Θα ήθελα πρωταρχικά να σε καλωσορίσω στο esoterica, ελπίζοντας ότι αυτό θα το κάνει και κάποιος άλλος από τους συντονιστές.

Έγραψες:

quote:

---

Σας χαιρετώ όλους.

Η περιέργειά μου ήταν μεγάλη για τα θέματα του εσωτερισμού, γι'αυτό και αποφάσισα να γίνω μέλος της ιστοσελίδας αυτής και, κατ'επέκταση, άρχισα να παρακολουθώ το φόρουμ εδώ.

Η απορία που θέλω να διατυπώσω, και συγχωρήστε με αν έχει ήδη απαντηθεί αλλά δεν κατόρθωσα να εντοπίσω ικανοποιητική εξήγηση στα κείμενα που διάβασα, είναι το τελετουργικό που μπορεί ν' ακολουθήσει ο εν ζωή συγγενής του θανόντος ώστε να έρθει σ'επαφή με την ψυχή του πριν αυτή διαλυθεί στα εξ ων συνετέθηκε.

Νοείται μεταφορά ενέργειας από το αιθερικό σώμα του θανόντος σε εν ζωή άτομα; Μπορεί να υπάρξει επικοινωνία μεταξύ των δύο και σε ποιο επίπεδο και σε ποια μορφή και μετά από τι είδους εξάσκηση ή μύηση σε τελετουργικά;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ελπίζω σε μια ικανοποιητική απάντηση.

---

Γνώθι σαυτόν

quote:

---

Όταν κάποιος έχει εμβαθύνει σε θέματα του εσωτερισμού και έχει αρκετά καλή επίγνωση του συναισθηματικού – συγκεκριμένου νοητικού του μηχανισμού στην καθημερινότητα, τότε μπορεί να καταγράφει τα μηνύματα των αποθανόντων συγγενών του …
Συνήθως όμως αυτά είναι συναισθηματικής υφής, δηλαδή άνευ σημασίας, για όλους όσους ασχολούνται σοβαρά με τον εσωτερισμό.
Τις περισσότερες φορές οι συγγενείς κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά στον νεκρό συγγενή όταν τον σκέφτονται συναισθηματικά γιατί επηρεάζουν τον αστρικό του φορέα και τον προσανατολίζουν πάλι προς το φυσικό πεδίο. … Δεν τον αφήνουν να συνεχίσει την πορεία του … για την απαλλαγή από τον αστρικό φορέα και να περάσει στο επόμενο πεδίο το νοητικό και αν είναι τυχερός στο πεδίο του ντεβαχάν …

---

AngelHeart
(η)

Σχετικά με αυτό που αναφέρεις για τους συγγενείς των αποθανόντων:

quote:

---

Τις περισσότερες φορές οι συγγενείς κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά στον νεκρό συγγενή όταν τον σκέφτονται συναισθηματικά γιατί επηρεάζουν τον αστρικό του φορέα και τον προσανατολίζουν πάλι προς το φυσικό πεδίο. … Δεν τον αφήνουν να συνεχίσει την πορεία του … για την απαλλαγή από τον αστρικό φορέα και να περάσει στο επόμενο πεδίο το νοητικό και αν είναι τυχερός στο πεδίο του ντεβαχάν …

---

θα συμφωνήσω απόλυτα.

Αγαπητή AngelHeart, αυτό που αναφέρεις:

quote:

---

Ενδεχομένως να θεωρηθεί σκληρή η δική μου στάση απέναντι στο θέμα της ανάληψης της ψυχής, αλλά θεωρώ ότι από τη στιγμή που έχει καταλυθεί η επικοινωνία του φυσικού με το αστρικό σώμα καθώς έχουν σπάσει οι δεσμοί που κρατούσαν τη συνείδηση στο άψυχο πλέον σώμα, κάθε τέτοια προσπάθεια προκαλεί οδύνη στην ψυχή που προσπαθεί να εκπληρώσει το σκοπό της, δηλαδή να αναληφθεί και να επιστρέψει στο αστρικό πεδίο από όπου προήλθε. Θεωρώ καλύτερο να "ξεχνάμε" το συντομότερο δυνατόν τους ανθρώπους που το νήμα της ζωής τους κόπηκε, παρά να διατηρούμε συναισθηματική βιωματική επαφή μαζί τους.

---

κατά μια έννοια θα προκαλέσει οδύνη στον εκλιπόντα από την σκοπιά ότι του δημιουργείται ένα "κάλεσμα" σε κάτι που άφησε πίσω του.
Στο αστρικό πεδίο ο εκλιπόντας έχει να επιτελέσει κάποιο σκοπό κι ύστερα από την πραγματοποίηση του, στο επόμενο πεδίο κτλ.
Η προσκόλληση η δική μας τον ακινητοποιεί σ' αυτό και τον απομακρύνει κατά κάποιο τρόπο από το σκοπό του.
Δεν είναι κακό να θυμάσαι με αγάπη τον άνθρωπο που έφυγε ούτε είναι ανάγκη να τον "ξεχάσεις".
Άλλωστε, πως να γίνει αυτό όταν με αυτόν τον άνθρωπο μας έδεναν τόσα πράγματα, τόσες εμπειρίες, τόσα συναισθήματα?
Απλά πρέπει να κρατήσουμε όλη αυτή την παρακαταθήκη που μας άφησε, να επεξεργαστούμε τα όσα μας άφησε και να τον αφήσουμε να κάνει το ταξίδι του κι εμείς να κάνουμε το δικό μας.

In anticipation of my resurrection...

Συνεχίζοντας την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας και για το καλό του forum και της πληροφόρησης όλων των μελών, παραθέτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα σχετικά με τον φόβο του θανάτου … και της τηλεπαθητικής σχέσης που θα υπάρχει κάποια στιγμή στο μέλλον μεταξύ εκείνου που απεβίωσε κι εκείνου που είναι ακόμη σε μορφή. … (Από τα βιβλία «Εσωτερική Θεραπευτική» καi «Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας»).

----------------------------------------

Δεν επιδιώκω εδώ να σας επιβάλω μια θεολογική συζήτηση. Ζητώ μόνο να τονίσω ότι ο σημερινός φόβος του θανάτου πρέπει να δώσει τη θέση του σε μια νοήμονα κατανόηση της πραγματικότητας και ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη της συνέχειας που θα εξαλείψει την ταραχή και θα τονίσει την ιδέα της μίας ζωής και της μίας συνειδητής Οντότητας σε εμπειρίες πολλών σωμάτων.
Μπορεί να δηλωθεί, για να συνοψίσω τη γενική μου πρόταση, ότι ο φόβος και ο τρόμος του θανάτου εδράζεται στην αγάπη της μορφής – της δικής μας μορφής, των μορφών εκείνων που αγαπούμε και της μορφής του οικείου μας περίγυρου και περιβάλλοντος. Αυτός όμως ο τύπος της αγάπης είναι αντίθετος με όλη τη διδασκαλία μας για τις πνευματικές πραγματικότητες. Η ελπίδα του μέλλοντος και η ελπίδα της αποδέσμευσής μας απ’ αυτό τον κακώς θεμελιωμένο φόβο βρίσκεται στη μετατόπιση της έμφασής μας στο γεγονός της αιώνιας ψυχής και στην ανάγκη αυτής της ψυχής να ζει πνευματικά, εποικοδομητικά και θεία μέσα στους υλικούς φορείς. Στην αντίληψη αυτή υπεισέρχεται πάλι η σκέψη της απόδοσης. Συνεπώς οι εσφαλμένες αντιλήψεις λησμονούνται· υπεισέρχεται επίσης η ιδέα της εξάλειψης, έτσι ώστε να επιτευχθεί ορθή εστίαση. Η ολοκλήρωση απαιτεί εξέταση έτσι ώστε η απορρόφηση στη ζωή της ψυχής να πάρει τη θέση της απορρόφησης στη ζωή του σώματος. Θλίψη, μοναξιά, δυστυχία, κατάπτωση, απώλεια – όλα αυτά είναι ιδέες που πρέπει να εξαφανισθούν καθώς η κοινή αντίδραση στο γεγονός του θανάτου θα εξαφανίζεται επίσης. Καθώς οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν συνειδητά σαν ψυχές, καθώς μαθαίνουν επίσης να εστιάζονται στα ψυχικά επίπεδα και αρχίζουν να θεωρούν τη μορφή ή τις μορφές σαν απλούς τρόπους έκφρασης, όλες οι παλιές θλιβερές ιδέες για το θάνατο θα εξαφανισθούν βαθμιαία και μια νέα και περισσότερο χαρούμενη προσέγγιση στη μεγάλη αυτή εμπειρία θα πάρει τη θέση τους.
Θα σημειώσετε ότι οι διάφορες λέξεις που διάλεξα για να εξετάσω τα βασικά προαπαιτούμενα επελέγησαν για τις ειδικές τους έννοιες:

1. Το Έργο της Απόδοσης υποδηλώνει την επιστροφή της μορφής στη βασική δεξαμενή της ουσίας· ή της ψυχής, της θείας πνευματικής ενέργειας, που επιστρέφει στην πηγή της – είτε στα ψυχικά είτε στα εναδικά επίπεδα, ανάλογα με το σημείο εξέλιξης. Η απόδοση αυτή είναι κατεξοχήν το έργο της ανθρώπινης ψυχής μέσα στο φυσικό σώμα και περιλαμβάνει τόσο το καρδιακό όσο και το κεφαλικό κέντρο.

2. Η Τέχνη της Εξάλειψης. Αυτή αναφέρεται σε δύο δραστηριότητες του εσώτερου πνευματικού ανθρώπου, δηλαδή την εξάλειψη κάθε ελέγχου απ’ τον τριπλό κατώτερο άνθρωπο και τη διαδικασία της επανεστίασης στα συγκεκριμένα επίπεδα του νοητικού πεδίου σαν ένα σημείο ακτινοβόλου φωτός. Αυτή αφορά κυρίως την ανθρώπινη ψυχή.

3. Οι Διαδικασίες Ολοκλήρωσης. Αυτές αφορούν το έργο του απελευθερωμένου πνευματικού ανθρώπου καθώς σμίγει με την ψυχή (την υπερψυχή) στα ανώτερα επίπεδα του νοητικού πεδίου. Το μέρος επιστρέφει στο όλο κι ο άνθρωπος κατανοεί την αληθινή έννοια των λόγων του Κρίσνα, “Έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του εαυτού μου, παραμένω”. Κι ο ίδιος επίσης, το συνειδητό βιωματικό τμήμα που διαπέρασε το μικρό σύμπαν της μορφής στους τρεις κόσμους, παραμένει επίσης. Γνωρίζει τον εαυτό του ότι είναι μέρος του όλου.

Οι τρεις αυτές διαδικασίες είναι Θάνατος.
Θα σας είναι προφανές ότι όταν η ανθρωπότητα επιτύχει αυτή την προοπτική για το γεγονός του θανάτου ή την τέχνη του θνήσκειν, η όλη στάση της φυλής των ανθρώπων θα υποστεί μια ευεργετική αλλαγή. Με την πάροδο του χρόνου αυτή θα παραλληλισθεί με μια σχέση μεταξύ των ανθρώπων σε τηλεπαθητικά επίπεδα· οι άνθρωποι θα αυξάνονται σταθερά σε νοημοσύνη και η ανθρωπότητα θα εστιάζεται αυξανόμενα στα νοητικά επίπεδα. Η τηλεπαθητική αυτή σχέση θα είναι ένα κοινό και σύνηθες φαινόμενο του οποίου ο σύγχρονος πνευματισμός αποτελεί εγγύηση, αν και η διαστροφή (και μια πολύ σοβαρή διαστροφή) βασίζεται κυρίως στον ευσεβή πόθο της ανθρωπότητας με πολύ λίγη αληθινή τηλεπάθεια. Η τηλεπάθεια η οποία υφίσταται σήμερα μεταξύ του μέντιουμ (εν υπνώσει ή μη) και του τεθλιμμένου συγγενούς ή φίλου, δεν είναι μεταξύ εκείνου που βίωσε την αποδέσμευση του θανάτου κι εκείνου που είναι ακόμη σε μορφή. Αυτό πρέπει να το θυμάστε. Στο μεταξύ όσο ο νους δεν είναι κανονικά τηλεπαθητικός, μπορεί να υπάρξει (αν και πολύ σπάνια) η παρεμβολή ενός μεντιουμισμού που θα βασίζεται σε ψυχόραση και ψυχακοή, αλλά όχι σε ύπνωση. Αυτή θα απαιτεί ακόμη την επαφή μέσω ενός τρίτου και θα είναι ολοκληρωτικά αστρική· θα είναι συνεπώς γεμάτη από γοητεία και σφάλμα. Θα είναι πάντως ένα βήμα απ’ τις τωρινές μεντιουμιστικές παραστάσεις που απλά αγνοούν τον άνθρωπο που πέθανε και δίνουν στον ερωτώντα μόνο εκείνο που το μέντιουμ διαβάζει στην αύρα του – την ανάμνηση της προσωπικής εμφάνισης, τις σημαντικές μνήμες που είναι αποθηκευμένες στη συνείδηση του ερωτώντα και τον ευσεβή πόθο για μια αιτούμενη συμβουλή, γιατί ο ερωτών πιστεύει ότι επειδή ο άνθρωπος πέθανε πρέπει να είναι σοφότερος από πριν. Όταν το μέντιουμ κατά καιρούς επιτυγχάνει την αποκατάσταση μιας αληθινής επικοινωνίας, αυτό συμβαίνει διότι ο ερωτών και το αποθανών πρόσωπο είναι νοητικοί τύποι και υπάρχει συνεπώς μια αληθινή τηλεπαθητική σχέση μεταξύ τους με την παρεμβολή του μέντιουμ.
Η φυλή προοδεύει, αναπτύσσεται και γίνεται αυξανόμενα νοητική. Η σχέση μεταξύ του πεθαμένου και του ζωντανού πρέπει και θα είναι στα νοητικά επίπεδα, πριν τις διαδικασίες ολοκλήρωσης· η αληθινή διακοπή της επικοινωνίας θα έλθει όταν η ανθρώπινη ψυχή επαναπορροφηθεί στην υπερψυχή προτού ενσαρκωθεί πάλι. Το γεγονός της επικοινωνίας μέχρι εκείνη τη στιγμή θα καταστρέψει πλήρως το φόβο του θανάτου. Στην περίπτωση μαθητών που εργάζονται στο Άσραμ ενός Διδασκάλου, ακόμη κι αυτή η διαδικασία της ολοκλήρωσης δε θα συνιστά εμπόδιο.

(Από τo βιβλίo «Εσωτερική Θεραπευτική»)
----------------------------------------

1. Ο Φόβος του Θανάτου βασίζεται:

α. Στον τρόμο των τελικών διαδικασιών απόσχισης κατά την πράξη του καθαυτού θανάτου.
β. Στον τρόμο του αγνώστου και του απροσδιόριστου.
γ. Στην αμφιβολία ως προς την τελική αθανασία.
δ. Στη δυστυχία της εγκατάλειψης αγαπημένων, ή της δικής μας εγκατάλειψης.
ε. Στις αρχαίες αντιδράσεις σε περασμένους βίαιους θανάτους που βρίσκονται βαθιά στο υποσυνείδητο.
ζ. Στην προσκόλληση στη μορφική ζωή, επειδή μ’ αυτή ταυτίζεται πρώτιστα η συνείδηση.
η. Στην παλιά λανθασμένη διδασκαλία για τον Παράδεισο και την Κόλαση, που αμφότερα είναι μια εξίσου δυσάρεστη προοπτική για ορισμένους τύπους.

Μιλώ για το Θάνατο σαν κάποιος που γνωρίζει το ζήτημα τόσο απ’ την εμπειρία του εξωτερικού κόσμου όσο και από την εσώτερη ζωική έκφραση: Δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει, όπως ξέρετε, είσοδος σε πληρέστερη ζωή. Υπάρχει ελευθερία απ’ τα εμπόδια του σάρκινου φορέα. Η διαδικασία απόσχισης που τόσο πολύ φοβίζει, δεν υπάρχει, εκτός στις περιπτώσεις βίαιου κι αιφνίδιου θανάτου και τότε το μόνο αληθινά ενοχλητικό είναι μια στιγμιαία και συγκλονιστική αίσθηση επικείμενου κινδύνου και καταστροφής και κάτι που προσεγγίζει πολύ το ηλεκτρικό σοκ. Τίποτε περισσότερο.
Για τον ανεξέλικτο ο θάνατος είναι κυριολεκτικά ένας ύπνος και μια λήθη, γιατί ο νους δεν είναι αρκετά αφυπνισμένος για ν’ αντιδράσει και η δεξαμενή της μνήμης είναι προς το παρόν πρακτικά άδεια.
Για το μέσο καλό πολίτη ο θάνατος είναι μια συνέχιση της διαδικασίας της ζωής στη συνείδησή του και μια προώθηση των ενδιαφερόντων και τάσεων της ζωής. Η συνείδησή του και η αίσθηση της επίγνωσής του παραμένουν ίδιες κι αναλλοίωτες. Δε νιώθει μεγάλη διαφορά, τον φροντίζουν καλά και συχνά δεν έχει επίγνωση ότι πέρασε απ’ το επεισόδιο του θανάτου.
Για το μοχθηρό και σκληρά ιδιοτελή, για τον εγκληματία και για εκείνους τους λίγους που ζουν μόνο για την υλική πλευρά, προκύπτει εκείνη η κατάσταση που αποκαλούμε “γήινη πρόσδεση”. Οι δεσμοί που χάλκεψαν με τη γη και η γήινη ροπή όλων τους των επιθυμιών τους εξαναγκάζουν να παραμείνουν κοντά στη γη και στο τελευταίο τους πλαίσιο στο γήινο περιβάλλον. Επιζητούν απελπισμένα και με κάθε δυνατό μέσον να ξαναέλθουν σε επαφή και να επιστρέψουν. Σε μερικές περιπτώσεις η μεγάλη προσωπική αγάπη για όσους έμειναν πίσω, ή η μη εκπλήρωση ενός αναγνωρισμένου κι επείγοντος καθήκοντος κρατά τους καλούς κι αγαθούς σε μια κάπως παρόμοια κατάσταση.
Για το ζηλωτή ο θάνατος είναι μια άμεση είσοδος σε μια σφαίρα υπηρεσίας και έκφρασης, με την οποία είναι καλά εξοικειωμένος και την οποία αναγνωρίζει αμέσως σαν όχι νέα. Στις ώρες του ύπνου του έχει αναπτύξει ένα πεδίο ενεργού υπηρεσίας και μάθησης. Τώρα απλά λειτουργεί σ’ αυτό για είκοσι τέσσερις ώρες (μιλώντας με όρους του χρόνου του φυσικού πεδίου) αντί για τις συνήθεις λίγες ώρες του γήινου ύπνου του.

Με την πάροδο του χρόνου και πριν το τέλος του επόμενου αιώνα (σημείωση του oros777: του σημερινού αιώνα, γιατί το κείμενο γράφτηκε το 1934) θα διαπιστωθεί τελικά ότι ο θάνατος είναι ανύπαρκτος με την έννοια που νοείται τώρα.
Η συνέχεια της συνείδησης θα είναι τόσο πλατιά αναπτυγμένη και τόσοι πολλοί άνθρωποι του ανώτατου τύπου θα λειτουργούν ταυτόχρονα στους δύο κόσμους, ώστε ο παλιός φόβος θα φύγει και η επικοινωνία μεταξύ του αστρικού πεδίου και του φυσικού πεδίου θα είναι τόσο σταθερά εδραιωμένη και τόσο επιστημονικά ελεγχόμενη, ώστε το έργο των μέντιουμ σε ύπνωση θα τερματιστεί ορθά και αίσια.
Η συνήθης κοινή μεντιουμική ύπνωση και οι υλοποιήσεις υπό έλεγχο και Ινδούς οδηγούς είναι το ίδιο ακριβώς διαστροφές της επικοινωνίας μεταξύ των δύο πεδίων όπως είναι οι σεξουαλικές διαστροφές και οι διαστρεβλώσεις της αληθινής συνάφειας και επικοινωνίας μεταξύ των φύλων. Δεν αναφέρομαι εδώ στο έργο των ψυχορατικών, αδιάφορο πόσο φτωχό είναι, ούτε στην κατάληψη του σώματος από οντότητες υψηλής τάξης, αλλά στα δυσάρεστα φαινόμενα της πνευματιστικής υλοποίησης, του εκτοπλάσματος και του τυφλού και μη νοήμονος έργου που γίνεται από παλιούς εκφυλισμένους Ατλάντειους και από ψυχές δεμένες στη γη, όπως ο κοινός Ινδός αρχηγός και οδηγός. Δεν έχουμε τίποτε να μάθουμε απ’ αυτούς και πολλά ν’ αποφύγουμε. Η βασιλεία του φόβου του θανάτου έχει σχεδόν τελειώσει και σύντομα θα εισέλθουμε σε μια περίοδο γνώσης και βεβαιότητας που θα καθαρίσει το έδαφος όλων των φόβων μας. Καθώς πραγματευόμαστε το φόβο του θανάτου, μπορούμε να κάνουμε ελάχιστα πέρα από το ν’ ανυψώσουμε το όλο θέμα σ’ ένα πιο επιστημονικό επίπεδο και – με την επιστημονική αυτή έννοια – να διδάξουμε τους ανθρώπους πώς να πεθαίνουν.
Υπάρχει μια τεχνική θανάτου, όπως ακριβώς υπάρχει μια τεχνική ζωής, αλλά η τεχνική αυτή χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στη Δύση κι έχει σχεδόν χαθεί, εκτός από μερικά κέντρα Γιγνωσκόντων, στην Ανατολή.
Περισσότερα μπορεί ίσως να πραγματευθούμε αργότερα, αλλά οι σπουδαστές που τα διαβάζουν αυτά μπορούν να διατηρήσουν κατά νου τη σκέψη της αναγκαίας προσέγγισης σ’ αυτό το ζήτημα και ίσως καθώς μελετούν και διαβάζουν και σκέφτονται να βρουν στο δρόμο τους ενδιαφέρον υλικό που θα μπορούσε βαθμιαία να συγκεντρωθεί και να δημοσιευθεί.

(Από τo βιβλίo «Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας»).
----------------------------------------

Τα παραπάνω είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα κείμενα σχετικά με το θέμα του φόβου του θανάτου που έχουν γραφτεί ποτέ.
Προτείνω ότι θα πρέπει να τυπωθούν ή να αποθηκευτούν στον δίσκο, για να τα θυμάται κανείς σε οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί.

Σας χαιρετώ καλημερίζοντάς σας

διάβασα με μεγάλη προσοχή τα δύο αποσπάσματα που παρέθεσες για το κοινό όφελος και σ'ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να τ'αποτυπώσεις στην ιστοσελίδα αυτή.

Συνεχίζω να μελετώ το θέμα του θανάτου, ή αλλιώς την αλλαγής από τη μία κατάσταση συνείδησης στην επόμενη (?). Με βοηθάς πολύ στο δύσκολο αυτό δρόμο που διάλεξα ν'ακολουθήσω σ'αυτή τη φάση της ζωής μου και είμαι βαθύτατα ευγνώμων γι'αυτό.

Οποιαδήποτε επιπλέον πληροφορία, ή παραπομπή σε άλλα αποσπάσματα, θα ήταν πολύτιμη.

AngelHeart

Μυστήριο πράγμα ο θάνατος, ε

In anticipation of my resurrection...

Αρχικά ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Συνεχίζω την παραπομπή κειμένων σύμφωνα με το αίτημα της αγαπητής AngelHeart.

Από το βιβλίο «Εσωτερική Θεραπευτική»

Ο φόβος και η νοσηρότητα που προκαλεί συνήθως το θέμα του θανάτου και η απροθυμία της αντιμετώπισής του με κατανόηση, οφείλονται στην έμφαση που θέτουν οι άνθρωποι στο γεγονός του φυσικού σώματος και στην ευκολία με την οποία ταυτίζονται μαζί του· βασίζεται επίσης σ’ έναν έμφυτο φόβο μοναξιάς και απώλειας του οικείου. Όμως η μοναξιά που προκύπτει μετά το θάνατο όταν ο άνθρωπος βρίσκεται χωρίς φυσικό φορέα, είναι μηδαμινή σε σύγκριση με τη μοναξιά της γέννησης.
Στη γέννηση η ψυχή βρίσκεται σε νέο περιβάλλον και βυθισμένη σ’ ένα σώμα που είναι αρχικά τελείως ανίκανο να φροντίσει τον εαυτό του ή να εδραιώσει νοήμονα επαφή με τις συνθήκες του περιβάλλοντος για μεγάλη περίοδο χρόνου. Ο άνθρωπος έρχεται σε ενσάρκωση χωρίς καμιά ανάμνηση της ταυτότητας ή της σημασίας γι’ αυτόν της ομάδας των ψυχών σε σώματα με τα οποία βρίσκεται σε σχέση· η μοναξιά αυτή εξαφανίζεται βαθμιαία μόνο καθώς κάνει τις δικές του προσωπικές επαφές, ανακαλύπτει εκείνους που είναι όμοιοι μ’ αυτόν και τελικά συγκεντρώνει γύρω του εκείνους που αποκαλεί φίλους του.
Μετά το θάνατο δε συμβαίνει έτσι, γιατί ο άνθρωπος βρίσκει στην άλλη πλευρά του πέπλου εκείνους που γνωρίζει και συνδέθηκαν μαζί του στη ζωή του στο φυσικό πεδίο και ποτέ δεν είναι μόνος όπως τα ανθρώπινα όντα καταλαβαίνουν τη μοναξιά· έχει επίσης συνείδηση εκείνων που βρίσκονται ακόμη σε φυσικά σώματα· μπορεί να τους βλέπει, να συντονίζεται με τα συναισθήματά τους κι επίσης με τη σκέψη τους, γιατί ο φυσικός εγκέφαλος, όντας ανύπαρκτος, δε δρα πλέον σαν εμπόδιο. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν περισσότερα, θα έπρεπε να φοβούνται την εμπειρία της γέννησης κι όχι του θανάτου, γιατί η γέννηση εγκαθιστά την ψυχή σε μια αληθινή φυλακή κι ο φυσικός θάνατος είναι μόνο το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση.
Ένας άλλος φόβος που παρακινεί το ανθρώπινο γένος να θεωρεί το θάνατο σαν συμφορά είναι εκείνος που αποτυπώθηκε απ’ τη θεολογική θρησκεία, ιδιαίτερα τους Προτεστάντες φονταμενταλιστές και τη Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία – ο φόβος της κόλασης, η επιβολή τιμωριών που είναι συνήθως δυσανάλογες με τα σφάλματα μιας ζωής και του τρόμου που επιβάλλει ένας οργίλος Θεός. Λένε ότι ο άνθρωπος πρέπει να υποβληθεί σ’ όλα αυτά κι ότι δεν υπάρχει διαφυγή παρά με την εξιλαστήρια θυσία. Δεν υπάρχει, όπως ξέρετε, οργίλος Θεός, ούτε κόλαση, ούτε εξιλαστήρια θυσία. Υπάρχει μόνο μια μεγάλη αρχή αγάπης που εμψυχώνει ολόκληρο το σύμπαν· υπάρχει η Παρουσία του Χριστού που υποδεικνύει στην ανθρωπότητα το γεγονός της ψυχής και της σωτηρίας μας από τη ζωντάνια αυτής της ψυχής κι ότι η μόνη κόλαση είναι η ίδια η γη, όπου μαθαίνουμε να πραγματοποιούμε τη σωτηρία μας, ωθούμενοι από την αρχή της αγάπης και του φωτός και παρακινούμενοι απ’ το παράδειγμα του Χριστού και την εσώτερη παρόρμηση των ψυχών μας. Η διδασκαλία για την κόλαση είναι κατάλοιπο της σαδιστικής στροφής που δόθηκε στη σκέψη της Χριστιανικής Εκκλησίας στο Μεσαίωνα και στη λανθασμένη διδασκαλία που βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη για τον Ιεχωβά, το φυλετικό Θεό των Εβραίων. Ο Ιεχωβά δεν είναι ο Θεός, ο πλανητικός Λόγος, η Αιώνια Καρδιά της Αγάπης που αποκάλυψε ο Χριστός. Καθώς οι λανθασμένες αυτές ιδέες εξαφανίζονται, η έννοια της κόλασης θα σβήσει απ’ την ανάμνηση των ανθρώπων και τη θέση της θα πάρει η κατανόηση του νόμου που κάνει τον κάθε άνθρωπο ν’ απεργάζεται τη δική του σωτηρία στο φυσικό πεδίο, που τον οδηγεί να επανορθώσει τα λάθη τα οποία μπορεί να διέπραξε στις ζωές του πάνω στη Γη και που του επιτρέπει τελικά να “καθαρίσει τον πίνακά του”. ………

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανέλαβα να πραγματευθώ μαζί σας τις διαδικασίες του θνήσκειν και να εξετάσω κάπως πληρέστερα τον παράγοντα του θανάτου – την πιο οικεία εμπειρία (αν ο φυσικός εγκέφαλος μπορούσε να τη θυμηθεί και να την αντιληφθεί) στη ζωή της επανενσαρκούμενης οντότητας ή ψυχής. Ας σχολιάσω κάπως τη στάση του ανθρώπου ως προς την εμπειρία της “απόδοσης”. Είναι μια ιδιαζόντως αποκρυφιστική λέξη που χρησιμοποιείται κυρίως από το μυημένο όταν αναφέρεται στο θάνατο. Η εξέχουσα στάση που σχετίζεται με το θάνατο είναι εκείνη του φόβου. Αυτός ο φόβος βασίζεται – προς το παρόν – στη νοητική αβεβαιότητα ως προς το γεγονός της αθανασίας.
Πέρα απ’ το αποδειγμένο γεγονός κάποιας μορφής επιβίωσης που εδραιώθηκε από ομάδες ψυχικών ερευνών, η αθανασία ή η διαρκής ύπαρξη εκείνου που συνήθως εννοούμε όταν μιλούμε για το “εγώ”, παραμένει ακόμη στο βασίλειο του ευσεβούς πόθου ή της πίστης. Η πίστη αυτή μπορεί να βασίζεται σε Χριστιανικές θέσεις, σε θρησκευτικές διαβεβαιώσεις που στηρίζονται στην εκλογίκευση του ζητήματος και στην πιο επιστημονική προσέγγιση που ισχυρίζεται ότι η ανάγκη της οικονομίας απαιτεί πως δεν μπορεί να χαθεί εκείνο που εξελισσόταν επί μακρό χρόνο και είναι το κορυφαίο αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει καμιά απόδειξη στον πλανήτη μας για κάποιο ανώτερο εξελικτικό προϊόν από εκείνο του ανθρώπινου βασιλείου· ακόμη και για τον υλιστή στοχαστή η μοναδικότητα του ανθρώπου βρίσκεται στα διάφορα στάδια συνείδησης και στην ικανότητά του να παρουσιάζει για έρευνα όλα τα στάδια της συνείδησης από εκείνο του αμόρφωτου άγριου και όλων των ενδιάμεσων σταδίων νοητικής αποτελεσματικότητας μέχρι τους πολύ προχωρημένους στοχαστές και τους μεγαλοφυείς που είναι ικανοί για δημιουργική τέχνη, επιστημονική ανακάλυψη και πνευματική αντίληψη.
Θέτοντάς το πολύ απλά, το ερώτημα που εγείρει το θέμα του θανάτου είναι: Πού είναι το “εγώ”, ο ενοικών κάτοχος του σώματος, όταν αυτό το σώμα εγκαταλείπεται και αποσυντίθεται; Υπάρχει σε τελευταία ανάλυση κάποιος ενοικών κάτοχος;
Η ανθρώπινη ιστορία καταγράφει την ατέλειωτη έρευνα για την επιβεβαίωση αυτού του θέματος· η έρευνα αυτή κορυφώνεται σήμερα στις πολυάριθμες εταιρείες που ασχολούνται με την προσπάθεια να αποδείξουν την αθανασία και να εισδύσουν σ’ εκείνο το φρούριο του πνεύματος που προφανώς προσφέρει άσυλο στο “εγώ” το οποίο υπήρξε ο ηθοποιός στο φυσικό πεδίο και μέχρι τώρα φέρνει σε αμηχανία τους πιο σοβαρούς ερευνητές. Το κίνητρο του φόβου βρίσκεται πίσω απ’ τη μανιακή αυτή έρευνα· είναι ατυχές γεγονός ότι η πλειονότητα των ανθρώπων (εκτός από λίγους φωτισμένους επιστήμονες και νοήμονες ερευνητές) που ασχολούνται με τις συνήθως αμφίβολες τεχνικές των πνευματιστικών συνεδριάσεων, είναι συναισθηματικοί τύποι που πείθονται εύκολα και είναι έτοιμοι να δεχθούν σαν απόδειξη εκείνο που ο πιο νοήμων ερευνητής θ’ απέρριπτε αμέσως.
Πρέπει εδώ να αποσαφηνίσω τη θέση μου για το μεγάλο πνευματιστικό κίνημα που έκανε τόσα πολλά στο παρελθόν για ν’ αποδείξει το γεγονός της επιβίωσης και το οποίο σε ορισμένες φάσεις του έκανε επίσης τόσα πολλά για να παραπλανήσει και να εξαπατήσει το ανθρώπινο γένος. Με το γενικό αυτό όρο ταξινομώ επίσης τις διάφορες ομάδες ψυχικής έρευνας κι εξαιρώ κάθε ειλικρινές επιστημονικό έργο. Καμιά απ’ αυτές τις ομάδες δεν απέδειξε ακόμη τη θέση της. Το μυστήριο και η μωρία των κοινών πνευματιστικών συνεδριάσεων και το έργο των μέντιουμ κατέδειξε ωστόσο την παρουσία ενός ανεξήγητου παράγοντα· τα εργαστήρια των επιστημόνων ερευνητών δεν απέδειξαν ούτε κι αυτόν. Για κάθε περίπτωση σαφώς αποδεκτής εμφάνισης ενός άσαρκου προσώπου υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεων που μπορούν να εξηγηθούν με βάση την ευπιστία, την τηλεπαθητική σχέση (με το τεθλιμμένο πρόσωπο, αλλά όχι με κάποιο μεταστάντα), την όραση σκεπτομορφών απ’ τον ψυχορατικό και την ακοή φωνών απ’ τον ψυχακουστικό κι επίσης την εξαπάτηση. Σημειώστε ότι αναφέρομαι σε “αποδεκτές εμφανίσεις” ενός επιστρέφοντος πνεύματος. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για να δικαιολογήσουν την πίστη στην επιβίωση και ν’ αποδείξουν την πραγματική της φύση. Με βάση τα ανεξήγητα φαινόμενα επαφής με τους υποτιθέμενους νεκρούς, τα οποία έχουν καταγραφεί, ερευνηθεί κι αποδειχθεί και το χαρακτήρα των ανθρώπων που πιστοποιούν το γεγονός αυτών των φαινομένων, μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι κάτι επιζεί από την “απόδοση” του υλικού σώματος στην αιώνια δεξαμενή της ουσίας. Θα προχωρήσουμε με το δεδομένο αυτό.
Σήμερα το φαινόμενο του θανάτου γίνεται όλο και περισσότερο οικείο (Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1953).
Ο παγκόσμιος πόλεμος έριξε εκατομμύρια ανδρών και γυναικών – πολιτών και όσων ήταν στους διάφορους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων όλων των εθνών – στον άγνωστο εκείνο κόσμο που δέχεται όλους όσους απορρίπτουν τη φυσική μορφή. Οι συνθήκες είναι αυτή την εποχή τέτοιες ώστε παρά τον αρχαίο και βαθιά ριζωμένο φόβο του θανάτου προβάλλει στη συνείδηση του ανθρώπινου γένους η αντίληψη ότι υπάρχουν πολλά χειρότερα πράγματα απ’ το θάνατο· οι άνθρωποι γνώρισαν ότι η ασιτία, ο ακρωτηριασμός, η μόνιμη φυσική ανικανότητα, η νοητική αναπηρία σαν αποτέλεσμα του πολέμου και της έντασης του πολέμου, η παρατήρηση του πόνου και της αγωνίας που δεν μπορούν να ανακουφισθούν, είναι πράγματι χειρότερα απ’ το θάνατο· πολλοί επίσης γνωρίζουν και πιστεύουν (γιατί αυτή είναι η δόξα του ανθρώπινου πνεύματος) ότι η εγκατάλειψη των αξιών για τις οποίες οι άνθρωποι αγωνίσθηκαν και πέθαναν ανά τους αιώνες και οι οποίες θεωρούνται ουσιώδεις για τη ζωή του ελεύθερου ανθρώπινου πνεύματος, είναι μεγαλύτερης σημασίας από τη διαδικασία του θανάτου. Αυτή η στάση που είναι χαρακτηριστική του ευαίσθητου και ορθά σκεπτόμενου ανθρώπου αυτή την εποχή, προβάλλει τώρα σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό σημαίνει την αναγνώριση, παράλληλα με τον αρχαίο φόβο, μιας ακατανίκητης ελπίδας ότι μπορεί να υπάρχουν αλλού καλύτερες συνθήκες κι αυτό δεν είναι αναγκαστικά ευσεβής πόθος αλλά ένδειξη μιας λανθάνουσας υποκειμενικής γνώσης που έρχεται αργά στην επιφάνεια. Κάτι είναι στο δρόμο του σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αγωνίας και της ανθρώπινης σκέψης· αυτό γίνεται σήμερα αισθητό· το γεγονός αυτό θα καταδειχθεί αργότερα. Αντίθετες προς την εσώτερη αυτή πεποίθηση και την υποκειμενική αντίληψη είναι οι παλιές συνήθειες σκέψης, η τωρινή αναπτυγμένη υλιστική στάση, ο φόβος της εξαπάτησης και ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιστημόνων και των θρησκευόμενων ή των κληρικών. Οι πρώτοι αρνούνται ορθά να πιστέψουν σ’ εκείνο που παραμένει ακόμη αναπόδεικτο και φαίνεται επίσης ότι δεν επιδέχεται απόδειξης, ενώ οι θρησκευτικές ομάδες και οργανώσεις δεν έχουν εμπιστοσύνη σε καμιά παρουσίαση της αλήθειας την οποία δε διατύπωσαν με τους δικούς τους όρους. Αυτό τονίζει υπερβολικά την πίστη κι έτσι γελοιοποιεί κάθε ενθουσιώδη έρευνα. Η ανακάλυψη του γεγονότος της αθανασίας θα προέλθει από το λαό· θα γίνει τελικά αποδεκτό από τις εκκλησίες και θ’ αποδειχθεί απ’ την επιστήμη, αφού όμως περάσουν τα επακόλουθα του πολέμου και κοπάσει η πλανητική αυτή αναταραχή.
Το πρόβλημα του θανάτου, περιττό να πω, βασίζεται στην αγάπη της ζωής που είναι το βαθύτερο ένστικτο της ανθρώπινης φύσης. Η διαπίστωση ότι τίποτε δε χάνεται υπό το θείο νόμο, είναι μια αναγνώριση της επιστήμης· η αιώνια διάρκεια στη μια ή την άλλη μορφή είναι μια παγκόσμια δεκτή αλήθεια. Από το πλήθος των θεωριών προέκυψαν τρεις μεγάλες λύσεις· αυτές είναι πολύ γνωστές σ’ όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Είναι:

1. Η αυστηρά υλιστική λύση που δέχεται την εμπειρία και την έκφραση της συνειδητής ζωής όσο υπάρχει και διαρκεί η φυσική, απτή μορφή, αλλά διδάσκει επίσης ότι μετά το θάνατο και την επακόλουθη αποσύνθεση του σώματος δεν υφίσταται πια κανένα συνειδητό, λειτουργικό, αυτοαναγνωριζόμενο πρόσωπο. Η αίσθηση του “εγώ”, η επίγνωση της προσωπικότητας σε αντιδιαστολή προς όλες τις άλλες προσωπικότητες εξαφανίζεται με την εξάλειψη της μορφής· η προσωπικότητα θεωρείται ότι είναι απλά το άθροισμα της συνείδησης των κυττάρων του σώματος. Η θεωρία αυτή εντάσσει τον άνθρωπο στην ίδια κατηγορία με κάθε άλλη μορφή των τριών άλλων βασιλείων της φύσης· βασίζεται στη μη ευαισθησία του μέσου ανθρώπινου όντος προς τη ζωή, όταν αποσυρθεί απ’ τον απτό φορέα· αγνοεί κάθε απόδειξη του αντιθέτου και λέει ότι επειδή δεν μπορούμε να δούμε (οπτικά) και να αποδείξουμε (απτά) την επιβίωση του “εγώ” ή της αθάνατης οντότητας μετά το θάνατο, αυτή είναι ανύπαρκτη. Η θεωρία αυτή δεν υποστηρίζεται από τόσους πολλούς όπως στα περασμένα χρόνια, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της υλιστικής Βικτωριανής εποχής.
2. Η θεωρία της υπό όρους αθανασίας. Η θεωρία αυτή υποστηρίζεται ακόμη από ορισμένες φονταμενταλιστικές και στενά θεολογικές σχολές σκέψης κι επίσης από λίγους διανοούμενους, κυρίως εγωιστικής τάσης. Υποστηρίζει ότι μόνο όσοι έφθασαν σ’ ένα ιδιαίτερο στάδιο πνευματικής επίγνωσης, ή δέχονται ένα ιδιαίτερο σύνολο θεολογικών διακηρύξεων, μπορούν να λάβουν το δώρο της προσωπικής αθανασίας. Οι πολύ διανοούμενοι ισχυρίζονται επίσης κατά καιρούς ότι το επιστέφον δώρο στην ανθρωπότητα είναι ένας αναπτυγμένος και καλλιεργημένος νους κι ότι όσοι κατέχουν αυτό το δώρο προικίζονται επίσης με αιώνια επιβίωση. Μια σχολή αποπέμπει όσους θεωρεί πνευματικά δύστροπους ή αρνητικούς στην επιβολή των ιδιαίτερων θεολογικών βεβαιοτήτων της, είτε στην πλήρη εκμηδένιση, όπως στην υλιστική λύση, είτε στη διαδικασία μιας αιώνιας τιμωρίας, δεχόμενη έτσι ταυτόχρονα μια μορφή αθανασίας. Λόγω της έμφυτης καλοσύνης της ανθρώπινης καρδιάς, πολύ λίγοι είναι μνησίκακοι ή αρκετά απερίσκεπτοι για να αποδεχθούν αυτή την παρουσίαση και βέβαια ανάμεσά τους πρέπει να κατατάξουμε το μη σκεπτόμενο λαό ο οποίος διαφεύγει από τη νοητική του ευθύνη σε μια τυφλή πίστη στις θεολογικές εξαγγελίες. Η Χριστιανική ερμηνεία, όπως δόθηκε από τις ορθόδοξες και φονταμενταλιστικές σχολές, αποδεικνύεται αβάσιμη όταν υποβληθεί στην καθαρή λογική· μεταξύ των επιχειρημάτων που ακυρώνουν την ακρίβειά της βρίσκεται το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός θεωρεί ένα μακρύ μέλλον αλλά κανένα παρελθόν· είναι ένα μέλλον που εξαρτάται ολοκληρωτικά από τις δραστηριότητες του επεισοδίου της τωρινής ζωής και δεν εξηγεί κατά κανένα τρόπο τις διακρίσεις και διαφορές που χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα. Στηρίζεται μόνο στη θεωρία μιας ανθρωπόμορφης Θεότητας της οποίας η θέληση – όπως εκδηλώνεται στην πράξη – δίνει ένα παρόν που δεν έχει παρελθόν αλλά μόνο μέλλον· η μεροληψία της αναγνωρίζεται πλατιά, αλλά η ανεξιχνίαστη βούληση του Θεού δεν πρέπει να ερευνάται. Εκατομμύρια ακολουθούν ακόμη αυτή την πίστη, όχι όμως τόσο έντονα όσο πριν εκατό χρόνια.
3. Η θεωρία της μετενσάρκωσης που είναι τόσο οικεία σ’ όλους τους αναγνώστες μου, γίνεται όλο και περισσότερο δημοφιλής στη Δύση· ήταν πάντοτε δεκτή (αν και με πολλές ανόητες προσθήκες κι ερμηνείες) στην Ανατολή. Η διδασκαλία αυτή παραμορφώθηκε τόσο πολύ όσο και οι διδασκαλίες του Χριστού ή του Βούδδα ή του Σρι Κρίσνα απ’ τους στενόμυαλους και νοητικά περιορισμένους θεολόγους. Τα βασικά γεγονότα μιας πνευματικής καταγωγής, μιας καθόδου στην ύλη, μιας ανόδου με το μέσον συνεχών ενσαρκώσεων στη μορφή μέχρι οι μορφές αυτές αποβούν τέλειες εκφράσεις της ενοικούσας πνευματικής συνείδησης και μιας σειράς μυήσεων στο τέλος του κύκλου της ενσάρκωσης, γίνονται ευκολότερα αποδεκτά και αναγνωρίζονται περισσότερο από άλλοτε.

Αυτές είναι οι κύριες λύσεις του προβλήματος της αθανασίας και της επιβίωσης της ανθρώπινης ψυχής· αποσκοπούν ν’ απαντήσουν στο αιώνιο ερώτημα της ανθρώπινης καρδιάς: Από Πού, Γιατί, Κατά Πού και Πού; Μόνο η τελευταία από τις προταθείσες λύσεις προσφέρει μια αληθινά λογική απάντηση σ’ όλα. Η αποδοχή της καθυστέρησε γιατί απ’ την εποχή που η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ διατύπωσε την αρχαία αυτή αλήθεια για το σύγχρονο κόσμο στο τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα, παρουσιάσθηκε τόσο ανόητα· εμποδίσθηκε λόγω του γεγονότος ότι την πρέσβευαν πάντοτε οι Ανατολικές φυλές οι οποίες – απ’ τη Δυτική σκοπιά – είναι ειδωλολατρικές και οι ειδωλολάτρες “στην τυφλότητά τους προσκυνούν ξύλα και λίθους”, για ν’ αναφέρω έναν από τους φονταμενταλιστικούς ύμνους σας. Πόσο περίεργο είναι ν’ αντιληφθούμε ότι για τον άνθρωπο των Ανατολικών χωρών οι θρησκευόμενοι άνθρωποι της Δύσης κάνουν το ίδιο και μπορεί να τους δει κανείς να γονατίζουν στους Χριστιανικούς βωμούς που έχουν αγάλματα του Χριστού, της Παρθένου Μαρίας και των Αποστόλων.
Οι αποκρυφιστές του κόσμου μέσω των θεοσοφικών εταιρειών κι άλλων λεγόμενων αποκρυφιστικών σωμάτων έβλαψαν πολύ την παρουσίαση της αλήθειας για τη μετενσάρκωση, με περιττές, ασήμαντες, ανακριβείς και καθαρά θεωρητικές λεπτομέρειες που τις διέδωσαν σαν αλήθειες για τις διαδικασίες του θανάτου και τις περιστάσεις του ανθρώπου μετά το θάνατο. Οι λεπτομέρειες αυτές εξαρτώνταν κυρίως από την ψυχορατική όραση των κυριότερων αντιπροσώπων του αστρικού ψυχισμού στη Θεοσοφική Εταιρεία. Ωστόσο στις Γραφές του κόσμου δε δίνονται τέτοιες λεπτομέρειες και η Ε.Π.Μπ. στη Μυστική Δοξασία δεν έδωσε καμιά. Ένα παράδειγμα της ανακριβούς και ανόητης απόπειρας να επεξηγηθεί η θεωρία της επαναγέννησης μπορεί να ιδωθεί στα χρονικά όρια που επιβάλλονται στις αποχωρούσες ανθρώπινες ψυχές μεταξύ των ενσαρκώσεων στο φυσικό πεδίο και της επιστροφής στη φυσική επαναγέννηση – δηλώνονται κάποια έτη απουσίας που εξαρτώνται από την ηλικία της αποχωρούσας ψυχής και τη θέση της στην κλίμακα της εξέλιξης. Μας λένε ότι αν η ψυχή είναι πολύ προχωρημένη, η απουσία από το φυσικό πεδίο είναι παρατεταμένη, ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Οι προχωρημένες ψυχές κι εκείνες των οποίων η διανοητική ικανότητα αναπτύσσεται γοργά, επανέρχονται με μεγάλη ταχύτητα λόγω της ευαίσθητης ανταπόκρισής τους στην έλξη των υποχρεώσεων, των ενδιαφερόντων και των ευθυνών που έχουν ήδη εδραιωθεί στο φυσικό πεδίο. Οι άνθρωποι τείνουν να λησμονούν ότι ο χρόνος είναι η αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων συνείδησης όπως καταγράφονται απ’ το φυσικό εγκέφαλο. Όταν δεν υπάρχει φυσικός εγκέφαλος, ό,τι εννοεί η ανθρωπότητα σαν χρόνο είναι ανύπαρκτο.
Η απομάκρυνση των εμποδίων της μορφής στάδιο με στάδιο επιφέρει μια αυξανόμενη αντίληψη του Αιώνιου Τώρα. Στην περίπτωση εκείνων που πέρασαν απ’ τη θύρα του θανάτου και συνεχίζουν ακόμη να σκέφτονται με όρους χρόνου, αυτό οφείλεται σε γοητεία και στην εμμονή μιας ισχυρής σκεπτομορφής. Δείχνει πόλωση στο αστρικό πεδίο· είναι το πεδίο στο οποίο εργάσθηκαν οι κυριότεροι Θεοσοφιστές συγγραφείς και ψυχικοί και στο οποίο βάσισαν τα κείμενά τους. Είναι τελείως ειλικρινείς σε ό,τι λένε, αλλά παραλείπουν ν’ αναγνωρίσουν την απατηλή φύση όλων των ευρημάτων που βασίζονται στην αστρική ψυχόραση. Η αναγνώριση ενός έντονου χρονικού παράγοντα και η συνεχής έμφαση στο χρονισμό είναι χαρακτηριστικό όλων των πολύ αναπτυγμένων ανθρώπων σε ενσάρκωση κι εκείνων των οποίων ο κατώτερος συγκεκριμένος νους έχει ισχυρή εμβέλεια. Τα παιδιά και οι παιδικές φυλές απ’ τη μια μεριά και οι πολύ προχωρημένοι άνθρωποι απ’ την άλλη, των οποίων ο αφηρημένος νους λειτουργεί (με το μέσον του ερμηνευτικού κατώτερου νου), δεν έχουν συνήθως αίσθηση του χρόνου. Ο μυημένος χρησιμοποιεί τον παράγοντα του χρόνου στις σχέσεις και τις συναλλαγές του με όσους ζουν στο φυσικό πεδίο, αλλά μέσα του έχει αποσπασθεί από κάθε αναγνώρισή του οπουδήποτε στο σύμπαν.
Συνεπώς η χρήση του όρου “αθανασία” συνεπάγεται το άχρονο και διδάσκει ότι αυτό το άχρονο υφίσταται για ό,τι δεν είναι φθαρτό ούτε ρυθμίζεται απ’ το χρόνο. Είναι μια δήλωση που απαιτεί προσεκτική εξέταση. Ο άνθρωπος δεν μετενσαρκώνεται κάτω απ’ την πίεση του χρόνου. Ενσαρκώνεται κάτω απ’ τις απαιτήσεις της καρμικής υποχρέωσης, κάτω από την έλξη εκείνου που ο ίδιος σαν ψυχή εγκαινίασε κι εξαιτίας της αισθητής ανάγκης να εκπληρώσει θεσπισμένες υποχρεώσεις· ενσαρκώνεται επίσης από μια αίσθηση ευθύνης και για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τις οποίες παλαιότερες παραβιάσεις των νόμων που διέπουν τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις, επέβαλαν πάνω του. Όταν αυτές οι απαιτήσεις, οι ψυχικές ανάγκες, οι εμπειρίες και οι ευθύνες ικανοποιηθούν, εισέρχεται μόνιμα στο “διαυγές ψυχρό φως της αγάπης και της ζωής” και δε χρειάζεται πια (όσον αφορά τον ίδιο) το νηπιακό στάδιο της ψυχικής εμπειρίας στη γη. Είναι ελεύθερος από καρμικές επιβολές στους τρεις κόσμους, αλλά βρίσκεται ακόμη κάτω απ’ την ώθηση της καρμικής ανάγκης που απαιτεί απ’ αυτόν και την τελευταία ουγγιά υπηρεσίας που είναι σε θέση να προσφέρει σ’ όσους βρίσκονται ακόμη κάτω από το Νόμο της Καρμικής Υποχρέωσης. Έχετε συνεπώς τρεις όψεις του Νόμου του Κάρμα καθώς επηρεάζει την αρχή της επαναγέννησης:

1. Το Νόμο της Καρμικής Υποχρέωσης που διέπει τη ζωή στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης και ο οποίος τερματίζεται οριστικά στην τέταρτη μύηση.
2. Το Νόμο της Καρμικής Αναγκαιότητας. Αυτός διέπει τη ζωή του προχωρημένου μαθητή και του μυημένου από τη στιγμή της δεύτερης μύησης μέχρι μια ορισμένη μύηση ανώτερη της τέταρτης· αυτές οι μυήσεις του επιτρέπουν να περάσει στην Οδό της Ανώτερης Εξέλιξης.
3. Το Νόμο του Καρμικού Μετασχηματισμού, μια μυστηριώδη φράση που διέπει τις διαδικασίες τις οποίες υφίσταται κανείς στην Ανώτερη Οδό. Αυτές επιτρέπουν στο μυημένο να διαφύγει τελείως από το κοσμικό φυσικό πεδίο και να λειτουργήσει στο κοσμικό νοητικό πεδίο. Αφορά την αποδέσμευση εκείνων που είναι σαν τον Σανάτ Κουμάρα και τους Συντρόφους Του στην Αίθουσα Συμβουλίου της Σαμπάλλα, από την επιβολή της κοσμικής επιθυμίας που εκδηλώνεται στο κοσμικό μας φυσικό πεδίο σαν πνευματική θέληση. Αυτή θα έπρεπε να είναι για σας μια εντυπωσιακή σκέψη. Είναι ωστόσο φανερό ότι μπορώ να πω λίγα γι’ αυτό το θέμα. Η συνεπαγόμενη γνώση δε μου ανήκει ακόμη.

Ας επιστρέψουμε τώρα σε μια άλλη όψη του θέματός μας. Υπάρχουν, μιλώντας γενικότερα, τρία κύρια επεισόδια θανάτου.

Υπάρχει πρώτα απ’ όλα η σταθερή επανάληψη του γεγονότος του φυσικού θανάτου.
Είναι γνωστός σ’ όλους μας λόγω της ακραίας συχνότητάς του, αν μόνο μπορούσαμε να το αντιληφθούμε. Αυτή η κατανόηση θα εξάλειφε γοργά τον τωρινό φόβο του θανάτου.
Υπάρχει έπειτα ο “δεύτερος θάνατος” για τον οποίο γίνεται λόγος στη Βίβλο και ο οποίος στον παρόντα πλανητικό κύκλο συνδέεται με το θάνατο κάθε αστρικού ελέγχου πάνω στο ανθρώπινο ον.
Με την πλατύτερη έννοια ο δεύτερος αυτός θάνατος συμπληρώνεται στην τέταρτη μύηση, όταν πεθαίνει ακόμη και η πνευματική έφεση γιατί δε χρειάζεται πια· η Θέληση του μυημένου είναι τώρα σταθερή κι αμετακίνητη κι έτσι δε χρειάζεται πια η αστρική ευαισθησία.
Υπάρχει ένα περίεργο αντίστοιχο αυτής της εμπειρίας σ’ ένα πολύ κατώτερο επίπεδο στο θάνατο κάθε αστρικού συναισθήματος που συμβαίνει για το ζηλωτή ατομικά τη στιγμή της δεύτερης μύησης. Συνιστά τότε ένα πλήρες επεισόδιο και καταγράφεται συνειδητά. Μεταξύ της δεύτερης και τρίτης μύησης ο μαθητής πρέπει να καταδείξει μια συνέχεια μη-ανταπόκρισης στον αστρισμό και το συναισθηματισμό. Ο δεύτερος θάνατος στον οποίο αναφέρομαι εδώ, έχει να κάνει με το θάνατο ή την εξαφάνιση του αιτιώδους σώματος τη στιγμή της τέταρτης μύησης· σημαδεύει τη συμπλήρωση της δόμησης της ανταχκάρανα και την εδραίωση άμεσης κι ανεμπόδιστης σχέσης μεταξύ Ενάδας και προσωπικότητας.
Ο τρίτος θάνατος συμβαίνει όταν ο μυημένος αφήνει πίσω του οριστικά και χωρίς καμιά προοπτική επιστροφής κάθε σχέση με το κοσμικό φυσικό πεδίο. Αυτός ο θάνατος βρίσκεται αναγκαστικά πολύ μακριά για όλα τα μέλη της Ιεραρχίας και προς το παρόν είναι εφικτός κι επιτρεπτός μόνο για λίγους στην Αίθουσα Συμβουλίου της Σαμπάλλα. Ωστόσο ο Σανάτ Κουμάρα δε θα διέλθει απ’ αυτή τη διαδικασία. Έχει υποστεί αυτό το “μετασχηματισμό” προ πολλών αιώνων στη διάρκεια του μεγάλου κατακλυσμού που εγκαινίασε τη Λεμούρεια Εποχή και ο οποίος προκλήθηκε απ’ την κοσμική Του εμπειρία και την ανάγκη για εισροή ενέργειας από εξωπλανητικά Όντα. …

(Από το βιβλίο «Εσωτερική Θεραπευτική»).
----------------------------------------

Νομίζω ότι τα παραπάνω μας δίδουν σχετικά με το θέμα του θανάτου ένα τόσο πλούσιο περιεχόμενο ιδεών που αρκεί για στοχασμό πολλών ετών …
Θα ξανά επανέλθω όμως σύντομα σε αυτό το θέμα του θανάτου γιατί είναι ένα από τα σημαντικότερα και σπουδαιότερα θέματα που θα πρέπει να απασχολούν τον άνθρωπο, κατά την γνώμη πάρα πολλών σημερινών ανοικτόμυαλων μελετητών.

Σας καλημερίζω

Περιμένω νεότερα στοιχεία με μεγάλη ανυπομονησία.

Νομίζω ότι θα έπρεπε να συζητούμε έστω και για λίγο σχετικά με τις πληροφορίες που παρατίθενται.

Συνεχίζω λοιπόν, από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής».
--------------------------------------

Έδωσα τις σύντομες αυτές περιλήψεις για να διευρύνω τη γενική σας κατανόηση εκείνου που οι Διδάσκαλοι ονομάζουν “επέκταση του θανάτου στο χώρο”. Όμως στις επόμενες σελίδες θα περιορισθούμε στο θέμα του θανάτου του φυσικού σώματος και των λεπτοφυέστερων σωμάτων στους τρεις κόσμους· θα ασχοληθούμε επίσης με τις διαδικασίες που επιφέρουν την επαναπορρόφηση της ανθρώπινης ψυχής στην πνευματική ψυχή στο δικό της πεδίο, το ανώτερο νοητικό πεδίο· θα εξετάσουμε την επαναφομοίωση της ουσίας και την οικειοποίηση της ύλης για τη νέα μετενσάρκωση.
Θα εξετάσουμε συνεπώς τις τρεις κύριες διαδικασίες στις οποίες αναφέρθηκα νωρίτερα· αυτές καλύπτουν τρεις περιόδους και οδηγούν τελικά σε άλλες διαδικασίες υπό το Νόμο της Επαναγέννησης. Αυτές είναι:

1. Η Διαδικασία της Απόδοσης διέπει την περίοδο της απόσυρσης της ψυχής από το φυσικό πεδίο και από τις δύο φαινομενικές της όψεις, το πυκνό φυσικό σώμα και το αιθερικό σώμα. Αφορά την Τέχνη του Θνήσκειν.

2. Η Διαδικασία της Εξάλειψης. Διέπει εκείνη την περίοδο της ζωής της ανθρώπινης ψυχής μετά το θάνατο και στους δύο άλλους κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης. Αφορά την εξάλειψη απ’ την ψυχή του αστρικο-νοητικού σώματος, έτσι ώστε να είναι “έτοιμη να σταθεί ελεύθερη στο δικό της τόπο”.

3. Η Διαδικασία της Ολοκλήρωσης αφορά την περίοδο κατά την οποία η απελευθερωθείσα ψυχή αποκτά πάλι συνείδηση του εαυτού της σαν Αγγέλου της Παρουσίας και επαναπορροφάται στον κόσμο των ψυχών, εισερχόμενη έτσι σε κατάσταση στοχασμού. Αργότερα, υπό την κρούση του Νόμου της Καρμικής Υποχρέωσης ή Αναγκαιότητας, η ψυχή προετοιμάζεται ξανά για μια άλλη κάθοδο στη μορφή.

Το πεδίο της εμπειρίας (στο οποίο υπάρχει θάνατος, όπως τον γνωρίζει το μέσο πρόσωπο) είναι οι τρεις κόσμοι της ανθρώπινης εξέλιξης – ο φυσικός κόσμος, ο κόσμος του συναισθήματος και της επιθυμίας και το νοητικό πεδίο.
Ο κόσμος αυτός είναι σε τελευταία ανάλυση διπλός απ’ τη σκοπιά του θανάτου, απ’ όπου και η φράση “δεύτερος θάνατος”. Την εφάρμοσα νωρίτερα στο θάνατο ή την καταστροφή του αιτιώδους σώματος στο οποίο λειτουργούσε ως τώρα η πνευματική ψυχή. Μπορεί ωστόσο να εφαρμοσθεί με πιο κυριολεκτική έννοια και να αναφερθεί στη δεύτερη φάση της διαδικασίας του θανάτου στους τρεις κόσμους. Τότε αφορά μόνο τη μορφή και συνδέεται μ’ εκείνους τους φορείς έκφρασης οι οποίοι βρίσκονται κάτω απ’ τα άμορφα επίπεδα του κοσμικού φυσικού πεδίου. Τα μορφικά αυτά επίπεδα είναι (όπως γνωρίζετε καλά, γιατί η γνώση αποτελεί το αλφάβητο της αποκρυφιστικής θεωρίας) τα επίπεδα στα οποία λειτουργεί ο συγκεκριμένος, κατώτερος νους, η συναισθηματική φύση αντιδρά στο λεγόμενο αστρικό πεδίο και το διπλό φυσικό πεδίο. Το φυσικό σώμα συνίσταται απ’ το πυκνό φυσικό σώμα και τον αιθερικό φορέα. Όταν εξετάζουμε λοιπόν το θάνατο ενός ανθρώπινου όντος, πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λέξη θάνατος σε σχέση με τις δύο φάσεις στις οποίες λειτουργεί:

Φάση Πρώτη: Ο θάνατος του φυσικο-αιθερικού σώματος. Η φάση αυτή διαιρείται σε δύο στάδια:
α. Εκείνο στο οποίο τα άτομα που απαρτίζουν το φυσικό σώμα αποκαθίστανται στην πηγή απ’ την οποία ήλθαν. Η πηγή αυτή είναι το σύνολο της ύλης του πλανήτη, η οποία συνιστά το πυκνό φυσικό σώμα της πλανητικής Ζωής.
β. Εκείνο στο οποίο ο αιθερικός φορέας που απαρτίζεται από ένα άθροισμα δυνάμεων, επιστρέφει αυτές τις δυνάμεις στη γενική δεξαμενή της ενέργειας. Η διπλή αυτή φάση καλύπτει τη Διαδικασία της Απόδοσης.

Φάση Δεύτερη: Η “απόρριψη” (όπως συχνά ονομάζεται) των νοητικο-συναισθηματικών φορέων. Αυτοί σχηματίζουν στην πραγματικότητα ένα μόνο σώμα· σ’ αυτό οι αρχικοί θεοσοφιστές έδωσαν (ορθά) το όνομα “καμα-μανασικό σώμα” ή φορέας της επιθυμίας-νου. Έχω πει αλλού ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν το αστρικό πεδίο ή το αστρικό σώμα. Όπως ακριβώς το φυσικό σώμα απαρτίζεται από ύλη που δε θεωρείται αρχή, έτσι και το αστρικό σώμα – όσον αφορά τη νοητική φύση – εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
Είναι δύσκολο ζήτημα για να το συλλάβετε, γιατί η επιθυμία και το συναίσθημα είναι τόσο πραγματικά και ολέθρια σημαντικά. Αλλά – μιλώντας κυριολεκτικά – απ’ τη σκοπιά του νοητικού πεδίου το αστρικό σώμα είναι ένα “πλάσμα της φαντασίας”· δεν είναι αρχή.
Η μαζική χρήση της φαντασίας στην υπηρεσία της επιθυμίας έχει ωστόσο κατασκευάσει έναν απατηλό κόσμο γοητείας, τον κόσμο του αστρικού πεδίου. Στη διάρκεια της φυσικής ενσάρκωσης κι όταν ο άνθρωπος δεν είναι ακόμη στην Ατραπό της Μαθητείας, το αστρικό πεδίο είναι πολύ πραγματικό με μια δική του ζωτικότητα και ζωή. Μετά τον πρώτο θάνατο (το θάνατο του φυσικού σώματος) αυτό παραμένει εξίσου πραγματικό. Αλλά η δυναμικότητά του πεθαίνει βραδέως· ο νοητικός άνθρωπος καταλήγει ν’ αντιληφθεί την αληθινή του κατάσταση συνείδησης (αναπτυγμένη ή μη) και ο δεύτερος θάνατος καθίσταται εφικτός και συμβαίνει. Η φάση αυτή καλύπτει τη Διαδικασία της Εξάλειψης.

Όταν οι δύο αυτές φάσεις της Τέχνης του Θνήσκειν περατωθούν, η άσαρκη ψυχή απελευθερώνεται απ’ τον έλεγχο της ύλης· εξαγνίζεται (πρόσκαιρα με τις φάσεις της Απόδοσης κι Εξάλειψης) από κάθε μόλυνση της ουσίας. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με κάποια δραστηριότητα της ψυχής στη μορφή, της ανθρώπινης ψυχής, αλλά σαν αποτέλεσμα της δραστηριότητας της ψυχής στο δικό της πεδίο με την αφαίρεση του τμήματος του εαυτού της το οποίο αποκαλούμε ανθρώπινη ψυχή. Είναι κυρίως έργο που επιτυγχάνεται απ’ την επισκιάζουσα ψυχή· δε διεξάγεται απ’ την ψυχή στην προσωπικότητα. Η ανθρώπινη ψυχή στη διάρκεια αυτού του σταδίου ανταποκρίνεται μόνο στην έλξη ή την ελκτική δύναμη της πνευματικής ψυχής καθώς – με εσκεμμένη πρόθεση – εκβάλλει την ανθρώπινη ψυχή από τα δεσμευτικά κελύφη. Αργότερα όμως, καθώς προχωρούν οι εξελικτικές διαδικασίες και η ψυχή ελέγχει όλο και περισσότερο την προσωπικότητα, είναι η ψυχή μέσα στα δεσμευτικά κελύφη που επιφέρει – συνειδητά και με πρόθεση – τις φάσεις του θανάτου. Στα αρχικά στάδια αυτή η αποδέσμευση επιτυγχάνεται με την βοήθεια της επισκιάζουσας πνευματικής ψυχής. Αργότερα, όταν ο άνθρωπος ζει στο φυσικό πεδίο σαν ψυχή, αυτός ο ίδιος – με πλήρη συνέχεια συνείδησης – προωθεί τις διαδικασίες της αφαίρεσης και τότε (με κατευθυνόμενο σκοπό) “ανέρχεται στον τόπο απ’ τον οποίο ήλθε”. Αυτή είναι η αντανάκλαση στους τρεις κόσμους της θείας ανάληψης ενός τέλειου Υιού του Θεού.
Μερικές από τις πληροφορίες που ήδη έδωσα για το θέμα του Θανάτου σ’ άλλα κείμενά μου θα μπορούσαν να παρατεθούν εδώ. Έχω ένα συγκεκριμένο σκοπό που το προτείνω. Ο θάνατος βρίσκεται γύρω σας αυτή την εποχή· το αίτημα του ανθρώπινου πνεύματος για φως σ’ αυτό το ζήτημα έφθασε σε δυναμική κρίση· εφελκύει την αναπόφευκτη ανταπόκριση από την Ιεραρχία. Έχω επίσης την ελπίδα ότι οι σπουδαστές θα κάνουν κάτι μεγάλης σημασίας για να βοηθήσουν να έλθει φως στις διαδικασίες του θανάτου, το οποίο απαιτεί σήμερα η ανθρωπότητα.

(Από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής»).
--------------------------------------

ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

“Η πρόθεση του Κυρίου της πρώτης Ακτίνας είναι να σταθεί πίσω απ’ τους έξι άλλους θείους Αδελφούς Του κι όταν Αυτοί επιτύχουν το σκοπό Τους, να συντρίψει τις μορφές που δόμησαν.
Είναι ο ελεγκτής του δράματος του θανάτου σ’ όλα τα βασίλεια – μια καταστροφή των μορφών που επιφέρει αποδέσμευση της δύναμης κι επιτρέπει είσοδο στο φως μέσω της πύλης του θανάτου’.”

(Από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής»).
(Και το βιβλίο «Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. Ι», σελ. 64).
--------------------------------------

Το πρώτο βήμα για την υποστήριξη του γεγονότος της ψυχής είναι η εδραίωση του γεγονότος της επιβίωσης, παρότι αυτό μπορεί να μην αποδείξει αναγκαστικά το γεγονός της αθανασίας… Ότι κάτι επιζεί της διαδικασίας του θανάτου κι ότι κάτι παραμένει μετά την αποσύνθεση του φυσικού σώματος, αποδεικνύεται σταθερά. Αν αυτό δε συμβαίνει, τότε είμαστε θύματα μιας συλλογικής ψευδαίσθησης και οι εγκέφαλοι και οι διάνοιες χιλιάδων ανθρώπων έχουν πλανηθεί κι εξαπατηθεί, είναι άρρωστες και διεστραμμένες. Είναι πιο δύσκολο να δοθεί πίστη σε μια τόσο γιγαντιαία συλλογική φρενοπάθεια παρά στην εναλλακτική μιας διευρυνόμενης συνείδησης.
σελ. 98-99.

α. Η ανάπτυξη της αιθερικής όρασης και η μεγάλη αύξηση του αριθμού των ψυχορατικών και ψυχακουστικών ατόμων αποκαλύπτει σταθερά την ύπαρξη του αστρικού πεδίου και του αιθερικού αντίστοιχου του φυσικού κόσμου. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν επίγνωση του υποκειμενικού αυτού βασιλείου· βλέπουν να περπατούν γύρω άνθρωποι που είναι είτε οι λεγόμενοι “νεκροί”, είτε έχουν αποβάλει κατά τον ύπνο το φυσικό περίβλημα.
σελ. 98.

β. Τα επόμενα διακόσια χρόνια θα δουν την κατάργηση του θανάτου, όπως καταλαβαίνουμε τώρα τη μεγάλη αυτή μετάβαση και την εδραίωση του γεγονότος της ύπαρξης της ψυχής. Η ψυχή θα γίνει γνωστή σαν μια οντότητα, σαν η κινούσα παρόρμηση και το πνευματικό κέντρο πίσω απ’ όλες τις εκδηλωμένες μορφές… Η ουσιαστική αθανασία μας θα καταδειχθεί και θα γίνει αντιληπτή σαν γεγονός της φύσης.
(Γράφτηκε το 1953)
σελ. 96.

Στα προσεχή λίγα χρόνια το γεγονός της επιβίωσης και της αιωνιότητας της ύπαρξης θα προχωρήσει από το βασίλειο της αμφισβήτησης στο βασίλειο της βεβαιότητας… Δε θα υπάρχει αμφιβολία στο νου κανενός ότι η απόρριψη του φυσικού σώματος θ’ αφήνει τον άνθρωπο σαν συνειδητή ζώσα οντότητα. Θα γίνει γνωστό ότι συνεχίζει την ύπαρξή του σε ένα βασίλειο που βρίσκεται πίσω από το φυσικό. Θα γίνει γνωστό ότι εξακολουθεί να είναι ζωντανός, αφυπνισμένος και με επίγνωση. Αυτό θα καταδειχθεί ως εξής:

α. Η ανάπτυξη μιας δύναμης μέσα στο φυσικό μάτι του ανθρώπινου όντος… θ’ αποκαλύψει το αιθερικό σώμα… οι άνθρωποι θα φαίνονται να κατέχουν αυτό το σώμα.
β. Η αύξηση ακόμη του αριθμού εκείνων των ατόμων που έχουν τη δύναμη να χρησιμοποιούν τον “επαναφυπνισθέντα τρίτο οφθαλμό”, θα καταδείξει την αθανασία, γιατί θα βλέπουν με ευκολία τον άνθρωπο που απέρριψε το αιθερικό του σώμα, καθώς και το φυσικό του σώμα.
γ. Μια ανακάλυψη στο πεδίο της φωτογραφίας θα αποδείξει την επιβίωση.
δ. Με τη χρήση του ραδιοφώνου από εκείνους που έκαναν τη μετάσταση θα εδραιωθεί τελικά η επικοινωνία και θα αναχθεί σε αληθινή επιστήμη.
ε. Ο άνθρωπος θα χορδιστεί με μια αντίληψη και μια επαφή που θα του επιτρέψει να βλέπει διαμέσου, πράγμα που θα αποκαλύψει τη φύση της τέταρτης διάστασης και θα συγχωνεύσει τον υποκειμενικό και τον αντικειμενικό κόσμο σ’ ένα νέο κόσμο. Ο θάνατος θα χάσει τη φρίκη του και ο ιδιαίτερος αυτός φόβος θα τερματισθεί.
σελ. 183.

(Από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής»).
(Και το βιβλίο «Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. Ι»
--------------------------------------

Πρέπει πάντοτε να έχετε κατά νου ότι η συνείδηση παραμένει η ίδια είτε στη φυσική ενσάρκωση είτε εκτός ενσάρκωσης κι ότι η ανάπτυξη αυτή μπορεί να συνεχισθεί με ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια από τότε που περιοριζόταν και ρυθμιζόταν απ’ την εγκεφαλική συνείδηση.
(Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τόμ. Ι, σελ. 81.)

O Nόμος της Θυσίας και του Θανάτου είναι ο ελέγχων παράγοντας επί του φυσικού πεδίου. H καταστροφή της μορφής για να μπορέσει να προοδεύσει η ανελισσόμενη ζωή αποτελεί μια απ’ τις θεμελιώδεις μεθόδους εξέλιξης.
(Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σελ. 569.)

α. Ο Νόμος της Διάσπασης είναι μια όψη του Νόμου του Θανάτου.
Eίναι ο νόμος που διέπει την καταστροφή της μορφής προκειμένου η ενοικούσα ζωή να μπορέσει να λάμψει με πληρότητα… O νόμος αυτός θραύει τις μορφές, ενώ ο Nόμος της Έλξης σύρει στις πρωταρχικές πηγές το υλικό αυτών των μορφών.
σελ. 580.

β. Ο Νόμος του Θανάτου ελέγχει στους τρεις κόσμους.
σελ. 596.

ε. Όταν όλες οι μονάδες ή τα κύτταρα στο σώμα του πλανητικού Λόγου έχουν επιτύχει, απελευθερώνεται κι Aυτός απ’ την πυκνή εκδήλωση και πεθαίνει φυσικά.
σελ. 509.

Η διαδικασία του ΘΑΝΑΤΟΥ έχει αποκρυφιστικά ως εξής:

α. Tο πρώτο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης στον αιθερικό φορέα απ’ το πυκνό φυσικό σώμα με την επακόλουθη “πτώση σε διαφθορά” και τη “διασπορά στα στοιχεία”. O αντικειμενικός άνθρωπος σβήνει και δεν είναι πλέον ορατός απ’ το φυσικό οφθαλμό, μολονότι βρίσκεται ακόμη στο αιθερικό του σώμα. Όταν αναπτυχθεί η αιθερική όραση, η σκέψη του θανάτου θα προσλάβει πολύ διαφορετικές διαστάσεις. Όταν η πλειονότητα της φυλής θα μπορεί να βλέπει τον άνθρωπο να λειτουργεί στο αιθερικό φυσικό του σώμα, η απόρριψη του πυκνού σώματος θα θεωρείται απλώς σαν “αποδέσμευση”.

β. Tο δεύτερο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης από το αιθερικό σώμα και η αποζωτικοποίησή του…
γ. Tο τρίτο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης από την αστρική ή συναισθηματική μορφή, οπότε αυτή διασπάται με παρόμοιο τρόπο και η ζωή επικεντρώνεται αλλού. Kέρδισε αυξημένη ζωτικότητα με την ύπαρξη στο φυσικό πεδίο και πρόσθεσε χρώμα με την αστρική εμπειρία.

δ. Tο τελικό στάδιο για το ανθρώπινο ον είναι η απόσυρσή του απ’ το νοητικό φορέα. Oι ζωικές δυνάμεις μετά την τετραπλή αυτή αφαίρεση επικεντρώνονται ολοκληρωτικά στην ψυχή…
σελ. 735-737.

Κάθε θραύση δεσμών προκαλεί βίαιες αντιδράσεις. Ωστόσο, αν μπορούσατε να το αντιληφθείτε, η θραύση των δεσμών του εξωτερικού φυσικού πεδίου είναι η λιγότερο βίαιη και η πιο εφήμερη απ’ αυτά τα συμβάντα. Ο ίδιος ο θάνατος είναι μέρος της μεγάλης πλάνης και υπάρχει μόνο εξαιτίας των πέπλων που συγκεντρώσαμε γύρω μας. Όλοι μας σαν εργάτες στο πεδίο της γοητείας (το νέο πεδίο όπου η ανθρωπότητα πρέπει να μάθει να εργάζεται συνειδητά) είμαστε τιμημένοι κι έμπιστοι. Ο θάνατος έρχεται σ’ όλους, αλλά για τους μαθητές δεν πρέπει να υπάρχει η συνήθης γοητεία κι αγωνία. Θα σας έλεγα να μην κοιτάτε πίσω στο παρελθόν. Σ’ αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται γοητεία κι αγωνία. Είναι η συνήθης κατεύθυνση και η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για την πλειονότητα. Αλλά αυτός δεν είναι ο δρόμος σας. Ούτε να κοιτάτε την αποκάλυψη ή τη μεταδιδόμενη απατηλή άνεση όσων αιωρούνται στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ορατού κι αόρατου. Πάλι δεν είναι αυτός ο δρόμος σας. Δεν είστε οι αγχωμένοι και στερημένοι μαθητές που κοιτάζουν με αγωνία στο διαχωριστικό πέπλο κι ελπίζουν να έλθει ένα σημάδι για να πεισθούν ότι όλα έχουν καλώς…
Φθάστε στα ύψη της ψυχής κι αφού ζητήσετε και βρείτε την κορυφή της ειρήνης κι εκείνο το ύψος της χαράς όπου στέκει ακλόνητη η ψυχή σας, κοιτάξτε στον κόσμο των ζωντανών ανθρώπων – έναν τριπλό κόσμο στον οποίο βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι, ενσαρκωμένοι και μη. Βρείτε εκεί ό,τι η ψυχή σας μπορεί και θ’ αναγνωρίσει. Οι γοητείες της αγωνίας σας, η μάγια του παρελθόντος, παραμορφώνουν πάντα την άποψή σας. Μόνο η ψυχή είναι απαλλαγμένη απ’ την πλάνη και μόνο η ψυχή βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Υψωθείτε λοιπόν στην ψυχή.

(Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τόμ. Ι, σελ. 463.)
--------------------------------------

Θα συνεχιστούν οι παραπομπές ...

Χαιρετώ φιλικότατα

Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική γράφει:

Ευθύς ως γεννηθούμε αρχίζει κι η επιστροφή,
ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

και σε κάποιο άλλο σημείο:

Ποτέ μην αναγνωρίζεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
*******
Γιατί άραγε υπάρχει ταμπού γύρω από το θάνατο; Αφού όλοι οδεύουμε προς τα εκεί δεν θα ήταν ορθότερο να ήμαστε ενήμεροι για το πού πηγαίνουμε και τι θα αντιμετωπίσουμε;

Αντί να βάζουμε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής δεν θα έπρεπε να το πάρουμε ως μετάβαση από μια κατάσταση επίγνωσης σε άλλη; Και όχι ότι βρισκόμαστε σε μια φυλακή όταν γεννηθούμε και να σκεφτόμαστε με τρόμο την ώρα του θανάτου;
Δεν είναι φυσιολογική η αναχώρηση των ηλικιωμένων;
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει θρήνος και θλίψη από τους νεώτερους – βέβαια η ένταση και φόρτιση του αστρικού είναι αναμενόμενη, αλλά η παράταση της θλίψης βλάπτει και αυτούς που έφυγαν γιατί τους δεσμεύει σε προσκόλληση (ενώ βρίσκονται στο αστρικό), προς το φυσικό πεδίο. Αγάπη χρειάζονται περισσότερο και όχι θρήνο.

Επειδή η εκκλησία δεν προσφέρει τουλάχιστον στους νοήμονες παρηγοριά και ανακούφιση για τον θάνατο, μάλλον η γνώση του αντικειμένου του θανάτου θα βοηθούσε εκατέρωθεν (και αυτόν που πεθαίνει και τους συγγενείς). Η αποκρυφιστική γνώση της ψυχής δίδει κουράγιο, ανακούφιση σε αυτούς που φοβούνται τον θάνατο. Αλλιώς παρατηρούμε ότι αυτοί που είναι προσκολλημένοι στην υλιστική ζωή, να υπάρχει αγωνιώδης μάχη της ψυχής για να ελευθερωθεί, κατά την ώρα του θανάτου.

Εκείνος που είναι συνειδητοποιημένος, την ώρα του θανάτου, οδεύει συνειδητά σε μέρος όπου η ψυχή βρίσκεται κατά την διάρκεια του ύπνου. Απλά τώρα δεν θα ξαναεπιστρέψει στο φυσικό πεδίο.

Θα πρέπει να ακολουθούμε την επιθυμία της ψυχής για αναχώρηση. Γιατί λοιπόν προσπαθούμε (προσπαθούν οι γιατροί) να διατηρηθούμε στη ζωή; Και αν το νήμα της συνείδησης επικεντρωθεί στο αστρικό πεδίο και παραμείνει το νήμα της ζωής αγκυροβολημένο στην καρδιά, τι γίνεται; Θα μείνουμε ως ζόμπι πάνω στη γη; Μήπως δεν βλέπουμε αρκετούς ανάμεσά μας να τριγυρνούν που τους θεωρούμε ήδη πεθαμένους;
Μήπως οι γιατροί επεμβαίνουν στο κάρμα του ανθρώπου και τον διατηρούν στη ζωή, ενώ η ψυχή του ασθενούς έχει πάρει τα μαθήματά της από ζωή στη γη και πρέπει να αναχωρήσει; Άραγε αποκτούν αρνητικό κάρμα αυτοί οι γιατροί με τις μεταμοσχεύσεις και όλες τις περίεργες επεμβάσεις που κάνουν;

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από τον Μορύα σχετικά με τον θάνατο:

Υπεργήινο

44… Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τέτοιες εκδηλώσεις και σ' αυτό έγκειται η απομόνωσή τους από το Λεπτοφυή Κόσμο, μολονότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά μεταμόρφωση της ζωής χωρίς αυτό το φυσικό δεσμό. Εμείς σπεύδουμε να εμπνεύσουμε στους ανθρώπους αφοβία με όλα τα μέσα. Προσπαθούμε να ψιθυρίσουμε για τη βλάβη του φόβου και την ανοησία του τρόμου. Από τα πολύ παλιά χρόνια, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να φοβούνται τον αποκαλούμενο θάνατο. Εκφοβίζονταν πάντα με την κόλαση και συγχρόνως δεν ενημερώνονταν για τη σημασία της τελειοποίησης. Δεν μπορεί κάποιος να ζητάει από τους ανθρώπους να είναι γενναίοι, αν δε γνωρίζουν γιατί βρίσκονται στη Γη και πού θα κατευθυνθούν όταν απελευθερωθούν. Αναθέτουμε στους συνεργάτες Μας να επαναλαμβάνουν όσο πιο πολύ μπορούν στους ανθρώπους για τη μεγάλη Αιωνιότητα και τη συνέχεια της ζωής.
Εμείς δεν έχουμε φύγει, αλλά έχουμε παραμείνει στη Γη θεληματικά. Έχουμε συνειδητά αποδεχθεί τη γήινη ζωή. Θα μπορούσαμε να είμαστε μακριά, αλλά επιλέγουμε να μείνουμε με τους πάσχοντες. Αν επηρεαζόμασταν από το φόβο, η Επαγρύπνησή Μας δε θα ήταν απαρέγκλιτη. Ως γιατροί γνωρίζουμε τι όλεθρο παράγει ο φόβος στον ανθρώπινο οργανισμό. Οι γήινοι γιατροί θα έπρεπε να διακρίνουν ένα είδος ασθένειας που προκαλείται από το φόβο. Ας βιώσουν την έντασή Μας. Ας αντιληφθούν πόσο επιβλαβής είναι ο φόβος.

61… Αν τρέμει για τη γήινη ζωή του, ας ολοκληρώσει την αποσύνθεσή του στο σκοτάδι. Μπορεί να δει κανείς ότι ένας δειλός χάνεται νωρίτερα παρά ένας θαρραλέος. να είστε σίγουροι ότι αυτός που φοβάται το θάνατο τον προσελκύει στον εαυτό του. Έτσι, σε όλες τις εκδηλώσεις μπορεί να δει κανείς πόσο χρήσιμο είναι ν' αναπτύξει τη συνειδητότητα του Καλού. Ας μη μένουμε σ' αυτούς τους σπασμούς φόβου γιατί, όταν μιλάει κανείς για την Αδελφότητα, δεν υπάρχει χώρος για φόβο.

101. Η Ουρουσβάτι αντιλαμβάνεται ότι, παρ' όλο που στην πραγματικότητα του φυσικού πεδίου, ορισμένοι άνθρωποι συμβαίνει να φαίνονται ζωντανοί, από την άποψη της Ανώτερης Πραγματικότητας είναι εντελώς νεκροί. Μπορεί να μοιάζει γρίφος το ότι αυτοί που ορίζονται ως νεκροί απ' την Ανώτερη Πραγματικότητα συνεχίζουν να περιφέρονται πάνω στη Γη. Αλλά γιατί θα έπρεπε να περιορίσουμε τέτοιους καθορισμούς στις φυσικές μόνο εκδηλώσεις; Όταν οι συσκευές Μας δείχνουν θάνατο, αυτή η ένδειξη είναι πιο ακριβής απ' τη γήινη μαρτυρία. Θα μπορούσαμε ν' αναφέρουμε αρκετά τέτοια «ζωντανά πτώματα», καθένα από τα οποία βασανίζεται από κάποια φυσική ασθένεια. Αλλά η φυσική τους κατάσταση είναι ένας δευτερεύων παράγων, ενώ ο πρωταρχικός είναι η κατάσταση του λεπτοφυούς σώματος, που είναι έτοιμο ν' αποχωρήσει και μπορεί να μη συνδέεται πλέον εντελώς με το φυσικό σώμα. Τέτοια αυτόματα δεν μπορούν πια να είναι από μόνα τους δημιουργικά κι εύκολα οδηγούνται από άλλους χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Είναι ισχυρά δεμένοι με τη γη και τρέμουν την ιδέα του θανάτου, όμως αισθάνονται ότι δεν ανήκουν πλέον ολοκληρωτικά στη φυσική ύπαρξη. Συνήθως είναι, όπως αποκαλούνται, υλιστές και φοβούνται ακόμα και μια νύξη για τη συνέχεια της ζωής στο λεπτοφυές σώμα! Μπορεί να φοβούνται ακόμα και να σκεφτούν τις πράξεις τους. Πρέπει ναναι κανείς ικανός ν' αναγνωρίζει αυτά τα ζωντανά πτώματα και να τα θεωρεί άδεια κελύφη.

120. Η Ουρουσβάτι γνωρίζει τη σημασία της στιγμής που χωρίζει τον ύπνο από την κατάσταση εγρήγορσης. Αυτή η στιγμή ονομάζεται «το διαμάντι της συνειδητότητας». Κατά τη μεταβατική αυτή κατάσταση συνειδητότητας ο άνθρωπος ανήκει ταυτόχρονα και στους δύο κόσμους - το φυσικό και το λεπτοφυή. Αν οι άνθρωποι διέκριναν συνειδητά τις καταστάσεις αυτού του είδους, θα συλλάμβαναν πιο εύκολα την ιδέα της ψυχικής ενέργειας.
Δε χρειάζονται μυστηριώδεις μυήσεις για την κατανόηση της ιερής στιγμής. Στον καθένα δίνεται η ευκαιρία ν' αντιληφθεί και τους δύο κόσμους, αλλά δεν πρέπει να παρεμβαίνει η ελεύθερη βούλησή του και να υποβάλλει τη θανατηφόρα άρνηση. Σ' Εμάς δεν αρέσει η λέξη «θάνατος» κι όλα όσα υποδηλώνει, όμως όλοι οι αμαθείς αρνητές μπορούν ν' αποκληθούν νεκροί.

160… Είπε επίσης, «Χωρίζουμε εδώ, αλλά ίσως ξανασυναντηθούμε, ντυμένοι το ένδυμα του Φωτός. Δε χρειάζεται να φροντίσουμε για αγορά ενδυμάτων στο Βασίλειο του Φωτός, γιατί θα δημιουργηθούν με τη θέληση. Δεν πρέπει να είμαστε πολύ προσκολλημένοι στη Γη, όταν οι καλύτεροί μας Φίλοι μας περιμένουν με χαρά».
Είπε επίσης, «Ας μη θρηνούμε για ό,τι φθείρεται γρήγορα, γιατί μας περιμένουν άφθαρτα ενδύματα».
Είπε επίσης, «Είστε συνηθισμένοι να φοβάστε το θάνατο, γιατί δε διδαχθήκατε για το πέρασμα σ' ένα καλύτερο Κόσμο».
Και είπε επίσης, «Πρέπει να καταλάβετε ότι οι καλοί φίλοι θα εξακολουθήσουν να εργάζονται μαζί, ακριβώς όπως κι εδώ».

193… Οι μαθητές ρώτησαν ακόμα: «Πού θα βρεθούμε μετά το θάνατο;» Ο Στοχαστής απάντησε: «Όχι τόσο μακριά όσο νομίζετε! Καθένας από σας στη διάρκεια της ζωής του επισκέπτεται το μελλοντικό τόπο διαμονής σε όνειρα κι έχει ταξιδέψει στις προκαθορισμένες σφαίρες περισσότερες από μια φορές. Καθένας έχει πρόσβαση στην Υπεργήινη Επικράτεια κι επομένως θα πρέπει να μάθει να έχει μια σοφή στάση προς όλα τα γεγονότα στη διάρκεια της ημέρας και κατά τη νύχτα.
Λέγεται συχνά ότι ο ύπνος είναι όμοιος με το θάνατο, αλλά οι άνθρωποι ξεχνούν τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Ο ύπνος δε μοιάζει με τον αληθινό φυσικό θάνατο, αλλά στο Λεπτοφυή Κόσμο, είναι όμοιος μ' αυτή την εμπειρία. Μερικοί άνθρωποι, όταν εισέρχονται στα Υπεργήινα Βασίλεια, σέρνουν μαζί τους μια νυσταλέα, μουδιασμένη ύπαρξη κι επομένως αποτυγχάνουν να μάθουν ή να βελτιώσουν τους εαυτούς τους. Εκείνοι όμως που έχουν ανεπτυγμένο νου μπορούν ν' αρχίσουν αμέσως την επομένη τους άνοδο».

Χαιρετώ και ευχαριστώ

Αρχικά θα ήθελα να σου ευχηθώ χρόνια πολλά.

Πράγματι ο Καζαντζάκης ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα στην εποχή του, διαλάλησε πολλά σπουδαία πράγματα και όπως όλα τα ελεύθερα πνεύματα … και αυτός είχε τα προβλήματά του. …

Γράφεις:

quote:

---

Γιατί άραγε υπάρχει ταμπού γύρω από το θάνατο; Αφού όλοι οδεύουμε προς τα εκεί δεν θα ήταν ορθότερο να ήμαστε ενήμεροι για το πού πηγαίνουμε και τι θα αντιμετωπίσουμε;

Αντί να βάζουμε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ θανάτου και ζωής δεν θα έπρεπε να το πάρουμε ως μετάβαση από μια κατάσταση επίγνωσης σε άλλη; Και όχι ότι βρισκόμαστε σε μια φυλακή όταν γεννηθούμε και να σκεφτόμαστε με τρόμο την ώρα του θανάτου;
Δεν είναι φυσιολογική η αναχώρηση των ηλικιωμένων;

---

quote:

---

Γιατί άραγε υπάρχει ταμπού γύρω από το θάνατο; Αφού όλοι οδεύουμε προς τα εκεί δεν θα ήταν ορθότερο να ήμαστε ενήμεροι για το πού πηγαίνουμε και τι θα αντιμετωπίσουμε;

---

Αγαπητή μου maya1, όπως είχαμε πει και πριν κάποιες μέρες στο θέμα, ο θάνατος φοβίζει γιατί παραμένει κάτι το μυστήριο και το άγνωστο για πολλούς ανθρώπους.
Για άλλους είναι απλά το τέλος των πάντων, για άλλους είναι το κλείσιμο μιας περιόδου που η επόμενη της τους μπερδεύει και για άλλους θα σημάνει την είσοδο τους στην Κόλαση, στον Παράδεισο κτλ.

Προσωπικά θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ο φυσικός μας θάνατος είναι η μετάπτωση μας από τη μια κατάσταση επίγνωσης σε μιαν άλλη.
Ακολουθείται μια πορεία επανένωσης - παροδικής - με το Θείο για στοχασμό επάνω στις εμπειρίες που αποκομήθηκαν κι ύστερα ακολουθείται πάλι μια καθοδική πορεία μέχρι την στιγμή της φυσικής επαναγέννησης.
Σκέφτομαι όμως πως για έναν άνθρωπο που βιώνει την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου του προσώπου, μια τέτοια ιδέα θα είναι ασύλληπτη ή μπορεί και να μην τον ανακούφιζε αρκετά.

Θυμάμαι πχ την γιαγιά μου η οποία έχασε τον παππού μου ενώ ήταν μαζί για 55 περίπου χρόνια.
Για εκείνη ήταν το άλλο της μισό και παρά τις προσπάθειες των συγγενών της να συνέλθει, εκείνη έμενε στην επιθυμία της να ενωθεί μαζί του και στον πόνο που βίωνε.
Ακόμα και το γεγονός ότι ήταν έντονα θρησκευόμενη γυναίκα και πίστευε ότι μετά θάνατον θα είναι και πάλι μαζί του, εκείνη πονούσε καθημερινά για τον αποχωρισμό τους.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ένα άτομο 80 χρόνων μπορεί να έχει ήδη δομημένες απόψεις/θέσεις για τον θάνατο και το άκουσμα κάτι του διαφορετικού να τον αφήσει απλά αδιάφορο.

quote:

---

Μήπως οι γιατροί επεμβαίνουν στο κάρμα του ανθρώπου και τον διατηρούν στη ζωή, ενώ η ψυχή του ασθενούς έχει πάρει τα μαθήματά της από ζωή στη γη και πρέπει να αναχωρήσει; Άραγε αποκτούν αρνητικό κάρμα αυτοί οι γιατροί με τις μεταμοσχεύσεις και όλες τις περίεργες επεμβάσεις που κάνουν;

---

Αυτό το ερώτημα που θέτεις είναι πολύ σημαντικό.

Αν πούμε ότι η παρέμβαση του γιατρού σε κάποιον ασθενή που είναι κοντά στον φυσικό του θάνατο καθυστερεί το κάρμα του, τότε θα κινδυνεύαμε ίσως να θεωρήσουμε την ιατρική περιττή.
Πολλές ασθένειες που σε παλαιότερες εποχές ήταν ανίατες γιατρεύονται πλέον, οι περιπτώσεις των γυναικών που πεθαίνουν στην γέννα έχουν μειωθεί σημαντικά κτλ.

Αν όμως ένας ασθενής έχει έρθει πολύ κοντά στον θάνατο και σωθεί, μπορεί όλη αυτή η περιπέτεια να είχε ως νόημα να τον βοηθήσει να επαναπροσδιορίσει ορισμένα πράγματα και να σκεφτεί τι αποκόμισε από αυτή την διαδικασία.
Από την άλλη υπάρχουν περιπτώσεις που οι ασθενείς πεθαίνουν παρά τις επεμβάσεις των γιατρών.
Μήπως λοιπόν σ' αυτές μόνο τις περιπτώσεις οι άνθρωποι ήταν γραφτό να φύγουν από αυτό το πεδίο?
Μήπως λοιπόν οι γιατροί υπηρετούν με τον τρόπο τους την ανθρωπότητα?

Αγαπητέ oros777, θεωρώ πολύ σημαντικές τις παραθέσεις που έκανες από τις πρώτες σχεδόν σελίδες του βιβλίου "Μύηση ανθρώπινη κι ηλιακή" για την Γνώση, την Σοφία και την Κατανόηση κι ειδικά το εξής:

quote:

---

Σoφία είναι η επιστήμη τoυ πνεύματoς όπως ακριβώς γνώση είναι η επιστήμη της ύλης. Η γνώση είναι χωριστική και αντικειμενική, ενώ η σoφία είναι συνθετική και υπoκειμενική. Η γνώση διαιρεί· η σoφία ενώνει. Η γνώση διαφoρoπoιεί, ενώ η σoφία συγχωνεύει. Τι εννooύμε άραγε με την κατανόηση;

Η κατανόηση μπoρεί να oρισθεί σαν η ικανότητα τoυ Στoχαστή στo Χρόνo να οικειοποιείται τη γνώση σαν θεμέλιo της σoφίας, εκείνο πoυ τoυ επιτρέπει να πρoσαρμόζει τα πράγματα της μoρφής στη ζωή τoυ πνεύματoς και να προσλαμβάνει τις αναλαμπές της έμπνευσης πoυ φθάνoυν σ’ αυτόν από την Αίθoυσα της Σoφίας και να τις συνδέει με τα γεγoνότα της Αίθoυσας της Μάθησης. Η όλη ιδέα θα μπoρoύσε ίσως να εκφρασθεί ως εξής:

---

In anticipation of my resurrection...

Χαίρομαι ιδιαίτερα που συζητούμε για θέματα που ο κόσμος τα θεωρεί ταμπού όπως είναι το θέμα του θανάτου.

Φυσικά όταν αυτό το θέμα του θανάτου το προσεγγίζουμε από την σκοπιά της εσωτερικής φιλοσοφίας διαφοροποιείται πολύ η άποψή μας από ότι το προσεγγίζουν οι καθημερινοί συνηθισμένοι άνθρωποι που δεν ασχολήθηκαν στην ζωή τους καθόλου με τον εσωτερισμό και δεν εργάστηκαν καθόλου με τις αρχές και τις αξίες της προαιώνιας σοφίας, …
Θα ήθελα να σε βεβαιώσω ότι αυτό το θέμα του θανάτου όπως και πολλά άλλα θέματα της καθημερινότητας οι άνθρωποι που εργάζονται έμπρακτα στις γραμμές του υγιούς αποκρυφισμού τα αντιμετωπίζουν με τελείως διαφορετικό βλέμμα απ’ ότι τα αντιμετωπίζουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Όταν για χρόνια κάποιος (κάποιοι) εργάζονται καθημερινά, έμπρακτα, εφαρμόζοντας τους κανόνες και τις αρχές του υγιούς εσωτερισμού, τότε τα διάφορα θέματα μαθαίνουν να τα βλέπουν με πολύ διαφορετικό βλέμμα.
Η στάση τους αλλάζει πολλές φορές εντελώς!!!

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω αυτό για λίγο, με απλά λόγια.
Θα παρατήρησες ήδη ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα παγκοσμίως (μεταξύ των οποίων το άτομό μου, καθώς επίσης και η maya1 (απ’ ό,τι φαίνεται)) σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα του θανάτου δεν έχουν καμία αμφιβολία ως προς την συνέχεια της συνείδησης, … ως προς το θέμα των μετενσαρκώσεων, ως προς το που πηγαίνουμε όταν πεθαίνουμε, ως προς το τι θα αντιμετωπίσουμε εκεί που θα πάμε, ως προς το ότι γεννηθήκαμε και φυλακίστηκε η ψυχή μας μέσα σε ένα φυσικό κέλυφος και ότι αυτή πλέον δεν είναι τόσο ελεύθερη από ότι είναι εκτός ενσαρκώσεως, ως προς το ότι γεννηθήκαμε εκατοντάδες φορές σε διάφορες χώρες και με διαφορετικές ιδιότητες, ως προς το ότι στις προηγούμενες ενσαρκώσεις μας πράξαμε αρκετές αδικίες και άσχημα πράγματα καθώς επίσης και αρκετά καλά στους συνανθρώπους μας, ως προς το ότι στην τωρινή μας ενσάρκωση όσο περισσότερο κατορθώνουμε να ζούμε με ορθές αρχές και αξίες τόσο λειτουργούμε με σωστό τρόπο μέσα στην κοινωνία, ως προς το ότι όταν ανάμεσα στους συγγενείς μας αυτοί που πεθαίνουν τους βλέπουμε με τελείως διαφορετικό μάτι από ότι τους βλέπουν οι υπόλοιποι και φυσικά όχι με έννοια χωριστική αλλά σαν αποτέλεσμα συνεχούς στοχαστικής διάθεσης και δόμησης των κατάλληλων μορφών σκέψεων, … θα καταλαβαίνει κανείς ότι όσοι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο ή είναι εντελώς αιθεροβάμονες και περίεργοι που ζούν με αρκετά διαφορετικές αρχές και αξίες από τους υπολοίπους, ή κάτι άλλο συμβαίνει με αυτούς που δεν μπορεί να γίνει άμεσα κατανοητό, …

Σε πληροφορώ ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν και σκέφτονται όπως οι παραπάνω άνθρωποι (με μία καθορισμένη συμπεριφορά) στον πλανήτη και οραματίζονται μία καλύτερη κοινωνία που θα επικρατούν οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις, …

Συνεπώς αυτό που γράφεις (προς την maya1) και θυμάσαι:

quote:

---

Θυμάμαι πχ την γιαγιά μου η οποία έχασε τον παππού μου ενώ ήταν μαζί για 55 περίπου χρόνια.
Για εκείνη ήταν το άλλο της μισό και παρά τις προσπάθειες των συγγενών της να συνέλθει, εκείνη έμενε στην επιθυμία της να ενωθεί μαζί του και στον πόνο που βίωνε.
Ακόμα και το γεγονός ότι ήταν έντονα θρησκευόμενη γυναίκα και πίστευε ότι μετά θάνατον θα είναι και πάλι μαζί του, εκείνη πονούσε καθημερινά για τον αποχωρισμό τους.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ένα άτομο 80 χρόνων μπορεί να έχει ήδη δομημένες απόψεις/θέσεις για τον θάνατο και το άκουσμα κάτι του διαφορετικού να τον αφήσει απλά αδιάφορο.

---

Διάβασα με προσοχή την τελευταία σου απάντηση και θα ήθελα να πω ότι η άποψη μου δεν διαφοροποιείται καθόλου από την δική σου στο θέμα που εξετάζουμε και ταυτίζομαι μαζί σου.
Συμφωνώ με την συνέχεια της συνείδησης μας μετά τον φυσικό μας θάνατο σε άλλα επίπεδα όπως και με το νόμο της Επαναγέννησης.
Είναι άλλωστε κάποιες απόψεις τις οποίες έχω αναφέρει κι εγώ σε κάποια θέματα έως τώρα.

Αυτό που θέλω όμως να πω είναι πως προσπαθώ να κατανοήσω τους λόγους που ένας ηλικιωμένος άνθρωπος θα αποδεχόταν πολύ δύσκολα την περισυλλογή επάνω σε θέματα που δεν έχει ακούσει ποτέ.
Κατανοώ επίσης απόλυτα τους λόγους που ένας γονιός θα βιώσει απέραντο πόνο χάνοντας το παιδί του - παρόλο που δεν είμαι γονιός.
Η μετενσάρκωση αλλά κι η μετάπτωση της συνείδησης μας σε άλλο επίπεδο ίσως να απάλυναν τον πόνο του ανθρώπου αυτού, όμως όταν έχει στηρίξει την ζωή του επάνω στην οικογένεια του θα νιώσει ότι έχει χάσει τα πάντα και τότε δύσκολα θα ξεχάσει τον πόνο του ασχέτως του τι θα ακούσει.

Για τις Μυήσεις είχα την ευκαιρία να διαβάσω αυτές τις μέρες κι ομολογώ πως οι πληροφορίες είναι όντως σημαντικές - αν κι είναι ένα θέμα δύσκολο...

In anticipation of my resurrection...

Έχεις δίκαιο για το πώς αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή και το θάνατο φυσικά, όταν ασχολείται για καιρό με τον αποκρυφισμό. Οι σχέσεις του με τους συνανθρώπους του είναι ένα συνεχές ξεπλήρωμα κάρματος.

Μαθαίνει κανείς ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά μετά από πολλές ενσαρκώσεις και συνεχή εργασία με τον εαυτό μας. Ίσως το σημαντικότερο για μένα είναι: έμαθα ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αυτό οφείλεται στον διαφορετικό ακτινικό εξοπλισμό των φορέων τους και το βασικότερο απ’ όλα, … ότι βρίσκονται σε διαφορετικό σημείο εξέλιξης.

Αγαπητέ Dying Incubus

Σκέφτεσαι κάποιος που έχει κάνει μεταμόσχευση κάποιου οργάνου τι μπέρδεμα θα γίνεται με το αιθερικό του ξένου οργάνου και του αιθερικού σώματός του; Είναι δυνατόν να υπάρχει αρμονία;
Εξ άλλου τι γίνεται με τον αποθανόντα; Μήπως θα υπάρχει πρόβλημα στην επόμενη ενσάρκωσή του όσον αφορά το όργανο που του αφαιρέθηκε; Γιατί από όσο ξέρουμε σε ορισμένες περιπτώσεις αφαιρείται το όργανο ενώ ακόμη βρίσκεται εν ζωή ο δωρητής οργάνου, γιατί είναι διαφορετικά όταν πεθάνει κάποιος, τότε το όργανο αυτό δεν βρίσκεται σε λειτουργία και φυσικά είναι άχρηστο για τον δωρητή που έχει πεθάνει αλλά χρήσιμο στον ζωντανό που θα το χρησιμοποιήσει.

Όπως θα κατάλαβες έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Μορύα και έτσι δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην βάλω κάτι από τα κείμενά του. Παραθέτω δύο μόνο αποσπάσματα σχετικά με τις εγχειρήσεις και τους γιατρούς που νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Πύρινος Κόσμος ΙΙ

29. Αληθινά, μπορεί κανείς να εγχειρίσει τον σπλήνα. Φυσικά ο οργανισμός μπορεί να υπάρξει για λίγο ακόμα και χωρίς αυτόν, αλλά αυτό θα είναι μια καθαρά σωματική λύση. Μέχρι τώρα οι άνθρωποι δεν σκέφθηκαν τις συνέπειες για το λεπτοφυές σώμα. Ενώ αντίθετα, το όργανο που συνδέεται με το λεπτοφυές σώμα πρέπει να προστατεύεται πολύ και να μην καταστρέφεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αφαίρεση της σκωληκοειδούς αποφύσεως. Ο άνθρωπος όχι μόνο ζει, αλλά κερδίζει και βάρος, ωστόσο μια από τις κύριες λειτουργίες της ψυχικής ενέργειας αποδιοργανώνεται. Το τυφλό έντερο απορροφά τα ψυχικά στοιχεία τροφής. Μπορεί να ζήσει κανείς ακόμη και χωρίς αυτά τα στοιχεία, αλλά γιατί να στερηθεί ο οργανισμός αυτούς τους βοηθούς; Βεβαίως, όλες οι φυσικές επεμβάσεις στην καρδιά δείχνουν πόσο μακριά βρίσκονται οι γιατροί από το ψυχικό πρόβλημα. Συνεπώς είναι αναγκαίο να αποφεύγονται όλες οι εγχειρήσεις, αν οι αναγκαίες συνθήκες για το λεπτοφυές σώμα δεν διαφυλάσσονται. Αναπόφευκτες επεμβάσεις πρέπει να συνοδεύονται από αντίστοιχη υποβολή, ώστε τα μέρη του λεπτοφυούς σώματος να αναλαμβάνουν την απαιτούμενη θέση τους. Πρέπει κανείς να έρχεται νοητικά σε επαφή με το λεπτοφυές σώμα. Αν η σκέψη επιβεβαιώνει, μέσω υποβολής, την πύρινη αυτοπροστασία, τότε ένα πλήθος κακών συνεπειών θα αποφεύγονται. Αυτή η αυτοπροστασία είναι ιδιαίτερα απαραίτητη ενάντια σε όλες τις μολύνσεις. Αν σε μια επέμβαση μπορούσε κανείς να υποδείξει τις αναγκαίες διαδικασίες, το λεπτοφυές σώμα θα συνέβαλε σημαντικά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Τέτοιες υποβολές μπορούν να ρυθμίσουν όλες τις λειτουργίες του οργανισμού, αλλά χωρίς τη βοήθεια είναι λυπηρό να βλέπουμε πώς τα λεπτοφυή σώματα ακρωτηριάζονται.

Άγκνι Γιόγκα

495. Ο καρκίνος είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας και πρέπει αναπόφευκτα να εξαπλωθεί. Τα κύρια μέτρα κατά του καρκίνου θα είναι προφυλακτικά. Εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν κρέας, κρασί, καπνό και ναρκωτικά. Εκείνοι που κρατούν την ψυχική ενέργεια καθαρή. Οι οποίοι από καιρό σε καιρό ακολουθούν μια δίαιτα γάλακτος. Οι οποίοι καθαρίζουν το στομάχι και παίρνουν το νερό του L., αυτοί δεν χρειάζεται να σκέφτονται τον καρκίνο.

Στην αρχή της ασθένειας επιχειρείται μια εγχείριση, αλλά είναι χωρίς νόημα αν ο άνθρωπος μετά την ανάρρωσή του επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του. Φυσικά, οι υπέρηχοι μπορούν να σταματήσουν τη διόγκωση, αλλά σε τι θα βοηθήσει αυτό αν η αιτία του δηλητηριασμού δεν απομακρυνθεί; Η ζωή πρέπει να είναι υγιέστερη. Δεν είναι συνετό να επινοούμε θεραπείες για πτώματα! Ωστόσο πρέπει κανείς να δώσει προσοχή στην ποιότητα της ζωής των αρρώστων.

Είναι σύνηθες να νομίζει κανείς πως ο καρκίνος είναι κληρονομικός. Φυσικά πρέπει να κατανοηθεί ότι ένας δηλητηριασμένος οργανισμός θα γεννήσει έναν παρόμοιο. Πρέπει κανείς να προστατεύει τα παιδιά, ανάμεσα σε αυτά υπάρχουν αρκετά αξιόλογα.

Χαιρετώ και ευχαριστώ

Έστω και καθυστερημένα απαντώ σε παλιότερο μήνυμά σου στις 12-4-07.

quote:

---

Αυτό που θέλω όμως να πω είναι πως προσπαθώ να κατανοήσω τους λόγους που ένας ηλικιωμένος άνθρωπος θα αποδεχόταν πολύ δύσκολα την περισυλλογή επάνω σε θέματα που δεν έχει ακούσει ποτέ.
Κατανοώ επίσης απόλυτα τους λόγους που ένας γονιός θα βιώσει απέραντο πόνο χάνοντας το παιδί του - παρόλο που δεν είμαι γονιός.
Η μετενσάρκωση αλλά κι η μετάπτωση της συνείδησης μας σε άλλο επίπεδο ίσως να απάλυναν τον πόνο του ανθρώπου αυτού, όμως όταν έχει στηρίξει την ζωή του επάνω στην οικογένεια του θα νιώσει ότι έχει χάσει τα πάντα και τότε δύσκολα θα ξεχάσει τον πόνο του ασχέτως του τι θα ακούσει.

---

Θα ήθελα όμως να ρωτήσω ποιό είναι το κέντρο άζνα που αναφέρεται στο απόσπασμα καθώς δεν έχω διαβάσει ακόμα κάτι για αυτό.

Θα κλείσω το μήνυμα μου με το απόσπασμα που πιστεύω ότι καλό θα ήταν να στοχαστούμε επάνω σ' αυτό:

quote:

---

Είπε ο Πατέρας στον υιό: Προχώρησε και πάρε ό,τι δεν είναι ο εαυτός σου κι ό,τι δεν είναι δικό σου, αλλά είναι δικό Μου. Θεώρησέ το σαν δικό σου και ζήτησε την αιτία της εμφάνισής του. Άφησέ το να φανεί σαν να είναι ο εαυτός σου. Ανακάλυψε έτσι τον κόσμο της γοητείας, τον κόσμο της βαθιάς πλάνης, τον κόσμο της απάτης. Μάθε τότε ότι πήρες εκείνο που δεν είναι ο στόχος της ψυχικής προσπάθειας.
Κι όταν φτάσει σε κάθε κύκλο η στιγμή κι εμφανισθεί η απάτη και η κλοπή, θα ακουσθεί τότε μια φωνή. Υπάκουσε σ’ αυτή τη φωνή. Είναι η φωνή εκείνου που μέσα σου ακούει τη φωνή Μου, μια φωνή που δεν ακούγεται από εκείνους που αγαπούν να κλέβουν. Η προσταγή θ’ ακουσθεί ξανά και ξανά: “Απόδωσε τα κλεμμένα αγαθά. Μάθε ότι δεν είναι για σένα”. Σε μεγαλύτερα διαστήματα θ’ ακουστεί πάλι αυτή η φωνή: “Απόδωσε τα δανεισμένα αγαθά· εξόφλησε το χρέος σου”.
Και τότε, όταν μάθεις όλα τα μαθήματα, η φωνή θα μιλήσει ακόμη μια φορά: “Απόδωσε με χαρά ό,τι ήταν δικό Μου, ήταν δικό σου και τώρα πάλι είναι δικό μας. Δεν έχεις πια ανάγκη μορφής. Στάσου ελεύθερος”.

---

In anticipation of my resurrection...

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν για τη μετάβαση της ψυχής, ότι η ζωή, όπως την γνωρίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε, μέσα στο γήινο πεδίο ενδέχεται ν'αποτελεί και "κολαστήριό" της;

Με εκτίμηση

Αρχικά θα μου επιτρέψεις (αν και δεν το συνηθίζω) να σου δώσω συγχαρητήρια γιατί παρατηρώ ότι προσέχεις αρκετά δύσκολα θέματα του εσωτερισμού.

Ρώτησες:

quote:

---

Θα ήθελα όμως να ρωτήσω ποιό είναι το κέντρο άζνα που αναφέρεται στο απόσπασμα καθώς δεν έχω διαβάσει ακόμα κάτι για αυτό.

---

Πιθανότατα αναφέρθηκες στο κείμενο που είχε παρατεθεί στις 30-3-07 από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής» σχετικά με τον φόβο του θανάτου και την κόλαση, …

Ρώτησες:

quote:

---

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν για τη μετάβαση της ψυχής, ότι η ζωή, όπως την γνωρίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε, μέσα στο γήινο πεδίο ενδέχεται ν'αποτελεί και "κολαστήριό" της;

---

Γνώθι σαυτόν

Καταρχάς σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, παρόλο που με κάνουν να νιώθω κάπως αμήχανα!

Με την αναφορά σου στο Κέντρο Άζνα και αυτό που αναφέρεις για την αλληλεπίδραση του με το κέντρο του λαιμού, κατάλαβα ότι πράγματι επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο μια αλληλεπίδραση της ψυχής με την προσωπικότητα.
Μου έκανε εντύπωση αυτό που ανέφερες:

quote:

---

Συνιστούν συνεπώς συμβολικά τους δύο βραχίονες του Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώνεται ο άνθρωπος – δύο ρεύματα ενέργειας ή φωτός, τοποθετημένα λοξά στο ρεύμα της ζωής που κατέρχεται από την ενάδα προς τη βάση της σπονδυλικής στήλης και περνά από την κεφαλή.

---

Λαμβάνοντας υπόψιν μου το γεγονός ότι το κέντρο του Άζνα ενεργοποιείται με την τρίτη μύηση και τα πέταλα που ανέφερες παίρνουν το σχήμα των 2 βραχιόνων του Σταυρού, υποδηλώνουν πως το άτομο προετοιμάζεται για την 4η Μύηση που συμβολίζεται ως Σταύρωση, σωστά?

Σχετικά με το απόσπασμα που πρότεινα να στοχαστούμε επάνω του, σκέφθηκα περίπου τα όσα εξήγησες στο μήνυμα σου.
Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν σχετικά με την φωνή και πως "ακούγεται" στον άνθρωπο κάθε φορά έως ότου πάρει την τελική της μορφή:

quote:

---

«Και τότε, όταν μάθεις όλα τα μαθήματα, η φωνή θα μιλήσει ακόμη μια φορά: “Απόδωσε με χαρά ό,τι ήταν δικό Μου, ήταν δικό σου και τώρα πάλι είναι δικό μας. Δεν έχεις πια ανάγκη μορφής. Στάσου ελεύθερος”.».

---

In anticipation of my resurrection...

Γι’ αυτό που γράφεις:

quote:

---

Λαμβάνοντας υπόψιν μου το γεγονός ότι το κέντρο του Άζνα ενεργοποιείται με την τρίτη μύηση και τα πέταλα που ανέφερες παίρνουν το σχήμα των 2 βραχιόνων του Σταυρού, υποδηλώνουν πως το άτομο προετοιμάζεται για την 4η Μύηση που συμβολίζεται ως Σταύρωση, σωστά?

---

Συνεχίζεται η παράθεση αποσπασμάτων σχετικών με τον θάνατο.
-----------------------------------

Ορισμός του Θανάτου.

Ο ίδιος ο θάνατος είναι μέρος της Μεγάλης Πλάνης και υπάρχει μόνο λόγω των πέπλων που συγκεντρώσαμε γύρω μας.

(Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V)
-----------------------------------

Αλλά ο κόσμος τείνει να λησμονεί ότι κάθε νύχτα, τις ώρες του ύπνου, πεθαίνουμε στο φυσικό πεδίο και είμαστε ζωντανοί και λειτουργικοί αλλού. Λησμονούν ότι έχουν ήδη αποκτήσει ευχέρεια στην εγκατάλειψη του φυσικού σώματος· επειδή δεν μπορούν προς το παρόν να φέρουν πίσω στη φυσική εγκεφαλική συνείδηση την ανάμνηση αυτής της εξόδου και του επακόλουθου διαλείμματος στην ενεργό ζωή, αποτυγχάνουν να συσχετίσουν το θάνατο με τον ύπνο. Ο θάνατος στο κάτω-κάτω είναι μόνο ένα μεγαλύτερο διάλειμμα στη ζωή της λειτουργίας στο φυσικό πεδίο· απλώς “φεύγει μακριά” κανείς για μεγαλύτερη περίοδο. Αλλά η διαδικασία του καθημερινού ύπνου και η διαδικασία του περιστασιακού θανάτου είναι ταυτόσημες, με τη μόνη διαφορά πως στον ύπνο το μαγνητικό νήμα ή ρεύμα ενέργειας στο οποίο ρέει η ζωική δύναμη διατηρείται ανέπαφο και συνιστά το δρόμο επιστροφής στο σώμα. Κατά το θάνατο αυτό το ζωικό νήμα σπάζει ή κόβεται. Όταν συμβεί αυτό, η συνειδητή οντότητα δεν μπορεί να επιστρέψει στο πυκνό φυσικό σώμα και τότε το σώμα αυτό, επειδή στερείται της αρχής της συνοχής, διασπάται.

(Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας)
-----------------------------------

Μια μεγάλη αναστάτωση σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης χαρακτηρίζει αυτή την εποχή και γενιά· μια τρομακτική καταστροφή όλων των μορφών της θείας ζωής και σε κάθε βασίλειο υπήρξε ο χαρακτηριστικός φθόγγος αυτής της αναστάτωσης. Ο σύγχρονος πολιτισμός μας δέχθηκε ένα θανάσιμο πλήγμα απ’ το οποίο δε θα αναλάβει ποτέ, αλλά το οποίο θ’ αναγνωρισθεί κάποτε σαν “πλήγμα απελευθέρωσης” και σαν σύνθημα για ό,τι είναι καλύτερο, νέο και πιο κατάλληλο για το ανελισσόμενο πνεύμα να κάνει την εμφάνισή του. Μεγάλες και διεισδυτικές ενέργειες και οι εφελκυσθείσες δυνάμεις τους ήλθαν σε σύγκρουση η οποία, μιλώντας σχηματικά, ανύψωσε το ορυκτό βασίλειο στους ουρανούς και κατέβασε πυρ απ’ τον ουρανό. Σας μιλώ πραγματικά κι όχι απλώς συμβολικά. Τα σώματα των ανδρών, γυναικών και παιδιών, καθώς και των ζώων καταστράφηκαν· (όλα όσα αναφέρονται εδώ γράφτηκαν μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) οι μορφές του φυτικού βασιλείου και οι δυναμικότητες του ορυκτού βασιλείου διασπάσθηκαν, διασκορπίσθηκαν κι εξολοθρεύθηκαν. Η συνεκτική ζωή όλων των πλανητικών μορφών έχασε πρόσκαιρα τη συνοχή της. Όπως αναφέρει μια αρχαία προφητεία: “Κανείς αληθινά ενωμένος Ήχος δε μεταδίδεται από μορφή σε μορφή, από ζωή σε ζωή. Μόνο μια κραυγή πόνου, ένα αίτημα για αποκατάσταση και μια επίκληση για ανακούφιση από την αγωνία, την απόγνωση και την άκαρπη προσπάθεια μεταδίδεται από εδώ προς τα Εκεί”.
Όλη αυτή η αναστάτωση του “εδάφους” του κόσμου – πνευματικού, ψυχολογικού και φυσικού – όλη αυτή η ρήξη των μορφών και των οικείων πλαισίων της πλανητικής μας ζωής έπρεπε να λάβει χώρα πριν μπορέσει ν’ αναδυθεί η Ιεραρχία στη δημόσια συνείδηση· όλα αυτά έπρεπε να κάνουν το έργο τους στις ψυχές των ανθρώπων πριν την είσοδο της Νέας Εποχής η οποία θα φέρει μαζί της την Αποκατάσταση των Μυστηρίων και την αποκατάσταση των λαών της γης. Τα δύο πηγαίνουν μαζί. Είναι ένα από τα κύρια σημεία που επιζητώ να τονίσω. Η ρήξη, η διάσπαση και οι τελείως χαώδεις συνθήκες που υπήρχαν τα τελευταία πεντακόσια χρόνια σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης διάνοιξαν επιτέλους το δρόμο τους σε παράλληλες φυσικές συνθήκες. Αυτό είναι καλό κι επιθυμητό· σημειώνει το προοίμιο μιας καλύτερης οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, την κατασκευή επαρκέστερων μορφών ζωής και πιο ορθών ανθρώπινων στάσεων συν έναν υγιέστερο προσανατολισμό στην πραγματικότητα. Το καλύτερο μένει να γίνει.
Καθετί έρχεται γοργά στην επιφάνεια – το καλό και το κακό, το επιθυμητό και το ανεπιθύμητο, το παρελθόν και το μέλλον (γιατί τα δύο είναι ένα)· το άροτρο του Θεού απετέλεσε σχεδόν το έργο του· το ξίφος του πνεύματος απέκοψε το κακό παρελθόν από το ακτινοβόλο μέλλον κι αμφότερα φαίνονται να συμβάλλουν στον Οφθαλμό του Θεού· ο υλικός πολιτισμός μας θα φανεί να δίνει γοργά τη θέση του σε μια πιο πνευματική κουλτούρα· οι εκκλησιαστικές οργανώσεις μας με τις περιορισμένες και συγκεχυμένες θεολογίες τους θα παραχωρήσουν σύντομα τη θέση τους στην Ιεραρχία με την αναδυόμενη διδασκαλία της – διαυγή, πραγματική, ενορατική και μη-δογματική.

(Πραγματεία επί των Επτά Ακτίνων, Τόμ. V)
-----------------------------------

Υπάρχουν δύο κύριες γραμμές εξέλιξης, εκείνη που αφορά την ύλη και τη μορφή κι εκείνη που αφορά την ψυχή, την όψη συνείδηση, το στοχαστή σε εκδήλωση. Για καθεμιά απ’ αυτές η ατραπός της προόδου διαφέρει και καθεμιά ακολουθεί την πορεία της. Όπως σημειώθηκε, για μεγάλη χρονική περίοδο η ψυχή ταυτίζεται με τη μορφική όψη και προσπαθεί ν’ ακολουθήσει την “Ατραπό του Θανάτου”, γιατί τέτοια είναι πραγματικά η σκοτεινή ατραπός για το στοχαστή. Αργότερα με επίμονη προσπάθεια η ταύτιση αυτή παύει· η ψυχή αποκτά επίγνωση του εαυτού της και της ατραπού της ή ντάρμα και ακολουθεί τότε την οδό του φωτός και της ζωής. Όμως πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι για αμφότερες τις όψεις η δική τους ατραπός είναι η ορθή ατραπός κι ότι οι ωθήσεις που κρύβονται στο φυσικό φορέα ή στο αστρικό σώμα δεν είναι καθαυτές εσφαλμένες. Κατάντησαν εσφαλμένες από ορισμένες πλευρές, όταν στρεβλώθηκαν από την ορθή χρήση τους κι αυτή η αντίληψη οδήγησε το μαθητή στο Βιβλίο του Ιώβ να κραυγάσει και να πει “οία συνετέλουν και ουκ άξια ήτασέ με”. Οι δύο γραμμές ανάπτυξης είναι χωριστές και διακριτές κι αυτό πρέπει να το μάθει κάθε ζηλωτής.

(Το Φως της Ψυχής)
-----------------------------------

Η ψυχή, εδρεύοντας στην καρδιά, είναι η ζωική αρχή, η αρχή του αυτοκαθορισμού, ο κεντρικός πυρήνας της θετικής ενέργειας με το μέσον της οποίας όλα τα άτομα του σώματος διατηρούνται στην ορθή τους θέση και υποτάσσονται στη “θέληση-για-είναι” της ψυχής. Αυτή η αρχή της ζωής χρησιμοποιεί το ρεύμα του αίματος σαν τον τρόπο έκφρασής της και σαν τον ελέγχοντα πράκτορά της και δια της στενής σχέσης του ενδοκρινούς συστήματος με τη ροή του αίματος έχουμε τις δύο όψεις της ψυχικής δραστηριότητας να συνενώνονται προκειμένου να καταστήσουν τον άνθρωπο μια ζώσα, συνειδητή, λειτουργική οντότητα που διέπεται από την ψυχή και εκφράζει το σκοπό της ψυχής σ’ όλες τις δραστηριότητες του καθημερινού βίου.

Ο θάνατος συνεπώς είναι κυριολεκτικά η απόσυρση από την καρδιά και από το κεφάλι των δύο αυτών ρευμάτων ενέργειας, προκαλώντας κατά συνέπεια ολοκληρωτική απώλεια της συνείδησης και διάσπαση του σώματος. Ο θάνατος διαφέρει από τον ύπνο κατά το ότι αμφότερα τα ρεύματα ενέργειας αποσύρονται. Στον ύπνο αποσύρεται μόνο το νήμα ενέργειας που είναι αγκυροβολημένο στον εγκέφαλο κι όταν συμβαίνει αυτό ο άνθρωπος πέφτει σε ασυνειδησία. Μ’ αυτό εννοούμε ότι η συνείδησή του ή η αίσθηση επίγνωσης εστιάζεται αλλού. Η προσοχή του δεν κατευθύνεται πλέον στα απτά και φυσικά πράγματα, αλλά στρέφεται σ’ έναν άλλο κόσμο ύπαρξης κι επικεντρώνεται σ’ έναν άλλο εξοπλισμό ή μηχανισμό. Στο θάνατο αμφότερα τα νήματα αποσύρονται ή ενοποιούνται στο ζωικό νήμα. Η ζωτικότητα παύει να εισδύει μέσω της αιμάτινης ροής και η καρδιά αποτυγχάνει να λειτουργήσει, όπως ακριβώς κι ο εγκέφαλος αποτυγχάνει ν’ αποτυπώσει κι έτσι επέρχεται σιγή. Το σπίτι είναι άδειο.

Η δραστηριότητα παύει, εκτός απ’ την εκπληκτική και άμεση εκείνη δραστηριότητα που είναι προνόμιο της καθαυτής ύλης και η οποία εκφράζεται στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Από ορισμένες συνεπώς όψεις η διαδικασία αυτή υποδεικνύει την ενότητα του ανθρώπου με καθετί που είναι υλικό· καταδεικνύει ότι είναι μέρος της καθαυτής φύσης και με τη φύση εννοούμε το σώμα της μιας ζωής στην οποία “ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν”. Στις τρεις αυτές λέξεις – ζωή, κίνηση και ύπαρξη – έχουμε την όλη ιστορία. Η Ύπαρξη είναι επίγνωση, αυτοσυνείδηση και αυτοέκφραση και τα εξωτερικά της σύμβολα είναι η κεφαλή και ο εγκέφαλος του ανθρώπου. Η Ζωή είναι ενέργεια, επιθυμία στη μορφή, συνοχή και προσκόλληση σε μια ιδέα και τα εξωτερικά της σύμβολα είναι η καρδιά και το αίμα. Η Κίνηση υποδεικνύει την ολοκλήρωση και την ανταπόκριση της υπάρχουσας, επιγιγνώσκουσας και ζώσας οντότητας στην παγκόσμια δραστηριότητα και τα σύμβολά της είναι το στομάχι, το πάγκρεας και το ήπαρ…

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο θάνατος αναλαμβάνεται συνεπώς με τη διεύθυνση του εγώ, αδιάφορο πόσο λίγη επίγνωση μπορεί να έχει το ανθρώπινο ον γι’ αυτή τη διεύθυνση. Η διαδικασία εκδηλώνεται αυτόματα στην πλειονότητα, γιατί όταν η ψυχή αποσύρει την προσοχή της, η αναπόφευκτη αντίδραση στο φυσικό πεδίο είναι ο θάνατος, είτε με την αφαίρεση των δύο νημάτων της ενέργειας της ζωής και της λογικής, είτε με την αφαίρεση του νήματος της ενέργειας που χαρακτηρίζεται από νοητικότητα, αφήνοντας το ζωικό ρεύμα να λειτουργεί ακόμη μέσω της καρδιάς αλλά χωρίς νοήμονα επίγνωση. Η ψυχή είναι απασχολημένη αλλού και απορροφημένη στο δικό της πεδίο με τις δικές της υποθέσεις.

(Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας)
-----------------------------------

Πριν ασχοληθώ με το θέμα λεπτομερέστερα, θα ήθελα ν’ αναφερθώ στον “ιστό στον εγκέφαλο”, ο οποίος είναι ανέπαφος για την πλειονότητα αλλά ανύπαρκτος για το φωτισμένο διορατικό.
Στο ανθρώπινο σώμα, όπως γνωρίζετε, έχουμε ένα υποκείμενο, αλληλοδιαπερώμενο ζωτικό σώμα το οποίο είναι αντίστοιχο του φυσικού, είναι μεγαλύτερο από το φυσικό και το ονομάζουμε αιθερικό σώμα ή αντίγραφο. Είναι ένα ενεργειακό σώμα κι απαρτίζεται από κέντρα δύναμης και νάντις ή νήματα δύναμης. Αυτά υπόκεινται ή είναι αντίστοιχα του νευρικού μηχανισμού – των νεύρων και των νευρικών γαγγλίων. Σε δύο θέσεις του ανθρώπινου ζωτικού σώματος υπάρχουν ανοίγματα εξόδου για τη ζωική δύναμη. Το ένα άνοιγμα βρίσκεται στο ηλιακό πλέγμα και το άλλο βρίσκεται στον εγκέφαλο στην κορυφή της κεφαλής. Για την προστασία και των δύο υπάρχει ένας πυκνά υφασμένος ιστός από αιθερική ύλη, που απαρτίζεται από αλληλοσυμπλεκόμενες ίνες ζωικής ενέργειας.
Κατά τη διαδικασία του θανάτου η πίεση της ζωικής ενέργειας που κρούει στον ιστό δημιουργεί τελικά ένα ρήγμα ή ένα άνοιγμα. Απ’ αυτό εκχύνεται η ζωική δύναμη καθώς αυξάνει η ισχύς της αφαιρετικής επίδρασης της ψυχής. Στην περίπτωση των ζώων, των νηπίων και των ανδρών και γυναικών που είναι τελείως πολωμένοι στο φυσικό και το αστρικό σώμα, η θύρα εξόδου είναι το ηλιακό πλέγμα κι αυτός είναι ο ιστός που διατρυπάται, επιτρέποντας έτσι την έξοδο. Στην περίπτωση των νοητικών τύπων, των πιο εξελιγμένων ανθρώπινων μονάδων εκείνο που διαρρηγνύεται είναι ο ιστός στην κορυφή της κεφαλής στην περιοχή της πηγής, επιτρέποντας έτσι πάλι την έξοδο του σκεπτόμενου έλλογου όντος…
Συνεπώς κατά τη διαδικασία του θανάτου οι δύο κύριες έξοδοι είναι: το ηλιακό πλέγμα για το αστρικά πολωμένο και με φυσική ροπή ανθρώπινο ον κι επομένως για τη συντριπτική πλειοψηφία και το κεφαλικό κέντρο για το νοητικά πολωμένο και πνευματικά προσανατολισμένο ανθρώπινο ον. Αυτό είναι το πρώτο και σπουδαιότερο γεγονός που πρέπει να θυμάστε και θ’ αντιληφθείτε εύκολα πώς η κατεύθυνση της ζωικής τάσης και η εστίαση της ζωικής προσοχής προσδιορίζουν τον τρόπο εξόδου κατά το θάνατο. Μπορείτε επίσης να δείτε ότι η προσπάθεια να ελέγξουμε την αστρική ζωή και τη συναισθηματική φύση και να προσανατολισθούμε στο νοητικό κόσμο και στα πνευματικά πράγματα έχει ένα βαρυσήμαντο αποτέλεσμα στις φαινομενικές όψεις της διαδικασίας του θανάτου.

Αν ο σπουδαστής σκεφθεί με διαύγεια, θα γίνει προφανές ότι η μια έξοδος αφορά τον πνευματικό και υψηλής εξέλιξης άνθρωπο, ενώ η άλλη αφορά το χαμηλής τάξης ανθρώπινο ον που ελάχιστα έχει ξεπεράσει το ζωώδες στάδιο. Τι γίνεται στην περίπτωση του μέσου ανθρώπου; Μια τρίτη έξοδος βρίσκεται τώρα σε προσωρινή χρήση· κάτω ακριβώς απ’ την κορυφή της καρδιάς συναντάται ένας άλλος αιθερικός ιστός που καλύπτει ένα άνοιγμα εξόδου. Συνεπώς έχουμε την ακόλουθη κατάσταση:

1. Την έξοδο της κεφαλής, που χρησιμοποιεί ο διανοητικός τύπος, οι μαθητές και οι μυημένοι του κόσμου.
2. Την έξοδο της καρδιάς, που χρησιμοποιεί ο αγαθός, καλοπροαίρετος άνδρας ή γυναίκα, που είναι καλός πολίτης, νοήμων φίλος και φιλάνθρωπος εργάτης.
3. Την έξοδο της περιοχής του ηλιακού πλέγματος, που χρησιμοποιούν όσοι έχουν ισχυρή ζωώδη φύση.

Αυτό είναι το πρώτο σημείο στις νέες πληροφορίες που βραδέως θα γίνουν κοινή γνώση στη Δύση στη διάρκεια του επόμενου αιώνα. Μεγάλο μέρος τους είναι ήδη γνωστό σε στοχαστές της Ανατολής κι έχει τη φύση ενός πρώτου βήματος για τη λογική κατανόηση της διαδικασίας του θανάτου.

(Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας)
-----------------------------------

Σχετικά με την τεχνική του θανάτου δεν είναι δυνατό την εποχή αυτή να κάνω κάτι περισσότερο από το να δώσω μία ή δύο εισηγήσεις. Δεν πραγματεύομαι εδώ τη στάση των συνοδών επιτηρητών, αλλά ασχολούμαι μόνο με εκείνα τα σημεία που θα συμβάλουν σε μια ευκολότερη μετάβαση της εφήμερης ψυχής.
Πρώτα πρέπει να υπάρχει σιωπή στο δωμάτιο. Αυτό βέβαια συμβαίνει συχνά. Πρέπει να θυμάστε πως το θνήσκον πρόσωπο μπορεί συνήθως να μην έχει συνείδηση. Αυτή η απουσία συνείδησης είναι φαινομενική κι όχι πραγματική. Στις εννιακόσιες απ’ τις χίλιες περιπτώσεις η εγκεφαλική επίγνωση υπάρχει μαζί με μια πλήρη συνείδηση των όσων συμβαίνουν, αλλά υπάρχει μια πλήρης παράλυση της θέλησης για έκφραση και μια πλήρης ανικανότητα για παραγωγή της ενέργειας που θα φανέρωνε ζωντάνια.

Όταν στο δωμάτιο του αρρώστου βασιλεύει η σιωπή και η κατανόηση, η αποχωρούσα ψυχή μπορεί να διατηρήσει την κατοχή του οργάνου της με διαύγεια μέχρι το τελευταίο λεπτό και μπορεί να κάνει τη δέουσα προετοιμασία.
Αργότερα, όταν γίνουν γνωστά περισσότερα για το χρώμα, μόνο πορτοκαλιά φώτα θα επιτρέπεται να υπάρχουν στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου και η εγκατάστασή τους θα γίνεται με την αναγκαία τελετουργία μόνο όταν πέρα από κάθε αμφιβολία δε θα υπάρχει δυνατότητα ανάρρωσης. Το πορτοκαλί βοηθά την εστίαση στο κεφάλι, όπως ακριβώς το ερυθρό ερεθίζει το ηλιακό πλέγμα και το πράσινο έχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην καρδιά και τα ζωικά ρευστά.
Θα χρησιμοποιούνται ορισμένα είδη μουσικής, όταν γίνουν κατανοητά περισσότερα σχετικά με τον ήχο, αλλά δεν υπάρχει προς το παρόν μουσική που να διευκολύνει το έργο της ψυχής κατά την αφαίρεσή της από το σώμα, μολονότι θα βρούμε πως ορισμένοι φθόγγοι στο εκκλησιαστικό όργανο είναι αποτελεσματικοί.

Την ακριβή στιγμή του θανάτου, αν ηχηθεί ο φθόγγος ενός προσώπου, θα συντονίσει τα δύο ρεύματα ενέργειας και τελικά θα κόψει το ζωικό νήμα, αλλά αυτή η γνώση είναι ακόμη υπερβολικά επικίνδυνη για να μεταδοθεί και μόνο αργότερα μπορεί να δοθεί. Eπιθυμώ να υποδείξω το μέλλον και τις γραμμές που θ’ ακολουθήσει η μελλοντική αποκρυφιστική μελέτη.
Θα διαπιστωθεί επίσης πως η πίεση σε ορισμένα νευρικά κέντρα και ορισμένες αρτηρίες θα διευκολύνει το έργο. (Αυτή η επιστήμη του θανάτου τηρείται μυστική στο Θιβέτ, όπως γνωρίζουν πολλοί σπουδαστές.) Πίεση στη σφαγίτιδα φλέβα και σε ορισμένα μεγάλα νεύρα στην περιοχή της κεφαλής και σ’ ένα ορισμένο σημείο του προμήκους μυελού θα διαπιστωθεί πως υποβοηθεί και είναι αποτελεσματική. Μια συγκεκριμένη επιστήμη του θανάτου θα διατυπωθεί αναπόφευκτα αργότερα, αλλά μόνο όταν το γεγονός της ψυχής αναγνωρισθεί και η σχέση της με το σώμα καταδειχθεί επιστημονικά.
Θα χρησιμοποιούνται επίσης μαντρικές φράσεις και θα δομούνται σαφώς στη συνείδηση του θνήσκοντος προσώπου από εκείνους που τον περιστοιχίζουν, είτε θα χρησιμοποιούνται εσκεμμένα και νοητικά από τον ίδιο. Ο Χριστός κατέδειξε τη χρήση τους όταν κραύγασε, “Πάτερ, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου”. Κι έχουμε ακόμη ένα παράδειγμα στα λόγια, “Νυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα εν ειρήνη”. Η σταθερή χρήση της Ιερής Λέξης όταν ψάλλεται χαμηλόφωνα ή σε μια ιδιαίτερη κλείδα (στην οποία θα διαπιστωθεί ότι ανταποκρίνεται ο θνήσκων άνθρωπος), μπορεί αργότερα ν’ αποτελέσει επίσης μέρος της τελετής της μετάβασης, συνοδευόμενη από την επάλειψη με λάδι, όπως διατηρείται στην Καθολική Εκκλησία.

Το ευχέλαιο έχει μια αποκρυφιστική, επιστημονική βάση. Η κορυφή της κεφαλής του θνήσκοντος ανθρώπου πρέπει επίσης συμβολικά να είναι στραμμένη στην Ανατολή και τα πόδια και τα χέρια πρέπει να σταυρώνονται. Μόνο το σανταλόξυλο πρέπει να καίγεται στο δωμάτιο και δε θα επιτρέπεται κανενός άλλου είδους θυμίαμα, γιατί το σανταλόξυλο είναι το θυμίαμα της πρώτης ή ακτίνας του καταστροφέα και η ψυχή βρίσκεται σε διαδικασία καταστροφής της κατοικίας της.

(Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας)
-----------------------------------

Σας χαιρετώ ευχόμενος εποικοδομητικό στοχασμό

Σύμφωνα με την Χριστιανική θεώρηση η ψυχή μετά τον θάνατο του σώματος μας θα μπει στον Παράδεισο ή στην Κόλαση ανάλογα με τις πράξεις του ανθρώπου εν ζωή.
Σύμφωνα με τον Ισλαμισμό η ψυχή ενός "καλού" ανθρώπου θα βρεθεί κοντά στα ουρί του Παραδείσου κι η ψυχή ενός "κακού" ανθρώπου θα συντροφεύει τον Σατάν.

Σύμφωνα με κάποιες εσωτερικές διδασκαλίες (Μπλαβάτσκυ, Μπέϊλη, Μπεζάντ κτλ)το Ηλιακό μας Σύστημα αποτελείται από 7 πεδία όπου το καθένα απ' αυτά αποτελείται από 7 υποπεδία.
Το λεγόμενο φυσικοαιθερικό αποτελεί το κατώτερο κι είναι αυτό το οποίο γνωρίζουμε.
Μετά τον φυσικό μας θάνατο η Ψυχή διαγράφει την δική της ανοδική πορεία, περνώντας στο αστρικό πεδίο (πεδίο των συναισθημάτων κι επιθυμιών) κι όταν απελευθερωθεί από αυτό, ανέρχεται στο νοητικό κτλ.
Στο βιβλίο πχ της Μπεζάντ "Αστρικός Κόσμος" αναφέρεται πως η ψυχή ενός "ζωώδους" ανθρώπου σπαταλά πολύ χρόνο στο κατώτερο υποπεδίο το οποίο παρομοιάζεται με τη λεγόμενη Κόλαση.

Στο συγκεκριμένο θέμα έχουν παρουσιαστεί αρκετά στοιχεία από τα βιβλία της Alice Bailey σχετικά με το τι συμβαίνει μετά τον φυσικό μας θάνατο.
Αν το διαβάσεις από την αρχή πιστεύω πως θα καταλάβεις αρκετά πράγματα σχετικά μ' αυτό το - ομολογουμένως δύσκολο - θέμα.

Εφόσον ρωτάς την προσωπική άποψη μας, η δική μου έχει να κάνει με την συνέχιση της ύπαρξης μας και μετά τον φυσικό θάνατο μας.
Η ύπαρξη μας συνεχίζει να υφίσταται και να ανέρχεται, έως ότου φτάσει στο Όλον.
Επαναπροσδιορίζει τις εμπειρίες που αποκόμισε κατά την ενσάρκωση της, λαμβάνει τα διδάγματα της και κάποια στιγμή κατέρχεται ξανά έως ότου ενσαρκωθεί και πάλι.
Αυτό οδηγεί σε μια αλυσίδα ενσαρκώσεων έως ότου "σβήσει" το κάρμα της κι ελευθερωθεί.

Πιστεύω λοιπόν πως η Ψυχή είναι αιώνια κι άφθαρτη και φυσικά δεν σταματούν τα πάντα στο εδώ και τώρα.
Και σχετικά με την Κόλαση και τον Παράδεισο πιστεύω πως εντάσσονται στην καθημερινή μας ζωή με τις επιλογές και τις πράξεις μας.

In anticipation of my resurrection...

Συμφωνώ πλήρως μ’ αυτά που έγραψες στην αγαπητή malori. Σ’ ευχαριστώ.

Προτού συνεχίσω την παράθεση κειμένων θα ήθελα για λίγο να αναφερθώ σε όσα γράφτηκαν σχετικά με τις εξόδους της ψυχής κατά τον θάνατο.

Αυτά που αναφέρονται από τον Θιβετανό σχετικά με τον θάνατο πιθανότατα δεν γίνονται κατανοητά άμεσα, γιατί για να τα κατανοήσει κανείς και να τα αφομοιώσει με κάποια ευκολία θα πρέπει να έχει ασχοληθεί για αρκετά χρόνια με τη εσωτερική φιλοσοφία. Φαίνονται πολλές φορές ακατανόητα γιατί ο τρόπος της προσέγγισης είναι αποκρυφιστικός δηλαδή μπορεί να τα κατανοήσει κάποιος που σκέφτεται αφηρημένα (και εκτός από την σκοπιά των ιδιοτήτων) και από την σκοπιά των ενεργειών και των δυνάμεων.
Το να προσεγγίζει κάποιος την προσωπικότητα και προπαντός το φυσικό σώμα σαν το καλούπι του αιθερικού σώματος, ίσως δεν είναι τόσο εύκολο. Αν βλέπουμε αιθερικά (πράγμα που θα συμβεί πιθανότατα στην επόμενη ή τις μεθεπόμενες δύο γενιές) τότε θα παρατηρούμε με τον αιθερικό οφθαλμό την στιγμή της αποχώρησης της ψυχής από το φυσικό σώμα. Θα διαπιστώνουμε δηλαδή τον τρόπο εξόδου και θα βλέπουμε αν η ψυχή βγαίνει από το ηλιακό πλέγμα, από την περιοχή της καρδιάς ή από το κέντρο της κεφαλής. Αυτό όπως αναφέρεται έχει σχέση με το εξελικτικό σημείο του ανθρώπου.
Προς το παρόν αυτού του είδους οι πληροφορίες πιθανότατα προκαλούν έντονο σκεπτικισμό σε ορισμένους, αλλά θα πρέπει να είναι ίσως αρκετά χρήσιμες σε όσους ήδη έχουν αρχίσει να βλέπουν αιθερικά ώστε να κάνουν τις παρατηρήσεις τους κατά την στιγμή της αποχώρησης στην άλλη πλευρά των αγαπημένων τους προσώπων.

Φυσικά οι τρόποι που υποδεικνύονται στις προηγούμενες παραθέσεις για το τι θα πρέπει να υφίσταται στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου ώστε να διευκολυνθεί αυτός που αποχωρεί, μάλλον οι άνθρωποι στην Δύση δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ακολουθήσουν αυτά που αναφέρονται γιατί ο τρόπος της σκέψης μας δεν είναι ακόμη … αποκρυφιστικός. Αναφέρθηκαν για να υποδείξουν τις τάσεις που θα υπάρξουν κάποια στιγμή στο μέλλον όταν θα αλλάξουν πολλά πράγματα στην μαζική συνείδηση από γεγονότα που θα συμβούν σχετικά με το θέμα της ψυχής. …

Συνεχίζω τις παραθέσεις σχετικά με το θέμα του θανάτου.
----------------------------------

Αν υπάρχει ένας παράγων που αναγνωρίζουν οι ζηλωτές, είναι η ανάγκη να ελευθερωθούν από τη Μεγάλη Πλάνη. Ο Αρτζούνα το ήξερε αυτό κι όμως υπέκυψε στην απελπισία. Όμως στην ώρα της ανάγκης του ο Κρίσνα δεν τον απογοήτευσε, αλλά όρισε στην Γκιτά τους απλούς κανόνες με τους οποίους μπορεί να υπερνικηθεί η κατάθλιψη και η αμφιβολία. Μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:

α. Γνώρισε τον εαυτό σου ότι είναι ο Αθάνατος.

β. Να ελέγχεις το νου σου, γιατί μέσω αυτού του νου μπορεί να γνωσθεί ο Αθάνατος.

γ. Μάθε ότι η μορφή δεν είναι παρά ο πέπλος που κρύβει το φέγγος της Θειότητας.

δ. Να αντιληφθείς ότι η Μία Ζωή διαπερνά όλες τις μορφές, οπότε δεν υπάρχει θάνατος, ούτε απόγνωση, ούτε χωρισμός.

ε. Αποσπάσου λοιπόν απ’ τη μορφική πλευρά κι έλα σε Μένα, κατοικώντας έτσι στον τόπο όπου βρίσκεται το Φως και η Ζωή. Έτσι τελειώνει η πλάνη.

(Από το βιβλίο «Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας»).
----------------------------------

2. Η ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ

Εξετάζοντας τη συνείδηση της αποχωρούσας ψυχής (σημειώστε αυτή τη φράση) καθώς αναλαμβάνει την πράξη της απόδοσης, θα ήθελα να τονίσω πάλι ότι ασχολούμαι με ένα θέμα για το οποίο δεν υπάρχει απτή φυσική απόδειξη. Περιστασιακά επανήλθαν σε ύπαρξη στο φυσικό πεδίο άνθρωποι που βρίσκονταν ακριβώς στο σημείο της πλήρους φυσικής απόδοσης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν η συνειδητή οντότητα κατέχει ακόμη τον αιθερικό φορέα, έστω κι αν η απόρριψη του πυκνού φυσικού σώματος έχει συμπληρωθεί τελείως. Μολονότι το αιθερικό σώμα αλληλοδιαπερνά ολόκληρο το φυσικό σώμα, είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό το σώμα και το αστρικό σώμα και η νοητική φύση μπορούν ακόμη να παραμένουν αιθερικά πολωμένα ακόμη κι όταν ο θάνατος του φυσικού σώματος – η παύση κάθε καρδιακής δραστηριότητας και η συγκέντρωση της βασικής αιθερικής εστίας στην περιοχή της κεφαλής, ή της καρδιάς, ή του ηλιακού πλέγματος – έχει επέλθει και η απόσυρση ήδη πραγματοποιείται.
Οι αιθερικές δυνάμεις αποσύρονται πρώτα στην περιβάλλουσα έκταση του αιθερικού αξεπέραστου δακτυλίου, πριν απ’ την τελική διάλυση που αφήνει τον άνθρωπο να σταθεί ελεύθερος σαν ανθρώπινη ψυχή μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο του αστρικού του φορέα. Έχετε εδώ μια κάπως νέα όψη της διαδικασίας του θανάτου. Συχνά διατυπώθηκε και περιγράφηκε η απόσυρση του αιθερικού σώματος από την κατοχή του πυκνού φυσικού σώματος. Αλλά κι όταν ακόμη συντελεσθεί, ο θάνατος δεν είναι πλήρης· αναμένεται ακόμη μια δευτερεύουσα δραστηριότητα της θέλησης της ψυχής. Η δευτερεύουσα αυτή δραστηριότητα καταλήγει στη διάλυση όλων των αιθερικών δυνάμεων στην εκπορευτική πηγή η οποία είναι η γενική δεξαμενή των δυνάμεων. Μην ξεχνάτε ότι το αιθερικό σώμα δεν έχει δική του ξεχωριστή ζωή. Είναι μόνο ένα αμάλγαμα όλων των δυνάμεων και ενεργειών που εμψύχωναν το φυσικό σώμα και το γαλβάνιζαν σε δραστηριότητα στη διάρκεια του εξωτερικού βιόκυκλου. Να θυμάστε επίσης ότι τα πέντε κέντρα στη σπονδυλική στήλη δε βρίσκονται μέσα στο φυσικό σώμα, αλλά σε ορισμένα διακριτά σημεία στην παράλληλη αιθερική ουσία· βρίσκονται (ακόμη και στην περίπτωση του υπανάπτυκτου ανθρώπου κι ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του συνήθους ανθρώπου) τουλάχιστον δύο ίντσες απ’ τη φυσική σπονδυλική στήλη. Τα τρία κεφαλικά κέντρα είναι επίσης έξω από το πυκνό φυσικό σώμα. Αυτή η υπόμνηση θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε τη δήλωση ότι το φυσικό σώμα εκκενούται καθαυτό όταν αποφασισθεί ο θάνατος από τις επαγρυπνούσες εξουσίες, αλλά ωστόσο ο άνθρωπος μπορεί να μη είναι αληθινά νεκρός. Θα ήθελα επίσης να σας υπενθυμίσω ότι αυτό ισχύει και για τα πολλά μικρά κέντρα όπως και για τα μεγάλα τα οποία μας είναι τόσο γνωστά.
Τα τελευταία απ’ τα μικρά κέντρα “που σβήνουν” για να διαλυθούν στο σύνολο της αιθερικής ουσίας, είναι δύο που συνδέονται στενά με την περιοχή των πνευμόνων. Στα δύο αυτά κέντρα λειτουργεί η ψυχή όταν για οποιοδήποτε λόγο ανακληθεί στο πυκνό φυσικό σώμα. Όταν αυτά δονούνται με μια επιστρέφουσα ή νέοεισερχόμενη δραστηριότητα, η πνοή της ζωής επιστρέφει στην εκκενωθείσα φυσική μορφή. Η ασυνείδητη αυτή αντίληψη συνιστά την παρακινούσα αιτία της διαδικασίας που εκτελείται κανονικά σ’ όλες τις περιπτώσεις πνιγμού ή ασφυξίας. Όταν ο άνθρωπος υποκύψει στην ασθένεια και το φυσικό σώμα έχει συνεπώς εξασθενίσει, τέτοιες ασκήσεις αποκατάστασης δεν είναι εφικτές και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Σε περιπτώσεις αιφνίδιου θανάτου λόγω δυστυχήματος, αυτοκτονίας, φόνου, απροσδόκητων καρδιακών κρίσεων ή πολεμικών γεγονότων, το σοκ είναι τέτοιο ώστε η κάπως αργή διαδικασία της ψυχικής απόσυρσης αντισταθμίζεται τελείως και η εκκένωση του φυσικού σώματος και η πλήρης διάλυση του αιθερικού σώματος είναι πρακτικά ταυτόχρονες. Σε ομαλές περιπτώσεις θανάτου από ασθένεια, η απόσυρση είναι αργή και (όταν η κακοήθεια της νόσου δεν προκάλεσε πολύ μεγάλη βλάβη του φυσικού οργανισμού) υπάρχει δυνατότητα επανόδου για μικρή ή μεγάλη περίοδο χρόνου. Αυτό συμβαίνει συχνά, ειδικά όταν η θέληση για ζωή είναι ισχυρή ή όταν το έργο της ζωής παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο και δεν περατώθηκε σωστά.
Υπάρχει ένα άλλο σημείο που επιθυμώ να θίξω και το οποίο σχετίζεται με την αέναο σύγκρουση που διεξάγεται μεταξύ των δυαδικοτήτων του πυκνού φυσικού σώματος και του αιθερικού φορέα. Το φυσικό στοιχειακό (που είναι το όνομα που δίνουμε στην ολοκληρωμένη ζωή του φυσικού σώματος) και η ψυχή καθώς επιζητεί να αποσύρει και να διαλύσει το σύνολο των συνδυασμένων ενεργειών του αιθερικού σώματος, βρίσκονται σε σφοδρή σύγκρουση και η διαδικασία είναι συχνά βίαιη και μακρά· η μάχη αυτή διεξάγεται στη διάρκεια της μεγάλης ή μικρής περιόδου του κώματος που χαρακτηρίζει τόσες πολλές νεκρικές κλίνες. Το κώμα, μιλώντας εσωτερικά, είναι δύο ειδών: υπάρχει το “κώμα της μάχης” που προηγείται του αληθινού θανάτου· υπάρχει επίσης το “κώμα της αποκατάστασης” που συμβαίνει όταν η ψυχή έχει αποσύρει το νήμα ή όψη της συνείδησης, αλλά όχι το νήμα της ζωής, σε μια προσπάθεια να δώσει στο φυσικό στοιχειακό το χρόνο να επανακτήσει την κατοχή του στον οργανισμό κι έτσι να αποκαταστήσει την υγεία. Προς το παρόν η σύγχρονη επιστήμη δεν αναγνωρίζει τη διάκριση μεταξύ των δύο αυτών όψεων του κώματος. Αργότερα, όταν γίνει συνηθέστερη η αιθερική ή ψυχορατική όραση, η ποιότητα του επικρατούντος κώματος θα είναι γνωστή και τα στοιχεία της ελπίδας ή της απελπισίας δε θα ελέγχουν πλέον. Οι φίλοι και οι συγγενείς του αναίσθητου προσώπου θα γνωρίζουν ακριβώς αν παρακολουθούν μια μεγάλη και τελική απόσυρση από την παρούσα ενσάρκωση ή απλά μια διαδικασία αποκατάστασης. Στην τελευταία περίπτωση η ψυχή διατηρεί ακόμη το άδραγμά της στο φυσικό σώμα μέσω των κέντρων, αλλά αναστέλλει πρόσκαιρα όλες τις ενεργοποιούς διαδικασίες. Εξαιρούνται αυτής της αναστολής το κέντρο της καρδιάς, η σπλήνα και τα δύο μικρότερα κέντρα που συνδέονται με τον αναπνευστικό μηχανισμό. Παραμένουν κανονικώς ενεργά, αν και κάπως εξασθενημένα στη δραστηριότητά τους· και δι’ αυτών διατηρείται ο έλεγχος. Όταν ο αληθινός θάνατος είναι η πρόθεση της ψυχής, τότε πρώτα απ’ όλα επιτελείται ο έλεγχος της σπλήνας· ακολουθεί έπειτα ο έλεγχος των δύο μικρότερων κέντρων και τελικά ο έλεγχος του καρδιακού κέντρου κι ο άνθρωπος πεθαίνει.
Τα παραπάνω θα σας δώσουν κάποια ιδέα των πολλών σημείων που συνδέονται με το θάνατο και αναμένουν την ανακάλυψή τους απ’ την ορθόδοξη ιατρική και τα οποία θ’ αποκαλυφθούν καθώς η φυλή των ανθρώπων φτάνει σε αυξανόμενη ευαισθησία.
Θα ήθελα να σας ζητήσω να θυμάστε ότι σ’ όλες τις τωρινές μας μελέτες ασχολούμαστε με τις αντιδράσεις και δραστηριότητες της ψυχής που ανακαλεί σκόπιμα την ενσαρκωμένη όψη της, επειδή τερματίσθηκε ένας βιόκυκλος. Το όριο αυτού του βιόκυκλου μπορεί να είναι μακρό ή σύντομο, ανάλογα με τους επιδιωκόμενους σκοπούς· μπορεί να καλύψει μόνο λίγα χρόνια ή έναν αιώνα. Πριν το έβδομο έτος η ζωτικότητα του φυσικού στοιχειακού είναι ο κύριος αποφασιστικός παράγοντας. Η ψυχή εστιάζεται τότε στο αιθερικό σώμα αλλά δε χρησιμοποιεί πλήρως όλα τα κέντρα· έχει απλά έναν ήρεμο παλμικό έλεγχο και μια ήπια παρωθητική δραστηριότητα – επαρκή για να διατηρήσει τη συνείδηση, να ζωογονήσει τις διάφορες φυσικές διαδικασίες και να εγκαινιάσει την εκδήλωση του χαρακτήρα και της προδιάθεσης. Αυτά γίνονται αυξανόμενα φανερά μέχρι το εικοστό πρώτο έτος, οπότε σταθεροποιούνται σε ό,τι ονομάζουμε προσωπικότητα. Στην περίπτωση των μαθητών το άδραγμα της ψυχής στα αιθερικά κέντρα είναι ισχυρότερο από την αρχή της φυσικής ύπαρξης. Όταν φτάνει το δέκατο τέταρτο έτος, η ποιότητα και η φύση της ενσαρκωμένης ψυχής και η κατά προσέγγιση ηλικία ή εμπειρία της καθορίζονται, το φυσικό, αστρικό και νοητικό στοιχειακό βρίσκονται υπό έλεγχο και η ψυχή, ο ενοικών πνευματικός άνθρωπος, καθορίζει πλέον τις ζωικές ροπές κι επιλογές.
Στην περίπτωση του συνήθους ανθρώπου, όταν αποσκοπείται ο θάνατος, η μάχη μεταξύ του φυσικού στοιχειακού και της ψυχής είναι ο χαρακτηριστικός παράγοντας· ονομάζεται αποκρυφιστικά “Λεμούρεια αποχώρηση”· στην περίπτωση του μέσου πολίτη όπου η εστία της ζωής βρίσκεται στην επιθυμητική φύση, η σύγκρουση διεξάγεται μεταξύ του αστρικού στοιχειακού και της ψυχής κι αυτή αποκαλείται “ο θάνατος ενός Ατλάντειου”· όταν πρόκειται για μαθητές η σύγκρουση είναι καθαρά νοητική και συχνά εστιάζεται γύρω από τη θέληση-για-υπηρεσία και την απόφαση εκπλήρωσης μιας ιδιαίτερης όψης του Σχεδίου καθώς και τη θέληση-για-επιστροφή με πλήρη δύναμη στο ασραμικό κέντρο. Όσον αφορά τους μυημένους δεν υπάρχει σύγκρουση, αλλά απλά μια συνειδητή και εσκεμμένη απόσυρση. Αρκετά περίεργα αν φαίνεται ότι υπάρχει σύγκρουση, αυτή διεξάγεται μεταξύ των δύο στοιχειακών δυνάμεων που παραμένουν τότε στην προσωπικότητα: του φυσικού στοιχειακού και της νοητικής ζωής. Δεν υπάρχει αστρικό στοιχειακό στον εξοπλισμό ενός μυημένου υψηλής περιωπής. Η επιθυμία έχει ξεπεραστεί πλήρως όσον αφορά τη φύση του ατόμου.

Παράγοντες που Αντιμετωπίζει η Αποσυρόμενη Ψυχή.

Συνεπώς στο φυσικό θάνατο και στην πράξη της απόδοσης η αποχωρούσα ψυχή πρέπει ν’ ασχοληθεί με τους εξής παράγοντες:

1. Το φυσικό στοιχειακό, την ολοκληρωμένη και συντονισμένη ζωή του φυσικού σώματος, το οποίο επιζητεί πάντα να συγκρατεί με τις ελκτικές δυνάμεις όλα τα συστατικά του μέρη και την αμοιβαία τους αλληλενέργεια. Αυτή η δύναμη εργάζεται μέσω ενός αριθμού μικρών κέντρων.

2. Τον αιθερικό φορέα ο οποίος έχει μια ισχυρή συντονισμένη δική του ζωή που εκφράζεται μέσω των επτά μεγάλων κέντρων τα οποία αντιδρούν υπό την αστρική, νοητική και ψυχική παρωθητική ενέργεια. Εργάζεται επίσης μέσω ορισμένων μικρών κέντρων που δεν προορίζονται για ανταπόκριση σ’ εκείνη την όψη του εξοπλισμού του ανθρώπου για την οποία η Ε.Π.Μπ. δηλώνει ότι δεν είναι αρχή – τον πυκνό φυσικό μηχανισμό.

Τα μικρά κέντρα διαιρούνται συνεπώς σε δύο ομάδες: πρώτο, σ’ εκείνα που ανταποκρίνονται στη ζωή της πυκνής ύλης – στη μητρική όψη – και βρίσκονται σαφώς στο ενελικτικό τόξο· αποτελούν κληρονομιά απ’ το προηγούμενο ηλιακό σύστημα όπου ο όλος άνθρωπος ελεγχόταν μέσω των μικρών αυτών κέντρων, με λίγα μόνο κύρια κέντρα να εκδηλώνονταν αμυδρά στην περίπτωση των μυημένων και προχωρημένων μαθητών εκείνης της εποχής· δεύτερο, σ’ εκείνα τα κέντρα που ανταποκρίνονται στις ενέργειες που φθάνουν σ’ αυτά μέσω των κύριων κέντρων· αυτά περιέρχονται τότε υπό τον έλεγχο του αστρικού σώματος και του νοητικού μηχανισμού. Βλέπετε λοιπόν γιατί νωρίτερα σ’ αυτή την πραγματεία έκανα την ακόλουθη αναφορά στα μικρά κέντρα. Θα σας ενδιέφερε ωστόσο να σας πω πού βρίσκονται τα είκοσι ένα μικρά κέντρα. Είναι εντοπισμένα στα ακόλουθα σημεία:

1. Δύο βρίσκονται μπροστά στα αυτιά, κοντά στο σημείο σύνδεσης των οστών της γνάθου.

2. Δύο βρίσκονται πάνω ακριβώς από τους δύο μαστούς.

3. Ένα βρίσκεται στο σημείο που σμίγουν τα οστά του στήθους, κοντά στο θυρεοειδή αδένα. Αυτό μαζί με τα δύο κέντρα του στήθους σχηματίζει ένα τρίγωνο δύναμης.

4. Δύο βρίσκονται σε κάθε παλάμη των χεριών.

5. Δύο βρίσκονται στα πέλματα των ποδιών.

6. Δύο βρίσκονται πίσω ακριβώς από τα μάτια.

7. Δύο συνδέονται επίσης με τις γονάδες.

8. Υπάρχει ένα κοντά στο ήπαρ.

9. Ένα άλλο συνδέεται με το στομάχι· σχετίζεται συνεπώς με το ηλιακό πλέγμα, αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του.

10. Δύο συνδέονται με τη σπλήνα. Σχηματίζουν στην πραγματικότητα ένα κέντρο, αλλά το κέντρο αυτό σχηματίζεται απ’ τα δύο που το ένα βρίσκεται πάνω στο άλλο.

11. Υπάρχουν δύο – ένα στο πίσω μέρος του κάθε γόνατος.

12. Υπάρχει ένα ισχυρό κέντρο που συνδέεται στενά με το πνευμονογαστρικό νεύρο. Είναι πολύ ισχυρό και θεωρείται από μερικές αποκρυφιστικές σχολές σαν κύριο κέντρο· δεν είναι στη σπονδυλική στήλη, αλλά βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το θύμο αδένα.

13. Ένα άλλο είναι κοντά στό ηλιακό πλέγμα και το συνδέει με το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης, σχηματίζοντας έτσι ένα τρίγωνο με το ιερό κέντρο, το ηλιακό πλέγμα και το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης.

(Από το βιβλίο της «Εσωτερικής Θεραπευτικής»).
----------------------------------

Παρατηρούμε συνεπώς από τα παραπάνω ότι το θέμα του θανάτου στην επιστήμη του εσωτερισμού συνδέεται με πάρα πολλά πράγματα που είναι γνωστά σε πολύ λίγα μέλη της ανθρωπότητας.
Οι πληροφορίες αυτές που μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ήταν παντελώς άγνωστες, άρχισαν σήμερα δειλά να κυκλοφορούν ακόμη και μέσα στο διαδίκτυο με την ελπίδα να τις ανακαλύψουν εκείνα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας που λόγω κάρμα και εξελικτικού συνειδησιακού σημείου τους αφορούν.

Καλό πρωινό

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr