Ευάγγελου – Άγγελου Αδαμάκη Ερευνητή Αρχαιοδίφη

Μέχρι σήμερα επικρατεί η λανθασμένη ιδέα ότι τα αρχαία μυστηριακά δρώμενα ήταν τόποι παραθέσεως δικαστικών δρωμένων δηλαδή θεατρικών παραστάσεων τις οποίες οι μειούμενοι παρακολουθούσαν αδρανής, όπως συμβαίνει σήμερα στις Χριστιανικές εκκλησιαστικές προσελεύσεις, αυτό είναι λάθος όσον αφορά τα άρρητα μυστήρια.
Η παρουσία θεάτρου στους ιερούς τόπους εξυπηρετούσε το σκοπό αυτό σαν μέρος του ευρύτερου μυσταγωγικού μυστηρίου κάνοντας άχρηστη την επανάληψη θεατρικών παραστάσεων στα ιερά δρώμενα τα οποία και εκ του ονόματός του Δρω-μενα= κάνω κάτι + μένα (εξου και η λέξη Μαινάς) με πάθος, έκσταση.
Η εκστατική δράση δεν είναι θεατρικό παράγωγο. Οι παρανοήσεις και η άγνοια των σημερινών χριστιανοκεντρικών μελετητών δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μύθοι = μαθοί δηλαδή μαθήματα προς τους αμύητους για τα Άρρητα σύμβολα που βίωνε ο αρχαίος μύστης και δεν παπαγάλιζε, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε αναφορά σε αυτά να είναι πρακτικά αδύνατη. Ποιος μη – μύστης μέχρι και σήμερα αντιλαμβάνεται τα βιοϊατρικά επιτεύγματα της Μήδειας που κρύβονται πίσω από μια λεξούλα την «Ζωοεκτομή», την οποία η αμάθεια του κόσμου και η ημι-μάθεια των προγενέστερων ανήγαγε σε θυσίες ζώων για μαγγανείες και δαιμονικές τελετές καθαρά μανιχαϊστική – χριστιανική αντίληψη που αδυνατεί να καταλάβει αυτό που ο οποιοσδήποτε βιολόγος σήμερα αντιλαμβάνεται μιας και η Ζωοεκτομή είναι όρος της Βιοϊατρικής.
Τέτοιες αντιλήψεις και ιδέες περί «θεάτρου» οδήγησαν και την Σοφία Λεμπρεν γνωστή ως Δούκισσα της Πλακεντίας στην τελετουργική βαλσάμωση της κόρης της Ελίζας, σύμφωνα με τα πάθη του Οσιρίδος και του Διονύσου – Ζαγρέα προκειμένου μετά να την αναστήσει σύμφωνα πάντα με τα αρχαία τελετουργικά, μιας και αυτό επετεύχθη από τους Θεούς. Δεν σχολιάζω επ’ αυτού τίποτα μιας και μεγάλοι μύστες παίζουν και σήμερα τους Μεγάλους Μάγους νομίζοντας ότι έχουν προσεγγίσει τα Άρρητα των Αρρήτων μέσα από θεατρινισμούς τέτοιου είδους. Αδιαμφισβήτητα βιώνουν αλλαγή ψυχοσυνθέσεις και ιονισμό της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ότι συνέβαινε δηλαδή και στα αρχαία θέατρα εκτός του ιερού Αδύτου. Αλλά τα θεατρικά δρώμενα ήταν εκτός του αδύτου, το επαναλαμβάνω. Οι Ιεροφάντες και οι Πρωθιέριες καθόντουσαν στις μπροστινές θέσεις κατά την διάρκεια των παραστάσεων αλλά δεν μετείχαν ποτέ σ’ αυτές.
Μονάχα οι ιερείς του Διόνυσου με την υπνωτιστική τους γοητεία για την οποία μιλάω αλλού εκτενέστερα μετείχαν σαν ηθοποιοί και κυριολεκτικά μάγευαν τα πλήθη. Έτσι εν κατακλείδι, σήμερα καμία μυστικιστική οργάνωση, κανένας μύστης, δεν έχει στην πραγματικότητα γνώση για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συνέβαινε στα ιερά άδυτα και τι βίωναν, έβλεπαν, έκαναν οι μύστες. Το μόνο γνωστό και σοβαρό, που όλοι οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι ειδικοί παραβλέπουν, είναι ότι τα μυστήρια γινόντουσαν όταν κάποιοι συγκεκριμένοι αστερισμοί βρίσκονταν σε συγκεκριμένες θέσεις και αυτό προφανώς είχε κάποιο λόγο και κάποια σχέση μεταξύ μυστηρίου και άστρου. Π.χ. τα Ελευσίνια μυστήρια.
Κεντρικό σύμβολο η θεά Δήμητρα και ο ιερός στάχυς του σίτου. Αποσυμβολιστικά η ίδια η θεά Δήμητρα (Δη-μητηρ = μητέρα της γης) είναι ο αστερισμός της Παρθένου με λαμπρότερο αστέρα του τον Spica, που σημαίνει ο στάχυς. Ο βαθύτερος συμβολισμός τους είναι αυτός της μητέρας του κόσμου και έγκειται στον ρόλο της θεάς ως τροφού, δύναμης που διατρέφει την μορφή, κάθε μορφοποιημένης ύπαρξης.
Κατά την μεγάλη Α. Μπέιλυ:
«Λέγεται δε ότι, από κάποια άποψη, η Παρθένος είναι το πιο αρχαίο από τα ζωδιακά σημεία. Από τα βάθη των αιώνων, είναι η Λίλιθ, η Isis, η Εύα, η Παρθένος Μαρία, όλες απεικονίσεις της μητέρας του κόσμου, που κρατάει το βρέφος στην αγκαλιά της. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο η Χριστιανική συνείδηση συλλαμβάνεται και εκτρέφεται με την περίοδο της κυοφορίας, μέχρις ότου επιτέλους στους ιχθείς, το αντίθετο σημείο, γεννιέται ο Σωτήρας του κόσμου».
Θα αφήσω για λίγο αργότερα την ανάλυση της σχέσης Παρθένου ζωδίου με τον χριστιανισμό αφού πρώτα δούμε τι γράφει ο Πλάτωνας και το οποίο πιστοποιεί το ότι τα μυστήρια σχετίζονταν με τα άστρα, τα οποία είναι μορφές (σύμβολα κατά το οποίο σωστό στην αρχαία και σύγχρονη έννοια της λέξεως είδωλο) θεών.
(… Οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας πίστευαν μόνο σε αυτούς τους θεούς, τους οποίους σήμερα πιστεύουν πολλοί από τους βάρβαρους, δηλαδή στον ήλιο, το φεγγάρι, την γη, τα άστρα και τον ουρανό και επειδή έβλεπαν όλα αυτά να κινούνται πάντοτε με ταχύτητα και να τρέχουν, εξαιτίας αυτής τους της ιδιότητας του να τρέχουν (θέουν) (τρέχω = θεώ) τα ονόμασαν θεούς..) Πλάτωνος, Κρατύλος 397 c-d αποδ. Ηλ. Λαγιος εκδ. Ζαχαρόπουλος.
Και ρωτάει ένας αμύητος, και γιατί τότε όλα αυτά τα μυστήρια όταν μιλάμε για άγονους πλανήτες, νέφη αστρικής σκόνης και πυρακτωμένα αέρια; Ποια η ουσία της μυήσεως;
Την απάντηση την δίνει πάλι ο Πλάτωνας και συνιστώ ιδιαίτερη προσοχή στο τι λέει:
(… Η Γη, η Σελήνη και τα άλλα άστρα
Είναι όργανα του χρόνου,
Επί των οποίων εσπάρησαν αι ψυχαί.) Πλάτωνος, Τίμαιος 42 D
Ο άνθρωπος είναι ασύλληπτος κατ’ αρχήν με την έννοια «όργανα του χρόνου» μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν γνώριζαν μόνο την μέρα και την νύχτα, διαδοχή ήλιου – Σελήνης, αλλά και άλλων άστρων, γι’ αυτό και τα μυστήρια σχετίζονταν με αυτά π.χ. Παναθήναια και Αλντεμπαράν, των οποίων οι τροχιές τους, καθορίζουν τον χρόνο… (Σε φάγαμε Κοπέρνικε)
Αλλά το σημαντικότερο είναι η Τρίτη σειρά του κειμένου, διαβάστε 3 παρακαλώ πριν προχωρήσουμε … Τα μόνο που θα πω, είναι ότι όποιος αρνείται να δεχθεί ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, αν είναι έλληνας ας ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΛΑΤΩΝΑ ΟΧΙ ΜΕ ΓΥΑΛΙΑ ΜΥΩΠΙΑΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΥΑΛΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ.
Ο άνθρωπος (ο Πλάτωνας) μας πετάει τα άρρητα στα μούτρα και ακούω υποτιθέμενους γνώστες να μου παπαγαλίζουν για θέατρα και ιστορίες; Έλεος.
Εγώ ο αμύητος ρωτάω και λέω αν υπάρχουν ψυχές στα άστρα, λέω Αν, και τα άστρα είναι οι θεοί, δηλαδή τότε ο μύστης έρχεται σ’ επαφή μαζί τους;
Και απαντάει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, 202 e λεξικό Ήλιου.
«ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΕ ΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΣΥΜΠΛΗΡΟΙ, ΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝ ΑΥΤΩ ΞΥΝΔΕΔΕΣΘΑΙ».
Ποια σύμβολα, ποια μυστικά, πάνε αυτά το κείμενο γράφει ωμά:
Το Ον (που πολλοί μεταφράζουν ως δαιμόνιον) ευρισκόμενο στο μέσο δυο κόσμων, συμπληρώνει το κενό (το γεφυρώνει) με τέτοιο τρόπο ώστε το Παν (Σύμπαν) να συνδέει… (θεός δε ανθρώπω ου μειγνύται), την αστρική άβυσσο – κατά την σύγχρονη ορολογία- που χωρίζει τα άστρα (θεούς) και δεν επαφίενται από τους ανθρώπους. Αλλά δια τούτου (αρχαίο κείμενο) – επιτυγχάνεται – η όλη μεταξύ (άστρων) θεών και ανθρώπων επικοινωνία και όταν είναι ξύπνιοι και όταν κοιμούνται.
. . .
Κατά το αρχαίο κείμενο: «Εν μέσω δε Ον αμφότερων συμπληροί, ώστε το παν αυτό αυτώ ξυνδέσθαι… Θεός δε ανθρώπω ου μειγνύται, αλλά δια τούτου πάσα εστίν η ομιλία και η διάλεκτος θεοίς προς ανθρώπους και εγρηγορόσι και καθεύδουσι»

Επικοινωνία με ψυχές σε άλλα άστρα λοιπόν, πριν κλείσουμε στο Γ’ μέρος του κειμένου με την χριστιανική συνείδηση των Μυστών των Ελευσίνιων, ας δούμε εδώ το Β’ μέρος.

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΩΝ
Όλοι γνωρίζουν την επίφοβη Σολομωνική με τα τρομερά κλειδιά άλλων κόσμων και τις σφραγίδες των δαιμόνων, ποια μυστηριώδη σχέση υπήρχε μεταξύ των σφραγίδων – κλειδιών με την μυστηριώδη φράση του Ορφικού ύμνου όταν γράφει «…Ουνεκα παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν» (… Και γι’ αυτό κρατάς την σφραγίδα, που δίνει τον τύπο όλου του κόσμου). Αιθερικά στερεά, πολύεδρα, εξισώσεις που αναλύουν τους νόμους του σύμπαντος, σφραγίδες δυνάμεων τις οποίες προσέγγισαν οι Πυθαγόρειοι μέσω των θεωρημάτων και όλοι σήμερα οι αστροφυσικοί, μαθηματικοί κ.τ.λ. πάντα αναρωτιόμουν ποια συμπαντική διάνυα μπορεί να κρατά την εσχάτη αυτή εξίσωση τον τύπο, που διατυπώνει τις σφραγισμένες, δηλαδή σταθερές και αδιατάρακτες στο σύνολο τους μέσω μερικότερων νόμων, δυνάμεις του νόμου στο σύνολό του. Του θεϊκού νόμου.
Θα μου πείτε όλοι αυτό ζητούνε γι’ αυτό και ολόκληρη πυθαγόρεια αριθμοσοφία ψάχνει τόσους αιώνες… Ας δούμε τώρα τα επιμέρους, γιατί η γνώση δεν προϋποθέτει δύναμη και το αντίστροφο. Μόνο ένας όφις ισχυρίστηκε το αντίθετο και ένας άγγελος παγώνι ο Seytan και τους κόστισε αυτό.
Το να πάρει ένας θνητός στα χέρια του τις έσχατες δυνάμεις της δημιουργίας είναι ο απώτερος σκοπός όλων των επιστημών και των αρχαίων μυστών και αφού βρέθηκε ένα φίδι και ένα παγώνι να δείξουν τον τρόπο γιατί όχι. Είπαμε πριν ότι ο αστερισμός της Παρθένου είναι η Δήμητρα με τον σίτο, η Εύα (με το φίδι) και η θεά Ήρα (με το παγώνι) εν ολίγοις όλα από το ίδιο ιερατείο ξεκίνησαν και ας διασπάρθηκε μετά ο πυρήνας σε υπο – ομάδες. Τι έκανε λοιπόν αυτό το παν – άρχαιο ιερατείο και πέρασε το θνητό γένος τα πάνδεινα, συν ένα προπατορικό αμάρτημα;
Η απάντηση στα ορφικά, Ι. Πασσά, εκδ. Εγκ. Του ήλιου, Ύμνος Απόλλωνος
«…Έχεις την δύναμιν να διαμορφώνεις τον κόσμον
Σύμφωνα με την δική σου σφραγίδα, με την δική σου
Διάθεση, πρόθεση, βούλησιν, εάν δύναται να λεχθεί
‘η όπως εσύ επιθυμείς…»

Ο Αριστοτέλης («Μετά τα φυσικά» 1069 b 15) γράφει:
«Επει δε διττον το Ον, μεταβάλλει παν εκ του δυνάμει
Οντος εις το ενεργεία Ον»

Χωρίς πολυλογίες, μετατροπή του σώματος που είναι ύλη + ενέργεια (διττον), μετατρέπει το σύμπαν και μετατρέπεται σε ενεργειακό Ον!
Και τότε σκέπτομαι ότι ο ήλιος τιτλοφορήτο από τους αρχαίους ως «Δεσπότης του Κόσμου» φράση όμοια με τον τίτλο του Sayran «Κύριος του Κόσμου».
Ο Ήλιος είναι φώσφορος και φερέσβιος, ονόματα που θυμίζουν Εωσφόρος. Και εδώ αναρωτιέμαι αν πίσω από τα σύμβολα, είναι στην ουσία ο κάθε μύστης που γίνεται Εωσφόρος ως ενεργειακό Ον; Τότε μήπως ο Χριστός που καταδίκασε ναι μεν αυτές τις πρακτικές αλλά προσομοίαζε τον εαυτό του ως τέκνο της Αυγής έχει κάτι να μας πει; Και πάμε στο Γ’ μέρος του κειμένου!

Είπαμε ότι ο αστερισμός της Παρθένου, είναι μορφή – είδωλο – της θεάς Δήμητρας και συνάμα της Μαρίας Παρθένου. Σύμβολο της θεάς Δήμητρας το στάχυ εξου και ο αστερισμός ή στάχης. Θυμήσου επίσης και την προφητεία του Ησαϊα πάνω στην οποία βασίζεται η Καινή Διαθήκη «Και μια παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιον». Και συνέδεσε αυτό με όσα πριν έγραψα περιληπτικά περί δυνατοτήτων των μυστών, με τον στοίχο στην προς Εφεσίους επιστολή, εκεί που ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι κάποια μέρα θα πετύχουμε κατά (το μέγιστο δυνατό) το μέτρο του αναστήματος και της πληρότητας του Χριστού.
Θα ήθελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Χριστός επανειλημμένα έδωσε έμφαση στο βασίλειο των ουρανών, όχι του κόσμου τούτου, και στην νέα Γέννηση μάλλον παρά στην θυσία του αίματος, πράγμα στο οποίο φαίνεται να συμφωνεί και ο Ηράκλειτος (ΗΡΑ + ΚΛΕΙΤΟΣ = Ο ΜΥΗΜΕΝΟΣ (ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ) ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΗΡΑΣ) όταν γράφει:
(… Και ο Ηράκλειτος <αναφερόμενος στις ψυχές> είπε ότι εμείς ζούμε με τον θάνατο εκείνων και εκείνες ζουν με το θάνατο τον δικό μας). Ηράκλειτου απ. 77 Χ.Α. ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ .
Ενώ στους Ιερούς λόγους, ραψωδία ΚΔ’ 205 του Otto Kern “ORPHICORUM FRAGMENTA” διαβάζουμε «Διονυσιακάς δε (ενεργείας) δια της παλιγγενεσίας». Βλέπουμε μια αντιδιαστολή του Διόνυσου στο θέμα του αν η ψυχή πρέπει να επανασαρκώνεται, αλλά τον σκοτεινό ρόλο τον έχω αναλύσει αλλού, καθώς και τα σκοτεινά μυστήριά του.
Αλλά ο Ηράκλειτος αναφερόμενος ακριβώς σε αυτά που δεν θέλω να γράψω τα οποία σχετίζονται με την κοινωνία που βρίσκουμε εξευγενισμένη σήμερα στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά στην αρχαιότητα δεν ήταν διόλου εξευγενισμένη γράφει λοιπόν:
«Καθαίρονται δ’ αλλω αίματι μιαινόμενοι οιον ει τις εις πηλόν εμβάς πηλό απονιζοιτο» (καθαρίζονται με το μίασμα άλλου αίματος όπως κάποιος που έχει λερωθεί με πηλό και ξεπλένεται με λάσπη) Ηράκλειτου απ. 5 απόδοση Χ.Χ. Λμπρίδης βιβλιοπωλείο Κλειώ.
Φυσικά δεν κατονομάζει το Ιερατείο της Ελευσίνας, αλλά το κάνει εύγλωττα η Αποκάλυψη του Ιωάννη αναφερόμενη στην Μεγάλη πόρνη επονομαζόμενη Βαβυλώνα που μεθάει από το αίμα των αγίων που πίνει από χρυσή κούπα. Αυτή η κούπα είναι η παρθένος. Η ίδια η παρθένος είναι ένας αστερισμός σε σχήμα κυπέλου, με τρεις κύριους αστέρες που σκιαγραφούν το ποτήρι της πολυώνυμης πόρνης, αλλά και το ποτήρι της Άγιας Κοινωνίας, για το οποίο ο Χριστός είπε «πίετε εξ’ αυτού πάντες» και το οποίο στην ανώτερη του συμβολιστική συνδέεται με το ιερό Graal και το αίμα του Χριστού, ο οποίος άλλωστε φέρεται να έχει πει ότι στο αίμα είναι η δύναμη της ζωής και ότι δια του δικού του αίματος και της σταύρωσής του θα εξαγνιστούμε όλοι οι αμαρτωλοί, αλλά αυτό μάλλον προέρχεται από αυτούς που σταύρωσαν τον Χριστό, ο οποίος ως Μωυσής και γνώστης είχε έρθει στην γη απεσταλμένος θείας Αρχής για την οποία αναφέρει ο Πλάτωνας:
«Και των μεν θειων, ο ίδιος έγινε δημιουργός, την δημιουργίαν
Δε των θνητών ανέθεσε εις τα πλάσματα του» (Τίμαιος, 69 D)

Και ο οποίος « ,,, Τον δ’ εις θρόνον είσεν άγουσα.
Τω δ’ άρα νέκταρ έδωκε πατήρ δέπαϊ χρυσείω
Δεικνύμενος φιλον υιον, έπειτα δε δαίμονες άλλοι
ενθα καθίζουσιν».

(Αυτόν δε (τον Απόλλωνα) οδηγούσα, εκάθησε σε θρόνο. Εις αυτόν δε τότε έδωσε ο πατήρ νέκταρ σε χρυσό κύπελλο, παρουσιάζοντας τον αγαπητό του γιο και μετά και οι άλλοι θεοί καθήσαν.) Ομηρικός Ύμνος Απόλλωνος στ. 9-12 απόδοση Ευάγγελου Α. Αδαμάκη.

Εν κατακλείδι, από τα άστρα τον κοσμικό ναό, ΝΑΕΙ προς την γην μέσω του Διόνυσου στα σπήλαια ναούς το άιμα και η σάρκα τα κατ’ εξοχήν σύμβολα της ενσάρκου καταστάσεως (Ηράκλειτος απ. 5)

(Ναώ… αττι. Συνηρ. νά = ρέω)

Στους ναούς (ροές) του φωτός, ο λόγος του Αθάνατου Ενός δια του Χριστού και δια της Επιδαύρου, θεραπεύει, διδάσκει, καθοδηγεί τους ήρωες που με θάρρος και αυτοθυσία (Θησέας) μπαίνουν στα σπηλαιώδη ρευστά ιερά του Διονύσου – Μινώταυρου και εκβάλουν αυτόν εις το φως, καθιστώντας τις ιέρειες και άρκτους του. Ινώ, Σεμέλη, Αγαύη και άλλες θυϊάδες που κομμάτιαζαν τα άρρενα θύματά τους, τους άντρες, αδελφούς και παιδιά, να αποδυναμωθούν και να παραδοθούν, μετατρέποντας την κούπα του αίματος στην μυστηριακή κούπα που βρισκόταν ζωγραφισμένη εντός της Ιερής θόλου της Επιδαύρου, ως Μέγιστης σημασίας Σύμβολο. Την Ιερή Κούπα της παρθένου που μεθίστατε…
Ο Παυσανίας μύστης υψηλού βαθμού απαξιεί για τα γλυπτά και τα μάρμαρα και την αρχιτεκτονική της Θόλου. Για την Ιεροτάτη μυστικιστική εικόνα εντός της κάνει αντίθετα λεπτομερέστατη περιγραφή.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr