Το σπίτι αυτό μου το έδειξε φίλος και συριανός, ο οποίος σταμάτησε με το αυτοκίνητο στο δρόμο, ακριβώς απέναντι, πολύ αργά τη νύχτα (σχεδόν ξημέρωμα) φέτος το Πάσχα. Δε διανοηθήκαμε ούτε καν να βγούμε από το αμάξι.
Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι το απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Επικρατούσε μια απέραντη ηρεμία τριγύρω. Αεράκι φυσούσε και κουνούσε τα κλαδιά του δέντρου μπροστά στο σπίτι. Δίπλα ακριβώς, δεξιά από το κοκκινόσπιτο, υπήρχε ένα τελείως ερείπιο. Γκρεμισμένο, κάτι πέτρινα ντουβάρια διέκρινες, από κτίριο πιο παλιάς κατασκευής, κάτι σαν αποθήκη-μαγειριό. Δεν μπορούσες να καταλάβεις τι μπορεί να χρησίμευε.
Οι δύο πέτρινες στήλες που συγκρατούσαν την τότε πόρτα έστεκαν επιβλητικά στην είσοδο της τότε αυλής. Η οποία ήταν γεμάτη αγριόχορτα ξερά. Προσεκτικά τα πατήσαμε (φίδια παραμονεύουν τέτοια εποχή στην εξοψή) και αντικρίσαμε πλέον καθαρά και από το ίδιο επίπεδο την είσοδο. Η πόρτα ανοιχτή και στον τοίχο δίπλα ένα "πωλείται" (καινούργιο). Απορίας άξιον.
Σπίτι επιβλητικό, σπίτι να "αναπνέει" και να σου "μιλάει". Σπίτι "ζωντανό". Διαμπερές, αλλά όχι ερειπωμένο 100%. Μέσα άδειο, ριγμένα οικοδομικά υλικά, τενεκέδες, σκόνες, λίγα εργαλεία, μαρτυρούσαν πρόσφατη ύπαρξη εργατών-ίσως για κάποια επιφανειακή ανακαίνιση. Με το που μπήκαμε σταματήσαμε να μιλάμε όλοι στην παρέα. Παρατηρούσαμε τριγύρω. Ο ήχος ενός χτυπήματος τζαμιού μας τρόμαξε. Στο σκοτεινό δωμάτιο δεξιά μπαίνοντας το τζάμι χτυπούσε λόγω ρεύματος στα κουφώματα του παραθύρου. Δύο μέτρα μετά την είσοδο, πάνω στο διάδρομο, υπήρχε μία τρύπα σε σχήμα τετραγώνου-κάτι σαν καταπακτή. Δεν είχε σκάλα και ήταν απόλυτο σκοτάδι. Προσπέρασα.
Στο ταβάνι υπήρχαν ακόμη οροφογραφίες και γύψινα σκαλίσματα περιμετρικά. Τα χρώματα κόκκινα (κεραμυδί), γαλάζια, μπεζ. Αναγεννησιακής τεχνοτροπίας. Το παράθυρο του πίσω δωματίου έβλεπε σε γκρεμό (σχετικά ομαλό) και στο βάθος θάλασσα (δεξιά του λιμανιού). Κάσες και εξώπορτα ξύλινης ποιότητας, βαμμένα, βέβαια όχι σε άριστη κατάσταση, αλλά υπήρχαν. Κάποιες γραμμένες φράσεις στους τοίχους (λίγες) μαρτυρούσαν την ύπαρξη παρεών σαν τη δική μας, που είχαν περάσει με τον ίδιο σκοπό.
Η εσωτερική σκάλα, χτιστή με ξύλινα επένδηση σκαλιών, οδηγούσε στο δεύτερο πάτωμα. Από κάτω φαινόταν σε καλή κατάσταση, όχι "ετοιμόροπο". Οι υπόλοιποι με απέτρεψαν να ανέβω - αν ήμουν μόνη μου θα το έκανα ανεπιφύλακτα (ίσως βεβιασμένη μια τέτοια κίνηση,εφόσον δεν έχω πείρα σε τεχνικά θέματα). Ο δεύτερος όροφος φαινόταν το ίδιο καλοδιατηρημένος. Απ'έξω έβλεπες το ταβάνι, μέσα απ'την πόρτα (μισογκρεμισμένη, απ'ό,τι θυμάμαι) του μπαλκονιού.
Δεν ξέρω αν αυτό που ένιωσα ήταν αρνητική ενέργεια, εισέπραξα πάντως μία "ομιλούμενη σιωπή", ίσως την αίσθηση ότι κάποιος μας έχει αντιληφθεί. Πολλές φορές ερμηνεύω όλα αυτά ως αυθυποβολή. Ή ως συνέπεια του γεγονότος ότι μας εντυπωσιάζει και μας δημιουργεί περιέργεια οτιδήποτε κι αν ανήκει σε μια παλιότερη εποχή...
Δεν καθήσαμε πάνω από 10 λεπτά της ώρας. Με παροτρύνσεις από κάποιους της παρέας, φύγαμε σαν κυνηγημένοι. Αν ήμουν μόνη μου θα ήθελα να μείνω μέχρι να σουρουπώσει αρκετά. (υποθετικά μιλάω βέβαια-δεν ξέρω αν τελικά θα είχα τα κότσια-δεν είμαι και τόσο αναίσθητη).
Οι πέτρες του σπιτιού έχουν ένα κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα, εξού και "κοκκινόσπιτο". Η τοποθεσία τριγύρω και η διαδρομή για να φτάσεις συμπίπτει απόλυτα με σχετικές περιγραφές του μυθιστορήματος.
Αληθές συμβάν αναφέρεται στην απόφαση του ιδιοκτήτη να γκρεμίσει το σπίτι. Η λεγόμενη "κουτάλα" που ρίχνει τοίχους, φτιαγμένη από μέταλλο και πολύ μεγάλου βάρους και όγκου, ενώ ρίχτηκε με τη σωστή συνηθισμένη διαδικασία, τη στιγμή της σύγκρουσης με τον τοίχο... έσπασε! Οι μάρτυρες του γεγονότος το διηγήθηκαν με έκπληξη σε πολλούς ντόπιους, εκ των οποίων και το άτομο που οδήγησε την παρέα μου στα ίχνη της μυστήριας αυτής οικίας. Τα λεγόμενά του: "Εγώ εκεί δεν ξαναπατάω! Ας το αναλάβει άλλος!", φανέρωναν την ταραχή του και κάποιου είδους πρόληψη, ίσως και φόβο.
Άλλοι πάλι κάνουν λόγο για θορύβους και φωνές που ακούγονται τις νύχτες. Για ατυχήματα που έχουν συμβεί στο δρόμο κοντά στο σπίτι, επειδή ο οδηγός είδε κάτι παράξενο να πετάγεται ξαφνικά μπροστά του.
Ποιος ξέρει, ίσως όλα αυτά να προκύπτουν απ'την αυθόρμητη και μη κακοπροαίρετη προσπάθεια του ανθρώπου να εξωτερικεύσει και να εφιστήσει την προσοχή των άλλων για κάτι ανεξήγητο που διαισθάνεται.
Κοίταζα το σπίτι απ' την απέναντι πλευρά του δρόμου. Σιωπηλή, χωρίς να παίρνω το βλέμμα μου, μη χάσω κάποιο σημάδι. Ίσως εμφανίστηκε, αλλά δεν το είδα. Ίσως πάλι να μην υπάρχει κάτι εκεί μέσα και θέλει ισχυρή πίστη για να δηλώσει την ύπαρξή του.
Όσοι σκοπεύετε να επισκεφτείτε το νησί αυτό το καλοκαίρι, μην παραλείψετε αυτή την εξόρμηση!
Αξίζει, έστω και για λόγους (λογοτεχνικής και μη) ιστορίας!

Φιλικά.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr