quote:

---

πως θα ξέρεις αν το δικό σου είναι το καλύτερο?

---

Επιτέλους κατάφερα να το μεταφράσω χωρίς να θυμώνω ...
Για όλους μας, με αγάπη

quote:

---

Γιατί πρέπει να πάμε πάντοτε συγκρίνοντας? Ολη η δυστυχία των ''πολιτισμένων '' ανθρώπων απο εκεί ξεκίνησε ....
Ας είναι δικό μας , καταδικό μας κι οπως θέλει ας είναι...

---

Ζητώ συγνώμη για την απουσία λίγων ημερών, όμως προέκυψε ένα ταξίδι, ένα επιλεκτικό ασύρματο ίντερνετ και κάποια τεχνικά προβλήματα που μάλλον αντιμετώπισε το εσοτέρικα.

Αγαπητέ μου Trithemius

Διαβάζοντας το πρώτο ποστ σου με τις παρατηρήσεις για τον Mitchell, ήμουν έτοιμη να διαφωνήσω, όμως ήρθε στο δεύτερο ποστ σου η διευκρίνιση περί ποιοτικής και όχι ποσοτικής διαφοράς και έτσι χάθηκε ο λόγος διαφωνίας. Προσωπικά θεωρώ (και φυσικά η ιδέα δεν είναι δική μου, την άκουσα για πρώτη φορά σε μια διάλεξη του Deepak Chopra που είχα παρακολουθήσει πριν από αρκετά χρόνια στο Λονδίνο) ότι υπάρχει ένα είδος ευφυΐας, ένα είδος συνείδησης που διέπει, διαποτίζει και διαπερνά ολόκληρο το υλικό πεδίο. Ο elo προχώρησε την ιδέα λίγο πιο πέρα με μια κάπως ποιητική διάθεση, νομίζω, κάνοντας τη διατύπωση που έκανε.

Και βέβαια, πέραν αυτού, ο elo έχει ένα πολύ σωστό, κατά τη γνώμη μου, σημείο. Αν θεωρήσουμε ότι η συνείδηση είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου, κάπως δεν τον διαχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κόσμο; Είναι επίσης χειρότερο να πει κανείς ότι η συνείδηση είναι προνόμιο μερικών μόνο ανθρώπων γιατί έτσι βάζει όρια και φράγματα ανάμεσα ΚΑΙ στους ανθρώπους (σα να μην έφταναν τα φράγματα που έχουμε ήδη υψώσει σε σχέση με την υπόλοιπη Δημιουργία). Κι ας είναι αυτός ο «κανείς» που μιλάει ο Γκουρτζίεφ. Τι λες κι εσύ, nst μου; Άλλωστε γι’ αυτό δεν πασκίζουμε να διαμορφώσουμε προσωπική άποψη για τα πράγματα; Έτσι ώστε πότε διαφωνώντας και πότε συμφωνώντας να αποκρυσταλλώσουμε κάποτε την προσωπική μας αλήθεια...

Σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσω ή να αποκηρύξω το δικαίωμα και το προνόμιό μου να σκέπτομαι και να κρίνω, ούτε και πρόκειται να δηλώσω πίστη σε πράγματα που θεωρώ ακατανόητα ή προερχόμενα από ένα σημείο που κρίνω κατώτερο.

Πάντως έχει πραγματικά δίκιο ο Trithemius. Η θέση τέτοιων ερωτημάτων είναι μια καταπληκτική διαδρομή που άλλοτε ξεκινά, άλλοτε καταλήγει στα ερωτήματα περί Θεού. Είναι τόσο συνυφασμένο το ποιόν (η ποιότητα και οι ιδιότητες) του ανθρώπου με το ερώτημα για την ύπαρξη ή μη του Θεού (και το είδος του Θεού), που πραγματικά είναι αναπόφευκτο το όλο ζήτημα.

Καλέ μου Dying Incubus

Ασφαλώς το ποστ μου με το μάθημα γραμματικής δεν αφορούσε κανέναν απ’όσους γράφουν στο τόπικ. Ωστόσο, επειδή διατηρώ αλληλογραφία με άλλα άτομα που είτε είναι μέλη είτε επισκέπτες του φόρουμ και ήταν η τρίτη φορά που έγινα αποδέκτης της αβάσιμης άποψης ότι «εμείς στο εσοτέρικα» χρησιμοποιούμε κατά κόρον τη γενική κτητική στις μεταξύ μας προσφωνήσεις, δεν άντεξα πια.

Όσον αφορά τον Σκοπό που διέπει τα πάντα, ποιος θεωρείς ότι είναι ο Σκοπός αυτός; Μιλήσαμε ήδη για μια πανταχού παρούσα συνείδηση και έχω την αίσθηση ότι δεν εννοούμε πάντα συνείδηση, αλλά όπως παρατήρησε η nst συνειδητότητα και, θα προσέθετα για να απαντήσω στο ερώτημά της «τι διαχωρίζει τον άνθρωπο από κάτι άλογο;», την αυτοσυνειδητότητα, τη συνείδηση δηλ. της ατομικότητας και την ικανότητα παρατήρησης του εαυτού «από μέσα».

Ίσως είναι ιδέα μου, αλλά διακρίνω μια μικρή δόση πικρίας στα γραφόμενά σου. Όπως και να’χει, το διάβασμα κάνει καλό στον νου, τον πηγαίνει σε μέρη που δεν θα μπορούσε μόνος του να πάει ποτέ. Επίσης, το να μπορείς να αναφερθείς σε πηγές και όχι στις ιδέες που έχουν δευτερογενώς σχηματιστεί στο κεφάλι σου, είναι καλό και ωφέλιμο σε μια ειλικρινή συζήτηση. Το να μπορείς να σκέφτεσαι και να μη χάφτεις ό,τι σου σερβίρουν είναι αναντικατάστατο.

Αλλά για τη διαμόρφωση μιας στέρεας προσωπικής γνώμης είναι απαραίτητα και άλλα πράγματα ακόμη. Είναι απαραίτητο ένα είδος εξέλιξης που αφορά την ολότητα του ανθρώπου: τον νου, την καρδιά, τη διαίσθηση… Ένα είδος εξέλιξης που πλάθει και ενεργοποιεί τις εσωτερικές αισθήσεις (τα εσωτερικά ώτα, που αναφέρει ο Dying Incubus, τους εσωτερικούς οφθαλμούς και όλα τα άλλα) καθώς και ένα ιδιαίτερο είδος ταπεινοφροσύνης που είναι απαραίτητο προκειμένου να μπορεί κανείς να μείνει στη σιωπή και να αφουγκραστεί.

Και μολονότι θα συμφωνήσω ότι το ψωμί καθενός μπορεί να διαφέρει ή ότι ο ορισμός που δίνει στις έννοιες μπορεί να διαφέρει, ωστόσο όπως λέει και η nst, η μηχανή που φτιάχνει το ψωμί είναι η ίδια για όλους. Και ο βασικός της σκελετός ψυχανεμίζομαι πως είναι η ταπεινοφροσύνη, δηλαδή να μην είναι κανείς τόσο φουσκωμένος από το εγώ του που να μην μπορεί να ακούσει ή να μην έχει χώρο για άλλες φωνές.

Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που θα φτιαχτεί το ψωμί, θα πρέπει να καταναλωθεί. Παραφράζοντας μια γνωστή αγγλική παροιμία (the truth of the pudding is in the eating), μπορώ να πω ότι η αλήθεια του ψωμιού είναι ότι εντέλει θα φαγωθεί. Και το ζήτημα είναι πόσο θρεπτικό θα αποδειχθεί για το στομάχι που θα το φάει, όχι πόσο εμφανίσιμο είναι. Το ψωμί δεν είναι για να καθόμαστε να το κοιτάμε και να ομφαλοσκοπούμε περί αυτού, είναι ακριβώς για να το ενσωματώσουμε, να γίνει ένα με μας, ένα με τη ζωή μας.

nst μου,

Πρώτη φορά βρίσκω αυτό το απόσπασμα κάπως φρικτό. Δεν είναι φρικαλέο το πόσο αυτοαναφορικοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Και το πόσο κάποια στιγμή όλο αυτό καταλήγει στην αυτοδικαίωση, ίσως και στον αυτοθαυμασμό; Γι’ αυτό χρειάζονται οι συγκρίσεις – εφόσον γίνονται με ειλικρινή διάθεση να εξελίξει κανείς τον εαυτό του.

Καλέ μου Open Mind

Είμαι από εκείνους που τρομοκρατούνται στην ιδέα ενός μη τέλειου Θεού. Θέλω να νιώθω την ασφάλεια μιας Ύπαρξης που γνωρίζει, έχει το Σχέδιο, είναι το πρότυπο, η αφετηρία και το τέρμα. Δεν έχω πειστεί ακόμη ότι δεν υπάρχει. Άλλωστε ένα Ον με τόση δύναμη, ακόμη κι αν δεν είναι τέλειο, πρέπει να είναι πολύ κοντύτερα στην τελειότητα από οποιοδήποτε άλλο. Και πολύ πριν αρχίσουμε να το πλησιάζουμε καν, πρέπει να αρχίζουν οι έννοιες να χάνουν οποιοδήποτε περιεχόμενο ή σημασία… Αυτό το τελευταίο δεν είναι δική μου παρόλα, το είχε γράψει παλιότερα κάποιο μέλος, ίσως ήταν ο Angus, δεν θυμάμαι πια.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Αν θεωρήσουμε ότι η συνείδηση είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου, κάπως δεν τον διαχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κόσμο; Είναι επίσης χειρότερο να πει κανείς ότι η συνείδηση είναι προνόμιο μερικών μόνο ανθρώπων γιατί έτσι βάζει όρια και φράγματα ανάμεσα ΚΑΙ στους ανθρώπους (σα να μην έφταναν τα φράγματα που έχουμε ήδη υψώσει σε σχέση με την υπόλοιπη Δημιουργία). Κι ας είναι αυτός ο «κανείς» που μιλάει ο Γκουρτζίεφ. Τι λες κι εσύ, nst μου; Άλλωστε γι’ αυτό δεν πασκίζουμε να διαμορφώσουμε προσωπική άποψη για τα πράγματα; Έτσι ώστε πότε διαφωνώντας και πότε συμφωνώντας να αποκρυσταλλώσουμε κάποτε την προσωπική μας αλήθεια...

---

Διάβασε σε παρακαλώ τώρα και την δική μου αντίληψη για το διάβασμα και αν το επιθυμείς , κράτησε την νοερά κάπου ,σε ένα μέρος της μνήμης σου .

Το διάβασμα , ταξιδεύει ανθρώπους , που έχουνε έμφυτη την επιθυμία για την γνωριμία με τον ανώτερο εαυτό .
Το ταξίδι και η διάρκειά του, ακόμη και η αφύπνιση του ταξιδιώτη εξαρτάται από τον –τους συγγραφείς .

Λοιπόν πόσοι από εδώ μέσα , εκτιμάς ότι έχουνε διαβάσει πλάτωνα ,Αριστοτέλη, Σωκράτη αρχαία ελληνική γραμματεία και δασκάλους της αιώνιας σοφίας ;;;

Ας δεχτούμε ότι είναι αρκετοί .
Γιατί δεν συμφωνούνε σε πράγματα , που διαβάσανε ;;;
Δεν συμφωνείς , ότι η αιτία είναι ο τρόπος αντίληψης του κάθε αναγνώστη ?

Καλά και πως είναι δυνατόν , να διαβάζουνε τα ίδια βιβλία και να διαμορφώνουνε διαφορετικές αντιλήψεις ?

Σχετικά με αυτό που ανέφερες:

quote:

---

Συμφωνώ ότι τίποτα δεν πρέπει να εισέρχεται αφιλτράριστο από την νόηση μας.

---

Πιστεύω ότι μαζί με αυτό που λες δεν θα πρέπει και να εξέρχεται τίποτα αφιλτράριστο από τη νόηση μας.
Κι αν το φιλτράρισμα των εισροών είναι μια φορά δύσκολη, των εκροών είναι δέκα...

Καλή μου Unseen, νομίζω πως μια σίγουρη απάντηση για τον Σκοπό δε μπορεί να υπάρξει από έναν απλό άνθρωπο.
Προσωπικά τουλάχιστον, αν άκουγα κάποιον να διατείνεται ότι έχει μια σίγουρη απάντηση, θα πίστευα ότι αυταπατάται...
Υποθέτω πως ο Σκοπός είναι η εξέλιξη των πάντων σε ανώτερες σφαίρες, η σπειροειδής ανελικτική πορεία των πάντων σύμφωνα με αυτόν.
Έχεις δίκιο για την διάκριση που κάνεις περί Συνείδησης και Συνειδητότητας, είναι μια λέξη που για κάποιον ανεξερεύνητο λόγο δεν την "τιμώ" συχνά.
Όσον αφορά λοιπόν έναν από τους σκοπούς του ανθρώπινου είδους είναι η απόκτηση ολοένα και μεγαλύτερης συνειδητότητας με στόχο την κατανόηση ενός μεγαλύτερου - έστω κι ελάχιστα - μέρους της Συνείδησης.
Ελπίζω να "διαισθάνεσαι" τι θέλω να πω...

In anticipation of my resurrection...

Κατανοώ τη θέση του Γκουρτζίεφ. Σε μια μαγνητοφωνημένη διάλεξη Γνωστικιστών άκουσα να λένε πως αυτό που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο, αυτό που τον κρατάει δέσμιο στον «αυτοματισμό» ή τη «μηχανικότητα» που περιγράφεις, είναι η σαγήνη της ύλης: σαγηνευόμαστε από την ομορφιά, τη δύναμη, την πληθώρα, θέλουμε να τα κατακτήσουμε, να τα αποκτήσουμε και μένουμε υπνωτισμένοι. Μέχρις ότου ξυπνήσουμε. Είναι η θέληση το ξυπνητήρι, όπως λες; Ίσως. Ίσως πάλι να είναι ένα εσωτερικό κάλεσμα, κάτι σαν ένστικτο σχεδόν, η αίσθηση του Σκοπού που αναφέρει ο Dying Incubus και η οποία ενεργοποιεί τη θέληση. Στην περίπτωση αυτή η θέληση διαφαίνεται ως μια δευτερογενής αντίδραση στον αυτοματισμό. Εσύ τι πιστεύεις ότι έρχεται πρώτο; Η αίσθηση του Σκοπού ή η θέληση;

Όσο για το ερώτημά σου «πότε μαθαίνουμε, nst μου, ειλικρινά δεν ξέρω πότε μαθαίνουμε και αν μαθαίνουμε. Έχω την αίσθηση ότι από τυφλοί μπορεί να γίνουμε ημίτυφλοι, αλλά να αποκτήσουμε απόλυτα καθαρή όραση όχι. Όμως δεν πρέπει να γενικεύω, οπότε ας μιλήσω για τον εαυτό μου. Ακριβώς επειδή διαπιστώνω κι εγώ πόσο με τα χρόνια κάποια πράγματα που έβλεπα ακατανόητα γίνονται κατανοητά και ότι άλλα που κατανοούσα μπορώ να τα κατανοήσω ακόμη βαθύτερα, αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα ακόμη που θεωρώ τώρα ότι τα κατανοώ, όμως μπορώ ενδεχομένως να τα κατανοήσω ακόμη καλύτερα. Ημίτυφλη λοιπόν, στην καλύτερη περίπτωση…

Κι ωστόσο, παρά τη συνείδηση (ή τη συνειδότητα;) της τύφλωσής μου, υπάρχουν στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει με θαυμασμό μια σκέψη, μια ιδέα, ένα όμορφο νοητικό σχήμα, κάποια επιτυχία μου. Κι αυτός ο αυτοθαυμασμός φέρνει μαζί του έπαρση, φέρνει ανυπομονησία για τις απόψεις των άλλων, φέρνει σνομπισμό. Ευτυχώς έχω μάθει να διακρίνω τα συμπτώματα. Και το μόνο σίγουρο φάρμακο για μένα τότε είναι να συγκρίνω. Γιατί η σύγκριση λειτουργεί σαν δικλίδα ασφαλείας, σαν μέτρο, σαν υπενθύμιση. Την επιτυχία δεν τη φοβάμαι. Την αλαζονεία, όμως, ναι.

Γιατί θα πρέπει να απασχολεί εσένα ή εμένα το πόσοι από εδώ μέσα έχουν διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή άλλα αστραφτερά πνεύματα; Μολονότι συμφωνώ μαζί σου ότι πρώτα κανείς πρέπει να έχει την επιθυμία (τι σημαίνει άραγε «να έχει την έμφυτη επιθυμία», ότι δεν είναι έμφυτη σε όλους ή μήπως ότι κάποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την ακούσουν;) και ότι το ταξίδι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πλεούμενο στο οποίο μπαίνει κανείς και τις θάλασσες στις οποίες ταξιδεύει, ωστόσο πόσο πρέπει να μας αφορά το τι κάνουν οι άλλοι; Δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο. Ούτε καν τα παιδιά μας. Δεν έχουμε την υποχρέωση να το κάνουμε. Ο μόνος που μπορούμε να σώσουμε είναι ο εαυτός μας.

Το να μπορείς να περιμένεις τον άλλον να δράσει στον χρόνο του, να τον παρακολουθείς να σφάλλει και να μην απογοητεύεσαι, γιατί βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι είναι ασφαλής ό,τι κι αν κάνει γιατί είναι τμήμα της Δημιουργίας και πιστεύεις σε αυτή τη Δημιουργία με όλη σου την ψυχή, αυτό είναι αγάπη. Είναι αγάπη το να μπορείς να τον περιμένεις, πιστεύοντας με όλο σου το είναι στην προσπάθειά του, όσο μικρή κι αν είναι, σεβόμενος την επιθυμία της ψυχής του να εξελιχτεί στον δικό της ρυθμό, με τον δικό της τρόπο. Δεν νομίζω ούτε καν ο ίδιος ο Δημιουργός να κάνει κάτι διαφορετικό απ’αυτό.

Ίσως τώρα να θελήσεις να θυμηθείς κάτι που είχα γράψει στο θέμα σου, τον «Τίποτα», ότι είναι καλό να θέτει κανείς όρια στη διάθεσή του να προσφέρει βοήθεια, γιατί διαφορετικά θα πέσει γρήγορα σε αντίφαση και θα απογοητευτεί. Συγχώρεσέ με, δεν θέλω να φανώ έξυπνη, όμως τα έχω ζήσει αυτά, τα έχω νιώσει, δεν σου μιλάω ακαδημαϊκά, σου μιλάω από βίωμα. Υπήρχε εποχή που αν με ρωτούσες «τι ήρθες να κάνεις εδώ κάτω;» θα σου απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια «ήρθα να σώσω τον κόσμο». Όμως αυτό είναι λάθος αίσθηση του σκοπού, είναι, με μια λέξη, πλάνη. Και υπάρχουν παραδόσεις που μιλάνε για τη θυμαπάτη του σωτήρα. Έφαγα μεγάλες φρίκες ώσπου να συνειδητοποιήσω με ειλικρίνεια ότι ο μόνος άνθρωπος που μου αναλογεί να σώσω είναι ο εαυτός μου. Και έτσι έβαλα τα πόδια μου στο μονοπάτι προς την προσωπική μου ειρήνη. Μέχρι εκείνο το σημείο ήμουν όπως ο Δον Κιχώτης, ξιφομαχούσα με σκιές, ήμουν μια πολεμίστρια που ξόδευε τις δυνάμεις της σε λάθος μάχες. Και μπορώ να σου πω, αν σε ενδιαφέρει, τι κρυβόταν πίσω απ’ αυτή τη λάθος στάση – ένα έλλειμμα, μια ανάγκη, δικά μου πράγματα δηλαδή, τίποτε ευγενέστερο ή περισσότερο, δυστυχώς.

Όσο για τα υπόλοιπα που ρωτάς, βρίσκω απόλυτα φυσικό να διαβάζουν άνθρωποι τα ίδια πράγματα και όμως να κατανοούν διαφορετικά. Καθένας μας μπορεί να δει μόνο ό,τι έχει μέσα του. Του μιλάει μόνο αυτό που έχει μέσα του. Αναπόδραστα το όμοιο πηγαίνει στο όμοιο. Και είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να διευρύνουν τη συνείδηση (τη συνειδητότητα) και τους ορίζοντές τους τόσο ώστε να αγκαλιάσουν περισσότερες οπτικές. Όμως κοίτα γύρω σου. Βλέπεις κάτι διαφορετικό στη φύση; Άλλο πράγμα ο αετός, άλλο το λιοντάρι, άλλο το σκιουράκι, άλλο το σκουλήκι. Καθένα ωστόσο έχει τη θέση του στη Δημιουργία και χωρίς κάποιο απ’ αυτά σπάει η αλυσίδα και τίποτε δεν λειτουργεί σωστά, έτσι δεν είναι;

Όμως κοίτα τι συμβαίνει. Αν έχεις μερική έστω θέαση του ανώτερου εαυτού, δεν μπορεί παρά να ΞΕΡΕΙΣ ότι ο αετός, το λιοντάρι, το σκιουράκι και το σκουλήκι είναι μονάχα διαφορετικά ενδύματα της ίδιας ουσίας. Και θα μπορείς να δεις πίσω από αυτά και να τα αγαπήσεις όλα παρά το τι φαίνονται ότι είναι – ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό που φαίνονται ότι είναι. Ιδίως ίσως το σκουλήκι που δέχθηκε να φορέσει το ταπεινότερο ένδυμα, να χαμηλώσει τη δόνησή του τόσο πολύ, ώστε να δοκιμάσει τη δική σου αγάπη. Ο κόσμος όλος είναι μια σκηνή θεάτρου. Η ουσία είναι στο επέκεινα του κόσμου των φαινομένων, όμως τον διαπερνά με έναν μαγικό τρόπο και γίνεται ορατή τόπους-τόπους, εκεί που η διευρυμένη συνείδηση ενός έστω παρατηρητή το επιτρέπει… Μπορείς να γίνεις ένας τέτοιος τόπος; Αυτό μόνο χρειάζεται, τίποτε άλλο.

Καλέ μου Dying Incubus

Αν άντεξες να διαβάσεις τα παραπάνω, νομίζω θα κατάλαβες ότι «διαισθάνομαι» αυτό που έγραψες για τον σκοπό…

Όνειρα γλυκά σε όλους.
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

H ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ

(από το www.xrysalogia.gr)

«Παλαιός μεν ουν έστι τις λόγος, ου μέμνηθα, ως εισίν ενθέδε αφικόμενα εκεί και πάλιν γε δεύρο αφικνούνται» (Φαίδων 70c).

Υπάρχει κάποια παλιά παράδοση, που διατηρούμε στη μνήμη μας, ότι [οι ψυχές] από εδώ πηγαίνουν εκεί [στον Άδη] και πάλι εδώ επιστρέφουν.

***

«Αλλ’ έστι τω όντι και το αναβιώσκεσθαι και εκ των τεθνεώτων τους ζώντας γίγνεσθαι και τους τεθνεώτας ψυχάς είναι, και ταις μεν γ’ αγαθαίς άμεινον είναι, ταις δε κακαίς κάκιον» (Φαίδων 72d-e).

Πράγματι γίνεται επαναφορά στη ζωή και οι ζωντανοί γεννιούνται από τους πεθαμένους και οι ψυχές των πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.

---

Ολη τη μερα ψελνω,πανω στο δενδρο!

Το επιχειρημα το οποιο συνηθως ονομαζεται «των εναντιων», εχει ως εξης :

Ο κοσμος περιλαμβανει αντιθετα (εναντια) πραγματα. Εις το ωραιον, αντιθετον υπαρχει το ασχημο, εις το δικαιον το αδικο κτλ. Εφ’ οσον υπαρχει κατι αντιθετο, αναγκη είναι τουτο να μη γινεται από πουθενα αλλου παρα από το αντιθετον του. Αναγκαιως το μεγαλυτερο, πρωτα ηταν μικροτερο και μετα εγινε μεγαλυτερο. Και το μικροτερο επειτα εγινε μικροτερο, αφου πρωτυτερα ηταν μεγαλυτερο, τα παντα γινονται «ουκ αλλοθεν ή ( = παρα) εκ των εναντιων τα εναντια».
Συνεπως υπαρχουν δυο γενεσεις, μια από το πρωτον εις το δευτερον και μια άλλη από το δευτερον εις το πρωτον. Κατ’ αναγκην σε κάθε ζευγος αντιθετων, υπαρχει μια γενεσις από τον ένα ορο στον αλλον και μια άλλη αντιστροφος γενεσις, «εκατερα εις αλληλα». (Δηλ. δυο τα αντιθετα, κατ’ αναγκην δυο και οι γενεσεις.) Η ζωη εχει αντιθετο τον θανατο, όπως για παραδειγμα η εγρηγορσις τον υπνο. Μεταξυ ζωης και θανατου, υπαρχουν δυο γενεσεις, διοτι κατ’ αναγκην οι γενεσεις μεταξυ αντιθετων είναι δυο.
Οσον αφορα τη μια γενεση από την ζωη στο θανατο, τουτο είναι αναμφισβητητο και ολοφανερο. (Δηλ.βλεπομε το ζωντανο πεθαμενο, για το συμβαν αυτό δεν χωρει αμφισβητηση ουτε υποθεση διοτι ολοφανερο και σαφες.) Οσον αφορα την άλλη γενεση, δεν υπαρχει ολοφανερη αποδειξη. Κατά την θεωρητικην προσεγγισην της γενεσεως εκ του θανατου εις την ζωην, υφισταται αξεπεραστον και αψηλαφητον κενον, το οποιον ο Σωκρατης συμπληρωνει με ένα ευλογο συμπερασμα της ανταποδωσεως. Στη γενεση από την ζωην προς τον θανατον, πρεπει να ανταποδωσομεν την εναντια γενεση, δηλ. τη γενεση από τον θανατον στη ζωη, διαφορετικα αναγκαζομεθα να παραδεχθωμεν την φυσιν χωλην.
Ώστε πρεπει να αναγνωρισομε ωρισμενως δια λογου πιστεως, ότι πρεπει να υπαρχει μια αντιθετος γενεση, δηλ. μια γενεση από τους αποθαμενους προς τους ζωντας. Αυτή η αντιστοιχος του αποθνησκειν γενεση, είναι «το αναβιωσκεσθαι», η αναβιωση.

Το επιχειρημα εκτεινετε και ενισχυεται περαιτερω, λιγο πριν το συμπερασμα :

1) Εάν δεν υπαρχει μια ατερμονη ανταποδωσις και εάν παντα τα γιγνομενα δεν παραγονται «τα έτερα τοις ετέροις» όπως σε μια κυκλικη περιοδευση, αλλα προχωρουν όλα σε μια ευθεια - και το καθενα γεννα το αντιθετο του μονο προς μιαν κατευθυνση, χωρις να υπαρχει αντιστροφος κατευθυνση, χωρις επιστροφη ή τουλαχιστον καμψη - τοτε όλα θα χανοταν στο αυτό σχημα, σε μια μονον κατασταση και θα κατεπαυε κάθε γενεση. (Ακολουθως σκεπτομενοι μπορουμε να ισχυριστουμε, ότι εάν ολοι οι δρομοι ησαν μονοδρομοι, θα επαυε κάθε κινηση ;; Αυτο που λεει εδώ ο Σωκρατης φαινεται ότι δεν μπορει να ισχυει γενικως, διοτι γνωριζομε σημερα για παραδειγμα ότι η γη προβιβαζομενη ανα το διαστημα, δεν ξαναπερνα ποτε από το ιδιο σημειο.)
Εάν υπηρχε μια μονον η κατευθυνση από την εγρηγορση προς τον υπνο, διχως αντιρροπον κατευθυνση από τον υπνο προς στην εγρηγορση, όλα θα εκοιμουντο. Επισης μετα θανατον όλα θα τελευτουσαν και θα εμενον νεκρα χωρις να αναβιωνουν. Στο τελος τιποτα δεν θα ζουσε και όλα θα ησαν νεκρα.
2) Εάν τα ζωντανα εγινοντο από κατι άλλο (εννοειται από κατι άλλο και όχι από τα αποθανοντα), απεθνησκον δε τα ζωντανα, όλα θα εξηφανιζοντο καταναλώμενα εις το αποθανείν, χωρις να υπαρχει τεχνικον σχεδιο και ορος (μηχανη λεγει) για να τα εμποδισει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Πράγματι υπαρχει αναβιωσις και οι ζωντανοί γινονται από τους πεθαμένους και οι ψυχές των πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.

Μερικες παρατηρησεις.

Ο Σωκρατης αναλαμβανει να εξηγησει για ποιους λογους είναι πιθανον, ο ανθρωπος αποθνησκων, η ψυχη να μην ακολουθει την τυχη του σωματος, συναποχωρουσα στον πληρη εκμηδενισμο. Ξεκινωντας από την παλαια παραδοση, ο ιδιος ο Σωκρατης υποβαλει την διδασκαλια της μετεμψυχωσεως σε λεπτομερη εξεταση. Η ιδεα της ανταποδωσεως, με την χρηση του παραδειγματος της εγρηγορσης και του υπνου, παραπεμπει στον Ηρακλειτο, το εργο του οποιου ηταν γνωστο στον Σωκρατη. « το ιδιο πραγμα είναι στον ανθρωπο η ζωη και ο θανατος, ο ξυπνος και ο υπνος, τα νιατα και τα γερατεια. Γιατι αν αυτά τα πραγματα αλλαξουν γινονται εκεινα, και αν εκεινα αλλαξουν γινονται παλι αυτά.» (ΗΡ.Αποσπ. 88.)
Για το συνοδευτικο επιχειρημα των «εναντιων», ευκολως διαπιστωνεται η ασθενης βαση του. Η αποδεικτικη αξια του επιχειρηματος είναι μηδαμινη. Αναρωτιεται κανεις, εάν ο Σωκρατης επιτηδες δεν επιδιωκει να καταδειξη ατελη την θεωρια της μετεμψυχωσεως, δηλ.ατελεσφορη και σχεδον αχρηστη θεωρια που αδυνατει να εξηγησει την πιθανοτητα υπαρξεως αθανατου ψυχης.

Το πρωτον επιχειρημα του Σωκρατη :
- Αφορα κυριως την εξωτερικη μορφη της γενεσεως ητοι τον σκοπον της φυσεως μετα της υλικης υποδοχης, το πως γινεται εμφανης εξωτερικως η αεναη περιοδεια της ψυχης, διχως να προσκομιζει αυτήν αύτην την εσωτερικην αιτιαν δηλ την ψυχη. Τα εναντια ορατα και ορωμενα (μικροτερον, θερμοτερον, νεανικοτερον, ωραιοτερον), η δε ψυχη μη ορατη.
- Η ψυχη αναπολουσα εαυτην δεν αποτελει επιχειρημα αθανασιας, μαλλον λογικον σφαλμα διαλληλιας (=φαυλος κυκλος.) Η ασκοπος περικυλησις των παντων μη δεχόμενη αρχη και τελος, καθιστα απαραδεκτη την αναζητησην λογου υπαρξεως ή μη-υπαρξεως, ζωη και θανατος δεν απαντουν ως εκδηλωσεις απαρχης και τερματος, συνεπως δεν υφισταται αρχη ερευνας και δικαιωσεως. Δηλ υπαρχει ζητημα αρχης και δικαιωσεως ως προς το εναντιο αλλα δεν υφισταται ζητημα ως προς εαυτον. Διοτι εάν δεχθομεν ζητημα δικαιωσεως ως προς εαυτον, εισαγομε παραυτα ζητημα αρχης και τελους.
- Το θερμον αποβαλλει θερμοτητα για να καταντησει ψυχρον. Προσθετει θερμοτητα για να ανακαμψει στο θερμον. Επομενως το θερμον από τον εαυτον του γινεται θερμον και όχι από το αντιθετον του. Το αντιθετον του είναι εκ των εξω. Παρατηρει γερμανος σχολιαστης του Πλατωνος (εννοειτε σχετικα με το επιχειρημα των «εναντιων»), ότι ψυχη αθανατος σημαινει πως η ψυχη εξακολουθει να ζει και μετα θανατον. Εκ τουτου συναγεται η ζωη εκ της ζωης και το ομοιον εκ του ομοιου, ελεγχοντας εσφαλμενη την πλατωνικη αποδειξη της γενεσης εκ των εναντιων. Ο Αριστοτελης υποδεικνυει σαφως το λαθος. Το θερμοτερον βεβαιως ηταν προηγουμενως ψυχροτερον. Η θερμοτητα όμως δεν προερχεται από το ψυχος. Αιτια της θερμοτητος δεν είναι το ψυχος ουτε η υλη του θερμου είναι το ψυχρον.
- Το λαθος που αποκρυπτεται, διορθωνει ο Πλατων σε επομενο κεφαλαιο του Φαιδωνα, αναιρωντας την καθολικη ισχυ του επιχειρηματος. Η χιων όταν δεχθει το πυρ δεν μπορει να εξακολουθει να είναι ότι ηταν και προηγουμενως, δηλ. να είναι χιων και συγχρονως να είναι θερμον πυρ. Τοτε ελεγαμε για τα πραγματα που φερουν τα εναντια, τωρα για αυτά τα ιδια τα εναντια τα οποια ουδεποτε θα θελησουν να αποδεχθουν γενεση (δηλ. να γινονται) τα μεν εκ των δε. Αυτό το οποιο διατελει εναντιο σε κατι άλλο, δεν μπορει ποτε να γινη εναντιο στον εαυτο του.
- Τελος, για να μην σας ταλαιπωρω κι άλλο, το επιχειρημα των «εναντιων» διαψευδει ο ιδιος ο Σωκρατης με τον ειρημενο λογο του «οσα του ζην μεταλαβοι». Ο αεναος κυκλος των μετενσαρκωσεων που βασιζεται στα εναντια, συμφιλιωνεται ανετα με την αντιληψη ακομη και του πλεον αδρομερη υλισμου και αυτό αντικειται στις πεποιθησεις του Σωκρατη.

Θα σας πω και για τον Ηλια και τα σχετικα, δηλ. μαλλον αλλα όχι επι μακρω, οχι τοσα πολλα. Πιο πολλα θα πω.

quote:

---

Πιστεύω ότι μαζί με αυτό που λες δεν θα πρέπει και να εξέρχεται τίποτα αφιλτράριστο από τη νόηση μας.
Κι αν το φιλτράρισμα των εισροών είναι μια φορά δύσκολη, των εκροών είναι δέκα...

---

Επιτρέψτε μου να σας κουράσω άλλη μια φορά με μια άποψη από ένα γνωστό επιστήμονα τον R. Sheldrake σχετικά με τα Μορφογενετικά πεδία.

Ο Sheldrake γενικεύει την έννοια αυτών των πεδίων σε «μορφικά πεδία», υπονοώντας την ύπαρξη ενός νέου, για τη σύγχρονη επιστήμη, είδους πεδίων που ευθύνονται όχι μόνο για τον προσδιορισμό της μορφής αλλά και αυτό της συμπεριφοράς.
Πρόκειται, λοιπόν για πεδία που οργανώνουν οποιοδήποτε σύστημα τόσο στη μορφή όσο και τη λειτουργία του. Κάθε σύστημα διαθέτει ένα τέτοιο πεδίο που ενώνει και συντονίζει τα διάφορα μέρη του, ώστε να δρα και να συμπεριφέρεται ως ολότητα. Έτσι, ένα σύστημα δεν είναι πια το απλό άθροισμα των μελών του αλλά κάτι παραπάνω, που γεννά μια άλλη ολοκληρωμένη οντότητα.

Συγχρόνως κάθε μέρος του συστήματος διαθέτει το δικό του μορφικό πεδίο, που αποτελεί τμήμα του συνολικού πεδίου, κομμάτι του μεγαλύτερου μορφικού πεδίου του συστήματος στο οποίο ανήκει. Έτσι, πλέκεται ένα «δίχτυ» από πεδία διαφόρων επιπέδων από το μικρότερο μόριο έως τους γαλαξίες και τα συστήματα γαλαξιών και δημιουργείται η ενότητα ολόκληρου του σύμπαντος, που υφίσταται πλέον ως ένας υπεροργανισμός. Στις θεωρίες των αρχαίων φιλοσόφων αυτό ακριβώς περιγράφεται με την έννοια της «Παγκόσμιας Ψυχής» ή της «Ψυχής του Κόσμου» (Anima Mundi).
Τα μορφικά πεδία διαπερνούν και συγχρόνως περιβάλουν τους οργανισμούς. Χαρακτηρίζονται από ένα φαινόμενο που ο Sheldrake ορίζει ως μορφικό συντονισμό. Κατά κάποιο τρόπο τα πεδία ενώνουν με αόρατους δεσμούς όλα τα μέρη που ανήκουν σ’ ένα σύστημα δημιουργώντας έτσι έναν κοινό χώρο εμπειριών και δράσεων.

Κάθε μέρος του συστήματος συμμοιραζόμενο ένα τμήμα αυτού του ενοποιημένου πεδίου του συστήματος μπορεί και συντονίζεται με τα άλλα μέρη έχοντας «πρόσβαση» σ’ αυτό το κοινό χώρο, την κοινή δεξαμενή πληροφοριών. Έτσι, εμπλουτίζεται από τις εμπειρίες των άλλων μερών ή εμπλουτίζει την κοινή αυτή «τράπεζα» με τις δικές του εμπειρίες. Μοιάζει απόλυτα με την έννοια του συλλογικού ασυνειδήτου που εισήγαγε ο ψυχολόγος Καρλ Γιουγκ.
Έτσι, οι οργανισμοί μαθαίνουν πιο εύκολα και γρήγορα όσα οι άλλοι έχουν ήδη μάθει, αφού ήδη έχει δημιουργηθεί το σχετικό μορφικό πεδίο με το οποίο από συγγένεια συντονίζονται και επηρεάζονται. Από αυτή τη θεωρία συνεπάγεται η επαναστατική άποψη της κληρονομικής μνήμης της φύσης καθώς και της κληρονομικότητας των επίκτητων ιδιοτήτων, με το πέρασμα των πληροφοριών σε συγγενικούς οργανισμούς διαμέσου των μορφικών πεδίων μέσα στο χρόνο και το χώρο.

Υπάρχει και ένα νέο βιβλίο που κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πάρα πολλή ενδιαφέρων .

Χάος, δημιουργικότητα και κοσμική συνείδηση

R. Sheldrake
T. McKenna
R. Abraham

Χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω, ειλικρινά. Κατ’ αρχάς ευχαριστούμε πολύ για την αναλυτική παράθεση του επιχειρήματος στον Φαίδωνα. Κατά δεύτερο λόγο, περιμένω με ανυπομονησία ό,τι έχεις να παραθέσεις περί Ηλία. Κατά τρίτο, έχω κάποιες (αφελείς ενδεχομένως) παρατηρήσεις στα γραφόμενά σου.

Έχω την αίσθηση ότι στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο αντικρουόμενες παραδόσεις για το μυστήριο της ψυχής, της ζωής και του θανάτου. Η μία παράδοση ήθελε τις ψυχές μετά τον θάνατο του υλικού σώματος να καταλήγουν στον Άδη απ’ όπου δεν υπήρχε πια έξοδος. Η άλλη φλέρταρε με την ιδέα της μετενσάρκωσης, βασιζόμενη σε διάφορα επιχειρήματα, όπως αυτό που περιγράφεις.

Επειδή όμως ως βάση φέρεται η θεωρία του Ηράκλειτου, την οποία προσωπικά έχω αλλιώς καταλάβει, ας τη δούμε ξανά μαζί. Ο Ηράκλειτος λοιπόν έλεγε «τα πάντα ρει», θεωρούσε όμως μια βασική αλήθεια: ότι όλα είναι ένα και ότι η ουσία του κόσμου είναι η φωτιά που μετατρέπεται στα άλλα στοιχεία. Η μετατροπή αυτή μπορεί να είναι και εναντιοδρομική, όπως λες, βασίζεται όμως πάντα στον νόμο της αρμονίας, την οποία και εγγυάται.

Όταν λοιπόν ο Ηράκλειτος μιλάει για μετάβαση από μια αντίθεση σε μια άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι ουσιαστικά μιλάει για όψεις της πραγματικότητας, φαινόμενα και μορφές. Γιατί το θερμό και το ψυχρό, παραδείγματος χάριν, είναι αισθήσεις και φαινόμενα, αφού η υποκείμενη πραγματικότητα είναι κάτι άλλο, κάτι χωρίς χαρακτηρισμό: η μεταβολή της θερμοκρασίας. Η πραγματικότητα αυτή γεννά τις υποκειμενικές αλήθειες «θερμό» και «ψυχρό». Ο ατμός, η ροή του υγρού και ο πάγος είναι φαινόμενα – η υποκείμενη αλήθεια είναι το νερό.

Όπως και να’χει, οι σύγχρονοι στοχαστές δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για πραγματικές αντιθέσεις και δεν μπορούμε να μιλάμε για ενάντια, παρά μόνο αν αναγνωρίζουμε ότι το κάνουμε για να κάνουμε ωραίες νοητικές ασκήσεις. Ή μήπως όχι;

Περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις σου.

Καλή μου nst,

Πιστύω ότι δεν είναι απαραίτητο να φτάνει κανείς σε αδιέξοδο για να κινητοποιηθεί. Το αδιέξοδο και η επιθυμία κατάλυσής του είναι σίγουρα μια πολύ ισχυρή κινητήρια δύναμη, όμως δεν είναι, πιστεύω, η μόνη. Η ανάμνηση ή η αίσθηση του σκοπού είναι επίσης μια τέτοια δύναμη, ίσως με λιγότερο καθολική ισχύ, όμως υπαρκτή.

Σέβομαι ωστόσο απόλυτα την άποψή σου, πάντα.

elo μου,

Ξέρεις ότι συμφωνούμε στα περί Rupert Sheldrake, αν και πολύ θα ήθελα να είχα ασχοληθεί περισσότερο με τον νευρογλωσικό προγραμματισμό (NLP) ώστε να μπορούσαμε να διασταυρώσουμε θεωρίες, ιδίως στο κομμάτι της επίδρασης της συμπεριφοράς από τα μορφικά πεδία. Ξέρεις, γεννιούνται διάφορα ερωτήματα από τη θεωρία όπως την παραθέτεις, π.χ. τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει/επιτρέψει τη δημιουργία μιας πρωτότυπης συμπεριφοράς, αν εντέλει υπάρχει ελεύθερη βούληση κ.ά.

Θα ήθελα ωστόσο να σου στείλω ένα βιβλίο, του οποίου επιμελήθηκα τα κείμενα και πέραν της αμοιβής που πήρα, πήρα και μερικά αντίτυπα δωρεάν για να δώσω σε φίλους. Το βιβλίο λέγεται «Το Πεδίο» και είμαι σίγουρη ότι θα το βρεις πολύ ενδιαφέρον. Αν το θέλεις, στείλε μου μια διεύθυνση στο προσωπικό μου mail να σου το ταχυδρομήσω.

Είναι πάντως πραγματικά τιμή μου να φιλοξενώ σε ένα θέμα τόσο εμπεριστατωμένες απόψεις.

Καλημέρα,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Λόγω έλλειψης χρόνου δεν πρόλαβα να διαβάσω προσεκτικά τις απαντήσεις που δόθηκαν οπότε θα τοποθετηθώ με την πρώτη ευκαιρία.

quote:

---

Αν άντεξες να διαβάσεις τα παραπάνω, νομίζω θα κατάλαβες ότι «διαισθάνομαι» αυτό που έγραψες για τον σκοπό…

---

Νομίζω πως το κατάλαβα...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Unseen - Είναι πάντως πραγματικά τιμή μου να φιλοξενώ σε ένα θέμα τόσο εμπεριστατωμένες απόψεις .

---

Unseen οι απόψεις του RUPERT SHELDRAKE που έχω γράψει δεν είναι δικές μου, απλά είναι κοπιαρισμένες από την συγκεκριμένη ιστοσελίδα .
Λάθος μου που δεν το σκέφτηκα να το γράψω από την αρχή .
Να μην κλέβουμε και τον κόπο των άλλων …

Ένας διαφορετικός επιστήμονας, ο RUPERT SHELDRAKE

Λόγο περιορισμένου χρόνου τα λέμε το βραδάκι .

Edited by - elo on 29/11/2007 13:33:04

Συμφωνώ μαζί σου ότι για να σώσεις τους συνανθρώπους σου θα πρέπει προηγουμένως να έχεις κατορθώσει να σώσεις τον εαυτό σου.
Νομίζω το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό.
Όταν κατορθώσεις να απαλλάξεις τον εαυτό σου από τα πάθη, τις αδυναμίες σου και τις αρνητικές σου όψεις κατανοείς βαθύτερα τον καλύτερο τρόπο για να βοηθήσεις και τους υπόλοιπους.
Κατανοείς ότι οι κατακτήσεις σου είναι πράγματα που σου δίνονται και με την σειρά σου καλείσαι να τα δώσεις κι εσύ.
Δεν γίνεται από την φύση τους να τα κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου.
Άλλωστε, εάν ίσχυε κάτι τέτοιο τότε ο άνθρωπος αυτός μάλλον δεν θα είχε σώσει καν τον εαυτό του...

Όταν νιώθω μια έντονη διάθεση για να δώσω βοήθεια σε έναν συνάνθρωπο μου, προσπαθώ να διαλογιστώ όσο περισσότερο κι όσο πιο εξονυχιστικά γίνεται για να αντιληφθώ τα αίτια, τόσο τα φανερά όσο και τα αφανή.
Τι είναι αυτό που με παρακινεί σε αυτή μου την τάση/επιθυμία και ποιά είναι η βαθύτερη σκοπιμότητα;
Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας έχω ανακαλύψει πράγματα τα οποία δε με ευχαρίστησαν...

quote:

---

Παρατηρώ οτι η ένννοιες του σημαντικού και ασήμαντου αλλάζουν ανάλογα του τι εμείς θεωρουμε αναγκαίο την δεδομένη στιγμή, αναλόγως του τι θέλουμε να επιτύχουμε ωστε να φέρουμε την γαλήνη κοντά μας.
Παρ' οτι υποστηρίζω την αναγκαιότητα κρίσης και φιλτραρίσματος δεν μπορώ να μην παραδεχθώ οτι και αυτή γίνεται με τα δικά μας εκάστοτε υποκειμενικά κριτήρια ....

---

Αγαπητή nst, φυσικά κι η αναγκαιότητα αυτή γίνεται με τα υποκειμενικά μας κριτήρια.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω αν αυτό θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Πιστεύω όμως πως το ζητούμενο δεν είναι να αποκτήσουμε αντικειμενικά κριτήρια αλλά το να καταφέρουμε να κάνουμε τα υποκειμενικά μας κριτήρια περισσότερο ακριβή, ανώτερα κι ευγενή.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Unseen - τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει/επιτρέψει τη δημιουργία μιας πρωτότυπης συμπεριφοράς, αν εντέλει υπάρχει ελεύθερη βούληση κ.ά.

---

Unseen ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει μια πρωτότυπη συμπεριφορά ή ακόμα και έναν αρχικό τύπο σκέψης που δεν μιμείται, αλλά γίνεται για πρώτη φορά .
Ίσως αυτό το καινούργιο ( πρωτότυπο) που δεν έχει όμοιο αλλά είναι μοναδικό, είναι αυτό που προσπαθούμε να κατανοήσουμε όλοι μας, η αλήθεια (γνώση) για το Όλον .

Βλέπεις το ποιο δύσκολο από όλα είναι να καταφέρουμε να φτάσουμε στην αφετηρία αυτής τις συμπαντικής συνείδησης που έχει δημιουργήσει κάθε μορφή σκέψεις και συμπεριφοράς, είτε είναι συνειδητή, είτε είναι υποσυνείδητη .

Ίσως ο εγκέφαλος μας δεν είναι παρά ένας σκληρός δίσκος που μέσα του υπάρχει κάθε λογής πληροφορία, καλή και κακή, θετική και αρνητική, ένα σκληρός δίσκος (υποσυνείδητο) που δεν εξετάζει τις πληροφορίες, απλώς αποθηκεύει ότι βιώνουμε .

Από εκεί και πέρα υπάρχει η ελεύθερη βούληση (συνειδητός νους) στο αν η πληροφορίες που θα επεξεργαστούμε και θα φέρουμε στην συνείδηση μας είναι θετικές ή όχι, δυστυχώς το καλό και το κακό πάντα θα υπάρχει μέσα μας .

Βέβαια όλα αυτά που γράφω είναι σκέψεις και οι σκέψεις είναι εντελώς διαφορετικό από το γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι πλήρως κάποιο (πράγμα) ….

quote:

---

Dying Incubus: Όταν κατορθώσεις να απαλλάξεις τον εαυτό σου από τα πάθη, τις αδυναμίες σου και τις αρνητικές σου όψεις κατανοείς βαθύτερα τον καλύτερο τρόπο για να βοηθήσεις και τους υπόλοιπους.
Κατανοείς ότι οι κατακτήσεις σου είναι πράγματα που σου δίνονται και με την σειρά σου καλείσαι να τα δώσεις κι εσύ.
Δεν γίνεται από την φύση τους να τα κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου.

(...)

Όταν νιώθω μια έντονη διάθεση για να δώσω βοήθεια σε έναν συνάνθρωπο μου, προσπαθώ να διαλογιστώ όσο περισσότερο κι όσο πιο εξονυχιστικά γίνεται για να αντιληφθώ τα αίτια, τόσο τα φανερά όσο και τα αφανή.
Τι είναι αυτό που με παρακινεί σε αυτή μου την τάση/επιθυμία και ποιά είναι η βαθύτερη σκοπιμότητα;
Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας έχω ανακαλύψει πράγματα τα οποία δε με ευχαρίστησαν...

---

Κι εγώ το ίδιο. Και κάπου ανάμεσα στην επιθυμία μου να ξαναβρεθώ στο κέντρο του κόσμου όπως όταν ήμουν παιδί και στον εθισμό μου στους χαρακτήρες των κόμικς και των παραμυθιών που διάβαζα και έβλεπα μανιωδώς, κατάλαβα πως προσπαθούσα να γίνω ηρωίδα, κάτι μεταξύ Ζίνας και Χιονάτης ας πούμε, και ξέρεις γιατί, καλέ μου φίλε; Για να μπορέσω να δώσω αξία στην ύπαρξή μου και να καταφέρω επιτέλους να αγαπήσω τον εαυτό μου. Βλέπεις, για πολλά χρόνια κατηγορούσα ασυνείδητα τον εαυτό μου που πέθανε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και η πληγή που άφηνε αυτή η κατηγόρια θόλωνε τον κόσμο γύρω μου και μέσα μου. Αν όμως κατάφερνα να κάνω κάτι σπουδαίο... ε; Τότε δεν θα με αγαπούσαν όλοι; Τότε δεν θα άξιζα ξανά την αγάπη της μητέρας μου; Είναι απίστευτο το πώς δουλεύει η ψυχολογία του ανθρώπου.

Έχω μια φίλη ωστόσο, μεγαλύτερη από μένα και πιο σοφή, παρ'όλο που δεν έχει ασχοληθεί με τη μεταφυσική, που λέει πως "στα τριάντα πρέπει πια κανείς να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Δεν μπορούμε μια ζωή να κατηγορούμε τους γονείς μας για όλα τα στραβά που μας συμβαίνουν και που κάνουμε". Έχει δίκιο. Μάλιστα, άργησα να το συνειδητοποιήσω, δηλ. μου πήρε λίγα χρόνια μετά το όριο των 30.

Όσον αφορά το κεφάλαιο της βοήθειας προς τον άλλον. Είναι πολύ ευαίσθητο θέμα. Κατ'αρχάς για να βοηθήσεις, πρέπει ο άλλος να το θέλει και να ξέρει ότι το θέλει. Δεν μπορείς να του πετάξεις στα μούτρα την ενδεχομένως καθαρότερη οπτική σου γιατί, αντί να τον βοηθήσεις, θα τον καταρρακώσεις. Και, όπως έγραψες κι εσύ παραπάνω, το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο: ή θα πικραθεί και βουλιάξει στην απραξία ή θα πληγωθεί και θα κινητοποιηθεί πιθανότατα προς λάθος κατεύθυνση. Αν ωστόσο θέλει κανείς οπωσδήποτε να βοηθήσει τον άλλον σε θέματα αυτοβελτίωσης, καλύτερης συνειδητοποίησης κλπ., το καλύτερο που έχει να κάνει, πιστεύω, είναι με ερωτήσεις ή παρατηρήσεις που φαίνονται τυχαίες να τον βοηθήσει να φτάσει στη δική του αλήθεια.

Προσωπικά πρέπει να σου πω ότι προσπαθώ να απέχω πλέον ακόμη κι από αυτό. Όχι ότι τα καταφέρνω βέβαια. Συνήθως περνάω τον εαυτό μου για έξυπνο, προσπαθώ πολύ όμως να βλέπω σωστά. Και να παρατηρώ από απόσταση. Ακόμη και τα λάθη του άλλου που στα δικά μου μάτια είναι κραυγαλέα. Γιατί του αναγνωρίζω το δικαίωμα ακόμη και να καταστρέψει τη ζωή του, αν αυτό πραγματικά χρειάζεται για να συνέλθει. Δεν θέλω να κάνω πια δραματικές κινήσεις, δεν θέλω να βγάζω πύρινους λόγους, απλά ίσως να κάνω μια ερώτηση, να πω μια αλληγορική ιστορία. Και θέλω να αντέχω να αγαπώ κάθε προσπάθεια προς την ευγένεια, το ωραίο και το αγαθό απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται, όσο μικρή κι αν είναι, και να προσπαθώ αυτή να επαινώ, αυτή να φωτίζω. Έχω ακόμη πολλούς κόμπους, αλλά προσπαθώ να τους λύνω έναν-έναν. Τουλάχιστον μου κρύβομαι λιγότερο πια.

Καλό σαββατοκύριακο.

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Γιατί θα πρέπει να απασχολεί εσένα ή εμένα το πόσοι από εδώ μέσα έχουν διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή άλλα αστραφτερά πνεύματα;

O τζιτζικας έδωσε με μοναδικό τρόπο απαντήσεις. Παίδευσε και συνεχίζει να εκπαιδεύει το μυαλό του , με εποικοδομητικές ασκήσεις επάνω σε κείμενα των αρχαίων υμών προγόνων .Αυτή η άσκησή του , δεν βοηθάει μόνον τον ίδιο , αλλά και τους αναγνώστες ,εμένα ,εσένα και οποιονδήποτε την διάβασε .
Εσύ μάλιστα Unseen γράφεις :

Αγαπητέ μου τζίτζικα,
Χαίρομαι πάρα πολύ να σε διαβάζω, ειλικρινά. Κατ’ αρχάς ευχαριστούμε πολύ για την αναλυτική παράθεση του επιχειρήματος στον Φαίδωνα. Κατά δεύτερο λόγο, περιμένω με ανυπομονησία ό,τι έχεις να παραθέσεις περί Ηλία. Κατά τρίτο, έχω κάποιες (αφελείς ενδεχομένως) παρατηρήσεις στα γραφόμενά σου.

Το διάβασμα , είναι τροφή για όσους συνειδητοποίησαν την έμφυτη επιθυμία , μέσα τους .
Αυτή η έμφυτη επιθυμία , μπορεί να συνειδητοποιηθεί από κάποιο άτομο, με άπειρους τρόπους .
Μία , είναι η ανάγνωση .
Μία βόλτα σε ένα παρθένο οικολογικό σύστημα του πλανήτη μας , μπορεί επίσης να ξυπνήσει την έμφυτη επιθυμία .
Ένα σκαμπίλι στην ζωή μας (π.χ ένας πλούσιος , γίνεται πάμπτωχος , ένας υγιείς βιώνει μία μεταθανάτια δοκιμασία ).
Ένας διάλογος μεταξύ ενός αφυπνισμένου ατόμου , που διανύει την εσωτερική ατραπό και ενός ατόμου , που δεν την έχει δοκιμάσει, μπορεί να σταθεί αφορμή, για να μπει ο δεύτερος στην εσωτερική αναζήτηση του ανώτερου εαυτού .
Ένα έργο θεατρικό, η κινηματογραφικό, μπορεί να σταθεί αφορμή ,για μία αναζήτηση της έμφυτης δύναμης εντός μας .
Μία ανάγνωση ενός κειμένου όπως για παράδειγμα , αυτό που έγραψες εσύ Unseen :
Το να μπορείς να περιμένεις τον άλλον να δράσει στον χρόνο του, να τον παρακολουθείς να σφάλλει και να μην απογοητεύεσαι, γιατί βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι είναι ασφαλής ό,τι κι αν κάνει γιατί είναι τμήμα της Δημιουργίας και πιστεύεις σε αυτή τη Δημιουργία με όλη σου την ψυχή, αυτό είναι αγάπη. Είναι αγάπη το να μπορείς να τον περιμένεις, πιστεύοντας με όλο σου το είναι στην προσπάθειά του, όσο μικρή κι αν είναι, σεβόμενος την επιθυμία της ψυχής του να εξελιχτεί στον δικό της ρυθμό, με τον δικό της τρόπο. Δεν νομίζω ούτε καν ο ίδιος ο Δημιουργός να κάνει κάτι διαφορετικό απ’αυτό.

Αυτό το κείμενο δεν σου ήρθε ουρανοκατέβατο, αλλά το καλλιέργησε η ψυχή σου , μετά από αρκετές προσωπικές εσωτερικές αναζητήσεις .
Μπορεί βέβαια , να το έχεις διαβάσει κάπου και να το έκανες copy paste ,αλλά αυτό εγώ προσωπικά γνωρίζω ότι δεν συμβαίνει, γιατί αυτός που κάνει κάτι τέτοιο , αφήνει ίχνη , που οδηγούνε στην ανίχνευση του εσωτερικού του κενού .
Περιττό να γράψω ,ότι εσύ έχεις αρκετό εσωτερικό βάθος αγαπητή μου ,μέσα από το οποίο ταξίδευσε και η δική μου ψυχή .
Το διάβασμα λοιπόν για εμένα , γίνεται άριστο εργαλείο εσωτερικής αναζήτησης ,όταν αυτοί που διαβάζουνε , έχουνε προηγουμένως ανακαλύψει ,συνειδητοποιήσει την έμφυτη επιθυμία μέσα τους .
Μετά από αυτήν την ανακάλυψη , ο αναγνώστης , οδεύει προς την αναζήτηση μελέτη και τελική αποκάλυψη του εσωτερικού ανθρώπου, μέσα από την μία ψυχή .
Όλα αυτά διαβάζονται αυτονόητα ,για όσους είναι αφυπνισμένοι και όσους δεν είναι .
Η διαφορά είναι πολύ λεπτή .
Αυτός που είναι αφυπνισμένος , νιώθει και συναισθάνεται τον εσωτερικό άνθρωπο, από τα γραφόμενα του συνομιλητή του και συμμετέχει σε αυτά .
Αυτός που δεν έχει αφυπνίσει την έμφυτη επιθυμία μέσα του, ζητάει πάντα λογικά επιχειρήματα .
Είναι βέβαια και αυτός ένας τρόπος , για να περάσει κάποιος από την εξωτερικά επίκτητη γνώση , στην εσωτερική .
Αποτυχαίνει, γιατί ο εσωτερικός άνθρωπος , έχει μέσα του καλλιεργημένη την διαίσθηση ,πράγμα το οποίο δεν μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος , που βαδίζει μονάχα με την λογική στην ζωή του .
Το αν υπάρχει η όχι κάποια άλλη μορφή ζωής μετά τον θάνατο, η μετενσάρκωση, δεν έχει ουδεμία απολύτως σημασία για ανθρώπους , που δεν ένιωσαν την έμφυτη δύναμη μέσα τους .
Είναι αντίθετα πολύ γελοία , μία τέτοια άποψη , γιατί αναφέρεται καθαρά στον εσωτερικό άνθρωπο και όχι στον εξωτερικό .
Unseen μετά από τόσο μεγάλη εσωτερική αναζήτηση ,(22 ΣΕΛΙΔΕς )για την μετενσάρκωση, θα με ενδιέφερε να μάθω κάτι .
Τι άλλαξε στο γνωστικό πεδίο και τι στον εσωτερικό άνθρωπο μέσα μας ?
Αν δεν μπορούμε ακόμη να απαντήσουμε , σε αυτό το ερώτημα (αν υπάρχει η όχι μετενσάρκωση ) , σε τι βοήθησε το θέμα , που πρότεινες για να συζητήσουμε δημόσια

Για να δώσεις βοήθεια σε κάποιον πιστεύω κι εγώ ότι θα πρέπει ο άλλος άνθρωπος να έχει κατανοήσει ότι την χρειάζεται και να είναι έτοιμος να την δεχθεί.
Φυσικά κι εσύ ο ίδιος που βοηθάς θα πρέπει να έχεις αναγνωρίσεις ότι εσύ ο ίδιος έχεις αρκετό "περίσσευμα" από αυτό που θέλεις να δώσεις.
Δε μπορείς να προσφέρεις κάτι σε κάποιον που δεν έχει καταλάβει ότι το χρειάζεται για τους λόγους που εξήγησες κι εσύ η ίδια.
Ακόμη κι αν είχαμε όλα τα εχέγγυα του κόσμου ότι η βοήθεια που θα του δώσουμε είναι η πιο κατάλληλη, μπορεί να τον βλάψουμε αν αυτός δεν έχει αναγνωρίσει ότι χρειάζεται μια αλλαγή.
Ο καλύτερος τρόπος για μένα είναι αυτός που λες:

quote:

---

Αν ωστόσο θέλει κανείς οπωσδήποτε να βοηθήσει τον άλλον σε θέματα αυτοβελτίωσης, καλύτερης συνειδητοποίησης κλπ., το καλύτερο που έχει να κάνει, πιστεύω, είναι με ερωτήσεις ή παρατηρήσεις που φαίνονται τυχαίες να τον βοηθήσει να φτάσει στη δική του αλήθεια.

---

Κάτι γνώριζε κι ο Socrates που ασκούσε την συγκεκριμένη μέθοδο...

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Τι άλλαξε στο γνωστικό πεδίο και τι στον εσωτερικό άνθρωπο μέσα μας ?
Αν δεν μπορούμε ακόμη να απαντήσουμε , σε αυτό το ερώτημα (αν υπάρχει η όχι μετενσάρκωση ) , σε τι βοήθησε το θέμα , που πρότεινες για να συζητήσουμε δημόσια

---

Κάθε συζήτηση μεταφυσικής προσέγγισης, δεν γίνεται για να νοιώσουν ευχάριστα οι συζητητές αλλά για να εξαχθεί ένα συμπέρασμα για τα γενόμενα του κόσμου μας. Εμένα πάντως οι υποθέσεις δεν με ανησυχούν. Άλλωστε, όλα τα μεγάλα βήματα της επιστήμης, ξεκίνησαν από μία υπόθεση...

Αλλάξτε το μορφογενετικό πεδίο με το εγρηγορός .. και θα δείτε ότι δεν υπάρχει και τόσο μεγάλη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι έβλεπαν τα πράγματα…

quote:

---

Ίσως ο εγκέφαλος μας δεν είναι παρά ένας σκληρός δίσκος που μέσα του υπάρχει κάθε λογής πληροφορία, καλή και κακή, θετική και αρνητική, ένα σκληρός δίσκος (υποσυνείδητο) που δεν εξετάζει τις πληροφορίες, απλώς αποθηκεύει ότι βιώνουμε .

---

quote:

---

Κάθε συζήτηση μεταφυσικής προσέγγισης, δεν γίνεται για να νοιώσουν ευχάριστα οι συζητητές αλλά για να εξαχθεί ένα συμπέρασμα για τα γενόμενα του κόσμου μας. Εμένα πάντως οι υποθέσεις δεν με ανησυχούν. Άλλωστε, όλα τα μεγάλα βήματα της επιστήμης, ξεκίνησαν από μία υπόθεση...

---

quote:

---

quote:

---

Τι άλλαξε στο γνωστικό πεδίο και τι στον εσωτερικό άνθρωπο μέσα μας ?
Αν δεν μπορούμε ακόμη να απαντήσουμε , σε αυτό το ερώτημα (αν υπάρχει η όχι μετενσάρκωση ) , σε τι βοήθησε το θέμα , που πρότεινες για να συζητήσουμε δημόσια

---

Μα είναι δυνατόν να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα όσο είμαστε ζωντανοί? Απλώς υποθέσεις κάνουμε και εκφράζουμε σκέψεις..
Ομως ανεξάρτητα απο το αν υπάρχει η όχι μετενσάρκωση, τόσα και τόσα όμορφα πράγματα εχουμε μοιραστεί σε όλες αυτές τις σελίδες ..
Συναισθήματα και ιδέες, ελεύθερες ωρες επικοινωνίας....αυτά δεν είναι τελικά πιό σημαντικά απο το τι θα γίνει μετά....
Νομίζω οτι αυτή είναι και η ''βοήθεια'' του θέματος όπως και αυτή είναι και η ''βοήθεια '' ολων των θεμάτων μια και αποκλείεται να βρούμε τον Θεό στο διαδύκτιο ...

---

quote:

---

Αλλάξτε το μορφογενετικό πεδίο με το εγρηγορός .. και θα δείτε ότι δεν υπάρχει και τόσο μεγάλη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι έβλεπαν τα πράγματα…

---

Η "αντικατάσταση" που προτείνεις δεν μπορεί να γίνει γιατί τα εγρηγορότα αποτελούν προϊόν ανθρώπινης δράσης, ενώ τα μορφογενετικά πεδία αποτελούν κοσμικό δημιούργημα. Υπάρχει σαφής διαφορά. Άλλωστε λίγο πιο κάτω αναφέρεις κι εσύ την ίδια διαφορά στην "υφή" των δύο εννοιών:

quote:

---

γιατί εάν καθίσεις βάλεις και άλλους παρατηρητές στο «παιχνίδι» όπου δεν έχουν την ίδια “ματιά” - εγρήγορση - .. τότε και η οντότητα αλλάζει ….και το πεδίο αλλάζει …και η πληροφορία αλλάζει…

---

Πιο κάτω γράφεις κάτι σχετικό με "παρατηρητές" που μπορεί να εισέλθουν σε μία ομάδα και να αλλάξουν το εγρηγορός της. Εγώ πιστεύω πως αυτό δεν είναι εφικτό γιατί από τη στιγμή που κάποιος θα εισέλθει σε μία ομάδα, για να μπορέσει να εναρμονιστεί και να "δέσει" με αυτή, πρέπει να συγκλίνει σε σημαντικό βαθμό (όχι απαραίτητα 100%) με τις απόψεις, τα ιδεώδη και τα "αρχέτυπα" της ομάδας αυτής. Κατά συνέπεια, ο (μέχρι πρότινος) παρατηρητής, θα μεταμορφωθεί σε ομοειδές μέλος της ομάδας, άρα θα πάψει πλέον να είναι παρατηρητής. Άλλωστε όπως κι εσύ σωστά ανέφερες:

quote:

---

θα έλεγα ο εγκέφαλος μας δεν είναι τόσο …ένας σκληρός δίσκος … (έχει βασικές μεν εντολές..) αλλά περισσότερο ένα "tuning machine" μηχάνημα συντονισμού το οποίο έχουμε την ελεύθερη θέληση …. να το χρησιμοποιήσουμε για να έχουμε πρόσβαση σαν ἐγρήγοροι – παρατηρητές - στα διάφορα πεδία/χώρους/πληροφορίες/ενέργειες…

---

Αυτό σημαίνει πως ο παρατηρητής συντονίζεται στην ομάδα και όχι η ομάδα στον παρατηρητή, άρα πλέον ο παρατηρητής αποτελεί ομοούσιο μέλος της ομάδας...

Αγαπητή nst γράφεις:

quote:

---

Η ιδέα της μετενσάρκωσης μας βοηθάει περισσότερο στο να βρίσκουμε μια ασφάλεια ως πρός το άγνωστο ταξίδι του θανάτου και ενα νόημα στις αντιξοόητες της ζωής, παρά μας δίνει μια απάντηση πέραν κάθε αμφισβήτησης.

---

Εγώ αντιλαμβάνομαι πως μεταφράζεις τη μετενσάρκωση με κάποιας μορφής "ευχή", δηλαδή πως η μετενσάρκωση έρχεται να καλύψει ένα σύνολο από φοβίες και ανασφάλειες σχετικά με το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Πιστεύω όμως πως πρέπει να προσεγγίσουμε τη θεωρία της μετενσάρκωσης ως συμπαντικό νόμο, δηλαδή ως έναν κανόνα λειτουργίας του σύμπαντος και να ξεφύγουμε από τα ανθρώπινα δεδομένα σκέψης που αναγκαστικά εμπεριέχουν προσδοκίες, συναισθήματα, ευχές κλπ. Δηλαδή, πρέπει να βρούμε όχι τι θα "θέλαμε" να ισχύει αλλά το τι όντως ισχύει, ασχέτως αν η πραγματικότητα μας απογοητεύσει ή όχι.

Όντως είναι δύσκολο να αποφανθούμε με ασφάλεια για την υπόσταση και αληθοφάνεια της θεωρίας της μετενσάρκωσης, αλλά πάνω απ' όλα πιστεύω πως πρέπει να την προσεγγίσουμε ως άλλον ένα κοσμικό νόμο (και να δούμε αν υφίσταται) και όχι ως γέννημα του ανθρώπινου μυαλού ως απάντηση-λύση σε συναισθηματισμούς και μεταφυσικές προσδοκίες.

Αυτές οι νοητικές ασκήσεις καμιά φορά δεν έχουν τέλος. Τι να σκεφτεί κανείς...

R + C
A.E.T.E.R.N.I.T.A.S.

Είναι οντως ευχαριστη η συνομιλια μαζι σου. Χαιρομαι κι εγω, διοτι προλογιζεις φιλικως υπερ της αληθειας.

Οι δυο αυτές παραδοσεις σιγουρα υπηρχαν, δεν γνωριζω αρκετα για να προσθεσω κατι αλλο. Μεσα στους διαλογους του Πλατωνος, βλεπομε ότι ο Σωκρατης φροντιζε να χρησιμοποιει παντα προτασεις γνωστες στους ακροατες του, ετσι ώστε να μην παρεμποδιζεται η εναρξη του διαλογου και η εισηγηση του θεματος. Ο Πλατων ειχε Πυθαγορειους στην ταξη και συνεμμορφωνετο προς την παραδοσην της μετενσαρκωσεως την οποιαν εδοξαζον οι Πυθαγορειοι. Δεν εξαγεται ασφαλες συμπερασμα ότι ο Πλατων συμφωνουσε ή ότι επιστευε βαθεια σε αυτην την παραδοση, ενώ σε άλλο εργο του δεχεται την εκ του μη οντος δημιουργια. Ο φιλοσοφος θεωρει για να διακρινει, ξεκινωντας από μια εμφυτη περιεργεια να γνωρισει τι η το ον. Η θεωρια δεν φανερωνει πιστη. Δεν γνωριζομε τι πραγματι πιστευει ο φιλοσοφος, ουτε τιθεται εξ αρχης παρομοιο ζητημα. Ο Αριστοτελης προκειμενου για τον Ηρακλειτο, ελεγε ότι δεν ειναι αναγκαιον να πιστευη κανεις εκεινα τα οποια λεγει. Ο Σωκρατης εδωσε μαρτυρια προσωπικη και υπηρξε μαρτυρας πιστεως στην προχριστιανικη εποχη, πριν τους αγιους μαρτυρες. Ευχης εργον να προετοιμασομε πονημα για την μετενσαρκωση στον Πλατωνα. Απ’ ότι θυμαμαι, δεν εχω δει ακομη παρομοιο τιτλο στη βιβλιογραφια, πιθανον να υπαρχει καποιο κενο.
Ηρακλειτο δεν εχω δουλεψει αρκετα. Ο Ηρακλειτος ητο φυγοκοσμικος (το ιδιο ειμαι κι εγω), βυθοφρων και αινιγματικος. Είναι γνωστον ότι τα σωζομενα του Ηρακλειτου ακολουθουν ασυνδετο και διαλελυμενο υφος στο οποιο εισβαλει παθος, εξ ου και σκοτεινος φιλοσοφος. Το υφος αυτό κινει ποιητην.

quote:

---

Όταν λοιπόν ο Ηράκλειτος μιλάει για μετάβαση από μια αντίθεση σε μια άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι ουσιαστικά μιλάει για όψεις της πραγματικότητας, φαινόμενα και μορφές. Γιατί το θερμό και το ψυχρό, παραδείγματος χάριν, είναι αισθήσεις και φαινόμενα, αφού η υποκείμενη πραγματικότητα είναι κάτι άλλο, κάτι χωρίς χαρακτηρισμό: η μεταβολή της θερμοκρασίας. Η πραγματικότητα αυτή γεννά τις υποκειμενικές αλήθειες «θερμό» και «ψυχρό». Ο ατμός, η ροή του υγρού και ο πάγος είναι φαινόμενα – η υποκείμενη αλήθεια είναι το νερό.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr