Όσο πλησιάζει ο καιρός που το διάσημο πλέον μυθιστόρημα του Dan Brown «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» θα εμφανιστεί στις κινηματογραφικές οθόνες, τόσο ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και από την ταινία αυξάνεται. Άρθρα, ποικίλα σχόλια, διαφήμιση, αναμονή! Αν μη τι άλλο, «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» δεν αφήνει το περιβάλλον του ανεπηρέαστο. Μη εξαιρούμενου και του μεσαιωνικού παρεκκλησιού του Ρόσλιν, ενός από τα σημεία-σταθμούς του δυναμικού σεναρίου του έργου.

Το διάσημο παρεκκλήσι που ιδρύθηκε το 1446 και βρίσκεται δίπλα στο μικρό χωριό Midlothian στο Ρόσλιν της Σκοτίας, φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ακόμα πιο διάσημο, καθώς η προσέλευση των τουριστών για να ξεναγηθούν στους χώρους του έχει αυξηθεί σημαντικά. Και υπεύθυνος για αυτό είναι ο... Dan Brown. Αξίζει να σημειωθεί και η παράλληλη αύξηση προσέλευσης στο μουσείο του Λούβρου, τον τόπο που ξεκινάει η δραματική πλοκή του «Κώδικα Ντα Βίντσι».

Οι επισκέπτες στο Ρόσλιν ξεπέρασαν τους 100.000 μέσα στο 2005, σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς ήταν πόλος έλξης για χιλιάδες κόσμου. Δεν είναι μόνο ο καταπληκτικός διάκοσμος του παρεκκλησιού, αλλά και η ιστορία του που έλκουν τον κόσμο. Και σε όλα αυτά προστέθηκε και η πλοκή του «Κώδικα ντα Βίντσι» που αποδίδει στο παρεκκλήσι δεσμούς με μυστηριώδεις αδελφότητες, απόκρυφη γνώση, σύμβολα και δολοπλοκίες.

Ήδη από τον Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν τον ιερό χώρο οι υπεύθυνοι για τα γυρίσματα της ταινίας που θα μεταφέρει στην οθόνη το best seller του Dan Brown και που πρόκειται να κυκλοφορήσει στη Μεγάλη Βρετανία μέσα στον Μάιο του 2006. Ανάμεσά τους ο Tom Hanks που έχει τον κεντρικό ρόλο, αυτόν του συμβολολόγου Robert Langdon και η Audrey Tautou, που υποδύεται την Sophie Neveu.

Όσο για τους υπεύθυνους του παρεκκλησίου του Ρόσλιν... αυτοί δεν ξέρουν αν θα πρέπει να χαίρονται ή να ανησυχούν. Από τη μία φοβούνται ότι η μαζική και άνευ προηγουμένου προσέλευση του κόσμου θα προκαλέσει φθορές στον - σπάνιας ομορφιάς - ιερό χώρο, καθώς θα αυξηθεί η υγρασία σε έναν χώρο που έχει ήδη υποστεί σημαντικές αλλοιώσεις από την υγρασία, καθώς ήταν κλειστός για 140 χρόνια την εποχή της Μεταρρύθμισης. Από την άλλη η αυξημένη προσέλευση συνεπάγεται και αύξηση των εσόδων, τα οποία είναι απαραίτητα για τη συντήρηση του χώρου (που έτσι κι αλλιώς έχει καθυστερήσει).

Οι υπεύθυνοι του παρεκκλησιού δεν ξεχνούν πάντως να υπενθυμίζουν ότι οι λόγοι για τους οποίους πολλοί επισκέπτονται τον χώρο, δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματικότητα, καθώς αποτελούν μέρος της «λογοτεχνικής φαντασίας» του Dan Brown. Κλασικό παράδειγμα το αστέρι που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο πάτωμα του παρεκκλησιού και το οποίο βρίσκεται μόνο στην φαντασία του αμερικανού συγγραφέα.

Όμως δεν είναι ψέμα ότι ο χώρος είναι γεμάτος σύμβολα και αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που παραπέμπουν σε παγανιστική λατρεία, απόκρυφη γνώση και δεσμούς με μυστικές αδελφότητες. Για παράδειγμα, αίσθηση προκαλεί ο διάκοσμος που περιλαμβάνει 100 «Πράσινους Ανθρώπους» απομεινάρια παγανιστικής λατρείας, αλλά και ο κίονας με τους 8 δράκους - φύλακες που πολλοί ταυτίζουν με την Ιερή Φλαμουριά Υγκρασίλ της νορβηγικής μυθολογίας, εικόνας του «Δέντρου της Ζωής» που συνδέει τον ουρανό, τη γη και τον κάτω κόσμο και την οποία προστατεύουν 8 δράκοντες. Πλήθος άλλων συμβόλων παραπέμπουν σε επιρροές απ' τον μεσαιωνικό Τεκτονισμό, ενώ άλλες συμβολικές προεκτάσεις συνδέουν τον χώρο με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου.

Σε αυτόν τον μυστηριώδη χώρο, ο Dan Brown έδωσε τις δικές του προεκτάσεις για να γίνει η σύνδεση με έναν άλλο θρύλο, αυτόν που θέλει τον Ιησού να σχετίζεται με τη Μαρία Μαγδαληνή και αυτή τη σχέση να αφήνει απογόνους που μέσω μιας «ιερής γραμμής αίματος» φτάνει ως τις μέρες μας (και ως το μυθιστόρημα του Dan Brown). Και επιπλέον αυτή την απόκρυφη αλήθεια συγκαλύπτει εδώ και αιώνες η Εκκλησία.

Όλα αυτά βέβαια, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας και δεν ανταποκρίνονται σε καμία ιστορική πραγματικότητα. Αλλά ο θρύλος είναι πλέον... ζωντανός και υπεύθυνος είναι ο αμερικανός συγγραφέας αν και δεν ήταν αυτός που τον διέδωσε για πρώτη φορά στις μέρες μας.

Έτσι, σύμφωνα πάντα με τους υπεύθυνους του παρεκκλησιού, πολλοί επισκέπτες απογοητεύονται επειδή δεν βρίσκουν όλα όσα περιγράφονται στον «Κώδικα ντα Βίντσι» και τα οποία αυτοί είχαν αντιληφθεί ως πραγματικότητα. Από την άλλη όμως όλοι μαγεύονται από τους χώρους, την αρχιτεκτονική, τη μεγαλοπρέπεια αλλά και το μυστικιστικό συναίσθημα που αποπνέει ο χώρος, όντας ένα μοναδικό μνημείο υψηλής αρχιτεκτονικής και θρησκευτικότητας. Το παρεκκλήσι έτσι κι αλλιώς μαγεύει και για αυτό υπεύθυνοι είναι οι κατασκευαστές του!

Απλά, τη «μαγεία» ενισχύει ο «Κώδικας ντα Βίντσι», όπως έχει ενισχύσει και τα έσοδα του συγγραφέα του. Οι φήμες λένε ότι, έχουν τυπωθεί παγκοσμίως πάνω από 25.000.000 εκατομμύρια του βιβλίου, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 44 γλώσσες, ενώ τα έσοδα του Dan Brown (μόνο από το βιβλίο) ανέρχονται σε 200.000.000 δολάρια!

Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.

Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τον άνθρωπο. Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες. Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.

Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σαφής και παραπέμπει στους περιορισμούς του κόσμου που ζούμε, τους οποίους τείνει ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά, να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος είναι, τι πιστεύει και τι θέλει!

Μια ανάλογη ιδέα διατύπωνε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν δήλωνε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι 'άλλοι άνθρωποι'. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών». Και αν όντως θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα διαπιστώσουμε ότι λίγο - πολύ ο Ουάιλντ έχει δίκιο!

Πόσες από τις ιδέες μας και τα «πιστεύω» μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν υποβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια, είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών, είτε επειδή το αποδεχθήκαμε ως «κοινά παραδεκτά». Η ιδέα μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, οι αξίες μας και τα ιδανικά μας είναι όντως «δικά μας» ή μήπως τα «κληρονομήσαμε» δίχως να τα φιλτράρουμε με το δικό μας κριτήριο; Μήπως πιστεύουμε πράγματα από συνήθεια, επειδή δεν κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε τη δική μας γνώμη για τα πράγματα; Πόσο αυθεντικοί είμαστε τελικά και πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

Μια ματιά «εις βάθος» θα μας έδειχνε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν πιστοί μιας θρησκείας επειδή είναι η επικρατούσα της χώρας που γεννήθηκαν, πολλοί ψηφίζουν ένα κόμμα επηρεασμένοι απλά από το περιβάλλον τους, υποστηρίζουν την ομάδα της περιοχής που γεννήθηκαν και απλά & αφήνονται στο να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολλών... δηλαδή απλά «μαζικοποιούνται»! Αποτέλεσμα; Η απώλεια της «μοναδικότητας» μας ως ανθρώπινα όντα, της ατομικότητάς μας, της διάθεσης να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας... Απλά επειδή αυτή «πραγματικότητα» μας βολεύει!

Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως όλα τόσο «σκοτεινά», ας δούμε και την άλλη πλευρά... Ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.

Κι εδώ έρχεται και μία σύγχρονη ταινία να συμπληρώσει το «παζλ» του Μύθου του Πλάτωνα. Αναφερόμαστε στο πολυσυζητημένο "Matrix" και τον ήρωά του τον Neo, πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη και πολύ από ρίσκο είναι η συνταγή της ταινίας, μέχρι ο ήρωας να φτάσει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας: ότι ο κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» ("Matrix") μια εικονική πραγματικότητα από όντα που θέλουν να σκλαβώσουν τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια η «πλατωνική σπηλιά» σε σύγχρονη, φουτουριστική εκδοχή!

Πώς όμως βγαίνει κανείς από την «σπηλιά»; Η συνταγή του Neo είναι απαραίτητη: περιέργεια, θάρρος, αμφιβολία για βεβαιότητες, ρίσκο και πίστη στον εαυτό μας (κι ας μην τον ξέρουμε καλά). Ίσως είναι μια «μαθηματική φόρμουλα», τόσο απλή στη διατύπωση αλλά τόσο δύσκολη στην επίτευξη:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ) = ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ + ΕΝΤΑΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

Πάνω από όλα όμως είναι το στοιχείο της απόφασης, αυτή που έκανε o Neo, ο ήρωας του "Matrix", όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στον κόσμο της ασφάλειάς του (αλλά και της άγνοιας), μέσα δηλαδή στη «σπηλιά» και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε σε περιπέτειες αλλά θα του έδειχνε την πορεία προς την κατάκτηση της Αλήθειας.

Όσο για την απατηλότητα του κόσμου τι να πούμε; Δεν είναι μόνο ο μύθος της «Σπηλιάς» που τονίζει την απατηλότητα του. Και στην Ινδική φιλοσοφία υπάρχει η έννοια της «Μάγια» της «Μεγάλης Πλάνης» που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει σαν «πραγματικότητες» αυτά που δεν υπάρχουν.

Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας: στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:

«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου νου. Αυτός ο νους είναι η μήτρα ("Matrix") όλης της ύλης».

Κι έτσι το... «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο... «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε... το ζήτημα είναι : ποιος τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;

Ένα σπάνιο, ανεξήγητο φαινόμενο και οι ακόμα πιο μυστηριώδεις επιδράσεις του σε κάποιους ανθρώπους, παρουσιάζονται αυτό τον καιρό στο κοινό. Πρόκειται για μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Τα μυστηριώδη και ανεξήγητα φαινόμενα των φωτεινών σφαιρών», που παρουσιάζεται στην γκαλερί τέχνης "Siddharta".

Τι μυστήριο κρύβουν όμως αυτές οι «φωτεινές σφαίρες»; Η ιστορία έχει ως κεντρικό πρόσωπο τον 16χρονο Hirokaju Kobayashi, ο οποίος ξυπνώντας μία νύχτα μέσα στον ύπνο του διαπίστωσε ότι το δωμάτιό του ήταν λουσμένο με ένα ανεξήγητο φως. Το πιο απίθανο όμως είναι το ότι από τη στιγμή που ο Hirokaju Kobayashi αντίκρισε αυτό το φως, άρχισε να έχει θεραπευτικές δυνάμεις, θεραπεύοντας δύσκολες περιπτώσεις καρκίνου, άσθματος, ακόμα και κατάγματα.

Τις ικανότητες του Kobayashi επιβεβαίωσε και η πρακτική θεραπεύτρια Jamuna Kayastha, η οποία διαβεβαιώνει ότι η πίστη παίζει μεγάλη σημασία σε αυτές τις θεραπευτικές πρακτικές. Με άλλα λόγια, αν πιστεύεις στη μέθοδο, αυτή θα λειτουργήσει θεραπευτικά, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιτευχθεί καμία θεραπεία.

Όσο για τον Kobayashi, αυτός έχει πειστεί ότι αυτή η δύναμη του δόθηκε από τον Θεό και αποτελεί την αποστολή της ζωής του για να βοηθήσει τους πάσχοντες συνανθρώπους του.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις φωτογραφίες με τις φωτεινές μπάλες, σαν αυτές που είδε ο Kobayashi κάποια νύχτα στο δωμάτιό του. Πολλοί φωτογράφοι έχουν μείνει έκθαμβοι με αυτό το φαινόμενο που παρουσιάζεται στις φωτογραφίες.

Όπως δηλώνει ο Madhu Pradhan, υπεύθυνος φωτογραφικού στούντιο, αρχικά αμφισβήτησε τις φωτογραφίες. Όμως τέτοιες φωτογραφίες άρχισαν να έρχονται από διάφορους φωτογράφους. Αν και ακόμα δεν πιστεύει αυτά που βλέπει στις φωτογραφίες, δεν έχει βρει κάποια λογική εξήγηση και κατατάσσει το φαινόμενο στην κατηγορία των ανεξήγητων θαυμάτων.

Ανάμεσα στους επισκέπτες και στους ειδικούς που έχουν περάσει από την έκθεση, πολλοί δηλώνουν ότι πιστεύουν στην θεραπευτική δύναμη που μπορεί να έχει κάποιο άτομο καθώς και στη δυνατότητα κάποιος να είναι προικισμένος με υπερφυσικές δυνάμεις, αν και δεν μπορούν να εξηγήσουν λογικά αυτό το φαινόμενο.

Έτσι λοιπόν έχουμε άλλη μια τρανταχτή περίπτωση που το υπερφυσικό μπαίνει στη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε και για την εγκυρότητά του, αλλά και για το τι είναι τελικά «φυσικό» και τι όχι !

Τον τελευταίο καιρό, παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η ανακοίνωση ενός Βόσνιου αρχαιολόγου, σχετικά με την ανακάλυψη μίας πυραμίδας εφάμιλλης - όπως πιστεύει - με αυτές τις Αιγύπτου ή της Κεντρικής Αμερικής.

Πρόκειται για έναν λόφο, 32 χιλιόμετρα ΒΔ του Σαράγεβο, ο οποίος έχει ένα αρκετά συμμετρικό σχήμα που παραπέμπει σε πυραμίδα. Έτσι ο Semir Osmanagic πιστεύει ότι κάτω απ' το χώμα κρύβεται μια πυραμιδική κατασκευή την οποία σκοπεύει να αποκαλύψει σύντομα επιχειρώντας ανασκαφές.

Όλα αυτά θορύβησαν τους αρχαιολογικούς κύκλους με αποτέλεσμα αρχαιολόγοι από διάφορες γωνιές της Γης να σπεύσουν στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να εξετάσουν την περίπτωση. Αρχαιολόγοι από την Αυστραλία (όπως ο Royce Richards), τη Σκοτία, την Ιρλανδία, την Αυστρία και τη Σλοβενία θα ξεκινήσουν σύντομα μια ομαδική ανασκαφή για να ρίξουν φως στο ζήτημα. Η προσπάθεια αναμένεται να ξεκινήσει στις 14 Απριλίου του 2006, στην περιοχή του Visoko.

Ο Osmanagic, ο οποίος έχει μελετήσει για 15 χρόνια πυραμιδικές κατασκευές ανά τον κόσμο, είναι πεπεισμένος ότι ο λόφος κρύβει τη μεγαλύτερη πυραμιδική κατασκευή της Ευρώπης. Την αισιοδοξία του ενισχύει το γεγονός ότι, κάποιες προκαταρκτικές ανασκαφές στο λόφο, έφεραν στο φως πέτρινους όγκους σαφώς επεξεργασμένους από ανθρώπινο χέρι, καθώς και υπόγεια τούνελ!

Αν η ύπαρξη της πυραμίδας επαληθευτεί, θα αλλάξει η άποψη των ιστορικών για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ειδικά όταν χρονολογηθεί η πυραμίδα (αν βέβαια ανακαλυφθεί !). Προς το παρόν θεωρητικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, ο λαός των Ιλλυρίων που κατοίκησε το βαλκανικό χώρο πριν την κάθοδο σλαβικών φύλων (πριν από 1.400 χρόνια) είχαν το τεχνολογικό επίπεδο για να πραγματοποιήσουν ανάλογες κατασκευές.

Το φαινόμενο "placebo" ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τους επιστήμονες. Γνωρίζουν απλά ότι συμβαίνει αλλά μοιάζει ένα άλυτο μυστήριο. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένας ασθενής προκαλεί την (αυτό)ίασή του καθώς πιστεύει ότι του έχει χορηγηθεί μία φαρμακευτική ουσία για την ασθένειά του, ενώ στην πραγματικότητα του έχει δοθεί μία «πλαστή» ουσία. Ίσως μία άκρη στο κουβάρι των αιτιών που προκαλούν αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο να βρέθηκε στη δράση μιας χημικής ουσίας.

Μελέτες που διεξήγαγε ο Jon Stoessl , καθηγητής Νευρολογίας στο πανεπιστήμιο του Βανκούβερ, αποκάλυψαν τη δράση μιας χημικής ουσίας που λειτουργεί σαν "χημικός αγγελιοφόρος" του εγκεφάλου, έχοντας έτσι σχέση με την πρόκληση του φαινομένου "placebo". Η ουσία αυτή λέγεται "ντοπαμίνη" ("dopamine") και σχετίζεται με την έναρξη μιας διαδικασίας που φέρνει το συναίσθημα της ευχαρίστησης και της ανταμοιβής.

Ο καθηγητής Stoessl διεξήγαγε έρευνα με ασθενείς που υπέφεραν από την ασθένεια Πάρκινσον η οποία είναι γνωστό ότι προκαλείται από έλλειψη ντοπαμίνης στον ανθρώπινο οργανισμό. Φυσιολογικά στους ασθενείς αυτούς χορηγείται ποσότητα ντοπαμίνης με αποτέλεσμα να αισθάνονται καλύτερα, καθώς αυτόματα οργανισμός ξεκινά να παράγει από μόνος του ακόμα περισσότερη ντοπαμίνη με φυσικό τρόπο. Όταν όμως στους ασθενείς αυτούς χορηγήθηκε «πλαστή» ντοπαμίνη (απλά ένα χημικό διάλυμα) το φαινόμενο εξακολούθησε να συμβαίνει και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση: ο οργανισμός των ασθενών παρήγαγε υπερδιπλάσια ποσότητα ντοπαμίνης από ό,τι συνήθως.

Έτσι ο καθηγητής συμπέρανε την άμεση σχέση της ντοπαμίνης στη διαδικασία πρόκλησης του φαινομένου "placebo". Οι ασθενείς του, περιμένοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα της ουσίας που παίρνουν, λειτούργησαν σαν να τη δέχονται κανονικά! Φυσικά η διαπίστωση αυτή, παρόλο που προχωράει σε περισσότερο βάθος στον μηχανισμό πρόκλησης του φαινομένου "placebo", ουσιαστικά δεν φτάνει στην αιτία του. Δεν λύνει το αίνιγμα: ποια λειτουργία είναι αυτή που προκαλεί την αυτο-ίαση; Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια υλική αιτία, όπως π.χ. κάποιο σήμα από τον εγκέφαλο. Θα λέγαμε ότι είναι μια περίπτωση αυθυποβολής, της οποίας η αιτία βρίσκεται «κάπου» έξω από εμάς !!! Εκτός... αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το σώμα του και ο εγκέφαλός του.

Χρησιμοποιώντας μία τεχνική που βασίζεται στις έρευνες του Αϊνστάιν, βρέθηκε ο μικρότερος ως τώρα πλανήτης με χαρακτηριστικά που πλησιάζουν αυτά της γης. Η μέθοδος βασίζεται στην σκέδαση του φωτός που έρχεται στα τηλεσκόπια κατά την παρατήρηση μακρινών άστρων.

Ο νέος πλανήτης είναι μία πέτρινη μπάλα με μέγεθος περίπου 5 φορές αυτό της γης και είναι σκεπασμένος με παγωμένους ωκεανούς. Απέχει από εμάς πάνω από 20.000 έτη φωτός, είναι συνεπώς πέρα από κάθε δυνατότητά μας για προσέγγιση. Ωστόσο, η σημαντικότητα της ανακάλυψης έγκειται στο γεγονός πως είναι πια εμφανής η πιθανότητα, το σύμπαν να είναι γεμάτο από χιλιάδες τέτοιους πλανήτες που μοιάζουν σε χαρακτηριστικά με τη δική μας γη.

«Πιστεύουμε πως τέτοιοι πλανήτες είναι τελικά πιο συχνοί απ' ότι νομίζαμε» λέει ο David Bennett, αστροφυσικός στην Notre Dame. «Ανοίγουμε ένα νέο παράθυρο» συνεχίζει. Την ίδια άποψη έχει και ο επιστήμονας του Πλανηταρίου του Princeton, Scott Tremaine: «Η ανακάλυψη αυτή μας λέει κατά κάποιον τρόπο, πως τέτοιοι πλανήτες είναι η κορυφή του παγόβουνου και πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι βραχώδεις πλανήτες».

Την προηγούμενη δεκαετία οι ανακαλύψεις πλανητών πέρα από το ηλιακό σύστημα έφτασαν τους 170 και η λίστα κάθε μήνα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αλλά οι περισσότεροι «κυνηγοί πλανητών» χρησιμοποιούν τεχνικές που ανιχνεύουν πολύ μεγαλύτερους σε μέγεθος πλανήτες, έτσι οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ανακαλυφθεί είναι γίγαντες αερίων μεγαλύτεροι ακόμα και από το Δία. Πρόσφατα έχουν βρεθεί μερικοί πλανήτες με βραχώδη σύσταση, περιλαμβανομένου ενός που βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο με μέγεθος 7 φορές αυτό της γης, αλλά όλοι είναι πολύ κοντά στα αστέρια του συστήματός τους κι έτσι είναι υπερβολικά θερμοί. Ο πλανήτης που ανακαλύφθηκε μόλις πριν μερικές μέρες είναι ο μικρότερος και πιο ψυχρός που έχει βρεθεί ποτέ!

Ο ήλιος του είναι ένας κόκκινος νάνος κοντά στο κέντρο του γαλαξία και η απόσταση του πλανήτη από αυτόν είναι διπλάσια από αυτή που έχει η γη από τον ήλιο. Έτσι απορροφά μόνο ένα χιλιοστό από το φως του ηλίου του και σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων η θερμοκρασία της επιφάνειάς του είναι 370 κάτω από το μηδέν. Περίπου αυτή είναι και η θερμοκρασία του Πλούτωνα και του Ουρανού, αλλά από πλευράς μεγέθους και τροχιάς, δεν υπάρχει κάποιος ανάλογος πλανήτης στο δικό μας σύστημα. Έτσι, για τον αστρονόμο του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Dimitar Sasselov, η ανακάλυψη αυτή μοιάζει σα να πλησιάζει κανείς το «άγιο δισκοπότηρο» των κυνηγών πλανητών που ψάχνουν να βρουν το σωσία της γης.

Ο πλανήτης που έχει το όνομα OGLE-2005-BLG-390Lb είναι ένας από τους πρώτους που ανακαλύφθηκαν με τη χρήση μιας τεχνικής που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο να ανιχνεύει μικρούς πλανήτες. Το 1936 ο Αϊνστάιν διαπίστωσε πως αστέρια και άλλα κοσμικά σώματα, είχαν αρκετή βαρύτητα για να κάμψουν το φως. Στις πρόσφατες δεκαετίες, επιστήμονες βασιζόμενοι στην ιδέα του αυτή, χρησιμοποίησαν αστέρια σαν μεγεθυντικούς φακούς για να διεισδύσουν πιο βαθιά μέσα στο διάστημα και να μελετήσουν την επιφάνεια αστέρων ή να εντοπίσουν την παρουσία αόρατων αντικειμένων στους ουρανούς.

Ίσως τελικά, το όνειρο της ανεύρεσης μιας «νέας Γης», να μην είναι τόσο μακρινό όσο πιστεύαμε.

Όταν έχει Πανσέληνο, στην επιφάνεια της Σελήνης εμφανίζεται ένα περίεργο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια νέα μελέτη αυτού του περίεργου φαινομένου, προτείνει μια ικανοποιητικά λογική εξήγηση: Το «πρόσωπο του φεγγαριού» δημιουργήθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, εξαιτίας πτώσεων από αστεροειδείς, που κλόνισαν την επιφάνεια της Σελήνης.

Η έρευνα που διεξήχθη από τους επιστήμονες Laramie Potts και Ralph von Frese του Πανεπιστημίου του Οχάιο, αποκαλύπτει ότι οι επιδράσεις της σύγκρουσης αστεροειδών με την επιφάνεια της Σελήνης πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, διαδραμάτισαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειάς της, από ότι μέχρι τώρα υποθέταμε. Μπορεί επίσης να εξηγήσει την ύπαρξη 2 μυστηριωδών, μεγάλων εξογκωμάτων στις δύο πλευρές του φεγγαριού.

Σύμφωνα με τη μελέτη, όταν το φεγγάρι δεχόταν πτώσεις από αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν κύματα δόνησης, τα οποία ταξίδευσαν μέσα από το εσωτερικό της Σελήνης και προκάλεσαν ηφαιστειακές εκρήξεις στην αντίθετη πλευρά της. Λιωμένο μάγμα ξεπήδησε από τα βάθη της και γέμισε την επιφάνειά της.

Όταν το μάγμα κρύωσε, δημιούργησε σκοτεινές κοιλότητες που ονομάστηκαν «σεληνιακές θάλασσες». Όταν έχει Πανσέληνο, ο συνδυασμός αυτών των κοιλοτήτων δημιουργεί μια οπτική ψευδαίσθηση ενός ανθρώπινου προσώπου. Τα μάτια του προσώπου δημιουργούνται από την Mare Imbrium και τη Mare Serenitatis, η μύτη είναι ο κόλπος Aestuum και το στόμα η Mare Nubium και η Mare Cognitum.

Τα αποτελέσματα από τις παλιές δονήσεις που συντάραξαν τη Σελήνη, είναι ακόμα ορατά στο εσωτερικό της. Τομογραφικές εικόνες του εσωτερικού της, αποκαλύπτουν πως τμήμα του σεληνιακού μανδύα, στην περιοχή μεταξύ φλοιού και πυρήνα, εμφανίζει ακόμα και σήμερα προεξοχές, που αναγάγουν σε μια τέτοια επίδραση. Οι εικόνες προήλθαν από τους δορυφόρους της ΝΑΣΑ, Clementine και Lunar Prospector.

Αναφορές από τις αποστολές του Apollo, έδειξαν επιπρόσθετα πως το σχήμα του φεγγαριού δεν είναι μια τέλεια σφαίρα. Υπάρχει ένα εξόγκωμα στην ορατή και άλλο ένα στην αθέατη όψη της Σελήνης. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα εξογκώματα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της επίδρασης της γήινης βαρύτητας στα πολύ αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ελατή και πιο ρευστή. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το πρόσωπο της Σελήνης ωστόσο πιστεύουν, πως αυτό το σενάριο είναι μόνο εν μέρει σωστό. Θεωρούν πως στο παρελθόν το φεγγάρι χτυπήθηκε από τουλάχιστον 2 πολύ μεγάλους αστεροειδείς, χωρίς να αναφερθούν οι πολλαπλοί μικρότεροι. Ο ένας από τους 2 αυτούς αστεροειδείς χτύπησε την ορατή πλευρά, στέλνοντας κύματα δονήσεων που ταξίδεψαν μέσα από το εσωτερικό της, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του εξογκώματος στην πίσω πλευρά της. Αντίστοιχα συνέβη με το μπροστινό εξόγκωμα.

Τοποθετούν τα γεγονότα αυτά περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνη την περίοδο, όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα στη νηπιακή του ηλικία, το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και η επιφάνειά του δεν είχε στερεοποιηθεί. Επίσης, τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη γη απ' ότι βρίσκεται τώρα, και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ ισχυρότερες.

Σύμφωνα με την αναφορά ερευνητών του Johns Hopkins University, όταν κοιτάμε έναν αριθμό, ένα γράμμα ή ένα οποιοδήποτε σχήμα, νευρώνες σε διάφορα μέρη του οπτικού κέντρου του εγκεφάλου αντιδρούν σε διαφορετικά συστατικά στοιχεία του σχήματος, ταιριάζοντάς τα σχεδόν στιγμιαία σα να συνέθεταν ένα παζλ που δίνει μια συνολική εικόνα ορατή και κατανοητή από τον άνθρωπο.

Το ερώτημα που σχετίζεται με το πώς ο εγκέφαλός μας βλέπει, αναγνωρίζει και κατανοεί τα αντικείμενα που βλέπουμε, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της νευροεπιστήμης, σύμφωνα με τον καθηγητή Charles E. Conor.:

«Αυτό δεν θα μπορούσε καν να φαίνεται σαν επιστημονικό ερώτημα για κάποιους ανθρώπους, γιατί το να βλέπουμε είναι μία δυνατότητα αυτόματη και τόσο προφανής για εμάς, ώστε αφιερωνόμαστε πιο πολύ στην νοητική επεξεργασία αυτών που βλέπουμε, παρά στο πως συμβαίνει και τα βλέπουμε. Η όραση όμως δεν είναι κάτι που διαδραματίζεται στο μάτι. Συμβαίνει σε πολλαπλά στάδια και διεργασίες μέσα στον εγκέφαλο. Έτσι η μελέτη μας επικεντρώνεται στο πως τα διάφορα αντικείμενα επισημαίνονται και κωδικοποιούνται από μεγάλο πλήθος νευρώνων σε ανώτερα τμήματα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για την επεξεργασία των οπτικών μηνυμάτων.»

Η έρευνα, η οποία βασίστηκε σε καταγραφές νευρώνων του οπτικού φλοιού πιθήκων, αποκαλύπτει ότι οι νευρώνες του οπτικού φλοιού αρχικά αντιδρούν στο οπτικό ερέθισμα χωρίς διάκριση, καταγράφοντας όλα τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά μιας εικόνας σε μορφές στις οποίες ο εγκέφαλος είναι ήδη ευαισθητοποιημένος.

Για παράδειγμα, ένας νευρώνας μπορεί να ανταποκριθεί αναγνωρίζοντας ένα κοίλο τμήμα στην κορυφή ενός αντικειμένου ή ένα κυρτό στο κατώτατο σημείο. Σ' αυτό το σημείο όμως, τα εγκεφαλικά σήματα είναι ακόμα διφορούμενα και ο εγκέφαλος δεν έχει καν αποφασίσει εάν το σχήμα είναι κυρτό ή κοίλο τελικά, ή ακόμα εάν συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα, οι εγκεφαλικοί νευρώνες αρχίζουν να αντιδρούν σε συνδυασμούς των ελαχίστων αρχικών πληροφοριών συνθέτοντας απλές μορφές.

Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος αρχίζει να συναρμολογεί τα μικρά σε μεγαλύτερα τμήματα, όπως θα έκανε κάποιος που σχηματίζει ένα ψηφιδωτό από χιλιάδες μικροσκοπικές πλάκες.
«Οι άνθρωποι κάνουν μια τραχιά κατηγοριοποίηση ενός αντικειμένου πολύ γρήγορα» λέει ο Connor. «Παραδείγματος χάριν, σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπορούμε να αναγνωρίσουμε εάν κάτι που βλέπουμε είναι ή δεν είναι ζώο. Τα αποτελέσματα των ερευνών υποδηλώνουν ότι αυτή η άμεση τραχιά εντύπωση εξαρτάται πιθανώς από την αναγνώριση ενός ή περισσοτέρων μερών αυτού που βλέπουμε.

Οι λεπτές διακρίσεις - όπως η αναγνώριση μεμονωμένων προσώπων - παίρνουν περισσότερο χρόνο για να συμβούν και αυτή η καθυστέρηση πιθανώς εξαρτάται από την μεγαλύτερη επεξεργασία που χρειάζεται να γίνει στα κομμάτια που συνθέτουν το τελικό σχήμα. Από μια άποψη, ο εγκέφαλος πρέπει να συνθέσει μία αναπαράσταση του αντικειμένου που βλέπουμε, συνδυάζοντας ανόμοια κομμάτια».

Γεγονός είναι, πως ακόμα δεν είναι γνωστό πως το οπτικό σύστημα ολοκληρώνει το θαύμα της επεξεργασίας των πληροφοριών, που μας κάνει να μπορούμε να δούμε ένα αντικείμενο. Και συνεπώς συνάγεται το ερώτημα, κατά πόσο αυτό το οποίο βλέπουμε καθορίζεται από τον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας. Μήπως τελικά μπορούμε να δούμε μόνο αυτά, τα οποία «χωράει το μυαλό μας»;

Το Θιβέτ υπήρξε πάντοτε μία μεγαλειώδης περιοχή, ένας ιερός τόπος για αυτούς που αγαπάνε το μυστήριο και ερευνούν το χώρο της πνευματικότητας και του μεταφυσικού. Η ιστορία του συνδέεται άμεσα με τον Βουδισμό, απ' την εποχή που ο Ινδός πατριάρχης του Βουδισμού Μποντιντάρμα μετέφερε στο Θιβέτ τις διδασκαλίες του Βούδα.

Όμως το Θιβέτ είναι πιο παλιό. Η δύναμή του πηγάζει μέσα από μακρινές εποχές. Στη διαπίστωση αυτή συνηγορούν ευρήματα σύγχρονων ερευνητών, τα οποία αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός προ-βουδιστικού πολιτισμού στα υψίπεδα του Θιβέτ. Τα ερείπια αυτού του πολιτισμού βρίσκονται σε ύψος 5.000 μέτρων σε μια αχανή έκταση όσο η Καλιφόρνια και το Τέξας μαζί!

Εκεί απλώνονται τα απομεινάρια από ακροπόλεις και ταφικά μνημεία, ανέγγιχτα για αιώνες από τους ανθρώπους. Ο απόηχος αυτού του άγνωστου πολιτισμού βρίσκεται στους θρύλους και τις νεφελώδεις διηγήσεις των νομαδικών λαών που περιπλανώνται σήμερα στην έκταση αυτή. Θρύλοι για έναν λαό που έζησε εκεί ίσως και 1.500 χρόνια πριν. Θρύλοι που κανείς δεν πίστευε.

Τα ίχνη αυτού του πολιτισμού ανακαλύφθηκαν από τον ιστορικό John Bellezza μετά από έρευνα δύο δεκαετιών. Πρόσφατα, συνεργάτης του Bellezza στο έργο του συμβάλλει και ο ερευνητής Alex Chadwick. Ο Chadwick ασχολήθηκε για ένα μεγάλο διάστημα με την εξερεύνηση αυτών των αρχαιολογικών χώρων, τη χαρτογράφησή τους καθώς και με καταγραφή ντόπιων θρύλων και παραδόσεων για αυτόν τον χαμένο πολιτισμό. Η διαπίστωσή του είναι ότι υπάρχει πλήθος προ-βουδιστικών αρχαιολογικών χώρων, ακόμα ανεξερεύνητων, καθώς αυτοί ξεχάστηκαν στα χρόνια που ακολούθησαν τη μετάβαση προς τον Βουδισμό.

Δεν είναι λίγοι πλέον οι επιστήμονες που πιστεύουν, ότι η γεωγραφική περιοχή του Άνω Θιβέτ είχε κάποτε θερμότερο και πιο υγρό κλίμα, που επέτρεπε την ανάπτυξη της γεωργίας και την κατασκευή οχυρωμένων οικισμών γύρω από μία κεντρική ακρόπολη. Σταδιακά όμως το κλίμα άλλαξε, καθιστώντας την περιοχή ξηρή και άνυδρη.

Τώρα στην ακατοίκητη αυτή περιοχή στέκονται μόνο ερείπια, μάρτυρες ενός υψηλού παρελθόντος που περιμένει να εξερευνηθεί αποκαλύπτοντας ένα ακόμα άγνωστο τμήμα της ιστορίας του ανθρώπου πάνω στη Γη.

Αν είσαστε ένας από αυτούς που έχουν δει μια φωτεινή μπάλα να πλησιάζει μια αγελάδα, ή να περνάει έξω από το παράθυρό σας κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, μην έχετε αμφιβολία πως ήσασταν οι μάρτυρες ενός πολύ σπάνιου φαινομένου. Πράγματι, οι σφαιρικοί κεραυνοί, που περιστασιακά εμφανίζονται στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια καταιγίδων, είναι ένα φαινόμενο που έχει μπερδέψει τους επιστήμονες εδώ και αιώνες. Ίσως όμως πάψει να είναι τόσο σπάνιο: ερευνητές στο Ισραήλ, κατασκεύασαν ένα σύστημα, που μπορεί να δημιουργήσει το φαινόμενο αυτό μέσα στο εργαστήριο. Η ανακάλυψη αυτή, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το περίεργο αυτό φαινόμενο, αλλά και να διερευνήσουμε, τις πιθανές πρακτικές εφαρμογές των τεχνητών αυτών σφαιρών.

Ο σφαιρικός κεραυνός είναι πιθανώς μία σφαίρα από πλάσμα που διαμορφώνεται όταν ένα τμήμα της αστραπής χτυπάει το έδαφος και δημιουργεί εκεί ένα «καυτό σημείο». Συνήθως έχει 30 εκατοστά διάμετρο και διαρκεί για μερικά δευτερόλεπτα. Αν και δημιουργούνται κυρίως κατά τη διάρκεια καταιγίδων, οι Eli Jerby και Vladimir Dikhtyar από το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ, κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνητά τέτοιες σφαίρες, χρησιμοποιώντας ένα είδος τρυπανιού μικροκυμάτων.

Η συσκευή αποτελείται από τη μαγνητική λυχνία ενός οικιακού φούρνου μικροκυμάτων ισχύος 600 Watt και συγκεντρώνει την ισχύ της σε έναν όγκο μόλις ενός κυβικού εκατοστού. Οι ερευνητές διοχετεύουν τα μικροκύματα διαμέσου μίας αιχμηρής ράβδου, σε μία συμπαγή ουσία φτιαγμένη από γυαλί, σιλικόνη, γερμάνιο, αλουμίνιο, ή κάποια κεραμική ουσία. Η ενέργεια των μικροκυμάτων σχηματίζει ένα λιωμένο καυτό σημείο επάνω στο υπόστρωμα όπου διοχετεύεται.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές απομακρύνουν το τρυπάνι των μικροκυμάτων από την ουσία, πράγμα που δημιουργεί μία καυτή σταγόνα. Η σταγόνα μετατρέπεται σε μία μπάλα φωτιάς που ,έχει διάμετρο περίπου 3 εκατοστά και διαρκεί μερικά δέκατα του δευτερολέπτου.

Αν και αυτή η μέθοδος πρέπει να υποστεί ελέγχους, φαίνεται πως περιλαμβάνει τα υλικά που δημιουργούν τον σφαιρικό κεραυνό στις διάφορες φάσεις του, όπως τα ιόντα, τα ουδέτερα άτομα και τα μεγαλύτερα μακροσκοπικά μόρια. Αυτή η σύσταση μοιάζει με αυτή που υποθέτουμε για τις σφαιρικές αστραπές, οι οποίες θεωρείται ότι περιέχουν ατμοποιημένους ορυκτοποιημένους σπόρους, που εκτινάχτηκαν στον αέρα κατά τη διάρκεια του κεραυνού. Επιπλέον, οι εργαστηριακοί σφαιρικοί κεραυνοί, φαίνεται πως συνδυάζουν την κατάσταση πλάσματος, την χημική οξείδωση και την καύση. Και πάλι αυτό μοιάζει με τους φυσικά δημιουργημένους, στους οποίους οι ατμοποιημένοι σπόροι αντιδρούν με το οξυγόνο στον αέρα και καίγονται δημιουργώντας το φωτεινό φαινόμενο.

Αυτό που πολλοί ερευνητές απέδωσαν σε θέαση αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενου αντικειμένου, σε λίγο καιρό, ίσως δεν αποτελεί πια παρά μια συσκευή που θα κατασκευάζει «πύρινα μπαλόνια»!

Η βαθιά επιστημονική μελέτη των αρχαίων πολιτισμών, όχι μόνο από αρχαιολόγους αλλά και από επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, έχει αποδείξει την κατοχή υψηλών γνώσεων από κάποιους λαούς της αρχαιότητας. Ένα αναμφισβήτητο παράδειγμα είναι και οι γνώσεις αστρονομίας και μαθηματικών που κατείχαν οι πολιτισμοί της Κεντρικής Αμερικής.

Τόσο οι Μάγιας όσο και οι Αζτέκοι αποδεικνύεται ότι ήταν κάτοχοι σπουδαίων αστρονομικών γνώσεων, γεγονός που έχει εκπλήξει τους επιστήμονες αλλά και τους έχει προβληματίσει για τον τρόπο απόκτησής τους. Το πρόβλημα με τους πολιτισμούς αυτούς είναι η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν και η οποία κρύβει πολλά μυστικά. Για την αποκωδικοποίησή της, πλήθος επιστημόνων έχει διαθέσει χρόνια εργασίας.

Είναι γνωστό ότι οι Μάγιας και οι Αζτέκοι είχαν σε χρήση ένα τελετουργικό ημερολόγιο, το οποίο αποτελούνταν από έναν κύκλο 260 ημερών. Επιπλέον, γύρω στο 200 π.Χ. στους πολιτισμούς αυτούς συναντάμε την έννοια της «Μεγάλης Μέτρησης» (Long Count), μιας διαφορετικής μέτρησης των κύκλων του χρόνου. Η μέτρηση αυτή αποτελούνταν από 13 κύκλους των 400 ετών, με αρχή το έτος 3114 π.Χ. το οποίο θεωρούσαν ως «Αρχή της Σύγχρονης Εποχής».

Το αποτέλεσμα της αστρονομικής μελέτης των Μάγιας ήταν ο σχηματισμός πολύπλοκων μαθηματικών πινάκων τους οποίους χρησιμοποιούσαν για τον καθορισμό της θέσης ουρανίων σωμάτων. Ακόμα και σήμερα, ειδικοί άνθρωποι με την ονομασία "daykeepers" λειτουργώντας όπως οι ιερείς - αστρονόμοι του παρελθόντος, παρακολουθούν τον ουρανό από τα βουνά της Γουατεμάλας συνεχίζοντας το έργο των προγόνων τους.

Πρόσφατα, η καθηγήτρια γλωσσολογίας Martha Macri και ο Michael Grofe πτυχιούχος φοιτητής ισχυρίζονται ότι μελετώντας το ημερολόγιο των Αζτέκων και των Μάγιας κατάφεραν να ανακαλύψουν με ποιο τρόπο αυτοί οι λαοί μπορούσαν να υπολογίζουν με καταπληκτική ακρίβεια τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών.

Η αποκάλυψη αυτή έγινε καθώς η Macri, κατάφερε να ταιριάξει τους ιερογλυφικούς χαρακτήρες της γραφής των Μάγιας με τον κύκλο των 260 ημερών του ημερολογίου τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιστοιχίας ήταν η Macri να σχηματίσει μία θεωρία - την οποία δημοσίευσε στα τέλη του 2005 - σύμφωνα με την οποία αυτό το ημερολόγιο των 260 ημερών βασίζεται σε διάφορα τμήματα του κύκλου της Σελήνης.

Άλλες θεωρίες θέλουν τον κύκλο αυτών να σχετίζεται με την κίνηση της Αφροδίτης.
Η Macri και ο Grofe υποστηρίζουν ότι οι λαοί αυτοί πετύχαιναν πολύ μεγάλη ακρίβεια στους αστρονομικούς υπολογισμούς τους, κάνοντας μετρήσεις σε μικρότερους κύκλους και πολλαπλασιάζοντας τα αποτελέσματα ώστε να ανάγουν τις μετρήσεις τους σε ανώτερη κλίμακα χρόνου. Μ' άλλα λόγια εφάρμοζαν ένα αρχαίο ερμητικό ρητό που λέει ότι «όπως είναι πάνω είναι και κάτω». Μελετώντας με ακρίβεια μικρούς κύκλους του χρόνου πετύχαιναν μεγάλη ακρίβεια (κατά αναλογία) και σε μεγάλες χρονικές περιόδους. Με εμπειρικό τρόπο πετύχαιναν ακρίβεια στις αστρονομικές τους μετρήσεις που θα ζήλευαν και οι σύγχρονοι υπολογιστές.

Απ' την άλλη οι επιστήμονες προσπαθούν να διεισδύσουν στην νοοτροπία και τη σκέψη αυτών των πολιτισμών η οποία συνδυάζει την επιστημονική παρατήρηση με τη διάσταση του ιερού. Στους περισσότερους - αν όχι σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς - η επιστημονική έρευνα είχε άμεση σχέση με μία υψηλή πνευματικότητα.

Η επιστημονική σκέψη ήταν το σκαλοπάτι για να φτάσουν το ιερό, το πνευματικό , τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση πνευματικού και υλικού κόσμου. Πίσω από κύκλους του χρόνου και μαθηματικές αναλογίες «έβλεπαν» μία θεία αρμονία, μία ανώτερη «Διάνοια». Όλα αυτά απέχουν πολύ από τη νοοτροπία της σύγχρονης εποχής, όπου επιστήμη και θρησκεία δεν φαίνεται να έχουν κοινά σημεία. Σήμερα η λογική και η πίστη θεωρούνται έννοιες ξένες μεταξύ τους, τότε όμως ήταν πλήρως συνυφασμένες όπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η γνώση αποτελούσε μία ενότητα και στήριζε την πίστη ή και αντίστροφα.

Το άπειρο έχει απασχολήσει το ανθρώπινο μυαλό για χιλιάδες χρόνια.

Αποτελεί πρόκληση για θεολόγους και επιστήμονες το να το κατανοήσουν, να το τεμαχίσουν στα συστατικά του στοιχεία, να ανακαλύψουν εάν έχει σχήμα ή μέγεθος και τέλος να αποφασίσουν εάν ταιριάζει ή όχι στην κοσμοαντίληψη που θέλουμε να έχουμε για το σύμπαν.

Είναι επίσης ένα ζωντανό ζήτημα. Η αναζήτηση των φυσικών για μια θεωρία των πάντων οδηγήθηκε κατά κύριο λόγο από τη στάση τους απέναντι στην έννοια του απείρου. Στην έκθεση ενός ερωτήματος που αφορά τη σωματιδιακή φυσική για παράδειγμα, η εμφάνιση μιας άπειρης απάντησης λαμβάνονταν πάντα ως προειδοποίηση μιας λάθος κατεύθυνσης στην ερευνητική πορεία για τη θεωρία των πάντων.

Έτσι για δεκαετίες, η αναπόφευκτη εμφάνιση του απείρου ρυθμίστηκε από μια παράξενη διαδικασία αφαίρεσης, που εξάλειψε το άπειρο μέρος από τον υπολογισμό, για να αφήσει μόνο ένα πεπερασμένο υπόλειμμα που θα μπορούσε να συγκριθεί με την πραγματική παρατήρηση. Αν και τα αποτελέσματα αυτής της αποκαλούμενης «κανονικοποίησης» έφεραν λύσεις που συμφωνούσαν με τα πειράματα, υπήρξε πάντα βαθιά ανησυχία ότι αυτή η δυσαρμονία δεν θα μπορούσε να είναι μέρος της φυσικής πραγματικότητας. Τελικά, γιατί να νομιμοποιείται η αφαίρεση ενός μέρους της λύσης σε ένα πρόβλημα - συγκεκριμένα του μεγαλύτερου μέρους - και ποιο το όφελος να κρατηθεί το υπόλοιπο;

Όλα άλλαξαν το 1982

Οι θεωρίες των υπερχορδών υιοθετήθηκαν με ενθουσιασμό από μερικούς φυσικούς και αυτό ήταν μια συνέπεια της ιδιοφυούς λύσης που έδιναν στο πρόβλημα του απείρου. Η θεωρία των υπερχορδών δεν συμπεριλάμβανε το άπειρο με ανεπιθύμητο τρόπο και κατά παγκόσμια παραδοχή, ήταν μία πολύ καλύτερη από τις μέχρι τώρα θεωρίες.

Αναπάντητο έχει μείνει το ερώτημα σχετικά με το εάν θα πρέπει να περιμένουμε πως η ύλη είναι απείρως διαιρετή. Θα βρίσκουμε όλο και μικρότερα, πιο στοιχειώδη σωματίδια μέσα σε αυτά που ήδη έχουμε ανακαλύψει, σαν το ατέρμονο παιχνίδι με τις ρώσικες κούκλες που η μία βρίσκεται μέσα στην άλλη; Ή υπάρχει ένα όριο, ένα μικρότατο συστατικό, ένα μικρότερο μέγεθος ή μικρότερη χρονική στιγμή, όπου η διαδικασία αυτή της διαίρεσης θα βρει ένα τέλος; Αυτό φαίνεται πιθανό και το τέρμα αυτής της αναζήτησης θα υπαγορευθεί από το μέγεθος της θεμελιώδους, της πιο στοιχειώδους χορδής.

Οι απώτατες δομικές μονάδες της ύλης δεν είναι μικρές μπάλες που μπορούν να διαιρούνται και να ξανά-διαιρούνται και αυτό μέχρι το άπειρο. Μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε εάν ο χώρος και ο χρόνος είναι σταθεροί ή αλλάζουν συνεχώς. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ξεχωριστές και ασυνεχείς δομές είναι απείρως πιο περίπλοκες στο χειρισμό τους από τις συνεχείς, τουλάχιστον εάν τις εξετάσουμε από ένα θεωρητικό πρίσμα.

Η θεωρία των χορδών αντανακλά τη γενική πρακτική εργασίας των επιστημόνων που πιστεύουν, πως η εμφάνιση ενός πραγματικού απείρου σε μια θεωρία φυσικής, αποτελεί ένδειξη πως η θεωρία έχει ξεφύγει πέρα από κάθε πεδίο για δυνατότητες εφαρμογής της. Χρειάζεται βελτίωση και όταν αναβαθμίζεται, οι άπειρες έννοιες μετατρέπονται ομαλά σε μεγάλες πεπερασμένες ποσότητες, όπως μία ράμπα (κεκλιμένο επίπεδο) θα μπορούσε μαγικά να μετατραπεί σε σκάλα.

Βγείτε, βγείτε, οπουδήποτε κι αν είστε

Οι κοσμολόγοι από την άλλη μεριά, κατά παράδοση είχαν τη διάθεση να αντιμετωπίσουν περισσότερο σοβαρά την πρόβλεψη πραγματικών απείρων, ενώ ακόμα δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο, πως αυτό θα μπορούσε να διαλύσει τις πιο σημαντικές μαθηματικές μας θεωρίες. Η ενσωμάτωση της έννοιας του απείρου στις διάφορες κοσμοθεάσεις τους, έχει αρκετή ποικιλία: το σύμπαν μπορεί να είναι άπειρο σε μέγεθος, ή μπορεί να είναι μπροστά από μία άπειρη μελλοντική ιστορική εξέλιξη, ή μπορεί να περιλαμβάνει άπειρο αριθμό άστρων.

Όλα αυτά τα πιθανά άπειρα, δε φαίνεται να απειλούν άμεσα το φάσμα της πραγματικότητας. Τελικά, μπορεί καν να μην υπάρχουν. Τα πραγματικά άπειρα ωστόσο, είναι κατά πολύ πιο ανησυχητικά&Για δεκαετίες οι κοσμολόγοι ένιωθαν ευτυχείς να ζούνε με την ιδέα πως ο χώρος και ο χρόνος άρχισαν μερικά δισεκατομμύρια χρόνια πριν, σε κάποιο μυστηριώδες χωροχρονικό σημείο που το αποκάλεσαν μονάδα, όπου η θερμοκρασία, η πυκνότητα και σχεδόν όλα ήταν άπειρα.

Επιπλέον, όταν τα μεγάλα άστρα εξαντλούν τα ενεργειακά τους αποθέματα και καταρρέουν κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας, εμφανίζονται καταδικασμένα - τουλάχιστον στις θεωρίες μας - να φτάσουν σε μια κατάσταση άπειρης πυκνότητας σε πεπερασμένο χρόνο. Με εντυπωσιακό τρόπο, αυτές οι περιπτώσεις εμφανίζονται τυλιγμένες με ένα μυστηριώδες όριο, γνωστό ως ο ορίζοντας γεγονότων μιας μαύρης τρύπας. Δεν μπορούμε να τις δούμε, μόνο να ανιχνεύσουμε τις βαρυτικές διαστρεβλώσεις που προκαλούν στον περιβάλλοντα χώρο τους.

Το άπειρο, στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας

Ο φυσικομαθηματικός Roger Penrose ικανοποιείται με την ιδέα πως οι καταστάσεις πραγματικού απείρου συμβαίνουν στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας, αν και δεν μπορούμε να τις παρατηρήσουμε εκεί. Προτείνει πως οι νόμοι της φύσης παρέχουν μια μορφή «κοσμικής λογοκρισίας» που εξασφαλίζουν πως τέτοια φυσικά άπειρα είναι πάντοτε περιορισμένα από ορίζοντες γεγονότων. Αυτό μας θυμίζει τον ουράνιο μεσάζοντα που είχαν επικαλεστεί οι φιλόσοφοι του μεσαίωνα, για να αποφύγουν τη δημιουργία ενός γνωσιολογικού κενού σε οποιαδήποτε φυσική διαδικασία.

Οι κοσμολόγοι υπολογίζουν σε ένα άλλο παράξενο άπειρο: τη δυνατότητα ενός απείρου μέλλοντος. Ένα πλήθος ερωτήσεων προκύπτει από αυτή τη δήλωση: πρόκειται το σύμπαν να διαρκέσει για πάντα; Τι σημαίνει για πάντα; Μπορεί η ζωή - σε οποιαδήποτε μορφή - να συνεχιστεί για πάντα; Και, σε ποιο ανθρωποκεντρικό επίπεδο, τι θα σήμαινε για μας από κοινωνική, προσωπική, νοητική, νομική, υλική και ψυχολογική πλευρά, το να ζήσουμε για πάντα;

Επιπρόσθετα, υπάρχουν κόσμοι απείρου μεγέθους. Εδώ οι κοσμολόγοι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το «παράδοξο των απείρων απομιμήσεων» που είναι κάπως έτσι: εάν το σύμπαν είναι άπειρο και εξαντλητικά τυχαίο, τότε κάθε γεγονός - όπως η ύπαρξη του καθενός μας - που έχει πεπερασμένη πιθανότητα να συμβεί, πρέπει να συμβαίνει ταυτόχρονα απείρως συχνά οπουδήποτε αλλού, αυτή τη στιγμή!

Επιπλέον, για κάθε ιστορία που διαδραματίζεται, θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι πιθανές εναλλακτικές καταστάσεις, οι οποίες διαδραματίζονται κάπου αλλού στο σύμπαν. Αυτό αποτελεί μεγάλη πρόκληση για κάθε τύπο ηθικής αλλά και για τη θεολογία σχεδόν κάθε θρησκείας (ας θυμηθούμε εδώ τον Τζιορντάνο Μπρούνο (Giordano Bruno) και τη θεωρία του περί απείρων κόσμων, που στάθηκε αφορμή να τον κάψουν στην πυρά, εφόσον κλόνιζε συθέμελα τις μεσαιωνικές χριστιανικές θρησκευτικές αντιλήψεις).

Μερικοί επιστήμονες θεωρούν το γεγονός ιδιαίτερα προβληματικό, τόσο, ώστε θα συνηγορούσαν ευχαρίστως στη θεωρία της ύπαρξης ενός πεπερασμένου σε μέγεθος σύμπαντος. Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το πεπερασμένο της ταχύτητας του φωτός, μας προστατεύει απ την επαφή με τους σωσίες και τους «διδύμους» εαυτούς μας σε άλλα μέρη του άπειρου κόσμου. Για πρακτικούς σκοπούς λοιπόν, μπορούμε να δούμε και να λάβουμε σήματα από ένα πεπερασμένο τμήμα του σύμπαντος μόνο, περίπου 14 δισεκατομμυρίων ετών φωτός μακριά.

Το άπειρο στον εγκέφαλο

Οι μαθηματικοί έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του απείρου. Το ζήτημα αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα που καλέστηκαν ποτέ να αντιμετωπίσουν οι μαθηματικοί. Πριν από εκατό χρόνια οι μαθηματικοί έμπλεξαν σε έναν «παγκόσμιο πόλεμο» σχετικά με τη σημασία των απείρων, αφήνοντας πολλά θύματα και αρκετή πικρία. Μερικοί ήθελαν να εξαφανίσουν τα άπειρα από τα μαθηματικά και να επαναπροσδιορίσουν τα όριά των μαθηματικών, αποκλείοντας όλες τις θεάσεις των απείρων μεγεθών ως πραγματικά μεγέθη, πράγμα που μέχρι τότε επιτρεπόταν να εμφανίζεται στις μαθηματικές αποδείξεις. Περιοδικά σταμάτησαν να εκδίδονται και μαθηματικοί εξοστρακίστηκαν, επειδή ήθελαν να αποκλείσουν εκείνους που ήθελαν τα άπειρα να υπάρχουν στα μαθηματικά.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο George Cantor κατάφερε να βγάλει νόημα από τα παράδοξα του απείρου, πράγμα που ο είχε αρχικά προσδιοριστεί από τον Αλβέρτο της Σαξωνίας και τον Γαλιλαίο. Πως καθορίζεται μία συλλογή από άπειρα; Μπορεί ένα άπειρο (μέγεθος, έννοια) να είναι μεγαλύτερο από ένα άλλο; Υπάρχει ένα απόλυτο άπειρο, πέρα από το οποίο τίποτε μεγαλύτερο δεν μπορεί να κατασκευαστεί ή να συλληφθεί, ή τα άπειρα συνεχίζονται επ' άπειρον; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που απάντησε ο Cantor με ακριβή τρόπο.

Αλλά δεν έζησε αρκετά για να δει τους καρπούς της ιδιοφυΐας του να συναντούν το αναγνωρισμένο σώμα των μαθηματικών. Παραγκωνισμένος και υποβιβασμένος από φανατικούς αντιπάλους των απείρων μαθηματικών, τα παράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα και έπαθε κατάθλιψη. Πέθανε σε ένα σανατόριο.

Κατά περίεργο τρόπο, αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν πρώτοι τη σημασία του έργου του Cantor δεν ήταν οι μαθηματικοί, αλλά οι θεολόγοι. Αρχαίοι και σύγχρονοι θεολόγοι έχουν στην ιστορία αγωνισθεί να κατανοήσουν το άπειρο που βρίσκεται κρυμμένο μέσα στα δόγματα και τις πεποιθήσεις τους. Είναι ο Θεός άπειρος; Δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος από άλλα, πιο εγκόσμια άπειρα, όπως το σύνολο όλων των θετικών ακέραιων αριθμών; Εδώ λοιπόν έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε - όπως έκανε ο Cantor - τις ποικιλίες του απείρου: τα μαθηματικά άπειρα, τα φυσικά και τα αφηρημένα (υπερβατικά).

Το άπειρο σήμερα

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι αρχίζοντας από τον Ζήνωνα, γοητεύτηκαν από τα παράδοξα του απείρου στις πολλές πτυχές που μπορεί κανείς να τα συναντήσει, αλλά τι γίνεται με τους σύγχρονους φιλοσόφους; Για τι είδους προβλήματα ανησυχούν; Υπάρχουν ζωτικά ζητήματα στην επαφή μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης, που αφορούν το εάν είναι πιθανό να εκτελεστεί ένας άπειρος αριθμός στόχων σε έναν πεπερασμένο χρόνο.

Φυσικά, αυτή η απλή ερώτηση χρειάζεται κάποια διευκρίνιση: όπως, τι ακριβώς εννούμε όταν λέμε «πιθανό», «στόχοι», «άπειρο», «αριθμός», πεπερασμένο» και ακόμα περισσότερο, τι εννοούμε όταν λέμε «χρόνος»; Κινούμενοι όλο και με μεγαλύτερο εύρος στη μοντέρνα επιστήμη, συναντάμε μια σειρά παράξενων προβλημάτων που σχετίζονται με το άπειρο: είναι το σύμπαν άπειρο ή πεπερασμένο; Θα κρατήσει για πάντα; Είναι το παρελθόν άπειρο; Είναι αλήθεια πως οτιδήποτε είναι πιθανό να συμβεί σε ένα άπειρο σύμπαν; Θα μπορούσαν να υπάρχουν τηλεοπτικά δίκτυα χωρίς reality shows; Υπάρχουν προβλήματα που θα απαιτούσαν άπειρο χρόνο για οποιονδήποτε υπολογιστή προκειμένου να επιλυθούν;

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το άπειρο και το απεριόριστο είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είναι. Υπάρχουν πεπερασμένα πράγματα που είναι απεριόριστα - για παράδειγμα η επιφάνεια μιας τέλειας σφαίρας ή της γης. Οι επιφάνειες αυτών των σφαιρών είναι πεπερασμένες σε μέγεθος, όμως δεν έχουν άκρες ή όρια. Μπορείς να περπατάς στην επιφάνειά τους για πάντα και ποτέ να μη βρεις ένα τέλος ή να φύγεις από αυτές.

Επίσης υπάρχουν περίεργες περιπτώσεις, όπου ο χρόνος μπορεί να είναι πεπερασμένος, αλλά ωστόσο να μην έχει ένα τέλος. Συνήθως φανταζόμαστε το χρόνο σα μια ευθεία γραμμή που εκτείνεται μπροστά μας. Όπως μία σειρά από στρατιώτες που βηματίζουν ο ένας πίσω από τον άλλο, όπου ο καθένας μπορεί να πει ποιος είναι εμπρός και ποιος είναι πίσω, έτσι και με το γραμμικό χρόνο μπορούμε να διακρίνουμε το μέλλον μας από το παρελθόν μας. Αλλά φανταστείτε τους να βηματίζουν σε κύκλο και ο καθένας θα είναι συγχρόνως μπροστά και πίσω από κάθε άλλον. Και έτσι συμβαίνει, εάν ο χρόνος αναπηδήσει πίσω, σχηματίζοντας έναν κύκλο.

Εάν ο χρόνος είναι κυκλικός με αυτόν τον τρόπο, επιτρέπει να συμβούν ταξίδια στο χρόνο και όλων των ειδών τα παράδοξα θα μπορούσαν να συμβούν. Θα μπορούσατε να διαβάζετε το άρθρο αυτό σήμερα και να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο στο 2000, να με συναντήσετε και να μου πείτε λέξη προς λέξη, το περιεχόμενο αυτού του άρθρου, πέντε χρόνια πριν το γράψω. Μετά από πέντε χρόνια εγώ θα το έγραφα.

Ποιος όμως είναι ο πραγματικός συγγραφέας του άρθρου;

Νέες έρευνες αποκαλύπτουν ότι τα γονίδια μπορούν να ενεργοποιούνται ή να απενεργοποιούνται επηρεαζόμενα από σήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό περιβάλλον του κυττάρου, όπως σκέψεις, συναισθήματα και συγκινήσεις.

Ο κυτταρικός βιολόγος Dr. Bruce X. Lipton (παλιότερα καθηγητής ιατρικών μαθημάτων σε σχολείο και τώρα επιστημονικός ερευνητής) ήταν ένας από τους πρώτους επιστήμονες που εντόπισε το γεγονός της επίδρασης αυτής. Πραγματοποιώντας μια σειρά πειραμάτων αποκάλυψε πως η κυτταρική μεμβράνη είναι το οργανικό ανάλογο ενός κομπιούτερ-τσιπ, ενώ το κύτταρο μοιάζει αναλογικά με τον εγκέφαλο.

Αν και οι απόψεις του αυτές συγκρούονται με την κατεστημένο επιστημονικό δόγμα που θέλει τα γονίδια να είναι αυτά που ελέγχουν τη συμπεριφορά, ανάλογες δημοσιεύσεις άλλων ερευνητών, έχουν ισχυροποιήσει τη συγκεκριμένη θέαση.

Η κβαντική φυσική της κυτταρικής βιολογίας

Ο Dr. Lipton έχει επίσης υπάρξει ένας από τους πρωτοπόρους στην εφαρμογή των αρχών της κβαντικής φυσικής στο χώρο της κυτταρικής βιολογίας. Ενώ η παραδοσιακή κυτταρική βιολογία εστιάζεται στα φυσικά κύτταρα ως παράγοντες βιολογικού ελέγχου, οι έρευνες του Lipton ασχολούνται με τους μηχανισμούς με τους οποίους η ενέργεια, με τη μορφή των πεποιθήσεών μας, μπορεί να επηρεάσει τις βιολογικές λειτουργίες, ακόμα και τον ίδιο τον γενετικό μας κώδικα.

Εφαρμόζοντας τη μοντέρνα φυσική στη βιολογία, εξετάζει τις επιπτώσεις της για τη ζωή μας. Δείχνει πως οι άνθρωποι, όχι μόνο μπορούν να ελέγξουν τη γονιδιακή τους δραστηριότητα, αλλά και να γράψουν από την αρχή το γενετικό τους κώδικα μέσω των πεποιθήσεων τους.Μέχρι προσφάτως, πιστευόταν πως τα γονίδια ενεργοποιούνταν αυτόματα&πως από μόνα τους γινόντουσαν ενεργά ή αδρανή. Αυτού του είδους η γονιδιακή συμπεριφορά μπορούσε να δικαιολογήσει ένα θεωρητικό μοντέλο, όπου τα γονίδια θα ήταν ο παράγοντας που ελέγχει τις βιολογικές λειτουργίες.

Παρόλο που η δύναμη των γονιδίων συνεχίζει να τονίζεται σε βιολογικές μελέτες και συγγράμματα, μια ριζικά καινοτόμα θεώρηση έχει έρθει να ταράξει τα ήσυχα νερά της κυτταρικής βιολογίας. Μπορεί πλέον να αναγνωριστεί πως το περιβάλλον και ειδικότερα η κοσμοαντίληψή μας, ελέγχει άμεσα τη γονιδιακή μας δραστηριότητα. Η διαδικασία του ελέγχου αυτού λέγεται επιγονιδιακός έλεγχος.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων 6 ετών της ανθρώπινης ζωής, το παιδί αποκτά το ρεπερτόριο συμπεριφοράς που του χρειάζεται για να αποτελέσει ένα λειτουργικό μέλος της κοινωνικής ζωής. Επιπρόσθετα, στο υποσυνείδητό του αποθηκεύει πεποιθήσεις που έχουν σχέση με το άτομό του. Όταν ένας γονιός λέει στο μικρό του παιδί πως είναι ανόητο, προβληματικό ή του αποδίδει οποιοδήποτε άλλο αρνητικό γνώρισμα, αυτή η πληροφορία εισπράττεται ως γεγονός στο παιδικό υποσυνείδητο.

Αυτού του είδους οι επίκτητες πεποιθήσεις αποτελούν την «κεντρική φωνή» που ελέγχει τη μοίρα της κυτταρικής «κοινότητας» του σώματος. Ενώ συνειδητά μπορεί κάποιος να έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση, το πολύ δυνατότερο υποσυνείδητό του, μπορεί να τον οδηγεί σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Πως αλληλοσχετίζονται το συνειδητό με το υποσυνείδητο

Η πιο επικίνδυνη πλευρά των αυτοματοποιημένων λειτουργιών μας είναι πως ελέγχονται από το υποσυνείδητο, χωρίς να υπάρχει έλεγχος ή ακόμα και παρατήρηση από τη συνείδηση. Εφόσον σχεδόν οι περισσότερες από τις συμπεριφορές μας βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο του υποσυνειδήτου, σπανίως τις αντιλαμβανόμαστε, ενώ δεν ξέρουμε καν πόσο συνδεδεμένες είναι με το υποσυνείδητο.

Έχουμε πιστέψει, πως με τη δύναμη της θέλησης μπορούμε να αλλάξουμε τον αρνητικό προγραμματισμό του υποσυνειδήτου μας. Δυστυχώς, αυτό όσο και να ακούγεται απλό είναι στην πραγματικότητα πολύ δύσκολο: σημαίνει πως πρέπει κάποιος να έχει τέτοια δύναμη, που να είναι ο ίδιος παρατηρητής και ελεγκτής του εαυτού του. Τη στιγμή που η συνείδηση θα κάνει ένα μικρό διάλειμμα, το υποσυνείδητο θα πάρει αυτόματα τον έλεγχο για να παίξει τον γνώριμο και πολύ γερά εγκατεστημένο της ρόλο.

Το υποσυνείδητο μοιάζει με ένα κασετόφωνο

Στο υποσυνείδητό μας δεν υπάρχει κανένας παρατηρητής για να ελέγξει τι έχει καταγραφεί. Συνεπώς, δεν υπάρχει εκεί η διάκριση που θα επέτρεπε να αξιολογηθεί ένα υποσυνείδητο πρόγραμμα συμπεριφοράς ως καλό ή κακό. Είναι απλά καταγραφές, που ανεξάρτητα από την ποιότητά τους, υπάρχουν. Υπό αυτή τη σκοπιά το υποσυνείδητο μοιάζει με ένα κασετόφωνο, το οποίο παίζει συγκεκριμένα προγράμματα συμπεριφοράς, που ενεργοποιούνται από συγκεκριμένα ερεθίσματα. Μας θυμίζει το γεγονός αυτό η κοινότυπη φράση «βρήκε το κουμπί μου», που υποδηλώνει ακριβώς αυτό το αυτοματοποιημένο φαινόμενο.

Σε αντίθεση με το συνειδητό, το υποσυνείδητο είναι κατά πολύ ισχυρότερο στη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών. Όπως αναφέρουν πολλοί νευροεπιστήμονες, ο συνειδητός νους αντιστοιχεί μόλις στο 5% της συνολικής διανοητικής μας δραστηριότητας. Το υπόλοιπο, είναι σκέψεις που περνούν συνεχώς από το μυαλό μας και συμπεριφορές που υιοθετούμε, χωρίς καν να τις αντιληφθούμε ή να μπορούμε να τις ελέγξουμε. Είναι λοιπόν εμφανές, πως το συνειδητό χρειάζεται μία απίστευτα ισχυρή βουλητική δύναμη, ακόμα και για να παρατηρήσει και να ταυτοποιήσει τη συμπεριφορά που προέρχεται από το υποσυνείδητο. Η θετική σκέψη μπορεί να βοηθήσει, αλλά πρέπει να εγκαθιδρυθεί ενός είδους συνεργασία με το υποσυνείδητο.

Γνωρίζοντας πια, πως αυτό που είμαστε και αυτό που μπορούμε να γίνουμε, είναι μια κατάσταση που - αν και με μεγάλη προσπάθεια - μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας, είναι αναγκαίο να στραφούμε μέσα μας, να εμπιστευτούμε τον εσωτερικό μας παρατηρητή και ακούραστα να τον βάλουμε να δουλέψει για εμάς. Εάν καταφέρουμε και γνωρίσουμε τους κινητήρες της συμπεριφοράς μας, θα καταφέρουμε να τους βελτιώσουμε και έτσι θα βελτιώσουμε και τη βιολογική μας κατάσταση.

Είναι απλή σύμπτωση ή κάποιοι νόμοι της φύσης βρίσκονται πίσω από το φαινόμενο; Ένα νέο μυστήριο έχει αποκαλυφθεί πρόσφατα κοντά στο βουνό Huashan της Σαγκάης (τοποθεσία: 30 μοίρες βόρειο γεωγραφικό πλάτος) που ακολουθεί την παράδοση άλλων μεγάλων μυστηρίων, όπως οι πυραμίδες, η κιβωτός του Νώε και το τρίγωνο των Βερμούδων.

Το νέο εύρημα σε αυτό το μυστηριώδες γεωγραφικό πλάτος, έχει να κάνει με τις αρχαίες μυστικές σπηλιές στο Huashan, κοντά στο διάσημο βουνό Huangshan στην επαρχία Anhui της Κίνας. Αν και η έρευνα στις σμιλευμένες πέτρες έδειξε ότι οι σπηλιές έχουν υπάρξει για τουλάχιστον 1.500 έτη, μόλις πριν περίπου 15 μήνες ανακαλύφθηκαν τυχαία από έναν τοπικό αγρότη.

Οι επιμελώς σμιλευμένοι τοίχοι και οι στέγες, οι μεγάλοι στυλοβάτες και τα πέτρινα σκαλοπάτια, δείχνουν ότι οι σπηλιές έχουν σκαφτεί από ανθρώπους. Ακόμα κανένας δεν ξέρει για ποιο λόγο κατασκευάστηκαν. Ούτε μια αναφορά για τις σπηλιές δεν έχει ποτέ βρεθεί μεταξύ των πολυάριθμων αρχαίων αρχείων της Κίνας, αν και το μέγεθός τους τις κατατάσσει ήδη ως τις μεγαλύτερες που έχουν ποτέ ανακαλυφθεί στην Κίνα!

Ο συνολικός αριθμός των σπηλαίων που έχουν βρεθεί στην περιοχή των λόφων Huashan, δίπλα στον ποταμόα Xin'an, είναι 36. Δύο από αυτές είναι ανοιχτές στους επισκέπτες. Οι υπόλοιπες καθαρίζονται ακόμα από τις λάσπες, που έχουν συσσωρευτεί στο εσωτερικό τους. Σύμφωνα με την άποψη των εργατών της ανασκαφής, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι 36 αυτές σπηλιές να επικοινωνούν μεταξύ τους.

Η σπηλιά Huanxi με μήκος 140 μέτρα και συνολικό εμβαδόν 4.800 τετραγωνικά μέτρα, είναι μία από τις δύο που ανοίγουν για επισκέψεις του κοινού. Μετά από μία διαδρομή 100 μέτρων, βρίσκει κανείς μία μεγάλη αίθουσα στο εσωτερικό της σπηλιάς. Υπάρχουν λιμνούλες, στυλοβάτες και μικρά διαμερίσματα στις πλευρές της αίθουσας.

Η πιο μυστηριώδης ανακάλυψη όμως, είναι η κλίση που έχει το σπήλαιο: το κεκλιμένο επίπεδο που σχηματίζουν οι τοίχοι, έχει ακριβώς την ίδια κλίση με την εξωτερική πλευρά - τον λόφο! Υπολογίζοντας την τεχνολογία που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, αποτελεί μυστήριο, το πώς κατάφερε να κατασκευαστεί με τον τρόπο αυτό...

Η μεγαλύτερη από τις 36 σπηλιές είναι η σπηλιά Qingliang, που είναι γνωστή ως το «Υπόγειο Παλάτι», εξαιτίας του μεγέθους της και του θαυμάσιου σχήματός της. Με συνολικό μήκος 170 μέτρων, καλύπτει χώρο 12.600 τετραγωνικών μέτρων. Τα αρχικά μπάζα από το σκάψιμο της σπηλιάς, υπολογίζεται πως θα παρήγαγαν τουλάχιστον 50.000 κυβικά μέτρα πέτρας.

Στο εσωτερικό της σπηλιάς υπάρχει μια πέτρινη γέφυρα πάνω από ένα υπόγειο ποτάμι, καθώς και πέτρινοι διάδρομοι που οδηγούν σε διαφορετικές αίθουσες. Εκεί κοντά βρίσκεται μία διώροφη πέτρινη δομή, απ' όπου οι επισκέπτες μπορούν να έχουν μία πανοραμική θέα της τεράστιας σπηλιάς, σα να βρισκόντουσαν σε ένα μπαλκόνι. Στη σπηλιά δεν έχουν βρεθεί υπολείμματα τροφής, φωτιάς ή σημάδια καπνού. Αλλά χωρίς φωτιά, πως μπόρεσαν οι αρχαίοι κατασκευαστές της να τη φωτίσουν;

Τολμηρές εικασίες

Εφόσον δεν υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια που να αναφέρουν τον λόγο που σκάφτηκαν τα σπήλαια, μία μεγάλη ποικιλία από εικασίες μπορεί να συναντήσει κανείς ανάμεσα σε επισκέπτες, αλλά και εμπειρογνώμονες.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως οι αρχαίοι άνθρωποι έσκαψαν τα σπήλαια για να προμηθευτούν πέτρα, εφόσον τον καιρό εκείνο υπήρχε ανάγκη για μεγάλες ποσότητες πέτρας, προκειμένου να χτιστεί η κοντινή πόλη. Αλλά εάν ο σκοπός ήταν μονάχα η εξόρυξη πέτρας, για ποιο λόγο άφησαν στο χώρο τέτοια έξοχα λειασμένα γλυπτά μνημεία, τοίχους και οροφές, από το πέρασμά τους;

Μια άλλη υπόθεση είναι πως οι σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν ως σταθμοί για τα στρατεύματα της τότε εποχής. Σύμφωνα με ιστορικά κείμενα, μία μεγάλης κλίμακας αγροτική εξέγερση συνέβη στην περιοχή των σπηλαίων, κοντά στο 1120. Οι σπηλιές θα μπορούσαν να είναι τα καταλύματα των στρατιωτών. Όμως, όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι εξετάσεις των πετρωμάτων έδειξαν πως οι σπηλιές έχουν ιστορία τουλάχιστον 1500 ετών, οπότε υπήρχαν ήδη εκεί πριν από την αγροτική εξέγερση.

Μερικοί θεωρούν πως οι σπηλιές δεν κατασκευάστηκαν μέσα σε μία δυναστεία ή μία περίοδο. Μπορεί να σκαβόντουσαν για παραπάνω από 100 χρόνια. Κατά την αρχική περίοδο εκσκαφής τους, πιθανόν ο σκοπός να ήταν μόνο η εξόρυξη πέτρας. Αλλά αργότερα, κάποιοι βρήκαν τις σπηλιές και μετά από περισσότερο σκάψιμο τις έκαναν μεγαλύτερες και μακρύτερες, ώστε να μπορούν να κρυφτούν μέσα, να προσφέρουν κατάλυμα για το στρατό, ή απλά για να τις χρησιμοποιήσουν ως αποθήκες. Η τελευταία αυτή υπόθεση, μπορεί να εξηγήσει και το γεγονός της διαφορετικής μορφής σκαλισμάτων, που συναντάει κανείς στην ίδια σπηλιά.

Εκτός από τις παραπάνω υποθέσεις, υπάρχουν και άλλες, όπως ότι οι σπηλιές μπορεί να ήταν αυτοκρατορικοί τάφοι. Αλλά αργότερα για οποιουσδήποτε λόγους, εγκαταλείφθηκαν.
Και εδώ ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι ακόμα μια φορά με ένα μυστηριώδες παρελθόν, ένα χτύπημα του φοβερού μας εγωκεντρισμού, που θέλει τον σημερινό πολιτισμό να είναι μόνο αυτός ικανός, για να αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στην αιωνιότητα. Τα μυστήρια του παρελθόντος θα βρίσκονται πάντα σε κάποιες περιοχές της γης, να χαμογελούν ειρωνικά στο χρόνο και να μας θυμίζουν, πως δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, μα ούτε και οι τελευταίοι οδοιπόροι στη γη...

Προ αμνημονεύτων χρόνων η Βόρεια Θάλασσα διάβρωνε τους απότομους βράχους της ανατολικής Αγγλίας, μαζί με αυτούς που βρίσκονται κοντά στο χωριό Pakefield στο Suffolk. Αλλά πριν από 700.000 χρόνια οι βάσεις αυτών των βράχων γίνανε κοίτες ποταμών, αφήνοντας μία Αγγλία, που έμοιαζε περισσότερο σα μικρή χερσόνησος της πολύ θερμότερης Ευρώπης, που κατοικούνταν από ελέφαντες, βίσονες, ακόμα και ιπποπόταμους. Τώρα οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, πως εκεί ζούσαν και άνθρωποι - περίπου 200.000 πιο πριν από τότε, που θεωρείται πως είχαν διαπεράσει στη Βόρεια Ευρώπη.

Οι κυνηγοί απολιθωμάτων χτενίζουν συνεχώς τη Βόρεια Ευρώπη για πειστικές αποδείξεις πρώιμου ανθρώπινου εποικισμού της. Μέχρι και πρόσφατα, τα στοιχεία που είχαν συλλέξει οι γερμανοί και οι άγγλοι αποδείκνυαν πως η περιοχή είχε κατοικηθεί εδώ και 500.000 περίπου χρόνια. Αλλά 32 εργαλεία από πυρόλιθο που ανακαλύφθηκαν σε μία απότομη βραχώδη πλαγιά κοντά στο Pakefield, υποδεικνύουν πως οι άνθρωποι είχαν φτάσει εκεί, τουλάχιστον πριν από 700.000 χρόνια! Ο Simon Parfitt από το University College του Λονδίνου μαζί με τους συνεργάτες του βρήκαν τα εργαλεία και εξακρίβωσαν την αρχαιότητά τους, κάνοντας χρονολογικούς υπολογισμούς για το στρώμα του βράχου όπου βρέθηκαν, όπως επίσης συγκρίνοντάς τα με απολιθώματα οστών από το ίδιο βραχώδες στρώμα.

Αυτοί οι πρώτοι βόρειο-ευρωπαίοι, δε χρειαζόντουσαν βαριά ρούχα, γιατί το τοπικό κλίμα της τότε εποχής έμοιαζε περισσότερο με το σημερινό μεσογειακό. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Parfitt, βασίζοντας την άποψή του στο ταυτόχρονα απολιθωμένο αρχείο φυτών και ζώων εκείνης της περιόδου και της περιοχής.

Έτσι προκύπτει η υπόθεση ότι οι άνθρωποι έφτασαν στη Βόρεια Ευρώπη μόλις 100.000 χρόνια μετά από την καθιέρωσή τους στη Νότια, απ' όπου έχουμε και τα πρώτα δείγματα εποικισμού, που προήλθαν από μία περιοχή κοντά στο Ceprano της Ιταλίας. Επίσης σημαίνει, πως νέα και τρομερά ευρήματα μας περιμένουν για να τα ανακαλύψουμε, στις πιο κρυφές και δύσβατες μεριές της υφηλίου.

Ο έφηβος από το Νεπάλ, ο δεκαπεντάχρονος Ram Bahadur Bomjan, που έχει γίνει γνωστός ως «ο μικρός Βούδας» του βασιλείου των Ιμαλαΐων, εξαφανίστηκε το προηγούμενο Σάββατο (11 Μαρτίου) από τον χώρο όπου βρισκόταν σε διαλογισμό, μετά από μία μυστηριώδη πυρκαγιά. Πριν από λίγες ημέρες, ξέσπασε μία περίεργη πυρκαγιά στην περιοχή. Δεν ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, εάν ο μικρός Bomjan τραυματίστηκε από τη φωτιά.

Όταν έφτασε στην περιοχή μία επιτροπή από χωρικούς για να διαπιστώσουν την ασφάλεια του Bomjan, ανακάλυψαν ότι το αγόρι είχε εξαφανιστεί. Τα ρούχα του βρέθηκαν δίπλα στο δέντρο που διαλογιζόταν, αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος από αυτόν. Ο Bomjan που κατάγεται από το χωριό Ratanpur της περιοχής Bara του νότιου Νεπάλ, έγινε δημόσια γνωστός όταν τα τοπικά νέα ανακοίνωσαν ότι βρέθηκε να κάθεται σε στάση διαλογισμού, κάτω από ένα δέντρο, ίδιο με αυτό, όπου διαλογιζόταν ο Βούδας (συκιά ficus religiosa). Όπως και στον Βούδα, η μητέρα του Bomjan λέγεται Maya και όπως λένε κάποιες δημοσιογραφικές πηγές, έχει πει ότι ο γιος της αρνιόταν να φάει κρέας από πολύ μικρή ηλικία, και περιπλανιόταν από ένα μοναστήρι σε άλλο.

Ο Bed Bahadur Thing, επικεφαλής της επιτροπής που είναι υπέυθυνη για την ασφάλεια του μικρού, είπε στους δημοσιογράφους πως ο Bomjan υπολόγισε, πως θα του χρειαζόταν 6 χρόνια διαλογισμού για να φτάσει στη φώτιση. Όπως λέγεται, άρχισε να διαλογίζεται στο Char Koshe Jhadi της περιοχής Bara πριν από 8 μήνες, ενώ σταμάτησε τελείως να τρώει, ακόμα και να πίνει! Λένε πως βρίσκεται στην ίδια θέση καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, τυλιγμένος με ένα κομμάτι ύφασμα, ακόμα και το χειμώνα. Όταν έφτασαν στην περιοχή διάφοροι περίεργοι και δημοσιογράφοι έξω από το Νεπάλ, οι χωρικοί έκαναν μία επιτροπή για να προσέχει τον μικρό Bomjan.

Έχουν γίνει διάφορες υποθέσεις για την εξαφάνιση, όπως ότι ο μικρός μπορεί να έχει αρπαχθεί είτε από δυνάμεις ασφάλειας των Μαοϊστικών ανταρτών, είτε από συμμορίες της γειτονικής Ινδίας. Πιο πιθανή όμως είναι η εξήγηση που δόθηκε πρόσφατα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της περιοχής, ότι ο «μικρός Βούδας» εγκατέλειψε το σημείο περισυλλογής του, λόγω της μεγάλης πληθώρας ανθρώπων, που είχαν κατακλείσει την περιοχή και αποτελούσαν εμπόδιο για το διαλογισμό του. «Έφυγε, γιατί υπήρχε πολύς θόρυβος στην περιοχή», ανέφερε στο γραφείο του Κατμαντού ο φίλος του Prem Lama.

Μία ομάδα αναζήτησης από αστυνομικούς με πολιτικά ρούχα και απλούς πολίτες, απέτυχε να βρει το αγόρι, αλλά έχει λεχθεί πως απομακρύνθηκε στη ζούγκλα που περιβάλλει την περιοχή σε ακτίνα 250 χιλιομέτρων νότια του Κατμαντού. Ο επιθεωρητής kamal Acharya είναι 90% σίγουρος, πως η εξαφάνιση του Bomjan ήταν εθελοντική και δεν σχετίζεται με κάποια απαγωγή. Η αστυνομία πιστεύει, πως μαζί με τον Bomjan είναι και ο φίλος του Sahila Tamang, ο οποίος επίσης αγνοείται.

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Esoterica.gr

Κόκκινη βροχή, με εξωγήινη προέλευση!

Ινδοί επιστήμονες θεωρούν πως ανακάλυψαν κύτταρα από το διάστημα, που μπορεί να αντιπροσωπεύουν εξωγήινη ζωή. Οι ακαδημαϊκοί από την Κεράλα, ανέλυσαν δείγματα που προέρχονται από την ασυνήθιστη βροχή που έπεσε στη νότια Ινδία, μετά από το πέρασμα ενός κομήτη από τη γη το 2001.

Ανακάλυψαν ότι η κόκκινη βροχή που είχε πέσει τότε, αποτελούνταν από κόκκινα κύτταρα με διαστημική προέλευση, τα οποία δεν περιείχαν DNA, αλλά είχαν όψη που έμοιαζε με αυτή των μονοκύτταρων οργανισμών. Υποστηρίζουν πως τα κύτταρα αυτά είναι πιθανό να έχουν εξωγήινη προέλευση και πως μπορούν ακόμα να υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας εναλλακτικής μορφής ζωής.

Οι άνθρωποι που ζουν στην Κεράλα της Ινδίας, ανησύχησαν όταν άρχισε η βροχή, που έμοιαζε σχεδόν σαν αίμα και η οποία ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2001, λίγο μετά από τη βοή ενός κομήτη που πέρασε πάνω από τον τοπικό ουρανό. Τουλάχιστον 50.000 κιλά κόκκινης σκόνης έπεσε αμέσως μετά στη γη, σε διάστημα 6 εβδομάδων.

Δείγματα από τα κύτταρα συλλέχθηκαν από τον δόκτορα Godfrey Louis και τον βοηθό του A Santhosh Kumar του πανεπιστημίου Mahatma Gandhi, η έρευνα των οποίων δημοσιεύτηκε στην τελευταία έκδοση του περιοδικού Astrophysics and Space Science.

Οι επιστήμονες απέρριψαν θεωρίες που ήθελαν τη βροχή να προέρχεται από σκόνη ή μύκητες που υπήρχαν σε μεγάλη ποσότητα στην ατμόσφαιρα. Επισημαίνουν επίσης ότι τα κύτταρα – τα οποία στο μικροσκόπιο μοιάζουν με ομοιόμορφες χάντρες κόκκινου χρώματος – δεν παρουσιάζουν δείγματα αποσύνθεσης, παρόλο που έχουν αποθηκευτεί εδώ και 4 χρόνια. Ο δόκτωρ Louis είπε:

«Τα κύτταρα έχουν παράξενες ιδιότητες. Τα σωματίδια που προκάλεσαν το κόκκινο χρώμα στη βροχή είναι αυτά τα κύτταρα και δεν είναι ούτε σκόνη από την έρημο, ούτε ηφαιστειακή τέφρα. Όλο αυτό υποδηλώνει την πιθανότητα εξωγήινης προέλευσης».

Ο Godfrey Louis πρόσθεσε, πως δεν τον απογοήτευσε η έλλειψη DNA στα κύτταρα αυτά, που μπορεί να δείχνουν πως υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες.

«Εάν θεωρήσουμε πως τα κύτταρα αυτά έχουν εξωγήινη προέλευση, δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε την ύπαρξη DNA ως απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει να δεχτούμε την πιθανότητα ύπαρξης μορφών ζωής, που δεν έχουν DNA. Αυτά τα κύτταρα μπορεί να είναι ένα είδος εναλλακτικής μορφής ζωής, με βιοχημεία διαφορετική από αυτή της συμβατικής βιολογίας».

Ένα δείγμα από τα κύτταρα, πρόκειται να αποσταλεί στο πανεπιστήμιο του Cardiff για περαιτέρω εξέταση. Ο καθηγητής Chandra Wickramasinghe, ειδικός στην αστροβιολογία στο πανεπιστήμιο του Cardiff, υποσχέθηκε να φροντίσει ώστε να γίνουν περισσότερα χημικά τεστ, καθώς και DNA τεστ, προσθέτοντας ότι θα μπορούσαν να είναι μικροοργανισμοί, ικανοί να επιβιώσουν στα απώτερα άκρα του διαστήματος.

«Υπάρχει μια σημαντική θεωρία, που υποστηρίζει πως η ζωή στη γη προήλθε στην πραγματικότητα, από την άφιξη ενός κομήτη που έφερε βιολογικό υλικό από κάπου αλλού. Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο, βιολογικό υλικό εξωγήινης προέλευσης, να ήρθε και σήμερα μέσω ενός κομήτη στη γη» είπε.

Ωστόσο, ο καθηγητής Alan Fitzsimmons, ειδικός στην αστροφυσική και στην επιστήμη των πλανητών στο Queen’s University του Belfast, είπε ότι ακόμα και η ύπαρξη του κομήτη είναι αμφίβολη, οπότε οι σχετικές αναφορές «ακούγονται τελείως απίθανες».

«Θα ήταν μία φανταστική ανακάλυψη εάν ήταν αληθινή και θα μπορούσε να μας πει μια για πάντα, εάν υπάρχει εξωγήινη ζωή. Αλλά οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η βροχή προήλθε από έναν κομήτη, τη στιγμή που κανένας κομήτης δεν είχε παρατηρηθεί».

Μία ανιχνευτική συσκευή της NASA που στάλθηκε για να συλλέξει δείγματα από τον κομήτη Wild 2, πρόκειται να επιστρέψει στη γη αυτές τις μέρες. Η αποστολή Stardust (αστρική σκόνη) συνέλεξε χιλιάδες σωματίδια από τον κομήτη το 2004 και η NASA απέτεινε πρόσκληση στο κοινό, για την διαδικτυακή επεξεργασία και ανάλυση των δειγμάτων, εφόσον οι εικόνες που έχουν παρθεί από τα σωματίδια, είναι πάνω από 1,6 εκατομμύρια.

Ο Dr. Godfrey Louis λέει για την κόκκινη βροχή της Κεράλα:

«Ένα φαινόμενο κόκκινης βροχής συνέβη στην Κεράλα, το μέρος όπου ζω, μεταξύ του Ιουλίου και του Σεπτεμβρίου του 2001. Τα χαρακτηριστικά του φαινομένου ήταν πολύ παράξενα. Οι συμβατικές εξηγήσεις φαίνονται τελείως ανεπαρκείς να εξηγήσουν το φαινόμενο. Ξεκίνησα μια έρευνα με μηδαμινούς πόρους και με βοήθησε πολύ ο ερευνητής - μαθητής μου A. Santhosh Kumar. Μελετήσαμε την κόκκινη βροχή από το 2001. Κάποια από τα αποτελέσματα της μελέτης μας έγιναν δεκτά για δημοσίευση στο περιοδικό Astrophysics and Space Science, μια διεθνής επιθεώρηση για την αστρονομία, την αστροφυσική και τις επιστήμες του διαστήματος.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνάς μας, τα κόκκινα σωματίδια που ευθύνονται για την κόκκινη βροχή στη Κεράλα, είναι ενδεχομένως εξωγήινης προέλευσης. Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε από την ανάλυση των διαφόρων πτυχών που συνδέονται με το φαινόμενο, όπως το μοτίβο της γεωγραφικής και χρονικής κατανομής του, καθώς και τη φύση των κόκκινων σωματιδίων. Προκύπτει, πως το περίεργο αυτό φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί πιο εύκολα, αν θεωρήσουμε πως η τα κόκκινα σωματίδια προέρχονται από θραύσματα ενός κομήτη, που διασκορπίστηκαν στην ατμόσφαιρα επάνω από την Κεράλα. Υπάρχουν επίσης κάποιες άλλες επιπρόσθετες ενδείξεις που στηρίζουν αυτή τη γραμμή σκέψης, όπως η βοή από το πέρασμα της ουράς του κομήτη, που προηγήθηκε της πρώτης κόκκινης βροχής. Έτσι ως λογική δυνατότητα διαφαίνεται πως ο αναφερόμενος κομήτης θα πρέπει να περιείχε μεγάλη ποσότητα από αυτά τα κόκκινα σωματίδια, των οποίων η ποσότητα φτάνει περίπου τα 50.000 κιλά.

Αυτό που κάνει την ανακάλυψη αυτή ιδιαίτερα σημαντική, είναι η βιολογική φύση αυτών των κόκκινων σωματιδίων, που μοιάζουν με κύτταρα. Με το οπτικό μικροσκόπιο μοιάζουν σαν βιολογικά κύτταρα και το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο δείχνει παραπέρα μία ξεκάθαρη κυτταρική δομή. Η οργανική τους δομή υποδεικνύεται από τη έντονη παρουσία άνθρακα και οξυγόνου. Αλλά σε αντίθεση με αυτές τις βιολογικές ενδείξεις, τα κύτταρα δεν περιέχουν DNA. Το γενετικό μόριο του DNA είναι παρόν σε όλους του ζωντανούς οργανισμούς που έχουν βρεθεί στη γη. Έτσι η απουσία του, είναι αντίθετη στη βιολογική φύση αυτών των κόκκινων κυττάρων.

Θα ήθελα όμως να εξεταστεί η πιθανότητα ύπαρξης εναλλακτικών βιομορίων στα κύτταρα αυτά, που η προέλευσή τους υποψιάζομαι πως είναι εξωγήινη. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πιθανόν τα κύτταρα αυτά να αντιπροσωπεύουν ένα εναλλακτικό είδος ζωής από το διάστημα. Εάν όντως είναι τέτοια βιολογικά κύτταρα, τότε η παραγωγή τους σε τόσο μεγάλη ποσότητα μέσα στο σώμα ενός κομήτη, μπορεί να εξηγηθεί με τη θεωρία της πανσπερμίας από κομήτες.

Σε περίπτωση που οι παραπάνω ιδέες μου είναι λανθασμένες, θα ήθελα να μάθω μία καλύτερη ερμηνεία του φαινομένου που αφορά την περίεργη βροχή, καθώς και των περίεργων κόκκινων κυττάρων. Εάν τα κύτταρα αυτά έχουν γήινη προέλευση, τότε είναι λογικό πως θα υπάρχουν σε τεράστιες ποσότητες σε κάποιο μέρος της γης και θα έπρεπε να είχαν παρατηρηθεί από κάποιον μικροβιολόγο ως τώρα. Αλλά δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποια τέτοια ένδειξη.

Περιμένουμε σύντομα να δημοσιεύσουμε τα επόμενα αποτελέσματα της έρευνάς μας σε κάποιο περιοδικό και επίσης συνεχίζουμε να διεξάγουμε συνεργατικές μελέτες για να αποκαλύψουμε το μυστήριο αυτών των κυττάρων».

Οι νευροεπιστήμονες του πανεπιστημίου του Princeton έχουν αναπτύξει ένα νέο τρόπο να παρακολουθούν τις νοητικές διαδικασίες αυτών που θυμούνται γεγονότα του παρελθόντος, διαδικασία η οποία ονομάστηκε: «Διανοητικό ταξίδι στο χρόνο».

Τα αποτελέσματα των ερευνών (τεύχος 23 - Δεκέμβριος 2006 Science) θα βοηθήσουν στην προσπάθεια να μάθουμε περισσότερα πράγματα σχετικά με το πώς οι άνθρωποι καταδύονται στα σκοτεινά ορυχεία της μνήμης αντλώντας στοιχεία από αυτά, καθώς επίσης θα συμβάλλουν στην εύρεση μεθόδων για την αντιμετώπιση σημαντικών εγκεφαλικών διαταραχών όπως η νόσος του Alzheimer.

Οι ερευνητές παρουσίασαν σε εννέα συμμετέχοντες μια σειρά εικόνων και μετά τους ζήτησαν να θυμηθούν τι είχαν δει. Με την εφαρμογή ενός αυτοματοποιημένου προγράμματος αναγνώρισης μοτίβου των δεδομένων, που προκύπτουν από την εγκεφαλική ανίχνευση, οι ερευνητές ήταν σε θέση να δείξουν ότι η εγκεφαλική κατάσταση των συμμετεχόντων, σταδιακά ευθυγραμμίστηκε με την εγκεφαλική κατάσταση που υπήρχε σ' αυτούς, όταν μελέτησαν αρχικά τις εικόνες. Αυτό ενισχύει τη θεωρία, ότι η ανάκληση των μνημονικών καταγραφών, μοιάζει με ένα νοητικό ταξίδι στο χρόνο.

Επιπρόσθετα, μετρώντας τις αλλαγές, σχετικά με το πόσο καλά μπορούσαν οι συμμετέχοντες, να επανακτήσουν τις εικόνες που είχαν στη μνήμη τους, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να προβλέψουν, πια εικόνα θα ανακαλέσουν στη συνέχεια, λίγα δευτερόλεπτα πριν το ανακαλέσουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στο πείραμα.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από τον Kenneth Norman, έναν βοηθό καθηγητή της ψυχολογίας, και τον Sean Polyn, που πήρε το 2005 Ph.D στην ψυχολογία από το πανεπιστήμιο του Princeton και που είναι τώρα μεταδιδακτορικός ερευνητής του πανεπιστημίου της Pennsylvania. Συνεργάστηκαν με τον Jonathan Cohen, διευθυντή του κέντρου μελέτης για τον εγκέφαλο, το νου και τη συμπεριφορά στο Princeton και με τον Vaidehi Natu, ερευνητή στο εργαστήριο του Kenneth Norman.

«Όταν προσπαθείτε να θυμηθείτε κάτι που συνέβη στο παρελθόν, αυτό που κάνετε είναι να προσπαθείτε να επανέρθετε στην εγκεφαλική κατάσταση που είχατε όταν έγινε το γεγονός» λέει ο Norman. «Εάν μπορείτε να επανέλθετε στη νοητική κατάσταση που είχατε κατά τη διάρκεια του γεγονότος που προσπαθείτε να θυμηθείτε, αυτό θα επιτρέψει να θυμηθείτε συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Οι τεχνικές που χρησιμοποιήσαμε σε αυτήν την μελέτη, μας επιτρέπουν να συλλάβουμε για κάθε στιγμή, πόσο καλά μπορούν οι εξεταζόμενοι να ανακτήσουν την εγκεφαλική απεικόνιση του αρχικού γεγονότος».

Στο πείραμα, οι συμμετέχοντες μελέτησαν συνολικά 90 εικόνες σε τρεις κατηγορίες - διάσημες προσωπικότητες, γνωστές τοποθεσίες και κοινά αντικείμενα - και προσπάθησαν έπειτα να θυμηθούν τις εικόνες. Ο Norman και οι συνάδελφοί του χρησιμοποίησαν το fMRI (σκάνερ λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης: functional magnetic resonance imaging scanner) του Princeton για να φωτογραφίσουν τα μοτίβα εγκεφαλικής δραστηριότητας, καθώς οι συμμετέχοντες στο πείραμα μελετούσαν τις εικόνες.

Στη συνέχεια, προγραμμάτισαν κατάλληλα έναν υπολογιστή, ώστε να διακρίνει μεταξύ των εγκεφαλικών μοτίβων που αντιστοιχούσαν στις εικόνες προσώπων, τοποθεσιών και αντικειμένων.

Το πρόγραμμα του υπολογιστή χρησιμοποιήθηκε, για να ανιχνεύσει την εγκεφαλική δραστηριότητα των συμμετεχόντων καθώς θυμόντουσαν τις εικόνες, ώστε να διαπιστώσει πόσο ταίριαζε η εγκεφαλική αυτή δραστηριότητα με αυτήν, της αρχικής θέασης των εικόνων. Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως εγκεφαλικά μοτίβα συγκεκριμένων κατηγοριών όπως πρόσωπα, άρχισαν να εμφανίζονται περίπου 5 δευτερόλεπτα πριν τα θυμηθούν οι άνθρωποι που εξετάζονταν, πράγμα που υποδηλώνει πως οι εξεταζόμενοι έφερναν αρχικά στο νου τους τις γενικές ιδιότητες της εικόνας, ώστε να θυμηθούν στη συνέχεια και τις λεπτομέρειες.

«Αυτό που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι αυτό που σου δίνει η μνήμη, εξαρτάται από το πώς τη χειρίζεσαι. Εάν μπορείς να τη χειριστείς με έναν τέλειο τρόπο, μπορείς να θυμηθείς πράγματα, που δεν είχες καν ιδέα ότι υπήρχαν στο μυαλό σου», λέει ο Norman. «Η μέθοδος αυτή, μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τον τρόπο, που οι άνθρωποι που εξετάζουμε χρησιμοποιούν τη μνήμη τους, πράγμα που με τη σειρά του μας δίνει μια δυνατότητα να προβλέψουμε, τι θα θυμηθούν οι άνθρωποι αυτοί. Ελπίζουμε πως μακροπρόθεσμα αυτή η μελέτη θα βοηθήσει τους ψυχολόγους να αναπτύξουν καλύτερες θεωρίες, σχετικά με τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να θυμηθούν, αλλά και να βρούμε τρόπους για να κάνουμε τον τρόπο που ο άνθρωπος θυμάται, πιο αποτελεσματικό».

Έτσι, για άλλη μια φορά η επιστήμη έρχεται να ξανά - ανακαλύψει, αυτό που για αρχαιότερες γενιές ήταν μία αναμφίβολη πραγματικότητα. Αυτό, που έκανε εκατοντάδες ποιητές της προκλασσικής εποχής, να θυμούνται απέξω τα ομηρικά έπη, ή ακόμα και οι στρατηγικές που εισήγαγε ο Τζορντάνο Μπρούνο και ο Τζούλιο Καμίλλο, ως τρόπους για να μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο δικό μας χρόνο: Τη μνημοτεχνική.

Μια ομάδα πρωτοπόρων επιστημόνων ανακάλυψαν πως ο τομέας μηδενικού σημείου (Zero Point Field, αναφερόμενο και ως ηλεκτρομαγνητικό κβαντικό κενό) - ένας ωκεανός υποατομικών δονήσεων στο διάστημα που βρίσκεται ανάμεσα στα πράγματα - συνδέει τα πάντα στο σύμπαν, κάτι σαν τη Δύναμη (The Force) στη γνωστή ταινία Star Wars.

Η θεωρία του τομέα (ZPF) προσφέρει μια ριζικά νέα άποψη του πως λειτουργεί ο κόσμος αλλά ακόμα και το σώμα μας. Ο ανθρώπινος νους και το σώμα δεν είναι διαχωρισμένα από το περιβάλλον τους, αλλά αποτελούν ένα «πακέτο» παλλόμενης ενέργειας που συνεχώς αλληλεπιδρά με την απέραντη ενεργειακή θάλασσα. Ο τομέας μας δίνει την εικόνα ενός σύμπαντος με άπειρες διασυνδέσεις και μια νέα επιστημονική θεωρία που δίνει νόημα στα υπερφυσικά φαινόμενα.

Μοιάζει λοιπόν όλη η ιστορία πράγματι σαν τη Δύναμη στο Star Wars; Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων σε όλον τον κόσμο, κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να δείξουν πως το ενεργειακό πεδίο μηδενικού σημείου συνδέει τα πάντα στο σύμπαν και πως εμείς οι ίδιοι αποτελούμε τμήμα αυτού του δυναμικού ιστού ενεργειακών αλληλεπιδράσεων. Αποκαλύπτει επίσης ένα ριζικά καινοτόμο παράδειγμα (paradigm) στον τομέα της βιολογίας και δίνει μία νέα κοσμοθέαση στα πιο θεμελιώδη επίπεδα που αφορούν τον κόσμο μας.

Από το μυστήριο στη σφαίρα της αυστηρής επιστήμης

Εδώ, στο αποκαλούμενο «νεκρό» διάστημα, ίσως να βρίσκεται το κλειδί για πολλές ζωτικές διαδικασίες, από το πώς επικοινωνούν τα κύτταρα, μέχρι του πως οι διάφοροι οργανισμοί παίρνουν το τελικό τους σχήμα. Ο τομέας μηδενικού σημείου είναι υπεύθυνος για τις υψηλότερες νοητικές μας λειτουργίες - τη μνήμη, τη διαίσθηση, τη δημιουργικότητα. Είναι η δύναμη που καθορίζει εάν είμαστε υγιείς ή ασθενείς, η δύναμη που πρέπει να επικαλεστούμε για να θεραπευθούμε και να θεραπεύσουμε. Πρωτότυπα και αρκετά τεκμηριωμένα η θεωρία του τομέα αποσπά πολλά γνωστικά αντικείμενα από τη σφαίρα του μυστηρίου και τα φέρνει στην περιοχή της αυστηρής επιστήμης.

Το σύμπαν μοιάζει έτσι αλληλοσυνδεόμενο, να προκαλεί για μία νέα επιστημονική θεωρία, που να εμπεριέχει και τα υπερφυσικά φαινόμενα. Προσφέρει μία ερμηνεία για τα περισσότερα και βαθύτερα μυστήρια που απασχόλησαν τον άνθρωπο, από την εναλλακτική ιατρική και τις πνευματικές θεραπείες, έως την εξωαισθητήρια αντίληψη και το ομαδικό ασυνείδητο. Θα μπορούσε ακόμα και να απαντήσει σε κάποιες από τις μεγαλύτερες ερωτήσεις: τι είναι η ανθρώπινη συνείδηση και τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.

Στη θεωρία του τομέα μηδενικού σημείου έχουν αφιερωθεί επιστήμονες που φαίνεται πως είναι στα πρόθυρα να φέρουν σχεδόν τον ίδιο τύπο επανάστασης, που εμφανίστηκε ακριβώς έναν αιώνα πριν, όταν άλλαξε η κβαντική θεωρία το πρόσωπο της φυσικής για πάντα. Η ιστορία της θρυλικής σχεδόν αυτής ανακάλυψης αποτελεί ένα μικρό θρίλερ με το δίκιο του, έχοντας αναμείξει τη CIA, ρώσικες περιοχές δομικών, διαστημικά προγράμματα της NASA, προγράμματα που αφορούν το ταξίδι στο χρόνο και μια μικρή ομάδα ανδρών και γυναικών που στην κυριολεξία «έπιασαν απ' τα μαλλιά» τη φυσική του αδυνάτου. Σαν κάτι που το περίμεναν οι άνθρωποι της νέας εποχής εδώ και χρόνια, η θεωρία του τομέα μπορεί να αλλάξει τελείως την αντίληψή μας για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.

Μια νέα κοσμοθέαση αποκαλύπτεται

Σύμφωνα με τη Βιολογία:

• Ο άνθρωπος είναι μια μηχανή επιβίωσης που τροφοδοτείται κατά ένα μεγάλο μέρος από τις χημικές ουσίες και τη γενετική κωδικοποίηση.


• Ο εγκέφαλος είναι ένα διακριτικό όργανο και η έδρα της συνείδησης, το οποίο επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος ελέγχεται από τη χημεία, την επικοινωνία των κυττάρων και την κωδικοποίηση του DNA.


• Το άτομο είναι ουσιαστικά απομονωμένο από τον κόσμο του, και ο νους του είναι ξεχωριστός από το σώμα του.


• Ο χρόνος και το διάστημα είναι πεπερασμένες, καθολικές αρχές.


• Τίποτα δεν ταξιδεύει γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός.

Κάθε χρόνο την πρώτη μέρα του καλοκαιριού (21 Ιουνίου), ο Ήλιος ανατέλλει από ένα σημείο που είναι πιο βόρεια από κάθε άλλη μέρα μέσα στο χρόνο. Στα ερείπια του Στόουνχετζ στην Αγγλία, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου. Αυτό είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μνημείου αυτού, που πιθανολογείται πως χτίστηκε την ίδια εποχή με τη μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου.

Είναι πολύ πιθανό πως οι κατασκευαστές του Στόουνχετζ τη χρησιμοποίησαν για να σηματοδοτήσουν την σημαντική αυτή ημέρα, ως την έναρξη κάθε έτους. Μετρώντας τον αριθμό των ημερών μεταξύ των ετησίων αυτών ευθυγραμμίσεων, μπορούσαν να υπολογίσουν το μήκος του έτους. Θα μπορούσε κατά αυτόν τον τρόπο να χρησιμεύει σαν ένα πρακτικό ημερολόγιο για να χαρακτηριστούν περίοδοι, όπως αυτή των διακοπών, ή κάποιων εποχιακών εορτών, καθώς και για να σηματοδοτήσουν την έγκαιρη καλλιέργεια και την εποχή της συγκομιδής των σπαρτών.

Αλλά για να προβλεφθούν εκλείψεις, είναι αναγκαίο να γνωρίζει κανείς την ακριβή διάρκεια δύο άλλων κύκλων. Ο ένας από αυτούς - το μήκος του σεληνιακού μήνα - καθορίζεται με ευκολία. Είναι απλά ο αριθμός των ημερών μεταξύ της μίας πανσελήνου και της επόμενης. Αυτός ο κύκλος των 29 - ½ ημερών είναι σημειωμένος στο Στόουνχετζ με δύο δακτυλίους που έχουν 29 και 30 τρύπες.

Ο άλλος κύκλος ωστόσο, είναι συνολικά διαφορετικού χαρακτήρα: είναι ο κύκλος της περιστροφής δύο αοράτων σημείων στο διάστημα. Τα στοιχεία δείχνουν πως οι κατασκευαστές του μνημείου, πιθανότατα να είχαν ανακαλύψει αυτόν τον κύκλο και πως μπορεί να χρησιμοποιούσαν το Στόουνχετζ για να προβλέψουν τις εκλείψεις. Αυτά τα δύο αόρατα σημεία στο διάστημα λέγονται σεληνιακοί δεσμοί. Αυτά είναι τα σημεία όπου η τροχιά της σελήνης, η οποία έχει μία ελαφρά κλίση, τέμνει το επίπεδο της γήινης τροχιάς.

Θα πρέπει να χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες αμέτρητων θεάσεων της σεληνιακής κίνησης στον ουρανό, για να μπορέσει να διαπιστωθεί ο κύκλος των σεληνιακών δεσμών. Αυτή η πληροφορία - που θα μπορούσε να περνάει από γενιά σε γενιά - διατηρήθηκε στο Στόουνχετζ. Όλες οι ευθυγραμμίσεις της σελήνης που είναι απαραίτητες για τον καθορισμό αυτού του κύκλου, είναι σημειωμένες με ογκώδεις πέτρες.

Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που παρατήρησαν αυτόν τον αδιόρατο κύκλο, πριν ακόμα χρησιμοποιηθούν τα πρώτα μεταλλικά εργαλεία από την ανθρωπότητα;

Κάποιοι πρότειναν την υπόθεση, πως το Στόουνχετζ χτίστηκε από Δρυίδες, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε και πολλά για τους κατασκευαστές του. Αυτό που ξέρουμε είναι, ότι οι ακριβείς κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης απεικονίζονται στην αρχιτεκτονική δομή του Στόουνχετζ, και μπορούμε να δικαιολογήσουμε, πως πιθανότατα μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν για να σημειώσουν τους κύκλους αυτούς. Ο αριθμός των πετρών ή των τρυπών στο έδαφος στους ποικίλους δακτυλίους του μνημείου, αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένους αριθμούς ημερών ή ετών στους κύκλους. Μετακινώντας σημάδια (όπως πέτρες) στον δακτύλιο σύμφωνα με τους κύκλους (σεληνιακούς ή ηλιακούς), θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει τη θέση του ήλιου και της σελήνης, καθώς και των δύο αόρατων δεσμών, για να προκύψουν αστρονομικά συμπεράσματα.

Μία έκλειψη μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο ήλιος πλησιάζει να ευθυγραμμιστεί με έναν σεληνιακό δεσμό. Χρησιμοποιώντας το Στόουνχετζ για να κρατούν λογαριασμό στη θέση του ήλιου και των δεσμών, οι «επικίνδυνες» περίοδοι των εκλείψεων θα μπορούσαν να προβλεφθούν. Μία νέα ή μια γεμάτη σελήνη εμφανιζόμενη κατά τη διάρκεια ενός από αυτές τις περιόδους, θα απαιτούσε μεγάλο ξενύχτι για να διαπιστωθεί, εάν η σεληνιακή ή η ηλιακή έκλειψη θα ήταν ορατή από το Στόουνχετζ. Μία ολική έκλειψη του ηλίου θα ήταν σπάνια. Αλλά ο νόμος των μέσων όρων επιβεβαιώνει πως είτε μια μερική ηλιακή έκλειψη, είτε μια σεληνιακή έκλειψη, μπορεί να τη δει κανείς (επιτρεπομένων των συνθηκών) από το ίδιο σημείο της γης, περίπου μία φορά κάθε χρόνο. Γιατί να είναι οι εκλείψεις τόσο σημαντικές για τους αρχαίους ανθρώπους του Στόουνχετζ;

Ίσως θεωρούσαν το σκοτείνιασμα του ήλιου ή της σελήνης σαν ένα τρομαχτικό γεγονός, έναν οιωνό από τον ουρανό ή μια προειδοποίηση καταστροφής. Πολλοί πολιτισμοί ερμήνευσαν τις εκλείψεις με αυτόν τον τρόπο. Αλλά η εκλεπτυσμένη αστρονομία που φαίνεται από την κατασκευή του Στόουνχετζ, υποδηλώνει πως οι κατασκευαστές του είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους. Η κατανόησή τους για τους κύκλους της σελήνης και του ήλιου θα πρέπει να τους οδήγησαν (ή να δημιουργήθηκαν από) μεγάλο σεβασμό στους κοσμικούς νόμους. Οι εκλείψεις μπορεί να θεωρούνταν υπό το πρίσμα της επιβεβαίωσης της ισχύος αυτών των νόμων. Ή ακόμα, οι αόρατοι σεληνιακοί δεσμοί, θα μπορούσαν να αποτελούν ένα θρησκευτικό στοιχείο, συμβολίζοντας αόρατους θεούς που είχαν την ικανότητα να εξαφανίζουν τα φωτεινότερα σώματα στον ουρανό.

Η άποψη ότι το Στόουνχετζ ήταν λατρευτικό κέντρο έχει εμφανιστεί σε αρκετές περιπτώσεις. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους ανθρώπους της παλαιολιθικής εποχής να συγκεντρώνονται σε ένα ιερό τόπο σε κάποιον ιερό χρόνο (όπως κατά τη διάρκεια εκλείψεων, ηλιοστασίων και ισημεριών), για να ενισχύσουν τελετουργικά τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Ο βρετανός αρχαιοσυλλέκτης Dr. William Stukeley, που το 1740 ήταν ο πρώτος που παρατήρησε την ευθυγράμμιση του ήλιου στο Στόουνχετζ κατά το θερινό ηλιοστάσιο, προώθησε την άποψη ότι το μνημείο χτίστηκε από τους Δρυίδες για τη λατρεία του όφη. Υποστήριξε ότι το Στόουνχετζ και παρόμοιοι κύκλοι από πέτρες, ήταν ναοί του όφεως, που τους ονόμασε «Dracontia». Θα μπορούσε αυτός ο συμβολισμός να σχετίζεται με τις εκλείψεις; Ας θυμηθούμε πως το κλειδί για τις εκλείψεις είναι η θέση των σεληνιακών δεσμών. Το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η σελήνη για να ξαναπεράσει από έναν δεσμό (περίπου 27,2 ημέρες) οι αστρονόμοι το ονομάζουν «μήνα του δράκοντα» - draconic month. Πιθανόν λοιπόν οι μυθικοί όφεις του Στόουνχετζ και ο θρυλικός δράκος που τρώει τον ήλιο, είναι σύμβολα του ίδιου πράγματος: της αόρατης παρουσίας στο χρόνο και στο διάστημα, που σκιάζει τον ήλιο και τη σελήνη.

Κάτω από συγκεκριμένες ειδικές συνθήκες, η επίδραση είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αναμενόταν σύμφωνα με την γενική θεωρία της σχετικότητας και θα μπορούσε να βοηθήσει τους φυσικούς να κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς την επιδίωξη μιας κβαντικής θεωρίας της βαρύτητας.

Όπως ένα κινούμενο ηλεκτρικό φορτίο δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο, έτσι και μία κινούμενη μάζα παράγει ένα μαγνητο-βαρυτικό πεδίο. Σύμφωνα με τη θεωρία της γενικής σχετικότητας, η επίδραση του δεύτερου είναι ουσιαστικά αμελητέα. Ωστόσο ο Martin Tajmar, (ARC Seibersdorf Research GmbH, Austria) πιστεύει πως μαζί με τους συνεργάτες του, κατάφερε να μετρήσει την επίδραση αυτή εργαστηριακά.

Το πείραμά τους περιλαμβάνει έναν δακτύλιο από υπεραγώγιμο υλικό που περιστρέφεται στις 6.500 στροφές το λεπτό. Οι υπεραγωγοί είναι ειδικά υλικά, που χάνουν την ηλεκτρική τους αντίσταση σε συγκεκριμένες θερμοκρασίες. Η περιστροφή ενός υπεραγωγού μπορεί να παράγει ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο, το αποκαλούμενο «London moment». Το νέο πείραμα εξετάζει μία υπόθεση που εξηγεί τη διαφορά μεταξύ των μετρήσεων μεγάλης ακριβείας σε ζεύγη Cooper και της πρόβλεψης των μετρήσεων αυτών μέσω της κβαντικής θεωρίας. Ανακάλυψαν πως αυτή η ανωμαλία θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από την παρουσία ενός μαγνητο-βαρυτικού πεδίου στον περιστρεφόμενο υπεραγωγό.

(Ζεύγη Cooper: αναφέρονται στη θεωρία «BCS» - από τα ονόματα των 3 ιδρυτών της: Bardeen, Cooper και Schrieffer. Η θεωρία αυτή εξηγεί σε επαρκή βαθμό την τυπική υπεραγωγιμότητα, την ιδιότητα δηλαδή ορισμένων μετάλλων, σε χαμηλές θερμοκρασίες να άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς αντίσταση. Η θεωρία εξετάζει την υπεραγωγιμότητα ως ένα μακροσκοπικό κβαντομηχανικό αποτέλεσμα. Προτείνει ότι ηλεκτρόνια με αντίθετο σπιν μπορούν να αποτελέσουν ζεύγος, σχηματίζοντας τα λεγόμενα ζεύγη Cooper).

Οι μικροί αισθητήρες επιτάχυνσης που τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις κοντά στον περιστρεφόμενο υπεραγωγό (ο οποίος έπρεπε να επιταχύνεται για να υπάρξει αξιοσημείωτη επίδραση), κατέγραψαν ένα πεδίο επιτάχυνσης εκτός του υπεραγωγού, που φαίνεται πως προέκυψε από το μαγνητο-βαρυτικό πεδίο του.

«Αυτό το πείραμα είναι το βαρυτικό ανάλογο του πειράματος του Faraday για την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή, που έγινε το 1831. Δείχνει πως ένα υπεραγώγιμο γυροσκόπιο είναι σε θέση να παράγει ένα ισχυρό μαγνητο-βαρυτικό πεδίο και είναι έτσι το βαρυτικό ανάλογο της μαγνητικής σπείρας. Ανάλογα με τις περαιτέρω επιβεβαιώσεις του πειράματος, αυτό το αποτέλεσμα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέα περιοχή στην τεχνολογία, που θα είχε πολυάριθμες εφαρμογές σε τομείς όπως το διάστημα ή η υψηλή τεχνολογία (high-tech)» λέει ο διευθυντής της έρευνας στο ESA, Clovis de Matos.

Παρόλο που το πεδίο αυτό είναι μόλις 100 εκατομμυριοστά της επιτάχυνσης που προέρχεται από το βαρυτικό πεδίο της γης, η μέτρησή του δίνει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: είναι εκατό χιλιάδες τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από αυτό, που προβλέπει η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αρχικά, οι ερευνητές δεν μπορούσαν καν να πιστέψουν τα ίδια τα αποτελέσματα της έρευνάς τους!

Μαγνητοβαρυτική επαγωγή βαρυτικών πεδίων.

Ο υπεραγώγιμος δακτύλιος του πειράματος

«Κάναμε περισσότερα από 250 πειράματα, προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε τις δυνατότητές μας για ένα διάστημα μεγαλύτερο των 3 ετών και συζητήσαμε την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων για 8 μήνες πριν κάνουμε αυτήν την ανακοίνωση. Τώρα είμαστε βέβαιοι για τη μέτρηση» λέει ο Tajmar που εκτέλεσε τα πειράματα και ελπίζει πως άλλοι φυσικοί θα διεξάγουν εναλλακτικούς τύπους του πειράματος, έτσι ώστε να ελεγχθούν τα αποτελέσματα και να αποκλειστεί κάποιο πιθανό λάθος.

Παράλληλα με την πειραματική αξιολόγηση της υπόθεσής τους, ο Tajmar και η ομάδα του έψαξαν επίσης για ένα πιο ξεκάθαρο θεωρητικό μοντέλο του λεγόμενου μαγνητο-βαρυτικού «London Moment». Άντλησαν την έμπνευσή τους από την υπεραγωγιμότητα. Οι ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες των υπεραγωγών εξηγούνται στην κβαντική θεωρία με την υπόθεση, ότι οι φορείς του ηλεκτρομαγνητισμού - τα φωτόνια - αποκτούν μάζα. Επιτρέποντας στους φορείς της βαρυτικής δύναμης - τα βαρυτόνια ή γκραβιτόνια - να γίνουν βαρύτερα, ανακάλυψαν πως η αναπάντεχα μεγάλη μαγνητο-βαρυτική δύναμη, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως μοντέλο.

«Εάν επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να είναι μια σημαντική ανακάλυψη» λέει ο Tajmar, «ανοίγει μία νέα οπτική για την έρευνα της γενικής σχετικότητας και τις συνέπειές της στον κβαντικό κόσμο».

Τα αποτελέσματα της έρευνας που έγινε στα πλαίσια της ESA, παρουσιάστηκαν σε ημερίδα της ESA στο ερευνητικό κέντρο τεχνολογίας της Ολλανδίας (ESTEC), στις 21 Μαρτίου του 2006.

Στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών υπάρχει ένα εκτεταμένο ιστορικό σχετικό με κατάρες, που εκτοξεύονται σε αντιπάλους. Η Therese Taylor περιγράφει μια πρόσφατη χρησιμοποίηση ενός καβαλιστικού τελετουργικού, που στόχο είχε την εξόντωση του ισραηλινού πρωθυπουργού!

Τον Ιούλιο του 2005 μια ομάδα ισραηλινών εξτρεμιστών έβαλε στο στόχαστρό της τον ισραηλινό πρωθυπουργό Ariel Sharon. Η ομάδα των φανατικών ενεργοποίησε μια αρχαία καβαλιστική κατάρα, γνωστή στην αραμαϊκή γλώσσα ως denura pulsa, που μεταφράζεται ως πύρινο μαστίγιο. Ο λόγος που η ομάδα των Ισραηλινών εναντιώθηκε στον πρωθυπουργό, ήταν η αντίθεσή της στην πολιτική του σχετικά με την υποχώρηση των ισραηλινών εγκαταστάσεων από την περιοχή της Γάζας. Αυτή η πράξη δείχνει το συνδυασμό πολιτικού και θρησκευτικού εξτρεμισμού στην καρδιά της κρίσης της Μέσης Ανατολής.

Η χρήση της κατάρας για το σκοπό αυτό δείχνει ακόμη, πως θρησκευτικά τελετουργικά μπορούν να γίνουν σύμβολα μίσους και βίας για έναν πιστό. Θυμίζει τη δολοφονία ενός ραβίνου η οποία είχε γίνει στον τάφο ενός σιωνιστή, που εκτελέστηκε λόγω μιας απόπειρας δολοφονίας που έκανε το 1930. Η πραγματική ιστορία μπλέκεται εδώ με τον κόσμο του υπερφυσικού.

Η denura pulsa, όπως οι περισσότερες κατάρες, θεωρείται επικίνδυνη και για το άτομο που την εξαπολύει και για το άτομο που στοχεύει. «Πιστεύουμε στο Θεό», λέει ο Michael Ben-Horin, κάτοικος του Golan Heights, που βοήθησε στην οργάνωση του τελετουργικού. «Έβαλα τον εαυτό μου σε κρίση μπροστά στο Θεό. Η εγώ θα πεθάνω, ή ο Sharon». Μέχρι τη στιγμή αυτή, είναι και οι δύο ζωντανοί.

Η τελετουργία έγινε τα μεσάνυχτα της παραμονής του Σαββάτου από έναν Καβαλιστή, που έβαλε 20 πιστούς να προσεύχονται. Ένας από αυτούς περιέγραψε: «Έγινε σε ένα πανέμορφο νεκροταφείο, περιτριγυρισμένο από ένα πυκνό δάσος, κάτω από το φως της Πανσελήνου. Επικαλεστήκαμε την κατάρα κοντά στον τάφο του Sclomo Ben Yosef».

Ενώ ηγετικές φυσιογνωμίες του Ισραήλ κατήγγειλαν την κατάρα, δεν είναι η πρώτη τελετουργία του είδους που έχει γίνει. Η ίδια ομάδα χρησιμοποίησε μια κατάρα εναντίον ενός προηγούμενου ισραηλινού πρωθυπουργού, του Yitshak Rabin, ένα μήνα πριν το θάνατό του το 1995. Ο ραβίνος πυροβολήθηκε θανάσιμα από έναν ανήλεο εκτελεστή. Αν και δεν υπήρξε τίποτε μυστικιστικό σχετικά με αυτό το γεγονός, είναι πιθανό ότι η κατάρα ενθάρρυνε κάποιους ανθρώπους να προσφύγουν στην καθαρή βία.

Είναι σημαντικό ότι το τελετουργικό έγινε κοντά στον τάφο του Sclomo Ben Yosef, που εκτελέστηκε το 1936 σύμφωνα με βρετανική δικαστική εντολή, που αφορούσε την εμπλοκή του σε βίαιες ενέργειες, όπως ο πυροβολισμός εναντίον ενός λεωφορείου γεμάτου με άραβες. Τέτοιες ενέργειες από αποίκους, που εναντιώθηκαν στην υποχώρηση των εγκαταστάσεων από την Γάζα, παρατηρήθηκαν ξανά τον Αύγουστο του 2005.

Οι εφημερίδες του Ισραήλ ήταν γεμάτες από απόψεις, σχετικά με την κατάρα. Ένας εκνευρισμένος αναγνώστης ανέφερε ότι «οι εξτρεμιστές είναι μια ομάδα άξια χλευασμού, που γελοιοποιεί τα Θεία, με σκοπό να γίνει πρωτοσέλιδο. Το επόμενο πράγμα που θα σκαρφιστούν είναι η κατασκευή ενός Golem για να το προτείνουν στις επόμενες εκλογές». Αλλά υπήρξαν και άλλοι που πίστεψαν στη κατάρα. Κάποιος δήλωσε: «Ερευνώ την κατάρα «pulsa denura» για χρόνια και με λύπη μου διαπιστώνω ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για την υγεία, ακόμη και τη ζωή αυτού, στον οποίο στοχεύει».

Ο καθηγητής Dov Schwartz του πανεπιστημίου του Bar-Ilan στη σχολή του Talmud ανέφερε στην εφημερίδα Jerusalem Post: «Η pulsa denura είναι μια πρόσφατη εξέλιξη από την πιο παλαιά και γνωστή πράξη του herem, δηλαδή τον αφορισμό ενός ατόμου από την Ισραηλινή κοινότητα, επειδή πιστεύεται ότι είναι εγκληματίας, ενώ η πρώτη pulsa denura εμφανίστηκε το 1958, όταν ένας άνθρωπος πέθανε μυστηριωδώς, μετά από μια προσευχή αφορισμού».

Αλλά οι λαϊκές φήμες υποστηρίζουν ότι η κατάρα είναι πολύ παλαιότερη. Σχετικά με κάποιες από αυτές, η «κατάρα του Kennedy» - οι ατυχίες που έπλητταν την γνωστή αμερικάνικη πολιτική οικογένεια - σχετίζεται με την εποχή του 1940, όταν ο Joseph Kennedy, αμερικανός πρέσβης στην Αγγλία, είχε διαφωνίες με τον πολωνό ραβίνο Aaron Kotler. Λέγεται ότι ο Kennedy ήταν στόχος της pulsa denura, η οποία συνέχιζε να επηρεάζει την οικογένεια και στις επόμενες γενιές.

Ο αυστραλός ραβίνος Chaim Gutnick αναγνώρισε ότι σχετικές φήμες που αφορούσαν την αμερικάνικη οικογένεια κυκλοφορούσαν σε ισραηλινούς κύκλους κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ωστόσο ο ίδιος δε πιστεύει ότι ο ραβίνος Kotler ήταν υπεύθυνος, γιατί δεν ήταν καβαλιστής και σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου, που θα έκανε κάτι παρόμοιο.

Τέτοιες καταστροφικές ενέργειες, που προσπαθούν να διακινήσουν επιζήμιες και βίαιες σκέψεις υπάρχουν στις λαϊκές παραδόσεις πολλών θρησκειών. Στον Καθολικισμό η Παρθένος Μαρία σχετίζεται με την αγάπη και την ευσπλαχνία. Λίγοι γνωρίζουν ότι στην προβιομηχανική εποχή πολλοί βωμοί της Παρθένου ήταν αφιερωμένοι σε καταστροφικές δυνάμεις. Η Παρθένος θεωρούταν ότι είχε τη δύναμη να προκαλέσει αρρώστια και θάνατο σε αυτούς, που παρενοχλούσαν τους πιστούς της. Αυτοί οι βωμοί έχουν μεγάλη ιστορία. Ο συγγραφέας Michael P. Carroll έγραψε το 1992 ένα βιβλίο με τίτλο «Madonnas that Maim», δηλαδή «Παναγίες που σακατεύουν», σχετικά με την επιρροή τους στην Ιταλία. Πολλοί ισλαμικοί μύθοι επίσης αναφέρονται σε άγιους ανθρώπους, που οι θαυματουργές δυνάμεις τους μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμη και το θάνατο με τη χρήση κατάρας. Οι αρχές της εκκλησίας σήμερα όμως αρνούνται την ύπαρξη τέτοιων περιστατικών και δοξασιών, χαρακτηρίζοντας αυτές ως ανόητες και ξεπερασμένες δεισιδαιμονίες, αλλά το κοινό που πιστεύει σε αυτές παραμένει.

Όταν ο Ariel Sharon πληροφορήθηκε από τους δημοσιογράφους ότι είναι στόχος της κατάρας, γέλασε και ρώτησε πότε θα τον χτυπήσει. Αλλά ο Sharon είναι στα 70 του χρόνια και οι εκτελεστές της κατάρας μπορούν να ελπίζουν. Δε μπορεί να ζήσει για πάντα και ο αναπόφευκτος (κάποια στιγμή) θάνατός του, όπως και αν συμβεί αυτός, μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στην εκτέλεση της καβαλιστικής κατάρας!

O Ronald Mallett, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Connecticut βασίστηκε στις εξισώσεις του Αϊνστάιν για να σχεδιάσει μία χρονομηχανή που χρησιμοποιεί την κυκλοφορία δεσμών laser. Ενώ η ομάδα του συνεχίζει να ψάχνει για κάποια επιδότηση, ο ίδιος εύχεται να κατασκευάσει και να δοκιμάσει τη συσκευή, μέσα στα επόμενα 10 χρόνια.

Με μία θαυμαστή ιδέα και εξισώσεις που βασίζονται στις θεωρίες σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο Ronald Mallett από το πανεπιστήμιο του Connecticut, επινόησε ένα πείραμα για να παρατηρήσει ένα νετρόνιο που ταξιδεύει στο χρόνο, μέσα σε μία κυκλοφορούμενη δέσμη laser. Υπολογίζει δε, πως η πιθανότητα να καταφέρουμε αυτό, που αποτέλεσε άπιαστο όνειρο για πολλούς εφευρέτες, ενώ συγχρόνως ενέπνευσε δεκάδες συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, θα επαληθευτεί μέσα σε μια δεκαετία.

Μαύρες τρύπες, σκουληκότρυπες και κοσμικές χορδές - κάθε ένα από αυτά τα φαινόμενα προτάθηκε ως το κλειδί για την επίτευξη του ταξιδιού στο χρόνο, αλλά κανένα από αυτά δεν φαίνεται να δίνει μια εφικτή πιθανότητα, για τουλάχιστον έναν σημαντικό λόγο. Αν και σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσαν να προκαλέσουν μία χωροχρονική στρέψη, χρειάζονται ωστόσο μία ανυπολόγιστα γιγάντια ποσότητα μάζας.

Ο Mallett, καθηγητής φυσικής για 30 χρόνια, υπολόγισε μια εναλλακτική σε σχέση με τις παραπάνω μεθόδους λύση, που βασίζεται στην περίφημη εξίσωση του Αϊνστάιν E=mc2.

«Ο Αϊνστάιν έδειξε ότι η μάζα και η ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα», λέει ο Mallett, που δημοσίευσε την πρώτη του έρευνα σχετικά με το ταξίδι στο χρόνο στο Physics Letters το 2000. «Η χρονομηχανή που σχεδιάσαμε, χρησιμοποιεί φως με τη μορφή κυκλοφορούμενου laser, για να στρεβλώσει ή να καμπυλώσει το χρόνο, αντί να χρησιμοποιηθούν αντικείμενα με μάζα».

Για να προσδιορίσει εάν υπάρχει το φαινόμενο της καμπύλωσης του χρόνου, ο Mallett σχεδιάζει μία επιτραπέζιου μεγέθους συσκευή, που θα ελέγξει τη θεωρία του περί στρέβλωσης του χρόνου. Διευθετώντας κάποιους καθρέφτες, μπορεί να δημιουργήσει μια κυκλοφορούμενη δέσμη φωτός που θεωρεί πως μπορεί να στρεβλώσει τον περιβάλλοντα χώρο. Επειδή κάποια υποατομικά σωματίδια έχουν υπερβολικά μικρό χρόνο ζωής, ελπίζει πως θα καταφέρει να τα παρατηρήσει να υπάρχουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το αναμενόμενο, εφόσον τα τοποθετήσει σε εγγύτητα με την κυκλοφορούμενη φωτεινή δέσμη. Αυτή η επιμήκυνση της ζωής τους θα σήμαινε πως τα σωματίδια γλίστρησαν μέσα από έναν βρόγχο χρόνου στο μέλλον.

«Σκεφτείτε πως έχετε ένα φλιτζάνι με καφέ και ένα κουτάλι» εξηγεί ο Mallett. «Ο καφές είναι κενός χώρος και το κουτάλι είναι η κυκλοφορούμενη φωτεινή δέσμη. Όταν ανακατεύετε τον καφέ με το κουτάλι, ο καφές - ή ο κενός χώρος αντίστοιχα - στριφογυρίζουν. Ας υποθέσουμε τώρα, πως ρίχνετε έναν κύβο ζάχαρης μέσα στο καφέ. Κατ’ αναλογία, εάν ο κενός χώρος στριφογυρνούσε, θα μπορούσατε να παρατηρήσετε το φαινόμενο, παρακολουθώντας ένα υποατομικό σωματίδιο που θα γυρνούσε γύρω - γύρω στο χώρο».

Και σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, οποτεδήποτε συμβαίνει μία μεταβολή στο χώρο, επηρεάζεται και ο χρόνος. Η στρέβλωση του χώρου προκαλεί στρέβλωση του χρόνου, πράγμα που θα σήμαινε θεωρητικά, πως κάποιος θα μπορούσε να περάσει μέσα από το χρόνο, όπως θα έκανε μέσα από το χώρο.

«Ως φυσικοί, έχουμε να κάνουμε με πειράματα που αφορούν υποατομικά σωματίδια», λέει ο Mallett. «Το πόσο σύντομα θα μπορέσει ο άνθρωπος να ταξιδέψει στο χρόνο, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την επιτυχία αυτών των πειραμάτων, πράγμα που θα χρειαστεί περίπου μια δεκαετία. Και σε εξάρτηση με τις όποιες επαναστάσεις στον τρόπο που σκέφτονται οι επιστήμονες, αλλά και με την τεχνολογία και τις εφευρέσεις, πιστεύω πως ο άνθρωπος θα μπορέσει να ταξιδέψει στο χρόνο μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα».

Ας φανταστούμε πως κάνουμε ένα βήμα στο παρελθόν. Πως ξέρουμε πως ο χρόνος δεν είναι από μια άποψη, μία ανθρώπινη επινόηση, και πως το να προσπαθήσουμε να τον χειριστούμε ως μέγεθος, απλώς είναι κάτι χωρίς νόημα;

«Τι είναι ο χρόνος; Αυτή είναι μία πολύ δύσκολη ερώτηση» λέει ο Mallett. «Χρόνος είναι ο τρόπος μας να διαχωρίζουμε τα γεγονότα μεταξύ τους. Ακόμα κι όταν δεν σκεφτόμαστε το χρόνο, μπορούμε να δούμε την αλλαγή των πραγμάτων, των εποχών, των ανθρώπων. Το γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει αποτελεί ένα εγγενές χαρακτηριστικό του φυσικού κόσμου και ο χρόνος είναι ανεξάρτητος από τον τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε το φαινόμενο αυτό».

«Για τους φυσικούς, ο χρόνος είναι αυτό που μετράται από τα ρολόγια. Χρησιμοποιώντας αυτή τη σύμβαση, μπορούμε να τον χειριστούμε αλλάζοντας τις τιμές των ρολογιών, πράγμα που αλλάζει και την χρονική αξία ενός γεγονότος. Ο Αϊνστάιν έδειξε πως ο χρόνος επηρεάζεται από την κίνηση και οι θεωρίες του αποδείχθηκαν πειραματικά, συγκρίνοντας τον χρόνο σε ένα ατομικό ρολόι που ταξίδεψε γύρω από τη γη μέσα σε ένα τζετ. Φάνηκε πως ο χρόνος κινήθηκε πιο αργά από αυτόν σε ένα ρολόι στη γη».

Αν και το «ιπτάμενο ρολόι» επανέκτησε τον φυσιολογικό του ρυθμό όταν προσγειώθηκε, ποτέ πια δεν έδειξε τον ίδιο χρόνο με τα άλλα γήινα ρολόγια, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε ήδη έναν ταξιδιώτη του χρόνου φερμένο από το παρελθόν μεταξύ μας, αν και πιστεύει πως βρίσκεται στο μέλλον...

Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν την ιδέα του ταξιδιού στο χρόνο ανησυχητική, αν και ο Mallett - συνήγορος της θεωρίας των παραλλήλων συμπάντων - μας εγγυάται πως οι χρονομηχανές δε θα παρουσιάσουν κανέναν κίνδυνο.

«Το παράδοξο του παππού (η υπόθεση ότι κάποιος ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σκοτώνει τον παππού του) δεν αποτελεί ζήτημα» λέει ο Mallett. «Κατά μία άποψη, το ταξίδι στο χρόνο σημαίνει πως ταξιδεύεις συγχρόνως στο χρόνο αλλά και μέσα σε άλλα σύμπαντα. Εάν πας πίσω στο παρελθόν, θα βρεθείς σε άλλο σύμπαν. Μόλις φτάσεις στο παρελθόν, κάνεις μία επιλογή και τότε γίνεται ένας διαχωρισμός. Το δικό μας σύμπαν δε θα επηρεαστεί από αυτό που κάνεις στην επίσκεψή σου στο παρελθόν».

Στο φως αυτής της «ασφάλειας», είναι κάπως ειρωνικός ο λόγος που έκανε τον Mallett ως παιδί, να ερευνήσει το ταξίδι στο χρόνο, ως επιθυμία να αλλάξει το παρελθόν ελπίζοντας για ένα διαφορετικό μέλλον. Όταν ήταν 10 χρονών ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 33 χρόνων. Διαβάζοντας τη «μηχανή που τρέχει μες στο χρόνο» του Ουέλς, ο Mallett αποφάσισε να βρει έναν τρόπο να γυρίσει πίσω και να προειδοποιήσει τον πατέρα του για τους κινδύνους του καπνίσματος!

Αυτό το προσωπικό στοιχείο τροφοδότησε την επιμονή του να σπουδάσει και να γίνει επιστήμονας, να ειδικευτεί στις εξισώσεις του Αϊνστάιν και να χτίσει μια επαγγελματική καριέρα πολύ υψηλών προδιαγραφών. Από τη δεκαετία του 70, η έρευνά του περιλαμβάνει τομείς όπως κβαντική βαρύτητα και σχετικιστική κοσμολογία. Μέσα στο 2006 σχεδιάζει να δημοσιεύσει ένα βιβλίο που αναφέρεται στις μελέτες του για το ταξίδι στο χρόνο.

Οι φυσικοί επιβεβαίωσαν πως τα νετρίνα, τα οποία θεωρήθηκε πως είχαν ρόλο - κλειδί στη δημιουργία του σύμπαντος, έχουν μάζα.

Αυτό είναι το κυριότερο εύρημα ενός πειράματος, που έγινε από γιαπωνέζους φυσικούς και που αφορά στην γενικότερη έρευνα σχετικά με τα νετρίνα. Τα ευρήματα υποδηλώνουν πως το βασικό μοντέλο (Standard Model) που εξηγεί τη συμπεριφορά και τη διάδραση μεταξύ των βασικών δομικών στοιχείων του σύμπαντος, χρειάζεται αναθεώρηση. Τα νετρίνα θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την κατανόησή μας σχετικά με το σύμπαν. Αλλά οι επιστήμονες ξέρουν πολύ λίγα γι’ αυτά τα τόσο θεμελιώδη σωματίδια.

Διαφορετικά «αρώματα»

Τα νετρίνα συχνά περιγράφονται ως «σωματίδια - φαντάσματα», γιατί μπορούν να περάσουν μέσα από το διάστημα, την ατμόσφαιρα της γης και ακόμα και την ίδια τη γη, χωρίς σχεδόν καμία αλληλεπίδραση με την κανονική ύλη. Αυτό κάνει τη μελέτη τους πολύ δύσκολη.

Υπάρχουν τρία είδη - ή αρώματα - νετρίνων: τα νετρίνα μυονίων, σωματιδίων Ταυ και ηλεκτρονίων. Για να εξετάσουν τις ιδιότητές τους, οι επιστήμονες δημιούργησαν νετρίνα μυονίων σε έναν επιταχυντή σωματιδίων στο Fermilab (Fermi National Accelerator Laboratory) του Illinois. Εκτοξεύθηκε μία ακτίνα υψηλής ισχύος αποτελούμενη από αυτά τα σωματίδια, η οποία ξεκίνησε από έναν ανιχνευτή σωματιδίων στο Fermilab με σκοπό να καταλήξει σε έναν άλλο ανιχνευτή, 724 χιλιόμετρα μακρύτερα στο Soudan (US).

«Επειδή η αλληλεπίδρασή τους με την ύλη είναι τόσο σπάνια, μπορούμε να τα εκτοξεύσουμε κατευθείαν διαμέσου της γης και τα περισσότερα θα περάσουν μέσα απ’ αυτή, χωρίς να συμβεί τίποτε» εξήγησε η Dr Lisa Falk Harris, σωματιδιακή φυσικός του πανεπιστημίου στο Sussex και μέλος της ομάδας Minos. «Φυσικά, τα περισσότερα από αυτά, διαπερνούν επίσης και τους ανιχνευτές μας, αλλά αρκετά σπανίως, κάποιο από αυτά θα ανιχνευτεί - περίπου ένα ή δύο την ημέρα».

Στην ανιχνευτική διάταξη που έφτιαξαν οι επιστήμονες, ανιχνεύτηκαν λιγότερα σωματίδια από αυτά που αναμενόταν να φτάσουν. Είχαν δηλαδή «εξαφανιστεί».

«Στην πραγματικότητα, μετέβηκαν σε άλλο τύπο νετρίνων» δήλωσε η Dr Falk Harris.

Οι φυσικοί καλούν τη διαδικασία αυτή του μετασχηματισμού ενός τύπου νετρίνου σε κάποιον άλλο τύπο, ως ταλάντωση. Και για να μπορούν να κάνουν αυτόν τον μετασχηματισμό, οι φυσικοί πιστεύουν πως τα σωματίδια χρειάζεται να έχουν μάζα. «Το γεγονός ότι τα παρατηρούμε να εξαφανίζονται και να κάνουν αυτήν την μικροσκοπική μεταστοιχείωση, σημαίνει πως πρέπει να έχουν μάζα» δήλωσε η Dr Falk Harris.

Το μυστήριο της «αγνοούμενης μάζας»

Αυτά είναι τα πρώτα αποτελέσματα του πειράματος Minos, στο οποίο απασχολήθηκαν επιστήμονες 32 ινστιτούτων από 6 χώρες. Επιβεβαιώνει τις προγενέστερες παρατηρήσεις της εξαφάνισης των νετρίνων, που έγιναν το 2002 στο ιαπωνικό πείραμα K2K, στο οποίο οι επιστήμονες εκτόξευσαν νετρίνα μυονίων σε έναν ανιχνευτή που βρισκόταν 240 χιλιόμετρα μακριά. Η επιβεβαίωση του γεγονότος ότι τα νετρίνα έχουν μάζα θα έχει δραματικές συνέπειες για τη σωματιδιακή φυσική.

«Στη σωματιδιακή φυσική υπάρχει το βασικό μοντέλο, το οποίο περιγράφει πως συμπεριφέρονται και αλληλεπιδρούν τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία της ύλης» εξήγησε η Dr Falk Harris. «Και σύμφωνα με το μοντέλο αυτό, τα νετρίνα δε θα έπρεπε να έχουν μάζα. Έτσι, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ανεξάρτητες μεταξύ τους μετρήσεις, σύμφωνα με τις οποίες, τα νετρίνα φαίνεται πως έχουν μάζα, σημαίνει πως το βασικό μοντέλο πιθανότατα θα πρέπει να αναθεωρηθεί ή και να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο»

Πιο μακροπρόθεσμα, τα ευρήματα αυτά ίσως θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα το μυστήριο της αγνοούμενης μάζας στο σύμπαν. «Πολλές παρατηρήσεις υποδηλώνουν πως στο σύμπαν υπάρχει πολύ περισσότερη ύλη από αυτή που είναι ορατή» δήλωσε η καθηγήτρια Jenny Thomas, σωματιδιακή φυσικός στο University College του Λονδίνου και επίσης μέλος της ομάδας Minos. «Είμαστε περικυκλωμένοι από νετρίνα, έτσι σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό υπάρχουν εκατοντάδες από αυτά κάθε στιγμή. Για να το πούμε απλά, εάν όντως έχουν βάρος, σημαίνει πως στο σύμπαν υπάρχει πολύ περισσότερη μάζα από όση αρχικά πιστεύαμε πως υπήρχε».

Για τα νετρίνα έχει επίσης θεωρηθεί πως έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του σύμπαντος. Τα ευρήματα του πειράματος Minos, καθώς και άλλων μελλοντικών πειραμάτων, μπορεί να μας βοηθήσουμε να ρίξουμε φως στο μεγάλο μυστήριο του πως δημιουργήθηκε η ύλη και γιατί τόση πολύ από την αντι-ύλη του σύμπαντος έχει εξαφανιστεί.

Το τηλέφωνο χτυπά και στη γραμμή είναι ένας παλιός φίλος, που είχατε να δείτε για χρόνια και που μόλις την προηγούμενη ημέρα τον σκεφτόσασταν έντονα. Ξαφνικά αποφασίζετε να γυρίσετε σπίτι από έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που συνηθίζετε, για να ανακαλύψετε αργότερα ότι στο δρόμο που αποφύγατε έγινε ένα τρομερό ατύχημα, που αν βρισκόσασταν εκεί, θα μπορούσατε να είχατε σκοτωθεί. Τι σύμπτωση! Ή όχι; Είναι όλα αυτά τα περιστατικά συμπτώσεις, ή το αποτέλεσμα διαισθήσεων;

Η διαίσθηση συχνά θεωρείται ως μια μυστήρια έκτη αίσθηση. Ωστόσο, μια επιστημονική μελέτη στο ινστιτούτο HeartMath βοηθά να λύσουμε κάποια από τα μυστήρια, που περικυκλώνουν τη διαίσθηση, αποκαλύπτοντας ότι η καρδιά παίζει σημαντικό ρόλο στην παραλαβή και επεξεργασία διαισθητικών πληροφοριών.

Όλοι έχουμε ακούσει για περιπτώσεις όπως αυτή, που μια μητέρα ξαφνικά ανησυχεί για το παιδί της που παίζει στον κήπο και ανακαλύπτει ότι αυτό έχει βγει στο δρόμο και κινδυνεύει να το πατήσει αυτοκίνητο. Πολλοί από εμάς έχουμε νιώσει οι ίδιοι κάποιο διαισθητικό ερέθισμα. Η επιστημονική κοινότητα ωστόσο κοιτά με σκεπτικισμό την ιδέα της διαίσθησης και αναρωτιέται αν αυτή βασίζεται σε μνήμες από περασμένα περιστατικά ή αν πρόκειται για πραγματική αντίληψη ενός μελλοντικού γεγονότος.

Ο καθηγητής Rollin McCraty, διευθυντής έρευνας στο ινστιτούτο HeartMath στο Boulder Creek της Καλιφόρνιας, διηύθυνε μια επιστημονική μελέτη που εξέταζε την ύπαρξη φυσιολογικών ενδείξεων που σχετίζονται με διαίσθηση. Η μελέτη σκόπευε να ερευνήσει αν με κάποιο τρόπο μπορούμε να λάβουμε πληροφορίες για ένα γεγονός στο μέλλον πριν αυτό συμβεί, και αν ναι, να προσδιορίσει πού και πότε στο μυαλό και το σώμα του ατόμου αυτές οι πληροφορίες λαμβάνονται και επεξεργάζονται.

Η έρευνα του HeartMath έχει συζητηθεί στο περιοδικό Journal of Alternative and Complementary Medicine σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, (2/2004), αναφέρεται ο ρόλος της καρδιάς στην λήψη και επεξεργασία της διαισθητικής πληροφορίας. Το δεύτερο μέρος (4/2004) εστιάζει στο πού και πότε στον εγκέφαλο γίνεται η επεξεργασία της διαισθητικής πληροφορίας και πώς γίνεται η συνεργασία μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου σε αυτή τη διαδικασία.

Οι ερευνητές του HeartMath ανακάλυψαν ότι μπορούμε να έχουμε γνώση για ένα γεγονός, 5 έως 7 δευτερόλεπτα πριν αυτό συμβεί. Στην έρευνα τα άτομα που συμμετείχαν στα πειράματα έβλεπαν μια σειρά από εικόνες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ειρηνικές και ήρεμες, όπως τοπία, δέντρα και χαριτωμένα ζωάκια. Κάποιες, λίγες εικόνες παρεμβάλλονταν στη σειρά που έδειχναν βίαιες ή γενικότερα έντονα συναισθηματικές σκηνές, όπως ατυχήματα, ματωμένα μαχαίρια, φόνους.

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων τα άτομα που συμμετείχαν εξετάζονταν με μηχανήματα, που κατέγραφαν ψυχοσωματικές αντιδράσεις, όπως EEG (εγκεφαλικά κύματα), ECG (ηλεκτροκαρδιογράφημα), αλλαγές στην αναπνοή και το σφυγμό, ενδείξεις εκκρίσεων στο σώμα. Οι ενδείξεις παρουσίαζαν κάποια συναισθηματική αντίδραση των συμμετεχόντων 5 με 10 δευτερόλεπτα πριν την εμφάνιση της δυσάρεστης εικόνας.

Η διαίσθηση είναι μια διαδικασία που εμπλέκει νου και καρδιά

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων δείχνουν ότι η καρδιά λαμβάνει τη διαισθητική πληροφορία και αντιδρά σε αυτή. Οι σημαντικές αλλαγές στο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς λίγο πριν την εμφάνιση των δυσάρεστων εικόνων, σηματοδοτούν αυτό το γεγονός σε σύγκριση με τον ήρεμο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς, κατά τη διάρκεια θέασης των υπόλοιπων εικόνων. Το γεγονός ότι η καρδιά συμμετέχει στην αντίληψη μελλοντικών εξωγενών περιστάσεων είναι ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Η κλασσική επιστημονική θέαση θεωρεί τον εγκέφαλο ως μοναδικό πεδίο, στο οποίο γίνεται η επεξεργασία της πληροφορίας. Αυτή η μελέτη ανοίγει ένα νέο πεδίο έρευνας προς μια διαφορετική θέαση και κατανόηση της διαίσθησης και προτείνει ότι αυτή είναι μια πιο ευρεία διαδικασία, που εμπλέκει τουλάχιστον τον εγκέφαλο και την καρδιά σε μια μεταξύ τους στενή συνεργασία.

Ένα επίσης ενδιαφέρον αποτέλεσμα του πειράματος ήταν ότι υπήρξαν διαφορές στην λήψη της διαισθητικής πληροφορίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία στη λήψη της μελλοντικής συναισθηματικής πληροφορίας. Οι αντιδράσεις των γυναικών ήταν πιο έντονες από των ανδρών στη θέαση των ίδιων εικόνων. Ο καθηγητής McCraty εξηγεί ότι «με βάση αυτή και άλλες μελέτες, που προηγήθηκαν, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερη είναι για το άτομο η συναισθηματική σημασία του μελλοντικού γεγονότος, τόσο πιο έντονη είναι η αντίδραση που καταγράφεται από τη λήψη της διαισθητικής πληροφορίας».

Η καρδιά έχει θεωρηθεί ως κανάλι γνώσης και σοφίας που ξεπερνά τη συνηθισμένη αντίληψή μας σε κυριολεκτικά όλους τους αρχαίους και σύγχρονους ανθρώπινους πολιτισμούς. Το HeartMath πιστεύει ότι η σπουδαιότητα της ανακάλυψης έγκειται στην ανακάλυψη της άμεσης συμμετοχής της καρδιάς στην επεξεργασία της διαισθητικής πληροφορίας.

Ο καθηγητής McCraty λέει ότι «από όσο γνωρίζουμε, αυτή είναι η πρώτη έρευνα που μετρά και αποδεικνύει τη συμμετοχή της καρδιάς στην διαισθητική αντίληψη και αυτό είναι μια σημαντική ένδειξη ότι ο εγκέφαλος δε λειτουργεί μόνος του σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτή είναι μια σημαντική ανακάλυψη, που μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε ακόμη μεγαλύτερες επιστημονικές μελέτες για το ρόλο της καρδιάς στην αντίληψη και τη συμπεριφορά του ανθρώπου».

Αυξάνοντας την ικανότητά μας να προσχεδιάζουμε, βασισμένοι στην διαίσθησή μας

Η διαισθητική αντίληψη παίζει σημαντικό ρόλο σε καθημερινές αποφάσεις, σε πεδία όπως η εργασία, η ιατρική διάγνωση, η νομική, τα αθλητικά παιχνίδια, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η αποφυγή κινδύνων στην οδήγηση, η σχέση μεταξύ μητέρας - παιδιού ή δασκάλου - μαθητή. Αν η καρδιά παίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στη διαισθητική αντίληψη, τότε μαθαίνοντας να παρατηρούμε πιο προσεκτικά τις μικροαλλαγές στον τρόπο που αισθανόμαστε, ή το ρυθμό της καρδιάς, μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητα της διαίσθησης.

Το ινστιτούτο του HeartMath

Ιδρύθηκε το 1991 από τον Doc Childre και για παραπάνω από μια δεκαετία πραγματοποιεί έρευνες που εστιάζουν στη σχέση μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου και στους τρόπους, που αυτή επιδρά στη φυσική, νοητική, ψυχολογική, συναισθηματική υγεία και συμπεριφορά μας.

Βασισμένο σε ετούτη τη μελέτη, το ινστιτούτο του HeartMath έχει αναπτύξει μια σειρά από επιστημονικά εξειδικευμένα εργαλεία, μαζί και την απαραίτητη τεχνολογία, ώστε να βοηθήσει ανθρώπους να μειώσουν το στρες, και να μπορέσουν να αποκτήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Το ινστιτούτο είναι γνωστό διεθνώς και έχει συμμετάσχει σε πολλά ιατρικά, ψυχολογικά και βιοϊατρικά συνέδρια.