η μορφη και η δομη καποιων χωρων, ειναι τετοια που δημιουργει στον ανθρωπο την αισθηση της μαγιας και του αποκοσμου. η λεξη ομως αυτη, δεν χρησιμοποιειται απαραιτητα με τον τροπο που χρησιμοποιειται σε αλλα θεματα, δηλαδη δεν εισαγει την εννοια του ανεξηγητου.
η μαγια στην οποια αναφερομαι ερμηνευεται ως μετατοπιση της συνειδησιακης καταστασης του ατομου οταν αυτο ερχεται αντιμετωπο με εναν τετοιο χωρο. η εμπειριες αυτες πιστευω οτι ανοιγουν παραθυρα στην αντιληψη του ατομου.

ο freud αναφερεται σε αυτη την αισθηση ως uncunny -(παραξενο και αποκοσμο) και πιστευει οτι αυτη η αισθηση κινητοποιειται απο δυναμεις που βρισκονται στο υποσυνειδητο του καθε ανθρωπου, οι οποιες ενεργοποιουνται λογω της υπαρξης -στο χωρο- κοινων με το ασυνειδητο αρχετυπων εικονων.
οι χωροι αυτοι φτανουν το ατομο στην κατασταση του ονειρου, λογω της εντονης υπαρξης αυτων των αρχετυπων.
δεδομενου του οτι οι χωροι των ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ χρησιμοποιουν εναν τετοιον συμβολισμο -χρηση αρχετυπων- για να μετατοπιζουν τον ΜΥΟΥΜΕΝΟ απο την κατασταση της εξωτερικης πραγματικοτητας στην κατασταση της μεταφυσικης πραγματικοτητας, θεωρησα ευστοχο να ξεκινησω ενα τετοιο θεμα στο forum.

ο ηρωας του μηθυστορηματος περιπλανιεται στο υπογειο ενος εγκαταληλλημενου σπιτιου. μεσα απο μυστικες εισοδους οδηγειται σε υπογειες στοες, οι οποιες βρισκονται κατω απο ενα βουνο. ο bachelard αναφερει την περιγραφη αυτη ως "ποιημα του κοσμικου υπογειου".

"ακριβως μπροστα στα ποδια μου το νερο βγηκε απο τα ερεβη. το νερο!... μια τεραστια στερνα!... και τι νερο!... ενα νερο μαυρο, στασιμο, τοσο τελεια επιπεδο που ουτε μια ρυτιδα, ουτε μια φουσκαλα δεν ταραζε την επιφανεια του. διχως πηγη, διχως προελευση. απο χιλιαδες χρονια βρισκοταν εκει και εμενε εκει, φυλακισμενο απο το βραχο, και απλωνοταν σαν μια αταραχη υδατινη μαζα, και ειχε γινει, μεσα στην πετρινη μητρα του, πετρα κι αυτο, αυτη η μαυρη, ασαλευτη πετρα, η αιχμαλωτη του ορυκτου κοσμου. αυτου του καταπιεστικου κοσμου ειχε υποστει τη συνθλιπτικη μαζα, την τεραστια συσσωρευση του. κατω απο αυτο το βαρος, θα λεγε κανεις πως ειχε αλλαξει φυση, ετσι οπως δυιλιζοταν μεσα απο τις φαρδιες πλακες του πετρωματος που κρατουσαν τον μυστικο του. ειχε λοιπον γινει το υγρο στοιχειο το πιο πυκνο του υπογειου βουνου. η αδιαφανεια του και η ασυνηθιστη συσταση του το καναν σαν μια αγνωστη υλη, φορτισμενη με φωσφορισμους που οι αργυρες τους λαμψεις μονο φευγαλεα αγγιζαν με τις αστραπες τους την επιφανεια. σημαδια των σκοτεινων δυναμεων που αναπαυονταν μεα στα βαθη, αυτοι οι ηλεκτρισμενοι χρωματισμοι μαρτυρουσαν την λανθανουσα ζωη και τη φοβερη δυναμη αυτου του στοιχειου που προς το παρον παρεμενε αδρανες.
με εκαναν να φρικιω."

ΦΙΛΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΝΑ ΝΙΩΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ...

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΛΙΛΙΘ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΕΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ.

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΤΟΥ ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΥ.
ΘΑ ΕΙΘΕΛΑ ΕΑΝ ΣΟΥ ΕΙΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΟΡΟ.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΚΟΥΡΑΣΩ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΚΑΤ'ΕΜΕ...ΕΙΚΟΝΑΣ...

"ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
ΠΟΥ
ΑΕΝΑΑ
ΓΥΡΙΖΕΙ
ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ...
ΨΑΞΕ ΜΕ...
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΜΕΣΑΣΟΥ ... AΛΗΘΕΙΕΣ."
ΑΤΜΑ

πρωτα ομως θα γραψω ενα σχολιο απο το ιδιο βιβλιο, που αναφερεται στο αποσπασμα απο το διηγημα, που εγραψα στο προηγουμενο μηνυμα. γενικα, το βιβλιο αυτο, και το συγκεκριμενο κεφαλαιο ασχολειται με τον συμβολισμο, (αρχετυπικο, μεταφυσικο και ψυχολογικο) του χωρου, και στη συγκεκρημενη περιπτωση του υπογειου. το υπογειο γενικα συμβολιζει το υποσυνειδητο, το παρελθον, τις σκοτεινες δυναμεις, το ανεξυχνιαστο. γενικα, θεωρειται απο τα πιο εντονα μεταφυσικα αρχετυπα του σκοτους, γιατι ειναι ΑΓΝΩΣΤΟ, ΣΚΟΤΕΙΝΟ, ΔΑΙΔΑΛΩΔΕΣ, ΚΡΥΟ...

"κατω απο το σπιτι...βρισκεται μια θολωτη ροτοντα με τεσσερις πορτες. απο τις τεσσερις αυτες πορτες ξεκινανε διαδρομοι που κατα καποιον τροπο
δεσποζουν στα τεσσερα σημεια ενος υπογειου οριζοντα...οι σελιδες εχουν τη σφραγιδα λαβυρινθιακων ονειρων. αλλα με τους λαβυρινθους των στοων, με το βαρυ αερα, συνδεονται ροτοντες και παρεκκλησια , τα αδυτα του μυστικου...ο αναγνωστης μπορει να χαθει εκει μεσα, τοσο μεταφορικα οσο και κυριολεκτικα..."

ποιος ειναι ο σκοπος αυτης της διηγησης?
ειναι να μεταφερει στον αναγνωστη την αισθηση του μυστικου, του απροσιτου, των υπογειων μηχανορραφιων.

"ειναι μεσα σ ενα τετοιο υπογειο που οι παλαιοπωλες - πρωταγωνιστες του μυθιστορηματος ισχυριζονται οτι ΔΕΝΟΥΝ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ. το υπογειο του henri bosco με το τετραγωνισμενο του δυκτιο ειναι ΕΝΑΣ ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ ΠΟΥ ΥΦΑΙΝΕΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑ. ο ηρωας που διηγειται τις περιπετειες του φοραει και αυτος ενα δακτυλιδι μοιραιο, ενα δακτυλιδι, που την πετρα του τη χαραζουν σημεια ενος αρχαιου χρονου..."

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΟΤΙ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΥΠΟΓΕΙΟ...

οπως, δεν ειναι τυχαια η σημασια που εχει δωθει στο υπογειο απο ολες τις θρησκειες και ολα τα μυστηρια. ο αδης, βρισκεται στα εγκατα της γης. στα ελευσινια μυστηρια, ο μυουμενος πρεπει να κατεβει στον αδη, για να επιστρεψει στο φως -την αληθεια και τη γνωση. στα αρχαια αιγυπτιακα μυστηρια, ο μυουμενος διερχεται μεσα απο ενα σκοτεινο περασμα σε ενα δαιδαλο στοων, οπου περνοντας μεσα απο μια ακολουθια σκοτεινων και αποκοσμων σκεψεων, συναντα το φως... -μια σπιθα.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.
για τους ψυχολογους συμβολιζει το ασυνειδητο και το παρελθον. για τις θρησκειες και γενικα τη μεταφυσικη, το κακο και το θανατο. ποια η σχεση μεταξυ των δυο?

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ...

εισαι wellcomed στο θεμα μας, και εκανες πολυ ωραια εισοδο.

αληθεια, αν γνωριζεις κανενα ποιημα η αποσπασμα σχετικα με το χωρο, (καποια ποιητικη, μεταφυσικη, μαγικη περιγραφη), ακομη και αν δε γνωριζεις, αλλα μπορεις να μας περιγραψεις μια, θα χαρω πολυ να τη διαβασω!

σ ευχαριστω,

ετσι, μελαγχολια νιωθει αυτος που χαρηκε αξαφνα και πολυ οταν πληροφορηθηκε για μια αναπαντεχη επιτυχια στη ζωη του. χαρηκε πολυ, πεταξε στα ουρανια, και οταν, μετα απο αυτο το ξεσπασμα των συναισθηματων, χαλαρωσε,
συνειδητοποιησε οτι τον στοχο τον κατεκτησε. οτι εφυγε απο την κατασταση της αγωνιουδους αναμονης.
και τοτε, νοσταλγησε την ενταση του να ΘΕΛΕΙ κατι τοσο πολυ, γιατι πλεον το εκανε κτημα του.
στο συμποσιο του πλατωνα, το συναισθημα της εντονης θελησης να κατακτησεις κατι που δε μπορεις να εχεις, ονομαζεται ΕΡΩΤΑΣ.
μετα τον ΕΡΩΤΑ, η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, και μαζι με τη νοσταλγια, η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ...

λιλιθ -η πρωτη γυναικα

ΛΙΛΙΘ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ.

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΑΝ.

quote:

---

, η μελαγχολια συνδεεται με την νοσταλγια καποιας δυνατης, πολλες φορες ευχαριστης εμπειριας, η καλυτερα καποιων συναισθηματων, που ο ανθρωπος δεν μπορει να ξαναβιωσει -τουλαχιστον στην ιδια ενταση- γιαυτο και μελαγχολει.
η μελαγχολια ειναι το τελος μιας καταστασης...
ειναι ο αποχαιρετιστηριος υμνος σε κατι που ενιωσες, και δε θα ξανανιωσεις, το ιδιο.

---

** ΦΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ**
** ΕΑΝ ΝΙΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ**

«Είπα ότι η πόλη ήταν χτισμένη πάνω σε ένα πέτρινο πλάτωμα. Αυτό το πλάτωμα, σαν ενας ψηλός λόφος, δεν ήταν λιγότερο μεγαλόπρεπο από τα τοίχη της πόλης. Με αγωνία και απελπισία συνειδητοποίησα ότι ο μαύρος βράχος δεν είχε την παραμικρή ανομοιομορφία, οι πανομιότυποι τόιχοι της πόλης φαίνονταν να μην επιτρέπουν την ύπαρξη καμμιάς απολύτως εισόδου. Η δύναμη του ηλίου με εξανάγκασε να αναζητήσω καταφύγιο σε μία σπηλιά. Στη σκιά ήταν μιά τρύπα, στην τρύπα μία πέτρινη σκάλα, που ξεδιπλωνότανε στα απύθμενα έγκατα της σπηλιάς, στη σκοτεινή άββυσο. Κατέβηκα κάτω στο χάος και περνόντας απο σκοτεινές και υγρασιασμένες γαλαρίες έφτασα σε ένα απέραντο στρόγγυλο θάλαμο, που τον διέκρινες αδιόρατα μέσα στο σκοτάδι. Σε αυτό το κελάρι ανοίγονταν εννέα πορτες, οι οχτώ από αυτές οδηγούσαν σε έναν λαβύρινθο που κατέληγε στο ίδιο το κελάρι. Η έννατη, μέσα από άλλον ένα λαβύρινθο, οδηγούσε σε ένα δεύτερο θάλαμο, ίδιον με τον πρώτο. Δε γνωρίζω τον συνολικό αριθμό αυτών των θαλάμων, η αγωνία και το άγχος μου φαίνεται ότι τους πολλαπλασίαζε. Η σιωπή ήταν οικία και σχεδόν τέλεια. Δεν υπήρχε κανένας ήχος να διαταράξει αυτό το βαθύ πέτρινο λαβυρινθώδες δύκτιο στοών, εκτός από έναν υπόγειο άνεμο, του οποίου την πηγή δεν μπόρεσα ν ανακαλύψω. Μικρά ρυάκια βρώμικο νερό κυλούσαν και εξαφανίζονταν με απόκοσμο θόρυβο μέσα στις σκισμές του βράχου. Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι ανέπτησα μιά οικιότητα με αυτόν τον αμφίβολο κόσμο, μου φαινόταν αδύνατο ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάτι άλλο εκτός από κελάρια με εννέα πόρτες και σκοτεινοί διάδρομοι...
Στο βάθος ενός διαδρόμου, ένας τοίχος με σταμάτησε ξαφνικά, ένα μακρινό φώς έπεφτε από ψηλά. Σήκωσα το βλέμμα μου: ψηλά μέσα από το βράχο φάνηκε το στρόγγυλο περίγραμμα ενός ουρανού τόσο βαθιά γαλάζιου, που έμοιαζε μωβ. Μερικά σιδερένια σκαλοπάτια σκαρφάλωναν στο βράχο. Ήμουν γεμάτος απελπησία αλλά σκαρφάλωσα, σταματώντας μόνο γιά να ανασάνω γεμάτος από ανείπωτη χαρά. Σκαρφάλωνα περνόντας από τριγωνικές επάλξεις, περίεργα ψυφιδωτά πάνω στο βράχο, γρανιτένια σκαλοπάτια και πεζούλια, και μαρμάρινες κολόνες. Έτσι, μέσα από την λαβυρινθώδη άβυσσο και το σκοτάδι, το τυφλό μου ταξίδι έφτασε στο τέλος του και αντίκροισα την πόλη που ποθούσα να κατακτήσω τόσο πολύ...»
μετάφραση μου από διήγημα του Jorge Luis Borges

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΛΙΛΙΘ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΣΑΙ ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΤΡΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ.

ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ.
ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ. (ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ)

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ ΜΑΣ...
ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ESOTERICA.gr

ΑΝΑΜΕΝΩ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr