Φαίνεται πως κάποιες φορές, οι φήμες και οι ιστορίες, άπαξ και δημιουργηθούνε αποκτούνε τη δική τους ζωή και υπόσταση. Μια ζωή που εξελίσσεται και ίσως κάποιες φορές μπορεί να μετατρέψει μια φανταστική ιστορία σε πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο μοιάζει να έγινε με την ιστορία του δακρυσμένου αγοριού που απεικονίζονταν σε μερικές χιλιάδες πίνακες, συνηθισμένους πίνακες που μπορούσε να δει κανείς κρεμασμένους στους τοίχους πολλών εργατικών οικογενειών της Αγγλίας. Μια λίγο ασυνήθιστη πυρκαγιά που άφησε έναν τέτοιο πίνακα ανέπαφο και μια εφημερίδα που έψαχνε επίμονα για ένα φλέγον θέμα για να αυξήσει την κυκλοφορία της, ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν έναν αστικό θρύλο που σύντομα θα άρχιζε να αποκτά διαστάσεις... πραγματικότητας!

Αρχαίες κατάρες που έχουν τεθεί σε ενέργεια από τυμβωρύχους παραμένουν δημοφιλές θέμα στη μυθιστοριογραφία και την λαϊκή παράδοση. Ωστόσο η πίστη σε καταραμένα αντικείμενα δεν περιορίζεται γύρω από αιγυπτιακά λείψανα ή σε ιστορίες για φαντάσματα όπως αυτές που έγραφε ο γνωστός μυθιστοριογράφος Montague Rhodes James. Στο σύγχρονο κόσμο υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι έχουν προσωπικά βιώσει αλλόκοτα φαινόμενα ως αποτέλεσμα επαφής μ' ένα καταραμένο αντικείμενο.

Πορτραίτα ή ανθρώπινες μορφές σε γλυπτά ή ζωγραφιές, είναι συχνά το επίκεντρο αυτού του τύπου θρύλων. Στα πρόσφατα χρόνια, αναπτύχθηκαν ιστορίες κακής τύχης ή δυστυχίας γύρω από συγκεκριμένα αντικείμενα που θεωρούνται ότι έχουν τελετουργική ή μαγική λειτουργία, μερικά απ' αυτά μάλιστα έχουν εμφανώς αρκετά πρόσφατη προέλευση.

Στη λαϊκή πίστη, η ιδέα ότι ένας πίνακας που πέφτει από τον τοίχο είναι οιωνός επικείμενου θανάτου ειδικά αν είναι πορτραίτο- παραμένει μία από τις πιο διαδεδομένες σύγχρονες δεισιδαιμονίες. Παρομοίως, απόκοσμα πορτραίτα των οποίων τα μάτια φαίνονται να σε ακλουθούν όπου κι αν πας, έχουν γίνει μια βασική εικονογραφική διακόσμηση αναρίθμητων ταινιών τρόμου. Η λαϊκή παράδοση δεν είναι στατική αλλά ενεργή και δυναμική- ειδικά όταν επικαλείται λανθάνουσες αντιλήψεις ριζωμένες σε παλαιότερες δεισιδαιμονίες.

Έτσι λοιπόν, φόβος και ανησυχία εξακολουθούν να περιβάλλουν ένα απόκοσμο πορτραίτο το οποίο κυριολεκτικά έχει χαράξει την πορεία του στα βρετανικά νησιά και τον υπόλοιπο κόσμο στο διάστημα δύο δεκαετιών.

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ

Η κατάρα του δακρυσμένου αγοριού εμφανίστηκε ξαφνικά ένα πρωινό του 1985. Η εφημερίδα Sun, η δημοφιλέστερη εφημερίδα στον αγγλόφωνο κόσμο εκείνη την εποχή, εξέδωσε στην σελίδα 13 της έκδοσης της 4ης Σεπτεμβρίου μία ιστορία με τίτλο: «Η Φλεγόμενη Κατάρα του Δακρυσμένου Αγοριού». Ανέφερε πώς ο Ron και η May Hall κατηγόρησαν για πυρκαγιά που κατέστρεψε το εσωτερικό της κατοικίας τους στο Rotherham (μια μεταλλευτική πόλη στο νότιο Yorkshire) ένα φτηνό πίνακα που απεικόνιζε ένα νήπιο με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του. Η φωτιά ξέσπασε από ένα μαγειρικό τηγάνι στην κουζίνα της 27χρονης κατοικίας τους και εξαπλώθηκε ταχύτατα. Όμως, παρά τη μεγάλη ζημιά στα δωμάτια του κάτω ορόφου, η κορνιζαρισμένη εικόνα του Δακρυσμένου Αγοριού παρέμεινε άθικτη. Συνέχισε να κρέμεται εκεί, περιστοιχισμένη από μια εικόνα καταστροφής.

Κανονικά, μια φωτιά από τηγάνι δεν θα δικαιούνταν περισσότερο από δύο παραγράφους σε μια τοπική εφημερίδα. Αυτό που μεταμόρφωσε την ιστορία σε πρώτη σελίδα στην επιφανέστερη βρετανική εφημερίδα, ήταν η παρεμβολή του αδερφού του Ron Hall, Peter, πυροσβέστη στο Rotherham. Ένας συνάδελφος του Peter, ο αξιωματικός του πυροσβεστικού σταθμού Alan Wilkinson, ανέφερε ότι γνώριζε πολυάριθμες άλλες περιπτώσεις όπου απεικονίσεις του Δακρυσμένου Αγοριού είχαν εμφανιστεί άθικτες στα ερείπια σπιτιών κατεστραμμένων από πυρκαγιά.

Μια φωτογραφία του «Δακρυσμένου Αγοριού» συνόδευε το άρθρο με τη λεζάντα να γράφει: «Δάκρυα για φόβο...το πορτραίτο που οι πυροσβέστες θεωρούν καταραμένο». Οι σχετικοί πυροσβέστες δεν είχαν στην πραγματικότητα χρησιμοποιήσει τη λέξη «καταραμένος», παρόλ' αυτά η αναφορά της εφημερίδας είχε συμβάλλει στο να αποκτήσει η ιστορία εξασφαλισμένη αξιοπιστία. Η εφημερίδα πρόσθετε ότι είχαν πουληθεί περίπου 50.000 πίνακες με την εικόνα του δακρυσμένου αγοριού και με την υπογραφή 'G Bragolin' σε υποκαταστήματα βρετανικών πολυκαταστημάτων, συγκεκριμένα στις εργατικές περιοχές της βόρειας Αγγλίας. Θα μπορούσε να δει κανείς παραδείγματα κρεμασμένων πινάκων στα μπροστινά δωμάτια οικογενειακών σπιτιών σε όλο το έθνος, και μια ιστορία πρότεινε ότι είχαν πουληθεί γύρω στα 250.000 πίνακες.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και τη διάδοση της σύγχρονης λαογραφίας. Ιστορίες σαν αυτή του «Δακρυσμένου Αγοριού» συμπεριφέρονται όπως ένας ιός όταν ριζώσουν στην λαϊκή φαντασία. Επιπλέον οι ειδήσεις των εφημερίδων εκτιμώνται και η προτεραιότητα που δίνεται για να παραχθεί μια «καλή ιστορία» συχνά παραμερίζει την ακρίβεια και τον σκεπτικισμό, ειδικότερα όσον αφορά αλλόκοτα και υπερφυσικά περιστατικά.

Οι Peter Chippindale και Chris Horrie στην ανεξαρτήτως ελαττωμάτων ιστορία της Sun με τίτλο «Stick it up your Punter! (1990)» αναγνωρίζουν τον θρυλικό εκδότη Kelvin MacKenzie ως πατέρα της ιστορίας του «Δακρυσμένου Αγοριού». Η Sun μπλέχτηκε σε μια μάχη για αναγνώστες με την αντίπαλο εφημερίδα του Λονδίνου την Daily Mirror. Ήταν επίσης υπεύθυνη για την έκδοση μιας σειράς τρομακτικών και παράξενων ιστοριών χαλαρής προέλευσης, μερικές από τις οποίες όπως η «Ο Freddie Starr έφαγε το χάμστερ μου» (Freddie Starr Ate My Hamster) κέρδισαν ένα μόνιμο χώρο στη λαϊκή κουλτούρα. Το «Δακρυσμένο Αγόρι» προέκυψε μια χρονική περίοδο που ο MacKenzie αναζητούσε αυτό που οι δημοσιογράφοι αποκαλούν «μεγάλο μπαμ» για τον οποίο σήμαινε μια αποκλειστική ιστορία την οποία κανένας από τους ανταγωνιστές του δεν θα φανταζόταν ότι θα μπορούσε να εκδώσει πρώτος. Η μεγαλοφυής ιδέα του MacKenzie ήταν να εντοπίσει το «μπαμ» θαμμένο στην αναπαραγωγή ρουτίνας από ένα τοπικό πρακτορείο ειδήσεων. Ανακοίνωσε εμπιστευτικά στο προσωπικό του το εξής: «Αυτό εδώ έχει πόδια», εννοώντας ότι η ιστορία αυτή θα κρατούσε το ενδιαφέρον για πολύ καιρό.

Στις 5 Σεπτέμβρη του 1985, η Sun παρουσίασε τη συνέχεια της ιστορίας αναφέροντας ότι πολυάριθμοι τρομαγμένοι αναγνώστες, θύματα της κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού, είχαν πλημμυρίσει τα τηλέφωνα της εφημερίδας... Όλοι φοβούνταν ότι η κατοχή ενός πίνακα του αγοριού που κλαίει θα τους φέρει γρουσουζιά. Οι αναγνώστες έμειναν με μια συντριπτική εντύπωση ενός υπερφυσικού δεσμού που ενισχυόταν από τη χρήση λέξεων όπως «κατάρα», «γρουσουζιά», «φοβισμένοι», «τρομοκρατημένοι».

Τυπική των πρόσθετων ιστοριών ήταν αυτή που ειπώθηκε από την Dora Mann, από το Mitcham του Surrey η οποία ισχυρίστηκε ότι το σπίτι της καταστράφηκε μόλις έξι μήνες αφότου αγόρασε ένα αντίτυπο του πίνακα. «Όλοι οι πίνακές μου καταστράφηκαν, εκτός από αυτόν με το Δακρυσμένο Αγόρι», ισχυρίστηκε. Η Sandra Kaske από το Kilburn στο βόρειο Yorkshire ανέφερε ότι αυτή, η κουνιάδα της και ένας φίλος είχαν βιώσει καταστρεπτικές πυρκαγιές αφού απέκτησαν αντίγραφα. Μια άλλη οικογένεια από το Nottingham κατηγόρησε το αντίτυπο για μια φωτιά που τους άφησε άστεγους. Ο Brian Parks του οποίου η σύζυγος και τα τρία παιδιά χρειάστηκαν θεραπεία λόγω εισπνοής καπνού, ανέφερε ότι είχε καταστρέψει το αντίγραφο επιστρέφοντας από το νοσοκομείο όπου το βρήκε κρεμασμένο -άθικτο φυσικά- στους μαυρισμένους τοίχους του σαλονιού του.

Όσο οι ιστορίες συσσωρεύονταν, προέκυψαν νέες λεπτομέρειες που ενθάρρυναν την ιδέα ότι μια κατοχή αντιγράφου του πίνακα έβαζε τους ιδιοκτήτες σε κίνδυνο πυρκαγιάς ή σοβαρού τραυματισμού. Μια γυναίκα από το Λονδίνο ισχυρίστηκε ότι είδε τον πίνακα να ταλαντεύεται από πλευρά σε πλευρά στον τοίχο, ενώ μια άλλη από το Paignton ανέφερε ότι αφού αγόρασε τον πίνακα ο 11χρονος γιός της έπιασε τα προσωπικά του μέρη σε γάντζο. Η κυρία Rose Farrington από το Preston έγραψε σ' ένα γράμμα που δημοσιεύτηκε στη Sun το εξής: «Από τότε που αγόρασα τον πίνακα το 1959, οι τρεις γιοί μου και ο σύζυγός μου έχουν πεθάνει. Συχνά αναρωτήθηκα αν ήταν καταραμένος».

Κάποια άλλη αναγνώστρια ανέφερε ότι επιχείρησε να καταστρέψει δύο από τα αντίτυπα με φωτιά για να ανακαλύψει έντρομη ότι δεν καίγονταν. Η προσπάθειά της δοκιμάστηκε από έναν φύλακα ασφαλείας τον Paul Collier ο οποίος έριξε ένα από τα δύο αντίτυπα στην πυρά. Παρότι έμεινε στις φλόγες για μία ώρα, ούτε καν καψαλίστηκε. «Ήταν τρομακτικό, η φωτιά ούτε καν το άγγιξε» δήλωσε στη Sun. «Πραγματικά πιστεύω ότι φέρνει γρουσουζιά». Αισθανόμαστε διπλό κίνδυνο με δύο απ' αυτά στο σπίτι και αποφασίσαμε να τα ξεφορτωθούμε».

ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η ιστορία του Collier υπενθυμίζει τα σχόλια πυροσβεστών που στα επακόλουθα πυρκαγιών σε σπίτια του Rotherham, ανέφεραν αντίτυπα που ανεξήγητα είχαν διαφύγει της καταστροφής. Το πραγματικό μυστήριο από την προσωπική τους οπτική ήταν πώς οι εικόνες είχαν γλιτώσει από φωτιές που ήταν τέλεια εξηγήσιμες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, απλές εξηγήσεις όπως απρόσεκτα πεταμένα τσιγάρα, υπερθερμασμένα τηγάνια, ελαττωματικές ηλεκτρικές θερμάστρες είχαν βρεθεί στην ακόλουθη έρευνα της πυροσβεστικής υπηρεσίας

Ο επικεφαλής του πυροσβεστικού σταθμού του Rotherham Alan Wilkinson ο οποίος, όπως προέκυψε, είχε καταχωρήσει στο ημερολόγιό του 50 πυρκαγιές σχετικές με το «Δακρυσμένο Αγόρι», απέρριψε κάθε σχέση με το υπερφυσικό, όντας πεποισμένος ότι οι περισσότερες από αυτές οφείλονταν στην ανθρώπινη απροσεξία. Αλλά παρά τον πραγματισμό του, δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς οι πίνακες είχαν γλιτώσει από πύρηνες κολάσεις οι οποίες παρήγαγαν θερμότητα αρκετή για να ξηλώσει τον σοβά από τους τοίχους. Η σύζυγός του είχε τη δική της θεωρία: «Πάντα πίστευα ότι είναι τα δάκρυα που κατασβήνουν τη φωτιά».

Η Sun δεν ενδιαφερόταν για την εύρεση μιας λογικής εξήγησης. Αγνόησε τα σχόλια του Wilkinson και ισχυρίστηκε ότι «οι επικεφαλής της πυροσβεστικής δεν έχουν βρει λογική εξήγηση για έναν αριθμό πρόσφατων περιστατικών».

Πολύ σύντομα μετά, προέκυψε ότι τα «καταραμένα» αντίτυπα δεν ήταν όλα αντίγραφα του ίδιου πίνακα, ούτε είχαν φτιαχτεί όλα τα αντίτυπα από τον ίδιο καλλιτέχνη. Το πορτραίτο που διασώθηκε από την πυρκαγιά του Rotherham και που αρχικά προκάλεσε τον φόβο ήταν υπογεγραμμένο από τον ζωγράφο G Bragolin. Η Sun ισχυρίστηκε ότι το γνήσιο ήταν υπογεγραμμένο από «έναν Ιταλό ζωγράφο». Στην πραγματικότητα, Giovanni Bragolin ήταν ένα ψευδώνυμο υιοθετημένο από τον Ισπανό ζωγράφο Bruno Amadio, ο οποίος είναι επίσης γνωστός ως 'Franchot Seville'. Οι προσπάθειες για την ανίχνευσή του απέτυχαν καθώς οι ιστορικοί των τεχνών ανέφεραν ότι δεν φαινόταν να είχε μία συνεκτική βιογραφία. Τα πράγματα μπερδεύτηκαν κι άλλο, όταν περισσότερα «Δακρυσμένα Αγόρια» που είχαν αναδειχθεί στις φωτιές, μέρος μια σειράς μελετών με την ονομασία «Παιδική ηλικία», ζωγραφίστηκαν από τον Σκωτσέζα καλλιτέχνη Anna Zinkeisen, που πέθανε το 1976. Ο μόναδικός κοινός παρονομαστής ήταν ότι όλοι οι πίνακες ήταν παραδείγματα φτηνής, μαζικής παραγωγής που πουλήθηκαν σε μεγάλους αριθμούς από αγγλικά πολυκαταστήματα μεταξύ του 1960 και του 1970. Η γεωγραφική συσώρευσή τους απλά αντανακλούσε τη δημοτικότητά τους ανάμεσα στις κοινότητες της εργατικής τάξης του Βορρά.

Παρά την απόρριψή του από τους κριτικούς τέχνης ως κακόγουστο, το «Δακρυσμένο Αγόρι» παρέμεινε ένας εξαιρετικά δημοφιλής πίνακας, ειδικότερα για τις γυναίκες κατόχους. Υπήρξαν παραδείγματα σε τουλάχιστον πέντε διαφορετικές παραλλαγές. Τουλάχιστον δύο από αυτές περιλάμβαναν συνοδευτικές μελέτες «Δακρυσμένων Κοριτσιών» -μερικοί άνθρωποι κατείχαν αντίγραφα και των δύο- και άλλες στην ίδια σειρά περιλάμβαναν εικόνες κοριτσιών και αγοριών που κρατούσαν λουλούδια. Αψηφώντας τον τρόμο των επικεφαλίδων, μερικοί κάτοχοι ανέπτυξαν έναν τέτοιο συναισθηματικό δεσμό με τους πίνακες που αρνήθηκαν να τους ξεφορτωθούν. «Ποτέ δεν νοιάστηκα ο ίδιος για τον πίνακα λόγω της δυστυχίας του» φέρεται να είπε ο σύντροφος μίας περήφανης ιδιοκτήτριας. Έπειτα συνέχισε θέτοντας δύο ερωτήσεις που πολλοί ανήσυχοι αναγνώστες της Sun θα ήθελαν να απαντηθούν: «Γιατί θα θέλατε μια εικόνα ενός παιδιού που κλαίει; γιατί έκλαιγε το παιδί;».

Όπως ήταν φυσικό, οι δημοσιογράφοι απευθύνθηκαν σε ειδικούς στα πεδία της λαογραφίας και του αποκρυφισμού για να βρουν μια εξήγηση. Όταν ένας δημοσιογράφος πλησίασε ένα μέλος της Λαογραφικής Κοινότητας (Folklore Society), την Georgina Boyes, η συνέντευξη «βάλτωσε» όταν αυτή αρνήθηκε να προσφέρει μια κατάλληλα σατανική εξήγηση. Συνεπώς ο ενδιαφερόμενος δημοσιογράφος έφυγε προς αναζήτηση μιας «μάγισσας» ή κάποιου «μυημένου στον αποκρυφισμό» που θα μπορούσε να προσφέρει μια καλύτερη επικεφαλίδα. Τότε ο Roy Vickery, γραμματέας της Folklore Society, αναφέρε ότι ο αρχικός καλλιτέχνης μπορεί να κακομεταχειρίστηκε το μοντέλο του παιδιού με κάποιο τρόπο προσθέτοντας ότι: «Όλες αυτές οι πυρκαγιές θα μπορούσαν να είναι η κατάρα του παιδιού, ο τρόπος του για να πάρει εκδίκηση».

Ένας πίνακας του «Δακρυσμένου Αγοριού» του Zenkeisen έγινε το επίκεντρο άλλης μιας «μυστηριώδους πυρκαγιάς» που αναφέρθηκε από την Sun. Αυτή κατέστρεψε μια λαϊκή κατοικία στο Rotherham το οποίο είχε αναδειχθεί όχι μόνο ως η τοποθεσία πολλών από τις αναφερόμενες πυρκαγιές, αλλά επίσης ως η πηγή για το όλο φαινόμενο. Η ίδια ιστορία μνημόνευε τον εκπρόσωπο τύπου του πυροσβεστικού σώματος να διαβεβαιώνει τους κατόχους του πίνακα ότι παρόλο που δεν υπήρχε «λόγος ανησυχίας...αυτά τα περιστατικά γίνονται όλο και πιο συχνά».

Η διαδεδομένη ανησυχία που δημιουργήθηκε από αυτή την ιστορία οδήγησε την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Νότιου Yorkshire να εκδώσει μια έγγραφη δήλωση που στόχευε να αναιρέσει τη σύνδεση των πυρκαγιών με τους πίνακες. Συμπέρανε ότι η πιο πρόσφατη πυρκαγιά ξεκίνησε από μια ηλεκτρική θερμάστρα τοποθετημένη πολύ κοντά σ' ένα κρεβάτι. Ο επικεφαλής του αρχηγείου Mick Riley ανέφερε ότι είχε πουληθεί ένας μεγάλος αριθμός πινάκων και «οποιαδήποτε σύνδεση με τις πυρκαγιές είναι καθαρά συμπτωματική... οι πυρκαγιές δεν ξεκινούν από εικόνες ή συμπτώσεις, αλλά από απρόσεχτες ενέργειες και παραλείψεις». Ύστερα ο Riley αποκάλυψε την εξήγηση της υπηρεσίας: «Ο λόγος για τον οποίο αυτή η εικόνα δεν καταστρεφόταν πάντα στην φωτιά είναι ότι έχει εντυπωθεί σε μοριοσανίδα, η οποία είναι πολύ δύσκολο να αναφλεγεί».

Η ΥΠΑΙΘΡΙΑ ΦΩΤΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ

Η δήλωση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας απέτυχε να επηρεάσει σημαντικά το σβήσιμο των φλογών που η Sun τροφοδοτούσε με ευχαρίστηση. Λίγο αργότερα έφτασαν νέα για ένα Δακρυσμένο Αγόρι που είχε μείνει ανέπαφο από μια φωτιά που κατέστρεψε το εσωτερικό ενός ιταλικού εστιατορίου στο Great Yarmouth. «Ως εδώ και μη παρέκει παιδιά» είπε ο MacKenzie στους αναγνώστες του: «Αν ανησυχείτε για μια εικόνα Δακρυσμένου Αγοριού που κρέμεται στο σπίτι σας, στείλτε την αμέσως σ' εμάς. Θα την καταστρέψουμε για εσάς».

Σύμφωνα με τις περιγραφές των Chippindale και Horrie, «ανήσυχοι αναγνώστες τηλεφωνούσαν για να ρωτήσουν αν έπρεπε να ξεφορτωθούν το αντίγραφό τους ώστε να αποφύγουν το κάψιμο των σπιτιών τους. «Σίγουρα» απάντησε ο MacKenzie. «Στείλτε τα σ' εμάς θα κάνουμε τη δουλειά για εσάς». Η οδός Bouverie είχε κατακλυστεί& τα Δακρυσμένα Αγόρια σύντομα στοιβαχτηκαν στα 12 πόδια (3,7 μέτρα) ύψος μέσα στην αίθουσα σύνταξης, έβγαιναν από ντουλάπια και γέμιζαν ολοκληρωτικά ένα ελάχιστα χρησιμοποιημένο δωμάτιο συνεντεύξεων.

Μέχρι τότε, το προσωπικό του MacKenzie δεν μπορούσε να αντιληφθεί πόσο αξιοπιστη θεωρούσε την ιστορία το αφεντικό τους. Όταν ο βοηθός έκδοσης κατέβασε μια εικόνα του Τσώρτσιλ που κρεμόταν στον τοίχο από την εποχή του πολέμου των Φώκλαντ και την αντικατέστησε μ' ένα Δακρυσμένο Αγόρι, το μυστήριο λύθηκε: «Ο MacKenzie, έσπευσε φουριόζος στην αίθουσα σύνταξης με το συνηθισμένο γρήγορο βάδισμά του, όπου κοκάλωσε και άσπρισε από το φόβο του». «Κατέβασέ το κάτω», φώναξε, «Δεν μου αρέσει. Φέρνει κακοτυχία».

Ο πυροσβέστης Alan Wilkinson αντέδρασε με παρόμοιο τρόπο όταν οι συνάδελφοί του του παρουσίασαν ένα Δακρυσμένο Αγόρι σε κορνίζα κατά τη συνταξιοδότησή του από την υπηρεσία. Οπως ο Kelvin MacKenzie, αρνήθηκε ότι ήταν προληπτικός ωστόσο επέστρεψε αμέσως τον πίνακα λέγοντας: «Όχι ευχαριστώ, μπορείτε να τον κρατήσετε». Παρομοίως ο επικεφαλής Mick Riley, που ήταν υπεύθυνος για την δήλωση αναίρεσης της «κατάρας» δεν θα δεχόταν ένα αντίγραφο του πίνακα για δώρο λέγοντας στη σύζυγό του ότι «δεν του άρεσε», ότι «δεν ταίριαζε στο σπίτι». Σε συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα του, ο Wilkinson παραδέχτηκε ότι είχε προμηθευτεί άλλο ένα Δακρυσμένο Αγόρι από μια ανήσυχη γυναίκα που εμφανίστηκε ένα βράδυ στο σπίτι του. Πήρε τον πίνακα στη δουλειά του για πλάκα και τον κρέμασε στον τοίχο του γραφείου του πυροσβεστικού σταθμού. Μέσα σε λίγες μέρες του δόθηκε εντολή από τους ανωτέρους του να τον κατεβάσει. Συσσωρεύοντας ειρωνία πάνω στην κωμωδία η ιστορία συνεχίστηκε: «Την ίδια μέρα ένας φούρνος στην κουζίνα του πάνω ορόφου υπερθερμάνθηκε και τα βραδινά φαγητά των πυροσβεστών κάηκαν».

Ο Kelvin MacKenzie αντιμετώπισε ένα παρόμοιο δίλημμα. Στο τέλος της έξι εβδομάδων εκστρατείας του για το «Δακρυσμένο Αγόρι», ο εκδότης της Sun έπρεπε να σκαρφιστεί έναν κατάλληλο τρόπο για να ξεφορτωθεί τα 2500 αντίγραφα του πίνακα που είχαν στείλει οι αναγνώστες. Το αρχικό του πλάνο να τα κάψει στην ταράτσα των γραφείων της εφημερίδας στην οδό Bouverie απαγορεύτηκε τόσο από την πυροσβεστική υπηρεσία του Λονδίνου όσο και από αυτήν της Κοιλάδας του Τάμεση. Και οι δύο αρνήθηκαν να συνεργαστούν και αποκήρυξαν ολόκληρη την εκστρατεία «ως ένα φτηνό διαφημιστικό τέχνασμα». Οι λόγοι της απροθυμίας τους γίνονταν σαφείς. Προέκυψε ότι η πυροσβεστική υπηρεσία είχε εθνικά καταστεί το επίκεντρο εκατοντάδων τηλεφωνημάτων και επισκέψεων ανήσυχων ιδιοκτητών που πίστευαν ότι οι πίνακες ήταν καταραμένοι ή ότι ήταν κατασκευασμένοι από ένα επικίνδυνο εύφλεκτο υλικό.

Τελικά ο ρεπόρτερ Paul Hooper, μαζί με φωτογράφους και κορίτσια της Τρίτης Σελίδας, έφυγε από τα κεντρικά γραφεία της εφημερίδας επί της οδού Bouverie με δύο βαν φορτωμένα με πίνακες έτοιμους να καούν σε μια αυτοσχέδια πυρά κοντά στο Reading. Η Sun διατυμπάνισε την ιστορία κατάλληλα για τη γιορτή του Halloween- με τον τίτλο: «Η Sun ξεσκεπάζει για τα καλά την κατάρα του αγοριού που κλαίει». Μια φωτογραφία απεικόνιζε την Sandra Jane Moore, μια αποκαλυπτικά ντυμένη όμορφη κοπέλα της «ερυθρής καυτής Τρίτης Σελίδας»,να τροφοδοτεί την υπαίθρια φωτιά, ενώ σαστισμένοι πυροσβέστες παρακολουθούσαν.

Εγινε ευρέως πιστευτό ότι η φωτιά του Hallowe'en είχε ξορκίσει την «κατάρα του Δακρυσμένου Αγοριού» και ο αριθμός των ιστοριών στις εφημερίδες άρχισε να ελαττώνεται. Αλλά τον Μάρτιο του επόμενου έτους, ένας αρθρογράφος στην Western Morning News συμπέρανε ότι η εργατική αναταρχή που αντιμετωπίσε η News International (ιδιοκτήτες της Sun), περιλαμβάνοντας απεργίες και βίαιες τοποθετήσεις ανταπεργοσπαστών στις εγκαταστάσεις παραγωγής της Fort Wapping, ξεκίνησε αμέσως μετά την υπαίθρια φωτιά της εφημερίδας. Κοροϊδεύοντας τους ανταγωνιστές της της Fleet Street, η εφημερίδα υπαινίχτηκε ότι η γρουσουζιά που φόβιζε τον Kelvin MacKenzie είχε εν τέλει πλήξει τον δημιουργό της.

ΑΠΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΜΥΘΟ

Καθώς το ενδιαφέρον των εφημερίδων μειώθηκε, οι ιστορίες για το «Δακρυσμένο Αγόρι» άρχισαν να παίρνουν τη μορφή σύγχρονου θρύλου. Νέες εκδοχές εμφανίστηκαν, περιλαμβάνοντας μία στην οποία εκείνοι που ήταν ευγενικοί προς τους πίνακες ανταμοίβονταν με καλή τύχη. Άλλη μια ιδέα ήταν αυτή κατά την οποία τοποθετώντας έναν πίνακα που απεικόνιζε το «Δακρυσμένο Κορίτσι» δίπλα στο «Δακρυσμένο Αγόρι» θα έφερνε καλή τύχη. Αυτό που έλειπε από την ιστορία ήταν μια ικανοποιητική αφήγηση που θα εξηγούσε πώς προέκυψε ο πίνακας ως πηγή ανάφλεξης. Σύντομα αυτή η ιστορία θα προσφερόταν και η έλευση του Διαδικτύου θα χορηγούσε στο θρύλο μια νέα πνοή ζωής ανεξάρτητη από τα έντυπα μέσα που τον ξεκίνησαν αρχικά.

Μία διαδικτυακή πηγή ισχυρίζεται ότι στη δεκαετία 1990 άρχισαν να αναφέρονται για πρώτη φορά και από άλλα μέρη του κόσμου πυρκαγιές που σχετίζονταν με πίνακες του «Δακρυσμένου Αγοριού». Επίσης αντανακλά το πώς το αρχικό μοτίβο του «καταραμένου πίνακα» διαπλαθόταν από επαγγελματίες αφηγητές και ερευνητές του μεταφυσικού για ένα νέο κοινό: «Ένα διάμεσο ισχυρίζεται ότι το πνεύμα του αγοριού είναι παγιδευμένο στον πίνακα και προκαλεί πυρκαγιές προσπαθώντας να κάψει τον πίνακα και να απελευθερωθεί. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ο πίνακας είναι στοιχειωμένος ή προσελκύει δραστηριότητα poltergeist. Ιστορίες για την κακοτυχία του καλλιτέχνη και του αγοριού είχαν προσκολληθεί στον πίνακα».

Η ιδέα ότι ότι το «Δακρυσμένο Αγόρι» είχε υποστεί κακομεταχείρηση από τον καλλιτέχνη κέριδιζε δημοσιότητα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για το γεγονός ότι υπήρχαν διαφορετικοί πίνακες και καλλιτέχνες ή για το ότι αυτή η ιδέα ξεκίνησε να υπάρχει ως ένα τυχαίο νέο που εμφανίστηκε στη Sun και μεγαλοποιήθηκε μία δεκαετία νωρίτερα. Το 2000 ο Tom Slemen αναζωογόνησε την ιστορία σε μορφή βιβλίου ως μέρος μιας σειράς που αναφέρονταν στο Στοιχειωμένο Liverpool. Όπως πολλά άλλα σ'αυτή τη θεματολογία, οι ιστορίες που περιέχονται παρουσιάζονται με ένα διασκεδαστικό, αφηγηματικό στιλ, απευθυνόμενες σε μαζικό αναγνωστικό κοινό. Στην καταχώρησή του για τη « Γρουσουζιά του Δακρυσμένου Αγοριού» ο Slemen παραθέτει ως γεγονός ότι ο επικεφαλής της πυροσβεστικής υπηρεσίας του Yorkshire είχε αναφέρει στις εφημερίδες ότι ο πίνακας του Δακρυσμένου Αγοριού είχε εμφανιστεί στα συντρίμια σπιτιών που είχαν μυστηριωδώς καεί ολοκληρωτικά. Σύμφωνα με τον Slemen, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν εάν πίστευε ότι η εικόνα ήταν διαβολική «ο επικαφαλής της πυρκαγιάς αρνήθηκε να κάνει σχόλια».

Αυτη η πρακτικά λανθασμένη δικαιολογία εισήγαγε την αφήγηση που ακολούθησε, εξηγώντας εν τέλει γιατί η εικόνα ήταν διαβολική. Η ιστορία αποκαλύφθηκε από «έναν αξιοσέβαστο ερευνητή αποκρυφιστικών θεμάτων, έναν συνταξιοδοτημένο διευθυντή σχολείου από το Devon, που λεγόταν George Mallory» το 1995. Ο Mallory βρήκε τον καλλιτέχνη που είχε ζωγραφίσει το γνήσιο πίνακα, «έναν ηλικιωμένο Ισπανό ζωγράφο πορτραίτων που ονομαζόταν Franchot Seville, ο οποίος ζει στη Μαδρίτη». Ο Seville, όπως οι έξυπνοι αναγνωστες θα καταλάβουν, ήταν ένα από τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε ο Bruno Amadio, ή αλλιώς γνωστός ως 'G Bragolin' του οποίου η υπογραφή εμφανιζόταν σε μερικούς από τους πίνακες. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Σύμφωνα με τον Slemen, ο Seville/Amadio/Bragolin είπε στον Mallory ότι το υποκείμενο του πίνακα ήταν ένα μικρό παλιόπαιδο του δρόμου που είχε βρει να περιφέρεται στη Μαδρίτη το 1969. Ποτέ δεν μιλούσε και είχε ένα πολύ θλιμμένο βλέμμα. Ο Seville ζωγράφισε το αγόρι και ένας καθολικός ιερέας το αναγνώρισε ως τον Don Bonillo, ένα παιδί που το είχε σκάσει αφού είδε τους γονείς του να πεθαίνουν σε πυρκαγιά. «Ο ιερέας είπε στον καλλιτέχνη να μην ασχοληθεί με το θέμα επειδή οπουδήποτε εγκαθίσταται το αγόρι θα ξεσπούσαν πυρκαγιές άγνωστης προέλευσης. Οι χωρικοί τον ονόμαζαν Διάβολο για αυτό το λόγο». Ωστόσο, ο ζωγράφος αγνόησε τη συμβουλή του ιερέα και υιοθέτησε το αγόρι. Τα πορτραίτα του σημείωσαν υψηλές πωλήσεις αλλά μια μέρα το εργαστήριό του κατστράφηκε από φωτιά και ο καλλιτέχνης υπάστη καταστροφή. Κατηγόρησε το μικρό αγόρι για εμπρησμό και ο Bonillo το έσκασε ξεσπώντας σε δάκρυα- και δεν τον είδε κανείς ξανά. Η ιστορία συνεχίστηκε: «Από όλη την Ευρώπη έφτασαν αναφορές του γρουσούζικου πίνακα του Δακρυσμένου Αγοριού να προκαλεί φωτιές. Ο Seville επίσης θεωρήθηκε γρουσούζης και κανένας δεν του ανέθεσε να ζωγραφίσει, ούτε κοιτούσε τους πίνακές του. Το 1976 ένα αυτοκίνητο εξερράγη μέσα σε φλόγες στα περίχωρα της Βαρκελώνης αφού προσέκρουσε σ' έναν τοίχο. Το θύμα αποτεφρώθηκε χωρίς να μπορεί να αναγνωριστεί, αλλά ένα μέρος του διπλώματος οδήγησης στο ντουλαπάκι αυτοκινήτου κάηκε μόνο μερικώς. Το όνομα του διπλώματος ήταν ενός 19χρονου που ονομάζονταν Don Bonillo.»

Θα μπορούσε αυτός να είναι το ίδιο ορφανό που οι χωρικοί γνώριζαν ως «Διάβολο»; Σε μια εκπομπή για ταλέντα, ο Charles Fort αναφέρθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους ως ιδιοφυΐες φωτιάς (fire genii) « Με τον όρο ιδιοφυής εννοώ κάποιον που δεν μπορεί να αποφύγει τη γνώση της φωτιάς, επειδή δεν μπορεί να αποφύγει την πυρπόληση πραγμάτων». Ενώ η ύπαρξη μερικών δημιουργών φωτιάς όπως το τηλεκινητικό μέντιουμ Nina Kulagina, είναι καλά τεκμηριωμένη, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Don Bonillo. Η πηγή της ιστορίας του Slemen είναι άγνωστη και ο μυστηριώδης «George Mallory» αποδεικνύεται ότι είναι τόσο ανεξιχνίαστος όσο και ο «Franchot Seville» ή ο «Giovanni Bragolin».

Η εμφάνιση της ιστορίας του Don Bonillo ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της «κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού» από την αφάνεια των εφημερίδων σε ένα απόλυτα ζωντανό αστικό μύθο προσβάσιμο στον καθένα διαμέσου του παγκόσμιου Διαδικτύου. Η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής βάσης για τον θρύλο του Bonillo δεν κατάφερε καθόλου να αποδυναμώσει τη δημοτικότητά του.

Όπως υποστηρίζει ένας κοσμολόγος, η τιμή της κοσμολογικής σταθεράς υποδηλώνει ότι οι νόμοι της φύσης πιθανότατα δεν έχουν ρυθμιστεί για την ύπαρξη της ζωής από ένα παντοδύναμο όν. Η δήλωση αυτή σχετίζεται με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαφωνίες στην επιστήμη που εστιάζεται στους νόμους της φυσικής και στο γιατί φαίνεται ότι είναι ρυθμισμένοι έτσι ώστε να μπορεί να υποστηριχτεί η ζωή. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι νόμοι της φυσικής περιλαμβάνουν σταθερές που έχουν πολύ συγκεκριμένες και μυστηριώδεις τιμές, που κανείς δε μπορεί να εξηγήσει. Οι σταθερές αυτές ισορροπούν με τέτοιον τρόπο που μπόρεσε να εξελιχθεί η ζωή, τουλάχιστον μια φορά, σε ένα μικρό τμήμα του σύμπαντος.

Αλλά γιατί έχουν οι σταθερές τις τιμές αυτές; Διάφοροι επιστήμονες υπολόγισαν ότι ακόμα και οι πιο ελάχιστες αλλαγές στις σταθερές αυτές θα έκαναν τη ζωή αδύνατη. Αυτό εγείρει το ερώτημα, γιατί υπάρχει αυτή η λεπτή ισορροπία. Μια εξήγηση είναι ότι το παραπάνω αποτελεί ένα καθαρά τυχαίο γεγονός και πως δεν υπάρχει κάποια βαθύτερη αιτία για τη σύμπτωση αυτή. Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, υπάρχει ένας βαθύτερος νόμος της φύσης, τον οποίο δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα, που ρυθμίζει τις σταθερές έτσι όπως εμφανίζονται να είναι. Μια ακόμα πιο προκλητική άποψη είναι ότι οι σταθερές μπορούν λίγο πολύ να πάρουν οποιαδήποτε τιμή σε ένα άπειρο πλήθος από σύμπαντα. Στο δικό μας, είναι απλά σωστές και γι' αυτό μπορέσαμε να εξελιχθούμε και να τις παρατηρήσουμε.

Κανένα από τα παραπάνω επιχειρήματα δεν είναι εύκολο να αποδειχθεί σωστό ή λανθασμένο, αν και αυτό μπορεί να αλλάξει καθώς προκύπτουν νέα στοιχεία, δηλώνει ο Don Page, θεωρητικός Φυσικός στο Πανεπιστήμιο Alberta στον Καναδά. Αλλά υπάρχει και μια τέταρτη γραμμή σκέψης που σύμφωνα με τον Page είναι πιο εύκολο να προσβληθεί. Πρόκειται για την άποψη ότι οι σταθερές έχουν ρυθμιστεί από κάποιο αόρατο παντοδύναμο ον που τις ρύθμισε με τέτοιον τρόπο ώστε να μεγιστοποιήσει την ποσότητα ζωής που μπορεί να σχηματιστεί. Έτσι, αντί να δημιουργεί απευθείας ζωή, ο Θεός απλά ρυθμίζει τις συνθήκες για να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες να σχηματιστεί η ζωή από μόνη της.

Ο Page υποστηρίζει ότι αυτή η άποψη είναι ενδεχομένως μια πλάνη και δηλώνει ότι έχουμε ήδη στοιχεία που υποδηλώνουν πού βρίσκεται το λάθος. Τα πράγματα έχουν ως εξής: η κοσμολογική σταθερά είναι ένας αριθμός που καθορίζει την πυκνότητα της ενέργειας στο κενό. Λειτουργεί σαν ένα είδος πίεσης που, ανάλογα με την τιμή της, λειτουργεί ενάντια στη βαρύτητα για να διαστείλει το σύμπαν ή λειτουργεί συνεργατικά με τη βαρύτητα για να συμπτύξει το σύμπαν προς μια τελική Μεγάλη Σύνθλιψη (Big Crunch).

Μέχρι προσφάτως, οι κοσμολόγοι υπέθεταν ότι η σταθερά είχε μηδενική τιμή, κάτι που ήταν μια βολική λύση. Αλλά τα πρόσφατα στοιχεία που δείχνουν ότι το σύμπαν δεν διαστέλλεται απλώς, αλλά επιταχύνεται μακριά από μας, υποδεικνύουν ότι η τιμή της σταθεράς είναι θετική. Αλλά αν και θετική, η τιμή της είναι ελάχιστη, περίπου 122 τάξεις μεγέθους μικρότερη από τη σταθερά του Planck, που η ίδια είναι ένας πολύ μικρός αριθμός.

Έτσι ο Page και άλλοι ερευνητές εξέτασαν τα αποτελέσματα που θα υπήρχαν εάν άλλαζε η σταθερά. Είναι φανερό ότι εάν η σταθερά ήταν έστω και λίγο μεγαλύτερη, η μάζα δε θα μπορούσε να σχηματιστεί σε γαλαξίες και άστρα, κάτι που θα σήμαινε ότι δε θα μπορούσε να σχηματιστεί ζωή, τουλάχιστον όχι στη μορφή που τη γνωρίζουμε. Ποια είναι λοιπόν η τιμή της κοσμολογικής σταθεράς που υποστηρίζει καλύτερα τον σχηματισμό γαλαξιών και άστρων και συνεπώς την εξέλιξη της ζωής; Ο Page δηλώνει ότι μια ελαφρώς αρνητική τιμή της σταθεράς θα μεγιστοποιούσε τη διαδικασία αυτή. Και εφόσον η ζωή είναι ένα μικρό τμήμα της ποσότητας ύλης στους γαλαξίες, αυτή θα ήταν η τιμή που θα επέλεγε ένα παντοδύναμο ον.

Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει ότι οποιαδήποτε θετική τιμή της σταθεράς θα έτεινε να μειώσει το κλάσμα της ύλης που σχηματίζεται σε γαλαξίες, μειώνοντας την ποσότητα που είναι διαθέσιμη για ζωή. Συνεπώς, η τιμή της κοσμολογικής σταθεράς που έχει μετρηθεί και που είναι θετική, είναι ένα στοιχείο ενάντια στην ιδέα πως οι σταθερές έχουν ρυθμιστεί έτσι ώστε να υποστηρίζουν τη ζωή.

Το παραπάνω είναι ένα ενδιαφέρον επιχείρημα που προσθέτει στον όγκο εργασιών που έχουν γίνει με στόχο την απόδειξη της ύπαρξης ή της μη ύπαρξης ενός παντοδύναμου όντος που επεμβαίνει στο σύμπαν. Αλλά ούτε και αυτό το στοιχείο δεν είναι αρκετό για να δώσει την τελική απάντηση στη διαφωνία.

Η ανθρωπότητα πάντα σαγηνευόταν από τα τέρατα. Μυθολογίες απ' όλο τον κόσμο περιλαμβάνουν ιστορίες για παράξενα και τρομακτικά πλάσματα, συμπεριλαμβανομένων του μισού ταύρου - μισού ανθρώπου Μινώταυρου των ελληνικών μύθων, του ζωντανού πήλινου Γκόλεμ των εβραϊκών παραδόσεων, των βρετανικών ξωτικών και των κινέζικων δράκων. Μολονότι αυτά τα τέρατα είναι προφανώς φανταστικά, μόλις πριν 1 ή 2 αιώνες η πίστη στα τέρατα ήταν συνηθισμένη. Τα σύγχρονα τέρατα δεν είναι τόσο φανταστικά και παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν την ύπαρξή τους, μερικοί είναι σίγουροι ότι άγνωστα τέρατα κατοικούν την ανοιχτογάλαζη κουκκίδα μας. Φαίνεται ότι κάθε λίγους μήνες, τέρατα του ενός ή του άλλου είδους γίνονται αντικείμενο ειδήσεων. Μερικές φορές πρόκειται για ένα νέο θολό ιδιωτικό βίντεο με κάποια μορφή στα νερά του Λοχ Νες, άλλες φορές πρόκειται για την φωτογραφία ενός κυνηγού με την απεικόνιση του Μεγαλοπόδαρου. Είτε υπάρχουν αυτά τα τέρατα είτε όχι, το μυστήριο θα μας συντροφεύει.

Ogopogo

Κατά κοινή εκτίμηση ο Καναδάς έχει πιο πολλά λιμναία τέρατα από κάθε άλλη χώρα, κομπάζοντας για όχι λιγότερα από μια δωδεκάδα στα κρύα νερά του. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που η λίμνη Okanagan, στη Βρετανική Columbia, μπορεί να είναι το σπίτι ενός εκ των δέκα κορυφαίων τεράτων του κόσμου. Το τέρας της λίμνης, επονομαζόμενο Ogopogo (από ένα παλιό τραγούδι) είναι μοναδικό από την άποψη ότι οι ντόπιοι Ινδιάνοι της περιοχής συνήθιζαν να πραγματοποιούν ζωντανές θυσίες σ' ένα πνεύμα του νερού της λίμνης καθώς περνούσαν με βάρκες κοντά στο φημισμένο σπίτι του Ogopogo, το Νησί του Τέρατος. Παρότι οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ του ινδιάνικου θρύλου και ενός σύγχρονου τέρατος είναι καθαρή εικασία, πολλοί αυτόπτες μάρτυρες συνεχίζουν να αναφέρουν αλλόκοτα συμβάντα στη λίμνη. Σύμφωνα με τον John Kirk, ειδικού στο Ogopogo και προέδρου του Επιστημονικού Συλλόγου Κρυπτοζωολογίας της Βρετανικής Columbia, υπάρχουν πολύ καλύτερα στοιχεία για την ύπαρξη ενός μυστηριώδους τέρατος στην λίμνη Okanagan του Καναδά απ' ότι στη λίμνη Loch Ness. Λοιπόν, αν τύχει να κάνετε διακοπές στις ακτές της Okagangan, φέρτε την κάμερά σας.

Δράκοι

Είναι ίσως το αρχαιότερο τέρας της λαϊκής παράδοσης. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές δράκων και γιγάντιων ερπετών. Στη Βίβλο, το βιβλίο του Ησαΐα περιγράφει το Λεβιάθαν (Leviathan), ένα τερατώδες θαλάσσιο ερπετό δράκο. Μερικοί από τους πιο αναπτυγμένους δράκους προέρχονται από τους κινέζικους πολιτισμούς. Στην πραγματικότητα οι Κινέζοι χωρικοί ανέσκαπταν για αιώνες οστά δεινοσαύρων (και έφτιαχναν τσάι από αυτά), πιστεύοντας ότι ανήκαν σε δράκους. Ο δυτικός κόσμος επίσης διαθέτει πλούσια λαογραφία με δράκους. Υπάρχουν ιστορίες ενός χριστιανού μάρτυρα με το όνομα Γεώργιος που έσφαξε έναν τρομακτικό δράκο, ο οποίος έγινε αργότερα γνωστός ως Άγιος Γεώργιος ο Σφαγέας Δράκων. Ενώ οι δράκοι είναι αρχαίοι, σήμερα είναι περισσότερο δημοφιλείς από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας, εμφανιζόμενοι στα «παιχνίδια ρόλων» (role playing games) και σε δημοφιλείς ταινίες όπως «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών».

Γιγάντιο Καλαμάρι

Το γιγάντιο καλαμάρι είναι το μοναδικό τέρας της λίστας των δέκα κορυφαίων τεράτων που γνωρίζουμε ότι υπάρχει στην πραγματικότητα, παρόλο που για αιώνες η ύπαρξή του ήταν συχνά φημολογούμενη. Αρχαίες ιστορίες της θάλασσας μιλούσαν για το φοβερό Κράκεν, ένα πελώριο τέρας με πολλά πλοκάμια, που αναφερόταν να επιτίθεται σε πλοία και ναυτικούς στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. Οι βιολόγοι τελικά επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός αληθινού θαλάσσιου τέρατος: επρόκειτο για το μυστηριώδες γιγάντιο καλαμάρι Architeuthis. Νεκρά δείγματα περιοδικά παρασύρονται στις ανά τον κόσμο παραλίες, πιο συχνά σε νησιά των οποίων το όνομα ξεκινά με το επίθετο «Νέα»: Νέα Γη και Νέα Ζηλανδία. Το μεγαλύτερο δείγμα γιγάντιου καλαμαριού εκτιμήθηκε ότι ήταν 65 πόδια μακρύ, αλλά το τέρας παρέμενε ασύλληπτο μέχρι το 2004, όταν Ιάπωνες ζωολόγοι κινηματογράφησαν ένα γιγάντιο καλαμάρι στο βυθό για πρώτη φορά. Το πλάσμα αυτό ήταν περίπου 26 πόδια μακρύ και βρέθηκε στα 3000 πόδια κάτω από την επιφάνεια.

Champ

Συχνά αναφερόμενο ως «Το Τέρας του Loch Ness της Αμερικής», το μυστηριώδες πλάσμα της λίμνης Champlain (που συνορεύει με το Βέρμοντ, τη Νέα Υόρκη και τον Καναδά) ονομάζεται Champ. Οι περιγραφές του τέρατος διαφέρουν κατά πολύ, αλλά λέγεται ότι είναι από 10 έως 100 πόδια μακρύ, το δέρμα του σκούρο και με πολλά εξογκώματα. Το κεφάλι του υποτίθεται ότι μοιάζει με φιδιού ή σκύλου. Μια φωτογραφία που σύμφωνα με ισχυρισμούς απεικόνιζε το τέρας, δημοσιεύτηκε στους New York Times το 1981, δίνοντας στο τέρας εθνική φήμη και θεωρήθηκε η καλύτερη απόδειξη για το Champ στην πραγματικότητα για οποιοδήποτε λιμναίο τέρας. Η ειρωνεία είναι ότι η φωτογραφία που έκανε διάσημο το Champ αποκαλύφθηκε αργότερα σε μια έρευνα του 2003 ότι απεικόνιζε σχεδόν σίγουρα ένα κούτσουρο που επέπλεε αντί ένα λιμναίο τέρας. Ενώ οι θεάσεις του Champ έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια, ο θρύλος παραμένει ζωντανός από την τοπική ομάδα μπάσκετ μικρότερης κατηγορίας, τους Vermont Lake Monsters.

Chupacabra

Ο Μεγαλοπόδαρος (Bigfoot) παίρνει το όνομά του από τις μεγάλες πατημασιές του και το τρομερό Chupacabra είναι επίσης γνωστό για αυτό που αφήνει πίσω του: νεκρά ζώα. Αν και λέγεται ότι οι κατσίκες είναι το αγαπημένο του θήραμα (chupacabra σημαίνει «αυτός που καταβροχθίζει κατσίκες» στα Ισπανικά), έχει επίσης κατηγορηθεί για επιθέσεις σε γάτες, πρόβατα, κουνέλια, σκύλους, κοτόπουλα, πάπιες, γουρούνια και άλλα ζώα. Οι περιγραφές του Chupacabra ποικίλουν ιδιαίτερα, αλλά πολλές μαρτυρίες υποδεικνύουν ότι το πλάσμα αυτό έχει ύψος 4 με 5 πόδια. Έχει κοντά αλλά δυνατά πόδια, μακριά νύχια και τρομακτικά, λαμπερά μάτια. Τα Chupacabra έγιναν πρώτη φορά ευρεώς γνωστά το 1995 στο Πουέρτο Ρίκο. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα γιατί ή πώς ξεφύτρωσε ξαφνικά το Chupacabra αλλά πολλοί Λατινοαμερικάνοι πιστεύουν ότι είναι το ανίερο αποτέλεσμα μυστικών πειραμάτων της κυβέρνησης των ΗΠΑ στις ζούγκλες του Πουέρτο Ρίκο. Βρέθηκε στο απόγειό του για περίπου 5 χρόνια, όταν αναφερόταν ευρέως στο Μεξικό, στη Χιλή, στη Νικαράγουα, στην Ισπανία, στην Αργεντινή και στη Φλόριντα σχεδόν αποκλειστικά σε ισπανόφωνες περιοχές. Μολονότι από τους περισσότερους θεωρείται μύθος, το Chupacabra αναφέρεται στις ΗΠΑ, κυρίως στο Τέξας και στο Νέο Μεξικό.

Σειρήνες

Μακρινά ξαδέρφια της γοργόνας (με λαογραφικούς όρους τέλος πάντων), οι σειρήνες ήταν όμορφες, γοητευτικές γυναίκες που κατοικούσαν κοντά σε βραχώδεις γκρεμούς και τραγουδούσαν στους διερχόμενους ναυτικούς. Σύμφωνα με θρύλους, οι δύσμοιροι ναυτικοί θα σαγηνεύονταν από το τραγούδι των Σειρήνων, ακολουθώντας την γλυκιά μελωδία ως το θάνατό τους, αφού τα καράβια τους συντρίβονταν στην βραχώδη ακτή. Πρόκειται για μία αρχαία ηθικολογική ιστορία για τα κακά των γυναικών, αλλά δεν ήταν όλες οι Σειρήνες τόσο ελκυστικές. Άλλες περιγραφές απεικονίζουν τις Σειρήνες ως πλάσματα μισά πουλιά - μισά γυναίκες που θα σαγήνευαν τους ταξιδιώτες μέχρι τον αφανισμό τους χρησιμοποιώντας άρπα αντί για τη φωνή τους. Στον ελληνικό μύθο ο Οδυσσέας απέφυγε τον κίνδυνο των Σειρήνων βάζοντας του άνδρες του να βουλώσουν τ' αυτιά τους με κερί, αν και στη σημερινή εποχή οι γιατροί συστήνουν μαλακές αφρώδεις ωτοασπίδες για τους ναυτικούς που μπορεί να συναντήσουν αυτά τα επικίνδυνα τέρατα.

Τέρας του Λοχ Νες

Καμία λίστα τεράτων δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς το ζωάκι που λέγεται ότι κατοικεί στη λίμνη Λοχ Νες της Σκωτίας. Ενώ η Nessie είναι το πιο διάσημο λιμναίο τέρας του κόσμου, οπωσδήποτε δεν είναι το μοναδικό. Στην πραγματικότητα υπάρχουν εκατοντάδες (μερικοί μετρούν χιλιάδες) λίμνες στην Υδρόγειο, για τις οποίες αναφέρεται ότι φιλοξενούν τέρατα. Η πιο πρώιμη αναφορά αυτόπτη μάρτυρα για το τέρας του Λοχ Νες χρονολογείται μόλις το Μάιο του 1933. Από τότε, το τέρας πραγματικό ή όχι- αποτέλεσε ένα μείζον τουριστικό δώρο για την πόλη Ινβερνές και τις άλλες πόλεις κατά μήκος της λίμνης. Στη λίμνη Λοχ Νες έχουν πραγματοποιηθεί επαναλαμβανόμενες έρευνες για περισσότερο από 70 χρόνια, προσπαθώντας να επιβεβαιώσουν τις περιστασιακές θεάσεις, φωτογραφίες και βίντεο. Το 2003, μια ομάδα από το BBC «όργωσε» την λίμνη χρησιμοποιώντας 600 ξεχωριστές ηχητικές δέσμες και δορυφορική πλοήγηση. Δεν βρήκαν καθόλου τέρατα. Ακόμα το ενδιαφέρον του κόσμου για τη Nessie παραμένει υψηλό: ένα φιλμ σχετικά με το τέρας προβλήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων και απέφερε κέρδος 2.4 εκατομμυρίων δολαρίων.

Λυκάνθρωποι

Ο τρομακτικός λυκάνθρωπος είναι ένα γοητευτικό μίγμα ανθρώπου και κτήνους. Μερικοί πιστεύουν ότι ένας λυκάνθρωπος τρομοκράτησε τη γαλλική ύπαιθρο το 1765 όταν ένα παράξενο πλάσμα που έμοιαζε με λύκο σκότωσε πολλούς χωρικούς. Η φανταστική ιστορία απεικονίστηκε στην ταινία «Η Αδελφότητα των Λύκων». Ο λυκάνθρωπος είναι μία μόνο παραλλαγή λυκανθρωπίας, της αρχαίας πεποίθησης ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να μεταμορφωθούν σε ζώα, είτε με τη θέλησή τους, σε συγκεκριμένες ημερομηνίες ή στην πανσέληνο. Μάγισσες και βαμπίρ για παράδειγμα λέγεται ότι μεταμορφώνονται σε γάτες, νυχτερίδες και λύκους κατά περίπτωση. Παρόλο που η προέλευση των λυκανθρώπων είναι ασαφής, μια ασυνήθιστη αρρώστια που δημιουργεί υπερβολικά τριχωτό σώμα (ονομάζεται «υπερτρίχωση») μπορεί να έχει συμβάλλει στην πίστη στους λυκανθρώπους. Στην πραγματικότητα, θεατρίνοι των τσίρκων με την εν λόγω αρρώστια παρουσιάζονταν κάποτε ως λυκάνθρωποι. Η σύνδεση με την πανσέληνο πιθανώς δημιουργήθηκε από την τάση των λύκων και των σκύλων να ουρλιάζουν στο φεγγάρι, αλλά οι ιστορίες για ασημένιες σφαίρες εμφανίστηκαν πολύ αργότερα.

Βρικόλακες

Εδώ και έναν αιώνα αφότου ο Bram Stoker διαμόρφωσε τον δικό του χαρακτήρα του Δράκουλα από τον Ρουμάνο εθνικό ήρωα Vlad Tepes, το ενδιαφέρον για τους βρικόλακες δεν υπήρξε μεγαλύτερο. Από τον Δράκουλα στις ταινίες του «Blade», από τα μυθιστορήματα της Anne Rice στην "Buffy την σφαγέα των βαμπίρ", κανένα τέρας δεν αιχμαλώτισε την φαντασία του κόσμου όπως το έχουν κάνει οι βρικόλακες. Αισθησιακή και τρομακτική ταυτόχρονα, η γοητεία των βρικολάκων έχει εμπνεύσει μια ακμάζουσα γοτθική υποκουλτούρα. Παρά τις ισχυρές ενδείξεις ότι οι βρικόλακες είναι φανταστικά πλάσματα, μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ακόμα κι ότι είναι βρικόλακες οι ίδιοι διεξάγοντας αποκρυφιστικά τελετουργικά και πίνοντας αίμα από εθελοντές δότες. Ας ελπίσουμε να εμφανιστούν για την αιμοδοσία!

Μεγαλοπόδαρος

Ο Μεγαλοπόδαρος είναι φυσικά το τέρας της παγκόσμιας σκηνής, έχοντας δώσει το όνομά του σε πίτσες και αγωνιστικά οχήματα 4x4. Ο Μεγαλοπόδαρος είναι γνωστός όχι για αυτό που είναι (αφού κανένας δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι είναι ή αν υπάρχει), αλλά απ' αυτό που υποτίθεται ότι αφήνει πίσω του: μεγάλες πατημασιές. Το υψηλό προφίλ του Μεγαλοπόδαρου οφείλεται κυρίως σ' ένα σύντομο φιλμ γυρισμένο το 1967 στο Bluff Creek της Καλιφόρνια. Αυτή είναι η κλασική τηλεοπτική προβολή του Μεγαλοπόδαρου, δείχνοντας ένα τριχωτό πλάσμα στο μέγεθος ανθρώπου να περπατάει προς ένα ξέφωτο. Το φιλμ ποτέ δεν αποδείχτηκε αυθεντικό και πολλοί υποπτεύονται ότι είναι απάτη. Είναι επίσης παράξενο που το εν λόγω φιλμ παραμένει το καλύτερο τεκμήριο για τον Μεγαλοπόδαρο μετά από 40 χρόνια, παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονες βιντεοκάμερες είναι καλύτερες, φτηνότερες και βρίσκονται σε περισσότερα χέρια απ' ότι στο παρελθόν. Σίγουρα αν δεν ήταν απάτη κάποιος θα είχε γυρίσει ένα φιλμ εξίσου καλό ή καλύτερο από τότε. Ίσως το πιο εντυπωσιακό χάρισμα του Μεγαλοπόδαρου είναι να μην αφήνει καμία ισχυρή ένδειξη της ύπαρξής του. Δεν έχουν βρεθεί ποτέ δόντια ή κόκαλα ούτε ζωντανοί ή νεκροί Μεγαλοπόδαροι. Κατά μία εκτίμηση θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες Μεγαλοπόδαροι στη Βόρεια Αμερική, ωστόσο ούτε ένας δεν χτυπήθηκε από αυτοκίνητο, κανένας δεν πυροβολήθηκε από κυνηγό ούτε βρέθηκε νεκρός από πεζοπόρο.

... και ενώ η αποψινή συνεδρίαση του Eurogroup κατέληξε ατελέσφορη(πριν λίγο) λόγω ανυπέρβλητου "προβλήματος" και το άλλο μεγάλο πρόβλημα στην Λωρίδα της Γάζας βαίνει καθημερινά επιδεινούμενο πέρα από κάθε προσδοκία και εν μέσω τεράστιων διεθνών φόβων, ένα ακόμη "πρόβλημα" προστέθηκε πριν από λίγες ώρες στη διεθνή ειδικευμένη ειδησεογραφία. Αυτή την φορά όμως το "πρόβλημα" χαρακτηρίζεται ως "καλό" και συνοδεύεται από πολλές ελπίδες για την γνώση της ανθρωπότητας σχετικά με την έμβια ύπαρξη στο σύμπαν!

Πιο συγκεκριμένα, μόλις χτες έγινε γνωστό από χείλη μελών της ερευνητικής ομάδας του ρομποτικού εξερευνητή "Curiosity" που επιχειρεί ως γνωστό από τον Αύγουστο στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη πως υπάρχουν άκρως ενδιαφέροντα δεδομένα από πρόσφατες πληροφορίες που στάλθηκαν από τα όργανα του οχήματος προς την Γη!

Τα δεδομένα προέρχονται από ένα εκ των δέκα οργάνων του Curiosity, από το SAM, το οποίο και είναι ένα κινητό χημικό εργαστήριο, ειδικά στοχευμένο στο να ψάχνει για οργανικές ενώσεις και εν γένει για ίχνη που παραπέμπουν σε βιολογικές διεργασίες και τις παράγωγες ουσίες τους, στο χώμα ή σε κομμάτια βράχων που ο τεράστιος ρομποτικός βραχίονας του Curiosity το τροφοδοτεί.

Όπως φαίνεται λοιπόν το αξίας 2,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων ερευνητικό όχημα, έχει κάνει μία τεραστίων διαστάσεων ανακάλυψη τις τελευταίες ημέρες! Πολύ χαρακτηριστικά ο βασικός, διευθύνων ερευνητής της αποστολής, John Grotzinger του τεχνολογικού πανεπιστημίου Caltech, είπε για τα ευρήματα αυτά σε δημοσιογράφους επιστημονικών δελτίων ότι "Αυτά τα δεδομένα προορίζονται για τα βιβλία ιστορίας. Πραγματικά φαίνεται για κάτι πολύ καλό!"

Και το "πρόβλημα" το οποίο αναφέρθηκε παραπάνω είναι πως θα πρέπει όλοι οι ενδιαφερόμενοι -που πραγματικά πρέπει να είναι αρκετά εκατομμύρια σε αριθμό- να "κρατήσουν κυριολεκτικά την αναπνοή τους" για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να μάθουν περί τίνος πρόκειται! Η επιστημονική ομάδα και η NASA φυσικά, πρέπει να σιγουρευτεί απόλυτα για τα ευρήματα πριν ανακοινώσει κάτι εντελώς επίσημα, παρότι οι ερευνητές παραδέχονται πως θα ήθελαν να το αποκαλύψουν από την πρώτη στιγμή.
Παρολαυτά, έτσι λειτουργεί η έρευνα και η επιστήμη και αναγκαστικά θα πρέπει οι υπόλοιποι να περιμένουμε...

Ελπίζουμε βέβαια οι ελπιδοφόρες πρώτες ειδήσεις να μη διαψευστούν και τα επικυρωμένα τελικά νέα να ρίξουν ένα ουσιαστικό φως σε κάποια από τα διαρκή ερωτήματα της ανθρωπότητας για την ζωή στο σύμπαν και σε άλλους κόσμους έξω από τον πατρώο πλανήτη μας.

Αν όλα πάνε καλά, η περιέργειά μας θα ικανοποιηθεί σύμφωνα με τον Grotzinger κατά πάσα πιθανότητα στην φθινοπωρινή συνάντηση της Αμερικάνικης Γεωφυσικής Ένωσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο San Francisco στις 3-7 Δεκεμβρίου.

Έως τότε...

Αθάνατος, πνευματικός δάσκαλος, αλχημιστής, διαστημικός ταξιδιώτης ή τσαρλατάνος, ο Κόμης του Σαιν Ζερμαίν είναι από τους πιο σκανδαλιστικά ενδιαφέροντες μυστηριώδεις ανθρώπους του 18ου αιώνα.

Ο 18ος αιώνας αφθονούσε από ρομαντικά αινίγματα ο Άνθρωπος πίσω από τη Σιδερένια Μάσκα, ο Cagliostro, ο Χαμένος Δελφίνος... αλλά υπάρχει κάτι μοναδικά γοητευτικό για τον Κόμη του Σαιν Ζερμαίν, που εμφανίστηκε από το πουθενά χωρίς παρελθόν και χωρίς όνομα για να καταπλήξει τη γαλλική αυλή. Εμφανίζεται από χρόνο σε χρόνο στην Ευρώπη, μόνο για να εξαφανιστεί, αφήνοντας υπερβολικές φήμες στο πέρασμά του: ήταν αθάνατος, κατείχε το ελιξίριο της ζωής, ήταν Ροδόσταυρος, κατάσκοπος, κρυφός βασιλιάς. Τα πολλά μυστήρια σχετικά με τον Κόμη δεν θα λυθούν ποτέ. Ωστόσο, είναι δυνατό να ξεχωρίσουμε μερικά φανταστικά στοιχεία από τα γεγονότα και να ανιχνεύσουμε την ανάπτυξή τους. Ο θρύλος απέκτησε δική του ζωή που αποτελεί μια σπουδαία ιστορία.

Εν τούτοις θα πρέπει να ξεκινήσουμε με όσα γνωρίζουμε για τον «πραγματικό» Σαιν Ζερμαίν. Η πρώτη μας σύντομη ματιά σ' αυτόν εντοπίζεται στο Λονδίνο, το 1745, σ' ένα γράμμα από τον Οράτιο Walpole στον Οράτιο Mann:

«Ο προεστός του Εδιμβούργου διατηρεί σε επίβλεψη έναν αγγελιαφόρο και την άλλη μέρα έπιασαν ένα παράξενο άνδρα, που ονομάζεται Κόμης Σαιν Ζερμαίν. Βρίσκεται εδώ αυτά τα δύο χρόνια, δεν αναφέρει ποιος είναι ή από πού έρχεται, αλλά διακηρύσσει δύο υπέροχα πράγματα, το πρώτο ότι δεν χρησιμοποιεί το πραγματικό του όνομα και το δεύτερο ότι δεν είχε ποτέ σχέσεις ή την επιθυμία να έχει σχέσεις με γυναίκα ούτε και κάποιο υποκατάστατο. Τραγουδάει, παίζει θαυμάσιο βιολί, συνθέτει, είναι τρελός και όχι πολύ λογικός. Αυτοαποκαλείται Ιταλός, Ισπανός, Πολωνός, κάποιος που παντρεύτηκε μια μεγάλη περιουσία στο Μεξικό και το έσκασε με τα κοσμήματά της στην Κωνσταντινούπολη, ιερέας, απατεώνας, ευγενής. Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας έχει μια ανικανοποίητη περιέργεια γι' αυτόν, αλλά μάταια. Ωστόσο τίποτα δεν βρέθηκε εναντίον του και απελευθερώθηκε. Και αυτό που με πείθει ότι δεν είναι τζέντλεμαν, είναι ότι μένει εδώ και συζητάει για το ότι τον πέρασαν για κατάσκοπο».

Περιέργως, η περιφρόνηση του Κόμη για υποκατάστατα λογοκρίθηκε από τους εκδότες του Walpole μέχρι το 1954. Ίσως δεν επιθυμούσαν να προσβάλλουν τα υποκατάστατα. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για αυτό το πρώτο δείγμα κουτσομπολιού. Ας περιοριστούμε στην άποψη ότι ο Κόμης είναι χαρακτήρας παρωδία στα παραπάνω, αλλά οπωσδήποτε γίνεται πολλή συζήτηση γι' αυτόν. Θα πρέπει να προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.

Τον επόμενο χρόνο, ένα τμήμα της μουσικής του παίζεται και εκδίδεται στο Λονδίνο.

Μετά απ' αυτά, εξαφανίζεται για 12 χρόνια μέχρι να εμφανιστεί στις Βερσαλλίες, όπου παρουσιάζεται στην αυλή από τον Marchal de Belle-Isle, και του παρέχεται κατάλυμα στον Πύργο του Chambord. Ισχυρίζεται ότι κατέχει καταπληκτικές βαφές υφασμάτων για να δώσει στη Γαλλία. Μένει στη Γαλλία μόνο δύο χρόνια από το 1758 μέχρι το 1760- αλλά καταφέρνει ξανά να τραβήξει την προσοχή. Περιοδεύει στα σαλόνια, ενώ ο εξίσου μυστηριώδης προσωπικός του βοηθός, ο Roger, τον ακολουθεί. Στις συζητήσεις συνδαιτυμόνων ο λόγος του είναι πνευματώδης, ακραίος και θεμελιώνεται στην τεράστια γνώση της ιστορίας. Ποτέ δεν τρώει δημόσια, περιστασιακά μοιράζει διαμάντια και υπαινίσσεται ότι έχει ηλικία αιώνων. Μιλάει πολλές γλώσσες όλες με μια ελαφριά, απροσδιόριστη προφορά- και διαπρέπει στο βιολί και στο τσέμπαλο. Συμβουλεύει τις καλλονές του ανακτόρου για την δίαιτά τους, μερικές φορές δίνοντάς τους ένα αναζωογονητικό ελιξίριο.

Το μοναδικό γνωστό πορτραίτο του Κόμη του Σαιν Ζερμαίν χρονολογείται από εκείνα τα χρόνια. Δείχνει έναν ευχάριστο, κάπως παχουλό κύριο γύρω στα 40. Κι όπως είναι κατάλληλο για την περίσταση, βασίζεται σε έναν χαμένο πίνακα ενός άγνωστου καλλιτέχνη.

Ο Λουδοβίκος ο 15ος και η βασιλική του ερωμένη, η Marquise de Pompadour, γοητεύονται από αυτόν και σύντομα συμμετέχει στον εσωτερικό τους κύκλο. Ωστόσο, ο Υπουργός του Κράτους, Choiseul, ανησυχεί βλέποντας έναν μυστηριώδη άνθρωπο να έρχεται τόσο κοντά στον βασιλιά. Ο Λουδοβίκος ειλικρινά δεν ήταν και ο σοφότερος ή περισσότερο ευσυνείδητος από τους μονάρχες.

Ο Λουδοβίκος στέλνει τον Κόμη σε μία κατά κάποιο τρόπο «σκοτεινή» αποστολή στο Άμστερνταμ: ίσως να συγκεντρώσει χρήματα, ίσως να βελτιώσει τις σχέσεις με την Αγγλία. Ο Choiseul δεν το εγκρίνει και διατάζει τη σύλληψη του Κόμη. Ο Σαιν Ζερμαίν καταφέρνει να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση σε αυτό το φιάσκο είναι ότι ο Βολταίρος και ο Φρειδερίκος ο Μέγας αλληλογραφούν γι' αυτόν. Ο Φρειδερίκος αποκηρύσσει τον Κόμη ως αστείο («ένα παραμύθι για να γελάμε»). Ο Βολταίρος τον αποκαλεί άνθρωπο που γνωρίζει τα πάντα και ποτέ δεν πεθαίνει, ένα σατιρικό σχόλιο που συχνά παρατίθεται από συγγραφείς ανεξοικείωτους με την ειρωνεία του Βολταίρου.

Η παραμονή του στις Βερσαλλίες τελειώνει τότε, όχι με κάποιο πάταγο αλλά με σύγχυση, αφήνοντας πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Κατά πρώτο λόγο δεν γνωρίζουμε τι απέγιναν οι βαφές. Ο Σαιν Ζερμαίν περνάει έπειτα από την Ολλανδία και πάει στη Ρωσία. Συμπτωματικά, βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος που ενθρόνισε τη Μεγάλη Αικατερίνη.

Εμφανίζεται τον επόμενο χρόνο στο Βέλγιο, αγοράζει έκταση γης, και παίρνει το όνομα Surmont. Προσπαθεί ξανά να τραβήξει το ενδιαφέρον του κράτους με τις ενέργειές του, οι οποίες τώρα περιλαμβάνουν κατεργασίες ξύλου, δέρματος, λαδιού και μπογιάς. Οι διαπραγματεύσεις ξεφουσκώνουν αλλά όχι χωρίς κάποιο χρήσιμο αποτέλεσμα για εμάς. Ένας από τους Βέλγους υπουργούς, ο Karl Cobenzl, αφήνει σημειώσεις της συνάντησής τους, δίνοντάς μας μια εικόνα από πρώτο χέρι για τον Κόμη. Αναφέρει ότι ο Σαιν Ζερμαίν αποκάλυψε την επιφανή καταγωγή του (την οποία ο Cobenzl αρνείται να αποκαλύψει) και ότι μετέτρεψε σίδηρο σε μια εξευγενισμένη κίτρινη ουσία. Συνεπώς δύο φήμες, βασιλικό αίμα και αλχημεία,μπορούν να ανιχνευθούν στον ίδιο τον Άνθρωπο Θαύμα. Εκτός φυσικά αν ο Cobenzl ψεύδεται. Ευτυχώς οι υπουργοί ποτέ δεν το κάνουν.

Μετά απ' αυτά ο Σαιν Ζερμαίν, εξαφανίζεται για 11 χρόνια μέχρι το 1774, όταν ένας κύριος ονόματι Freiherr Reinhard Gemmingen-Guttenberg συναντά τον Κόμη στη Βαυαρία. Ο Freiherr τον περιγράφει ως έναν ηλικιωμένο, μοναχικό Ιταλό, κάτοχο ουσιών βαφής και με φιλανθρωπική τάση. Ο Σαιν Ζερμαίν έχει ένα νέο παρατσούκλι, Κόμης Tsarogy, και μια στολή Ρώσου στρατηγού. Είναι μια γοητευτική εικόνα και θα ήταν ωραίο να την προσθέσουμε στο απόθεμά μας. Δυστυχώς ο Freiherr το έγραψε 37 χρόνια μετά, κι έτσι βρισκόμαστε στο έλεος των κυττάρων της μνήμης του.

Δύο χρόνια αργότερα, ο Σαιν Ζερμαίν βρίσκεται στη Γερμανία αυτοαποκαλούμενος Κόμης Welldone, ξαναπροσφέροντας συνταγές στο κράτος. Έχει προσθέσει νέες: καλλυντικά, κρασιά, λικέρ, κατεργασίες για οστά, χαρτί και ελεφαντόδοντο. Θα πρέπει να τονιστεί ότι αυτές οι διαδικασίες φαίνεται ότι ήταν γνήσιες. Κι έτσι είναι παράξενο που ισχυρίζεται επίσης ότι μεταστοιχειώνει μέταλλα και ξενίζει τους απεσταλμένους του Φρειδερίκου κομπάζοντας για τα ταξίδια του και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Θεό.

Υπάρχει άλλο ένα περίεργο ψήγμα από αυτές τις διαπραγματευτικές συνομιλίες. Ο Φρειδερίκος θέλει να μάθει αν ο Κόμης είναι Ελευθεροτέκτονας. Ο Σεν Ζερμαίν ομολογεί ότι ήταν κάποτε και προχώρησε μέχρι τον τέταρτο βαθμό, αλλά έχει ξεχάσει τα ενδεικτικά νοήματα. Οι Γερμανοί Τέκτονες έχουν καλό λόγο να δυσπιστούν για τους θαυματοποιούς αυτής της περιόδου. Μόλις πριν από δύο χρόνια, κάποιος Johan Georg Schrepfer εμφανίστηκε στη Λειψία, ισχυριζόμενος ότι κατείχε αποκρυφιστικές δυνάμεις και βασιλικό αίμα. Εξαπάτησε αρκετές έμπιστες ψυχές μ' ένα σχήμα που αναμείγνυε τον Ελευθεροτεκτονισμό και την Κοινωνία του Ιησού. Κατόπιν, υποσχόμενος ένα θαύμα, αυτοπυροβολήθηκε. Φημολογούταν ότι ο Σαιν Ζερμαίν είναι μαθητής του.

Συνεπώς, ο Κόμης μας δεν έχει αποδέκτες, αλλά σύντομα κάνει άλλη μια σημαντική γνωριμία, τον Πρίγκιπα Karl του Hesse-Kassel, Κυβερνήτη του Schleswig-Holstein καθώς και ένθερμο τέκτονα και αποκρυφιστή. Ο Σαιν Ζερμαίν πληροφορεί το νέο φίλο του ότι θα είναι μόνιμος φιλοξενούμενος. Ο Karl είναι διστακτικός, αλλά τελικά συμφωνεί, και οι δυο τους εγκαθίστανται στο Schleswig, όπου σπουδάζουν Χημεία και διανέμουν γιατρικά από βότανα στους φτωχούς. Ο Karl τον αποκαλεί «ο μεγαλύτερος φιλόσοφος που έζησε ποτέ» και του δίνει το παρατσούκλι «Πατέρας» (Papa).

Μετά από πέντε χρόνια, ο Κόμης παθαίνει πνευμονία από το γεμάτο ρεύματα αέρα εργαστήριό του. Πεθαίνει στις 27 Φεβρουαρίου του 1784. Ο Karl είναι μακριά σε ένα συνέδριο των τεκτόνων, αλλά ο θάνατος του Κόμη μαρτυρείται από τον γιατρό του.

Η ατομική περιουσία του Σαιν Ζερμαίν καταγράφεται λεπτομερώς. Λίγα ρούχα, όπλα και αντικείμενα τουαλέτας, λίγα χρήματα. Δεν αφήνει απλήρωτους λογαριασμούς, κανένα μουσικό φύλλο ή μουσικό όργανο, κανένα χειρόγραφο. Υποσχέθηκε στον Karl ότι θα ανοιγόταν ένα σημείωμα μετά τον θάνατό του και ποτέ δεν βρέθηκε. Αυτά είναι εν συντομία όσα γνωρίζουμε για τον Κόμη του Σαιν Ζερμαίν. Ο Arthur Edward Waite είπε γι' αυτόν: «Οι εφευρέσεις είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τα απλά γεγονότα και θα ήμουν πολύ χαρούμενος εάν υπήρχαν αποδείξεις για την πραγματικότητά τους».

Τα απλά γεγονότα, ωστόσο, είναι ικανοποιητικά παράξενα. Ο Κόμης ήταν πλούσιος, χωρίς ορατά μέσα στήριξης. Απέκρυψε το πραγματικό του όνομα και την καταγωγή του. Ήταν άγαμος, ασκητής, ταξίδευε συνεχώς, και εξαφανιζόταν κάποια στιγμή. Αποκλήθηκε τσαρλατάνος, αλλά η υπόληψή του ήταν άσπιλη. Όπως δείχνει το πράγμα, φαίνεται ότι ήταν ένας εκκεντρικός πλούσιος μ' ένα γούστο για αινιγματικότητα, μουσική... και χρώματα υφασμάτων.

Μερικά κομμάτια του πάζλ λείπουν και αναρίθμητοι μύθοι εμφανίστηκαν για να συμπληρώσουν αυτά τα κενά. Όπως είπε ο Waite οι εφευρέσεις είναι πράγματι ενδιαφέρουσες. Συνιστούν έναν αλλόκοτο δευτερεύον πόλο έλξης στην καριέρα του Κόμη. Όπως είδαμε, θρυλικές ιστορίες ήταν ήδη σε εξέλιξη στο Λονδίνο. Στην πραγματικότητα η σύγχυση ξεκίνησε όταν ο Κόμης έφτασε στη Γαλλία.

Πρώτα απ' όλα, ένας μίμος και αγγλόφωνος κωμικός γνωστός ως Milord Gower άρχισε να μιμείται τον Σαιν Ζερμαίν στα σαλόνια του Παρισιού. Οι ιστορίες του είχαν ευρύτερη διάδοση από αυτές του Κόμη είχε συμβουλέψει, για παράδειγμα, τον Ιησού. Αναπόφευκτα, φήμες για τις συνήθειές του μπερδεύτηκαν με τις πραγματικές του συνήθειες. Λεγόταν ότι υποστηριζόταν από ζηλόφθονες αυλικούς, πιθανόν ακόμα και από τον Choiseul. Το πραγματικό όνομα του Gower δίνεται ως Guave, Gauve, Gor, και Quoys. Επίσης το βρίσκουμε να προφέρεται 'Gaure' σ' ένα ποίημα του Claude Rulhire.

Από όλους αυτούς, ο Καζανόβα επίσης μιμήθηκε τον Σαιν Ζερμαίν, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Ελβετία το 1760. Θολώνοντας περισσότερο το τοπίο, τα απομνημονεύματα του Καζανόβα περιέχουν μια περιγραφή του Κόμη που διέσπειρε τη σύγχυση για αιώνες: μια μακριά γενειάδα, έναν αρμενικό χιτώνα, και ένα ραβδί από ελεφαντόδοντο. Αυτές οι γραφικές λεπτομέρειες, ωστόσο, προστέθηκαν από τον εκδότη του Καζανόβα, Jules Laforgue και δεν διορθώθηκαν μέχρι την έκδοση του γνήσιου κειμένου το 1960.

Ο αρμενικός χιτώνας είναι μια περίεργη πινελιά, αφού αποτελούσε την αγαπημένη ενδυμασία του Jean-Jacques Rousseau. Η σύγχυση είναι κατανοητή: ο ίδιος ο Rousseau υιοθέτησε ορισμένες ιδιοτροπίες του Σαιν Ζερμαίν στο ταξίδι του στην Αγγλία. Όπως γνωρίζουν οι θαυμαστές του Rousseau, αργά στη ζωή του έπιασε επίσης φιλία με κάποιον Claude Anglancier του Σαιν Ζερμαίν. Αυτός ο Σαιν Ζερμαίν απολάμβανε να στέλνει μακροσκελή παρανοϊκά γράμματα, περιστρεφόμενα συμπτωματικά γύρω από τον Choiseul. Οι βιογράφοι του Rousseau έχουν σε μια περίπτωση αναφερθεί στον Claude ως ο Κόμης του Σαιν Ζερμαίν.

Στην πραγματικότητα υπήρξαν αρκετοί περισσότεροι Σαιν Ζερμαίν για να μπλέξουν τα πράγματα. Ο πιο περίοπτος ήταν ο Κόμης Claude-Louis του Σαιν Ζερμαίν, ένα Γάλλος στρατηγός ο οποίος υπηρέτησε επίσης στην Πρωσία και στη Δανία. Αξιοσημείωτοι ήταν επίσης ο Pierre-Renault του Σαιν Ζερμαίν, Γάλλος Κυβερνήτης της Καλκούτα στη δεκαετία του1750, και ο Robert-Franois Quesnay του Σαιν Ζερμαίν, ενεργός σε διάφορες μυστικές κοινότητες. Ιστορίες του Κόμη στην Ινδία και ελευθεροτεκτονικές συναντήσεις μπορούν πιθανώς να αποδοθούν σε αυτούς.

Οι πολλές εικασίες για την καταγωγή του Κόμη τροφοδότησαν επιπλέον τον θρύλο του. Ήταν ο γιος ενός Ρώσου έμπορου, ή ενός Πορτογάλου Εβραίου, ή το εξώγαμο τέκνο της βασίλισσας Άννας Μαρίας της Ισπανίας. Ο Καζανόβα πίστευε ότι ο Σαιν Ζερμαίν ήταν ένας βιολιστής που ονομαζόταν Catalini. Ταυτίστηκε με κάποιον Signor Gualdi ο οποίος σάστισε τη Βιέννη το 1687, και με κάποιον Odard μπλεγμένο στο πραξικόπημα της Μεγάλης Αικατερίνης.

Ένας ακόμα αινιγματικός κόμης άρχισε να προκαλεί την αμηχανία της Ευρώπης στη δεκαετία του 1770. Όπως ο Σαιν Ζερμαίν, ο Cagliostro λεγόταν ότι ήταν αθάνατος, ότι κατέχει το ελιξίριο της ζωής και ότι ήταν ο θρυλικός Περιφερόμενος Εβραίος (ένας θρύλος που κυκλοφόρησε στην Ευρώπη τον 13ο αιώνα και σχετιζόταν με κάποιον Εβραίο που περιγέλασε τον Ιησού στο δρόμο για τη σταύρωση και καταράστηκε να περιπλανιέται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία) . Μερικοί μάλιστα τον αναγνώρισαν ως τον υπηρέτη του Σαιν Ζερμαίν, τον κατεργάρικο Roger. Η πιο επίμονη φήμη πάντως ήταν ότι ο Σαιν Ζερμαίν ήταν ο μέντοράς του. Ένα από τα απομνημονεύματα του Cagliostro στην πραγματικότητα μια απάτη από τον Jean-Pierre-Louis de Luchet περιέγραφε ακόμα και την απόκοσμη μύηση σε μία τελετή roccoco grotto.

Ακολούθησαν κι άλλα αμφιλεγόμενα απομνημονεύματα. Στις ευφάνταστες μαρτυρίες των Franz Graffer, Maximillian von Lamberg, και AV d'Elbe, ο Κόμης σαγηνεύει φίδια, διαβάζει μυαλά, γράφει με τα δύο χέρια, παίζει κουαρτέτα με ένα μονάχα βιολί και μετά εξαφανίζεται. Γίνεται ακόμα και εγγαστρίμυθος - μια σύγχυση με μια παράσταση από τον St-Germain-en-Laye χωρίς αμφιβολία.

Πάντως τα υποτιθέμενα ενθύμια της Κόμισσας του Adhmar, έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά. Ο αιώνια νέος ήρωας της ιστορίας μας αποκτά υλική υπόσταση από καιρό σε καιρό με προφητείες και για να προειδοποιήσει τη Μαρία Αντουανέτα σχετικά με την Επανάσταση. Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον Etienne de Lamothe-Langon για αυτό το κατασκεύασμα. Ο ίδιος μας προσέφερε επιπλέον ένα μυθιστόρημα σχετικά με μια ερωτική σχέση μεταξύ του Σαιν Ζερμαίν και της Μαντάμ Pompadour.

Οι αναφορές για το θάνατο του Σαιν Ζερμαίν αντιμετωπίστηκαν μακαρίως με περιφρόνηση. Ο αποκρυφιστής Alliette γνωστός επίσης ως Etteilla ανακοίνωσε ότι υπήρχαν δύο Κόμηδες και ότι ο πραγματικός βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Ο Σαιν Ζερμαίν εθεάθη στο Παρίσι το 1835 και στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων ο Τρίτος κράτησε ένα φάκελο με πληροφορίες γι' αυτόν ο οποίος δυστυχώς καταστράφηκε σε πυρκαγιά. Πιθανότατα θα παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αποκρυφιστές γραπώθηκαν από την ιστορία. Αρκετά βιβλία χειρομαντείας και αστρολογίας έφεραν το όνομά του. Η γνωστή Θεόσοφος Έλενα Μπλαβάτσκυ αναγνώρισε τον Κόμη ως έναν από τους «Κύριους της Σοφίας» που την καθοδήγησαν και υπονόησε ότι διέθετε μυστικά έγγραφα που αναφέρονταν σε αυτόν. Στην πραγματικότητα αυτό που είχε ήταν αντίγραφα των ενθυμίων του Adhmar, τα οποία δάνεισε στην Isabel Cooper-Oakley, μία από τις πρώτες βιογράφους του Κόμη. Η τότε κόμισσα του Adhmar, θεόσοφος κι αυτή, εγγυήθηκε για τον πρόγονό της, κι έτσι οι φαντασιώσεις του Lamothe-Langon έφτασαν σ' ένα ευρύτερο κοινό απ' ότι άξιζαν.

Ένας άλλος θεόσοφος, ο C W Leadbeater, συνάντησε έναν γενειοφόρο και ένστολο Σαιν Ζερμαίν στη Ρώμη το 1926. Το 1923, ο Aleister Crowley είχε σημειώσει μια ιδέα στο ημερολόγιό του: «Να γίνω Κόμης του Σαιν Ζερμαίν με περούκα και γενειάδα και να ξεκινήσω ένα νέο θρύλο;». Μάλλον αυτό ήταν σύμπτωση. Από τότε, μερικοί θεοσοφιστές έλεγαν ότι ο Σαιν Ζερμαίν ήταν η ενσάρκωση της θεάς Αφροδίτης. Από εκεί, υπήρξε ένα μικρό άλμα στον Guy Ballard, που ισχυρίστηκε ότι ο Κόμης στην πραγματικότητα τον σύστησε σε επισκέπτες από την Αφροδίτη. Στο βιβλίο του, ο Ballard αποκάλυψε μια συνάντηση το 1930 με τον Σαιν Ζερμαίν στο όρος Shasta στην Καλιφόρνια. Ο Κόμης, πάντα διασκεδαστικός οικοδεσπότης, τράβηξε χρυσό από τον αέρα, τιθάσευσε έναν πάνθηρα και πήρε τον Guy και τη σύζυγό του σ' ένα συνέδριο Αφροδιτιανών στο όρος Grand Tetons.

Οι Ballards έφτιαξαν ένα γκρουπ με την ονομασία το «Ίδρυμα I AM», το οποίο διέσπειρε πολλά μηνύματα από τον εξυπηρετικό Κόμη μέσω channeling. Δημοσίευσαν επίσης ένα πορτραίτο αρκετά διαφορετικό από το ιστορικό αναδεικνύοντας μια σκοτεινή, γενειοφόρο μορφή όμοια με τον Χριστό. Σύντομα αντικαταστάθηκε από μια πιο ξανθιά και περισσότερο Καλιφορνέζικη έκδοση. Υπάρχει ένας ακόμη δεσμός με αυτή την Αφροδιτιανή αλυσίδα. Ο ερχόμενος σε επαφές με UFO George Adamski ήταν οικείος με τους οπαδούς των Ballards, και η δική του συνάντηση του 1952 μ' έναν ταξιδιώτη από την Αφροδίτη μπορεί να έχει εμπνευστεί από τον πολύτιμο χρόνο που είχε περάσει ο Guy με τον Σαιν Ζερμαίν.

Εντωμεταξύ, το ίδρυμα I AM δημιούργησε την Παγκόσμια και Θριαμβεύτρια Εκκλησία με επικεφαλής τους Mark και Elizabeth Clare Prophet. Η βιογραφία του Σαιν Ζερμαίν από την Εκκλησία περιλαμβάνει τώρα ενσαρκώσεις ενός ιερέα από την Ατλαντίδα, του μάγου Μέρλιν, των δύο Μπέικον (του Ρότζερ και του Φράνσις) και του Κολόμβου. Σχεδίασε την αμερικανική σημαία, βοήθησε στην συγγραφή του Συντάγματος και ίδρυσε τους Προσκόπους της Αμερικής (Boy Scouts). Ζει σε μια ροζ κρυστάλλινη σπηλιά στο Wyoming, όπου ηγείται της μάχης κατά του καπνού, του αλκοόλ, της ζάχαρης και της κακόφωνης μουσικής. Η Εκκλησία διανέμει δύο πορτραίτα Πνευματικός Δάσκαλος Σαιν Ζερμαίν και Ιππότης Αρχηγός Σαιν Ζερμαίν. Ίσως να επιστρέφουμε στους δύο Σαιν Ζερμαίν του Alliette!

Και γιατί να μην τα κάνουμε τρία; Πίσω στην αγαπημένη Γαλλία του Κόμη, ο Richard Chanfray φόρεσε γενναία το μανδύα. Μετά από επεισοδιακά νιάτα, που περιλάμβαναν μια απόπειρα αυτοκτονίας και μία κρίση αμνησίας, ο Chanfray κατέληξε στη φυλακή για ληστεία. Εκεί, είδε μια σειρά από όνειρα που τον έπεισαν ότι ήταν ο ένδοξος Κόμης. Στις 28 Ιανουαρίου του 1972, έκανε μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση στη γαλλική τηλεόραση, μετατρέποντας μόλυβδο σε χρυσό, συζητώντας για τα πειράματά του με γιγάντια έντομα, και αποκαλύπτοντας ότι ο Λουδοβίκος ο 15ος ήταν ακόμα ζωντανός και ζούσε στο Midi. Συνέχισε με την ετοιμασία ενός δίσκου (LP) και άνοιξε ένα κατάστημα με αντίκες στο Παρίσι. Μετά βίας θα μπορούσε να κατηγορηθεί που «έγινε» ο Κόμης. Οπωσδήποτε είχε περισσότερη πλάκα απ' ότι ως Richard Chanfray.

Σήμερα έχουμε απομακρυνθεί από το χαρισματικό αίνιγμα που εξέπληξε τις Βερσαλλίες το 1758. Η ταυτότητα του Κόμη έχει θολώσει και πολλαπλασιαστεί, αποκτώντας απομιμήσεις, άλλους περιπλανώμενους, άλλους Σαιν Ζερμαίν. Τα πολλά ψευδώνυμα και οι καταγωγές του έχουν επίσης συσκοτίσει την εικόνα. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί Σαιν Ζερμαίν. Και ο καθένας μπορούσε να τον ερμηνεύσει όπως θέλει. Αυτό που επιζητούσαν περισσότερο ήταν ο ρομαντισμός, και έχουμε δει πώς τα γούστα μετατοπίζονταν από Ροδόσταυρο σε προφήτη, σε Κρυμμένο Δάσκαλο, σε Αδερφό του Διαστήματος.

Στην πραγματικότητα, ο Σαιν Ζερμαίν ήταν τελικά αρκετά πορώδης για να απορροφήσει σχεδόν οποιονδήποτε μύθο. Μια σειρά από μυθιστορήματα από την Chelsea Quinn Yarbro τον μεταμορφώνουν ακόμα και σε βρικόλακα. Μετά απ' όλα, ήταν αθάνατος, δεν έτρωγε και έπινε το ελιξίριο της ζωής. Και όπως υποπτευόμαστε, μπορεί να έχει έρθει από την Τρανσυλβανία.

Παρότι δεν μπορούμε να καθορίσουμε οριστικά την ηλικία και την καταγωγή του Σαιν Ζερμαίν, έχουμε μια απάντηση από τον ίδιο τον Κόμη. Είπε στον Πρίγκιπα Karl ότι ήταν γιος του Francis Rakoczy του 2ου, Πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας και ανέφερε ότι ήταν 88 χρονών. Εάν αυτά είναι αληθή, θα ήταν 67 χρονών στις Βερσαλλίες, όταν λεγόταν ότι έμοιαζε να είναι 45 και ο Francis θα τον είχε φέρει στον κόσμο στην παιδική ηλικία των 15 ετών. Τίποτα από τα δύο δεν είναι πιθανό. Ωστόσο, είναι επίσης πιθανό ότι ο Κόμης είχε παραπλανηθεί ή ότι ο Karl ανακάτεψε τα γεγονότα. Απλά δεν γνωρίζουμε, είναι όμως ότι κοντινότερο σε μια σαφή απάντηση.

Μπορούμε, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε το ελιξίριο της ζωής με κάποια σιγουριά. Ο Σαιν Ζερμαίν δεν το κράτησε κρυφό: ήταν ένα τσάι από ηλικιωμένα λουλούδια, μάραθο και φύλλα Κασσίας βρεγμένα σε οινοπνεύματα κρασιού. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι ισχυρό καθαρτικό. Παρόμοια μείγματα υπάρχουν ακόμα στην αγορά. Για να προσεγγίσετε την συνταγή του Κόμη συμπληρώστε τη με μπράντι. Στην υγειά σας!

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν βιώσει συγκεκριμένες εμπειρίες που υποδηλώνουν ότι έχουν υπάρξει θύματα απαγωγής από εξωγήινους. Αλλά μια έρευνα σε 126 μαθητές σχολείων και 224 φοιτητές δείχνει ότι η γνώση που έχουμε για τους εξωγήινους σχετίζεται περισσότερο με την θέαση της τηλεόρασης παρά με την ύπαρξη σχετικών εμπειριών. Όποιος βέβαια πιστεύει στους ισχυρισμούς της δημοσκόπησης, μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που δέχτηκαν επίσκεψη από μέλη ενός εξωγήινου είδους και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αρπαχθεί από τα κρεβάτια τους ή τα σπίτια τους και μεταφέρθηκαν σε κάποιο εξωγήινο σκάφος ή ακόμα και πλανήτη.

Οι προσωπικές αναφορές για απαγωγή από εξωγήινους αυξήθηκαν μετά από τη δημοσίευση των βιβλίων του Budd Hopkins, Missing Time (Αγνοούμενος Χρόνος, 1981), Intruders (Εισβολείς, 1987) και Whitley Strieber's Communion (Η Κοινότητα του Whitley Strieber, 1987). Υπάρχει μεγάλη ποικιλία μεταξύ των αναφορών, αλλά πολλές από αυτές ταιριάζουν σε ένα κοινό πρότυπο.

Ο Dan Wright (1994) συνόψισε 317 εγγραφές από υπνωτικές συνεδρίες και συνεντεύξεις από 95 διαφορετικές περιπτώσεις καταλήγοντας στο ότι, «πολυάριθμοι τύποι οντοτήτων έχουν επισκεφτεί τον πλανήτη μας με κάποια κανονικότητα». Ωστόσο, ο τύπος του «γκρέυ» είναι καθαρά το πιο συνηθισμένο εξωγήινο είδος και στη διάρκεια των χρόνων προέκυψε μια στερεότυπη αναφορά του.

Η εμπειρία ξεκινάει συνήθως όταν το άτομο είναι στο κρεβάτι του σπιτιού του και συνηθέστερα τη νύχτα, αν και κάποιες φορές αναφέρονται απαγωγές μέσα από αυτοκίνητο ή σε εξωτερικό χώρο. Υπάρχει ένα έντονο μπλε ή λευκό χρώμα, ένας παλλόμενος ήχος σα βουητό, άγχος ή φόβος και η αίσθηση μιας ανεξήγητης παρουσίας. Συνοδεύονται από τη θέαση ενός σκάφους με λαμπρά φώτα και το άτομο μεταφέρεται ή αιωρείται προς το εσωτερικό του. Όταν βρεθεί μέσα στο σκάφος το άτομο πιθανότατα θα υποστεί διάφορες ιατρικές διαδικασίες που συχνά εμπλέκουν την αφαίρεση ωαρίων ή σπέρματος και την εμφύτευση μικροσκοπικών αντικειμένων στη μύτη ή σε άλλες περιοχές. Η επικοινωνία με τους εξωγήινους είναι συνήθως τηλεπαθητική. Το θύμα της απαγωγής νιώθει αβοήθητο και συχνά είναι συγκρατημένο, μερικώς ή και τελείως παράλυτο.

Ο «gray» έχει συνήθως ύψος λίγο μεγαλύτερο από ένα μέτρο με λεπτό σώμα και αυχένα, μεγάλο κεφάλι και τεράστια, μαύρα, λοξά και αμυγδαλωτά μάτια. Οι Grays συνήθως δεν έχουν τρίχες και συχνά τα δάχτυλα των χεριών τους είναι μόνο τρία. Πιο σπάνιοι εξωγήινοι περιλαμβάνουν πράσινους ή μπλε τύπους, κάποια ψηλότερα είδη με λίγα μαλλιά και κάποιες φορές ανθρώπινους τύπους που συνεργάζονται με τους Grays.

Οι επιδιώξεις των εξωγήινων όταν απάγουν γήινους ποικίλουν από ήπιες προειδοποιήσεις που σχετίζονται με επικείμενες οικολογικές καταστροφές, σε τεράστια εξωγήινα προγράμματα γονιμοποίησης που απαιτούν την αφαίρεση ωαρίων και σπέρματος από ανθρώπους με στόχο την παραγωγή πλασμάτων που είναι κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ εξωγήινοι. Κάποιοι που έχουν απαχθεί ισχυρίζονται ότι είδαν έμβρυα σε ειδικές γυάλες και κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι εξαναγκάστηκαν να παίξουν ή να φροντίσουν παιδιά που ήταν υβρίδια ανθρώπου και εξωγήινου.

Περιστασιακά υπάρχουν ισχυρισμοί από ανθρώπους που διατείνονται ότι αρπάχτηκαν από δημόσιους χώρους, με μάρτυρες, ή ακόμα και ομαδικές απαγωγές. Αυτό παρέχει τη δυνατότητα για ανεξάρτητη επιβεβαίωση, αλλά οι φυσικές ενδείξεις είναι ιδιαίτερα σπάνιες. Έχουν αναφερθεί κάποια εμφυτεύματα που αφαιρέθηκαν από το σώμα ατόμων που ήταν θύματα απαγωγής, αλλά μυστηριωδώς έχουν εξαφανιστεί.

Θεωρίες

Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτές τις εμπειρίες; Κάποιοι απαχθέντες ανακαλούν τις εμπειρίες τους αυτόματα, αλλά κάποιοι άλλοι απλώς τις «θυμούνται» κατά τη διάρκεια θεραπευτικών συνεδριών, ομάδων υποστήριξης ή κάτω από την επίδραση ύπνωσης. Γνωρίζουμε ότι οι αναμνήσεις μπορούν να τροποποιηθούν ή ακόμα και να δημιουργηθούν εκ νέου κάτω από την επίδραση της ύπνωσης ή της πίεσης που ασκείται κατά τη διάρκεια μιας διερευνητικής διαδικασίας ή επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων. Μήπως οι αναμνήσεις των απαχθέντων δημιουργούνται με τέτοιους τρόπους; Περισσότεροι από τους 95 απαχθέντες που ανέφερε ο Wright είχαν υπνωτιστεί και τους είχαν πάρει συνέντευξη αρκετές φορές, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον Hopkins που είναι γνωστός για τις υπνωτιστικές τεχνικές που χρησιμοποιεί για να αποσπάσει αναφορές σχετικές με απαγωγές. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές αναφορές για συνειδητή ανάκληση απαγωγής χωρίς τη μεσολάβηση ύπνωσης ή πολλαπλών συνεντεύξεων και η σημασία του ρόλου που παίζουν οι λανθασμένες αναμνήσεις είναι κάτι που δεν έχει πλήρως ξεκαθαριστεί.

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι απαχθέντες είναι νοητικά ασθενείς. Αλλά αυτή η υπόθεση δεν υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη βιβλιογραφία που υπάρχει για το πεδίο. Εντούτοις, οι Bloecher, Clamar και Hopkins (1985) βρήκαν ευφυΐα παραπάνω από το μέσον όρο και κανένα δείγμα σοβαρής παθολογίας σε εννέα άτομα που ισχυρίζονταν ότι είχαν απαχθεί, ενώ ο Parnell (1988) δε βρήκε κανένα στοιχείο ψυχοπαθολογίας σε 225 άτομα που εξέτασε και που είχαν αναφέρει ότι είδαν UFO χωρίς να έχουν απαχθεί από αυτά. Τέλος, το 1993 ο Spanos και οι συνεργάτες του συνέκριναν 49 άτομα με αναφορές για θεάσεις UFO με δύο ομάδες ελέγχου και βρήκαν πώς δεν ήταν ούτε λιγότερο ευφυείς ούτε περισσότερο επιρρεπείς στη φαντασίωση και στον υπνωτισμό απ' όσο ήταν τα άτομα των ομάδων ελέγχου. Ούτε και επέδειξαν σημάδια ψυχοπαθολογίας. Ωστόσο, πίστευαν περισσότερο στις επισκέψεις από εξωγήινους, κάτι που υποδηλώνει ότι τέτοιου είδους πεποιθήσεις επιτρέπουν στους ανθρώπους να διαμορφώσουν αμφίβολες πληροφορίες, ασαφείς φυσικές αισθήσεις και ζωηρές φαντασιώσεις σχετικά με ρεαλιστικές συμπλοκές με εξωγήινους.

Έχει ακόμα προταθεί η αστάθεια του κροταφικού λοβού. Σύμφωνα με τους Persinger και Makarec (1987) άνθρωποι με σχετικά ασταθείς κροταφικούς λοβούς είναι πιο επιρρεπείς στη φαντασία και είναι πιο πιθανό να αναφέρουν μυστηριακές ή εξωσωματικές εμπειρίες, οράματα και ψυχικές εμπειρίες. Ωστόσο, οι έρευνες του Spanos και των συνεργατών του δείχνουν ότι δεν υπάρχει διαφορά στην αστάθεια του κροταφικού λοβού μεταξύ των ατόμων που εξέτασαν για αναφορές UFO και των ομάδων ελέγχου. Ακόμα, ο Cox (1995) συνέκρινε μια ομάδα από δώδεκα βρετανούς απαχθέντες με δύο ομάδες ελέγχου και επίσης δε βρήκε διαφορές στην αστάθεια του κροταφικού λοβού, αν και παρατήρησε ότι οι απαχθέντες πίστευαν περισσότερο σε επισκέψεις εξωγήινων απ' ότι τα άτομα των ομάδων ελέγχου.

Σύμφωνα με μια τελευταία θεωρία, οι απαγωγές αποτελούν επεξεργασίες περιστατικών ενύπνιας παράλυσης στις οποίες ένα άτομο φαίνεται πως είναι σε δυνατότητα να ακούει και να βλέπει και νιώθει τελείως σε εγρήγορση, αν και δε μπορεί να κινηθεί. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ταξινόμηση Διαταραχών Ύπνου (International Classification of Sleep Disorders) η ενύπνια παράλυση είναι συχνή ανάμεσα σε ναρκοληπτικούς, στους οποίους η παράλυση συνήθως επέρχεται κατά την είσοδο στον ύπνο. Στον υπόλοιπο πληθυσμό η συχνότητά της είναι της τάξης των 3 έως 6 τοις εκατό.

Η εμπειρία της Ενύπνιας Παράλυσης

Σε ένα τυπικό επεισόδιο ενύπνιας παράλυσης το άτομο ξυπνάει με ένα αίσθημα ότι έχει παραλύσει, νιώθει μια παρουσία στο δωμάτιο, αισθάνεται φόβο ή ακόμα και τρόμο και πιθανόν να ακούει βόμβους και παλμικούς ήχους ή να βλέπει παράξενα φώτα. Μια ορατή ή αόρατη οντότητα μπορεί ακόμα να κάθεται στο στήθος του, ταρακουνώντας το άτομο ή προσπαθώντας να το στραγγαλίσει. Ο προσπάθειες αντίκρουσης της παράλυσης αποβαίνουν συχνά άκαρπες, ενώ είναι πιο αποτελεσματικό να επιχειρήσει κανείς να χαλαρώσει ή να προσπαθήσει να κουνήσει μόνο τα μάτι ή ένα δάχτυλο. Από τις σημαντικότερες περιγραφές της ενύπνιας παράλυσης μπορεί να συναντήσει κανείς στο «Old Hag» (Γριά Στρίγγλα) του Hufford (1982).

Η ενύπνια παράλυση θεωρείται ότι υπόκειται γνωστών μύθων που αφορούν στις μάγισσες και στρίγγλες της Αγγλίας, στις Kanashibari της Ιαπωνίας, ή στη γνωστή Μόρα. Όλοι αυτοί οι μύθοι αναφέρονται σε κάποιου είδους δαίμονα που κάθεται επάνω στο στήθος κάποιου που κοιμάται και δεν τον αφήνει να κινηθεί ενώ δυσκολεύει ακόμα και την αναπνοή του.

Ο Spanos και οι συνεργάτες του τόνισαν τις ομοιότητες μεταξύ των απαγωγών και της ενύπνιας παράλυσης. Η πλειοψηφία των εμπειριών απαγωγής που μελέτησαν συνέβησαν τη νύχτα και σχεδόν το 60 τοις εκτατό των «έντονων» αναφορών συσχετίζονταν με τον ύπνο. Από τις εμπειρίες αυτές, σχεδόν το ένα τέταρτο ενέπλεκε συμπτώματα που είναι παρόμοια με την ενύπνια παράλυση. Επίσης, ο Cox στην έρευνά του (Cox, 1995) χώρισε τους δώδεκα απαχθέντες που μελετούσε σε δύο ομάδες των έξι ατόμων, έξι που αφορούσαν σε ημερήσιες και έξι που αφορούσαν σε νυχτερινές απαγωγές και ακόμα και με τόσο μικρές ομάδες, βρήκε ότι εκείνοι που είχαν απαχθεί τη νύχτα ανέφεραν σημαντικότερα πιο συχνά την υπνωτική παράλυση από εκείνους που άνηκαν στις ομάδες ελέγχου.

Η συγγραφέας του παρόντος άρθρου, Susan Blackmore, προτείνει ότι η καλύτερη εξήγηση για πολλές εμπειρίες απαγωγής είναι ότι αποτελούν επεξεργασίες εμπειριών ενύπνιας παράλυσης. Μας καλεί να φανταστούμε το ακόλουθο σενάριο. Μια γυναίκα ξυπνάει τη νύχτα με έντονη αίσθηση ότι κάποιος ή κάτι βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο. Προσπαθεί να κινηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι είναι παντελώς παράλυτη εκτός από τα μάτια της. Βλέπει παράξενα φώτα, ακούει βόμβους και παλμικούς ήχους και νιώθει μια δόνηση στο κρεβάτι. Εάν γνωρίζει για την ενύπνια παράλυση θα την αναγνωρίσει αυτόματα, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν. Τι θα σκεφτεί λοιπόν; Σύμφωνα με την Blackmore, εάν η γυναίκα αυτή έχει δει τηλεοπτικά προγράμματα σχετικά με απαγωγές ή αν έχει διαβάσει γι' αυτές, πιθανόν να αρχίσει να σκέφτεται για εξωγήινους. Και σ' αυτήν την οριακή κατάσταση του ύπνου, οι εξωγήινοι της φαντασίας της θα φαίνονται υπερβολικά πραγματικοί. Αυτό από μόνο του μπορεί να αρκεί για να σχηματίσει τη βεβαιότητα ότι έχει απαχθεί. Η ύπνωση θα μπορούσε να κάνει τις αναμνήσεις από αυτήν την αληθινή εμπειρία (αλλά όχι αληθινή απαγωγή) εντελώς πειστικές.

Η Δημοσκόπηση

Ο ισχυρισμός ότι 3,7 εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν απαχθεί, βασίστηκε σε μια δημοσκόπηση τύπου Roper που έγινε από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1991 και δημοσιεύτηκε το 1992. Οι ερευνητές ήταν ο Budd Hopkins, ζωγράφος και γλύπτης, ο David Jacobs, ιστορικός και ο Ron Westrum, κοινωνιολόγος. Στην εισαγωγή του ο John Mack, που είναι καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Harvard, ισχυρίστηκε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανών, ανδρών, γυναικών και παιδιών, μπορεί να είχαν βιώσει απαγωγές από UFO και πώς πολλοί από αυτούς υπέφεραν από θλίψη όταν επαγγελματίες της ψυχικής υγείας προσπάθησαν να εντάξουν τις εμπειρίες τους σε οικείες ψυχιατρικές κατηγορίες. Οι νοσοκομειακοί γιατροί, όπως είπε, θα έπρεπε να μάθουν «να αναγνωρίζουν τα πιο κοινά συμπτώματα και ενδείξεις στο ιστορικό των ασθενών ή πελατών που αντιμετωπίζουν μια περίπτωση απαγωγής». Αυτές οι ενδείξεις περιλάμβαναν θέαση φώτων, την έγερση με παράλυση και αίσθηση κάποιας παρουσίας και εμπειρία απώλειας ή ασάφειας χρόνου. Η συγκεκριμένη έκθεση εκδόθηκε ιδιωτικά και ταχυδρομήθηκε σε σχεδόν εκατό χιλιάδες ψυχιάτρους, ψυχολόγους και άλλους επαγγελματίες του τομέα της ψυχικής υγείας, ενθαρρύνοντάς τους «να είναι ανοιχτοί στην πιθανότητα ότι κάτι υπάρχει ή συμβαίνει στους πελάτες τους το οποίο, στο παραδοσιακό μας Δυτικό πλαίσιο, δε θα έπρεπε να υπάρχει.»

Ο οργανισμός Roper παρέχει μια υπηρεσία για άλλες ερωτήσεις που μπορούν να τεθούν στις συνήθεις δημοσκοπήσεις τους. Στην περίπτωση αυτή, σε 5.947 ενήλικες(ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα) δόθηκε μια κάρτα που περιείχε μια λίστα με έντεκα εμπειρίες και ρωτήθηκαν εάν κάποια από αυτές τους είχε συμβεί περισσότερο από δύο φορές, μία ή δύο φορές ή ποτέ. Οι εμπειρίες (μαζί με τα ποσοστά όσων απάντησαν ότι τις είχαν βιώσει τουλάχιστον μία φορά) περιλάμβαναν τα ακόλουθα. Τη θέαση φαντάσματος (11%), τη θέαση ή το όνειρο ενός UFO (7% και 5%) και την αίσθηση φυγής από το σώμα (14%). Πιο σημαντικές ήταν οι πέντε «ενδεικτικές εμπειρίες». 1). «Να ξυπνάς παράλυτος με μια αίσθηση ενός αγνώστου ατόμου ή κάτι άλλου μέσα στο δωμάτιο (18%). 2). «Η αίσθηση ότι πραγματικά πετούσες στον αέρα αν και δε γνώριζες γιατί και πώς» (10%). 3). «Βίωσες μια περίοδο μιας ώρας ή περισσότερο στην οποία ήσουν φαινομενικά χαμένος, αλλά δε μπορούσες να θυμηθείς γιατί, ή πού είχες πάει» (13%). 4). «Είδες ασυνήθιστα φώτα ή μπάλες φωτός σε ένα δωμάτιο χωρίς να γνωρίζεις τι τα προκάλεσε ή από πού προέρχονται» (8%) και 5). «Βρήκες περίεργες ουλές στο σώμα σου και ούτε εσύ ή κανένας άλλος δε θυμάσαι πώς ή πού τις απέκτησες» (8%).

Οι συγγραφείς αποφάσισαν ότι «όταν ένας ανταποκρινόμενος απαντάει 'ναι' σε τουλάχιστον τέσσερεις από τις πέντε ενδεικτικές ερωτήσεις, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα ότι το άτομο αυτό έχει απαχθεί από UFO.» Η μόνη δικαιολόγηση που δόθηκε ήταν ότι ο Hopkins και ο Jacobs είχαν εργαστεί με σχεδόν πεντακόσιους απαχθέντες σε μια περίοδο δεκαεπτά ετών. Σημείωσαν πως πολλοί από τους απαχθέντες τους ανέφεραν αυτές τις εμπειρίες και πέρασαν με άλμα στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που έχουν τέσσερεις ή περισσότερες από τις εμπειρίες αυτές είναι πιθανόν να είναι απαχθέντες.

Από το σημείο αυτό, βγήκε το εκπληκτικό συμπέρασμα της δημοσκόπησης. Μέσα από τα 5.947 άτομα που απάντησαν στις συνεντεύξεις, οι 119 (ή 2%) είχανε τέσσερεις ή πέντε από τις ενδείξεις. Εφόσον ο πληθυσμός που αντιπροσωπεύεται από το δείγμα ήταν 185 εκατομμύρια, ο συνολικός αριθμός ήταν 3,7 εκατομμύρια, εξ' ου και το συμπέρασμα ότι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν απαχθεί από εξωγήινους!

Γιατί δεν έκαναν απλά μια ερώτηση όπως, «έχετε ποτέ απαχθεί από εξωγήινους;»; Επιχειρηματολογούν ότι αυτό δε θα απεκάλυπτε το πραγματικό μέγεθος των εμπειριών απαγωγής εφόσον πολλοί άνθρωποι τις θυμούνται μονάχα μετά από θεραπεία ή ύπνωση. Εάν οι απαγωγές όντως συμβαίνουν, το επιχείρημα αυτό μπορεί να είναι βάσιμο. Ωστόσο, η στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε στη δημοσκόπηση δε λύνει το πρόβλημα. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, πολλοί επιστήμονες επέλεξαν να αγνοήσουν τη δημοσκόπηση για τα προφανή της ψεγάδια. Εν τούτοις, το κεντρικό της συμπέρασμα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα.

Πραγματικές Απαγωγές ή Ενύπνια Παράλυση;

Το πραγματικό ζητούμενο από τη δημοσκόπηση είναι το εάν τα 119 άτομα που ανέφεραν τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν όντως απαχθεί από εξωγήινους.

Εφόσον η δειγματοληπτική μέθοδος εμφανίζεται ως βάσιμη και το δείγμα είναι μεγάλο, μπορούμε να εμπιστευτούμε την εκτίμηση του 2% που ισχυρίζονται ότι είχαν τις εμπειρίες. Το ερώτημα είναι, είχαν όντως απαχθεί οι άνθρωποι αυτοί; Η εναλλακτική ερμηνεία είναι ότι είχαν απλώς έναν αριθμό από ενδιαφέρουσες ψυχολογικές εμπειρίες, που η πιο εμφανώς σχετική από αυτές είναι η ενύπνια παράλυση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να απορριφθεί ο κεντρικός ισχυρισμός της δημοσκόπησης. Πώς μπορούμε λοιπόν να το μάθουμε;

Η συγγραφέας σκέπτεται ότι οι άνθρωποι που έχουν απαχθεί (είτε το ανακαλούν συνειδητά είτε όχι) θα έπρεπε να έχουν μια καλύτερη γνώση της εμφάνισης και συμπεριφοράς των εξωγήινων από αυτή που έχουν όσοι δεν έχουν απαχθεί. Αυτό οδηγεί σε δύο απλές υποθέσεις.

Η δημοσκόπηση υποθέτει ότι οι άνθρωποι που είχαν τις ενδεικτικές εμπειρίες πιθανότατα είχαν απαχθεί. Εάν η υπόθεση αυτή είναι σωστή, οι άνθρωποι που αναφέρουν τις ενδεικτικές εμπειρίες θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από όσους δεν έχουν απαχθεί το πώς είναι η εξωτερική εμφάνιση των εξωγήινων και το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν η υπόθεση είναι λανθασμένη, τότε η γνώση τους δε θα είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου. Η γνώση για τους εξωγήινους θα έπρεπε να σχετίζεται στενά με αναγνώσματα ή την τηλεόραση, δηλαδή με συνήθειες που έχουν να κάνουν με τις παραστάσεις που λαμβάνει ο καθένας.

Η συγγραφέας αποφάσισε να ελέγξει την υπόθεση αυτή χρησιμοποιώντας ενήλικες και παιδιά στο Bristol. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι οι γνήσιοι απαχθέντες θα ήταν σε θέση να θυμηθούν τις σχετικές με την απαγωγή λεπτομέρειες κι έτσι ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί μια κατάσταση που θα ενθάρρυνε την ανάκληση. Αποφάσισε να χαλαρώσει τα υποκείμενα και να τους διηγηθεί μια ιστορία για απαγωγή και στη συνέχεια να τους ζητήσει να γεμίσουν τις λεπτομέρειες που έλειπαν, καθώς επίσης να σχεδιάσουν τους εξωγήινους που είδαν στη φαντασία τους.

Τα υποκείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν 126 μαθητές ηλικίας από 8 έως 13 ετών και 224 πρωτοετείς φοιτητές με ηλικία 18 και άνω. Τα παιδιά προέρχονταν από δύο σχολεία στο Bristol, ενώ οι ενήλικες ήταν φοιτητές ψυχολογίας και φυσιοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αγγλίας. Στη συνέχεια περιγράφεται η διαδικασία όπως ακολουθήθηκε για τα παιδιά. Για τους ενήλικες, η διαδικασία ήταν λίγο πιο απλή και η ιστορία είχε ελαφρώς παραλλαχθεί.

Αρχικά η ερευνήτρια (Susan Blackmore) αφιέρωσε μισή ώρα για να εξοικειώσει τα παιδιά με την έρευνα. Στη συνέχεια τους ζήτησε να χαλαρώσουν στο βαθμό που μπορούσαν μέσα στην τάξη. Τους ζήτησε να φανταστούν πως βρίσκονταν στο κρεβάτι και πως τους διάβαζαν ένα παραμύθι. Τους πρότεινε να προσπαθήσουν να απεικονίσουν νοερά όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας την ώρα που άκουγαν την ιστορία. Στη συνέχεια διάβασε, αργά και καθαρά, μια ιστορία που ονομαζόταν «η Jackie και οι Εξωγήινοι», στην οποία ένα κορίτσι δέχεται μια επίσκεψη στο κρεβάτι της τη νύχτα από έναν παράξενο εξωγήινο που την παίρνει στο σκάφος του, την εξετάζει σε ένα τραπέζι και την επιστρέφει σώα και αβλαβή στο κρεβάτι της. Η ιστορία περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως την πορεία μέσω ενός διαδρόμου σε ένα δωμάτιο, την απόθεση σε ένα τραπέζι, τη θέαση εξωγήινων να γράφουν και μια ματιά σε γυάλες επάνω σε ράφια. Ωστόσο, δε δόθηκαν ακριβείς λεπτομέρειες.

Στο τέλος της ιστορίας τους ζήτησε να «ξυπνήσουν» αργά και να προσπαθήσουν να θυμηθούν όσα πιο πολλά μπορούν από τις λεπτομέρειες της ιστορίας. Στη συνέχεια τους έδωσε τα ερωτηματολόγια που περιλάμβαναν πέντε ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για τους εξωγήινους, το δωμάτιο και το τραπέζι, ενώ ζητήθηκε στα παιδιά να περιγράψουν τι υπήρχε μέσα στις γυάλες και να ζωγραφίσουν τους εξωγήινους που έγραφαν. Υπήρχαν ακόμα έξι ερωτήσεις που βασίστηκαν σε αυτές που είχαν δοθεί στη δημοσκόπηση Roper. Είδατε ποτέ UFO; Είδατε ποτέ φάντασμα; Νιώσατε ποτέ ότι αφήσατε το σώμα σας και ότι μπορούσατε να πετάτε τριγύρω χωρίς σώμα; Είδατε ποτέ ασυνήθιστα φώτα ή μπάλες φωτός σε ένα δωμάτιο χωρίς να γνωρίζεται τι τα προκαλεί ή από πού προέρχονται; Ξυπνήσατε ποτέ σε παράλυση, δηλαδή με την αίσθηση ότι δεν μπορείτε να κουνηθείτε; Και τέλος, ξυπνήσατε ποτέ με την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο παράξενο άτομο ή παρουσία ή κάτι άλλο μέσα στο δωμάτιο; Οι ερωτήσεις ήταν ελαφρώς προσαρμοσμένες ώστε να είναι κατάλληλες για νεαρά παιδιά και δεν ρωτήθηκε τίποτε σχετικά με ουλές ή απώλεια χρόνου. Συμπεριλήφθηκε επίσης μια ερώτηση για απατηλή έγερση, δηλαδή για την περίπτωση που κάποιος βλέπει σε όνειρο ότι ξύπνησε, και δύο ερωτήσεις που αφορούσαν τις συνήθειες τηλεθέασης. Στο τέλος, σε όλες τις ομάδες εκτός από μία ομάδα ενηλίκων τους ζητήθηκε να σχεδιάσουν απεικονίσεις των εξωγήινων που φαντάστηκαν στην ιστορία.

Μεγάλοι αριθμοί τόσο από τους ενήλικες όσο και από τα παιδιά ανέφεραν ότι είχαν βιώσει τις περισσότερες από τις αναφερόμενες εμπειρίες. Για κάθε άτομο υπήρχε μια βαθμολογία από το 0 έως το 6 που αντιστοιχούσε στις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο (σωστές θεωρήθηκαν οι απαντήσεις που συμφωνούσαν με το δημοφιλές στερεότυπο) και μια βαθμολογία από το 0 έως το 4 που αντιστοιχούσε στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που είχαν συμπεριληφθεί και στη δημοσκόπηση Roper. Για τα παιδιά ο μέσος όρος βαθμολογίας για τον εξωγήινο ήταν 0,95 ενώ για τις ενδεικτικές εμπειρίες ήταν 1,51 και δεν εμφανίστηκε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Τα σχέδια των εξωγήινων κατηγοριοποιήθηκαν χοντρικά από έναν ανεξάρτητο κριτή σε «grays και «άλλους». 12% από τα παιδιά σχεδίασαν grays και δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά είχαν επίσης υψηλό σκορ στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο αν και δεν ανέφεραν πολλές από τις ενδεικτικές εμπειρίες. Τα παιδιά που ζωγράφισαν grays δεν ανέφεραν ότι έβλεπαν περισσότερη τηλεόραση, ούτε και υπήρχε συσχέτιση μεταξύ του πόσο έβλεπαν τηλεόραση και της βαθμολογίας που έλαβαν για τις πρώτες ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο. Υπήρξε ωστόσο μια μικρή συσχέτιση ανάμεσα στο πόσο τηλεόραση έβλεπαν και στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που ανέφεραν ότι είχαν βιώσει.

Για τους ενήλικες ο μέσος όρος βαθμολογίας ήταν 1,23 για τον εξωγήινο και 1,64 για τις εμπειρίες. Και πάλι, δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Οι 17 από τους ενήλικες ζωγράφισαν grays εξωγήινους ενώ οι 103 έκαναν άλλους τύπους. Όσοι σχεδίασαν τους gray είχαν υψηλότερες βαθμολογίες στις ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο και δεν ανέφεραν περισσότερες ενδεικτικές εμπειρίες, αποτελέσματα που βρέθηκαν και στα παιδιά. Τέλος, μεταξύ των ενηλίκων, όσοι ζωγράφισαν grays ήταν αυτοί που έβλεπαν πιο πολύ τηλεόραση και η τηλεθέαση παρουσίασε θετική συσχέτιση με τη βαθμολογία στις ερωτήσεις για τον εξωγήινο.

Τα αποτελέσματα αυτά δεν παρείχαν κάποια απόδειξη ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν περισσότερες από τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν μεγαλύτερη γνώση του πώς θα έπρεπε να μοιάζει ένας εξωγήινος ή του τι θα έπρεπε να συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν πραγματικοί grays απαγάγουν ανθρώπους από τη Γη και αν η δημοσκόπηση είναι σωστή που συνδέει τις ενδεικτικές εμπειρίες με την απαγωγή, θα περίμενε κανείς να υπάρχει κάποια συσχέτιση. Το ότι δεν υπάρχει αυτή η συσχέτιση κάνει τα συμπεράσματα της δημοσκόπησης αμφίβολα. Επίσης, στους ενήλικες υπήρξε συσχέτιση μεταξύ της τηλεθέασης και της γνώσης τους για εξωγήινους και απαγωγές, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δημοφιλές στερεότυπο αποκτάται περισσότερο από τα τηλεοπτικά προγράμματα παρά από πραγματικές απαγωγές από εξωγήινους.

Τα ευρήματα τις έρευνας αυτής δεν μπορούν να αποδείξουν ότι δε συμβαίνουν πραγματικές απαγωγές στον πλανήτη μας. Αυτό που δείχνουν είναι ότι η γνώση για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των απαγωγέων εξωγήινων εξαρτάται περισσότερο από το πόση τηλεόραση βλέπει κάποιος παρά από το πόσες «ενδεικτικές εμπειρίες» έχει βιώσει. Έτσι, σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο ισχυρισμός της δημοσκόπησης για 3,7 εκατομμύρια Αμερικάνων που έχουν πιθανόν απαχθεί από εξωγήινους, είναι λανθασμένος.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Skeptical Inquirer Μαΐου Ιουνίου 1998

Είναι γνωστός και ως Δωδέκατος Πλανήτης ή Πλανήτης Χ και κάποιοι προειδοποιούν ότι το περιπλανώμενο αυτό σώμα πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα τη Γη, προκαλώντας πιθανόν παγκόσμια καταστροφή. Θα έπρεπε να ανησυχούμε; Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ευφάνταστη ιστορία με αρκετούς υποστηρικτές που βασίζεται σε ερμηνείες αρχαίων Σουμεριακών κειμένων οι οποίες έχουν εμπλουτιστεί με αναφορές από αρχαίους μύθους, αστρονομικές παρατηρήσεις και καταστροφολογικές προβλέψεις, συνδεδεμένες και ερμηνευμένες με έναν κάπως υπερβολικό, αν όχι αυθαίρετο τρόπο. Η έλευση του Νιμπίρου επικρέμεται σα θανάσιμη απειλή επάνω από τα κεφάλια μας, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς από την έκθεση του συγκεκριμένου σεναρίου που θα διαβάσουμε στη συνέχεια.

Το 1976, ο Zecharia Sitchin προκάλεσε μεγάλη αμφισβήτηση με τη δημοσίευση του βιβλίου του, «ο Δωδέκατος Πλανήτης». Σε αυτό, καθώς και σε επόμενα βιβλία, ο Sitchin παρουσίασε τις κυριολεκτικές μεταφράσεις που έκανε σε αρχαία Σουμεριακά κείμενα στα οποία υπήρχε η αφήγηση μιας απίστευτης ιστορίας σχετικά με την προέλευση της ανθρωπότητας στον πλανήτη Γη. Μια ιστορία, εντελώς διαφορετική και πολύ πιο ευφάνταστη από όσα έχουμε μάθει από τον καιρό που πηγαίναμε σχολείο.

Τα αρχαία σφηνοειδή κείμενα, που αποτελούν κάποιες από τις πιο αρχαίες γνωστές γραφές και χρονολογούνται σε μια εποχή πριν από 6.000 χρόνια, αφηγούνταν την ιστορία μιας φυλής όντων που ονομάζονται «Ανουννάκι». Οι Ανουννάκι ήρθαν στη Γη από έναν πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος που ονομάζεται Νιμπίρου, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Sitchin ότι ισχυρίστηκαν οι Σουμέριοι. Εάν δεν είχατε ακούσει ποτέ πριν για την υπόθεση αυτή, είναι διότι η επίσημη επιστήμη δεν αναγνωρίζει τον Νιμπίρου ως έναν πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Ωστόσο, βρίσκεται εκεί, σύμφωνα με τον Sitchin, και η παρουσία του έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η τροχιά του Νιμπίρου γύρω από τον Ήλιο είναι ιδιαίτερα ελλειπτική, σύμφωνα με τα βιβλία του Sitchin, ξεπερνώντας στα εξωτερικά της σημεία την τροχιά του Πλούτωνα και πλησιάζοντας τον Ήλιο στη μακρινή άκρη της ζώνης των αστεροειδών (τον δακτύλιο των αστεροειδών που είναι γνωστό ότι καταλαμβάνει τον χώρο μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία). Ο Νιμπίρου χρειάζεται 3.600 χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη έλλειψη και η τελευταία φορά που βρισκόταν στην περιοχή μας ήταν περίπου το 160 π.Χ. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, οι βαρυτικές επιδράσεις ενός μεγάλου πλανήτη που κινείται κοντά στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα, όπως έχει ισχυριστεί για τον Νιμπίρου, θα έπληττε σοβαρά τις τροχιές των άλλων πλανητών, θα διαρρήγνυε τη ζώνη των αστεροειδών και θα προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα στον πλανήτη μας.

Ας προετοιμαστούμε λοιπόν για μια άλλη πιθανή αποκάλυψη, γιατί όπως λένε, ο Νιμπίρου έχει αρχίσει και πάλι να εμφανίζεται στη γειτονιά μας και θα είναι εδώ πολύ σύντομα.

Λίγη Ιστορία

Η ιστορία για τους Ανουννάκι αναφέρεται σε πολλά βιβλία του Sitchin και καταναλώνεται, εμπλουτίζεται και επαναλαμβάνεται σε δεκάδες ιστοσελίδες. Αλλά στην ουσία της η ιστορία είναι η ακόλουθη.

Πριν από περίπου 450.000 χρόνια, ο Αλάλου, εκθρονισμένος κυβερνήτης των Ανουννάκι στο Νιμπίρου, απέδρασε από τον πλανήτη με ένα διαστημόπλοιο και βρήκε καταφύγιο στη Γη. Ανακάλυψε ότι η Γη είχε πολύ χρυσάφι, κάτι που χρειαζόταν ο Νιμπίρου για να προστατευτεί η ατμόσφαιρά του που ολοένα και λιγόστευε. Ξεκίνησαν έτσι την εξόρυξη γήινου χρυσού και υπήρχαν επίσης πολλές πολιτικές μάχες μεταξύ των Ανουννάκι με σκοπό να αποκτήσουν ισχύ.

Μετά, περίπου πριν από 300.000 χρόνια ή κάτι τέτοιο, οι Ανουννάκι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια φυλή εργατών κάνοντας γενετικούς χειρισμούς στα πρωτεύοντα του πλανήτη. Το αποτέλεσμα ήταν ο Homo Sapiens, δηλαδή εμείς. Τελικά, η κυριαρχία της Γης πέρασε στα χέρια των ανθρώπων και οι Ανουννάκι έφυγαν, τουλάχιστον για την ώρα. Ο Sitchin δένει όλα τα παραπάνω, και ακόμα περισσότερα, με τις ιστορίες των πρώτων βιβλίων της Βίβλου και με τις ιστορίες από άλλους αρχαίους πολιτισμούς, ιδιαίτερα των Αιγυπτίων.

Η ιστορία είναι πολύ ευφάνταστη, για να πούμε το λιγότερο. Οι περισσότεροι ιστορικοί, ανθρωπολόγοι και αρχαιολόγοι θεωρούν φυσικά τα παραπάνω ως μύθους των Σουμερίων. Αλλά η δουλειά του Sitchin έχει δημιουργήσει έναν σταθερό πυρήνα από πιστούς και ερευνητές που εκλαμβάνουν την ιστορία ως πραγματική. Και κάποιοι από αυτούς, που οι ιδέες τους τραβάνε ευρέως την προσοχή κυριότερα μέσω του Διαδικτύου, επιμένουν ότι η επιστροφή του Νιμπίρου είναι πολύ κοντά, πιθανόν τόσο κοντά όσο το 2013!

Πού είναι ο Νιμπίρου και πότε θα φθάσει;

Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί αστρονόμοι είχαν εδώ και καιρό υποπτευθεί ότι μπορεί να υπάρχει ένας άγνωστος πλανήτης, ένας πλανήτης Χ, κάπου έξω και πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα, που θα μπορούσε να ευθύνεται για τις ανωμαλίες που παρατηρούσαν στις τροχιές του Ποσειδώνα και του Ουρανού. Θα πρέπει να έλκονται από ένα αθέατο σώμα. Το εύρημα είχε αναφερθεί στο New York Times στις 19 Ιουνίου του 1982.

"Κάτι εκεί έξω πέρα από τις πιο μακρινές άκρες του γνωστού Ηλιακού Συστήματος ασκεί έλξη στον Ουρανό και στον Ποσειδώνα. Μια βαρυτική δύναμη εξακολουθεί να διαταράσσει τους δύο γιγάντιους πλανήτες προκαλώντας ανωμαλίες στις τροχιές τους. Η δύναμη υποδηλώνει μια παρουσία πολύ μακρινή και αθέατη, ένα μεγάλο αντικείμενο, τον επί μακρόν αναζητούμενο πλανήτη Χ. Οι αστρονόμοι είναι τόσο σίγουροι για την ύπαρξη αυτού του πλανήτη που τον ονόμασαν ήδη Πλανήτη Χ ή ο 10ος Πλανήτης. "

Το ανώμαλο σώμα είχε εντοπιστεί αρχικά το 1983 από τον IRAS (Υπέρυθρος Αστρονομικός Δορυφόρος), σύμφωνα με ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει στα νέα. Η Washington Post ανέφερε:

"Ένα βαρύ σώμα, πιθανόν τόσο μεγάλο όσο ο γιγάντιος πλανήτης Δίας και πιθανόν τόσο κοντά στη Γη που θα ήταν μέρος αυτού του Ηλιακού Συστήματος έχει εντοπιστεί στην κατεύθυνση του αστερισμού του Ωρίωνα από ένα τηλεσκόπιο που βρίσκεται σε τροχιά πάνω στον αμερικάνικο υπέρυθρο αστρονομικό δορυφόρο. Είναι τόσο μυστηριώδες το αντικείμενο που οι αστρονόμοι δε γνωρίζουν εάν πρόκειται για πλανήτη, γιγάντιο κομήτη, μια κοντινή πρωτοαστρική μάζα που ποτέ δεν έφτασε στην ικανή θερμοκρασία για να γίνει αστέρας, έναν μακρινό γαλαξία τόσο νέο που είναι ακόμα στη διαδικασία σχηματισμού των πρώτων του άστρων ή έναν γαλαξία τόσο πυκνό σε σκόνη που κανένα εκπεμπόμενο από αυτόν φως δεν μπορεί καν να περάσει από αυτή τη σκόνη. "

Οι υποστηρικτές του Νιμπίρου ισχυρίζονται ότι ο IRAS εντόπισε στην πραγματικότητα τον περιπλανώμενο πλανήτη.

«Ένα Μυστήριο Περιστρέφεται Γύρω από τον Ήλιο», είναι ο τίτλος άρθρου που αναρτήθηκε στο MSNBC στις 7 Οκτωβρίου του 1999, σύμφωνα με το οποίο:

"Δύο ομάδες ερευνητών πρότειναν την ύπαρξη ενός αθέατου πλανήτη ή ενός ασχημάτιστου αστέρα που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο σε μια απόσταση μεγαλύτερη των 2 τρισεκατομμυρίων μιλίων, πολύ πέρα από τις τροχιές των εννέα γνωστών πλανητών. Πλανητικός επιστήμονας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Βρετανίας υποψιάζεται ότι το αντικείμενο θα μπορούσε να είναι ένας πλανήτης μεγαλύτερος από τον Δία."

Και τον Δεκέμβριο του 2000 η Space Daily έκανε μια αναφορά σε έναν «Άλλο Υποψήφιο που εντοπίστηκε ως ο Πλανήτης Χ».

Ένα άλλο άρθρο και μια φωτογραφία εμφανίστηκαν στα νέα του Discovery:

«Ανακαλύφθηκε Μεγάλο Αντικείμενο που Περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο». Το άρθρο, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2001, αναφέρει,

"Η ανακάλυψη μιας μεγάλης κοκκινωπής μάζας από κάτι που περιστρέφεται στα περίχωρα του Πλούτωνα έχει επαναφέρει την ιδέα ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από εννέα πλανήτες στο Ηλιακό Σύστημα. "

Ονομάζοντάς το 2001 KX76 οι εξερευνητές εκτιμούν ότι είναι μικρότερο από το Φεγγάρι μας και πιθανόν να έχει μια επιμηκυμένη τροχιά, αλλά δεν έδωσαν καμιά ένδειξη ότι κατευθύνεται προς εμάς.

Ο Mark Hazelwood, που είναι ιδιοκτήτης μιας μεγάλης Ιστοσελίδας που προειδοποιεί για την επικείμενη άφιξη του Νιμπίρου και για το πώς θα έπρεπε να προετοιμαστούμε γι' αυτό, προτείνει ότι όλες αυτές οι ιστορίες των νέων επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Νιμπίρου των Ανουννάκι (αν και κανένα από τα άρθρα δεν υποστήριξε ότι το ουράνιο σώμα κατευθυνόταν προς τη Γη).

Ο Andy Lloyd δεν είναι τόσο πεσιμιστής, ή τουλάχιστον οι υπολογισμοί του είναι διαφορετικοί. Εφόσον υποθέτει ότι ο Νιμπίρου ήταν στην πραγματικότητα το Άστρο της Βηθλεέμ που ήταν ορατό πριν από 2.000 χρόνια,
"το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα καθώς ο Νιμπίρου θα εισέλθει και πάλι στην πλανητική ζώνη θα αφορά τους απογόνους μας, 50 γενιές από τώρα. "

Αλλά ο Kent Steadman της Ιστοσελίδας Cyberspaceorbit.com ανιχνεύει τον Νιμπίρου και προσφέρει διάφορους χάρτες αστέρων, χρονοδιαγράμματα και άλλες εικονογραφήσεις για να δείξει το σημείο όπου ο Πλανήτης Χ υποτίθεται ότι θα διασταυρώσει την τροχιά του με το εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα.

Ποιες θα είναι ο επιδράσεις στη Γη;

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η βαρυτική έλξη ενός πλανήτη που μπαίνει στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα θα είχε έντονες επιδράσεις στα άλλα σώματα που βρίσκονται σε τροχιά, μαζί και στη Γη. Στην πραγματικότητα, η ιστορία για τους Ανουννάκι αναφέρει ότι μια προηγούμενη εμφάνιση του Νιμπίρου ήταν υπεύθυνη για τον Μεγάλο Κατακλυσμό που καταγράφεται στη Γένεση, κατά τον οποίο σχεδόν όλη η ζωή στον πλανήτη μας εξολοθρεύτηκε (αλλά σώθηκε, χάρη στον Νώε). Πηγαίνοντας ακόμα πιο μακριά στο παρελθόν, κάποιοι ερευνητές του πεδίου αυτού υποπτεύονται ότι ο Νιμπίρου κάποτε συγκρούστηκε με τη Γη πριν από εκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας τη ζώνη των αστεροειδών και προκαλώντας τα τεράστια βαθουλώματα του πλανήτη μας που τώρα είναι γεμάτα με τους ωκεανούς.

Ο Mark Hazelwood και άλλοι, λένε ότι η Γη πρόκειται να υποστεί κάποιες μαζικές και καταστροφικές αλλαγές καθώς πλησιάζει ο Νιμπίρου. Πλημμύρες, σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστείων, μια αντιστροφή των πόλων και άλλες φυσικές καταστροφές θα είναι τόσο σοβαρές, όπως ισχυρίζεται ο Hazelwood, που «μόνο μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια από ανθρώπους θα επιβιώσουν». Μια άλλη ιστοσελίδα αναφέρει ότι η βαρυτική έλξη του Νιμπίρου μπορεί ακόμα και να σταματήσει την περιστροφή της Γης για τρεις μέρες και παραπέμπει στην «Σκοτεινιά των Τριών Ημερών» που προβλέφθηκε στη Βίβλο.

Κάποιοι άλλοι ερευνητές του πλανήτη Νιμπίρου παραπέμπουν επίσης στις προφητείες του Edgar Cayce που προέβλεψε ότι σύντομα θα υποφέρουμε από μνημειώδεις αλλαγές στη Γη και μετατόπιση των πόλων, αν και δεν τις απέδωσε σε κάτι τόσο συγκεκριμένο όπως ένας επισκέπτης πλανήτης. Και φυσικά, το πολυσυζητημένο ημερολόγιο των Μάγια λέγεται ότι τοποθετεί το «τέλος του κόσμου» τον Δεκέμβριο του 2012.

Αστρονόμοι και άλλοι επιστήμονες που φαίνεται να είναι σε θέση να γνωρίζουν τέτοια πράγματα δεν έχουν κάνει καμιά ανακοίνωση σχετικά με την προσέγγιση οποιουδήποτε πλανητοειδούς σώματος. Προφανώς, δεν εντόπισαν κάτι τέτοιο. Ωστόσο, όσοι πιστεύουν ότι ο Νιμπίρου πλησιάζει, λένε ότι οι επιστήμονες γνωρίζουν τα πάντα σχετικά με αυτό και ότι απλά συγκαλύπτουν την υπόθεση.

Φυσικά, όπως γίνεται με όλες τις προβλέψεις, ο χρόνος θα δείξει. Και θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά σενάρια καταστροφής!

Η συνήθης εικόνα της γήρανσης φαίνεται να είναι αυτή ενός ρυτιδιασμένου, κακόκεφου γέρου ανθρώπου που ξεχνάει εύκολα. Αλλά η επιστήμη σκιαγραφεί μια άλλη, πιο εμβριθή εικόνα του γέροντα. Οι γέροι τείνουν να είναι πιο ευτυχείς και σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν αρκετά οξυδερκείς. Ας δούμε λοιπόν επτά σημεία τα οποία αλλάζουν καθώς γερνάμε.

Απόκτηση μιας θετικής νοοτροπίας

Η στερεότυπη εικόνα των γκρινιάρηδων γέρων ανθρώπων ίσως να μην ευσταθεί επιστημονικά. Η γήρανση μπορεί να συνοδεύεται από ευτυχία για πολλούς ανθρώπους, αν και το εάν αυτό το συμπέρασμα ευσταθεί και οι λόγοι για τη διάθεση αυτή είναι αντικείμενο συζήτησης.

Για παράδειγμα, μια έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2008 από την Yang Yang, κοινωνιολόγο στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, υποδεικνύει ότι η αύξηση στη διάρκεια ζωής που παρατηρείται από τη δεκαετία του 1970 και μετά συνδέεται με μια αύξηση στα χρόνια που οι άνθρωποι βιώνουν την ευτυχία. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η υγεία και τα εισοδήματα, που είναι σημαντικοί παράγοντες σε ότι αφορά στην ευτυχία, μειώνονται καθώς η ηλικία προχωράει. Κάποιοι ερευνητές τόνισαν πως όταν λάβει κανείς υπόψη αυτούς τους δύο παράγοντες, οι γέροντες είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από τους νέους.

Ακόμα και έτσι, το εάν νιώθει κανείς καλά σε μεγάλη ηλικία είναι κάτι που έχει να κάνει με τη νοοτροπία του καθενός. Έρευνες έχουν δείξει ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να θυμούνται το παρελθόν μέσα από χρωματισμένους με ρόδινα χρώματα φακούς και να είναι πιο αισιόδοξοι απ' ότι νεαρότερα άτομα. Ακόμα και οι άρρωστοι και οι ανάπηροι είναι συχνά το ίδιο ευτυχισμένοι με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Απόλαυση ενός καλού αστείου

Η επιστήμη έχει δείξει ότι το γέλιο μας κάνει καλό. Αυτό είναι ένα καλό νέο για τους γηραιότερους που συνεχίζουν να εκτιμούν το χιούμορ, δεδομένου ότι το καταλαβαίνουν, σύμφωνα με μια Καναδική έρευνα που δημοσιεύτηκε σε τεύχος του 2003 στο περιοδικό της Διεθνούς Νευροψυχολογικής Εταιρίας (Journal of the International Neuropsychological Society).

«Τα καλά νέα είναι ότι η γήρανση δεν προσβάλλει τις συναισθηματικές αποκρίσεις στο χιούμορ, εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε το γέλιο όταν καταλαβαίνουμε το αστείο,» δήλωσε η Prathiba Shammi, ψυχολόγος στο Κέντρο Baycrest της Γηριατρικής Φροντίδας. «Η διατήρηση αυτής της συναισθηματικής ανταπόκρισης είναι σημαντική λόγω του ότι είναι αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και για καιρό έχει προταθεί ότι ίσως το χιούμορ να εμπλουτίζει την ποιότητα της ζωής, να βοηθάει στην αντιμετώπιση του άγχους και να μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τις εντάσεις της γήρανσης.»

Η αρνητική πλευρά που φανερώθηκε από την έρευνα αυτή είναι ότι οι γέροι ενήλικες είχαν περισσότερη δυσκολία από τους νεαρούς στο να κατανοήσουν το χιούμορ. Μπορούσαν πιο δύσκολα να επιλέξουν την κατάλληλη ανατρεπτική φράση σε ένα αστείο ή να επιλέξουν το σωστό αστείο σκίτσο από μια σειρά σκίτσων. Μια άλλη ερευνητική ομάδα κατέληξε στα ίδια αποτελέσματα το 2007, δηλαδή στο ότι οι γηραιότεροι ενήλικοι δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν ένα αστείο απ' ότι τα νεαρότερα άτομα.

Καθετί αρχίζει να κάμπτεται

Το δέρμα μπορεί να είναι μια σκληρή ένδειξη ότι κάποιος έχει περάσει το κατώφλι του μισού αιώνα. Με τη γήρανση, η εξωτερική στοιβάδα του δέρματος, η επιδερμίδα, αδυνατίζει. Την ίδια στιγμή, το δέρμα γίνεται λιγότερο ελαστικό και ελαττώνεται η περιεκτικότητά του σε λίπος. Το αποτέλεσμα είναι ένα βαθουλωμένο πρόσωπο με σημάδια από γραμμές και ρωγμές. Αν και οι ενέσεις και τα γεμίσματα των κενών μπορούν να βοηθήσουν στο να φανεί νεότερο ένα πρόσωπο, οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι τέτοιες αισθητικές επεμβάσεις ίσως δεν είναι επαρκείς.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα οστά των σιαγόνων και των οφθαλμικών κογχών επίσης βαθουλώνουν με το πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με έρευνα του Δρ. Robert Shaw Jr. του Πανεπιστημίου του Rochester. Η απώλεια οστικής μάζας έχει ως αποτέλεσμα την πτώση του επάνω βλεφάρου, τα χαμηλωμένα μάγουλα και το πεσμένο σαγόνι. Οι ερευνητές προτείνουν την εμφύτευση οστίτη ιστού ως κάποια λύση, αν και εμπεριέχει πολλούς κινδύνους όπως μόλυνση και μούδιασμα.

Τα βλαστοκύτταρα γερνάνε επίσης

Κάτω από το βαθουλωμένο δέρμα τα κύτταρα του σώματος βρίσκονται επίσης σε δυσχερή κατάσταση. Τα βλαστοκύτταρα, που θεωρείτο ότι αντιμάχονται τη γήρανση αναπληρώνοντας τα γερασμένα ή κατεστραμμένα κύτταρα, επίσης υποχωρούν καθώς το γήρας επέρχεται. Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS Biology το 2007 εισηγείται ότι η ικανότητα αναγέννησης των βλαστοκυττάρων αδυνατίζει καθώς κάποιος γερνά.

Στην έρευνα, οι ερευνητές μελέτησαν απομονωμένα βλαστοκύτταρα που δημιουργούν μυελό των οστών τα οποία πήραν από νεαρά και γέρικα ποντίκια. Τα κύτταρα μεταμοσχεύτηκαν σε ποντίκια που τα κύτταρα του μυελού των οστών τους είχαν καταστραφεί. Αρχικά, τόσο τα νεαρά όσο και τα γηραιότερα βλαστοκύτταρα παρήγαγαν νέα κύτταρα με τον ίδιο ρυθμό περίπου.

Αλλά αργότερα, η ικανότητα κυτταρικής αναγέννησης των γέρικων βλαστοκυττάρων έπεσε σε σημαντικό βαθμό σε σχέση με την ικανότητα κυτταρικής αναγέννησης που παρουσίαζαν τα νεαρά κύτταρα. Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι στο συγκεκριμένο θέμα εμπλέκεται η γενετική, καθώς τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για το άγχος και τις φλεγμονές γίνονται πιο ενεργά στα βλαστοκύτταρα αυτά καθώς περνούν τα χρόνια.

Ανάγκη για λιγότερο ύπνο

Σε μια έρευνα που συμμετείχαν 110 υγιείς ενήλικοι και στους οποίους επιτρεπόταν να κοιμούνται οκτώ ώρες, η γηραιότερη ομάδα, με ηλικίες από 66 έως 83 ετών, κοιμούνταν κατά μέσο όρο περίπου 20 λεπτά λιγότερο από ότι κοιμούνταν όσοι ήταν στην ηλικία μεταξύ 40 και 55, οι οποίοι με τη σειρά τους κοιμούνταν περίπου 23 λεπτά λιγότερα από τη νεαρότερη ομάδα με ηλικίες από 20 έως 30. Η απλούστερη εξήγηση για τον λιγότερο ύπνο είναι ότι οι γηραιότεροι ενήλικες χρειάζονται λιγότερο ύπνο.

Σύμφωνα με μια άλλη εξήγηση που έχει υποστηριχτεί και με αντίστοιχη έρευνα, οι γηραιότεροι δεν μπορούν να κοιμηθούν όσο χρειάζονται, γιατί τους παίρνει περισσότερο χρόνο να χαλαρώσουν, βρίσκονται λιγότερη ώρα σε βαθύ ύπνο και δύσκολα μπορούν να κρατηθούν κοιμισμένοι. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με το WebMD, περισσότεροι από τους μισούς άντρες και γυναίκες που είναι πάνω από 65 ετών δηλώνουν ότι πάσχουν από ένα τουλάχιστον πρόβλημα ύπνου, με αρκετούς από αυτούς να βιώνουν αϋπνίες.

Μεγαλύτερη έλλειψη προσοχής

Εάν κάποιος αντιμετωπίζει πρόβλημα να διαχειριστεί πολλές και άσχετες μεταξύ τους πληροφορίες, από τον θόρυβο στο υπόβαθρο μέχρι τις λάμψεις από διαφημιστικές ταμπέλες, καθώς προχωράει η ηλικία το πρόβλημά του θα γίνεται χειρότερο. Καθώς ένα άτομο γερνάει, μειώνεται η ικανότητά του να αγνοεί τους περισπασμούς, σύμφωνα με την Karen Campbell, διδακτορική φοιτήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιου του Τορόντο. Αλλά η Campbell και οι συνεργάτες της βρήκαν ένα φωτεινό σημείο που μπορεί να βοηθήσει στη συγκέντρωση. Οι γηραιότεροι έχουν την εξαιρετική ικανότητα τα υπερσυνδέουν τις άσχετες πληροφορίες, να τις συνδέουν δηλαδή με άλλες πληροφορίες που εμφανίζονται την ίδια ώρα. Αυτή η ικανότητα μπορεί τελικά να ενισχύσει τη μνήμη.

Στροφή προς πιο ελεύθερες απόψεις

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως καθώς επέρχονται τα γηρατειά, σκληραίνουν οι πεποιθήσεις. Αυτό δεν ισχύει, όπως έχει δείξει μια αποτίμηση σε 46.000 Αμερικάνους στις χρονιές μεταξύ του 1972 και 2004. Αν και η έρευνα δεν παρακολουθούσε τα άτομα καθώς αυτά γερνούσανε, τα αποτελέσματα αντιπροσωπεύουν στιγμιότυπα των μεταβαλλόμενων στάσεων των ατόμων σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Με το πέρασμα του χρόνου, οι στάσεις των ενήλικων γίνονταν πιο φιλελεύθερες όσον αφορά στην πολιτική, στην οικονομία, στις εθνικές πεποιθήσεις, στα δύο φύλα, στη θρησκεία και σε σεξουαλικά θέματα. Αν και τα αποτελέσματα δεν υποδηλώνουν ότι η γιαγιά σας είναι έτοιμη να ασπαστεί μια ομάδα από χίπις, κατά μέσο όρο οι γηραιότεροι ενήλικες είναι πιο φιλικοί προς αυτήν την κατεύθυνση.

Τι ακριβώς είναι ζωή; Αυτή είναι μια ερώτηση που χαλάει τον ύπνο των βιολόγων. Η επιστήμη της βιολογίας είναι η μελέτη της ζωής, αλλά οι επιστήμονες δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε έναν απόλυτο καθορισμό της έννοιας αυτής. Είναι τα ξεχωριστά κύτταρα του σώματός μας, με όλους τους πολύπλοκους μηχανισμούς τους, «ζωντανά»; Και τι γίνεται με ένα πρόγραμμα ενός υπολογιστή που μαθαίνει και εξελίσσεται; Μπορεί ακόμα μια έντονη φωτιά, που θρέφεται, μεγαλώνει, αναπτύσσεται και αναπαράγεται, να θεωρηθεί ως ζωντανή οντότητα;

Η προσπάθεια για τον προσδιορισμό του τι είναι ζωή δεν αποτελεί μονάχα μια φιλοσοφική άσκηση. Χρειαζόμαστε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που διαχωρίζει τα ζωντανά όντα από την μη ζώσα ύλη κι αυτό θα πρέπει να κατανοηθεί πριν ισχυριστούμε ότι έχουμε βρει ζωή κάπου αλλού στο Σύμπαν.

Το 1944, ο φυσικός Erwin Schrdinger προσδιόρισε τη ζωντανή ύλη ως αυτό που «αποφεύγει την κατάρρευση σε ισορροπία». Αυτός ο προσδιορισμός παραπέμπει στον Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής, σύμφωνα με τον οποία η εντροπία αυξάνεται διαρκώς. Η εντροπία συχνά αναφέρεται και ως χάος ή αταξία, αλλά στην πραγματικότητα είναι η διάχυση ενέργειας προς μια κατάσταση ομοιομορφίας. Αυτός ο νόμος μπορεί να παρατηρηθεί σε ένα κρύο ποτήρι με νερό που σταδιακά ζεσταίνεται μέχρι να φτάσει στην ίδια θερμοκρασία με τον περιβάλλοντα αέρα. Εξαιτίας αυτής της ροπής προς την ισορροπία το Σύμπαν τελικά δε θα έχει κάποια δομή, θα αποτελείται δηλαδή από ομοιόμορφα κατανεμημένα άτομα ίσης θερμότητας.

Αλλά τα ζωντανά πράγματα, είχε πει ο Schrdinger, είναι ικανά να αναβάλλουν αυτήν την τάση. Σκεφτείτε το ακόλουθο. Ενώ είσαστε ζωντανοί το σώμα σας διατηρεί τη δομή του, αλλά μόλις πεθάνετε το σώμα σας θα αρχίσει να διασπάται μέσω της δράσης των βακτηρίων και των χημικών διεργασιών. Τελικά τα άτομα από το σώμα σας θα διαχυθούν με ομοιόμορφο τρόπο και θα ανακυκλωθούν από τη Γη. Το να πεθαίνει κανείς είναι το να υποτάσσει το σώμα του στην εντροπία του Σύμπαντος.

Τα ζωντανά όντα αντιστέκονται στην εντροπία με το να απορροφούν θρεπτικά συστατικά. Αυτή η βιοχημική διαδικασία της απορρόφησης ενέργειας για δράσεις και της αποβολής των απόβλητων παραπροϊόντων είναι γνωστή ως «μεταβολισμός». Εάν ο μεταβολισμός είναι σημάδι ζωής, οι επιστήμονες μπορούν να αναζητήσουν τα απόβλητα παραπροϊόντα του μεταβολισμού όταν ψάχνουν για ζωή σε άλλους κόσμους.

Τουλάχιστον, αυτή ήταν η ιδέα πίσω από το πείραμα που είχε διεξάγει η αποστολή Viking στον Άρη το 1976. Σ' αυτό το πείραμα, που σκόπευε να ελέγξει την ύπαρξη ζωής μέσω εξέτασης μεταβολικών στοιχείων, προστέθηκε ραδιοσημασμένο θρεπτικό υγρό σε ένα δείγμα εδάφους από τον Άρη. Εάν αυτά τα θρεπτικά υλικά καταναλώνονταν από ζωντανές μορφές, οποιαδήποτε αέρια θα απελευθερώνονταν ως παραπροϊόντα μεταβολισμού θα ήταν επίσης ραδιοσημασμένα.

Αφού εκχύθηκε το θρεπτικό υλικό, εμφανίστηκε ταχύτατη αύξηση αερίων διοξειδίου του άνθρακα. Επειδή το αέριο αυτό ήταν ραδιοσημασμένο, οι επιστήμονες αρχικά κατέληξαν στο ότι οργανισμοί από το έδαφος του Άρη κατανάλωναν το θρεπτικό υλικό και απελευθέρωναν το διοξείδιο του άνθρακα ως μεταβολικό παραπροϊόν. Ωστόσο, το έδαφος του Άρη προέκυψε ότι είχε μια σπάνια χημική σύσταση που μπορούσε να παράγει μια αντίδραση η οποία προσομοίαζε στο μεταβολισμό. Αν και το τεστ παρέμεινε χωρίς τελικό συμπέρασμα, οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι υπαίτιες για τη συγκεκριμένη «μεταβολική» αντίδραση ήταν χημικές διεργασίες που δεν υποδηλώνουν ζωή. Τα πειράματα του Viking έδειξαν ότι ενώ ο μεταβολισμός μπορεί να είναι μια ποιότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή, δεν αποτελεί μια αρκετά στενή κατεύθυνση για την αναζήτηση ζωής αλλού.

Μια άλλη ποιότητα που υπάρχει σε καθετί ζωντανό στη Γη είναι η εξάρτηση από το νερό. Εφόσον το νερό διαδραματίζει έναν τέτοιον κρίσιμο ρόλο σε όλες τις γνωστές μορφές ζωής, πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η χρήση του νερού μπορεί να είναι ένα χαρακτηριστικό που είναι καθολικό για κάθε μορφή ζωής. Αλλά ο Benton Clark, αστροβιολόγος που συνεργάστηκε με το Πανεπιστημίου του Κολοράντο και την εταιρία αεροδιαστημικής Lockheed Martin, λέει ότι το νερό είναι στην πραγματικότητα ένα παράπλευρο ζήτημα.

«Το νερό δεν προσδιορίζει τη ζωή, είναι απλά μια όψη του περιβάλλοντός μας», δήλωσε ο Clark.

Η ζωή στη Γη εξελίχθηκε με το νερό κι έτσι η σημερινή ζωή στη Γη εξαρτάται από αυτήν την πηγή. Αλλά δε μπορούμε να πούμε ότι χωρίς νερό η ζωή είναι αδύνατη. Στη Γη, η ζωή μπόρεσε να προσαρμοστεί στα δριμύτερα περιβάλλοντα, έτσι είναι πιθανό ότι η ζωή ίσως έχει βρει έναν τρόπο να επιζήσει σε κόσμους που δεν έχουν υγρό νερό.

Ο Steven Benner, αστροβιολόγος που συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, συμφωνεί ότι το νερό δεν είναι αναγκαστικά ένα καθολικό χαρακτηριστικό της ζωής.

«Μπορούμε να φανταστούμε χημείες που μπορεί να απαντώνται με θειικό οξύ ως διαλύτη, όπως στην Αφροδίτη, ή με μείγματα μεθανίου και αμμωνίας, όπως στον Δία», είπε ο Benner. «Το να ανακαλύψουμε κάτι τέτοιο θα είχε έναν έντονο αντίκτυπο στην αντίληψη που έχουμε για τη ζωή ωστόσο, όπως επίσης στο πώς η NASA αναζητά γι' αυτήν».

Ένας σχετικά πρόσφατος προσδιορισμός για τη ζωή δημιουργήθηκε από τον Gerald Joyce στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Scripps και δεν παραπέμπει ούτε στο μεταβολισμό αλλά ούτε και στο νερό. Σύμφωνα με τον προσδιορισμό αυτό, η ζωή είναι «ένα αυτοδιατηρούμενο σύστημα που είναι ικανό για Δαρβινική εξέλιξη».

Αλλά ο Clark λέει ότι οι περισσότερες μορφές ζωής δεν είναι αυτοδιατηρούμενες. Τα ζώα τρέφονται με φυτά και άλλα ζώα, τα φυτά χρειάζονται μικροοργανισμούς στις ρίζες τους για να απορροφήσουν θρεπτικά συστατικά και τα βακτήρια συχνά ζούνε μέσα σε άλλους οργανισμούς, επαφιόμενα στο εσωτερικό περιβάλλον του ξενιστή τους. Λέει ότι οι μόνοι πραγματικά αυτοδιατηρούμενοι οργανισμοί είναι οι chemolithotrophs και οι photolithotrophs που είναι σχετικά σπάνιοι.

Ο Clark συνεχίζει ότι η Δαρβινική εξέλιξη είναι ένα ακόμα προβληματικό κριτήριο. Πώς θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει εάν κάτι έχει υποβληθεί σε μια τέτοια εξέλιξη; Οι χρονικές κλίμακες που εμπλέκονται είναι τεράστιες και οι επιστήμονες θα χρειάζονταν μια πλήρη κατανόηση της ιστορίας των απολιθωμάτων ενός οργανισμού πριν καταστεί δυνατό να διαβεβαιώσουν ότι το αντικείμενο είναι όντως ζωντανό.

Σύμφωνα με τον Clark, οι ζωντανοί οργανισμοί παρουσιάζουν τουλάχιστον 102 παρατηρούμενες ποιότητες. Εάν προστεθούν όλες μαζί σε μία, κάτι που θα αποτελούσε έναν ιδιαίτερα μακροσκελή προσδιορισμό, και πάλι δε θα συλλαμβανόταν η ουσία της ζωής. Αλλά ο Clark διάλεξε από τη λίστα αυτή τρεις ποιότητες που τις θεωρεί καθολικές, δημιουργώντας έναν νέο προσδιορισμό για τη ζωή. Ο προσδιορισμός αυτός λέει ότι «η ζωή αναπαράγεται και χρησιμοποιεί ενέργεια. Αυτές οι λειτουργίες ακολουθούν ένα σύνολο από οδηγίες που είναι ενσωματωμένες μέσα στον οργανισμό».

Οι οδηγίες είναι τα «γράμματα» των μορίων DNA και RNA που σχηματίζουν τον γενετικό κώδικα σε όλους τους οργανισμούς στη Γη. Μια έντονη φωτιά, θα έλεγε κανείς, αναπαράγεται και χρησιμοποιεί ενέργεια. Το ίδιο κάνουν και οι κρύσταλλοι και διάφορες χημικές αντιδράσεις. Στην πραγματικότητα, ο Benner λέει ότι, «όποια αυθόρμητη χημική διεργασία θα πρέπει να καταναλώνει ελεύθερη ενέργεια, είτε είναι ζωντανή είτε όχι». Ο σχηματισμός των κρυστάλλων είναι ένα παράδειγμα.

Αλλά ο Clark αντιτείνει ότι κανένα από τα φαινόμενα αυτά δεν είναι «ζωντανό» γιατί κανένα από αυτά δεν έχει τις ενσωματωμένες οδηγίες ενός γενετικού κώδικα. Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν οδηγίες, γιατί δεν έχει γίνει καμιά μετάλλαξη εδώ και χρόνια. Ακολουθούν τους κανόνες της φυσικής και όχι ενσωματωμένες οδηγίες κι έτσι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο κάθε στιγμή. Η μετάλλαξη, σύμφωνα με τον Clark, είναι το κλειδί για την κατανόηση του εάν κάτι έχει ενσωματωμένες οδηγίες.

Αλλά δεν είναι ικανά όλα τα ζωντανά πράγματα για αναπαραγωγή. Τα μουλάρια γεννιούνται στείρα. Οι περισσότερες μέλισσες δεν αναπαράγονται, μόνο η βασίλισσα έχει αυτήν την τιμή. Πολλά ανθρώπινα όντα ζουν ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς να παράγουν απογόνους και κανείς δε θα ισχυριζόταν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι ζωντανοί με βάση τον λόγο αυτό.

Όμως ο Clark λέει ότι η αναπαραγωγή και η χρήση ενέργειας δε χρειάζεται να συμβαίνουν αμφότερες για να υπάρξει ζωή. Διαχωρίζει τη ζωή σε δύο κατηγορίες, στους «οργανισμούς» και στις «μορφές ζωής». Οι οργανισμοί άγουν την ενέργεια σύμφωνα με ενσωματωμένες οδηγίες και η ενέργεια αυτή επιτρέπει στον οργανισμό να διεκπεραιώσει συγκεκριμένες δραστηριότητες. Από την άλλη μεριά, μια μορφή ζωής είναι μια πιο ευρεία κατηγορία που περιλαμβάνει και τους οργανισμούς και κάνει δυνατή την αναπαραγωγή.

«Αυτό που προτείνω είναι ότι οι ξεχωριστές φυσικές οντότητες θα έπρεπε να λέγονται 'οργανισμοί', αλλά κάποιες φορές χρειάζεται μια συλλογή από οργανισμούς, η 'μορφή ζωής' για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή», λέει ο Clark.

Είναι πολλές οι προσπάθειες που έχουν γίνει για τον προσδιορισμό της ζωής εδώ και πολλά χρόνια αλλά θα πρέπει να υπάρξει ένας μοναδικός προσδιορισμός που θα γίνει δεκτός από όλους. Κάθε προσδιορισμός θα πρέπει να αντιμετωπίσει προκλήσεις όσον αφορά στην εγκυρότητά του. Σύμφωνα με την Carol Cleland του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, αυτό συμβαίνει επειδή οι προσδιορισμοί αφορούν μόνο τη γλώσσα και τις έννοιες και δεν μπορούν να επεκταθούν πέρα από την κατανόηση που έχουν για τον κόσμο. Μπορούμε μόνο να προσδιορίσουμε πράγματα που ήδη τα κατανοούμε.

Η Cleland λέει ότι οι επιστήμονες του δέκατου έβδομου αιώνα είχαν το ίδιο πρόβλημα όταν προσπαθούσαν να προσδιορίσουν το νερό. Υπάρχουν πολλές περιγραφές για το νερό. Είναι υγρό, σβήνει τη δίψα, παγώνει, γίνεται ατμός, αλλά τέτοιες ιδιότητες συναντούνται και σε άλλες ουσίες. Μόλις οι επιστήμονες ανακάλυψαν τη μοριακή χημεία μπόρεσαν να προσδιορίσουν τι είναι νερό και να ικανοποιήσουν τους πάντες με τον προσδιορισμό αυτό. Είναι ένα άτομο οξυγόνου που ενώνεται με δύο άτομα υδρογόνου. Ίσως να χρειαζόμαστε μια παρόμοια επανάσταση στην επιστημονική σκέψη για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε και το τι είναι ζωή.

«Οι τρέχουσες προσπάθειες για να απαντηθεί η ερώτηση, 'Τι είναι Ζωή;' με όρους ιδιοτήτων όπως ο μεταβολισμός και η αναπαραγωγή, ιδιότητες που συνήθως χρησιμοποιούμε για να αναγνωρίσουμε δείγματα γήινης ζωής, είναι απίθανο να επιτύχουν», λέει η Cleland. «Αυτό που χρειαζόμαστε για να απαντήσουμε στην ερώτηση είναι μια γενική θεωρία των ζωντανών συστημάτων».

Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα;

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον προσδιορισμό του Clark για να βρούμε ζωή σε άλλους κόσμους; Το διαστημόπλοιο Viking ήδη αναζήτησε τη χρήση ενέργειας με τη μορφή μεταβολισμού και τα αποτελέσματα ήταν ατελέσφορα. Θα έπρεπε να σκεφτούμε άλλους τρόπους με τους οποίους η ζωή χρησιμοποιεί ενέργεια εάν θέλουμε να θέσουμε αυτό το κριτήριο στην αναζήτησή μας για ζωή. Από την άλλη μεριά, ο Clark θεωρεί ότι το πρόβλημα της αναζήτησης μορφών ζωής με βάση τις ενσωματωμένες οδηγίες είναι ότι τα κριτήρια ίσως είναι πολύ ειδικά. Οι μόνες οδηγίες που γνωρίζουμε είναι αυτές των μορίων DNA και RNA, αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα γενετικά συστήματα στο Σύμπαν που δε μοιάζουν με αυτά που έχουμε βρει εδώ στη Γη.

Υπάρχουν δύο μείζονα στοιχεία στο μυστήριο των UFO: τα ίδια τα UFO και οι εντατικές προσπάθειες των κυβερνήσεων του κόσμου να αποσιωπήσουν πληροφορίες σχετικά με αυτά. Ούτε η φύση ούτε ο σκοπός των κυβερνήσεων είναι απόλυτα κατανοητά. Αλλά αυτή η πολιτική χρονολογείται από το τελευταίο διάστημα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όταν μυστηριώδη εναέρια αντικείμενα που έμοιαζαν με UFO αναφέρονταν από μαχόμενους πιλότους.

Μια αναφορά για τέτοια αντικείμενα λέγεται ότι είχε ετοιμαστεί το 1945 από την 8η Αεροπορική Δύναμη των ΗΠΑ, αλλά χωρίς να κυκλοφορήσει κάποιο αντίγραφο δημοσίως παρά την πάροδο μισού αιώνα. Έναν χρόνο μετά, όταν εθεάθησαν οι «πύραυλοι φαντάσματα» πάνω από τη Σκανδιναβία, η σουηδική κυβέρνηση επικαλέστηκε μυστικότητα και άρχισε να δημοσιεύει πληροφορίες 40 χρόνια μετά. Όταν εμφανίστηκαν «ιπτάμενοι δίσκοι» στον ουρανό των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1947, δημοσιεύτηκαν μόνο οι πιο γενικές πληροφορίες ενώ οι αναφορές θεάσεων και οι αναλύσεις κρατήθηκαν μυστικές όπως επίσης και το γεγονός ότι η κυβέρνηση αντιμετώπιζε το ζήτημα των ιπτάμενων δίσκων με σοβαρότητα.

Η συνεχιζόμενη έρευνα για UFO της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ (Project Sign, Project Grudge, και Project Blue Book), συνέλλεξε πάνω από 12.000 αναφορές θεάσεων, οι περισσότερες από τις οποίες «εξηγήθηκαν». Η άρνηση σχολιασμού «ανεξήγητων» περιπτώσεων ήταν επίσημη πολιτική. Κρατώντας μυστικές τις λεπτομέρειες των υποθέσεων αυτών, το κοινό δεν μπορούσε να μάθει ότι πολλές από τις υποτιθέμενες υποθέσεις που είχαν εξηγηθεί, δεν είχαν αναλυθεί σύμφωνα με κοινώς αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια.

Το 1976, με την τροπολογία του νόμου περί της Ελευθερίας των Πληροφοριών και της Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός για να φέρει στην επιφάνεια κυβερνητικές πληροφορίες για UFO των οποίων η βέβαιη ύπαρξη είχε για πολύ καιρό απορριφθεί. Επίσημες αιτήσεις, ακολουθούμενες από εκκλήσεις και σε μερικές περιπτώσεις από έννομες πράξεις, παρήγαγαν χιλιάδες σελίδες πρώην απόρρητων εγγράφων από την Πολεμική Αεροπορία, την CIA, το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών και άλλους οργανισμούς σχετικούς με μυστικές πληροφορίες.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι οι δημοσιευμένες πληροφορίες ήταν το λιγότερο ευαίσθητο υλικό στα επίσημα αρχεία. Σχεδόν όλα τα δημοσιοποιημένα έγγραφα είχαν ταξινομηθεί απλώς ως «Εμπιστευτικά» ή «Μυστικά», με ελάχιστα να είναι της κατηγορίας «Άκρως Απόρρητο». Πολλές σελίδες αυτών των εγγράφων επιδείκνυαν τα μαύρα σημάδια της λογοκρισίας. Στην πραγματικότητα, πολλές σελίδες των ογκωδών υποθέσεων των αρχείων της επίσημης έρευνας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ περιείχαν μαύρα σημάδια κρύβοντας πληροφορίες.

Η ταχεία ροή ντοκουμέντων σχετικών με τα UFO στη δεκαετία του 1970 μειώθηκε σε αργές σταγόνες τη δεκαετία του 1980 με πιθανότητα να επανέλθει με τα επίσημα μέτρα άρσης του απόρρητου της κυβέρνησης. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάθε κυβερνητικό πρακτορείο διαθέτει μια εκτενή λίστα λόγων άρνησης για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών, θα εξακολουθεί να είναι εύκολο να κρατηθεί το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό υλικό κλειδωμένο.

Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα συνεχιζόμενης κυβερνητικής μυστικότητας είναι η αντίδρασή της στο αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου και του τύπου για την εμφανή συντριβή ενός παράξενου σκάφους το 1947 σ'ένα ράντσο προβάτων στο Νέο Μεξικό το αποκαλούμενο «Συμβάν του Ρόσγουελ». Στο μεγαλύτερο διάστημα από το 1947, η Πολεμική Αεροπορία ισχυρίστηκε ότι η συντριβή αφορούσε μετεωρολογικό μπαλόνι. Παρά τις μαρτυρίες για το αντίθετο από πολυάριθμους μάρτυρες από πρώτο και δεύτερο χέρι για το περιστατικό, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει δημοσιεύσει ακόμα ούτε μία αναφορά της Πολεμικής Αεροπορίας που να περιλαμβάνει όλες τις καταθέσεις εκείνων των μαρτύρων. Προσωπικές προσπάθειες το 1993 του βουλευτή των ΗΠΑ Steven Schiff από το Νέο Μεξικό για να μάθει περισσότερα σχετικά με την συντριβή αγνοήθηκαν. Αυτός μετέθεσε το έργο του στο Γενικό Λογιστικό Γραφείο, το ερευνητικό παρακλάδι του Κογκρέσου των ΗΠΑ.

Ως αποτέλεσμα αυτής της έρευνας η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ εξέδωσε μια σύντομη αναφορά τον Ιούλιο του 1994 και μια μεγάλη αναφορά το 1995, οι οποίες δηλώνουν ότι τα συντρίμμια που βρέθηκαν στο ράντσο δεν ήταν μπαλονιού που χρησιμοποιείται για συλλογή καιρικών δεδομένων, αλλά μπαλονιού ενός μυστικού πειράματος εκείνης της περιόδου, του «Προγράμματος Mogul», με σκοπό την ανίχνευση Σοβιετικών πυρηνικών εκρήξεων που χρησιμοποιούσε συστοιχίες και δέσμες των κανονικών μετεωρολογικών μπαλονιών.

Το Γενικό Λογιστικό Γραφείο, στην τελική του αναφορά τον Ιούλιο του 1995 δήλωσε ότι δεν μπόρεσε να βρει στοιχεία από συντρίμμια UFO, αλλά ανακάλυψε ότι μια μεγάλη ποσότητα δυνητικά πολύτιμων μηνυμάτων κυκλοφορίας της Πολεμικης Αεροπορίας για εκείνη την περίοδο είχαν εσφαλμένα καταστραφεί. Επιπλέον, από τη στιγμή που δεν βρέθηκαν τεκμήρια για να υποστηρίξουν τη νέα εξήγηση του Προγράμματος Mogul, το Γενικό Λογιστικό Γραφείο δεν επιδοκίμασε την πρόσφατη εξήγηση της Πολεμικής Αεροπορίας και δήλωσε ότι «η συζήτηση πάνω στο αντικείμενο που συνετρίβη στο Ρόσγουελ συνεχίζεται».

Ενώ υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι λίγες κυβερνήσεις χαλαρώνουν τις μακροχρόνιες πολιτικές τους να αποσιωπούν όλες τις πληροφορίες για τα UFO, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι αυτή η πρακτική μπορεί να καταστεί γενική τάση ή ότι θα μπορούσε να αποφέρει πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες.

Ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων και εξαιρετικά αποτελεσματικών πρακτικών από πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, οι άνθρωποι έχουν παραμείνει στο σκοτάδι αναφορικά με την έκταση και τη σημασία της δραστηριότητας των UFO. Επίσης, χιλιάδες ταλαντούχοι επιστήμονες που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην κατανόηση των UFO έχουν παρεμποδιστεί στο έργο τους επειδή δεν αποτελούν μέρος του κυβερνητικού συστήματος.

Εφόσον καμιά κυβέρνηση δεν έχει δηλώσει ανοιχτά ότι τα UFO συνιστούν μια πιθανή απειλή για την ασφάλεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια λογική βάση στη συνέχιση της απόκρυψης των πληροφοριών σχετικά με τα UFO.

Οι άνθρωποι δεν είναι το μοναδικό νοήμων είδος που υπάρχει στο σύμπαν, σύμφωνα με την άποψη κάποιων αστρονόμων. Στο βιβλίο με τίτλο «Κοσμική Συντροφιά» (Cosmic Company) υποστηρίζεται ότι είναι απίθανο οι εξωγήινοι του διαστήματος να μοιάζουν σαν τον ΕΤ του Hollywood - μικροί, πράσινοι και καραφλοί - και ότι παρόλο που οι εξωγήινοι είναι πολύ απίθανο να επισκεφτούν τη Γη, μπορεί να στέλνουν ραδιοσήματα στο διάστημα προκειμένου να μας ενημερώσουν για την ύπαρξή τους.

Το βιβλίο με τίτλο 'Κοσμική Συντροφιά' (Cosmic Company), «είναι μια εξήγηση του γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχουν εκεί έξω, πώς τους φαινόμαστε, πώς πρέπει να μοιάζουν και τι μπορεί να σημαίνει να βρούμε ζωή σε άλλους πλανήτες » ανέφερε ο συγγραφέας Seth Shostak, αστρονόμος και ανώτερο στέλεχος στο Ινστιτούτο Έρευνας για Εξωγήινη Νοημοσύνη (Search for Extraterrestrial Intelligence Institute, SETI) στην πόλη Mountain View, της Καλιφόρνια. Το Ινστιτούτο διεξάγει έρευνες στην αστρονομία, στις πλανητικές επιστήμες και στην εξέλιξη. Παρελθοντικά ερευνητικά προγράμματα έχουν χρηματοδοτηθεί από τη NASA, το Εθνικό Ίδρυμα Επιστήμης (National Science Foundation) και πολυάριθμα πανεπιστήμια και ιδρύματα.

Πέρα από τον Γαλαξία μας

Ο Shostak και η συνεργάτιδα συγγραφέας Alexandra Barnett, αστρονόμος και διευθυντικό στέλεχος του Chabot Space and Science Center στο Oakland της Καλιφόρνια, βασίζουν τις απόψεις τους σ' έναν αριθμό παραγόντων. Περιλαμβάνουν τα δισεκατομμύρια χρόνια κατά τα οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί η εξωγήινη ζωή και την αφθονία πλανητών και αστεριών σε άλλες περιοχές του σύμπαντος που είναι πιθανό να διαθέτουν παρόμοιες περιβαλλοντολογικές συνθήκες όπως αυτές που συναντάμε στη Γη.

«Είναι πραγματικά ζήτημα στατιστικής» ανέφερε η Barnett. «Σύμφωνα με τις επικρατούσες απόψεις το σύμπαν έχει ηλικία 12 με 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Οι άνθρωποι έχουν υπάρξει μόλις τα τελευταία 40.000 χρόνια. Είμαστε πραγματικά τα νέα παιδιά της γειτονιάς. Θα ήταν πολύ δυσκολοχώνευτο να πιστέψουμε ότι δεν εξελίχτηκε τίποτε άλλο σε όλο αυτό το χρόνο και χώρο».

Το σύμπαν είναι πράγματι απέραντο. Το 1924 ο αστρονόμος Edwin Hubble έδειξε ότι υπήρχαν γαλαξίες πέρα από τον δικό μας. «Περισσότερο από μισό αιώνα μετά το τηλεσκόπιο Hubble έχει δείξει ότι υπάρχουν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια παρόμοιοι γαλαξίες» ανέφερε ο Shostak. Ο Γαλαξίας μας (στην αγγλική βιβλιογραφία αναφέρεται με το όνομα «Milky Way», ήτοι ο «Δρόμος του Γάλακτος»), είναι το σπίτι τουλάχιστον 100 δισεκατομμυρίων αστέρων. Άφθονοι είναι επίσης και οι πλανήτες. Από το 1995, όταν βρέθηκε ο πρώτος πλανήτης στο μέγεθος του Δία έξω από το ηλιακό μας σύστημα, οι αστρονόμοι κατάφεραν να αναγνωρίσουν πολυάριθμους πλανήτες ακόμα, όλοι με μάζα περίπου 300 φορές μεγαλύτερη της Γης.

«Οι Πλανήτες είναι πραγματικά τόσο συνηθισμένοι όσο και οι τηλεφωνικοί πυλώνες» επισήμανε ο Shostak. «Αυτή τη στιγμή, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκτός του ηλιακού μας συστήματος πλανήτες (σε τροχιά) στο 10 ή 12% των αστέρων που βλέπουμε. Μέχρι τώρα μόνο πολύ μεγάλοι πλανήτες έχουν βρεθεί, αλλά θα ήταν μεγάλη έκπληξη να υπάρχουν μόνο μεγάλοι. Δε νομίζω ότι το πιστεύει κανείς αυτό».

Μέχρι τώρα, η αναζήτηση για νοήμονα ζωή έχει κατά κάποιο τρόπο εμποδιστεί από ανεπαρκή τεχνολογία. Πολύ λίγοι αστέρες έχουν χαρτογραφηθεί σε πολύ χαμηλή ευαισθησία από τα τηλεσκόπια της Γης και του διαστήματος. Όμως το 2007, η NASA εκτόξευσε την «Αποστολή Kepler», έναν ανεπάνδρωτο διαστημικό εξερευνητικό δορυφόρο ικανό να ανιχνεύει μικρότερους πλανήτες στο μέγεθος του Ερμή, του Άρη και της Γης. Η αποστολή είναι ειδικά σχεδιασμένη να αναζητά πλανήτες εκεί που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι βρίσκεται η βιώσιμη ζώνη (habitable zone), την απόσταση δηλαδή από έναν αστέρα όπου το υγρό νερό μπορεί να διατηρηθεί στην επιφάνεια του πλανήτη.

Προγράμματα σαν το Κέπλερ και το νέο Allen Telescope Array, μια σειρά από αντένες που βρίσκεται κοντά στο ηφαίστειο Mount Lassen στην Καλιφόρνια που θα βοηθήσει τους αστρονόμους να χαρτογραφήσουν 100.000 άστρα μέχρι το 2015, θα πρέπει να αυξήσουν τις πιθανότητες εντοπισμού εκπομπής ραδιοσήματος από εξωγήινη ύπαρξη, λένε οι αστρονόμοι.

«Το τελικό κριτήριο είναι ότι υπάρχει μια τεράστια ποσότητα 'ακίνητης περιουσίας' και δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι ξεχωριστό στη γειτονιά μας. Ο ήλιος μας δεν είναι κάποιος ξεχωριστός αστέρας. Η Γη είναι απλά ένας βράχος», ανέφερε ο Shostak. «Το να σκεφτούμε κάτι διαφορετικό είναι σα να τοποθετούμε για ακόμα μια φορά τους εαυτούς μας στο κέντρο του σύμπαντος και οι επιστήμονες είναι πολύ επιφυλακτικοί γι' αυτό. Το πράξαμε στο παρελθόν και αποδείχτηκε λάθος».

Αναζητώντας Νοήμονα Ζωή

Τα υλικά κατασκευής της ζωής στη Γη, σύνθετες οργανικές ενώσεις και αμινοξέα, είναι άφθονα στο σύμπαν και μπορούν να βρεθούν σε μετεωρίτες, κομήτες και σε διαστρικά αέρια και σκόνη.

«Υπάρχει μια αυξανόμενη κατανόηση για την ύπαρξη μιας άλλης βιολογίας στο ηλιακό μας σύστημα», επισήμανε ο Shostak. «Υπάρχουν βαθιοί ωκεανοί στα φεγγάρια του Δία και ορισμένες ενδείξεις ότι ο Άρης σε μια πρώιμη εποχή πραγματικά φιλοξενούσε κάποια μορφή ζωής. Συνεπώς, αν υπάρχουν δύο ή ίσως ακόμα και τρείς περιπτώσεις σε αυτό το ηλιακό σύστημα μόνο όπου η ζωή θα μπορούσε να προκύψει, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι παρόμοιες περιπτώσεις προέκυψαν σε άλλα ηλιακά συστήματα».

Φυσικά, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ζωή και στην νοήμονα ζωή και οι επιστήμονες διαφωνούν για την πιθανότητα εξέλιξης νοημοσύνης σε άλλο πλανήτη. Μερικοί πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρξουν πολύ ειδικές συνθήκες για να εξελιχθεί η νοημοσύνη. Ο εξέχων εξελικτικός βιολόγος του Πανεπιστημίου του Harvard, Stephen Jay Gould, έγραψε ότι η δημιουργία της νοημοσύνης ήταν ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο γεγονός που απαιτούσε έναν αριθμό συγκεκριμένων γεγονότων για να προκύψει τα οποία δεν θα μπορούσαν να αναπαραχθούν ξανά.

Ο Shostak και η Barnett έχουν διαφορετική άποψη. Επιχειρηματολογούν ότι υπάρχουν εξελικτικοί μηχανισμοί που ενθαρρύνουν τη νοημοσύνη, ειδικότερα μεταξύ των κοινωνικών ατόμων.

«Για παράδειγμα, εάν μπορείς να διαισθανθείς τις ενέργειες των αρσενικών δίπλα σου, ας πούμε ότι πρόκειται να κλέψουν την τροφή σου ή το ταίρι σου, τότε θα έχεις αυξημένη αναπαραγωγική επιτυχία, κατά συνέπεια η επόμενη γενιά πρόκειται να αποκτήσει μεγαλύτερη ικανότητα να ζει σ' ένα κοινωνικό περιβάλλον» τόνισε ο Shostak. «Αυτή είναι πολύ γενική συμπεριφορά, δεν είναι υπερφυσική, την βλέπεις στους μεγάλους πιθήκους βεβαίως, αλλά την βλέπεις επίσης και στα δελφίνια και τις φάλαινες».

«JO ο Εξωγήινος»

Όσο για το πώς μία νοήμονα εξωγήινη μορφή ζωής θα μπορούσε να μοιάζει στην περίπτωση που υπάρχει τέτοια, είναι ζήτημα εικασίας του καθενός. Ο Shostak και η Barnett δημιούργησαν τον 'JO τον Εξωγήινο', έναν χαρακτήρα καρτούν για ένα σόου σε πλανητάριο στο Εθνικό Διαστημικό Κέντρο του Leicester, στην Αγγλία, προκειμένου να διερευνήσουν το ερώτημα. «Είναι σαν το παιδικό πόστερ εξωγήινου» δήλωσε ο Shostak. «Ένας πολύ συμβατικός τύπος εξωγήινου, γκρι και μαλακός και ανθρωποειδής, πολύ ανθρωπομορφικός. Όχι ακριβώς αυτό που θα περιμέναμε».

Παρά την έλλειψη γένους, ο JO παρουσιάζει ορισμένες από τις βασικές αρχές της φυσικής και της μηχανικής που μπορούν να υπαγορεύσουν το πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια άλλη μορφή ζωής. «Ένας εξωγήινος πιθανότατα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος από αρουραίο επειδή οι αρουραίοι έχουν αρκετά μικρούς εγκεφάλους και μια νοήμονα μορφή ζωής θα χρειαζόταν έναν μεγαλύτερο εγκέφαλο», επισήμανε η Barnett. «Λίγο μεγαλύτερο από μια γάτα, αλλά όχι μεγαλύτερο από έναν ελέφαντα διότι υπάρχουν περιορισμοί στο πόσο βάρος μπορεί να υποστηρίξει ένα σώμα».

Ο JO ο Εξωγήινος έχει δύο μάτια, στηριζόμενος στην υπόθεση ότι μία εξωγήινη μορφή ζωής θα βρισκόταν σ' ένα πλανήτη με τροχιά γύρω από ένα άστρο. Οτιδήποτε ζωντανό πάνω στη Γη που ζει στο φως έχει αναπτύξει μάτια. Γιατί δύο αντί για ένα; Τα δύο προσφέρουν το εξελικτικό πλεονέκτημα της μεγαλύτερης ικανότητας να πιάσεις το επόμενο γεύμα σου, σύμφωνα με την Barnett. Γιατί όχι δέκα μάτια; Διότι θα κόστιζαν ένα τεράστιο ποσό ενέργειας του εγκεφάλου προκειμένου να επεξεργαστεί όλα τα σήματα με μικρό ή καθόλου πρόσθετο όφελος. Σχετικά με τα άκρα του σώματος, οι δύο επιστήμονες εικάζουν ότι ένας εξωγήινος θα διέθετε περισσότερα από ένα, ειδικότερα αν κατασκεύαζε ραδιοτηλεσκόπια, αλλά μια εικοσάδα άκρων θα ήταν υπερβολικός αριθμός. Και πάλι θα απαιτούσε μεγάλη ποσότητα ενέργειας του εγκεφάλου για να συντονίσει και τα είκοσι, υποστήριξε η Barnett.

Δεδομένων των απέραντων αποστάσεων μεταξύ των άστρων, καταμετρημένων με όρους τρισεκατομμυρίων μιλίων, ο Shostak είναι επιφυλακτικός ως προς την πιθανότητα να δεχτούμε κάποια επίσκεψη από τους εξωγήινους, αν και θεωρεί αρκετά πιθανό ότι υπάρχουν. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον πάνω στην εξωγήινη ζωή, κυρίως από την σκοπιά ότι αυτή μας έχει επισκεφτεί. Δεν πιστεύω ότι έχει συμβεί αυτό, όπως δεν το πιστεύουν ούτε οι περισσότεροι επιστήμονες απ' όσο νομίζω. Αυτό που θα θέλαμε περισσότερο να εκφράσουμε είναι η πιθανότητα να υπάρχουν εξωγήινοι ακόμα κι αν δεν μας έχουν επισκεφτεί, και ότι τους αναζητάμε».

Η μυστικότητα διαποτίζει το πεδίο των UFO. Τι σημαίνει αυτό για την Ουφολογία ως επιστήμη; Μια απάντηση είναι ότι το πεδίο αυτό δεν μπορεί πραγματικά να αντιμετωπιστεί επιστημονικά στο δημόσιο κοινό. Το αντιπροσωπευτικότερο μοντέλο είναι το Σχέδιο Μανχάταν (Manhattan Project). Όταν ένα σχέδιο εντάσσεται σε επίπεδα υψηλής μυστικότητας δεν είναι πιθανό να βρει κανείς κάτι αξιόλογο στα κοινά μέσα. Αυτό ίσχυε κατά την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας στη δεκαετία του 1940, αυτό ισχύει και στην περίπτωση των UFO.

Αγνοώντας το προφανές

Κάποια πράγματα είναι τόσο προφανή που καταντούν αόρατα. Τομείς της κοινότητας της Υπηρεσίας Πληροφοριών είχαν επιδείξει έντονο ενδιαφέρον για τα UFO αφότου εμφανίστηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός αυτού, παρακολουθούσαν και διείσδυσαν στο πεδίο των UFO. Αντιστρόφως, η κατεστημένη (και όχι η μυστική) επιστημονική κοινότητα αγνοούσε μαζικά το φαινόμενο των UFO. Προκύπτει λοιπόν μια απλή ερώτηση: γιατί υπάρχει αυτή η ασυμφωνία;

Αυτό που συμβαίνει με την Ουφολογία έχει εκκολαφθεί εδώ και πενήντα χρόνια. Όχι μόνο δεν κατάφεραν οι πιο σημαντικοί ερευνητές να πιέσουν τις αρχές για την αναγνώριση του προβλήματος (κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, τελικά), αλλά κάποιοι από αυτούς τους ίδιους ερευνητές δεν πήραν καν μια ξεκάθαρη θέση για το τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν τα UFO. Αυτό σημαίνει, ότι εργάζονταν χωρίς βασική υπόθεση κι έτσι σε πολλές περιπτώσεις συνέλεγαν θεάσεις επί θεάσεων για πολλά χρόνια και μετά περίμεναν αυτός ο σωρός από στοιχεία να κάνει το θαύμα του. Αλλά σε κάθε ευφυή προσπάθεια, η απλή συλλογή στοιχείων δεν είναι αρκετή. Ο ερευνητής θα πρέπει να οργανώσει και να αναλύσει τα στοιχεία μέσα από υποθέσεις ή προϋποθέσεις. Χωρίς αυτήν την προσπάθεια δεν υπάρχει έρευνα. Τι έκαναν λοιπόν τόσα χρόνια ερευνητές, κάποιοι εκ των οποίων βρίσκονται στο πεδίο για ολόκληρες δεκαετίες;

Ένας νέος και αθώος που θα ήθελε να μάθει περισσότερα για το αντικείμενο αυτό, ένα αντικείμενο με απώτατη σοβαρότητα και σημαντικότητα, εύκολα μπορεί να αποθαρρυνθεί από τη σύγχυση. Πριν από τέσσερις αιώνες ο Καρτέσιος εγκαθίδρυσε μια πολύ απλή αρχή για τη γνώση: θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας ισχυρός σκελετός, δηλαδή ένα θεμέλιο από αναμφισβήτητα γεγονότα και να οικοδομήσει επάνω σ' αυτά. Ας δούμε λοιπόν μια πιο καρτεσιανή αντιμετώπιση του θέματος, ανασκοπώντας τα προφανή.

Μυστικότητα και το πλήθος της Εθνικής Ασφάλειας

Το 1946, ένα χρόνο πριν από το μεγάλο κατακλυσμό αναφορών στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν 'ρουκέτες φαντάσματα' πάνω από τη Ευρώπη. Δύο διακεκριμένοι Αμερικανοί στρατηγοί ήρθαν σε σύσκεψη με τους Σουηδούς και ακολούθησε λογοκρισία στον σουηδικό τύπο. Ο ελληνικός στρατός επίσης εξέτασε, σύμφωνα με τον Δρ. Paul Santorini, έναν σημαντικό επιστήμονα στην ανάπτυξη της ατομικής βόμβας. Οι Έλληνες κατέληξαν ότι τα αντικείμενα δεν ήταν σοβιετικής προέλευσης, ούτε και ήταν πύραυλοι. Στη συνέχεια, ο αμερικανικός στρατός τους πίεσαν για να σωπάσουν.

Το 1947, εμφανίστηκαν UFO πάνω από αμερικανικούς ουρανούς σε μεγάλα νούμερα. Κάποια περιστατικά ήταν αρκετά σοβαρά, όπως η επαναλαμβανόμενη παραβίαση του εναέριου χώρου πάνω από τις Πυρηνικές Εγκαταστάσεις του Oak Ridge. Το Oak Ridge φιλοξενούσε τμήματα της πιο προηγμένης τεχνολογίας του κόσμου και βρισκόταν σε υψηλή μυστικότητα: δε μπορούσε κάποιος απλά να πετάξει πάνω από την περιοχή αυτή. Ωστόσο η Υπηρεσία Πληροφοριών του στρατού και το FBI παρακολούθησαν δεκάδες από παρεισφρήσεις πάνω από το Oak Ridge μέχρι τη δεκαετία του 1950. Παρόμοιες παραβιάσεις συνέβησαν πάνω από ευαίσθητες περιοχές στο Loss Alamos, στο Hanford και σε πολλές άλλες στρατιωτικές βάσεις. Όλα αυτά κρατήθηκαν υπό καθεστώς μυστικότητας φυσικά. Οι Αμερικάνοι δεν ήξεραν τίποτε για όλα αυτά την εποχή εκείνη.

Σε μια μυστική αναφορά, ο στρατηγός Nathan Twining έγραψε για την πιθανότητα, βασισμένη σε προσεκτική αποτίμηση του στρατιωτικού προσωπικού, ότι «κάποια από τα αντικείμενα είναι ελεγχόμενα». Η καίρια ερώτηση ήταν, από ποιόν ελέγχονταν και οι εθνικές υπηρεσίες ασφάλειας της Αμερικής που κλήθηκαν για να την απαντήσουν, την απέκρυψαν όσο το δυνατόν περισσότερο από τα περίεργα μάτια του κοινού.

Το 1949, μια αναφορά του FBI δήλωνε ότι: «Η Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού είπε πρόσφατα πως το ζήτημα των 'αγνώστου ταυτότητας αεροσκαφών' ή 'αγνώστου ταυτότητας εναέριων φαινομένων'& θεωρείται άκρως απόρρητο από αξιωματικούς του στρατού και των αεροπορικών δυνάμεων.» Το 1950 ο Robert Sarbacher, φυσικός της ομάδας έρευνας και ανάπτυξης του Ανεξάρτητου Τμήματος Έρευνας και Ανάπτυξης του Υπουργείου Αμύνης (DOD) είπε σε ιδιωτική συνομιλία του με τον αξιωματικό Wilbert Smith ότι τα UFO ήταν «το πιο υψηλά μυστικό αντικείμενο στην αμερικανική κυβέρνηση.»

Μετά από μια ασυνήθιστη συμπλοκή με UFO κοντά στο Fort Monmouth, στο New Jersey το 1951, ο αξιωματικός της Αεροπορίας Edward Ruppelt παρευρέθη σε μια δίωρη συνάντηση στην οποία προέδρευε ο στρατηγός Charles Cabell, διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Αεροπορίας (και αργότερα διευθυντής της CIA). Η συνάντηση καταγράφηκε αλλά η κασέτα «ήταν τόσο καυτή που στη συνέχεια καταστράφηκε& για να είμαι συντηρητικός, δεν ακολουθούσε ακριβώς το ύφος των ανακοινώσεων της επίσημης Αεροπορίας.»

Η CIA, στο μεταξύ, παρακολουθούσε το πρόβλημα τουλάχιστον από το 1948. Μετά το κύμα των UFO του 1952, το Γραφείο χρηματοδότησε το πάνελ Robertson, που συνήλθε σε συνεδρίαση τον Γενάρη του 1953, το τελευταίο Σαββατοκύριακο της προεδρίας του Truman. Το πάνελ απομυθοποίησε τα UFO και οι υποδείξεις του είχαν ως αποτέλεσμα την έναρξη του σχεδίου Blue Book και αύξησε την επίβλεψη στις ιδιωτικές οργανώσεις πολιτών για τα UFO. Ξεκάθαρα, αυτό ήταν ένα θέμα που θεωρήθηκε ότι ήταν ύψιστης σοβαρότητας. Ως αποτέλεσμα, δεν υπήρχε η επιλογή οι καθημερινοί πολίτες να ασχολούνται με το θέμα και να λαμβάνουν εύκολα απαντήσεις.

Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολύ καιρό. Συνεχίζει ο στρατός να παίρνει τα UFO στα σοβαρά; Εξακολουθεί η κοινότητα της Υπηρεσίας Πληροφοριών να διεισδύει σε οργανώσεις για τα UFO; Άλλωστε, εάν τα UFO συνεχίζουν να είναι σημαντικά, τότε οι υπάλληλοι της υπηρεσίας θα χρειάζονται ακόμα να παρακολουθούν και να επηρεάζουν τις σημαντικότερες από τις οργανώσεις. Υπάρχει λόγος για να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο;

Με λίγα λόγια, ναι. Ο στρατός εξακολουθεί να έρχεται σε επαφή με UFO, όπως τουλάχιστον δείχνουν πολλές σχετικές αναφορές. Ακόμα περισσότερο, μυστικές οδηγίες σχετικά με τα UFO συνεχίζουν να είναι ενεργές. Το 1975, ο τέως γερουσιαστής Barry Goldwater δήλωσε ότι τα UFO εξακολουθούσαν να θεωρούνται ως «πάνω από το άκρως απόρρητο.» Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο ερευνητής William Moore παραδέχτηκε ότι συνεργαζόταν μυστικά με τον κόσμο της Υπηρεσίας Πληροφοριών, κάτι που προκάλεσε σοκ και φόβο στους συνεργάτες του. Αλλά τέτοια πράγματα φαίνεται ότι αποτελούν την κορφή του παγόβουνου. Η Ουφολογία κυριαρχείται από άντρες και γυναίκες που συχνά συνδέονται με τον κόσμο των Υπηρεσιών Πληροφοριών, συνήθως λόγω πρότερης εμπειρίας στο στρατό ή στην CIA.

Επιστήμη

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει παρωχημένες έννοιες για να σκεφτούν αναφορικά με τον κόσμο και ιδιαίτερα σε περιόδους που υπήρξαν ραγδαίες αλλαγές. Είναι αναπόφευκτο. Παραμένουμε προσηλωμένοι στις έννοιες που διδαχτήκαμε στη νιότη μας, ενώ η πραγματικότητα φεύγει με ταχύτητα μπροστά. Αν παρατηρήσουμε τις πολιτιστικές νοοτροπίες μας για την επιστήμη θα διαπιστώσουμε πως διδαχτήκαμε ότι η επιστήμη και ιδιαίτερα τα θεμέλιά της είναι ένα οχυρό διανοητικής ελευθερίας στον κόσμο. Αποτελεί μια ανεξάρτητη αναζήτηση για την αλήθεια και την καταστροφή κοινωνικών και θρησκευτικών δοξασιών.

Πόσο ανεξάρτητη είναι πραγματικά η επιστήμη; Υπέρ ποιανού τα συμφέροντα ασκείται σήμερα; Αυτή δεν είναι μια άσκοπη ερώτηση, γιατί έχουν περάσει προ πολλού οι μέρες που οι επιστήμονες ακολουθούσαν τα διανοητικά τους πάθη σε μια πορεία αναζήτησης της αλήθειας. Ο James Lovelock, πρωτοπόρος στην επιστήμη του περιβάλλοντος και ιδρυτής της υπόθεσης της Γαίας, είχε πει:

"Σχεδόν όλοι οι επιστήμονες απασχολούνται στα πλαίσια μιας μεγάλης οργάνωσης, όπως ένα κυβερνητικό τμήμα, ένα πανεπιστήμιο ή μια πολυεθνική εταιρία. Σπανίως μόνο είναι ελεύθεροι να εκφράσουν την επιστήμη τους ως προσωπική άποψη. Μπορεί να νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, αλλά στην πραγματικότητα σχεδόν όλοι τους είναι απλά υπάλληλοι. Έχουν εμπορευτεί την ελευθερία της σκέψης για καλές συνθήκες εργασίας, ένα σταθερό εισόδημα, μια διαρκή θητεία και μια σύνταξη."

Η επιστήμη είναι μια ακριβή επιχείρηση και χρειάζεται χρηματοδότηση.

Ας σκεφτούμε λοιπόν τα ακόλουθα: 1. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά ο στρατός υπήρξε μακράν ο μεγαλύτερος χρηματοδότης της επιστημονικής έρευνας. 2. Η στρατιωτική κοινότητα και η κοινότητα των Πληροφοριών επέδειξε υψηλά επίπεδα ενδιαφέροντος για το φαινόμενο των UFO, μαζί με ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα μυστικότητας επάνω στο θέμα αυτό. 3. Θα φαινόταν λογικό το ότι ο στρατός χρηματοδότησε μυστική επιστημονική έρευνα στο πρόβλημα αυτό για πολλά χρόνια. 4. Στο κοινό από την άλλη μεριά, οι κατεστημένοι επιστήμονες δεν προσφέρουν τίποτε παρά σαρκασμό και περίγελο απέναντι στο θέμα των UFO.

Όπως κάθε άλλο τμήμα του πολιτισμού μας, οι επιστήμονες ακολουθούν το κεφάλαιο. Εάν το κεφάλαιο βρίσκεται εκεί, βρίσκονται κι εκείνοι εκεί, αλλιώς δε μπορούν και να επιβιώσουν. Εάν η συντριπτική πλειοψηφία της χρηματοδότησης για την έρευνα των UFO είναι μυστική δεν πρόκειται να ακουστούν θετικές δηλώσεις σχετικά με το αντικείμενο από το κατεστημένο. Ακόμα περισσότερο, η ακραία εξειδίκευση της επιστήμης διασφαλίζει ότι οι αδέσποτοι δε θα εισβάλλουν στις αχαρτογράφητες θάλασσες της έρευνας για εξωγήινους. Το αποτέλεσμα είναι εκτεταμένη άγνοια από επιστήμονες για ακόμα και τα βασικά που αφορούν το φαινόμενο των UFO. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για τις μη μυστικές και συνήθεις περιοχές έρευνας. Στον κόσμο της μυστικότητας από την άλλη μεριά, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να προσπαθεί να μαντέψει, βασιζόμενος σε κάποια στοιχεία.

Γνωρίζουμε χωρίς αμφιβολία ότι μέσα στα πρώτα χρόνια αφότου άρχισαν να υπάρχουν εμφανίσεις από UFO, πολλοί κορυφαίοι επιστήμονες ενεπλάκησαν με κάποιον τρόπο με το φαινόμενο, σε κάθε περίπτωση με κάποιο επίπεδο μυστικότητας. Χωρίς η παρακάτω λίστα να είναι πλήρης, κάποιες από τις σημαντικότερες περιπτώσεις είναι των Lloyd Berkner, Edward Teller, Detlev Bronk, Vannevar Bush, David Sarnoff, Thornton Page, H. P. Robertson, Allen Hynek και Lincoln La Paz. Στην περίπτωση των Bush και Bronk η σύνδεσή τους δεν αποδείχτηκε, αλλά υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις. Για τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν κορυφαίοι επιστήμονες στον κόσμο και με κάποιον τρόπο συνδέονταν με το κατεστημένο της Αμερικάνικης άμυνας. Τους συναντάμε ωστόσο να ερευνούν αναφορές για UFO. Ας μην ξεχνάμε και τον αστρονόμο του Harvard και απομυθοποιητή των UFO, Donald Menzel, ο οποίος εν αγνοία του ευρέως κοινού ήταν βαθιά αναμειγμένος με τις υπηρεσίες Πληροφοριών της Αμερικής και συγκεκριμένα με το άκρως μυστικό Πρακτορείο Εθνικής Ασφάλειας. Και είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι θα πρέπει να περάσουν μερικές δεκαετίες για να μαθευτούν όλες αυτές οι συσχετίσεις, με άλλα λόγια, το ευρύ κοινό μαθαίνει την αλήθεια αφού πλέον αυτή δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πρακτική αξία.

Το μεγάλο μοντέλο της μυστικότητας

Όπως γράφτηκε παραπάνω, όταν ένα σχέδιο υπόκειται σε ιδιαίτερα μυστικά επίπεδα δε μπορεί να βρει κανείς τίποτε αξιόλογο εάν ψάξει στις συνήθεις δεξαμενές πληροφορίας. Το βασικότερο παράδειγμα είναι το Σχέδιο Manhattan. Η υπόθεση είχε τόσο μεγάλη σπουδαιότητα που η μυστικότητα ήταν ανώτατης σημασίας. Πώς να σχεδιάσει κανείς και να κατασκευάσει μια ατομική βόμβα χωρίς να το γνωρίζει ο εχθρός; Αυτή είναι βέβαια μια πολυσχιδής ερώτηση. Μια από τις απαντήσεις, ωστόσο, ήταν το να αποκρυφτεί η πληροφορία από το ίδιο το Κογκρέσο, παρά το γεγονός ότι παρείχε υπέρογκα ποσά χρημάτων. Εντυπωσιακό, αλλά το σχέδιο πέτυχε.

Στην πραγματικότητα, όταν οι επιστήμονες πυροδότησαν μια πυρηνική βόμβα στο Los Alamos στις 16 Ιουλίου του 1945, το πιο εντυπωσιακό και δυσοίωνο γεγονός στην ιστορία της επιστήμης, κανείς άλλος εκτός από έναν μικρό μυστικό κύκλο δεν ήξερε απολύτως τίποτε γι' αυτό. Ας σκεφτούμε τις επιπτώσεις. Η δουλειά είχε γίνει με μια τόσο μεγάλη μυστικότητα που η ισχύουσα επιστημονική βιβλιογραφία δεν είχε τίποτε σημαντικό να πει για την πυρηνική τεχνολογία. Η πληροφορία ήταν πολύ ευαίσθητη για να συζητηθεί ανοιχτά.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι, αν και το Σχέδιο Manhattan παρέμεινε μυστικό από το κοινό, δεν ήταν μυστικό για τους Σοβιετικούς, που είχαν διεισδύσει στην αμερικανική άμυνα και στα επιστημονικά ιδρύματα και χρησιμοποίησαν δεδομένα από το σχέδιο για να φτιάξουν μια ατομική βόμβα, πολλά χρόνια πιο νωρίς από όσο είχαν προγραμματίσει. Αυτό το μοτίβο επαναλήφθηκε και στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: πολλές φορές το αμερικάνικο κοινό κρατήθηκε στο σκοτάδι αναφορικά με σκοτεινά σχέδια και συχνά με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από αυτή των σοβιετικών αρχών. Πολλές φορές, ήταν εκείνοι και όχι οι Σοβιετικοί που ήταν ο πραγματικός στόχος της μυστικότητας, όπως για παράδειγμα οι περιπτώσεις των πτήσεων των U-2 και τα πειράματα για νοητικό έλεγχο.

Έτσι, το Σχέδιο Manhattan κατέχει εξέχουσα ιστορική σημασία για τόσους πολλούς λόγους και όχι μόνο για το ότι εξυπηρέτησε έκτοτε ως μοντέλο για τη διεξαγωγή ακριβών και συγκαλυμμένων επιχειρήσεων. Κρύβοντας τις χρηματοδοτήσεις, κρατώντας τις συζητήσεις μυστικές και καθοδηγώντας τη δημόσια συζήτηση, όλα αυτά ήταν επιτυχή μέσα που χρησιμοποιήθηκαν από τον κόσμο της εθνικής ασφάλειας στη δεκαετία του 1940. Εάν κάτι είναι σημαντικό, πιθανότατα είναι μυστικό. Αυτό ίσχυε κατά την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας και είναι πολύ πιθανά αληθινό και για την περίπτωση των UFO.

Επιπτώσεις

Όσοι από εμάς δε χρειάζεται να γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για τα UFO, μπορούμε να πληροφορηθούμε τουλάχιστον για μερικά πράγματα. Υπάρχουν αρκετές προσβάσιμες πληροφορίες που μπορούν να ενωθούν σαν κομμάτια ενός πάζλ.

Ας κάνουμε τις πράξεις. Για πάνω από πενήντα χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει άγνωστες παγκόσμιες ενέργειες από κάτι που κατηγοριοποιείται ως φανταστική τεχνολογία. Υπάρχουν επίσης αναφορές για εκατοντάδες συμπλοκές του στρατού με UFO, με αναμφίβολο ενδιαφέρον και συμμετοχή του κόσμου των Υπηρεσιών Πληροφοριών. Αν το συνδυάσουμε αυτό με τους ιδιαίτερα επίμονους ισχυρισμούς για απαγωγές, δημιουργούνται ισχυροί λόγοι για να υποψιαστεί κάποιος ότι υπάρχει κάποιου είδους σιωπή από την πλευρά των αρχών και ίσως να συμπεράνει ότι υπάρχει ένα θεμελιωδώς συγκαλυμμένο γεγονός τρομερού μεγέθους.

Αλλά ας μην ξεγελιόμαστε σκεπτόμενοι ότι μπορούμε να φτάσουμε στον πυρήνα της ιστορίας. Όντας απλοί πολίτες μιας ουσιαστικά ολιγαρχικής αυτοκρατορίας που μασκαρεύεται ως δημοκρατία, είναι πολύ απίθανο να πάρουμε επίσημη επιβεβαίωση σχετικά με κάτι τόσο σημαντικό όσο η παρουσία εξωγήινων. Η κατάστασή μας σ' αυτό το θέμα δε διαφέρει και πολύ από αυτή των ιθαγενών Αμερικανών πριν από 500 χρόνια. Ότι και να συμβαίνει είμαστε εκτός των πραγμάτων και εξαρτάται από εμάς να προσπαθήσουμε να πληροφορηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο. Αλλιώς, θα βιώσουμε τη μοίρα μας, είτε καλή είτε κακή, στο σκοτάδι.

«Υπάρχουν αμέτρητοι ήλιοι και αμέτρητοι πλανήτες σαν τη Γη περιστρεφόμενοι γύρω από τους ήλιους τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως οι επτά πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος. Διακρίνουμε μόνο τους ήλιους επειδή είναι τα μεγαλύτερα ουράνια σώματα καθώς και τα πιο φωτεινά, ενώ οι πλανήτες τους παραμένουν αόρατοι σ εμάς λόγω του μικρότερου μεγέθους και της έλλειψης φωτεινότητάς τους. Οι αμέτρητοι κόσμοι στο σύμπαν δεν είναι χειρότεροι και λιγότερο κατοικήσιμοι απ' ότι η Γη μας».

Αυτές οι λέξεις, γραμμένες το 1584 από τον Giordano Bruno, περιγράφουν τη σπουδαιότερη πρόκληση του προγράμματος 'Origin' της NASA συγκεκριμένα, τη χρησιμοποίηση της επιστήμης του 21ου αιώνα προκειμένου να ανακαλύψει εάν υπάρχουν πλανήτες σαν τη Γη πέρα από το Ηλιακό μας σύστημα και εάν κάποιοι από αυτούς μπορούν να φιλοξενήσουν ζωή ή ακόμα κι αυτούς που ήδη τη φιλοξενούν σε πρωτόγονη μορφή. Ο κόσμος και η επιστημονική αντίδραση στην έρευνα της NASA για κατοικήσιμους πλανήτες και ύπαρξη ζωής έχουν επιδείξει πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό από ότι οι σύγχρονοι του Bruno, που τον εκτέλεσαν στην πυρά το 1600.

Λοιπόν, πώς καθορίζουμε εάν ένας πλανήτης φιλοξενεί ή όχι ζωή; Όταν το διαστημόπλοιο Galileo πέταξε από τη Γη με προορισμό τον Δία, το σκάφος έστρεψε τα όργανά του προς τη Γη για ν' αναζητήσει σημάδια ζωής. Εκτός από τα ραδιοσήματα και τα αναμμένα φώτα τη νύχτα, τα σημάδια ζωής από τη Γή ήταν αναπάντεχα ισχνά. Υπήρχε ένα πολύπλοκο πράσινο χρώμα πάνω από τις ηπείρους (που αντιπροσώπευε τα φυτά) καθώς και χημικά όπως διοξείδιο του άνθρακα, οξυγόνο, μεθάνιο και νάτριο, που συνυπήρχαν στην ατμόσφαιρα μια χημική απιθανότητα εκτός αν συντηρείται από κάτι σαν τη ζωή.

Όμως η Γη δεν είχε πάντα αυτό το είδος ατμόσφαιρας. Η πρώιμη Γη διέθετε μια υψηλής θερμοκρασίας, μη φωτοσυνθετική βιόσφαιρα που ήταν πλούσια σε διοξείδιο του άνθρακα και φτωχή σε οξυγόνο. Η ζωή στη Γη ήταν μικροβιακή και διέθετε υδρογόνο που κατανάλωνε ενέργεια καθώς και θείο, δημιουργώντας μια ευρεία ποικιλία αερίων μειωμένου διοξειδίου του άνθρακα και θείου. Ποια χημικά στοιχεία θα αποτελούσαν αναγνωρίσιμα σημάδια ζωής στην ατμόσφαιρα της πρώιμης Γης;

Η πρόκληση των αστροβιολόγων είναι να καθορίσουν ποια 'βιοσημάδια' μπορούμε να αναμένουμε σε οποιονδήποτε πλανήτη με ζωή. Για μια τελική απάντηση οι αστροβιολόγοι μελετούν μικροβιακά οικοσυστήματα σε ακραία περιβάλλοντα της Γης, θεωρώντας τα μικροκόσμους για το τι θα μπορούσε να υπάρξει στην πρώιμη Γη και τι σε πλανήτες έξω από το Ηλιακό μας σύστημα.

Τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα στην αναζήτηση εξωπλανητών.

Ένα από τα πιο επιτυχημένα μέσα ανακάλυψης κόσμων έξω από το ηλιακό μας σύστημα είναι η τεχνική μέσω του φαινομένου Doppler. Η μικρή ελκτική επίδραση ενός πλανήτη στο άστρο του, προκαλεί μια μικρή (μόνο λίγα μίλια την ώρα) απόκλιση στην ταχύτητα τροχιάς του άστρου. Αυτή η απόκλιση μπορεί να ανιχνευτεί μετρώντας την μετατόπιση Doppler την αλλαγή στις συχνότητες του φωτός όταν το άστρο μετακινείται προς τα εμάς και αντίθετα μακριά από εμάς.

Μέχρι σήμερα, έχουμε εντοπίσει σχεδόν 75 άστρα που επιδεικνύουν σημαντικές μετατοπίσεις Doppler. Από αυτά γνωρίζουμε ότι περίπου 7% των άστρων σαν τον Ήλιο διαθέτουν μεγάλους πλανήτες που βρίσκονται σε απόσταση λίγων αστρονομικών μονάδων (η απόσταση Γης-Ήλιου ή «AU»). Η μάζα αυτών των μεγάλων πλανητών κυμαίνεται από 0,2 φορές τη μάζα του Δία μέχρι περίπου 15 φορές τη μάζα του Δία.

Παρόλο που η μέτρηση των μαζών με την τεχνική Doppler διακρίνεται από μια ασάφεια που σχετίζεται με τον προσανατολισμό του επιπέδου της τροχιάς τους σε σχέση με την ευθεία κατόπτευσής τους, η συντριπτική πλειοψηφία των εντοπισμένων σωμάτων μέχρι σήμερα έχουν οπωσδήποτε πολύ μικρότερη μάζα από τα άστρα, τα οποία τα περισσότερα είναι γιγάντιοι αέριοι πλανήτες σαν το Δία ή τον Κρόνο. Η πρόσφατη μέτρηση ενός αντικειμένου που συμβαίνει να περνάει άμεσα μπροστά από το άστρο του (όπως το βλέπουμε από τη Γη) έχει δείξει κατά τρόπο αναμφισβήτητο ότι αυτό το αντικείμενο είναι ένας πλανήτης με μάζα ελάχιστα μικρότερη από αυτή του Δία και με πυκνότητα ενός φωτεινού, αέριου γίγαντα πλανήτη, όπως ο Κρόνος.

Περισσότερα από τα μισά άστρα υπό μελέτη μπορεί να διαθέτουν επιπλέον πλανήτες σε πιο μακρινές, μεγαλύτερης διάρκειας τροχιές γύρω από το άστρο τους. Τα δεδομένα υποδεικνύουν σαφώς την ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού αντικειμένων που βρίσκονται λίγο κάτω από τα σημερινά όρια του εντοπισμού. Ενώ πολλαπλά συστήματα μπορεί τελικά ν' αποδειχτούν κοινά, μέχρι τώρα δεν γνωρίζουμε συστήματα που να προσομοιάζουν με το Ηλιακό μας σύστημα. Επιπροσθέτως, η ευρεία διακύμανση εκκεντρικοτήτων και η μικρή ακτίνα τροχιάς των γνωστών γιγάντιων πλανητών μπορεί να είναι αντίθετη με τις σταθερές συνθήκες που χρειάζονται για τον σχηματισμό και την επιβίωση γήινων πλανητών, ικανών να φιλοξενήσουν ζωή.

Μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι αυτά τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι τα ηλιακά συστήματα σαν το δικό μας σπανίζουν. Ωστόσο, οι περισσότεροι επιστήμονες θα απαντούσαν ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η τεχνική Doppler περιορίζεται ουσιαστικά στον εντοπισμό μεγάλης μάζας πλανητών με τροχιές χαμηλής περιόδου. Προτού αποθαρρυνθούμε από την προοπτική να ανακαλύψουμε κι άλλους πλανήτες σαν τη Γη, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν διαθέτουμε ακόμα την παρατηρητική ικανότητα να εντοπίσουμε ηλιακά συστήματα σαν το δικό μας!

Η υπόσχεση της Αστρομετρίας

Μια δεύτερη έμμεση έρευνα αναζήτησης πλανητών αναζητά την θεσιακή (αστρομετρική) ταλάντευση ενός άστρου που προκαλείται από την παρουσία ενός πλανήτη. Η NASA διεξάγει δύο συμπληρωματικά αστρομετρικά πειράματα που στοχεύουν στον εντοπισμό πλανητών: την Διαστημική Συμβολομετρική Αποστολή (Space Interferometer Mission, SIM) και το Συμβολόμετρο Keck (Keck Interferometer, Keck-I).

Η SIM θα έχει την εξαιρετική ευαισθησία που χρειάζεται για να ανιχνεύσει πλανήτες λίγων μόλις μαζών σαν της Γης σε 1 με 5 αστρονομικές μονάδες τροχιάς γύρω από άστρα σε απόσταση μέχρι και 30 έτη φωτός. Η SIM θα ωθήσει τα όρια ανιχνεύσιμης μάζας πλανητών γύρω από τα κοντινότερα άστρα στην εμβέλεια που προβλέπεται για τους 'στερεούς' πλανήτες εν αντιθέσει προς τους 'αέριους γίγαντες'. Το Keck-I θα είναι λιγότερο ευαίσθητο από τη SIM, αλλά επειδή θα λειτουργήσει για 25 χρόνια, θα είναι ικανό να εντοπίσει πλανήτες με τόση μάζα όση του Ουρανού σε τροχιές μακράς περιόδου. Η SIM και το Keck-I θα προσφέρουν μια ολοκληρωμένη και αντικειμενική αποτίμηση χιλιάδων κοντινών άστρων ώστε να προσδιοριστεί εάν ηλιακά συστήματα σαν το δικό μας συνιστούν την εξαίρεση ή τον κανόνα.

Η Πρόκληση του Άμεσου Εντοπισμού και ο 'Ανιχνευτής Γήινων Πλανητών' (Terrestrial Planet Finder)

Ενώ οι έμμεσες τεχνικές είναι πολύ ισχυρές στον εντοπισμό πλανητών, η έρευνα για βιωσιμότητα και ζωή απαιτεί τον άμεσο εντοπισμό των πλανητών και τη χρήση φασματοσκοπικής ανάλυσης προκειμένου να μάθουμε για τις φυσικές και ατμοσφαιρικές τους συνθήκες. Συνεπώς ο στόχος του προγράμματος TPF (Terrestrial Planet Finder) είναι να εντοπίσει και να χαρακτηρίσει οποιονδήποτε πλανήτη παρόμοιο με τη Γη που να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τα 250 κοντινότερα άστρα. Η έρευνα αυτή θα επικεντρωθεί στην 'βιώσιμη ζώνη' που καθορίζεται από το εύρος των θερμοκρασιών στις οποίες απαντά νερό σε υγρή κατάσταση και κατά συνέπεια οι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση ζωής μπορούν να υπάρξουν. Το TPF θα πραγματοποιήσει λεπτομερείς παρατηρήσεις της ατμόσφαιρας των περισσότερο υποσχόμενων υποψήφιων πλανητών αναζητώντας φασματικά σημάδια βιωσιμότητας και ζωής.

Η κατανόηση των απαραίτητων συνθηκών για τη ζωή και τον προσδιορισμό υποσχόμενων 'βιο-υπογραφών' απαιτεί μια στενή και συνεχή συνεργασία με βιολόγους, χημικούς της ατμόσφαιρας και γεωλόγους. Οι επιστήμονες αστροβιολόγοι της NASA έχουν ήδη πολύ στενά αναμειχθεί θέτοντας της απαραίτητες προϋποθέσεις των παρατηρήσεων για το TPF.

Ενώ η εκτόξευση του TPF απέχει μια δεκαετία ακόμα, δεν παραμένουμε αδρανείς στο θέμα της επέκτασης των επιστημονικών γνώσεών μας. Τα αποτελέσματα άλλων προγραμμάτων θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα την δυσκολία πρόκλησης του TPF, ανακαλύπτοντας για παράδειγμα την απόσταση των κοντινότερων ηλιακών συστημάτων που θα μπορούσαν να φιλοξενούν πλανήτες σαν τη Γη. Έχουμε επίσης ξεκινήσει να σκεφτόμαστε τα επόμενα βήματα πέρα από το TPF, περιλαμβάνοντας και έναν 'εικονικό πλανήτη' για να εφοδιαστούμε με περισσότερο λεπτομερείς εικόνες και/ή φασματοσκοπία οποιωνδήποτε πλανητών που εντοπιστούν από το TPF.

Ποιά θα είναι η κληρονομιά του προγράμματος Origin της NASA μετά από 20 χρόνια στο μέλλον; Θα έχουμε μια ολοκληρωμένη απογραφή των πλανητών σε τροχιά χιλιάδων άστρων μιας ευρείας διακύμανσης περιόδων (από ημέρες μέχρι δεκαετίες), πλανητικής μάζας (από αντίστοιχες του Δία μέχρι και της Γης) και αποστάσεων (από λίγα εκατοντάδες έτη φωτός). Θα έχουμε συσχετίσει αυτά τα γεγονότα με τα χαρακτηριστικά των αρχικών πρότυπων άστρων προκειμένου να κατανοήσουμε βαθύτερα τις φυσικές διαδικασίες που ελέγχουν το σχηματισμό και την εξέλιξη των πλανητικών συστημάτων. Θα έχουμε αναγνωρίσει ποια κοντινά άστρα, εάν υπάρχουν, διαθέτουν αναλογίες προς το Ηλιακό μας σύστημα με την σταθερή του ζώνη βιωσιμότητας. Από αυτή την πληροφορία θα κατανοήσουμε εάν το Ηλιακό μας σύστημα και η Γη είναι συνήθη στο σύμπαν ή σπάνια. Και εάν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε ανακαλύψει ένα ή περισσότερα μέρη όπου οι πολύπλοκες φυσικές και χημικές διαδικασίες που αποκαλούμε ζωή ήταν ικανές να αναπτυχθούν. Μέσω του προγράμματος Origin της NASA ξεκινάμε να απαντάμε σ' ένα από τα πιο παλιά ερωτήματα στην ιστορία της ανθρώπινης διάνοιας: είμαστε μόνοι;

Πρόκειται για μια εφεύρεση που για τον David Babb Sr. αποτελεί καθήκον. Τον είχε στοιχειώσει εδώ και 50 χρόνια, τον απασχόλησε στη διάρκεια των δύο γάμων του, πέρασε μέσα από τέσσερις γενιές από την οικογένειά του και υποβλήθηκε σε πάνω από 35 διαφορετικές μετατροπές από τότε που ανακαλύφθηκε αρχικά πριν από 80 περίπου χρόνια. Σήμερα, ο κάτοικος του Springfield, David Babb Sr., ένας πενηντάχρονος άνεργος βετεράνος, προσπαθεί ακόμα να τελειοποιήσει την εφεύρεση που πολλοί ερευνητές και επαγγελματίες είχανε χαρακτηρίσει ως το αδύνατο.

Δεν υπάρχουν σκίτσα και διαγράμματα για τη μηχανή που θα μπορούσε να κάνει τα σύγχρονα βιβλία φυσικής να γραφτούν από την αρχή και να αψηφήσει δύο σημαντικούς νόμους της θερμοδυναμικής που έχουν αντέξει για πάνω από 150 χρόνια την εξονυχιστική εξέταση και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, από τεκμηριωμένα πειράματα που έχουν διαψεύσει την πιθανότητα να μπορέσει ποτέ να κατασκευαστεί. Αντί για σχεδιαγράμματα, το μεγαλύτερο μέρος της πληροφορίας για το πώς πρωτοκατασκευάστηκε αυτή η μηχανή υπάρχει σε μια μνήμη που πέρασε από τον παππού του David στον πατέρα του και στη συνέχεια στον ίδιο, λίγο πριν πεθάνουν.

Το 1931, όπως αναφέρει ο Babb, ο παππούς του, Thomas D. Babb, τυχαία βρέθηκε μπροστά στην ιδέα για τη μηχανή στην ηλικία των 30 ετών σε ένα ατύχημα στην πίσω αυλή του, όπου είχε πιαστεί στο σύρμα το οποίο ήταν εφαρμοσμένο στις ξύλινες ακτίνες δύο αμαξιών που επισκευάζονταν. Ως αποτέλεσμα, ο Thomas Babb ενδιαφέρθηκε για την ισχύ που δημιούργησαν οι δύο τροχοί και ξεκίνησε να παίζει με διαφορετικούς τρόπους προσπαθώντας να βρει πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτήν την ισχύ.

Μετά από περίπου έναν χρόνο, ο David Babb ισχυρίζεται ότι ο Thomas κατασκεύασε μια μηχανή με αέναη κίνηση που δούλευε ολονυχτίς με τη δική της ισχύ χρησιμοποιώντας τη δύναμη της βαρύτητας. Στην πραγματικότητα, ο David είπε ότι η ποσότητα της ισχύος που γεννούσε η μηχανή ήταν αρκετή για να σπάσει στα δύο ένα σκουπόξυλο, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί για να σταματήσει τη μηχανή από το να περιστρέφεται. Σύμφωνα με τον David, ο παππούς του ένιωσε πολύ μεγάλη έκπληξη και τρόμο όταν ανακάλυψε τι είχε δημιουργήσει και αμέσως αποφάσισε να αποσυναρμολογήσει τη μηχανή ώστε να προστατέψει την οικογένειά του από τις μελλοντικές επιπτώσεις που μπορεί να επέφερε η μηχανή.

«Ο παππούς μου ήταν πάντα καχύποπτος με την κυβέρνηση και τις μεγάλες επιχειρήσεις,» είπε ο Babb. Φοβήθηκε ότι θα τον έκρυβαν ή θα τον εξαφάνιζαν για να αποτρέψουν να μαθευτεί το γεγονός. Φοβόταν ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για την κοινωνία και επειδή δεν είχε κάποια μόρφωση ένιωθε τον κόσμο ξένο και εχθρικό.

Την εποχή εκείνη ο Thomas Babb και ο αδελφός του έκαναν μια συμφωνία να μην κατασκευάσουν ποτέ ξανά τη μηχανή στη διάρκεια όλης τους της ζωής. Και δεν το έκαναν. Αλλά αυτό δεν τους σταμάτησε από το να συζητάνε γι' αυτή. Περίπου 30 χρόνια μετά από την ανακάλυψη του Thomas, ο γιος του και πατέρας του David, Lester Thomas Babb, αποφάσισε να ανακατασκευάσει τη μηχανή στη δεκαετία του 1960. Του φάνηκε ενδιαφέρουσα πρόκληση να συνεχίσει τη δουλειά που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του πριν από τόσα πολλά χρόνια.

«Εξαντλήθηκε από την προσπάθεια και μπορώ να καταλάβω πώς τελικά εγκατέλειψε τα σχέδιά του,» λέει η κόρη του Lester, Deborah Babb. «Νομίζω πως ο λόγος που χρειάστηκε τόσο χρόνο ήταν η έλλειψη πόρων την εποχή που προσπαθούσε να μεγαλώσει οικογένειες μέσα στην οικογένειά του, αλλά τα όνειρα ποτέ δεν τον εγκατέλειπαν.» Για τη Deborah, ήταν επίπονο να βλέπει τον πατέρα της να δουλεύει στη μηχανή ενώ προσπαθούσε συγχρόνως να ισορροπήσει στη δουλειά του ως πωλητής ξύλων και στο σπίτι που ήταν πατέρας πέντε παιδιών. Τα χρόνια που δούλευε με τη μηχανή η Deborah θυμάται ότι ο πατέρας της είχε επιχειρήσει διάφορες μετατροπές που δεν είχαν ωφελήσει. Και προκαλούσε στεναχώρια σε όλη την οικογένεια να βλέπουν τον πατέρα που προσπαθούσε να φτιάξει αυτό που με τα ίδια του τα μάτια είχε δει ότι λειτουργεί.

Για τον David Babb Sr., υπάρχει το ίδιο αίσθημα που τον στοιχειώνει και που τροφοδοτεί την ακούραστη επιμονή του, παρά τη δυσπιστία που έχει εισπράξει και τις απορρίψεις των τελευταίων πενήντα χρόνων. «Έχω πολλούς φίλους και την οικογένειά μου που μου λένε ότι δε θα καταφέρω ποτέ να φτιάξω αυτό το πράγμα και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό γιατί θα χάσω τα δικαιώματά μου σ' αυτό, αλλά δεν μπορώ να αντέξω άλλο,» είπε ο David Babb Sr. «Αυτό το πράγμα πρέπει να κατασκευαστεί.» Ο Babb λέει ότι χρηματοδοτεί μόνος του τη φιλόδοξη προσπάθειά του αλλά προσθέτει ότι δε θέλει να καταφέρει το απίθανο μόνο για το δικό του όφελος. Παρόλο που ανησυχεί να μη φτάσει η εφεύρεση σε λάθος χέρια, λέει ότι θέλει η συσκευή αυτή να αποτελέσει μια επανάσταση στον τρόπο που ο κόσμος τιθασεύει την ενέργεια, γιατί η μέθοδός του όπως λέει, δε θα εξέπεμπε αρνητικά παραπροϊόντα και δε θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις.

«Όσο υπάρχουν πυρηνικά εργοστάσια στον πλανήτη, όχι μόνο υπάρχει κίνδυνος, αλλά υπάρχει επίσης η δικαιολογία για την κατασκευή πυρηνικών βομβών,» λέει ο Babb. «Θέλω αυτό που κάνω να γίνει για καλό, να δημιουργήσει καθαρή ενέργεια για τον κόσμο και πολλές καλές ευκαιρίες εργασίας.» Λίγο πριν πεθάνει ο Lester Thomas Babb είπε ότι η μηχανή θα ήταν σημαντική για τον ανθρώπινο πολιτισμό και ότι ίσως χρειαζόταν περισσότερο από όλη τη ζωή του γιου του για να πραγματοποιηθεί, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που ο David Babb Sr. θέλει να το πάρει. «Θα συνεχίσω να προσπαθώ μέχρι να δουλέψει,» είπε ο Babb. «Είναι η αποστολή της ζωής μου, αυτό το πράγμα πρέπει να φτιαχτεί.»

Η τροχιά και η περιστροφή του Τιτάνα, υποδηλώνουν ότι ίσως βρίσκεται ένας τεράστιος ωκεανός κάτω από την παγωμένη επιφάνειά του. Στα επτά χρόνια κατά τα οποία ο Cassini ήταν σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, το διαστημόπλοιο έστειλε πίσω στη Γη μεγάλη ποσότητα δεδομένων που άλλαξαν την άποψη που είχαμε για τον δακτυλιωτό πλανήτη και τα φεγγάρια του. Το μεγαλύτερο από αυτά, ο Τιτάνας, αποτέλεσε συγκεκριμένο στόχο προσοχής λόγω της πυκνής και πολύπλοκης ατμόσφαιράς του, των καιρικών φαινομένων που υπάρχουν σΆ αυτόν και των λιμνών και ωκεανών του.

Τώρα φαίνεται πως ο Τιτάνας είναι ακόμα πιο παράξενος απ' όσο πιστεύαμε. Τα στοιχεία προέρχονται από προσεκτικές παρατηρήσεις στην τροχιά και περιστροφή του Τιτάνα. Υποδηλώνουν ότι ο δορυφόρος έχει παρόμοια τροχιά με αυτή της Σελήνης, δηλαδή πάντα προβάλει την ίδια πλευρά στον Κρόνο και ο άξονας περιστροφής του γέρνει περίπου 0,3 μοίρες.

Αυτά τα στοιχεία επιτρέπουν στους αστρονόμους να βρουν την ορμή αδράνειας του Τιτάνα και απ' αυτό προκύπτει κάτι ενδιαφέρον. Οι αριθμοί δείχνουν ότι η ορμή αδράνειας του Τιτάνα μπορεί να εξηγηθεί μόνο εάν είναι συμπαγές σώμα που είναι πιο πυκνό κοντά στην επιφάνεια απ' ότι είναι κοντά στο κέντρο του. Και αυτό είναι πολύ παράξενο, αδιανόητο θα μπορούσε να πει κανείς, δεδομένων όσων γνωρίζουμε για το πώς σχηματίζονται οι πλανήτες και τα φεγγάρια. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εξήγηση, ότι ο Τιτάνας δεν είναι καθόλου συμπαγής.

Στα μέσα του Απρίλη, η Rose-Marie Baland και οι συνεργάτες της στο Βασιλικό Παρατηρητήριο του Βελγίου στις Βρυξέλλες, δοκίμασαν κάποιους αριθμούς για να ερευνήσουν το εάν ένα υγρό μοντέλο του δορυφόρου είναι συμβατό με την ορμή αδράνειας που μετρήθηκε. «Υποθέτουμε την ύπαρξη ενός υγρού ωκεανού από νερό κάτω από ένα παγωμένο κέλυφος και μελετούμε τις ροπές βαρύτητας και πίεσης που δημιουργούνται μεταξύ των διαφορετικών στρωμάτων του δορυφόρου,» δήλωσαν.

Το συμπέρασμά τους είναι ότι η ορμή αδράνειας του Τιτάνα θα μπορούσε κάλλιστα να εξηγηθεί από την ύπαρξη ενός υγρού ωκεανού κάτω από μια παγωμένη κρούστα. Η χημεία του ωκεανού είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη μέτρηση του βάθους του και για το πόσο μεγάλο είναι το πάχος του πάγου που τον καλύπτει. Η Baland και η ομάδα της υποθέτουν ότι ο ωκεανός αποτελείται από νερό. Αυτό φαίνεται περίεργη υπόθεση, δεδομένου ότι η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι γεμάτη με μεθάνιο και άλλους υδρογονάνθρακες.

Οι αστρονόμοι γνώριζαν εδώ και καιρό ότι το μεθάνιο διασπάται γρήγορα από το φως του ήλιου. Έτσι, η ατμόσφαιρα του Τιτάνα θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό, εκτός εάν ανατροφοδοτείται από ένα εσωτερικό ντεπόζιτο. Μήπως έναν τεράστιο υπόγειο ωκεανό από μεθάνιο; Ένας ωκεανός μεθανίου θα απαιτούσε από την Baland και τους συνεργάτες της να ξανακοιτάξουν τους υπολογισμούς τους για να δουν τις μηχανικές και θερμοδυναμικές σχέσεις μεταξύ του πάγου μεθανίου και του υγρού. Έτσι, προβλέπονται κάποιοι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες υπολογισμοί.

Είναι εξάλλου σημαντική μια άλλη ερμηνεία για την παράξενη ορμή αδράνειας που παρουσιάζει ο Τιτάνας. Οι υπολογισμοί υποδηλώνουν ότι η τροχιά του δορυφόρου είναι σε μια σταθερή κατάσταση, αλλά είναι επίσης πιθανό ότι η τροχιά του Τιτάνα αλλάζει, ίσως επειδή υπέστη μια πρόσφατη μετατόπιση λόγω κάποιου μεγάλου σώματος που πέρασε κοντά του, ενός κομήτη ή ενός αστεροειδή, για παράδειγμα.
Έτσι, αν και η ανάλυση της Baland και των συνεργατών της αποτελεί ένα καλό στοιχείο για την υπόθεση ενός υπόγειου ωκεανού στον Τιτάνα, δεν αποτελεί βεβαιότητα. Υπάρχει ακόμα πολύ έρευνα που θα πρέπει να γίνει για τα περίεργα αυτά ευρήματα.

Σε μια πολύ σημαντική έρευνα, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα την πτώση των αντικειμένων όταν είναι σε κατακόρυφη θέση παρά όταν είναι ξαπλωμένος σε πλάγια στάση. Η αντίληψη που έχουμε για το πώς ένα αντικείμενο θα πέσει όταν είναι γερμένο, συχνά εξαρτάται από την κλίση του δικού μας σώματος και όχι από την πραγματική κατεύθυνση της βαρύτητας.

Όπως είναι γνωστό, οι αισθήσεις μας μπορούν να μας ξεγελάσουν. Για παράδειγμα, μπορούμε να διατηρήσουμε την ισορροπία μας όταν έχουμε κλειστά μάτια, μπορούμε όμως να το επιτύχουμε καλύτερα όταν τα έχουμε ανοιχτά ή όταν αγγίζουμε κάποια επιφάνεια. Αυτό δείχνει ότι ο εγκέφαλος μας αντιλαμβάνεται την κατεύθυνση της βαρύτητας μέσω διαφόρων αισθήσεων όπως μεταξύ άλλων - αυτή της όρασης και του αποκαλούμενου ως «αιθουσαίο σύστημα», το οποίο βρίσκεται μέσα στο αυτί μας.

Επιπλέον, είναι η κάθε μία αίσθηση περισσότερο σημαντική από τις υπόλοιπες στην διάκριση της έλξης της βαρύτητας και των φαινομένων της; Η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα θα μπορούσε να βοηθήσει τους αστροναύτες να διαχειριστούν καλύτερα τη μικροβαρύτητα, δηλαδή τις περιπτώσεις εκείνες που η επιτάχυνση της βαρύτητας είναι ελάχιστη αλλά όχι μηδέν, καθώς επίσης και τους ασθενείς οι οποίοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την σταθερότητα τους, όπως για παράδειγμα εκείνους που πάσχουν από την ασθένεια του Parkinson κι από μυϊκή δυστροφία.

Προκειμένου οι επιστήμονες να μετρήσουν το κατά πόσο οι άνθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν τις πιθανές πτώσεις των αντικειμένων, εφοδίασαν 15 εθελοντές με laptops που πρόβαλαν εικόνες από υπολογιστή, οι οποίες απεικόνιζαν αντικείμενα που έμοιαζαν με βάζα τα οποία έκλιναν προς διάφορες κατευθύνσεις κι ήταν τοποθετημένα στην άκρη ενός τραπεζιού και τους ζητήθηκε να υποδείξουν εάν το κάθε αντικείμενο θα έπεφτε ή όχι. Οι συμμετέχοντες εξετάστηκαν ενώ ήταν σε κατακόρυφη θέση κι ενώ ήταν ξαπλωμένοι σε πλάγια στάση.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι εθελοντές ήταν κατά βάση καλύτεροι κριτές της πτώσης των αντικειμένων όταν ήταν κατακόρυφοι παρά όταν ήταν ξαπλωμένοι σε πλάγια στάση. Προφανώς, η αντίληψη μας σχετικά με την σταθερότητα ενός αντικειμένου επισκιάζεται από την κλίση του σώματος μας παρά από τα οπτικά στοιχεία της αληθινής κατεύθυνσης της βαρύτητας. Για παράδειγμα, ο Πύργος της Πίζας μπορεί να εμφανίζεται περισσότερο σταθερός όταν κάποιος τον παρατηρεί όρθιος παρά όταν τον παρατηρεί όντας ξαπλωμένος στην ίδια κατεύθυνση με αυτή της κλίσης του, όπως λέει ο ερευνητής Michael Barnett-Cowan, ένας μεταδιδακτορικός νευροεπιστήμονας κι υπεύθυνος του προγράμματος για την αντίληψη της κίνησης στο Ινστιτούτο Max Planck για την Βιολογική Κυβερνητική (Biological Cybernetics) στο Tubingen της Γερμανίας. Αναφέρει επίσης, «ξαπλώστε στην αντίθετη κατεύθυνση και μπορεί να σας φανεί πιο πιθανό ότι πρόκειται να πέσει».

Οι άνθρωποι είναι δικαιολογημένα καλοί στο να προβλέψουν πως θα πέσουν τα αντικείμενα και στον υπολογισμό της κατεύθυνσης της βαρύτητας όταν είναι όρθιοι κυρίως επειδή περνούμε τον περισσότερο χρόνο μας όντας όρθιοι, όπως ανέφερε ο Barnett-Cowan. Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί προσπαθούμε σε μεγάλο βαθμό να ευθυγραμμιζόμαστε με την βαρύτητα προκειμένου να αλληλεπιδράσουμε με τον κόσμο όσο το δυνατόν καλύτερα.

Τα έντονα αθλήματα είναι ένα καλό παράδειγμα. Όπως ανέφερε, «εάν παρακολουθήσετε τους ανθρώπους να σερφάρουν, να κάνουν skateboard ή να επιδίδονται σε αγώνες ταχύτητας με τις μηχανές, θα τους δείτε να προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι τους σε όρθια στάση όσο περισσότερο μπορούν. Εντούτοις, επειδή βασιζόμαστε στις πληροφορίες από διάφορες αισθήσεις προκειμένου να καταλήξουμε στην καλύτερη εκτίμηση της κατεύθυνσης της βαρύτητας, τείνουμε να κάνουμε λάθος όταν οι πληροφορίες δε βρίσκονται σε συμφωνία μεταξύ τους.»

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος μας ενοποιεί τις πληροφορίες από τις αισθήσεις μας, διαφέρει αισθητά.

Όπως δήλωσε ο Barnett-Cowan στο LiveScience, «οι συμμετέχοντες στο πείραμά μας εντάσσονται σε ένα εύρος αποτελεσμάτων που κυμαίνεται από αυτούς που βάσισαν τις κρίσεις τους κυρίως στην πραγματική κατεύθυνση της βαρύτητας σε αυτούς που εξαρτώνται πιο πολύ από την όραση και την αίσθηση του σώματός τους». Ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι άνθρωποι επηρεάζονται περισσότερο από τον προσανατολισμό του σώματος τους από κάποιους άλλους, πιθανώς προέρχεται από την αίσθηση ότι το σώμα τους είναι πιο αξιόπιστο από τις υπόλοιπες αισθήσεις τους, κάτι το οποίο μπορεί να αλλάξει με την εμπειρία και με βλάβη στις αισθήσεις ή στον τρόπο με τον οποίο η αισθητήρια πληροφορία ολοκληρώνεται στον εγκέφαλο.»

Οι ερευνητές τώρα σχεδιάζουν να ερευνήσουν το ρόλο της κάθε αίσθησης η οποία εμπλέκεται στην αντίληψη που έχουμε για την σταθερότητα ενός αντικειμένου. Ο Barnett-Cowan ανέφερε, «η διαχείριση των καθηκόντων μας πριν, κατά την διάρκεια και μετά από την έκθεση στη μικροβαρύτητα για παράδειγμα, μπορεί να μας βοηθήσει να καθορίσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα αντικείμενα γίνονται αντιληπτά ως σταθερά στην έλλειψη βαρύτητας και στο πως ο εγκέφαλος μας προσαρμόζεται σε τέτοια περιβάλλοντα με το να αλλάζει τον σχετικό ρόλο των αισθητηριακών δεδομένων.»

Αυτές οι ανακαλύψεις μπορούν να βοηθήσουν καλύτερα στο να κατανοήσουμε γιατί οι άνθρωποι, κυρίως τα παιδιά, δυσκολεύονται στην επίλυση «προβλημάτων ισορροπίας» όπως το αντικείμενο που έμοιαζε με βάζο που χρησιμοποίησαν οι ερευνητές. «Τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν ότι αυτά τα προβλήματα μπορεί να προέρχονται από τον τρόπο με τον οποίο η πληροφορία από τις διάφορες αισθήσεις μας, ενοποιείται στον εγκέφαλο μας» συμπληρώνει ο Barnett-Cowan.

Αυτές οι ανακαλύψεις μπορούν επίσης να προσδώσουν κάποια γνώση σε ασθενείς που αντιμετωπίζουν αισθητηριακά προβλήματα. Ο Barnett-Cowan ανέφερε, «σε ένα προηγούμενο πείραμα σε ανθρώπους που πάσχουν από Parkinson, η ερευνητική μου ομάδα κι εγώ στον Καναδά μπορέσαμε να δείξουμε ότι αυτοί οι ασθενείς στηρίζονται λιγότερο στο σώμα τους και περισσότερο στη βαρύτητα όταν καλούνται να αναγνωρίσουν αντικείμενα σε διάφορες κατευθύνσεις. Εάν αυτή είναι η περίπτωση για την αντιληπτή σταθερότητα των αντικειμένων, τότε θα μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι οι ασθενείς μπορεί να είναι καλύτεροι κριτές της σταθερότητας ενός αντικειμένου από τους μη ασθενείς.»

Οι επιστήμονες εξέθεσαν τις ανακαλύψεις τους διαδικτυακά στις 27 Απριλίου 2011 στο επιστημονικό περιοδικό PLoS ONE

Βρετανοί ερευνητές του Πανεπιστημίου του Leeds προτείνουν σε μια νέα έρευνα ότι ο πλανητικός πυρήνας υπόκειται σε δύο ενδιαφέρουσες διαδικασίες την ίδια στιγμή. Σύμφωνα με τα δεδομένα που συνέλλεξαν οι ειδικοί, ο πυρήνας θα μπορούσε να πήζει και να τήκεται ταυτόχρονα.

Η ερευνητική ομάδα διατείνεται ότι συμπεράσματα όπως το παραπάνω μπορούν να συναχθούν από τον τρόπο με τον οποίο κυκλοφορεί η θερμότητα στον μανδύα της Γης, δηλαδή το στρώμα λιωμένων πετρωμάτων που χωρίζει τον εξωτερικό πυρήνα από τον φλοιό. Ο μανδύας είναι το παχύτερο στρώμα εντός της Γης το οποίο αναμοχλεύεται διαρκώς από κινήσεις του πυρήνα καθώς επίσης και από ρεύματα μεταδιδόμενης θερμότητας. Όλες οι ηπειρωτικές και οι ωκεάνιες τεκτονικές πλάκες επιπλέουν πάνω από τον μανδύα. Στο σημείο όπου συναντιούνται, μία από αυτές τις πλάκες αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την άλλη, σε μια διαδικασία που ονομάζεται υποβύθιση. Όταν η διαδικασία αυτή δεν γίνεται με ήπιο τρόπο, προκαλούνται σεισμοί.

Αυτό που προτείνει η ερευνητική ομάδα του Leeds είναι ότι η καταγραφή των ιδιοτήτων του μανδύα μπορεί να παράσχει στοιχεία για το τι πρόκειται να συμβεί στον πλανητικό πυρήνα λίγα εκατομμύρια χρόνια από σήμερα. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική γνώση διότι η συγκεκριμένη διαδικασία συμπεριφέρεται σαν ένα τεράστιο δυναμό. Τα αποτελέσματά της κινούν τη μαγνητόσφαιρα, το στρώμα της ανώτερης ατμόσφαιρας που προστατεύει τον πλανήτη μας από τις επιβλαβείς επιπτώσεις της εκπεμπόμενης ηλιακής ακτινοβολίας. Λεπτομέρειες της νέας μελέτης υπάρχουν στην έκδοση της 16ης Μαΐου του κορυφαίου επιστημονικού εντύπου Nature.

Για τη νέα μελέτη, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Leeds ένωσαν τις δυνάμεις του με συναδέλφους τους από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο (UCSD) και με το Ιταλικό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. «Η προέλευση του μαγνητικού πεδίου της Γης παραμένει μυστήριο για τους επιστήμονες» εξηγεί ο Δρ. Jon Mound. «Δε μπορούμε να πάμε στο κέντρο της Γης και να συλλέξουμε δείγματα από αυτό, γι' αυτό το λόγο πρέπει να βασιστούμε σε επιφανειακές μετρήσεις και μοντέλα υπολογιστών προκειμένου να μάθουμε τι συμβαίνει στον πυρήνα» προσθέτει ο ειδικός του Πανεπιστημίου του Leeds, ο οποίος συμμετείχε επίσης στη συγγραφή της μελέτης στο Nature.

«Το νέο μας μοντέλο προσφέρει μια αρκετά απλή εξήγηση για μερικές από τις μετρήσεις που έχουν μπερδέψει τους επιστήμονες εδώ και χρόνια. Προτείνει ότι ολόκληρη η δυναμική του γήινου πυρήνα συνδέεται με κάποιο τρόπο με την τεκτονική των πλακών, κάτι που δεν είναι καθόλου εμφανές από τις επιφανειακές μετρήσεις» προσθέτει ο ίδιος επιστήμονας. «Εάν το μοντέλο μας επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα προς την κατανόηση του τρόπου σχηματισμού του πυρήνα, η οποία με τη σειρά της μας βοηθά να κατανοήσουμε το πώς ο πυρήνας παράγει το μαγνητικό πεδίο της Γης», εξηγεί στη συνέχεια ο Mound.

Δεδομένα που συλλέχθηκαν μέχρι τώρα για τον πυρήνα, αποκαλύπτουν ότι η δομή του αποτελείται από μία περιστρεφόμενη, συμπαγή σφαίρα σιδήρου, περίπου στο μέγεθος της Σελήνης. Ο εξωτερικός πυρήνας αποτελείται από ένα κράμα σιδήρου-νικελίου, που περιστρέφεται γύρω από το εσωτερικό τμήμα του. Τα πιο πρόσφατα δεδομένα υποδεικνύουν ότι ο εσωτερικός πυρήνας μπορεί να γίνεται πιο ψυχρός κάτω από τον Πύρινο Δακτύλιο του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου οι τεκτονικές πλάκες εισχωρούν στον μανδύα. Η μετάδοση θερμότητας μεταφέρει τις χαμηλές θερμοκρασίες προς τα κάτω. Αντίστροφα, κάτω από την Ατλαντική Ράχη, ο πυρήνας μπορεί να θερμαίνεται, το οποίο σημαίνει ότι η πολυπλοκότητα της διαδικασίας που εκτυλίσσεται εντός του εσωτερικού πυρήνα έχει σε μεγάλο βαθμό υποτιμηθεί.

«Από τη μία διαθέτουμε σβόλους ελαφρού υλικού που απελευθερώνεται συνεχώς από το όριο όπου καθαρός σίδηρος κρυσταλλοποιείται. Από την άλλη, η τήξη θα παρήγαγε ένα στρώμα πυκνού υγρού πάνω από το εν λόγω όριο,» αναφέρει ο Δρ. Binod Sreenivasan. «Επομένως, οι σβόλοι ελαφρών στοιχείων θα ανασηκωθούν διαμέσου αυτού του στρώματος πριν ανακινήσουν τον υπερκείμενο εξωτερικό πυρήνα. Κατά περίεργο τρόπο, δεν παράγουν όλα τα μοντέλα με δυναμό θερμότητα που εισέρχεται στον εσωτερικό πυρήνα», προσθέτει. «Συνεπώς η πιθανότητα τήξης του εσωτερικού πυρήνα μπορεί επίσης να θέσει έναν ισχυρό περιορισμό στο καθεστώς σύμφωνα με το οποίο το δυναμό της Γης λειτουργεί», συμπεραίνει ο Sreenivasan, ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης και ειδικός από το Ιταλικό Τεχνολογικό Ινστιτούτο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν την καθημερινότητά τους υποθέτοντας ότι η επόμενη ημέρα θα είναι σχεδόν παρόμοια με την σημερινή. Κανένας λάκκος με φωτιά δεν πρόκειται να ανοίξει, καμία κοινωνία δεν θα καταρρεύσει και ο κόσμος πιθανότατα δεν θα φτάσει στο τέλος του. Για κάποιους όμως το σενάριο καταστροφής έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το πιο γνωστό παράδειγμα στις μέρες μας είναι ο Harold Camping, ένας Χριστιανός ραδιοφωνικός παραγωγός από την Καλιφόρνια, ο οποίος πίστευε ότι η 21η Μαΐου του 2011 θα σηματοδοτήσει την έλευση της Ημέρας της Κρίσεως, εγκαινιάζοντας ένα διάστημα πέντε μηνών μαρτυρίου για τους ασώτους έως ότου το Σύμπαν να καταστραφεί στις 21 Οκτωβρίου. Ο Camping έχει αγοράσει πίνακες ανάρτησης ανακοινώσεων και έχει στείλει αποστολές πιστών σε όλη την χώρα προκειμένου να προειδοποιήσουν τον κόσμο για το πεπρωμένο του. Όπως δήλωσε ο Camping σε έναν αρθρογράφο περιοδικού του Σαν Φρανσίσκο τον περασμένο Ιούνιο, «θα είναι μια υπέροχη ημέρα».

Ο Camping έκανε αυτή την υπόθεση το 1994, όμως οι χιλιάδες αποτυχημένες προβλέψεις για την Ημέρα της Κρίσεως κατά την διάρκεια της Ιστορίας, δεν ανταποκρίνονταν σε αυτό που ο Lorenzo DiTommaso, καθηγητής θρησκειολογίας στο Concordia University του Καναδά, αποκαλεί ως 'Κοσμοθεωρία Αποκάλυψης'. Όπως δήλωσε στο LiveScience ο DiTommaso, «είναι ένας πολύ επίμονος και ισχυρός τρόπος κατανόησης του κόσμου».

Η επίλυση των προβλημάτων μέσω της Ημέρας της Κρίσεως

Σύμφωνα με τον DiTomasso, η κοσμοθεωρία Αποκάλυψης δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Στο πιο υπερβολικό άκρο βρίσκονται άνθρωποι σαν τον Camping ή τον Aum Shinrikyo, έναν Ιάπωνα πιστό του σεναρίου της Ημέρας της Κρίσεως ο οποίος προκάλεσε επιθέσεις με δηλητηριώδες αέριο στο μετρό του Τόκιο το 1995. Το σενάριο όμως της Ημέρας της Κρίσεως εμφανίζεται επίσης και σε μια πιο λαϊκή και ευπροσάρμοστη μορφή μέσω βιβλίων, όπως το βιβλίο 'Ο δρόμος' του Cormac McCarthy και ταινιών όπως 'Ο Εξολοθρευτής' (1984). Εν τω μεταξύ, οι οικονομικά δύσκολες περίοδοι καθώς και κρίσεις όπως ο σεισμός και το τσουνάμι που έπληξαν την Ιαπωνία, έχουν τονώσει το ενδιαφέρον για τον επιβιωτισμό, μια κίνηση που συνίσταται στην προετοιμασία ή και στην αποθήκευση τροφίμων και προμηθειών εν αναμονή μιας επερχόμενης καταστροφής.

Οι αποκαλυπτικής φύσεως προβλέψεις έχουν αυξηθεί τα τελευταία 40 με 50 χρόνια, όπως ανέφερε ο DiTommaso, ο οποίος κάνει μια έρευνα για τους πιστούς του σεναρίου της Ημέρας της Κρίσεως στο βιβλίο του που θα εκδοθεί σύντομα με τίτλο 'The Architecture of Apocalypticism'. «Αυτό που ενοποιεί αυτές τις ανόμοιες μεταξύ τους ομάδες είναι μια αίσθηση ότι τα προβλήματα του κόσμου είναι τόσο μεγάλα ώστε να μπορέσουν να επιλυθούν», δήλωσε ο DiTommaso.

Ανέφερε επίσης πως «τα προβλήματα έχουν γίνει τόσο μεγάλα, χωρίς καμία πιθανή επίλυση στον ορίζοντα, ώστε δε μας θεωρούμε πλέον ικανούς να μπορέσουμε να τα λύσουμε. Από μια βιβλική θέαση, ο Θεός πρόκειται να τα λύσει. Από άλλες θεάσεις, θα πρέπει να υπάρξει κάποιο είδος καταστροφής».

Η Αποκαλυπτική κοσμοθεωρία πηγάζει από την επιθυμία να συμβιβάσει δύο αντικρουόμενες μεταξύ τους πεποιθήσεις.

Όπως ανέφερε, «η πρώτη αφορά στο ότι υπάρχει κάτι που είναι τρομακτικά λάθος στον κόσμο εξαιτίας της ανθρώπινης ύπαρξης στο παρόν. Από την άλλη, υπάρχει μια αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο απώτερο καλό ή κάποιος σκοπός για την ύπαρξη, μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον».

Ο DiTommaso επίσης ανέφερε ότι το να βλέπουμε τον κόσμο ως ένα ατελές μέρος που υπόκειται σε κάποιο είδος κοσμικής βελτίωσης, συμφιλιώνει αυτές τις δύο θεωρίες.

Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πιστοί του σεναρίου είναι πεπεισμένοι ότι τα ιερά τους κείμενα δε μπορούν να είναι λανθασμένα, θεωρούν ότι οι υπολογισμοί και οι ερμηνείες των αποτυχημένων προβλέψεων για την Ημέρα της Κρίσεως ήταν ατελείς, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για νέες προβλέψεις. Ιστορικά, αυτοί που είχαν προβλέψει την Ημέρα της Κρίσεως, ανάμεσα σε αυτούς και οι πρώτοι Χριστιανοί, διώχθηκαν και καταπιέστηκαν, οπότε η προοπτική για μια τελική κρίση είναι βολική, όπως ανέφερε ο DiTommaso.

Δήλωσε επίσης πως «παρά την φωτιά, τον θάνατο και την καταστροφή, ο Αποκαλυπτικός Θεός είναι ένας Θεός τάξης και όχι χάους. Αυτή είναι η διαβεβαίωση».

Το 'TEOTWAWKI' (The End Of The World As We Know It Το Τέλος του Κόσμου όπως τον ξέρουμε) και αυτοί που αισθάνονται καλά

Παρόλα αυτά, για να πειστεί κάποιος πιστός του σεναρίου για το τέλος του κόσμου θα πρέπει να περιμένει ότι η Ημέρα της Κρίσεως θα έλθει σύντομα και ότι αυτός θα επιζήσει. Οι πιστοί των θρησκειών συνήθως πιστεύουν ότι θα είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα σωθούν από τα μαρτύρια του τέλους του κόσμου. Από την άλλη, οι πιο συμβατικοί πιστοί που φοβούνται την Ημέρα της Κρίσεως πιστεύουν ότι θα πρέπει να αγωνιστούν για τη σωτηρία τους.

«Αγχωνόμαστε με το να προετοιμαζόμαστε», δήλωσε ο Jim Rawles, ιδιοκτήτης του SurvivalBlog.com το οποίο είναι ένας διαδικτυακός χώρος παράθεσης συμβουλών σχετικά με τον επιβιωτισμό και την ετοιμότητα. Ο Rawles, ο οποίος δε δίνει άλλες πληροφορίες πέραν του ότι κατοικεί «πιο δυτικά από τα Βραχώδη Όρη», έχει ασχοληθεί με την ετοιμότητα από την καταστροφή από όταν ήταν έφηβος. Όπως είπε στο LiveScience, κατά την δεκαετία του 1960 όπου οι φόβοι για πυρηνικές επιθέσεις ήταν έντονοι, αυτός και οι φίλοι του μιλούσαν πολύ για την ετοιμότητα.

Ο Rawles ξεκίνησε το SurvivalBlog το 2006 και από τότε, όπως είπε, το αναγνωστικό κοινό του μετατράπηκε από αυτό των πιο συντηρητικών Χριστιανών και Ορθόδοξων Εβραίων σε αυτό των πιο φιλελεύθερων σύγχρονων χίπις. Ο σεισμός στην Ιαπωνία και η πυρηνική κατάρρευση έφεραν στον ιστότοπό του διάφορους αναγνώστες όλων των πολιτικών απόψεων και, όπως δήλωσε, δέχεται πλέον περισσότερες από 260,000 επισκέψεις ανά εβδομάδα.

Σε αντίθεση με τον Camping, ο Rawles και οι αναγνώστες του δεν προετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου αλλά το TEOTWAWKI, μια συντομογραφία των επιβιωτιστών που σημαίνει 'Το Τέλος Του Κόσμου Όπως Τον Ξέρουμε' (The End Of The World As We Know It). Το τέλος θα μπορούσε να έλθει με τη μορφή μιας οικονομικής κατάρρευσης, μιας γιγάντιας ηλιακής έκρηξης, μιας πυρηνικής επίθεσης ή με μια κλιματική αλλαγή, όμως ο τελικός σκοπός παραμένει ίδιος, να είμαστε δηλαδή προετοιμασμένοι για τα πάντα.

Όπως ανέφερε ο Richard Mitchell, ένας κοινωνιολόγος του Oregon State University, ο οποίος μελέτησε για χρόνια τους επιβιωτιστές χάριν του βιβλίου του 'Dancing at Armageddon: Survivalism and Chaos in Modern Times' (University of Chicago Press, 2002): «Υπάρχει μεγάλη δόση ικανοποίησης να λες ότι είσαι προετοιμασμένος για την στιγμή που θα εκραγούν βόμβες, που το περιβάλλον θα καταστραφεί, οι Άραβες θα επιτεθούν, οι μαγνητικοί πόλοι θα αναστραφούν».

Παρανοϊκοί ή προετοιμασμένοι;

Οι επιβιωτιστές έχουν αποκτήσει την φήμη των περιθωριακών, όπως είπε ο Mitchell, όμως το να τους θεωρούμε ως τρελούς είναι εντελώς λανθασμένο. Ένα είναι σίγουρο, ότι βρίσκονται παντού. Ο Mitchell περιέγραψε έναν άνδρα που είναι μηχανικός του μετρό και του οποίου το γκαράζ ήταν γεμάτο από το πάτωμα έως το ταβάνι με απορρυπαντικά, χαρτοπετσέτες και χαρτιά για την τουαλέτα. Ανέφερε επίσης πως το αντικείμενο εργασίας αυτού του άνδρα ήταν η μηχανική συστημάτων νερού και η ανησυχία του ήταν η έλλειψη υγιεινής μετά από μια καταστροφή.

Όπως δήλωσε ο Mitchell στο LiveScience, «αυτός ο άνδρας δεν είναι κάποιος υπερσυντηρητικός και δεν είναι βίαιος, θέλει να βοηθήσει τους πάντες να είναι καθαροί».

Αναφέρει επίσης πως οι οπαδοί του επιβιωτισμού και της προετοιμασίας αρέσκονται να λένε ιστορίες σύμφωνα με τις οποίες θα έρθουν τα πάνω κάτω στον κόσμο. Η κατάρρευση της κοινωνίας είναι μια πρόκληση και η ανταμοιβή είναι να ανακαλύψουμε σενάρια στα οποία επιβιώνουμε.

Όπως είπε: «Οι άνθρωποι θα μας πουν πέντε ή έξι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες αποκαλυπτικής φύσεως και όλοι θα συμφωνήσουν κουνώντας καταφατικά το κεφάλι τους και θα πουν ότι φαίνονται σωστές. Ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε, αυτό που έχει σημασία είναι η εξιστόρηση».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις διάφορες δεξιότητες επιβίωσης. Σύμφωνα με τον Rawles, η προετοιμασία είναι ένας τρόπος να κάνει μια αναδρομή στις πρωτοποριακές οικογενειακές ρίζες του όταν η κηπουρική, η κονσερβοποίηση και η συσκευασία φαγητού ήταν συνηθισμένες διαδικασίες.

Όπως δήλωσε ο Rawles, «η ετοιμότητα μπορεί κατά κάποιο τρόπο να είναι αρκετά διασκεδαστική διότι μαθαίνεις κάποιες πολύ χρήσιμες δεξιότητες. Και η αίσθηση της εκπλήρωσης κατά την οποία κατεβαίνεις στο υπόγειο του σπιτιού σου και βλέπεις τα ντουλάπια σου και λες στον εαυτό σου ότι τα κατάφερες, σε κάνει να νιώθεις καλά για αυτό».

Μια εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου σχεδιάζει να ξεκινήσει την πώληση ενός αιματολογικού τεστ που φέρεται να σας λέει πόσο χρόνο ακόμα θα ζήσετε. Αυτός ο ισχυρισμός σηκώνει φυσικά κόκκινη σημαία. Πώς μπορεί ένα αιματολογικό τεστ να προσδιορίζει κάτι τόσο περίπλοκο όπως η διάρκεια ζωής; Ο σκεπτικισμός αυτός είναι πιθανότατα δικαιολογημένος.

Το τεστ το οποίο θα κοστίσει 700 δολάρια, μετράει το μήκος των τελομερών ενός ατόμου. Τα τελομερή είναι τα καλύμματα στα τέλη των χρωμοσωμάτων, συχνά συγκρινόμενα με τα πλαστικά μέρη που καλύπτουν τις άκρες των κορδονιών. Ο σκοπός των τελομερών είναι η προστασία των άκρων των χρωμοσωμάτων κατά τη διάρκεια της αντιγραφής. Τα ένζυμα που αντιγράφουν κάθε κλώνο του DNA που συναρμολογεί κάθε χρωμόσωμα δε μπορούν να διαβάσουν πληροφορίες στο απώτατο άκρο του νήματος, συνεπώς κάθε φορά που ένα χρωμόσωμα αντιγράφεται, μια μικρή ποσότητα του άκρου παραλείπεται. Εάν όλη η απαραίτητη γενετική πληροφορία διασχίσει όλη τη διαδρομή προς το τέλος, τότε λίγη από αυτή την πληροφορία θα χαθεί με κάθε αντιγραφή, προκαλώντας προβλήματα. Κατά συνέπεια, το κάθε χρωμόσωμα καλύπτεται με ένα μικρό, μη κωδικοποιημένο τμήμα DNA, που αποκαλείται τελομερές (μια επαναλαμβανόμενη ακολουθία των γραμμάτων TTAGGG σε όλα τα σπονδυλωτά), και μια μικρή ποσότητα από αυτό αποβάλλεται σε κάθε αντιγραφή αντί να γίνει χρήσιμη πληροφορία.

Τα τελομερή θα γίνονται λοιπόν όλο και μικρότερα μέχρι το κύτταρο να μην μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα ένζυμο με το όνομα τελομεράση το οποίο επιμηκύνει τα τελομερή, συντηρώντας τα κατ' αυτόν τον τρόπο και ονομάζεται τελομερική ομοιόσταση (παρεμπιπτόντως, υπάρχει επίσης ένας εναλλακτικός μηχανισμός για την επιμήκυνση των τελομερών). Ωστόσο η τελομεράση ενεργοποιείται κυρίως στα έμβρυα και στα βρέφη και στη συνέχεια εξασθενεί προοδευτικά στους περισσότερους ιστούς ενηλίκων. Επομένως, παρά την κάποια ικανότητα διατήρησης του μήκους των τελομερών, αυτό τείνει να μικραίνει όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά.

Ο λόγος της καταστολής της τελομεράσης είναι να μειωθεί ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου για τον ίδιο λόγο που δεν έχουμε απεριόριστα στελέχη που να αναγεννιούνται από όλους τους ιστούς μας. Κατά τα φαινόμενα εξελιχθήκαμε για να ζούμε τόσο όσο χρειαζόμαστε για την αναπαραγωγή μας και το μεγάλωμα των παιδιών μας μέχρι να φτάσουν σε αναπαραγωγική ηλικία, και όχι για να είμαστε αθάνατοι.

Η ερώτηση αναφορικά με το μήκος των τελομερών είναι, ποιά η σχέση τους με τη γήρανση και τις ασθένειες. Το μήκος μπορεί να αποτελεί ένα κυτταρικό σημάδι γι' αυτές, όμως τα συρρικνωμένα τελομερή είναι που προκαλούν τη γήρανση ή είναι απλά το αποτέλεσμα αυτής; Εάν συμβαίνει το δεύτερο, τότε οι αναπτυσσόμενες θεραπευτικές αγωγές δεν θα επιβραδύνουν, σταματήσουν ή αντιστρέψουν απαραίτητα τη γήρανση ή τις ασθένειες.

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πολλές ενδείξεις που υποδεικνύουν ότι το μήκος των τελομερών παίζει αιτιώδη ρόλο, τουλάχιστον μερικώς, στη γήρανση και τις ασθένειες. Για παράδειγμα, έχει συσχετιστεί με τον κίνδυνο ανάπτυξης ρευματώδους αρθρίτιδας. Η δραστηριότητα της τελομεράσης είναι επίσης σημαντική στο να διατηρεί αθάνατες τις κυτταρικές γραμμές στον πολιτισμό. Όμως η βιολογία είναι πολύπλοκη και μέχρι τώρα διαθέτουμε μια μη ολοκληρωμένη εικόνα.

Επομένως, η ιδέα ότι το μήκος των τελομερών σχετίζεται με τη μακροβιότητα δεν είναι τρελή. Πρόκειται για γνήσια, αν όχι προκαταρκτική, επιστήμη. Είναι ένα συναρπαστικό πεδίο έρευνας και παρότι είναι αμφίβολο ότι θα οδηγήσει σε θεραπεία για τη γήρανση, μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές θεραπευτικές αγωγές στο μέλλον.

Τι θα λέγατε όμως για την ιδέα μιας αιματολογικής εξέτασης για το μήκος των τελομερών προκειμένου να προσδιοριστεί πόσο καιρό θα ζήσετε; Αυτό δεν βασίζεται στην επιστήμη και στην πραγματικότητα πρόκειται για εσφαλμένη ανάγνωση της υπάρχουσας επιστήμης. Η ιδέα πίσω από αυτή την εξέταση συγχέει τη μακροβιότητα ή τη διάρκεια ζωής με την προσδοκώμενη διάρκεια ζωής. Η πρώτη αφορά στην πιθανή διάρκεια ζωής κάποιου και συνδέεται ευλογοφανώς με το μήκος των τελομερών παρόλο που η υπόθεση αυτή δεν έχει τεκμηριωθεί.

Ωστόσο, το πόσο πολύ θα ζήσει κάποιος συνδέεται πιο στενά με την προσδοκώμενη διάρκεια ζωής (μια στατιστική αναφορά για το πόσο θα ζήσει κάποιος πραγματικά) και αυτό έχει να κάνει με πολυάριθμους παράγοντες. Επί παραδείγματι, η προσδοκώμενη διάρκεια ζωής ενός στρατιώτη στις πρώτες γραμμές ενός θανατηφόρου πολέμου είναι πολύ μικρότερη απ' όσο θα υποδείκνυε οποιοδήποτε μέτρο υγείας. Αλλά ακόμα κι αν παραβλέψουμε τον κίνδυνο ατυχήματος ή τραυματισμού και απλώς λάβουμε υπόψη μας ιατρικά θέματα, υπάρχουν πολλοί παράγοντες όπως η διατροφή, η άσκηση, το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ, ο ύπνος, ο δείκτης σωματικής μάζας, το επίπεδο χοληστερίνης και άλλοι παράγοντες που δεν έχουν καμία σχέση με το μήκος των τελομερών και που επηρεάζουν αξιοσημείωτα την προσδοκώμενη διάρκεια ζωής.

Η μέτρηση απλώς του μήκος των τελομερών έχει ασαφή σχέση με τη διάρκεια ζωής, αλλά ακόμα κι αν είχε μια προβλέψιμη σχέση δεν υπολογίζει όλους τους σημαντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την προσδοκώμενη διάρκεια ζωής, την οποία πραγματικά επιθυμούν να γνωρίζουν τέλος πάντων οι άνθρωποι. Με λίγα λόγια, η συγκεκριμένη αιματολογική εξέταση δεν θα σας πει πόσο πρόκειται να ζήσετε.

Επίσης δεν έχουμε λάβει υπόψη όλα τα γενικά θέματα που πρέπει να υπολογιστούν για οποιοδήποτε ανάλογη εξέταση: ποιά είναι η προβλεπόμενη αξία της και με ποια ευαισθησία και εξειδίκευση; Θα πάρει χρόνια για να διευθετηθούν αυτά τα ερωτήματα (αφού ασχολούμαστε με το πόσο πολύ θα ζήσουν οι άνθρωποι, το οποίο εξ' ορισμού χρειάζεται πολλά χρόνια συνεχιζόμενης έρευνας για να καθοριστεί). Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε προσωρινά είναι η διεξαγωγή αναδρομικών μελετών, αν και αυτές μαστίζονται από ανεξέλεγκτες μεταβλητές.

Υπάρχει και το επιπλέον ερώτημα, τι μπορεί να κάνει κάποιος με αυτή την πληροφορία. Για το πάρσιμο ιατρικής απόφασης ο εμπειρικός κανόνας είναι να μην ζητά κάποιος μία εξέταση εάν δεν γνωρίζει ακριβώς τι θα κάνει με τα αποτελέσματα. Διαφορετικά υπάρχει το ρίσκο να λάβει αφύσικα αποτελέσματα για τα οποία δεν μπορεί να κάνει κάτι ή να μην ξέρει πώς να κάνει κάτι. Εάν κάποιος παραγγείλει αυτό το τεστ, τι θα κάνει με τα αποτελέσματα άσχετα απ' το τι θα δείξουν; Εάν διαθέτει μεγαλύτερα τελομερή από τα αναμενόμενα για την ηλικία του, αποκτά 'άδεια' να είναι απερίσκεπτος με την υγεία του; Εάν είναι μικρότερα από το αναμενόμενο τι μπορεί να κάνει γι' αυτό;

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το εν λόγω άτομο μπορεί να βελτιώσει το lifestyle του, όμως αυτό θα το πράξει έτσι κι αλλιώς.

Φαίνεται ότι το μοναδικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας εξέτασης είναι να εμφυσήσει είτε αχρείαστη ανησυχία είτε εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας. Το γεγονός ότι αυτή η εξέταση προσφέρεται από μια ιδιωτική εταιρεία κατ' ευθείαν στον καταναλωτή συνιστά μια ενοχλητική τάση που έχει σημειωθεί ξανά στο παρελθόν. Μερικές εταιρείες ενεργούν νωρίτερα από την επιστήμη και εισάγουν στις αγορές προκαταρκτική επιστημονική γνώση διαφημίζοντάς την υπερβολικά και δίνοντας ψεύτικες υποσχέσεις. Είναι, ωστόσο, επιστημονικοφανές. Πιθανότατα πρόκειται είτε για άσκοπη διαδικασία είτε στην χειρότερη περίπτωση για απειλή προς την ανθρώπινη υγεία.

Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα αποτελεσματικοί κανονισμοί που να στοχεύουν σε αυτό το πρόβλημα (και όπως συνήθως, οι σχετικοί κίνδυνοι και τα οφέλη ενός τέτοιου κανονισμού είναι συζητήσιμα), συνεπώς ο καταναλωτής είναι αυτός που πρέπει να επιδείξει την δέουσα προσοχή.

Με ολοένα και περισσότερες τεχνολογίες να είναι σε θέση να επιφέρουν μια μαζική καταστροφή, με μια βαθύτερη γνώση των κοσμικών απειλών που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας και όλο και περισσότερα μέσα μαζική ενημέρωσης να είναι σε θέση να σημάνουν την έναρξη του Αρμαγεδδώνα, φαίνεται σα να υπάρχει όλο και μεγαλύτερη θορύβηση γι' αυτό που προμηνύεται στην Αποκάλυψη ή στο 2012, παρά τις αποτυχημένες προβλέψεις για την Ημέρα της Κρίσεως στο παρελθόν.

Στη συνέχεια παρατίθενται 10 αποκαλυπτικής φύσεως σενάρια τα οποία έχουν αυξήσει τον φόβο για το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού.

Εξωγήινοι

Οι εξωγήινοι μας έχουν απαγάγει, μας έχουν κάνει πειράματα και μας έχουν εξολοθρεύσει μαζικά, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα σενάρια φαντασίας. Φυσικά, δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη καμία αποκάλυψη εξωγήινων στον κόσμο τουλάχιστον σε μαζικό βαθμό - και από όσο γνωρίζουμε είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Εάν οι εξωγήινοι πραγματοποιούν διαστρικά ταξίδια με σκοπό να επιτεθούν στη Γη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εάν θα προσγειώνονταν και εάν θα μας αποκάλυπταν την παρουσία τους όπως δείχνουν πολλές φορές οι κινηματογραφικές ταινίες. Θα μπορούσε να είναι περισσότερο φυσιολογικό για αυτούς πρώτα να βομβαρδίσουν στρατηγικά σημεία και πληθυσμιακά κέντρα από απόσταση τροχιάς και πιθανώς ύστερα από αυτό να κατέβουν με ρομπότ ώστε να σαρώσουν τον πλανήτη.

Μαύρες Τρύπες

Υπάρχει μια μεγάλης κλίμακας φρενίτιδα ότι ο μεγαλύτερος διασπαστής σωματιδίων στον κόσμο, ο Large Hadron Collider, θα προκαλέσει μαύρες τρύπες που θα καταβροχθίσουν όλο τον πλανήτη. Παρόλα αυτά, ακόμη και αν προκαλέσει μαύρες τρύπες και εάν αυτές δεν εξαφανιστούν αμέσως, όπως μας λέει η θεωρία ότι θα συνέβαινε, και εάν ακόμη δεν διαφύγουν μακριά από τη Γη δεδομένης της ταχύτητας με την οποία θα ταξίδευαν, θα ήταν τόσο μικροσκοπικές που μια από αυτές θα χρειαζόταν 100 ώρες προκειμένου να καταβροχθίσει ένα πρωτόνιο. Σύμφωνα με αυτό λοιπόν, μια μαύρη τρύπα θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο από την ηλικία του ίδιου του Σύμπαντος για να καταβροχθίσει ένα milligram ύλης.

Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες επικίνδυνες μαύρες τρύπες, εκατοντάδες εκ των οποίων πιστεύεται ότι περιφέρονται κοντά στον γαλαξία μας χωρίς να είναι ορατές. Εντούτοις, η πιο κοντινή μαύρη τρύπα θα έπρεπε να ταξιδεύσει χιλιάδες έτη φωτός, όπου το ένα έτος φωτός είναι η απόσταση με την οποία ταξιδεύει το φως κατά την διάρκεια ενός έτους, σχεδόν 6 τρισεκατομμύρια μίλια (10 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα).

Κοσμική σύγκρουση

Μια καταστροφική σύγκρουση με έναν κομήτη ή με έναν αστεροειδή θεωρείται ότι είναι η αιτία για μαζικές καταστροφές που σήμαναν το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων. Ακόμη και μια σχετικά μικρή κοσμική σύγκρουση θα μπορούσε να προκαλέσει ανείπωτο όλεθρο. Η έκρηξη της Tunguska, η οποία μυστηριωδώς ισοπέδωσε μια δασώδη περιοχή της Σιβηρίας στο μέγεθος της πόλης του Τόκιο πριν από ένα αιώνα, θα μπορούσε να είχε προκληθεί από την σύγκρουση με έναν αστεροειδή διαμέτρου μόλις 20 μέτρων. Παρόλα αυτά, ένα σύστημα έγκαιρης πρόγνωσης ενάντια σε μελλοντικές κοσμικές καταστροφές θα μπορούσε να είναι εφικτό.

Εκτόξευση Ακτινών Γάμμα

Οι εκτοξεύσεις των ακτινών Γάμμα είναι οι πιο δυνατές εκρήξεις που είναι γνωστές στο Σύμπαν, ικανές να απελευθερώσουν τόσο μεγάλη ενέργεια όσο θα μπορούσε να απελευθερώσει ο Ήλιος μας σε όλη την διάρκεια των 10 δισεκατομμυρίων ετών που υπάρχει και μπορούν να το κάνουν μέσα σε ένα διάστημα που κυμαίνεται μεταξύ κάποιων milliseconds και ενός λεπτού ή και περισσότερο. Μια ευερέθιστη πηγή ακτινοβολίας γ στο Διάστημα που ονομάζεται WR 104 και βρίσκεται περίπου 8000 έτη φωτός μακριά, θα μπορούσε να εκτοξεύσει μια τέτοια ακτινοβολία προς την δική μας κατεύθυνση, κάτι που θα προκαλούσε πιθανότατα μαζικές εξαφανίσεις στη Γη.

Μόλυνση

Οι μολυσματικές ασθένειες έχουν ταλανίσει την ανθρωπότητα κατά την διάρκεια της Ιστορίας. Ο Μαύρος Θάνατος (η βουβωνική πανώλη ήταν η πιο διαδεδομένη μορφή) σκότωσε σχεδόν το μισό πληθυσμό σε όποια περιοχή εξαπλώθηκε ενώ η ελονοσία, το AIDS και άλλες ασθένειες συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον κόσμο σήμερα. Καθώς καταπατούμε διάφορους άγριους τόπους, διάφορα μικρόβια τα οποία είχαν περιοριστεί σε άλλα ζώα, τώρα μεταπηδούν σε άλλα είδη και μπορούν να επιτεθούν και σε εμάς όπως για παράδειγμα ο ιός SARS, γρίπες, η νόσος των χοίρων και ο ιός Ebola. Μια ακόμη μεγαλύτερη απειλή θα μπορούσε να προέλθει από τους λεγόμενους «υπεριούς», είδη τα οποία είναι ανθεκτικά σε πολλαπλά φάρμακα και μπορούν να κάμψουν τις καλύτερες προσπάθειες μας να τους σταματήσουμε. Κάποιοι αναφέρουν ότι η υπερβολική χρήση των αντιβιοτικών από μέρους μας μπορούν να οδηγήσουν στην αύξηση αυτών των υπεριών.

Πυρηνικός Πόλεμος

Οι πυρηνικές βόμβες εισήγαγαν με την έλευση των δεκαετιών τον φόβο του Αρμαγεδδώνα και ενώ οι ηγέτες των κρατών που έχουν στην κατοχή τους πυρηνικά όπλα συνεργάζονται για να μειώσουν δραστικά τα οπλοστάσια τους, η πυρηνική τρομοκρατία παραμένει ακόμη ένα φλέγον ζήτημα και μια σχετικά περιορισμένη πυρηνική σύγκρουση θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα και να επηρεάσει ολόκληρη την υφήλιο.

Ρομπότ

Οι υπολογιστές γίνονται ολοένα και πιο έξυπνοι με το πέρασμα του χρόνου, υποκινώντας φόβους για μια ρομποτικού τύπου κατάκτησης της Γης. Ένα σενάριο καταστροφής θα ήταν λοιπόν να δημιουργηθεί μια γενιά από υπερεξελιγμένα ρομπότ τα οποία ίσως θεωρήσουν το ανθρώπινο είδος ως παράσιτο στον πλανήτη ή ακόμα ως ένα είδος τόσο ελαφρόμυαλο και επικίνδυνο που το σωστότερο θα ήταν να καταστραφεί. Θα ήταν όμως επίσης πιθανό τα ρομπότ να μας αντιμετωπίσουν με αγάπη και όχι με πόλεμο, για παράδειγμα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να προτιμούν ρομπότ ως φίλους, εραστές και γενικώς μέλη του κοινωνικού τους κύκλου.

Ο Ήλιος

Ο Ήλιος είναι ζωτικής σημασίας για κάθε μορφή ζωής, θα μπορούσε όμως να προκαλέσει εκτεταμένη ζημιά στην υψηλή τεχνολογία στην οποία έχει πλέον στηριχτεί, περισσότερο από ποτέ, η ανθρωπότητα. Οι ηλιακές εκρήξεις στην σύγχρονη εποχή έχουν διακόψει τις ραδιοφωνικές επικοινωνίες και τα δίκτυα ισχύος, όμως κάποια γεγονότα του παρελθόντος μάλλον ήταν πιο ισχυρά, όπως για παράδειγμα μια θύελλα που το 1859 κατέστρεψε τα καλώδια των τηλέγραφων, προκαλώντας πυρκαγιές στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη και πυροδότησε ασυνήθιστα έντονο Βόρειο Σέλας που ήταν τόσο δυνατό ώστε κάποιος μπορούσε να διαβάσει.

Μια τόσο δυνατή θύελλα σήμερα θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες αφού οι ηλεκτρικές και επικοινωνιακές υποδομές έχουν αναπτυχθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, ενώ μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στο U.S. National Academy of Sciences ανακάλυψε ότι μια τέτοια θύελλα θα προκαλούσε μια ζημιά ύψους 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και θα έκανε τις επικοινωνίες στη Γη να παραλύσουν και να προξενήσουν χάος σε όλο τον πλανήτη.

Υπερηφαίστεια

Ένας αριθμός ηφαιστείων σε όλο τον κόσμο είναι ικανά να δώσουν γιγάντιες εκρήξεις, πέρα από οτιδήποτε έχει καταγραφεί σε όλη την Ιστορία, κάνοντας τα ηφαίστεια του Όρους της Αγίας Ελένης, του Κρακατόα και οτιδήποτε άλλο να φαντάζουν μικρά μπροστά τους. Αυτά τα υπερηφαίστεια μπορούν να διαταράξουν το κλίμα του πλανήτη και να αλλάξουν την ζωή όλης της υφηλίου. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες απειλές για την ανθρωπότητα, για αυτήν καθώς και για τις κοσμικές συγκρούσεις ή για τις πυρηνικές επιθέσεις, δεν υπάρχει προς το παρόν κάποια γνωστή μέθοδος προστασίας μας.

Ζόμπι

Υπάρχουν κάποια παράσιτα τα οποία μπορούν να εμπλακούν στην εγκεφαλική λειτουργία και να μετατρέψουν αποτελεσματικά τα μυρμήγκια σε ζόμπι, δεν υπάρχει όμως κάποιο γνωστό μικρόβιο το οποίο να μπορεί να μετατρέψει τους ανθρώπους σε ζωντανούς νεκρούς. Εντούτοις, οι ερευνητές χρησιμοποιούν αυτό το σενάριο για να ερευνήσουν πως εξαπλώνονται οι επιδημίες.

Μια πρόσφατη φράση από τον φυσικό Stephen Hawking προκάλεσε κάποια αναταραχή, στην πραγματικότητα όχι και τόσο μεγάλη αν το καλοσκεφτεί κανείς. Αλλά ενδιαφέρει εκείνους που ασχολούνται έντονα με θέματα όπως αυτό με το οποίο σχετίζεται η δήλωση του εν λόγω φυσικού. Συχνά λοιπόν, απόψεις ανθρώπων της επιστήμης που βάλλονται κατά κατεστημένων θεολογικών πεποιθήσεων εισπράττουν μια έντονη αρνητική αντιμετώπιση.

Σε μια συνέντευξη στην Guardian φέρεται να λέει το εξής:

"Έζησα με την αναμονή ενός πρόωρου θανάτου τα τελευταία 49 χρόνια. Δεν φοβάμαι το θάνατο, αλλά δεν βιάζομαι να πεθάνω. Έχω πρώτα τόσα πολλά που επιθυμώ να κάνω. Θεωρώ ότι ο εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής ο οποίος σταματά να λειτουργεί όταν τα συστατικά του μέρη παύουν να λειτουργούν. Δεν υπάρχει παράδεισος ή ζωή μετά θάνατον για χαλασμένους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Είναι ένα παραμύθι για τους ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι."

Πρόκειται για μια κομψή δήλωση από έναν σεβαστό επιστήμονα. Ο Hawking προσωποποιεί την άποψή του τοποθετώντας την στο γενικό πλαίσιο της προσωπικής του ζωής. Γι' αυτόν η προοπτική του θανάτου είναι ένας παλιός φίλος. Αντιμετωπίζει την θνητότητα του με το να την αποδέχεται. Αλλά την ίδια στιγμή επιβεβαιώνει την αγάπη του για τη ζωή. Η ζωή για τον Hawking ισοδυναμεί με πιθανότητα και εύχεται να κάνει τα περισσότερα στη δική του σύντομη ύπαρξη, η οποία εύχεται να μην είναι τόσο σύντομη.

Πρόκειται για μια σπουδαία δήλωση φιλοσοφικού υλισμού. Είμαστε υλικά όντα που ζουν σε έναν υλικό κόσμο. Ο υπαινιγμός είναι η ανυπαρξία άυλης ζωής μετά θάνατον.

Αν και χαρακτηρίζει «παραμύθι» τις σχετικές πεποιθήσεις περί μεταθανάτιας ζωής, κάτι που μπορεί να ακούγεται περιφρονητικό, καθίσταται σαφές ότι ο Hawking εκφράζει την προσωπική του άποψη. Λέει για παράδειγμα «θεωρώ». Δεν ισχυρίζεται ότι έχει λογικά επιχειρήματα που απορρίπτουν το Θεό ή τη μεταθανάτια ζωή. Δεν προσφέρει αποδείξεις για το υλιστικό παράδειγμα. Επιλέγει απλώς να δει την πραγματικότητα από επιστημονική σκοπιά.

Εάν διαβάσει κανείς το υπόλοιπο μέρος της σύντομης συνέντευξής του, γίνεται φανερό ότι ο Hawking επιλέγει την επιστημονική προσέγγιση σε όλα τα σχετικά ερωτήματα. Σε ερώτηση για το αν η ύπαρξή μας οφείλεται στην καλή τύχη, απαντά:

"Η επιστήμη προβλέπει ότι πολλοί διαφορετικοί τύποι συμπάντων θα δημιουργηθούν αυθόρμητα από το τίποτα. Η ύπαρξή μας επομένως είναι ζήτημα τύχης."

Με άλλα λόγια ο Hawking διαχειρίζεται με ειλικρίνεια και χωρίς να απολογείται το επιστημονικό παράδειγμα. Πιστεύει ότι αυτό αποτελεί την χρησιμότερη οδό για την προσέγγιση του μεγάλου ερωτήματος της ύπαρξης

Σίγουρα ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει δημοσίως την προσωπική του κοσμοθεωρία και ο Hawking έχει κερδίσει μια θέση στη δημόσια αρένα, κατά συνέπεια οι απόψεις του τυγχάνουν μεγαλύτερης προσοχής από το μέσο άνθρωπο. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει συχνά είναι ότι όταν κάποιοι σαν τον Hawking εκφράζουν δημόσια μη δημοφιλείς απόψεις, αυτές αμφισβητούνται, θεωρούμενες συνήθως κάπως λανθασμένες ή λέγεται ακόμα ότι είναι ασυνεπές για αυτούς τους ανθρώπους να δημοσιοποιούν τέτοιες απόψεις. Όσον αφορά αυτού του είδους τις αντιρρήσεις, πρόκειται συχνά για ανοησίες και οι ίδιοι άνθρωποι που παραπονιούνται δεν θα το έκαναν εάν εκφράζονταν απόψεις με τις οποίες θα συμφωνούσαν.

Υπάρχει ήδη ένα άριστο παράδειγμα σχετικό με το παραπάνω και προέρχεται από τον συνάδελφό του φυσικό, Scott M. Tyson, συγγραφέα του βιβλίου 'The Unobservable Universe: A Paradox-Free Framework for Understanding the Universe'.

"Νομίζω ότι οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι οι επιστήμονες δεν πιστεύουν στο Θεό, και αυτό δεν είναι αλήθεια. Η ιστορία είναι γεμάτη από επιστήμονες που υπήρξαν επίσης άνθρωποι της πίστης, από τον Κοπέρνικο και τον Γαλιλαίο μέχρι το Νεύτωνα και τον Αϊνστάιν. Τώρα πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν άλλοι επιστήμονες που θα ήθελαν να αποδείξουν ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Αυτοί οι επιστήμονες μπορεί να θέλουν να μεταδώσουν με άσχημο τρόπο την δική τους πεποίθηση σε όλους τους άλλους. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ένας από τους περιορισμούς της επιστήμης είναι ότι απλά δεν μπορεί να αποδείξει τη μη ύπαρξη πραγμάτων και φαινομένων πέρα από το πλήρες φάσμα των πιθανοτήτων."

Ενώ δηλαδή οι επιστήμονες θα μπορούσαν να αποδείξουν σε ένα επιστημονικό πλαίσιο ότι δεν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, δεν μπορούν, ούτε θα έπρεπε να προσπαθήσουν, να το αποδείξουν σε ένα θεολογικό πλαίσιο το οποίο αποτελεί πεδίο της θρησκείας. Σε περίπτωση που κάποιος το επιχειρήσει δημιουργείται αχρείαστη διχογνωμία χωρίς κανένα λόγο. Και αυτή είναι η γραμμή που πέρασε ο Δρ. Hawking αψήφησε την ιδέα και στα δύο πλαίσια αφού τίποτα καλό δεν προκύπτει από αυτά. Οι απόψεις του Tyson κρύβουν κάποιες λογικές πλάνες που θα εξεταστούν στη συνέχεια.

Ο Hawking ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι οι επιστήμονες γενικά δεν πιστεύουν στο Θεό, ή ότι όλοι οι επιστήμονες δεν πιστεύουν στο Θεό, γι' αυτό τα αντίθετα παραδείγματα είναι άσχετα. Επίσης η αναφορά στον Einstein είναι αμφισβητούμενη και η καλύτερη μαρτυρία που διαθέτουμε υποδεικνύει ότι ο Einstein δεν πίστευε σε μια κυριολεκτική θεότητα. Ο Hawking άλλωστε, απλά παρέθετε την άποψή του.

Για την ιστορία, οι έρευνες ποικίλουν αλλά σύμφωνα με μια έρευνα περίπου το ένα τρίτο των επιστημόνων (ανάλογα με τον κλάδο) δεν πιστεύουν στο θεό, ένα ποσοστό το οποίο είναι υψηλότερο από αυτό του γενικού πληθυσμού. Άλλη μια έρευνα όπου συμπεριλαμβάνονται κορυφαίοι επιστήμονες έδειξε ότι η έλλειψη πίστης σ' έναν προσωπικό Θεό ή στην αθανασία ήταν υψηλότερη από 90%.

Ο Tyson στη συνέχεια της δήλωσής του υπαινίσσεται ότι ο Hawking προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Θεός δεν υπάρχει, το οποίο απλά δεν είναι αλήθεια. Τίποτα απ' όσα είπε ο Hawking δεν μπορεί να ερμηνευθεί σαν προσπάθεια απόδειξης της μη ύπαρξης του Θεού. Ο Tyson έπειτα υπαινίσσεται ότι μερικοί επιστήμονες θέλουν να «μεταδίδουν την προσωπική τους πεποίθηση στους άλλους». Αυτή είναι μια ad hominem λογική πλάνη (ο τύπος επιχειρήματος που χαρακτηρίζεται ως ad hominem έχει να κάνει με την προσπάθεια να συνδεθεί η αλήθεια μιας δήλωσης με ένα αρνητικό χαρακτηριστικό ή πεποίθηση του ανθρώπου που την υποστηρίζει). Τα όποια κίνητρα μπορεί να έχει ο Hawking είναι άσχετα και ακόμη ο Tyson υποθέτει αρνητικά κίνητρα χωρίς να τα αιτιολογεί.

Εν συνεχεία ο Tyson εκφράζει μια αδόκιμη θέση, συγκεκριμένα ότι η επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει μια μη επιστημονική υπόθεση, μια θέση εγγενώς μη διαψεύσιμη, που τοποθετείται εκτός του πεδίου της επιστήμης. Αλλά μετά καταστρέφει την μετριοπαθή αυτή θέση του προσθέτοντας το «να το αποδείξει σε θεολογικό πλαίσιο». Πρώτον, ο Hawking δεν προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει θεολογικά. Μιλάει ξεκάθαρα εντός του πλαισίου της επιστήμης και μέσα σ' αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχουν ενδείξεις για τον Θεό ή μια μεταθανάτια ζωή κι έτσι και οι δύο υποθέσεις μπορούν να απορριφθούν. Συνεπώς, η συγκεκριμένη θέση του Tyson είναι επίσης μια λογική πλάνη, κάτι που χαρακτηρίζεται ως επιχείρημα 'Αχυράνθρωπος' (ο αχυράνθρωπος είναι τμήμα ενός επιχειρήματος που βασίζεται στην παρερμηνεία της αντίθετης άποψης. Συχνά σε μια ανταλλαγή επιχειρημάτων, επιχειρείται από την αντίπαλη πλευρά η αντικατάσταση της υπό εξέταση θέσης με μια επιφανειακά όμοια αλλά ασθενέστερη θέση, που καλείται αχυράνθρωπος, και στη συνέχεια τα επιχειρήματα στρέφονται εναντίον της δεύτερης αυτής θέσης για να μεταφερθούν μετά στην αρχική δίνοντας την εντύπωση ότι καταρρίφτηκε).

Επιπροσθέτως εντός του «θεολογικού πλαισίου» (το οποίο είναι ασαφές και όχι καλά οριοθετημένο) δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «απόδειξη». Η θεολογία δεν αφορά στοιχεία και αποδείξεις. Η βασική ιδέα της «θεολογικής απόδειξης» είναι αντιφατική. Δεν διαφαίνεται από πουθενά ότι ο Hawking διαπράττει αυτό το σφάλμα, πρόκειται για πλάνη που δημιουργεί ο ίδιος ο Tyson.

Κατά συνέπεια, ο Hawking δεν πέρασε καμιά γραμμή, ενώ αντίθετα ο Tyson την έχει ξεπεράσει κατηγορώντας εσφαλμένα τον Hawking για αυτό. Είναι ο Tyson αυτός που συγχέει το πλαίσιο της επιστήμης με το πλαίσιο της θρησκείας, και δημιουργεί διχόνοια εκεί που δεν χρειάζεται να υπάρξει καθόλου.

Οι επιστήμονες θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τις απόψεις τους σχετικά με τη φύση της πραγματικότητας από επιστημονική άποψη, ακόμα και να υπερασπίζουν την ίδια την επιστημονική άποψη. Αυτό είναι που κάνει ο Hawking και του αξίζουν συγχαρητήρια γι' αυτό. Ο Tyson μπερδεύει σε υπερβολικό βαθμό το ζήτημα προκειμένου να ασκήσει ασύστατη κριτική στον Hawking.

Πρόκειται για ένα μάλλον συνηθισμένο μοτίβο. Οι υπερασπιστές της επιστήμης ενδιαφέρονται κυρίως (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις) στο να διασαφηνίσουν την έκταση και τα όρια της επιστήμης σκιαγραφώντας το πεδίο της. Οι υπερασπιστές της θεολογίας είναι αυτοί που συχνά θολώνουν τις γραμμές δημιουργώντας φιλοσοφικό χάος για αυτά τα θέματα. Ο Tyson αποτελεί τέτοιο παράδειγμα.

Ο Hawking έχει ξεκάθαρα γίνει περισσότερο ευθαρσής, το οποίο δεν είναι ασυνήθιστο όταν οι διάσημοι διανοητές φτάνουν σε αυτό το στάδιο της ζωής τους. Ο Carl Sagan σχολίασε ότι το έργο του «Στοιχειωμένος Κόσμος» (The Demon Haunted World) επρόκειτο να είναι το τελευταίο σπουδαίο έργο του και αυτό τον παρακίνησε να κάνει το βιβλίο όσο το δυνατόν περισσότερο δυνατό. Ο Hawking φαίνεται ότι ακολουθεί τα χνάρια του Sagan και κατά πάσα πιθανότητα πράττει σωστά.

Ίσως δεν υπάρχουν και πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις από αυτή της προσπάθειας για την κατασκευή τεχνητής συνείδησης. Κάποιοι αμφιβάλλουν για το ότι θα καταστεί ποτέ κάτι τέτοιο δυνατό ή ακόμα και ότι θα έπρεπε να προσπαθούμε. Κάποιοι επιστήμονες όμως δεν αμφισβητούν καθόλου.

«Θα πρέπει να θεωρήσουμε την τεχνητή συνείδηση ως μια μεγάλη πρόκληση, όπως το να στείλουμε κάποιον άνθρωπο στο φεγγάρι», δηλώνει ο Antonio Chella στο Πανεπιστήμιου του Παλέρμο στην Ιταλία που είναι επίσης και συντάκτης του επιστημονικού περιοδικού «International Journal of Machine Consciousness» (Διεθνές Περιοδικό για τη Μηχανική Συνείδηση). Το περιοδικό κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια (από το 2009) αποτυπώνοντας την ανάπτυξη του ερευνητικού αυτού πεδίου. Ένα άλλο σημείο σταθμός στην ιστορία της Τεχνητής Συνείδησης είναι η πρόσφατη ανάπτυξη της κλίμακας μέτρησης ConsScale από τον Raul Arrabales του Πανεπιστημίου Carlos III της Μαδρίτης στην Ισπανία, που σκοπεύει να συγκρίνει τη νοημοσύνη και το βαθμό συνείδησης μεταξύ διάφορων τεχνητών πρακτόρων, καθώς επίσης και βιολογικών.

Ίσως το υπολογιστικό σύστημα που έχει φτάσει κοντύτερα στο στόχο είναι το σύστημα IDA, που σημαίνει Intelligent Distribution Agent (Πράκτορας Ευφυούς Κατανομής). Το IDA κατασκευάστηκε το 2003 από τον Stan Franklin στο Πανεπιστήμιο του Μέμφις στο Τεννεσί. Το σύστημα αυτό αναθέτει σε αμερικανούς ναύτες νέες αποστολές όταν τελειώνουν ένα ταξίδι τους και πρέπει να χειριστεί τις ναυτικές πολιτικές, τις εργασιακές απαιτήσεις, τα συνεχώς μεταβαλλόμενα έξοδα, καθώς επίσης τις ανάγκες των ίδιων των ναυτικών.

Όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, το IDA έχει «συνειδητά» και «ασυνείδητα» επίπεδα επεξεργασίας. Στο ασυνείδητο επίπεδο αναθέτει σε λογισμικά πράκτορες να συλλέξουν δεδομένα και να επεξεργαστούν πληροφορίες. Αυτοί οι πράκτορες συναγωνίζονται για να εισέλθουν στο συνειδητό «χώρο εργασίας» του IDA, όπου αλληλεπιδρούν και λαμβάνονται αποφάσεις. Η αναθεωρημένη μορφή του συστήματος IDA, το LIDA (που σημαίνει learning IDA, δηλαδή IDA με ικανότητες μάθησης) ολοκληρώθηκε μόλις πρόσφατα. Μαθαίνει από όσα φτάνουν στο συνειδητό του επίπεδο και χρησιμοποιεί τις γνώσεις που έμαθε καθοδηγητικά για μελλοντικές αποφάσεις. Το LIDA επίσης έχει το προνόμιο των «συναισθημάτων» που αντιστοιχούν σε στόχους υψηλής τάξης που καθοδηγούν τη λήψη αποφάσεών του.

Μια άλλη πρόοδος στον τομέα προέρχεται από ρομπότ που μπορούν να διατηρήσουν τη λειτουργία τους μετά από βλάβες που έχουν υποστεί. Το 2006 ο Josh Bongard στο Πανεπιστήμιο του Βέρμοντ στο Burlington σχεδίασε ένα ρομπότ που περπατάει και το οποίο περιλαμβάνει ένα διαρκώς ενημερωμένο εσωτερικό μοντέλο του εαυτού του. Εάν υποστεί βλάβη, η μορφή αυτό-γνωσίας που έχει του επιτρέπει να εφεύρει μια εναλλακτική λύση χρησιμοποιώντας τις εναπομείνασες ικανότητές του. Το να έχουμε ένα εσωτερικό στοχαστικό μοντέλο του εαυτού μας θεωρείται ως σημείο κλειδί για την ανθρώπινη ενημερότητα και κάτι τέτοιο θα έφερνε ένα ρομπότ πολύ πιο κοντά στην αυτό-συνείδηση.

Εκτός από το εσωτερικό μοντέλο, το ρομπότ που ανέπτυξε η ομάδα του Owen Holland στο Πανεπιστήμιο του Sussex στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, είναι ανθρωπόμορφο. «Ένα ρομπότ με σώμα που είναι πολύ κοντά με αυτό του ανθρώπου θα αναπτύξει νόηση που είναι πλησιέστερη σ' αυτή του ανθρώπινου είδους», ισχυρίζεται ο Owen.

Καμία από τις προαναφερθείσες προσεγγίσεις δε λύνει όμως αυτό που καλείται το «δύσκολο πρόβλημα» της συνείδησης: την υποκειμενική ενημερότητα. Κανένας μέχρι στιγμής δε γνωρίζει πώς να κατασκευάσει ένα πρόγραμμα για την υποκειμενικότητα της συνείδησης. Αλλά καθώς οι μηχανές γίνονται όλο και πιο ανεπτυγμένες, το δύσκολο πρόβλημα ίσως εξατμιστεί. Είτε επειδή η συνείδηση θα αναδυθεί αυτόματα σε μια μηχανή, είτε επειδή θα υποθέσουμε ότι αναδύθηκε χωρίς να είμαστε σίγουροι γι' αυτό. Άλλωστε, όσον αφορά στους άλλους ανθρώπους, μόνο να υποθέσουμε μπορούμε επίσης ότι έχουν υποκειμενική ενημερότητα. Δεν έχουμε κάποιον τρόπο να αποδείξουμε ότι ο εαυτός μας δεν είναι το μοναδικό αυτό-ενήμερο ον σε έναν κόσμο με ασυνείδητα «ζόμπι».

Ίσως κάποιοι να έχετε ακούσει για την έρευνα που έδειξε ότι η χρήση του Google σας κάνει λιγότερο έξυπνους, η έρευνα διεξήχθη από την Betsy Sparrow στο Columbia. Οι επιστήμονες έδειξαν ότι η διαθεσιμότητα των πληροφοριών στο Διαδίκτυο αλλάζει τη φύση αυτών που θυμόμαστε, κάνοντάς μας να θυμόμαστε πιο εύκολα πού βρίσκονται κάποιες πληροφορίες παρά το ίδιο το περιεχόμενο των πληροφοριών αυτών.

Παρουσιάζονται παρακάτω τα αποτελέσματα της έρευνας, όπως ανακεφαλαιώνονται από την Patricia Cohen των Times.

Η Δρ. Sparrow και οι συνεργάτες της, ο Daniel M Wegner του Πανεπιστημίου του Harvard και η Jenny Liu του Πανεπιστημίου του Wisconsin στο Madison έκαναν τέσσερα διαφορετικά πειράματα μνήμης. Στο ένα από αυτά οι συμμετέχοντες πληκτρολόγησαν σε έναν υπολογιστή 40 δηλώσεις με πληροφορίες, όπως για παράδειγμα «το μάτι μιας στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της». Οι μισοί από τους συμμετέχοντες πίστευαν ότι οι πληροφορίες θα σώζονταν στον υπολογιστή ενώ οι υπόλοιποι μισοί πίστευαν ότι τα αντικείμενα που πληκτρολόγησαν θα διαγράφονταν.

Για τους συμμετέχοντες που είχαν υπόψη τους ότι δε θα ήταν δυνατό να ανακτήσουν την πληροφορία αργότερα, η πιθανότητα να θυμηθούν τις πληροφορίες ήταν σημαντικά πιο μεγάλη. «Οι συμμετέχοντες δεν έκαναν την προσπάθεια να θυμηθούν την πληροφορία όταν σκέφτονταν ότι θα μπορούσαν αργότερα να δουν τη δήλωση που είχαν διαβάσει» έγραψαν οι ερευνητές.

Ένα δεύτερο πείραμα σκόπευε στον προσδιορισμό του εάν η πρόσβαση σε υπολογιστή επηρεάζει ακριβώς αυτά που θυμόμαστε. «Σε ερώτηση σχετικά με το εάν υπάρχουν χώρες με μονάχα ένα χρώμα στη σημαία τους, για παράδειγμα» έγραψαν οι ερευνητές, «σκεφτόμαστε τις ίδιες τις σημαίες ή σκεφτόμαστε αμέσως να συνδεθούμε με το Δίκτυο για να το βρούμε;»

Στην περίπτωση αυτή στους συμμετέχοντες ζητήθηκε να θυμηθούν και την ίδια τη δήλωση και επίσης σε ποιόν από τους πέντε φακέλους στον υπολογιστή είχε σωθεί. Οι ερευνητές ανακάλυψαν προς έκπληξή τους, ότι οι άνθρωποι φάνηκε πως ανακαλούσαν ευκολότερα τον φάκελο.

Ήδη η ερμηνεία των αποτελεσμάτων αυτών δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα αμνησιακά αποτελέσματα του Διαδικτύου, ωσάν το Google να ήταν μια κατάρα για τον Ιππόκαμπο (εγκεφαλική περιοχή που σχετίζεται με τις μνημονικές διεργασίες). Οι ίδιοι οι επιστήμονες είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τα δεδομένα, σημειώνοντας ότι οι άνθρωποι βασίστηκαν στην εκτελεστική μνήμη από τότε που είχε ανακαλυφθεί η γλώσσα. Μονάχα που, για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, οι μοναδικές άλλες αξιόπιστες πηγές πληροφορίας ήταν οι άλλοι άνθρωποι. Αυτό που αποκαλύπτουν τα πειράματα αυτά είναι ότι αντιμετωπίζουμε τη μηχανή αναζήτησης σαν έναν ιδιαίτερα έξυπνο φίλο, έναν σύντροφο που είναι προικισμένος με γνώσεις για πολλά πράγματα. Όπως δηλώνουν οι επιστήμονες:

"Αυτά τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι οι διεργασίες της ανθρώπινης μνήμης προσαρμόζονται στον ερχομό νέας τεχνολογίας επικοινωνιών και υπολογισμού. Ακριβώς όπως μαθαίνουμε μέσω της εκτελεστικής μνήμης οτιδήποτε στις οικογένειες και στα γραφεία μας, μαθαίνουμε τι 'γνωρίζει' ο υπολογιστής και πότε θα απευθυνθούμε εκεί που έχουμε αποθηκευμένη πληροφορία στη μνήμη των υπολογιστών μας. Γινόμαστε συμβιωτικοί με τα υπολογιστικά μας εργαλεία, αναπτυσσόμενοι σε αλληλοσυνδεδεμένα συστήματα που θυμούνται λιγότερο μέσω ανάκλησης πληροφοριών απ' όσο θυμούνται το πού μπορεί να βρεθεί η πληροφορία."

Αυτό που είναι ενδιαφέρον σχετικά με την έρευνα αυτή είναι ο τρόπος που αποκαλύπτει την συζευγμένη φύση της μνήμης. Αν και μας αρέσει να σκεφτόμαστε για τον φλοιώδη σκληρό δίσκο μας ότι έχει απεριόριστη δυνατότητα, είναι στην πραγματικότητα αρκετά περιορισμένος, κάτι που εξηγεί το γιατί πάντα αναζητούμε τρόπους για να μην αναγκαζόμαστε να θυμόμαστε πράγματα. Εάν ξέραμε ότι μια πληροφορία απέχει από εμάς μονάχα όσο μια αναζήτηση στο Google, τότε δε θα σπαταλούσαμε πολύτιμο συναπτικό χώρο στο να τη θυμηθούμε. Καλύτερα να αφήσουμε σε έναν σέρβερ να τη θυμάται.

Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι, παρόλο που ήμασταν ρομαντικοί σχετικά με την ανθρώπινη μνήμη από την εποχή του Σωκράτη και μετά, η δυνατότητα ανάκλησης που έχουμε είναι ιδιαίτερα ελαττωματική. Κάθε φορά που ανακαλούμε μια μνήμη την ανασυνθέτουμε, αλλάζοντας λεπτά τις νευρωνικές λεπτομέρειες. Γι' αυτό το λόγο, όσο περισσότερο θυμόμαστε κάτι, τόσο λιγότερο ακριβής γίνεται η ανάμνησή μας αυτή. Επίσης μας αρέσει να σκεφτόμαστε για τις αναμνήσεις μας σα να είναι αμετάβλητες εντυπώσεις, ανεξάρτητες από την ενέργεια της ανάκλησής τους, αλλά δεν είναι. Μια μνήμη είναι τόσο πραγματική όσο την τελευταία φορά που τη θυμηθήκαμε.

Γιατί εμπλεκόμαστε στην επανενίσχυση των αναμνήσεών μας; Μια θεωρία είναι ότι η διαδικασία αυτή μας βοηθάει να εξασφαλίσουμε ότι οι μνήμες μας διατηρούνται ενημερωμένες, ερμηνευμένες στο φως της πρόσφατης εμπειρίας μας. Ο εγκέφαλος δεν έχει ενδιαφέρον για άψογη ανάκληση, ενδιαφέρεται μονάχα για το παρελθόν στο βαθμό που μας βοηθάει να βγάλουμε νόημα για το μέλλον. Έχοντας μνήμες που διαρκώς αλλάζουν, διασφαλίζουμε ότι οι μνήμες που είναι αποθηκευμένες μέσα στα μνημονικά μας συρτάρια είναι όσο το δυνατόν πιο σχετικές.

Βέβαια, η θεωρία της επανενίσχυσης θέτει προβλήματα για την ακρίβεια της μνήμης. Αν και οι αναμνήσεις μας δίνουν πάντα την αίσθηση της γνησιότητας, σα μια κυριολεκτική καταγραφή του παρελθόντος, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι, καθώς διαρκώς αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται από τις τρέχουσες σκέψεις μας.

Και εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι το Διαδίκτυο. Μια από τις αρετές της εκτελεστικής μνήμης είναι ότι λειτουργεί σα μια επιταγή δεδομένων, βοηθώντας μας να διαβεβαιωθούμε ότι δε μεταβαίνουμε σε μια κατάσταση ιδιοτελή σολιψισμού. Μοιράζοντας και συγκρίνοντας τις αναμνήσεις μας, μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι εξακολουθούμε να έχουμε κάποια κοινά πράγματα, ότι δεν έχουμε εξαφανιστεί όλοι μέσα στο τούνελ των ιδιωτικών μας μνημονικών επανενισχύσεων. Με αυτή την έννοια, η ενστικτώδης τάση μας για πληροφορίες μέσω Google αποτελεί μια τελείως υγιή παρόρμηση. Δεν αποτελεί λοιπόν σημάδι ότι η τεχνολογία εξασθενίζει τον φλοιό μας, αλλά ότι είμαστε αρκετά σοφοί για να αναζητήσουμε εξωτερική βοήθεια σε μια δεξιότητα στην οποία δεν είμαστε και τόσο καλοί. Έχουμε στη διάθεσή μας χώρο σκληρού δίσκου για ότι θέλουμε, ενώ συγχρόνως βελτιώνουμε την ακρίβεια της ανάκλησης.

Και για να το δούμε και λίγο ακόμα διαφορετικά, υπάρχει και η εξής άποψη: Εάν ένα εξωτερικά αποθηκευμένο γεγονός ήταν το ίδιο όπως η μνήμη αυτού του γεγονότος αποθηκευμένη στο νου μας, τότε η απώλεια της εσωτερικής μας μνήμης δε θα είχε και μεγάλες συνέπειες. Αλλά η εξωτερική αποθήκευση και η βιολογική μνήμη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Όταν σχηματίζουμε ή επανενισχύουμε μια προσωπική μνήμη, επίσης σχηματίζουμε συνδέσεις μεταξύ της μνήμης αυτής και άλλων μνημών που είναι μοναδικές σε εμάς και ακόμα απαραίτητες για την ανάπτυξη βαθιάς, εννοιολογικής γνώσης. Η ουσία της προσωπικής μας μνήμης δεν είναι τα διακριτά γεγονότα ή εμπειρίες που αποθηκεύουμε στο νου μας, αλλά η συνοχή που δένει όλα αυτά τα γεγονότα και τις εμπειρίες μαζί. Τι άλλο είναι ο εαυτός παρά το μοναδικό σχέδιο αυτής της συνοχής;