quote:

---

Μην κάνεις μη σου κάνουνε
μην πεις να μην σου πούνε
μην κουρταλίσεις κούρταλα
να μην σου κουρταλούνε

---

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν www.johnniebegood.gr

Μια μέρα, σε ένα κουκούλι εμφανίστηκε μια μικρή τρύπα. Ένας άνθρωπος που πέρναγε τυχαία, στάθηκε και για ώρες παρατηρούσε την πεταλούδα που προσπαθούσε να βγει απ’ την μικρή τρύπα.
Μετά από κάμποσες ώρες, η πεταλούδα σαν να εγκατέλειπε τις προσπάθειες , και η τρύπα παρέμενε το ίδιο μικρή. Ήταν σαν η πεταλούδα να είχε κάνει ό,τι μπορούσε και σαν να μη μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο.
Τότε ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα.
Πήρε ένα σουγιά και άνοιξε το κουκούλι.
Η πεταλούδα βγήκε …
Αλλά το σώμα της ήταν αδύναμο και μουδιασμένο.
Τα φτερά της δεν ήταν αρκετά αναπτυγμένα και μόλις που κουνιόντουσαν.
Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί, σκεπτόμενος ότι, όπου να ‘ταν τα φτερά της πεταλούδας θα άνοιγαν, και θα μπορούσαν να σηκώσουν το σώμα της για να πετάξει.
Τίποτε όμως δεν έγινε !
Η πεταλούδα πέρασε το υπόλοιπο της ύπαρξής της σέρνοντας το αδύναμο σώμα της και τα καχεκτικά φτερά της. Ποτέ της δεν μπόρεσε να πετάξει.
Ο άνθρωπος αυτός ήθελε να βοηθήσει και νόμιζε ότι έκανε μια καλή πράξη. Δεν καταλάβαινε όμως ότι η προσπάθεια της πεταλούδας να περάσει απ’ την στενή τρυπίτσα του κουκουλιού ήταν απαραίτητη για να μπορέσει να διοχετεύσει τα υγρά του σώματός της στα φτερά της και έτσι να μπορέσει να πετάξει. Αυτό ήταν το καλούπι μέσα απ’ το οποίο ο Θεός την ανάγκαζε να περάσει για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί.
Καμιά φορά, αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε στην ζωή μας είναι η προσπάθεια. Εάν ο Θεός μάς επέτρεπε να ζούμε την ζωή μας χωρίς να συναντήσουμε εμπόδια, θα ήμασταν περιορισμένοι.
Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο δυνατοί.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πετάξουμε.
Ζήτησα δύναμη…
Και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία …
Και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα να λύσω.
Ζήτησα ευημερία …
Και ο Θεός μου έδωσε εγκέφαλο και μύες για να δουλέψω.
Ζήτησα να μπορώ να πετάω …
Και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια να περάσω.
Ζήτησα αγάπη …
Και ο Θεός μου έδωσε ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω.
Ζήτησα εύνοια …
Και ο Θεός μου έδωσε δυνατότητες.
Δεν έλαβα τίποτε από αυτά που ζήτησα…
Αλλά έλαβα όλα όσα χρειαζόμουνα.

Ζήσε τη Ζωή χωρίς φόβο, αντιμετώπισε όλα τα εμπόδια
και απόδειξε ότι μπορείς να τα ξεπεράσεις

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Δύο αδέρφια ζούσαν σε δύο φάρμες που τις χώριζε ένα μικρό ποτάμι. Κάθε μέρα μετά τις δουλειές τους, τα δύο αδέρφια περνούσαν την άλλη πλευρά του ποταμιού για να συναντηθούν και, παρά την κούραση τους το έκαναν με μεγάλη χαρά γιατί αγαπιόντουσαν πολύ.
Αλλά τώρα όλα είχαν αλλάξει. Αυτό που είχε ξεκινήσει σαν μία μικρή παρεξήγηση πήρε μεγάλες διαστάσεις και κάποια στιγμή εξερράγη με την χρήση άσχημων λέξεων και εκφράσεων που στην συνέχεια οδήγησαν σε μία βαθιά σιωπή.
Κάποιο πρωινό ο μεγαλύτερος αδερφός άκουσε να χτυπάνε την πόρτα του. Ανοίγοντάς την αντίκρισε έναν κύριο με ένα βαλιτσάκι με διάφορα εργαλεία ξυλουργικής ο οποίος του είπε:
«Ψάχνω για δουλειά, μήπως έχετε κάτι να κάνω;»
« Ναι , έχω μία δουλειά να κάνεις». Απάντησε.
«Βλέπεις εκείνη την φάρμα πιο πέρα, στην άλλη πλευρά του ποταμού; Είναι του μικρότερου αδερφού μου. Έχουμε μαλώσει άσχημα και δεν θέλω ούτε να τον βλέπω από μακριά. Θέλω λοιπόν να φτιάξεις ένα φράκτη πολύ ψηλό που να μην μπορώ να τον βλέπω καθόλου».
Ο ξυλουργός κατάλαβε την κατάσταση και είπε:
«Πες μου πού είναι τα υλικά και θα κάνω μία δουλειά που θα σας ικανοποιήσει.»
Ο μεγαλύτερος αδερφός τού έδειξε πού ήταν τα υλικά και έφυγε, γιατί είχε κάποιες δουλειές να κάνει στην πόλη.
Ο ξυλουργός δούλεψε σκληρά όλη την μέρα και το βραδάκι τελείωσε την δουλειά του.
Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός γύρισε το βράδυ δεν πίστευε στα μάτια του με αυτό που αντίκρισε. Δεν υπήρχε κανένας φράκτης. Στην θέση τού φράκτη υπήρχε μία γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες του ποταμιού.
Ο μεγαλύτερος αδελφός, λοιπόν, έξαλλος, άρχισε να φωνάζει στον ξυλουργό:
«Έχεις πολύ θράσος. Τι έκανες εκεί; Έφτιαξες μία γέφυρα αντί για φράκτη μετά από όσα σου είπα;»
Εν τω μεταξύ, οι εκπλήξεις δεν είχανε τελειώσει ακόμα… κοιτώντας προς την γέφυρα και πάλι, είδε τον αδελφό του να πλησιάζει στην άλλη πλευρά της γέφυρας, τρέχοντας με ανοικτά τα χέρια. Τότε και τα δύο αδέλφια στάθηκαν για μία στιγμή ο ένας από την μία και ο άλλος από την άλλη πλευρά της γέφυρας. Ξαφνικά έτρεξαν ο ένας προς τον άλλον και στη μέση της γέφυρας αγκαλιαστήκανε κλαίγοντας.
Τότε είδαν τον ξυλουργό να μαζεύει τα πράγματα του, έτοιμος να φύγει. Ακόμα συγκινημένος ο μεγάλος αδελφός του είπε :
«Μη φύγεις, έχω και άλλες δουλειές για σένα» και απάντησε ο ξυλουργός:
«Πολύ θα ήθελα να μείνω αλλά έχω άλλες γέφυρες να φτιάξω.»

΄Πάντα όταν σου δίνεται η ευκαιρία, να φτιάχνεις γέφυρες, ποτέ φράχτες΄

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Ο αετός είναι ένα πουλί που ζει μέχρι και 70 χρόνια. Αλλά για να φτάσει σε αυτήν την ηλικία, πρέπει γύρω στα 40 του χρόνια να πάρει μια φοβερή και δύσκολη απόφαση. Σε αυτήν την ηλικία τα νύχια του είναι πολύ μεγάλα και μαλακά. Το ράμφος του έχει μεγαλώσει πολύ και λυγίζει, το ίδιο γίνεται και με τα φτερά του τα οποία βαραίνουν λόγω του φάρδους των πούπουλων του. Έτσι δυσκολεύεται πλέον να πετάξει αλλά και να κυνηγήσει. Συνεπώς έχει δύο επιλογές: να πεθάνει ή να αντιμετωπίσει μια επίπονη διαδικασία ανανέωσης που θα διαρκέσει περίπου 150 μέρες.

Αυτή η διαδικασία συνίσταται στο να πετάξει ο αετός στην κορυφή κάποιου βουνού και να φτιάξει μια φωλιά κοντά σε κάποιο ψηλό τοίχο, κάπου όπου δεν θα χρειάζεται να πετάξει.

Αφού βρει αυτό το μέρος, ο αετός αρχίζει να χτυπά το ράμφος του με δύναμη στον βράχο μέχρι να καταφέρει να το βγάλει. Τότε περιμένει μέχρι να βγει καινούργιο ράμφος και έτσι με το νέο, δυνατό του ράμφος, βγάζει τα νύχια του, με τα νέα του νύχια όταν αυτά μεγαλώσουν βγάζει τα παλιά του πούπουλα. Έτσι, μόνο μετά από 5 μήνες ο αετός θα είναι ξανά έτοιμος να πετάξει. Τότε θα μπορέσει να ζήσει περίπου άλλα 30 χρόνια.

Στην ζωή μας πολλές φορές πρέπει να κάνουμε μια τέτοια «ανανέωση». Για να μπορέσει η ψυχή μας να συνεχίσει το πέταγμά μας προς τη νίκη, πρέπει να αποδεσμευτούμε από παλιές αναμνήσεις, από παλιά γεγονότα που μας προκάλεσαν πόνο, από τα παλιά μας πιστεύω. Μόνο όταν καταφέρουμε να απαλλαχτούμε από το «βάρος» του παρελθόντος θα μπορούμε να απολαμβάνουμε τα πλούσια αποτελέσματα που μια αυτό – ανανέωση ή αυτό – κάθαρση μας προσφέρουν.

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Κάποια μέρα, ο πατέρας μου με κάλεσε να κάνουμε μια βόλτα στο δάσος και δέχθηκα με ευχαρίστηση. Φτάνοντας σε κάποιον ανοιχτό χώρο όπου υπήρχε ένας μικρός δρόμος, γύρισε και με ρώτησε:

- Εκτός από το κελάηδημα των πουλιών, τι άλλο ακούς;
Στάθηκα για λίγο προσπαθώντας να ακούσω και είπα:
- Ακούω τον θόρυβο μιας καρότσας
- Ακριβώς, απάντησε ο πατέρας, πλησιάζει μια άδεια καρότσα.
Ξαφνιάστηκα και ρώτησα τον πατέρα:
- Πως μπορείς να ξέρεις ότι είναι μια άδεια καρότσα αφού δεν την είδες ακόμα;
- Το καταλαβαίνω πολύ εύκολα από τον θόρυβο παιδί μου. Όταν μια καρότσα είναι άδεια κάνει πολύ θόρυβο, όσο πιο άδεια είναι τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει.

Ενηλικιώθηκα και μέχρι σήμερα όταν συναντάω κάποιον άνθρωπο που μιλάει πολύ, φωνάζει προσπαθώντας να επιβληθεί στους άλλους, που είναι αγενής και συνεχώς διακόπτει τους άλλους όταν μιλούν ή που θέλει να δείξει ότι έχει πάντα δίκιο, έχω την εντύπωση ότι ακούω τον πατέρα μου να μου λέει « Όσο πιο άδεια είναι η καρότσα, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει…»

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Ένας άνδρας, το άλογό του και ο σκύλος του, είχαν πεθάνει και βρέθηκαν σε κάποιον δρόμο. Αυτός ο δρόμος ήταν πολύ μεγάλος, ο ήλιος έκαιγε και κάποια στιγμή κουράστηκαν και διψούσαν πολύ, κάπου πιο κάτω είδαν μια τεράστια μαρμάρινη πύλη, πολύ όμορφη. Μπαίνοντας από αυτήν την πύλη συνάντησαν ένα μονοπάτι στρωμένο με χρυσές πέτρες, που οδηγούσε σε ένα σιντριβάνι το οποίο έτρεχε κρυστάλλινο νερό!

Εκεί στο σιντριβάνι υπήρχε ένας φύλακας και του είπε:

- Καλημέρα.
- Καλημέρα του απάντησε ο φύλακας.
- Τι όμορφο μέρος είναι αυτό; Ρώτησε ο άντρας.
- Εδώ είναι ο Παράδεισος, του απάντησε.
- Α, πάλι καλά γιατί διψάμε πολύ!
- Μπορείς να μπεις και να πιεις όσο θέλεις, είπε ο φύλακας.
- Το άλογό μου και ο σκύλος μου διψάνε πολύ επίσης.
- Λυπάμαι. Απάντησε ο φύλακας, αλλά εδώ δεν επιτρέπονται τα ζώα.

Ο άνδρας απογοητεύτηκε γιατί διψούσε πολύ αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό και να αφήσει τους φίλους του να διψάνε. Έτσι, συνέχισε πάλι να περπατάει στο δρόμο όπου μετά από μια μεγάλη ανηφόρα και ακόμη πιο κουρασμένοι και διψασμένοι, φτάσανε σε μια φάρμα όπου υπήρχε μια παλαιά πύλη μισάνοιχτη! Μπαίνοντας, συνέχισαν σε έναν χωματόδρομο όπου δεξιά και αριστερά υπήρχαν δύο δέντρα που έκαναν μια μεγάλη σκιά! Κάτω από το ένα από τα δύο δέντρα υπήρχε ένας άνθρωπος ξαπλωμένος, ο οποίος φορούσε και ένα καπέλο. Φαινόταν να κοιμόταν.

- Καλημέρα είπε ο άνδρας.
- Καλημέρα, απάντησε ο άνδρας με το καπέλο.
- Εγώ, το άλογό μου και ο σκύλος μου διψάμε πολύ.
- Εκεί στις πέτρες υπάρχει μια πηγή, μπορείτε να πιείτε όσο θέλετε.

Ο άνδρας με τα ζώα επιτέλους ήπιαν νερό και φεύγοντας ο άνδρας είπε:

- Ευχαριστώ πάρα πολύ.
- Να έρχεστε όποτε θέλετε, απήντησε.
- Α, συγνώμη, από περιέργεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;
- Παράδεισος, απάντησε ο άνθρωπος.
- Παράδεισος; Αλλά ο φύλακας εκεί πιο κάτω στην μαρμάρινη πύλη μου είπε ότι εκεί ήταν ο Παράδεισος!
- Εκεί δεν είναι ο παράδεισος αλλά η κόλαση.

Ο άνδρας τρόμαξε και είπε:

- Αλλά αυτή η ψεύτικη πληροφορία πρέπει να δημιουργεί μεγάλα μπερδέματα!
- Όχι, όχι, καθόλου. Στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί εκεί μένουν μόνο εκείνοι που είναι ικανοί να παρατήσουν τους καλύτερους φίλους τους.

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Υπήρχε κάποτε ένας παλιό - σιδεράς που μετά από μια άσωτη και επιπόλαια ζωή, αποφάσισε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Για πολλά χρόνια, προσπαθούσε πολύ, κάνοντας διάφορες καλές πράξεις αλλά παρόλα αυτά, τίποτα στη ζωή του δεν πήγαινε καλά. Το αντίθετο μάλιστα: τα προβλήματά του και τα χρέη του όλο και αυξάνονταν.
Κάποια μέρα ήρθε ένας φίλος του να τον επισκεφτεί και βλέποντας την κατάστασή του, τον λυπήθηκε και του είπε: «είναι πολύ περίεργο που από τότε που αποφάσισες να αφιερωθείς εντελώς στον Θεό η ζωή σου χειροτέρεψε. Δεν θέλω να σε κάνω να μην πιστέψεις αλλά η πίστη σου στον πνευματικό κόσμο δεν βελτίωσε σε τίποτα την ζωή σου.
Ο παλιό – σιδεράς δεν απάντησε αμέσως. Η αλήθεια είναι ότι το είχε σκεφτεί αυτό πολλές φορές στη ζωή του. Παρόλα αυτά του είπε: «εδώ στο μαγαζί μου έρχεται το ατσάλι ακατέργαστο και το μετατρέπω σε τέλειο σπαθί. Ξέρεις πως γίνεται ένα τέλειο σπαθί; Πρώτα ζεσταίνω το ατσάλι σε πάρα πολύ υψηλή θερμοκρασία μέχρι να κοκκινίσει. Μετά, χωρίς οίκτο, χτυπάω αυτό το ατσάλι που ζεματάει με το πιο βαρύ σφυρί που έχω μέχρι να πάρει την μορφή που θέλω. Αμέσως μετά, βουτάω το ατσάλι σε παγωμένο νερό και όλο το μαγαζί γεμίζει καπνούς και ακούς το ατσάλι να τρίζει, να «τραγουδάει» από την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρω να φτιάξω ένα τέλειο σπαθί».
Ο παλιό – σιδεράς έκανε μια παύση και συνέχισε: Καμιά φορά το ατσάλι που έρχεται σε μένα δεν αντέχει αυτήν την ταλαιπωρία, αυτήν την διαδικασία: η ζέστη, το κρύο και τα χτυπήματα τελικά δημιουργούν ρωγμές. Έτσι, ξέρω ότι αυτό το ακατέργαστο ατσάλι δεν θα είναι ποτέ κατάλληλο για να γίνει ένα καλό σπαθί. Τότε, απλά το βάζω εκεί με τα παλιοσίδερα στην είσοδο του μαγαζιού μου» Έκανε ακόμη μια παύση και συνέχισε « Ξέρω ότι ο θεός με βάζει στην φωτιά των προβλημάτων, δέχομαι τα χτυπήματα που μου δίνει η ζωή και κάποιες φορές νιώθω τόσο κρύο, νιώθω τόσο αναίσθητος, σαν το παγωμένο νερό που κάνει το ατσάλι να υποφέρει. Αλλά, το μόνο που ζητάω από τον θεό είναι:
«Θεέ μου, μην σταματάς, μέχρι να καταφέρω να πάρω την μορφή που θέλεις. Προσπάθησε με τον καλύτερο τρόπο που νομίζεις, για όσον καιρό νομίζεις, να με σμιλεύσεις, αλλά ποτέ μην με πετάξεις στα παλιοσίδερα των ψυχών».

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Ένας πνευματικός δάσκαλος περνούσε με έναν μαθητή του μέσα από ένα δάσος. Καθώς περπατούσαν αντίκρισαν από μακριά ένα πολύ φτωχό αγρόκτημα και έτσι αποφάσισαν να το επισκεφτούν. Καθώς κατευθύνονταν προς το αγρόκτημα, ο δάσκαλος τόνιζε στον μαθητή την σημασία του να μαθαίνει κάποιος με ταπεινότητα από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του αλλά και από τους ανθρώπους που μπορεί να βλέπει ή και να επισκέπτεται για πρώτη φορά.
Όταν έφτασαν εκεί συνάντησαν ένα πολύ φτωχό αγρόκτημα, το οποίο δεν ήταν περιφραγμένο, το σπίτι και όλες οι κατασκευές ήταν ξύλινες, και υπήρχαν και τρία παιδιά τα οποία ήταν πολύ βρώμικα και φορούσαν κουρελιασμένα ρούχα. Έτσι λοιπόν ο δάσκαλος πλησίασε τον πατέρα της οικογένειας και τον ρώτησε:
«Σε αυτό το μέρος δεν υπάρχει κανένα είδος εμπορίου, ούτε υπάρχουν ευκαιρίες εργασίας. Πως μπορείτε εσείς και η οικογένειά σας να επιβιώνετε εδώ;»
Και ο κύριος απάντησε ήρεμα:
«Φίλε μου, εμείς έχουμε μια αγελάδα που μας δίνει κάποια λίτρα γάλα τη μέρα. Ένα μέρος από αυτό το γάλα το πάμε στην πόλη και το ανταλλάζουμε με άλλα προϊόντα, και με το άλλο μέρος παράγουμε τυρί, βούτυρο κ.λ.π. κι έτσι τα βολεύουμε.
Ο σοφός άντρας, ευχαρίστησε για την πληροφορία, έριξε μια προσεκτική ματιά στο αγρόκτημα, μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε με τον μαθητή του. Στην μέση της διαδρομής, ο δάσκαλος σταμάτησε, γύρισε στον μαθητή και τον διέταξε:
«Πήγαινε πίσω, πιάσε την αγελάδα και σπρώξε την στον γκρεμό μπροστά από το κτήμα»
Ο νεαρός γούρλωσε τα μάτια του και αναρωτήθηκε γιατί ο δάσκαλος του είπε να σκοτώσει την αγελάδα η οποία ήταν το μοναδικό μέσον επιβίωσης εκείνης της οικογένειας, αλλά αφού ο δάσκαλος δεν είπε τίποτα άλλο, εκείνος υπάκουσε στην εντολή.
Έτσι πήγε, έσπρωξε την αγελάδα στον γκρεμό και την είδε να πεθαίνει. Αυτό αποτυπώθηκε στην μνήμη του νεαρού για πολλά χρόνια. Μια ωραία μέρα λοιπόν σκέφτηκε να απαρνηθεί ότι είχε μάθει και αποφάσισε να γυρίσει στην οικογένεια που είχε την αγελάδα, για να τους ζητήσει συγχώρεση και να τους βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε.
Καθώς όμως πλησίαζε στην τοποθεσία, είδε ότι το αγρόκτημα είχε γίνει πάρα πολύ ωραίο, ήταν γεμάτο με ανθισμένα λουλούδια, υπήρχαν καλοχτισμένα κτίρια με γκαράζ όπου βρισκόντουσαν κάποια αυτοκίνητα πολυτελείας, και πολλά παιδιά έπαιζαν ξένοιαστα σε έναν πολύ ωραίο κήπο. Ο νεαρός βλέποντας όλα αυτά, στεναχωρήθηκε γιατί φαντάστηκε ότι η οικογένεια πούλησε το αγρόκτημα σε άλλους για να επιβιώσει. Θλιμμένος λοιπόν πλησίασε έναν επιστάτη που βρισκόταν εκεί μπροστά και τον ρώτησε που είχε πάει αυτή η οικογένεια που έμενε πριν τέσσερα χρόνια εκεί. Ο επιστάτης αποκρίθηκε:
« Η οικογένεια αυτή συνεχίζει να ζει εδώ» Έκπληκτος λοιπόν ο νεαρός μπήκε με φόρα στο σπίτι και είδε ότι πράγματι ήταν η ίδια οικογένεια που είχε σκεφτεί προηγουμένως με τον δάσκαλο. Έτσι, πλησίασε και ρώτησε απορημένος τον κύριο, τον ιδιοκτήτη της αγελάδας:
«Πως μπορέσατε να βελτιώσετε αυτό το αγρόκτημα και ζείτε μια τόσο καλή ζωή;»
Και ο κύριος ενθουσιασμένος απάντησε:
«Κάποτε είχαμε μια αγελάδα η οποία έπεσε στον γκρεμό και πέθανε, έτσι αναγκαστήκαμε να κάνουμε άλλα πράγματα και να αναπτύξουμε ικανότητες τις οποίες δεν ξέραμε ότι είχαμε με αποτέλεσμα να έχουμε τώρα όλα αυτά που βλέπεις με τα μάτια σου τώρα.»

Το ηθικό δίδαγμα είναι:
Όλοι μας έχουμε μια αγελάδα η οποία μας προσφέρει όλα τα βασικά που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, η οποία όμως με τον χρόνο αρχίζει να γίνεται ρουτίνα με αποτέλεσμα να βολευόμαστε και να αναπαυόμαστε. Σίγουρα, η λύση για να επιτύχουμε την εξέλιξή μας, είναι να σπρώξουμε αυτήν την αγελάδα, ώστε να αναπτύξουμε τις ικανότητές μας και να έχουμε όλο και μεγαλύτερη επιτυχία στην ζωή μας.

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

Ευχαριστώ πολύ όλους για όσα υπέροχα έχετε γράψει.

Το μέλλον σου... καθορίζει το παρελθόν σου!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr