Αν και "πιστεύω" στην ύπαρξη των "φαντασμάτων", ή για να το
διατυπώσω διαφορετικά, στην ύπαρξη αόρατων "δυνάμεων", των οποίων
η δράση, αν και εμφανής, δεν εξηγείται με τη λογική,
δεν θα περίμενα ποτέ ότι ένα ανεξήγητο, και σχετιζόμενο με
αόρατες παρουσίες γεγονός, θα βρισκόταν στο δρόμο μου, πόσο
μάλλον κατ' επανάληψην!
Κι όμως... τα γεγονότα ήρθαν και με βρήκαν απροετοίμαστη, σίγουρα
όχι χαρούμενη, ιδιαίτερα γιατί ο προσωπικός μου χώρος, το σπίτι
που κατοικώ, νιώθω να "περιέχει" κάτι, που δεν μπορώ να ελέγξω...

Πραγματικά, αν και συζητώ για αυτά τα θέματα, δε θα ήμουν καθόλου
άνετη σε μια άμεση αντιμετώπιση μιας κατάστασης, που θα αφορούσε
ένα "φάντασμα".
Αν κάποιος άλλος μου διηγόταν μια παρόμοια ιστορία, το πιθανότερο
θα ήταν να προσπαθούσα πρώτα να βρω λόγους που να αποκλείουν την
περίπτωση να ήταν όντως ένα φάντασμα, και αν όχι, αν όντως κάτι
φαινόταν να είναι, τότε θα του έλεγα διάφορα σχετικά με θετικές
ενέργειες, ή θα τον ωθούσα στο να το βγάλει από το μυαλό του...

Τί γίνεται όμως αν, υπάρχει όντως ένα "φάντασμα" μέσα στο σπίτι,
όπου κατοικούμε και αυτό το φάντασμα δε μπορούμε να το
"ξεφορτωθούμε";
Τί γίνεται όταν αναγκαζόμαστε να συγκατοικήσουμε με ένα φάντασμα,
που δεν έχει σκοπό να αποχωριστεί τον τόπο που κατοικεί, και δεν
έρχεται να μας ζητήσει την άδεια για την ύπαρξή του στο δικό μας
χώρο;
Τί γίνεται όταν ανακαλύπτουμε ότι η συρόμενη πόρτα, που μόλις πριν
λίγη ώρα κλείσαμε, (επειδή πάντα την κλείνουμε τη συγκεκριμένη και
στην περίπτωση αυτή το θυμόμαστε πολύ καλά, χωρίς ανόητες αμφιβολίες
μόνο και μόνο για να δίξουμε ότι δεν είμαστε αλλοπαρμένοι)
βρίσκεται τώρα μισάνοιχτη;
Και αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα ενός γάτου-ταρζάν, ενός πολύ
συγκεκριμένα κατευθυνόμενου κύματος αέρα, μιας ασυνείδητης
ονειροπόλησης στον ξύπνιο μας, αλκοόλ που δεν ήπιαμε, χάπια, ναρκωτικά
κ.α. τότε τί μένει;

Μένει ο φόβος...
Μένει ο φόβος για το ανεξήγητο...
Και για το φόβο αυτό έχουν ανοιχτεί αρκετά θέματα εδώ μέσα.

Μετά το φόβο τί υπάρχει;
Πού θα οδηγηθεί ο συγκάτοικος ενός φαντάσματος, όταν το φάντασμα
δεν ξεκουνά από τον τόπο του;
Υπάρχει λογική σε μια τέτοια κατάσταση;
Υπάρχουν λογικές συμβουλές, που να μπορούν να εφαρμοστούν;
Μπορούμε να αγνοούμε συνέχεια μισάνοιχτες πόρτες και άλλα φαινόμενα,
που είναι ανεξήγητα;
Μπορούμε να κοιμόμαστε "σαν πουλάκια" προσπαθώντας να μην ακούμε,
ή να διαβάζουμε στον υπολογιστή, αγνοώντας παράξενες σκιές;

Μπορούμε να είμαστε τόοοοσο cool, που να ζούμε, σαν να μη συμβαίνει
τίποτε;;;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα του θέματος αυτού.
Περιμένω με αγωνία τις τοποθετήσεις σας...

Αν το φαινόμενο ξεκίνησε ξαφνικά (πχ στο σπίτι που ζεις καιρό και δεν είχες αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα) απέκλεισε πρώτα τους φυσικούς λόγους. πχ να έχει μετακινηθεί κάπως η συρόμενη πόρτα, να μην κλείνει καλά κλπ. (δεν κατάλαβα αν υπάρχουν κι άλλα φαινόμενα εκτός από την πόρτα).

Αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σκέψου κάθε πότε συμβαίνει. Δηλ ποιές ώρες, ποιοί είναι στο σπίτι εκείνη την στιγμή, τι έκανε ο καθένας, τι σκεφτόταν ή συζητούσε ο καθένας, βρες δηλαδή αν ισχύει ένα pattern κατά την διάρκεια του γεγονότος και ίσως βρεις τι μπορεί να φταίει.

Μετά θα έλεγα να σκεφτείς αν αγόρασες, σου χάρισαν ή έφερες στο σπίτι κάποιο καινούργιο αντικείμενο που θα μπορούσε να συσχετιστεί με τον χρόνο πρωτο-εμφάνισης των γεγονότων, ή ακόμα αν έχεις κάποιο καινούργιο αντικείμενο το οποίο σε κάνει να νοιώθεις άβολα. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρότεινα να το πετάξεις και να περιμένεις να δεις αν θα επαναληφθούν τα γεγονότα.
Επίσης σκέψου αν γνώρισες κάποιο άτομο την ίδια χρονική περίοδο που σε κάνει να νοιώθεις άβολα.

Αν όλα αυτά δεν ισχύουν και το φαινόμενο συνεχιστεί και αποκλείσουμε και αυτό που αναφέρει ο Απέριττος (την συναισθηματική αναστάτωση) τότε τι να σου πω. Πάντως θα έλεγα να μην μπλέξεις με ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να διώξουν το πνεύμα κλπ γιατί μάλλον θα σου δημιουργήσουν περισσότερη αναστάτωση (στην ζωή σου και πιθανόν στο πορτοφόλι σου -αν και απ όσο σε ξέρω δεν νομίζω να πέσεις σε τέτοια λούμπα )

GENUS PANTHERAS FELIDAE

...and the Predators will prevail...

Παντως δεν μας ενημερωσε η κοπελα τι εγινε... Τελος παντων... θα περιμενουμε και με αυτην την περιπτωση τι θα γινει... Λιλιθ, αν μπορεις δες τι ειχε συζητηθει σε εκεινο το Forum μηπως και σε βοηθησει σε κατι

GENUS PANTHERAS FELIDAE

...and the Predators will prevail...

Πρέπει πρώτα να διευκρινήσω,νομίζω,κάποια θέματα, σχετικά με το
περιστατικό και σχετικά με το σκοπό του παρόντος θέματος:

Το σπίτι, στο οποίο κατοικώ είναι το καινούργιο μου σπίτι. Δεν έχω
παρά 2 μήνες περίπου που μένω εκεί. Είναι ένα παλιό σπίτι, 50 χρόνων,
και ήταν άδειο για 3 χρόνια, πριν μετακομήσω εγώ.
Πριν από εμένα κατοικούσε στο σπίτι αυτό ένα ζευγάρι. Ο άντρας πέθανε
μέσα στο σπίτι, ξαφνικά στο χώρο που εγώ τώρα κοιμάμαι!

Η αίσθηση που είχα και εξακολουθώ να έχω για το σπίτι αυτό είναι
πέρα από κάθε αμφιβολία θετική, αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος, που
αποφάσισα να μετακομίσω εκεί.

Η αίσθηση που μου κάνει η "παρουσία" δεν είναι τρομαχτική, ή απειλητική,
ούτε θα έλεγα έντονη ή ενοχλητική.
Απλά νιώθω μια παρουσία και κάποιες φορές έχουν συμβεί μικρά
περιστατικά, τα οποία δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά...

Όσον αφορά τον καθαρισμό του χώρου, που αναφέρθηκε, έχω κάνει πολλούς
καθαρισμούς, όπως και σε κάθε χώρο στον οποίο διαμένω. Και το
αποτέλεσμα, όπως είπα είναι μια θετική και εξαιρετικά ευχάριστη αύρα.

Τώρα, σχετικά με το σκοπό αυτού του θέματος:
Με αφορμή την αίσθηση που έχω για τα ανεξήγητα περιστατικά, μπήκα σε
μια διαδικασία σκέψης, σχετικά με το πώς θα μπορούσε να "συγκατοικήσει"
κάποιος μαζί με μια "παρουσία", ένα φάντασμα.

Η περίπτωση μπορεί να είναι πραγματική, (όντως να ηφίσταται φάντασμα),
ψυχολογική, (να νιώθει κάποιος ότι δεν είναι μόνος και δεν έχει τον
έλεγχο του χώρου και αυτό μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι δε
γνωρίζει ακόμη το σπίτι, δεν το έχει οικειοποιηθεί), ή
υποθετική. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, θα ήθελα να διαβάσω και
τις γνώμες των σκεπτικιστών της παρέας, αν μπορούσαν να ανοίξουν λίγο
την αντίληψή τους και να ξεχάσουν για λίγα λεπτά το σκεπτικισμό τους,
που δε θα έδεινε καμμία απάντηση στο παρόν θέμα -(για αυτούς τους
ανθρώπους θέμα εξάλλου δεν υπάρχει καν!).

Θα ήθελα δηλαδή να συζητήσουμε το τί κάνουμε, πώς είναι, τί νιώθουμε,
γενικότερα πώς ζούμε στην περίπτωση που νιώθουμε ότι συγκατοικούμε
με ένα φάντασμα.

Μια πρώτη θέση θα μπορούσε να περιέχει, όπως γράψατε εξάλλου,
συμβουλές για το πώς αντιμετωπίζουμε την κατάσταση αυτή.

Εγώ αναζητώ κάτι παραπάνω από αυτό...
Αναζητώ για τον καθένα από εμάς να μπούμε σε αυτή τη θέση και να
ακολουθήσουμε ένα νήμα βίωσης μέσα στο χρόνο και να δούμε πώς θα
μπορούσε να εξελιχτεί μια τέτοια περίπτωση συγκατοίκησης μέσα στο
χρόνο. Μέσα από τις αρχικές εντυπώσεις, το φόβο, τις προσπάθειες
αντιμετώπισης, τις αποτυχίες, κλπ.
Να εξετάσουμε το εύρως των συναισθημάτων, που είναι πιθανό να
βιώσουμε μέσα σε μια τέτοια κατάσταση...

1) Αποδίδουμε τα πάντα σε κάποιο φάντασμα το οποίο βρίσκεται στο σπίτι μας και "παίζει" μαζί μας ή έχει απειλητικές διαθέσεις απέναντι μας.
2) Αποδίδουμε τα πάντα σε φυσικούς θορύβους και τις σκιές αυτές στον χαμηλό φωτισμό του δωματίου ή στην κούραση που νιώθουμε κτλ.

Είτε λοιπόν δεχόμαστε τα πάντα ως κάτι το μεταφυσικό είτε αρνούμαστε τα πάντα.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια μέση οδός, αυτή που εκλογικεύουμε τα πράγματα που δεν έχουν κάποια μεταφυσική χροιά κι αυτά που αφήνουμε "ανοιχτά" επειδή δε μπορούν να ερμηνευθούν με τη λογική μας.

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρό παιδί στο σπίτι των γονιών μου να φοβάμαι αρκετά το σκοτάδι και να πέφτω στο κρεβάτι μου τρομοκρατημένος και σε "επαγρύπνηση" για το οτιδήποτε.
Κάποιες σκιές μέσα στο δωμάτιο μου, κάποιες σκιές έξω από το παράθυρο ήταν αρκετά για να με κάνουν να κουκουλώνομαι και να μην βγάζω άχνα!

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι σκιές έξω από το παράθυρο του δωματίου μου δεν ήταν τίποτα άλλο από τον αέρα που κουνούσε τα κλαδιά του δέντρου στον κήπο του γείτονα μου.
Μερικές σκιές που έβλεπα μέσα στο δωμάτιο μου ήταν δημιούργημα του φόβου μου.
Ακόμη και σήμερα όμως δεν έχω ερμηνεύσει τα πάντα που έβλεπα με τη λογική...
Ερχόμενος στο σπίτι που μένω τώρα - ένα σπίτι όπου διέμεναν 2 ηλικιωμένοι άνθρωποι κι είχε μια "βαριά" ατμόσφαιρα - προσπάθησα πάρα πολύ για να αλλάξω την διακόσμηση, τα έπιπλα και να το φέρω πιο κοντά στα δικά μου μέτρα.
Αυτό πιστεύω οτι δίνει στο άτομο μεγαλύτερη ασφάλεια καθώς του δίνει την αίσθηση της ιδιοκτησίας του χώρου που είναι.

Όσον αφορά την περίπτωση σου με την συρόμενη πόρτα για παράδειγμα και δεδομένου οτι είσαι σίγουρη πως την είχες κλείσει, θα συμφωνήσω με την άποψη του αγαπητού Απέριττου:

quote:

---

Όταν ο χώρος είναι πολύ φορτισμένος αρνητικά απο το παρελθόν λόγω κάποιων γεγονότων που συνέβησαν εκεί, τότε πιθανόν να παρουσιάζει τέτοια φαινόμενα. Π.Χ. ένας ξαφνικός θάνατος ενός ενοίκου του χώρου ο οποίος ήταν πολύ προσκολλημένος στα γήϊνα και δεν θέλει με τίποτε να αποδεχτεί τον θάνατό του.

---

Μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Στην περίπτωση αυτή η ψυχή αυτού του ατόμου μπορεί να μην έχει συνειδητοποιήσει καν οτι έχει φύγει από τον φυσικό κόσμο.

Θυμάσαι την ταινία The others με την Kidman?

Όπως και να 'χει πάντως, πιστεύω πως σε παρόμοιες περιπτώσεις η αίσθηση του φόβου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας.
Εφόσον δεν έχεις κάποιου είδους ενοχλήσεις, δε νιώθεις άσχημα μέσα στο σπίτι και νιώθεις τον χώρο δικό σου (προσπαθώντας να το κάνεις αυτό όσο περισσότερο μπορείς) τότε νομίζω πως θα βρεις τη λύση...
Αν σκεφτούμε οτι υπάρχει ο αόρατος κόσμος, τότε στο σπίτι όλων μας μπορεί να γίνεται γλέντι από τις δυνάμεις αυτές παρόλο που δεν το αντιλαμβανόμαστε...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Όπως και να 'χει πάντως, πιστεύω πως σε παρόμοιες περιπτώσεις η αίσθηση του φόβου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας.
Εφόσον δεν έχεις κάποιου είδους ενοχλήσεις, δε νιώθεις άσχημα μέσα στο σπίτι και νιώθεις τον χώρο δικό σου (προσπαθώντας να το κάνεις αυτό όσο περισσότερο μπορείς) τότε νομίζω πως θα βρεις τη λύση...

---

GENUS PANTHERAS FELIDAE

...and the Predators will prevail...

GENUS PANTHERAS FELIDAE

...and the Predators will prevail...

δεν είχα ποτέ ανάλογη εμπειρία οπότε δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν είχα την αίσθηση πως μαζί μου κατοικεί μια αόρατη παρουσία.

Βέβαια εδώ δεν συζητάμε το κατά πόσο βάσιμη μπορεί να είναι μια τέτοια εμπειρία, γιαυτό δεν θα αναφερθώ στην ανάγκη να εξαντλήσουμε κάθε πιθανότητα να υπάρχει κάποια φυσική ή ψυχολογική εξήγηση. Εξάλλου μια εμπειρία είναι κτήμα αυτού που την βιώνει και δεν μεταδίδεται εύκολα με λόγια και περιγραφές αλλά ούτε και αναιρείται.

Πολλές φορές στην ζωή μου έχω νοιώσει τις "παρουσίες" αυτών που αγαπάω και έχω συναντήσει κατά καιρούς στην ζωή μου αλλά και αυτών που έχω μόνο μέσα στο μυαλό μου, φίλους, μουσικούς, ποιητές, φιλοσόφους και κάθε τι που κουβαλάμε και θα κουβαλάμε μέσα μας για πάντα. Αλλά αυτό είναι κάτι άλλο.

Τι θα έκανα εγώ στην περίπτωση της Λίλιθ?

quote:

---

Η αίσθηση που είχα και εξακολουθώ να έχω για το σπίτι αυτό είναι
πέρα από κάθε αμφιβολία θετική, αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος, που
αποφάσισα να μετακομίσω εκεί.

Η αίσθηση που μου κάνει η "παρουσία" δεν είναι τρομαχτική, ή απειλητική,
ούτε θα έλεγα έντονη ή ενοχλητική.
Απλά νιώθω μια παρουσία και κάποιες φορές έχουν συμβεί μικρά
περιστατικά, τα οποία δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά...

---

quote:

---

Βέβαια εδώ δεν συζητάμε το κατά πόσο βάσιμη μπορεί να είναι μια τέτοια εμπειρία, γιαυτό δεν θα αναφερθώ στην ανάγκη να εξαντλήσουμε κάθε πιθανότητα να υπάρχει κάποια φυσική ή ψυχολογική εξήγηση. Εξάλλου μια εμπειρία είναι κτήμα αυτού που την βιώνει και δεν μεταδίδεται εύκολα με λόγια και περιγραφές αλλά ούτε και αναιρείται.

---

Αυτά στο μυαλό μου πάντα, όταν έρθει μια
τέτοια στιγμή αν γλυτώσω το εγκεφαλικό πιθανότατα
να κάνω πράξη τα παραπάνω και να χαίρομαι γι αυτά.

Μέχρι σήμερα το χειρότερό μου ήταν να μπω σε διάφορους
Χώρους και να με πιάσει ένας ανεξήγητος φόβος για κάτι,
Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα δεν έγινε αλλά ήταν αρκετό για
Να μου κοπούν τα πόδια και να μην έχω την παραμικρή
Περιέργεια για το τι και πως. Ο φόβος ήταν αρκετός.
Και πιστεύω ότι αυτό είναι η πρώτη αντίδραση.
Λόγω χαρακτήρα και εγωισμού θέλω να πιστεύω ότι
θα πήγαινα στο επόμενο στάδιο, να ανοίξω τα μάτια και
να δω. Άσχετα με τον χρόνο που θα χρειαζόμουν
να συνηθίσω στην ιδέα, μετά θα συνέχιζα στην έρευνα
του γεγονότος.

Υπάρχει βέβαια και το θέμα αν ζεις σε αυτόν τον χώρο
και με το εάν αυτό που αντιμετωπίζεις είναι εχθρικό
Κλπ.

Δύσκολο μα συγχρόνως ενδιαφέρων το θέμα που επέλεξες. Πιστεύω ότι η συγκατοίκηση με ένα φάντασμα ή ότι άλλο αόρατο τελοσπάντων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση αλλά νομίζω πως από την στιγμή που δεν έχεις την αίσθηση του απειλητικού θα μπορούσε να γίνει κάποιες φορές διασκεδαστική.

Αισθήματα δικά μου;, κάποιες φορές φόβος, κάποιες φορές ενδιαφέρον κάποιες φορές εκνευρισμός κάποιες φορές αδιαφορία - αισθήματα δικά του, πιστεύω ακριβώς τα ίδια. Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαν να το εκνευρισουν, να το ευχαριστήσουν ή να το κάνουν να αδιαφορήσει.

Ωστόσο μια τέτοια είδους συγκατοίκηση δεν νομίζω πως με ενοχλεί παρα μόνο εκείνες τις φορές που θέλει να γίνει η παρουσία του αισθητή και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να τρομάξω ή να βρίσκω τον χώρο μου διαφορετικό από ότι τον άφησα όπως την πόρτα που ανέφερες ή εκείνες τις φορές που εγώ πρέπει να κάνω κάτι και αυτό θέλει να μου υπενθυμίζει με μια αόρατη αίσθηση ότι εκνευρίζετε.

Ωστόσο πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει ένας αλληλοσεβασμός ακόμα και σε μια τέτοια περίεργη συγκατοίκηση.

Αν θα προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί του;, να μάθω γιατί ξέμεινε;, τι θέλει κ.λ.π.; όχι και πάλι όχι, γιατί όπως δεν ταιριάζω με τον κάθε άνθρωπο έτσι πιθανόν δεν θα μπορούσα να ταιριάξω και με το κάθε αόρατο στοιχείο. Γιατί δεν ξέρω πια είναι η προσωπικοτητά του ή τα στοιχεία που το αντιπροσωπεύουν και το κατά πόσο και αν θα είχε επιπτώσεις αυτό στην ζωή μου. Όπως δεν θα μπορούσα να αντέξω έναν άνθρωπο να με επιβλέπει μέσα στο σπίτι μου συνεχώς έτσι δεν θα μπορούσα να αντέξω και ότι άλλο, θέλω τις στιγμές που θα είμαι μόνη μου και αυτό πρέπει να το σεβαστεί ή τουλάχιστον να μην δώσω εγώ το δικαίωμα να το αναιρέσει.

Ούτος ή άλλως πιθανόν να υπάρχει μια ήδη επικοινωνία μεταξύ συναισθημάτων αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να αισθανθούμε την υπαρξή τους και η ανοιχτή πόρτα θα έπαιρνε μια λογική εξήγηση και θα ξεχνιόταν το όλο θέμα εκεί. Άρα δεν είναι μόνο οι αποδείξεις ότι κάτι υπάρχει, είναι το όλο συναίσθημα, μια σιωπηλή επικοινωνία.

Αυτή θα ήταν η συγκατοίκηση μου με ένα φάντασμα και κάποιες φορές ίσως του άναβα και κανένα λιβάνι, που εμένα δεν μου αρέσει αλλά εκείνο νοιώθει καλά και το βοηθάει να έρθει πιο κοντά στον δρόμο του.

Κι αργότερα, καθώς ο χρόνος δεν μετράει ίδια για εμένα και για αυτό, ίσως να έφευγε και εγώ να νόμιζα πως πέρασαν χρόνια και αυτό να έμεινε μόνο κάποιες μέρες, ίσως πλέον ο χώρος να μην του θύμιζε κάτι από αυτό που άφησε πίσω του και ίσως εγώ τότε να λησμονούσα την περίεργη αυτή συγκατοίκηση που κάποτε θα με τρόμαζε που έκλεινε την πόρτα και που τώρα η πόρτα θα έμενε ασάλευτη περιμένοντας το δικό μου μόνο άγγιγμα. Και ίσως τότε μακριά από την αίσθηση του φόβου και του εκνευρισμού που μου δημιουργούσε, να μετάνιωνα που δεν προσπάθησα ποτέ να μάθω κάτι παραπάνω έστω και αν ξέρω πως ακόμα κι αν επέστρεφε την ίδια αντιμετώπιση θα είχα και πάλι.

quote:

---

---

Θα ήθελα να εστιαστούμε περισσότερο στον τρόπο που θα επιδρούσε
ψυχολογικά πάνω μας η γνώση ότι συγκατοικούμε με ένα φάντασμα,
ιδιαίτερα όταν αυτό θα γινόταν μια αναπόφευκτη πραγματικότητα.

Όπως για παράδειγμα προσεγγίζει το θέμα η αγαπητή φίλη serenite.

Θέλω να σκεφτούμε τη συνύπαρξή μας με όντα μιας άλλης διάστασης
στον ίδιο χώρο.

quote:

---

Θα ήθελα να εστιαστούμε περισσότερο στον τρόπο που θα επιδρούσε
ψυχολογικά πάνω μας η γνώση ότι συγκατοικούμε με ένα φάντασμα,
ιδιαίτερα όταν αυτό θα γινόταν μια αναπόφευκτη πραγματικότητα.

Όπως για παράδειγμα προσεγγίζει το θέμα η αγαπητή φίλη serenite.

Θέλω να σκεφτούμε τη συνύπαρξή μας με όντα μιας άλλης διάστασης
στον ίδιο χώρο.

---

Για να το σκεφτούμε και να το συζητήσουμε ουσιαστικά κάτι τέτοιο, θα πρέπει να σκεφτούμε πρώτα και να καταλάβουμε κάτι άλλο. Αν όντως υπάρχουν άλλα πεδία με κατοίκους ή το δικό μας πεδίο φιλοξενεί τα "φαντάσματα" ή τα "πνεύματα" ( ο καθένας ορίζει την ορολογία και τον τρόπο σκέψης), πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται γύρω μας, τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει, να το κάνουμε κτήμα μας όπως έλεγε και ένας καθηγητής μου και μετά να προχωρήσουμε .

Πάντως σίγουρα είναι κάτι δύσκολο. Αγριο για μένα, αλλά ας σκεφτούμε ότι μπορεί να είναι άγριο και για αυτό και να κατοικούμε εμείς στο δικό του μέρος. Γιατί να μη το κοιτάξουμε με τη "λογική" της άλλης πλευράς. Ίσως τελικά όλα αυτά μας φοβίζουν γιατί δεν τα γνωρίζουμε, και για αυτό πρώτα έθεσα το θέμα της κατανόησης.

Προσωπικά με τη λογική που διαθέτω τώρα, ή θα μετακόμιζα, ή αν δεν γινόταν κάτι τέτοιο θα δοκιμάζω από μαντζούνια μέχρι τελετές για να μείνω μόνη. Μήπως όμως τελικά και αυτό θέλει το ίδιο από μένα? να με διώξει???

**Είναι η καρδιά φωτιά και χιόνι, γυρίζει μόνη, να βρει Θεό**

Λοιπόν καταρχήν μένω σε μια διόροφη ποληκατοικία,μένω στον δεύτερο και από κάτω μένουν δίο ξαδέρφια μου.Πριν λίγα χρόνια (3-4) μου λέγαν τα ξαδέρφια μου ότι όταν έλειπα και εγώ και οι γονείς μου από το σπίτι ακουγόντουσαν περίεργοι θορύβοι..σιγά σιγά αυτοί οι θορύβοι άρχισαν να θυμίζουν ότι κάποιος ζει στο πάνω σπίτι,ετσι πολλές φορές ενώ νόμιζαν ότι εγώ είμαι επάνω ερχόντουσαν να με ρωτήσουν τι γίνετε αλλά άδικα εφόσον δεν ήταν κανείς στο σπίτι...

Μετά από λίγο καιρό άρχισα και γω να ακούω τέτιου είδους θορύβους ενώ είμουν μόνος στο σπίτι..Δεν ήθελε και πολύ να αρχίσω να πιστεύω ότι κάτι υπάρχει επειδή μου αρέσουν κιόλας τέτιες ιστορίες..Σιγά σιγά άρχισαν τα πρώτα συμτώματα όπως να αισθάνομαι μια παρουσία η μια σκιά στα δεξιά μου π.χ και μόλι κοιτάξω να πέφτουν πράγματα,ή την ώρα που κοιμάμαι να α΄νοίξω τα μάτια μου απότομα και να μην μπορώ ουτε να μιλίσω ούτε να αναπνεύσω για λίγη ώρα και να αισθάνομαι κάτι να με πατάει προς τα κάτω(μάλιστα όταν εφυγε απο πάνω μου αυτή η σκιά άκουσα και κάποιου είδους γέλια και τα κλασικά όπως να χάνω τα κλειδιά μου και άλλα καθημερινά πράγματα και να τα βρίσκω σε ανεξήγητα μέρη όπως στην αποθήκη π.χ

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι προ 4 μήνών όπου οι γονοίς μου έφυγαν για διακοπές κανα μήνα και είμουν μόνος στο σπίτι(εδώ έφαγα την μεγαλύτερη φρίκη της ζωής μου)...Αποφασίζω λοιπόν να προσπαθήσω να εποικινονίσω με "αυτή" την οντότητα η ακόμα και να την καταγράψω(evp για όσους ξέρουν).

Η εποικινονία δεν έπιασε,μπορεί να μην το έκανα και σωστά βέβαια αλλα τελοςπάντων..Μπόρεσα όμως να την καταγράψω και απεσπασα κάποιες λεξεις όπως "γιώτα"(το όνομα),"φυγέτε", και κάποιες ομιλίες με έναν άλλο άνδρα...

Και ενώ το θέμα περί συγκατοίκησης με ένα φάντασμα που
κάποτε άνοιξες, τώρα αραχνιάζει κάπου στο απέραντο μάτριξ
των φόρουμς του εσωτέρικα, και εσύ αναρρωτιέσαι ποιά
μύγα τρελλή σε τσίμπησε να ανοίξεις αυτό το θέμα και
γελάς με τον ίδιο σου τον εαυτό, που νόμιζε ότι κάτι
"φαντασματικό" είχε συμβεί, και που όταν φίλοι και
γνωστοί σε ρωτούν για το φάντασμα και τί έγινε κλπ, εσύ
γελάς με τη δική σου πρώτα απ' όλα αφέλεια...

Τότε ακριβώς είναι που...

Το κουμπί του θερμοσίφωνα βρίσκεται στον ηλεκτρικό πίνακα.
Ο ηλεκτρικός πίνακας σε έναν διάδρομο, δίπλα στο μπάνιο.
Το κουμπί του θερμοσίφωνα το ανάβεις (από την ασφάλεια) συχνά,
ίσως κάθε μέρα, ίσως και δύο φορές την ημέρα. Είναι μια
καθημερινή, μηχανική κίνηση αυτή που κάνεις και την έχεις
αποτυπώσει στο μυαλό σου ως τέτοια.

Το καπάκι του πίνακα είναι μονίμως ανοιχτό, δε θυμάσαι γιατί
μια μέρα που το περιεργαζόσουν, το έκλεισες δοκιμαστικά, αλλά
μετά το άφησες, (για πάντα) ανοιχτό, γιατί τελικά, έτσι σε
βόλευε!

Και ανέβαζες το κουμπάκι, και κατέβαζες το κουμπάκι...
σε μια μηχανικά αέναη κίνηση, κάθε μέρα με το καπάκι του
πίνακα να σου χαμογελά ανοιχτό!

Όχι, όχι όμως σήμερα, ετούτο το βράδυ! Σήμερα, βδομάδες, μήνες
μετά από τον "περίεργο" αέρα, που φαίνεται, άνοιξε μια πάντα κλειστή
συρόμενη πόρτα... μια λεπτομέρεια έρχεται να σε ταρακουνήσει:

Το καπάκι του πίνακα είναι κλειστό!

Μόλις έχεις βγει από το μπάνιο, θυμάσαι ότι όπως κάθε φορά, είχες
κλείσει το θερμοσίφωνα και όπως κάθε φορά μετά το μπάνιο, από
συνήθεια, κοιτάς τον πίνακα να βεβαιωθείς ότι είχες κλείσε το
θερμοσίφωνα. Μόνο που σήμερα το καπάκι του ηλεκτρικού πίνακα
το βρήκες κλειστό!

Και ξέρεις πολύ καλά, ότι εσύ δεν το είχες κλείσει.
Ξέρεις ότι ο πανέξυπνος γάτος, που φιλοξενείς στο σπίτι δεν έχει
ικανότητες ακροβάτη τόοοσο πιά ανεπτυγμένες, ότι ο μυστήριος
αέρας που ανοίγει συρόμενες πόρτες δε διέρχεται από το συγκεκριμένο
διάδρομο και ακόμη ξέρεις ότι οι καραμελίτσες που έτρωγες το
απόγευμα ήταν απλά καραμελίτσες βανίλια και όχι κάποια μυστήρια
ψυχεδελικά φάρμακα, που κάποιος με πολύ κακό χιούμορ τοποθέτησε
στο κουτάκι τους για να σου κάνει πλάκα...

Και πώς νιώθεις;
Πώς νιώθεις;

"Μη με ξεχνάς, υπάρχω!"
Σου υπενθυμίζει αυτός, ο αόρατος συγκάτοικός σου!
Ένας κρύος ιδρώτας διαπερνά το κορμί σου, τα αφτιά σου αρχίζουν
πλέον να ανιχνεύουν θορύβους σε αρκετά μυστήριες συχνότητες, ενώ
ο δρόμος προς το δωμάτιό σου (που φυσικά περνά από τον "'ενοχο"
διάδρομο), σου φαίνεται ατέλειωτος και απρόσιτος...

Μπρρρρρ...

Καληνύχτα σε εσάς, που θα μπορέσετε σήμερα να κοιμηθείτε ήσυχοι...

αλήθεια ρε παιδιά, εκείνα τα κρακ και τα κρουκ μέσα στο σπίτι, διαστολή συστολή δεν είναι???? χμμμμμ....

Καλή μου another star, από τα κρακ-κρουκ του σπιτιού, τα
αγαπημένα μου, προσωπικά, είναι αυτά που κάνει το ψυγείο! Δυνατά,
ξεκάθαρα, και καταμεσής στη σιγαλιά της νύχτας!! Αλήθεια, την
ημέρα τρίζουν τα ψυγεία και δεν τα ακούμε, ή μόνο το βράδυ τα
πιάνει η "πολυλογία";

Τις τελευταίες μέρες παράξενα γεγονότα συμβαίνουν στο σπίτι μου.
Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, αυτά συμβαίνουν κάθε Τρίτη, τις
τελευταίες τρεις Τρίτες!!!

Την πρώτη Τρίτη, πριν 2 βδομάδες, μπήκα στο σπίτι μου για να
ανακαλύψω ότι η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Παραξενεύτηκα και
ανατρίχιασα, γιατί σπάνια βλέπω τηλεόραση και σίγουρα δεν είχα
δει την ημέρα που τη βρήκα ανοιχτή. Ο γάτος μου απουσίαζε,
(συνήθως έρχεται στην πόρτα όταν ακούει τα κλειδιά) και με
αγωνιά κατευθύνθηκα στην κουζίνα, όπου βρήκα την πόρτα κλειστή,
(όχι κλειστή κανονικά, αλλά σπρωγμένο το φύλλο της 90 μοίρες).
Τέλος πάντων, το "μυστήριο" λύθηκε πολύ σύντομα, ήταν επίθεση
από αδέσποτες γάτες της γειτονιάς που παλεύανε με το δικό μου,
ενώ τούφες τρίχες φαίνονταν παντού!
Τίποτε το παράξενο, αφού το συμβάν εξηγήθηκε, εκτός ίσως από
την απορία μου για τα "σημάδια" της εφόδου, την ανοιχτή τηλεόραση,
(το τηλεκοντρόλ το βρήκα εννοείται ανάποδα στο πάτωμα) και την
κλειστή πόρτα. Και κάτι άλλο, που δε θα αναφέρω...
Αυτό που εννοώ είναι ότι αυτά τα "σημάδια", ήταν κάπως υπερβολικά,
τίποτε άλλο...

Τη δεύτερη Τρίτη, πριν μια βδομάδα, γύρισα στο σπίτι και βρήκα τη
μπαλκονόπορτα της κουζίνας ανοιχτή, το γάτο μου και τον "φίλο" του
αραγμένους στο σαλόνι. Η μπαλκονόπορτα δεν κλείνει με κλειδί, αλλά
με έναν μηχανικό τρόπο τη στερεώνω βάζοντας κάθετα το κλειδί με τρόπο
που το κλειδί να εμποδίζει το φύλλο να ανοίξει προς τα έξω. Αν και
φαίνεται ότι δεν είναι καλά κλεισμένη, κάποτε που υπέστην την πλάκα
κάποιων φίλων μου και με κλείσαν απέξω στο μπαλκόνι με την πόρτα
κλεισμένη με αυτό τον τρόπο, δε μπόρεσα να καταφέρω να ανοίξω και να
μπω μέσα...
Ο γάτος μου ήταν απέξω, και το ειδικό πορτάκι γάτας ήταν κλειστό.
Πώς κατάφερε να ανοίξει την πόρτα, είναι ένα μυστήριο, το οποίο
για λόγους "ψυχολογικής ασφάλειας" εκείνη την ημέρα αποφάσισα να
αγνοήσω και να υποθέσω ότι απλά έτυχε!

Το τελευταίο συμβάν, που σας διηγήθηκα και στο προηγούμενό μου
μήνυμα είναι πραγματικά ανεξήγητο για εμένα, μια που είμαι απόλυτα
σίγουρη ότι αυτό που έγινε δεν προήλθε ούτε από εμένα, ούτε από
κάποιο ζώο, ούτε από φυσικό αίτιο (π.χ. άνεμος).

Όπως, νομίζω, είχα γράψει και σε προηγούμενο μήνυμά μου σε ετούτο
το θέμα, δεν αναγνωρίζω κάποια απειλή στα παράξενα γεγονότα που
συμβαίνουν στο σπίτι μου.

Ωστόσο, αντιμετωπίζοντας αυτό το άγνωστο, το απρόβλεπτο, το εκτός
δικού μου ελέγχου, νιώθω ότι ο χώρος, στον οποίο θα έπρεπε να
νιώθω οικειότητα και ασφάλεια, μου κρύβει κάτι, με κρατά σε μια
κατάσταση επιφυλακής.

Και αυτή η αίσθηση, είναι κάπως ενοχλητική...

Μένω στον πρώτο όροφο μιας διπλοκατοικίας, έναν χρόνο τώρα. Το σπίτι είναι του '54 και ήταν μιας γιαγιάκας που δεν ήθελε να το πουλήσει. Βεβαίως οι κόρες της είχαν διαφορετική γνώμη κι έτσι το σπίτι πουλήθηκε εντέλει και το αγοράσαμε εμείς. Η γιαγιά πέθανε λίγο μετά από την υπογραφή των συμβολαίων, μπορεί να ήταν και από τη στεναχώρια της, κανείς δεν ξέρει.

Επειδή ήμασταν αρκετά πιεσμένοι οικονομικά στην αρχή, δεν πειράξαμε πρακτικά τίποτε στο σπίτι αυτό, απλά το βάψαμε και αλλάξαμε κάποια πράγματα στο μπάνιο.

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά στην αρχή. Ήμασταν σίγουροι ότι η γιαγιά, η ψυχή της γιαγιάς ήταν ακόμη στο σπίτι. Ακούγαμε περίεργους θορύβους (συστολές-διαστολές;), πράγματα έσπαγαν μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας χωρίς καμία προφανή αιτία και σε ένα χτυπητό παράδειγμα είδαμε κι εγώ κι ο γιος μου (ήταν τότε 3 ετών) μία κόκκινη σφαίρα, σαν φωτάκι λέηζερ, να κινείται με μεγάλη ταχύτητα από την κουζίνα προς το καθιστικό και να έρχεται να "πέφτει" μέσα στην τηλεόραση κάνοντας ένα τρομερό τσαφ! Η τηλεόραση μάλιστα ήταν σβηστή εκείνη τη στιγμή...

Όμως την καταλάβαινα τη γιαγιά. Της άναβα το καντήλι και έλεγα για κείνη μια μικρή προσευχή κάθε μέρα. Κάθε φορά που έσπαγε κάτι χωρίς προφανή αιτία, γελούσα καλόκαρδα, όπως και οι υπόλοιποι της οικογένειάς μου.

Το σπίτι το αγαπήσαμε. Της το είπαμε, αν και ήμασταν σίγουροι ότι φαινόταν από τον τρόπο που ζούσαμε και από τα συναισθήματά μας που διαχέονταν μέσα σε αυτό. Της υποσχεθήκαμε ότι θα το προσέχουμε και θα το φροντίζουμε και ω, του θαύματος, μια μέρα, περίπου τρεις μήνες μετά τον θάνατό της, η γιαγιά δεν έδωσε πια κανένα σημείο ύπαρξης, σα να είχε φύγει.

Σε καμιά 10ριά μέρες πρέπει να συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατό της. Θα της πάρω λίγα λουλούδια, θα τα βάλω σε ένα βαζάκι. Μπορεί να της μιλήσω λίγο, να της πω να μην ξεχνάει πως αυτό που έχει να κάνει είναι να πάει προς το φως. Θα την διαβεβαιώσω ξανά πως αγαπώ το σπίτι και πως θα το φροντίζω όπως εκείνη, πως είναι το σπίτι όπου θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει, τις σκέψεις και τα όνειρά μου να απλώνονται, την αγάπη που μοιράζομαι με τα μέλη της οικογένειάς μου να πολλαπλασιάζεται.

Είμαι σίγουρη πως η γαλήνη θα απλωθεί σε όλα τα δωμάτια...

Unseen

τα δικά μου αγαπημένα κρακ κρουκ ειναι του καλοριφέρ. Αλλά πίστεψέ με, δεν είναι ούτε του καλοριφέρ ούτε του ψυγείου αυτά που λέω.

αυτό μου θυμίζει έναν φίλο που κάποια στιγμή το συζητούσαμε αυτό και μου λέει, τόσο μεγάλο σπίτι έχεις, μεσα από τα έπιπλα πρέπει να περνάνε??

όσο για τις παρουσίες που μπορεί να υπάρχουν, το ενδεχόμενο να είμαστε εμείς οι ίδιοι, ίσως με σκεπτομορφές που έχουμε δημιουργήσει, το έχουμε σκεφτεί?

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr