Τι συνέβει τη Πεντηκοστή??Αποσπάσματα απο το Εγγραφο 194 Του Βιβλιου της Ουράντια.
Πολλές αλλόκοτες και παράξενες διδαχές συνδυάστηκαν με τις πρώτες αφηγήσεις της ημέρας της Πεντηκοστής. Σε επόμενους καιρούς τα γεγονότα αυτής της ημέρας, κατά τα οποία το Πνεύμα της Αληθείας, ο νέος διδάσκαλος, ήρθε να κατοικήσει με την ανθρωπότητα, μπερδεύτηκαν με τα ανόητα ξεσπάσματα αχαλίνωτου συναισθηματισμού. Η κύρια αποστολή του εκχεομένου πνεύματος του Πατέρα και του Υιού, είναι να διδάξει τους ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειες της αγάπης του Πατέρα και του ελέους του Υιού. Αυτές είναι οι αλήθειες της θεότητας τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πληρέστερα από όλα τα άλλα θεϊκά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Το Πνεύμα της Αληθείας πρώτιστα ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της φύσης του πνεύματος του Πατέρα και τον ηθικό χαρακτήρα του Υιού. Ο Δημιουργός Υιός, στη σάρκα, αποκάλυψε το Θεό στους ανθρώπους, το Πνεύμα της Αληθείας, στην καρδιά, αποκαλύπτει το Δημιουργό Υιό στους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος φέρει τους «καρπούς του πνεύματος» στη ζωή του, απλά δείχνει προς τα έξω τα γνωρίσματα που ο Κύριος φανέρωσε στη δική του γήινη ζωή. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έζησε τη ζωή του σαν μια προσωπικότητα – του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Σαν το πνεύμα του «νέου διδασκάλου», που διαμένει μέσα στον άνθρωπο, ο Κύριος δυνήθηκε από την Πεντηκοστή και μετά, να ζήσει τη ζωή του εκ νέου μέσα από την εμπειρία κάθε διδασκομένου την αλήθεια πιστού.
Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής είναι δύσκολο να κατανοηθούν, δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι αυτό είναι ένα σύμπαν στο οποίο η αλήθεια υπερισχύει και στο οποίο θριαμβεύει η δικαιοσύνη. Συμβαίνει τόσο συχνά η συκοφαντία, τα ψέματα, η ατιμία και η αδικία – αμαρτία – να υπερισχύουν. Τελικά, η πίστη θριαμβεύει πάνω στο κακό, την αμαρτία και την αδικία; Θριαμβεύει. Και η ζωή και ο θάνατος του Ιησού είναι η αιώνια απόδειξη ότι η αλήθεια της καλοσύνης και η πίστη, της οδηγούμενης από το πνεύμα ύπαρξης, πάντα δικαιώνονται. Περιγελούσαν τον Ιησού στο σταυρό, λέγοντας, «Ας δούμε αν έρθει ο Θεός και τον ελευθερώσει». Φαινόταν μαύρη εκείνη η μέρα της σταύρωσης, αλλά έφεξε θριαμβευτικά το πρωί της ανάστασης. Ήταν ακόμα πιο φωτεινά και πιο χαρούμενα τη μέρα της Πεντηκοστής. Οι θρησκείες της πεσιμιστικής απελπισίας αναζητούν να πετύχουν τη λύτρωση από το φορτίο της ζωής. Λαχταρούν τον αφανισμό στον αιώνιο λήθαργο και την ανάπαυση. Αυτές είναι οι θρησκείες του πρωτόγονου φόβου και τρόμου. Η θρησκεία του Ιησού είναι ένα καινούργιο ευαγγέλιο πίστης που θα αναγγελθεί στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Αυτή η καινούργια θρησκεία θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
Στον Ιησού, η θνητή ζωή μοίρασε τα σκληρότερα, φρικτότερα και πικρότερα κτυπήματα. Και ο άνδρας αυτός αντιμετώπισε τις καταστάσεις της απελπισίας με πίστη, θάρρος και την απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τη ζωή με όλες της τις τρομερές αλήθειες και τη δάμασε – ακόμα και το θάνατο. Δεν χρησιμοποίησε τη θρησκεία σαν απαλλαγή από τη ζωή. Η θρησκεία του Ιησού δεν αναζητά να αποφύγει τη ζωή αυτή για να απολαύσει την τέλεια αναμενόμενη ευτυχία μιας άλλης ύπαρξης. Η θρησκεία του Ιησού παρέχει τη χαρά και την ειρήνη μιας άλλης συνάμα πνευματικής ύπαρξης για να εμπλουτίσει και να εξευγενίσει τη ζωή που οι άνθρωποι ζούνε τώρα στη σάρκα.
Αν η θρησκεία είναι όπιο για το λαό, αυτή δεν είναι η θρησκεία του Ιησού. Στο σταυρό αρνήθηκε να πιει το ποτό που περιείχε ναρκωτικό, και το πνεύμα του, που εκχύθηκε σε κάθε πλάσμα, αποτελεί παγκόσμια ισχυρή επιρροή που οδηγεί τον άνθρωπο προς τα άνω και τον ωθεί προς τα εμπρός. Η πνευματική ώθηση προς τα εμπρός είναι η πλέον ισχυρή οδηγητική δύναμη παρούσα στον κόσμο. Ο πιστός που σπουδάζει την αλήθεια είναι μια προοδευτική και επιθετική ψυχή στη γη.
Τη μέρα της Πεντηκοστής η θρησκεία του Ιησού διέσπασε όλους τους εθνικούς περιορισμούς και τα φυλετικά εμπόδια. Είναι για πάντα αλήθεια, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία». Τη μέρα αυτή το Πνεύμα της Αληθείας έγινε το προσωπικό δώρο του Κυρίου για κάθε θνητό. Το πνεύμα αυτό δωρίθηκε με σκοπό να προετοιμάσει τους πιστούς να κηρύξουν πιο αποτελεσματικά το ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά αυτοί εξέλαβαν λανθασμένα την εμπειρία της πρόσληψης του εκχεομένου πνεύματος, σαν ένα μέρος του νέου ευαγγελίου το οποίο σχηματοποιούσαν ασυνείδητα.
Μην παραβλέψετε το γεγονός ότι το Πνεύμα της Αληθείας δωρίθηκε σε όλους τους ειλικρινείς πιστούς. Το δώρο αυτό του πνεύματος δεν δόθηκε μόνο στους αποστόλους. Οι εκατόν είκοσι άνδρες και γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο υπερώο, έλαβαν όλοι το νέο διδάσκαλο, όπως έκαναν όλοι, οι ειλικρινείς τη καρδία, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο νέος αυτός διδάσκαλος φανερώθηκε στην ανθρωπότητα, και κάθε ψυχή τον έλαβε σύμφωνα με την αγάπη για την αλήθεια και την ικανότητα να αντιληφθεί και να κατανοήσει τις πνευματικές αλήθειες. Τελικά, η αληθινή θρησκεία ελευθερώνεται από την κηδεμονία των ιερέων και όλων των ιερών τάξεων και βρίσκει την πραγματική εκδήλωσή της στην ψυχή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Η θρησκεία του Ιησού καλλιεργεί τον ανώτερο τύπο ανθρώπινου πολιτισμού επειδή δημιουργεί τον ανώτερο τύπο πνευματικής προσωπικότητας και αναγγέλλει την ιερότητα εκείνου του ατόμου.
Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας έκανε δυνατή μια θρησκεία η οποία δεν είναι ούτε ριζοσπαστική ούτε συντηρητική. Δεν είναι ούτε η παλιά ούτε η καινούργια, δεν κυριαρχείται ούτε από το παλιό ούτε από το νέο. Το γεγονός της γήινης ζωής του Ιησού προμηθεύει με ένα καθορισμένο σημείο την άγκυρα του χρόνου, ενώ η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας εξασφαλίζει την αιώνια επέκταση και την ατέρμονη αύξηση της θρησκείας που έζησε αυτός και του ευαγγελίου που αυτός κήρυξε. Το πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Είναι ο διδάσκαλος μιας επεκτεινόμενης και πάντα αυξανόμενης θρησκείας, μιας αστείρευτης προόδου και θεϊκής αποκάλυψης. Ο νέος αυτός διδάσκαλος θα αποκαλύπτει πάντα στον πιστό, που αναζητά την αλήθεια, εκείνο που τόσο θεϊκά αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο και τη φύση του Γιου του Ανθρώπου.
Οι εκδηλώσεις που συνδυάζονται με τη δωρεά του «νέου διδασκάλου», και η αποδοχή του κηρύγματος των αποστόλων από τους ανθρώπους κάθε ράτσας και εθνικότητας που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ, δεικνύουν την παγκοσμιότητα της θρησκείας του Ιησού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας επρόκειτο να ταυτιστεί με κάθε ράτσα, παιδεία ή γλώσσα. Η μέρα αυτή της Πεντηκοστής μαρτύρησε τη μεγάλη προσπάθεια του πνεύματος να ελευθερώσει τη θρησκεία του Ιησού από τους κληρονομημένους ιουδαϊκούς περιορισμούς της. Ακόμα και μετά αυτή την επίδειξη της έκχυσης του πνεύματος σε κάθε πλάσμα, οι απόστολοι κατ’ αρχάς προσπάθησαν να επιβάλλουν τις αξιώσεις του Ιουδαϊσμού στους προσήλυτους τους. Ακόμα και ο Παύλος είχε προβλήματα με τους αδελφούς του στην Ιερουσαλήμ επειδή αρνήθηκε να υποβάλλει τους εθνικούς σε αυτές τις ιουδαϊκές πρακτικές. Καμία αποκαλυμμένη θρησκεία δεν μπορεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο όταν κάνει το σοβαρό λάθος και την διαπεράσουν ορισμένες εθνικιστικές κουλτούρες ή συνδεθεί με εγκατεστημένες ρατσιστικές, κοινωνικές ή οικονομικές πρακτικές.
Η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας ήταν ανεξάρτητη από κάθε μορφή τελετουργίας, ιερών τοποθεσιών και ειδικών συμπεριφορών από εκείνους που λάμβαναν την πληρότητα της εκδήλωσής της. Όταν το πνεύμα ήρθε σ’ εκείνους που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο, αυτοί βρίσκονταν απλά καθισμένοι εκεί, έχοντας εντρυφήσει σε σιωπηλή προσευχή. Το πνεύμα δωρίθηκε στην ύπαιθρο όπως και στην πόλη. Δεν ήταν απαραίτητο οι απόστολοι να αποτραβηχτούν σ’ ένα απομονωμένο μέρος και να ασχοληθούν χρόνια με μοναχικό διαλογισμό για να λάβουν το πνεύμα. Για όλες τις εποχές, η Πεντηκοστή διαχωρίζει την ιδέα της πνευματικής εμπειρίας από την έννοια ειδικών ευνοϊκών περιγύρων.
Η Πεντηκοστή, με το πνευματικό χάρισμά της, προορίστηκε να ελαφρύνει για πάντα τη θρησκεία του Κυρίου από κάθε εξάρτηση που οφείλεται σε φυσική δύναμη. Οι διδάσκαλοι της νέας αυτής θρησκείας είναι εφοδιασμένοι τώρα με πνευματικά όπλα. Πρόκειται να βγούνε να κατακτήσουν τον κόσμο με αστείρευτη πίστη, ασυναγώνιστη καλή θέληση και άφθονη αγάπη. Είναι εφοδιασμένοι να υπερισχύσουν του κακού με το καλό, να συντρίψουν το μίσος με την αγάπη, να καταστρέψουν το φόβο με θαρραλέα και ζωντανή πίστη για την αλήθεια. Ο Ιησούς δίδαξε ήδη στους οπαδούς του ότι η θρησκεία δεν ήταν ποτέ παθητική. Πάντα οι μαθητές του έπρεπε να είναι δραστικοί και κατηγορηματικοί στην υπηρεσία του ελέους και στις εκδηλώσεις της αγάπης τους. Οι πιστοί δεν θα θεωρούσαν πια το Γιαχβέ σαν «Κύριο των Πνευμάτων». Τώρα ατένιζαν τη Θεότητα σαν το «Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Έκαναν αυτή την πρόοδο, τουλάχιστον, ακόμα και αν εν μέρει απέτυχαν να εννοήσουν τέλεια την αλήθεια ότι ο Θεός είναι επίσης ο πνευματικός Πατέρας κάθε ατόμου.
Η Πεντηκοστή προίκισε το θνητό άνθρωπο με τη δύναμη να συγχωρεί τα προσωπικά λάθη, να παραμένει ευχάριστος στο μέσον της χειρότερης αδικίας, να στέκεται ακίνητος μπροστά σε φοβερό κίνδυνο και να αντικρούει τις κακίες του μίσους και του θυμού με ατρόμητες πράξεις αγάπης και υπομονής. Η Ουράντια πέρασε μέσα από την ερήμωση μεγάλων και καταστροφικών πολέμων της ιστορία της. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτούς τους τρομερούς αγώνες συνάντησαν την ήττα. Μόνο ένας νικητής υπήρξε. Μόνο ένας υπήρξε που βγήκε από αυτούς τους δύσκολους αγώνες με προηγμένη υπόληψη – ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το ευαγγέλιό του που υπερνικούσε το κακό με το καλό. Το μυστικό ενός βελτιωμένου πολιτισμού περικλείεται στη διδασκαλία του Κυρίου για την αδελφότητα του ανθρώπου, την καλή προαίρεση της αγάπης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Μέχρι την Πεντηκοστή, η θρησκεία αποκάλυψε μόνο τον άνθρωπο που αναζητούσε το Θεό, από την Πεντηκοστή, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα για το Θεό, αλλά λάμπει σε όλο τον κόσμο το θέαμα του Θεού που επίσης αναζητά τον άνθρωπο και στέλνει το πνεύμα του να κατοικήσει μέσα του όταν τον βρει.
Πριν από τις διδασκαλίες του Ιησού που μεσουράνησαν την Πεντηκοστή, οι γυναίκες είχαν λίγη ή καθόλου πνευματική θέση στα δόγματα των παλαιότερων θρησκειών. Μετά την Πεντηκοστή, στην αδελφότητα της βασιλείας η γυναίκα στάθηκε ενώπιον του Θεού σε ισότητα με τον άνδρα. Ανάμεσα στους εκατόν είκοσι, που έλαβαν την ειδική επίσκεψη του πνεύματος, βρίσκονταν πολλές γυναίκες μαθήτριες, και μοιράστηκαν τις ευλογίες αυτές εξίσου με τους άνδρες πιστούς. Δεν μπορεί πια ο άνδρας να μονοπωλεί τη θρησκευτική υπηρεσία. Ο Φαρισαίος μπορούσε να συνέχιζε να ευχαριστεί το Θεό που δεν γεννήθηκε «γυναίκα, λεπρός, ή εθνικός», αλλά ανάμεσα στους οπαδούς του Ιησού η γυναίκα ελευθερώθηκε για πάντα από κάθε θρησκευτική διάκριση βασισμένη στο φύλο. Η Πεντηκοστή εξάλειψε κάθε θρησκευτική διάκριση που στηριζόταν σε ρατσιστική διάκριση, διαφορές παιδείας, κοινωνικής θέσης ή προκατάληψης φύλου. Με δέος αυτοί οι πιστοί της νέας θρησκείας θα αναφωνήσουν, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία».
Και οι δύο, η μητέρα και ο αδελφός του Ιησού, ήταν παρόντες ανάμεσα στους εκατόν είκοσι πιστούς, και σαν μέλη αυτής της κοινής ομάδας μαθητών, δέχτηκαν επίσης τη δωρεά του πνεύματος. Δεν έλαβαν περισσότερο καλό δώρο από τους συντρόφους τους. Δεν δωρίθηκε ειδικό δώρο στα μέλη της γήινης οικογένειας του Ιησού. Η Πεντηκοστή σηματοδότησε το τέλος των ιερατείων και κάθε πίστης σε ιερές οικογένειες.
Πριν από την Πεντηκοστή οι απόστολοι είχαν παρατήσει πολλά για τον Ιησού. Είχαν θυσιάσει σπιτικά, οικογένειες, φίλους, εγκόσμια αγαθά και δουλειές. Κατά την Πεντηκοστή έδωσαν τους εαυτούς τους στο Θεό, και ο Πατέρας και ο Γιος ανταπάντησαν δίνοντας τους εαυτούς τους στον άνθρωπο – στέλνοντας το πνεύμα τους να ζήσει μέσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία του να χάσεις τον εαυτό και να βρεις το πνεύμα δεν ήταν κάτι συναισθηματικό. Ήταν μια πράξη λογικής αυτο-παράδοσης και ανεπιφύλακτης αφιέρωσης.
Η Πεντηκοστή ήταν το κάλεσμα για πνευματική ενότητα ανάμεσα στους πιστούς του ευαγγελίου. Όταν το πνεύμα κατέβηκε στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο συνέβη στη Φιλαδέλφεια, στην Αλεξάνδρεια και σε όλα τα άλλα μέρη όπου διέμεναν οι αληθινοί πιστοί. Ήταν κυριολεκτικά αλήθεια ότι «υπήρχε μόνο μια καρδιά και μια ψυχή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών». Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο ισχυρή ενοποιητική επιρροή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.
Η Πεντηκοστή προορίστηκε να ελαττώσει την αυτοεπιβεβαίωση των ατόμων, ομάδων, εθνών και φυλών. Είναι το πνεύμα της αυτοεπιβεβαίωσης που αυξάνει τόσο την έντασή του ώστε περιοδικά να εκτονώνεται με καταστροφικούς πολέμους. Η ανθρωπότητα μπορεί να ενοποιηθεί μόνο με πνευματικό πλησίασμα, και το Πνεύμα της Αληθείας είναι μια κοσμική επιρροή που η επίδρασή της είναι συμπαντική.
Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας καθαρίζει την ανθρώπινη καρδιά και οδηγεί το υποκείμενο ώστε να φτιάξει ένα σκοπό ζωής αποκλειστικά για το θέλημα του Θεού και την ευημερία των ανθρώπων. Το υλιστικό πνεύμα του εγωισμού απορροφήθηκε από τη νέα αυτή πνευματική δωρεά της ανιδιοτέλειας. Η Πεντηκοστή, τότε και τώρα, σημαίνει ότι ο ιστορικός Ιησούς έγινε ο θεϊκός Γιος της ζωντανής εμπειρίας. Η χαρά του πνεύματος αυτού, όταν βιώνεται συνειδητά στην ανθρώπινη ζωή, είναι τονωτικό για την υγεία, διεγερτικό για το μυαλό και αστείρευτη ενέργεια για την ψυχή.
Η προσευχή δεν έφερε το πνεύμα τη μέρα της Πεντηκοστής, αλλά συνετέλεσε πολύ στο να καθοριστεί η ικανότητα της δεκτικότητας η οποία χαρακτήριζε τους επί μέρους πιστούς. Η προσευχή δεν κινεί τη θεϊκή καρδιά προς τη γενναιοδωρία της προσφοράς, αλλά συχνά ξετρυπώνει ευρύτερα και βαθύτερα κανάλια από τα οποία οι θεϊκές δωρεές μπορούν να ρεύσουν στις καρδιές και στις ψυχές εκείνων που θυμούνται να διατηρούν ανέπαφη την επικοινωνία με το Δημιουργό τους μέσα από την ειλικρινή προσευχή και την αληθινή λατρεία.
Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Ο Ιησούς έζησε στη γη και δίδαξε ένα ευαγγέλιο που λύτρωσε τον άνθρωπο από την προκατάληψη ότι ήταν παιδί του διαβόλου και τον ανύψωσε στο αξίωμα ενός πιστού παιδιού του Θεού. Το μήνυμα του Ιησού, όπως το κήρυξε και το έζησε στην εποχή του, ήταν μια αποτελεσματική λύση για τις πνευματικές δυσκολίες του ανθρώπου την εποχή της παρουσίασής του. Και τώρα που άφησε προσωπικά τον κόσμο, στέλνει στη θέση του το Πνεύμα του της Αληθείας, που είναι προορισμένο να ζει μέσα στον άνθρωπο και, σε κάθε νέα γενεά, να επαναλαμβάνει το μήνυμα του Ιησού ώστε κάθε καινούργια ομάδα θνητών που εμφανίζεται πάνω στη γη να έχει μια νέα και σύγχρονη προσαρμογή του ευαγγελίου, ακριβώς μια τόσο προσωπική διαφώτιση και ομαδική καθοδήγηση, που θα αποδειχθεί ότι είναι δραστική λύση για τις πάντα νέες και ποικίλες πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου.
Η πρώτη αποστολή του πνεύματος αυτού είναι, φυσικά, να καλλιεργήσει και να προσωποποιήσει την αλήθεια, γιατί είναι η κατανόηση της αλήθειας που απαρτίζει την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης ελευθερίας.
Στη συνέχεια, σκοπός του πνεύματος αυτού είναι να καταστρέψει την αίσθηση ορφάνιας του πιστού. Επειδή ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι οι πιστοί θα βίωναν μιαν αίσθηση μοναξιάς αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν ερχόταν να κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων.
Αυτή η φανέρωση του πνεύματος του Υιού προετοίμασε αποτελεσματικά τα μυαλά όλων των κανονικών ανθρώπων για την επακολουθούσα παγκόσμια φανέρωση του πνεύματος του Πατέρα (του Προσαρμοστή) σε όλη την ανθρωπότητα. Κατά μια έννοια, αυτό το Πνεύμα της Αληθείας είναι το πνεύμα αμφοτέρων, και του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού.
Μην κάνετε το λάθος και προσδοκάτε να γίνετε δυνατά διανοητικά ενσυνείδητοι του εκχεομένου Πνεύματος της Αληθείας. Το πνεύμα δεν δημιουργεί ποτέ συνειδητότητα για τον εαυτό του, μόνο συνειδητότητα για τον Μιχαήλ, τον Υιό. Εξ αρχής ο Ιησούς δίδαξε ότι το πνεύμα δεν θα μίλαγε για το ίδιο. Η απόδειξη, επομένως, της συντροφιάς σας με το Πνεύμα της Αληθείας δεν βρίσκεται στη συνειδητοποίησή σας για το ίδιο το πνεύμα αλλά αντίθετα στην εμπειρία σας της προηγμένης συντροφικότητας με τον Μιχαήλ.
Το πνεύμα ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί και να κατανοήσει τα λόγια του Κυρίου, καθώς επίσης για να διαφωτίσει και να ερμηνεύσει τη ζωή του στη γη.
Ακολούθως, το Πνεύμα της Αληθείας, ήρθε για να βοηθήσει τον πιστό να βεβαιωθεί για τις αλήθειες των διδαχών και της ζωής του Ιησού, όπως την έζησε στη σάρκα, και όπως τώρα ζει πάλι εκ νέου στον κάθε πιστό κάθε περαστικής γενιάς των γεμάτων με πνεύμα παιδιών του Θεού.
Έτσι, φαίνεται ότι το Πνεύμα της Αληθείας έρχεται αληθινά να οδηγήσει όλους τους πιστούς σε όλη την αλήθεια, μέσα στην εκτεταμένη γνώση της εμπειρίας της ζωντανής και αυξανόμενης πνευματικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας της αιώνιας και ανοδικής συγγένειας με το Θεό.
Ο Ιησούς έζησε μια ζωή που είναι μια αποκάλυψη του υποταγμένου στο θέλημα του Θεού ανθρώπου, όχι ένα παράδειγμα για να προσπαθήσει κυριολεκτικά να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος. Αυτή η ζωή στη σάρκα, μαζί με το σταυρικό του θάνατο και την επακόλουθη ανάσταση, έγινε τελευταία ένα νέο ευαγγέλιο των λύτρων, που πληρώθηκαν με τον τρόπο αυτό, ώστε να εξαγοραστεί ο άνθρωπος από την αρπάγη του πονηρού – από την καταδίκη ενός προσβεβλημένου Θεού. Παρόλα αυτά, αν και το ευαγγέλιο υπέστη μεγάλη διαστροφή, παραμένει γεγονός ότι αυτό το νέο μήνυμα για τον Ιησού μετέφερε μαζί του πολλές από τις θεμελιώδεις αλήθειες και διδαχές του πρώτου του ευαγγελίου της βασιλείας. Και, αργά ή γρήγορα, αυτές οι κρυμμένες αλήθειες της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων θα αναδυθούν για να μεταμορφώσουν εντυπωσιακά τον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας.
Αλλά τα λάθη αυτά της διανόησης δεν συγκρούστηκαν καθόλου με τη μεγάλη πρόοδο του πιστού στην ανάπτυξη του πνεύματος. Σε λιγότερο από ένα μήνα από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, οι απόστολοι έκαναν περισσότερη ατομική πνευματική πρόοδο από ό,τι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων προσωπικής και αγαπημένης συνεργασίας με τον Κύριο. Ούτε αυτή η αντικατάσταση με το γεγονός της ανάστασης του Ιησού, αντί για τη σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της συγγένειας με το Θεό, εμπόδισε καθόλου την ταχύτατη διάδοση των διδασκαλιών τους. Αντίθετα, αυτή η επισκίαση του μηνύματος του Ιησού από τις νέες διδασκαλίες γύρω από το άτομό του και την ανάστασή του φάνηκε ότι διευκόλυνε τα μέγιστα το κήρυγμα των καλών ειδήσεων.
Ο όρος «βάπτισμα με πνεύμα», που χρησιμοποιήθηκε τόσο γενικά εκείνο τον καιρό, σήμαινε απλά τη συνειδητή αποδοχή του δώρου αυτού του Πνεύματος της Αληθείας και την προσωπική αναγνώριση της νέας αυτής πνευματικής δύναμης σαν μια αύξηση όλων των πνευματικών επιρροών που είχαν βιώσει πρωτύτερα οι ψυχές με γνώση του Θεού.
Από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, ο άνθρωπος υφίσταται τη διδασκαλία και την καθοδήγηση ενός τριπλού πνευματικού χαρίσματος:
v του πνεύματος του Πατέρα: ο Προσαρμοστής Σκέψης,
v του πνεύματος του Υιού: το Πνεύμα της Αληθείας,
v του πνεύματος του Πνεύματος: το Άγιο Πνεύμα.
Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα υφίσταται τη διπλή επιρροή της επταπλής έλξης των συμπαντικών πνευματικών επιρροών. Οι πρώτες εξελικτικές ράτσες θνητών υπόκεινται στην προοδευτική επαφή των επτά υποδεεστέρων νοητικών πνευμάτων του Μητρικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει προς τα επάνω στη σκάλα της διανόησης και της πνευματικής αντίληψης, έρχονται τελικά και ίπτανται πάνω του και κατοικούν μέσα του οι επτά ανώτερες πνευματικές επιρροές. Και αυτά τα επτά πνεύματα των προοδευτικών κόσμων είναι:
1. Το εκχεόμενο πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα : οι Προσαρμοστές Σκέψης.
2. Η πνευματική παρουσία του Αιώνιου Υιού : η πνευματική έλξη του σύμπαντος των συμπάντων και το βέβαιο κανάλι όλης της πνευματικής επικοινωνίας.
3. Η πνευματική παρουσία του Απείρου Πνεύματος : το συμπαντικό πνεύμα-νους όλων των δημιουργημάτων, η πνευματική πηγή της νοητικής συγγένειας όλων των προοδευτικών διανοιών.
4. Το πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού : το Πνεύμα της Αληθείας, θεωρούμενο γενικά σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Υιού.
5. Το πνεύμα του Απείρου Πνεύματος και το Μητρικό Συμπαντικό Πνεύμα : το Άγιο Πνεύμα, γενικά θεωρούμενο σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος.
6. Το πνεύμα-νους του Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος: τα επτά υποδεέστερα πνεύματα-νόες του τοπικού σύμπαντος.
7. Το πνεύμα του Πατέρα, των Υιών και των Πνευμάτων: το νεο-ονομαζόμενο πνεύμα των ανοδικών θνητών των κόσμων μετά τη συγχώνευση της θνητής, αναγεννημένης από το πνεύμα, ψυχής με τον Προσαρμοστή Σκέψης του Παραδείσου και ύστερα από το επακόλουθο επίτευγμα της θέωσης και της δοξασμού της κατάστασης του Παραδείσιου Σώματος της Τελείωσης.
Και έτσι η έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας έφερε στον κόσμο και στους λαούς του το τελευταίο χάρισμα του πνεύματος που προορίστηκε να βοηθάει στην ανοδική αναζήτηση για το Θεό.
***
Το Βιβλίο της Ουράντια- Προσκληση για συζητηση
Απεστάλη: 11/01/2003, 15:12:03
