Στο βιβλίο του Η Χρυσή Βασίλισσα των Λεμουρίων ο Άμπραχαμ Μάνσφηλντ αναφέρει πώς ήλθε σε επαφή με τους Λεμουρίους του όρους Σάστα και πώς αυτοί του αποκάλυψαν το μυστικό των αρχαίων σπηλαίων με θησαυρούς της Λεμουρίας στη γύρω περιοχή. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του αφηγείται την ιστορία ενός φίλου του στο όρος Shasta το 1931. Ο φίλος του αυτός είχε χάσει το δρόμο του στην βορειοανατολική πλευρά του βουνού ακολουθώντας ένα πληγωμένο ελάφι. Βρήκε τελικά το ελάφι νεκρό, αλλά ο ίδιος είχε χαθεί και ήταν τελείως εξαντλημένος. Κατά τις τρεισήμισι το πρωί άκουσε κάποιον να του λέει: «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου;». Κοίταξε προς τα πάνω και είδε με έκπληξη να στέκεται δίπλα του ένα ον πάνω από δυο μέτρα ύψος που του είπε: «Είμαι ένας Λεμούριος».

Στη συνέχεια ακολούθησε με τη θέλησή του το Λεμούριο σε ένα μέγαρο με κήπους κάτω από το όρος Σάστα. Συνέχισαν να κατεβαίνουν μέχρι που ο Λεμούριος του ανήγγειλε ότι βρισκόντουσαν στην «στοά του χρυσού» που είναι λίγο μακρύτερα από τη σπηλιά του, η οποία ήταν επενδεδυμένη με χρυσό. Του είπε ότι μπορούσε να κοιμηθεί πάνω στη χρυσή πλάκα του. Δε θα χρειαζόταν καμιά κουβέρτα για σκέπασμα, γιατί η πλάκα εκείνη είχε θερμανθεί χημικά πριν από χιλιάδες χρόνια και δεν έχανε ποτέ τη σταθερή της θερμοκρασία: «Αυτή είναι παρόμοια με τον ήλιο», του είπε.

Στη συνέχεια ο Λεμούριος τοποθέτησε ένα χρυσό μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του άνδρα και του είπε να σκεφθεί την ώρα που θα ήθελε να σηκωθεί και αυτό θα συνέβαινε, γιατί το μαξιλάρι αυτό ήταν ένα «νοητικό μαξιλάρι» που μπορούσε να ακτινοβολεί τις σκέψεις που συνελάμβανε. Ο φίλος του Μάνσφηλντ έμαθε από το Λεμούριο ότι υπήρχε ένα σύστημα από τούνελ και «πουριά» που άφησαν τα ηφαίστεια, τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους κάτω από τη γη σα λεωφόροι, «σαν ένας κόσμος μέσα σε έναν άλλο κόσμο» και προχωρούσαν σε κάθε διεύθυνση κατά εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ένα τέτοιο τούνελ του είπε οδηγούσε στον Ωκεανό και ήταν κοντά στις απομονωμένες περιοχές της Κομητείας του Ντελ Νόρτε, 128 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί, κοντά σε ένα μοναστήρι που κτίσθηκε για να εκπαιδεύει θρησκευόμενους Λεμουρίους, και ότι σε αυτό το τούνελ, που ήταν επενδεδυμένο με χρυσό, είχε πρόσβαση από έξω.

Όπως είπε αργότερα ο άνδρας στο Μάνσφηλντ, είδε χρυσές πλάκες και επενδεδυμένες με χρυσό στοές τεράστιου μεγέθους. Ρωτώντας το Λεμούριο για τους ανθρώπους της φυλής του, αυτός του απάντησε ότι αυτοί είχαν πάει στο κέντρο της γης «σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο» από αυτόν που ήταν κοντά στην επιφάνεια στις ηφαιστειώδεις σπηλιές και ότι θα μπορούσε να τον πάει εκεί, αν ήθελε.

Αφού το σκέφθηκε κάπως ο άνθρωπος αποφάσισε να μείνει και να δει μερικά περισσότερα πράγματα προτού επιστρέψει στην επιφάνεια. Ο Λεμούριος του έδειξε τα πετράδια του στέμματος των Λεμουρίων και των Ετρουσιανών, οι πολιτισμοί των οποίων άκμασαν πριν από χιλιάδες χρόνια και του είπε ότι οι θησαυροί τους ήσαν ακόμα εκεί, όπως αφέθησαν μετά την Εποχή των Παγετώνων.

Τελικά αφού είδε και άλλα θαυμάσια πράγματα, όπως για παράδειγμα μια υπόγεια πόλη και κήπους που παρήγαγαν γιγαντιαία λαχανικά, ενάμισι περίπου χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια του βουνού, ο άνδρας είπε στο Λεμούριο ότι θα ήθελε να επιστρέψει για να δει αν ήταν πραγματικά ακόμα ζωντανός και για να βρει το αυτοκίνητό του και το φίλο του (το Μάνσφηλντ) που κυνηγούσε μαζί του όταν χάθηκε. Εξήγησε ότι έπρεπε να ανησυχεί γιατί είχε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του μαζί του στη τσέπη του και η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να πάει ο φίλος του με τα πόδια σπίτι του.

Επέστρεψε λοιπόν με ασφάλεια στην επιφάνεια. Βρήκε το αυτοκίνητό του και τον Μάνσφηλντ πεθαμένο σχεδόν από το κρύο της περασμένης νύχτας. Φεύγοντας από το βουνό αυτοί συνέκριναν τις εντυπώσεις τους και ανακάλυψαν ότι είχαν και οι δυο παράξενες εμπειρίες. Ο Μάνσφηλντ του αποκάλυψε ότι γνώριζε και αυτός τις στοές του χρυσού και τις Πλάκες του Χρόνου από διάφορα άλλα συμβάντα στη ζωή του. Ο φίλος του τού είπε ότι είδε πάνω στους τοίχους της σπηλιάς στην οποία κοιμήθηκε το Ευχαίον των επιστημών του Θεού. Και όπως δήλωναν οι Πλάκες του Χρόνου ήταν ο καιρός να το πουν στην ανθρωπότητα και ο Μάνσφηλντ ήταν το επιλεγμένο άτομο γι’ αυτή την αποστολή.

Την παρακάτω ιστορία την αναφέρει μια κάποια κυρία Μ..., που τιμούσε με συχνές επισκέψεις με την οικογένειά της τα Σαββατοκύριακα το όρος Shasta και ιδιαίτερα τη περιοχή των «Λιβαδιών του Πάνθηρα», που έχει πάρει το όνομά της από το περίφημο Πάνθηρα του Σεντ Ζερμαίν, που έχει θεαθεί πολλές φορές σ’ αυτήν. Ένα από αυτά τα πρωινά που άνδρας της με τα παιδιά τους είχαν πάει για τις συνηθισμένες αγαπημένες τους «εξερευνήσεις» στο όρος, την πλησίασε ένας νεαρός στο χώρο κατασκήνωσής της πάνω στο βουνό και της ζήτησε ένα φλιτζάνι από το καφέ που είχε ετοιμάσει, ο οποίος, όπως της είπε, του «μύριζε διαρκώς από το πρωί».

Ο νεαρός αποδείχθηκε τελικά ένας ενδιαφέρον και ευχάριστος συνομιλητής και συζήτησαν αρκετή ώρα διάφορα θέματα κοινού ενδιαφέροντος και εσωτερικού περιεχομένου. Όταν του ανέφερε ότι είχε ακούσει ότι η Αδελφότητα του Όρους είχε φύγει για το Περού για ένα πιο σταθερό περιβάλλον, ο νεαρός της χαμογέλασε και της είπε ότι είχε ακούσει και αυτός αυτές τις ιστορίες, αλλά αν ήθελε θα μπορούσε να μπει η ίδια μέσα στο βουνό και να δει με τα μάτια της ποιος ήταν ακόμα εκεί, δείχνοντας με το τρόπο του ότι ήξερε πώς να την οδηγήσει μέσα σε αυτό.

Η γυναίκα νιώθοντας εμπιστοσύνη για το νεαρό τον ακολούθησε, αν και δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να την οδηγήσει μέσα στο βουνό. Σε λίγα λεπτά βρέθηκαν σε ένα ψηλό, παράξενα διαμορφωμένο βράχο ύψους 3 περίπου μέτρων και πλάτους 1,5 μέτρων. Η πρόσοψη του ήταν επίπεδη και κρυβόταν εν μέρει από τα κλαδιά των μπροστινών δένδρων. Η κορυφή του έγερνε προς το έδαφος στο πίσω μέρος του, μοιάζοντας έτσι με ένα σκαληνό τρίγωνο. Η μια πλάγια όψη του έμοιαζε σαν /l, ενώ το έδαφος γύρω του ήταν πολύ σκληρό συγκριτικά με το μαλακότερο έδαφος που είχαν περπατήσει για να φτάσουν μέχρι εκεί. Όπως αφηγήθηκε αργότερα η Κα Μ... σε ένα γράμμα σε μια φίλη της:

Ο νεαρός περπάτησε μέχρι τη πόρτα και την άγγιξε. Αμέσως αυτή άνοιξε προς τα μέσα και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω, όπως και έκανα. Διαβαίνοντας την ανοικτή πόρτα είδα 7 σκαλοπάτια να κατεβαίνουν προς ένα μικρό πλατύσκαλο και να συνεχίζουν μετά δεξιά προς τα κάτω. Ένιωθες μια υγρή, μουχλιασμένη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα, αν και όχι δυσάρεστη, σα να είχαμε μπει σε μια περιοχή που δεν απολάμβανε τόσο συχνά τη παρουσία του καθαρού αέρα. Ήταν προφανές ότι ήμασταν μέσα στο βουνό γιατί τα τοιχώματα ήσαν πέτρινα.

Φθάσαμε στο πλατύσκαλο και σταμάτησα να κοιτάξω τριγύρω. Είδα ότι ήμασταν σε ένα μικρό έρημο δωμάτιο που μου έδωσε την αίσθηση μιας εισόδου ή προθαλάμου. Το δωμάτιο λουζόταν από ένα απαλό φως του οποίου τη πηγή δεν μπορούσα να εντοπίσω. Δεν υπήρχαν καθόλου λάμπες ή κανένας άμεσος φωτισμός.

Κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια και ο νεαρός περπάτησε προς τον απέναντι τοίχο, τον άγγιξε και άνοιξε αμέσως μια πόρτα. Η πόρτα αυτή δεν ήταν ορατή από το πλατύσκαλο. Συγχωνευόταν με το τοίχο με ένα τέτοιο τρόπο, που αν δεν ήξερες πού ήταν, δε θα είχες καμιά ιδέα για την ύπαρξή της.

Τον ακολούθησα μέσα από τη πόρτα και βρέθηκα σε ένα πολύ μεγάλο, πέτρινο δωμάτιο με ψηλό ταβάνι. Και αυτό το δωμάτιο φωτιζόταν από μια απροσδιόριστη πηγή.

Καθώς διασχίσαμε το δωμάτιο προς ό,τι φαινόταν να είναι ένας μεγάλος διάδρομος, είδα έναν αριθμό εισόδων γύρω του, καθεμιά από τις οποίες φαινόταν να οδηγεί σε ένα μεγάλο διάδρομο.

Περπατήσαμε στην απέναντι πλευρά του δωματίου και συνεχίσαμε προς τα κάτω στο διάδρομο. Ο διάδρομος αυτός μας οδήγησε σε ένα άλλο μεγάλο δωμάτιο, το οποίο είχε έπιπλα και μεγάλα κιβώτια με ένα γυάλινο περίβλημα. Ο νεαρός με πήρε προς αυτά και μου έδειξε μερικά κομμάτια επίπεδης πέτρας μέσα τους. Καθώς πλησίασα τα κιβώτια είδα ότι πάνω σε κάθε πέτρα υπήρχαν χαραγμένα κάποια γράμματα, αλλά δε μπορούσα να αναγνωρίσω τη γλώσσα. Γύρισα να τον ρωτήσω τι αντιπροσώπευαν αυτές οι πέτρες, αλλά προτού το κάνω μου χαμογέλασε και μου είπε: «Δε θυμάσαι τώρα, αλλά αυτές είναι οι ιερές πλάκες που εσύ και οι συνεργάτες σου βγάλατε από την Ατλαντίδα καθώς σηκώθηκαν τα νερά του κατακλυσμού για να καταστρέψουν τη χώρα».

Συνέχισε να μου εξηγεί ότι εμείς (δεν ήμουν σίγουρη προς το παρόν για το ποιους εννοούσε με αυτό το «εμείς») είχαμε πάρει τις πλάκες σε μια σπηλιά και τις είχαμε κρύψει εκεί. Καθώς έλεγε την ιστορία, μπορούσα να δω μέσα στο μυαλό μου έναν αριθμό μικρών σκαφών με δύο άτομα το καθένα, να κινιούνται πολύ γρήγορα μέσα από τα βαθιά νερά. Αυτά σιγά - σιγά επιβραδύνθηκαν καθώς πλησίαζαν μια σπηλιά και μόλις μπήκαν σε αυτή μπόρεσα να δω τα άτομα να σηκώνονται στην επιφάνεια του νερού.

Η σπηλιά ήταν πολύ μεγάλη.

Όταν τα άτομα των μικρών σκαφών άνοιξαν τα σκάφη τους για να βγουν, άλλα άτομα στη σπηλιά τους χαιρέτησαν και αφού πήραν με βιάση τις πέτρινες πλάκες εξαφανίσθηκαν μέσα της. Μόλις οι πλάκες απομακρύνθηκαν οι ιδιοκτήτες των σκαφών ξαναμπήκαν στα μικρά τους πλοιάρια και έφυγαν από τη σπηλιά με τον ίδιο τρόπο που είχαν μπει. Σε αυτό το σημείο ο οραματισμός μου σταμάτησε, αλλά είχα μια αίσθηση ότι είχα βρεθεί σε εκείνο το μέρος μαζί με αυτά τα άτομα. Χρειάσθηκαν να περάσουν λίγα λεπτά για να ξεπεράσω το συναίσθημα της ανησυχίας και της διέγερσης που είχα νιώσει καθώς παρακολουθούσα τα μικρά σκάφη στο νερό. Ένιωσα το συναίσθημα μιας μεγάλης ανακούφισης και ολοκλήρωσης μόλις παραδόθηκαν οι πλάκες και μπορούσα να ακούσω τις προσευχές και ευχαριστίες που πρόφεραν οι άνθρωποι στη σπηλιά.

Σε αυτό το δωμάτιο υπήρχαν μερικοί πάγκοι χωρίς πλάτη, οι οποίοι βρισκόντουσαν μπροστά από κάθε κιβώτιο. Είχα την ίδια αίσθηση που ένιωθα όταν επισκεπτόμουνα ένα μουσείο.

Σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα πώς να τον αποκαλώ. Δεν μου είχε πει το όνομά του. Τον ρώτησα λοιπόν πώς το λένε και μου είπε πώς μπορώ να τον φωνάζω Μάικελ.

Ο Μάικελ μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω ξανά και μπήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο (με την ευκαιρία το δωμάτιο του «μουσείου» και αυτό το δωμάτιο θα τα ονόμαζα αρκετά κανονικά δωμάτια. Τα ταβάνια τους είχαν ύψος περίπου 4,5 μέτρων και μαζί με τους τοίχους ήσαν καλυμμένα από κάποιο υλικό που φαινόταν σα μέταλλο, αν και δεν αισθάνθηκα τη ψυχρότητα που συνήθως αισθάνομαι όταν είμαι κοντά σε μέταλλο, αν αυτή η παρατήρηση μπορεί να βοηθήσει καθόλου). Τα δάπεδα ήσαν πολύ λεία - δεν έχω ιδέα εξ’ αιτίας ποιας λαμπερής επικάλυψης. Αυτό το δεύτερο δωμάτιο περιείχε επτά μεγάλους όρθιους κυλίνδρους ύψους 3 περίπου μέτρων και πλάτους 1,2 μέτρων. Πάλι δεν ξέρω από τι υλικό ήταν κατασκευασμένοι. Παρόλο που φαινόταν σα γυαλί, δε νομίζω ότι ήταν. Οι κύλινδροι αυτοί ήσαν γεμάτοι με μια υγρή ουσία (μιας ζελατινινοειδούς υφής) και στο καθένα τους έλαμπε μια ακτίνα φωτός προς τα κάτω από τη κορυφή τους. Η υγρή ουσία μέσα τους ήταν διαφορετικού χρώματος στον καθένα απ’ αυτούς. Τα χρώματα αυτά ήταν αρκετά ανάλογα με τα χρώματα που αποδίδουμε στα επτά βασικά τσάκρας.

Σε αυτό το δωμάτιο υπήρχε ένας αριθμός ανθρώπων (μου φάνηκαν άνθρωποι σα κι εμένα) που δούλευαν γύρω από τους κυλίνδρους. Ο καθένας τους τοποθετούσε μικρά κομμάτια χαρτιού (τουλάχιστον φαινόταν σα χαρτί) πάνω στους διάφορους χρωματιστούς κυλίνδρους. Είδα ότι το κάθε «χαρτί» έγραφε κάτι πάνω του. Ο Μάικελ μου εξήγησε ότι αυτοί εργάζονταν θεραπεύοντας διάφορα άτομα και την ίδια τη Μητέρα Γη. Αυτοί έγραφαν πάνω σε αυτό το «προσάρτημα» (ή τα προσαρτήματα αν απαιτείτο ένας συνδυασμός χρωμάτων) το όνομα ή τη τοποθεσία αυτού που είχε ανάγκη από θεραπεία. Τα «προσαρτήματα» καθώς διασπείροντο οι θεραπευτικές ενέργειες ανελάμβαναν το χρώμα του κυλίνδρου. Όταν το προσάρτημα πετύχαινε το ακριβές χρώμα του κυλίνδρου ή την ακριβή απόχρωση που απαιτείτο από την επιγραφή, αυτό διαλυόταν.

Τους παρακολουθήσαμε να εργάζονται για λίγο και ο Μάικελ υπέδειξε ότι ίσως θα ήθελα να μελετήσω τη χρωματοθεραπεία. Συμφώνησα ότι μπορεί να ήθελα. Καθώς φύγαμε από το δωμάτιο θεραπείας, με κοίταξε και μου είπε: «Η οικογένειά σου επιστρέφει στο χώρο κατασκήνωσης. Καλύτερα να επιστρέψουμε κι εμείς».

Φύγαμε από τον ίδιο δρόμο που μπήκαμε. Όταν βρεθήκαμε πάλι στο δάσος, μου είπε: «Θα ξανασυναντηθούμε, γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα να δεις και να θυμηθείς. Να προσέχεις όταν θα κατεβαίνεις το βουνό. Να οδηγείς σιγά και θα ανακαλύψεις κάτι πολύ αγαπητό σου».

Ο Μάικελ δεν επέστρεψε στο χώρο κατασκήνωσης μαζί μου. Με χαιρέτησε με το χέρι του και επέστρεψε στην είσοδο του βουνού.

Τελικά αφού συνάντησε την οικογένειά της, κατέβηκαν προσεκτικά το βουνό μετά από τις νουθεσίες του Μάικελ και κάπου σε μια στροφή, κοντά σε ένα σταματημένο φορτηγό που τους έφραζε το δρόμο, συνάντησε την αγαπημένη, χαμένη πριν από έξη μήνες στο βουνό, αγριεμένη τώρα σιαμέζα γάτα της, η οποία μετά από ένα περιπετειώδες κυνηγητό και συνεχές κάλεσμα τελικά την αναγνώρισε και αφέθηκε να την πιάσει. Και η Κα Μ... συνεχίζει στο γράμμα της:

Πώς κατάφερε αυτός ο μικρός φιλαράκος να επιζήσει έξη μήνες πάνω στο βουνό, δεν μπορώ να το καταλάβω. Το μόνο που μπορώ να σκεφθώ είναι ότι κάποιος τον βοήθησε. Είμαι αιώνια λοιπόν ευγνώμων σε όποιον τον βοήθησε και τον έχουμε πάλι μαζί μας...

Το επόμενο Σαββατοκύριακο ξαναεπιστρέψαμε στα Λιβάδια του Πάνθηρα. Όπως συνήθως ο άνδρας μου και τα παιδιά πήγαν για εξερεύνηση κι εγώ βρέθηκα να παρακολουθώ το μονοπάτι για τον Μάικελ. Αυτός εμφανίσθηκε λίγο μετά τις 10 το πρωί και περπατήσαμε για μια ακόμη φορά μέσα στα δένδρα.

Αφού μπήκαμε στο βουνό, περνώντας από το «μουσείο» και από το δωμάτιο θεραπείας, ο Μάικελ επέλεξε τώρα μια άλλη δίοδο. Αυτή ήταν στενότερη από τις προηγούμενες που είχα δει και σαφώς πέτρινη. Υπήρχε πάλι φως.

Περπατήσαμε για μια σύντομη απόσταση κάτω στη δίοδο και είδα ότι πλησιάζαμε μια περιοχή με αρκετά μηχανήματα. Τα μηχανήματα αυτά αποδείχθηκαν τελικά οχήματα. Ο Μάικελ περπάτησε στο πρώτο και μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Ήταν ένα μικρό όχημα με δυο καθίσματα. Δεν μπορούσαν να δω κανένα πίνακα οργάνων. Υπήρχε μόνο ένα μικρό μέρος που είχε πάνω του τρία κουμπιά. Πάτησε το ένα και το όχημα σηκώθηκε από το έδαφος. Αιωρήθηκε εκεί, μέχρι που πάτησε το δεύτερο κουμπί και αυτό άρχισε να κινείται προς τα μπρος. Δεν υπήρχε τιμόνι ή κανένα ορατό μέσον ελέγχου του οχήματος (ποτέ δεν ανακάλυψα σε τι χρησίμευε το τρίτο κουμπί).

Καθώς περνάγαμε μέσα από διάφορα τούνελ και στροφές, παρατήρησα διάφορα κομμάτια λάβας (τουλάχιστον αυτό σκέφθηκα ότι ήταν) πάνω στο δάπεδο του τούνελ και χωμένα στα τοιχώματα. Μερικά μέρη του τούνελ ήταν πολύ στενά και άλλα άνοιγαν σε μεγαλύτερες περιοχές. Ήταν ένας λαβύρινθος από τούνελ και παρακλάδια τους. Δεν έχω ιδέα πόσο μακριά είχαμε πάει, αν είχαμε ταξιδεύσει προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ή στο ίδιο επίπεδο. Υπήρχε πάντως μια σαφής διακύμανση της θερμοκρασίας καθώς ταξιδεύαμε στα διάφορα τούνελ. Τίποτα το πραγματικά δυσάρεστο, απλά υπήρχαν μέρη που ήσαν πιο θερμά από άλλα.

Φθάσαμε σε ένα χώρο προσγείωσης όπου υπήρχαν και άλλα τέτοια άδεια οχήματα. Βγήκαμε από το μικρό σκάφος και περάσαμε μέσα από μια άλλη δίοδο σε ένα μεγάλο δωμάτιο το οποίο ήταν σε πλήρη αντίθεση με τα τούνελ στα οποία είχαμε μόλις ταξιδεύσει. Το δωμάτιο αυτό είχε ένα πολύ ψηλό ταβάνι και ήταν γεμάτο από θελκτικά πράσινα φυτά και λουλούδια, πολλά από τα οποία δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Το δωμάτιο ήταν ζεστό, όχι θερμό, και μπορούσα να αισθανθώ την υγρασία του αέρα.

Φαινόταν να υπάρχει ένα άμεσο ηλιακό φως μέσα του, αλλά δεν είδα καθόλου ανοίγματα που θα επέτρεπαν την είσοδο του ηλιακού φωτός.

Ρώτησα το Μάικελ για το φως και μου είπε ότι ήταν πράγματι ηλιακό φως και αυτό έφτανε στο δωμάτιο μέσω μιας σειράς κατοπτροειδών συσκευών που εχρησιμοποιούντο για να το συγκεντρώνουν από τη κορυφή του βουνού. Συνέχισε εξηγώντας μου ότι υπήρχαν πολλά δωμάτια σαν κι αυτό και εχρησιμοποιούντο για την καλλιέργεια της τροφής που ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση της απομένουσας φρουράς μέσα στο βουνό και για τη διατήρηση μιας κατάλληλης περιβαλλοντολογικής ισορροπίας για τους ενοίκους του. Μου έδειξε κάτι που φαινόταν να είναι ένα σύστημα εξαερισμού κοντά στην οροφή. Εξήγησε, ότι υπήρχαν πολλά τέτοια συστήματα σε όλη την έκταση του βουνού.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα φυτά και τα δένδρα, μιλώντας για την Αδελφότητα, το μέλλον της Μητέρας Γης, τους χαμένους πολιτισμούς του παρελθόντος, την εργασία που πρέπει να γίνει για να διατηρήσουμε τη τωρινή κοινωνία μας, την προβλεπόμενη επερχόμενη κλίση του άξονα της γης και τελευταία για την ομορφιά μιας ασέληνης νύχτας. Ανακαλύψαμε ότι και οι δυο προτιμούσαμε τις ασέληνες νύχτες, γιατί μόνο τότε μπορεί να εκτιμήσει κανείς πραγματικά την ομορφιά του Σύμπαντος και των άστρων μας.

Καθώς φεύγαμε τον ρώτησα αν εξακολουθούσαμε να είμαστε στο Όρος Σάστα και μου απάντησε πως ναι. Μου έγνευσε να πλησιάσω το χώρο προσγείωσης και το μικρό σκάφος μας πήγε πίσω στην αφετηρία μας.

Περπατήσαμε έξω, μέσα στα δένδρα και στο ξέφωτο του λιβαδιού.

Ο Μάικελ μου είπε ότι την επόμενη φορά θα «ταξιδεύαμε».

Τον ρώτησα τι εννοούσε και απλώς μου χαμογέλασε και μου είπε: «Θα δεις».

Το επόμενο σαββατοκύριακο έκανε πολύ κρύο και αποφάσισε να πάει μόνη της με το φορτηγό στο «Λιβάδι του Πάνθηρα» αναζητώντας τον Μάικελ:

Μόλις έφτασα στο Λιβάδι του Πάνθηρα χάρηκα που δεν είχα φέρει τα παιδιά, γιατί έκανε πραγματικά πολύ κρύο και είχε πολύ άνεμο. Είχα παρκάρει το φορτηγό έτσι ώστε να μπορούσα να μείνω μέσα και να παρακολουθώ τη περιοχή απ’ όπου εμφανιζόταν συνήθως ο Μάικελ και όντως αυτός φάνηκε. Βγήκα για να το συναντήσω και για μια ακόμη φορά μπήκαμε μέσα στο βουνό.

Σχεδόν δεν άντεχα να περιμένω την εκπλήρωση αυτής της τελευταίας υπόσχεσης ότι θα «ταξιδεύαμε». Θα ήθελα να μπορούσα να τον σπρώξω μέσα από τις πόρτες και τις καθοδικές διόδους για να κινηθεί γρηγορότερα. Προς έκπληξή μου δεν μπήκαμε στη δίοδο όπου είχαμε ασφαλίσει το μικρό όχημα που μας είχε μεταφέρει μέσα από τα τούνελ στη τελευταία μου επίσκεψη.

Αντ’ αυτού συνεχίσαμε κάτω την κύρια δίοδο μέχρι που φτάσαμε σε μια σχετικά μεγαλύτερη είσοδο. Ο Μάικελ μου κράτησε τη πόρτα ανοικτή και όταν μπήκα στο δωμάτιο έμεινα άφωνη...

Κατά μήκος της αριστερής πλευράς του δωματίου υπήρχαν μερικές ελεύθερα ιστάμενες κονσόλες. Η κάθε μια τους είχε περίπου το μέγεθος και το σχήμα ενός μικρού γραφείου. Στη πλάτη της υπήρχε προσαρτημένο ένα ταμπλό που ανέβαινε 1,2 περίπου μέτρα πάνω από το «γραφείο» και φαινόταν να έχει βάθος τριάντα περίπου εκατοστά.

Υπήρχε μια μικρή σειρά αντικειμένων σα κουμπιά πάνω στα ταμπλό και εγκάρσια στο κάτω μέρος του μια σειρά από τρεμοσβήνοντα χρωματιστά κουμπιά. Παρατήρησα ότι καθώς τα χρώματα γινόντουσαν φωτεινότερα ή σκοτεινότερα, η ταχύτητα του τρεμοσβήματος αύξανε ή μειωνόταν αντιστοίχως. Ο Μάικελ μου εξήγησε σύντομα ότι οι κονσόλες είχαν χαρακτηριστικά που επέτρεπαν την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων και οποιασδήποτε διακύμανσης της θερμοκρασίας μέσα στα διάφορα μέρη του βουνού. Υποψιάστηκα ότι αυτή ήταν μια μάλλον περιορισμένη εξήγηση και ότι ο σκοπός τους ήταν ευρύτερος απ’ αυτό, αλλά δεν τον ρώτησα περισσότερα.

Σε ολόκληρο το τοίχο, προς τα δεξιά της πόρτας από την οποία μπήκαμε, υπήρχε ένα είδος χάρτη. Αναγνώρισα στο μισό του το ηλιακό μας σύστημα και τους διάφορους πλανήτες. Το άλλο μισό περιελάμβανε πλανήτες και αστέρια (υποθέτω ότι ήταν αστέρια) τα οποία δε γνώριζα. Πάνω σε διάφορα μέρη των δυο χαρτών υπήρχαν φώτα που πάλλονταν, μερικά από τα οποία φάνηκαν που και που να αλλάζουν θέση. Δε μου δόθηκε πολύ χρόνος για να κοιτάξω καλά από κοντά, παρόλο που το ήθελα, γιατί ο Μάικελ είχε κάτι άλλο στο μυαλό του.

Στη περιοχή απέναντι ακριβώς από τη πόρτα εισόδου υπήρχε ένα μεγάλο αντικείμενο κυλινδρικού σχήματος με μια λαμπερή μεταλλοειδή επιφάνεια. Καθώς το πλησιάσαμε μπόρεσα να δω ότι δεν ήταν μεταλλικό.

Ο Μάικελ περπάτησε μέχρι αυτό το αντικείμενο, άγγιξε μια περιοχή περίπου στη μέση του και εμφανίσθηκε σιωπηλά ένα άνοιγμα. Μπήκαμε μέσα. Είδα ότι υπήρχαν πέντε καθίσματα συνεδεμένα όλα σε μια στερεή ακτίνα η οποία διέσχιζε το δάπεδο του αντικειμένου στον απέναντι τοίχο από την είσοδο. Ο Μάικελ πήρε ένα από τα καθίσματα και τον ακολούθησα. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, αλλά είχα εμπιστοσύνη στο Μάικελ ότι δε θα έβαζε τη ζωή μου σε κίνδυνο.

Το άνοιγμα από το οποίο μπήκαμε έκλεισε και είδα ότι η περιοχή που βρισκόμασταν ήταν στη πραγματικότητα ξεχωριστή από το εξωτερικό κέλυφος. Το αντικείμενο ήταν στη πραγματικότητα δύο αντικείμενα, το ένα φωλιασμένο μέσα στο άλλο. Άρχισα να νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου και πήρα ασυναίσθητα μερικές βαθιές, αργές αναπνοές για να ηρεμήσω.

Ζήτησα από το Μάικελ κάποια εξήγηση, γιατί ήμασταν σε αυτό το αντικείμενο και τι επρόκειτο να συμβεί. Μου εξήγησε ότι ο εσωτερικός σωλήνας, αυτός στον οποίο βρισκόμασταν, ήταν στη πραγματικότητα μια μορφή χρονομηχανής. Θα κάναμε ένα ταξίδι εκείνη την ημέρα με αυτή τη χρονομηχανή.

Μου εξήγησε ότι αυτή η χρονομηχανή είχε δημιουργηθεί και μεταφερθεί εδώ πριν από χιλιάδες αιώνες και είχε χρησιμοποιηθεί από πολλούς πολιτισμούς μέχρι να τελειοποιηθεί η προσωπική μορφή του «αστρικού» ταξιδιού, ή αλλιώς της «κατευθυνόμενης προβολής της συνείδησης». Είπε ότι αυτή τη μέρα θα έβλεπα μια παρελθούσα ιστορία που ελάχιστοι μπορούν να δουν αυτό το καιρό. Για τους σκοπούς του εκείνη την ημέρα και επειδή δεν είχα ιδέα σε τι αναφερόταν η κατευθυνόμενη προβολή της συνείδησης, το ταξίδι μας επρόκειτο να συμβεί μέσα σ’ εκείνο το σωλήνα.

Βρέθηκα να κοιτάω σε ένα σκηνικό που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Ήταν σα να παρακολουθούσα μια ταινία κινηματογράφου, εκτός από το ότι είχα την αίσθηση της κίνησης. Ο Μάικελ ενήργησε σαν ένας οδηγός καθώς εμφανίσθηκαν διάφορες σκηνές μπροστά μου. Δε θυμάμαι να είδα καθόλου παράθυρα στη συσκευή που είχαμε μπει, αλλά μπορούσα σίγουρα να δω αυτό που μου έδειχνε ο Μάικελ.

Στην αρχή νόμισα ότι πετούσα και τότε σκέφθηκα ότι απλώς παρατηρούσα και μετά αντελήφθηκα ότι καθόμουνα σε ένα σκάφος... Καθώς πέρασε γρήγορα δίπλα μου μια σκηνή, νόμισα ότι αναγνώρισα το Κρόνο με τους δακτυλίους του και μετά ήξερα που ήμουνα, όταν είδα τη Γη να εμφανίζεται μπροστά μου. Ταξιδεύαμε πολύ κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη και φάνηκε να υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι σε αυτόν. Κάθε φορά που κάναμε το κύκλο του πλανήτη, η επιφάνειά του άλλαζε. Η ενέργειά του άλλαξε μαζί και τα χρώματα που εκπέμπονταν απ’ αυτόν. Είδα ιστιοφόρα να μετατρέπονται σε πολύ εξεζητημένα σκάφη που μπορούσαν να ταξιδεύουν πάνω ή κάτω από την επιφάνεια του νερού. Είδα ιπτάμενα σκάφη να περιβάλλουν το πλανήτη σχεδόν σε σχηματισμό και τα παρακολούθησα καθώς επιταχύνονταν έξω στο διάστημα για να γίνουν αόρατα στο ανθρώπινο μάτι και άλλα να κατεβαίνουν για να πάρουν τη θέση τους. Είδα την άδεια χώρα να αναπτύσσεται, να καλλιεργείται τροφή, να δημιουργούνται κτίρια και με κάθε νέα ανάπτυξη τα χρώματα πάλι άλλαζαν. Είδα ολόκληρους πολιτισμούς να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Είδα μάζες της ξηράς να ανυψώνονται και να πέφτουν και αισθάνθηκα το πόνο όταν συνέβη μια πολική μετατόπιση. Είδα κομμάτια ηπείρων να σπάνε και να παρασύρονται μακριά. Είδα τεράστιες όμορφες ζωικές μορφές να έρχονται στο πλανήτη και τελικά να εξαφανίζονται. Είδα φως γύρω από τις ανθρώπινες ζωικές μορφές και παρατήρησα πως αυτό μετατράπηκε από ένα όμορφο ζωηρό φως σε ένα ζοφερό, πυκνό σκοτάδι. Παρακολούθησα την επαναγέννηση ή δεύτερο ερχομό των φωτεινών όντων και για μια ακόμη φορά τα χρώματα του πλανήτη άλλαξαν. Και αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι ότι αισθάνθηκα και έγινα ένα με το κτύπο της καρδιάς όλων των όντων πάνω στο πλανήτη. Ένιωσα την ευτυχία της ανακάλυψης και το πόνο της καταστροφής. Πέρασα όλη τη γκάμα των συναισθημάτων μαζί με τη Μητέρα Γη. Βρέθηκα να κλαίω μαζί της και να εορτάζω για τις αφυπνίσεις που συνέβησαν.

Υπήρχαν πολλά περισσότερα...πιθανά θα χρειαζόταν ένας τόμος για να εξηγήσω με λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνεις που ήμουν εκείνη την ημέρα...

Πάντα φαινόταν να υπάρχει η παρουσία παρατηρητών. Μερικές φορές το σχήμα και το μέγεθος των οχημάτων άλλαξε, αλλά δεν υπήρχε ούτε μια φορά στη διάρκεια της μικρής μας εκδρομής που να μην ήσαν αυτοί παρόντες.

Η κίνησή μας γύρω από την επιφάνεια του Πλανήτη Γη φάνηκε να επιβραδύνεται. Μπορούσα να διακρίνω περισσότερες λεπτομέρειες και κίνηση. Τελικά σταματήσαμε πλήρως και οι εικόνες ξεθώριασαν στην όρασή μου. Ένιωσα την ενέργειά μου χαμηλή από την απέραντη γκάμα των συναισθημάτων. Ένιωσα πάντως ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε αυτές τις ιδιαίτερες συναισθηματικές καταστάσεις. Πολλά από αυτά που είχα μόλις δει και βιώσει είχαν κάτι το γνώριμο πάνω τους... Ήταν σα να τα είχα ξαναζήσει, αλλά χωρίς καμιά φανερή αίσθηση μείωσης της λύπης μου.

Σε αυτό το σημείο βρήκα τη φωνή μου και ήθελα να κάνω στο Μάικελ διάφορες ερωτήσεις. Αισθάνθηκα σα τον μαθητευόμενο ρεπόρτερ στη πρώτη του μεγάλη αποστολή και άρχισα να στύβω το κεφάλι μου για να βρω τις σωστές ερωτήσεις. Πριν όμως προλάβω να καθαρίσω το λαιμό μου και να ανοίξω το στόμα μου, ο Μάικελ άρχισε να εξηγεί μερικούς από τους λόγους γι αυτό το ταξίδι στη χρονομηχανή.

Η ουσία της εξήγησής του ήταν ότι για να έχουν οι Εργάτες του Φωτός του μέλλοντος μια καθαρότερη κατανόηση όταν αποκαλυφθούν ορισμένα γεγονότα στο μέλλον, είναι καλό να ενισχυθούν και αφυπνιστούν στη ψυχή τους τα ίχνη των περασμένων γεγονότων. Συνέχισε λέγοντας ότι αυτοί που εργάζονταν και θα εργάζονταν για το Φως, θα έβρισκαν αυτή την ενίσχυση και επαναφύπνιση ευεργετική για τη κατανόηση και επίλυση των επερχόμενων προβλημάτων.

Ο Μάικελ εξήγησε περαιτέρω ότι μερικοί από αυτούς που προορίζονται για την Εργασία Φωτός στις επερχόμενες μεταβολές δεν είχαν φτάσει ακόμα στο πλανήτη Γη.

Μίλησε για βιβλία που θα γράφονταν και έχουν γραφεί, για εμπειρίες που θα μοιράζονταν με άλλους και για θεωρίες που θα διατυπώνονταν (οι οποίες θα αποδεικνύονταν αργότερα πραγματικές), όχι μόνο σε μια προσπάθεια ανασκάλευσης της μνήμης, αλλά για να ανακουφίσουν τους κατοίκους του πλανήτη γη με πρότυπα σκέψης που θα τους βοηθούσαν να αποδεχθούν πιο άμεσα αυτό που ήταν μπροστά τους. Είπε ότι θα παραχθούν πολλές ταινίες σε μια προσπάθεια υποβολής ή εμφύτευσης στη μαζική συνείδηση, όχι μόνο της δυνατότητας, αλλά και της πιθανότητας μελλοντικών συναντήσεών τους με αυτούς που μπορεί να φαίνονται «διαφορετικοί».

Η Σαρούλα που παρουσιάζουμε παρακάτω σε μια συνέντευξη σε σχέση με την υπόγεια πόλη του Τέλος, είναι μια Τελοσιανή «με αποστολή» στην εξωτερική επιφάνεια της γης. Βασικά θεωρείται ότι είναι πρέσβειρα του λεγόμενου «Δικτύου της Αγκάρθα» στην εξωτερική επιφάνεια. Η Σαρούλα έδωσε αυτή τη συνέντευξη στο περιοδικό Ενοράσεις Για Θετική Σκέψη στις 23 Ιουλίου 1990.

Στην ερώτηση ποια είναι, η Σαρούλα παρουσιάσθηκε ως εξής:

Το όνομά μου είναι Σαρούλα και προέρχομαι από την υπόγεια πόλη του όρους Σάστα που ονομάζεται Τέλος. Αυτή η πόλη κατασκευάσθηκε...μετά τη καταστροφή της ηπείρου της Λεμουρίας. Όταν οι επιστήμονες και οι ιερείς της Λεμουρίας συνειδητοποίησαν ότι η ήπειρος επρόκειτο να βυθισθεί ζήτησαν από μια ομάδα που ονομάζεται Δίκτυο της Αγκάρθα, η οποία ήλεγχε όλες τις υπόγειες πόλεις, να κτίσουν τη πόλη τους κάτω από το όρος Σάστα. Υπήρχε ήδη εκεί ένα αρχικό σύστημα σπηλαίων. Διαλέξαμε να μεγεθύνουμε αυτές τις σπηλιές για να τις κάνουμε πιο ευρύχωρες και κατοικήσιμες.

Παρουσιάζουμε στη συνέχεια χωρίς διακοπή μερικές βασικές απαντήσεις της, χωρίς τις ερωτήσεις του περιοδικού, οι οποίες έτσι κι αλλιώς εξυπακούονται από τις απαντήσεις:

Στο Τέλος ζουν ενάμιση εκατομμύρια άτομα. Έχουμε ένα διαρκές φως μέσω μιας διαδικασίας ενεργοποιημένων λίθων που παράγουν ένα πλήρες οπτικό φάσμα. Επεξεργαζόμαστε αυτούς τους λίθους με ειδικές δυνάμεις που τις καθιστούν μικρούς ήλιους. Τα πέντε επίπεδα της πόλης μας είναι επίπεδα κήπων όπου παράγουμε όλη τη τροφή που χρειαζόμαστε με υδροπονικές μεθόδους. Υπάρχουν φυτά και στα πέντε επίπεδα τα οποία συνεχίζουν να κυκλοφορούν τον αέρα. Κάνουμε βασικά το ίδιο πράγμα που κάνει η γη: τα φυτά παράγουν οξυγόνο. Έχουμε επιπλέον αεραγωγούς που φέρνουν αέρα από την επιφάνεια. Επειδή όμως ο αέρας αυτός είναι μολυσμένος, το χρησιμοποιούμε διαρκώς λιγότερο.

Έχουμε ένα σύστημα που η κυβέρνηση εξασκείται από το συμβούλιο των δώδεκα συν ένα. Αυτοί είναι δώδεκα δάσκαλοι, έξη άνδρες και έξη γυναίκες. Αν έχεις κάποιος μια διαφωνία, πηγαίνει σε έναν διαιτητή από το να τσακωθεί με τους συνανθρώπους του. Οι διαιτητές αναφέρονται στο συμβούλιο και αλλάζουν συνεχώς. Διορίζονται σε αυτή τη θέση με βάση τη φυσική τους συγγένεια γι’ αυτή. Διορίζονται από το τάγμα του Μελχισεδέκ..., που είναι ένα ιερατικό τάγμα που υπάρχει σε όλο το κόσμο.

Υπάρχουν πολλές πόλεις στο Δίκτυο της Αγκάρθα, περίπου εκατό πόλεις της εσωτερικής γης. Μερικές από αυτές είναι παρόμοιες...

Η πιο κοινή μέθοδος ταξιδιού ανάμεσα στις εσωτερικές πόλεις είναι τα ηλεκτρομαγνητικά μετρό (μάγκλεβ). Έχουμε ανοίξει τούνελ, τα οποία οδηγούν κάτω από όλους τους ωκεανούς και όλες τις ηπείρους και συνδέουν όλες τις πόλεις και πολλά ησυχαστήρια. Τα τρένα αυτά που μοιάζουν πολύ με τους υπόγειους σιδηροδρόμους, κινούνται πάνω σε ένα ηλεκτρομαγνητικό στρώμα κι έτσι δεν αγγίζουν ποτέ τις πλευρές του τούνελ. Αυτό το ηλεκτρομαγνητικό στρώμα δημιουργεί ένα δυναμικό πεδίο χωρίς τριβή και συνεπώς αυτά μπορούν να αναπτύξουν πολύ υψηλές ταχύτητες. Τα τρένα αυτά μπορούν να τρέξουν μέχρι 4.800 χιλιόμετρα την ώρα.

Υπάρχουν πολλές είσοδοι στην επιφάνεια. Θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μέθοδο (για να μπούμε σε μια εσωτερική πόλη) ή θα χρησιμοποιήσουμε ένα σκάφος του Αργυρού Στόλου. Ο Αργυρός Στόλος αποτελείται από όντα από τις πόλεις της Αγκάρθα. Πολλά από τα σκάφη που βλέπει στον αέρα ο κόσμος είναι σκάφη του Αργυρού στόλου, εκτός από αυτά των «κακών» (υπονοεί τους γκρίζους, ερπετοειδείς κ.λ.π.). Τα σκάφη του Αργυρού Στόλου έχουν ένα ομαλό σχήμα χωρίς γωνίες (πουροειδή ή δισκοειδή) σε αντίθεση με τα σκάφη των «κακών» που έχουν γωνίες (είναι π.χ. τριγωνικά).

Ο Τυπικός Τελοσιανός έχει μια απαλή χρυσαφί χροιά στο δέρμα του και μια τάση για ψηλά ζυγωματικά και ελαφρώς αμυγδαλοειδή μάτια. Οι περισσότεροι Τελοσιανοί έχουν ανοιχτά μαλλιά και μάτια με όλα τα είδη των χρωμάτων (αν και συνήθως τους παριστάνουν σαν ξανθούς γαλανομάτες). Οι άνδρες έχουν γενικά ύψος 2,13-2,30 μέτρα και οι γυναίκες 1,98 μέχρι 2,16 μέτρα. Όταν ερχόμαστε στην επιφάνεια υφιστάμεθα μια μοριακή μεταβολή στο σώμα μας, ώστε να έχουμε το ίδιο ύψος με τους ανθρώπους στην επιφάνεια.

Μερικές άλλες βασικές πόλεις στο Δίκτυο της Αγκάρθα, εκτός από το Τέλος είναι οι εξής:

Η πόλη Ποσιδία (POSID): Αυτή είναι η πρωταρχική βάση των Ατλάντων και βρίσκεται κάτω από τη περιοχή των πεδιάδων του Μάτο Γκρόσο στη Βραζιλία. Έχει πληθυσμό 1,3 εκατομμύρια κατοίκους.

Η πόλη Σόντσε (Shonche): Αυτή είναι το καταφύγιο του πολιτισμού των Uighur, ενός κλάδου των Λεμουρίων, οι οποίοι διάλεξαν να σχηματίσουν τις δικές τους αποικίες πριν από 50000 χρόνια. Η είσοδός της φυλάσσεται από ένα βουδιστικό μοναστήρι των Ιμαλαίων. Ο πληθυσμός της είναι 0,75 εκατομμύρια κάτοικοι.

Η πόλη Ράμα: Αυτή είναι ένα απομεινάρι της επιφανειακής πόλης Ράμα στην Ινδία και βρίσκεται κοντά στη πόλη Τζαϊπούρ. Οι κάτοικοί της είναι γνωστοί για τα κλασσικά Ινδικά χαρακτηριστικά τους. Ο πληθυσμός της είναι 1 εκατομμύριο.

Η πόλη Σίννγκουα (Shingwa): Αυτή είναι ένα υπόλειμμα της βόρειας μετανάστευσης των Uighurs. Βρίσκεται στα σύνορα Μογγολίας και Κίνας, με μια μικρή δευτερεύουσα πόλη στο όρος Λάσεν της Καλιφόρνια.

Η θολωτή πόλη Τέλος έχει κατά προσέγγιση πλάτος 2,5 χιλιόμετρα και αρχίζει από ένα βάθος 1.600 μέτρων. Έχει πέντε βασικά επίπεδα:

Επίπεδο 1: Αυτό το υψηλότερο επίπεδο είναι το κέντρο του εμπορίου, της εκπαίδευσης και της κυβέρνησης. Η κεντρική κατασκευή εδώ είναι ένας πυραμιδοειδής ναός χωρητικότητας 50000 ατόμων. Γύρω απ’ αυτόν βρίσκονται τα κυβερνητικά κτίρια, το ανάλογο ενός δικαστηρίου «που προωθεί ένα φωτισμένο σύστημα δικαιοσύνης», αίθουσες αρχείων, τεχνών και ψυχαγωγίας, ένα ξενοδοχείο για την επίσκεψη των ξένων αντιπροσώπων, ένα παλάτι που κατοικούν ο "Ρα και η Ράνα Μου" (ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα της βασιλικής γενεαλογίας των Λεμουρίων), ένας πύργος επικοινωνιών, ένα διαστημοδρόμιο, σχολεία, κτίρια ρούχων και τροφών και οι περισσότερες κατοικίες. Ας σημειωθεί ότι η Σαρούρα υποτίθεται πως είναι πριγκίπισσα, κόρη του Ρα και της Ράνα Μου.

Επίπεδο 2: Αυτό είναι ένα βιομηχανικό κέντρο καθώς επίσης ένα επίπεδο κατοικίας. Τα σπίτια έχουν κυκλικό σχήμα και όπως στην επιφάνεια υπάρχουν κατοικίες για ανύπανδρους, για ζευγάρια και για μεγάλες οικογένειες.

Επίπεδο 3: Εδώ είναι οι υδροπονικοί κήποι. Μέσω μιας υψηλά προηγμένης υδροπονικής τεχνολογίας διατρέφεται ολόκληρη η πόλη, με ελάχιστο εμπόριο μεταξύ των πόλεων. Οι κήποι αποδίδουν μεγάλα και εύγεστα φρούτα, λαχανικά και προϊόντα σόγιας για μια ποικίλη και ευχάριστη φυτοφαγική δίαιτα για τους Τελοσιανούς.

Επίπεδο 4: Περισσότεροι υδροπονικοί κήποι, περισσότερα εργοστάσια και μερικές περιοχές φυσικών πάρκων.

Επίπεδο 5: Εδώ είναι το φυσικό επίπεδο, ένα μεγάλο φυσικό περιβάλλον. Χρησιμεύει σα μια κατοικία για μια ευρεία ποικιλία ζώων, πολλά από τα οποία έχουν εκλείψει από την επιφάνεια της γης. Μαζί με τα άλλα επίπεδα φυτών παράγεται εδώ αρκετό οξυγόνο για τη διατήρηση της βιόσφαιρας.

Σύμφωνα με τη Σαρούρα, ενώ οι διάλεκτοι ποικίλουν από πόλη σε πόλη, η κοινά ομιλούμενη γλώσσα είναι η Σολάρα Μαρού, που σημαίνει η Ηλιακή Γλώσσα. Αυτή είναι η ριζική γλώσσα για τις ιερές γλώσσες του πλανήτη μας, όπως τα Σανσκριτικά, τα Εβραϊκά και τα Αιγυπτιακά.

Σε σχέση με τα χρήματα, αυτά δεν υπάρχουν στην υπόγεια πόλη του Τέλος και όλοι οι κάτοικοι απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα στην ένδυση, στη τροφή και στη στέγαση. Γενικά φροντίζονται όλες οι βασικές ανάγκες των πολιτών.

Για τη διασκέδαση υπάρχει το θέατρο, τα κονσέρτα και ποικίλες άλλες τέχνες. Όσοι θέλουν επίσης μπορούν να κάνουν ταξίδια εικονικής πραγματικότητας ή να παρακολουθήσουν σαν ένα δρων πρόσωπο κάποιο κεφάλαιο της ιστορία της γης, συμμετέχοντας πλήρως σε αυτή!

Σε σχέση τώρα με την ηλικία των Τελοσιανών έχουμε την απάντηση του Άνταμα, του Αρχιερέα του Τέλος:

Είμαστε ανθρώπινοι και φυσικοί όπως ακριβώς κι εσείς, εκτός από το γεγονός ότι η μαζική μας συνείδηση συγκρατεί σκέψεις μόνο Αθανασίας και Τέλειας Υγείας. Συνεπώς μπορούμε να ζήσουμε εκατοντάδες και ακόμα χιλιάδες χρόνια στο ίδιο σώμα. Εγώ ο ίδιος είμαι στο ίδιο σώμα τώρα για πάνω από 600 χρόνια.

Μερικοί μάλιστα αναφέρουν ότι οι περισσότεροι Τελοσιανοί διαλέγουν να φαίνονται σε μια ηλικία 30 - 40 χρονών και μένουν εκεί, ενώ μπορεί να είναι χιλιάδων χρονών.

Για τη διάνοιξη των Τούνελ τους χρησιμοποιούν «θερμικές» μηχανές που λιώνουν το βράχο και τον υαλοποιούν. Τα υδροπονικά φρούτα και λαχανικά αναπτύσσονται κατά το πλείστον σε τεχνητό φως και σύμφωνα με μερικούς φροντίζονται από ρομπότ. Οι υπολογιστές του Τέλος χρησιμοποιούν μια αμινοξική βάση και είναι επομένως βιοϋπολογιστές. Χρησιμοποιούνται σε πάρα πολλές λειτουργίες. Όλες οι υπο-πόλεις συνδέονται με αυτό το δίκτυο πληροφοριών. Το σύστημα παρακολουθεί την επικοινωνία μεταξύ των πόλεων και τη γαλαξιακή επικοινωνία, ενώ συγχρόνως εξυπηρετεί τις ανάγκες του κάθε ατόμου στο σπίτι του. Λέγεται ότι μπορούν να μεταδώσουν πληροφορίες ακόμα και από τα ακασικά αρχεία. Στις μεταφορές εκτός από τα μάγκλεβ και τα σκάφη του Αργυρού Στόλου που ανέφερε η Σαρούρα, υπάρχουν και τα ηλεκτρομαγνητικά έλκηθρα. Λέγεται ακόμα ότι μπορούν να αλλάζουν διαστάσεις, εμποδίζοντας έτσι, αν θέλουν, την ανίχνευση των διαστημοπλοίων τους. Λέγεται ακόμα ότι κατέχουν τα μυστικά των κρυστάλλων και την επιστήμη του κρυσταλλοηλεκτρομαγνητισμού. Επίσης γνωρίζουν τα μυστικά του φωτός και των χρωμάτων και τα χρησιμοποιούν στην χρωματοθεραπεία Τέλος λέγεται ότι διαθέτουν χρονομηχανές.

Σε σχέση με την καλλιέργεια από τους Τελοσιανούς γιγαντιαίων υδροπονικών λαχανικών μια σχετική ιστορία αναφέρθηκε από το περιοδικό New Atlantean το καλοκαίρι του 1980. Σύμφωνα με αυτή ο Μεξικανός Χοσέ Κάρμεν Γκαρσία ισχυρίσθηκε ότι γνώρισε έναν άνθρωπο ο οποίος οδηγήθηκε σε μια υπόγεια πόλη, η οποία εκατοικείτο από ψηλούς, ξανθούς ανθρώπους. Ο άνθρωπος συνάντησε αυτά τα όντα, τα οποία του είπαν ότι ήσαν εξωγήινοι, κάτω από ένα αρχαίο ηφαίστειο κοντά στο Ιραπουάτο του Μεξικού. Τα όντα αυτά έδωσαν μετά σε αυτό τον άνθρωπο μια συνταγή για τη καλλιέργεια γιγαντιαίων λαχανικών, την οποία αυτός έδωσε μετά στο Γκαρσία. Ο Γκαρσία με τη σειρά του τη παρουσίασε στο Ροδοσταυρικό Τάγμα της Καλιφόρνια. Στο άρθρο του περιοδικού εμφανίσθηκαν φωτογραφίες γιγαντιαίων λαχανικών που παρήγαγε ο Γκαρσία.

Οι Τελοσιανοί υποτίθεται ότι έχουν επίγνωση των συνθηκών πάνω στην επιφάνεια της γης, την οποία παρακολουθούν συνεχώς μέσω τηλεόρασης, ραδιοφώνου κ.λ.π., αν και συνήθως αποφεύγουν να εδραιώσουν κάποια μεγαλύτερη επαφή με τον κόσμο της επιφάνειας και εκτελούν τη δραστηριότητά τους ιδιωτικά. Ακόμα παρουσιάζονται να είναι ενήμεροι των γεωλογικών τάσεων που υποτίθεται ότι οδηγούν το πλανήτη μας σε ένα τελικό κρίσιμο σημείο (καταστροφή του όζοντος, μόλυνση, σεισμική καταστροφή, δυνητική αντιστροφή των πόλων, φαινόμενο του θερμοκηπίου κ.λ.π.), αλλά φαίνονται να είναι το ίδιο ανίκανοι να κάνουν κάτι για να το σταματήσουν όπως και οι διάφορες κυβερνήσεις πάνω στην επιφάνεια της γης. Όλα βέβαια αυτά μπορεί να ακούγονται σαν ένα πολύ τολμηρό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τα επιβεβαιώνουν.

Σε ερώτηση γιατί οι Τελοσιανοί διάλεξαν να ζήσουν υπόγεια, ο Άνταμα, ο Αρχιερέας του Τέλος απάντησε διαμεσικά ως εξής:

Ήλθαμε εδώ πριν από 12000 χρόνια πριν ένας θερμοπυρηνικός πόλεμος καταστρέψει την επιφάνεια της Γης. Αντιμετωπίσαμε τέτοιες δυσκολίες και συμφορές πάνω στη επιφάνεια που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας υπόγεια. Ζητήσαμε λοιπόν άδεια από τη Πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη να ανακαινίσουμε την ήδη υπάρχουσα σπηλιά μέσα στο Όρος Σάστα και να την ετοιμάσουμε για την ώρα που θα χρειαζόταν να εκκενώσουμε τα σπίτια μας στη επιφάνεια του πλανήτη.

Όταν επρόκειτο να αρχίσει ο πόλεμος ειδοποιηθήκαμε από τη Πνευματική Ιεραρχία να αρχίσουμε την εκκένωση των σπιτιών μας και να έρθουμε μέσα σε αυτή την υπόγεια κοιλότητα, περνώντας μέσα από τα απέραντα συστήματα στοών και διόδων που εκτείνονται σε όλο τον πλανήτη. Ελπίζαμε να σώσουμε όλους τους Λεμούριους ανθρώπους της φυλής μας, αλλά είχαμε το χρόνο να σώσουμε τελικά μόνο 25 χιλιάδες ψυχές. Το υπόλοιπο της φυλής μας αφανίσθηκε με την έκρηξη.

Τα περασμένα 12000 χρόνια μπορέσαμε να εξελιχθούμε γρήγορα στη συνείδησή μας εξ’ αιτίας της απομόνωσής μας από τις λεηλατούσες ομάδες των εξωγήινων και των άλλων εχθρικών φυλών που διήρπαζαν τον πληθυσμό στην επιφάνεια...

Και στην ερώτηση για το πώς πάει κανείς στη υπόγεια πόλη του Τέλος, αυτός έδωσε την εξής απάντηση:
Μέσα από τις στοές βέβαια που φυλάσσονται αυστηρά και είναι καμουφλαρισμένες. Μόνο οι άνθρωποί μας ξέρουν το τρόπο. Σύντομα θα δοθούν και σ’ εσάς κατευθύνσεις να μας εντοπίσετε και θα συναντηθείτε με έναν από μας που θα σας οδηγήσει μέσα από τις υπόγειες στοές στη πόλη μας. Αυτή δεν είναι μακριά, είναι μόλις ενάμισι χιλιόμετρο κάτω από το έδαφος και μόλις θα είσαστε ασφαλείς στις στοές, υπάρχουν μεταφορικά μέσα που θα σας μεταφέρουν στην υπόλοιπη διαδρομή.

Κατά τη δεκαετία του 1950 υποτίθεται ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έγινε πολύ επιθετική απέναντι στους Τελοσιανούς, εποφθαλμιώντας τον Αργυρό Στόλο τους και άλλες τεχνολογικές δυνατότητές τους και έστειλε στρατό με τανκς και πολυβόλα στη πόλη Μάουντ Σάστα με σκοπό να εισβάλλει στο Τέλος από μια είσοδο που υπήρχε στο κέντρο της πόλης. Οι Τελοσιανοί όμως σφράγισαν μέσα λίγα λεπτά αυτή την είσοδο με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσε να τη διαβεί κανείς. Έτσι ο στρατός, αφού αναστάτωσε για λίγο τη πόλη, αναγκάσθηκε να επιστρέψει μετά άπρακτος στη βάση του.

quote:

---

απλωs το αρθρο φαινεται μουφα γιατι κανει λογο για εξωγηινουs αν και φαινεται η Γη μαs περικλεει ολο το συμπαν και εχει διαφορα επιπεδα>

---

Η σιγουριά είναι εχθρός της έρευνας και φίλος της βλακείας...