
Είναι όμως όλα αυτά "συνείδηση"??? ή "λογικές αυθαιρεσίες"???!!!!

Η Ύπαρξη και λειτουργία της Συνείδησης νομίζω, ότι είναι «πλατύτερη» της απλής νόησης και της λογικότητας (της λογικής σκέψης, της σύμφωνης με ορισμένους νόμους σκέψης) και της διά της εμπειρίας επιβεβαιούμενης γνώσης. Επομένως για την Συνείδηση η γνώση, η βεβαιούμενη γνώση, είναι «πλατύτερη» της ορθολογιστικής γνώσης που περιλαμβάνει μόνο την γνώση του «αντικειμενικού» και της εμπειρικής γνώσης που είναι ακόμα στενότερη περιοχή γνώσης (αφού δεν μπορούν όλα όσα νοούνται να επαληθεύονται)… Έτσι τα πέραν της νόησης δεν μπορούν να συλληφθούν με την νόηση, η νόηση πρέπει να «παραιτηθεί» ολοσχερώς… Να υπάρξει η "Αποδοχή".
Η "Συνείδηση" είναι για μένα το "φίλτρο" μέσω του οποίου φτάνουμε στην απόλυτη διαφάνεια, στη διαχωριστική γραμμή του "εδώ" και του "πέραν", το τελευταίο σύνορο μεταξύ του σώματος και της ψυχής, το τεντωμένο σχοινί εξισορρόπισης της Μορφής και της Ουσίας, της Αρμονίας της επίγνωσης των αιώνιων Ρυθμών...
Κι όπως όλα τα "φίλτρα" έτσι κι η συνείδηση είναι φυσικό να χρειάζεται "καθάρισμα", πράξις όπου "χωράει" πολύ συζήτηση!!!

«Η κοινωνικη εμπειρια της παρακμης πεθαινει μαζι με αυτους που την εχουν...δεν μεταλαμπαδευεται στις μετεπειτα γεννιες, παρα μονο ως ιστορια»

Αν ήταν έτσι θα είχαμε ακόμη την κοινωνική δομή της εποχής των σπηλαίων. Καμία θρησκευτική κοσμοθεωρία δεν θα είχε διάρκεια και απήχηση στις μάζες και σίγουρα δεν θα κάναμε και εμείς αυτή τη συζήτηση.

«Συμβαινει οτι συμβαινει σε καθε αλλη περιπτωση: η εμπειρια καταγραφεται απο τον εγκεφαλο, και αποθηκευεται στην μνημη του. Σε περιπτωση που ο εγκεφαλος συναντησει παρομοια κατασταση, η ιδια διαδικασια (ανακλησης-επιλογης-επεξεργασιας-αποθηκευσης) θα εκτελεστει.»

Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αυτή η διαδικασία είναι τόσο απλή και ανώδυνη για τον άνθρωπο. Θα μπορούσαμε όλοι κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις να δημιουργούσαμε τα κατ’ανάγκην ψέματα, να πείθαμε τον εαυτό μας και καταργώντας κάθε συνειδησιακή και συναισθηματική αναστολή να βγάζαμε όλα τα ενστικτώδη πάθη μας με μοναδικό στόχο μας την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη επιβίωση. Είναι κι αυτό μία λογική διεργασία. Φαίνεται όμως ότι η λογική διαδικασία που λαμβάνει χώρα κατά την απόφαση μίας πράξης και στη δημιουργία συνείδησης, έχει μερικές σταθερές που ίσως ξεκινούν από μία ανθρώπινη ανάγκη που είναι μεγαλύτερη από αυτήν της πιο ανώδυνης επιβίωσης. Είναι ποτέ δυνατόν αυτή η ανάγκη να καταργείται από μία λάθος πεποίθηση ή από τις εκάστοτε κοινωνικές επιταγές;

Αγαπητή Λίλιθ,

«Στην ερώτησή σου Magene, αντιλαμβάνομαι ότι αναζητάς το κίνητρο
που μεταβιβάζει τη συνείδηση σε ποιοτικά ανώτερα σημεία –κέντρα»

Για το ότι σίγουρα υπάρχει κίνητρο ουσιαστικό, πέρα από την ανήσυχη ανθρώπινη φύση, είμαι πεπεισμένη.
Αναζητώ όμως και τους λόγους που οδηγούν σε αποκλίσεις.

«Η ανάγκη της συνείδησης να Είναι παράγει όλες τις ανάγκες, οι οποίες
είναι συνεπώς εξαρτώμενες από αυτήν»

Αυτό Λίλιθ που λες δεν το καταλαβαίνω αν θες εξήγησέ το.

Αγαπητέ Lorenzo,

Οπως καταλαβαίνεις τα όσα μας έγραψες δεν μπορούσαν να σχολιαστούν με ένα απλό διάβασμα στο πόδι. Πιστεύω ότι έπιασες το θέμα σφαιρικά και το κάλυψες σχεδόν πλήρως. Λέω σχεδόν γιατί απ’ότι φαίνεται μάλλον δεν υπάρχουν όλες οι απαντήσεις. Οι απορίες μου μάλλον είναι «γενικώς» απορίες.

Σαν επιστέγασμα των όσων είπες κρατάω τα παρακάτω, στα οποία πιστεύω απόλυτα.

“Οι θεωρίες είναι όλες σωστές και όλες λάθος – απλά ανήκουν σε άλλο χώρο από την Αλήθεια, στο χώρο της νόησης. Είναι προσωρινές κατασκευές της Συνείδησης μέχρι να βρει «διέξοδο» προς την Αλήθεια. Η υιοθέτηση της μιάς ή της άλλης άποψης εξαρτάται από τον βαθμό εξέλιξης της Συνείδησης. Όταν Βιωθεί το «Είναι» όλες οι προσωρινές κατασκευές περί της πραγματικότητας καταρρέουν”

“Στην πραγματικότητα η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη να υιοθετήσει την μια ή την άλλη άποψη, να απορρίψει προηγούμενες απόψεις, να δομήσει νέες απόψεις, κλπ. Αν δεχτούμε ότι η Συνείδηση «εξελίσσεται» προς την πιο ολοκληρωμένη αντίληψη, προς την Τελική Γνώση, προς την Ύστατη Αλήθεια, τότε πρέπει να πάμε πέρα από όλες τις αντιλήψεις… Εδώ αρχίζει τοι Ακατάληπτο… το μη Ονομαζόμενο… η Αληθινή Ζωή…”

Πες μου όμως τί είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους στην αναζήτηση της αλήθειας και όχι μίας πλασματικής πραγματικότητας (εντελώς σχιζοφρενικό);

«Έτσι τα πέραν της νόησης δεν μπορούν να συλληφθούν με την νόηση, η νόηση πρέπει να «παραιτηθεί» ολοσχερώς… Να υπάρξει η "Αποδοχή".»

«Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα»

quote:

---

«Η ανάγκη της συνείδησης να Είναι παράγει όλες τις ανάγκες, οι οποίες
είναι συνεπώς εξαρτώμενες από αυτήν»

Αυτό Λίλιθ που λες δεν το καταλαβαίνω αν θες εξήγησέ το.

---

Κι έχει δίκιο κατ' εμέ. Πρόσεξε το "επίμονα" εννοεί επισταμμένα, "κωλλημένα", δηλαδή προσπαθώντας ως ισάξιος της να την καταννοήσεις, να την αναλύσεις, να την ερμηνεύσεις, να την προσδιορίσεις, να την φέρεις στα "μέτρα σου" γιατί οι απαντήσεις το συμπέρασμα σου δηλαδή θα σε παραπέμψει και πάλι στην "άβυσσο"...
Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να αποδεχτούμε την αδυναμία μας αυτήν γιατί αλλιώς πάλι θα καταλήξουμε σε μια απ' τα ίδια..

Πρόσεξε όμως τι λέει πρίν απ' αυτό:

quote:

---

«Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας

---

Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche

Το modem στο σπίτι μου έχει χαλάσει και από τη δουλειά δεν έβρισκα χρόνο να σχολιάσω το παραμικρό.

Λίλιθ,

Εγινες απόλυτα κατανοητή και μου άρεσε ο τρόπος που το ανάλυσες. Μήπως μπορείς να μου δώσεις τις πηγές σου;

Lorenzo,

Αδυνατεί να εξελιχθεί περισσότερο, γιατί στηρίζεται στην επεξεργασία των υλικών αγαθών.
Η ύλη ως γνωστόν έχει τα όρια της.

Η μόνη λογική λύση, είναι η πνευματική εξέλιξη.

Όμως η ομαδική πνευματική εξέλιξη ,είναι ενάντια στα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
Το χρήμα πολύ μίσησαν την δόξα όμως ουδείς.

Αυτή η δόξα δεν γιατρεύεται.

Έτσι παρατηρούμε ,θλιβερά φαινόμενα ,όπως για παράδειγμα ο πόλεμος.
Είναι η μόνη διέξοδος από την κατάρρευση του συστήματος ,της υλικής μας επιβίωσης.

Μια άλλη οδός , είναι η επιδίωξη της ατομικής πνευματικής εξέλιξης.

Αυτή όσο και αν φαντάζει μηδαμινή, λόγω του ατομικού στοιχείου δεν είναι.

Με την πνευματική καλλιέργεια ,μπορεί μια ανθρώπινη ύπαρξη να ξεκινήσει την πνευματική της εξέλιξη .

Μια εξέλιξη που δεν μπορεί να κορεσθεί ,λόγω της ιδιότητας που χαρακτηρίζει το πνεύμα.

Είναι άυλο, απεριόριστο και αιώνιο.

Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη , μπορεί να δημιουργήσει ένα πνευματικό και αύλο σώμα.

Η εξέλιξη μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε :

Αλλού να βρίσκεται το υλικό σώμα και αλλού το πνευματικό.

quote:

---

Lorenzo,

Νομίζω ότι ο Νίτσε άρχισε να παλεύει με τα τέρατα αφού είχε ήδη απορρίψει όλα όσα ανέφερες κι όχι κατά τη διαδικασία της απόρριψης.
Magene

---

Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche

quote:

---

???????????????????????????????????????????????????
Μπορείς να γίνεις πιο σαφής???

---

quote:

---

Η εξέλιξη μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε :
Αλλού να βρίσκεται το υλικό σώμα και αλλού το πνευματικό.
Φαντάζει ίσως λίγο υπερβολικό.
Μόνο όμως για κάποιον που δεν έχει επιδιώξει μια τέτοια προσωπική εξέλιξη.

---

Επειδή το έχω ξανακούσει αυτό τώρα τελευταία.
Το λες αληγορικά ή κυριολεκτείς; Τι εννοείς;

Ένας τέτοιος καρπός, είναι το προσωπικό πνευματικό σώμα.
--------------------------------
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ. ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ.
[quote]

quote:

---

Εννοώ ότι ενώ είχε απορρίψει θρησκευτικά δόγματα, πολιτικά κόματα κ.α. και είχε κάνει την επανάστασή του απένταντι σ'αυτά ακριβώς γιατί είχε αντοπίσει ότι καθιστούν τον άνθρωπο πειθήνειο όργανο τους και τον φέρνουν αντιμέτωπο με εχθρούς τους οποίους αυθαίρετα και χωρίς καμία αιτιολογία έχουν δημιουργήσει, ο Νίτσε ήταν για χρόνια μετά άρρωστος σωματικά και ψυχικά γιατί πάλευε με τα τέρατα της συνείδησής του στην προσπάθειά του να βρει τους αληθινούς "εχθρούς" και να γνωρίσει την αληθινή "ανθρώπινη φύση". Πιστεύω δηλαδή ότι δεν εννοούσε "τέρατα" όλα αυτά που κατονομάζεις.

Βέβαια στην πορεία της πνευματικής εξέλιξης είναι αναπόφευκτο ίσως το πέρασμα μέσα απ’όλα αυτά και η απόρριψή τους και σίγουρα δεν είναι εύκολη και η διαδικασία αυτή. Απαιτεί θάρρος. Πιστεύω όμως ότι το πραγματικά δύσκολο στάδιο της αναζήτησης είναι να "κτίσει" κανείς τα ιδανικά του. Είναι μία διαδικασία "σύνθεσης" που έπεται μίας διαδικασίας "ανάλυσης" και που για τους τολμηρούς μπορεί να είναι πλήρους "διάλυσης".

---

Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche

quote:

---

Σε ορισμένες περιπτώσεις ο φιλοσοφικός στοχασμός της ύπαρξης οδηγεί την ανθρώπινη σκέψη στα άκρα. Τα όρια είναι πολύ λεπτά, ώστε ο παραλογισμός να είναι ενδεχόμενος. Για να αποφευχθεί λοιπόν ένας επικείμενος ξέφρενος στοχασμός θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ορισμένες φορές τα «φρένα». Ένα κατάλληλο «φρένο» θα ήταν η διαγραφή από το λεξιλόγιό μας εννοιών που δεν τις χωρά το ανθρώπινο μυαλό μας. Ας μην κάνουμε ευρεία χρήση των λέξεων: «πάντα», «ποτέ», «πουθενά» και άλλων παρόμοιων. Η θνητή υπόσταση του εγκεφάλου έχει προγραμματιστεί να λειτουργεί με αρχή, μέση και τέλος. Για καθαρά πρακτικούς λόγους λοιπόν κάποιες φορές ας τα αποδεχόμαστε.

---

Τελειώνοντας θα σου ζητούσα αν θέλεις και έχεις σχηματίσει άποψη, να μας πεις τι είδους άνθρωπος ήταν τελικά αυτός ο κρητικός που γνώρισες στην ορεινή Κρήτη; Πώς θα τον χαρακτήριζες; Πώς έβρισκε τον τρόπο να ισορροπεί;

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr