Δεν αναφερόμουν στον Κηφεύς, αλλά στον trexagireve. Η παράθεση την οποία σχολιάζω είναι του trexagireve.

Εν πάσει περιπτώση, για να λύξει η ιστορία εδώ, θα πω κάτι που αφορά όλους σας. Ιδιαίτερα τον alex22, γιατί διάβασα το εξής από αυτόν, "Τώρα αυτό που πραγματικά θέλω είναι να γνωρίσω τον εαυτό μου και όχι να σπαταλάω τον χρόνο τσάμπα με τεχνικές αστρικής προβολής που δεν βγάζουν πουθενά.", το οποίο όντως είναι σωστό. Αυτό λοιπόν που θα πω, ίσως τον βοηθήσει στο μέλλον.

Ένας άνθρωπος, με κάποιον τρόπο, τρόπο δικό του δηλ. όντως κάποια στιγμή, αν ο ίδιος το θελήσει πραγματικά, είναι δυνατόν να εξελίξει το επίπεδο συνειδητότητάς του. Και πράγματι, μπορεί να αρχίσει να βλέπει κάποια πράγματα καθαρότερα από τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του και να αντιλαμβάνεται κάποιες έννοιες πιο σωστά, πιο αληθινά, αν θέλετε. Μέχρι εδώ, εντάξει. Μέσα σ' αυτόν τον άνθρωπο - αν είναι ευαίσθητος ή αν ενδιαφέρεται για τους συνανθρώπους του - αμέσως δημιουργείται μια επιθυμία, μία έντονη επιθυμία, να αρχίσει να μιλάει, για τα όσα ανακάλυψε. Θέλει δηλ. να κοινωνήσει την γνώση του, να την κάνει γνωστή, να πει όλα όσα είδε αυτός, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα βοηθήσει και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αυτό συμβαίνει επειδή όντως αυτός ο άνθρωπος, μέσα από την εξέλιξη της συνειδητότητάς του, βρήκε μια ιδιαίτερη χαρά, μια ευτυχία και μια αρμονία και θέλει να την μοιραστεί με τους συνανθρώπους του. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Υπάρχει όμως κίνδυνος σ' αυτό. Μεγάλος κίνδυνος.

Ο κίνδυνος βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο αυτός ο άνθρωπος θα κοινωνήσει αυτά που ανακάλυψε. Αν π.χ πάει να πει - όπως κάνει ο alfa-omega - στους άλλους "ξέρετε, εγώ είμαι αιώνιος", το πιθανότερο που θα συμβεί, θα είναι να τον χλευάσουν. Όπως κάνω εγώ. Αν συνεχίσει να το κάνει λέγοντας διάφορα πράγματα για να το στηρίξει αυτό - που αυτό δεν μπορεί να στηριχθεί δηλ. με καμιά λογική διεργασία -, κατά πάσα πιθανότητα, θα καταλήξει στο Λεμπέτι. Θα τον κλείσουν μέσα, θα τον περάσουν για τρελό. Παρ' όλο που ο alfa-omega πιθανώς να λέει την αλήθεια, παρ' όλο που όλο αυτό πιθανώς να είναι ένα βίωμά του κτλ. ο κόσμος θα τον περιφρονήσει, θα τον χλευάσει, θα τον στείλει από 'κει που 'ρθε και θα του κοτσάρει την ταμπέλα "Λοξός". Ακριβώς όπως συνέβει με τον Ηράκλειτο ή με τόσους άλλους.

Δεν μπορείς λοιπόν να πλησιάσεις κατ' αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους. Η αλήθεια δεν μπορεί να φτάσει σ' αυτούς έτσι. Μπορείς μόνο να πλησιάσεις, όσους ήδη έχουν μια ιδέα, τους σχετικούς δηλ. με τα όσα τους λες. Αλλά και πάλι, είναι πολύ μεγάλη πρόκληση να λες σ' έναν άνθρωπο, έστω και σχετικό - όπως είμαι εγώ δηλ. - να του λες "είμαι αιώνιος".

Φυσικά αγαπητέ μου alfa-omega, φυσικά είμαστε σε διαφορετικό συνειδησιακό επίπεδο εγώ κι εσύ. Φυσικά! Αλλά αυτό το πράγμα είναι αυτονόητο σε μας. Το ξέρουμε κι οι δύο (εφ' όσον είμαστε κι οι δύο σχετικοί με τον Εσωτερισμό). Δεν χρειάζεται λοιπόν να το λέμε.

Επίσης, ένας άνθρωπος που πραγματικά είναι αιώνιος, ποτέ δεν λέει "είμαι αιώνιος". Ποτέ. Αφήνει τους άλλους να το πουν αυτό. Δεν το λέει ο ίδιος. Ποτέ δεν ισχυρίζεται τίποτε για τον εαυτό του. Και ξέρεις γιατί ; Γιατί συνεχώς, αδιάκοπα, τον ψάχνει τον εαυτό του, ερευνά τον εαυτό του. Αυτή είναι η εργασία του. Πως είναι δυνατόν λοιπόν κάποιος που ψάχνει τον εαυτό του συνέχεια, αδιάκοπα και εντατικά, να ισχυρίζεται για τον εαυτό του πως είναι κάτι ; Η διαδικασία του "γνώθι σ' αυτόν", δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται εφ' άπαξ. Αϊντε, την κάναμε, τον μάθαμε τον εαυτό μας και τέρμα. Είναι μια διαδικασία που γίνεται συνέχεια, αδιάκοπα και δεν σταματάει ποτέ. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό γίνεται. Γι' αυτό λοιπόν, ποτέ δεν μπορούμε - αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας - να πούμε πως είμαστε κάτι.

Πρέπει επίσης να ξέρεις, πως στην ζωή, στην ύπαρξη, δεν υπάρχει το "είμαι". Όλα είναι γίγνεσθαι. Όλα γίνονται, τίποτε δεν είναι. Η σωστή λοιπόν φράση, η αληθινή φράση δεν είναι "είμαι αιώνιος" αλλά "γίνομαι αιώνιος". Πως γίνεσαι αιώνιος ; Πως γίνεται κάποιος αιώνιος ; Υπάρχουν τρόποι. Πες μας λοιπόν, πως έγινες εσύ ; Λέγοντάς μας πως έγινες εσύ - αν έγινες φυσικά - άσε τον κόσμο ελεύθερο να δει αν μπορεί αυτά που έκανες εσύ, να τα κάνει κι αυτός. Αυτό μόνο μπορείς να κάνεις. Τίποτε άλλο.

Σ' ευχαριστώ, αλλά πως το κατάλαβες αυτό ; Μ' είδες ποτέ εμένα να λέω "είμαι εξελιγμένος στον γραπτό μου λόγο" ; Το ισχυρίσθηκα εγώ αυτό ποτέ ; Κι όμως εσύ το κατάλαβες. Πως ; Σ' άφησα ελεύθερο να το δεις, να το καταλάβεις από μόνος σου. Εγώ ποτέ δεν είπα για τον εαυτό μου κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν το ισχυρίσθηκα. Κι όμως εσύ το λες.

Άσε λοιπόν τους άλλους να μιλούν για σένα και μην περιαυτολογείς. Αν είσαι αιώνιος, δεν θα το πεις εσύ, ο κόσμος που σε διαβάζει, ο κόσμος που συναναστρέφεται μαζί σου, ο κόσμος που κουβεντιάζει μαζί σου, αυτός θα το πει. Αυτός ο κόσμος είναι ο αρμόδιος, όχι εσύ. Αυτός ο ίδιος κόσμος που θα πει για σένα "είναι τρελός", αυτός ο κόσμος θα πει και "ναι, είναι αιώνιος". Εσύ, αν θες να μ' ακούσεις, βάζε πάντα ένα ερωτηματικό πίσω από κάθε πρόταση που λες για τον εαυτό σου, μην βάζεις τελεία. Μην λες "είμαι αιώνιος.". Λέγε "είμαι αιώνιος ;". Όταν, μιλώντας για σένα, λες "είμαι" και βάζεις τελεία, σημαίνει πως τέλειωσες με τον εαυτό σου. Ό,τι είδες, είδες, Ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Ό,τι σου φανερώθηκε, σου φανερώθηκε. Είναι σαν να λες πως εγώ τέλος, εγώ έφτασα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο μετά. Όμως, τι περίεργο ; πάντα υπάρχει κάτι άλλο μετά από σένα ... πάντα υπάρχει κάποιος που θα σου δείξει κι άλλα πράγματα, όπως π.χ να βελτιώσεις λίγο τον γραπτό σου λόγο και την έκφραση.

Σου είπα, είσαι καλό παιδί, καλός άνθρωπος, το ξέρω αυτό και από παλιά, αλλά μην βιάζεσαι. Μην βιάζεσαι ... Και πάντα να την ψυλλιάζεσαι για τον εαυτό σου. Τι θέλω να πω ;

Σκοπίμως, ρώτησα την pyramid να μου πει αν καταλαβαίνει τα όσα λες. Και η απάντησή της ήταν πως δεν καταλαβαίνει και πως δεν της φαίνονται λογικά. Αυτό, δεν σε ψύλλιασε λίγο ; Είδα πως δεν της απάντησες. Να ξέρεις πάντα πως όταν ένας άνθρωπος δεν καταλαβαίνει αυτά που λες, δεν φταίει αυτός, αλλά εσύ που του λες όσα του λες. Αν σου πω π.χ πως η κρυφή αρμονία είναι καλύτερη από την φανερή και εσύ δεν το καταλάβεις αυτό, τότε δεν φταις εσύ. Φταίω εγώ που σου το είπα, έτσι όπως σου το είπα, και δεν το κατάλαβες. Εγώ πρέπει να διορθώσω τον τρόπο μου, εγώ πρέπει να "κατέβω" σε σένα, στο επίπεδό σου, όχι εσύ να "ανέβεις" στο επίπεδό μου. Καταλαβαίνεις ; Για κάποιον που είναι ψηλά, είναι ευκολότερο να κατέβει. Για κάποιον όμως που είναι χαμηλά, είναι δυσκολότερο να ανέβει.

Αν π.χ είσαι αιώνιος, αθάνατος, είναι ευκολότερο για σένα να "κατέβεις" επίπεδο και να γίνεις θνητός. Για έναν θνητό όμως, είναι πολύ δύσκολο να "ανέβει" επίπεδο και να γίνει αθάνατος όπως εσύ για να μπορέσει να κουβεντιάσει μαζί σου. Αν πραγματικά σε ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, οι συνάνθρωποί σου και αν έχεις εμπιστοσύνη σ' αυτούς, θα πρέπει να ρίξεις το επίπεδό σου. Όποιο κι αν είναι αυτό ή σ' όποιο κι αν νομίζεις πως έφτασες. Αν μπορέσεις να μιλήσεις σ' έναν ψαρά π.χ για την αιωνιότητα ή σ' έναν άνθρωπο απλό, μεροκαματιάρη, για την αιωνιότητα και το καταλάβει, το κατανοήσει, αυτό τότε θα είναι ένα επίτευγμα για σένα. Θα έχεις κάνει κάτι. Θα τον έχεις βοηθήσει πραγματικά. Αν όμως θεωρείς έναν ψαρά "χαμηλού συνειδησιακού επιπέδου" άνθρωπο σε σχέση με σένα, τότε εσύ είσαι ο λάθος, όχι αυτός.

Μην βλέπεις λοιπόν τους ανθρώπους κατ' αυτόν τον τρόπο, βαλμένους σε επίπεδα. Οι πάντες μπορούν να κατανοήσουν τα πάντα, αυτό να θυμάσαι. Και να ρωτάς τον εαυτό σου "γιατί δεν με κατάλαβε αυτός ; τι είπα που δεν το κατάλαβε ; μήπως δεν του το είπα σωστά ; μήπως δεν το ξέρω εγώ και κατά συνέπεια δεν μπορώ και να του το μεταδώσω ;". Η μετάδοση, η μεταφορά, η κοινωνία της γνώσης φίλε μου, είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Και όλα τα συστήματα της αρχαίας γνώσης πάσχουν από αυτό. Δεν μπορεί εύκολα να μεταδωθεί η γνώση της τριαδικότητας π.χ είναι πολύ δύσκολο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμη από κάποιον γνώστη αυτών των συστημάτων, ο τρόπος μεταφοράς της. Όλοι - όσοι γνωρίζουν - προσπαθούν να πλησιάσουν τους άλλους συναθρώπους τους με εκφράσεις στερεότυπες, απόλυτες και χιλιοειπωμένες. Έτσι, δεν μπορεί να μεταδωθεί αυτή η γνώση.

Δεν φταίει ο κοσμάκης που δεν καταλαβαίνει φίλε, φταίμε εμείς που δεν μπορούμε να του μεταδώσουμε τα όσα γνωρίζουμε - αν γνωρίζουμε. Γιατί αν δεν μπορεί κάποιος να μεταδώσει αυτό που ξέρει, τότε ... ποιος μας λέει πως τα ξέρει όσα λέει πως ξέρει ; Γι' αυτό σου είπα και πριν πως για να μπορέσεις να μελετήσεις πραγματικά κάτι, πρέπει να το κάνεις πρώτα δικό σου. Να το γνωρίσεις δηλ. απ' όλες τις πλευρές του. Να το κάνεις κτήμα σου. Όταν γίνει αυτό, τότε μπορείς να το μεταδώσεις. Τα κτήματά σου, μπορείς να τα κάνεις ότι θέλεις. Όταν όμως εσύ ο ίδιος έρχεσαι και ομολογείς πως δεν έχεις τίποτε δικό σου, τίποτε δεν είναι κτήμα σου, τότε πως περιμένεις αυτό να μπορέσεις να το μεταδώσεις και στους άλλους ; Ο άνθρωπος μπορεί να δώσει, να χαρίσει, να προσφέρει στους άλλους συναθρώπους του, μόνο αυτά που είναι δικά του. Μπορείς να δώσεις στον φίλο σου τα ρούχα του γείτονά σου ; Τα ρούχα του γείτονά σου, είναι του γείτονά σου. Δεν είναι δικά σου. Γι' αυτό σου είπα, οι ζωές των άλλων, είναι ζωές των άλλων, μην τις κοιτάς.

Η προσωπική συμπεριφορά εξαρτάται από την προσωπικότητα και από την ουσία του κάθε ανθρώπου. Οι προσωπικότητες των ανθρώπων είναι πολλές. Η ουσία τους όμως, είναι μία. Και η προσωπικότητα και η ουσία μπορούν σ' έναν άνθρωπο να βελτιωθούν. Συνήθως όμως, η μία αναπτύσσεται εις βάρος της άλλης και τις περισσότερες φορές, η προσωπικότητα είναι αυτή που αναπτύσσεται εις βάρος της ουσίας. Ένας άνθρωπος επενδύει πολλά στην προσωπικότητά του και αφήνει την ουσία του στο περιθώριο. Θα πρέπει αυτές οι δύο γραμμές, η γραμμή της προσωπικότητας και η γραμμή της ουσίας, να αναπτύσσονται μαζί & ταυτόχρονα. Αυτό είναι το επιθυμητό. Αλλά δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ.

Υπάρχουν τρόποι διαχωρισμού της προσωπικότητας και της ουσίας του κάθε ανθρώπου. Και ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να τα διαχωρίζει αυτά τα δύο. Κάποια στιγμή, από κάποιον και σε μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, χρησιμοποιήθηκε ένας γενικός τρόπος διαχωρισμού της ουσίας από την προσωπικότητά τους, δίνοντάς τους κάποια ενθεογενή ουσία. Άγνωστο το τι περιείχε αυτό το σκεύασμα, αλλά δρούσε ως επιταχυντής του διαχωρισμού. Τα αποτελέσματα ήταν πράγματι εκπληκτικά, π.χ ένας από αυτούς που είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα άρχισε να συμπεριφέρεται σαν μωρό, δείχνοντας ότι ενώ η προσωπικότητά του ήταν πολύ ανεπτυγμένη, στην ουσία του δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτε.

Αυτός ο γενικός τρόπος - κατ´ εμέ - δεν μπορεί να εφαρμοστεί, χώρια του ότι έρχεται σε αντίθεση με τον νόμο. Υπάρχει κίνδυνος δηλ. ο εκπαιδευόμενος να παραμείνει στην ουσία του, σε μια εμβρυακή δηλ. κατάσταση και να χάσει εντελώς την προσωπικότητά του. Αυτό, θα τον κάνει να παραφρονήσει εντελώς, να χάσει τα λόγικά του και να τρελλαθεί.

O Hράκλειτος δεν χλευάστηκε ούτε χαρακτηρίστηκε "Λοξός", αλλά "σκοτεινός" γνώριζαν ότι τους έδινε σημάδια. Αυτό όμως το έκανε για να τους αναγκάσει να σκέφτονται.
Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο του ζήτησαν να νομοθετήσει και αυτό δείχνει την υπόληψη που του είχαν.
Όταν τον προσκάλε­σαν στην Αθήνα αρνήθηκε να πάει, όπως άλλωστε αποποιήθηκε τις τιμές που του επεφύλασσε ο Δαρείος στην Αυλή της Περσίας.

Τρόπος του λέγειν, ρε europaiοs2, τρόπος του λέγειν. Ο Αριστοτέλης έλεγε χαρακτηριστικά για τον Ηράκλειτο, πως "κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν". Χλευάστηκε και γνώρισε μεγάλη καζούρα αγαπητέ μου, γι' αυτό και ο ίδιος έλεγε στους διώκτες του "τι με τραβολογάτε ; αυτά που λέω, δεν τα λέω για σας, αλλά για όσους με καταλαβαίνουν". Νομίζω καταλαβαίνεις τι λέω και δεν χρειάζεται κάθε φορά να πετάγεσαι σαν ... μην πω τι, και να βγάζεις το θέμα εκτός ροής του. Μην νομίζεις δηλ. πως διορθώνεις κάτι. Μυστήριο τρένο είσαι και 'συ μώρ' αδελφέ μου δηλ.

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε μετά από περίπου 160 χρόνια. Εάν θέλεις λοιπόν να χρησιμοποιήσεις τις κρίσεις μεταγενέστερων του, ανέτρεξε στον Σωκράτη....ο πλέον αρμόδιος να κρίνει τον προΣωκρατικό φιλόσοφο ή στους σημερινούς επιστήμονες.

Ο ρόλος του "έξυπνου", δει του εξυπνάκια, ανήκει σε σένα φίλε, όχι σε μένα. Εγώ μάλλον ανόητος και χασομέρης είμαι που κάθομαι και σου μιλάω ... Δεν θέλω ούτε να χρησιμοποιήσω τον Σωκράτη, ούτε τους σημερινούς επιστήμονες για να κρίνω τον Ηράκλειτο. Δεν με απασχολεί αυτό στο παρόν θέμα. Άμα θες ... κάν' το εσύ που 'χεις και χρόνο για χάσιμο ...

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

Φίλε zip, επειδή θεωρώ πολύ σημαντικό στο σύνολό του αυτό που γράφεις παραπάνω, θα ήθελα (σε πρώτη φάση), αν μπορείς να μου εξηγήσεις:

Τι είναι η ουσιά του κάθε ανθρώπου.

Στο απόσπασμά σου, μετά την λέξη "ουσία", ό,τι έχω σημειώσει με έντονα γράμματα και συγχρόνως βρίσκεται εντός "εισαγωγικών" είναι ερωτήσεις στις οποίες προβάλλεται το ερωτηματικό "γιατι ;". Αυτά μπορούν να απαντηθούν αργότερα.

Φιλικά

Κηφεύς

Η ουσία του κάθε ανθρώπου είναι όλα εκείνα που είναι πραγματικά δικά του, ενώ η προσωπικότητα είναι όλα εκείνα που δεν είναι δικά του.

Για παράδειγμα, οι επιρροές ενός ανθρώπου από το εξωτερικό του περιβάλλον, η θρησκεία, η γνώση που προσλαβάνει αυτός μέσω των βιβλίων, η κοινωνία, η οικογένεια, τα δόγματα, το σχολείο, ο κοινωνικός του περίγυρος, η φύση κτλ. είναι πράγματα που διαμορφώνουν ... ποια ; Την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, όχι την ουσία του. Είναι πράγματα που δεν είναι δικά του, ιδιοφυή του δηλ. Αυτά που είναι δικά του, τα ίδιο-φυή του δηλ. που δημιουργούνται, που καλλιεργούνται και αναπτύσσονται από τον ίδιο ή που ο ίδιος τα κάνει κτήμα του και τα κατέχει με κάποιον τρόπο, τα δικά του δηλ. αυτά αποτελούν την ουσία του.

Η Τέχνη για παράδειγμα που εμφανίζεται σαν μορφή έκφρασης ενός καλλιτέχνη, η ιδιοφυής, πρωτότυπη και αυθεντική Τέχνη [αυτή δηλ. που πηγάζει από μέσα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη], όχι η αντιγραφή, αποτελεί δείγμα ουσίας του ανθρώπου αυτού. Το πως συμπεριφέρεται αυτός ο καλλιτέχνης στους φίλους του όμως, αποτελεί δείγμα της προσωπικότητάς του.

Καταλαβαίνεις λοιπόν τώρα γιατί οι άνθρωποι έχουν επενδύσει τα μέγιστα για την προσωπικότητά τους και τα ελάχιστα για την ουσία τους. Με αυτόν τον τρόπο, η μία γραμμή αναπτύσσεται εις βάρος της άλλης. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τα ιδιοφυή τους, για τα δικά τους, αλλά ενδιαφέρονται στο να φτιάξουν μια ισχυρή προσωπικότητα, ενδιαφέρονται για τις επιρροές τους, γι' αυτά που δεν είναι δικά τους. Πως θα φαίνομαι εγώ π.χ στους άλλους, πως να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερα βιβλία για να φτιάξω έτσι μια ισχυρή, μια σεβάσμια προσωπικότητα έναντι των άλλων. Όλα γίνονται σε σχέση με τους άλλους, τίποτε δεν κάνει ο άνθρωπος για τον εαυτό του, για να αναπτύξει την ιδιοφυϊα του, την αυθεντικότητά του και την πρωτοτυπία του, για να αναπτύξει την ουσία του.

Η ουσία ενός ανθρώπου σχετίζεται άρρηκτα με την ιδιοφυϊα, με την αυθεντικότητα ή την αυθεντία του και με την πρωτοτυπία του. Το χιούμορ - άλλο παράδειγμα - είναι δείγμα ουσίας ενός ανθρώπου. Τι είναι αυτό που κάνει τους παλιούς κωμικούς [π.χ Αυλωνίτη, Βασιλειάδου, Χατζηχρήστο κτλ] να ξεχωρίζουν έναντι των σημερινών ; Είναι η ουσία τους, το ιδιοφυής αυτό χιούμορ, το αυθεντικό αυτό χιούμορ, το διαχρονικό αυτό χιούμορ τους με το οποίο γελάμε ακόμη και τώρα. Χιούμορ που δεν περιέχει ίχνος ανηθικότητας ή βρωμιάς. Καθαρό, ατόφιο, πεντακάθαρο χιούμορ. Το χιούμορ όπως και η Τέχνη, είναι δείγματα ουσίας ενός ανθρώπου.

Η ουσία ενός ανθρώπου δεν είναι εύκολα αντιληπτή στους άλλους. Αυτό που γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτό είναι η προσωπικότητα. Βάσει της προσωπικότητας γίνεται η επικοινωνία των ανθρώπων, όχι βάσει της ουσίας τους. Και βάσει της προσωπικότητας κρίνουν οι άνθρωποι τους συνανθρώπους τους. Γιατί αυτό που φαίνεται σε έναν άνθρωπο, είναι πρώτα οι προσωπικότητά του, αυτοί οι "κανόνες" δηλ. αυτές οι "επιρροές" του - που δεν είναι δικές του -. Για να μπορέσει κάποιος να διακρίνει την ουσία του συνανθρώπου του, θα πρέπει να μπορεί να βλέπει λίγο βαθύτερα στο "είναι" του συνανθρώπου του. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η προσωπικότητά του, μπορεί να σε μπερδέψει πολύ εύκολα και να νομίσεις πράγματα γι' αυτόν, που στην ουσία, δεν ισχύουν. Γι' αυτό και οι άνθρωποι συνεχώς παρεξηγιούνται. Γιατί, αυτό που τους ενδιαφέρει - επειδή κι οι ίδιοι επενδύουν σ' αυτό - είναι η προσωπικότητα του άλλου, όχι η ουσία του.

Το αίσθημα - ακόμη ένα παράδειγμα - είναι δείγμα ουσίας ενός ανθρώπου. Το πως αισθάνεται αυτός, τα συναισθήματά του, οι αισθήσεις του. Παρ' ότι ο alfa-omega έχει αντίθετη άποψη λέγοντας πως οι αισθήσεις μας είναι δανεικές, τις δανειστήκαμε δηλ. από κάπου ή από κάποιον, με την έννοια πως ο ίδιος ο άνθρωπος δεν τις έχει κατασκευάσει, δεν είναι ο δημιουργός τους δηλ, ωστόσο οι αισθήσεις μας αποτελούν κτήμα μας. Είναι δικές μας. Το πως αισθάνεται ένας άνθρωπος, το πως βλέπει, το πως ακούει - όχι από βιολογικής ή από επιστημονικής πλευράς - είναι δείγμα ουσίας του, είναι ιδιοφυής του χαρακτηριστικό.

Ενδιαφέρον....για πες μας ένα παράδειγμα για το πως κάποιος θα μπορεί να επενδύσει "καλώς" στην ουσία του!

Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό φίλε μου, αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Δεν μπορώ εγώ να σου πω τίποτε πάνω σ' αυτό. Ο καθένας θα πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο, το δικό του "πως". Εγώ δεν ξέρω. Εγώ ξέρω για μένα. Αλλά μάλλον, ο δικός μου τρόπος δεν σε ενδιαφέρει, αφού με θεωρείς ανόητο.

zip, με έχει βάλει σε σκέψεις ο ορισμός της "ουσίας" του ανθρώπου ,επειδή η μελέτη του εγκεφάλου αποδεικνύει ότι στην ανάπτυξή του συμμετέχουν τόσο γενετικοί (έμφυτοι) παράγοντες όσο και περιβαλλοντικοί,

Για να το πούμε διαφορετικά: Η νευροεπιστημονική έρευνα , δεν φαίνεται προς το παρόν να δικαιώνει ούτε τους σκληρούς νατιβιστές ούτε τους ακραιφνείς περιβαλλοντιστές .

Σημείωση: Η πίστη σε μια ανθρώπινη φύση που χαρακτηρίζεται από έμφυτη γνώση – αναπαραστάσεις με εγγενές περιεχόμενο – ονομάστηκε "νατιβισμός" και έρχεται σε σύγκρουση με τη θεμελιώδη πίστη του εμπειρισμού ότι μοναδική πηγή γνώσης είναι η μάθηση και το περιβάλλον που την κάνει δυνατή .

Θα τα ξαναπούμε.

Φιλικά

Κηφεύς

quote:

---

zip:
Ο καθένας θα πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο, το δικό του "πως". Εγώ δεν ξέρω. Εγώ ξέρω για μένα.

---

Δεν λανσάρω καμία θεωρία. Απλά, δεν μπορώ να ξέρω εγώ του καθενός τον τρόπο. Εσύ τον ξέρεις ;

Το αναφέρω ως πληροφορία. Θες να την αξιοποιήσεις, αξιοποίησέ την, δεν θες, no problem. Δεν με απασχολεί.

quote:

---

Άρα αφού ξέρεις μόνο για σένα δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα στους άλλους......σωστά?

---

Η μελέτη του εγκεφάλου, δεν έχει να κάνει με την ουσία του ανθρώπου. Μην τα περιπλέκεις τα πράγματα. Όπως είδες, τα τρία παραδείγματα που έχουν την ικανότητα να δείξουν κάποια πράγματα από την ουσία ενός ανθρώπου (η τέχνη, το χιούμορ και το αίσθημα) δεν είναι νοητικής λειτουργίας, δεν έχουν λογική δηλ. Η τέχνη δεν έχει λογική, το χιούμορ δεν έχει λογική ούτε το αίσθημα έχει λογική. Δεν μπορούμε δηλ. κανένα από αυτά να τα εκλογικεύσουμε.

Γιατί στον συλλογισμό σου, μου βάζεις νευροεπιστημονικές έρευνες και τα ρέστα ; Η μελέτη του εγκεφάλου δείχνει άλλα πράγματα και είναι πολύ φυσικό να μην δικαιώνει ούτε τους μεν, ούτε τους δε. Στο είπα και στο θέμα της γνώσης επειδή από τις δημοσιεύσεις σου φαίνεται πως είσαι ένας άνθρωπος που έχει το κέντρο του στην νόηση. Άλλο πράγμα η νόηση ενός ανθρώπου, η νοητική του ικανότητα δηλ. άλλο πράγμα η ουσία του και άλλο πράγμα η προσωπικότητά του. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου είναι αντικείμενο της νόησής του. Η ουσία του όμως, δεν είναι.

Θα σου πω και κάτι άλλο > Για την προσωπικότητά του, ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει αρκετά διορθωτικά πράγματα. Μπορεί δηλ. να διορθώσει κάποια πράγματα στην προσωπικότητά του. Για την ουσία του όμως, δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Αν η ουσία του έχει κρυσταλλωθεί λάθος, τότε πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να την αποκρυσταλλώσει σε αντίθεση με την προσωπικότητα που μπορεί πιο εύκολα να ... λιώσει.

Πρέπει να παραδεχθώ ότι έχεις δίκιο. Αλλά ήθελα να το καταλάβω.

Ωστόσο και η βιολογική ανάλυση των νοητικών φαινομένων δεν μειώνει τον θαυμασμό μας για την ανθρώπινη σκέψη , τη δημιουργικότητα , τη φαντασία , τη μουσική ή την ποίηση , ούτε έχει σκοπό να ανάγει τα προϊόντα του ανθρώπινου πνεύματος στη χημεία ή τη φυσική .

"Η φυσική και η χημεία έχουν τους δικούς τους νόμους , η νόηση έχει άλλους" .

Τα επίπεδα περιγραφής είναι τόσο απομακρυσμένα , ώστε και οι πιο τολμηροί αναγωγιστές δεν πρέπει να ελπίζουν σε μια κοινή τυπική γλώσσα που θα μπορούσε να τα υπαγάγει σε οποιαδήποτε ενοποίηση .

"Η βιολογία , η νόηση και η συμπεριφορά , όμως , ανήκουν στο ίδιο επίπεδο περιγραφής" και οι διαφορές τους δεν έχουν επιβληθεί από φυσικά όρια ανάμεσα στους κλάδους αλλά από έλλειψη γνώσεων . Η παράλληλη ιστορία τους , δείχνει ότι η σύγκλιση είναι δυνατή , όσο οι γνώσεις μας αυξάνονται .

Οι εξηγήσεις σου, πάντως, με κάλυψαν.

Φιλικά

Κηφεύς