"Πολιτεία Ζ

[514a] "Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας. ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ [b.] πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω ὁδόν, παρ’ ἣν ἰδὲ τειχίον παρῳκοδομημένον, ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς πρὸ τῶν ἀνθρώπων πρόκειται τὰ παραφράγματα, ὑπὲρ ὧν τὰ θαύματα δεικνύασιν.
῾Ορῶ, ἔφη.
῞Ορα τοίνυν παρὰ τοῦτο τὸ τειχίον φέροντας ἀνθρώπους [c.] σκεύη τε παντοδαπὰ ὑπερέχοντα τοῦ τειχίου καὶ ἀνδριάντας [515a] καὶ ἄλλα ζῷα λίθινά τε καὶ ξύλινα καὶ παντοῖα εἰργασμένα, οἷον εἰκὸς τοὺς μὲν φθεγγομένους, τοὺς δὲ σιγῶντας τῶν παραφερόντων.
῎Ατοπον, ἔφη, λέγεις εἰκόνα καὶ δεσμώτας ἀτόπους.
῾Ομοίους ἡμῖν, ἦν δ’ ἐγώ· τοὺς γὰρ τοιούτους πρῶτον μὲν ἑαυτῶν τε καὶ ἀλλήλων οἴει ἄν τι ἑωρακέναι ἄλλο πλὴν τὰς σκιὰς τὰς ὑπὸ τοῦ πυρὸς εἰς τὸ καταντικρὺ αὐτῶν τοῦ σπηλαίου προσπιπτούσας;
Πῶς γάρ, ἔφη, εἰ ἀκινήτους γε τὰς κεφαλὰς ἔχειν ἠναγκα[b.]σμένοι εἶεν διὰ βίου;
Τί δὲ τῶν παραφερομένων; οὐ ταὐτὸν τοῦτο;
Τί μήν;
Εἰ οὖν διαλέγεσθαι οἷοί τ’ εἶεν πρὸς ἀλλήλους, οὐ ταῦτα ἡγῇ ἂν τὰ ὄντα αὐτοὺς νομίζειν ἅπερ ὁρῷεν;
᾿Ανάγκη.
Τί δ’ εἰ καὶ ἠχὼ τὸ δεσμωτήριον ἐκ τοῦ καταντικρὺ ἔχοι; ὁπότε τις τῶν παριόντων φθέγξαιτο, οἴει ἂν ἄλλο τι αὐτοὺς ἡγεῖσθαι τὸ φθεγγόμενον ἢ τὴν παριοῦσαν σκιάν;
Μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’, ἔφη.
[c.] Παντάπασι δή, ἦν δ’ ἐγώ, οἱ τοιοῦτοι οὐκ ἂν ἄλλο τι νομίζοιεν τὸ ἀληθὲς ἢ τὰς τῶν σκευαστῶν σκιάς.
Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη.
Σκόπει δή, ἦν δ’ ἐγώ, αὐτῶν λύσιν τε καὶ ἴασιν τῶν τε δεσμῶν καὶ τῆς ἀφροσύνης, οἵα τις ἂν εἴη, εἰ φύσει τοιάδε συμβαίνοι αὐτοῖς· ὁπότε τις λυθείη καὶ ἀναγκάζοιτο ἐξαίφνης ἀνίστασθαί τε καὶ περιάγειν τὸν αὐχένα καὶ βαδίζειν καὶ πρὸς τὸ φῶς ἀναβλέπειν, πάντα δὲ ταῦτα ποιῶν ἀλγοῖ τε καὶ διὰ τὰς μαρμαρυγὰς ἀδυνατοῖ καθορᾶν ἐκεῖνα ὧν [d.] τότε τὰς σκιὰς ἑώρα, τί ἂν οἴει αὐτὸν εἰπεῖν, εἴ τις αὐτῷ λέγοι ὅτι τότε μὲν ἑώρα φλυαρίας, νῦν δὲ μᾶλλόν τι ἐγγυτέρω τοῦ ὄντος καὶ πρὸς μᾶλλον ὄντα τετραμμένος ὀρθότερον βλέποι, καὶ δὴ καὶ ἕκαστον τῶν παριόντων δεικνὺς αὐτῷ ἀναγκάζοι ἐρωτῶν ἀποκρίνεσθαι ὅτι ἔστιν; οὐκ οἴει αὐτὸν ἀπορεῖν τε ἂν καὶ ἡγεῖσθαι τὰ τότε ὁρώμενα ἀληθέστερα ἢ τὰ νῦν δεικνύμενα;
Πολύ γ’, ἔφη.
[e.] Οὐκοῦν κἂν εἰ πρὸς αὐτὸ τὸ φῶς ἀναγκάζοι αὐτὸν βλέπειν, ἀλγεῖν τε ἂν τὰ ὄμματα καὶ φεύγειν ἀποστρεφόμενον πρὸς ἐκεῖνα ἃ δύναται καθορᾶν, καὶ νομίζειν ταῦτα τῷ ὄντι σαφέστερα τῶν δεικνυμένων;
Οὕτως, ἔφη.
Εἰ δέ, ἦν δ’ ἐγώ, ἐντεῦθεν ἕλκοι τις αὐτὸν βίᾳ διὰ τραχείας τῆς ἀναβάσεως καὶ ἀνάντους, καὶ μὴ ἀνείη πρὶν ἐξελκύσειεν εἰς τὸ τοῦ ἡλίου φῶς, ἆρα οὐχὶ ὀδυνᾶσθαί τε [516a] ἂν καὶ ἀγανακτεῖν ἑλκόμενον, καὶ ἐπειδὴ πρὸς τὸ φῶς ἔλθοι, αὐγῆς ἂν ἔχοντα τὰ ὄμματα μεστὰ ὁρᾶν οὐδ’ ἂν ἓν δύνασθαι τῶν νῦν λεγομένων ἀληθῶν;
Οὐ γὰρ ἄν, ἔφη, ἐξαίφνης γε.
Συνηθείας δὴ οἶμαι δέοιτ’ ἄν, εἰ μέλλοι τὰ ἄνω ὄψεσθαι. καὶ πρῶτον μὲν τὰς σκιὰς ἂν ῥᾷστα καθορῷ, καὶ μετὰ τοῦτο ἐν τοῖς ὕδασι τά τε τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ τῶν ἄλλων εἴδωλα, ὕστερον δὲ αὐτά· ἐκ δὲ τούτων τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νύκτωρ ἂν ῥᾷον θεάσαιτο, προσβλέπων τὸ τῶν [b.] ἄστρων τε καὶ σελήνης φῶς, ἢ μεθ’ ἡμέραν τὸν ἥλιόν τε καὶ τὸ τοῦ ἡλίου.
Πῶς δ’ οὔ;
Τελευταῖον δὴ οἶμαι τὸν ἥλιον, οὐκ ἐν ὕδασιν οὐδ’ ἐν ἀλλοτρίᾳ ἕδρᾳ φαντάσματα αὐτοῦ, ἀλλ’ αὐτὸν καθ’ αὑτὸν ἐν τῇ αὑτοῦ χώρᾳ δύναιτ’ ἂν κατιδεῖν καὶ θεάσασθαι οἷός ἐστιν.
᾿Αναγκαῖον, ἔφη.
Καὶ μετὰ ταῦτ’ ἂν ἤδη συλλογίζοιτο περὶ αὐτοῦ ὅτι οὗτος ὁ τάς τε ὥρας παρέχων καὶ ἐνιαυτοὺς καὶ πάντα ἐπιτρο[c.]πεύων τὰ ἐν τῷ ὁρωμένῳ τόπῳ, καὶ ἐκείνων ὧν σφεῖς ἑώρων τρόπον τινὰ πάντων αἴτιος.
Δῆλον, ἔφη, ὅτι ἐπὶ ταῦτα ἂν μετ’ ἐκεῖνα ἔλθοι.
Τί οὖν; ἀναμιμνῃσκόμενον αὐτὸν τῆς πρώτης οἰκήσεως καὶ τῆς ἐκεῖ σοφίας καὶ τῶν τότε συνδεσμωτῶν οὐκ ἂν οἴει αὑτὸν μὲν εὐδαιμονίζειν τῆς μεταβολῆς, τοὺς δὲ ἐλεεῖν;
Καὶ μάλα.
Τιμαὶ δὲ καὶ ἔπαινοι εἴ τινες αὐτοῖς ἦσαν τότε παρ’ ἀλλήλων καὶ γέρα τῷ ὀξύτατα καθορῶντι τὰ παριόντα, καὶ μνημονεύοντι μάλιστα ὅσα τε πρότερα αὐτῶν καὶ ὕστερα [d.] εἰώθει καὶ ἅμα πορεύεσθαι, καὶ ἐκ τούτων δὴ δυνατώτατα ἀπομαντευομένῳ τὸ μέλλον ἥξειν, δοκεῖς ἂν αὐτὸν ἐπιθυμητικῶς αὐτῶν ἔχειν καὶ ζηλοῦν τοὺς παρ’ ἐκείνοις τιμωμένους τε καὶ ἐνδυναστεύοντας, ἢ τὸ τοῦ ῾Ομήρου ἂν πεπονθέναι καὶ σφόδρα βούλεσθαι “ἐπάρουρον ἐόντα θητευέμεν ἄλλῳ ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ” καὶ ὁτιοῦν ἂν πεπονθέναι μᾶλλον ἢ ’κεῖνά τε δοξάζειν καὶ ἐκείνως ζῆν;
[e.] Οὕτως, ἔφη, ἔγωγε οἶμαι, πᾶν μᾶλλον πεπονθέναι ἂν δέξασθαι ἢ ζῆν ἐκείνως.
Καὶ τόδε δὴ ἐννόησον, ἦν δ’ ἐγώ. εἰ πάλιν ὁ τοιοῦτος καταβὰς εἰς τὸν αὐτὸν θᾶκον καθίζοιτο, ἆρ’ οὐ σκότους <ἂν> ἀνάπλεως σχοίη τοὺς ὀφθαλμούς, ἐξαίφνης ἥκων ἐκ τοῦ ἡλίου;
Καὶ μάλα γ’, ἔφη.
Τὰς δὲ δὴ σκιὰς ἐκείνας πάλιν εἰ δέοι αὐτὸν γνωματεύοντα διαμιλλᾶσθαι τοῖς ἀεὶ δεσμώταις ἐκείνοις, ἐν ᾧ ἀμβλυώττει, [517a] πρὶν καταστῆναι τὰ ὄμματα, οὗτος δ’ ὁ χρόνος μὴ πάνυ ὀλίγος εἴη τῆς συνηθείας, ἆρ’ οὐ γέλωτ’ ἂν παράσχοι, καὶ λέγοιτο ἂν περὶ αὐτοῦ ὡς ἀναβὰς ἄνω διεφθαρμένος ἥκει τὰ ὄμματα, καὶ ὅτι οὐκ ἄξιον οὐδὲ πειρᾶσθαι ἄνω ἰέναι; καὶ τὸν ἐπιχειροῦντα λύειν τε καὶ ἀνάγειν, εἴ πως ἐν ταῖς χερσὶ δύναιντο λαβεῖν καὶ ἀποκτείνειν, ἀποκτεινύναι ἄν;
Σφόδρα γ’, ἔφη.
Ταύτην τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, τὴν εἰκόνα, ὦ φίλε Γλαύκων, [b.] προσαπτέον ἅπασαν τοῖς ἔμπροσθεν λεγομένοις, τὴν μὲν δι’ ὄψεως φαινομένην ἕδραν τῇ τοῦ δεσμωτηρίου οἰκήσει ἀφομοιοῦντα, τὸ δὲ τοῦ πυρὸς ἐν αὐτῇ φῶς τῇ τοῦ ἡλίου δυνάμει· τὴν δὲ ἄνω ἀνάβασιν καὶ θέαν τῶν ἄνω τὴν εἰς τὸν νοητὸν τόπον τῆς ψυχῆς ἄνοδον τιθεὶς οὐχ ἁμαρτήσῃ τῆς γ’ ἐμῆς ἐλπίδος, ἐπειδὴ ταύτης ἐπιθυμεῖς ἀκούειν. θεὸς δέ που οἶδεν εἰ ἀληθὴς οὖσα τυγχάνει. τὰ δ’ οὖν ἐμοὶ φαινόμενα οὕτω φαίνεται, ἐν τῷ γνωστῷ τελευταία ἡ τοῦ [c.] ἀγαθοῦ ἰδέα καὶ μόγις ὁρᾶσθαι, ὀφθεῖσα δὲ συλλογιστέα εἶναι ὡς ἄρα πᾶσι πάντων αὕτη ὀρθῶν τε καὶ καλῶν αἰτία, ἔν τε ὁρατῷ φῶς καὶ τὸν τούτου κύριον τεκοῦσα, ἔν τε νοητῷ αὐτὴ κυρία ἀλήθειαν καὶ νοῦν παρασχομένη, καὶ ὅτι δεῖ ταύτην ἰδεῖν τὸν μέλλοντα ἐμφρόνως πράξειν ἢ ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ.
Συνοίομαι, ἔφη, καὶ ἐγώ, ὅν γε δὴ τρόπον δύναμαι.
῎Ιθι τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ τόδε συνοιήθητι καὶ μὴ θαυμάσῃς ὅτι οἱ ἐνταῦθα ἐλθόντες οὐκ ἐθέλουσιν τὰ τῶν ἀνθρώπων πράττειν, ἀλλ’ ἄνω ἀεὶ ἐπείγονται αὐτῶν αἱ ψυχαὶ διατρίβειν· [d.] εἰκὸς γάρ που οὕτως, εἴπερ αὖ κατὰ τὴν προειρημένην εἰκόνα τοῦτ’ ἔχει.
Εἰκὸς μέντοι, ἔφη.

..."

"-Φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ' αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
- Ναι, Βλέπω.
- Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι να μιλούν και άλλοι να μένουν σιωπηλοί.
- Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους συνάμα δεσμώτες.
- Μα είναι όμοιοι με μας. Πες μου κατ' αρχάς, νομίζεις πως αυτοί (οι δεσμώτες) έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και που αντανακλώνται ακριβώς απέναντί τους στον τοίχο της σπηλιάς;
- Μα πως είναι δυνατόν, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ' όρου ζωής;
- Και από αυτά που μεταφέρονται ; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο;
- Τι άλλο;
- Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σε αυτά που βλέπουν θα έδιναν και κάποια ονόματα;
- Αναγκαστικά.
- Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από εκείνους που μεταφέρουν τα αγάλματα, μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι κάποιος άλλος και όχι η φευγαλέα σκιά που βλέπουν να αντανακλάται απέναντί τους;
- Μα το Δία, όχι βέβαια.
- Και σε κάθε περίπτωση, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.
- Συμφωνώ απόλυτα.
- Σκέψου όμως, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ' αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ' αυτά βέβαια θα τα έκανε με μεγάλους πόνους, τότε μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε μονάχα τις σκιές τους; Tι νομίζεις όμως πως θ' απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε σκιές, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον (το πραγματικό) και πως έχει στραφεί προς όντα που είναι αληθινά, και επίσης ότι τώρα βλέπει με σωστότερο τρόπο; Και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν' αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ' απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε (πριν να στραφεί) ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;
- Σίγουρα.
- Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε κάποιος να κοιτάζει συνεχώς προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ' εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ξεκάθαρα από αυτά που του δείχνουν τώρα;
- Έτσι θα νόμιζε.
- Και αν, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ' αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;
- Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά.
- Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ' αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ' αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.
- Πως όχι;
- Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.
- Αναγκαστικά.
- Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.
- Είναι φανερό, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.
- Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;
- Και πολύ μάλιστα.
- Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε που βρισκόταν κι αυτός εκεί κάτω, δεσμώτης, κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι' αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι' αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από επιθυμία να λάβει τις τιμές αυτές και θα ζήλευε τους τιμημένους από εκείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε "να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος" και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;
- Έτσι νομίζω τουλάχιστον, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει με τον τρόπο που ζούσε πριν.
- Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στην ίδια θέση, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο στη σκοτεινιά της σπηλιάς;
- Φυσικά.
- Αν χρειαζόταν ν' ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του - και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και λίγος χρόνος - άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν πως με το ν' ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;
- Αναμφίβολα.
- Αυτή την εικόνα λοιπόν, φίλε μου Γλαύκωνα, είπα εγώ, πρέπει να την προσαρμόσεις σε όλα όσα είπαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσεις τον ορατό κόσμο με την κατοικία του δεσμωτηρίου, και τη φωτιά που αντιφέγγιζε μέσα σ' αυτή με τη δύναμη του ηλιακού φωτός. Αν όμως παρομοιάσεις την ανάβαση και τη θέα των αντικειμένων, που βρίσκονται στον επάνω κόσμο, με την άνοδο της ψυχής στον νοητό κόσμο, δεν θα θεωρήσεις λάθος τη δική μου άποψη, αφού επιθυμείς να την ακούσεις. Κι ο θεός τουλάχιστον ξέρει αν τυχαίνει να είναι αληθινή. Εμένα λοιπόν έτσι μου φαίνεται.
Πως στην περιοχή του γνωστού κόσμου (του ορατού, των αισθήσεων) η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου, και πως πρέπει να την ατενίσει οπωσδήποτε εκείνος ο οποίος θέλει και προσπαθεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή.
..."

περισσότερα:
http://www.geocities.com/athens_5th_century/POLITEIA7.htm

quote:

---

αλλα παντα οι περισοτεροι θα θελουν να μεινουν δεμενοι
ο φοβος ειναι αυτος που δεν αφηνει καποιον να λυσει τα δεσμα του
ο φοβος του τι θα δει
ο φοβος του τι απο αυτα που εχει πιστεψει ειναι πραγματικο

---

Δεν πιστεύω ότι είναι ο φόβος. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτός. Για μένα είναι θέμα ικανότητας. Και η πλειοψηφία/μάζα δεν έχει την ικανότητα να αποδεσμευθεί. Αυτό είναι προνόμιο λίγων εκλεκτών.

quote:

---

Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θα' ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

---

In the shadows of the night I shall be lost once again to find thee...

quote:

---

DAGON, επέτρεψε μου να διαφωνήσω.
Πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει αρκετές ικανότητες, φτάνει να το πιστέψει.
Πρέπει να πιστέψει στον εαυτό του κι αυτό θα αποτελέσει μία ώθηση για να δεί λίγο παραπέρα και να ανακαλύψει πράγματα που ούτε καν φανταζόταν.
Όμως πιστεύω πως έχουμε βολευτεί στην κατάσταση που είμαστε ή δεν έχουμε βρεί το κίνητρο για να προχωρήσουμε.

---

Είναι η φύση φίλε μου. Δεν γεννιόμαστε όλοι με τις ίδιες ικανότητες. Ακόμα όμως κι αυτοί που υστερούν σε ικανότητες δεν είναι σίγουρο αν θα καταφέρουν ποτέ να τις εξελίξουν/να εξελιχθούν οι ίδιοι. Δεν γεννιόμαστε "άγραφα χαρτιά" Dying Incubus. Φέρουμε χαρακτηριστικά που μας προσδιορίζουν/προσδιορίζουν την εξέλιξή μας, από την στιγμή που ακόμα είμαστε έμβρυα.
Απλά η φύση...

Ένα δυνατό νοητικό, μπορεί σίγουρα να φανεί χρήσιμο στο να σπάσουμε τα δεσμά μας, μπορεί όμως και να αποτελέσει τροχοπέδι εάν προσκολληθούμε σε αυτό.

Σημαντίκο ωστόσο είναι να αντιληφθούμε, πως η έξοδος προς το φως, δεν είναι μία διαδικασία η οποία γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Άλλωστε, το γράφει και στο μύθο, πως δεν μπορεί να γίνει απότομα.
Η κρίσιμη στιγμή είναι αυτή, που θα νιώσουμε το ρήγμα, πως όλα όσα νομίζουμε ως αληθινά, όλα αυτά με τα οποία συνδεόμαστε και ρυθμίζουν τη ζωή μας, είναι σκιες και φαινόμενα, όχι όμως και η ίδια η πραγματικότητα. Η στιγμή που θα αποφασίσει κάποιος να συρθεί έξω από τα φαινόμενα, "να γκρεμίσει το σκοτεινό μεσότοιχο" - που λέει κι ο Καζαντζάκης - είναι μία δοκιμασία της καρδιάς, η οποία μπορεί να τροφοδοτήσει τις ικανότητες. Άπαξ και ξυπνήσει η καρδιά, τότε αρχίζει ο πραγματικός αγώνας, η μακρόχρονη πορεία, η οποία κατ' ανάγκην (και εννοώ την εσωτερική ανάγκη) αφυπνίζει ικανότητες, που ίσως να μην μπορούσαμε ποτέ να τις φανταστούμε.

Μου έρχεται στο νου η περίφημη ταινία Gattaca.
Δύο αδέλφια γεννημένα με διαφορετικές προδιαγραφές: Ο ένας με τις καλύτερες και ο άλλος με σχεδόν σίγουρο το θάνατό του πριν από τα 30 του χρόνια.
Βρίσκονται σε μία αγριεμένη θάλασσα και παραβγαίνουν στο κολύμπι.
Έχουν φθάσει ήδη πολύ μακρυά.
Η στεριά μόλις που φαίνεται και ο καλών προδιαγραφών αδελφός, αρχίζει να δειλιάζει.
Ο "ξεγραμμένος" συνέχισε.
Δεν είχε τίποτε να χάσει...

<<Δεν πιστεύω ότι είναι ο φόβος. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτός. Για μένα είναι θέμα ικανότητας. Και η πλειοψηφία/μάζα δεν έχει την ικανότητα να αποδεσμευθεί. Αυτό είναι προνόμιο λίγων εκλεκτών.>>

για μενα δεν εχει καμια σημασια η ικανοτητα

εχω μια αρχη
δινω μεγαλυτερη αξια σε καποιον που περνει μερος σε καποιον αγωνα και ας ερθει τελευταιος παρα σε καποιον που ειναι πρωτος στην προπονηση

δεν εχει σημασια η ικανοτητα αλλα η θεληση

Ας πάμε σε κάτι πιο συγκεκριμένο.
Αυτοί που όλη τους η ζωή είναι ο Γαύρος και το αμάξι τους τί είναι?
Αυτοί που όλη τους η ζωή είναι η μόστρα και το πως θα φάνε την γκόμενα του γείτονα τί είναι?
Αυτοί που όλη τους η ζωή είναι η δουλειά τους και το πως θα μαζέψουν τα φράγκα για το δάνειο του εξοχικού τί είναι?
Αυτοί που όλη τους η ζωή είναι το σαββατόβραδο που θα πάνε στα μπουζούκια να τα σπάσουν τί είναι?
Αυτοί που ψηφίζουν πάλι και πάλι τους ίδιους ανθρώπους που ύστερα τους βρίζουν τί είναι?
Αυτοί που αποβλακώνονται και μαστουρώνουν με το χαζοκούτι τί είναι?

Θα σας πω εγώ τί είναι:
Η πλειοψηφία

Όχι δεν φταίει το περιβάλλον(παίζει κάποιο ρόλο αλλά δεν είμαι η πηγή του κακού).

quote:

---

Συνήθως γίνεται αυτό που λές, DAGON.
Αλλά νομίζω πως μπορούν να υπάρξουν κι εξαιρέσεις.
Όπως από την άλλη ένα λαμπρό μυαλό μπορεί να μην φτάσει στην Αλήθεια ποτέ...
Κι η αιτία που μπορεί να μην φτάσει ποτέ στην Αλήθεια είναι το γεγονός οτι μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους κι οτι έφτασε στην Αλήθεια λόγω της υπεροχής του αυτής, ενώ μπορεί να μην έχει φτάσει ποτέ.

---

Ομολογώ ότι το ζήτημα του ποιος τελικά είναι "άξιος" να κάνει το βήμα αφήνοντας πίσω του τη "σπηλιά" είναι κάτι που εξακολουθεί να με απασχολεί. Προσωπική μου άποψη αποτελούσε πάντα--και δεν θα κρύψω ότι έχω έρθει και σε αντιπαράθεση γι' αυτό το λόγο--το ότι ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες το βήμα αυτό. Πίστευα ότι η ανακάλυψη της όποιας αλήθειας--και φυσικά μπορεί να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για το ΠΟΙΑ είναι αυτή η αλήθεια--είναι ζήτημα ΣΑΦΩΣ επίκτητων ικανοτήτων, τις οποίες μπορεί κάθε άνθρωπος να αποκτήσει με την κατάλληλη προσπάθεια, όπως είναι ταυτόχρονα και θέμα συνθηκών ή και τύχης αν θέλετε. Γεγονός όμως είναι--και γι' αυτό και χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο--ότι ακόμη αμφιταλαντεύομαι πάνω στο ζήτημα. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να παραβλέψω "φαινόμενα" όπως αυτά που πολύ εύστοχα παραθέτει ο αγαπητός DAGON αναφερόμενος στην "πλειοψηφία, αλλά και γιατί αυτή ακριβώς η "πλειοψηφία" έχει μια τρομακτική δύναμη να "απορροφά" ακόμη και προικισμένους ανθρώπους. Τελικά, τα ερωτήματα που μένουν είναι για άλλη μια φορά σκληρά : Υπάρχει αυτή η αλήθεια; Κι αν ναι, ποιοι είναι οι "εκλεκτοί" της; Και πως μπορούμε αυτούς να τους γνωρίζουμε εκ των προτέρων;

Από το μύθο της σπηλιάς, υπάρχει κι ακόμη ένα σημείο το οποίο με προβληματίζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το "καθήκον" του "φωτισμένου ανθρώπου". Και παραθέτω το αντίστοιχο απόσπασμα από το κείμενο που μας παρέθεσε η αγαπητή Αμαλία :

quote:

---

Αν χρειαζόταν ν' ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του - και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και λίγος χρόνος - άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν πως με το ν' ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;

---

Edited by - durden_alie on 04/09/2005 14:10:20

"ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ Σ'ΕΝΑ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ,ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΝΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ.Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑΣ ΟΤΙ ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ..."
Ε.Τ.Α.ΧΟΦΜΑΝ

εσυ σε ποιους θα δειξεις σεβασμο;

quote:

---

Τριανταφυλλιά, τα αγαθά κόποις κτώνται!
Φυσικά κι η ανάβαση από το σπήλαιο πρός το φώς και την αναζήτηση της Αλήθειας θα είναι μία δύσκολη διαδικασία που θα ταλαιπωρήσει τον άνθρωπο που το επιχειρεί.
Πιστεύω όμως πως αξίζει τον κόπο...

---

ΡΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙ

Πιστεύω ότι για να κάνεις τό πρώτο βήμα να βγεις από τη σπηλιά είναι η συνειδητοποίηση ότι είσαι μέσα και ότι όλα αυτά που αντιλαμβάνεσαι είναι σκιές.

Χθες είχε μια πολύ ωραία ταινία "ΤΟ 13ο ΠΑΤΩΜΑ". Κάποιοι κατάλαβαν ότι ζούνε σε έναν πλασματικό κόσμο και μεταπήδησαν σε έναν άλλο που τον νόμιζαν για αληθινό αλλά ήταν το ίδιο ψεύτικος με εκείνον που βρισκόταν. Στην παρούσα φάση εξέλιξης της ανθρωπότητας πιστεύω ότι είναι δυσκολο να βγούμε από τη σπηλιά. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορούμε είναι να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ότι είμαστε δέσμιοι και ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό που εμείς θεωρούμε αληθινό.

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Τα σχόλια όλων ήταν εξαιρετικά.

Όσο για εμένα, καθώς διάβαζα τα λόγια του Πλάτωνα μου ήρθαν κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Θα σταθώ σε αυτό που έγραψες Dying Incubus στο πρώτο σου μήνυμα,ότι "ΑΥΤΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΝ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ".

Δεν είμαι βέβαιος εάν οι Σοφοί θέλουν (και μπορούν) να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Είναι πιθανόν οι Σοφοί του Κόσμου να έχουν υπολογίσει ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να "αφυπνιστεί" το Πλήθος.Σε αυτή την περίπτωση μόνο ελάχιστοι άνθρωποι θα αφυπνίζονται σε κάθε εποχή,αυτοί που θα το καταφέρνουν από μόνοι τους...

Είναι όμως εξίσου πιθανό οι Σοφοί του κόσμου να γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ κάποια στιγμή να "αφυπνιστούν",τουλάχιστον ως ένα βαθμό.

Ας εξετάσουμε αυτή την περίπτωση.

Καταρχάς συμφωνώ με το ότι οι σημερινοί άνθρωποι έχουν ΠΟΛΛΕΣ,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ομοιότητες με αυτούς του Πλατωνικού Σπηλαίου.

Αυτό όμως συνέβαινε πάντα,και κυρίως την περίοδο πριν την Αναγέννηση όταν η ανθρωπότητα ήταν βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στο σκοτεινό σπήλαιο...

Έχω όμως την αίσθηση ότι τις τελευταίες δεκαετίες ο Άνθρωπος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τη Σπηλαιώδη νοητική του κατάσταση.

Αυτό το κατόρθωμα είναι βασικό.Είναι το "Πρώτο Φως" όπως λέει ο Πεσσόα,"που δεν είναι παρά Ορατό Σκότος..."

Ωστόσο το σκοτάδι παραμένει...

Και εδώ έρχεται το δικό μου ερώτημα.

Ο Dying Incubus γράφει ότι οι Σοφοί πρέπει να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους.

Ωστόσο ο φιλόσοφος λέει ξεκάθαρα ότι "αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;"

Φυσικά και θα τον σκότωναν.Εξάλλου είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ότι κάποιος που προσπαθεί να "ξυπνήσει" τους άλλους καταλήγει να τον "φάνε ζωντανό"...

Όπως γράφει εύστοχα ο Dying Incubus "Και πολύ περισσότερο γιατί πάντα είμαστε καχύποπτοι σε αυτούς που έχουν γνωρίσει την αλήθεια?"

Εύλογο λοιπόν ότι οι Σοφοί του Κόσμου στην περίπτωση που ήθελαν να "αφυπνήσουν" τους υπόλοιπους δεν θα το έκαναν μέσω της πειθούς...

Ωστόσο ο Πλάτων κατά τη γνώμη μου υποννοεί ότι αυτός που θα αφυπνιστεί πνευματικά θα το καταφέρει περισσότερο από εξωτερική επίδραση και λιγότερο από εσωτερική προσπάθεια.

Γι'αυτό και χρησιμοποιεί φράσεις τύπου "Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε κάποιος να κοιτάζει συνεχώς προς το ίδιο το φως" ή πιο κάτω "Και αν, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου".

Επίσης ο φιλόσοφος τονίζει τους "πολλούς πόνους" που συνοδεύουν αυτή τη Φώτιση...

Τονίζει λοιπόν ότι το "Ξύπνημα" είναι ιδιαίτερα επίπονο...
Κάτι σαν μία Επαναγέννηση που λογικό είναι να συνοδεύεται από την οδύνη του νεογνού...

Δε διστάζει όμως να ισχυριστεί ότι "Αυτός που αφυπνίζεται πνευματικά θα προτιμούσε,σαν τον ομηρικό ήρωα,να δουλεύει για κάποιον φτωχό πάνω στη Γη παρά να βασιλεύει και να τιμάται στο σπήλαιο"!!

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής:

Ο Πλάτων ως γνωστόν είχε την τύχη ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗ.Θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν από τους τελευταίους Έλληνες που είχαν αυτή την Τύχη...

Θεωρώ λοιπόν ότι ο Πλάτων γράφοντας την "Πολιτεία" και λοιπά κείμενα είχε στο μυαλό του μία ιδεατή Κυβέρνηση του Μέλλοντος,την οποία θα αποκαλέσω την "Τυραννία των Σοφών"!
(Ελπίζω να μην παρερμηνευθεί η λέξη "τυραννία" ως κάτι το κακό).

Ας υποθέσουμε ότι τα Σημάδια των Καιρών προαναγγέλλουν τον ερχομό της εν λόγω "Τυραννίας" και κατά συνέπεια το επερχόμενο "Ξύπνημα" του Νέου Ανθρώπου από τους Σοφούς της Γης.

Το ερώτημα είναι:Ο σύγχρονος άνθρωπος πόσο έτοιμος είναι να αντικρίσει το Φως?
Πόσο έτοιμος είναι να υποστεί το "Σοκ" της Φώτισής του?
Και πόση αντίσταση είναι διατεθειμένος να αντιτάξει προκειμένου να παραμείνει στο σπήλαιό του και να αποφύγει την επίπονη "ανάβασή" του?

quote:

---

Φυσικά και θα τον σκότωναν.Εξάλλου είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ότι κάποιος που προσπαθεί να "ξυπνήσει" τους άλλους καταλήγει να τον "φάνε ζωντανό"...

---

ΣΩΣΤΟ. Αν σκεφτώ ότι αν με ξυπνήσει η μάνα μου απότομα το πρωι κοντεύω ΝΑ ΤΗ ΦΑΩ ΖΩΝΤΑΝΗ φαντάσου τί θα γίνει σε περίπτωση πραγματικής αφύπνισης

quote:

---

Το ερώτημα είναι:Ο σύγχρονος άνθρωπος πόσο έτοιμος είναι να αντικρίσει το Φως?

---

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Είναι βαθιά χωμένος στον Υλισμό οπότε οποιαδήποτε απόπειρα θα έπεφτε στο κενό γιατί ΘΑ ΤΟΥ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ και τί θα έκανε μετά χωρίς dvd, χωρίς αυτοκίνητο, γκομενες, home cinema κ.λ.π. Αντε να τον πείσεις ότι δεν είναι αυτή η ουσία της ζωής.

quote:

---

Πόσο έτοιμος είναι να υποστεί το "Σοκ" της Φώτισής του?

---

ΚΑΘΟΛΟΥ.

quote:

---

Και πόση αντίσταση είναι διατεθειμένος να αντιτάξει προκειμένου να παραμείνει στο σπήλαιό του και να αποφύγει την επίπονη "ανάβασή" του?

---

ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Πραγματικα το τελευταιο καιρο εχω μπει σε μια αναζητηση στο ποιο πνευματικο δρομο να ακολουθησω και σιγουρα αυτος ο δρομος ειναι που σε βγαζει απο τη σπηλια αλλα ποιος δρομος ακοαμ δεν το εχω βρει.

Αναρωτιεμαι ναι ειναι η λεπτομερης μελετη της φιλοσοφιας?
Μηπως ειναι καποια θρησκεια η οποια μπορει να σε αναβασει πνευματικα και αν ναι ποια ειναι αυτη?

Πολλα τα ερωτηματα αν και ειχα μια απορια αλλα αν καποιος εστω εχει αρχισει να περπαταει στο δρομο εξω απο τη σπηλια τοτε ας βοηθησει και τους υπολοιπους.

Και οσον αφορα το ερωτημα τι ειναι αυτοι που νοιαζονται μονο για το αυτκινητο τους και για τις γκομενες η τους γκομενους πιστυεω οτι η λεξη ειναι πραγματικα τυχεροι.
Ειναι τυχεροι γιατι δεν τους μπηκε ποτε το μικροβιο της αναζητησης και της αμφισβητησης ετσι ωστε να ειναι μπλεγμενοι σε διαφορα μονοπατια οπως αυτη η παρεα που συνομιλει εδω σε αυτο το FORUM.
Ειναι τυχεροι γιατι οπως λεει και ο Πλατωνας ο δρομος ειναι γεματος με πονο και αν και τον γνωριζουμε ολοι θελουμε απο την στιγμη που μαθαμε οτι υπαρχει να τον διαβουμε.
Αρα αυτοι που δεν γνωριζουνε καν την υπαρξη του ειναι πραγματικα τυχεροι.

quote:

---

Διαβασα με προσοχη τα μυνηματα σας και θα ηθελα να εκφρασω μια απορια.
Γνωριζει κανεις το ποιος ειναι ο δρομος για να βγεις απο την σπηλια που αναφερεται?
Ειναι η γνωση?
ΚΑι αν ειναι η γνωση οπως πιστυεω εγω(αν και θελω και τις δικες σας απαντησιες)για πια γνωση μιλαμε?
Γενικα και αοριστα η συγκεκριμενα?

Πραγματικα το τελευταιο καιρο εχω μπει σε μια αναζητηση στο ποιο πνευματικο δρομο να ακολουθησω και σιγουρα αυτος ο δρομος ειναι που σε βγαζει απο τη σπηλια αλλα ποιος δρομος ακοαμ δεν το εχω βρει.

Αναρωτιεμαι ναι ειναι η λεπτομερης μελετη της φιλοσοφιας?
Μηπως ειναι καποια θρησκεια η οποια μπορει να σε αναβασει πνευματικα και αν ναι ποια ειναι αυτη?

Πολλα τα ερωτηματα αν και ειχα μια απορια αλλα αν καποιος εστω εχει αρχισει να περπαταει στο δρομο εξω απο τη σπηλια τοτε ας βοηθησει και τους υπολοιπους.

Και οσον αφορα το ερωτημα τι ειναι αυτοι που νοιαζονται μονο για το αυτκινητο τους και για τις γκομενες η τους γκομενους πιστυεω οτι η λεξη ειναι πραγματικα τυχεροι.
Ειναι τυχεροι γιατι δεν τους μπηκε ποτε το μικροβιο της αναζητησης και της αμφισβητησης ετσι ωστε να ειναι μπλεγμενοι σε διαφορα μονοπατια οπως αυτη η παρεα που συνομιλει εδω σε αυτο το FORUM.
Ειναι τυχεροι γιατι οπως λεει και ο Πλατωνας ο δρομος ειναι γεματος με πονο και αν και τον γνωριζουμε ολοι θελουμε απο την στιγμη που μαθαμε οτι υπαρχει να τον διαβουμε.
Αρα αυτοι που δεν γνωριζουνε καν την υπαρξη του ειναι πραγματικα τυχεροι.

«όταν μας είπαν πως θα εχουμε ενάντιους τους ανέμους εμείς μάθαμε να ταξιδεύουμε με όλους τους καιρούς»Φ.Νιτσε

---

ΤΥΧΕΡΟΙ Χμμμ. Δεν ξέρω αν είναι τυχεροί, νομίζω πως η τύχη τους είναι τόσο πραγματική όσο αυτά στα οποία είναι προσκολημένοι.

Πονάνε κι εκείνοι με τον ίδιο τρόπο αμα κάποιος τους χτυπήσει το αμάξι. Αμα κάποια τους πάρει τον γκόμενο. Απλά πονάνε για πιο "προσωρινά" πράγματα.

Τα ερωτήματά σου είναι επί της ουσίας. Τετριμμένο μεν αληθινό δε αλλά "όταν τα αυτιά του μαθητή είναι ανοιχτά τότε θα έρθει η σοφία του δασκάλου (του εκτός της σπηλιάς).

Ρωτάς αν ο δρόμος είναι η γνώση. Ναι κατά ένα μέρος είναι. Λες για λεπτομερή μελέτη της φιλοσοφίας. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η όποια γνώση της αλήθειας δεν πρέπει να είναι απλά νοητική. Πρέπει να είναι βιωματική. Το οποίον να εφαρμόζουμε τη φιλοσοφία όχι να τη γνωρίζουμε ακαδημαϊκά.

Πιστεύω ότι η μεταλαμπάδευση της γνώσης που τυχόν έχουμε σε όσους δεν είναι στο "δρόμο" είναι σπόροι που "οφείλουμε" να ρίξουμε και αστους να δουλεύουν. Ο αλτρουισμός και η ανδρεία πιστεύω ότι είναι δύο αρετές που οδηγούν στο φώς.

Όσο για το ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει κανείς πιστεύω ότι θα το βρει μόνος του, αρκεί να είναι αφοσιωμένος στο σκοπό του και να τον ακολουθήσει ειλικρινά χωρίς αυταπάτες και τερτίπια.

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Φίλτατη gretel, συμφωνώ οτι το πρώτο βήμα για να "ταρακουνηθούμε" και να συνειδητοποιήσουμε οτι ζούμε στις "σκιές" είναι ακριβώς το να το αντιληφθούμε. Πιστεύω πως λίγα άτομα, ίσως κι αρκετά το αντιλαμβάνονται αυτό, αλλά σίγουρα όχι όλα.
Και σαν αιτία για αυτό πιστεύω οτι σαν ανθρώπινο σύνολο έχουμε επαναπαυτεί στον υλικό κόσμο που ζούμε και προσπαθούμε να αποκομίσουμε τις όποιες απολαύσεις μπορούμε από αυτόν.
Το πνεύμα μας όμως απολαμβάνει κάτι...?
Θα συμφωνήσω απόλυτα σε κάτι που είπες και που με καλύπτει απόλυτα.

quote:

---

Ρωτάς αν ο δρόμος είναι η γνώση. Ναι κατά ένα μέρος είναι. Λες για λεπτομερή μελέτη της φιλοσοφίας. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η όποια γνώση της αλήθειας δεν πρέπει να είναι απλά νοητική. Πρέπει να είναι βιωματική. Το οποίον να εφαρμόζουμε τη φιλοσοφία όχι να τη γνωρίζουμε ακαδημαϊκά.

Πιστεύω ότι η μεταλαμπάδευση της γνώσης που τυχόν έχουμε σε όσους δεν είναι στο "δρόμο" είναι σπόροι που "οφείλουμε" να ρίξουμε και αστους να δουλεύουν. Ο αλτρουισμός και η ανδρεία πιστεύω ότι είναι δύο αρετές που οδηγούν στο φώς.

Όσο για το ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει κανείς πιστεύω ότι θα το βρει μόνος του, αρκεί να είναι αφοσιωμένος στο σκοπό του και να τον ακολουθήσει ειλικρινά χωρίς αυταπάτες και τερτίπια.

---

In the shadows of the night I shall be lost once again to find thee...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr