"Κάποια στιγμή βαρέθηκε να ακούει μουσική και να διαβάζει το βιλίο που είχε μαζί του. Σηκώθηκε από την ξαπλώστρα, πήρε τα πράγματά του και άρχισε να βαδίζει ξυπόλητος πάνω στις πέτρες της ακρογιαλιάς, προς τα κείνη την πλευρά που δεν υπήρχε κανένας. Βάδιζε, και βάδιζε, αναγκάζοντας τα πέλματά του να σκληρύνουν από την επαφή με τις πέτρες, ώσπου τον είδε μπροστά του.

Τον γλάρο, τον αγέρωχο, τον βασιλιά της παραλίας, στα 10 μέτρα.

"Εδώ είμαστε", σκέφτηκε και απόθεσε στις πέτρες τα πράγματά του. "Εδώ, εδώ είναι το σημείο για σήμερα." Ούτε που ξανακοίταξε προς το μέρος του γλάρου. Είχε έρθει η ώρα να συντονιστεί. Οπως ο καθένας διαλέγει έναν, ή παραπάνω τρόπους και μεθόδους συντονισμού, έτσι κι αυτός είχε διαλέξει για εκείνη την μέρα τον χορό με τις δυο φλόγες. Άρχισε αργά, προσπαθώντας πρώτα να συντονιστεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν ήταν δύσκολο, το είχε ξανακάνει αρκετά τον τελευταίο καιρό.. Και κάποια στιγμή, αφέθηκε, άρχισε να ρέει ο ίδιος με το Όλον, έκλεισε τα μάτια και δεν χρειαζόταν πλέον να κοιτάζει τις κινήσεις του. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει ούτε μια λανθασμένη μικροκίνηση που θα τον έκανε να καεί. Ισως και αν την έκανε, να μην καιγόταν, αλλά αυτό δεν θα το μάθαινε εκείνη τη μέρα. Έκλεισε τα μάτια του και παρασύρθηκε στον δικό του ρυθμό. Ο ρυθμός ήταν δικός του, μα και του Όλου. Είχε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο.

Άνοιξε τα μάτια του. Ακριβώς μπροστά του ,στην θάλασσα μέσα, επάνω στα ανάλαφρα κύματα ο τεράστιος γλάρος χόρευε τον δικό του χορό. Τα κύματα περνούσαν από κάτω του και τον ανεβοκατέβαζαν χωρίς εκείνος να αλλάζει θέση. "Θαυμαστό!" Σκέφτηκε αμέσως. "Εγώ μάλλον δεν θα μπορούσα να μην αλλάζω θέση από τα κύματα..."

Τα κλειστά πριν μάτια του, τα έβλεπαν όλα διαφορετικά. Θες ο συντονισμός, θες το οτι με το που άνοιξαν τα μάτια του δεν είχαν προσαρμοστεί πλήρως στα έντονα χρώματα και στον ήλιο, όλα φάνταζαν διαφορετικά.

Έσβησε τις δυο φλόγες, και έκατσε επάνω σε έναν λωτό που είχε φυτρώσει εκεί που σκάει το κύμα. Τα κύματα που έφταναν στην ακροθαλασσιά, επιβεβαίωσαν την προηγούμενή του σκέψη. Κάθε κύμα, τον έκανε να κουνιέται. Δεν μπορούσε να σταθεί σταθερός.

Εκείνη την στιγμή θυμήθηκε κάτι που έχει δει ουκ ολίγες φορές σε ταινίες.
"Γλάρε!" φώναξε. "Πως μπορώ να ανυψωθώ από τον λωτό;"

Ο γλάρος τον κοίταξε, και του απάντησε γελώντας:
"Βρε μπούφο, ο μόνος τρόπος για να καταφέρεις να ανυψωθείς, είναι να κάνεις ότι κάνω εγώ. Αν καταφέρεις να μην σε κουνάνε τα κύματα, τότε θα καταφέρεις και να ανυψωθείς."

Σοκαρισμένος από την τόσο απλή μα τόσο αληθινή απάντηση του γλάρου, μπήκε σε σκέψεις. "Πρέπει να απομονωθούν οι επιδράσεις από τα κύματα, και τότε όντως θα καταφέρω αν ανυψωθώ. Άραγε όλοι μπορούν;"

Και εκείνη την στιγμή, ένας ολόκληρος στρατός από μικρά ψαράκια, προφανώς αθερίνες, άρχιζε να χοροπηδάει στην επιφάνεια του νερού μπροστά του... Η απάντηση του είχε δωθεί..

Το μάθημά του το είχε πάρει, και σηκώθηκε για να μαζέψει τα πράγματά του. Σηκώνοντας την τσάντα του είδε από κάτω ένα δώρο. Ένα κατάλευκο φτερό.

Είπε σιγανά "Ευχαριστώ" και ξεκίνησε για το σπίτι του...

Επ' ευκαιρίας, να σε καλωσορίσω στα forums του ESOTERICA.

(Σημ: έγινε edit στον τίτλο του θέματος. Από το greeklish ''O glaros'' στο ελληνικό, <<Ο Γλάρος>>)

Καλώς σας βρήκα!

Τσομπάνη, όχι εμένα, τον γλάρο...

quote:

---

Asvokounavos: Πιλοτικό εξελιγμένο υβρίδιο με σουπερ μυρωδιά.

---

Ωχ...

Την οσμή των φερομόνων μου εννοώ που ως υβριδικές είναι πλέον ακαταμάχητες.

Πέρα από αυτά, ο asvokounavos προτείνει σε όλους:

Το να ακούει κάποιος είναι πολλές φορές καλύτερο από το να μιλάει κάποιος. Ετσι, εξαλείφεται η περίπτωση να καλύψει η ίδια σου η φωνή σιγανά πράγματα που ακούγονται...

quote:

---

Το να ακούει κάποιος είναι πολλές φορές καλύτερο από το να μιλάει κάποιος. Ετσι, εξαλείφεται η περίπτωση να καλύψει η ίδια σου η φωνή σιγανά πράγματα που ακούγονται...

---

Αγαπητέ asvokounavos, δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ δίκιο έχεις!
Πόσες αντιδικίες, πόσες αναίτιες συγκρούσεις και πόσες παρανοήσεις θα είχαν εκλείψει αν πραγματικά ακούγαμε αντί να μιλάμε.
Κι ειδικά όταν μιλάμε χωρίς να σκεφτούμε κάτι σε βάθος και χωρίς να προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε από διάφορες οπτικές, καταπνίγουμε συχνά τις μικρές φωνές που αναφέρεις...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Αγαπητέ asvokounavos, δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ δίκιο έχεις!
Πόσες αντιδικίες, πόσες αναίτιες συγκρούσεις και πόσες παρανοήσεις θα είχαν εκλείψει αν πραγματικά ακούγαμε αντί να μιλάμε.
Κι ειδικά όταν μιλάμε χωρίς να σκεφτούμε κάτι σε βάθος και χωρίς να προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε από διάφορες οπτικές, καταπνίγουμε συχνά τις μικρές φωνές που αναφέρεις...

---

quote:

---

Αυτό σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Ο asvokounavos είναι πολυεπίπεδο και πολυδιαστατικό ον οπότε γράφει και σε άλλα επίπεδα. Απόρροια της υβριδικής μου εξέλιξης.

---

Μα τότε μοιράσου μαζί μας και κάποια πράγματα από τα άλλα επίπεδα στα οποία γράφεις.

In anticipation of my resurrection...

Αντί για το μονότονο κοπιαστικό πήγαινε κι έλα στις ψαρόβαρκες, υπάρχει ένα νόημα στη ζωή! Μπορούμε να ξεπεράσουμε την

άγνοια, μπορούμε ν' αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν όντα ξεχωριστά, έξυπνα κι επιδέξια. Μπορούμε να είμαστε λεύτεροι!

Μ π ο ρ ο ύ μ ε ν α μ ά θ ο υ μ ε ν α π ε τ ο ύ μ ε !

Ένας γλάρος δεν αντιμιλά ποτέ στο Συμβούλιο του Σμήνους, αλλά η φωνή του Ιωνάθαν ξέσπασε.

"Ανευθυνότητα; Αδέλφια μου!" φώναξε. "Ποιος είναι πιο υπεύθυνος από το γλάρο που ανακαλύπτει κι ακολουθεί ένα νόημα,

έναν ανώτερο σκοπό στη ζωή; Για χίλια χρόνια τσαλαβουτούμε ψάχνοντας να βρούμε ψαροκεφαλές, αλλά τώρα έχουμε ένα σκοπό

στη ζωή - να μάθουμε, ν' ανακαλύψουμε, να' μαστε λεύτεροι! Δώστε μου μια ευκαιρία μόνο, αφήστε με νας δείξω τι ανακάλυψα...".

"Δεν ανήκεις πια στην αδελφότητα" φώναξαν όλα μαζί, και μονομιάς έκλεισαν τ' αυτιά τους και του γύρισαν τις πλάτες.

Ο Ιωνάθαν Γλάρος πέρασε τις υπόλοιπές του μέρες μόνος, αλλά πέταξε μακριά, πιο μακριά από τους Πέρα Βράχους. Ήταν θλιμμένος

όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε¨ αρνήθηκαν ν'

ανοίξουν μάτια τους και να δουν.

Στο Βασίλειο Των Τυφλών, Ο Μονόφθαλμος Βασιλεύει

Asvokounavos: Εν αρχή ην το φως. Και το φως άρχισε να πάλλεται δημιουργώντας μουσική. Η μουσική άρχισε να συμπυκνώνεται και δημιούργησε τουν πρώτο άσβακα. Ο ασβακας άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και να ονειρεύεται. Και από τα όνειρά του, σημιουργήθηκαν οι πραγματικότητες. Και μέσα στα όνειρά του, έκανε τις επιλογές του. Και οι επιλογές του, δημιούργησαν ένα νέο σύμπαν. Στο οποίο νέο σύμπαν, εν αρχή ην το φώς.

τυφώνας, τυφώνας φωτός δυνατός που τύφλωσε τα μάτια, γιατί πόνεσαν και δεν άντεξαν το φως κι έτσι δημιουργήθηκε το σκοτάδι,

μέσα απ' τα σκοτεινά γυαλιά της ψυχής μας. Κι έτσι φτιάχτηκε η γη και χάσαμε το φως της δημιουργίας και ζούμε στο σκοτάδι,

γιατί χάσαμε το φως, το φοβηθήκαμε, το ειρωνευτήκαμε, το αποδιώξαμε από πάνω μας. Μα όμως κάποιοι το είδαν, το αντίκρισαν

κι έβγαλαν τα γυαλιά και αντίκρισαν την αλήθεια και στα δικά τους τα νέα σύμπαντα λοιπόν εν αρχή ην το φως

Asvokounavos: Σε εντατικά μαθήματα γεωτοπολογίας του σύμπαντος. Παραδίδων τα μαθήματα: Το σύμπαν και.... ο εαυτός του!

Δεν θέλω να προσθέσω, αυτή τη στιγμή, τίποτε παραπάνω σ'αυτά τα πραγματικά πολύ ωραία που παραθέτουν οι αγαπητοί μου συνομιλητές, αλλά θα ήθελα να σε παρακαλέσω να προχωρήσεις ένα βήμα πάρα πέρα την όμορφη ιστορία σου, επεξηγώντας την λίγο όσον αφορά τις μεταφυσικές προεκτάσεις της.

Ευχαριστώ

Κηφεύς

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr