ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ, ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΜΕΣ' ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΟΣΟΙ ΑΣΠΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

quote:

---

..... τη λασπολογία που εκτόξευσε επί 1500 χρόνια το αφιονισμένο ιερατείο τους εναντίον της πατρώας θρησκείας.
macedon

---

http://en.wikipedia.org/wiki/Family_tree_of_the_Greek_gods

Aντε τώρα να βάλεις ένα μικρό παιδί να μάθει όλο αυτό το σχέδιο, που αρχίζει με την λέξη χάος...

Ποιο όφελος θα έχει κάποιος αν μάθει τα πλοκάμια αυτού του σχεδίου;

quote:

---

Προτεινα σε εσένα και στους άλλους ομόθρησκούς σου,

---

Γιατί πρέπει σώνει και καλά να δεχτούμε οτι οι αρχαίοι ελληνες είχαν θρησκεια και θεούς με την λογική που δεχόμαστε εμείς σήμερα???
Γιατι πρέπει να κατωχυρωθεί νομικά η υποτιθέμενη αρχαία θρησκεία???
Η ιστορία της νομικής κατωχύρωσης προσθέτει ένα ακόμη λιθαράκι (εξ ΟΗΕ προερχεται??) στην ισχυροποίηση της νεοεποχίτικης τάσης που επικρατει παγκοσμίως.
Οι Ελληνες δεν είχαν ούτε έχουν θεους και προφήτες γιατι δεν τους χρειαζονταν ουτε τους χρειάζονται.
Οι Ελληνες ήταν και είναι δημιουργοί...
Αυτοί δημιούργησαν τους θεούς.....

quote:

---

Αγαπητη Bizarre , νομιζω πως σε καλυψα με τα παραπανω .

ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ

---

Καλημέρα!
Φίλε Αδιάβαστε, καλή η τοποθέτησή σου, αλλά φυσικά και δεν με κάλυψες!
Αφού δεν απάντησες σε κανένα από τα δικά μου ερωτήματα!
Ρωτάω τι ακριβώς πιστεύουν οι σημερινοί δωδεκαθεϊστές.
Και απάντηση δεν φαίνεται να παίρνω....
Ούτε καν για τα 12 ονόματα.
Κι έχω αρχίσει να προβληματίζομαι.....

Προσωπικά θεωρώ τελείως ανόητη και υποκριτική την ερώτηση "τι πίστευαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι;" όταν οι ίδιοι που το ρωτούν γνωρίζουν με κάθε ακρίβεια τι πίστευαν οι τσοπαναραίοι της Ιουδαίας 6000 χρόνια πριν αλλά αγνοούν τι πίστευαν οι ίδιοι τους οι πρόγονοι σ'αυτόν τον ίδιο χώρο που τους άφησαν κληρονομιά για να ζούν σήμερα. Γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια ακόμη και τα οικογενειακά των Ιουδαίων που ζήσαν εκεί και τότε και αγνοούν την ίδια τους την ιστορία. Ας τους διαφωτίσουμε λοιπόν:

Η ανακοίνωση τύπου του ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. αναφέρει ότι "οι θρησκευτές μας μπορούν να τιμούν μετά πάσης νομιμότητας και αυστηρά στα πλαίσια της ευπρέπειας τους Θεούς των αρχαίων ημών προγόνων, που είναι βεβαίως οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου, καθώς και όλους τους υπόλοιπους Θεούς του ελληνικού Πανθέου ενώ τιμώνται ακόμη οι ήρωες και οι πρόγονοι".

Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρονται τα σχετικά με τη λατρεία και τις ιεροπραξίες.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε την τετρασέλιδη απόφαση του Πρωτοδικείου σχετικά με τις ηθικές αρχές των θρησκευτών της πατρώας θρησκείας, καθώς και τα λατρευτικά σημεία της αρχαίας θρησκείας που έχουν αποκλειστεί από τους ίδιους.

Αν ακόμη έχετε απορίες σχετικά με την αρχαία θρησκεία των Ελλήνων, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το θρησκευτικό σωματείο ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. ή να ανοίξετε κανένα βιβλίο Ιστορίας.

Α’

Το φαινόμενο της νεο-ειδωλολατρίας ή του νεο-παγανισμού ή της αρχαιολατρίας δεν είναι μόνον Ελλαδικό, αλλά παγκόσμιο. Η Ελλάδα όμως έχει ιδιάζουσες συνθήκες ως προς το θέμα αυτό, ένεκα του αρχαιοελληνικού θαυμαστού παρελθόντος της, το οποίο εντέχνως συνδυάζεται από τους οπαδούς της νέας αυτής τάσεως με την ειδωλολατρία. Η διαφοροποίηση του προβλήματος για την ελληνική πραγματικότητα, σύμφωνα με την γνώμη και ξένων ειδικών, έγκειται στο γεγονός ότι το ρεύμα του νεο-παγανισμού (δηλ. η νεο-ειδωλολατρία) στην Ευρώπη και στην Αμερική κηρύσσει την επιστροφή σε θεούς ξένους προς την ιστορία και την ταυτότητα των σημερινών λαών των χωρών αυτών. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το σύνθημα είναι επιστροφή στις ρίζες, επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (περιοδικό Διιπετές, Ποιοί είμαστε), με συνθήματα όπως:

«Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σίγουρα όταν ήταν ειδωλολάτρες» (εφημ. Ειδωλολάτρες). «Για να ξαναγίνει (και θα γίνει) η Ελλάς παγκόσμιο πνευματικό κέντρο, πρέπει να λατρευτούν οι θεοί της. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι συμπαντική ανάγκη» (αυτόθι). Έλληνες! τα πάντα γύρω μας καταρρέουν! Μόνο τα είδωλα σώζουν! - Ελάτε στην ξεχασμένη πάτρια ελληνική θρησκεία μας. Έλληνες ειδωλολάτρες». (φέιγ-βολάν).

Σε μερικά από τα έντυπα του νέου αυτού ρεύματος συναντά κανείς και συνθήματα παράξενα - θα έλεγα ύπουλα- όπως: «Δεν είμαστε αντιχριστιανικοί ούτε μισούμε τους χριστιανούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πάτρια θρησκεία μας είναι η ελληνική ειδωλολατρική» (Marie Claire, Δεκ. 1991, σ. 88).

Βεβαίως ο τελικός σκοπός αυτών των παραπλανητικών συνθημάτων είναι η διάβρωσις του χριστιανικού φρονήματος των νέων κυρίως ανθρώπων και η αλλαγή της θρησκευτικής τους πίστεως με μέσα αθέμιτα. Έτσι διαβάζουμε σε νεο-ειδωλολατρικό περιοδικό. «Ένας από τους σκοπούς μας είναι (επίσης και) ν’ απευθυνθούμε στην νεολαία. Έτσι φτάνοντας κάποτε η σημερινή νεολαία στην ηλικία των 50 και 60, θα έχει αξιοποιήσει πολύ αυτά τα βασικά που εμείς θα τους δώσουμε τώρα.. Η δημιουργία δηλαδή νέων ανθρώπων που θα μπορούν να βιώνουν Ελληνικά και όχι Εβραιοχριστιανικά» (Μεγάλη Ελληνική Εθνική Εκκλησία. Διιπετές, τ. 4, σελ. 29). Σε ομιλία του ο υπεύθυνος της αρχαιολατρικής εφημερίδος τοίχου Φρικτωρία ασχολήθηκε με το θέμα: «Οι προοπτικές για την επίσημη αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας» (Δημοσίευμα εφημερίδος 12/1/95). Είναι λοιπόν ιδιάζουσες οι συνθήκες στην Ελλάδα και η εξάπλωση αυτής της νέας ιδεολογίας αποτελεί για την πατρίδα μας ιδιαίτερη απειλή.

Ο μελετητής του συγχρόνου σκηνικού της νεο-ειδωλολατρίας βρίσκεται μπροστά σε πληθώρα προβλημάτων:

Ποιό το θρησκευτικό περιεχόμενο της νεο-ειδωλολατρικής τάσεως;
Ταυτίζεται στις δοξασίες της με την αρχαία ειδωλολατρία;
Είναι πράγματι επιστροφή στην αρχαία θρησκεία;
Ποία η έννοια περί Θεού και κόσμου στις νεοφανείς αυτές ομάδες και ποια στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία;
Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες;
Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες πολυθεϊστές ή μονοθεϊστές;
Ποια και μέχρι ποίου σημείου η σχέση των νέων αυτών ρευμάτων με την Νέα Εποχή;
Όλα αυτά τα ερωτήματα προβάλλουν μέσα από τα κείμενα των νεο-ειδωλολατρικών ομάδων - οι οποίες, σημειωτέον, είναι πολλές και πολυώνυμες και προβάλλονται μέσα από πολυώνυμα περιοδικά που έχουν τίτλους κυρίως αρχαιοπρεπείς.

Το θέμα είναι ευρύτατο, πολύπλευρο, ακανθώδες και εν πολλοίς εξουθενωτικά, ψυχοφθόρο και επίπονο για τον ασχολούμενο μ’ αυτό. Και τούτο διότι οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται συχνά, κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς τίτλους. Θα λέγαμε δε και προκλητικούς-δελεαστικούς.

Παρουσιάζονται ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των Δελφικών ιδεωδών, για την επιστροφή στις ρίζες μας, για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα (μιλούν για έμψυχο δάσος, θεατρικές παραστάσεις), ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιο-ελληνικών τελετών που φέρουν θρησκευτικό χαρακτήρα, (όπως Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, αναστενάρια, φωτιές του Αη-Γιαννιού, Καρναβάλια, παράδοση του πυρός προς ανθρώπους από τον Προμηθέα, γιορτή του θερινού ηλιοστασίου, αφή και μεταφορά της ιερής φλόγας κ.λπ.). Ακόμη προσφέρουν ευκαιρίες για την απόλαυση της πανσελήνου από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, εκδηλώσεις με τον εορτασμό των ηλιοστασίων, την αλλαγή των εποχών κ.λ.π. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές-φολκλορικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές. Συχνά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα για να επαναφέρουμε τους πατρομητρικούς αρχαίους τρόπους (Διιπετές 15, σ. 3), να γίνουμε κοινωνοί του πνεύματος των προγόνων μας... να συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητά μας (Πυρφόρος τ. 22, σ. 70).

Σκοπός είναι η αναφλόγιση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος η προβολή του κλασικού αρχαιοελλαδικού πνεύματος σαν αντίδοτο απέναντι στον αμοραλισμό πολλών εκφραστών του σύγχρονου κόσμου (Σωματείο Όλυμπος, Υγεία και Ομορφιά, τ. 30, σ. 24) ή η επανανακάλυψη και στη συνέχεια επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (Διιπετές, Ποιοί είμαστε).

Είναι περιττό να πούμε πόσο ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη μπορούν να αποδειχθούν όλες αυτές οι κινήσεις, οι τελετές και οι εκδηλώσεις, οι οποίες συνήθως δεν κρύβουν το εχθρικό τους πρόσωπο έναντι του Χριστιανισμού. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες απ’ αυτές τις ομάδες, οι οποίες επιχειρούν το παράλογο, δηλαδή τον συμβιβασμό της Χριστιανικής Πίστεως με την ειδωλολατρία -φθάνοντας ακόμη να πουν ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας- οι περισσότερες απ’ αυτές χρησιμοποιούν γλώσσα μίσους, λάσπης, διαστρεβλώσεως και ύβρεων κατά του Χριστιανισμού. Και δυστυχώς οι εκπροσωπούντες σήμερα τη νέα αυτή τάση έχουν επιστρατευθεί μέσα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο του τόπου μας, τους καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους ή και δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνει η θέση τους και η επαφή τους με το ευρύ κοινό, και κρύπτοντας τις αληθινές προθέσεις τους, προβάλλουν εντέχνως πιο ανύποπτους Ορθόδοξους Έλληνες την ιδεολογία της νεο-ειδωλολατρίας, δηλαδή της Νέας Εποχής. Και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει γι’ αυτό το νέο ρεύμα και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, λέγοντας ότι άλλο ένδοξο αρχαιοελληνικά παρελθόν και εθνική υπερηφάνεια και άλλο παρωχημένα πρωτόγονα ειδωλολατρικά πιστεύω σε θεούς ανύπαρκτους και γεμάτους πάθη, τότε πέφτει η λάσπη: Είσαι ανθέλληνας και Ιουδαιοχριστιανός.

Η νεο-ειδωλολατρία έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ρευμάτων της Νέας Εποχής, καίτοι σε μερικά έντυπα γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν αποστάσεις από τον κακοποιημένο αυτό διεθνή όρο... που έχει προ πολλού καταντήσει να σημαίνει τίποτε περισσότερο από χονδρεμπορική πώληση... (Διιπετές, τ. 1, σ. 3, 6, βλ. και Δαυλός, άρ. 130, σ. 7503 κ.έξ.).

Σαφώς όμως εξάγεται από την μελέτη των κειμένων της νεο-ειδωλολατρίας ο νεοποχίτικος χαρακτήρας των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η νεο-εποχίτικη εκδοχή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου, ή αλλιώς η καθαρά αποκρυφιστική δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου, η δοξασία της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως ή της εκσωμάτωσης (δηλ. πνευματιστικής και απόκρυφης δοξασίας περί εξωσωματικών εμπειριών) (Διιπετές, τ. 4, σελ. 25) και η σύγχρονη θέση του αποκρυφισμού-νεοσατανισμού ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού (Διιπετές, τ. 4, σελ. 29, 30). Νομίζω ότι η νεο-ειδωλολατρία είναι, μία επί πλέον επινόηση της Νέας Εποχής, μία ακόμη εμπορεύσιμη δυνατότητα που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον αποπροσανατολισμό των νέων μας.

Β’

Υποστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών εντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε περιοδικά ή εφημερίδες και τα οποία αποκαλύπτουν αυτή την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπά τους δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε απ' το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ’ το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα). Επίσης δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο Εν το Παν το όποιο καταλήγει: «Αγαθό το Παν. Εν το Παν. Το υπέρτατο, αποδεικνύοντας το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως που στο κέντρο έχει την φράση εν το Παν» (Ελλην. Φλόγα, τεύχ. 2/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995, σ. 5).

Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε υπό τον τίτλο η επανένωση με το Ένα: «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας» (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζουμε: «Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε. Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φω­τιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο» (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) (Διιπ., τεύχος 6/1994, πίσω εξώφυλλο).

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκουμε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε.Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα-Γη... (Ελλην. Αγωγή, 1996/Ποσειδών-Δεκέμβριος, σ. 8, φ. 4, πρβλ. και Κοτούλα Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.εξ., Ποσειδών-Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ. 34).

Τέλος στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: «...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και απείρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης» (τεύχος 5/1994, εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).

Είναι σαφές λοιπόν ότι η νεοποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα μέσα στο όποιο ταυτίζονται κατά την ουσία ο απρόσωπος θεός, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, τα μέταλλα, τα άστρα και το σύμπαν ολόκληρο, αποτελεί θεωρητική βάση της νεοειδωλολατρίας, όπως και της θεοσοφίας.

Σε αλλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. Σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η κοσμοαντίληψη μας» διαβάζουμε: «Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ.» (Διιπετές, Ποιοί είμαστε, σ. 2. Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ. 4/ Δεκέμβριος 1996).

Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. «Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μία επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση» (Θησαυρός 5.11.91, σελ. 35).

«Γι' αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης... διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες —ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά— που διδάσκουν το μίσος ενάντια στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά!» (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).

«Ήμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο ον, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογενείς Γιαχωβάς και Σατανάς» (Διιπ. τεύχος 6, σ. 28).

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού Θεού, στη θέση του Οποίου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά.. (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διιπ. τεύχος 13/1995 σ. 33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής (Διιπ. τεύχος 6/1994, σ. 12. Πρβλ. και Ε. Μπεξή, Ελληνικά Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ. 7949). Όταν τα είδωλα, η Φύση ανακηρύσσονται ως θεός τότε ασφαλώς έχουμε όχι μόνον πανθεϊσμό αλλά και αθεΐα αφού το είδωλον είναι ουδέν εν τω κοσμώ (Α' Κορ. η' 4).

Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων γίνονται φανερές όλες οι θεωρητικές βάσεις της τάσεως αυτής. Έκτος των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, (τα όποια, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου θείου).

Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών (οι οποίοι ήσαν συσσωρευτές μαγνητισμού), για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ. α. (Διιπ. τεύχος 4/1993, σ. 22 και έξης).

Ο εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων, υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διιπετές, τ. 4/1993, σελ. 25).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεο-ειδωλολατρίας που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι όπως ήδη είπαμε πιο πάνω, η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: «Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 9). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό...» (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ. 6/1994, σελ. 27).

Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών.

Ακόμη, μέσα στα διάφορα περιοδικά τους δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, τι προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον κ.λπ.

Επίσης παροτρύνονται οι οπαδοί να επισκέπτονται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχονται σ' αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διιπετές, τ. 13/1995, σ. 18, Μοίρα, τ. 1/1993, σ. 9, εξ. Διιπετές 15/1996, σ. 24 εξ.)

Τέλος, προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας. Μάλιστα κυκλοφορεί και έντυπο για τη συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.

Γ’

Τρόποι δραστηριότητος

Οι νεοφανείς νεοειδωλολατρικές αρχαιολατρικές ομάδες, στην Ελλάδα, εκτός από την ίδρυση διαφόρων ομάδων ανεξαρτήτων μεταξύ τους, αλλά συνεργαζομένων (αυτός μάλιστα ο τρόπος συνιστάται) και την έκδοση διαφόρων φυλλαδίων, περιοδικών και προκηρύξεων, χρησιμοποιούν και πλείστους άλλους τρόπους προωθήσεως των θέσεων τους. Ήδη αναφέρθηκα πιο πάνω στην διείσδυση τους σε διάφορα εκπολιτιστικά, φεμινιστικά, εθνικιστικά, καλλιτεχνικά, μορφωτικά και κυρίως οικολογικά κινήματα.

Είναι συνήθη στα έντυπα τους τα κατά τα άλλα αξιέπαινα συνθήματα: «Να αγαπήσουμε ξανά τη γη, Να σώσουμε τον πλανήτη από οικολογικές καταστροφές. Να σεβαστούμε την φύση, διότι χωρίς αυτήν δεν επιβιώνουμε» (Ελ. Ώρα, 2.2.92, άρθρο Οι πρώτοι πιστοί της θεάς Γαίας εμφανίστηκαν στην Ελλάδα). Πολλές φορές διάφοροι φορείς εν πλήρει αγνοία τους φιλοξενούν και στηρίζουν τέτοιες εκδηλώσεις, πιστεύοντας ότι έχουν μπροστά τους αθώους νοσταλγούς του ενδόξου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, οι όποιοι κινούνται μόνο με κίνητρα την γνώση της ιστορίας ή της ελληνικής γλώσσης, ή ιδεολόγους εραστές της φυσικής ζωής και της ορθολογικής και φρόνιμης χρήσεως του κόσμου. Η διδασκαλία όμως της αρχαίας ελληνικής γλώσσης ή οι διάφορες αναπαραστάσεις αρχαίων τελετών κλπ., είναι συνήθως προσχήματα, όπως λέγει ο Ι. Φώτιος εν προσχήματι Ελληνισμού, να συνεισελάση η δεισιδαιμονία της ελληνικής πλάνης, δηλαδή η νεοειδωλολατρία και η Νέα Εποχή στην ζωή και τις παραδόσεις του νεοέλληνα (Ρ.G. 102, 292Β, πρβλ. και π. Γ. Μεταλληνού, Ορθοδοξία και Ελληνικότης, σελ. 23).

Στο τεύχος αρ. 7, της εφημερίδος Ελληνική Αγωγή (το όποιο εκυκλοφορήθη ευρύτατα και απεστάλη παραδόξως σε επιλεγμένα πρόσωπα) και στο πρόγραμμα Ιδεοθέατρον (το όποιο φέρεται ότι εξεδόθη σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο - άραγε πως ιδιαίτερα εκεί;) προαναγγέλλεται σειρά εκδηλώσεων για την αρχαία Ελλάδα καθώς και μαθήματα Ελληνικής Γλώσσης, με στόχους οι οποίοι αποκρύπτονται επιμελώς και τους οποίους ασφαλώς αγνοούν, όχι μόνον οι ανύποπτοι αναγνώστες ή οι ακροατές των ομιλιών και οι σπουδαστές των μαθημάτων, αλλά και οι ίδιοι οι εισηγητές και οι διδάσκοντες. Άλλωστε οι τίτλοι της εν λόγω εφημερίδος είναι αθώοι: Πρόταση για καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσης και Παιδείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αναγκαιότητα της αρχαιολογικής παιδείας κ.ά. (βλέπε έντυπο Εκδηλώσεις αρχαίας Ελλάδος, Ε.Μ.Π. και Ιδεοθέατρο, για συγκέντρωση υπογραφών για το ίδιο θέμα και Οργανισμός για την Διεθνοποίηση της ελληνικής γλώσσης).

Παράλληλα συστήνονται μια σειρά βιβλίων και κασσετών με αρχαιολατρικό περιεχόμενο και διαφημίζεται παραπλανητικά κασέτα με τον Ύμνο στην Ελευθερία και με εικόνα του Π. Πατρών Γερμανού και του όρκου των αγωνιστών του 1821. Επίσης γίνονται προσπάθειες αντικαταστάσεως του χριστιανικού μαθήματος των θρησκευτικών με ένα μάθημα προσαρμοσμένο στον αρχαιοελληνικό χώρο. Την τάση αυτή βλέπομε να εκφράζεται σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών: «Το Υπουργείο πρέπει να αγνοήσει τας αθλίας παρεμβάσεις εβραιοδούλων παυλιστών.... είτε από τας σχολάς, είτε από Συνόδους ρασοφόρων, είτε από μοναστήρια είτε από δημοσιογραφικά έντυπα περί καταργήσεως του μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας. Επιβάλλεται δε να εκδώσει νέα βιβλία περί ελληνικής πολιτιστικής προϊστορίας και ιστορίας, όπου το πνεύμα ενός Προμηθέως, ενός Ορφέως, ενός Ηρακλέους, ενός Ηρακλείτου, να καταυγάσει τον σημερινό σκοτεινιασμένον πολιτισμόν μας», γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Λ. Γούσιος και συνιστά οικοδομή ναών της λατρείας της Δήμητρας, του Ηρακλή, του Διονύσου κ.ά. (Ελευθεροτυπία 26.10.1986 και π. Α Αλεβιζοπούλου, ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, σελ. 215). Επίσης παρουσιάζεται η τάση δημιουργίας μυστηριακών σχολών στο πνεύμα της Νέας Εποχής (αυτόθι, σελ. 214, 215, 216).

Σε πολλά έντυπα ενθαρρύνονται οι οπαδοί να τελούν γάμους και βαπτίσεις κατά τον παγανιστικό τρόπο: «Οι τελετουργίες, όπως του εκκλησιασμού, του γάμου, του θανάτου, της ονοματοθεσίας κλπ. έχουν κοινωνικό χαρακτήρα... Όμως τέτοιες τελετές δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτικές. Μπορούν να πάρουν χαρακτήρα πανηγύρεων με πράξεις βγαλμένες από το ιστορικό αρχέτυπο μας και προσαρμοσμένες στις νέες συνθήκες. Σ' αυτό είμαστε πάμπλουτοι, αρκεί ν' ανοίξουμε τα μάτια μας.... σε κάθε χριστιανική τελετή γάμου βάζεις και ένα καρφί στον Προμηθέα Δεσμώτη, δηλαδή στην Αρχέγονη φυλή σου» (ή υπογράμμιση δική μας) (εφημ. Μεγαρικός Τύπος. 15.11.95, άρθρο Εκκλησία, γιατί;).

Στο πνεύμα αυτό τελέστηκαν ο γάμος του Τρύφωνα Κωστοπούλου, στον Όλυμπο, 1987, το βάπτισμα στον Όλυμπο (τελετή της πύρας, 1998), η καθιέρωση οίκου στο Λιτόχωρο (1996) κλπ.

Στους τρόπους δραστηριότητος εντάσσονται και δελεαστικές προσφορές, οι όποιες στην πραγματικότητα περνούν το πνεύμα της απελευθερώσεως από τους κανόνες της χριστιανικής ηθικής. Έτσι, σε νεοπαγανιστικό περιοδικό διαβάζουμε την είδηση ότι «τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσωμε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού...» (Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996 ΜΑΧΧ, σελ. 29). Σε άλλο φυλλάδιο διαφημίζεται ότι: Αρχαιολατρική εκδρομή εις τους Δελφούς επ' ευκαιρία του Χειμερινού Ηλιοστασίου διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων στις 22.12.1996.

Με τέτοιου είδους εκδηλώσεις υλοποιούνται οι περί καλού και κακού και περί ηθικής αντιλήψεις των νεοειδωλολατρών, όπως τις εκφράζει ένας από τους οπαδούς σε συνέντευξη του με τίτλο: Οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν - Ολύμπιος πολυθεϊσμός:

Ο πολυθεϊσμός, απελευθερώνει τον άνθρωπο απ’ οποιονδήποτε ηθικό νόμο (υπογράμμιση δική μας). Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά αλλού. Δεν έχει την έννοια του Καλού και του Κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου. Αν πας ενάντια στη φύση σου, είσαι άσχημος. Αν πας με τη φύση σου, είσαι όμορφος (Δ. Δελής, Ένα 5.5.88, σελ. 124).

Αυτό ακριβώς επισημαίνεται και από αθηναϊκό περιοδικό σε άρθρο του με τίτλο Παγανισμός: «Ο Παγανισμός μπορεί να γίνει συμπαθής στον πολίτη του 21ου αιώνα. Προσφέρει φύση, σεξ και επικοινωνία» (υπότιτλος του άρθρου, 1 Απρ. 1997).

Μέσα από τρόπους προωθήσεως της νεοπαγανιστικής - νεοεποχίτικης - διαβρωτικής δραστηριότητος των εν λόγω ομάδων εντάσσονται και μερικά κινήματα και συμπόσια που προπαγανδίζουν και καλλιεργούν τον ολυμπισμό όπως το σωματείο Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Όλυμπος (1987). Κλείνω και αυτή την παράγραφο σημειώνοντας συμπληρωματικά ότι οι διάφοροι τρόποι επεκτείνονται: στην πρόταση δημιουργίας πολιτικού κόμματος, σε κινητοποιήσεις για παρέμβαση στη νεοελληνική πραγματικότητα (Διιπετές, τ.13/1985, σελ. 16-17), στην διοργάνωση PAGAN CEREMONY σε κλαμπ της πρωτευούσης, στην πρόταση να δηλώσουμε... ως θρήσκευμα μας την πίστη στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου... (Τηλέμαχος Μαράτος, Επενδυτής 10-11.4.93, Επιστροφή στο Μεσαίωνα), στην κατάργηση του χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και, όπως ήδη εσημειώσαμε, στην καθιέρωση της καύσεως νεκρών.

Μέσα στους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρών - αρχαιολατρών κεντρική θέση κατέχει η στάση έναντι του χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικώτερον. Αυτή ποικίλει από ύπουλη, παραπλανητική και συμβιβαστική μέχρις εντόνως εχθρική και πολεμική, συνοδευομένη με ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και φρασεολογία. Σ' αυτό το θέμα όμως θα αναφερθούμε στο προσεχές τεύχος.

Δ’

Στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα

Η στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα είναι από υπούλως παραπλανητική μέχρι εντόνως εχθρική και πολεμική. Υπάρχει και η απίστευτη θέση της προσπάθειας συμβιβασμού του Χριστιανισμού και Νεοειδωλολατρίας με πρώτο στάδιο την αποκοπή της Π. Διαθήκης από τα Ιερά Κείμενα του Χριστιανισμού και τον αστήρικτο χαρακτηρισμό του Ιησού Χριστού ως Έλληνα. Ήδη στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε ακροθιγώς στα θέματα αυτά. Εδώ θα επεκταθούμε σε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Η εκκίνηση γίνεται από μια επαναλαμβανόμενη δήθεν διαπίστωση για την πολύπλευρη εξαθλίωση ή μάλλον καθολική εξαχρείωση, της σύγχρονης νεοελληνικής (βυζαντινορωμαϊκής) κοινωνίας (Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.3), η οποία αποδίδεται στην αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή... του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατικού και πάνω απ’ όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους (αυτόθι).

Και άλλου διαβάζουμε: Ζούμε σε μια εποχή μαζικής ηθικής αλλοτρίωσης (αυτόθι, σελ. 4). Δηλαδή το ξεκίνημα γίνεται με τον ίδιο γνωστό τρόπο όλων των παραθρησκευτικών και παραχριστιανικών ομάδων, οι όποιες μετά από μια τέτοια διαπίστωση, προσφέρουν την μόνη και σωτήρια λύση του προβλήματος (Πρβλ. και Δαυλός τ. 154/1994, κύριο άρθρο, και επιστολή προς οικονομικό Ταχυδρόμο 21.3.96, σελ. 108 και Ελληνική Αγωγή, φυλ. 4/Δεκέμβριος 1996).

Η επιθετική και εχθρική στάση έναντι του Χριστιανισμού φαίνεται μέσα από τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τις ύβρεις που συναντά κανείς για την Εκκλησία και τους Χριστιανούς μέσα στα νεοειδωλολατρικά έντυπα. Συχνή είναι η αναφορά στους διωγμούς των αρχαίων ειδωλολατρών από μέρους των χριστιανών, σε καταστροφές ναών και βιβλιοθηκών, στην κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Μ. Θεοδόσιο με νοσταλγικές αναφορές στην μορφή του Μύστη, Φιλοσόφου Ηγέτη Έλληνα Ιουλιανού (Ελληνική Φλόγα, τ.5, σελ.20) κλπ.

Αντίθετα προς τους αρχαίους Έλληνες που πίστευαν στην συνέχιση της προσωπικής ζωής μετά θάνατον στον Άδη, πολλοί Έλληνες νεοειδωλολάτρες πιστεύουν σε πολλαπλές μετεμψυχώσεις για την ανάπτυξη ανωτέρας συνειδήσεως (Πάνθεον 3, 1999), προφανώς για να προσαρμόσουν τις δοξασίες τους στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής στην οποία πράγματι ανήκουν.

Σε επιστολή στην Ελευθεροτυπία (13.12.87) χαρακτηρίζονται οι Χριστιανοί παραμυθολόγοι του αποσυντεθέντος απαίσιου βυζαντινισμού... (Λ. Γούσιος). Σε επιστολή ιερέως της θεάς Δήμητρος οι ιερείς χαρακτηρίζονται ως στυγεροί Πρωτογενίτσαροι ρασοφόροι (Επιστολή προς Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανόν 20 Τρυγητοί) 1992 μ.Α.Τ., Πρβλ. Διιπετές τ. 13/1995, σελ. 15).

Αλλού οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως οι εξ ανατολών ύαινες (Μεγαρικός Τύπος 24.9.199, ο σφαγμένος Ελληνισμός Β') και υβρίζονται ως εγκληματίες - χιλιαστές, άγια ρεμάλια και μελανειμονούντες (με μαύρα ράσα) και τα φαιά φέροντες (Μεγ. Τύπος 17.91995, σελ. 4, ο σφαγμένος Ελληνισμός). Κι ακόμη χαρακτηρίζονται ως κοπρόψυχοι (Μεγαρ. Τύπος 8.10.95, ο σφαγμένος Ελληνισμός Γ').

Γενικά ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται ως η θανατική ποινή κατά της Ελλάδος (Μεγ. Τύπος 17.9.95, Παυλισμός - Χριστιανισμός) ή το σάβανο του Ελληνισμού (Επιστολή στον Β. Ραφαηλίδη, Έθνος 30.4.87). Πάνω σε ταχυδρομικό φάκελο προερχόμενο από την Βόννη της Γερμανίας είχε επικολληθή αυτοκόλλητο με τις φράσεις: 92 μ.Χ. οι Χριστιανοί σβήνουν από το χάρτη τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, 16 αιώνες μετά... ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ είναι ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!

Ακόμη η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία και ότι βαρύνεται καίρια με την κατηγορία της σκόπιμης δολοφονίας του αρχαίου Ελληνικού (Ελληνική Φλόγα, τ.Ι/1994, σελ. 6)

Στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες παριστάνονται με ένα χοίρο και δίπλα υπάρχει σαν τίτλος η φράση: Πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα.

Έντονος πολεμική γίνεται ιδιαίτερα κατά της Π. Διαθήκης, η οποία θεωρείται βιβλίο εχθρικό προς τον Ελληνισμό (μεταξύ των επιστρατευομένων χωρίων το Ζαχ. Θ...). Μέχρι και Ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει συνταχθή (Δαυλός τ. 137, κύριο άρθρο), με την οποία ζητούν: ιδιάζουσα θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος, έναντι της Π. Διαθήκης και διατυπώνουν το αίτημα: Υπάρχει εθνική ανάγκη μιας αυτονόητης, αυτόλογης και αυτοδίκαιης αποφάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία να αποκηρύσση και να αποβάλλη από τα ιερά κείμενα τας θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το 'σώμα' των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας, της ιστορίας μας, των Ελλήνων ονομαστικώς και του Ελληνικού μας Πνεύματος και Πολιτισμού.

Αλλοιώς, σημειώνουν αν δεν ύπαρξη η προτεινόμενη εδώ 'κάθαρση' θα πρέπει να αφαιρεθή η δεύτερη λέξη από την επωνυμία Εκκλησία της Ελλάδος.

Βεβαίως είναι εμφανής ο στόχος αυτής της απαιτήσεως:

Αποκοπή του αληθινού Μεσσία Ιησού Χρίστου από τους προφήτες Του, ώστε να καταντήση κι Αυτός ένας από τους πολλούς μεσσίες αφού δεν θα έχει πλέον το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό των αναρίθμητων προφητειών περί της επί γης παρουσίας Του.

Στο ίδιο τεύχος του περιοδικού) γίνεται απόπειρα ταυτίσεως της Ελληνικής Κοσμολογίας με την περί δημιουργίας του κόσμου διήγηση της Π. Διαθήκης (Ευ. Μπεξής: Ελληνική κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός τ. 137/93 σελ. 7949 εξ. και Δαυλός τ. 166/95 σελ. 9917 εξ.)

Προς επίτευξιν των σκοπών τους οι νεοειδωλολάτρες - αρχαιολάτρες διατυπώνουν και σχετικές προτάσεις προς την Πολιτική ηγεσία του τόπου από χριστιανούς και αρχαιοελληνιστές (!!!) (Διακήρυξη 22-23 Ιουνίου 1996, με την ευκαιρία ειδωλολατρικής συναντήσεως στο Λιτόχωρο Πιερίας). Εκεί μεταξύ των άλλων, διαβάζομε:

...2) Το κράτος να μην ιδρύει ούτε να συντηρεί θεολογικές σχολές οποιουδήποτε δόγματος.

3) Να μην διδάσκεται στα δημόσια σχολεία μάθημα θρησκευτικών.

4) Να μην γίνονται ούτε πρωινή προσευχή ούτε άλλες θρησκευτικές τελετές σε σχολεία και στρατόπεδα …

10) Να επιτραπεί η καύση μετά θάνατον για όσους το επιθυμούν.

11) Να μην αναγράφεται θρήσκευμα στην αστυνομική ταυτότητα.

12) Να μην μεταδίδονται θρησκευτικές τελετές από τα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης...

14) Να μην υπάρχουν θρησκευτικές αργίες

15) Να αλλάξει η σημαία ώστε να μην φέρει κανένα θρησκευτικό σύμβολο.

Με τους τρόπους αυτούς ευελπιστούν ότι θα αλλοιωθή ο χριστιανικός χαρακτήρας της Ελλάδος, ώστε να μπορέσουν να εισορμήσουν στην συνέχεια νέες ιδέες, για την επιστροφή στους προγονικούς θεούς.

Αλήθεια τι σύμπτωση! Πολλά απ’ αυτά τα αιτήματα - προτάσεις ακούγονται και από ένα σωρό άλλες πλευρές. Τα προβάλλουν και τα κινήματα της Νέας Εποχής. Σε μερικά σημεία τους ταυτίζονται με ανθελληνικές θέσεις ξενοκίνητων ομάδων και ασφαλώς στοχεύουν στην παγκοσμιοποίηση που είναι το όραμα της Νέας Εποχής.

Ε’

Μελετώντας τους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρικών - αρχαιολατρικών ομάδων πρέπει να επισημάνουμε δύο ακόμη χαρακτηριστικά: Αφ' ενός μεν, την προσπάθεια των να ερμηνεύσουν αποκρυφιστικά ή να εκλάβουν συμβολικά τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Να παρουσιάσουν δηλαδή, ταύτιση τάχα θέσεων και συμβόλων του Χριστιανισμού και της αρχαίας ειδωλολατρίας, ως προς την θεώρηση του κόσμου και του ανθρώπου. Αφ' ετέρου, να προβάλουν συγκριτιστικά το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού. Και τα δύο είναι κοινά χαρακτηριστικά όλων των συγχρόνων παραθρησκειακών ομάδων της Νέας Εποχής.

Στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Δίαυλος σε άρθρο με τον τίτλο Ο Θεός πυρ αναλίσκον εστί... ο συγγραφέας προσπαθεί να αποσυμβολίσει τις γλώσσες πυρός της Πεντηκοστής την φλεγόμενη βάτο κ.ά. παραβάλλοντας τα με την Μία Φλόγα την θεϊκή πύρινη φλόγα τον συμπαντικό νου, τον Προμηθέα Δεσμώτη κ.ο.κ. (τ.1, 1994, σ.27).

Επιστολογράφος, που δηλώνει Ορθόδοξος Χριστιανός, διαμαρτύρεται για τον χαρακτηρισμό των αρχαίων ημών προγόνων ως ειδωλολατρών και παραλληλίζει τα αρχαία αγάλματα με τις εικόνες, τους αγγέλους με τις θεϊκές δυνάμεις που είχε δίπλα του ο Δίας, τον δε Άγιο Νικόλαο με τον Ποσειδώνα. (Στόχος 21/3/91. Άρθρο: Δεν ήσαν ειδωλολάτρες οι Προγονοί μας που έβαλαν τις ρίζες του Χριστιανισμού).

Η Ομάδα Ε υποστηρίζει ότι Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους της ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθηκαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί που έχουν ασπαστεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χρίστου και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι προγονοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, αυτό που λέγεται, ότι ο αρχηγός της Παγκόσμιας Εταιρίας των Ελλήνων είναι ισάξιος του Απολλώνιου Τυανέα... ποιος ξέρει. Ίσως ήρθε μετά από δυο χιλιάδες χρόνια να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα της μεγάλης φυλής αλλά και τους εφιάλτες των εχθρών της. Εκάς, εκάς, εστέ βέβηλοι! (Περιοδικό GO, 19/8/97, σ.29)

Σε άρθρο του περιοδικού "Τότε" ο συγγραφέας επιχειρεί να ταυτίσει, όχι μόνο το τελετουργικό της χριστιανικής λειτουργίας με τις αρχαιοειδωλολατρικές τελετές αλλά και να παρομοιάση τον Ιησούν Χριστόν με τον Απόλλωνα και την Υπεραγία Θεοτόκον ως την διαιώνια μητέρα και την αιώνια γυναικεία μορφή της αναπαραγωγής. και προσθέτει:

Ό τελετουργικός και μυστηριακός χαρακτήρας της ορθοδόξου χριστιανικής λειτουργίας, μαζί με το μέλος και την υμνωδία, την ιερατική αμφίεση, τα αφιερώματα και το εορτολόγιο αποτελούν την θρησκευτική ιστορική συνέχεια του αρχαίου τυπικού. Ακόμη και ο τόπος ανεγέρσεως των αρχαίων και των Ορθοδόξων ναών είναι επιλεγμένος με τα ίδια φυσιολατρικά κριτήρια. Αμφότεροι έχουν κτιστεί και κτίζονται σε τοποθεσίες απαράμιλλου φυσικού κάλλους και τοπίου, που αυτόματα ωθούν το θρησκευτικό συναίσθημα προς τα ύψη της υπέρβασης. (Περιοδικό Τότε, Σπ. Νόνικα: στην Ορθοδοξία διασώζονται πανάρχαιες Ελληνικές Θρησκευτικές παραδόσεις, τ. 48/1994, σ. 32-33).

Δηλαδή, ο συγγραφέας δεν περιορίζεται απλώς στην αποδοχή μιας μεταφοράς παραδοσιακών στοιχείων του ελληνικού χώρου και στην νέα θρησκεία των Ελλήνων, που θα ήταν μια συνθετική και όχι αντιθετική συμπεριφορά της μιας παραδόσεως προς την άλλη, αλλά οδηγείται σε μια συγκρητιστική προσπάθεια και ταύτιση, επιδιώκοντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Γι’ αυτό και καταλήγει ότι πίσω από την Ελληνική Ορθοδοξία κρύβεται και συνεχίζεται ζώσα η διαιώνια θρησκεία της Φυσιολατρείας των Ελλήνων που πάντα θέλουν θηλυκού γένους τον Θεό τους

Ας δούμε, όμως, την άλλη μορφή της νεοειδωλολατρικής προπαγάνδας, που εγγίζει τα όρια του φαιδρού και συγχρόνως του παράδοξου: Υπάρχουν νεο-ειδωλολάτρες, οι όποιοι δεν αρνούνται τον Ιησούν Χριστόν, αλλά υποστηρίζουν ότι τον πιστεύουν και τον λατρεύουν, βεβαίως μαζί και ίσα με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου.

Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία των ειδωλολατρικών ομάδων καταφέρεται δριμύτατα κατά του προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου. Και τούτο ένεκα της εβραϊκής αυτού καταγωγής. Η σύνταξη του περιοδικού Διιπετές χαρακτηρίζει τον Ιησούν Χριστόν ως σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκο τ' Ουρανού (4/1993, σελ. 6). Άλλο έντυπο σε άρθρο υπό τον τίτλο: «Η Παλαιά Διαθήκη ως συρραφή στοιχείων από θρύλους άλλων λαών», γράφει: «Συ ο περήφανος Έλληνας, γιατί να μου τρίζεις τα δόντια όταν τολμήσω να σου πω πως ο Ιησούς, αποτελεί την πιο τραγική μορφή ειδωλολατρείας, αφού, όντας άνθρωπος κατέληξε να λατρεύεται ως Θεός; Το ξέρεις πως όλες οι λεγόμενες προφητείες, που η Καινή Διαθήκη ταιριάζει στο πρόσωπο του, είναι πέρα για πέρα κατασκευασμένες;» (Ε. Αταβύριος, Εις Μεγαρικό Τύπο, 1.10.1995).

Στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή σε κύριο άρθρο, με τίτλο Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια ο συντάκτης προβαίνει σε μία άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια και διερωτάται, αν θυσιάστηκαν άδικα οι ιερουργοί της ανθρωπότητος, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Ορφεύς, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς... (αρ. φυλ. 4/1996). και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης μιας ομιλίας θεωρεί ότι Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν - και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο - οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές του Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές (αυτόθι, σελ. 8).

Υπάρχουν, εξ άλλου και εκείνοι οι όποιοι δηλώνουν: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας οτιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο Διιπετές, 4/1993, σελ.6)

Τα πιο παράδοξα όμως και συνάμα φαιδρά για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού διαβάζουμε σε αθηναϊκό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, σε άρθρο υπό τον τίτλο Οι θεοί του Ολύμπου προπομποί του Ιησού Χριστού: Οι πιστοί της δωδεκαθεϊας στην Ελλάδα, χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Είναι εκείνοι που πιστεύουν στους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου και που δεν αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Θεό και εκείνοι, που είναι και οι περισσότεροι, που είναι μεν Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά με τη διαφορά ότι δεν πιστεύουν και δεν δέχονται ούτε καν ως μύθο (;) την Παλαιά Διαθήκη (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).

Κι άλλα ακόμη, εξ ίσου ανιστόρητα καταγράφει ο συντάκτης του άρθρου ως θέσεις ελληνικών νεοπαγανιστικών ομάδων. Ότι ο βωμός τω αγνώστω Θεώ ήταν αφιερωμένος στον Ιησούν Χριστόν, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Εσσαίος, ότι είχε ελληνική παιδεία και ήταν μύστης της ελληνικής Θεοσοφίας, γι' αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν. Έτσι πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους θεούς και τον Χριστόν, βεβαίως όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονται (Πρβλ. και GO, 30.9.97, Έψιλον σελ. 15).

Έτσι λοιπόν συναντάμε και τον εξωφρενικό όρο χριστιανοί δωδεκαθεϊστές, οι όποιοι δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται (αυτόθι). Δεν διστάζουν δε να συνδέουν αυτόν τον παραλογισμό τους και με το γεγονός της συναντήσεως των Ελλήνων με τον Κύριο και να εφαρμόζουν κατά βούληση τους λόγους Του ότι ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου (Ίω. Ιβ' 23). Θα έλεγα ότι είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να ύπαρξη μεταξύ Αληθείας και πλάνης φωτί προς σκότος η συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ (Β' Κορ. στ 14).

Οι αρχαιολάτρες αυτοί προαναγγέλλουν, τέλος, ότι θα κυκλοφορήσουν μια επίσημη συλλογή αγαλματιδίων και παραστάσεων των θεών του Ολύμπου σε διαστάσεις κατάλληλες για να αποτελέσουν αντικείμενα λατρείας και όχι για τουριστικά σουβενίρ, επί τη βάσει της χρυσής τομής (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).

ΣΤ’

Θεωρητική βάση και κοσμοθεωριακές θέσεις των νεοειδωλολατρών

Υπεστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών έντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε αρχαιολατρικά περιοδικά και τα όποια αποκαλύπτουν αυτήν την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπα των ομάδων αυτών δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε από το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ’ το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα). Εδώ, δεν μας λέει, βεβαίως πώς βρέθηκε ήδη να υπάρχει το πολλαπλό. Επίσης, δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο: "Έν το Παν", το όποιο καταλήγει: Αγαθό το Παν. Εν το Παν. Το υπέρτατο, συνοδεύοντάς το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως, ο όποιος στο κέντρο έχει την φράση εν το Παν (Ελληνική Φλόγα τεύχος 2/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995 σ.5).

Σε άλλο περιοδικό διαβάζομε υπό τον τίτλο: "Η επανένωση με το Ένα", τα εξής: Κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας (Διιπετές τεύχος 1/1991, σελ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζομε: Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη την διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της Θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού.... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε.

Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φωτιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) Διιπετές τεύχος 6/1994 πίσω εξώφυλλο).

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκομε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε. Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα - Γη.... (Ελληνική Αγωγή, φ.4/1996 Ποσειδών - Δεκέμβριος, σ.3, πρβλ. και Κουτουλά Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.έξ., Ποσειδών -Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.34).

Τέλος, στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: ...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και άπειρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης (τεύχος 15/1996 εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η νεοεποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου αποτελεί την κεντρική θεωρητική δάση της νεοειδωλολατρίας. Δεν διαφέρει σε τίποτε από τον απόλυτο μονισμό των αποστόλων της Νέας Εποχής, του Fritjof Capra ή του George Trevelyan και όλων των άλλων πολυωνύμων ομάδων της Νέας Εποχής, όπου ο θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την Ψυχή Ολότητα ή το Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα, το οποίο είναι η ζώσα ενέργεια (Πρβλ. π. Ά. Αλεβιζόπουλου, Διαλογισμός ή Προσευχή, σ. 67-77).

Σε άλλα σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. Διαβάζουμε σε περιοδικό: Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ. (Διϊπετές Ποιοί είμαστε, Η κοσμοαντίληψη μας, σ.2, Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ.4/ Δεκέμβριος 1996).

Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μια επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση (Δήλωση στο περιοδικό Θησαυρός 5.11.91 σελ. 35). Γι' αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης.... ...διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες -ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά- που διδάσκουν το μίσος έναντι στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά. (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).

Η Φύση εδημιούργησε τους θεούς και όχι ο Θεός την φύση. Ο αληθινός Θεός είναι ανύπαρκτος: Είμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο όν, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογεννείς Γιαχωβάς και Σατανάς (Διιπετές, τεύχος 6, σ.28). Δηλαδή εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση πλήρους αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού θεού, στη θέση του Οποίου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή και το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά... (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διϊπετές τεύχος 13/1995 σ.33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής. (Διιεπετές τεύχος 6/1994, σ. 12, Πρβλ. και Ε. Μπεξή, Ελληνική Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ.7949).

Είναι λυπηρόν οι φάσκοντες είναι σοφοί να επιστρέφουν στην μωρίαν που ο σκεπτόμενος και φιλοσοφών άνθρωπος απέρριψε προ δύο χιλιετηρίδων. Και οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα (Ρωμ. α' 22-25).

Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διϊπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων διαφαίνονται όλες οι θεωρητικές βάσεις του ρεύματος αυτού. Έκτος των άλλων, βρίσκουμε σ' αυτό αποκρυφιστικές και πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, όπως αυτές με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, τα όποια, λένε, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου Θείου.

Ακόμη βρίσκομε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών, οι όποιοι ήσαν, δήθεν, συσσωρευτές μαγνητισμού, για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ.ά. (Διιπετές τεύχος 4/1993, σ.22 και έξης).

Ό εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το όποιο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διϊπετές, τ.4/1993, σελ.25, οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεοειδωλολατρίας, που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διϊπετές, τ.4/1993, σ.9 και 29). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό... (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ.6/1994, σελ. 27).

Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών, π.χ. Θαργηλίων (Μάιος) του 1993 ΜΑΧΧ (Μετά την Απαρχή της Χριστιανικής Χρονολογίας), ή Ανθεστηρίων, Γαμήλιων, Μουνιχιών (Διϊπετές, τ.4/1993), Βοηδρομιών (Σεπτέμβριος) (Ελληνική Αγωγή φ.7), Ελαφοβολιών (Μάρτιος) κ.λ.π.

Επίσης προτείνονται και άλλοι τρόποι χρονολογήσεως όπως: Μαιμακτηριών, Β' έτους της 692ης Ολυμπιάδος (Διϊπετές, 6/1994) ή 27 Ιουνίου 1995 μ.Α.Τ. (μετά Απολλώνιον Τυανέα (Διϊπετές 13/1995, σ. 14) ή προτείνεται η χρονολόγηση με αρχή τις Ολυμπιάδες, π.χ. 2769 από πρώτης Ολυμπιάδος, αντί του 1993 (Διϊπετές 4/1993, σ.6) Παράλληλα γίνεται προσπάθεια για εκτύπωση Φυσικού Άστρο-Ηλιακού Ημεροδείκτη (1993 Μεγάλο Παγανιστικό Ημερολόγιο, εκδόσεις Στύγα. Βλέπε Διϊπετές τ.4/1993, σ. 15 και άρθρο στο περιοδικό Marie Claire, Δεκέμβριος 1991, Ειδωλολάτρες στην Ελλάδα του 1991, σ.190).

Κλείνοντας και αυτό το κεφάλαιο θέλω να προσθέσω ότι μέσα στα διάφορα περιοδικά δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, και τι προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον, μερικές φορές κάκιστες απομιμήσεις χριστιανικών ύμνων.

Παροτρύνονται επίσης οι οπαδοί να επισκέπτωνται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχωνται σ' αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διϊπετές τ. 13/1995, σ.18, Μοίρα τ.1/1993, σ.9 εξ. Διϊπετές 15/1996, σ.24 εξ.).

Τέλος προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας (Αποτέφρωση; Επάνοδος στις προγονικές παραδόσεις, Ελληνική Φλόγα τ.5). Μάλιστα εκυκλοφόρησαν και έντυπο για την συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.

Ζ’

Διαπιστώσεις - Συμπεράσματα

Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωή των Ελλήνων: η εμφάνιση της αρχαιολατρίας ή νεοειδωλολατρίας. Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφή της νεοειδωλολατρείας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα ή η γνώμη ότι δεν πρέπει να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα. Ή ακόμη βλέπουμε τους οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.

Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικά εσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και του μεγέθους του προβλήματος. Αντίθετα από ό,τι νομίζεται, η νεοειδωλολατρεία στις μέρες μας σαγηνεύει και θα πλανήσει πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων, διότι η νεοποχίτικη αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.

Το σύνθημα ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος παντού, που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της Νέας Εποχής, έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνει εύκολα τον Αληθινό Θεό από τους ψευδείς θεούς- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονος άνθρωπος ανύψωσε σε λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας και έτσι κατήντησε να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τους αρχαίους ειδωλολάτρες. Είναι αυτό που ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζε σαν θρησκεία εκκοσμίκευσης. Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος ο αστικός πολιτισμός - στη βάση του καταναλωτικός - είναι ουσιαστικά πιο ειδωλολατρικός από την αρχαιοελληνική πολυθεΐα. Ο ίδιος συμπληρώνει ότι η προσπάθεια (της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεται συνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης ή βίωσης της γνήσιας Ελληνικότητας. Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμό θρησκευτικό σύστημα (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβίωση σήμερα η αρχαία Ελληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ. 22).

Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικής νεοειδωλολατρίας για την δήθεν ανεύρεση της Ελληνικής γνησιότητας διαπιστώνεται το έξης παράδοξο: γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται ή παραβλέπεται, εκ μέρους των νεοειδωλολατρών, ή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής Βυζαντινή περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η προκατειλημμένη, αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνική συμπεριφορά; Μήπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονο τμήμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μήπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι της Άγιά-Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων δεν ήσαν Έλληνες; Μήπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς εμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; Μήπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα στα πλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων, μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν το δικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα, αποποιούμενοι τους μύθους της ειδωλολατρίας; Ή μήπως η αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οι νεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικών διεργασιών μεταξύ της ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικών μορφών της ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου; Περίεργο κι όμως αληθινό: οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας με ένα παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τους παππούδες τους και αρνούνται τους πατέρες τους;

Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτό περιορίζομαι στα όσα γράφει σε κύριο άρθρο του περιοδικού Δαυλός ο ιδιοκτήτης του: εδώ και 17 περίπου αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνη παγκόσμιο και πανανθρώπινο..., αντίθετα, υπήρξε μια δισχιλιετής νόθευση, αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού, η ιστορική αφαία του... (Δαυλός, τ. 15 4, Οκτώβριος 1994). Στο Βυζάντιο, κατ' αυτόν, τα πολιτικά και ιδεολογικά του στοιχεία μέχρι λίγο προ της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προς κάθε Ελληνικό, αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικού εξολοθρευτή και διακόπτη της τυπικής ελληνικής συνέχειας (Δαυλός, τ. 135, Μάρτιος 1993). Αυτά γράφει ο Δαυλός παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνική γραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.

Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Και η ελληνικότητα του Έθνους μας, έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια της νεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικό τμήμα της, αφού εξοστρακίζεται απ’ αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημα δικό της. Η πορεία του Ελληνικού Έθνους περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα από το Βυζάντιο.

Είναι δε απορίας άξιο ότι σ' αυτή την προσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες με τους δυτικούς στοχαστές, οι όποιοι πρώτοι τόνισαν ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση των νεοελλήνων με την Αρχαιότητα την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκόλπωση της ειδωλολατρίας (π.χ. Charles de Mouy) (Β. Μπακούρου, έθν. άνωτ. Σέλ. 22).

Είναι φανερό ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού της ιστορίας είναι η προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από τα κύρια ερείσματα του, δηλαδή κατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αλήθειας και της Ελληνικής γλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της Βυζαντινής περιόδου. Γι' αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων νεοειδωλολατρών είναι αντιιστορική και προκρουστική, εξωπραγματική και άκρως ουτοπική, αφού μάλιστα επιδιώκει να επιβληθή στο λαό σαν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστών και δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα που θεμελιώνονται στην Χριστιανική αντίληψη περί Θεού και κόσμου.

Παρ' όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δει την αναβίωση αυτή σαν πηγή συγχύσεως και να λαβή τα μέτρα που απαιτούνται για την σωστή και έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. Εξ άλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ' εκείνα που παρουσιάζονται με την δραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της Νέας Εποχής, μπορούν να δημιουργηθούν από την αναβίωση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου. Και μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς η συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικής κοινωνίας, οι βάσεις της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τις εμφανίσεις νεοειδωλολατρών-αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν σε περιοδικά, εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ομιλίες ή πολιτιστικές εκδηλώσεις, εξάγεται αβίαστα η διαπίστωση ότι επιδιώκεται η ανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και των ηθικών αξιών, πάνω στις όποιες εδράζεται η κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνισμός και Ευρωπαϊκός πολιτισμός γενικότερα. Ο Νόμος της Αγάπης που για τους Χριστιανούς είναι η πεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποβαθμίζεται από τους νεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δίκη (δικαιοσύνη- υπό ποία άραγε έννοια). Ο Εβραιοχριστιανισμός, (δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας), έχει σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε Αγάπη εννοούμε ένα συναίσθημα που δεν έχει Μέτρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Ά-μετρο και Ά-λογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν πρώτιστο ιδανικό μας (ΜΕΕ, Διϊπετές, τ.4, σελ. 26-27).

Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικά αντιχριστιανική αντίληψη των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ότι δεν υπάρχει διαφορά-διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέσει συγχύσεις, ουσιώδεις κοινωνικές αλλαγές ή και κοινωνικές συγκρούσεις. Η αντίστροφη αυτή ηθική εκτός από τα κείμενα τους, διαφαίνεται και στον ελευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές ή άλλες νεοπαγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, η συγκριτιστική προσπάθεια, όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμειξη ειδωλολατρικών και χριστιανικών παραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων-ταύρων, ή άλλοι τρόποι εκχύσεως αίματος) ή η συμβολική και μυστική τάχα ερμηνεία χριστιανικών διδασκαλιών και μυστηριακών λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση του Ορθόδοξου φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας με δεισιδαιμονίες και ποικίλα μυθεύματα.

Η θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρή επίθεση, καθόσον ο σύγχρονος Έλληνας σε ανησυχητικό βαθμό έχει μάθει να θεωρεί καλό ό,τι του αρέσει σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.

Για όλους αυτούς τους λόγους η προσπάθεια για την επιστροφή στην παλιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθεί ως οπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για να χρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τους λόγους του Απ. Πέτρου: «Εάν, αφού απέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται, τότε τα τελευταία των έχουν γίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον γι' αυτούς να μην είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης παρά, αφού τον εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγίαν εντολήν, που τους παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα και χοίρος, μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο» (Β' Πέτρ. β' 20-22).

Ο σπερματικός λόγος του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τους νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: Χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης, υπέδειξαν τον Ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας. Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας. Πάσα περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση της λατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ (Α Κορ. ι' 20).

Ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων, σε συνέντευξη του δηλώνει: Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδί πεταγμένο κάπου στην θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν' αναζητήσουμε αυτό το κλειδί για να μεταβούμε συνέχεια και στον Υπερφυσικό (Διϊπετές, τ.4, σελ.29).

Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και το θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι η πραγματικότητα, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον των ιδίων των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότι το κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα, και η αναζήτηση του είναι μια ματαιοπονία.

Πηγή:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/katsika.htm

Ένας σύντομος οδηγός για όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτήν την καριέρα, όπως έκαναν πριν απ'αυτούς ο Ψηλός, ο samuel1974 και τόσοι άλλοι επιτυχημένοι απολογητές. Ταυτόχρονα, μπορεί κανείς να καταλάβει τις αρχές λειτουργίας της απολογητικής ώστε να κατανοεί καλύτερα τον τρόπο που οι πετυχημένες απολογητικές σελίδες του apologitis.gr και του oodegr.gr καταλήγουν στα συμπεράσματα που καταλήγουν. Απευθύνεται αποκλειστικά στους πλανεμένους!

Καλή επιτυχία και καλή σταδιοδρομία!

1. ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ, ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ ΑΕΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ.

Αυτό είναι κατά μακράν το πιο σημαντικό βήμα: Εάν η βίβλος δεν είναι η απόλυτη αλήθεια, μπορείς να αυτοκτονήσεις αυτή την στιγμή.

2. ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ "ΑΠΟΛΥΤΟΥ" ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.

Όταν οι Βιβλικοί απολογητές χρησιμοποιούν την λέξη "απόλυτος" δεν της δίνουν την ίδια βαρύτητα όπως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος.

Ως απολογητής σου επιτρέπονται συγκεκριμένες παρεκκλίσεις στο τι είναι "απόλυτο". Για παράδειγμα, εάν κάποιος πει "Οδηγούσα με 85 χλμ/ω" και ισχυριστεί ότι αυτό είναι "απολύτως αληθές", κάποιος θα καταλάβει ότι οδηγούσε ακριβώς με 85 χλμ/ω. Αργότερα, εάν αποδειχθεί ότι οδηγούσε με 105 χλμ/ω, θα θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση "λάθος" και στην χειρότερη "ψεύτης". Ωστόσο, εσύ ως απολογητής, μπορείς να ισχυριστείς το ίδιο χωρίς να είσαι ούτε λάθος, ούτε ψεύτης. Μπορείς να ισχυριστείς ότι ο κόσμος απλά "παρερμήνευσε" την κατα-λέξη δήλωσή σου.

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά και δεν μπορείς να το παρατραβήξεις: Μία κατά λέξη δήλωση μπορεί να απαιτεί ερμηνεία εάν είναι εμφανώς αντιφατική με κάποιο άλλο γεγονός. Ωστόσο, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό, αυτό το προνόμοιο ισχύει μόνο για δηλώσεις Βιβλικών απολογητών και καμιάς άλλης θρησκείας, ιδέας ή επιστήμης.

Έτσι, εάν εσύ, ως απολογητής, κάνεις την δήλωση "Οδηγούσα με 85 χλμ/ω" ενώ παρευρισκόμενοι, ραντάρ της τροχαίας και ειδικοί σε θέματα χρονομέτρησης πουν ότι οδηγούσες με 105 χλμ/ω, μπορείς να ισχυριστείς ότι, μέσα στο πλαίσιο της δήλωσής σου:

α) Τα 85 χλμ/ω είναι "αρκετά κοντά στα 105 χλμ/ω ώστε να θεωρηθεί ακριβές: άλλωστε, τίποτα δεν μπορεί να οριστεί με απόλυτη ακρίβεια".
β) Τα "105 χλμ/ω" προφανώς μεταφράζονται σε "85 χλμ/ω σε σχέση με ένα αυτοκίνητο που κινείται με 20 χλμ/ω στην ίδια κατεύθυνση, το οποίο ξέχασα να αναφέρω αλλά φανερά υπαινήχθηκα καθώς η δήλωσή μου είναι κατά λέξη αληθής.
γ) Οι ώρες ήταν μικρότερες τότε.
δ) Το χιλιόμετρο ήταν μακρύτερο τότε.
ε) Οι παρευρισκόμενοι, η τροχαία και οι ειδικοί χρονομέτρησης σφάλουν, ψεύδονται, το κάνουν από μοχθηρία ή είναι νεο-παγανιστές.

Φυσικά η όλη αναστάτωση θα είχε αποφευχθεί εάν δεν είχε γίνει μία δήλωση που να μπορεί να διευρευνηθεί περαιτέρω, αλλά κάποιες φορές αυτό είναι αναπόφευκτο, ακόμα και για έναν απολογητή.

Εφαρμόζοντας αυτή την τεχνική στην Βίβλο, μπορείς εύκολα να αποδείξεις την απόλυτη αλήθεια της. Εφαρμόζοντάς την στην επιστήμη μεταβαίνεις στο τρίτο βήμα της πορείας σου προς το να γίνεις απολογητής της Βίβλου:

Βοηθητική πληροφορία
Επανα-ερμηνεύοντας την λέξη "απόλυτος" θα μάθεις επιπροσθέτως να επανα-ερμηνεύεις οποιαδήποτε λέξη σου δημιουργεί προβλήματα

3. ΑΓΝΟΗΣΕ Ή ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΥΣΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 600 ΕΤΩΝ

Πολλοί από αυτούς που επιτίθενται στην Βίβλο θα χρησιμοποιήσουν τα πορίσματα της επιστήμης για να αποδείξουν ότι τμήματα της Βίβλου δεν είναι απολύτως αληθή. Όταν κάποιος κάνει κάτι τέτοιο, έχεις αρκετές διαθέσιμες επιλογές δράσης . Μπορείς:

α) Να ισχυριστείς ότι η επιστήμη κάνει λάθος.
β) Να ισχυριστείς ότι η επιστήμη ανέκαθεν συμφωνούσε με την Βίβλο.
γ) Να επανακαθορίσεις το "απόλυτο" (μέσω του 2ου βήματος) ώστε να ισχυριστείς ότι η βίβλος δεν αναφέρει ακριβώς αυτό που λέει ο επιτιθέμενος.

Ενώ αρκετοί απολογητές επιλέγουν την πρώτη επιλογή, η δεύτερη και η τρίτη είναι εξίσου έγκυρες. Για παράδειγμα, όταν κάποιος επιτεθεί στην Γέννεση λέγοντας "δεν είναι δυνατόν να υπήρξε παγκόσμιος κατακλυσμός για τους επιστομονικούς λόγους α, β και γ" μπορείς:

α) Να ισχυριστείς ότι η επιστήμη κάνει λάθος και δεν μπορεί να εξηγήσει τίποτα και συνεπώς τα αίτια α, β και γ είναι μόνο για να μπερδέψουν τον κόσμο.
β) Να ισχυριστείς ότι υπάρχουν πολλά ενδεικτικά στοιχεία ενός παγκόσμιου κατακλυσμού και ότι η επιστήμη κάποια μέρα θα τα αποδείξει και θα απαντήσει στα α, β και γ και συνεπώς η Βίβλος συνολικά και ολοκληρωτικά συμφωνεί με την επιστήμη.
γ) Να ισχυριστείς ότι η Βίβλος δεν αναφέρει ότι η πλυμμήρα ήταν παγκόσμια και συνεπώς οι λόγοι α, β και γ δεν στέκουν.

Ως απολογητής είσαι ελεύθερος να επιλέξεις οποιονδήποτε από τους παραπάνω ισχυρισμούς ανάλογα με τις ενστάσεις που θα ακουστούν. Αυτό σε οδηγεί στο επόμενο βήμα.

Βοηθητική πληροφορία
Ένας καλός κανόνας είναι να προσπαθήσεις να επανερμηνεύσεις την επιστήμη πρωτού προσπαθήσεις να επανερμηνεύσεις την Βίβλο.

4. ΜΑΘΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΕ ΔΥΟ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Εσύ, ως Βιβλικός απολογητής, πρέπει να είσαι ικανός να πιστεύεις σε οποιοδήποτε αριθμό αλληλο-αντικρουόμενων ιδεών. Για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να έχεις κανένα πρόβλημα με το να πιστεύεις ότι η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει τον αμετάβλητο λόγο του θεού, και ταυτόχρονα, να πιστεύεις ότι η Νέα Διαθήκη παρουσιάζει τον αμετάβλητο λόγο του θεού. Αυτό το φαινομενικά αδύνατο κατόρθωμα πραγματοποιείται συνδιάζοντας όλα όσα έμαθες παραπάνω.

Βοηθητική πληροφορία
Χρησιμοποίησε αυτό το βήμα για να πιστέψεις στην Τριαδικότητα.

Παρομοίως με το παραπάνω "επιστημονικό" παράδειγμα, είναι πολύ έυκολο, για έναν Βιβλικό απολογητή, να πιστεύει πως η επιστήμη κάνει λάθος αφού διαφωνεί με την Βίβλο, και την ίδια στιγμή να πιστεύει πως η Βίβλος είναι σωστή αφού η επιστήμη συμφωνεί με αυτή.

Ας εξετάσουμε κάθε περίπτωση λεπτομερώς:

1. "Η επιστήμη κάνει λάθος γιατί διαφωνεί με την Βίβλο".
Αυτό είναι εμφανώς σωστό καθώς η επιστήμη κάνει λόγο για την εξέλιξη των ειδών και αυτό βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την Βίβλο. Καθώς η Βίβλος είναι ο ιερός λόγος του θεού και είναι απολύτως και ολοκληρωτικά σωστή, η επιστήμη πρέπει να κάνει λάθος.

2. "Η βίβλος είναι σωστή γιατί η επιστήμη συμφωνεί με αυτή".
Αυτό είναι εμφανώς σωστό. Η επιστήμη μας αποδεικνύει ότι κάποια πράγματα που αναφέρονται στην Βίβλο όντως συνέβησαν, και ότι κάποια από τα θαύματα της Βίβλου εξηγούνται με επιστημονικό τρόπο. Εάν προσθέσουμε σε αυτά την ικανότητά μας να επαναπροσδιορίζουμε επιστημονικές θεωρείες όπως βιολογία, φυσική, μαθηματικά, στατιστική, σχετικότητα, ιστορία, αρχαιολογία και κβαντομηχανική η ικανότητά μας να υποστηρίξουμε την Βίβλο μέσω της επιστήμης αυξάνει δραμματικά.

Αλλωστε, η επιστήμη είναι έργο ανθρώπων ενώ η Βίβλος θεϊκής προέλευσης. Εσύ, ως απολογητής, προσπαθείς να αποδείξεις ότι η Βίβλος είναι ο απόλυτος λόγος του Θεού, συνεπώς οτιδήποτε φαίνεται να είναι σε αντίθεση με αυτή είναι αυτομάτως λάθος και οτιδήποτε φαίνεται να την υποστηρίζει αυτομάτως σωστό.

5. ΜΑΘΕ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ.

Ως Βιβλικός απολογητής, μία από της κύριες εργασίες σου είναι ο εντοπισμός και όλων των θαυμαστών και εκπληρωμένων προφητειών που περιέχονται στη Βίβλο. Μετά την αποδοχή των 4 πρώτων βημάτων αυτό το βήμα δεν πρέπει να σε δυσκολέψει.

Οι προφητείες που θα βρεις στην Βίβλο δεν είναι πάντα της μορφής "το γεγονός Χ θα συμβεί στο μέλλον", και δεν είναι ποτέ της μορφής "το γεγονός Χ θα συμβεί στις 8 Δεκεμβρίου 102μχ και ώρα 12:30 στην πόλης της Ιερουσαλήμ, στον Ιάκωβο που έχει τον φούρνο στην τάδε οδό" (το οποίο πολλοί μη-απολογητές θα περίμεναν εσφαλμένα), αλλά αυτά τα γεγονότα δεν πρέπει να σε αποθαρρύνουν: είσαι ένας απολογητής, τέτοια πράγματα δεν μπορούν να σε σταματήσουν. Απλά εφαρμόζουμε τα βήματα ένα έως τέσσερα για να αποκαλύψουμε τις προφητείες.

α) Εξαιτίας του πρώτου βήματος, γνωρίζουμε ήδη ότι η Βίβλος είναι ο ιερός και απόλυτος λόγος του Θεού, οπότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την γνώση ώστε να υποθέσουμε αυτομάτως ότι όλες οι προφητείες στην Βίβλο έχουν εκπληρωθεί, υποστηρίζοντας περαιτέρω έτσι την κατά λέξη αλήθεια της Βίβλου.

β) Εξαιτίας του δεύτερου βήματος, μπορούμε εικονικά να μετατρέψουμε οποιαδήποτε φράση της Βίβλου σε κάποιας μορφής προφητεία.

γ) Χάρη στο τρίτο βήμα, μπορούμε να διαστρεβλώσουμε γεγονότα ώστε να εμφανίσουμε ως εκπληρωμένες ακόμα και τις προφητείες με τις ισχνότερες αποδείξεις.

δ) Και τέλος, το τέταρτο βήμα μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι οι προφητείες έχουν εκπληρωθεί, και ότι με βάση την αντίληψη άλλων ανθρώπων δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα.

Αυτό που κυρίως ψάχνεις είναι φράσεις στην Παλαιά διαθήκη που να μπορούν να παρερμηνευθούν (μέσω του βήματος 2) έτσι ώστε να ταιριάζουν με κάτι που υπάρχει στην Καινή Διαθήκη.

Έτσι όταν βλέπεις μια φράση όπως "Μην τσακίσεις τα κόκκαλα" στην Παλαιά Διαθήκη, εσύ ως απολογητής, μπορείς εύκολα να το λάβεις αυτό ως προφητεία. Από την στιγμή που κανένα από τα οστά του Χριστού δεν έσπασε, γνωρίζουμε ότι η φράση "Μην τσακίσεις τα κόκκαλα" πρέπει να ήταν προφητεία, ακόμα και αν αναφερόταν στην σφαγή ενός αρνιού και ας μην αναφέρεται ότι ήταν προφητεία για τον Χριστό.

» Σημαντικό
Είναι πολύ σημαντικό να μην προσπαθήσεις να εφαρμόσεις αυτή την τεχνική σε άλλα θρησκευτικά κείμενα, μόνο στην Βίβλο. Ενώ είναι αληθές ότι μπορεί να βρεις παρόμοιες "προφητείες" και σε άλλα θρησκευτικά κείμενα ακόμα και σε βιβλία τσέπης, αυτές δεν είναι πραγματικές προφητείες καθώς δεν είναι στην Βίβλο (βλ. 1ο βήμα). Ίσως βρεις βοηθητικό να αποφύγεις να διαβάσεις οποιοδήποτε βιβλίο δεν είναι κατηγορηματικά προ-χριστιανικό.

Ένα άλλο σημαντικό τμήμα προφητειών που θα βρεις είναι πρηφητείες πραγμάτων εκτός Βίβλου. Η γενική ιδέα είναι να ισχυρίζεσαι πως όποτε η Βίβλος αναφέρει μία πόλη, ένα χωριό, έναν άνθρωπο ή ένα συμβάν, αυτό είναι προφητεία. Έτσι έαν η Βίβλος αναφέρει ένα έθνος που ονομάζεται "Αίγυπτος" και αν όντως υπήρξε ένα τέτοιο έθνος, τότε αυτό μετατρέπει την συγκεκρημένη αναφορά της Βίβλου σε μία εκπληρωμένη προφητεία. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό σημαίνει πως κυριολεκτικά υπάρχουν χιλιάδες τέτοιων προφητειών. Πολλοί μη-απολογητές θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν τέτοιου είδους προφητείες, λέγοντας πως όλα τα αρχαία κείμενα αναφέρουν χιλιάδες φυσικές τοποθεσίες, σχεδόν όλες όσες υπήρξαν ποτέ πραγματικά. Η απάντηση είναι απλή: δεν προέρχονται από την Βίβλο, άρα δεν ισχύουν (ως προφητείες).

Ένας από τους καλύτερους τύπους αυτών των εξωτερικών προφητειών είναι αυτές της καταστροφής μιάς πόλεως. Υπάρχουν πολλές τέτοιες στην Βίβλο. Πάρτε την πόλη των Σοδόμων για παράδειγμα: Η Βίβλος μας λέει πως η αρχαία πόλη των Σοδόμων καταστράφηκε από τον θεό, και φυσικά έπειτα από 3.000 χρόνια η πόλη δεν υπάρχει. Καταστρέφηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο αν όντως υπήρξε ποτέ τέτοια πόλη!

Η πιο διάσημη αυτών των προφητειών είναι αυτή της καταστροφής της πόλης της Τύρου: η Βίβλος ξεκάθαρα αναφέρει πως θα καταστραφεί και ποτέ μα ποτέ ξανά δεν θα ξαναχτιστεί και εφαρμόζοντας τα βήματα 2 και 3 μπορούμε να κάνουμε αυτό απολύτως αληθές. Μη-απολογητές θα πουν ότι η πόλη υπάρχει ακόμα και ότι πάνω από 100.000 άνθρωποι κατοικούν σε αυτή, αλλά αυτό δεν πρέπει να σε ανησυχεί: είσαι ένας απολογητής! Απλά θα χρησιμοποιήσεις τον δικό σου ορισμό του "απόλυτου" για να πεις "φυσικά και υπάρχει ακόμα, αλλά δεν είναι τόσο σημαντική όσο ήταν κάποτε, συνεπώς η προφητεία έχει εκπληρωθεί. Πραγματικά!" Βλέπεις;

Βοηθητικό σημείωμα
Όσοι από εσάς έχετε ένα κάποιο υπόβαθρο λογικής (αστείο) ίσως βρείτε την ιδέα της υποστήριξης μιας πρότασης με επιχείρημα αυτή την ίδια πρόταση κάπως παράξενη, αλλά καθώς ήδη γνωρίζετε πως η Βίβλος είναι σωστή κατά λέξη, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την Βίβλο για να υποστηρίξουμε την Βίβλο.

6. ΜΑΘΕ ΠΩΣ Ο ΗΘΙΚΟΣ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ο ηθικός σχετικισμός, η πίστη ότι όλες οι ηθικές αποφάσεις εξαρτώνται από την περιβάλλουσα κοινωνία και πολιτισμό, είναι απλά αναληθής. Εάν κάτι είναι κακό, είναι κακό για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών.

Πάρε την δουλεία ως παράδειγμα: γνωρίζουμε πως η δουλεία είναι κακό πράγμα και ότι αυτοί που έχουν σκλάβους είναι ανήθικοι, αλλά μέχρι και πριν 200 χρόνια η δουλεία θεωρούνταν πλήρως ηθική. Εάν οι οπαδοί της ηθικής σχετικότητας είναι σωστοί, αυτοί που είχαν σκλάβους δεν ήταν ανήθικοι καθώς ακολουθούσαν την ηθική της εποχής τους. Αλλά από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι η σκλαβιά ήταν ανέκαθεν λάθος, πρέπει να υπάρχει μία απόλυτη ηθική όπως δίδεται στην Βίβλο.

7. ΜΑΘΕ ΠΩΣ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΘΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ Ή ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Τώρα και ενώ είναι αληθές πως η σκλαβιά είναι, και πάντα ήταν, ηθικά λάθος, αυτό δεν σημαίνει πως η σκλαβιά ήταν πάντα μα πάντα λάθος. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου οι νόμοι της εποχής και το επίπεδο πολιτισμού της κοινωνίας μετέβαλαν την απόλυτη ηθική.

Αυτό σημαίνει πως ενώ ήταν λάθος όσοι είχαν σκλάβους στις Η.Π.Α. 200 χρόνια πριν, δεν σημαίνει αυτό πως ήταν λάθος και όσοι στο αρχαίο Ισραήλ είχαν σκλάβους, επειδή για εκείνη την κοινωνία η σκλαβιά ήταν κάτι το φυσιολογικό. Αυτό διαφέρει από την ηθική σχετικότητα σε κάποια σημαντικά σημεία:

α) Η περιστασιακά απόλυτη ηθική συναντάται στην Βίβλο.
β) Η σχετική ηθική δεν υπάρχει στην Βίβλο.
γ) Η Βίβλος.
δ) Βίβλος.

Βοηθητικό σημείωμα
Πολλοί μη-απολογητές θα χαρακτηρίσουν αυτό ως ανόητο. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι καλή ιδέα να ρωτήσεις τον επιτιθέμενο για την ηθική και/ή τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αλλά αγνόησε εντελώς τις όποιες απαντήσεις λάβεις ή τουλάχιστον επανερμήνευσέ τες με αρνητικό τρόπο.

Ακολουθώντας την ίδια τακτική, είναι δυνατόν να επιλύσεις τα περίφημα "μπερδέματα ηθικής" της βίβλου, όλα χωρίς ποτέ να αναφέρεις την φράση "ηθικός σχετικισμός". Έτσι όταν οι επιτιθέμενοι στην Βίβλο κάνουν κακοπροαίρετες ερωτήσεις όπως "Εάν ήταν λάθος για τους αρχαίους Εβραίους να τρώνε χοιρινό και μετά ο Ιησούς είπε πως το να τρως χοιρινό δεν είναι πλέον αμαρτία, δεν άλλαξε η ηθική;" μπορείς ασφαλώς να πεις "Όχι: η ηθική δεν άλλαξε, άλλαξαν οι καταστάσεις... με τέτοιο τρόπο ώστε φυσικά να μην εμπλέκεται οποιοσδήποτε ηθικός σχετικισμός".

Όλες οι ερωτήσεις σχετικά με τις αλλαγές μεταξύ της Βιβλικής και της τωρινή ηθικής όρων όπως αιμομιξία, παιδοφιλία, ρατσισμός, ισότητα των δύο φύλων, παιδική πρόνοια, βιασμός, φόνος και γενοκτονία ευκόλως παραλείπονται μέσω αυτής της μεθόδου.

Μία άλλη μέθοδος που πιθανόν βρεις χρήσιμη είναι να ισχυριστείς πως οι προηγούμενες συμπεριφορές θεωρούνταν αποδεκτές επειδή είχαν περισσότερα θετικά αποτελέσματα (από αρνητικά). Έτσι, όταν ο Θεός έδινε εντολή στους ανθρώπους να προβούν σε φόνους και/ή βιασμούς των γυναικόπαιδων ολόκληρων πόλεων και εθνών αυτό γινόταν ώστε αυτές οι γυναίκες και παιδιά να μην καταλήξουν στην κόλαση ή να μην κάνουν άλλους να αμαρτήσουν ή κάτι άλλο εξίσου κακό.

Έτσι ο φόνος, ο βιασμός και η γενοκτονία ήταν πάντοτε λάθος, αλλά όταν ο Θεός διέταζε τότε τους ανθρώπους να διαπράξουν τέτοιες ενέργειες, αυτό δεν ήταν ηθικός σχετικισμός, άρα ήταν καλό. Ωστόσο αυτό ισχύει μονο για το παρελθόν: η γενοκτονία, ο βιασμός και ο φόνος είναι πραγματικά λάθος τώρα, συνεπώς μην τα διαπράξετε, ασχέτως του οποιουδήποτε μεγαλύτερου καλού βγει από αυτά. Ίσως πρέπει να ξαναδιαβάσεις τα βήματα 1, 2, 3 και 4 εάν έχεις απορίες σε αυτό το βήμα.

Βοηθητικό σημείωμα
Μπορείς επίσης να πεις κάτι για το πως το ζήτημα του χοιρινού είναι ένα άλλο σημείο στο οποίο η επιστήμη συμφωνεί με την Βίβλο καθώς η βρώση ωμού χοιρινού είναι κακή για σένα, αλλά αυτό είναι προαιρετικό.

8. ΝΟΙΩΣΕ ΑΝΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΣΟΥ.

Κατά την διάρκεια της διαδικασίας μετατροπής σου σε Βιβλικό απολογητή, ίσως νοιώσεις να σου στρίβει λιγάκι. Μην ανυσηχείς, αυτό είναι φυσιολογικό, και ίσως και αναγκαίο βήμα στον δρόμο προς την αληθινή Βιβλική απολυτότητα.

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται σε αυτή την φάση με την διογκούμενη τρέλα τους και πισωγυρίζουν, λέγοντας πως είναι αδύνατο να συμβιβάσουν την απόλυτη Βιβλο με τον κόσμο γύρω μας ή ακόμα και με τον εαυτό της.

Αλλά, δυστηχώς, σφάλουν. Είναι αρκετά εύκολο να κάνεις τέτοια πράγματα αλλά πρέπει πρώτα να νοιώσεις άνετα με την εν γνώση σου διαφωνία σου. Πρέπει να μάθεις να πιστεύεις όλες τις απίθανες και αντικρουόμενες ιδέες που βρίσκονται εύφυτες στην Βιβλική απολυτότητα. Η ακμάζουσα τρέλλα σου είναι το κλειδί προς το μέλλον σου ως Βιβλικός απολογητής.

Βοηθητικό σημείωμα
Ως βοήθεια στην καταπολέμιση των αμφιβολιών σου δοκίμασε να βουλώσεις τα αυτιά με τα δαχτυλά σου επαναλαμβάνοντας διαρκώς "Λα λα λα λα λα λα λα λα".

Συγχαρητήρια! Βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο για να γίνεις Βιβλικός απολογητής!
Παρόλο που αυτός ο οδηγός δεν έχει σκοπό να γίνει μία κατανοητή πηγή της Βιβλικής απολυτότητας, ελπίζουμε να απάντησε σε κάποιες από τις ενστάσεις των μη-απολογητών, και να σε βοήθησε στον δρόμο σου προς την Βιβλική απολογητική.

Ευγενής προσφορά της ιστοσελίδας Δωδεκάθεον

Διαβάζοντας το εγχειρίδιο λασπολογίας ενός καλού αρχαιολάτρη, θέλω να πω κάποια πράγματα σε αυτά που αναφέρει.

Γραφει:
1. ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ, ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ ΑΕΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ.

Το πρώτο βήμα για να γίνει κανεις φιλόσοφος δεν είναι να αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα, γιατί και η φράση de omnibus dubitandum εμπεριέχει πολύ δογματισμό. Εάν σε κάποιον που το λέει αυτό ρωτήσεις εάν αμφιβάλλει και για τη φράση του αυτή, θα σου απαντήσει αρνητικά, ειδάλλως γίνεται αντιφατικός. "Στα μαθηματικά δεν υπάρχει θεωρητικό οικοδόμημα που να μη στηρίζεται σε αξιώματα" απέδειξε ο Goedel. Εάν τα μαθηματικά σαν την ακριβέστερη όλων των επιστημων δεν μπορεί να αποδείξει τη μη αντιφατικότητα ορισμένων θεωρημάτων της και τα δέχεται σαν αξιωματικές αρχές, όλες οι άλλες επιστήμες τραβάνε από πίσω. Δυο επιλογές έχει ο άνθρωπος λοιπόν: η θα δεχτεί ορισμένες αρχές σαν δεδομένες η θα πλέξει για κοσμοθεώρηση ένα κουβάρι αντιφάσεων.

Γραφει:
2. ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ "ΑΠΟΛΥΤΟΥ" ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.

Η Αλήθεια δεν είναι για έναν Χριστιανό μια φιλοσοφική έννοια στο χώρο του ιδεατού, αλλα έχει πρόσωπο, είναι ο ίδιος ο Θεός. Οποιος πιστεύει σε μια και μοναδική αλήθεια και όχι σε πολλές υποκειμενικές όπως κάνουνε θύτες και θύματα του οπορτουνισμού, αυτός βρίσκεται κοντά στο Θεό.

Γραφει:
3. ΑΓΝΟΗΣΕ Ή ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΥΣΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 600 ΕΤΩΝ

Όταν ο Αυγουστίνος μιλούσε για ταυτόχρονη δημιουργία χώρου και χρόνου οι φιλόσοφοι τον εμπαίζανε. Ήρθε ο Hawking και η παρέα του να τον δικαιώσει.

Γραφει:
4. ΜΑΘΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΕ ΔΥΟ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Οι αλήθειες της Βίβλου δεν χρειάζονται απόδειξη και δεν μπορεί κάποιος να αποδείξει τελεολογικά την ύπαρξη Θεού. Ο Θεός μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε βάσει συναισθήματος χωρίς να παρέμβει βίαια στη λογική μας και να μας πείσει έτσι για την ύπαρξη του. Δεν είναι ο σκοπός της Βίβλου να πείσει κάποιον για την ύπαρξη του Θεού, αλλα να δείξει κάποιον που τον αναζητά, πως θα πάει κοντά στο Θεό.

Γραφει:
5. ΜΑΘΕ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ.

Η προφητεία είναι σαν το θαύμα, είναι μεν ανερμήνευτη με το ανθρώπινο μυαλό, αλλα πάντα γίνεται με σεβασμό στην ελεύθερη βούληση. Δεν προφήτευσαν οι προφήτες για να πειθαναγκάσουνε τον κόσμο να πιστέψει στο Θεό, αλλα για να δοξαστεί ο ίδιος ο Θεός στα ματια όσων των πιστεύουν. Εάν δε θέλεις να πιστέψεις στις 28 περίπου προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης που αφορούνε τον Χριστό, δεν πρόκειται να πιστέψεις και κανεις δεν έχει την πρόθεση να σε πειθαναγκάσει να πιστέψεις, γιατί δεν είναι καταρχάς το θέλημα του Θεού.

Γραφει:
6. ΜΑΘΕ ΠΩΣ Ο ΗΘΙΚΟΣ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.
7. ΜΑΘΕ ΠΩΣ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΘΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ Ή ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Ο Ιησούς Χριστός είναι το μέτρο για κάθε άνθρωπο.

Γραφει:
8. ΝΟΙΩΣΕ ΑΝΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΣΟΥ.

αξιος αξιος αξιος

Εκ πρώτης όψεως, η χριστιανική απολογητική εμφανίζεται ως ρητορικό όργανο, δηλαδή όργανο του προφορικού και γραπτού λόγου, η χρήση του οποίου σκοπό έχει την (δήθεν) αποσαφήνιση, προβολή και απόδειξη της «υπερτάτου και εξ αποκαλύψεως αληθείας» των θέσεων της χριστιανικής θρησκείας και ως εκ τούτων την αποδοχή και όχι τη δίωξή της από ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Εξυπνο ως σχήμα θα έλεγα κανείς….

Στο βάθος και στην ουσία της όμως, η χριστιανική απολογητική δεν είναι τίποτα άλλο ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΚΟΛΠΟ, μια σοφιστικοειδής (και όχι καν σοφιστική!) τεχνική η οποία χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα (παραπλανητικές απαντήσεις- γενικολογίες- κόλπα και παρόλες σαν και αυτές του Απολογητή ή του Σαμουήλ..), τρικλοποδιές, εντυπώσεις, διάφορα σχήματα λόγου, κλπ., μαζί με μπερδέματα και πολλές φορές κατάργηση ή διαστροφή της λογικής και παραποίηση των ιστορικών γεγονότων και δεδομένων προκειμένου να:

(1) Δικαιολογεί κάθε λάθος, αυθαιρεσία, αντίφαση και παραλογισμό που υπάρχει εντός της σχολαστικής χριστιανικής πίστεως.

(2) Να συγκρατεί τα θύματα των αδαών ή ημιμαθών και εξαθλιωμένων πιστών στις αγκάλες της συγκεκριμένης χριστιανικής πίστης και να αρπάζει εντός αυτών τους επιπόλαιους και εκείνους που δεν έχουν καμία διάθεση για έρευνα, λογική εξέταση και κρίση (και είναι ακόμη αρκετοί..).

(3) Να χρησιμοποιεί τη γκρίνια και κάθε άλλο παρόμοιο μέσο (π.χ. την ικεσία και την δήθεν αγαθοεργία) για να προκαλεί τη συμπάθεια και τον οίκτο των άλλων, αντιπάλων και μη, και έτσι η χριστιανική θρησκεία να καρπούται ειρηνική συνύπαρξη όταν είναι αδύνατη, αλλά και να δικαιολογεί κάθε είδους βία και νοθεία προς όφελός της όταν είναι ισχυρή (ιστορικές αποδείξεις έχουμε πάμπολλες..).

(4) Να επιδεικνύει ψευδόμενη κάποιες ηθικές αρχές ως χριστιανικές, ενώ αυτές προϋπήρχαν σε πάρα πολλές προηγούμενες διδασκαλίες και φιλοσοφικές τάσεις και σχολές. Μεταξύ αυτών ήταν οι: Νεο-πυθαγόρειοι, Νεο-πλατωνικοί, Στωικοί, Σοφιστές, Γνωστικοί (της Αιγύπτου και Χριστιανοί), Ζωροάστρες, Βουδιστές, Ινδουιστές, η σχολή του Εβραίου γραμματοδιδασκάλου Μεγάλου Χιλλέλ (παππού του Γαμαλιήλ των Πράξεων των Αποστόλων), και άλλα πολλά.

(5) Να καυχάται για «κοινωνικούς άθλους» του χριστιανισμού, τους οποίους ουδέποτε διέπραξε, μεταξύ των οποίων είναι: Η κατάργηση της δουλείας, η καλυτέρευση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, η απεμπόληση μυθολογιών και δεισιδαιμονιών ως ψεύδη και πάει λέγοντας ο κατάλογος του ψεύδους.

Σε απλά λόγια, η χριστιανική απολογητική ουδέποτε απέδειξε ούτε προσπάθησε ή έθεσε ως στόχο της το να αποδείξει με αντικειμενικό (λογικό) τρόπο την υπέρτατη και αδιάσειστη αλήθεια αυτής της «εξ αποκαλύψεως πίστεως», και συνεπώς «γνώσεως», αλλά με όλα τα παραπάνω αθέμιτα μέσα και τεχνάσματα προσπάθησε να δει το πως θα μπορούσε να μπαλώσει τις ανοησίες, αντιφάσεις και τα άτοπα του χριστιανισμού οσάκις οι φωστήρες του προκαλούντο για αυτά από ερευνητές και σκεπτικιστές.

Αφού όμως, όπως ισχυρίζονται, κατείχαν την υπέρτατη αλήθεια, η οποία τους αποκαλύφθηκε «άνωθεν διά θείας παρεμβολής» (?), τότε λογικώς έπρεπε να έχουν στη διάθεσή τους και μπόλικους, αδιάσειστους, πειστικούς και ευκολονόητους τρόπους, ή τουλάχιστον έναν τέτοιο τρόπο, εν ανάγκη και αυτούς άνωθεν αποκαλυφθέντας, για να διαλύουν κάθε αμφιβολία και αμφισβήτηση και να απαντούν σαφώς σε κάθε ερώτηση και πρόκληση περί της σαθρότητας και του αμφιβόλου αυτής της νέας πίστεως, «γνώσεως» και….τελικά παντελώς νέας θρησκείας.

Παρ όλα ταύτα κατάφευγαν σε κάθε είδους τεχνάσματα, γενικολογίες και τρικλοποδιές για να μπερδέψουν κατά το δυνατόν τον αντίπαλο. «Να του τη φέρουν» όπως λέμε απλά σήμερα. Όπως ακριβώς κάνει ένας δικηγόρος που έχει πελάτη στο δικαστήριο έναν εγκληματία και προσπαθεί με κάθε κολπάκι και παραθυράκι του ατελούς ανθρώπινου νόμου να πείσει τους δικαστές ότι ο πελάτης του είναι αθώος….

Πολύ περισσότερο όμως, σε μια τέτοια αντιπαράθεση οι απολογητές σκόπευαν να φανούν οι νικητές στους ανεγκέφαλους πιστούς των, οι οποίοι όχι μόνο γνώση δεν κατείχαν αλλά είχαν χάσει ή και οι ίδιοι απεμπολήσει κάθε ικανότητα και θέληση κρίσεως. (Η νίκη αυτή είναι προφανώς ευκολότατη όταν κριτές είναι ένα πλήθος προκατειλημμένων αδαών της θρησκευτικής χριστιανικής πίστης και δεισιδαιμονίας…..).

Κριτες και επικριτες των παντων , πλην ομως του εαυτους σας . Παιδεραστες , ομοφυλοφιλοι και ανωμαλοι ολοι οι αρχαιοι Ελληνες , αρα μακρια απο αυτα τα προτυπα ! Κοντα λοιπον στον χριστιανισμο , που καταδικαζει ανεπιφυλακτα τετοιες πραξεις .

Απιστευτα πραγματα !

Η πλειονοτητα του ιερατειου σας ειναι ομοφυλοφιλοι και παιδεραστες και τολματε με περισσο θρασος να κρινετε αυτους που η ιστορια τους κρινει εις το διηνεκες ;

Μας δινεις και αυτη τη φωταγραφια : http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/katsika.htm , για να κανεις τι ; Να μειωσεις και να προσβαλεις το κυρος των γεννητορων του παγκοσμιου πολιτισμου ; Ξεχνοντας βεβαια τον Λωτ που "εισηλθε" στις δυο του κορες ( ΓΕΝΕΣΙΣ - 19o Κεφάλαιο , 31-35)! Αλλα ξεχασα ! Τον μεθυσαν !!!! Εσυ οταν μεθας , τα ιδια κανεις ; Αποκλειετε , ειμαι βεβαιος . Ξεχνας επισης τους προαγωγους της πορνειας και της μοιχειας ,Αβρααμ και Σαρας ,με τις ευχες του μεγαλου γιαχβε ! Εσυ θα τοκανες ποτε ; Αποκλειετε και παλι , ειμαι σιγουρος . Αυτα τα προτυπα εχετε ομως στην "ιερη σας βιβλο" ! Τι σε κραταει ομως μακρια απο τετοιες πραξεις ; Σιγουρα η λογικη . Ομως κανεις την λογικη σου να δουλευει επιλεκτικα . Οχι απο αγαθη προαιρεση , αλλα ή απο δολο ή για προβοκατσια ή απο συμφερον . Να με συμπαθας αλλα δεν βλεπω κατι αλλο .

Κανε ομως και μια βολτα στα βουνοχωρια μας και θα δεις πολλους βοσκους να το κανουν ακομα και σημερα με τις γιδες τους ή παπαδες να δινουν αφεση αμαρτιων στις .... γονυπετεις μοιχαλιδες , "καλυπτοντας (!) την καφαλην τους" με τα ρασα τους ... χριστιανοι οντες !

Εισαι μακρια απο την πραγματικοτητα φιλε Σαμουηλ ! Καλα θα κανεις να προσγειωθεις .

Στο σπιτι του κρεμασμενου δεν μιλανε για σχοινι , αγαπητε !

Καμια θρησκεια δεν μπορει να πεισει σημερα εναν σκεπτομενο ανθρωπο , εναν ορθολογιστη , απολυτως καμμια . Να΄σαι καλα .

Όλα αυτά που γράφεις είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά δε νομίζεις ότι θα ήτανε καλύτερα να χρησιμοποιείς και κανένα μικρό γράμμα ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΛΑ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.
Ξέρω ότι έτσι θέλεις να προσδώσεις ένα αρχαιοπρεπή χαρακτήρα στα γραπτά σου και να νομίζει κάποιος ότι διαβάζει τις πλάκες του Λυκούργου, άλλα για λόγους ευκολίας και λογικής η κεφαλαία γραφή έχει καταργηθεί απο τους ίδιους του Αρχαίους Έλληνες εδώ και χιλιάδες χρόνια, όπως φυσικά καταργήθηκε για τους ίδιους λόγους και ο πολυθεϊσμός και ο παγανισμός.

@ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ

Δεν υπάρχει ένα θέμα που να έχει ανοιχτεί και να μην οδηγείται η συζήτηση στη γνωστή καραμέλα "Αχ!! πόσο κακός είναι ο Χριστιανισμός και το πόσο κακό έκανε"!!

Αμάν βρε παλικάρια, σας πήραμε χαμπάρι, φτάνει!!!

Πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, με οδηγούς τους γνωστούς φωστήρες, μόλις μυριστούν "φαγητό", σπεύδουν να αποσυντονίσουν τελείως τη συζήτηση!!!

Ο σκοταδισμός της αρχαιότητας, λυπάμαι που σας τη χαλάω, δεν θα περάσει!!!

Βρες μου ένα έγκριτο ιστορικό βιβλίο που να αναφέρεται στην ελληνική αρχαιότητα σαν "σκοταδισμό".

Μετά βρες μου ένα έγκριτο ιστορικό βιβλίο που να ΜΗΝ αναφέρεται στο Βυζάντιο σαν ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Και μετά συζητάμε για τον "αρχαίο σκοταδισμό".

Σημείωση: Στο παραπάνω μήνυμα του απολογητή μπορεί να δει κανείς την εφαρμογή του βήματος 2 (διαστρέβλωση οποιασδήποτε έννοιας δεν μας αρέσει) σε συνδυασμό με το βήμα 3 (Απόρριψη της ιστορίας της επιστήμης).

Για να μαθαίνετε οι νέοι.

Οι νέοι πρέπει να μαθαίνουν και να προφυλάσσονται από τους σύγχρονους ψευδοπροφήτες μυθοπλάστες!

Προσπαθείς, όπως συνηθίζεις να κάνεις, να αλλοιώσεις τα λόγια των συνομιλητών σου για να δημιουργήσεις εντυπώσεις.

Θα σου παραθέσω τι λέει κάπου σε μια εργασία του, ένας άλλος "απολογητής της αλήθειας", για το σκοταδισμό της αρχαιότητας, αυτόν που εσύ και κάποιοι άλλοι έχετε την ψευδαίσθηση ότι θα αναβιώσετε.

"Ιστορία της Τεχνολογίας: Η ελληνορωμαϊκή εποχή
του Στ. Γ. Φραγκόπουλου, Δρ.Μηχ., Καθηγητή ΤΕΙ Αθήνας

Γνωστότερα παραδείγματα ενεργειών κατά φυσιοδιφών και φιλοσόφων κατά την Αρχαιότητα είναι:

• Η δίωξη και καταδίκη σε εξορία για ασέβεια και αθεϊσμό του φιλοσόφου Αναξαγόρα από τις Κλαζομενές της Μ. Ασίας (500-428 π.Χ.), ο οποίος είχε εισαγάγει την επιστήμη στην Αθήνα και είχε υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ότι ο Ήλιος είναι μία διάπυρη μεταλλική μάζα, «μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο»! Θεωρείται ότι κύριος στόχος της καταδίκης του ήταν να πληγεί ο Περικλής, στου οποίου το φιλικό περιβάλλον ανήκε ο φιλόσοφος.

• Η δίωξη και καταδίκη σε εξορία για αθεϊσμό του φιλοσόφου Πρωταγόρα από τα 'Αβδηρα (485-411 π.Χ.), ο οποίος είχε αποφανθεί πως δεν είναι δυνατόν να βεβαιώσει κάποιος την ύπαρξη των θεών! Τα βιβλία του κάηκαν και ο ίδιος οδηγήθηκε στο πλοίο για να εγκαταλείψει την Αθήνα. λίγο μετά τον απόπλου το πλοίο όμως ναυάγησε και ο φιλόσοφος πνίγηκε!

• Η δίωξη και καταδίκη σε θάνατο του Σωκράτη (470-399 π.Χ.) που είναι ευρύτερα γνωστή στην ιστορία του πολιτισμού. Ο μεγάλος φιλόσοφος δικάστηκε και καταδικάστηκε με την κατηγορία ότι εισήγαγε «καινά δαιμόνια».

• Ο Αστρονόμος Αρίσταρχος ο Σάμιος (~325-255 π.Χ.) που υποστήριζε το ηλιοκεντρικό έναντι του γεωκεντρικού συστήματος, κατηγορήθηκε από το στωικό φιλόσοφο Κλεάνθη ότι με την «υποβάθμιση» της Γης από ακίνητο άστρο σε κινούμενο περί τον Ήλιο «ταράσσει την ηρεμία των Ολυμπίων θεών». Αν και δεν κινήθηκε δίωξη κατά του Αρίσταρχου από την πολιτεία, ο αστρονόμος προτίμησε να καταφύγει στην Αλεξάνδρεια."

Ναι, τα ξέρω αυτά που θα μου πεις για το copy paste.
Γνωρίζω επίσης πως δεν πρόκειται για κάποιον από τους αμερικάνους καθηγητές ή για κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο, που κάθε τόσο μας ξεφουρνίζεις εδώ.

Τι να κάνουμε όμως, τέτοια ώρα, αυτό βρήκα, αυτό και παραθέτω!
ΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ, παίζει;;

***Πηγή: http://sfr.ee.teiath.gr/historia/historia/selida200.htm

Ακόμα περιμένω να μου πεις πού χαρακτηρίζει την αρχαία ελληνική ιστορική περίοδο ως σκοταδιστική.

Επίσης, γνωρίζω το πρόβλημα που έχεις με την κατανόηση της ελληνικής και αναγνωρίζω την προσπάθειά σου να το ξεπεράσεις. Λες λοιπόν "ψευδοπροφήτες" και "μυθοπλάστες".

Σχετικά με το πρώτο, δεν έχω κάνει προφητείες (ούτε ψεύτικες ούτε αληθινές) οπότε ούτε ψευδοπροφήτης είμαι ούτε αληθινοπροφήτης.

Σχετικά με το δεύτερο, δεν γνωρίζω να έχω πλάσει κανένα μύθο ή να έχω διεκδικήσει την πατρότητα κάποιου (μύθου). Δεν θα σε ρωτήσω πόθεν (=από πού) ορμώμενος (=παρακινείσαι) και μου προσάπτεις (=μου αποδίδεις) τέτοιους είδους χαρακτηρισμούς οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με το άτομό μου. Να υποθέσω ότι κάπου τους είδες, σου άρεσαν και τους έβαλες εδώ;

Όσο για την τελευταία σου παρατήρηση:

quote:

---

Ψηλός
Γνωρίζω επίσης πως δεν πρόκειται για κάποιον από τους αμερικάνους καθηγητές ή για κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο, που κάθε τόσο μας ξεφουρνίζεις εδώ.

---

Ευρισκόμενος 4 χρόνια εκτός Ελλάδος, υπηρετώντας στην ελληνική πρεσβεία, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανανεώσω τη βιβλιοθήκη μου σε ελληνικά βιβλία. Ταυτόχρονα έχω πρόσβαση σε δύο μεγάλες βιβλιοθήκες, από τις οποίες η μία είναι δίπλα στο σπίτι μου. Μου είναι λοιπόν πολύ ευκολότερο να έχω πρόσβαση σε αμερικανικές πηγές παρά σε ελληνικές (προς το παρόν). Φυσικά δεν έχω δει να διαψεύδεις καμία από τις πηγές μου ή τα στοιχεία που παραθέτω.

Και μια ρητορική ερώτηση για το τέλος: Γεννήθηκες τόσο ανόητος ή έχεις κάνει ιδιαίτερα μαθήματα; Αν θέλεις απαντάς.

macedon

quote:

---

Ακόμα περιμένω να μου πεις πού χαρακτηρίζει την αρχαία ελληνική ιστορική περίοδο ως σκοταδιστική.

---

Ψηλός Απεστάλη: 20/08/2006, 04:34:49

Θα σου παραθέσω τι λέει κάπου σε μια εργασία του, ένας άλλος "απολογητής της αλήθειας", για το σκοταδισμό της αρχαιότητας, αυτόν που εσύ και κάποιοι άλλοι έχετε την ψευδαίσθηση ότι θα αναβιώσετε.

να δεις ποιο ειναι το 2ο αξιωμα του απολογητη;;

quote:

---

2. ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ "ΑΠΟΛΥΤΟΥ" ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.

Όταν οι Βιβλικοί απολογητές χρησιμοποιούν την λέξη "απόλυτος" δεν της δίνουν την ίδια βαρύτητα όπως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος.

Ως απολογητής σου επιτρέπονται συγκεκριμένες παρεκκλίσεις στο τι είναι "απόλυτο". Για παράδειγμα, εάν κάποιος πει "Οδηγούσα με 85 χλμ/ω" και ισχυριστεί ότι αυτό είναι "απολύτως αληθές", κάποιος θα καταλάβει ότι οδηγούσε ακριβώς με 85 χλμ/ω. Αργότερα, εάν αποδειχθεί ότι οδηγούσε με 105 χλμ/ω, θα θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση "λάθος" και στην χειρότερη "ψεύτης". Ωστόσο, εσύ ως απολογητής, μπορείς να ισχυριστείς το ίδιο χωρίς να είσαι ούτε λάθος, ούτε ψεύτης. Μπορείς να ισχυριστείς ότι ο κόσμος απλά "παρερμήνευσε" την κατα-λέξη δήλωσή σου.

---

______________________________________________________
ΕΓΙΝΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑΣ
______________________________________________________

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr