Σε προτρέπω καταρχήν να διαβάσεις κάποια καλά μας άρθρα στον τομέα ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

Αυτά που ξεχωρίζω είναι:

http://www.esoterica.gr/articles/eastern/india_phil/filsyst.htm

http://www.esoterica.gr/articles/eastern/grecind/grecind.htm

http://www.esoterica.gr/articles/eastern/meditat/meditat.htm

Topics που θίγουν ζητήματα σχετικά με διδασκαλίες του Ινδουισμού και τους Βουδδισμού, υπάρχουν παρακάτω:

topic.asp?TOPIC_ID=1491

topic.asp?TOPIC_ID=1418

topic.asp?TOPIC_ID=223

Περιέχουν αρκετά στοιχεία για τις ερωτήσεις σου

Θα επανέλθω, όταν έχω περισσότερο χρόνο και όταν εξειδικευτεί η συζήτηση.

Ελπίζω να μακροημερεύσει και να είναι γόνιμη και αληθινή.

Kelso, που είσαι βρε;;;

Ξεκίνα....

Edited by - VIKING on 13/08/2003 15:42:28

Edited by - VIKING on 13/08/2003 15:59:54

Συνοπτικά και τηλεγραφικά:

Ο άνθρωπος αναζητά την ελευθερία. Αυτός είναι ο σκοπός και του Ινδουίσμού και του Βουδδισμού. Να ξεφύγουν οι άνθρωποι από τον Τροχό της Ζωής και τους Θανάτου. Όσο ο άνθρωπος γίνεται "ελευθερία" τόσο γίνεται Θεός. Όσο γίνεται "μηχανή" τόσο γίνεται σκλάβος. Αν έχεις δει το matrix reloaded διαλογίσου πάνω στην συζήτηση της Προφήτη με τον Νίο και ιδιαίτερα του Μεροβίγγειου με τον Νίο.

Οι Βουδιστές και οι Ινδουιστές δεν είναι ανόητοι. Οι νόμοι της μη βίας είναι αυστηροί για τους ιερείς του Βουδισμού και τους Βραχμάνους αλλά στους άλλους κοινωνικούς ρόλους μπορεί να είναι αναγκαία η χρήση της βίας αν εξυπηρετεί το καλό του συνόλου. Αναζήτησε την "Μπαγκαβάτ Γκιτά" και δες τον συμβολισμό της εσωτερικής και εξωτερικής μάχης. Ο εκφυλισμός των Ινδουιστών και η ανοησία των Δυτικών ψευδό-εσωτεριστών είναι που μας κάνουν να αγνοούμε την πραγματική διδασκαλία των δύο αυτών φιλοσοφιών.

Η μετενσάρκωση είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα. Ακόμη και μεταξύ των Βουδιστών υπάρχει μεγάλη διχογνωμία για την λειτουργία αυτού του νόμου. Σκοπός είναι να δούμε την φιλοσοφική διάσταση της μετενσάρκωσης και όχι τους συγκεκριμένους κάνόνες, χρόνους κ.λπ. που είναι τελείως έξω από το βεληνεκές μας. Χωρίς την αποδοχή της μετενσάρκωσης η θεότητα γίνεται σκληρή και άδικη. Εκεί πρέπει να εστιαστείς.

Μια μεγάλη Ψυχή έρχεται σε ενσάρκωση όχι επειδή έχει να εξοφλήσει κάτι αλλά για να προσφέρει κάτι. Έτσι ο κύκλος της μετενσάρκωσης δεν έχει δύναμη πάνω της. Έρχεται όποτε είναι ανάγκη. Όπως λέει ο Κρίσνα: "όταν στον κόσμο βασιλεύει η αδικία, εγώ ενσαρκώνομαι".

Περισσότερα αργότερα...

Με φώναξε ΚΑΝΕΙΣ;;;
ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ...
Αν και με καθυστέριση, έφτασα καταταλαιποριμένος απο τεχνικά προβλήματα με τη σύνδεσή μου...

Πάντως φίλε μου Βίκινγκ, το θέμα σου είναι ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και δύσκολα μπορεί "κάποιος" να τα βγάλει πέρα μαζί του...
Ο λόγος;;;
Γιατί υπάρχουν ΛΕΠΤΟΤΑΤΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ που κάνουν τις "διαφορές" (ΠΑΝΤΑ υπο το Εξωτερικό πρίσμα και όχι ΚΑΤ 'ΟΥΣΙΑΝ)...

Θα "προετοιμαστώ" αναλόγος και θα επανέλθω...

Πάντως ΣΑΝ μια πρώτη "απάντηση" θεώρησε το γεγονός ότι ΚΑΤΑ ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ, απο την Ιουδαϊκή θρησκεία, ΞΕΠΗΔΗΣΕ ο Διδάσκαλος Εκείνος (Ιησούς) που οι πιστοί Του έφτιαξαν ΘΡΗΣΚΕΙΑ (χριστιανισμός)...
Νομίζω πώς με αυτό το πρίσμα, μπορούν να ΚΑΤΑΝΟΗΘΟΥΝ πολλά απο εκέινα που ταλανίζουν τους φιλολογίζοντες θρησκειολόγους...

Και το βασικότερο που τους ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ;;;
Ποιός ΕΚΛΕΨΕ απο ποιόν ΤΙ...

Επιφυλάσομαι με εκπλήξεις...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

quote:

---

Ο άνθρωπος αναζητά την ελευθερία. Αυτός είναι ο σκοπός και του Ινδουίσμού και του Βουδδισμού. Να ξεφύγουν οι άνθρωποι από τον Τροχό της Ζωής και τους Θανάτου. Όσο ο άνθρωπος γίνεται "ελευθερία" τόσο γίνεται Θεός. Όσο γίνεται "μηχανή" τόσο γίνεται σκλάβος. Αν έχεις δει το matrix reloaded διαλογίσου πάνω στην συζήτηση της Προφήτη με τον Νίο και ιδιαίτερα του Μεροβίγγειου με τον Νίο.

---

Λίγη υπομονή. Σε βλέπω να περιφέρεις την απογοήτευσή σου από topic σε topic και σε... λυπάμαι που έχασες τα λεφτά σου.

Αλλά που έχεις δει ότι η μοίρα καθορίζει τα πάντα; Αυτό πιστεύει ο Μεροβίγγειος, αυτό πιστεύει ο Αρχιτέκτονας αλλά κάπου υπάρχει ένα "λάθος" στο σύστημα. Κι αυτό το λάθος είναι ο άνθρωπος και η ελευθερία του που είναι η πραγματική του φύση. Μέσα σε όλο αυτό το τρομακτικό σύστημα ελέγχου, υπάρχουν ακόμα φωνές ελευθερίας. Αυτό δείχνει το matrix. Αυτό δείχνει και ο Βούδας, αυτό δείχνει ο Σανκαρατσάρυα, αυτό δείχνει ο Γνωστικός Βαλεντίνος κ.α.

Δεν μου λες, έχεις καταλάβει τι γίνεται στο τέλος του Reloaded; Έχεις καταλάβει γιατί ο Νίο σταματάει τους Φρουρούς ενώ είναι έξω από το matrix; Μήπως έχεις καταλάβει γιατί επέλεξε την αριστερή πόρτα σώζωντας την Τριάδα και ριψοκινδυνεύοντας την ύπαρξη της Σιών; Έχεις καταλάβει γιατί τον "κλειδοκράτορα" τον έχει φυλακισμένο ο Μεροβίγγειος και ποιον πολιτισμό που έχει εκφυλιστεί εκφράζει το σύμβολο του Μεροβίγγειου.

Έχεις καταλάβει τον ρόλο της Περσεφόνης; Γιατί ζητάει ένα πραγματικό φιλί για να δοκιμάσει τον Νίο αν είναι αυτός ο πραγματικός εκλεκτός;

Μάλλον το ότι δεν τα κατάλαβες είναι αυτό που σε απογοήτευσε τελικά. Και δεν απορώ γιατί και εγώ δεν έχω καταλάβει τα περισσότερα, αφού εντέλει ούτε ο ίδιος ο... Νίο δεν το έχει καταλάβει.

Όπως θα έλεγε και η Προφήτης, "είχες κάνει ήδη την επιλογή σου, να μην σου αρέσει". Ε, λοιπόν, εδώ στο forum τώρα θα ήταν καλό να μάθεις και το "γιατί δεν σου άρεσε".

δηλαδη για τους Βουδιστες ο Μαρα ειναι οπως ειναι για τους Χριστιανους ο Διαβολος
αλλα ειναι ενας απο τους Θεους;Ακομα για τους Βουδιστες ο ερωτας ειναι αμαρτια.Με
την λογικη αυτη πως θα μπορουσαν οι ανθρωποι να αγαπηθουν και να κανουν παιδια
οταν ο ερωτας ειναι αμαρτια;

Καπου αλλου αναφερει και εχει να κανει με την Βουδιστικη κοσμολογια:
«Στον ομφαλο ή κεντρο του καθε κοσμου υψωνεται ενα βουνο με το ονομα Μερου ή Σουμέρου.Εχει σχημα ελλιπους πυραμιδας με τετραγωνικη βαση,η ανατολικη του
πλευρα ειναι απο ασημι,η μεσημβρινη απο ιασπη,η δυτικη απο ρουμπινι και η βορεινη απο χρυσαφι.Στην κορυφη του βρισκονται οι πολλεις των θεων και οι παραδεισοι των μακάρων,στην βαση του βρισκονται οι κολασεις.Γυρω απο το Μερού που εχει υψος 84.000 λευγες περιστρεφονται ο ηλιος,η σεληνη και οι αστερισμοι.

Δηλαδη πιστευανε σε παραδεισους και κολασεις;

Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες παρανοήσεις και συγχύσεις ως προς το τι είναι η θρησκεία

Θα προσπαθήσω να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις με βάση τα λόγια ενός σοφού:

Οι θρησκείες διαιρούνται γενικά σε τρία μέρη. Υπάρχει το πρώτο μέρος, που αποτελείται από την φιλοσοφία, την ουσία, τις αρχές της κάθε θρησκείας. Αυτές οι αρχές βρίσκουν έκφραση στις μυθολογίες - τις ζωές των αγίων, των ηρώων, των ημίθεών, ή των θεών, ή των θεϊκών όντων, και η όλη ιδέα αυτής της μυθολογίας είναι εκείνη της δύναμης. Και στην κατώτερη τάξη αυτών των μυθολογιών - την πρωτόγονη - η έκφραση αυτής της δύναμης βρίσκεται στους μυς, οι ήρωές τους είναι δυνατοί, γιγαντιαίοι. Ένας ήρωας κατακτά όλον τον κόσμο. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει, πρέπει να βρει έκφραση για την ενέργειά του ανώτερη από τους μυς, έτσι οι ήρωές τους επίσης βρίσκουν έκφραση σε κάτι ανώτερο. Οι ανώτερες μυθολογίες έχουν ήρωες που είναι γίγαντες στην ηθική. Η ισχύς τους εκδηλώνεται στο να γίνουν ηθικοί και αγνοί. Μπορούν να στέκονται μόνοι, μπορούν να αντιγυρίσουν το χειμαρρώδες κύμα της φιλαυτίας και τους ανηθικότητας.

Το τρίτο μέρος όλων των θρησκειών είναι ο συμβολισμός, το οποίο αποτελείται από τελετουργείς και μορφές. Ακόμη και η έκφραση μέσα από την μυθολογία, τις ζωές των ηρώων, δεν είναι επαρκείς για όλους. Υπάρχουν μυαλά ακόμη χαμηλότερα. Όπως τα παιδιά πρέπει να έχουν το νηπιαγωγείο της θρησκείας τους, και αυτοί οι συμβολισμοί αναπτύσσονται - απτά παραδείγματα τα οποία μπορούν να χειριστούν, να γραπώσουν και να κατανοήσουν, τα οποία μπορούν να δουν και να αισθανθούν σαν κάτι υλικό.

Έτσι σε κάθε θρησκεία υπάρχουν αυτά τα τρία στάδια: φιλοσοφία, μυθολογία, και τελετουργία. Υπάρχει ένα πλεονέκτημα το οποίο μπορεί να επικαλεστεί για τον εαυτό της η Βεδάντα, ότι στην Ινδία, ευτυχώς, αυτά τα τρία στάδια έχουν διασαφηνιστεί ξεκάθαρα. Σε άλλες θρησκείες τα στοιχεία είναι τόσο συνυφασμένα με την μυθολογία που είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσεις το ένα από το άλλο.

Η μυθολογία στέκεται ως ανώτερη, καταβροχθίζοντας τα άλλα στοιχεία και στο πέρασμα των αιώνων τα υπόλοιπα στοιχεία χάνονται από την θέα. Η εξήγηση, η εικόνα των στοιχείων και των αρχών, καταπίνει την αρχή και οι άνθρωποι βλέπουν μόνο την εξήγηση, τον προφήτη, τον ιεροκήρυκα, ενώ οι αρχές σχεδόν εξαφανιστεί - τόσο πολύ ώστε ακόμη και σήμερα, αν ένα άνθρωπος τολμήσει να διδάξει τις αρχές του χριστιανισμού χωριστά από τον Χριστό, θα προσπαθήσουν να του επιτεθούν νομίζοντας ότι αυτός έχει λάθος και λογαριάζει να προκαλέσει συμφορά στον χριστιανισμό. Με τον ίδιο τρόπο, αν ένας άνθρωπος θέλει να διδάξει τις αρχές του Μωαμεθανισμού, οι Μωαμεθανοί, θα σκεφτούν το ίδιο, γιατί οι χειροπιαστές ιδέες, οι ζωές των μεγάλων ανθρώπων και των προφητών, έχουν επισκιάσει τελείως τις αρχές.

Από τα παραπάνω μπορείς να βγάλεις το συμπέρασμα ότι τα περισσότερα που αναφέρεις ανήκουν στο "σώμα" και όχι στο "πνεύμα" του Βουδισμού. Είναι εικόνες που βοηθούν τον απλό άνθρωπο να έρθει σε επαφή με ανώτερες πραγματικότητες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θρησκεία είναι η προσπάθεια της Θεότητας να αγκαλιάσει τα κομματιασμένα μέρη της. Είναι η κλαίουσα Ίσιδα που συλλέγει τα διάσπαρτα μέρη του Συζύγου της Όσιρη για να τον ξανασυνθέσει. Είναι η θεία Κοινωνία όπου ο καθένας συμβολικά αφομοιώνει ένα μέρος της Θεότητας για να έρθει σε Κοινωνία με το Θείο. Είναι η ιερή γιορτή που ενώνει κάτω από τα ίδια θρησκευτικά σύμβολα τους ομόθρησκους.

Η θρησκεία συνεπώς αφορά πολύ περισσότερο τον απλό άνθρωπο από τον διανοητή. Έτσι η τελετουργία και οι ανθρωποποιημένες εικόνες έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάθε θρησκεία γιατί είναι ίσως το μοναδικό μέσον της θεότητας με το πλήθος.

Όποιος όμως "μεγαλώνει" αρχίζει και κατανοεί ότι δεν μπορεί να είναι αληθινές για αυτόν οι θρησκείες όπως είναι για τον περισσότερο κόσμο. Εκεί αρχίζει να έρχεται σε επαφή με την Ηθική και το Εσωτερικό Πνεύμα της κάθε θρησκείας. Εκεί αρχίζει και γίνεται εσωτεριστής.

Ο εσωτεριστής αρχίζει και αφομοιώνει τις "αρχές" της θρησκείας και βλέπει πέρα από ονόματα, άτομα και ιστορικά γεγονότα.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε αρκετά στις αρχές αλλά όχι τόσο πολύ σε άτομα. Το άτομο μας προκαλεί έλξη λόγω των συναισθημάτων μας, και οι αρχές, σε κάτι ανώτερο, στην ήρεμή μας κρίση. Οι αρχές πρέπει να κυριαρχήσουν με τον καιρό, γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Τα συναισθήματα πολλές φορές μας τραβούν προς τα κάτω στο επίπεδο των ζώων. Τα συναισθήματα έχουν μεγαλύτερη σχέση με τις αισθήσεις παρά με την ικανότητα της λογικής και συνεπώς όταν οι αρχές έχουν εξαφανιστεί και κυριαρχούν τα συναισθήματα, οι θρησκείες εκφυλίζονται σε φανατισμό και σε σεχταρισμό.

Δεν είναι καλύτερες από τα πολιτικά κόμματα και από τέτοια πράγματα. Οι πιο τρομερά αμαθείς αντιλήψεις θα ανατείλουν και για εκείνες τις ιδέες χιλιάδες άνθρωποι θα είναι έτοιμοι να κόψουν τα λαρύγγια των αδελφών τους. Αυτό έχει πάντοτε οδηγήσει στον φανατισμό και έχει πλημμυρίσει τον κόσμο στο αίμα.

Αυτές οι αρχές υπήρχαν μέσα από τον χρόνο και θα υπάρχουν. Είναι μη-δημιουργημένες - δεν δημιουργήθηκαν από κανέναν νόμο που η επιστήμη μας διδάσκει σήμερα. Παραμένουν καλυμμένες και ανακαλύπτονται, αλλά υπάρχουν μέσα από την αιωνιότητα στην φύση.

Εάν ο Newton δεν είχε γεννηθεί, ο νόμος της έλξης θα παράμενε ο ίδιος και θα ίσχυε το ίδιο. Ήταν η διάνοια του Newton που την διατύπωσε, την ανακάλυψε, την έφερε στην συνείδηση, την έκανε συνειδητή στην ανθρώπινη φυλή. Έτσι είναι και εκείνοι οι θρησκευτικοί νόμοι, οι μεγάλες αλήθειες της πνευματικότητας. Αυτοί εργάζονται όλον τον χρόνο.

Αν όλες οι Βέδες, οι Βίβλοι, τα Κοράνια, δεν υπήρχαν καθόλου, εάν οι ενορατικοί και οι προφήτες δεν είχαν γεννηθεί ποτέ, ακόμη και τότε αυτοί οι νόμοι θα υπήρχαν. Απλώς κρατούνται σε προσωρινή αδράνεια, και σταδιακά, αργά αλλά σίγουρα θα εργαστούν για να ανυψώσουν την ανθρώπινη φυλή. Αλλά είναι εκείνοι οι προφήτες που τους βλέπουν, τους ανακαλύπτουν, και τέτοιοι προφήτες είναι οι εξερευνητές στο πεδίο της πνευματικότητας. Όπως ο Galileo και ο Newton ήταν προφήτες της φυσικής επιστήμης, έτσι και εκείνοι είναι οι προφήτες της πνευματικότητας. Δεν μπορούν να έχουν αποκλειστικό δικαίωμα σε οποιονδήποτε από εκείνους τους νόμους, είναι η αποκλειστική περιουσία όλης της φύσης.

Αυτές οι αρχές ενσαρκώνονται από καιρό σε καιρό μέσα στην ιστορία και η ανθρωπότητα παίρνει από αυτές αυτό που μπορεί να φτάσει κι αυτό που χρειάζεται. Για αυτό κι ενώ διαφέρουν στις μορφές τους, ωστόσο στο εσωτερικό τους πνεύμα (όταν έχει διασωθεί) σώζωνται οι σπόροι-αρχές τους που είναι οι ίδιοι για την κάθε θρησκεία.

Κι έτσι καταλήγω. Ναι, ο Βουδδισμός ως λαϊκή θρησκεία έχει ένα είδος κόλασης όπως ο χριστιανισμός. Ναι, όμως, για τον εσωτερικό Βουδδισμό και για τον εσωτερικό χριστιανισμό, τον παράδεισο και την κόλαση την δημιουργούμε ο καθένας για τον εαυτό του και δεν μας τα παραχωρεί κανένας εξωτερικός Θεός.

Ναι για τον Βουδισμό υπάρχει η Μαγική Πυραμίδα (εικόνα του Κόσμου) όπως και στην Αίγυπτο, όπως και στην Ελλάδα με την εικόνα του Ιερού Όρους όπως και στον Χριστιανισμό με το σύμβολο της Αμπέλου κ.ο.κ. Ναι, αλλά, όμως αυτά είναι σύμβολα εσωτερικών αρχών και όχι πραγματικές τοποθεσίες μέσα στον χώρο και στον χρόνο.

Περιμένεις εσύ να βρεις μια Πυραμίδα στο όρος Μερού με χρυσάφι; Όχι βέβαια. Όταν ένας επιστήμονας περιγράφει το σχήμα της Πυραμίδας της Βιομάζας και της ενέργειας στην Φύση, κατανοούμε ότι αυτό το σχήμα είναι σύμβολο και δεν το αναζητούμε με τα φυσικά μας μάτια. Έτσι και για τους θρησκευτικούς συμβολισμούς.

Το πραγματικό αιώνιο μας πρόβλημα είναι ποιος είναι τόσο τολμηρός και τόσο "πεινασμένος" για να βρει αυτές τις αρχές-σπόρους "ξεφλόυδίζοντας" αχόρταγα και ακούραστα, τα ονόματα, τις ιστορίες, τα λόγια, τις σάρκες, τα μίση, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες που έχουν "τυλίξει" πολλές φορές σαν νεκρικό σάβανο την Αλήθεια. Ποιος;

Ποιος είναι τόσο τολμηρός αλλά και τόσο αθώος για να αφήσει πίσω τις προκαταλήψεις και την σκλαβιά των κοινών αντιλήψεων με πλήρη αυταπάρνηση και ανεγωισμό μέσα στην καρδιά του Κακού, "πετώντας το Δακτυλίδι στο Βουνό του Χαμού"; Ποιος;

Δεν είναι καθόλου εύκολο.

Αυτή είναι η πρώτη αρχή της Βεδάντα, ότι η πραγμάτωση είναι θρησκεία, και αυτός που πραγματώνει είναι ο θρησκευτικός άνθρωπος, και αυτός που δεν το κάνει δεν καλύτερος από αυτόν που λέει "δεν ξέρω", εάν όχι και χειρότερος, διότι ο άλλος λέει "δεν γνωρίζω" και είναι ειλικρινής.

Θα βρείτε πολλά άτομα σε αυτόν τον κόσμο που θα πουν, "Ήθελα να γίνω θρησκευόμενος, ήθελα να πραγματώσω εκείνα τα πράγματα, αλλά δεν ήμουν ικανός, έτσι δεν πιστεύω σε τίποτα". Ακόμα κι ανάμεσα στους μορφωμένους θα βρείτε τέτοιους. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων θα σας πει "Προσπάθησα να είμαι θρησκευόμενος όλη μου την ζωή αλλά δεν υπάρχει τίποτε σε αυτό".

Την ίδια στιγμή θα βρείτε αυτό το φαινόμενο: Υποθέσετε έναν χημικό, έναν μεγάλο επιστήμονα. Έρχεται και σας λέει αυτό. Εάν εσείς του πείτε -"Δεν πιστεύω καθόλου στην χημεία διότι προσπάθησα σε όλη μου την ζωή να γίνω χημικός και δεν βρήκα τίποτε σε αυτό", αυτός θα μας ρωτήσει -"Πότε προσπάθησες;" - "Όταν πήγα στο κρεβάτι μου, επανέλαβα "Ώ χημεία, έλα σε εμένα" και αυτή δεν ήρθε ποτέ." Αυτό είναι παρόμοιο που αυτό που σας έλεγα πριν. Ο χημικός θα γελάσει μαζί σας και θα πει -"Ω, μα δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος. Γιατί δεν πηγαίνεις στο εργαστήριο και να πάρεις όλα τα οξέα και αλκάλια και να κάψεις τα χέρια σου από καιρό σε καιρό; Μόνο αυτό θα σε διδάξει".

Μπήκατε σε τέτοια προβλήματα με την θρησκεία; Κάθε επιστήμη έχει την δική της μέθοδο μάθησης και η θρησκεία έχει την δική της, με τον ίδιο τρόπο. Έχει τις δικές της μεθόδους και εδώ είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε, και πρέπει να μάθουμε από όλους τους αρχαίους προφήτες του κόσμου, καθένας από τους οποίους έχει βρει κάτι, που έχει πραγματώσει θρησκεία.

Αυτοί θα μας δώσουν τις μεθόδους, τις ειδικές μεθόδους, μέσα, μόνο, από τις οποίες θα είμαστε ικανοί να πραγματώσουμε τις αλήθειες της θρησκείας. Αυτοί αγωνίστηκαν σε όλες τις ζωές τους, ανακάλυψαν ιδιαίτερες μεθόδους διανοητικής κουλτούρας, φέρνοντας το νου σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, την πιο λεπτοφυή αντίληψη, και μέσα από αυτά αντιλήφθηκαν τις αλήθειες της θρησκείας. Για να γίνεις θρησκευόμενος, για να αντιληφθείς την θρησκεία, νιώσε την. Για να γίνουμε προφήτες, πρέπει να πάρουμε τις μεθόδους και να τις εξασκήσουμε, και μετά, αν δεν βρούμε τίποτε, θα έχουμε το δικαίωμα να πούμε -"Δεν υπάρχει τίποτε στην θρησκεία, γιατί προσπάθησα και απέτυχα"

Συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα VIKING αλλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητο για να ξεκινήσουμε την συζήτηση σε σωστή βάση.

Αν έχεις ερωτήσεις κάνε τις...

Κύριες αιτίες είναι:

• η άγνοιά μας και η τάση μας να κρίνουμε τους άλλους με βάση τα δικά μας μέτρα

• η προπαγάνδα των χριστιανών που περισσότερο ηθελημένα διαστρεβλώνουν τα νοήματα της ανατολικής σοφίας

• οι υλιστικές και χρησιμοθηρικές μας νοοτροπίες στους τελευταίους αιώνες που μας "τυφλώνουν" μπρος στο άυλο.

Έτσι στο παράδειγμα με τα παιδιά στο Ιράκ παραδεχόμαστε ότι είναι Κάρμα τους που σκοτώθηκαν από τους εισβολείς λες και πρέπει να φταίνει απαραίτητα τα παιδάκια. Γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι δεν είναι μόνο το Κάρμα που υφιστάμεθα αλλά και το Κάρμα που διαπράττουμε μέσα από την σχετική ελευθερία επιλογών μας. Γιατί να μην σκεφτούμε ότι είναι το Κάρμα των Αμερικανών που τους βαραίνει σε αυτήν την περίπτωση.

Δηλαδή με απλά λόγια. Αυτό που παθαίνω εγώ δεν είναι απαραίτητα Καρμική τιμωρία αλλά είναι πολλές φορές η συνέπεια της κακής χρήσης της ελευθερίας αυτού που μου κάνει το κακό.

Αν εγώ πέσω με αυτοθυσία στην φωτιά και σώσω ένα παιδί αλλά εγώ πεθάνω από τα εγκαύματα, έχω τιμωρηθεί για τις κακές μου πράξεις;;; Η κατακραυγή, η δίκη και ο θάνατος του Σωκράτη ήταν αποτέλεσμα της κακίας του σε αυτήν ή σε προηγούμενη ζωή;;;

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα.

Αυτό που λένε οι Ινδοί όπως το έλεγαν και οι δικοί μας οι Στωικοί είναι να μην έχουμε την ψευδαίσθηση να ανακαλύψουμε τι σκέφτεται το σύμπαν για εμάς και πως μας συμπεριφέρεται. Να μην έχουμε το μικρό μας "τομαράκι" ως μέτρο των πάντων αλλά να μάθουμε να λειτουργούμε με μια διαχρονική ηθική και όχι με τις πρόσκαιρες επιθυμίες μας.

Δεν κινείται το σύμπαν γύρω μας. Η θεότητα έχει να σκεφτεί πιο σοβαρά ζητήματα από τον δικό μας πονόδοντο ή από το δικό μας κλεμμένο αυτοκίνητο. Ας μην την έχουμε "πρόχειρη" για κάθε βρισίδι ή για κάθε "έπαινο".

Είμαστε μια ψυχή, έχουμε ο καθένας την δική του αποστολή. Να ανακαλύψουμε και να βιώσουμε την εσωτερική μας φύση. Ό,τι μας βοηθάει σε αυτό, είτε καλο είτε κακό, είναι πραγματικά καλό. Ό,τι μας εμποδίζει να πραγματώσουμε αυτό, είτε καλό, είτε κακό είναι πραγματικά κακό. Δεν ξέρω αν αυτό που λέω ακούγεται ως σόφισμα, αλλά δεν είναι.

Έτσι κανένας πραγατικός Ινδουιστής φιλόσοφος δεν θα σου έλεγε αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες. Το πολύ, πολύ να σου το έλεγε κανένας απλοϊκός δεισιδαίμων Ινδουιστής αλλά αυτός δεν είναι ο αληθινός εκπρόσωπος της φιλοσοφίας της Βεδάντα.

Σε παρακαλώ κάνε μου την χάρη και διάβασε τα δύο καλά άρθρα μας από τον Aurobindo και πες μου τι καταλαβαίνεις και τι δεν καταλαβαίνεις για να μπορούμε να προχωρήσουμε σωστά στην συζήτησή μας.

Έχουμε κάνει κάποια βήματα αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.

Τα άρθρα είναι αυτά:
Η αιτία του κακού
http://www.esoterica.gr/articles/eastern/auroevil/auroevil.htm

Μοίρα και ελεύθερη βούληση
http://www.esoterica.gr/articles/eastern/aurofate/aurofate.htm

Αναμένω...

Θα κάνω παρακάτω δύο topics με το κείμενο των άρθρων για να τα μελετήσεις,αφού δεν γίνεται αλλιώς.

Για το πρόβλημα paste με το word δεν ξέρω τι συμβαίνει. Καλύτερα κάνε ένα topic στην κατηγορία με τα Τεχνικά Προβλήματα που έχει πιο κάτω στο forum για να εξηγήσεις το πρόβλημα και να σε βοηθήσουν οι πιο ειδικοί.

Το βιβλίο αυτό το έχω αλλά νομίζω ότι έχει εξαντληθεί σε αυτές τις εκδόσεις. Στείλε email στον Κέλσο, γιατί αυτός μπορεί ίσως να το βρει και σε καλύτερη τιμή kelsos@esoterica.gr

quote:

---

Το πρόβλημα του κακού, είναι πρόβλημα που έχει επιβαρύνει την ανθρώπινη σκέψη, και έχει αναπτύξει ποικίλες και αντικρουόμενες λύσεις. Για τους ορθολογιστές που δεν πιστεύουν σε τίποτε, εκτός κι αν είναι υλικό, το πρόβλημα δεν υπάρχει. Το παν στη φύση είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης. Η Φύση είναι τυφλή και ακατανόητη και δεν έχει επομένως αντίληψη του καλού ή του κακού, η αντίληψη ανήκει στον ανθρώπινο νου και είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής αίσθησης και της ιδέας για τέρψη και του πόνου που εξελίχθηκε στα ανθρώπινα όντα από μια τέλεια ευφυή φυσική διαδικασία. Και είναι οι άνθρωποι εκείνοι που πιστεύουν ότι μια Ευφυΐα που κυβερνά και εξελίσσει τον κόσμο, που έχουν το πρόβλημα.

Γιατί το Κακό υπάρχει; Και ποιός ο σκοπός του; Η απροθυμία των πιστών ψυχών να αποδεχθούν πως το κακό μπορεί να έχει την ύπαρξή του στο Θεό, έχει οδηγήσει στις διαφοροποιήσεις της Μανιχαϊστικής θεωρίας που βλέπει ένα διπλό έλεγχο στο κόσμο, τον Θεό σαν Αρχή του Καλού και τον Σατανά σαν Αρχή του Κακού.

Αυτοί που θεωρούν τη πίστη στην ύπαρξη μιας ευφυούς κακής δύναμης σαν προκατάληψη, βρίσκουν την καταγωγή του κακού στον άνθρωπο που καταχράται την ελευθερία του και με την επανάστασή του και την αυτοβούλησή του γεννά το κακό. Αυτή η λύση δεν λύνει τίποτε, επειδή δεν εξηγεί γιατί θα έπρεπε να ήταν εκεί η πιθανότητα του κακού. Εκτός κι αν περιορίσουμε την αντίληψή μας για τον Θεό ως πηγή και δημιουργού όλων, εκείνου από όπου όλα προέρχονται, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι το κακό σαν μέρος της οικονομίας του κόσμου, πρέπει να έχει προέλθει από Εκείνον, όχι σαν κατώτερο καλό.

Κι αν ακόμη τοποθετήσουμε βιαίως, μιαν άλλη δημιουργική ενέργεια στον κόσμο, περιορίζοντας την συμπαντικότητά Του, πρέπει να υποθέσουμε πως Εκείνος έχοντας την δύναμη να την προλάβει, το επιτρέπει, επειδή είναι παντοδύναμος, και τίποτε δεν δύναται να συμβεί εκτός κι αν το επιτρέψει η πάνσοφη και υπερ-κυβερνώσα Πρόνοιά του. Κι αν περιορίσουμε την παντοδυναμία του Θεού, μειώνουμε Εκείνον σε έναν απλό Δημιουργό, έναν μέγα Τεχνίτη αντικειμένων τα οποία παλεύουν μεταξύ δυνάμεων, επί των οποίων Εκείνος δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο.

Μια τέτοια αντίληψη είναι μη-φιλοσοφική και αντίθετη στην συμπαντική πνευματική εμπειρία του ανθρώπινου γένους. Το πρόβλημα παραμένει, γιατί εάν είναι Θεός, Όλος-Αγάπη, δημιουργεί το κακό ή εάν δεν το δημιουργεί, το επιτρέπει;

Για τον δικό μας νου, δεν υπάρχει διέξοδος στην πίστη μας πως, αν ο Θεός υπάρχει τότε είναι το Παν.
Όλα προέρχονται από αυτόν, από ποιά άλλη πηγή θα μπορούσε να είχαν προέλθει; Το παν υπάρχει μέσα Του, σε ποιό άλλο ον ή σε τί θα μπορούσε να υπάρξει; Επομένως το κακό πρέπει να προέρχεται από Εκείνον, το κακό πρέπει να υπάρχει μέσα Του. Αφού είναι Πάνσοφος, διότι όλη η γνώση είναι δική Του, θα πρέπει τότε να υπάρχει για κάποιον σοφό και τέλειο σκοπό. Αφού είναι Πανάγαθος, θα πρέπει να υπάρχει για το καλό και όχι για ό,τι θα εναντιωνόταν στο καλό. Μόνον η δική Του σοφία είναι άπειρη, ενώ η δική μας περιορισμένη. Η δική Του τέλεια, η δική μας υπανάπτυκτη. Είναι μια άπειρη και πάνσοφη αγάπη, η δική μας περιορισμένη και μη σοφή αγάπη, μια αγάπη που είναι, ατελώς πληροφορημένη από την γνώση, γεμάτη παραισθήσεις, προσηλωμένη σε παρελθούσες ευτυχίες και διασκεδάσεις. Η αγάπη του Θεού βλέπει μακριά, η δική μας εστιάζει τα μάτια της στη στιγμή.

Η εμπειρία πρέπει να είναι πάντοτε η βάση της αληθινής γνώσης, αλλά πρέπει να είναι μια εμπειρία φωτισμένη από την αληθινή αντίληψη, όχι μια εμπειρία που την κυριαρχεί η επιφανειακή εντύπωση. Αξίζει να έχουμε την εμπειρία του νου που έχει πυξίδα την γαλήνη και που είναι ικανός να διατηρήσει την ηρεμία του, ακόμη και στις πιο σφοδρές επιθέσεις του πόνου, δυστυχίας και κακού. Ο νους, που δεν είναι dhira (σταθερός, ακλόνητος), που αισθάνεται λύπη και σκέπτεται κάτω από την επιρροή των συναισθημάτων και του πάθους, ακόμη κι αν τα αισθήματα και πάθη είναι ευγενικά, δεν μπορεί να φθάσει στην απόλυτη και τέλεια αλήθεια.

Το συναίσθημα είναι για την καρδιά, δεν θα έπρεπε να σκλαβώνει τη διανόηση, διότι η σωστή υπόθεση της διανόησης είναι να παρατηρεί και να καταλαβαίνει, κι όχι να θολώνεται από την παραμικρή προκατάληψη, το παραμικρό ίχνος συναισθήματος. Αυτός που είναι dhira θα βλέπει εξονυχιστικά σε κάθε περιστατικό και, αν δεν μπορεί να δει ταυτόχρονα, περιμένει την διαφώτιση σαν το τελικό σκοπό και θέμα. Περιμένοντας έτσι, γαλήνια, η έννοια της ζωής ανατέλλει στο νου του, ένας άπειρος σκοπός αποκαλύπτεται σε πράγματα μικρά και μεγάλα, σε συμβάντα καλά και κακά: η παντογνώστρια Πρόνοια, αποκαλύπτεται στο πέταγμα του χελιδονιού και στο θάνατο του μυρμηγκιού, ακόμη και στον σεισμό που καταστρέφει μεγάλες πόλεις, και στις πλημμύρες που προξενούν σε χιλιάδες την στέρηση και την φτώχεια. Rudra και Shiva αποκαλύπτουν τους εαυτούς τους σαν ένα.

Ο Γιόγκι βλέπει τον Θεό σε όλα τα πράγματα, όχι μόνο σε όλες τις υπάρξεις αλλά και σε όλα τα γεγονότα. Είναι η πλημμύρα, ο σεισμός, ο Θάνατος που μας οδηγεί σε μια ανώτερη ζωή, Είναι ο Πόνος που μας ετοιμάζει για μια ανώτερη ευδαιμονία. Κι αυτό είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αλλά πρέπει να το δούμε με τα μάτια μας. Και αυτό είναι δυνατόν μόνο με ήρεμη καρδιά και αδιασάλευτη αντίληψη.

Ο υλιστής, δεν κάνει λάθος όταν πιστεύει πως το κακό και το καλό είναι απλά λειτουργίες της Φύσης,που τις χρησιμοποιεί αντικειμενικά και χωρίς να κάνει διακρίσεις, και πως η διάκριση είναι μια εξέλιξη στον ανθρώπινο νου. Το κακό, είναι το καλό που αποσυντίθεται για να ετοιμαστεί για ένα ανώτερο καλό. Αυτό που τώρα είναι τυραννία, κάποτε ήταν απαραίτητο να ενώσει την ανθρώπινη κοινωνία. Το τι ήταν κάποτε μια ιδανική κατάσταση για την κοινωνία, θα ήταν βάρβαρο και κακό τώρα. Η ηθική προοδεύει, η θρησκεία πλαταίνει με την αναπτυγμένη εκδήλωση εκείνου του στοιχείου που είναι θείο στο ανθρώπινο γένος. Όπως για το άτομο, έτσι και για την φυλή και τον κόσμο, το κακό ρέπει προς το καλό, έρχεται μέσα στην ύπαρξη για να αποβάλλουν οι άνθρωποι, το κατώτερο καλό και να υψωθούν σε ανώτερες σφαίρες.

Το πρόβλημα του πόνου παραμένει. Ήταν απαραίτητη η διαδικασία να συνοδευτεί με πόνο για το άτομο; Σε κάποια στιγμή η δυνατότητα για τον πόνο είτε σαρκική ή νοητική, ήταν απείρως λιγότερη από ότι είναι τώρα, τόσο λίγη που θα μπορούσε να υπολογισθεί ως μηδαμινή. Είναι ένα αξιοσημείωτο γεγονός πως η αρρώστεια, ο πόνος και η λύπη έχουν γίνει οξύτερα με την αύξηση του "λεπτεπίλεπτου" στον ανθρώπινο οργανισμό. Φανερά αυτό μπορεί να είναι μόνο μια παροδική εξέλιξη απαραίτητη να ετοιμάσει μια ανώτερη φυλή που θα υψωθεί πάνω από τον πόνο σε μια ανώτερη χωριτηκότητα για ευχαρίστηση και ευτυχία.

Οι κατώτεροι οργανισμοί αντιστάθηκαν την samskara του πόνου και της λύπης με το χονδροειδές της σύνθεσής τους, απέβαλλαν τον πόνο με την απλή έννοια πως δεν τον γνωρίζουν. Ο ανώτερος οργανισμός του μέλλοντος δεν θα είναι υποκείμενος του πόνου αλλά θα υψωθεί υπεράνω του. Ήταν η γνώση του καλού και το κακού που επέφερε την λύπη και την αμαρτία στον κόσμο, όταν αυτή η γνώση υπερνικηθεί, ο άνθρωπος θα υψωθεί πάνω από την λύπη και τον πόνο. Πριν να φάει τον απαγορευμένο καρπό, είχε την αθωώτητα του ζώου, όταν παύσει να τον τρώει, θα έχει την αθωώτητα του Θεού.

Μήπως λοιπόν, στην φύση ο πόνος είναι μια πιθανότητα, που θα πρέπει να εξαντληθεί, και ο άνθρωπος έχει επιλεγεί σαν εργαλείο για να τον φέρει στην ύπαρξη, σε περιορισμένο χώρο και για περιορισμένο χρόνο, και να τον επεξεργαστεί για χάρη του σύμπαντος; Με αυτή την ιδέα το χριστιανικό δόγμα για τον Υιό του Ανθρώπου στον σταυρό παίρνει μια ιδιαίτερη σημασία, και ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται Χριστός του Σύμπαντος.

Μια άλλη ερώτηση εγείρεται. Είναι ο πόνος αληθινός ή ένας ίσκιος; Ο Βεδιστής πιστεύει πως η ψυχή είναι κομμάτι του Θεού ή ένα με τον Θεό τον ίδιο, και δεν μπορεί να αισθανθεί πόνο ή λύπη αλλά μόνο ευδαιμονία, ananda. Το jiva ή ψυχή, παίρνει το rasa, την ευχαρίστηση της διττότητας και το αλλάζει σε ευδαιμονία, αλλά αυτό είναι καλυμένο από την άγνοια και διαχωρίζει το jiva στο svarupa από το νου και την καρδιά. Ο πόνος είναι αρνητική vikara δηλαδή διαφθορά της αληθινής εμπειρίας του νου, η ευχαρίστηση μια θετική vikara. Η αλήθεια είναι ananda. Αλλά αυτό είναι μια γνώση για την οποία το ανθρώπινο γένος δεν είναι ακόμη έτοιμο. Μόνο ο Γιόγκιν την γνωρίζει και γίνεται sama, ομόγνωμος του πόνου ή της χαράς, του καλού ή κακού, της ευτυχίας ή της δυστυχίας. Παίρνει to rasa και των δύο και τους δίνει δύναμη και ευδαιμονία, επειδή το πέπλο μεταξύ του νου και της ψυχής του έχει μετακινηθεί και ο προφανής άνθρωπος μέσα του έχει γίνει ένα με το svarupa ή τον αληθινό άνθρωπο. Εάν η ανθρωπότητα, σαν σύνολο, είχε αυτή τη γνώση από πολύ ενωρίς, η εξέλιξη του τέλειου καλού θα καθυστερούσε. Η ανώτερη γλυκύτητα του daya και prema, το κρίμα και η αγάπη δεν θα αποσπαζόταν από το lila (το αέναο παιχνίδι του Κόσμου).

26 Febrouary, 1910 by Sri Aurobindo

---

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

quote:

---

Μια ερώτηση που μέχρι στιγμής διαίρεσε την ανθρώπινη σκέψη και δεν έχει βρει την τελική λύση, είναι η ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης σε σχέση με την νοήμων ή ακατάληπτη Δύναμη που κυβερνά τον κόσμο. Πασχίζουμε για ελευθερία στις σχέσεις μας, προς στην ελευθερία κινούμεθα σαν στόχο, και κάθε νέο βήμα της ανθρώπινης ανάπτυξης είναι μια προσέγγιση στο ιδανικό μας. Αλλά, εμείς, είμαστε ελεύθεροι;

Μοιάζει να είμαστε ελευθεροι, να κάνουμε αυτό που επιλέγουμε και όχι εκείνο που επιλέγεται για μας, αλλά είναι πιθανόν η ελευθερία μας να είναι απατηλή και αυτή η προφανής ελευθερία μας να είναι ένα πραγματικό και σιδερόφρακτο δεσμωτήριο. Ίσως είμαστε δούλοι από προκαθορισμό, από τη βούληση της Υπέρτατης Νοήμονος Δύναμης, ή της τυφλής αδυσώπητης Φύσης, ή της ανάγκης της προηγούμενής μας εξέλιξης.

Η πρώτη είναι η απάντηση του ευλαβούς και πειθήνιου νου και της εξάρτησής του στο Θεό, αλλά, εαν δεν υιοθετήσουμε μια Καλβινιστική μοιρολατρία, η παραδοχή μιάς τέτοιας θέλησηςτου Θεού που καθοδηγεί και καταπατά δεν αποκλείει στο 'Ατομο την άδεια της ελευθερίας.

Η δεύτερη είναι η απάντηση του επιστήμονα. Η κληρονομικότητα προσδιορίζει τη Φύση μας, οι νόμοι της Φύσης περιορίζουν τη δράση μας, και η αιτία και το αποτέλεσμα εξαναγκάζουν τη πορεία της εξέλιξής μας, και εαν παρακινιόταν για να προσδιορίζουμε τα αποτελέσματα δημιουργώντας αιτίες, η απάντηση είναι πως οι πράξεις μας είναι προσδιορισμένες από προηγούμενες αιτίες επί των οποίων δεν έχομε έλεγχο και η πράξη μας η ίδια, είναι απαραίτητα απάντηση στα διεγερτικά από έξω.

Η τρίτη είναι απάντηση των Βουδιστών και των μετά-Βουδιστών, Ινδουιστών. "Είναι η μοίρα μας, είναι γραμμένο στο μέτωπό μας, όταν το Κάρμα μας εξαντλείται, τότε μόνο οι συμφορές θα φύγουν από εμάς", αυτό είναι το πνεύμα της αδράνειας δικαιολογώντας, από λανθασμένη ερμηνεία, την θεωρία του Κάρμα.

Εάν πάμε πίσω στην αληθινή Ινδουιστική διδαχή, ανεξάρτητης της βουδιστικής επίδρασης, θα ανακαλύψουμε πως συμφιλιώνει την φιλονικία μας, από την άποψη της ανθρώπινης ψυχολογίας και, αμφότερες Μοίρα και Ελεύθερη Βούληση, θα αναγνωριστούν.

Η διαφορά μεταξύ Βουδισμού και Ινδουισμού είναι πως για τον πρώτο η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα τίποτε, στον τελευταίο είναι το παν. Ολάκερο το σύμπαν υπάρχει στο πνεύμα, από το πνεύμα, για το πνεύμα, ό,τι κάνουμε, σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε είναι για το πνεύμα. Η Φύση εξαρτάται από το Atman, όλη η κίνησή της, το παιγνίδι της, η δράση της, είναι για το Atman.

Δεν υπάρχει Μοίρα εκτός από την αιτιολογία που επιμένει, που είναι ένα άλλο όνομα για τον Νόμο, και ο ίδιος ο Νόμος είναι μοναχά ένα εργαλείο στα χέρια της Φύσης για την ικανοποίηση του πνεύματος. Ο Νόμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας τρόπος ή ένας κανόνας της δράσης, στην δική μας φιλοσοφία ονομάζεται Ντάρμα και όχι Νόμος, που συγκρατεί, είναι αυτό που με το οποίο, η δράση του σύμπαντος, η δράση στα μέλη του, η δράση του ατόμου, συγκρατείται.

Αυτή η δράση στο κοσμικό, στα μέλη, στο ατομικό ονομάζεται Κάρμα, εργασία, δράση, ενέργεια εν κινήσει, και ο ορισμός του Ντάρμα ή Νόμου είναι δράση καθώς αποφασίστηκε από τη φύση του πράγματος στο οποίο η δράση λαμβάνει χώραν. Κάθε ξεχωριστή ύπαρξη, κάθε άτομο, έχει τη φύση του και ενεργεί σύμφωνα με αυτή, κάθε ομάδα, είδη ή μάζες από άτομα έχουν τη φύση τους και ενεργούν σύμφωνα με αυτήν και το σύμπαν επίσης έχει τη φύση του και ενεργεί σύμφωνα με τη δράση.

Η ανθρωπότητα είναι μια ομάδα ατόμων και κάθε άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση, αυτός είναι ο νόμος της ύπαρξης σαν διευκρίνηση, από τα ζώα, δένδρα, ή άλλων ομάδων προσωπικοτήτων. Κάθε άνθρωπος έχει μια ευκρινή δική του φύση και αυτός είναι ο νόμος της ύπαρξής του, που θα έπρεπε να τον καθοδηγεί σαν οντότητα. Αλλά πέρα και επάνω από αυτούς τους μικρούς νόμους υπάρχει το μεγάλο Ντάρμα του σύμπαντος που αυτό προμηθεύει το συγκεκριμένο προηγούμενο Κάρμα ή δράση και οδηγεί σε νέο ορισμένο Κάρμα ή αποτελέσματα.

Η όλη αιτιολογία θα οριζόταν σαν προηγούμενη δράση που οδηγεί στην πράξη που έπεται, Κάρμα και Karmaphal. Η Ινδουιστική θεωρία είναι πως σκέψη και αίσθημα καθώς και ομιλία ή έργα είναι κομμάτι του κάρμα και δημιουργεί πράξεις και δεν αποδεχόμεθα την Ευρωπαϊκή αντίληψη, πως η εξωτερική έκφραση σκέψης και αισθήματος στη ομιλία ή έργο είναι σπουδαιότερο από τη σκέψη ή το ίδιο το αίσθημα. Αυτή η εξωτερική έκφραση είναι μόνο μέρος του πράγματος που εκφράστηκε και τα αποτελέσματά του μόνο μέρος του Karmaphal. Το προηγούμενο Κάρμα δεν έχει μόνο ένα είδος αποτελέσματος αλλά πολλά.

Αρχικά μια συγκεκριμένη συνήθεια σκέψης ή αισθήματος παράγει συγκεκριμένες δράσεις και ομιλίες ή συγκεκριμένες συνήθειες δράσης και ομιλίας σε αυτή τη ζωή, που στην επόμενη υλοποιεί σαν καλή ή κακή τύχη. Πάλι, παράγει με τη δράση του για το καλό ή το κακό των άλλων μια ανάγκη ευτυχίας ή λύπης για τους εαυτούς μας, με άλλη γέννηση. Παράγει, επί πλέον μια τάση επιμονής αυτής της συνήθειας της σκέψης ή του αισθήματος σε μελλοντικές ζωές, που εμπεριέχει την επιμονή της καλής ή της κακής τύχης, ευτυχία ή λύπη. Ή, δρώντας σε διαφορετικές γραμμές, παράγει μια επανάσταση ή μια αντίδραση και αντικατάσταση με αντίθετες συνήθειες που με την σειρά τους εξαναγκάζουν σε αντίθετα αποτελέσματα για το καλό ή κακό. Αυτή είναι η δήλωση για το Κάρμα, η δουλεία της εργασίας, που είναι η Ινδική Μοίρα, και από την οποία οι Ινδοί αναζητούν σωτηρία.

Εαν εν τούτοις δεν μορούμε να ξεφύγομε από τον Νόμο, εαν η Φύση είναι υπέρτατη και αδυσώπητη, δεν θα μπορεί να υπάρξει σωτηρία, η ελευθερία γίνεται μια χίμμαιρα, μια αιώνια δουλεία. Δεν θα μπορεί να υπάρξει απόδραση, εκτός και αν υπάρχει κάτι μέσα μας που είναι ελεύθερο και κυρίαρχο, ανώτερο της Φύσης. Αυτή την οντότητα, η Ινδική διδαχή, την βρίσκει στο πνεύμα, εσαεί ελεύθερο και ευτυχισμένο, που είναι ένα στην ουσία και στη πραγματικότητα με την Υπέρτατη Ψυχή του Σύμπαντος.

Το πνεύμα δεν δρα, είναι η Φύση που περιέχει την δράση. Εαν το πνεύμα δρούσε θα ήταν δούλος στη δράση του. Εκείνο που δρα είναι η Φύση, που προδιορίζει το Swabhava των πραγμάτων, και είναι η πηγή και συνθήκη του Νόμου ή dharma. Η ψυχή ή Purusha υποβαστάζει το swabhava, παρατηρεί και χαίρεται την πράξη και τον καρπό της, εγκρίνει τον νόμο ή dharma. Είναι ο βασιλιάς ο Κύριος ή Ishwara, χωρίς αυτές τις εγκρίσεις τίποτε δεν μπορεί να γίνει από τη Prakriti (Φύση). Αλλά ο βασιλιάς είναι υπεράνω του νόμου και είναι ελεύθερος.
Είναι η δύναμη της έγκρισης που διαμορφώνει το στοιχείο της ελεύθερης βούλησης στις ζωές μας.

Το πνεύμα συναινεί όχι να περιορισθεί το ίδιο, αλλά πως η χαρά του θα περιορισθεί από τον χρόνο, χώρο, αποτέλεσμα και από το swabhava και το dharma. Συναινεί στην αρετή ή αμαρτία, καλή τύχη ή ατυχία, υγεία ή αρρώστεια, χαρά ή βάσανα, ή τα αρνείται. Μόνο επειδή η χαρά είναι στο χώρο και τον χρόνο επομένως ακόμη και μετά που αποσύρει την συναίνεση, η πράξη της συνήθειας συνεχίζει για κάποιο διάστημα όπως η ατμομηχανή εξακολουθεί να κινείται για λίγο και μετά την παύση του ατμού, επιβραδύνεται για λίγο και τελικά ακινητοποιείται.

Και επειδή η χαρά είναι στο αιτιατό, η απάλλειψη της συνήθειας της πράξης επιρρεάζεται όχι αυθόρμητα και ελεύθερα, αλλά από μια εδραιωμένη πορεία ή από μία από τις εδραιωμένες πορείες. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που ανατέλλει για τον κόσμο, πως η Θέληση είναι το αντικείμενο που κινεί τον κόσμο και η Μοίρα είναι απλά μια διαδικασία με την οποία η Θέληση πληροί τον εαυτό της.

Αλλά για να αισθανθούμε την επικυριαρχία της (Θέλησης) στην Φύση, η ανθρώπινη ψυχή πρέπει να θέσει τον εαυτό της σε κοινωνία με το άπειρο και συμπαντικό Πνεύμα. Η θέλησή της πρέπει να ταυτόσημη με την συμπαντική Θέληση. Η ανθρώπινη ψυχή είναι μία με το συμπαντικό Πνεύμα αλλά το σώμα εξέχει σαν κάτι το ξέχωρο και ασύνδετο, επειδή μια ορισμένη ελευθερία είναι επιτρεπτή για να εξελιχθεί ποικιλότροπα το swabhava των πραγμάτων σε διαφορετικά σώματα. Χρησιμοποιώντας αυτή την ελευθερία η ψυχή το κάνει είτε συνειδητά ή από άγνοια.

Εάν το κανει από άγνοια δεν είναι πραγματικά ελεύθερη, επειδή η άγνοια φέρει μαζί της και την αυταπάτη της υποδούλωσης στην Φύση. Αν την χρησιμοποιεί εν γνώσει της, η ελευθερία της ψυχής γίνεται ένα με την υποταγή στη συμπαντική Θέληση. Είτε φαινομενική δουλεία στη Μοίρα της Φύσης είτε πραγματωμένη ελευθερία από την Φύση στην συμπαντική ελευθερία και επικυριαρχία του Paratman και Prameshwara, αυτή είναι η επιλογή που προσφέρεται στην ανθρώπινη ψυχή.

Η βαθμιαία αυτο-απελευθέρωση από την δουλεία της Φύσης είναι η πραγματική πορεία της ανθρωπότητας. Ο αδρανής λίθος είναι μια παθητική ψυχαγωγία των φυσικών νόμων, ο Θεός είναι ο Κύριός τους. Ο άνθρωπος στέκεται μεταξύ των δύο αυτών έσχατων όρων και κινείται προς τα άνω, από τον ένα προς τον άλλον.

---

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Οι προβληματισμοί σου είναι πολύ φυσικοί. Τους έχω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια΄. Η κατεστημένη χριστιανική αντίληψη και δόγμα δεν με "ξεδίψασε" για αυτό μου φαίνεται ότι η θεωρία του Κάρμα και της Μετενσάρκωσης δίνει κάποιες ικανοποιητικές απαντήσεις.

Ζητάς τις δικές μου απόψεις. Οι δικές μου απόψεις δυστυχώς δεν είναι αποτέλεσμα φώτισης ή θεικής έμπνευσης όπως σε αυτούς τους σοφούς που εξετάζουμε. Είναι αποτέλεσμα μελέτης και είναι πάντα μέσα μου υπό εξέταση και υπό δοκιμή. Μόνο όταν κάτι το βιώνεις και το συλλαμβάνεις με το "είναι" σου είναι κτήμα σου. Μέχρι τότε είναι μόνο θεωρίες. Να μη το ξεχνάμε αυτό γιατί είναι πολύ σημαντικό. Αλλιώς γίνεσαι φανατικός.

Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο πραγματικός άνθρωπος, ο ΕΑΥΤΟΣ, είναι πάνω και πέρα από το φυσικό σώμα που φέρει, πάνω και πέρα από τα ευμετάβλητα συναισθήματά του, πάνω και πέρα από τις εξελισσόμενες και πολλές φορές αντικρουόμενες σκέψεις και γνώμες του.

Κάποια στιγμή ταυτίστηκε αυτός ο ΕΑΥΤΟΣ, με ένα μέρος από αυτά τα τρία επίπεδα της ύλης και έχει φυλακιστεί από μόνος του εκεί μέσα. Όσο είναι "φυλακισμένος" είναι αναγκασμένος να υπακούει στους νόμους αυτού του επιπέδου.

quote:

---

Μια κάμπια πλέκει ένα κουκούλι γύρω από τον εαυτό της με ουσία που βγάζει από το σώμα της και στο τέλος βρίσκει ότι είναι φυλακισμένη. Μπορεί να θρηνεί και να κλαίει εκεί, κανένας δεν θα έρθει να την σώσει, μέχρι να γίνει σοφή και να βγει έξω μια όμορφη πεταλούδα. Έτσι και με τα δεσμά μας. Τριγυρίζουμε γύρω, γύρω μέσα από αναρίθμητους αιώνες. Και τώρα αισθανόμαστε δυστυχισμένοι και κλαίμε και θρηνούμε πάνω από τα δεσμά μας. Αλλά το κλάμα και ο θρήνος είναι μάταια. Πρέπει να κάνουμε τον εαυτό μας να κόψει αυτά τα δεσμά.

---

Κάποια άτομα κατάφεραν να αποδράσουν και γύρισαν να μας πούνε ποια είναι η πραγματική μας πατρίδα. Έτσι "καλό" είναι ότι μας βοηθάει να επιστρέψουμε και "κακό" ότι μας εμποδίζει να επιστρέψουμε. Έτσι το καλό και το κακό είναι πάντα σχετικά.

θα σου πω μια ωραία παραβολή που ταιριάζει σε αυτό που συζητάμε:

Κάποια στιγμή ένας πονηρός Ινδός, προσπάθησε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Βούδα, όταν αυτός δίδασκε σε ένα μεγάλο ακροατήριο.

Ο Ινδός τον ρώτησε: - "Όλα καλά αυτά που μας λες Τατάγκατα (ευλογημένε), αλλά εγώ θέλω κάτι απλό, να μου απαντήσεις μόνολεκτικά αν πρέπει να λέμε ψέματα."

Ο Βούδας του είπε: -"Εξαρτάται".

Ο Ινδός βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει και είπε: "-Να κύριοι μου, ο δάσκαλός σας. Αυτός είναι δάσκαλος σας που δεν μπορεί να απαντήσει σε μια τόσο απλή ερώτηση; Αυτός είναι ο δάσκαλός σας που σας αφήνει να εννοηθεί ότι χρειάζεται να αμαρτήσετε και να πείτε ψέματα;"

Ο Βούδας, ατάραχος τον ρώτησε: -"Έχεις παιδιά, αδερφέ μου;"

-"Ναι, έχω έναν μικρό γιο, αλλά δεν ξέρω τι σχέση έχει αυτό με το θέμα μας", είπε ο Ινδός.

-"Φαντάσου να γυρνάς από το παζάρι ένα μεσημέρι και ξαφνικά να βλέπεις το σπίτι σου να έχει πιάσει φωτιά και τον γιο σου να παίζει μέσα στο σπίτι, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο γιατί δεν ξέρει τι κακό κάνει η φωτιά", συνέχισε ο Βούδας.

-"Τι θα κάνεις τότε;", είπε ο Βούδας. "Αν ξέρεις ότι λέγοντάς του ψέματα ότι του αγόρασες ένα παιχνίδι που ήθελε, θα βγει έξω και θα σωθεί, θα το έκανες; Ή, πιστεύοντας ότι δεν πρέπει να λέμε ψέματα, θα άφηνες τον γιο σου, στο έλεος της φωτιάς, να σκοτωθεί;"

Ο Ινδός ξεροκατάπιε και χωρίς να βγάλει μιλιά, γύρισε την πλάτη του κι έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι

Δεν είναι τόσο ξεκάθαρο αν κάτι είναι καλό ή κακό απόλυτα. Το μόνο που πρέπει να μην ξεχνάμε είναι ότι όσο λειτουργούμε στα πλαίσια της "φυλακής" μας, θα αναγκαζόμαστε να είμαστε έρμαια των "δεσμοφυλάκων" και των άλλων δυνατότερων φυλακισμένων. Ο νόμος της ζούγκλας και της "φυλακής" είναι αδυσώπητος και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν.

Μπορούμε να λειτουργήσουμε με αυτόν αλλά δεν πρέπει να προσκολληθούμε σε αυτόν. Ο νους μας πρέπει να είναι στο να ελευθερωθούμε. Είτε πλούσιοι, είτε φτωχοί, είτε ωραίοι, είτε άσχημοι, είτε υγιείς, είτε άρρωστοι, είτε κυβερνήτες, είτε δούλοι είμαστε όλοι στην ίδια φυλακή.

Και τις περισσότερες φορές αυτός που είναι σε πλεονεκτική θέση μέσα στην φυλακή είναι αυτός που "τυφλώνεται" από τις ανέσεις και την ψευτοδύναμή του (που είναι προσωρινά ψευτοαγαθά) και ξεχνάει ότι είναι φυλακισμένος. Ενώ ο αδικημένος και ο μικρός εκεί μέσα καταλαβαίνει καλύτερα τι είναι "πνευματική σκλαβιά" αφού βιώνει στο πετσί του την "φυσική σκλαβιά".

Και τι μας σκλαβώνει; Η επιθυμία. Και από που προέρχεται η επιθυμίας; Από την ταύτισή μας με το "αλλότριο", το "ξένο" τον μη-εαυτό. Όταν έχουμε οποιαδήποτε επιθυμία και όχι τα μέσα για να την ικανοποιήσουμε, έχουμε αυτή την χαρακτηριστική αντίδραση που αποκαλείται δυστυχία. Ποια είναι η αιτία της επιθυμίας; Εγώ ο ίδιος. Συνεπώς, εγώ ο ίδιος είμαι η αιτία όλων των δυστυχιών μέσα στις οποίες βρίσκομαι.

Ο Ινδουσιμός, για τον οποίον συζητάμε έχει την επιστήμη της Γιόγκα. Ένα είδος γιόγκα είναι η Γνάνα Γιόγκα (η γιόγκα της γνώσης). Το αντικείμενό της είναι αυτό που συζητάμε. Και πολλές από τις διδασκαλίες της μου φαίνονται απόλυτα συμβατές με τις δικές μου συνειδητοποιήσεις και παρατηρήσεις.

Τι πιστεύει αυτή η γιόγκα:

Ο Εαυτός, το μόνο υποκείμενο, βρίσκεται στην εκδήλωση αναζητώντας να γνωρίσει τον εαυτό του. Όσο καλύτερος ο καθρέπτης, τόσο καλύτερη εικόνα μπορεί να δώσει, έτσι ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος καθρέπτης, και όσο αγνότερος ο άνθρωπος, τόσο καλύτερα μπορεί να αντανακλά τον Θεό. Ο άνθρωπος κάνει το λάθος να διαχωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό και να ταυτίζει τον εαυτό του με το σώμα. Αυτό το λάθος πηγάζει από την Μάγια, η οποία δεν ακριβώς πλάνη αλλά θα μπορούσαμε να πούμε το να δεις το πραγματικό ως κάτι άλλο και όχι ως αυτό που είναι. Αυτή η ταύτιση του Εαυτού με το σώμα μας οδηγεί στην ανισότητα, η οποία μοιραία μας οδηγεί στην μάχη και στην ζήλια, και όσο βλέπουμε ανισότητα, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την ευτυχία. «Η άγνοια και η ανισότητα είναι οι δύο πηγές της δυστυχίας» λέει η Γνάνα.

Όταν ο άνθρωπος έχει «χαστουκιστεί» επαρκώς από τον κόσμο, αφυπνίζεται με μια επιθυμία για ελευθερία, και αναζητώντας τα μέσα της διαφυγής του από τον ζοφερό κύκλο της γήινης ύπαρξης, αναζητά γνώση, μαθαίνει τι είναι αυτός πραγματικά και γίνεται ελεύθερος. Μετά από αυτό βλέπει τον κόσμο σαν μια γιγάντια μηχανή, αλλά προσέχει πολύ να κρατά τα δάχτυλά του μακριά από τους τροχούς. Το καθήκον παύει για αυτόν ο οποίος είναι ελεύθερος, ποια δύναμη μπορεί να περιορίσει το ελεύθερο ον; Κάνει το καλό, διότι είναι η φύση του, κι όχι διότι κάποιο φανταστικό καθήκον του το επιτάσσει. Αυτό δεν εφαρμόζεται σε αυτούς που είναι ακόμα δέσμιοι στις αισθήσεις τους. Μόνο για αυτόν που έχει υπερβεί τον κατώτερό του εαυτό, υπάρχει αυτή η ελευθερία. Στηρίζεται στην ίδια του την ψυχή, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο, είναι ελεύθερος και τέλειος. Έχει διαλύσει τις παλιές προλήψεις και έχει βγει έξω από τον τροχό. Η φύση δεν είναι παρά ο καθρέπτης των δικών μας εαυτών.

Τα άτομα που είναι να κερδίσουν την ελευθερία τους σε αυτήν την ζωή, πρέπει να ζήσουν χιλιάδες χρόνια σε μια ζωή. Πρέπει να είναι μπροστά από τους καιρούς τους, αλλά οι μάζες μπορούν μόνο να έρπουν. Έτσι έχουμε τους Χριστούς και τους Βούδες.

Δεν ξέρω αν σου έδωσα κάτι που να το έχεις μαζί σου στην υπόλοιπη ζωή σου αλλά νομίζω ότι εδώ βρίσκεται ένας θησαυρός αλήθειας για αυτό κι επιμένω.

Κλείνω με μια φράση που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ:

Ελευθερία είναι να χάσεις όλες τις ψευδαισθήσεις σου

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Προς Κελσο

Φιλε κελσο εχεις αναφερει καπου στο Φορουμ οτι οι Ινδουιστες πιστευουν
σε Τριαδικο Θεο.Αυτο απο που φαινεται;Εγω ξερω οτι οι Ινδουιστες
πιστευουν σε πολλους Θεους(Βραχμα,Σιβα κ.λ.π).Επισης αν δεν κανω λαθος
πιστευεις σε εναν Τριαδικο Θεο και θεωρεις οτι ολες οι Θρησκειες
(Χριστιανισμος,Βουδισμος,Ινδουισμος,Ορφικοι) εκφραζουν πολλαπλες οψεις
της μιας αληθειας.Εστω να δεχτουμε οτι οι Ινδουιστες πιστευουν
σε ενα Τριαδικο Θεο, αλλα ο Βουδας δεν μιλησε ποτε για
Τριαδικο Θεο αρα πως συνδεεις και το Βουδισμο;

Οι Ινδουιστές λένε ότι οι Βουδιστές σε αυτό το στοιχείο αναφέρονται όταν λένε ότι ο άνθρωπος πρέπει να σκοτώσει την πλάνη του εαυτού, να διαλύσει την αίρεση της ατομικότητας.

Αυτό συμβολίζει και ο δαίμονας αντίπαλος του Βούδα, ο Μάρα που προσπαθεί να πείσει τον Σιντάρτα να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις του για δόξα και χρήμα.

Αυτό συμβολίζει και ο Σατανάς στο πειρασμό του Χριστού στην έρημο. Προσπαθεί κι αυτός να πείσει τον Χριστό να γίνει κύριος της υλικής εξουσίας.

Όπως μπορείς να δεις στις παραβολές, το Αχαμκάρα, ο Μάρα, ο Σατανάς μπορεί να διαλυθεί μόνον από τον Αφυπνισμένο γιατί είναι εντός του και δεν είναι μια εξωτερική οντότητα. Ο καθένας πρέπει να πει "ύπαγε οπίσω μου... Αχαμκάρα-Μάρα-Σατανά" στον ίδιο του τον εαυτό γιατί είναι στοιχείο της ύπαρξής του. Κάνείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν. Μόνο μπορεί να του δείξει τον δρόμο για να έρθει αντιμέτωπος με τον δικό του Δεσμοφύλακα, τον Κάτοικο στο Κατώφλι, τον Σεληνιακό Κύριο, τον Άδη και σε εκείνον να δώσει την προσωπικότητά του ως λύτρα για να ελευθερώσει τον πραγματικό του Εαυτό

Μερικές φορές αυτό αναφέρεται ως "θάνατος" στον μύστη γιατί είναι ένας θάνατος του μικρού Εγώ. Και οι Βουδδιστές μπορεί σε αυτόν τον θάνατο να αναφέρονται όταν λένε ότι η ψυχή είναι θνητή και πρέπει να διαλυθεί για να φτάσει κάποιος στην Νιρβάνα

Στην πλατωνική-νεοπλατωνική θεολογία τώρα.

Λέει ο Πλωτίνος:

quote:

---

“Αλλά όσον αφορά την ψυχή μας πρέπει να υποθέσουμε ότι ένα μέρος της είναι στραμμένο προς τα νοητά, ενώ ένα άλλο μέρος της είναι στραμμένο προς τα αισθητά, κι ένα περί το μεταξύ τούτων. Η ψυχή μας είναι μια ενιαία ουσία μέσα σε μία πληθώρα δυνάμεων. Άλλοτε συγκεντρώνεται ολόκληρη μέσα στο καλύτερο μέρος της, που είναι συνάμα το καλύτερο μέρος των όντων, άλλοτε πάλι το κατώτερο μέρος της ελκυόμενο προς τα κάτω παρασέρνει μαζί του και το μεσαίο, γιατί δεν είναι επιτρεπτό να παρασύρει ολόκληρη την ψυχή προς τα κάτω.” ΠΛΩΤΙΝΟΣ, Το Μεγάλο Βιβλίο ΙΙ, 9,2.

---

Έτσι για τους πλατωνικούς φιλοσόφους η Ψυχή κινείται συνέχεια σε κύκλο, συνδέοντας τον Θείο Νου με την Ύλη. Στον Θείο Νου εδράζεται, όμως, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να είναι ατομικότητα. Δες προσεκτικά τι λέει ο Πλωτίνος:

quote:

---

...Εμείς δεν είμαστε πλασμένοι από την ψυχή, την εκπορευόμενη από τους ουράνιους θεούς και από αυτόν τον ουρανό, από την άποψη αυτή είμαστε ενωμένοι με το σώμα. Υπάρχει όμως μία άλλη ψυχή η οποία κάνει να ώστε να είμαστε εμείς οι ίδιοι [“Τίμαιος” 69c], η ψυχή αυτή δεν είναι η αιτία της ύπαρξης μας, αλλά του εμφιλοχωρούντος σε εμάς αγαθού. Αυτή επέρχεται όταν έχει ήδη διαμορφωθεί το σώμα, αποτελεί την μικρή νόηση, την οποία έχουμε και συντελεί στην ύπαρξή μας”. Πλωτίνου Εννεάδες, Β,1, 5.

---

Εκεί βρίσκεται και η διαφορά της ψυχής των ζώων με των ανθρώπων.

Ποιος είναι ο ρόλος της Ψυχής μας; Να τι λέει (με συμβολική διδασκαλία ο Πλάτωνας):

quote:

---

“Αφού δε το συνέθεσε [ο Δημιουργός] σε ένα όλον, διαίρεσε αυτό σε ψυχές ισάριθμες με τα άστρα και διαμοίρασε κάθε ψυχή σε κάθε άστρο και επιβίβασε αυτές καθώς μέσα σε όχημα, τους έδειξε την φύση του παντός και τους ανακοίνωσε τους υπό της μοίρας τεταγμένους νόμους του, ότι δηλαδή η πρώτη γένεση θα είναι καθορισμένη μία για όλα τα όντα, για να μην στερηθεί κανείς τίποτε υπό αυτού..

... Και όποιος ζήσει καλά τον καθορισμένο δι' αυτού χρόνο θα επανέλθει πάλι στην κατοικία του οικείου άστρου και θα ζήσει εκεί ζωή ευδαίμονα και όμοια με αυτήν του άστρου...

... και κατά τις μεταμορφώσεις αυτές δεν θα βρει τέλος των βασάνων του παρά όταν υποτάξει στην περιφορά του ταυτού και ομοίου μέσα του όλη την μεγάλη και αργότερα προσκολληθείσα μάζα από πυρ, ύδωρ και αέρα και γη, μάζα θορυβώδη και άλογη. Μόνο εάν με το λογικό καθυποτάξει την μάζα αυτή θα επανέλθει στην μορφή της πρώτης και άριστης κατάστασής του.” ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 41c, 42a,b,c,d.

---

Δηλαδή ο σκοπός της Ψυχής είναι να εκλεπτύνει το σώμα του Θεού, να εξαγνίσει και να ημερέψει την ύλη. Αυτή είναι η ψυχή και αυτά είναι τα πάθη της. Πρέπει να καθυποτάξει την μάζα που έχει χρεωθεί και να την παραδώσει πίσω, στον Δημιουργό για να μπορεί να γυρίσει στο σπίτι της. (Πλάκα δεν έχει; Σύμφωνα με τον Πλάτωνα αν το πάρουμε στην κυριολεξία είμαστε όλοι εξωγήινοι. Πως δεν το ανακάλυψαν ακόμα οι... ΟμαδοΕψιλονάδες;)

Στους Ινδούς έχουμε το Jiva, αυτό που μεταφράζεται ως Ψυχή, αλλά είναι στην πραγματικότητα αυτό που ο Πλωτίνος ονομάζει "μικρή νόηση". Όταν ο Jiva ενωθεί με το Βραχμάν, έχουμε την απελευθέρωση από την ύλη.

Τι λες; Άν το ξανασκεφτείς υπάρχουν πολύ περισσότερες ομοιότητες από διαφορές μεταξύ αυτών των εσωτερικών συστημάτων.

Στον εξωτερικό χριστιανισμό η ψυχή είναι πλασμένη κατά την γέννησή της από τον Θεό και μετά από μια ζωή θα κριθεί αν πάει στον Κόλαση ή στον Παράδεισο. Για πολλούς λόγους, φιλοσοφικούς, ηθικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς κ.α. που είναι υπερβολή να τους παραθέσω εδώ, δεν συμφωνώ με αυτή την θεωρία.

Όσο για το μήνυμα και την στάση του Βούδα νομίζω ότι το παρακάτω απόσπασμα από μια ομιλία του Βιβεκανάντα είναι αντιπροσωπευτικό. Η μετάφραση είναι δική μου, συγχωρήστε τα λάθη μου:

quote:

---

«Οι ιερείς πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, αλλά αυτός ο Θεός μπορεί να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί μόνο μέσα από εκείνους. Οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στα Άγια των Αγίων μόνο με την άδεια των ιερέων. Πρέπει να τους πληρώσετε, να τους λατρέψετε, να παραδώσετε το καθετί στα χέρια τους. Διαμέσου της παγκόσμιας ιστορίας, αυτή η ιερατική τάση αναφύεται ξανά και ξανά – αυτή η τρομερή δίψα για εξουσία, αυτή η τιγρήσια δίψα, μοιάζει να είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Οι ιερείς σε εξουσιάζουν, σου αραδιάζουν μπροστά σου χιλιάδες εντολές. Περιγράφουν απλές αλήθειες με έμμεσους τρόπους. Σου λένε ιστορίες για να υποστηρίξουν την δική τους ανώτερη θέση. Εάν θέλεις να ευημερήσεις σε αυτήν την ζωή ή να πας στον ουρανό μετά τον θάνατο, πρέπει να περάσεις από τα χέρια τους. Πρέπει να εκτελέσεις όλων των ειδών τις τελετές και τα τυπικά. Όλα αυτά έχουν κάνει την ζωή τόσο περίπλοκη και έχουν μπερδέψει τόσο τον εγκέφαλο που αν σας δώσω κάποιες απλές φράσεις, θα επιστρέψετε στο σπίτι ανικανοποίητοι. Έχετε καταμπερδευτεί. Όσο λιγότερα καταλαβαίνετε, τόσο καλύτερα αισθάνεστε! Οι προφήτες σας έχουν προειδοποιήσει για τους ιερείς και για τις προλήψεις τους και για τις μηχανορραφίες τους, αλλά η πλατιά μάζα των ανθρώπων δεν έχουν μάθει να προσέχουν αυτές τις προειδοποιήσεις – χρειάζονται ακόμη εκπαίδευση.»

(...)

«Το δόγμα του Βούδα ήταν: Γιατί υπάρχει τόση δυστυχία στην ζωή μας; Διότι είμαστε εγωιστές. Επιθυμούμε πράγματα για τον εαυτό μας – για αυτό υπάρχει δυστυχία. Ποιος είναι ο δρόμος της αποφυγής; Η απάρνηση του εαυτού. Ο εαυτός δεν υπάρχει, όλος ο φαινομενικός κόσμος, όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε, όλα αυτά υπάρχουν. Δεν υπάρχει κάτι που λέγεται ψυχή να υπόκειται στον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Υπάρχει το ρεύμα της σκέψης, μια σκέψη που ακολουθεί την άλλη σε μια διαδοχή, κάθε σκέψη ερχόμενη στη ύπαρξη και γινόμενη μη-υπαρκτή στην ίδια στιγμή, αυτό είναι όλο, δεν υπάρχει σκεπτόμενος, δεν υπάρχει ψυχή. Το σώμα αλλάζει όλη την ώρα, το ίδιο και ο νους, και η συνείδηση. Ο εαυτός συνεπώς είναι μια αυταπάτη. Όλος ο εγωισμός προέρχεται από την αίσθηση κατοχής και ιδιοκτησίας αυτού του φαινομενικού εαυτού. Αν γνωρίσουμε την αλήθεια ότι δεν υπάρχει εαυτός, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι και θα κάνουμε και τους άλλους ευτυχισμένους.

Αυτή ήταν η διδασκαλία του Βούδα. Και δεν μιλούσε μόνο, ήταν έτοιμος να δώσει και την ζωή του για τον κόσμο. Είπε: «Εάν το να θυσιάζεις ένα ζώο είναι καλό, το να θυσιάζεις έναν άνθρωπο είναι καλύτερο» και πρόσφερε τον εαυτό του ως θυσία. Είπε: «Αυτή η ζωοθυσία είναι ακόμη μια δεισιδαιμονία. Ο Θεός και η Ψυχή είναι οι δύο μεγάλες δεισιδαιμονίες. Ο Θεός είναι μόνο μια δεισιδαιμονία που τον έχουν εφεύρει οι ιερείς. Εάν υπάρχει Θεός όπως μας λένε οι Βραχμάνοι, γιατί υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο; Τότε είναι κι αυτός σαν κι εμένα, σκλάβος στον νόμο της αιτιότητας. Εάν δεν είναι δεσμευμένος στον νόμο της αιτιότητας τότε γιατί δημιουργεί; Ένας τέτοιος Θεός δεν είναι ικανοποιητικός. Υπάρχει ένας κυβερνήτης στον ουρανό που κυβερνά το σύμπαν σύμφωνα με την γλυκιά του θέληση και μας αφήνει εμάς όλους να πεθαίνουμε στην δυστυχία – δεν έχει την καλοσύνη να μας ρίξει ούτε μια ματιά. Όλη μας η ζωή είναι μια συνεχής δυστυχία, αλλά αυτή δεν είναι επαρκής τιμωρία – μετά τον θάνατο πρέπει να πάμε σε τόπους που έχουμε κι άλλες τιμωρίες. Έτσι συνεχώς εκτελούμε τελετές και τυπικά για να ευχαριστήσουμε τον κυβερνήτη αυτού του κόσμου.»

Ο Βούδας λέει: « Αυτές οι τελετουργίες είναι όλες λάθος. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα ιδεώδες στον κόσμο. Καταστρέψτε όλες τις αυταπάτες, θα απομείνει ό,τι είναι αληθινό. Όσο πιο σύντομα φύγουν τα σύννεφα, τόσο πιο γρήγορα θα λάμψει ο ήλιος». Πώς μα σκοτώσεις τον εαυτό; Γίνετε τέλεια ανεγωιστές, έτοιμοι να παραδώσετε την ίδια σας την ζωή ακόμη και για ένα μυρμήγκι. Μην εργάζεστε για καμιά δεισιδαιμονία, όχι για να ευχαριστήσετε κάποιον Θεό, ούτε για να ανταμειφθείτε, αλλά διότι αναζητάτε την δική σας απαλλαγή σκοτώνοντας τον εαυτό σας. Η λατρεία και η προσευχή και όλα αυτά, είναι ανοησίες. Λέτε όλοι «Ευχαριστώ τον Θεό» - αλλά που ζει αυτός; Δεν γνωρίζετε αλλά όλοι είστε τρελαμένοι με τον Θεό.

«Ακόμη η θρησκεία του Βούδα διαδόθηκε ταχύτατα. Αυτό έγινε εξαιτίας της θαυμάσιας αγάπης η οποία, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, πλημμύρισε από μια μεγάλη καρδιά και αφοσιώθηκε στη υπηρεσία όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και όλων των ζωντανών πλασμάτων – μια αγάπη η οποία δεν ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο εκτός από τον βρει τρόπους να ανακουφίσει από τον πόνο όλα τα πλάσματα»

(...)

«Ο άνθρωπος αγάπησε τον Θεό και είχε ξεχάσει όλους τους αδερφούς του. Ο άνθρωπος ο οποίος, στο όνομα του Θεού, μπορεί να δώσει την ίδια του την ζωή, μπορεί επίσης να στραφεί και να σκοτώσει τον αδερφό του στο όνομα του Θεού. Αυτή ήταν η κατάσταση του κόσμου. Θα θυσίαζαν τον Υιό για την δόξα του Θεού, θα λήστευαν έθνη για να δοξάσουν τον Θεό, θα σκότωναν χιλιάδες όντων για την δίξα του Θεού, θα πότιζαν την γη με αίμα για την δόξα του Θεού. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που στράφηκαν στον άλλον Θεό – τον άνθρωπο. Είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται αγάπη. Ήταν το πρώτο κύμα της σφοδρής αγάπης για όλους τους ανθρώπους – το πρώτο κύμα της αληθινής, ανόθευτης σοφίας – εκείνη, ξεκινώντας από την Ινδία, κατέκλυσε την μία χώρα μετά την άλλη, στον Βορρά, στον Νότο, στην Ανατολή και στην Δύση».

«Η ιδέα του Βούδα είναι ότι δεν υπάρχει Θεός, παρά μόνο ο άνθρωπος. Αποκήρυξε την νοοτροπία η οποία υπόκειται στις επικρατούσες ιδέες για τον Θεό. Βρήκε ότι αυτή η νοοτροπία έκανε τους ανθρώπους αδύναμους και δεισιδαίμονες. Εάν προσεύχεσαι στον Θεό να σου δώσει το καθετί, ποιος θα είναι αυτός που θα βγει έξω και θα εργαστεί; Ο Θεός έρχεται σε αυτούς που εργάζονται σκληρά. Ο Θεός βοηθάει αυτούς που βοηθούν τους εαυτούς τους. Μια αντίθετη ιδέα για τον Θεό αδυνατίζει τα νεύρα μας, μαλακώνει τους μυς μας, μας κάνει εξαρτημένους. Καθετί μη-εξαρτημένο είναι χαρούμενο, καθετί εξαρτημένο είναι δυστυχισμένο. Ο άνθρωπος έχει άπειρη δύναμη μέσα του και μπορεί αν το αντιληφθεί – μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του ως τον έναν άπειρο Εαυτό. Μπορεί να γίνει, αλλά δεν το πιστεύετε. Προσεύχεστε στον Θεό αλλά διατηρείτε το εσωτερικό σας μπαρούτι άθικτο όλον τον καιρό».

«Ο Βούδας γεννήθηκε για το καλό των ανθρώπων. Άλλοι μπορεί να αναζητούν τον Θεό, άλλοι μπορεί να αναζητούν την αλήθεια για τον εαυτό τους, τον Βούδα δεν τον ένοιαζε καν να βρει την αλήθεια για τον εαυτό του. Αναζήτησε την αλήθεια διότι οι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι. Το πώς να τους βοηθήσει, αυτή ήταν η μόνη του έγνοια. Μέσα στην την ζωή του δεν είχε ποτέ ούτε μια σκέψη για τον εαυτό του. Πως μπορούμε εμείς, οι αγνοούντες, οι εγωιστές, οι στενόμυαλοι άνθρωποι, να μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε το μεγαλείο ενός τέτοιου ανθρώπου;»

---

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Η ειρωνία όμως είναι κι αυτή ένα μέσον που πρέπει να χρησιμοποιείται με μέτρο και με σκοπιμότητα σε έναν διάλογο. Δεν είναι ούτε κακή, ούτε καλή από μόνη της. Διάβασε αρχαίους διαλόγους σε φιλοσοφικά κείμενα, ειδικά του Πλάτωνα, και θα καταλάβεις την χρησιμότητα της ειρωνίας.

Για το σημείο με τους εξωγήινους ξαναδιάβασε το απόσπασμα από τον Τίμαιο του Πλάτωνα που παραθέτω και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα. Εγώ δεν έχω πει τα δικά μου συμπεράσματα.

HINDU ATMA :)

quote:

---

Πως δεν το ανακάλυψαν ακόμα οι... ΟμαδοΕψιλονάδες

---

Πως να το ανακαλύψουν φίλε μου Τρισμέγιστε....? Θα πρέπει να διαβάσουν Πλάτωνα είπες? Α θα σε μαλώσω, δύκολα μας βάζεις, Πλάτωνες, Πλωτίνους, Πυθαγόρες, Ηράκλειτους, ΟΥΣΤ παλαιομοδίτη.!!!!!!

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

quote:

---

ΟΥΣΤ παλαιομοδίτη.!!!!!!

---

I am an old fashion boy.

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr