Άπονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα,
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μην με φοβάσαι.
Αλλοπαρμένη έκφραση
οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο μου έρωτα.
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν όπου και νά'σαι.
Σε σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα.
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' την λήθη.
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνομικοί,
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι,
μάσκες ακάλυπτες μικρές στον γύρο του θανάτου,
τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα στις άκρες των δακτύλων τους,
ξημέρωμα Σαββάτου...
...
ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ,
ΣΤΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΛΩ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ ΜΑΚΡΥΑ,
ΚΡΥΦΤΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ...
...
ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ...
...
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΥΑ ΜΟΥ... ΚΡΥΨΟΥ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΛΙΓΟ" ΜΟΥ
Ή ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

Σ' αγαπώ...

είναι κάτι ώρες,
είναι κάτι μέρες,
που νιώθω ότι ξεριζώνεις από μέσα μου ότι πολύτιμο έχω…
αγάπη, φως, υπομονή…
ελπίδα, ζωντάνια, παλμό….
Έρχεσαι σαν κεραυνός και με φωτίζεις,
και μου δίνεις μόνο με ένα άγγιγμα των ματιών σου,
εκείνο που τόσο καιρό ποθούσα..
εκείνο που τόσο καιρό ζητούσα…,
όμως…
πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μία και μόνο λέξη,
για να μου τα πάρεις αυτά τόσο βίαια…
όμως δεν πειράζει…
ακόμη και τώρα μου δίνεις…
μου δείχνεις τη γη που ζούμε,
μου δείχνεις ότι σ’ αυτή τη γη τα όνειρα δεν έχουν θέση…
με παίρνεις τόσο άκαρδα από τα σύννεφα για να με προσγειώσεις…

Ξεχνάς όμως κάτι…
Εγώ δεν είμαι για τη γη…
Μόνο στον ουρανό μπορώ να ζήσω…
Και εκεί θα ζήσω έστω και μόνη…

Κι ονειρεύομαι στον κόσμο κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει με μια δύσκολη ομορφιά...

Η πτώση
Στα παράξενα όνειρά μου αλεξίπτωτο φοράω
σαν χρυσόσκονη κλεμμένη στον αέρα με σκορπάω
Ένα μάτι θηλυκό, δε δακρύζει να με σώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση

Δεν υπάρχει γυρισμός, όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα
με ξεγέλασε ξανά η ανάμνηση η μπαμπέσα
Το ογδόντα μ' έχει αφήσει τη φωτιά να ξανανάψω
Τις παλιές εκείνες μνήμες μάλλον πρέπει να τις κάψω

Κι εκείνο το φιλί, ένα άγγιγμα με ρίγος
Τόσα χρόνια μακριά ο καιρός φαίνεται λίγος
Τότε το γλυκό μεθύσι ήταν κάτι σαν αστείο
Τώρα όλα σιωπηλά κι ένα λίκνισμα γελοίο

Το βινύλιο ξεθωριάζει και χαϊδεύω τις στροφές του
Δάσκαλος ο χρόνος και ανίερες οι ουλές του
Ξένος παρατηρητής, λέω πια πως δε φοβάμαι
Μα τα λάθη σαν ταινία μπρος στα μάτια μου περνάνε

Τις φωνές από τα λάθη κάποιος πρέπει να φιμώσει
Κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση
Να 'μαι μόνος μεθυσμένος πάλι να ονειροπολώ
με ναυάγια αναμνήσεων φτιαγμένα από φελλό

Τι να φταίω που γεννήθηκα αγόρι με φτερά
και το κάθε υγρό όνειρό μου μένει, δε με διαπερνά
Και χαζεύοντας τον Μπάτμαν, τον Κογιότ και τον Τεν-τεν
διαπιστώνω πως δεν είμαι με τους μεν, ούτε με τους δεν

Κι ονειρεύομαι στον κόσμο κάτι πράγματα μικρά
που ο ήλιος τα γεμίζει με μια δύσκολη ομορφιά
άνοιξε τα μάτια σου, μάζεψ' τα κι ένωσε τα κομμάτια σου
Μπορείς ακόμα, βγες από το ψυχοφθόρο τέρμα κι όρμα
Αναζήτησε το σοκ που θα σε βγάλει από το κώμα

Βάλε σε μια σειρά τα πράγματα μεσ' στο κεφάλι σου
ποτέ δεν είναι αργά για να πιστέψεις στις δυνάμεις σου
Εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να σε σώσει
Να δώσει ένα τέρμα σ' αυτή την καταραμένη πτώση

Τις φωνές από τα λάθη κάποιος πρέπει να φιμώσει
κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση

http://www.youtube.com/watch?v=Eui2nhgvesU

Απο το soundrack της ταινιας Lost Boys:

Cry Little Sister

A last fire will rise behind those eyes
Black house will rock, blind boys don't lie
Immortal fear, that voice so clear
Through broken walls, that scream I hear

Cry, little sister - Thou shall not fall
Come to your brother - Thou shall not die
Unchain me, sister - Thou shall not fear
Love is with your brother - Thou shall not kill

Blue masquerade, strangers look on
When will they learn this loneliness?
Temptation heat beats like a drum
Deep in your veins, I will not lie

Little sister - Thou shall not fall
Come to your brother - Thou shall not die
Unchain me, sister - Thou shall not fear
Love is with your brother - Thou shall not kill

My Shangri-Las
I can't forget
Why you were mine
I need you now

Cry, little sister - Thou shall not fall
Come to your brother - Thou shall not die
Unchain me, sister - Thou shall not fear
Love is with your brother - Thou shall not kill

quote:

---

Αφιερωμενο σε ολους αγαπανε τα βαμπιρια!

Απο το soundrack της ταινιας Lost Boys:

---

Φοβερό τραγούδι από ένα ανεπανάληπτο συγκρότημα!
Μπράβο, αγαπητή, πολύ καλή επιλογή!

Πάρτε κι από μένα ένα λοιπόν ένα τραγουδάκι που μου αρέσει πολύ και το άκουγα πριν.
It's like a Siren's calling to us...

Elane - Come to the sea

I hear the waves
Far beyond the dunes
My grey and hazy surf
They sound like merry tunes
They've been leading me
Here for many years
So please don't speak a word
For the sea has many cars

My dear, come to the sea
Let's watch the sun descend
Just for a while, pretend
That all we are is here
My love, come to the sea
To where we always went
When we had to pretend
Like shining stars we'll be

A cool and salty breeze
To moisturize your lips
So come and have a seat
And let me take a sip
Let's taste the gloomy air
so cool and fresh and dark
Then touch my floating hair
And kiss me, take my heart

In anticipation of my resurrection...

Γεννηθηκα στο ραντεβού της νύχτας με την μέρα,
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα.
Τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά κι όλοι νοιώθανε καλά
που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει.
Τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει...
η αγωνία της... ο πόνος... η λαχτάρα... μαζί με τις ευχές και μια κατάρα που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως και απο τότε είμαι τόσο μοναχός...
Και τα γέλια δεν κρατάνε. Οι υποσχέσεις δεν μετράνε...
ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ Σ'ΑΓΑΠΑΝΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΞΕΧΝΑΝΕ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΙ ΑΠ΄ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ...
Βλέπεις τ΄άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά κι έτσι όλα πάνε καλά...
Άκου μάνα... για όλους έχει ο Θεός κι ίσως το δικό μου άστρο λάμπει κάπου εκεί στο φως...
Άκου μάνα... για όλους έχει ο Θεός και μας χωράει ο ουρανός...
Γι αυτό γυρνάω στο φως και τραγουδάω, έπαψα τις μέρες που περνούν πια να μετράω...
Μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω σε κείνα που με θέλουν πάντα ΠΙΣΩ να γυρίζω...
Σφίγγω τα δόντια μου κι έχω παρηγοριά μου, μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου...
Θα είμαι εδω και καλά να το θυμάστε κι αφού δεν σέβεστε θα με φοβάστε...
Γιατί εγω ζω μόνο ότι αγαπώ.
Φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω.
Σ΄όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά που δήθεν νοιώθετε καλά...
Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν, ΕΝΩ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΑΣ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ...
Μα εγώ μακρυά πετάω τώρα τις ευχές.
Δεν θα ξαναζήσω ποτέ μου εγω το χθές, γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου...
Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΙΛΕΙΜΜΑ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ...
ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΕΥΑ ΟΤΙ ΕΜΕΝΕ ΑΠ΄ΤΗΝ ΣΤΑΧΤΗ...
ΜΑ Η ΤΥΧΗ Μ΄ΕΧΕΙ ΑΧΤΙ...

Φιλικά...

Θα 'θελα να ήσουνα εδώ
ένα βράδυ ακόμα τελευταίο
Θα 'θελα κι απόψε να σε δω
Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ κι όλο επανέρχομαι
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και σε θέλω ψέμα μου
Σαν τη νικοτίνη που περνά μέσα από το αίμα μου

Θα 'θελα να ήξερα γιατί
έκανες κομμάτια το όνειρό σου
Θα 'θελα να ξέρεις πως εσύ
πρόδωσες, τρελή, τον εαυτό σου

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ κι όλο επανέρχομαι
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και σε θέλω ψέμα μου
Σαν τη νικοτίνη που περνά μέσα από το αίμα μου

Θα 'θελα να ήσουνα εδώ
τώρα που σου τα χω μαζεμένα
Για να σου θυμίσω μια στιγμή
πόσα έχω κάνει εγώ για σένα

Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και να ανάψω σκέφτομαι
Είσαι η συνήθεια που μισώ κι όλο επανέρχομαι
Είσαι το τσιγάρο που κρατώ και σε θέλω ψέμα μου
Σαν τη νικοτίνη που περνά μέσα από το αίμα μου

"Θα 'θελα να ήσουνα εδώ",
Αντώνης Βαρδής 2000
(Για μία αγάπη που χάθηκε για πάντα)
Αλήθεια, έχει κανείς το συγκεκριμένο τραγούδι σε .wmv ή .mpg μορφή; θα του οφείλω χάρη

Και ένα ακόμα που με εκφράζει απόλυτα ως άνθρωπο

Βαρέθηκα τα ίδια λόγια να μου λένε
πως είμαι πάντα το καλύτερο παιδί
Και όταν μένω μόνος μου αναρρωτιέμαι
αν είναι εύκολο να αλλάξεις μια ψυχή

Δε θέλω τίποτα να αλλάξω
δε θέλω κάτι να σκεφτώ
Θέλω τα μάτια της να τα ξεχάσω
προτού στα αλήθεια τρελλαθώ (2)

Βαρέθηκα ίδια χαστούκια να μου δίνουν
εμένα που έμαθα να δίνω μία ζωή
Και όταν μένω μόνος μου στοιχηματίζω
αν είναι εύκολο να αλλάξεις μια ψυχή

Δε θέλω τίποτα να αλλάξω
δε θέλω κάτι να σκεφτώ
Θέλω τα μάτια της να τα ξεχάσω
προτού στα αλήθεια τρελλαθώ (2)

"Δε θέλω τίποτα να αλλάξω"
Νίκος Νομικός

Προς το παρόν αυτά. Αν και υπάρχουν πολλά...
Στην πορεία θα πω κι άλλα

Φιλικά
Κωστάκης

Φιλικά
Κωστάκης

Επίσης σε όλα τα παιδιά από το εσωτέρικα τους στέλνω με αγάπη τo Secret των Visions of Atlantis.

"ΣΤΑ ΚΑΜΕΝΑ"
Έλα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στον Αυλώνα, (και στην Πάρνηθα Λαυρέντη... κάηκε κι αυτή δυστυχώς...)
πουλιά και πεύκα συλλογίσου
ενός χαμένου παραδείσου.
Δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στην σκιά τους ξεκουράσου.
-
Έλα και πάρε με μαζί σου
στην κυριακάτικη εκδρομή σου,
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου.
-
Έλα να πάμε στα καμένα,
δεν μας χωράει πια το σπίτι.
Έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες σαν Δευτέρες.
-
Έρχονται φλόγες απ' τα δάση
και μια φωτιά να μας δικάσει,
μέσα στο πύρινό της χνώτο
απο τον έσχατο ως τον πρώτο...
-
Έλα και πάρε με μαζι σου
στην κυριακάτικη εκδρομή σου,
βγάλε με στο χλωρό κορμί σου
στις εκβολές του παραδείσου.
-
Έλα να βγούμε απο το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες,
πάρε και τα παιδιά μαζί σου
εδω στο χείλος της αβύσσου
κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει,
να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ' ένα φιλέτο τόνο.
Να δείχνει φονικά και φλόγες
τσόντες, πολιτικούς και ρώγες,
ενώ εμείς θα 'χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του εξήντα,
με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε τον δρόμο...

ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ απο τον δίσκο "ΡΙΞΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΝΎΧΤΑ"

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακρυά θα φύγω ένα πρωί
θ'ανέβω σ'ένα αεροπλάνο,
να δω τον κόσμο απο κει πάνω...
Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
κι εσύ την πήρες σοβαρά
κι εσύ την πήρες σοβαρά...
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα,
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι,
το μεγαλύτερο ανάκτορο,
μοιάζει μ'ένα μικρούλι τόπι.
Κι όλα αυτά που σε πικράνανε
απο ψηλά αν τα κοιτάξεις,
θα σου φανούν τόσο ασήμαντα
που στην στιγμή θα τα ξεχάσεις.
Αγαπημένη μου μην κλαις
πάμε μαζι ψηλά αν θες,
να δεις την γη απ' την σελήνη
ένα φεγγάρι είναι κι εκείνη...

(τραγούδι που έχει ερμηνεύσει ο Κώστας Χατζής)

αφιερωμένο σε αυτούς που πληγώθηκαν και προδόθηκαν απο πρόσωπα και καταστάσεις...

Θέλω να αφιερώσω λοιπόν ένα αγαπημένο μου ποίημα, ένα ποίημα, που
όταν ήμουνα μικρό παιδί το διάβαζα, ανατρίχιαζα γιατί το έβρισκα
κάπως τρομαχτικό και αλλόκοτο. Μετά με έπιανε θλίψη, στενοχώρια
και οργή...
Τίποτε δεν άλλαξε από τότε. Τα ίδια συναισθήματα με κατακλύζουν και
σήμερα, με την ανάγνωση εκείνου, του παλιού ποιήματος.

Σας το αφιερώνω.

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο; Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θάναι, λέει ο Γιάννης και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει φωτιά
Να' βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα, μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου, δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης, γιατί, γιατί;

«Γιάννη, που κίνησες να φτάσεις;» «Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου; Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω. Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει, γι' αυτό είμαι δω

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες... για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω, τ΄ είναι βαρύς»

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να δροσιστείς»
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση, στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες, φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης, κι ας τρέχει εμπρός...

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες, μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι, με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο, το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα - τ' ακούς, τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήταν κι ολόρθος, ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα, Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι, την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα και να σταθώ...

Η μάνα μου θα περιμένει κι έχω βοσκή...
Κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι -να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι! Πότε ήρθε; Πώς;
Αγιε, σταμάτησε το λόγκο, που τρέχει εμπρός.

Αγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω -με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω, εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι... βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος, πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι, φωνή καμιά
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο, στην ερημιά.

Η κατάρα του πεύκου - Ζαχαρίας Παπαντωνίου

(από το διήγημα "Τα Ψηλά Βουνά")

Καταπληκτικό!

quote:

---

Ακούγοντας ταυτόχρονα το κονσέρτο op. 16 σε a minor του Grieg, λυπήθηκα
ακόμη μια φορά για την Πάρνηθα, τον Υμμητό, την Ελάτη,...

---

Κι εσύ βρε λίλιθ με τέτοιες σκέψεις για τα καμμένα, το κοντσέρτο του Grieg έβαλες να ακούσεις; Το συγκεκριμένο έργο λες και είναι φτιαγμένο για να σου κάνει το συναίσθημα να χτυπήσει κόκκινο!
Είναι βέβαια απορίας άξιο: πως κάποιες σειρές από νότες, καταφέρνουν να μας δονούν με τέτοιο τρόπο. Να ξεσηκώνουν από μέσα μας σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα.

Υ.Γ. Το ξέρεις ότι το συγκεκριμένο κοντσέρτο το αγαπάω πολύ και καταλαβαίνω πως ένιωθες όταν το άκουγες

Ψυχή μου,
Μην ονειρεύεσαι την αιωνιότητα,
αλλά εξάντλησε το χώρο του δυνατού!

Θ' αφιερώσω ένα ποίημα που ξέρω από μικρή και θυμάμαι απ' έξω. Ελπίζω να το απολαύσετε όσο κι εγώ κάθε φορά που το σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι ποιος το έχει γράψει, αν γνωρίζετε πείτε μου

Το αηδόνι

Κάποιο βραδάκι του μαγιού
μες στη νυχτιά κρυμμένο
το πιο μονάχο της χρονιάς
κι ίσως το πιο θλιμμένο

την ώρα που ετοιμάζονταν
να κοιμηθούν οι κλώνοι
δίχως αιτία ξαφνικά
τρελάθηκε τ' αηδόνι

πολλές φορές αναγερτοί
στον πλάτανο απο κάτου
ακούγαμε τις τρίλιες του
και τα πιπίσματα του

συχνά πάλι γυρίζοντας
τις ώρες που βραδιάζει
τ' ακούσαμε τις πιο γλυκές
στροφές του ν' αραδιάζει

μα σαν εκείνη τη βραδιά
σ' εκείνο το πλατάνι
τέτοιο τραγούδι ξώφρενο
ποτέ δεν είχε κάνει

κι όπως τραβούσα πάρωρα
στη μοναξιά του δρόμου
αναπολώντας μυστικά
δεν ξέρω ποιον καημό μου

πουλάκι του μεσονυχτιού
πουλάκι της ερήμου
ήρθε η φωνή σου σύχαρα
και πήρε τη ψυχή μου

κι ήταν η νύχτα διάφανη
κι έλαμπε αγάλια η πούλια
κι είχαν σωπάσει από νωρίς
τ' άλλα τα νυχτοπούλια

και μεσ' απ' τ' άστρα τα νωθρά
που φέγγαν σαν βελούδα
όλη η νυχτιά παθητικά
σου φώναζε "τραγούδα"

ήμουν κι εγώ και σ' άκουγα
χωρίς να σε χορταίνω
το βράδυ που τρελάθηκες
πουλάκι αγαπημένο...

quote:

---

Θ' αφιερώσω ένα ποίημα που ξέρω από μικρή και θυμάμαι απ' έξω. Ελπίζω να το απολαύσετε όσο κι εγώ κάθε φορά που το σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι ποιος το έχει γράψει, αν γνωρίζετε πείτε μου

---

Ψυχή μου,
Μην ονειρεύεσαι την αιωνιότητα,
αλλά εξάντλησε το χώρο του δυνατού!

Μπορεί βέβαια, πάλι να φταίει και η μουσική που ακούω τώρα, που
εκτός του ότι είναι το αγαπημένο μου Piano concerto no3 in C minor
του Beethoven, μόλις αγόρασα ηχεία και το ακούω στη διαπασών!

Πάντως, για να μη "χαλάσω το κλίμα", μόλις τώρα που γράφω και αφού
και το κονσέρτο αυτό τελείωσε, ξανακούω το κονσέρτο του Grieg!

Βρέ τί έχουμε πάθει εδώ πέρα!..

(Αν το έχεις άκουσέ το και πες μου αν σ' αρέσει περισσότεο από το Λα μινορε του Grieg. Εγώ δυσκολεύομαι να αποφασίσω...)

"Ως προύχοντας του τόπου,
περπατώ πάνω σε κάτι που μοιάζει με αύριο
και μεδούλι του καιρού
τα τοπία γύρω μου είναι υγρά
τα φίμωτρα των αλόγων επανορθώνουν τη λεκτική υπερδιέγερση
μόλις ξεχωρίζω το ποιόν μου.
Η ησυχία διασπάται απειραρίθμως
με κάθε χτύπημα της καρδιάς μου.
Απύθμενο! το μέτρο απύθμενο!

Όπως το φως στρογγυλοκάθεται
εις υγείαν μου!
Όπως πριν ο αλέκτωρ φωνάξει τρεις
εις το πνεύμα μου!
Όπως ηχούν τα κύμβαλα
του αρχαγγέλου των καλών νέων.
Όπως το κορίτσι
απρόσμενο!
Η χρωματιστή τραμπάλα ισοροπεί σαν εύνοια
με παρασέρνει σαν μικρό φυλλαράκι.
Ποιο ανάκλιντρο θωπεύει την ανυπομονησία μου;

Τα συλλυπητήρια δεν θα φέρουν πίσω τους ανθρώπους που χαθήκανε, τα συλλυπητήρια δεν θα θεραπεύουν πληγές, τα συλλυπητήρια εκφράζουν την αποτυχία και την ανικανότητα!

Ποιο πολύ μετράνε τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα, κοστίζουν ποιο πολύ από την ανθρώπινη ζωή……..
Και μετά από τα συλλυπητήρια θα ακουστεί, η ζωή συνεχίζεται………
16 Σεπτεμβρίου μέρα εθνικού πένθους!
Άραγε ακούει κανείς ή μιλάω μόνος μου;

Που ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα που καταστρέφουν την Ελλάδα???????

Γιατί δεν έκανε τίποτα ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης???????

Τελικά είναι ή δεν είναι η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση???????

Ποιος από την Ευρωπαϊκή Ένωση επισκέφθηκε την Ελλάδα…………???????

Αφιερωμένο σ'αυτούς και αυτά που χάθηκαν αυτές τις μέρες.

Ψηχούλα μου, 18 μου για Σένα...

You took your coat off and stood in the rain
You were always crazy like that

I watched from my window
Always felt I was outside looking in on you

You were always the mysterious one with dark eyes and careless hair
You were fashionably sensitive, but too cool to care
Then you stood in my doorway, with nothing to say
Besides some comment on the weather

Well in case you failed to notice, in case you failed to see
This is my heart bleeding before you, this is me down on my knees

These foolish games are tearing me apart
Your thoughtless words are breaking my heart
You're breaking my heart

You were always brilliant in morning
Smoking your cigarettes and talking over coffee
You philosophies on art, Baroque moved you
You loved Mozart and you'd speak of your loved ones
As I clumsily strummed my guitar

You'd teach me of honest things
Things that were daring, things that were clean
Things that knew what an honest dollar did mean

So I hid my soiled hands behind my back
Somewhere along the line I must've gone off track with you

Excuse me, think I've mistaken you for somebody else
Somebody who gave a damn, somebody more like myself

These foolish games are tearing me apart
You're tearing me, tearing me, tearing me apart
Your thoughtless words are breaking my heart
You're breaking my heart

You took off your coat and stood in the rain
You were always crazy like that

Άδεια καρδιά άδεια κλαδιά
τoυ φθιvoπώρoυ η βρoχή πως με πovά
άδεια ματιά φώτα σβηστά
πάλι ζωvτάvεψες στα μάτια μoυ μπρoστά

Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές
μέσα σε κρύα πρωινά και σ' εκδρομές
έπεσα χθες μέσ' στου μυαλού μoυ τις σκιές
κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ 'λεγες μηv κλαις

Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις
vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι
vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω
κι ότι με χρειάζεσαι

Όλα καλά κι άλλα πoλλά
vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά
κι όταν βρεθείς μόvη ξανά
vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά

Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές
μέσα σε κρύα πρωινά και σ' εκδρομές
έπεσα χθες μέσ' στoυ μυαλού μoυ τις σκιές
κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ 'λεγες μηv κλαις

Ένα γράμμα να μου στείλεις να μου πείς πως
νοιάζεσαι να μου πείς οτι σου λείπω και
οτι με χρειάζεσαι

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
I would give the very breath from my chest,
To give you all the things that my mind couldn't bear.
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating light
Now I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

I'd love to walk away and pull myself out of the rain
But I can't leave without you
I'd love to live without the constant fear and endless doubt
But I can't live without you

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια.

Now, don't hang on
Nothing lasts forever but the earth and sky
It slips away
And all your money won't another minute buy
Dust in the wind
All we are is dust in the wind

Αφιερωμένο σε όλους μας...

"It seems the love I've known,
has always been the most destructive kind.
I guess that's why now,
I feel so old before my time."

Yesterday, when I was young,
The taste of life was sweet, as rain upon my tongue,
I teased at life, as if it were a foolish game,
The way the evening breeze may tease a candle flame

The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned,
I always built, alas, on weak and shifting sand,
I lived by night, and shunned the naked light of day,
And only now, I see, how the years ran away

Yesterday, when I was young,
So many happy songs were waiting to be sung,
So many wild pleasures lay in store for me,
And so much pain, my dazzled eyes refused to see

I ran so fast that time, and youth at last ran out,
I never stopped to think, what life, was all about,
And every conversation, I can now recall,
Concerned itself with me, and nothing else at all

Yesterday, the moon was blue,
And every crazy day, brought something new to do,
I used my magic age, as if it were a wand,
And never saw the worst, and the emptiness beyond

The game of love I played, with arrogance and pride,
And every flame I lit, too quickly, quickly died,
The friends I made, all seemed somehow to drift away,
And only I am left, on stage to end the play

There are so many songs in me, that won't be sung,
I feel the bitter taste, of tears upon my tongue,
The time has come for me to pay,
For yesterday, when I was young

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr