Η μορφή της είναι αυτή μιας γυναίκας που τα μαλλιά της θυμίζουν φύκια(μόνο αν τα παρατηρήσει κάποιος απο κοντά),είναι ψηλή με ολόλευκο δέρμα,λεπτό σώμα,και μπλέ μάτια στα οποία φαίνεται να κινείται το υγρό στοιχείο.Είναι στολισμένη με δώρα της θάλασσας(στο λαιμό της υπάρχει ενα περιδέραιο απο κοχύλια και γυρω απο τα μάτια της υπάρχουν μαργαριτάρια που φαίνεται να είναι κομμάτι του σώματος της).

Εμφανίζεται για να δώσει οδηγίες σε χαμένους ταξιδιώτες.Επίσης μπαίνει σε μια κατάσταση μανίας όταν βλέπει να πληγώνουν παιδιά και αν κάποιος χτυπήσει ένα παιδί που αυτή αγαπά τότε θα τιναχτεί απο την θάλασσα και θα τον τραβήξει κοντά της,μέσα σε σκοτεινές λίμνες.

Εδω να σημειώσω οτι αν κάποιος θέλει να συζητήσουμε κάτι για τις φυλές ή να πεί κάτι γενικότερα να το κάνει οπωσδήποτε.Θα είναι πραγματικά ευχάριστο να γίνεται διάλογος παρα να παραθέτω πληροφορίες.

μπορεί να είμαστε οι τελευταίοι του "είδους" μας...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Δεν μπορώ να ξέρω αν είμαστε ή όχι!

Αλλα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε!Ασταμάτητα!Γελώντας μέσα στην δύναμη της Άνοιξης.

Galadriel,μπορούν τα μαυρα σύννεφα να κρύψουν τον ήλιο?Ποτέ!

Γι'αυτό ξεκίνα τον χορο..Που ξέρεις,ισως είμαστε εμείς αυτοί οπου θα ξυπνήσουν πάλι όσους κοιμούνται!

το θέμα δεν είναι αν μερικοί απλά κοιμούνται, αλλά αν είναι ολοσδιόλου ζωντανοί... ε, και δεν σκοπεύω κιόλας να χορεύω για τους πεθαμένους...

όπως επίσης, όσοι είναι τυφλοί δεν μπορούν να δουν κανέναν ήλιο και κανένα μαύρο σύννεφο... και δεν θα χορεύω ούτε γι'αυτούς...

αν έχω κάτι να μοιραστώ το κάνω...

τα υπόλοιπα μου είναι αδιάφορα...

με όλη μου την αγάπη

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Ο θάνατος και οι νεκροί...Στην φυλή των ξωτικών ισχύει ο γενικός νόμος:ολα ακολουθούν τον κύκλο τους...

Η γλυκιά Συλφίδα,νεράιδα του αέρα,πέφτει νεκρή μόνο και μόνο για να ξαναγεννηθεί σε κάποιο άλλο στοιχείο.

Γιατι λοιπόν να μην χορεψουμε για αυτους αφου κάποια στιγμή θα ''Αναγεννηθούν''?

Οσον αφορα τους τυφλούς μπορείς να γίνεις ο φάρος του φωτός τους και μέσα απο εσένα να τους αποκαλύψεις τον ήλιο...Να δείξεις την σημασία που έχει ο ήλιος για την επιβίωση της ζωής και να αποδείξεις οτι τα μαυρα σύννεφα είναι μια οφθαλμαπάτη...

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι βέβαια να αντιληφθεί κάποιος τον ήλιο ή τα μαυρα σύννεφα.Αλλα αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να πω εγω εφόσον δεν γνωρίζω το πως κινούνται τα νήματα που εχουν υφανθεί στο σύμπαν.

Τι ωραία, οι δυο αγαπημένοι μου του φόρουμ!

Αφήστε τα, παιδιά!! Χθες επιμελήθηκα ένα κείμενο που μιλούσε για το ενδεχόμενο η τεχνολογία να μας προσφέρει την αθανασία σε καμιά 20ριά-30ριά χρόνια! Πιθανόν λοιπόν καλή μου galadriel να έχουμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας που να μην ξέρουμε τι να τον κάνουμε και να μη χρειάζεται να χορεύουμε για τους κοιμισμένους, πολύ περισσότερο δε για τους πεθαμένους!

Λοιπόν... απόψε είναι πανσέληνος (και χθες για πανσέληνος μου φαινόταν, για να πω την αλήθεια), ευκαιρία να ενωθούμε με την πληρότητα της Μητέρας εντός.

Angus, μου φαίνεται πολύ πιο σωστή η δική σου αντιστοιχία των τεσσάρων προσώπων της Μεγάλης Θεάς με την σελήνη, καθώς και με τις τέσσερις εποχές της γης... μπράβο!

Είμαι πολύ πιεσμένη από πλευράς χρόνου τον τελευταίο καιρό, ελπίζω όμως να ξεκλέψω λίγο το συντομότερο και να παραθέσω έναν ωραίο διαλογισμό σύνδεσης με τη φύση και με τις οντότητες που την κατοικούν...

Με πολλή αγάπη,
Unseen

Ναι,τώρα που ήρθες και εσυ Unseen βρίσκομαι και εγω εδω με τις 2 αγαπημένες μου του φόρουμ!Η Πανσέληνος ήταν πράγματι πανέμορφη(αν και άργησα να την αντιληφθώ επειδή είχε πολλά σύννεφα)και εγω είχα την τύχη να βρεθω με ένα φίλο σε μία παραλία ακούγωντας τον μανιασμένο άνεμο και τον παφλασμό των κυμάτων.

Μην αγχώνεσαι για τίποτα,Unseen.Ξεκουράσου και όταν νιώσεις έτοιμη,τότε να παραθέσεις τον όμορφο διαλογισμό.

Κάθε νεράιδα είναι τόσο εύθραυστη όσο και το λουλούδι που αναπαυεται...Κάθε νεράιδα είναι τόσο δυνατή όσο η ίδια η ζωή που ξαναγεννιέται την άνοιξη, που κάνει τους σπόρους να φυτρώνουν μέσα απ' το τσιμέντο...
Οι νεράιδες ζουν για την αγάπη και μέσα απ' αυτήν...Βρίσκουν τρόπους να την ξυπνάνε και να την στέλνουν όπου χρειάζεται. Χορεύουν τις νύχτες με πανσέληνο, και ο χορός τους είναι ευάλωτος όπως κι αυτές...Κάποτε, κάποια απ'αυτές κουρασμένη αποκοιμιέται και στο πρώτο φως της αυγής την βλέπει ένας άνθρωπος... Την ερωτεύεται καθώς λαμπυρίζει ακόμα από την Σελήνη και μαγεύεται απ'αυτήν. Μα καθώς η μέρα μεγαλώνει η νεράιδα γίνεται διάφανη, παύει να την βλέπει και βλέπει μπροστά του μόνο τα σπίτια, τους δρόμους, τα αυτοκίνητα...Η νεράιδα όμως είναι εκεί, διάφανη και απελπισμένη... Φωνάζει, του απλώνει τα χέρια να τον αγγίξει, μα αυτός δεν την βλέπει. Την θυμάται, αλλά την ξεχνάει. Λέει πως ήταν ψέμμα, ένα όνειρο που την συνάντησε. Πως δεν υπάρχει λόγος να πιστεύει κανείς στις νεράιδες...Κι αυτή εκεί.. ακούει πληγωμένη..τα δάκρυα της ποτίζουν το χώμα και του δίνουν ζωή απ' την ζωή της...Το φεγγάρι αρχίζει και χάνεται σιγά σιγά, νύχτα με νύχτα και όλο και λιγότερο πέφτει στην νεράιδα... Τώρα πια το σκοτάδι την τυλίγει εντελώς και την σβήνει απ' τα μάτια των ανθρώπων. Μα αυτή είναι εκεί. Και η αγάπη της για όλα συνεχίζει να υπάρχει. Συνεχίζει να τραγουδάει, ακόμα κι αν θρηνεί, πάνω από λουλούδια κοιμισμένα, πάνω από σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό.. Συνεχίζει να συμμετέχει στον κύκλο της ζωής, όταν όλοι οι άλλοι σταματάνε. Οταν όλοι πιστεύουν μόνο σ'αυτό που βλέπουν τα μάτια τους και αγγίζουν τα χέρια τους. Η νεράιδα είναι εκεί. Κάποτε μπορεί και να βρει πληγωμένο κάποιον που την αγάπησε. Κι ενώ η νέα σελήνη έχει κρύψει πια ολότελα την μορφή της αυτή κλαίει και γι'αυτόν... Κι αφήνει τα δάκρυα της να τρέξουν και στις δικές του πληγές, να απαλύνουν και την δική του ψυχή. Μέσα στον ύπνο του αναδεύεται, στο όνειρο του ξεπηδάει η μορφή της και χαμογελάει. Το πρωί οταν ξυπνήσει θα την έχει ξεχάσει ξανά, θα περάσει από πάνω της περπατώντας πάνω στα λουλούδια που κοιμάται. Γιατί οι δουλειές τρέχουν, τα παιδιά πρέπει να τα πάει κάποιος στο σχολείο, έχει σημαντικά ραντεβού..Μα η νεράιδα είναι εκεί. Το φεγγάρι ακολουθώντας τον κύκλο του θα μεγαλώσει και θα χαθεί πολλές φορές... Κι αυτή άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη θα είναι εκεί...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Galadriel,γλυκιά Galadriel,πραγματικά με συγκίνησες.

μη βιαστείτε να πείτε διαβάζοντας την πως μιλάει για ξωτικά και φεγγάρια μαγεμένα...Μιλάει για τον μηχανισμό εκείνο που όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν στη ζωή τους όταν ερωτεύονται... Μερικές φορές, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιούμε έναν συμβολισμό για τις καταστάσεις εκείνες της ανθρώπινης συνείδησης, που οι φυσιολογικές αντιστάσεις μας δεν θα επέτρεπαν την κατανόηση τους.

Βάλτε όπου "νεράιδα" αυτούς που δεν παραιτούνται της όμορφης πλευράς της ζωής, είτε μέσα απ' την αγάπη είτε μέσα απ' τον πόνο... Που επιμένουν να ζουν μέσα από τα πιο απλά πράγματα, με όλο το πάθος και όλο τον ενθουσιασμό του παιδιού... Και που γι'αυτό ακριβώς τον λόγο είναι ευάλωτοι όπως τα παιδιά...

Βάλτε όπου "άνθρωπος" αυτούς που έχουν ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, αλλά που ο εγωϊσμός θέλετε, η συμβατική άποψη για την υπευθυνότητα και την σοβαρότητα των πραγμάτων, τους εμποδίζουν από το να αφεθούν σ'αυτό... Που ίσως απλά αποφεύγουν την όποια πιθανότητα να πληγωθούν... αυτούς που θεωρούν πως ενηλικίωση σημαίνει να σκοτώσουν ή να φυλακίσουν το παιδί μέσα τους... Οριοθετούν το "πραγματικό" όπως ακριβώς παύουν να "βλέπουν" τη νεράιδα... Το φως της σελήνης, είναι εκείνες οι στιγμές που το υποσυνείδητο τους βγαίνει στην επιφάνεια και τους επιτρέπει έστω για λίγο, να αντικρύσουν αυτή την βαθύτερη πραγματικότητα που υπάρχει σε όλους μας...

Κι ενώ έχω πληγωθεί επιλέγοντας να είμαι νεράιδα αυτού του κόσμου πάμπολλες φορές, αυτός ο ίδιος ο πόνος με κάνει να το επιλέγω ξανά... Κι ενώ έχω κατηγορηθεί ότι πετάω "στα σύννεφα", ότι αποφεύγω την πραγματικότητα, ίσως κάπου μέσα σε όλα εγώ έχω καλύτερη επαφή με την πραγματικότητα της ύπαρξης μου, απ' ότι όσοι την αποφεύγουν για χάρη του ραντεβού τους με τον οδοντίατρο... Είναι πολύ εύκολο να ορίσουμε ως "πραγματικό" την απώθηση στα βάθη του υποσυνείδητου των όποιων ουσιαστικών αναγκών μας... Το κάνουν οι περισσότεροι με επιτυχία... όπως επίσης με μεγάλη επιτυχία γεμίζουν και τα ιατρεία των ψυχιάτρων και ψυχολόγων με ανθρώπους που κάποια στιγμή καταλαβαίνουν πως κάτι πήγε λάθος... Πως ίσως θα έπρεπε να πιστεύουν στις νεράιδες ή στον άγιο Βασίλη.. Κι εγώ όπως και όλοι οι άλλοι, σηκώνομαι το πρωι και κάνω πολύ "πραγματικά" πράγματα... Κι εγώ κοιτάω τις τιμές των προϊόντων και αναρωτιέμαι "μα που θα πάνε επιτέλους?"... Κι εγώ τρέχω να προλάβω λεωφορεία και δημόσιες υπηρεσίες... Οταν όμως εγώ αγαπάω ή κλαίω, όταν πονάω ξέρω ότι τα δάκρυα μου δίνουν ζωή και δεν τα αποφεύγω... Ξέρω ότι η αγάπη δίνει ζωή και δεν την αποφεύγω.. Παύω να μετράω την αξία των συνανθρώπων μου με βάση το "εσείς πόσο πραγματικός" ήσασταν σήμερα?" ... Κι έχω αποκτήσει κάτι στην πορεία που δεν θα το άλλαζα με τίποτα... Την ικανότητα εκείνη δηλαδή, όταν κάποιος βρεθεί σε ανάγκη, όσο κι αν με έχει πληγώσει να απλώσω το χέρι και να τον τραβήξω πάνω, πάνω και από τον πόνο που μου έχει δώσει.. και να του χαμογελάσω..

Η συνείδηση μου λοιπόν, θα παραμείνει νεραϊδένια... Και η πραγματικότητα μου θα παραμείνει ανοιχτή...

τώρα φεύγω, έχει λαική σήμερα...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Κάθε τέτοια ιστορία είναι αληθινή.

Κάθε νεράιδα με το χαμόγελο της και το ατέλειωτο πάθος της για αυτό που λέμε ζωή καταφέρνει να αγγίξει την καρδιά ενος ανθρώπου.

Ακόμα και του πιο σκληρού ανθρώπου.Σε αυτό το μονοπάτι πάντα κάτι θα προσπαθεί να την πληγώσει ή να την τραβήξει κάτω.Ομως αυτή πρέπει να βρεί το θάρρος να συνεχίσει.Πρέπει πάντα να αφήνει το χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της...

Πρέπει να αναδυθεί.Να τυλίξει την ύπαρξη της με την ενέργεια του κόσμου της.

Και αυτό συμβαίνει αν ενταχθεί στον ατέλειωτο χορό της ζωής.Εκεί γίνεται κομμάτι του σύμπαντος,αναπόσπαστο κομμάτι μιας αλυσίδας που αποτελείται απο πολλούς κρίκους.Αν σπάσει ένας τότε θα χωρίσει την αλυσίδα σε 2 μέρη,σε 2 μέρη που δεν θα είναι ευλογημένα.

Αλλα τί άλλο μπορω να πω?

Τα έχεις πει όλα με τον πιο όμορφο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ.

Είναι νεράιδες, που το έργο τους δεν είναι σε λουλούδια όμορφα, δεν είναι στο βουητό των μελισσών... Το χαμόγελο δεν ανθίζει εύκολα στα χείλη τους, γιατί αποστολή τους είναι το ... χιόνι. Ο πάγος είναι το βασίλειο τους και μέρα και νύχτα, υφαίνουν σε εργαλιούς διάφανους, μικρές νιφάδες και τις δίνουν στην βασίλισσα να τους αφήσει στον άνεμο... Το χαμόγελο έχει μία ιδιαίτερη ζεστασιά που αν δεν προσέξει κανείς κάνει την εύθραυστη μαγεία του χιονιού να διαλυθεί...
Ντυμένη στα λευκά, με το φως να γίνεται γαλανό αντανακλώντας πάνω της, η βασίλισσα κάθε μέρα ξεκινάει το ταξίδι της στον κόσμο... Αλλες φορές σε απόκρημνες κορφές, απάτητες από ανθρώπου πόδι, άλλες φορές σε πόλεις καλυμμένες με καταχνιά... σε ψυχές καλλυμένες με ομίχλη.. Αγέλαστη και αμίλητη, αχνογάλαζη στο φως του φεγγαριού, απελευθερώνει σύννεφα με τα μικροσκοπικά της δώρα...Το πρωϊ τα παιδιά, όπου υπάρχουν, με νυσταγμένα ακόμα μάτια, αντικρύζουν το θαυμαστό χιόνι... Τρέχουν έξω, ντύνονται ζεστά και κυλιούνται παίζοντας... Το χιόνι πέφτει ακόμα και λιώνει στην ζέστη του χαμόγελου τους...
Η θυσία της βασίλισσας να μην χαμογελά δεν πήγε χαμένη, τα παιδιά ξέρουν πάντα να δέχονται τα δώρα... ακόμα και τα παγωμένα
Οταν επιστρέφει στο παγωμένο της βασίλειο, ορκίζει στο Ενα που κυβερνάει το Ολο, τις συντρόφους της να μην χαμογελάσουν. Να συνεχίσουν να υφαίνουν αυτό που τόσο χαμόγελο έφερε, και τόση ζεστασιά... Κάποιες φορές το καταφέρνει...

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Χμ... δεν είναι εύκολο αυτό που θα πω, αλλά είναι η γνώμη μου και θα ήθελα να τη συζητήσουμε.

Κι εσύ και ο Angus (τον οποίο θα ήθελα επίσης να προσκαλέσω στη συζήτηση) προσδίδετε μια μελαγχολία στον κόσμο των ξωτικών , πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Μπορεί να υπάρχει (από την πλευρά των ανθρώπων) μελαγχολία στο γεγονός ότι ο κόσμος αυτός έχει γίνει αδιόρατος ή και αόρατος στους πολλούς... Είναι η μελαγχολία που νιώθουμε όσοι γνωρίζουμε ότι όντως υπάρχει αυτός ο κόσμος και έχουμε νιώσει την ομορφιά του μέσα στην καρδιά μας και λυπόμαστε γιατί ξέρουμε ότι θα μπορούσε να διαποτίζει με τη χαρά του τον δικό μας πολύ πιο δυναμικά...

Όμως ο κόσμος των ξωτικών δεν είναι μελαγχολικός από τη φύση του. Γιατί να είναι; Ο κόσμος των ξωτικών είναι αυθύπαρκτος και αυτάρκης, εκτελεί τη λειτουργία που έχει να εκτελέσει με συνέπεια και αγάπη, και είναι πλήρης μέσα στην αυθυπαρξία και την αυτάρκειά του. Η μελαγχολία είναι αποτέλεσμα του πόνου. Ο πόνος είναι αποτέλεσμα κάποιας έλλειψης. Ποια λοιπόν έλλειψη πιστεύετε ότι βιώνει ο κόσμος των ξωτικών;

Πολύ φοβάμαι ότι η μελαγχολία είναι μια διάθεση που αφορά εμάς και που την προβάλλουμε σε αυτόν τον κόσμο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δηλαδή εγγενές χαρακτηριστικό του.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

ΥΓ Όσο για τον διαλογισμό που είχα πει ότι θα παραθέσω, συγχωρέστε με αλλά, μετά από ωριμότερη σκέψη, δεν θα το κάνω. Επειδή είναι μια δυναμική άσκηση που διευκολύνει την επαφή με αυτές τις οντότητες, φοβάμαι το ενδεχόμενο να την εφαρμόσουν άτομα για ύποπτους σκοπούς, γι' αυτό και δεν θα την παραθέσω.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση και όπως βλέπεις είμαι ήδη εδω.

Η μελαγχολία...Εχεις συναντήσει ποτέ Unseen κάποιον τόσο όμορφο που θα κάνει την ανάσα σου να κοπεί?

Εγω προσωπικά οταν αντικρύζω κάτι που μου προκαλέί δέος γεμίζω απο αυτό το συναίσθημα(το κόβεται η ανάσα)και ο κόσμος των ξωτικών είναι γεμάτος απο τέτοια στοιχεία που σου κόβουν την ανάσα.

Αυτό είναι κάτι τρομερό.Ειναι κάτι που σε γεμίζει.

Ολα αυτα τα λέω για να τονίσω οτι προσωπικά δεν θεωρω τον κόσμο των ξωτικών ως κάτι μελαγχολικό αλλα γεμάτο απο το συναίσθημα που αναφέρω.

Φυσικα για να συνεχίσουμε την συζήτηση πρέπει να ορισουμε και τι λέμε με την λέξη μελαγχολικο...

Με αγάπη
Α.

Μα τα πάντα είναι πόνος.

Ο πόνος δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης. Ειναι η ιδιότητα του να γνωρίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Βλέπωντας το ζήτημα τεχνικά-βιολογικα ο άνθρωπος με οτι αλληλεπιδρα βιώνει τον πόνο. Ας πάρουμε για παραδειγμα την αίσθηση της αφής. Οτιδήποτε αγγίζουμε μας προκαλεί πόνο. Ετσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος μας. Ομως υπάρχουν στιγμές που αγγίζουμε κατι και μας προκαλεί χαρα. Αυτό οφείλεται σε κάποιες ουσίες που βρίσκονται στον εγκέφαλο(δυστυχως δεν θυμάμαι την ονομασία τους)και οταν δρούν γεμίζουμε με το συναίσθημα της χαρας.

Το ιδιο ισχύει και με άλλες αισθήσεις. Για παράδειγμα με την ακοή πάλι πόνο νιώθουμε αλλα μερικές φορές μέσα απο την μουσική νιώθουμε υπέροχα.

Ο πόνος βρίσκεται παντού, είναι ενα συναίσθημα που έχει συνεχή διάρκεια στην ζωή μας.

Το άγγιγμα με τον κόσμο των ξωτικών είναι και αυτό αγγιγμα πόνου οπως και καθετι αλλο. Ομως ο πόνος μπορεί να μετατραπεί σε ανυπέρβλητη χαρα.

Οταν αγαπάμε κάποιον ''πονάμε'' για αυτόν. Πως νιώθουμε όμως οταν το άτομο που αγαπάμε με όλη μας την ψυχή μας χαρίζει ενα φιλί?? Νιώθουμε πανέμορφα. Και τι κάνουμε οταν δεχτούμε αυτό το φιλί? Το νοσταλγούμε και νιώθουμε μελαγχολία.

Οπότε, πολυαγαπημένη Unseen, εγω θα έγραφα:''Η μελαγχολία είναι αποτέλεσμα του πόνου. Ο πόνος είναι αποτέλεσμα της ίδιας της ζωής.''

Αυτή είναι η δική μου άποψη και την εκθέτω με σεβασμο προς οποιαδηπότε άλλη.

ξεχνάς καλή μου unseen, ότι τα "ξωτικά" προέρχονται από τον κύκλο εξέλιξης στο αστρικό πεδίο, το πεδίο των συναισθημάτων... κι αν αυτός ολοκληρώνεται είναι ακριβώς επειδή έχουμε συνείδηση της ευρύτητας αυτών των συναισθημάτων και δεν αποφεύγουμε ως μη "επικοδομητικά" ή "ευχάριστα" κάποια απ' αυτά...

η ρεαλισμός των συναισθημάτων, προβλέπει την ύπαρξη και της μελαγχολίας, και του πόνου, και του θυμού...με τον ίδιο τρόπο που οι νεράιδες δεν έχουν φτερά και πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι, δεν αποτελούνται μόνο από χαρά...

η αγάπη που διαποτίζει την ύπαρξη τους, σημαίνει πως μπορούν και να δακρύζουν... ή έστω να μελαγχολούν... και αυτό δεν είναι συνέπεια αναγκαστικά μίας έλλειψης, τουλάχιστον όχι στους ίδιους... αλλά η έλλειψη κατανόησης των άλλων, η έλλειψη αγάπης των ανθρώπων μεταξύ τους, η έλλειψη ευαισθησίας του ενός προς τον άλλο θα έλεγα πως είναι μία καλή αιτία μελαγχολίας... κυρίως γιατί γνωρίζουμε τον πόνο που προκαλούν με αυτό τον τρόπο οι ίδιοι στους εαυτούς τους...

μέχρι να φτάσουν οι άνθρωποι να μην κάνουν κακό στον εαυτό τους, έ, κάποια ξωτικά θα μελαγχολούν...

η "δυσάρεστη" όψη των πραγμάτων (αν υπάρχει τέτοια) είναι μέρος του συνόλου, και θα ήταν υπεραπλουστευμένο να ψάχνουμε χαρές και χαμόγελα που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα... ίσα ίσα, και γι'αυτό έγραψα την ιστορία της βασίλισσας του χιονιού, που καμμιά φορά η "μελαγχολία" είναι αναγκαία για να έρθει το χαμόγελο στα χείλη αυτών που το είχαν χάσει...

ακριβώς για τους ίδιους λόγους που στην εσωτερική πορεία αυτοανακάλυψης του καθενός, είναι απαραίτητο το πέρασμα και από την σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής...

με όλη μου την αγάπη (και το χαμόγελο)

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

quote:

---

Ας πάρουμε για παραδειγμα την αίσθηση της αφής. Οτιδήποτε αγγίζουμε μας προκαλεί πόνο. Ετσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος μας.

---

quote:

---

μέχρι να φτάσουν οι άνθρωποι να μην κάνουν κακό στον εαυτό τους, έ, κάποια ξωτικά θα μελαγχολούν...

---

quote:

---

Ζήτω που καήκαμε, δηλαδή. Γιατί θα περάσει πάρα πολύς καιρός ώστε να κατορθωθεί κάτι τέτοιο. Σαν τον όρκο των μποτισάτβα "αρνούμαι να φτάσω στη νιρβάνα προτού κάθε άλλο ον φτάσει στη νιρβάνα".

---

γιατί ζήτω που καήκαμε? Γιατί ενώ μπορείς να προσδιορίσεις τον έλεγχο σου σε μία οπτική υπέρ μόνο της θετικής όψης των πραγμάτων, δεν μπορείς να το δεις κι εδώ? Γιατί δεν μπορείς π.χ. να δεις πίσω και πέρα από την έννοια του γραμμικού χρόνου και της μίας και μοναδικής ζωής ανά άτομο?

φαντάσου να μην έπαιρνε κανείς αυτό τον όρκο... να μην υπήρχε κανείς να σκύψει πάνω απ' τους ανθρώπους και να δώσει το χέρι του όταν αυτοί το χρειάζονται για να ανέβουν λιγάκι ψηλότερα...

quote:

---

Δηλαδή ίσως η ίδια η βασίλισσα του χιονιού να μη νιώθει μελαγχολία

---

ακριβώς

και ο όρκος που ζητάει από τις συντρόφισσες της είναι ο όρκος των μποτισάτβα...

quote:

---

Όλη η ζωή είναι θέμα προσωπικής ερμηνείας

---

όχι καλή μου θα διαφωνήσω... είναι θέμα προσωπικής επιλογής.
Εγώ και ο Angus, απλά επιλέγουμε να βλέπουμε το σύνολο που εμπεριέχει και αυτό που εσύ ονομάζεις, και όχι ερμηνεύεις, "μελαγχολία"... Αφήνουμε αυτό να εκφραστεί περισσότερο προς τα έξω, ακριβώς για να φύγει αυτή η ψευδαίσθηση που τα θέλει όλα "στο τρεις λαλλούν και δυό χορεύουν"... αυτό ΔΕΝ είναι πραγματικό...

η χαρά και η πληρότητα, συνυπάρχουν με όλα τα άλλα, το να αντιμεταθέτουμε "ταμπέλες" στα πράγματα δεν διευκολύνει την κατάσταση... Ακούμε το Τραγούδι, γιατί γνωρίζουμε την πραγματικότητα και δεν θέλουμε ο κόσμος να παρασύρεται σε μία εξιδανικευμένη εικόνα, είτε για τα ξωτικά είτε για τους ανθρώπους... Κάτι τέτοιο συνιστά αποφυγή του προβλήματος και όχι επίλυση του... Φαντάζεσαι ότι η έννοια της Θυσίας όλων των μεγάλων Διδασκάλων είχε άλλο νόημα?

πάρε τον Ιησού... αν δεν είχε βουτήξει στην ύλη και τους πόνους της, το μήνυμα της Ανάστασης και της Χαράς θα ήταν ανυπόστατο...

πιστεύουμε λοιπόν και βιώνουμε καλή μου φίλη, σε μία πολύ πιο ουσιώδη μορφή του χαμόγελου...και αν χρειαστεί θα το εκφράζουμε ακόμα και με μελαγχολία...

όσο για τη Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής... θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι η μοναξιά και η αγωνία που την χαρακτηρίζουν, είναι ακριβώς επειδή δεν θυμάται κανείς παρά μόνο τυπικά την ύπαρξη του Φωτός... αλλιώς εξ'ορισμού δεν θα ήταν Νύχτα.. θα ήταν απομεσήμερο, λυκόφως, αλλά όχι Νύχτα... βγαίνει κανείς απ'αυτήν ακριβώς γιατί έχει αφεθεί να βουτήξει στο Απόλυτο Σκοτάδι...

σ'αυτήν την διαδικασία, δεν πιστεύει κανείς σε τίποτα απολύτως. Εχει αφήσει πίσω όλα τα παλιά και τίποτα νέο δεν έχει αναδυθεί ακόμα...Υπάρχει νόημα στην Αυγή ακριβώς γιατί ακολούθησε το πιο Βαθύ Σκοτάδι...

και όσο κανείς το αποφεύγει αγκιστρωμένος σε αυτό που γράφει απλά την "ταμπέλα" Φως, θα αναγκαστεί να περάσει ξανά και ξανά αυτή την Νύχτα...

καλή μου φίλη, αυτή η κουβέντα θα έχει νόημα όταν πραγματικά περάσεις πέρα από την ανάγκη να βλέπεις παντού χαμόγελα... μέσα από κει, θα γεννηθεί το δικό σου...

με πάρα
πάρα
πάρα
πάρα
ΠΟΛΥ
Αγάπη

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Σας χαιρετω.

Καλη μου Unseen,ναι είναι επιστημονικως αποδεδειγμένο και θα σε παραπέμψω σε συγκεκριμένες πηγές,μονο δώσε μου λίγο χρόνο να το ψάξω διπλα και τριπλα.

quote:

---

Γιατί παντού βρίσκονται και το συναίσθημα της ευφορίας, του δέους... σπανιότερα του κενού.

---

Αδιαμφισβήτητα στο υφαντό της ζωής ενυπάρχει η ίνα της θλίψης και της μελαγχολίας και είναι απόλυτα φυσικό και φυσιολογικό να αισθάνεται κανείς κατά καιρούς θλίψη και μελαγχολία, ακριβώς όπως αισθάνεται χαρά και πληρότητα. Το να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο, είναι απλά ουτοπικό.

Δεν συμφωνώ όμως με το όραμα του κόσμου που μας προσέφεραν ο Τόλκιν και η διαστροφή του και το οποίο κατά τη γνώμη μου έβλαψε ανεπανόρθωτα την αντίληψη του κόσμου για τους φωτεινούς πνευματικούς κόσμους.

Και θα επιμείνω ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί όχι μόνο του εαυτού αλλά και ολόκληρης της ατομικής μας πραγματικότητας. Αυτό είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο. Σε όλες τις περιπτώσεις, ο παρατηρητής συμμετέχει ενεργά στο πείραμα. Το βλέμμα του επηρεάζει το ίδιο το αποτέλεσμα.

Για μένα λοιπόν, ως παρατηρητή, το επιθυμητό αποτέλεσμα του Μεγάλου Πειράματος της ζωής είναι το φως, η χαρά και η πληρότητα. Επιλέγω λοιπόν να επηρεάσω τον κόσμο μέσα μου και γύρω μου προς αυτά ακριβώς: το φως, τη χαρά και την πληρότητα.

Και προσπαθώ να επηρεάσω τον κόσμο δημιουργώντας μέσα μου και γύρω μου ένα βαρυτικό/ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που χτίζεται σιγά-σιγά μέσα από μικρά πράγματα (ένα χαμόγελο) για να οδηγηθεί σταδιακά προς μεγαλύτερα (μια ολόκληρη διάθεση αντιμετώπισης της ζωής μέσα από θετικό τρόπο: θετικές σκέψεις και θετικά συναισθήματα).

Συνεργό μου σε όλο αυτό το μεγάλο πείραμα έχω βρει το παράδειγμα της φύσης. Τα πουλιά δεν θλίβονται όταν έρχεται ο χειμώνας, τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι το φυσικό και αναπόφευκτο και εξακολουθούν να νιώθουν χαρά κάθε πρωΐ που ο ήλιος ανατέλλει. Το νερό τρέχει στα ποτάμια, κουβαλώντας το ψυχικό ρευστό που περιέχει και θλίψη, αλλά το ίδιο μένει ανεξήγητα καθαρό και ο ίδιος ο ήχος του, το κελάρυσμά του, είναι ο ήχος της χαράς που ξεχύνεται παντού.

Και βλέπω ότι μπορεί να γίνει. Αντί να φωτίζουμε τη θλίψη και τη μελαγχολία, μπορεί η ζωή μας να γίνει μια κατάθεση διαρκούς ανανέωσης μέσα από τη χαρά της ζωής, μια ζωντανή μαρτυρία της μεταφοράς των Ουρανών στη Γη. Δεν θα ήταν υπέροχο να ζούσαμε σε έναν κόσμο με ανθρώπους που σκέφτονται και ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Πού θα έβρισκε καταφύγιο ο αρνητισμός σε έναν τέτοιο κόσμο; ΕΜΕΙΣ φτιάχνουμε την πραγματικότητά μας.

Κι εγώ πηγαίνω στη λαϊκή και ανησυχώ για τις τιμές, θλίβομαι για τις καταστροφές, αγωνιώ για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και το μέλλον του γιου μου, αναλογίζομαι κάποτε τα εξαιρετικά δύσκολα παιδικά μου χρόνια και παραδίνομαι στη θλίψη. Δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είναι η ζωή. Αλλά πάντα έχω κατά νου το Μεγάλο Πείραμα και είναι τόση η χαρά και η τιμή μου να συμμετέχω σε αυτό που ακόμη και μέσα στη βαθύτερη θλίψη μπορώ εύκολα να ξαναβρώ το νήμα της χαράς.

Και, το σημαντικότερο: πάντοτε όταν είμαι θλιμμένη, αρκεί να θυμηθώ το πρόσωπο μιας νεράιδας για να πλημμυρίσω από αγάπη και χαρά για τη ζωή…

Καλή Ανάσταση σε όλους και στο επανιδείν.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

έχεις μία "μανία" καλή μου unseen, να καταδικάζεις (λεκτικά έστω) ότι δεν ανταποκρίνεται στις δικές σου επιθυμίες και ανάγκες...

quote:

---

Δεν συμφωνώ όμως με το όραμα του κόσμου που μας προσέφεραν ο Τόλκιν και η διαστροφή του και το οποίο κατά τη γνώμη μου έβλαψε ανεπανόρθωτα την αντίληψη του κόσμου για τους φωτεινούς πνευματικούς κόσμους.

---

άκου διαστροφή... ηρέμησε λίγο φίλη μου... Ο Τόλκιν έγραψε ένα υπέροχο παραμύθι, βασισμένος στους θρύλους και τους μύθους που ήδη προϋπήρχαν... Και όπως σε κάθε παραμύθι, ο κάθε ήρωας καθρεφτίζει μία πραγματικότητα ή ένα πρότυπο που πρέπει να γίνει πραγματικότητα... Αν εσένα δεν σε καλύπτει δε σημαίνει πως πρέπει και να τον ισοπεδώσουμε, ε? Κι εγώ π.χ. δεν βρίσκω παρά μαυρίλα στον Λαβκραφτ, αλλά δεν παραβλέπω την αξία και το ταλέντο του... Δεν θεωρώ αρρωστημένο το έργο του, απλά εμένα δεν μου ταιριάζει...

μιλάς για αυτή την Ουράνια Χαρά, και όμως... σε τόσα ποστ που έχουν προηγηθεί μοιράζεις απογοήτευση για τον κόσμο των ξωτικών.. βάζεις τη σκέψη σου και το συναίσθημα σε αντίθεση με αυτόν... Δεν λέω, δεν είναι πάντα δυνατό να δεχτείς πως οι εικόνες σου για κάτι δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα... άσε όμως περιθώριο να τις δεις πραγματικά.. Δεν είμαστε αγαπημένη μου φίλη ένα πείραμα στο εργαστήριο του "Τρελλού Επιστήμονα του Σύμπαντος"... Συμμετέχουμε όλοι, στην ίδια πορεία εξέλιξης και αυτοπραγμάτωσης.. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με την δική του οπτική..

προσωπικά ένα έχω να σου πω :
"δεν Τραγουδώ παρά γιατί μ'αγάπησες"

και να ευχηθώ κι εγώ με όλη μου την καρδιά... Ανάσταση

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Μόλις κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να μπώ.

Χαχαχα!Καλα εχω πεθάνει στα γελια γιατι σε οσα λέμε τελικα οι διαφορες βρίσκονται σε πολυ μικρα σημεία.Αυτό που εχω να πω είναι οτι συμφωνω σε όλα οσα λες Unseen περι φωτος κτλ κτλ.

Οσο για τον Τόλκιν δεν θα εκθέσω την προσωπικη μου αποψη.Και λατρευω τα βιβλία του και δεν πιστευω οτι με καποιον τρόπο επηρέασε είτε αρνητικα είτε θετικα τους πνευματικούς κόσμους.

Το μόνο που θα ήθελα να σημειωσω γενικότερα είναι οτι θεωρω πολύ δυσκολο να κρίνει κάποιος τον τρόπο αντίληψης του κόσμου μέσα απο κάποιον άλλον.Ακόμα και για αυτούς που η όραση τους είναι διαπεραστικη αυτό είναι κάτι ανέφικτο.

Και εδω Unseen θα λάβω αντιδιαμετρικη θέση,και θα σου την εκθέσω μεσα απο mail.

Ηθελα να γράψω οτι η Unseen παίρνει αντιδιαμετρικές θέσεις.

Το mail το εστειλα.

Galadriel

για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος

Galadriel

Ό,τι πεις καλή μου. Σου εύχομαι το προσωπικό σου όραμα του κόσμου να βρίσκει εφαρμογή στη ζωή σου, το ίδιο άλλωστε εύχομαι και για μένα.

Take care.
Unseen

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr