Πιστευω οτι η Unseen με την ερώτηση που έθεσε εννοούσε γιατι πιστευεις οτι είναι ξωτικα και νεράιδες και όχι κάτι άλλο όπως καλικάντζαροι ή πλάσματα της Unseelie(=κατάρας.Συγνώμη που χρησιμοποιώ αυτήν την λέξη αλλα είναι η μόνη που προσφέρει ασφάλεια)μεριά?

Αναμένω την απάντηση της Unseen.

Αγαπητέ Atlantian

Κι εγώ έχω ακούσει πολλές ιστορίες από θείους, θείες, παππούδες... Ευτυχώς ο δικός μου ο παππούς δεν ήταν από τους ανθρώπους που αναμάσαγαν έτοιμες εξηγήσεις ούτε τρόμαζε εύκολα κι έτσι κατάφερε να μου δώσει ένα κομμάτι της αλήθειας.

Θα σου πω λοιπόν μια προσωπική μου εμπειρία γιατί είναι διαφορετικό να μιλάμε για βιώματα τρίτων που ενδεχομένως από μια διάθεση αυτοπροβολής υπερβάλλουν και μεγαλοποιούν, καταλήγοντας εντέλει να συκοφαντούν και να διαβάλλουν μια μορφή ζωής που είναι πολύ πιο ευγενική -αν και διαφορετική- από τη δική μας.

Ζω στην Αθήνα. Θα πίστευε κανείς πως σε μια τέτοια θηριώδη πόλη είναι αδύνατο να υπάρξουν νεράιδες και ξωτικά. Κι όμως. Στις 18 Νοεμβρίου του 2004 πέρασα μέσα από τον Εθνικό Κήπο καθ' οδόν προς το γραφείο μου. Η ώρα ήταν 7.15-7.30 το πρωΐ. Εκεί λοιπόν που περπατούσα ανάμεσα στα δέντρα (δεν ξέρω αν ζεις κι εσύ στην Αθήνα και σου λέω ότι στον Εθνικό Κήπο υπάρχουν ελάχιστα τμήματα που δεν ακούγεται καν ο βόμβος από τα αυτοκίνητα των διπλανών λεωφόρων), άκουσα μια ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ φωνή να μου λέει "έχεις κάτι που θέλουμε" και είδα το περίγραμμα ενός κοντού και μάλλον δύσμορφου όντος.

Μου κόπηκε το αίμα, τα γόνατα και ό,τι άλλο θέλεις. Όμως επειδή εκείνη την εποχή εργαζόμουν πολύ στο πεδίο της προσφοράς και της αγάπης, αυτό που μου ήρθε να απαντήσω αυθόρμητα και εντέλει απάντησα ήταν "ό,τι έχω ας το μοιραστούμε". Επικράτησε σιγή και μετά από λίγο το ον με την ίδια φωνή μου ζήτησε να επιστρέψω σε τρεις μέρες. Περιττό να σου πω ότι άρχισα να σκέφτομαι τι είχα κάνει και τι να ήταν αυτό που ήθελαν άραγε και τέλος πάντων ποιοι ήταν αυτοί. Κι αν ήθελαν το παιδί μου ή την υγεία μου ας πούμε;

Όμως οι τρεις μέρες πέρασαν και δεν έγινε τίποτα κακό. Την τρίτη λοιπόν ημέρα ξαναπέρασα από το ίδιο ακριβώς σημείο την ίδια περίπου ώρα και με πόδια που έτρεμαν περίμενα. Τότε άκουσα ξανά μια φωνή, αλλά ήρεμη και φιλική. Να μην πολυλογώ το ον αυτό μου συστήθηκε με το όνομά του και τον τίτλο του (πρίγκηπας), μου είπε ότι προέρχεται από φυλές που έχουν υποχωρήσει στην Κάτω Γαία και ότι είναι ξωτικό.

Έχω γράψει αναλυτικά πιο πίσω τι έγινε μετά από αυτή τη συνάντηση. Εν τάχει ξαναλέω πως έμεινε κοντά μου για κάμποσο διάστημα, το οποίο ήταν από τα πιο όμορφα ολόκληρης της ζωής μου. Μπόρεσα να έρθω σε αρμονία με τους ρυθμούς της φύσης, μου έδωσε το δώρο της έμπνευσης και της συμπόνοιας κι εκείνο μελέτησε την ανιδιοτέλεια μέσα από τον τρόπο των ανθρώπων.

Κάποια στιγμή το ρώτησα γιατί μου παρουσιάστηκε με τόσο τρομερή φωνή και δυσαρμονική όψη. Και τότε μου μίλησε για έναν από τους βασικότερους τρόπους άμυνας και φύλαξης της πύλης προς τον κόσμο των ξωτικών και των νεράιδων που είναι ο φόβος. Ο τρελλός φόβος για την ακρίβεια.

Και μια και μιλάμε για ακρίβεια: μια νεράιδα δεν θα παρουσιαζόταν ποτέ με τον τρόπο που είδε ο θείος σου. Υπάρχουν λεπτομέρειες που μπορώ να διακρίνω (επειδή έχω δει αρκετές φορές και εξακολουθώ να βλέπω τέτοιες οντότητες) που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Είτε η μνήμη του τον απατά είτε του αρέσει να δείχνεται σπουδαίος υπερβάλλοντας στην αφήγηση.

Αν σε ενδιαφέρει, μπορούμε να συζητήσουμε περαιτέρω για τους τρόπους με τους οποίους εμφανίζονται οι νεράιδες και για τεχνικές που θα σου επιτρέψουν να τις δεις και ο ίδιος εάν το θέλεις.

Με αγάπη,
Unseen

Το είπε πολύ ωραία ο Angus. Αυτό ακριβώς ρώτησα.

Όμως, κοίτα: ξέρω ότι δεν σε ενδιαφέρει να παραθέτουμε απλά εμπειρίες και απόψεις που δεν καταλήγουν πουθενά, έτσι δεν είναι;

Υπάρχει το αποτέλεσμα (το βίωμα) αλλά πίσω από αυτό υπάρχουν τα αίτια. Πώς θα ήταν οι εμπειρίες σου αν δεν υπήρχαν όλα αυτά που έχεις ακούσει από τους ηλικιωμένους; Και τι σημαίνουν οι εμπειρίες σου; Π.χ. η τελευταία που μας παρέθεσες. Ότι οι νεράιδες παίρνουν παιδιά ή ότι ήταν κάποιο νεραϊδοπαίδι που όμως φορούσε κανονικό παιδικό παπούτσι; (τουλάχιστον ήταν Mούγερ; )

Υπάρχει κάτι που δεν δένει κάθε φορά στις εμπειρίες που παραθέτεις, αν με καταλαβαίνεις, κάτι που δεν είναι σωστό. Από αυτό οδηγούμαι να πιστέψω πως μέσα στις αφηγήσεις σου υπάρχει κάποιο στοιχείο που δεν είναι δικό σου βίωμα (πχ είναι η άποψη κάποιου άλλου ή οι παραδόσεις των γηραιότερων που στοιχειώνουν τη σκέψη σου).

Αν πάλι είναι όλα έτσι όπως τα περιγράφεις... δεν θέλω να μου ξαναπεις για τέτοια πράγματα και όντα βάζοντάς τους το ταμπελάκι "νεράιδες και ξωτικά" γιατί θα θυμώσω. Ούτε τα πλέον κατώτερα ξωτικά δεν συμπεριφέρονται έτσι. Τέτοιες συμπεριφορές προέρχονται από παντελώς διαφορετικό κομμάτι της δημιουργίας. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να προβληματιστείς σοβαρά τι είναι αυτό που τα βοηθά να εκδηλώνονται γύρω σου.

Με αγάπη,
Unseen

Ασφαλώς εσύ ξέρεις τους θείους σου καλύτερα... Υπάρχει όμως πάντα ο κίνδυνος της προβολής, δηλ. του να προβάλλει κανείς σε μια οντότητα την εικόνα που έχει στο υποσυνείδητό του γι' αυτήν, πράγμα το οποίο σε συνδυασμό με το πέπλο του φόβου δίνει περίεργα αποτελέσματα.

Να μιλήσουμε βεβαίως για τεχνικές εφόσον το θέλεις, αλλά θα πρέπει πρώτα να σε ρωτήσω αν ασχολείσαι με τη βελτίωση του εαυτού σου μέσα από κάποια θεωρία/διδασκαλία ή μόνος σου και αν έχεις κάνει ποτέ διαλογισμό.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

ΥΓ Εκπληκτική η φωτό, πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί...

Σου ζητώ συγνώμη που είμαι τόσο ωμή. Δυστυχώς αυτός είναι ο τρόπος μου, αν κι έχω επανειλημμένως προσπαθήσει να βελτιωθώ στον τομέα της έκφρασης (προφανώς χωρίς σπουδαία αποτελέσματα). Σου ζητώ επίσης συγνώμη που δεν ανησύχησα νωρίτερα για αυτές σου τις εμπειρίες. Θα σου στείλω ένα προσωπικό μήνυμα με το τηλέφωνό μου αν θέλεις να συναντηθούμε και να τα πούμε από κοντά.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

Πολλά φιλιά
Α.

quote:

---

Καλησπέρα παιδιά

Αγαπητέ Atlantian

Κι εγώ έχω ακούσει πολλές ιστορίες από θείους, θείες, παππούδες... Ευτυχώς ο δικός μου ο παππούς δεν ήταν από τους ανθρώπους που αναμάσαγαν έτοιμες εξηγήσεις ούτε τρόμαζε εύκολα κι έτσι κατάφερε να μου δώσει ένα κομμάτι της αλήθειας.

Θα σου πω λοιπόν μια προσωπική μου εμπειρία γιατί είναι διαφορετικό να μιλάμε για βιώματα τρίτων που ενδεχομένως από μια διάθεση αυτοπροβολής υπερβάλλουν και μεγαλοποιούν, καταλήγοντας εντέλει να συκοφαντούν και να διαβάλλουν μια μορφή ζωής που είναι πολύ πιο ευγενική -αν και διαφορετική- από τη δική μας.

Ζω στην Αθήνα. Θα πίστευε κανείς πως σε μια τέτοια θηριώδη πόλη είναι αδύνατο να υπάρξουν νεράιδες και ξωτικά. Κι όμως. Στις 18 Νοεμβρίου του 2004 πέρασα μέσα από τον Εθνικό Κήπο καθ' οδόν προς το γραφείο μου. Η ώρα ήταν 7.15-7.30 το πρωΐ. Εκεί λοιπόν που περπατούσα ανάμεσα στα δέντρα (δεν ξέρω αν ζεις κι εσύ στην Αθήνα και σου λέω ότι στον Εθνικό Κήπο υπάρχουν ελάχιστα τμήματα που δεν ακούγεται καν ο βόμβος από τα αυτοκίνητα των διπλανών λεωφόρων), άκουσα μια ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ φωνή να μου λέει "έχεις κάτι που θέλουμε" και είδα το περίγραμμα ενός κοντού και μάλλον δύσμορφου όντος.

Μου κόπηκε το αίμα, τα γόνατα και ό,τι άλλο θέλεις. Όμως επειδή εκείνη την εποχή εργαζόμουν πολύ στο πεδίο της προσφοράς και της αγάπης, αυτό που μου ήρθε να απαντήσω αυθόρμητα και εντέλει απάντησα ήταν "ό,τι έχω ας το μοιραστούμε". Επικράτησε σιγή και μετά από λίγο το ον με την ίδια φωνή μου ζήτησε να επιστρέψω σε τρεις μέρες. Περιττό να σου πω ότι άρχισα να σκέφτομαι τι είχα κάνει και τι να ήταν αυτό που ήθελαν άραγε και τέλος πάντων ποιοι ήταν αυτοί. Κι αν ήθελαν το παιδί μου ή την υγεία μου ας πούμε;

Όμως οι τρεις μέρες πέρασαν και δεν έγινε τίποτα κακό. Την τρίτη λοιπόν ημέρα ξαναπέρασα από το ίδιο ακριβώς σημείο την ίδια περίπου ώρα και με πόδια που έτρεμαν περίμενα. Τότε άκουσα ξανά μια φωνή, αλλά ήρεμη και φιλική. Να μην πολυλογώ το ον αυτό μου συστήθηκε με το όνομά του και τον τίτλο του (πρίγκηπας), μου είπε ότι προέρχεται από φυλές που έχουν υποχωρήσει στην Κάτω Γαία και ότι είναι ξωτικό.

Έχω γράψει αναλυτικά πιο πίσω τι έγινε μετά από αυτή τη συνάντηση. Εν τάχει ξαναλέω πως έμεινε κοντά μου για κάμποσο διάστημα, το οποίο ήταν από τα πιο όμορφα ολόκληρης της ζωής μου. Μπόρεσα να έρθω σε αρμονία με τους ρυθμούς της φύσης, μου έδωσε το δώρο της έμπνευσης και της συμπόνοιας κι εκείνο μελέτησε την ανιδιοτέλεια μέσα από τον τρόπο των ανθρώπων.

Κάποια στιγμή το ρώτησα γιατί μου παρουσιάστηκε με τόσο τρομερή φωνή και δυσαρμονική όψη. Και τότε μου μίλησε για έναν από τους βασικότερους τρόπους άμυνας και φύλαξης της πύλης προς τον κόσμο των ξωτικών και των νεράιδων που είναι ο φόβος. Ο τρελλός φόβος για την ακρίβεια.

Και μια και μιλάμε για ακρίβεια: μια νεράιδα δεν θα παρουσιαζόταν ποτέ με τον τρόπο που είδε ο θείος σου. Υπάρχουν λεπτομέρειες που μπορώ να διακρίνω (επειδή έχω δει αρκετές φορές και εξακολουθώ να βλέπω τέτοιες οντότητες) που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Είτε η μνήμη του τον απατά είτε του αρέσει να δείχνεται σπουδαίος υπερβάλλοντας στην αφήγηση.

Αν σε ενδιαφέρει, μπορούμε να συζητήσουμε περαιτέρω για τους τρόπους με τους οποίους εμφανίζονται οι νεράιδες και για τεχνικές που θα σου επιτρέψουν να τις δεις και ο ίδιος εάν το θέλεις.

Με αγάπη,
Unseen

******* By Art we live *******

---

Πραγματικα πρεπει να ηταν πολυ ομορφη εμπειρια.Αλλα,δεν ρωτησες τιποτα για τον κοσμο τους(πως μπορει να παει κανεις,πως ειναι κ.α);Τελος σε ποιο ακριβως σημειο του παρκου τον συναντησες;

Ναι, ήταν μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία στην οποία έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρόν τόπικ. Το ξέρεις ότι είσαι ο πρώτος που με ρωτάς κάτι σχετικά με αυτή; Σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

Ασφαλώς και ρώτησα όχι μόνο αυτό αλλά και πολλά άλλα πράγματα. Λοιπόν...το να συναντήσεις μία νεράιδα ή ένα ξωτικό είναι κάτι που εξαρτάται ΕΜΜΕΣΑ από σένα και ΑΜΕΣΑ από κείνα. Δηλαδή: εκείνα εκδηλώνονται τη στιγμή που είσαι έτοιμος! Και για να καταλάβεις τι εννοώ "έτοιμος" σου παραθέτω από παλιότερο ποστ μου:

quote:

---

Πρώτα-πρώτα ας δούμε έναν βασικό συμπαντικό νόμο: αυτόν του συντονισμού. Αυτός λοιπόν ο νόμος πρεσβεύει ότι το όμοιο έλκεται από το όμοιο (επομένως αυτό που μαθαίναμε στη φυσική ότι τα αντίθετα έλκονται πάει κατ' ευθείαν στα σκουπίδια όπου και ανήκει) και μια απλή εφαρμογή του είναι το διαπασών. Αν πάρεις δύο διαπασών και σταθείς εσύ στη μία γωνία ενός δωματίου και κάποιος άλλος στην άλλη γωνία του δωματίου και εσύ ηχήσεις το διαπασών σου, μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα χωρίς καμία άλλη παρέμβαση θα ηχήσει και το διαπασών που κρατά ο φίλος σου στην άλλη άκρη.

Αυτό μας δείχνει κάτι πολύ απλό: για να υπάρξει μία συνάντηση σαν αυτές που συζητάμε εδώ, πρέπει το διαπασών που κρατάμε (το σύνολο αυτού που είμαστε το οποίο δονείται και κατά τον Πυθαγόρα παράγει μία συγκεκριμένη μουσική ακολουθία) να προσομοιάζει με το διαπασών που κρατά η άλλη πλευρά (οι νεράιδες και τα ξωτικά ή άλλα παρόμοια όντα αγγελικής τάξης εν προκειμένω), να υπάρχει δηλαδή κάτι κοινό προκειμένου να πραγματοποιηθεί η συνάντηση.

Ακόμη και κατ' ευθείαν σε έναν νεραϊδότοπο να μπεις, αν η αύρα σου δεν μπορεί να δονηθεί κατά τρόπο παρόμοιο με τη δόνηση του συγκεκριμένου τόπου, θα τον προσπεράσεις σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Οι συγκεκριμένες οντότητες είναι πολύ λεπτές από πλευράς ουσίας (ωστόσο υλικές, υπό την έννοια ότι και το χρώμα είναι ύλη όπως και ο ήχος), γι' αυτό δεν πρέπει ποτέ να περιμένεις να δεις κάποια νεράιδα να σου χτυπήσει το κουδούνι και να σου πει "ήρθα". Είναι όμως απόλυτα φυσιολογικό να περιμένεις να εμφανιστεί, εάν κι εφόσον υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς μεταξύ σας, στον τόπο που ορίζει η αύρα σου ο οποίος αντανακλά την κατάσταση του συνολικού σου Είναι, δηλ. της ψυχής, του πνεύματος, του σώματος και γενικά όλων σου των συστατικών.

---

******* By Art we live *******

Χαίρομαι πάρα πολύ που σε βλέπω κι από δω!! Σε παρακαλώ μόνο δώσε μου μία μέρα πίστωση χρόνου γιατί δεν προλαβαίνω να σου απαντήσω διεξοδικά τώρα κι αύριο δεν θα είμαι στο γραφείο.

Με πολλή αγάπη
Unseen

Αγαπημένη μου sm-giota

Η θέαση των νεράιδων και των ξωτικών είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Νομίζω ότι συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους, απλώς δεν το σπουδαιολογούν. Μπορεί κι εσύ η ίδια να έχεις δει με την άκρη του ματιού σου κάτι σαν λάμψη μερικές φορές ή μια επίμονη γαλάζια κηλίδα ή κάτι σαν σπίθα. Επίσης στο περιθώριο του οπτικού σου πεδίου μπορεί να πρόσεξες ΚΑΙ κάτι άλλο πάνω στο φυλλαράκι ενός φυτού που, όταν γύρισες να κοιτάξεις, δεν ήταν πια εκεί...

Ακόμη κι αυτό να μη σου έχει συμβεί όμως, είναι σχετικά εύκολο (κάνοντας μια σειρά απλών ασκήσεων που δεν έχουν να κάνουν με διαλογισμό) να διευρύνεις την αντιληπτικότητά σου.

Όμως η θέαση είναι ένα πράγμα, η συμμετοχή στους κόσμους αυτούς ένα άλλο... Για την τελευταία απαιτούνται άλλα πράγματα, μεταξύ των οποίων τα σπουδαιότερα είναι η καθαρότητα της πρόθεσης και πολλή αγάπη στην ψυχή...

Σε φιλώ,
Unseen

quote:

---

Πράγματι πολλές φορές βλέπω κάτι σα σπίθα ή λάμψη και ξανακοιτάζω να δω τι είναι. Ειδικά τώρα τελευταία.

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

Καλό μήνα!Ήρθε η Άνοιξη και μαζί με αυτήν ξεκινά ο όμορφος και ατέλειωτος χορός της ζωής!Βασικά δεν ξεκινά τώρα αλλα τώρα γίνεται πιο έντονος!

Τρέξτε στα δάση!Απόψε οι μικρές νεράιδες θα χορεψουν και θα τραγουδήσουν,καθώς θα ευλογούν κάθε γωνία της Μητέρας Γης!

Με πολλή αγάπη,
Α

Σε ευχαριστούμε για την τονωτική ένεση της διάθεσής μας! Τυπικά βέβαια η άνοιξη αρχίζει με την εαρινή ισημερία που για φέτος είναι στις 20 Μαρτίου (ώρα Ελλάδος 3.26 το μεσημέρι)...

Με πολλή αγάπη,
Ανσίν

Καλημέρα!

Το κρατάμε αυτό που είδες, δεν θα σου πω ακόμα. Πες μου (εάν και όταν) δεις χρώμα.

Σε φιλώ
Α.

Δεν έχεις διαβάσει ότι επισκέπτομαι κάθε εβδομάδα τον Υμηττό; Άλλωστε μένω και στον ομώνυμο δήμο... Βρίσκομαι δηλαδή από την άλλη πλευρά του βουνού.

Με αγάπη,
Unseen

καλή μου unseen, νομίζω πως για να μπει η Ανοιξη δεν έχει και τόση σημασία η ημερομηνία και η ώρα (και φυσικά ως προς αυτά τα στοιχεία που δίνεις είσαι όπως πάντα ακριβής )...

σημασία έχει, πότε θα της επιτρέψουμε εμείς να μας επισκεφθεί, πότε τα δικά μας μάτια θα δουν τα λουλούδια να σκάνε μύτη στις αμυγδαλιές και πότε η δική μας ψυχή θα είναι έτοιμη να αντικρύσει τα ξωτικά και τις νεράϊδες... τι λες?

και κάτι που έμαθα (ξανά) στη μέση ενός πολύ δύσκολου (ημερολογιακά) χειμώνα... αφήστε κατά μέρος τη θετική σκέψη... προσπαθείστε να νιώσετε θετικά.... θα δείτε σιγά σιγά να ενεργοποιείται όλο το σύμπαν για να φτάσετε εκεί που θέλετε.... αλλά θα τα πούμε αυτά σιγά σιγά....

με όλη μου την αγάπη

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Unseen μου πράγματι η ακρίβεια σου είναι εξαιρετική(εγω βασικά αναφέρομαι στα 45 λεπτα εκείνο το Σάββατο,κάτι που με εντυπωσίασε πάρα πολυ)...

Galadriel προσωπικά σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.Είναι γεμάτα φως και με βοηθούν να ευθυγραμμίζομαι.

Να είσαστε ευλογημένες.

kswtikoula σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε παρέα!! Εύχομαι να τα ξαναπούμε το συντομότερο.

Galadriel...

quote:

---

σημασία έχει, πότε θα της επιτρέψουμε εμείς να μας επισκεφθεί, πότε τα δικά μας μάτια θα δουν τα λουλούδια να σκάνε μύτη στις αμυγδαλιές και πότε η δική μας ψυχή θα είναι έτοιμη να αντικρύσει τα ξωτικά και τις νεράϊδες... τι λες?

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

Τις ανοιξιάτικες σταλαγματιές της ψυχής μου προς όλους...
Φιλικά
Ξωτικούλα

έχω μια ιστοριούλα, αρκετά παλιά, που μου την θυμήσατε με τον Υμηττό, δεν την είχα συνδιάσει ποτέ με Νεράιδες ή ξωτικά και δεν ξέρω και αν συνδέετε ή αν ήταν κάτι παντελώς άλλο και εκεί χρειάζομαι την βοήθεια σας αν γνωρίζετε για το αν πρόκειτε για κάτι τέτοιο ή όχι.

Καθώς μένω και εγώ πολή κοντά στον Υμηττό είχα ανέβει ένα απόγευμα για περίπατο παρόλο που δεν το συνηθήζω αν και θα το θελα. Είχα ανέβει γιατί είχα την ανάγκη να νοιώσω μόνη μακριά απο όλους και απο όλα. Πάνω στον περιπατό μου λοιπόν στην άκρη του δρόμου διάκρινα ένα μικρό πράσινο φωτάκι, το οποίο το είδα ξανά και ξανά κατα την διάρκεια της βόλτας. Δεν του έδωσα όμως καμία σημασία γιατί θεώρησα ότι επρόκειτο για πυγολαμπίδες οπότε δεν μου φάνηκε και ιδιαίτερα περίεργο το γεγονός για να ασχοληθώ.

Κάποιες μέρες μετά βρισκόμουν στο σπίτι, βραδάκι είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ, έβλεπα τηλεόραση όταν παρατήρησα ότι μπροστά απο την μπαλκονόπορτα του δωματίου (η οποία ήταν κλειστή) αιωρήταν σε μικρή απόσταση απο το πάτωμα ένα πράσινο φωτάκι.
Σκέφτηκα πάλι την πυγολαμπίδα αλλά ήταν εντελώς ακίνητο και είναι και περίεργο να βρεθεί μέσα στο σπίτι μία, άνοιξα το φως αυτό εκεί και πράγματι δεν ήταν πυγολαμπίδα. Σκέφτηκα πως ίσως να δημιουργόταν απο κάποιο άλλο φως οπότε έκλεισα το φως, εκλεισα την τηλεόραση, έκλεισα τα πατζούρια έκλεισα οποιαδήποτε πηγή φωτός υπήρχε και το φωτάκι συνέχιζε να υπάρχει. Ήταν πολύ έντονο και ζωηρό και ήταν σαν να ανέβληζε απο κάπου που εγώ δεν μπορούσα να δω παρόλο που δεν υπήρχε κενό στο κέντρο του και ήταν αρκετά μικρό. Ήθελα να σιγουρευτώ 100% ότι αυτό που έβλεπα υπήρχε πράγματι. Πήγα και ξύπνησα την μητέρα μου λοιπόν η οποία κι εκείνη με την σειρά της το κοίταγε ώρα μην μπορώντας να καταλάβει για τι πρόκειτε. Το πλησίασα κάποια στιγμή πάρα πολύ, προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι, σκέφτηκα και να το αγγίξω ή να δω αν θα διαπερνούσε το χέρι μου αλλά δεν το έκανα, παρόλο που δεν μου δημιουργούσε φοβία, το αντίθετο θα έλεγα, όποτε σκεφτόμουν να το αγγίξω με έπιανε φόβος. Τελικά μην μπορώντας να καταλάβουμε τι είναι εγκαταλείψαμε την προσπάθεια, άφησα το φωτάκι να υπάρχει εκεί και έπεσα για ύπνο. Απο τότε δεν το ξανάδα ή αν το ξαναείδα ήταν σε κάποιο βουνό βράδυ όπου πάλι θα το πέρναγα για πυγολαμπίδα ή θα ήταν πράγματι μια πυγολαμπίδα.
Το περίεργο είναι πως έχω δει διάφορα περίεργα τα οποία τα έχω περάσει και λίγο αδιάφορα, το φωτάκι αυτό όμως μου άφησε μια περίεργα θετική αίσθηση, μια αίσθηση που δεν ξέχασα ποτέ.

Αν σχετίζετε με κάτι θα ήθελα πολύ να το ξέρω.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr