Η γαμψή μύτη, τα μάτια που είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, τα γυαλιά μειωπίας, τα δόντια που θυμίζουν αφινιασμένο ψωράλογο, τα τριάντα τέσσερα χρόνια, η μια κάποια καμπούρα και το ανύπαρκτο στήθος, δεν θα παίζανε τόσο δραματικό ρόλο, αν η ίδια δεν μύριζε γιαχνί και λάδι τρίτης ποιότητας. Με το λάδι δευτέρας ποιότητας, γέμιζε το καντήλι και παρακαλούσε τον καλό Θεό να της στείλει ένα σύζυγο, έστω και αλλοίθωρο, να την βγάζει έξω τις Κυριακές, να την πηγαίνει στα Στερ Σίνεμας και να της αγοράζει φυστίκια αράπικα.

Για μια κοπέλα που ζυγώνει τα τριάντα τέσσερα, τ' αράπικα φυστίκια έχουνε την ίδια αξία με τα μπριγιάν. Φτάνει να δίνονται μ' όλη την καρδιά. Την Ανδρομάχη, δυστυχώς δεν την πλησίαζε κανένα είδος αρσενικού γένους. Μια φορά, ένα σκυλάκι άπλυτο, στάθηκε κοντά της την ώρα που κουβέντιαζε με μια γειτόνισσα, την μύρισε και μετά κατούρησε. Ήταν η μόνη φορά που ήρθε σε απόλυτη επαφή με κάτι αρσενικό.

Κατά τ' άλλα, ζούσε με τις μηνιαίες επιδοτήσεις του πατέρα της, ψώνιζε με την κάρτα της μητέρας της, με πολλά βιβλία στο δωμάτιό της, με ξόρκια, με πολύ κουτσομπολιό στο στόμα της και με επισκέψεις στις εορτάσιμες ημέρες "καλημέρα σας, να χαίρεσθε την γιορτή σας, και του χρόνου, χρόνια πολλά, καλέ τι καιρός είναι αυτός?", γλυκό μικρό, λικέρ πρόστυχο, γλυκό μεγάλο, δηλ. μια φούσκα με σοκολάτα απ' έξω, άντε να σηκωθώ, άντε να φύγω, άντε έχω κι αλλού να πάω, κι όλο δεν σηκωνότανε μέχρι που οι άλλες του σπιτιού κάνανε νόημα "δεν ξεκουμπίζεται πια", αλλά οι ενοχλητικές επισκέπτριες και οι επιδημίες δεν φεύγουν παρά μόνον όταν το θέλουν αυτές.

Καμιά φορά, έπαιρνε και μια κάρτα από την Αυστραλία - Σίδνεϋ που της ευχόταν με τυπωμένα χρυσά γράμματα "Μέρυ Κρίστμας" και άλλα τέτοια ποιηματάκια, που στο δικό μας ημισφαίριο στολίζουν τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, ενώ στο Αυστραλιανό ημισφαίριο είναι πάντα ευχές γεμάτες ιδρώτα. Οι κάρτες ερχόντουσαν από κάποιον αδερφό που ξεκίνησε από τον Πειραιά με το όνομα Τριαντάφυλλος και έφτασε στην Αυστραλία με το όνομα Ροςς, διότι έτσι λέγονται οι Αυστραλιανοί Τριαντάφυλλοι.

Πότε - πότε, αλλά τόσο σπάνια, όσο οι εμφανήσεις ενός κομήτη που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, έπαιρνε κι ένα τσεκ, τόσο μικρό σαν χαρτοπόλεμο. Τότε έλεγε με καμάρι, "με θυμάται πάντα ο Ροςς" και γελούσε πολύ η γειτονιά γιατί έπρεπε να ζητήσει δανεικά, να πάει να εξαργυρώσει το τσεκ, με λεωφορείο.

Ένας κύριος, επαγγελματίας της ψαρόκολλας, επιπλοποιός και κατασκευαστής ξύλινων μπιμπελό, την πλησίασε "με σκοπό τον γαμό", όπως λένε οι έντιμοι άνθρωποι που πλησιάζουν τις γυναίκες, αλλά ποτέ με σκοπό τον γάμο. Η Ανδρομάχη ενθουσιάστηκε, αύξησε τις μετάνοιες της από είκοσι τέσσερις σε τριάντα έξι και αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος που έχασε τον γαμπρό, γιατί έπαθε πόνους στην μέση και δεν μπορούσε πια να βγει μαζί του. Ο ψαροκολλητής όταν απελπίστηκε για τα αποτελέσματα της θεραπείας του λουμπάγκο με ψαρόκολλα, την αποχαιρέτησε και πήγε στο Άργος Ορεστικό, όπου παντρεύτηκε μια σχετικά καλή ποσότητα καπνού Μακεδονικού, ετησίως, μαζί με την νύφη που είχε προίκα το καπνοτόπι.

Όλα τ' άλλα κυλούσαν σαν το ποτάμι. Όταν έβρεχε, το ποτάμι Ανδρομάχη ξεχείλιζε από αισθήματα, μετά μένανε οι λάσπες των αισθημάτων και κάτι βατραχάκια γεμάτα απελπισία που κοάζανε ανοιξιάτικα στην φθινοπωρινή ψυχή της. Κανείς ποτέ, δεν της έδινε σημασία, περισσότερη από όση άξιζε. Το ανθρώπινο δράμα είναι ακριβώς αυτό. Να ξέρεις ότι δεν αξίζεις τίποτε και να προσπαθείς να αποδείξεις ότι αξίζεις κάτι.

Όταν έμεινε μόνη στην ζωή η Ανδρομάχη, άρχισε να σκέφτεται σαν μεξικάνικος κάκτος στην άνυδρη έρημο. Εκείνο το βράδυ, παρακάλεσε τον Άγιο Κυπριανό να μεσολαβήσει να λυθούν επιτέλους τα μάγια και να βρει επιτέλους έναν σύζυγο γιατί οι γυναίκες και οι κονσέρβες έχουν μια χρονική διάρκεια ζωής, διαφορετικά γίνονται δηλητήριο. Δεν ξέρουμε κατά πόσο επενέβη ο Άγιος στο θέμα της Ανδρομάχης, εκείνο που ξέρουμε όμως είναι πως ο Ροςς έχασε το ένα από τα δύο τελικά του σίγμα, σε αυτοκινητικό ατύχημα, και ότι, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνανε οι Αυστραλιανοί γιατροί, έχασε και τα υπόλοιπα τρία γράμματα και έμεινε ένα θαυμάσιο παρελθόν, μετανάστη, ο οποίος παλεύει σ' όλη του την ζωή για να δημιουργήσει έναν αυτοκινητικό θάνατο.

Για την Αυστραλία ήταν φθινόπωρο. Για την Ανδρομάχη ήταν άνοιξη. Φυσικά, αυτήν την άνοιξη την έντυσε στα μαύρα, έβαλε και μαύρα κρέπια γύρω από την φωτό του Ροςς και έλεγε πόσο θαυμάσιος ήταν αυτός ο αδερφός, που πρόσεξε περισσότερο τα καγκουρό παρά το μέλλον μιας σταφιδιασμένης αδερφής.

Όμως κάτι τέτοια ζητήματα, τα λύνουν καμιά φορά οι συμβολαιογράφοι - Νοτάριοι - οι οποίοι είναι πολλές φορές συμπαθείς, και πολλές φορές αντιπαθέστατοι. Για την Ανδρομάχη ο συμβολαιογράφος ήταν κάτι παραπάνω από χαμόγελο. Έφερε την καλή είδηση του θανάτου του Ροςς μαζί με καμιά τριανταριά χιλιάδες ντόλαρς, της χαμογέλασε, της δήλωσε ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα είχαν στα χέρια τους τα χρήματα, έφαγε γλυκό πορτοκάλι τυλιχτό, που είναι ένα κι ένα για παρηγοριά, είχε καθαρά νύχια, καθαρό πουκάμισο και πάνω απ' όλα ήταν και ανύπαντρος.

Το μικρό του όνομα ήταν Αναστάσιος. Οι φίλοι του τον έλεγαν απλώς Τάσο και οι εχθροί του "παλιολωποδύτη". ΄Όλα τ' άλλα ήταν κάπως υποφερτά, αγαπούσε τα κρεμμύδια, τα χελιδόνια, την μουσική του Μπαχ, αγόραζε φυλλάδια με σκοπό να σχηματίσει βιβλιοθήκη, αλλά, έχανε τα φυλλάδια και αγόραζε τα βιβλία ολόκληρα.

Η Ανδρομάχη, έκλαψε όσο μπορεί να κλάψει ένα στιμμένο σφουγγαρόπανο.

- Δεν είχα άλλον από αυτόν, είπε λυγμικά.

Στην πραγματικότητα, δεν είχε ούτε αυτόν.

Πάντως, έκαψε αρκετές ποσότητες λιβανιού, έκανε περισσότερες προσευχές και επικλήσεις, μια μεγάλη πιατέλα στάρι "υπέρ αναπαύσεως" αλλά η ίδια δεν έφαγε γιατί είχε ακούσει ότι τελευταίως σέρνονται πολλές δηλητηριάσεις από βρασμένο στάρι.

Όταν μαθεύτηκε το νέο για τα τριάντα χιλιάδες αυστραλέζικα ντόλαρς, ο μικρός κόσμος της Ανδρομάχης γέμισε χαμόγελα. Εκείνος που δεν χαμογελούσε ήταν ο άνθρωπος που κολλούσε με ψαρόκολλά. Όμως στην γειτονιά υπήρχαν ένα σωρό μαγαζιά που πουλούσαν αγκινάρες ή μπρισίμια, ή καθαριστήρια, ένα σωρό τέτοια που με τριάντα χιλιάδες ντόλαρς θα πλήρωναν τα γραμμάτιά τους και θα επεκτείνανε τις δουλειές.

- Ναι, αλλά να πάρεις την Ανδρομάχη ? έλεγε ο φίλος στο φίλο.

- Γιατί ? Αυτή που πήρες εσύ είναι καλύτερη ?

Ορισμένως δεν ήτανε, οι γυναίκες που περνάνε τα τριάντα πέντε, αδύνατες ή παχιές, μοιάζουνε τόσο πολύ μεταξύ τους όπως όλα τα εμετικά, που δίνονται σε περιπτώσεις τροφικής δηλητηρίασης.

Η πολιορκία της Τροίας κράτησε δέκα χρόνια. Η πολιορκία των ντόλαρς κράτησε πολύ λιγότερο, ίσως επειδή δεν υπήρχε ένας Οδυσσέας να φτιάξει κάποιον καινούργιο Δούρειο Ίππο ή επειδή η Τροία-Ανδρομάχη είχε πολύ πιο αδύνατα τείχη. Χαμογελούσε λοιπόν, χαρίζοντας ελπίδες σε όλον τον ανύπαντρο πληθυσμό της γειτονιάς, μιλούσε για την Αυστραλία σαν κάτι που μοιάζει με παράδεισο και για τον Κουκ που την ανακάλυψε σαν κάτι που μοιάζει με ήρωα.

Ο συμβολαιογράφος, Αναστάσιος πάντοτε, πηγαινοερχόταν γεμάτος υποσχέσεις, χαρτιά με χαρτόσημα, πληρεξούσια και άλλα τέτοια συμπαθέστατα είδη. Το μόνο που δεν έφερε ποτέ ήταν ούτε ένα ντόλαρ.

Άς πάρουμε τώρα για σκηνικό, ένα βράδυ που ψιλόβρεχε υγρασία, που τα φώτα είναι θολά μέσα σε μια πρόστυχη ομίχλη, και που τα παιδιά μαζεύονται νωρίς να μελετήσουν υπό τον όρο ότι έχει χαλάσει η τι-βι.

Ο συμβολαιογράφος Αναστάσιος χτύπησε την πόρτα της, σκούπισε τα πόδια του σε μια ψάθα οθωνικής εποχής, δεν έβγαλε το παλτό του και είπε γεμάτος χαρές :

- Θέλετε να ντυθείτε να πάμε έξω ?

Η Ανδρομάχη ήθελε. Μπορεί βέβαια να μην είχε τόσο καλά φουστάνια για να βγει μ' έναν συμβολαιογράφο, πάντως σαν γυναίκα τα βόλεψε, και αργότερα βρέθηκε μαζί του σε ένα εστιατόριο. Ο καβαλιέρος της, κοίταζε τον κατάλογο και άρχισε να παραγγέλνει τα φαγητά εκείνα που είχαν τους μεγαλύτερους αριθμούς. Όταν ένας άντρας παραγγέλνει ακριβά φαγητά, ποτέ δεν έχει καλό σκοπό και αυτό, πρέπει να προβλέπεται από τον Ποινικό Κώδικα.

Η Ανδρομάχη έφαγε λαγό στιφάδο, που το βράδυ, έτσι και το φας, είναι μια χαραμάδα για να περάσει κανείς στον Θάνατο, έφαγε κοπανιστή της Μυκόνου, έφαγε αγριογούρουνο γιατί σιχαινόταν το ήμερο γουρούνι που την συνόδευε, και πάνω στο δεύτερο μπουκάλι κρασί - εμφιαλωμένο χρώμα ροζέ - ένιωσε το χέρι του συμβολαιογράφου να πιάνει το δικό της.

- Θέλετε...?

Ήθελε.

Ο άνθρωπος, έρχεται μια εποχή που δεν μπορεί να είναι μόνος του.

- Να τα πούμε ?

Τα είπανε.

Τρεις Κυριακές αργότερα ο σεβαστός ιερέας έψαλλε "και δώσε ευκαρπίαν τη παιδίσκη ταύτη", μερικοί καλεσμένοι πετάξανε ρύζι και φύλλα ρόδων, στην πόρτα εκατό ιδρωμένα χέρια σφίξανε τα χέρια του ζεύγους, όλα ήταν πάρα πολύ ωραία, μόνο που ο καντηλανάφτης φώναζε να κάνουνε γρήγορα γιατί ήταν ήδη οκτώ παρά δύο, και στις οκτώ είχε ορισθεί άλλος γάμος.

Εβδομάδες τέσσερις.

Ευτυχία.

Πατάτες γιαχνί.

Σαπούνι, απορρυπαντικά, σκυλοτροφές και γατοτροφές.

Ειδοποίηση από το Αυστραλιανό Προξενείο.

Ο συμβολαιογράφος Αναστάσιος με άψογο κολλάρο και νύχια.

Ο κύριος Πρόξενος "...το παρόν δεν καλύπτει τους οφειλόμενους εις την Αυστραλιανή Κυβέρνηση φόρους του μακαρίτου Ροςς - δύο σίγμα - κλπ. κλπ. κλπ.".

Το βράδυ φάγανε το μεσημεριανό.

Την άλλη μέρα, δεν μαγειρέψανε λόγω πένθους.

Κάπου μακριά, χασκογελούσανε τα καγκουρό...