Απεναντιας το επιασες ακριβως εκει που πρεπει.
Αυτο εννοουμε οταν λεμε,να παντρεψουμε την επιστημη με την
μεταφυσικη.
Ο νους σιγουρα δεν ειναι τρισδιαστατος.Για τον γνωστο κοσμο
μας ειναι αυλος.Αρα ειναι τετραδιαστατος τουλαχιστον.Να μην
πουμε παραπανω διαστασεις και πελαγοδρομησουμε,πριν αποπλευσουμε.

Μεχρι να φθασει η επιστημη να κατανοησει την τεταρτη διασταση πληρως
θα πρεπει να χρησιμοποιησουμε και την μεταφυσικη,για να
αντιληφθουμε ενα μικρο κομματι της νοησης.

Ετσι διδονται εξηγησεις σε πολλα.Ο πολυαγαπημενος σου ομως
Δευτερος Θερμοδυναμικος Νομος δεν ισχυει πια οπως και ολη η Ευκλειδια
γεωμετρια και η Νευτωνια φυσικη.

Εδω ειναι τα δυσκολα.Πως?
Ελα ντε..πως?

Εν αναμονη εξελιξεων.Και ειναι κοντα φιλε Κηφεα.Τα πρωτα
αποτελεσματα απο το CERN θα τα εχουμε σε 4 χρονια.Τοτε θα δουμε
τι θα κρατησουμε και τι θα αποριψουμε.

Και προσπαθώντας να σκεφτώ έναν τέτοιο τρόπο,σκέφτομαι "αρμονικές" κοινωνίες της φύσης που ευημερούν ως προς την επίτευξη των σκοπών τους και δεν είναι βεβαίως οι άνθρωποι.Να πάρω τους μέρμυγκες και τις μέλισσες;

Οι κοινωνίες αυτές πετυχαίνουν και με το παραπάνω ίσως τις υλικές τους επιδιώξεις(τροφή).Ζουν στα πλαίσια μιας απαράβατης τάξης που για εμάς τους εξωτερικούς παρατηρητές φαντάζει αρμονική(για μένα μιλάω βασικά).Ακόμα και ταξικές διαστρωματώσεις υπάρχουν(βασίλισσες,κηφίνες,εργάτες,στρατιώτες κλπ) που δεν αμφισβητούνται γιατί τα πράγματα έτσι τα προόρισε η φύση.Ανάλογα με το ΤΙ γεννιέσαι βρίσκεσαι και στην αντίστοιχη βαθμίδα.

Οι εργάτριες τώρα,από τη γέννησή τους πεθαίνουν σε λίγες μέρες.Ακόμα χειρότερα,οι κηφίνες σκοτώνονται από τις εργάτριες μόλις τελειώσουν το ζευγάρωμα με τη βασίλισσα.Γενικά,αυτή που τρώει και...τον τρώει είναι η βασίλισσα.

Χωρίς να είμαι ειδήμων στα ζωολογικά,βλέπω μια αρμονική κοινωνία που συμπεριλαμβάνει ακριβώς και τη βία μέσα σε αυτό το πλαίσιο αρμονίας.

Τώρα θέλω να δω τι είναι η βία.Ψυχολογική τε και σωματική,η βία αποσκοπεί στην επιβολή του ενός εγώ επάνω σε κάποιο άλλο εγώ.Αυτό μου θυμίζει αυτά που είπα πιο πάνω.Η βασίλισσα θα απολαμβάνει και θα γεννάει επειδή δίνει μέλλον στο είδος.Οι εργάτριες και οι κηφίνες θα πεθαίνουν πρόωρα και βίαια μόνο και μόνο επειδή έπαιξαν το κομμάτι τους.Και όλα αυτά στα πλαίσια της αρμονικής φύσης.Γιατί αν δε γινόταν έτσι δε θα υπήρχε το είδος.

Στην ανθρώπινη κοινωνία φίλοι μου τι το διαφορετικό να υπάρχει;Πάλι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι,πάλι κάποιοι πεθαίνουν στην ψάθα ενώ άλλοι τρώνε με χρυσά κουτάλια,πάντα κάποιοι είναι υπό και κάποιοι υπέρ.Γιατί αν δεν υπήρχαν οι μεν δε θα υπήρχαν και οι δε.Στη δική μας περίπτωση μάλλον μπαίνει το συναίσθημα που κάνει τα πράγματα ακριβώς ακόμα πιο βίαια.Γιατί ο άνθρωπος αμφισβητεί και απαντά στη βία με βία ή με υποταγή.Η φύση του προβλέπει να αντιδρά.

Άρα,μήπως η βία να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της "αρμονίας" αυτού του Κόσμου-Σύμπαντος;Μήπως η βία να είναι απαραίτητο συστατικό της;

Η βία είναι ενέργεια όπως είπε ο τρελαντώνης,ο κηφέας και ο νικόμαχος.Μια ενέργεια είναι άπαν το σύμπαν παρ'όλα αυτά και αυτή η ενέργεια,η βίαιη συγκρατεί τα πάντα σε τάξη.Και ο Ήλιος μας ευεργετεί και μας σώζει αλλά μας δίνει και πυρκαγιές και καρκίνους και μπορεί να μας κάψει ολοσχερώς κάποτε.

Μάλλον θα προσπαθώ για καιρό να βρω τρόπο να απαλλαχθΟΥΜΕ από τη βία.Μπορώ όμως πολύ πιο γρήγορα να βρω τρόπο να απαλλαχθΩ από τη βία.Ας το κάνει αυτό το δώρο ο καθείς στον εαυτό του.Αλλά ταυτόχρονα ας καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να απαλλασσόμαστε από κάτι που υπάρχει κι όχι κάτι που εξαλείφεται.Δλδ,"πολεμώ"() τη βία γιατί υπάρχει βία,αλλά δεν μπορώ να μπω σε μια κατάσταση μη βίας γιατί αν δεν υπάρχει βία δεν υπάρχει και "μη βία".Και έτσι πορεύεται η ιστορία με όλα τα αντίθετα ζευγαράκια πιστεύω.

Η φθορά μου είναι η βία που μου ασκείται.Η ταύτισή μου με το είναι μου είναι η αντι-βία μου.Μα παραμένει βία.

Τους χαιρετισμούς μου φίλοι μου να είστε καλά όλοι!

 Διαβασα το καθε σας ποστ τρεις τουλαχιστον φορες, ωστε να το δω οσο το δυνατο καλυτερα. Ειναι αρκετα πολυπλοκο, και κατι που η ανθρωποτητα δεν βρηκε ποτε λυση. Δες πολεμοι. 
Η βία φιλοι είναι γεγονός, τη συναντάμε καθημερινά σε μας και στην Κοινωνία, που είναι η προέκταση μας. 

Ας δουμε πρώτα μαζί κάτι. 

Κάτι μου λέει πως αρκετοί απο εμάς, καταπιασθηκαμε με τα μεταφυσικά, με την αναζήτηση του θεού, την αναζήτηση της πραγματικότητος, ακριβώς γιατί με αυτη μας την πράξη, (η όσο διαρκει), δεν ειμαστε βίαιοι. 

Με αλλα λόγια, θα σας φανεί αρκετά παράξενο μα αν το δουμε προσεχτικά, όταν δεν ασχολούμαι με κάτι ανώτερο, σαν ανθρωπότητα, δημιουργούμε σύγκρουση!!
και η ιδια η κοινωνία θέτει όρια, 
ηθικές, θρησκιες, νομους,
για να τα κανονίζει και να τα ελέγχει.

Τώρα, ας αναρωτηθούμε, 
γίνεται να προχωρήσουμε στην έρευνα  του εαυτού, 
στην ανακάλυψη της αλήθειας, 
να κατανοήσουμε διλαδη τα γεγονοτα της ζωής, 
χωρίς η ιδια η κοινωνία να γινεται εμποδειο η να μας καταστρέψει?

Αν το εξετάσουμε προσεχτικα, αντικειμενικά, 
Γιατι το σύστημα, αυτο ακριβώς προωθεί!

σαν άνθρωποι δεν ειμαστε ενέργεια?

Δεν προωθούνται και καλλιεργουνται μηχανισμοί, 
για κάθε είδους συγκρουση?
καθε μορφη συγκινισιακης πανουκλας?

Όταν έχουμε πλεόνασμα ενέργειας ειμαστε καλα, ναι η όχι?

Όταν δεν έχουμε ενέργεια, δεν λέμε είμαι χάλια...

Ποτε έχετε ενέργεια?
δεστε στο παρελθόν σας, 
όταν θέλατε πραγματικά κάτι, πως βρήκατε, την απαιτούμενη ενέργεια
για να το πραγματοποιησετε. Ήταν απο Μονή της η ενέργεια, που σας προωθούσε να το κάνετε, να το εκπληρωσετε, να τα καταφέρετε, 
έτσι δεν είναι? 

Το ίδιο συμβαίνει όταν καταπιανεστε σοβαρά, με την ανακάλυψη της αλήθειας.

Είναι η ίδια η ενέργεια που σας προωθεί, δεν έχει ανάγκη κάποιας εξωτερικής επιβολής, απο Μονή της είναι τάξη. Ο άνθρωπος που έρευνα τον εαυτό του και την αλήθεια, δημιουργεί αυθόρμητα τάξη μέσα του και έξω, είναι ηθικος χωρίς αιτία, δεν έχει ανάγκη κάποιας εξωτερικής επιβολής, κρατικής η κοινωνικής.

Τωρα, 
ποια είναι η μεγαλύτερη φθορά ενέργειας που έχει ο άνθρωπος?

Δεν είναι η σύγκρουση?

Όταν λέμε ειμαστε ελεύθεροι απο τη βία, τι ενοουμε? 

Όχι φυσικά την δημιουργία μιας ιδέας μη βίας, 
γιατί αυτο θα φέρει και δημιουργήσει αμέσως το αντίθετο του, που είναι η βία!

Όταν η ιδέα γίνεται πιο σπουδαία απο το γεγονός, 
ζούμε σε σύγκρουση, ζούμε και δημιουργουμε βία.

Και αυτο γίνεται καθημερινά, γιατί ταυτιζομαστε σαν ιδέα με κατι, με τη θρησκεια, με το Βουδα, το Χριστό, τον Πλάτωνα, τον Παπανδρέου τον Καραμανλή την ολυμπιακαρα που ειναι το ιδιο με τον ελληναρα, και κάθε άλλη ιδέα.

Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος λέει είμαι χριστιανός, ειμαι μουσουλμανος, είμαι έλληνας, ειμαι αμερικανος, δημιουργεί μέσα του και έξω, βία.

Τι κρύβεται πραγματικα πίσω απο αυτο το μηχανισμό, 
έχετε αναρωτηθεί?

quote:

---

Η βασίλισσα θα απολαμβάνει και θα γεννάει επειδή δίνει μέλλον στο είδος.Οι εργάτριες και οι κηφίνες θα πεθαίνουν πρόωρα και βίαια μόνο και μόνο επειδή έπαιξαν το κομμάτι τους.Και όλα αυτά στα πλαίσια της αρμονικής φύσης.Γιατί αν δε γινόταν έτσι δε θα υπήρχε το είδος.

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

quote:

---

Η βία είναι ενέργεια όπως είπε ο τρελαντώνης,ο κηφέας και ο νικόμαχος.

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

quote:

---

promitheus90:

quote:

---

Η βία είναι ενέργεια όπως είπε ο τρελαντώνης,ο κηφέας και ο νικόμαχος.

---

Σωστά!
Και όπως είπε ο Ηράκλειτος :

" Πόλεμος Πάντων Πατήρ" !!!
ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

---

promitheus90:

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Η βία είναι ενέργεια όπως είπε ο τρελαντώνης,ο κηφέας και ο νικόμαχος.
--------------------------------------------------------------------------------

Σωστά!
Και όπως είπε ο Ηράκλειτος :

" Πόλεμος Πάντων Πατήρ" !!!
ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

--------------------------------------------------------------------------------

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ : Θα ήταν σωστό να δουμε ορισμένα πράγματα που δύσκολα κατανοουνται, μα είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε, γιατί δίχως αυτο δεν είναι δυνατή η κατανόηση της βίας.

Όταν κάποιος κατι σας λέει, (σας τη λεει) αντιδρατε και υπάρχει σύγκρουση.
Οι περισσωτεροι απο εμάς, ζουν σε σύγκρουση και σε αντίφαση, όχι μόνο εξωτερικά μα και εσωτερικά. Η σύγκρουση είναι σπατάλη ενέργειας, όταν υπάρχει σύγκρουση, υπάρχει και η προσπάθεια να ξεπερασθεί, και είναι η κατάσταση που δημιουργείται συνεχώς.
Όταν είστε σε αντίθεση με κάτι, δημιουργείται μέσα σας μια μικρή ενέργεια, αυτη την ενέργεια χρησιμοποιείται συνεχώς, αυτη είναι ενέργεια που ορισμένοι έχουν ανάγκη, αυτη είναι η ενέργεια του πολέμου, που μιλάει ο Ηράκλειτος.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Περικοπή 53 : πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι , πάντων δε βασιλεύς , και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους , τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους .

Μετάφραση Περικοπής 53 : Ο πόλεμος είναι βέβαια των πάντων πατέρας , αλλά και των πάντων βασιλιάς , και άλλους απέδειξε ως θεούς άλλους όμως ως ανθρώπους , άλλους έκανε δούλους άλλους όμως ελεύθερους .

Την περικοπή περισώζει ο Ιππόλυτος στο έργο του “Φιλοσοφούμενα” , IX , 9 . Αμέσως μετά την πρ. 52 και πριν από την νέα περικοπή 53 , την εισάγει με την πρόταση :

“ότι δε έστιν ο πατήρ πάντων των γεγονότων γενητός αγένητος , κτίσις δημιουργός , εκείνου λέγοντος ακούομεν” .

Ο Ιππόλυτος εκτιμά πως με την περικοπή αυτή ο Ηράκλειτος επισημαίνει ότι ο πατέρας όλων που έγιναν είναι γεννητός και αγέννητος , δημιούργημα και δημιουργός .

Ο Πλούταρχος γράφει : “Ηράκλειτος μεν γαρ άντικρυς πόλεμον ονομάζει «πατέρα και βασιλέα και κύριον πάντων» ” (“Περί Ίσιδος και Οσίριδος” , 370D) .

Ο Ιππόλυτος φαίνεται να νομίζει πως για τον Ηράκλειτο ο πόλεμος είναι κάποια υπέρτατη θεότητα που δημιουργεί τα πάντα , ακόμη και άλλους θεούς , για τούτο είναι γεννητός και αγέννητος . Ίσως έτσι προσπαθεί να απαντήσει στο απλοϊκό ερώτημα της θρησκείας του : “... και ποιος έφτιαξε τον Θεό” ;

Άλλοι όμως δεν ακούν να λέει ο Ηράκλειτος κάτι τέτοιο , αλλά αντιλαμβάνονται ότι στηρίζει πάλι μια βασική θέση της φιλοσοφίας του :

Σημειώνει ο Ηράκλειτος ότι ο πόλεμος , θεωρούμενος ως διαμάχη μεταξύ αντιθέτων θέσεων , είναι γεννήτωρ και κύριος των πάντων και αναδεικνύει άλλους ως θεούς και άλλους ως ανθρώπους , άλλους τους κάνει δούλους και άλλους ελεύθερους . Για τον Ηράκλειτο ό,τι υπάρχει είναι αποτέλεσμα αντενέργειας μεταξύ αντιθέτων .

Στην εποχή του η αντιπαλότητα μεταξύ πόλεων ή μεταξύ μεγάλων ή μικρών ομάδων ανθρώπων αποτελεί σχεδόν καθημερινό συμβάν . Οι πολλοί μεγαλώνουν ακούγοντας τους στίχους του Ομήρου που περιγράφει τον μεγάλο Τρωικό Πόλεμο , τις περιπέτειες του Οδυσσέα με τις τόσες αντιξοότητες που συνάντησε στο ταξίδι του γυρισμού και τους στίχους του Ησίοδου για τους πολέμους μεταξύ των θεών έως την επικράτηση του νέου πανθέου υπό τον μεγάλο θεό Δία .

Ξαφνικά σκέφτεται ο Ηράκλειτος πως τα πάντα είναι αποτέλεσμα κάποιας διαμάχης , κάποιας αντενέργειας μεταξύ δύο αντιθέσεων . Δεν είναι μόνο λογικά αδύνατη η έννοια του καλού χωρίς την αντίθετη έννοια του κακού , η έννοια του ωραίου χωρίς το άσχημο , αλλά το καθετί τελικά είναι αποτέλεσμα κάποιας αντίθεσης , κάποιου πολέμου .

Από εδώ πηγάζει τουλάχιστον ένα μέρος από την βαθιά αντίθεσή με τον Όμηρο .

Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ένα πλήθος επικριτικών επιθέτων για να μεμφθεί τον πόλεμο , όπως “άγριος , αιμοτόεις , αργαλέος , αλίαστος , δακρυόεις , δήϊος , δυδηλεγής , δυσηχής , κακός , λευγαλέος , οϊζυρός , οκρυόεις , ολοός , ομοίιος , πευκεδανός , πολυάϋξ , πολύδακρυς , στυγερός , φθισήνωρ”, παρόλο που θαυμάζει τις ηρωικές πράξεις των πολεμιστών .

Ο Ηράκλειτος , αντίθετα , έχει την πεποίθηση πως ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων .

Οι ήρωες του Ομήρου συχνά αποκαλούν τον Δία “πατέρα” και στην “Οδύσσεια” αναφέρεται ως “πατήρ ανδρών τε θεών τε” – (1.28) , που θυμίζει τον λόγο του Ηράκλειτου “τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους , . . .” .

Αλλά δεν νομίζω ότι ο Ηράκλειτος θέλει εδώ να προσωποποιήσει τον πόλεμο και να τον αναδείξει σε κάποιαν υπέρτατη θεότητα ανώτερη από τον Δία . Έχω την γνώμη ότι προσπαθεί μόνο να δείξει μία ακόμη όψη της γενικής θεωρίας του για τα αντίθετα και την εναρμόνισή τους μέσα σε αυτό που γνωρίζει ο άνθρωπος ως κόσμο .

Ο Πλούταρχος φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη του Ηράκλειτου . Μετά την αναφορά του στην περικοπή καταφέρεται εναντίον του Ομήρου :
“Ηράκλειτος μεν γαρ άντικρυς πόλεμον ονομάζει «πατέρα και βασιλέα και κύριον πάντων» , και τον Όμηρον ευχόμενον «εκ τε θεών έριν εκ τ’ ανθρώπων απολέσθαι» - (Ιλιάδα , 18.107) , λανθάνειν , φησί , τη πάντων γενέσει καταρώμενον , εκ μάχης και αντιπαθείας την γένεσιν εχόντων”, (“Περί Ίσιδος και Οσίριδος” , 370D) .

Ο Πλούταρχος έχει αλλοιώσει κάπως τον στίχο , ίσως δεν τον θυμάται με ακρίβεια .

ίσως γνωρίζει άλλη εκδοχή του έπους .

Κατά τον Πλούταρχο , ο Ηράκλειτος λέει πως όταν ο Όμηρος εύχεται “να λείψει ο πόλεμος από τους θεούς και τους ανθρώπους” , ξεχνά ότι καταριέται την γένεση των πάντων , αφού όλα έχουν ως γένεση την μάχη και τον ανταγωνισμό .

Η γνώμη των πολλών , όμως , για τον κοινό πόλεμο εξακολουθεί να κάνει αποδεκτή την άποψη του Ομήρου .

Κατακρίνουν ακόμη για τούτο τον Ηράκλειτο , παρόλο που οι ίδιοι “πολλοί” συχνά συμφωνούν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίλυσης των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων .

(συνεχίζεται)

Πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί σιωπηλά το αναγνωρίζουν , χωρίς όμως να το διατυπώνουν με θάρρος , όπως ο Ηράκλειτος , ώστε να μην έρθουν σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα του πολέμου .

Για τούτο εξακολουθούν να συμβαίνουν μικροί ή μεγαλύτεροι πόλεμοι , συχνά με την ανοχή όσων θα μπορούσαν ίσως να τους αποτρέψουν , αλλά δεν το κάνουν επειδή γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να διευθετηθεί κάποια διαφορά , να βρεθεί η “λύση” για την εδραίωση της νέας κατάστασης , χωρίς να προηγηθεί πόλεμος .

Το περίεργο είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που δέχονται “ύστερα” ότι ο πόλεμος είναι κάτι “κακό” , υποστηρίζουν αμέσως “πρότερα” ότι ο πόλεμος είναι κάτι “καλό” και απαραίτητο .

Στην αρχή κάθε πολέμου οι άνθρωποι και των δυο παρατάξεων ισχυρίζονται πως έχουν το δίκαιο με το μέρος τους και επομένως ο πόλεμος που αρχίζουν είναι καλός για διάφορους λόγους :

είτε επειδή επιμένουν πως κάποιο κομμάτι γης είναι δικό τους και δεν έχουν άλλο τρόπο να το διεκδικήσουν

είτε επειδή νομίζουν πως οφείλουν να πολεμήσουν για τη δική τους ελευθερία , την ελευθερία των αδελφών τους συμπολιτών ή των συνθρησκευομένων

είτε επειδή επιθυμούν να διατηρήσουν κεκτημένα δικαιώματα

είτε επειδή άλλοι νομίζουν πως τα κεκτημένα δικαιώματα δεν πρέπει πια να ανήκουν σε αυτούς που τα κατέχουν

είτε για την απόκτηση κάποιου απαραίτητου στοιχείου πλούτου που ωστόσο ο άλλος το θεωρεί δίκαια δικό του .

Θα χρειασθεί κάποιο άλλο είδος ανθρώπου – που ίσως είναι αδύνατο να γεννηθεί στον διαστελλόμενο φυσικό κόσμο της ηρακλείτειας αντιπαράθεσης – για την οριστική εξάλειψη του κοινού πολέμου . Ο Ηράκλειτος φαίνεται , το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.

Ο Ηράκλειτος , όμως , δεν έχει μόνο την απλοϊκή άποψη πως ο κοινός πόλεμος γίνεται συχνά αναγκαίος για την διευθέτηση κάποιας αντίθεσης , αλλά υποστηρίζει ακόμη , ιδιαίτερα με τις πρ. 51 και 80 πως όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γίνονται ως αποτέλεσμα κάποιας διαμάχης .

Τα πάντα γίνονται “κατ’ έριν και χρεών” ώστε να αποτελέσουν “παλίντροπον αρμονίην”.

Έτσι , ενώ σε ετούτη την περικοπή η λέξη “πάντων” προφανώς αναφέρεται σε ανθρώπους και σε υποθέσεις τους , μεταφορικά ασφαλώς αναφέρεται και σε όλα τα πράγματα που υπάρχουν , καθώς συνεχώς μεταβάλλονται ως αποτέλεσμα κάποιας διαμάχης .

Πρέπει πάλι να σημειωθεί με πόσο παράδοξο τρόπο η ενορατική λογική του Ηράκλειτου πλησιάζει σε συμπεράσματα που η ύστερη φυσική και αστροφυσική θεωρεί κοινά μόνο μετά από τόσους αιώνες .

Ο διαστελλόμενος κόσμος υπάρχει ως αποτέλεσμα της ωστικής ενέργειας της Μεγάλης έκρηξης και της αντίρροπης έλξης της βαρύτητας και το απλό ηλεκτρικό φως που φωτίζει την νυχτερινή μας δουλειά υπάρχει σαν συνέπεια της αντίθεσης μεταξύ του θετικού και αρνητικού ηλεκτρισμού .

Το ίδιο και με όλα τα άλλα στον διαστελλόμενο φυσικό κόσμο .

Σε κάποιον όμως πιθανό συστελλόμενο κόσμο , εάν σε αυτόν ενεργεί μόνο η βαρύτητα χωρία κάποια αντίρροπη δύναμη άγνωστη σήμερα , η φιλοσοφία του Ηράκλειτου πιθανώς δεν ισχύει .

(συνεχίζεται)

Όπως φαίνεται όμως από τα αποτελέσματα του πολέμου που περιγράφει , δεν μιλά εδώ γενικά για την παλίντροπο αρμονία όπως του τόξου και της λύρας αλλά και ειδικά για τον κοινό πόλεμο .

Ο πόλεμος σε κάποιο υψηλό επίπεδο , αναδεικνύει την διαδοχή των θεών , καθώς οι παλαιοί πεθαίνουν ώστε να κυβερνήσουν τον κόσμο νέοι θεοί σύμφωνα με την αρχαία θεογονία .

Σε άλλο επίπεδο αναδεικνύει άλλους σε ήρωες και ημίθεους όπως παραδοσιακά νομίζουν “οι πολλοί” , και άλλους σε κοινούς ανθρώπους – (βλ. και πρ. 24) , όσοι δεν έχουν την ικανότητα να υπερβούν την κοινή ανθρώπινη μοίρα .

Δεν συμπεραίνω από τον λόγο του πως ο Ηράκλειτος δέχεται ότι όσοι σκοτώνονται στον πόλεμο μεταβάλλονται σε θεούς .

Οι πολλοί συνηθίζουν να θεοποιούν τους ήρωες , έστω και για λίγο χρόνο , ιδιαίτερα όταν σκοτώνονται στη μάχη .

Οι πραγματικοί θεοί άλλωστε , όπως η Αφροδίτη και ο Άρης , ακόμη και όταν προσωπικά παίρνούν μέρος στις μάχες των ανθρώπων , μπορεί να τραυματίζονται αλλά ποτέ δεν σκοτώνονται – ( βλ. “Ιλιάδα” 5.375 - 415 ) .

Σε κάποιο χαμηλότερο επίπεδο , όμως , ο πόλεμος μεταξύ των κοινών ανθρώπων άλλους τους κάνει δούλους και άλλους ελεύθερους , όπως τόσο συχνά συμβαίνει σε τόσους πολέμους.

Επομένως , εδώ κάνει λόγο και για τον συνηθισμένο μεταξύ των ανθρώπων πόλεμο και λέει πως είναι πατέρας και βασιλιάς πάντων .

Ο άνθρωπος που έχει πεισθεί ότι για τον θεό δεν υπάρχει κακό και καλό , δίκαιο και άδικο – (πρ. 102) , ο άνθρωπος που παρατηρεί ότι ο θεός είναι μέρα νύχτα , χειμώνας καλοκαίρι , πόλεμος ειρήνη και όλα τα άλλα αντίθετα – (πρ. 67) , ο άνθρωπος που σημειώνει ότι “μεταβάλλον αναπαύεται” – ( πρ. 84 ) , μπορεί και οφείλει να επισημάνει ότι “πολεμώντας ειρηνεύει”.

Αυτό εννοεί όταν γράφει : “πόλεμος πάντων πατήρ εστί” , αφού όσα συμβαίνουν , ακόμη και σε εποχές που ο άνθρωπος θεωρεί ως περιόδους ειρήνης , στην πραγματικότητα αποτελούν και αυτές εναρμόνιση αντιθέσεων .

Εάν η θέση του Ηράκλειτου σχετικά ακόμη και με τον κοινό πόλεμο ήταν διαφορετική , η φιλοσοφική του θεώρηση δεν θα ήταν συνεπής .

ΥΓ.: Η ανάλυση της περικοπής 80, θα γίνει κάποια στιγμή αύριο.

Φίλοι μου, καλή σας μέρα .

Καλημέρα και απο εμένα!

Η διαδρομή είναι που φέρνει την ευτυχία, όχι ο προορισμός.
Το καφέ της χαράς, της αγάπης, της ζωής!

Edited by - trelantonis on 24/01/2011 03:43:37

Edited by - trelantonis on 24/01/2011 03:45:20

Edited by - trelantonis on 24/01/2011 03:51:32

Φίλοι το ότι γράφουμε, 
το ότι μπαίνει ο νους σε έρευνα, 
αναρωτιέται  για την κυριαρχία του, 
το ότι είναι σε θέση να αμφιβάλει για ότι έμαθε, 
για το πως έμαθε να λειτουργεί, 
στο αν καταλαθος πείρε λάθος κατεύθυνση, 
είναι τα αναγκαστικα βήματα που διανύουμε, όχι γιατί μας το επισημάνει κάποιος, όχι γιατί σας το γράφει κάποιος, μα γιατί κοιτώντας, παρατηρώντας απλά μέσα μας και έξω μας, δημιουργείται η ερώτηση, 

Και αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, όπως διλαδη μας τα εξήγησαν, 
η όπως εμείς πιστεύουμε! 

Φίλε κηφεα έχεις μοναδικό Αροστοτελικο χάρισμα, στο να ανάλυεις και στο να θέλεις να εξηγήσεις κάθε τι που συναντάς,
Φίλε τρελαντωνη, όλα καλα μέχρι τη μαύρη τρύπα, τη γυναίκα...
Εννοούσα πως ψάχνει/ψαχνουμε για σιγουριά.

Ας θέσουμε κάτι άλλο προς έρευνα, και επανέρχομαι σε αυτο το σημείο. 
Όταν δημιουργείτε μια δυαδικοτητα, η σύγκρουση που μιλάμε είναι αναπόφευκτη. 
Πως λειτουργει χρειάζεται να καταλάβουμε, γιατί μας είναι κατανοητό πως υπάρχει το άσπρο και το μαύρο, το φως και το σκοτάδι, το καλο καί το κακό, 

μα όχι η προσπάθεια μας στο ξεχωρισμα τους,  

όταν διλαδη ξεχωρίζουμε την ιδέα απο το γεγονός, εκείνο είναι το σημείο που σπαταλαμε την ενέργεια. 

Αυτο επικαλοταν ο Ηράκλειτος στον ησιωδο,
που έβλεπε καλές και κακές μέρες, 
μέρα  και νύχτα,
χωρίς να γνωρίζει 
πως η φύση της μέρας ειναι ίδια,
η την έλεγε στον Πυθαγόρα, που είχε προκαταλήψεις! (φαβες κλπ) μα και για την πολυμαθεια του, (δεν είναι αναγκαστικά η πολυμαθεια, Σοφία)

Είναι δύσκολα σημεία φίλοι,
χρειάζεται προσπάθεια μεγάλη για να αντιληφθεις  πως λειτουργεις, 
έξω απο τον καθοσπρεπισμο του κανονισμενου εαυτού που δημιουργησες. 
Αυτη είναι η δυαδικοτητα. 
Αυτο το πράγμα, το εγω και το πως λειτουργει, ειναι η διαδικασία που ψάχνει για θεο και σιγουριά, που αισθάνεται ανασφαλεία και φόβο για κάθε τι, που ταυτίζεται συνεχώς και παλεύει για διαβίωση, αυτη είναι η σκέψη!
Αυτο είναι Ένα μέρος της ενέργειας, ανοικει στη σκέψης. Αν δεν βρούμε μια άλλη πηγή ενεργιας, που δεν γεννιέται απο τις αντιθέσεις, που δεν γεννιέται απο την προσπάθεια μας να γίνουμε συνεχως κάτι, απο την μηχανικοτητα της σκέψης, γρήγορα η αργά καταστραφομαστε! Ένα απο τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας, (σκέψη) Ένα μέρος της ζωής του το αφιέρωσε στην επινοηση της σχετικοτητος, συνεβαλε στην πραγματοποίηση μιας  πυρηνικής βόμβας, το ίδιο μυαλο, όταν καταλαβε τι έγινε, αποποιηθηκε αυτών των πράξεων!

Το να επινοεις, το να εφευρεις,  δεν είναι πάντα δημιουργικό! Αυτη είναι η ενεργια της σκέψης.
Αν έχεις γαγραινα και χρειάζεται να σου κόψουν ας πουμε το πόδι, (διαφορετικά πεθαινεις) θα κανείς ζήτημα αν στο κόψουν με πριονι με νυστερι η με λαζερ?
Όχι φυσικά!
Με το ίδιο σκεπτικό, πρέπει να παψουμε να ειμαστε σκλάβοι της σκέψης! 

Δεν το πάω προς θεού, προς το Θεό! 

Απλά αυτα βλέπω για μένα και για σας! Αυτα βλέπω για τη ζωη! 

Υπάρχει λοιπόν μια ενέργεια διαφορετική? 

Ο Αριστοτέλης μιλώντας για το θείο, (η λέξη θείο, διωρθωσε με κηφεα) 
θα πει κάτι που είναι σε κίνηση. 
Είχε πει λοιπόν ο Αριστοτέλης για το θείο, το κινούν ακίνητο. 
Τα έλεγε και ο Πλάτωνας, και ο Σωκράτης, 
κάτι που δεν έχει αιτία ούτε είναι σκεψη η εκλογή,   
μα καθαρή ενέργεια,
που είναι σταθερη η ποιοτητα και η ανανεωση.

Αν αυτη η ενέργεια είναι στις δυνάμεις της ανθρωπότητας, (και είναι) 
Η ανθρωπότητα μπορει να ξεπεράσει κάθε τι,

Μα αν περιμένετε να έρθει σαν (επιφωτηση)
οδηγουμεθα σε δυαδικοτητα,
που ειναι η σκέψη, 
Και εκει συνεχίζει να είναι καταστρεπτικη,
Συνεχίζει σαν ψυχολογικος χρόνος,
Συνεχίζει σαν βία,

Όχι το γεγονός θείο,

Μα το γεγονός (ψυχολογικά), εσωτερικός  χρονος,
(που είναι χωρισμός ιδέας και γεγονότος)

Που ειναι εσωτερικη και εξωτερικη συγκρουση,

Δωσε μου μια μικρη βοηθεια να κατανοησω την εννοια της βιας.
Ας πουμε σαν παραδειγμα,τον τελευταιο καιρο μου συμβαινει το
εξης.Παιρνω στο κατοπι την τριαδα,{Αβρααμ,Ισαακ,Ιακωβ},κατα
κοσμον Ευρωπαιος,Ψηλος,Βελισσαριος και παρακολουθω τα ποστ τους
με σκοπο να δωσω αμεσα απαντηση,ειρωνικη,αντιδραστικη κ.λ.π.

Ειναι αυτο καποια μορφη βιας στον νου μου?
Μηπως ειναι προσπαθεια να τους φωτισω?
Μηπως ειναι ασκοπη σπαταλη ενεργειας?

Μ' άλλα λόγια αν δεν υπάρξει η σύκρουση δεν υφίσταται
Δημιουργία!

Και απλά εδώ ο Ηράκλειτος προσδιορίζει την σύγκρουση
των αντιθέτων δυνάμεων που έδωσαν ΚΙΝΗΣΗ και ΕΚ-ΚΙΝΗΣΗ
στην δημιουργία του Σύμπαντος!

Αυτή την σπειροειδή κίνηση που ταυτίζεται με την ροή των
ποταμών,τον κοχλία,το φίδι,την σβάστιγα!

Δεν είναι τυχαίο πως οι ποταμοί είναι και οι πατέρες
των ανθρώπων στην χθόνα!
Όπως δεν είναι τυχαίο πως ο συμβολισμός του φιδιού υιοθετείται
από μεγάλες Ιατρικές προσωπικότητες της προϊστορίας μας,
αλλά και ως σύμβολο σε πολλές Θεότητες!!!

Όσο αφορά τον κοχλία τον αποσυμβολισμό του πρατηρούμε σε
σχήματα που συνδέονται με τον Θόλο αλλά και τον Λαβύρινθο!!!

Η Σβάστιγα είναι η κίνηση των δυο δυνάμεων που περιστρεφόμενη
και αυτή δίνει την σπειροειδή μορφή!!!

quote:

---

Πλατωνα

Δωσε μου μια μικρη βοηθεια να κατανοησω την εννοια της βιας.
Ας πουμε σαν παραδειγμα,τον τελευταιο καιρο μου συμβαινει το
εξης.Παιρνω στο κατοπι την τριαδα,{Αβρααμ,Ισαακ,Ιακωβ},κατα
κοσμον Ευρωπαιος,Ψηλος,Βελισσαριος και παρακολουθω τα ποστ τους
με σκοπο να δωσω αμεσα απαντηση,ειρωνικη,αντιδραστικη κ.λ.π.

Ειναι αυτο καποια μορφη βιας στον νου μου?
Μηπως ειναι προσπαθεια να τους φωτισω?
Μηπως ειναι ασκοπη σπαταλη ενεργειας?

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.
Σουρης.

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

quote:

---

Εγώ το " Πόλεμος πάντων πατήρ" του Ηρακλείτου,
το βλέπω ως την ΑΡΧΗ των ΠΑΝΤΩΝ!!!

Μ' άλλα λόγια αν δεν υπάρξει η σύκρουση δεν υφίσταται
Δημιουργία!

---

Για απόψε, για την ώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο...

Πλατωνα
Δωσε μου μια μικρη βοηθεια να κατανοησω την εννοια της βιας.
Ας πουμε σαν παραδειγμα,τον τελευταιο καιρο μου συμβαινει το
εξης.Παιρνω στο κατοπι την τριαδα,{Αβρααμ,Ισαακ,Ιακωβ},κατα
κοσμον Ευρωπαιος,Ψηλος,Βελισσαριος και παρακολουθω τα ποστ τους
με σκοπο να δωσω αμεσα απαντηση,ειρωνικη,αντιδραστικη κ.λ.π.

Α.Ειναι αυτο καποια μορφη βιας στον νου μου?
Β.Μηπως ειναι προσπαθεια να τους φωτισω?
Γ.Μηπως ειναι ασκοπη σπαταλη ενεργειας?
................

Αυτο θα το βρεις για λογαριασμό σου Νικομαχε.

Α.Αν τους θετεις απέναντι, είναι Βια.
Β.Γίνεται κάποιος να φωτίσει κάποιο άλλο? 
Γ/Α Αν είναι απο το εγω, ισως ζητά ικανοποίηση, ισως αποδοχή, ισως άλλες κινήσεις κρυμενες (του νου) που ούτε καν τις γνωρίζεις.

Γ/β Αν δεν είναι, τοτε έχεις ελπίδες, μα πρέπει να δώσεις κάτι περισσότερο απο την πίστη τους, και όσο αφορά τα θαύματα, δεν έχεις ελπίδες. 

Αν στο τέλος θέλεις μια προσωπική μου εμπειρία, με τον μόνο πιστο που κάτι έγινε, ήταν ένας θείος μου Πάπας.
Ήρθε στο εξώχικο πριν πολλα χρόνια, και είχε προβλημα με την υγεία του.  Ήταν υπέρβαρος και έτρωγε στην κάθισια του 2 κοτόπουλα με μπολικες πατάτες. 
Εμένα δεν με έβλεπε ποτε, μιας και πήγαινα για λιγο χρόνο, μα Ένα σαββατοκύριακο ήταν εκει, και πρώτα μου την μπήκε γιατί δεν πήγα εκκλησία την Κυριακή, δεν είπα τίποτα, μα το μεσημέρι, στο τραπέζι, κάτι μου είπε για την λιτή διατροφή μου, οποτε Γύρισα και με όση υπομονη και αγάπη είχα μέσα μου, και του είπα, 
ο Χριστός θειε, είχε κοιλιακους, όχι κοιλάρα, (ήταν 150 κιλά!)
Λες και τον χτύπησε κεραυνός, 
του έπεσε το πηρουνι απο το χέρι, δεν έφαγε  τίποτα άλλο, και στη συνέχεια η θεία μου 
είπε στη μητέρα μου, πως του έκανα το μεγαλύτερο καλο, 

σε ενάμιση χρόνο, έχασε  75 κιλά! 

Βλέπεις κάμπος φορά η σωστηβκουβεντα τη σωστή στιγμη, έχει μεγαλύτερο αποτέλεσμα απο παρακλησεις και να ζητάς τη βοήθεια του θεού να σε λυτρωσει απο την ακαταπαυστη πείνα. Είδε και η παπαδιά άσπρη μέρα...

Μόλις τελείωσα την ανάλυση της περικοπής 80, του Ηράκλειτου, κι επειδή θα μου πάρει μερικές ώρες για να τα παραθέσω, συνιστώ (όσοι θέλετε βέβαια), να πάτε για ξεκούραση και αύριο το πρωί θα τα βρείτε έτοιμα .

Αυτό που έγραψες μου θυμίζει το:
"Wisdom is doing" (Σοφία είναι η Πράξη)
και το
"Ο κατάλληλος μοχλός την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος"

Μετάφραση Περικοπής 80 :
Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίζεται ότι ο πόλεμος είναι κοινός , και η δικαιοσύνη διαμάχη , και ότι όλα γίνονται σύμφωνα με την διαμάχη και την ανάγκη .

Την περικοπή περισώζει ο Ωριγένης στο έργο του “Κατά Κέλσον” , VI , 42 . Η περικοπή εισάγεται με τις λέξεις : “ . . . θείόν τινα πόλεμον αινίττεσθαι τους παλαιούς , Ηράκλειτον μεν λέγοντα ώδε : «ειδέναι δε χρη τον πόλεμον εόντα ξυνόν , . . .»” . Το κείμενο του Ηράκλειτου και η εκφραζόμενη γνώμη γι’ αυτό είναι πάλι από το βιβλίο του Κέλσου – ( Βλέπε και πρ. 78) .

Ο Πλούταρχος αναφέρει τους Εμπεδοκλή και Ηράκλειτου και γράφει : « . . . πολλάκις οδυρόμενοι και λοιδορούντες την φύσιν , ως ανάγκην και πόλεμον ούσαν , . . .” – ( “Πότερα των ζώων φρονιμώτερα”, 964D ) . Ασφαλώς θυμάται ετούτη την περικοπή του Ηράκλειτου και ίσως του Εμπεδοκλή την πρ. 135 .

Η τελευταία πρόταση της περικοπής θα μπορούσε να μεταφραστεί “όλα με την έριδα γεννιούνται και χάνονται”, αλλά μια τέτοια άποψη δεν συνάδει με την κεντρική φιλοσοφική θεώρηση του Ηράκλειτου σύμφωνα με την οποία τίποτε δεν χάνεται . Ο Bywater σημειώνει “χρεώμενα”, αλλά θεωρεί την λέξη ως παραφθορά του κειμένου .

Άλλοι προτείνουν άλλες τροποποιήσεις στο δυσανάγνωστο χειρόγραφο του Βατικανού του έργου του Ωριγένη , που ωστόσο οδηγούν σε διαφορετικές ερμηνείες της περικοπής . Στην άποψη υπέρ της λέξης “χρεών” επιμένει ο Diels και την στηρίζει , όπως γράφει , σε ανάγνωση από τον Philipson κείμενου του Φιλόδημου (ο επικούρειος φιλόσοφος από τα Γάδαρα της Συρίας , σήμερα Γκεζέρ της Παλαιστίνης) – που έχει ως εξής : “γίνεσθαι κατ’ έριν και κατά χρεών πάντα φησίν Ηράκλειτος” . Προσωπικά βρίσκω ικανοποιητικά τα επιχειρήματα υπέρ της άποψης του Diels .

Με το κείμενο ο Ηράκλειτος κάνει τρεις αλληλένδετες διαπιστώσεις, τις οποίες οι άνθρωποι οφείλουν να αναγνωρίζουν ως ορθές σκέψεις .

Στην πρώτη παρατηρεί πως ο πόλεμος είναι κοινός . Αλλά τι ακριβώς εννοεί με το επίθετο “κοινός” εδώ ; Αλλού επισημαίνει πως “ο λόγος είναι κοινός” εννοώντας ότι είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους , παρόλο που οι πολλοί δεν αναγνωρίζουν αυτή την ορθή σκέψη και νομίζουν ότι καθένας έχει δική του προσωπική γνώση . . . (βλ. πρ. 2) . Ως πόλεμο ο Ηράκλειτος δεν αναγνωρίζει μόνο τη διαμάχη μεταξύ των πόλεων στην εποχή του – των κρατών αργότερα – αλλά και μεταξύ των ανθρώπων ως ατόμων . Αυτός ο πόλεμος μάλιστα δεν είναι ο συνηθισμένος παροδικός και περιοδικός πόλεμος , που η λέξη φέρνει στο νου του ανθρώπου , αλλά συνεχής . Δεν είναι “ο κοινός θεός του πολέμου , που σκοτώνει αυτόν που θα σκότωνε”, τον οποίο περιγράφει ο Όμηρος στον στίχο του :

Ο Αριστοτέλης , μάλιστα , σημειώνει σχετικά – (“Ηθικών Ευδημίων” , 1235a25) – πως “ο Ηράκλειτος επιτιμά τον ποιητή που έγραψε” πως “η διαμάχη θα έπρεπε να εκλείψει και από τους θεούς και από τους ανθρώπους” :

Ο πόλεμος μεταξύ των πόλεων και των ανθρώπων είναι διαρκής και αυτόν τον λανθάνοντα αλλά πραγματικό πόλεμο εννοεί αρχικά ο Ηράκλειτος . Μερικές φορές όμως , ο λανθάνων πόλεμος εντείνεται και παίρνει την συνηθισμένη μορφή του πολέμου , κατά τον οποίο πόλεις και άνθρωποι επιχειρούν να αλληλοεξοντωθούν .

Δεν αναφέρεται όμως , μόνο σε αυτόν τον πόλεμο αλλά και σε άλλους , στον διαρκή πόλεμο του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον , στον πόλεμο μεταξύ των στοιχείων του κόσμου , στην διαμάχη των πάντων μεταξύ τους , που παρατηρεί στον κόσμο σαν σύνολο . Με αυτή την έννοια θεωρεί τον πόλεμο κοινό , κοινό για ό,τι υπάρχει στον κόσμο , για όλα . Θεωρεί τον πόλεμο συνεχή , αφού παρατηρεί πως σε κοσμικό επίπεδο όλα μεταβάλλονται συνεχώς σαν το ποτάμι που ρέει – (πρ. 12 και 91) . Για τον Ηράκλειτο ο κόσμος είναι συνεχής αλλαγή . Καθώς όμως κάθε αλλαγή συμβαίνει με πόλεμο και έριδα , ο κόσμος δεν θα υπήρχε χωρίς πόλεμο .

Ορθά , επομένως , ο Αριστοτέλης σημειώνει ότι ο Ηράκλειτος κατηγορεί τον Όμηρο για τον στίχο που προαναφέρθηκε . Είναι πιθανόν στο βιβλίο του Ηράκλειτου να υπάρχει η αναφορά στον συγκεκριμένο στίχο ή και σε άλλους του Ομήρου και του Ησίοδου – με τις απόψεις των οποίων δεν συμφωνεί καθόλου – και τα σχετικά κείμενα να μην έχουν διασωθεί .

Ο Ηράκλειτος θέλει να δείξει , στην αρχή της περικοπής , ακριβώς ότι δεν μιλά για τον συνηθισμένο πόλεμο , όπως τον καταλαβαίνουν οι παλαιότεροι ποιητές και οι πολλοί , αλλά για τον πόλεμο και την έριδα , χωρίς τα οποία τίποτε δεν θα συνέβαινε στον κόσμο .

Με την παρούσα περικοπή θέλει να επισημάνει , όμως , ότι η δίκη δεν αφορά μόνο τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά εκτείνεται σε όλα τα συμβαίνοντα στον κόσμο ως αποτέλεσμα της έριδας .

Την έριδα , επομένως , ο Ηράκλειτος δεν την αντιπαραβάλλει , δεν την θεωρεί κάτι αντίθετο προς την δικαιοσύνη . Δεν εντάσσει απλώς την φράση του στην θεωρία του περί των αντιθέτων , αλά εκφράζει την γνώμη πως η δικαιοσύνη είναι διαμάχη όπως και ο πόλεμος .

Πρέπει , επίσης , να σημειωθεί ότι η πρόταση “και δίκην έριν” δεν είναι νοηματικά ισοδύναμη με την πρόταση “και έριν δίκην”, όπως μερικοί νομίζουν .

Ο Kahn , για παράδειγμα , δυστυχώς μεταφράζει “Conflict is Justice” (η Διαμάχη είναι Δικαιοσύνη) σε αντίθεση με τους περισσότερους , αλλοιώνοντας , νομίζω , και την πρόθεση του συγγραφέα και το νόημα . Γράφοντας μάλιστα με κεφαλαία γράμματα τις δύο λέξεις , φαίνεται ότι αποδίδει και στις δύο κάποιο υπερβατικό περιεχόμενο .

Ο Ηράκλειτος μιλά για το ανθρώπινο δίκαιο , ώστε να γίνει κατανοητός από τους πολλούς , καθώς συγχρόνως προβάλλει την έννοια σε κοσμικό επίπεδο . Δεν εννοεί , απλοϊκά , την διαμάχη μεταξύ των ανθρώπων που τους οδηγεί στην δικαιοσύνη για την λύση των διαφορών τους .

Οι φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους που νομίζουν ότι άδικα βρίσκονται εκεί , από ανθρώπους επομένως που η διαμάχη τους με το κοινωνικό σύνολο και τους νόμους του δεν έχει τελειώσει , είναι διαρκής .

Η δικαιοσύνη των ανθρώπων δεν λύνει την διαμάχη , την διαιωνίζει . Οι άλλοι , όσοι δεν είναι στις φυλακές , βρίσκονται και αυτοί σε διαρκή διαμάχη με τους συνανθρώπους , είτε επειδή νομίζουν ότι άδικα τους κατηγορούν για τον τρόπο της ζωής τους , τα μικροψεύδη τους , τις μικροαπάτες , την αφύσικη ζωή τους στο περιθώριο των κοινωνικά αποδεκτών όρων διαβίωσης , τις φανερές πράξεις που οι ίδιοι νομίζουν ότι πολλοί πράττουν κρυφά , είτε ακόμη επειδή νομίζουν ότι οι άλλοι δεν τους τιμούν αρκετά για την αξία τους . Αυτή είναι η διαμάχη που υποβόσκει στις καθημερινές σχέσεις όλων των ανθρώπων μεταξύ τους .

Όλοι έχουν την αίσθηση πως οι άλλοι τους αδικούν , για τούτο η δικαιοσύνη αποτελεί διαμάχη και όχι η διαμάχη δικαιοσύνη .

Ο Ηράκλειτος όμως με τρείς λέξεις ίσως επιχειρεί ένα ακόμη βήμα , με το οποίο μας φέρνει πλησιέστερα στο νόημα με το οποίο μεταχειρίζεται την λέξη “δίκη” στην πρ. 90 .

Είναι πιθανόν να θέλει να επισημάνει πως η έκβαση κάθε πολέμου και έριδας γίνεται με δίκαιο τρόπο , όχι πάντα κατανοητό από τους ανθρώπους , αλλά κοσμικά αναγκαίο .

Με καλυψες πληρως.Αυτο ακριβως νοιωθω!
Και θα συνεχισω να τους προγκαω,μηπως και επιτευχθει το Γ/β
που λεει ο Πλατωνας.

Ναυπλιωτισα,εισαι και το πρωτο τσακαλι!!!

Αρχισες τα παραμιλητα?
Πατα το κουμπι,τωρα,να ανατιναξεις την γεφυρα!!
Ξερεις ποια..

Ορθό είναι να σκεφθεί ο άνθρωπος ότι διαρκής διαμάχη διέπει τα πάντα , τις ανθρώπινες σχέσεις και τις πράξεις αλλά και όσα γίνονται σε κοσμικό επίπεδο . Για τον Ηράκλειτο ο τρόπος της τάξης στα συμβαίνοντα μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι διαφορετικός από τον τρόπο της κοσμικής τάξης . Σημαντική όμως συμβολή του Ηράκλειτου στην ανθρώπινη σκέψη αποτελεί η τελευταία λέξη του κειμένου , αυτή που δυστυχώς αμφισβητείται .

Το ερώτημα στο οποίο πρέπει τώρα να απαντήσει ο Ηράκλειτος είναι σημαντικό . Ποια είναι η κατάληξη καθεμίας έριδας , σύμφωνα με την οποία γίνονται όλα μέσα στον κόσμο ; Η απάντηση είναι αξιοσημείωτη , γιατί καθορίζει τον τρόπο σκέψης του Ηράκλειτου .

Το αποτέλεσμα καθεμίας διαμάχης προσδιορίζεται από την ανάγκη . Ό,τι συμβαίνει στον κόσμο είτε ως φυσικό γίγνεσθαι είτε ως πράξη ανθρώπου – η οποία άλλωστε πρέπει και αυτή να θεωρηθεί ως μέρος των όσων γίνονται στον κόσμο – είναι το αποτέλεσμα διαμάχης , η έκβαση της οποίας προκαθορίζεται από την ανάγκη .

Από την αρχή , κάθε συμβάν στην φύση , κάθε ανθρώπινη σκέψη και πράξη είναι αναγκαία για την διατήρηση της κοσμικής τάξης .

Ο άνθρωπος δεν κατορθώνει ακόμη να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα κάθε συμβάντος . Με την επιστήμη του , την γνώση , προσπαθεί ακριβώς να προβλέψει κάποτε την κατάληξη κάθε έριδας κοσμικής ή ανθρώπινης , της οποίας το τέλος πάντα συμβαίνει σύμφωνα με την ανάγκη .

Οπότε και εάν ο άνθρωπος κατορθώσει ποτέ να γνωρίσει το “χρεών”, σύμφωνα με το οποίο καθετί συμβαίνει , τότε μόνο θα φθάσει στην τελική γνώση . Ο Ηράκλειτος γνωρίζει μόνο πως όλα όσα συμβαίνουν είναι καλά πάντα και αγαθά και δίκαια – (πρ. 102) .

Ο Kirk έχει την γνώμη , πως η τελευταία πρόταση της πρ. 8 “και πάντα κατ’ έριν γίνεσθαι”, που έχει περισώσει ο Αριστοτέλης , είναι παράφραση της τελευταίας πρότασης της παρούσας περικοπής . Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος .

Ο Ηράκλειτος είναι πιθανόν να έκανε την διαπίστωση πως όλα γίνονται κατόπιν διαμάχης και να έγραψε το κείμενο της πρ. 8 , αλλά κατόπιν να συλλογίστηκε πως η έκβαση κάθε διαμάχης πρέπει επίσης να καθορίζεται από κάτι και αποφάσισε πως μόνο η “ανάγκη” μπορεί να είναι καθοριστική αιτία κάθε συμβάντος .

Γράφει τότε το κείμενο της πρ. 80 που αποτελεί μία σημαντική συμβολή στην κατανόηση της σκέψης του .

Ο Ηράκλειτος με την προσθήκη της τελευταίας λέξης , νομίζω πως γίνεται ο πρώτος συστηματικός ντετερμινιστής .

Έως τότε και ύστερα , οι άνθρωποι νομίζουν πως όλα γίνονται σύμφωνα με τις επιθυμίες κάποιων θεών , που λαμβάνουν προσωπικά μέρος όχι μόνο στο κοσμικό γίγνεσθαι αλλά και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων , στις καθημερινές τους πράξεις , στην έκβαση των πολέμων , σε όλα .

Ο Ηράκλειτος πρώτος υποστηρίζει καθαρά πως το κάθε συμβάν , το αποτέλεσμα κάθε έριδας , καθορίζεται από την αναγκαιότητα και επομένως δεν μπορεί ποτέ να είναι διαφορετικό από αυτό που ο άνθρωπος γνωρίζει ως αποτέλεσμα της έριδας , από ό,τι δηλαδή παρατηρεί .

Ο Ηράκλειτος , αμέσως μετά την λέξη “γινόμενα” , γράφει “πάντα” . Επομένως όλα , είτε τα “συμβαίνοντα” είτε τα “δημιουργούμενα” είτε οι πράξεις των ανθρώπων είτε η κοσμική ροή των φαινομένων , γίνονται “κατ’ έριν και χρεών”.

Σημαντικότερο όμως είναι να θυμόμαστε ότι για τον Ηράκλειτο τίποτε δεν αποτελεί γένεση ή δημιουργία , αφού ούτε ο κόσμος ως σύνολο ούτε οτιδήποτε άλλο δεν έγινε ποτέ από κανέναν θεό ή άνθρωπο .

Ο Θεόφραστος – που μας έχει περισώσει μερικές σημαντικές λέξεις του Ηράκλειτου (πρ. 124) – ορθά έχει την γνώμη ότι κατά τον Ηράκλειτο ο κόσμος μεταβάλλεται σύμφωνα με κάποια ειμαρμένη ανάγκη , δεν δημιουργείται , αφού άλλωστε υπάρχει πάντα και κανείς δεν τον έφτιαξε .

Η λέξη “ειμαρμένη” σημαίνει κάτι που είναι προκαθορισμένο και επομένως κάτι που θα συμβεί κατ’ ανάγκη .

Ο Θεόφραστος και ο Διογένης Λαέρτιος φαίνεται να κατανοούν καλά την τοποθέτηση του Ηράκλειτου ως προς αυτή την σημαντική φιλοσοφική θέση , την κατανόηση της ορθής σκέψης πως όλα συμβαίνουν σύμφωνα με την ειμαρμένη , σύμφωνα με προκαθορισμένη ανάγκη – (βλ. και πρ. 137) .

ΥΓ.: Φιλοι μου, με το παρόν μήνυμα τελείωσε η ανάλυση της Περικοπής 80 του Ηράκλειτου .

quote:

---

Ορθό είναι να σκεφθεί ο άνθρωπος ότι διαρκής διαμάχη διέπει τα πάντα

---

Αν καταφέρναμε να ειματε σοβαροί,  προσεκτικοί, συνειδητοι, όχι μόνο δεν θα είχαμε τίποτα να κάνουμε με τη βαρβαρότητα, που παράγουν Βια, πόλεμο, πόνο και δυστυχία, μα θα ζούσαμε ευτυχισμένοι, μεσα σε κατανόηση σε ολότητα και σε εκπλήρωση.

Ο κόσμος βασίζεται σε σύγκρουση και σε μίσος, έτσι δρέπει τη συγκομιδή του. 

Ούτε αυτο μπορουμε να δουμε, προσπαθούμε να το περάσουμε σαν σωστό. 
Οι εχθρόι και οι φίλοι είναι το αποτέλεσμα του δικού  μας τρόπου σκέψης και δράσης,
των προσωπικών μας συμμαχιων. 

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απο συμπονοια και λυπηση, για το συνάνθρωπο.

Είμαστε υπεύθυνοι για τη δημιουργία εχθρότητας, 
γι 'αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό να το καταλάβουμε 

τι πιστεύουμε και τι κάνουμε, 
αντί να ανησυχούμε για εχθρούς και φίλους,
Πιστούς και άπιστους. 

μόνο αν σκεφτόμαστε σωστά, 
ειμαστε αντικειμενικοι,
θέτουμε τέρμα σε κάθε χωρισμο, σε κάθε σύγκρουση,

Επομενως σε καθε Βια.

Η Αγάπη παει και ειναι πέρα, 
τόσο απο το φίλο, 
όσο και απο τον εχθρο.

Και σε αυτο, κανένας άνθρωπος,
κανένας φιλόσοφος,
δεν ξεπέρασε το Χριστό!

Και γράφω Χριστό,*
 
Γιατί άλλο Χριστός, και άλλο χριστιανός. 

* ελπίζω να αντιλαμβάνεστε το πνεύμα, και όχι την προσωπική (μας/σας)βλεψη των γραφομενων. 

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr