Αγαπητέ alex22, ακόμα κι η λογική είναι ένα μέσο που διαθέτουμε ως ανθρώπινα όντα προκειμένου να φτάσουμε κάπου παραπέρα.
Είναι σαν ένα μαχαίρι που ο κάτοχος του το χρησιμοποιεί ανάλογα με τις επιδιώξεις του και τα κίνητρα του.
Μπορεί να θέλει να κόψει ένα κομμάτι ψωμί να φάει, μπορεί να θέλει να σου ρίξει μια μαχαιριά και να σε στείλει στον άλλο κόσμο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη λογική.
Άλλος μπορεί να στηρίζεται σε αυτήν προκειμένου να εξελιχθεί ως άνθρωπος και να μάθει, άλλος επειδή μέσω αυτής θέλει να παίξει με το μυαλό των συνανθρώπων του και να τους ελέγξει, άλλος επειδή θέλει να εκμεταλλευτεί τους συνανθρώπους του, άλλος επειδή θέλει να ανακαλύψει τρόπους ώστε να πράξει κάτι ωφέλιμο για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του κλπ.
Το ίδιο φυσικά μπορεί να συμβεί και με έναν άνθρωπο ο οποίος υποκινείται περισσότερο από το συναίσθημα παρά από τη λογική.

Πιστεύω πως το θέμα είναι να χρησιμοποιούμε τα όποια μέσα διαθέτουμε στον βαθμό που επιφέρουν περισσότερες ωφέλειες παρά βλάβες αλλά και να βρούμε τον τρόπο να λειτουργούμε συγχρόνως με όλα.
Θα μπορούσα να πω ότι ως άνθρωπος δε μπορώ να λειτουργήσω με βάση τη λογική και μόνο ούτε με βάση το συναίσθημα και μόνο.
Για να τα διαθέτουμε και τα δύο, κάποιος λόγος θα πρέπει να υπάρχει.
Εξάλλου, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ότι μπορούμε να απαλλαγούμε είτε από το ένα είτε από το άλλο κι αν το λέγαμε θα εθελοτυφλούσαμε.

quote:

---

Πόσες φορές έχω ακούσει απο έμπειρους ανθρώπους του εσωτερισμού (με την ευρύτερη έννοια), να συμβουλεύουν τους ανθρώπους, ή τους μαθητές τους να αφήνουν τη λογική στη άκρη. Απαράδεκτο.

---

Αγαπητή mimosa, τα πάντα είναι θέμα ερμηνείας και κατανόησης εκ μέρους των ανθρώπων.
Πιστεύω κι εγώ - όπως γράφτηκε ήδη - ότι το νόημα δεν είναι να σκοτώσει κάποιος το νου ή να απαρνηθεί τη λογική του αλλά να καταφέρει να καθαρίσει το νου, να τον αδειάσει και να προσπαθήσει να αποκολληθεί από τις όποιες παγιωμένες αντιλήψεις του.

Έχω συναντήσει αρκετούς ανθρώπους από τον χώρο του εσωτερισμού και συμφωνώ μαζί σου στο ότι αρκετοί υποστηρίζουν - έμμεσα κυρίως - αυτό που αναφέρεις.
Ακόμη κι αν συμφωνούν σε μια ερμηνεία παρεμφερή με αυτή που σου έγραψα, σε μια τετ α τετ συζήτηση όπου τίθενται απορίες, ερωτηματικά από τη μεριά του μαθητευόμενου/ενδιαφερόμενου μπορεί να έρθει μια απάντηση όπως αυτή που έδωσες.
Όπως είπα όμως και παραπάνω, τα πάντα είναι θέμα ερμηνείας, αντίληψης του κι από κει και πέρα παίζει μεγάλο ρόλο τι αποζητάει ο κάθε άνθρωπος από το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιείται.

In anticipation of my resurrection...

Ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Πάντως μέχρι τώρα χρησιμοποιούσα την λέξη "κατανόηση" με την έννοια: "εντελής νόηση", δηλ. "η καθ'όλα ολοκληρομένη νόηση". Ή ακόμη πιο απλά: "η απόλυτη νόηση".

Φιλικά

Κηφεύς

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Συμφωνώ, απόλυτα, φίλε Dying_Incubus.

Πράγματι, όπως λες κι'εσύ, πρέπει να χρησιμοποιούμε τα όποια μέσα διαθέτουμε στον βαθμό που επιφέρουν περισσότερες ωφέλειες παρά βλάβες αλλά και να βρούμε τον τρόπο να λειτουργούμε συγχρόνως με όλα.

Φιλικά

Κηφεύς

Η λέξη "κατανόηση" είναι σύνθετη και αποτελείται από την πρόθεση "κατά" που σημαίνει [πάω αντίθετα με, εναντίον] και την λέξη "νόηση". Κατά-νόηση σημαίνει κατά της νόησης, δηλ. εναντιώνομαι στην νόηση, πάω αντίθετα με την νόηση. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν με όλες τις λέξεις που έχουν την πρόθεση "κατά", π.χ κατα-λαβαίνω, αντιτίθεμαι με την λαβή, πάω εναντίον της λαβής, δεν λαβαίνω απλά, κατά-λαβαίνω, π.χ κατα-λαμβάνω ένα οχυρό δηλ. δεν το παίρνω απλά, πολεμάω για να το πάρω, το καταλαμβάνω, το κάνω δικό μου.

Λέμε "κατάλαβα τι μου είπες". Το "κατάλαβα" είναι αόριστος του ρήματος "καταλαβαίνω" ή "κατα-λαμβάνω". Το "κατά της λαβής", εννοιολογικά ερμηνεύεται ό,τι προηγείται ένα είδος εσωτερικής "πάλης" μέσα μας πρωτού γίνει η λαβή. Κι αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι όντως γίνεται αυτό. Προηγείται δηλ. μια εσωτερική "μάχη" μέσα μας - οι πολλοί Νικολήδες μαλώνουν μεταξύ τους - μέχρι να πούμε στον άλλον "ναι, κατάλαβα τι μου είπες". Το καταλαβαίνω δεν σημαίνει απλά λαβαίνω. Δηλ. μου δίνες κάτι και το λαβαίνω, το λαμβάνω, απλά, αλησβερίσι δηλ. Σημαίνει πως οι Νικολήδες μου παλεύουν μέσα μου. Ο ένας λέει "όχι, μην το λάβεις", ο άλλος λέει "ναι, λάβε το". Όταν ολοκληρωθεί αυτή η "μάχη", τότε έχουμε κατα-λαβή, δηλ. το κατα-λαμβάνουμε, δηλ. το καταλαβαίνουμε.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κατα-νόηση. Εδώ όμως, οι Νικολήδες δεν πολεμούν για να λάβουν κάτι, αλλά πολεμούν για να εννοήσουν κάτι. Δηλ. έχουμε "μάχη" νοητικών κέντρων. Και για να υπάρξει κατανόηση, ο Νικολής που θα επιβληθεί των άλλων Νικολήδων, θα πρέπει να πάει ενάντια στο νοητικό των άλλων Νικολήδων. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο. Γι' αυτό και η κατανόηση έχει σπουδαιότερη σημασία από την κατάληψη. Το "κατανοώ" είναι σημασιολογικά ισχυρότερο του "καταλαβαίνω".

alex22 :
Τα πράγματα που επαναλαμβάνονται στην καθημερινότητά μας έχουνε όλα ημερομηνία λήξης .
Δίνουνε νόημα στην προσωπικότητα που διαμορφώνουμε ,επειδή και σε αυτήν δίνουμε ημερομηνία λήξεως .

Πλάσε τώρα με την φαντασία σου έναν κόσμο, όπου ζούνε άτομα που έχουνε διαμορφώσει ανιδιοτελή χαρακτήρα .
Μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους .
Η αμοιβή τους για το μοίρασμα είναι η ευχαρίστηση τους να βοηθάει ο ένας τον άλλον και να την απολαμβάνουνε όταν η βοήθεια που προσφέρουνε είναι χρήσιμη για το άτομο στο οποίο την προσφέρουνε .
Φαντάσου ότι εσύ κάποια στιγμή στο μέλλον, επισκέπτεσαι τον χώρο αυτόν .

Δεν θα πρέπει να προσαρμοστείς στην ανιδιοτέλεια , για να μπορέσεις να υπάρχεις εκεί ?
Η προετοιμασία για μία τέτοια τεράστια αλλαγή ,δεν θέλει προετοιμασία ?

Κάποια άτομα δέχονται ότι υπάρχει αυτός ο κόσμος και προετοιμάζονται όσο μπορούνε καλλίτερα.

Συμφωνώ .
Για τον λόγο αυτόν προσπαθώ να συνδυάζω λογική , συναίσθημα & φαντασία .

Επειδή διαπίστωσα μια κάποια υποβάθμιση της "λογικής" σε συσχετισμό με το συναίσθημα , και για να απαντήσω περιληπτικά στον φίλο alex22, ξεκινάω ότι με τον όρο μεσότητα εννοούμε την Αριστοτέλεια Χρυσή τομή, που όταν αυτή εφαρμόζεται, τότε πετυχαίνομε και την ισορροπία και την αρμονία.

Για τον λόγο ότι σαν καλύτερο εκπρόσωπο της λογικής θεωρώ τον Αριστοτέλη ας δούμε λίγο πώς αναλύει την σκέψη του:

Η πρώτη διάκριση, χωρίς προκατόχους, με την δική του επίπονη σκέψη είναι η ίδρυση της Λογικής, η πίστη στη Λογική που διακρίνει την φιλοσοφία του, δηλαδή η πίστη σε μια ανθρώπινη δύναμη που αντιστέκεται στο δόγμα, που αντιστέκεται στο δεδομένο, που αντιστέκεται στο συναίσθημα, που αντιστέκεται στην συγκίνηση.

Λογική σημαίνει απλούστατα, την τέχνη και την μέθοδο της ορθής σκέψεως.

Είναι η διαδικασία κάθε Επιστήμης, κάθε πειθαρχίας και κάθε τέχνης.

Ο Αριστοτέλης τηρεί πάντα μια υγιή στάση. Είναι ρεαλιστής σχεδόν με την σημερινή έννοια, είναι αποφασισμένος ν’ ασχοληθεί με το αντικειμενικό παρόν, ενώ ο Πλάτων απορροφάται σ’ ένα υποκειμενικό μέλλον.

Η Λογική στη Φιλοσοφία του Αριστοτέλη είναι εκείνη που η σωστή άσκησή της και αναγνώρισή της, έδωσε νέα τροπή στη μοίρα του ανθρώπου μέσα στον κόσμο και τον απελευθέρωσε από το δόγμα και αυτό είναι ακριβώς «Ανακάλυψη».

Κάπου σε μια γωνιά της Γης, μερικοί άνθρωποι ύψωσαν την σκέψη τους ενάντια στην ερμηνεία του Κόσμου, του Σύμπαντος και ακόμη στην ερμηνεία της ζωής. Και είπαν: Καιρός είναι τώρα να ξαναδούμε το παν, φύση, ζωή Θεό, νόημα της ζωής, με όργανο τη λογική.

Είναι η ώρα να λέει ο άνθρωπος. «Όχι» στη δύναμη και στο δόγμα και «Ναι» στο διάλογο, στο «διαλέγεσθαι», που οδηγεί ή οφείλει να οδηγεί στην ομαλή κοινωνική συμπεριφορά. Αυτά λοιπόν, όλα, κορυφώνονται με την αποθέωση του πρωτείου της Λογικής από τον Αριστοτέλη.

Η Ηθική του είναι ένας κλάδος της Λογικής.

Η ιδεώδης ζωή είναι ένας σωστός συλλογισμός.

Μας δίνει ένα εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς παρά μια παρακίνηση για βελτίωση.

Ένας αρχαίος κριτικός είπε γι’ αυτόν, ότι «…είναι υπερβολικά μετρημένος».

Ο Αριστοτέλης μιλά ορισμένες φορές σαν ντετερμινιστής.

« Δεν μπορούμε άμεσα να θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί απ’ ότι είμαστε».

Αλλά υποστηρίζει ότι μπορούμε να διαλέξουμε εκείνο που θα γίνουμε, διαλέγοντας τώρα το περιβάλλον που θα μας διαμορφώσει. Συνεπώς είμαστε ελεύθεροι υπό την έννοια, ότι διαμορφώνουμε τους χαρακτήρες μας με την εκλογή των φίλων μας, των βιβλίων, των ασχολιών μας και των διασκεδάσεών μας.

Η Θεωρία περί ψυχής του Αριστοτέλη αρχίζει μ’ έναν ενδιαφέροντα ορισμό :

Η ψυχή είναι η πλήρης ζωτική αρχή κάθε οργανισμού, το άθροισμα των δυνάμεων και των μεθόδων του.

Στον άνθρωπο είναι επί πλέον η δύναμη της Λογικής και της σκέψεώς του. Και καθώς ο Αριστοτέλης εξελισσόταν και οι νέοι συνέρεαν γύρω του να διδαχθούν το πνεύμα του, έστρεφε όλο και πιο πολύ από τις λεπτομέρειες της Επιστήμης στα μεγαλύτερα και αόριστα προβλήματα της διαγωγής και του χαρακτήρα. Αντιλήφθηκε ότι πιο πάνω απ’ όλα τα ζητήματα του φυσικού κόσμου, παρέμενε αιωρούμενη η ερώτηση των ερωτήσεων :

Ποια είναι η καλύτερη ζωή; Ποιο είναι το υπέρτατο αγαθό ;

Τι είναι αρετή; πώς θα βρούμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση ;

Ο Αριστοτέλης αρχίζει αναγνωρίζοντας με ειλικρίνεια, ότι ο σκοπός της ζωής δεν είναι η καλοσύνη αυτή καθ’ εαυτή, αλλά η «ευτυχία». Επειδή διαλέγουμε την ευτυχία γι’ αυτή και μόνο γι’ αυτή και όχι αποβλέποντας σε κάτι άλλο πιο πέρα. Ενώ την τιμή, την ευχαρίστηση, την διάνοια τις διαλέγουμε γιατί πιστεύουμε, ότι δια μέσου αυτών θα γίνουμε ευτυχείς. Ο κύριος όρος της ευτυχίας λοιπόν, αν εξαιρέσουμε μερικά φυσικά προαπαιτούμενα, είναι ο βίος της Λογικής – η ιδιαίτερη δόξα και δύναμη του ανθρώπου. Η αρετή ή μάλλον η υπεροχή θα εξαρτηθεί από την σαφή κρίση, τον αυτοέλεγχο, την συμμετρία στις επιθυμίες, την δεξιοτεχνία στα μέσα. Αυτό δεν είναι κτήμα του απλού ανθρώπου, λέει ο Αριστοτέλης, ούτε δώρο της αθώας προθέσεως, αλλά κατόρθωμα πείρας στον πλήρως ανεπτυγμένο άνθρωπο. Υπάρχει όμως ένας δρόμος προς αυτό, ένας οδηγός προς την υπεροχή, που θ’ απαλλάξει από πολλές παρακάμψεις και αργοπορίες.

Είναι ο μέσος δρόμος, το χρυσό μέτρο.

Έτσι οι ιδιότητες του χαρακτήρα μπορούν να ταξινομηθούν κατά τριάδες, σε κάθε μία από τις οποίες η πρώτη και η τελευταία ιδιότητα θα είναι υπερβολές και ελαττώματα και η μεσαία ιδιότητα αρετή ή υπεροχή.

Έτσι

μεταξύ της δειλίας και του θράσους είναι η ανδρεία.

μεταξύ της φιλαργυρίας και της σπατάλης, η γενναιοδωρία.

μεταξύ αδρανείας και πλεονεξίας είναι η φιλοδοξία.

μεταξύ ταπεινότητας και αλαζονείας είναι η σεμνότητα.

μεταξύ μυστικότητας και της φλυαρίας είναι η εντιμότητα.

μεταξύ δυσθυμίας και του φανφαρονισμού είναι το καλό κέφι.

μεταξύ της εριστικότητας και της κολακείας είναι η φιλία.

Το «ορθό» λοιπόν στην Ηθική ή στην συμπεριφορά δεν διαφέρει από το «ορθό» στα Μαθηματικά ή στην Μηχανική ;

Σημαίνει το σωστό, το αρμόζον, εκείνο που δουλεύει καλύτερα για το καλύτερο αποτέλεσμα.

Το αγαθό στον άνθρωπο είναι μια εργασία της ψυχής στον δρόμο της υπεροχής σε μια πλήρη ζωή… Γιατί, όπως δεν είναι ένα μονάχα χελιδόνι ή μια μονάχα ωραία μέρα ή ένα μικρό χρονικό διάστημα που κάνουν έναν άνθρωπο ευλογημένο και ευτυχή.

Αλλά οι ασυναίσθητοι άνθρωποι των άκρων, λέει ο φιλόσοφός μας, θεωρούν το χρυσό μέτρο σαν το μεγαλύτερο ελάττωμα. Διώχνουν ο ένας προς τον άλλο, τον άνθρωπο που βρίσκεται στη μέση θέση. Ο δειλός, λέει τον γενναίο άνθρωπο θρασύ και ο θρασύς τον λέει δειλό !!!

Κατά τον ίδιο τρόπο στην Πολιτική ο φιλελεύθερος λέγεται συντηρητικός από τον ριζοσπάστη και ριζοσπάστης από τον συντηρητικό.
Είναι φανερό, ότι αυτή η θεωρία του μέτρου είναι η διατύπωση μιάς χαρακτηριστικής στάσεως, που εμφανίζεται σε κάθε σύστημα Ελληνικής φιλοσοφίας. Και στον Πλάτωνα αποκαλώντας την αρετή αρμονική δράση και στον Σωκράτη, όταν ταύτιζε την αρετή με την γνώση και στους Επτά Σοφούς με το ρητό:

«Μηδέν άγαν».

Τίποτα σε υπερβολή.

Όμως ο Αριστοτέλης δεν δέχεται μόνο σαν αποκλειστικό μυστικό της ευτυχίας το χρυσό μέτρο. Χρειάζεται, λέει, κι’ ένας αρκετός βαθμός κοσμικών αγαθών. Και δέχεται σαν τον ευγενέστερο από τους εξωτερικούς παράγοντες, βοηθό της ευτυχίας, την φιλία.

Φιλικά

Κηφεύς

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.

Αυτή η καταραμένη η συνείδηση είναι αδύνατον να την καταλάβεις.
Αυτά τα λόγια με κάνουν να έχω την ανάγκη να καταλάβω για την συνείδηση,και αυτό επειδή για αυτήν μιλάμε,αλλά διάολε στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα για αυτήν.Τι πάει να πεί θα διευρυνθεί?Δέν γίνεται να την διευρύνουμε κατα βούληση?

Άμα ξέραμε τί είναι η συνείδηση πώς λειτουργεί και γενικά άμα ξέραμε τα πάντα γι αυτήν δέν θα μπορούσαμε τότε να την φωτίσουμε?Με δικό μας τρόπο κατα βούληση.
Είναι ανάγκη να μάθουμε την τεχνογνωσία της αυτογνωσίας,δυστηχώς αυτό δέν διδάσκεται πουθενά,εμείς οι εσωτεριστές μοιάζουμε σαν τους πρωτοπόρους της κάθε εποχής που φέρνουμε την επανάσταση.Το λέω αυτό επειδή στο μέλλον(στο μακρύ μέλλον)στα σχολεία θα διδάσκονται αυτά τα πράγματα,συμφωνα με το βιβλίο της Αλικης μπέιλη.

Ρώτησα κάποτε το μέλος oros 777 :
Τον δικό σου ψυχολογικό παράγοντα αδελφέ oros777 τον αναλαμβάνουνε κυρίως οι ψυχολόγοι και οι άνθρωποι της θρησκείας ?

Και πήρα μία εκπληκτική απάντηση ,την οποία δεν είχα φαντασθεί ποτέ .
Μου απάντησε :

Τον ατομικό μου ψυχολογικό παράγοντα φίλε alfa-omega τον αναλαμβάνει η Αιώνια Ψυχή και … ευρύτερα ο Θεός και οι Νόμοι Του.

Εύχομαι μάλιστα αυτό να συνειδητοποιείται όσο το δυνατόν από περισσότερους.

Ατομικά δέχομαι ότι οι Ψυχές των ανθρώπων (ή ακόμη καλύτερα οι ανθρώπινες Μονάδες) αποτελούν κυτταρική σύσταση Του σώματος Του Θεού μέσα στον Οποίο ζούμε κινούμαστε και υπάρχουμε.

Μετά από αυτήν την απάντηση ,
Φαντάστηκα ότι η συνείδηση του ανθρώπου είναι μία σταγόνα νερού .
Ότι ο θεός είναι ο ωκεανός μέσα στον οποίο εμπεριέχεται αυτή η σταγόνα .

Σημασία έχει να μην μένουμε στάσιμοι σε μία συνειδητότητα .
Να κολυμπάμε ( αναζητάμε την διεύρυνση της συνείδησης ) ,έως ότου βρούμε και βγούμε σε μία στεριά ( έναν καινούργιο κόσμο ) .

Ναι, αυτό που λέει ο oros777 είναι γραμμένο στα θεοσοφικά βιβλία.
Η παρομοίωσή σου φίλε είναι λίγο ασύνδετη.
Εφόσον η συνείδηση του ατόμου είναι σταγόνα του ωκεανού τότε πώς θα βγεί στη στεριά? Η συνείδηση είναι ήδη στην στεριά(στερεοποιημένη) και θέλει να μπεί στην θάλασσα. Αυτό πετυχένεται με την πλήρη ανιδιοτέλια.

Αγαπητέ alex22 .
Βρήκα και έναν έλληνα φιλόσοφο , ο οποίος ισχυρίζεται κάτι ανάλογο με όσα αναφέρουνε θεοσοφικά κείμενα .

Το σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον και περικλείει όλα τα όντα .

Πλωτίνος.
5 0ς ΑΙΩΝ Π.Χ .