Τα πρώτα δεν τα γνώρισα ποτέ, κι ως εκτούτου, μου μείνανε μερικά φράγκα να γνωρίσω τα δεύτερα. Νόστιμα. Μπέσα. Αναλόγως του μαστόρου οπωσδήποτα, αλλά ως ιδέες και σύλληψις, κορυφαία. Ξανά μπέσα.

Όχι ως ήμαρ, ωστόσο.

Εδώ θα ήπρεπε να σου μιλήσω για το δικαίωμα στο δάκρυ, αλλά σκέφτεσαι πολύ, και μου αποσπάς την προσοχή. Το λοιπόν, καθότι και αποσπασμένος, ουχί εις ιδιαιτέρως όμορφον τόπο, θα σε πω περί του ήμαρ.

Ο ήμαρ είναι σχετικά versatile, με την έννοια που βγαίνει σε όλα τα χρώματα, αρώματα κι αποχρώσεις, αλλά έχει και μιαν εμμονή εντελώς ξεκάρφωτη. Δεν βγαίνει σε κατά παραγγελία πακέτο. Αυτός που σε έκατσε, αυτός ήντουνε. Με πιστωτική, ντούκου, κατόπιν ομολογιών ή και υποσχετικής. Ο ήμαρ.

Και είναι one off. Σε κάθε εκδοχή. Ο ήμαρ.

Χρόνια πολλά Ευγενία.

https://www.youtube.com/watch?v=sf4a2pS3bfs

Σε λέω που είμαι ευγενής, καθώς τάχω σεβαστούμενα όλα μαζί. Την αγάπη, την απορία, την αμηχανία και τον ψωλευόμενο χαβά.

Ψιλοpolitacally correct η γραφή, άντε κι άλλο τόσο ο χαβάς, ο θέμας είναι στις στιγμές. Σου έχω ξαναπεί για το πως φτιάχνονται οι χρόνοι, αλλά εδώ θα κάνω κι ένα stop.

Αν είναι και που μιλάω στο εντελώς μόνος μου, την απάντησις την εξέρω. Εσύ που κάνεις κλικ, like, view κι ανεξαρτήτως αυτόβουλη ύπαρξις, ξέρεις να μου πεις πως φτιάχνεις στιγμές?

Διότι αυτός είναι ο καίριος ερώτημας. Πόσους χρόνους χρειάζονται τα συναισθήματά σου? Κι άμας και δεν σε βολεύει κι έτσι η διατύπωσις, πόση ένταση θες για να φτιάξεις συναισθήματα άξια χρόνων? Από αυτώνε που τους φτιάχνουνε στιγμές.

Την επισήμανσις που το μπέρδεμα είναι μεγάλο κάνω, κι άλλην αμαρτίαν ουκ έχω, παρ εκτός της χρείας.

Η χρεία κι η ανάγκη ξέρεις, έχουσι εντελώς διαφορετικές υφές. Αλλά κι αυτές οι λεπτοφυείς διαφοροποιήσεις, μοιάζουν εντελώς φλώρικοι ελιτισμοί μπροστά σε ένα γεμάτο τραπέζι, πλήρες οίνου και άρτου, καθαρμών εις τα γεγονότα και στα πιθανώς εις τον μέλλοντα βρισκούμενα.

Εν ολίγοις, μια τίμια ανατολή τα έχει όλα. Τέλος, αρχή, χρώμα, άρωμα και άνθρωπο.

Whether 'tis nobler in the mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune, or to take arms against a sea of troubles, and by opposing end them?

"Gemini" course!!!

50s

Καλά και τα μάρμαρα, που είτε και τα στέλνουμε μονοσούμπητα σε μπλόκια, είτε που μας διευκολύνουν τα αδέρφια μας, στην περίπτωσις που τους χώσαμαν και μιαν προστιθέμενη αξία. Κι ο κρόκος της Κοζάνης, η φούντα Καλαμάτας και Χανίων, το λάδι τσι Κρήτης και η μαστίχα σε αρωματικό για την αμασχάλη.

Μεγάλη φάση το Κανώ έ? Καγιάκ στον Βοϊδομάτη, οι πτώσεις με παραπέντε (άνευ Σμαράγδας) στο ναυάγιο των τσιγαράδων, τα σουβλάκια στο Μπεντένι και οι live πίπες άνευ τζατζίκι στο Star Beach, με φόντο την Κνωσσό και θεατές τους Ομιλήτες, μα τον Άγιο Μαχλά τον Ολλανδέζο.

Σούπερ η Μονάχη Μονάχους κι η Καρέτα Carrental, ο Ναός του Απόλλωνος του Cayennήτου, και της Παρθένου προς τρίευρων Μυροβλήτου. Άψογον και το κέρατό μας το τράγιο, το οποίον ορθώς το πωλούμε, άλλοτε ως ομολογία, άλλοτε ως αγαλματίδιον με την ψωλήν ορθή. Ως παράδοση, αλλά κι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η ομολογία και η ορθή.

Και επιστήμονοι παράγωμεν, εις ποσότηταν αρκούμενη προς εξαγωγήν. Ειδικώς οικονομολογούμενους, που γνωρίζουσι το στραβόν του πράγματου, κι επήγανε να ξεστραβώσουν τους άλλοι, μη και κακοπέσουν ως ημείς. Μεγάλες εξαγωγαί.

Θα σε πω μιαν αλήθεια όμως. Το πετιμέζι, ο κουρκουμάς και τα εισιτήρια, δεν ήντουνε ποτέ το φόρτε μας.

Στη φτιάξη αυτού του τόπου, είναι η παραγωγή απορίας. Ταπεινώς ζητώ επιχορήγησις της Παναγιάς της Εσπανής, μπας και παράξουμε εδώδημα και ουχί αποικιακά. Είπες τίποτις?

quote:

---

Είπες τίποτις?

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Τις επόμενες τρεις μέρες έξυνε το κεφάλι του. Τώρα το Άγιο Πνεύμα ήτανε που μύριζε ή η χωριάτικη σαλάτα που μου ρχόταν στο μυαλό θα σε γελάσω. Οι διακοπές εξάλλου ανοίγουν την όρεξη. Ακόμα και στην Αθήνα.

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί ήτανε η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου, όταν τα μισά από αυτά που έπρεπε να κάνω με έβρισκαν διαφωνούντα. Και να δεις και με τι χαρά τα έκανα, παράξενη η ανθρώπινη φύσις, να διαφωνεις με τον εαυτό σου, όταν επί του πρακτέου συμφωνείς.

Μάλλον γιατί ήταν η πρώτη σημαντική της δικής του. Της ζωής που έπεται.

Αυτές οι τελετές είναι κάτι σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εκεί στα τετράδια που σημειώνεις τα ν και τα χ, μερικά χ είναι οριστικά, Βίτο.

Κάποιοι τελικά είναι με μας, και κάποιοι θα είναι με τους άλλους.
Ας είναι.

Πάντα καλότυχος στολίδι. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.

Καλό φθινόπωρο σε όλους μας.

Ο πρώτος, είναι η περίπτωσις να γίνεσαι αποδεκτός από τη σχετικό είδος, γένος, οικογένεια, τάξη, ομοταξία, συνομοταξία, βασίλειο, Κ.Ο.ΒΑ, κλπ. Ο δεύτερος είναι, να κατανοήσεις που δεν γίνεται να μην γίνεσαι. Αποδεκτός.

Η δευτέρα περίπτωσις είναι φυσικά πολύ πιό ψαγμένη, κι ως εκτούτου, πολύ πιό ταλαιπωρευούμενη. Ωστόσο, καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα. Το οποίο δεν λέει και κάτι άλλο, παρά πως άμα κι έκατσε να είσαι κομμάτι του κόσμους σε κάποια παρούσα φάσις, έχεις φορέσει το κουστουμάκι της αποδοχής de facto. Δεν γίνεται να μην γίνεσαι. Αποδεκτός.

Τι fit in σε οποιαδήποτε εξ ιδίων οριζόμενη κατάστασις, είναι μόνο μια εξ ιδίων οριζόμενη επιθυμία. Άνευ γενικοτέρας ισχύς ή σημασίας.

Σε κάθε εκδοχή του ζητήματου οπωσδήποτα, είναι προτιμότερο να είσαι πλούσιος, νέος και υγιής, παρά μπατίρης, γέρος και άρρωστος.

Και στις δύο περίπτωσις όμως, καλό είναι εκτός της άνωθεν κατανόησης κι αποδοχής του κόσμους, να έχεις και δυο αθρώπους που σε αποδέχονται σε οποιοδήποτε είδος, γένος, οικογένεια, μπλα, μπλα.

Για να είσαι και καλοτάξιδος.

Κατ’ακολουθία, κι επειδής κάποτε θα σου τεκμηριώσω και τη φρακταλική λειτουργία του κόσμους, ο πατσάς είναι η απόλυτη κατάντια της εντοιαύτη συγκυρία παρουσίας μας.

Μην αγχώνεσαι. Ο πατσαδόρος δασκαλεύει, ο πατσοκοίλης διακονεύει, την των τοιούτων αγραμμάτων πλήρωσις. Εν πλήρη αναστατική ευδαιμονία οπωσδήποτα, αλλά κι απόλυτη άγνοια της εις απλώ τω τρόπω χρήσης του πυρός. Του καθημάς εννοώ. Στυλ κάρβουνα κι αναθηματική εντόσθια προσφορά.

Κοίτα, δεν ξέρω, αλλά μπορώ με λίγο σκορδοστούμπι να στα πω. Όλα. Ως διακονοκήρυκας κι αυτοεκπληρούμενος μαλακιστής, στερούμενος γευστικών και μολυβόφερνων καλύκων.

Διότι η μέθεξις σύντροφε, άμα και επέρασε το στάδιον του τσίρου του μπαγλαμαδάτου, έφτασεν ωρίμως εις την εν Αθηνάς πατσακαρία, after fendeρικού ηλεκτροψυχαναγκαστικού τσιφτετελιού.

Και δεν εγκατέλειψε εισέτι. Αντιθέτως, ανεπαράχθη. Φανατικώ κι εντελώς συνεπή τω τρόπω. Ξέρω που σε λέω. Για ρώτα κι εσένα...

Είμαι εντελώς διανοούμενος σε λέω. Γνωρίζω τουλάχιστον τρεις τρόπους να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών μου.

Σαν τους μαλάκεs ψάχνουμε τον μίτο, κι αν είναι εδώ, κι αν είναι εκεί, και που στο διάλο είναι. Μην τον κρατάει ο δεξιός, μην ο αριστερός, μην και μια γκόμενα που ψέλνει απ’ τον γυναικωνίτη, ή που ορφανεύει σε καμμιανού το σκοτεινό καλύβι ή και μυαλό. Και πού’ ναι οι στοχαστές, οι μεγάλοι αθρώποι, οι πάνω από τα συμβαινούμενα κι εμπράκτως φορεσκούμενα καυλιά.

Κι ερωτάω εγώ. Πόσο εφορέσκεις την χρειαζούμενη ειλικρίνεια, για να πιάσεις τον μίτο? Δηλαδής, καλά την έκαμνεν την ματσακουνιά ο Μίνωας με τον λευκόν τον ταύρον. Την Πασιφάη, τί είδους συγγενικό προσώπατο θες να την είχες?

Με ποιόν ταυτίζεσαι ρε σύντροφε τελικά? Τί ακριβώς κρατάς στο χέρι σου, και τί στη ψυχή σου? Τί λες στα παιδιά σου κάθε μέρα? Όταν πηδάς τη γυναίκα σου, πως τηνε κοιμίζεις στο κατόπι? Πως ακριβώς κοιμάσαι εσύ ο ίδιος, ο υποφαίνεσαι? Πόσους βλέπεις στον καθρέφτη κάθε μέρα δηλαδής? Όλους του καλούς βλέπεις? Βλέπεις όλους τους κακούς?

Βρε μαλάκα, στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, ποιόν βλέπεις? Τους πίσω? Αυτοί ποιόν βλέπουσι? Κι αυτοί τους πίσω ερχόμενοι?

Τους μπροστά ρε, ποιός τους βλέπει τελικά?

Ξέρεις, πριν μιλήσει ο Σύντροφος για συντρόφους, πρόλαβε ο Τυφλός. Κι εδώ που στα λέω, κι αυτός μίτους έψαχνε. Καθώς και ημείς, εις το εντελώς προσωπικόν. Ασφαλώς.

Σε προσωπική περίπτωσις, κάποια στιγμή πριν 25 χρόνια, νόμιζα πως έμαθα. Ψιλογαμήθηκα βέβαια, αλλά το πέρασα το μπουρδέλο. Ως επόμενον, εβρέθην εις το υποτεθίστω πως κατέχομεν.

Ας μείνουμε επ ολίγον στο νόμιζα, και κάνε μια καλή να θυμηθείς που σου έλεγα για τις στιγμές που φτιάχνουν χρόνους.

Έχεις δει, πως νομίζουμε οτι βλέπουν το σύμπαν κόσμος οι μύγες και οι αράχνες? Αυτή η εξίσωση είναι το καλύτερο σενάριο για να πιάσεις σε επίπεδο εικόνας το κόλπο. Αλλά αν κάνεις και μια δεύτερη καλή, σου έχω πει και για τον θέμα της εικόνας.

Προφανώς κι όλα δένουσι κάπου, ειδάλλως και δεν ξέρω τί σου λέω, παρά παραληρώ ασυστόλως. Και δεν είναι ακριβώς του χαραχτήρα μου. Όχι το ασυστόλως. Το ειδάλλως.

Αν ξεπεράσεις το νομίζουμε -γενικώς- και το κατέχομεν -εντελώς-, παίζει και να συνεννοηθούμε. Εικονικά χρονικώς. Των στιγμών.

Η ειρωνία της υπόθεσις, ξέρεις ποιά είναι? Που τα τεράστια Σ της εξίσωσης δεν μιλάνε για Συνέχεια, αλλά για Σειρά. Η οποία προκύπτει από τον κατακερματισμό της Συνέχειας. Η Σειρά.

Ως μάθημα το πέρασα. Ως δίδαγμα το παλεύω.

quote:

---

Ως μάθημα το πέρασα. Ως δίδαγμα το παλεύω.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

quote:

---

Ως μάθημα το πέρασα. Ως δίδαγμα το παλεύω.

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

quote:

---

Είναι δυο τύπων οι αθρώποι που σιχαίνομαι. Οι δάσκαλοι, κι αυτοί που λένε πως δεν είναι. Δάσκαλοι.

Κατ’ακολουθία, κι επειδής κάποτε θα σου τεκμηριώσω και τη φρακταλική λειτουργία του κόσμους, ο πατσάς είναι η απόλυτη κατάντια της εντοιαύτη συγκυρία παρουσίας μας.

Μην αγχώνεσαι. Ο πατσαδόρος δασκαλεύει, ο πατσοκοίλης διακονεύει, την των τοιούτων αγραμμάτων πλήρωσις. Εν πλήρη αναστατική ευδαιμονία οπωσδήποτα, αλλά κι απόλυτη άγνοια της εις απλώ τω τρόπω χρήσης του πυρός. Του καθημάς εννοώ. Στυλ κάρβουνα κι αναθηματική εντόσθια προσφορά.

Κοίτα, δεν ξέρω, αλλά μπορώ με λίγο σκορδοστούμπι να στα πω. Όλα. Ως διακονοκήρυκας κι αυτοεκπληρούμενος μαλακιστής, στερούμενος γευστικών και μολυβόφερνων καλύκων.

Διότι η μέθεξις σύντροφε, άμα και επέρασε το στάδιον του τσίρου του μπαγλαμαδάτου, έφτασεν ωρίμως εις την εν Αθηνάς πατσακαρία, after fendeρικού ηλεκτροψυχαναγκαστικού τσιφτετελιού.

Και δεν εγκατέλειψε εισέτι. Αντιθέτως, ανεπαράχθη. Φανατικώ κι εντελώς συνεπή τω τρόπω. Ξέρω που σε λέω. Για ρώτα κι εσένα...

Είμαι εντελώς διανοούμενος σε λέω. Γνωρίζω τουλάχιστον τρεις τρόπους να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών μου.

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

---

Αυτός όμως που κυνηγάει τις μύγες δεν είναι πάντα δίκαιος, γι' αυτό στο κλούβιο αυγό βάζουν ημερομηνία κατανάλωσης από μπροστά. Δηλαδή από πίσω έρχεται η κάθοδος των Δωριέων και εμπρός στέκουν τα παράλια στο όρος της Μεγιδδώ.

Πάντα να στέκεσαι κάτω και όχι αριστερά της οδού. Της ευφροσύνης και της Αμάλθειας το κέρας κέρασε ένα σουβλάκι σμυρνέικο σε κοσμοπολίτικο κέντρο. Το γιαταγάνι όμως άρπαξε και απειλούσε γιατί το αγγούρι έχει δικαιώματα που δεν αναγράφονται στο κουτί.

Αντιαθλητικό φάουλ είναι και αυτό.

Τί ανόητοι που είναι οι έξυπνοι. Και νομίζουν θα τους ανοίξει ο μπαγκάλης βραδιάτικα. Ε ας περιμένουν και το πρωινό τρένο.

Υπάρχει και το ζήτημα των ψιλών διαφορών.

Κάθε στιγμή -από αυτές που φτιάχνουν χρόνους- οι προσλαμβάνουσες και οι κατανοήσεις αλλάζουν, πληθαίνουν, και εις την τελικήν, οδηγούν σε νέες εικόνες μιας αυτασφαλούς πραγματικότις.

Αυτή είναι η μία εκδοχή.

Η άλλη είναι, που απαιτούνται νέες εικόνες της πραγματικότις για να αποκτήσεις μιαν αυτασφαλή κατανόησις των προσλαμβανουσών σου.

Το πρόβλημα είναι σαν την απορία που έχει το παγάκι μπροστά στη φλόγα.

Η εμπειρία της φλόγας δεν ανήκει στο παγάκι, αλλά στο νερό που απομένει.

Υ.Γ. Οι αποχρώσεις δεν έχουν την ίδια τονικότητα.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr