(*) ο Ε-Κ, μετά των άστρων του Δαυίδ, και του ΚΚΕ-ΜΛ, ΛΜ, ΛΤ, κλπ

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Edited by - PY8AGORAS on 29/08/2014 03:21:22

quote:

---

Υπάρχει και το ζήτημα των ψιλών διαφορών.

Κάθε στιγμή -από αυτές που φτιάχνουν χρόνους- οι προσλαμβάνουσες και οι κατανοήσεις αλλάζουν, πληθαίνουν, και εις την τελικήν, οδηγούν σε νέες εικόνες μιας αυτασφαλούς πραγματικότις.

Αυτή είναι η μία εκδοχή.

Η άλλη είναι, που απαιτούνται νέες εικόνες της πραγματικότις για να αποκτήσεις μιαν αυτασφαλή κατανόησις των προσλαμβανουσών σου.

Το πρόβλημα είναι σαν την απορία που έχει το παγάκι μπροστά στη φλόγα.

Η εμπειρία της φλόγας δεν ανήκει στο παγάκι, αλλά στο νερό που απομένει.

Υ.Γ. Οι αποχρώσεις δεν έχουν την ίδια τονικότητα.

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

---

Γερμανικόν το ντοκιμαντέρ οπωσδήποτα, να μιλάει ένας Κρης ελαιούμενος τη παραγωγή, να του κλείνουν τη φωνή για να ακούεται ο Γερμανός παρουσιαστής την υπόθεσις, κι από κάτω να βλέπω τη μετάφρασις εις την ελληνικήν. Καύλα απροσμέτρητος σε λέω.

Τα λεφτά όλα όμως ήντουνε αλλού. Καθώς μας έδειχνε κάτι ΕΝΦΙούμενα ποτιστικά κατά Ιτέα μεριά, μας εδιηγήθηκεν και τον μύθον της Ατένας και το κατά πως τον ήπιεν ο Ποσειδών κι αρκέστηκε τελικώς εις καφετέριαν πλησίον Σούνιο μεριά, σε κάτι χαλάσματα στην άκρην του γκρεμνού.

Είπεν το λοιπόν ο Γερμανός άθρωπας, που η Ατένα Παλλάς μόστραρε το κουκούτσι κι εφύτρωσε η περί ης ο λόγος ελαία.

Κι επήρασι χαμπάρι οι γκάγκαροι, κι είπασι πως αυτό είναι το φυτόν, κι έτσι ως Ατένα θα την επούμε την πόλις και τα τοιαύτα.

Γάματον τον Γερμανό άθρωπα, που εις την τελικήν, μεροκάματο ήβγαλε δια της παραγωγής. Του ντοκιμαντέρ.

Ημείς που εβγάζουμε ελιές και λάδι, λαδώματα και λαδιάρηδες εισέτι?

Πλάκα-πλάκα, ο χρόνος είναι χρήμα. Κι αυτοί οι μάγκες αποθηκεύουν χρήμα και μετράνε χρόνο. Άσχετο, αλλά η γαμάτη φάση θα ήταν, να αποθηκεύεις χρόνο για να μετράς χρήμα. Ούτε οι Ελβετοί τέτοια χαρά.

Ο θέμας μου είναι στο καντράν της καλένδας. Έχει το απάνω με το δώδεκα και το κάτω με το έξι. Τα υπόλοιπα δεξιά κι αριστερά είναι της πλάκας σχεδόν, αλλά όχι εντελώς. Γενικώς, η φτιάξη μου είναι από τις εννιά μέχρι τις δύο το πολύ. Όχι επειδής με ταλαιπωρεί τόσον η ζέστη, αλλά κυρίως γιατί μικραίνουν οι μέρες. Ούτε καν αυτό. Κυρίως επειδή μεγαλώνουν οι νύχτες. Η νύχτα είναι ίσως η σπουδαιότερη εφεύρεση όλων των ημερών. Διαχρονικά. Αλλά κι αυτό είναι μια ιστορία, που θα στην πω μιαν άλλη φορά.

Οπωσδήποτα, η υπόθεσις των ακτίνων και των κύκλων, αφορά κάτι τύπους που πιστεύουν σε μια κυκλική θέασις του κόσμους. Ή τουλάχιστον, σε έναν θεαματικό κοσμικό κύκλο.

Συγκεκριμένα οι Έλληνες εφοπλιστές κατάφεραν να εκτοπίσουν στη δεύτερη θέση τους Ιάπωνες από την κορυφή, διαθέτοντας 4.489 πλοία συνολικής χωρητικότητας 164 εκατ. τόνων, έναντι 157,4 εκατ. τόνων και 8.537 πλοίων των Ιαπώνων. Η επιτυχία αυτή των Ελλήνων εφοπλιστών μάλιστα βρέθηκε και στο επίκεντρο του ξένου Τύπου με την Le Monde να την φιλοξενεί ως βασική είδηση. Τα ονόματά τους προκαλούν δέος στη ναυτιλιακή βιομηχανία ανά τον κόσμο καθώς πρωταγωνιστούν μόνιμα στις ναυπηγήσεις και αγορές πλοίων δαπανώντας δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για την ενίσχυση των στόλων τους, ενώ είναι γνωστοί και ως «tonne millionaires», διαθέτοντας όλοι τους στόλους χωρητικότητας εκατομμυρίων τόνων."

http://www.koolnews.gr/business/pagkosmia-protia-gia-tin-elliniki-naftilia-ektopisame-tin-iaponia/

Μία απλή ερώτηξις α. Αν πιάναμε τη φθηνότερη σημαία του κόσμου, της κόβαμε κι ένα 10% για το ξεκάρφωμα, πόσα φράγκα θα εμαζευούντασι ετησίως, έτσι και η σημαία ευκαιρίας έπαιζε σε γαλανόλευκο?

Μία απλή ερώτηξις β. Αν όλους αυτούς του τόνους τους χτίζαμε εδώ, ποιό κακό παιδάκι συμφώνησε στο ουσιαστικό κλείσιμο των ελληνικών ναυπηγίων?

Ά ρε κορίτσια, γίναμε πoυτάνες, επειδή τα προφυλακτικά πέσαν ακριβά στους πελάτες.

Και οι αντιρρήσεις ήντουνε, επειδής και καλά, να πούμε εμείς πως οι Εβραίοι οκ, αλλά και όσοι περάσαν από σταυρωτό μαχαίρι αναγνωριζούμενοι, αλλά εδώ εγείρονται κι άλλα ζητήματα, που θίγουσι περιφερειακά και ευρέως ψηφιζούμενες συνειδήσεις. Διότι εδώ χαμέ, παίζουσι κατά βάσην αυτά. Τα ροδάκινα δηλαδής, η μικρή ξανθή Μαρία και η τιμή της τρίτης του Σεπτέμβρη που περνάς.

Τα παλικάρια λοιπόν αντιρρησεύτηκαν. Τώρα το λοιπόν, η Ρεπούση θα πάει σε δίκη, αν κι εδώ που τα λέμε, ακόμη κι άνευ νόμου, αυτή έπρεπε να δικαστεί επί συστηματική κι απρόκλητη αντιπάθεια.

Θα του πει του δικαστή:
Κύριε σεβαστέ πρόεδρα, αυτή ήντουνε η επιστημονική μου εργασία, μετα των συμπερασμάτων και της τεκμηριώσεως. Συμπέρασμα, οι μαλάκες εποδοπατήθηκαν άνευ λόγου και αιτίας, άσε που δεν εγνώριζαν κι από κολύμπι.

Θα πει κι ο δικαστής:
Κυρία μου, έχω δυο δρόμους να σας απονείμω δικαιοσύνις. Ή που θα σε βάλω μέσα, γιατί λες μαλακίες, ή που θα σε αφήσω έξω, γιατί είσαι επιστήμονας του αντικειμένου, και η παπαριά σου είναι κομμάτι της αθρώπινης αναζήτησις.

Εις την δευτέραν περίπτωσις, έχουμε Ρεπούση στην απόξω, και προφανές συμπέρασμα που θα μιλάει κανείς μόνο για το εν πτυχίω αποδεικνυόμενο αντικείμενό του, διαφορετικά μπουζού.

Εις την πρώτη περίπτωσις, η μανδάμ θα ισχυριστεί πως αυτά τα έχουν πει κι άλλοι, κι ως εκτούτου, αυτή απλώς επανέλαβε τα των προηγουμένων ρηθέντα. Πάλι έξω η μανδάμ.

Κι όμως. Εκ της αφορμής του αντιρατσιστικού, μια ολόκληρη συμμαχική κυβέρνησις κόντεψε δυο φορές να διαλυθεί. Μόνο για αυτό.

Στο αντάρτικο, προβλέπονταν άδειες? Κι αν τις επρόβλεπαν, ήταν μετ’αποδοχών?

Ας βρούνε ποντικούς. Και κατσαρίδες. Μπουκάλια κόκα κόλας και άδεια πακέτα Camel. Προφυλακτικά και γκραφίτι Grand theft auto 5. Ας μην βρούνε τίποτις, παρά το εντελώς πλήρες κενό, τη συνοδεία χοός εις ποσότητες απολύτου πληρώσεως. Των τριών και πεντεδέκα θαλάμων, αναμενόμενων εις παράχωσιν υπερδιχιλιετή.

Να ήντουνε αυτός? Μην ήντουνε ο άλλος? Μήπως να ήσαντε διάφοροι, εις ποικιλίαν παραχωμένοι, κι οπωσδήποτα, μιας κάποιας σημασίας σκηνωμένοι?

Να σε πω την δική μου άποψις. Εις την μπoύτσαν μας. Δεν ξέρω αν και μένεις κάπου στα Εξάρχεια, ως η αφεντιά μου, αλλά θέλω να μου πεις μπέσα. Ο Δημαρχευούμενος τη γειτονιά σου, τέτοιον περίβολο σε έφτιαξε? Για τον παιδικό σταθμό, το λύκειο, το σπίτι, το δημαχρείο, το γαμωκοιμητήριο των πολλών σας?

Εσύ, ξέρεις να δεις το ωραίον του πράγματου? Λογάς? Σε λέει κάτι η όλη φάσις?

Αν και δε σε λέει, τράβα κατά Λαλαούνη μεριά. Να δεις πλούτο και χλίδα, και σχέδια προχώ για το 1500. B.C.

Αν και σε λέει, ακούμπα τον αγκώνα σου στην είσοδο, μάθε στο παιδί σου την αξία της πέτρας και δείξε στο μέλλον το μεγαλείο της συνέχειας. Δεν θέλει τρόπο. Θέλει κόπο.

Ξανά μανά και ψευτοκουλτουριάρικα, θυμάμαι ότι τη(ν) πιπίλα άρχισα να τη γουστάρω , όταν ήμουν αρκετά μεγάλος για να την πιπιλάω. Το ίδιο και τις ρόδες από τα αυτοκινητάκια.

Και μετά το κρυφτό και τα αγαλματάκια ακούνητα μέρα η νύχτα πήραν την ποιοτική αξία που δικαιούνταν στο μυαλό μου όταν ήδη η μπάλα είχε πάρει το σώμα μου.

Αλλά και η μπάλα όταν ήρθαν οι γυναίκες και τα καρδιοχτύπια έγινε άθλημα της τηλεόρασης.

Βέβαια αυτό το να είσαι πάντα αρκετά μεγάλος για τις υποχρεώσεις και μικρός για τις απαιτήσεις, πάντα μου το πολέμαγα.
Τώρα το τι περιμένει κάποιος να κερδίσει κοπανώντας έναν τοίχο με τα χέρια, έγκειται στις συνέπειες.

Και αυτές δεν ορίζονται. Καθορίζονται από το χαβαλέ της ζωής.

Και ο έρωτας; Δεν είναι ευθύνη; Η μήπως είναι πηγαίος ενθουσιασμός;
Και η αγάπη; Δεν είναι ευθύνη; Η μήπως είναι πηγαία ανάγκη;

Δεν με νοιάζει φίλε μου. Ασε να τραβάει το ζόρι ο χαβαλές της ζωής.
Μεγάλωσα, και κατάλαβα ότι οι συνέπειες δεν ορίζονται. Καθορίζονται.

Και αυτό βέβαια είναι σχετικό, εξαρτάται από που το πιάνεις, και φυσικά αν βολεύεσαι.

https://www.youtube.com/watch?v=oCYN2amJnyo#t=137

Όπως βολεύεται ο καθένας...

http://www.youtube.com/watch?v=Bh4WpWjftF8

Το πλέον κατάλληλο μέσον εγγραφής της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά και των αγωνιών της, στο βαθμό που μια ύπαρξη φέρει καταστάσεις στιγμών αγωνίας. Σχεδόν διαρκώς, περίπου εξ’ ορισμού.

Και τί το θέμε το στρώμα δηλαδής? Ποία η χρεία και η σκοπιμότις του εγχειρήματου?

Ανεξαρτήτως πάχους και υλικού, ανατομικότις και οικολογικότις, γκαραντί και επιφανείας, η όλη φάσις παίζει στην απόστασις. Όχι σε μέτρα και χιλιόμετρα, αλλά όπως λέμε, παίρνω τις αποστάσεις μου. Από το σκληρό. Το δύσκολο και άβολο, που βρίσκεται κάτω από το στρώμα. Το υπόστρωμα.

Το οποίον είναι, κατά το σύνηθες, ψυχολογικόν. Και ασυνείδητον. Σκληρό και απροσπέλαστον σπέρματος. Και αίματος. Το κατάστρωμα.

Προσπαθώ να σε πω, που ο άνθρωπος είναι μπουγάτσα με αγωνίες.

Υπάρχουν άτομα που δεν βλέπουν όνειρα ούτε εφιάλτες.

Και αυτοί είναι οι χειρότεροι όλων. Γιατί είναι αναίσθητοι. Δεν είναι ούτε καν ζώα. Ούτε όνειρο, ούτε ελπίδα, ούτε τύψεις.

Αδιαφορία και Αγνόηση της Πραγματικότητας.
Όσες διαστάσεις κι αν έχει το Σύμπαν αυτοί ήδη βρίσκονται στην Ν+1...

και γι'αυτό είναι επικίνδυνοι και παρασιτικοί.

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών λοιπόν.

Δυνατή πρόταση, μα και πονηρή. Μέχρι κάποια ηλικία την είχα πάρει σοβαρά -είμαστε οι επιλογές μας- έλεγα στον εαυτό μου. Κάτι σαν ευαγγέλιο.

Ετσι άρχισα να κάνω συνειδητές επιλογές, θεωρώντας ότι αυτές είναι προσωπικά δικές μου, ξεχνώντας ότι μια επιλογή κλείνει άλλες δέκα πίσω της.

Μετά τις πρώτες δυνατές φάπες κατάλαβα:

Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών, των δικών μας, αλλά ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Το δεύτερο μέρος δεν μου το αποσαφήνισε ο πατέρας μου, έπρεπε να το κατανοήσω και να το συλλάβω in the process.

Και για να είναι ολοκληρωμένο:

"Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών, των δικών μας και των άλλων, αλλά είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ όλοι να έχουνε τέτοιες."

Στην παραπάνω συνθήκη απαγορεύονται οι τύψεις. Η διαδικασία είναι συνειδητή. Και χωρίς θύματα.

Υ.Γ. Στο παιχνίδι "Όλα η τίποτα", πάντα η ζυγαριά θα γέρνει στο τίποτα. Εν πάσει περιπτώσει πάντα θα είναι καλύτερο από το να μην παίξεις.

Εξάλλου, μάλλον όλοι θα πάρουμε ότι αξίζουμε. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από τις επιλογές των άλλων.

Που και αυτοί μάλλον θα πάρουνε ότι αξίζουνε. Ανάλογα με τις επιλογές τους.

Σε μια προσωπική καθ’όλα εκδοχή, θα σε έλεγα τίποτις από τα δύο. Κυρίως, επειδής το να αγαπάς και να μισείς είναι δύσκολαι συνθήκαι, ειδικώς άμα περιλαμβάνουσι ως υποκείμενα τους άλλοινε κι αντικείμενα τους όλοινε.

Ά, είναι και το άλλο. Σε βλέπω να έχεις κρίσις. Όχι απαραιτήτως και καλά, αλλά έστω εις το σπρωχτόν και καλή τη θελήσει. Δεν σε βλέπω στην ικανότις του αισθανθήναι. Με την καμμία σε λέω.

Απολογιζόμενος την πορεία μου.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr