Πραγματικά η ομορφιά της ήταν τέτοια που οι άνθρωποι άρχισαν να παραμελούν τη λατρεία της Αφροδίτης, θεά του έρωτα και της ομορφιάς. Η Αφροδίτη άρχισε να ζηλεύει, και ζήτησε από το γιο της Έρωτα να κάνει την Ψυχή να ερωτευτεί ένα φρικτό τέρας. Όταν όμως ο Έρωτας είδε πόσο όμορφη ήταν η Ψυχή, έριξε κάτω τα βέλη του και κατα λάθος τρυπήθηκε. Μ'αυτόν τον τρόπο ερωτεύτηκε την Ψυχή.

Παρά τη μεγάλη ομορφιά της όμως κανένας δεν ήθελε να παντρευτεί την Ψυχή. Οι γονείς της συμβουλεύθηκαν ένα μαντείο, και έμαθαν ότι επρόκειτο να παντρευτεί ένα τέρας. Την άφησαν λοιπόν στην κορυφή ενός βουνού ολομόναχη να πεθάνει.

Ένας παράξενος δυτικός άνεμος άρχισε να φυσάει και την παρέσειρε μακριά. Η Ψυχή βρέθηκε σε ένα υπέροχο και μαγικό παλάτι. Εκεί υπήρχαν αόρατοι υπηρέτες που τις πρόσφεραν ότι ήθελε. Όταν ήρθε η νύχτα, ο νέος και άγνωστος σύζυγός της την επισκέφτηκε, και της είπε ότι θα την επισκεπτόταν πάντα τή νύχτα. Η Ψυχή δεν θα πρέπει ποτέ να προσπαθήσει να τον δει ούτε να μάθει ποιός είναι.

Αν και ο άγνωστος σύζυγός της ήταν καλός και ευγενικός μαζί της, και οι αόρατοι υπηρέτες ανταποκρίνονταν σε κάθε της επιθυμία, η Ψυχή κάποια μέρα πεθύμησε τους δικούς της.

Έπεισε το σύζυγό της να επιτρέψει στις αδελφές της να την επισκεφτούν. Όταν οι αδερφές της είδαν πόσο ευτυχισμένη ήταν,άρχισαν να ζηλεύουν και έπεισαν την Ψυχή να κοιτάξει κρυφά τον σύζυγό της, λεγοντας της ότι ήταν ένα τέρας που την πάχαινε μέχρι να την κατασπαράξει και ότι η μόνη πιθανότητα ασφάλειάς της ήταν να τον σκοτώσει.

Η Ψυχή λοιπόν πήρε ένα κερί και ένα μαχαίρι, αλλά όταν είδε τον πανέμορφο Έρωτα, έμεινε έκπληκτη. Το καυτό κερί έσταξε στον ώμο του και τον ξύπνησε. Ο Έρωτας έριξε μόνο μια θλιμένη ματιά στην Ψυχή και εξαφανίστηκε για πάντα σε μια ριπή καπνού.

Η Ψυχή περιπλανήθηκε για χρόνια αναζητώντας τον συζύγο της, και κάποτε απογοητευμένη πλησίασε και τη μητέρα του, Αφροδίτη. Η θεά, ακόμη οργισμένη μαζί της, την ανάγκασε να φέρει σε πέρας διάφορους άθλους τους οποίους η Ψυχή κατάφερε να πραγματοποιήσει. Τελικά ο Έρωτας ανακάλυψε τι συνέβαινε, και έπεισε Δία να διατάξει την Αφροδίτη να σταματήσει να καταδιώκει την Ψυχή.

Έτσι ο Έρωτας και η Ψυχή παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι για πάντα.

Infinitum Finitum Producit

Στην αρχή της δημιουργίας, η Ευρυνόμη, η θεά του Παντός, αναδύθηκε γυμνή μέσα από το Χάος, αλλά δεν βρήκε τίποτα το υλικό για να στηρίξει τα πόδια της, και έτσι διαίρεσε τη θάλασσα από τον ουρανό, χορεύοντας ολομόναχη επάνω στα κύματά του.

Χόρεψε προς το Νότο, και ο αέρας που τέθηκε σε κίνηση πίσω της, της φάνηκε σαν κάτι καινούργιο και ξεχωριστό με το οποίο θα μπορούσε να αρχίσει το έργο της δημιουργίας.

Στριφογυρίζοντας τρελά μες τον χορό της, επίασε τον Βόρειο άνεμο, τον έτριψε ανάμεσα στα χέρια της, και ιδού! ξεπετάχτηκε το μεγάλο φίδι Οφίων.

Η Ευρυνόμη χόρεψε ακόμα πιο πολύ για να ζεσταθεί μέσα στην παγωνιά του σύμπαντος που δεν είχε γεννηθή, όλο και πιό άγρια, μέχρι που ο Οφίων, κυριεύτηκε από ερωτική επιθυμία. Ο μεγας Οφίων κουλουριάστηκε στα θεικά μέλη της και ενώθηκε ερωτικά μαζί της. Η Ευρυνόμη έτσι έμεινε έγκυος.

Έπειτα η Ευρυνόμη πήρε την μορφή ενός περιστεριού, επωάζοντας πάνω στα κύματα και, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, γέννησε το Συμπαντικό Αυγό την αρχή όλων. Υπακούοντας στην προσταγή της, ο Οφίων κουλουριάστηκε επτά φορές γύρω από το Συμπαντικό Αυγό, έως ότου το αυγό, η μήτρα των πάντων, εκκολαύτηκε και άνοιξε σε δύο κομμάτια.

Από εκεί ξεπήδησαν όλα όσα υπάρχουν, και που είναι παιδιά της: ο ήλιος, το φεγγάρι, οι πλανήτες, τα αστέρια, η γη με τα βουνά και τους ποταμούς της, τα δέντρα, τα χορτάρια, και όλα τα ζωντανά πλάσματά του σύμπαντος.

Η Ευρυνόμη και ο Οφίων έκαναν σπίτι τους τον Όλυμπο.

Σύντομα όμως τσακώθηκαν γιατί ο Οφίων υποστήρίξε ότι αυτός και όχι η Ευρυνόμη είναι ο δημιουργός του σύμπαντος. Η Ευρυνόμη τον χτύπησε στο κεφάλι, του έσπασε τα δόντια, και τον εξόρισε για πάντα στα σκοτεινά βάραθρα στα έγκατα της γης.

Έπειτα, η θεά δημιούργησε τις επτά πλανητικές δυνάμεις, θέτοντας μία Τιτανίδα και έναν Τιτάνα ως κυβερνήτη κάθε μιάς.
Η Θεία και ο Υπερίων για τον Ηλιο, η Φοίβη και ο Άτλαντας για το Φεγγάρι, Η Διόνη και ο Κριός για τον πλανήτη Άρη, η Μήτις και ο Κοίος για τον Ερμή, η Θεμις και ο Ευρυμέδων για τον πλανήτη Δία, η Τυθη και ο Οκεανός για την Αφροδίτη, και η Ρέα και ο Κρόνος για τον πλανήτη Κρόνο.

Τα Ίσθμια ήταν μια από τις σπουδαιότερες αθλητικές συναντήσεις στην αρχαία Ελλάδα. Διεξάγονταν κάθε τρία χρόνια στον Ισθμό της Κορίνθου την εποχή της άνοιξης και ήταν αφιερωμένες στον Ποσειδώνα. Ο μύθος έλεγε ότι ο Ποσειδώνας βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Ήλιο για το ποιος θα έχει την κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Στην Αθήνα και στο Άργος ο Ποσειδώνας είχε αποτύχει αλλά στην Κόρινθο κατάφερε να επικρατήσει και οι Κορίνθιοι τον τιμούσαν ιδιαίτερα.

Δίπλα στο μεγάλο στάδιο κοντά στον Ισθμό, οι Κορίνθιοι είχαν χτίσει και είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα έναν λαμπρό, κατασκευασμένο από λευκή πέτρα ναό,σε σχήμα περιπτέρου, με κολώνες γύρω γύρω. Το μήκος του έφθανε τα 55,70 μέτρα και το πλάτος του τα 25,4. Στους αγώνες έπαιρναν μέρος Έλληνες από όλη την Ελλάδα και τις αποικίες, εκτός από τους κατοίκους της Ηλείας με τους οποίους οι Κορίνθιοι είχαν διαφορές και αντιπάθειες.

Εκτός από τα καθαρά αθλητικά και ιππικά αγωνίσματα, διεξάγονταν επίσης και αγώνες ποίησης και μουσικής στους οποίους έπαιρναν μέρος και γυναίκες. Οι νικητές των αγώνων στεφανώνονταν με κλαδιά πεύκου ή φύλλα σέλινου. Ο Σόλων είχε θεσπίσει ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο κάθε Αθηναίος νικητής στα Ίσθμια βραβευόταν με 100 δραχμές, ποσό μεγάλο για εκείνη την εποχή. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα Ίσθμια καθιερώθηκαν από τον Σίσυφο, το βασιλιά της Κορίνθου για να τιμήσει τον ανιψιό του το Μελικέρτη.

Σύμφωνα με το μύθο, ο Σίσυφος, ένας από τους πιο έξυπνους Έλληνες, είχε έναν αδελφό, τον Αθάμαντα, ο οποίος ήταν βασιλιάς στον Ορχομενό της Βοιωτίας. Γυναίκα του Αθάμαντα ήταν η Νεφέλη με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Φροίξο και την Έλλη. Όταν η Νεφέλη πέθανε αρκετά νέα, ο Αθάμαντας ξαναπαντρεύτηκε. Γυναίκα του έγινε η Ινώ, κόρη του Κάδμου, βασιλιά των Θηβών.

Με την Ινώ απέκτησε άλλα δύο παιδιά, τον Λέαρχο και το Μελικέρτη. Η Ινώ μισούσε το Φροίξο και την Έλλη και με πολλή πανουργία κατάφερε να πείσει τον άνδρα της να τα θυσιάσει αλλά ευτυχώς για τα δύο παιδιά σώθηκαν από ένα χρυσόμαλλο κριάρι το οποίο κατέβηκε από τον ουρανό και παίρνοντας τα στη ράχη του πέταξε για την Κολχίδα. Όταν ο Αθάμαντας ανακάλυψε την πανουργία της Ινώς, αποφάσισε να την εκδικηθεί σκοτώνοντας τα δύο παιδιά που είχε αποκτήσει μαζί της.

Κατάφερε να σκοτώσει το Λέαρχο, αλλά η Ινώ πρόλαβε να αρπάξει το Μελικέρτη και να τρέξει μακριά από τον Ορχομενό. Εφτασε στις Σκιρωνίδες πέτρες(Κακιά Σκάλα), κοντά στα Μέγαρα Η Ινώ είχε πανικοβληθεί τόσο πολύ και αψηφώντας το γκρεμό και τα κοφτερά απότομα βράχια πήδηξε στη θάλασσα με το παιδί της στην αγκαλιά. Η Ινώ πνίγηκε, όμως ο Μελικέρτης σώθηκε αφού ένα δελφίνι τον πήρε στη ράχη του και τον άφησε σε μια ακτή έξω από την Κόρινθο.

Ο Σίσυφος αναγνώρισε το παιδί του αδελφού του και αποφάσισε να το κρατήσει κοντά του. Για να γιορτάσει μάλιστα τη σωτηρία του ανιψιού του και να τιμήσει το θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα, που δεν άφησε το Μελικέρτη να πνιγεί, θεσμοθέτησε τους αγώνες στον Ισθμό, που ονομάστηκαν Ίσθμια.

Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Ινώ δεν πνίγηκε αλλά μεταμορφώθηκε από τον Ποσειδώνα σε μια θαλάσσια θεότητα που ονομάστηκε Λευκοθέα. Η Λευκοθέα είχε καλή ψυχή και βοηθούσε τους ναυαγούς να βγαίνουν στη στεριά. Αυτή βοήθησε και τον Οδυσσέα να σωθεί όταν είχε διαλυθεί το καράβι του πετάγοντάς του ένα λευκό μαντήλι το οποίο δεν βούλιαζε. Πάνω σε αυτό στηρίχθηκε ο Οδυσσέας μέχρι να βρεθεί στο νησί των Φαιάκων.

Από τα Ίσθμια, εκτός από τις επιγραφές των αρχαίων ιστορικών, έχουν απομείνει μερικά ερείπια του σταδίου όπου γίνονταν οι αγώνες καθώς και του ναού του Ποσειδώνα.

Edited by - Agnostic on 13/09/2006 01:44:34

Σε κάποια μικρή, ορεινή πόλη της αρχαίας Ελλάδας οι κάτοικοι αποφάσισαν κάποτε να κάνουν μια σημαντική θυσία στο θεό Απόλλωνα. Υπήρχε στην περιοχή τους ανάμεσα σε δύσβατα φαράγγια της οποίας το νερό το θεωρούσαν ιερό και το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες. Έπρεπε λοιπόν για αυτή τη σημαντική θυσία να στείλουν κάποιον σε αυτή τη δύσκολη και ανηφορική διαδρομή για να φέρει το «ιερό» νερό.

Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή από ένα δέντρο εκεί κοντά. Ήταν η φωνή ενός μεγαλόσωμου κόρακα ο οποίος προσφερόταν να αναλάβει το συγκεκριμένο εγχείρημα. Παρά την έκπληξη που ένιωσαν οι κάτοικοι ακούγοντας τη φωνή του κόρακα, αποφάσισαν να του αναθέσουν την αποστολή, μιας και με τα φτερά του θα έφτανε γρήγορα και εύκολα στην πηγή που έτρεχε το «ιερό» αυτό νερό.

Έδωσαν λοιπόν, οι άνθρωποι στον κόρακα μια μικρή υδρία, αυτός την άρπαξε με τα νύχια του και πέταξε στον ουρανό με κατεύθυνση την πηγή. Ο κόρακας έφτασε γρήγορα στην πηγή. Πλάι της αντίκρισε μια συκιά γεμάτη σύκα και λιχούδης καθώς ήταν άρχισε να δοκιμάζει μερικά σύκα. Τα σύκα όμως ήταν άγουρα και ο κόρακας αποφάσισε να περιμένει μέχρι να ωριμάσουν, ξεχνώντας όμως την αποστολή που είχε αναλάβει για λογαριασμό των ανθρώπων.

Περίμενε τελικά δύο ολόκληρες μέρες ώσπου τα σύκα ωρίμασαν. Έφαγε πολλά μέχρι που κάποια στιγμή θυμήθηκε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είχε έρθει στην πηγή. Άρχισε να σκέφτεται λοιπόν, πώς θα δικαιολογούσε την αργοπορία του στους κατοίκους της πόλης. Τελικά γέμισε με νερό τη μικρή υδρία, άρπαξε με το ράμφος του ένα μεγάλο φίδι το οποίο διέκρινε να κινείται κοντά στους θάμνους και πέταξε για την πόλη.

Όταν ο κόρακας έφτασε στην πόλη, οι κάτοικοι θέλησαν να μάθουν το λόγο για τον οποίο άργησε να επιστρέψει με το νερό από την πηγή. Ο κόρακας αφού άφησε κάτω την υδρία και το φίδι, ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο φίδι ρουφούσε το νερό από την πηγή με αποτέλεσμα αυτή να αρχίσει να ξεραίνεται. Έπειτα τους είπε πως όταν το φίδι αποκοιμήθηκε, αυτός γέμισε την υδρία με το νερό και γράπωσε και το φίδι για να το παρουσιάσει στους κατοίκους.

Οι άνθρωποι τον πίστεψαν και σκότωσαν το φίδι χτυπώντας το με πέτρες και ξύλα. Όμως, το φίδι αυτό ήταν του θεού Απόλλωνα και ο θεός του φωτός οργισμένος αποφάσισε να τιμωρήσει τον κόρακα για το ψέμα του. Έτσι από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που ο κόρακας προσπαθούσε να πιει νερό από κάποια πηγή, αυτή στέρευε. Κράτησε πολύ καιρό το μαρτύριο αυτό της δίψας του κόρακα, μέχρι που ο Απόλλωνας τον λυπήθηκε και τον έκανε αστέρι στον ουρανό.

Από τότε, όταν κάποιος διψούσε πολύ, έλεγε τη φράση « Κοράκιασα από τη δίψα ». Και αυτή η φράση έχει παραμείνει ως τις μέρες μας…

Η Άρτεμη γεννήθηκε στη Δήλο και ήταν δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα. Πατέρας της ήταν ο Δίας και μητέρα της η Λητώ. Μάλιστα, ακόμα και ως νεογέννητο βοήθησε τη μητέρα της να ξεγεννήσει τον δίδυμο αδερφό της.

Ήταν μια όμορφη, περήφανη αλλά ταυτόχρονα ατίθαση, ορμητική, πεισματάρα και εκδικητική θεά. Αντιπροσώπευε το κυνήγι, τη φύση, τα δάση, τα αγρίμια και τη σελήνη ενώ σε κάποιες περιοχές ταυτίστηκε και με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Δεν βρισκόταν συχνά στον Όλυμπο αλλά περιφερόταν στα δάση, στα λαγκάδια και κολυμπούσε στα νερά των ποταμών. Οι αρχαίοι Έλληνες, φαντάζονταν την θεά Άρτεμη μεγαλοπρεπή και αεικίνητη να κρατά ένα τόξο, ενώ συχνά είχε συντροφιά όμορφες νύμφες, κυνηγόσκυλα και νεαρά κορίτσια τα οποία τα μάθαινε να αγαπούν τη φύση και τα ζώα. Ωστόσο ερχόταν συχνά αντιμέτωπη με άγρια θηρία. Ήταν επίσης μια από τις τρεις θεές του Ολύμπου που δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Τα αγαπημένα ζώα της Άρτεμης ήταν το ελάφι και η αρκούδα. Σύμβολά της ήταν το τόξο, η φαρέτρα, το ελάφι και η ημισέληνος.

Δεν συγχωρούσε εκείνους που ξεχνούσαν να τις προσφέρουν θυσίες, δεν ανεχόταν τα πειράγματα και τις προσβολές και τιμωρούσε παραδειγματικά όποιον θα κατέφευγε σε τέτοιες συμπεριφορές. Χαρακτηριστική είναι η τιμωρίας της Νιόβης η οποία κάποτε πρόσβαλλε τη Λητώ, τη μητέρα της Άρτεμης. Η θεά του κυνηγιού πήγε στη Θήβα όπου διέμενε η Νιόβη και με το τόξο της σκότωσε τις 7 κόρες της, ενώ ο Απόλλωνας ανέλαβε την εκτέλεση των 7 αγοριών της. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για τον ίδιο λόγο η Άρτεμη σκότωσε κάποτε τη Χιόνη, την κόρη του Δαιδαλίωνα και ερωμένη του Απόλλωνα, γιατί είχε καυχηθεί ότι η ομορφιά της ήταν τέτοια που ξεπερνούσε ακόμα κι αυτήν της πανέμορφης θεάς.

Επίσης η Άρτεμη σκότωσε και την Αριάδνη, γιατί σύμφωνα με το μύθο είχε απαχθεί και αποπλανηθεί από τον Θησέα στη Νάξο. Τέλος ο Ωρίον, ο γιος του Ποσειδώνα, βρήκε κι αυτός τραγικό θάνατο από τα βέλη της Άρτεμης, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση είχε σμίξει με τη θεά της αυγής Ηώ, ή γιατί σύμφωνα με κάποια άλλη παράδοση είχε καυχηθεί ότι ήταν καλύτερος απ' αυτήν στην τέχνη του τόξου.

Οι μύθοι αναφορικά με την Άρτεμη είναι πραγματικά πολυάριθμοι και με διάφορες παραλλαγές..

Κάποτε ο Αγαμέμνονας, βασιλιάς των Μυκηνών, σκότωσε στην περιοχή της Βραυρώνας ένα ιερό ελάφι της Άρτεμης. Η θεά του κυνηγιού οργισμένη από το γεγονός αυτό, έδωσε εντολή στον Αίολο, τον θεό των ανέμων να παύσει όλους τους ανέμους στο λιμάνι της Βοιωτίας ώστε να μην μπορούν να ξεκινήσουν τα πλοία των Αχαιών για την εκστρατεία προς την Τροία. Οι άνεμοι θα φυσούσαν μόνο αν ο Αγαμέμνονας θυσίαζε την κόρη του την Ιφιγένεια, στο βωμό της Άρτεμης, όπως είχε αποφασίσει η θεά. Όμως, τη στιγμή της θυσίας, η Άρτεμη λυπήθηκε την Ιφιγένεια, την άρπαξε από το βωμό και την οδήγησε στη μακρινή χώρα των Ταύρων, να την υπηρετεί σαν ιέρεια στο ναό της. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, βοήθησε τον πληγωμένο από το Διομήδη, Αινεία, να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να επιστρέψει στη μάχη.

Σύμφωνα με ένα άλλο μύθο, μια νέα κοπέλα στην περιοχή της Βραυρώνας, χτύπησε μια εξημερωμένη αρκούδα την οποία προστάτευε η Άρτεμη. Η αρκούδα αγρίεψε και κατασπάραξε τη νέα. Τα αδέλφια της κοπέλας όμως σκότωσαν την αρκούδα και η Άρτεμη, εκδικητική καθώς ήταν, καταράστηκε τους κατοίκους ολόκληρης της Αττικής και μια φοβερή επιδημία εξαπλώθηκε στην περιοχή. Το μαντείο των Δελφών συμβούλεψε τους Αθηναίους να αφιερώσουν τα κορίτσια τους(από 5 έως 12 χρονών) στη θεά του κυνηγιού για να την εξευμενίσουν και να σταματήσει η επιδημία. Από τότε οι Αθηναίο αφιέρωναν συμβολικά τα κορίτσια τους στην Άρτεμη σε μια τελετή που γινόταν κάθε 5 χρόνια. Στην τελετή αυτή έντυναν τα κοριτσάκια με κίτρινα φορέματα για να μοιάζουν στο χρώμα της αρκούδας και τα πήγαιναν με πομπή στο ναό της Άρτεμης στη Βραυρώνα. Τα κοριτσάκια αυτά ονομάζονταν Άρκτοι, δηλαδή αρκούδες και οι ανασκαφές στην περιοχή έχουν φέρει στο φως στοιχεία για τις τελετές αυτές.

Σε άλλο μύθο, η Άρτεμη θύμωσε με τον Οινέα, βασιλιά της Καλυδώνας γιατί πρόσφερε θυσίες σε όλους τους θεούς ξεχνώντας εκείνη. Έστειλε τότε η θεά ένα τρομερό και τεράστιο κάπρο, ο οποίος ρήμαζε όλα τα σπαρτά με αποτέλεσμα να αρχίσει να πλανιέται πείνα στην περιοχή. Ο Οινέας κάλεσε τότε όλους τους γνωστούς ήρωες της εποχής για να σκοτώσουν τον κάπρο, κάτι που τελικά κατόρθωσαν ένα γενναίο κορίτσι από την Αρκαδία, η Αταλάντη και ο Μελέαγρος, γιος του Οινέα και περίφημος κυνηγός, δίνοντας έτσι τέλος στο μαρτύριο της Καλυδώνας.

Ο Άδμητος επίσης στη γαμήλια γιορτή του είχε ξεχάσει να αφιερώσει θυσία στην Άρτεμη κι έτσι η θεά οργισμένη από αυτή την παρατυπία του έστειλε στο νυφικό του κρεβάτι ένα κοπάδι από φίδια, ενώ ετοιμάστηκε να του αφαιρέσει τη ζωή. Ωστόσο ο Απόλλωνας έπεισε τις Μοίρες να του χαρίσουν τη ζωή και αυτές ζήτησαν για αντάλλαγμα να πάρουν τη ζωή κάποιου άλλου δικού του προσώπου. Μόνο η γυναίκα του Άδμητου η Άλκηστη προσφέρθηκε αλλά σώθηκε τελικά από τον Ηρακλή πριν η ψυχή της κατέβει στον Άδη.

Επίσης, είναι γνωστός και ο μύθος στον οποίο ο θρυλικός ήρωας Ηρακλής, συναντάει την Άρτεμη. Σε έναν από τους άθλους του ο Ηρακλής έπρεπε να πιάσει ζωντανό το ιερό της ελάφι με τα χρυσά κέρατα και τα χάλκινα πόδια(Κερυνίτις Έλαφος) το οποίο ζούσε στα όρη της Αρκαδίας, και να το φέρει στον Ευρυσθέα στην Τύρινθα. Ύστερα από χρόνιο κυνηγητό κατάφερε να το πιάσει στη χώρα των Υπερβορείων, αλλά ενώ κατευθυνόταν προς την Τύρινθα, παρουσιάστηκε μπροστά του αγριεμένη η Άρτεμη με τον Απόλλωνα ζητώντας του εξηγήσεις. Ο Ηρακλής αφού αρχικά της ζήτησε συγνώμη υποσχέθηκε πως αφού θα το παρουσίαζε στον Ευρυσθέα θα το άφηνε ελεύθερο. Η Άρτεμη τον συγχώρεσε και του επέτρεψε να ολοκληρώσει τον άθλο του. Και φυσικά ο Ηρακλής τήρησε κι αυτός την υπόσχεσή του.

Ένας ακόμα γνωστός μύθος της Άρτεμης είναι αυτός με τον κυνηγό Ακταίωνα. Μανιώδης και αδίστακτος κυνηγός καθώς ήταν ο Ακταίωνας, βγήκε μια μέρα κάπου στην Αρκαδία για κυνήγι μαζί με τους σκύλους του. Όταν όμως συνάντησε κατά τύχη την Άρτεμη σε ένα ποτάμι να λούζεται, αυτή εξαγριωμένη που την είδε γυμνή, αλλά και για να μην διαδοθεί το περιστατικό τον μεταμόρφωσε σε ελάφι. Οι σκύλοι του δεν θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν ότι το ελάφι είναι το αφεντικό τους και έτσι κατασπάραξαν τον Ακταίωνα.

Ίσως ο πιο δραματικός μύθος είναι αυτός που αναφέρεται στο χωριό Λιμναίο της Λακωνίας. Όταν ο Ορέστης κατάφερε να αρπάξει από τη χώρα των Ταύρων την αδερφή του την Ιφιγένεια πήρε μαζί του και το ξόανο της θεάς. Ο μύθος λέει πως έφερε το ξόανο στη Βραυρώνα και το αφιέρωσε στο ναό της. Στη Βραυρώνα έμεινε και η Ιφιγένεια στο ναό της Άρτεμης σαν ιέρεια. Σύμφωνα όμως με ένα άλλο μύθο. Το ξόανο αυτό βρέθηκε όρθιο στο Λιμναίο ανάμεσα στους θάμνους. Οι κάτοικοι έχτισαν στο μέρος αυτό ένα ιερό αφιερωμένο στη θεά, στην Όρθια Άρτεμη όπως την αποκαλούσαν μιας και το ξόανο είχε βρεθεί όρθιο. Όμως, ο μύθος αναφέρει ότι όσοι βρήκαν το ξόανο τρελάθηκαν και μια μέρα κατά τη διάρκεια μιας θυσίας πολλοί από εκείνους που βρίσκονταν γύρω από το βωμό άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους.

Οι κάτοικοι της περιοχής μετά από αυτό το τραγικό συμβάν συμπέραναν ότι η Άρτεμη ήταν αρκετά θυμωμένη και για να την εξευμενίσουν θα έπρεπε να θυσιάζουν ανθρώπους και όχι ζώα. Από τότε στο ιερό της Άρτεμης στο λιμναίο γίνονταν ανθρωποθυσίες μέχρι που τις σταμάτησε ο μεγάλος νομοθέτης Λυκούργος. Αντί για τις ανθρωποθυσίες διεξαγόταν μια άλλη τελετή στην οποία η ιέρεια κρατούσε το ξόανο της θεάς στην αγκαλιά της και μπροστά της μαστιγώνονταν με τη θέλησή τους μερικοί έφηβοι, ώσπου το αίμα τους να ραντίσει το ξύλινο άγαλμα.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας λάτρευαν την Άρτεμη και είχαν χτιστεί πολλοί ναοί αφιερωμένοι σε αυτή. Εκτός από τη χώρα των Ταύρων, ονομαστοί και λαμπροί ναοί της Άρτεμης υπήρχαν στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, στη Βραυρώνα, στα νησιά του Αιγαίου στην Αρκαδία και στην Κρήτη.

Σύμφωνα με την παράδοση που διέσωσε ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος, Ο Νάρκισσος ήταν γιός του ποταμού Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. Όταν γεννήθηκε, ο μάντης Τειρεσίας προφήτευσε στους γονείς του ότι "το παιδί τους θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα εκτός και αν αντικρύσει κάπου την εικόνα του εαυτού του."

Ο Νάρκισσος μεγάλωσε και έγινε τόσο όμορφος που όλες οι νύμφες του δάσους ήταν ερωτευμένες μαζί του. Αυτός όμως τις απέρριπτε όλες. Μία από αυτές τις νύμφες που επέρριψε ήταν και η Ηχώ. Η Ηχώ απογοητεύτηκε τόσο πολύ που αποσύρθηκε σε ένα ερημικό τόπο και εκεί έσβησε μέχρι που μεταμορφώθηκε σε έναν θρηνώδες ψίθυρο.

Η θεά Νέμεση, όταν άκουσε τους θρήνους και τα παράπονα των νυμφών, εκδικήθηκε τον Νάρκισσο κάνοντας τον να ερωτευτεί την ίδια του την εικόνα. Ο Νάρκισσος έμεινε έκθαμπος από την ομορφιά του και έμεινε να κοιτάζει την υπέροχη αντανάκλαση της στα νερά μιας λίμνης μέχρι που πέθανε.

Μια άλλη παραλλαγή της ιστορίας του Νάρκισσου προέρχεται από την Βοιωτία. Σύμφωνα με αυτήν ο Νάρκισσος ζούσε στην πόλη των Θεσπιών. Ένας νέος με το όνομα Αμείνιας τον ερωτεύθηκε αλλά ο Νάρκισσος τον απέρριψε. Με ένα σπαθί που του έστειλε ως δώρο ο Νάρκισσος, ο Αμείνιας αυτοκτόνησε αλλά πριν πεθάνει καταράστηκε τον Νάρκισσο να ερωτευτεί τον εαυτό του. Πράγμα το οποίο και έγινε και οδήγησε τον Νάρκισσο να δώσει τέλος στην ζωή του με το ίδιο σπαθί.

Και στις δύο παραλλαγές το λουλούδι Νάρκισσος φύτρωσε εκεί που πέθανε ο πανέμορφος μα άτυχος νέος.

Μία από τις πιό αγαπητές θεότητες των προγόνων μας , που ενέπνευσε τόσο τους αρχαίους όσο και τους νεότερους συγγραφείς και ποιητές , είναι ο Παν .

Για την γέννηση του Πανός υπάρχουν διάφορες εκδοχές , διαφορετικές σε κάθε περιοχή της Ελλάδας .
Μερικοί πίστευαν ότι ήταν γιός του Ουρανού και της Γης , για άλλους ότι ήταν γιός του Διός και της Ύβρεως ή Θύμβρεως , ή του Διός και της Καλλίστούς ή της νύμφης Οινηΐδας , ή του Αιθέρος και της Ήρας , ή του Αιθέροςκαι της Οινηΐδας , ή του Ερμή και της Πηνελόπης ή ακόμα ότι ήταν γιός της Πηνελόπης και όλων των μνηστήρων , γι’ αυτό και ονομάστηκε Παν .
Από αυτή την ποικιλία των γονέων , οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι ίσως να υπήρξαν πολλοί με το ίδιο όνομα .
Όμως δύο είναι οι κυριότεροι , ο γιός του Διός και της Θύμβρεως , ο οποίος ήταν μάντης και δίδαξε την μαντική στον Απόλλωνα , και ο γιός του Ερμή και της Πηνελόπης , την οποία ξεγέλασε ο Ερμής μεταμορφωμένος σε τράγο , και από αυτό πήρε και ο Παν αυτήν την μορφή .
Σε μερικά μέρη όμως πίστευαν ότι ήταν και οι δύο παιδιά του Ερμή , ο μεν ένας με μια άγνωστη γυναίκα με το όνομα Σώση και ο άλλος με μία Νύμφη που την έλεγαν Πηνελόπη .
Οπότε μετά από τόσες αντιφάσεις , η γέννηση του παραμένει στην ουσία αδιευκρίνιστη , και πιστεύεται ότι υπήρξαν κατά καιρούς σε διάφορους τόπους άνθρωποι με το όνομα αυτό .
Ο Παν αναφέρεται σε όλες τις θεογονίες , και σύμφωνα με τον Διόδωρο τον καιρό του Όσιρη ήταν στην Αίγυπτο .
Ο Ηρόδοτος πάλι αναφέρει ότι ο Παν ήταν αρχαιότατος , και ένας από τους πρώτους οκτώ θεούς των Αιγυπτίων , και ο Επιμενίδης , στα σχόλια του Θεόκριτου λέει ότι ο Ζεύς (κάποιος βασιλιάς με αυτό το όνομα) , εγέννησε από την Καλλιστώ δύο δίδυμους γιούς , τον Πάνα και τον Αρκάδα .
Εξ’ ίσου διαδεδομένη ήταν όμως και η άποψη ότι η Πηνελόπη γέννησε τον Πάνα από τον Ερμή , πριν παντρευτεί τον Οδυσσέα , ή σύμφωνα με άλλους , με όλους τους μνηστήρες κατά την απουσία του .
Όλες αυτές βέβαια οι διηγήσεις αναφέρονται σε συμβάντα πολύ απομακρυσμένα χρονικά , γιατί η μεν Πηνελόπη ζούσε την εποχή του Τρωϊκού πολέμου , ο Αρκάς όμως ήταν πολύ πιο πριν , και οι οκτώ θεοί των Αιγυπτίων ακόμα προγενέστεροι .

Γεννήθηκε λοιπόν ο Πάν στην Αρκαδία , στο Λυκαίο όρος , άσχημος με κέρατα στο κεφάλι , γένια , μεγάλα αυτιά , και πόδια και ουρά κατσίκας , και όπως γέλαγε και μάλιστα πολύ , φαινότανε τόσο άσχημος , που η μητέρα μη αντέχοντας την θέα του τον παράτησε εκεί , και ο Ερμής τον έδωσε στην Σινόη και τις άλλες Νύμφες να τον αναθρέψουν .
Βρέφος ακόμα , πήρε ο Ερμής τον Πάνα , τον τύλιξε με ένα λαγοτόμαρο και τον ανέβασε στον Όλυμπο κοντά στον Δία και τους άλλους θεούς , που μόλις τον αντίκρισαν γέλασαν με το παρουσιαστικό του , πιο πολύ όμως από όλους γέλασε ο Διόνυσος .
Γι’ αυτό και τον ονόμασαν Πάνα , επειδή γέλασαν πάντες μαζί του . Σύμφωνα με άλλους μύθους όμως τον μεταμόρφωσε αργότερα η Αφροδίτη , επειδή έκρινε πως ήταν ωραιότερος από τον Αχιλλέα , τον γιό του Διός και της Λαμίας . Επίσης του προξένησε και έρωτα για την Ηχώ . ( Σύμφωνα με τον Όμηρο στον ύμνο προς τον Πάνα , και τον Παυσανία στα Αρκαδικά .)

Έτσι λοιπόν ανατράφηκε στα βουνά , και μεγαλώνοντας έγινε έμπειρος κυνηγός και βοσκός , γι’ αυτό και η Άρτεμις πήρε από αυτόν τα κυνηγόσκυλά της .
Ήταν όμως και ικανότατος μάντης και δίδαξε την μαντική στον Απόλλωνα .
( Εδώ πάλι αναφέρεται ότι ο μεν κυνηγός ήταν γιός της Νύμφης Σώσης , ο δε βοσκός της Πηνελόπης , άρα ο μάντης θα πρέπει να ήταν άλλος , και αν ήταν έτσι , τότε θα πρέπη να υπήρξαν στην Αρκαδία όχι ένας αλλά τρεις Πάνες .)
Επειδή του άρεσε η μοναξιά , σύχναζε στα βουνά , στα δάση , τις πεδιάδες και τα σπήλαια , κατέβαινε όμως συχνά και στις παραλίες , όπου σύμφωνα με μια εκδοχή από ένα όστρακο που βρήκε εκεί έφτιαξε και άρχισε να παίζει την πρώτη Σύριγγα , καθισμένος στην χλόη , και μαζεύοντας τις Νύμφες που χόρευαν γύρω του μαγεμένες από τους ήχους της μουσικής του .
Σύχναζε όπως είπαμε στην Αρκαδία στο Μαίναλο , την Κυλλήνη και το Λύκαιον , την άνοιξη και το καλοκαίρι στις βουνοκορφές , και το χειμώνα στα σπήλαια .
Το καλοκαίρι όταν κατέβαζε τα πρόβατά του στις παραλίες καθισμένος πάνω σ’ ένα σκόπελο συνόδευε με τον αυλό του τον ήχο των κυμάτων .
Έσωζε όμως και τα παραπλέοντα σκάφη από τις επιθέσεις των πειρατών , τρομάζοντάς τους με τις οπτασίες που προκαλούνται από τα σχήματα των σκοπέλων και την βουή των κυμάτων στις θαλασσινές σπηλιές . Έτσι οι φόβοι αυτοί ονομάστηκαν Πανικοί .
Σύμφωνα πάλι με άλλους μύθους ο Παν σύχναζε στο όρος Τμώλος της Μικράς Ασίας , κοντά στις Σάρδεις , και επειδή καυχήθηκε παρασυρμένος από τους επαίνους των Νυμφών για την μουσική του , φιλονίκησε με τον Απόλλωνα .
Για να λύσουν την διαφορά τους έβαλαν τότε διαιτητή τον Τμώλο , από τον οποίο ονομάστηκε έτσι και το βουνό , και εκείνος έδωσε τα πρωτεία στον Απόλλωνα , πράγμα που επαίνεσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι , πλην του Μίδα , ο οποίος προκάλεσε και τον θυμό του Απόλλωνα , που για να τον τιμωρήση του μετέβαλε τα αυτία σε γαϊδουρινά
Όταν ο Τυφώνας κατεδίωξε τους Θεούς στην Αίγυπτο , για να αποφύγουν τον κίνδυνο , ο Παν τους συμβούλευσε να μεταμορφωθούν σε ζώα , ο ίδιος μάλιστα μεταμορφώθηκε σε Αιγόκερο .
Για να τιμήση αργότερα ο Ζευς τον Πάνα για το επιτυχημένο στρατήγημά του , έκανε τον Αιγόκερο αστερισμό .
Σύμφωνα με άλλο μύθο πάλι ο Παν μεταμορφώθηκε μισός Αιγόκερος και μισός ψάρι και πέφτοντας στην θάλασσα , ξέφυγε από τον κίνδυνο .
Σαν σύμμαχος των Θεών ο Παν πήρε μέρος στην Γιγαντομαχία , στην οποία κατατρόμαξε και έτρεψε σε φυγή , όταν σάλπισε με την Σύριγγά του , τους Γίγαντες οι οποίοι δεν μπόρεσαν υποφέρουν τον άγνωστο και ασυνήθιστο αυτόν ήχο .
Ήταν όμως και στρατηγός στην εκστρατεία του Διονύσου στην Ασία . Όταν παρατάχτηκαν απέναντί τους οι Ινδοί και φοβήθηκε ο Διόνυσος αντικρίζοντας όλο αυτό το πλήθος , ατάραχος ο Παν διέταξε να αλαλάξη την νύχτα όλο το στράτευμα ξαφνικά , μεγαλόφωνα και όσο το δυνατόν πιο άγρια .
Έτσι έγινε και ατήχησαν οι κοιλάδες και οι πέτρες από αυτή την παράδοξη και τρομερή κραυγή , που σκόρπισε τον τρόμο στους Ινδούς τρέποντάς τους σε φυγή .
Σύμφωνα με άλλο μύθο πάλι ο Παν πήρε μέρος και στην εκστρατεία του Όσιρη , αποσπώντας τον σεβασμό και την τιμή των Αιγυπτίων οι οποίοι για να τον τιμήσουν έχτισαν μια πόλη που την ονόμασαν Χεμώ στα αιγυπτιακά , δηλαδή Πανός πόλη .
Φυσικά , όπως είναι άλλωστε φανερό , εδώ πρόκειται για τον θεό Χεμ των Αιγυπτίων , τον οποίο οι Έλληνες ταύτισαν με τον Πάνα .

Συνεχίζεται

Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Παν είχε γυναίκα την Αίγα με την οποία ο Ζευς γέννησε τον Αιγιπάνα , άλλοι πάλι αναφέρουν σαν γυναίκα του την Ηχώ και ότι από αυτήν απέκτησε μια κόρη την Ίυγκα , που ήταν φαρμακεύτρια .
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή , η Ηχώ ήταν μόνο ερωμένη του και αργότερα τον άφησε για τον Νάρκισσο . Μετά από αυτό ο Πάν αγάπησε την Νύμφη Πίτυ , την οποία όμως αγαπούσε και ο Βορράς , οπότε από την ζήλια του και για να την εκδικηθή , φύσηξε δυνατά και την έριξε στα βράχια και την σκότωσε . Την λυπήθηκε όμως η Γή και την μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο (Πεύκο) , από το οποίο ο Παν έκοψε κλαδιά στεφανώθηκε μ’ αυτά και γύριζε στα βουνά αναζητώντας την .
Άλλη πάλι παράδοση θέλει τον Πάνα ερωτευμένο με την Άρτεμη , που για να την εξαπατήση , μεταμορφώθηκε σε λευκό τράγο . Εκείνη νομίζοντας ότι ήταν πράγματι τράγος , και όταν τον κυνήγησε για να τον πιάση σε κοντινό δάσος , βρέθηκε μπροστά στον Πάνα .
Όταν ερωτεύτηκε μια από τις Ναϊάδες Νύμφες , και κόρη του ποταμού Λάδωνα την Σύριγγα , και την κυνήγησε , αυτή για να γλυτώση από τον βιασμό έτρεξε στον πατέρα της για να σωθή , ο Λάδωνας όμως ήταν αδιάβατος . Παρακάλεσε τότε τις αδελφές της να την μεταμορφώσουν σε καλαμιά , κι έτσι όταν ο Πάν έφτασε και θέλησε να την αγκαλιάση κλαίγοντας , αντί γι’ αυτή αγκάλιασε τις καλαμιές , που με το φύσημα του αέρα , έμοιαζε σαν να απαντούσαν στους στεναγμούς του .
Παρατήρησε τότε ότι τα καλάμια μπορούν με το φύσημα του αέρα να βγάλουν ήχο , έκοψε λοιπόν από αυτά , τα συναρμολόγησε και κατασκεύασε το μουσικό όργανο το οποίο ονόμασε προς τιμήν της αγαπημένης του Σύριγγα , και τριγύριζε στα βουνά παίζοντας την Σύριγγκα και θρηνώντας την αγαπημένη του .
Έτσι εφευρέθηκε σύμφωνα με μια από τις παραδόσεις η Σύριγγα . Επίσης έλεγαν ότι ο Παν γέννησε άλλους δώδεκα Πάνες όμοιούς του .
Κοντά στο Λυκαίον όρος και την πόλη Λυκοσούρα την οποία σύμφωνα με τον Παυσανία πρωταντίκρυσε ο Ήλιος , και από αυτή έμαθαν οι άνθρωποι να χτίζουν πόλεις , υπήρχαν κάτι βουνά που ονομάζονταν Νόμια από το όνομα του Νομίου Πανός , επειδή σύμφωνα με την παράδοση έβοσκε εκεί τα πρόβατά του .
Εκεί υπήρχε και Ιερό του , ο χώρος γύρω από το οποίο ονομάζονταν Μέλπεια γιατί εκεί έπαιξε με τον αυλό του το πρώτο μέλος (μελωδία) , με τη Σύριγγα .
Είχε όμως Ιερό και στο Παρθένιο όρος , εκεί όπου φανερώθηκε στον Φιλιππίδη ή Φειδιππίδη , τον αγγελιοφόρο των Αθηναίων στους Σπαρτιάτες για να ζητήσουν την βοήθειά τους όταν ο στρατηγός του Δαρείου Δάτις εισέβαλε στην Αττική , για να του πη ότι θα βοηθήση τους Αθηναίους όπως τους είχε βοηθήσει και στο παρελθόν αλλά αυτοί δεν τον τίμησαν ποτέ τους .
Μετά την νίκη τους στην μάχη του Μαραθώνα , οι Αθηναίοι τίμησαν τον Πάνα και έτσι πέρασε η λατρεία του για πρώτη φορά από την Αρκαδία στην Αττική .
Το ίδιο και όταν έφθασαν στους Δελφούς οι Γαλάτες με τον Βρέννο για να τους λεηλατήσουν , ο Πάν φανερώθηκε την νύχτα στο στράτευμά τους και τους προξένησε τέτοιο τρόμο , που άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους .
Από αυτό όλοι οι ξαφνικοί φόβοι που δημιουργούνται χωρίς φανερή αιτία ονομάστηκαν Πανικοί .
Στο Παρθένιο όρος υπήρχαν χελώνες που τα καβούκια τους ήταν κατάλληλα για την κατασκευή Λύρας , όμως επειδή οι ντόπιοι τις θεωρούσαν ιερές του Πανός , δεν τις άγγιζαν αλλά ούτε και σε ξένους επέτρεπαν να τις αγγίξουν ή να τις πάρουν .

Ο Παν είχε και άλλο ιερό Ιερό κοντά στην Λυκοσούρα , στο οποίο έκαιγε άσβεστον πυρ , μάλιστα έλεγαν ότι εκεί ήταν παλαιότερα Μάντης και είχε Μαντείο και Προμάντιδα μια Νύμφη ονομαζόμενη Ερατώ , την οποία παντρεύτηκε ο Αρκάς της Καλλιστώς .
Οι κάτοικοι του Λυκαίου όρους βεβαίωναν ότι τον άκουγαν να παίζη την Σύριγγα πάνω στο ιερό βουνό του .
Οι αθηναίοι πάλι είχαν κοντά στον Μαραθώνα ωραιότατο ιερό σπήλαιο του Πανός , με στενή είσοδο , που είχε μέσα καταλύματα και λουτρά καθώς και το αποκαλούμενο «Αιπόλιο (μαντρί) του Πανός» , το οποίο κατά τον Παυσανία , ήταν λαξευμένες πέτρες σε σχήμα κατσίκας .
Θεωρούσαν λοιπόν τον Πάνα μεγάλο θεό και προστάτη των βουνών , οπότε όλα τα βουνά και τα σπήλαια της Αρκαδίας ήταν ιερά του . Επίσης ήταν προστάτης των κοπαδιών και των βοσκών , αλλά και των κυνηγών , των σκοπέλων στις παραλίες , και αρχηγός των Νυμφών .
Και όπως ο Ζευς ονομάστηκε Μοιραγέτης , και ο Απόλλων Μουσαγέτης , έτσι και ο Παν ονομάστηκε Νυμφαγέτης .
Ο Παν είχε δύστροπο χαρακτήρα , θύμωνε πολύ , και όταν θύμωνε σφύριζε μια μελωδία θανατηφόρα που όποιοι την άκουγαν πέθαιναν από τον φόβο τους . Διηγούνταν ότι κάποτε εννέα ξυλοκόποι που τον συνάντησαν θυμωμένο και άκουσαν αυτήν την οξεία και φοβερή μελωδία πέθαναν . Οι συγγενείς τους μη μπορώντας να εξηγήσουν τον αιφνίδιο αυτό θάνατο επήγαν και ρώτησαν το μαντείο από όπου και έμαθαν την αιτία .
Μάλιστα έλεγαν αν ην Άρτεμις δεν είχε καταπραΰνει τον θυμό του θα είχε σκοτώσει όλους τους ξυλοκόπους γιατί τον ενοχλούσε ο θόρυβος που έκαναν κόβοντας ξύλα την ώρα που αυτός έπαιζε τον αυλό του διασκεδάζοντας τις Νύμφες .
Οπότε οι βοσκοί πρόσεχαν πολύ να μην τον ενοχλήσουν , μαλιστά προς το μεσημέρι δεν σφύριζαν με τις φλογέρες τους , επειδή πίστευαν ότι εκείνη την ώρα γύριζε κουρασμένος από το κυνήγι και κοιμόταν τις περισσότερες φορές κάτω από τις σκιές των πεύκων .
Όπως φαίνεται και από δύο επιγράμματα του ήταν και προστάτης των ψαράδων αλά και όλων των παραθαλασσίων και ο Σοφοκλής στον Αίαντα , τον ονομάζει Αλίπλακτον , επίσης σώζονται ο ύμνος του Ορφέα και του Ομήρου σ’ αυτόν .
Τον παράσταιναν με δύο μικρά κέρατα στο κεφάλι , κόκκινο πρόσωπο , μικρά και σουβλερά αυτιά , σκληρή γενειάδα , με πόδια και ουρά τράγου , δέρμα λεοπαρδάλεως στους ώμους στεφάνι από πεύκο στο κεφάλι , και στο δεξί χέρι να κρατάη μαστίγιο ενώ στο αριστερό γκλίτσα .
Πολλές φορές εικονίζεται να παίζη καθισμένος κάτω από τα δέντρα το αυλό του .

Ανάμεσα στη Μεγάλη Άρκτο και στον αστερισμό της Παρθένου υπάρχει ένας αστερισμός που ονομάζεται «Η κόμη (τα μαλλιά) της Βερενίκης».

Η Βερενίκη ήταν κόρη του ηγεμόνα της Κυρήνης της Αφρικής, του Μάγα. Ήταν φημισμένη για την ομορφιά της και ιδιαίτερα για τα πλούσια και μακριά μαλλιά της. Παντρεύτηκε το 246 π.Χ. τον Έλληνα βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πτολεμαίο τον Ευεργέτη. Λίγο μετά το γάμο τους ο Πτολεμαίος έφυγε για μια εκστρατεία στην Συρία. Ο χωρισμός τους στοίχισε πολύ στη Βερενίκη και η αγωνία για την τύχη του άντρα της την βασάνιζε μέρα και νύχτα. Μια μέρα μπήκε στο ναό της Αφροδίτης και ορκίστηκε στη θεά ότι αν βοηθούσε τον άντρα της να γυρίσει πίσω σώος και νικητής από τον πόλεμο, θα έκοβε τα υπέροχα μαλλιά της και θα τα αφιέρωνε στον βωμό της.

Ο Πτολεμαίος γύρισε πράγματι στην Αλεξάνδρεια σώος και νικητής από τον πόλεμο. Η Βερενίκη, συνεπής στην υπόσχεσή της, έκοψε τα μαλλιά της και τα αφιέρωσε στο ναό της Αφροδίτης. Όμως την επόμενη μέρα συνέβη κάτι τρομερό. Τα μαλλιά της Βερενίκης έγιναν άφαντα από το ναό! Ο Πτολεμαίος έγινε έξω φρενών! Απειλούσε να σκοτώσει πολύ κόσμο για να μάθει ποιος έκανε αυτή τη μεγάλη και θρασύτατη ιεροσυλία. Και τότε ένας από τους πιο γνωστούς αστρονόμους της εποχής, ο Κόνων ο Σάμιος, αποφάσισε να μεσολαβήσει για να κατευνάσει την οργή του Πτολεμαίου, που μπορεί να τον οδηγούσε σε πράξεις βίας εναντίον αθώων ανθρώπων. Ζήτησε λοιπόν ακρόαση και ο Πτολεμαίος τον δέχτηκε αμέσως στο παλάτι του.

Ο Πτολεμαίος ήταν γεμάτος θυμό και ισχυριζόταν ότι αυτός που έκλεψε τα μαλλιά της γυναίκας του από το ναό ήταν δύο φορές ιερόσυλος, απέναντι στη θεά Αφροδίτη και απέναντι σε αυτόν και στη Βερενίκη. Ο Κόνων τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι δεν τα έκλεψε κάποιος άνθρωπος, αλλά ότι τα πήρε η θεά Αφροδίτη ή κάποιος άλλος από τους θεούς. Ο Πτολεμαίος όπως ήταν αναμενόμενο ,ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις από τον Κόνωνα για το συμπέρασμά του αυτό. Ο Κόνων τον πληροφόρησε λοιπόν, ότι πριν λίγες μέρες που μελετούσε τα αστέρια στον ουρανό, όπως έκανε κάθε βράδυ άλλωστε, ανακάλυψε έναν καινούργιο αστερισμό, που για πρώτη φορά φάνηκε στον ουρανό. Ο αστερισμός αυτός δεν ήταν ζωηρός και τα αστέρια του είχαν απαλό χρώμα, σαν το απαλό χρώμα που έχουν τα μαλλιά της Βερενίκης.

Έβγαλε λοιπόν το συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη ή ο Δίας πήρε τα πλούσια μαλλιά της όμορφης γυναίκας του Πτολεμαίου από το βωμό και τα ανέβασε στον ουρανό, όπου θα μείνουν για πάντα άφθαρτα και αθάνατα! Ο Πτολεμαίος βρήκε λογικό τον συλλογισμό του Κόνωνα και καταχάρηκε που δεν βεβήλωσε ανθρώπινο χέρι τα μαλλιά της γυναίκας του. Κι έτσι, από τότε ο αστερισμός εκείνος που ανακάλυψε πρώτος ο Κόνων ο Σάμιος, ονομάστηκε «Κόμη της Βερενίκης» .........

Ο Αιακός ήταν γιος του Δία και της Αίγινας, της κόρης του Ασωπού. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ήταν ένας από τους πιο τίμιους και θεοσεβούμενους ανθρώπους όλης της Ελλάδας.

Η Ήρα, για να εκδικηθεί το Δία και την Αίγινα, έστειλε στο νησί του Ασωπού τρία πελώρια φίδια. Μέσα σε μια νύχτα τα φίδια έριξαν το φοβερό τους δηλητήριο σε όλες τις πηγές και τα πηγάδια του νησιού κι έτσι όλοι οι κάτοικοι, αφού ήπιαν νερό, βρήκαν τραγικό θάνατο. Γλύτωσε μόνο ο Αιακός που την ημέρα εκείνη έλλειπε από το νησί. Συγκλονισμένος από τη συμφορά αυτή ο Αιακός έτρεξε στη μητέρα του και ανέφερε το λυπητερό συμβάν.

Η Αίγινα μίλησε αμέσως με το Δία και τον παρακάλεσε να βρει τρόπο για να κατοικηθεί αμέσως το νησί και να μη μείνει μόνος του ο γιος της.
Ο Δίας με την παντοδυναμία του, αφού επισκέφτηκε το νησί ακούμπησε το χέρι του στον σάπιο κορμό ενός δέντρου ο οποίος ήταν γεμάτος μυρμήγκια. Αμέσως, τα μυρμήγκια αυτά μεταμορφώθηκαν σε εκατοντάδες ανθρώπους που πλημμύρησαν το νησί της Αίγινας!

Οι άνθρωποι αυτοί που βγήκαν από τα μυρμήγκια, ονομάστηκαν Μυρμιδόνες και ήταν πιστοί ακόλουθοι του Αχιλλέα σε όλη τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Όπως και τα μυρμήγκια, έτσι και οι Μυρμιδόνες ήταν σκληροτράχηλοι και ανθεκτικοί πολεμιστές. Λέγεται ότι και το καφέ χρώμα της πανοπλίας τους προήλθε από το καφέ χρώμα των μυρμηγκιών.

Αργότερα, μερικοί από τους Μυρμιδόνες μαζί με τον Αιακό έφυγαν από την Αίγινα κι εγκαταστάθηκαν στην εύφορη περιοχή της Φθίας, όπου στήθηκε το βασίλειο των Μυρμιδόνων. Ο Αιακός παντρεύτηκε την κόρη του κένταυρου Χείρωνα, την όμορφη Ενδυίδα και απέκτησε δύο παιδιά ,τον Πηλέα και τον Τελαμώνα. Ο Πηλέας παντρεύτηκε τη θεά της θάλασσας Θέτη και απέκτησε το μυθικό βασιλιά της Φθίας, τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας ήταν δηλαδή εγγονός του Αιακού.

Ο Αιακός ήταν ιδιαίτερα αγαπητός λόγω της τιμιότητάς του, όχι μόνο στην Φθία, αλλά σε όλη την Ελλάδα. Όταν κάποτε ο Δίας, για να τιμωρήσει τους Έλληνες σταμάτησε για πολλούς μήνες τη βροχή και η ζωή ήταν έτοιμη να σβήσει, όλοι παρακάλεσαν τον Αιακό να μεσολαβήσει και να τον παρακαλέσει να τους λυπηθεί δίνοντας τέλος στην ξηρασία. Πράγματι ο Αιακός μπήκε στο ναό του Δία, προσευχήθηκε και ο θεός του έκανε τη χάρη. Μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό και άρχισε να βρέχει σε όλη την Ελλάδα.

Μια άλλη φορά, οι Τρώες είχαν καλέσει τον Αιακό να χτίσει τα τείχη της πόλης τους. Όταν τελείωσε το χτίσιμο, τρία πελώρια φίδια βγήκαν από τη θάλασσα και όρμησαν στη μυθική πόλη. Τα δύο χτύπησαν πάνω στα τείχη και έπεσαν νεκρά. Μόνο το τρίτο κατάφερε να σκαρφαλώσει και να μπει μέσα. Οι Τρώες ρώτησαν τον Απόλλωνα τι μπορεί να σήμαινε αυτό και ο θεός του φωτός τους απάντησε ότι ύστερα από πολλά χρόνια, κάποιος από τους απογόνους του ανθρώπου που τους έχτισε τα τείχη, θα κατέστρεφε την πόλη τους.

Και ο χρησμός βγήκε αληθινός. Ο Αχιλλέας, ο εγγονός του Αιακού ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες που συμμετείχε στην καταστροφή της Τροίας. Όταν πέθανε ο Αιακός, ο Πλούτωνας για να τον τιμήσει τον έκανε δικαστή στον Άδη για να δικάζει τους νεκρούς που έμπαιναν στον κάτω κόσμο. Τόση εμπιστοσύνη είχε στην τιμιότητά του...

ΟΙ ΑΘΛΟΙ

Οι μύθοι για το Θησέα ήταν η απάντηση της "ιωνικής" Αθήνας στον άλλο σπουδαίο ήρωα του αρχαίου κόσμου, τον Ηρακλή, Ο Θησέας θεωρούνταν ιδρυτής της πόλης των Αθηνών, μια και ο ίδιος συνοίκισε τους δήμους της Αττικής σε ενιαία πόλη που ονομάστηκε Αθήνα προς τιμή της προστάτιδάς του θεάς Αθηνάς. Ήταν γιος του Αιγέα και της Αίθρας και γεννήθηκε στην Τροιζήνα απ' όπου καταγόταν η μητέρα του.
Ο Αιγέας έφυγε από την Τροιζήνα πριν γεννηθεί ο Θησέας, αλλά άφησε παραγγελία, αν το παιδί που θα γεννιόταν ήταν αγόρι, μόλις μεγάλωνε να πήγαινε στην Αθήνα. Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Σε ηλικία δεκάξι ετών ξεκίνησαν οι άθλοι του, που πιστοποιούσαν ότι ήταν ένας εξαιρετικός και διαλεχτός ήρωας.
΄Εμαθε από τη μητέρα του ότι έπρεπε να κυλήσει ένα βράχο όπου ήταν κρυμμένα τα σανδάλια και το μαχαίρι του πατέρα του που θα τον συντρόφευαν στην πορεία του προς την Αθήνα και θα βοηθούσαν στην αναγνώρισή του από τον Αιγέα. Η πορεία αυτή αφορούσε το δρόμο από την Τροιζήνα προς την Αθήνα μέσω της επικίνδυνης στεριάς, αφού εκεί παραμόνευαν διάφοροι διαβόητοι ληστές.
΄Ολα αυτά, όμως, ήταν στα πλαίσια των απαραίτητων δοκιμασιών του νεαρού Θησέα που επρόκειτο να παίξει τόσο σημαντικό ρόλο.
Κοντά στην Επίδαυρο είχε το λημέρι του ο ληστής Περιφήτης, γιος του Ήφαιστου. Αυτός ήταν ονομαστός γιατί σκότωνε τα θύματά του μ' ένα ορειχάλκινο (μπρούντζινο) ή σιδερένιο ρόπαλο. Γι' αυτό λεγόταν και Κορυνήτης από τη λέξη "κορύνη", αρχαία ονομασία για το ρόπαλο. Ο Θησέας τιμώρησε τον Περιφήτη με το ίδιο του το όπλο. ΄Υστερα από μονομαχία του πήρε το ρόπαλο και τον σκότωσε μ' αυτό.
Ο δεύτερος άθλος του πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου. Εκεί ενέδρευε ο Σίνης ο πιτυοκάμπτης. Ο Σίνης εφάρμοζε μια ανατριχιαστική τακτική για να εξοντώνει τους διαβάτες. Λύγιζε δυο ψηλά δέντρα, "πίτυς", γι' αυτό ονομαζόταν πιτυοκάμπτης, είτε πεύκα, είτε κουκουναριές, και στο σημείο όπου οι κορυφές τους πλησίαζαν, έδενε το πάνω μέρος του σώματος του θύματός του στη μια κορυφή και το κάτω μέρος στην άλλη. Κατόπιν άφηνε ελεύθερα τα δέντρα, με φυσικό επακόλουθο το φριχτό διαμελισμό του διαβάτη. Άλλοι μύθοι διαφοροποιούν κάπως τον τρόπο θανάτωσης των θυμάτων του Σίνη. Αναφέρουν ότι ο Σίνης κατόρθωνε να λυγίζει ένα δέντρο ως το έδαφος, να δένει τα θύματά του σ' αυτό και κατόπιν να το αφήνει ελεύθερο, με αποτέλεσμα να εκσφενδονίζονται μακριά. Ο Θησέας, όπως και στην περίπτωση του Περιφήτη, πλήρωσε τον Σίνη με το ίδιο νόμισμα. Ο ληστής γνώρισε τον τρόμο των θυμάτων του.
Στην ίδια περιοχή, στον Κρομμυώνα, ο Θησέας εξοντώνει τη Φαιά, που ήταν ένας θηλυκός αγριόχοιρος, και κατόπιν το διαβόητο Σκίρωνα, που αποτελούσε μάστιγα των διαβατών. Ο ληστής δρούσε στους βράχους που ονομάστηκαν Σκιρωνίδες πέτρες κοντά στα Μέγαρα (κακιά σκάλα). Εκεί ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους περαστικούς να του πλένουν τα πόδια και καθώς εκείνοι έσκυβαν, τους πετούσε με μια κλοτσιά στη θάλασσα, όπου καραδοκούσε μια πελώρια χελώνα που τους κατασπάραζε. Ο Θησέας άρπαξε τον Σκίρωνα από τα πόδια και τον έστειλε να συναντήσει τα θύματά του.
Οι δοκιμασίες όμως του Θησέα συνεχίστηκαν. Περνώντας από την Πελοπόννησο στη Στερεά μέσω του Ισθμού, αντιμετώπισε στην Ελευσίνα τον Κερκυόνα. Ο Κερκυόνας ήταν παντοδύναμος και προκαλούσε τους διαβάτες να παλέψουν μαζί του, με τη συμφωνία, αν τον νικούσαν, να συνέχιζαν το δρόμο τους. Φυσικά κανείς δεν τα κατάφερνε, ο ληστής τους συνέθλιβε όλους στα μπράτσα του, εκτός του Θησέα που σήκωσε με άνεση τον Κερκυόνα ψηλά και τον έστειλε να "σκάσει" στο έδαφος.
Υστερα ήρθε η σειρά του Προκρούστη. Ο τρομερός ληστής και φονιάς ήταν γνωστός και με άλλα ονόματα, όπως όλοι οι εγκληματίες άλλωστε. Τον ονόμαζαν και Δαμάστη ή Πολυπήμονα. Ο Προκρούστης υποδυόταν το ξενοδόχο. Είχε στήσει δυο κρεβάτια στο δρόμο που οδηγούσε για την Αθήνα και όποιον ταλαιπωρημένο οδοιπόρο έβλεπε να περνά τον προσκαλούσε να ξεκουραστεί. Τα κρεβάτια αυτά όμως, είχαν μια ιδιομορφία. Το ένα ήταν μακρύ και το άλλο κοντό. Ο "φιλόξενος" Προκρούστης πρόσφερε στους κοντούς το μακρύ κρεβάτι και στους ψηλούς το κοντό. Όπως ήταν επόμενο οι άνθρωποι δε χωρούσαν σε κανένα κρεβάτι. Ο Προκρούστης τότε αποκαθιστούσε τις "ισορροπίες". Τραβούσε ή χτυπούσε με σφυρί τους κοντούς για να προσαρμοστούν στο μήκος του κρεβατιού και ακρωτηρίαζε τα επάνω ή κάτω άκρα του σώματος των ψηλών με τον ίδιο σκοπό. Όπως και οι προηγούμενοι ληστές, ο Προκρούστης γνώρισε το θάνατο από τον Θησέα, επάνω σ' ένα από τα κρεβάτια του.
Όταν ο Θησέας ήταν πλέον στην Αθήνα κλήθηκε να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο από τους άθλους του, που τον έκανε γνωστό σ' όλο τον αρχαίο, αλλά και το σύγχρονο κόσμο. Έπρεπε να απαλλάξει την Αθήνα από το δυσβάσταχτο φόρο απέναντι στην Κρήτη και τον Μινώταυρο.
Στον καιρό του Αιγέα και πριν ακόμα γεννηθεί ο Θησέας, ο Ανδρόγεος, γιος του ονομαστού βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, νίκησε στους ιερούς αγώνες της Αθήνας, τα Παναθήναια. Τότε ζηλόφθονοι ανταγωνιστές του τον σκότωσαν για να μην προλάβει να πρωτεύσει και σ' άλλα αγωνίσματα. Άλλη εκδοχή του μύθου αναφέρει ότι ο Ανδρόγεος σκοτώθηκε αντιμετωπίζοντας τον ταύρο του Μαραθώνα, τον οποίο εξόντωσε αργότερα ο Θησέας. Ο Μίνωας, σίγουρος για τη δολοφονία του γιου του, εκστράτευσε με το ναυτικό του, που θεωρούνταν πάρα πολύ ισχυρό, εναντίον των Αθηνών. Κατέλαβε τα Μέγαρα, δεν μπόρεσε, όμως, να κυριεύσει την Αθήνα. ΄Ηταν, όμως, γιος του Δία. Ο θεός για να τον ευχαριστήσει έστειλε επιδημίες και πείνα στην Αθήνα. Η πόλη για να γλιτώσει έπρεπε να στέλνει κάθε εννιά χρόνια επτά νέους και νέες ως βορά στον Μινώταυρο, το τέρας με τη μορφή ταύρου που ζούσε στο βάθος του πολύπλοκου Λαβύρινθου, κατασκευή του τεχνίτη Δαίδαλου, στον οποίο όποιος έμπαινε δεν έβρισκε την έξοδο.
Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου η Αθήνα να πληρώσει για τρίτη φορά τον αιματηρό της φόρο στον Μίνωα, ο Θησέας ζήτησε από τον πατέρα του να περιληφθεί στην ομάδα των θυμάτων. Οι νέοι και οι νέες που θα πήγαιναν στην Κρήτη επιλέγονταν με κλήρο. Ο Θησέας ήταν εθελοντής.
Ξεκίνησε, λοιπόν, μ' ένα καράβι με μαύρα πανιά και υποσχέθηκε ότι θα σήκωνε άσπρα πανιά κατά την επιστροφή, όταν θα είχε απαλλάξει την Αθήνα από το βαρύ της φόρο.
Στην Κρήτη ο Θησέας βρίσκει σύμμαχο την κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, την Αριάδνη, η οποία ερωτεύεται το νεαρό και όμορφο βασιλόπουλο από την Αθήνα. Η Αριάδνη συναντάει τον Θησέα και του προσφέρει τη βοήθειά της με την προοπτική, όμως, φεύγοντας να την πάρει μαζί του και να την κάνει γυναίκα του. Ο Θησέας, βέβαια, δεν έπρεπε μόνο να σκοτώσει τον Μινώταυρο, αλλά και να βγει από τον Λαβύρινθο. Ποιος άλλος μπορούσε να δώσει τη λύση σ' αυτόν το γρίφο εκτός από τον κατασκευαστή του;
Η Αριάδνη κατέφυγε στον Δαίδαλο και αυτός της συνέστησε ένα έξυπνο κόλπο. Όποιος έμπαινε στον Λαβύρινθο έπρεπε να πάρει μαζί του ένα κουβάρι κλωστή. Δένοντας τη μια άκρη της κλωστής στην άκρη του Λαβύρινθου θα προχωρούσε προς το βάθος του ξετυλίγματος το νήμα. Έτσι η επιστροφή θα γινόταν εύκολη. Τυλίγοντας το νήμα και ακολουθώντας την πορεία του θα έβρισκε την έξοδο του Λαβύρινθου.
Ο Θησέας μπαίνοντας στον πολύπλοκο Λαβύρινθο ακολούθησε τη συμβουλή του Δαίδαλου. Μάλιστα λέγεται ότι η ίδια η Αριάδνη καθόταν στην άκρη του Λαβύρινθου βαστώντας το σωτήριο νήμα. Έτσι έμεινε παροιμιώδης ο "μίτος της Αριάδνης".
Ο Θησέας μέσα στον Λαβύρινθο συνάντησε το τέρας, πάλεψε μαζί του και με το σπαθί του του 'κοψε το λαιμό προσφέροντάς το ως θυσία στον Ποσειδώνα.
Μετά την εξόντωση του Μινώταυρου ο Θησέας, μαζί με την Αριάδνη πλέον, φεύγει από την Κρήτη με το ίδιο πλοίο που είχε φτάσει εκεί. Πρώτος σταθμός το νησί της Νάξου, όπου Θησέας και Αριάδνη συνευρέθηκαν. Καρπός του έρωτά τους ήταν δυο παιδιά, ο Δημοφώντας και ο Ακάμαντας, οι οποίοι έλαβαν μέρος και στον Τρωικό πόλεμο, ή σύμφωνα με άλλους ο Στάφυλος και ο Οινοπίωνας. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που συναντήθηκαν Θησέας και Αριάδνη. Ενώ το ζευγάρι κοιμόταν εμφανίστηκε στον Θησέα η θεά Αθηνά και του είπε να εγκαταλείψει την Αριάδνη. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Θησέας είχε το νου του σε μια άλλη κοπέλα στην Αθήνα, την όμορφη Αίγλη. Τέλος μια άλλη εκδοχή μιλάει για τον έρωτα ενός θεού για την Αριάδνη, του Διόνυσου, που μη αντέχοντας να τη βλέπει στο πλευρό του Θησέα, την άρπαξε και αφού την καλόπιασε, προσφέροντάς της και ένα χρυσό στεφάνι, την έπεισε να μείνει μαζί του.
Ο μεγαλύτερος άθλος του Θησέα, όμως, τελείωσε τραγικά. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα ο Θησέας ξέχασε ν' αλλάξει τα μαύρα πανιά του καραβιού του. Στη θέα τους ο Αιγέας, που περίμενε με αγωνία στα βράχια του Σουνίου, πιστεύοντας ότι ο γιος του έγινε τροφή του Μινώταυρου, έπεσε απελπισμένος στη θάλασσα. Από τότε η θάλασσα αυτή ονομάστηκε "Αιγαίο" πέλαγος.


Πηγή:http://www.mythologia.8m.com/thiseas.html

Διαβάζοντας το βιβλίο «ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ» του Ιωάννη Μαλάλα , ενός συγγραφέως του 6ου αιώνα μ.Χ. , βρήκα μία εντελώς διαφορετική εκδοχή για τον μύθο του Θησέα και του Μινωταύρου , την οποία όπως την μετέφρασα από το αρχαίο κείμενο , πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να παραθέσω .

Σύμφωνα λοιπόν με κάποιον άγνωστο συγγραφέα ονόματι Δομνίνο από τον οποίο αντέγραψε ο Μαλάλας την εκδοχή αυτή , την εποχή που στην Πελοπόννησο εβασίλευε ο Αίγισθος στην Κρήτη εβασίλευε ο Μίνωας γιος της Ευρώπης ο οποίος έγινε θαλασσοκράτορας μετά τον πόλεμο κατά των Αθηναίων .

Την ίδια εποχή βρισκόντουσαν εκεί και οι Ίκαρος και Δαίδαλος , οι οποίοι έμειναν θρυλικοί λόγω της Πασιφάης της συζύγου του βασιλιά Μίνωα και του γραμματέα της Ταύρου με τον οποίο είχε εξωσυζυγικές σχέσεις με την μεσολάβηση του Δαίδαλου και του Ίκαρου , από τις οποίες γέννήθηκε ένα αγόρι που το ονόμασαν Μινώταυρο .

Τότε ο Μίνωας την μεν Πασιφάη την έκλεισε σε ένα δωμάτιο μαζί με δύο δούλες για να την εξυπηρετούν και της έστελνε τροφή αφήνοντάς την εκεί , ούτως ώστε να μην την ξαναδεί ποτέ , και εκείνη από την θλίψη της που εξέπεσε από τον τίτλο της βασίλισσας αρρώστησε και πέθανε .

Οι Ίκαρος και Δαίδαλος αποπειράθηκαν να δραπετεύσουν και ο μεν Ίκαρος στην προσπάθειά του να φύγη κολυμπώντας πνίγηκε , τον δε Δαίδαλο τον έσφαξαν οι φρουροί που τον συνέλαβαν . Εκείνο τον καιρό πέθανε ο Ανδρόγηος γιος του Μίνωα και της Πασιφάης και μετά από λίγο και ο ίδιος ο Μίνωας , ο οποίος πριν πεθάνει , έδωσε εντολή να γίνη ο Μινώταυρος διάδοχός του , όπως και έγινε .

Οι συγκλητικοί όμως της Κρήτης επειδή θεώρησαν προσβλητικό το να τους κυβερνά ένας νόθος , συνωμότησαν εναντίον του Μινοταύρου , και κάλεσαν τον Θησέα σαν γενναίο γιο του Αιγαία , βασιλιά της Θεσσαλίας , συμφωνόντας να του παραδώσουν όλη την χώρα , και την κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης Αριάδνη για γυναίκα .

Ήλθε λοιπόν ξαφνικά ο Θησέας εναντίον του Μινωταύρου , και όλοι συγκλητικοί και στρατός τον εγκατέλειψαν πιστεύοντας ότι θα καταφύγη στην πόλη Γόρτυνα , όμως αυτός γνωρίζοντας την προδοσία , κατέφυγε σε μία τοποθεσία που ονομαζότανε Λαβύρινθος , ανέβηκε στο βουνό και κρύφτηκε σε μια σπηλιά , ο Θησέας τον κατεδίωξε , και αφού έμαθε από κάποιο που κρυβόταν τον βρήκε και τον σκότωσε . Ο Θησέας κατόπιν εισήλθε θριαμβευτής στην Γόρτυνα επευφημούμενος από τους συγκλητικούς και τον λαό .

Ζήτησε τότε από από αυτούς να μεταβή στο πατέρα του Αιγέα να του αναγγείλη το γεγονός , όμως πριν από αυτόν ένας ναύτης πήγε στον Αιγέα και του είπε ψέματα ότι ο Θησέας προδόθηκε από τους Κρήτες και ξέφυγε ο Μινώταυρος , με αποτέλεσμα ο Αιγέας να πέση στην Θάλασσα και να σκοτωθή .

Όταν ήλθε ο Θησέας και βρήκε τον Αιγέα νεκρό , πεισμένος από την δική του σύγκλητο , περιφρόνησε την βασιλεία της Κρήτης και την Αριάδνη , και βασίλεψε στο κράτος του πατέρα του την Θεσσαλία παίρνοντας για γυναίκα του την Ιλία την λεγόμενη και Φαίδρα . Όσο για την Αριάδνη πήγε και γίνηκε Ιέρεια παρθένα στο ιερό του Διός όπυ και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της .

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ "ΑΡΓΩ" ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ

Ο Ιάσονας καταγόταν από την γενιά του Φρίξου. Ο πατέρας του Αθάμας ήταν αδερφός του Σαλμονέα, παππού του Ιάσονα. Κοινός γενάρχης: ο Αίολος. Γι' αυτό ο Πελίας επινόησε το σατανικό εκείνο σχέδιο, για την αποστολή του Ιάσονα στην Κολχίδα και, παράλληλα, για την εξόντωσή του. Θέλησε να τον παρουσιάσει σαν ηθικά υπεύθυνο για την ικανοποίηση της ψυχής του Φρίξου, που ζητούσε, τάχα, να επιστρέψει το χρυσόμαλλο δέρας στην οικογένεια των απόγονων του Αιόλου, αφού ο ίδιος, λόγω ηλικίας, ήταν αδύνατο να αναλάβει μια τέτοια αποστολή.

Ο Ιάσονας, καθώς ήταν θαρραλέος και ριψοκίνδυνος χαρακτήρας και η πείρα της ζωής του έλειπε, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει να δει και να σταθμίσει τους κινδύνους, δέχτηκε με προθυμία την πρόταση του θείου του και άρχισε τις σχετικές προετοιμασίες. Μια τέτοια μακρινή και επικίνδυνη αποστολή, για να έχει επιτυχία, χρειαζόταν ένα γοργό και ανθεκτικό καράβι και πλήρωμα με παλικαριά που θα αψηφούσαν τους κινδύνους και θα ήταν έτοιμα ακόμα και τη ζωή τους να θυσιάσουν γι' αυτόν το σκοπό.

Πώς όμως ένας άπειρος νέος, χωρίς τεχνικές και ναυτικές γνώσεις, θα μπορούσε να κατασκευάσει ένα τέτοιο καράβι; Και με ποια κίνητρα θα ήταν δυνατό να πείσει και έτσι να συγκεντρώσει τους συντρόφους του πληρώματος;

Η Αθηνά, η θεά της σοφίας, προστάτιδα της γενιάς των απόγονων του Αιόλου, προσφέρθηκε αμέσως να βοηθήσει. Με τις αλάνθαστες υποδείξεις της και την άγρυπνη επιστασία της έγινε το έργο. Η ίδια, άλλωστε, έκοψε ξύλο από την περίφημη "Δωδωνέα δρυ", ιερή βελανιδιά, που είχε την ιδιότητα να μιλά, και το έδωσε στον Ιάσονα, για να το χρησιμοποιήσει, μαζί με ξύλα κουκουναριών από το Πήλιο, για την κατασκευή του καραβιού. Μ' αυτόν τον τρόπο θα ήταν δυνατό να γνωρίζουν από πριν τους επικείμενους κινδύνους της θάλασσας, αφού το θαυματουργό ξύλο θα τους προειδοποιούσε σχετικά. Η ίδια θεά ύφανε επίσης από μόνη της τα πανιά του καραβιού και μύησε με προθυμία στη ναυτική τέχνη τα παλικαριά του πληρώματος. Υποσχέθηκε, τέλος, ότι θα συνοδεύσει η ίδια την αποστολή, για να δείχνει το δρόμο που έπρεπε ν' ακολουθηθεί.

Το καράβι κατασκευάστηκε, σύμφωνα με την παράδοση που τότε επικρατούσε, για πενήντα κωπηλάτες. Πρωτομάστορας ήταν ο ξυλουργός ’Αργος, γι' αυτό και ονομάστηκε "ΑΡΓΩ". ’Αλλωστε, στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξη "αργός" έχει τελείως διαφορετική σημασία απ' ό,τι στη σημερινή της χρήση. Σημαίνει "ταχύς, γρήγορος". Και πραγματικά. Η "Αργώ" είχε όλες τις αρετές: Ήταν ανθεκτική στα κύματα, εύστροφη και γρήγορη.

Ο Ιάσονας μετά έστειλε κήρυκες σ' όλη την Ελλάδα για να ζητήσει παλικάρια ικανά για να στελεχώσουν το καράβι. Για μια τέτοια αποστολή τα κίνητρα, φυσικά, δεν ήταν μονάχα ηθικά, δηλαδή η ενεργός συμπαράσταση στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης και η αλληλεγγύη σε κάποιον ομόφυλο για την επιτυχία ενός απώτερου στόχου του. Μπορούσαν να είναι πολλά και διάφορα, ανάλογα με τις πεποιθήσεις, την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα και τις επιδιώξεις του καθενός. Ωστόσο, υπήρχε κάτι κοινό στους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Η λαχτάρα για την περιπέτεια. Η περιπέτεια για την περιπέτεια. Η γνώση για τη γνώση. Το καινούριο, το άγνωστο, το απόμακρο, το πρωτόγνωρο, με την πηγαία ομορφιά και την ακαταμάχητη μαγεία που ασκούν στην ψυχή του ανθρώπου, τραβούσαν, σαν μαγνήτης, τους Έλληνες εκείνης της εποχής, που πιθανότατα, μπορεί να χρονολογηθεί γύρω στο 13ο αιώνα π.Χ., έναν αιώνα δηλαδή πριν από την περίφημη τρωική εκστρατεία.

Οι αντιλήψεις, άλλωστε, που επικρατούσαν τότε, καλλιεργούσαν τις φιλοδοξίες του λαού για υπερπόντιες αναζητήσεις, για μια καλύτερη τύχη. Καθώς τέτοια ταξίδια, με τα πενιχρά τεχνολογικά δεδομένα που διέθεταν και την πειρατεία που οργίαζε, ήταν επικίνδυνα και επίπονα, όσοι είχαν την απαραίτητη τόλμη και το κουράγιο ν' αναλάβουν και να φέρουν σε αίσιο πέρας μια τέτοια αποστολή, εκτός των υλικών οφελών που είχαν, συγκέντρωναν την εκτίμηση, το σεβασμό και την αναγνώριση όλων, μικρών και μεγάλων. Τους αποδίδονταν τιμές ηρώων και η δόξα τους δεν είχε πρόσκαιρο χαρακτήρα. Τους ακολουθούσε και μετά το θάνατό τους. Αλλά η δόξα εκείνη της επιτυχίας δε θα έμενε μονάχα σ' αυτόν το θνητό κόσμο. Θ' ακολουθούσε τους ήρωες και στον ’δη, όπου η ζωή ήταν αιώνια.

Αυτά λοιπόν τα κίνητρα πυροδότησαν τον ενθουσιασμό πολλών εκλεκτών νέων απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας, που έσπευσαν να καταταγούν στο πλήρωμα της Αργώς. Τελικά επιλέχτηκαν 50 απ' αυτούς, οι ικανότεροι, μερικοί από τους οποίους ήταν ημίθεοι, δηλαδή είχαν θεϊκή καταγωγή. Ενδεικτικά μπορούν ν' αναφερθούν οι γιοι του Δία Ηρακλής και Διόσκουροι (Κάστορας και Πολυδεύκης), οι γιοι του Ποσειδώνα Εύμαινος από το Ταίναρο και Περικλύμενος από την Πύλο και οι δίδυμοι από τη Μεσσηνία Ίδας και Λυγκέας, οι γιοι του Ερμή Εχίονας και Έρυτος, ο Αιθαλίδης, κήρυκας των Αργοναυτών, οι γιοι του Απόλλωνα Φιλάμμονας (που ήταν αοιδός) και Ίδμονας (που ήταν μάντης). Επίσης πήραν μέρος ο Ορφέας, ο θεσπέσιος μουσικός από τη γενιά του Απόλλωνα ο μάντης Μόψος, που τον είχε διδάξει ο Απόλλωνας, ο Πηλέας και ο Τελαμώνας, γιοι του Αιακού και εγγονοί του Δία, ο ’Αδμητος, που ήταν ξάδερφος του Ιάσονα και μάλιστα και ο γιος του Πελία ’Ακαστος, που ήρθε χωρίς τη θέληση του πατέρα του.

πηγή:www.mythologia.8m.com

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Μόλις τελείωσε η κατασκευή του καραβιού και ο εφοδιασμός του με τ' αναγκαία τρόφιμα και το νερό, καθώς και ο εξοπλισμός του, ο Ιάσονας πρότεινε στους συντρόφους του να εκλέξουν έναν αρχηγό της αποστολής. Ανεπιφύλακτα όλοι τους τότε πρότειναν τον ίδιο κι εκείνος, ικανοποιημένος για την τιμή που του έκαναν, αλλά και με υψηλό αίσθημα ευθύνης για την τύχη των συντρόφων του, προσευχήθηκε στους θεούς, για να έχουν την εύνοια και συμπαράστασή τους. Ύστερα πάνω σ' έναν πρόσφατα χτισμένο βωμό πρόσφεραν θυσίες στο θεό της επιβίβασης, τον Εμβάσιο Απόλλωνα και ο Ορφέας, που γνώριζε καλύτερα απ' όλους τους θνητούς το δρόμο προς τον Κάτω Κόσμο και τον επάνω, έψαλε, σαν προανάκρουσμα, ένα θεσπέσιο ύμνο για τη Νύχτα. Αυτό δήλωνε πως θ' άρχιζε ένα ταξίδι ιδιαίτερα ιερό, με άμεση επαφή με πνεύματα και υπερκόσμιες δυνάμεις.

Μόλις τέλειωσε αυτή η επιβλητική ιεροτελεστία, οι Αργοναύτες επιβιβάστηκαν στο γερό σκαρί, σήκωσαν την άγκυρα, άνοιξαν τα πανιά και άρχισαν ν' ανοίγονται στο πέλαγος, σκίζοντας τα νερά, κάτω από τις επευφημίες και τις ευχές των συγγενών και φίλων τους κι ολόκληρου λαού, που συγκεντρώθηκε για να δει το μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της τεχνολογίας εκείνης της εποχής.

Στην αρχή το ταξίδι ήταν ωραίο. Η "Αργώ" γλιστρούσε πάνω στον καθρέφτη της θάλασσας, ανάμεσα σ' ένα σμήνος από γλάρους, με χίλιους σχηματισμούς στο πέταγμά τους και τις τσιριχτές τους φωνές που δημιουργούσαν σωστό πανδαιμόνιο. Τα δελφίνια προσπαθούσαν να ξεπεράσουν το υπέροχο καράβι, αλλά, μαγεμένα από τη θεσπέσια μουσική του Ορφέα, του Θρακιώτη ποιητή και αξεπέραστου τεχνίτη της λύρας, έμειναν ξοπίσω ξεχασμένα. Το δροσερό αγεράκι της θάλασσας φούσκωνε γλυκά τα πανιά και χάιδευε απαλά τα μαλλιά και τα πρόσωπα των παλικαριών, γεμίζοντας τις καρδιές τους μ' ελπίδες και όνειρα πολλά. Οι πανέμορφες κόρες του γερο Νηρέα, οι γλυκόθωρες Νηρηίδες, έφυγαν απ' τα παλάτια του πατέρα τους, που βρίσκονταν στο βυθό της θάλασσας, και βγήκαν στην επιφάνεια, για ν' απλώσουν πάνω τους τη γλυκάδα της ηρεμίας και την ομορφιά του ξέγνοιαστου ταξιδιού. Και ο άλλος θαλασσινός θεός, ο γερο Πρωτέας, πιστός όπως πάντα στο έργο του, σαλαγούσε τα κοπάδια των κυμάτων του Ποσειδώνα μέσα στις σκοτεινές κοιλάδες και χαράδρες της θάλασσας, για να μην ενοχλούν το θεϊκό καράβι. Πότε πότε τα έβγαζε στις ακρογιαλιές για να ξαποστάσουν κι εκεί ήξερε πολύ καλά τον τρόπο να τ' αποκοιμίζει.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Μα ξαφνικά πήρε εντολή απ' το μεγάλο αφεντικό της θάλασσας να ξαμολήσει τα κοπάδια των κυμάτων στο πέλαγος. Ο γερο Πρωτέας -όπως πάντα- και τώρα υπάκουσε. Οι Νηρηίδες, τρομαγμένες, βιάστηκαν να γυρίσουν στο παλάτι τους. Οι άνεμοι όρμησαν σαν θεριά έτοιμα να κατασπαράξουν τ' ανύποπτα θύματά τους και η "Αργώ" μια ανέβαινε -θαρρείς- στα ουράνια και μια κατέβαινε στα βαθιά πηγάδια της θάλασσας. Οι ναύτες έκαναν υπεράνθρωπο αγώνα για τη σωτηρία του καραβιού, που ίσως να μην μπορούσε να πραγματοποιήσει την αποστολή του, εάν δεν επέμβαιναν η Αθηνά και η Ήρα, για να καταλαγιάσουν λίγο τους ορμητικούς ανέμους και να οδηγήσουν το μαγικό σκαρί με όλο του το πλήρωμα στο νησί του Ήφαιστου, στη Λήμνο. Εκεί ο τεχνίτης θεός είχε το περίφημο εργαστήρι του.

Μα, μόλις οι Αργοναύτες πάτησαν το πόδι τους στη στεριά, αντίκρισαν ένα πολύ παράξενο και εντυπωσιακό θέαμα: Ένα πλήθος από νέες και όμορφες γυναίκες έτρεχαν, οπλισμένες να τους αντιμετωπίσουν. Μπροστά πήγαινε η βασίλισσά τους, που ξεχώριζε για την ομορφιά και το παράστημά της. Ο Ιάσονας τη συμπάθησε, το ίδιο και αυτόν εκείνη. Έκαναν λοιπόν μια συμφωνία να μη γίνει χρήση όπλων και από τις δυο μεριές· απεναντίας το γεγονός του ερχομού των παλικαριών να γιορταζόταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Λίγο αργότερα πληροφορήθηκαν ότι ο πληθυσμός του νησιού αποτελούνταν μονάχα από γυναίκες. Κάποτε όλες αυτές οι γυναίκες ξεσηκώθηκαν εναντίον των αντρών τους, που τις παραμελούσαν και γλεντούσαν με τις παλλακίδες και τους σκότωσαν όλους. Την ίδια τύχη είχαν και οι παλλακίδες. Κι αυτό γιατί η Αφροδίτη, θυμωμένη που έδειχναν ψυχρότητα και αποστροφή προς τους άνδρες τους και δεν τιμούσαν όπως έπρεπε τη θεά, τις τιμώρησε δίνοντάς τους μια απαίσια μυρωδιά, που προκαλούσε την αποστροφή των ανδρών τους.

Ο εξολοθρεμός λοιπόν όλου του αρσενικού πληθυσμού του νησιού θεωρήθηκε ως μεγάλο ανοσιούργημα και από τότε το νησί έδερνε μια κατάρα και ένα κακό, ίσως το πιο μεγάλο απ' όσα ήταν μέχρι τότε γνωστά, πλανιόταν πάνω του. Η Υψιπύλη, που έγινε τότε η βασίλισσα του νησιού, έσωσε μονάχα ένα ανδρικό πλάσμα: τον πατέρα της Θόαντα, που τον έβαλε μέσα σ' ένα κιβώτιο και τον έριξε στη θάλασσα. Μαζί μ' αυτόν εγκατέλειψαν το νησί και οι αρσενικοί τοπικοί θεοί, οι Κάβειροι. Από τότε κυριάρχησαν οι γυναίκες και άντρας δεν πάτησε το πόδι του ποτέ εκεί.

Οι γυναίκες λοιπόν αυτές, πυρωμένες από τη μακροχρόνια στέρηση του άνδρα, μόλις είδαν τα παλικάρια, θεώρησαν ότι ήταν η ευκαιρία της ζωής τους να σβήσουν το πάθος του κορμιού τους. Μάλωναν, μάλιστα, μεταξύ τους για το ποια ποιον θα πάρει. Ο Ιάσονας έπεσε θύμα της όμορφης Υψιπύλης και έγινε σκλάβος της. Στην ερωτική αγκαλιά της ξέχασε το χρυσόμαλλο δέρας, το θρόνο, τη δόξα, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Δυο ολόκληρα χρόνια οι Αργοναύτες δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να τρώνε, να πίνουν και να ερωτοτροπούν κάτω από τη σκιά των πεύκων με τις αχόρταγες Λημνιάδες.

Μόνο ο Ηρακλής αρνήθηκε από την αρχή να πάρει μέρος σ' αυτό το πανηγύρι της ξεγνοιασιάς και της κραιπάλης. Έμεινε μόνος του στο καράβι και προσπαθούσε διαρκώς να συνετίσει τους συντρόφους του, και ιδιαίτερα τον Ιάσονα, υπενθυμίζοντάς τους την αποστολή τους και τονίζοντας το ξεστράτισμά τους και την ηθική αναλγησία που τους χαρακτήριζε. Μπροστά όμως στα θέλγητρα του έρωτα, κανένας τους δεν ήθελε ν' ακούσει.

Μια μέρα ο Ηρακλής, νιώθοντας να εξαντλείται πια η υπομονή του, αποφασισμένος να εγκαταλείψει τους συντρόφους του και να γυρίσει πίσω στην πατρίδα, είπε σε έντονο ύφος στον Ιάσονα ότι έπρεπε επιτέλους να σταματήσει αυτή η αμεριμνησία και η απραγία, που είχε παραλύσει το κορμί και την ψυχή τους. "’λλος είναι ο στόχος μας", είπε ο γιος της Αλκμήνης, "για τον οποίο έχουμε εγκαταλείψει την πατρίδα μας, την οικογένειά μας, τους συγγενείς και φίλους μας και όχι για να κάνουμε απιστίες στις γυναίκες μας". Ο Ιάσονας τον άκουσε με προσοχή.

Σκέφτηκε ότι είχε δίκιο με τα λεγόμενά του. Και οι θεές Ήρα και Αθηνά του επισήμαναν την ξεχασμένη αποστολή. Συνήλθε. Συγκέντρωσε τους συντρόφους του και τους ζήτησε να εγκαταλείψουν πια τη Λήμνο. Αν και η πρότασή του δεν άρεσε σε κανέναν, αναγκάστηκαν όλοι να εγκαταλείψουν την ξέγνοιαστη ζωή του νησιού και να μπαρκάρουν στο καράβι. Η Αφροδίτη ήταν όμως πια πολύ ικανοποιημένη που την τίμησαν ομαδικά και η κατάρα που έδερνε το νησί μέχρι τότε έφυγε, με την παρέμβαση της θεάς. Ο τόπος ξαναβρήκε τη δημογραφική του ισορροπία, αφού από τους Αργοναύτες γεννήθηκαν και αρσενικά παιδιά. Ο ίδιος μάλιστα ο Ιάσονας απέκτησε από την Υψιπύλη δυο γιους: τον Εύηνο και τον Θόαντα το νεότερο. Από τη Λήμνο η "Αργώ" έφτασε στη γειτονική Σαμοθράκη.

Το νησί αυτό φημιζόταν για τις μυστηριακές θρησκευτικές τελετές του και, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής εκείνης, όσοι κατάφερναν να μυηθούν στα μυστήρια αυτά, είχαν καλή τύχη στη ζωή τους και ιδιαίτερα καλό ταξίδι στη θάλασσα και στις εκστρατείες. Ήθελαν λοιπόν ο Ιάσονας, ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι και ο Ορφέας να μυηθούν, από τους εκεί ιερείς, στα μυστήρια και να πάρουν μέρος στην αποκάλυψη των μεγάλων θεών. Ήταν, άλλωστε, αυτό και συμβουλή της Ήρας και Αθηνάς. Κατά τη λιγόχρονη παραμονή της "Αργώς" στο νησί, έγινε η επιθυμητή μύηση. Τα παλικάρια για να ευχαριστήσουν τους ιερείς για το ανεκτίμητο έργο τους, τους χάρισαν πιθάρια γεμάτα τρόφιμα.

πηγή:www.mythologia.8m.com

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΥΖΙΚΟΣ

Αφού πέρασαν το στενό της θάλασσας που ενώνει το Αιγαίο πέλαγος με την Προποντίδα, που φέρει την ονομασία "Ελλήσποντος" (γιατί εκεί έπεσε απ' το φτερωτό κριάρι η Έλλη και πνίγηκε), έφτασαν στα νότια παράλια της Προποντίδας, στην Κύζικο, όπου κατοικούσαν οι Δολίονες, ένας λαός ειρηνικός, με επικεφαλής το βασιλιά του Κύζικο, που ήταν στην ηλικία, περίπου, του Ιάσονα και είχε πάρει κάποτε την προειδοποίηση από τους θεούς να υποδεχτεί εγκάρδια τους ήρωες που θα έφταναν στη χώρα του.

Όταν οι Αργοναύτες έφτασαν εκεί, έτρεξαν αμέσως οι ντόπιοι κάτοικοι να τους υποδεχτούν. Τότε ο Κύζικος γιόρταζε το "μήνα του μέλιτος" με τη γυναίκα του. Στην πόλη επικρατούσε παντού χαρά και κέφι, γλέντι ξέφρενο. Τα παλικάρια ένιωσαν τόσο άνετα, σαν να ήτανε στην πατρίδα τους και σαν να γνωρίζονταν με τους κατοίκους της πόλης χρόνια πολλά. Αφού όμως έφαγαν, ήπιαν και ξαπόστασαν λίγο, σκέφτηκαν ν' ανεβούν σ' ένα βουνό της περιοχής εκείνης, το Δίνδυμο, που ήταν αφιερωμένο στη μητέρα των θέων, κι εκεί να προσφέρουν θυσίες. Έτσι, αποφάσισαν οι περισσότεροι ν' ανεβούν στο βουνό και μερικοί να μείνουν στο καράβι, να το φυλάγουν. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και ο Ηρακλής.

Δεν πέρασε όμως κάμποση ώρα που τα παλικάρια ξεκίνησαν για το βουνό και αυτοί που έμειναν κοντά στο καράβι ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι τερατόμορφα όντα με έξι χέρια, με τα οποία ξεκολλούσαν από τα βουνά τεράστιους βράχους και τους πετούσαν στον όρμο όπου ήταν αγκυροβολημένη η "Αργώ". Στόχος τους ήταν να γεμίσουν με δαύτους την απόσταση της θάλασσας που χώριζε τη στεριά από το καράβι και στη συνέχεια να μπουν στο καράβι και ν' αρπάξουν ό,τι θα έβρισκαν μέσα σ' αυτό. Αλλά ο Ηρακλής πετάχτηκε αμέσως πάνω κι αδράχνοντας μερικά βέλη από τη φαρέτρα του, τα έριξε σημαδεύοντας καταπάνω τους, με αποτέλεσμα να σκοτώσει μερικά απ' αυτά τα φοβερά τέρατα. Βλέποντας, τότε, τα υπόλοιπα τον κίνδυνο, γύρισαν πίσω και το έβαλαν στα πόδια.

Σε λίγο ήρθαν αντιμέτωπα με τους Αργοναύτες που επέστρεφαν από το βουνό. Στη συμπλοκή που έγινε ανάμεσά τους, η κτηνώδης δύναμη των τεράτων υποτάχτηκε στη δύναμη της φρόνησης των παλικαριών. Σε λίγο τα ανθρωπόμορφα τέρατα κείτονταν όλα σκοτωμένα, γεγονός που πανηγύρισαν έξαλλα οι Δολίονες, γιατί θα απαλλάσσονταν οριστικά από τους κακούς τους γείτονες, που πολλές φορές τους ενοχλούσαν.

Αφού έφτασαν τα παλικάρια στο καράβι, αποχαιρέτησαν τους φιλόξενους Δολίονες και άνοιξαν πανιά. Μα, σαν νύχτωσε, οι άνεμοι τους ξανάφεραν πίσω, χωρίς να το καταλάβουν. Ξαναβρέθηκαν στη χώρα των Δολιόνων, οι οποίοι δεν τους αναγνώρισαν, γιατί δεν μπορούσαν να βάλουν με το μυαλό τους ότι θα ήταν δυνατό να γυρίσουν πίσω τα παλικάρια, αφού πριν από λίγο είχαν αποχαιρετηθεί. Αλλά κι ούτε εκείνοι κατάλαβαν ότι βρίσκονταν στην ίδια περιοχή όπου οι Δολίονες τους φιλοξένησαν. Έτσι, αλληλοεπιτέθηκαν, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί στη μεταξύ τους σύγκρουση ο Κύζικος.

Μόλις ξημέρωσε, πρώτοι οι Αργοναύτες κατάλαβαν το τραγικό τους σφάλμα και άρχισαν να μοιρολογούν για το εξαίσιο παλικάρι που, άθελά τους, σκότωσαν. Στο μοιρολόι εκείνο, που κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες, συμμετείχε και όλος ο λαός των Δολιόνων. Μα το κακό δε σταμάτησε εδώ. Η βασίλισσα Κλείτη, μη μπορώντας ν' αντέξει την απώλεια του αγαπημένου της, κρεμάστηκε. Ακόμα κι οι Νύμφες θρήνησαν τη νεαρή γυναίκα. Από τα πολλά τους δάκρυα ξεπήδησε η πηγή Κλείτη.

Οι Αργοναύτες αναγκάστηκαν να μείνουν καθηλωμένοι στη χώρα των Δολιόνων δώδεκα μέρες, γιατί φυσούσαν αντίθετοι άνεμοι, που τους εμπόδιζαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Τη δωδέκατη μέρα ο μάντης Μόψος, ακούγοντας τη φωνή της Αλκυόνας, του θρηνητικού πουλιού, συμβούλεψε τον Ιάσονα να εξιλεώσουν τη Ρέα, τη μητέρα των θεών. Γι' αυτό τα παλικάρια αναγκάστηκαν να ξανανεβούν στο βουνό Δίνδυμο, για να προσφέρουν θυσίες.

Ο ΜΑΝΤΗΣ ΦΙΝΕΑΣ

Μετά οι άνεμοι άρχισαν να φυσούν ευνοϊκοί και η "Αργώ" συνέχισε το ταξίδι της. Ο επόμενος σταθμός ήταν η χώρα της Μυσίας. Εκεί οι Αργοναύτες έχασαν τον Ύλα, ένα ωραίο παλικάρι, που πήγε για να κουβαλήσει νερό από τις πηγές των Νυμφών και δεν ξαναγύρισε. Ήταν όλοι σίγουροι ότι οι Νύμφες, θαμπωμένες από την ομορφιά του, τον άρπαξαν και τον έκρυψαν σε κάποια κρησφύγετό τους. Μα δεν μπορούσαν έτσι να σηκωθούν να φύγουν, χωρίς να εξαντληθούν όλες τους οι ελπίδες.

Γι' αυτό ο Ηρακλής και ο Πολύφημος πήγαν να τον ψάξουν. Μάταια όμως. Δεν τον βρήκαν πουθενά και αναγκάστηκαν να γυρίσουν άπρακτοι στο καράβι.

Ο επόμενος σταθμός των Αργοναυτών ήταν η χώρα των Βεβρύκων, η μεταγενέστερη Βιθυνία, στην ακτή του Μαρμαρά. Εκεί ο Πολυδεύκης, ένα από τα παλικάρια της "Αργώς", νίκησε στις γροθιές τον ’μυκο, τον κυρίαρχο της περιοχής και κάτοχο της πηγής από την οποία τα παλικάρια θέλησαν να πάρουν νερό. Ο Πολυδεύκης τον ανάγκασε τότε να ορκιστεί στον Ποσειδώνα ότι στο εξής δε θα ενοχλήσει κανένα ξένο, που θα τύχαινε να έρθει για να πάρει νερό. Οι κάτοικοι της χώρας εκείνης δεν έδειξαν καμιά διάθεση να φιλοξενήσουν τους ήρωες, γι' αυτό και εκείνοι αναγκάστηκαν, αφού έκαναν τον απαραίτητο ανεφοδιασμό νερού, ν' ανοίξουν πανιά γι' άλλο σταθμό.

Απέναντι ακριβώς από τη χώρα των Βεβρύκων, στην ευρωπαϊκή ακτή της Προποντίδας, κοντά στους Θυνίους της Θράκης, υπήρχε μια αρχαία πόλη: η Σαλμυδησσός. Εκεί ζούσε ένας γέρος μάντης, ο Φινέας. Μια τραγική φιγούρα, θύμα αθώο της οργής των θεών. Είχε το χάρισμα από τον Απόλλωνα να γνωρίζει πώς είναι δυνατό να τρυπώσει κανείς στον ’δη και να έχει τη δυνατότητα επιστροφής. Το μυστικό όμως αυτό κάποτε το ανακοίνωσε στον Φρίξο, όταν ο τελευταίος, πάνω στο φτερωτό κριάρι, πέρασε και από εκεί. Παράλληλα, φανέρωνε στους θνητούς το μέλλον μέχρι το έσχατό του τέλος. Γι' αυτό ο Δίας τον τιμώρησε με τον πιο φριχτό και απάνθρωπο τρόπο. Αφού τον τύφλωσε εντελώς, τον υπέβαλλε καθημερινά σε μια φοβερή και ατέλειωτη δοκιμασία. Έστειλε κάτι τέρατα με μορφή γυναίκας και σώμα γύπα, τις ’ρπυιες, που έρχονταν κι άρπαζαν από τα χέρια και το στόμα του τις τροφές, όποτε αυτός καθόταν να γευματίσει, και όσες δεν μπορούσαν ν' αρπάξουν, τις κόπριζαν και τις έκαναν ν' αναδίνουν μια τόσο απαίσια μυρωδιά, που ήταν αδύνατο ο τυφλός μάντης ν' αντέξει να τις φάει.

Σ' αυτόν λοιπόν το χαρισματικό μάντη ήθελαν να πάνε τα παλικάρια, για να τον ρωτήσουν με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να πετύχουν το στόχο τους. Μόλις έφτασαν εκεί, βρήκαν τον Φινέα ξαπλωμένο στο στρώμα και τη γυναίκα του Εριχθώ (που ήταν θεότητα του ’δη) να του παραστέκεται. Εξαντλημένο από την πείνα, ένα σώμα λιπόσαρκο, ίδιο με νεκρού, προσπαθούσε, ακουμπώντας σ' ένα ραβδί, να σηκωθεί, στο άκουσμα της φωνής των παλικαριών. Ήξερε πολύ καλά το μέλλον τους, αλλά και το μέλλον το δικό του, που εξαρτιόταν άμεσα από την εκεί παρουσία τους. Σύμφωνα με της Μοίρας τα γραμμένα, οι γιοι του θεού Βορέα Κάλαης και Ζήτης, που ήταν κουνιάδοι του μάντη και ανήκαν στην αποστολή της "Αργώς", θα τον απάλλασσαν οριστικά από την παρουσία των Αρπυιών και θα μπορούσε έτσι στο εξής ν' απολαμβάνει, όπως όλοι οι ζωντανοί, την τροφή του.

Και πραγματικά. Οι δίδυμοι αδερφοί, αφού πήραν τον όρκο του Φινέα ότι με την πράξη τους αυτή δε θα εξόργιζαν κανένα θεό, στάθηκαν με τεντωμένα σπαθιά κοντά στο τραπέζι του μάντη, ενώ παράλληλα οι νεότεροι από τους Αργοναύτες πρόσφεραν στο γέρο φαγητά. Οι ’Αρπυιες, όπως συνήθιζαν να κάνουν πάντα, όρμησαν στα φαγητά. Τη στιγμή που τα είχαν καταπιεί όλα και δεν άφησαν τίποτα πίσω τους, παρά μονάχα τη χαρακτηριστική τους δυσοσμία, οι άντρες έβαλαν τις φωνές και οι φτερωτοί γιοι του Βορέα τις καταδίωξαν μέχρι τα νησιά που από τότε ονομάστηκαν "Στροφάδες", δηλαδή νησιά της στροφής. Πραγματικά: Τόσο τ' αρπαχτικά πουλιά όσο και οι διώκτες τους εκεί έστρεψαν προς τα πίσω. Γιατί κατέφτασε αμέσως η Ίριδα, η φτερωτή αγγελιοφόρος του Δία και συγκράτησε τους δυο αδερφούς, δίνοντάς τους όρκο ότι δε θα ενοχλούσαν πια τον Φινέα, οι ’Αρπυιες. Έτσι, μια που δεν μπορούσαν αυτές να θανατωθούν, διάλεξαν για διαμονή τους τα κατάβαθα της γης, κάτω από τη μινωική Κρήτη.

πηγή:www.mythologia.8m.com

ΟΙ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΠΕΤΡΕΣ

Όλη τη νύχτα μέχρι να γυρίσουν ο Κάλαης και ο Ζήτης, τα παλικάρια γιόρταζαν τη σωτηρία του Φινέα, μ' ένα τρελό ξεφάντωμα. Κι ο συμπαθητικός γερο μάντης, γεμάτος ευγνωμοσύνη, προσφέρθηκε να βοηθήσει τους ευεργέτες του στην αποστολή τους, απακαλύπτοντάς τους το μυστικό δρόμο από τον οποίο θα έφταναν από τον έναν κόσμο στον άλλο.

Τους είπε ότι έπρεπε, για να πάνε στην Κολχίδα, να περάσουν προηγουμένως από ένα επικίνδυνο στενό, το οποίο δεν είχε ποτέ κανένας άνθρωπος περάσει. Και από τις δυο μεριές εκείνου του στενού, που δε βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση από τη χώρα του, ορθώνονται θεόρατοι γαλάζιοι βράχοι κι η γύρω περιοχή σκεπάζεται πάντα μ' ομίχλη. Εκεί οι αγέρηδες είναι τόσο δυνατοί, τόσο άγριοι, που, όταν αρχίσουν να φυσάνε, οι βράχοι, που βρίσκονται και από τις δυο μεριές της στενής θάλασσας, δεν αντέχουν στην ορμή τους και ολοένα πλησιάζουν ο ένας στον άλλο, μέχρι που χτυπιούνται μεταξύ τους. Τότε είν' αδύνατο να περάσει κανένα καράβι από εκεί. Όταν λοιπόν ξεσπάνε οι αγέρηδες και τ' αφρισμένα κύματα χτυπάνε με μανία στους βράχους, θα έπρεπε να μιμηθούν τα περιστέρια του Δία, που έφερναν την τροφή των θεών, την αμβροσία, από τον Κάτω Κόσμο στον Όλυμπο του δικού μας κόσμου.

Ανάμεσα σ' εκείνες τις γαλάζιες πέτρες, που, επειδή χτυπάνε μεταξύ τους, ονομάζονται "Συμπληγάδες", έπρεπε ν' αφήσουν να πετάξει ένα περιστέρι. Όπως θα πέρναγε αυτό, έτσι θα μπορούσε να περάσει και η "Αργώ".

Τα παλικάρια άκουσαν με ιδιαίτερη προσοχή τις σοφές συμβουλές του θεϊκού μάντη. Δεν τα τρόμαζε πλέον το άγνωστο και το αβέβαιο, γιατί ήξεραν τι θέλουν και, προπάντων, κάτεχαν τον τρόπο για να το πετύχουν. Ευχαρίστησαν το σοφό γέρο και ανέβηκαν στο καράβι. Η Αθηνά, σ' αυτή την πιο κρίσιμη φάση του ταξιδιού τους, έκανε την εμφάνισή της και, με λόγια ενθαρρυντικά, προσπάθησε να τους εγκαρδιώσει. Αλλά και η Ήρα, που απεχθανόταν τον Πελία και συμπαθούσε τον Ιάσονα, για τους λόγους που ξέρουμε, τους έστειλε με τη γαλανομάτα θεά το μαντάτο ότι θα έχουν τη συμπαράστασή της.

Η "Αργώ" άρχισε πάλι να γλιστρά στα γαλανά νερά της Προποντίδας, καθώς ούριος άνεμος την έσπρωχνε, φουσκώνοντας τα πανιά, που ύφανε τ' αλάνθαστο χέρι της σοφής θεάς.

Μόλις έφτασαν στο φοβερό, αιματόβρεχτο στενό -του Βοσπόρου, όπως ονομάζεται σήμερα-, άφησαν να πετάξει -καταπώς τους συμβούλεψε ο Φινέας- ένα περιστέρι. Το πουλί πέταξε κατά μήκος του στενού και όρμησε ανάμεσα από τους βράχους. Τότε οι βράχοι που σμίξανε, άρπαξαν και μάδησαν λίγα φτερά από την ουρά του, που οι ήρωες, όπως τους συμβούλεψε ο μάντης, κράτησαν και πήραν μαζί τους. Βρίσκοντας κατάλληλη την ευκαιρία, όταν οι βράχοι άρχισαν να ξαναπομακρύνονται, έπεσαν μ' όλη τους τη δύναμη στα κουπιά, για να προλάβουν να περάσουν, προτού αυτοί αρχίσουν να ξανασμίγουν. Η "Αργώ" πέταξε σαν ορμητικό βέλος και κατάφερε να περάσει σχεδόν σώα και αβλαβής. Όπως είχανε μαδήσει λίγα φτερά της ουράς του περιστεριού, έτσι και του θεϊκού καραβιού αποκόπηκε μονάχα η τελευταία άκρη από το ξύλο του καταστρώματος.

Η χαρά των ατρόμητων παλικαριών ήταν απερίγραπτη. Πέτυχαν τ' ακατόρθωτο. Με το θάρρος και την αυτοπεποίθησή τους νίκησαν την ανίκητη φύση. Οι κινητοί βράχοι -τα σύνορα, τότε, ανάμεσα στο δυνατό και αδύνατο, στην πραγματικότητα και τ' όνειρο -αποτελούσαν συνάμα και το διαχωριστικό όριο ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στον επάνω κόσμο των ζωντανών και τον Κάτω Κόσμο των νεκρών. Περνώντας λοιπόν οι ήρωες τις "Συμπληγάδες", ήταν σαν να περνούσαν από το χώρο της πραγματικότητας στο χώρο του υπερπέραν. Κάτι πρωτοφανές και πρωτάκουστο! ’Ανοιγαν μια καινούρια σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία. Έδιναν ένα καινούριο νόημα στα πράγματα του κόσμου. Τίποτα πια δεν ήταν ακατόρθωτο μπροστά στο ενεργό ηφαίστειο που λέγεται "ανθρώπινη ψυχή". Όλα τα παρασέρνει στο διάβα του και τα οδηγεί όπου αυτό θέλει. Ακόμα και οι άψυχοι βράχοι, ο φόβος και ο τρόμος όλων των ναυτικών εκείνης της εποχής, δείχνοντας το σεβασμό τους μπροστά στην ανίκητη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, αφού απομακρύνθηκαν λιγάκι, έμειναν για πάντα χωρισμένοι και ακινητοποιημένοι.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Μα το ταξίδι των Αργοναυτών δεν τέλειωνε εδώ. Το πέρασμα του στενού ήταν ένας βασικός -ίσος ο βασικότερος- σταθμός της περιπέτειάς τους. Μα ο Φινέας τους είπε ότι μετά από τους γαλάζιους βράχους έπρεπε να περάσουν μια μαύρη πέτρα κι έπειτα να φτάσουν στα βουνά του Αχέροντα ("Αχερόντια όρη"). Ένα ανώμαλο μονοπάτι οδηγούσε, από τα βουνά αυτά, στον ’Αδη. Όπως είναι γνωστό, ο Αχέροντας ποταμός είχε τις εκβολές του στον ’Αδη.

Συνεχίζοντας το ταξίδι βγήκαν από το στενό. Ένα απέραντο πέλαγος ξανοιγόταν μπροστά τους. Μια θάλασσα βαθιά, που η επιφάνειά της έφτανε ως τον απόμακρο ορίζοντα. Ωστόσο αρμένιζαν σ' αυτήν ακίνδυνα τα καράβια. Δεν έμοιαζε καθόλου με το τρομερό στενό. Γι' αυτό οι άνθρωποι την ονόμαζαν "Εύξεινο Πόντο", δηλαδή "φιλόξενη θάλασσα".

Παραπλέοντας στις ακτές αυτής της θάλασσας, με κατεύθυνση προς τ' ανατολικά, έφτασαν στη χώρα των Μαριανδινών, όπου βασίλευε ο Λύκος, που τους υποδέχτηκε φιλόξενα. Δυστυχώς όμως εκεί το πλήρωμα λιγόστεψε κατά δυο άνδρες. Έχασαν το μάντη Ίδμονα, που τον τραυμάτισε θανάσιμα ένα αγριογούρουνο, και τον κυβερνήτη του πλοίου Τύφη, που πέθανε φυσιολογικά.

Ύστερα ήρθαν κατά τα ξημερώματα στο εγκαταλειμμένο νησί "Θηνιάς" που βρίσκεται εκεί όπου συνορεύει η Βιθυνία με τη χώρα των Μαριανδινών. Στο νησί αυτό συνάντησαν τον Απόλλωνα, που στο αριστερό του χέρι κρατούσε το ασημένιο του τόξο και στην πλάτη του κρεμόταν από το δεξή του ώμο η φαρέτρα. Τα ξανθά του μαλλιά ανέμιζαν στον αέρα, καθώς έτρεχε, κάνοντας ολόκληρο το νησί να σειέται συθέμελα. Όλοι τους δοκίμασαν μια αμήχανη έκπληξη και κανένας δεν τολμούσε να κοιτάξει το θεό στα μάτια. Έσκυψαν κοιτάζοντας το έδαφος και δεν μπορούσαν να μιλήσουν.

Και μόνο όταν ο θεός πέρασε, πάνω από τη θάλασσα, ψηλά στον αέρα, ο Ορφέας ξαναβρήκε τη μιλιά του και είπε στους συντρόφους του: "Ας αφιερώσουμε τούτο το νησί, σαν ιερό, στον Ηώο Απόλλωνα, αφού φανερώθηκε σ' όλους μας την αυγή. Ας θυσιάσουμε σ' αυτόν ό,τι υπάρχει εδώ και ας χτίσουμε ένα βωμό σε κάποια προέκταση της ακτής. Κι αν μας χαρίσει ευτυχισμένη επιστροφή, θα του προσφέρουμε πλούσιες θυσίες με κατσίκια. Τώρα ας του προσφέρουμε λίπος και ποτά. Κι ας είσαι ευσπλαχνικός, θεέ, ας είσαι ευσπλαχνικός σ' όσους φανερώθηκες!".

Αφού λοιπόν ο Απόλλωνας τους ευνόησε στο κυνήγι, του πρόσφεραν πλούσιες θυσίες, ψάλλοντας παιάνες, στους οποίους πρωτοστατούσε ο Ορφέας, και χορεύοντας κυκλικά, ενώ έκαναν ευχές επικαλούμενοι τον Ηώο Απόλλωνα. Η επιβλητική γιορτή τελείωσε με όρκο που έδωσαν μεταξύ τους ότι θα είναι πάντα μονιασμένοι και αγαπημένοι και, για να επισφραγίσουν αυτόν τον όρκο, αφιέρωσαν ένα ιερό στην Ομόνοια.

ΟΙ ΤΥΒΑΡΙΝΟΙ, ΟΙ ΜΟΣΥΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ

Την τρίτη μέρα τα παλικάρια εγκατέλειψαν το νησί. Ο Φινέας τους είχε ορμηνέψει ποιες ακτές και ποια έθνη έπρεπε να επισκεφτούν μέχρι να φτάσουν στον ποταμό Φάση, στη χώρα της Κολχίδας, κι από κει στην Αία, όπου κατοικούσε ο βασιλιάς Αιήτης. Κοντά στους ποταμούς Αχέροντα και Καλλίχορο βρισκόταν ο τάφος του Σθένελου, που σκοτώθηκε καθώς πολεμούσε, μαζί με τον Ηρακλή, εναντίον των Αμαζόνων.

Εκεί σταμάτησαν για να προσφέρουν θυσίες και να τιμήσουν τον ήρωα. Έπειτα έφτασαν στη χώρα των Αμαζόνων και ο Ιάσονας έστησε το στρατόπεδό τους στις εκβολές του Θερμόδοντα ποταμού. Εκεί κοντά κατοικούσαν οι Χάλυβες, ένας παράξενος λαός, τυλιγμένος στους καπνούς του σίδερου που επεξεργάζονταν.

Ο Δίας, για να εμποδίσει ενδεχόμενη σύγκρουση ανάμεσά τους και στους Αργοναύτες, έστειλε στους τελευταίους άνεμο ευνοϊκό. Έτσι, έφυγαν κι από εκεί και παρέπλευσαν τη χώρα των Τιβαρηνών και των Μοσύνων, δυο λαών που ζούσαν ανάποδα. Οι συνήθειες των Τιβαρηνών επέβαλαν στους άνδρες να κάθονται στο κρεβάτι, όταν γεννούσαν οι γυναίκες. Στους Μοσύνους, πάλι, όλα γίνονταν φανερά -ακόμα και η ερωτική πράξη. Με άλλα λόγια ό,τι γινόταν στους πρώτους κρυφά, γινόταν στους άλλους φανερά και αντίστροφα.

Σύμφωνα με τη συμβουλή του Φινέα, έπρεπε να πάνε μετά στο νησί του ’ρη, όπου όμως είχαν καταφύγει οι Στυμφαλίδες όρνιθες, όταν ο Ηρακλής, εκτελώντας έναν από τους δώδεκα άθλους του τις έδιωξε από την Ελλάδα. Τα τρομερά αυτά πουλιά, με τα κοφτερά φτερά τους, ορμούσαν να ξεσκίσουν τα πρόσωπα των παλικαριών, να βγάλουν τα μάτια τους. Γι' αυτό χρειάστηκε να εφαρμοστεί ένα έξυπνο σχέδιο.

Οι ήρωες χωρίστηκαν σε δυο ομάδες: οι μισοί απ' αυτούς τραβούσαν κουπί και οι άλλοι μισοί σχημάτιζαν με τις ασπίδες τους σκεπή πάνω από το πλοίο. Παράλληλα με τα όπλα τους δημιουργούσαν τρομερό πάταγο. Έτσι, έδιωξαν τα θανατηφόρα πουλιά. Μετά, κρατημένοι πάνω σε ξύλα, μπόρεσαν ν' αποβιβαστούν στο νησί του ’Αρη, όπου ζούσαν οι τέσσερις γιοι του Φρίξου: ο ’Αργος, ο Φρόντης, ο Μέλας και ο Κυτίσσωρος, που είχαν σωθεί από ένα ναυάγιο. Ο νεκρός ήδη πατέρας τους τους είχε αφήσει μια παραγγελία: Να ταξιδέψουν στον Βοιωτικό Ορχομενό, για να κουβαλήσουν τους θησαυρούς του παππού τους Αθάμαντα.

Επειδή όμως ο Αθάμαντας και ο παππούς του Ιάσονα Κρηθέας ήταν αδέρφια, προσφέρθηκαν τώρα να βοηθήσουν τον ξάδερφό τους, γυρίζοντας με τους Αργοναύτες στην Αία, για να τους οδηγήσουν στο βασιλιά της Αιήτη, που ήταν παππούς τους από μητρική καταγωγή.

Η "Αργώ", μετά απ' αυτή την περιπέτεια, έφτασε σ' ένα άλλο νησί, που λεγόταν το "νησί της Φιλύρας". Η Φιλύρα ήταν κόρη του Ωκεανού, που την ερωτεύτηκε παράφορα ο Κρόνος. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Κένταυρος Χείρωνας, ο πιο ενάρετος και σοφός απ' όλους τους Κενταύρους. Σ' αυτό το νησί λοιπόν βρέθηκε το παράνομο ερωτικό ζευγάρι, όταν αιφνιδιαστικά παρουσιάστηκε η Ρέα, η νόμιμη γυναίκα του θεού, ο οποίος, σαν αλαφιασμένος έτρεξε τότε να εξαφανιστεί, ενώ η Νύμφη, ντροπιασμένη, έφυγε στη Θεσσαλία και κρύφτηκε μέσα στα δάση του Πηλίου με την οργιαστική βλάστηση, όπου αργότερα γέννησε τον Χείρωνα

πηγή:www.mythologia.8m.com

ΑΦΙΞΗ ΣΤΗ ΚΟΛΧΙΔΑ

Οι Αργοναύτες μετά απ' αυτόν το σταθμό, πλησίασαν τόσο πολύ τον Καύκασο, που ήταν δυνατό να βλέπουν και ν' ακούνε όσα γίνονταν εκεί. Έβλεπαν το μεγαλόπρεπο αετό του Δία να κατευθύνεται προς την ψηλότερη κορφή και άκουγαν το θρήνο του δύστυχου Τιτάνα, που καθημερινά του έτρωγε το συκώτι ο αετός, για να ικανοποιηθεί η ακόρεστη εκδικητική μανία του πατέρα των θεών για την ευεργεσία του προς τους ανθρώπους, για τ' ανεκτίμητο δώρο της φωτιάς που τους χάρισε.

Γιατί δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του ο λυτρωτής του Προμηθέα, όταν η Αργώ μπήκε στο ρεύμα του ποταμού Φάση, που κυλούσε τα νερά του στους πρόποδες του Καύκασου.

Μετά από λίγο τα παλικάρια διέκριναν μια χώρα δυσπρόσιτη στους ναυτικούς και αφιλόξενη. Ήταν η Κολχίδα, όπου βασίλευε ο Αιήτης, ο γιος του Ήλιου. Έφτασαν λοιπόν στην πρωτεύουσα, την Αία και έκρυψαν την "Αργώ" ανάμεσα στους πυκνούς καλαμιώνες του ποταμού, μαζί με όλο το πλήρωμά της. Ο Ιάσονας, μονάχα, καθοδηγούμενος από τα ξαδέρφια του, τους γιους δηλαδή του Φρίξου, έφτασε στο παλάτι του Αιήτη. Η χλιδή και η μεγαλοπρέπειά του εντυπωσίαζαν με την πρώτη ματιά. Περιστοιχιζόταν από μπρούντζινες κολόνες και τα κιγκλιδώματα των μπαλκονιών του, που τα σκέπαζαν καταπράσινοι κισσοί, ήταν φτιαγμένα από πολύτιμα πετράδια. Στον εσωτερικό χώρο του παλατιού δέσποζαν τέσσερις βρύσες. Από την πρώτη έτρεχε ασταμάτητα κρασί, από τη δεύτερη γάλα, από την τρίτη λάδι με ωραία μεθυστική μυρωδιά και από την τελευταία, παγωμένο το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα, νερό, με μαγικές και ιαματικές ιδιότητες. Ο Ιάσονας έμεινε κατάπληκτος από τον πλούτο και τη μεγαλοπρέπεια του παλατιού, κάτι που ήταν ασυνήθιστο στα παλάτια των βασιλιάδων της Ελλάδας.

Ζήτησε να δει το βασιλιά, ο οποίος τον δέχτηκε όχι και με ιδιαίτερη εγκαρδιότητα. Το βλέμμα του, γεμάτο πονηριά, μοχθηρία και καχυποψία, έμεινε καρφωμένο πάνω στο παλικάρι μέχρι αυτό ν' αναγγείλει την αιτία του ερχομού του. Μόλις όμως άκουσε ότι ήρθε να διεκδικήσει νόμιμα κληρονομικά του δικαιώματα, προσπάθησε να τον στείλει πίσω άπρακτο. Ο βασιλιάς δεν ήθελε με κανένα τρόπο ν' αφήσει να φύγει μακριά αυτή η ανεκτίμητης αξίας παρακαταθήκη με τις μαγικές ιδιότητες, που φύλαγε και προστάτευε τη χώρα του.

Η ΜΗΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Στο μεταξύ η βασιλοπούλα Μήδεια, μόλις κοίταξε μέσα από το πέπλο της τ' όμορφο παλικάρι, "που έλαμπε σαν τον Σείριο", το υπέρλαμπρο άστρο τ' ουρανού, θαμπώθηκε. Ένιωσε ξαφνικά τα βέλη του φτερωτού θεού του Έρωτα να μπήγονται βαθιά στην καρδιά της. Ένιωσε μικρή και αδύναμη μπροστά του, παρόλο που κάτεχε την τέχνη της μαγείας η οποία της έδινε υπερκόσμια δύναμη, καθώς μπορούσε να πετύχει ό,τι έβαζε στο μυαλό της, καλό ή κακό.

Ο Αιήτης, ελπίζοντας ότι το παλικάρι δε θα μπορούσε ν' ανταποκριθεί θετικά, του ανέθεσε να πετύχει ορισμένους άθλους. Μόνο τότε -του είπε- θα του έδινε το χρυσόμαλλο δέρας. Ο ήρωας δε δείλιασε και αμέσως δέχτηκε την πρόταση του βασιλιά.

Ο πρώτος άθλος, η πρώτη δοκιμασία του ήρωα, ήταν η εξής: Ο Ήφαιστος είχε κάποτε χαρίσει στον Αιήτη δυο ταύρους με χάλκινα πόδια και χάλκινο στόμα, από το οποίο πετούσαν φωτιά. Επίσης ένα αλέτρι, φτιαγμένο από ένα και μοναδικό κομμάτι μετάλλου. Μ' αυτό ο Αιήτης μπόρεσε να χαράξει ένα βαθύ αυλάκι. Έπρεπε λοιπόν και ο Ιάσονας να κάνει το ίδιο, να χαράξει δηλαδή ένα τέτοιο, εξίσου βαθύ, αυλάκι.

Μα πώς να ζέψει στ' αλέτρι τους ταύρους, πώς να τους συγκρατήσει; Θα έπαιρναν φωτιά τα ρούχα του, θα καιγόταν ολόκληρος.Απ' αυτή τη δύσκολη θέση προθυμοποιήθηκε να τον βγάλει η Μήδεια. Η νεαρή βασιλοπούλα, ερωτοχτυπημένη καθώς ήταν με το παλικάρι, δε δίστασε να θέσει σε άμεσο κίνδυνο και την ίδια της τη ζωή. Γιατί θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή, για τη συμπάθειά της αυτή, από τους αυλικούς του πατέρα της και να πέσει θύμα της οργής του, αφού ήθελε με κάθε τρόπο την εξόντωση του παλικαριού. Μα είναι αλήθεια πως, όταν κανείς αγαπά, αψηφά όλους τους κινδύνους.

Έτσι, η Μήδεια, ως ιέρεια της θεάς της νύχτας Εκάτης, που εξουσίαζε την είσοδο του Κάτω Κόσμου, πήρε από το ναό της θεάς μια μαγική αλοιφή, που είχε την ιδιότητα να κάνει το σώμα του ανθρώπου άτρωτο από τη φωτιά. Όποιος αλειβόταν μ' αυτή την αλοιφή, δεν κινδύνευε να πάθει τίποτα, ακόμα και αν έμπαινε μέσα σε φωτιά με φλόγες τεράστιων διαστάσεων. Ήταν φτιαγμένη από το χυμό ενός λουλουδιού που φύτρωνε στις ρεματιές του Καύκασου. Το λουλούδι αυτό είχε ύψος μια πήχη, χρώμα όμοιο με του κρόκου και ρίζα κοκκινωπή και σαρκώδη. Τη στιγμή που το ξερίζωναν, η γη σειόταν και μούγκριζε, σαν να πονούσε. Η βασιλοπούλα ζήτησε την άδεια της θεάς να πάρει το παράξενο αυτό "προμηθεϊκό φίλτρο" και το έκρυψε στο στηθόδεσμό της. Ύστερα έτρεξε στον αγαπημένο της, τον συμβούλεψε ν' αλείψει μ' αυτό όλο του το σώμα και εκείνος υπάκουσε.

Το συγκεντρωμένο πλήθος παρακολουθούσε με αγωνία τη σκηνή. Ο Αιήτης, με ολοφάνερη ικανοποίηση περίμενε να δει τον φιλόδοξο, μα παράτολμο νέο, να λαμπαδιάζει ολόκληρος και να καίγεται ζωντανός από τη φωτιά που θα ξερνούσαν τα θεϊκά ζώα. Μα η ικανοποίησή του σε λίγο έγινε απογοήτευση, όταν είδε τον Ιάσονα να βγάζει τα ρούχα του (για να μην πάρουν φωτιά) και να μπαίνει στον αγώνα χωρίς να πάθει τίποτα. Αφού κατάφερε να ζέψει τους ταύρους στο αλέτρι, άνοιξε μ' επιτυχία το αυλάκι που του ζήτησε ο πονηρός βασιλιάς, που τα είχε κυριολεκτικά χαμένα. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του και να εξηγήσει πώς ήταν δυνατό να έρχεται κανείς σ' άμεση επαφή με τη φωτιά, μα να μην καίγεται απ' αυτή.

ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ

Έλπιζε όμως πως στη δεύτερη δοκιμασία, που ήταν σαφώς δυσκολότερη από την πρώτη, θ' αποτύγχανε. Έπρεπε λοιπόν ο Ιάσονας να σπείρει στ' αυλάκι που πριν από λίγο άνοιξε, αντί για σπόρους, δόντια δράκοντα που του έδωσε ο Αιήτης. Από τα δόντια αυτά σε λίγο θα φύτρωναν γίγαντες, άγριοι πολεμιστές, που θα έπρεπε το παλικάρι να τους σκοτώσει όλους.

Και πάλι όμως η Μήδεια τον βοήθησε να βγει νικητής και από αυτόν τον επικίνδυνο αγώνα. Τον συμβούλεψε να κάνει ακριβώς ό,τι έκανε κάποτε ο Κάδμος, ο ιδρυτής της Θήβας. Ο Κάδμος, όταν είχε ν' αντιμετωπίσει ένα παρόμοιο περιστατικό, να σπείρει δηλαδή δόντια δράκου απ' τα οποία θα ξεπηδούσαν τεράστιοι γίγαντες, φοβεροί πολεμιστές που έπρεπε να τους εξοντώσει, χρησιμοποίησε ένα μεγαλοφυές τέχνασμα: Έριξε πέτρες ανάμεσά τους και εκείνοι, νομίζοντας πως δέχονται επίθεση από τους ομοφύλους τους, άρχισαν ένα φοβερό αγώνα, που είχε σαν αποτέλεσμα να αλληλοεξοντωθούν.

Έτσι, η δύναμη του μυαλού υπερίσχυσε -για πολλοστή φορά- της τυφλής σωματικής δύναμης. Το ίδιο, λοιπόν, έκανε και ο Ιάσονας. Μόλις έσπειρε τα δόντια του δράκου απ' τα οποία ξεφύτρωσαν οι γίγαντες, έριξε πέτρες, που προξένησαν αναταραχή ανάμεσά τους. Όσοι χτυπήθηκαν απ' αυτές τις πέτρες νόμισαν ότι δέχτηκαν επίθεση από τους άλλους όμοιούς τους, γι' αυτό όρμησαν καταπάνω τους. Αποτέλεσμα της φοβερής γιγαντομαχίας ήταν η αλληλοεξόντωσή τους. Τον τελευταίο που έμεινε από τη συμπλοκή τον σκότωσαν ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες του, που είχαν έρθει στην πόλη από την "Αργώ".

Βλέποντας ο Αιήτης πως και αυτό το παιχνίδι το έχασε και πως το τολμηρό παλικάρι κατάφερνε να βγαίνει νικητής πάντα από τις επικίνδυνες δοκιμασίες που το υπέβαλλε, δεν τήρησε τη συμφωνία του. Δεν περίμενε να εκτελέσει και τον τρίτο και τελευταίο άθλο που του ζήτησε, δηλαδή την εξόντωση του δράκοντα που φύλαγε νύχτα μέρα άγρυπνος το χρυσόμαλλο δέρας.

πηγή:www.mythologia.8m.com

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ

Κάλεσε αμέσως τους συμβούλους του σε σύσκεψη, για να βρουν τις λύσεις τις πιο κατάλληλες στο πρόβλημά του. Έπρεπε με κάθε τρόπο να βγει από τη μέση αυτός ο ενοχλητικός και επικίνδυνος νέος, που απειλούσε ν' αρπάξει την πιο ιερή παρακαταθήκη του Φρίξου, το θεϊκό δέρας, που προστάτευε με τη μαγική του δύναμη τη χώρα του και τον ίδιο το βασιλιά.

Ενώ όμως εκείνοι συσκέπτονταν, ο Ιάσονας με τη Μήδεια γλίστρησαν κρυφά και έφτασαν στον τόπο όπου το τεράστιο φίδι φύλαγε το δέρας. Μα ήταν αδύνατο να περάσουν από εκεί για να πετύχουν το στόχο τους. Το φοβερό θεριό απειλούσε να καταπιεί όποιον τολμούσε να πλησιάσει. Ο Ιάσονας ένιωσε αμήχανος. Είχε ακούσει για το φοβερό δράκο, μα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν τόσο μεγάλος, τόσο παχύς, τόσο δυνατός. Κείτονταν κουλουριασμένος και σήκωνε ψηλά το φοβερό κεφάλι του με τα δυο κιτρινοκόκκινα μάτια, που έβγαζαν σπίθες και το τεράστιο στόμα του, που, καθώς τ' άνοιγε διάπλατα, θαρρούσε κανείς πως μέσα του έβλεπε την άβυσσο, με τ' απέραντο σκοτάδι να βασιλεύει πάνω της.

Μα είχε εμπιστοσύνη στην αγαπημένη του βασιλοπούλα, που κάτεχε τόσες τέχνες και γνώριζε τόσο καλά τα μυστικά της μαγείας. Δε θα τον άφηνε αβοήθητο σ' αυτή την πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Και πραγματικά. Η Μήδεια βρήκε λύση και σ' αυτό το πρόβλημα. Έκοψε ένα κλαδί κέδρου και το βούτηξε σ' ένα μαγικό φίλτρο, ένα παράξενο υγρό που είχε την ιδιότητα, αν ερχόταν σ' επαφή με τα μάτια, να τ' αποκοιμίζει. Κι αφού πλησίασε σιγά, ψέλνοντας διάφορους ύμνους, που ασκούσαν πάνω στο θεριό υπερφυσική επίδραση και το ακινητοποιούσαν, το ράντισε με το κλαδί στα μάτια.

Ο Ιάσονας σε λίγο είδε κατάπληκτος να κλείνουν τα φοβερά μάτια και το τεράστιο κορμί του φιδιού να καταλαγιάζει και να πέφτει μουδιασμένο σ' έναν ύπνο βαθύ. Ήταν η πιο κατάλληλη ευκαιρία για ν' αρπάξουν το δέρας, η πιο ανέλπιστη στιγμή για να στεφθεί μ' επιτυχία ένα όνειρο, που στοίχισε τόσους αγώνες, τόσους κινδύνους, τόσες περιπέτειες. Το παλικάρι προχώρησε γοργά, πέρασε δίπλα από το κοιμισμένο τέρας και ξεκρέμασε τη θεϊκή προβιά από τη βελανιδιά. Ύστερα απομακρύνθηκε κοιτάζοντας πίσω του, μέχρις ότου ήρθε πάλι κοντά του η κοπέλα, που, όσο εκείνος προσπαθούσε να ξεκρεμάσει το δέρας, δεν έπαψε να μουρμουρίζει ψαλμωδίες, που κρατούσαν, με τη μυστηριακή τους επίδραση, μουδιασμένο και ακινητοποιημένο το φίδι.

Κρατούσε πια το ατρόμητο παλικάρι το θησαυρό που ονειρευόταν. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Κρατούσε τον κόσμο ολάκερο, την ευτυχία της ζωής του, τον καρπό των μόχθων του και των γενναίων συντρόφων του. Το χρυσόμαλλο δέρας έβγαζε μια παράξενη ανταύγεια που περιέλουζε το παλικάρι και το έκανε να μοιάζει με θεό. Η καρδιά του σκίρτησε από ευγνωμοσύνη προς το κορίτσι που στάθηκε η σωτηρία του, γιατί ήξερε πολύ καλά πως, χωρίς τη βοήθειά του, όχι μονάχα το θείο εκείνο δώρο δε θ' αποχτούσε, αλλά θα έχανε και τη ζωή του, προσπαθώντας μόνο με την ανδρεία και τη σωματική του δύναμη να πετύχει τους άθλους στους οποίους ο Αιήτης τον υπέβαλε.

ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΧΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

Ύστερα ο Ιάσονας πήγε στο καράβι, όπου τον περίμεναν οι σύντροφοί του, ενώ η Μήδεια γύρισε γρήγορα στο παλάτι. Ένα σατανικό σχέδιο είχε καταστρώσει για να μπορέσουν οι Αργοναύτες, μαζί και η ίδια, να δραπετεύσουν. Ήξερε ότι ο πατέρας της δε θα άφηνε τόσο εύκολα την κατάσταση να του ξεφύγει από τα χέρια του. Θα τους καταδίωκε με μανία. Η απώλεια του δέρατος θα θέριευε μέσα του τα πάθη της οργής και της δίψας για εκδίκηση.

Πήγε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν στην κούνια του ο αδερφός της ο ’ψυρτος, ένα χαριτωμένο μωρό. Παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις, άρπαξε το μωρό από την κούνια και βγήκε τρέχοντας απ' το παλάτι. Έφτασε στον Φάση ποταμό, όπου περίμενε ο Ιάσονας με τους συντρόφους του. Κρατώντας το παιδί ανέβηκε στο καράβι, βοηθούμενη από τον Ιάσονα. Τα παλικάρια όρμησαν με ζήλο στα κουπιά κι η "Αργώ" μετά από τόσον καιρό ξαναγλιστρούσε στα νερά του Φάση ποταμού και σε λίγο έβγαινε στον Εύξεινο Πόντο.

Αλλά αυτό που περίμενε η Μήδεια δεν άργησε να γίνει. Ο πατέρας της, όταν κατάλαβε ότι ο Ιάσονας και οι σύντροφοί του άρπαξαν το χρυσόμαλλο δέρας και δραπέτευσαν, αρμάτωσε καράβια και βγήκε να τους κυνηγήσει. Παρόλες τις προσπάθειες των παλικαριών ν' απομακρυνθούν οριστικά από την επικίνδυνη χώρα και το μοχθηρό βασιλιά της, τα καράβια του κατάφεραν να πλησιάσουν την "Αργώ" τόσο πολύ, που ήταν πλέον θέμα λίγων λεπτών η σύλληψή τους.

Για μιαν ακόμη φορά η Μήδεια απέδειξε πόσο χρήσιμη του ήταν του Ιάσονα. Η σατανική γυναίκα, για χάρη του αγαπημένου της, διέπραξε το πιο φριχτό και ανόσιο έγκλημα. Αφού σκότωσε, έκοψε κομμάτια το τρυφερό κορμάκι του μικρού αδερφού της και άρχισε να ρίχνει ένα ένα τα κομμάτια στη θάλασσα. Το σχέδιό της ήταν βέβαιη ότι θα πετύχαινε. Ο πατέρας της, σύμφωνα με τους νόμους, τότε, των θεών και των ανθρώπων, έπρεπε να σταματήσει να μαζέψει τα κομμάτια του σώματος του παιδιού του, για να το θάψει στη συνέχεια με τις πρέπουσες τιμές. Δεν ήταν δυνατό να γινόταν αλλιώς.

Πράγματι όλα έγιναν όπως αυτή τα είχε προβλέψει. Ο Αιήτης, αφού σταμάτησε το κυνηγητό των Αργοναυτών, άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια του νεκρού παιδιού του, με αποτέλεσμα να κερδίσουν χρόνο τα παλικάρια και ν' απομακρυνθούν από τα καράβια του βασιλιά τόσο, που να μην είναι δυνατή πλέον η καταδίωξή τους.Έτσι και η τελευταία δοκιμασία στην αφιλόξενη εκείνη χώρα τελείωσε για τους ήρωες. Ο Ιάσονας για να ευχαριστήσει τις αγαπημένες του θεές, την Αθηνά και την Ήρα, που είτε με την παρουσία τους, είτε αθέατες του συμπαραστάθηκαν, έκανε στη θάλασσα σπονδές.

Πρόσφερε και η Μήδεια σπονδές στην προστάτιδά της θεά, την Εκάτη και την παρακάλεσε να μεσολαβήσει στους θεούς να την συγχωρέσουν για την ανόσια πράξη της. Μα ήξερε πως όσο παράφορος να είναι ένας έρωτας που νικά την αδερφική αγάπη, ένα τέτοιο έγκλημα δε θα έσβηνε μ' απλές τελετές και επικλήσεις στους θεούς. Έπρεπε να εξαγνιστεί. Ήταν, λοιπόν, η Μήδεια αποφασισμένη να υποβληθεί σε οποιαδήποτε δοκιμασία για να εξαγνιστεί, μόλις δινόταν η κατάλληλη ευκαιρία. Αλλά και ο Ιάσονας μπορούσε στην προκειμένη περίπτωση να θεωρηθεί, κατά κάποιο τρόπο, συνένοχος στο έγκλημα. Διότι δεν προσπάθησε, ενώ μπορούσε, να την αποτρέψει απ' αυτό.

Αλλά και το γεγονός ότι για χάρη του η Μήδεια διέπραξε αυτό το φριχτό έγκλημα τον καθιστούσε "ηθικό αυτουργό" σε μια πράξη φρικιαστική, ακόμα και για τους θεούς και για τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκτελέστηκε, αλλά και για το χαρακτήρα και τη σκοπιμότητά της. Κανένα συναίσθημα δεν μπορούσε να είναι πιο δυνατό από την αδερφική αγάπη και καμιά σκοπιμότητα δε θα μπορούσε να είναι ανώτερη από τη δικαιοσύνη.

Η ΚΙΡΚΗ

Οι Αργοναύτες διέσχισαν, παραπλέοντας τα νότια παράλιά του, όλο τον Εύξεινο Πόντο. Ύστερα παραπλέοντας πάλι την ακτή, κινήθηκαν βορειοδυτικά και μπήκαν σ' έναν παραπόταμο του Ίστρου -του Δούναβη-, για τον οποίο πίστευαν ότι είχε και μια άλλη εκβολή στην Αδριατική θάλασσα. Μετά βγήκαν στην Αδριατική και μπήκαν σε μια θάλασσα ελληνική, το Ιόνιο πέλαγος. Παρέπλευσαν τη "Μέλαινα Κέρκυρα", το σημερινό νησί Κόρτσουλα, αλλά σ' αυτό το σημείο συνέβη ένα παράδοξο γεγονός.

Ακούστηκε να μιλάει δυνατά το ίδιο το πλοίο, που παρότρυνε τα παλικάρια να πάρουν το δρόμο που οδηγεί προς τον τόπο όπου έμενε η μάγισσα Κίρκη, που θα μπορούσε να εξαγνίσει τη Μήδεια και τον Ιάσονα από το φόνο του ’ψυρτου.

Η Κίρκη ήταν κόρη της Εκάτης (της θεάς του Κάτω Κόσμου) και αδερφή του Αιήτη, θεία επομένως της Μήδειας. Ήταν φημισμένη μάγισσα, που μας είναι γνωστή και από την "Οδύσσεια", σύμφωνα με τη διήγηση της οποίας είχε μεταμορφώσει τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοίρους. Κατοικούσε δυτικά, εκεί όπου υψώνεται το "Κιρκαίο όρος", σε μια χερσόνησο της τυρρηνικής ακτής.

Γι' αυτό οι Αργοναύτες διάλεξαν μια πορεία προς το Βορρά γύρω από τη χερσόνησο των Απεννίνων, για την οποία πίστευαν ότι ήταν ένα νησί που συνόρευε στα βόρεια με δυο μεγάλους ποταμούς: τον Ηριδανό, δηλαδή τον Πάδο και τον Ροδανό. Οι ήρωες ανάπλευσαν τον ένα, μέχρις ότου έφτασαν στον άλλο, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε, εκτός από την κοίτη του Ηριδανού, και άλλους δυο ακόμα παραπόταμους, ο ένας από τους οποίους χυνόταν στον Ωκεανό και ο άλλος στο Τυρρηνικό πέλαγος. Λίγο έλειψε να κάνουν λάθος και ν' αφήσουν τον τυρρηνικό παραπόταμο. Τους απέτρεψε η Ήρα που, φανερή ή αθέατη, τους συνόδευε πάντα και τους ενθάρρυνε, υποδεικνύοντάς τους τι έπρεπε να κάνουν. Το ίδιο έκανε και η Αθηνά και ποτέ οι δυο θεές δεν τους εγκατέλειψαν εντελώς μόνους.

Μόλις το καράβι έφτασε στο νησί Αία, όπου έμενε η μάγισσα, πήγαν στο παλάτι της μόνο η Μήδεια και ο Ιάσονας, ενώ τα άλλα παλικάρια έμειναν στο καράβι, για λόγους ασφαλείας. Μόλις η μάγισσα είδε την ανιψιά της, την αναγνώρισε από τη χρυσή ανταύγεια των ματιών της. Αυτή τη χαρακτηριστική ανταύγεια είχαν όλα τα παιδιά και τα εγγόνια του θεού Ήλιου. Γιατί - όπως είναι γνωστό- ο πατέρας της Μήδειας ο Αιήτης, ήταν γιος του Ήλιου. Η Κίρκη εξάγνισε το ζευγάρι μετά από μια απλή ιεροτελεστία. Αφού έσφαξε ένα νεογέννητο γουρουνάκι, το κράτησε πάνω από τα κεφάλια τους και άρχισε να κάνει προσευχή στον Δία. Καθώς έσταζε το αίμα ζεστό πάνω στους "μιασμένους" νέους, ήταν σαν να θυσιάζονταν οι ίδιοι και μ' αυτόν τον τρόπο έκτιαν την ποινή τους. Διότι το αίμα με το αίμα μόνο θα μπορούσε να ξεπληρωθεί. Έτσι ο Ιάσονας και η Μήδεια εξαγνίστηκαν.

Αλλά η μάγισσα θεά ήταν πάρα πολύ δυσαρεστημένη με την ανιψιά της, που φέρθηκε τόσο άσχημα στον πατέρα της. Για έναν ξένο πρόδωσε τον πατέρα της και τον πότισε με το πιο πικρό ποτήρι, στερώντας τον από τον αγαπημένο του γιο ’ψυρτο και από το χρυσόμαλλο δέρας, που ήταν η πιο πολύτιμη οικογενειακή παρακαταθήκη. Μάταια η Μήδεια προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό της. Η Κίρκη την έδιωξε αμέσως από το παλάτι της.

ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΣΚΥΛΛΑ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗ, ΠΛΑΓΚΤΕΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ύστερα οι Αργοναύτες έφτασαν στο βράχο των Σειρήνων. Οι Σειρήνες ήταν τέρατα με μορφή κοριτσιών, που με τη γλυκιά τους φωνή και με το τραγούδι τους καταγοήτευαν όσους περνούσαν από τα μέρη τους, τους μάγευαν και τους παράσερναν κοντά τους.

Από μακριά ο αγέρας έφερνε στ' αυτιά των παλικαριών το γλυκό τραγούδι των τεράτων, που ήταν αδύνατο να μη σταματήσει κανείς και, με κομμένη ανάσα, να τ' ακούσει. Την ίδια όμως στιγμή ο Ορφέας θυμήθηκε τα μάγια και της δικής του φωνής. Με τ' αέρινά του δάχτυλα που κινούνταν με αξεπέραστη άνεση πάνω στις χορδές της λύρας του, άρχισε να παίζει μια θεσπέσια, υπερκόσμια μουσική, που σκέπασε το τραγούδι των Σειρήνων. Τα τέρατα, αντί να γοητεύσουν, γοητεύτηκαν από τη θεϊκή τέχνη του Ορφέα. Κι ενώ άπλωναν πριν τα χέρια και καλούσαν κοντά τους τα παλικάρια της Αργώς, με την επίδραση της μουσικής του Ορφέα έφυγαν άπρακτες.

Έπειτα έφτασαν στον τόπο όπου κατοικούσαν η Σκύλλα και η Χάρυβδη, τα δυο φοβερά τέρατα που κατασπάραζαν τους περαστικούς, από τον τόπο τους, ναυτικούς. Η Σκύλλα ήταν κόρη της Εκάτης και ζούσε σε μια σπηλιά ενός απότομου βράχου. Η Χάρυβδη ήταν κόρη του Ποσειδώνα και της Γης. Ζούσε και αυτή ανάμεσα στ' απόκρημνα βράχια της θάλασσας και κατασπάραζε όποιον την πλησίαζε. Με τη βοήθεια όμως της θεάς Θέτιδας, της μάνας του ήρωα Αχιλλέα και των υπόλοιπων σαράντα εννιά αδερφάδων της, των Νηρηίδων, η "Αργώ" κατάφερε να περάσει σώα και αβλαβής ανάμεσα από τα δύο εκείνα τέρατα.

Στη συνέχεια πέρασε ανάμεσα από τα νησιά "Πλαγκτές Πέτρες", που έχουν ένα επικίνδυνο στενό. Κι εδώ η Θέτιδα με τις Νηρηίδες βοήθησαν στο πέρασμα. Έπειτα έφθασαν στην Τρινακρία, όπου υπήρχαν τα βόδια του Ήλιου, που αργότερα οι σύντροφοι του Οδυσσέα, χωρίς αυτός να το γνωρίζει, θα τα έτρωγαν, με αποτέλεσμα να δεχτούν σκληρή τιμωρία: να χαθούν όλοι από τρικυμία, εκτός από τον ίδιο τον Οδυσσέα, που, θαλασσοδαρμένος, έφτασε στο νησί της Καλυψώς, την Ωγυγία. Οι Αργοναύτες άκουγαν τα μουγκανητά των βοδιών του θεού, μα δεν τους ενδιέφερε ν' αποβιβαστούν στο νησί του Ήλιου.

πηγή:www.mythologia.8m.com

ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

Γρήγορα άφησαν πίσω τους τη Σικελία και έφτασαν στο νησί των Φαιάκων, στη σημερινή Κέρκυρα (που τότε έφερε την ονομασία Μάκρις ή Δρεπάνη, από το σχήμα της, που μοιάζει πάρα πολύ με δρεπάνι). Εκεί βασίλευε ο γιος του Ναυσίθοου Αλκίνοος. Ο Ναυσίθοος καταγόταν από θεϊκή γενιά· ήταν γιος του Ποσειδώνα. Ο λαός τον οποίο εξουσίαζε ο Αλκίνοος, οι Φαίακες, ήταν ειρηνικός και φιλόξενος. Με προθυμία υποδέχτηκαν όλοι τους τα παλικάρια. Η Μήδεια, όταν με τον Ιάσονα έφτασαν στο βασιλικό παλάτι, έπεσε στα πόδια της βασίλισσας Αρήτης και την παρακάλεσε να τη βοηθήσει. Σύμφωνα με το έθιμο εκείνης της εποχής, όποιος παρακαλούσε κάποιον να τον βοηθήσει, ακολουθώντας ορισμένους τύπους (όπως π.χ. γονάτισμα και πιάσιμο του γόνατος του άλλου κλπ.), τον δέσμευε ηθικά. Έτσι έγινε και τώρα. Η Μήδεια, εκλιπαρώντας την Αρήτη, θα ανάγκαζε την τελευταία να βοηθήσει με κάθε τρόπο.

Στο μεταξύ κατέφτασαν στο νησί καράβια του Αιήτη από την Κολχίδα, με στρατό και ζήτησαν από τον Αλκίνοο να παραδώσει τη Μήδεια στον πατέρα της. Ο σοφός βασιλιάς τους απάντησε τότε ότι σκόπευε να την παραδώσει με ένα μονάχα όρο: ότι δε θα είχε ήδη παντρευτεί τον Ιάσονα. Την απάντηση αυτή του Αλκίνοου την έκανε γνωστή κρυφά στο ζευγάρι η Αρήτη, που είχε ηθική υποχρέωση να βοηθήσει τους δυο νέους. Για να μην πέσει λοιπόν στα χέρια του πατέρα της, γιόρτασε τους γάμους της με τον Ιάσονα η Μήδεια στη σπηλιά της Μάκριδας, της Νύμφης του νησιού, την ίδια νύχτα που πήρε την είδηση από την καλοπροαίρετη βασίλισσα.

Μέσα στη σπηλιά της Νύμφης ετοιμάστηκε η "νυφική παστάδα", το νυφικό κρεβάτι της Μήδειας και απάνω του απλώθηκε το χρυσόμαλλο δέρας, που έβγαζε μια χαρακτηριστική ανταύγεια, σαν να ήταν φωτιά που έκαιγε μέσα στη νύχτα. Η Ήρα, που συμπαθούσε πολύ τον Ιάσονα, έστειλε μια συντροφιά από Νύμφες στολισμένες με πολύχρωμα λουλούδια, για να δώσουν μια ιδιαίτερη λαμπρότητα στο χαρμόσυνο γεγονός. ’λλωστε, σαν θεά του γάμου που ήταν, επιθυμούσε αυτός ο δεσμός της ψυχής των δυο νέων να γίνει στέρεος και αδιάσπαστος και γι' αυτόν το λόγο θα ήταν και μελλοντικά συμπαραστάτης και βοηθός τους.

Η ανταύγεια που σκορπούσε το χρυσόμαλλο δέρας περιέλουσε και τις εκλεκτές θεές και ξεσήκωσε μέσα τους τον πόθο. Ντράπηκαν όμως και δεν τόλμησαν ν' ακουμπήσουν με το χέρι τους το δέρας, για ν' απολαύσουν στην ψυχή τους την ηδονή της αγάπης των δυο νέων, που θα γινόταν σε λίγο σαρκικός έρωτας. Οι νεόνυμφοι, εκστασιασμένοι από τη θεσπέσια λύρα του Ορφέα και το γλυκό γαμήλιο τραγούδι των παλικαριών, που φορούσανε στεφάνι στο κεφάλι, νόμιζαν ότι βρίσκονταν στην Ιωλκό, στο παλάτι του Αίσονα και όχι σε μια φτωχική σπηλιά Νύμφης. Ονειρεύονταν ένα γάμο αντάξιο της βασιλικής τους καταγωγής, με όλη τη λαμπρότητα και επισημότητα που το έθιμο απαιτούσε, μα ήταν ακόμα πολύ μακριά από την Ιωλκό, την πατρίδα του Ιάσονα.

Η στρατιά του Αιήτη έφυγε άπρακτη, μετά από την άρνηση του Αλκίνοου να παραδώσει τη Μήδεια και η "Αργώ" ξεκίνησε κουβαλώντας το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι και τους πιο ένδοξους συντρόφους του. Η ημέρα της επιστροφής στην πατρίδα πλησίαζε. Είχαν διανύσει πολλαπλάσια απόσταση από εκείνη που τους υπολείπονταν. Πέρασαν τόσους κινδύνους, υποβλήθηκαν τόσες δοκιμασίες, που δεν μπορούσαν παρά να πιστεύουν πια πως όπου νάναι θα ξημέρωνε η μέρα εκείνη που θα πατούσαν στο άγιο χώμα της πατρίδας τους, θ' αγκαλιάζονταν με τους δικούς τους ανθρώπους, ενώ οι τιμές και η δόξα όλων των Ελλήνων θα τους ανέβαζαν στα ουράνια. Θα έμπαιναν θριαμβευτές στο λιμάνι της Ιωλκού, κουβαλώντας το χρυσόμαλλο δέρας, που θα ήταν θεία ευλογία για την πόλη και όλη την περιοχή, αλλά παράλληλα και ικανοποίηση του δικαίου.

Γιατί ο Φρίξος δεν είχε φυσική του πατρίδα τη χώρα του γιου του Ήλιου, την αφιλόξενη Κολχίδα, αλλά την πόλη ’Αλω της Θεσσαλίας, της οποίας ιδρυτής ήταν ο πατέρας του Φρίξου, ο Αθάμας. Θα γύριζε λοιπόν το δέρας στον τόπο όπου δικαιωματικά ανήκε. Μα συνάμα ο Ιάσονας θα έπαιρνε το θρόνο που του ανήκε, γιατί ο θείος του Πελίας έπρεπε να του τον επιστρέψει, όπως είχε υποσχεθεί, με την πραγματοποίηση της επιχείρησης στην Κολχίδα και το αίσιο τέλος της.

ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

Η "Αργώ" εγκατέλειψε το φιλόξενο νησί Δρεπάνη (τη σημερινή Κέρκυρα) και άνοιξε πανιά με κατεύθυνση την Ιωλκό. Αλλά δυστυχώς τα βάσανα των Αργοναυτών δεν είχαν τελειωμό. Γιατί οι θύελλες έσπρωξαν το καράβι μέσα σε εννιά μέρες και εννιά νύχτες προς άλλη κατεύθυνση. Βρέθηκαν στη Λιβύη, στην άβαθη και επικίνδυνη Σύρτη.

Εκεί τα παλικάρια ένιωσαν έντονο τον κίνδυνο της λειψυδρίας και έπρεπε να βγουν σε αναζήτηση νερού. Περιπλανήθηκαν πολύ μέσα στην έρημο, στο ξερό, μονότονο τοπίο, όπου ο ήλιος έκαιγε την άμμο την ημέρα και την έκανε ανυπόφορη, μα τη νύχτα μια έντονη ψύχρα έφερνε ο αέρας, που νόμιζαν πως βρίσκονταν στο πέλαγος. Ήταν καταμεσήμερο, τα πόδια των παλικαριών δε βάδιζαν· κυριολεκτικά σέρνονταν. Η άμμος δυσκόλευε ακόμα πιο πολύ το περπάτημα. Τα χείλη τους ξεράθηκαν και έσκασαν, όπως η γη από την ξηρασία και την ανομβρία. Το στόμα τους στέγνωσε, η αναπνοή τους βαριά και το μυαλό τους θολό, τα μάτια τους ξέφωτα, ξεψυχισμένα.

Και τότε έγινε το θαύμα. Στον Ιάσονα παρουσιάστηκαν τρεις πανέμορφες θεές, σαν φαντάσματα μέσα στην έρημο. Ήταν οι κόρες του Ποσειδώνα και της Λιβύης. Τον συμβούλεψαν να κάνουν και αυτοί το ίδιο που έκανε η Μητέρα, η οποία τους κουβαλούσε πάνω της. Ήταν μια συμβουλή με προφητικό χαρακτήρα, που έπρεπε, με κόπο, να γίνει αντιληπτό το νόημά της. Μετά από πολλή σκέψη τα παλικάρια κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: Όπως η μάνα τους τους σήκωσε πάνω της μέχρι να τους γεννήσει, έτσι και η "Αργώ" τους σήκωσε μέχρι τώρα. ’ρα ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η δεύτερη μάνα τους. Πήραν λοιπόν και εκείνοι το καράβι τους στους ώμους και το κουβάλησαν μέσα στην έρημο δώδεκα μερόνυχτα, ενώ η δίψα τους έγινε ακόμα πιο πολύ ανυπόφορη. Τελικά έφτασαν στη λίμνη Τριτωνίδα, στην επιφάνεια της οποίας απίθωσαν το φορτίο τους. Ύστερα έτρεξαν με λαχτάρα για να βρουν κάποια πηγή.

Ψάχνοντας, έφτασαν στον ιερό χώρο όπου βρίσκονταν τα μήλα των Εσπερίδων. Εκεί υπήρχε ένα παράξενο δέντρο, που έκανε χρυσά μήλα. Ένα φοβερό φίδι, ο Λάδωνας, είχε τοποθετηθεί φύλακας του δέντρου. Κατοικούσε στο κοίλωμα της μαύρης γης, που βρίσκεται στα δυτικά της Μεσογείου, πέρα στον Ωκεανό. Εκεί είχαν την κατοικία τους και οι προστάτριες του δέντρου, οι Εσπερίδες, θυγατέρες της Νύχτας. Πριν μια μέρα όμως εκεί είχε φτάσει ο Ηρακλής. Ο ήρωας, εκτελώντας έναν από τους δώδεκα άθλους του, σκότωσε το φίδι και πήρε τα μήλα των Εσπερίδων. Στη θέα των Αργοναυτών οι Εσπερίδες μεταμορφώθηκαν σε τρία δέντρα. Ξαναπήραν όμως την προηγούμενη κανονική μορφή τους και έδειξαν σ' αυτούς την πηγή που είχε ανοίξει ο Ηρακλής μ' ένα χτύπημα του ποδιού του στο βράχο. Δροσερό καθάριο νερό ανάβρυζε από τα σπλάχνα της γης.

Τα ξεψυχισμένα κορμιά των παλικαριών ξαναβρήκαν τη ζωή πίνοντας το θείο εκείνο δώρο. Αφού λοιπόν ήπιαν άφθονο νερό και γέμισαν τ' ασκιά τους για να έχουν απόθεμα, έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έπρεπε να βρουν το δρόμο από τη λίμνη, όπου βρισκόταν η "Αργώ", προς τη θάλασσα. Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή τους βοήθησε ο θεός Τρίτωνας ο γιος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Με την ανθρώπινη λοιπόν μορφή του παρουσιάστηκε στους Αργοναύτες και τους έδωσε ένα όστρακο, που αργότερα, όπως είπε, θα τους χρησίμευε. Το πήρε ο Εύφημος, γιος του Ποσειδώνα, με ευγνωμοσύνη και το κράτησε με περισσή έγνοια. Ύστερα ο Τρίτωνας, στην κανονική του μορφή (δηλαδή μισός άνθρωπος μισός ψάρι) έσπρωξε την "Αργώ" προς τη θάλασσα, δείχνοντας συνάμα και το δρόμο που οι Αργοναύτες δεν ήξεραν.

Αφού ευχαρίστησαν για τις ευεργεσίες του το θεό, τα παλικάρια άνοιξαν πανιά για τις ελληνικές θάλασσες.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΕΥΦΗΜΟΥ

Μετά από ήρεμο ταξίδι έφτασαν στην Κρήτη. Εκεί όμως υπήρχε ένας Γίγαντας, ο χάλκινος Τάλως, που τρεις φορές την ημέρα γύριζε το νησί και δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει. Ο Γίγαντας αυτός είχε όμως μια τρωτή αρτηρία. Η Μήδεια με τ' ακαταμάχητα μάγια της παγίδεψε το τέρας και με ματιές σπινθηροβόλες, γεμάτες εχθρικότητα και μίσος, το γήτεψε και το υπνώτισε, με αποτέλεσμα να πέσει και να σκιστεί ξαφνικά από μια μυτερή πέτρα ο αστράγαλός του, όπου κρυβόταν η τρωτή του αρτηρία. Το αίμα τότε άρχισε να τρέχει σαν ποτάμι και σε λίγο το τέρας σωριαζόταν με μεγάλο γδούπο.

Έτσι, αφού αποβιβάστηκαν στο νησί, έχτισαν, ευγνωμονώντας τους θεούς, βωμούς στον Ποσειδώνα και στον Τρίτωνα και ένα ναό στη μινωική Αθηνά, που ήταν η προστάτιδα θεά της περιοχής. Και αφού συνέχισαν το ταξίδι τους έφτασαν σ' ένα σύμπλεγμα ελληνικών νησιών. Μα ήταν τότε τόσο πυκνό το σκοτάδι και ο ουρανός τόσο άναστρος, που δεν ήξεραν αν ταξίδευαν στον επάνω κόσμο ή στο σκοτεινό βασίλειο του ’Αδη. Μέσα στην άγρια εκείνη νύχτα νόμισαν πως θα χαθούν, φόβος μεγάλος τους κυρίεψε. Τότε ο Ιάσονας σήκωσε ψηλά τα χέρια του και, με δυνατή φωνή, επικαλέστηκε το θεό του φωτός, τον Απόλλωνα, που τον έλεγαν και Φοίβο, γιατί διαφέντευε τις ακτίνες του Ήλιου, τις ζωοδότρες.

Και ο θεός, που εισάκουσε τη θερμή του δέηση, έκανε την εμφάνισή του σ' ένα ερημονήσι, όπως ακριβώς άλλοτε στο εγκαταλειμμένο νησάκι Θυνιάδα, μετά από την περιπέτεια των παλικαριών στις "γαλάζιες πέτρες". Τότε, σ' εκείνο το ερημονήσι, ο θεός κρατούσε τ' ασημένιο τόξο του στο αριστερό του χέρι. Τώρα κρατούσε το τόξο του με το δεξί του χέρι και έστεκε σ' έναν από τους δυο μαύρους βράχους, που λέγονταν Μελάντιοι, γιατί εκεί είχε σταθεί κάποιος άνθρωπος με μαύρη μορφή.

Καθώς ο θεός έλαμπε από ένα υπερκόσμιο, αχνόφεγγο φως, τα παλικάρια αντίκρισαν ένα πολύ μικρό νησί, όπου αποβιβάστηκαν. Την ίδια στιγμή ο ουρανός φωτίστηκε από το γλυκό φως της αυγής, που έσταξε βάλσαμο ελπίδας στις τρομοκρατημένες ψυχές τους και τους έδωσε τη βεβαιότητα πως ταξιδεύουν στον απάνω κόσμο, της χαράς, του αγώνα και της προσδοκίας, σ' αντίθεση με τον Κάτω Κόσμο της λύπης, της απραγίας και της απελπισίας. Στο θεό λοιπόν που διέλυσε τα σκοτάδια της νύχτας από τη γη και τα σκοτάδια της αμφιβολίας και του φόβου από την ψυχή τους, έφτιαξαν τα παλικάρια ένα βωμό σ' ένα σκιερό άλσος και ονόμασαν τον Απόλλωνα "Αιγλήτη", δηλαδή φωτοβόλο, γιατί σκόρπισε την αίγλη του φωτός του γύρω του.

Επίσης ονόμασαν το νησί, όπου ο θεός έκανε την εμφάνισή του, "Ανάφη", δηλαδή φωτεινό. Έπειτα έκαναν εκεί ένα πανηγύρι προς τιμή του "Αιγλήτη Απόλλωνα", όπου διασκέδασαν, ξεχνώντας για λίγο τις πίκρες και τα βάσανά τους.

Το ίδιο βράδυ που πλάγιασαν να κοιμηθούν, ο Εύφημος είδε ένα παράξενο όνειρο, που τον εντυπωσίασε πολύ. Είδε τάχα ότι πήρε στο στήθος του το όστρακο που του χάρισε ο Τρίτωνας και ότι χόρτασε απ' αυτό γάλα. Έπειτα το όστρακο αυτό, τάχα, έγινε μια παρθένα με την οποία ο Εύφημος έσμιξε ερωτικά, αλλά ντράπηκε με τον εαυτό του για την πράξη του αυτή, γιατί βυζαίνοντας ο ίδιος πριν από λίγο το όστρακο, ήταν σαν να είχε βυζάξει τη σύντροφό του, ταυτίζοντας έτσι το ρόλο της μάνας και της συζύγου, πράγμα που θεωρούνταν ανόσιο, σύμφωνα με τους νόμους των θεών. Μα η νεαρή γυναίκα τον παρηγόρησε λέγοντάς του ότι αυτή η πράξη δεν έπρεπε να τον στενοχωρεί.

Του φανερώθηκε σαν κόρη του Τρίτωνα και της θεάς Λιβύης και τον παρακάλεσε να της δώσει για συντροφιά τις Νηρηίδες, για να κατοικήσει στη θάλασσα κοντά στην Ανάφη. Του είπε επίσης ότι σύντομα πάλι η ίδια θ' αναδυθεί στο φως του ήλιου, που θα είναι τόπος διαμονής των απογόνων του Εύφημου.

Αφού η "Αργώ" εγκατέλειψε την Ανάφη, ο Εύφημος διηγήθηκε τ' όνειρό του στον Ιάσονα και εκείνος τον συμβούλεψε να ρίξει στη θάλασσα το όστρακο. Ο Εύφημος έκανε καταπώς του είπε ο Ιάσονας. Και τότε από τα βάθη της θάλασσας ξεπρόβαλε ένα όμορφο νησί, που ονομάστηκε "Καλλίστη". Αργότερα το νησί αυτό πήρε την ονομασία "Θήρα", δηλαδή "κυνήγι", λόγω των άφθονων θηραμάτων που είχε. Σήμερα ονομάζεται Σαντορίνη. Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού κατάγονταν από τη γέννα του Εύφημου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Στη διαδρομή της προς την Ιωλκό η "Αργώ" σταμάτησε στην Αίγινα, για ανεφοδιασμό νερού. Επειδή όμως φυσούσε τότε πολύ ευνοϊκός άνεμος και τα παλικάρια δεν ήθελαν να χάσουν την κατάλληλη ευκαιρία, άρχισαν αγώνα δρόμου, για να κουβαλήσουν την απαραίτητη ποσότητα νερού από το νησί στο καράβι. Από τότε καθιερώθηκαν στην Αίγινα αγώνες δρόμου για κουβάλημα νερού, οι περίφημες "Υδροφορίες".

Με τον ούριο άνεμο το θεϊκό καράβι έφτασε επιτέλους στο πολυπόθητο λιμάνι απ' όπου κάποτε είχε ξεκινήσει για τη μεγάλη περιπέτεια προς την Κολχίδα. Τ' όνειρο έγινε πια πραγματικότητα, ο ασίγαστος πόθος τους, που είχε γίνει καμίνι στα στήθια τους και τους βασάνιζε τρομερά, τώρα πια θα γινόταν πράξη ζωής. Σε λίγο πατούσαν τα άγια χώματα της Ιωλκού και όλοι νόμιζαν πως τους ξεγελούσε ο πόθος τους για την επιστροφή στην πατρική γη και το μυαλό τους παράδερνε ανάμεσα στην αμφιβολία του όνειρου και στη βεβαιότητα της πραγματικότητας. Έβλεπαν τα γνωστά σε όλους τοπία, το γνωστό σκηνικό και δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Έβλεπαν γνωστούς, συγγενείς και φίλους, που έτρεχαν με χαρά να τους υποδεχτούν και διερωτώνταν αν υπάρχουν όλα αυτά στ' αλήθεια ή αν ο θεός "Όνειρος", θέλοντας να τους ξεγελάσει, τους έστελνε στον ύπνο τους τέτοιες γλυκιές, μα απατηλές οπτασίες. ’Ακουγαν τις γνωστές φωνές, το κάλεσμα των αγαπημένων τους προσώπων και τα ξεφαντώματα της ξέφρενης χαράς τους και δεν πίστευαν στ' αυτιά τους. Γιατί στ' αυτιά τους ακόμα ηχούσε ο παφλασμός των κυμάτων και τ' άγριο μουγκρητό τους, καθώς μανιασμένα χτυπούσαν πάνω στα βράχια. Ακόμα ηχούσαν τα πλάνα τραγούδια των Σειρήνων, που τους καλούσαν στη συμφορά και το θάνατο. Ακόμα ηχούσαν στ' αυτιά τους τα μουγκανητά των βοδιών στο νησί του Ήλιου, που προκαλούσαν τον πόθο για την απόλαυση του κρέατός τους, ο οποίος συνάμα θα οδηγούσε στον αφανισμό των επίδοξων "θυτών".

Οι περιπέτειες, οι δοκιμασίες, οι κίνδυνοι, η μακροχρόνια παραμονή τους μακριά από την πατρίδα, είχαν δημιουργήσει μέσα τους έναν άλλο χαρακτήρα. Έμαθαν να ζουν με τον κίνδυνο, ν' αδερφώνονται με τ' αναπάντεχο, ν' απολαμβάνουν το εφήμερο και φευγαλέο, αφού δεν ήξεραν αν το αύριο θα ξημέρωνε γι' αυτούς. Έμαθαν, τέλος, να αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν τους ευγενικούς στόχους και οραματισμούς και κατανόησαν πως οι Μοίρες και οι θεοί βοηθούν και συμπαραστέκονται στους τολμηρούς, αν διαγνώσουν σ' αυτούς προθυμία και αποφασιστικότητα.

Ένας λαός ολόκληρος, άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να δουν το απίστευτο θαύμα. Τη θριαμβευτική επιστροφή του θεϊκού καραβιού με τους αθάνατους ήρωες, τα παλικάρια που, αψηφώντας το θάνατο, κατάφεραν το πιο απίστευτο, κάνοντας πράξη ό,τι άλλοι ούτε να σκεφτούν μπορούσαν. Αλλά δεν ήταν μονάχα η επιστροφή τους. Ήταν και η επιτυχία της επιστροφής του χρυσόμαλλου δέρατος στον τόπο όπου δικαιωματικά ανήκε. Η χαρά όλων ήταν απερίγραπτη. Αγκαλιάζονταν, φιλιούνταν οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συντοπίτες, ενώ δάκρυα συγκίνησης έτρεχαν από τα μάτια τους.

Η χαρά αυτή, βέβαια, μετριάστηκε από το θλιβερό μαντάτο του χαμού δυο παλικαριών του πληρώματος, του κυβερνήτη της Αργώς Τίφη, που πέθανε κατά το ταξίδι προς την Κολχίδα, μετά το πέρασμα από τις Συμπληγάδες, και του Ύλα, που τον κράτησαν οι Νύμφες στις σπηλιές τους, όταν αυτός πήγε να πάρει νερό και, παρά τις επίμονες αναζητήσεις του Ηρακλή, τελικά δε βρέθηκε πουθενά.

Ένα τρελό, ξέφρενο, παλλαϊκό πανηγύρι ήταν όλη η πόλη της Ιωλκού. Θυσίες, φαγοπότι, χορός, μουσική, γέλια και ξεφαντώματα... Ακόμα και οι θεοί πήραν μέρος σ' αυτό το ξέσπασμα της χαράς και ιδιαίτερα η Αθηνά και η Ήρα, συμπαραστάτριες θεές. Έπρεπε όμως τα παλικάρια να μην ξεχάσουν και τον κύρη της θάλασσας, τον Ποσειδώνα, που δεν τους καραβοτσάκισε, όπως θα μπορούσε. Γι' αυτό αποφασίστηκε να του προσφερθεί το πιο πολύτιμο δώρο. Η "Αργώ", το καράβι που φιλοξένησε στο βασίλειό του. Τότε υπήρχε ένας φημισμένος ναός του θεού στον Ισθμό. Εκεί ομόφωνα αποφάσισαν τα παλικάρια ν' αφιερώσουν το γοργό σκαρί.

Ο Αίσονας όμως, ο πατέρας του Ιάσονα, απουσίαζε απ' αυτή την παλλαϊκή εκδήλωση. Ήταν κατάκοιτος, γέρος και ανήμπορος, σαν να περίμενε ν' ακούσει για την τύχη του γιου του και μετά να πεθάνει. Σαν να τον κρατούσε στη ζωή εκείνη η προσμονή. Ο Ιάσονας λυπήθηκε πολύ για τον πατέρα του και η αφοσιωμένη του Μήδεια, για μια ακόμη φορά, θέλησε να του συμπαρασταθεί. Επιστρατεύοντας όλες τις γνώσεις της γύρω από την τέχνη της μαγείας, η αθάνατη εγγονή του Ήλιου, κατάφερε να κάνει τον Αίσονα να ξανανιώσει. Τα τρεμάμενά του πόδια πάτησαν γερά στο χώμα, τα ξεθωριασμένα μάτια του ξανά σπινθηροβόλησαν γεμάτα δίψα για ζωή, τα χέρια του, που είχαν σχεδόν παραλύσει, κρατούσαν γερά το στήριγμά του, τον αγαπημένο του Ιάσονα και τη γυναίκα εκείνη, που άλλη όμοιά της δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο. Τη γυναίκα στην οποία χρωστούσε τη ζωή του και την επιτυχία του ο γιος του και οι σύντροφοί του, αλλά και ο ίδιος, που, ενώ ήταν έτοιμος για το αιώνιο ταξίδι το χωρίς επιστροφή, τώρα ατένιζε με αισιοδοξία τη ζωή.

πηγή:www.mythologia.8m.com

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΔΕΙΑ

Αλλά και ο Πελίας είχε, στο μεταξύ, γεράσει πολύ. Η Μήδεια πέρασε μπροστά από τα μάτια της όλα τα κακά, που αυτός διέπραξε στην οικογένειά του αγαπημένου της. ’ρπαξε το θρόνο από το νόμιμο κάτοχό του, τον αδερφό του τον Αίσονα, έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του Ιάσονα και έσπρωξε στο θάνατο το μικρότερο αδερφό του τελευταίου. Επιπλέον θα έπρεπε τώρα -σύμφωνα με την αρχική συμφωνία ανάμεσα στον Πελία και τον Ιάσονα- να πάρει ο πρώτος το χρυσόμαλλο δέρας, για να παραχωρήσει, σαν αντάλλαγμα, το θρόνο.

Μα η Μήδεια το θεωρούσε άδικο αυτό. Να καρπωθεί κάποιος που δε συμμετείχε σε κανέναν από τους κινδύνους, ένα αγαθό που κάποιος άλλος, για να τ' αποχτήσει, έθεσε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα τόσο τη δική του, όσο και των συντρόφων του. Μέσα στα στήθια της φούντωσε ξαφνικά η οργή και ο πόθος της για εκδίκηση.

Ήθελε να πληρώσει με τη ζωή του ένας άδικος και σκληρός άνθρωπος, που, για να ικανοποιήσει το πάθος της αρχομανίας του, δε λογάριασε ούτε τους νόμους των θεών, ούτε το δίκιο των ανθρώπων, ούτε το δεσμό αίματος που τον συνέδεε με τους ανθρώπους που θέλησε ν' αδικήσει. Προσποιήθηκε λοιπόν ότι προσφέρεται να βοηθήσει και τον Πελία -όπως έγινε με τον Αίσονα- να αποχτήσει το σφρίγος, τη δύναμη και την αντοχή της νεότητάς του. Πλησίασε λοιπόν τις τέσσερις κόρες του γερο βασιλιά και προσπάθησε να τις πείσει ότι έπρεπε να του κάνουν τα μάγια του ξανανιώματός του, που αυτή θα τους υποδείκνυε. Αλλά, επειδή αυτές ήταν δύσπιστες και αναποφάσιστες, για να τις πείσει, έσφαξε ένα γέρικο κριάρι, το έκανε μικρά μικρά κομμάτια και το έβαλε μέσα σε μια χύτρα για να βράσει. Με τα τεχνάσματα όμως που αυτή κάτεχε, έκανε ν' αναπηδήσει μέσα από τη χύτρα ένα νέο, ζωντανό πρόβατο.

Τότε οι τρεις από τις τέσσερις κόρες του Πελία, μένοντας έκθαμβες από τις ικανότητες της μάγισσας, πείστηκαν να κάνουν στον πατέρα τους ό,τι έκανε η Μήδεια με το γέρικο πρόβατο. Μόνο η ’λκηστη είχε τις επιφυλάξεις της και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να εφαρμόσει στον πατέρα της τέτοια τεχνάσματα. Φοβόταν το σκοτεινό πρόσωπο της ξενόφερτης μάγισσας. Διαισθανόταν πως η γυναίκα εκείνη, όχι μόνο δεν είχε την πρόθεση να βοηθήσει τον πατέρα της, αλλ' απεναντίας ότι επιδίωκε την καταστροφή του.

Μάταια όμως η ’λκηστη προσπάθησε ν' αποτρέψει τις αδερφές της ν' αφεθούν στα παραπλανητικά τεχνάσματα της Μήδειας. Εκείνες, απτόητες, έσφαξαν και κομμάτιασαν τον πατέρα τους και έριξαν τα κομμάτια του στη χύτρα, για να βράσουν. Μάταια όμως περίμεναν να ξεπηδήσει από τη χύτρα ένας νέος, ξανανιωμένος Πελίας.

Τα μάγια δεν έπιασαν. Η Μήδεια δεν έδωσε στις τρεις αδερφές το τελετουργικό (μαγικά λόγια και μαγικές κινήσεις) που έπρεπε να εφαρμοστεί παράλληλα με την ίδια την πράξη του βρασίματος των κομματιών του σώματος. Έτσι η μάγισσα έδειξε το άλλο της πρόσωπο, της εκδικητικότητας, παράλληλα όμως ένας άδικος βασιλιάς πλήρωνε με τη ζωή του τις άνομες πράξεις του.

πηγή:www.mythologia.8m.com

Οι Αργοναύτες - Οι σύντροφοι του Ιάσονα

Ιάσων, ο αρχηγός της εκστρατείας
Ηρακλής
Αργος των Θεσπιών, γιος του Φρίξου (ο κατασκευαστής της Αργούς)
Τίφυς, από Σίφαι της Βοιωτίας (ο τιμονιέρης της Αργούς)
Κάστωρ ο Σπαρτιάτης παλαιστής και ο
Πολυδεύκης ο πυγμάχος αδελφός του (οι Διόσκουροι)
Ίδας, γιος του Αφαρέως της Μεσσήνης και ο
Λυγκέας, ο παρατηρητής, αδελφός του
Αταλάντη της Καλυδώνος, η παρθένος κυνηγός
Μελέαγρος της Καλυδώνος
Ακαστος, γιος του βασιλιά Πελία
Ακτωρ, γιος του Δίων της Φωκίδος
Αδμητος, πρίγκιπας των Φερών
Αμφιάραος, ο μάντης από το Άργος
Ανκαίος ο Μέγας της Τεγέας, γιος του Ποσειδώνος
Ανκαίος ο Μικρός, Λέλεγες της Σάμου
Ασκάλαφος του Ορχομενού, γιος του Άρη
Αστερίων, γιος του Κομήτη
Αυγείας, γιος του βασιλιά Φορβάς της Ηλείας
Μπούτης των Αθηνών, ο μελισσοκόμος
Καινέας των Λαπήθων
Καλαίς, ο φτερωτός γιος του Βορέα και ο
Ζήτης, ο αδελφός του
Κάνθυς της Εύβοιας
Κήφις, γιος του Αλίου της Αρκαδίας
Κορωνός των Λαπήθων, Γυρτών της Θεσσαλίας
Εχίων, γιος του Ερμή
Εργίνος της Μίλητου
Εύφημος του Ταίναρου, ο κολυμβητής
Ευρύαλος γιος του Μεκίστου, ένας από τους Επίγονους
Ευρυδάμας των Δολόπων, από την λίμνη Ξενία
Ύλας των Δρυόπων, Υποκόμος του Ηρακλή
Ίδμων του Άργους, γιος του Απόλλωνα
Ιφικλής, γιος του Θεστίωνος της Αιτωλίας
Ιφιτός, αδελφός του βασιλιά Ευρυσθέα των Μυκηνών
Λαέρτης, γιος του Ακρίσιου από το Άργος
Μελαμπός της Πύλου, γιος του Ποσειδώνος
Μόμψος των Λαπήθων
Ναύπλιος του Άργους, γιος του Ποσειδώνος
Τελαμώνας της Λοκρίδας, πατέρας του Αίαντος
Ορφέας, ο ποιητής από την Θράκη
Παλαίμων, γιος του Ήφαιστου, Αιτωλός
Πυλαίας ο Μυρμιδών
Πηνέλεος, γιος του Ιππάλκιμου της Βοιωτίας
Περικλυμένος της Πύλου, γιος του Ποσειδώνος
Φαληρεύς, ο Αθηναίος τοξότης
Φανός ο Κρητικός, γιος του Διόνυσου και ο
Στάφυλος, ο αδελφός του
Ποίας, γιος του Θαυμακούς της Μαγνησίας
Πολύφημος, γιος του Έλατου της Αρκαδίας

Θεωρείται μάλλον απίθανο να έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, ο Αμφιδάμας, ο Περικλύμενος ο Τελαμών, ο Πηλεύς, ο Αυγείας και άλλοι, οι οποίοι έζησαν περίπου 150 χρόνια αργότερα.

Ακόμη και το ίδιο το γεγονός της Αργοναυτικής Εκστρατείας αμφισβητείται, καθώς στο «Πάριο Χρονικό», στήλη που βρέθηκε στην Πάρο και αναφέρει όλα τα γεγονότα, από τον κατακλυσμό και μετά, η Αργοναυτική εκστρατεία δεν περιλαμβάνεται.

πηγή:www.scoutsmagnisia.gr

Αρχαίο κείμενο

ΟΥ [ΕΞ ΑΝΑΓΡΑΦΩ]Ν ΠΑΝ[ΤΟΙ]ΟΝ [ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΚΟΙ]ΝΩΝ ΑΝΕΓΡΑΨΑ ΤΟΥΣ ΑΝ[ΩΘΕΝ ΧΡΟΝΟΥΣ] ΑΡΞΑΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΕΚΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣΑΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΙΩΣ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΕΜ ΠΑΡΩι [ΜΕΝ ...]ΥΑΝΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΔΕ ΔΙΟΓΝΗΤΟΥ (264/3).

1. ΑΦ’ ΟΥ ΚΕΚΡΟΨ ΑΘΗΝΩΝ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕ, ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΚΕΚΡΟΠΙΑ ΕΚΛΗΘΗ ΤΟ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΑΚΤΙΚΗ ΑΠΟ ΑΚΤΑΙΟΥ ΤΟΥ ΑΥΤΟΧΘΟΝΟΣ, ΕΤΗ ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ.

2. ΑΦ’ ΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟΝ ΕΝ ΛΥΚΩΡΕΙΑΙ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕ ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΕΚΡΟΠΟΣ, ΕΤΗ ΧΗΗΗΔ.

3. ΑΦ’ ΟΥ ΔΙΚΗ ΑΘΗΝΗΣΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΑΡΕΙ ΚΑΙ ΠΟΣΕΙΔΩΝΙ ΥΠΕΡ ΑΛΙΡΡΟΘΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ, ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΚΛΗΘΗ ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ, ΕΤΗ ΧΗΗΓΔΠΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΡ[ΑΝΑ]ΟΥ.

4. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΕΠΙ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ ΕΓΕΝΕΤΟ, ΚΑΙ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΤΟΥΣ ΟΜΒΡΟΥΣ ΕΦΥΓΕΝ ΕΓ ΛΥΚΩΡΕΙΑΣ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟ[Σ ΚΡΑΝΑ]ΟΝ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟ[Σ ΤΟ]Υ Ο[ΛΥ]Μ[ΠΙ]ΟΥ ΤΟ Ι[Ε]ΡΟΝ ΙΔ[ΡΥΣΑΤ]Ο [ΚΑΙ] ΤΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΘΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΧΗΗΓΔΠ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΡΑΝΑΟΥ.

5. Α[Φ’ ΟΥ ΑΜΦΙ]ΚΤΥΩΝ <Ο> ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕΝ ΕΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΓΕ [Τ]ΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΟ [ΙΕ]ΡΟΝ ΟΙΚΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΩΝΟΜΑΣΕΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΑΣ ΚΑΙ Π[ΡΟΕΘΕΣΕ]Ν, ΟΥ[ΠΕΡ] ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΤΙ ΘΥΟΥΣΙΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΕΣ ΕΤΗ ΧΗΗΓΠΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΟΣ.

6. ΑΦ’ ΟΥ ΕΛΛΗΝ Ο ΔΕΥΚ[ΑΛΙΩΝΟΣ ΦΘΙ]ΩΤΙΔΟΣ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕ, ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΩΝΟΜΑΣΘΗΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΓΡΑΙΚΟΙ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ, ΚΑΙ [ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΑΝΑΘ..ΝΑΙ........Ωι] ΧΗΗΓΠΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΟΣ.

7. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΔΜΟΣ Ο ΑΓΗΝΟΡΟΣ ΕΙΣ ΘΗΒΑΣ ΑΦΙΚΕΤΟ [**ΚΑΙ] ΕΚΤΙΣΕΝ ΤΗΝ ΚΑΔΜΕΙΑΝ, ΕΤΗ ΧΗΗΓΠ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΟΣ.

8. ΑΦ’ ΟΥ **ΝΙΚΗΣ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΑΝ, ΕΤΗ ΧΗΗΓΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΟΣ.

9. ΑΦ’ ΟΥ ΝΑΥ[Σ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΔΑΝΑΟΥ ΠΡΩΤΗ ΠΕΝΤ]Η[ΚΟΝΤΑΚΩΠ]ΩΝ ΕΞ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΛΕΥΣΕ ΚΑΙ ΩΝΟΜΑΣΘΗ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΟΡΟΣ, ΚΑΙ ΑΙ ΔΑΝΑΟΥ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ .......ΩΝΗ ΚΑΙ ΒΑ....ΛΑΡΕΥΩ ΚΑΙ ΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΡΧΕΔΙΚΗ ΑΠΟΚΛΗΡΩΘΕΙΣΑΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ [ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΣ ΛΙΝΔΙΑΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ **ΙΔΡΥΣ]ΑΝΤ[Ο] ΚΑΙ ΕΘΥΣΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΚΤΗΣ ΕΜ ΠΑΡΑ..ΑΔΙ ΕΝ ΛΙΝΔΩι ΤΗΣ ΡΟΔΙΑΣ, ΕΤΗ ΧΗΗΔΔΔΔΠΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟ[ΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ].

10. [ΑΦ’ ΟΥ ΕΡΙΧ]ΘΟΝΙΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΟΙΣ ΤΟΙΣ ΠΡΩΤΟΙΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΙΣ ΑΡΜΑ ΕΖΕΥΞΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΔΕΙΚΥΕ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ [ΩΝ]ΟΜ[ΑΣΕ, Κ]ΑΙ [ΑΓΑΛΜΑ Θ]ΕΩΝ ΜΗΤΡΟΣ ΕΦΑΝΗ ΕΓ ΚΥΒΕΛΟΙΣ, ΚΑΙ ΥΑΓΝΙΣ Ο ΦΡΥΞ ΑΥΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΣ ΗΥΡΕΝ ΕΓ Κ* * ΝΑΙΩΝ ΤΟΥΣ ΦΡΥΓΑΣ [ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑΝ ΤΗΝ Κ]ΑΛΟΥΜΕΝΗΝ ΦΡΥΓΙΣΤΙ ΠΡΩΤΟΣ ΗΥΛΥΣΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΜΗΤΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΠΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠ............................., ΕΤΗ ΧΗΗΔΔΔΔΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΑΡΜΑ ΖΕΥΞΑΝΤΟΣ.

11. ΑΦ’ ΟΥ ΜΙΝΩΣ [Ο] ΠΡΟΤΕΡΟΣ Ε]ΒΑ[ΣΙΛΕΥΣΕ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Α[ΠΟΛ]ΛΩΝΙΑΝ ΩΙΚΙΣΕ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΣ ΗΥΡΕΘΗ ΕΝ ΤΗι ΙΔΗι, ΕΥΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΙΔΑΙΩΝ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΚΕΛΜΙΟΣ Κ[ΑΙ ΔΑΜΝΑΜΕΝΕΩΣ, ΕΤΗ ΧΗ* *, ΒΑΣΙ]ΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ.

12. ΑΦ’ ΟΥ ΔΗΜΗΤΗΡ ΑΦΙΚΟΜΕΝΗ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΡΠΟΝ ΕΦ[ΕΥΡ]ΕΝ, ΚΑΙ ΠΡ[ΟΗΡΟΣΙΑ Ε]ΠΡΑ[ΧΘΗ ΠΡ]ΩΤΗ, Δ[ΕΙΞΑΝΤΟΣ Τ]ΡΙΠΤΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ ΚΕΛΕΟΥ ΚΑΙ ΝΕΑΙΡΑΣ, ΕΤΗ ΧΗΔΔΔΔΠ<Ι>, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΡΙΧΘΕΩΣ.

13. ΑΦ’ ΟΥ ΤΡΙΠΤΟ[ΛΕΜΟΣ ΕΘΕΡΙΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟΝ, ΟΝ] ΕΣΠΕΙΡΕΝ ΕΝ ΤΗι ΡΑΡΙΑι ΚΑΛΟΥΜΕΝΗι ΕΛΕΥΣΙΝΙ, ΕΤΗ Χ[Η]ΔΔΔΔΠ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΕΡΙΧΘΕΩΣ].

14. [ΑΦ’ ΟΥ ΟΡΦΕΥΣ * *] ΥΙΟ.. [Τ]Η[Ν Ε]ΑΥΤΟΥ ΠΟ<Ι>ΗΣΙΝ ΕΞΕΘΗΚΕ, ΚΟΡΗΣ ΤΕ ΑΡΠΑΓΗΝ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΖΗΤΗΣΙΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟΥ[ΡΓΗΘΕΝΤΑ ΥΠ’ ΑΥΤΗΣ ΣΠΟΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗ]ΘΟΣ ΤΩΝ ΥΠΟΔΕΞΑΜΕΝΩΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟΝ, ΕΤΗ ΧΙΙΔΔΔΠ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΡΙΧΘΕΩΣ.

15. [ΑΦ’ ΟΥ ΕΥΜΟΛΠΟΣ * * ] ....ΝΟΥ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΑΝΕΦΗΝΕΝ ΕΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙ ΚΑΙ ΤΑΣ ΤΟΥ [ΠΑΤΡΟΣ Μ]ΟΥΣΑΙΟΥ ΠΟΙΗΣ[ΕΙ]Σ ΕΞΕΘΗΚ[ΕΝ, ΕΤΗ ΧΗ*, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΡΙΧΘΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ.

16. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΘΑΡΜΟΣ ΠΡΩΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ .........ΟΥΠΡΩΤΩΙΑΟΝ... ΕΑΝΤ ....... [ΕΤΗ ΧΓ]ΔΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΕΚΡΟΠΟΣ.

17. ΑΦ’ ΟΥ ΕΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙ Ο ΓΥΜΝΙΚΟΣ [ΑΓΩΝ] ......... ΑΦΟΥ .......... ΑΙ .. ΤΑ ΛΥΚΑΙΑ ΕΝ ΑΡΚΑΔΙΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΚΑΙ Λ .. ΚΚΕ ..... ΛΥΚΑΟΝΟΣ ΕΔΟΘΗΣΑΝ [..] ΤΟΙΣ ΕΛΛ[Η]ΣΙ[Ν ΕΤ]Η.. Ν.. ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΠΑΝΔΙΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΕΚΡΟΠΟΣ.

18. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑ....Γ.......ΗΣΙΑΙ ΗΡΑΚΛΗΣ .....Ν.......Ω.....ΔΟΣΤ... ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΙΓΕΩΣ.

19. ΑΦ’ ΟΥ ΑΘΗΝΗΣΙ [ΣΠΑΝΙ]Σ ΤΩΝ ΚΑΡΠΩΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΥΟΜΕΝΟ<Ι>Σ [..] ΑΘΗΝ[ΑΙΟΙΣ ΑΠΟ]ΛΛΩΝ ΕΧΡΗ[ΣΕ ΔΙΚΑ]Σ ΥΠΟΣΧΕ<Ι>Ν [..] Α[Σ] ΑΜ ΜΙΝΩΣ ΑΞΙΩΣΕΙ, ΕΤΗ ΧΔΔΔΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΙΓΕΩΣ.

20. ΑΦ’ ΟΥ ΘΗΣ[ΕΥΣ * ΒΑΣΙΛΕΥΣΑΣ] ΑΘΗΝΩΝ ΤΑΣ ΔΩΔΕΚΑ ΠΟΛΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΥΤΠ ΣΥΝΩΙΚΙΣΕΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΝ ΠΑΡΕΔΩ[ΚΕ * *] ....ΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΤΩΝ ΙΣΘΜΙΩΝ ΑΓΩΝΑ ΕΘΗΚΕ ΣΙΝΙΝ ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΣ, ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΓΔΔΔΔΠ.

21. ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΜΑΖΟΝ[ΩΝ ΕΙΣ] ΤΗ[Ν ΑΤΤΙΚΗΝ ΣΤΡΑΤΕΙΑΣ, ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΓ]ΔΔΔΔΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΘΗΣΕΩΣ.

22. ΑΦ’ ΟΥ ΑΡΓΕΙΟΙ ΜΕΤ’ ΑΔΡΑΣ[ΤΟΥ ΕΠΙ ΘΗ]ΒΑΣ [ΕΣΤΡΑΤ]ΕΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝ [ΝΕΜΕ]Α[Ι Ε]Θ[ΕΣ]ΑΝ [ΕΠ’ ΑΡΧΕΜΟΡΩι], ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΓΔΔΔΠΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΘΗΣΕΩΣ.

23. ΑΦ’ ΟΥ ΟΙ [ΕΛΛΗ]ΝΕΣ ΕΙΣ ΤΡΟΙΑΝ Ε[ΣΤ]ΡΑΤΕΥΣ[ΑΝ], ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΓΙΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗ[ΝΩΝ ΜΕΝ]ΕΣΘΕΩΣ ΤΡΕΙΣΚΑΙΔΕΚΑΤΟΥ ΕΤΟΥΣ.

24. ΑΦ’ ΟΥ ΤΡΟΙΑ ΗΛΩ, ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΔΔΔΔΠ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΜΕΝΕΣΘΕ]ΩΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ <ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΤΟΥ> ΕΤΟΥΣ ΜΗΝΟΣ Θ[ΑΡΓΗΛΙΩ]ΝΟΣ ΕΒΔΟΜΗι ΦΘΙΝΟΝΤΟΣ.

25. ΑΦ’ ΟΥ ΟΡΕΣΤΗ[ι Τ]Ωι Α[ΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗι Α]ΙΓΙΣΘΟΥ ΘΥΓΑΤΡΙ [ΗΡΙΓ]ΟΝ[Ηι ΥΠΕΡ ΑΙ]ΓΙΣΘΟΥ ΚΑΙ ΚΛΥ[ΤΑΙΜΗΣΤΡΑΣ ΔΙΚΗ ΕΓΕΝΕ[ΤΟ ΕΝ ΑΡΕΙΩι ΠΑΓΩι, ΗΝ ΟΡΕΣΤΗΣ ΕΝΙΚΗΣΕΝ [ΙΣΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΩΝ Τ]ΩΝ [ΨΗΦΩΝ], ΕΤΗ [Γ]ΗΗΗΗΔΔΔ[ΔΙΙ]ΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΔΗΜΟΦΩΝΤΟΣ.

26. ΑΦ’ ΟΥ [ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΝ ΕΓ] ΚΥΠΡΩι ΤΕΥΚΡΟΣ ΩΙΚΙΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΗΗΗΗΔΔΔΠΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΔΗΜΟΦΩΝΤΟΣ.

27. ΑΦ’ ΟΥ ΝΗ[Λ]ΕΥΣ ΩΙΚΙΣ[Ε ΜΙΛΗ]Τ[ΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ] ΑΛΛΗΝ ΑΠ[Α]Σ[ΑΝ ΙΩΝΙ]ΑΝ, ΕΦΕΣΟΝ ΕΡΥΘΡΑΣ ΚΛΑΖΟΜΕΝΑΣ Π[ΡΙ]ΗΝΗΝ ΛΕΒΕΔΟΝ ΤΕΩ ΚΟΛΟΦΩΝΑ ΜΥΟΥΝΤΑ [ΦΩΚ]Α[ΙΑΝ] ΣΑΜΟΝ [ΧΙΟΝ, ΚΑΙ] ΤΑ [ΠΑΝ]ΙΩΝΙ[Α] ΕΓΕΝΕΤΟ, ΕΤ[Η ΓΗΗΗ]ΔΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ[ΝΕΣΘΕΩΣ ΤΡΕΙΣΚΑΙΔΕΚΑΤΟΥ] <ΔΟΝΤΟΣ> [ΕΤΟ]ΥΣ.

28. ΑΦ’ ΟΥ [ΗΣ]ΙΟΔΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ [ΕΦΑΝ]Η, ΕΤΗ ΓΗΓΔΔ.., ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ........

29. ΑΦ’ ΟΥ ΟΜΗΡΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΦΑΝΗ, ΕΤΗ ΓΗΔΔΔΔΙΙΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩ[Ν Δ]ΙΟΓΝΗΤΟΥ.

30. ΑΦ’ ΟΥ Φ[ΕΙ]ΔΩΝ Ο ΑΡΓΕΙΟΣ ΕΔΗΜΕΥΣ[Ε ΤΑ] ΜΕΤ[ΡΑ ΚΑΙ ΣΤ]ΑΘΜΑ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΕ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΕΝ ΑΙΓΙΝΗι ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΩΝ ΑΦ’ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ, ΕΤΗ ΓΗΔΔΔΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΦΕΡΕΚΛ]ΕΙΟΥΣ.

31. ΑΦ’ ΟΥ ΑΡΧΙΑΣ ΕΥΑΓΝΗΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΣ ΩΝ ΑΠΟ ΤΗΜΕΝΟΥ ΕΚ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΗΓΑΓΕ ΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΑΝ [ΚΑΙ ΕΚΤΙΣΕ] ΣΥΡΑΚΟΥ[ΣΣΑΣ, ΕΤΗ ** Β]Α[ΣΙ]ΛΕΥ[Ο]ΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΕΤΟΥΣ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ.

32. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΤ’ ΕΝΙΑΥΤΟΝ ΗΡΞΕΝ Ο ΑΡΧΩΝ, ΕΤΗ ΗΗΗΗΔΔ.

33. ΑΦ’ ΟΥ .......Ο..Υ* ......... ΕΤΗ ΗΗΗΗΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΛΥΣΙΑ[ΔΟΥ].

34. ΑΦ’ ΟΥ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ Ο ΔΕΡΔΕΝΙΟΣ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ[Σ ΚΙΘ]Α[Ρ]ΩΙΔ[ΙΚ]ΟΥΣ [ΘΑΙΑΥΛΗΤ..] [ΕΚΑΙΝΟΤΟΜ]ΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΡΟΣΘΕ ΜΟΥΣΙΚΗΝ ΜΕΤΕΣΤΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΗΗΓΔΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΔΡΩΠΙΔΟΥ.

35. ΑΦ’ ΟΥ Α[ΛΥΑΤΤΗ]Σ ΛΥΔΩ[Ν ΕΒΑ]ΣΙΛΕΥΣ[ΕΝ, ΕΤΗ Η]Η[Η]ΔΔΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕ[Ι]ΟΥΣ.

36. ΑΦ’ ΟΥ ΣΑΠΦΩ ΕΓ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΕΙΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝ ΕΠΛΕΥΣΕ, ΦΥΓΟΥΣΑ ...... ΟΛ ..... Θ ..... ΑΡΧΟ[ΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΜΕΝ ΚΡΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΡΟΥ, ΕΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΣΑΙΣ ΔΕ ΤΩΝ ΓΑΜΟΡΩΝ ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ.

37. [ΑΦ’ ΟΥ] ΑΜ[ΦΙΚΤ]ΥΟ[ΝΕΣ ΕΘ]Υ[ΣΑΝ Κ]ΑΤΑΠΟ[ΛΕΜΗ]ΣΑΝΤΕΣ ΚΥΡΡΑΝ, ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝ Ο ΓΥΜΝΙΚΟΣ ΕΤΕΘΗ ΧΡΗΜΑΤΙΤΗΣ ΑΠΟ ΤΩΝ ΛΑΦΥΡΩΝ, ΕΤΗ ΗΗ[Η]ΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΣΙΜΩ[Ν]ΟΣ.

38. ΑΦ’ ΟΥ [ΕΝ ΔΕΛΦΟΙ]Σ [Ο ΣΤΕ]ΦΑΝΙΤΗΣ ΑΓΩΝ ΠΑΛΙΝ ΕΤΕΘΗ, ΕΤΗ ΗΗΗΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΔΑΜΣΙΟΥ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ.

39. ΑΦ’ ΟΥ ΕΝ ΑΘ[ΗΝ]ΑΙΣ ΚΩΜΩ[ΙΔΩΝ ΧΟ]Ρ[ΟΣ ΕΤ]ΕΘΗ, [ΣΤΗ]ΣΑΝ[ΤΩΝ ΠΡΩ]ΤΩΝ ΙΚΑΡΙΕΩΝ, ΕΥΡΟΝΤΟΣ ΣΟΥΣΑΡΙΩΝΟΣ, ΚΑΙ ΑΘΛΟΣ ΕΤΕΘΗ ΠΡΩΤΟΝ ΙΣΧΑΔΩ[Ν] ΑΡΣΙΧΟ[Σ] ΚΑΙ ΟΙΝΟΥ ΜΕ[Τ]ΡΗΤΗΣ, [ΕΤΗ ΗΗ**, ΑΡΧΟΝΤ]ΟΣ [ΑΘΗΝΗΣΙΝ .........

40. ΑΦ’ ΟΥ ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΗΓΔΔΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ [ΑΘΗΝΗ]ΣΙ Κ[Ω]Μ[Ε]ΟΥ.

41. ΑΦ’ ΟΥ ΚΡΟΙΣΟΣ [ΕΞ] ΑΣΙΑΣ [ΕΙΣ] ΔΕΛΦΟΥΣ Α[ΠΕΣΤΕΙΛΕ ΘΕΩΡΟΥΣ ΕΤΗ Η]Η[Γ]ΔΔΔΔΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΥΘΥΔΗΜΟΥ.

42. ΑΦ’ ΟΥ ΚΥΡΟΣ Ο ΠΕΡΣΩΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΑΡΔΕΙΣ ΕΛΑΒΕΝ ΚΑΙ ΚΡΟΙΣΟΟΝ ΥΠΟ ......ΗΣΣΦΑΛ.... [ΕΤΗ ΗΗΓΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ** ΗΝ ΔΕ] ΚΑΙ ΙΠΠΩΝΑΞ ΚΑΤΑ ΤΟΥΤΟΝ Ο ΙΑΜΒΟΠΟΙΟΣ.

43. ΑΦ’ ΟΥ ΘΕΣΠΙΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ [ΥΠΕΚΡΙΝΑ]ΤΟ ΠΡΩΤΟΣ, ΟΣ ΕΔΙΔΑΞΕ ΔΡΑΜ[Α ΕΝ Α]ΣΤΕΙ, [ΚΑΙ ΑΘΛΟΝ Ε]ΤΕΘΗ Ο [Τ]ΡΑΓΟΣ, ΕΤΗ ΗΗΓ[ΔΔ.], ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘ[ΗΝΗΣΙ] ....ΝΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΡΟΥ.

44. ΑΦ’ ΟΥ ΔΑΡΕΙΟΣ ΠΕΡΣΩΝ ΕΒΑΣΙΛΕΥΣΕ ΜΑΓΟΥ ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΝΤΟΣ, ΕΤΗ [ΗΗ]ΓΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣ[Ι .......].

45. ΑΦ’ ΟΥ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΚΑΙ [ΑΡΙΣΤΟΓΕ]ΙΤΩΝ ΑΠΕΚΤΕ[ΙΝΑΝ ΙΠΠΑ]ΡΧΟΝ ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΥ Δ[ΙΑ]Δ[ΟΧ]ΟΝ, ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ [ΕΞΑΝΕΣΤ]ΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΙΔΑΣ ΕΚ Τ[ΟΥ Π]ΕΛΑΣΓΙΚΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΕΤΗ ΗΗΔΔΔΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ Α[Ρ[ΠΠΑΚΤΙΔΟΥ].

46. ΑΦ’ ΟΥ ΧΟΡΟΙ ΠΡΩΤΟΝ ΗΓΩΝΙΣΑΝΤΟ ΑΝΔΡΩΝ, ΟΝ ΔΙΔΑΞΑΣ ΥΠΟ[ΔΙ]ΚΟΣ Ο ΧΑΛΚΙΔΕΥ[Σ] ΕΝΙΚ[Α], ΕΤΗ ΗΗΔΔΔΔΠΙ , ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΛΥΣΑΓΟΡΟΥ.

47. ΑΦ’ ΟΥ ΜΕ[ΛΑΝ]ΙΠΠΙΔ[ΗΣ] Μ[ΗΛΙΟΣ ΕΝΙΚΗΣ]ΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΗΗΔΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΠΥΘΟΚΡΙΤΟΥ.

48. ΑΦ’ ΟΥ Η ΕΜ ΜΑΡΑΘΩΝΙ ΜΑΧΗ ΕΓΕΝΕΤΟ ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΑΣ ΑΡ[ΤΑΦ]Ε[ΡΝΗΝ ΤΕ ΤΟ]Ν ΔΑΡΕΙΟΥ ΑΔΕΛΦΙ[ΔΟΥΝ ΚΑ]Ι [ΔΑ]ΤΙΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟΝ, ΗΝ ΕΝΙΚΩΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ, ΕΤΗ ΗΗΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ Τ[Ο]Υ ΔΕΥΤΕΡΟΥ [Φ]Α[Ι]Ν[Ι]Π[ΠΙΔ]ΟΥ· Ηι ΕΝ ΜΑΧΗι ΣΥΝΗΓΩΝΙΣΑΤΟ ΑΙΣΧΥΛΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ΕΤΩΝ ΩΝ ΔΔΔΠ.

49. ΑΦ’ ΟΥ ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΣΙΜΩΝΙΔΟΥ ΠΑΠΠΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ, ΠΟΙΗΤΗΣ ΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ, ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙ, ΚΑΙ ΔΑΡΕΙΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙ, ΞΕΡΞΗΣ ΔΕ Ο ΥΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ, ΕΤ[Η ΗΗ]ΔΔΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ.

50. ΑΦ’ ΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΡΑΓΩιΔΙΑΙ ΠΡΩΤΟΝ ΕΝΙΚΗΣΕ, ΚΑΙ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΓΕΝΕΤΟ, ΚΑΙ ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Α[ΦΙΚΕΤ]Ο, ΕΤΗ ΗΗΔΔΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΦΙΛΟΚΡΑΤΟΥΣ.

51. ΑΦ’ ΟΥ ΞΕΡΞΗΣ ΤΗΝ ΣΧΕΔΙΑΝ ΕΖΕΥΞΕΝ ΕΝ ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΩι ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΘΩ ΔΙΩΡΥΞΕ, ΚΑΙ Η ΕΝ ΘΕΡΜΟ[ΠΥ]ΛΑΙΣ ΜΑΧΗ ΕΓΕΝΕΤΟ, ΚΑΙ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΕΡΙ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΑΣ, ΗΝ ΕΝΙΚΩΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΤΗ ΗΗΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΛΛΙΑΔΟΥ.

52. ΑΦ’ ΟΥ Η ΕΝ ΠΛΑΤΑΙΑΙΣ ΜΑΧΗ ΕΓΕΝΕΤΟ ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ ΠΡΟς ΜΑΡΔΟΝΙΟΝ ΤΟΥ ΞΕΡΞΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΝ, ΗΝ ΕΝΙΚΩΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙ, ΚΑΙ ΜΑΡΔΟΝΙΟΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ ΕΝ ΤΗι ΜΑΧΗι, ΚΑΙ ΤΟ ΠΥΡ ΕΡΥΗ Ε[Ν] ΣΙΚΕΛΙΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΑΙΤΝΗΝ, ΕΤΗ ΗΗΔΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΞΑΝΘΙΠΠΟΥ.

53. ΑΦ’ ΟΥ Γ[Ε]ΛΩΝ Ο ΔΕΙΝΟΜΕΝΟΥΣ Σ[ΥΡΑΚΟ]Υ[ΣΣΩΝ] ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΗΔΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΤΙΜΟΣΘΕΝ[ΟΥΣ].

54. ΑΦ’ ΟΥ ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΛΕΩΠΡΕΠΟΥΣ Ο ΚΕΙΟΣ Ο ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΚΟΝ ΕΥΡΩΝ ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙ ΔΙΔΑΣΚΩΝ, ΚΑΙ ΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΣΤΑΘΗΣΑΝ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΟΝΟΣ, ΕΤΗ ΗΗΔΙΙΙ , ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ [Α]ΔΕΙΜΑΝΤΟΥ.

55. ΑΦ’ ΟΥ ΙΕΡΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΣΩΝ ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΗΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΧΑ[Ρ]ΗΤΟΣ· ΗΝ ΔΕ ΚΑΙ ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΤΟΝ.

56. ΑΦ’ ΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗΣ Ο ΣΙΦΙΛΛΟΥ Ο ΕΚ ΚΟΛΩΝΟΥ ΕΝΙΚΗΣΕ ΤΡΑΓΩιΔΙΑΙ, ΕΤΩΝ ΩΝ ΔΔΠΙΙΙ, ΕΤΗ ΗΗΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΨΗΦΙΩΝΟΣ.

57. ΑΦ’ ΟΥ ΕΝ ΑΙΓΟΣ ΠΟΤΑΜΟΙΣ Ο ΛΙΘΟΣ ΕΠΕΣΕ, ΚΑΙ ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΒΙΟΥΣ ΕΤΗ ΓΔΔΔΔ, ΕΤΗ ΗΗΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΘΕΑΓΕΝΙΔΟΥ.

58. ΑΦ’ ΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, Ο ΔΕ ΥΙΟΣ ΠΕΡΔΙΚΚΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ, ΕΤΗ ΗΓΔΔΔΔΠΙΙΙ[Ι], ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΥΘΙΠΠΟΥ.

59. ΑΦ’ ΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ΒΙΩΣΑΣ ΕΤΗ ΓΔΠΙΙΙΙ, ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ ΕΓ [ΓΕΛ]ΑΙ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ, ΕΤΗ ΗΓΔΔΔΔΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΛΛΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΡΟΥ.

60. ΑΦ’ ΟΥ ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ ΕΤΩΝ ΩΝ ΔΔΔΔΙΙΙΙ ΤΡΑΓΩιΔΙΑΙ ΠΡΩΤΟΝ ΕΝΙΚΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΓΔ[ΔΠΙΙΙΙ, ΑΡ]ΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΔΙΦΙΛΟ[Υ· Η]ΣΑΝ ΔΕ ΚΑΤ’ ΕΥΡΙΠΙΔΗΝ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ.

61. ΑΦ’ ΟΥ ΑΡΧΕΛΑΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΠΕΡΔΙΚΚΟΥ ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΝΤΟΣ, ΕΤΗ Η[ΓΠΙΙ, ΑΡ]ΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΣΤΥΦΙΛΟΥ.

62. ΑΦ’ ΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΣΩΝ ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΔΔΔΔΠ[ΙΙ], ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΥΚΤΗΜΟΝΟΣ.

63. ΑΦ’ ΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΒΙ[ΩΣΑΣ ΕΤΗ ΓΔΔΠ.. ΕΤ]ΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΔΔΔΔΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΝΤΙΓΕΝΟΥΣ.

64. ΑΦ’ ΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΒΙΩΣΑΣ ΕΤΗ ΓΔΔΔΔΙΙ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΚΑΙ ΚΥΡΟΣ ΑΝΕΒΗ, [ΕΤΗ ΗΔΔΔΔΙΙΙ, ΑΡΧ]ΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΛΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΡΟΥ.

65. ΑΦ’ ΟΥ ΤΕΛΕΣΤΗΣ ΣΕΛΙΝΟΥΝΤΙΟΣ ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΗΔΔΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΜΙΚΩΝΟΣ.

66. ΑΦ’ ΟΥ [ΚΑΤΗΛΘΟΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΜΕΤ]Α ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΝΤΕΣ, ΚΑΙ ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΒΙΟΥΣ ΕΤΗ ΓΔΔ, ΕΤΗ ΗΔΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΛΑΧΗΤΟΣ.

67. ΑΦ’ ΟΥ ΑΡ[Ι]ΣΤΟ[ΝΟΥΣ ** ΕΝΙΚΗΣΕΝ] ΑΘΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΗΔΔΔΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΟΥΣ.

68. ΑΦ’ ΟΥ ΠΟΛΥΙΔΟΣ ΣΗΛΥΜΒΡΙΑΝΟΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΩι ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΗΔ [* *, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ * *].

69. [ΑΦ’] ΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΠΟΙΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙ, ΒΙΟΥΣ ΕΤΗ ΓΠ, ΕΤΗ ΗΔΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΠΥΘΕΟΥ.

70. ΑΦ’ ΟΥ ΑΝΑΞΑΝΔΡΙΔΗΣ Ο ΚΩΜΟ[ΙΔΟΠΟΙΟΣ ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΗΔΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ] ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΛΛΕΟΥ.

71. ΑΦ’ ΟΥ ΑΣΤΥΔΑΜΑΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΕΝΙΚΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΗΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΣΤΕΙΟΥ. ΚΑΤΕΚΑΗ ΔΕ ΤΟΤΕ ΚΑ[Ι Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΝΑΟΣ].

72. [ΑΦ’ ΟΥ Η ΕΝ ΛΕΥΚΤΡΟΙΣ ΜΑΧΗ Ε]ΓΕΝΕΤΟ ΘΗΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, ΗΝ ΕΝΙΚΩΝ ΘΗΒΑΙΟΙ, ΕΤΗ ΗΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΔΟΥ. ΚΑΙ Α[ΜΥΝΤΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕ Ο ΥΙΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ] ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ.

73. ΑΦ’ ΟΥ ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ Ο ΙΜΕΡΑΙΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΚΑΙ ΟΙΚΙΣΘΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΙΣ [ΕΝ ΑΡΚΑΔΙΑΙ, ΕΤΗ ΗΠ*, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ *].

74. ΑΦ’ ΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, Ο ΔΕ ΥΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡ[ΟΥ ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΝΤΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Ο ΑΛΩΡΙΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑ]ΣΙΛΕΥΕΙ, ΕΤΗ ΗΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΝΑΥΣΙΓΕΝΟΥΣ.

75. ΑΦ’ ΟΥ ΦΩΚΕΙΣ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΜΑ[ΝΤΕΙΟΝ ΚΑΤΕΛΑΒΟΝ * *, ΕΤΗ ΗΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗ]ΝΗΣΙ ΚΗΦΙΣΟΔΩΡΟΥ.

76. ΑΦ’ ΟΥ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΒΙΩΣΑΣ ΕΤΗ ΓΔΔΔΔ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΕΤ[Η * ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ *].

77. [ΑΦ’ ΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΑΜΥΝΤΟΥ ΜΑ]ΚΕΔΟΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ, ΚΑΙ ΑΡΤΟΞΕΡΞΗΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΩΧΟΣ ΔΕ Ο ΥΙΟΣ Β[ΑΣΙΛΕΥΕΙ, ΕΤΗ *, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ *].

78. [ΑΦ’ ΟΥ * * * ΑΘΗΝΗΣΙΝ] ΕΝΙΚΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΔΔΔΔΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ.

79. [ΑΦ’ ΟΥ * * * ΕΓ]ΕΝΕΤΟ, ΕΤΗ ΓΔΔΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΛΛΙΣΤ[ΡΑΤΟΥ * * *] ..... ΣΟΦΟΣ ....Τ... ΤΟΥΤΟΥ.

80. ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΛΛ * * * ....[ΕΤ]Η Γ.... ΑΡΧΟΝΤΟΣ [ΑΘΗΝΗΣΙ *].

1. (101/2) * * * * * * ΔΟ * * * * [..... ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΕΤ]Ε[ΛΕ]ΥΤΗ[Σ]ΕΝ, ΑΛΕ[ΞΑΝΔΡ]ΟΣ ΔΕ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ, ΕΤΗ ΓΔΔΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΠΥΘΟΔΗΛΟΥ.

2. (103) ΑΦ’ ΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣ ΤΡΙΒΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΙΛΛΥΡΙΟΥΣ ΕΣΤΡΑΤΕΥΣΕ ΚΑΙ ΘΗΒΑΙΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΩΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΜ ΦΡΟΥΡΑΝ ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΝΤΩΝ ΕΠΑΝΕΛΘΩΝ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ ΛΑΒΩΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΚΑΤΕΣΚΑΨΕΝ, ΕΤΗ ΓΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΕΥΑΙΝΕΤΟΥ.

3. (104) ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΙ ΜΑΧΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΓΡΑΝΙΚΟΝ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΝ ΙΣΣΩι ΜΑΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΩι ΠΡΟΣ ΔΑΡΕΙΟΝ, ΕΤΗ ΓΔΔ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΤΗΣΙΚΛΕΙΟΥΣ.

4. (105) ΑΦ’ ΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΟΙΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΕΚΥΡΙΕΥΣΕ, ΕΤΗ ΓΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΝΙΚΟΚΡΑΤΟΥΣ.

5. (106) ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΡΟΣ ΔΑΡΕΙΟΝ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΑΡΒΗΛΑ, ΗΝ ΕΝΙΚΗΣΕΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ· ΚΑΙ ΒΑΒΥΛΩΝ ΗΛΩ, ΚΑΙ ΑΦΗΚΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ, ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΕΚΤΙΣΘΗ, ΕΤΗ ΓΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΝΙΚΗΤΟΥ.

6. (107) ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΛΛΙΠΠΟΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΝ ΕΞΕΘΗΚΕΝ, ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΡΕΙΟΝ ΕΛΑΒΕΝ, ΒΗΣΟΝ ΔΕ ΕΚΡΕΜΑΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΔΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΡΙΣΤΟΦΩΝΤΟΣ.

7. (108) ΑΦ’ ΟΥ ΦΙΛΗΜΩΝ Ο ΚΩΜΟΙΔΟΠΟΙΟΣ ΕΝΙΚΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΔΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΕΥΘΥΚΡΙΤΟΥ. ΩΙΚΙΣΘΗ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΩι ΤΑΝΑι ΠΟΛΙΣ ΕΛΛΗΝΙΣ.

8. (109) ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΥΡΙΕΥΣΕΩΣ, ΕΤΗ ΓΔ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΗΓΗΣΙΟΥ.

9. (110) ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ ΓΕΝΟΜΕΝΟΥ ΠΕΡΙ ΛΑΜΙΑΝ ΑΘΗΝΑΙΟΙΣ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΝ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΜΑΚΕΔΟΣΙΝ ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ ΠΕΡΙ ΑΜΟΡΓΟΝ, ΗΝ ΕΝΙΚΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, ΕΤΗ ΓΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΚΗΦΙΣΟΔΩΡΟΥ.

10. (111) ΑΦ’ ΟΥ ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΛΑΒΕ, ΚΑΙ ΟΦΕΛΑΣ ΚΥΡΗΝΗΝ ΑΠΟΣΤΑΛΕΙΣ ΥΠΟ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ, ΕΤΗ ΓΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΦΙΛΟΚΛΕΟΥΣ.

11. (112) ΑΦ΄ΟΥ ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΔΙΕΒΗ, ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣ ΜΕΜΦΙΝ ΕΤΕΘΗ, ΚΑΙ ΠΕΡΔΙΚΚΑΣ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΑΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΚΑΙ ΚΡΑΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΣΟΦΙΣΤΗΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΠΙΙ, ΒΙΟΥΣ ΕΤΗ Γ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΡΧΙΠΠΟΥ. ΕΠΟΡΕΥΘΗ ΔΕ ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΕΙΣ ΚΥΡΗΝΗΝ.

12. (113) ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΤΕΛΕΥΤΗΣ, ΚΑΣΣΕΝΔΡΟΥ ΔΕ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΩΣ ΕΓ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΓ ΚΥΖΙΚΩι ΠΟΛΙΟΥΡΚΙΑΣ, ΗΝ ΕΠΟΛΙΟΥΡΚΗΣΕΝ ΑΡΙΔΑΙΟΣ, ΚΑΙ ΑΦ’ ΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΕΛΑΒΕΝ ΣΥΡΙΑΝ ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΗΝ, ΕΤΗ ΓΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ. ΤΩι Δ’ ΑΥΤΩι ΕΤΕΙ ΤΟΥΤΩι ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΚΛΗΝ ΣΥΡΑΚΟΣΙΟΙ ΕΙΛΟΝΤΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΡΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΣΙΚΕΛΙΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΝ.

13. (114) ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΛΕΙΤΟΥ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΤΟ ΚΑΛΧΗΔΟΝΙΩΝ, ΚΑΙ ΟΤΕ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΟΜΟΥΣ ΕΘΗΚΕΝ ΑΘΗΝΗΣΙΝ, ΕΤΗ ΓΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΔΗΜΟΓΕΝΟΥΣ.

14. (115) ΑΦ’ ΟΥ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ ΚΑΤΗΛΘΕΝ, ΚΑΙ ΘΗΒΑΙ ΟΙΚΙΣΘΗΣΑΝ, ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ, ΚΑΙ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑ ΕΚΤΙΣΘΗ, ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ ΣΥΡΑΚΟΥΣΣΩΝ ΕΤΥΡΑΝΝΕΥΣΕΝ, ΕΤΗ ΓΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΔΗΜΟΚΛΕΙΔ[ΟΥ]· ΕΝΙΚΑ ΔΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΟΜΟΙΔΟΠΟΙΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΤΟΤΕ ΠΡΩΤΟΝ.

15. (116) ΑΦ’ ΟΥ ΣΩΣΙΦΑΝΗΣ <Ο> ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙ, ΕΤΗ ΔΔΔΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ, ΒΙ[ΟΥ]Σ ΕΤΗ ΔΔΔΔΠ.

16. (117) ΑΦ’ ΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΕΞΕΛΙΠΕΝ, ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΕΝΙΚΑ ΕΝ ΓΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΕΛΕΥΚΟΝ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕΝ ΕΙΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑ, ΕΤΗ ΔΔ[Δ]ΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΠΟ[ΛΕΜ]ΩΝΟΣ.

17. ΑΦ’ ΟΥ [Ν]ΙΚΟΚΡΕΩΝ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕΝ ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ, ΕΤΗ ΔΔΔΔΠΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΣΙ[ΜΩΝΙ]ΔΟΥ.

18. (119) ΑΦ’ ΟΥ ΑΛΕ[Ξ]Α[ΝΔΡΟΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ] ΤΕΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΑΡΤΑΒΑΖΟΥ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ ΔΙΕΒΗ ΕΙΣ ΚΑΡΧΗΔ[ΟΝΑ ............... ΕΤΗ Δ]ΔΔΔΠΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΙΕΡΟΜΝΗΜΟΝΟΣ.

19. (120) ΑΦ’ ΟΥ Λ[ΥΣΙ]ΜΑΧΕΙΑ ΠΟΛΙΣ ΕΚΤΙΣΘΗ, ΚΑΙ ΟΦΕΛΑΣ ΕΙΣ [ΚΑ]ΡΧ[ΗΔΟΝΑ ............]ΣΩΙ ΚΑΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΕΓ ΚΩΙ ΕΓΕΝΕΤΟ, ΚΑΙ ΚΛ[ΕΟΠ]ΑΤΡΑ ΕΝ ΣΑΡΔΕΣΙΝ ΑΠΕΘΑΝ[Ε ..........., ΕΤΗ ΔΔΔΔΠ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ Α]ΘΗΝΗΣ[Ι Δ]ΗΜΗΤΡΙΟΥ.

20. (121) ΑΦ’ ΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΑΝΤΙΓΟΝΟΥ ΤΟ[Μ Π]ΕΙΡΑΙΑ ΠΟΛΙΟΡΚΗΣΑΣ ΕΛΑΒΕΝ, [ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ ΕΞΕΠΕΣΕΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΕΤΗ ΔΔΔΔΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ] ΑΘΗΝΗΣΙ ΚΑΙΡΙΜΟΥ.

21. (122) ΑΦ’ ΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΟΥΝΥΧΙΑΝ ΚΑΤΕΣΚΑΨΕΝ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΝ ΕΛΑΒΕΝ ΚΑΙ ΦΙΛΛ.Π ..........ΟΝ .............Σ.ΟΥ [ΕΤΗ Δ]ΔΔΔΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΑΝΑΞΙΚΡΑΤΟΥΣ.

22. ΑΦ’ ΟΥ ΣΩΣΙΦΑΝΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΓΕ[ΝΕΤΟ ΚΑΙ .......... ΕΤΗ ΔΔΔΔΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗ]Σ[Ι Κ]ΟΡΟΙΒΟΥ.

23. (124) ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΡΟΔΟΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ, ΚΑΙ ΑΦ’ Ο[Υ ΠΤ]ΟΛΕΜΑΙΟΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΠΑΡ[Ε]Λ[Α]Β[ΕΝ, ΕΤ]Η [ΔΔΔΔΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ, ΑΘΗΝΗΣΙ ΕΥΞΕΝΙΠΠΟΥ].

24. (125) [ΑΠΟ ΤΩ]Ν ΣΕΙ[Σ]ΜΩΝ ΤΩΝ [Γ]ΕΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΘ’ ΙΩΝΙΑΝ, ΚΑΙ ΟΤΕ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΑΛΚ[ΙΔΑ ΕΛΑ]ΒΕΝ ΚΑΘ’ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΠΡΕΣ[............. ΔΗ[ΜΗΤΡΙΟΥ, ΕΤΗ ΔΔΔΔ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΦΕΡΕΚΛΕΙΟΥΣ.

25. (127) ΑΦ’ ΟΥ [ΚΟΜΗΤΗΣ ΑΣ]ΤΗΡ ΕΦΑΝΗ, ΚΑΙ ΛΥΣΙΜΑΧ[Ο]Σ [ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑΝ ΔΙΕΒΗ, ΕΤΗ ΔΔΔΠΙΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ] Λ[ΕΩΣΤ]Ρ[ΑΤΟΥ].

26. (127) Α[Φ’] ΟΥ [Δ]ΙΑΛΥΣΙΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΩι ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΩι [ΕΓΕΝΕΤΟ] ....Ν....... ΚΑΣΣΑΝ[Δ]ΡΟ [........... ΕΤΕΛΕΥΤ]ΗΣΕΝ, [ΕΤΗ] ΔΔΔΠΙΙΙ, ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΝΙΚΟΚΛΕΙΟΥΣ.

27. (128) [ΑΦ’ ΟΥ ............. ΔΗΜΗ]ΤΡΙΟΥ ΕΙΣ ΧΑΛΚΙΔΑ ΑΝΑΒΟΛΗΣ, ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΔΕ ΚΑΣ[ΣΑΝΔΡ ............] ΙΟΙ ΠΤΟΛΕΜΑΙ........ ΕΤΗ ΔΔΔΠ, [ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΗΣΙ ΕΥΚΤΗΜΟΝΟΣ].

Μετάφραση στα Νέα Ελληνικά

* Από όλες τις καταγραφές και τους γενικούς απολογισμούς ανέγραψα τους άνωθεν χρόνους, αρχίζοντας από τον Κέκροπα τον πρώτο βασιλιά της Αθήνας, έως .. ..υάνακτος, ήταν στην Πάρο, και Διογνήτου στην Αθήνα (264/3).
* Από τότε που ο Κέκροπας εβασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο, έτος ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ (1318 έτος)
* Τότε που ο Δευκαλίων βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στην Παρνασσό, όταν ο Κέκροπας βασίλευε στην Αθήνα, έτος ΧΗΗΗΔ. (1310 έτος)
* Τότε που έγινε δίκη στην Αθήνα μεταξύ του Άρεως και του Ποσειδώνος, υπέρ του υιού του Αλιρροθίου, ο τόπος εκλήθη Άρειος Πάγος, έτος ΧΗΗΓΔΠΙΙΙ (1268 έτος), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα
* Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνος, και ο Δευκαλίων έφυγε με τα νερά από την Λυκώρεια στην Αθήνα στον Κραναό, ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε για την σωτηρία του, έτος ΧΗΗΓΔΠ, (1265), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα.
* Από όταν ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος βασίλευσε στις Θερμοπύλες συγκέντρωσε αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες και θυσίασε και οι Αμφικτύονες ακόμα και τώρα κάνουν θυσίες, έτος ΧΗΗΓΠΙΙΙ, (έτος 1258), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
* Από όταν ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, και (τον Παναθ. Αγώνα), έτος ΧΗΗΓΠΙΙ (1257), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
* Από όταν ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στην Θήβα (.. και) έκτισε την Καδμεία, έτος ΧΗΗΓΠ (1255), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
* Από όταν ο ...νίκης βασίλευσαν, έτος 1252, όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
* Από όταν πλοίο κατασκευασμένο από τον Δαναό πενήντα κουπιών από την Αίγυπτο στην Ελλάδα έπλευσε και ονομάστηκε πεντηκόντορος, και οι θυγατέρες του Δαναού .. και .. Ελίκη και Αρχεδίκη κληρώθηκαν μεταξύ των υπολοίπων της Λινδίας Αθηνάς το ιερόν ιδρύσαν και θυσίασαν στην ακτή (..) στην Λίνδο της Ρόδου, έτος 1247, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Εριχθόνιος στα πρώτα Παναθήναια που έγιναν έζεψε άρμα και έδειξε το αγώνισμα και Αθηναίους ονόμασε, και άγαλμα της μητέρα των Θεών εμφανίστηκε στην Κυβέλη, και ο Ύαγνις ο Φρύγας πρώτος εφεύρε τους αυλούς από Κ..αίων τους Φρύγες και την αρμονία που έτσι ονομάστηκε από τους Φρύγες πρώτος έπαιξε και άλλους νόμους Μητρός, Διονύσου, Πανός και τον ...., έτος 1242, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα που έζεψε άλογα σε άρμα.
* Όταν ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, έτος .., όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν η Δήμητρα έφτασε στην Αθήνα έφερε τον καρπό και τα Προηρόσια έγιναν για πρώτη φορά, κάτω από της οδηγίες του Τριπτολέμου του Κελεού και της Νεαίρας, έτος 1146, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν οΤριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα, έτος 1(1)45, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Ορφέας έκανε γνωστή την ποίησή του, την αρπαγή της Κόρης και την αναζήτηση της Δήμητρας και τον δημιουργημένο από εκείνη σπόρο, και το πλήθος των αποδεχούμενων τον καρπό, έτος 1135, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Εύμολπος καθιέρωσε τα Ελευσίνια μυστήρια και τα έργα του πατέρα του Μουσαίου έκανε γνωστά, έτος 11..., όταν ο Εριχθέας του Πανδίονος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν καθαρμός πρώτα έγινε.. , έτος.., όταν ο Πανδίων του Κέκροπος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν στην Ελευσίνα ο γυμνικός αγώνας.. έγιναν τα Λύκαια στην Αρκαδία και . από τον Λυκάων εδόθησαν στους Έλληνες, έτος .., όταν ο Πανδίων του Κέκροπος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν.. ο Ηρακλής.., όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν στην Αθήνα υπήρξε έλλειψη καρπών οι Αθηναίοι συμβουλεύτηκαν το μαντείο και ο Απόλλων έχρησε να ορίσει ποινή ο Μίνως ότι θεωρεί σωστό, έτος 1031, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Θησεύς βασίλευσε στην Αθήνα τις 12 πόλεις σε αυτήν συνένωσε και πολιτεία και δημοκρατία τους παρέδωσε, ...των Αθηνών, αφού σκότωσε τον Σίνη ίδρυσε τον αγώνα των Ισθμίων, έτος 995.
* Από την εισβολή της στρατιάς των Αμαζόνων στην Αθήνα, έτος 992, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν οι Αργείοι με τον Άδραστο εκστράτευσαν κατά τις Θήβας και τον αγώνα των Νέμεων έθεσαν επί αρχηγίας του Αρχέμορου, έτος 987, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν οι Έλληνες εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας, έτος 954, όταν ο Μενεσθέας βρίσκονταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
* Η Τροία αλώθηκε, έτος 945, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 22ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα, του μήνα Θαργηλίωνος, ημέρα εβδόμη φθίνοντος.
* Όταν του Ορέστη του Αγαμέμνονος και της θυγατέρας του Αιγίσθου Ηριγόνης έγινε η δίκη στον Άρειο Πάγο υπέρ του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας, στην οπόία ο Ορέστης νίκησε αν και οι ψήφοι ήταν ίσοι, έτος (9)44, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Τεύκρος στην Σαλαμίνα της Κύπρου οίκισε, έτος 938, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Νηλεύς αποίκισε την Μίλητο και όλη την υπόλοιπη Ιωνία, Έφεσο, Ερυθρά, Κλαζομενές, Πριήνη, Λέβοδο, Τέω, Κολοφώνα, Μυούντα, Φώκαια, Σάμο, Χίον και τα Πανιώνια εγκαθίδρυσε, έτος (8)13, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
* Όταν ο Ησίοδος ο ποιητής εμφανίστηκε, έτος 67.., όταν ο ... βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Όμηρος ο ποιητής εμφανίστηκε, έτος 643, όταν ο Διόγνητος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά κατασκεύασε αργυρό νόμισμα που το έφτιαξε στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, έτος 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα.
* Όταν ο Αρχίας του Ευαγήτου ο δέκατος από τον Τήμενο της Κορίνθου, μετέφερε την αποικία και έκτισε τις Συρακούσσες, έτος .., όταν ο Αισχύλος βρίσκονταν στο 21ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.
* Όταν κατ’ έτος άρχισε άρχων, έτος 420.
* Όταν ..., έτος 418, όταν ο Λυσιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Τέρπανδρος του Δερδένου από την Λέσβο, τους κανόνες παιξίματος της λύρας επινόησε και καινοτόμισε και την προηγούμενη μουσική άλλαξε, έτος 381, όταν ο Δρωπίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αλυάττης βασίλευσε στους Λύδους, έτος 341, όταν ο Αριστόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν η Σαπφώ από την Μυτιλήνη στην Σικελία έπλευσε, (φυγούσα)....., όταν ο Κριτίας ο πρώτος κυβερνούσε στην Αθήνα, και στις Συρακούσσες τα μεγάλα κτήματα ήταν στην κατοχή τους.
* Όταν οι Αμφικτύονες θυσίασαν αφού καταπολέμησαν τον Κύρρα, και γυμνικός αγώνας διοργανώθηκε χρηματιζόμενος από τα λάφυρα, έτος (32)7, όταν ο Σίμωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν στους Δελφούς στεφάνου αγώνας πάλι διοργανώθηκε, έτος 318, όταν ο Δαμσίας ο δεύτερος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν στην Αθήνα χορός στην κωμωδία τέθηκε, τον οποίον έστησαν πρώτοι οι Ικάριοι, όταν βρήκαν τον Σουσαρίωνα, και έπαθλο ετέθη πρώτα ξερών σύκων (άρσιχος) και μετρητής κρασιού, έτος..., όταν ο .. ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας, έτος 297, όταν ο Κωμέος ήταν άρχοντας της Αθήνα.
* Όταν ο Κροίσος από την Ασία έστειλε πρέσβεις στους Δελφούς, έτος (29)2, όταν ο Ευθύδημος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Κύρος ο βασιλεύς των Περσών κατέλαβε τις Σάρδεις και τον Κροίσο κάτω ..., έτος 277, όταν ο .. ήταν άρχοντας στην Αθήνα και ο Ιππώναξ ο ιαμβικός ποιητής ζούσε εκείνο τον καιρό.
* Όταν ο Θέσπις ο ποιητής υποκρίθηκε πρώτος και δίδαξε το δράμα στην πόλη και ως έπαθλο τέθηκε ο τράγος, έτος 2(7..), όταν ο ..ναίος ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Δαρείος βασίλευσε στους Πέρσες μετά τον θάνατο του μάγου, έτος (2)56, όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αρμόδιος και ο Αριστογέιτων δολοφόνησαν τον Ίππαρχο τον διάδοχο του Πεισιστράτου και οι Αθηναίοι οδήγησαν του Πεισιστρατίδες έξω από το Πελασγικό τείχος, έτος 248, όταν ο Αρπακτίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν στους χορούς πρώτα αγωνίζονταν άνδρες, τους οποίους δίδαξε ο Υπόδικος ο Χαλκιδεύς που κέρδισε, έτος 246, όταν ο Λυσαγόρας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Ο Μελανιππίδης ο Μήλιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 231, όταν ο Πυθόκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν οι Αθηναίοι πολέμησαν στην μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών, και ο Αρταφέρνης ο ανιψιός του Δαρείου και ο Δάτις ο στρατηγός, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, έτος 227, όταν ο Φαινιππίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, στην μάχη ο ποιητής Αισχύλος συναγωνίζονταν, όταν ήταν 35 ετών.
* Όταν ο Σιμωνίδης ο παππούς του Σιμωνίδη του ποιητή, ποιητής όντας και αυτός, νίκησε τους Αθηναίους και ο Δαρείος πέθανε, ο Ξέρξης ο υιός βασίλευσε, έτος (2)26, όταν ο Αριστείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής με μια τραγωδία πρώτος νίκησε και ο Ευριπίδης ο ποιητής γεννήθηκε, και ο Στησίχορος ο ποιητής στην Ελλάδα αφίχθη, έτος 222, όταν ο Φιλοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Ξέρξης έριξε το πλοίο στον Ελλήσποντο και τον Άθω διώρυξε, και η μάχη των Θερμοπυλών έγινε, και η ναυμαχία των Ελλήνων στην Σαλαμίνα εναντίον των Περσών, στην οποία νίκησαν οι Έλληνες, έτος 217, όταν ο Καλλιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν στις Πλαταιές η μάχη πραγματοποιήθηκε από τους Αθηναίους εναντίον του Μαρδονίου τον στρατηγό του Ξέρξη, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, και ο Μαρδόνιος πέθανε στην διάρκεια της μάχης και φωτιά ξέσπασε στην Σικελία από την Αίτνα, έτος 216, όταν ο Ξάνθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Γέλων του Δεινομένους έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 215, όταν ο Τιμοσθένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Σιμωνίδης του Λεωπρέπους ο Κείος, που βρήκε το μνημονικό σύστημα νίκησε στην Αθήνα και δίδαξε, και οι εικόνες του Αρμοδίου και Αριστογείτονος στήθηκαν, έτος 21(3), όταν ο Αδείμαντος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Ιέρων έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 208, όταν ο Χάρητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, ήταν και ο Επίχαρμος ο ποιητής επίσης τον ίδιο καιρό.
* Όταν ο Σοφοκλής του Σοφίλλου από τον Κολωνό νίκησε στην τραγωδία όταν ήταν 28 ετών, έτος 206, όταν ο Αψηφίωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν στους Αιγός ποταμούς ο λίθος έπεσε, και ο Σιμωνίδης ο ποιητής πέθανε στην ηλικία των 90 ετών, έτος 205, όταν ο Θεαγενίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε, ο υιός του Περδίκκας βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 19(9), όταν ο Εύθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής, που έζησε 69 χρόνια, πέθανε στην Γέλα της Σικελίας, έτος 193, όταν ο Καλλέας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Ευριπίδης στην ηλικία των 44 ετών, νίκησε πρώτος σε τραγωδία, έτος 1(79), όταν ο Δίφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τον ίδιο περίπου καιρό με τον Ευριπίδη, ο Σωκράτης και ο Αναξαγόρας.
* Ο Αρχέλαος βασίλευσε στους Μακεδόνες μετά τον θάνατο του Περδίκκου, έτος 1(57), όταν ο Αστύφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Διονύσιος έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 14(7), όταν ο Ευκτήμονας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Ευρυπίδης που έζησε για 7.. έτη, πέθανε, έτος 145, όταν ο Αντιγένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Σοφοκλής ο ποιητής που έζησε 92 έτη πέθανε, και ο Κύρος ανέβηκε, (έτος 143) όταν ο Καλλίας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Τελέστης ο Σελινούντιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 139, όταν ο Μίκων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν οι Έλληνες που είχαν ανέβει με τον Κύρο έφτασαν, και ο Σωκράτης ο φιλόσοφος που είχε ζήσει 70 έτη, πέθανε, έτος 137, όταν ο Λάχητας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αριστόνους .. νίκησε στην Αθήνα, έτος 135, όταν ο Αριστοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Πολύιδος ο Σηλυμβριανός νίκησε με ένα διθύραμβο στην Αθήνα, έτος 1(..), ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

* Όταν ο Φιλόξενος ο διθυραμβοποιός πέθανε, που έζησε 55 έτη, όταν ο Πυθέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αναξανδρίδης ο κωμικοποιός νίκησε στην Αθήνα, έτος 113, όταν ο Καλλέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Όταν ο Αστυδάμας νίκησε στην Αθήνα, έτος 109, όταν ο Αστείος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε κατακάηκε και ο ναός στους Δελφούς.
* Όταν η μάχη στα Λεύκτρα έγινε μεταξύ Θηβαίων και Λακεδαιμονίων, στην οποία νίκησαν οι Θηβαίοι, έτος 107, όταν ο Φρασικλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, και ο Αμύντας πέθανε, και ο Αλέξανδρος ο υιός του βασίλευσε στους Μακεδόνες
* Από όταν ο Στησίχορος ο Ιμεραίος ο δεύτερος νίκησε στην Αθήνα, και οικίστηκε η Μεγαλόπολις στην Αρκαδία, έτος 10(.), όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν ο Διονύσιος ο Σικελιώτης πέθανε, ο υιός του Διονύσιος έγινε τύραννος, και μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο Πτολεμαίος ο Αλωρίτης βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 104, επί άρχοντος Ναυσιγένους στην Αθήνα.
* Από όταν οι Φωκείς το μαντείο των Δελφών κατέλαβαν..., έτος 102, όταν ο Κηφισόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν ο Τιμόθεος που είχε ζήσει 90 έτη πέθανε, έτος. .., όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν ο Φίλιππος του Αμύντου βασίλευσε στους Μακεδόνες, και ο Αρτοξέρξης πέθανε, ο υιός του Ώχος βασίλευσε, έτος .., όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν .... νίκησε στην Αθήνα, έτος 93, όταν ο Αγαθοκλής ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν ... έγινε, έτος 91, όταν ο Καλλίστρατος ήταν άρχοντας...... σοφός.. σε αυτό.
* Από όταν Καλλ.., έτος.. όταν ήταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* .... ο Φίλιππος πέθανε ο Αλεξάνδρος βασίλευσε, έτος 72, όταν ο Πυθόδηλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.
* Από όταν ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των Τριβάλλων και των Ιλλυριών, και των επαναστατημένων Θηβαίων και την φρουρά πολιόρκησαν, επιστρέφοντας κατά κράτος κατέλαβαν και την πόλη κατέσκαψαν, έτος 71, όταν ο Ευαίνετος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από της διαβάσεως του Αλεξάνδρου στην Ασία και της μάχης περί τον Γρανικό και από την μάχη της Ισσούς του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, έτος 70, όταν ο Κτησίκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Αλέξανδρος κυρίευσε την Φοινίκη και την Κύπρο και την Αίγυπτο, έτος 69, όταν ο Νικοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από την μάχη του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, γύρω από την Άρβηλα, στην οποία νίκησε ο Αλέξανδρος, και η Βαβυλώνα αλώθηκε, και άφησε τους συμμάχους, και η Αλεξάνδρεια κτίσθηκε, έτος 68, όταν ο Νικήτας ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Κάλλιππος την αστρολογία εξήγησε, και ο Αλέξανδρος έπιασε τον Δαρείο, τον Βήσο κρέμασε, έτος 66, επί άρχοντος Αριστοφώντος στην Αθήνα.

· Από όταν ο Φιλήμων ο κωμοδοποιός νίκησε, έτος 64, όταν ο Ευθύκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Οικίσθη ελληνική πόλη κοντά στον Τανά)

· Από την μεταλλαγή του Αλεξάνδρου και ο Πτολεμαίος κυρίευσε την Αίγυπτο, έτος 60, όταν ο Ηγήσιος ήταν άρχοντας

· Από τον πόλεμο που έγινε στην Λαμία των Αθηναίων εναντίον του Αντίπατρου, και από την ναυμαχία που έγινε από τους Μακεδόνες εναντίον των Αθηναίων κοντά στην Αμοργό, στην οποία νίκησαν οι Μακεδόνες, έτος 59, όταν ο Κηφισόφωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Αντίπατρος την Αθήνα κατέλαβε και ο Οφέλας απεστάλη στην Κυρήνη από τον Πτολεμαίο, έτος 58, όταν ο Φιλοκλής ήταν στην Αθήνα.

· Από όταν ο Αντίγονος στην Ασία διάβηκε, και ο Αλέξανδρος στην Μέμφιδα θάφτηκε, και ο Περδίκκας πέθανε αφού εκστράτευσε στην Αίγυπτο, και ο Κράτερος και ο Αριστοτέλης ο σοφιστής πέθανε που έζησε 50 έτη, έτος 57, όταν ο Άρχιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και ο Πτολεμαίος πορεύθηκε μέσα στην Κυρήνη.

· Από την κηδεία του Αντιπάτρου, την αποχώρηση του Κασσάνδρου από την Μακεδονία, και από την πολιορκίας της Κυζίκου, την οποία πολιόρκησε ο Αριδαίος, και από όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Συρία και την Φοινίκη, έτος 55, όταν ο Απολλόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και των αυτών ετών και ο Αγαθοκλής εκλέχθηκε από τους υποστηρικτές του σαν αυτοκράτορας στρατηγός της Σικελίας.

· Από την ναυμαχία της Κλείτου και του Νικάνορος γύρω από το ιερό των Καλχηδονίων, και όταν ο Δημήτριος θέσπισε νόμους στην Αθήνα, έτος 53, όταν ο Δημογένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Κάσσανδρος στην Μακεδονία κατέβηκε, και η Θήβα οικίσθηκε, και η Ολυμπιάς πέθανε, και η Κασσανδρεία κτίσθηκε, και ο Αγαθοκλής έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 52, όταν ο Δημοκλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε ο Μένανδρος ο κωμοδοποιός νίκησε πρώτος στην Αθήνα.

· Από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής πέθανε, που έζησε 49 έτη, έτος 49, όταν ο Θεόφραστος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν έγινε έκλειψη ηλίου, και ο Πτολεμαίος νίκησε τον Δημήτριο στην Γάζα και απέστειλε τον Σέλευκο στην Βαβυλώνα, έτος (4)8, όταν ο Πολέμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Νικοκρέων πέθανε και ο Πτολεμαίος κυρίευσε τα νησιά, έτος 47, όταν ο Σιμωνίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Αλέξανδρος του Αλεξάνδρου πέθανε και έτερος Ηρακλής γεννήθηκε από την θυγατέρα του Αρτάβαζου, και ο Αγαθοκλής διάβηκε στην Καρχηδόνα.... έτος 46, όταν ο Ιερομνήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν η πόλη Λυσιμάχεια κτίσθηκε, και ο Οφέλας στην Καρχηδόνα... και ο υιός του Πτολεμαίους γεννήθηκε στην Κω, και η Κλεοπάτρα στις Σάρδεις πέθανε... έτος 45, όταν ο Δημήτριος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Δημήτριος του Αντιγόνου πολιόρκησε τον Πειραιά και τον κατέλαβε, και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς εξορίστηκε από την Αθήνα, έτος 44, όταν ο Καίριμος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν ο Δημήτριος κατέσκαψε την Μουνυχία, και την Κύπρο κατέλαβε και Φιλίππου......., έτος 43, όταν ο Αναξικράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής γεννήθηκε και ..., έτος 42, όταν ο Κόροιβος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· από την πολιορκία της Ρόδου, και από όταν ο Πτολεμαίος παρέλαβε την βασιλεία, έτος 41, όταν ο Ευξένιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από των σεισμών που έγιναν στην Ιωνία, και όταν ο Δημήτριος την Χαλκίδα κατέλαβε καθ’ ομολογία και ... του Δημητρίου, έτος 40, όταν ο Φερέκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· από όταν ο κομήτης αστέρας εμφανίστηκε, και ο Λυσίμαχος στην Ασία διάβηκε, έτος 39, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· Από όταν η διάλυση του Κάσσανδρου και του Δημήτριου έγινε.... πέθανε, έτος 38, όταν ο Νικόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

· από όταν ... του Δημητρίου στην Χαλκίδα αναβολής, οι Αθηναίοι .... έτος 35, όταν ο Ευκτήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

πηγή:www.hellenicpantheon.gr

Αμαλία θυμάσαι ένα θέμα που είχες ανοίξει με τις θρησκείες και παραδόσεις των διαφόρων λαών; Ψάχνω και δεν το βρίσκω.
Δεν θυμάμαι τον τίτλο κλπ. Μπορείς;

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr