1981

ΕΚΔΟΣΗ: ανέκδοτο

1


Νικόλας Άσιμος -Σαλόκιν Σόμισα

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα,
στον άνθρωπο που μούδωσε τη γνώση στο να κάτσω
να το γράψω και να το τυπώσω.

2


ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΑ

Ευτούτοτοβιβλίο -κι ας φανεί παράξενο -δεν είναι δυνατό να διωχθεί, γιατί ο συγγραφέας του από πάντοτε παλεύει
για την ελεύθερη έκφραση, και τόχει κατακτήσει το δικαίωμα τουλάχιστο για τον εαυτό του, πληρώνοντας αντίτιμο
χιλιάδες χαμαλίκια.
Τυπώθηκε επίσης σελιγοστά αντίτυπα και δεν πουλιέται στο εμπόριο, και όπου μοιράζεται, η τιμή που πληρώνεις ίσα
ίσα καλύπτει το κόστοςτης αντιπαραγωγοπαραγωγής του. Όχι τον κόποτου εκδότη-συγγραφέα, ούτετονκόπο του
μοιράσματος.
Όποιοςθέλει μπορείνατο πουλά, αλλά χωρίς κέρδος.
Δεν είναι δυνατό να κατασχεθεί, διότιπαρ’ όλαόσα πιστεύει ο συγγραφέας, έχεικαι κάποια μέσα του ψυχή τυπωμένη
στο χαρτί, και είναι δύσκολο να βρεθεί, και δεν κατάσχεται η ψυχή.
Και εξ’ άλλου αυτός που τόγραψε τυχαίνει ναείναι άγνωστος -ευρύτατα γνωστός. Και μια κατάσχεση θα τον έκανε
ευρύτατα γνωστό χωρίς το “άγνωστος”, και αυτό θα ήταν ηκαλύτερη διαφήμιση, και δεσυμφέρει στους κρατούντες,
αλλάούτε κι ο ίδιος δέχεται τη διαφήμισή του.
Τέλος, το βιβλίο τούτο θα περάσει ντούκου και δε θα γίνει ποτέ της μόδας, όσο ζει ο συγγραφέας του, αλλά και από
μόνο του. Διότι είναι -θάλεγε κανείς - “εκτός τόπουκαι χρόνου” παρότι αναφέρεται σετόπο και σε χρόνο, και απλοϊκά
άτοπον. Ούτεκαν διά της εις άτοπον απαγωγής αναγκαίον.
Δεν έχει σημασία πού θα διαβαστεί.
Τόσο το χειρότερο πούθα διαβαστεί.
Εξ’ άλλου είναι εκτός Νόμου. Όπερ σημαίνει πωςείναι πέρα και πάνω από το Νόμο. Καιτον Νόμοτον απορρίπτει ως
χυδαίοκι άχρηστο καιτονεξεπερνά.
Δεν είναι φτηνό παρά πουη τιμή του ξεγελά. Δεν είναικαν “πορνό”. Δεν ασχολείται με θέματα κοινούενδιαφέροντος
όπως: άπλυτα παπάδων, τραβεστί, μπουρδέλα, Rock και τα τοιαύτα.
Όσον αφορά το κάθε τι και ότι, αναλαμβάνω την ευθύνηεγώ, ως χαρακτηρισθέντας αλήτης και σχιζοειδής. Όχι
συμφώνως τώ Νόμω. Ουδεμίαν σχέσιν έχει ο Νόμος μ’ εμένα κι εγώ μ’ αυτόν.
Αλλάέτσι για το έτσι. Γιατί πάντα αναλαμβάνω την ευθύνη του τικάνω.
Και δε γίνεται. Το κάνω.
Αλλάαυτό αποδεικνύει πως Γίνεται !!!
Κάντο λοιπόν !

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

3


Ότανπλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν ταβιβλία.
Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά τον θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης
ζωής μπορώ να καταγράφω και το θάνατο.
Ενώοι πιο πολλοί που καταγράφουν τη ζωή στο θάνατό της δεν το ξέρουν και το νομίζουναυτό ζωή. Χα ;
ΖωήκαιΚίνηση. με τον καθένα στο καβούκι του, που δεν είναι καν προσωπικό, κλεισμένοι στον τάφο, χωρίς καν τη
δύναμη του τυμβωρύχου, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι να κόβει το φως.
Ό,τικι αν κατ’ έγραψαως τα τώρα (κασσέττες κλπ.) έγιναν ύστερααπ’ το θάνατο της ζωής και της λειτουργίας των
κομματιών, που κατάληξαν στραγάλιακαι πιπίλα άλλων πιο αδύναμων από μένα, που η βολεμένη τους απραξία τους
οδηγεί στο να περνάν την ώρα και να εκτονώνονται και μέσα από μένα.
Εκτονώτονώ Δονήσεις. Εκτονούν τονούν Δονήσεις. Τσιμπιές. Δονήσεις. Τρύπες, τρυπάρες, τρυπίτσες... όλο αυτό με
καταστέλλει. Θαγίνω ξανάτοσουρωτήρι;
Τώραγράφω μετη μέθοδοτουπροτιμότερου πουείναι θάνατος διπλός. Προκειμένουναπουλάω ταβιβλία τουθανάτου
του Rock, τη Μπέττυ και τη Γώγου, όπως έχω καταλήξει.
Άςκυκλοφορήσω στη πιάτσα το δικό μου θάνατο.
Δεπιστεύω ότι βοηθάω κανένα. Ούτε εμένα.
Ηπροσπάθεια που καταβάλλω νακαταγράψω επαναλαμβάνοντας αυτό που ήταν ηζωήείναι αφόρητη και δεν
ισοβαρίζεται απ’ ταλεφτάπου θαχάσω ή θα βγάλω κι απ’ τις πιθανές διώξεις που θαέχω.
Όποιος αγοράζει βιβλία και μένει σ’ αυτά είναι ηλίθιος, είναι πτώμα και χειρότερο. δενξέρει ούτε υποψιάζεται τον
θάνατό του.
Εσύ που μ’ αγοράζεις με σκοτώνεις. Αλλάπρώτα σκότωσες τον εαυτό σου.
Πάντως μάθε. δεν πρόκειται να βρεις και τίποτα ατόφιο εδώ μέσα.
Οι πραγματικές ζωϊκές μουστιγμές δενκαταγράφονται.
Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω. Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε
ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω. Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.
Τηζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τιυπάρχειεδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.
πιο δικιά μου ηψιλόπετση
πιο δικιάσου η χοντρόπετση.

-----
Κρίμα που πήγε κι αυτό έτσι
κρίμα που δεν ήταν αλλοιώς
και σταματάωσε μιαλέξη
π’ αποροφάει ο θάνατος.

Στροφή από το τελευταίο μου σουξέ.
-----

Το βιβλίο περιέχει πολλά
Ακόμακαι τηλεκτουσία του ΚΡΟΚ.
Την ουσία δεν την περιέχει
Εγώ συχνά απουσιάζω
στην ουσία της απουσίας.

Ανείσαι η ροή που τρέχει
ή τοσταμάτημα του ήχου
χτύπα.
Αλλοιώς μην ενοχλήσεις.
Μη διαταράξεις τη θείααταραξία
τουθνητούόντοςπου εμμένει.

Εσύ το παραβίασεςκιαυτό το ίδιο εύκολα.
Είπες. πως γράφτηκε για σένα.
Ίσως. μπορεί. Αλλά εσύδεν είσαι σύ.
Βέβαια σε θαυμάζω που μπορείςκαι επεμβαίνεις.

Όπωςτότε πουπέταξες τη πίστη του Ηλία στον υπόνομο.
Αλλάεσύ δεν είσαι σύ. Δεν ξέρω αν θα δεχόσουν επεμβάσεις πάνω σου.

-----
Νόμιζα πως μ’ έπιασε ότιχειρότερο απεχθάνομαι. Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό.
Ήθελα απλά ναπειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις ταόριά σου.
Έγινα απαίσιος, απαίσιος, πιο απαίσιος απ’ ότιήσουν κάποτε εσύ.
Ήθελα νασε κάνω να ξεκολλήσεις. Ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.

4


Αυτό το σπίτι με πειράζει. κι ότιπεριέχει. Πρέπει να σούριξα πολύ-πολύ ξύλο κι άντεξες. Πρέπει ναήμουνα αισχρός,
αισχρός κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αδύναμος, αδύναμος και με δέχτηκες. Πρέπει να είχα αποκοπεί κι ακολούθησες.
Βρήκα τη δύναμη να δώσω τέλος και μου μίλησες.
Πως. δεν υπάρχει τέλος. Τέλος κι Αρχή τ’ αυτό. Τώρα ξέρω πως είσαι ο πιο φανταστικός άνθρωπος. Έχεις τεράστια
δύναμη. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Δε σεφοβάμαι μη κυλήσεις. Αφού μπόρεσες να ταπεινωθείς.
Αφού μπόρεσες να κυλιστείς.
Αφού χτύπησες και σύ στο μαχαίρι.
Δε με πειράζει πια το σπίτι.
Ούτετο περιβάλλον σου.
Τώραξέρω ότιξέρεις. Κι ό,τιξέρεις είναιιδιαίτερο. Είναιδικόσου. Δεσε φοβάμαι πια. Αυτή τη νύχτα μ’ έχεις
ξεπεράσει. Δεν έχει σημασία που σ’ αγαπάω. Δεν έχεισημασία πουσου δόθηκαπρώτος εγώ. Δεν έχεισημασία που δε
μπορώ ναπάω μ’ άλληγυναίκαπια. Δεν έχει σημασίατίποτα.
Με βοήθησες πολύ χωρίς νατο ξέρεις. Και δεντόξερα και ‘γω. Απελευθέρωσα όλα μουτα ζωικά ένστικτα και ήσουνα
δίπλα απλή. Είναι φανταστικό.
Αυτό σίγουρα δεν τόχω ξαναζήσει. Ή αν το έζησα δεν το θυμάμαι.
Κιήσουναδίπλα. Τώρα ξέρω ότιξέρεις. Τώρα ξέρω πως δεν ήταν ζήλεια.
Ήταν απαραίτητο να γίνει. Ήθελα ναπειστώ.
Χαίρομαι που είσαι έτσι. Χαίρομαι που δενέπεσα έξω. Ξαναβρίσκω τις δυνάμεις μου. Σ’ ευχαριστώ. Νοιώθω σα να
έχω συνδέσει τη μοίρα μου μαζί σου.
Εσύ έχεις το Πίττ σου. Νοιώθω σαν κάτι ναξεκουνάει. Σανααρχίζει κάτι που άρχισε από καιρό. Καιδετο κατάλαβα.
Τώραξέρω ότιξέρεις.
Σουέχωεμπιστοσύνη.
Αυτά.

Γράφωαργά, σταθερά απλοϊκά. Δεγράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα. Τα γραφτά σου είναι στρόβιλος. Όπως
στρόβιλος και σύστο στρόβιλο.
Ίσως νάχεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως νασ’ έχω αδικήσει, όπως είχες πει.
Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με τα πράμματα. Με τους ανθρώπους πράγματα. Με ταγύρω που με κόβουν.
Χρειάστηκα δύναμη πολλή γι’ αυτό. Γράφωαργά, σταθεράαπλοϊκά. Μπορώ κι αντέχω. Αλλά εγώσαν κινηθώ
πραγματικά, εγώ γκρεμίζω. Γίνομαι στρόβιλος κι εγώ. Με κομμένητην ανάσαεγώ δρω. Εγώ τ’ αλλάζω τα πράμματα.
Εσύ δεν έχεις κόψει. Δεν τααλλάζεις τα πράμματα. Είσαι μέσα σ’ αυτά. Γίνεσαι ένα μ’ αυτά. Αλλά σεξέρω καλά. Είσαι
πολύ μακριά από όλα τούτα. Πρέπει να χρειάστηκες πολύ δύναμη για νατο κάνεις και ίσως περισσότερη από μένα.
Μπορείς κι αντέχεις. Εσύ διάλεξες έτσι. Διάλεξες να σκίζεσαι. Σπας τον εαυτό σου χίλια κομμάτια. Δεν τα αλλάζεις τα
πράμματα, αφήνεσαι να σε αλλάζουν. Εσύ που είδες άλλο πράμα διαφορετικό. Και δεσεκαταπίνουν. Γιατί περπάτησες
καισύστο κομμένο το σκοινί επάνω. Παίζεις τη ψυχήσου στο δικό σου τριπ. Ίσως να την παίζεις από μένανε
διαφορετικά. Αλλά πάντως την παίζεις. Όμως για νατο κάνω χρειάστηκε ναξαναρχίσω να γράφω κι εγώ. και να
διαβάσω μερικάαπ’ τα γραφτά σου.
Με κομμένη την ανάσα...
Γιαυτό και ταγραφτά χρειάζονται κι αυτά καμμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα
στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιάκαι φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.
Γιαυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.
Αντί για κάποιον που σε ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιον τρίτο, είσαι η ίδια σύ μες στο χαρτί.
Γιακάποιον που σε ξέρει και μπορεί να δει, κι έχει τη δύναμηνατο παραδεχτεί. Γιατίσυχνά με πιάνεις και πιανόμαστε,
σεπιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σα σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Σαν είναι άδειο το μυαλό μου και σου ξεβιδωθούν
τα μάτια. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα τούτο. Ίσως κάποτε καταλάβει. Αλλάακόμη είμαστεεκεί και τα γραφτά
χρειάζονται κι αυτά. Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά.
Αλλάχρειάζονται διά το μεταξύ μας. Για μένα που με ξέρεις. Για σένα που σε ξέρω.
Ανάποδα το γράφω απ’ ότιτόπα πριν. Για κάποιον τρίτο ταχαρτιά δε χρειάζονται καθόλου.
Όντωςπαρατήρησα κι αυτό. Στα γραφτά σου το τολμάς και ακουμπάς ταπάντα.
Και εμένα δεν τολμάς να μ’ ακουμπήσεις. Πάντως εγώ τολμώ και σ’ ακουμπώ. Δεν ξέρω ποιόείναι το καλύτερο ήκι αν
είναι το ίδιο ακριβώς. Ή, αν υπάρχει το καλύτερο.
Άραείναι έτσι.
Αρκούμαι σ’ αυτό.

Ένδειξις χαμαιτυπείο, παραπλεύρως πτυελοδοχείο, τίτλοςθεατρικού έργου σκ…σκατά.
Ενδεχομένως οιφίλοι σαςαπέθαναν, ενδεχομένως τους φίλουςσας τους ξέκαναν. Ενδεχομένως δεθα τους ξαναδείτε
πια.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Προχτές συνάντησα μια πάπια με το φίλο της το Νιόνιο. ΟΝιόνιος είναιγουρουνάκι. Ήτανε κοντά κι ένα παιδάκι, κι
αρχινάπαραμυθάκι…”
Προχθές έδρασαν οι “προβοκάτορες”. ΤοΠροεδρείον -Αρχηγείον κηρύσσει γενική επιστράτευση. Εμπρός! Ωςεις όλοι
αγωνισθώμενυπέρ;;; χούντες, φούντεςκαι τσαρούχια. Ο κύριος Γενικός μαζεύει υπογραφές, ηκυρίαΠροέδρου
επισκέπτεταιτο μοδίστρο. Ο φαλακρός γόης διατηρεί επαφάς με τον σκύλο τηςΓΣΑ. Ο σκύλος επισκέπτεται την
Αδαμαντία Βενάρδου.
Ο κέρβερος περιμένει μ’ έναψαλίδι. Τοψαλίδι γίνεται σανίδι γι αυτούς που πάλεψαν υπέρ των εντοπίων.
Τιείναι αυτό που το λένε αγάπη -τι είναι αυτό πουτολένε ομπρέλλα -τι είναι αυτό που το λένε μπρελόκ.
Οαστυνομικόςδιευθυντής μοιάζει με μπουλντόκ. Ηομπρέλλαγίνεται αλεξίπτωτο, ο κιμάς προελεύσεως Ροδεσίας.
Ένας παπάς κάνει ισορροπία στον ιστό της αράχνης. Ο Δράκος τουκαράτε κόβει τα περισσότερα εισιτήρια. Η κυρία
Κλεονίκη διαβάζει εφημερίδα. Πόλεμος σ’ όλα τα μέτωπα. Η εφημερίδα κατάσχεται.
Η κυρία Κλεονίκη άδειασε το σούπερ-μάρκετ. Ο απόγονος του Λώτ αποχτά Νόμπελ ειρήνης.
Τιείναιαυτό που κάνει νιάου-νιάουστα κεραμίδια.
Πεςαλεύρι. οι Τούρκοι μας πήραν την Κύπρο.
Πεςκιμάς προελεύσεως Κύπρου.
Απεργία πείνας. Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ σταματήσαν τα τανκς.
Η πάπια ήταν στρουμπουλή. Η πάπια είχε πάρτυ. Ο Νιόνιος ήθελε πολύ, πάρα πολύ νατον καλέσουν”...
Είμαστεαπό την Διεύθυνσιν Ασφαλείας δι’ υπόθεσίν σας.
Ο Νιόνιοςήταν στρουμπουλός. Δεν του άρεσε το μπάνιο.”

Οκύριος Μπάτς είχε χωρίστρα. “Γιατί δέρνετετον κόσμο;

-“Γιατίπαραπονιέται η γυναίκα μου πως δε γυρίζω νωρίςστο σπίτι και με στήνεις εσύ. Γι’ αυτό.”
Κάποτεσταμάτησα τριάντα μανιασμένους. Με κύκλωσαν. τους κοίταξα, τους είπα απλώς. Γιατί; Δεν έχω καιρό για
ξύλο. Περάστε αύριο από τον Πύργο να τραγουδήσουμε μαζί.
Τους γύρισα την πλάτη κι έφυγα. Τις έφαγα δυο μέρες μετά.
“Νιόνιο, είπε η πάπια, μυρίζεις άσχημα πολύ. Δε σ’ έπλυνε η μαμάσου! Όχιείπε ο Νιόνιος. Η μαμά μου θέλει να με
πλύνει, αλλά δεθέλω εγώ.
Απαπαπαπα, είπε η πάπια, αν δεν κάνεις μπάνιο, μ’ αυτά τα χάλιαδε σεδέχομαι στο πάρτυ. Κιέφυγε κουνώντας τα
φτερά της.”
Ταφτερά μας άνοιξαν την Πέμπτη και μας κόπηκαν την Παρασκευή.
Ολαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά.
Την αλλαγή μας την φέραν οι Πινέζοι. ΟιΠινέζοιδεν τρέφουν πτηνά. Χαμένο τίποτα δεν πάει είπαν τα τσαπιά…Τα
τσαπιά κουράστηκαν νασκάβουν. Σήμερα, τα τανκς χώνονται στο έδαφος και προεξέχει μόνο το κανόνι τους.
“Θατα ανατινάξουμε” είπαμε. Ξεχάσαμεότι το τανκς ανατινάσσεται με την φωτιά.
Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Οι δρόμοι μας γεμίσανε καπνούς. Ο καπνός έχει ηλικία. Η ηλικία για τον καπνό δεν
έχει όρια. Όσο μεγαλώνει τόσο δυναμώνει κι ο καπνός. Την αλλαγή την ξαναφέρανε τατανκς. Ο λαός εφησυχάζει…Με
ταχέρια…με ταδόντια…με τα νύχια…όλοι μαζί νακρατηθούμε. Δύσκολο…πολύδύσκολο. Η σαπίλα εισχώρησε
βαθειά. Με τα χέρια…με τα δόντια…με τολαρύγγι…
με τις φωνές…με ταρόπαλα. Όχι. τα ρόπαλα τα παίρνουν οι προβοκάτορες. Οιπροβοκάτορες; Ποιοι προβοκάτορες;
ΠΡΟΣΟΧΗ μη φοβίζετε τον κοσμάκη με τους προβοκάτορες. Η κυβέρνηση μας εκπροσωπεί. Εχθές έβγαλε
ανακοίνωση. μας προασπίζεται. Καιη Αστυνομία έβγαλε ανακοίνωση. Νάτο Σία και Αστυνομία.
Η αντλία αυτή τη φορά έριξε νερό με μέση πίεση. Οιχωροφύλακες αυτή τη φορά μας έδειραν με τρόπο.
Ο υπουργός εδιώχθη με τις κλωτσιές από τον κ. Υπαστυνόμο Α΄. Ο Α΄παραμένει. Ο υπουργός συσπειρώνεται. Το πρωί
ο υφιστάμενός τουδήλωσε στους δημοσιογράφουςτη γραμμή της κυβερνήσεως. Η Κύπρος φλέγεται. Το μαγαζί μου
στην Πλάκα έκλεισε. Ο ιπποπόταμος Φόρντ πήρε το μπάνιο του στην πισίνατης βίλας του στη Νέα Υόρκη και γελαστός
ο επιτετραμμένος του εδέχθη αντιπροσώπους των διαδηλωτών. Αυτοί οι αντιπρόσωποι! Ο ιπποπόταμος έπαιζε γκολφ.
Οι διαδηλωτές κουβαλούσαν ένα μεγάλο πανώ με τη λέξη ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Η λέξη “προδοσία” έγινε πολύ της μόδας. Η
λέξη “εξουσία” επίσης. Οι Τούρκοι είναι ποτισμένοι με όπιο. Η “γιαγιάέσφαξε την εγγονήτης για να μην πέσηστα
χέρια (πέη) τωνΤούρκων.”...
Α.Ν.Ο.Σ.Ι.Α.
Μερικοί Έλληνες διακηρύσσουν “Τούρκοι, είστε και σεις εργάτες”. Όλοιενωμένοι.
Η κυβέρνηση εδραιώνεται. Η ασφάλεια οργανώνεται. Το Νάτο εκκενώνεται. Οι προβοκάτορες οργανώνονται. Οι κυρίες
πήγανε διακοπές. Οι εταιρείες δίσκων τρίβουν τους κώλους των. Ο Στέας κάνει δηλώσεις. Όλεςοι οργανώσεις παίρνουν
θέσεις υπέρ. ΗΠλάκα ξαναβρίσκει τις δόξες της.
Ταθέατρα οργανώνονται. Τα “αδέλφια” μας υποδουλώνονται. Ο πόθος χαλυβδώνεται για λευτεριά.
Στο διπλανό ξενοδοχείο ο θυρωρός φορά μια κόκκινη γραββάτα και καλοδέχεται τους ξένους με χασμουρητά. Τον
αφορά ο κτύπος που σημαίνει το κουδούνι όταν ο πελάτης του δωματίου Β΄ τον καλέσει για νατουπάει τον καφέ. Τον
6


αντιμετωπίζει απλώς επαγγελματικά. Όλα τα άλλα γι’ αυτόν είναι Πινέζικα. Η γραβάτα του τον σφίγγει και κάθε τόσο
την τραβά.
“Ο Νιόνιος τάχει χαμένα. Ο φίλος του ο σκύλος του είπε πως έπρεπε να κάνει μπάνιο. Η αγελάδα κούνησε δυό φορές
την ουράτης και συμφώνησε κι αυτή. Έτρεξε στο γείτονα το γλάρο. Πάει στην πονηρή την αλεπού. Τρέχει στην σοφή
την κουκουβάγια. Όλοιτου είπαν: Άκουσε Νιόνιο, άμα θέλειςναπας στο πάρτυ ναπας στη μαμά σου να της πεις να
σου κάνει μπάνιο...
ΟΝιόνιος ήθελεπολύ ναπάει στο πάρτυ. Όλεςοι όμορφες γουρουνίτσες με τις κορδελίτσες τους και τα ψηλά τους τα
γοβάκια θα βρίσκονταν εκεί. Ήθελε πολύ ναδει τις γουρουνίτσες...”
Δεν θα τον αφήσουμεαυτόν. είναι ένας σατυροποιητής και τίποτα άλλο. Νομίζει πως κάποιος είναι.
Τιθαρρεί πως μπορεί να κάνει, εμείς έχουμε τα πάντα. Άστον εκεί με το τρύπιο πανταλόνι να μαζεύει τα κατουρημένα
καλαμάκια, να μερέψει την πείνα του. Μόνος του μας αρνήθηκε, δεν τον αρνηθήκαμεεμείς. Μόνος τουθα φάει το
κεφάλι του.

-Η είδηση δεν μπορεί ναδημοσιευτεί. Η επιστολή σας δεν μπορεί ναδημοσιευτεί. Το κείμενο πρέπει να το μαζέψετε.
νατο προσαρμόσετε, να το συμμορφώσετε. Βλέπετε,... υπάρχουν και Νόμοι.
-Μα δε μπορώ. -το ποτάμιξεχειλίζει, είναι πολλά αυτά που καίνε, πολλά αυτάπου λείπουν. Θέλωπερισσότερο αέρα.
Περισσότεροχώρο. Αποσυντίθεμαι. Έχωκαι γω ανάγκες, δε μπορώ άλλο. Ο χώρος που ζητώ δεν έχει σχέση με
οικόπεδο. Δεν το θέλω το οικόπεδο. Δεν το θέλω το ψυγείο, το αυτοκίνητο, τη γκόμενα, τον πράχτορά σας, την εταιρία
σας. Ναζήσω θέλω. Να ζήσω. και να ζήσουμε μαζίλεύτεροι κι ανθρώπινοι. Τους νόμους σας τους άντεξα. Παλιότερα
υπήρχε λόγος. Αλλά τώρα. τα ίδια Παντελάκι μου, τα ίδια Παντελή μου.
“Ο Νιόνιος δίστασε. σκέφτηκε. άρχισε να το αποφασίζει. Το αποφάσισε. Έτρεξε στη μαμάτου.
-Μαμά, τέλω σαπούνι και ν....ό. Σέλω να κάνω μπάνιο...”
…Τη φίλη μου την έχασα. Πήγε το πρωί για εξετάσεις στο γιατρό της. Είχε πόνους στην κοιλιά. Δε γύρισε ακόμα.
Είμαι γεμάτος σχισμές. Σχισμέςπου διαφαίνονται στο δέρμαόταν αδυνατίζει απότομα. Όπως ακριβώς σε μια λεχώνα.
Στην τσέπη μουέχω μια δραχμή. Γύρισαόλο το πρωί όλα ταυπουργείακαι τις εφημερίδες. Υπάρχει μία πιθανότητα
μεθαύριο να μας δώσουντην άδεια. αν μεδεχτεί ο υπουργός…Τιθέλω εγώ εδώ. Τι θέλω!
Μίλησα με τον επιχειρηματία. Άσιμε - μου λέει -το μαγαζί θα το δώσω, δεν αντέχω άλλο. Έχεις χρηματοδότη;
-Περίμενε -του λέω -είναι κρίμα ναχάσεις την ευκαιρία τώρα. Τώρα που σίγουρα θα δουλέψει το χειμώνα.
-Θα το δώσω - μου λέει -.
Πήρατηλέφωνο τα παιδιά. Βρήκα μόνο τον ένα.
-Θα πάμε Θεσσαλονίκη -του λέω. Βρες τα παιδιά και μη τους αφήσεις νασκορπίσουν. Έδωσα την είδηση στις
εφημερίδες. Κάτι τέτοιο θα το δημοσιεύσουν σίγουρα.
Μην τους αφήσεις νασκορπίσουν.
“Ο Νιόνιος έκανε το μπάνιο του. Και μάλιστα, μόνος του γιαπρώτη φορά. Η Μαμά τουτον χάιδευε γελώντας και
απορώντας.”
-Άραγεθα μ’ αφήσουν να κάνω παράσταση στη Θεσσαλονίκη!!!;…
“Ο Νιόνιος πήγε στο σπίτι της πάπιας. Κτύπησετο κουδούνι...ντρίνν...”
-Ο κύριος Α.
-Μάλιστα.
-Από το Αστυνομικό τμήμα.
-Τιθέλετε.
-Μαςκατήγγειλαν ότι κάνετε φασαρίακαιδεν εφαρμόζετε τους κανόνες της πολυκατοικίας.
-Μάλιστα και ποιος σας τόπε.
-Οι ένοικοι. Προχτές μάλιστα βγάλατε έξω τα σκουπίδια σεακατάλληλη ώρα.
Ξέρετε, απαγορεύεται.
-Απαγορεύεται;
-Μάλιστα.
-Τασκουπίδια...και ήρθατε γι'αυτό.
-Ναι, νασας κάνουμε συστάσεις.
-Χαίρετε. είπε ηπάπια. Χαίρετε. είπε ο Νιόνιος.
-Ποιοςείστε δε σας ξέρω. Σας έχω ξαναδεί;
-Μπα σεκαλό σουπάπια, είπε ο Νιόνιος. Μα δε με γνωρίζεις;
-Όχι, είπε η πάπια και φώναξε τις γουρουνίτσες.
-Γνωρίζει καμμιά σας τον κύριο. Τον ωραίο κύριο που ήρθε στο πάρτυ μας;
-Όχι, είπαν οιγουρουνίτσες και κύταζαν κλεφτά η μια την άλλη”.
Τηφίλη μου την έχασα, δεν είχα άλλη δραχμήνατηλεφωνήσω. Κάποτε σταμάτησα τριάντα μανιασμένους...Ουαίτοίς
πλανωμένοις.
ΟΔιευθυντής της Αστυνομίας μου συνέστησε να μη προβώ σε περαιτέρω επιπλοκές.
Το ντουέτο έκανε δηλώσεις στη Χριστιανική. Η φίλη μου δεγύρισε σπίτι. Η γειτόνισσα μου είπε χτες με γύρευαν τρεις
αστυνομικοί. Σήμερα ήρθαν για τα σκουπίδια. Και νόμισα εγώ πωςήταν...
“-Μαείμαι ο Νιόνιος, είπε το γουρουνάκι, δε μεγνωρίζετε;
-ΟΝιόνιος! Είπαν όλες τους με μια φωνή.
7


-Μα πώς έγινες έτσι. Τι ομορφιές είναι αυτές. Καλέ, τι ωραία που μυρίζει...
-Μ’ έπλυνε η μαμά μου με σαμπουάν. Με σαμπουάν Χαν.
-Καλέ τιόμορφοςπου είναι. Τι ωραία χωρίστρα...
-Τιωραίο κουστούμι, τιωραία γραβάτα.
Φώναζαν όλες μαζί οιγουρουνίτσες, κι απλώνανε μία μίαταχεράκια τους νατον αγγίξουν.”
Μη μ’ αγγίξουν. Δεθα μ’ αλλοτριώσουν. Απεργία πείνας.
-Γιατί δεν πήγες και σύ;
-Μα...
-Γιατί δεν κάνεις αντίσταση;
-Μα δε μπορώ. ο αγώνας μουείναι αλλού. Κάνω, αλλά δεν φαίνεται. Είμαι μαζίσας κιαπ’ έξω σας.
Είστε μαζί μου κι απέξω μου. Είμαστε διαφορετικοί. Κάποτε συναντιώμαστε. Κάποτε χωρίζουμε.
-Εγώ δεν έχω πανώ. Εγώ δεν έχω πομπό. Εγώ είμαι πανώ. Εγώ είμαι πομπός.
Πομπόςπου δενπιάνεται εύκολα. Πανώ που δεν διακρίνεται εύκολα. Είμαι μάζα και είμαι ένας -είμαι ένας και είμαι
μάζα. Σείς ίσως νοιώσετε. ‘Γω δε θα νοιώσω λεύτερος ποτέ. Λευτεριά είναι κι αυτή βόλεμα. Προς βόλεμα δε στέργω.
“-Πάμε μέσα -είπε η πάπια. Σήμερα γιορτάζουμε διπλά.
-Πάμε νασε κεράσουμε Νιόνιο…”
-Όχι, ευχαριστώ.
-Μα δε θέλετε να υπογράψετε συμβόλαιο; Μα…η εταιρεία μας σας εξασφαλίζει από πάσης πλευράς. Και τώρα μάλιστα
που δεν υπάρχει λογοκρισία.
-Δεν υπάρχει λογοκρισία;;;
-Υπάρχουν όμως Νόμοι. Ποτέ μουδεν κατάφερα να ευθυγραμιστώ με κανόνες συμπεριφοράς.
Σήμερα, ο νοικοκύρης μου είπε νατα μαζέψω και ναφύγω. Ο Νοικοκύρης μουείναι κοντός, ο νοικοκύρης μου είναι
στρουμπουλός. ΟΝοικοκύρης μου έχει υπόληψη. Η υπόληψηείναι κάτιπου κρέμεται, κρέμεται από μιατρίχα. Ο
Νοικοκύρης δεθέλει με κανένα τρόπο να τουπέσει η υπόληψή του.
Εγώ είμαι ψηλός, εγώ είμαι λεπτός.
Εγώ δεν έχω υπόληψη. Εγώ είμαι τρίχα.
Ο νοικοκύρης μου θέλει να αντικαταστήσει την τρίχα μου με μια άλλη τρίχα.
Η τρίχα μου δεν του πάει, τη φοβάται.
Τοβράδυ με πιάσανε να βγάζω τα σκουπίδια. Οι γείτονες με κατάγγειλαν στην Αστυνομία. Η Αστυνομία με κατάγγειλε
στους γείτονες. Οι δυο μαζί επέστησαν την προσοχήστο νοικοκύρη μου.
ΚυβέρνησηΕθνικής Ενότητος -Της Χούντας -
Όλοι θα δώσουν λόγο -ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ -Την αλλαγή την ξαναφέραν οι Πινέζοι.
Δεν περνάει ο Φασισμός
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΜΟΥ !

Είναιο πιο ανεύθυνος κι ο πιο υπεύθυνος
Μπάζει - μπάζει - μπάζει -το περβάζι μπάζει
Πάλι -πάλι -πάλι -το τσουκάλι βράζει

Δέσαμε τον όνο -χρόνο με τον χρόνο

Μένουμε σε πόθο και σας λέμε μύθο
των Ρωμιών το αίμα
γίνεται καδένα
κρέμεται

Στοπ. Προσοχή -Προσοχή…Επιχείριση ανασύστασης του ξεχασμένουκείμενου…
Όλοιστα ραδιόφωνά σας.
Προχθές συνάντησα μια πάπια...
ΠΡΟΣΟΧΗ Η εταιρεία Μοίρα παρουσιάζει

-Νικόλας Άσιμος - “Ο Παπάς”, -σούπερ επιτυχία - “Ο Παπάς” -
Μοίρα. η Ελληνική μουσικήεταιρεία.
Τοπαιδάκι άκουσε το παραμυθάκι και είπε:
Όχιεγώ δεν κάνω μπάνιο. Και δεν θα πιω το γάλα μου. Όοοοχι…

Σημείωση. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Panderma” με τίτλο “Μπανανία στοπ” τον Σεπτέμβρη του '74. Από

το κείμενο έλειπε το τελευταίο κομμάτι που τοβάζωεδώ σεπαρενθέσεις.
Κι όσο για μένα θύμωσα
πολύ με το Χρηστάκη
που ξέχασε ετούτη
τη σελίδα
κι ας ήτανε το κείμενο
του ποδαριού
Μα όλα ταδικά μου
είναι του ποδαριού.

8


Θυμάμαι πουπειράχτηκα πολύ με δαύτον πρώτη μουφορά και τελευταία. Με την προχειροδουλειά, γιατί το δέχτηκα
πως ήταν προχειροδουλειά και όχι σκοπιμότη...
Ίσως να μην έπρεπε ούτε αυτό και νάφταιγα εγώ, γιατί και γω, πόσες φορές δεν αναγκάστηκα να κάνω
προχειροδουλειές, να φαίνεται πως είμαι μουσικόςχωρίς ταλέντο. Και δε με ενδιέφερεαυτό. Παρά μονάχα το ναγίνει.
Καιγινόταν, κει πουκολώναν όλοι, έστω καιπρόχειρα, αυτό που ‘χαμε πιοπριν αποφασίσει. Αλλάτο Χρηστάκη τότε
δεν τον ήξερα καλά και δεν τον μέτρησασωστά. Φοβόμουν μη κι αυτός με ξεγελάσει. Όπωςόλοι. και με πονάει αυτό.
Μα ο Χρηστάκης ήταν ο Χρηστάκης, είναι και παραμένει ο Χρηστάκης. Κι ενώ οι καταστάσεις έρχονται και
παρέρχονται, όπως και οιάνθρωποι, ο Χρηστάκης σταθερά μένει στο περιθώριο και είναι περιθώριο. Ο μόνος παλαβός
εκδότης που στέγαζε κατά καιρούς όλους τους παλαβούς, κι οιπαλαβοί υπήρξαν σε στιγμέςτους παλαβοί χάρις σ’
αυτόν. Και όλο τηςΕλλάδας το εκδοτικό περιθώριο το κράτησε κατά καιρούςαυτός μονάχος. Καιυπήρξε ηψυχή. Κι
ίσωςακόμα, αν κι αυτό θα ήτανλυπηρό, να μηνυπάρχουν άλλοι.
Καιπώς τολμάς εσύ μαλάκα νατον κρίνεις, περαστικέ επαναστάτη της πορδής.

Κάποτεθα με διαβάσεις ίσως, θ’ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις.
Αλλάδεθάμαι πια εγώ, θάναι αυτή η μάσκαπου φορούν στους πεθαμένους. Όσουςτους χρησιμοποιούν μετά τον
θάνατό τους, όταν οιίδιοιδενυπάρχουν.
Όσουπήρχα με φοβόσουν.
Όσουπήρχαδε με άντεχες.
Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνειςέναδευτερόλεπτο κοντά, άμα σουτο ζητούσα.
Θαπροτιμούσα να μη μεδιάβαζες ποτέ.
Είναι καλύτερον’ αγοράσεις ήνακλέψεις ένα μπλουζάκι μετη φάτσα μουεπάνω τυπωμένη.
Κιαςσου φαίνεται γελοίο.
κι ας μου φαίνονταν γελοίο.

***

Χρειάζομαι μια γυναίκαγιασύντροφο. Όχι απλά σεξουαλικό σύντροφο. Αυτά δε θα τα μπορέσω ξανά. Χρειάζομαι μια
γυναίκαγια σύντροφο. Χρειάζομαι μια γυναίκα για να ξανοιχτώ. Για νατα δώσω όλα.
Γιανα ζήσω και ναπεθάνω άλλες τόσες φορές απ’ όσες έζησα και πέθανα. Χρειάζομαι μια γυναίκαγια ναξαναγενηθώ.
Όμως πάντοτε συμβαίνει. Τόξερα, αλλάπάντοτετο ξέχναγα. Πάντοτετο ήθελα ναχρειάζομαι. Καιναχρειάζομαι
γυναίκα.
Αλλά οιγυναίκες δε με πιάνουνε. Ίσως δε τις πιάνω κι εγώ. Άλλεςσυχνότητες.
Πάντοτεσυμβαίνει. Κιόμως παρ’ όλααυτά χρειάζομαι.
Χρειάζομαι ο φίλος μουνάναι γένουςθηλυκού.

***

Είχες το πλεονέκτημανα βλέπεις με εικόνες. Είχα τοπλεονέκτημαναδρω χωρίςαυτές. Εσύ εκεί μειονεκτείς. Εγώ
μειονεκτώ εκεί που εσύ πλεονεκτείς.
Θα μπορούσε νάταν το τέλειο. Εγώ αδράχνω τη στιγμή και δρω και σύ τηζωγραφίζεις. Άλλες περιγραφές θα πεις. Όχι.
θα πω εγώ.
Θα μπορούσενάμασταν το συμπλήρωμα. Όμως εσύ ζητάς εικόνισηκιεγώ γυρεύω δράση. Δεν κόλλαγαν αυτάκαι
σπάσαμε.
Κιόμως παρ’ όλαταύτα δενέχω τη γνώμη ότι ξεγελάστηκα. Άξιζε τον κόπο.

***

Άσχετε που σεπάω.
Ο εωσφόρος έζει έως ως απέθανε.
Οεωσφόροςαπέθανεν έωςωςέζει.
Απέθανεν ήέζειο εωσφόρος έως ως απέθανε.
Έζει ή απέθανεν ο εωσφόρος έως ως έζει.
Αυτό είναι το κλειδί του Κροκ.
Κι ο μόνοςυποτιθέμενος κροκάνθρωπος πουτοεπανέλαβε έστωκαιφραστικά ήταν ο Ιούδας. Αλλάδεν ήταν ο Ιούδας
ο αυθεντικός, ήταν ο κάλπικος.
Γι’ αυτό δεδέχομαι κι αυτόν ξανά στο σπίτι μου.
Όπως δε δέχομαι και σένα
ΑΣΧΕΤΕ.

9


***

Νάχεις τη δύναμη και τη σοφία τουΜαλάκα αυτό είναι το παν.
Θα είμαι το ουδέτερο.
Αλλάεσύ δεν τόπιασες κι έγραψες από κάτω
ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΛΑΚΑ !

***

Θέλεις ναπατάς σταθερά
Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλάπάντα στα ρηχά
Εμένα μ’ αρέσουν οιβαθειές θάλασσες
Κι ας μηγυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές
Άν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείςπαντού ναταξιδέψεις
Γιαυτό το ξέχασες που σούλεγα
μωρό μου κείνο το πρωινό
δίπλαστη σκάλα. Πωςη ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχήςστην ίδια γραμμήπλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώςέχεις νομίσει
Για μέναδεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
να δημιουργώ κόσμους.

***
Εγώδεν είμαι τουρίστας.
Δεθέλωνάμαι τ’ αξιοθέατο των τουριστών.
Ποτέ μου δενέχωπράξει για ναπερνάω την ώρα μου.
Δεθέλωναπερνάς την ώρα σου μαζί μου.
Ούτενα επισκέπτεσαι το χώρο μου τουριστικά.
Γιαυτό να μην ξανάρθεις.
Τώραθα σεβρίσκωόποτεθέλω εγώ.
Αντιστρέφω τους όρους.
Κρίμα που είναιέτσι.

***

Ωρε τι θα μπόραγανακάνω αν δεν ήτανε το καθημερινό χαμαλίκι.
Θα μπορούσανάχαπράξει αλλοιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλάτο ξέρω
τότεδε θα μπορούσατίποτα να κάνω. Γιατί δε θάμουναεγώ.
Γιατίθα ήμουν σανεσάς τους κάλπικους φονιάδες.
Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους χέστες.
Γιατί θα ήμουνα και γω σαν τους αριστερούς, σαν τους “αναρχικούς” και ταπρεζόνια.
Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και το μπαμπά.
Γιατί θαρούφαγα τους γύρω.
Γιατί στα λόγια θα ‘μουνα ο πρώτος του χωριού ο γκράντεπαναστάτης.
Γιατί θα ήμουν σαν και σέναπούστη.
Γιατί θα ήμουν σαν και σέναφεμινίστρια κουφάλα.
Γιατίθατάθελαόλα και γω δικά μου.
Γιατίθα μ’ ενδιέφερε να μη μουπέσει η μύτη.
Γιατίθα φόραγακαι γω το προσωπείο.
Γιατί θενάχα τόνα πόδι εδώ και τάλλο απ’ την άλλη.

10


Γιατίστο πρώτο ζόρι θάχα νακαταφύγω σ’ αυτούς που μούναι ξένοι και δικοί.
Γιατίθαήμουν κόσμος, κόσμος μες στονκοσμάκη.
Γιατίδεθάμουναεγώ.
Τοπροτιμώ το χαμαλίκι.
Αλλάδετη μπορώ τη μέθοδο. Δεν την αντέχω.
Η μέθοδος του προτιμότερουόταν την εφαρμόζω μεσκοτώνει.
Ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί. Μούρθε κάποτε η φράση στο κεφάλι. Ρώτησα τισημαίνει.
“Πατέρα, πατέρα, γιατί μ’ εγκαταλείπεις”. Κι αυτό ήταν ηλίθιο, όπως το χαμαλίκι.
Χειρότερο απ’ αυτό.
Νάχα τη δύναμη να πω ξανά το “δε μουεπιτρέπεται να θέλω”.

***

Κόψετόνα, κόψε τάλλο
κόψε τούτο, κόψε κείνο
κόψε, κόψε, κόψε,
… δεν υπάρχει τίποτα να κόψεις
Τότεαπό τιν’ αποκοπείς.
Σίσυφος…
Φτάνεις ως το τέρμα.
Και ξανά απ’ την αρχή.
Είναιτο ίδιο τέρμα;
Η ίδια αρχή;
ίσως κάποτε νοιώσωτηδιαφορά.
Θάχω τη δύναμη;

* Για ‘σένα που ταδιαβάζεις φίλε αναγνώστα φαίνονται απλά και κατανοητά κι ηλίθια, σαν συμβάντα της ζωής σου.
Όμως για κάποιον που έζησε όπως ζω. και δεν υπήρξεποτέ του αναγνώστης είναι διαφορετικά. Εσύ θα ‘χεις τη δύναμη
να νοιώσεις έστω και μόνο αυτό.
***

Συχνά σα με ρωτούσανε αν είμαι καλλιτέχνης
εγώ απάνταγαπως ναι, αλλά δεν κάνω τέχνη.
Προσπαθώ ναδημιουργήσω τις συνθήκες για νακάνουμε και τέχνη.

***

Δεν έδωσα σεάλλον
τακλειδιά
ούτε του σπιτιού μου
ούτε της καρδιάς μου
Αρνήθηκες νατα πάρεις
Φοβήθηκες μήπως
σου ξεκλειδώσω
τη δική σου
καρδιά.

ΤΟ ΤΡΟΧΟΦΟΡΟ

Δε μπαίνω σε λεωφορείο. Δε τα μπορώ. Δε γίνομαι ψάρισε κονσέρβα εγώ. Γι αυτό και δεν πολυμετακινούμαι. Και
κόλλησαΕξάρχεια. Και πηγαίνω με τα πόδια. Το προτιμάω με τα πόδια. Και στου διάλου τη μάνα με τα πόδια, κι ας
έχω και το πιτσιρίκι. Πάντως τυχαίνει και τοπαραβαίνω τούτο δω καταναγκαστικά, καμμιά φορά.
Όπως και τότες που θυμάμαι μπήκα μια φορά στον ηλεκτρικό καπνίζοντας τσιγάρο. Πετάγεται μιακλώσσα, μια
καρακάξαγκιόσα και μουλέει να το σβύσωγιατί απαγορεύεται. “Κυρία μου”, της λέω, “εάν σας ενοχλείτοτσιγάροθα
τοσβύσω, γιατί δεθα τόθελα ποτέ να ενοχλώ το διπλανό, αλλά ετούτο το ‘απαγορεύεται’ ποτέ δεν το κατάλαβα, ποτέ
μου δετο χώνεψα. Καθότιτο μυαλό μου είναι λειψό καιφτάνει μέχρι τόσο. “Απαγορεύεται”, μου λέει, “Είναι διαταγή
εκ της Αστυνομίας”, και “θακαλέσωτην Αστυνομία, χίπυ, αλήτη, γύφτε βρωμερέ. Και μίασματης κοινωνίας”.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Καιτότες άναψα και γω κι αφούτοείπαφωναχτά πως δε τα χάφτω τούταεγώ, και πως δε δέχομαι Αστυνομία γω,
παπάδες, δικαστές, καθηγητές και βάλε και δε μπορεί μια κλώσσα, μια καρακάξα γκιόσσα να με καταστείλλει και την
παρακαλώ να το βουλώσει, γιατί είμαι και τρελλός με δίπλωμακι αν αυτήέχει την τσιρίδα εύκολη εγώ σαν θέλω
ουρλιάζω σαν τον Ταρζάν.
Είπααυτό που ήτανε, είπα την αλήθεια. Μόνο που την έριξα κατάμουτρα, πως ήτανε μια κλώσσα, μια καρακάξα
γκιόσα.
Και πέσανε επάνω τα θηρία, όχι στη γκιόσσα αλλά σε με, ναπροστατέψουν δυστυχώς το ασθενές, και την τιμή και την
υπόληψη της κυρίας καρακάξας, της οποιαδήποτε κατίνας με *****, κι ας ήτανε η ίδια θωρηκτό, διπλή στα κιλά από
εμέ. Αλλά τι να περιμένεις από αυτούς που δε το βρήκαν το ***** ποτές, παρά μονάχαστο μπουρδέλλο και περιμένουν
στην ουρά και χύνουνε σεδυο λεπτά. Όπως και τότε που τους βάζαν στο στρατό να γαμάνε τα τσουβάλια και να
φωνάζουν όλοι τους στρατιωτικά το πως καφλώνουνε μ’ αυτά και χύνουνε για την πατρίδα. Της πατρίδας μας η
παρθενιά και τα τσουβάλια. Και έγραψε ο Καλιαρντάρης ο Πετρόπουλοςεκείνο το “Μπουρδέλο” και τρέχουν όλοι μα
όλοιπαλαβοί νατοαγοράσουνε. Όπως ανοίγουνε σαν παλαβοί τα αθλητικά γιαναδιαβάσουντον αγώνα, που τονείδαν
με τα μάτια τους, τον είδαν και τον ξέρουν. Όλοι στο τριπτουδύστυχου του σκύλου ...
με τοκουδουνάκι και το φαϊ. Με το κουδουνάκι σας μαντρώνουν.
Θαυμάζωτο κουράγιο σουτυχαία άσχετη πουτάνα. Εσύ καταναγκάστηκες κι αντί να είσαι πιο καθαρή από την άλλη τη
λεχρή μικροαστή τη φεμινίστρια κουφάλα την “καταπιεσμένη” που έδεσε το γάιδαρο και υπανδρεύθη και στέλνει το
χαμάλη για δουλειά, και δεν πλένει και ταπιάτα, διότι της είναι ταπεινωτικό, και τον βάζει και ταπλένει αυτός καμμιά
φορά, και πάνταείναι κουρασμένη στο κρεβάτι και τον στέλνει στο μπορντέλλο.
Τουλάχιστον εσύ ξαλαφρώνεις έστω κι έτσι αυτόν τον φουκαρά μα και μαλάκα φυσικά. Αλλά κρίμα δυστυχώς για σένα
και για μένα δεσυμβαίνει ούτε αυτό. Γιατίσαν πέρασα τυχαία μιαφοράέξω απ’ το μπορντέλλο, είπα με τους φίλους
και τις φίλες μου να μπω στο έτσι για την πλάκα για να δω τι γίνεται. Αλλάσεβρήκα δυστυχώςκαισένα με στολή,
φορούσες φόρμα γκριζωπή. Φαίνεται την είδες όπως όλοι
τη δουλειά πολύ εργατικά.
Αλλάας επανέλθω. Επειδήτους είπα πως είμαι ο Ταρζάν, και ήμουν ο Ταρζάν εκείνη τη στιγμή, το επεισόδιο έληξε
ειρηνικά και κάπνισα και ειρηνικά και τοτσιγάρο, και τόσβησα στο πάτωμα. Αλλάτο πράγμα δεν έληξε εδώ, γιατί δε
βρέθηκε κανένας νακαπνίσει. Ούτε να πάρει θέση. Και υπήρχαν και φρικιάεκεί και υπήρχαν και κομμουνιστές και
υπήρχαν και αναρχικοί. Όλοι τους μουρμούρηδες βουβοί.
Αλλάτι να περιμένεις από τα ψάρια. Τα ψάριατακλεισμένα σε κονσέρβα.
Πάντως το επεισόδιο μου θύμισε πολύ τους Κρητικούς. Όπουσ’ όλα τα λεωφορείατης γραμμής κρεμάσανε ταμπέλα
“Απαγορεύεται το κάπνισμα”. “NO SMOKING” κτλ.
Καισου πετάνε τα μπαγκάζια απ’ τους σταθμούς, γιατί δεδέχονται σκουπίδια αλητών εκεί. Και είναι προοδευτικοί, και
είναι μάγκεςκαι αλάνια. Κι έχουνε και σουγιάδες, ρόπαλα και πυροβόλα όπλα, αλλά κινδυνεύεις νασεκαθαρίσουν
γιατί η κόρη σου κυκλοφορά χωρίς βρακί κι ας είναι τέσσερων (4) χρονώ, και φαίνεται τους άναβε τα αίματα! Τόση
τους είναι η στέρηση η σεξουαλική. Καιείναι προοδευτικοί! Όπωςοι νέοι εκλεγμένοι Δημαρχιακοί που τα κατάφεραν
κι αυτοί να περιφράξουν τις πλατείες και ταπάρκα (Πλάκακαι αλλαχού). Και να διώξουν τους αλήτες από κει και ν’
ανάβουνε και φώτα στο Μουσείο.
Αλλάτι κάναμεεμείς. Καθήσαμε και ταφάγαμε. Και δεν αντέδρασε κανείς σετούτο το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ...
Όπως και τότε που ταέβαλα με κνίτες, ολόκληρο στρατό,
και τους έλεγα πωςδεν αρκούν “Να έρθετε τρακόσιοιγιανα με διαλύσετεε” και σύ μου κράταγες το μπράτσο και
ψιθύρισες “Ησύχασε τα πράγματα δεν είναιακόμη ώριμα”.
“'Ωριμα; Μαπότεθάναι ώριμα; Πότευπήρξαν ώριμα;” Κάντολοιπόν, άδραξε τηστιγμή καικάντο τώραγια πάντα και
ποτέ. “Αύριο; Μαδεν υπάρχει αύριο! Θάχεις πεθάνει αύριο! Αύριο η φλόγα σβύνει!...

***

Θλιβερέ χαραμοφάη
έφυγες απ’ το σπίτι σου και φρίκεψες ξανά.
Γυρεύεις καταφύγιο. Και ήρθες και σε μένα.
Γύρνα πάλι στη μαμά σου
γιατί με κούρασες.
Γύρνα πίσω εκεί που είσαι.
Δεσε βοηθάω πια.
Ούτεδεκάρικο, ούτετσιγάρο.
Αδιαφορώ αν υποφέρεις.
Γιατίκιαν υποφέρεις, υποφέρεις ψεύτικα.
Γιατίτσουλάς, εκεί όπουσε παίρνει
καιρουφάς απ’ τους γύρω
απ’ αυτούς όπου ανοίγονται
κι είναι καλύτεροι από σένα.
Εσύ δεν είσαι τέκνο της ανάγκης. Ούτε την ανάγκη δημιούργησες εσύ.

12


Έλαχε μονάχα περιστασιακά.
Ποτέ δεν θα τσουλήσεις στου ξυραφιού την κόψη.
Κι αύριο μπορεί ναγίνεις κι εργοστασιάρχης ή έμπορος ναρκωτικών. Πάντα ήσουν πουλημένος. Ποτέ σου δεν θα
καταλάβεις. Και θα πουλάς και θα αγοράζεις και θαρουφάς όπου σε παίρνει, και θα πατάς κι εσύ όπως όλοι, πτώμαο
ίδιος, επί πτωμάτων, ανάλογα με τον καιρό, κει που φυσάει ο άνεμος. Τικι αν δεν έχεις τώρα εσύ το που να κοιμηθείς.
Εσύ χωρίς αντάλλαγμα δεν κοίμισες κανένα. Ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι δεν κουνάς, δεν έχεις χώρο. Εγώ πάνω σ’
αυτό το δαχτυλάκι εκοίμισα πολλούς, εκοίμισα κι εσένα. Κι ας μην είχα και εγώ το που να κοιμηθώ. Τι κι αν ταρούχα
που φοράς φαίνονται ξεσκισμένα.
Εσύ δεν σκίστηκες ποτέ εντός. Εσύ κοιτάς το πως να βολευτείς.
Ανάλογα με τον καιρό. Ανάλογα με τον καιρό.
Και φοράς και σκουλαρίκι. Και φοράς και σκουλαρίκι!
Τιτο θες το σκουλαρίκι!
Φρικιό της μόδας.
Χάσου από μπροστά μου παλιόπραμα.
Μη μου ρουφάς το χώρο.
Δεθασ’ αφήσω να μεκαταπιείς.

***

Σου μίλησαν για υποτίμησητης γυναίκας.
Αλλάείναιαυτοί οιίδιοι που σε δέχονται υποτιμώντας σεγιατί είσαιτοασθενές.
Εμένα δεν με δέχτηκαν ποτέ. Κιας έκανες σ’ αυτούς χειρότερα απ’ ότιεγώ.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Αλλά εσύ γυναίκα. Αν το ανέχεσαι ετούτο.
Ανδέχεσαι τηδικαιολογία. Αυτήπου σούχουν ράψει στα μέτρα τα δικά τους, αλλά και στα δικάσου μέτρα, αν
συνεχίσεις νατο χρησιμοποιείς αυτό γυναίκα. Γιατί μπορεί και τούτο να βολέψει και τις δυο μεριές.
Αλλάνομίζωπως ταξέρεις. Το ξέρω πως το ξέρεις.
Τότεγιατί το γράφω και προσπαθώ να θυμηθώ πως τόχα πρωτοπεί. Και δεθατόχαγράψει έτσιακριβώς. Μαδε γράφω
ούτε για σένα, ούτε για μένα. Αλλάγια το βιβλίο. Για νατο διαβάσεις
εσύ αρσενικό
εσύ θηλυκό
Γιανα μη μένει το κενό, ότιδεν έχω κάνει το καλύτερο ακόμα και γι’ αυτό.

***

Never minde, δεν πειράζει.
Κι ας άρχισε νασυσσωρεύεται πάλι γύρω μουο πάγος. Εσύ θαπας με τους ανθρώπους, με τη νέα γενιά. Εγώ έχω να
κάνω με τον πάγο.
Μόνος. χωρίς να είμαι ούτ’ αυτό. Έχοντας τηΝιουνιού.
Κάποτεθασταματήσω νακουβαλάω το καρότσι. Εμένα θασταματήσω να μεκουβαλάω; Το “δε μου επιτρέπεται να
θέλω” δενισχύει πια.
Κρίμα. What a pity. Κιέχωνακάνω με τον πάγο. Και με τη γύρω μουψευτιά, και με τη μέσα μουψευτιά. Καιη χοντρή
ψευτιάεσύ. Και πάλι το ξεγέλασμα…καιπάγος. Άλλη γενιά θα μουπεις…Κολοκύθια.
Never minde…
Αυτό το never minde με σκοτώνει.

***

Σήμερακερδήθηκε
έναςάνθρωπος.
Δεν τον κέρδισα εγώ.
Κερδήθηκε από μόνοςτου.
Εγώαυτόν τον άνθρωπο
τον έχασα.
Όμως εγώ τοθέλησα
νακερδηθεί.

***

Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν μ’ ενδιαφέρει άμα λες πως πηδιέσαι με τρεις και ευτυχώς που ήταν
τρεις γιατί δεν είχες άλλες τρύπες να χρησιμοποιήσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες γιατί άμαθες ναξέρεις εγώ

13


δε μπορώνα χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω από μένα, και τελείως διαφορετικούς απο μένα γιαναβουλώσω τις
τρύπες μουαπλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, σύαλλοιώς. Εγώ έχω πια κόψει με τους άσχετους, τους έξω από μένα.
Κρατώελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παράτοιουτοτρόπωςχρησιμοποιημένες. Δετη βρίσκω με τους
άσχετους. Παρ’ όλα αυτά εσένασεβρίσκω σχετική με μένα. Αλλάτη βρίσκεις με τους άσχετους. Εμένα δεν έψαξες
ποτέ σουνα με βρεις. Θαβουλώναμε τις τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό με μας.
Έτοιμες για ναρίξουν τουγρό τους πυρσ’ αυτή την κοινωνία που μας καίει. Κι όχι νατο καταπίνουν τα σωθικά μας.
Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας.
Πιοδύσκολα από σένα ίσως.

***

Σας ευχαριστώπαιδιά μου
Πουβρεθήκατε μαζί μουχτεςτο βράδυ.
Παρ’ όλο που δεν είμαστε μαζί.
Σας χρειαζόμουν
για να ξεφύγω απ’ ανάμεσά σας
μόνος μου.
Και εμένανε με λεν Ευτύχη.
Και κουβαλώ την Ευθυμία.
Μπορώ λοιπόν και ευτυχώ.
Ακούστε με λεν Δυστύχη
και κουβαλώ τη στεναχώρια.
Μπορώ λοιπόν και δυστυχώ.
Με τον καιρό κατάτο κέφι
Άσταναπάνε Άστα ναέρθουν.
Ευχαριστώ λοιπόν παιδιά μου.
Πουλέτε πως σας είμαι ανυπόφορος…
Εγώδεν υποφέρω.
Κιαςέχασες εσύ τη φρίξασου.
Λοιπόν μάθε
πως ότικαι νακάνεις
δε με ξενερώνεις.
Ακόμακι αν μουέριχνες νερόξανά.
Παρ’ ότισου το είπα
να μην το ξανακάνεις.

***

Σεσυνάντησα στο δρόμο και μοίραζεςπροκηρύξεις. Τα μαλλιά τάχες κοντά, πολύ κοντάκομμένα, μα το κορμίσου
κινιόταν απαλά. Δεν ξέρω αν είσαι γυναίκα ήάντρας. Πάντωςσε συμπάθησα και σε κοιτούσα έντονα. Είχακαιρό να
κοιτάξω ανθρώπινο πλάσμα έτσι.
Ίσως ναείσαι αυτό που ψάχνω.
Κι ας μοίραζες γελοίες προκηρύξεις, για τον εξευτελισμό τουθεάτρου, ηθοποιός εσύ σε ρόλο άσχετο με μένα.
Γιανα μη καταργηθεί η άδεια, για τη θεατρική παιδεία και τη μόρφωση και τέτοιες μαλακίες. Αντίς να διαλύσετε το
θέατρο και νατο βγάλετε στον αέρα, στους δρόμους. Αντίς να παίζετε την ψυχή σας και όχι τους ρόλους.
Ζητάτε στεγανά και σεις. Το μεροκάματο και τέτοια. Τη μόρφωση την ειδική. Λες και υπήρξε μορφωμένος που νάχει
κάνει θέατρο.
Λες και δεν παίζετε όλοισας τα κείμενα των αλητών. Αγράμματοι αυτοί κι αμόρφωτοι, χωρίςτιςγνώσεις τις γελοίες
που ζητάτε. Αυτοί τη φάγαν τη ζωή με το κουτάλι. Κι αυτοί είναι που έγραψαν αριστουργηματούντες.
Και δεν τους δέχονταν κανένας στην αρχή.
Και όμως. σε κοιτούσα. Μου φάνηκε πως είσαι αυτό που ψάχνω.
Ίσως αν σε ξανασυναντήσω να στο πω. Μα θα ξεκόψεις; Θα μπορέσεις ναξεχέσεις όλ’ αυτά; Και τότεθα συμβούν
πολά. Στο υπόσχομαι.
Παρ’ όλο πουπρέπει πάλι εγώνα σετραβήξω. Εσύ ποτέδεν θάρθειςαπό μόνο να με βρεις. Βαρέθηκανασπρώχνωτους
ανθρώπους. Θα μπορέσεις να ξεκόψεις...
Ή θάσαι και σύ σαν τους υπόλοιπους τους άλλους που ξαναγυρνάν στα ίδια.
Και πάλι ξαναγίνονται γρανάζια…γρανάζια…στα…γανάζια.
Έτυχε και σε συνάντησα ξανά. Σε πέτυχα την άλλη κιόλας μέρα. Ευτυχώς που έγινε γρήγορα. Το χώνεψα αμέσως πως
δεν είσ’ αυτό που ψάχνω.
Καιδεσου είπα τίποτα.
Προσπέρασα απλώς.

14


15


Ιστορίες.
Γιατί όχι;
Iστορίες μεγιατρούς.

Με πρωταγωνιστή τον έτσι.
Ο έτσι δεν είμαι γω. Ο έτσι είναι ο έτσι κι ανήκει στον εαυτό του.
Οποιαδήποτε ομοιότης. σύμπτωση. Οποιαδήποτε σύγκριση. εκτός πραγματικότητας.
Γιανα εξηγούμαι. Η μούρητουέτσι είναι πιο μεγάλη απ’ τη δική μου και πιο δυνατή. Δεν φοβάται μη του πέσει.

____________________

Όταν τους κλείσανε το θεατράκι ο έτσι έπαθε γαστροραγία. Δεν είταν που τον πείραξε το γεγονός αυτό, δεν είταν που
τον έσερναν στην Βαλαωρίτου και μετά το ξύλο τον κερνάγανε καφέ και του κάνανεψηστήρι. Ένεκα βλέπεις καθαρή
οικογενειακή προέλευση. Δεν είταν τόσο που οιαριστεροί κι οι Κούλτοι τον ελέγανε χαφιέ. Δεν είναι που τον
απειλούσαν οι τραμπούκοι. Δεν είναι που του κόψανε το γεια οι “φίλοι”, καθ’ ότι τον φοβόνταν. Ούτεπου τον χώριζαν
οι κοπελιές. Ο έτσι ήταν φοιτητής. Φοιτητής στη Σαλονίκη. Κι ήτανε διχτατορία. Τότε που δεν κουνιότανε ακόμα
φύλλο. ΄69, ΄70. Διχτατορία μαλακή στους φοιτητές και δωρεάν παιδεία.
Ο έτσι δεγουστάρει το φοιτητηλίκι. Τώρα πώς βρέθηκε να είναι φοιτητής. Άλλο κεφάλαιο αυτό.
Ο έτσι έπαθε γαστροραγία. Δεν ήταν που τον λέγανε χαφιέ. Κι ας είχε καταλάβει τα υπόγειατου κεντρικού χτιρίου της
Φιλοσοφικής. (*)
Ο έτσι ξαναπέρασε από κει, στο υπαίθριο Κροκ του ΄80. Το χτίριο τόχουν βγάλει άχρηστο απ’ τους σεισμούς. Μόνο
εκείνα ταυπόγεια ακόμα λειτουργούν σαν αίθουσες εκμάθησης Ελληνικών στους αλλοδαπούς “υποανάπτυκτους”.
Κρίμαπου οιπερισσότεροι έρχονται εδώ γιανασπουδάσουνε και γυρνούνεπίσω σαν αφεντικά στον τόπο τους.
Φωστήρες της ανάπτυξης και καταπιεστές φονίαδες.
Πάντως τα υπόγεια υπάρχουν ακόμα.
Εκείνο το ρημάδι με το “Μούσαις Χάρισι Θεέ” απόξω, που ήταν η ποιητική ρήση που απάγγειλε ο Υπουργός
Γκαντώνας, που μαζί με τη λέξη “τσαρούχια” ξεσήκωσετις διθυραμβικές ζητωκραυγές όλων μα όλων των
παριστάμενων … στο αμφιθέατρο, Οχτώβρη ΄69, υποδοχή πρωτοετών θυμάμαι. Είπαμε, διχτατορία μαλακή και πίστη
στην παιδεία.
Ο έτσι ήταν έτσι κι είχε καταλάβει τα υπόγεια και τάχε αφήσει ανοιχτάστουςπάντες. Και κάνανε ανοιχτές πρόβες με τα
πάντα. Λίγο Ντα-Ντα και Χαχωρίς να ξέρουν το Ντα-Ντα.
Κι ας τον ελέγανε χαφιέ, γιατί έκανε θέατρο στο Πανεπιστήμιο. Και το Πανεπιστήμιο το έλεγχε ηΧούντα. Και τα
κεφάλαια μας τακάτεχε η Χούντα. Και όπου κατουράγαμεη Χούντα ήτανε παρών…
Πωςήταν δυνατό να μην είναι παρών στο θεατράκι;
Kι ας είχε πετάξει όξω όλους τους τραμπούκους, κι ας είχε στήσει κώλο, κι ας είχε ξεκολωθεί για να το φτιάξει, κι ας
έδιωξε με τσαμπουκά ακόμα και τον Πρύτανη, που ξαφνικά θυμήθηκε πωςεκείνα τα υπόγεια χρειάζονταν για αίθουσες
διδασκαλίας (πάντοτε στη μέση αυτή η διδασκαλία), κι ας ήταν πρώην σκουπιδότοποι.
Ο έτσι τάχε δώσει όλα. Έκανε ταπάντα άνω κάτω για νατοκρατήσει ανοιχτό.
Είχε επιβληθεί. Μέχρι που οικαθηγητές οιΚούλτοιτον περνάγαν στα μαθήματα από ενοχή, κι ας έκλεβε λιγάκι.
Πάντως στα μαθήματα δεν πάταγεποτέ, προτού ναδιακόψει τις σπουδάς ολότελα.
Κιαςέπαιρνε πληροφορίεςαπό τους σκουπιδιάρηδες που τον είχαν συμπαθήσει γιατί καθάριζε τα σκουπίδιατου
μονάχος, ένεκα πουστον έτσι άρεζε νατακάνει όλα μόνοςτου και δεγουστάρειταφρικιά που τρων απ’ το μπαμπά
τους.
Κι ας λέγαν και τους σκουπιδιάρηδες χαφιέδες. Ο έτσι τόξερε. οισκουπιδιάρηδες ήταν οιπιο καθαροί. Κι ίσως οι μόνοι
σύντροφοι.
Δεν τον πείραξε, που σαν τον άφησαν απ’ τη Βαλαωρίτου, με τη μούρη μαύρη, πως είπανε γι’ αυτόν “Είναι ο
μεγαλύτερος χαφιές των Βαλκανίων. Πληρώνεται ακόμακαι για νατρώειξύλο.”
“Τη βγαίνει σταίσια και μιλά και δεφοβάται, άραγες έχει πλάτες”.
Πλάτες ο έτσι είχε. αλλά μονάχα τις δικέςτου. Κι ας είχε ενοχές με τους αριστερούς, καθ’ ότιτο παρελθόν καθαρό. Κι
ας τον απειλούσαν οι τραμπούκοι, πως έχει τη σφαίρα στο τσεπάκι.
Ο έτσι τα είχε κάνει όλα άνω κάτω για να τοκρατήσει. Εκεί μέσα παιζόταν η ψυχή τους. Δε δίναν παραστάσεις, μονάχα
κάναν πρόβες ανοιχτές, γράφαν και κάναν πρόβες. Κάθε μέρα κι άλλο έργο μπροστά στους θεατές. Αυτό δεν ήταν
θέατρο.
Εκεί παιζόταν η ψυχή τους. Εκεί βγάζαν τ’ άντερά τους όξω και ξεπέρναγαν τασκατά τους ξερνώντας τη βρωμιά τους
και την αλήθεια τους μπροστάστους τρίτους αλλά και μεταξύ τους. Φτάνανε νασκοτωθούνκαινασκοτώσουν. Πέφταν
και σηκωνόντουσαν. Και όμως συνεχίζαν.
Εδώ υπερβάλλω λιγάκι που τα γράφω, αλλά για τον Έτσι ήταν έτσι, και ο Έτσι ένοιωθε έτσι. Κι είχε κάνει ταπάντα άνω
κάτω, κι έπαιζε τη ψυχή του.

16


Μόνο που νόμιζε πως δεν τόκανε μονάχος. Πως κι οιάλλοι πούτανκείνο τον καιρό μαζί του κάνανεκι αυτοί τα πάντα
άνω κάτω και παίζανε κι εκείνοι την ψυχή τους. Τότε δεν τόξερε πως τα υπόγειατάχε καταλάβει αυτός. Πίστευε πως
είτανε κι αυτός ένας απ’ όλους. Του άρεζενα το πιστεύει. Ίσως έτσι τον βόλευε.
Πάνταο Έτσι ένοιωθε έτσι.
Από δω και κάτω η ιστορία θα γίνει απλή και θα μπούμε στο θέμα του τίτλου. Πάντα μου μηδενίζαν τα γραφτά της
έκθεσης όταν πήγαινα σχολείο και μου γράφαν από κάτω “έφυγες από το θέμα”. (Ή “απαράδεχτα αυτά που λες”).
Τουλάχιστον να μ’ άφηναν γι’ αυτό στηνίδιατάξη κι όχι να με περνάνε με τη βάση τσίμα τσίμα επειδή λέει κάτεχα τη
γλώσσα καλύτερα απ’ όλους, κι είχαν ενοχές. Δεν τόκαναν, θάχαν βοηθήσει να ξεκουνήσω πιο νωρίς.
Στην αρχή τραβάγανε τον έτσι. Μια με το καλό μια μετο κακό. Μιας του τάζανε, μιαςτου τρυπάγαν το στομάχι. Κιόλα
αυτάγιανατονπείσουνε να ενταχθεί. Να δεχθείχορηγίεςαπό το υπουργείο. Νααναλάβουνε τοθέατρο οισύλλογοι και
αυτόςναγίνει μέγας. μέγαςκαιτρανός.
Ένεκα βλέπεις το καθαρό παρελθόν.
Κι ήτανε τότεδιχτατορία μαλακιάκαι δεν κουνιόταν φύλλο.
Το μόνο που έπρεπε να δεχτεί ήταν μια μικρή επέμβαση, μια ασήμαντη μικρή ανώδυνη επέμβαση στο περιεχόμενο των
όσων παίζαν. και θατον άφηναν λέει λεύτερο να κάνει ό,τι θέλει.
Το θεατράκι ήταν πια γνωστό. Είχε μαζέψει φοιτητές απ’ όλες τις σχολές. Μέχρι βοηθοίκαθηγητών έρχονταν, μέχρι και
ηθοποιοί του Κρατικού. Τότε δεν υπήρχε άλλο θέατρο στη Σαλονίκη, εξόν από το “θεατρικό εργαστήρι της τέχνης”, κι
ύστερα χωρίς το “της τέχνης” γιατίείχαν πιάσει αίθουσαδικιά τους κιείχαν φύγει απότην αίθουσα “της τέχνης” που
τους στέγαζε πριν. Αυτοί δεν πάτησαν καθόλου γιατί τα είχαν με τον Έτσι που πήγε να κάνει θέατρο στο Πανεπιστήμιο
και δεν του είχαν εμπιστοσύνη, παρ’ όλο που ο έτσι είχε περάσει κι απ’ αυτούς, και ήτανε μ'αυτούς, και πίστευε ότι τον
ξέρανε καλά. Και είχε προσπαθήσει να τους πείσει. Και είχε ενοχές μ’ αυτούς γιατί αυτοί ήταν αριστεροί και ήταν και
στον παλιό τον ΦΟΚΘ που τον είχαν διαλύσει το΄67. Και ο έτσι ήταν ακόμα στο χωριό του και δεν τάξερε αυτά. Αλλά
τάμαθε μετά. Καιπως ο ΦΟΚΘέπαιρνε χορηγία απότην Πρυτανεία και τον είχαν ιδρύσει οιΛαμπράκηδες.
Κι είχαν εξασφαλίσει και την πιθανή εισροή χαφιέδων και δεν έγραφαν μέλη αν δεν τα σύστηναν προηγουμένως δύο
μέλη. (*).
Ο έτσι δεν τα καταλάβαινε όλα αυτά, είχεβέβαια τις ενοχές, μαείχε κατέβει από χωριό και ήτανε μουλάρι και δεν είχε
διαβάσει τον Μαρξ. Γιατί ο έτσι ήταν και τάθελε όλα έτσι. Ήθελε ναξαναφτιαχτεί ο ΦΟΚΘ, χωρίς ναέχει ΦΟΚΘ,
χωρίς χορηγίες, ούτεδραχμή και χωρίς μέλη. Έτσι ήταν ο έτσι. Έπαιζε τη ψυχή του. Ήθελε το θεατράκι ανοιχτό στους
πάντες και ταπάντα, ακόμα και στους χαφιέδες. Δε φοβόταν τους χαφιέδες. Νομίζω πως τον φοβόντανε αυτοί. Τόξερε
αυτό ο έτσι. Ήταν μουλάρι ο έτσι. Δεν ήθελε χορηγίες ο έτσι, δεν ήθελε στεγανά. Τον θυμάμαι πάντα που έλεγε θα τα
κάνουμ’ όλα μόνοι μας. Τα κάναμ’ όλα μόνοι μας. Άμα υπάρχουν άνθρωποι δεν χρειάζονται ταχρήματα. Όταν υπάρχει
κίνηση, ζωή, το χρήμα δεν υπάρχει.

(*) Πήγα και γω ξανά στη Σαλονίκη. Μεταπολίτεψη Σεπτέμβρη ΄74. Πήγα για συναυλίες που μουτιςαπαγόρεψαν.
Πέρασα κι απ’ τιςσχολές να δω τιγίνεται μεκείνονε τον ΦΟΚΘ ή ΦΟΘΚ (χεστήκαμε μετ’ αρχικά). Τον ξαναϊδρυσαν μου είπαν.
Μόνο που τον είχαν πάρει τα Πασόκια, με το ίδιο καταστατικό πουείχανοιΛαμπράκηδες.
Βρήκατην ομάδα τουθεάτρου. Ψάχναν ν’ ανεβάσουν έργολέει, κι είχαν περάσει από κει πολλοίγνωστοί και άλλοι, ηθοποιοίκαι
συγγραφείς, και είπαν τα δικά τους, όπως κι ο “φίλος μου” ο Σκούρτης πουτουςείπε: “Γιατίψάχνετε για έργο, είναικαλύτερο να
φτιάξετε δικά σας.” Ωραία λόγια Σκούρτη, κι εύκολα, γιατί εσύ δεν είσαι σαν και μένα, ούτε που ζεις καθόλου σανκαι μένα, και γω
δεν είμαισαν τον Έτσι, ούτε και ζωκαθόλου σανκι αυτόν. Μόνο που είμαιπερισσότερο Έτσι από σένα, καιπιο κοντάστον Έτσι.
Γι'αυτό δεν είπα λόγια. Ζήτησα να μάθω ποιός αποφασίζει. Μούπαν πως αυτοί είναι απλώς ηθοποιοίκαι δεν ξέρουν, δεν είναιούτε
καν μέλη.
“Τότε πώς θ’ ανεβάσετε δικά σας έργα αν δεν αποφασίζετε εσείς;”
Τους έβαλα φυτίλια ίσως όχισαν τον έτσι, όπως ήξερε νατ’ ανάβει ο έτσι. Γιατί μόλις κατέφθασαν τα μέλη και τα προεδρεία, τα
πάντα ηρέμησαν ξανά. Είπαν πως για να εγγράψουν μέλη πρέπει να τα συστήσουν άλλα δυο μέλη, και να ταξέρουνε καλά, για να μην
μπούνε χαφιέδες. Και πως πρέπει να χωρίζονταιοι δουλειές, και να κοιτάξετε τηδουλειά σας, και ότι τάχανε με μένα, πουδε με
ξέρανεκαλά, αλλά είχαν πληροφορίες πως ήμουνα αναρχικός μικροαστός καιύποπτο στοιχείο.
Τους είπα πως μετονΈτσι δεν ήταν έτσι. Πως με τονΈτσιήταναλλοιώς. Και πως παρ’ όλο που ήτανεδιχτατορία, ο Έτσιδε δεχόταν
προεδρεία, ο Έτσιδε δεχόταν χορηγία και δε φοβόταν τουςχαφιέδες.
Αυτοί ταέβαλαν με μένα. Ούτεπουτον ξέρανετονΈτσι, ούτε που τον θυμόντουσαν τον Έτσι. Αλλά ούτε και γωήξερα κανέναν από
δαύτους, ούτε που τους θυμόμουνα.
Σκάσανε μύτη ξαφνικά. Θυμήθηκα μόνο τονΒύρωνα από το “Εργαστήρι”, που πέρασ’ από κειναπει κι αυτός μια γνώμη για το
θέατρο. ΚιοΒύρωνας υπήρξε από τα πιο εντάξει άτομα κει μέσα. Μόνοπουπερνάειτώρα, τώρα κι όχιτότε.
Κι έτσι κατάλαβα περισσότερο τον Έτσι κι έσπασα περισσότερο τους δεσμούς μου μετονκόσμο. Καλάέκανε ο Έτσι κι ήτανε
μουλάρι. Από ένστικτο.
Έφυγα και δεν ξαναγυρνώ ποτέ. Γιατίκατάλαβα κάπως τον Έτσι. Όπως καταλαβαίνω και μένα που μου κλέψανετον τίτλο. Περνώ
και βλέπω τώρα τοογδόντα πως λειτουργεί στο Πολυτεχνείοτο “Μουσικό Καφενείο” καιδεν μεπειράζει η κλεψιά, είμαιυπέρτης
κλεψιάς.
Με πληγώνει αυτό που κάναν, αυτήη πουστιά, αυτοί που δεν έχουν κώλο, να τον χρησιμοποιούν και νατονεκπορνεύουν
φορτώνοντάς τουτην ψευτιά καιτηδικιά τους αλλοτρίωση. Αυτοίδεν τόλμησαν ποτές τους ναδεχτούν στουςχώρουςτους όχιτον
Έτσι, αλλά εμένα. Εμένα τονΝικόλα Άσιμο. Παρ’ όλες τιςκαταλήψεις...
Παρ'όλες τις καταλήψεις…Και δε μιλάω για τους Κνίτες, τα Πασόκια και ΜουΛου.
Μιλάω για τουςαυτόνομουςκαι τους αναρχικούς.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Οκώλος τουςτούςφτάνει μόνο γιαΣπυριδούλα καιΠουλικάκο.
Εμέναδεν με κάλεσανποτές. Όπουσυμμετείχα ήδε μεήξεραν πιο πριν ή συμμετείχαέτσιτσαμπουκά.
Αλλά δεν έχω πάντα όρεξη. Γιατί δεν είμαι σαν τονΈτσι. Μόνο που ξέρω πως τουμοιάζω λίγο. Έχω παίξει κιεγώ την ψυχή μου. Δε
θα μ’ αγοράσουν όσο ζωκι ας μου ξεπουλάν τουςτίτλους γιατί κιεγώ έγινα πια λιγάκι σαν τον Έτσι.
Είμαικι εγώ μουλάρι.

Καιείπαν θατοκάνουμε. Καιβγήκαν στους δρόμους μεκουτιά, και γράψανε χειρόγραφα χαρτιάκαι τακολλάγαν, και
λέρωσαντα ντουβάρια των σχολών και δεν τους χώραγε ο τόπος κι είπαν θα το βγάλουμε έξω και μαζέψανε λεφτά, και
μάζεψαν σκηνικά, και μαζεύαν κι οπαδούς, παρ’ όλο που τους οπαδούς δεν τους γουστάραν. Και ψάχναν και για
αίθουσες, και βρήκανε και αίθουσες, αλλά την άλλη μέρα οιθεατρώνες το μετάνοιωναν (τρέχαν πάντα οι αλλοιώς και
τους ενημέρωναν, και ομολογώ ενήργησαν ακαριαία) και τους δίναν πίσω τα λεφτά. Καιτοίδιο γίνηκε ξανά και πάλι
καιξανά.
Μα δεν τοβάλαν κάτω και συνέχισαν. Καικομπλάραν κι οι τραμπούκοι και δεν τους κλείναν πιατο δρόμο. Μόνο που
θυμάμαι κάποιος βρήκε το κουράγιο και τους κατούρησε ταπαράθυρα, υπόγεια γαρ. Ήταν η μόνη θαρραλέα πράξη.
Ίσως επηρεάστηκε που τον άφηναν κι αυτόν ελεύθερο να μπει όποτεθέλει. Μόνο που τόχε κάνει μια φορά και για λίγο.
Κι αμέσως τόχε βάλει στα πόδια.
Πάντωςδεν κάρφωσεανοιχτά αυτά που άκουσε. Κάτι είναι κι αυτό.
Μα δεν το βάζαν κάτω και συνέχισαν. Κι είπαν θα το κάνουμε υπαίθριο, κι ανοίξανεπανιά.
Κιήτανόλα υπέροχα. Υπήρχε τόση δύναμη, τόσηζωή και κίνηση, τα δίναν όλοιόλα. Τουλάχιστο, ο έτσι ήταν έτσι κι
έτσι ένοιωθε.
Και το πατατράκ έγινε. Κι έσκασε η σαπουνόφουσκα.
Ξάφνου αφήσανε τον έτσι. Δεν τον ενόχλησαν ξανά, ούτε στην ασφάλεια, ούτεστην ΕΥΠ. Πιάνανε όλους τους άλλους.
Κιαρχίσαναπ’ τους πιο αδύναμους.
Δεχρειάστηκεπαρά μιανύχταστο κρατητήριο γιατον καθένα, και μετά τους κερνάγανε καφέ, και τους έκαναν τους
καλούς. Εσύ πούσαι καλό παιδί…
και φαίνεται πως τον καφέ τον πίνανε όλοιαπό τον πιο αδύναμο…ως τον πιο σκληρό.
Κι άρχισανοι διαροές.
Καιξαφνικά ο ένας μετά τον άλλον, η μία μετάτην άλλη, ταπαρατάγανε και τα ξαναπατάγανε. Μόνο που δεν είπε
κανένας το γιατί κι ο έτσι δεν τόξερε και δεν το καταλάβαινε και συνέχιζε. Ώσπου έλαβε ένασημείωμα από την Χ την
Ψ την . δεθυμάμαι τ’ όνομά της. “Να μεσυγχωρείτε πολύ που δε θα πάρω μέροςστην παράσταση παρ’ όλο πουθα
τόθελαπολύ πάρα πολύ. Αλλάδυστυχώς τόμαθε η μητέρα μου και μου σύστησε ότι δε μουπρέπειναγίνω ηθοποιός
γιατί έχω τις σπουδές μου. Να μεσυγχωρείτε πολύ αισθάνομαι πολύάσχημα αυτές τις μέρες, έχω κλειστεί στο δωμάτιό
μου και κλαίω…κλαίω συνεχώς.”.
Σεορισμένους δεν χρειάστηκε καν το κρατητήριο. Αρκούσε μια καλήενημέρωσηστη μαμάή στο μπαμπά. Απότότε
που ξέρω τον έτσι. είναι έτσι και δεν κλαίει ποτέ, σπάνια γελάει σουφρώνοντας το στόμακαι τη μύτηκαι ζαρώνοντας
την περιοχή κάτωαπό τα μάτια που μισοκλείνουν εκείνη τη στιγμή.
Ίσως τώρα νάχειαλλάξει, να μπορεί να γελάσει και να κλάψει, του το εύχομαι γιατί τότε ήτανε νέος 20 χρονών,
γινότανε παιδάκι 3 χρόνων, κι ένοιωθε γέρος στα 80.
Ο Έτσιπρέπει, υποθέτω, πως πρέπει να κάθισε σε μια καρέκλα, να άφησε το σημείωμα να πέσει και να μάδησε λίγο τα
μουστάκια του. Δεν είχε νομίζω τότε γένια. Ο έτσι κατάλαβε. Τόχε αυτό. Μπορούσεναδει καθαρά, νακαταλάβει
ξαφνικά τα πάντα και νατααποδέχεται.
Ούτε εκείνη τη φορά έκλαψε, ούτε που γύρεψε ναπιει, παρ’ όλο που το έτσουζε συχνά κι ήτανε πότης. Έσκυψε απλά,
μάζεψε από κάτω τοκουφάρι του, το φορτώθηκε στους ώμους και είπε να το βγάλει βόλτα.
Κείνη η βόλτα πρέπει να κράτησε πολύ, ώσπου το κουφάρι άρχισε σιγά-σιγά ναξαναενώνεται, να ξαναμπαίνειστη θέση
του, στο σώμα του κι έπαψε νατο κουβαλά. Τώραπερπατάγανε παρέα αυτός και το κουφάρι.
Ξαναγύρισεσταυπόγεια. Πρέπει νάτανε βραδάκι. Ο έτσι τακατάλαβε όλακαι τα αποδέχτηκε. Τόξερε τι θα συναντήσει,
το περίμενε. Είπαμε πως δεν τον πείραξε που τους κλείσανε το θεατράκι. Ήξερε πως δεν του τόκλεισαν αυτοί.
Βρήκε τα πάντα σπασμένα και όλα τα κείμενα και τα σκηνικά κατασχεμένα.
Δεν υπήρχε τίποτε στο χώρο μόνο σπασμένα άχρηστα και σκόρπια αντικείμενα.
Τους τάχαν πάρει όλα. Ακόμα και κείνη η καρέκλα έλειπε. Αυτοί που είχανε πετάξει έξω και τον πρύτανη. Αυτοί που
παίζαν την ψυχή τους!!! Αυτοί που καταλάβαν ταυπόγεια. Αυτοί που ήτανε στα πάντα ανοιχτοί.
Ο έτσι ήταν έτσι.
Ούτε καν που ρώτησε γιατί. Κάθησε χάμω και είπε απλά συλλαβίζοντας -Ε..Γ..Ω.
Τόπε μονάχα μιαφορά καιήταν αρκετή. Απ’ ότιξέρω ήταν η πρώτη φορά που τόπε στη ζωή του. Δεν ήθελε να το πει,
δεν είχε τη δύναμη, δε μπορούσε νατο παραδεχτεί, αλλά τόπε. Ε.Γ.Ω.

-Ο Έτσιείχε εξαφανιστεί από τοσπίτι του, από την πιάτσα και τους φίλους τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Εμείς οιαπό
γύρωτου ανησυχούσαμε για δαύτον. Πιστέψαμε πως τον έπιασαν και δεν θα τον ξαναδούμε.
Θέλαμε να πάμε εκεί να δούμε. αλλάκανείς δεν τόλμησε νατο ρισκάρει.
Αλλάο Έτσι ήταν εκεί και τόξερε. Τόξερε πως δεν μπορούσαν να τον πιάσουν.
Ούτε που τον ενδιέφερε αυτό.
Ήταν εκεί στην ίδια θέση, στο ίδιο σημείο και περίμενε.
18


Περίμενε. Περίμενε.
Ώσπου το κουφάρι του βγήκε απ’ αυτόν. Πέρασε απ’ ταντουβάρια και πέταξε έξω.
Άναψε ένα σπίρτο και κάηκε, έγινε στάχτη και κάηκε, παρ’ όλο που κείνη τη νύχτα έβρεχε συνέχεια.
Αλλάο Έτσι ήταν έτσι και ήτανε εκεί. Ήταν εκεί και περίμενε.
Περίμενε περίμενε. Τρεις νύχτες καιτρεις μέρες. Αλλάδεν πέρασεκανείς.
Ούτεκαν ο σκουπιδιάρης. Φαίνεταιπως σεβάστηκαν τον πόνο του και τον άφησαν μόνο. Ο Έτσι βγήκε έξω. Ήτανε
ξημερώματα.
Τον έπιασε ένα σφίξιμο κάτω από ταδέντρα της Φιλοσοφικής. Ένας φρικτός πόνος στο στήθος κι άρχισε ναβήχει.
Έβηχε κι έφτυνε, έφτυνε αίμα. Δεν ξέρω πόσες φορές το ξανάπαθε ώσπου νατον συναντήσουμε. Τον είδαμε κι ήτανε
χλωμός. Κέρινος σαν άγαλμαπου προχωρά. Τα μάτια του όμως ήτανε ήρεμα κι απλά.
Τον ρωτήσαμε τι έγινε, πώς είσαι και τι έχεις.
Μας απάντησε απλά: Φτύνω!!!
Μας κύταξε. τα μάτια του μεγάλωναν...
Πιστέψαμε πως θαφτύσει εμάς. Αλλά αυτός έσκυψε κι έφτυσε χάμω. Τότε είδαμε το αίμα. Ήμασταν η παρέα. Αράζαμε
συχνά στο κυλικείο της σχολής. Ήταν μαζί κι ο Αργύρης. Απ’ όλη αυτή την ιστορία μόνο αυτόν θυμάμαι. Ήταν ο μόνος
απ’ όλους μας που ήταν μπερδεμένος με το θεατράκι. Μαζί πρέπει να πετάξανε τον Πρύτανη. Πρέπει ναήταν κι ο
Αργύρης.
Παρ’ όλο που ο Αργύρης δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όλα αυτά, την είχε δει τουρίστας. Αυτός είταν ανάλαφρος δεν είταν
σαν τον Έτσι. Γλύστραγε μέσα απ’ τις χαραμάδες κι έφευγε. Πήγαινε κι ερχότανε χωρίς νατον αγγίζει τίποτα.
Αυτός δε βούταγε βαθειά όπως βουτά ο Έτσι. Ούτεπου ένοιωσε ποτέ τον κίνδυνο. Ούτενομίζω πως κατάλαβε πως τότε
είχαμε Χούντα. Εξ άλλου το ίδιο κάνει απ’ ότι ξέρω. Καισήμερα ασκεί τουριστικά επαγγέλματα, δεν είναι πια
τουρίστας, αλλά ξεναγός των τουριστών.
Αλλάο Αργύρηςείναι Αργύρης και είναι αυτός που είναι. Γι’ αυτό νομίζω πως τον συμπαθούσε ο Έτσι, γι’ αυτό τον
άφηνε να περιφέρεται όπως περιφέρεται, γι’ αυτό δεν είχε παράπονο με δαύτον και δε νομίζω πως του κράτησε ποτέ
κακία. Μόνο μια φορά επενέβηκε.
Ήτανε στην εταιρεία λογοτεχνών στην αίθουσα του Γκαίτε νομίζω κάπου στην παραλία που τους τάκανε λίμπα. Ξέχασα
να πω, κι ας ξέχασα πάλι το θέμα, πως ο Αργύρης έφτιαχνε ποιήματα. Μόνο που ταποιήματα τουΑργύρη δεν ήτανε
ποιήματα.
Ήταν σαντον Αργύρη Αργύρεια ποιήματα. Τότε δεν τα δεχότανε κανείς. Όλοι οι Κούλτοι συμφοιτητές και ποιητές και
όλοι οι του κατόπιν ΤΡΑΜ, του τα βγάζαν άχρηστα. Καιο Αργύρης γέλαγε και όλοι γελάγανε μ’ αυτόν κι όλοι τους
σπάγαν πλάκα. Ακόμα κι ο Αχιλλέας ο ποιητής, ο συγκάτοικός του κείνη τη χρονιά του Έτσι που κι αυτόν τον
συμπαθούσε ο έτσι, και τον θυμάται κι αυτόν απ’ όλη αυτή την ιστορία παρ’ όλο που αυτός ασχολιόταν με ποιήματα
και λίγο με την Εύα, και δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τα του Έτσι, παρ’ όλο που πέρναγε καμμιάφορά από κει σαν
παρατηρητής.
Μονάχα ο Έτσι δενέσπαγεπλάκα μετα ποιήματα του Αργύρη και με τον Αργύρη κι έβγαζε άχρηστους τους ποιητές κι
όχι τον Αργύρη. Του τη σπάγανε οι Κούλτοι.
Πήγε μονάχα μια φορά στη συγκέντρωση, μονάχα μιαφορά πρώτη και τελευταία. και τους τάκανε λίμπα. Τους έβαλε
να τσακωθούν και νατα σπάζουν μεταξύ τους. κι ήτανε μαζωμένοι τότες όλοι νέοικαι γέροι όλοι οι μεγάλοι ποιητές της
Βόρειας Ελλάς Πεντζίκηδες και βάλε.
Ο Αργύρης διάβαζε τα Αργύρεια ποιήματά του. Κι οιποιητές του τα απόριπταν. Του λέγαν πως “δεν ήταν ποίηση
αυτή”. Ο Αργύρηςαπαθέστατα και χαμογελαστά, με τη φάτσα τουνα μοιάζει τουΣουρή, απάνταγε απ’ το μικρόφωνο:
Πωςίσα-ίσα χαίρεται γι αυτές τις κριτικές γιατί αν ήταν διαφορετικές αυτό θα τον προβλημάτιζε ότι δεν προχωράει
σωστά, ενώ τώρα είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Του Αργύρη του άρεζε αυτό. Όλοι εκεί τον έβριζαν κι αυτός έσπαγε
πλάκα. Αυτό τουπήγαινε πολύ. Αλλά δεν πήγαινε στον Έτσι.
Ο Έτσιήταν έτσι, δεν ήτανε αλλοιώς, ούτεέτσι κι έτσι. Δεν τον απασχολούσαν οι λογοτέχνες, αδιαφορούσε. Αυτός
ενδιαφέρονταν μόνο για τον Αργύρη. Δεν χώνεψε ποτέ το έτσι κι έτσι. Και ο Αργύρηςήτανε έτσι κι έτσι όπως κι οι
άλλοι. έτσι.
Έσπαγε μονάχαπλάκα. δεν έσπαζε απ’ αυτούς, τους απέρριπτε, αλλά του άρεζε να μπλέκεται μαζί τους. Δεν τ’
αποφάσιζε να ξεκόψει ολοκληρωτικά. όπως ο Έτσι. Το ίδιο γινόταν και με δαύτους. Κι αυτοί τον έβριζαν και τον
απέρριπταν, αλλά τους βόλευε νατον κρατάν εκεί για να τους δίνει κέφι και νάχουν έπειτα ναλεν.
Έτσιζήτησε το λόγο και μίλησε. Δεν κατάλαβα τι είπε. Ίσως μονάχα δυο κουβέντες. Θυμάμαι μόνοπου ξέχεσε τον
Αργύρηγια πρώτη φορά και τελευταία. Και για πρώτη φορά και τελευταία θυμάμαι τον Αργύρη να του κόπηκε το
γέλιο. Ίσως ούτε ο Έτσιτα θυμάται, ούτε ο Αργύρης, ούτε κανείς άλλος. Πάντωςτους έβαλε φυτίλια.
Όλα εκείνα που γίνηκαν μου θύμισαν καταστάσεις ΚΡΟΚ του 1980 στο μαγαζί με τον κλεμμένο και καταξευτιλισμένο
τίτλο. Όπου πετάγανε στον αέρα καρέκλες και τασάκια κι ανθρώπινα κορμιά, οι άλλοι ζούσαν τον ξυλοδαρμό τους, ο
μαγαζάτορας καλούσε τους τραμπούκους του, οι πολλοί αντιδρούσαν με τοαίσθημα του κοροϊδεμένου θεατή, (τόσο
άσχετοι αυτοί). ΗΣόνια έστελνε ολόγυρα φιλιά, ο Πιτροπάκιας με την ομπρέλλα. Εγώ κάτω ναδιαλύω με σπρέυ στη
μάπα κάποιοι που δεν ήτανε κροκάνθρωποι και ερχόντουσαν για ναπετάξουνε αυγά, αλλά χωρίς να πληρώσουν
εισιτήριο. Ο Οδυσσέας και ο Δεληγιάννης μαζί με το Διαλυμένο Datura να παίζουν μουσική σαλούνκι ο Σαμουράι με
τη γάζα ναορύεται χοροπηδών Μην πυροβολείτε τον πιανίστα.

19


Συμβάντα ΚΡΟΚ που δεν ήτανούτε ΚΡΟΚ. Γιατίεγώδεν είχατην δύναμη νακάνω ΚΡΟΚ. Γιατίδενείμαιεγώο Έτσι.
Γιατίδεν είμαι σαντον Έτσι. Γιατί το ΚΡΟΚ μουθύμισε τον Έτσι πουτάκανε όλαλίμπαλέγονταςδυο κουβέντες.
Πωςτα κατάφερε δεν ξέρω. Ούτεπου θυμάμαι. Ίσωςκαι κείνοςνα μην ξέρει.
Ίσως να μη θυμάται.
Πάντωςκείνο το βράδυ γίνηκαν όλαλίμπα. Βγάλαν όλοιτο μέσατους έξω κι ήρθανε σταχέρια. Αξέχαστες στιγμέςγι
αυτούς. Για μένα πια ρουτίνα. Καιγιατον Έτσι; Δεν ξέρω. Έχωκαιρό νατον δω.
Πάντως ο Έτσι τότε έφυγε μονάχος.
Κι οι άλλοι όλοικείνη τη στιγμή αγάπαγαν τον Έτσι, γιατί τα πάντα τότε τα χρώσταγαν σ’ αυτόν, τους έδωσε ζωή και
το ‘νοιωθαν. Αλλά μονάχα κείνη την ώρα μονάχα κείνες τις στιγμές.
Μετά που ηρέμησανταπράγματα. Εννοώ τα πράγματα που μπήκαν ξανά στη θέσητους, οι καρέκλες, τα τραπέζια και
λοιπά. Βγάλανε τσιτάτα για τον Έτσι, τον πρόγραψαν και τον καταδίκασαν εις αφανισμόν. Βέβαια ο Έτσιήταν έτσι κι
ήξερε να είναι έτσι, και δεν τον ένοιαζε τον Έτσι καιδεν ξαναπάτησε ποτέ ξανά ο Έτσι κι ούτε που τον απασχόλησε τον
Έτσι.
Γιατί ο Έτσιήταν έτσι.
κι ότι έκανε τόκανε για πρώτη και για τελευταία φορά.
Πάντως κάτιπήγε ν’ αλλάξει στον Αργύρη. Τόχαν πρόβλημα νατον δεχτούν γιατί αυτός ήταν που τον κουβάλησε τον
Έτσι. Κι είχε κι ο Αργύρης πρόβλημα να ξαναπάει...

Βέβαια όταν ηρέμησαν κι οιάνθρωποι πολύ μετά ταπράγματα, ξαναδέχτηκαν τον Αργύρη, κι αυτός τους ξαναδέχτηκε.
Ξέρωόμως πως ο Αργύρης ξαναμίλησε στον Έτσι και δεν του κράτησε κακία.
Γιατί ο Έτσιτόχε αποδεχτεί πως ήταν έτσι. Παρ’ όλο που τον πλήγωνε τον Έτσι.
Γι’ αυτό πιστεύω πως ο Έτσι θα θυμάται μόνο τον Αργύρη απ’ όλη αυτή την ιστορία. Όπως κι εγώ θα σε θυμάμαι Pitt.
Αλλάπρέπει να καταναγκαστώ και να γυρίσω στο θέμα. Δεν γράφοντ’ έτσι τα βιβλία. Χρειάζεται καταναγκασμός.
Πολύκαλάλοιπόν.
Καιείδαμε το αίμα. Του είπαμε νατον πάμε σεγιατρούς. Του είπαμε να πάει μοναχός του. Αυτός συνέχισε το βήμα
του. Είπε πως ξέρει τι τουγίνεται και δεν έχει εμπιστοσύνη στους γιατρούς.
Πρέπει ναπήγε σπίτι του κάπου στη Μελενίκου. Το σπίτι ήταν δυάρι κι ήτανε και στον πρώτο όροφο. Παράξενο για
κείνονε να μένει και σε όροφο.
Αλλάδεν είναι παράξενο το ίδιο και για μένα που έμεινα κι εγώ σε όροφο όταν ήμουν με την Λίλιαν;
Πράγματι πήγε σπίτι. Δεν πρόλαβε να μπει και τον ξανάπιασε. Μόνο πουτώραήταν άγρια. Τον ξανάπιασε απ’ όλες τις
μεριές. Εκεί στο διάδρομο τάκανε πάνω του και ήτανε μελάνι. Του μαυρίσαν ταβρακιά, το παντελόνι και οικάλτσες.
Του πονάγαν όλα τα σωθικά, όχι μονάχα στήθος. στομάχι και κοιλιά. Έπιασε την κοιλιάκαι μούγκριζε κι άρχισε να
ξερνάει. Βρήκε το κουράγιο και σούρθηκε μέχρι την τουαλέττα. Εκεί του σπάσαν όλα. ξέρναγε, ξέρναγε, ξέρναγε. Κι
αυτό που ξέρναγε ήταν αίμα, αίμα καυτό. ούτε καν μαύρο πηγμένο σαντο μελάνι των σκατών του. Ώσπουάδιεασε
ολόκληρος. Κι όλο αυτό τουάρεσε.
Και συνέχισε ναξερνά. Θαύμαζε κι ο ίδιος που τόβρισκε τόσο αίμα!! Αυτός που ήταν κόκκαλο, σαν στέκα του
μπιλιάρδου. Κει που νόμιζε πως άδειασε πια, ξαναπήδαγε το αίμα. όπως εκείνη ηβρύση στα πηγάδια με το μοχλό. Κι
άδειαζε, κι άδειαζε...
Ώσπου δεν είχε αίμα, δεν είχε σώμα καν. Κι όμως κάτι μέσα του βαθειά, βαθειά μέσα στο είναι του αντέδρασε και είπε.
Στοπ.
Κιάρχισε να μην αφήνει τον εμετό ναβγει. Κιάρχισενασφίγγει τα χείληώσπου τα μάγουλά του γίνηκαν μπαλόνια
έτοιμα νασπάσουν. Αλλάδεν τάφησε νασπάσουν…και το ξανακατάπινε…καιπάλι γινότανε μπαλόνια και πάλι το
ξανακατάπινε. Δεν ξέρω πόσο κράτησε…
Εκείνο που μπορώναφανταστώ είναι πως υπήρχε κι άλλο αίμα, τουλάχιστον πρέπει να υπήρχε. Γιατί πώς γίνεται
αλλοιώς ο Έτσι, γιατί πως είναι δυνατό ο Έτσι να ξανασούρθηκε στο διάδρομο! Και δεν ήτανε κανείς νατον βοηθήσει.
Να άνοιξε την πόρτα! Να χτύπησε την πόρτα της διπλανής γειτόνισσας κυρούλας!
Η διπλανήκυρούλανα ανοίξεικαινατον δειόρθιο να είναιέτοιμοςνατης μιλήσει, αλλά να μη μπορεί. Ώσπουστο
τέλος τονάκουσεναλέει:

-Μήπως είδατε τον Αχιλλέα, ξέρετε αν ήταν εδώ αυτές τις μέρες, μήπως ξέρετε αν θάρθει σήμερα. Ξέρετε ψάχνω να
τον βρω.
-Μα εσύ είσαι άσχημα, εσύ είσαι ματωμένος, έλα μέσα παιδάκι μου, έλα μέσα νακαλέσω το πρώτων βοηθειών.
-Όχιευχαριστώ. Μην ανησυχείτε, ήταν ένα μικρό ατύχημα. Συγνώμηγιατηνενόχληση. Απλώς ψάχνω για τον
Αχιλλέα. Έλειπα ξέρετε μερικές μέρες. Και πάλι συγγνώμη.
Καιξαναγύρισεστο σπίτι. Πρέπει να καθάρισε τον διάδρομο, πρέπει να άλλαξε ρούχα. Λέω πως πρέπει γιατί σε λίγο
ήρθαν οι γνωστοί. Τους άνοιξε και δεν κατάλαβαν τίποτα. Γιατί οι γνωστοί είναι γνωστοί και δεν βλέπουν πιο πέρα από
τη μύτη τους. Δεν έχουν μάτια για να δουν. Παρά μονάχα στόμα ναρουφούν.
Έρχονται μονάχαγιαναπάρουν. Δεν ξέρω αν στονδιάδρομο υπήρχανετααίματα.
Αλλάκαι να υπήρχανε μπορείνα μην ταείδαν. Αυτοί δεν ήταν ικανοί να δουν πέρα απ’ αυτό που είχαν στο κεφάλι
τους.
Αυτοί ήτανε γνωστοί. Πέρασαν από κει για ναπάρουν. Καιτο πήραν. Γιατί απ’ ότι ξέρω ο Έτσι τους έκανε το χατήρι.
Τους έπαιξε κιθάρα. που βρήκε τη δύναμη;
20


Μπορεί να μην είχεφωνήνατραγουδήσει. αλλά τους έπαιξε κιθάρα ήσυχα, απλά κι αρμονικά, όπως δεν έπαιξε ποτές
ούτε για τις γυναίκες που αγαπούσε.
Αλλάαυτοί ούτε που ένοιωσαν, ούτε που είδαν, ούτεπου κατάλαβαν. Μόνο που φαίνεται πως κάπου επηρρεάστηκαν
και δεν έμειναν. Φύγανε ήσυχα και τον άφησαν και κοιμήθηκε.
Εδώ είναι που τον καταλαβαίνω τον Έτσι. Εδώ είναι που μοιάζουμε. Πάνωστις χειρότερές σου απογοητεύσεις, όπου οι
πάντες σε πουλάν, πουλάν τους εαυτούς τους, και όπουτα πάντα γύρω σου έχουν ξεπουληθεί. Εκεί είναι που βγάζεις
τον πιο αγνό εαυτό σουκαι τον δίνεις οπουδήποτε, παντού. στον πιο τυχαίο άσχετο.
Ακόμακαι σ’ αυτούς που απεχθάνεσαι, τους πιο σιχαμερούς. Είναι η Στιγμή της ήττας σου, της πιο πικρής σου ήττας,
αλλά και της νίκης σου, της πιο σπουδαίας νικής. Τίποταδε έχει πια αξία και ταπάντα ρέουν απαλά.
Όμως δεν είμαι εγώ οΈτσι, ούτε είμαι έτσι, ούτε καν σαν τον Έτσι.
Γιατί σαν ξεκίνησα το ΚΡΟΚκι είχαφτάσει στο έσχατο. Δεν είχα τη δύναμη να το κάνω και δεν τόκανα. Αλλά κάπου
μοιάζω στον Έτσι, κάπου μου τον θυμίζω, γιατί βρήκα τουλάχιστο το κουράγιο να μη τους τραγουδήσω, και νατους
δείξω τον κώλο μου, τον κώλο μου γυμνό, και να τους λέω πάρτε τον! πάρτε και τον κώλο μου. Εγώ που έχω κώλο και
που ποτέ δεν κώλωσα. Κι ας μην είμαι αδελφή κι ας μην καταλαβαίνω τις λεσβίες. Τα έχω δώσει όλα, πάρτε και τον
κώλο μου, γαμείστε με. Γαμείστε και χαρείτε. Γιατί δε θέλω δε μπορώ εγώ νασας γαμήσω. Και δεντόκανα σαν τον
ΠοητίζοντατονΥβριστήπου έκανετοίδιο. Εγώέπαιζατην ψυχή μου, ήταν διαφορετικά.
Νόμιζα πως τάχα δώσει όλα σε όλους και όλα, νόμιζαπως ήμουναο Έτσι, ήήμουν σαν τον Έτσι. Διότι δεν είχα πράξει
έτσι όπως θα έπραττε ο Έτσι. Κατά βάθος πήγαινα γυρεύοντας. θα μ’ άρεζε κι άλλοι να τα δώσουν όλα. Γύρευα την
ελπίδα.
Παρ’ όλο που το ξέρω και το είπα και τόχω καταγράψει. Πωςηελπίδα δενείναι ΚΡΟΚ. Τόξερααλλά δενείχατην
δύναμηνατο κάνω. Άφησααπλάτους άλλους νανομίζουνότικάνουν ΚΡΟΚ. Και να ζουντο ΚΡΟΚ του γούστου τους.
Εγώδεν ήμουναο Έτσι. Εγώ δεν ήμουνα αγνός, εγώ δεν μπόρεσα νατα δώσω όλα έτσι απλά κι αρμονικά στους
άσχετους στους πιο σιχαμερούς όπως ο Έτσικείνο το βράδυ που έπαιξε κιθάρα. Εγώ δεν έζησα τον θάνατό μου, μόνο
τους ψεύτικους θανάτους. Εγώ δεν έχω ξεπεράσει την ελπίδα ακόμα. Ο Έτσιτάχε κάνει και ταδυο.
Κοιμήθηκε όλη νύχτα αγκαλιά με τοκουφάρι του. Δεν τον ενόχλησε κανείς. Τον βρήκαμε να αιωρείται απαλά πάνω απ’
το κρεβάτι (ο Έτσιείχε τότε και κρεβάτι) Τον βρήκαμε οι φίλοι το πρωί, μαζί κι ο Αχιλλέας. Είχαμε δει τα αίματα.
Εμείς δεν είμασταν γνωστοί. Η τουαλέττα ήτανεκλειστή. Τησπάσαμεκι αυτή. Εκεί τουλάχιστο δε μπόρεσε να
καθαρίσει.
Αυτό το σπίτιτοπαρατήσαμε μετά. Κιίσωςτο αίμαναν’ ακόμα κει γιατίθα πότισε τον τοίχο.
Ώσπου τον σπρώξαμε απαλά νακατεβεί καιν’ ακουμπήσει στο κρεβάτι.
Δεν ξέρω αν κάναμε καλά. Ίσως θάταν καλύτερο νατον αφήσουμε νααιωρείται.
Αλλάκαι μειςφοβόμαστε (παντού ο φόβος βλέπεις). The police, τι θάλεγαν οι γείτονες; Κιομολογώ και τάλλο, δε
θέλαμε ο Έτσι να χαθεί.
Ίσως νατόθελε ο Έτσι. Ομολογώ δεν ξέρω αν έπραξα καλά.
Τον βάλαμε και κάθησε. Τον βάλαμε να σηκωθεί. Και ξαφνικάκουνήθηκε ο Έτσι.
Και δεν αντέδρασε ο Έτσι. Και μας άφησε και τον κουβαλήσαμε έξω. Και ο Έτσι άρχισε ναπερπατά. Και δεν μας
άφηνε να τον κουβαλάμε. Διότι ο Έτσι ήταν έτσι και ενεργούσε πάντα έτσι.
Είπαμε νατον πάμε στο Αχέπα. Ο Αχιλλέας είχε πει πως έπαθε γαστρορραγία.
Αλλάδεν είχαμε λεφτά, πώς να τον πάμε στο Αχέπα. Σκέφτηκα πως στη λέσχη είναι οι γιατροί και πως σου δίνουνε
χαρτιά, και δεν χρειάζονται λεφτά αν είσαι φοιτητής. Κι έτσι πήγαμε. πήγαμε μαζί με τον Έτσι ως τη Λέσχη. Εκεί μας
άφησε. Είπε πως δεν χρειάζεται βοήθειακαι πήγε μοναχός του.
Εμείς τον ξέραμε τον Έτσι και τον αφήσαμε. Γιατί ο Έτσιήταν έτσι και ενεργούσε πάντα έτσι. Μετά, πολύ μετά,
ακολουθήσαμε τον Έτσι. Τα βήματα του Έτσι. Μάθαμε πως ο Έτσι πήγε στους γιατρούς. Τους είπε για το αίμα, όπως
τον δασκαλέψαμε. Αυτοί δεν τον πίστεψαν και τούπαν κάτσε στην ουρά. Πώς είναι δυνατόνάχεις αυτό που έχεις και να
στέκεσαι στα πόδια σου, ψεύτη, απατεώνα.
Είχε υπομονή ο Έτσι κι έκατσε στηνουρά. Και κάπνιζε, παρ’ όλο που του τόχαμε πει, δεν έκανε. Καιβαρέθηκε και
πήγε κι έφαγε κρέας χοιρινό και κάτι σαλατίτσες. Ούτε να φάει έκανε. Και πρέπει ναείχε φάει τσαμπουκά γιατί ο Έτσι
δεν είχε τα χαρτιά της απορίας των άλλων. Ο Έτσι δεν είχε χαρτιά. Απεχθανόταν τα χαρτιά. Έφαγε και ξαναγύρισε
στους γιατρούς. Αυτή τη φορά τον εξέτασαν και πείστηκαν και τους είχε πιάσει πανικός και πιάνανε τον Έτσι να τον
βάλουν ναξαπλώσει, ναείν’ ακίνητος να μη του ξανασπάσουνε τ’ αγγεία.
Και ψάχναν γι αυτοκίνητο, γι ασθενοφόρο. Και του φτιάξαν και χαρτί με την ένδειξη επείγον, ειδική περίπτωση,
προλάβετε.
Μόνο που ο Έτσι ήταν ο Έτσι και δεν τους άφησε νατον αγγίξουν. Είπε θα πάει μόνοςτου. Ώσπου βρέθηκε ένας
μαύρος που είχε αυτοκίνητο. Κι ο Έτσι μπήκε στ’ αυτοκίνητο του μαύρου με το χαρτί γιατί επηρπεάστηκε απ’ το ότι ο
μαύρος ήταν μαύρος. Και τον μαύρο τον είχαν δασκαλέψει. Και ο μαύρος πήγε τον Έτσι στο Αχέπα κι ήθελε να τον
πάει μέσα στους γιατρούς.
Μόνο που ο Έτσι κράταγε τοχαρτί αυτός και δεν το έδινε στον μαύρο.
Και δεν άφησε τον μαύρο νατον συνοδέψει, διότιπείστηκε ότιο μαύρος δεν ήταν μαύρος, τουλάχιστον όχι τόσο
μαύρος όσο έδειχνε, ή ότι ο μαύρος ήταν μαύρος και ίσως περισσότερο μαύρος και δεν ήθελε να τον ταλαιπωρεί.
Τον παρέλαβαν οι νοσοκόμες. Τους έδωσε το χαρτί. Αλλά οι νοσοκόμες δε διαβάζουνε χαρτιά. Δεν είναι η δουλειά
τους, και τον αφήσανε και πάλι στον διάδρομο ναπεριμένει στην ουρά...

21


Βγήκε ογιατρός. Του μίλησε. Ξανά πάλι το ίδιο. Ούτεπου τον πίστεψε, ούτε που δέχτηκε να πάρει το χαρτί και νατο
κοιτάξει. Ο Έτσι περίμενε. Περίμενε και κάπνιζε ώσπου να πάρουν και τον τελευταίο, τον τελευταίο άσχετο, τον
τελευταίο αδύναμο γέρο ή γριά, που δεν ήταν γέρος ή γριά, το τελευταίο κουφάρι που δεν ήτανε κουφάρι αλλά νόμιζε
πως ήτανε κουφάρι και μιξόκλαιγε, γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει. Ο Έτσι περίμενε. Περίμενε και κάπνιζε.
Ώσπου τον δέχτηκαν κι αυτόν και ήταν πια βραδάκι. Εκεί τον βίασε ο γιατρός.
Τούβαλε κωλοδάχτυλο με γάντι πλαστικό. Τον βίασε με μίσος γιατί ήτανε αλήτης, και δεν τάρεζε η φάτσα του. Ήταν το
πιο μισητό κωλοδάχτυλο της ζωής του. θα το θυμάται ακόμα ο Έτσι, αλλά δεν τον άγγιξε κι αυτό τον Έτσι. Παρ’ όλο
που ο γιατρός τούπε αμέσως πως έχει ζοχάδες, και ο Έτσι δεν ήξερε τι είναι οιζοχάδες.
Ώσπου ανακάλυψε το μελάνι, το πηγμένο αίμα. Και ο γιατρός τα χρειάστηκε, τάκανε πάνω του κι έσπασε τα τηλέφωνα.
θέλανε να ξαπλώσουνε τον Έτσι σε φορείο.
Αμέσως με το ζόρι για να ειν’ ακίνητος. Αυτοί που τον κρατάγανε τον Έτσι τόσες ώρες όρθιο, και τον μισούσανε τον
Έτσι. Σκέφτηκαν τις ευθύνες τους! Ανπάθαινε ο Έτσι τίποτα!!!
Δόθηκε μάχη. Τελικά τον βάλανε τον Έτσικαι τον πήγανε σεπολυθρόνα, σεπολυθρόνα με ρόδες, απ’ αυτές για τους
ανάπηρους. Και βάλανε τον Έτσι σε κρεβάτι και τον είχαν με ορρούς. Ώσπου φτάσαμεεμείς ακολουθώντας ταχνάρια
του.
Μας είπαν ότι χρειάζεται επειγόντως μετάγγιση. Πως του χρειάζεται αίμα, πάρα πολύ αίμα. Κιόλοιθυμάμαι
προσφερθήκαμε τότε.
Αλλάο Έτσι, ή μάλλον τοαίματουΈτσιήτανέτσι ώστεναδίνεισ’ όλους, αλλά να μη μπορεί να πάρει παρά μόνοαπ’
το ίδιο. Αλλάκανένας μας δεν είχε το ίδιο. ΤοίδιοτοαίματουΈτσι.
Είπαμε στους γιατρούς ναδώσουναπ’ το αίμαπου διατηρούν στα ψυγεία και ναπάρουν απ’ το αίματο δικό μας και να
το βάλουν στα ψυγεία. Μα οι γιατροί είπαν πως χρειάζονται λεφτά, όχι πολλά, αλλά πάντως λεφτά, κι εμείς δεν είχαμε.
Ώσπου ο Έτσι άνοιξε τα μάτια του τινάχτηκε κοντεύοντας νασπάσει τους ορούςκαι ούρλιαξε πως δεν έχει πια ανάγκη
από τοαίμα τους, πως έχει το δικότου αίμα. Πωςείχεπερισσότερο αίμακαι τόφτυσε. Αυτό ήταν όλο.
Έπεσε πάλι κάτω και κοιμήθηκε. Εμείς τακτοποιήσαμε τους ορούς και αφήσαμε τον Έτσι σε αφασία. Δεν ξέραμε τι
θάκανε ο Έτσικι ανησυχούσαμε.
Πάντως ο Έτσι σηκώθηκε την άλληκιόλας μέρα. Ζήτησεφαϊ και δεν του δώσανε.
Ζήτησε νερό και του καθυστερούσαν. Πήγε να σπάσει τους ορούςναπεταχτεί και τον βουτήξανε.
Φτιάξανε τον Έτσι πειραματόζωο.Πέρασαν από πάνω του γιατροί και φοιτητές.
Του κολλήσαν και ταμπέλλα για την περίπτωσή του. Την ιατρική του περίπτωση.
Την κλινική του περίπτωση. Κιόλοιτους ενεργούσαν σύμφωνα με την ταμπέλλα.
Όλοι μα όλοι σύμφωνα με την περίπτωση. Ακόμα και μεις που τον επισκεφτήκαμε το πρωί κολλήσαμε στην ταμπέλλα.
Κολλήσαμε στην περίπτωση.
Τούπαμε και μεις να μην κινείται. Τούπαμε και μεις ν’ ακούει τους γιατρούς.
Καιτου κάναν εξετάσεις και του παίρναναίμα, και δεντου δίνανε φαϊ γιατί δεν έπρεπε και του κάναν καρδιογραφήματα
κι εγκεφαλογραφήματα και θέλανε νατον περάσουνε κι από ακτίνες για να τουβρουν τι έχει. Και περιμένανε τα
κόπρανα αν θάναι καλά, μαύρα ή κίτρινα. Τούπαν πως θα του κόψουν το στομάχι γιατί μάλλον είχε έλκος.
Και τον αφήσαν ήσυχο το βράδυ μόλο που τον ξύπνησαν ξανά για να του ξαναπάρουν αίμα, για να τουξαναπάρουν
ούρα. Όπωςξυπνούσαν κι όλους τους ασθενείς στο θάλαμο. Γιατί τον Έτσι τον είχαν μεταφέρει πια σεθάλαμο. Ένεκα
ειδική περίπτωση. Κίνδυνος. Θάνατος και νέος. Μιαευκαιρία για Πανεπιστημιακά συγγράμματα. Μια ευκαιρίαγια την
εκμάθηση των φοιτητών, για τη διδασκαλία. Παρ’ όλααυτά δε μπόρεσαν να κρατήσουνε τον Έτσι στο κρεβάτι. Πρωί
πρωί, δεύτερηκιόλας μέρα ο Έτσι έσπασε τους ορούς. Ανακάλυψε πουήταν η κουζίνα.
Πήγεκαι ήπιε γάλα κι έφαγε ζουμί από κείνο το ζουμί που βρίσκεις που και που να κολυμπάει και κάνα αστεράκι
ζυμαρικό. Βούτηξε και μια μπουκάλα γάλα και την έπινε αργά και σταθερά αφού την είχε κρύψει κάτω απ’ το κρεβάτι.
Μόνο το μεσημέρι ξαναξάπλωσαν τον Έτσι. Φταίνε γι αυτό που κλάψανε οι φοιτητές πως δεν θα τους έδιναν υπογραφή.
Πωςδεν θα τους δέχονταν για εξετάσεις. Κι έτσι τον έψησαν και τον ξαναξάπλωσαν, για να περάσει ο γκραντ
καθηγητής για την καθημερινή του επιθεώρηση. Και νάναι όλα σύμφωνα με την ταμπέλλα. Απόλυτη ακινησία κλπ.
Ίσως ο Έτσι ήταν ακόμα αδύναμος, ίσως πολύ δυνατός. δενξέρω. Ίσωςο Έτσι νάπραξε απλώς και μόνον έτσι. Πάντως
όταν ήρθαμετ’ απόγευμα με τον Αχιλλέα και τον είδαμε, παρ’ όλο που φαινόταν τέζα, μούπε πως θα την κοπανήσει και
ζήτησε απ’ τον Αχιλλέα νατου φέρει ρούχα. Γιατί τα ρούχα του του τάχανε κρατήσει και οι πυτζάμες πουτου δώσαν
δεν ήτανε κατάλληλες γι αυτό.
Μαςείπεπως θα μας έβλεπε όλους μας στο χορό. Στο χορότης σχολής που θα γινότανε το Σάββατο. Και ξέραμε ότι το
Σάββατο έπεφτε μεθαύριο. Και ότι ο Έτσι δε γουστάριζε χορούς, δε γουστάριζε φαμφάρες. Αλλάο Έτσι ήταν έτσι και
δεν τον ξέραμε καλά τον Έτσι. Για δαύτο δεν είπαμε τίποτα, και κατανεύσαμε και φύγαμε. Μάθαμε πως το ίδιο βράδυ ο
Έτσιέκανε σκατό. Έναπολύ μικρό σκατό σα ζάρι. Και μάθαμε πως βούτηξε τον επιμελητή Ζ., από Ζ ήταν το όνομά
του, τι σημασία έχουν τα ονόματα αυτών που δεν με ενδιαφέρουν. Τον βούτηξε από τον γιακά, τούχωσε το καθήκι κάτω
από τη μύτη. Ήταν μεγάλο το καθήκι, μ’ έναπολύ μικρό σκατό. Εκείνος ταχρειάστηκε και πήρε το καθήκι κι έφυγε
κάνοντας το σταυρό του. Δεν ξέρω πόσεςώρες προσπάθειας χρειάστηκεο Έτσι για κείνο το μικρό σκατό. Εκείνο το
σκατόσα ζάρι.
Πάντωςαυτό που βγήκε θατόξερε κι οίδιος, δε μπορεί, ήταν υπόλειμμαπαλιό.
Υπόλλειμμα με αίμα. Όλη τη νύχτα ξανααποπειράθηκε ναχέσει. Τίποτα. Ξαναβούτηξε φαϊ από την κουζίνα. Φαϊ χωρίς
ζουμί. Πιλάφιπρέπει να ήταν. Έκανε φοβερές προσπάθειες να χέσει, αλλά τίποτα.

22


ΟΖ. ξαναήρθε το πρωίκαι με ύφος στοργικού πατέρα είπε στον Έτσι πως το σκατό του εξετάζεται προσεκτικά στο
εργαστήρι και πως να μη στεναχωριέται και πως αν όλα παν καλά θα του κάναν την εγχείριση και σ’ ένα μήνα θάναι
έξω καλά. Γιατί και με μισό στομάχι είναι κανείς καλά.
ΟΈτσιτούπεέτσι, πως πρέπειναχορέψει και πως αύριο θα πάει να χορέψει. Ο επιμελητής κράτησε ακόμη το
καλωσυνάτο ύφοςκαι του απάντησε πως αυτά δεν γίνονται και πρέπει να μένει ακίνητος και όσο για τοεξιτήριο πρέπει
κάποιος να αναλάβει την ευθύνη. Και δεν υπάρχει κανείς νααναλάβει τηνευθύνηγια μιατέτοιακλινικήπερίπτωση.
Ο επιμελητής Σηνάτος ή Ζητάτος ή κάπως έτσι πίστεψε πως καθάρισε και έφυγε κουνιστός. Αλλά δεν ήταν έτσι. Δεν
ήξερε πως είχε νακάνει με τον Έτσι.
Ο Έτσιτον πήρε από πίσω μέχρι τα υπόγεια ιατρεία. Μόνο που αυτή τη φορά δεν τον βούτηξε απ’ το γιακά, αλλάαπ’ το
λαιμό και θα τον έπνιγε. Πέσανε απάνω του όλοι οι βοηθοί και οι φοιτητές για να τον ξεκολλήσουν. Κι αυτός να τους
ουρλιάζει: “Μα δεν τοβλέπετε πως με σκοτώνετε εδώ μέσα, μαδε το βλέπετε πωςείμαι ζωντανός, πως κινούμαι πως
δεν ανέχομαι επεμβάσεις. Ανη ταμπέλλα σας λέει ακινησία, εγώ κινούμαι και μπορώ να σας σκοτώσω. Κι αν δεν
υπάρχει κανένας να αναλάβει την ευθύνη, την ευθύνη την ανέλαβα εγώ. Τοεξιτήριο, το εξιτήριο. Αύριο θα έχω
φύγει...” Καιπέταξε χάμω όλουςόσουςτον κράταγαν σαννάτανε ο Ηρακλής.
Τον έτσι τον βρήκαμετ’ απόγευμα που πήγαμε με τον Αχιλλέα να του δώσουμε τα ρούχα. Μόνο που ήτανε ξαπλωμένος
στο κρεβάτι, και δε μπόραγε να κουνηθεί.
Τον είχαν δείρει. Τον είχαν δείρει, όχι γιατί το ήθελαν. Φοβόνταν να τον δείρουν. Τον έδειραν γιατί δεν μπόραγαν να
πράξουν αλλοιώς. Γιατί δεν μπόραγαν να τον ξεκολήσουν αλλοιώς από ταυπόγεια ιατρεία. Όλοι σκεφτόνταν την
περίπτωσή του. Φοβόνταν να τον δείρουν. Ώσπου τους προκάλεσε αυτός. Έρριξε χάμω ένα ράφι με μπουκάλια.
Παραλίγο να τάσπαγε όλα. Γιατίο Έτσιήταν έτσι και τους το έδειξε πως ήταν έτσι και μπορεί νατα σπάει όλα. Πέσαν
απάνω του και τον συγκράτησαν. Φώναξαν ενισχύσεις. Ολόκληρο νοσοκομειακό στρατό για να τον πάνε πίσω στο
κρεβάτι.
Του αφήσαμε τα ρούχακρυφά κάτω απ’ το κρεβάτι και φύγαμε ήσυχα, όπως είχαμε έρθει. Μας είπε γειά χαρά.
Ραντεβού αύριο βράδυ στο χορό.
Δεθυμάμαι ακριβώς πώς έγιναν ταπράγματα. Πάντως ο Έτσι κατάφερε να χέσει.
Δεν ξέρω αν έγινε το βράδυ ή το πρωί. Ο Έτσι κατάφερε να χέσει. Πολλά πολλά σκατά μαζί σ’ ένα μεγάλο μεγάλο
καθήκιπου τόχε βουτήξει από τηνπρώτη κιόλας μέρα και το φύλαγε μανιωδώς μέσα στο κομοδίνο δίπλα από το
κρεβάτι.
Ο Έτσιβούτηξε το καθήκι λίγο πριν το μεσημέρι, λίγο πριν την επιθεώρηση του γκράντ καθηγητή. Κιέτρεξε.
Βρήκε τον καθηγητήκαι τους γιατρούς στο διάδρομο με γύρω τους τούςφοιτητές, αυτά τα γλειψιμέικα, που ίσως
γίνουν, ίσως όχι καθηγητές. Αλλάο Έτσι ήταν έτσι και επιπλέον κράταγε και το καθήκι. Και τους διέσπασε τον κύκλο
και μπήκε στη μέση, και το καθήκι ήταν η δύναμη, και τασκατά ήταν η δύναμη. Αυτόςπου μπόρεσε ναχέσει. Καιτα
σκατά του ήταν μαύρα, αλλά στη μέση γίνονταν χρυσά, κι αυτό ησύχασε τον Έτσι. Κι έδωσε την χαρά στον Έτσι, και ο
Έτσιξαναμίλησε. - “Νατα σκατά μου φάτε τα. Μαύρα και χρυσά”.
Αυτοί ούτε που κατάλαβαν τον Έτσι, ούτε που τον πήραν είδηση. Είδαν μονάχα το καθήκι καιτασκατά. Κι έπεσαν με
τα μούτρα στο καθήκι. Όλοι οικαθηγητές της ιατρικής μαζί με τον γκραντ καθηγητή, μαζί τους και ο Χηνάτος ο
επιμελητής, κι οι φοιτητές μαζί, γύρω απ’ το καθήκι νασυζητάν επιστημονικά για τασκατά τα μαύρα και χρυσάκιόλη
η προσοχήτους ήταν στο καθήκι. Ούτε που τον είδαν καν τον Έτσι. Ίσως να τον περάσανε κι αυτόνε φοιτητή. Παρ’ όλο
που απ’ ότι ξέρω από τότε διέκοψε τας σπουδάς γιατί δεν είχε πια τι να κάνει. Παρ’ όλο που οι μπιτζάμες που του
φόρεσαν είτανε κοντές, λίγο πιο κάτω από τους αγκώνες του φτάναν και λίγο πιο κάτω από τα γόνατα και το πηγούνι
του ήτανε αξύριστο, 6,7 μέρες αξύριστος. Από τότε που θυμάμαι τον έτσι ναάφησε γένια.
Ώσπου ο Έτσι βαρέθηκε να κρατάει το καθήκι. Τόβαλε στα χέρια του καθηγητή και πήγε ναξαπλώσει. Τούτη τη φορά
χωρίς νατου το πουν. Μάλιστα δέχτηκε και την επιθεώρηση, αρκετά αργότερα εκείνη τη μέρα, ένεκα τοκαθήκι και η
επιστημονική συζήτηση για το σκατό, το μαύρο και χρυσό, κάνοντας τον ψόφιο τον κοριό. Απόλυτη ακινησία, όπως η
ταμπέλλα.
………………………………….
Ο Έτσιτόσκασε κείνο το μεσημέρι. Το απόγευμα το μεταδώσαν στο ραδιόφωνο.
Αλλάο Έτσι τόσκασε το μεσημέρι. “Επικίνδυνος ασθενής χρειάζεται επειγόντωςχειρουργική επέμβαση. Όστιςγνωρίζει
δι αυτόν παρακαλείται...κλπ”.
Αλλάο Έτσιτόσκασετο μεσημέρι. Πάνωπου τέλειωσε το πρωινό επισκεπτήριο.
Φόρεσετα ρούχα κι έκρυψε τις μπιτζάμες κάτω από το στρώμα.
Οθάλαμοςσυμπάθησε τον Έτσιπαρ’ όλο που όλοι ήτανε γέροι και βογγούσαν, παρ’ όλο που δεν ήταν γέροι και
νομιζόντουσαν για γέροι.
όλος ο θάλαμος ήταν στο πλευρό του. Έτσι όταν έσκασε μύτη η νοσοκόμα. Γιατί είχε πέσει σήμαγιατον Έτσι να τον
περιφρουρούν. Τόξερε ο Έτσι, τόξερε κι ο θάλαμος. Αλλά δεν κάρφωσαν τον Έτσι. Μόλις μπήκε η νοσοκόμα, ο Έτσι
άφησε το κρεβάτι του κι έπιασε τοχέρι της διπλανής γιαγιάς. Και η γιαγιά του μίλησε, βρήκε τη δύναμη και του μίλησε.
Κιη νοσοκόμα ήταν μύωψ, αυτή με τα χοντρά γυαλιά, και δεν εγνώρισε τον Έτσι, και πέρασε τον Έτσι γιαεπισκέπτη.
Και του είπε πως οιεπισκέψεις τέλειωσαν και έπρεπε ναφύγει. Και προθυμοποιήθηκε αυτή νατον βοηθήσει να βρει την
έξοδο, όταν της είπε, δεν θυμάται πως μπορεί να βγει. Καιτον συνόδεψε τον Έτσι η νοσοκόμα. Και δεν τον γνώρισε
κανείς τον Έτσι. Κι έφτασε ο Έτσι στην έξοδο του Αχέπα.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Καιπαρ’ όλοπου ήταν έτσι και τόξερε πως θα γινόταν έτσι, πως θα του τύχαινε μια νοσοκόμα μύωψ να τον βοηθήσει,
δεν άντεξε άλλο, έπεσε κάτω, εκεί στην είσοδο. Αλλά και πάλι ξαναπερπάτησε, κι έπεσε και σηκώθηκε κι έφτασε μέχρι
το αστεροσκοπείο. Καιδεν έφτασε ποτέ στο σπίτι. Φαίνεται πως άραξε στο αστεροσκοπείο. Και ταραδιόφωνα
μουγκρίζανε γιαδαύτον, και μεις ανησυχούσαμε για δαύτον, κι εγκαταλείψαμε το σπίτι.
'Ωσπου τον είδαμε το βράδυ στο χορό. Ναχορεύει με τηΔόξα. Πάντα συνεπήςστο λόγο του. Πάντα συνεπήςστα
ραντεβού.
Ο Έτσισυνάντησε κείνο το βράδυ τη Δόξα και χόρεψαν. Χόρεψαν πολύ.
ΌχιτηΔόξα δόξα, αλλά τη Δόξα, με γάμπα και βυζιά. Τη Δόξα που ‘τανε γυναίκα.
Χάρηκα που ο Έτσι χόρευε με τη Δόξα. Γιατί το ξέρω ο Έτσι αγαπά τις γυναίκες και δίνεται ολόκληρος σ’ αυτές, παρ’
όλο που οι γυναίκες ποτέ δεν τον κατάλαβαν, και πάντοτε τον πρόδιναν και όποτε τις χρειάζονταν γινόντανε καπνός.
Τον βρίσκαν ξάφνου σπαστικό τον Έτσι. Δεν τον αντέχανε τον Έτσι.
Κι όποτε χρειαζότανε βοήθεια, παρ’ όλο που δε γύρεψε ποτές.
Όμως εγώ δεν είμ’ ο Έτσι. Αλλάο Έτσι είναι έτσι και εξακολουθεί να αγαπά, παρ’ όλο που τον άκουσα να λέει ότι
αυτός δεν αγαπά. Κι ότι το “αγαπώ”, σημαίνει το “κατέχω”.
Γιαυτό είναι ώρες-ώρες που τον θαυμάζω τον Έτσι, που τον θέλω τον Έτσι και ας έχω φτάσει στο να μη μου
επιτρέπεται ναθέλω. Και θάθελαναείμαι πάντα σαν τον Έτσι. Αλλάο Έτσι είναι Έτσικαι το ξέρω πως δεν είμαι Έτσι
εγώ.
Θα μπορούσε όλη αυτή η ιστορία να τέλειωνε εδώ. Όχιγια τίποτα άλλο. Αλλά γιατί την καταγράφω από το πρωί και
έδειωξα την κόρη μου να τρέχει τα σοκάκια. Κι ανησυχώ καιπρέπει νατην ψάξω. Γιατί τα σοκάκια εδώ Εξάρχεια και
Αραχώβης έχουν αυτοκίνητα.
Όχιπως θα σταματήσω γιατί μου ήρθε το χαρτί της έξωσης. Αυτάταέχω συνηθίσει πια. Έχω είκοσι μέρες...
Αλλάη ιστορία δεν τέλειωσε έτσι και θα συνεχιστεί.
Γιατί ο Έτσιβγήκε με τη Δόξακαι πήγανεπερίπατο. Κι ο Έτσι δεν είχε δύναμη κανονικά ναπερπατήσει. Αλλά
περπάταγε αλαφρύς. Πιο αλαφρύς από τη Δόξα.
Και πήραν βόλτα τα στενά, τους δρόμους και τα πάρκα κι ήταν χαρούμενοικι οι δυο, δημιουργώντας συγκινήσεις.
Έσπασε κείνο το κακότυχο στυφό ύφος του Έτσι και τοχαμόγελό του φάνηκε πλατύ και φωτεινό. Της Δόξας ήτανε
πολύ πιο εύκολο νατου χαμογελά.
ΑλλάηΔόξαήτανεγυναίκακαιστιςγυναίκεςείναι εύκολοτοχαμόγελο, το γέλιο και το δάκρυ. Αλλάνατώρα που
χαμογέλαγε ο Έτσι. Πιο αγνάκαιφωτεινά από τη Δόξα, κιας του χρειάστηκε γι αυτό η Δόξα.
Και λέγανε, και λέγανε χιλιάδες ξεχασμένα κι αληθινά. Προχωρώντας ανάλαφροι κι οι δυο μες στην ομίχλη που έσπαζε
το ολόγιομο φεγγάρι και τους φώτιζε. Γιατί ήταν πανσέληνος. Κι έφτασαν σιγά-σιγάκαι στο αστεροσκοπείο. Εκεί που
φαίνεται πως την είχε βγάλει ο Έτσι που δε μπορούσεαλλό πια ναπερπατήσει. Και τον βρήκαν εκεί...
Δεν ξέρω που θα πάει, ούτεαν έχω πάθει. Ξεκίνησα απλώς νακαταγράψω μια ιστορία με γιατρούς. Αυτή με το καθήκι,
που τη θυμόμουν που και που και έσκαγα στα γέλια και μούρχονται και γράφω άλλα, και γράφω όπως μούρχονται. Μου
φαίνεται πως γράφω έτσι που η ζωή και ο θάνατος του Έτσι μπαίνει στη μέση μόνη της σαν νάτανεζωή και θάνατος
δικός μου. Πέρασα στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου ναπονά ολόκληρος, να μουγκρίζει, και να μου έρχεται να
ξεράσω, και ναγυρνάω πίσω ξανά τον εμετό. Ήταν φρικτή εμπειρία η του Έτσι. Αλλά σας λέω ψέμματα.
Ήταν απλώς μια εμπειρία.
Κείνο το βράδυ ο Έτσιταείχε δώσει όλα. Ήταν φοβερός αυτός ο Έτσι, ήταν μοναδικός. Έμοιαζε σα νάχε βγει από τα
σπήλαια, απ’ τα λαγούμιαη κάτι τέτοιο.
Αυτός δεν έμοιαζε με άνθρωπο, ούτε με τον δικό μου τον κροκάνθρωπο, ούτε με τίποτε γνωστό. Ήταν αέρας και φωτιά,
γη και νερόσυνάμα, μα είχε και κάτι άλλο.
Ίσως αυτό το κάτι άλλο, συν το σακάκι του Αχιλλέαπου τον στήλωνε να μην άφησε τους άλλους να τον δουν όπως
πραγματικά ήταν εκείνο το βράδυ. Εξόν από μένα που τον ξέρω και κατάφερα κάποια στιγμή να δω και νανοιώσω τη
διαφορά.
Αλλά μονάχα μια στιγμή.
Αφεθήκαμε όλοι με τον Έτσι...
Ήταν μοναδικός αυτός ο Έτσι αν τόθελε, νασέρνειτοχορό. Μαςξεφάντωνεκαι μας παλάβωνε. Μας έδινε ζωή κι
αγάπη. Ήτανε γλύκα. Μας ένωνε, μας έκανε όλους ένα, όλους εμάς τους τόσο διαφορετικούς, ακόμα και τους άσχετους,
τους στυφούς και τους σιχαμερούς τους έμπαζε στο κέφι. Ίσως από το τελευταίο αυτό να μη μπορούσε ναγελάσει. Είχα
βρεθεί κι άλλοτε έτσι με τον Έτσι. Μα κείνο το βράδυ ήταν άλλο. Μας σήκωσε όλους μας ψηλά. Γινότανε
πανζουρλισμός, της μουρλής της παλαβής, του Αδάμ και της Εύας. Κι όμως δεν έσπασε τίποτα, ούτε ένα τασάκι.
Ούτε ένας παράταιρος ήχος, κάτι σαν κόρνα αυτοκινήτου ή σαν πηρούνια που βαράνε στατραπέζια. Κι όμως υπήρχαν
όλα αυτά. Ακόμα κι οι μουσικοίτης ορχήστρας παρατήσανε αυτά που παίζανε συνέχεια, αυτά πουθέλει ο κοσμάκης,
και παίξαν τα δικά τους. Αυτάπου θέλανε πραγματικά να παίξουν. Κι όμως εμείς ήμαστε ο κοσμάκης καιδεν
κλωτσήσαμε, ούτε που καταλάβανε τη διαφορά τ’ αυτιά μας.
Τηνοιώθαμεόμως στο είναι μας και πήγαμε ψηλά. Όπου ηαίθουσα έχασε τον χρόνο και τοχώρο της. Όπου,
βρισκόμαστε να αγγιζόμαστε, να χαϊδευόμαστε, να ξεπετιόμαστε να χορεύουμε και ναξεφεύγουμε στο δικό του κόσμο
ο καθένας και μες σ’ όλους τους κόσμους. Σανα είμαστε καπνισμένοι.
Κι όμως δεν είχαμε καπνίσει. Δεν εύρισκες τότε τέτοια πράγματα...

24


Κιας έπαιζαν οι μουσικοί ο καθένας τα δικά του. Όλα ενορχηστρώνονταν μεταξύ τους παλαβά, απλά κι αρμονικάκι
όλαενορχηστρωνόνταν με τον Έτσι.
Ώσπου τον ξεχάσαμε τον Έτσι. Και δεν τον προσέχαμε τον Έτσι, και τον ξαναείδαμε τον Έτσι. Κι είδαμε πως ο Έτσι
ήταν ο καθένας από μας, πως ήταν κάτιαπό μας, πως και αυτός ίδιος με μας, δεν ήταν διαφορετικός. Κιέγιν’ ο καθένας
Έτσι. Κι όλοι το καταλαβαίναμε έτσι.
...Ο Έτσι ξεσήκωσε κείνο τοβράδυ και τηΔόξα. Την πιο όμορφη στα μάτια του κοπέλλα. Κι ίσως την πιο απλή.
Την είχα παρατηρήσει τη Δόξα πιο παλιά να ρίχνει που και που ματιές στον Έτσι. Ματον φοβότανε τον Έτσι και της
φαινότανε. Κι ίσως ναείχε δίκιο, γιατί ο Έτσιείναι έτσι. Κι υπάρχουν χίλια πραγματάκια μες στον Έτσι που τις
φορτώνει τις γυναίκες, και τον φοβούνται οι γυναίκες, αυτές που έχουν εύκολο το γέλιο και το δάκρυ. Και τον αγαπάνε
οι γυναίκες, και τον φοβούνται οι γυναίκες, και πάνω στην κρίσιμη στιγμή τον παρατάν. Ίσως και να φταίει και ο Έτσι,
μα δεν αλλάζει αυτό τον Έτσι. Και αν ο Έτσι ήταν αλλοιώς ίσωςνα μην τον πλησιάζαν καν.
ΟΈτσιείναιέτσι, αλλά κι η Δόξα ήταν Έτσι. Κι όλοι το νοιώθαμε έτσι, κι ο καθένας ήταν Έτσι.
Και η Δόξα πήγε στον Έτσι. Πήγε και κείνος με τη Δόξα και χόρεψαν.
Ώσπου τον χάσαμε τον Έτσι. Εξαφανίστηκε κι η Δόξα. Καιξαφνικά δενήμασταν Έτσι, καιδεν καταλαβαίναμεέτσι, δεν
ήταν ο καθένας έτσι και γίναν όλαόπως πριν. Και να η αίθουσα στο χώρο, ξαναγυρίσαμε στο χρόνο, οιΜουσικοί ξανά
ταίδια και όλοι μας χώρια όπως πριν.
Ήταν σαν να πέρασε από δω ο Έτσι, και να μας έδωσε ζωή, και να γινήκαμε όλοι έτσι, και ξαναφεύγοντας ο Έτσι
ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ότιείχε δώσει. Μαζί και μια σταγόνα απ’ τον καθένα. Ίσως τουχρειαζόταν για
νάχει τη δύναμη να περπατά, για τοαίμα πούχε χάσει. Ίσως αυτό νομίζουνόλοι. Κι ίσως γι αυτό τον αποφεύγουν, τον
βρίζουν και τον θεωρούν αλήτη. Ίσως το πήρα και γω έτσι. Αλλά τον ξέρω γω τον Έτσι. Και ήμουν πριν και γω σαν
Έτσι. Θέλει κουράγιο νάσαι Έτσι.
Γιανα μπορείς να παραμένεις έτσι πρέπει να παίζεις την ψυχή σου.
Κιεγώ τοξέρω δεν είν’ έτσι. Και ο καθένας είν’ ο Έτσι.

Κι έφτασαν σιγά-σιγά και στο αστεροσκοπείο. Και τον βρήκαν εκεί.
Τον βρήκαν χάμω κει στα χόρτα.
Μα δεν κατάλαβε η Δόξα. Βρήκε τον Έτσι παγωμένο. Θαρρεί πως ξάπλωσε με πτώμα.
Και τη μπλακώνει τρόμος μέγας. Κιέτρεξε πίσω στη μαμάτης καιστ’ άλλα καταφύγιά της. Κιέμειν’ ο Έτσι μοναχός
του. Και τουεστύφωσετο γέλιο. Καιξαναμπαίνει στ’ άλλο σώμα. Παράπου στύφωσετογέλιο.
Έπαψε πια ναδείχνει πτώμα.

Τόξερα πως ο Έτσι θατο κατάφερνε ναεπιβιώσει. Τόξερα από τότε που δεντον άφησα να αιωρείται και τον σπρώξαμε
απαλά παστο κρεβάτι. Εκείνο που δεν ξέρω και φοβάμαι πολύ, είν’ αυτό που θάναι πια ο Έτσι.
Ανο Έτσι θάναι έτσι, κι αν μπορεί ναπαραμείνει Έτσι.

Ταπάντα γύρω με κουράζουν, ταπάντα γύρω με κουμπώνουν, ταπάντα γύρω με τρυπάνε. Ακόμα κι οιπευκοβελόνες.
Ακόμακαι τατζιτζίκια μου θυμίζουν το μονότονο ήχο των κομπρεσέρ. Το χωριό στην πόλη, ηπόλη στο χωριό. Η ζωή
μου όλη.
Χειμώνες καλοκαίρια. Στο χωριό τα τζιτζίκια, στο βουνό τα τζιτζίκια, στο πατάμι ταβατράχια, στη θάλασσα τα ψάρια,
στα σοκάκια οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι!
Οι άνθρωποιδεν είναι στα σοκάκια. Ακόμα και τα φρίκια. Στην πόλη! στην πόλη! Δεν υπάρχουν πια σοκάκια. Τα
κομπρεσέρ!!!
Ταπαιδιά, τα παιδιά. Τα παιδιά που μεγαλώνουν και μαθαίνουν. Μεγαλώνουν και μαθαίνουν. Δεν έχω τίποτα πιανα
μάθω απ’ το παιδί μου.

-Και θα το στείλεις και σχολείο;
-Πώςνα τοκάνω να ξεμάθει!
Πώςνα με κάνω ναξεμάθω!
Νακουβαλάω τοκαρότσι, και νάχειςαποπάνωκαι τη Γώγου νασούρχεται, νασουτα σπάει και ναλέει
Εδώ ο κόσμοςπεινάει Άσιμε και συθα κάνεις ΚΡΟΚ.
Νάχα τη δύναμη του Έτσι. Αλλάο Έτσι είναι Έτσι; Μπορεί και παραμένει Έτσι; Δεν ξαναείδε πια τη Δόξα. Ούτε και
γω την ξαναείδα. Ίσως να έφταιξε κι η Δόξα. Δεν είχε πουνακαταφύγει. Μάλλον θατην έβγαζε στα χόρταεκεί χάμω
στο αστεροσκοπείο. Καιδεν υπήρχε και το σπίτι. Δεν ήταν ούτεκαλοκαίρι.
Ίσως ναέτρωγε στη λέσχη.
Αυτός δεν είχε ούτε κουβέρτα. Καιτόσα χρόνια που τον ξέρω αυτός δεν είχε σλήπινγκ μπαγκ. Έτσι τον ήξερα τον Έτσι.
Πάνταδοσμένος μεςσταόλα.
Πάντοτες έψαχνε τους πάντες και δεντον έψαξε ποτέ κανείς. Έμπαινε μέσα στη φωτιά και προσπαθούσε να κρατήσει
αναμμένη και την τελευταία σπίθα. Μήπως γινότανεσπινθήρας. Γι αυτό δεν έσπασε ποτέ προτελευταίος. Και επερνάγαν
καλοκαίρια...Όλοι πηγαίναν ταξιδάκια. Κι αυτός να ζει με το κουφάρι. Παρέα με το θάνατό του καθισμένος καταγής να
περιμένει...να περιμένει...
Όπωςσ’ εκείνα ταυπόγεια.
25


Γιαυτό σου έκλεισα την πόρτα Pitt. Γιατί δεν είμ’ εγώ ο Έτσι. Ούτε η δύναμη του Έτσι. Εγώ ξανά δεν περιμένω. Ξέρω
πως δεν υπάρχει τίποτα να περιμένω.
Ο ένας θάνατος του Έτσι, ήταν εκείνος με τη Δόξα. Δεν ξέρω αν έζησε ξανά κι άλλους θανάτους.
Πάντως ξαναπήγε στο ΑΧΕΠΑ. Ίσως γιατί τον ξαναπιάσαν πόνοι. Ή ήθελε ναπάρει το χαρτί του εξιτήριου, για να
πληρώση τα λεφτάη λέσχη και να μην κυνηγάν τους φίλους του που υπόγραψαν γι αυτόν. Ή ίσως ήθελε ναξαναδεί το
καθήκι.
Ή όλα αυτά μαζί. Πάντως τη μούρη του επιμελητή δενομίζω πωςήθελε νατην ξαναδεί. Για να μην το φλυαρήσω.
Έπεσε ακριβώς πάνω στο Ζητλάκο (ή όπως αλλοιώς τον λένε) με τους βοηθούς του και τους φοιτητές μαζί μαζωμένους
στο διάδρομο εκεί στο ίδιο το σημείο που κρατούσε κείνος τοκαθήκι.
Πετάχτηκαν οι ασθενείς επάνω και τουφωνάζαν και τρέξανε κιοι νοσοκόμες, οι φοιτητές τον ζώσαν γελάγανε και οι
βοηθοί, όλοι χαίρονταν που τον ξαναείδαν.
Τον ξαναείδαν ζωντανό. Αλλάεκείνος ο Σιμπάκος!!!
Μόλις τον είδε του ανάψαν ταγλομπάκια.

-Τιθες εδώ αλήτη, βρωμερέ, μίασμα της κοινωνίας. Φύγεαπό δω. Πετάξτε τον έξω.
Δεν ντρέπεσαι τρισάθλιε και είσαι και φοιτητής. Φέρθηκες σαν κοινός δραπέτης.
Ήρεμα ο έτσι απαντά.
-Εγώ όμως ξαναγύρισα, ένας δραπέτης δεν ξαναγυρνά.
-Τόσο το χειρότερο για σένα αναρχικέ αντάρτη. Ήρθες εδώ να ξαναανάψεις φωτιές.
-Ήρθα εδώ απλά για να πάρω εκείνο το χαρτί που μ’ αρνηθήκατε και να ακούσω τις ιατρικές σας συμβουλές γιατί δε
νοιώθω καλά. Ίσως και να χρειαστεί να ξαναεισαχθώ.
-Εσύεδώ; Ποτέ. Να ψοφήσεις τομάρι.
-Μα εγώ είμαι άρρωστος. Μπορεί ένας άρρωστος να μην καταλαβαίνει τι κάνει.
Ένας γιατρός πρέπει ναστέκεται πιο πάνω από τον άρρωστο και να βοηθάει, η αλήθεια, η ανθρωπιά, ο Ιπποκράτης, το
ιατρικό λειτούργημα που πάνε. Πέστε μουτουλάχιστο τι φάρμακα να παίρνω. Αν κάνει να τρώω, αν κάνει ναπίνω, ή να
καπνίζω. Γιατί πονάω φρικτά.
Η απάντηση ήταν
-Πετάξτετον έξω. Και τον πέταξαν. Ακόμακαι αυτοί που γέλασαν, που χάρηκαν που τον ξαναείδαν. Όλοι τους αμέσως
προσαρμόστηκαν με τη γνώμη του Ζαρβλάκα.
Αλλάαυτός ξαναγύρισε από άλλο διάδρομο και γύρεψε τον Διευθυντή.
Και του γύρεψε το χαρτί. Και τούπε πως θα πρέπει να είναι περήφανος γι αυτόν, γιατί η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι
το ίδρυμα ΑΧΕΠΑ θεραπεύει και μάλιστα μέσα σετρεις μέρες που είναι χρόνος παγκοσμίου ρεκόρ για ασθενείς με την
δική του κλινική περίπτωση. Καιότιυπάρχουν κι εξαιρέσεις σ’ ότι αφορά την καθημερινή δολοφονία των ασθενών.
Ο Διευθυντής το βρήκε αυτό αστείο. Και τούδωσε τοχαρτί, υποχρεώνοντας και το Σουπάκο ναυπογράψει.
Αλλάδεν ήξερε να του δώσει ιατρικές συμβουλές. Γιατί αυτός είναιΔιευθυντής και έχει διοριστεί για να διευθύνει και
δεν έχει επιφορτιστεί με την αρμοδιότητα να γιατρεύει. Δεν έχει σημασία αν είναι ο ίδιος γιατρός ή όχι, δεν έχει
επιφορτιστεί...
Πάντως ο Έτσι σκέφτηκε ότι καμμιά φορά ένας Διευθυντής επιφορτισθείς ή μη επιφορτισθείς είναι προτιμότερος από
τους διευθυνόμενους κι αυτούς που θέλουσι ναείναι διευθυνόμενοι και δεν εννοούσε τον Τραμπάκο, αλλά τους λοιπούς
που χάρηκαν αλλά αμέσως προσαρμόστηκαν.
Αλλάο Έτσι δεν ήταν πιαέτσι. Ήτανε μια κοινοτυπία. Πως γίνεται να ενεργήσει έτσι ένας Έτσι; μπαίνοντας μέσαστα
γρανάζια για να πάρει ένα χαρτί και να γυρέψει ιατρικές συμβουλές. Και το χειρότερο. Έφτασε στο σημείο ν’ ανοίξει
και διάλογο. διάλογο με τα γρανάζια. Πάντως το χαρτί το πέταξε στην έξοδο.
Σκέφτηκε: “Αφού δεν υπάρχει πια το σπίτι που να τους βρουν για τα λεφτά...”
Μα δεν αλλάζει τίποτα μ’ αυτό στον Έτσι που δεν είναι πια ο Έτσι. Κιας τον περνάνε για τον Έτσι όσοι τον ξέρουν και
τον νομίζουνεσαν Έτσι.
Πήρεπολύ καιρό στον Έτσι (όχι στον Έτσι που ξέρω, αλλά σ’ αυτόν που ονοματίζω απλώς Έτσι) για νασυνέλθει.
Ίσως είχε φάει απότομα αφότου τόχε σκάσει και δεν το σήκωνε ο οργανισμόςτου, δεν μπόραγε το στομάχι του νατ’
αφομοιώσει και τούχανε κολλήσει τάντερα.
Δεν μπορούσε να χέσει τρεις ολόκληρες βδομάδες. Δεν μπορούσε καν να κλάσει.
Τούχανε βουλώσει όλες οιτρύπες. Ακόμα και το στόμα τουτο κράταγε επίμονα σφιχτό μη τύχει και τουέρθει εμετός.
Να τον κρατήσει και να τον καταπιεί.
Φοβότανε ναπάρει χάπια, δενξαναπήγε σεγιατρό, φοβότανεναπιεί, φοβόταν νακαπνίσει, φοβότανε να φάει, μονάχα
κάνα γαλατάκι που και που.
Τον εβρήκα ένα βράδυ στην παραλία, στο Λευκό Πύργο, κάτω από το μνημείο, στην ίδια πάντα θέση ναπροσπαθεί να
χέσει. Ήξερα πως κοιμόταν κατά κει. Μόνο που τώρα είχε εργαλεία. Είχε καταφέρει να κλέψει ένα κουταλάκικι ένα
κατσαβίδι και προσπαθούσε μ’ αυτά νασπάσειτο σκατό. Όχινατο βγάλει. Νατο σπάσει.
Γιατίαυτό δενήτανεσκατόούτεπου έμοιαζε με τέτοιο. Ήταν πιο χοντρό κι από γλυκό σουτζούκι, από αυτό με τα
καρύδια μέσα, μόνο που δεν ήταν λείο κι είχε κι εξογκωματάκια. έμοιαζεκαι λίγο με τον Πύργο που υπήρχε από πίσω.
Και δεν υπήρχαν και υγρά. Και δεν υπήρχαν και υγρά. Δεν πλησίαζαν καν οι μύγες.
26


Ίσως ήμουν πικραμένος, ίσως επηρρεασμένος απ’ αυτό τοπεριστατικό, που όταν τον επόμενοχρόνο άνοιξα τη μπουάτ,
επάνω στον ίδιο αυτό πύργο, που είναι δίπλα στο σκατό του Έτσι, (όπως ακριβώς το Πολυτεχνείο είναι δίπλα στο
Μουσείο) έβγαλα μια αφίσα όπουείχα ζωγραφίσει έναν τύπο πουτουέμοιαζε του Έτσι.
Πολύλεπτό, πολύ ψηλό κι αδύνατο. Να πατάει τόνα πόδι χάμω στο σημείο που υπάρχει το σκατό. Και τάλλο πόδι του
ψηλά. πάνω στον πύργο. Κιο πύργος ναβουλιάζει και νασπα. Δε σεβάστηκα θα μου πείτε το μνημείο, αλλά εγώ έχω
ενοχές που πάτησα και το σκατό. Και το σκατό αυτό αξίζει. Καιδεν αξίζει το Μνημείο. Και το σκατό αυτό υπάρχει. Κι
είναι δίπλα του ο Πύργος. Και μη μουδιανοηθείς ποτένα τ’ αντιστρέψεις, πως το σκατό είναιδίπλαστον Πύργο. Ο
Πύργοςείναι δίπλα στο σκατό.
Γιατί δεν ήταν τίποτα για τον Έτσι κι ας μην ήταν πια ο Έτσι, έστω και χωρίς τη δύναμητουΈτσι. Του ήταν πολύ πιο
εύκολο τοναγκρεμίσει τον Πύργο, πολύ λιγότερη δύναμη του χρειαζόταν, απ’ το να βγάλει το σκατό.
Έτσιόπως ήταν αφοσιωμένος, συσπασμένοςκαι σφιγμένος, να το κρατάει προςτα έξω, ολόκληρος στρατός να πέρναγε
από πάνω του, όλατα τανκς του Παπαδόπουλου δεν μπορούσαν νατου κάνουν τίποτα. Ούτεκαν νατον αγγίξουν. Κι
ύστερα λένε για το Πολυτεχνείο. Γιατους ηρωικούςνεκρούς όπου μονάχα ένατανκς τους έκανε καλά. Καιτους τιμούν
και λιβανίζουν, και κάνουν και τας επετείους και παπά-παπαγαλίζουν τα ίδια ιερά, που δεν είναι ιερά, γιατί δεν είναι
καν σκατά.
Και στήσανε κι ένα κεφάλι, ένα ηλίθιο κεφάλι, ωσάν το θλιβερό τους τέλος, και νεκρών, και ζωνεκρών και
νεκροζώντανων ανθρώπων και θεσμών.
Μα το σκατό αυτό υπάρχει. Μα το σκατό εκείνο ζει και χωρίς να οδηγεί.
Το Μεγαλύτερο μνημείο. Γιατί δίπλα στο σκατό υπάρχει ο Λευκός Πύργος. Και τον Πύργο τον επισκέπτονται πολλοί
όχι όπως επισκέπτονται το Πολυτεχνείο. Αλλά εκείνο το σκατό δεν το επισκέπτεται ποτέ κανείς. Το σκατό λοιπόν αξίζει
ίσωςπερισσότερο απ’ όλα. Και το σκατό αυτό δεν σπάει. Είναι σκληρότερο από πέτρα.
Μονάχα τούτος δω ο Έτσι έστω και χωρίς τηδύναμη τουΈτσι κατόρθωσε να σπάσει το σκατό και νατο βγάλει γιανα
τοστήσει. Κιείναιστην ίδια πάντα θέσηπου προσπαθούσεγιαναχέσει.
Γιαυτό εκείνο το σκατότοαναφέρω μόνοεγώ και δεν υπάρχει στα βιβλία.
Κιας μην είμαι εγώ ο Έτσι. Ούτε είμαι σαν τον Έτσι.
Μα βρήκα τη δύναμη καιγω
καιπάτησα και το σκατό.
Αυτό ήτανε λοιπόν. Ητέλεια πράξη ολοκλήρωσης. Ήταν Νιρβάνα ήτανε Ζεν.
όπου το πράξαμε μαζί αυτός ο Έτσι και εγώ
όπου μπορέσαμε κι οι δυο
αυτός να σπάσει το σκατό και να το βγάλει
και γω να το πατήσω.
Μα το σκατό αυτό υπάρχει. Το ωραιότερο μνημείο. Μα δεν υπάρχει πια για μας. Εμείς τοσκοτώσαμε. Υπάρχει μοναχά
για σένα που διαβάζεις.
Θαβρεις και συ τη δύναμη του Έτσι, θα ανακαλύψεις το δικό σου το σκατό;
Μπορείς να παίξεις την ψυχή σου. Νατην παίξεις σαν τον Έτσιαλλά στο δικό σουτριπ.
Στον Έτσιέτυχε έτσι. Συμβάν πραγματικό. Γιατί όλα στον Έτσι υπήρξανε πραγματικά. Μπορεί σεσένανάναιαλλοιώς,
διαφορετικά. Μα το σκατό υπάρχει.
Δεν πρόκειται νασου φωνάξω πια “Γιατί φοράς κλουβί”. Δε θα σεσταματώ στο δρόμο γιανα σου λέω “Καλημέρα”.
Δεν πρόκειται ξανά νασετρομάξω. Ούτε θα σου πω πως το ύφος σου είναι πάντα ίδιο. Ούτεθα σου θέσω αινίγματα,
όπως το “Πάνωκάτω περπατάνε και τα χόρτα το μασάνε. Τι είναι; “Ούτεθα σερωτήσω “Τι έχεις κάνει στη ζωή σου”.
Ούτεπιαθα σεφοβίσω με το να σου πω πως “Πρέπει να με καταδώσεις, γιατί αλλοιώς θα πας φυλακή, γιατί εγώ είμαι
τρομοκράτης κι αν δεν το πιστεύεις σου το λέω εγώ. Και γι αυτό πρέπει να μεκαταδώσεις, διότιείσαιυποχρεωμένος,
διότικαι αυτό το νόμο τον εψήφισες και συ ο ίδιος”.
Περαστικέ διαβάτη…“Μη περπατάτε ανάποδα. Η ζωή έχει αντίθετη κατεύθυνση”, “Τρομοκρατήστε τον τρόμο σας” και
τέτοια κάποτε που πέταγα δεθα στα ξαναπώ.
Ούτε θα σου το λέω με χαμόγελο το “Καλησπέρα σας...Πως είστε..Απότι πάσχετε”. Καισυ να μου κομπλάρεις, να
επιταχύνεις το κουρδιστό σου βάδισμα, βουβός ή και θιγμένος ελαφρά ή και βαρειά, το ίδιο κάνει. Και που και που να
απαντάς ειρωνικά “Πάντως όχι απ’ ότι πάσχεις εσύ”. Μονάχα ένας που ρώτησα στους χίλιους μου απάντησε, κι ήτανε
γέρος και αλήτης.
Από τιπάσχω; Μα δεν ξέρεις; Α...σ...φ...υ...ξ...ί...α. Πάσχω από...Α...σ...φ...υ...ξ...ί...α...
Μα δεν καταλαβαίνεις...Α...σ...φ...υ...ξ...ί....α.
Γιατί να σου ξαναμιλήσω, εσύδεν θάπαιρνες χαμπάρι. Δεν είσαι καν γέρος κι αλήτης. Ούτε όταν ορυόμουν “Μην
πατάτε τιςκάλτσες σας, είναι φρικτό αυτό πουκάνετε”, κατάλαβες τίποτα. Απλώς κοίταζεςενστικτωδώς τα πόδια σου,
έμπλεκες το λογικό κεφάλι σου με δαύτα, μπλεκόσουν και συνήθως έπεφτες, κι αν ήσουνα και μάγκας κι ένοιωθες τα
μπράτσα σου γερά ερχόσουν για καυγά. Ή φώναζες τους μπάτσους. Λεςκαι θα μ’ έκανες καλά ανόητε. Καιόλα αυτά
γιατί έθεσαερώτημα στο τετράγωνόσου το κεφάλι “Γιατίπατάς τις κάλτσες σου”. Πράγμα που συμβαίνει.
Ούτε και τότε που πήρα ένα κορδόνικαι τόδεσα στο δέντρο και σούκοβατ’ αυτόματό σου βήμα κρατώντας την άλλη
άκρη και τεντώνοντάςτο δέκαπόντους πάνω απ’ τοπεζοδρόμιο και σούφραζα το πέρασμα προσπαθώντας να σε
ξεκουνήσω. Ούτεκαι τότε ανόητε. Ηλίθιε αυτόματε. Παρ’ όλο που σεείχε τσούξει τότε πιο πολύ δεν στάθηκες καν να
ψάξεις. Έκανες ακριβώς τα ίδια.

27


Δεθακρατάω πια ένα μπαλάκι. Ένα μικρό-μικρό μπαλάκι. Ναστοπετάω και ναλέω “Μίακεφαλιά, ποιόςθα κάνει;
Μία κεφαλιά. Δεν κερδίζετε τίποτε! κερδίζετε πολλά! Με μία κεφαλιά! Μόνο ένας δεν προσπάθησε να τ’ αποφύγει και
πήδηξε για κεφαλιά και έκανε την κεφαλιά. Και θάταν καταπληχτικά! Μα ήτανε κι αυτός μουρλός κι αλήτης σαν και
μένα. Κουρδιστέ ηλίθιε, φοβιτσιάρη εμετέ, πατημέμο σκουλήκι. Εσύ προσπάθησες να με λυντσάρεις! Όταν με βρήκες
πίσω από τα κάγκελα. Όχιαπ’ έξω και μπροστά, καθ’ ότι με φοβόσουν όταν ήμουνα μπροστά. Ένας εγώ. Εσύ
εκατομμύριο και με φοβάσαι ακόμα. Με βρήκες από μέσα και ξεθάρρεψες.
Βρήκες αφορμή που σούθιξα τα ιερά σου κάγκελλα που τάχεις σαβανώσει με τα σιχαμερά σου χνώτα και κόβεις και
λουλούδια, τι σου φταίνε τα λουλούδια;
Γιατί κρέμασα ταμπέλλα που σε πρότρεπε να κλάσεις ελευθέρως! και σούθιξα ταιερά. Ακριβώς αυτό. Τα ιερά! Δικά
σου λόγια είναι. Αλλά το είδα πως εσύ ούτενα κλάσεις δε μπορείς. Γιατί λοιπόν να σου μιλώ. Αρκετά ξοδεύτηκα μαζί
σου.
Μόνο που καμμιά φορά το σκέφτομαι. πώς γίνεται, ενώ ακόμα παραμένει άλυτο το πρόβλημα της γεωμετρίας περί του
τετραγωνισμού του κύκλου, όλοισχεδόν οι άνθρωποι που συναντώ στον δρόμο, να έχουνε τετράγωνο κεφάλι αντίς για
στρογγυλό. Ίσως το πρόβλημα να λύθηκε αφ’ ότου οι αστυνόμοι πήρανε μαθήματα καικυκλώνουν τατετράγωνα. Αλλά
αυτό είναι το ανάποδο από αυτό που λέω εγώ για τετραγωνισμό του κύκλου, ή τετραγωνισμό στρογγύλης κεφαλής.
Αλλά μήπως και ηζωήδεν έχει αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που περπατάν αυτοί με τα τετράγωνα κεφάλια; E; Tι λες
και συστρογγυλέ. Ή μήπως δεν υπάρχεις ούτεσυ.

Ιστορίες με γιατρούς Ξανά

Με πρωταγωνιστή τον Έτσι που δεν ξέρουμε ανπαραμένει Έτσι ή είναι ο ίδιος ο Έτσι ή ενεργεί σαν Έτσι. Αλλά θα τον
ονοματίσουμε “Έτσι”, κι ας διαπιστώσει ο καθ’ ένας που θα ταδιαβάσει αν ο Έτσι είναι ο Έτσι με τη δύναμη του Έτσι,
ή είναιάλλοςσαν τονΈτσι μετη δύναμητουΈτσιή χωρίς αυτή. Ή ο ίδιος Έτσιαποδυναμωμένος.
Ο Έτσιήτανε να πάει στο στρατό. Δε μπορούσε πια να τ’ αποφύγει. Του ανάφεραν πως είναι ανυπόταχτος γιατί
διέκοψε σπουδάς. Η αναβολή τουέπαψε να ισχύει.
Ηαναβολήπου κανονικάείχε, τέλειωσε κι αυτή και τέλος πάντων τώρα που τον ψάχναν με μανία νατον βρουν τον
Έτσικαι τον κυνήγαγαν τον Έτσικαι θα τον έσερναν τον Έτσι με τη βία. Και δεν τόθελε ο Έτσι έτσι ναγενεί. Και
βαρέθηκε ν’ αλλάζει διευθύνσεις. Και έτσιο Έτσι πήγε μοναχός του να παρουσιαστεί κάπου στην Πελοπόννησο. Ο
Έτσιδεν είχε πάνω του χαρτιά. Παρά που του τόλεγαν οιγνωστοί. Να έχει τα χαρτιά σπουδών, αναβολών,
στρατολογίας και γιατρών, για νάχει να δικαιολογηθεί, γιατί κινδύνευε να μείνει φανταράκι πέντε χρόνια. Ο Έτσι δεν
άκουσε κανένα. Και έκανεπολύ καλά. Διότι τι να πεις για να δικαιολογηθείς για 5, 6, 7, 8, χρόνια πούχε ναπατήσει στη
σχολή του.
Εκτός κι αν έγλυφε λιγάκι τους αντιστασιακούς και του δίνανε χαρτιά για τις διώξεις πούχε υποστεί. Κι όπως θα έχετε
ακούσει οιαντιστασιακοί υπηρετούσαν στο στρατό μονάχα 6 μήνες. Αλλά ο Έτσι δεγουστάριζε ούτε μια ώρανα μείνει
στο στρατό. Ούτεένοιωσε ποτέτου αντιστασιακός, και όσο γιατους περισσότερους αντιστασιακούς τους είχε σιχαθεί
απ’ τη γλοιώδική τους στάση όταν βγήκαν απ’ τηφυλακή. Έτσι ο Έτσι άκουσε τον Έτσι και δεν έψαξε καθόλου.
Ούτε χαρτί από τρελλογιατρό, ούτεταυτότητα δεν είχε καν. (Του την είχανε κρατήσει τότε που τον χώσαν μέσα, και δεν
του τη δίναν πίσω για νατον μαζεύουνε συνέχεια για εξακρίβωση και να τον κάνουνε να σπάσει). Μόνο κάτι χάπια
κατάφερε ναβρει από κάποια φιλική πηγή κάπου πέντε μπουκαλάκια και ήταν χάπια ισχυρά των 50, 100 και ίσως 150
mg. Αλλά, ξέχασα, πήρε μαζί τουκάποιοεκλογικό βιβλιάριο που του τόχαν βγάλει επί χούντας, και είχε τότε φοβηθεί
και τόβγαλε, γιατί ήταν αδύναμος. Αλλάεξόν απόνα Όχι πούχε ρίξει τότε, ευτυχώς δεν τόχε χρησιμοποιήσει ξανά ποτές
του. Παρά που τα γράμματα κι οισφραγίδες είχαν σχεδόν σβήσει, φαινόταν τ’ όνομά του και θα τον έβρισκαν ποιός
ήταν, χωρίς νακάθεται να τους μιλά.
Ξεκίνησε. Φορούσε ένα βρώμικο μπαλωμένο παντελόνι, ένα τρύπιο μπουφάν και στο κεφάλι ένα πλεχτό καπελάκι (όχι
σκουφί) γιατί είχε και γείσο μπροστά, πολύχρωμο, που τουτόχε πλέξει κάποιος στη φυλακή.
Βρήκε κάπου μια τσάντα ταξειδιωτική που του κρέμονταν απότον δεξί του ώμο, τη γέμισε με διάφορα μπιχλιμπίδια, τις
άπλυτές του κάλτσες, φανέλες και βρακιά, μες τις κάλτσες είχε έναν κατάλληλο σουγιά για να σφάξει το γιατρό αν
χρειαζόταν. Και κει που η τσάντα πήγαινε ναγεμίσει έχωσε στην άκρητης έναξύλινο ποδάρι από ένα σκαμνίπου ήτανε
χοντρό στη μέση και έμοιαζε με αυτά ταξύλινα μπουκάλιατου μπόουλινγκπου τα ρίχνει κάτω εκείνη η μπάλα. Το
ποδάρι αυτό δεν άφηνε νακλείσει ολότελα το φερμουάρ και κάπου το ένα τρίτο του εξείχε και τόσφιγγε με το χέρι του
όπως περπάταγε και ήταν σα ναστηρίζεται σ’ αυτό. Κρέμασε με σπάγκο απ’ το ποδάρι ένα καμμένο και φυσικά
καταξεσχισμένο ψάθινοκαπέλλο που τόχε μαζέψει πεταμένο απ’ το δρόμο κείνες τις μέρες, καθώς κι ένα χαρτόνισαν
ακορντεόν που τόβγαλε απόνα μπουκάλιούζο που κουβάλαγε μαζί. Τοξύλινο ποδάρι ήταν κόκκινο, το καπελλάκι ήταν
πράσινο, κόκκινο και μπλε, το μπουφάντου γκρίζο και λαδωμένο, το πανταλόνι ίδιο, ηφανέλλα τουάσπρη, το
πουκάμισο με κομμένα τα κουμπιά ριγέ, το καμμένο καπέλο μαύρο, η τσάντα του ήτανε καφέ, το χαρτονάκι άσπρο και
κάτι φανελένιες μπιτζάμες που κουβάλαγε μαζί του κόκκινεςκαι μαύρος ο γιακάς τους.
Και αυτά ήταν η δύναμη του.
Κιέτσι ξεκίνησε ο Έτσι, την πρώτη φορά που πήγαινε φαντάρος. Δεν είχε μεταμφιεστεί. Γιαόσους τον ήξεραν δεν θα
καταλάβαιναν τη διαφορά. εκτός ίσως από τα μάτια του που θάχανε σκληρύνει αποφασιστικά, γιατί ο Έτσι έτσι

28


κυκλοφορούσε. Μόνο που τώραδιάλεξε να κουβαλά μαζί του και μερικά πραγματάκια βοηθητικά που βρεθήκανε
εκείνη την ώρα μπροστά του και δεν ήξερε ακόμα τι νατα κάνει, αλλά του δίναν δύναμη και σιγουριά, ιδίως το ποδάρι
στο οποίο στηριζόταν με το δεξί τουχέρι καθώς περπάταγε παραπατώντας, γιατί κείνο το απόγευμα είχε πιει κάμποσο
ούζο απ’ τη μπουκάλα.
Και μπήκε στο λεωφορείο κι έφτασε το βράδυ αργά στον προορισμό του.
Ρώτησε κάτινυχτόβιους κατά που πέφτει το στρατόπεδο, αυτοί τουείπαν έξω από την πόλη, και κίνησε κατά κει. Κι
έκανε κρύο πολύ κρύο κείνο το βράδυ. Ώσπου τον κυνήγησε ένα μπατσάδικο τους ξέφυγε κι είχε ζεσταθεί. Αλλά το
μπατσάδικο συνέχισε να φέρνει βόλτες, γιατί εκεί είναι επαρχία και η εμφάνιση του Έτσι δεν ταίριαζε με επαρχία και
τέτοια ώρα νύχτα που όλος ο λαός κοιμάται.
Ο λαός βέβαια είναι λαός και κοιμάται όλες τις ώρες μα έλα όμως που οι κρατικές αποφάσεις λένε πως κοιμάται τη
νύχτα.
Τέλος πάντων. Ο Έτσι σε μια οικοδομή, οιάλλοι βαρεθήκανε να ψάχνουν. Ο Έτσι σκέφτηκε νατους αφήσει να τον
πιάσουν. Θάχεπλάκα να τον πήγαιναν αυτοί στο στρατόπεδο, κι έκανε και κρύο, και πώς θάβγαζε τη νύχτα,...αλλά δεν
είχε πάνω του χαρτιά...και τους άφησε και φύγαν.
Ήπιε λίγο ούζο, έβγαλε ταρούχα, φόρεσε κάνα δυο φανέλλες, έβαλε και κείνες τις κόκκινες μπιτζάμες με το μαύρο
γιακαδάκι και ξανά από πάνω το παντελόνι και το γκρίζο το μπουφάν. Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει βρίσκει μπρος του
κάτι δέντραπου τάχανε κλαδέψει. Τακομμένα τα κλαδιά τους κατά γης. Βρίσκει τότε μια μαγκούρα πιο ψηλή από
αυτόν να τελειώνει σε διχάλα. Την καθάρισε από τα φύλλα και συνέχισε μ’ αυτήν.

Σκηνή (Α): Πύλη στρατοπέδου. Τα πάντα είναι κοιμισμένα. Ακόμακαιτατριζόνια.
Ηπύλη είναικλειστή. Καιδυο φρουροί μ’ αυτόματα αγρυπνούν νυσταγμένα.
Ξαφνικάβγαίνει μέσα από τα σκοτάδιακι επιτίθεται το τέρας. Είναι ο Έτσι με τη μαγγούρα. Πέφτει πάνω στα κάγκελα
της πύλης εκεί στο άπλετο φως από τους ηλεκτρικούς λαμπτήρες μ’ όλητου τη φόρα και τακοπανά ουρλιάζοντας.
Ψιλοβρέχει...
Οι φρουροί τα χρειάζονται.

-“Αλτ! Τις ει. Αλτ τις ει”. Και του βγάζουνετ’ αυτόματα μέσα απ’ το κιγκλίδωμα και τουτα χώνουν στην κοιλιά.
-Τιτις ει, τι τισί, τιθες εσύ, ε τις συ. Τισύ σελένε; Καιβουτά τ’ αυτόματο απ’ την κάνη και τοστρέφει και του χώνει
του φρουρούτη δικιά του τη μαγκούρα στην κοιλιά.
Ανοίξτε να μπω. Ήρθα για να μπω και θα μπω. Ανοίξτετισίδες.
Τελικάδεν έχουμενεκρούς. Απλώς μια μικροαναστάτωση στην κεντρική πύλη. Τρέξαν κιάλλοι. κάποιος σκέφτηκε
μήπως το τέρας ήταν νακαταταγεί. Αλλά η κατάταξη ήταν το πρωί και τούπαν ναξανάρθει το πρωί.
ΟΈτσιτους έλεγε πως αυτός δεν κατατάσεται και πως του είπε η γιαγιά του να πάει εκεί, και για να το λέει αυτή ξέρει,
κι έδωσε το λόγο τουστη γιαγιάτου και θα τον τηρήσει. Και δεν ξεκόλαγε από κει.
Ώσπου ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια του θηρίου που ήτανε παρκαρισμένο εκεί μπροστά, και πέταξαν φωτιές και το θηρίο
μούγκρισε εντελώς στο ξαφνικά και χύμηξε να φύγει. Έτσιο Έτσι παράτησε την πύλη και τους τισίδες τους φρουρούς
και όρμηξε νασυγκρατήσει το θηρίο κραδαίνοντας στ’ αριστερό του χέριτη μαγγούρα. Ματοθηρίοπρέπει νάτανεκαι
κείνο δυνατόκαι εξαφανίστηκε μουγκρίζοντας. Έτσι ο Έτσι με τη φόρα που ‘χε έχασε την ισορροπία του (ούτε το
ξύλινο ποδάρι δεν μπορούσε πια νατον κρατήσει, τόση ήταν η μανία του ναρπάξει το θηρίο) κιέπεσεκει μεςτο
χωράφι.
Σημ. Συγγρ. Τοθηρίο ήταν μαύροκαικοιμότανφαίνεταιότανο Έτσι κρυβόταν από πίσω τουπριν κάνειτηνεπέλαση στηνπύλη. Απ’
ότιλέγαν οιστρατιώτες την επόμενη μέρα, πρέπει να ήτανένα φορτηγό κι οοδηγός τουκοιμόταν μέσα.
Και απ’ τηφασαρία θα ξύπνησε και έβαλε μπροστά τις μηχανές και έφυγε.
Αλλά κανένας δε μπορείνα πείσει περί αυτού τον Έτσι. ΟΈτσιείδε το θηρίο και πάλεψε μαζίτουεκείνοτοβράδυ, αλλά δεν ήθελε να
τονικήσει, μόνο να το κρατήσει και να το κάνει φίλο. Αλλά εκείνο ήτανδυνατό και τα κατάφερε να του ξεφύγει.
Σκηνή (Β): Ξημέρωμα. Βρέχει ακόμα.
Ο Έτσικοιμάται στο χωράφι στηριγμένος στη μαγγούρα τουκαι στο καρέκλι.
Περνούν στρατριώτες και οχήματα στρατιωτικά και του ρίχνουνε βουβοί διάφορες ματιές. Σε λίγο έρχονται κι άλλοι
πολλοί με πολιτικά όλοι αυτοί, και πάνε ωςτην πύλη που τώρα είναιανοιχτή. Εκεί τους σταματάνε οι φρουροί και τους
γυρνάνε πίσω, λέγοντάς τους να ξανάρθουνε το μεσημέρι, το μεσημέρι.
Ο Έτσικάθεται σαν τους γκουρού, και κρατιέται απ’ τοξύλιο ποδάρι, βλέπει όλο αυτό το συνοθύλεμα ανθρώπινων
προβάτων. Τους κοιτά και τον κοιτάνε όλοι.
Κάποιοςσπάει τη σιωπή. “Ε, για κοιτάτε αυτόν εκεί. Βρε τον κανάγια. Πουλάει τρέλλα”. Το καπελάκι στάζει, το
μπουφάν του στάζει, κρύο, ψιλοβρέχει. Ο Έτσι έχει ποτίσει ολόκληρος, νοιώθει σαν να αιωρείται. Δε δίνει σημασία πια.
Δεν ακούει ούτε βλέπει.

Σκηνή (Γ): Βρίσκουμε τον Έτσι μέσα σ’ ένα χωριουδάκι. Περπατά σαν άλλος Μωυσής.
Τον παίρνουν από πίσω κάτι πιτσιρίκια, αλλά χωρίς να κάνουν φασαρία, ούτε του πετάνε πέτρες. Που και που τον
χαιρετάνε με το γκα τους οι γαϊδάροι.
Ησυχία βγαίνουν οι μανάδες και μαζεύουν ταπιτσιρίκια. Απ’ όπιο σοκάκι κι αν περνά ακούς να μανταλώνουνε τις
πόρτες.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Βρίσκουμε τον Έτσι στα χωράφια. Τον Έτσι κάτω από ταδέντρα. Τον Έτσιπάνω σ’ ένα δέντρο, τον Έτσι σ’ ένα
ποταμάκι. Ν’ ανεβαίνει και νακατεβαίνει. Να γίνεται ένα με τις ψιχάλες. Και ν’ αγκαλιάζει όπως αυτές τα πάντα γύρω.
Να μπαίνει και ναβγαίνει. Δε νοιώθει κρύο, ούτε ζέστη. Μοναχάτην ευφορία. Μιααπέραντη ευφορία, όπου τα πάντα
ήτανε γι αυτόν κι αυτός γι αυτά. Εκατομμύρια τα πάντα χώρια, κι ένα του εκατομμυριοστού αυτός. Ο ουρανός, τα
δέντρα, τα χωράφια, τονερό, ο ήχος του νερού, οιήχοι, χιλιάδες ήχοι, χωριστοί, κι όλοι μαζί, η μαγγούρα, τοξύλινο
ποδάρι, το καπελάκι, η ισοροπία, η κίνηση, ηακινησία. “Μα δεν υπάρχει ισορροπία”. “Μπορείς παντού και πουθενά”.
“Πάντα και ποτέ”. Η ισορροπία!!! Η ανισόροπος ισοροπία. Ηισοροπίατουανισόροπου. Ώσπουάρχισενασκέφτεται
και θυμάται ξαφνικά το λόγο. Τι γύρευε αυτός εκεί.

Σκηνή (Δ): Στρατόπεδο. Πύλη. Τη φράζει εκείνο το παλούκι με τροχαλία που το σηκώνουνε όταν περνάει αυτοκίνητο.
Νεοσύλεκτοι, νεοσύλεκτοι, κόσμος, πολύς κόσμος.
Ουρά!!! Ουρά!!! Ουρά!!! Περνάνε όλοι ένας ένας απ’ το διπλανό πορτάκι.
Ο Έτσιπλησιάζει με τη μαγγούρα. Φτάνει. Τον κυττάνε. Τους χαζεύει. Φεύγει.
Πίσω πάλι στο σημείο που βρέθηκε τη νύχτα.
Φρουρός: “Ε εσύ που πας έλαεδώ. Μα δεν ακούς! Θακλείσουμε την πόρτα! Η ώρα πέρασε! Δε θα δεχτούμε άλλους!”
ΟΈτσιπάλι μπροςστηνπύλη. Τους χαζεύειτον χαζεύουν. Η ουρά τελείωσε.
Ψιλοβρέχει! Ξαναγυρνά πίσω στο σημείο. Στήνει τη μαγγούρα σ’ ένα δέντρο. Και!
Αργό γύρισμα! Ο Έτσι βλέπει τον εαυτό του σεταινία. Νοιώθει νακινείται μέσα σεταινίασε αργό γύρισμα. Δε το
νοιώθει μόνο, το κάνει κιόλας. Στηριγμένος στο ποδάρι. Δεν πηγαίνει στο πορτάκι. Ορμάει εκεί στο κέντρο και διασπά
το κέντρο της αμύνης τουστρατοπέδου. Βρίσκειτο εμπόδιο και το υπερπηδά.
Όλατούτα σεαργό γύρισμα. Αναστάτωση. Οι στρατιώτες, με διασπασμένο κέντρο, αρχίζουν ναγυρίζουνε σα σβούρες,
φωνές και πανικός. Όλοι σε γύρισμα γοργό. Μονάχα αυτός σ’ αργό. Μα δεν μπορούν νατον αγγίξουν, δε μπορούνε να
τον φτάσουν.
Ώσπου σταματά ο ίδιος.
“Ε! Τι θέλει αυτός εδώ”. “Πώς τον αφήσατε και μπήκε”. “Βρε! Αυτός είναι ο … , αυτός ήρθε το βράδυ”. Τα πνεύματα
ηρεμούν σιγά-σιγά.
Αξιωματικός: “Μη φοβάσαι παιδί μου. Πες μας τιθέλεις! Εδώ δεν τρώμε, πώς σε λένε; Μήπως κατατάσεσαι;”
Αυτός κουνά απλώς το κεφάλι του αριστερά, δεξιά.
“Ψάχτε τον, μήπως έχει απάνω του κάνα χαρτί”. Αφτός τους αφήνει να τον ψάξουν.
Είχε βάλει στην εξωτερική τουτσέπη το βιβλιάριο. Του το βρήκανε αμέσως.
“Έλαπαιδί μου, πάμε νασε βάλουμε νακάτσεις με τους άλλους. Καιθα ψάξουμεεμείςγιατα χαρτιά σου. Μη
στεναχωριέσαι, όλα θα παν καλά.”
Βρέχει...φτάνουνετον Έτσι μπρος σε μια τζαμαρία. Γύρωγύρω τζαμαρίακαι πίσω από τη τζαμαρία μια τεράστια
αίθουσα όπου είχαν μαζεμένα όλα τα ανθρώπινα πρόβατα. Ο Έτσι δε θέλει να μπερδευτεί μαζί τους. Κάνει έτσι και
ξεφεύγει.

Σκηνή (Ε): Ο Έτσικαθισμένος καταγής στη στάση του λωτού. Κάτω απ’ το υπόστεγο. Πίσω του η τζαμαρία. Γύρω του
μαζεύονται διάφοροι περίεργοι με στολές και κουμπιά. Πολλά κουμπιά. Για να φαίνεται το κούμπωμα καλά. Αυτός δε
δίνει σημασία. Κάποιοςλέει στουςπερίεργους να απομακρυνθούν. Φορά κι αυτός στολή με κουμπιά, ίσως πιο πολλά
κουμπιά κι έχει κρεμασμένακάτι μπιχλιμπίδια.
Κρατάστο χέρι εκείνο το βιβλιάριο με τις σβυστές σφραγίδες.
Ο Έτσιδε γνωρίζει από βαθμούς, δε ξεχώρισε ποτέ του βαθμούς, όπως δεξεχώριζε ποτέ του τις μάρκες των
αυτοκινήτων. Γι αυτόν είναι όλα αυτοκίνητα.
Κάνοντας μια λογική σκέψηυποθέτει πως θαείναιο γιατρός. Γιατί ποιός άλλος θα ερχόταν νατον δει μετά απ’ όλα
αυτά. Οάλλος μετα μπιχλιμπίδια μισογονατίζει δίπλα του με το βιβλιάριο στο χέρι.
Μπιχλιμπίδης: -Πώς σελένεπαιδί μου;
Έτσι: - ;;;
Μπιχ.: - Απόπου είσαι παιδί μου;
Έτσι: -Με λένεΈτσι.
Μπιχ.: - Μα εδώ γράφει άλλοόνομα.
Έτσι: -Απόπουθενά.
Μπιχ.: - Μα τα χαρτιά σου γράφουν άλλο όνομα. Εσύ είσαι αυτός;
Έτσι: -Όποιος είναι από πουθενά πάει παντού. Κιόποιος είν’ απόπαντού πηγαίνει πουθενά.
Μπιχ.: - Τέλος πάντων. Είσαι σπουδαστής;
Έτσι: -Δεν ξέρω. Αυτό μουτόδωσε ηγιαγιά μου. Ρώτατη γιαγιά μου. Αυτή ξέρει.
Εγώξέρω πως μελένεΈτσι. Τ’ όνομά μουείναι Έτσι.
Μπιχ.: - Τέλος πάντων. Είσαισπουδαστής;
Έτσι: - ;;;
Μπιχ.: - Μα επιτέλους γράμματα ξέρεις;
Έτσι: -Πολλά.
Καιβγάζει απ’ το τσεπάκι του ένα μισοξεσχισμένο χαρτάκι και του το δίνει. Ο άλλος σκύβει και διαβάζει:

30


Διαβάζει μ’ ενδιαφέρον και χαμόγελο συγκατάβασης:
“Έλακαι συ στην κουπαστή μας. Να δεις τα χνάρια του Διαβόλου.
Να βρεις του θάνατου σιγόντο. Όταν ο Πόντοςθα σιγεί, μην τρως τον Πλάγκτον του Δαπόντε. Κιη πέρα βρύση θα
μπορεί νακιγκλιδώνει στρουθαρμήλους.
Θανάτωσε τους κυβερνήτες, ινστρούχτορες και πισθαγγόνες μπατσάδες, καστραμηβαλόνες. Κιόλατ’ ******* της
ασιγάστου.
Μιμίκαπέρδουνε της σπάλας τραμβόλινετας χνουπεθώσεις.
Τσακίρη πέρνα τις πλουφώσεις. Κατηύθηνε τας τραμβαλώσεις.
ΚΙΧ ΔΟΝ ΤΑΣΝΥΞΜΕΡΩΣΕΙΣ.
Περίπου μέσα στην προυβίαν ενάργησας την πραφλεγμόνην. Κιήρθ’ η κατάπαυση της πρόθου. Μωρό εξήλθε της
βλεφάρου. Το χαμογέλιο πήρε δώθε. Καρπούνται η αυγή τοπνεύμα. Παράδεισος η Αρμελθούσα. Της ενθουσίας μη
σαπφούσης.
Χαφιεδοκουμπαρζούνι ξέρνα. Ήρθεν η ώρα της πλαξάνης. Σούκοψασύρριζα τη μάχη.
Αναπνεπνεύσου το πλεμόνι. Θα σε εξέλθω εις πραυλίαν κοιτάσματος ενδομυχία
Αλλάτι να ‘ταν όμως οιΔρακόντιες βιομηχανικές επαναστάσεις”.

Σημείωση: Τοποίημα αυτό ανήκει στοΔαυίδ. Και ποιηουργός του ο Δαυίδ. Αλλά ο Έτσι τόχε
σαν δικό τουαπό τότε που ένα βράδυκάτω στηνΑνθούσα, εκείπουρίχνανε τακούτσουρα
στοτζάκι, τους το διάβαζεο Δαυίδ. Και ο Δαυίδ ήταν με τη Νόνη και ο Έτσι με την Χ.
και είχαν και τα δυοπιτσιρίκια. Έπεσ’ ηΧ. πάνωστο Δαυίδγιανα τον φάει. “Τι αηδίες
είναιαυτές και ακαταλαβίστικα πράγματα, εδώ ο κόσμος καίγεται και καταπιέζονται οι
γυναίκες...” Κιέγινε τότε σύρραξη μεγάλη και τσιρίζαν και ταπιτσιρίκιακαι καίγανε
τακούτσουρα στοτζάκι. Και κατάλαβε οΈτσι τον οριστικό θάνατο της σχέσης. Και ότι
τίποτε δεν παίρνει πια, κι ας υπήρχαν και τα πιτσιρίκια. Και προτίμησε τοποίημα ο Έτσι
κείνο το βράδυ. Το ποίημα το ζωντανό κι όχι την πεθαμένη σχέση. Και κατέγραψε το ποίημα
με τα δικά του γράμματα και τοφύλαγε επάνωτου.

ΟΜπιχλιμπίδαςδιαβάζει το ποίημα, μπερδεύτεται, διαβάζει, και ξαναδιαβάζει,
χαμογελά, μουτρώνει. μαζεύονται κι άλλοι με στολές να δουν τι γράφει μέσα. και
εντελώςστο ξαφνικά γίνεται η σύρραξη.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι έκανε το Μπιχλιμπίδα ναπαρατήσει το χαμόγελο,
να κοιτάξει σα λυσσασμένος ξαφνικά τον Έτσι, να πεταχτεί πάνω σαν αιλουροειδές,
να σταθεί όρθιοςαπέναντι στον καθισμένο Έτσι, να τον κοιτάξει ύπουλα
και να χυμήξει προς αυτόν ουρλιάζοντας. (Τέτοια ευκινησία για έναν ηλικιωμένο!
Αλλάστρατιωτικήεκπαίδευση είναι αυτή, δεν είναι τραχανάς). Χύμηξε όχι
ακριβώς πάνω στον Έτσι αλλάπάνω στο ξύλινο του καρεκλιού ποδάρι, που εξείχε
από τητσάντα και που ο Έτσι κρατιότανε σφιχτά από αυτό.
“Πιάστε τον. αυτός οπλοφορεί. Κουβαλάει ρόπαλο.Ψάχτε τον και για μαχαίρι θα
‘χει και μαχαίρι”.
Η κίνησή του ήταν γρήγορη και η εκτέλεσή της άπιαστη. Κατάφερε να αρπάξει
το ποδάρι και νατο ξεκολλήσει και νατο πάρει μαζί του. Αλλά κι η κίνηση
του Έτσιήτανε ασύληπτη εξίσου. Νοιώθει τη γη ναχάνεται κάτω από τα …
του και βρίσκεται ιπτάμενος στον αέρα, με τεντωμένα χέρια κι από πίσω το
κεφάλι και κορμί, και πέφτει πάνω στον Μπιχλιμπίδα μέσα στη βροχή, πιο έξω από
το υπόστεγο και βρίσκεται κολλημένος πάνω του να τον έχει ρίξει κάτω μέσα
σεκάτι μπάρες με νεράουρλιάζοντας: “Το καρέκλι μου, το καρέκλι, μου πήρες
το καρέκλι μου, δώσε μου πίσω το καρέκλι μου...!!!”
Τότείσως ναξεκουνήσανε λιγάκι και τα ανθρώπινα πρόβατα και γέμισεη τζαμαρία
κολημένες μούρες. Γράφω ίσως. γιατί κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Μπορεί να
μείνανε στη θέσητους βουβοί.
Τότεήτανε που πέσαν πάνω όσοι υπήρχαν γύρω με στολές. Όλοιοι κουμπωμένοι
Καμμιά τριανταριά. Απόπάνω τα κουμπιά, μπερδεμένα μεταξύ τους, πιο κάτω εκείνος
να τραβάει το καρέκλι και να τόχει ξεκολήσει προς στιγμήν. κάτω κάτω ο
Μπιχλιμπίδας καταλασπωμένος και νερωμένοςνατούχει κοπεί ηλαλιά. Και άκουγες
το μονότονοήχο της βροχής και τις αναπνοές.
Δόθηκε μάχη. Του Έτσι του πόναγετοχέρι κάνα μήνα. Τον ξεκολλήσανε και τον
βαράγανε. Του ξαναπήραν το ποδάρι. Καιδεν θατον αφήνανε, αν ξαφνικά ο Έτσι
δεν έβγαζε κραυγή, κραυγή θανατερή τραυματισμένου βρυκόλακα, και δεν έπεφτε
κάτω σα ναήταν πεθαμένος, παρατώντας επίτηδες να τουπέσει το ένα από τα
πέντε μπουκαλάκια χάπια.
Σηκώσανετον Μπιχλιμπίδα.

31


“Στο πειθαρχείο, στο πειθαρχείο, χώστε τον στο πειθαρχείο. Καιψάξτε τον. Αυτός
οπλοφορεί”.

“Στο πειθαρχείο”.
Οι στρατιώτες βλέπανε τον Έτσι πεθαμένο και δίπλα τα χυμένα χάπια και κόμπλαραν.
Ο άλλος νατσιρίζει “Στο πειθαρχείο, στο πειθαρχείο”.
Δεν ξέρω πώς αντέδρασαν οι κολλημένες στη τζαμαρία μούρες. Που πρέπει νάταν
εκεί, γιατί όλη εκείνηη παράσταση του Μπιχλιμπίδα, δεν εξηγείται αλλοιώς παρά
μόνο αν απευθυνότανε στις μούρες. Να κερδίσει ξανά τοχαμένο τουγόητρο.
Κιέτσι σήκωσαν τον Έτσινατον παν στο πειθαρχείο. Αλλάτα πράγματα δεν
γίναν έτσι. Ή έτσι ακριβώς.

Σκηνή (Στ): Ιατρείο. Ίδια μέρα προς το βράδυ. Έφεδροι γιατροί με μπλούζες.
Ιατρικό κρεβάτι, γραφείο, νεροχύτης και βιτρίνα με μπουκαλάκια. Άλλοι δυο τρελλοί κι ο Έτσι καθισμένος στην
καρέκλα τουγιατρού. Δεν τον είχαν καταφέρει να τον βάλουν στο κρεβάτι. Και κάπου ένα φανταράκι, φαντάρακας,
γιατ’ ήτανε ψηλός και μπρατσωμένος νατου έχουν αναθέσει νατον επιτηρεί.
Μπαίνει ο γιατρός φουριόζος, Λειμώνας είναι τόνομάτου, γιατρός Λεμόνας:
“Α! Εσύ είσαι που έδειρες το διοικητή. Αυτός δεν είναι που έδειρε τον διοικητή. Βρε συ τον διοικητή πήγες να δείρης;;”
Κι όλατα μπλουζάκια βάζουνε τα γέλια. “Χα, χα, χα, ρε το φουκαρά το διοικητή, και του λέρωσε και τηστολή. Βρε! το
διοικητή πήγε ναδείρει!!!” Όλοι-όλοι, γιατροί γαρ, εκτός απ’ τον φαντάρακα και τους τρελλούς.
Ο Έτσινόμιζε πως είχε μπλακωθεί με τογιατρό. Αλλά ο γιατρός ήταν ο Λειμώνας, και ο Μπιχλιμπίδας ο διοικητής.
Λεμόνας: -Ταπράγματά του τα ψάξατε;
Φαντάρακας, με αηδία: -Έχει μόνοκάτι βρώμικαεσώρουχα και κάλτσες. Α, και κάτι κουκουνάρια. Κι ένα μέτρο
δεμένο μ’ ένα σπάγκο. Κιετούτα εδώ τα μπουκαλάκια.
Δίνει τα μπουκαλάκια στο γιατρό. Κιαυτός τ’ αφήνει πάνω στο γραφείο.
Γιατρός: -Δε μουλεςπαιδί μουτιτο θεςτο μέτρο;
Έτσι: -Γιανα μετρώ.
Παίρνειτο μέτρο, το πατάει χάμω μετο πόδικαιτεντώνει το σπάγκο μέχρι τη μούρητου γιατρού κουνώντας το κεφάλι
αποδοκιμαστικά σα νάλεγε “Μου πέφτεις λίγος”. Χαχανητά.
Γιατρός: -Δε μουλες μπορείςναπερπατήσεις; Αλλάαφού σηκώθηκες θαπρέπει να μπορείς. Περάστετον απ’ τους
γιατρούς και ξαναφέρτε τον εδώ.
Έτσι: -Δε μπορώ χωρίς το καρέκλι. Φέρτε μου πίσω το καρέκλι.
Αφηγητής: -Και τον σύρανε τον Έτσι έξω απ’ το ιατρείο. Δεν έφερνε αντίσταση μόνο που έκανε πως πέφτει που και
που. Κιόπουτον πήγαν τον περνάγανε μπροστά. Ειδική περίπτωση, δεν τον αφήσανε ποτέ τους στην ουρά. Ο
φαντάρακας και ένας άλλος.

Σκηνή (Ζ): Ιατρείο. Ιατρός αιματολήπτης με μια βελόνα. Γύρω μαζεμένα ταανθρώπινα πρόβατα όλα κουρεμμένα.
Εκτός από τον Έτσι με το καπελλάκι το πλεχτό, που είναι κόκκινο, πράσινο και μπλε.
ΟΈτσιπρώτος στην ουράδίπλα στον γιατρό.
Ιατρός αιματολήπτης: -Μήπως υπάρχει κανένας φοιτητής ιατρικής; Τα πράγματα είναι πολύ απλά και έχουμε
Δημοκρατία. Καιθάθελακάποιον ναβοηθήσει. Ζητώ τη συνεργασίασας. Είναι πολύ εύκολο θα σας δείξω τι θα κάνετε.
Όλα αυτά ταλέει κρατώντας το χέρι του Έτσι σηκωμένο ψηλά και έχοντας έτοιμη τη βελόνανατη μπήξει στο μεσαίο
δάχτυλο, για να διαπιστώσει μάλλον την ομάδα αίματος. Δυο, τρεις από τα ανθρώπινα πτώματα κινούνται. Ο ιατρός
διαλέγει τον ένα.
Ιατρός: -Πρόσεξε τι θα κάνω και μετά θατο κάνειςπιαεσύ. Είναι πολύ εύκολο.
Αφηγητής: -Έτσινόμισες ιατρέ αιματολήπτα. Αλλάδενήξερες τον Έτσι. Εκεί που πήγες να του μπήξεις τη βελόνα,
βρέθηκες με το χέρι προς τα πάνω, με τη βελόνα στο λαιμό έτοιμη να σου μπηχτεί εκεί και το χέρι σου το σφίγγαν σα
ντανάλια τα αδύναμα τα χέρια του αλήτη πούχες μπρος σου και τα μάτια του σε κοίταζαν κι εκείνα σαν τανάλιες και
σου γάντζωναν το είναι σου.
Ιατρός αιματολήπτης (ουρλιάζοντας πανικόβλητος): -Πάρτε τον. Πάρτε τον, μη τον ξαναφέρετε. Γράψτε, αδύνατος η
συνεργασία, αδύνατος η συνεργασία...
Ταφώτα σβήνουν.
Ησκηνή μεταφέρεται στο οφθαλμιατρείο. Όπου μια ταμπέλλα γεμάτη αριθμούς που μικραίνουν προς τακάτω. Ένα
φανταράκι να κρατάει μια βέργα και να την κουνά πάνω κάτω στους αριθμούς. Μια καρέκλα απέναντι ακριβώς από τη
νταμπέλα.
Ένας γιατρός μ’ ένα τετράδιο να κλείνει μιατο ένα, μια το άλλο μάτι στονεκάστοτε καθισμένο.

Σκηνή (Η): Φέρνουνε τον Έτσι που παραπατά. Τον περνάν μπροστά από όλους και τον βάζουνε να κάτσει στην
καρέκλα.
Ιατρός οφθαλμιάκιας: -Πες μας τιβλέπεις.
Έτσι: - 4...3...2...1...8...

32


(Αυτοί είναι οιπιο μεγάλοι σε μέγεθος αριθμοίπάνω πάνω στην ταμπέλα)
Οφθαλμιάκιας: -Όχι αυτά, τι βλέπεις εκεί κάτω, εκεί που δείχνει.
Έτσι: -Α! Τι βλέπω!!! Μα, μα βλέπω μια μαϊμού να κουνά τα χέρια!!!
Οφθαλμίατρος: -Πάρτε τον. Αδύνατος η συνεργασία.

Σκηνή (Θ): Στο μηχάνημα μετις αχτίνες.
ΟΈτσιγδύνεταιαπό τη μέσηκαι πάνω βγάζοντας αργά-αργά. Το μπουφάν, το πουκάμισο, την κόκκινη μπιτζάμα με τον
μαύρο γιακά, φανέλλα, φανέλλα και πάλι φανέλλα. Και κολλά το στήθος στο μηχάνημα.
Κάποιος: -Δες ρε τι φοράει. Ούτεκυρά με μεσοφόριανάτανε!
ΟΜηχανάκιας ανακαλύπτει πως κάτι δεν πάει καλά. Βλέπει έναν μαύρο όγκο.
Τραβάνε ξανά και ξεκολλάν τον Έτσι απ’ το μηχάνημα. “Α! το μενταγιόν, φοράει μενταγιόν, βγάλτε του το μενταγιόν”.
Το μενταγιόν είναι μεταλλικό και μεγάλο. Πιο μεγάλο από εικοσάρικο. Γίνεται μάχη. Δεν καταφέρνουν να του
βγάλουνε το μενταγιόν.
Κάποιοςλέει σιγά: -Αδύνατος η συνεργασία...!

Σκηνή (Ι): Φώτα...φώτα ξανά.
Βράδυ. Πίσω στο ιατρείο. Ο Λειμώνας κάθεται στο γραφείο. Ο Έτσι απέναντί του σε καρέκλα. Τα μπουκαλάκια με τα
χάπια πάνω στο γραφείο.
Λειμώνας: -Δε μου λες παιδί μου είσαι φοιτητής;
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Μα εδώ λέει πωςείσαιφοιτητής και παράτησες σπουδές.
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Παράτησες σπουδές γιατί; Και ήσουνα και στο πτυχίο...
Έτσι: -Δεν ξέρω, δεν ξέρω, με κυνηγάνε!!...
Λεμόνας: -Ποιοί σεκυνηγάνε παιδί μου. Οιφασίστες, οι αστυνομικοί, η μαμάσου;
Ποιοί σεκυνηγάνε;
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Οι αριστεροί…; Ποιοισεκυνηγάνε…;
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Μήπως είσαι αναρχικός. Έχεις κάνει και φυλακή. Σου κάναν τίποτα στη φυλακή;
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Είσαι και πέντε χρόνια ανυπόταχτος. Τι θα κάνεις μ’ αυτό; Μπορείς να μου πεις;
Έτσι: - ;;;…
Λεμόνας: -Αυτάεδώ τα χάπια ποιός σουτάδωσε;
Έτσι: -Ο γιατρός.
Λεμόνας: -Ο γιατρός; Ποιός γιατρός. Καιπέρνεις τέτοια χάπια;
Έτσι: -Εγώ όχι, ο γιατρός, η θειά μου, αυτοί ξέρουν.
Λεμόνας: -Μα ποιός γιατρός, ποιά θειά σου. Είναι καλός γιατρός;
Έτσι: -Όχι, είναι γιατρός. Είναι άσχετος. Αυτός δε μπορεί να δει.
Λεμόνας: -Εσύ βλέπεις;
Έτσι: -Φυσικά. Εγώ δεν είμαι άσχετος.
Λεμόνας: -Δηλαδή εγώ που είμαι γιατρόςείμαιάσχετος;
Έτσι: -Υπάρχειςγιατί υπάρχωεγώ.
Λεμόνας: -Δεν μου λες παιδί μουτον Διοικητή γιατί τον έδειρες.
Έτσι: -Εγώ δεν έδειρα κανένα.
Γιατρός: -Είσαι λοιπόν ειρηνιστής.
Έτσι: -Όχι.
Γιατρός: -Μα τον έδειρες. Δε μπορεί να μην τον έδειρες.
Έτσι: -Όχι. Αυτός μουπήρετοκαρέκλι...
Γιατρός: -Ποιοκαρέκλι παιδί μου, μήπως εκείνο το ρόπαλο;
Έτσι: -Καρέκλιείναι, καρέκλι, και παρακαλώ να μουτοδώσετε.
Γιατρός: -Μα τιτοθεςτο πως το λες καρέκλι, σουείναι απαραίτητο;
Έτσι: -Ναι. Το έχω για νακάθομαι και να στηρίζομαι ότανταξιδεύω...
(Μαζεύονται όλες οι μπλούζες ολόγυρα).
Γιατρός: -Μα δείξε μας τέλος πάντων για ναδούμε και μεις. Πώςτο κάνεις...
Έτσι: -Δε μπορώ. Δε μπορώ γιατίεγώ βλέπω, εσείς δε βλέπετε. Εσείς είστε αυτόματα κουρδισμένα, είστε ανδράποδα.
Εγώ βλέπω εσείς δε βλέπετε. Μη με παιδεύετε.
Δώστε μου πίσω το καρέκλι.
Μπαίνει μέσα ο Μπιχλιμπίδας. Στέκεται όρθιοςδίπλα στο Λειμώνακαι του δίνει το χαρτί με το ποίημα.
Λειμώναςστο Μπιχλιμπίδα: -Λέει πωςτον παρακολουθεί γιατρός κι έχει μαζί του χάπια. Πολύ δυνατάχάπια.

33


Μπιχλιμπίδας στον Έτσι: -Ρε συ τι κάνεις. Είσαι καλά παιδί μου; Δεν πιστεύω νασε χτύπησαν αυτοί ε; Δεσεχτύπησαν
πολύ ε;
Έτσιστον Μπιχλιμπίδα: -Δώσε μου το καρέκλι. Δώσε μουτο καρέκλι πίσω. Δε θαφύγω χωρίς το καρέκλι.
Διοικητής (Του ανάβουν ξαφνικά τααίματα): -Μα ποιός σου είπε πως θα φύγεις από δω τσογλάνι. Που μου πουλάς
εμένα τρέλλα.
Και βγαίνει βροντώντας πίσω του την πόρτα.
Λειμώνας: -Έλα ησύχασε. Άστον αυτόν. Έχει πειραχτεί για το επεισόδιο. Αλλάκατάβάθος είναι καλός άνθρωπος.
Όλοι είναι καλοί άνθρωποιεδώ. Δεν τρώμε. Μη φοβάσαι θα περάσεις όμορφαεδώ. Θα σου δίνουμε αν θέλεις και
μερικάχαπάκια.
Όχιπάντως αυτά. Θα τρωςκαι θα γυμνάζεσαι. Σε λίγες μέρες θα μας συνηθίσεις.
Έτσι: - ...Αν μου τόχε ζητήσει, καιτόχε ανάγκη όπως τόχω εγώ. Και τόθελε πραγματικά και μουτοζήταγε. Μπορεί και
νατο έδινα. Αλλάαυτός τοπήρε. Και αυτός είναι αυτόματο, καιαυτόςδε βλέπει, και αυτός δε το χρειάζεται και θέλει
να το καταστρέψει. Και δεν του το δίνω και θατο πάρω πίσω. Καιχωρίς αυτό δεφεύγω.
Γιατρός: -Ησύχασε. Εδώ υπάρχει γραφειοκρατία. Θαφύγεις. Αλλάδεν μπορείςναφύγεις πριν από δυο μέρες. Δεν
έφυγε κανένας από δω πριν από δυο μέρες. Καικράτησε αυτά τα χαρτιά και μην τα χάσεις. Διότι εσένα μπορεί να μη
σου λένε τίποτα τα χαρτιά, αλλά εδώ είναι αλλοιώς και κράτα τα χαρτιά. Και θα φροντίσω εγώ προσωπικάναπεράσεις
αύριοαπό επιτροπή. Και θα κοιμηθείς εδώ, και μην κάνεις φασαρίες. Και σου δίνωτο λόγο μουπως μεθαύριο θα
φύγεις. Δε μουλες αυτό εδώ είναι δικόσου;
Καιτου δείχνει το ποίημα.
Έτσι: -Ναιήταν, αλλά όχιπια.
Γιατρός (Απλώνοντας ένα χαρτί και στυλό): -Σε παρακαλώ γράψε μου κάτι.
Έτσι: -Ναγράψω γιατί;
Γιατρός: -Έτσι για ναδω πως γράφεις. Γράψε μου ένα άλλο ποίημα..
Έτσι: -Αδύνατο. Δε γίνεται...!
Γιατρός: -Γιατί, αφού έγραψες αυτό εδώ. Γράψεκάτι άλλο. Κάτι άλλο δικό σου. Να το χαρτί. Γράψε!!
Έτσι: -Αδύνατο δε γίνεται...! Δε γράφω...
Γιατρός: -Μα γιατί;...
Έτσι: -Γιατίέτσι, γιατί είναι δικά μου. Καιγράφωγια μένα...
Λειμώνας: -Τότεθα σου λέω εγώ και συ θα γράφεις...γράψε “έξω βρέχει”...
ΟΈτσιγράφει “...έξω βρέχει...”
Γράψε: “δεθέλωνα πάω στρατιώτης...”
ΟΈτσι χωρίςνατον κοιτάξει συνεχίζει “δεθέλω να πάω στρατιώτης...”
Λειμώνας (Αφούκοιτάζει πρώτα το γραφτό): - Πάει καλά.
Φωνάζειεκείνους με τις μπλούζες. Πλησιάζουν κρατώντας μια τεράστια σύριγγα.
Λειμώνας: -Άκουσε παιδί μου! Θα σου κάνουνε μια ένεση για να κοιμηθής. Μη φοβάσαι δεν είναι τίποτα. Απλώς να
κοιμηθείς.
Ο Έτσιβλέπει τη σύριγγα με το κοκτέιλ. Πετάγεται απάνω και βουτά τα μπουκαλάκια μεταχάπια τα ξεχασμένα πάνω
στο γραφείο. Καιπριν προλάβουν νατον σταματήσουν ανοίγει ένα ένα τα τέσσερα τα μπουκαλάκια. Ρίχνει στη χούφτα
του δυο τρία απ’ το καθένα και τακαταπίνει. Και ήτανε των 50, 100 και βάλε mg.
Τρέχει στο νιπτήρα γεμίζει τις χούφτες τουνερό καιπίνει. Αναστάτωση...
του παίρνουνε τα μπουκαλάκια. Η σύριγγα αιωρείται στον αέρα. Ο Λειμώνας παγώνει. Νεύει στον μπλουζάκια με τη
σύριγγα ναφύγει. Ο συριγγάκιας βγαίνει. Πλησιάζουνε τον Έτσι.
Λειμώνας: “Άνοιξε το στόμα σου”. Το ανοίγει. “Τηγλώσσα...σήκωσε τη γλώσσα…”
Προς τους άλλους “Πηγαίνετέ τον να κοιμηθεί...αλλάπρώτα να πάει να πλυθεί”.
Ο Έτσικουνάει το κεφάλι τουαρνητικά. (Πρώτη φοράείχε πάρει τόσα χάπια.
Αλλάτα είχε καταπιεί. Προηγουμένως έκανε πως έπαιρνε, τα έβαζε κάτω από τη γλώσσα και τα έφτυνε. Αλλά τότε είχε
να κάνει με φρουρούς...Τώρα τα κατάπιε.
Προκειμένου να απόφευγε την ένεση...!)
Έτσι: -Δενυστάζω. Θα κάτσω εδώ. Και δεν πάω να πλυθώ. Και θα μουδώσειςπίσωτούτοτοχαρτί μου.
Καιβουτά απ’ τουγιατρού τα χέρια το χαρτί το μισοξεσκισμένο με το περιβόητο ποίημα.
Λειμώνας: -Σε παρακαλώ. Αυτόεδώτο θέλω. Το χρειάζομαι για λόγους επιστημονικούς. Το χρειάζομαι για τα αρχεία.
Δωσ’ μου το πίσω και σου δίνω το λόγο μου.
Θα φροντίσω εγώ να φύγεις. Αύριο κιόλας.
Έτσι: -Όχι. Δε γίνεται. Το χαρτί το θέλω.
Λειμώνας: -Μήπως μπορείς να μου το ξαναγράψεις...Σου δίνωτο λόγο μου. Αύριοθαφύγεις. Καιδεν πρόκειται να σου
κάνω ένεση...
Ο Έτσιχωρίς κουβέντα κάθεται στο γραφείο στη θέση του γιατρού. Παίρνει το χαρτί και το στυλό και γράφει.
Λειμώνας: -Μα εσύ δεν ήθελες να γράψεις πριν τίποτα δικό σου.
Έτσι: -Αυτό μουτοπήρατε. Έπεσε στα χέρια σας και το μολύνατε. Δενείναι πια δικό μου. Εγώθέλω μόνο το χαρτί.
Αφηγητής: -Δυο περίπου ώρες προσπαθούσανε να βάλουνε τον Έτσι στο κρεβάτι.
Μαζί και ο φαντάρακας. Προηγουμένως τον πήγανε στις τουαλέτες να πλυθεί.

34


Κατάφεραν και του βγάλαν ταπαπούτσια. Αλλά μέχρι εκεί. Τις κάλτσες στάθηκε αδύνατο να τουτις βγάλουν. Τον
πήγανε στον θάλαμο με τους υπόλοιπους τρελλούς. Πέντ’ έξι είχαν μαζευτεί.
Του δώσανε πιτζάμες. Τις πέταξε. Του είχανε σεντόνια. Ταπέταγε χάμω και τα πάταγε. Είχε μαζί του καιτην τσάντα
και όλα του τα τιμαλφή, το καπέλλο το καμμένο και το χαρτονάκι. Μες τις κάλτσες του κρυμμένο το μαχαίρι. Και πέντε
έξι ακόμα πακέτα τσιγάρα “Τέλειον” που τούχαν μείνει. Είχεπάρει μαζί του δέκα.
Τούπανε να μηνκαπνίζειγιατί απαγορεύεται. “Τότε φέρτε μουταχάπια” ούρλιαξε, “δε μπορώ χωρίς ταχάπια”.
“Μα αυτά που έχεις πάρεικοιμίζουν και μουλάρι. Κοιμήσου επιτέλους θα βρούμε τον μπελά μας. Εμείς είμαστε στο
πλευρό σου. Δεν είμαστε μονιμάδες, είμαστε έφεδροι γιατροί. Σε παρακαλούμε…”
Τελικά του φέρανε τασάκι, τουλάχιστο να μη πετά τις στάχτες και τιςγόπες χάμω. Κι έτσι ξάπλωνε ο Έτσιστο κρεβάτι,
αλλά χωρίς μπιτζάμες και σεντόνια.
Όπως ήταν με τα ρούχα. Κι έπιασε κουβέντα με το φαντάρακα. Τούπε πως εκείνο το καρέκλι του είναι απαραίτητο. Και
πως δε μπορεί χωρίς αυτό νακάνει. Καιδενέχει άλλο στήριγμα. Ο φαντάρακας τον άκουσε προσεχτικά, φαίνεται πως
είχε ενοχές, γιατί κι αυτός πιο πριν τον είχε δείρει ή εύρισκε στον Έτσι κάτι που τον τράβαγε, και δεν το καταλάβαινε,
αλλά τον τράβαγε στ’ αλήθεια κι ό,τι έκανε δεν τόκανε από οίκτο, όπως οι άλλοι πουτον θεωρούσαν παλαβό, αλλά
μάλλοντον συμπάθησε πραγματικά τον Έτσι.
Κιέδωσε οφαντάρακαςτο λόγο. Καιτου υποσχέθηκε πως θαψάξει κι αν υπάρχει κάπου θα τοβρει και πωςθα
τούφερνε τανέα το πρωί.
Καιφαίνεται πως έψαξε. Έψαξε στ’ αλήθεια.

Σκηνή (Κ): Πρωί. Αναρρωτήριο. Θάλαμος μεκαμμιά δεκαπενταριά κρεβάτια. Στα μισά από αυτά είναι ξαπλωμένοι οι
τρελλοί. Απ’ έξω ακούγονται Στρατιώτες να φωνάζουνε συνθήματα πατριωτικά και το ρυθμικό χτύπημα των Αρβύλων.
Αλτ! Προσοχή!
Παρουσιάστε! Εμπρός! Αρς!...και τέτοια.
Όλοι κοιμούνται. Ο Έτσι ξυπνά πρώτος και ανακαθίζει. Νοιώθειέξω και πάνω απ’ όλα δαύτα. Αλλά αδύναμος. Τα
χάπια. “Δε θέλω νάμαι αδύναμος”. “Έτσι θα με πάνε όπως θέλουν αυτοί”. “Όχι! Όχι! Όχι!”
Ξυπνάνε κι άλλοι. Ο Έτσι κάθεται και σφίγγει τις γροθιές τουχώνοντας τα νύχια μες το κρέας. (Είχε μεγάλα νύχια στο
δεξί του χέρι, γιατί έπαιζε κιθάρα). Ώσπου βγαίνει αίμα. Δεν τουαρκεί. Βάζει το δεξίτου χέριπάνω στο κομοδίνο,
πάντοτε σφιγμένο, και το κοπανά με το αριστερό. Το κομοδίνο κοκκινίζει.
Μπαίνουν δυο απ’ τα μπλουζάκια.
Ο ένας: -“Εντάξει παιδιά. Μήπως θέλει κανείς ναφάει” Σιωπή. “Σε λίγο θαπεράσετεαπό επιτροπή. Εντάξει. Θέλει
κανένας τίποτα”.
Ο Έτσι: -Εγώ θέλω καφέ.
Ο ένας: -Δε γίνεται δεν είναι καφενείο εδώ.
Ο Έτσι: -Θέλω καφέ. Τσακίσου να μου φέρεις γρήγορα καφέ.
Μπαίνει ο Λειμώνας.
Λεμώνας: -Α εδώ είσαι εσύ. Δεν κοιμάσαι! Και με το καπέλο στο κεφάλι. Δε μουλέτε με το καπέλο κοιμήθηκε...
ΟΈτσι: -Γιατρέ θέλω καφέ.
Λεμώνας : -Δε σουφτάνουν τα τσιγάρα, θες και καφέ. Τι είναι εκεί. Α αίμα. Πολύ καλά. Προσέχτετον. Φέρτε τον μαζί
με τους άλλους.
Ο γιατρός φεύγει -Μπαίνει μέσα ο ενεσάκιας (ο έφεδρος που κράταγε τη σύριγγα).
Ενεσάκιας στον Έτσι: -Άκουσε. Το πράγμα έχει αποφασιστεί. Ναπας ναπεράσεις απ’ την επιτροπή και μετά θα φύγεις.
Στο λέω σίγουρα. Σου δίνω το λόγο μου θα φύγεις.
Ο Ενεσάκιας φεύγει. Μπαίνει ο φαντάρακας. Όλοιοιυπόλοιποι έχουν σηκωθεί.
Έρχονται κι άλλοι κι ετοιμάζονται να τουςπάρουν. Μόνο ο Έτσι καθισμένος στο κρεββάτι.
Φαντάρακας στον Έτσι: -Το βρήκα, το βρήκα το καρέκλι σου και τόχω στην πύλη.
Όταν θα φεύγεις πέρνα πό κει και θα στο δώσω.
Έτσι: -Σ’ ευχαριστώ...Αλλά τώρασε παρακαλώ χρειάζομαι καφέ. Μήπως μπορείς...
Αμέσως ο φαντάρακας κίνησε και γύρισε με τον καφέ. Εν τω μεταξύ μαζεύουνετους άλλους. Πάνε να μαζέψουν και
τον Έτσι. Εκείνος πίνει τον καφέ του ατάραχος και συζητά με το φαντάρακα. Φωνές. Φασαρία.
Ο φαντάρακας επεμβαίνει: -Καλά! Αναλαμβάνω εγώ, θα τον φέρω εγώ, στο κάτω κάτω δικός μου είναι, σε μένα τον
έχουναναθέσει.
Φεύγουν όλοι.
Ο Έτσιστον φαντάρακα: -Σ’ ευχαριστώ για το καρέκλι και για τον καφέ. Κρίμα που δε μπορώ νασε πάρω φεύγοντας
μαζί μου. Θα μπόραγες και συ να ταξιδέψεις...

Σκηνή (Λ): Δωμάτιο προθάλαμος. Και στους τοίχους ολόγυρα κρεμάστρες. Ένας φρουρός κόβει βόλτες. Μιαπόρτααπό
δω και μία αποκεί.
Φωνές απ’ έξω. “Ρε κοιτάξτε τον αυτός με την καρέκλα! Ρε καρέκλα! Τι γίνεται ρε φίλε!” “Τον ξέρω αυτόνε. Είναι ο
Έτσικαι πουλάει τρέλλα. Ακούτεπου σας λέω είναι αναρχικός. Είναι τραγουδιστής. Ρε ακούτε που σας λέω πουλάει
τρέλλα”. (Η φωνήη τελευταία με ζήλειακαι με μίσος. ίσωςπροέρχεται απόΚνίτη).
Σπρώχνουνε τον Έτσι μέσα. Τον αφήνουνε με τον φρουρό.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Φρουρός: -Γδύσου και κρέμασε τα ρούχα σου εκεί.
ΟΈτσικάθεται χάμω κι ανάβει τσιγάρο.
Φρουρός: -Γδύσου και σβύσε το τσιγάρο. Απαγορεύεται.
Ο Έτσικάνει ένα κύκλο πάνω στον μπισινό του, κουνώντας χέρια πόδια και μουγκρίζει δείχνοντας ταδόντια. Ο
φρουρός πισωπατά.
Μπάζουν στο δωμάτιο καμμιά εικοσαριά.
Φρουρός: -Γδυθείτε και κρεμάστε ταρούχα σας.
Όλοι τους υπακούουν. Ο Έτσιέχει το κεφάλι προς τακάτω και βλέπει μόνοπόδια. Πόδια και δάχτυλα ποδιών. Αρχίζει
να μελετά τις διαφορές. Κάποιο χέρι τον χτυπά μαλακά στην πλάτη και μια φωνή του ψιθυρίζει. “Κουράγιο φίλε...θα τα
καταφέρεις...εγώ δυστυχώςδεν έχω τη δύναμη...”
Φρουρός: -Περάστε ένας-ένας μέσα.
Η αποκεί πόρτα ανοίγει και περνάνε όλοι μέσα. Μένει ο φρουρός ναβηματίζει κι ο Έτσι να καπνίζει. Ακούγονται
φωνές.
ΦωνήΑ΄: Σταθείτε ο καθένας στα σημάδια που είναι στο πάτωμα.
ΦωνήΒ΄: Προσοχή! Ανάπαυσις!..
Ησυχία. Φωνή από μικρόφωνο: -Φαίνεται πως τους πασπατεύουνε τ’ *******.
ΦωνήΑ΄: -Μεταβολή. Επίκυψις. Ε, συ δεν ακούς; Επίκυψις. Σκύψε προς τα μπρος.
Ησυχία. Φωνή απ’ το μικρόφωνο: -Φαίνεται πως τώρατους κοιτάνε την κωλοτρυπίδα.
ΦωνήΒ΄: -Μεταβολή. Ελαφρά πηδηματάκια. Ένα, δύο, χοπ. Ελαφρά πηδηματάκια.
Ένα, δύο, χοπ. Φωνάξτε δυνατάο καθένας τ’ όνομά του. Αςαρχίσουμε από αριστερά προς δεξιά. Πως λέγεσαι;
Στρατιώτης...
Φωνή: “Παπαρδέλας”. “Όνομα;” “Γεράσιμος”. “Όνομαπατρός;” “Μενέλαος”. “Όνομα μητρός”. “Μανταλένα”. “Εν,
δύο, χοπ. Εν, δύο, χοπ”.
Καιπάλικαι ξανά, και πάλι και ξανά.
“Προσοχή”. “Αλτ”. “Ανάπαυσις”.
“Όποιος έχει κάποιααρώστεια ήθέλει κάτι απ’ τους γιατρούς νατο πει. Να το πει τώρα”.

O Έτσικάθεται και αφουγκάζεται. Ο Έτσι μουρμουρίζει: -Θα τους γίνω φόρτωμα! Τους έχω γίνειφόρτωμα! Τι θα με
κάνουνε! Θατους γίνω φόρτωμα!
Φωνή: “Πηγαίνετε έξω και ντυθείτε”. Η πόρτα ανοίγει. “Ναπεράσουν οιεπόμενοι”.
Φωνήαπό μικρόφωνο: -Έτσι γίνεται στο στρατό. Στο στρατό, στο στρατό το δημοκρατικό. Σε δέχονται ευγενικά, σε
κουρεύουν δημοκρατικά. Σεγδύνουν δημοκρατικά κι αφού σουπασπατέψουνε τ’ ******* και τα μπισινά (σα νάσουνα
σφαχτάρι) Ένα, δύο, χοπ. Σε βάζουν και χοροπηδάς καιφωνάζεις τ’ όνομά σου. Και σου δίνουν και στολή, και σε
χοροπηδούν. Και φωνάζεις τ’ όνομά σου. Και σου δίνουνεκαι όπλο. Και εσύ χοροπηδάς. Ένα, δύο, χοπ. Και φωνάζεις
τ’ όνομά σου. Ώσπουτόνομά σου χάνει πια τη σημασία του και γίνεταικαρτέλλα. Αριθμός. Κιο αριθμόςχοροπηδά.
Ένα, δύο, χοπ. Καιφωνάζει τ’ όνομά του.
Ησκηνήεπαναλαμβάνεται. Μια, δύο, τρεις, ή και τέσσερεις φορές. Ανάλογα τα κέφια του σκηνοθέτη. Με τον Έτσι να
καπνίζει. Τον φρουρό νατον φοβάται. Τους νεοσύλλεκτους να γδύνονται, να ντύνονται. Και το ένα, δύο, χοπ.
Πέφτουν πάνω στον Έτσιοι έφεδροι με τα μπλουζάκια.
Μπλουζάκιας: -Σε παρακαλούμε, γδύσου, δεν είναι τίποτα, θα πάρεις το χαρτί σου και θα φύγεις.
Σιωπή. Βγαίνει από την πόρταο Λειμώνας.
Λειμώνας: -Άκου νασου πω παιδί μου, γδύσου κι έλα μέσα.
Έτσι: -Εγώ! Με ταανδράποδα! Αδύνατον!
Λεμώνας: -Γδύσουσεπαρακαλώ. Σου έδωσατο λόγο μου, θαφύγεις. Δεν έχειξανά επιτροπή. Σήμερατελευταία μέρα.
Ύστερα μετά από ‘να μήναξανασυνεδριάζουν.
Θακάτσεις εδώ ένα μήνα; Το προτιμάς;
Έτσι: -. γιές.
Ο Λειμώνας μπαίνει. Μπαίνει και βγαίνει ηεπόμενη σειρά.
ΦωνήΑ΄: -Διάλειμμα. 10 λεπτά διάλειμμα.
Βγαίνει ο μπλουζάκιας.
Μπλουζάκιας στονΈτσι: -Σήκω κι έλα μέσα. Όπωςείσαι με ταρούχα...
ΟΈτσισηκώνεται.
Φώτα.

Σκηνή (Μ): Στο μεγάλο δωμάτιο. Ο Έτσι κόβει βόλτες. Κοιτάζει τις βούλεςστο πάτωμα, τα σημείαπου τοποθετούσανε
τατσίτσιδα σφαχτάρια και τα μελετά.
Υπάρχει ένα τεράστιο γραφείο και πίσω του κάθονται οι επίτροποι. Μαζί ο Μπιχλιμπίδας κι ο Λειμώνας. Ο Έτσι τινάζει
τις στάχτες από το τσιγάρο γύρω-γύρω. Όλοιρίχνουνε ματιές στον Έτσι και ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
ΦωνήΑ΄: -Εσύ κάτσε εκεί ακίνητος. Ακίνητος είπα.
Ο Έτσικόβειβόλτες και πετάει στάχτες πάνω στο γραφείο.
ΦωνήΒ΄: -Πιάστετον. Ντύστε τον ρε και κουρέψτε τον.

36


ΟΈτσιαδιαφορεί. Φωνή Α΄: -Πάρτε το τσογλάνι από δω. Στον κουρέα. Γρήγορα στον κουρέα. Να δούμε αν θα
συνεχίσει να μας τα πουλά αυτά.
Πλησιάζουνε τον Έτσι κάνα δυο στρατιώτες. Αυτός σηκώνει απλά τα χέρια του και τους νεύεινασταματήσουν.
Σταματούν. Δείχνει με το χέρι τουένα σημείο στο πάτωμα. Όλοι τώρα κοιτάνε το πάτωμα.
Μπιχλιμπίδας: -Βρε συ τιέγινε εκείνο το ξύλο; Το βρήκες; (Γελάκια...)
Έτσι: -Το καρέκλι μου το λες ξύλο;
Μπιχλιμπίδας: -Εντάξει, την καρέκλα σου. Τι γίνεται με την καρέκλα σου;
Έτσι: -Καρέκλισου είπα είναι, κ.α.ρ.έ.κ.λ.ι.
Μπιχλιμπίδας: -Καλά, καλά, καλά μην κάνεις έτσι. Και δε μου λες πώς θα φύγεις χωρίς αυτό;
Έτσι: -Δεφεύγω. Θατο πάρω.
Μπιχλιμπίδας: -Καλά, και πώς θα το πάρεις
Έτσι (σιγά και εμπιστευτικά): -Μούπε ο άλλος πως το βρήκε και πως τόχει στη πύλη. Φεύγοντας θα μουτο δώσει.
Μπιχλιμπίδας (κάνοντας πλάκα με τους άλλους): - Χα, χα, χα! Σε γελάσανε. Ψέμματα σου είπαν. Το πετάξαμε βρε. Δεν
υπάρχει το καρέκλι, πάει αυτό, το κάψαμε. Χα, χα!
Όλοι: -Χα, χα, χα ! Χου!
Ξαφνικά ο Έτσι αγριεύει. Αισθάνεται σα μαινόμενος ταύρος και ορμά. Ορμάπάνω στο τεράστιο γραφείο και το βουτά
από κάτω θέλοντας νατο αναποδογυρίσει.
Πανικός! Τα γέλια κόβονται.
Το γραφείο είναι γερά καρφωμένο και δεν αναποδογυρίζει. Αλλά ο Έτσι με τη μανία τουκατάφερε να τα ταρακουνήσει
όλαεκεί πάνω κι από πίσω. Τασάκια, χαρτιά, μολύβια κι ανθρώπους.
ΦωνήΑ΄: Πάρτε τον, πάρτε τον. Γρήγορα να βγάλει φωτογραφίεςκαι να φύγει.
Πάρτετον γρήγορα στον φωτογράφο.
Κόσμος πολύς γύρωαπό τον Έτσι.

Σκηνή (Ν): Φωτογραφείο. Κόσμος. Στρατιώτες. Τρελλοί και γνωστικοί, τυφλοί, στομαχωμένοι, φυματικοί, κουτσοί,
κουφοίκαι ότι. Έναςένας πάει δίπλα στέκεται. Κλικ. Κλικ. Τσακ. Το πουλάκι. Βγαίνει το πουλάκι, και φεύγει.
Ο Έτσικαθισμένος χάμω. Κρατάει, όπως όλοι, χαρτιά. Όλη ηπροσοχή του στα χαρτιά. Τα σφίγγει. Αφήνει και του
πέφτει ένα φύλλο. Κάποιος “Ρεφίλε, σουέπεσε αυτό”. Ο Έτσι τρομάζει. Γυρίζει γύρω-γύρω, μαζεύει το χαρτίκαι
ψάχνει.
Ψάχνει αφημένος στην κίνησητου ψαξίματος και σέρνεται ανάμεσα απ’ τους άλλους μέχρι το φωτογράφο. Τον
πιάνουνε και τον στήνουνε. “Άντενατελειώνουμε με δαύτον”.
Φωτογράφος: -Το καπέλλο. Βγάλε το καπέλλο.
Τίποτα. Τον βουτάνε. Του βγάζουν το καπέλλο. Ο Έτσι κάθεται απότομαανακούρκουδα και δε μπορούν νατον
σηκώσουν. Παιδεύονται αρκετά. Τελικά του το δίνουν το καπέλλο. Σηκώνεται. Τον στήνουνε. Τον κρατάνε δύο από τα
μπράτσα. Κλικ. Κλικ.
Ένα, δύο κλικ. Του αρπάζουν το καπέλο. Κλικ. Κλικ. Δύο ακόμα κλικ.
Φώτα.

Σκηνή (Ξ): Αναρωτήριο. Όλοιοιπροηγούμενοι τρελλοί. Κιέναςκαινούριος. Μπαίνει ο Λειμώνας.
Λειμώναςστονκαινούριο:-Τιθες εσύ εδώ. Γιατί έφυγες από το θάλαμο.
Καινούριος: -Α τίποτα. Κάνει ζέστη εδώ.
Λειμώνας:-Καλά, κάτσε τώραεδώ, αλλά το βράδυ θα ξαναπάς στο θάλαμο.
Ο Λειμώνας φεύγει.
Τρελός Α΄: -Μην τον αφήσεις να σεξαναπάει στο θάλαμο...Συνέχισε έτσι. Χο, χο, χο. Κάνειζέστη εδώ. Κάνειζέστη.
Είναιζεστά! Χα, χα...
Τρελός Β΄: -Ρε, άμα δεις τασκούρα, ανέβα σε κανένα δέντρο. Τι θα σεκάνουνε ρε.
Τιθα σε κάνουν;
Έτσι: -Εμένα μου δίνουντο χαρτί. Σε λίγο θα φύγω.
Τρελός (επιληψίας): -Και μένα το ίδιο.
Τρελός Γ΄: -Εμένα μάλλον με στέλνουνε νοσοκομείο.
Έτσι: -Ρε σεις μούπανε να πάω στο στρατολογικό να πάρω το χαρτί. Εγώ κάνω πως δεν ξέρω να πηγαίνω μοναχός μου
και περιμένω κάποιον να με πάει. Τώραείναι μεσημέρι καιδεν με θυμήθηκαν ακόμα. Και τα γραφεία τους θα κλείσαν.
Αλλάβαριέμαι να περιμένω ως τ’ απόγευμα. Δεν πάμε όλοι μαζί τώρα. Να βγούμε έξω και να ζητάμετοχαρτί. Ο
καθένας ας πάει αλλού. Να τους κάνουμε το στρατόπεδο άνω κάτω. Που ξέρεις. Μπορεί κοντά σε μένα και σ' αυτόν να
το δώσουνε σ’ όλους. Ε, τιλέτε. Τι λες και συ ζεστέ. Και συ μαζί. Πάμε;
Τρελός Α΄: -Σσσστ. Κάποιοςέρχεται.
Μπαίνει ο Ενεσάκιας.
Ενεσάκιας στον Έτσι: -Τι έγινε βρε συ, εντάξει; Πέρασες από επιτροπή. Είδες που σου τάλεγα. Δε σούλεγα ψέμματα.
Εντάξυ δε σου φέρθηκα, ε;
Έτσι: -Εγώ, εγώ δεν πέρασα.
Ησυχία. Ο ενεσάκιας τα χάνει.

Comment: ia
37


Ενεσάκιας: -Δεν πέρασες! Μαπώς!
Έτσι: -Εγώ δεν πέρασα.
Ένεσάκιας: -Μα πώς! Πώς γίνεται!
Παύση. Ο ενεσάκιας κάνει να φύγει.
Έτσι: -Με περάσανε όμως!!!
Ο ενεσάκιας μπερδεύεται, σκοντάφτει και φεύγει παραπατώντας.
Όλο το αναρωτήριο ξεραίνεται σταγέλια.
Επιληψίας: “Ρε συ πως τους καταφέρνεις και τους κάνεις έτσι”. Στους άλλους “Δεν πάμεπαιδιά”.
Φωνές, γέλια, φωνές. “Πάμε”, “Πάμε”, “Που ξέρεις”, “Να μαςδώσουν το χαρτί”, “Πάμε”, “Πάμε”. Βγαίνουν όλοι.
Φωνές, τρεχαλητά. Μπαίνουν νοσοκόμοι.
“Τοδιοικητή, το διοικητή, το σκάσαν οι τρελοί”.
“Μα ο διοικητής κοιμάται”.
Τρεχαλητά. Άλλος μπαίνει, άλλος βγαίνει.
“Μα τιγίνεται; Που είναι όλοι αυτοί; Που πήγανε;”
“Ο ένας λέει είναιπάνω σ’ έναδέντρο και φωνάζει το θεό”.
“Ο άλλος πήγαινε στην πύλη ναπάρειπίσω λέει εκείνο το καρέκλι”.
“Άλλοιδύο κοπανάνετην πόρτα της στρατολογίας και ζητάνε το χαρτί”
“Ο άλλος άναψε φωτιά στο θάλαμο”.
“Χα, χα, χα, και δεν κάθονται στο ίδιο μέρος. Δε μπορείς νατους μαζέψεις”.
Μπαίνει ο Λειμώνας.
Λειμώνας: -Μαδεσας τόπανα φροντίσετε ναφύγει το πρωί; Σας τόχαπει, δεσας τόχαπει. Πουείναι ο διοικητής.
Μπλουζάκιας, χωρίς να μπορεί νασυγκρατήσει τα γέλια: -Κοιμάται.
Λειμώνας: -Πήγαινε νατον ξυπνήσεις. Καιαναλαμβάνωεγώ.
Φώτα.

Σκηνή (Ο): Οιεπιτραπάκηδες, γιατροί, αξιωματικοί, ο Λειμώναςκλπ., ο επιληψίας κι ο Έτσι. Ο επιληψίαςυπογράφει,
παίρνει το χαρτί. Γυρίζειστον Έτσι και σκάει ένα χαμόγελο.
Αξιωματικός στον Έτσι: -Πώς λέγεσαι;
Έτσι: -Έτσι.
Αξιωματικός: -Μαεδώγράφειάλλο όνομα. Είσαι εσύ αυτός.
Λειμώνας: -Καλά, καλά, καλά, γράψε ότιγράφει.
Αξιωματικός: - “Όνομα πατρός”. Σιωπή. “Όνομα μητρός”. Σιωπή...
Κάποιος: -Καλά μωρέ, γράφτα νατελειώνουμε.
Αξιωματικός: -Που μένεις;
Έτσι: -δε θυμάμαι. Ξέρω όμως ναπάω.
Αξιωματικός: -Εδώ γράφει ότι μένεις οδός...αριθμός...Εκεί μένεις; Άκου λέειξέρει να πάει!!!
Έτσι: -Όχι. Όχι πια.
Λειμώνας: -Ξέρει μωρέ. Ξέρει. Αςλέει πως δε ξέρει. Έλαπαιδί μου. Πες τη διεύθυνσή σουκαι ναφύγεις. Έλα πες το.
Έτσι: -Εξάρχεια.
Λειμώνας: -Οδός, αριθμός.
Έτσι: -Δεθυμάμαι. Ξέρω ναπάω.
ΟΈτσιυπογράφει. Παίρνειτο χαρτίκι απομακρύνεται. Ο Λειμώνας τον πλησιάζει και τον σταματά. Ακολουθούν κι οι
άλλοι.
Λειμώνας: -Έλα τώρα Έτσι όνομα και πράμα, ή πως διάολο θέλεις να σε λένε.
Να το χαρτί το πήρες. Δε πρόκειται να σου το πάρει κανείς. Να! βάλτο στο τσεπάκι, κούμπωσε και το κουμπί. Έλα
τώραπες μου, όλα αυτά που έκανες ήταν αλήθεια;
Μη φοβάσαι δε πρόκειται κανένας να σου κάνει τίποτα. Ο στρατός δε σε θέλει.
Ο Έτσισωπαίνει.
Λειμώνας: -Δε μου λες τι είν’ αυτό;
Δείχνει το καμμένο το ψάθινο καπέλο.
Έτσι: -Αυτό, α, είναι ο χαρταετός. Είναι σύμμαχος και με βοηθάει.
Λειμώνας: -Κι αυτό;
Δείχνει το χαρτονάκι.
Έτσι: -Η σημαία μου. Όπως βλέπεις είναι άσπρο.
Λειμώνας: -Α. Είσαιλοιπόνειρηνιστής;
Έτσι: -Όχι.
Λειμώνας: -Καιτοκοντάρι. Που είναι το κοντάρι. Κρίμα δεν έχειςκοντάρι.
Έτσι: -Έχω. Τόχω απ’ έξω. Τώρα που θα φεύγω θα το δεις.
Λειμώνας: -Έλα τώρα πες μου. Αυτάπου έκανες είναι αλήθεια;
Έτσι: -Αλήθεια! και τι θα πει αλήθεια! Εγώ βλέπω, εσύ δε βλέπεις. Εγώ είμαι πλάσμα φωτεινό, εσύ τι είσαι;
Λειμώνας: -Πρέπει να το πιστεύεις για να δεις;

38


Έτσι: -Δεν ξέρω, για σέναίσως, δεν ξέρω, μπορεί...
Λειμώνας: -Εσύ το πιστεύεις;
Μαζεύονται γύρω όλοιοιΑξιωματικοί. ΟΈτσι τους κουτάει αφ’ υψηλού.
“Εγώ όχι, δεν το πιστεύω”. Παύση, η ατμόσφαιρα παγώνει και τεντώνονται τα νεύρα. “Εγώ το ζω”. Τους γυρίζει την
πλάτη και φεύγει.

Αφηγητής: Ο Έτσι έφτασεστην πύληκαι πήρε το καρέκλι. Οφαντάρακας τουκούναε το χέρι. Έβαλε τοκαρέκλι στη
θέση του, στηρίχτηκε σ’ αυτό και αναστηλώθηκε. Ένοιωσε να ψηλώνει ξαφνικά. Έφτασε πιο κει στο χωράφι. Παίρνει
τη μαγκούρα δίπλα απ’ το δέντρο. Ο Έτσι συνέχισε το δρόμο του σανάτανεο Μωϋσής.
Μεσημέρι, ερημιάκαι ησυχία. Ώσπου ακούστηκαν οι μηχανές. Ένα, δύο, τρία αυτοκίνητατον προσπέρασαν. Του
μπήκανε στ’ αυτιά οι ψύλλοι. Συνέχισε. Στην πρώτη στροφή κάποιος του φωνάζει “Ε, συ, κάτι σούπεσε”. Ο Έτσι
σταματά. Γυρίζει βλέπει τον τύπο και καταλαβαίνει. Κοιτάζεικάτω καιψάχνει το δρόμο. Ο άλλοςτον πλησιάζει. Ο
Έτσιτον κοιτά για μια στιγμή στα μάτια, βγάζει μια μικρή κραυγή, γυρίζει κι απομακρύνεται τρέχοντας αργά και λίγο
φοβισμένα.
Πιοκάτω τον σταματήσαν άλλοι δυο. “Ρε φίλε, απ’ το στρατόπεδο έφυγες. Μήπως δεν έχεις λεφτά; Θες νασεπάμε
εμείς. Έλα, έχουμε αυτοκίνητο”.
ΟΈτσιαρχίζει να τρέχει. Οι άλλοι τον κυνηγούν. Ο Έτσι πηδάει έναποταμάκι και μπαίνει μέσα στα χωράφια, με τη
λάσπη. Και συνέχισε νατρέχει με πηδήματα μεγάλα και αργά. Τους έχασε. Τον έχασαν.
Βρέθηκε στην πόλη, στην αρχή της πόλης, φτάνοντας απ’ τα χωράφια. Δεν είχε πια τσιγάρα. Πάειστο περίπτερο. Ο
περιπτεράς τουλέει “Πρόσεξε αν έφυγες απ’ τοστρατόπεδο. Αυτοί που έρχονται είναι της Αστυνομίας του στρατού”.
Ο Έτσιπήρε τα τσιγάρα. Ούτεπου γύρισε ναδει. Μπήκε σ’ ένα πάρκο κι έκατσε σ’ ένα παγκάκι. Ήρθανετρεις και
κάθισαν απέναντι. Αυτός κάπνιζε. Ούτεπου γύρισε νατους κοιτάξει.
Πέρασαν ώρες. Ο Έτσι δεν ήξερε πια αν είναι εκεί. Δεν κοίταζε πια. Ούτε που τον ένοιαζε. Κίνησε και μπήκε στην
πόλη. Σούρουπο. Πόληεπαρχία. Βόλτα, νυφοπάζαρο, πεζοί απάνω-κάτω. Ο Έτσι στηριγμένος στο καρέκλι. ΟΈτσι με
τη μαγκούραδιασπάτις μάζες. Μπαίνει ανάμεσά τους και περπατά με μεγάλες δρασκελιές.
Του κάνουν χώρο ναπεράσει. Απ’ όπου είναι να πατήσει οι πάντες αραιώνουνε.
Ούτε καν να σχολιάσουν. Απλώς το πέρασμά του τους μαρμαρώνει. Ο Έτσι δε νοιάζεται για τίποτα πια. Δε φοβάται.
Ούτετον απασχολούν οι μπάτσοι. Μπορεί καιδιασπά τις μάζες. Αυτό αρκεί. Φτάνει στην πλατεία. Κάθεται κάπου.
Περνάει ώρα.
Νύχτωσε. Σκέφτηκε. “Κι αν μ’ έχουνε ακόμα από πίσω. Τώρα τι κάνουμε. Νομίζουν πως δεν έχω πάνω μουλεφτά, δεν
μου τα βρήκαν, όπως και το σουγιά. Αλλάεγώ θαφύγω. Με το λεωφορείο”.
Έφτασε στο πρακτορείο. Το λεωφορείο έτοιμο ναξεκινήσει. Ο οδηγός κιόλας στο τιμόνι. Τρέχει μέσακαι προλαβαίνει.
Βγάζει εισιτήριο, ξαναβγαίνει, και στήνεται μ’ αυτό στο χέρι μπροστά την ανοιχτή την πόρτα. Ο οδηγός φωνάζει “έλα,
τικάθεσαι, μπες και φεύγουμε”.
“Έχω και τα πράγματά μου. Κατέβα ναπάρεις και τα πράγματά μου”, και του δείχνει τη μαγκούρα, που τελειώνει σε
διχάλα, πιο ψηλή από αυτόν.
Έγινε της παλαβής. Οι επιβάτες βάλανε τα γέλια. “Ρε τιτοθες αυτό; Θατο φυτέψεις;”. “Όχιρε συ. Κάπου θέλει να το
βάλει. Χα, χα, κάπου θέλει να το βάλει.
Μα είναι μεγάλο! Δεν είναιπολύ μεγάλο! Θατου χωρέσει;”
ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ. ΚαιΧΑΧΑΝΙΖΑΝ.
ΟΈτσιαπαθέστατος: -Έχω εισιτήριο. Δε μπορείςνα με αφήσεις εδώ. Κατέβα ναπάρεις και τα πράγματά μου.
Ο οδηγός κατέβηκε, κι ανέβηκε πάνω στη σκεπή, και τούδωσε ο Έτσιτη μαγκούρα και την τοποθέτησε εκεί. Κι άρχισε
να κατεβαίνει. Αλλά δεν τον άφησε ο Έτσι: -Ε, που πας, έτσι όπως τόβαλες θα πέσει, ναπάρεις και σκοινί να το δέσεις,
κατάλαβες! Να τουβάλεις και σκοινί.
Σαματάς!...Του οδηγού του τη βιδώνει. Ανεβαίνει και πετάει τη μαγκούρα κάτω.
“Εγώ δενπάω πουθενά, θα κάτσω εδώ, κι ας γίνει ότιθέλει. Βαρέθηκα”.
ΟΈτσιαπό κάτω ναφωνάζει πως “δεν είναι τρόπος αυτός και πρέπει νατον σέβονται”. Οι άλλοι ναγελάνε. “Ρε τι το
θες, θα το φυτέψεις;”. “Κάπου θέλει νατο βάλει, κάπου θέλει να το βάλει”, κι ο οδηγός πάνω στη στέγη να μην πάει
πουθενά.
Ώσπου γίνηκαν αυτόνομες επιτροπές επιβατών. Βγήκανε λόγοι. Προτάθηκαν ψηφίσματα. Κι είχε πολύ πλάκα, γιατί μ’
όλασπάγαν πλάκα, και τελικά βρέθηκε λύση.
Να βάλουν τη μαγκούρα του Έτσι στη μέση στο διάδρομο ανάμεσά τους. Και δέχτηκε ο οδηγόςνακατέβει και ο Έτσι
να ανέβει.
Κιέφτασαν τέλος στην Αθήνα.
Καιπέρασαν αυτοί καλάκαι μειςκαλύτερα.
Μόλοπου ο Έτσι κατάφερε ναφέρειτη μαγκούρα, το καρέκλικι όλα τουταπράματα στο σπίτι. Μόλο πουτουτα
πέταξε γυναίκα μετά από λίγες μέρες γιατίλέειπιάναν χώρο και ήτανε σκουπίδια.

***

39


Δεχώνεψα ποτέ μουτους ψυχίατρους. Γιατί εγώ το ξέρω πωςδεν υπάρχει οιδιπόδειο. Υπάρχει μόνοεξουσία. Και η
χειρότερη απ’ όλες τις εξουσίες, η εξουσία της μαμάς.
Γιατί καμμιά γυναίκα δεν γέννησε απλώς γιαναγεννήσει. Δεν τόκανε για νατοκάνει. Αλλά γιανάχειναπιαστεί. Κι
όλες το μετανοιώνουν. Καισκοτώνουν τα παιδιά προτού ναγεννηθούν. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουνε παιδιάπου να
γεννήθηκαν απλά.
Θα μουπεις, και ποιος αρσενικός; Τουλάχιστο αυτός δετο σκοτώνει στη κοιλιά αλλά πολύ μετά, τοήδησκοτωμένο.
Άραγεςυπάρχει γυναίκα που ναέχει αυτήν εδώ τη δύναμη. Την πιο μεγάλη δύναμη. Να γεννάγιανα γεννά. Θάπρεπε
πολλές φορές νασκοτωθεί ηίδια.
Την δύναμη αυτή που την είχαν κάποτε τα ζώα, που την έχασαν κι αυτά στην επαφή μετους ανθρώπους.
Ίσως τη δύναμη αυτή την είχεη Μαρία η μάνα του Χροστού. Ήη μαμάτου Βούδα.
Ίσως τους γέννησαν απλά. Ίσως τακαταφέραν μόνοι. Δεν ξέρω...
Εκείνο που μπορώ εγώ να ξέρω είναι, πως αν είχαν αυτή τηδύναμη οι μανάδες μας, θάμαστε τότε όλοι, μα όλοι, Βούδες
και Χριστοί. Και δεθάμαστε κλεισμένοι σ’ ένα μονάχακόσμο. Θάμαστε μεις ο κόσμος. Ο κόσμος μες τουςκόσμους. Οι
κόσμοι μεςτον κόσμο. Δεν θα μπόραγε κανείςναοριοθετήσει.
Αλλάτα γράφω αυτά εδώ μόνογια το πρόβληματης εξουσίας της μαμάς.
Ξέρονταςπως τούτο δενσυμβαίνει. Αδύνατο νάναι το αυτό. Πωςκαι ο Βούδας κι ο Χριστός υπήρξαν ίδιοισαν και μας.
Μονάχα που τα χέσαν όλα. Μαμάδες και μπαμπάδες και θεσμούς.
Και όχι μόνο αυτά.

Οι επόμενες φορές.

Εδώκαι κάτι μήνες συνάντησατον Έτσι. Καθίσαμε τα ήπιαμε και μου διηγήθηκε τι έγινε μετά. Εγώ άνοιξα το
μαγνητόφωνο και τα κατέγραψα. Τώρα ανοίγω το μαγνητόφωνο και γράφω λέξη προς λέξη στο χαρτί αυτό που ακούω.
Γι’ αυτό είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο. Μη σου περάσει απ’ το μυαλό ότι εγώείμαιο Έτσι ή αυτός που ονοματίζω
Έτσι. Ή έχω οποιαδήποτε άλλη σχέση μ’ αυτόν. Εκτός από μια παλιά γνωριμία. Και σπάνια τον βρίσκω που και που και
τον συναντώ στο δρόμο. Όπως τότε π’ άνοιξα το μαγνητόφωνο. Γράφω λοιπόν.

‘Μετά την πρώτη μου φορά που απολύθηκα αρχίσαν να με ψάχνουνεοιασφαλίτες.
Με ψάχνανε γιαλόγους στρατολογικούς, για ότι ήμουν ανυπόταχτος και τέτοια.
Πίστευα πως λέγαν ψέμματα. Γιατί πώς γίνεται; Με είχαν απολύσει.
Έκανα τ’ αδύνατα δυνατάνα τ’ αποφύγω, αλλά προτού με πιάσουν και με πάνε σηκωτό, αναγκάστηκα και πήγα
μοναχός μου. Μου ζητήσανε χαρτιά, δικαιολογητικά και τέτοια. Μούπανε : “Θα σε συλλάβει η στρατιωτική
αστυνομία”.
Εγώ είπαπως δεν ξέρω από αυτά, πως δεν έχω καν χαρτιά και το μόνο που μπορώ νακάνω γι’ αυτούς είναι νακάνω μια
δήλωση, μια υπεύθυνο δήλωση. Καιτους έκανα τη δήλωση και τους επέβαλα νατη δεχτούν. Και ήτανε δήλωση
επίσημη με σφραγίδες και χαρτόσημα και τυπωμέναγράμματα, αράδες ολόκληρες, κι από κάτω τυπωμένο ήταν. “Ο
Δηλών”.
Στο κενό που άφηναν οιγραμμές έγραψα...
“Είμαι εντάξυ και μη με κυνηγάτε...Τυγχάνω αναβολής λόγω σπουδών κι αφ’ ότου έγινα αόρατος, έδινατακτικά
εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Πήγα στο στρατό και μου δώσανε απολυτήριο 'Σχιζοειδούς ψυχώσεως'. Μου είπανε να
ξαναπάω του χρόνου. Εγώ δεθέλω ναπάω, αλλά ηγιαγιά μου μου λέειναπάω, και εγώ αγαπώ τη γιαγιά μου. Πάντως
εγώειμ’ εντάξυ”.
Αυτοί μουείπανε πωςδεν καταλαβαίνουνε. Εγώπως δενκαταλαβαίνω αυτούς.
Καταλήξαμε πως δεν καταλαβαινόμαστε και τελικά απηύδησαν και είπαν πως θα στείλουν πίσω στη στρατολογίατα
χαρτιά κι ας τα βγάλουν πέρα μοναχοίτους. Έτσι μ’ άφησαν ήσυχο σχετικά μ’ αυτό το θέμα.
Παρουσιάστηκα μετά από ένα χρόνο στην Αθήνα. Κέντρο διερχομένων.
Πήρα μαζί μουκαι τον Ντέϊβ. Ο Ντέϊβ είχε γυρίσει πρόσφατααπ’ τις Ινδίες και φορούσε ρούχα Ινδικά. Είχε και κάτι
μπιστόλια με καψούλια καιπυροβολούσαμε τους περαστικούς. Εγώ φορούσα τότε ένα καπέλο με ινδιάνικο ανάγλυφο
ραφτό με στόμα. που τόχαράψει μοναχός μουστη μιαπλευρά του καπελιού και είχα τότε και κοτσίδες. Α! ναι τουπήρα
τα μπιστόλια και τα μαύρα τα τριγωνικά γυαλιά. Όχι για τίποτε άλλο. Τα γυαλιά θα μου κρύβανε τη φάτσα σα δε
μπορούσα να κρατηθώ κι έσκαγα στα γέλια.
Είχαράψει στο πουκάμισο μου από μέσαένα πριονάκι, απ’ αυτό της ξυλοκοπτικής για νακόψω τα κάγκελα άμα
χρειαζόταν. Καθώς κι ένα βατραχάκι απ’ αυτά που κάνουνε πλικ-πλοκ και τάβρισκες παλιά στα πανηγύρια.
Γέμισα κι έναταγάρι με διάφορα άσχετα και σχετικά.
Τώραπώς γένηκε και πήγα με το Ντέϊβ, πώς τον διάλεξα για συνοδό, ενώ ήτανε γνωστός σαν πιο μουρλός από εμένα
και ιδίως κείνο τον καιρό, δεν ξέρω. Έλαχε απλώς συνέβη.
Εγώ ξεκίνησα κανονικά, όπως κυκλοφορούσα. Απλώς αυτή τη φορά πήγαινα οπλισμένος και πρόσθεσα και το ταγάρι κι
ένα παγούρι που κρεμόταν. Ο Ντέϊβ μεταμφιέστηκε κατάλληλα. Έγινεσοβαρός. Φόρεσεπαπιγιόν, πουκάμισο, γιλέκο.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Καιήταν σοβαρός, πιο πολύ από ποτέ. Παρ’ όλο που είχε δέσει τους καρπούς των χεριών του με επίδεσμο (ίσως για να
μη λερώσει το πουκάμισο). Και είχε μπανταλόνι ξεφιτσμένο και μπλουτζήν και πάνινα παπούτσια.
Το δικό μου μπαντελόνι ήτανε κοτλέ, με μπαλώματα όμως μπλουτζήν. Καιφόραγα και ‘γωπάνιναπαπούτσια. Όταν
συναντηθήκαμε τοπρωί διαπιστώσαμε πωςτόχαμε πετύχει. Το πως ξεχωρίζαμεαμέσως. Εγώ για τρελός, κι αυτός για
γνωστικός. Όχιόπως χτες που δε μας ξεχωρίζανε καθόλου και μοιάζαμε του ίδιου συναφιού.
Μπήκαμε λοιπόν στο λεωφορείο. Ο καθένας μέσα στο πετσί του ρόλου του. Εγώ ήμουν ο τρελός που έκανε τις τρέλες,
κι αυτός ο γνωστικός που συγκρατούσε τον τρελό.
Μπήκαμε λοιπόν στο λεωρορείο. Εγώ με τοτσιγάρο αναμμένο. Ο εισπράχτορας άρχισε ναφωνάζει. Ο Ντέϊβ τόπιασε
αμέσως. Μπήκε που λέμε. Είπε στον εισπράχτορα να ηρεμήσει. Καιπως έχει δίκιο, καιότι το παιδί είναι άρρωστο και
δεν πρέπει
να καπνίζει, και μου πήρε το τσιγάρο και το κάπνισε αυτός. Ο καθένας στο πετσί του ρόλου του! Εγώ ήμουνα βουβός.
Κι αυτός με πείραζε στο φωναχτό. Μέχρι που εξαγρίωσε τους επιβάτες. Πετάγεταικαι μια κυρά και του βάζει τις φωνές,
ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνει και άσε ήσυχο το παιδί και τι τον κοροϊδεύεις και μπορεί να είναι έτσι όπως είναι,
αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να φοράει ό,τι θέλει και νακυκλοφοράει όπως θέλει. Και του τάλεγεετούτα μιακυρά.
Περίεργο. Οκαθέναςστο πετσί του ρόλου του.
Ώσπου φτάσαμεστην πύλη. Εγώ ήμουν ο τρελλός κι αυτός ο γνωστικός. Ακόμα κι οι φρουροί στην πύλη το κατάλαβαν
αμέσως “Φύγετε ρε πούστηδες, εσείς είστε κολητοί! Σε ποιον τα πουλάτε αυτά”.
Ατάραχος ο Ντέϊβ άρχισε ναλέει και ναεξηγεί πως είναι φοιτητής και πως με βρήκε το πρωί στο Ζάππειο και ήθελα τη
γιαγιά μου...“Κι έκλαιγε που λέτε μ’ αναφυλητά, και φοβόταν μη τον δείρουν. Και δεν ήξερε πως νάρθει, και φοβόταν.
καιανέλαβαεγώ να σας τον φέρω, από ανθρωπιά, και σας παρακαλώ να μην τον δείρετε, διότιξέρετε, η ανθρωπιά...και
μη τον δείρετε...και είναι κρίμα να τον δείρετε. Και το κρίμα στο λαιμό σας. Και ο στρατός μπορεί ναείναι στρατός και
η πειθαρχία πειθαρχία, αλλά αυτός φοβάται, και ανέλαβα εγώ από ανθρωπισμό. Και σας λέω μην τον δείρετε, διότι τον
έφερα εγώ και θάχω τύψεις. Τύψεις, τύψεις πολλές και δε θα μπορώ να κοιμηθώ απ’ αυτές...και ξέρετε
εσείς…καταλαβαίνετε…εσείς…η ανθρωπιά...”
Αυτοί τότε μαλακώσαν. “Έλα, έλα σταμάτα πια. Και ποιοςσου είπε ότι θα τον δείρουμε…” Και δεν αφήνανε τον Ντέϊβ
να περάσει. Αλλά εγώ καθόμουν χάμω και δεν έμπαινα χωρίς αυτόν, αν και ξέχασα να πω ότι πιο πριν ο Ντέϊβ μ’ έσυρε
με κόπο ως την πύλη, γιατί είχα γω επίτηδες κολήσει κι είχασταματήσει και κοίταζα τις μαργαρίτες. Καιέκοψα μια
μαργαρίτα και την κράταγα στο χέρι.
Μετά από πολλά μας άφησαν και περάσαμε και οι δυο. Και μας πήγαν στις παράγκες όπου ήταν ταγραφεία.
Μαζεύτηκαν όλοι γύρω κι έφτασε και ο διοικητής που θα σας τον βαφτίσω Μούλο, γιατί κει που καθόμουν χάμω την
επόμενη μέρα, πήγε να μουκάνειπλάκα. και μου είχε τότε πει πως στο χωριό του έχουνε κάτι μουλάρια που τα κρεμάνε
χαϊμαλιά, κι άμα το θυμηθεί θα μου φέρει μερικάαπό δαυτά τα χαϊμαλιά, να τα φοράω. Και γελάγαν όλοι. Μαζί κι εγώ.
Όπου ξαφνικά με βλέπουν μουτρωμένο, και κατάκαρδα θλιμμένονατουλέω πως “δεν είμαι γω μουλάρι”. Έτοιμοςνα
τους χυμήξω. Καιτραβούσα τα μπιστόλια. Μου ζητήσανε συγνώμη και σκορπίσαν.
Ο Ντέϊβέλεγε τα ίδια. ΤοΖάπειο, η ανθρωπιά, οι τύψεις...Ο Μούλος ρώταγε “Τι να τον κάνουμε τώρα αυτόν και
δώδεκα η ώρα μεσημέρι. Τους άλλους τους στείλαμε νοσοκομείο το πρωί”. Ώσπου καταφθάσαν οι γνωστοί. κάτι
στρατιώτες που μεξέραν και με γνωρίσαν και πέσανε να με βοηθήσουν. Κι απ’ την πολλή τους τη αγάπη αρχίσανε και
τάπαν όλα. Που με είδαν, που με ξέρουν, και τι κάνω στη ζωή μου. Μου λέγαν και να μη φοβάμαι. Πως είναι αυτοί εκεί
και θα βοηθήσουν.
Ε, ρε, κάλοι! ε, ρε κάλοι! Πω, ρε, τι μεγάλοι κάλοι!
Έπρεπε έπρεπε πρώτα να κάνω αυτούς να το πιστέψουν ότι τάχω χαμένα, κι ύστερα όλους τους άλλους. Και ψιλιάστηκε
κι ο Μούλος κι άρχισε να τους ψαρεύει. Ο Ντέϊβφαίνεται φοβήθηκε μπας και ξέρουνε και δαύτον, μιας και κάναμε
παρέακιέφυγε λέγοντας πως: “Ναι μενη ανθρωπιά, καλή η ανθρωπιά, αλλά όχι και να βρούμε και κάνα μπελά. Και
προτιμάω νάχω τύψεις, μα πάλι αν τον πειράξετε...το κρίμα στον λαιμό σας”.
Ταπράγματα γίναν πολύ γρήγορα ετούτη τη φορά. Με βάλανσε μιακλούβα νοσοκομειακή. Απ’ αυτές που έχουν και
για τους φυλακισμένους και με πήγανε μόνο μου στο Γενικό Νοσοκομείο.
Και με στήσαν έξω από τογραφείο της επιτροπής. Οι συνοδοί μου ήταν δύο. ο οδηγός και ένας άλλος. Και με περάσανε
απ’ την επιτροπή σχεδόν αμέσως, μπροστά απ’ όλους τους άλλους που περίμεναν απ’ το πρωί εκεί.
Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Απλώς μπήκα με τα πράγματά μου. Μπήκα και κάθισα απέναντι από τογραφείο χάμω.
Ποτέ δεθα καθόμουν σεκαρέκλα. Κιήταν η αίθουσα μεγάλη και πολυτελής. Καιείχε κάτω μια μοκέτα κι ένα διάδρομο
παχύ χαλί.
Άναψα με το ήδη αναμμένο μου τσιγάρο έναάλλο, κι έσβησα το πρώτο αργά, αργά πάνω στο χαλί. Μου βάλαν όλοι τις
φωνές. Εγώ αντέδρασα αμέσως σαν παιδάκι πούκανε ζημιά και που τοπιάνουνε στα πράσα και προσπαθώντας να τα
μπαλώσω μάζεψα τη γόπα από κάτω και την έχωσα στην τσέπη μου. Αλλά μούπεσε και τάλλο το τσιγάρο καταγής και
δεν ήξερα πια τινακάνω. τάχα κυριολεκτικά χαμένα, ώσπου ήρθανε και με σηκώσαν και φωνάζαν οι επίτροποι
“Αρκεί”, και “Πάρτε τον”, “Αρκεί”. Και σήκωνα ταπόδια στον αέρα και προσπάθαγα να περπατήσω στον αέρακι
έλεγα με σημασία “Α, το χαλί, το χαλί ναπροσέχω να μη πατήσω το χαλί” και λέγανε αυτάεκείνοι “Ρε ποιο χαλί! Πάτα
το πανάθεμά σετο χαλί. Εδώ μας τόχεις κάψει”. Και με βγάλαν έξω σηκωτό. Και μ’ αφήσανε κει χάμω. Κι άραξα πάλι
χάμωσ’ ένα διπλανό δωματιάκι κι έβγαζα τοβατραχάκι και τους έκανα πλικ, πλοκ, κι είχαν πάθει πλάκα όλοιγια να
βρουν τιείν’ αυτό. Ψάχναν ναδιαπιστώσουν από πόθεν προερχόταν. Και μου ‘ρχόταν και κοιτάγαν και τους κοίταζα κι
εγώ. Μα δεν τολμούσαν ναρωτήσουν.

41


Ήρθετέλοςκι ο γιατρός να μ’ ανακρίνει. Δε με πήγανε σ’ αυτόν. Αυτός κατέβηκε χάμω και με βρήκε. Φαίνεται θάμουν
η πρώτη θλιβερή προσωπικότη. Μονάχα που ήρθε χάμω, αλλά εγώ καθόμουν χάμω, και εκείνος σε καρέκλα. Κι ήταν
άγριος εκείνος ο γιατρός και πολύ-πολύ ψηλός.
“Δε μουλες,” μουλέει, “πώς σελένε ;” Μιλιά εγώ.
“Δεν ξέρεις πώςσε λένε,”, “Τον πατέρα σου, τη μάνα σου;” Εγώ ούτεκιχ.
“Δώστε μουταχαρτιάτου”. Τα πήρε και τα διάβασε. “Τιδουλειάκάνεις, κάνεις καμμιάδουλειά;”
“Ταξιδεύω”, του λέω.
“Και δε μουλες, αυτά γιατί ταφοράς”
“Τα ρούχα μου,” του λέω, “έτσι ντύνομαι”. “Ταρούχα μου...Ταξιδεύω”.
“Δε μου λες, θες να υπηρετήσεις;”
“Θέλωναπάω ναταϊσω την τσουκάλα”, τουλέω.
Το σκέφτηκε αυτό λιγάκι ομολογώ.
“Μήπως έχεις κάνει ψυχιατρείο;”
“Η θειά μου”, του λέω.
“Ποιαθειά σου”.
“Η θειά μου”, του ξαναλέω.
“Η θειάσου παιδί μουέκανε ψυχιατρείο ήεσύ;”
“Έφυγα”, του λέω.
“Απόπου έφυγες, γιατί έφυγες”.
"Γιατίδεν είναικαλά”.
“Βγάλετέλος πάντων ετούτο το καπέλο κιετούτα τα ηλίθιαγυαλιά. Ναδούμεεπιτέλουςτη φάτσασου. Μας κρύβεις
και τη φάτσα σου ε! φοβάσαι; “Και μουσπρώχνει προς τα πίσω το καπέλο και μου βγάζει ταγυαλιά. Προλαβαίνω και τ’
αρπάζω και προτού τα ξαναβάλω, του ρίχνω δυο κλεφτές ματιές. Όχι για πολύ. έτσι για μια στιγμή. Απλώςαποεστίασα
τα μάτια και τα έκανα να τον κοιτάξουν χιαστί μες τα δικά του. Του ανάψαν τα γλομπάκια.
“Είπες”, μου λέει, “ότι έφυγες γιατί δεν είναι καλά. Ποιοςδεν είναι καλά; “Τιδεν είναι καλά; Που δεν είναι καλά;
Πλάκα μου κάνεις. Μήπωςεννοείς παιδάκι μου ότι η θειά σου σ’ έκλεισε σε ψυχιατρείο και συ έφυγες. Κι αν η θειά σου
σ’ έκλεισε τότε γιατί σ’ έκλεισε, ε, γιατί;”
“Γιατί είναι άρρωστη”, του απαντώ.
“Ποιος είναι άρρωστος παιδί μου η θειά σου ή εσύ; Φιρί-φιρί το πας να με τρελάνεις”.
“Γιατί είναι άρρωστη”, του ξαναλέω.
Πετάγεταιόρθιοςκαιουρλιάζει. “Ελάτεεδώεσείς. Ποιοςτον έφερε αυτόν εδώ; Πώς βρέθηκεαυτός εδώ; Μόνος του
ήρθε;”
Τότεήρθανε οι δύο συνοδοί, όπουένας έλεγε πως να “τον έφερε κάποιος λίγο λιγότερο παρτσιακλός από αυτόν, να! σε
λίγο καλύτερο χάλι από δαύτον και δε μπορεί, θα ήταν κολλητοί”, και ο άλλος απαντούσε πως “όχι, εκείνος ήταν
φοιτητής και τον εβρήκε στο Ζάππειο...;” και τσακωνόντουσαν οι δυο τους.
Ώσπου με πιάσαν ξαφνικά τα γέλια, και μου ερχόταν από μέσα. Τακράταγα πανάθεμά τα. Μα δεν κρατιόντουσαν
εκείνα.
Κι έπεσε πάνω μου ο γιατρός ο άγριος εκείνοςκαι ψηλός κι είχε αρχίσει να τσιρίζει πως μ’ έχει κάνει τσακωτό. Και πως
θα του το πληρώσω ακριβά που πήγα έξυπνος εγώ να τους πουλήσω τρέλα και μου αράδειαζε βρισιές.
Κι εμένα ο νους μου στα φαντάρια που τσακωνόντουσαν ακόμαγια το Ντέϊβ κι εμένα. Και μου ξεφύγανετα γέλια, και
μου ξεχύθηκαν κι οι μύξεςκαι μουδακρύσανε τα μάτια. Καιάφησα τον εαυτό μου.
Πετάχτηκα και ‘γω απάνω κι έπιασα το γιατρό απ’ τον ώμο, σα νάμασταν παλιά φιλάρια. Αυτός ετσίριζε βρισιές. Εγώ
ξεραίνομαι στο γέλιο και του κοπάναγα τη πλάτη όσο πιο δυνατά μπορούσα και έλεγα: “Πως, ναι ρε πούστη. Έχεις
δίκιο ρε πούστη πουλάω τρέλα”. “Πουλάω τρέλα”!
Όπου ο γιατρός εξαφανίστη και η τσιρίδα του ακουγόταν κι απ’ τον απάνω όροφο. Κι εγώ να πιάνω την κοιλιά μου.
Ώσπου μου κόπηκαν τα πάντακαι περίμενα.
Ευτυχώς που δεν περίμενα πολύ. Κράτησε μόνο δυο λεφτάη Αγωνία.
Ήρθανεοι συνοδοί και με πήραν και μου δείξαν το χαρτί, κι ούτε που τόχανε αλλάξει.
Έγραφε: “Σχιζοειδής ψύχωσις”.

***

Την άλλη μέρα ξαναπήγα το πρωί. Πήρα μαζί και την Ιρένα. Δηλαδή ακριβώς δεν την πήρα εγώ. Υποτίθεται πως αυτή
με πήρε να μεπάει μαζί με τατσιμπράκαλά μου, γιατί δεν ήξερα τι μου γινόταν.
Με είχαν αμέσως διώξει χτες και μου είχαν πει να ξαναπάω με τέσσερεις φωτογραφίες. Και εγώ δεν ήξερα που παν τα
τέσσερα. Που να μπορέσω ναφέρω σεπέρας μια τόσο δύσκοληαποστολήόπου μου είχαν αναθέσει και που χρειάζεται
να τάχεις τετρακόσια. Και ήτανε αυτή η πρώτη στη ζωή μουστρατιωτική αποστολή.
Κρεμόταν απ’ αυτή της πατρίδας μας ολάκερη η τιμή. Δεν ήθελα να αποτύχει. Γι’ αυτό με πήγε η Ιρένα. Γιατί τοήθελε
κι αυτή πολύ να βοηθήσει. Μάλισταγιανα μην τύχει και τις χάσω κόλησα μεούχου τις φωτογραφίες σε μιαφαρδειά,
μακριά και μπλελουρίδα από πανί και για να μπερδέψω τον εχθρό (για καμουφλάζπου λένε) κόλησαανάμεσάτους και
διάφορα θηρία, πουείχαφωτογραφίες. Όπως καικάτι παλαιστές, συνθέτες και ποδοσφαιριστές.

42


Αλλάαπογοητεύτηκα πολύ γιατί όταν τους έδωσα ο ίδιος τη λουρίδα, δεν καταλάβανε οι χάνοι, τα σχέδιά μου τα
μεγαλοφυή, που είχα καταστρώσει και μπερδευτήκανε οι ίδιοι. Μου δείχναν τη φωτογραφία του Κινγκ Κονγκ και με
ρωτάγαν αν αυτός είμαι εγώ. Και χαχανίζαν. Για τούτο φαίνεται πως δεν με θέλει ο στρατός.
Γιατί φοβάται τη μεγαλοφυία μου. Δεν την καταλαβαίνει και την απορρίπτει ασυζητητί.
Καθόμουνακει χάμω έξω απ’ τη μπαράγκα, εκεί στον καθαρό αέρα. Κι άκουσα πολλά εκεί. Για ταχαρτιά μου είχα
αφήσει την Ιρένα, που τους είχε πει πως ήτανε γειτόνισσα. Και ήτανε γειτόνισσα στ’ αλήθεια. Και προσπαθούσεκαι ο
Μούλος και αυτήν νατην ψαρέψει. Μόνο που αυτή δεψαρευόταν.
Μαζεύονταν πολλοί και με πειράζαν. Μου ήταν εύκολο πάρα πολύ να τους κομπλάρω. Με μιακίνηση, ένα βλέμμαή
μια λέξη. Τους έκανα και χάνανετα λόγια, μπερδεύανε τα χέριακαι τα πόδια. Διότι λέγανε βλακείες όπως: “Άντρας είσ’
εσύ! και φοράς πλεξούδες”. Ή: “Σουαρέσουνε οι Ντόρς, ηΡοκ μιούζικ”.
Αυτόν τον έκανα μονάχο του να πέσει. Είχε πάρει φόρα κάπου τριάντα μέτρα και φαίνεται το σκέφτηκε πολύτο τι θα με
ρωτήσει. Φορούσε και πολιτικά και μου φαινόταν ασφαλίτης. Ότανέφτασε μπροστά μουκαισταμάτησε και τόπε,
απλώς δεν τούδωσα καμμιά σημασία, είχα κάπου σταματήσει το βλέμμα μουκαι συνέχισανατοκρατώ εκεί. Αυτός
μπερδεύτηκε και έπεσε. Σηκώθηκε και τόβαλε σταπόδια.
Ξάφνου έρχεταιο Μούλος και με ρωτά: “Αντάϊσα εκείνη την τσουκάλα και τέλος πάντωνποια είναι εκείνη η
τσουκάλα”. Γιατί του τόχα πει και κείνου ακριβώς το ίδιο, πριν με στείλει στο νοσοκομείο. Του απάντησα πως “Ναί”,
και πώς γίνεται του λέω να μην ξέρεις την Τσουκάλα.
“Έλα”, μου λέει, “δε σε θέλει ο στρατός. Πάρε αυτό εδώ να μας θυμάσαι”.
Και μουέδωσε ένα λουλούδι κι έφυγε. Και ήταν μία μαργαρίτα. Και ήτανε φτιαγμένη με σύρμακαι κλωστή.
Μούρθε τότε στο κεφάλι πως η κίνηση αυτή του Μούλου ίσως και νάτανε προσπάθεια αληθινή να με πλησιάσει, κι όχι
πια να με ψαρέψει. Αλλάτο λουλούδι ήταν ψεύτικο και ίσως ψεύτικη ήταν και η κίνησή του. Και σκέφτηκα πως ένα
τέτοιο δώρο εγώ δεν το θέλω, και θα τους το δώσω πίσω. Αλλά έχοντας ακόμααμφιβολίες μήπως στο λουλούδι υπήρχε
κάτι, ίσως έστω κι ένα ψήγμα ανθρωπιάς, έβγαλα απ’ το σακούλι ένα φτυαράκι παιδικό και ένα κουβαδάκι καιτο
φύτεψα εκείνο το λουλούδι λέγοντας από μέσα μου πως αν είν’ αληθινό θαβλαστήσει και θα μεγαλώσει καιθα βγάλει
μαργαριταράκια.
Ήρθετότεη Ιρένακαι μουφώναζε “Έλαρε συ να υπογράψεις και μετά φυτεύεις το λουλούδι”. Εγώ δεν ξεκόλαγααπό
κει, και το πότιζα, ρίχνοντας νερό απ’ τοπαγούρι. Και μαζευτήκαν όλοι γύρω. Εγώνασκαλίζω το λουλούδικαινατο
ποτίζωκαι ο Μούλος νακουνά το κεφάλι του με λύπη και να λέει: “Εγώ του τόχα δώσει! Κρίμα το παιδί!” Είχε πια κι
εκείνος ολότελα πειστεί για την τρελότητά μου.

Σημείωση συγγραφέα: “Τσουκάλα” ήταν το όνοματης γάταςπου είχεσπίτι του ο Έτσι. Φεύγοντας είχε αφήσει εκεί
διάφορα υποτιθέμεναφρικιά, αλλά τόξερε πως κανένας δε θ’ ασχολιόταν με τη γάτα. Γι αυτό ήθελε να γυρίσει πίσω
γρήγορα.
Γιανα μη μείνει η γάτανηστικιά. Το σκέφτηκε και τόπε εντελώς απλά. Μόνο που δεν το διευκρίνησε. Πάντως εσύ που
το μαθαίνεις αυτό τώρα, μην παςαμέσωςνατο πεις στο Μούλο καιτους άλλους.
Αςτους να ψάχνουν νατο βρουν, γιατίθα τουςβασανίζει ακόμα της τσουκάλας το αίνιγμα.

Συνεχίζω τηνκαταγραφή από το μαγνητόφωνο.
“Ξαναπήγα στο ίδιο μέρος την επόμενη χρονιά. Πήγα μοναχός μου, με την ίδια περίπου αμφίεση. Τοίδιο ρεμπούμπλικο
καπέλο με το ινδιάνικο ανάγλυφο ραφτό, και πλεξούδες, μόνο που τώρα ήταν πολλά-πολλά μικρά κοτσιδάκια δεμένα
στην άκρη με χρωματιστά καλωδιάκια από ένα χαλασμένο τρανζίστορ. Είχακρεμασμένα δυοταγάρια με διάφορα
άσχετα και σχετικά γεμάτα. ή μάλλον τοέναήτανε ταγάρι, γιατί στα δεξιάκρεμότανε μια τσάντα που στο εξωτερικό
τσεπάκιείχαχώσει μιαβίδακάπου 20 πόντους μάκρος και 3 πάχος, απ’ αυτές που βιδώνουνε τις σιδηροτροχιές.
Μάλιστα, θυμάμαι τώρα, απ’ τη τσάντα μου εξείχε ένα τεράστιο φτερό, που έτσι και πήγαινες να το κουνήσεις
ξεπουπουλιαζόταν και γέμιζε τη περιοχή φτερά, φτερά σα χαρτοπόλεμος. Και το φτερό αυτό στεκόταν δίπλα στο
κεφάλι, με το καλάμι του χωμένο μες την τσάντα.
Πήρα μαζί μουκαι μια ταμπακέρα όπου ήταν γεμάτη με φωτογραφίες, καμμιά τραναταριά. Ήταν όλες δικές μου, άλλη
κομένη τρίγωνη, άλλη οβάλ, άλλη ρόμβος, άλλη ακαθόριστου σχήματος. Πάντωςκαμμιάδεν ήτανε τετράγωνη. Μες την
ταμπακέρα υπήρχαν κορδελάκια, χάντρες και μυρωδικά, όπως ρίγανη, δυόσμος, φασκόμηλο και βάλε. Ίσως και κάτι
τσίχλες χιώτικες. Δεν είχα λιβάνι. Δεν είχα καταφέρει ναβρω. Βέβαιαόληαυτή η προετοιμασία που έγινε μόνοκαι
μόνο γιαναξεμπλέξω την ίδια μέρα και να μη με στέλνουν πίσω ναβγάλω φωτογραφίες, απέτυχε παταγωδώς. Έκανα
τρεις μέρες για ναξεμπερδέψω. Α, κουβάλαγα κι ένα κομμάτι απ’ τη σπασμένη μου κιθάρα.
Πέρασα τη πύληχωρίς ναδώσω σημασία στους φρουρούς. Αυτοί ίσως είδαν ένα φτερό μ’ ανθρώπινο κορμί ναπερπατά
και δε με πήραν πρέφα. Κόντευα ναφτάσω στις παράγκες όταν είδα ένα τύπο έξαλλο και ξαναμμένο ναουρλιάζει και
να βρίζει τους φρουρούς. Ήταν ο Μούλος.
“Γειασου”, του λέω, “εσύδεν είσαι που μου έδωσες εκείνο το λουλούδι. Πάρε αυτό. σου το χαρίζω”, και του δίνωτο
φτερό.
ΟΜούλος κατάπιε κάτι λίγα πουπουλάκια κι έτσι αναγκάστηκε να ηρεμήσηκαι γλυτώσαν κι οι σκοποίαπ' τις φωνές
του. Με γνώρισε κι αυτός αμέσως και με ρώταγε τι κάνει η τσουκάλα. “Α!” τουλέω, “την πάτησε αυτοκίνητο”. Και τον
ρώταγα κι εγώ για το λουλούδι αν είχε βγάλει μαργαριταράκια. “Όχι”, μου απαντά, “μαράθηκε”.

43


Τελικάδε με στείλανεΝοσοκομεί. μούπανε να φύγωκαι νάρθω την άλλη μέρα το πρωί στις 7 διότι “Μπορεί εσύ να μη
μπορείς να ξυπνήσεις, αλλά εδώ είναι στρατός” και τέτοια.
Διαπίστωσα πως δε θα ναύλωναν ιδιαίτερο ταξί για μένα, όπως πέρσυ. Είχαμε παραγνωριστεί πια…Έτσι έφυγα
λέγοντας πως θα γυρίσω αύριο, αλλά όχι στις 7, αλλά στις 3 τη νύχτα. Άφησα το Μούλο αναστατωμένο ναψάχνει ποιος
θα είναιο νυχτερινός φρουρός και να τον ενημερώσει κατάλληλα.
Έφτασα στο στρατόπεδο νύχτα. Όχι στις 3, αλλά στις 5. Με κρατήσανε γιαλίγο εκεί στη πύλη. Γύρωστο χάραμα με
πήγαν στη μπαράγκα με τους άλλους σαν εμέναπου τους είχανε κρατήσει νακοιμηθούν εκεί το βράδυ. Με πλησίασε
ένας από δαύτους και μου λέει: “Γεια σου ρε φίλε τιγίνεσαι. Τισειρά είσαι;” Τον αγνόησα τελείως. Υποτίθεται πως
ήτανε τρελός και μου μιλούσε για “σειρά”. Το νιονιό του ήταν τόσο. Έκοβα βόλτες πάνω κάτω, ανάμεσα σεδυο
παράγκες. Είχε βρέξει το βράδυ και υπήρχαν κάτι μπάρες με νερά κι όταν έφτανα στο πλάτωμα υπήρχε εκεί μια μπάρα
όχι και πολύ μεγάλη. Πάντως όταν έφτανα σ’ αυτήν την γυρνούσα γύρω-γύρω και πάλι προς τα πάνω και πάλι κάτω και
ταυτό.
Ξημέρωσε. Περιμέναν τη μεγάλη κλούβα να μας πάνε στο νοσοκομείο. Μαζεύτηκε κόσμοςπολύς. Φτάσανε ακόμα και
δυο τρεις αργοπορημένοιχθεσινοί τρελλοί, που τους είχαν κι αυτούς διώξει όπως και μένα. Δεν τους είχανε κρατήσει
όπως τους άλλους να κοιμηθούν εκεί. Ομολογώ ότι με αυτούς τους ξεχασμένους βρήκα μερικάκοινά.
Τοπρώτο περιστατικό. Ξαφνικά μου κλείσανε το δρόμο. Γύρω από τη μπάρα καθίσανε και συζητάγαν 5-6 αξιωματικοί.
Όπως έφτασα εκεί δεν είχα άλληλύση παρά να τους σπρώξω όλους πέρα και να συνεχίσω τις βόλτες μου αφού γύρισα
τη μπάρα γύρω-γύρω. Αυτοί αγρίεψαν.
Μπαίνειστη μέση ένας απ’ τους αργοπορημένους χθεσινούς και λέει: “Από κει περνάει” και μαρμαρώσαν όλοι.
Το χαρτί που τουδώσαν αυτουνού έγραφε “Ψυχονεύρωση αντικοινωνικού χαραχτήρα. Τοξικομανία κτλ.”
Το δεύτερο περιστατικό. Στο νοσοκομείο. Εκεί που μας στιβάξαν όλους να περιμένουμε πότε θάρθει ο γιατρός να μας
περάσουν ένανένα από δαύτον. Εγώ κάπνιζα τσιγάρα, το ένα πάνω στο άλλο. Ήρθανε κάποιοι με στολές και είπαν πως
απαγορεύεται. Το γράφει και η ταμπέλα. “Απαγορεύεται τοκάπνισμα”. Εγώ συνέχισα να καπνίζω. Έκαιγα με το
τσιγάρο το μουσαμά στο πάτωμα κάνοντας διάφορες ζωγραφιές, και στο τέλοςέριχνα τη γόπα τη σβυσμένη στην
εξωτερική του σακακιού μου τσέπη. Πετάγεται ο άλλος απ’ τους αργοπορημένους χθεσινούς και λέει: “Τι θα πει
απαγορεύεται. Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω”. Κι άναψε κι αυτός τσιγάρο.Βέβαια μετάκαπνίζαν όλοι οι τρελοί.
Πάντως το χαρτί που τούδωσαν αυτουνού έγραφε: “Ανώριμοςπροσωπικότης”.
Το τρίτο περιστατικό. Την επομένη στο στρατόπεδο. Όπου ξαναπήγαμε με τις φωτογραφίες να μας δώσουν τα χαρτιά
μας. Όπουήταν μαζωμένοι όλοι μα όλοι οιτρελοί, και αυτοί που τους κρατήσαν και αυτοί που τους διώξαν. Όπουεγώ
έκανα και άλλο δώρο στο διοικητή το Μούλο. Μια άσπρη πάπια πλαστική που έμοιαζε του Ντάφυ Ντακ. Και του είχα
τότεπει πως “Αυτό δεν είναι πραγματικό παπί, κι ας φαίνεται για τέτοιο. Γιατί έπρεπε νάναι μαύρο και είναι άσπρο. Και
για τούτο να το βράσεις στο ζουμί του με σινική μελάνη και τότεαφούτο πιεις θα μπορέσεις αμέσως νααντιληφτείς το
σινικό τείχος που έχεις γύρω στο κεφάλι καισου βουλώνειτ’ αφτιά”.
Ο Μούλος πήγε νατο πάρει, αλλά όλοι οι τρελλοί εσκάσανε στα γέλια. Και τσαντίστηκε ο Μούλος και αρχίζει να
φωνάζει. Και πετάει χάμω το παπί, κι εγώ τουείχα τότεπει, πως είναι τούβλο. και σαν τούβλο θα πεθάνει, διότιδε
μπορεί νακαταλάβει την αξία αυτού του δώρου. Καιότιπια τον αγνοώ και δεν θα υποφέρω πια γιαδαύτον.
Ο Μούλος τάχασε και βγήκε έξω. Τότε με ρωτήσαν οι φαντάροι “Τι είναι τούτο δω” (εννοώντας το κομμάτι απ’ τη
σπασμένη μουκιθάρα). Καιτους απάντησα εγώ “Τίμιο ξύλο”. Καιπέσαν πάνω μου οι τρελοίκαι μου ζητάγαν από
δαύτο. Κι εγώ τους μοίραζα θυμάμαι και όλοι σκάγαμε στα γέλια. Όπως συνέβει και με τις φωτογραφίες. Όπου ο
γραφιάς είχε αγανακτήσει γιατί δεν εύρισκε καμμιά της προκοπής, καμμίατρετραγωνισμένη, μα οιυπόλοιποιτρελοί τις
κάναν κέφι και τις θέλανγιααναμνηστικόκιάλλοςδιαλέγει την οβάλ, άλλος τηστρογγυλή, άλλος το ρόμβοή τις
ακαθόριστεςστο σχήμα.
Αλλάτο τρίτο περιστρατικό συνέβει ότανείπατου γραφιάπως δε μπορώάλλο πια ναπεριμένω και μου απάντησε αυτός
πως γράφει απ’ τις 7 η ώρα το πρωί και του σπάσαμετ’ *******…
Εγώ του είπα αμέσως πως δεν πρέπει ναπαραπονιέται, διότι είναι η δουλειά του αυτή και πως “εμένα που με βλέπεις,
έχω κάνει κίνημα εγώ για την εξάπλωση της ξάπλας και με ρωτάς που μεκρατάς τόση ώρα όρθιο!”
Και είπα τότε στους υπόλοιπουςτρελούς να πάρουμ’ όλοιτα χαρτιά μας ανυπόγραφα και πως αν ξεχυθούμε έξω τιθα
κάνουν, θα τρέξουν από πίσω οι διοικητές ναυπογράψουν κι όχι να καθόμαστε εμείς ναπεριμένουμε.
Αλλάοιτρελοί δίσταζαν και φοβόντανε νατο ρισκάρουνκι είπα πως θα πάω εγώ ναπιω καφέ κι ήρθε μαζί μουκαι ο
τρίτοςαργοπορημένος χθεσινός, ο γυαλάκιας παλαβός. Και πήγαμε κι ανοίξαμε το κυλικείο, παρ’ όλο που μας είχαν πει
οι φαντάροι πως αυτό τέτοια ώραήτανε κλειστό.
Μα συμφωνήσαμε εγώ και ο γυαλάκιας πως δεν υπήρχε δύναμηστον κόσμο να μας εμποδίσει ναπιούμε τον καφέ μας.
Εγώ κρατούσα στο δεξί μου χέρι και τη βίδα. Και μας πήραν οι φαντάροι από πίσω, και ξυπνήσαν και τον καφετζή και
τ’ ανοίξαν και το κυλικείο και μας ψήσαν δώδεκα καφέδες. Τόσοι ήταν όλοι κι όλοιοιτρελοί και τους είχαμε μετρήσει
εγώ κι ο γυαλάκιας.
Αυτουνού του είχαν γράψει στο χαρτί “Ψυχωσική μανιοκατάθλιψη. σύνδρομον αυτοκαταστροφής”, ήκάτι τέτοιο. Δε
θυμάμαικαλά.

***

44


Τώραθα σου αφηγηθώ τιέγινε στο νοσοκομείο. Τον διάλογο που είχα με το γιατρό. Εκεί να με συγχωρείς, αλλά δε μου
ρχόταν τίποτ’ άλλο στο κεφάλι και δανείστηκα τα δικά σου λόγια, Άσιμε. Δεν έχει όμως τούτο σημασία γιατί και συ
δανείστηκες δικές μου εμπειρίες όταν έφτιαξες εκείνο το τραγούδι “Είμαι παλιάνθρωπος”. Αλλάκαμμιάσημασίαδεν
έχει τούτο. Το ποιός αντιγράφει ποιον, γιατί κανείς δεν αντιγράφει. Γιατί όλα τούτα υπάρχουν από μόνα τους. Σαν τη
ροή του ποταμού. Όχι τον ήχο του νερού, ούτε το ίδιο το ποτάμι. Τη ροή. Τη ροή που υπάρχει εν δύναμει. Όσοιαπό μας
κοιτάξαμε βαθειά εντός, όσοι σκιστήκαμε εντός.
Τέλος πάντων. Εκείνος ο γιατρός υπήρξε ευγενικός. Με ρώτησε αν έχω κανένα πρόβλημα. “Όχι”, του λέω, “μήπως
έχεις εσύ;”
“Δε μου λες παιδί μου. Τα χαρτιά σου εδώ λένεπωςήσουν φοιτητής και εγκατέλειψες σπουδές και είσαι ανυπόταχτος
και τι θα κάνεις μ’ αυτό. Και γιατί παιδί μου εγκατέλειψες σπουδές; Θα μπορούσες τώρα να ήσουν ένας πολύ καλός
επιστήμονας”.
“Τίποτα”, τουλέω, “Εγώ κάνω ΚΡΟΚ. Καιαφ’ ότου ανακάλυψα το ΚΡΟΚ...αλλά εσύ δε μπορείς να καταλάβεις...”
“Δηλαδή”, μου λέει αυτός μ’ ενδιαφέρον.
“Άκουναδεις”, του λέω, “όταν χάνω το κορμί μου...πιάνομαι απ’ τις πλεξούδες.
…σκαρφαλώνω…” και του λέω όλα αυτά αφήνοντας το σώμα μου ελεύθερο. Ταχέρια μου αρπάξανε τα κοτσιδάκιακαι
το κορμί μου του έδειχνε το πώς γίνεται.
“Δηλαδή γινόσουν άϋλός;”. “Όχι”, του απάντησα.
Και συνέχισα λέγοντας ακριβώς αυτά που έλεγες εσύ, πως “εγώ μένω σε υπόγειο, και κοιμάμαι κάτω απ’ τοταβάνι κι
έτσι βρίσκομαι πάνω από τη γη κι εκεί ανακάλυψα το ΚΡΟΚ”.
“Μα τιείναι αυτό το ΚΡΟΚ”
“ΤοΚροκείναι Κροκ”, τουαπαντώ. “Αλλά είναικαιΚροκ. Όπως τρόζει ένα γρανάζι, όπως καταρέει ένας θεσμός, όπως
κροκορόζει ένα βρέφος που γεννήθηκε απλά”.
“Πες το σε παρακαλώ πιο δυνατά”, μου λέει, “δεν καταλαβαίνω”.
“Ανακάλυψα πως υπάρχουν Κροκάνθρωποι”, συνεχίζω εγώ, “και πως εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς”. “Α!” μουλέει, “ώστε
έτσι”.
“Είχες όμως δίκιο”, του λέω. “Όντως έχω ένα πρόβλημα. Βρίσκομαιτόσο καιρό να ψάχνω για κροκανθρώπους, αλλά
δεν βρίσκω κανέναν…”
Ογιατρός μεκοίταζε με συγκατάβαση. Έδειχνεπως προσπαθούσε να μενοιώσει.
Ένας γραφιάς με άσπρη μπλούζα κρατούσε πρακτικά.
“Και δε μουλες παιδί μου. Με την ανυποταξία τι θα κάνεις. Κινδυνεύεις ναπας φυλακή. Το ξέρεις; Γιατίεγκατέλειψες
το Πανεπιστήμιο;”
“Εγώ”, τουλέω, “εγώ έδινα εξετάσεις”.
“Μα πώς γίνεται αυτό;”
“Ναι!”, του λέω, “ίσως ναέχεις δίκιο. Νομίζω πως μερικές φορέςεκείνοι δε με βλέπανε”.
“Δηλαδήγινόσουν άϋλος;”
“Όχι”, του απαντώ, “εκείήμουνα”.
Αυτό ήταν. Ο γιατρός με κοίταξε με συγκατάβαση και μου υποσχέθηκε πως θα φρόντιζε αυτός. Και να μη φοβάμαι και
όλα θαπηγαίνανε καλά.
Πράγματι ήρθανκαι με πήρανε και με πήγανε και με περάσανε από την επιτροπή, απ’ το ίδιο εκείνο μέρος με τη μοκέτα
και με έδιωξαν αμέσως. Εκεί δε χρειάστηκε νακάνω τίποτα. Μπήκα κι όρμηξα προς το γραφείο κρατώντας εκείνη τη
βίδα στο δεξί μουχέρι. Οιεπίτροποι τα χρειαστήκανε και πετάχτηκαν απάνω.
Εγώ απλώς σταμάτησα. Έβγαλα το αριστερό μου χέρι από τη τσέπη και άδειασασιγά-σιγά όλες τις μαζεμένες γόπες
μέσα σ’ ένα μεγάλο γυάλινο τασάκι. Ούτε καν που με ρώτησαν τίποτα. Με διώξανε αμέσως.
Αλλάγια να μη σε ταλαιπωρήσω άλλο αγαπητέ μουγνώριμε, Νικόλα, θα σου διηγηθώ και το τελευταίο επεισόδιο. Και
ταλέω αυτά σεσένα για να τα ξεφορτωθώ.
Είναιητελευταία φοράπου τ’ αφηγούμαι. Δεν πρόκειται να μ’ απασχολήσουν πια.
Καιδενέχει σημασία αν το μαγνητόφωνό σου γράφει ήείναι χαλασμένο. Εμένα με απασχολεί ναξεμπερδεύωαπό
δαύτα. Αυτά φύγαν από μένα. Κι ίσως και για τούτο διάλεξα εσένα για νατ’ αφηγούμαι, που είσαι ο παλιός μου
γνώριμος. Κιάμακαταφέρω και ξεφορτωθώ πάντα ολότελα, ακόμα και αυτή τη γνωριμία, σίγουρα θα ξεκολήσω και θα
ξαναβρώ τη δύναμή μου.
Γιαυτό άκου λοιπόν και το τελευταίο περιστατικό στο στρατό. Όταν γυρίσαμε με τουςκαφέδες στο δωμάτιο του
γραφιά, οι μισοί απ’ τους μουρλούς είχαν πάρει το χαρτί τους κι ήταν έτοιμοιναφύγουν, αλλά ο γυαλάκιας κι εγώ δεν
τους αφήσαμε. Τους γυρίσαμ’ όλους πισω και πίναμ’ όλοι μας καφέ. Ώσπου μπήκε μια κλώσσα. Πώς αλλοιώς να τήνε
πεις. Ήταν απ’ αυτές που πήγαν νακαταταγούνε εθελοντικά στο στράτευμα.
Μούρθε και τραγούδαγα τραγούδια του Νικόλα. “Κι αν μ’ έχουν κόψει φέτες...δεφταίνε οι γυναίκες...” κτλ.
Μπαίνει ο Μούλος και της πιάνει την κουβέντα. Εμείς πίναμε καφέ και τραγουδάγαμε. Και ομολογώ τη βρίσκαν όλοι.
Πιάνει ξαφνικά τ’ αυτί μου τα εξής: “Μα έπρεπε δεσποινίς μουνα είχατεέρθει από το πρωί. Το σχολείο έχειαρχίσει απ’
το πρωί κι έχετε πολύ καθυστερήσει, αλλάτέλοςπάντων κάτι θα κάνουμε. Θαδούμετι θακάνουμε...”
Οπότεεγώ αλλάζω ξαφνικά σκοπόκαιτραγουδάω “Παράτατο σχολείο...κτλ., παράτα το στρατό...κτλ.” Και τη βρίσκαν
όλοι και ρώταγαν “Πουτα ξέρεις ετούτα τα τραγούδια, δικά σουείναι;” Αλλάεκείνη τη φορά ο Μούλος αγριεύει
ξαφνικά όπως δεν είχε αγριέψει στη ζωήτουέτσι ίσως ποτέ. Ίσως του θίχτηκε το αντρικό τουγόητρο γιατί τον

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


ξευτελίζαμε μπροστά σε μιαγυναίκα. Φουκαρά και μαλάκαφαλοκράτη. Πόσο εξαρτημένος είσαι από κείνεςπου
καταπιέζεις!!!....
Καιπέφτει απάνω μουουρλιάζοντας. “Εσύ δεν τάφερες ετούτα τα σκουπίδια; Πήγαινε και πέταξέ τα” Και μουδείχνει
τους καφέδες και το χαρτονένιο δίσκο.
“Αδύνατο”, του λέω, “μπορεί να κάνω γιασερβιτόρος, όποτε μου κάνει κέφι. Αλλά ποτέ δεκάνω με σκουπίδια. Ναπας
νατα πετάξεις εσύ”.
Ο Μούλος τότε αγριεύει πιο πολύ, αλλά ξεσπά πάνω στους άλλους. Και βγάζει έξω όλους τους τρελούς. “Το χαρτί σας
το πήρατε! Τι θέλετε μωρέ! Έξω! Έξω! Όλοιέξω!”. Μόνο εμένα δεν τολμάνα μεπλησιάσει. Τότεεγώ του ξαναείπα
πως είναι τούβλο και τα γνωστά και δε μπορεί να με καταλάβει και δεθα ξανασχοληθώ με δαύτον και θα τον περιμένω
απ’ έξω να μου φέρει το χαρτί ο ίδιος.
Κι έτσι βγήκα έξω.
Πράγματι ο Μούλος μούφερε έξω ο ίδιος το χαρτί. Αφού προηγουμένως είχε βάλει έναν φουκαρά φαντάρο να πετάξει
τασκουπίδια. Το παίρνω εγώ και το διαβάζω.
Βλέπω πως απάνω γράφει: “Ψυχωσική συνδρομή σχιζοφρενικού τύπου”. Και του το δίνωαμέσως πίσω. Του λέω πως
δεν έπρεπε να γράφει έτσι και πως έπρεπε να γράφει “Σχιζοφρενοβλαβίωση”. “Δεν ξέρω εγώ από αυτά”, μου λέει. “Να
πας πίσω στο νοσοκομείο και να τους το πεις ναστο αλλάξουν. Πώςτόπες. Σχι-ζο-βλα-βίω-ση;” Όχιτου λέω. Πες το
σωστά. “Σχι-ζο-φρε-νο-βλα-βίω-ση”. Μπήκε στο λούκι κι επανέλαβε τη λέξη. Μα δεντην έλεγε σωστά. Εγώ περίμενα
υπομονετικά και τούκανα μαθήματα ορθοφωνίας. Τελικάκατάφερε και τόπε. “Σχι-ζο-φρε-νο-βλα-βίω-ση”. Έτσι πήρα
το χαρτί κι έφυγα.
Έχετε γειά Ελληνικά στρατά.
Και όλα τα στρατάτου κόσμου έχετε γεια”.

Δεν μπορώ νασου χαρίσω τίποτα από την ουσία τουΚΡΟΚ.
Εσύ δεν απουσίασες ποτέ σου στην ουσία. Στην ουσίατης απουσίας.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου δείξω με τα λόγια.
Σου χαρίζω λοιπόν την λεκτουσία.

Ρώτησε κάποιος κάποτε. Παλάβωσες Νικόλα. Γυρίζεις γύρω-γύρω τ’ άγαλμα της πλατείας κι επιταχύνεις τορυθμό κι
έχουν περάσει ώρες. Εγώ απάντησα τότε αυτά: Όλοι, ο καθένας, η καθεμιά κάνετε κύκλους παρ’ όλο που πάτε ευθεία.
Γυρίζετε σα σβούρες και δεπαίρνετε χαμπάρι. Προκειμένου να κάνω κύκλους εγώ μπαίνω μέσα στον κύκλο και τον
αντιμετωπίζω. Παρ’ όλοπου βρίσκομαι ακόμα στηνπεριφέρεια.
Θαφτάσω και στο κέντρο. Πάντωςτοθυμάμαι. Είχα απαντήσει. Μίλαγαακόμα με τους ανθρώπους.
Τώραπια δεν εξηγώ. Τόχω σταματήσει.

Τώραξέρω. Ο πάγος υπάρχει. Αυτό είναι.
Ίσως με επηρέασε η κασέτα ή μάλλον ο τρόπος που μουτην έδωσε ο Κώστας το πρωί. Και μετάτοάγγιγμα που είχα με
τη Στέλλα.
Όλοτο πρωινό ξεφάντωμα ήταν κι αυτό παραμύθιασμα. Εκείνοςοχορός κιεκείνοι οι χώροι δικό μουκατασκεύασμα.
Θέλωτοκρατάω. Μπαίνω μέσα. Θέλωτοπετάω. Αλλά ξέρω οπάγος υπάρχει.
Αφού δε μπορώ ν’ αντέξω ούτε κι ετούτο δω το σπίτι. Αφού μουφαίνεται ψεύτικο. Αφούιδρώνω, κάνω προσπάθειες να
τοξεπεράσω, λέω πως έχω λάθος, το ξεπερνάω, αλλά και πάλι ξαναϊδρώνω. όπως τότε με τη Χάρις.
Και ξέρω. δεν έχω τίποτε να ξεπεράσω. και φεύγω, και ξανακλείνομαι εδώ. Στο δικό μου μαυσωλείο. Αυτό το σπίτι
είναι η τελευταία μου ελπίδα. Από κει περνάει όλος ο κόσμοςπου γουστάρω κι εγώ τοβρίσκω ψεύτικο. Σκέψου πως
θάβρισκα τα περιβάλοντα των άλλων, αυτών που ήταν στο χορό μαζί μου. Δε θέλω να κάνω λίμπα όλαταπεριβάλοντα.
Φοβάμαι ναχάσω την ελπίδα. Την τελευταία μουελπίδα. Γουστάρω νάταν αλλοιώς. Δε
γουστάρω...Γουστάρω...Παραμύθιασμα...Ελπίδα...Θάνατος...Ζωή...Ζωικός...βασίλειο...
μέγας...μέγιστος...πανύψηλος...τάπα...κοντός....σουλούπι...ασύληπτος…
Εγώ είμαι συ...εσείς, αυτοί, εμείς, εγώ ειμί...μέσασας, έξωσας, είσαστε...μέσα μου, έξω μου.
Ελπίδα. το μέσα σας...Ελπίδα. το μέσα μου.
Αλλάαυθεντικό μόνοτο έξω. Αλλά ξέχασα…ηελπίδα δενείναι ΚΡΟΚ.
Πρέπει ναβρειςτη δύναμηΝικόλαΆσιμε. Αλλάκαι το πρέπειδεν είναι ΚΡΟΚ;

46


Θαπερπατήσω στα σύννεφαπατώντας στη γη. Ή θαπετάξω τη γη πατώντας τα σύννεφα…Κιόμωςο πάγος υπάρχει.
Με γη, χωρίς γη. Με σύννεφα, χωρίς σύννεφα.
Αλλάεγώ είμαι φωτιά. Φωτιά στον πάγο. Μες τον πάγο.
Από φωτιά και πάγο είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Αλλά όχι δεθέλω. φωτιάκαι γύρω πάγος. Όμωςαν ήταν
ανάποδα...πάγος στη φωτιά...ο πάγος λιώνει.
Γιαυτό. φωτιά στον πάγο. Ο πάγος με κρατάει. Αυτή είν’ η φυλακή μου. Το σύμπαν φωτιά και πάγος. Φωτιά στον
πάγο...ο κόσμος υπάρχει.
Αυτήείν’ η φυλακή μου.
Πάγος στη φωτιά -ο πάγος λιώνει. Αλλ’ όμως μένει μόνοφωτιά. Ο Κόσμοςδεν υπάρχει. Εγώ τον κόσμο τον θέλω. δε
θέλωνα τονκάνω λίμπα.
Αλλάο κόσμος. Φωτιάστον Πάγο. Εγώ...φωτιά. Κόσμος...η φυλακή μου.
Ανφέρω το πάνω κάτω ή το μέσα έξω ο κόσμος δεν υπάρχει. Γίνεται; Δε γίνεται; Η Δύναμη…ο Πάγος…η Φωτιά…
Ο Κόσμος...μόλις μεπροσπέρασε. Φοβάμαι, με φοβάται;
Φοβάμαι, με φοβάσαι; Πάλι εσύ στη μέση. Είσαι, δεν είσαι; Είμαι; Όχι, δεν είμαι…
Φόνος; Ναί θάνατος; Ναι. Λύτρωση; Όχι.
Τότεγιατί; Αλλά εσύ τόπες ετούτο.
Άμα μπαίνει το γιατί ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ.

47


Είπεςπως είσαι ητελευταία μουσύνδεση με τον κόσμο.
Ότι φοβάμαι μη τη χάσω.
Ανεγώ κόψω τη τελευταία μου σύνδεση και βρω τηδύναμη,
εσύ θα βρεις τη δύναμη να μην ξεκόψεις από μένα;


ΜέροςΒ'

Σήμερα συνδέουν τασκατά της πολυκατοικίας με νέα σύνδεση.
Εκεί που έλεγα να ησυχάσω. Κυριακή και από το πρωί δουλεύουνε τακομπρεσέρ
ακριβώς μπροστά στο παρεθούρι μου.
Σελίγο η μπόχαθα ισοπεδώσει τα πάντα.
Αλλάεγώ το ξέρω. Το πνεύμα δεν έχει όσφρηση.
Γι’ αυτό θακάτσω νασυνεχίσωτοβιβλίο τώρα.
Δεθα με καταστείλλουν ούτετα σκατά τους, ούτε τακομπρεσέρ τους.

ΑΑΑΑΑΑ αα Αυ-γό που-δε-ζει γίνεται κοπριά
ΟΟΟΟΟΟΟΟοοο Άνθρω-ποι που πέ-θαναν ζού-νε στον αέρα
ου ου ου ου ουου Άρα ανα-πνέ-ουμε ανθρώπινες μορφέςκαιτρώμε
ε ε ει ει ε λαχανίδες που τράφηκαν απ’ την κοπριά.
ιι αι αι αιιιιι
Το αυγό που δεζει μου δίνει την τροφή μου. Κιοι πεθαμένοι συντηρούν την άφθαρτη πνοή μου.
Ζωή = θάνατος, θάνατος = Ζωή, Ζωή = μηδέν, Ζωή = άπειρον, άπειρον = μηδέν. Οβόας είναι ερπετόν.
Οάνθρωποςείναι θνητόν, ο θεός είν’ αθάνατον. Οιφοίνικες ανακάλυψαν τα σύμβολα. Τα σύμβολα έγιναν αριθμοί. Οι
ήχοιέγινανφθόγγοι. Οιφθόγγοι λέξεις. Βαβοβουβεβιβα-Βάβω
Μαμομουμεμιμα-Μαμά
Οθεός εποίησεν τον άνθρωπονδιαφέρων των τετραπόδων.
Ο άνθρωπος εποίησεν τον θεόν. Θεός = ον άϋλον, διαφέρων των σπονδυλωτών, ως και των ασπονδύλων, και όσων εν
τη γη κάτω εν τω ουρανώ άνω, κινουμένων και μη κινουμένων όσμων και αόσμων.

Η γη κινείται, ο ουρανός αιωρείται. Η γη είναι σφαίρα. Τούτο απεδείχθη πασιφανώς. Παλαιότερον επιστεύετο ηγη
ήτο ταψί -τούτο απερρίφθη. Η γη εγένετο σφαίρα και Γαλιλαίος εμελλοποίησεν το λαϊκό τραγουδάκι “Είναι νωρίςγια
δάκρυα, Στέλλα, ήσουν ταψί κι έγινες σφαίρα, παίξε ποδόσφαιρο μια μέρα...μην τον ρωτάς τον ουρανό...” Ο Ουρανός
ήτο θεός. Ουρανός εγέννησεν τον Κρόνον. Κρόνος εγάμησεν Ρέα και έτεκεν Δίαπρωτότοκον υιόν. Δίας = Ζεύς εξ’ ού
Ερωτιδεύς, εξ’ ού και ζέον ύδωρ.
Ύδωρ = θάλασσα. Θάλασσα = ύδωρ. Ύδωρ αλμυρόν εν μέσω κυλότητος εδάφους, εν είδει μεγάλης γαβάθας, ύδωρ
αλμυρόν μη ζέον περιέχον ψάρια -κοινώς ιχθείς. Ψάρια εν μέσω γαβάθας, εν μέσω ζέοντος ύδατος + ποσότης τινά
άλατος = εύγευστος σούπα. Εύγευστος επομένως θάλασσα περιέχουσα ψάρια + άλας καιύδωρ, μη ζέον εν μέσω
γαβάθας = μηεύγευστοςσούπα.
Είν’ η ζωή μια θάλασσα (μηεύγευστος σούπα) και μεις καπεταναίοι. Είναι στ’ αλήθειατυχεροί όσοιπεθαίνουν
νέοι...ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Ο Κολόμβος ανεκάλυψε την Αμερικήκαι οΓουτεμβέργιος τηντυπογραφία. Τυπογραφία = Πρόοδος.
Πρόοδος = εξέλιξις. Εξέλιξις = νοσταλγία. Α' είδος τυπογραφίας ηχάραξις στοιχείων επί πλακός. Ο Μωϋσής έλαβε τας
εντολάς. Αι εντολαί ήταν 10.
Αι 10 εντολαί ήτωσαν χαραγμέναι επί πλακών. Τας πλάκας παρέδωσεν ο θεός. Άρα ο θεός είναι Τυπογράφος. Ο
Μωϋσής ήτο άνθρωπος. Άνθρωπος = ον δίποδον διαφέρων των τετραπόδων.
ΟΚολόμβοςανεκάλυψε την Αμερική. ΗΑμερική ήτο ήπειρος. Ήπειρος = Ηπειρώτικα τραγούδια.
Ηπειρώτικα τραγούδια = κλαρίνο. Αμερική = κλαρίνο. Κλαρίνο = όργανον εν είδη ορθίουπέους.
Αμερική = όρθιον πέος. ΟΚολόμβοςέμεινε στηνιστορία το αυγό του Κολόμβου. ΗΑμερική περνά στηνιστορία ως
κόκα-κόλα.

ΟιΑσσύριοι ανεκάλυψαν τα μαθηματικά.

Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε το Πυθαγόρειον και ο Ευκλείδης το Ευκλείδιον θεώρημα. Ο Νεύτων έρριξε το μήλο. Το
μήλο το πήρε η Αφροδίτηη θεά. Το έφαγε η Εύα και απεπλάνησε τον Αδάμ.
Ο Ουρανός είναι διάστημα. Το διάστημα απεπλάνησεν το πρώτον ο ΡώσοςΓκαγκάριν.
Την Παρθενόπη την απεπλάνησα εγώ. Ρωσία μεγάλη γαμιόλα που βγάζεις τέτοια παιδιά. ΟΙησούς ήτο άνθρωπος.
Άνθρωπος = θεός. Ιησούς = θεάνθρωπος. Ιησούς περπάτησε τον Γολγοθάνκαι ανεκάλυψε τον σταυρόν. Σταυρός =
χωρίον της Χαλκιδικής παραπλεύρως Αγίου Όρους. Ο Ιούδας περπάτησε το όροςτων Ελαιών και ανεκάλυψε το Καρφί.
Καρφί = οξύ μέταλον το οποίον ευδοκιμεί εις Νότιον Αμερικήν. Είδη καρφιών υπάρχουν πολλά.
Είδος καρφιού ο Μπάτσος. Μπάτσος = Μπάτσος ουχί καρφί. Καρφί = χαφιές. Χαφιέδεςθα βρης...ρε συ δεν κοιτάς
καλύτερα να ξεπεράσεις τη χαφιεδοφοβία σου, αντί ναπροσπαθείς να μουαποδείξεις μαθηματικώς πως ένα και ένα
κάνουν δύο. Ε! ΑΜΑΝ!

49


ΟνομάζομαιΝικόλας Άσιμος.
ΟυχίΝίκος ουδέΝικόλαος
Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα
ΟυχίΑσίμος. ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ.
Τώραθα μου πεις, γιατί το “Άσιμος” με γιώτα.
Γιατίόταν λέμε “ο τάδε είναι άσημοςτραγουδιστής...” η λέξη “άσημος” παίζει
τορόλο επιθετικού προσδιορισμούστηλέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα.
Ενώτο “Άσιμος” είναι όνομα ήκαλύτερα επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμόςτου εαυτού μου.

Θεατρικές απόπειρες -Θεσ/νίκη ’70-’71

Πιστεύομε ότι το θέατρο πρέπει ναείναι “εν συγχρόνω ενεργεία”.

Ηπαράστασή μας προσπαθεί να δώση την αίσθηση γιορτής-πανηγυριού. Το έργο αρχίζει να στήνεται από την πρώτη

του παράσταση και μετά. Ο ηθοποιός πλάθει το ρόλο του σύμφωνα με το κείμενο, το σύνολο, τον εαυτό του και την

αντίδραση του κοινού.

Ο θεατής, συμμετέχει στο στήσιμο του έργου με την πολυεδρική προσωπικότητά του.

Υποδεικνύει -βλέπει -ακούει, χειροκροτεί -σωπαίνει.

Η αντίδραση του κοινού σετέτοιουείδους ανέβασμα έργου ακολουθεί τα εξής στάδια.

α) Στην πρώτη παράσταση -Περιέργεια -ειρωνεία -συνειδητοποίηση της ανωτερότητας του εαυτού του

-άγχος -χασμουρητό -ύπνος -ξύπνημα -ύποπτες αντιδράσεις - μίσος -ξέσπασμα -οργή.
β) Μετά τις δυο τρεις πρώτες παραστάσεις: Περιέργεια -καρτερία -υπομονή -κραυγή -ανακουφίσεως.
γ) κατά την 6η - 7η παράσταση. Όσοι είχαν υπερβολική αντοχή και συνεχίζουν να παρακολουθούν αρχίζουν γιαπρώτη
φορά νασυμμετέχουν.
Υπολογίζουμε ότιάνθρωποιτέτοιας αντοχής δεν υπάρχουν. Πιθανόν ελπίδα μας είναι ότι θα υπάρξουν
5-6 υπερβολικά περίεργοι και δυο τρεις απ’ τους ποιο άμεσους συνεργάτες του θιάσου που θα τους παρακαλέσουμε να
κάθονταιστην πλατεία. Είναι το πιο κρίσιμο στάδιο. Αν το ξεπεράσουμε τότε αρχίζει η αντίστροφηπορεία.
δ) Σιγά-σιγά οι ενδιαφερόμενοι αυξάνονται -οιπρώτοι απ’ αυτούς γίνονται ηθοποιοί και συμμετέχουν στην παράσταση.
ε) Γύρωστην 15η παράσταση. Τοέργο κάνει πάταγο. Ο θεατής προσαρμόστηκεήδηστο περιβάλλον απέκτησε
οικειότητα νιώθεισαστο σπίτι του. Η παρουσίασηέχει αποκτήσει ρυθμό συνοχή κέφι.
Η αίσθηση τουΠανηγυριού αρχίζει να γίνεται γεγονός.
στ) 20η παράσταση. Διόλου απίθανον η σκηνή να μεταφερθή στην πλατεία και το κοινό στη σκηνή.
Υ.Γ. Το έργο δεν τελειώνει ποτέ.

Ταζώα μπορεί ναφωνάζουνε και να μπλακώνονται στις μπουνιές.
Ποτέ όμως δεχρησιμοποιούντη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους
διαφορές, πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων,
που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή.
Ηκοινωνίατων γυναικών το ίδιο.
Ζήτω η κοινωνίατων παιδιώνκαιτων ζώωνόχι όλων.
Αυτώνπου δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινεςσυνήθειες.

ΟΆνθρωπος που κουβαλούσε το δέντρο είχε στην πόλη μας το πρώτο μπορντέλο.
ΟΚύριος με ταπαρδαλά έπινε κάθε μέρα τον καφέ του παρέα μετο Δήμαρχο.
Στο κάρο δεν υπήρχε πιασανό. Το έφαγαν οι αμαξηλάτες απ’ την έγνοια τους.
Κι αυτή η παρθένα της γκρίζας αυγής κοιμόταν στο γυάλινο κρεβάτι του νεκροτομείου. Βράδυαζε και το τραίνο έφτασε
στην ώρα του. Οιπαντούφλες στη θέση τους.
Δίπλα στο κρεβάτι το εικόνισμα τηςπαναγίας.
Μεγάλη η χάρη σας Δέσποτα.
Ο άνθρωπος που κουβαλούσε το δέντρο μετάφερε την πλατεία στην κορυφή του λόφου.
Οι ύαινες πήγαν και κατοίκησαν στην πολιτεία. Οι παπαρούνες φοβήθηκαν και κρύφτηκαν εκεί.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Οικόκκινες νεροφίδες στον πολυέλαιο άπλωναν τα χέρια τους και γύρευαν νερό.
Ο Εισπράχτορας των ταχυδρομικών τελών ήταν ο μόνος επιζών πολίτης.
Εισπράτει κάθε πρώτη του μηνός τατέλη απ’ τους νεροχίτες.

Κι έπλασε ο Θεός τον άνδρα και τη γυναίκα, υποκατάστατα την αγωνίας του ανθρώπινου γένους.

***

Εμείς είμαστε πλασμένοι γιανα υποφέρουμε είναι όμωςγλυκόςοπόνοςόταν ξέρεις πως διαφέρεις απ’ τους άλλους.

***

Αδιαφορείτε και προσεύχεστε. Τσιμεντένιους στήστε τους πύργους της συνήθειας. τηςσυνήθειας τους πύργους στήστε.
της τάξης. Αδιαφορείτε και προσεύχεστε. στα ίδιασταίδια, μη παρέκει...στα ίδια. όπως βολεύεστε.

***

Είμαι πάντα πρόθυμος να δεχθώ μαθήματα.
Είμαιπάντα ανοιχτόςστο ναδεχτώ μηνύματα.
Είμαι πάντα έτοιμος γιαναδεχτώ χτυπήματα.
Είμαι πάντα αυτό που ήμουν πάντα.
Έτσιγεννήθηκα στο κυπαρίσι.

***

Εκεί που θα πάω...
Τινακάνεις...τινακάνεις...
Με ίδιο πάντα τοσκοπό
γιατον αγώνα που αν έχει
θα ψάχνουμεναβρούμε νόημα.

51


Τραγούδιατων αρχών της περασμένηςδεκαετίας καιτου β'
μισού της προηγούμενης

Οεξερευνητής στίχοι -διασκευή μουσικήςαπό το γαλικό νικόλας άσιμος

Στην Αφρική μες το απέραντο και απροσπέραστο παρθένο δάσος
Βγήκε μονάχοςεξερευνητής με το ντουφέκι του, είχε το θράσος
Εξερευνητά μη σταματάς
Πάντοτε στο τέρμα να κοιτάς
Εξερευνητά είσαι τρελός
Γιατί θααποθάνεις νεαρός.

Βαδίζει άφοβος κι αγέρωχος και μεγαθήριασκοτώνει
Απόκινδύνους πλέον τρομερούς, πείνα και πυρετό γλυτώνει
Εξερευνητά παληκαρά
των θηρίων έγινες βορά
ώρισες (?) μοναχός εαυτόν
Σ’ ό,τιδεν αρμόζει σε θνητόν.

Όμως ο φίλος εξερευνητής που την εγλύτωσε με την τρεχάλα
Μες το καζάνι του ιθαγενούς ανακατεύεται με μια κουτάλα
Μεσιέ Κανιμπάλτι το κρατάς
τοκουτάλι και με γαργαλάς
Μεσιέ Κανιμπάλ παρακαλώ
Ρίξε καιαλάτι στο νερό
Και για νασυτέψω πιο καλά
Βάλε κι άλλα ξύλα στη φωτιά
Μεσιέ ΚανιμπάλστηνΑφρική
Υστερείτε στη μαγειρική...

***

Ταδύο εστιατόρια

Είχαφίλε δυο αγάπεςκαιτις δυο τις λαχταρούσα.
Το μεράκι γιατη μία, το μεράκι για την άλληήτανίδιο, πάθος μ’ έδενεκαι με τις δυο.
Πικρό-πικρότο μεροκάματο τουπόθου
δύσκολονατρως σεδυοεστιατόριασυγχρόνωςβερεσέ
τρωςχορταίνεις δενπληρώνεις κάθε μέρα δυο φορές.

Καιταχρέη ν’ ανεβαίνουν και τα χρέη ναπληθαίνουν κάθε μέρα με την πρώτη αφορμή.
Και να πρέπει ο πελάτης να πληρώσηως το τέλος όλο το φαϊ.
Πολλές-πολλές οι αμαρτίες του πελάτη
Κάποτες του έρχεται να πάρη το ψαλίδι και νακόψη το μπελά
Απ’ τη βάση μήπως χάσει τη μανία του φαγά.

ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Το παραμύθι που θαπω
θα το θυμάστε γιακαιρό
Είναι φίνο όμορφο πολύ
Νατο ακούη κάθε καλό παιδί

Καιτον παληό παιδιά καιρό
Ήταν ένατρανόθεριό
Με δόντιαστόμα πούβγαζεαφρό
Μάτια φλόγα και μακρύ λαιμό

-Ήταν δυνατό
52


Μα το θεριό δεν έτρωγε ανθρώπους
Κι ήταν ήρεμο πολύ
Αγαπούσε ταπαιδάκια
Ολόκληρης της γης

Και τα παιδιά παρακαλώ
εκαβαλούσαν το θεριό
Το έναστη ράχη
το άλλο στο λαιμό
Στην ουρά του κρεμόταν
το τρίτο το πιο μικρό

Όλοι μαζί καμάρωναν καβάλα
και το θεριόχαιρότανε κι αυτό
Τ’ αγαπούσαν το θηρίο
Γιατίήτανε καλό.

***

ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Χαμογέλα Χαμογέλα
Σουφωνάζει μια κοπέλα.
Ανεβαίνω-Κατεβαίνω-Κατεβαίνω-Ανεβαίνω
Ντιντάντο καμπανάκιντιντάν
Ανεβαίνω-Ανεβαίνω-Κατεβαίνω-Κατεβαίνω,

Ξέχασε-Ξέχασε δενείναι πέτρα το μυαλό
Ξέχασε-Ξέχασε να μετράς την Ελευθερία
Χαμογέλα-Χαμογέλα
Σουφωνάζει μια κοπέλα.
Ανεβαίνω-Κατεβαίνω-Ανεβαίνω-Κατεβαίνω.

***

Ο ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ
στίχοι: Αργύρης Μαρνέρος

Ο αγώνας
Κρίθηκε
ΟΜαραθωνοδρόμος
Έδεσε τα παπούτσιατου
κι έτρεξε
Ναφέρει το μήνυμα
όμως αυτοί που περίμεναν
πέθαναν
κι αυτός πουέτρεχεδεν έφτασε ποτέ
κάτι χαλίκια του χώσαν μέσα στα παπούτσια
φθονεροί συμπολεμιστές
και γέμισαν τα πόδια
πληγές
Πύο
και αίματα
Αυτός έτρεχε
Κι οι άλλοι περίμεναν
Αυτόςέπαθε γάγγρενα
κι οιάλλοι μπήκαν στους τάφους των
. . . . . . . . . . . .
Εμείς γεννηθήκαμε
πολύ αργότερα
μια αναπαράσταση


μας έπεισε
για τα στενά παπούτσια
που ήταν γεμάτα χαλίκια
παπούτσια
μαραθωνοδρόμος
χαλίκια
τρεις λέξεις, τρεις άκακες λέξεις
δυο θάνατοι μιαπροσμονή…

***

ΧΑΝΙ ΜΠΑΝΙ Αργύρης μαρνέρος-νικόλας άσιμος

Τιθα φέρει ποιος το ξέρει το στεγνό το καλοκαίρι
Με μιαν ανθοδέσμη στάχια παπαρούνεςσαν πληγές
Χαμομήλι σαν το πύο και βρωμάει το τοπίο
τα νταμάρια στις κορφές
κι οιεργάτες με μορφές σαν τις πέτρες στις πλαγιές

Χανιμπί το χανιμπάνι μπάνι μπικαι χάνιμπό
όποιοςνάνικάνειχάνει, μπάνιχανιμπό.

Τιθαφέρει ποιοςτοξέρει το στεγνό το καλοκαίρι
Λασπωμένο περιστέρι τα γεράκια στις φωλιές
Κομματιάζουν με μανία τουλαγού την αγωνία
ταγεράκια στιςφωλιές
Κιοι εργάτες με μορφές σαντις πέτρεςστις πλαγιές

Χανιμπί το χανιμπάνι μπάνιμπί και μπανιμπό
όποιοςνάνικάνειχάνει, μπάνιχάνιμπό.
Τιθα φέρει ποιος το ξέρει το στεγνό το καλοκαίρι.

***

Σας ξέρω

Εεέ σας ξέρω
Ναι μωρέ σας ξέρω καλά
Σας ξέρω
Είστε σεις οι μικροί μας βασιλείς
Η εξέλιξη κι ο ρυθμόςτης εποχής

Με κουστούμι σας βλέπω βραδυνό
Ύφος, μαύρο καπέλο και κενό
τουαλέτα και κακό
Με κουστούμι σας βλέπω βραδυνό.

Τα υπόφερα όλα αυτά δενανέχομαιάλλο πια
. ζωή ζωή γλυκειά χλωμή βασίλισσά μου.

***

Αςγελάει

Αςγελάει, ας γελάει, κι ας γελάει
κι ας μιλάει, κι ας μιλάει κι ας μιλάει
κάποτε θα σοβαρέψει.

Τη μαμά, το μπαμπά όλο τους ρωτάς
και συχνά, πολύ συχνά απάνω του ταφτιάχνει
πήρε και γελάει μαζί του όλη η γειτονιά
και το τρελλοκοριτσάκι φέρνει τη χαρά.

54


Όταντο χτυπάν γελάει κι όταν του μιλάνε κλαίει
κι όταν θεν’ νατο κοιμίσουν, χίλια παραμύθια λέει.

Αςγελάει…
Έφεραν νατο μερώσουν κάποιον για μπαμπούλα
καιτο τετραπέρατο τον έκανε μαϊμού
πήρεκαιγελά μαζί του…

Αχ, τι κρίμα που θ’ αλλάξει σανθα μεγαλώσει
να ‘τανεοι άνθρωποι να μένανε παιδιά.
Αςγελάει, ας γελάει, κι ας γελάει
κι ας μιλάει, κι ας μιλάει, κι ας μιλάει
κάποτε θα σοβαρέψει.

***

Λάλαλαλαλαλάλαλα…

Έϊ μεγάλο είναιτοταξίδι
που τραβάμε αλήθεια που τραβάμεπου θα φτάσουμε και μεις
Να ‘ξερες κόσμετιτραβάω
Τιτραβάω με τη σκέψη μουγια το μέλλον το παρόν το παρελθόν
Λάλαλα---------Μεγάλο είναιτοταξίδι

-Μεγάλο είναι το ταξίδι μες τον κόσμο τωνιδεών
-Ποιες ιδέες φίλε μουτσαμπουνάς που τις είδες; υπάρχουνε αλήθεια πουθενά;
Σου τόλεγα και δε με καταλάβαινες πως έφαγα τη ζωή μου
Ενώσκεφτόμουνα…σκεφτόμουνα…το γάμο, το γάμο με τις ιδέες μου
νακάνω. Και πέτυχα ιδέες πόρνες. Και με κάνουν και γελάω. Χάχαχαχαχαχ…
-Αςτ’ αφήσουμετ’ αστεία δεν είναι για μας. Δεν είναι για μας.
Μόνο για τους μικρούς ανθρώπους που ζούνε μέσα στο ντουνιά
και κοροϊδεύουνε τη μάνα που τους γέννησε. Χαχαχα…
Εμείς είμαστε γι’ άλλα πράγματα, εμείς, οιτροβαδούροι, οι
καλλιτέχνες, ηθοποιοί, παλιάτσοι. . από που άρχισα και που
να τελειώσω, δενξέρω τι μου γίνεται, σήμερα έχω πολή πάρλα
Λάλαλαλαλαλαλα…
Ελάτε μαζί μου σ’ ένα τραγούδι φλύαρο
ελάτε πασάδες με μένατον λεύτερο
Μεγάλο είναι το ταξίδι. Πουτραβάμε αλήθεια…
-Άφησετη γλώσσα σου να λέη, να λέη ότικατεβάσει
Έτσιτηνιώθω φίλε τη ζωή
Έτσιτην έχω φτιάξει
Έτσικι όχι όπως μουτην έμαθαν τη ζωή
Λαλαλαλαλα…
* Το αναφέρω σαν αντιτράγουδο. Χωρίς κουπλέ, ρεφραίν και μουσικό καλούπι
έπαιξε μεγάλο ρόλο για μένα στο ναβρω και να κρατήσω τηνπροσωπική μουφωνή.
***

Σαστα παραμύθια

Θυμήσου τότες που θυμάμαι που σεσυναντούσαστο σταθμό
κι ερχόσουν τότες που κοιμόμουν φύσαγε τ’ αγέρι σιγανό

Ερχόσουν και με συναντούσες
. ψυχή μου πόσο, πόσο μ’ αγαπούσες
Ερχόμουν και σε συναντούσα
. ψυχή μου πόσο σ’ αγαπούσα.

Γιασκέψουτώρα που φοβάμαι πώς τσαλαβουτάμε στον αφρό

55


Στολίσου κι ας μην καρτεράμε. χάσαμε το τραίνο γιακαιρό

. ψυχή μου να μηντο ξεχάσεις
Με δύο γιασεμιάσουπέφτειπρέπει να μεθάψεις
. ψυχή μου να μηντο ξεχάσω
Με δύο γιασεμιά μουπέφτειπρέπει νασεθάψω

Καιθα ζούμε σαν τα παραμύθια
Μαρμαρώνω ρώνω ρώνοντας ρεβύθια…

***
Τσάμικος

Έλα μαζί μουνασουδείξω το τοπίο
Έλα μαζί μουναχαρείςτιςνεραντζιές
Έλα μαζί μουνασημάνουμετ’ αντίο
τόχουμε ανάγκη να γλυκάνουν οι πληγές.

Έλα μαζί μου στην απόμερη γωνίτσα
Έλα μαζί μου να γιορτάσουμε ξανά
Έλα μαζί μου ναξεχάσεις μια σταλίτσα
Όσασυντρίματα παντρεύεται η καρδιά.

Έλα μαζί μου ν’ ανταμώσουμε τα δυο μας
Έλα μαζί μου να ριγήση το κορμί
Σώμα με σώμαν’ ακουμπάμε το σφυγμό μας
Χείλη με χείλη η ελπίδα μας να ζει.

Έλα μαζί μουκι όλα αυτά θαξαναρχίσουν
φτιάχνουν καινούριο οιρωμιοίκαμπαναριό
Μη συλλογίζεσαι πουλάκι μου κοιμήσου
Σήμανε η ώρανα πεθάνει το θεριό.

***

Νούνα (Τσιφτετέλι)

Το αστεράκι τοχλωμό
Μην του μιλάτεστο χωριό.
Μην του μιλάτεχωριάνοι
Αφήστετο νακλάψη

Έχει ντέρτια το βραδάκι
τ' άγουρο παλληκαράκι
στενοχώρια κι έναν πόνο
γιατί νάναι πάντα μόνο

Στέκεται το περιστέρι το πρωί το μεσημέρι
στο πρώτο το φτερούγισμα το ταίρι τουνα βρη

Τ' αηδόνιξέρει γιατί υποφέρει
τανειάτα ξέρουν γιατί υποφέρουν

ΝούναΝαούνα, ΝούναΝαούνα Να
ΝούναΝαούνα, Ναούμα μου γλυκειά.

* Αυτό το χαρίζω σ' όποιον ρεμπέτη θέλει να το πει.
Αρκεί να μου το γυρέψει ο ίδιος. Είν' αφιερωμένο στην πουτάνα του χωριού μου. Όλοι σχεδόν οι τότε συμμαθητές
μου κοιμήθηκαν μαζί της. Εγώ δεν μπόρεσα να πάω σε πουτάνες και μου κάνανε καζούρα. Άλλα χρόνια τότε. Κι
επαρχία.

56


ΗΜαριώ

ΤηΜαριώ τη συνάντησα καθημερινή
μου 'πε πως την Κυριακή θ' αραβωνιαστή
ποιο 'ναι το καλή το τυχερό παιδί
Έσκυψε δεθέλησε όνομα ναπη.
Είμ' ο Μιχαλάκος σουπριν από και ρό
Μαριώ με γλυκοκέρναγες να σε παντρευτώ.
Πες μου τοκαλή θέλω το γαμπρό
γιατην κυρά την όμορφή του να τον συγχαρώ.

ΗΜαριώ παντρεύεται μαδεν το ξεχνά
τιςχαρές που πέρασε στο Μιχαλιό κοντά
τοξερες το καλή, τονιωθεςκαλά
ο νιοςο Μιχαλάκος σου δεν είναι γιαπαντρειά
Εσύ τ' αγκυροβόλι σου διάλεξες θαρώ
κι ατός του μ' ανοιχτό πανί ναπολεμάει τον καιρό.
κι είναι το στρατί δύσκολο πολύ
τίνος των δυώ η ζήση καλύτερη θα βγη.

Ποια 'ναι τα τα καλή τα τυχερά παιδιά στηγη
Μια φορά κι έναν καιρό κάποιος το' χε βρη.

Πατατράκ

Πατατράκ γερόστη Λάρισσα
Πεταχτό φιλί σουχάρισα
Τσαμπερδόνα μουσε ζάλισα
και γι αυτόν τον κόσμο χάλασα

Σήκωσα τρίκοπο κι έτρεξα
Άρπαξατο' να κι εκέκραξα
Δαχτυλιδικό σου έταξα
το πουλερικό σου πέταξα

Πατατράκ γερό στη Λάρισα
και γι αυτό τον κόσμο χάλασα
καιγι αυτόπαιδιάσας μάλωσα
καιτην πόρτα μου μαντάλωσα
όντας τώρα που μεγάλωσα
καιτο γαϊδαρό μου μπάλωσα
μη φανεί πως το μετάνοιωσα
που τη μάνα σαςαντάμωσα.

Πιάστηκα σχοινί κορδόνι

Τόχω δώσει το τραγούδι στο Βασίλη Παπακωνσταντίνουνατο κάνει ό,τιθέλει.

Κούροςκαι Κόρη

Αυτόςείναι κούρος
σωστό παλληκάρι
γαλάζιαη κόρη
ξανθό το λιθάρι

Βαστάειτασκέλη
ο κούροςσφιχτά
η κόρη το μέλι

Γι' αυτό δεν το γράφω εδώ. Βαριέμαι.

Στίχοι :Αργύρης Μαρνέρος
Μουσική :Νικόλας Άσιμος
Συνεχίζετε...

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


θεάς προσφορά

Τον κούρο τον γκρέμισε
μια νύχτα σεισμός
εμάς μας μαρμάρωσε
μια νύχτα λυγμός

Μαςκάνανεκούρους
με πόδια σφιχτά
γαλαζιαη κόρη
τα μάτιακλειστά

Μας κάνανε κούρους

Μπαμπού
Στίχοι Τ.S.ELIOT

Κάτωαπ' το μπαμπού
μπαμπού μπαμπού
κάτω απ' τοδέντροτου μπαμπού
δυό σαν ένας ζουν
έναςσα δυο ζει
δυο ζουνσαν τρειςμπαµ
κάτω από το μπαµ
κάτω από το μπουµ
κάτω από τοδέντρο του μπαμπού.

Κειπου πέφτουν οι καρύδες (αρτοκαρποί)
κι οιπιγκουίνοι 'ναιδανδήδες (φωναζουν)
κι η βοή 'ναι βοή τουΩκεανού
κάτω από το μπαµ
κάτω από το μπουµ
κάτω από το δέντρο του μπαμπού
Κει που του Γκώγκέν η κόρη
(Δε σκοτίζεται για μεσοφόρι)
στη σκιά των μπανυάν
φύλλα φοινικιάς φοράν
κάτω από το μπαµ
κάτω από το μπου
κάτω από τοδέντρο του μπαμπού

Πες μου σεποιο δάσοςκαι σε ποια μεριά
θες να με κορτάρεις;Πες που;
Στις καρύδες στο μπανυάν, στη φοινικιά

Ή κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού;
όποιο δέντρο θες, δώσε διαταγές
όποιο δάσο, πάω πάσο
όποιο νησί, μούρθε κουτί
όποιο φρέσκο αβγό -όποιο φρέσκο αβγό.
Κι η βοή της θάλασσας των κοραλιών.

Το ανακάλυψα σ' ένα περιοδιό "Εποχές"... Μούρθε και τ' αντέγραψα κι αργότερα τούβαλα και Μουσική. Η
Μετάφραση είναι του Γ.Π.Σαββίδη. Δε συνηθάω να μελοποιώ τους ποιητές εκτός κι αν τύχειη στιγμήόπως π.χ. και το
Ουλαλούμ του Σκαρίμπα. Κάτιστίχους του Μαρνέρου που ΄φτιαξα είναι γιατί είχα άμεση προσωπικήεπαφή με τον
ίδιο.

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

58


Ήταν σαννασε πρόσμεναΚυρά
απόψε πουδεν έπνεεέξωανάσα
κι έλεγα θα 'ρθηαπόψεαπ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θά 'ρθη αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιοφεγγάρι.

Και να, το κάθισμά σουσυγυρνώ
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
και να, μαζί σου κιόλα αρχινώ
χρυσή κουβέντα.

Πώς, να, θα μείνη ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πώς είχες γίνει
καπνός, και τάχας σύγνεφα θαμπά
προς τη σελήνη....
............

Νύχτωσε και δεφάνηκες εσύ
κίνησανα σεβρω στο δρόμο οϊμένα -
μα σκούνταψες (όπουεσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες κυρά
που άκουγα δίπλα τα βήματά μου
πάταγα γω στραβός - μεσ' τα νερά
κι εσύ κοντά μου.

Τραγούδια που έπαιξαν κάποιο ρόλο μεσ' στηδιχτατορία

Αντυχόν περαστικέ διαβάτη
σταθής έξω από την πόρτα
του κέντρου που έγινε η μάχη
ψάξε μέσα στους κουβάδες
για να βρης κόκκαλα πολλά
Απ' τακόκκαλα βγαλμένη...
τώραπάρε ένα κόκκαλο και σώπα
γιατί
δεν έχουμε καιρό για κουβέντες.

Αργύρης Μαρνέρος

Θα το δείξε ο καιρός

Τηςρουτίνας το τραγούδι πέστε άρχοντες και δούλοι μια ζωή
ρίξτεφράγκα στο νταούλι νακαεί το πελεκούδη
στην ανάσταση

(ρεφραίν) θα το δείξει κι ο καιρός είμαι ο πιο δυνατός θνητός
θα χορεύει κι ο θεός, μοναχός του και ατός θεός.

Έμαθα να συχωρνάω, να μιλώ χαμογελάω με τα σας
Με τα σας που δεσχωρνάτε μόνο ξερετε να ρουφάτε
το μεδούλι μας.

(ρεφραίν) θατοδείξει κι οκαιρός...........................
................................

59


Στο κανάλι αυτό που πάω δεθρηνώ, δεν προσκυνάω, δε γερνώ
τον αγώνα μου κρατάω στο κανάλι αυτό που πάω
και τον κουβαλώ
Στους λαβύρινθους που πάτε μάθετε να μη βρωμάτε
και αναγκασμό
ίσια το κορμίκρατάτε μάθετε να πολεμάτε

το ραγιαδισμό.
(ρεφραίν) θατοδείξει....................
Αν μουπείτε πωςπονάτε καιπεινάτε και διψάτε

σαςακολουθώ
Μόνο ξέρτε πως στον πόνο, πείνα, δίψα και στο χρόνο
άντεξα χωρίς βοηθό
Στο κανάλι αυτό που πάω τη ζωή την πελεκάω
βλάσφημος για σας εγώ
Έχωφόβο μα κρατάω, και νεκρός θα πολεμάω
δεν είμαι ραγιάςεγώ.
(ρεφραίν) θατοδείξει κι οκαιρόςείναι ο πιο δυνατόςθνητός
θα χορεύεικι ο θεός μοναχός του και ατός θεός.

*Σημείωση: Το κομμάτι γράφτηκε στη διχτατορία και τραγουδήθηκε έτσι ακριβώς...
Κι έτσι τους παραθέτω και ισχύουν οι στίχοικαι σήμερα.
Η αλλαγή που είχε γίνει στο ρεφραίν και τραγουδιότανε έτσι στο "σούσουρο" και υπάρχει και σε κασσέτα δε με
εκφράζει και εξηγώ γιατί στο εξώφυλλο της επανέκδοσης της κασσέτας με το βαρέλι.

Η Μπαλάντα στου Στρατιώτη
ή Σιωπητηρίου εμβατήριον.

Καλέστρατιώτη
Ζήσωγιατην τιμή
Ζήσε καλέ στρατιώτη
Ζήσε για τη ζωή.

Ζήσε να πας στον πόλεμο
Ζήσε για την πατρίδα
Ζήσε να πας στο θάνατο
Γιατην Ελευθερία -για μας.

Ζήσε για μας καλέ στρατριώτη
Ζήσε για την Ελλάδα μας
Ζήσε γιατα καλά παιδάκια
που πίνουμε το γάλα μας.

Ζήσε για την πατρίδα σου
Ζήσε για τους ανθρώπους.

Καλέ Στρατιώτη ζήσε για την τιμή.

*Τοτραγούδι λέγεται από τότε που πρωτόφτιαξα το στέκι πάνω στο Λευκό Πύργο. Από τότε φωναζόταν ρυθμικά από
κοινό για μουσικούςτο "Αχ μαρία τα μπούτια σου". Κάθε τόσο μπαίναν διάφοροι διάλογοι σαν εισαγωγή.
Επεκράτησε τελικά ο διάλογος που μπήκε στο στέκι του "Πολιτικού Καφενείου". Και μ' αυτόν το ηχογράφησα τελικά.

-Με το περίστροφο στην πλάτη παν' οι φαντάροι μας μπροστά
-Να λευτερώσουν την πατρίδα
-Να σφάξουν όλους τους οχτρούς
-Τούρκους Ρωμαίουςκαι Ινδούς
-Εξόν αυτούς που μας βοηθάνε
-Ποιούς;
-Τους φίλους Αμερικάνους
-Και ήρθανε και ταΜιράζ.
-Ω! Τι μας νοιάζ', Ω! τι πειράζ! Ω!τιτρανό μαράζ'
-Κι εμείς πιρμέναμι να φάμι
60


-Του Κοινοβούλιου τα μπάζ'
-Κι απ' τουπουλύ όπου γυαλίζ'αν πέρνουμι κι θάρρους.
-Αυτά μας χράστ' καν τώρα
-Να μην ήταν τουλάχιστου του Νάτου κι οι στόλοι
Κινα μπόραγιν ου Καραμανλής ναταχρησιμοποιήσ'
αυτός για τουιαυτό τ, ε! κομμάτια ναγένουνταν.
-Ίσια ουρέ τσακάλια. Μπρος να μη μας φάει ουουχτρός.
θασας μάθου ιγώ βήμα.
Ένα στου διξί, δυό στ' αριστερό. Διξί ουρέ.
-Αριστερό ιγώ.
-Διξί ουρέ.
-Αριστερό ιγώ.
-Προσοχή! Ουρθώς ουρέ.
-Γκριμιέμ' ιγώ.
-Ουρθώςουρέ.
-Γκριμιέμι ιγώ.
-Να φαντάρους. Να μάλαμα. Ιγώ τουν λέου Ουρθώσ'
κι αυτός γκριμιέ' ! Να ιφαρμακώσουμι τουν Κανουνισμό κι να
τ' απαυτώσουμι του ηθικό. Τι λεν ουρέ στους
φαντάρους για ναισθάνουντι αφεντικά κάπ' αλλού;
Του ρυθμό, του ρυθμό, τουν θυμάστι του ρυθμό

-ΑχΜαρίατα μπούτια σου. Αχ Μαρία τα μπούτια σου......... (συνέχεια)
-Ζωντάνεψε ρε.
-Κλίνατ' έπου δε, Ιμπρός αρς.
ΑχΜαρία τα μπούτια σου.....
Το φανάρι του Διογένη

Είπακι εγών' αλλάξω ζωή, ν' αρχίσω καινούργιο παιχνίδι
Τόξερα πριν κρατούσα γυμνήκι αγνή την καρδιά στο λεπίδι
Και δεν την είδα την πρώτη ελπίδα
Να γίνει σπέρμα νασαρκωθεί.

Στο φανάρι του Διογένη κάθεται ένας νιοςκαι περιμένει
Μην το γκρεμίσουν, κι ας τον νομίσουν φονιά
Πουχει τόσο ευαίσθητη καρδιά.
Πια δε γυρνάνε ταχρόνιαπίσω βοριά
Νιε μου το φανάρι δε φελά.

Έτσικι εγώ θα ψάξω να βρω βουνίν φορεσιάν και ντουφέτσι
Με δίχως θυμόν και δίχως μιλιάν ταφήν να πληρώσω του κλέφτη
Των δεσπωτάδων, κυβερνητάδων
Χοντροτζεπάδων και δικαστών.

Άλλος μασάει κι άλλος σωπαίνει κι ο σκυφτός λαός να περιμένει
Γιαταδεσμά μας δε φταίει πάντα η σκλαβιά
Μα η υποταγμένη μας καρδιά
Με ένα φανάρι ξαναγυρνάς τις νυχτιές
Ψάχνεις γι ανυπόταχτες ματιές.

Νανούρισμα (γυρίζει σε 5/8)

Σταυραϊτέ περήφανε μωρέ
Ταχρόνια που πετάς
Καιδε μιλάς..... Καλόγια μας.

Αν το σκεφτείς τα λόγια που θα πεις
Αν είν' αληθινά
θα νάν' βαθιά, λαβωματιά.

Πάνταεδώ σταυραϊτένα μένεις

61


Πάνταεδώ σταυραϊτέ
Τηαλήθεια που και που να μουτηλέγεις
Κιας πικραίνομαι μωρέ

Γιατίσαν φύγεις απ' τον κόσμο τον κακό
Σταυραϊτέ, μήτε στιγμή δεντο βαστώ
Χωρίςεσέ χωρίς εμένακι άλλους δυό
Δεν απομένειτίποτ' άλλο ζωντανό.

Σταυραϊτέ περήφανε μωρέ
Ταχρόνια που πετάς
Καιδε μιλάς..... Καλόγια μας.

Μα εγώ ποθώ τον κάθε σου σπασμό
Και συ δε μου μιλάς
Καισαν πετάς.... Μας προσπερνάς.

Πάνταεδώ σταυραϊτέ να μένεις
Πάνταεδώ, πάντα εδώ.
Στ' αψηλό θρονί σου ν' ανεβαίνεις
Ν' αγναντεύεις τον καιρό.

Καισαν μεδεις από ψηλά να χαιρετώ
Έλα και κάθησε κοντά μου να σε ειδώ
Ταδυό μαζί εγώ κι εσύ εσύ κι εγώ
Να τραγουδήσουμε Αντάρτικο σκοπό.

Να μην αρχίσεις ναξεφτάς

Σ' έντυσα νετα πλουμιά σου πολυκαιρισμένο
Σαν πολλά ταόνειρα τα χρόνια που προσμένω
Πάνταγύρα στην καρδιά μου σ' έχω φορεμένο
ντύμα μου και βήμα μου και ακόμαπεριμένω
Φύτρα μου και μνήμα μουκαι σε κρατώ κρυμμένο

Να μην αρχίσεις ναξεφτάς βλάστάρι μουθρεμμένο
είσ' η στερνή παρηγοριά για με τον κουρασμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή ταχρόνια που σωπαίνω.

Θα σε πάρω και να πάμε μακρυά στα ξένα
Ίσως έτσι και ξεκόψεις ταίρι από μένα
Μα και πια δεθα μπορώ ναζω χωρίςεσένα
Προτιμώ ταστήθεια μου να τα χω ματωμένα
κι ας μη λαλάει πετεινός για μας τ' αδερφωμένα

Να μην αρχίσεις ναξεφτάς
βλαστάρι μου θρεμμένο
Είσ' η στερνή αναπνοή
Ταχρόνια που σωπαίνω.

Ζαρζαβάδες -Καλαματιανός

Ζαρζαβάδεςζαρζαβάδες μουήρθατε στους μαχαλάδες μου
με φιρμάνια παραμάσχαλα πιάσατε το πάνω πάτωμα
με πετάτε στηνυπόγακι είναιη ζωή μου ρόδα
ρόδα ρόδακι ''αναστεναγμός".

Σηκωθείτεκλωναράδες γιανα φάμετους τανξ-νταβάδες
νατους στήσουμε καρτέρι με τραγούδια χέρι χέρι
με τη λεβεντιά ζωνάρι της αγριελιάς κλωνάρι
για να σ' κώσουμε το θάμα από την αρχή αντάμα


γιαναξαναβρεί η πλάση το αμόνι που 'χει χάσει.

Ρέμα ρέμαπαράσερνες και μένα, ψέμα ψέμα μου ' κανες κακό
όχι όχι κι είχα μιαν απόχη, κυνηγούσα στρείδαι στον αφρό

Ως εδώ δεν πέρνει άλλο Γιάννο μ' δως μας το σινιάλο
κάλιο αργά παρά ν' αργούμε τους οχθρούς μας θα τους βρούμε
ξεπουλάν τουκόσμου ούλα. Και γιομίζουν τη σακούλα
δε λυγάν με το καρτέρι βάει να δώσουμε ένα χέρι
ενωμένοι ναδιαβούμε μπρος για να λευτερωθούμε

Μοίρα μοίρα μοίρα κακομοίρα γιόμωσες πείρα άλλαξε τροχιά
κοίτα με μοίρα μοίρα κακομοίρα του λεβέντη πήρα την περπατησιά.

Σηκωθείτε κλωναράδες πόλεμοςστους τανξ-νταβάδες
στον αχό μας να κιοτάνε κι απ' το φόβο νατο σκάνε
Πόλεμοςστις δυό κουράδες τους εργατοπατεράδες
Στον αγώνα μας αιώνια όχι πια μ' αυτούς ομόνοια
Με την εδικιά μας σπάθα θάρθη η λευτεριά μονάχα.

* Η τελευταία στροφή δε θυμάμαιακριβώς πώς ήτανε.
Πάντως ξαναφτιάχτηκε Μεταπολίτευση - (Μουσικό Θέατρο Φτώχειας)
Τιράντες ΝικόλαςΆσιμος

Τοπρωίάϊντες, νατραβάς τις τιράντες
Σύνθημάσου να' ναι γιαένακαλό ξεκίνημα
Τη μέρα νααντικρύσεις και να καλοτυχήσεις
Έτσιπια αν φοράς τιράντες στη χαρά ξεπερνάς τους πάντες.
Στο χορό κάνε τους στη μπάντια δείξε τους πώς φοράς τιράντα.

Ανηφόρισεανηφόρησε ανέβα στο βουνό
Αδιαφόρησε αδιαφόρησε για τον κόσμο αυτό.

Έτσικάνω και γω έτσι κάνω πάντα, το πρωίξεκρεμώ σφίγγω την τιράντα
Κι έχω ψευδαίσθηση πως ανεμίζω βούρδουλα
Καμαρωτός μ' αργό ρυθμό χτυπώ με πίκρα και θυμό
χτυπώ χτυπώ χτυπώ αυτούς όπου με πρόδωσαν
Αυτούς που μ' εμποδίσανε το χώρο μου ναξέρω
χτυπώ χτυπώ χτυπώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Έτσιφαπ και φαπ και φαπ βγέστε απωθημένα μου
φτάστε γκαπ και γκαπ και γκαπως τοεικοσιένα μου.
Με ρυθμό ρυθμό ρυθμό σκίστε τακουρέλια
ώσπουναλυθώ, λυθώ, λυθώ, ναλυθώσταγέλια.

Ανηφόρησεανηφόρησε ανέβα στο βουνό
αδιαφόρησε αδιαφόρησε για τον κόσμο αυτό.

Ανηφόρησε μελαγχόλησε φτάσε ως το γκρεμό καρδιά
κι άμα βαρεθείς τηλεφώνησε στον Πρωθυπουργό ξανά
ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά

Θα τον βρης αν θες κι αν σουτα μασά πωςόλα παν καλά
Αδιαφόρησε και προχώρησε και δως του μια μπουνιά.

Το τραγούδι μου με το χνούδι μου μην παρεξηγείς αστέ
δεν ευθύνεται απευθύνεται κύρια σε σεγια σε
από με, σεσε, από σε, σε με, για σε.
Η οσία σου εξουσία σου, κρατάει ένα χωνί. Προλετάριε η ηγεσία σου να σεκαθοδηγεί
Ανηφόρησεκατηφόρησε να είμαστε μαζί να
να γυρίσουμε και να ζήσουμε με το φτωχό που ζει αν ζει

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


που ζει, δε ζει, μ' αν το νοιαστεί να ζήσει, θα ζει

Το πρωί άϊντες να τραβάς τις τιράντες..........

* Οι στίχοι "το τραγούδι μου με το χνούδι μου.......ηηγεσία σου να με καθοδηγεί" προστέθηκαν μεταπολίτεψη και
λεγόταν έτσι και στο (Μου.θε.φτω) και στο "Σούσουρο".
Το με με με Νικόλας Άσιμος στιχο-μουσική διασκευή δημοτικού

Σας παρακαλώ κορίτσια να μεβάλετε στη μέση
Να διαλέξω ποιά μ' αρέσει
Του παπά τη θυγατέρα που φορεί ταλερωμένα
Ρίξτα κάτω τα καημένα κι έλα βράδι μετ' εμένα
Να περνάς χαριτωμένα.
Με με με μεμέ.......βελάξτε
Με με με με με ........ν' αγιάστε.

Ναδιαλέξω ποια μ' αρέσει στείλτε μου την τε πεσκέσι
Δέσποινακαι θυγατέρα νακορδώνετ' όλη μέρα
Να τ'ν αγγίξω μια σταλίτσα να την κάμω παπαδίτσα
Να την έχω προβατίνα να βελάζ' όλο το μήνα
Να φορεί ντεμί φουστάνι γύρω γύρω με γαϊτάνι
Ναταϊζεται με βρώμα και να βάφεται με χρώμα
Ναγυρνά και στα σαλόνια πασπατεύοντας γαλόνια

Με μεμε με με .......βελάξτε
Με με με με με .......ν' αγιάστε.

Διάλεξαν τα χρόνια εκείνα γιακουμάντο και καντίνα
Κι Οι πολλοί ακολουθούσαν κι άλλοιτόσοι δε μιλούσαν
Με με με με με........ βελάξτε
Με μεμε με με.........ν άγιάστε.

Δέσποινα μου προεδρίνα σ' έφαγαν νοέμβρη μήνα (1)
..........................................................
Όλα αυτά θα 'ταν αλήθεια αν δεν ήταν παραμύθια (2)
κι αφορμή για δυό ψαξίδια..... αν δεν είμασταν στα ίδια. (2)
Με με με ....βελάξτε...... με με με........ ν' αγιάστε.

αχ ναείμουνα πουλάκι
νάφευγα σ' άλλοκοσμάκι
αχ ναήμουνατρυγόνα
μα μην πάταγα στο χώμα
αχ να ήμουν χελιδόνα
να σας κουτσουλώ στο στόμα.

(1) Ο στίχος προστέθηκε επί βασιλείας Ιωανίδη.
(2) Οι στίχοι προστέθηκαν επί βασιλείας Εθνικήςενότητας. Μόνον που δεντο ξανάπα αυτό το τραγούδι. Βασίζεται σ'
έναρυθμόπου χορεύεταιστουςΚοζανίτικουςφανούς. Ο τραγουδιστής λέει μια-μιαφράση κι επαναλαμβάνουν όλοι.
Μέχρι τη λέξη "χαριτωμένα" τα λόγια είναι τα ίδια τουδημοτικού.
Το βαλσάκι Νικόλας Άσιμος

Της μαριοννέτας το παιχνίδι χρόνια τα χρόνια μου 'μάθαν
Έλα κουτέ ναγίνουμε φίλοι κι άσε τη γκρίνια μου λέγαν
Δέκα δραχμές το καριοφίλι κι έτσι συχνά με πουλάγαν
μ' ένα βαλσάκι μ' ένα μαρσάκι με ρεβενιό και χορωδία
κι ήμουν χαρούμενο παιδάκι, χρήσιμον ον στην κοινωνία.

Έλα κουτέ ναγίνουμε φίλοι -στίχοι Αργύρης Μαρνέρος

64


Δέκα δραχμές το καριοφίλι
Ταγιαταγάνια δωρεάν
Έλακουτέ ναγίνουμεφίλοι
Άστο για άλλουςτοεάν

Στρατιωτάκια μολυβένια
Έχει πολλά στην αγορά
Με βελαράκια βελουδένια
Όποιος δεν έχει τον παρά

Έλα κουτέ ναγίνουμε φίλοι
Δέκα δραχμές το καριοφίλι
Άστο για άλλους το εάν
Ταγιαταγάνια δωρεάν

Νοέμβρης 73

Απότιςάγριες νύχτεςτηςΑθήνας
όπου το μικρό καιτο μεγάλο συνεκρούσθηκαν
καιεπεκράτησε το μικρό
γιαναυψωθείτο μεγάλο σεπαραστάτη
οδηγό τηςαλήθειας.......

άναψε κυρά μουτο καντήλι, θα νικήσουμε.....
Απότιςάγριες νύχτες τηςΑθήνας......
λύκοιστα σκοτεινά, λύκοι ξεμοναχιάσαν
λάφιπαρθενικό ξεκοίλιασαν τοαίματούπιαν
και μέσατους μπολιάστη
κτηνών καρδιά ταράχτη
πρώτηφορά θαρώ.

άναψε κυρά μουτο καντήλι, θα νικήσουμε....

Τραγούδι σέρνω και χορόςκινά
στην κέρινη σιωπή της απαγόρεψης
κυκλοφορεί η γνώση
μη μουτους κύκλους τάρατε..... τρανζίστορ νοθεμένο.

Άναψε κυρά μου το καντήλι... θανικήσουμε......

Απότιςάγριες νύχτεςτηςΑθήνας....
όλοι μαζί ραγιαδες στοχαστείτε...
σας λάλησε τ' αηδόνι απ' το πέτρινο μπαλκόνι.....
και μια φορά λαλεί!!!!

*Τοκομμάτι απαγγέλλονταν με συνοδεία τύμπανων κατά την περίοδο του χειμώνατου '73 και "5η εποχή" στο τέλος ο
ρυθμόςγινόταν πιο στακάτος κι έντονος ταπ ταπατάπ ταπ ταπ, τα όργανα (αρμόνιο, μπάσο, ηλεκτρικήκιθάρα"
αναπαράγαγαν τους ήχους εκείνης της βραδυάς, σειρήνες, πυροβολισμούς, ήχους καπνογόνων, μηχανές, αλαλαγμούς,
και μαζί με τη μελωδία της αμερικάνικης επέλασης που παιζόταν ο κόσμος ακολούθαγε το ρυθμό των τυμπάνων και
ψυθίριζε εκείνο το "ΕΣΛ ΕΣΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ" Καμμιάφορά τύχαινε να έχουμε ανοιχτό το παράθυρο και
πανικοβάλλοντας ο κόσμοςστο δρόμο. Γι' αυτό το παραθέτω, δεν το ξανάπαιξα από τότε. Έτυχε και κάνα δυό φορές
να με τραβήξουνε στο τμήμα κι εγώ του έλεγα πωςείμαι μουσικός και αναζητώ ήχους.

Το Μπουφ και το Μπαφ στο Τσουφ και Τσαφ
(τραγουδιστός θεατρικός δίλογος-αντίλογος)
Νικόλας Άσιμος

-Ξέρω μιαξέξασπρη χώρα ξασπρίζει σας λέω.
Τούτα ταχρόνια τα πλάνα μας ήρθε το νέο.
-Ξέρω μια πράσινη γη απ' το χθες
κάνε κουράγιο πιστέ μου να λες

65


-Ψάχνω τους ντάτσους που τρώνε ζωές
Γιαδαύτους πιστέ μου να κλαις
-Ξέρω περβόλια κρυφάσχολειά
Μνήμες αγόνων κρατάνε γερά
-Ξέρω γυτεύτρα πηγή απ' το χθες
Κάνε κουράγιο πιστέ μου ναλες.
Κι είν' αδιανές οι εκλησιές μου
στα στεφανώματα
Έκλαψες ψες ψιθίρισές μου
κι είδα ταπτώματα
Μ' αγκάλιασες κι οδήγησες μου
στα χαρακώματα
Κι ήρθες γλυκά και ξύπνησές μου
ταξημερώματα.
-Ο δικός μουρυθμόςταλαντεύεταιορθός
συναντιέταιγυμνός με το χάρο
κουρδιστός μουο λαός μαραζώνει ξαβός
βολοδέρνει μηχάση το κάρο.

-Μαςκάνουν ό,τι θέλουνε. Μας κάνουν ότι θέλουνε
-Και μεις μαρμαρωμένοι μαχητές αργοπεθαίνουμε
μας κάνουν ό,τιθέλουνε.
-Σήκω πάνω το κεφάλι. Άδραξε το παλαμάρι
-Μπρος ξανά Μπρος ξανά μηνομίσουνπως λυγάμε
-Μπρος παιδιά μουρε παιδιά όσα ξόρκια κάνουμετόσο μας τουμπάρουνε
-Αι καρδιά μουπιο ψηλά όσες φιέστες σκώσουμε τόσες θα γκαστώσουμε
-Μη θαρέψουν πως λυγάμε στη στροφή πως σταματάμε
-Θα τους μαγαρίσουμε
-Θα τους σκίσουμε
-Θα τους αυγατίσουμε
-Θα τους επικρατήσουμε
-Θα τους ζαβλακώσουμε
-Ωρέ θατους λιώσουμε.
Γιατίαυτό είναιτοστρατί
το μονοπάτι που θακρατεί
καιπου γι' αυτό έχουμεταχτεί
Οιτυχεροί
Μύστες αγωνιστές (εδώπάντα , μα πάνταο κόσμοςχειροκρόταγε και εμείςσυνεχίζαμε)
Τρίχες κατσαρές! χέστες! Κοπροψωλοαντεροσκόποι!
Υπολογιστές
Ταπ, ταπ, ταπ, ταπ, ταπ, ταπ
έναςπερπατάει
Άλλοςκολυμπάει
τρίτοςκαρτεράει
κάποιαν αλλαγή
Όλοι μας τραβάμε
γύρωγύρω πάμε
προσκυνάμε
Κιόλοσκουντουφλάμε

-Ποιοςθα μας φροντίσει
-Ποιοςθα μας δροσίσει
-Ποιοςκαλήν ελπίδα
θα καλοσωρίσει.
-Όχιπια δάκρυα -όχι πια θρήνους
Καιρός νασηκώσουμε μονάχοιτους πύρινους
Μαλαματένιουςκρίνους
-Το σπέρμα τριζόλαμψετης γης των λαφίνων.
-Πομπές θεατρίνων στη μάχη των όστρακων.
Τυφλών μανδαρίνων -σαν άλλοι τιτάνες !!!
-Στ' αδράχτι των θρύλων
-Θαρώ κάποιος σφύριξε
Καιρός για πουτάνες;;;
66


-Ποιοςείναι ο Θωμάς;;; Τ' ατσάλινα τέρατα τ' αμάχι τατρόμαξε
πια δεν κρατάνε
Κι η δύναμις πούχουνε σε μας τη χρωστάνε
Εμείς τους οπλίσαμε
Τους καλωσορίσαμε τη μοίρα μας κλαίγοντας
Μμμου μμου μμμμ * (μοιρολόγι)
Εμείς τους φιλέψαμε.... τους καλοποτίσαμε...... μμμμμ
-Όχιπια δάκρυα
-Όχιπια θρήνους
-Καιρός να κρατήσουμε αυτοί μας ταδόρατα
-Τελειώσαν τα ψέματα. Παχύναν και οι γίδες
-Τιλέει ο πούστης !
-Μονάχοι θε ναφτιάξουμε τις δικές μας πατρίδες
Ξέρω μιαξάστερη χώρα
ραϊζει σας λέω
τριγολογά το μυαλό μας
το έρμο μας νέο.
Ξέρω περήφανη γη απ' το χθες
κάνε κουράγιο πιστέ μου να λες.
Ξέρω περβόλια κρυφά σχολειά
Στ' αστραποβρόντι κράτησαν γερά.
Ταπ, ταρατάπ, ταρατάπ, ταπ, ταπ.
Ε μαλθακέ ε.
Ε μαλθακέ
Ψήσε καφέ μαλθακέ μου λαέ
-Κι αν σου χωθή ή κι αν σου χωθεί
-Κιανσου χωθεί το παλούκι μακρύ
-Θα βαρεθει ή
και θαξαναβγεί.
-Να 'ναικαλά η ψείρα μας η θειά η ζωντοχήρ μας
Να 'ναι καλά τα ντέρτια μας τα τόσα μαραφέτια μας
Αλοίμονο στην πλέρια μας την αυταπατομιζέρια μας
Αλοίμονο στα αίματα που χύσαμε στα ψέματα
Αλοίμονο ταθάματα χρειάζονται προσάναμ
-Εμπρός με τον αρχάγγελο για το δικό μας τ' άντερο.
Τιναφταίη τι ναφταίη
Αϊ το μωρουδέλι μ' κλαίη
Νταχτιρντί Ντάχτιρντό -Νταχτιρντιροντί ντιρντό
Ντάχτιρντι ντίρντι ντριρντίντο
κάποτες με λέγαν βίντο
Σαςρίχνω ένα μήνυμα γιαένα νιοξεκίνημα
Κιευρήκεν ανταπόκρινση η πρωτινή μαςπρόσκληση
-Κιέχομε τα περθόρια να φτιάξωμεν φυτώρια
Ναπούμε στο δολλάριο το άλο μας τροπάριο
Ναβρούμετρόπο φίλοι μας ν' ανοίξουνε τα χείλη μας
Ν' ανοίξουνε τασκέλη μας να βγει το μπαγανέλι μας
Γιατίστο προσκεφάλι μας θρονιάστηκε το χάλι μας...
67


Ταστέρεψαν 'κείνα τατραγούδια
Και δε γράφω πια για το κοινό
αλλάζω στίχους καλαμπούρι βαρώ
κι απ' το ίδιο πίνω το νερό.

Ποιοςθε να 'ρθηρωτώ στο πανηγύρι αυτό
και δε θα γυρέψει νααρπάξει
ταπανέρια μου και τα χέρια μου
τοχαρταετό μουνα μουσπάσει
εδώαφέντηδες μασάτε

ό,τιαγγίξετε πιο τρυφερό
κι εσείς δούλοιπροσκυνάτε ωω
και βολεύεστε θαρώ

Όλεςτρώτε τα παιδιά σας
κι όλοι σφάζεστε ω γιες
φάγατε και την καρδιά σας
κι οιβιτρίνες σας αστραφτερές
πώπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
ω τικόσμο θωρώ στο πανηγύρι αυτό
στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτο
που δεν έχει τελειωμό.

Ξέρω, ξέρω ένα παραμύθι που λέγεται
πως στήλη άλατος γένηκε του Λωτ η γυναίκα
γιατί παράκουσε το θεσμικό σκατό
και γύρισε ταΣόδομα και Γόμορα να δει
που καιγόταν.

Κιάλλο ένα ξέρω παραμύθι, εσύ πουθεςναλέγεσαι λαός
είτ' υπηρέτης είτ' αφεντικός
τη φυλακή σου αμπάρωσες γερά


Θυμάμαι τότετον παππά κατούραγε στη στράτα
κι 'τανε όλα γύρω μας όμορφα και καπάτσα
ωρέ παπά του είπαμε δεν ντρέπεσαι με ράσα
το άλογό σας χλώμιασε δεν το 'σωσαν μωρέταράσα

Θέμε όλοιθέμεόλοιτουπαπά μας το περβόλι
κατουράμε τη βδομάδα δυό φορές την πρασινάδα
να μαράνει τοπερβόλι και να μπούμε μέσα όλοι
νακρεμάσουμελαμπάδαστουπαπά μας τη φοράδα
μαστορεύανε και γελούσανε, τραγουδάγανε, κοροϊδεύανε
τότες που τους χορεύανε στο ταψί
τώρασώπασαν, δεγελάνε πια, δεν τους νιάζειπια, τάχουν όλα αυτά
τάξη, ησυχία και λεφτά.
μόνο που τους στερήσαν τη φωνή, χάσανε κι αυτοί την ανθρωπιά τους
μόνο που μας αγόρασαν την καρδιά, χάσαμε κι εμείς την ανθρωπιά μας
ωρέ παπά του είπαμε δενντρέπεσαι μεράσα
το άλογό σας ψώφησε δεν το 'σωσαν μωρέταράσα
Θέμε όλοι θέμεόλοιτουπαπά μας το περβόλι
κατουράμε τη βδομάδα δυό φορές την πρασινάδα
να μαράνει το περβόλι και ναμπούμε μέσα όλοι
νακρεμάσουμελαμπάδαστουπαπά μας τη γενειάδα
φταίμε όλοι, φταίμε όλοι, που παπάς έχει περβόλι.

*Ο παπάς αποτέλεσε το μεγάλο μουσουξέ επί διχτατορίας και στη Σαλονίκη και στην Αθήνα.. Το μόνο κακό ήταν ότι
σχεδόν όλοισυνδιάζαν τον παπά με τον Παπαδόπουλο, ακόμα και οι κραττούντες και γι' αυτό με τραβάγανε πολλές
φορέςεξ' αιτίας αυτού τουτραγουδιού. Εγώ όμως δεν είχα σκεφτεί καθόλου όταν τόγραφα ούτε σήμερα και μ' αρέσει
καμμιά φορά να το επαναλαμβάνω.

Επιστολές κείμενα, σκετσάκια κι' άλλα

Συμπαθητική Μελίντα, συμπαθητικοί της φίλοι,

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


και άλλοι επίσημοι......
Δεν είμαι τυφλός, δεν έχω συναισθηματικό πρόβλημα, δεν αισθάνομαι μοναξιά, ούτε πάσχω από ασθένεια που χρήζει
θεραπείαν εξωτερικού κι ούτε είμαι σεκατάσταση σαν εκείνα τα παιδάκια τα καμμένα; τα καημένα; Ούτεείμαι
καημένος. Είμαιγεμάτος ζωήκα παρόλο που αδυνάτισα κάπου 350 (τριακόσια...) κιλά, νιώθω ακόμα τα κότσια μου.
Μόνο που δεν είμαι ουρανοκατέβατος και δε μπορώ πάνταναβγάλω πέρα μόνος μου. Να συστηθώ. Νικόλας ο Άσιμος
πεζός και διάσημοςκατδικάσιμοςφτωχός καλλιτέχνης. Εμφανιζόμουνα κάπου στην Πλάκα μέχρι προλίγο από τα φώτα
μαζί με τα 411,5 ελληνικά κιλά μου.

Θέτεγια έλλειψη ρεύματος, θέτε για πλάκα, θέτε για ό,τι μπορεί ναβάλετε στο νου σας τοστέκι τετέλεσται κι εγώ
στράτα ψάχνωαπό κάπου να πιαστώ συμπαράσταση και ποιος δε ζητά, ζητώ επανάσταση σ' ολονών τα μυαλά. Ζητώ
κάποιο στήριγμα τέλοςπάντων γιανασυνεχίζω κάτι πουάρχισα.....

Οικαιροίείναιδύσκολοικαι τι μου χρωστάτε, όμως τιχρωστάω κι εγώ που από σας εξαρτάται να κάνω τον
καλλιτέχνη, γιατί χωρίς κόσμο η τέχνη που διάλεξα πάει στο βρόντο. Χρειάζεται κάποιαγνωριμίακαιένα κάποιο χρήμα
κι εγώ κουβαλήθηκα απ' της Κοζάνηςτα χώματα πεζός ως την Αθήνα.

Το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Χρόνιατώρα προσπαθώ είτε με θεατρικές θέσεις είτε με κάποιες μπουάτ είτε
είτε....πιο παλιά στη Θεσ/νίκη πρόσφατα να βάλω ένα πετραδάκι ή μάλλον κοτρώνα και πάντα εκεί π' αρχίζει να μπαίνει
τόσο στο νερό, απ, κάτ γίνεται και γκρεμίζεται και πάλι απ' την αρχή. Δεν ξέρω τι, ή μάλλον ξέρω πολύ καλά τι φταίει
και δε μπορώ να το πω τι φταίει κι ίσως να ήθελα σχολιαστή. Εγώ το μόνο που μπορώ είναινατο λέω στατραγούδια
μου ήθα μπορούσαή το τι θα μπορούσαν πολλοίσαν και μένααυτό είναι άλληιστορίαπου μετατοπίζεταισε
μελλοντικές εγχώριες εξελίξεις, αν φυσικά υπάρξει ηπιθανότητα η εξέλιξη να μη συνεχίζεται υποχρεωτικά προς τα
πίσω. Όλοι το βλέπουμε κιόλοιτοβρίζουμε κι όλοικαθόμαστε και γονατίζουμε. Τέλος πάντων "Άναψεκυρά μου το
καντήλι. Θα νικήσουμε..."

Ζητώ επικοινωνία με καλλιτέχνες (όλων των ειδών και τάσεων πτωχούς ή διάσημους), με καλλιτεχνικά γραφεία,
μάνατζερ, εταιρείες δίσκων ή τέλος πάντων δεν υπάρχει καμμιάΜαμά καλλιτεχνών που νααισθάνεται όμορφα
βοηθώντας καλλιτέχνη;

Πάντωςτο δηλώνωείμαι απ' αυτά ταφιδάκια τους καλλιτέχνες που μόνοκαλλιτέχνες δεθέλουν νατους λένε. Και
μόνο από κόσκινο δεθα περάσω τον καθένα πιθανό συμπαραστάτη. Έχω και να προτείνω λύσεις για τις σημερινές μας
κρίσεις... στο ποδόσφαιρο.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, για τη δωρεάν γνωριμία και διαφήμιση και παρακαλώ το νοικοκύρη μου να με δαβάσει
μήπως και με πονέσει και δε μου κάνει έξωση και μπορέσετε και σεις να με βρείτε. Επεύσατε ταχέως.

Νικόλας Άσιμος
Αλωπεκής 39 τηλ. 714328
(προς το παρόν κομμένο)
Γενάρης 74

* Ο νοικοκύρης μουφυσικά δε με διάβασε, γιατίτογράμμα δεδημοσιεύτηκε και μουκανεκαι δικαστήριοότιτου
κλεψαπράμματατουσπιτιού του.
Μια άλληφορά θυμάμαι πουέκανατη μαλακία κι έδωσα συνέντευξη και μάλιστα γραφτή σε κάποιαδημοσιογράφο,
την ΌλγαΜπακομάρου, όταν μουαπαγόρευσαν το "Μηχανοσμό" Παρ' όλο που 'χαμεσυμφωνήσει ότι έτσι και
υποχρεωθείέστω και μια λέξη νααλλάξη, να μηγράψει απολύτως τίποτε, αυτήδημοσίευσεσυνέντευξη μεάλλα λόγια,
τουκεφαλιούκαιτης νοοτροπίας της, και ούτε καν για την απαγόρεψη τουδίσκου δενανέφερε. Μου 'πε πως το 'κανε
για το καλό μου, για να με προστατέψει, γιατί έτσι όπως πάω θα το φάω το κεφάλι μου.

Πόσοι μου το 'πανε αυτό! Αλλά τουλάχιστο με θάψαν χωρίς να μ' αναφέρουμε. Δε μου βάλαν λόγια που δεν είπα
ποτέ.
Αλλάγι' αυτό σας έχω κόψει όλους σας οριστικά, όπως κι εσείς με έχετε κομμένο αγαπητοί μου.

Αγαπητοί ωτοβλεψίες * (Δεν υπήρχαν τότε άλλες εφημερίδες για σένα που νομίζεις πως τα ξέρης όλα)

Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω, εγώ, Νικόλας Άσιμος, ως και οισυνεργάτες μουΔημήτρης Φινικής, Άντα
Χριστίδου, Βασίλης Σπυρόπουλος, Ανδρέας Μουζακίτης, ΧρίστοςΑρβανιτάκης, ότιπιστοί στο καθήκον πράξαμε παν
τοανθρωπίνως και υπερανθρωπίνως δυνατόν όπως ξεκομένοιπαντελώς από το κύκλωμα, δημιουργήσωμεν το κάποιο
στέκι πειραματικής μπουάτ στηνπλάκα μεστόχοντην παρουσίαση με διαφορετικόκαι νέο τρόπο της προσωπικής ημών
μουσικής εργασίας.

Αγνοούντες την παροιμία "που πας ξυπόλητος στ' αγκάθια", αγνωνίσθημενεπαναλαμβάνω, πιστοί πάντα στο
καθήκον, ναδυατηρήσωμεν αδιάφθορον την αποστολή τουκαλλιτέχνη και προς στιγμήν πιστέψαμε ότι βγάζαμε το φίδι
απ' τη τρύπα και ότι ηεργασία μας άρχισε να απηχεί στο κοινόν. Δυστυχώς όμως εδώ και λίγο διάστημα όλα μας πήγαν
ανάποδα και ερχόμεθα εις δυσάρεστον θέσιν όπως αναγγείλωμεν υμάς, ότιέχομεν πείσει εαυτούς εγκαταλείψωσιν
προσπάθειας και την Κυριακή 6 Απριλίου βάζομεν λουκέτο εις μαγαζί. Τούτη είναι η Τελευταία μας εβδομάς. Κατόπιν
πρέπει αναθεωρήσωμεν απόψεις, αλλάξωμεν επάγγελμα και παίξωμεν προ-πό.

70


Ταύταγράφω προς γνώσιν και συμόρφωσιν παντός μικρού και ασημάντου, ταλαντούχου ή ατάλαντου, όστις τρέφει
την βλάσημον ψευδαίσθησιν, ότικαι πως πρέπει κάπου κάπου ναταράσσονται ταύδατα και οφεόλομεν αγωνισθώμεν
προς χάραξιν νέων δρόμων. θα πάει χαμένος και κρίμα.

Δεν τον θέλει ο περίγυρος. Προσωπικά κοντεύομεν καταντήσωμεν τέκνον Μπιάφρας. Όστις διαφωνεί καλλείται να
περάση τούτη την εβδομάδα από τη μπουάτ 11η εντολή. Μια δοκιμή θα σας πείση. Πληροφοριακά αναφέρω ότι εδώ
και δέκα μέρες, μια βδομάδα στην ίδια αίθουσα, οι διαφορετικές ώρες, παρουσιάζεται το έργο του
"Αυτοκατηγορία" από την θεατρική ομάδα "Επικοινωνία".

Ελπίζω διαθέσητε ολίγον εκ του πολύτιμου χώρου σας και δημοσιεύσητε επιστολήν.

Ευχαριστώ
Μετά τιμής ο αιτών
Νικόλας Άσιμος

* Η αίτησις φυσικά απερρίφθη, και δεν θαχρειαζόταν ούτε καν να μας αφαιρέσουν την άδεια, διότι με τις
"εξακριβώσεις" που γινόταν καθημερινά έξω από την είσοδο είχαμε πάρει πια την κάτω βόλτα, και μας είχαν σπάσει.
Κήρυκας: Και είπεν ο Θεός γεννηθήτωσαν πολέμοι, και εγεννήθησαν πολέμοι. Και ταδίποδααπέκτησα νουν και
εποίησαν πολέμους, και εβελτίωσαν πολέμους. Καιεποίησαν όπλα, ψυχρών τεκαιθερμώνπολέμων. Καιεγεννήθησαν
συμφέροντα. Και εγεννήθησαν τατράστ, ανατολικά και δυτικά. Και εμόλυναν τον ουρανόν και την Γην, και
ενεθυμήσαν οιάνθρωποι τας εντολάς.
Και .....(ψάλτης: ) -τω σωτηρίω έτει 8ον αναγεννωμένου φοίνικος, εγεννήθη η 11η εντολή.
Σπήκερ -Μπουάτ εν μέσω τηςΠλάκας ανατολικώς της Ακροπόλεως.

(Απόσπασμα από ην εισαγωγή στο πρόγραμμα της 11ης εντολής).

Αντιγράφωαπό το παλιό τετράδιο. Πάλι καλά που τάχα καταγράψει. Άλλες φορές χάνονται.

1. Σας συνιστούμε να πάτε κάπου αλλού. Δε θα καταφέρετε να προσαρμοσθείτε μαζί μας.
2. Σήμερον -Τελευταίο ταγκό.
Κομμένες σκηνές: ΗΣκηνή του Βουτύρου
ΗΣκηνή τουασσανσέρ
Αύριον -Η Σκηνή του μπάνιου

3. Σήμερον -1ον Λυντσάρισμα
Στο τέλος του προγράμματος γίνεται κλήρωση. Οτυχερός πελάτης σκοτώνεται από τον
πιστολιέρο του μαγαζιού.
λεπτομέρεια : Το ποτό τουδεχρεώνεται.
4. Είσοδος για σήμερα Ελευθέρα.
5. Απαγορεύεται η είσοδος εις άπαντας αναγενηθέντας 21 του μηνός (εξαιρούνται οι οδοντόκρεμες)
6. Η έναρξη έγινε 21 Φλεβάρη.
7. Εκτόςπρογράμματος:
Ο Δράκουλαςκάνει κούνια μπέλλα.
8. Αχ. Πανυπέρης: Δράκουλας. Θάνατος: Δημ. Ζαφειρέλης
Κομφερασιέ: ΝικόλαΆσιμο (Ιταλός Σιούρντο).
9. Πωλούνται μπιμπερό. Ειδική Παραγγελία. (Amerikan General Strimoktik)
10. Η ιστορίατης ομελέτας: Είτε παίδες ραγιάδων.
Σκηνοθετιμένο τεστ βυθοσκοπήσεως του νευροαισθαντικού σας κατευθυνομένου καταπιεσμένου
μυαλού.
Μόνο βρίσιμο θέλετε. Έτσι φοβάστε. Έτσιαγαπάτε.
11. Ο Βασιλεύ απέθανε, Ζήτω το Γκρεκουτέξ.
12. Δε γίνονται δεκτοί παλαιστίνοι κομμάντος και τεφρώδη πτηνά. Εκτός εάν οπλοφορούν.
(Η τελευταία αυτή πρόταση ήταν σβησμένη με μια γραμμή)
13. Άνοδος με ασσανσέρ. Έξοδος από τις σκάλες
Διατους κουρασμένους ειδικό φορείο.
Αυτό είχε γραφτεί γιατί δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου ούτε ασσανσέρ)

14. Ο πελάτης έχει πάντα άδικο. Οικαλλιτέχνες είμαστε εμείς.
15. Τήρησε την 11η εντολή - μπορείς
Φύλαξε την 11η εντολή - μπορείς
Σύστησε την 11η εντολή - μπορείς
Πίστεψε στην 11η εντολη - μπορείς
Ξέχασετην 11η εντολή - μπορείς
16. ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ
Πληροφορία μετέδωσε η Βόϋτσε Ντέλε..
71


Βλέπε Τι.Βι. Κάνει καλό.

17. Ταέργατης εβδομάδος:
Δευτέρα : 2 έργα. Ο Δράκουλας και η νεροφίδα σε μιαν ερωτικήπανδαισία (Γκραντ γκινιολ)
Η ιστορία της ομελέτας (κωμωδία)
Τρίτη: Το ροχαλητό του Παπ. Αντ. Υπ. Υπ. Πρωθ. ΑΡΧΗ.ΕΠ.
Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΤΡΥΓΜΟΣ (σήριαλ)
Τετάρτη: Οομοφυλόφιλος κονδυλοφόροςτης κίτρινης κόμπρας του καράτε
Πρωταγωνιστεί ο ανηψιός του ΚάσιουςΚλαίη, Βρούτους Γελάκιος.
Πέμπτη: Ογύρος του θανάτου με τη μοτοσυκλέτα.

Πιλότος: Αχιλλέας Πανυπέρης. Θάνατος: Δημήτρης Ζαφειρέλλης.

Γύρος: Νικόλας Άσιμος

Παρασκευή: Θρησκευτικέςταινίες.

Η προφητεία τουΜωάμεθ. (Η αλήθεια για τα πετρέλαια)
ΟΠαπίαςΑυγουστίνος και ο Φαίδων Σιγίτσης.
ΕΚΤΑΤΟΣ ΣΥΜΠΡΑΞΙΣ. Ο μίμοςΤζιόρτζιο Παπαδόπ. μορφωθείς εις
Αβεσαλώμ.

Tάδε έφηΖαρατούστρας κατά τας γραφάς

(κανελόνια δεν προσφέρονται.)
Σάββατο ΑΡΓΕΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ Το έπος του Κοπάνου

Ο πρωτοποριακός μύθος της Κλεονίκης.

Στις 10 τοπρωίΛατέρνα μετοΒαρύμαγκα Σταύραγκα
(Όλα αυτά ήταν ανηρτημένα στην είσοδο της 11ης εντολής μέχρι της 12-3-74 αν θυμάμαι καλά).
Ήρθαν οι μπάτσοι και μας υποχρέωσαν νατακατεβάσουμε.

Οιεπιγραφές

6. Στην κεντρική είσοδο στο δρόμο.
5. Στο 2ο όροφοστην είσοδο της μπουάτ.
4. Στην κεντρική πόρτα κάτω.
15. Έξω από την είσοδο της ντισκοτέκ στον 1ο όροφο.
16. Στον πρώτο όροφο με μεγάλα γράμματα.
Όλες οι άλλες στην πρόσοψη.
Ο κοσμάκης μαζευόνταν έξω απ' το μαγαζί. Διάβαζε, συζητούσε -πέθαινε στα γέλια, την έβρισκε που λέμε, ώσπου
κάποιος συνήθως έλεγε -βρε το μαλάκα! και δεν έμπαιναν στο μαγαζί. Έτσιγινόταν συνήθως.
Συμπέρασμα: Ο ραγιάς θέλει να 'χει αυτός τον τελευταίο λόγο. Αλλά τονλέει πάντα λάθος. Δυστυχώς.
Οι Αστυνομικοί δεν έχουν χιούμορ.
Πάντως είναι χάνοι... Κάναν ένα μήνα ναπροσέξουν τις ταμπέλες και μάλισταστο τέλος είδαν μόνο εκείνη με τη
Βόϋτσε Ντέλε.

Στη μπουάτ 11η εντολή (γωνία ΑΔΡΙΑΝΟΥ &ΑΦΡΟΔΊΤΗΣ -ΠΛΑΚΑ) ακούγονται κάθε βράδυ τατραγούδια, οι
στίχοι, οι κραυγές, οι ψύθιροι, οι βρισιές και τα ευχαριστώ του Νικόλα Άσιμου. Δουλειάπολύπροχωρημένη και μεστή
που αν σ' αφήσει αδιάφοροθα σε υποψιαστώ για άσχετο. Τον βρήκαμε, τον ρωτήσαμε και μας είπε:

Δεν ισχυρίζομαι πως γράφω τραγούδια. Απλώς έχω κάνει διάφορα σχήματα μουσικοστιχουργικά. Κιθάραέμαθα στο
Πανεστήμιο, πιο πριν με κυνηγούσε η μάνε μου. Τη μουσική δεντη βλέπω σαν επάγγελμα.

Ξεκινήσαμε μικράπαιδιά μπήκαμεστο Πανεπιστήμιο. Βρήκαμε ταίδια πράμματα όπως και πριν. Δεν τα δεχτήκαμε
κι αναγκαστικά αποφασίσαμε γιαπράξη γενική. Έφτασε νακάνω λειψά το δημοσιογράφο, μετά το θεατρίνο, τελικά
βρίσκωπως αντί να κάνουμε τέχνη καταλήξαμε ναπροσπαθούμε ναδημιουργήσουμετιςσυνθήκες γιανακάνουμε
τέχνη.

Πέσαμε στιςσυμπληγάδες πέτρες των καταστάσεων προσπαθώντας νατις ξεπεράσουμε μπας και προσφέρουμε κάτι.
Τιναπροσφέρουμε; Συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Αργάκαταλαβαίνεις πωςόλος ο αγώνας για προσφοράείναι να βάλεις
κι εσύ το πετραδάκι σου και να κάνεις και τους άλλους, αν μπορείς -να βάλουν το δικό του, μπας κια ελαττωθούν αυτοί
που δεν "βγάζουντο φίδι απ' την τρύπα". Φυσικάπάντακουβαλάς μαζί σου και τις πεποιθήσεις σου για ανεξαρτησία
του ατόμου κλπ. Δεγίνεταιόμως τίποτα. Αντιστέκεσαικαι συνεχίζεις να ζειςαντιστεκόμενος... Πιστεύω όμωςπως
υπάρχει διέξοδοςκαι προσπαθώ νατο δείξω. τώρα δενείμαιαπλώς καουρασμένος, αλλά αισιόδοξος. Μόνο που χάνεις
την αίσθησητης προσωπικής ζωής. Δηλαδή, λες, ξεκινώ να μηνκάνω αυτό, αυτό κι αυτό. Παςανάποδα στους άλλους
κι αμέσως ο πρώτος κύκλος (το χωριό, το σπίτι, το σχολείο) σεαποβάλλει, έπεται η πόλη και πάει μεγαλώνοντας γιατί

72


όπως φαίνεται τους δημιουργείς προβλήματα. Αλλά όταν εκφράζεσαι γ΄νήσιακαι ντρόμπρα δεν τους φοβάσαι. Αυτό
προσπαθώ να πω και στους άλλους.

Όμως για να τα κάνεις όλ' αυτά πρέπει να μάθεις να αντέχεις στην πείνα και στην έλλειψη φίλων. Πρέπει να μάθεις
κι' όλα ταεπαγγέλματα.

Τώραγιατη δουλειά μουτούτη εδώ στην 11η εντολή θέλω ναδίνει την αίσθηση του θεάματος, του λόγουκαιτου
διαλόγου μεταξύ των μουσικώνπου είναιταυτόχρονακαι ηθοποιοί. Τους θέλω κοντάτον έναστον άλλο. Είμαι κόντρα
στην εμπορική εικόνα της μπουάτ μετα αρεστά τραγούδια και τη σειρά παρουσίασης.

Ταπαιδιά με τα οποία δουλεύω μαζί είναι:

*Aντιγράφω απ' το περιοδικό Διάλειμμα (εκδότης Χρηστάκης) που κυκλοφόρησε το δεύτερο
15θήμερο Απρίλη '74.

Βέβαια αν θυμάμαι καλάώσπου νακυκλοφορήσειτοπεριοδικότο μαγαζί μας τόχαν κλείσει.
Στην είσοδο υπήρχε τότε μια ταμπέλα που έγραφε
"Απαγορεύεται η είσοδος εις άπαντας
αναγεννηθέντας 21 του μηνός

ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΟΔΟΝΤΟΚΡΕΜΕΣ".
Εκείείχαπάει αφού με φώναξε ο Γκαϊφύλιαςκαιοτίτλος του μαγαζιού πρέπει ναήταν τουΓκαϊφύλια. Αλλά ενώ
πήγαμε κάτι νακάνουμε μαζί άνοιξε η τύχη τουΓκαϊφύλιαξαφνικά, συνιαρίστηκε και πήγε νατραγουδήση στο μαγαζί
που ήταν ο Ξυλούρης και η Κωχ.

Και συνέχιζα εγώ μονάχος. Κρίμα γιατί από τότε ο Γκαϊφύλιας ξεπλύθηκε και φαγώθηκε απ' τους μηχανισμούς. Του
'δώσαν μεροκάματο αλλά τον θάψαν φυσικά, γιατί τους ήτανε αγκάθι, και έσπασε κιαυτός από την πιάτσα. Κρίμα γιατί
αν ήταν διαφορετικά πολλά θα κάναμε μαζί. Δεν έχω συναντήσει μέχρι τώραάλλον νάχει τη δύναμη του τότε
Γκαϊφύλια. Ίσως ο Πουλικάκος, αλλά δεν τον ξέρω από κοντά.

Πριν με φωνάζει ο Θανάσης είχε κλείσει την Πρωτοχρονιά η "5η εποχή" όπουεμφανιζόμουν: "Ο ΝικόλαςΆσιμος
καιτα 411,5 ελληνικά κιλάτου". Κι ήτανε μαζί και ο Πάνος ο Τζαβέλλας, κι' είχα πατήσει πόδι τότε για να είναι κι' ο
Τζαβέλας, ο μαγαζάτορας φοβόταν.

Αλλάδεν τα πήγαμε καλά γιατί αυτός έλεγε πως είμαι "Ανάρχακαι συντήρηση" και πωςαναπαράγω την
μπουρζουαζία με το νάχω μαζί μου τους μαλλιάδες, τους ροκάκηδες και Αμερικανάκηδες. Ενώ αυτός ήταν βέρος
Αντάρτης και στην ορχήστρα του κουβάλαγε μπουζούκια.

Μόνο που βρισκόταν κανένας φωτογράφος φρόντιζε να κάθεται έτσι ώστε το ξύλινο του το ποδάρι ναν μπροστάμπροστά
και να φαίνεται καλά. Αυτά για τότε.

*********

Διαπιστώνω ότι η νοοτροπία των οργάνων της τάξεως δεν άλλαξε καθόλου. Δε θέλω να τους θίξω, αλλά η τακτική που
εφαρμόσαν δεν είναι καθόλου κολακευτική. Σ' αφήνουνε δυο μήνες να ετοιμάζεσαι, ναξανοιχτείς, ναχύσεις ιδρώτα, να
κάνεις έξοδα και ξαφνικά έτσι χωρίς προειδοποίηση σουδίνουν μια και σου κόβουν οριστικά το βήχα.

Καταγγέλω τη σύλληψή του επιχειρηματία Γ. Σπυράκη από τον ίδιο το διοικητή του Β' τμήματος κ. Ρίζοκατά την
ώρατης παράστασης και ανάμεσα στο κοινό. Με θίγει προσωπικά. Δε μπορεί νααντιμετωπίζεται ο καθένας απότον
έχοντα κάποια θέση σα σκουλήκι.

Καταγγέλω το περιστατικό εν όψει της δίκης του Γ. Σπυράκηπου ορίστηκε στις 18 Αυγούστου, δηλώνοντας ότι ο
ίδιος είναι ανεύθυνος και ότι εγώ τον ανάγκασα αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη να λειτουργήσει το μαγαζί.

Μετά την επίκλησή μου στον αξιωματικό υπηρεσίας να στείλει χωροφύλακες ναδιαλύσουν το συγκεντρωμένο κοινό
διότιδεν είμαισεθέση να το καταφέρω εγώ, και την μη ανταπόκρισή του, πήρα την ευθύνη και πραγματοποίησα την
παράσταση αναγκάζοντας τον επιχειρηματία να δεχτεί με την απειλή ότι θα του κάνω μήνυση απαιτώντας τις αμοιβές
του καλοκαιριού για όλουςτους μουσικούς.

Αναλαμβάνω την ευθύνη των εκδηλώσεών μου. Είμαι έτοιμοςναυποστώ τιςσυνέπειες κάνοντας την ευχή ότιθα
πάψουν οι διακρίσεις έναντι αυτών που τα φυσάνεκαι αυτών που τους φυσάνε.
Θέτωστη διάθεση παντός ενδιαφερομένου τα στοιχεία της ταυτότητας μου.

Νικόλας Άσιμος

Υ.Γ. Πιθανή διακολογία δημοσιογράφωνγιατη μη δημοσίευσητης επιστολήςότιθέλουν να με προστατέψουν δεν τη
δέχομαι. Είμαι σε θέση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μόνος μου.

* Απόσπασμαεπιστολής πουστάλθηκε τον Αύγουστο του '74 στιε εφημερίδεςκαι δεδημοσιεύτηκε.
Πριν λίγες μέρεςείχεδημοσιευτεί καταγγελία γιατην επέμβαση των οργάνωντης τάξεως για τη ματαίωση της
πρεμιέρας στοκέντρο "Χνάρι", τα περιστατικά, πως στο τέλος ηπρεμιέραπραγματοποιήθηκε δια τηςβοής του κόσμου
καιδήλωσή μου, πωςπαρά τηναπαγόρεψηθα συνεχίσουμετιςπαραστάσεις. "ΕφημερίδαΑθηναϊκή".
73


Αλλάη "Αθηναϊκή" μόλις εκείνες τις μέρες κυκλοφορούσε και μες στη φούρια δεν είχε προλάβει να εγκαταστήσει
εσωτερικό μηχανισμό καταστολής και λογοκρισίας των ειδήσεων. Γι' αυτό και ήταν η μόνη, αλλά μονάχα για μια φορά.
Παρ' όλο ότι συνήθως οι επιστολές που στέλνονταν ήταν γραμμένες διπλωματικά και όχι στο κατ' ευθείαν.

Και παρ' όλο που σε πολλά τέτοια επεισόδια παρίσταντο σαν αυτόπτες και δημοσιογράφοι..

**********

Σας πληροφορούμε ότι μια ομάδα νέων (μουσικώνκυρίσως) ιδρύσαμε αυτές τις μέρες το "Μουσικό Θέατρο φτώχειας".

Θα παρουσιάσουμε στην αίθουσα που κλείσαμε στην Πλάκατην Μουσικοκινητικήφαντασμαγορία του Νικόλατου
Άσιμου.
"Τραγούδιααχνά και αχαμνά και οι ρωμιοκλαίουσες κυράδες."
Ζητάμε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν για το κέφι τους και όχι για την τσέπη τους, κυρίως, μίμους, μουσικούς
πνευστών, ηθοποιούς οραματικών, κλόουν και σιδεράδες, καθώς διάφορες φωνές, χορεύτριες και χορευτές, ερασιτέχνες
εφευρέτες, γιατί και όχι κι ευεργέτες.

Θα τους δεχτούμε στο στέκι μας στην Πλάκασήμερα, αύριο και μεθαύριο. Μνησικλέους 15, 1ος όροφος τηλ.
3230727-8-12 μ.μ.
Κάθεγνώμη σχετικά με τον τρόπο παρουσίασης της δουλειάς μας είναι προς το παρόν συζητήσιμη.

ΜΟΥΣΙΚΌ ΘΕΑΤΡΟ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

*Ετούτο δόθηκε στις εφημερίδεςγιανα μπει σαν αγγελία. Απλήρωτηβέβαια. Τελικά μπήκε στα "Νέα" και στους
"Ωτοβλεψίες" με κάποια σχόλια περί γραφικότητας του κειμένου. Αυτό θα πει να σεβλέπουν γραφικό προόσωπο.
Τουλάχιστο τη βγάζεις επιβιώνοντας.

Χωρίςπολλά και τρανταχτά
Και όλως ανεπίσημααρχίζουμε πιανίσιμα
Στο "Χνάρι" Γκούρα 2 στηνΠλάκα κάθε βράδυ
Το Σάββατο το προσεχές, το λέμε με καμάρι

Ο Νικόλας Άσιμος παρουσιάζει τη δουλειά του

Τραγούδια αχνά και αχαμνά και οι ρωμηοκλαίουσες κυράδες

Μουσικοκινητική φαντασμαγορία με προεκτάσεις και αιχμές και

(υπονοούμενα χαζά)
Μετά πολλών δυσκολιών συνεπειών και συνθηκών
απωλειών και άλλων...
αναβολών της έναρξης στρατεύσεων και αλλαγών
Αρχίζουμε το Σάββατο με σηκωτό τον κράββατο.
Το Γοργόν και πέρα βρέχει
Κι ο Ντιντής στο Χνάρι τρέχει.

Η ορχήστρα μας:

Πιάνο: Θωμάς Σλιώμης, Κρουστά: Αντρέας Μουζακίτης, Κιθάρες: Χρίστος Αρβανιτάκης, Βασίλης Σπυρόπουλος,
Μπάσο, Κοντραμπάσο: Αχ. Πανυπέρης, Βιολί: Κ. Ευγένης
Tραγουδά ο Δημ. Φινινής.
Με δικά τους τραγούδια ο Κώστας Ευγένης και ο Αχιλλέας Πανυπέρης.
Οι Σπύρος-Λήδα προγραμμάτισαν καλοκαιριάτικες εμφανίσεις με όλατους ταγνωστά κι άγνωστα τραγούδια που θα
πραγματοποιηθούν ευθύς μόλις αποστρατευθή ο ΣπύροςΒλασσόπουλος.

Στο χορό της Μοίρας η διεθνούς φήμης τσιγγάνα

Στελέν Πατάκο

Μη μας ξεχνάτε και ελάτε
Μας κούρασε τ' αμάχι και μείναμε μονάχοι

Των φοιτητών αστών σαράντα (40)
Και των αστών-αστών ογδόντα (80)
Των υπολοίπων δωρεάν

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Μπουάτ "το Χνάρι" Γκούρα 2 - ΠΛΑΚΑ τηλ. 32.23.282
Δίπλα στην Αγία Αικατερίνη.

Ονομάσαμε το μαγαζί μας "Ζωντανό καφενείο".
Θαπροτιμούσαμενατο λέγαμε "Πολιτικό καμπαρέ". Δενξέρουμεόμως αν είμαστε σε θέση να λειτουργήσουμε σαν
καθαρά πολιτικό καλλιτεχνικό στέκι. Δεν έχουμε ούτε τα μέσα που μας χρειάζονται γι' αυτή τη δουλειά, ούτε την
ολοκληρωμένη εμπειρίατης, ούτετην απεριόριστη την αντοχή, ούτε στον τόπο μας επικρατούν κατάλληλες συνθήκες.
Ξέρουμε πως μπορούμε ναυπάρξουμε μόνο όταν λειτουργήσουμε σαν σταθερή ομάδαεργασίας πολιτικά και
κοινωνιολογικά εκπαιδευμένη.

Πέρνοντας σαδεδομένο ότιητέχνηστην Ελλάδα λόγν των φραγμών τουσυστήματος, αλλά και της σύγχυσης, της
ανεμελιάς, της ανευθυνότητας, της ανεντιμότητας, του κέρδους και της αναποφασιστικότητας των φορέων της, δε
βρήκε ούτε στο ελάχιστο το δρόμοτης. Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα και στη ως ένα βαθμό χρησιμότητα της
επαναστατικοποιημένης τέχνης.

Τασσόμενοι φύσει και θέσει ενάντια στην πολιτική της συσκότησης και της τύφλωσης. Ενάντια στη γραμμή των
μέσων μαζικής επικοινωνίας νακρατήσουν τον πληθυσμόσ' ένα κενό αποβλάκωσης και νάρκης.
Διαπιστώνοντας ότι μας έχουν δέσει τα χέρια.
Έχονταςτηνανάγκη ναπούμε. Να δείξουμε και νακαταδείξουμε. Να ξεσκεπάσουμε. Να αναλύσουμε. Να κρίνουμε
και να επικρίνουμε. Ναψάξουμε ναβρούμε τα αίτια και τη συνάφεια των γεγονότων που μας σημαδεύουν και μας
εξαρτούν ενώ μας αποκρύπτονται.

Ξέροντας πως η ευθύνη για ταδεινά δε βαρύνει μόνοτους εκάστοτε φορείς ενός συστήματος, αλλάτοίδιο κατά
πρώτο λόγο το σύστημα που τους εξαρτά, τους σπρώχνει και τους αναγκάζει και ότιπολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης
πέφτει και στις μάζες που δέχονται την καταπίεση αγόγγυστα.

Έχοντας την ανάγκη για επικοινωνία κι επαφή.
Γιανα φτάσουμε ναβγούμε στο δρόμο, να μπούμε στα εργοστάσια, τα σχολεία, τα γήπεδα, τις αίθουσες
συγκεντρώσεων.
Ξέροντας τους κινδύνουν μιας δημόσιας διαμαρτυρίας κόντρα στην επίσημη λογοκρισία και τηλαϊκή νοοτροπία.
Ξέρονταςτις ατέλειες, τις διαφορές μεταξύ μαςκαι την μη σε ίσο βαθμό απόφαση και κοινονικοπολιτική εμπειρία.

Σταθμίζοντας ταυπέρκαι τακατά.
Ξεκινήσαμε το καφενείο μας χωρίςναπληρείόλεςτις απαραίτητες προϋποθέσεις.
Γιαένα όσο το δυνατό συστηματικό από σκηνής ξεσκέπασμα της σκοπιμότητας.
Για μια συνεχή μεταβολή και ανανέωση της παράστασης του έργου μας.
Για μια συνεχή από σκηνής ενημέρωση και πληροφορία.
Γιανα πετύχουμε να' μαστε πάντα μέσαστην επικαιρότητα, αλλά και μέσα στα καθημερινά προβλήματά μας.
Γιανα γνωριστούμε σιγά-σιγά ο ένας με τον άλλο μαθαίνοντας ο ένας απ' τον άλλο.
Γιανα πετύχουμε την άμεση επαφή.
Βοηθήστε μας και σεις. Να καλύψουμε τακενά στην πληροφόρησή μας. Να οργανώσουμε το επυτελείο μας που θα
μας τροφοδοτεί με κείμενα, ειδήσεις, θέματα, ντοκουμέντα απαραίτητα για τη δουλειά μας, για το θέατρο εφημερίδα.
Πεςτε τις διαφωνίεςσας ανοιχτάκαι χτυπείστε μας στα ίσια.
Μόνο έτσι θακαταφέρουμε να λειτουργήσουμε σαν πραγματικό "Πολιτικόκαμπαρέ" και να πετύχουμε μέρος των
στόχων μας.

Μουσικό θέρετρο φτώχειας.
Νοέμβρης 74

**********

Γιαόλα αυτά το Μουσικό Θέατρο φτώχειας δεσαςεύχεται χρόνια πολλά για τον καινούργιο χρόνο, αλλά κουράγιο κι'
αντοχή ν' αντέξουμε στο χρόνο.
Γιατί το ξέρουμε πως έχουμε πάρα πολλή δουλειά.
Η περίοδος της πατάτας πέρασε.
Γιανα φτάσουμεόμως αίσια στην εποχή του λωτού πρέπει αναγκαστικά να περάσουμε και την περίοδο της ντομάτας.
Πάρτεόλοι μια ντομάτα και χτυπάτε. Μη σας φοβίσουν ταηχηρά ονόματα. Μόνον έτσι θα σας σεβαστούν.

Ευτεχνές και συνειδητόν τον Νέον έτος

75


Για την αντιγραφή
Μουσικό Θέατρο φτώχειας

* Το τέλος της προκήρυξης του διαλυμένου πια (μου θε φτω) και της μπάντας της πρωτοχρονιάς που δε βγήκε τελικά
στους δρόμους λόγω βροχής. Τελευταία απόπειρα να κρατήσω την ομάδα και το χώρο. Ίσως να πετύχαινε αν δεν
έβρεχε. Αλλά δε φταίει ηβροχή.
Πριν την έναρξη

Όλατα μέλητου θάσου βρίσκονται μισήώρα πριν μέσαστην αίθουσα. Τους απασχολεί όλουςη δουλειάτους, ο χώρος
τους, ο ρόλος τους, οι στόχοι τους. Στο κοινό που μπαίνει σιγά σιγά δίνουν σημασία ανάλογη ο καθένας με το
χαρακτήρα τουκαι την απασχόλησή του.
Κάποιοςκαρφώνει ένα καρφί.
Κάποιοςδοκιμάζει ένα προβολέα.
Κάποιοςκουρδίζει την κιθάρα του.
Σιγάσιγά όλοι (ο καθένας με τον τρόπο του) πληροφορούν τον κόσμο για το τιακριβώς θα του παρουσιάσουν και ποιοι
είναι οι στόχοι τους. Άλλοι ντελαλώντας, άλλοι κάνοντας πνεύμα, άλλοι δημιουργώντας πηγάδι και συζητώντας ή
λέγοντας ανέκδοτα. Στο παράθυρο ένας κράχτης με μια κάσκα κι ένα σημαιάκι φωνάζει για έναν παράξενο και
θαυμαστό κόσμο των ζώων.
Άλλοςβρίσκεται στη σκάλακαι παίζοντας ένα γιο-γιο υποδέχεται το κοινό. "Θέλετε να μάθαιτε τιθα σας
παρουσιάσουμε; Σε καμμιά περίπτωση δεν έχουμε σκοπό μας νασας διασκεδάσουμε. Εδώ διασκεδάζουμε μόνο τους
εαυτούς μας."
Το κάρφωμα συνεχίζεται.
Δυό τρεις , με τις κιθάρες τους σιγομουρμουρίζουν τατραγούδια τους στις διάφορες γωνιές.
Το κάρφωμα σταμάτησε. Σκοτάδι.
Ένας προβολές στο κέντρο της σκηνής.
Μια κοπέλλα περνά αργά απ' τη σκηνή και σιγομουρμουρίζει.
Τραγουδίστρια: Πινακωτή πινακωτή ή

Έλα απ' το άλλο μου τ' αυτί ή
Μηχανοκίνητη εποχή
κι ο Μπερνολτμπί, μ' ένα κουβί,
Μας περιμένει.

Φώτα-τύμπανα, φλας, θόρυβος, χειροκροτήματα. Η ορχήστρα με στρατιωτικό βήμα πιάνει ταπόστα της. Ησυχία...
φυσαρμόνικα.

Σιωπητηρίου εμβατήριον

Καλέ στρατιώτηζήσε γιατην τιμή
ζήσε καλέ στρατιώτη ζήσε γιατη ζωή
ζήσε να πας στον πόλεμο ζήσε για την πατρίδα.
Ζήσε να πας στο θάνατο για την ελευθερία για μας
ζήσε για μας καλέ στρατιώτη. Ζήσε για την Ελλάδα μας.
Ζήσε για τα καλά παιδάκιαπου πίνουνε το γάλα μας
Ζήσε για την πατρίδα σου. Ζήσε για τους ανθρώπους
καλέ στρατιώτη ζήσε για την τιμή.

Μια γόμενα φρου φρου, καλέ στρατιώτη ζήσε για την τιμή
Η ίδια κι άλλη μια κολού. Ζήσε για μας καλέ στρατιώτη

Ζήσε για την πατρίδα σου
εσύ 'σαι τ' άνθος της ψυχής μου
κι εγώ η νεροφίδα σου

Μουσική, παρέλαση, χαιρετούρες (κάποια κουνάει μια ελληνική σημαία)

Α. -Έζησες επέζησες και επιζείς ακμαίος
και εύχομαι ολόψυχαναείμαι ο τελευταίος
που σεγνωρίζω απ' την καλή.
Θ. (ζοχαδιασμένος συνεχίζει) -την όψη τησπουδαία.

76


Με ντρουμ ντρουμ ντρουμ και τραχανά και πίνω τον καφέ μου

πάνω απ' τ' άσπρα χώματα για να μετρώ ταπτώματα
Α. -Καλά τι σχέση έχει αυτό;
Θ. -Τη σχέσητης μοιραίας της στέκας του μπιλιάρδου με τις πολλές τις μπάλλες.

Τις βάζουν όλες στη σειράκαι μπαμ με ένα κτύπο ταρακουνάν το σύμπαν.
Α. -Μην εννοείς αυτό που λεν το μύθο της Κορέας.
Θ. -Δεν εννοώ όπως τον λεν το μύθο της Κορέας.

Εννοώ απλά και σταράτα πως μιαγριά οχιά μας βουκεντρά κατά μήκους και
πλάτους της γης, ανέμων και υδάτων, άνωθενκάτωθεν και επιπλαγίως. (ο πιανίστας
φανερά τσατισμένος"

Πιανίστας -Κιεγώ κάθομαι και παίζω πιάνο.

Μπαίνει μια υπηρέτρια.
Υ. -Καλέ κύριε καλέ κύριε
Α. -Μπαρτνόν δεν άκουσα καλά
Υ. -Καλέ κύριε, καλέ κύριε σας ζητούν στο τηλέφωνο.
Α. -Στο τηλέφωνο. Εμένα; Δεν είμαι εδώ.
Υ. -Ναι εσάς. Λένε πως είναι υπεραστικό. Όχιυπεραπόρρητον, υπερεσιακόν απ' την Υπηρεσίαν

Έψιλον Άλφα Ασφαλεί... Για την ασφάλειάσας.
Α. -Για την ασφάλειά μας! Νάτα μας, άρχισαν ξανά.
Υ. -Ελάτε γρήγορα σας περιμένουν στην εξώπορτα.
Α. -Όχι κοπέλα μου όχι, εγώ ήρθα εδώ να κάνω παράστση. (Καλέ κύριε!) Καιθακάνω παράσταση.

Δεν έχω καμμιά δουλειά σε καμμιάεξώπορτα. Φύγε κακό πετεινό.
Υ. -Καλέ κύριε, καλέκύριε.

Α. (προχωρεί δυο βήματα μπροστά.)

-Καλήν εσπέρα σας
πώς πήγεη μέρασας;
Υ.-(Καλέκύριε) και η μητέρα σας.... (Σταματά)
Α. -Χαίρεταικύριοι. Μεπεριμένουν στην εξώπορτα, και όπως καταλαβαίνετε πρέπει ναπάω

εξώπορτα. (φεύγει)

ΟΦ. Τραγουδά.
Δυόπόρτες έχειη ζωή / άνοιξα μιακαι μπήκα / είπαναπάω αριστερά / μα μεστριμώξαν στη γωνιά / κι ' από την άλλη
μπήκα.
Μαέστρος. -Μουσική, μουσική. Παίξτε μουσική. Αυτός εδώ ενδίδει. Μουσική, μουσικήπαίξτε μουσική. (παίζουν τη
μελωδίατου εξερευνητή μιαφορά -στοπ.)
(Ο ήη ηθοποιόςτρεχάτα)
Καλήνεσπερν σας πώς πήγε η μέρα σας.
και η μητέρα σας κι' αυτή καλά
Απόψε που 'ρθατε βάσανα πούχετε
ξεπροβοδίτε τα να παν μακρυά.
και μπέστε φίλοι μας στο τρεχαντήρι μας
με τις αλήθειες μας κι' άλλαπολλά
κι αν ίσως μάθετε κάτι πως πάθαμε
μη μας ξεσυνερίζεστε μάθαμε πια
(παίζουν ολόκληρο τον εξερευνητή)

επιστρέφει ο Α απαθής και τραγουδά
κάποιος με μια κάσκα κυνηγά να πιάσει ταθηρία ανάμεσα στον κόσμο. Στο τέλος τον κουβαλά ο Φ. (Με ένα κόκαλο
στο μέτωπο) και μ' ένα μεγάλο κοντάρι τον ανακατεύει σε μιαν υποτιθέμενηκατσαρόλα.
Α. -Στην Αφρική μες το απέραντο και απροσπέλαστο παρθένο δάσος βγήκε μονάχος εξερευνητής

με το ντουφέκι του είχε το θράσος
Εξερευνητά μη σταματάς. Πάντοτε στο τέρμα νακοιτάς
Εξερευνητά είσαι τρελός γιατί θα αποθάνης νεαρός.
.......................
(Στο τέλος οιηθοποιοί παρασταίνουν τους αρτίστες των Αμερικάνικων καμπαρέκαιτου Καν-Καν (χορογραφία).
Ν. -Κυρίες δεσποινίδες και κύριοι. Λέϊντις εν Τζέντλεμεν.

Άρχεται το πρόγραμμα.
Α. -Χειροκροτήστε φίλοι μας όλοι μαζί για ναγιορτάσουμε αυτή τηντελετή.
(χειροκροτήματα, ξεφωνητά, σημαιάκια)
Παρουσιαστήςσοβαρός:

77


Ν. -Καλή εσπέρας σας, καλώς ορίσατε, καλώς μας βρήκατε. Ελπίζω να κάθεστε καλά, νανιώθετε όμορφα, ευχάριστα
ζεστά. Έστωκαι χωρίς τραπεζομάντηλα. Ελπίζω ότι ελπίζετε πως ελπίζετε ότι θα σας κάνουμε ναφύγετε
ικανοποιημένοι από το καφενείο μας. Ήρθατε εδώ με την ελπίδα πως δε θαπληρώσετε τα λεφτά σας τζάμπα. Πως δε
θα βγήτε μουτρωμένοι κατσούφηδεςή ντροπαλοί, για το λάθοςσας που ήρθατε, που ήρθατε και μας βρήκατε, που σας
είδαμε που μας είδατε.

Όπως βλέπετε ενδιαφερόμαστε για σας, ρωτάμε για σας, και χαιρόμαστε όταν και σεις ενδιαφέρεστεγια μας και
ρωτάτε για μας.

Με μια διαφορά! Αποφασίσαμε να μην είμαστε εμείς γιασας καθόλου ευγενείς. Επαναλαμβάνω γ σας εμείς καθόλου
ευγενείς. Απεναντίας σεις σε μας, εκ των πραγμάτων, σεις σ' εμάς παρέχετε ολόκληρη την ευγένειά σας. Υποχρεούσθε
να είστε ευγενείς. Υποχρεούσθε σεις και όχι εμείς. Γιατί εσείς είσαστε ο κόσμος. Διότι εσείς είσαστε κοινό. Τοκοινό
δεν έχει δική του έκφραση. Το κοινό δεν αντιδρά. Το κοινό ακούει. Ακούεικι' αντιλαμβάνεται ότικαι όπως του λένε
από σκηνής. Ουδέποτε το κοινό αντέδρασε. Ουδέποτε υπήρξε κοινό ζων ουδέποτε ξεχείλησε ουδέποτε ξεσπάθωσε
ουδέποτε πολέμησε τις αηδίες. Ουδέποτε έλαβε θέση μαχητική. Το κοινό εις ολόκληρον την επίσημον και ανεπίσημον
ελληνικήν ιστορίαν έφαγε το φαγάκι του μέχρι το τέλος έτσι και όπως τουτο 'δωσαν.

Διότιτο κοινό έμαθε να βολεύεται. Έμαθε νακουφεύεται. Ποτέ καιπουθενάεπί της γης δεν ανέβηκε θεατρικό έργο
με τίτλο "το θέμα είναι να τη βρω". Ποτέκαι πουθενά κοινό δε διασκέδασε τόσον εντυπωσιακώς ηλίθια με τα άπλυτα
της οποιασδήποτε Δέσποινας. Δε μπορείτε να μαζέψετε ταπαρτάλια σας κύριοι. Σας λυπάμαι. Σας λυπάμαι και σας
μέμφομαι. Καισας ερωτώ. Για ποιο λόγονακάνουμε εδώ εμείς σήμεραπαράσταση. Τι εξυπηρετεί μια παράσταση, τι
θα μπορούσε ναπράξη μια παράσταση για νασας βγάλη από την απραξία.

Μας φέρνετε σε φοβερό δίλημα κύριοι. Η κατάσταση σας είναι τραγική. Δεν αξίζετε φράγκο. Δεν αξίζετετους
κόπους και τους μόχθους που κάναμε για σας. Είναι φοβερή διαπίστωση αυτή για μας. Οι προσπάθειές μας είναι εκ
των προτέρων καταδικασμένες ναπέφτουν στο κενό. Είσαστε ανεύθυνοι κύριοι, είσαστε αναίσχυντοι είσαστε οι
βασανιστές μας. Είσαστε βλάκες και ηλίθιοι, κούφια δοχεία, ασκιά φουσκωμένα, κατουρημένεςποδιές. Στις φλέβες
σας ρε δεν τρέχει αίμα. Στις φλέβες σας τρέχει ντοματοπελτές, και δη αμερικάνικος ντοματοπελτές και ρώσικος
ντοματοπελτές και γιαπωνέζικος και κινέζικος ντοματοπελτές...

Έχετε την εντύπωση ότι κάνετε τον καμπόσο. Έχετε την εντύπωση ότι προσπαθείτε να αντιδράσετε. Είσαστε σάπιοι.
Έτσι μου 'ρχετε νασας ρίξωκοκινοπίπερο στη γλώσσα. Έχετε πάθει ανοσία. Φτου σας.

Απόψε έχασα και την τελευταία μουελπίδα. Την τελευταία μου ελπίδα τ' ακούτε. Κάθομαι εδώ και σας μιλώ με
στυλ ιεροκήρυκα και δεβρέθηκε ούτε ένας να με πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Μάθατε να σας βρίζουν, μάθατε να σας
κολακεύουν μάθατε να σας μαλώνουν, μάθατε να έχετε πειθαρχία σ' αυτόν που μιλά. Ανάθεμαστους παπάδες σας,
νταβάδεςσας, κυβερνητάδες σας και λοχαγούς σας. Ανάθεμα ταήθη σας, τις πίστες σας, τα πάθη σας. Ανάθεμα στους
συζύγους, διευθυντάδες σας και δασκάλους σας. Ανάθεμα στηνπολυκατοικία σας, το ψυγείο σας, τ' αυτοκίνητο και την
τιβί σας.
Ανάθεμα σας βρωμομούρηδες.
Όχικύριοι, κανείς σας δεμπορεί να με κατηγορήσει πως παίζω το παιχνίδι μου υποτιμώντας τον Έλληνα. Το γνωστό
παιχνίδι που χρησιμοποιούνε όλοι για ν' ανέβουνε εύκολα.
Δεν έχετε ούτετο δικαίωμανα με πήτε τρελλό.
Δεν μπορείτενααποδράσετε κύριοι. Έχετεπαραδεχτεί πωςείσαστε κοινό, πως είσαστε κενό, πως είσαστε όμορφη
μάζα. Έτσι μούρχεται να σας δώσω μια πιπίλα στον καθένα.
Σας έβρισα, σας έφτυσα, σας είπα ηλίθιους. Και δεν κουνήθηκε κανείς. Δεχτήκατε αγόγγυστα τους αφορισμούς μου
σαν το γάϊδαρο μετο καμπτσίκι. Όχι κύριοι είσαστε άξιοι της τύχης σας. Δεν τόχω σκοπό για σαρανταπέντε γάϊδαρους
με κέρατα παχιά να κουραστώ ούτε λεπτό περισσότερο.
Πληρώστε το ποτό σας και πηγαίνετε. Πηγαίνετε στα σπίτια σας κι' αφήστε μας στη ησυχία μας. Δεν θα κάνουμε
παράσταση απόψε. Πληρώστε το ποτό σας και πηγαίνετε. (οι σερβιτόροι αρχίζουν να μαζεύουνε λεφτά απ' τον κόσμο)

-Μπρος μαζέψτε τα μικρόφωνα
Όλοι. -Μα;;;;
Ν. -Δεν έχει μα και ξε μα. Μαζέψτε τα μικρόφωνα είπα!!!
Ένας -Άκουσενα δης φίλε, σ' αυτούς εκεί μπορείς ναλες ότιθέλεις, αλλά σε μας εδώ, ναλείπειτο
βύσινο.
Ν. -τι είπατε;
Ένας -Αυτόπου άκουσες και μάζεψε τη γλώσσα σου αν θέλης το καλό σου.
Ν. -Ε όχι αυτό είναι αίσχος. Αυτό είναι ανταρσία. Αυτό είναι πραξικόπημα αναρχικών (στο κοινό)

-εσείς εκεί κάτω βοηθάτε ρε. Αυτοίεδώ αν φάνε εμένα θα φάνεκαι σας. Βοηθάτε ρε. Γαϊδούρια
είσασταν, γαϊδούρια θα μείνετε. Ακόμα κι' οι γάϊδαροι βρε καταλαβαίνουν το συμφέρον τους.
Εσείς ούτε το συμφέρον σας δενκαταλαβαίνετε;
Άλλος -Και βέβαια αγαπητέ μουδενκαταλαβαίνουν τοσυμφέροντους. Του γαϊδάρου το συμφέρον

είναι μαζίσου. Πάψαμεπια να έχουμετουγαϊδάρου το συμφέρο. Δεν αγωνιζόμαστε για

ελαφρότερο σαμάρι. Δε θέλουμε καθόλου τοσαμάρι. Δεν μας χρειάζεται. Το πετάμε. Και

ξέρουμε για τον τρόπο.

Όλοι -Δε θέλουμε μεταρυθμίσεις
Ν. -Αδύνατον! δεν υπάρχει τρόπος.

78


κάποια μεέναφιρμάνι

-Ηκεντρική επιτροπήτου μουσικού θεάτρου φτώχειας μετάτη γενικήσυνέλευσι των μελών της ανακοινεί ότι. Ύστερα
από τις διαπιστωμένες και επανειλημένες ενέργιες του θιασάρχη μας ναεπιβάλληπροσωπική γραμμή, τις
πραξικοπηματικές του ενέργειες, τα επανειλημέναολισθήματα, τις απάτες, την κακή διαχείρησητων εισπράξεων, την
προσωπικήν εκμετάλλευσητης δουλειάς μας, την σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα μοιρασιά των κερδών, έτσι
ώστε να έχη αυτός την μερίδα του λέοντος κι' μεις της γουστερίτσας. Αποφασίσαμε ότι αυτός δεν μας είναι αναγκαίος
και τον πετάμε καθαιρώντας τον από γενικό δερβέναγα και διώχνοντάς τον από το θίασό μας που κρίναμε ότιείναι
δικός μας και όχι δικός του, διότιεμείς στο σύνολό μας καταλάβαμε έργο για τη δημιουργία του αντιστρόφως ανάλογο
με αυτόν τον ένα, των αποδοχών του και των αποδοχών μας. Αυτοδικαίως οθίασοςανήκει σε μας εδώ και τρία χρόνια
και καλούμε αυτόν ναπάρη το καπέλο του και να αποχωρήσει ησύχως τώρα αμέσως.
Ν. -Με με διώχνετεαπό το θίασό μου;
Ένας -Δεν είναι θίασός σου είναι θίασός μας.
Ν. -Καλά και θα τραγουδήσετε χωρίς εμένα;
Άλλος -και βέβαια. Σάμπως θαρείς πως δε μπορούμε. Πάμε παιδιά.
( Ο Ν φεύγει σιγά σιγά ενώ αρχίζει το τραγούδι του ξενητεμένου).
Α. -Και δε μου λες τώρα πούφυγε δε θα ξανάρξη
Β. -Πήρε το ντέφι μαζί του
Α. -το πήρε
Β. -τότε θα ξανάρθη σίγουρα
Α. -πως
Β. -Μόλις πούμε εκείνο τοπαρανοϊκό τουτραγούδι με τον κούρο και την κόρη θα ρθεί ναπαίξει στο
φινάλε.
Κάποιος -Αδύνατο, αυτό δεν το παίζω
Β. -Δε μου λες, τον θέλουμε ή δεν τον θέλουμε;
Γ. -κατάβάθος τον θέλουμε.
Β. -Στα ψέματα δεν τον διώξαμε, έτσι για νακάνουμε παράσταση.
Γ. -Ναι στα ψέματα
Β. -Ε λοιπόν στα ψέματα έτσι για να κάνουμε παράσταση ας τοπαίξουμε. Γίνεται.

(κάποιος δίνει σήμα)

-Ο Κούροςκαι Κόρη
(ο Παρουσιαστής μπαίνει ορμητικός στο φινάλε)
και συνεχίζεται..............................
με τραγούδια και σκετς, σποτάκια,

κείμενα και άλλα.

* Δώσαμε μόνο τρεις παραστάσεις πειραματικές. 29, 30 Νοέμβρη '74. Είχαμε συμφωνήσει νακάνουμε έναρξη μετά το
δημοψήφισμαγια το Βασιλιάτο Δεκέμβρη νομίζω. Έλαόμωςπου αυτές οι παραστάσεις άρκεσαν για νάρθουμε στα
χέρια. Πρώτος αποχώρησε ο πιανίστας. Το πρόγραμμαδε συμφωνούσε με την αριστερίστικη οργάνωση που ήταν.
Μετά αποχώρησαν κι' άλλοι ή για λόγους αναλόγους ή γιατί κουράστηκαν ή γιατί τους φάνηκε πως με το 40άρι που
βάλαμε για ποτό, δε θα βγάζαν αρκετά.
Εκεί πάνω στο τσακ για να τα καταφέρουμε. Τρεις μήνες πρόβες κι' αναλύσεις σ' ένα μαγαζί που χώραγε 500σιους.

Στις πλάτες ενός μαγαζάτορα που τον ηρεμούσα κάθε τόσο να κάνει υπομονή.
Κρίμακαι νόμιζα πως είμασταν ομάδα, και μιας και μοιραζόμασταν τις αποδοχές θα μοιραζόμασταν και τις ευθύνες.
Ίσως το σφάλμαήταν που δεσυνέχισα μονάχος, γιατί οκόσμοςπου μπλάκωνε μετά και ρώταγε, τι γίνεταικαιδεν

παίζουμε, ήταν πάρα πολύς. Καιδεν είχαμεούτε τις αφίσσες κολήσει.
Αλλάπώς μπορείς νασυνεχίσεις, όταν έχεις στήσει ολόκληρο τσίρκο, μονάχός με μια κιθάρα, γίνεται; Έχεις ενοχές.
Έκανα απόπειρες να τους ξαναμαζέψω, γύρισαν μερικοί, αλλάλείπαν μουσικοί κλειδιά και μας φαίνονταν πως θα τα

παίζαμε μισά. Έτσι παραιτήθηκα, πήρε το μαγαζί ο Πάνος ο Τζαβέλας κι' άρχισε ηβασιλείατων αντάρτικων, που

ισοπέδωσε τα πάντα. Στον ίδιο εκείνο χώρο. Δυστυχώς.
Μετά από αυτό έγραψα το "Μηχανισμό".
Η παράσταση του Μουσικού Θεάτρου φτώχειας μετατίθεται στο τέλος του Γενάρη. Οικονομικοί λόγοι και

εσωτερικές διαφωνίες δεν μας επέτρεψαν να παρουσιάσουμε το έργο μας αποτέλεσμαομαδικής συνεργασίας.
Στα πλαίσια των πνευματικών καλλιτεχνικών καιιδεολογικών στόχων μας παραχωρούμε την αίθουσα μαςτον νεκρό
αυτό χρόνο άνευ δικής μας αμοιβής σε νέους συνθέτες ναδείξουν τη δουλειά τους στο κοινό.
Ζωντανό καφενείο
Μουσικό Θέατρο φτώχειας
Μνησικλέους 15 - Πλάκα
τηλ. 3230727

79


Αυτάτα χρόνια πήγανε χαμένα
Αυτάτα χρόνια ήτανε των ηγητόρων
Μόνο που αυτά τα χρόνια κάτιάφησαν πίσω τους
κάτι τοδυνατό που δεν τοφάγαν τα σκοτάδια.
Αυτάτα χρόνια κουβαλάνε τη συνειδητότητά τους
την αλήθεια τους γιατοχαμένο καιρό
για τη δικιά μας συμβολήστο χάσιμο
Ξέρουμεπιαπως ειρηνικά οι ισχυροί δεν κάνουν βήμα πίσω
δεν ξεκουνήθηκαν ποτές απ' το σκληρό τους θρόνο.
Με το καλό δεν περνούν ούτε με τα λόγια.
Τόχουν καλά βαλμένο στο μυαλό τους πως για να κρατηθούν
στην εξουσία πρέπει να ξεπλανεύουν τους πολλούε εμάς

να αποπροσανατολίζουν τον αγώνα μας
να αγοράζουν τους ηγήτορές μας
Αυτοί δεχάσανε ποτές σα δετ' αρπάξαμεεμείς.
Αυτάτα χρόνια πήγανε χαμένα
Αυτάτα χρόνια μας πουλήσαν οι δικοί μας
Το ματωβαμένο μονοπάτι της λευτεριάς δεν ξεστρατίζει μια εδώ και μια εκεί θε
προχωρά μπροστά κι' ευθεία
Ανδεν αφεθούν οισκλαβωμένοι να το δουν αυτό.
το ματωβαμένο μονοπάτιτης λευτεριάςξευτίζει
Οδρόμοςδενοδηγείειρηνικά στις πύλεςτωνανθρώπων.
Τοπραγματικό καθήκον των πρελατάριων είναι
η επανάσταση. Το διώξιμο τωνπροδοτώνκι' αποστατών
από την τάξη. Το πέταμα των ισχυρών από την πλάση.
Αυτάτα χρόνια είχαν ένα καλό.
Μας έκαναν να ξαναβρούμε την αλήθεια.
Αυτάτα χρόνια πήγανε χαμένα
Αυτάτα χρόνια ήτανε των ηγητόρων
Μόνο που αυτά τα χρόνια κάτιάφησαν πίσω τους
Κάτιτο δυνατό γεννιέται πίσω απ' τα σκοτάδια
Αυτάτα χρόνια κουβαλάνε τη συνειδητότητά τους

Γυναικείος οδηγός συμπεριφοράς

Διατηρείστετην ομορφιάσας με σαμπουάν Χαν
Καπνίζετε πάντοτε σιγαρέταΧεν.
Ότανέχετε ερωτικές επιθυμίες, σηκώστε ταχέριασας στην έκταση, κάμψετε το σώμασας στηνεπίκυψη καικάνετε
χου.
Εάν αποτύχετε

Δοκιμάστε ξανά * (παράλληλακάνει τις κινήσεις)

χου-χου
και πάλι * χου
κα * χου χου χου

Η επιθυμίασας έφυγε. Χωρίς ναχρειαστή ναχρησιμοποιήσετε πλαστικά.

Στη χειρότερη περίπτωση καλέσατε τον κλειδαρά,
τον βρίσκετε εύκολακοστίζει φτηνά.
Μην πίνετε γάλα κάνει ρυτίδες.
Εάν κάποιος σας ενοχλεί στο τηλέφωνο κάνετε πρώτα την προηγούμενη άσκηση και
καλέστε τον στο σπίτι. Είναι ο μόνοςτρόπος γιανατον αποφύγετε.
Μην τρώτελαχανικά.
Ποτέ μη συγχέετε τον έρωτα με τηνμαγειρική.
Μην πίνετε τον καφέ σας σκέτο
Η γυναικεία σας ευαισθησία δεν το επιτρέπει.
Μην κάνετε ποτέ μήνυση σε αστυνομικά
το μητρικό σας ένστικτο δεν το επιτρέπει.
Προτού κλείσετε ραντεβού, εξακριβώστε ανο συνοδοόςσας * Στην Αθήνα:
Διαθέτει αυτοκίνητο. Έχει μετοχές και ξέρει να κάνη γκα. * Στας νήσους. Αν έχει
γάϊδαρο, διαθέτει ορμές και ξέρει να κάνει πλα.

αποφεύγετε τους διανοούμενους, κρατούμενους και καλλιτέχνες. * Την τέχνη μόνον η

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


γυναικεία σας ευαισθησία την πλάθει και η ανδρική ομοφυλοφιλίατην τρέφει.
Εάν σκοπεύετε να κερδίσετε τον τίτλο της Μις, μην ξεχάσετε νααφήσετε το σκύλο
σας στη γιαγιά ας.

* Χρησιμοποιείτε αποσμητικό χο.
Εάν διαβάσατε τις συμβουλές μου φοράτε πάντοτε στηθόδεσμο καφέ. να σας γνωρίζω.
Εάν έχετε καραργήσειτο στηθόδεσμο, τότε ξυρίστε το αιδείο σαςσεσχήμαΝΒεΛ
ανεστραμένο.
Δοκιμάστε το.
Σεπολλέςαπό σαςθα πήγαινε.
(Πετάει το παπιγιόντου καιφεύγει)
* Το * εδώ σημαίνει ότιχτυπάει καμπανάκι.
Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΌΣ

Με πείσανε ναγίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο
θα 'ρθει όμωςκαιρός που κι' εσύ θεναπειστείς
πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τινακάνω ήτανε γραφτό
θέλω δεν το θέλω ό,τι τραγουδώ
νατο πουλώ να ζήσω
όταν πάω στον παραγωγό
πρέπει ναβολέψω έτσι το γραφτό
νατου γυαλίσει, για νατο πουλήσει
να 'χει σαλέπι, για να σας αρέσει
να έχει θέμα με έρωτα και αίμα

81


ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΌΣ ΘΙΑΣΟΣΜΟΥΣΙΚΏΝ

Ξεκινήσαμε αυτή τη δουλειά έχοντας συνειφητοποιήσει την ανάγκη να οργανωθούμεομαδικά.

Πιστεύοντας πως οι αντιδραστικοί μηχανισμοί της μεταδιχτατορικής κυβέρνησης δεν είναι δυνατό να μας στηρίξουν.

Πήραμε την απόφαση ν' αντισταθούμε και να παλέψουμε οργανωμένα έξω από οποιεσδήποτε πιέσεις και να
κρατήσουμε μόνοι μας τη δουλειά μας.
Σαν πρώτο βήμα πιάσαμε αυτό το μαγαζί φτιάχνοντας έτσι την οικονομική μας βάση και ελέγχοντας όσο το δυνατό

περισσότερο την καλλιτεχνική μας παραγωγή.

Επειδή δεν πιστεύουμε στους θεούς ή στα είδωλα.

Επειδήδε δεχόμαστε ότι τα δεινά της ανθρωπότητας οφείλονται στη μοίρα ή σευποχθόνιες άλλες δυνάμες.

Επειδή δεν κρεμόμαστε από καμμιά μεταφυσική αντίληψη.

Ξέροντας ότι η καταπίεση, ηα καταδυνάστευσηκαι η βία, είναι έργα πραγματικά ανθρώπων.

Ξέροντας πως η φτώχεια και η μιζέρια δενοφείλονται τόσο στην ανικανότητα αυτών που την έχουν αλλά στην
δυναμικά επιβολή μιας οικονομικής ολιγαρχίας σεβάρος των λαών.

Ξέροντας, πως βασιλιάδες, τσιφλικάδες, αρχιεπισκοπές και μπουρζουάδες φρόντισαν και φροντίζουν να διατηρούν
ακέραια αυτά που έχουν πάρει, χρησιμοποιόντας όλων των ειδών μηχανισμούς καταπίεσης και πιέζοντας μ' όλατα
μέσα, στρατούς, αστυνομίες, σχολεία και κυβερνήσεις τις λαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονται.

Επειδή πιστεύουμε ότι ταπροοδευτικά βήματα στην ιστορία οφείλονται σ' αυτές ακριβώς τις δυνάμεις, στον
άνθρωπο, στο λαό και στους αγώνες του.

Ξέροντας πως ο ιμπεριαλισμός στον τόπο μας είναι ο κύριος αίτιος όλων τωνκακών.

Ξέροντας πως οιλακέδες του, παρά ταπαχειά τους τα λόγια, δεν έπαψαν ποτέ νατον υπηρετούν, να παίζουν το
παιχνίδι του και να μας εκμεταλεύονται.

Μη έχοντας αυταπάτες περί "ελευθερίας της έκφρασης" κι έχοντας αποφασίσει να εκφραστούμε.

Επειδή σαν εργαζόμενοι καλλιτέχνες είμαστε έντονα φορτισμένοι απ' όλατα γεγονότα του καιρού μας.

Κουβαλώντας μέσα μας τις εμπειρίες των αγώνω της εργατιάς, της αγροτιάς, των φοιτητών, ολόκληρου του λαού.

Επειδή πιστύοθμε στις ίσες προϋποθέσεις.

Μαζευτήκαμε, ξεπερνώντας ως έναβαθμό τις ιδεολογικές μας διαφορές, επιλέξαμε απ' τα τραγούδια μας ταπιο
κατάλληλα, και πιάσαμε ένα χώρο, όπου μπορούμε πια όλοι μαζί να επιβληθουμε στον επιχειρηματία, να ελέγξουμε
απόλυτα τη μορφή, το περιεχόμενο και την ποιότητα της παράστασής μας και να εκφράσουμε ανοιχτάτις απόψεις μας
πέρα από τις απαγόρεψες που επιβάλλουν η κοσμικήολιγαρχίατης άρχουσας τάξης, τα μονοπώλια, οιεταιρείες δίσκων,
το ραδιόφωνο, ο τύπος και ητηλεόραση, που θέλουν να φιμώσουν και αλλοτριώσουν τη λαϊκή έκφραση υποτάσσοντάς
την στις δικές τους ανάγκες.

Θέλουμε το μαγαζί μας χώρο ζύμωσης, κριτικής και αυτοκριτικής μας με το κοινό.

Πόλο συσπείρωσης, ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος, συνδικαλιστής δράσης στον τομέα μας και αλληλεγγύης στους
αγώνες των άλλων εργαζόμενων.

Τόπο όπου θ' ακουστεί ξεκάθαρη ηεπαναστατική φωνή της φτωχολογιάς.

Η τέχνη δε μπορεί νακάνει επανάσταση. Βοηθάει όμως στην κατανόηση του προβλήματος, στην τόνωση της
αγωνιστικής διάθεσης και στον ιδεολογικό εξοπλισμό.

Γι' αυτό καλούμε όλους όσους καταλαβαίνουν το παιχνίδι της αντίδρασης, ή έχουν κάτι να πουν, γραφτό ή
προφορικό, ποίημα ή τραγούδι, καταγγελία ή θεατρικό σκετς, να 'ρθουν σε μας να το παρουσιάσουν.

Θα τους κάνουμε ανοιχτή κριτική. Θα μαςκρίνουν και κείνοι. Θαφτιάξουμε πιο στιβαρή τη φωνή μας. Να
σμίξουμε όλοιεμείς που 'χουμε τις πιο λίγες διαφορές. Να κοιτάξουμε πιο πέρα από την καθημερινότητα της ζωής μας.

Έτσι θα μπορέσουμε μέσα από αυτή την απόφαση. Την απόφαση γι' αγώνα. Θαδιαλύσουμε αυτούς που έχουν
τεράστιεςδιαφορέςαπό μας κι έχουν σμίξει για να καταπιέσουν την καθημερινή μας ζωή.

Θέλουμε κι άλλοι συνάδελφοι καλλιτέχνες ναπάρουν θέση.

Η τέχνη οφείλει σ' αυτήτη φάση να προετοιμάζει το λαό στο δρόμο για την ανατροπή της καταπιεστικής κοινωνίας
των καπιταλιστών.

Ο κόσμοςσφίγγειπια τοζωνάριτουκαιλιγοστεύουν οι αυταπάτες του.

Το κατεστημένο θέατρο πεθαίνει. Κι' αυτά που σήμερα λέγονται μπουάτ -όσα κεφάλαια κι αν προσπαθούν από πίσω
να τα στηρίξουν αργά ήγρήγορα θα ψοφήσουν. Δεχρειαζόμαστε σταρ.

Χρειαζόμαστε δουλειές που να τις έχουν στα χέρια τους αυτοί που τις φτιάχνουν.

Μουσικό καφενείο "Σούσουρο" ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΌΣ ΘΙΑΣΟΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ
Οχτώβρης '75

82


Αυτό μοιράζοτανστο μαγαζί μέσα. Το κείμενο γράφτηκε έτσι ώστενατο δεχτούν και οιάλλοι με λίγο σπρώξιμο.
"Τους καπέλωσα μου λέγανε" πολύ μετά, όταν με διώξαν με το μαγαζάτορα μαζί, που υποτίθεται τον είχαμε βάλει στον
πάγκο του.

μουσικό καφενείο
σούσουρο
Ανδριανού 134 - Πλάκα 3245606

Χωρίςκαμμιάχρηματοδότηση
Χωρίςδιαφήμιση
Χωρίςφίρμες και ηχηρά ονόματα
Χωρίςτα απαραίτητα τεχνικά μέσα
Κόντραστα καθιερωμένα

Παράτον αποκλεισμό μας από τα μαζικά μέσα της ενημέρωσης
Παράτις προσπάθειες αυτών που κρατούν στα χέρια τους το κατεστημένο
θέαμανα μας διαβρώσουν και να μας εντάξουν στο κύκλωμά τους
Παράτον πόλεμο που μας γίνεται

Η παράσταση μας μέρα με τη μέρα δυναμώνει
Η ενότητα μας σφυρηλατείται σε βάσεις πιο γερές
Και η διακύρηξή μας ότι θα παλέψουμε έξω από οποιεσδήποτε πιέσεις καιθα
κρατήσουμε μόνοι μας τη δουλειά μας, έγινε πραγματικότητα
Τώραακριβώς που είναι η χειρότερη οικονομικά εποχή για το θέαμα

Αντέξαμε στο δύσκολο καιρό. Το οφείλουμε στην ωριμότητα του κόσμου που
μόνοςτου ήρθε και μας βρήκε.
Χωρίςνα του χρειάζεται η φανταχτερή πρόσοψη, η μεγάλη ταμπέλα, ηγυαλιστερή
αίθουσα, η χρωματιστή φωτογραφία και η διαφήμιση από την τηλεόραση.

Χαιρόμαστε γι' αυτό και δεσμευόμαστε από αυτό
Διορθώνουμε ταλάθη μας ανανεώνουμε το πρόγραμμά μας, ζωντανεύουμε το καφενείο μας
Και στεκώμαστε συνεπείς σ' αυτάπου τραγουδάμε
Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για το κοινό απ' αυτούς τους
"καλλιτέχνες" που γιατοοικονομικότους το συμφέρον, με το
πρόσχημα της ανέμελης διασκέδασης, το αποκοιμίζουν, το αποπροσανατολίζουν
και το αποκόπτουν από τα πραγματικά του ταπροβλήματα
Και μαζί μας διασκεδάζετε. Όχιόμως εύκολα
Δύσκολα παίρνει κανείς την απόφαση ναπεράσει το κατώφλι μας
Κι όποιος την παίρνει ξέρει το γιατί

Συνεργατικός θίασος μουσικών

Θάνος Αδριανός -Νικόλας Άσιμος -Γιάννης Ζουγανέλης
Περικλής Χαρβάς Σπυρουλιώ Τουτουδάκη
Τραγουδούν:Ζωή Βέη -Σάκης Μπουλάς -Ισιδώρα Σιδέρη
Παίζουν: Κώστας Καραμήτρος -Θεολόγος Στρατηγός -Κώστας Στρατηγόπουλος
Κίνηση: Καλλίτσα Κραντολέλλη Αχιλέας Πανυπέρης

Αυτό μοιραζόταν στους δρόμους της Πλάκας. Γράφτηκε μετά το α' κείμενο.
Κι είναι κομμάτι ψεύτικο. Ανκαι πίστεψαπρος στιγμήν ότι η κριτική ατόμων μέσα απ' τους θεατές θα τους

έσπρωχνε πιο μπροστά.
Στο "Σούσουρο" μετείχα επειδίς, μόνος μου είχαβγάλειτέτοιοόνομακαι δεν έβρισκαχώρο.
Σε μιατελευταία προσπάθειανα μην αποκοπώ.
Δεν είχα εμπιστοσύνη στα άτομαπου συνεταιρίστικα. Χαρβά, Αδριανό και Ζουγανέλλη. Αλλά κι αυτοί δεν είχαν

εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους κι έτσι δέχτηκαν να σπρώξω εγώταπράγματα και νακαθορίσω το περιεχόμενο της
δουλειάς. Όλααυτά μέχρι ναπλημυρίσει το μαγαζί με κόσμο.
Κι εκεί που πίστευα πως θα τους σπρώξει αυτό πιο μπρος, την πάτησα για τα καλά! Όσο για τους άλλους, εκτός από τη
Ζωή Βέη, την Καλλίτσα (που 'ταν απέξω) και τη Σπυρουλιώ Τουτουδάκη, που είχαν πιο πριν αποχωρήσει.

83


Δεν το είχαν πάρει ζεστά. Τηνείχανεδει μουσικοίτου μεροκάματου, αλλάσε "προοδευτική δουλειά" κι έτσι
λειτούργησαν ως το τέλος. Αντίς να μοιράζουμεσταίσια τα λεφτά, στο "Σούσουρο" αναλάβαμε 4 άτομα το
μεροκάματο των άλλων. Μέχρι και το Δεκέμβριο δεν περίσευε για μας φράγκο.

Ο Νικόλας Άσιμος δεν έφυγε από το "Συνεργατικό Θίασο Μουσικών" αλλάδιώχτηκε με το χυδαιότερο τρόπο από τους
ίδιους του τους συνεργάτες γιατί τσακώθηκε, λένε, με τον επιχειρηματία.
Με το χειρότερο τρόπο του στερούνε το ψωμί, του αποκλείουνε το λόγο και την είσοδό τουστο μαγαζί με την απειλή
ξυλοδαρμού και της αστυνομίας, στο μαγαζί που δημιουργήθηκε κι' από τον ίδιο τουλάχιστο κατά το ένα τέταρτο,
εκμεταλλευόμενοι την περίοδο των εορτών που έτσι κι αλλοιώς η Πλάκα θα δουλέψει.
Του ανακοίνωσαν την απόλυσή του τηλεφωνικά χωρίς να τον καλέσουν καν σεαπολογίαγιατις κατηγορίεςπου ερήμην
τουτου φορτώσανε και χρησιμοποιούνε τη διακήρυξηπου αυτός συνέταξε για καθαρά εμπορικούς λόγους, μιας και που
γι' αυτούς έχει χάσει πια το νόημά της και αποδείξανε πως δεν πιστεύουν ούτεένα κόμα από αυτά που γράφει μέσα. Ο
αγώνας τους δυστυχώς περιορίζεται στο πώς θα πείσουν τους επιχειρηματίες νατους δώσουν μαγαζιά και τις εταιρίες να
τους κάνουν δίσκους.

Εκμεταλλεύονται στα λόγιατους πόθους τουλαού για να καταντήσουν κι' αυτοί οι αυριανοί καταπιεστές του.
Αυτάγια το μουσικό καφενείο "Σούσουρο".
Ο Νικόλας Άσιμοςθαδιεκδικήσει αυτάπου του ανήκουν και δεθ' αφήσει τις αντιδραστικές δυνάμεις πουπολεμάνα
τον φιμώσουνκαι να τον πεθάνουν απ' την πείνα.

Χριστούγεννα '75

ΝΙΚΟΛΑΣΑΣΙΜΟΣ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Μετά το βίαιο διώξιμό μου από το Μουσικό Καφενείο "Σούσουρο" και τη ριζική μουαντίθεσηπροςτους υπόλοιπους
του "Συνεργατικού ΘιάσουΜουσικών" έμπαινε άμεσατο καθήκον τηςαπάντησης στα όσαλέγονται εναντίον μου και
του ιδεολογικού πολέμου απέναντι στη στάση όλων αυτών των ατόμων, που φτάσανε στο σημείο να μουφερθούν
χειρότερα από το χειρότερο εργοδότη, συμμαχώντας μ' όλεςτις δυνάμεις της αντίδρασηςπου φαινομενικά μέχρι τατότε
πολεμούσαν.

Εκτός απ' αυτό όφειλα να μην αφήσω ναπετύχουν το σκοπό τους, που ήταν η αργή θανάτωσή μου μέσω της ανεργίας
και της αποκοπής μουαπό τοεπάγγελμα του μουσικού, μιαςπου κατά τα λεγόμενά τους έχω γραφτεί για δεκάτη
τουλάχιστο φορά στη μπλακ Λιστ των καλλιτεχνών και των μαγαζατόρων και δεν πρόκειται ναξαναπιάσω δουλειά.

Επιπλέον άμεσα μπαίνει για μένα και η υποχρέωση πληροφόρησης του κοινού, γύρω από μια δουλειά που
πραγματικά το απασχόλησε, εφόσον για πρώτηφορά εργαζόμενοι καλλιτέχνες υπόγραψαν πολιτική διακήρυξη και για
πρώτηφορά μπήκαν τακτικοί στόχοι που μπορούν και πρέπει να κατακτηθούν.

Το κοινό πρέπει να τα μαθαίνει όλα. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόποςγια να προχωρήσει η υπόθεσηγια την οποία
παλεύουμε. Το κοινό είναι ώριμο να κρίνει να αποφασίζει, νααπέχει ή να μετέχει. Είναι υποχρέωση όλων μας να του
δώσουμε αυτή τη δυνατότητα, αντίθετα μ' αυτούς που δεν τηρούν την υπογραφήτους διαλέγοντας την ασφάλεια της
σιωπής.

Ταόσα διακήρυξε ο "Συνεργατικός Θίασος" είναι και παραμένουν σωστά. Η μόνη τρύπα ήταν η φράση
"ξεπερνώντας ως έναβαθμό τις ιδεολογικές μας διαφορές.." Αυτόφάνηκε αξεπέραστο στην πράξη με όλατου τα
επακόλουθα.

Δυστυχώς χωρίς κοινή ιδεολογική βάση, σ' αυτή την περίοδο που διέρχεται το λαϊκό μας κίνημα, στέκεται αδύνατη η
συσπείρωση κάτω από τησωστή επαναστατική γραμμή και ειδικώτεραστους καλλιτέχνες που τα μικροαστικάτους
κατάλοιπα, οι καριερισμοίκαι οιαυταπάτες για τους οικονομικούς ορίζοντες που ανοίγονται, τους γυρίζουν τόσο πίσω,
που εκτός από την ταξική συνείδηση που δεν την έχουν χάσουν τελείως και μια μίνιμουμ συνέπεια που κάτω από
ορισμένες περιστάσεις τους χαραχτήριζε.

Και το χειρότερο δε φταίνε αυτοί, αλλά οι κομματικοί φορείς εκείνοιπου διδάσκουν το συμβιβασμό και τα
παζαρέματα με την άρχουσα τάξη χτυπώντας στη γένεσή του το επαναστατικό κίνημα, αποτελούντες έτσι στήριγμα της
βάσης του καπιταλιστικού συστήματος.

84


Γιαόλα αυτά μένοντας συνεπής στον αγώνα μου κι' έχοντας άμεση ανάγκη να εργαστώ, προτίμησα να μην αλλάξω
επάγγελμα, αλλά έπιασα ένα μικρομάγαζο, όπουξεκινώ μόνος μου με την κιθάρα μουνα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας.
Ώσπου να συσπειρωθούμε όλες εμείς οι καλλιτεχνικές δυνάμεις, και νατραβήξουμεωςτο τέλος την αγωνιστική μας
συνέπεια. Ναγίνει η πραγματική ομαδοποίηση, να δημιουργηθείο αληθινός συνεργατικός θίασος, ναγεννηθούν
πολιτιά καφενεία στον τόπο μας και να συμβάλλομεέμπρακτα κι' εμείς οι καλλιτέχνες στην ανατροπή των καταπιεστών
του λαού μας.

Ζητώ τη συμπαράσταση όλων σας.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
θα μεβρήτεστην Πλάκα στα σκαλιά της οδού Μνησικλέους.
Ο τίτλος του μαγαζιού είναι "Γιαένα πολιτικό καφενείο".

Για ένα πολιτικό καφενείο
στα σκαλιά (Εφημερίδα Αυγή)
της οδόύ Μνησικλέους

"Για ένα πολιτικό καφενείο" είναι ο τίτλος του μαγαζιού όπου άρχισε τις παραστάσεις τουο Νικόλας Άσιμος,
παρουσιάζοντας δικήτουδουλειά. Μαζί του τραγουδά και ο Δημήτρης Ψινίνης. Σεανακοίνωση πουκυκλοφόρησε
χέρι με χέρι ο ίδιος ο Άσιμος, ζητάει τη συμβολή μας στη διαμόρφωση του προγράμματος και τη συμπαράστασή μας
στο νακρατηθεί μια δουλειά, που μάχεται έξω από τα κυκλώματα και τα μονοπώλια των δίσκων ανοιχτά τους
μηχανισμούς καταπίεσης του αστικού κράτους.

Στο τέλος της πρώτης παράστασης που δόθηκε την Πέμπτη 29 Γενάρη, ακολούθησε συζήτηση με θέμα "ένα πολιτικό
καφενείο στη διαμόρφωσή του", όπου αναλύθηκε τοπεριεχόμενο και οιστόχοι αυτής της προσπάθειας.

Στις προηγούμενες του προσπάθειες για τη δημιουργία πολιτικών παραστάσεων επί δικτατορίας και μετά από αυτή, ο
Άσιμοςερχόμενος σε αντίθεση με την αντίδραση και την αστυνομία, σταματήθηκε τουλάχιστον δέκα φορές. Ο πρώτος
τουδίσκος απαγορεύτηκεαπό ραδιόφωνο και τηλεόραση και οι διώξεις συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα να τον απολύσουν
ταΧριστούγεννααπό τοΜουσικό Καφενείο "Σούσουρο" όπου εργαζόταν.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Τίτος Πατρίκιος

Τιέγιναν οι νικημένοι;
Ποιοςσκέφτηκε ποτέ γι' αυτούς,
ποιος μας σκέφτηκε;
Αδελφή Ισπανία, μόνη μες στον ήλιο σου
μαύρο και πυρωμένο σαν το θάνατο
που λίγοι πια τον βλέπουν, τον θυμούνται.
Αδέρφιασκοτωμένα, νικημένα αδέρφια μου
πού πήγατε, πώς σκορπίσατε;
Άλλοι νεκροί, χωρίς τάφο, χωρίς πλάκα
παράνομοι ακόμα και στο θάνατο.
Άλλοιχαμένοι στις απέραντες πόλεις
σταστενάχωρα σπίτια, ανυπόταχτοι και μονάχοι
με ξεχασμένο το επαναστατικό ψευδώνυμο.
Άλλοιακόμαστηφυλακή
χτυπώντας όλο πιο κουρασμένα τις πέτρες
περιμένοντας μιαν απάντηση, λησμονημένοιαπ' όλους.
Κιοι άνθρωποι ξεχνάνε, οιάνθρωποιζούνε
δεν είναιπια στη μόδα οιήρωες,
ταβασανιστήρια, τασυγκλονιστικά ντοκουμένα.
Χιλιάδες τα γνώρισαν, τ' άκουσαν, ταδιάβασαν, τα βαρέθηκαν.
Τώρακάτω απ' τατείχη των φυλακών
παραθερίζουν άλλοι μ' αδύνατη μνήμη -
είναι μι' ανάγκη ναξεχνάς στις μέρες μας.
Ανοίγουν τα σύνορα, ξένοι ανακαλύπτουν γραφικότητες
σενησιά που αφήσαμε τακόκκαλά μας,
η ζωή ξέχειλη σεχρώματα τόσο κοινά, τόσο απαραίτητα

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


κι η ποίησηαυτού τουείδους που κάποτε συγκίνησε
τώραφαντάζει σαν παράταιρη, έξω από σύγχρονες αναζητήσεις.
Είμαστε οι νικημένοι.
Το φέρνω, το ξαναφέρνω στο μυαλό μου
το ξέρω χρόνια τώρα κι όμως ακόμα
μου είναι σχεδόν αδύνατο νατο δεχτώ
όπως εκείνος που του 'κόψαντοπόδι
κι ύστερα από καιρό πάει να το ξύσει μεςτη νύχτα.
Έτσιστο ίδιο κενό πέφτει η ψυχή μου
όταν κοιτάω ταχτήρια που κάποτε είταν ηέδρα μας
και τώρα στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες.
Τους χώρους που κάποτε μας άνηκαν
και τώρα καλύπτονται από ξενόγλωσσες επιγραφές,
όταν κοιτάω τους ανθρώπους που κάποτε είσαν έτοιμοι για όλα
και τώρα αντιπροσπερνιούνται με βάδισμα προβάτου.
Νικηθήκαμε. Ακόμα αρνιέμαι να το παραδεχτώ
με μιαν αντίδραση σχεδόν βιολογική.
Κι όμως νικηθήκαμε.
Αλήθεια, μεςστην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Ταπράγματα κρατάν στα χέρια τους οι υπεύθυνοιτης ήττας
μεθυσμένοιαπό νύχτακαι χαμένη δόξα
αντιστρέφουν τις ευθύνες, επιβάλλουν αποφάσεις
διέπουν τύχες αγωνιστών, καταδικάζουν, ανυψώνουν
στριμώχνουν την ιστορία στα μέτρα τους -
κι αρχίζουν τα ομαδικά παραληρήματα.
Μεταστροφές, αποστασίες, ξεπεράσματα,
επαναστάτες πειθαρχούν, εκχωρούν τη σκέψη τους
στον παραπάνω καθοδηγητή, άλλοι τρελλαίνονται,
άλλοι αντιστέκονται, απομονώνονται, συντρίβονται
άλλοι γίνονται δήμιοιτων ίδιων των συντρόφωντους
άλλοι σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν
άλλοι ρίχνουν βουβοίτις νύχτες προκηρύξεις
άλλοι ανοίγουν μαγαζιά, πάντα ικανοί,
κλέβουν, κερδοσκοπούν, άλλοι μοιχεύουν,
αφήνουν ξαφνικά ελεύθερα τα ένστιχτά τους
άλλοι φορούν τις επαναστατικές τους ρεντικότες
σεκάθε επέτειο τουκινήματος
εκφωνούν τους κεκανονισμένους λόγους
επιτηρούν μηθίξειςτιςνεκρέςαλήθειεςτους, μηντους θίξεις
άλλοι διαμαρτύρονται, παραλογίζονται, εξαχρειώνονται,
άλλοι τους καταγγέλουν, βρίσκουν την ευκαιρία να δικαιωθούν
ανακαλύπτουν ξάφνου τη βρωμερή προσωπικότητά τους -
Αλήθεια, μες στην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Κι εσύ που καλόπιστα θα πεις: <Πάεικι αυτός
τασκάτωσε, δεν ξέρει πιατι λέει>,
και συπου θα με κατηγορήσεις
πως κάνω ζημιά μ' αυτά που γράφω,
σκέψουπως ύστεραπαό τόσα χρόνια
σακατεμμένος, γεμάτος στέρηση, με τη σάρκα μου να φλέγεται
κι όμωςαπό μένα τονίδιο καταδικασμένηνανεκρωθεί
μπροςστις ανάγκες του κινήματος,
σκέψου πωςδεν κουράστηκα ναγυρνάω
από κρατητήριο σεκρατητήριο, από στρατόπεδο
σεστρατόπεδο, από άγονη συνεδρίαση σ' άλλη,
να βυθίζομαι σ' ελπιδοφόρες συζητήσεις
που δε βγάζαν αποτέλεσμα,
να βλέπω τίποτα σχεδόν να μην αλλάζει,
να καταντάω ανεπιθύμητος, μόλις ανεκτός,
γι' άλλους επικίνδυνος, όταν όχι ν' αλλαξογύριζα
μα κάπως λιγότερο να νιαζόμουν
με περιμέναν δρόμοι βολικοί προσωπικής ανάδειξης

86


που δελείψανε ποτέ, κι αλλοίμονο
θα μ' έκανστα μάτια σου πιο σεβαστό
όπως τόσους που τιμάς και καμαρώνεις.
Τώραλοιπόν είναι που περσότερο θα επιμένω, θαουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ήπόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ'απολύσει.
Θα ήτανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει ναβρούμε το δρόμο
η σκέψηαπλώνεται σ' όλο τοκορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει νασαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει νασαπίσει.
Κι εμείς, μ' όλες τις αδυναμίες,
η μόνηελπίδα σωτηρίας.

*Αυτό το ποίημα υπάρχη στη συλλογή με τίτλο "Μαθητεία" τωνεκδόσεων πρίσμα 1963 που τυπώθηκε για λογαριασμό
του ίδου του Πατρίκιου.

Το έχωσα σα σφήνα μες το πρόγραμμα του "Σούσουρο" και τάραξε νομίζω τα νερά. Επειδή με τους άλλους
συνεργάτες εκείνης της δουλειάς δεν είχα κοινές εμπειρίες, διάλεξα, για ναβοηθήσω την κατάσταση ναπάει μπροστά ,
ναπαρεμβάλλω κείμενα άλλων, όπως π.χ. του Μπρεχτ και του Βάλεντιν "το κλουβί και το πουλί". Και γι' αυτό εκείνη η
δουλειά δεν ήταν μόνο τραγούδια, αλλά και θέατρο του καμπαρέ της ανατροπής.

Πρόσκληση δρχ. 50
ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΑΦΕΝΕΙΟ

Στασκαλιά της οδού Μνησικλέους 24 -Πλάκα
Μουσικό πρόγραμμα -Ποτό δρ. 65
ΠαρουσιάζειτηδουλιάτουςοΝικόλας Άσι μ ος

Τραγούδιαέξω από τα μονοπώλια των δίσκων, κείμενα -σκετς -ντοκουμέντα. Συνεργάζονται ηθοποιοί - μουσικοί -
τραγουδιστές. Ζητάμε τησυμβολήσας στη διαμόρφωση του προγράμματος. Ο χώρος μας είναι ανοιχτός για
οποιαδήποτε συζήτηση και ζύμωση πάνω στο προβλήματα του αγωνιζόμενου λαού. Δεχόμαστε να διαβαστεί
οποιαδήποτε μπροσούρα των οργανώσεων της εργασίας και διαθέτουμε το μαγαζί μας για εκδηλώσεις. Είμαστε
ανοικτοί στην κριτική σας. Μπορείτενα παρουσιάσετε δική σας δουλειά (ποίημα -τραγούδι -θεατρικό σκετς) εφ' όσον
δέχεστε την κριτική μας. Θεωρούμε το πενηντάρικό σας σαν συναγωνιστική πράξη συμπαράστασης. Για να
αποδείξουμε πως παρά τα απανωτά χτυπήματα της μπουρζουάδικης αντίδρασης μπορούν να κρατηθούν δουλειές
ολοκληρωτικά αποκλεισμένες από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης.

Γιανα πεισθούν οι πάντες ότι μπορούμε μόνοι μας, εφ' όσον το 'χουμε αποφασίσει ναδουλέψουμεκαι να φτιάξουμε
την τέχνη εκείνη που θα γίνει όπλο στα χέρια του λαού και θα βαδίζει πλάϊ-πλάϊ στους αγώνες του μαχόμενου
προλεταριάτου.

Η Πλάκα δεν είναι ο χώρος μας. Τη φορτωνόμαστε αναγκαστικά για ναφτιάξουμε την ολική μας βάση.
Ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας πολλή δουλειά. Χρειαζόμαστε κι άλλοι ν' αποφασίσουν και ναπαλέψουν.
Ξεκινήσαμεόμως. Καιτο βουνό ακόμααν προσπαθήσεις να το ρίξεις θα πέσει.

Σαςπεριμένουμε. Κάθε βράδυ στις 9.30 μ.μ

ΓΙΑΕΝΑ "ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ"

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ

Γιαναφτιάξουμε το "Πολιτικό μας καφενείο" αρχίζουμε μια σειρά από εκδηλώσεις και συναυλίες στις γειτονιές.

87


Οιεκδηλώσεις γίνονται σε ανοιχτούς χώρους καιπροσφέρονται δωρεάν.
Πρώτη εκδήλωση, την Κυριακή 27 Ιούνη γήπεδο μπάσκετ Ζωγράφου.
Στην προσπάθεια της χρονιά που πέρασε η πείρα μας δίδαξε πως το "Πολιτικό Καφενείο" θα γίνει μόνο σε άμεση επαφή
με τα ταξικά εκείνα στρώματα που θέλει ναεκφράσει.

Η σύνδεσή μας με απεργιακούς αγώνες εργατών, η συμπαράστασή μας σε δικαζόμενους αγωνιστές, οι συγκρούσεις
μας με την αστυνομία και τους μαγαζάτορες και η ριζική μας αντίθεση μ' όλο το κατεστημένο θέαμα και τα συμφέροντα
των κυκλωμάτων που τοσυντηρούν, δυνάμωσαντην αποφασιστικότητά μαςκαι μας οδήγησαν σενέουςπιο
ριζοσπαστικούς τρόπους επαφής με το κοινό. "προκηρύξεις, καταγγελίες, ανοιχτές πολιτικές συζητήσεις, συνεργασία
μαζί του..." Βρέθηκαν άνθρωποι -κι αγωνιστές που μας βοήθησαν στις κινητοποιήσεις μας πάλαιψαν για να κάνουν
πλατύτερα γνωστούς τους στόχους της δουλειάς μας, και επέδρασαν ενεργά στα προχώρημα του περιεχόμενουκαι της
μορφής της.

Φάνηκεπια καθαρά πως οι συνθήκες είναι αρκετά ώριμες, η πολιτικοποίηση όλο και μεγαλύτερων στρωμάτων του
λαού αυξάνει, και μια κίνηση έξω από τα μπουρζουάδικα κανάλια, υπηρετώντας ανοιχτά την ασυμβίβαστη
επαναστατική αλήθεια στο πλευρό των αγώνων της εργατιάς και του λαού, αποδίδει καρπούς.

Ηελίτικηάποψη του κατεστημένου αστικού θεάματος γιατον καλλιτέχνη είδωλο, γιατον καλλιτέχνη ξεχωριστό
άτομο, γιατον καλλιτέχνη από απόσταση, για τον καλλιτέχνη απολίτικο, για τον καλλιτέχνη θεό, πήγε περίπατο.
Αποδείχθηκε και έμπρακτα πως οι άνθρωποιπου αποτελούν το κοινό, ειδικά όταν πρόκειται για τα κατώτερα
στρώματα, αυτούς που η αστική ιδεολογία αποκαλεί διανοητικά καθυστερημένους, οιεργάτες, οι εργαζόμενοι, ο
φτωχός κι' αμόρφωτος λαός, είναι πολύ πιο ώριμοι και πιο ολοκληρωμένοιαπ' όλους τους καλλιτέχνες.

Η υπόθεση τέχνη θα προχωρήσει μόνον σε συνάρτηση με το κίνημα όλωναυτών των στρωμάτων και μόνοαπό
καλλιτέχνες πουθα συνδεθούν άμεσα μαζί τους σαν ίσοι προς ίσους, χωρίς καριερίστικα κόμπλεξ και βολέματα στις
ψευδαισθήσεις και θα παλέψουν μαζί με την εργατική τάξη για την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας.

Γιανα έρθουμε σεσυχνή επαφή, νασυνδεθούμε και ναανταλλάξουμε την πείρα μας με όλο και πλατύτερα λαϊκά
στρώματα, να μάθουμε απ' αυτούς και να μάθουν από μας, εφέτος το καλοκαίρι θα περιοδέψουμε τις γειτονιές της
Αθήνας.
Πιστεύουμε πως η γειτονιά είναι ώριμη να μας δεχτή. Οι εκδηλώσεις μας θα πετύχουν.
Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων σας. Ο καθένας, η καθεμιά στη γειτονιάσας, προετοιμάστε το έδαφος.
Θα παρουσιάσουμε: τραγούδια έξω από τα μονοπώλια των δίσκων.
κείμενα, σκετς, ντοκουμέντα.
ελληνικά και διεθνή επαναστικά τραγούδια.

συνεργατικός θίασος μουσικών
ομάδα για ένα Πολιτικό Καφενείο

Την τέχνη μουτηβάζω στηνυπηρεσία της επανάστασης. Καταπολεμώ την αστική ιδεολογία της καταπίεσης,
εκμετάλευσης, υποκρισίας και εξάρτησης, όπως φυσικά και κάθε μορφή αναπαραγωγής της από το προλεταριάτο και το
λαό. Τη δουλικότητα, υποταγή, αδυναμία, άρνηση της πάλης και βόλεματων ψευδαισθήσεων. Τη θρησκεία, τους
θεούς και τα είδωλα, τις μεταφυσικές καραμέλες, τον ιδεαλισμο, τον ατομικισμό, την άρνηση της πάλης, το φόβο, την
εξαπάτηση, την κακομοιριά, τη μοίρα και τοθάνατο. Μισώ οτιδήποτε στατικό και σάπιο. Λατρεύω τη ζωή, την
κίνηση, την επαναστατική πνοή. Τραγουδώ τον ήλιο, τανερά, τα δέντρακαι τη θάλασσα. Και φωνάζω στο λαό να
ορμήξει ναταπάρει. Για μας υπάρχουνε κι' αυτοί ποθ τάχουνε μας ταστερούνε. Όμως, όταν τα μαύρα κοράκια
απλώνουνε τα νύχια τους ν' αρπάξουνε και τα τσακάλια των πόλεων στρογγυλοκαθισμένα στις τράπεζες και στα
Υπουργεία αλληχτάνε. Όταν η αστυνόμευση, η φτώχεια, η πείνα και ηανεργεία κορυφώνονται, όταν ξεπουλιώνται τα
πάντα απ' τους καλοθρεμένους εργατοπατεράδες. Όταν δίνει και πέρνει η καπηλεία των ιδεών. Όταν έχουμε οχτώ
χρόνια να φάμε ροδάκινο. Όταν καταμεσήμερο πλακώνει το σκοτάδι καιη κυρά του μαχαλά μονολογά και λέει, δεν
πέρνει άλλο. Όταν ηληστεία και το ψέμα βασιλεύουνε και οι αριστεροί το κανακεύουνε.. Ε τότε ξεχνώ τη θάλασσα
και το νερόκαι στρατεύομαι, κοντά σ'αυτούς παλεύουνε, ενάντια σ' εκείνους που ταπερνούνε και μας πλανεύουνε.

Περιττό λοιπόν να μιλάμε για επανάσταση κουλτούρας ξεχωριστά από την επανάσταση. Ο Θεοδςράκης που το
λέειβολεύεται και βολεύει αυτούς που τον πιστεύουνε. Ο στόχος ήταν είναι και θα παραμένειπρώτα και κύρια
πολιτικός. Δε φτάνει νακάνεις μόνοτέχνη. Τα πάντααπαγορεύονται το ίδιο όπως και πρώτα, μόνο που πεινάμε
περισσότερο. Από δικτατορία σε δικτατορία, από δίκες πολιτικές σεποινικά δικαστήρια, από δακρυγόνα απλώς σε
νομικούς ροπαλοφόρους και η βία και τρομοκρατία σε κάθε μας διεκδίκηση δίνει και πέρνει, είτε ανοιχτά είτε
καλυμένα, και τι δικτατορία! Ούτε καν κοινοβουλευτική. Δικτατορία ενός κόματος των Νεοδημοκρατών
αρχοντοφαγάδων. Κιο Φλωράκης, Κύρκος, Παπαντρέας κι' Ηλιού υπογράψανεγιατους εξοπλισμούς. Γιατί; μαγια
ναδώσουν όπλα στο κεφάλαιο και να μας σφάξει.

Σήμερα ένας διανοούμενος που προέρχεται από τα φτωχά στρώματα και θέλει να κηρύξει την αλήθεια, είναι
καταδικασμένος στην οικονομική του εξαθλίωση. Δε βρίσκει εκδότη να τυπώσει και να δημοσιεύσειτα κείμενα του,

88


παραγωγό νατου βγάλειτη μουσική του και αίθουσα να προβάλλει τα έργα του. Του λείπει επιπλέον και μια κάποια
ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση.

Η κατάσταση αυτή αναπόφευκτα τον οδηγεί σε δύο δρόμους.
α) Αναγκάζεται για οικονομικούς λόγους να κάνει παραχωρήσεις και να εργαστεί στα τραστ της κεφαλαιοκρατίας,
επενδύοντας συνείδηση είτε στη ραδιοφωνοτηλεόραση, θέατρο και τύπο ή στην κάπως καλύτερη περίπτωση στα
αλλοτριωμένα κόμματα της αριστεράς.
Η λύση αυτή τον οδηγεί κατά κανόνα στο χάσιμο της αρχικής του πρόθεσης και στο ξεπούλημα σιγά-σιγά της
συνείδησής του.
Είναιο δρόμος ο εύκολος της αυτοανάδειξης.
β) Συνεχίζει αποφασισμένα τον αγώνα του, κι αν τα καταφέρει να επιβιώσει, χωρίς ναπάψει να γράφει αλλάζοντας
δουλειά, αναζητάει νασυνδεθεί και μ' άλλους σαν κι' αυτόν.
Ο δρόμοςαυτός είναι ο δύσκολος. Ο μόνοςόμως που εγγυάται την αληθινή δημιουργία. Το ξέκομααπό τις εταιρίες,
λογοκρισίες, κερδοσκοπικούς οργανισμούς και την ξεπουλημένη διανόηση των οπίσθιων στηριγμάτων του συστήματος,
αν δεν καταλήξει στην κακοτοπιά της αυτοαπομόνωσης, οδηγεί στη συνειδητή υποταγή του ατομικού στο συλλογικό
και στη γόνιμη σύνδεση με το επαναστατικό κύμμα. Τη στιγμή αυτή γεννιέται ο ζωντανός καλλιτέχνης της εποχής μας.
Ολοκληρώνει ιδεολογικοπολιτικά τη συνείδησή του, οργανώνει τη ζωή του και τη δουλειά τουκαι είναι σεθέση,
βασισμένος στις δικές τουδυνάμεις, να κάνει με σιγουριά την επανάστασή του.

Οιάνθρωποι αυτοί υπάρχουν και μας κάνουν, κι' είμαστε σίγουροι πως θα δουλέψουμε καλά μαζίτους.

Προσοχήόμως. Εντοπίζουμε εδώ έναν κίνδυνο. Την συνεχή εξαθλίωση των μεσαίων και μικρομεσαίων ταξικών
στρωμάτωνκαι το δράμα της αλληλοποίησης των διανοουμένωντοεξέφρασεπροοδευτικά και ολοκληρωμέναγιατην
εποχήτου ο Σαββόπουλος. Εξέφρασεόμως μαζίκαιτην ανημπόρια όλων αυτών, αλλά καιτουεαυτού του να βρούνε
λύσεις και ναπροχωρήσουν παραπέρα. Όσοισήμερα θέλουν πράγματι να κάνουν κάτι, πρέπει νατο εντοπίσουν αυτό.
Το ευχόμαστε και για τον ίδιο το Σαββόπουλο. Τον καλλούμε ναπάρει θέση. Χρειάζονται βέβαια θυσίες. Αλλάστο
κάτω κάτω, εμείς τις κάνουμε και χάνουμε συνειδητά, χωρίς να έχουμε τα μέσα. Γι' αυτόν, που διαθέτει τα μέσα, είναι
απείρως πιο εύκολο.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ανοιχτες εκδηλώσεις
συναυλίες στις γειτονιές

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ 6, 7, 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟΝ "ΟΡΦΕΑ",
ΣΤΑΣΗΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, 8.30 μ.μ.

Στόχος μας είναι σε κάθε γειτονιάπου πάμε νασυνδεθούμεάμεσα μ' αυτούς που η δουλειά μας θέλει ναεκφράσειτον

αγώνα τους, τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και το φτωχό λαό.

Ξέρουμε πως στη γειτονιά δεν αρκεί μιας μέρας συναυλία.

Γι' αυτό όποτε καταφέρνουμε και βρίσκουμε χώρο, μένουμε όσο περισσότερο καιρό μπορούμε, προσπαθούμε να
μην αρκούμαστε στα τραγούδια και τα σκετς της παράστασης, αλλά ναείμαστε ανοιχτοί στο διάλογο και την κριτική.
Έτσι με ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις να κάνουμε βήματα για να ενεργοποιείται ο κόσμοςπου μας ακούει, να μας
μαθαίνει και να του μαθαίνουμε, να βρίσκουμε τις λύσεις που μας χρειάζονται για να προχωρήσουμε από κοινού τον
αγώνα μας για μιακοινωνία φτιαγμένηαπ' τους ανθρώπους για τον άνθρωπο χωρίς τις ταξικές αντιθέσεις και τη
δικτατόρευση του κεφάλαιου.

Βάζουμε την τέχνη μας ανοιχτά στην υπηρεσία του κινήματος. Πολεμάμε την αστική ιδεολογία. Χτυπάμε το
κατεστημένο θέαμα κι αυτούς που τοστηρίζουν. Τα μεγάλα συμφέροντα που ελέγχουν τοραδιόφωνο, τον τύπο και την
τηλεόραση. Τη ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. Την ανέμελη διασκέδαση. Τα βαριετέ, τα μπουζουκσίδικα, τα ηχηρά ονόματα, τις
φίρμες, τις υπερπαραγωγές, τα θρίλλερ. Τα μυξοδράματα, τις φάρσες και τους θρήνους, κάθε τι το πονηρό και κάλπικο.
Κάθετι που αποθαρρύνει, κάθε τι που εκτονώνει, το στατικό, το θολό και σάπιο. Κάθε τι που αποπροσανατολίζει
βγάζοντας μας από ταπραγματικά προβλήματά μας. Κάθετέχνη που σκόπιμα αποφεύγει νααντικρύσει κατάφατσα την
πραγματικότητα, παίζει τορόλο του υπηρέτη της εκμεταλλεύτριας τάξης, που με κάθε τρόπο φροντίζει να κρατάει το
λαό στον ύπνο. Κι αυτή η εκμεταλλεύτρια τάξη είναι που σήμερα έχει στα χέρια της ολόκληρο σχεδόν το θέαμα γιατί
και τα μέσα διαθέτει και το χρήμα, και τους χώρους που χρειάζονται απαραίτητα οι καλλιτέχνες για να υπάρξουν, τους
κρατάει κλειστούς για κάθε προοδευτική δουλειά, για κάθε αληθινήπροσπάθεια.

Οιεκδηλώσεις μας στις γειτονιές χτυπιούνται από την αστυνομία, μένουν αβοήθητες από τις τοπικές δημοτικές
αρχές και κουκουλώνονται από τον τύπο.

Παρόλα αυτά δεν τα κατάφεραν να μας σταματήσουν. Αντέξαμε στο χρόνο και συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Όλο
και πιο πολλοί εργαζόμενοι του χώρου μας (ηθοποιοί, ποιητές, μουσικοί, τραγουδιστές, ζωγράφοι) έρχονατι και
συσπειρώνονται μαζί μας. Όλο και συμμετέχει πλατύτερο κοινό. Όλο και δυναμώνει η φωνή μας.

Χωρίς τα απαραίτητα για τη δουλειά μας μέσα, χωρίς χρηματοδότες και διαφημιστές.

89


Μοναδικό μας στήριγμα η πίστη μας στηνίκη, στη νίκη της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων όλουτου
κόσμου.

Τατραγούδια μας βρίσκουν ανταπόκριση. Ξέρουμε πως δουλεύοθμε σωστά.

Τοπρόγραμμα μας στον "Ορφέα", στο αναψυκτήριο, βρίσκεται σε αντίθεση με όλα τα άλλα μουσικά
προγράμματα σεόλα τα άλλα αναψυκτήρια της Αθήνας και της επαρχίας.

Θέλουμε ταθερινά μας μαγαζιά χώρους ζωντανούς ζύμωσης, όπου με φτηνό ποτό θα μαζευόμαστε οι εργάτες κι
ο λαός θα συζητάμε τα προβλήματά μας. Θα βρίσκουμε λύσεις και θα προχωράμε μπροστά.

Θέλουμε να μείνουμε και να ριζώσουμε στο Περιστέρι.

Θέλουμε προσπάθειες σαν τη δικιά μας να κατακλύσουν τις γειτονιές.

Αυτόθα γίνει μόνο μετιδικιάσας συμβολή, μόνο με το δυνάμωμα του δικού σας αγώνα.

Ενεργοποιηθείτε. Παλέψτε γιαταδίκια σας.

Μην προσπερνάτεσαναπλοί θεατές.

Ταπροβλήματα δενλύνονται από ταπάνω με την επέμβαση των λίγων. Λύνονται μόνο με την ασυμβίβαστη
πάλη, τη δικιά σας, της εργατικής τάξης και του λαού.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ" ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ.

6, 7, 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ.

Δηλώστε μας συμμετοχή.

Ο καθένας μετην περιγραφή του προσωπικού σας αγώνα στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα γιαπιά,
στους δρόμους.

Γιαναφτιάξουμε μαζί το "Πολιτικό μας Καφενείο".

Γιανασπάσει το κύμα τρόμου που πλακώνει ξανά.

Γιαναπάρουμε τους χώρους που μας ανήκουν, τα γήπεδα, τις πλατείες, τους δρόμους.

Γιανα μπορέσει η τέχνη να υπηρετήσει την αλήθεια στο πλευρό των αγώνων της εργατιάς και του λαού.

Το "Πολιτικό Καφενείο" και οι

αποκλεισμένοι από τα μαζικά

μέσα ενημέρωσης άνεργοι καλλιτέχνες.
Ανοιχτά γραφεία πληροφόρησης στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Πολυτεχνείο.

Χθες βράδυ Τετάρτη προς Πέμπτη

Διάλογοι με συνθήματα του δρόμου

ΗΕλλάδαανήκει στους Έλληνες.
Α. Ελλάς -Ελλήνων -Ορθοδόξων και Καθολικών, ραγιάδςν κι 'εκμεταλευτών, ασχέτως ιδιότητας και
ιδιωματισμών.

---------Α.
Ν' ακουστεί στη βουλή του εργάτη η φωνή.
Πολλοι -χα χα χα ουου ου
Β. Αυτό είναι σωστό ρε παιδιά. Και γιατί να μην ακουστεί.
Γ. Ν' ακουστεί στη βουλή του εργάτη ηφωνή;

Μα σοβαρολογείς Χα! χα! χο! χο!
Β. Μα και γιατί να μην ακουστεί.
Γ. Καλάκαι πώς θα ακουστεί.
Δ. Απ' το μαγνητόφωνο ρε βλάκα!

---------Ένας.
Εσ και εξ κάνουν Εσσεξ
το έσσεξ ρυπαίνει τη θάλασσα

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


κι έτσι το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια,

αλλά στο Ε.Κ.Κ.Ε.

---------

Προλεταιριάτο αν είναι έτσι φάτο

Επειδήσήμερα το πρόγραμμά μας θα είναι πολύ ευτυχισμένο και πολύσυγκεκριμένο, παρακαλούμε. Αν εντοπιστεί
χαφιές ναπεταχτεί έξω γρήγορα. Και εν' ανάγκη βίαια. Κι' όταν λέμεχαφιές εννοούμε καθένα που έχει ιδεολογία
χαφιέ, που 'θάταν ικανός έστω και με καλή πρόθεση να μας καρφώσει ή να μας αποκαλέσει αριστεριστές ή
προβοκάτορες.
Γιατί αριστεριστές δεν είμαστε. Είμαστε πάρα πολύσυγκεκριμένοι κι' αποφασισμένοι γιαναείμαστε μόνο αυτά.
Όσογια προβοκάτορες. Όσοι μίλησαν για τέτοιους, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα σήμερα. Μάλλον αυτοί τους
παίξανε προβοκατόρικο ρόλο στο κίνημα. Και η αντίδραση τους χρειάζεται. Και τους δίνεικαι στάδια νακάνουνε
γιορτές. Τους επιτρέπει να βγουν και βουλευτές, δήμαρχοι. Καιναοργανώνουνε περιθωριακά κατά τα
αστικοδημοκρατικά πρότυπα ακόμα και την εργατιά.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ
ΑΠ' ΑΦΟΡΜΉΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ
"ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ"

Το Πολιτικό καφενείο παλεύει για τη σύνδεση της τέχνης με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Ξέρουμε πως όλα
ταπροβλήματα, ακόμα και τα πιο μικρά, είναι πολιτικά. Δεν λύνονταιανδεν αλλάξει ηκοινωνία. Το ίδιο ισχύει και
γιατο πρόβλημα τέχνη.

Έτσι το "Π. Κ." δεν είναι απλά μιακαλλιτεχνική ομάδα, αλλά μιαομάδαανοιχτής ζύμωσης καιπάλης, με τελικό
σκοπό τη νίκητης παγκόσμιας επανάστασης και τηνκοινωνική απελευθέρωση των καταπιεζόμενων και
εκμεταλλευόμενωνόλου του κόσμου.

Ζούμε σε μια χώρα όπου η κυβέρνησηκι' αυτοί που συνεργάζονται μαζί της είναι εκτελεστικά όργανα των
συμφερόντων της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας.

Η φθηνότερη χώρα της Ευρώπης με τα πιο φτηνά εργατικά χέρια. Έτσι μας ετοιμάζουν γιατο μπάσιμο μας στην
Ε.Ο.Κ. Σίγουρεςεπενδύσεις, σίγουρακέρδη.

Κατοικούμε πάνω σ' αναμένηφωτιά. Είμαστε πυρηνική βάση. Διαμετακομιστικόςσταθμόςόπλωνκαι υλικού
γιατο χτύπηματης Αραβικής εξέγερσης και το σφαγιασμό του Παλαιστινιακού λαού.

Η χούνταπαρέδωσε τη σκυτάληστη "Δημοκρατία του Καραμανλή".

Γιατους εργάτες, τους αγρότες και το φτωχό λαό ταπράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν όμως προς τοχειρότερο.
Μας απαγορεύουν τοδικαίωμα της απεργίας, της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης. Τοδικαίωμα της ελευθερίας της
έκφρασης.

Η κυβέρνηση δείχνει το πρόσωπο της. Κυβέρνηση ανοιχτού πια φασισμού, ανοιχτής βίας και τρομοκρατίας.

Στην προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί το εργατικό κίνημα ψηφίζουν νόμους: Ιδιώνυμο, 330. Κατεβάζουν αύρες και
ροπαλοφόρους. Δικάζουν όσους αντιστέκονται και παλεύουνε για να μην περάσουν στην πράξη οι αντεργατικοί νόμοι:
23 Ιούλη, Σπάτα, Τρικοπί, Πίτσος, Μαντούδι, 25 Μάη.. Αφήνουν ελεύθερους τους μπράβους τους βασανιστές.
Εκδίδουν τον Πόλε στους Γερμανούς Ναζί. Αυξάνουν τους εξοπλισμούς. Μας εξαναγκάζουν με το βούρδουλα να
υπηρετάμε 3 χρόνιαστον αστικό τους στρατό. Αυξάνοντας τις ανάγκες τους για κατώτερο υπηρετικό προσωπικό
στρατεύουν τώρα και τις γυναίκες. Διασπούν την ταξική και διεθνιστική μας ενότητα βάζοντάς μας αντιμέτωπους με
τους Τούρκους εργάτες και λαό.

Τους συμπαραστέκονται όλοιόσοι μιλάν για υπεράσπιση της "πατρίδας" και της Εθνικής ανεξαρτησίας. Όλοι
όσοι μιλάν για αντιδραστική ενότητα και αντι-ιμπεριαλιστική συσπείρωση. Ενότητα δηλαδή με τους αστούς. Μαζί τ'
αφεντικό με τον εργάτη. Αντίς νασυνδέσουν την πάλη μας μετοΤούρκικο επαναστατικό κίνημα, τους παλαιστίνιους
αντάρτεσ, τους Άραβες, τους μαύρους της αφρικής, τους Γερμανούς επαναστάτες, τους Ισπανούς εργάτες, τους
βραζιλιάνους αγωνιστές.

Αντίς να σφυρηλατούν την επαναστατική ενότητα της τάξης, σφυρηλατούν την συνεργασία των τάξεων.

Ξέλουνε το λαό μας πρόβατο ν' ακολουθεί. Όσοι παλεύουν για ταδίκια τουςείναι προβοκάτορες εξτρεμιστές...
Πλήρηςυποταγή στηνεξουσία του κράτουςτων αστών. Νομιμοφροσύνηκι' άρνησητης πάλης.

Η πληροφόρηση κι' ο τύπος στα χέρια της άρχουσας τάξης, η παιδεία στα χέρια των αστών, τα δικαστήρια των
εκμεταλλευτών, το θέαμα δικό τους.

Όσο για τα μεγάλακαλλιτεχνικά πανηγύρια, ξεπουλημένα κι αυτά στην ιδεολογία της τσέπης.

Το "Πολιτικό Καφενείο" είναι μια ομάδα ανοικτής ζύμωσης και πάλης. Για την ελεύθερη συγκέντρωση,
ελεύθερησυζήτηση, συνδικαλισμό και στρατό. Εργοστασιακές επιτροπές. Για το δικαίωμα στους εκμεταλλευόμενους
να διεκδικούν και να επιβάλουν το δίκιο τους.

Αυτέςτις ζυμώσεις επιδιώξαμετραγουδώντας στις απεργίες, συμπαραστεκόμενοι σε δικαζόμενους αγωνιστές και
εξορμώντας στις γειτονιές. Παρ' όλο που μας χτύπησαν άγρια. Παρ' όλοπου μας απαγόρεψαν τους χώρους και μας
πέταξαν έξω από μαζικές εκδηλώσεις.

91


Κάτι καταφέραμε. Βάλαμε έναπετραδάκι κι εμείς, στηριγμένοι στις δικές μας μικρές δυνάμεις και στην
αυθόρμητη συμπαράσταση τουκόσμου. Έτσι, παρά τη δύσκολη περίοδο, είμαστε πλάϊ και μέσαστο κίνημα και θα
προχωρήσουμε μαζί μ' αυτό χωρίς συμβιβασμούςως την τελική νίκη. Τώρα μας δικάζουν. Όπως δικάζουν τους
πρωτοπόρους εργάτες, τους αγρότες, τους αγωνιστές του λαού.

Μας πέρασαν και μας περνάνε από δίκες. Δίκες μικρές. Αρκετέςόμως για να μας τινάξουν
στον αέρα οικονομικά. 30 μέρες για κάθε αφίσα. 30 μέρες ίσον 7-10 χιλιάδες δραχμές. Αγνοήσαμε τις αστυνομικές
διατάξεις και δεν ζητήσαμετην άδειάτους. Γιατί θεωρούμε δικαίωμα καταχτημένο μ' αγώνες και αίμα. Νακολλάμε τις
αφίσες μας, νακάνουμε τις συγκεντρώσεις μας, νατραγουδάμε τατραγούδια μας. Νασυζητάμεταπροβλήματά μας
ανοιχτά.

Ζητώντας άδεια αναγνωρίζουμε το νομικότους καθεστώς. Τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμαναεπεμβαίνουν.

Είναιχρέοςόλων μας ναδιαφυλάξουμε τα μόνα μέσα πάλης όταν οι εκμεταλλευόμενοι αυξάνουν την πίεσή τους,
ανοίγουν τον αγώνα τους, να συνδεθούνε προ
Το μέσο προπαγάνδας και πληροφόρησης (αφίσσα, προκήρυξη, εφημερίδατοίχου).

Τοδικαίωμα στη συγκέντρωση και το διάλογο. Στο στρατό, στους χώρους δουλειάς, στα γήπεδα, στις πλατείες,
στις γειτονιές, στους δρόμους και ταπεζοδρόμια.

Τ' αφεντικά ψηφίζουν νόμους. Θαρρούν πως έτσι θα μας εξοντώσουν. Δεν το καταλαβαίνουν πως σκάβουν το
λάκκο τους. Τρίζουν ταδόντια τους τρέμονταςοι ίδιοιαπό φόβο. Το φόβο για τη μεγάλη σύγκρουση που έρχεται και
που θα καταλήξει σεβάρος τους. Τοφόβο για μια κοινωνία λεύτερων ανθρώπων χωρίς αφεντικά.

Οιδίκες δεθα μας λυγίσουν.
Συμπαρασταθείτε μας στο δικαστήριο. Δε δικάζουν Εμάς. Δικάζουν τοδικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
ΟΛΟΙΣΤΟ ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΔΙΚΕΙΟΥ Φειδίου 18

2, 12 Νοέμβρη ώρα 9 π. μ.
ΟΥΔΕΝ ΜΙΑ ΔΡΑΧΜΗ ΣΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ
ΟΥΤΕΕΝΑΣΣΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΕΛΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΥΣ

Δεθα υπάρξει πληροφόρηση από αφίσες. Η περίοδος είναι από τις πιο δύσκολες. Ο ταξικός εχθρός επιτίθεται
μεθοδικά. Εμείς ανασυντάσσουμε τις δυνάμεις μας. Σύντομα θα πάρουντην απάντηση που τους χρειάζεται.
Και δε θα είναι μόνοσυγκεντρώσεις και τραγούδια.

Αθήνα 17-10-76
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Ομάδα ανοιχτής ζύμωσης και πάλης

Τραγούδια απότην μεταπολίτεψη κιεδώ
μέχρι και τη διάλυση του πολιτικού καφενείου

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ (Υπάρχει πιο πριν)

Η ΘΑΝΑΣΑΙΝΑ

Νατο να της Μεσόγειοςτοκράτο, που 'χει ένα μαχαίρι στην κοιλιά
μια σταλιά κι όλο αίματαγιομάτο, στοντορβάγενιούνται ταπαιδιά.
τιτουτιρανά μαχαίρι στιν κοιλιά
τιτουτιρανά γενιούνταιτα παιδιά.

Θανάσαινα, θανάσαινα, δωςτα μωρά στη λύκαινα
ναστηλωθεί να φάειγερά, να τάχουμε μ' αυτή καλά
να μην κοπεί ηβοήθεια της, κι εμείς τι θ' απογίνουμε
σαν αρνηθεί η εργατιά, νατρώει τον τραχανά
που της σερβίρουμε πιστά απ' το σαραντατέσσερα
κι υπηρετήσαμε καλά λαό και βασιλιά
και δεν μας πρέπει ευγενών, να πέσουμε στα τέσσερα
Αμερικάνοι στείλτε μας πε-σσότερα λεφτά

92


Νάτο να της Κωνσταντινιάς το κράτο, που στενάζει ακόμα και στα δεσμά
προεστοί πάντα το κρατούν χορτάτο με τρομπόνια αύρες και στρατά
τιτουτιρανά ακόμα στα δεσμά
τιτουτιρανά τα τανξ και τα στρατά.

Κωνσταντινιά, καλή μαμά, λεφτάς γαμπρός χρυσή παντρειά
συμμόρφωσε την κοπελιά, να 'χει τα ήθη της χρηστά
κι όσο γι' αυτά που επιθυμά, Χριστέ μας θώριε πράμματα!
μπαλωγιατρέ τα ράμματα για τ' άτακτα παιδιά.

που τα μορφώνουμε με βία. Πατρίς, θρησκεία, εμπρός παιδιά
μα δεν νάγουν τακουζουλά μπαρντόν και τεμενά
δεν ειν' ευχή Μπουρζουαδών στο μένος πίπτει των μαζών
τη Νέα Μπότα στείλτε μας τη Δημοκρατικιά.

Να το να της χωματερής το κράτο, καρτερά υπομονετικά
μια ιτιά μαρτυρά το περασμά του, λεύτερα κρεμάσανε παιδιά
τιτουτιρανά
τιτουτιρανά
θανάσαινα, θανάσαινα, θυμάσ' ότανσ' αρμάτωνα
κι ήταν ο πόθος μας ζερβά, ζεστάτα όπλα μας σιμά
θανάσαινα μεςτο χιονιά, στον κάματο, σ' απάτησα
μα θενασμίξουμεξανά, ζητώντας λευτεριά.

που μας τηστέρησαν σκληρά απ' τοσαραντατέσσερα
κι υπηρετήσαν στατυφλά, μεγάλα αφεντικά
είτε τις βάσεις έχουμε, είτε τ' Αυγούστου τέσσερα
για μας σκλαβιά για μας σιωπή, γι' αυτούς είναι καλά.
κι είτε ο Άγγλος μας κτυπά, η γαλλικιά η γιου ες α
Κουκέξκουκές και κινεζμπά, παράλληλα σκατά.

τραγουδιόταν στο "ΣΟΥΣΟΥΡΟ"

Σιορ Ιδιοκτήτης (Ζεϊμπεκιά)

Σαν με ρώτησαν γιατο τι ζητάς
τους απάντησα πως θέλεις να μας φας
Δεν του φαίνεται απόρησαν αυτοί
είναι μορφωμένο το παιδί

Εσύ σουνα ο Χριστιανός ο σερ ιδιοκτήτης
και ήμουνα ο άθεος ο κόκκινος αλήτης
και σαν εμένα από ζωές
ολόκληρος πλανήτης.

Τώραέκαμεςκαιπάλιν εκλογάς
Με κυβέρνησες όπως τις προτιμάς
κι απ΄τον ιδρώτα μας πάντοτε μασάς
και μας έκλεξες δικούς σου γάϊδαρους εμάς.

Σαν δεν περάσει τοκαλό θα μπει η ρουφιανιά σου
είναι γνωστή η φάρα σου, γνωστή κι η αφεντιά σου
Μα θε να γίνουν σύγνεφο
εσύ και τα δικά σου.

Και καμώνεσαι πως μας αγαπάς
και η σκέψη σου όλο προς δυσμάς, και προς ανατολάς καμμιά φορά
σαν μας ντύνεσαι και τον αριστερό
ονειρεύεσαι τον ιστορικό συμβιβασμό.

93


Εσύ 'σαι ο πιο δυνατός σιορ ιδιοχτήτη
και μεις οι άλλοι είλωτες χωρίς δικό μας σπίτι
μα θε να τον αλλάξουμε
ετούτο τον πλανήτη.

* Η μουσική είναι φτιαγμένη το '73 και είχε άλλαλόγια.
ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ

Τοσύστημα έλεγαν οι αρχαίοι, και γι' αυτό ήταν σπουδαίοι
είναι ένα βαρέλι γεμάτο σκόρδα. Και μέσα στο βαρέλι
ανθρώποι, ανθρώποι, ανθρώποι. Μια γη γεμάτη σκορδαλιά
Και το βαρέλι αυτό γυρίζει, γυρίζει. Κι όλο και κάποιοι
βγαίνουνε στην επιφάνεια. Και γίνονται μετά Ωνάσηδες.
Ωνάσης σημαίνει ναπας στα μπουζούκια, νατασπας αγκαλιά με τον
τέλη το Σαβάλας και να κάθεσαι μετά στο Κολωνάκι
στις κοσμικές ταβέρνες, και να τρως λαϊκώτατα σκορδαλιά. Αυτό είναι
και που το σώζει το σύστημα. Ποιός πρώτος θα προλάβει. Έχει την εντύπωση,
την αυταπάτη, το πιστεύει δηλαδή, πως θα προλάβει, ναβγει ο ίδιος
μέσα απ' το βαρέλι και να πέσει με τα μούτρα να φάει.
Να φάει. Να φάει. Γι' αυτό βρωμάει ο χώρος μας σκατίλα. Σκατίλα είναι
η μυρουδιά του ανθρώπου, αυτουνού που τρώεισκόρδα. πολλά σκόρδα, πάρα
πολλά σκόρδα. Όλατασκόρδαόλων των υπόλοιπων ανθρώπων.

Σαν θα μεκαλέσειη πατρίδα

Σαν θα με καλέσει ηπατρίδα, ναπάωτον οχτρό να πολεμήσω
θα τους πω, δεν έχω γω πατρίδα, ούτε θυσιάζομαι ποτές
για των μπουρζουάδων τα μεράκια, για των μπουρζουάδων τασαγόνια.

Θα τους πω, δε βαστώ, δεν περνάει το παραμύθι
Δε με μπλέκουν εμένα μ' αδερφούς μου να σφαχτώ
Οι οχτροί μου είστε σεις που μας θέτε ν' αρπαχτούμε
Τααισχρά συμφέροντά σας ματωβάφουνε τη γη
Η κεφαλαιοκρατία πάει πια έχει σαπίσει
Κι οι φαντάροι που ξυπνήσαν άλλο πια δεν πολεμούν.

Ταντουφέκια μας ταθέμε, τα θέμε, για ταστήθεια τα
ταστήθεια τα δικά σας.
Κι οι λαοί αδέ, λαοί αδελφωμένοι, θα σας στήσουνε, σας στήσουνεστον τοίχο.
Σαν κινήσετε, κινήσετε πολέμους
τότεη μάχη θε να γίνει ταξική
τότεη μαχη στακεφάλια σας θα πέσει
τότεη μάχη θα γυρίσει ταξική
τούρκοι, έλληνες, Άραβες καινέγροι
όλοι επανά, όλοιεπαναστάτησαν.

Σαν θα με καλέσει η πατρίδα, να πάω τον οχτρό να πολεμήσς
θα τους πω, δεν έχω εγώ πατρίδα, μον τα χέρια μου έχω για δουλειά.

Και αυτά τα δυο μας χέρια σαν σηκώσουμε σφιγμένα
θα γεμίσουνε οι δρόμοιανθρώπινες ζωές.
που οι βοές τους θα συντρίβουν κάθε σας ανακοκλέφτη.
τίποτα, τίποτα δεν μπορεί νασταματήσει
δε μπορεί, δε μπορεί να σταματήσει, τις φωνές, τις φωνές
των πεινασμένων, τις φωνές, τις φωνές των σκλαβωμένων,
που διψούν, που διψούν ελευθεριά, που διψούν, που διψούν
αδελφωσύνη, που διψούν, διψούν ελευθεριά.
Τίποτα δεν μπορείνασταματήσει το διάβα μας

94


Τηςγης οι κολασμένοι, της γης οι κολασμένοι
οι προλετά-οι προλετάριοι
της γης οι προλετάριοι σαν βρούνε τους εχθρούς τους
σαν βρούνε τους εχθρούς τους, δεν κάνουν βήμα πίσω
Τίποτα δεν μπορεί νασταματήσει το διάβα μας
ο καιρός, ο καιρός είναι μαζί μας
Και η η επανάσταση θαγίνει
Κάθε μικρούλα σπίθα φουντώνει σε φωτιά

-παίζουν τα όργανα από μόνα τους-
ταντουφέκια μας τα θέμε, τα θέμε
για τα στήθεια τα, στήθεια ταδικά σας
κι οιλαοίαδέ -λαοί αδεέλφωμένοι
θα σας στήσουνε, θα σας στήσουνε στον τοίχο
Αυτοί που χωρίσανε το βιός τους σεπατρίδα
σεσύνορα μας μάντρωσαν σα ζώα σεκλουβιά
σεκάθε μας εξέγερση απάντησαν με βία
κάτω το κεφάλαιο. Κάτω η δουλειά
η επανάστασή μας, θα γίνει, θα γίνει.

Το ξαίρουμε, το μάθαμε, δεν έχουμε πατρίδα
τους καθοδηγητάδες της κρεμά η εργατιά
η επανάστασή μας θα γίνει, θαγίνει
το μεγάλο άλμαγιατη λευτεριά.

Σημείωση

Τοκομμάτι πρωτοπαίχτηκε την άνοιξη του 76 τότε που 'χαμε την ομάδα "για ένα πολιτικό καφενείο", στο γήπεδο
Καλλιθέας, για τους απεργούς τουνέου Κόκκινου, αλλά παίχτηκε με πλήρη ορχήστρα: Αρίων Καλοναίος, ντραμς,
Δημήτρης Τρνάνταλης, μπάσο και φωνητικό, Θανάσης Παναρκούδης, κιθάρα ηλεκτρική, Βασίλης Ταρραίος,
μπουζούκι, Νικόλας Άσιμος, κιθάρακαι τραγούδι και Δημήτρης Φινινής και ΕλένηΜανιάτη, τραγούδι. Και χάλασε
κόσμο. Σηκώθηκε επάνω η εξέδρα και χτυπούσε παλαμάκια, μέχρι που αναγκάστηκε και ο τάππος (βουλευτής του
ΚΚΕ) να χτυπάει κι αυτός, για να μην διαχωριστεί απ' το λαό του και τη νεολαία, που στηνπλειοψηφία τους ήταν
Κνίτες, ενώ στον αέρα πετάγανε δυό τρεις φίλοιαντιστρατιωτικές προκηρύξεις, και δεν κουνήθηκε κανείς να τους
πειράξει. Και όλααυτάγια ένα τραγούδι που τους στίχους του κανείς δεν δεχόταν τότε, εξόν από τους λίγους
τροσκιστές και αναρχικούς.

Τι νασου κάνει αυτή η μουσική, άμα βγάλεις ήχο. Και είχαμεχρειαστεί νακάνουμε ντουγιανα καταλάβουμε τα
μικρόφωνα, γιατίτα "ταμπούρια" θέλαν να μας λογοκρίνουνε και η Δημητριάδη έβαζε βέτο, πως αν είναι δω ο Άσιμος,εγώ
δεν τραγουδάω. Πιστή τότε στην επαναστατικολενιστική γραμμή της. Βέβαια μετά τραγούδησε, αλλά δεν την
άκουγε κανείς. Παρ' όλο που έλεγε ακόμα τότε Μπίρμαν και δεν είχε καταπιεί τότε τελείως την γλώσσα της.

Βέβαια τέτοια περιστατικά δημιουργήθηκαν πολλά το 75, 76 και 77 με τα βέτο των εργατοπατεράδων και
γνωστών καλλιτεχνών. Μέχρι που έφτασε στο τέλος να μας κόψουν και οι αριστεριστές ΟΠΑ, ΟΚΔΕ, Μαχητής, και
που στη συγκέντρωση για τον Πόλε το καλοκαίρι του 76. Θέατρο Ρουαγιάλ, που την έφτιαξαν αυτοί, πετάξαν έξω τους
αναρχικούς, παρ' όλο που εκείνοι την είχαν ξεσηκώσει όλη την ιστορία συμπαράστασης στον Πόλε. Πετάξαν και μένα
ζητώντας βέβαια συγνώμη κανα δυο και βάλαν τονΔημητριάδη νατους τραγουδήσει για τονΣτάλιν καικείνο το
ομορφόπαιδο το ξεπλυμένο, τον Αρζόγλου, νααπαγγείλει.

.....Ώσπου βαρέθηκα και γω να κάνω ντου και ντου και από τότε ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει μοναχός μου, αν βέβαια
καταφέρω ναβρω αίθουσα μετ' όνομα πουέχωβγάλει. Γιατί βέβαια δε γύρεψα ποτέ την άδεια της αστυνομίας.

ΔΕΝ ΠΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝ

Δεν πανα μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πανα μας χαλάν τα πιο ομορφάμας χρόνια
Και αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν τα δίκιο το δικό μας

Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ' αφεντικά μας
Δεν είναι ανθρωπινά τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούνκιεμείς αγωνιάμε
ανθάχουμεδουλειάγιανάχουμε ναφάμε

95


Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
μπουρλότο και φωτιά σεκράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Τους έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη

Δε πανα μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεπα να μας χαλάν τα πιο όμορφα μας χρόναι
Θα βάλουμε μπροστά την κόκκινη σημαία
για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα
θα βάλουμε μπροστά την μαύρη, και την κόκκινη σημαία
Γι' αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.

Παράτατα (with Boyzouki)

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Εσύ είσ' αφεντικότουεαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ' αμφιθέατρα
να ρθης στη παραλία να κάνουμ' έρωτα

Παράτα τη δουλειά, παράτα τη τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ' αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατίδεν τα βουτάμεγιατα γεράματα;

Παράτα το Θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσουνα' σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
θα ζήσουν ταπαιδιά μας μεσ' τα κοινόβια.

Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες νακουβαλάς το κουρδιστό σουπτώμα.
Τηςκεντρικής γαϊδάρας ναεισ' ερμηνευτής
Αρνήσουνασαι χάφτης και καθοδηγητής

Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει ναπνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σεκάθε αναμπουμπούλα μη σεγνωρίζουνε.

Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο


Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησε τα όλανα ζήσουμ' άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΛΑ-
ΚΙΣΗΣ ΜΑΣ.

Οιιδέες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωτιά που καίει μέσα σου. Δεν είναι όμως τίποτα χωρίς η ίδια σου η
ύπαρξη και η καθημερινή σου ζωή να τις πραγματώνει επαληθεύοντας τες.

Όταν είσαι φυλακή για τις ιδέες σου έχεις δυό πράγματα νακάνεις. Ή να τις αποκηρύξεις ή να τις κρατάς
πεισματικά προβάλλοντάς τες. Αν επιλέξεις το δεύτερο, όντας φυλακή, αντιμετωπίζεις συγκεκριμένες δυσκολίες για τη
διάδοσή τους. Έχεις το ελαφρυντικό του ότι είσαι φυλακή. Περιμένεις να το πράξουν οισυντρόφοίσου.

Όταν είσαι συμπαραστάτης κάποιου που διώκεται για τις ιδέες του, έχεις πάλι δυο πράγματα να κάνεις. Ήτον
υπερασπίζεσαι όπως ακριβώς είναι προβάλοντας τις ιδέες του αυτές καθαυτές, ή αρπάζοντας την ευκαιρία, για δικά σου
ωφέλη, τον υπερασπίζεσαι όχι σαν αυτό που είναι, αλλά σαν αυτό που θασε βόλευε ναείναι, τον χρησιμοποιείς σαν
εμπόρευμα προς κατανάλωση στο σουπερμαρκετ της ιδεολογίας αποκρύβοντας και διαστρεβλώνονταςτιςιδέες του.

Στην πρώτη περίπτωση, εφ' όσον δεν αδρανήσεις -η αδράνια εδώ δε χωρά ελαφρυντικό-είσαι πραγματικός
σύντροφος. Παλεύεις για την ίδια σουτην ύπαρξη και επιβεβαιώνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό. Στη δεύτερη είσαι
εχθρός, κι αν προσωρινά θέλεις ναφαίνεσαι στο ίδιο πλευρό, ανήκεις φύσει και θέσει στο αντίθετο.

Σύντροφοι τοκράτος μας έκλεισε στην φυλακή γιατί μας θεωρεί αναρχικά και ανατρεπτικά στοιχεία. Δεν
αρνιό μ αστε αυτό που εί μ αστε. Αρνιόμαστε όμως το δικαίωμα της εξουσίας να συλλαμβάνει τον
καθένασαν ηθικό ήψυχικό αυτουργό γιατιςιδέες και γιατις πράξεις του. Αρνιόμαστε επίσηςκαι κάθε εκστρατεία
υπεράσπισης που κρύβοντας τοπραγματικόπρόσωποτηςκαταστολήςαποφεύγει καιτονααναφερθείστις
ιδέες μας.

Μπροστά στη υνομωσίαδιαστρέβλωσης των μέσων ενημέρωσης, τη σιωπή και λασπολογία όλων των κομμάτων,
ταφιλάνθρωπα αισθήματα των εκδηλώσεων συμπαράστασης (συναυλία 9ης Ιανουαρίου, δημοσιεύματα
"Ελευθεροτυπίας", δηλώσεις Δικηγορικού συλλόγου, βουλευτών Πα. Σο. Κ. κ.τ.λ...) αλλά και μπροστά στην αδράνεια
πολλών συντρόφων, αισθανόμαστε την ανάγκη ναξεκαθαρίσουμε τηθέση μας.

α) Δεν δεχόμαστε το χαρακτηρισμό "πολιτικός κρατούμενος". " Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου ανάμεσα σε
εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους, εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους" -δήλωση του Παναγιώτη Λιβερέτου κατά την
απεργία πείνας στις φυλακές Κορυδαλού λίγο πριν αυτοπυροβοληθεί-,
πράγμα που δε μας ξεχωρίζει από τους άλλους έγκλειστους των φυλακών, των αναμορφωτήριων, του στρατώνα, των
ψυχιατρείων, των εργοστασίων... που αποτελούν το κατασκευασμένο άλλοθι της ευνομούμενης εξουσιαστικής
κοινωνίαςγια ναασκεί τηβία, την καταστολή, την κλεψιά, τησφαγή και την υποταγή συνειδήσεων...

Για μας: ένα από τα βήματα της κοινωνικής επανάστασης είναι να καταργήσει μια για πάντα τη Δικαιοσύνη και
να γκρεμίσει τις φυλακές, πράγμα που δεν το κάνεις σαν πολιτικός, γιατίπολιτική σημαίνει ελιγμόςγιατην κατάληψη
κάποιαςεξουσίας.

β) Δεδεχόμαστε να μας αναφέρουν γενικά κι αόρισα αγωνιστές. Απλά ζούμε ή καλύτεραπροσπαθούμε να ζούμε
έτσι ώστε με την άρνηση ναυποτάξουμε ολοκληρωτικά τους εαυτούς μας στις διαδικασίες ένταξης αυτής της
κοινωνίας, η ίδια μας η στάση μας φέρνει σε καθημερινήσύγκρουση με το σύστημα.

γ) Δεν κοπτόμαστε για "δημοκρατικά δικαιώματα" και "συνταγματικές ελευθερίες". Οι δημοκρατίες ήταν, είναικαι
θα είναιωμές διχτατορίες με μακιγιαρισμένο το πρόσωπο της καταστολής.
Επιπλέον δ) Λόγς της ιδιότητας μας σαν εκδότες και μουσικοί διαχωρίζουμε τη θέση μας από τις προσωπικότητες και
τους καλλιτέχνες τηςσυγκεκριμένης εκδήλωσης, που τους θεωρούμε εξ' ίσουυπεύθυνους με τους δημοσιογράφους,
πολιτευτές, δικαστές, καθοδηγητές, καθηγητές, παπάδες... στη μαζική πλύση εγκεφάλου και υποταγή. Δεν έχουμε
καμιά σχέση μ' όλον αυτό το συρφετό και η προσωπική μας στάση ήταν τέτοια ώστε ναβγάλουμε τους εαυτούς μας έξω
απ' τα κυκλώματα τους και όσον αφορά τα έντυπα και τα τραγούδια μας προτιμήσαμε νατα κυκλοφορούμε μόνοι μας
παρά να αλλάξουμε το περιεχόμενό τους και να ενταχθούμε στο σουπερμάρκετ του θεάματος. Είναι για μας σε
συνάρτηση με την υπόλοιπη ζωή μας και δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτεκαριέρα, ούτε επάγγελμα. Πολεμήσαμε και
θα πολεμάμε πάντοτε ενάντια στη φτιασιδομένη ψευτιά απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Ευχαριστούμε όλους τους φιλελεύθερους που κόπτονται για τις ατομικές ελευθερίες και ταανθρώπινα
δικαιώματα -όντες ενταγμένοι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς -γιατη συμπαράσταση που μας προσφέρουν... με
τον ίδιο τρόπο που ευχαριστήσαμε τους ανακριτές και τους εισαγγελείς που μας έκαναν υποτίθεται τη χάρη να μας
αποφυλακίσουν.

Αρνιόμαστε κάθε οικονομική ενίσχυση που τυχόν ήθελε μας δοθεί από αυτή τη συναυλία.

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Σύντροφοι, η καταστολή δεν έχει ατονήσει. Αποφυλακιζόμαστε με όρους ταπεινοτικούς, εξακολουθούμε
υπόδικοι κι αρκετοί βρίσκονται στις φυλακές. Οι διώξεις κλιμακώνονται με έρευνες στα σπίτια, απελάσεις,
παρακολουθήσεις, ανακρίσεις και κατασχέσεις.

Κάνουμε έκκληση σ' όλους τους συντρόφους αναρχικούς και μη, τώραπου η καταστολή εκδηλώθηκε ανοιχτά
ενάντια σε κάθε προσπάθεια εξέγερσης, σε κάθε προσπάθεια αυτονόμησης και σεκάθε κίνημααμφισβήτησης με
πιστούς συνεργάτες κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, να αντιδράσουμε επιβάλλοντας το δικαίωμα μας να υπάρξουμε
όπως ακριβώς είμαστε κι όχι ναανοίγουμε το δρόμο στην επαναφομοίωση μας από το σύστημα.

Νικόλας Άσιμος, Κυριάκος Βασιλειάδης, Μιχαήλ Πρωτοψάλτης

Το κείμενο μοιράστηκε πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Σπόρτινγκσε 1500 αντίτυπα. Κατόπιν εμείς που
υπογράφουμε επιχειρήσαμε νατο διαβάσουμε με τηλεβόαδιακόπτοντας τους απαράδεκτους για μας λόγους των
ομιλητών.

Μετά τη σκόπιμη διαστρέβλωση των γεγονότων από δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας, 10ης Ιανουαρίου που μας
παρουσιάζει σαν αυτόκλητους αναρχικούς και ύποπτα στοιχεία κρίναμε απαραίτητο να ξανατυπωθεί και να
ξαναμοιραστεί.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΤΗΣΚΡΙΤΙΚΗΣΚΑΙΚΡΙΤΙΚΗΤΗΣΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ Ή ΟΤΑΝΤΟΔΑΧΤΥΛΟΔΕΙΧΝΕΙΤΟ
ΦΕΓΓΑΡΙ, ΟΗΛΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ.

Είναι ο τίτλος τουκειμένουπου κυκλοφόρησε σε φωτοτυπίες 50 με 100 για εσωτερική χρήση του κινήματος των
αναρχικών για ναδιαβαστεί δηλαδή απ' τα καταξιωμένα στελέχη, όχι απ' τους λοιπούς, φρικιά, αλήτες, πρεζόνια κ.τ.λ.
(ΑΝΑΡΧΙΑ περιέχει στελέχη-στέγη, κλίκα κ.τ.λ.) δηλαδή άστα να πάνε.

Το κείμενο αντίς νααντιπαρατεθεί στην πράξη της διάλυσης της συναυλίας και
που λέμε μας χαρακτηρίζει απλώς θλιβερές κωλοτρυπίδες (άλλο κόμπλεξκαι
γασμιακούς διανοούμενους). Και δεν το δημοσιεύω γιατί δεν έχει καν χιούμορκαι βαριέμαι. Απλώςτοαναφέρω,
σπάζοντας έτσι το φράγματων 50 με 100 αντίτυπων και το γνωστό με το κομμάτι του τίτλουπου μου
φαίνεται πολύ ποιητικό στηνγραφή.

_______________________________

Έχουν συμβείπολλά περίεργα πράγματα σ' αυτό το χώρο. Όταν μοιράζαμε την του "Συναγερμού
πείνας" (Υπάρχει δημοσιευμένο το κείμενοστο Ιδεοδρόμιο καν "σύντροφοι" που μας είπαν πως "Ανσας
έβλεπανοιΙσπανοίαναρχικοίθασας λουσαν, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά". Χρειάζεται λοιπόν σοβαρότης!!!

Πόσο έξω έπεσα που νόμιζα πως εκείνα που μας λείπουν είναι η φαντασία, τοχιούμορ κι οι παλαβές ενέργειες έξω
από κάθε λογική των ανθρωποειδών.
Τώρα εξηγείται γιατί κάθε ενέργεια που κάνω πέφτει στο κενό. Όπως τότε που πήγαιναν τον Κυρίτση στον Ανακριτή
(για κείνα τα 8 μπουκάλια) έτσι έλεγα εγώ και δε θα μας χώσουνε και μέσα για 8 μπουκάλια.

Καιπήγα μ' ένα πλαστικό αυτόματο πουέκανε βζουν-βζουν (ήταν απ' αυτά τα διαστημικά). Και πέφταν κάτω
Ασφαλίτες και Δημοσιογράφοι όταν γονάτισα στα ξαφνικά και πυροβόλαγα. Κι είχαμε και το χέρι μας κρεμασμένο με
επίδεσμο ότι είμαστε τρομοκράτες, μας τραυματίσανε. ΧΑ ΧΑ. Κι αναβήκαμε και πάνω στους διαδρόμουςκι έπαιζε
και κάποιος φυσαρμόνικα. Κι ο σοβαρός ανακριτής που βγήκε έξαλλος νααπαγγείλει κατηγορίες προσβολής του
χώρου, έμεινε σύξυλος όταν άκουσε εμείς να του απαγγέλουμε αυτουνού δεκάδες κατηγορίες που συνοδεύονταν από το
ρυθμικό βζουβζούνισμα του πυροβόλου και τη φυσαρμόνικα.

Ώσπου ο ανακριτής να ξαναβγάλει έξω τη γλώσσα του που την είχε καταπιεί, εμείς είχαμε φύγει.

Αλλά και η ενέργεια αυτή έπεσε στο κενό γιατί την έκανα μονάχος. Δεν ήρθε κανείς από όσους είχαμε συμφωνήσει
το βράδυ και δυο τρεις που ήταν εκεί τους μαζεύαμε εγώ και ο Θανάσης (ο Θανάσης ήταν ο μόνος που ήρθε) από
Μουσείο και Εξάρχεια.

Κι έτσι δεν καταφέραμε 30 (τριάντα) τρομοκράτες με πλαστικά πυροβόλα να κάνουμε ρεζίλι τους δικαστές και τις
κατηγορίες τους και τα τρομοκρατικάτους νομοσχέδια.

Πάντως το γεγονός, πήρεέκταση απ' τις εφημερίδες και μεέιχαν καιπρωτοσέλιδη φωτογραφία με το αυτόματο σε
κύκλο και μετίτλο "Μασκοφόροι με μπιστόλια συμπαραστέκονται στους τρομοκράτες" καιστα ψιλά "τα όπλα ήταν
πλαστικά". Φωτογραφία από πίσω, γιατι οι φωτορεπόρτερς που ήταν από μπρος τρόμαξαν κι αυτοί και πέσαν χάμς και
φωτογράφιζαν τα ταβάνια.

Κι ενώ ξέρανε ποιός το 'κανε δεν το αναφέραν, γιατί τους είχαμε πει πιο πριν ότι μ' αυτά που γράφουν γίνονται
χαφιέδες και φαίνεται το σκέφτηκαν.

Αυτό συνέωη γύρω στις αρχές Μάη του '78 κι είχα μαζί μου και το πιτσιρίκι και δεφορούσα μάσκα.

98


Κι έτσι βρήκαν ευκαιρία οι διαννοούμενοι, οι δικηγόροι κι οικομματικοί, να κάνουνε καταγγελίες για το
"τρομοκρατικό", αλλά τους Κυρίτσηδεςποτέ δεν αναφέραν που αυτοί ήταν που χρησιμοποιήθηκαν τότε για να το
ψηφίσουν στην Βουλή.

Μέχρι τουσημείου που όταν στη συγκέντρωση του δικηγορικού συλλόγου ενάντιαστο τρομοκρατικό θέατρο
"ΑΚΡΟΠΟΛ" πήγαμε νακάνουμε λόγο γιατοΦίλιππα και τη Σοφία, αυτοί μας πέταγαν έξω και επειδή δενφεύγαμε,
φώναξαν και τους Μπάτσους, αλλάοι Μπάτσοι τα χάνουνε μέσα στον κόσμο κι έτσι μείναμε στην είσοδο με ένα κουτί
φωνάζοντας " νοςγια τους τρομοκράτες αναρχικούς, για μια κοινωνία χωρίς φυλακές, χωρίς δικαστήρια κα
δικηγόρους"

Και η πλάκα είναι ότι μαζέψαμε και λεφτά.

Τα ματογυάλια

Πολλάπερίεργα πράμματα συμβαίνουνε στον κόσμο
κι η επαναφομοίωση στο σύστημα αρχινά.
Σοφά κεφάλιακάνουνε για μας το δικηγόρο
και πα ναπροαρμόσουν τ' απροσάρμοστα.

Πως "αναρχία" δε σημαίνει αταξία...
αυτά είναι λόγια περιττά,
που καλουπώνουν μια μοντέρναελευθερία
αλλά κι αυτή μεόρια.

Πολύδιασκεδάστηκε το φιάσκοσυναυλία
κιοισυντρόφοί μαςδήλωσανοι μόνοι αναρχικοί.
Αλλά κιεμείς μπλεχτήκαμεσεκαρεκλολογία
κι αλλίμονοκερδίσαν πάλι οιθεσμοί.

Την εσωτερική μιζέριασαςσκοτώστε
Σ' αυτό κι εγώ ατομιστής
Μασύντροφε μουσεκαλώ, αν θέλεις, όρσε
Μαζί μουνα συνεργαστείς.

Πολλά περίεργαπράμματα περάσανε και μείναν
κυνηγητάσουκόψανε τη φόραπου 'χες χτες.
Μαέμαθες συντρόφισσαναξεπερνάς το φόβο
και δεναφομοιώνεσαι σαν δετοθες.

Ηελευθερία μαςδεθέλει ματογυάλια
δεθέλει περιθώρια.
Αυτά πουζήσαμε στην αυτοεξορία
αυτά δεν έχουν όρια.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ -ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΙΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Προκήρυξη των Ο.Π.Α.Π.Σ.

Σύντροφοι, εργάτες, φαντάροι, μαθητές...

Με πρόσχημα την υπεράσπιση του έθνους και της πατρίδας επιβλήθηκε η διχτατορία. Με το ίδιο πρόσχημα και πάλι
με τοστανιό. Εμάς τους φαντάρουςκατέβασαν για νακαταστείλλουμε την εξέγερση του Νοέμβρη. Ναχτυπήσουμε
δηλαδή τα ίδια μας τ' αδέρφια. Και το κακό έγινε... Καιτα χτυπήσαμε... Τους μπάτσους, τους πολιτευτές και
σπιούνουσ τους κόβουν και μισθό.. Εμάς ΜΑΣΔΙΑΤΑΖΟΥΝ και μεις ΥΠΑΚΟΥΜΕ... Μας χρησιμοποιούν για τα
συμφέροντά τους.

Τώρα μας εκπαιδεύουν για πόλεμο (αμυντικό ή επιθετικό, καμμιά η διαφορά) ενάντια στους τούρκους εργάτες και το
λαό. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΑΣκαι εδώ και στην
Τουρκία.

Αν δεν προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας και δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, θα καταλήξουμε στο σφαγείο.. κρέας για τα
κανόνια τους.
Ακόμα και με το θάνατο μας κερδίζουν.

Σύντροφε όπουυπάρχειεκμετάλλευση, υπάρχει και στρατός.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

99


ΧΩΡΙΣ ΣΤΡΑΤΟ Τ' ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, πάυουν να υπάρχουν.
ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΡΙΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
ΣΤΡΑΤΟΣ...

Ο στρατός είναι μια μηχανή, όπου μας μπάζουν νέους γεμάτους ζωή, μας μετατρέπουν σε όρθια πειθαρχημένα χτήνη,
κι αφού καθυποτάξουν τον λεύθερο εαυτό μας. Μας βγάζουναφισνιμένους νααντιδράσουμε, κι έτοιμουςναδεχτούμε
αγόγγυστα τη μισθωτή δουλειά. Έτσι μας έχουν πείσει πως είναι η ζωή... Υπάρχουν δυνατοίκι αδύνατοι, πλούσιοι και
φτωχοί. Και οι φτωχοίυπομένουν, υπακούν και πεθαίνουν.

ΟΧΙ ΘΗΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

ΚΑΤ. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΑΤ. Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ,

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ.
ΚΑΤ. Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΤ. Τ'ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. να γίνου
μ εεμ είς αφέντες της δικιάς μ ας ζωής.

ΕΡΓΑΤΗ, ΦΑΝΤΑΡΕ, ΜΑΘΗΤΗ. Η ιδεολογία του πατριωτισμούδε σε συμφέρει. Ενώσου με τους καταπιεζόμενους
αδερφούς σου, πάνω από σύνορα και πατρίδες, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στους στρατούς του, ενάντια στη
μιζέρια και τη μισθωτή σου σκλαβιά.
Πάρε την τύχη στα ίδια σου τα χέρια. Παρ' όλο που μας σέρνουν με τη βία στο στρατό.. Ξέρουμε
πού θα στρέψουμε τα ντουφέκια που μας δώσαν.

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ -ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΑΠΡΙΛΗ, ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ (οδόςΙπποκράτους) 6.30 μ.μ.

Καλλιτεχνικό πρόγραμμα.. ανοιχτή συζήτηση.. ελεύθερες από κοινού αποφάσεις γιατο συντονισμό και την παραπέρα
προώθηση της πάλης μας.

Πάρε και ο ίδιος μέρος από τώρα ενεργά.

ΟΜΑΔΕΣΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ (Ο.Π.Α.Π.Σ)
αθήνας, συνοικιών, πειραιά, πάτρας, ηρακλείου, θεσ/νίκης, ιαννίνων....................

Στην παραπομπή μου για "ηθική αυτουργία", υποκίνηση κ.τ.λ. σεανατρεπτικές εκδηλώσεις, τότε που καθάρισαν τους
Γερμανούς Μπάντερ, Ράσπε, Έσλιν και τον Κασίμη εδώ, το '78 η απόφαση της προφυλάκισής μου στηρίχτηκε και
στην κατάθεση ενός αρχιαστυνόμουότιπιο παλιά, το 76-77, σε μια εκδήλωση μαθητών, διάβασα απ' τα μικρόφωνα μια
προκήρυξη των ΑΠΑΤΡΙΔΩΝ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ. Παραθέτω το κείμενο που κυκλοφορούσε τότε. Στο κάτω-κάτω
είν' ωραίο, άμα βρίσκεις, να διαβάζεις και να μοιράζεις τέτοιες προκηρύξεις. Έκανα τίποτα κακό;

ZAKULA RADIO NEWS Z/R/N ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Σήμερον την εσπέραν, ομάδα αποτελούμενη από τους: χάρυκλιν, βίκυ μοσχολιού, κ. τουρνά, πόλυ κερμανίδη, FRANK
ZAPPA, κια-μποζου, σου κυρκου, κ.τ.λ. , επετέθει στον νίκο Δίασημο με κλωτσιές, δαγκωνιές, κουταλιές( αυτές τις
έδινε ο μητροπάνος), κουταλιές. Όπως είναι γνωστό, τα κέντρα τους έκλεισαν εξ αιτίας της απότομης ανόδουτουΝ/.
και θέλησαν νασυζητήσουν το θέμα φιλικά μαζί του. Χαρακτηριστικά ο γ. νταλάρας τον κυνηγούσε μ' ένα κλαδί από
το "δέντρο" για νατου αποσπάσει το μυστικό της επιτυχίας. Συγκινητική ήταν η σκηνή όπουο αδριανός τον δάγκωνε
αδελφικάστο σβέρκο. Αργότερα ο ν. Διάσημος μας δήλωσε: ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ. ΑΥΤΟΙ
ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ FREAKIA. ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ. I AM THE BEST OF
THE VILLAGE. ΜΕ ΦΘΟΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΥΜΑ. ΘΕΛ. ΝΑ
ΜΠ. ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ.
Μετά τις σεμνές δηλώσεις του ο καλλιτέχνης, ξεκίνησε για την 57239876523455498754387 περιοδεία του, ενώ
συγχρόνως ο κ. φέρη γυρνά ταινία τη ζωή του με πρωταγωνιστή το χ. ζυγοΜΑΛΑΚΑ καιτίτλο "ένα αστέρι γεννιέται"
Ον. Διάσημος χτυπά τον 65294723975 δίσκο του στην NICOS ASIMOS COMPANY, με τίτλο ΥΠΑΡΧΩ (του τον
πούλησε ο καζαντζίδης αφού κι αυτός φάληρε) και εκδίδει τααπομνημονεύματα του στην ASIMOS PRESS με τίτλο
ΗΡΘΑ, ΕΙΔΑ ΚΑΙΘΑ ΚΑΤΣΩ.

(Αποκλειστική συνέντευξη του Ν. Άσιμουστην καινούργια ZAKULA, καθώςκαιπόστερ του καλλιτέχνη).
Στην ζάκουλα αυτής της εβδομάδας ολόσωμες φωτογραφίες (γυμνές) του ζυγοΜΑΛΑΚΑ.

ZAKULA'S LOVERS PRESS

100


Ευχαριστώ τα παιδιά που μας κάναν και διασκεδάσαμε όταν έπεσε σταχέρια μας αυτό. Ήταν εξαίσιο. Μέχρι που την
ίδια κιόλας μέρα έγραψα και τραγούδησα τραγούδι που τους το αφιερώνω.
Γιατις δύο στιχουργικές φράσεις που είναι δικές τους ευχαρίστως τους δίνωκαι ποσοστά από τακέρδη.

Σερεμπέτικο : 9/8 Αϊ ααααμ Δι μπε, Δι μπέεεεεεστ οφ

Δι βίιιιιλατζ.

ΓιούαρΓιουλί, Γιουλίιιιιας

εντ Λοοόοοολας.

ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί ντιντί

ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί ντιντί.

Ήσουν ωραίος κάαααποτες, μα τώωρα μιάζεις χααάαανος.

Μιας καααρακάξακας γκόοοοομενος

που νάαα μας πάρει ο Χάαααααρος.

ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί ντιντί

ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί ντιντί.
Σε ROCK : 4/4 Ήρθα είδα, Ήρθα είδακαι θα κάτσω

και στο τέλος τα κεφάλιασας θασπάσω

Σαν πετάξετε γιαούρτια

Τότε θα τη βρω

Κι αν πετύχετε εμένα

Τότε θα χαρώ.

Σας προσκαλώ

Γιατίεγώ πεινάαααααααω

Και θέλω νασαςφάαααααααω.
ΣεΡεμπέτικο ξανά : Αϊαααμ Δι μπέ, δι μπέεεεεστ οφ

Δε βίιιιιλατζ

Ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί ντιντί

Ντίρι ντίρι ντίρι ντίρι ντί.

Απ' τη διάλυσητου καφενείου και μετα. Κομμάτιαπουπαίχτηκαν καιαπ' τους EXARHIA SQUARE BAND,
όσαγράφτηκαν πριν τη διάλυσή τους.

ΤΑΜΑΤΟΓΥΑΛΙΑ υπάρχουν πιο πιο πάνω.
ΜΟΡΟ

(1) ΣετιμούνεόλοιΜόρο
και σου απονέμουν φόρο
φόρο για το θάνατό σου
κουβαλάν το φέρερτό σου
Μόρο!!
Πρόεδρέ μας Μόρο !!!
Εδοξάστης Μόρο !!!
Για ελευθερία μίλησαν
τακρατικά θηρία
τους επαναστάτες έκραξαν
Προβοκάτορες !!!
Προβοκάτορες !!!
Ύποπτα
Σκοτεινά

Στοιχεία
Κι η Δημοκρατία πάει
Κι ο Μπερλίγκουερ στενάζει
συνταγές στους Πολιντομάνους
πώς νασώσουνετην τάξη.
Μπρέζνιεφ και Κάρτερ σκύβουν
στοργικά πάνω στις μάνες
Καταδώστε μας !!!
Καταδώστε μας !!!
Περίφρουρού

101


(ιντερμέντζο)

(2)
Διάλογος :

Φρούραγε ρέ

το μπέε.
Πως μ' αρέσουν τακοπάδια
Πουτατρώνετα χορτάρια
Να μας έχουν στα κλουβιά

τι καλά, τι καλά
κι ο Τουρνάς να τραγουδά

τι καλά, τι χαρά
τη γουστάρω τησκλαβιά.
Το φαγητό μου να 'χω 'γω
κι έναν καλύτερο μισθό.
Αυτά μου λέει το κόμμα μου
που συγκρατεί το πώμα μου.
Σε θρηνούνεόλοιΜόρο
όπως κλαίνεκάθε μέρα
που χιλιάδες σαν και μένα
τους σαπίζουν στα μπουντρούμια
τους ψοφάν από την πείνα
τους στερούνε τον αέρα
στα εργοστάσια, στις πόλεις
στα χωριά και στους στρατώνες

Μόρο !!!
Πρόεδρέ μας Μόρο !!!

Εδοξάστης Μόρο !!!
Χίλιους τόσους νόμους ψήφισαν
για την τρομοκρατία
Ούλρικε και Μπάντερ στα κελιά

Αυτοκτόνησαν !!!
Τους δολοφόνησαν !!!
Κι εσύ γελάς
κι εσύ γελάς
Γελοία.

Κι είναι όλα όπως πάντα
πατριωτική η μπάντα
Δικαστές και εκκλησία
όλοι ενάντια στη βία.
Απ' τις μπόμπες σας ρε χτήνη
Τίποτα δεν έχει μείνει
Καταδώστε μας !!!
Καταδώστε μας !!!
Του είναι μας

Φοβόσαστε
την ΕΚΡΗΞΗ

Α-Τοσκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν
Αν ο καθένας καταπιεσμένος
γιατον εαυτό τουκαι μόνο γι' αυτόν
καθάριζε τ' αφεντικό του;
θα καθάριζε ο αέρας
Δε θα υπήρχαν Μόροι ούτε Μπερλιγκουέδες

Β- Μα έτσι θα ήταν Χάος !!!
Ποιός θα μας κυβερνουσε !!!

Γ-Κανείς.

Την Αντίσταση βαρέθηκα

Επειδή με ρωτήσαν πολλοί
Πώς τα πέρασα στη φυλακή
Πώς δεν έφτιαξα κάνα τραγούδι

102


Όπως τόσοι αντιστασιακοί
Απαντώντας σας λέω ξερά
Δεν πουλιέμαι αντισασιακά.

Όλοι αντιστασιασθείτε
Ποιο καλά έτσι να τακτοποιηθείτε
Ποιος στο τέλος θα μπορέσει
Βουλευτή ν' αρπάξει θέση.

Την αντίσταση βαρέθηκα
Λόγια φαμφαρόνων ψεύτικα
Μέσα στο κελί μαράθηκα
Τους πολιτικούς σιχάθηκα.

Οι φυλακές γεμάτες, τα κελιά υγρά
Ποινικοί οι κρατουμένοι, μες τα κάτεργα
Ειν' το άλλοθί σου κόσμε, για να κρύβεις την ψευτιά
Να στηρίζεις τις σφαγές σου, και τη νόμιμη κλεψιά.

Τρομοκράτες !
Όσοι αρνούνται !
Ναυποταχθούν.
Φιλελεύθεροι !
Όσοικαίνε
και γεννοκτονούν.

Βάλτε μπόμπα, να τινάξτε
στον αέρα όλα τακελιά
Για τη λευτεριά σας θάψτε
της ζωής σας
Όλα ταχαζά κοινωνικά στοιχεία.

Είν' ωραία δίχως νόμους
Δίχως τανξ στρατιωτικά
Δικαστές και Δικηγόρους
Εργοδότες και σκατά.

Στο πιο χλωρό ντουμάνι
θα βρωτον έρωτα
Δρώντας ποτέ και πάντα
Παντού και πουθενά.

Επειδίς με ρωτήσαν πολλοί
Πώς ταπέρασα στη φυλακή.

Κουρδιστέ χαμάλη (Ζεϊμπέκικο)
Δε μπορώ ναξέρω
πόσο θα υποφέρω
Ο Ντουρούτιτόπε
ρε τι γινόταν τότε.

Είσαι μπάτσος σπάσε
κι αν εργάτης κάτσε
κι αν για δούλος μοιάζεις
Ε τότε ξανατζάζεις

Δε μπορώ ναυποφέρωπια
Πώς εσείς δεν έχετε καρδιά
Όταν όλα είναι τόσο πονηρά
Κάθεστεθαμμένοιστην ουρά.
Καιθέτε νταβαντζή σας το Φλωράκιανα μιλά.

103


Πώς προγραμματίζονται μυαλά.

Κουρδιστέ χαμάλη
Μαύρο έχει χάλι
Σε χορεύουν όοοπα
Μύρια καθεστώτα.

Ρώσοι και Κινέζοι
Ρεκι οιΑμερικανέζοι
Το που σε κάναν βίδες
Μονάχα συ δεν είδες.

Δεν μπορώ να υποφέρω πια
Πως γινήκατε όλοι αυτόματα
Όταν όλαείναι τόσο πονηρά
Κάθεστεθαμμένοιστην ουρά
Καιθέτε νταβαντζή σας τον Αντρέανα μιλά
Πώςπρογραμματίζονται μυαλά.

Στων συντρόφων μουτις μύτες

1. Κι είχα μια ψεύτρα ζωή, μια ζωήπεριττή
διχασμένο εαυτό και δεν ήμουν εγώ που μιλάω
Μου επιβάλαν μυαλά σεκονσέρβα κι αυτά
Τεθλασμένη φωνή να μου κάνει Μπί-μπί όπου πάω.
Κι όλο γυρνάω σωστά με καθώς πρέπει δουλειά
'κει που παίρνω φωτιά, με την πρώτη κλανιά, σταματάω.

Στων συντρόφων μουτις μύτες
Πάντααράζαν οιπροφήτες
Όλα λελυμένα. Αυτοί μοχθούν για μένα
Στου γυαλού τα βλεφαράκια
Κάθονται δυο ψιψινάκια
Παραπονεμένα, δεν μιλαν σεκανένα.

2. Στη διαδήλωση χθες μ' ερωτεύθηκες πες
και δε μου σπασες πια, και δεσούσπασα πια
το κεφάλι
Κι ήσουναΚνίτηςεσύ, παινεμένο παιδί
συ κρατούσες πανώ κι εγώ έσερνα ένα μπουκάλι
Ώσπου τη βρήκαμε δες και χωρίς διαταγές
από μόνοικι οι δυό μες τους μπάτσους τα βάλαμε πάλι

Στων συντρόφων σουτις μύτες
πα νακάτσουν οιπροφήτες
Μην ακούς κανένα, παρά μονάχα εσένα.

Στου γυαλού τα βλεφαράκια
Κάθονται δυό σκιουράκια
στεναχωρημένα δε μιλούν σε κανένα.

3. Και πριν ναπιάσει βραδυά, στα οδοφράγματα για
τη χαμένη φωνή, τιην τριμένη ζωή, πολεμούσες.
Μα σε γέλασαν κουτέ και σου είπαν στ' αυτιά
πως δεν ήσουν καλά και σε πήραν ξανά τα στελέχη.
Κι έμεινα μόνος εγώ με διχασμένο εαυτό
Μα το κατάλαβα πια πως εγώ ήμουν καλά και γελούσα.
Στων συντρόφων μουτις μύτες
πα να κάτσουν οιπροφήτες

104


Μα δενακούω κανένα, παρά μονάχαεμένα.
Στου γυαλού τα βλεφαράκια
Κάθονται δυό ψιψινάκια.
Κι ειν' ερωτευμένα μοναχά μ' εμένα.

4. Τώρα η φωνή μου κι αυτή δε μου κάνει μπί-μπί
Όλα αλλάξαν για μέ, είμαι μόνος
μα ξέρω που πάω.
ΠΟΥΤΣΟΜΟΥΝΟΣΟΝΑΤΑ -ΑΜΑΝΕΣ ΜΟΥΝΑΚΟΠΟΥΤΣΑ

Θλιβερής μνημακληρονομιάς των ερώτων μας ο μαμωνάς.
Αναπαραγωγής της ψευτιάς. Ξεχασμένη η αλήθεια για μας.
Τοξέρω σας αρέσει η βιδωμένη σχέση
Ο εαυτός σου φρίκη στον άλλον να ανήκει.

1. Φαλλοκράτης δεν ήμουνα 'γω.
κι ας μου μίλαγες πάντα γι' αυτό.
Φεμινίστρια ήσουνα συ
επαναστατημένη γυνή.
Ενοχές μου φορτώνειςσυχνά
γιατωναρσενικών τασκατά
Δεν ανέχτηκες μια φορά
να σου θίξουνε ταθηλυκά.

Θα φύγω και με χάνεις
Να ιδούμε τι θα κάνεις
θα φύγεις θα με χέσεις
Αυτά γεννούν οισχέσεις.

Όχι δεθα μαλώσω πια
το προτιμώ χωρίςδεσμό.

2. Θλιβερό και τομάρι με λες
καιταπάντα δικά σουτα θες
κι όλο ξύνω και ξύνεις πληγές
κι όσο φταίω κι εσύ τόσο φταις.
Ανασφάλεια νοιώθεις εσύ
Παρομοίως κυρά μου κι εγώ
κι αν εσένασε βλέπουν *****
και εμένα με βλέπουν φρικιό.

Πανάθεμά σε φύση
γεννήσαμε κορίτσι
κι εσύ σαν τη μαμά σου
το θες ομοίωμά σου.

Γιατί σώνει και καλά τη φαλλοκρατία
Να την αντιστρέψουμε σε αιδοιοκρατία.
Δε χρειάζεται τόσο πια το μένος
Καταργείστε τα τουςρόλους και το γένος.

3. Όταν μ' έσερναν γιατο στρατό
μου 'πεςπρόβλημαείν' ανδρικό
Κιεπιτέλους κατάλαβα 'γώ
το μοντέρνο σας φεμινισμό.
Μου ζητάς σιγουριά στ' αγαθά
συ και 'γώ κι αισθημάτων σκλαβιά

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


και Κατίνα σε είπα μαθές
κι απ' το σπίτι με πέταξες δές.

Και συ με είχες είπει
βρωμιάρη και αλήτη
Σαν πιάνεις τη μουρμούρα
βουτάω τη κουμπούρα.

Όχι δε θα μαλώσω πια
τοπροτιμώ χωρίς δεσμό.

4. Κιαν μ' έχουν κόψει φέτες
δεφταίνε οιγυναίκες
πολλά τους δίνω δίκια
κι ας κάνουν καριολίκια
Οιάντρες τις πηδάνε
και δούλες τις κρατάνε.
Μα όχι ναπλερώνω
την πούτσα μου και μόνο.
Γιατί σώνει και καλάτην πουτσοκρατία
Νατην αντιστρέψουνε σε μουνοκρατορία
Δε χρειάζεται τόσο πια το μένος
Καταργείστε τατουςρόλους και το γένος
Κιαν ο έρωταςελεύθερα κυλάει
δεχρειάζεται κανείςνα κυβερνάει.

Παρ' όλααυτάαρέσει ηβιδωμένη σχέση.

* Αφιερωμένοστη μάνα του παιδιού μουΛίλλιαν που ονομάτισετην κόρη της ΛίλλιανόπωςοΚωνσταντίνος Α'
Παλαιολόγος, ονομάτισε τον υιόν αυτού Κωνσταντίνον Β' Παλαιολόγον.
Σχιζοφρενοβλαβίωση.

Είμαι παλιάνθρωπος
Είμαι υπάνθρωπος
Αντικοινωνικός
και άρρωστη σχιζοφρενοβλαβίωση

Μεκατατάξατε
σε ταξινόμηση
για λοβοτόμηση
και επαναδιάρθρωση των σκέψεων.

Κυρίωςόταν σας μιλώ
πως δε χρειάζομαι γιατρό
κι ο παλαβός δεν είμ' εγώ
γελάτε.
Γελάτε σαρδονιακά
φτωχά μουανδράποδαφριχτά
μ' εγκεφαλοαλοιωτικά
τρυπάτε.

Κουνάτε όλοισας
το υπνοστάρισας
κι η κοινωνία σας
μια άρρωστη σχιζοφρενοβλαβίωση.

Σας καταδίκασαν
σε ομοιόσταση
Ευμωρολίανση

106


Γελάτε ομοιόμορφα σαν πτώματα.

Κυρίως όταν σας μιλώ
για τ' ανυπόταχτο εγώ
πως είμαι μόνο όντο φωτεινό
γελάτε
Γελάτε σαρδονιακά
φτωχά μουανδρείκελα φριχτά
μ' εγκεφαλοαλοιωτικά
τρυπάτε.

Μη χάσετε όλοι σας
τουπνοστάρι σας
Κιη ευτυχία σας
Σκωληκωνμερμηγκότρυπας τελείωση.

Μου λες πως σε παραμελώ Μουσική : Νίκος Δεληγιάννης
Στίχοι : Νικόλας Άσιμος
1. Πρώτη διαπίστωση εχθές
ωσάν σε ξαναείδα
Μου βάζεις ξάφνου τις φωνές
πως μούστριψε μια βίδα
πως μου χαλάσαν οι στροφές
κι ήσουνα νεροφίδα
Μου λες πως σε παραμελώ
δε δίνω σημασία
λες και σου ζήτησα εγώ
να μας προσέχεις θεία.
2. Κι ήτανε φρέσκος ο πελτές
και ξαναφαγωμένος
Που 'σβησε και ο ναργιλές
κι ήμουν ξενερωμένος
και έτσι πια βαρέθηκα
να τρώω τον κιοσέ μου.
Και συγκρατώ τη φλόγα μου
Με ένα ποτιστήρι
Στου διπλανού μου τον τεκέ
την πέφτω μπανιστήρι.
3. Το πρωϊνό εμούλιαζα
Σ' αστραφτερή μπανιέρα.
Τα τιμαφλή σκουριάσανε
Απ' τη δικιά μου λέρα.
Ομολογώ δεν τρώγεται
Το χρυσαφές χρυσάφι.
Τι να τα κάνω τα λεφτά
Δεν είναι δα και σέξυ
Σας ρίχνω όλους στην κλανιά
κι ο κώλος μου έχει φέξει.
Είμαστε τρομοκράτες
Φωνές--Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι

Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη
Φωνή Α'-Που δενπήγε στοστρατό

107


ΦωνήΒ'-Φοβότανε τον πόλεμο δενήθελαταόπλα
Φωνή Α'-Ποιοςείν' ο τρομοκράτης, ποιος;
Φωνή Β'-Ο χαχόληςοΜανώληςο φαιδροπαιδαράς

γιατίποτέ δεδέχτηκεναγίνει
Όλοι -Βρωμοποδαράς
Όλοι -(ρεφραιν) Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες

κι οι πρόγονοι μουεργάταιτρομοκράταιήταν κι αυτοί.
Μετην τρομοκρατίαπεθαίνει ηεξουσία
δεν έχουμ' εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή

Φωνή Α'-Είναι το κράτος ο τρομοκράτης;
Φωνή Β'-Όχιτο κράτος είναιη τάξις
ΦωνήΑ'-Είναι οεργάτης ο τρομοκράτης;
Φωνή Β'-Όχι. Ο εργάτης είναι το πτώμα. Και είναι

στο κόμμα, κοιμάται ακόμα !!!
Φωνή Α'-Μα είναι το κόμμα ίσοντο πτώμα;
Φωνή Β'-Όχιτο κόμμαείναι ένα.
Όλοι -Κουκουκουκουέ το πτώμασουλαέ

Κουκουκουκουέτοπτώμα σουλαέ
Για ναέχεις σύνταξηκαλή, συστοιχία
καικατάταξη, ταξινομημένο και αριθμημένο
κουρδιστό ραμολιμέντο. Να μην είσαι
τρομοκράτης, αρνησίθρησκος, χωριάτης,
ανυπόταχχχτος, τεμπέλης, άπατρις, κοπανατζής.
Για ναείσαιδημοκράτης, χάφτης και
σοσιαλιστής (όλοι μαζί) καντηλανάφτης.

Όλοι (ρεφραίν) -Είμαστε τρομοκράτες....
Φωνή Α'-Είναι οι μπάτσοι οιτρομοκράται;
Φωνή Β'-Όχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί.
Φωνή Α'-Είναι το τάγμαοτρομοκράτης;
Φωνή Β'-Όχι, το τάγμαείναι πατρίς.
Φωνή Α'-Είναι ηδουλειά μας τρομοκρατία;
Φωνή Β'-Όχι, δουλειά ίσον τιμή.
Φωνή Α'-Είν' οιπαπάδες οιτρομοκράτες;
Φωνή Β'-Όχι, θρησκείαείναι ταθεία
Φωνή Α'-Μήπως οινόμοιτρομοκρατούν;
Φωνή Β'-Όχι, οινόμοινομοθετούν.
Φωνή Α'-Τρομοκρατία ίσονβουλή;
Φωνή Β'-Μαόχι βουλή μαςείνα ηψήφος
Όλοι -Κι οψηφοφόροςθανατηφόρος !!!
Φωνή -Τοείπε κι ο πρώτος μουγγός μασκοφόρος αυτό.

Ρεφραίν- Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες
κι οι μασκοφόροι εργάται, τρομοκραται ήταν κι αυτοί.
Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία
δεν έχουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.

Φωνή Α' - Τρομοκρατία ίσονΔαφνί;
Φωνή Β' -Όχι, βαρά και ψυχοσορροπεί

κι αφού σας μαντάρει ! Ξανάστη γραμμή
Φωνή Α' -Μα τότε σχολείο σημαίνει και τρόμος !!!
Φωνή Β' -Όοχιιι. Διδάσκεσαι πίστιν στους νόμους
Φωνή Α' -Τρομοκρατούνε οιδικασταί;
Φωνή Β' -Μα Δικασταί μας, είναι η έδρα.
Φωνή Α' -Μα, μήπως η έδρα ισοπεδώνει;
Όλοι -Όοοχι. Η έδρα μας σουλουπώνει, μας καλιγώνει,

μας το βιδώνει γεράτο τιμόνιστα μπισινά !!
Εν-δύο-τρία-εμπρός με χαρά.

Όλοι - Κράτος, σχολεία, θρησκεία, στρατός
νομοθετούνε για μας ευτυχία
τασυνδικάτα το κόμμα φραγμός
κάντε εμετό και νοιώστε αηδία.

108


Φωνή -Για να μπορέσει επιτέλους νασηκώσει
τοκεφάλι ο τρομοκράτηςπου είναι μέσα μας.
Όλοι μαζί -Είμαστε τρομοκράτες όλοι, όλοι

Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο τοΜανώλη
Φωνή -Ποιος είν' ο τρομοκράτης; Ποιος;
Όλοι -Ο χαχόλης, ο Μανώλης, ο φαιδροπαιδαράς

γιατί ποτέ δε δέχτηκε ναγίνει
βρωμοποδαράς...

Το κομμάτι γράφτηκε απ' αφορμή τη σύλληψη του Φίλιππα και της Σοφίας Κυρίτση και την ψήφιση του
"τρομοκρατικού νομοσχεδίου".
Πρωτοτραγουδήθηκε εκείνο τον καιρό στο θέατρο "Αλάμπρα" σε μια συγκέντρωση που έλεγε πως θα 'ναι "χωρίς
ομιλητές".
Την πρώτη φορά έκανε ο Μιχάλης Σύρπος και κλαρίνο έπαιζε ο Μάριος ο Μεγαπάνος. Είμασταν ο καθένας σ' άλλο
τόνο αλλά είχε τζόγο.
Και οι δυό τους βρίσκονται από το καλοκαίρι μέσα γιακάποιες φούντες που μάζευαν από ένα ποτάμι και τους την
είχανε στημένη. Τους χαιρετισμούς μου.
Είναι φριχτό αυτό το κωλοσύστημα, εκεί που πας νασπάσεις τα εσωτερικά σουσίδερα, τσουπ, σεγραπώνουν και
βρίσκεσαι φυλακήκαι μετάπλασάρουνε στα πιτσιρίκια χημικά.
Ταγράφω γιατί κάτι χρειάζεται να γίνει γι' αυτό το θέμα. Τόσα παιδιά είναι μέσα.
Όσον αφορά την "χωρίςομιλητές" συγκέντρωση τελικά μίλησαν όλοι (όχι βέβαια προσωπικότητες), ήρθαμε στα χέρια,
άλλοι θέλαν μουσική, άλλοι θέλαν ομιλία, αλλά όλοι απ' τα μικρόφωνα.
Βγήκα και τους είπα πως εγώ δεν τα διαχωρίζω ομιλίες και τραγούδια και πως εφ' όσον υπάρχουν θεατές, θέαμα και το
'να, θέαμα και τ' άλλο.
Και πως αν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη κι έχει κάτι να πει θα βρει τη δύναμη να το πει και ναακουστεί, έστω και
χωρίς μικρόφωνα.
Συμφώνησαν όλοι, κλείσαμε τα μικρόφωνα και κει που γινότανεχαμός στο ποιος θα πρωτοανεβεί να μιλήσει, έπεσε
ξαφνικά γενική βουβαμάρα. Φαίνεται κανένας δεν είχε τίποτα να πει και διαλύσαμε ήσυχα.

Η Γαλανόλευκος

(Α' χορωδιακό) Γεννήθηκες, βαφτίστηκες, χριστιανός ορθόδοξος
καιπολιτογραφήθηκες ως έλληναςυπήκοος
τοπαιδικό σου σύμβολο, ήταν ηγαλανόλευκος.

(Εμβατηριώδες) Και δε σερώτησε κανείς, πώς θες νασε φωνάζουνε
Ανθες να σεσφραγίζουνε, σαν κρέας νασε σφάζουνε

ταφλογισμένα μάτια σου, δείχνουν το πώςσεπλήγωσαν.

Δεθέλωνα 'μαι υπήκοος δεθέλω να 'χω χρώματα
γουστάρω να 'μαι άνθρωπος νακολυμπώ στα χώματα
το παιδικό μου σύμβολο είναι γεμάτο πτώματα.

Τσαλαπατάς ένα πανί στον κεντρικό το δρόμο τους
Στη φυλακή σε κλείνουνε σύμφωνα με τον νόμο τους
κι ηστερημένη μάζα τους ναθε να σε λυντσάρη.

Δεν είμαστε υπήκοοι σκιές κι απολιθώματα
Λεύτερη είν' η φύση μας με λευτεριάς τοιχώματα
Δε θες καρδιά μουσήμανση, δε θέλεις φακελώματα.

Μας φτιάξανε υπάκοα κι υποταγμένα νούμερα
Μα καίμε τιςταυτότητες, γκρεμίζουμετασύνορα
Τα τωρινά μας όνειρα, δεν ταχωράν τα φάκελα.

Κάθεδέσμευση είν' ολιγωρία
Άμα θες δεσμά, φάε ιδεολογία.

(Β' χορωδιακό) Γεννήθηκες, βαφτίστηκες, χριστιανός ορθόδοξος
καιπολιτογραφήθηκε, ωςέλληνας υπήκοος.

109


(Εμβατηριώδες) Τσαλαπατάς τασύμβολα δεθες καμμιά θρησκεία

-Τούτα τα κομμάτια τα βαριέμαι πια, ίσως γιατί τα έφαγα πολλές φορές στη μάπα. Όπωςβαριέμαι να μιλάω για το
πόσες φορές μο κάναν έρευνες, για το πόσες φορές με σέρναν δω και κει. Αλλάυπάρχει κι άλλος λόγος που μου τη
δίνει, ειδικά το κομμάτι ετούτο, γιατί έχω σπαστεί με μερικούς από αυτούς για τους οποίους το 'γραψα. Πώςήταν και
πώς έγιναν μετά 5-6 μήνες φυλακή. Εννοώ τους Λα. και Τρυ.
Ο ιδιαίτερος χαβάς

1. Ενήλιξ έγινα κι εγώ στα 18 μου χρόνια
Για να ψηφίσω θα σκεφτώ, σεδυό χιλιάδες χρόνια.
Μου έχει στρίψει ένα κουμπί, δε γίνομαι πολίτης
Σ' αυτά που λέω συμφωνεί, κι ο σκύλος μου ο κοπρίτης.

Πεςτας-πες τα να τ' ακούμε. Δε σας κάνω χωρατά
Μες το κράτος ναεγραφούνε ως πολίτες τα σκυλιά.
Κι έτσι θα έχουμε ισότη κι όχι μονάχα στα χαρτιά
Μπας και γαυγίσεις στρατιώτη στ' αντρειωμένα σου λουριά.

2. Ποτέ ξανά πολιτική. Και δε σας κάνω πλάκα.
Τηβρίσκω λίαν σπαστικήτου Λένιν τη μουτράκλα
Δεθέλει κράτος η καρδιά. Μήτε χαρτιά και νόμους
Κι η πληγωμένη μου στριγγιά, γυρνά στους υπονόμους..
Πεςτα -πες τανα τ'ακούμε. Ούρλιαξέ τα δυνατά
όπου κράτος χορωδία των σπιούνων τα σκατά.
Και σου μαθαίνουν να είσαι μάζα. Να συζητάς πολιτικά
τοποιος βοσκόςθα σε βοσκήσει. Ν' αποφασίζεις μαζικά.

3. Το σκέφτομαι καμιά φορά να γίνω Πατριάρχης
Τιυπουργός, τι δικαστής, τι οικογενειάρχης
Τιψηφοφόρος, τι αγάς, το ίδιο πράμμα είναι
την εξουσία τη μετράς μες το δικό σουείναι.
Πεςτα -πες τανατ' ακούμε. Πέστετα εσείς παιδιά
Ν' ανακαλύπτει ο καθένας τη δικιά τουμυρουδιά
κι έτσι ναέχουμε ανομοιότητα
της καθενός ποιηουργούντα με ιδιαίτερο χαβά.

Η Επανάσταση αποδείχτηκε έναόνειρο

1. Είπαμε πως θα καταργήσουμε τα σύνορα
Είπαμε πως θα καταργήσουμε το κράτος
Κι αφήσαμε τους εαυτούς τους ίδιους μας
Μες το γλυώδικο περίβλημά τους
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας
μ' επαναστατική φρασεολογία.
2. Τα θλιβερά δεσπάσαν τα καλούπια μας
Υποχθονιακές ψυχρές προκαταλήψεις
Ύπουλα βράζεις μέσα μας αρρώστια μας
Αγκομαχάς. Για δεν το λες να μας αφήσεις
Η επανάστασηη αποδείχτηκε ένα όνειρο
μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας

110


μ' επαναστατική φρασεολογία.

3. Δύσκολο μονοπάτι σε τραβήξαμε
Ατέλειωτο και δε σε ξεπερνάμε
Μας μπόλιασες βουβό μ' απογοήτεψη
Κι ίσως ν' αξίζει μόνο που τολμάμε.
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
σαν ξεχασμένα νατελειώνουν παραμύθια
παρά τα τόσα όνειρα μας που συντρίφτηκαν
μες τα συντρίμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια.

ΜΠΑΤΑΡΙΑ

Εκπορνεύεσαι κουρέλι // στη μπορντέλο κοινωνία
ξεπουλάς και τηνψυχήσου // για την υπεραφθονία
Στην καρδιά σουβάλαν φρένα // το μυαλό σου πέρνει βίσμα
για χιλιάδες σαν εσένα // θααρκέσει μία μπρίζα.

Κιη Πνευμονοκονίαση, κι ηΠνευμονοκονίαση
Κιαυτήθα έχει πάψει.
Ρομπότανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
καιχρυσωμένο χάπι.

Θαείσαι με μπαταρία
Ναεκτελείς εργασία
Με σούπερ ενημέρωση, τροφή καιδιασκέδαση
θα πλέχεισευφορία.

Γιακυττάξτε με σακάτη // ένα έχω μόνο μάτι
Μου ρουφήξατε το αίμα // μα αλογόκριτο έχω βλέμμα
Αποφασισμένος πάντα // στην προσωπική μου μπάντα
την ψυχή μουδεν πουλάω // και το δρόμο μουτραβάω.

Την Πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
Ρομπότανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
Δεθέλω να τη φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία
Δεν εχτελώ εργασία
Δεθέλωενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
Γουστάρω ελευθερία.

ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ

1. Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
Γίναν οιφιέρνες μου σαν τροχαλίες
Και στον κουβά τους αράζεις εσύ.
Αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
Αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν το Ντορή μες στο παχνί.

2. Πάγωσ' η ψείρα μου και παραπαίουσα
Μ' ένα τικ-τακ μου ματώνει τ' αυτιά
Όλα με πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο
Πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα.

Και θες να πετύχω με μια μπαταρία
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
Για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
Να 'χεις αγάπη μουλεφτά.

3. Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
Κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά.
Σου στελνω μήνυμα μ' έναταμ-ταµ
να μαγειρεύεις με βιτάµ
Κι ήσουνα γόησσα κι έκανες μπαµ
Κι εγώ σε ψάχνω στα χαμάμ.

4. Άδειο το βλέμμα σου κούφιες οιώρες μας
στα ενυδρεία σεχώσαν ζωή
Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του
Κι η φαντασία μας έχει χαθεί.
Την ξεπουλήσαμε στο Γιουρουρούµ
Για ένα κουστούμ, για ένα κουστούµ
Την ξεπουλήσαμε...............................
..........................................................

5. Μια διαδήλωση, δέκα μικρόφωνα
Και τα μεγάφωνα στη διαπασών
Χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
Κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
Ξεπουληθήκατε στο Γιουσουρούµ
Για ένα κουστούμ, για ένα κουστούµ
Και ο εαυτούλης σας πέταξε βζουν
Ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

6. . εποχή μου θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
Κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
Τα τροχοφόρα με προσπερνούν
Φεύγω και πάω να βρω στο Μπανκόνγκ
Το σύντροφό μου τον Κινγκ-Κονγκ
Μες το μυαλό μου βαράνε τα γκόνγκ
Μοιάζω με μπάλα του πινγκ-πονγκ.

7. Μας εκτελούνε με σφαίρες ντουμ-ντουμ
Σφαίρες ντουμ-ντουμ, σφαίρες ντουμ-ντουμ
Κι εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ, για ένα κουστούμ.
EXARCHIA SQUARE BAND
ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΟΥΜΕ !!!
ΤΡΕΙΣ ΒΡΑΔΥΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ: STYDIO ΛΗΔΡΑ, ΚΕΚΡΟΠΟΣ 12,
ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ*(9,10, 11 ΑΠΡΙΛΗ), ΩΡΑ 9 μ.μ. - ΑΡΓΑ
*Η τρίτη βραδυά αφιερώνεται στουςκρατούμενους
σε : φυλακές, ψυχιατρεία, αναμορφωτήρια, σε ιδρύματα
που παίρνουν τα παιδιά, και σε μαντριά (σχολεία), χοιροστάσια
(στρατό), βουστάσια (κόμματα).
ΓΙΑΤΙ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ :

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE


Το ψευτολαϊκό ψευτοαντάρτικο ξευτίζει. Οι βιομηχανικοί σουπερστάρ
του λαϊκού μας πενταγράμμου ξεουσκώνουν. Ο Σαββόπουλος δίνει στο κατεστημένο τοάλλοθι ότι υπάρχει δήθεν
ελευθερία τηςέκφρασης και επαναστατική κουλτούρα μέσα από τα καταναλωτικά κανάλια. Τα δεροκ
γκρουπάκια είναι απομιμήσεις των ξένων, χωρίς τον πηγαίο αυθορμητισμό καιτη γνησιότητα του παλιού ροκκαι
τουπανκ-ροκ που τη βγήκανεσταίσια πριν γίνουν μπλουζάκια (όπωςο τσεγκεβάρα κ.τ.λ...)
Γιαόλααυτά, μιας καιστην Πλάκαυπάρχουνέτοιμοι χώροι αδειανοί ενώαλλού δεν υπάρχουν ή είναι πολύ
δύσκολο (... χρειάζονται εξοπλισμό, άδειες, χρήματα)... Την πέφτουμε για να καταλάβουμε ένα χώρο για
ορμητήριο όλων των περιθώριων και παραμεθώριων καλλιτεχνών των όξωαπό το κοπάδι, ένα στέκι στα μέτρα
ταδικά μας όπου ο καθένας θα μπορεί νασυμμετέχει, ναεκφράζεται χωρίς λογοκρισία και με φτηνό ποτό.
Anauoana aeY.ioia...........

EXARCHIA SQUARE BAND

Μη μου θυμώνεις μάτια μου ή Το έπος της κωλοφωτιάς*

* κωολφωτιά = πυγολαμπίς
Το αφιέρωσα κάποτεστηΡίτσα

Τοξέρω θα 'μαι μόνο μου κι αφεντικό στον πόνο μου
Μη μουθυμώνεις μάτια μουκαι κατουρώ την πάπια ου

Κουβάριασα το χρόνο μου και σκα σα σαπουνόφουσκα
Μαζεύω τα κομμάτια μου και τα σκορπώ στον άνεμο.

Καμάκωσα τη σκέψη μου με ένα περισκόπιο
Κωλοφωτιά μου σβύστηκες σεκάποιο συρματόπλεγμα.

Κανόνες συμπεριφοράς και ηθικές αξίες
ταέγραψα το ξέρεις που, στον οχετό δε χώρεσαν
ταιεράτσιτάτασαςκιοιλαϊκοί αγώνεςσας
ποτέ τους δε με γέμισαν γιατί λαός δεν έμεινα.

Δεν είσαι πια του γούστου μουκαι δεχωράς στο μπούστο μου
Κωλοφωτιά μου σβύστηκες μετά την εμμηνόπαυση.

Μαζεύω μπανανόφλουδα κα συντηρώ καμήλες

Στην τρύπα της βελόνας μου κοπαδιαστά τις πέρασα
Και μπέρδεψα τα νήματα με την τροχιά της δίψας μου.

Κι η παραγωγικότητα, ανάλωσετο βήχα μου
Μασσάωτη χυλόπιτταπου δάγκασετην τρίχα μου.

Συχνάσπαζοκεφάλιαζες κι εργατικά μαράζωνες

Δεν είσαι πια του γούτου μουκαι δεχωράς στο μπούστο μου,
Κωλοφωτιά μου σβύστηκες μετά την εμμηνόπαυση.

Κι η Κωλοπετειγίτσα κέρδισε τον Ολυμπιακό,
τον Όλυμπο και την Αθανασία.

Κιέτσι έφαγα όλα τα λεμόνια
Και με έφαγες και συ ολόκληρο στη μάπα
γιατί εσύ δεν είχες μάπα.

Κιαυτό που έδειχνες για προσωπείο
ήταν το ίδιο το προσωπείο
καιπροϊόν τωνεργοστασίω
τοπροσωπείο, το προσωπείο
των δέκαδισεκατομυρίω.

113


Πουεκινούντο καθορισμένα
αφέντες δούλοισανα 'ταν ένα
χιλιετίες υψώναν κάστρα
φτιάχναν πολέμους και φτάσαν στ' άστρα
κι αυξανασθώσθε και επληθούντο.

Και όλα τούτα μες την αρένα,
την που οιίδιοι κατασκευάσαν
και μπήκαν όλοι μέσα σ' αυτήν
και που την πύλη την εξεχάσαν
κι ίσωςφοβώνται να ξαναβγούν
δολοφονώννταςόσουςτην ψάχνουν

Κιέτσι διαθλάστηκε το παραμύθι
διαθλασμένος είμαι κιεγώ.
Κιεσύ, κι εσύ, κι εσύ
κι εσύ φοράς κλουβί
γιατι, γιατί, γιατί, γιατί
γιατί φοράς κλουβί.

Ίσως μια μέρα να σας σκοτώσω
γιατί τον κόσμο πολύ τον λαχταρώ
το πιθανότερο ίσως μεφάτε
αλλά μαζί σας δεν περπατώ.

Μη μουθυμώνεις μάτια μου
καικατουρώτην πάπια μου.

*Σημείωση: Τοκομμάτι αυτό σχεδόν δεν αρέσει σε κανέναν. Πάντως είναι απ΄τα καλύτερα πουέχω φτιάξειποτέ.

Συνεργάτες που δούλεψα κάποιο διάστημα στενά μαζί τουςκαι είχα κάποια επαφήκαι θυμάμαι ταονόματά τους.

Θεσ/νίκη (Λευκός Πύργος)
Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Γιώργος Κατσικαβέλης, Νίκος Μωραϊτόπουλος (μεγάληκουφαλιτ
κοίταξεπώςθαπάρειτη θέση μου όταν με διώχναν απο 'κει και τάχε ψήσει με τον επιχειρηματία, να μείνει αυτός και
νακρατηθεί το μαγαζί ανοιχτό. Όταν μπήκα στο μαγαζί που έφτιαξα εγώ, άγριαξυλοδαρμένος για ναζητήσω
προστασία, και δεν ήξερα τίποτα για απόλυση, κι είχα τους μπάτσους από πίσω να με πιάσουν για διατάραξη του
χώρου, έφτασε στο σημείο να μου πει "Πώς τολμάτε κύριε και μπαίνετε. Εδώείναι μαγαζί". Ευτυχώς που κατέστηο
αντιστασιακός τραγουδιστήςτης Θεσσαλονίκης.
Συνέχισα στην "Αpple" με τους δυο πρώτους και το Joe για λίγες μέρες ώσπου να μπει λουκέτο.

Αθήνα
5η εποχή. Γκαϊφύλιας, Ζωγράφος
5η εποχή. Τσαβέλας, Ζουγανέλης
Μαζί μου έπαιζε μπάσο ο Δημήτρης Τράνταλης. Τους άλλους δεθυμάμαι πώςτους λεν.
11η εντολή. Γκαϊφύλιας. Μαζί μου πέρασαν διαδοχικά: Δημήτρης Ζαφειρέλης, Αχιλλέας Πανυπέρης (και με πολύ
όμορφα δικά του τραγούδια) κρίμα που κάνει τώρα το φοιτητή. Φινικής, Αντρέας Μουζακίτης, Βασίλης
Σπυρόπουλος, Δημήτρης Τράνταλης, και άλλοι και άλλες, αλλά έτσι τελείως έξω απ' το κλίμα μας.
"Χνάρι". Όλοιοι προηγούμενοι εκτός τουΖαφειρέλη και του Τράνταλη.
"Μουσικό Θέατρο φτώχειας". Όλοιοι προηγούμενοι του "Χνάρι". Προστέθηκε ο Θανάσης Μπίκος (Παναρκούδης)
αποχώρησε ο Σπυρόπουλος λίγο πριν την έναρξη (κάναμε δυο μήνες πρόβες), εμφανίστηκε και η Μανιάτη, αλλά δεν
ήθελε νατραγουδήσει, πάντως ήταν πιο κοντά στο κλίμακαι γι' αυτό την αναφέρω κι είπε ένα τραγουδάκι την
"Πινακωτή". Πέρασαν από κει (ηθοποιοί, τραγουδιστές κ.τ.λ.)και ή δεν έπαιξαν στις δυο-τρεις παραστάσεις που
δώσαμε ή έπαιξαν αλλά δεν είχαμε καμμιά επαφή.
Η Κάκια Σακελλαρίου είχε βοηθήσει πολύστη διαμόρφωση του χώρου.

"Σούσουρο". Υπάρχουν τα ονόματα στην προκήρυξη.
"Για ένα πολιτικό καφενείο" Φινικής, Παναρκούδης, Αρίων Καλοναίος, Βασίλης Ταρραίος, Δημήτρης Τράνταλης,
ΧρήστοςΠιλατάκης. Τελευταίος άντεξε και έμεινε ο Τράνταλης και είχαμε μετατρέψει το μπάσο σε ορχήστρα. Στο

114


διάστημαπου βγαίναμε στις γειτονιές πέρναγαν και φεύγαν πάρα πολλοί για μια ηδυο φορές. Είχαβαρεθεί νακάνω
πρόβες.
Στην κασσέτα με το βαρέλι έπαιξαν :
Θανάσης Μπίκος (κιθάρα), Θεολόγος Στρατηγός (κλαρίνο), Μιχάλης Τόμπλερ (μπουζούκι), Τράνταλης, Πανυπέρης
(στον παπά), Πάνος Τρύφων (Τιράντες), ο Αντρέας (ηθοποιός), και ηκοπέλα που τραγουδά και δεντη θυμάμαι. Τους
ευχαριστώ.
ΕXARCHIA SQUARE BAND. Αναφέρω μόνο τον ΚώσταΠαπανικολάου (που ήταν ο πιο εντάξη). Και συνεχίζει
ακόμα καμμιά φορά μαζί μου. Και το Χρήστο Ζυγομαλά (με δικά του τραγούδια, αλλά είναι και λιγάκι φοβιτσιάρης κι
έτσι έγινε και υπολογιστάκος και αντίςνα παλέψει τη δικιάτου τη φωνή, προτιμάνα κάνει τον εκδότη και να
κυκλοφορεί τους Doors, τους Floid κ.τ.λ. Θα ήθελα να αναφέρω και τον Τάκη (Παναγιώτη) που έπαιζε την κιθάρα,
αλλά τα έχεσε κι αυτός στο τέλος και ζήταγε εξασφάλιση.
Στην τριπλή κασσέτα Μπέλα. Κιθάρα παίζει ο Νίκος Δεληγιάννης που ερχόταν κι έπαιζε μαζί μου και σε διάφορα
συμβάντα και τον ευχαριστώ. Κρίμα που πήγε στρατιώτης και κάθισε*.
Μπουζούκι: Τόλης Ζυγομαλάς, Ακορντεόν: ;
Φωνές: Πιτροπάκης και ο Τάσος ο Τουρίστας. Τους ευχαριστώ.
Όπως και τον Στέλλιο που χάρη σ' αυτόν γίναν οιηχογραφήσεις. Γίναν' έστω κι αν βγήκαν μάπα στην αναπαραγωγή.

* Λίγες μέρες πριν βγη το βιβλίο συνάντησα το Δεληγιάννη. Τον έδιωξαν απ' το στρατό. Ευτυχώς. Έφαγε 5 μήνες
τσάμπα.
ΚΡΟΚ
ΚΡΟΚ
ΚΡΟΚ

ΞΕΦΤΙΛΕΣ -ΓΕΛΙΟΙ -ΒΛΗΜΑΤΑ

Δεντρεπόσαστε λιγάκι. Ξεφτιλίσατε ταπάντα, φτάσατε
τώρανα ξεφτιλίσετε και το ΚΡΟΚ.
Αλλάαπό τέτοιους μπάσταρδους σαν και σας
όλανα ταπεριμένει κανείς.
ΟΧΙπαλιομαλάκες το ΚΡΟΚ το παραξηγήσατε.
Έκανα 200 χιλιόμετρα για νασαςφέρω αφτό το γράμμα.
Κουφάλεςεπανορθώστετολάθος σας πριννα είναιαργά.
Ελπίζουμε πως όλοιοι γνήσιοι Κροκόβιοι -Κροκάδες -
Κροκορίκοι -Κρόκκκινοι, όλοι οι αληθινοί Κροκοίθα
σας κράξουν κραχτά καιθα σαςδείξουν τι είναι το αληθινό
ΚΡΟΚ που κράζει. Το "ΚΡΟΚ" τοδικό σας είναι μάπες και
φάπες και ... μαλακίες.
Επιτέλους ανοίχτε ταστραβά σας και δείτε τι είναιΚΡΟΚ.
ΜΠΟΥΦΟΙ Μα παρ' όλα αυτά το ΚΡΟΚ θαξαναζήσει πάλι. Πάντα και πάλι, πάντα και
παντού. Πάνταθαζεικαι πάντα θα 'ναιΚΡΟΚ.
Σαν να μηνέφτανε όλο το ρεζιλίκι φτιάξατε και ΑντιΚρόκ. Τρέμετε η εκδίκηση
ΕΡΧΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.

Ένας αγανακτησμένος ΚΡΟΚΕΡ
Αργότεραθα σας δώσω πληροφορίες για να δείτε επιτέλους πιο
είναι το αληθινό ΚΡΟΚ.
Daw Wort "sein" bedentet im Deutschen
beiks: Dasein und I hmgenοren.
ΘΑΝΑΤΟ

ΣΤΟ ΨΕΥΤΟ
"ΚΡΟΚ"
ΖΗΤ.

Η ΑΦΘΕΝΤΙΑ
ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΚΡΟΚ ΥΠΟΔΕΙΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΘΡΗΝΟ
ΕΜΕΙΣ * ΑΡΝΙΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΘΡΗΝΟ ΥΠΟΔΕΙΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΡΟΚ
*Βλέπε στραβέ, αληθινοί, αυθεντικοί, ΚΡΟΚΕRS

*Σημείωση: Παρ' όλο που ο τύπος που εγραψε το σημείωμα δεν είναι ΚΡΟΚ, εγώ τον ψάχνω να τον βρω ποιος είναι
από τότε. Γι' αυτό το αντιγράφω απ' το χαρτί που μάζεψα τότε ριγμένο μέσα απ' τοπαντζούρι.

115


ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΜΗΝ ΤΑΡΑΖΕΤΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΞΥΠΝΟΥ ΜΟΥ.

Παρ' όλο που δεν έψαξα καθόλου, άλλον κροκάνθρωπο δεν ανακάλυψα. Ξέρω φυσικά ότι υπάρχουν κροκάνθρωποι.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΩΣ ΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ.
Απλώς δεν ήρθε η στιγμήτης συνάντησης.
Διαπίστωσα όμως διάχυτη την κροκοδύναμη να εκπέμπεται πέμπουσααπό μερικούς μη μίζερους, μηυπολογιστικούς,
λειψάσχολους, αλλά καιριψοκίνδυνους μηκοινούςανθρώπους, ως και μηκροκανθρώπους, που συμβαίνει να
διακατέχονται, ωςεν μέρει ανυπόταχτοι και μηαναμεμιγμένοιολοκληρωτικάειςτην μύξιντουτώρα, του παντός και
του ποτέ, από στιγμές κροκανθρωπίας.
Διακόπτοντας τον αυτοεγκλεισμό μου ως μηδυνάμενονναεγκλειστεί, λέγς υμίν. ΤΟ ΚΡΟΚ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ανά
τας νουςκαι τας οδούς. ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ*.
*Η ελπίς καμίανσχέσιν έχει με το ΚΡΟΚ.
ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΜΗ ΑΠΟΥΣΙΑΝ ΑΚΡΟΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ* ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΗΣ. ΤΟ ΚΑΡΟ ΕΓΣ ΚΑΙ
ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ* ΤΟ ΠΡΕΠΕΙ* ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΟΚ. ΤΟ ΚΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΚΡΟΚ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΚΡΟΚ. ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΣΧΕΣΙΝ ΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΡΟΚ ΠΟΥ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΚΡΟΚ.
Το κείμενο πρωτογράφτηκε σε ένα λυπημένο χαρτί τουαλέτας. Το λυπημένο χαρτί τουαλέτας είναι ΚΡΟΚ, ουδεμίαν
σχέσιν έχων με το έναλυπημένο χαρτί τουαλέτας.

ΕΠΑΝΤΖΟΥΡΟΚΩΛΥΘΗ ΤΡΙΤΗ 18 ΔΕΚ. 79, 2 παρα 18' π.μ.

Το ξέρω πως πειράζεσαι που βγάζω το βιβλίο.
Λες, πως δεν το θες, ρεζίλι να γινώ.
Αλλάείναιψέμματα. Φοβάσαι πως θα γίνωρεζίλι στον περίγυρό σου. Ρεζίλι
στους εραστές σου.
Μια ζωή εγώ ρεζίλης, ρεζίλι σ' αυτούς που φοβούνται μη ρεζιλευτούν.
Ίσως γι' αυτό αγανχτείς.
Γιατίδεθα σε παίρνειπιατο δίπορτο.
Ή θα 'χειςεπαφή μ' εμένα ή με δαύτους.
Ή θακόψειςολοκληρωτικάή όχι.
Γιατίόμωςφοβάσαι;
Μπορείςκαιπάλινατο έχεις δίπορτο.
Αρκείνα μη δίνεις σημασία σ' αυτά που λεν οι άλλοι.
Δεν τα γράφω μονάχαγια σένα, αλλά και για τον περίγυρο. Όλους αυτούς που
ξέρουν να χειρίζονται καλά το λόγο, τουςπολυδιαβασμένους και σύγχρονους
παντογνώστες της συζήτησης και της "προσωπικής;" ευχαρίστησης.
Θα με μισήσουν πιο πολύ ακόμα.
Αλλάθα είναι ψέμματα. Τους εαυτούς τους θα μισούν.
Γιατίταξέρουν όλα, αλλά μονάχαλεκτικά. Δε ρίσκαραν και τίποτα για να 'χουνε
δικιά τους εμπειρία.
Ούτε θαπράτταν τίποτα ποτές, αν δεν είχαν εξασφαλισμένη την πορείακαι σί-
γουρη τη γνώμη του περίγυρου. Περίγυρος οι ίδιοι.
Μα το βιβλίο θα το βγάλω ο κόσμοςναχαλάσει.
Όχιγιατί έχει σημασία ιδιαίτερη, αλλά γιατί το είπα.
Κι άμα λέω κάτι εγώ το κάνω.
Όπως και τα τραγούδια μου. Δεν τα 'γραψα στα λόγια. Έτσι έχω ζήσει ακριβώς.
Τέρμα. Η αρρώστια της εποχής είναι ο χαχαμπαχανισμός.
Με χαχαμπαχανιστές δεν κάνω παρέα.
Ούτεκαι με όσους χαχαμπαχανίζουνε με δαύτους.

αχαχαμπαχάνιστα.

Τραγούδια μετάτριπλήςκασσέτας. Χειμώνα '79 και δω.

Βαρέθηκα

Βαρέθηκα τη μίζερη μουφύση
Κανέναςπια δε λέει ναξεκουνήσει
Κανέναςπιαδε λέειναξεκουνήσει (αναμφιβόλως)
Δε μεχωράει οτόπος βρε παιδιά.

Βαρέθηκα ταίδια και τα ίδια

116


ταδάκρυα νακάνω μπιχλιμπίδια
ταλόγια μοναχά μας απομείναν (κι οι θεωρίες)
στην πράξη μας γαμάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα ναλέω πως θ' αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια (κυνηγημένα)
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά.

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμακαισαν βρω κάνακομμάτι
πώς είναι δυνατόνα μαστουριάζεις (εξήγησέ μου)
άμασου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μουέρχεσαι από πίσω
Δεν έχω πια το σάλιο μουνα σεφτύσω
Πώςγίνεταιστονκάθεπαλαβιάρη (εξήγησέ μου)
Κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Δωμάτιοστο Άμστερνταμ (Ζεϊμπέκικο)

1. Δωμάτιο στο Άμστερνταμ
χασίς και μια γυναίκα
Γρουσούζης ήσουν άνθρωπε
και σου 'κλεβα πακέτα.
Αλλά εσύ αντί να θες να πας να τακαπνίσεις
εσύ τα μοσχοπούλαγες, να πας για να γαμήσεις.

2. Δωμάτιο στο Άμστερνταμ
ρηχά ταόνειράσου
όπως αυτοί που βίδωσαν
τη μαλθακή καρδιά σου.
Κι ήθελες όλο το φαϊ, λαγούς με πετραχήλια
και νόμιζες πως θάπιανες και τον Παπά απ' τα *******.

* Ευχαριστώ τον Κωστάκη που διηγήθηκε την Ιστορίακι έγινε τραγουδάκι. Εγώ δεν πήγα στο Άμστερνταμ. Δεν είναι
δικιά μουεμπειρία.
Έχωόμωςδικιές μουεκατοντάδες ανάλογες εμπειρίες εδώ, για εκατοντάδες άλλους. Δεν είμαι δα και πολύ πιτσιρικάς.
Δεν άλλαξες διόλου

Γυρίζεις μεβλέπεις, μου κλείνεις το μάτι
Σουδίνωκομμάτι εσύ το βιολί σου.

Δεν άλλαξες διόλου, δενάλλαξες διόλου
Μου δίνεις στα νεύρα κι ας μοιάζεις του δρόμου.

Κατέχω τη μοίρα, σου δίνω τον κόσμο
γιατ' έχω μουλιάσει στου χάους το κέντρα.

Σαν θέλω λιανίζω, χιλιάδες, χιλιάδες
Και όμως σ' αφήνω λεχρέ να με λιώσεις.

Δερίσκαρες διόλου, φοβάσαι μη χάσεις
ζητάς τα σκατά σου εξασφαλισμένα.

Ανσώσω εμένα κρατάω το σύμπαν
κι αν θες σέσωσέ σεκι εσένα, μαλάκα.

Δε μου 'χει μείνει φωνή (τζαζέ)

117


1. Δε μου 'χει μείνει φωνή, δε μου 'χει μείνειλαλιά
και δε μουχρειάζεται καινούργιακαρδιά.
Δεν έχει μείνειπαλμόςκαικάπου χάνειο ρυθμός

στηνκαθημερινή μιζέρια αραχτός.

2. Καλοκαιράκι γλυκό σε βαποράκι να μπω
γιαταξιδάκιπαραθεριστικό.
Να γίνωέτσικι εγώ φρικιό καλοκαιρινό

Να μοιάζω φρούτο εποχιακό.

3. Σε κυνηγάω ζωή και δεθακάνω στροφή
ποθώ την έκρηξή σου την πρωταρχική
Μα όλα γύρω ταμπά, μπαχά και θανατερά
Με καθηλώνουνε καμιά φορά.
Πώς μ' αρρωσταίνει

Πώς μ' αρρωσταίνει αυτή ηζωή
Πώς μου χοντραίνειτην ψυχή
καθυστερόντας την απόφαση
καθυστερόντας την απόφαση.

Ρομαντικό μπλουζ

Καμμιάφορά θασταβγάλωτ' αυτιά.
Καμμιάφορά θασουκόψω τηνουρά.
Να μη μπορείς

κι αν το θέλεις
νακρυφτείς.
Γι' αυτό λοιπόν
διαλέγωαυτό
τοκόλπο.

Σε γουστάρωκι έτσι

Σαν ταπαιδιάτηςεποχής, της πόλης και της εξοχής
Με μια καρότσα κουβαλώ σαράντα πήχες ουρανό
κι ακόμα ψάχνω να σεβρω, φάντασμα να 'σαι ή ξωτικό.

Γαμώ τα μπρίκια, γαμώ τη φτσέλα
γαμώ κι εμένα τη μπαχατέλα.

Μαμά και θεία, παπούς και γέρος
όλοι τους χέζαν στό ίδιο μέρος.

Θα σου κάνω μάκια, δεσουκάνω πλάκα
σεσουστάρω κι έτσι, μοιάζεις με γκιουβέτσι
Και αυτό αρκεί.
Αρκεί να μην αρχίσεις να μουζητάς τα δικαιώματά σου.
Δεσ' αντέχω να σ'ακούω να μιλάς.

Ανρωτάς για μένα, ποιός είμαι τρομάρα
μια χαζομάρα μεγαλοφυής.

Σαν οπτασίαχάνεσαι, μετίποταδεν πιάνεσαι
Κιόμως σ' ακούωνα μουλεςπως τώραπάντα και ποτές
πως οιάνθρωποι είναι πεζοί με ένα
τροχοφόρο στο κεφάλι.

Γαμώ τα μπρίκια, γαμώ τη φτσέλα
γαμώ κι εμένα τη μπαχατέλα.


Κοινωνία πούρα, είσαι μια χαμούρα
με κερνάς καιπούρανα εξιλεωθείς
Όμως εγώδενπρόκειταινασεσυγχωρήσω
ποτέ μου. Κάτσεεκεί και ψόφα. Δεν είμαι
δαΧριστός.

Μάθε αν δεν το ξέρεις, πως κι εσύ αν το θέλεις
κιεσύ τακαταφέρνειςκιεσύτο μπορείς
Να διαθλάσεις τον κόσμο
του έμβγα σου.

Τώρα που μπόχωσα μπόχα

Στο μέσαλούκι στον έξω χρόνο
δεν έχω χρόνο να εξηγώ
βλέπω μια κότα σ' ένα κοτέτσι
βλέπω μια κότα και ένα αβγό
και δε με νοιάζει ποιο ήρθε πρώτα
αν ήρθ' η κότα ή το αβγό.

Τώραπου μπόχω σα μπόχα
κι ότι ανακάλυψα το 'χα
Τώραρογχάω ροχάλα
μοιάζεις με μύγαστο γάλα.

Σ' ένα πηγάδι π' ανοίγω μόνος
Ως με την άβυσσο βουτώ
Ζητώ να μάθω μόν' ένα πράμμα
Ανη μιζέρια που κουβαλώ
Υπήρχε πάντα ή έσκασε τώρα
να μου παγώνει το μυαλό.

Τώραπου μπόχωσα μπόχα
κι ό,τι ανακάλυψα το ΄χα
Τώραρογχάωροχάλα
μοιάζεις με μύγαστο γάλα.

Τοαποτέλεσμα. Απόμεινα έρημοςβλαστός
και μόνος μ' ένα μισόσκατόστον κώλο
που ούτενα μπει το σκατωμένο θέλει
ούτεναβγει να ξεσκατώσω.

Γεια σας παιδιά

Γεια σας παιδιά, καλή καρδιά
προς τα που πέφτουν τα βουνά

Ν' ανέβω για ν' αγναντέψω
τη μιζέρια απ' τα ψηλά
Μην τυχόν και ξεπεράσω
τη δικιά μου μαντζιριά.

Κι όλο με πουλάς κανονικά
Όταν σε χρειάζομαι καρδιά
Μου τη βγαίνεις εκδικητικά
Είσαι μια αλεπού χωρίς ουρά.

Με πουλάςκιεγώ το ξέρω
Μα σεδέχομαι ξανά
Πούθαπάει αυτό δεν ξέρω
Όλα ταίδια και λειψά.

Αν τη ζωή που σου 'δωσα


Δε μπορείς να με γελάσεις
ούτε να με φας
μόνο ναρουφάς
μπορείς.

Μη γυρέψειςνα μ' αλλάξεις
σαν κιεμένανε
δεν υπάρχει άλλος
κανείς.

Αντη ζωή που σου 'δωσα
κι εσύ μου είχες δώσει
θα 'χε γίνει έκρηξη.

Τύχη, τύχη, παραμύθι
τοκουκί καιτορεβύθι
συναντιώντεκαι φιλιώντε
όχι σαν κι εμάς
όχι σαν κι εμάς.

Μου πήρες την αλήθεια μου
την έκανες κουράδα
μ' άφησες μετέωρο
νασουτραγουδώ

Μου Σαββοπουλίζειςφίνα
κι όλα βολικά
κι όλα λεκτικά
ταζεις.

Αν τη ζωή πουσου 'δωσα
κι εσύ μου είχες δώσει
θα 'χε γίνει έκρηξη.

Παρανόϊαλε

Πριν από καμπόσα χρόνια
σεργιανούσαν τα λεμόνια
κι είχαν όλα ποδαράκια
και μικρά-μικρά χεράκια
με μια κόκκινη σκουφίτσα
και μια πράσινη ποδίτσα
κι ασημένια σοβρακάκια
βγαίνανε στον πόλεμο.

Ο βασιλιάς των λεμονιών
ο μέγας Λεμονάτος
Ξυνός ονόματι...

Παρανόϊα λελεμά Παρανόϊα οχεντρά
ωα! γοάααω
Γοάω, γοώγοερά
γοώ, γοάω γερά
γοάααω

Παλαβό μου τερατάκι
Ναξανάρθεις στονκοσμάκι
γιατί οιάνθρωποι μπλακώσαν
και τα πάντα εμφιαλώσαν.

Η ζωή μας σε μπουκάλα
να την πιεις με καλαμάκι


δεν υπάρχει ένα παιδάκι
ναγελά στον τοκετό.

Η αρκούδα

Καυσαεριώδειςθυμιάσεις
Νεςκαφέ, καλσόν και προσπελάσεις
Βάλαν και φίλτρο στα τσιγάρα
τρομάρα σε φιλτράρουν.

Μπάτσοι, κοινή Μαφία
μου χαλάτε την κυοφορία
Μεταμφιεσμένος σεαρκούδα
Φαγούρα θα σας πιάσει.

...Κι όμως δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω
αν με φοβάσαι ή τρέμεις...
γιατί το ύφος σου ειναι πάντα το ίδιο
όπως προβάτου και χοίρου και
κότας και βόειδου.

Κουβαλώ τον κόσμο σα μουλάρι
Πα να μου φορέσουν και σαμάρι
Μεταμφιεσμένος σεφαγούρα
Αρκούδαθα σε πιάσω.

Μη χαρίζεις κάστανα

Μη χαρίζεις κάστανα, Μηχαρίζεις κάστανα
Παληκάρι της, παληκάρι της φακής

Εργοδότα μάλαμα
Βουλευτή μας άγγελε
Στρατιωτικέ
και δικαστικέ ειδήμονα.

Οι κακοί στα σίδερα, τους καλούς μη φθείρουν
Να εκτελεσθούν! Να τιμωρηθούν! Σκληρότατα.

Μη χαρίζεις κάστανα
παληκάρι της φακής

Νοικοκύρη άρχοντα
Εργατίσκε είλωτα
Συμπεθερά μου
η φοβέρα μου
ωςκι εμένανεακουμπά.

Μη χαρίζεις κάστανα
παληκάρι της φακής.

Θάνατος

Θάνατος! Θάνατος στην εξουσία. Θάνατος.
Θάνατος! Θάνατος στην Αναρχία. Θάνατος.
Γιατί σε όλους μας ταιριάζει. Θάνατος.

Θάνατος! Θάνατος στον Ασφαλιστή. Θάνατος.
Θάνατος! Θάνατος και στον Αλήτη. Θάνατος.
Γιατί σε όλους μας αξίζει. Θάνατος.

Θάνατος! Θάνατος στους ομοφύλους. Θάνατος.
Θάνατος! Θάνατος σ' ετεροφύλους. Θάνατος.
Γιατί σε όλους μας ταιριάζει. Θάνατος.


Θάνατος! Θάνατος στα Χελιδόνια. Θάνατος.
Θάνατος! Θάνατος και στα Πρεζόνια. Θάνατος.
Γιατί σε όλους μας αξίζει. Θάνατος.

Θάνατος! Θάνατος στα πιτσιρίκια. Θάνατος.
Θάνατος! Θάνατος σ' όλατα φρίκια. Θάνατος.
Μα και σε μένανε ταιριάζει. Θάνατος.

Να κάνω λες, την κίνηση...
Ποια κίνηση δεν έχω κάνει
έτσι για την κίνηση...
Την επανάληψη της κίνησης
μου λες, νακάνω;
Μαδεν καταλαβαίνεις;
Πως έχω κουραστεί
να επαναλαμβάνω.

122

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE

NO Ergot,NO psilocybin

NO amanita muscaria...
JUST LOVE

quote:

---

Τι μας εκανες αποψε βρε rizitis
!

---

σε μενα να δεις τι εκανε...

το βιβλιο δεν τοχα διαβασει εως τωρα και ο Νικολας εξηγει καπου το γιατι.

περα απο το οτι μου θυμησε ατομα και καταστασεις απο την Ιουρασιο περιοδο της ζωης μου, θαπρεπε να τοχω διαβασει τοτε μιας και αυτο το κειμενο που ακολουθει ειναι δικο μου. (ναι τοχα απο τοτε το κληρονομικο χαρισμα του κυνικου χιουμορ, ιζ τρουθ)

εγω το εγραψα με αφορμη την προταση που δεχτηκε τοτε απο καποια δισκογραφικη εταιρια (δε θυμαμαι καν ποια ηταν) και το τυπωσα σε προκυρηξη με σκοπο να κανω πλακα και κριτικη του επιπεδου μας στον Νικολα.

μαλιστα εγω προσωπικα του εδωσα την προκυρηξη στην πλατεια και πιστευα μεχρι σημερα οτι απο το χαμογελο μου και το στυλ γραφης θα ειχε καταλαβει ποιος την εγραψε και γιατι. (η λογικη λεει οτι καποιος απο αυτους που την μοιρασαν ή την διαβασαν θα του τοχε πει - τοση εχεμυθεια ρε γαμωτο?)

αποψε διαπιστωσα λοιπον οτι δεν εμαθε ποτε ποιος την εγραψε και μαλιστα παρεξηγησε και τους λογους, απ ο,τι διαβασα...

την εβαλε ομως στο βιβλιο και σιγουρα γελασε οταν την διαβασε (γιατι ημουν μπροστα).

"ZAKULA RADIO NEWS Z/R/N ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Σήμερον την εσπέραν, ομάδα αποτελούμενη από τους: χάρυκλιν, βίκυ μοσχολιού, κ. τουρνά, πόλυ κερμανίδη, FRANK
ZAPPA, κια-μποζου, σου κυρκου, κ.τ.λ. , επετέθει στον νίκο Δίασημο με κλωτσιές, δαγκωνιές, κουταλιές( αυτές τις
έδινε ο μητροπάνος), κουταλιές. Όπως είναι γνωστό, τα κέντρα τους έκλεισαν εξ αιτίας της απότομης ανόδουτουΝ/.
και θέλησαν νασυζητήσουν το θέμα φιλικά μαζί του. Χαρακτηριστικά ο γ. νταλάρας τον κυνηγούσε μ' ένα κλαδί από
το "δέντρο" για νατου αποσπάσει το μυστικό της επιτυχίας. Συγκινητική ήταν η σκηνή όπουο αδριανός τον δάγκωνε
αδελφικάστο σβέρκο. Αργότερα ο ν. Διάσημος μας δήλωσε: ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ. ΑΥΤΟΙ
ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ FREAKIA. ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ. I AM THE BEST OF
THE VILLAGE. ΜΕ ΦΘΟΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΥΜΑ. ΘΕΛ. ΝΑ
ΜΠ. ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ.
Μετά τις σεμνές δηλώσεις του ο καλλιτέχνης, ξεκίνησε για την 57239876523455498754387 περιοδεία του, ενώ
συγχρόνως ο κ. φέρη γυρνά ταινία τη ζωή του με πρωταγωνιστή το χ. ζυγοΜΑΛΑΚΑ καιτίτλο "ένα αστέρι γεννιέται"
Ον. Διάσημος χτυπά τον 65294723975 δίσκο του στην NICOS ASIMOS COMPANY, με τίτλο ΥΠΑΡΧΩ (του τον
πούλησε ο καζαντζίδης αφού κι αυτός φάληρε) και εκδίδει τααπομνημονεύματα του στην ASIMOS PRESS με τίτλο
ΗΡΘΑ, ΕΙΔΑ ΚΑΙΘΑ ΚΑΤΣΩ.

(Αποκλειστική συνέντευξη του Ν. Άσιμουστην καινούργια ZAKULA, καθώςκαιπόστερ του καλλιτέχνη).
Στην ζάκουλα αυτής της εβδομάδας ολόσωμες φωτογραφίες (γυμνές) του ζυγοΜΑΛΑΚΑ.

ZAKULA'S LOVERS PRESS"

ειναι ειρωνια, γιατι θα το απολαμβανε περισσοτερο αν γνωριζε οτι ο συντακτης του κειμενου ηταν ο φιλος του ο ...(τοτε ειχα αλλο νικ και το προστατευει ο Δαφερμος ) η νταντα της μιουμιου (οταν τον εχωναν φυλακη για επεισοδια που αλλοι εκαναν) και νονος του μακαριτη του ντάτουρα (τον ειδα για πρωτη φορα τρελαμενο απο ντατούρα στο μουσειο και ειπα στους αλλους "ποιος ειναι αυτος ο ντάτουρας?" και τουμεινε )

ριζιτη στη χρωσταω.

μ εκανες να νιωσω ποσο γερος ειμαι, οπως και ποσα εχω ξεχασει...

.

ΥΓ. ο κοκκορας που λαλει στο σκοταδι λαλει ακομη αραγε?

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

www.johnniebegood.gr

Τειλκά όλα τα καλά μας τα αποκαλύπτεις σιγά σιγά και με το σταγονόμετρο,όταν σε τριγκάρει κάτι

quote:

---

Αυτά δεν μας τα είχες πεί Τζώνυ!

Τειλκά όλα τα καλά μας τα αποκαλύπτεις σιγά σιγά και με το σταγονόμετρο,όταν σε τριγκάρει κάτι

Reality: A serotonine induced Hallucination?

---

οντως αδερφε, δε δοθηκε το ερεθισμα μεχρι τωρα (κατι που εγινε καποτε στο φορουμ του παθ, αλλά εκει ψιλομπινελικωσα γιατι του εκαναν "επετειο μνημης" κατι που και ο ιδιος θα σιχαινοταν), αλλά σου ομολογω οτι την προκηρυξη την ειχα ξεχασει γμ το εμενταλ μου.

ισως θαπρεπε καποιος να γραψει ενα βιβλιο που να αποκρυπτογραφει αυτα που εγραψε ο Νικολας και να προσθεσει οσα δεν κατεγραψε απο την εποχη εκεινη - θαχει ενδιαφερον αλλά δεν ειμαι εγω αυτος που θα το γραψει.

και η αυτοβιογραφια μου θα αργησει...

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

www.johnniebegood.gr

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ: οι παρανομες κασσετες (mp3), οι στιχοι (pdf), και το "ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ" (pdf) σε bittorrent

Keep seeding