Δύο προβλήματα, που δεν έχουν ακόμη λυθεί από κανέναν από εμάς:

1) Η καταδίκη των ανθρώπων, η μη αποδοχή της τραυματικής εμπειρίας, ο θυμός με την μοίρα- με άλλα λόγια το πρόβλημα της αλαζονείας
2) Η ζήλια.

Τουλάχιστον εγώ δεν έχω καταφέρει να λύσω αυτά τα δυο προβλήματα.
Το ότι υποφέρω από την ζήλια- το ξέρω.
Πρώτα ζήλευα μέχρι τα παθολογικά όρια.
Τώρα κάπως έχω αλλάξει.

Όμως ο φόβος μου για την πιθανή προδοσία η την απάτη από πλευράς του άλλου μέχρι τώρα με βασανίζει.
Ούτε τον θυμό δεν καταφέρνω να ξεπεράσω αμέσως.
Παρέμεινε ο εκνευρισμός και η απαιτητικότητα προς τους ανθρώπους.
Κατά καιρούς έρχονται σαν τα κύματα οι στιγμές της θλίψεως.
Καταλαβαίνω, πως κάποια στρώματα της ανθρώπινης γήινης ευτυχίας είναι θανάσιμα κολλημένα με το δικό μου Εγώ.

Κακά τα ψέματα- για να αποκολληθείς απ’ όλα αυτά, πρέπει να περάσεις από το ταρακούνημα και την απώλεια τους , σώζοντας και διατηρώντας την Θεϊκή Αγάπη μέσα στην ψυχή.
Μόνον τότε θα γίνει ο διαχωρισμός μέσα στην συνείδηση: αυτό, π.χ. είναι το Θεϊκό Εγώ μου, και αυτό π.χ. είναι το ανθρώπινο Εγώ μου.

Μάλλον αυτό θα είναι και το πρώτο βήμα προς την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Εάν δεν καταφέρεις να συγκρατήσεις την αγάπη μέσα στην ψυχή κατά την στιγμή της σκληρής δοκιμασίας, τότε αναπόφευκτα θα συνεχίζεις να ταυτίζεσαι με την ζωή σου, με την βούλησή σου, με τις επιθυμίες σου και με την γήινη συνείδησή σου.
Η οποιαδήποτε σκληρή δοκιμασία- ταρακούνημα γεννά το μίσος, την θλίψη, τον φόβο και την λύπη και στο τέλος – την διάλυση εκείνου, με το οποίο ταυτίστηκε το Θεϊκό Εγώ σου.

Μάλλον η περιοδική και κατά καιρούς η συστηματική αδυναμία υλοποίησης των επιθυμιών μας - κρύβει το μεγαλοπρεπές Θεϊκό Σχέδιο της αποκόλλησής μας από το ανθρώπινο.
Πρέπει να παλεύουμε εναντίον του και ταυτόχρονα να το αποδεχόμαστε.
Να το αποδεχόμαστε- σημαίνει να σώζουμε και να διατηρούμε την Θεϊκή Αγάπη μέσα μας κατά την στιγμή της διάλυσης των πάντων, που επιθυμήσαμε.
Όσο μεγαλύτερα είναι ο κορμός του δέντρου και το φύλλωμά του- τόσο πιο γερές πρέπει να είναι οι ρίζες του.
Η κατά καιρούς μη υλοποίηση των επιθυμών- είναι το περιοδικό κλάδεμα του δέντρου , ενώ το κόψιμο του δέντρου- είναι η κατάργηση της κάθε επιθυμίας μας.
Όταν οι ρίζες μας είναι ασθενείς- αυτή η διαδικασία είναι μάλλον απαραίτητη.
Το κατά καιρούς «κλάδεμά» μας – είναι η ταπείνωση των επιθυμιών μας, της ζωής μας.
Είναι μάλλον η θεραπεία μας, που στοχεύει να σώσει μέσα μας το Θεϊκό.

Εκνευρίζομαι όταν δεν με καταλαβαίνουν, όπως άλλωστε οι περισσότεροι έτσι κάνουμε.
Και όμως εκείνες τις στιγμές οφείλουμε να ξεχάσουμε το ανθρώπινο- και γω προς το παρόν δεν το καταφέρνω.
Την στιγμή του θυμού πρέπει να πάψεις να αμύνεσαι, να φοβάσαι και να λυπάσαι.
Πρέπει να ξεχάσεις τα πάντα και να προσπαθήσεις να νιώσεις εκείνη την στιγμή την Αγάπη προς τον Θεό.

Αλλά πώς να ξεπεράσεις την εξάρτησή σου από τις επιθυμίες?
Να μην επιθυμείς τίποτε? Να αρνηθείς την οποιαδήποτε επιθυμία?
Όπως διδάσκει ο βουδισμός?
Αυτό δεν είναι λύση.
Πέραν αυτού ο αριθμός των επιθυμιών είναι τεράστιος- ποιες επιθυμίες είναι πρωταρχικές και ποιες δευτερεύουσες?
Μάλλον πρέπει όλες οι επιθυμίες να γενικευτούν, να βρεθεί η κοινή ρίζα όλων και να γίνει η μεγάλη προσπάθεια να ξεπεραστεί η εξάρτηση από την ρίζα αυτή.

Τελικά όλες οι επιθυμίες μας συνίστανται στην εμφάνιση και την διατήρηση της ζωής.
Και τα δυο αυτά πράγματα συνδέονται άμεσα με την σεξουαλική έλξη.
Συνεπώς η εξάρτηση από την σεξουαλική επιθυμία γεννά την εξάρτηση από τις οποιεσδήποτε άλλες επιθυμίες, που έχουμε γενικά.
Το περίεργο είναι, ότι το φαΐ και το σεξ έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους, όπως δείχνουν τα πράγματα.
Και η εξάρτηση από το φαΐ- οδηγεί στις ίδιες εξαρτήσεις και τα ίδια προβλήματα.
Συνεπώς η ικανότητα συγκράτησης κατά περιόδους από το φαΐ και το σεξ - βοηθάει να εξουδετερώσεις τις ρίζες της κάθε επιθετικότητας.

Προκύπτει ότι όλες μας οι επιθυμίες μάλλον έχουν την σεξουαλική βάση.
Και η βασική ενέργεια βρίσκεται στην πρωταρχική σεξουαλική επιθυμία.

Το προπατορικό αμάρτημα – μάλλον είναι η αποθέωση των επιθυμιών μας.
Γιατί αρχίσαμε να ντρεπόμαστε?
Διότι νιώσαμε την σεξουαλικότητά μας.
Και από αυτήν ξεκίνησαν όλα τα υπόλοιπα.
Ο καθένας από εμάς κουβαλάει μέσα του τον πειρασμό τοποθέτησης της επιθυμίας και της ζωής πάνω από την αγάπη προς τον Θεό.

Είναι πολύ περίεργη η φράση στην Αγία Γραφή, ότι τα παιδιά θα γεννιούνται μέσα στον αβάσταχτο πόνο.
Μάλλον τα πράγματα είναι ως εξής:
Την στιγμή της γέννησης του παιδιού η γυναίκα συγκεντρώνεται με όλες τις δυνάμεις της στην διατήρηση και την συνέχιση της ζωής.
Και αν η εξάρτηση από τις επιθυμίες στην γυναίκα είναι πολύ μεγάλη- αυτή θα θεραπεύεται με τον αβάσταχτο πόνο με σκοπό να γλιτώσει από τον θάνατο η ίδια και να γεννήσει ένα γερό φυσιολογικό παιδί.
Μάλλον με το προκληθέν πόνο σώζουν από το λεπτό στο φυσικό επίπεδο τις δύο υπάρξεις : την μάνα και το παιδί, ιδίως το παιδί- αν η μάνα διατηρεί την σωστή στάση της έναντι του πόνου.
Γι’ αυτό τον λόγο η χαρά και η ευτυχία της εμφάνισης της νέας ζωής στο πρόσωπο του παιδιού επισκιάζεται με τον πόνο.
Για να γεννηθεί ένα γερό και φυσιολογικό παιδί, η γυναίκα αναγκάζεται να ξεπεράσει το προπατορικό αμάρτημα, με άλλα λόγια σύρεται με την βία να νιώσει μέσα της , ότι η αγάπη προς τον Θεό είναι σημαντικότερη της ζωής, των επιθυμιών και της οικογένειας.
Σ’ αυτήν την δοκιμασία του πόνου υποβάλλεται πριν απ’ όλα η γυναίκα, διότι αυτή πρόκειται να γεννήσει.
Και στον βαθμό που η γυναίκα καταφέρει εκείνη τη στιγμή της ταπείνωσής της δια του πόνου να διατηρήσει την αγάπη της προς τον Θεό και να ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα- στον ανάλογο βαθμό θα της επιτρέψουν να γεννήσει ένα γερό και όμορφο παιδί.
Θεωρώ, ότι πρόκειται εδώ για στιγμές μεγαλείου του Θεού και της γυναίκας.
Διότι οι περισσότερες γυναίκες ακριβώς αυτό κάνουν συνειδητά η ασυνείδητα κατά τη διάρκεια της γέννας.
Και όλοι μας οφείλουμε την ζωή μας ακριβώς στα δύο Υπερπρόσωπα εκείνη την Ιερή Στιγμή: στον Παντοκράτορα Θεό και στην Αυτή Μεγαλειότητα την γυναίκα.
Κάθε γυναίκα τελικά είναι και μια νύφη του Θεού.
Κακά τα ψέματα.
Έτσι είναι.

Τελικά τι πρέπει να κάνουμε με τις επιθυμίες, ώστε αυτές μη γίνουν η πηγή των προβλημάτων μας?

Νομίζω, πως πρέπει να τις αναπτύσσουμε, έχοντας κατά νου και την καρδιά τον δευτερεύοντα χαρακτήρα τους και κατά περιόδους να τις περιορίζουμε.
Η σεξουαλικότητα από μόνη της δεν είναι αμαρτία.
Αμαρτία μάλλον είναι μια πράξη, που γίνεται η έγινε όχι χάριν της Θεϊκής Αγάπης, αλλά χάριν κάποιας ανθρώπινης αξίας.
Η συσσώρευση της Θεϊκής Αγάπης επιτυγχάνεται όχι δια της κατάργησης της σεξουαλικότητας, αλλά στην χρησιμοποίησή της για την αύξηση ακριβώς της Θεϊκής Αγάπης.
Εάν η Αγάπη παρομοιαστεί με τον καβαλάρη και οι επιθυμίες με το άλογο που τρέχει, τότε το σχήμα θα λειτουργήσει καλά και υπέρ μας.
Αν όμως το άλογο (επιθυμίες) καβαλικέψει τον ίδιον καβαλάρη η θα τρέξει μόνο του χωρίς χαλινάρι ( έλεγχο)- μάλλον δεν θα προκύψει κανένα καλό.
Οι επιθυμίες μας πρέπει, όταν εμφανίζονται, να απαντήσουν στο κρίσιμο για μας ερώτημα: ποιόν θα υπηρετήσουν- τον καβαλάρη η τους εαυτούς τους?
Αν υπηρετήσουν το πρώτο- τότε πιστεύω πως με τις επιθυμίες μας όλα θα πηγαίνουν μια χαρά στο γήινο επίπεδο που ενσαρκωθήκαμε για λίγες χιλιάδες μέρες...

quote:

---

Όμως ο φόβος μου για την πιθανή προδοσία η την απάτη από πλευράς του άλλου μέχρι τώρα με βασανίζει.

---

Η έννοια << άνευ όρων >> οπουδήποτε και αν στρέφεται, σημαίνει καθαρό, ατόφιο, διάφανο, δηλ. κάτι καινούργιο, νέο χωρίς προσμίξεις.
Οταν λέμε<< κανείς δεν με καταλαβαίνει>> στην ουσία εννοούμε οτι κανείς δεν συμπεριφέρεται όπως ΕΓΩ θέλω. Μια πρόταση που περιέχει μέσα της εγωισμό, απολυτότητα και μια μορφή ανασφάλειας.

Το πιο πιθανό είναι οτι ο άλλος ναι μεν καταλαβαίνει αλλά δεν συμφωνεί και δεν προσαρμόζεται η στην χειρότερη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται καν να συμπλεύσει μαζί μας.

Ετσι όμως το << ανευ όρων >> καταρρίπτεται, διότι αν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να βιώσουμε το ατόφιο είναι η ανωτέρω ταύτιση τότε έχουμε πλέον όρους και μάλιστα σαφ'ως τοποθετημένους.

Αγαπω ανευ όρων σημαίνει οτι εκπέμπω το συναίσθημα μου πρός ένα αντικείμενο, επειδή εγώ θέλω και επειδή μέσω αυτού δύναμαι να εκφρ'ασω την ψυχή μου.
Επίσης δέχομαι την αλήθεια του άλλου όποια και αν είναι αυτή και δεν επιθυμώ την μετατροπή του και την κατοχή του.

Γι αυτό θεωρώ οτι η ''αγάπη άνευ ορων '' δεν είναι εφικτή στο στάδιο εξέλιξης που εμείς βρισκόμαστε.

Η ζήλια και η αίσθηση της προδοσίας ως μη εκπλήρωση του αναμενόμενου είναι φαινόμενα της ύλης και σχετίζονται άμεσα με τα πρωταρχικά ένστικτα της επιβίωσης και της αναπαραγωγής.

Φοβόμαστε μήπως με την σύγκριση και την αυτοδιάθεση του άλλου χάσουμε το κεκετημένο και αν το ε[εκτείνουμε την βολή μας είτε αυτή αναφέρεται στο ψυχικό είτε στο υλικό πεδίο.

Πιστεύω οτι με αυτό τον τρόπο βρισκόμαστε μπροστά σε δύο πλάνες.
Η μια είναι το αναμφισβήτο γεγονός οτι δεν μπορούμε να κατέχουμε κανένα αν δεν κατέχουμε την ψυχή του και η άλλη η ασυνείδητη φυλακή στην οποία οικειοθελώς εισερχόμαστε εφ όσον ουσιαστικά πλέον εξαρτώμεθα αοι το συναίσθημα του άλλου.

Ως γνωστόν η ψυχή ανοίκει στην παγκόσμια θεϊκή πνοή οπότε δεν μπορούμε να την εξουσιάσουμε. Ισως να την εξελίξουμε μέσω των σωστών πράξεων και σκέψεων, αυτών δηλδδή που συμβαδίζουν με την συνείδηση και τούς συμπαντικούς νόμους της ανταπόδωσης.
Το αίσθημα παράγωγο της αλληλεπίδρασης των όντων και διαρκώς μεταβάλλεται.

quote:

---

*Προδοσία, απάτη, φόβος
Τι ακριβώς εννοείς λέγοντας τα παραπάνω?*

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr