quote:
gigenis,Eίναι δυσδιάκριτο πολλές φορές το ποιός πήρε αρχικά απο ποιόν το Α ή το Β τελετουργικό η γενικότερη πνευματική προσέγγιση. Ταυτόχρονα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το κίνημα των «ελληνοποτισμένων» ιουδαιοχριστιανών, και πολύ πρίν αποφασίσουνε να «ανοίξουνε δικό τους μαγαζί» (δηλαδή η κατα κόσμον Νέα Θρησκεία του Χριστού κτλ.κτλ.), είχανε δεχθεί και ενσωματώσει ιδέες και μυθολογίες απο πολλές προυπάρχουσες τοπικές παραδόσεις («θρησκείες») στο Μεσσιανικό τους μήνυμα.
Θα παραθέσω μία παλαιότερη μου τοποθέτηση, που «γειτνιάζει» με το θέμα σου, και συνάμα αποδεικνύει ότι....ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ»!
Το θέμα με τη «νοερά προσευχή», και γενικότερα περί της διαδρομής του Χριστιανικού Ησυχασμού είναι χαρακτηριστική περίπτωση.
Όπως σχεδόν όλα τα «κομμάτια» του Χριστιανισμού, έτσι και η απαρχή του Ησυχασμού ΔΕΝ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΟΥΤΕ ΜΕ «ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΗ», ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΕΠΙΡΡΟΩΝ.
Διότι, Ο ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ είναι αυτός ο οποίος 500 χρόνια πριν τον Χριστιανισμό ανέπτυξε και έφτασε σε πολλές χώρες τον Διαλογισμό και την Νοερά Προσευχή.
Ο Βουδιστής φέρνει τον εαυτό του στον δρόμο της φώτισης μέσω των διδασκαλιών του Βούδα, τις Σούτρες. Στις Σούτρες του Διαμαντένιου δρόμου υπάρχει και η Σαμάντι Ράτζα Σούτρα, εκεί όπου ο Βούδας περιγράφει την άσκηση της Βιπάσανα και της Σάματα, ή και αλλιώς Σίνε και Λάγκτον (το πρώτο Σανσκριτικά και το δεύτερο Θιβετανικά). Σε ελεύθερη μετάφραση: «γαλήνια παραμονή και βαθιά θεώρηση».
Ο διαλογισμός που ξέρουμε, όπου εστιαζόμαστε αρχικά σε ένα εξωτερικό σημείο και μετά ρυθμίζουμε την αναπνοή μας, μετά ακολουθεί η συγκέντρωση στην ίδια την αναπνοή, που είναι ένα εσωτερικό σημείο, δεν είναι τίποτα άλλο από τη «Σινέ». Το αποτέλεσμα αυτής της άσκησης είναι μια βαθιά απορρόφηση που μας κάνει να έρθουμε σε επαφή με το «καθαρό φως» μέσα μας, και να γίνουμε ένα με τα πάντα. Συχνά ο ασκούμενος επαναλαμβάνει ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΡΑΣΗ, που λέγεται «Μάντρα».
ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΝΟΕΡΑ.
Ο χριστιανός ασκητής ξεκινάει με την (εξωτερική) επανάληψη του αντίστοιχου «Μάντρα», («Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό») και σταδιακά ακολουθεί η εσωτερική επανάληψη της προσευχής, ενώ ταυτόχρονα η προσοχή του ασκούμενου συγκεντρώνεται στην αναπνοή. Ο Βουδιστής μοναχός προκειμένου να βοηθηθεί σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιεί το «μάλα», το οποίο είναι το αντίστοιχο κομποσκοίνι στον χριστιανό.
Οι γενικότερες απαντήσεις του «ΠΩΣ», «ΠΟΤΕ» και «ΓΙΑΤΙ» η νοερά προσευχή είναι Η ΙΔΙΑ με τη Βουδιστική διαλογιστική άσκηση, βρίσκονται «γραμμένες» στην ιστορία της απαρχής του χριστιανικού ησυχασμού.
Ο ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού γέροντας Παχώμιος, ήρθε σε επαφή με τη Βουδιστική πραγματικότητα στην Αίγυπτο. Τις ίδιες περίπου επιρροές γνώρισε και ο Ευάγριος ο Ποντικός όταν αποφάσισε να βρεθεί στην έρημο της Νιρίγια, όπου και ήτανε το «σημείο αναφοράς» των ασκητών της εποχής.
Η διδασκαλία π.χ. του Ποντικού για τους οκτώ δαίμονες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η Βουδιστική διδασκαλία για τα πνευματικά δηλητήρια (εγωισμός, απληστία, θυμός κτλ), τα οποία με την άσκηση μετατρέπονται σε αντίστοιχες Σοφίες.
Επίσης (και εδώ έχει...ψωμί) να σημειώσουμε ότι, Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΙΜΟΝΟΠΕΤΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΝΗΣ «ΧΕΜΙΣ ΓΚΟΜΠΑ», Η ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΛΑΝΤΑΚ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ! Να ξεκαθαρίσουμε ότο η Βουδιστική Μονή προυπήρχε κάτι αιώνες πριν του πιστού αντιγράφου της στο Άγιο όρος.
Τι μας λέει αυτή η «φιλική αναγνώριση»??
Καθόλου «τυχαίο» δεν είναι και το γεγονός ότι η Ορθοδοξία γιορτάζει στις 26 Αυγούστου τον «Άγιο Ιωάσαφ». Εάν ανατρέξουμε στον «Συναξαριστή» για την ιστορία που αποδίδεται στον Άγιο, θα συναντήσουμε ΤΗΝ ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ…….σε «χριστιανική έκδοση».
Το δε όνομα «Ιωάσαφ» σημαίνει στα Μανιχαϊκά «φιλόστοργος που αγωνίζεται για το καλό των όντων». Είναι ακριβώς το αντίστοιχο της λέξης «Μποντισάτβα», που είναι Θιβετιανή και αποδίδεται στον Βούδα.
Η εννοιολογία του ονόματος αυτού δάνεισε έκτοτε το «Ιωάσαφ» σε έναν αρκετά μεγάλο αριθμό των ασκητών του Αγίου Όρους......
Αυτά περι «δανεικών».