Μετά το πρόσφατο «ντέρμπι» στο topic, ας παραθέσουμε λίγα στοιχεία περί «Χριστών» και διαφόρων «Σωτήρων». Διότι, πώς να το κάνουμε, υπήρξαν ούκ ολίγοι απο δαύτους! Βρισκόμαστε στην εποχη της Ρωμαϊκης Αυτοκρατοριας...
Ετος σε συμβατικη χρονολογηση 6-26 μ.α.χ.χ.
Ο Ρωμαιος Αυτοκρατωρ Οκταβιανος καθαιρει τον Ηρωδη Αρχελαο κι εγκαθιδρυει αμεση ρωμαϊκη διοικηση στην Ιουδαια ωστε να επιτυχει την αποτελεσματικη καταστολη του εβραϊκου εξτρεμισμου και των ανεξελεκτων μαχαιροβγαλτων "σικαριων" που εσφαζαν και ληστευαν τους Ρωμαιους και αλλους εθνικους της επαρχιας.
Μεσα σε τρεις αιωνες απο το 165 π.α.χ.χ ως την τελευταια εξεγερση του Μπαρ Κοσεβα 132-135 μ.α.χ.χ. υπολογιζονται σε 62 οι θρησκευτικοι πολεμοι και ανταρσιες των Ιουδαιων ζηλωτων κατα των εθνικων, με πολλαπλασιες ενδιαμεσες μικροεξεγερσεις ή περιοδικες σφαγες Ρωμαιων, Ελληνων κι Ελληνιστων.
Εγκαιναζεται μια εικοσαετης περιπου περιοδος ειρηνης σε ολη την επαρχια Ιουδαιας (Σαμαρια, Ιουδια και Ιδουμαια) επι διοικησεως Κοπονιου, Μ. Αμπιβιου, Αννιου Ρουφου και Ποντιου Πιλατου.
Ομως αυτη η προσκαιρη εξουδετερση του ιουδαϊκου εξτρεμισμου εχει μια παρενεργεια: τον λεγομενο "μεσσιανισμο".
Πανω απο 130 (!)Ιουδαιοι ραβινοι ή τυχοδιωκτες εμφανιζονται αυτη την περιοδο ως "θεοθεν" ηγετες και λυτρωτες του "Λαου του Ισραηλ" ("Μεσσιες"). Οι περισσοτεροι εξουδετερωνονται απο το ιουδαϊκο αρχιερατειο των Σανχεντριν και απο τους Φαρισαιους, που αποφευγουν καθε ρηξη με τη ρωμαϊκη εξουσια (σας θυμίζει τίποτα η συμπεριφορά αυτή με αυτή των Βυζαντινών επί Τουρκοκρατίας????).
Ετος 34 μ.α.χ.χ.
Το αρχιερατειο των Σανχεντριν κηρυσσει διωγμο ολων των εκτος ιουδαϊκης Ορθοδοξιας θρησκευτικων παραταξεων. Σαμαρειτες κι αλλοι "βλασφημοι" Ιουδαιοι (οπως ο λεγομενος "πρωτομαρτυς" Στεφανος) λιθοβολουνται απο τον Ιουδαϊκο οχλο. Σε πολλαπλασιες αλλες περιπτωσεις οι Ρωμαιοι στρατιωτες επεμβαινουν, αποκαθιστουν την ταξη και σωζουν τους απειλουμενους απο την μισαλλοδοξια των Σανχεντριν.
Συμφωνα με τον χριστιανο απολογητη Τερτυλλιανο (Apologeticum, V, 2) ο αυτοκρατωρ Τιβεριος φτανει σε σημειο να εισηγηθει στη Συγκλητο την αναγνωρηση ως μελος του Ρωμαϊκου Πανθεου τον ραβι Τζεσουά, ενος απο τους 130 "μεσσιες" των Ιουδαιων που μια ανορθοδοξη τοπικη παραδοση, η των λεγομενων "Ναζαρηνων" ηθελε να εχει σταυρωθει το προηγουμενο ετος στην Παλαιστινη με προτροπη του ιερατειου των Σανχεντριν. Συμφωνα παλι με τον Τερτυλλιανο, η Συγκλητος θεωρησε τη λατρεια του ραβινου απρεπη για τα παραδοσιακα δεδομενα των Ρωμαιων πολιτων.
ΚΑΝΕΝΑΣ μη-χριστιανος ή μη ιουδαιος συγγραφεας της εποχης δεν αναφερει κατι σχετικο με την υποτιθεμενη σταυρωση! Ο μονος ειναι ο Τακιτος ο οποιος γραφει τα Annals (ΧV 44.5) εναν αιωνα μετα το "γεγονος" της σταυρωσης......(το πιάσατε? ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ!!)
Ετος 42 μ.α.χ.χ.
Μια μυστηριωδης φυσιογνωμια ο Σαουλ, Σαυλος ή "Παυλος", ιδρυει το λεγομενο Χριστιανισμο με μελη της ιουδαϊκης κοινοτητος της Αντιοχειας, πολεως εδρας του ληγατου Συριας, η οποια προσφερε εξαιρετικη ασυλια σε ολους τους εχθρους των Σανχεντριν. Σκοπος της νεας ιδεολογιας ειναι απο τη μια η αποσχιση απο το συντηρητικο ιουδαϊκο εθνικοθρησκευτικο συστημα και απο την αλλη η ολοσχερης καταστροφη του Πολιτισμου των Εθνικων. Ο Σαουλ επιζητωντας ενα θρησκευτικο και συγχρονως ανατρεπτικο υποβαθρο για τη νεα σχισματικη ιδεολογια του, τοποθετει ως κεντρικο προσωπο τον προαναφερθεντα ραβι Τζεσουά.
Παρολα αυτα η ανεξιθρησκη λογικη των Ρωμαιων εθνικων τους κανει να βλεπουν αρχικα την αναδυση της νεας αυτης σχισματικης τασεως του Ιουδαϊσμου ως μια αποκλειστικα εσωιουδαϊκη υποθεση. Τις περισσοτερες φορες δε ακομη και υπερασπιζονται τους οπαδους της απεναντι στην εχθροτητα του ορθοδοξου ιερατειου των Σανχεντριν. Δυο χαρακτηριστικα δειγματα αυτης της οπτικης ειναι η περιπτωση των Ρωμαιων Γαλλιωνος (Κορινθος) και Αντωνιου Φηλιξ και Πορκιου Φηστου (Ιερουσαλημ) που αρνηθησαν κατηγορηματικως να παρεμβουν σε "εσωιουδαϊκες υποθεσεις" οταν τα μελη των τοπικων Συναγωγων ζητησαν απο τις ρωμαϊκες αρχες την διωξη των "Χριστιανων".
Ετος 45 μ.α.χ.χ.
Ενας ακομη "μεσσιας" (ούτε καν την πρωτιά δέν έχουνε τρομάρα τους!)των Ιουδαιων ο ραβι Θευδας ξεσηκωνει την Ιουδαια και συγκεντρωνει μεγαλα πληθη κοντα στον Ιορδανη ποταμο για να τους επιδειξη την...θεϊκη δυναμη του, διαχωριζοντας τα υδατα οπως ο Μωυσης. Ο Ηρωδης Αγριππας Α διατασσει την διαλυση του οχλου απο το ιππικο και την αμεση θανατωση του Θευδα. Παρα την καταστολη της αιρεσεως του Θευδα, για τα επομενα τουλαχιστον 20 χρονια η Ιουδαια κατακλυζεται απο δεκαδες νεους "μεσσιες" που συχνα προκαλουν εξεγερσεις του οχλου κατα των Ρωμαιων, των ρωμαϊζοντων ή των ελληνιστων.
Η χειροτερη σταση σημειωνεται το ετος 54 μ.α.χ.χ. οταν ενας ακομη "μεσσιας" (!), αιγυπτιωτης Εβραιος αυτη τη φορα, συγκεντρωνει πληθη θεομανων στο Ορος των Ελαιων, διακηρυσσοντας οτι με απλη επικληση του πατερα του Θεου Ιεχωβα θα σαρωσει τα τειχη της πολης και θα καταπλακωσει τους Ρωμαιους. Και αυτη η σταση βρισκει αδοξο τελος κατω απο τα ξιφη των λεγεωναριων (άχ αυτό το....Ορος των Ελαιων! Άχ!).
Ετος 62 μ.α.χ.χ.
Οι Σανχεντριν εκμεταλλευονται ενα συντομο κενο ρωμαϊκης εξουσιας στην Ιερουσαλημ αναμεσα στο θανατο του διοικητου Πορκιου Φηστου και στην αφιξη του νεου διοικητη ΑΛμπινους και αρχιζουν διωγμο κατα των σχισματικων Ιουδαιων που αυτοαποκαλουνται "Χριστιανοι", "Ναζαρηνοι" ή "Γαλλιλαιοι". Οι σχισματικοι λιθοβολουνται απο τον ιουδαϊκο οχλο (συμφωνα με τον Μωσαϊκο Νομο) ως ενοχοι βλασφημιας. Η αποκατασταση της ρωμαϊκης ταξεως σωζει τους σχισματικους και ο Μεγας Αρχιερεας των Σανχεντριν Ανανιας καθαιρειται ως ενοχος καταχρησεως εξουσιας.
Ετος 64 μ.α.χ.χ.
Φωτια που ξεκινα απο Ναους των Εθνικων καταστρεφει την Ρωμη, Οι Εθνικοι την αποδιδουν οπως ειναι λογικο σε εμπρηστικη ενεργεια χριστιανων τρομοκρατων και ακολουθει ενας συντομος αλλα μαζικος διωγμος. Ο αυτοκρατωρ Νερωνας καθως απουσιαζε τοτε απο τη Ρωμη επιστρεφει εσπευσμενα και διατασσει να ανοιξουν οι κηποι των ανακτορων του ως καταφυγιο των αστεγων υπηκοων του. Μετα την επιβολη του χριστιανισμου η ιστορια ξαναγραφτηκε (μπά, τιιιιιιι λές!!) και ο εμπρησμος απεδοθη φυσικα στον αυτοκρατορα Νερωνα.
Ετος 70 μ.α.χ.χ.
Η Ρωμη συντριβει την τελευταια πανεθνικη ιουδαϊκη επανασταση και καταστρεφει το Ναο της Ιερουσαλημ.
Ετη 80-90 μ.α.χ.χ.
Οι "Χριστιανοι" ασκουν ψυχολογικη τρομοκρατια στους ιουδαϊκους οχλους με διασπορα μιας γελοιας "προφητειας" οτι ο Νερων θα...αναστηθει εκ νεκρων και θα κυβερνησει ως...Αντιχριστος με το ονομα Μπελιαρ, για αυτο και πρεπει να υπαρξει συσπειρωση ολων γυρω απο τις "Χριστιανικες" κοινοτητες που τις προστατευει "ο Θεος του Ισραηλ".
Ετος 90 μ.α.χ.χ.
Η ιουδαϊκη Συνοδος της Jamnia επιχειρει τη διατυπωση μιας Ιουδαϊκης Ορθοδοξιας ως ξεπερασμα της φαρισαϊκης αντιληψεως στην οποια θελουν οι Ιουδαιοι να φορτωσουν ολη την ευθυνη για την καταστροφη της Ιερουσαλημ. Στην ιδια Συνοδο οι ακολουθουντες την αιρεση του "Χριστιανισμου" χαρακτηριζονται "επικινδυνοι αποστατες" και τιθενται εκτος της ιουδαϊκης Ορθοδοξιας. Θεμελιωνεται ετσι ενα αβυσσαλεο μισος αναμεσα στους "Χριστιανους" και τους Ορθοδοξους Ιουδαιους που θα διαρκεσει ασβεστο ως και τον αιωνα μας (έτσι, για να ξέρουμε τι λέμε όταν μιλάμε!).
Ας προχωρησουμε λιγο...
Ετος 138-161 μ.α.χ.χ.
Ο αυτοκρατωρ Αντωνινος Πιος εξαιρετικα ανεξιθρησκος, συστηνει ανοχη προς ολες της θρησκειες της Αυτοκρατοριας, παρα τις συνεχεις αναφοες των διοικητων της Ανατολης που περιγραφουν συνεχεις ταραχες εξαιτιας των προκλησεων των "Χριστιανων" οι οποιοι σε καθημερινη βαση προσβαλλουν βωμους και Ιερα, καταστρεφουν αγαλματα Θεων και ηρωων και κηρυσσουν ανοικτη ανταρσια κατα της ανθρωπινης κοινωνιας.
Ετος 161-180 μ.α.χ.χ.
Στο θρονο της Ρωμης βρισκεται ο φωτισμενος στωικος φιλοσοφος Μαρκος Αυρηλιος, που τον περισσοτερο καιρο μαχεται στον Βορρα κατα των γερμανικων εθνων. Αφηνιασμενοι απο τη μοντανιστικη λογικη που κυριαρχει αναμεσα τους εκεινη την εποχη, οι χριστιανοι επιδιδονται σε ενα σωρο συνομωσιες, διασπορα διαδοσεων και κοινωνικες αναταραχες αλλα κι επισης σε αθλιοτητες και βεβηλωσεις κατα θερμων και ιερων των Εθνικων. Παρα την αρχικη ανοχη του ο Μαρκος Αυρηλιος υποχρεωνεται να διαταξει επι διετια (166-168) αυστηρη καταστολη των εγκληματικων πραξεων, διδοντας ιστορικα στους χριστιανους τη διολου τιμητικη ιδιαιτεροτητα να εχουν υποχρεωσει σε βιαιη αντιδραση εναν πραο, ανεξικακο, ανεξιθρησκο και γαληνιο στωικο.
Ετος 170 μ.α.χ.χ.
Επιστολες του Διονυσιου, επισκοπου της Κορινθου, με καταγγελιες οτι η Εκκλησια πλαστογραφει συνεχως τα αρχικα "Ευαγγελια" (...απο τότε!!).
Ετος 177 μ.α.χ.χ.
Με τη στεψη του υιου του Κομμοδου ως συναυτοκρατορα ο Μαρκος Αυρηλιος υποχρεωνεται σε εναν νεο συντομο διωγμο στις επαρχιες για να σταματησει τα εγκληματα των μοντανιστων χριστιανων. Οι λεγομενοι "απολογητες" των χριστιανων στελνουν επιστολες στον φιλοσοφο αυτοκρατορα κι εξασφαλιζουν την -πολυ ευκολη αλλωστε- ευμενεια του, πειθοντας των οτι προφανως οι μοντανιστες αποτελουν μειοψηφια μεσα στην κοινοτητα τους.
Ετη 180-192 μ.α.χ.χ.
Ο παραφρων Κομμοδος βασιλευει στη Ρωμη και δε θυμιζει σε τιποτε τον φιλοσοφο πατερα του. Σε αντιδραση προς τον πατερα του επιτρεπει την ανασυνταξη της Εκκλησιας και την επιτυχημενη εισβολη της στην αυτοκρατορικη αυλη.
Ετος 202 μ.α.χ.χ.
Οι χριστιανοι πιστευουν και διαδιδουν οτι αυτο το ετος θα συμβει η ελευση του...Αντιχριστου.
Ετος 211 μ.α.χ.χ.
Το ανεξιθρησκο καθεστως των Σεβηρων ενοχλει τους σκληροπυρηνικους μοντανιστες χριστιανους γιατι χαλαρωνει τον φανατισμο των ομοϊδεατων τους και αλλοτε ασπαζονται τα "ειδωλολατρικα" εθιμα ή δικαιολογουν τις τιμωριες των παρανομουντων φανατικων.
Ετος 216 μ.α.χ.χ.
Οι χριστιανοι απολαμβανουν απεραντη ελευθερια κι εχουν τη δυνατοτητα να διοργανωνουν ακομη και στην περιφερεια επισκοπικες Συνοδους. Το ετος αυτο αναφερεται στη Βορειο Αφρικη Συνοδος 71 επισκοπων υπο την προεδρια του επισκοπου Αγριππινου.
Ετη 248-250 μ.α.χ.χ.
Ο απολογητης του Χριστιανισμου Ωριγενης προσπαθωντας να απαντησει στον παλαιοτερο του Εθνικο φιλοσοφο Κελσο ("Αληθης Λογος" ή "Κατα Χριστιανων") συγγραφει το βιβλιο του "Κατα Κελσου, σε υπερασπιση του ιουδαϊκου εθους και κοσμοαντιληψεως. Δυο χρονια αργοτερα η επισκοπικη Συνοδος της Ρωμης καταδικαζει τον Ωριγενη επειδη και μονον ανεφερε την εκδοχη που υποστηριζε ο Κελσος και απεδεικνυε ανυπαρκτη την "αμμωμο" συλληψη του ραβι Τζεσουά, ο οποιος φεροταν ως νοθος γιος ενος Ρωμαιου μισθοφορου, του Πανθηρος.
Ολοφανερο απο τα παραπανω ειναι το συμπερασμα οτι ο "Χριστος" οπως σημερα τον ξερετε δεν υπηρξε ΠΟΤΕ. Σε αλλο μου μηνυμα εχω ηδη γραψει ποιων Θεων τους μυθους και τις λατρειες εκλεψαν, οικοιοποιηθηκαν και διαστρεβλωσαν οι Χριστιανοι, στην προσπαθεια τους να τους ενσωματωσουν στην αιρεση τους, ελλειψη οποιωνδηποτε δικων τους στοιχειων, μυθων, ιστοριας. (κάπου, "λογικό" είναι....)
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝΝΟΙΑΣ
Χριστος σημαινει ο εχων το Χρισμα, το Χαρισμα δηλαδη. Και ως εννοια (μη συνυφασμενη με τα παραμυθακια των χριστιανων προβατων και των βοσκων τους) αναφερεται σε απειρους Χριστους και Χριστες που υπηρξαν, υπαρχουν και θα υπαρχουν παντα.
Περαστικά μας, και.....τα σέβη μου στους οπαδούς της......αλήθειας!
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΘΕ'Ι'ΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ?
Απεστάλη: 10/11/2003, 12:55:03
