Από τότε που ωρίμασε μέσα μου ο λόγος του ευαγγελίου και οι πρώτες σταλαγματιές άρχισαν να στάζουν στη θέληση μου- εσωτερικό μου άνθρωπο, τα σπλάχνα μου γέμισαν θλίψη ,όλο το εσωτερικό μου στερήθηκε πάσης χαράς, και μια φωνή ασταμάτητα συνεχώς μέρα και νύχτα στιγμή προς στιγμή όπου κι αν βρίσκομαι ,ότι κι αν κάνω όπως και αν βιώνω μέσα στα βάθη την ψυχής μου, με γλυκύτητα που δεν περιγράφεται ούτε βυθομετρειται , στα βάθη του νου μου, χωρίς κανένα κενό να μεσολαβεί, σε όλο τον εσωτερικό λόγο, φωνάζει μια μελωδία ανέκφραστη, ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .
Γλυκά συνεχίζει η μελωδία ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .
Μέρα νύχτα στιγμή προς στιγμή, ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς
ν αγαπάς , και τα ματιά μου δάκρυα στάζουν, φανερά και κρυφά,
και η μελωδία φωνάζει ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .
Νιώθω ο πιο φτωχός της αγάπης, στεγνό ηφαίστειο που πάγωσε ,και όμως η φωνή μου φωνάζει σ ότι κι αν λέω ότι κι αν σκέφτομαι ,όπως κι αν ενεργώ σε ότι αναπολώ ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .
Μακάρι να γίνω πιστευτός από ντροπή τον ουρανό δεν κοιτώ αλήθεια λέω σκύβω το κεφάλι νου και σώματος ,λογικής και λόγου, και όμως δεν παύει και στον ύπνο μου και στο ξύπνιο μου και όταν πίνω και όταν τρώω και όταν προσεύχομαι και όταν και όπως και στο γιατί και στο πως και στο διότι , και όταν με βρίζουν και όταν με κατηγορούν και όταν με επαινούν, μια φωνή γλυκεία μελωδία, θεού ωραιότητα, με συνταράσσει συνεχώς φωνάζοντας μου ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .
Πιο γρήγορη από το νου μου αφού να μετρήσω τις φωνές αδυνατώ, να υπολογίσω πόσες φορές στο λεπτό αδυνατώ, και η λογική μου βλέπει τη ψυχή να συνεργεί μεθυσμένη στη γλυκύτητα του λόγου αυτής της φωνής που μέσα μου φωνάζει
ν αγαπάς ν αγαπάς ν αγαπάς .

quote:

---

Διαβάζοντας τα κείμενα που παραθέτεις, ένοιωσα πως μια γεύση, πώς να το πω, αφιλοσόφητη...κατι σαν,
ο σωστός θεός είναι ο δικό μας,
αντίρρηση δεν χωράει,
κοιτάτε τον βραχμάνο…ειχε τόσες εμπειρίες, μα να τον στο δρόμο του μοναδικού αληθινού θεού.

---

Αγαπητέ ΠΛΑΤΩΝΑΣ, αυτό το πρόβλημα με τις …γεύσεις βλέπω έχει αρχίσει και παίρνει διαστάσεις επιδημίας μεταξύ των συμμετεχόντων. Τέλος πάντων, μου δίνεις την αφορμή να διευκρινίσω λίγο ακόμη κάποια πράγματα που πιθανόν να έμειναν αδιευκρίνιστα.

Αυτό που επιδίωξα με την προηγούμενη ένθεσή μου ήταν, στα πλαίσια του θέματος, να επισημάνω την σημασία της προσευχής στην ορθοδοξία, και μάλιστα ιδιαίτερα της καρδιακής προσευχής, αφού θεωρώ (ίσως εσφαλμένα) ότι έτσι μπορεί να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα περί χριστιανικής «φιλοσοφίας».

Όπως διαπίστωσες, παρέθεσα κάποια αποσπάσματα από συγκεκριμένες πηγές στις οποίες μπορεί κάποιος να ανατρέξει και που συνεισφέρουν με την ιδιαίτερή τους «ματιά» επί του θέματος.

Ειδικά τα αποσπάσματα από τον πρώην βραχμάνο -και μόνον αυτά- τα θεώρησα σημαντικά για τρεις λόγους.

Α) Γιατί θεωρώ ότι η άποψή του έχει …κάποια ιδιαίτερη αξία αφού είχε βιωματική «γεύση και από τους δύο διαφορετικούς «χώρους» (Ινδουισμό – Χριστιανισμό).

Β) Γιατί συνοψίζονται κάποιες δικές μου σκέψεις για το θέμα και συγκεκριμένα ότι
δεν πιστεύω πως «όλες οι θρησκείες είναι πάνω-κάτω οι ίδιες, ότι ο Θεός είναι ο ίδιος σε κάθε θρησκεία ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο σκοπό στο τέλος»

Γ) Γιατί περιέχονται - διατυπώνονται δύο από τις «ιδέες» κλειδιά που διαφοροποιούν τις θρησκείες της Άπω Ανατολής, της «Νέας Εποχής» κτλ. (αν και τώρα αναγκαστικά υπεραπλουστεύω) από τον Χριστιανισμό δηλαδή ότι

Γ1) ενώ για τις μεν η αυτοπραγμάτωση / αυτοθέωση είναι το ζητούμενο – επιδιωκόμενο για τον δε (Χριστιανισμό – Ορθοδοξία) η επιδίωξη της «αυτοθέωσης» είναι το άλλο όνομα της «πτώσης», και

Γ2) ενώ ο Θεός - το απόλυτο είναι για τις μεν κάτι το απρόσωπο για τον Χριστιανό το απόλυτο έχει προσωπικό χαρακτήρα, που δεν σημαίνει βέβαια έναν περιορισμένο μορφικό θεό αλλά σημαίνει «το βλέπειν προς, το έρχεσθαι του Θεού προς εμάς, ενός Θεού που είναι αγάπη».

Επομένως. την ενδιαφέρουσα, έτσι κι αλλιώς, αλλά αναμενόμενη πάντως «κριτική», , που κάνεις στο υπόλοιπο κείμενο του x βραχμάνου, δεν την βλέπω ως αντιπολίτευση, αλλά απλά ως ...αντιπερισπασμό. Γιατί αν ήθελες να κάνεις αντιπολίτευση θα περίμενα να έγραφες την δική σου άποψη για την προσευχή, και τη σχέση που μπορεί αυτή να έχει ή να μην έχει με την χριστιανική σκέψη ή έστω με την …αυτογνωσία.

-------======= =======-------

Αγαπητέ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ..., σ' ευχαριστούμε για τα δώρα σου κι ας απευθύνονται στον ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ.

Για Εσένα

Υπέρτατο ον – Παντοκράτωρ-Θεός -Αγάπη- Μοναδικός –Πατέρας.
Τόσες λέξεις και όμως δηλώνουν « Ένα» - «Εσένα».
Θέλω να γράψω έναν ύμνο για να ψάλλω την αγάπη μου για Σένα .
Θέλω να πω σ αγαπώ σ Εσένα εγώ ο μικρός να αγγίξω Εσένα.
Εγώ ο μικρός να μιλήσω σε Εσένα.
Ποιες λέξεις να βρω για να πω σ αγαπώ αφού οι λέξεις έγιναν από Εσένα?
Ποιες νότες θα φτιάξουν τραγούδι για Σένα αφού και αυτές είναι δοσμένες από Εσένα?
Ποια μουσική θα παίξει για Σένα αφού και αυτή είναι χαρισμένη από Εσένα?
Ποιο στόμα θα πει σ αγαπώ σε Σένα αφού και το ότι υπάρχω οφείλεται σε Εσένα?
Πως μπορώ να πω σ αγαπώ σ Εσένα αφού η αγάπη Σου σκεπάζει εμένα?
Πως μπορώ να πω σ αγαπώ σ Εσένα αφού η αγάπη Σου
δημιούργησε εμένα?
Είμαι τόσο μικρός για μένα και τόσο μεγάλος και πολύτιμος για Σένα αφού όλα τα δημιούργησες για μένα.
Για αυτό και εγώ θα πω απλά αγαπώ…
Αγαπώ τις λέξεις γιατί είναι από Εσένα
Αγαπώ τις νότες γιατί είναι από Εσένα
Αγαπώ τα τραγούδια γιατί είναι από Εσένα
Αγαπώ εμένα γιατί είμαι κομμάτι από Εσένα
Αγαπώ τη ζωή γιατί είναι από Εσένα
Αγαπώ…
Αγαπώ…
Αγαπώ γιατί η αγάπη είναι δώρο ζωής από Εσένα σε μένα.

ΤΙΜΗ ΜΟΥ.

quote:

---

Αυτό που επιδίωξα με την προηγούμενη ένθεσή μου ήταν, στα πλαίσια του θέματος, να επισημάνω την σημασία της προσευχής στην ορθοδοξία, και μάλιστα ιδιαίτερα της καρδιακής προσευχής, αφού θεωρώ (ίσως εσφαλμένα) ότι έτσι μπορεί να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα περί χριστιανικής «φιλοσοφίας».

---

Με αυτό μου πάντως το μήνυμα, απλά θέλω να ενημερώσω εσένα και όποιον φίλο/η τυχόν ενδιαφέρεται, ότι θα απέχω για αρκετό διάστημα (τουλάχιστον τρεις μήνες, ίσως περισσότερο) από το forum για λόγους που δεν έχουν βεβαίως καμία σχέση με τη λειτουργία του, αφού μόνο ευχαριστώ έχω να απευθύνω στους συντελεστές του, αλλά ούτε και με τους συμμετέχοντες που τους εκτιμώ όλους -ακόμη και αυτούς για τους οποίους έχω εκφράσει κατά καιρούς τη δυσαρέσκειά μου-.

Να ’στε λοιπόν όλοι/ες καλά και καλή συνέχεια.

quote:

---

Η μεταστροφή ενός Ινδού Βραχμάνου στον Χριστιανισμό.

---

quote:

---

Aκούστε, λοιπόν, τώρα εσείς την παραβολή του σπορέα. 19Aπό τον καθένα που ακούει το κήρυγμα της βασιλείας και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός κι αρπάζει εκείνο που έχει σπαρθεί στην καρδιά του. Aυτός είναι ο σπόρος, που έπεσε δίπλα στο δρόμο. 20Kι ο σπόρος που σπάρθηκε σε πετρώδες έδαφος, είναι αυτός που ακούει το λόγο κι αμέσως τον δέχεται με χαρά. 21Δεν έχει όμως ρίζα μέσα του και είναι προσωρινός. Kαι σαν αρχίσει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας του λόγου, αμέσως κλονίζεται. 22Kι ο σπόρος που σπάρθηκε στ� αγκάθια, είναι εκείνος που ακούει το λόγο, όμως η μέριμνα της γήινης αυτής ζωής και η απάτη του πλούτου καταπνίγουν το λόγο και γίνεται άκαρπος. 23Kι ο σπόρος που έπεσε στο γόνιμο έδαφος, είναι ο άνθρωπος που ακούει το λόγο και τον καταλαβαίνει, και ο οποίος πράγματι καρποφορεί και παράγει άλλος εκατό, άλλος εξήντα κι άλλος τριάντα φορές περισσότερο�.

---

quote:

---

Άρα αυτό που πρέπει να κάνεις ο Σπορέας είναι να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος … ώστε να μπορέσει να έχει τα αποτελέσματα που θέλει - να φυτρώσει ο σπόρος

---

quote:

---

quote:

---

Άρα αυτό που πρέπει να κάνεις ο Σπορέας είναι να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος … ώστε να μπορέσει να έχει τα αποτελέσματα που θέλει - να φυτρώσει ο σπόρος

---

Μήπως, Γιώργος, ξεχνάς κάτι που λέγεται Ελεύθερη Βούληση;

Ή αυτήν την Ελευθερία την αναγνωρίζεις μόνο στον εαυτό σου και στην δυνατότητά σου -όπως λες- να δημιουργείς τα αποτελέσματα που εσύ επιθυμείς, χρησιμοποιώντας ως υλικά (εδάφη) τις διάνοιες και συνειδήσεις των ανθρώπων;
Όχι Γιώργο.
Η δουλειά του Σπορέα (και εφόσον μπορεί κάποιος να έχει αυτόν τον ρόλο) είναι να φροντίζει να έχει Σπόρους και να Σπέρνει.

Το "έδαφος" οφείλει να ετοιμαστεί από αυτούς που το έχουν. Οικειοθελώς και Συνειδητά.
Όταν υπάρχει ολιγωρία τότε κινητοποιούνται άλλοι Νόμοι...

quote:

---

ο μηχανισμός δημιουργίας γόνιμου εδάφους

---

---

Η ασυνείδητη αγορά προϊόντων ή η τυφλή αναγκαστική υπακοή σε άτομα, δόγματα, καθεστώτα, θρησκείες, δεν συνιστά ουδόλως Ανάπτυξη.

Μπορεί κάποιος να εξαναγκασθεί να ΚΑΝΕΙ κάτι -από αυτούς που αρέσκονται στα παιχνίδια κατάχρησης εξουσίας, ή να επιτρέψει μία επίδραση που τον καθηλώνει,
μα δεν μπορεί να εξαναγκασθεί να ΕΙΝΑΙ.

Τα εσωτερικά του σώματα / ικανότητες δεν θα αναπτυχθούν, αν ο ίδιος δεν το θελήσει και προσπαθήσει -όσο και αν κόπτονται διάφοροι "γκουρού".

Τα σέβη μου
NADA

quote:

---

Μπορεί κάποιος να εξαναγκασθεί να ΚΑΝΕΙ κάτι -από αυτούς που αρέσκονται στα παιχνίδια κατάχρησης εξουσίας, ή να επιτρέψει μία επίδραση που τον καθηλώνει,
μα δεν μπορεί να εξαναγκασθεί να ΕΙΝΑΙ.

---

Γιώργος
porn to be wild..!!!

Ο λογος αγαπατε αλληλους σημαινει τον πλησιον.
Ο νομικος επιζητων δικαιολογησει εαυτον ερωτα τον Ιησου,
«....και τις εστι μου ο πλησιον ;»
Ακολουθει ως απαντηση η παραβολη του καλου Σαμαρειτη.
Ο Ιουδαιος, μισοπεθαμενος στη μεση του δρομου, εγκαταλειπεται απο τον ιερεα και απο τον Λευιτη αλλα περιθαλπεται και διασωζεται απο εναν Σαμαρειτη.
Ιουδαιοι και Σαμαρειτες ησαν οι χειροτεροι εχθροι.
Ο Κυριος αντιστρεφοντας την ερωτηση του νομικου, που περιμενει να ακουσει ποιος ειναι ο πλησιον στον Σαμαρειτη, ρωταει ποιος απο τους τρεις εγινε ο πλησιον σε εκεινον που επεσε στα χερια των ληστων.
Οχι ποιος ειναι αλλα ποιος εγινε ο πλησιον.
Λεει δηλαδη, ψαχνετε να βρειτε ποιος ειναι ο πλησιον, αλλα ο καθενας ειναι ο πλησιον.

Η ομοιοτης αναμεσα στο αγαπατε αλληλους και στο γενικως αγαπαν τον «αλλον» περιοριζεται στη χρηση μιας κοινης λεξεως. Αντιδιαστελλων το εγω προς το μη-εγω και παρατηρων εξ εναντιας τον «αλλον» ως το μη-εγω (ως στερησην του εγω), ευκολως διαπιστωνομε οτι ουδεμια πνευματικη συγγενεια δυναται να προελθει εκ της συγκρισεως των ταυτοτητων του πλησιον και του αλλου.
Το αγαπατε αλληλους εκφραζει την κινηση της καρδιακης ενεργειας δια της οποιας γινομαι ο πλησιον σε εκεινον που πονει αστεργης και συμπονω και στεργω εις αυτον. Ητοι εστι κινησις απαλλακτικη και θεραπευτικη του εγωισμου.
Το αγαπαν γενικως και αυτοτελως τον «αλλον» και καθε αλλον (ως το μη-εγω), σημαινει αφ’ενος οτι αγαπω τον αλλον μεσα απο εμενα και κυριαρχουμαι απο παθος αλλοτριον και αφ’ετερου οτι αγαπω εμενα μεσα απο τον αλλον ον θαυμαζω κυριαρχουμενον απο ειδικον εις εμε ιδιοκτητον παθος. Ειναι κινησις στενοχωρησεως και μαλλον τελειωσεως επισφραγις του εγωισμου. Παρ’ολο οτι λεει «αγαπω» εντουτοις σημαινει την μισαλλοδοξιαν.

Αλλα και η λογικη φυσις του πραγματος ραγδαιως εξεταζομενη εγειρει πολλα ερωτηματικα.
Ο χριστιανος οστις λεει οτι αγαπα τον βουδδιστη (χαρην παραδειγματος ειναι τα επιθετα), εννοει καθαρως πως αγαπα εν εαυτω τον βουδδιστη μετα των χαρακτηριστικων της θρησκειας του βουδδιστη που ειναι ο βουδδισμος.
Εαν μεν, ο χριστιανος αγαπα τον βουδδιστη ανευ των χαρακτηριστικων του βουδδιστη, διατι ακουομε οτι ο χριστιανος αγαπα τον βουδδιστη ;
Συμφωνως προς το καταβαλλομενον της αγαπης του ισως θα επρεπε να λεει οτι δεν αγαπα τον βουδδιστη, εφ’οσον αφαιρει απο αυτον τον αλλον που λεει οτι αγαπα, αυτα ακριβως που αυτος ο αλλος αγαπα και που τον χαρακτηριζουν, ή παλι θα επρεπε να λεει οτι αγαπα τον βουδδιστην χαρην των χαρακτηριστικων αυτων που ο βουδδιστης δεν εχει !
Εαν δε, αγαπα τον βουδδιστη μετα των χαρακτηριστικων του, διατι να συνεχισομε να εννοουμε δυο πραγματα χωριστα και αυτος να λεγεται χριστιανος και ο αλλος να λεγεται βουδδιστης ; Συμφωνως προς την θεραπευτικην ενεργειαν της αγαπης τα δυο εχουν καταλυθει εις εν και τα σμιγεντα δια τοις ελληνικοις γραμμασι ενι λεξει ανθρωπον προσκαλεσομεν. Δεν θα επρεπε να διακρινομε ουτε χριστιανο ουτε βουδδιστη, αλλα ανθρωπον. Διακρινομεν ομως, καθ’ οσον εξακολουθουμε λεγοντες πως ο χριστιανος δυναται να αγαπα τον βουδδιστη. Και αλλα παρομοια τετοια «παραπληρωματα» μπορει να δηλωθουν στη σειρα.
Η προσηλωσις εις την ιδεαν του αγαπαν τους αλλους ανευ αδειας, αποτελει το λογικον αντιβαρον ον φανταζομεθα ανηφορικον προ της πτωσεως μας εις το να μισουμε εξισου ανευ αδειας παντας τους αλλους και ουδεν αλλο προκειται τελικως να συμβει εξ αυτου παρα μια σχιζοφρενης και αλλοκοτη διαταξη των ψυχικων πορων.

quote:

---

Αγαπητε Πλατωνα χαιρε, αγαπητε Amper χαιρε και αγαπητοι συναγωνιστες χαιρετε ! Στελλω λιγες ειδησεις εκ του παρατηρητηριου της αχανους και σκοτεινοτατης και «αγιοτατης» αυτοκρατοριας του εγωδιαδικτυου, (καπως ξεξυμασμενες βεβαια) !

Ο λογος αγαπατε αλληλους σημαινει τον πλησιον.
Ο νομικος επιζητων δικαιολογησει εαυτον ερωτα τον Ιησου,
«....και τις εστι μου ο πλησιον ;»

---

Μπορει να εχεις δικιο. Ειλικρινα.
Ο Ιησους εγνωριζε τους Ρωμαιους. Αγαπατε αλληλους δεν σημαινει να αγαπατε τους Ρωμαιους, δηλ. να γινεται κι εσεις Ρωμαιοι. Οπωσδηποτε δεν σημαινει να αγαπατε π.χ.τους μουσουλμανους, δηλ. οταν σας το ζητησουν να κανετε τους εαυτους σας μουσουλμανους κλπ.

quote:

---

Πρόσεξε τζίτζικα αυτα που έγραψες, γιατί στο Α, χρειάζεται να γίνεις και να ξαναγίνεις ( αυτή η αγάπη είναι στο χρόνο) και σε φέρνει αναπότρεπτα στο Β, μέσα σε κουκούλα Χριστιανικής ΜΙΣΑΛΛΑΔΟΞΙΑΣ.

---

Οσον δυσκολον ειναι, να σταθομεν πιστως ανα μεσω φιλοσοφιας και χριστιανικης σκεψεως δια να συζευξομεν γαληνιως εις κοινον τοπον ασφαλους διαμονης παν οτι σκεπτονται οι ομιλουντες φιλοσοφοι και χριστιανοι, ετι δυσκολοτερον ειναι να σταθομεν αναλογως προς αυτας δια να διαχωρισομεν τας συσκεψεις των και να τας διαζευξομεν ως πνευματα εχθρικα εντος μυστικων αιθουσων διδασκαλιας μη κοινωνουντων μεταξυ των.
Ο φιλοσοφος εκκινων του κοσμου και περιβαλλων αυτον μεγαλοπρεπως δια της διανοιας του, αναζητει να εξελθει αυτου δια να ιδει τας αρχικας αιτιας και την ποιητικην του παντος αρχην. Διαλογιζομενος απαυστως εν τω κοσμω, συχνα εγκαταλειπει αυτον ως επιφανεια πραγματος τι αναξιου και ακαταλληλου προς φιλοξενειαν των ακινητων αιωνων (του αει οντος.)
Σταθμος οπωσδηποτε ελκτικος της σπουδαιας του φιλοσοφου φυσεως, ο κοσμος περατουμενος εν τοις κατω οροις υπο σκιων και πανδαιμονιων θορυβων συχνα επενδυει τας διατριβας του φιλοσοφου με το ματαιον και φθαρτον της υλης περιτυλιγμα.
Εις την υπεροψιαν του φιλοσοφου αντιστασην προβαλλει ο κινδυνος της εκπτωσεως του εις την αφανειαν του κοσμου. Οσακις δε κατορθωσει δια μυστηριωδους ουσιας να παραφθειρει εις εαυτον την αληθεια, παυει ωσαυτως φερων το ονομα φιλοσοφος ως αναξιος του ονοματος, αξιως δε φερει το ονομα φολοσοφος (σοφος περι τα δηλητηρια.)
Η χριστιανικη σκεψη παλι, εγκλειει εξαπαντος τας ιδεας και την ταξην του φιλοσοφου, επισημαινων εις την φιλοσοφιαν ανωτερον τι κλιμακιον διερχομενον εντος της θεολογιας, κλιμακιον το οποιον αποτελει και την ανωμαλιαν των φιλοσοφικων συστηματων.

Αλλα ας μην χρονοτριβομεν δια να ειδομε μερικας αφορμας καθαπερ ενοχλουται και ταλαιπωρουται ο ενας υπο του αλλου.
Η χριστιανικη σκεψη συνθετων τας ονομαστας αρετας εις το απειροτελειον ον, την αρχην πασης δημιουργιας, πολλακις συγχεει και παρεξηγει το ον δια του μη-οντος και διαπορευομενη μεσονυκτιως προσκρουει επι τροχων θαλασσης και καταποντιζεται επι του καταστρωματος.
Δια της παρανοησεως παρουσιαζει και εκθειαζει αρετας συνεχως προς την υπαρξην ανυπερβλητου και απροσιτου δυναμεως αντιθετου προς τον ανθρωπον ον αποκρουει και συχνα καταδιωκει ως θανασιμον εχθρον της.
Πως ομως εν προκειμενω ο ανθρωπος ηθελον αποκτησει εστω και μια εκ των αρετων παρ’ αυτης της αφανους δυναμεως ητις στρεφεται ολοκληρος εναντιον του και αποκλειει εξ ορισμου καθε ανθρωπινην φυσην ;
Απορωμεν δε, πως να εννοησομεν τας υφαλους πετρας αιτινες προκοπτουσι εν τη αγνοια του βαθους. Ως αναγκαιως υποκειμενες των αρετων ; Που υπαγονται οι αρετες αυτες ; Εις τον βυθον της θαλασσης ; Και τι με νοιαζει εμενα ο βυθος της θαλασσης εν σχεσει προς τας μελουμενας αρετας μου !!
Η νοοτροπια της Δυσεως εχει δαπανησει πολλα εις το σχεδιον αυτο και εχει κατοχυρωσει προ πολλου το υλικον της νοθευσεως των αρετων εις ενα βασανιστικον θεοκρατικον συστημα.
Κατα το συστημα τουτο, οσο πλησιαζω εις την «αρετην» τοσο απομακρυνομαι ταχεως εκ του ανθρωπου. Εως οτου καταντησω γνωστος εις το συστημα και εντελως αγνωστος εις τον εαυτον μου, δια να ξαναρχισω πανηγυρικως το ιδιον πραγμα επ’απειρον τροχιζομενος επι του συστηματος. Εν τελει καταπτοημενος θα εκλεξω την αντιθετον διαστροφην ητις διαστροφη αποτελει και την αρετην του συστηματος (δηλ.το συστημα αναγραφει και διαφημιζει την εγκρατεια και παρεχει λαιμαργια.)

Ο Αριστοτελης, ο πρωτος μεταξυ των φιλοσοφων και ισοστασιος του Πλατωνος, αναλυει τας αρετας ενθεν της υπερκοσμιου αρχης και επιμελειτε επεισοδιως την γνωσην των αρετων ακολουθων, εις τα βηματα της ανθρωπινης φυσεως, την «ποριστικη και φυλακτικη των αγαθων» δυναμην που ειναι και κατα τον Αριστοτελη η αρετη. Ο εν φυσει καταστας εναρετος χαιρει, οχι εξωτερικως δια της αμαθειας εις την οποια προκοπτει τυχαια και φανταστικη αρχη, αλλα χαιρει δια της ψυχης και δια της μαθησεως του φυσικου πελατου αυτης.
Εστω απλως ειπειν οτι προκειται περι της εν καταστασει αρετης, συνυφασμενης με τα επεισοδια του βιου του ανθρωπου και στηριζομενης εις την ανθρωπολογικην αρχην. Αρετη δια τον ανθρωπον, ουδολως δε δια τον υπερανθρωπον ή τον απανθρωπον οιτινες βουλονται θειας αρχας εγκεκριμμενας ή απλως φανταζονται εις το αγνωστον αλλοδαπας τοιαυτας.

Εις τα περι των εναντιων της φιλοτητος (αγαπης) θεωρουμενα, ο Αρστ. παρατηρει την εχθραν και το μισειν και αναφερει τρια ποιητικα αυτων αιτια : οργη, επηρεασμος, διαβολη.
Η οργη ωστοσο, κατα τον Αρστ.διαφερει της εχθροτητος ως προς τουτα.
Η οργη ειναι τραυμα ατομικον και ορισμενον, κατι που μας εχει πειραξει προσωπικα και δια τουτο στρεφεται παντοτε εναντιον ορισμενου προσωπου (περι τα καθεκαστα), ενω αισθανομεθα εχθραν και χωρις τραυμα καθοσον και διχως αφορμας και διχως να μας πειραζει τιποτα προσωπικα ειναι δυνατον να στρεφομεθα εναντιον ολοκληρου κατηγοριας προσωπων (γενη.)
Η οργη θεραπευεται, καταπαυουσα συν τω χρονω, η εχθρα ειναι ανιατος.
Η οργη επιδιωκει να λυπησει, η εχθρα επιδιωκει να προξενησει κακον.
Ο θυμωμενος θελει να γινη οπωσδηποτε αισθητη η ενεργεια του, ο εχθρευομενος ουδολως ενδειαφερεται αν το θυμα του γνωριζει οτι το κακον που επραχθη εις βαρος του προερχεται απο εκεινον.
Τα της οργης λυπηρα τα αισθανομεθα παντοτε, δεν αισθανομεθα ομως παντοτε και τα μεγιστα κακα (αδικια κλπ.) «Ουδεν γαρ λυπει η παρουσια της κακιας.»
Η οργη ειναι μετα λυπης, η εχθρα ου μετα λυπης. Ο οργιζομενος πολλων λυπειται και θελει να ανταποδωσει το κακον που επαθε. Θυμωνει εξ αντιπαθειας και συνειδως των πολλων κακων που εκανε εις βαρος του αλλου ειναι δυνατον να ευσπλαχνισθει αυτον. Ο δε μισων ου λυπειται και εχθρευομενος ουδενος ελεησειεν και δια το «μη ειναι βουλεται.» Επιζητει δηλ. να εκμηδενισει και να αφανισει αυτον που μισει.

Πλησιαζομεν εις την υπο του Αριστοτελους ορισθεισαν περιοχην των λεπτολογων αποχρωσεων της διαβολης ητις συνδεεται προς το μη ειναι και βεβαιως προς το εχθριον, και το κακον του μη-οντος.
Σημειωνομεν εν παροδω οτι μετα τουτων των ορων του διαλογισμου του Αριστοτελους, συμφωνει και η καθ’ημας χριστιανικη διδασκαλια. Δεν σαρωνομεν αμαρτιας ουδε εξολοθρευομεν δαιμονας διοτι παραπιπτομεν εις το μη-ειναι.
Η σαρωσις της αμαρτιας δημιουργει δευτερον της αμαρτιας κρατος, ισχυροτερον σταθεροτερον και απανθρωπεστερον του πρωτου, περιλαμβανων εχθρον εν κρατει μισουμενον κατα τας προυποθεσεις της απωλειας του ειναι (βλ.την συγχρονη θρησκευτικοτητα ηγετων της Δυσεως και την χορηγιαν των αγαθων της
θρησκευτικοτητος αυτης εις τους φτωχους κατοικους της γης μεσω πολεμων εξοντωσεως κλπ.)
Παρομοιον κρατος επιδεικνυει μεγαλην την νικην, υφαρπασων τα πρωτεια του μισους (και του μη ειναι) και απλως οι υπηκοοι του κρατους προελαυνουν βασιλικοτεροι του βασιλεως και διαβολοτεροι του διαβολου. Εντευθεν η λεγομενη «ετεροδουλεια των σκοπων» του Αριστοτελους δηλ. για αλλου πηγαιναμε (ειναι) κι αλλου εβγηκαμε (μη ειναι.)

Ιδου φυσικος πορος ενωπιον μου ! Κι εγω ο ταλας, τι πραξω ;
Δεν θα σκυψω παρα λιγο εις την γην δια να λαβω την τροφην μου και θα αναζητησω αυτην εις την χωραν των μεταρσιων ; Απο κατω ομως παιρνω την τροφην μου. Οχι απο τον αερα. Διοτι μια μπουκια ψωμι απο ανοθευτο και αμολυντο σιταρι με επεισε και δεν χρειαζεται να διανυσω κατακορυφως χιλιομετρα αερος δια να παραστησω τον νηστικο. Εχορτασα δε βεβαιος τιμιας μεριδος και επεισθην η ψυχην μου σιτου και ουχι παρασιτου (ως συμβαινει εν μερει εν τη δυτικη κοσμοθεωρια.)

Η φυσικη διαγνωσις της παθησεως καθως και η φυσικη αγωγη και θεραπεια της νοσου αποτελουν το βημα το πρωτον και ασθενες και ακολουθει το δευτερον και ισχυρον. Βαδιζομεν αρχομενοι εκ του αριστερου και τερματιζομεν πορειαν μεγαλοπρεπως επι του δεξιου. Το αδυνατον προηγειται παντοτε, αυτο αρχιζει και εκ της αρχης οδηγειται το δευτερον τουτον ισχυρον το οποιον παρακολουθει και επιβλεπει το τερμα.
Διοτι εκ της φυσεως [αυτογνωσια] διερχομεθα εις το υπερφυες [θεογνωσια] και ανευ φυσεως (η γνωση φυουσα, που φυτρωνει δηλ. μεσα απο την γη) απαγομεθα πλανοδιως εις το παραφυες (την παραφυαδα δηλ. που δεν φυτρωνει μεσα απο την γη και που συμβολιζει το παρα την φυσην, αυτο δηλ. που δεν εχει δικη του αλλα «αλλη» φυση και συνεπως αυτο του οποιου η υπαρξις ειναι ξενη προς τον εαυτον της.) Τουτον αλλωστε υπομηνυει και ο λεγων οτι «συγκειται δε τα μυστηρια εκ του φυσικου και υπερφυους. Ομολογουμεν δ’αυτα ειναι οργανα δραστικα τοις μυουμενοις χαριτος εξ αναγκης.» (Δοσιθεος)

Αλλα ανοιξα το παραθυρον μου και δεν ειδα φυσην ζωσαν. Υπεταχθη ο ανθρωπος εις την θελησην του. Και υπεταξε την φυσην προχειριον της θελησεως του. Εληστεψε εις την φυσην του την φυσην και εχαυνωθη και ενυσταξεν χαλκεον υπνον. Αδρανης φυσις ανενοχλητος, ο ανθρωπος εκμηδενισθη και η φυσικη θεραπεια εδηλωθη ασχετος προς αυτον.
Ανοιξα το παραθυρον μου και ερωτησα που ειναι η φυσις δια να υπαγω να την συναντησω ; Τινες απηντησαν : υπαγομεν εις την επιστημην δηλ. εις τον χαλκον. Διοτι εκει ειναι η φυσις. Και εγελασαν και οι ορνιθες. Και ειχεν η φυσις την σκοτεινην λαμψην του χαλκου και απο μεσα εις τον μυχον ετρεχε σκουρια.
Εθρυψαλισθη ο χαλκος και εσκορπισε σκουριασμενη σκονη πανω στη γη.

Αλλην σπουδαιαν αφορμην ενοχλησεως της λογικης των φιλοσοφων ερευνας, λαμβανομε και παρα της δογματικης διδασκαλιας του οντος, χαρακτηριζομενο αυτο καθ’εαυτο ως το αγνωστον, ακαταληπτον, ατελευτητον, αναιτιον κλπ. Η διατυπωσις του δογματος βεβαιως ειναι ισχυρα αλλα και πως να παρακολουθησει κανεις εντος αγνωστου θαλασσης το μονοπατι που θα μας οδηγησει στον στερεον προορισμον μας ; Δυσκολον φαινηται ημας.
Πρωτη αντιρρηση επι του δογματος επιφυλασσει η αντιφαση εις ην περιπιπτει αναποφευκτως το ιδιο το δογμα, οταν εμφανιζεται διδασκων γνωστον το αγνωστον.
Δημιουργειται εξ αρχης η εσφαλμενη εντυπωσις οτι διδασκομε γνωστον αυτο το οποιον προηγουμενως εχομε δεχτει ως αγνωστον αλλα και οτι ζητουμεν κατεπειγοντως τον προσδιορισμον του αγνωστου και αοριστου εις παντας τους μετεχοντες της ακροασεως.
Παντες οι αλλοι ακροατες καλουνται ινα συμμορφωθουν προ αγνωστου διδαγματος πλην ο διδασκων, ως εξαιρετικος και μη υποχρεωμενος, εγκαταλειπει τον λογον εντελως απροσδιοριστον εν εαυτω και πιστευει λανθασμενα οτι δια της διδασκαλιας το αγνωστον κατεστη ηδη γνωστον. Ε, καλα τωρα ! Εις το μεσον της θαλασσης αγνωστος οδηγος του αγνωστου, εδω που τα λεμε το παιχνιδι το ξερω να το παιξω κι εγω ! Αλλα και οι αρχαιοι Ελληνες τι διαφορετικον επραττον ; Δεν εκηρυταν μηπως και αυτοι αγνωστον τον Θεον ;

Ας ερθομε ξανα εις την του Αριστοτελους πραγματειαν και ας επιχειρησομεν λιαν συντομως ινα υποστηριξομεν τα, παρα της λογικης πιστεως, ευρισκομενα χασματα.
Την φιλοσοφιαν, λεει ο Αριστοτελης, ορθως καλεισθαι (καλουμε) επιστημην της αληθειας.
Εις μεν την θεωρητικην (δηλ.την φιλοσοφιαν), εξεταζουσα τας αρχας των οντων και την συμμετοχην αυτων εις το Ειναι, σκοπος ειναι η αληθεια, εις δε την πρακτικην (δηλ.την επιστημην υπο την σημερινην εννοιαν αυτης), θεωρουσα «ου το α-ιδιον» αλλα το «προς τι και νυν» (δηλ.την σχεση προς κατι αλλο και προς το τωρα) σκοπος ειναι το εργον.
«Ουκ ισμεν δε το αληθες ανευ της αιτιας.» Διοτι δεν γιγνωσκομεν την αληθειαν αν δεν εχομε γνωσιν της αιτιας. Κατα τουτον δε δυναμεθα να ειπωμεν, οτι το Ον, ον και αποκαλουμεν ενταυθα Θεον, παραμενει εντελως αγνωστον δι ημας καθοσον ειναι αναιτιον.
Εφ’οσον το Οντως Ον δεν εχει αιτιαν υπαρξεως εις αλλον τι παρα εις τον εαυτον του, ειναι ολως αδυνατον να γνωρισομεν την εσωτερικην του οντος αληθειαν (να γνωρισομεν δηλ. την ουσιαν του οντος) κατοπιν εξωθεν γνωριζομενης αιτιας.
Απομενει μονον να προσελθομεν αγνωστως και ανευ σπουδαιας και γνωστης αιτιας, πραγμα ομως εντελως απαραδεκτον δια τας προτασεις της φιλοσοφιας καθ’ας η εκφανσις της αληθειας οφειλει να ακολουθει απαρεγκλιτως τινα, πλησιον της λογικης, σειραν αποδεικτικου λογου.

Η αντιμετωπισις του προβληματος υπο του Αριστοτελους εμφανιζεται ως εξης.
Αι αρχαι των «αιει οντων» (αιωνιων οντων) «αναγκαιον ειναι αληθεστατας» (τυγχανουν αναγκαιως αληθεστατες) «ου γαρ ποτε αληθεις» (διοτι δεν ειναι καποτε αληθεις και καποτε δεν ειναι.) Οι αρχες των αιωνιων οντων υπαρχουν αφ’εαυτοις, δεν υπαρχει δηλ.αλλη αιτια δια την οποιαν υφιστανται οι αρχες αλλα αυτες οι αρχες ειναι η αιτια και δια τα λοιπα.
Οπως η θερμοτης του υδατος λαμβανει την αιτιαν [της θερμοτητος] παρα του πυρος που ειναι το θερμοτατον (δηλ.το κατ’ εξοχην θερμον), και οπως λεμε οτι το πυρ ειναι αληθως το κατ’εξοχην θερμον και θερμοτατον διοτι τα λοιπα αντικειμενα λαμβανουν παρ’αυτου οτι αληθως θερμον εμπεριεχεται εις αυτα, ετσι και οτι αληθες ενυπαρχει εις τα οντα, αυτο λαμβανεται παρα του κατ’εξοχην αληθους, και «αληθεστατον το τοις υστεροις αιτιον του αληθεσιν ειναι», δηλ.κατ’ εξοχην αληθεια ειναι εκεινο που ειναι η αιτια της αληθειας δια τα λοιπα οντα τα προερχομενα εξ αυτου. Εις το κατ’εξοχην αληθες ευρισκεται η επι των μερων εμφανιζομενη αληθεια και παρ’ αυτης πασα δοσις αγαθη. Οσον δε εκαστον αντικειμενον συμμετεχει εις το Ειναι τοσον συμμετεχει και εις την αληθειαν.
Διαπιστωνομεν οτι, κατα τον Αριστοτελην, αντιλαβας δια την προοδον εις την διαγνωσην του αληθους, προσφερουν οι αιτιες υπαρξεως των επι μερους οντων. Η εξ αυτων των αιτιων προερχομενη γνωσις γινεται αφορμην δια να παρακινηθομεν και προς την γνωσην του αρχικου αιτιου. Απο αιτιαν εις αιτιαν ανερχομεθα εις το αρχικον αιτιον εις το οποιον δεν ευρισκεται αλλην τινα και εκτος αυτου εξωτερικην αιτιαν, παρα μονο υπαρχει αυτο το αρχικον αιτιον και συνεχως προς αυτο δεν υπαρχει ανωτερα βαθμις δικαιολογησεως.
Απο τας αιτιας φθανομεν τελικως εις το αναιτιον οπερ δια την ελληνικην φιλοσοφιαν σημαινει την αιτιαν αυτου εντος αυτου, και ουχι την ελλειψην αιτιας ή το ανευ αιτιας υπαρχων ως ερμηνευουν βουδδιστικαι τιναι σχολαι κλπ. (το οτι δεν ευρισκομεν αιτια δεν σημαινει υποχρεωτικως οτι δεν υπαρχει αιτια, αλλα μπορει να σημαινει οτι αδυνατουμεν να ευρομεν αυτην. Αν οριστικως δεν ευρισκομεν μπορει να σημαινει οτι οριστικως αδυνατουμεν. Δεν φαινεται να υπαρχει παραδεκτη λυσις επι του θεματος αυτου.)

Οταν διαβασα τον Ρωμανιδη στην αρχη εκολασθην, αλλα μετα διαπιστωσα οτι ορθως λεγει και διαλεγεται ....εκτος απο το οτι καταφερεται εναντιον του Πλατωνος. Αυτο ισως συμφωνει με το πνευμα της εποχης του, αλλα υπο το φως της δικης μας εποχης θυμιζει τα παιδια που κατακρινουν τον πατερα τους απο τον οποιο ωστοσο εχουν κληρονομησει μεγαλη περιουσια. Την «πατρωαν ουσιαν καταπινων.»
Νομιζω οτι πρεπει να σταματησω.....

Την ανοιξη ολα τρεχουν
να προλαβουν το φως.
Κι αυτες οι αγκαθουρες
δεν κρυβουν τη χαρα τους.
Ψηλα στον ηλιο με δυναμη
τη δοξα αναζητουν, και
πρωτες – πρωτες τεντωνουν τα φτερα τους.

Χ. Γκιμπράν

Γιώργος
είναι που .. μας βγάζουν αυτό το .. "τι μου λες? ... για να δοκιμάσουμε και αυτό λοιπόν..."

quote:

---

Η πίστη είναι μια όαση στην καρδιά που ποτέ
δεν μπορεί να φτάσει το καραβάνι της σκέψης.

Χ. Γκιμπράν

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

---

www.sahajayogahellas.org

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr