Δεν είχα σκοπό να δευτερολογήσω στη μεταξύ μας κουβέντα αλλά επειδή μερικοί λύκοι εμφανίζονται σαν πρόβατα θα εξηγήσω σε εσένα τι εννοώ όταν λέω κάποιο εμπρηστή και πολέμιο.

Ξεκίνησες μαζί του μια συζήτηση περί της επικοινωνίας του Νου με το θεό στη σελίδα 16 του παρόντος θέματος:

Την παραθέτω για του αναγνώστες:

quote:

---

ΠΡΟΣ Schwabe
Φίλε Schwabe χαίρομαι πού συνομιλώ μαζί σου.
--------------------------------
Από την άλλη, αναρωτιέται κανείς ΠΩΣ νοείται τελικά ο Ων, πως νοείται μια επικοινωνία του νου με τον Θεό?
----------------------------------

Ως Ων, όπως περιγράφεται στην πατερική θεολογία νοείται η αρχή. Σύμφωνα με την πίστη μου αρχή είναι αυτή που δεν δημιουργήθηκε, αυτή που δεν συντηρείται αλλά συντηρεί.
Η επικοινωνία δε του νου με το Θεό (και βέβαια εδώ θα μπορούσες να αναρωτηθείς τι σημαίνει νους), είναι θέμα που πράγματι προβληματίζει και εμένα και αφήνει περιθώρια επέκτασης. Σύμφωνα με την αυγουστίνια νεοπλατωνική θεολογία όπως αυτή διαμορφώθηκε στη δύση, η θέληση για επαφή με το Θεό και η αγνή αγάπη που έχει αφετηρία την καρδιά εκφράζονται δια της επαφής μας μέσω του νου, ένα νού που νοείται ως όργανο διαλεκτικής σχέσης και σύγκρισης, πολύ αργότερα ο Ακυηνάτης ως γνήσιος αριστοτελικός υποστήριξε πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον ατομικό νου και ακριβώς με τη νόησή του αποκτά την υπόστασή του, αντίθετα δηλαδή στην νεοπλατωνική σκέψη που θέλει μία και μόνο ενιαία νόηση. Δεν δέχθηκε πως η διάνοια είναι η παρουσία του Θεού στον άνθρωπο όπως συνέβη με τον Αυγουστίνο. Σε αντίθεση με τον τελευταίο θεωρεί, σκεπτόμενος καθαρά αριστοτελικά, πως η γνώση γεννάται από το νου, το υλικό όμως της γνώσης το προμηθεύουν οι αισθήσεις. Υποστήριξε την αριστοτέλεια θεωρεία ’’συμβεβικός’’, δηλαδή των κοινών ιδιοτήτων διαφορετικών προσώπων, καθώς και αυτή της ΄΄εντελέχειας’’, δηλαδή της οντολογικής εξέλιξης από ‘’δυνάμη΄΄ πρόσωπο σε ΄΄ενεργεία΄΄ πρόσωπο.
. Ο νους του Μαξίμου και της ανατολής ανέπτυξε ένα σύστημα ποιο εσωτερικό. Περίπου στο προηγούμενο μήνυμα με το κείμενο ατόφιο του Μαξίμου επιχείρησα να σας δώσω να καταλάβετε την έννοια του νου σε αυτό το μεγάλο θεολόγο. Η δικιά μου αντίληψη επί του θέματος, η οποία και με εκπροσωπεί βαθύτερα συγκριτικά με τον Αυγουστίνο και γενικά το φιλοσοφικό ρεύμα της δύσης, είναι πως ο Μάξιμος επιχειρεί τον προσδιορισμό του νου μέσα από τη διάκριση ουσίας και θελήσεως στον άνθρωπο. Οι λόγοι των ανθρώπων υπάρχουν στη θέληση και όχι στην ουσία και έτσι δεν είναι στατικά πρότυπα αλλά προτάσεις γι’αυτό λέγονται και λόγοι. Αυτοί οι λόγοι λαμβάνουν την υπόστασή τους μέσα στο νού. Ο Θεός δηλαδή προτείνει μια μορφή κόσμου, την ουσία των όντων και ο άνθρωπος αποτελεί μια συγκεκριμένη δυναμική εξέλιξη. Επομένως με ποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί αυτή η εξέλιξη. Στους λόγους των όντων ο άνθρωπος απαντάει με τον δικό του λόγο και μέσα από αυτό το διάλογο δημιουργείται η πίστη. Αυτή θα την καταλάβουμε σύμφωνα με τον Αγ. Μάξιμο στα έσχατα, όταν τελειώσει αυτή η συνεργία, ο τρόπος δηλαδή υπάρξεως των δεδομένων όντων που καλλιεργούνται και προχωρούν. Εδώ διακρίνεται και η εσχατολογική αντίληψη του Μαξίμου, όχι στη διαλεκτική επαφή με τη μητέρα φύση αλλά στη διαλεκτική με την μητέρα ή πατέρα αν θες της ίδιας της φύσης… Όπως λοιπόν βλέπεις η νοητική επικοινωνία μπορεί να λάβει πολλές διαστάσεις έξω και πέρα από την λογική επαφή όπως αυτή φυσικά παρουσιάζεται… Συμπερασματικά λοιπόν η επικοινωνία του νου με το Θεό δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο παρά τη θέα του Θεού, ο νους είναι αυτός που προσελκύει τις ενέργειες του Θεού, μας χαρίζει τη λεγόμενη και γνωστή στη θεολογία και πλατωνική φιλοσοφία ΄΄θεοπτία΄΄. Ενεργητική λοιπόν μετοχή και όχι ουσιαστική μιας και η ουσία είναι ακατάληπτη, κατανόηση, αν προτιμάς ποιο απλή γλώσσα, επαφή, αποδοχή της χάρης και καθαρή έκφραση της απόλυτης και φυσικής θέλησης για ένωση με το Θεό δια του νοός… Θα ήθελα φίλε μου να αναπτύξεις και εσύ τις δικές σου απόψεις επί του θέματος, ίσως υπό το πρίσμα κάποιου άλλου φιλοσοφικού-θεολογικού ρεύματος για να εμπλουτίσουμε έτσι τις γνώσεις μας και να ωφεληθούμε όλοι. Να είσαι καλά.

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

ΠΟΘΕΝ άραγε η νομιμοποίηση αυτής της κατηγοριοποίησης μεταξύ «κοινής ανθρώπινης γνώσης», για την απόκτηση της Αλήθειας, και της οδού της ενόρασης (καθαρά υποκειμενική προσέγγιση..)?

Και ξεκαθαρίζουμε:

Για να μπορέσει κάποιος να «δει» (ενόραση του Μάξιμου) κάποιο «πράγμα» (Αλήθεια/Θεός), ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ είναι αυτό το πράγμα να διακρίνεται από κάποιο άλλο πράγμα. Αυτή η αρχή, είναι αναντίρρητη.

Πάμε τώρα να δούμε περί ποίου παραλογισμού ομιλεί ο Μάξιμος τελικά.

Προσδιορίζοντας κάποιο «πράγμα» (ζωή εν τω Θεώ/ασκητική και πάει λέγοντας) ,με την έκφραση/διατύπωση «ΑΥΤΟ ΕΔΩ», υπονοεί πως το διακρίνουμε από «ΑΥΤΟ ΕΚΕΙ» που προσδιορίζει όλα τα υπόλοιπα. Ξεκάθαρο, και κατανοητό για όσους μπορούνε να ανοίξουνε τα μάτια τους και τα αυτιά τους.

Όμως, και εδώ έγκειται ο παραλογισμός και η ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ, του Μάξιμου εν προκειμένω, το Νοείν και το Είναι ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΒΑΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ.

Απλά και ξεκάθαρα.

Έτσι, το Είναι (πείτε το «θεό» αν θέλετε), για παράδειγμα κατά τον Παρμενίδη, δεν επιδέχεται τίποτε άλλο από τον ίδιο τον εαυτό του, δεν υπάρχει καν κάποιο……. «Μη-Είναι» εις το οποίο να μπορεί να αντιπαρατεθεί! Αποτέλεσμα αυτού του κενού, είναι η καταφυγή σε «ενορατικές αλήθειες», σαν και αυτές που αυθαίρετα δίδει υπόσταση και κατηγορήματα ο Μάξιμος, οι οποίες και στην συνέχεια είναι ικανές να παίξουνε οιοδήποτε παιχνίδι του μυαλού και της αχαλίνωτης φαντασίας του αυθυποβαλλομένου………

Εφόσον δεν είναι δυνατόν να επιδείξουμε ή να καθορίσουμε μέσα από μια θεωρία ΚΟΙΝΗΣ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗΣ το Είναι, οι ορισμοί και η λάθρα εξειδίκευση δια το «μετα-φυσικό», από όποιον και εάν προέρχονται, αποτελούνε στην πραγματικότητα κρίση ταυτότητας/αυταπάτη των νευρο-φυσιολογικών διαδικασιών.

Βέβαια, η ευλογοφάνεια και η αληθοφάνεια συχνά χρησιμοποιούνται από Ομολογητές και Απολογητές του χριστιανικού δόγματος, όπως ο Μάξιμος, καθώς οτιδήποτε άλλο απλά θα ακύρωνε ολάκερη τους την πίστη και το οικοδόμημα που αυτή εδράζεται…….

Στην ουσία, επικαλούμενος ο Μάξιμος την παραμορφωτική δράση της αίσθησης και του βιώματος, δημιουργεί και πατάει πάνω σε μια θεωρία της ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗΣ (πείτε το και Θεολογία..), έτσι ώστε να επέχει θέση νόμου αντιστοιχίας για τους πιστούς και μη ερωτώντες ακροατές.

quote:

---

«Ένας πραγματικός θεός επιτρέπει να γίνουν τα πάντα, από τη στιγμή που σέβεται τη ελεύθερη θέληση των δημιουργημάτων του. Αλλιώς εσύ πρώτος θα τον έλεγες τύραννο.»

¨Ένας πραγματικός Θεός, ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα κατηγορήματα που του αποδίδουν οι πιστοί του χριστιανικού δόγματος, όπως Νόηση και Συναισθήματα, μάλλον φαντάζει με εξόχως μεγάλη δόση ΑΠΡΟΝΟΗΣΙΑΣ και ΠΑΓΩΜΕΝΑ προς τον άνθρωπο συναισθήματα.

Και τούτο διότι όταν θέλουμε να στηρίξουμε τις Σωτηριολογικές μας φιλοδοξίες επικαλούμαστε την «θέληση Του» να μας σώσει, όταν όμως ερωτόμαστε ως προς τον ατελείωτο πόνο και δυστυχία που υπήρχε και υπάρχει στη γη, με πείνα, αρρώστιες και λοιμούς κατά αθώων ψυχών, τότε…….ο Θεός μας ξαφνικά «σέβεται» δια ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ του το δημιούργημα του!!!!!

Δουλειά και μέλημα ενός «Πάνσοφου», «Πανάγαθου» και «γεμάτου αγάπη» Θεού, είναι να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ το δημιούργημα του, να γίνεται ΘΥΣΙΑ για το δημιούργημα του, να ανέχεται και ένα και ΧΙΛΙΑ ΕΝΑ (δήθεν) προπατορικά σφάλματα, να ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ όταν εκατομμύρια αθώες ψυχές ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝ από την πείνα και την έλλειψη νερού, και όχι να αρέσκεται καθισμένος στο νεφέλωμα του να παρακολουθεί το πώς και ποιος του έχει δηλώσει……πίστη και υποταγή!

---

Κανεις δεν εμαθε σκοποβολη πυροβωλοντας το κεφαλι του

----------------
ΠΟΘΕΝ άραγε η νομιμοποίηση αυτής της κατηγοριοποίησης μεταξύ «κοινής ανθρώπινης γνώσης», για την απόκτηση της Αλήθειας, και της οδού της ενόρασης (καθαρά υποκειμενική προσέγγιση..)?
--------------------
AYTI H SXESI METAKSI AYTON TON DIO MEGETHON STIN XRISTIANIKI FILOSOFIA VASIZETE STIN THELISI. H ENORASI TOY MAXIMOY EKFRAZI TIN TAXINOMISI TIS PROTIS ILIS TOY NOY POY INE TO ERETHISMA.TO ERETHISMA KATEYTHINETE K APOSKOPI STIN IKANOPIISI TIS EPITHIMIAS,DILADI TIS IPOSINIDITIS THELISIS. H KATHARI THELISI, OS LOGOS, EPITHIMI THN ALITHIA,DILADI TIN TAYTOPIISI TOY EGO K THN OLOKLIROSI.AYTO VEVEA DEN PRAGMATONETE ME TROPO MAGIKO ALA SINIDITA. O NOYS,OS EKFRASI TOY SINIDITOY ANAPLATHETE KATEYTHINOMENOS APO TO LOGO KAI EKFRAZODAS THN KATHARI THELISI EPITHIMI K EPIDIOKI TIN ALITHIA. AYTH H SINERGASIA THEORITE APARETITI GIA TIN APOFIGI TIS PLANIS POY THA MPOROYSE NA EPELTHI AN O ANTHROPOS EKRINE ME GNOMONA MONO TO NOY. ENORASH=ANTILIPSI SE PNEYMATIKO EPIPEDO ALA ''AFILTRARISTI''. AYTO INE KATI NEO SE ENA KLASIKO FILOSOFO, EKSTREMISTIKO ISOS ALA STO XRISTIANIKO VIOMA APOTELI SIMATODOTI ORTHOY PROSANATOLISMOY. SKEPSOY POSI XRISTIANI VASIZOYN TI SXESI TOYS ME TO THEO STIN ''KINI ANTHROPINI GNOSI'' K TELIKA PEFTOYN STO KENO, AFOY H ANTHROPINI SKEPSI SINEXOS ANATHEORITE.SKEPSOY POSI ALI LITOYRGOYN ME GNOMONA TIN POROMENI THELISI K FANATIZODE. EKI LIPON APOSKOPI O SINDIASMOS AYTOS, DEN AFINI PERITHORIA GIA PARETERO FILOSOFIA ALA MIN KSEXNAME POS STON XRISTIANISMO H ALITHIA, INE MONO O THEOS,(O OPIOS PAROMIOS DEN MPORI NA ADIPARATETHI STO MI INE AFOY EKTOS AYTOY DEN IPARXI TIPOTA) K H APOKTISI AYTIS TIS ALITHIAS THA PREPI NA GINETE OSO TO DINATON ANODINA,STATHERA K NA ADAPOKRINETE STO PRAGMATIKO THELIMA GIA NA APOTELI ELEYTHERI EPILOGI.
LIPAME GIA TIN PROXIROTITA. OTAN EPISTREPSO THA ITHELA NA ASXOLITHOYME ME AYTO TO ADIKIMENO PERISOTERO GIATI ME EKSITARI. NA ISE KALA

Αν απάντησε ο "μπαμπάκας" για σένα, δεν γνωρίζω γιατί δεν διαβάζω "μπαμπάκα".

Αν για αυτό με αποκαλείς αδιάβαστο, όντως είμαι.

Σαν άθεο φαντάζομε ότι δεν σε ενδιαφέρει η Χριστιανική Σκέψη.

Εάν θέλεις να προσφέρεις κάτι (εκτός από το να σώσεις τους παρασυρμένους, με συμπεριφορές κομήτη) άσε στην άκρη τις φωνασκίες και τις συνθηματικές τοποθετήσεις και έκφρασε τη γνώμη σου ολοκληρωμένα επί του θέματος.

Στο κάτω – κάτω ρε παιδί μου τι σε νοιάζει αυτός ο «κακός» θεός αφού εσύ στέκεις πολύ ψηλά, είσαι καλύτερος βρε παιδί μου από τους πιστούς.

Εάν εσύ με λογιστικά επιχειρήματα ψάχνεις κακούς θεούς για να πειστείς για την αθεΐα σου τότε το πρόβλημα είναι δικό σου. Μείνε σε αυτό.

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

υποστηρικτη της θρησκειας της αγαπης
ετυχε το μελος Schwabe να απαντησει σε ερωτημα σου και η τοποθετηση του να με καλυπτει
η προσχολικη σου απαντηση δειχνει οτι δεν εχεις επιχειρηματα για να αντικρουσεις την απαντηση
δεν με πειραζει καθολου αν δεν θες να απαντησεις

<<Αν απάντησε ο "μπαμπάκας" για σένα, δεν γνωρίζω γιατί δεν διαβάζω "μπαμπάκα".>>

μπαμπακα λεμε καποιον που ειναι μεγαλυτερος και μας εχει διδαξει 2-3 πραγματα
ο Schwabe μεσα σε αυτον τον χωρο ετυχε να μπει μετα απο εμενα
οι θεσεις μου ηταν και θα ειναι οι ιδιες
με τον Schwabe σε αρκετα θεματα εχουμε αντιθετες αποψεις
αλλα στην τελικη η απαντηση σου δειχνει οτι εχεις πιασει ολη την διδαχη της θρησκειας που πρεσβεβεις

<<Αν για αυτό με αποκαλείς αδιάβαστο, όντως είμαι.>>

για το αδιαβαστος φταιει ο δαιμον του πληκτρολογιου
αναστημενος ηθελα να γραψω το αδιαβαστος το ειδα τωρα που το διαβασα απο εσενα

<<Σαν άθεο φαντάζομε ότι δεν σε ενδιαφέρει η Χριστιανική Σκέψη.>>

σαν ανθρωπος με ενδιαφερει οτι κανει κακο στους συνανθρωπους μου

<<Εάν θέλεις να προσφέρεις κάτι (εκτός από το να σώσεις τους παρασυρμένους, με συμπεριφορές κομήτη) άσε στην άκρη τις φωνασκίες και τις συνθηματικές τοποθετήσεις και έκφρασε τη γνώμη σου ολοκληρωμένα επί του θέματος.>>

η γνωμη μου εχει εκφραστει αλλα για μια ακομη φορα
ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Η Χ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΤΟΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ
ΟΤΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ

τωρα για τους κομητες και τα διαφορα αλλα εχω να πω οτ ιγια μια ακομη φορα οι διδαχες της θρησκειας σου επιασαν τοπο

<<Στο κάτω – κάτω ρε παιδί μου τι σε νοιάζει αυτός ο «κακός» θεός αφού εσύ στέκεις πολύ ψηλά, είσαι καλύτερος βρε παιδί μου από τους πιστούς.>>

με νοιαζει απο την στιγμη που στην ποδια του σφαζονται παλικαρια
τωρα το που στεκω και αν ειμαι καλυτερος(οχι μονο εγω αλλα ολοι)ψηλα η χαμηλα αριστερα η δεξια δεν εχει να κανει με το τι πιστευω αλλα με το τι πρατω

<<Εάν εσύ με λογιστικά επιχειρήματα ψάχνεις κακούς θεούς για να πειστείς για την αθεΐα σου τότε το πρόβλημα είναι δικό σου. Μείνε σε αυτό.>>

μα αν δεν ειχα πειστει για την αθεια μου δεν θα δηλωνα αθεος
οι θεσεις μου αυτες ειναι
και στην τελικη αν υπαρχει θεος (οποιας θρησκειας) κατα την αποψη μου εχει κανει χαλια δουλεια και εχει χασει το προνομιο της λατρειας

Αγαπητοί φίλοι γεια σας. Συνέλεξα και παραθέτω σε μια πιο χρηστική και λειτουργική μορφή κάποιες από τι βασικές θέσεις του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητή τις οποίες δανείστηκα από τις σελίδες αυτού του θέματος.

1. Υπάρχουν, δέχεται ο Μάξιμος, δυο είδη αληθείας, αφού για την απόκτησή τους δυο όργανα χρησιμοποιούμε, το λόγο ή το νου.

2. Το πρώτο είδος, αυτό που αποκτούμε με το λόγο, είναι η κοινή ανθρώπινη γνώση, αποτέλεσμα συλλογιστικό. Για να είναι όμως δυνατή η γνώση, παρατηρεί ο Μάξιμος, πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στον αισθητό και το νοητό κόσμο.

3. Το βασικό αυτό πρόβλημα που ο Πλάτων επιχείρησε να το λύση με τη θεωρία των ιδεών, ο Μάξιμος επιχειρεί να το λύση με την αλληγορία και το συμβολισμό. Καθένας από αυτούς τους δυο κόσμους είναι, λέγει, αλληγορία και σύμβολο του άλλου, για όσους,βέβαια έχουν μάτια για να βλέπουν.

4. Έτσι ο νοητός κόσμος βρίσκει τη συγκεκριμένη του μορφή; με μυστικό τρόπο, στα είδη του αισθητού κόσμου που είναι συμβολικά.

5. Μπορούμε λοιπόν με τα φαινόμενα να συλλάβουμε τα μη φαινόμενα, και το σπουδαιότερο,

6. μπορούμε από τα μη φαινόμενα με μια πνευματική θεωρία να συλλάβουμε τα φαινόμενα.

7. Το δεύτερο είδος είναι η ενόραση του νου που ενώνει. τον άνθρωπο με το Θεό. Αυτή δεν είναι αλήθεια με το συνηθισμένο νόημα του: όρου. Είναι η ζωή εν τω Θεώ. Γι' αυτό, για να φτάσει κανείς εκεί, χρειάζεται μια ασκητική και μερικές αρετές: την αγάπη, τη σωφροσύνη και την προσευχή.

8. Η πρώτη αρετή καταπραΰνει το θυμικό, η~ δεύτερη κάμπτει την επιθυμία, όσο για την προσευχή, αυτή χωρίζει το νου από όλες τις σκέψεις, και τον παρουσιάζει εντελώς γυμνό στο Θεό. Οι σκέψεις είναι αντιλήψεις για όντα, είτε αισθητά, είτε νοητά. Όταν ο νους καταγίνεται με τα πράγματα, αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να στριφογυρίζει γύρω σε αντιλήψεις που απορρέουν απ' αυτά. Η χάρη της προσευχής τον αποσπά από τις αντιλήψεις και τον δένει με το Θεό. Τότε ο νους επειδή στρέφεται προς το Θεό, με τη θεϊκή ακτινοβολία θεούται κι' αυτός. Πρέπει όμως να σημειώσομε καλά ότι καμιά ασκητική στερημένη την αγάπη δε φέρνει στο Θεό.

9. Πότε όμως η προσευχή αποσπά τον άνθρωπο από τις αντιλήψεις και τις σκέψεις; Τον αποσπά όταν έχει συναισθανθεί πως το είναι είναι ανώτερο από το γινώσκει.

10. Όπως έχομε λοιπόν δυο γνώσεις, δυο αλήθειες, έχομε και, δυο βαθμούς τελειότητας του ανθρώπου, το γινώσκειν και το είναι. Το πρώτο είναι ίδιον του ανθρώπου, το δεύτερο είναι ίδιον του Θεού.

11. Η χάρις του Θεού μπορεί να κάμει ώστε ο άνθρωπος να φτάσει στο είναι. Θα πρέπει όμως γι' αυτό να σβήσει από την ψυχή του κάθε συλλογισμό, κάθε αντίληψη, να καθαρθή. Τότε θα τον πλημμυρίσει το είναι.

12. Τούτη η ορμή προς το είναι, που υπερνικά το γινώσκειν δεν αποτελεί τόσο μέθοδο για την απόκτηση της αλήθειας, όσο μια ασκητική, μια τελειότητα ζωής, κανόνα ηθικής και φιλοσοφίας μαζί.

13. Τό γινώσκειν είναι ο απαραίτητος πρώτος βαθμός, θα γυμνασθούμε στο σχολειό του εκεί ,θα ετοιμαστούμε πριν φτάσωμέ την ενόραση, και, μέσον της, τη θέωση

14. Το «κατ' εικόνα» σημαίνει κυρίως, λέγει ο Μάξιμος, τον νουν και την ελεύθερη βούληση, το αυτεξούσιο. Όσο για το «καθ' ομοίωσιν» αυτό αναφέρεται στην ηθική τάξη, στην άσκηση της αρετής.

15. Ο Μάξιμος παρέχει και το μέσο για την επιτυχία του σκοπού, μέσο: να ελαττώνεις κάθε μέρα και περισσότεοο το άλογο μέρος της ψυχής σου.

[green] [/b]Βλέπομε στο Μάξιμο, όπως είδαμε και στον Ψευδοδιονύσιο, τίς καταβολές, τις απόψεις που ήρθε αργότερα να συνεχίσει ο Δαμασκηνός, τους δρόμους που ακολούθησαν όλοι οι μυστικοί του Χριστιανισμού. Και βλέπομε ακόμη πόσο τα εμπειρικά θέματα του απλού ασκητισμού της Θηβαΐδος ακόμη και του Κλίμακος γίνονται στα χέρια του Μαξίμου θεωρητικός λόγος, έρευνα εσωτερική, σύνθεση φιλοσοφική, η οποία αγκαλιάζει το σύμπαν και προσπαθεί να το ερμηνέψη και αναζητά όχι την πάλη κατά της σάρκας, αλλά το φωτισμό του νου με το νου. Όταν αυτός φωτιστή, όλα μετουσιώνονται. (Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ ! ) [/b] [green]

«Κεφάλαια περί Αγάπης» του Μάξιμου του Ομολογητή.

1.16 (ιστ’) Ο αγαπών με, φησίν ο Κύριος, τάς εντολάς μου τηρήσει· αύτη δε έστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους. Ο ούν μή αγαπών τον πλησίον την εντολήν ου τηρεί· ο δε την εντολήν μή τηρών ουδέ τον Κύριον αγαπήσαι δύναται.

1.17 (ιζ’) Μακάριος άνθρωπος, ο πάντα άνθρωπον εξ ίσου αγαπήσαι δυνηθείς

4.55 (νε’) Ο αγαπών τον Χριστόν, πάντως και μιμείται αυτόν κατά δύναμιν. … Ου γαρ ο λέγων μοι, φησί, Κύριε Κύριε, ούτος εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλά ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου·...

4.98 (ƒη’) Οι μεν του Χριστού φίλοι πάντας αγαπώσι γνησίως, ουχ υπό πάντων δε αγαπώνται· Οι δε του κόσμου φίλοι ουδέ πάντας αγαπώσι ουδέ υπό πάντων αγαπώνται. Και οι μεν Χριστού μέχρι τέλους την συνέχειαν της αγάπης διατηρούσιν· οι δε του κόσμου, μέχρις ου αλλήλοις δια τα του κόσμου προσκρούσωσι.

2.9 (θ’) Δια τας πέντε ταύτας αιτίας οι άνθρωποι αγαπώσιν αλλήλους είτε επαινετώς είτε ψεκτώς· οίον ή διά τον Θεόν, ως ο ενάρετος πάντας και ως ο τον ενάρετον καν μήπω ενάρετος·
ή δια φύσιν, ως οι γονείς τα τέκνα και έμπαλιν·
ή δια κενοδοξίαν, ως ο δοξαζόμενος τον δοξάζοντα·
ή δια φιλαργυρίαν, ως ο τον πλούσιον δια λήψιν·
ή δια φιληδονίαν, ως ο την γαστέρα θεραπευόμενος και τα υπογάστρια.
Και η μεν πρώτη, επαινετή· η δε δευτέρα, μέση· αι δε λοιπαί, εμπαθείς.

ΑΘΕΟΣ αλλά και οπαδός της ΑΘΕΪΑΣ είναι εκείνος που αρκείται μακάριος στην τυφλή πίστη και άκριτη αποδοχή ενός παραδοσιακού Θεού-μύθου κάποιας εκ των διαφόρων θρησκειών.

Ιεροποιήσαμε λοιπόν την άγνοια για το τι συμβαίνει γύρω μας και την βαφτίσαμε «Θεό». Ανιεροποιήσαμε ταυτόχρονα την γνώση και το σπέρμα της Σοφίας, ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ, και την ονομάσαμε ΣΑΤΑΝΑ!

Είναι ασύγκριτα πιο εύκολο επομένως να κάνουμε μια προσευχή, ένα τάμα, να ανάψουμε ένα λυτρωτικό κεράκι, παρά να διαβάσουμε ένα βιβλίο για το Θείο.
Το βιβλίο μπορεί να κρύβει εκπλήξεις για την πίστη που μας εμφύσησαν οι πνευματικοί ταγοί της κοινωνίας που ζούμε, αλλά η είσοδο στον ναό που σχεδίασαν για «οίκο του Θεού» κρύβει μόνο «θαύματα» και «εξαγνισμό»……

Με λίγα λόγια, δίνοντας ένα όνομα στον άνθρωπο τον αναγνωρίζουμε. Δίνοντας ένα όνομα και ένα βιογραφικό στο Θεό……..ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΝΩΡΙΣΤΟ!

Παράθεση σε μια χρηστική και λειτουργική μορφή βασικών θέσεων του Διονυσίου Αρεοπαγίτου τις οποίες δανείστηκα από τις σελίδες αυτού του θέματος.

 «Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων αιτία που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι ούτε χωρίς ζωή ούτε χωρίς λόγο ούτε χωρίς νου ούτε σώμα είναι….

 …Και ανερχόμενοι λέμε ότι ούτε ψυχή είναι ούτε νους. Ούτε είναι λόγος ούτε είναι νόηση. Ούτε λέγεται ούτε νοείται. Ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα…

... Ούτε είναι βασιλεία ούτε είναι σοφία. Ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα ούτε είναι πνεύμα όπως εμείς ξέρουμε. Ούτε υιότητα ούτε πατρότητα ούτε τίποτε άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα...

…Ούτε είναι σκοτάδι ούτε είναι φως. Ούτε πλάνη ούτε αλήθεια. Ούτε μπορεί καθόλου να ορισθεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση…

 «Η αλήθεια της Εκκλησίας για τον κόσμο δεν είναι μια θεωρητική θέση, μια αφηρημένη θεώρηση, μια «δογματική» ερμηνεία της πραγματικότητας. Είναι μια γνώση που κερδίζεται δυναμικά, ένα κατόρθωμα σχέσης με τον κόσμο…

…η σχέση αρχίζει μόνο όταν παραιτηθώ έμπρακτα από την τάση να υποτάσσω τα πάντα. Τότε αρχίζω να σέβομαι τα όσα με περιβάλλουν, να ανακαλύπτω πως δεν είναι απλά αντι-κείμενα απρόσωπα χρήματα (αντικείμενα χρήσης), αλλά πράγματα, δηλαδή αποτελέσματα πράξης, πεπραγμένα ενός δημιουργού Προσώπου….

 Η αλήθεια δεν εξαντλείται στη διατύπωσή της, γι’ αυτό και η γνώση της αλήθειας δεν κατορθώνεται με την κατανόηση των διατυπώσεων, αλλά με τη μετοχή στο γεγονός της αλήθειας, στην αλήθεια της ζωής, στην αμεσότητα της εμπειρίας

 ο Θεός δεν είναι εκείνο, που σκέπτεται ο άνθρωπος για τον Θεό ή που θα μπορούσε να σκεφθεί

 Ο Θεός των Χριστιανών είναι ο Θεός της σχέσης, της προσωπικής αμεσότητας.

 Το πρόσωπο δεν είναι μια αριθμητική μονάδα, άτομο ενός συνόλου, μια οντότητα κάθε αυτήν. Είναι, μόνο ως αυτοσυνειδησία ετερότητας, επομένως μόνο έναντι κάθε άλλης ύπαρξης, μόνο σε σχέση, σε αναφορά. Να λέει: εγώ, απευθυνόμενος σε ένα συ, να διαλέγεται να κοινωνεί.

 Το κάθε πρόσωπο υπάρχει όχι για τον εαυτό του, αλλά υπάρχει προσφερόμενο στην κοινωνία της αγάπης με τα άλλα πρόσωπα… η ύπαρξή τους αντλείται από την πραγματοποίηση της ζωής ως κοινωνίας, από τη ζωή που ταυτίζεται με την αυτοπροσφορά, την αγάπη.

«Ο Θεός αγάπη εστί» (Ιωαν. 4,16) … ο τρόπος με τον οποίο είναι ο Θεός είναι η αγάπη…Αυτό που συνιστά τον άνθρωπο ως υπόσταση, που του δίνει εγώ και ταυτότητα, δεν είναι οι ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά η σχέση του με το Θεό, το γεγονός ότι ο Θεός τον αγαπάει με μια ερωτική μοναδικότητα…

 [green]Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού…. Ο Θεός, πρόσφερε στους πρωτόπλαστους ανθρώπους τη δυνατότητα της ζωής, της «όντως ζωής», της αφθαρσίας και αθανασίας,…

 Αλλά η πραγματοποίηση της ζωής ως γεγονότος κοινωνίας και σχέσης είναι οπωσδήποτε καρπός ελευθερίας – δεν υπάρχει αναγκαία ή επιβεβλημένη κοινωνία και αγαπητική σχέση. Αυτό σημαίνει ότι η παραδείσια ζωή των πρωτόπλαστων περιλάμβανε και τη δυνατότητα για μια διαφορετική χρήση της ελευθερίας:

 τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί η ανθρώπινη ύπαρξη όχι ως γεγονός κοινωνίας και σχέσης με τον Θεό, αλλά να πραγματοποιηθεί από μόνη της, καθ’ εαυτήν, αντλώντας υπαρκτικές δυνάμεις από τον εαυτό της, από την κτιστή φύση της και μόνο.

να υπάρξει ο άνθρωπος όχι ως πρόσωπο, αντλώντας υπόσταση ζωής από την αγαπητική κοινωνία, αλλά να υπάρξει ως φυσικό άτομο, ως υπαρκτική μονάδα που αντλεί την επιβίωση της υπόστασής της από τις δικές της δυνάμεις, τις κτιστές ενέργειες και λειτουργίες της

…αλλά αυτό που εκδέχεται ως ζωή την άρνηση της ζωής οδηγεί αναπότρεπτα στον θάνατο.

Στη βιβλική εικόνα ο Θεός θέλει να αποτρέψει τον άνθρωπο από την γνώση ακριβώς του θανάτου («ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε»)… και ο θάνατος είναι μια τελεσίδικη γνώση, που όταν αποκτηθεί είναι πια πολύ αργά για να ανασταλούν οι τραγικές της συνέπειες…

[green] «…Βασικό κατηγόρημα, βασικό δόγμα της Χριστιανικής θεολογίας είναι η σαφής διάκρισις μεταξύ κτιστού και άκτιστου, καθώς και το ότι μεταξύ κτιστού και άκτιστου δεν υπάρχει καμία ομοιότης»

 Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσουμε για το άκτιστο και ό,τι και αν πούμε γι αυτό δεν είναι αυτό ……

Στην ανθρωπότητα σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες θεοί και χιλιάδες πιστοί.

Κατά τη γνώμη μου οι βασικοί είναι:

Ο θεός «καταπατητής». Ο θεός που πρέπει επειδή μας «αγαπάει» να επεμβαίνει πάντα και στα πάντα στη ζωή μας, αυτοβούλως, για να μας σώσει χωρίς να έχει καμιά αξία και θέση σε όλο αυτό, η θέληση μας. Γιατί???
Γιατί έτσι σκεπτόμαστε εμείς έτσι πρέπει να σκέπτεται και ο θεός.

Ο θεός «τσιράκι». Αυτός ο θεός κάνει ότι θέλουμε εμείς, ότι ποθούμε εμείς, είναι άβουλος κάτι σαν κάτι, σαν σύμπαν, απλά υπάρχει για να μη πούμε ότι εμείς είμαστε στην ουσία οι θεοί.

Ο θεός της «μετάνοιας». Είναι ένας παράξενος θεός. Δεν επεμβαίνει αν δεν το ζητήσεις, σε αφήνει να λαμβάνεις μέσα από τους νόμους που κινείται το πνεύμα σου, θυσιάζεται όμως για σένα αν θέσεις τη νόηση σου μετά από τον «κόσμο», δηλ αν μετανοήσεις.

Ο θεός «άρνηση». Αυτός ο θεός αρνείται όλους τους άλλους θεούς. Ο ένας του φαίνεται παράλογος, ο άλλος του μυρίζει ο άλλος του βρωμάει, ο άλλος είναι κακός γιατί δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει!. Αυτός ο θεός τρέφεται από την κακία των πιστών των άλλων θεών.

Ο θεός «χρήμα – δόξα». Αυτός δεν ασχολείται με τους άλλους θεούς. Έχει τους δικούς του νόμους και κανείς δεν τους κατηγορεί για σκληρούς ή για ψεύτικους. Όλοι τους ακολουθούν σαν κάτι δεδομένο. Έχει τους περισσότερους πιστούς. Όλοι οι άλλοι πιστοί πιστεύουν λίγο ή πολύ και αυτόν το θεό.

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ.

ΖΗΤΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΩ

ΖΗΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ.

ΖΗΤΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΜΕ ΟΣΗ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ
THE END.......για την ώρα.....

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

Μα, η θέληση δεν είναι ουσιαστικά η ψυχική διάθεση του καθενός από εμάς? Μπορεί η επιθυμία μας να είναι «κριτήριο κατηγοριοποίησης»? Μήπως ομιλούμε απλά περί εικόνων που δημιουργούμε και αυτοπροβάλλονται?

LUI_XIV:
«H KATHARI THELISI, OS LOGOS, EPITHIMI THN ALITHIA,DILADI TIN TAYTOPIISI TOY EGO K THN OLOKLIROSI.AYTO VEVEA DEN PRAGMATONETE ME TROPO MAGIKO ALA SINIDITA.»

Η νοητική μας ζωή έχει ως αίτιο αγαπητέ τις εγκεφαλικές λειτουργίες ή τα νοητικά φαινόμενα είναι χαρακτηριστικά παράγωγα του εγκεφάλου? Και προπάντων, ΠΟΘΕΝ και πάλι η βεβαιότητα στην απάντηση, ώστε να προσδιορίσουμε και την συνειδητή πραγμάτωση που περιγράφεις.

Επίσης, μπορεί η συνείδηση να αποτελέσει κριτήριο διαφοροποίησης μεταξύ Μονισμού και Δυισμού? Και το θέτω αυτό διότι οι απόψεις του Μάξιμου θεμελιώνουν στην αρχή του Δυισμού. Όχι του «σύγχρονου» δυισμού αλλά αυτού που θέλει έναν Δημιουργό και ένα Δημιούργημα.

Έτσι, η συνείδηση, ως μηχανισμός ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ αλλά και ερμηνείας του κόσμου που μας αγκαλιάζει, μας βοηθά να έχουμε νοητικές εικόνες επί του παρόντος. Υπάρχουν περαιτέρω εχέγγυα ή απλά ικανοποιούμαστε με την Μη-γνώση?

LUI_XIV:
«..EKI LIPON APOSKOPI O SINDIASMOS AYTOS, DEN AFINI PERITHORIA GIA PARETERO FILOSOFIA ALA MIN KSEXNAME POS STON XRISTIANISMO H ALITHIA, INE MONO O THEOS…»

Και εδώ έχουμε μια σειρά ερωτημάτων, μιας και η ταύτιση Αλήθειας/Θεού είναι σταθερό και όχι μεταβλητό μέγεθος στα όσα μας εξηγείς:

Α) ΠΩΣ ορίζουμε και ΠΩΣ οριοθετούμε το τι εστί Θεός?

Β) ΠΩΣ τεκμηριώνουμε τα κατηγορήματα που θα αποδώσουμε στο περίγραμμα που έχουμε χαράξει για την εικόνα του Θεού?

Γ) Έχει ο Θεός αυτός Νόηση? Έχει προσωπικότητα? Έχει τελικό σκοπό στα όσα πράττει ή φωτίζει τρίτους να πράξουνε, που άρα σημαίνει και ότι κάτι επιθυμεί?

Φρονώ ότι μονάχα εάν μπορέσουμε-επαρκώς- να ερμηνεύσουμε ή και να οριοθετήσουμε το τι εστί ο ορισμός που έχεις αποδώσει στην διαστρωμάτωση της σιωπής που μας περιβάλλει, τότε θα είμαστε και σε θέση να δώσουμε ενδεχόμενο «δίκαιο» στην Θεολογία/Οντολογία που αναπτύσσει ο Μάξιμος.

quote:

---

Αγαπητοί φίλοι

Στην ανθρωπότητα σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες θεοί και χιλιάδες πιστοί.

Κατά τη γνώμη μου οι βασικοί είναι:

Ο θεός «καταπατητής». Ο θεός που πρέπει επειδή μας «αγαπάει» να επεμβαίνει πάντα και στα πάντα στη ζωή μας, αυτοβούλως, για να μας σώσει χωρίς να έχει καμιά αξία και θέση σε όλο αυτό, η θέληση μας. Γιατί???
Γιατί έτσι σκεπτόμαστε εμείς έτσι πρέπει να σκέπτεται και ο θεός.

Ο θεός «τσιράκι». Αυτός ο θεός κάνει ότι θέλουμε εμείς, ότι ποθούμε εμείς, είναι άβουλος κάτι σαν κάτι, σαν σύμπαν, απλά υπάρχει για να μη πούμε ότι εμείς είμαστε στην ουσία οι θεοί.

Ο θεός της «μετάνοιας». Είναι ένας παράξενος θεός. Δεν επεμβαίνει αν δεν το ζητήσεις, σε αφήνει να λαμβάνεις μέσα από τους νόμους που κινείται το πνεύμα σου, θυσιάζεται όμως για σένα αν θέσεις τη νόηση σου μετά από τον «κόσμο», δηλ αν μετανοήσεις.

Ο θεός «άρνηση». Αυτός ο θεός αρνείται όλους τους άλλους θεούς. Ο ένας του φαίνεται παράλογος, ο άλλος του μυρίζει ο άλλος του βρωμάει, ο άλλος είναι κακός γιατί δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει!. Αυτός ο θεός τρέφεται από την κακία των πιστών των άλλων θεών.

Ο θεός «χρήμα – δόξα». Αυτός δεν ασχολείται με τους άλλους θεούς. Έχει τους δικούς του νόμους και κανείς δεν τους κατηγορεί για σκληρούς ή για ψεύτικους. Όλοι τους ακολουθούν σαν κάτι δεδομένο. Έχει τους περισσότερους πιστούς. Όλοι οι άλλοι πιστοί πιστεύουν λίγο ή πολύ και αυτόν το θεό.

---

Γιώργος
..μου τα τυλιγετε παρακαλώ

-------======= =======-------

Έχω βάσιμες υποψίες (αχ αυτός ο …παρινίτος) ότι εμείς οι δύο είμαστε αν όχι από τους περισσότερο άπιστους, τουλάχιστον από τους λιγότερο πιστούς ή έστω από τους πλέον ολιγόπιστους. Με τόσο ακλόνητες βεβαιότητες, τόσο ισχυρές πεποιθήσεις, τόσο ένθερμες πίστεις που μας τριγυρίζουν, αισθάνομαι ντροπή για την αναιμικότητα της δικής μου «πίστης».

-------======= =======-------

Ο όρος «νους» στην εκκλησιαστική ορολογία είναι έννοια «κλειδί», που όμως δεν ταυτίζεται με την λογική, την διάνοια, τουλάχιστον όχι πάντα και πάντως όχι με τον τρόπο που συνήθως το κάνουμε σήμερα. Έχω αναφερθεί σε αυτό αλλά νομίζω ότι και τα αποσπάσματα που ακολουθούν από το
Σχέση μεταξύ ψυχής, νοός, καρδιάς και διανοίας (λογικής)
Μητροπολ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου, είναι αρκούντως κατατοπιστικά.

… θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι ο όρος νους είναι πολυσήμαντος μέσα στην βιβλικοπατερική παράδοση.
Ο νους ταυτίζεται με την ψυχή, αλλά συγχρόνως είναι και μία ενέργεια της ψυχής.

... σε άλλα σημεία οι Πατέρες νου χαρακτηρίζουν την ουσία, δηλαδή την καρδιά, οπότε ο νους στην περίπτωση αυτή ταυτίζεται με την καρδιά και σε άλλα σημεία νου χαρακτηρίζουν και την ενέργεια, τα νοήματα και τους λογισμούς και την λεπτοτέρα προσοχή που διαχέεται έξω δια των αισθήσεων, οπότε χρειάζεται να επανέλθη στην καρδιά.

Κυρίως οι άγιοι Πατέρες νου χαρακτηρίζουν την καρδιά και την ψυχή γενικότερα, χωρίς να αποκλείουν και την άλλη ονομασία που αναφέραμε προηγουμένως.
.
.
.
Χάσαμε την παράδοσή μας γι’ αυτό και πολλοί από μας ταυτίζουμε τον νου με την λογική. Δεν υποπτευόμαστε καθόλου ότι εκτός από την λογική υπάρχει και άλλη δύναμη που έχει μεγαλύτερη αξία, δηλαδή ο νους, η καρδιά.

Όλος ο πολιτισμός είναι πολιτισμός απωλείας της καρδιάς. Και κάτι που δεν έχει ο άνθρωπος μέσα του δεν μπορεί να το αντιληφθή.

Η καρδιά νεκρώθηκε, ο νους σκοτίσθηκε και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την παρουσία τους. Γι’ αυτό και χρειάσθηκε να γίνη αυτό το ξεκαθάρισμα.

Για τον άνθρωπο που έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, γι’ αυτόν που βρίσκεται «εν τη αποκαλύψει» δεν χρειάζονται πολλές διασαφήσεις, γιατί αυτός γνωρίζει από την πείρα του την παρουσία και την ύπαρξη του νοός, της καρδιάς.

-------======= =======-------

Δες τώρα αγαπητέ φίλε ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ, έπειτα και από τα πιο πάνω το νόημα που αποκτά η φράση

Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ

Δηλαδή ο έχων νου δυνάμενο να εννοεί ας εννοήσει. Ο διαθέτων νου μη βραχυκυκλωμένο από την αυτοθεώρησή του, θα εννοήσει.
Ο νους με την έννοια του πνευματικού οφθαλμού της ύπαρξης, ο νους ο έσω άνθρωπος. Ο νους - καρδιά που φωτίζεται όταν είναι καθαρός και που τότε μόνον κοινωνεί και εννοεί.

-------======= =======-------

Αγαπητέ gigenis, έχω βάσιμες υποψίες (άντε πάλι) και πολλές ενδείξεις ότι ο Χριστός είναι πολύ εντάξει τύπος και θα τα πάτε μια χαρά οι δυο σας αν του δώσεις την ευκαιρία να τα βρείτε. Μη στερείς τον εαυτό σου από μια τέτοια δυνατότητα, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι «πιστοί» του, όπως ο Ampere και ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ τον δυσφημούν με τα λόγια και με τις πράξεις τους.

Μικρός είχα ένα πολύ καλό φίλο που ήταν όμως εξαιρετικά δημοφιλής. Τους περισσότερους από τους άλλους φίλους του δεν τους χώνευα με τίποτα. Αν έμενα όμως σε αυτό, θα έχανα το πολύτιμο δώρο της φιλίας του μαζί μου.

-------======= =======-------

quote:

---

Θα πάρω "all of the above"

---

Ώστε πανθεϊστής αγαπητέ Γιώργo;

Αφιερωμένο λοιπόν (αν και ψιλοάσχετο ):

Είχαν προτείνει στον Κολοκοτρώνη να γίνει Τούρκος -δηλαδή μωαμεθανός- και θα τον κάνανε μέγα αφέντη.
-«Αν γίνω Τούρκος θα με σουνετεύσουν;» (θα του κάνουν περιτομή) , ρώτησε.
-«Βέβαια» του είπαν.
-«Εμάς, όταν μας βαπτίζουν, μας κόβουν από τα μαλλιά της κεφαλής μας τρίχες και τες βάζουν εις το εικόνισμα του Χριστού. Αν γίνω Τούρκος, εις τον άλλο κόσμο θα με τραβούν ο Χριστός από τα μαλλιά και ο Μωάμεθ από την… και δεν θέλω να βάλω εις παρόμοια διαφορά δύο τέτοιους προφητάδες.»

(Από το "Κολοκοτρώνη απομνημονεύματα" εκδ. Ωκεανίδα)

(Από τον Απόστολο σήμερα)
… Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας.

Επειδή και Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Ελλησι δε μωρίαν…
.
.
.
ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί.

quote:

---

Αγαπητέ gigenis, έχω βάσιμες υποψίες (άντε πάλι) και πολλές ενδείξεις ότι ο Χριστός είναι πολύ εντάξει τύπος και θα τα πάτε μια χαρά οι δυο σας αν του δώσεις την ευκαιρία να τα βρείτε.

---

Κανεις δεν εμαθε σκοποβολη πυροβωλοντας το κεφαλι του

quote:

---

quote:

---

Αγαπητέ gigenis, έχω βάσιμες υποψίες (άντε πάλι) και πολλές ενδείξεις ότι ο Χριστός είναι πολύ εντάξει τύπος και θα τα πάτε μια χαρά οι δυο σας αν του δώσεις την ευκαιρία να τα βρείτε.

---

την ευκαιρια την εχασε οταν επετρεψε να γινουν οι σταυροφοριες οι διωγμοι των αλλοθρησκων η ιερα εξεταση και αλλα παρομοια

---

Μα γι αυτό σου έγραψα
«Μη στερείς τον εαυτό σου από μια τέτοια δυνατότητα, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι «πιστοί» του, όπως ο Ampere και ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ τον δυσφημούν με τα λόγια και με τις πράξεις τους.»

-------======= =======-------

Από τα «Κεφάλαια Περί Αγάπης» του Μάξιμου (όπως λέμε μέγιστος) του Ομολογητή (γιατί όταν ομολογούσε τις δύο θελήσεις του Χριστού –Θεϊκή και Ανθρώπινη- δεν υπήρχε κανείς επί της γης για να "εκφράσει την πίστη του ομού μετ’ αυτού")-

1.15 (ιε’) Ο ίχνος μίσους βλέπων εν τη εαυτού καρδία δια οιονδήποτε πταίσμα προς τον οιονδήποτε άνθρωπον, αλλότριος τυγχάνει πάμπαν της εις Θεόν αγάπης· διότι η εις τον Θεόν αγάπη του εις άνθρωπον μίσους παντελώς ουκ ανέχεται.

Δηλαδή δε γίνεται να αγαπάς τον Θεό και να μην αγαπάς ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Αν αυτό συμβαίνει, ούτε τον Θεό αγαπάς.

1.16 (ιστ’) Ο αγαπών με, φησίν ο Κύριος, τας εντολάς μου τηρήσει· αύτη δέ εστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους. Ο ουν μη αγαπών τον πλησίον την εντολήν ου τηρεί· Ο δε την εντολήν μη τηρών ουδέ τον Κύριον αγαπήσαι δύναται.

Η …γνωστή εντολή ή με άλλα λόγια, γιατί μάλλον χρεώνουμε στους φίλους του Χριστού πολύ περισσότερους από όσους πραγματικά είναι…

2.80 (π’) Ει θέλεις ευρείν την οδόν την απάγουσαν εις την ζωήν, εν τη οδώ αυτήν ζήτει, κακεί αυτήν ευρίσκεις, τη ειπούση· Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Πλην σφόδρα εμπόνως ζήτει, διότι ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν, και μήπως των ολίγων απολειφθείς, μετα των πολλών ευρεθήση.

Δηλαδή όποιος ζητάει βρίσκει. Το θέμα όμως είναι τι ζητάει και πως…άσε που μπορεί να παρασυρθεί και να πάει ...από εκεί που πάνε κι οι άλλοι…

Edited by - Ampere on 22/04/2006 13:19:34

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του καταστρεφουν αγαλματα που αναπαριστουν τον βουδα γιατι ο δικος τους θεος τους ειπε οτι ειναι αμαρτια η οποια αναπαρασταση του;;;
--------
Στα αρχ.. μου.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του αναβουν μεγαλες φωτιες και πετανε μεσα οποιον τολμα να πει οτι τα αστρα δεν ειναι σημεια στον ουρανιο θολο αλλα ηλιοι και πλανητες;;;
---------
Στα αρχ.. μου.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του σφαζουν αλοθρησκους γιατι ζουν στα μερη που περπατησε ο θεος τους;;;;;
---------
Στα αρχ.. μου.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του εχουν καταδικασει καποιον οχι για το πως εζησε αλλα για το αν δεχτικε σαν θεο αυτον που του ειπαν;;;;
---------
Στα αρχ.. μου.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του οταν δεν μπορουν να απαντησουν σε ερωτηματα γυρω απο την πιστη τους σταματανε να συνομιλουν και ριχνουν καταρες και ειρωνιες;;;
--------
Βασικά αυτό είναι γενικευμένο φαινόμενο όπως και τα προηγούμενα σε ένα βαθμό όχι όσο ο οι ιουδαοιοθρησκειες) αλλά αυτό αφορά σχεδόν όλους ανεξαιρέτως και στον ίδιο βαθμό.

Πoυ θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του δεχονται οτι οι αμαρτιες τους θα παιδευουν τα παιδια τους;;;
---------
Πολύ ψηλά.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του απαγορευουν την συζητηση με καποιο αλλο μελος αν θελουμε να συζηταμε και μαζι τους;;;;
Αυτό δεν το κατάλαβα.

που θα καταταξεις τον θεο που οι πιστοι του δεν σεβονται κανονες που απαρτιζουν την κοινωνια;;;;
-----

Ούτε αυτό το κατάλαβα. Αλλά στα αρχ.. μου αν είναι αυτό που υποψιάζομαι αλλά αυτό που λέω δεν είναι απόλυτο καθώς καμία κοινωνία και καμία θρησκεία δεν είναι ποιο πάνω από την αλήθεια.

------------------------------------------------------------------

Αυτά δεν αφορούν την φιλοσοφία του Χριστιανισμού καθώς αν κάποιοι δεν το κατάλαβαν ακόμα αυτό είναι το θέμα.

Ταπεινότητα αγαθοεργία θυσία για το συνάνθρωπο κλπ

Ο Χριστιανισμός σαν φιλοσοφία έτσι όπως εκφράζεται στο άτομο είναι ευεργετική και για αυτό και για τον κόσμο του αλλά και γενικά για τον κόσμο.

Δεν είμαι Χριστιανός, σήμερα είναι ανάσταση και δεν πήγα καν στην εκκλησία.

Αυτή η η εμπάθεια από τους ελληνοπαπαρες είναι ολίγον τι γελοία.

Από καθαρά πολιτική άποψη είμαι εναντίον του ΙουδαιοΧριστιανισμου και είμαι υπέρ του ΕληνοΧριστιανισμου, λόγο χειροπιαστών δεδομένων που δεν μου επιτρέπουν να το δω διαφορετικά.

Από θεολογική φιλοσοφική άποψη ως Ορφικό-Πυθαγόρειος και πάλι βλέπω στον Χριστιανισμό το λιγότερο κακό, γιατί στους υπόλοιπους βλέπω μεγαλύτερες δόσεις βλακείας και θεωρώ ότι αυτό το Ελληνοκεντρικό ξέσπασμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιδιάρισμα.

quote:

---

Ταπεινότητα αγαθοεργία θυσία για το συνάνθρωπο κλπ

Ο Χριστιανισμός σαν φιλοσοφία έτσι όπως εκφράζεται στο άτομο είναι ευεργετική και για αυτό και για τον κόσμο του αλλά και γενικά για τον κόσμο.

---

Εσύ φίλτατε Ampere, ΠΛΗΝ των όσων ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από ένα μοναχά βιβλίο μας γράφεις, έχεις ποτέ σου ψάξει και κάτι άλλο?? Επειδή δεν φαίνεται, ας σε βοηθήσω……

Ας δούμε και λίγο τους τόπους μας, διότι πριν πάμε στην γη των Ιουδαίων με τα πολλά και ΑΜΦΙΣΗΜΑ μηνύματα (έργα και λόγια..), έχουνε όλα όσα μπορείς να σκεφτείς ΗΔΗ αναφερθεί από Έλληνες φιλοσόφους αγαπητέ. Δίχως πολύ θόρυβο, δίχως διθυράμβους και άλλα παράγωγα.

1) «Αφετηρία των αρετών είναι η Ευσέβεια, και κορυφαίο όριό τους η Αγάπη», Πυθαγόρας ο Σάμιος.

2)«Όλους αγάπα», Φωκυλίδης

3)«Αγάπα τον πλησίον», Θαλής ο Μιλήσιος.

4)«Αγαπάσθαι και οικείν ευδαιμόνως», Πλάτων Πολιτεία. Να αγαπιέστε και να κατοικείτε με ευδαιμονία (μεταξύ σας).

5)«Φιλότητα αντί διαφοράς εθέλειν», Ανδοκίδης. Να θέλετε Αγάπη αντί της έχθρας.

6)«Η Αγάπη προς τους ανθρώπους είναι καθήκον, αφού είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου θεού», Επίκτητος.

7)«Ν’ ανταποδίδης την Αγάπη με Αγάπη», Ησίοδος.

8)«Συμπονείν τοις κακοπαθούσι», Πλούταρχος, Αντ. 43

9)«Στοργήν δε στοργή οπώπαμεν», Εμπεδοκλής. Γνωρίσαμε την Αγάπη μέσα από την αγάπη.

10)«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν». Σοφοκλής, Αντιγόνη. Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ, όχι για να μισώ.

11)«Ένα σπίτι γεμάτο Αγάπη είναι μια ζεστή γωνιά», Λυσίας.

12)«Ακόμα κι αν σε βρίσουν η σε εξευτελίσουν ή σε χτυπήσουν, μη θυμώνεις» Σωκράτης.

13) «Καταφέρετε να βλέπετε τον χειρότερο εχθρό σας σαν φίλο σας, με την ίδια λαχτάρα», Σωκράτης

14)«Η Αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την Αγάπη που ένοιωσε για την μητέρα του στην παιδική του ηλικία», Πυθαγόρας.

Τι σημασία έχει εάν πήγες στην εκκλησία την Ανάσταση, δεν μου λέει κάτι η δήλωσή σου, μου λέει όμως πολλά η λέξη που επαναλαμβάνεις σε κάθε σου φράση.
Όταν διάβασα το post σου άσχετα από την συμφωνία ή διαφωνία μου σε όσα λες, η λέξη αυτή με έκανε να νιώσω άσχημα, έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί, μου χάλασε την διάθεση. Εάν λοιπόν εγώ που απλώς διαβάζω ένιωσα έτσι πως νιώθεις εσύ που την έγραψες?

Δεν είναι θέμα ηθικής και ούτε σου λέω να νοιαστείς για κάποιον άλλον, σου λέω να ενδιαφερθείς για τον εαυτό σου. Η αγάπη είναι ένας ασφαλής δρόμος για όλους μας.

----------
Βρε Ermis -3E- γιατί πρέπει να κατατάξεις κάπου τον Θεό κρίνοντας από τους πιστούς που πιθανόν να κάνουν λάθη?

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.

ΕΚΑΝΑ ΑΚΡΙΒΟΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.

---------
Άνθρωποι είναι Ermis όπως εσύ και όλοι όσοι συζητάμε εδώ μέσα. Τι είναι αυτό που μας κάνει καλύτερους από εκείνους?

Δεν είπα ότι είμαι καλύτερος, έχω δήλωση ότι είμαι τιποτένιος που όμως τουλάχιστον το παραδέχεται.

---------
Τι σημασία έχει εάν πήγες στην εκκλησία την Ανάσταση, δεν μου λέει κάτι η δήλωσή σου, μου λέει όμως πολλά η λέξη που επαναλαμβάνεις σε κάθε σου φράση.

Αλλά όπως ξέρεις και ξέρω, τίποτα δεν πειράζει. Όλα έχουν το σκοπό τους. Πειράζει μόνο που πειραζόμαστε.

Θα αρχίσω από το τέλος και με άλλη σειρά. Και θα σου πω πως ο Θεός με αξίωσε να γεννηθώ δίπλα σε παραγματικούς φάρους της ορθοδοξίας. Ποτίστηκα από την ορθοδοξία, όχι σε επίπεδο θεολογικό (αυτο αλήθεια μου είναι πλέον αδιάφορο) αλλά ποτίστηκα βιωματικά. Την βίωσα την ορθοδοξία, και συνεχίζω να την βιώνω αφού πρώτα όμως την απέρριψα.
Ναι τη απέρριψα, κι αλήθεια καταννοώ τώρα πως έτσι έπρεπε να το κάνω. Έτσι έπρεπε να γίνει. Αν δεν το έκανα η ορθοδοξία θα ήταν άλλο ένα μεγάλο κενό που θα γέμιζε τα απεριόριστα κενά μέσα μου.

Η αρχή ξανάρχισε με τη συνειδητή επιλογή μου να μετέχω ξανά στα μυστήριά της. Όχι γιατί αυτό είναι άλλη μια κοινωνική επιταγή υποταγής στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό μας, αλλά γιατί έτσι το κατανόησα ως το ορθό. Το ορθό του σεβασμού προς τον θεματοφύλακα της αλήθειας.
Η εσωτερική μεταβολή μου, παρατηρήσιμη και μετρήσιμη από τη λογική, έδωσε και την κατάλληλη ποιότητα της πίστης να συνεχίσω. Και για να συνεχίσω έπρεπε να υποτάξω το είναι μου στο Χριστό. Την κεφαλή της εκκλησίας.
Πλέον είχα την επίγνωση του ανώτερου σκοπού. Και μέσου αυτού δεν ταυτίστηκα σε τίποτα με τις μικρότητες και τις μικροψυχίες των ανθρώπων εντός της.
Αν με ρωτήσεις τί θεωρώ την ορθοδοξία, θα σου απαντούσα πως την βλέπω σαν μια συνεχής μεταβολή, μια συνεχής εσωτερική κίνηση προς τη θέωση και την υπέρτατη ελευθερία. Αλλά για να φτάσεις εκεί, πρέπει να κεντρώσεις. Πρέπει να βγάλεις τις κρεμμύδες που τύλιξαν στους υπέρλαμπρους καρπούς της. Ναι, η οθοδοξία είναι η οδός προς το κέντρο. Το κέντρο της ουσίας των πάντων. Αυτό φίλε μου το καταννοώ απόλυτα. Θα σου πω όμως, πως αν τραβήξουν για το γκρεμό, να είσαι σίγουρος πως δεν δεσμεύομαι από τίποτα και δεν θα τους ακολουθήσω. Το μόνο που με δεσμεύει είναι η αγάπη μου και η υπακοή προς το Θεό, όσο το εσωτερικό μου φως μου επιτρέπει να βλέπω στα σκοτάδια του έσω μου.

Με ρώτησες για τη σχέση κτιστού και άκτιστου.

Φίλε μου, μπορεί να είμαι πρόχειρος και γι αυτό καλά θα κάνεις να με κρίνεις πολύ αυστηρά γιατί το αξίζω. Αλλά γι αυτή τη σχέση θα σου πω μιλώντας για τη δική μου σχέση με το Άκτιστο. Για μένα δεν είναι το άκτιστο. Για μένα είναι ο επουράνιος πατέρας μου. Ο αληθινός μου πατέρας που τον αγαπώ απεριόριστα. Μιλώ μαζί του καθημερινά, και γνωρίζω με λόγο ψυχής πως με ακούει και στέκεται δίπλα μου κάθε στιγμή. Σε παρακαλώ κατανόησε πως δε μιλώ μέσα από το πέπλο της υποκρισίας μου, αλλά πραγματικά τον νιώθω πιο κοντά, πιο συναισθηματικά, πιο βαθιά, πιο ολοκληρωτικά και από τον σαρκικό πατέρα μου που υπερ-αγαπάω και εκτιμάω ατελείωτα. Έχω κλάψει στα πόδια του, έχω χαρεί στην άπειρη αγκαλιά του, μου έχει σφίξει το χέρι στις δυσκολότερες στιγμές μου, με καθοδήγησε τέλεια στο λαβύρινθο των αδιεξόδων μου, τον έχω δει τόσες φορές μπροστά μου, τόσες πολλές φορές μπροστά μου, που ότι κι αν πω, τα λόγια δεν φτάνουν να περιγράψουν τον πλούτο των συναισθημάτων που με κατακλύζουν μιλώντας για Εκείνον. Πώς μπορώ τώρα να φιλοσοφίσω για τη σχέση κτιστού άκτιστου, ειλικρινά σου λέω δεν με αφορά. Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα σε εμένα αυτού του είδους η φιλοσοφική εμβάθυνση.

Με ρώτησες και για την Αγία Γραφή. Τί θες να πω; Να σου πω πως όταν μιλάει το Πνεύμα του Θεού μήπως μιλάει κάποιος άνθρωπος; Όχι βέβαια. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα τον τρόπο. Δεν το έχεις νιώσει; Δεν βίωσες τις ανώτερες κατανοήσεις στην εσωτερική μεταβολή σου; Δεν ένιωσες την πληρότητα, το καθάριο της νόησης στο κεντράρισμα;
Αν κάποιος από εμάς τους τίποτα, μπορεί στα πλατσουρίσματα των λασπόνερων να νιώθουν την ελευθερία της κίνησης, τότε φαντάσου τους Γίγαντες του πνεύματος που κολυμπάνε στο άπειρο της αιώνιας θάλασσας. Φαντάσου μια σταγόνα από αυτήν τη θάλασσα.
Καλύτερα να γίνουμε και εμείς σταγόνα αυτής της καθαρής, της κρυστάλινης θάλασσας. Η σταγόνα, είναι σταγόνα πεπερασμένη, αλλά ποτέ δεν παύει αυτήν η σταγόνα να περικλύει την ουσία της άπειρης θάλασσας. Είτε τη βγάλουμε από εδώ, είτε από εκεί, η διαφορά είναι μόνο στο μέγεθος. Στην ουσία των πραγμάτων είναι και παραμένει το ίδιο. Μια σταγόνα από την άπειρη θάλασσα...

Με ρώτησες και για το κατ΄ εικόνα και το καθ΄ ομοίωση, πιστεύω όμως πως μόλις απάντησα, έστω κι αν δεν το έκανα με τη σειρά που με ρώτησες.

Πάντως θέλω να σε ρωτήσω και εγώ κάτι, εσύ που στέκεσαι μέσα σε όλα αυτά; Αναζητάς κάτι που δεν το έχεις βρει ακόμα;
Θα μου πεις όμως, και εσύ δηλαδή τί γυρεύεις εδώ; Αναζητάς τίποτα;
Για να σου είμαι ειλικρινής προβληματίζομαι. Κι αυτός ο προβληματισμός με κρατάει στο Forum. Αλήθεια σου λέω πως προβληματίζομαι με τον εαυτό μου. Προβληματίζομαι γιατί βλέπω από τη μια να εξυπηρετώ τις ανάγκες μου, και από την άλλη βλέπω να αναδύεται το ανώτερο στο σκοπό μου. Προβληματίζομαι και θέλω να δω τελικά πιο από τα δυο είναι πιο ισχυρό.

Αλλά αυτό θα μας το δείξει μόνο ο κατάλληλος χρόνος, έτσι δεν είναι φίλε μου;

Σου εύχομαι υγεία, χαρά και ευτυχία

-------======= =======-------

«Η αλήθεια της Εκκλησίας για τον κόσμο δεν είναι μια θεωρητική θέση, μια αφηρημένη θεώρηση, μια «δογματική» ερμηνεία της πραγματικότητας. Είναι μια γνώση που κερδίζεται δυναμικά, ένα κατόρθωμα σχέσης με τον κόσμο…»

Μου άρεσε μια φράση που συνδέει με ποιητική λακωνικότητα χριστιανισμό και φιλοσοφία: «…από τους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, οι Πατέρες είχαν «βαπτίσει» τον πλατωνισμό και οι μοναχοί είχαν «εκχριστιανίσει» τη στωική άσκηση.»

Αν η πιο πάνω φράση μπορεί να χρησιμέψει ως «κλειδί» για να γίνουν κατανοητά πολλά στοιχεία τις χριστιανικής «γλώσσας», δεν θα μπορούσε, πιστεύω, όμως να μας φανερώσει κάτι περισσότερο από το ό,τι όπως ξαναέγραψα «Είναι άλλο το να χρησιμοποιείς τη γλώσσα της φιλοσοφίας για να περιγράψεις, να κοινωνήσεις την εμπειρία του φωτισμού της καρδιάς που οι πατέρες κέρδισαν (ή ίσως σωστότερα με την οποία χαριτώθηκαν) με την ασκητική τους και άλλο να βασίζεσαι στη φιλοσοφία για να στηρίξεις ή να απορρίψεις λόγια που δεν είναι γέννημα απλού (ή σύνθετου) διανοητικού στοχασμού.»

Όπως το καταλαβαίνω, στην καρδιά της Χριστιανικής Ορθοδοξίας βρίσκεται ο Ησυχασμός και στην καρδιά του Ησυχασμού η προσευχή … της καρδιάς. Χωρίς αυτή τη γνώση είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταλάβουμε την χριστιανική «φιλοσοφία».

Γιατί η προσευχή είναι η Μητέρα των Αρετών σύμφωνα με τον Ιωάννη της «Κλίμακος»

(όπου «Κλίμαξ» λόγος ασκητικός «διηρημένος εις τριάκοντα κεφάλαια, τα οποία ως βαθμίδες κλίμακος, αναβιβάζουν όσους τα ακολουθούν από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα, εξ ού και το βιβλίον ωνομάσθη κλίμαξ»).

ή όπως έγραψε ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «αιχμαλώτισε την μητέρα κι αυτή θα σου δώσει τα παιδιά. Μάθε πρώτα πώς να αποκτήσεις την δύναμη της προσευχής κι έπειτα χωρίς δυσκολία θα κατορθώσεις την εφαρμογή όλων των άλλων αρετών.»

Κι όταν μιλάμε για προσευχή μιλάμε για το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι», για το «πάσα πνοή μου αινεσάτω τον Κύριον», κ.ο.κ

Εκ των ων ουκ άνευ, κατά τη γνώμη μου για το θέμα της αδιαλείπτου προσευχής είναι το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», βιβλίο αγνώστου συγγραφέα που πρωτοκυκλοφόρησε στη ρωσική γλώσσα το 1853.

Αλλά πριν συνεχίσω με αυτό, ένα μικρό ποιητικό διάλεγμα, κάτι δηλαδή σαν διάλειμμα , και …εντάσεων διάλυμα .

-------======= =======-------

Νίκου Καββαδία από τη συλλογή «Μαραμπού»

-------======= =======-------

Αυτό με τους «Αράπηδες» το βρίσκω συγκλονιστικό, …και εννοείται, και για τους Έλληνες απλά, άψογο.

ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ

Πολλές φορές είχα αντικρύσει στις εικόνες τον εσταυρωμένο,
Τον κοιτούσα αλλά δεν καταλάβαινα τι?
Τι θέλει να δούμε? Τι προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε?
Γιατί έπρεπε να αφήσει να τον σταυρώσουνε?
Κάποια μέρα κοιτώντας Τον καρφωμένο πάνω στο σταυρό ένιωσα να μου ανοίγει τα ματιά της ψυχής μου και να με έκανε να δω.
Αυτή η στιγμή της θυσίας του ήταν ένα μεγάλο ξεσκέπασμα για την ανθρωπότητα, που δυστυχώς ακόμα και θυσιάζοντας τον εαυτό Του δεν ξερώ πόσοι είδαμε –νιώσαμε και κατανοήσαμε όλα όσα ήθελε να γνωρίσουμε.
Ο σταυρός αυτό το σύμβολο που χρόνια τώρα εμείς τιμούμε και τόσο είναι ιερό για εμάς ,δηλώνει «το είναι μας», αυτό που όλη ανθρωπότητα «είναι».
Ένας σταυρός που κουβαλάμε στη ζωή μας, που μας τον έβαλαν ,που ποτέ όμως δεν βλέπουμε, αφού είναι πίσω μας στους ώμους μας, εμείς τον κουβαλούμε νιώθουμε το βάρος του, νιώθουμε να μας λυγίζει αλλά δεν τον διαλέξαμε και δεν τον είδαμε [δεν τον γνωρίσαμε].
Είναι ο λόγος που μας φύτεψαν και αναπτύξαμε στη ζωή μας ,αλλά δεν τον επιλέξαμε και δεν τον γνωρίσαμε αφού είναι στη πλάτη και πίσω από τα ματιά μας.
Και ότι δεν επιλέξαμε και δεν γνωρίζουμε, είναι ασυνείδητο. Αυτός είναι ο σταυρός μας , «ο λόγος μας ο ασυνείδητος» που δημιουργεί το είναι μας.
Και έτσι το σώμα μας, το φυσικό μας, δηλαδή το χρηστικό μας κομμάτι, βρίσκεται αιχμαλωτισμένο πάνω στο σταυρό και καρφωμένο στα άκρα του με καρφιά, με τέσσερα μεγάλα καρφιά ,ένα για κάθε ένα άκρο και άκρα είναι τα πόδια μας –τα πεδία δηλαδή των δυνάμεων που μας στηρίζουν στη γη, και τα χέρια μας που με αυτά δημιουργούμε.
Τα τέσσερα καρφιά είναι τα τέσσερα σαμάρια –τα τέσσερα θέατρα που παίζουμε στη ζωή μας και αυτά είναι τόσο βαθιά καρφωμένα μέσα μας που κάνουν το σταυρό να κολλά και να γίνεται ένα με το σώμα μας.
Και πάνω στο κεφάλι μας ένα ακάνθινο στεφάνι που αφού μας το φόρεσαν μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε και βασιλιάδες ,ξεχωριστοί.
Βασιλιάδες σε ποιους? Στους όμοιους μας? Δούλος σε δούλους?
Ένα αγκάθινο στεφάνι μπηγμένο μέσα στο κεφάλι μας τόσο βαθιά που μας τρυπά, και το αίμα στάζει και σκεπάζει τα μάτια μας, και τα κάνει να μένουν κλειστά η στην καλύτερη περίπτωση να κοιτούν χαμηλά –τη γη.
Ο πόνος από τα αγκάθια σπρώχνει το κεφάλι προς τα κάτω για να μη βλέπουμε τα υψηλά ,τα πάνω από εμάς.
Αυτό το αγκάθινο στεφάνι είναι και το μεγαλύτερο καρφί στη ζωή μας στο είναι μας.
Η υποκρισία που κάνει τους ανθρώπους ψεύτικους που τούς κάνει να νιώθουν ξεχωριστοί ,σπουδαίοι, βασιλιάδες, που κλείνει τα ματια στις καρδιές των ανθρώπων και κρατά το κεφάλι ,δηλαδή τη νόηση μας μακριά από τα υψηλά και τα ουράνια-από την ουράνια διάνοια, στρωμένο κάτω στα γηινα.
Αυτό λοιπόν είμαστε -και ο Κύριος μας το έδειξε και το απέδειξε.
Και αφού το έδειξε μας έδωσε και τον τρόπο να ελευθερωθούμε διατηρώντας την θέληση μας ελεύθερη.
Για να ελευθερωθείς πρέπει πρώτα να δεις ,ναι να δεις τι είσαι,
που είσαι καρφωμένος ,να δεις τη φυλάκιση σου, τη στέρηση της ελευθερίας σου.
Και αφού δεις, έχοντας οδηγό τον Διδάσκαλο ,να πετάξεις ψηλά, πολύ ψηλά, όσο εσύ θελήσεις, στους γαλάζιους και όμορφους ουρανούς, εκεί που δεν υπάρχουν βασιλιάδες και δούλοι που όλοι είναι ένα.
Εκεί που όλα ξεκινούν από το ΕΝΑ και καταλήγουν στο συνεχές ΕΝΑ.

ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

-------======= =======-------

Αντιγράφω από τον πρόλογο του μεταφραστή (+Παντελεήμων Καρανικόλας, Μητροπολίτης Κορίνθου) του «Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητού» (εκδ. Παπαδημητρίου)
«Ο προσκυνητής …., από ένα μοναχό και με τη βοήθεια του βιβλίου «Φιλοκαλία των νηπτικών Πατέρων», κατορθώνει να μάθη να εμβαθύνει και να εφαρμόσει, την αδιάλειπτη προσευχή που λέγεται και νοερά προσευχή ή προσευχή της καρδιάς και συνοψίζεται εις τα λέξεις “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”».
.
.
.
Στο βιβλίο «Φράνυ και Ζούι» -(βιβλίο που “θέλει” να ανήκει στο χώρο της λογοτεχνίας, με “στόρυ” σχετικό με την προσευχή της καρδιάς, και αρκετά ενδιαφέροντα “ευφυολογήματα”, παραταγμένα πάντως με τρόπο που τελικά κουράζει)- του J. D. Salinger (εκδ. Επίκουρος), καταγράφεται η «σκεπτικιστική» προσέγγιση των όσων περιέχονται στο βιβλίο του «Προσκυνητή».

«… στην ανατολική ορολογία, υπάρχουν εφτά λεπτά κέντρα στο σώμα, τα λεγόμενα τσάκρα, κι αυτό που συνδέεται στενότερα με την καρδιά λέγεται αναχάτα κι υποτίθεται πως είναι φοβερά ευαίσθητο και ισχυρό, κι όταν ενεργοποιηθεί, ενεργοποιεί με τη σειρά του εν’ άλλο απ’ αυτά τα κέντρα, ανάμεσα στα φρύδια, που λέγεται άτζνα – πρόκειται στην πραγματικότητα για την επίφυση του εγκεφάλου ή μάλλον για ένα ρευστό γύρω από την επίφυση- και τότε , μπαμ, ανοίγει αυτό που οι μυστικοί ονομάζουν «τρίτο μάτι».

Δεν είναι τίποτα το καινούργιο, για τ’ όνομα του Θεού. Δεν πρωτάρχισε με την παρέα του προσκυνητάκου μας, θέλω να πω. Στην Ινδία, Κύριος οίδε πόσους αιώνες τώρα, είναι γνωστό σαν τζαπάμ. Τζαπάμ είναι απλώς η επανάληψη οποιασδήποτε από τις ανθρώπινες ονομασίες του Θεού. Ή τις ονομασίες των ενσαρκώσεών του –των αβατάρ του, αν θες να μιλήσουμε τεχνικά. Κι η ιδέα είναι πως, αν εκφωνείς την ονομασία αρκετόν καιρό και αρκετά ταχτικά και κυριολεκτικά από την καρδιά, αργά ή γρήγορα θα ΄χεις μιαν απάντηση. Όχι ακριβώς απάντηση. Μιαν ανταπόκριση».

Χμ…

Στο «Η ζωή Του ζωή μου» του αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (εκδ. Πουρναρά) αναφέρονται:

…παραλληλίζουν την προσευχή στο όνομα του Ιησού με την γιόγκα ή τον υπερβατικό λογισμό και τα παρόμοια. Πρέπει να τονίσω τον κίνδυνο τέτοιων σφαλμάτων, τον κίνδυνο του υπολογισμού της ευχής σαν ένα από τα απλούστερα και ευκολότερα «τεχνικά» μέσα που οδηγούν στην άμεση ένωση με το Θεό.

… ο απρόσωπος ασκητικός τύπος οδηγεί τελικά σε μια διεκδίκηση θείας αρχής σ’ αυτή καθ’ εαυτή τη φύση του ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος οδηγείται στηνιδέα της αυτοθεώσεώς του, δηλαδή στην αιτία της αρχικής πτώσεως.

….Ο αληθινός Δημιουργός μας αποκάλυψε τον εαυτό του σαν ένα προσωπικό Απόλυτο... Η προσευχή μας πρέπει να είναι πάντοτε προσωπική, πρόσωπο προς Πρόσωπο. Μας δημιούργησε για να ενωθούμε στη Θεία του Ύπαρξη, χωρίς να καταστραφεί ο προσωπικός μας χαρακτήρας. Είναι ο τύπος της αθανασίας που μας υποσχέθηκε ο Χριστός.

…Στον άνθρωπο Ιησού Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.2,9). Σ’ αυτόν δεν υπάρχει μόνον ο Θεός αλλά και όλη η ανθρώπινη φύση. Όταν αναφέρουμε το όνομα του Ιησού Χριστού, τοποθετούμαστε μπροστά στο πλήρωμα τόσο του Θείου Όντος όσο και του κτίσματος. Επιθυμούμε να κάνουμε τη ζωή του ζωή μας και να λάβουμε το Χριστό να κατοικήσει μέσα μας. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η έννοια της θεώσεως.
.
.
.
Σε ομιλία* του σεΐχη (=μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης) Χουσεΐν Νασρ , σε συμπόσιο (Μάρτιος 1985) ορθόδοξων και μουσουλμάνων, επισημαίνει…
«…τις σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της Ησυχαστικής παράδοσης και του Σουφισμού, που η καθεμιά τους βρίσκεται στην καρδιά της θρησκείας από το έδαφος της οποίας έχει ανθήσει….

…Στον Ησυχασμό η καρδιά είναι το κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης, η έδρα της νοημοσύνης και της βούλησης, μέσα στην οποία συγκλίνουν όλες οι δυνάμεις της ανθρώπινης ζωής. Η χάρη, επίσης περνάει από την καρδιά σε όλα τα άλλα μέρη και στοιχεία του ανθρώπινου μικρόκοσμου.

Η ίδια διδασκαλία βρίσκεται στον Σουφισμό, ο οποίος, ακολουθώντας τις διδασκαλίες του Κορανίου, ταυτίζει την καρδιά (al-qalb) με τη γνώση, καθώς επίσης και με τη θέληση και την αγάπη, και ο οποίος, όπως ο Ησυχασμός, θεωρεί την καρδιά ως την έδρα του θείου, από την οποία εκπορεύεται η χάρη της παρουσίας του στην όλη ύπαρξη του ανθρώπου. Αν μπορεί κανείς να μιλήσει για την εστία της διάνοιας (νους, πνεύμα, al-aql), αυτή είναι η καρδιά, γιατί ο άνθρωπος με την καρδιά μπορεί να γνωρίσει το Πνεύμα και να «δια-νοηθεί» τις ανώτερες πραγματικότητες…

…Δεν είναι ανάγκη να πούμε πως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές στην άσκηση της προσευχής της καρδιάς μεταξύ Ησυχασμού και Σουφισμού. Ο ένας κάνει χρήση του ονόματος του αγγελιοφόρου δηλαδή του Ιησού, και ο άλλος της πηγής της αγγελίας, δηλαδή του Αλλάχ. Ο ένας δίνει έμφαση στην αγάπη και ο άλλος στη γνώση, χωρίς κανείς τους να αρνείται την σπουδαιότητα και των δύο στοιχείων. Η μια ανάγει τους καρπούς των ενεργειών της στη χάρη που εκπορεύεται από το Χριστό και η άλλη στη “χάρη του Μωάμεθ”…»

*Αντιγραφή από το περιοδικό “Σύναξη”, τεύχος 27 - 1988
…χμ και πάλι χμ…
.
.
Τι συνάγεται από τα πιο πάνω (εκτός βέβαια από την προφανή ανεπάρκειά μου για την ανάπτυξη ενός τέτοιου θέματος);
Κάποιες, πάντως, από τις δικές μου σκέψεις (τα “χμ”, ας πούμε, στο κείμενο) βρίσκουν εν μέρει την διατύπωσή τους στα πιο κάτω αποσπάσματα από το
Η μεταστροφή ενός Ινδού Βραχμάνου στον Χριστιανισμό.

«Παρατηρώ ότι στον Δυτικό κόσμο σήμερα πολλοί άνθρωποι λένε, «Λοιπόν, όλες οι θρησκείες είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Ο Θεός είναι ο ίδιος σε κάθε θρησκεία. Όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο σκοπό στο τέλος».
Όμως, ξέρετε, αυτό δεν είναι αλήθεια! Δεν συμφωνώ μ’ αυτό.

Ο σκοπός του πατέρα μου, για παράδειγμα, λεγόταν moksa, που σημαίνει απελευθέρωση από το χρόνο, το χώρο και τα στοιχεία, που σημαίνει επίσης αυτοπραγμάτωση ή θεοπραγμάτωση. Αυτό σημαίνει ότι ο πατέρας μου θα έψαχνε μέσα στον εαυτό του για να βρει τον αληθινό «εαυτό», και να ανακαλύψει ότι ο πραγματικός «εαυτός» είναι Θεός. Αυτός είναι ο υψηλότερος σκοπός του Ινδουϊσμού, να ανακαλύψεις ότι είσαι Θεός, να συνειδητοποιήσεις με άλλα λόγια, ότι είσαι Θεός.
…
Προσευχήθηκα απλά, ζητώντας από το Χριστό να έρθει στη ζωή μου, να συγχωρήσει όλες μου τις αμαρτίες, να με βοηθήσει να βρω τον αληθινό και ζωντανό Θεό.
… Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι όλες οι πάρα πολλές «μυστηριακές» εμπειρίες που είχα – οι ψυχεδελικές εμπειρίες χωρίς ναρκωτικά, όλα τα οράματα όπου έβλεπα τους θεούς, κ.τ.λ. – ήταν όλα αναπόσπαστο μέρος του σκοταδιού, που ήταν μέσα μου.…»
.
.
.
Τέλος, κάτι ακόμη που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και το αντιγράφω από το κεφάλαιο «περί Προσευχής» στο βιβλίο «ΚΛΙΜΑΞ» του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου

Έως ότου αποκτήσουμε προσευχή εναργή (=καθαρή, ζωντανή) θα ομοιάζομε με εκείνους που γυμνάζουν στις αρχές τα νήπια πώς να βαδίζουν.

…δεν μπορούμε να με την διδασκαλία του άλλου να γνωρίσουμε το κάλλος της προσευχής. Διότι η προσευχή έχει ως διδάσκαλό της τον Θεόν, “τον διδάσκοντα άνθρωπον γνώσιν, και διδόντα ευχή τω ευχομένω…”

Χμ… Ερωτήσεις; (όχι ότι έχω καμία απάντηση, αλλά λέμε τώρα).

-------======= =======-------

Διαβάζοντας τα κείμενα που παραθέτεις, ένοιωσα πως μια γεύση, πώς να το πω, αφιλοσόφητη...κατι σαν,
ο σωστός θεός είναι ο δικό μας,
αντίρρηση δεν χωράει,
κοιτάτε τον βραχμάνο…ειχε τόσες εμπειρίες, μα να τον στο δρόμο του μοναδικού αληθινού θεού.

Ετσι το ξαναδιάβασα, μιας και ο Αναστημένος απουσιάζει, και η αντιπολίτευση ίσως και να βαρέθηκε, λέω, (φυσικά με τις ευλογίες σας ), να κοιτάξω λίγο το βραχμανικό κείμενο

quote:

---

Όταν πέθανε, ο κλήρος του έπεσε σε μένα, κι άρχισα πολύ πρόθυμα να ακολουθώ τα βήματά του. Ήμουν ήδη ένα πολύ θρησκευόμενο παιδί, ακόμα και σε ηλικία επτά ετών, που ήταν κατά προσέγγιση η ηλικία μου όταν πέθανε.

---

quote:

---

Ετσι το ξαναδιάβασα, μιας και ο Αναστημένος απουσιάζει, και η αντιπολίτευση ίσως και να βαρέθηκε, λέω, (φυσικά με τις ευλογίες σας ),

---

Κανεις δεν εμαθε σκοποβολη πυροβωλοντας το κεφαλι του

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr